#31 (100%)
ตีสอง
บ้าน
รถสีดำคันงามแล่นเข้ามาจอดในตัวบ้าน ผมเดินลงจากรถ แต่พี่ฮิมไม่ลงตาม เขายืนยันว่าจะยังไม่นอนที่นี่ ส่วนหนึ่งเพราะพี่วินด้วยแหละ ดังนั้นมันจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา
ผมกลับหลังหัน ก้มลงมองนาฬิกาก็พบว่ามันไม่ได้อยู่บนข้อมือ ค้นในกระเป๋าหาแล้วไม่เจอจึงถอนหายใจแล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน
ทั้งบ้านมืดสนิท ผมรีบเดินขึ้นห้องเพราะรู้สึกง่วง
ประตูห้องเปิดออก ผมเดินไปเปิดไฟและในตอนที่ไฟสว่างพรึบขึ้นมา ใครสักคนก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ไหนบอกกลับสี่ทุ่ม”
พี่วิน
“นี่ห้องเลนะ” เขาไม่ควรเข้ามาก้าวก่ายห้องผมสิ
“ตอบ”
“...”
“น้องเลตอบ”
“จะตบเลอีกเหรอ”
เงียบ…
ผมจัดการกับความเงียบด้วยการไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำ แต่อาบเสร็จแล้วเดินออกมาพี่วินก็ยังนั่งอยู่บนเตียงเหมือนเดิม เขาเรียกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มาคุยกันหน่อยสิ”
“ไม่มีอะไรจะคุย” ไม่อยากคุยกับคนชอบใช้กำลังอะ
“กูมี”
“แต่เลไม่มี!” ผมตะคอกเสียงใส่พี่วิน แล้วจู่ๆ น้ำที่ถ่อมาจากไหนไม่รู้ก็มาคลอที่เบ้าตา ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่พอพี่วินเห็นผมเป็นแบบนี้แล้วเขาก็อ่อนเสียงลง
“มานี่มา” มือหนากวักมือเรียกผมเข้าไปกอด
“ไม่ไป!”
“มาก่อน”
“ไม่เอา!”
พี่วินถอนหายใจ ท้ายที่สุด… “ขอโทษ”
“ไม่ต้องมาง้อ!” และผมก็ร้องไห้ออกมา พี่วินไม่รอแล้ว เขาเดินเข้ามาดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่นจนหน้าผมแนบอก ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกตั้งหลายชั่วโมงมันเอ่อล้นออกมา “มาตบเลทำไมอะ เลเจ็บ เลมีหัวใจนะ!”
ผมเฟล
พอโดนมือพี่วินฟาดเข้าหน้าตั้งแต่ที่เปิดประตูเข้ามาในบ้านเมื่อวันก่อน ผมเลือกที่จะเดินขึ้นห้องแทนการโวยวายเพราะตอนนั้นมันทั้งเฟลทั้งรู้สึกแย่มากจนพูดอะไรไม่ออก
แย่ยิ่งกว่าตอนโดนพี่ฮิมตบสักที…
“พี่ขอโทษ”
“ขอโทษแล้วยังไง! หน้าเลบวมด้วยอะ ฮือ”
“เดี๋ยวพาไปหาหมอ”
“ไม่ไป! ไม่ชอบหมอ”
“แล้วเลจะเอายังไง ตบพี่คืนดีไหม”
“ฮึก!” ไม่มีอะไรจะพูดเลยจ้องหน้าพี่วินตรงๆ “เลเสียใจ”
ไม่เคยคิดว่าพี่วินจะทำร้ายเล พี่วินดุเล พี่วินด่าเล พี่วินว่าเลตั้งหลายครั้งจนบ้างครั้งผมก็ต่อต้านด้วย แต่ทุกครั้งก็รับรู้ว่ามันคือความหวังดี มันเป็นความหวังดีแต่แตกต่างจากความหวังดีของพี่ฮิม ผมได้รับรู้ความต่างก็ตอนที่ความรู้สึกมันพรั่งพรูออกมาหลังจากโดนตบ
ความหวังดีของพี่ฮิมเป็นแบบคนรัก มันคือความหวังดีและอาจจะมีหวังผลอยู่บ้าง ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าพี่ฮิมหวังอะไรบางอย่างในตัวผม และผมก็หวังอะไรบางอย่างในตัวเขา อย่างหวังให้เขารัก หวังให้พี่ฮิมเป็นของเล
แต่ความหวังดีของพี่วินเป็นแบบพี่ชาย เลคิดอย่างนั้น เขาแค่หวังดีกับผม ไม่จำเป็นต้องมีอะไรตอบแทน เพราะถ้าจะเอาอะไรตอบแทนก็คงเลิกดุ ด่า ว่าเล ตั้งแต่ที่โดนผมโวยวายใส่หลายต่อหลายครั้ง
คนที่หวังดีกับเรา แค่อยากให้เราได้ดีโดยที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยน่ะ
มันหายากมากเลยนะ
“พี่วินทำเลเสียใจ” รู้แบบนั้น ผมเลยรู้สึกแย่ยิ่งกว่าแย่ น้ำตาที่ไหลออกมาเปียกเสื้อพี่วินไปหมดแล้ว
“หยุดร้อง”
“ก็เสียใจ!”
“ขอโทษนะ”
“...”
“คราวหน้าจะไปไหนมาไหนก็บอกพี่ก่อนสิ”
“แค่เลไม่บอก ถึงขั้นต้องตบเลเลยเหรอ!” ผมเถียง!
“โอเค พี่ผิดเองครับ ขอโทษครับ”
“...”
“พี่เป็นห่วงเลนะ”
“อือๆ” ผมครางรับ ก่อนจะโดนพี่วินลากตัวมานอนลงบนเตียง เขายังไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดออก
“ง่วงหรืิอยัง” เสียงทุ้มกระซิบถาม
“ง่วง”
“ง่วงก็นอน”
ผมพยักหน้า แล้วมองพี่วินที่นอนกอดอยู่ข้างกาย พูดเป็นครั้งสุดท้าย “พี่วินตบน้องอะ นิสัยไม่ดี”
“ครับ รู้แล้ว”
“หลับแล้วเหรอ” วินกระซิบถามคนที่แน่นิ่งมาเกือบสิบนาที เสียงแผ่วเบาตอบกลับมา
“หลับแล้ว” คนตอบคล้ายสติหลุดไปกว่า 90% เขาใช้จังหวะนี้ลอบถาม
“น้องเลจะคบกับฮิมจริงๆ ใช่ไหม”
“วันนี้ฮิมแย่ ไม่อ่อนโยน แกล้งน้อง” คนฟังจบถึงกับหน้าตาเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม
มึงทำอะไรน้องกู
“แล้วชอบมันหรือเปล่า”
“เลรักพี่ฮิม Zz” เสียงลมหายใจปิดท้ายก่อนเลจะนิ่งไปบ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับแล้ว วินคลายอ้อมกอด หันไปห่มผ้าให้คนนอนข้างกายดีๆ แล้วเอนหลังมองเพดาน มือหนายกขึ้นก่ายหน้าผาก
วินเชื่อว่ามันรักเลจริง และเลี้ยงน้องได้แน่ๆ มันทำดีกับเลทุกอย่าง แต่สิ่งที่ไม่ชอบก็ยังมี…
เขาหวังแค่ว่าจะไม่เกิดอันตรายอะไรขึ้นกับน้องด้วยสาเหตุเพราะฮิม
วันต่อมา
#เลเล่เล้เล๊เล๋
@weewoo เมื่อวานน้องแต่งชุดน่ารักมากอะ ขาโคตรขาววว อย่างเรียวเลย
@machita เมื่อวานฉันเห็นเขาสองคนเดินเข้าโรงแรม
@namwn คือรถพี่ฮิมจอดอยู่นานมาก แต่คนไม่ลงมาสักที ฟิล์มทึบมาก มืดด้วยส่องไม่ได้
@queenperipee สรุปคือกลับมาดีกันแล้วจริงๆ ใช่ไหม เดี๋ยวนี้ไม่เห็นข่าวพี่ฮิมกับเดวาเลยละ เห็นแต่ของน้องเล
@rednpink นี่ว่าพี่ฮิมร้าย เอาจริงก็สงสารเดวานะ สงสารสุดคือตัวเอง เสือกไรที่เป็นข้อมูลจริงไม่ได้เลย จะเดินไปถามพี่ฮิมก็กลัวโดนถีบ ไม่สวยคือไม่กล้าเข้าใกล้อะ
@yumei จริงนะ คนอยู่ใกล้พี่ฮิมคือหน้าตาดีหมดเลย คือยังไม่เคยเห็นใครขี้เหร่แล้วได้อยู่ใกล้อะ
@littlepink เหมือนน้องเลไม่ถูกกับเดวา ถ้ากลับมาดีกันจริงๆ ก็ขอให้อิพี่ไปเคลียร์ฝั่งนู้นให้จบๆ ด้วยเถอะนะคะ สาธุ
ติ๊ด!
(ครับ)
“พี่ฮิม พี่ฮิมเห็นนาฬิกาเลไหม” ผมหาในตอนเช้าแล้วก็ยังไม่เจอ
(อยู่ที่คอนโดพี่)
“เอามาให้น้องหน่อย” ไม่ได้ใส่แล้วมันโหวงๆ แขนอะ วันนี้เป็นมันเสาร์ ถึงจะไม่ได้ไปไหนก็เถอะ มีแค่ซ้อมหลีดตอนเย็นๆ เหมือนเดิม
(นาฬิกาตัวเองก็มาเอาเองสิ)
“เลขี้เกียจ”
(รหัสเข้าคอนโด 695299)
“สรุปจะให้เลไป?”
(คิดถึง)
แล้วพี่ฮิมก็ตัดไปสาย ผมถอนหายใจแต่ก็ยอมเก็บกระเป๋า ไปหยิบกุญแจรถ แล้วเดินลงไปยังชั้นหนึ่ง พี่วินเหมือนจะนั่งเล่นกับแมวอยู่ริมสระ ผมตะโกนบอก
“พี่วิน! เลออกไปข้างนอกนะ”
“จะกลับกี่โมง”
“เย็นเลย เลมีซ้อมหลีดต่อ”
“อือๆ”
คอนโด
มาคอนโดใหม่พี่ฮิมก็สามสี่ครั้งจะได้ แต่ไม่ค่อยสังเกตุเท่าไหร่ พอมาเองผมถึงรู้สึกได้ว่ามันใหญ่จริงๆ คอนโดที่พี่ฮิมซื้อใหม่เป็นคอนโดขนาดยักษ์ใหญ่ในประเทศไทย ชนิดที่ว่าถ้าพูดชื่อออกไปคนไทยส่วนใหญ่ก็ต้องรู้จัก เพราะแค่ราคาเริ่มต้นของมันก็ประมาณสามสิบล้านบาทแล้ว
ถึงห้องของพี่ฮิม ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปสำรวจ ร่างสูงในชุดคุลมที่ปิดแหล่ไม่ปิดแหลากำลังผสมเครื่องดื่ม เส้นผมเปียก สงสัยพึ่งอาบน้ำเสร็จ
มือหนากำลังรินเครื่องดื่มให้ตัวเอง เขาส่งสายตามาถามประมาณว่าเอาด้วยไหมแต่เลส่ายหน้า พี่ฮิมจึงจัดการดื่มมันจนหมดแล้วเดินเข้ามากอดจากทางด้านหลัง
“ตัวหอม” ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียที่บ่าขณะดันตัวผมให้เดินไปที่โซฟา มือหนาพยายามล้วงเข้ามาในเสื้อ ผมจับไว้ได้มือนึง แต่อีกมือจับไม่ทัน “น่ารักจังนะ”
“อย่าแกล้งเล”
“ไม่ได้แกล้ง”
“เลเหนื่อยนะ! เมื่อวานยังไม่พอใจเหรอ” รู้ไหมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ผมทนไม่ไหว ก็เลยปล่อยไปตามความรู้สึก แต่พอปล่อยเสร็จนั้นก็ต้องมาอายทีหลัง ทว่าในขณะที่ผมอาย คนที่ทำให้เลควบคุมตัวเองไม่ไหวกลับเอาแต่หัวเราะหึหึ แถมยังรังแกเลต่อรอบสอง คราวนี้ผมไม่เป็นหนักเหมือนครั้งก่อน แค่ส่วนที่โดนแกล้งน่ะหนัก ต้นขา… ส่วนนั้นมีสารพัดรอยจากฮิม
เขาพาผมมาเปลี่ยนชุดที่คอนโดและเลก็หลับไประยะหนึ่ง แต่พอตื่นขึ้นมาร่างสูงก็พาผมกลับไปกินข้าวที่โรงแรมเดิม มันถึงได้ช้ากว่าจะเสร็จก็ตีสอง
“เหนื่อยง่าย พี่ยังไม่ได้ทำไรเลย” พี่ฮิมหัวเราะและผละตัวออกจากผม เมื่อวานเขาแค่แกล้ง ไม่ได้ตั้งใจทำอะไรผมจริงๆ แม้ว่าจะหวุดหวิดอยู่นานครั้งก็เถอะ
เลถูกจูงมือไปนั่งบนโซฟา ร่างหนาล้มตัวลงนอนตัก
“ผมหอมจัง”
“พึ่งสระ” ผมดึงกลุ่มผมหนาเล่น เคล้าคลึงเบาๆ ให้รู้สึกผ่อนคลาย ในขณะเดียวกันที่นัยน์ตาคมมองผมจนรู้สึกเขิน
“ไม่ไปแต่งตัว?”
“เย็นดี” มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าเลก่อนจะลามไปถึงศีรษะ คนหนุนตักผมค่อยๆ ออกแรงกดให้ใบหน้าผมโน้มต่ำจนประกบริมฝีปากทาบเข้ากับพี่ฮิม
มันเริ่มด้วยจูบที่นุ่มนวล แล้วค่อยไล่ระดับขึ้น จนในที่สุดร่างสูงก็ลุกขึ้นนั่ง เขาถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องตาผม
“พี่ร้อนแล้ว”
“...”
“คนดีพี่ร้อน”
“ไม่ต้องเลย!” ผมมองค้อน แต่ปล่อยให้คนร้อนไซร้คอเล่น “ไปแต่งตัวได้แล้ว”
“จะเที่ยงแล้ว หิวไหม” พี่ฮิมลุกขึ้นยืน มือหนาก้มลงผูกเชือกชุดคลุมใหม่ขณะถามผม “ไปหาอะไรกิน?”
“สั่งมากินที่นี่”
“ตามใจเล” เสียงทุ้มว่า ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจุ๊บผมสองทีที่ปากและหน้าผาก มือหนาตามมาขยี้หัวก่อนที่ร่างสูงจะเดินหายเข้าไปในห้อง ผมไม่อยากนั่งว่างเลยคิดจะสั่งอาหาร แต่ขี้เกียจเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เห็นโทรศัพท์พี่ฮิมว่างอยู่ใกล้ๆ พอดีเลยหยิบมาใช้
ทว่าก่อนจะเข้าเน็ต สายตามันก็เหลือบไปเห็นแอพไลน์ที่อยู่ข้างๆ ข้อความที่ไม่ได้อ่านกว่า 999+ ทำให้ผมสงสัยเลยตัดสินใจกดเข้าไปดู
และ…
pimp ไม่ตอบเลย
yoko. คิดถึงนะคะ
cherry เหงาก็มาหาน้องได้นะ
rilyn กลับมาคุยเหมือนเดิมได้ไหม เราไม่ต้องเป็นอะไรกันก็ได้ แค่คุย
Meji เมยังดีไม่พอเหรอ ทำไมพี่ฮิมถึงต้องทิ้งเม
.
.
.
dewa ส่งคลิป
ร่างหนาเดินออกมาจากห้องนอนเมื่อแต่งตัวเสร็จ นัยน์ตาคมกวาดสายตามองหาคนที่น่าจะกำลังนั่งเล่นอยู่บนโซฟาทว่าไม่เจอ
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
จังหวะนั้นเองที่เสียงกรีดร้องและเสียงเหมือนของตกหล่นดังขึ้น ฮิมหาทิศของเสียงแล้ววิ่งไปยังห้องหนึ่ง แต่มันล็อค
เขาใจไม่ดีเลย
“เล! คนดี! ล็อคห้องทำไม!”
เพล้ง! เพล้ง!
คนตัวสูงรีบวิ่งไปหากุญแจสำรองแล้วเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่เห็นคือเศษผ้าที่ปลิววุ่น ข้าวของแตกกระจาย และคนที่เขาตามหาก็กำลังนั่งกุมขมับร้องไห้อยู่ข้างเตียง
น้องร้องไห้ ร้องเหมือนคนใจจะขาด แบบที่คนฟังแล้วรู้สึกสะเทือนอก ผสมกับกรีดร้องสลับกันไปมา จนเจ้าตัวเริ่มปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองไม่ทัน แล้วหันไปเลือกวิธีระบายด้วยการจิกเล็บเข้ากับผิวของตัวเอง
“เลอยากทำแบบนั้น น้องอย่าทำ มันเจ็บ” ผิวขาวถูกเกาและจิกอย่างรุนแรงจนมีรอยแดง ฮิมเบิกตากว้าง เขารีบเดินไปจับมือบางเอาไว้ “อย่าทำตัวเอง เลโมโหอะไร ทำพี่ก็ได้แต่อย่าทำตัวเอง”
“อย่ามาแตะ!” มือของเขาถูกสะบัดออก เป็นจังหวัดเดียวกันที่บางอย่างในมือเลบังเอิญหลุดตาม มันหล่นมาอยู่ตรงหน้าเขา โทรศัพท์ที่หน้าจอแตกเป็นที่เรียบร้อย “ออกไปไกลๆ เล!”
“ทำไม”
“ออกไป”
“พี่ไม่เข้าใจ”
“ออกไป!” เสียงเล็กตะวาดใส่เขาอีกครั้ง ฮิมเม้มปาก ไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้
ร่างสูงนิ่งเงียบ นัยน์ตาคมมองคนตรงหน้าที่กำลังหอบหายใจพร่า ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม “คนดีอธิบายให้พี่ฟังก่อนได้ไหม”
เลสะอื้นไม่หยุดและไม่พูดอะไรนอกจากเหล่สายตาไปมองโทรศัพท์ ฮิมมองตาม มือหนาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้าตัวเองขึ้นมา แค่กดเปิดเข้าก็พบกับสาเหตุที่ทำให้เลเป็นแบบนี้
คลิปของเขากับเดวา
ตัวคลิปถ่ายจากด้านข้าง จึงเห็นอย่างชัดเจนว่าคนในคลิปคือเขากับอีกคน กับการกระทำที่ออกจะส่อไปในทางเล้าโลมซึ่งอาจจะนำไปสู่เรื่องอย่างว่า แถมคลิปมันยังหยุดก่อนตอนที่ฮิมจะละตัวออก น้องต้องคิดแน่ว่าต่อจากนั้นเขากับเดวามีอะไรกัน
แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง…
มือหนาวางโทรศัพท์ลงแล้วจ้องหน้าคนที่กำลังร้องไห้หนัก
“เลเหนื่อยแล้ว” ประโยคสั้นๆ ที่ทำให้หัวใจคนฟังยิ่งกว่าถูกกระชากลงสู่หุบเหว
“น้อง หมายความว่ายังไง” เสียงคล้ายเหือดแห้ง ฮิมแทบไม่มีแรงจะเปล่งมันออกมา
“เลพอแล้ว กับพี่ฮิมน่ะ” มือบางปาดน้ำตาออกแล้วลุกขึ้นยืน เขายืนตาม “พอจริงๆ”
น้องทำท่าว่าจะเดินออกไป เขาร้อนรน มือหนายื่นไปหวังจะได้จับแต่โดนอีกฝ่ายหลีกตัวหลบ
เลจะไปจากเขา
“อย่ามาโดนตัวเล!”
“คนดีให้พี่อธิบายก่อน”
อย่า… อย่าไป
“เลไม่มีอะไรจะคุยแล้ว เลพอแล้ว!” จบประโยคนั้นร่างกายเขาแข็งทื่อ คนตัวสูงได้แต่มองน้องเดินผ่าน สติกลับมาทำงานอีกครั้งก็ตอนที่เลปิดประตูห้องใส่ ฮิมรีบกลับหลังหัน เขาเปิดประตูออกแล้ววิ่งไปกอดน้องที่กำลังจะเดินถึงหน้าประตูคอนโด “อย่า! อย่ามาโดนตัวเล!”
“ฟังพี่! ฟังพี่ก่อน”
“ไม่! อย่าจับเล พี่ฮิมปล่อย!”
“ขอร้องครับ ฟังพี่!”
“ไม่! ปล่อย!”
“พี่อยากอธิบาย!”
“ปล่อย!!”
“ขอร้อง”
เลดิ้น ดิ้นเพราะอยากไปจากเขา น้องขัดขืนสุดแรง ขาเรียวสะเปะสะปะไปทั่วเพื่อที่จะได้หลุดออกจากวงแขนแกร่ง จนในที่สุดเมื่อพูดกันแล้วมันไม่รู้เรื่อง มือบางก็คว้าแจกันที่อยู่ใกล้มือทุบใส่หัวอีกคนจนแตกละเอียด
เพล้ง!
ร่างสูงถึงกับทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้น เลือดสีสดไหลอาบหน้า ถึงอย่างนั้นมือหนาก็ยังไม่ยอมปล่อย แขนแกร่งกอดขาเรียวเอาไว้ วิงวอนขอให้คนที่บัดนี้ยืนนิ่งเห็นใจ
“ได้โปรด ฟังก่อนเถอะนะ”
อยู่กับพี่ อย่าไปจากพี่เถอะได้โปรด
กลับมาที่ห้องนั่งเล่น ผมกำลังทำแผลให้พี่ฮิม เขาหัวแตก แผลไม่ใหญ่มากแต่เลือดออกเยอะจนผมบอกว่าเรียกหมอเถอะแต่อีกฝ่ายไม่ยอม ทีแรกร่างสูงจะคุยกับผมก่อนให้ได้ แต่หน้าอาบเลือดขนาดนั้น เรียกหมอก็ไม่เอา สุดท้ายผมเลยตัดสินใจเป็นคนทำแผลให้พี่ฮิม ทั้งๆ ที่เป็นคนทำเอง
ผมรู้สึกผิด เพราะแผลถึงไม่ได้ใหญ่มากแต่มันก็ไม่ได้เล็กเช่นเดียวกัน ทว่าทั้งๆ ที่น่าจะเจ็บ แต่พี่ฮิมกลับนั่งเงียบมาตลอด เขาเอาแต่มองผมทำแผลให้เงียบๆ จนกระทั่งเสร็จ ซึ่งที่ผมทำได้ก็มีแค่หาผ้าสะอาดปิดบริเวณแผลเพื่อให้เลือดหยุด
ผมเก็บอุปกรณ์ทำแผลเบื้องต้นจากนั้นก็หันมามองคนที่บอกว่าอยากจะอธิบาย
“พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขา” ฟังแล้วก็เงียบ “คนดี”
“...”
“เชื่อเถอะนะ”
“คิดว่าเป็นเพราะเรื่องนี้เหรอ” ผมถามและเป็นครั้งแรกที่เห็นพี่ฮิมทำหน้าตาตื่น “ก็อาจจะใช่ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด”
ผมเจ็บ ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเจ็บตอนที่เห็นคลิปนั่นน่ะ ที่ร้องไห้หนักในตอนแรกเพราะเห็นคลิปนั่นแหละ แต่เหตุผลจริงๆ มันมีเรื่องอื่นด้วย
เฉลยให้ “พี่ฮิมยังไม่ได้เคลียร์กับเขาเลย”
“...”
“พี่ฮิมอยากมีเล แต่พี่ฮิมไม่ได้เคลียร์อะไร”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”
“แล้วพี่ฮิมเป็นอะไรกับเล” ไม่ใช่แค่เรื่องที่ว่าไม่เคลียร์นะ แต่กับผมมันก็ยังครุมเครือ แบบเรื่อยๆ แต่ไม่ได้เฉพาะแล้วว่าเราเป็นอะไรกัน “ทำไมไม่ชัดเจน”
ร่างสูงเงียบ เขามองหน้าผม จ้องตากันสักพักก่อนฝ่ายนั้นจะหันหน้าหนีก่อน กายหนาหมุนตัวแล้วหันหลังให้ผม จากนั้นก็เงียบไปนาน
ผมนั่งมอง ไม่เข้าใจว่าพี่ฮิมหันหลังให้ผมทำไม เลยเดินอ้อมไปดูด้านหน้าก่อนจะถูกอีกฝ่ายรวบตัวกอด พี่ฮิมว่าตรงๆ
“น้องบอกว่าพี่ยังไม่เคลียร์ พี่ขอโทษ แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”
“...”
“ถ้าเลอยากให้เคลียร์ พี่ก็จะเคลียร์ให้”
“...”
“แต่เลบอกว่าพี่ไม่ชัดเจน”
“...”
“แล้วน้องเคยชัดเจนกับพี่บ้างไหม”
ผมขมวดคิ้ว พี่ฮิมหมายความว่าไง “หมายความว่ายังไง”
“เลเคยบอกว่าเกลียดพี่ตอนเรามีปัญหากัน”
“...” เลไม่เข้าใจและคำใบ้ที่ได้ก็มีเพียงน้อยนิด พี่ฮิมละอ้อมกอดออกแล้วกล่าวทิ้งท้าย
“เลต่างหากที่ไม่เคยชัดเจนกับพี่เลย”
(100%)
3 วันดี 4 วันไข้จริงๆ คู่นี้ เราว่าจะเคลียร์ภายในตอนนี้แต่มันไม่ไหวค่ะ ใส่เข้าตอนเดี๋ยวกันไม่ได้ ยาวเกินไป
ตอนต่อไปรอไม่นานหรอก สัญญาๆ
ในจอยลดาชื่อเรื่องคือ ; แฟนวิศวะ (Yaoi) ค่ะ ปกจะเป็นสีดำ
ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57 (อ่าน 708697 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก