หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END

[Lovetree]

เธราน่ารัก  ชอบที่สุดเลยค่ะ
ตอนนี้ก็มีคนดูแลปกป้องเธราของเราเพิ่มแล้ว แต่ก็กังวลจังว่าจะยังคิดทำหน้าที่ลอบฆ่าองค์วิรัลอยู่หรือเปล่านะ

จะมีตัวแทนจากเมืองมาลันเคียมาร่วมงานไหมนะ จะได้ไปรายงานว่าองค์วิรัลดูแลเอาใจใส่เธราดี ท่านแม่ของเธราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากๆอยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ว

[mpp]

การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
สนุกมากเลยเพคะ อ่านแล้วสำราญใจจริงๆ

เอ็นดูพระสนมเหลือเกิน
จิตใจงามแท้ รูปลักษณ์จะไม่เป็นยังไงก็ไม่สำคัญ
เป็นคนดีขนาดนี้ องค์เหนือหัวคงมิแคล้วต้องตาต้องใจเป็นแน่ อะฮิ

ตอนล่าสุดพระสนมมีองครักษ์เพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว
ล้วนแต่ไม่ใช่มนุษย์ทั้งหมดเลยด้วย
คนพิเศษอย่างพระสนมเธราก็ต้องมีผู้ปกป้องที่พิเศษเหมือนกันสินะเพคะ

ติดตามค่ะ ชอบๆ เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก เอาใจช่วยนะคะ ^_^


ป.ล. ถ้าท้องได้จะดีงามมากเลยจย้าาาา
ไหนๆก็มาจากชนเผ่าที่มีความพิเศษแล้ว
ถึงพระสนมจะไม่มีญาณหยั่งรู้ แต่ท้องได้ก็พิเศษไม่แพ้กันนะคะ เฮ่ >๐<

[benzdekba]

มารอๆๆๆๆๆวันนี้จะมาไมนะ

[benzdekba]

หายไปไหนเอ๋ย   เจ้าของบ้านนี้

[primprie]

ตอนที่๗
   “เลิกจ้องหน้าข้าได้แล้วไอ้ตัวเล็ก” ชุนพูดเมื่อเธรามองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ บรรยากาศตอนนี้เงียบสงบเพราะยังไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมา หลังจากที่อยู่ดีๆถูกยกให้เป็นเจ้าชีวิตของตัวอันตรายอย่างโชบุกับชุน เธราก็หมดคำอธิบายใดๆมีก็แต่คำถามที่อยากจะถาม จนเมื่อมีโอกาสได้กลับมาที่ตำหนักท้ายบึงเธราจึงไม่รอช้าที่จะถามคนตรงหน้า

   “อธิบายหน่อยไหมโชบุ ชุน” เธราถามขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลไม่มีแววล้อเล่น
   “ดุซะด้วยพระสนม” โชบุพูดอย่างติดตลก
   “ถ้าไม่มีคำอธิบายอะไรก็ออกไปจากวังหลวงได้แล้ว กว่าข้าจะพูดให้องค์วิรัลเห็นด้วยเรื่องปล่อยตัวพวกเจ้าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จะมาพูดล้อเล่นหาเรื่องอะไรไม่เข้าท่าข้าไม่ตลกด้วยนะโชบุ ชุน” เธราพูดใบหน้าราบเรียบมีแววไม่พอใจ
   “หึ จริงด้วย ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ ไอ้การอภัยโทษพวกข้านี่ต้องเป็นความคิดเจ้าเธรา” ชุนพูดขึ้น
   “เจ้านี่มันใจดีจนคล้ายๆโง่เลยนะเธรา” โชบุพูดขึ้นทั้งที่ยังมีรอยยิ้มเย้ยที่ริมฝีปากที่มีเขี้ยวเล็กประดับอยู่ “เห็นใจเขาไปทั่วสักวันจะไม่เหลือดวงใจของตัวเอง”
   “ถ้าไม่คิดสำนึกบุญคุณก็ไสหัวไปซะดีไหม” เป็นสหัสที่เอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน จนเธราต้องหันมาส่งสายตาห้ามปราม
   “ข้าต้องการคำอธิบายมากกว่าคำถากถางนะโชบุ ข้าไม่เข้าใจและต้องการเข้าใจ” เธราพูดขึ้น
   “ถ้าอย่างนั้นตอบข้าหน่อยที่ปล่อยพวกข้ามานี่เพราะสงสาร หรืออะไรเธรา” เป็นชุนที่ถามกลับมา

   “ข้าไม่มีสิทธิ์สงสารใครหรอกโชบุ ลำพังตัวข้าเองยังเอาตัวเองไม่ค่อยจะรอดเลย โชบุเจ้าอ่านเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านบันกุแล้วใช่ไหม ปีศาจเข้ามายุ่งกับมนุษย์ไม่ใช่เรื่องดีพวกเจ้าก็รู้ มันคือลางร้ายเมืองและหมู่บ้านต่างๆที่เพิ่งพ่ายแพ้และเป็นเมืองขึ้นแก่นันทานครตอนนี้คงยังไม่มีกำลังพอที่จะยึดเมืองตัวเองคืนหรือลุกขึ้นมาแข็งข้อหรอก และในทางกลับกันพวกเขาก็ไม่มีกำลังพอที่จะดูแลตัวเองเหมือนกัน ถ้าเกิดเรื่องกองทัพเลือดเป็นจริงขึ้นมาพวกที่เดือนร้อนที่สุดคงไม่พ้นเมืองที่เพิ่งแพ้สงครามพวกนี้ ลำพังทหารของนันทานครเพียงพอเพียงแค่ปกครองให้อยู่ภายใต้อำนาจ แต่ข้าคิดว่าคงไม่เพียงพอที่จะปกป้องให้ปลอดภัยมันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าพวกเขาจะปกป้องตัวเองได้ ไม่ว่าทางไหนที่ทำให้คนในปกครองปลอดภัยแม้จะเสี่ยงต่อความมั่นคงของตัวเองผู้ปกครองที่ดีก็ควรทำไม่ใช่เหรอ ข้าคิดว่าองค์วิรัลก็คงคิดเหมือนข้า” เธราอธิบายยืดยาว

   “เธรา เจ้านี่มันไม่น่ามาดักดารเป็นพระสนมอยู่ที่นี่จริงๆ” โชบุพูดขึ้นก่อนหัวเราะราวชอบอกชอบใจอะไรสักอย่าง “การที่ข้ากับชุนบอกว่าเจ้าเป็นเจ้าชีวิตของพวกข้าน่ะ มันก็แค่ข้ออ้างไม่อย่างนั้นตัวอันตรายอย่างข้าจะเข้าเฝ้าพระสนมอย่างเจ้าได้ยังไงเธรา”
   “แล้วเจ้ามีอะไรจะบอกกับข้า”
   “แผลที่คอเจ้าคือฝีมือของปีศาจใช่ไหม” ชุนถามขึ้นดวงตาที่มีสีดำราวนิลมองมาที่คอเธรา
   “ใช่” เธราตอบพลางลูบที่แผลที่คอตัวเอง รอยแผลที่ยาวเกือบรอบคอตอนนี้เริ่มแห้งสนิท แต่แปลกที่บางทีเธรายังคงรู้สึกเจ็บแปลบราวกับเพิ่งโดนคมเล็บมาหมาดๆ
   “มันไม่ใช่แค่แผลนั่นมัน ตราปีศาจหมายชีวิต” โชบุพูดขึ้น “ปีศาจนั่นต้องการชีวิตเจ้า”
   “ข้าพอรู้ ถ้าเจ้าอ่านเหตุการณ์แล้ว เจ้าคงรู้ว่าข้าทำลงไปเพราะจำเป็นจริงๆ”
   “หากจะแก้ที่ต้นตอก็คงต้องรู้ว่าปีศาจนั่นต้องการปลุกชีพใคร เพื่อมาทำอะไร แต่ถ้าจะแก้ที่ปลายเหตุก็แค่ฆ่าปีศาจนั่นซะ”
   “จะฆ่ามันได้ยังไง” เป็นสหัสที่ถามขึ้น โชบุหัวเราะเบาๆ เหลือบตามองสหัสที่ใจร้อนสมชาติพันธุ์

   “ปีศาจเป็นพวกนอกรีตมีเวทย์มนและจิตวิญญาณที่ดำสนิท คนที่จะฆ่าพวกมันได้มีแค่จอมเวทย์ชั้นสูงที่ตอนนี้เราแทบไม่รู้เลยว่าเหลืออยู่กี่คน หรือความจริงอาจจะไม่เหลือแล้วก็ได้เพราะเราไม่รู้เรื่องราวหลังม่านหมอกแห่งเวทย์นั่น” โชบุพูดเรื่อยๆราวกับเล่านิทานให้เด็กน้อยฟัง “คนทั่วไปต่อให้เก่งกาจเพียงองค์วิรัลหรือแม้กระทั้งพวกอมนุษชั้นสูงทำได้อย่างมากก็แค่สะกดไว้หรือทำให้พวกมันหลับใหลไปรอวันฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง และอีกครั้ง ปีศาจน่ะฆ่าไม่ตายนะเธรา”
   “หมายความว่ายังไงโชบุ” เธราถามอย่างไม่เข้าใจ


   “ถ้าฆ่าไม่ได้ก็แค่กินเข้าไป” เป็นชุนที่พูดขึ้นแต่กลับเป็นโชบุที่หัวเราะขึ้นมาราวตลกเสียเต็มประดาทั้งที่เป็นคำพูดที่ชวนสยอง
   “ยักษ์ งั้นรึ” สหัสถามหากแววตากลับมีแววสั่นไหว ยักษ์คือพวกอมุษย์ที่แม้แต่อมุษย์ด้วยกันเองก็หวาดกลัว รูปร่างใหญ่โตที่กลืนกินได้ทุกสรรพสิ่งและพละกำลังมหาศาลนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะต่อกร
   “ทายเก่งมากหมาน้อย” เพียงพริบตาเดียวโชบุก็ประชิดตัวสหัส ริมฝีปากบางแย้มยิ้มราวยั่วเย้าเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆที่อาบไปด้วยพิษร้าย ลิ้นเรียวสองแฉกแลบเลียออกมาที่ริมฝีปาก มือเรียวยกขึ้นหมายจะแตะแก้มสิงห์ราหนุ่มแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อสหัสยกมือขึ้นคว้าลำคอของโชบุไว้ก่อนออกแรงบีบอย่างไม่เกรงใจ

   “อย่ามาพ่นกลิ่นใส่ข้าเจ้าลูกครึ่งอสรพิษ” สหัสขู่ก่อนผลักให้โชบุออกห่าง โชบุยักไหล่อย่างไม่ถือสาก่อนหันไปมองชุน

   “ถ้าเกิดเจ้าปีศาจนั่นปรากฏตัวออกมา ซึ่งข้าคิดว่าอีกไม่นานนี้แน่นอน ข้าจะจับมันกินซะพอกินเจ้าปีศาจนั้นเสร็จข้ากับโชบุก็จะไป ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตโชบุที่ป่วยหนักตอนอยู่ในคุกเวรนั่น” ชุนเอ่ยขึ้น

   “ใช่แล้ว ชุนน่ะเขามีเลือดยักษ์อยู่ครึ่งนึง เรื่องกินปีศาจน่ะเขาถนัดนักล่ะ” โชบุพูดราวโอ้อวดหากน้ำเสียงกลับชวนขนลุก

   เธราที่เงียบฟังมาสักพักแย้มยิ้มออกมาเบาๆเหมือนเคย ใบหน้าราบเรียบที่ไม่เคยขาดหายไปจากรอยยิ้มมีแววกังวล
   “ขอบใจนะโชบุ ชุน แต่การที่ข้าช่วยโชบุนั่นข้าไม่ถือว่าเป็นบุญคุณอะไร เจ้าทั้งสองไม่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อตอบแทนก็ได้ กลับบ้านไปเถอะ”

   “ข้าไม่ฟังคำสั่งเจ้านะเธรา บอกแล้วว่าเรื่องเจ้าชีวิตน่ะเป็นเรื่องบังหน้า” โชบุพูดราวไม่ยี่หร่ะ “ข้ากับชุนจะอยู่ที่นี่จนกว่าชุนจะกินปีศาจนั่นได้ข้าถึงจะไป”

   “แต่ว่า....”

   “มีคนต้องการชีวิตองค์วิรัล” โชบุเอ่ยดักคอก่อนที่เธราจะแย้งจบ “คนที่ว่าจ้างให้ข้าฆ่าองค์วิรัลน่ะเจ้าไม่อยากรู้เหรอว่าคือใคร”
   “ใครจ้างเจ้าโชบุ”

   “หึ ข้าจะบอกให้หลังจากชุนกินเจ้าปีศาจนั่นแล้วนะเธรา”

   โชบุเจ้าเล่ห์เธรารู้มานานแล้ว แต่เพิ่งมาเจอกับตัวก็คราวนี้เมื่อเห็นท่าทางยียวนนั้นแล้วยิ่งอยากให้สหัสบีบคอให้ตาย ไม่รู้ชุนทนมาได้ยังไงเธราคิดอย่างเหนื่อยใจ
   “คืนนี้นอนข้างนอกกันไปก่อนนะตำหนักข้าเล็กมีห้องเดียวคงนอนกันไม่หมด ข้าให้รารีไปเอาผ้ามาขึงกันน้ำค้างให้แล้วเดี๋ยวช่วยกันก่อกองไฟคงพอนอนได้ เสร็จพิธีเฉลิมฉลองการครองราษฎ์ ค่อยขยับขยายกันอีกที” เมื่อจนปัญญาจะไล่ก็ต้องอยู่ด้วยกันไป


-------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------
------
--
   พิธีเฉลิมฉลองการครองราษฎ์ในวันที่สองนั้น เธราถูกลากออกมาแต่เช้าเพื่อเข้าพิธีขอบคุณสารพัดเทพเจ้าและบรรดาวิญญาณบรรพบุรุษ เธราทำตามพิธีการไปเรื่อยๆเขาไม่ถูกกับพิธีรีตองแบบนี้จริงๆ ยิ่งสารพัดสายตาที่มองมานั้นยิ่งทำเอากระอักกระอ่วน ร่างสูงโปร่งยืนนิ่งอยู่ข้างๆวิรัลอย่างสงบเสงี่ยม

   “พิธีต่อไปจะมีการเสียงทายเลือกผู้ที่จะขึ้นไปถวายเครื่องบูชาที่ยอดเขานันทากับองค์วิรัล พระสนมต้องเข้าร่วมด้วยนะกระหม่อม” คาเซเดินมากระซิบบอกเธรา

   “พิธีอะไรนะคาเซ” เธราถาม อย่างที่บอกตั้งแต่มาอยู่ที่นันทานครนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร่วมพิธีสำคัญของวังหลวง ปกติเคยเสียที่ไหน

   “วันนี้คือวันขอบคุณบรรดาเทพเจ้ากับบรรพบุรุษของนันทานคร ตามประเพณีองค์ราชาจะต้องนำเครื่องบูชาไปถวายวิญญาณบรรพบุรุษที่ยอดเขานันทาที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมืองหลวง องค์วิรัลตองเดินเท้าขึ้นเขาเพื่อแสดงถึงความเคารพวิญญาณบรรพบุรุษ และจะมีคนติดตามหนึ่งคนซึ่งเลือกจากการเสี่ยงทาย ปกติก็จะมีคนสนิทและบรรดาแม่ทัพแห่งนันทาเข้าเสี่ยงทาย แต่ปีนี้มีพระสนมด้วยพระองค์เลยต้องเข้าพิธีเสี่ยงทายด้วยกระหม่อม” คาเซอธิบายอย่างละเอียดก่อนมองเธราที่พยักหน้าเข้าใจ และไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ

---------------------------
-------
----

   พิธีเสี่ยงทายนั้นทำขึ้นง่ายๆโดยการให้ผู้เข้าเสี่ยงทายเลือกชายผ้าที่ยื่นออกมาจากฉากกั้น หากผู้ใดเลือกได้ชายผ้าที่เชื่อมต่อกับผ้าคลุมไหล่ขององค์วิรัลที่อยู่หลังฉากผู้นั้นก็จะได้เป็นผู้ติดตามองค์วิรัลในพิธีครั้งนี้  เธรายืนนิ่งมองบรรดาแม่ทัพที่ดูกระตือรือร้นในการเสี่ยงทายครั้งนี้ บ้างก็มองมาที่เธราด้วยสายตาแปลกๆ

   “คุชทำไมทุกคนถึงดูตื่นเต้นนักล่ะ” เธราเอ่ยถามคุชเมื่อเห็นคุชเป็นหนึ่งในผู้เข้าเสี่ยงทาย ร่างสูงของคุชโดดเด่นด้วยผมสีแดงและผิวที่ขาวซีด แม่ทัพฝ่ายซ้ายของนันทานครหันมากระซิบตอบเธราเสียงเบา

   “การขึ้นเขาไปถวายเครื่องบูชาบรรพบุรุษเป็นพิธีศักสิทธ์มากกระหม่อม องค์วิรัลจะต้องเริ่มเดินเท้าตอนตะวันตกดิน และต้องกลับลงมาก่อนตะวันขึ้น ในตัวองค์วิรัลต้องไม่มีของมีคมเลยแม้แต่อย่างเดียวไม่อย่างนั้นจะถือเป็นการลบหลู่วิญญาณบรรพบุรุษ เพราะมีข้อจำกัดแบบนี้จึงมีการลอบปลงพระชนม์กษัตย์องค์ก่อนๆในพิธีนี้หลายครั้งทั้งสำเร็จและไม่สำเร็จ  พิธีนี้จึงทั้งสำคัญและอันตรายมาก การได้ติดตามไปอารักขาจึงเป็นที่ใฝ่ฝันของเหล่าทหารกระหม่อม และผู้ที่ติดตามจะพกไปได้แค่มีดสั้นด้ามเดียวฉะนั้นถึงต้องเลือกผู้ที่มีฝีมือมาเข้าพิธีเสี่ยงทายกระหม่อม” เธราได้แต่เออออไปกับคำบอกเล่าของคุช

-------------------------------

   เมื่อถึงเวลาผู้เข้าพิธีเสี่ยงทายต่างเลือกชายผ้าที่ตนถูกชะตาอย่างรวดเร็วมีการแย่งชิงเกิดขึ้นบ้างประปราย หากเธรากลับยืนนิ่งจนเหลือชายผ้าผื่นสุดท้าย มือเรียวหยิบชายผ้าขึ้นมาอย่างไม่คิดอะไร เธราเหลือบมองชายผ้าสีน้ำเงินเข้มในมือก่อนนึกไปถึงคนที่อยู่ข้างหลังฉากกั้น เธราคิดย้อนกลับไปถึงวันที่เข้าพิธีอภิเษกสมรสตลอดพิธีที่แสนเนิ่นนานแม้ในใจจะนึกกลัวเพราะตัวเองมีชนักติดหลังเรื่องไม่มีญาณวิเศษ แต่อีกใจกลับนึกชื่นชมในความกล้าหาญและเก่งกล้าสามารถของคนตรงหน้า แม้หลังพิธีส่งตัวเข้าหอจะโดนไล่ให้ทำตัวเป็นอากาศธาตุ หรือโดนเปรียบเป็นไส้เดือนแต่องค์วิรัลกลับไม่ได้ลงโทษอะไรจริงจังทั้งที่เขาสมควรจะโดนตัดหัวด้วยซ้ำ และมาถึงตอนนี้แม้เธราจะสร้างปัญหาหรือร้องขออะไรที่แปลกประหลาด แต่องค์วิรัลก็รับฟังและเข้าใจในสิ่งที่เธราทำเสมอ ข่าวลือกล่าวขานถึงความเย็นชาและเหี้ยมโหดขององค์วิรัลแห่งนันทานครนั้นเลื่องลือ หากมาถึงวันนี้เธรารู้แล้วว่าข่าวลือนั้นไม่เป็นความจริง
===========================================

   เมื่อมีการให้สัญญาณทุกคนจึงออกแรงดึงชายผ้าพร้อมกัน ชายผ้าของผู้เข้าเสี่ยงทายคนอื่นเริ่มร่วงลงพื้นบ่งบอกว่าไม่ใช่ผู้ถูกเลือก เธราที่มัวแต่ยืนเหม่อจึงไม่ได้ออกแรงดึงเหมือนคนอื่น และเมื่อไม่มีแรงดึงร่างที่อยู่หลังม่านจึงเดินออกมาเอง วิรัลมองคนที่ถือชายผ้าคลุมไหล่ของเขาไว้แล้วยืนเหม่อก่อนเดินเข้ามาใกล้ๆ

   “เธรา” เสี่ยงทุ้มเอ่ยเรียกเบาๆ ก่อนจับมือทับลงไปบนมือของเธราที่จับชายผ้าคลุมไหล่ของเขาอยู่
   “เจ้าจับชายผ้าคลุมไหล่ข้าอยู่” วิรัลบอกเมื่อเธราเงยหน้าขึ้นมามอง แววตาสีน้ำตาลเริ่มรับรู้สถานการณ์ตรงหน้า
         .
         .
   “เจ้าคงต้องเป็นผู้ติดตามข้าขึ้นไปถวายเครื่องบูชาแล้วล่ะ เธรา”

 
มาต่อแล้วค่าาาาา
เข้าไปพูดคุยจิกทวงได้ในเพจนะคะ
บอกไว้ล่วงหน้าเลยว่าตอนต่อไปจะมาลงวันอาทิตย์คะ (บอกไว้กดดันตัวเอง)
ขอบคุณที่ติดตามค่า
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่า

[sosad]

 

[fay 13]

 

[sirin_chadada]

ไอ้หยา งานดีดูท่าจะไม่ง่าย ไหนจะปีศาจที่อาจจะมาฆ่าเธรา ไหนจะศัตรูขององค์วิรัลอีก
ช่างเป็นพิธีที่เอื้อต่อการลอบทำร้ายเสียจริง

[ทั่วหล้า]

รอดูครับว่าใครจะต้องปกป้องใครกันแน่ เธราสู้ๆนะ!
แล้วหมาน้อยจะได้ตามไปขย้ำคอใครบ้างไหมน้าาา??

[BlueCherries]

อุ๊ย จิ้นโชบุชุนxสหัสได้ม้ายยยยยยยยยย

[mukmaoY]

เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกัน ก็ย่อมตกหลุมรัก

[MayA@TK]

สองคนมีมีดแค่หนึ่งเล่มที่จะติดตัวเธราไปแบบนี้ศัตรูทั้งคู่คงมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย
โชบุบอกว่าเธราไม่น่ามาดักดารเป็นพระสนมระวังองค์วิรัลจับขังคุกต่อนะ
เป็นชะตาลิขิตจริงๆ คนอื่นแย่งชายผ้ากันเธราเลือกชายผ้าที่เหลือเลือกจากคนอื่นแท้ๆ ดันใช่เฉยเลย

 

[JustWait]

เธรา น่ารักทุกตอนเลย

[Roman chibi]

สนุกมากๆ รอติดตามตอนต่อไป

[kinjikung]

สนุกอ่ะ สั้นไปหน่อยแต่คนอ่านเข้าใจ หุหุ
รอตอนต่อไปเธราจะได้แสดงฝีมือการต่อสู้อีกไหม

[lnudeel]

ติดตามมมม~~

[badbadsumaru]

งานยากจุง กลัวปีศาจมาลอบฆ่า .___.

[ShadeoftheMoon]

จะเกิดเรื่องร้ายแรงกับเธราและองค์วิรัลระหว่างนำเครื่องบูชาไปถวายหรือเปล่านะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะเอาอีกกกกกก

[AeRoMoZa]

แอบค้าง จะไหวมั้ยนะเธรา ต้องไหวสิเนอะ แต่ต้องมีเหตุการณ์ตื่นเต้นน่าดู จะมีการพลัดพรากชั่วคราวระหว่างองค์วิรัลกับเธรามั้ยเนี่ย ขึ้นไปกันแค่2คนใช่มั้ย แถมมีคนอยากลอบปลงพระชนม์องค์วิรัลแน่ๆ อีกต่างหาก ลุ้นล่วงหน้าเลยค่า

[uknowvry]

โอ๊ยยยย สนุกมากกกกกกกก

[kail]

อยากว้าปไปวันอาทิตย์เลย เธราน่ารักได้อีก ไม่ควรดักดานเป็นพระสนมจริงๆ ดีขนาดนี้ควรเป็นองค์ราชินีสิ (จะเรียกแบบนี้ได้ไหมน้า) >< 

[Lovetree]

ฉากสุดท้ายของตอนล่าสุด เรารู้สึกว่าโรแมนติกมากๆ จับมือกันแล้ว  ค่อยเป็นค่อยไปดี  ชอบมากๆค่ะ

รู้สึกว่าองค์วิรัลถ้าเรื่องรบมีความเก่งกาจกล้าหาญ  พอเรื่องรักก็มีความอบอุ่นโรแมนติกมากๆด้วย ใครที่องค์วิรัลรักจะต้องโชคดีมีความสุขมากแน่ๆค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ รอลุ้นเรื่องราวต่างๆเยอะแยะเลย สนุกมากจริงๆ คิดถึงเธราทุกวันเลยค่ะ

[benzdekba]

มารอ

[primprie]

   ตอนที่๘

   เธรายืนนิ่งๆอยู่กลางห้องโถงที่ทำพิธีเสี่ยงทาย คนนอกถูกให้ออกไปจนหมดเธรามองคาเซกับคุชและนายทหารคนอื่นที่ดูจะกังวลกับผลเสี่ยงทายไม่น้อย
   “เปลี่ยนให้หม่อมฉันไปแทนเถอะกระหม่อม” ร่างขาวซีดของคุชเอ่ยขึ้น
   “อย่ามาทำเอาหน้าไอ้เผือก” ประโยคขัดหูทำให้เธราหันไปมอง ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามผมสั้นเกรียนแววตาเหยียดเล็กๆทีทอดมองมาที่เธราทำเอาคนถูกมองโมโหตะหงิดๆ
   “ธันอย่าหยาบคาย” เป็นคาเซที่ห้ามขึ้น แต่ดูเหมือนคนถูกปรามจะไม่สนใจร่างใหญ่โตเดินมาตรงหน้าเธราทำความเคารพ ก่อนจับมือของเธราไปจุมพิต

   “ถวายบังคมพะยะคะพระสนม นามของหม่อมฉันคือ ธัน หัวหน้ากองทหารม้าแห่งนันทานครกระหม่อม”  ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่น้ำเสียงนั่นฟังดูเย้ยหยันพิกล เธราได้แต่พยักหน้าไปแกนๆ จริงๆไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ทันทีที่พิธีเสี่ยงทายออกมาว่าเป็นเขาทุกคนก็ออกอาการกังวลทันที จริงๆก็สมควรที่เหล่าทหารที่แสนจงรักภักดีจะเป็นห่วงองค์ราชาของตน เพราะพระสนมที่ทำตัวเป็นอากาศธาตุมาเกือบสองปีอยู่ดีๆจะมารับหน้าที่สำคัญแบบนี้ใครจะไว้ใจ เธราหันไปมองคนที่นั่งเงียบๆจิบไวน์ราวทองไม่รู้ร้อนแล้วเหนื่อยใจ จริงๆแค่อง์วิรัลเอ่ยปากว่าเขาไม่ต้องไปแล้วให้นายทหารสักคนไปแทนทุกอย่างก็จบ

   “ผลเสี่ยงทายออกมาแล้วจะโวยวายอะไรกันนักหนา” ประโยคแรกขององค์วิรัลไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นสักนิด

   “พวกเจ้าคิดว่าข้าจะไร้ฝีมือจนต้องให้พวกเจ้าคอยล้อมหน้าล้อมหลังตลอดเวลารึไง” วิรัลลุกขึ้นมายืนข้างๆเธราที่ดูจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว

   “เลิกกังวลไร้สาระ ถ้าห่วงข้านักก็ไปเตรียมการให้พร้อมสำรวจทางขึ้นให้หมดหน้าผาด้านล่างให้ทหารเตรียมพร้อมไว้แล้วอะไรที่ไม่ใช่หน้าที่ตัวเองก็ไม่ต้องเสนอตัว ถ้าอยากปกป้องข้าไปทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ผลเสี่ยงทายออกมาแล้วยอมรับมันซะ” เหมือนจะเป็นคำตัดสินเมื่อเธราเห็นทุกคนแสดงความเคารพก่อนทยอยเดินออกไป

   “เป็นข้า......ไม่เป็นไรหรือกระหม่อม” เธราถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

   “ทำไม....กลัวรึ”

   “ไม่กลัวกระหม่อม แต่ไม่คิดว่าจะดี”

   “ไม่ต้องคิดมาก ไปเตรียมตัวได้แล้ว” วิรัลตัดบท ก่อนเดินจากไป

   ทางขึ้นเขาเต็มไปด้วยทหารที่เตรียมพร้อมตลอดเวลา เธราอยู่ในชุดเตรียมพร้อมก่อนที่จะออกมาที่นี่เธรากลับไปที่ตำหนักท้ายบึงเพื่อบอกข่าวว่าตนเองต้องเป็นผู้ติดตาองค์วิรัลขึ้นไปถวายเครื่องบูชาบนเขา สหัส โชบุแลละชุนจึงเอ่ยปากจะตามมาด้วย
 
   “พาสัตย์เลี้ยงมาเป็นฝูงเลยนะกระหม่อม” คนที่เอ่ยทักประโยคบาดหูนั้นคือ ธัน  ไม่รู้เธราคิดไปเองรึเปล่าธันดูไม่ชอบเขาเท่าไร และคำพูดที่ดูเหมือนหาเรื่องกลายๆนั่นทำเอาสัตว์เลี้ยงที่ถูดพาดพิงถึงดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร
   “อย่ามีเรื่องนะ ทั้งสามคนเลย” เป็นเธราที่ต้องหันไปปรามคนที่มาด้วย
   “สามคนนี้ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เขาใจเสียใหม่นะธัน” เธราหันมาบอกหัวหน้ากองหารม้าแห่งนันทานคร

   “มาแล้วหรือกระหม่อมใกล้ได้เวลาแล้ว” เป็นคาเซที่เดินมาบอก วันนี้แม้แต่คาเซที่ปกติมักอยู่ในชุดสวยงามของชาววัง ก็ดูเตรียมพร้อมจนแปลกตา
   “องค์วิรัลล่ะ”
   “องค์วิรัลรออยู่ที่พิธีทางขึ้นแล้วกระหม่อม”

   คาเซพาเธรามาที่สถานที่จัดพิธี ของมากมายถูกจัดเรียงเพื่อทำพิธีสำคัญ กองไปกองใหญ่ถูกจุดขึ้นและโหมแรงด้วยแรงลมกองไฟศักดิ์สิทธี่จะต้องลุกโชนตลอดคืนเพื่อส่องทางให้องค์ราชาตามความเชื่อ ของที่จะต้องนำขึ้นไปเพื่อทำพิธีบูชาบรรพบุรุษถูกจัดเตรียมอย่างดี ของต่างๆถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสวยงาม เธราได้รับมีดสั้นที่มีขนาดยาวกว่าฝ่ามือนิดหน่อยด้ามมีดประกอบด้วยพลอยสีแดงสด ตัวมีดสลักเสลาสวยงามเป็นเรื่องราวของนอทานพื้นเมือง คมมีดสะท้อนแสงไปบ่งบอกถึงความคมได้เป็นอย่างดี
   “พระสนมกับองค์วิรัลต้องเสด็จกลับลงมาก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นนะกระหม่อม” คาเซกำชับอีกครั้งท่าทางคนตรงหน้าดูห่วงมากจริงๆ เธรายกมือขึ้นตบไหล่คาเซเบาๆ ก่อนยิ้มให้ราวให้กำลังใจ
   “เอาน่าคาเซ ถึงข้าจะไม่เก่งเท่าคุชหรือบรรดาแม่ทัพนายกองของนันทานคร แต่ฝีมือข้าก็ไม่ขี้ริ้วนะอย่างน้อยข้าก็ไม่เป็นภาระให้องค์วิรัลแน่นอน อย่าเครียดน่าอุตส่าแต่งตัวมาซะเต็มยศพกดาบซะด้วย” เธราพยายามพูดให้คาเซเบาใจ

---------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------
-----

   เมื่อถึงเวลาวิรัลกับเธราก็ออกเดินขึ้นเขาตามประเพณี ภูเขานันทาเป็นภูเขาประจำเมืองบรรดากษัตย์องค์ก่อนที่สวรรคตร่างจะถูกนำมาฝังที่ยอดเขาแห่งนี้เพื่อเป็นการส่งให้กลับไปยังสวรรค์ตามความเชื่อของนันทานคร เพราะฉะนั้นภูเขาแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยศพ แค่คิดเธราก็เข่าอ่อนแล้ว เขาไม่ค่อยถูกกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่

   วิรัลเหลือบมองคนข้างหลังที่เดินตาม และเริ่มเร่งฝีเท้ามาใกล้คนแทบจะชนหลังเขาอยู่แล้ว

   “มีอะไร” วิรัลหยุดเดินก่อนหันไปถาม เมื่อคนที่เดินตามตอนนี้แทบจะสิงเขาอยู่แล้ว คนถูกถามดูกระอักกระอ่วน ใบหน้าที่ไม่ขาดรอยยิ้มตอนนี้มีแววกังวลแปลกๆ ดวงตาสีน้ำตาลกวาดมองรอบๆตัวราวว่ากลัวจะมีอะไรโผล่มาตลอดเวลา

   “นันทานครนี่มีกษัติมากี่พระองค์แล้วกระหม่อม”

   “เจ้าจะมาอยากรู้อะไรตอนนี้เธรา” วิรัลเริ่มหงุดหงิด

   “ก็........เห็นเขาว่ากันว่ากษัตย์ที่สวรรคตแล้วจะถูกนำมาฝังที่นี่ งะ...งั้นก็แปลว่าที่นี่เป็นสุสานของเหล่าบูรพกษัตย์องค์ก่อนๆ คือ...คือ”

   วิรัลมองคนที่เก่งกล้าสารพัดที่ยิ่งพูดยิ่งหน้าซีดตรงหน้าแล้วต้องกลั้นหัวเราะ ท่าทางคนตรงหน้าจะกลัวจริงจัง วิรัลจับแขนของเธราให้ออกเดินและรั้งให้มาเดินอยู่ข้างๆกัน มือหน้าจับมือของเธราห้ากุมชายผ้าคลุมไหล่ของตนไว้ “จับชายผ้าข้าไว้เขาบอกกันมานะว่าชายผ้าคลุมไหล่ของราชาจะปัดเป่าวิญญาณร้ายได้” ฟังดูเหมือนหลอกเด็กแต่ดูเหมือนเธราจะเชื่อเต็มหัวใจเพราะทันทีที่วิรัลพูดจบเธราก็กำชายผ้าคลุมของวิรัลแน่นก่อนขยับตัวเข้ามาใกล้

   ภูเขานันทาจริงๆแล้วเป็นสถานที่หาของป่าของชาวบ้านเหมือนภูเขาทั่วไป จะมีส่วนที่ต้องห้ามก็คือส่วนที่ใช้ฝังศพของเหล่าบูรพกษัตย์องค์ก่อนๆ ซึ่งเป็นส่วยหน้าผาสูงชันบนยอดเขา ระหว่างทางสว่างไปด้วยคบเพลิงที่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นระยะ จริงๆมันไม่ใช่เรื่องยากเลยในการเดินขึ้นเขาเพราะทุกอยากถูกจัดเตรียมเพื่ออำนวยความสะดวกไว้ทุกจุด ไม่ว่าจะเป็นทางเดินที่ถูกถางอย่างดี สัญลักษณ์บอกทางหรือแม้กระท้องแสงสว่าง เธรามองไปรอบๆอุ่นใจขึ้นนิดหน่อยเมื่อกำผ้าของวิรัลไว้ในมือในเมื่อมันปัดเป่าวิญญาณร้ายได้พวกวิณญานคงไม่ออกมาให้เขาเห็น

   สองคนเดินขึ้นเขาไปอย่างเงียบๆ วิรัลที่เดินอยู่ดีๆก็รู้สึกถึงแรงดึงเมื่อหันกลับไปก็พบว่าเธรากำลังสนใจกล้วยไม้ป่าสีแปลกตาที่ขึ้นอยู่บนกิ่งไม้ร่างสูงโปร่งหยุดยืนดูอย่างสนใจโดยที่มือยังกำชายผ้าของวิรัลไว้แน่น

   “เรียกว่าดอกอะไรหรือกระหม่อมสีแปลกตาดีจัง” เธราเอ่ยถามขึ้นเมื่อวิรัลเดินกลับมาหา รอยยิ้มฉายชัดเต็มใบหน้านั้นทำเอาคนที่จะเดินกลับมาตำหนิต้องเก็บคำเอาไว้

   “กล้วยไม้แสงจันทร์”  เมื่อได้คำตอบเธราก็พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนยื่นหน้าไปดมใกล้ๆ

   “ไม่มีกลิ่นหรอก” วิรัลบอกอีกครั้ง เธรามีท่าทีเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

   “เสียดายน่าจะมีกลิ่นหอม”

      วิรัลดึงมือเธราให้เดินตามมาที่โขดหินข้างทาง ก่อนชี้ให้ดูดอกไม้สีขาวเล็กๆที่ขึ้นเป็นกอข้างๆโขดหินราวต้นหญ้า เธรานั่งลงก่อนหากยังไม่ทันได้ทำอะไรกลิ่นหอมอ่อนๆก็ลอยเข้าจมูก ใบหน้าเรียบๆฉีกยิ้มจนเต็มริมฝีปากก่อนหันไปบอกองค์วิรัลอย่างตื่นเต้น

   “อันนี้หอมกระหม่อม” วิรัลนั่งลงข้างๆเธรา ก่อนก้มลงไปเด็ดดอกไม้เล็กๆนั้นขึ้นมา

   “ดอกสายลม” วิรัลบอกก่อนส่งดอกเล็กๆนั้นให้เธรา

   “ถ้าไม่สังเกตไม่เห็นเลยนะเนี้ยไปแอบอยู่ตามโขดหินแบบนี้ แต่ห๊อมหอมนะกระหม่อม” เธราพูดไปเรื่อยก่อยรับดอกไม้เล็กๆนั้นมาดมอย่างติดใจ


   วิรัลไม่ได้เอ่ยอะไรต่อร่างสูงใหญ่ออกเดินขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อทำพิธีให้เสร็จตามเวลา  วิรัลเดินมาถึงแท่นทำพิธีที่ยอดเขาเมื่อพระจันทร์ตรงหัว ร่างสูงใหญ่จัดการทุกอย่างอย่างคล่องแคล้ว เธราได้แต่ค่อยช่วยหยิบจับเท่าที่ทำได้

   ห่อผ้ามากมายที่นำขึ้นมาถูกแกะออก เครื่อบูชามากมายถูกนำมาจัดเรียงในแท่นพิธี เธรายืนมองวิรัลทำพิธีไปเรื่อยๆ ร่างสุงใหญ่ของวิรัลดูน่าเกรงขามเมื่อต้องกับแสงไฟที่จุดขึ้น ผมสีดำสนิทที่แทบจะกลืนไปกับราตรีกาล ริมฝีปาดได้รูปขยับเอ่ยคำกล่าวบูชาเป็นจังหวะ

   “เสร็จแล้วหรือกระหม่อม” เธราเอ่ยถามขึ้นเมื่อวิรัลเดินมาหา

   “ใช่ เหลือแค่เทเหล้ารัมลงบูชาแผ่นดิน” เธราพยักหน้าเข้าใจก่อนหันไปหยิบเหยือกเหล้ารัมที่เตรียมมาส่งให้องค์วิรัล

   เหยือกเหล้ารัมที่ปิดผนึกแน่นหนา ถูกเปิดเพื่อทำพิธีการสุดท้ายให้เสร็จสิ้นแต่หากทันทีที่ฝาถูกเปิดออก อสรพิษตัวเขื่องก็เผยตัวออกมาและฉกลงไปที่แขนขององค์วิรัลเต็มเขี้ยว วิรัลปล่อยเหยือกตกลงพื้นก่อนก่อนถอยห่างออกมา

   เธรารีบเข้าไปใกล้วิรัลก่อนดึงแขนที่โดนกัดมาดูรอยเขี้ยวปรากฏชัดเจน เธราหยิบเอามีดสั้นที่มีติดตัวออกมา ก่อนกรีดลงบนแผลและก้มลงดูดเอาพิษออกอย่างไม่ลังเล

   “เป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม” เธราเอ่ยถามวิรัลอย่าร้อนใจเมื่อคนที่โดนพิษดูสลึมสลือคล้ายง่วงนอน “องค์วิรัลอย่างเพิ่งหลับนะกระหม่อม” เธราเรียกวิรัลและเขย่าคนตัวใหญ่ไปมา สายตาพลางมองหาตัวอสรพิษที่ไม่รู้เลื้อยหนีไปไหนแล้วอย่างน้อยถ้ารู้ว่าเป็นงูชนิดไหนจะได้รักษาถูก

   “องค์วิรัล องค์วิรัล อย่างเพิ่งหลับนะกระหม่อม” เธราพยายามปลุกคนตัวโต ซึ่งวิรัลตอบมาได้แค่เสียง อือ เบาๆในลำคอ แผลที่ทำการดูดพิษทิ้งไปแล้วบางส่วนเริ่มมีรอยเขียวช้ำ เธราฉีกชายเสื้อมัดไว้เหนือแผล ก่อนค่อยๆพยุงคนตัวโตเดินลงเขาอย่างทุกลักทุเลปากก็พยายามเรียกชื่อวิรัลไปตลอดทาง

   พยุงกับมาได้สักพักก็ต้องเสียหลักล้มไปทั้งคู่ เพราะส่วนสูงที่ต่างเป็นคืบเธราตัวเล็กกว่าวิรัลพอดูยิ่งตอนนี้คนตัวโตดูจะไม่มีแรงพยุงตัวเองเลย น้ำหนักทั้งหมดจึงถูกทิ้งมาที่เธราเต็มๆ

   “องค์วิรัลๆ ได้ยินหม่อมฉันไหมอย่างเพิ่งหลับนะกระหม่อม” เธราเขย่าวิรัลไปมาความกลัวเริ่มเข้าครอบคลุมเมื่อวิรัลดูไม่ตอบสนอง ใบหน้าได้รูปที่เคยโดดเด่นตอนนี้ซีดเซียว ไม่มีเสียงอือตอบกลับมายามเรียกอีกแล้ว

    “ตื่นๆ องค์วิรัล อย่าหลับกระหม่อมตื่นก่อนๆองค์วิรัล องค์วิรัล ท่านรัลตื่นก่อน ตื่นๆก่อนอย่าหลับ โว๊ยยย เพี๊ยะ!!!” เธราตัดสินใจตบลงไปบนใบหน้าองค์วิรัลเต็มแรงใบหน้าซีดๆค่อยๆเห่อแดงเป็นรอยมือดูเหมือนได้ผลเมื่อดวงตาคมเริ่มกระพริบเบาๆ พร้อมตอบกลับมาเป็นเสียง อือ เบาๆในลำคอ

   เมื่อมีอาการตอบรับกลับมาเธราเริ่มใจชื่น ร่างสูงโปร่งถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนฉีกออกเพื่อใช้เป็นเชือกรัดตัวองค์วิรัลให้ติดกับแผ่นหลัง เพื่อที่จะแบกคนตัวโตลงเขามาอย่างทุลักทุเล
   

   สหัส โชบุและชุนที่นั่งรอเธราอยู่ที่ทางขึ้นเขาอย่างเงียบๆ อยู่ดีๆสหัสก็มีอาการแปลกๆ ใบหน้างดงามมีแววกังวลก่อนพึมพำออกมาเบาๆ
   “อันตราย”
   “อะไร” โชบุที่ไวต่อสิ่งรอบข้าวถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นอาการแปลกๆของสหัส
   “เกิดเรื่อง แต่ไม่ใช่กับท่านเธรา” สหัสตอบ
   “เกิดอะไรกับองค์วิรัลเหรอ” โชบุถามซ้ำคราวนี้คำพูดกลายเป็นกระซิบเบา
   “ไม่แน่ใจแต่ว่า....” สหัสจับไปที่อกข้างซ้ายตัวเองเบาๆ
   “รู้สึกเหมือนท่านเธรากำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่าง” สหัสบอกดวงตาสีเทามีแววกังวลฉายชัด เพราะทำสัญญาเลือดต่อกัน จึงสามารถสื่อถึงกันได้เมื่อฝ่ายใดรู้สึกกลัวหรือกังวล
   “ขึ้นไปดูไหม” เป็นชุนที่เอ่ยขึ้น
   “เราต้องบอกพวกนั้นไหม” โชบุถามพลางเหลือบมองไปทางคาเซและเหล่าทหารที่ดูเตรียมพร้อมตลอดเวลา
   “ข้าไปบอกเอง” สหัสบอกก่อนเดินเข้าไปหาคาเซ โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างที่มองมาอย่างไม่ไว้ใจ


   “พวกข้าจะขึ้นไปรับท่านเธรา”

   “ไม่ได้” ไม่ใช่คาเซแต่เป็นคุชกับทันที่แทบจะตอบออกมาพร้อมกัน

   “กลัวพวกข้าจะขึ้นไปฆ่านายของเจ้าเหรอ อย่าห่วงไป ข้าแค่จะขึ้นไปรับนายของข้า ส่วนนายของเจ้าถ้าเป็นศพจะสงเคราะห์แบกลงมาให้” ไม่ใช่สหัสแต่เป็นโชบุที่โพล่งขึ้นมา ริมฝีปากบางที่ประดับด้วยเขี้ยวยิ้มเยาะ คำพูดที่เรียกความไม่พอใจได้ทันทีจนคาเซต้องห้ามไว้

   “หมายความว่ายังไงสหัส” คาเซที่ถามขึ้น
   “ข้ารู้สึกว่ามีอันตราย ท่านเธรารู้สึกกลัวและกังวล” สหัสตอบก่อนแตะที่อกข้างซ้ายตัวเอง คาเซเข้าใจได้ในทันทีเพราะสหัสกับเธราสามารถสื่อความรู้สึกถึงกันได้

   แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรกันกีเยงตะโกนขอความช่วยเหลือมาจากภูเขา ไม่รอให้ใครพูดสั่งทุกคนพุ่งตัวขึ้นไปบนเขาทันที ภาพของเธราไม่สวมเสื้อร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากการล้มลุกคลุกคลานมีองค์วิรัลที่ดูจะไม่มีสติเหลือแล้วแบกอยู่บนหลังเรียกความตกใจจากคนที่เห็นได้ไม่น้อย

-----------------------------------------
-----

   องค์วิรัลถูกพากลับเข้าวังหลวงทันทีหมอหลวงถูกเรียกการรักษาเริ่มขึ้นทันที เมื่อหมดหน้าที่และมั่นใจว่าตัวเองทำได้ดีที่สุดแค่นี่ต่อไปก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอหลวง เธราจึงปลีกตัวออกมาเพื่อที่จะกลับตำหนักตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็ถูกสาดด้วยน้ำโครมใหญ่

   “ล้างซวยซะหน่อยนะเพคะพระสนม” ใบหน้าแสนสวยขององค์หญิงโยนามีแววสะใจที่เห็ยเธราตกใจที่อยู่ดีๆก็ถูกสาดน้ำ

   “องค์หญิงโยนาสาดน้ำใส่หม่อมฉันทำไม” เธราพยามยามใจเย็นถามกลับไป ก่อนหันไปสงสายตาห้ามปรามสหัส

   “รู้ตัวว่าไร้ฝีมือยังสะเออะเข้าเสี่ยงทาย ถ้าองค์วิรัลเป็นอะไรไปเจ้าจะรับผิดชอบยังไงต่อให้เผ่าหมู่บ้านมาลันเคียของเจ้าทิ้งก็ไม่สาสมนะเพคะ” โยนาพูดอย่างเย้ยหยันเธอโมโหที่เธราเอ่ยถึงชู้รักของเธอต่อหน้าองค์วิรัล และทำให้เธอโดนเสด็จพ่อต่อว่ามากมาย โยนาหมายมั่นปั้นมือมาตั้งแต่ออกจากเมืองของตัวเองว่าจะต้องใช้เสน่ห์มัดใจองค์วิรัลให้ได้ นันทานครใหญ่โตและยิ่งมั่นคงเมื่อองค์วิรัลปกครองเธอจะปล่อยให้หลุดมือไม่ได้ ทุกอย่างคงเป็นไปด้วยดีถ้าเธราไม่พูดเรื่องชู้รักเธอขึ้นมา

   “องค์หญิงกระหม่อมนี่ท่านเป็นห่วงองค์วิรัลหรือเสือกกระหม่อม” อยู่ดีๆโชบุก็โพล่งประโยคที่ทำเอาเธราตาโต

   “หยาบคายแกกล้าดียังไงไอ้ลูกครึ่งชั้นต่ำ” โยนาแทบจะดิ้นเมื่อถูกว่าตรงๆ

   “ทำไมต้องไม่กล้าข้าไม่ได้เกรงกลัวอะไรเจ้า หรือแม้กระทั่งพ่อของเจ้า องค์หญิงโยนาแห่งวูธสินะเดี๊ยวพอหมดพิธีเฉลิมฉลองก็กลับบ้านกลับเมืองตัวเองไปเถอะอย่ามาจับผู้ชายแถวนี้เลยเท่าที่ดูก็ไม่มีใครอยากได้นะ กระหม่อม” หมดประโยคยาวเหยียดโชบุก็จับแขนเธราให้เดินกลับตำหนัก โดยไม่ได้สนใจเสียงวี๊ดๆขององค์หญิงโยนาที่ดังอยู่ข้างหลัง

   แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาที่หน้าต่าง เธราขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะเบ้หน้าเพราะระบมไปทั้งตัว รอยขีดข่วนจากการล้มลุกคลุกคลานเมื่อวานได้รับการใส่ยาตั้งแต่เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนนอน รารีที่นั่งใส่ยาให้ก็บ่นไม่เลิกจนสุดท้ายเธราต้องแกล้งหลับนางกำนัลคนสนิทถึงหยุดบ่น เธราลากตัวเองออกมาข้างนอกอย่างยากลำบาก เธรานั่งลงตรงที่เธราเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ โชบุกับชุนดูจะพึ่งพาได้มากเมื่อทั้งสองช่วยกันให้อาหารปลารดน้ำต้นไม่เสร็จแต่เช้า

   แต่ยังไม่ทันได้กินข้าวเช้าให้สบายใจ คาเซเดินหน้าเครียกมาหาพร้อมทหารนับสิบนาย
   “มีอะไรคาเซ” เธราถามขึ้น “องค์วิรัลเป็นยังไงบ้าง”
   “ขอเชิญพระสนมเสด็จไปกับหม่อมฉันเถอะกระหม่อม”
   “เกิดอะไรขึ้นคาเซ” เธราเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติจากน้ำเสียงของคาเซ
   “เออ.....องค์หญิงโยนาถูกปลงพระชนต์กระหม่อม!!!!”

-------------------------------------
---------
--
   เธราตามคาเซมาที่ห้องโถงใหญ่ที่มีไว้สำหรับจัดงาน แต่ตอนนี้บรรดาแขกผู้มีเกียรติต่างๆกำลังอยู่ในอาการขวัญผวา เมื่อพระธิดาแห่งกษัตย์วูธถูกฆ่าตาย และองค์วิรัลเองก็ยังเจ็บหนัก


   ทันทีที่กษัตย์แห่งวูธเห็นเธราก็ตรงปรี่เข้ามาทำร้าย จนคาเซต้องเข้ามาขวางไว้และให้ทหารกันองค์กษัตย์แห่งวูธออกห่างเธรา
   “แก แกมันฆาตกรแกฆ่าโยนา แกฆ่าลูกสาวฉัน” เสียงปรักปรำจากกษัตย์แห่งวูธดังลั่น ร่างของชายชราสั่นเท่าด้วยความโศกเศร้าและโกรธแค้น

   “ทำไมเขาคิดว่าข้าฆ่าองค์หญิงโยนาละคาเซ” เธราที่ตอนนี้ยังไม่เข้าใจสถาณการณ์เอ่ยถามคาเซ

   คาเซพาเธราไปที่หลังม่านสีเข้มที่กั้นไว้เพื่อว่างพระศพขององค์หญิงโยนา ผ้าสีขาวถูกนำมาคลุมร่างของโยนาเอาไว้ คาเซเปิดออกภาพตรงหน้าทำเอาเธราต้องเบือนหน้าหนีร่างบบบางของโยนานั้นเต็มไปด้วยเลือดชุดที่เคยสวยงามตอนนี้อาบไปด้วยสีแดงของโลหิต ดวงตากลมโตเบิกโพลงราวหวาดกลัวเต็มที่อกด้ายซ้ายยุบลงราวโดนกดทับอย่างแรง

   “องค์หญิงโยนาถูกแทงเข้าที่หัวใจ คนร้ายออกแรงจนมีดทะลุร่างลงไปปักที่พื้นจนเป็นรอย กระดูกตรงหน้าแตกละเอียด” คาเซอธิบายก่อนนำผ้ามาคลุมศพไว้ตามเดิม

   “แล้วทำไมกษัตย์แห่งวูธถึงคิดว่าข้าทำล่ะคาเซ”

   “นี่คือสิ่งที่ปลิดชีวิตองค์หญิงโยนากระหม่อม มันปักคาอยู่ที่อกขององค์หญิงตอนมีคนพบศพ” คาเซบอกก่อนนำถาดที่คลุมด้วยผ้าสีขาวมาให้เธรา เมื่อมือเรียวเปิดดูแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น
   “น....นี่มัน”เธราถึงกับพูดไม่ออก
   “ใช่กระหม่อม มีดสั้นที่พระองค์พกขึ้นไปบนเขาพร้อมองค์วิรัลเมื่อคืน”

 

มาแล้วค่าาาาา
มาตามสัญญา
มีใครเล่นทวิตใหมคะ
ถ้าเล่นมาติดแท็ก #วิรัลลืมเมีย กันเถอะมาเล่นกันค่าา
ส่วนตัวชอบไปเวิ่นในทวิตบ่อยๆ เอาไว้โพศรูปอิจเมจ หรือสปอยเล็กๆน้อยกันนะ
ฝากเธรากับวิรัลด้วยค่าาา

[kail]

เธรานี่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดนะ เรื่องเก่าไม่ทันจบ เรื่องใหม่ก็เข้าอีกแล้ว ตอนนี้อ่านแล้วขัดใจตอนกรีดแผลกับดดูพิษงู จริงๆมันไม่ควรทำเลย อันตรายมากๆ

[sirin_chadada]

มีสั้นหายไปตอนอยู่บนเขาหรือเปล่า ถ้าไม่หายตอนนั้นก็ถูกขโมยได้อยู่ดีนะ คนร้ายที่ไหนจะทิ้งอาวุธที่ชี้มาที่ตัวเองไว้กับศพ

[badbadsumaru]

มีเรื่องอีกแล้ววว เธราสู้ๆนะลูก

[•♀NoM!_KunG♀•]

ปีศาจสินะ มันต้องตายยย

[BlueCherries]

อืมมมม

จะเนียนขนาดนี้ น่าจะเป็นนางกำนัลหรือเปล่า??

แต่รารีน่าจะบอกได้นะว่าเธราอยู่แต่ในห้องตลอด