พิมพ์หน้านี้ - -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: primprie ที่ 09-08-2016 12:11:28

หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 09-08-2016 12:11:28
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)


ดวงใจบรรณาการ

PrimPrie

++contact me++

Facebook

https://www.facebook.com/Myprimprie (https://www.facebook.com/Myprimprie)
#วิรัลลืมเมีย


Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3443972#msg3443972)
ตอนที่๑-รีไรท์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3444569#msg3444569)
ตอนที่๒-รีไรท์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3447951#msg3447951)
ตอนที่๓-รีไรท์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3451268#msg3451268)
ตอนที่๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3454550#msg3454550)
ตอนที่๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3457544#msg3457544)
ตอนที่๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3462165#msg3462165)
ตอนที่๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3466400#msg3466400)
ตอนที่๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3468320#msg3468320)
ตอนที่๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3473612#msg3473612)
ตอนที่๑๐-๔๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3475750#msg3475750)
ตอนที่๑๐-๖๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3476528#msg3476528)
ตอนที่๑๑-๓๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3483179#msg3483179)
ตอนที่๑๑-๗๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3484106#msg3484106)
ตอนที่๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3488476#msg3488476)
ตอนที่๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3497767#msg3497767)
ตอนที่๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3503021#msg3503021)
ตอนที่๑๕-๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3507256#msg3507256)
ตอนที่๑๕-๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3509683#msg3509683)
ตอนที่๑๖-๖๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3512054#msg3512054)
ตอนที่๑๖-๔๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3512966#msg3512966)
ตอนที่๑๗-๓๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3515188#msg3515188)
ตอนที่๑๗-๗๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3516717#msg3516717)
ตอนที่๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3522274#msg3522274)
ตอนที่๑๙-๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3527365#msg3527365)
ตอนที่๑๙-๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3528838#msg3528838)
ตอนที่๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3532659#msg3532659)
ตอนที่๒๑_๔๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3538090#msg3538090)
ตอนที่๒๑_๖๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3539050#msg3539050)
ตอนที่๒๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3542993#msg3542993)
ตอนที่๒๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3548232#msg3548232)
ตอนที่๒๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3551857#msg3551857)
ตอนที่๒๕_๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3557781#msg3557781)
ตอนที่๒๕_๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3558679#msg3558679)
ตอนที่๒๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3562684#msg3562684)ตอนที่๒๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3565972#msg3565972)
ตอนที่๒๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3570323#msg3570323)
ตอนที่๒๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3577872#msg3577872)
ตอนที่๓๐-๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3583529#msg3583529)
ตอนที่๓๐-๑๐๐%END+บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3584761#msg3584761)
ตอนพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3586961#msg3586961)




เธรา
ในฝูงแกะขาวแสนสวยมักมีแกะดำเสมอ  ไม่ใช้ทุกคนที่จะมีความสามารถ วิเศษนั้น  บางคนก็ไม่สามารถใช้ความสามารถวิเศษนั้นได้  แม้ร้อยปีจะปรากฏสักหนึ่งคน แต่ก็มี และ นั่น คือเขา เธรา เป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดา ที่ไร้ซึ่งความสามารถพิเศษ ตามเผ่าพันธุ์ของตน


    วิรัล
"เจ้ารู้ใช่ใหม ว่าที่ข้ายอมแต่งงานกับ เจ้า ทั้งที่เจ้าเป็นชาย เพราะเจ้าเป็นชาวมาลันเคีย และข้าต้องการ ความสามารถ พิเศษนั่น"

๒๑/๐๒/๖๐หลังจากนี้พิมจะทยอยรีไรท์แก้คำผิดตั้งแต่ตอนแรก นะคะ
อาจมีการเพิ่มเติมบางส่วนให้สมเหตุสมผลมากขึ้นด้วย ค่ะ






   ***เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่เขียนและลงที่นี่นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่าา
เรื่องนี้เป็นแฟนตาซีนะคะ  ไม่รู้จะโรแมนติกใหม ยังไงติชมได้นะคะ
ถ้ามีคำผิดหลุดมาท้วงติงได้เลยคะจะรีบแก้ใขค่าาา


(http://i66.tinypic.com/335a0ci.jpg)
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- Intro ๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 09-08-2016 12:16:55
Intro

ดวงใจบรรณาการ #รีไรท์

เสียงฝีเท้าม้าดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า ลูกธนูหลายสิบดอกเล็งเป้าไปยังร่างที่กำลังหนีอยู่ข้างหน้า เส้นผมสีเงินพลิ้วไหวสะท้อนกับแสงแดดอ่อน ๆ จนเป็นประกาย ร่างที่ดูสูงใหญ่ผิดมนุษย์กลับปราดเปรียว ขนาดม้าศึกฝีเท้าดีตามแทบไม่ทัน
   “ตามไปอย่าหยุด! ฝั่งซ้ายอ้อมไปดักตรงแม่น้ำ อย่าให้มันหนีไปได้”
น้ำเสียงทุ้มกังวานตะโกนออกคำสั่ง ร่างสูงใหญ่บนหลังม้าศึกสีดำสนิทเฉกเช่นกับสีผมของเขา ดวงตาเรียวยาวตวัดเฉียงอย่างคนถือดี ริมฝีปากได้รูปนิ่งสนิท ใบหน้าเรียบเฉยไม่มีท่าทีกังวลใด ๆ กับสิ่งมีชีวิตอันตรายที่เขากำลัง ‘ล่า’ อยู่ตรงหน้า 
   “มันไม่ถูกกับเขี้ยวสิงห์ ส่งหอกเขี้ยวสิงห์มา” ชายหนุ่มออกคำสั่งอีกครั้งหลังจากต้อน ‘สิงห์รา’ มาจนถึงแม่น้ำใหญ่ที่มีตลิ่งสูงชันและสายน้ำเชี่ยวกราก มือใหญ่รับหอกมาถือไว้ก่อนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
ร่างตรงหน้าคือสิงห์ราวัยหนุ่มที่ถูกต้อนจนจนมุม ร่างที่สูงใหญ่กว่าคนเกือบสองเท่ามีท่าทีเหนื่อยหอบ ผมสีเงินยาวจรดกลางหลังเปียกลู่ไปด้วยเหงื่อ กรงเล็บขนาดใหญ่กางออกเตรียมพร้อมต่อสู้ ใบหน้าครึ่งคนครึ่งสิงห์แสยะเขี้ยวขู่คำรามเบา ๆ หากแววตาสีเทานั้นบ่งบอกได้อย่างดีถึงความขึ้งโกรธ
   “จะยอมรับใช้ข้า หรือจะให้ข้า ‘จับตาย’” ร่างสูงเด่นบนหลังม้าเอ่ยถาม พลางเดินเข้าไปใกล้ร่างของเหยื่อตรงหน้าอย่างใจเย็น ในมือกระชับหอกมั่น ก่อนทิ้งจังหวะให้เหยื่อได้ตัดสินใจ
หากเหนือความคาดหมาย ร่างของเหยื่อตรงหน้ากลับกระโดดตะปบเข้าที่คอของม้าอย่างแรง  กรงเล็บขนาดใหญ่ฝังลงลึกก่อนกระชากจนคออาชาศึกแทบขาด ส่งผลให้ร่างบนหลังม้าเสียหลักตกลงมาข้างล่าง แล้วเหยื่อก็กลับกลายเป็นผู้ล่าเสียเอง
   “ข้าต่างหากที่จับท่านได้ หึ” กรงเล็บแหลมที่เพิ่งล้มอาชาตัวเขื่องไปหยก ๆ จ่อชิดลำคอของคนที่เคยเหนือกว่า หอกเขี้ยวสิงห์หลุดจากมือตอนตกลงจากหลังม้า ทหารที่ติดตามเริ่มลนลานตื่นตระหนก เมื่อองค์เหนือหัวถูกสิงห์ราจับเป็นตัวประกันเสียเอง
   “ปล่อยเขา แล้วจับข้าไปแทน” ชายผมยาวสีอ่อนที่มัดรวบตึงไว้เอ่ยขึ้น ก่อนขยับม้าออกมาข้างหน้าหากแต่ยังรักษาระยะห่างเอาไว้ คาเซขมวดคิ้วอย่างขัดใจ ทั้งที่เตือนแล้วเตือนอีกเรื่องการออกล่าสิงห์ราว่ามันอันตรายเกินไป จริง ๆ แล้วหากองค์ราชามีพระประสงค์ ไม่นานก็จะมีพวกพรานนำตัวมาถวายเอง แต่จนแล้วจนรอดพระองค์ก็ทรงไม่รับฟัง แล้วเขาจะพูดอะไรได้
   หากแต่ยังไม่ทันที่จะใครตัดสินใจทำอะไร  ร่างร่างหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาจากริมตลิ่งสูงชันด้วยท่าทีทุลักทุเล ร่างนั้นตะเกียกตะกายขึ้นมาก่อนคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าของสิงห์รา เพื่อใช้เป็นที่โหนตัวขึ้นฝั่ง 
   “เฮ้ย!!” เสียงอุทานของทุกคน พร้อมอาการเสียหลักของสิงห์ราที่โดนดึงข้อเท้า เมื่อได้โอกาสคนที่โดนจับเป็นตัวประกันจึงเบี่ยงตัวออกจากกรงเล็บแหลมคม พร้อมกับทหารนับสิบง้างธนูขึ้นอย่างไม่ลังเล เมื่อเห็นว่าองค์เหนือหัวของตัวเองปลอดภัยแล้ว
   “อย่า ๆ ๆ อย่ายิง ๆ” ไม่ใช่เสียงของสิงห์รา แต่กลับเป็นเสียงของคนที่เพิ่งปีนขึ้นมาได้ คนตรงหน้าตะโกนเสียงดังพร้อมเอาตัวเข้าบังเป้าการยิงของทหาร
   “ทำอะไร?” วิรัลถามออกไปอย่างสงสัย ถึงจะนึกขอบใจกับการปรากฏตัวของคนตรงหน้า แต่การที่เอาตัวเข้าปกป้องศัตรูของเขา ยังไงเขาก็ไม่...พอใจ
   “สิงห์ราตัวนี้เป็นของข้าแล้ว นี่ไง” ชายหนุ่มพูดพร้อมอวดก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ที่มีรอยคราบเลือดสีน้ำเงินเลอะอยู่ สิงห์ราซึ่งอยู่ดี ๆ กลับมีเจ้าของถึงกับขมวดคิ้ว พลางก้มลงดูที่ข้อเท้า มีรอยครูดของหินยาวเกือบคืบ เลือดซึมออกมาจนรู้สึกแสบ
   “ผู้ใดที่สามารถทำโลหิตของสิงห์ราหลั่งได้ จะได้เป็นนายแห่งสิงห์” เขาพูดอีกครั้งพลางชูหินให้สูงขึ้นอีก
   คาเซลงมายืนเคียงข้างองค์เหนือหัวของตน เริ่มขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ผู้ที่ถือสิทธิ์เป็นเจ้าของสิ่งมีชีวิตอันตรายนั้นคุ้นตาอย่างประหลาด ทั้งน้ำเสียง รูปร่าง ท่าทาง มันคุ้นจนทำเอาเขาสะกิดใจ ใบหน้าที่เผยออกมาเพียงดวงตาเพราะมีผ้าปกปิดอยู่นั้นเชิดขึ้นสูงอย่างท้าทาย แต่กลับมีรูปร่างสูงเพียงอกของสิงห์ราเท่านั้น เมื่อพินิจอย่างถี่ถ้วน คาเซก็ถอนหายใจ เขาจำได้แล้วว่าคือใคร แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงทรงอำนาจของเจ้าชีวิตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
   “งั้นเจ้าก็ขายให้ข้า ขายสิงห์ราตนนั้นให้ข้า เจ้าจะเอาเท่าไร”
   “ข้าไม่ขาย หากพระองค์ได้สิงห์ราตนนี้ไปมันคงไม่พ้นโทษประหาร โทษฐานฆ่าม้าศึกตัวโปรด” 
   “ชาวบ้านอย่างเจ้า อย่าอวดดีสู่รู้ ขายสิงห์ราตนนั้นให้ข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าเองจะต้อง...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ พระองค์ก็รับรู้ถึงแรงจับที่ข้อแขนเป็นเชิงให้หยุด
   “พระองค์ หม่อมฉันเกรงว่าท่านผู้นี้จะไม่ใช่ ‘ชาวบ้าน’ พ่ะย่ะค่ะ” คำพูดของคาเซทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว ก่อนมองไปยังร่างตรงหน้า ใบหน้าที่อยู่ใต้ผ้านั้นเป็นใคร
   คาเซเดินออกมาตรงหน้าคนที่ยังคงยืนบังสิงห์ราจากธนูของทหาร ก่อนก้มลงทำความเคารพขั้นสูงสุด เสนาบดีหนุ่มจับมือที่เลอะเศษดินจนมอมแมมขึ้นจุมพิต ก่อนเอ่ยคำที่เกินจะคาดเดา
   “ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ ‘พระสนม’ ”
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- Intro ๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-08-2016 13:43:25
น่าติดตามค่ะ ดูท่าเธราจะน่ารักน่าเอ็นดู
เจอคำผิดประปราย แต่จะยกมาสักที่ละกันค่ะ
จับมือที่เลอะเศษดินจนมอมแมมขึ้นจุ่มพิษ (จุมพิต)
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- Intro ๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 123ปลาฉลามขึ้นบก ที่ 09-08-2016 21:03:19
โอ้ เรื่องใหม่ๆ มาเจิมจ้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- Intro ๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: J029 ที่ 09-08-2016 21:21:01
ยังงงๆอยู่ รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- ตอนที่๑ ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 10-08-2016 00:58:40
ตอนที่๑ #รีไรท์
   ===================================================
       
ที่ประทับชั่วคราวซึ่งถูกสร้างขึ้นกลางป่าเพื่อไว้พักเวลาออกล่าสัตว์นั้นเงียบสนิท มีร่างสามร่างนั่งอยู่คนละมุม คาเซเหลือบมององค์เหนือหัว ก่อนจะหันมาเหล่มองพระสนมเอกที่ตอนนี้เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แม้จะไม่ได้อยู่ในชุดชาววังเต็มรูปแบบแต่ชุดที่ใส่ก็สะอาดสะอ้านทำให้ดูไม่ขัดตามากนัก ผ้าพันคอที่เคยปิดหน้าปิดตาก็เหลือเพียงเอาคลุมไหล่ไว้หลวม ๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระต้นคอ รูปร่างสูงโปร่งดูมีมัดกล้ามสมส่วนพองามเหมือนคนที่ออกกำลังสม่ำเสมอ
ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา จนสุดท้ายคนที่ทนไม่ได้ก่อนกลับเป็นคนกลางอย่างเขา
“พระสนมเสด็จมาทรงทำอะไรที่กลางป่าแบบนี้กระหม่อม” เสนาบดีหนุ่มเลือกถามคนที่นั่งก้มหน้านิ่งก่อน 
“ข้ามาดูพวกชาวบ้าน ได้ข่าวว่ามีโรคระบาดในเด็กเล็ก เลยจะมาดูว่าสมุนไพรที่เคยสอนปลูกเอาไว้เพียงพอไหมแต่พอดีร้อนเลยจะลงไปหาน้ำดื่มเลยตกลงไปน่ะ” คำตอบที่ได้รับทำเอาคนถามแทบจะอุทานออกมา 
“เสด็จมาองค์เดียวหรือกระหม่อม” เขายังคงอดถามต่อไปไม่ได้
“ใช่ มาคนเดียว อาศัยมากับขบวนเกวียนของพ่อค้า มาลงตรงชายป่าและเดินเลาะมาเรื่อย ๆ” อีกครั้งกับคำตอบที่ทำเอาคาเซแทบกุมขมับ
“เจ้า...คือเธรา สนมที่มาจากมาลันเคียงั้นรึ?” คำถามจากคนที่นั่งเงียบฟังมาตลอด ทำเอาคาเซถึงกับหันไปมอง หากเจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยกลับก้มหน้าลงทันที มือเรียวขยับผ้าพันคอขึ้นมาบังใบหน้าไปเกือบครึ่ง
“นามหม่อมฉันคือเธรากระหม่อม” ชายหนุ่มตอบกลับเบา ๆ ด้วยท่าทีอึดอึด แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ ก็เกิดเสียงเอะอะขึ้นนอกที่พัก ก่อนจะมีทหารเข้ามารายงานด้วยท่าทีตระหนก
“สิงห์ราอาละวาดพ่ะย่ะค่ะ ทหารจะจับไม่อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
แล้วร่างของสิงห์ราที่ถูกพันด้วยโซ่จนแน่นหนาก็ถูกนำมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“ฆ่าข้าเลย ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า” สัตว์ครึ่งคนส่งเสียงขู่ลั่นทั้งที่ถูกพันธนาการไว้
วิรัลไม่ได้สนใจสิงห์ราสักนิด ตอนนี้ความสนใจของเขาอยู่ที่สนมเอกตรงหน้า ที่มีท่าทางกังวลกับเจ้าสิงห์ราตัวนี้อยู่ไม่น้อย มือของฝ่ายนั้นกำเข้าหากันแน่นคิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างกังวล
“เธราเจ้าจะเอายังไงกับสิงห์ราตัวนี้” วิรัลเอ่ยออกไปอย่างใจเย็น ก่อนกระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าออกอาการดีใจ ที่เขายกสิทธิ์ในการตัดสินใจให้ง่าย ๆ
“เจ้าชื่ออะไร” เธราเอ่ยถาม ก่อนถอนหายใจเมื่อคนถูกถามไม่มีท่าทีว่าจะตอบ หากกลับคำรามใส่อย่างโกรธเกรี้ยว ชายหนุ่มหยิบเอาก้อนหินที่เปื้อนเลือดสิงห์ราออกมาจากห่อผ้า แล้วเดินมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าสัตว์ร้ายที่ยังคงขู่คำราม นิ้วเรียวปาดเอาคราบเลือดแห้งกรัง ป้ายลงบนหน้าผากของเจ้าของเลือดด้วยความทุลักทุเล เพราะเจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือต้องใช้ทหารช่วยจับถึงสามคน
“นามข้าคือเธรา เป็นผู้หลั่งโลหิตของสิงห์ราตัวนี้ จากนี้ข้าคือนาย เจ้าจงรับโลหิตของข้าและจงเอ่ยนามของเจ้ามา” มือเรียวย้ายมายังริมฝีปากของสิงห์รา ก่อนกดนิ้วลงบนคมเขี้ยวที่ยาวพ้นริมฝีปากออกมา เลือดสีแดงค่อย ๆ ไหลริน เธราป้ายลงบนหน้าผากของสิงห์ราอีกครั้ง เลือดสองสีผสานกัน ก่อนจะกลายเป็นตัวอักษร ชื่อซึ่งมีเพียงเธราเท่านั้นที่เห็น
“สหัส” สิงห์ราเอ่ยขึ้นเพียงแผ่วเบา ก่อนพยายามลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลเนื่องจากพันธนาการ
“ปล่อยเขา” เธราเอ่ยปากสั่งทหารที่มีท่าทางลังเล 
“ทำตามคำสั่งพระสนม สิงห์ราที่มีนายไม่สามารถทำอะไรนอกเหนือคำสั่งได้” คาเซเอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของทหาร
ทันทีที่ถูกปลดจากโซ่ ร่างกำยำครึ่งคนครึ่งสัตว์ก็ค่อย ๆ กลายร่างเป็นคนเต็มตัว เส้นผมเปลี่ยนเป็นสีเข้มจนคล้ายควันไฟ ใบหน้าเรียว ดวงตากลมโตสีเทา รูปร่างโปร่งบาง ริมฝีปากบางเฉียบ และจมูกโด่งเป็นสันไม่เหลือเค้าเดิมเลยสักนิด
“คำสั่งแรกจากข้า จงฟัง” เธราเอ่ยขึ้นก่อนขยับตัวมายืนตรงหน้าสิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นประหนึ่งสัตว์เลี้ยงของตน “กลับบ้านไปซะ” คำสั่งที่เรียกความตกใจได้ทั้งคนถูกสั่งและคนฟัง
“สหัส กลับบ้านไปซะ ต่อจากนี้ก็ระวังตัวอย่าหลงเข้ามาในเขตชายป่าของมนุษย์อีก อย่าทำร้ายคนไม่มีทางสู้ คิดให้ดีก่อนจะฆ่าใครสักคน เจ้าน่าจะอายุยังน้อยลองมีคนรักดู มีครอบครัวมีลูกมีความสุขมาก ๆ และได้โปรดอย่าเกลียดมนุษย์เลย พวกเราอ่อนแอและหวาดกลัวจึงต้องหาวิธีปกป้องตัวเอง แม้จะโหดร้ายและป่าเถื่อนไปบ้างแต่ได้โปรดอย่าเกลียดพวกเราเลย”   
ผ้าพันคอที่ถูกดึงขึ้นไปปิดใบหน้าเลื่อนหลุดออกเพียงเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มเศร้า ๆ ของคนออกคำสั่ง มือเรียวลูบผมของสหัส สิงห์ราที่ตนเพิ่งออกปากให้อิสระ เธรารู้ดีพวกสิงห์ รักอิสระและยึดถือศักดิ์ศรี ยิ่งชีพ สิงห์ราตรงหน้าอยู่ในวัยหนุ่มพละกำลังและความว่องไวนั้นย่อมเป็นที่ต้องการของกองทัพ ไม่ว่าเป็นกองทัพของมนุษย์ หรือในหมู่ของพวกอมนุษย์ด้วยกันเอง 
“พระสนม หม่อมฉันคิดว่าเรา...”
“นี่คือคำสั่งของข้า ทำไมคาเซ เจ้าอยากค้านอะไร” เธราเอ่ยขึ้นก่อนหันมามองคาเซตรง ๆ เลิกคิ้วขึ้นอย่างต้องการคำตอบ ท่าทางดื้อดึงที่ทำเอาคาเซจำต้องเงียบ
“ทำไม การที่ข้าบอกให้ใครสักคนกลับบ้านมันแปลกนักรึไงกัน พวกเจ้าไม่อยากกลับบ้านกันหรือ ไม่อยากกลับไปหาลูกเมียพ่อแม่กันงั้นสิ ในเมื่อพวกเจ้าเองก็มีครอบครัว แล้วทำไมถึงคิดพรากครอบครัวคนอื่นล่ะ” คำพูดนั้นเรียกความเงียบเข้ามาครอบคลุมได้ทั่วบริเวณ
“กลับไปได้แล้ว” ชายหนุ่มหันไปบอกสิงห์ราหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่ง 
สิงห์รามองเจ้าของตัวเองอย่างเต็มสายตาเป็นครั้งแรก คนตรงหน้าดูธรรมดาเกินไปเมื่อได้รู้ว่าเป็นสนมเอกของวิรัล กษัตริย์ที่ได้รับการขนานนามถึงความเก่งกล้าสามารถ ถึงขนาดสามารถปราบพวกกบฏได้ตั้งแต่อายุยังน้อย และรวบรวมหัวเมืองที่แตกฉานซ่านเซ็นหลังเกิดกบฏได้ โดยใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ปี ร่างโปร่งสูงไล่เลี่ยกับเขาที่อยู่ในร่างมนุษย์ ใบหน้าเรียบ ๆ นั้นไม่มีความโดดเด่น แถมเจ้าตัวเองก็ชอบเอาผ้าไปปิดเสียแทบมิด สิ่งเดียวที่ตรึงตาเขาได้ก็คือดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ที่ฉายแววความห่วงใยชัดเจนนั้นต่างหาก ที่ทำให้ในห้วงความคิดหนึ่งของสหัสเผลอคิดไปว่า...
 ถ้าเป็นคนคนนี้คงไม่เป็นไร ต่อให้ต้องเป็นสัตว์เลี้ยงก็คงไม่เป็นไร...

เมื่อลับร่างของสหัส สิงห์ราที่เพิ่งปล่อยไป เธราก็หันไปมองคนที่มีอำนาจสูงสุดแต่กลับนิ่งเงียบไม่ออกความคิดเห็นมาสักพักแล้ว มือเรียวขยับผ้าพันคอขึ้นปิดใบหน้าอีกครั้ง ก่อนทำความเคารพคนตรงหน้า อย่างรู้ตัวว่าได้สร้างความไม่พอพระทัยให้กับองค์วิรัลแล้วอย่างแน่นอน
“หม่อมฉันขอประทานอนุญาตกลับวังกระหม่อม”
 วิรัลมองสนมของตัวเองที่สร้างความประหลาดใจให้เขาถึงสองครั้งในเวลาใกล้ ๆ กัน คนตรงหน้าสวมชุดชาวบ้านธรรมดา ใบหน้านั้นไร้ซึ่งความโดนเด่น หากท่าทางเด็ดเดี่ยวมั่นคงที่แสดงออกยามเผลอไผลนั้น คงปฏิเสธไม่ได้ถึงการถูกอบรมมาจากชนชั้นปกครองจริง ๆ 
“จะกลับยังไง” ชายหนุ่มถามออกไปอย่างอยากรู้ เพราะเท่าที่ได้ฟังวิธีการมาแล้ว ทำให้อยากรู้วิธีการกลับจริง ๆ
“จากที่พักนี้ เดินออกไปทางตะวันออกอีกสองอึดใจจะเจอทางเกวียน ตรงนั้นขบวนเกวียนพ่อค้าชุกชุม น่าจะขออาศัยเข้าเมืองได้กระหม่อม” จบคำตอบทำเอาคาเซกุมขมับก่อนจะถอนหายใจอย่างสุดทน
สุดท้าย... เธราต้องมานั่งเกร็งไปทั้งตัว ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ ถ้าใครไม่เจอกับตัวคงไม่รู้สึก ถ้าหากรู้ว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ เขายอมนั่งไปในเกวียนขนสัตว์เสียยังจะดีกว่า หรือถูกมัดเหมือนหมูป่ายังไม่ลำบากใจเท่านี้
ผู้ชายตัวโต ๆ สองคนขี่ม้าตัวเดียวกัน คงเป็นภาพที่ดูประหลาดตา กระทั่งเหล่าทหารยังแอบก้มหน้ายิ้มอย่างทนไม่ไหว แต่องค์เหนือหัวที่ซ้อนอยู่ด้านหลังกลับมีท่าทีสบาย พระวรกายสูงใหญ่แผ่ไอร้อนผ่าวเสียจนแผ่นหลังของเขาแทบไหม้ ให้ตายเถอะ รู้อย่างนี้แอบหนีไปตอนชุลมุนเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ยิ่งขยับหนีกลับยิ่งต้องใกล้ชิด เมื่อฝ่ามือแข็งแรงนั่นคอยแต่จะมาโอบรัดรั้งเขาไว้แนบอก พร้อมเสียงขู่อย่างไม่จริงจังนัก
“จะขยับหนีไปไหน เดี๋ยวก็ตกม้าคอหักตายหรอก”
เอาเถอะ ให้เขาตกม้าหลังเดาะคอหักยังไม่อับอายเท่านี้
ไม่คาดคิดมาก่อน ว่าพระสวามีในนามที่ขับไล่ไสส่งเขาอย่างรังเกียจ มาวันนี้กลับต้องใกล้ชิดกันจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวอย่างไม่น่าเชื่อว่าเคยเหตุการณ์ร้าย ๆ ในคืนส่งตัวเมื่อสองปีที่ผ่านมา
เมื่อหลายปีก่อนนันทานครเกิดการก่อกบฏ ราชวงศ์ถูกฆ่าไปแทบไม่เหลือ องค์วิรัลพระโอรสไร้อันดับกลับเป็นเพียงผู้เดียวที่สามารถปราบปรามกบฏ และรวบรวมหัวเมืองต่าง ๆ ได้ในระยะเวลาไม่กี่ปี  บรรดาเมืองเล็ก ๆ ที่เคยแข็งข้อก็กลับมาสวามิภักดิ์ เครื่องราชบรรณาการต่าง ๆ ถูกทยอยส่งมาไม่ขาดสาย แต่ข่าวลือเรื่องความโหดเหี้ยมและเย็นชาของพระองค์นั้นกลับเป็นที่กล่าวขวัญ จนไม่มีเมืองไหนกล้าส่งโอรสธิดามาอภิเษกด้วย  และองค์วิรัลเองก็ไม่เคยสนใจการอภิเษกเท่าไรนัก
หากแต่ชนเผ่าเล็ก ๆ ที่อยู่กลางหุบเขาอย่างมาลันเคียซึ่งไม่มีเพชรนิลจินดา งาช้าง หรือของมีค่าอะไรพอที่จะส่งมาบรรณาการ พระโอรสองค์ที่เจ็ดอย่างเขาจึงถูกเลือกขึ้นมาพร้อมข้าวเปลือก และพืชผลทางการเกษตรที่ดีที่สุดเท่าที่หาได้ เพื่อใช้เป็นเครื่องบรรณาการ
   และถึงแม้มาลันเคียจะเป็นเพียงชนเผ่าเล็ก ๆ แต่ได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งญาณ ชาวมาลันเคียมักจะมีญาณบริสุทธิ์ติดตัวกันมาตั้งแต่เกิด ทั้งที่ไม่ใช่พวกอมนุษย์ที่แปลงร่างได้ หรือพวกนอกรีตอย่างพ่อมดแม่มด แต่กลับสามารถสื่อสารกับต้นไม้ สายน้ำ หรือสัตว์ หยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าในระยะเวลาสั้น ๆ ได้ ดังนั้น คำทำนายถึงภัยธรรมชาติหรือผลแพ้ชนะของการออกศึกจึงศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก เพราะเหตุนี้จึงได้ชื่อว่าเป็นชนเผ่าวาจาศักดิ์สิทธิ์
แต่ในฝูงแกะขาวมักมีแกะดำปะปนเสมอ  ไม่ใช่ทุกคนจะมีความสามารถพิเศษนั้น  หรือบางคนก็ไม่สามารถใช้มันได้ แม้ร้อยปีจะปรากฏสักหนึ่งคนและคนนั้นก็คือเขา เธราเป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดาที่ไร้ซึ่งความสามารถพิเศษตามเผ่าพันธุ์ของตน จึงไม่แปลกที่เขาจะถูกส่งตัวมา พระโอรสองค์ที่เจ็ดจากสนมไร้อันดับ ที่ไม่มีแม้กระทั่งญาณบริสุทธิ์เป็นตัวเลือกที่ดีเยี่ยมกับการถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ เพราะไม่มีค่าอะไรให้เสียดายหรือต้องเก็บรักษาไว้
เมื่อมาถึงเธราได้รับการต้อนรับอย่างดีตามแบบฉบับเมืองนันทา การอภิเษกจัดขึ้นทันทีหลังจากพิธีถวายเครื่องบรรณาการ การสมรสทางการเมืองไม่ได้มีข้อจำกัดเพียงชายหญิง หากการสมรสนั้นมีประโยชน์ต่อการปกครองและอำนาจแลกเปลี่ยนต่อรองไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงสิ่งนั้นย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ  และแน่นอนไม่มีใครรู้ว่าเขาไม่มีญาณบริสุทธิ์ ฉะนั้นราชาแห่งนันทาจึงยินดีกับการมีสนมเป็นชาวมาลันเคีย  เพราะใคร ๆ ก็คาดหวังพลังแห่งวาจาสิทธิ์กันทั้งนั้น 
ตลอดพิธีอภิเษกเธรานั่งนิ่งอยู่หลังม่าน  ตามธรรมเนียมผู้เข้าพิธีจะไม่สามารถเห็นหน้าอีกฝ่ายก่อนพิธีเสร็จได้ ใบหน้าของเขาถูกปกปิดด้วยผ้าทอสีอ่อนที่ปักลวดลายดอกไม้อย่างประณีต เครื่องแต่งกายและผมถูกประดับตกแต่งงดงามตามแบบชาวนันทา เวลาเนิ่นนานผ่านไปจนสุดท้ายก็ถึงพิธีเข้าหอ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้าบ่าวของตัวเองหรือองค์วิรัลราชาผู้แข็งแกร่งแห่งนันทานคร เขาดูอายุน้อยกว่าภาพที่คิดไว้แต่ใบหน้าเรียบเฉยนั้น กลับทำเอาเธราเกร็งไปทั้งตัวดวงตาเรียวยาวตวัดเฉียงอย่างคนถือดี จมูกเป็นสันได้รูปรับกับคางตัดทำให้ใบหน้านั้นดูกระด้างกว่าที่ควร ทั้งที่มีผมที่ดูนุ่มสลวย และริมฝีปากอิ่มได้รูปแท้ ๆ
‘รบครั้งหน้า ข้าจะได้ชัยชนะหรือไม่’
เป็นคำถามแรกที่ทำเอาคนถูกถามถึงกับสะดุ้ง เข้าหอคืนแรกก็ถามถึงผลแพ้ชนะของการศึก บ่งบอกได้อย่างดีถึงเหตุผลที่พระองค์ยอมเข้าพิธีอภิเษก เธรากลั้นหายใจ เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะบอกความจริงกับองค์วิรัล ไม่ว่าจะโดนตัดสินลงโทษอย่างไรชายหนุ่มจะน้อมรับอย่างไม่ปริปาก ในเมื่อชนเผ่าของเขาเล่นไม่ซื่อ ส่งคนที่ไม่เป็นที่ต้องการแบบเขามาทั้ง ๆ ที่รู้ เธราจะน้อมรับความผิดไว้เอง
‘หม่อมฉัน ไม่มีญาณหยั่งรู้หรอกกระหม่อม’ เธรากลัวจนแทบลืมหายใจเมื่อคนตรงหน้าหันมามองเขาเต็มตา ดวงตาสีดำสนิทฉายแววงุนงงอยู่ชั่วครู่ ก่อนกลายเป็นความโกรธกรุ่นที่ฉายชัด
‘หมายความว่ายังไง’ เสียงทุ้มที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังระงับอารมณ์โกรธ ทำเอาคนฟังเม้มปากแน่น
‘หม่อมฉัน ไม่มีญาณบริสุทธิ์ ไม่มีมาตั้งแต่กำเนิด ไม่สามารถสื่อสารกับป่าหรือหยั่งรู้ล่วงหน้าได้กระหม่อม’
‘พวกเจ้า...หลอกข้าสินะ’ เสียงนั้นกดต่ำอย่างระงับอารมณ์ 
เธราลุกขึ้นก่อนพยายามจะถอดผ้าคลุมหน้าออก เขาอยากอธิบายเรื่องต่าง ๆ อย่างสะดวกแต่คนตรงหน้ากลับห้ามขึ้นมา
‘ไม่ต้องถอดผ้าคลุมหน้า เธรา...คือชื่อของเจ้าสินะ’ องค์วิรัลเอ่ยถามสนมหมาด ๆ ของตัวเอง อารมณ์โกรธที่ถูกหลอกยังคงคุกรุ่นน้ำเสียงจึงกระด้างหูคนฟังไปด้วย
‘เจ้ารู้ใช่ไหมว่าที่ข้ายอมแต่งงานทั้งที่เจ้าเป็นชาย เพราะเจ้าเป็นชาวมาลันเคียและข้าต้องการความสามารถพิเศษนั้น’ เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักแน่นก่อนมองคนตรงหน้าหัวจรดเท้า
 ‘แต่ในเมื่อเจ้าไม่มีก็จงทำตัวเองให้เป็นอากาศธาตุ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า ไม่ต้องเสนอหน้ามาปรนนิบัติข้า ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าได้ยินเสียงหรือแม้กระทั่งได้กลิ่นน้ำหอมของเจ้า จงขอบคุณที่ข้าไม่ฆ่าเจ้า แต่มาลันเคียเผ่าพันธุ์ของเจ้าจะต้องได้รับการตอบแทน!’ วิรัลหัวเราะในลำคอเบา ๆ เมื่อเธราออกอาการกังวลอย่างเห็นได้ชัดยามเขาเอ่ยปากถึงบ้านเกิดเมืองนอนของเจ้าตัว
‘ไม่ต้องกลัวไปอาจยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้มาลันเคียยังเป็นแหล่งเสบียงที่ดีของกองทัพ ข้ายังไม่ทำอะไรหรอก แต่ถ้าหากเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจโดยการเสนอหน้ามาให้ข้าเห็นอีกละก็ ข้าเองก็ไม่รับปากหรอกนะ จำไว้เธราเมื่อเจ้าไม่มีสิ่งที่ข้าต้องการ ค่าของเจ้าก็เท่ากับพวกไส้เดือนในดินเท่านั้น’
เรื่องในอดีตฉายชัดเข้ามาในหัว ตลอดเวลาเกือบสองปีของการเป็นสนมเพียงคนเดียวขององค์วิรัลนั้น เธราแทบไม่เคยเจอเจ้าเหนือหัวเลย ชายหนุ่มทำตัวเป็นอากาศธาตุอย่างที่พระองค์ต้องการ กินนอนอยู่ในที่ของตัวเอง เขาไม่เคยได้รับการเชิดชู ไม่ว่าจะมีแขกบ้านแขกเมืองมากมายทยอยกันมาที่วังไม่ขาด ก็ไม่เคยถูกเรียกไปแนะนำในฐานะสนมเอกคนเดียวแห่งนันทานครหรือแม้กระทั่งช่วยงาน  มีข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขามากมาย บ้างว่าเขาตายไปแล้ว บ้างว่าเป็นบ้า ไม่มีใครเคยเห็นเธรา มีเพียงคนในวังบางคนเท่านั้นที่เคยเห็นเขา  และทุกคนรู้ว่าไม่สมควรกล่าวถึงเขาถ้าไม่จำเป็น
เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เธราได้แต่แอบถอนหายใจ ชายหนุ่มเคยชินแล้วกับการถูกรังเกียจ เพราะแม้กระทั่งที่มาลันเคีย เขาก็ไม่ได้เป็นที่รักสักเท่าไร  แน่นอนสิ ตัวประหลาดอย่างเขาจะเป็นที่รักของใครได้ เพราะฉะนั้นการถูกทำเหมือนไร้ตัวตนสำหรับเขาจึงไม่ใช่ปัญหา ดีเสียอีกได้เที่ยวเล่นตามใจชอบไม่มีใครสนใจสักนิด แม้บางวันเขาจะออกมาเดินเล่นที่ตลาดสดในตอนเช้า หรือออกมาหาขนมหวานกับชาหอม ๆ กินในตอนบ่าย
 แต่ตอนนี้สิ่งที่เธรากังวลคือองค์วิรัลเห็นเขาแล้ว  ทั้งเห็นทั้งพูดด้วย แม้จะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของเขาก็เถอะ ไหนจะการปล่อยสิงห์ราไปอีก เขากลัว กลัวว่าองค์วิรัลจะไม่พอใจ และหันไปลงกับมาลันเคียบ้านของเขา
“เป็นอะไร” กษัตริย์หนุ่มเอ่ยถาม เมื่อสังเกตเห็นอาการอีกฝ่ายขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย เสียงพึมพำเหมือนพูดคนเดียวนั้นทำเอาต้องเอ่ยปากถาม แต่ท่าทางสะดุ้งเกร็งทันทียิ่งสร้างความสงสัยให้เขามากขึ้น แถมยังรีบขยับผ้าพันคอขึ้นปิดหน้าจนแทบมิดอย่างไม่เข้าใจ
เขาสังเกตมาสักพักแล้ว ทำไมต้องปิดหน้าขนาดนั้น ทำเหมือนไม่อยากให้เขาเห็นอย่างนั้นแหละ
“ไม่มีอะไรกระหม่อม” เธราตอบกลับ นั่งตัวเกร็งแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวมากอีก มือเรียวยกจัดผ้าพันคอขึ้นมาปกปิดใบหน้าอีกนิดอย่างเคยชิน ก่อนเสมองทิวทัศน์ข้างทาง
ทันทีที่ถึงวัง เธราหันไปทำความเคารพองค์วิรัล ก่อนจะปลีกตัวออกไปโดยไม่ทันได้มองเลยว่าคนถูกเคารพกำลังจะพูดอะไรด้วย
วิรัลไม่ใช่คนมีความอดทนสูงเขาเก็บความสงสัยไว้ได้ไม่ถึงครึ่งวัน สุดท้ายก็ต้องเอ่ยถามคาเซที่นั่งทำงานอยู่ด้วยกัน
“ทำไมต้องหลบหน้าข้าขนาดนั้น?”
คาเซไม่แปลกใจกับคำถามทะลุกลางปล้องนั้น และไม่ได้สงสัยเลยว่าถามถึงใคร ท่าทีหงุดหงิดที่แสดงออกตั้งแต่กลับมาจากล่าสิงห์รานั้นทำไมเขาจะไม่รู้สาเหตุ
“ใครหรือกระหม่อม” เสนาบดีหนุ่มแกล้งถามอย่างนึกสนุก คาเซรู้จักนายเหนือหัวของตัวเองดี น่าจะรู้ดีมากกว่าเจ้าตัวด้วยซ้ำ
“เธรา”
“อ้อ... พระสนมของพระองค์นั่นเอง” คาเซลากเสียงยาวอย่างติดตลกเมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มไม่พอใจ
“คาเซ” วิรัลเรียกชื่อคนสนิทอย่างหงุดหงิดกับท่าทางที่บ่งบอกว่ารู้แต่ไม่ยอมบอก
“หม่อมฉันไม่ทราบหรอกกระหม่อม ทำไมพระองค์ไม่เสด็จไปถามเองล่ะพ่ะย่ะค่ะ” คาเซตอบก่อนเก็บเอกสารราชการลงในลิ้นชัก
“แล้ว...อยู่ที่ไหนล่ะ” วิรัลเอ่ยถามออกมาอย่างจนใจ ถ้ารู้เขาคงไม่มานั่งสงสัยอยู่เฉย ๆ แบบนี้แน่ ในวังกว้างขวางแบ่งออกแยกย่อยเป็นหลายตำหนัก แต่ละตำหนักก็ใหญ่โตเขาไม่รู้ว่าเธราอยู่ที่ไหน จะให้ไปเอ่ยปากถามพวกนางกำนัลก็ดูพิลึก ถ้าจะต้องไปถามหาตำหนักพระสนมตัวเอง
คาเซเลิกคิ้ว ก่อนหัวเราะออกมาเบา ๆ ท่าทางองค์วิรัลคงจนปัญญาจริง ๆ ถึงเอ่ยปากถามอะไรแบบนี้ออกมา  เขาไม่แปลกใจเท่าไรเพราะรู้เหตุผลทุกอย่าง ทั้งการกระทำของพระสนมหรือแม้กระทั่งคำพูดในคืนเข้าหอ ที่คนพูดตอนนี้เองอาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
คาเซยอมรับว่าตอนแรกที่ได้คุยกับพระสนมหรือองค์เธราพระโอรสแห่งมาลันเคีย เขาเองก็ไม่เข้าใจนักว่าทำไมโอรสของหัวหน้าเผ่าที่แสนศักดิ์สิทธิ์นั้นถึงได้มีท่าทีสบาย ๆ กับคำพูดแสนร้ายกาจของพระสวามีได้ขนาดนี้  ใบหน้าธรรมดาอาบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เอ่ยกับเขาว่าขอไปอยู่ตำหนักท้ายบึงที่แยกตัวออกไปจากราชวัง เหตุผลเพราะองค์วิรัลสั่งให้ทำตัวเป็นอากาศธาตุ เป็นเขาเองซะอีกที่ได้รับคำขอนั้นถึงกับทำตัวไม่ถูก 
“พระสนมประทับอยู่ตำหนักท้ายบึงกระหม่อม” คำตอบนี้ยิ่งเพิ่มรอยขมวดคิ้วให้กับวิรัลมากขึ้นไปอีก
“ทำไมไปอยู่ที่นั่นล่ะ ข้าสั่งเหรอ” พระองค์ถามออกไปอย่างไม่แน่ใจนัก เพราะตัวเองก็จำรายละเอียดเกี่ยวกับ สนมของตัวเองแทบไม่ได้ จำได้แค่ว่ามาจากเผ่ามาลันเคียและไม่มีญาณบริสุทธิ์ 
คาเซได้แต่ถอนหายใจ ก่อนทำความเคารพองค์ราชาและออกจากห้องไปโดยไม่ยอมตอบคำถามอะไรต่อ

 :katai4: :katai4: :katai4:


**ตัวละครทุกตัวจะมีที่มาที่ไปและเหตุผลของการกระทำนะคะ เพราะฉะนั้นช่วงสองสามตอนแรกอาจมีการเล่าย้อนไปมาบ้างตามเนื้อเรื่องคะ อ่านแล้วติชมยังไงเม้นบอกกันมั้งนะคะ
**นิยายนี้เป็นนิยายแฟนซี ทุกอย่างเป็นไปได้ค่าาา

ฝากเธรา กับ วิรัล ด้วยค่าาาา


 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 10-08-2016 05:44:52
ติดตามๆ เนื้อเรื่องสนุกมากกกกก
มาต่อเร็วๆๆนะ
 :mew1: :mew1: o13 o13
 :pig2: :pig2: :pig2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 10-08-2016 10:03:36
สนุกดีอ่ะ จะรอตอนต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 10-08-2016 14:53:01
ตอนนี้องค์วิรัลดูน่ารัก ฮา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: darinsaya ที่ 10-08-2016 19:23:54
 :o8: :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 10-08-2016 21:55:11
สนุกค่ะ แต่จังหวะเว้นวรรคแปลกมาก อ่านแล้วสะดุดๆ
โอรถ->โอรส
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lalitalx ที่ 10-08-2016 22:51:19
สนุกค่า ตอนแรกนึกว่าสิงห์เป็นพระเอก? ฮาา ลงชื่อติดตามค่ะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 11-08-2016 15:45:50
รอๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 11-08-2016 21:51:46
สนุก น่าสนใจ อ่านเพลินเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 11-08-2016 23:43:39
รออ่านต่ออยู่นะคะ เธราต้องมีอะไรพิเศษสิที่ทำให้องค์วิรัลต้องหลงแน่ๆ 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: darinsaya ที่ 12-08-2016 10:04:17
 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: น่าสนุกๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 12-08-2016 16:47:56
เธราเป็นคนดีที่น่ารักจัง  เราชอบนายเอกแบบนี้ที่สุดเลยค่ะ
องค์วิรัลถ้าได้ทำความรู้จักกับเธรามากกว่านี้ ต้องหลงรักเข้าสักวัน อิอิ
คนอ่านตอนนี้หลงรักเธราไปแล้วค่ะ555

ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ  เรื่องสนุกน่าติดตามมากๆค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 13-08-2016 18:16:24
 :hao7:

เธราจะเล่นเกมซ่อนแอบไหมนะ  :hao3:

***

รู้สึกว่าเว้นวรรคถี่มากๆอ่ะค่ะ แบบไม่จำเป็น ถ้าปรับแก้ตรงนี้ได้จะดีมากๆ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Silvan ที่ 13-08-2016 18:21:02
รอตอนต่อไปค่า น่าติดตามมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 13-08-2016 18:52:30
 :ling1: :ling1: :ling1: :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Iceshiteru ที่ 13-08-2016 22:43:08
 :katai5: ดึ๊๊บๆมาต่อไวๆนะค้าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 13-08-2016 23:07:03
สนุกอ่ะ มารอตอนต่อไป พระสนมชังซินะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 14-08-2016 20:09:26
รอติดตามน๊าาาา..
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑) ๑๐.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 14-08-2016 21:48:20
ภาษาดี น่าติดตามมากก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 14-08-2016 23:41:10
     ตอนที่๒ #รีไรท์
          ตำหนักท้ายบึงที่เรียกกันจนติดปากนั้นจะเรียกว่าตำหนักเต็มปากก็คงยาก เพราะเรือนไม้ชั้นเดียวทรงปั้นหยา บุด้วยกระจกใสทั้งหลังยกพื้นสูงราวครึ่งเมตรซึ่งตั้งอยู่ริมบึงบัวใหญ่  มีขนาดกะทัดรัดเพียงหนึ่งห้องนอนเท่านั้น  จริง ๆ มันถูกสร้างเอาไว้สำหรับเปลี่ยนบรรยากาศในการบรรทมของพระราชาองค์ก่อน ที่ชอบเสด็จมาชมดอกไม้ซึ่งถูกปลูกไว้รอบ ๆ หรือสารพัดปลาสวยงามและดอกบัวที่อยู่ในบึงเพียงแค่นั้น  หลังจากการปราบกบฏและขึ้นครองราชย์ของวิรัล ตำหนักหลังนี้จึงถูกทิ้งร้าง อีกทั้งตัวตำหนักยังอยู่ส่วนหลังสุดของราชวังติดกำแพงวังฝั่งที่ด้านหลังเป็นหน้าผา จึงไม่ค่อยมีใครผ่านไปมามากนัก
“ลงมาเพคะท่านเธรา เดี๋ยวตกลงมา ว้าย ๆ ๆ ระวังนะเพคะ”
เสียงตะโกนโหวกเหวกของรารี นางกำนัลฝ่ายในที่ส่งเสียงเรียกให้พระสนมลงมายืนบนพื้นแบบปกติ  ไม่ใช่ขึ้นไปโหนเป็นลิงเป็นค่างอยู่บนต้นนุ่นอย่างนั้น  ขณะที่เธรานั่งอยู่บนกิ่งต้นนุ่นใช้ไม้ยาวตีลูกนุ่นแก่ที่อยู่บนกิ่งสูงขึ้นไป นางทั้งวิ่งเก็บลูกนุ่นและคอยตะโกนเตือนเจ้านายด้วยความเป็นห่วง
“พอรึยังล่ะรารี ปีนี้คงหนาวหนักถ้าไม่เตรียมเย็บผ้าห่มผ้านวมเสียแต่เนิ่น ๆ จะลำบากเอา ถ้านุ่นไม่พอจะได้หาเพิ่มทัน” เธราเอ่ยถามนางกำนัลคนสนิทอย่างอารมณ์ดี ปากบางฉีกยิ้มน้อย ๆ เมื่อรารีบ่นอุบถึงอาการดื้อดึงของเขา ที่ยืนยันจะปีนขึ้นมาเก็บนุ่นเองทั้งที่ใช้ทหารก็ได้
“น่าจะพอได้อยู่เพคะ แต่ถ้าไม่พอจริง ๆ เราน่าจะขอแบ่งจากชาวบ้านได้บ้าง” รารีเอ่ยบอกพลางก้มเก็บลูกนุ่น
หญิงสาวทำหน้าที่รับใช้พระสนมมาตั้งแต่วันแรกที่มีการจัดการอภิเษก ตระกูลเธอเป็นนางกำนัลมาตั้งแต่รุ่นยาย  เมื่อมีการแต่งตั้งพระสนม จึงถูกเลือกให้มารับตำแหน่งนางกำนัลประจำตัว รารียังจำได้ถึงเสียงกระแทกประตูดังลั่นขององค์วิรัล ร่างสูงใหญ่ของเจ้าเหนือหัวพรวดพราดออกมาจากห้องหอ ทั้งที่เสด็จเข้าไปเพียงไม่นาน รารีทำใจกล้าเข้าไปดูพระสนมที่ถูกทิ้งไว้ในห้องหอตั้งแต่คืนส่งตัว ก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังถอดผ้าคลุมหน้าออก  ใบหน้าแสนธรรมดานั้นหันมายิ้มอ่อน ๆ ให้กับเธอ 
‘ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ’ ประโยคง่าย ๆ ที่รารีไม่คิดว่าจะได้ยินกับท่าทางสบาย ๆ ของคนตรงหน้านั้นช่างแตกต่างกับองค์วิรัลที่เพิ่งออกไปจากห้องลิบลับ
‘ปกติองค์วิรัลจะประทับอยู่ตำหนักไหนเหรอ’
แม้จะไม่เข้าใจกับคำถามที่ไม่เหมาะกับเวลาสักนิด แต่รารีก็ตอบไป ‘องค์วิรัล ประทับที่ตำหนักหยาดหมอกทางทิศเหนือเพคะ’
‘แล้ว... ตำหนักอะไรอยู่ทางทิศใต้บ้าง’

‘ถ้าทางทิศใต้ติดกำแพงวัง ฝั่งนั้นจะเป็นหน้าผาเพคะ ส่วนมากจะเป็นสวนดอกไม้ มีตำหนักท้ายบึงแต่ว่าค่อนข้างทรุดโทรมพอดู เพราะไม่มีใครไปอยู่นานแล้ว ปกติก็ไม่มีเจ้านายพระองค์ไหนประทับเพราะเป็นตำหนักเล็ก ๆ องค์เหนือหัวองค์เก่าจะเสด็จไปประทับเวลาทรงต้องการความเงียบสงบเพคะ’
 เธราพยักหน้ารับรู้เบา ๆ ก่อนยิ้มให้คนตอบคำถาม ‘เขาให้เจ้ามาดูแลข้าใช่ไหม ชื่ออะไรล่ะ’
‘รารีเพคะ’
‘งั้นรารีช่วยเก็บเสื้อผ้ากับข้าวของของข้าให้ที มีไม่เยอะนักหรอก ข้าจะย้ายไปตำหนักท้ายบึง’
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ร่วมเกือบสองปีแล้ว รารียังเคยไม่เห็นพระสนมถวายงานองค์วิรัล หรือแม้กระทั่งเข้าใกล้ตำหนักหยาดหมอกเลยสักครั้ง ที่ตำหนักท้ายบึงนี้จะมีเพียงรารีกับเธราเท่านั้นที่ใช้ชีวิตอยู่เป็นประจำ มีทหารยามผลัดเปลี่ยนมาดูแลตามหน้าที่บ้าง อาจมีนางกำนัลมาช่วยทำงาน นำอาหารและผลไม้มาให้บ้าง
ตำหนักท้ายบึงที่ตอนแรกมีเพียงตัวตำหนักเก่า ๆ  และบึงบัวร้าง ตอนนี้ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยสมุนไพรที่เธราไปสรรหามาปลูกไว้ ห้องครัวเล็ก ๆ ถูกสร้างขึ้นด้านข้าง สวนดอกไม้เก่าถูกแทนที่ด้วยผักสวนครัว บึงบัวที่เคยเต็มไปด้วยดอกบัวและปลาสวยงาม ตอนนี้กลับมีปลาหลากชนิดที่ใช้ประกอบอาหาร เครื่องทอผ้าตั้งอยู่บนระเบียง ทุกอย่างในที่นี้ล้วนไร้ซึ่งความสวยงามตามแบบวังหลวง หากทุกอณูล้วนมีประโยชน์แก่การดำรงชีวิต
    “เหนื่อยไหม” รารีหลุดจากความคิดของตัวเอง ก่อนหันไปมองคนถามที่กำลังแบกลูกนุ่นมากองรวมกันจนเป็นกองใหญ่ นุ่นแก่จัดบางลูกแตกจนลอยฟุ้งติดหน้าติดตาคนทั้งคู่ 
“เช็ดหน่อย นุ่นติดเต็มหน้าเลย” เธราบอกก่อนเช็ดหน้าให้รารีด้วยชายแขนเสื้อตัวเอง ท่าทางที่เป็นธรรมชาติด้วยความสนิทสนมเพราะทั้งสองไม่มีใครคิดอะไรเกินเลย หากไม่ใช่กับบุคคลอื่นที่แอบยืนมองอยู่เป็นครู่แต่ไม่ยอมแสดงตัว
“ทำอะไรกัน!?” เสียงที่พูดไม่ได้วางอำนาจแต่อย่างใด หากกลับเรียกความประหม่าปนตกใจได้ไม่น้อย รารีรีบก้มลงทำความเคารพแล้วถอยไปยืนหลบด้านหลัง ส่วนเธราตอนนี้ได้แต่ตกใจระคนแปลกใจเมื่อร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏตรงหน้าคือองค์วิรัล พระสวามีในนามของตัวเอง 
“ทำอะไร?” คำถามเดิมถูกส่งมาอีกครั้ง เรียกสติของคนถูกถามให้กลับมา เธราทำความเคารพองค์วิรัลก่อนตอบคำถามที่ถูกถามย้ำถึงสองครา
“เก็บนุ่นกระหม่อม”
“เอาไปทำอะไร”
“เย็บฟูกกับนวมกระหม่อม”
“ทำไปทำไม”
“จะหน้าหนาวแล้วกระหม่อม”
“นางกำนัลที่รับผิดชอบเครื่องนอนทำไม่ถูกใจเจ้ารึไง”
“หม่อมฉันไม่ได้ทำใช้เองกระหม่อม”
“งั้นทำให้ใคร” การถามตอบที่ทำท่าจะยืดยาวกลับสะดุดลงทันที่เมื่อถึงคำถามสุดท้าย 
วิรัลมองพระสนมของตัวเองเต็มตาครั้งแรก ร่างสูงโปร่งวันนี้ไม่มีผ้าพันคอคลุมหน้าอีกแล้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระต้นคอดูยุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่สวมใส่คงผ่านการใช้งานมาพอสมควร สภาพที่เห็นดูดีกว่าครั้งที่แล้วจะติดก็ตรงเศษนุ่นเต็มตัวเหมือนเด็กซนๆ คนหนึ่ง นี่น่ะหรือพระสนมของเขา ทั้งตัวคนตรงหน้าไม่มีเครื่องประดับแม้แต่ชิ้นเดียว หากไม่บอกก็คงไม่มีใครเชื่อว่านี่คือสนมเอกแห่งนันทานคร หรือแม้แต่บอกไปก็คงทำใจ... เชื่อยาก
“เอ่อ... คือ... หม่อมฉันทำ...ไว้ให้” เสียงที่เอ่ยออกมากระท่อนกระแท่นเหมือนเด็กกลัวโดนดุ ใบหน้าที่เปรอะปุยนุ่นเหลือบมองพระสวามีอย่างชั่งใจ
 เป็นครั้งแรกที่วิรัลเห็นดวงตาสีน้ำตาลนั้นชัด ๆ แม้ตอนนี้จะมีแววกังวลเคลือบคลุมฉายอยู่แต่มันก็สะดุดตาไม่น้อย ชายหนุ่มเลือกที่จะรออย่างใจเย็น รอฟังคนตรงหน้าตอบคำถามที่ดูจะตอบยากเสียเหลือเกิน
“ให้พวกที่อยู่ในคุกใต้ดินกระหม่อม” คำตอบเรียบง่ายหากเรียกความเงียบให้ครอบคลุมทั่วบริเวณ วิรัลเลิกคิ้วและดูเหมือนเธราจะได้ยินเสียง ‘หึ’ เบา ๆ จากคนตรงหน้า
“ข้าคิดว่าเราคงจะต้องคุยกันหลายเรื่องนะเธรา”
นี่เป็นครั้งแรกที่วิรัลเสด็จมายังตำหนักท้ายบึง สายตาคมกวาดมองทั่วบริเวณอย่างแปลกใจ ไม่มีอะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่านี่คือตำหนักของพระสนมเอก ผู้มีสิทธิ์รองลงมาจากเขา สมุนไพรมากมายถูกแบ่งแยกหมวดหมู่ตามคุณสมบัติอย่างชัดเจน ทั้งผักสวนครัวที่แตกยอดออกผลเต็มไปหมดบ่งบอกถึงการดูแลอย่างดี
นางกำนัลประจำตำหนักนำน้ำใส่ถาดมาถวาย ก่อนถอยไปนั่งชิดผนังริมระเบียงรอรับใช้เจ้านายยามเรียกหา หากแต่ทิ้งระยะห่างพอให้ความเป็นส่วนตัว เธราเดินตามมานั่งลงตรงข้ามพระสวามี แม้จะยังคงใส่เสื้อผ้าชุดเดิมแต่ดูสะอาดสะอ้านขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
 “มีอะไรจะบอกข้าไหม พระสนมของข้า”
คำพูดที่ฟังดูธรรมดา แต่เธรากลับขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ท่าทางของคนตรงหน้า ทำไมเธราถึงรู้สึกว่าองค์วิรัลกำลังกวนอารมณ์เขาอยู่นะ
“หม่อมฉันกำลังจะเย็บฟูกกับนวมให้พวกที่ถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินกระหม่อม” เธราตอบออกไปอย่างจนใจจะเลี่ยง ถ้าหากองค์วิรัลอยากรู้ยังไงสักวันเขาก็ต้องได้รู้เพราะที่นี่คือนันทานคร
“งั้นถ้าข้าถามว่าทำไปทำไมล่ะ”
“หน้าหนาวที่นี่หนาวหนักมาก คุกใต้ดินทั้งอับชื้นไม่เคยได้รับแสงตะวัน คนในนั้นต้องอาศัยนอนบนเสื่อเก่า ๆ เสื้อผ้าก็มีแค่ติดตัว พวกเขาคงทรมานน่าดู หม่อมฉันเลยคิดว่าถ้าได้ฟูกกับนวมก็คงสบายขึ้นบ้าง”
“เจ้าอาจลืมอะไรไปเธรา” กษัตริย์หนุ่มเอ่ยเสียงเรียบราวผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนเด็กน้อย “ที่เจ้ากำลังพูดถึงคือคุก สำหรับกักขังนักโทษ ไม่ใช่วังหรือแม้กระทั่งบ้าน คนที่ติดคุกคือพวกนักโทษหากในนั้นอบอุ่นสะดวกสบาย คนพวกนั้นคงไม่เกรงกลัวการทำผิดเพราะสบายไม่ต่างจากบ้าน” 
“ถ้าอย่างนั้นพระองค์ก็อาจทรงจะลืมไปกระหม่อม” แต่เด็กน้อยตรงหน้าดูจะไม่ได้ฟังคำสอนสักเท่าไร ดวงตาสีน้ำตาลสบสายตากับคนตรงหน้าตรง ๆ ก่อนเอ่ยตอบเสียงเรียบ
“พวกที่ติดคุกใต้ดินไม่ใช่นักโทษ คนพวกนั้นเป็นทหารเป็นแม่ทัพนายกองของต่างบ้านต่างเมืองที่รบเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง เมื่อพระองค์ทรงทำศึกและได้ชัยชนะจึงทรงจับตัวพวกเขามาขังไว้เป็นเชลย และถึงแม้จะเป็นนักโทษจริง ๆ หม่อมฉันก็คิดว่าพวกเขาสมควรได้รับการดูแลในแบบที่มนุษย์คนหนึ่งสมควรได้รับ การติดคุกคือการลงโทษให้หลาบจำ ไม่ใช่การทรมานให้ตายทั้งเป็นกระหม่อม”
เธราตอบออกไปตามที่ใจคิดแม้ลึก ๆ จะกลัวอยู่บ้าง แต่คราวนี้เขาไม่ได้เสนอหน้าไปให้องค์วิรัลทรงเห็น อยู่ดี ๆ ก็เสด็จมาหาเองแถมทรงถามอะไรเสียเยอะแยะ โดนซักไซ้มาก ๆ เขาเองก็เริ่มโมโห คำตอบเลยไม่ค่อยรื่นหูเท่าไรนัก
หลังจบคำตอบยืดยาวของเธราความเงียบก็ปกคลุมทั่วบริเวณ เงียบจนรารีที่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ แทบกลั้นหายใจ หากทำได้นางคงอยากจะแทรกตัวเป็นเนื้อเดียวกับผนังไปแล้ว
คนสองคนที่กำลังเผชิญหน้ากัน ตอนนี้ไม่มีฝ่ายไหนหลบตา วิรัลอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ได้เขาไม่ได้โกรธที่คนตรงหน้าตอบคำถามด้วยถ้อยคำที่เหมือนจะต่อว่าเขากลาย ๆ แม้เขาจะไม่ชอบคนต่อล้อต่อเถียง แต่ในใจเขากลับยอมรับว่าสิ่งที่พูดนั้นคือความจริงอีกเสี้ยวที่เขา...มองข้ามไป
สุดท้ายเมื่อหมดคำพูด ผู้มาเยือนจึงเป็นฝ่ายหันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเข้าไปอึกใหญ่ แต่รสชาติที่ประหลาดฝาดเฝื่อนจนจับลิ้นก็ทำเอาชายหนุ่มถึงกับสำลักกระอักไอ
“แค่ก ๆ ๆ น้ำอะไร เจ้าเอาน้ำอะไรมาให้ข้ากิน” คิ้วเข้มขมวดอย่างขัดใจ น้ำสีเขียวข้นกระจายเลอะไปทั่วตัว
“รารีเอาน้ำใส่ขันมาที ขอผ้าสะอาดด้วย” เธราออกคำสั่งกับรารี ก่อนขยับตัวมานั่งข้าง ๆ องค์วิรัลอย่างลืมตัวตกใจไม่น้อยเมื่ออยู่ ๆ พระองค์ก็ทรงดื่มน้ำสมุนไพรเข้าไปเสียอึกใหญ่ 
“ขอประทานอภัยกระหม่อม” ชายหนุ่มพูดพลางรับเอาผ้าสะอาดชุบน้ำบิดจนหมาด เช็ดตามเนื้อตัวคนตรงหน้าปากก็พูดขอโทษขอโพยไม่หยุด “หม่อมฉันเห็นพระองค์ทรงตกลงมาจากหลังม้า กลัวว่าจะมีอาการช้ำในเลยคั้นน้ำสมุนไพรมาถวาย ไม่คิดว่าพระองค์จะทรงเสวยเลยกระหม่อม ปกติต้องผสมน้ำผึ้งเสียก่อน”
 วิรัลมองเห็นถ้วยน้ำผึ้งเล็ก ๆ วางอยู่ข้างแก้วน้ำจริง ก่อนเลื่อนสายตามามองคนตรงหน้าที่กำลังวุ่นอยู่กับการเช็ดคราบเลอะตามเนื้อตัวของเขา ผิวเนื้อส่วนใต้ร่มผ้านั้นขาวเนียนตัดกับนอกร่มผ้าชัดเจน พระองค์ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตลอดเวลาสองปีของการปล่อยปละละเลย คนตรงหน้าได้ทำอะไรไปบ้าง และใช้ชีวิตอยู่มาได้ยังไงในบ้านเมืองที่ไม่คุ้นเคย ทรงจำอะไรเกี่ยวกับคนตรงหน้าแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะโกรธมากที่โดนชนเผ่าเล็ก ๆ หลอกลวง แต่แล้วตอนนี้ล่ะไม่โกรธแล้วหรือถึงได้ลงทุนมาหา วิรัลได้แต่ถามตัวเองทั้งที่สายตาไม่ได้ละไปจากภาพตรงหน้าเลย
เธรามัวแต่สาละวนกับการทำความสะอาด จนเผลอขยับเข้าใกล้คนที่หลบหน้ามาเกือบสองปีอย่างลืมตัว มือเรียวหันไปเอาผ้าชุบน้ำและบิดให้หมาดอีกรอบ ก่อนแตะผ้าลงบนใบหน้าของคนตรงอย่างเบามือ ค่อย ๆ เช็ดอย่างตั้งใจสายตาจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ จนเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดลงมาบนหน้าผาก เมื่อเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณก็ต้องสะดุดกับดวงตาสีดำสนิทที่ทอดมองมาอยู่ก่อนแล้ว
 ‘จงทำตัวเองให้เป็นอากาศธาตุ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า ไม่ต้องเสนอหน้ามาปรนนิบัติข้า ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าได้ยินเสียง หรือแม้กระทั่งได้กลิ่นน้ำหอมของเจ้า’ คำพูดในอดีตฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง เธราผละตัวออกอย่างแรงก่อนเสียหลักตกลงไปที่พื้น ส่งผลให้ของที่วางอยู่ใกล้ ๆ ทั้งขันน้ำและแก้วตกกระจายเต็มพื้น
“ว้าย! ระวังเพคะ” รารีร้องอุทาน นางกำนัลรีบคลานเข้ามาช่วยเจ้านายของตน
“ขอทรงอภัย หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มละล่ำละลักตอบ ก่อนลุกลี้ลุกลนก้มหน้าก้มตาเก็บของจนมือไม้แทบพันกัน
ท่าทางตกใจจนลนลานของคนตรงหน้าทำเอาวิรัลเริ่มไม่พอใจ ท่าทางที่แสดงออกมาของเธราไม่ใช่อาการเขินอายหรือประหม่า ออกจะเป็นแนวหวาดกลัวความผิดเสียมากกว่า วิรัลไม่เข้าใจมากลัวอะไรเขาทั้งที่เมื่อกี้ยังเถียงฉอด ๆ ทำไมพอเข้าใกล้เพียงนิดถึงออกอาการเสียขนาดนั้น
“เป็นอะไร กลัวอะไรนักหนาเธรา” วิรัลลุกขึ้นคว้าแขนช่วยพยุง ร่างของเธราสะดุ้งตกใจหันไปมองคนที่อยู่ดี ๆ ก็มาคว้าหมับโดยไม่ทันตั้งตัว
“หม่อมฉันไม่ได้ อ๊ะ!!” เธราอุทาน ก่อนยกมืออีกข้างขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้าย   
“เป็นอะไร?” วิรัลเอ่ยถามพลางดึงคนตรงหน้ามาใกล้ ๆ ใบหน้าของเธราเหยเกนิด ๆ มือข้างที่กุมหน้าอกด้านซ้ายออกแรงขยุ้มลงไปก่อนจะกำมือและทุบลงไปหนัก ๆ สองสามที
“ทำอะไรเธรา เป็นอะไร” คราวนี้เป็นวิรัลเองที่ยื้อมือข้างที่ทำร้ายตัวเองของเธราไว้
“พระสนมทรงเป็นอะไรเพคะ” รารีเอ่ยถามอย่างร้อนใจในท่าทางแปลก ๆ ของพระสนม
“ไปตามหมอหลวงเร็ว!!” วิรัลออกคำสั่ง
“ไม่ต้องรารี” เธราออกปากห้าม “หม่อมฉันไม่เป็นอะไรกระหม่อม แค่รู้สึกแปลก ๆ” หันไปตอบคนที่ประคองอยู่
 วิรัลมองคนที่บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรทั้งที่คิ้วยังขมวดมุ่น “แปลกยังไง”
“หม่อมฉัน... รู้สึกว่า หัวใจมันเต้นผิดปกติเหมือนกำลังเหนื่อยหรือกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตราย แล้ว...แล้วหม่อมฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อตัวเองซ้ำไปมา”
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามอะไรต่อ คาเซกับทหารอีกสามคนก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน เขาทำความเคารพนายเหนือหัวของตัวเองก่อนหันมาทำความเคารพเธรา
“เกิดเรื่องที่ประตูวังพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันตามหาพระองค์ซะทั่ววังไม่คิดว่าจะทรงประทับอยู่ที่นี่”
“เกิดเรื่องอะไร?”
“สิงห์รากระหม่อม สิงห์ราบุกมาที่ประตูวัง ตอนนี้หม่อมฉันให้ทหารรับมือไว้ แต่คิดว่าคงต้านได้อีกไม่นาน นายกองที่มีฝีมือของเราตอนนี้ก็ออกลาดตระเวนหมดเลยพ่ะย่ะค่ะ”
“สหัสน่ะเหรอ” เธราถามออกไป หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม เสียงเรียกชื่อตัวเองที่ก้องอยู่ในหัวยิ่งกังวานมากขึ้น ทำไมกันเธราเองก็ไม่เข้าใจ
วิรัลเองกลับเป็นฝ่ายที่เข้าใจอะไรเร็วที่สุด ชายหนุ่มคว้าแขนของเธราเดินลิ่วไปยังหน้าประตูวังที่กำลังเกิดเรื่องทันที
เมื่อไปถึงร่างของทหารนับสิบนอนหมดสติอยู่บนพื้น สิงห์ราตัวใหญ่ในร่างครึ่งสัตว์ถูกพันด้วยโซ่เส้นเขื่อง  ทหารสี่ห้าคนกำลังช่วยกันดึงโซ่คนละด้านอย่างทุลักทุเล ร่างที่มีเรี่ยวแรงเกินมนุษย์ออกแรงสะบัดจนทหารที่จับโซ่อยู่กระเด็นไปกองกับพื้น พร้อมเสียงคำรามอย่างขัดใจดังกึกก้อง 
“สหัส” เสียงเรียกอันอ่อนโยนดับอารมณ์คลุ้มคลั่งเกรี้ยวกราดของสหัสลงได้ฉับพลัน ร่างสูงใหญ่ครึ่งสิงห์หันมามองเจ้าของช้า ๆ เสียงหอบหายใจฟืดฟาดยังดังกังวาน
เธรายกมือห้ามทหารที่เตรียมพร้อมอยู่รอบตัว ก่อนเดินเข้าไปหาสหัสที่ตอนนี้หน้าท้องด้านซ้ายอาบไปด้วยเลือดสีน้ำเงินเพราะมีกริชเล่มใหญ่ปักคาอยู่  ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ช้าๆ จ้องมองร่างตรงหน้าตาไม่กะพริบ น่าแปลกที่เขากลับรับรู้ถึงความเจ็บปวดและกังวลใจของสิงห์ราตรงหน้า อุ้งมือขนาดใหญ่ที่ประกอบด้วยกรงเล็บคมเอื้อมมากุมมือเจ้าของชีวิต ก่อนนำไปจับด้ามกริชที่ฝากคมไว้ในร่าง สิงห์ราพยักหน้าและคำรามเบา ๆ ในลำคอเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง เธรารับรู้ได้ทันที ชายหนุ่มกำด้ามกริชไว้แน่นแล้วออกแรงดึงจนกริชหลุดพ้น เสียงคำรามดังกึกก้องด้วยความเจ็บปวด ร่างครึ่งสัตว์กลับกลายเป็นคนเต็มตัวทันที
“ข้าบอกให้กลับบ้าน ทำไมถึงบาดเจ็บกลับมา”
 ยังไม่ทันได้คำตอบร่างตรงหน้าก็หมดสติลงเสียก่อน เธราขอร้องให้ทหารช่วยนำร่างของคนเจ็บกลับไปยังตำหนักท้ายวัง แพทย์หลวงถูกตามตัวมาทันที เมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อย ความสงบก็กลับมาครอบคลุมตำหนักอีกครั้ง
         ร่างของสหัสนอนหมดสติ สีหน้าซีดเผือดจากการเสียเลือดมาก มีรารีคอยดูแลทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เธรามองกริชในมืออย่างกังวล
          “เพราะพระสนมทำสัญญาเลือดเป็นนายสิงห์ราแล้ว พระองค์เลยทรงรับรู้ความรู้สึกของสิงห์ราได้พ่ะย่ะค่ะ” คาเซไขความกระจ่างให้เธรา เมื่อดูเหมือนเจ้าตัวยังกังวลกับอาการแปลก ๆ ของตัวเอง
        “ข้าพอเข้าใจนะคาเซ แต่ว่า...” เธรามีท่าทีลังเลก่อนส่งกริชให้วิรัลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “หม่อมฉันกังวลเรื่องนี้มากกว่า” 
         วิรัลมองกริชในมือก่อนขมวดคิ้ว “อักษรเวท” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเมื่อเห็นอักขระที่สลักอยู่บนกริช
        “อักษรเวทตอนนี้พวกที่ใช้ก็มีแต่พวกนอกรีต พวกพ่อมดแม่มดนี่กระหม่อม” คาเซบอกก่อนรับกริชจากวิรัลมาดู
       “ก่อนสหัสหมดสติข้ารู้สึกว่าเขาพยายามบอกบางอย่าง เสียงมันดังอยู่ในหัวเหมือนที่ข้าได้ยินชื่อตัวเอง” เธราชั่งใจอยู่เป็นครู่ก่อนเอ่ยออกไปอย่างกังวล “เขาบอกว่า...อันตราย กองทัพเลือดกำลังมา” 
     “กองทัพเลือด? กองทัพในตำนานของพวกจอมเวทแห่งกัชธา เมืองแห่งเวทน่ะรึ” เป็นวิรัลที่เอ่ยออกมา
“แต่เมืองกัชธา ปิดตัวเองอยู่หลังม่านหมอกเวทมาจะร้อยปีแล้วนะกระหม่อมหลังจากเหตุการณ์นั้น” คาเซตอบเหนือหัวของตัวเอง
       “แต่ม่านหมอกเวทเริ่มจางลงเรื่อง ๆ ติดต่อกันมาเกือบปีแล้วนะคาเซ” เธราพูดออกไป เขาออกไปหาชาวบ้านตามหมู่บ้านที่อยู่เขตชายแดนเมืองหลวงบ่อย ๆ ข่าวลือเรื่องการเจือจางของหมอกเวทเริ่มลือสะพัดมาสักพักแล้ว
       “เจ้ารู้ได้ยังไง” วิรัลถามอย่างสงสัย ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้
       “เป็นข่าวลือของพวกชาวบ้านตามชายแดนเมืองหลวงกระหม่อม”
       “เจ้าออกไปตามชายแดนเมืองหลวงรึ”
       “ใช่กระหม่อม เมื่อปีกลายไข้สามราตรีระบาด หมู่บ้านตามชายแดนเมืองหลวงป่วยกันหนัก ยาที่ส่งไปจากเมืองหลวงก็ไม่ค่อยจะถึง พวกทหารแอบเอาไปขายกันซะเยอะ กว่าจะรักษากันจนทุเลาก็เป็นเดือนกระหม่อม”
         “เจ้าจะบอกว่ามีทหารลอบนำของหลวงไปขาย ชาวบ้านเจ็บป่วยกันหนักหนาแต่ข้าไม่เคยรู้เลยสินะ” วิรัลเอ่ยขึ้นมา ส่งผลให้คนที่เพิ่งหลุดปากพูดออกไปตาโตรีบแก้ตัว
        “เอ่อ...หม่อมฉันไม่ได้ว่าพระองค์เอาแต่ทรงออกรบจนละเลยประชาชนนะกระหม่อม” คำแก้ตัวที่เหมือนจะฝังกลบตัวเองลงดินมากขึ้นทำเอาเธราอยากตีปากช่างพูดให้หนักสักที คาเซที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงขั้นหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจคนโดนว่าที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ
         “เธรา...นับตั้งแต่พรุ่งนี้ เจ้าจะต้องขึ้นไปหาข้าที่ตำหนัก และเขียนรายงานให้ข้าวันละหนึ่งเรื่อง ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเจ้าทำอะไรไปบ้าง บอกข้าหน่อยพระสนมของข้า ว่านอกจากเรื่องรบที่ข้าถนัดมีอะไรที่ข้ายังไม่รู้”
คำสั่งกะทันหันที่ได้รับทำเอาเธราหน้าเหวอ ชายหนุ่มหันไปหาคาเซอย่างต้องการตัวช่วยแต่ดูเหมือนไม่ได้ผลเมื่อคาเซส่ายหน้าให้อย่างไม่ไยดี
        “แต่ว่ากระหม่อมมีงานต้องทำ”
        “ขึ้นไปหลังเจ้าทำงานเสร็จ หากงานที่เจ้าว่ามันเยอะนักให้นางกำนัลมาช่วย”
       “แต่ว่า...”
           “นี่เป็นคำสั่ง!” วิรัลพูดสั้น ๆ ก่อนเดินจากไปโดยไม่สนใจคำโต้แย้งอีก
          “คาเซ ข้าไม่อยากไป” คนโดนลงโทษหันไปบอกคาเซอย่างจนปัญญา
           “เจอกันพรุ่งนี้พ่ะย่ะค่ะพระสนม หม่อมฉันจะให้นางกำนัลเตรียมชากุหลาบที่พระองค์ทรงโปรดไว้ถวาย” คาเซทำความเคารพก่อนเดินตามวิรัลไป ไม่ได้สนใจพระสนมเอกที่ทำท่าจะเป็นจะตายเลยสักนิด
 :katai4: :katai4: :katai4:

***
มาต่อแล้วคะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมคอมเม้นบอกกันได้เลยค่าา จะปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ
**ขอบคุณที่่รัก เธรากันนะคะ
ฝากเธรากับวิรัลด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นแฟนตาซี อะไรก็เกิดขึ้นได้ค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 15-08-2016 01:00:41
เธราเข้าถึงประชาชนมากจริงๆ องค์วิรัลคงไม่ค่อยถนัดกับการคลุกคลีกับชาวบ้าน สิ่งที่เธราทำต้องเป็นประโยชน์กับแผ่นดินแน่นอน สู้ๆ เอาใจช่วยเธรา อยากจะให้วิรัลคลั่งเพราะเรื่องใดเรื่องหนึ่งจากเธราจริงๆ 555 ขอเอาคืนบ้าง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 15-08-2016 02:03:21
เดินเรื่องสนุก.. รอติดตามนะ!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 15-08-2016 06:35:50
เธราน่ารัก~

แต่โดนวิรัลแกล้งซะแล้ว ลำบากใจจริ๊งงงง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 15-08-2016 07:15:03
สนุกมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 15-08-2016 09:27:53
หมั่นไส้ไปไล่เค้าเอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 15-08-2016 09:28:49
โอ๊ะ องค์วิรัล ก็จำที่ตัวเองพูดไม่ได้เลยเนอะ 555+
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 15-08-2016 09:52:44
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: allegiant1994 ที่ 15-08-2016 11:23:24
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
พระสนมน่ารักแถมยังฉลาดหลักแหลม :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 15-08-2016 11:33:14
อะไรก็เกิดขึ้นได้ แบบนี้สิถึงจะสนุก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 15-08-2016 13:00:58
รู้สึกว่าองค์วิรัลกับพระสนมเธราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากก
ตรงอะไรก็เกิดขึ้นได้เนี่ย รอลุ้นเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เปลว แว๊บแว๊บ ที่ 15-08-2016 13:25:03
รอออออออออออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 15-08-2016 13:50:27
 :mew3: :mew3: :mew3:
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 15-08-2016 19:14:46
อะไรก็เกิดขึ้นได้ เธรากดวิรัล ถถถถถ ม่ายน้าาาาาา ชอบเธรา หมั่นไส้วิรัลเล็กๆ สหัสนี่น่าสนใจมาก รออ่านค่าาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: darinsaya ที่ 15-08-2016 19:20:34
 :o8: :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 15-08-2016 20:47:58


ติดตามค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 15-08-2016 21:38:39
นี่สิ คนของประชาชน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 16-08-2016 00:07:10
นักเขียนบรรยายว่าเธราหนัาตาธรรมดา แต่เธราช่างแสนดีน่ารักจนเราว่าเธราช่างงดงามน่าหลงใหลมากๆเลยค่ะ555
ตอนนี้รู้สึกว่าวิรัลดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผล เป็นผู้นำ 
เข้าใจแล้วว่าตอนนั้นที่วิรัลพูดออกไปแบบนั้นคงโกรธ โมโหสุดๆที่บ้านเมืองของเธราหลอกค่ะ
แต่เธราก็กล้าหาญมากๆที่บอกความจริง ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่วิรัลอาจสั่งประหารไปแล้วก็ได้นะ

ตอนนี้ทั้งคู่คงยังไม่ได้รักกัน  รอลุ้นว่าจะรักกันตอนไหนค่ะ

เรื่องสนุกมากๆ มีเรื่องราวให้น่าติดตาม  มีมุมมองแง่คิดด้วย  ชอบมากๆค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ   :L2: 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 16-08-2016 19:08:50
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 16-08-2016 20:04:10
เนื้อน่าสนใจมากเลย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: supermyrainbow ที่ 16-08-2016 20:42:35
สนุกมาก เนื้อเรื่องน่าติดตาม  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Iceshiteru ที่ 16-08-2016 23:19:15
 :z13:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KnightDevil ที่ 18-08-2016 20:37:46
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกก ชอบเธราค่ะ :impress2:
แอบเชียร์สหัสแย่งตำแหน่งพระเอกด้วย :mew3:

หมั่นไส้วิรัล อิ___อิ

เจอคำผิดบทที่ ๒ เดี๊ยว น่าจะเป็นเดี๋ยวค่ะ

ใหม ต้องเป็น ไหม น้า อยู่ตอนต้นๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 19-08-2016 10:00:12
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
มาต่อได้ล้าววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 19-08-2016 11:51:01
ตอนที่๓


   เปลือกตาหนักอึ้งกระพริบๆช้า  ความรู้สึกแรกที่สหัสรับรู้คือความเจ็บแปลบที่หน้าท้อง  ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตากลมโตพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก  ร่างมนุษย์ช่างอ่อนแอความเจ็บปวดเริ่มถาโถม หากยังไม่ทันได้ขยับตัวคนที่คอยเฝ้าอยู่ไม่ห่างก็เข้ามาประคอง

   “เจ็บไหม” เสียงใสๆที่ไม่คุ้นเคยสหัสขยับตัวหนีตามสัญชาติญาณสิงห์ราไม่ชอบให้ใครสัมผัสตัว สหัสได้ยินเสียงเรียกชื่อเจ้าของตนเองดังแว่วๆ เมือปรับความคุ้นเคยได้สักพักสายตาจึงเริ่มจับภาพตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น ร่างที่เขาจำได้ขึ้นใจปรากฏตรงหน้าเธราเดินมานั่งข้างๆ มือเรียวประคองให้สหัสกึ่งนั่งกึ่งนอนได้สะดวกขึ้น

    “รารีมาบอกว่าเจ้าฟื้นแล้ว เป็นยังไงบ้างเจ็บแผลมากไหม” พูดไปพลางเอามือไปแตะแผลที่มีผ้าพันอยู่เบาๆ

   “เดี๊ยวข้าจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะ แล้วก็กินข้าวกินยาซะแผลที่กริชแทงลึกพอดูแถมร่องรอยการต่อสู้ตามตัวก็มีไม่น้อย ดีที่ไม่ถูกจุดสำคัญ” พูดไปเรื่อยๆทั้งที่มือก็ยังคงทำแผลให้คนที่นอนนิ่งไม่ตอบโต้อะไร

   “แต่ยังไงก็ขอบใจนะสหัส” คำพูดที่ทำเอาคนได้รับคำขอบคุณต้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
       “ขอบคุณจริงๆที่ไม่ทำร้ายใคร ทหารทุกคนแค่บาดเจ็บเล็กน้อยไม่ถึงชีวิตขอบใจนะที่รักษาคำพูดของข้าอย่างดี”

   สหัสมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ รอยยิ้มบางๆที่มาพร้อมคำขอบคุณที่ตัวเองแทบไม่ได้ผลประโยชน์อะไร “อย่าทำร้ายคนไม่มีทางสู้ คิดให้ดีก่อนจะฆ่าใครสักคน” คำสั่งที่เคยได้รับยังคงจำฝังใจ
   “ท่านเธรา” สหัสเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ เธราเลิกคิ้วขึ้นเหมือนตอบรับว่าได้ยินแล้วแต่ยังคงก้มหน้าก้มตาทำแผลให้
   “ท่านจะไม่ถามข้าสักนิดรึ ว่าทำไมข้าถึงกลับมาในสภาพแบบนี้”

        “อยากบอกใหมล่ะสหัส จริงๆข้าอยากรู้นะแต่ข้าไม่บังคับเจ้าหรอกอยากบอกก็บอกเลยข้าฟังอยู่” เธราบอกอย่างง่ายๆ เงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างอารมณ์ดีเมือทำแผลให้คนตรงหน้าเสร็จ

   “เสร็จแล้วเดี๋ยวรารีจะเอายามาให้ กินให้หมดนะและกินข้าวด้วยเดี๋ยวข้าต้องขึ้นไปหาองค์วิรัล”

   “ท่านเป็นสนมขององค์วิรัลจริงรึ”

   “จริงสิ”

   “งั้นท่านคือชาวมาลันเคียสินะ”

   “ใช่ ข้าเป็นชาวมาลันเคีย” เธราตอบ

   “งั้นท่านก็สามารถรู้ผลแพ้ชนะเวลามีศึกได้”

   “ข้าไม่รู้หรอก”

   “แต่ว่า....”

   “ข้าเป็นชาวมาลันเคียที่ไม่มีญาณน่ะ เลยถูกส่งมาเป็นสนมทั้งที่เป็นผู้ชายเนี้ย” เธราบอกพลางใช้นิ้วชี้มาที่ตัวเอง “เพราะไม่มีประโยชน์ถึงถูกส่งมาไง โชคดีแค่ใหนไม่ถูกตัดคอแล้วโยนให้หมาป่ากิน” เธราพูดเล่าเรื่องตัวเองด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนหันไปถามคนเจ็บที่ตอนนี้ดูแปลกใจกับคำบอกเล่าของเขาจนไม่ยอมพูดอะไรอีก

   “ถามเรื่องศึก จะมีศึกสินะเกี่ยวกับกองทัพเลือดรึเปล่า” คำถามถึงกองทัพปีศาจที่ไม่มีใครอยากเอ่ยชื่อนั้น เรียกความกังวลจากคนถูกถามได้เป็นอย่างดี สหัสลูบแผลตัวเองเบาๆหากใบหน้ากลับเคร่งเครียด

   “ข้าเดินทางกลับบ้านตามคำสั่งของท่าน” สหัสบอกก่อนมองคนตรงหน้าที่กำลังตั้งใจฟังอย่างชัดๆ
      “ระหว่างทางข้าพบกลุ่มคนแปลกๆราวสิบคน คนพวกนั้นคลุมกายด้วยผ้าสีดำสนิทกำลังมุ่งหน้าไปทางป่าศักดิ์สิทธิ์เขตแดนของกัชธาเมืองแห่งเวทย์ ข้าเห็นว่าไม่ปกติเลยตามไปดูแต่พวกมันรู้ตัวว่าข้าตามไป......... พวกมันเร็วมากก่อนจะฝังกริชลงบนตัวข้ามันบอกว่า”
    “สิงห์ราผู้มีนาย กริชอาคมนี้จะฝังอยู่ในตัวเจ้าจนกว่านายของเจ้าจะถอนออกให้” สหัสยังจำได้ถึงแววตาแดงกล่ำที่สบมาตอนแทงกริชลงบนตัวเขาทั้งที่ตอนนั้นเขาอยู่ในร่างสิงห์รา แต่ทันทีที่สบตากับพวกนั้นเขาแทบขยับกายไม่ได้แม้แต่กระดิกนิ้ว เสียงแหบพร่านั้นฟังดูไร้ชีวิต
   “ข้าประมาทเกินไปพวกมันไม่มีชีวิตข้ารู้สึกได้ ลมหายใจที่พ่นออกมามีแต่กลิ่นสาปสางพวกมันคือนักรบปีศาจของกองทัพเลือดไม่ผิดแน่”
   เธรารับฟังคนตรงหน้าเล่าอย่าเงียบๆ ก่อนขยับเข้าไปใกล้มือเรียวลูบผมสีเทาของสหัสพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ
   “กลัวหรือสหัส ไม่ต้องกลัวนะอยู่ที่นี่ปลอดภัยเจ้าก็รู้นี่องค์วิรัลน่ะเก่งมากๆจะกองทัพเลือดหรืออะไรองค์วิรัลก็ไม่กลัวหรอกอยู่กับข้าที่นี่ไปก่อนนะ แผลดีขึ้นแล้วค่อยว่ากันอีกทีขอบใจมากๆที่นำข่าวมาบอก”  เธรารับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวที่ส่งออกมาจากสหัสแม้จะเป็นถึงสิงห์ราแต่สหัสยังดูเยาว์วัยนัก สหัสในร่างมนุษย์ดูสวยงามน่ามองดวงตากลโตสีเทาแวววาวดั่งลูกแก้วริมฝีปากบางได้รูปราวปีกนก เธรายิ้มให้สหัสอีกครั้งก่อนลุกขึ้น

   “ข้าไปหาองค์วิรัลก่อนนะ อย่าลืมกินข้าวกินยาแล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกันใหม่”
   สหัสมองร่างตรงหน้าที่เพิ่งลับประตูไป รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าความอบอุ่นที่ฉายชัดออกมาจากการกระทำของเธรา ช่วยให้สหัสรู้สึกดีขึ้นได้ไม่ยากเธราปกป้องเขาทั้งที่ไม่จำเป็นเป็นห่วงและช่วยเหลือสำหรับเขาแค่นี้บางทีมันอาจจะมากพอแล้ว ที่จะยอมรับใช้คนตรงหน้าตลอดไปทั้งชีวิตของเขา..



   เสียงดาบดังแว่วมาแต่ไกล เธราเดินไปตามทางทอดยาวที่ปลายทางคือโรงฝึกดาบ วันนี้เป็นวันแรกที่เธราต้องขึ้นมาเขียนรายงานว่าตลอดเวลาเกือบสองปีได้ทำอะไรไปบ้าง แต่ด้วยความที่มัวแต่คุยกับสหัสสุดท้ายกว่าจะได้มาก็ล่วงเลยเวลาจนเกือบเย็น พอไปถึงห้องทรงงานนางกำนัลที่เฝ้าห้องอยู่ก็บอกว่าองค์วิรัลมาซ้อมดาบแล้ว สุดท้ายก็เลยต้องตามมาที่โรงฝึกดาบ

   บริเวณที่เป็นโรงฝึกดาบนั้นเป็นเพียงลานกว้างๆ และโรงเรือนโปร่งๆที่ใช้เก็บดาบและหลอมดาบเสียงเชียร์ดังมาเป็นระยะบ่งบอกถึงการประดาบที่กำลังเข้มข้น เมื่อเข้าไปใกล้ๆเธาเห็นเหล่าทหารกำลังเกาะกลุ่มเชียร์คนสองคนที่กำลังต่อสู้กันอย่างออกรสชาติ ฝั่งนึงคือองค์วิรัลแน่นอนร่าสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นไม่ได้สวมเสื้อสวมเพียงกางเกง อีกฝั่งเธราไม่รู้จักร่างสูงออกจะบางกว่าองค์วิรัลสักหน่อยผมสีแดงแต่ผิวขาวซีดดูแปลกตาหากฝีมือดาบนั้นไม่เป็นรององค์วิรัลเลย เธรายืนดูมาสักพักแล้วก็ยังไม่มีใครเพลี้ยงพล้ำให้แก่กันสักที
   “พระสนมเสด็จมาแล้วหรือกระหม่อม” เป็นคาเซที่เดินเข้ามาทักเธรา

   “มาสักพักแล้ว ข้าไปที่ห้องทรงงานแล้วนางกำนัลบอกองค์วิรัลอยู่ที่นี่”

   “เชิญพระองค์ประทับรอก่อนกระหม่อม” คาเซนำเธราไปที่ประทับขององค์วิรัล เธรานั่งลงอย่างเก้อๆเมื่อทุกสายตาเริ่มมองมาอย่างแปลกใจ คาเซรินชากุหลาบใส่แก้วชาก่อนนำมาวางให้เธรา

   “คาเซข้าไปยืนรอที่เดิมดีกว่านะ”

   “ประทับตรงนี้ดีแล้วกระหม่อม”

   “แต่พวกทหารมองใหญ่เลย ข้าไม่ชอบ” คาเซไม่ตอบอะไรแต่กลับเลือนแก้วชากับขนมมาตรงหน้าเธรา เป็นการบอกกลายๆว่าให้ดื่มชาและนั่งรออยู่ตรงนี้

   เสียงเฮดังลั่นเมื่อการประลองสิ้นสุด เธราหันไปมองเห็นองค์วิรัลเป็นฝ่ายถูกดาบจ่ออยู่ที่ลำคอ
        “แพ้เหรอคาเซ” หันไปถามคาเซ ก่อนหยิบขนมเข้าปาก

   “สงสัยจะเสียสมาธิกระหม่อม” คาเซตอบยิ้มๆเมื่อสังเกตว่าองค์วิรัลเอาแต่หันมามองคนที่เพิ่งมาใหม่ จนพลาดท่าโดนดาบจ่อคอ

    วิรัลหันไปมองเธราที่ตอนนี้มานั่งคอยเขาอยู่ร่างตรงหน้ามีผ้าผืนใหญ่คลุมไหล่จนบดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง ร่างสูงใหญ่ของวิรัลเดินตรงไปหาคนที่นั่งรอโดยไม่ได้สนใจสายตาแปลกใจของทหารรอบตัวหรือแม้แต่คู่ซ้อมดาบของตนสักนิด

    เธราทำท่าจะลุกขึ้นทำความเคารพองค์วิรัลที่เดินเข้ามาหา หากมือใหญ่กลับจับไหล่เขาไว้และกดให้นั่งลงที่เดิมก่อนฉวยเอาผ้าคลุมไหล่ของเขาไปเช็ดเหงื่ออย่างถือวิสาสะ
   “มาช้า” วิรัลพูดขึ้นก่อนนั่งลงข้างๆเธรา
   “สหัสเพิ่งได้สติหม่อมฉันเลยต้องดูอาการก่อนมากระหม่อม”  วิรัลพยักหน้ารับรู้ “ประลองดาบหน่อยไหมเธรา” พูดพลางส่งดาบให้เธรา
   “หม่อมฉันไม่ถนัดใช้ดาบกระหม่อม” เธราส่ายหน้าเขาไม่ชอบฟันดาบเท่าไหร่ หากยังไม่ทันจะได้คุยอะไรมากกว่านั้นเสียงหนึ่งก็เอ่ยขึ้น

   “พระองค์ไม่คิดจะแนะนำแขกของพระองค์ให้หม่อมฉันรู้จักสักนิดหรือกระหม่อม” เธราหันไปเห็นชายผมแดงตัวซีดที่เป็นคู่ซ้อมดาบขององค์วิรัลตอนนี้เขามายืนสมทบอยู่ข้างๆคาเซ คำถามที่เขาถามมาแทบจะถามแทนใจเหล่าทหารที่ยังคงมองมาอย่างสงสัย

   “นี่พระสนมเอกของข้า เธรา” เธราเห็นคนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นอยากแปลกใจทันที ดวงตาสีอ่อนมองมาที่เขาอย่างสงสัย หากเพียงครู่คนตรงหน้าก็ก้มลงทำความเคารพแก่เธรา ก่อนจับมือของเธราไปจุมพิต
   “ถวายบังคมพะยะคะพระสนม นามของหม่อมฉันคือ คุชแม่ทัพฝั่งซ้ายแห่งนันทานครกระหม่อม”  เธราไม่ชินเท่าไรกับการถูกปฏิบัติแบบนี้แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าเออออไปด้วย

   “หม่อมฉันคงไม่ได้เข้าวังเสียนานจนไม่รู้เลยว่าพระองค์รับพระสนมองค์ใหม่ แถมยังเป็นชาย” คำพูดของคุชทำเอาเธราทำหน้าไม่ถูก
   “คุช.......เจ้าเอาเรื่องอะไรมาพูด ข้ามีสนมเอกองค์เดียวคือเธราแห่งมาลันเคีย และก็เป็นชายตามที่เจ้าเห็นนี่ล่ะ” วิรัลพูดขึ้นก่อนลุกขึ้นมองหน้าคุช แม่ทัพฝ่ายซ้ายคนสนิท




   ตอนนี้เธราเข้ามานั่งอยู่ในห้องทรงงานขององค์วิรัล มีคาเซและคุชยืนทำหน้าเครียดอยู่ข้างๆ
             “เจ้าหมายความว่ายังไงมีสนมข้าอีกคนงั้นรึ” วิรัลถามคุช
    “พะยะคะตอนนี้เป็นที่กล่าวกันไปทั่ว ว่าสนมขององค์วิรัลเป็นหญิงสาวรูปโฉมงดงามราวเทวีมีญาณหยั่งรู้สามารถทำนายทายทักได้แม่นยำ พระสนมออกเดินทางช่วยเหลือชาวบ้านไปทั่วตอนนี้ประทับอยู่ที่หมู่บ้านบันรุหมู่บ้านชายแดนติดกับป่าศักดิ์สิทธิ์กระหม่อม”
   คำบอกกล่าวของคุชสร้างความกังวลได้ทันที ไม่ปกติทุกอย่างตอนนี้ไม่ปกติ เธราเริ่มอยู่ไม่สุขหมู่บ้านบันรุเขารู้จัก เขาเคยไปหลายครั้งทั้งตอนไข้สามราตรีและตอนทีมีภัยแล้ง คนในหมู่บ้านเขารู้จักแทบทุกคนและทุกคนรู้จักเขาเพียงแต่ไม่มีคนไหนรู้สถานะที่แท้จริงของเขาทุกคนในหมู่บ้านรู้แต่เพียงว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มผู้มีความรู้เรื่องสมุนไพรและมีน้ำใจไปช่วยเหลือเพียงแค่นั้น
   “เรื่องเกิดขึ้นนานรึยังคุช” เป็นเธราที่กล่าวถามออกไป

   “ข้าได้ข่าวมาเกือบสามเดือนแล้วกระหม่อม พระสนมองค์นั้นกล่าวอ้างว่าอยากออกมาช่วยเหลือชาวบ้านด้วยญาณของตนเอง ชาวบ้านก็ต้อนรับกันเอิกเกริก”

   “นี่ถ้าเจ้าไม่มาเจอเธรา ข้าคงไม่รู้ว่ามีการกล่าวอ้างแบบนี้เกิดขึ้นสินะ” เป็นวิรัลที่พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

   “ขอประทานอภัยกระหม่อม หม่อมฉันเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญเป็นแค่การเยี่ยมเยียนชาวบ้านของพระสนม นันทานครเพิ่งว่างเว้นจากการศึกไม่นานหม่อมฉันไม่อยากให้พระองค์ทรงกังวลเรื่องเล็กน้อย”

   “เรื่องของประชาชนไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย คุชเจ้าที่เป็นถึงแม่ทัพฝั่งซ้ายไม่น่ากล่าวคำนี้ออกมา” วิรัลตำหนิแม่ทัพของตนอย่างไม่พอใจ

   “หมู่บ้านบันรุเหรอ ทำไมถึงไปที่นั้นล่ะหมู่บ้านบันรุเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ชายแดนเมือง คนในหมู่บ้านมีไม่กี่สิบคนเองนะ แล้วตอนนี้หมู่บ้านก็สงบสุขดีไม่ได้มีปัญหาอะไร” เธราพูดขึ้น

   “พูดแบบนี้แปลว่าเคยไป” เสียงทุ้มของวิรัลเอ่ยขึ้นก่อนหันไปมองเธรา

   “เอ่อ....เคยไปมาสองสามครั้งกระหม่อม แต่คนในหมู่บ้านไม่มีใครรู้ว่าหม่อมฉันเป็นสนมของพระองค์นะกระหม่อม หม่อมฉันไม่ได้บอกกลัวโดนหาว่าโกหก”

   “พระสนมไปทำอะไรที่หมู่บ้านชายแดนอย่างนั้นกระหม่อม” เป็นคุชที่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ หากพระสนมเอกตัวจริงตรงหน้าไม่มีญาณที่คอยช่วยเหลือชาวบ้านได้ ก็ไม่เห็นเหตุผลอะไรทีจะต้องออกไปตามหมู่บ้านชายแดนที่ห่างใกลอย่างนั้น

   “ทำหลายอย่างตอนไข้สามราตรีก็ไปดูเรื่องยาไปสอนให้ใช้สมุนไพรรักษา ตอนแล้งก็ไปช่วยทำเขื่อน ขนมเค้กที่หมู่บ้านบันรุอร่อยมากนะคุช” คำตอบของพระสนมเอกเรียกเสียงหัวเราะเบาๆของคาเซได้ทันที ก่อนหันไปตบไหล่คุชที่ยืนงงเบาๆ “ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกคุชเดี๊ยวก็ชิน”

   “แล้วทำไมต้องโกหกว่าเป็นข้าด้วย แถมโกหกไม่เนียนเลยข้าไม่มีญาณสักหน่อยแล้วข้าก็เป็นผู้ชายด้วย” เธราพูดอย่างไม่เข้าใจ
   “จะเกี่ยวกับเรื่องกองทัพเลือดที่สหัสเตือนพระสนมรึเปล่ากระหม่อม เพราะหมู่บ้านบันกุเป็นหมู่บ้านที่อยู่ใกล้กับกัชธาที่เป็นเมืองแห่งเวทย์ที่สุดมีเพียงป่าศักดิ์สิทธิ์กั้นเท่านั้น”

    ป่าศักดิ์สิทธิ์ คือผืนป่ากว้างใหญ่ที่คั่นกลางระหว่างสามเผ่าพันธุ์ให้แยกออกจากกัน มนุษย์ ชาวเวทย์ และพวกอมนุษย์หรือพวกครึ่งสัตว์  ฉะนั้นการคาดเดาของคาเซจึงส่งผลให้ทั้งห้องครอบคลุมไปด้วยความเงียบ

   “เอ่ออ.......องค์วิรัลหม่อมฉันกลับตำหนักก่อนได้ใหมกระหม่อม ไว้วันหลังหม่อมฉันจะเขียนรายงานมาถวายนะกระหม่อมวันนี้เย็นมากแล้ว”
   วิรัลมองเธราที่อยู่ดีๆก็ขอตัวกลับ ก่อนพยักหน้าอณุญาต
   เธราทำความเคารพองค์วิรัลก่อนปลีกตัวออกจากห้องไป



   ตำหนักท้ายบึงในยามค่ำคืนมีเพียงแสงไฟจากตะเกียงที่ส่องแสงให้ความสว่าง ร่างสูงโปร่งในชุดรัดกุมค่อยๆเดินลงแรงให้เบาที่สุดเพราะกลัวคนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา เธรากำลังหนีรารีและสหัสที่หลับสนิทเพื่อที่จะไปหมู่บ้านบันกุ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องตัวปลอมของตัวเองเธราก็เริ่มห่วงผู้คนในหมู่บ้านและก็อยากจะไปดูให้เห็นกับตาว่าคนที่อ้างว่ามีญาณพิเศษนั้นเป็นชาวมาลันเคียหรือไม่เขาไม่อยากให้ชาวมาลันเคียมายุ่งกับเรื่องยุ่งยากที่ทำท่าจะกลายเป็นสงครามอย่างนี้

   เธราค่อยๆเดินเลาะไปตามทางที่คุ้นเคย ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้การหนีแบบนี้ในการออกไปไหน เพราะถ้ารารีรู้ รารีจะห่วงและไม่ยอมให้เขาไปง่ายๆ

    ประตูเล็กสำหรับเกวียนที่ใช้ขนเสบียงของวังหลวงคือจุดมุ่งหมาย เกวียนที่ใช้ขนผลไม้จากต่างเมืองจะเข้ามาส่งผลไม้ตอนเที่ยงคืนตรง เธราแค่หาทางแอบขึ้นเกวียนนั้นให้ได้เมื่อออกไปนอกวังแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยาก ร่างสูงโปร่งยืนแฝงตัวอยู่ในมุมมืดเงียบๆ สายตาจับจ้องคนงานที่ทำการขนผลไม้ลงจากเกวียน

   “ไม่ยักรู้ว่าพระสนมของข้าชอบออกมายืนดูเกวียนขนเสบียงยามดึก” ประโยคทักทายที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาเธรายืนตัวแข็งเหมือนเด็กหนีเที่ยวที่โดนจับได้

   เธราค่อยๆหันมามองเจ้าของเสียงทั้งที่ความจริงก็จำได้ขึ้นใจ แม้จะมองไม่เห็นสีหน้าขององค์วิรัลเพราะรอบตัวครอบคลุมด้วยความมืด แต่น้ำเสียงที่ทักทายมานั้นเธราเดาว่าคงไม่พอใจเท่าไร

   “พระสนมจะไปหมู่บ้านนันกุหรือกระหม่อม” คราวนี้เป็นคาเซที่เอ่ยขึ้น

   “เอออ.....คือ....ข้าแค่อยากรู้ว่าคนที่แอบอ้างเป็นข้าเป็นชาวมาลันเคียรึเปล่า”

   “เลยจะหนีไปคนเดียวสินะ” วิรัลเอ่ยขึ้น

   “.......” เธราได้แต่ก้มหน้านิ่งเขาไม่รู้จะเถียงว่ายังไง

   “แล้วจะไปรึยังล่ะ”  คำถามแปลกๆทำเอาเธราเงยหน้ขึ้นมองคนถามอย่างไม่เข้าใจ

   “ข้าถามว่าจะไปได้รึยัง” วิรัลถามย้ำ

   “เอ่อ...พระองค์จะเสด็จด้วยหรือกระหม่อม”

   “ใช่ ก็ในเมื่อมันเป็นเรื่องของนันทานครข้าก็ต้องรู้ด้วยสิ”

   “แต่ว่ามันลำบากนะกระหม่อม หมู่บ้านบันกุอยู่ค่อนข้างห่างไกลความเจริญการเดินทางก็ลำบาก”

   “เจ้าคิดว่าข้ากลัวความลำบากงั้นรึ”

   “ไม่ใช่กระหม่อม แต่ถ้าพวกชาวบ้านหรือแม้กระทั้งคนที่แอบอ้างเป็นสนมของพระองค์รู้ว่าพระองค์เสด็จ เราจะไม่ได้รู้เรื่องที่แท้จริงนะกระหม่อม”

   “งั้นหากข้าไปแบบเจ้าคงไม่เป็นไร” วิรัลพูดขึ้นก่อนหันไปเรียกคุช ร่างของแม่ทัพฝ่ายซ้ายแห่งนันทานครเดินออกมาจากมุมมืด

   “ข้า เจ้า และคุชจะเดินทางไปหมู่บ้านบันกุด้วยกันสามคน คาเซจะอยู่ค่อยช่วยเหลือเราจากทางนี้จะไม่มีใครรู้ว่าข้าคือองค์วิรัล ถ้าเป็นแบบนี้เจ้าพอใจรึยังเธรา”


   การเดินทางครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธรามีผู้ร่วมเดินทาง คุชขี่ม้านำหน้าตามด้วยม้าของเธราและองค์วิรัลปิดท้าย วิรัลสวมชุดชาวบ้านธรรมดาทั่วไปหากรูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าที่ได้รูปนั้นก็ยังคงความโดดเด่นไม่น้อย ม้าศึกฝีเท้าดีทำให้เพียงแค่รุ่งเช้าทั้งสามคนก็มาถึงหมู่บ้านบันกุ

   หมู่บ้านที่เคยสงบเงียบตอนนี้ดูวุ่นวายคล้ายจะมีงานเลี้ยงฉลอง ตามต้นไม่และบ้านเรือนถูกประดับด้วยผ้าสีสวยและดอกไม้ ชาวบ้านมากมากมายกำลังจัดเตรียมงาน เธราเดินนำองค์วิรัลและคุชเข้าไปในหมู่บ้านอย่างคุ้นชิน ชาวบ้านเมื่อเห็นเธราก็เข้ามาทักทายอย่างคุ้นเคยเธราแนะนำว่าคุชและวิรัลเป็นเพื่อนที่ร่วมเดินทางมาด้วย

   “วันนี้มีงานอะไรกันเหรอ” เธราเอ่ยถามชาวบ้านที่เข้ามาทักทาย
   “งานเลือกคู่ของ พารัมน่ะพระสนมทรงทำนายว่าถ้าพารัมได้แต่งานไปจะนำความโชคดีมาแก่หมู่บ้าน”
   “ห๊ะ  อะไรกันพารัมยังเด็กอยู่เลยจะแต่งงานได้ยังไงกัน” เธราท้วงออกไป พารัมลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้านบันกุสาวน้อยเพิ่งมีอายุเพียง14ปี

   “เป็นคำทำนายของพระสนม พวกเราจะกล้าขัดได้ยังไงถ้าพระสนมไม่พอใจไปฟ้ององค์วิรัลพวกเราก็แย่น่ะสิ” คำบอกกล่าวของชาวบ้านทำเอาเธราขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เธราหันไปมององค์วิรัลที่ยังคงยืนฟังอย่างเงียบๆ
   “หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ไหนข้าขอคุยด้วยหน่อยสิ”
   “หัวหน้าหมู่บ้านเข้าเฝ้าพระสนม คงออกมาตอนงานเริ่มทีเดียว”
   “แล้วพารัมล่ะ” เธราถามก่อนตรงไปที่เก็บตัวเจ้าสามตามที่ชาวบ้านบอก กระโจมเล็กๆถูกตกแต่งอย่างสวยงามภายในมีร่างบอบบางของเด็กหญิงนั่งสะอื้นไห้โดยมีเพียงมารดาที่คอยปลอบประโลมยู่เคียงข้าง
   “พารัม” เธราเรียกชื่อคนที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ร่างบอบบางของเด็กหญิงโผเขามาหาเธราทันทีที่เห็นว่าใครเป็นผู้เรียกชื่อตน
   “พี่เธรา ข้าไม่อยากแต่งงาน ฮืออๆๆ ท่านพ่อ ท่านพ่อเชื่อแต่พระสนมไม่ฟังข้าเลย” เธราได้แต่ลูบหลังปลอบเด็กสาวตรงหน้า
   “ตั้งแต่พระสนมมาพ่อของพารัมก็แปลกไปไม่เหมือนเดิม อยู่ดีๆก็จัดงานเลือกคู่ให้พารัมทั้งที่ลูกเพิ่จะ14ข้าเองก็ไม่เข้าใจ ใครค้านก็ไม่ฟัง” แม่ของพารัมเอ่ยบอกเธราทั้งน้ำตา
   “พิธีเลือกคู่ แปลว่าตอนนี้ก็ยังไม่รู้ใช่ใหมว่าพารัมต้องแต่งงานกับใคร”
   “ใช่ คนที่แข็งแกร่งที่สุดถึงจะได้เข้าพิธีแต่งงาน” พารัมตอบทั้งที่ยังสะอึกสะอื้น
   “หมายความว่าต้องต่อสู้กันเหรอ”
   “การประลองห้ามใช้อาวุธจะต้องล้มคู่ต่อสู้ด้วยมือเปล่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดคือผู้ถูกเลือก” เป็นแม่ของพารัมเอ่ยออกมา
   “พิธีอะไรกันข้าไม่เคยได้ยินเลย” เธราท้วงขึ้นมาเขาเคยมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้เป็นเดือนพิธีแต่งงานของหมู่บ้านบันกุเขาก็เคยเห็นมันไม่ใช่แบบนี้
   “พระสนมเป็นคนกำหนดมา ท่านบอกว่าพารัมต้องแต่งงานกับชายที่แข็งแกร่งถึงจะนำความโชคดีมาแก่หมู่บ้านได้” ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นทั้น้ำตา เสียงสะอื้นไห้ของสองแม่ลูกบีบหัวใจคนฟังไม่น้อย
   แบบนี้เธราไม่ชอบจริงๆ พระสนมตัวปลอมเริ่มทำเกินไปแล้ว

   “แปลว่าถ้าเราต้องการเห็นหน้าพระสนมจอมปลอมเราต้องรอจนพิธีเริ่มใช่ใหมกระหม่อม” คุชเอ่ยถามเธรา ทั้งสามแยกตัวออกมายืนมองชาวบ้านจัดพิธีกันอย่างเงียบๆ

   “ใช่ ข้าขอเข้าเฝ้าแล้วแต่ไม่ได้พวกชาวบ้านบอกว่าพระสนมจะคุยแต่กับหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้น”

   “แล้วเจ้าจะทำยังไง” วิรัลเป็นคนหันมาถามเธรา วิรัลมองพระสนมตัวเองอย่างแปลกใจเธรามีท่าทีแปลกไปแบบที่เขาไม่เคยเห็น ใบหน้าเรียบๆที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลากลับนิ่งเฉยแววตาสีน้ำตาลที่เคยน่ามองกลับมีแววขุ่นเคือง

   “คงต้องรอดูตอนพิธีประลองเลือกคู่กระหม่อม” เธราตอบทั้งที่ไม่ละสายตาจากภาพการจัดงานตรงหน้า
   
   เสียงดนตรีพื้นเมืองบรรเลงอย่างครึกครื้น คนทั้งหมู่บ้านออกมารวมตัวกันยังลานที่จัดงาน ลานกลางหมู่บ้านถูกขึงด้วยเชือกกั้นเป็นเวทีการประลอง ชายหนุ่มมากมายจากหลายหมู่บ้านเดินทางมายังงานคัดเลือกเพื่อประลองฝีมือผู้ชนะจะได้สาวน้อยลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านบันกุไปเป็นรางวัล

   ทุกอย่างเงียบสนิทเมื่อหัวหน้าหมู่บ้านออกมาทำสัญญาณว่าพระสนมจะเสด็จ รูปร่างสมส่วนของสตรีที่เดินออกมาจากที่ประทับสวมชุดสวยงามหรูหราตามแบบฉบับชาววังแห่งนันทานคร ผมสีน้ำตาลอ่อนหยิกเป็นลอนสยายเต็มแผ่นหลังผิวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าขาวนวลชวนมอง ใบหน้าถูกปกปิดด้วยผ้าปักมือชั้นดีเหลือเพียงดวงตากลมโตที่โผล่พ้นออกมา ท่าทางสง่างามที่เหมาะสมกับตำแหน่งสนมเอกแห่งนันทานคร

   เมือพระสนมแสนสวยหันไปพยักหน้ากับหัวหน้าหมู่บ้าน ก็เป็นสัญญาณว่าพิธีเลือกคู่จะเริ่มขึ้น เสียงดนตรีพื้นเมืองดังสนั่นพร้อมเสียงเชียร์การต่อสู้ที่เริ่มขึ้น การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ คนแพ้ต้องออกจากการประลองไปให้คนใหม่เข้ามาผลัดเปลี่ยนกันไปมาจนเหลือเพียงหนึ่งคน ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามผิวสีดำแดงที่เต็มไปด้วยรอยแผล ดวงตาเหลือกโปนแดงก่ำยืนตะโกนคำรามท้าทายผู้ที่จะลงประลอง

   “มีใครจะลงประลองไหม” เสียงตะโกนถามของกรรมการดังก้องทั่วงาน ชายหนุ่มหลายคนเริ่มถอดใจเพราะคู่ต่อสู่ตรงหน้าน่ากลัวและโหดเหี้ยมเกินไปมีชายหนุ่มหลายคนที่ใจกล้าลงประลองจนต้องเจ็บหนักออกมา บ้างขาหักขาหักบางคนถึงขั้นอาการสาหัสเลยก็มี
   “ถ้าไม่มี ข้าขอประกาศว่าผู้ชนะคื...”

   “ข้าเอง.....ข้าจะลงประลอง” เธราเอ่ยเสียงดัง ร่างสูงโปร่งก้าวออกมาข้างหน้าอย่างท้าทายสายตายังคงไม่ละไปจากพระสนมจอมปลอมที่นั่งดูการประลองอยู่

   “เธราทำอะไร” วิรัลรั้งแขนของพระสนมตัวเองไว้ คู่ต่อสู้ตรงหน้าน่าจะมีเลือดผสมของพวกอมนุษย์เรียวแรงที่มีมากกว่าคนปกติ ไม่ว่ามองมุมไหนเธราก็ไม่มีทางชนะ

   “หม่อมฉันจะประลอง” เธราตอบออกไปก่อนหันมามององค์วิรัล “หม่อมฉันจะปล่อยให้เด็กสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไรมารับกรรมแบบนี้ไม่ได้ ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรพระสนมจอมปลอมนั้นต้องรับผิดชอบ” แววตานิ่งสนิทที่จ้องมาเหมือนครั้งที่เอาตัวเองบังธนูให้สิงห์รานั้นวิรัลจำได้ดี แววตาที่สะกดเขาตั้งแต่แรกเห็น

   “ให้หม่อมฉันลงประลองแทนพระสนมเถอะกระหม่อม” คุชเสนอตัว

   “ไม่ต้องข้าจะประลองเอง” เธราแกะมือวิรัลออกก่อนก้าวเข้าไปในสนามประลอง คู่ต่อสู้ตรงหน้าดูจะกำลังบ้าเลือดเข้าขั้นเพราะร่างสูงใหญ่ตะโกนก้องคำรามดังสนั่นราวข่มขวัญเขาเสียเต็มที่พร้อมพุ่งเข้ามาหาเธราตรงๆ หมัดลุ่นๆเสยเข้าปลายคางของเธราอย่างจังก่อนจะพุ่งเข้ามาซ้ำอีกรอบ คราวนี้เธราขยับตัวหลบแรงปะทะได้ทัน  ก่อนจับเข้าที่ลำคอของคู่ต่อสู้พร้อมใช้สันมืออีกข้างฟาดลงที่ท้ายทอยเพียงแค่นั้นร่างที่สูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นก็ฟุบลงกับพื้นและหมดสติลงทันที เสียงเชียร์ที่เคยสนั่นหวั่นไหวกลับเงียบกริบลงทันทีเมื่อผลแพ้ชนะที่เหลือเชื่อปรากฏแก่สายตา

   เธราไม่ได้สนใจคู่ต่อสู้ที่ตอนนี้หมดสติกองอยู่กับพื้นแต่อย่างใด สายตากลับจับจ้องมองไปที่พระสนมจอมปลอมที่ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปยังที่ประทับ ตามไปด้วยหัวหน้าหมู่บ้าน เธราไม่เข้าใจจริงๆว่าหัวหน้าหมู่บ้านที่รักลูกสาวปานดวงใจทำไมถึงยอมจัดพิธีบ้าบอแบบนี้ขึ้นมา

    ชาวบ้านเริ่มทยอยกันเขามาแสดงความยินดีกับเธรา  แต่เขายังไม่ทันได้ตอบอะไรก็ถูกลากออกมาจากลุ่มคนเสียก่อน
   “ทำไมถึงวู่วามแบบนี้เธรา” วิรัลเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ใบหน้าเธราตอนนี้เริ่มเขียวช้ำแล้วจากการโดนหมัดเมื่อครู่ ริมฝีปากและจมูกมีเลือดใหลออกมาไม่น้อย
   “ขอประทานอภัยกระหม่อม” เธราได้แต่ขอโทษเขาไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
   วิรัลมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้หูลู่หางตกแบบคนยอมรับผิดเต็มที่อย่างเหนื่อยใจ เมื่อไหร่เธราจะเลิกทำให้เขาตกใจกับเรื่องไม่คาดคิดเสียที จะโกรธหรือลงโทษก็ทำไม่ลงเพราะแต่ล่ะเรื่องที่เธราทำจะว่าผิดก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะว่าถูกก็พูดยากเพราะวิธีที่ทำมันแปลกจนคาดไม่ถึงเสมอๆ

   “เจ้ามีแผนอะไรใช่ใหม” วิรัลเอ่ยถามขึ้นอย่างจนใจในเมื่อห้ามไม่ได้เขาจะลองทำตามแผนของคนตรงหน้าดูสักครั้ง  เธราพยักหน้าก่อนจะสะดุ้งเมืออาการเจ็บจากการโดนหมัดหนักๆเริ่มออกฤทธิ์ มือเรียวหยิบตลับยาแก้ฟกช้ำที่มีติดตัวขึ้นมาทา ค่อยๆแตะยาลงบนแก้มตัวเองเบาๆแต่ก็ยังมิวายเจ็บจนหน้าเหยเก

   “ใหนว่าไม่ถนัดใช้ดาบข้าก็นึกว่าเจ้าไม่ชอบการใช้กำลัง” วิรัลพูดขึ้นพลางนั่งมองคนที่ทายาให้ตัวเองด้วยท่าทีทุลักทุเล

   “หม่อมฉันไม่ถนัดใช้ดาบ แต่ถ้าเป็นการต่อสู้มือเปล่าล่ะก็พอได้กระหม่อม” คำตอบที่วิรัลถึงกับส่ายหน้าแต่ทำเอาคุชที่นั่งฟังเงียบๆมานานถึงกับหัวเราะ สงสัยเขาต้องเริ่มทำใจให้ชินกับพระสนมตามที่คาเซบอกแล้วกระมัง
 :katai4: :katai4: :katai4:


มาต่อแล้วค่าา
เข้าไปพูดคุยหรือทวงนิยายหรือ่านสปอยได้ในเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/Myprimprie/   (https://www.facebook.com/Myprimprie/)
เพิ่งเปิดสดๆร้อนๆเลยเอาไว้คุยกันนะคะ
สำหรับตอนนี้อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงเม้นบอกเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ
ฝาก เธรากับวิรัล ด้วยน้าาาาา


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: arissara ที่ 19-08-2016 12:05:48
สนุกๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-08-2016 12:12:02
 :z3:

เธราเจ็บตัวซะแล้ว งานนี้ต้องจับตัวนังสนมเก๊ให้ได้นะเคอะ อย่าให้รอดดดดดดดดดดดดดดดดด :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:

ปอลอ อืมมมม เหมือนสหัสจะเป็นเคะนะ คู่กับใครน้ออออ หรือแต่งกับผญปกติ  :man1:

*******

อยากบอกใหมล่ะสหัส << ไหม

มองดวงตากลโต << กลม

คาเซนำเราไปที่ประทับขององค์วิรัล << เธรา

ตอนใข้สามราตรีก็ไปดูเรื่องยาไปสอนให้ใช้สมุนไพรรักษา << ไข้

ป่าศักสิทธิ์ << ศักดิ์สิทธิ์

อณุญาติ << อนุญาต

มารดาที่คอยปลอบประโลมยู่เคียงข้าง << อยู่

ทั้งที่ลูกเพิ่จะ14ข้าเองก็ไม่เข้าใจ << เพิ่ง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 19-08-2016 12:44:01
สนุกกกกก.. มาต่ออีกเร็วๆน๊าาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 19-08-2016 13:22:33
เธราน่ารักจังงงง

ปล.เหมือนมีพิมพ์ว่าเธาบางจุดนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 19-08-2016 13:34:53
ชอบอ่ะ ตอนวิรัลใช้ผ้าซับเหงื่อ ทำไมอิชั้นจิ้น>< น่ารักดี เธรามีอะไรดีๆซ่อนอยู่เยอะเลย เสียเวลาไปสองปีเลยนะวิรัล 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 19-08-2016 13:37:24
ดีงามอ่ะ เธราน่ารักแสนดี
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 19-08-2016 13:38:35
พระสนมปลอมคือใครเนี่ย โอ๊ย ลุ้นๆๆ
เธราเผยสเน่ห์ออกมาให้เห็นเรื่อยๆ ชอบค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Carnival ที่ 19-08-2016 13:49:23
ขอแปะสารบัญไว้หน่อยนะคะ เดี๋ยวดึกๆ มาอ่าน ^^
>> บทนำ << (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3443972#msg3443972)
ตอนที่ ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3444569#msg3444569) ❣ ตอนที่ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3447951#msg3447951) ❣ ตอนที่ ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3451268#msg3451268) ❣ ตอนที่ ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3454550#msg3454550)
ตอนที่ ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3457544#msg3457544) ❣ ตอนที่ ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3462165#msg3462165) ❣ ตอนที่ ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3466400#msg3466400) ❣ ตอนที่ ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3468320#msg3468320)
ตอนที่ ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3473612#msg3473612) ❣ ตอนที่ ๑๐.๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3475750#msg3475750)❘๑๐.๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3476528#msg3476528) ❣ ตอนที่ ๑๑.๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3483179#msg3483179)❘๑๑.๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3484106#msg3484106)
ตอนที่ ๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3488476#msg3488476) ❣ ตอนที่ ๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3497767#msg3497767)
TBC...

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 19-08-2016 14:01:05
ขอแปะสารบัญไว้หน่อยนะคะ เดี๋ยวดึกๆ มาอ่าน ^^
>> บทนำ << (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3443972#msg3443972)
ตอนที่ ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3444569#msg3444569) ❣ ตอนที่ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3447951#msg3447951) ❣ ตอนที่ ๓
 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.msg3451268#msg3451268)
น่ารักที่สู๊ดดดดเ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 19-08-2016 14:19:39
เป็นพระสนมที่เก่งมาก....ก ล้านตัว #ปรบมือสิค่ะ รออะไร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-08-2016 16:54:31
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 19-08-2016 16:58:18
เก่งมากๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 19-08-2016 19:54:51
ชอบมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องสนุกน่าอ่าน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 19-08-2016 20:07:26
เอาตอนต่อไปมาเลยยยยยย งือออออ ค้างแรงมาก ติดเรื่องนี้มาก สนุกมากและเธราก็น่ารักมาก ฉลาดมาก เก่งรอบด้านเลยยยยยย

องวิรัลติดใจเธราแล้วล่ะสิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 19-08-2016 20:13:36
พระสนมมีของดีเยอะอ่ะ 55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dragonassist ที่ 19-08-2016 21:05:44
ชอบเธรามากเลยค่า ไม่หงอเกิน ไม่มั่นเกิน น่ารักๆๆๆ

ติดตามต่อนะคะ :L1:


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 19-08-2016 22:40:41
อยากอ่านต่ออ ลุ้นๆพระสนมตัวปลอมเป็นใครกัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 20-08-2016 00:26:30
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเธราค่ะ  น่ารักที่สุดแอบตลกอีกด้วย555

องค์วิรัลแสดงออกให้เยอะๆได้เลยนะ  แค่หยิบผ้าคลุมของเธรามาเช็ดเหงื่อก็ทำเรากรี๊ดแล้ว
แต่เธราจะรับรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย555

เราว่าเมืองมาลันเคียส่งบรรณาการที่ดีที่สุดมาให้องค์วิรัลแล้วค่ะ  มีเธราคอยอยู่เคียงข้างองค์วิรัลบ้านเมืองยิ่งเจริญค่ะ
เธราเก่งที่สุด  น่ารักแสนดีที่สุดจริงๆค่ะ รักเลย

ลุ้นว่าพระสนมปลอมเป็นใคร  รอติดตามตอนต่อไป  เข้ามารอทุกวันเลย สนุกมากๆค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 20-08-2016 11:12:47
พระสนมตัวปลอมเป็นใครละนั่น
เธราสู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: autopilot ที่ 23-08-2016 13:41:56
เธราาาา น่าร๊ากกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 24-08-2016 00:59:35
มารอเธราาาาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓) ๑๙.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 24-08-2016 02:16:45
ตอนที่๔

   แสงสีส้มของตะเกียงสาดแสงให้ความสว่างไปทั่วบริเวณกระท่อมเล็กๆ เธราวิรัลและคุชถูกเชิญให้มาพักในกระท่อมรับรองแขกที่ดูจะเล็กไปสักนิดสำหรับผู้ชายสามคน
   “หม่อมฉันได้ยินมาว่าพรุ่งนี้จะจัดพิธีสมรสระหว่างพระสนมกับลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้าน เราจะทำยังไงต่อดีกระหม่อม”
   “พระสนมองค์นั้นเขาอยากให้แต่งก็ต้องแต่งไปก่อนแหละคุช” เธราพูดเรื่อยๆ ก่อนตักขนมที่มีไว้รับรองแขกเข้าปาก
   “หมายความว่าเจ้าจะเข้าพิธีแต่งงานกับลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านงั้นสิ” เป็นวิรัลที่ถามขึ้นมา
   “ก็คงต้องแต่งไปก่อนกระหม่อมเพราะว่าหมอมฉันชนะการประลอง”
   “นี่คือแผนของเจ้ารึเธรา”
   “แผนคือถ้าอยากรู้ว่าทำไมพระสนมนั่นถึงให้พารัมแต่งงาน ก็ต้องแต่งงานกับพารัมถึงรู้กระหม่อม” เธราบอกออกไป เขาอยากรู้เหตุก็ต้องแสดงผลออกไปให้พระสนมนั่นเห็นก่อน

   “เธรา เจ้าชอบพารัมใช่ใหม” คำถามที่ไม่คาดคิดโพล่งออกมาจากปากขององค์วิรัล ทำเอาเธราหันไปมองหน้าคนถามอย่างคาดไม่ถึง 
   “หม่อมฉันจะชอบพารัมได้ยังไงกระหม่อมน้องยังเด็กมากนัก และหม่อมฉันก็เอ็นดูพารัมเหมือนน้องสาว จะไปคิดเกินเลยได้อย่างไร” เธราปฏิเสธเสียงดังทั้งที่ขนมยังคาปาก
   วิรัลพยักหน้ารับรู้แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ หากเสียงกุกกักหน้ากระท่อมกลับเรียกความสนใจของทั้งสามได้อย่างดี คุชขยับตัวอย่างเตรียมพร้อมทันที



   “ข้าเอง” ร่างบอบบางภายใต้ผ้าคุมสีเข้มตั้งแต่หัวจรดเท้า ปรากฏตัวขึ้นหน้าประตู
   “พารัม” เธราเรียกชื่อผู้มาเยือนใหม่ก่อนขยับตัวลุกขึ้นเดินไปหา
   “ออกมาทำไมดึกดื่น” เธราดุพารัมอย่างเป็นห่วง จริงๆเขายังไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั่น สถาณการณ์ตอนนี้ทุกอย่างดูไม่ปกติ
   “ข้ามาหาพี่เธรา” เสียงเบาๆที่ยังเจือรอยสะอื้นทำเอาเธราอดสงสารไม่ได้
   “มีอะไรล่ะ”  เธราเห็นพารัมมองไปที่องค์วิรัลกับคุชที่นั่งอยู่ก่อนออกอาการลำบากใจ เธราพยักหน้าเข้าใจก่อนหันไปบอกอีกสองคนที่อยู่ข้างหลัง
   “หม่อม.......เอ่อ เดี๊ยวข้ามานะ” พูดพลางหันไปพยักหน้าให้กับพารัมก่อนทั้งสองจะเดินลับไป
   “ตามไปดีใหมกระหม่อมสถารการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัยเท่าไร” คุชหันมาถามวิรัลอย่างกังวลสถานการณ์ตอนนี้ทุกอย่างต้องระวังเพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้
   “เจ้าไปสิข้าจะรออยู่ที่นี่”
   “แต่พระองค์จะประทับทีนี่คนเดียวรึกระหม่อม”คุชเริ่มลังเล
   “ข้าอยู่ได้”
   “แต่มันอันตรายนะกระหม่อม” วิรัลหันมามองหน้าแม่ทัพของตัวเองอย่างรำคาญ ก่อนลุกขึ้น
   “คุชเจ้าน่ารำคาญเหมือนคาเซตั้งแต่เมื่อไร จะไปก็ไป” วิรัลบ่นก่อนลุกเดินนำคุชไปตามทางที่เธราเพิ่งเดินผ่านไป คุชได้แต่มองตามก่อนเร่งฝีเท้าให้ทันคนที่ไม่อยากไปที่เดินนำหน้าไปใกลแล้ว
   
------------------------------------------------------------------------

   แสงจากโคมไฟที่พารัมถือติดมือออกมาส่องแสงให้เห็นบรรยากาศรอบข้างเพียงน้อยนิด และเพราะพรุ่งนี้จะเป็นคืนเดือนมืดทั่วบริเวรจึงแทบจะมืดสนิท
   “ทำไมอยู่ดีๆพ่อเจ้าถึงจักพิธีแปลกๆแบบนี้ล่ะพารัม” เป็นเธราที่เอ่ยขึ้นก่อน
   “ข้าไม่รู้พี่เธรา ตั้งแต่พระสนมเสด็จมาพ่อก็เปลี่ยนไม่พูดจาหยอกล้อเหมือแต่ก่อน  วันๆเอาแต่คุยอะไรไม่รู้กับพระสนม” พารัมเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเริ่มเจือสะอื้น
   “แล้วตั้งแต่พระสนมเสด็จมาได้ทำอะไรบ้างพารัม”
   “ไม่ได้ทำอะไรเลยพี่เธรา พวกเราต้อนรับอย่างสุดความสามารถของพวกเราแล้ว  พระสนมก็ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจ พระองค์ไม่เคยเอ่ยปากพูดจากับชาวบ้านเลย  ถ้าไม่สั่งผ่านพ่อข้ามาก็จะสั่งผ่านคนสนิททีมาด้วยกัน” พารัมเริ่มเล่า
   “คนสนิทเหรอ.....”
   “ใช่พี่เธรา ชายรูปงามที่มีผมสีทองสวยงามเหมือนรูปปั้นเลยมีดวงตาสีฟ้าที่หายากด้วยนะ เขาจะเป็นคนคอยออกมาสั่งว่าพระสนมต้องการอะไร”
   “เหรอ” เขาไม่ได้สังเกตเท่าไรว่ามีใครที่ตามรับใช้พระสนมไหม เพราะมัวแต่สังเกตพระสนมจอมปลอมอยู่

   “พระสนมบอกว่า หมู่บ้านเราจะแห้งแล้งยากจนไปอีกนาน ถ้าจะแก้ไขต้องให้ข้าแต่งงานกับผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในพิธีประลอง” พูดได้เท่านี้พารัมก็ปล่อยโฮออกมา จนเธราต้องกอดเอาไว้

   “พอแล้วๆ จะร้องอะไรนักหนาเชื่อข้านะพารัมน้ำตาไม่ช่วยอะไร อย่างน้อยตอนนี้เจ้าก็ไม่ต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าแล้ว พรุ่งนี้จะมีพิธีแต่งงานใช่ไหม เจ้ากลับไปนอนเถอะพารัม” เธราบอกสาวน้อยตรงหน้า

   “พรุ่งนี้พี่จะเข้าพิธีแต่งงานกับข้าใช่ใหม” พารัมถามขึ้นเธอกลัว กลัวว่าเธราจะหนีไป

   “แน่นอนไม่ต้องกลัวพี่ไม่หนีไปใหน ตอนนี้กลับไปนอนได้แล้ว” เธราพูดก่อนดันไหล่ให้สาวน้อยเดินกลับที่พักของตนไป

----------------------------------------------------------

   เธราเดินกลับมาที่กระท่อม พบคุชกำลังนั่งผิงไฟอยู่หน้ากระท่อม
   “คุชดึกแล้วทำไมไม่นอน” เธราทักขึ้น

   “กระท่อมเล็กเกินไปสำหรับสามคนกระหม่อม หม่อมฉันจะนอนตรงนี้พระองค์เสด็จขึ้นไปบรรทมข้างในเถอะกระหม่อม” คุชบอกก่อนชี้ไปที่ข้างๆกองไฟที่มีผ้าปูอยู่เป็นการบอกว่าคืนนี้เขาจะนอนตรงนี้

   เธราพยักหน้าน้อยๆจริงๆอยากบอกว่านอนเบียดๆกันก็ได้ แต่คุชคงไม่ยอมและองค์วิรัลเองก็คงไม่ชอบใจนัก
   เธราก้าวเข้ามาในกระท่อมอย่างช้าๆพยายามจรดฝีเท้าให้เบาที่สุดเมื่อเห็นว่าองค์วิรัลทรงนอนอยู่ ด้วยความที่กระท่อมมีขนาดเล็กฟูกที่นอนจึงมีแค่อันเดียวแม้จะกว้างพอนอนสองคน แต่เธราก็ไม่กล้านอนกับองค์วิรัล ร่างโปร่งจึงเลือกปูผ้าที่ข้างๆฟูกก่อนลมตัวลงนอน

------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------
----


   ยามเช้ามาเยือนบรรยากาศในหมู่บ้านบันกุตอนนี้ครึกครื้น หญิงชายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใส เธราถูกพาตัวไปแต่เช้า ร่างโปร่งถูกจับเปลี่ยนใส่ชุดพิธีการของหมู่บ้านบันกุ ผมสีน้ำตาลที่มักยุ่งเหยิงถูกจัดแต่งจนเข้าทรงประดับด้วยมงกุฎดอกไม้สีสด
   เมื่อถึงเวลาพิธีการเธราและพารัมถูกพามากลางหมู่บ้าน มีหนุ่มสาวชาวบันกุมาเต้นรำล้อมรอบเพื่ออวยพรแก่คู่บ่าวสาว เธราจดจ้องไปพระสนมที่นั่งดูพิธีกรรมอยู่ตรงที่ประทับ  เป็นครั้งแรกที่เธราสังเกตุเห็นชายหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่ด้านหลังพระสนมจอมปลอมตลอด เหมือนคนถูกจ้องจะรู้ตัวใบหน้างดงามเกินชายหันมาสบตาเธราราตรงๆก่อนจะแย้มยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่ทำเอาเธราขนลุก
   เธราไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่มีรูปโฉมจับตาเพียงนั้นถึงมีรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกได้ขนาดนี้ แม้ริมฝีปากสวยจะแย้มยิ้มละมุนหากแววตากลับเย็นชาแววตาสีฟ้าที่เย็นชาราวห้วงละเลลึก

   พิธีการดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่ส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอ ตามประเพณีชาวบันกุห้องหอของบ่าวสาวจะต้องถูกแยกออกไปอยู่ตามลำพังท้ายหมู่บ้าน และบ่าวสาวจะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกับถึงสามวันสามคืนเพียงแค่สองคนโดยไม่พบใคร เมื่อครบสามวันสามคืนถึงจะออกมาอยู่ในหมู่บ้านได้ตามปรกติ

   วิรัลกับคุชมองพิธีการแต่งานอยู่ห่างๆ เธราบอกว่าให้พยายามสะกดรอยตามไปที่ห้องหอที่อยู่ท้ายหมู่บ้านเพราะไม่ว่าพระสนมจอมปลอมจะทำอะไรคงลงมือตอนนั้นแน่นอน
   

   คู่บ่าวสาวหมาดๆนั่งนิ่งอยู่ในกระท่อมที่ถูกใช้เป็นห้องหอ ภายในกระท่อมกว้างขวางถูกตกแต่งงดงามมีเสบียงอาหารเพียงพอสำหรับคนสองคนในเวลาสามวัน

   เธรามองรอบๆอย่างระวังตัว เขายังจำรอยยิ้มของคนติดตามของพระสนมได้รอยยิ้มที่ไม่เหมือนของมนุษย์ รอยยิ้มของปีศาจแค่คิดเธราก็กลัว ตอนนี้ไม่ใช่มีแค่พารัมที่เขาเป็นห่วง องค์วิรัลและคุชที่สังเกตุการณ์อยู่ด้านนอกก็น่าเป็นห่วงไม่น้อย

   “พี่เธราหิวใหม เดี๋ยวข้าไปหาอะไรให้กินนะ” พารัมพูดขึ้นก่อนรีบลุกออกไปโดยที่ไม่ได้ฟังคำตอบของเธรา



   แสงตะวันลับขอบฟ้าไปสักพักแล้ว เธราเดินเช็คความเรียบร้อยรอบๆกระท่อมก่อนเข้ามาหยิบเอาผ้ากับหมอนเพื่อนที่จะออกไปนอนข้างนอก
   “พี่เธราจะไปใหน” พารัมละล่ำละลักถาม
   “พี่จะออกไปนอนข้างนอก พารัมนอนในนี้ล็อกหน้าต่างประตูให้ดีนะ”  ร่างบางของพารัมโผเข้ากอดเธรา เสียงใสละล่ำละลักปนสะอื้น
   "ไม่เป็นไรถ้าเป็นพี่เธราข้า.....ไม่เป็นไร"
   การกระทำที่ไม่ทันคาดเดา ทำเอาเธรายืนแข็งทื่อ
      "ปล่อย...พารัมปล่อยข้าก่อน" เธราออกแรงดันพารัมออกห่าง แต่เสียงสะอื้นแผ่วที่ได้ยินทำเอาใจอ่อนปล่อยให้พารัมอยู่ในอ้อมกอดตัวเองต่อไป
       "ถ้าพี่เธราไม่มีใจให้ข้าแล้วลงประลองทำไม" พารัมเอ่ยออกมาทั้งที่น้ำตายังนองหน้า ใบหน้าเล็กๆเงยขึ้นมองเธราอย่างไม่เข้าใจ
               "ถ้าข้าไม่ทำเจ้าต้องลำบากแน่ๆการแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักกันเลยมันไม่มีความสุขหรอกพารัม"
เธราบอกเด็กน้อยตรงหน้า
       " งั้นเป็นพี่เธราก็ไม่เป็นไรข้าไม่เป็นไร"
        "พารัม ต่อให้เป็นข้าก็ไม่ได้"
        "พี่เธรารังเกียจข้าใช่ใหม"
        "ไม่ใช่...พารัมอย่างอแงฟังพี่บ้าง" เธราเริ่มโมโหเมื่อเด็กน้อยตรงหน้าเริ่มไม่ฟัง
         "พี่เธรารังเกียจข้า" ใบหน้าหวานเหยเกน้ำตาใสๆใหลอาบหน้า
          "พี่ไม่ได้รังเกียจ"
          "พี่รังเกียจจจ ฮืออออออออออ"
          "พี่รัง..."
          "ข้าไม่ได้รังเกียจพารัม ข้าแต่งงานแล้วว" เธราตะโกนออกไปอย่างโมโห คำตวาดที่ทำเอาร่างเล็กในอ้อมกอดผงะออกไป ใบหน้าหวานมีแววงงงวย ก่อนเบะปากร้องไห้หนักกว่าเดิม
   “ข้าต้องเป็นเมียรองใช่ใหมมมม ฮือออออ”
   “มะ...ไม่ใช่พารัมใจเย็นๆฟังพี่ก่อนนะ”
   “ก็ได้ ข้าเป็นเมียรองก็ด้ายยยยยย ฮือออออออ” ร่างเล็กๆยังงอแงปล่อยโฮไม่เลิกแต่ไม่ทันได้ปลอบอะไรต่อ เธราก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป

     เหมือนมีหมอกสีดำค่อยๆลอยเข้ามาอ้อยอิ่งรอบตัว อากาศที่หายใจเข้าไปเริ่มเบาบาง ร่างเล็กๆของพารัมเริ่มโงนเงนเหมือนจะหมดสติ เธราประคองพารัมออกมานอกกระท่อม แต่หมอกสีดำเริ่มก่อตัวหนาขึ้นเสียงหัวเราะเบาๆลอยมาตามลมฟังดูเสียดเข้าไปถึงหัวใจ พารัมหมดสติไปแล้วเธราพยายามประคองตัวเองให้มีสติมากที่สุด สายตาเริ่มมองหาองค์วิรัลกับคุชที่สุ่มรออยู่ด้านนอก
   “ชายหนุ่มผู้เอาชนะลูกครึ่งอมนุษย์ได้เป็นยังไงบ้าง เริ่มสิ้นฤทธิ์แล้วสินะ” เสียงของชายหนุ่มรูปงามผู้มีผมสีทองและดวงตาสีฟ้าเดินออกมาจากกลุ่มหมอกที่ก่อตัวขึ้นเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน
   “นึกว่จะแน่”

   “เจ้าเป็นใคร” เธรากัดฟันถามออกไป ความกดดันมหาศาลที่เกิดขึ้นรอบตัวทำเอาเธราแทบหมดสติ

   “ในเมื่อเจ้าจะตายแล้ว ข้าจะบอกให้เอาบุญละกันเผื่อเจ้าจะจำไปบอกกับเจ้าแห่งความตายว่าคนที่ฆ่าเจ้าชื่ออะไร” ใบหน้าแสนสวยแม้จะเป็นชายยื่นเข้ามาใกล้เธรา ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแก้มเธราอย่างแผ่วเบา

   “นามของข้าคือ รันตรา”  รอยยิ้มที่เหมือนจะเหยียดหยันคนทั้งโลก ของคนตรงหน้าทำเอาเธราเริ่มหวั่นใจ มือของคนตรงหน้าเลือนไปที่คอของเธราอย่งอ้อยอิ่ง ทั้งที่ยังไม่ละสายตาไปจากเธรามือสวยที่จับลำคอของเธราค่อยๆมีเล็บสีแดงสดงอกออกมาพร้อมกับกดลงลำคอของเธราอย่างย่ามใจ

   “ฉับ!!” สิ้นเสียงมือที่กำลังปลิดชีวิตของเธราก็ขาดสะบั้นลง เลือดดำสนิทสาดกระเซ็นเต็มใบหน้าเธรา
   คุชมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ ร่างแสนสวยของคนตรงหน้าผงะไปเล็กน้อยแววตาสีฟ้าเหลือบมองมือที่ขาดกระเด็นของตัวเองก่อนหันมามองคนที่ถือดาบประจันหน้าอยู่ตอนนี้
   “หึ ข้าประมาทไปสินะไม่นึกว่าจะมีองค์รักษ์ประจำตัวซะด้วย” แม้น้ำเสียงจะดูสบายๆ แต่แววตากลับน่ากลัวจนเธราหวั่นใจ
   “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากับพระสนมจอมปลอมนั่นต้องการอะไร แต่อย่ามายุ่งกับคนของนันทานคร”คุช
ประกาศกร้าวตำแหน่งแม่ทัพฝ่ายซ้ายไม่ได้มาเพราะโชคช่วย ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ไม่ลังเลคุชหันมองพระสนมตัวจริงที่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มดีขึ้นแล้วก็เบาใจ
   “หึ คนของวังหลวงสินะไม่คิดว่าจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้ แต่ก็ช้าไปอยู่ดี เพราะข้าขาดอีกอย่างเดียวข้าก็ได้ของที่ข้าต้องการครบแล้ว”
   “เจ้าหมายถึงอะไร” คราวนี้เป็นเธราที่ถามขึ้น
   “หึหึหึหึ”ร่างตรงหน้าหัวเราะราวตลกเสียเต็มประดา ดวงตาสีฟ้าฉายแววดูถูกคนตรงหน้าชัดเจน
   “สิ่งที่ข้าต้องการ....ก็คือ.” พูดพลางยกแขนข้างที่โดนฟันจนขาด ขึ้นมาเลียเลือดสีดำที่ไหลไม่หยุดเบาๆ  แล้วเธรากับคุชก็ต้องตกใจเมื่ออยู่มือที่โดนฟันจนขาดกลับงอกขึ้นมาใหม่
   “หัวใจของนังนั่น” พูดพลางชี้ไปที่พารัมที่ตอนนี้นอนหมดสติอยู่
   “ทำไม พารัมไปทำอะไรให้แก” เธราพูดขึ้นอย่างโมโห กับคนตรงหน้าที่พูดว่าจะฆ่าคนอื่นได้หน้าตาเฉย
   “เปล่า นังนั่นไม่ได้ทำอะไรให้ข้า เพียงแต่มันมีคุณสมบัติครบก็เท่านั้น”
   “คุณสมบัติอะไร”
   “ข้าเวทนาความพยายามของพวกเจ้านักข้าจะบอกให้ละกัน ข้าต้องการหัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเหนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้าย” คำตอบของคนตรงหน้าเรียกความงุนงงเพียงครู่
   “เจ้าหมายถึง เจ้าต้องฆ่าข้าเพื่อจะให้พารัมเป็นหม้ายสินะ” เธราเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา แม้เขาจะไม่ได้กลัวความตายเพราะคิดเสมอว่าทุกคนต้องตาย แต่การถูกหมายเอาชีวิตนั้นก็สร้างความหวาดกลัวให้เธราได้ไม่น้อย
   “ฉลาดมาก สมแล้วที่จะได้ตายด้วยมือข้า”
   “หยุดพูดเพ้อเจ้อได้แล้วเจ้าปีศาจ เจ้าไม่มีทางได้หัวใจใครไปนอกจากจะทิ้งหัวใจตัวเองไว้ที่นี่” เสียงทรงอำนาจที่ดังขึ้นเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง
   วิรัลปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับดาบที่จ่อคอของพระสนมจอมปลอมไว้
   “ข้าคือวิรัลผู้ครองบังลังก์แห่งนันทานคร จงบอกมาว่าทำแบบนี้ทำไม” วิรัลเอ่ยขึ้นพลางกดดาบลงบนคอของพระสนมจอมปลอมที่ยืนนิ่ง “ไม่อย่างนั้นคนที่ตายคนแรกอาจเป็นนายเจ้า”
   “หึหึ ข้าคงพลาดไปจริงๆการที่องค์วิรัลปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าข้า ไม่ใช่สิ่งที่ข้าคาดคิดมาก่อน”
 รันตราพูดขึ้นก่อนหันไปมองเธรา
   “แต่ไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องเอาชีวิตของหนุ่มน้อยคนนี้” พูดพลางชี้ไปที่เธรา
   “ถ้าเจ้าหมายถึงเธรา ข้าคงปล่อยให้เจ้าเอาชีวิตพระสนมของข้าไม่ได้หรอกเจ้าปีศาจ ข้ามีของข้าอยู่คนเดียว” วิรัลพูดติดตลกแต่ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย
   เป็นครั้งแรกที่เธราเห็นแววตาคาดไม่ถึงของปีศาจตรงหน้าแววตาสีฟ้ามองมาที่เธราอีกครั้งเนิ่นนาน  ก่อนที่ร่างสวยงามของรันตราค่อยๆจางหายไป พร้อมกับคำพูดสุดท้ายที่ทิ้งไว้
   “องค์วิรัล ข้านับถือในความเก่งกาจของท่านแต่ข้าจะเอาชีวิตพระสนมท่านไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องทำข้าจะไม่เลิกรา”
   วิรัลมองร่างของปีศาจตงหน้าที่ค่อยๆจางหายไป เมื่อหมอกดำรอบตัวเริ่มคลายลง  ร่างของพระสนมจอมปลอมที่วิรัลใช้ดาบจ่อคออยู่ก็ค่อยๆอ่อนยวบลงจนกลายเป็นเพียงกองดินเหลวเหนียวๆ
   “มนต์สร้างร่าง” คุชเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างของพระสนมจอมปลอมกลายเป็นเพียงกองดิน “ปีศาจนั่นสร้างพระสนมปลอมขึ้นมาบังหน้า เพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการได้ง่ายขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าหน้าตาพระสนมเป็นยังไงทุกอย่างเลยง่ายขึ้นไปอีก”
   “หัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้าย ของแปลกๆแบบนั้นจะเอาไปทำอะไรกัน” เธราถามขึ้น หากสิ่งที่ได้กลับมามีเพียงแววตากังวลใจของวิรัล
 :katai4: :katai4: :katai4:


มาต่อแล้วค่าาา
ตอนนี้มีตัวละครใหม่โผล่มาอีกแล้ว
ยังไงก็ฝาก เธรากับวิรัลด้วยน้า
เข้าไปกดติดตามเพจกันไว้น้า จะมีสปอยเรื่อยๆ
อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงติชมคอมเม้นกันได้ค่าา

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 24-08-2016 03:02:26
ยิ่งอ่าน ยิ่งค้าง งื้ออออออ รอตอนต่ออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 24-08-2016 03:19:12
 :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-08-2016 04:05:07
เรื้องนี้สนุกก ปกติไม่ชอบแนวนี้ แต่เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ รอนะ


ปล.ที่รักคะ เวทที่มาจากเวทมนตร์ ไม่ที ย์ นะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 24-08-2016 07:45:53
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 24-08-2016 08:32:15
ค้างเหลือเกินเจ้าค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: parco2929 ที่ 24-08-2016 10:11:57
โอ้ย ยิ่งอ่านยิ่งค้าง  :katai1:ท่านวิรัล เท่ห์มากๆ "ข้ามีของข้าคนเดียว" 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KnightDevil ที่ 24-08-2016 13:58:00
สนุกมากค่า รอคอยตอนต่อไปน้า

มาแปะคำผิดที่เจอจ้า

สังเกตุ -> สังเกต
แก้ใข -> แก้ไข
ทีมาด้วยกัน -> ที่
ใหน -> ไหน
ใหล่ -> ไหล่
ฝูก -> ฟูก
เธาราถกพาตัว -> ถูกพาตัว
สีสันต์ -> สีสัน
มงกุฏ -> มงกุฎ
ใหม -> ไหม
เดี๊ยว -> เดี๋ยว
ล๊อก -> ล็อค
แผ่วว -> แผ่ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๑๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-08-2016 14:26:34
เห้ย ไม่นะ  :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

สรุปว่าตอนนี้ต้องดูแลพารันกับเธรา ไม่งั้นม่องเท่งคู่แน่ แต่ว่ามันก็อาจมีคนอื่นที่เกิดแบบเดียวกับพารันนา~ ตามไปหาก่อนไหมว่ามีใครบ้าง

แต่เคสนี้เกี่ยวกับอีแผ่นดินข้างๆแน่  :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:

มันต้องมีทางปราบพวกนี้ลงสิ ไม่งั้นจะปิดตัวไปทำไมตั้งนาน  :katai4:

ปอลอ อย่าลืมแก้ไขวันที่ในหน้าหลักนะคะ ><

“ปีศาจนั่นสร้างพระสนมปลอกขึ้นมาบังหน้า << ปลอม

บังลังค์ << บัลลังก์
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๒๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 24-08-2016 15:07:15
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๒๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-08-2016 16:38:19
ถึวสวามีจะทิ้ง แต่ก็ซื่อสัตย์มากๆ ชอบบบ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๒๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 24-08-2016 23:53:07
องค์วิรัลมีแววตากังวลเพราะห่วงเธราใช่ไหม อิอิ  ส่วนเธราก็ไม่กลัวบ้างเลย  ปีศาจนั่นจะมาเอาชีวิตไปจริงๆนะรู้ไหม

ต่อจากนี้ไปองค์วิรัลอย่าทิ้งเธราอีกนะ 

เรื่องสนุกมากๆค่ะ อ่านเพลินเลย  รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๔) ๒๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 28-08-2016 00:26:40
ค้างหนักกว่าเดิมค่า คราวนี้องค์วิรัลต้องปกป้องเธราอย่างจริงจังแล้วสิเนี่ย แล้วปิศาจนี่คือใคร องค์วิรัลต้องรู้แน่เลยว่าปิศาจจะทำอะไร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๔.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 28-08-2016 06:00:48
ตอนที่๕
   ร่างเล็กๆพารัมที่หมดสติได้รับการดูแลอย่างดีจากมารดา ในขณะเดียวกันที่บิดาของพารัมก็นอนหมดสติอยู่อีกด้าน
   “หัวหน้าหมู่บ้านหมดสติอยู่ก่อนแล้ว ตอนที่ข้าเขามาเอาตัวพระสนมตัวปลอม ข้าน่าจะสะกิดใจตั้งแต่ที่พระสนมตัวปลอมนั่นไม่ขัดขืนอะไรยอมเดินตามไปง่ายๆแม้ข้าจะเอาดาบจ่อคอ ที่แท้ก็เป็นมนต์สร้างร่าง หัวหน้าหมู่บ้านเองก็คงถูกสะกดจิตไว้แน่ๆ” วิรัลพูดขึ้น

   “แล้วหัวหน้าหมู่บ้านจะฟื้นไหม” เธราถามอย่างกังวล

   “หากมนต์คลายแล้วคงฟื้นกระหม่อม ในเมื่อผู้ร่ายเวทจากไปมนต์จะเริ่มคลาย ขนาดพระสนมตัวปลอมยังกลายเป็นดินเลยกระหม่อม”

   เธราพยักหน้าเข้าใจ ก่อนหันไปมองร่างเล็กของพารัมอย่างเป็นห่วงตอนนี้นอกจากเขา พารัมเองก็อยู่ในอันตรายไม่น้อยและดูเหมือนรันตราจะไม่ยอมรามือง่ายๆซะด้วย

   ท่าทางกังวลของคนตรงหน้าอยู่ในสายตาวิรัลตลอดเวลา เธราไม่ได้สนใจรอยเขียวช้ำและบาดแผลที่บาดลึกที่คอตัวเองด้วยซ้ำร่างโปร่งเพียงเอาผ้าพันไว้ เหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยหากเลือดที่เริ่มซึมออกมาจนชุ่มบ่งบอกได้อย่างดีว่าแผลที่ลำคอคงไม่ใช่เล็กๆ
   “เราจะรับตัวพารัมไปอยู่ในวังชั่วคราวจนกว่าทุกอย่างจะปลอดภัย คุชเจ้าจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเรื่องนี้จะต้องไม่แพร่กระจายออกไปจนชาวเมืองแตกตื่นกำชับทุกคนให้เข้าใจด้วย” วิรัลสั่งแม่ทัพฝ่ายซ้ายของตัวเองก่อนออกแรงดึงมือเธราให้เดินตามไป


   เธราเดินตามวิรัลไปเงียบๆ ทุกอย่างบานปลายใหญ่โตจนตอนนี้เขาเองก็หวั่นใจ เธรามั่นใจเสมอเวลาตัดสินใจทำอะไรและเขาจะยอมรับผลที่เกิดขึ้นอย่างไม่ลังเลแต่คราวนี้ ผลที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดกับเขาคนเดียว เธราไม่รู้ว่าปีศาจนั่นต้องการหัวใจของพารัมไปทำไมและคุณสมบัติแปลกๆนั่นมันมีความหมายยังไง
   รู้ตัวอีกทีเธราก็ถูกพาตัวกลับมาที่กระท่อม ร่างของเธราถูกจับให้นั่งลงผ้าพันคอถูกดึงออก  ทำเอาเธราสะดุ้งสุดตัวเมื่อแผลโดนผ้าเสียดสี
   “จะรอให้เลือดไหลจนหมดตัวก่อนถึงจะทำแผลใช่ไหม” วิรัลพูดขึ้นเมื่อเห็นรอยแผลเต็มตา ลำคอระหงมีรอยแผลลากยาวเกือบรอบ รอยช้ำจนเขียวปรากฏชัดเจนเสื้อที่สวมอยู่มีคราบเลือดเลอะอยู่จนทั่วทั้งเลือดของตัวเธราเอง และเลือดสีดำของปีศาจ
   เธราค่อยๆถอดเสื้อออก ก่อนหันไปหาผ้าสะอาดมาชุบน้ำที่อยู่ในเหยือกสำหรับกินแล้วค่อยๆเช็ดคราบเลือดออกจากตัวเองเบาๆ
   วิรัลมองร่างสมส่วนตรงหน้าผิวที่อยู่ใต้ร่มผ้านั้นขาวเนียนบ่งบอกถึงชาติพรรณที่งดงาม หากผิวที่เผยอยู่ภายนอกกลับมีสีเข้มตัดกันอย่างชัดเจน บ่งบอกอย่างดีว่าเธราคงไม่เคยอยู่ตำหนักเฉยๆแบบที่สนมทั่วไปกระทำ เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าทำอะไรไปบ้างหรือทำอะไรได้บ้างเธราเป็นอิสระและไม่สามารถคาดเดาได้ราวอากาศ บางทีก็เย็นสบายราวสายลมในฤดูใบไม้พลิ บางคราวก็หุนหันราวพายุ หรือบางทีก็นิ่งสนิทราวไม่มีตัวตน อยู่รอบๆตัวเขาแต่เขากลับไม่เคยมองเห็น
   เธราเงยหน้ามององค์วิรัลเมื่อรู้สึกถึงการจับจ้อง แววตาสีดำสนิทที่ทอดมองมาตรงๆทำเอาเธราขมวดคิ้ว
   “หม่อมฉันเช็ดเลือดออกไม่หมดหรือกระหม่อม” เธราพูดพลางเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าตัวเองซ้ำไปมา “ไม่มีกระจกซะด้วยเลือดปีศาจทำไมเช็ดออกยากนักก็ไม้รู้” เธราบ่น “ตรงไหนที่ยังไม่สะอาดกระหม่อม” พูดพลางขยับเข้าใกล้คนที่มองก่อนเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะให้วิรัลบอกว่าตรงไหนที่ยังเช็ดไม่หมด
   วิรัลฉวยเอาผ้าในมือเธรามาเช็ดให้ ใบหน้าฝั่งที่โดนหมัดจากการประลองยังมีรอยเขียวช้ำ มุมปากด้านล่างยังห้อเลือดหากวันนี้คนตรงหน้ากลับได้แผลรอบลำคอมาเพิ่ม เธราไม่เคยปริปากบ่นเรื่องความเจ็บปวดของตัวเอง เมื่อมีแผลมือเรียวมักทำแผลของตัวเองเงียบๆโดยไม่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใคร

   “เจ็บไหม” วิรัลเอ่ยถามเมือจรดผ้าลงตรงมุมปากที่ยังห้อเลือด เธราส่ายหน้าเบาๆ มือหนาจึงเลื่อนไปเช็ดบริเวณลำคอที่มีรอยเลือดเกรอะกรังแม้แผลจะไม่ได้ลงลึกจนถึงเส้นเลือดแต่ก็ลึกพอที่จะมีเลือดไหลซึมออกมาตลอดเวลา

   “แผลใหญ่พอดูเลือดไหลไม่หยุดแบบนี้ข้าว่าให้หมอมาดูหน่อยเถอะ”

   “ไม่ต้องหรอกกระหม่อม หม่อมฉันมียาห้ามเลือด” พูดจบก็เอี้ยวตัวไปค้นกระปุกยาออกมา ก่อนทำท่าจะทายาด้วยตัวเอง

   “ข้าทาให้” วิรัลฉวยเอาตลับยาไปจากเธราก่อนค่อยๆแต้มยาลงบนแผลอย่างเบามือ
   “ทำไมรันตรานั้นต้องอยากได้หัวใจของพารัมด้วย แล้วไอ้หัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเหนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้ายน่ะมันอะไรกัน อยากได้สาวพรมจรรย์แต่อยากให้เป็นหม้าย ไอ้คนอยากได้มันต้องการทำอะไรกันแน่” เธราบ่นไปเรื่อยขณะที่วิรัลกำลังใส่ยาให้ ใบหน้าเรียบๆแย้มยิ้มน้อยๆอย่างอารมณ์ดีแม้จะเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมา ตลอดมาเธราไม่ค่อยเป็นที่รักของใครความใส่ใจเล็กๆน้อยๆที่คนตรงหน้าหยิบยื่นให้จึงทำให้เธรารู้สึกดีได้ไม่ยาก
   “ยิ้มอะไร” วิรัลถามขึ้นเมื่อคนตรงหน้านั่งยิ้มทั้งทีแผลรอบคอยังมีเลือดไหลไม่หยุด
   เธราส่ายหน้าแต่ก็ยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม
   “พระองค์จะให้พารัมไปอยู่ในวังหรือกระหม่อม” เธราถามขึ้น
   “”ก็คงต้องทำอย่างนั้นก่อน เพราะตอนนี้เรายังไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงของเจ้าปีศาจนั่น”
   “ถ้าหม่อมฉันยังไม่ตาย ยังไงพารัมก็ยังปลอดภัยกระหม่อม”
    เสียงกุกกักดังขึ้นด้านนอกก่อนคุชจะก้าวเข้ามาทำความเคารพ
   “เป็นยังไง”วิรัลถามขึ้น
   “ทุกอย่างเรียบร้อยกระหม่อม ทันทีที่พารัมได้สติเราจะเดินทางกลับวังกันทันทีกระหม่อม” คุชตอบก่อนมีท่าทีอึกอักเหมือนมีเรื่องอยากจะพูด
   
   “มีอะไรก็ว่ามาคุช” วิรัลพูดเป็นเชิงอนุญาต การที่ผ่านสนามรบด้วยกันมามากมายทำไมท่าทางเหมือนมีอะไรในใจของแม่ทัพฝ่ายซ้ายเขาจะมองไม่ออก
   “ปีศาจนั่นบอกว่า พารัมจะต้องมีคุณสมบัติครบตามที่มันต้องการ คือเป็นสาวพรมจรรย์ เกิดในวันพระจันทร์ดับและก็เป็นหม้าย เมื่อมีครบสามข้อนี้มันถึงจะเอาหัวใจของพารัมไปใช้ประโยชน์ได้ ตอนนี้ขาดแค่เป็นหม้ายเพราะพารัมเข้าพิธีแต่งงานกับพระสนมแล้ว ฉะนั้นจะให้พารัมเป็นหม้ายเลยต้องฆ่าพระสนมใช่ไหมกระหม่อม..........งั้นถ้าเราทำลายคุณสมบัติข้ออื่นเสียล่ะกระหม่อม” คุชกล่าวออกมาอย่างลังเล
 เธราและวิรัลเงียบไปเป็นครู่พลางคิดตามคำพูดของคุช จนสุดท้ายคนที่พูดออกมาก่อนคือวิรัล
   “คุณสมบัติข้ออื่นที่ทำลายได้.....เจ้าหมายถึง”
   “ใช่กระหม่อม แค่พารัมไม่ใช่สาวพรมจรรย์.....โอ๊ย” คุชร้องขึ้นทันทีพลางยกมือขึ้นกุมหน้าผากที่เพิ่งโดนเหยือกน้ำปาใส่
   “อย่าพูดแบบนี้อีกคุช” คนปาเหยือกน้ำพูดก่อนหันไปหยิบเสื้อมาใส่
   “เจ้าคิดว่าข้าลงประลองเพื่ออะไร แล้วเจ้าคิดเหรอว่าถ้าหัวใจของพารัมใช้ไม่ได้ รันตราจะไม่ไปหาหัวใจของคนอื่น เด็กที่เกิดในวันจันทร์ดับไม่ได้มีคนเดียว แล้วเจ้าจะให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มารับกรรมอีกกี่คน สิ่งเดียวที่เราต้องทำคือหาสาเหตุว่าทำไมปีศาจอย่างรันตราถึงเข้ามาทำร้ายมนุษย์แบบนี้และอะไรคือสาเหตุต่างหาก” 
   “หม่อมฉันขออภัยกระหม่อม” คุชกล่าวพลางลูบหน้าผากไปมาดีที่พระสนมขว้างมาไม่แรงไม่อย่างนั้นได้เลือดอาบหน้าแน่
   
-----------------------------------------------------------------------------
---------------------
-------



   ม้าศึกสามตัวถูกเตรียมพร้อมสำหรับเดินทางไกล พารัมอยู่ในชุดพร้อมเดินทางใบหน้าน่ารักยังมีซีดเซียวมีบิดาและมารดายืนเคียงข้าง
   “หมอมฉันของประทานอภัยกระหม่อม ความโง่เขลาครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก” ชายวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าบันกุกล่าวขึ้นอย่างสำนึกผิด
   “เอาเถอะไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้และเจ้าเองก็ถูกสะกดหาได้ตั้งใจไม่” วิรัลเอ่ยขึ้น หัวหน้าหมู่บ้านที่ตอนนี้เพิ่งได้สติกลับคืนมาและรับรู้เรื่องราวทั้งหมด รวมถึงรู้ว่าเธราเด็กหนุ่มที่เคยมาช่วยเหลือหมู่บ้านไว้หลายครั้งนั้นคือพระสนมเอกแห่งนันทานคร
   “ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้า....เอ่อ.ท่านคือสนมเอกแห่งนันทานคร”
   “ไม่ต้องคิดมากท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ใช่มีแค่ท่านที่ไม่รู้คนอื่นก็ไม่ค่อยมีใครรู้หรอก” เธราเอ่ยอย่างสบายๆ ใบหน้าเรียบๆแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพราะมารดาของพารัมนำขนมมาให้ซะเยอะแยะ

   พารัมยืนมองพ่อกับแม่ที่เดินห่างออกไปจนลับตา ในใจยังคงหวั่นแม้จะรับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วแต่เอาเข้าจริงๆก็ยังสับสนและหวาดกลัวไม่น้อย ยิ่งต้องจากบ้านจากครอบครัวที่อยู่มาแต่เกิดยิ่งทำเอาจะร้องไห้เสียให้ได้
   “พารัมไปกันได้แล้ว” เป็นเธราที่เดินมาจูงมือพารัมไปที่ม้า ร่างเล็กๆของพารัมเดินตามไปอย่างว่าง่าย ก่อนยื้อตัวเบาๆเมื่อเธราจะส่งขึ้นม้า
   “พี่เป็น...เอ่อ...พระสนมขององค์วิรัลจริงๆเหรอ” เสียงใสเอ่ยถามอย่างลังเลก่อนเหลือบมองวิรัล ที่ยืนอยู่ไม่ใกล
   “อืม ใช่” เธราตอบง่ายๆ ก่อนส่งตัวพารัมขึ้นหลังม้า และพาตัวเองตามขึ้นไป
   “แต่...แต่พี่เป็นชาย”
   “มันเป็นเรื่องของการเมืองน่ะ” เธราตอบ เขาเข้าใจว่าทำไมเด็กน้อยอย่างพารัมถึงไม่เข้าใจ
   “แปลว่า...พี่กับองค์วิรัลไม่ได้รักกันใช่ไหม”
   “พารัม การแต่งงานของพี่กับองค์วิรัลน่ะ จริงๆมันก็มีส่วนคล้ายการแต่งงานของพี่กับเจ้านะ เราจำเป็นต้องทำตามหน้าที่ คืนนั้นเจ้าบอกว่าเป็นพี่ก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าก็ไม่ได้รักพี่ใช่ไหมล่ะ” เธราอธิบายกับพารัมยืดยาว เขารู้ว่าพารัมต้องเข้าใจ


   ทันทีที่เข้ามาในบริเวณวังหลวง เธราก็ต้องแปลกใจเมื่อมีการเตรียมการขึ้นราวกับจะมีงานสถานการณ์รอบตัวดูวุ่นวายไปด้วยผู้คน คาเซเดินมาทำความเคารพวิรัลกับเธรา สายตาคมเหล่มองมาที่พารัมแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร
   “หากวันนี้หระองค์กับพระสนมยังไม่เสด็จกลับมาหม่อมฉันจะส่งคนไปรับแล้วกระหม่อม เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่ากระหม่อม” คาเซเอ่ยเหมือนถามไถ่แต่สายตาและประโยคคำถามราวบังคับให้บอกทุกอย่าง
   “เดี๊ยวเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่าคาเซ เธราพารัมข้าจะส่งให้ไปอยู่กับท่านป้าข้าแล้วกันให้ไปอยู่ช่วยรับใช้จะได้ฝึกมารยาทในวังด้วย ตำหนักของเจ้าเล็กไป แค่รารีกับสหัสก็จะไม่มีที่นอนกันแล้วไม่ใช่รึ” วิรัลพูดดักคอเมื่อเธรามีท่าทีเป็นห่วง
   “หรือเจ้าอยากให้คนในวังสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆพระสนมถึงรับเด็กสาวชาวบ้านมาอยู่ที่ตำหนัก
 แค่สหัสนี่ก็ลือกันไปเท่าไรแล้ว ตำหนักท่านป้าของข้าใหญ่โตและก็เป็นที่สำหรับฝึกพวกนางกำนัลเด็กๆด้วย ไม่ต้องห่วงเยอะไป พารัมของเจ้าปลอดภัยแน่” วิรัลหันมากระซิบกับเธราด้วยประโยคยืดยาว หากยังไม่ทันได้พูดจาอะไรกันต่อ ร่างๆหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างสูงเดินตรงเข้ามายังกลุ่มคนที่ยืนคุยกันอยู่หากสายตาจับจ้องเพียงเจ้าของตัวเอง
   “ท่านหายไปไหนมา” ประโยคห้วนๆดังขึ้นโดยไม่มีการเกริ่นนำ สหัสไม่สนใจทำความเคารพหรือสนใจคนรอบข้างแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาแสนสวยจับจ้องไปที่ลำคอของเธราที่มีผ้าพันแผล และใบหน้าที่ยังมีรอบเขียวช้ำประปราย
   
----------------------------------------------------------------------------
----------------------------
----

   ภายในห้องทรงงานขององค์วิรัลเงียบสนิท ทันทีที่เรื่องราวถูกเล่าจนจบ ใบหน้าของทุกคนมีแววเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
   “นั่นมันส่วนประกอบของการปลุกชีวิตของผู้หลับใหล” เป็นสหัสที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ  “หัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้าย คือส่วนประกอบที่ใช้ปลุกชีพเป็นยาของพวกใช้เวทย์นอกรีตหรือพวกปีศาจ” คำเฉลยของสหัสยิ่งทำให้ทุกคนในห้องกังวลกว่าเก่า
   “แล้วมันจะเอาไปปลุกใครล่ะ” เป็นคุชที่ถามขึ้น
   “นั่นล่ะที่เราต้องรู้” คาเซพูดขึ้นใบหน้ามีแววครุ่นคิดตลอดเวลา พลางบอกข่าวใหม่ที่เพิ่งได้มา “ข่าวลือเรื่องม่านหมอกแห่งเวทย์เริ่มเบาบางลง หม่อมฉันลองให้คนไปสืบข่าวมาแล้วเป็นความจริงกระหม่อม หมอกแห่งเวทย์บางลงมากจนมองเห็นเมืองกัชธาแล้วกระหม่อม”
   “แปลว่าศึกภายในสงบแล้วเหรอคาเซ” คุชเอ่ยถามขึ้นเมืองแห่งเวทย์ต้องปิดตัวลงเพราะปัญหาแย่งชิงอำนาจภายใน และเมื่อผู้มีพลังเวทย์ที่แข็งแกร่งต่อสู่กันพลังมากมายมหาศาลจึงล้นทะลักเข้ามายังชายแดนเมืองมนุษย์จนแทบจะลุกลามใหญ่โตกลายเป็นสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ สุดท้ายแล้วเมืองแห่งเวทย์จึงตัดสินใจเลือกที่จะปิดตัวเองลงและนับจากนั่นก็เป็นเวลาเกือบร้อยปีแล้ว
   “แต่ว่าปีศาจเป็นพวกนอกรีต จะเกี่ยวกับกัชธาเมืองแห่งเวทย์ได้ยังไง” เธราสงสัย
   “เพราะว่ามนุษย์กับชาวเวทย์ตัดขาดกันมานานแล้วน่ะสิ เราจึงไม่รู้เลยว่าภายในนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างและหลังจากเกิดหมอกแห่งเวทย์ขึ้นมาเป็นกำแพงปิดกั้นเมืองแห่งเวทย์จากโลกภายนอก พวกปีศาจก็แทบไม่เคยแสดงตัวเลย และเราก็ไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกันยังไง” วิรัลพูดขึ้นมา
   “แล้วเราจะทำยังไงดี” เธราถามขึ้นอย่างกังวล
   “เอาไว้ก่อนตอนนี้เรามีเรื่องเฉพาะหน้าต้องทำ” วิรัลเอ่ยขึ้นก่อนหันไปหาคาเซที่หยิบเอกสารมาส่งให้อย่างรู้หน้าที่

   “งานพิธีเฉลิมฉลองการครองราชย์ครบเจ็ดปีของพระองค์ในอีกเจ็ดราตรีข้างหน้า  หม่อมฉันเตรียมงานใกล้เสร็จแล้วกระหม่อมเหลือแค่บางอย่างที่พระองค์ต้องเป็นคนตัดสินพระทัยกระหม่อม” คาเซรายงานวิรัลอย่างรู้หน้าที่
   “เอาตามที่เจ้าเห็นสมควรแล้วกันคาเซ” วิรัลพูดก่อนเหลือบมองเธรา
   “เจ้าอยากได้อะไรไหมเธรา” วิรัลเอ่ยถามขึ้น คนตรงหน้ามีท่าทางอึกอักเล็กน้อยก่อนส่ายหน้า
   “หม่อมฉันไม่อยากได้อะไรกระหม่อม”
   “พระสนมขอได้เลยนะกระหม่อม พิธีเฉลิมฉลองการครองราชย์ราชาจะต้องประทานทุกอย่างตามที่ขอเลยกระหม่อม” คาเซเอ่ยยุอย่างนึกสนุกเมื่อพระสนมดูท่าจะไม่อยากได้ใคร่ดีอะไรนัก

   เธราครุ่นคิดอยู่เป็นครู่ก่อนรอยยิ้มบางๆจะปรากฏราวกับเด็กได้ของรางวัล
   “หม่อมฉันอยากให้ทรงพระราชทานอภัยโทษ” คำขอที่เหนือการคาดหมายเรียกเสียงหัวเราะของคนยุยงได้อย่างดี นึกไม่ผิดจริงงคาเซคิดอย่างนึกสนุก
   “ให้ใคร” วิรัลเอ่ยขึ้นเขารอยยิ้มหยีที่เหมือนดีใจนักหนา  ทั้งที่คำขอดูจะไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเองสักนิด
   “นักโทษในคุกใต้ดินกระหม่อม”
   “พวกนั้นมีแต่พวกร้ายกาจจะปล่อยออกมาไม่ได้กระหม่อม” เป็นคุชที่ละล่ำละลักท้วงออกมา คุกใต้ดินนั้นเป็นที่รู้กันว่าเป็นคุกที่ใช่สำหรับขังพวกแม่ทัพหรือโจรฝีมือฉกาจ  ที่ถูกจับตัวมาหลังจากพ่ายแพ้ต่อองค์วิรัล แต่ละคนล้วนมีฝีมือน่ากลัวไม่สมควรปล่อยออกมาอย่างยิ่ง
   “เพราะว่าพวกนั้นเก่งไงกระหม่อม คนเก่งจะเอาไปขังไว้ให้ตายเปล่าก็เสียดาย ปล่อยให้เขากลับบ้านเมืองตัวเองอย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้นเขาได้ดูแลตัวเองกันได้ไม่ใช่รอแต่ทหารหลวง หรือถ้าเกิดมีกองทัพเลือดปรากฎจริงๆขึ้นพวกเขาจะได้ปกป้องเมืองปกป้องหมู่บ้านของตัวเองได้ และการอภัยโทษครั้งนี้จะเป็นการซื้อใจกษัตริย์ต่างๆที่มาร่วมยินดีด้วยว่าองค์วิรัลแห่งนันทานคร นอกจากจะเก่งกาจยังมีเมตตาปราณีด้วยกระหม่อม” เธราอธิบายยืดยาวหวังลึกๆว่าองค์วิรัลจะเห็นด้วย
   “ข้าจะลองคิดดู” วิรัลตอบสั้นๆ ก่อนก้มลงดูเอกสารเป็นการบอกกลายๆว่าเธราสมควรกลับตำหนักไปได้แล้ว
-------------------------------------
=-----------------------------
---------
 



   สหัสเดินตามร่างสูงโปร่งตรงหน้าไปเงียบๆ มือทั้งสองข้างของเขาหอบฟูกกับหมอนจนเต็ม เธราบอกว่าจะเอาของไปให้เพื่อน เพื่อนที่อยู่ในคุกใต้ดิน
   “ข้าไม่เห็นเหตุจำเป็นที่ท่านต้องทำแบบนี้ท่านเธรา” สหัสเอ่ยท้วงทั้งที่ยังคงเดินตามเธรา
   “ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไรนะสหัส”
   “แต่คนพวกนั้นเป็นนักโทษ”
   “นักโทษก็คน ถ้าเจ้าโดนจับได้วันนั้นเจ้าก็เป็นนักโทษสหัส” เธราบอกก่อนหยุดเดินหันมามองคนที่เดินตามมา
   “สหัสข้ามีบางอย่างอยากให้เจ้าจำไว้ เจ้าจงให้อภัย ปกป้อง และช่วยเหลือ สามอย่างนี้จะทำให้เจ้าไม่เสียทีที่เกิดมา นี่เป็นคำสอนของแม่ข้าน่ะ” เธราบอกสหัสยิ้มๆ เขายังจำได้ถึงตอนเด็กๆที่เขามักถูกแกล้งจนร้องไห้มาให้แม่ปลอบเสมอๆ เขามักจะโวยวายเสียงดังถึงการที่เขาไม่มีญาณหยั่งรู้เหมือนคนอื่นๆ และทุกครั้งที่เขากล่าวโทษตัวเองว่าไร้ค่า แขนเพรียวบางของแม่ก็จะโอบกอดเขาไว้ราวเกราะป้องกันที่จะปกป้องเขาจากสิ่งอันตรายทั้งหลาย

   “เธราแม้ลูกจะไม่มีญาณหยั่งรู้ แต่ลูกแม่ยังมีคุณค่าเสมอ จงรู้จักให้อภัยคนที่เขาทำร้ายเราด้วยความเกลียดชัง จงปกป้องคนที่อ่อนแอกว่า และจงช่วยเหลือคนที่ไร้หนทาง เพียงแค่นี้ชีวิตเจ้าก็มีคุณค่าไม่น้อยกว่าญาณหยั่งรู้แล้วล่ะเธรา จงจำคำแม่ไว้นะลูก”  คำสอนของแม่ที่เธราไม่เคยลืม

 :katai4: :katai4: :katai4:


มาต่อแล้วค่าาา
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าาา
ชอบไม่ชอบยังไงบอกเม้นบอกกันได้ค่าา
หรือจะพูดคุย ทวงนิยายอ่านสปอยได้ในเพจเลยค่าา
****ตอนนี้อาจสั้นไปหน่อยนะคะ เพื่อความต่อเนื้องของเนื้อเรื่องของตอนหน้าที่ค่อนข้างยาว
ตอนนี้เลยออกแนวค้างคานิดหน่อย จะรีบปั่นตอนต่อไปมาลงให้ต่อเนื่อค่าาา

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 28-08-2016 07:06:53
ท่านแม่ของเธราสอนลูกได้ดีมาก
ท่านวิรัลน่าจะให้ทหารป่าวประกาศเรื่องผู้หญิงที่เกิดวันจันทร์ดับนะ จะได้ระวังตัว และคนที่กำลังจะแต่งงานจะได้ประวิงไว้ก่อน (เพราะผู้หญิงที่เกิดในวันจันทร์ดับไม่น่ามีคนเดียวหรอก)
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 28-08-2016 07:37:17
มาต่ออีกไวๆน๊าาา.. รอติดตามม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 28-08-2016 07:40:11
จิ้มเรื่องนี้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 28-08-2016 08:17:41
เป็นสนมเอกที่ถูกลืมจากสามีอย่างองค์วิรัล
ยังดีที่วิรัลเริ่มเข้ามาพัวพันด้วยถึงจะยังไม่เข้าข่ายเริ่มรักก็เถอะ
นี่ถ้าวิรัลยังปล่อยทิ้งปล่อยขว้างอีก เสียดายแย่เลยนะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 28-08-2016 08:59:50
ยิ่งอ่านยิ่งรักเธรา วิรัลก็ อืม น่ารักขึ้นมานิดนึง สหัสนี่คิดอะไรกับเธราไหม>< หาคู่ให้สหัสด่วนนนนน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: CIndY59 ที่ 28-08-2016 09:51:32
สนุกมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ อ่านไปลุ้นไป
ขนาดเพิ่งเปิดเรื่องไม่เยอะก็มันส์มากเลย

เธราน่ารัก ถึงคนแต่งจะย้ำว่าหน้าตาธรรมดา
แต่เวลาอ่านก็สัมผัสได้เลยว่า เป็นคนที่มีเสน่ห์มาก นี่ล่ะเขาถึงว่าจิตใจดี งดงามกว่ารูปกายภายนอก

ปล.กับสหัสนี่แอบมุ้งมิ้งเป็นยังกับแม่ลูก สอนกัน โอ๋กันน่ารักก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 28-08-2016 10:08:10
เป็นนิยายที่ดีมากเลยค่ะ ไม่มุ่งแต่รักๆใครๆ แต่ปูเรื่องได้สวยงาม น่าติดตาม ดูมีกลิ่นอายของหนังมหากาพย์ ใช้คำสวยงามเหมาะสม ผิดบ้างเล็กน้อย ระวังเรื่อง ไ ใ ด้วนนะคะ รอตอนต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 28-08-2016 10:33:50
สนุกมากกกกก เพิ่งเข้ามาอ่าน

มาต่ออีกนะครับ ชอบๆๆๆๆ +_+
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-08-2016 11:05:00
 :mew2:

จะเอาหัวใจไปปลุกใคร? ต้องไปค้นทำเนียบคนมีชื่อในอดีตซะแล้วมั้ง

รอตอนหน้าที่ยาว ยาววววววววววววววววววววววววววว  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 28-08-2016 16:27:52
เธราน่ารักเสมอ คาเซนี่ก็ช่างยุ ชอบดูเรื่องสนุกมากรึไงนะ สหัสต้องมีส่วนปกป้องเธราในอนาคตแน่ๆ องค์วิรัลเมื่อไหร่จะเริ่มตกหลุมรักเธรานะ คงสนุกแน่ เพราะเธราดูเป็นพวกรักอิสระ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม องค์วิรัลต้องมีหึง หวง ห่วงให้บันเทิงแน่นอน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-08-2016 19:48:42
 โห คนดีเกินไปแล้ว
เอาเป็นกรณีไปดีกว่านะเธรา  :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 28-08-2016 20:04:44
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 28-08-2016 22:37:22
เธราน่ารักอีกแล้ว  แต่อย่าใจดีเกินไปนะ ระวังด้วย

ซึ้งกับคำสอนคุณแม่ของเธราจัง แบบนี้นี่เองเธราเลยเป็นคนน่ารักมากๆๆๆ เข้ากับเดือนนี้มากๆเลย คุณแม่น่ารัก

องค์วิรัลทำไมปล่อยให้เธรากลับไปตำหนักของตัวเองอ่ะ :ling1: :ling1:

ขอบคุณมากๆนะคะ เรื่องสนุกและน่าติดตามตลอดเลย :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-08-2016 00:54:21
ขออย่างเดียว ต่อให้จบอย่าหายไปเนาะ

ชอบงะ ตามด้วยคน!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 29-08-2016 20:55:56
รอตอนที่หก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๕) ๒๘.๘.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 03-09-2016 05:19:33
ตอนที่๖

   ขั้นบันใดที่นำไปสู่คุกใต้ดินทั้งเล็กและแคบ แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่มีคือแสงจากคบไฟที่ปักอยู่ตามกำแพงแสงไฟสีส้มสาดส่องสะท้อนผู้มาเยือนเป็นเงาตะคุ่ม ทหารที่เฝ้ายามทำความเคารพอย่างเคยชินเมื่อเห็นผู้มาเยือน เธรารายิ้มให้ทหารยามราวสนิทสนมมือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าก่อนหยิบเอาถุงผ้าเล็กๆออกมา

   “ขนมจากหมู่บ้านบันกุข้าเอามาฝาก อร่อยนะ” เธราเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนก้าวนำสหัสเข้าไปในด้านใน

   ด้านในคุกใต้ดินเป็นโถงใหญ่ ถูกซอยย่อยแบ่งออกเป็นห้องเล็กๆกางกั้นด้วยลูกกรงเหล็ก แสงจากเปลวไฟพริ้วไหวไปมาก่อเป็นเงาราวปีศาจ แม้สหัสจะรับรู้ได้ถึงชีวิตหลายชีวิตแต่บรรยากาศกลับเงียบสนิทราวไร้ลมหายใจ

   “มาแล้ววว” อยู่ดีๆเธราก็ตะโกนขึ้นเสียงดังลั่น เธราวางฟูกกับหมอนลงก่อนเดินไปจุดคบไฟเพิ่มสถานที่อึมครึมเริ่มสาดส่องไปด้วยแสงสว่าง ร่างต่างๆที่นั่งหลบมุมอยู่หลังกรงเหล็กค่อยๆเดินออกมาให้เห็นความเงียบที่เคยปุกคลุมจางหายไปทดแทนด้วยเสียงทักทายราวสหายสนิท

   “อ่าวไอ้ตัวเล็ก หายหน้าไปนานเลยไปซนที่ไหนมา” เสียงทุ้มของชายกลางคนร่างสูงใหญ่ทักขึ้น ด้วยน้ำเสียงเจือแววเอ็นดูอย่างปิดไม่มี
   “ท่านแอนเดรียสข้าเอาฟูกกับหมอนมาให้แล้วนะ มีขนมจากบันกุด้วย” เธราเอ่ยตอบอย่างอารมณ์ดี

   “ซนไม่เข้าเรื่อง ชอบหาเรื่องเจ็บตัวจริงๆ” คราวนี้เป็นชายที่มีเพียงตาเดียวเป็นคนเอ่ยทัก ศรีษะที่ไม่มีผมนั้นต็มไปด้วยรอยสัก รวมไปถึงใบหน้าและตามตัว
   “ไม่ได้ซนนะเค ข้าไม่ได้หนีไปด้วยคราวนี้ข้าไปกับองค์วิรัลมา” เธราตอบมือเรียวจัดฟูกกับหมอนและขนมแจกจ่ายไปทั่ว สำหรับคุกใต้ดินนี้ทุกคนรู้ว่าเธราเป็นใคร ทุกคนรู้จักเธราที่เป็นพระสนม รู้จักเธราผู้เป็นโอรสแห่งมาลันเคีย  รู้จักเธราผู้เต็มไปด้วยน้ำใจไมตรี แม้ที่อื่นเธราจะไร้ตัวตนเพียงไรแต่ทุกคนที่นี่กลับรักและเอ็นดูหนุ่มน้อยคนนี้อย่างจริงใจ เธราใช้เวลาเกือบปีในการเพียรเข้าออกที่นี่เพื่อคุยกับทุกคน เริ่มจากยาเล็กๆน้อยๆ อาหารดีๆเท่าที่หาได้ดูแลราวคนในครอบครัวทั้งที่ไม่ใช่ แม้จะใช้เวลาแต่สุดท้ายทุกคนในนี้ก็เปิดใจยอมรับเธรา

   “มีนวมมีฟูกหน้าหนาวนี้จะได้ไม่ป่วยกันอีก”

   “แล้วนี่เจอหน้าองค์วิรัลได้แล้วรึไง” สหัสหันไปมองคนที่ถามแล้วถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อใบหน้าที่โผล่พ้นความมืดออกมานั้นแปลกตา ดวงตาเรียวยาวที่สะท้อนแสงในความมืดหูที่แหลมยาวผิดมนุษย์กับเขี้ยวเล็กๆที่โผล่พ้นริมฝีปากนั่น ลูกครึ่งอมนุษย์สินะ

   “สบ๊าย” เธราตอบติดตลกก่อนเดินเข้าไปใกล้คนถาม แต่สหัสกลับเข้าไปขวางเขารับรู้ได้ถึงกลิ่นไออันตรายที่แผ่ออกมาจากสิ่งมีชีวิตหลังกรงเหล็กนั่น อันตรายเกินไปที่จะเข้าใกล้ เธรามองสหัสอย่างไม่เข้าใจแต่ร่างในกรงขังชิงพูดขึ้นซะก่อน

   “หวงเจ้าของยังกะลูกหมาเลยนะเจ้าสิงห์ราหนุ่ม” ใบหน้าครึ่งมนุษย์แย้มยิ้มราวเย้ยหยัน

   “หายไปคราวนี้ได้สัตว์เลี้ยงมาใหม่ด้วยเหรอเธรา” เมื่อสิ้นประโยคคำถาม เธราก็ต้องตกใจเมื่อสหัสกลายร่างเป็นสิงห์ราทันที ร่างสูงใหญ่ประชิดกรงเหล็กอย่างรวดเร็วก่อนสอดมือเข้าไปคว้าเข้าที่ลำคอของคนที่อยู่หลังกรงเหล็ก

   “เจ้าลูกครึ่งต่ำชั้นกล้าดียังไง ” เสียงขู่คำรามดังก้อง แววตาที่สะท้อนแสงในความมืดเลิกขึ้นอย่างไม่ถือสา ริมฝีปากบางเฉียบที่ประดับด้วยเขี้ยวเล็กๆแย้มยิ้มราวเอ็นดู

   “สหัสหยุดๆ ปล่อยก่อนๆ อย่าใจร้อนสิ” เธราโผเข้าไปห้ามก่อนพยายามแกะมือสหัสออกจากคออีกฝ่าย  “บอกให้หยุดสหัส” เธราตวาดเสียงดัง สหัสถึงยอมคลายกรงเล็บ สหัสถอยห่างออกไปเล็กน้อยแต่ยังไม่ยอมคืนร่างเป็นมนุษย์

   “ว้าว เป็นเด็กดีซะด้วย” คนในกรงเหล็กยังคงยียวน

   “เลิกยั่วโมโหเขาได้แล้วโชบุ” เธราหันไปเอ็ดอีกคนแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อคนโดนเอ็ดกลับหัวเราะอย่างนึกสนุก

   “โชบุถ้าเจ้าไม่หยุดข้าจะเลาะฟันแหลมๆนั่นทิ้งซะ” เสียงกังวานที่ดังออกมาจากมุมมืดในห้องขังเดียวกันกับโชบุดังขึ้น”  ร่างที่สูงจนแทบจรดเพดานคุกปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าดุดันนั้นเรียบนิ่งดวงตาสีดำสนิทนั้นไร้ซึ่งตาขาว เขาเล็กๆสองอันประดับอยู่ที่หน้าผากมีสีดำสนิท

   “โอ้ ชุนโมโหซะแล้ว” โชบุพูดติดตลก

   ร่างที่ปรากฏออกมาใหม่นั้นยิ่งเรียกความกังวลของสหัสมากขึ้นไปอีก อมนุษย์ทั้งสองที่ปรากฏตรงหน้านั้นไม่ธรรมดา สิ่งที่แผ่ออกมานั้นอันตรายจนเขากังวล

   “หายไปนานเลยเธรา นี่ไปซนจนเจ็บตัวมาอีกใช่ไหม” เสียงทุ้มกังวานของเจ้าของร่างใหญ่ยักษ์ถามขึ้น
   “นิดหน่อยเอง” เธราตอบก่อนทยอยยกของไปให้ตามห้องขังต่างๆ
   “แผลรอบคอนั่นข้าว่าไม่นิดหน่อยนะ”
   “ชุนก็อย่าไปดุเธรามากนักสิ นั่นน่ะพระสนมแห่งนันทานครเชียวนะ” โชบุพูดพลางหัวเราะหากสายตาที่มองมาที่รอบคอเธรากลับมีแววกังวล

   “ไม่เจ็บแล้วเลือดก็หยุดไหลแล้วด้วย” เธราพูดก่อนเดินเข้าไปหาโชบุ พลางยื่นมือลอดกรงขังเข้าไปส่งของบางอย่าง แต่คนด้านในกลับไม่ยอมรับของที่ส่งให้ โชบุยื่นมือออกมาสัมผัสรอยแผลที่คอเธราเบาๆก่อนผละออก
   “ปีศาจสินะ” 
   “ไม่ต้องมาทำเป็นใช้พลังอ่านเหตุการณ์กับข้าเลยโชบุ อาการป่วยเป็นยังไงบ้าง เอ้ารับยาไปสิ” เธราบ่นพลางส่งถุงยาให้อีกฝ่าย
   “ชุนดูแลให้โชบุกินยาด้วยนะ” เธราพูดตัดบท เขายังไม่สามารถเล่าอะไรได้มาก แม้คนในคุกใต้ดินนี้จะเป็นมิตรกับเขาแต่อาจไม่ใช่กับนันทานครและองค์วิรัล ตอนนี้อะไรก็ไม่น่าไว้ใจ
------------------------------------------------------------------------
----------------------
------
--



   เช้าวันนี้เธราตื่นแต่เช้าตามปกติ ก่อนออกมารดน้ำสมุนไพรให้อาหารปลาและดูแลความเรียบร้อยต่างๆ ตามปกติสหัสที่พยายามจะช่วยถูกไล่ให้นั่งรอ เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง

   “เสร็จแล้วไปกินข้าวกัน รารีทำข้าวเสร็จแล้วมั้ง” หันไปบอกสหัสที่นั่งรออยู่ใกล้ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร คาเซก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมทหารห้าหกนายที่แบกของมาเต็มไปหมด
   “ถวายบังคมพะยะคะพระสนม” คาเซแสดงความเคารพเธรา
   “อะไรเต็มไหมดคาเซ”
   “องค์วิรัลให้นำเครื่องประดับกับฉลองพระองค์มาให้พระสนมทรงเลือกกระหม่อม”
   “เอามาทำไมคาเซ ข้าไม่ต้องใช้หรอกเสื้อผ้าก็ยังพอมีใส่นะ” คำตอบของเธราทำเอาคาเซอยากกุมขมับ
   “งานพิธีเฉลิมฉลองการครองราชย์ขององค์วิรัล จะจัดขึ้นวันมะรืนนี้พิธีเฉลิมฉลองจะจัดขึ้นสามวันสามคืนเพราะฉะนั้นพระสนมคงต้องใช้ทั้งฉลองพระองค์ทั้งเครื่องประดับหลายชิ้นอยู่กระหม่อม”
   “แล้วทำไมข้าต้องใช้ล่ะ” เธราถามอย่างไม่เข้าใจงานพิธีเฉลิมฉลองการครองราชย์จัดขึ้นทุกปี และทุกปีถ้าเธราไม่ออกไปข้างนอกก็อยู่แต่ตำหนักท้ายบึง ไม่เป็นต้องแต่งตัวอะไรมากมาย
   “องค์วิรัลมีคำสั่งให้พระสนมเข้าร่วมพิธีด้วยกระหม่อม”
   “ไม่เอาอ่ะ” เธราปฎิเสธทันที เขาไม่ชอบพิธีการวุ่นวายและคิดว่าตัวเองไม่สมควรเข้าไปเสนอหน้าอยู่ในพิธีสำคัญแบบนี้ด้วย
   “คำขอของพระสนมจะเป็นโมฆะทันทีถ้าพระสนมไม่เข้าร่วมพิธีนะกระหม่อม” คาเซอมยิ้มอย่างพอใจเมื่อเธรามีท่าทีลังเลทันที เขารู้จักเธราดีตลอดเวลาเกือบสองปีที่เธราอยู่ที่นันทานคร คาเซเฝ้ามองอยู่ห่างๆตลอดเวลา คนอย่างเธราไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเอง
   “งั้น.....ถ้าข้าเข้าร่วมพิธีองค์วิรัลจะทรงพระราชทานอภัยโทษให้พวกที่อยู่ในคุกใต้ดินจริงๆเหรอ” เธราถามอย่างไม่แน่ใจ เขารู้ว่าคำขอของเขามันค่อนข้างมากไปและอันตราย แต่ถ้าขอได้เขาก็อยากลองดู

   คาเซเพียงแค่พยักหน้าเบาๆโดยไม่ตอบอะไร หากก่อนจะจากไปคาเซก็อดถามคำถามที่ค้างคาใจไม่ได้    “ทำไมพระสนมถึงอยากช่วยพวกในคุกใต้ดินนักล่ะกระหม่อม”

   เธราเลิกคิ้วเบาๆกับคำถามตรงประเด็นของคาเซ “อืม... ข้ารู้สึกว่าพวกเขาคล้ายๆข้ามั้งคาเซ ทำเพราะหน้าที่ ยอมรับการถูกลงโทษทั้งที่ไม่ใช้ความผิดตัวเอง รู้สึกเหมือนพวกเดียวกันเพียงแค่ข้าไม่ถูกขังคุกเหมือนพวกเขาก็เท่านั้น”  คำตอบง่ายๆตรงไปตรงมาพร้อมรอยยิ้มของเธรา ทำเอาคาเซหมดคำถามที่จะถามต่อ


--------------------------------------------------------------------------

   เมื่อถึงวันงาน เธรายืนนิ่งให้รารีแต่งตัวให้อย่างเบื่อหน่ายของมากมายที่คาเซเอามาให้เมื่อวันก่อน มันเยอะจนแทบไม่มีที่วาง ตำหนักท้ายบึงเล็กนิดเดียวยิ่งตู้เสื้อผ้าของเขายิ่งแล้วใหญ่ ทั้งเครื่องประดับทั้งเสื้อผ้าตอนนี้วางกองอยู่ทั่วตำหนักจนแทบไม่มีที่เดิน

   “สีไหนดีเพคะพระสนม สีนี้ก็ดีนะเพคะขับผิวดีมากเลย แต่พระสนมตากแดดมากไปดูสิใบหน้าเอยแขนเอยคล้ำหมดแล้ว แต่ถ้าเป็นเสื้อตัวนี้ก็เหมาะกับต่างหูคู่นี้ดีนะเพคะ” ดูเหมือนรารีจะเป็นคนเดียวที่ดูชื่นชอบกับของมากมายที่เคาเซเอามาให้

   “รารีเลือกเลยข้ายังไงก็ได้” เธราพูอย่างเหนื่อยใจก่อนยืนนิ่งให้รารีแต่งตัว
------------------------------------------------------------
----------------------------


   งานพิธีเฉลิมฉลองการครองราชย์ ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตบรรดาเชื้อพระวงศ์และกษัตริย์ต่างๆจากเมืองมนุษย์ มาร่วมงานกันคับคั่ง ท้องพระโรงกว้างใหญ่เต็มไปด้วยแขกเมืองมากมายองค์วิรัลประทับอยู่ที่บัลลังก์ร่างสูงใหญ่นั่งนิ่งใบหน้าได้รูปไม่แสดงอารมณ์ใดๆ สายตาจับจ้องไปที่ทางเข้าอย่างจดจ่อ

   “ทรงทำหน้ารับแขกสักนิดเถอะกระหม่อมใบหน้าราวกับพร้อมตัดหัวคนแบบนี้ทำเอางานกร่อยหมดนะท่านรัล” คาเซเอ่ยเตือนเมื่อเห็นเหนือหัวของตนทำหน้าไม่รับแขกทั้งที่มีแขกอยู่เต็มงาน

   “เจ้าไปบอกแล้วใช่ไหมว่ามีงานวันนี้” วิรัลถามคนสนิททั้งที่ยังไม่ละสายตาจากทางเข้างาน

   “ถ้าหมายถึงพระสนมหม่อมฉันไปบอกแล้วกระหม่อม” วิรัลได้แต่พยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะมองเห็นร่างของคนที่ตนรอเดินเข้ามาในงาน วิรัลไม่รอให้เธราเดินมาหาเพราะท่าทางคนตรงหน้าจะหาที่ยืนหลบเขาเสียมากกว่า ร่างสูงใหญ่จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเสียเอง

   “มาช้า” เสียงทุ้มกับคำพูดที่ดูจะออกไปทางตำหนิทำเอาเธราหน้าเสีย ก่อนจะงุบงิบตอบเสียงเบา
   “ขอประทานอภัยกระหม่อม”
   “มานี่” พูดจบก็จับแขนเธราให้เดินตามไป คนในงานเริ่มมองมาที่เธราอย่างสงสัย วิรัลพาเธรามาที่ที่ประทับประจำตัวของพระสนมที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธราไม่เคยได้นั่งเลยสักครั้ง

   “นั่งลง และเลิกก้มหน้าก้มตาได้แล้ว” วิรัลออกคำสั่งเมื่อเห็นเธราเริ่มอิดออด

   “หม่อมฉันอยู่คนเดียวได้กระหม่อม”

          “นั่งตรงนี้”

   “แต่หม่อมฉันอยู่คนเดียวได้จริงๆกระหม่อม”

   “เจ้าเป็นใครเธรา” คราวนี้วิรัลหันมาถามคนข้างๆที่กำลังดื้อดึงอย่างจริงจัง

   “เออ...เป็นสนมเอกของพระองค์กระหม่อม”

   “แล้วตรงนี้ที่ของใคร”

   “ที่ของพระสนมกระหม่อม”

   “งั้นเจ้านั่งตรงนี้ก็ถูกแล้วเธรา เลิกงอแงเป็นเด็กได้แล้ว ไอ้ความมั่นใจตอนกระโดดลงไปตีกับเขาที่หมู่บ้านบันกุหายไปไหนหมด” สุดท้ายเธราก็ต้องนั่งลงยังที่ข้างๆด้านซ้ายบัลลังค์ของวิรัล
-------------------------------------
------

   “ท่านวิรัลยังสง่างามเหมือนเดิมเลยนะกระหม่อม” เสียงทักทายของกษัตย์แห่งวูธเมืองแห่งทองคำ อีกหนึ่งเมืองที่ยิ่งใหญ่ของชาวมนุษย์

   “พระองค์ก็ยังทรงแข็งแรงน่าเกรงขามเหมือนเดิมกระหม่อม” วิรัลตอบกลับไปตามมารยาท วูธไม่ใช่เมื่องขึ้นของนันทานครแต่วูธคือเมืองที่เป็นพันธมิตรที่ดีตามหน้าที่ของนันทานคร การเสแสร้งแกล้งเป็นมิตรจึเป็นสิ่งที่หลีกหนีไม่ได้

   “ช่วงนี้นันทานครสงบสุขไม่มีศึกมากวนใจ องค์วิรัลก็คงเบาใจไปมากเมื่อไหร่จะมีข่าวดีล่ะท่าน” กษัตย์แห่งวูธกล่าวขึ้นราวกับไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ ซึ่งวิรัลได้แต่ยิ้มรับอย่างขอไปที

   “หวังว่างานคราวนี้จะถูกใจท่าน ขาดตกบกพร่องตรงไหนบอกหม่อมฉันได้เลย”

   “งานเลี้ยงใหญ่โตไม่มีอะไรขาดตกบงพร่องหรอกท่านข้าชอบมาก ลูกสาวข้าตื่นตาตื่นใจใหญ่เชียว” สาวงามที่ยืนอยู่ข้างๆกษัตย์แห่งวูธมาตั้งแต่แรกทำความเคารพวิรัลอย่างรู้หน้าที่ ใบหน้าสะสวยถูกแต่งแต้มด้วยสีสันอย่างงดงาม

   “ถวายบังคมเพคะองค์วิรัล หม่อมฉันโยนาพระธิดาแห่งกษัตย์วูธเพคะ”  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นอันรู้กันกลายๆว่ากษัตย์แห่งวูธต้องการให้ลูกสาวตนเป็นราชินีแห่งนันทานคร วิรัลได้แต่ตอบรับไปตามธรรมเนียมก่อนหันไปเรียกเธราที่ยังคงนั่งงงๆแบบไม่รู้จะทำอะไรให้เดินมาหา

   เธราทำความเคารพกษัตย์แห่งวูธและพระธิดา ก่อนหันไปมองวิรัลอย่างไม่เข้าใจ

   “อย่างที่ท่านรู้นันทานครเพิ่งว่างเว้นจากการศึก ข้าเองก็เพิ่งได้พักผ่อนหลังจากออกศึกมานานนับหลายปี ตอนนี้เลยอยากพักผ่อนดูแลสนมเอกของข้าบ้างปล่อยปละละเลยมานานเต็มทีเดี๋ยวน้อยใจหนีกลับมาลันเคียเดือนร้อนข้าต้องไปตามอีก” วิรัลพูดไปเรื่อยก่อนยกแขนขึ้นมาโอบไหล่เธราไว้ เธราที่อยู่ดีๆก็ถูกลากมาเล่นละครโรงใหญ่ได้แต่ยืนเฉยๆใบหน้าราบเรียบพยายามฉีกยิ้ม แม้จะดูฝืดเต็มทนเธรารู้ว่าเขาถูกเรียกมาเป็นกันชนแต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ชินอยู่ดี

   “พระสนมเธราเป็นชาวมาลันเคียหรือเพคะ” เป็นโยนาพระธิดาแห่งกษัตย์วูธที่เอ่ยถามขึ้น สาวงามตรงหน้าแย้มยิ้มราวยินดีหากแววตากลับต่างออกไป เธรามองคนถามแล้วได้แต่ถอนหายใจความอยากเอาชนะของสตรีไม่ว่าเมื่อไรก็น่ากลัวเสมอ

   “ใช่กระหม่อม”

   “งั้นพระสนมก็ทรงทำนายอนาคตได้สิเพคะ ทรงทำนายให้หม่อมฉันหน่อยได้ไหมว่าเนื้อคู่ของหม่อมฉันจะเก่งกล้าได้ครึ่งนึงขององค์วิรัลหรือไม่” มือบางของโยนายื่นมาตรงหน้าของเธราก่อนเดินเข้ามาใกล้ๆเมื่อเอ่ยขอให้ทำนายอนาคตให้

   “หม่อมฉันไม่ทราบว่าเนื้อคู่ของพระองค์จะเก่งกาจไหม แต่ชายหนุ่มที่เป็นคนรักของพระองค์ผู้มีผมสีน้ำตาลแดงนั้นคงเป็นที่รักของพระองค์มาก” เธรากล่าวออกไปยิ้มๆหากพระธิดาแห่งกษัตย์วูธมีสีหน้าตื่นตกใจทันทีก่อนผงะถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าสีสวยซีดเผือดริมฝีปากบางสั่นเทาและดวงตาฉายแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด

   “แหม พระสนมช่างมีญาณที่ล้ำเลิศนัก ข้ารบกวนท่านนานแล้วข้าขอตัวกระหม่อม” กษัตย์แห่งวูธกล่าวลา ทั้งที่ใบหน้านั้นซ่อนแววไม่พอใจไม่แทบไม่มิด แววตาที่เหลือบมองพระธิดาตัวเองมีแววโมโหอยู่คุกกรุ่น แววตาที่เธราเห็นและอดห่วงหญิงสาวไม่ได้

   “เจ้ารู้ได้ยังไง” วิรัลเอ่ยถามอย่างแปลกใจกับการทำนายที่ดูจะตรงจนน่าแปลกใจของคนที่ไม่ได้มีญาณ

   “พระธิดาโยนามีผมสีดำ หากเส้นผมที่ติดอยู่ที่ชุดนั้นกลับมีสีน้ำตาลแดงแถมที่นิ้วนางของพระธิดายังมีรอยของการสวมแหวนเป็นเวลานาน พระธิดาคงจะเพิ่งถอดแหวนออกก่อนเข้าร่วมงานนี้” เธราตอบข้อสงสัย ก่อนมีสีหน้ากังวลใจ

   “ข้าคิดว่าเรื่องคนรักของพระธิดาโยนา อาจไม่ได้รับการยอมรับจากกษัตย์แห่งวูธข้าพูดไปอย่างนั้นพระธิดาจะถูกลงโทษไหมกระหม่อม” วิรัลมองคนที่เริ่มออกอาการห่วงคนโน้นคนนี้ไปทั่วก่อนส่ายหน้า

   “อย่าเข้าไปยุ่งนะเธรา มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า”  คำห้ามปรามของวิรัลนั้นทำเอาเราต้องพยักหน้ารับ 

---------------------------------------------------------


           งานเลี้ยงดำเนินไปจนถึงเวลาที่กำหนด พิธีฉลองการครองราชย์ที่แสนศักสิทธิ์ก็เริ่มขึ้น วิรัลกล่าวคำปราศรัยที่แสนยืดยาวก่อนมีการดื่มไวท์แสดงความยินดี เธราได้แต่ทำตามพิธีไปเรื่อยๆตอนนี้ข่าวลือเรื่องเธราและคำทำนายคงแพร่สะพัดไปทั่ว ข่าวลือย่อมลามไปเร็วกว่าความจริงเสมอ เธรคิดก่อนเหม่อมองไปที่องค์วิรัลที่กำลังปราศรัยอยู่ท่ามกลางหมู่คน

   “การรวบรวมนันทานครให้เป็นปึกแผ่นมั่นคงไม่ใช่งานที่ง่ายนัก แม้นันทานครจะเป็นผู้กุมชัยชนะ หากพวกเราก็รับรู้ถึงความสูญเสียของผู้แพ้ วันนี้เนื่องในวันครบรอบการครองราชย์ของข้า ข้าขอประกาศให้นักโทษที่อยู่ในคุกใต้ดิน นักโทษของนันทานครผู้สู้รบเพื่อปกป้องบ้านเมืองของตัวเอง เป็นอิสระกลับไปดูแลบ้านเมืองของตัวเอง และตราบใดที่ท่านเคารพและซื่อตรงต่อนันทานคร เราก็จะให้เกียรติและดูแลท่านอย่างดีที่สุดเพื่อความเป็นหนึ่งเดียวกัน”  เสียงประกาศอภัยโทษขององค์วิรัลเรียกเสียงฮือฮาไปทั่ว นักโทษในคุกใต้ดินทุกคนถูกนำตัวมาที่ท้องพระโรง 


            คำประกาศขององค์วิรัลเรียกรอยยิ้มที่ฉายชัดบนใบหน้าของเธราได้เป็นอย่างดี วิรัลเหลือบมองพระสนมของตัวเองที่ดูดีใจเสียนักหนาก่อนหันไปประกาศเสียงดัง
   “กลับบ้านเมืองของพวกเจ้าไป ดูแลบ้านเมืองของพวกเจ้าให้ดีให้สมกับที่สู้เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องนับจากนี้พวกเจ้าไม่ใช้ทหารที่แพ้สงครามแต่เจ้าคือทหารที่ปกป้องประชาชน ตราบใดที่เจ้าไม่ทำร้ายข้า ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า เราจะปกป้องซึ่งกันและกัน” เมื่อจบคำของวิรัล ทุกคนล้วนก้มลงทำความเคารพอย่างสูงสุดโดยไม่ต้องบังคับ เหมือนเป็นการยอมรับโดยพร้อมเพรียงกัน
   

   “เลิกยิ้มได้แล้ว” วิรัลที่ตอนนี้เดินมานั้งข้างๆเธราเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพระสนมตัวเองที่ตอนนี้ฉีกยิ้มไปทั่ว
   “ขอบพระทัยกระหม่อม ที่ฟังคำขอของหม่อมฉัน” เธราบอกทั้งที่ยังคงยิ้มไม่เลิก แต่แล้วเสียงซุบซิบที่ลอยมาเข้าหูก็เรียกให้เธรากับวิรัลหันไปมอง
   ร่างแปลกตาของลูกครึ่งอมนุษย์ยื่นเด่นอยู่กลางงงาน ใบหน้าที่แปลกประหลาดเรียกความสนใจจากรอบข้างได้เป็นอย่างดี
   “นั่นมันโชบุกับชุนนี่นา” เธราเอ่ยออกมาก่อนทำท่าจะเดินเข้าไปหา
   “จะทำอะไร” วิรัลถามขึ้นก่อนดึงแขนเธราไว้ ดวงตาคมหันไปมองลูกครึ่งอมนุษย์ทั้งสองที่ตอนนี้กำลังยืนมองมาที่พระสนมของเขา
   “ไปหาโชบุกับชุนกระหม่อม จะไปถามว่าทำไมยังไม่กลับบ้านตัวเอง”
   “สองคนนั้นไม่มีบ้านเธรา พวกนั้นเป็นทหารรับจ้าง” คำบอกเล่าของวิรัลทำเอาเธราตาโต
   “เขาเคยบอกว่าบ้านเขาอยู่ที่ชายแดนติดกับเมืองของพวกอมุษย์ แล้วจะไม่มีบ้านได้ยังไงกระหม่อม”
   “เธรา สองคนนั้นเป็นลูกครึ่งอมนุษย์ พวกนนี้น่ะจะอยู่ในเมืองมนุษย์ก็มีแต่ผู้คนหวาดกลัวจะไปอยู่ที่เมืองของพวกอมนุษย์ก็ไม่เป็นที่ยอมรับ ข้าจับพวกเขาได้เพราะพวกเขาลอบฆ่าข้า เค้นยังไงก็ไม่บอกว่าใครจ้างมา” คำบอกเล่าของวิรัลยิ่งเรียกความกังวลให้เธราได้เป็นอย่างดี แต่ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรต่อ ร่างของโชบุกับชุนก็ตรงมาที่เธรา หากยังไม่ทันได้เข้าใกล้ทหารที่อยู่โดยรอบก็เข้ามาขวางไว้
   “องค์วิรัลเมตตาปล่อยพวกเจ้าแล้วก็ไปตามทางของเจ้าซะเจ้าพวกเลือดผสม” เป็นคาเซที่กล่าวขึ้น
   “เจ้าชีวิตของข้าอยู่ที่นี่ข้าคงไปไหนไม่ได้” เป็นโชบุที่เอ่ยขึ้นดวงตาสีเหลืองซีดที่เรื่องแสงในความมืดทอดมองไปที่เธรา
   “เจ้าชีวิตของเจ้าคือใครกัน” เป็นวิรัลที่เอ่ยถามขึ้นมา
   “เจ้าชีวิตของพวกข้าคือ ท่านเธรา พระสนมเอกแห่งนันทานคร” เมื่อสิ้นประโยคของชุน ทั้งท้องพระโรงก็เงียบสนิท เธราที่อยู่ดีๆก็เป็นเจ้าชีวิตของโชบุและชุนถึงกับทำหน้าไม่ถูก
 :katai4: :katai4: :katai4:

มาต่อแล้วนะคะ
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 03-09-2016 06:14:09
อุ๊ย~

เธรามีบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นสินะ ดีใจ :D

องค์วิรัลนี่ก็เล่นละครเก่งจริงๆ


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-09-2016 06:39:40
 :pig4:

อยากอ่านต่อออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 03-09-2016 06:45:14
 :mew1: :mew1: :mew1:
 o13 o13 o13 o13
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 03-09-2016 07:22:44
ยิ่งอ่าน เธราก็ยิ่งน่ารักขึ้นทุกที ชักอยากอ่านมุมมององค์วิรัลบ้างละ รู้สึกจะหลงเธราขึ้นทุกทีเหมือนกัน ><
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 03-09-2016 07:29:38
นึกภาพสหัสแยกเขี้ยวใส่โชบุชุน
อย่ามายุ่งกับเจ้านายข้านะ!
จิ้นสองคน(?)นี้กับสหัสได้ไหมมม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 03-09-2016 09:09:09
สนุกมากกกกกกกกกกก
ชอบเธรามากเลย  เป็นคนที่ทำให้รู้สึกสบายตาสบายใจ
เราดีใจนะ ที่โชบุกับชุนเลือกที่จะอยู่กับเธรา
ศึกครั้งหน้าที่ต้องชนกับกองทัพเลือด
อย่างน้อยมีอมนุษย์ช่วยบ้างจะยิงดี
ว่าแต่องค์วิรัลนี่เหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งตกหลุมรักเลยน่ะ
คึคึคึ  จะตกหลุมเสน่ห์ของเธราเต็มๆเมื่อไหร่น้อ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-09-2016 09:16:02
เธราซื้อใจด้วยใจเลยได้องค์รักษ์เพิ่มมาอีก 2 หวังว่าจะไม่ตีกันกับสหัสก่อนนะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-09-2016 11:02:21
ได้หนุ่มเพิ่ม จะมีคู่หรือเปล่าน้า
แต่ที่แน่ๆ ท่านวิรัลคงหึงบ้างแหละ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 03-09-2016 11:37:15
นึกภาพสหัสแยกเขี้ยวใส่โชบุชุน
อย่ามายุ่งกับเจ้านายข้านะ!
จิ้นสองคน(?)นี้กับสหัสได้ไหมมม


น่ารักอ้า อยากได้3pเหมือนกันนนน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 03-09-2016 12:00:50
แม้เธราไม่มีญาณวิเศษ แต่ก็มีองค์รักและเพื่อนผู้เก่งกาจทีจะคอยปกป้องอยู่เคียงข้างเธรา แบบนี้สบายใจได้ว่าพวกคนชั่วที่คิดจะทำร้ายเธราจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 03-09-2016 12:10:05
เธราได้พวกเพิ่มอีกแล้ว องค์วิรัลเห็นหรือยังพระสนมเก่งแค่ไหน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 03-09-2016 12:32:23
ได้บอดี้การ์ดเพิ่ม 5555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-09-2016 14:06:13
ดูท่าเธราจะได้ผู้ติดตามเพิ่มมาอีกสอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-09-2016 18:51:02
พระสนมเก่งมาก จะต้องไม้แพ้แน่ๆไม่ว่าศึกใด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 03-09-2016 21:12:30
อันตรายแท้ๆ เลย นี่เชื่อความรู้สึกของสหัสนะ โอ๊ย ต้องมีเรื่องยุ่งแน่ๆ เครียดแทน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 03-09-2016 23:21:24
ชอบบบบบบ  มารอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 04-09-2016 01:49:40
ชอบอ่านเรื่องแนวๆนี้ขอคนเขียนอย่าทิ้งนะคะ  :call:
เห็นพัฒนาการการเขียนแบบค่อยๆเป็นค่อยๆไป คนเขียนใส่ใจเอาความคิดเห็นคนอ่านไปปรับปรุง ดีมากๆเลยค่ะ  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-09-2016 02:07:03
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 04-09-2016 09:30:58
มีสัตว์เลี้ยงแล้วยังได้องครักษ์เพิ่มอีกนะเธรา
ดีๆๆวิรัลจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก(หรือจริงๆอาจจะเหนื่อยมากกว่าเดิม555555)
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ermine ที่ 04-09-2016 13:30:35
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เขียนได้สนุกและน่าติดตามมากเลยค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 04-09-2016 21:48:21
เธราน่ารัก  ชอบที่สุดเลยค่ะ
ตอนนี้ก็มีคนดูแลปกป้องเธราของเราเพิ่มแล้ว แต่ก็กังวลจังว่าจะยังคิดทำหน้าที่ลอบฆ่าองค์วิรัลอยู่หรือเปล่านะ

จะมีตัวแทนจากเมืองมาลันเคียมาร่วมงานไหมนะ จะได้ไปรายงานว่าองค์วิรัลดูแลเอาใจใส่เธราดี ท่านแม่ของเธราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากๆอยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ว :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mpp ที่ 05-09-2016 18:17:15
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
สนุกมากเลยเพคะ อ่านแล้วสำราญใจจริงๆ

เอ็นดูพระสนมเหลือเกิน
จิตใจงามแท้ รูปลักษณ์จะไม่เป็นยังไงก็ไม่สำคัญ
เป็นคนดีขนาดนี้ องค์เหนือหัวคงมิแคล้วต้องตาต้องใจเป็นแน่ อะฮิ

ตอนล่าสุดพระสนมมีองครักษ์เพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว
ล้วนแต่ไม่ใช่มนุษย์ทั้งหมดเลยด้วย
คนพิเศษอย่างพระสนมเธราก็ต้องมีผู้ปกป้องที่พิเศษเหมือนกันสินะเพคะ

ติดตามค่ะ ชอบๆ เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก เอาใจช่วยนะคะ ^_^


ป.ล. ถ้าท้องได้จะดีงามมากเลยจย้าาาา
ไหนๆก็มาจากชนเผ่าที่มีความพิเศษแล้ว
ถึงพระสนมจะไม่มีญาณหยั่งรู้ แต่ท้องได้ก็พิเศษไม่แพ้กันนะคะ เฮ่ >๐<
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 05-09-2016 19:17:21
มารอๆๆๆๆๆวันนี้จะมาไมนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 07-09-2016 19:04:32
หายไปไหนเอ๋ย   เจ้าของบ้านนี้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๖) ๓.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 09-09-2016 05:20:51

ตอนที่๗
   “เลิกจ้องหน้าข้าได้แล้วไอ้ตัวเล็ก” ชุนพูดเมื่อเธรามองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ บรรยากาศตอนนี้เงียบสงบเพราะยังไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมา หลังจากที่อยู่ดีๆถูกยกให้เป็นเจ้าชีวิตของตัวอันตรายอย่างโชบุกับชุน เธราก็หมดคำอธิบายใดๆมีก็แต่คำถามที่อยากจะถาม จนเมื่อมีโอกาสได้กลับมาที่ตำหนักท้ายบึงเธราจึงไม่รอช้าที่จะถามคนตรงหน้า

   “อธิบายหน่อยไหมโชบุ ชุน” เธราถามขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลไม่มีแววล้อเล่น
   “ดุซะด้วยพระสนม” โชบุพูดอย่างติดตลก
   “ถ้าไม่มีคำอธิบายอะไรก็ออกไปจากวังหลวงได้แล้ว กว่าข้าจะพูดให้องค์วิรัลเห็นด้วยเรื่องปล่อยตัวพวกเจ้าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จะมาพูดล้อเล่นหาเรื่องอะไรไม่เข้าท่าข้าไม่ตลกด้วยนะโชบุ ชุน” เธราพูดใบหน้าราบเรียบมีแววไม่พอใจ
   “หึ จริงด้วย ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ ไอ้การอภัยโทษพวกข้านี่ต้องเป็นความคิดเจ้าเธรา” ชุนพูดขึ้น
   “เจ้านี่มันใจดีจนคล้ายๆโง่เลยนะเธรา” โชบุพูดขึ้นทั้งที่ยังมีรอยยิ้มเย้ยที่ริมฝีปากที่มีเขี้ยวเล็กประดับอยู่ “เห็นใจเขาไปทั่วสักวันจะไม่เหลือดวงใจของตัวเอง”
   “ถ้าไม่คิดสำนึกบุญคุณก็ไสหัวไปซะดีไหม” เป็นสหัสที่เอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน จนเธราต้องหันมาส่งสายตาห้ามปราม
   “ข้าต้องการคำอธิบายมากกว่าคำถากถางนะโชบุ ข้าไม่เข้าใจและต้องการเข้าใจ” เธราพูดขึ้น
   “ถ้าอย่างนั้นตอบข้าหน่อยที่ปล่อยพวกข้ามานี่เพราะสงสาร หรืออะไรเธรา” เป็นชุนที่ถามกลับมา

   “ข้าไม่มีสิทธิ์สงสารใครหรอกโชบุ ลำพังตัวข้าเองยังเอาตัวเองไม่ค่อยจะรอดเลย โชบุเจ้าอ่านเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านบันกุแล้วใช่ไหม ปีศาจเข้ามายุ่งกับมนุษย์ไม่ใช่เรื่องดีพวกเจ้าก็รู้ มันคือลางร้ายเมืองและหมู่บ้านต่างๆที่เพิ่งพ่ายแพ้และเป็นเมืองขึ้นแก่นันทานครตอนนี้คงยังไม่มีกำลังพอที่จะยึดเมืองตัวเองคืนหรือลุกขึ้นมาแข็งข้อหรอก และในทางกลับกันพวกเขาก็ไม่มีกำลังพอที่จะดูแลตัวเองเหมือนกัน ถ้าเกิดเรื่องกองทัพเลือดเป็นจริงขึ้นมาพวกที่เดือนร้อนที่สุดคงไม่พ้นเมืองที่เพิ่งแพ้สงครามพวกนี้ ลำพังทหารของนันทานครเพียงพอเพียงแค่ปกครองให้อยู่ภายใต้อำนาจ แต่ข้าคิดว่าคงไม่เพียงพอที่จะปกป้องให้ปลอดภัยมันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าพวกเขาจะปกป้องตัวเองได้ ไม่ว่าทางไหนที่ทำให้คนในปกครองปลอดภัยแม้จะเสี่ยงต่อความมั่นคงของตัวเองผู้ปกครองที่ดีก็ควรทำไม่ใช่เหรอ ข้าคิดว่าองค์วิรัลก็คงคิดเหมือนข้า” เธราอธิบายยืดยาว

   “เธรา เจ้านี่มันไม่น่ามาดักดารเป็นพระสนมอยู่ที่นี่จริงๆ” โชบุพูดขึ้นก่อนหัวเราะราวชอบอกชอบใจอะไรสักอย่าง “การที่ข้ากับชุนบอกว่าเจ้าเป็นเจ้าชีวิตของพวกข้าน่ะ มันก็แค่ข้ออ้างไม่อย่างนั้นตัวอันตรายอย่างข้าจะเข้าเฝ้าพระสนมอย่างเจ้าได้ยังไงเธรา”
   “แล้วเจ้ามีอะไรจะบอกกับข้า”
   “แผลที่คอเจ้าคือฝีมือของปีศาจใช่ไหม” ชุนถามขึ้นดวงตาที่มีสีดำราวนิลมองมาที่คอเธรา
   “ใช่” เธราตอบพลางลูบที่แผลที่คอตัวเอง รอยแผลที่ยาวเกือบรอบคอตอนนี้เริ่มแห้งสนิท แต่แปลกที่บางทีเธรายังคงรู้สึกเจ็บแปลบราวกับเพิ่งโดนคมเล็บมาหมาดๆ
   “มันไม่ใช่แค่แผลนั่นมัน ตราปีศาจหมายชีวิต” โชบุพูดขึ้น “ปีศาจนั่นต้องการชีวิตเจ้า”
   “ข้าพอรู้ ถ้าเจ้าอ่านเหตุการณ์แล้ว เจ้าคงรู้ว่าข้าทำลงไปเพราะจำเป็นจริงๆ”
   “หากจะแก้ที่ต้นตอก็คงต้องรู้ว่าปีศาจนั่นต้องการปลุกชีพใคร เพื่อมาทำอะไร แต่ถ้าจะแก้ที่ปลายเหตุก็แค่ฆ่าปีศาจนั่นซะ”
   “จะฆ่ามันได้ยังไง” เป็นสหัสที่ถามขึ้น โชบุหัวเราะเบาๆ เหลือบตามองสหัสที่ใจร้อนสมชาติพันธุ์

   “ปีศาจเป็นพวกนอกรีตมีเวทย์มนและจิตวิญญาณที่ดำสนิท คนที่จะฆ่าพวกมันได้มีแค่จอมเวทย์ชั้นสูงที่ตอนนี้เราแทบไม่รู้เลยว่าเหลืออยู่กี่คน หรือความจริงอาจจะไม่เหลือแล้วก็ได้เพราะเราไม่รู้เรื่องราวหลังม่านหมอกแห่งเวทย์นั่น” โชบุพูดเรื่อยๆราวกับเล่านิทานให้เด็กน้อยฟัง “คนทั่วไปต่อให้เก่งกาจเพียงองค์วิรัลหรือแม้กระทั้งพวกอมนุษชั้นสูงทำได้อย่างมากก็แค่สะกดไว้หรือทำให้พวกมันหลับใหลไปรอวันฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง และอีกครั้ง ปีศาจน่ะฆ่าไม่ตายนะเธรา”
   “หมายความว่ายังไงโชบุ” เธราถามอย่างไม่เข้าใจ


   “ถ้าฆ่าไม่ได้ก็แค่กินเข้าไป” เป็นชุนที่พูดขึ้นแต่กลับเป็นโชบุที่หัวเราะขึ้นมาราวตลกเสียเต็มประดาทั้งที่เป็นคำพูดที่ชวนสยอง
   “ยักษ์ งั้นรึ” สหัสถามหากแววตากลับมีแววสั่นไหว ยักษ์คือพวกอมุษย์ที่แม้แต่อมุษย์ด้วยกันเองก็หวาดกลัว รูปร่างใหญ่โตที่กลืนกินได้ทุกสรรพสิ่งและพละกำลังมหาศาลนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะต่อกร
   “ทายเก่งมากหมาน้อย” เพียงพริบตาเดียวโชบุก็ประชิดตัวสหัส ริมฝีปากบางแย้มยิ้มราวยั่วเย้าเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆที่อาบไปด้วยพิษร้าย ลิ้นเรียวสองแฉกแลบเลียออกมาที่ริมฝีปาก มือเรียวยกขึ้นหมายจะแตะแก้มสิงห์ราหนุ่มแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อสหัสยกมือขึ้นคว้าลำคอของโชบุไว้ก่อนออกแรงบีบอย่างไม่เกรงใจ

   “อย่ามาพ่นกลิ่นใส่ข้าเจ้าลูกครึ่งอสรพิษ” สหัสขู่ก่อนผลักให้โชบุออกห่าง โชบุยักไหล่อย่างไม่ถือสาก่อนหันไปมองชุน

   “ถ้าเกิดเจ้าปีศาจนั่นปรากฏตัวออกมา ซึ่งข้าคิดว่าอีกไม่นานนี้แน่นอน ข้าจะจับมันกินซะพอกินเจ้าปีศาจนั้นเสร็จข้ากับโชบุก็จะไป ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตโชบุที่ป่วยหนักตอนอยู่ในคุกเวรนั่น” ชุนเอ่ยขึ้น

   “ใช่แล้ว ชุนน่ะเขามีเลือดยักษ์อยู่ครึ่งนึง เรื่องกินปีศาจน่ะเขาถนัดนักล่ะ” โชบุพูดราวโอ้อวดหากน้ำเสียงกลับชวนขนลุก

   เธราที่เงียบฟังมาสักพักแย้มยิ้มออกมาเบาๆเหมือนเคย ใบหน้าราบเรียบที่ไม่เคยขาดหายไปจากรอยยิ้มมีแววกังวล
   “ขอบใจนะโชบุ ชุน แต่การที่ข้าช่วยโชบุนั่นข้าไม่ถือว่าเป็นบุญคุณอะไร เจ้าทั้งสองไม่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อตอบแทนก็ได้ กลับบ้านไปเถอะ”

   “ข้าไม่ฟังคำสั่งเจ้านะเธรา บอกแล้วว่าเรื่องเจ้าชีวิตน่ะเป็นเรื่องบังหน้า” โชบุพูดราวไม่ยี่หร่ะ “ข้ากับชุนจะอยู่ที่นี่จนกว่าชุนจะกินปีศาจนั่นได้ข้าถึงจะไป”

   “แต่ว่า....”

   “มีคนต้องการชีวิตองค์วิรัล” โชบุเอ่ยดักคอก่อนที่เธราจะแย้งจบ “คนที่ว่าจ้างให้ข้าฆ่าองค์วิรัลน่ะเจ้าไม่อยากรู้เหรอว่าคือใคร”
   “ใครจ้างเจ้าโชบุ”

   “หึ ข้าจะบอกให้หลังจากชุนกินเจ้าปีศาจนั่นแล้วนะเธรา”

   โชบุเจ้าเล่ห์เธรารู้มานานแล้ว แต่เพิ่งมาเจอกับตัวก็คราวนี้เมื่อเห็นท่าทางยียวนนั้นแล้วยิ่งอยากให้สหัสบีบคอให้ตาย ไม่รู้ชุนทนมาได้ยังไงเธราคิดอย่างเหนื่อยใจ
   “คืนนี้นอนข้างนอกกันไปก่อนนะตำหนักข้าเล็กมีห้องเดียวคงนอนกันไม่หมด ข้าให้รารีไปเอาผ้ามาขึงกันน้ำค้างให้แล้วเดี๋ยวช่วยกันก่อกองไฟคงพอนอนได้ เสร็จพิธีเฉลิมฉลองการครองราษฎ์ ค่อยขยับขยายกันอีกที” เมื่อจนปัญญาจะไล่ก็ต้องอยู่ด้วยกันไป


-------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------
------
--
   พิธีเฉลิมฉลองการครองราษฎ์ในวันที่สองนั้น เธราถูกลากออกมาแต่เช้าเพื่อเข้าพิธีขอบคุณสารพัดเทพเจ้าและบรรดาวิญญาณบรรพบุรุษ เธราทำตามพิธีการไปเรื่อยๆเขาไม่ถูกกับพิธีรีตองแบบนี้จริงๆ ยิ่งสารพัดสายตาที่มองมานั้นยิ่งทำเอากระอักกระอ่วน ร่างสูงโปร่งยืนนิ่งอยู่ข้างๆวิรัลอย่างสงบเสงี่ยม

   “พิธีต่อไปจะมีการเสียงทายเลือกผู้ที่จะขึ้นไปถวายเครื่องบูชาที่ยอดเขานันทากับองค์วิรัล พระสนมต้องเข้าร่วมด้วยนะกระหม่อม” คาเซเดินมากระซิบบอกเธรา

   “พิธีอะไรนะคาเซ” เธราถาม อย่างที่บอกตั้งแต่มาอยู่ที่นันทานครนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร่วมพิธีสำคัญของวังหลวง ปกติเคยเสียที่ไหน

   “วันนี้คือวันขอบคุณบรรดาเทพเจ้ากับบรรพบุรุษของนันทานคร ตามประเพณีองค์ราชาจะต้องนำเครื่องบูชาไปถวายวิญญาณบรรพบุรุษที่ยอดเขานันทาที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมืองหลวง องค์วิรัลตองเดินเท้าขึ้นเขาเพื่อแสดงถึงความเคารพวิญญาณบรรพบุรุษ และจะมีคนติดตามหนึ่งคนซึ่งเลือกจากการเสี่ยงทาย ปกติก็จะมีคนสนิทและบรรดาแม่ทัพแห่งนันทาเข้าเสี่ยงทาย แต่ปีนี้มีพระสนมด้วยพระองค์เลยต้องเข้าพิธีเสี่ยงทายด้วยกระหม่อม” คาเซอธิบายอย่างละเอียดก่อนมองเธราที่พยักหน้าเข้าใจ และไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ

---------------------------
-------
----

   พิธีเสี่ยงทายนั้นทำขึ้นง่ายๆโดยการให้ผู้เข้าเสี่ยงทายเลือกชายผ้าที่ยื่นออกมาจากฉากกั้น หากผู้ใดเลือกได้ชายผ้าที่เชื่อมต่อกับผ้าคลุมไหล่ขององค์วิรัลที่อยู่หลังฉากผู้นั้นก็จะได้เป็นผู้ติดตามองค์วิรัลในพิธีครั้งนี้  เธรายืนนิ่งมองบรรดาแม่ทัพที่ดูกระตือรือร้นในการเสี่ยงทายครั้งนี้ บ้างก็มองมาที่เธราด้วยสายตาแปลกๆ

   “คุชทำไมทุกคนถึงดูตื่นเต้นนักล่ะ” เธราเอ่ยถามคุชเมื่อเห็นคุชเป็นหนึ่งในผู้เข้าเสี่ยงทาย ร่างสูงของคุชโดดเด่นด้วยผมสีแดงและผิวที่ขาวซีด แม่ทัพฝ่ายซ้ายของนันทานครหันมากระซิบตอบเธราเสียงเบา

   “การขึ้นเขาไปถวายเครื่องบูชาบรรพบุรุษเป็นพิธีศักสิทธ์มากกระหม่อม องค์วิรัลจะต้องเริ่มเดินเท้าตอนตะวันตกดิน และต้องกลับลงมาก่อนตะวันขึ้น ในตัวองค์วิรัลต้องไม่มีของมีคมเลยแม้แต่อย่างเดียวไม่อย่างนั้นจะถือเป็นการลบหลู่วิญญาณบรรพบุรุษ เพราะมีข้อจำกัดแบบนี้จึงมีการลอบปลงพระชนม์กษัตย์องค์ก่อนๆในพิธีนี้หลายครั้งทั้งสำเร็จและไม่สำเร็จ  พิธีนี้จึงทั้งสำคัญและอันตรายมาก การได้ติดตามไปอารักขาจึงเป็นที่ใฝ่ฝันของเหล่าทหารกระหม่อม และผู้ที่ติดตามจะพกไปได้แค่มีดสั้นด้ามเดียวฉะนั้นถึงต้องเลือกผู้ที่มีฝีมือมาเข้าพิธีเสี่ยงทายกระหม่อม” เธราได้แต่เออออไปกับคำบอกเล่าของคุช

-------------------------------

   เมื่อถึงเวลาผู้เข้าพิธีเสี่ยงทายต่างเลือกชายผ้าที่ตนถูกชะตาอย่างรวดเร็วมีการแย่งชิงเกิดขึ้นบ้างประปราย หากเธรากลับยืนนิ่งจนเหลือชายผ้าผื่นสุดท้าย มือเรียวหยิบชายผ้าขึ้นมาอย่างไม่คิดอะไร เธราเหลือบมองชายผ้าสีน้ำเงินเข้มในมือก่อนนึกไปถึงคนที่อยู่ข้างหลังฉากกั้น เธราคิดย้อนกลับไปถึงวันที่เข้าพิธีอภิเษกสมรสตลอดพิธีที่แสนเนิ่นนานแม้ในใจจะนึกกลัวเพราะตัวเองมีชนักติดหลังเรื่องไม่มีญาณวิเศษ แต่อีกใจกลับนึกชื่นชมในความกล้าหาญและเก่งกล้าสามารถของคนตรงหน้า แม้หลังพิธีส่งตัวเข้าหอจะโดนไล่ให้ทำตัวเป็นอากาศธาตุ หรือโดนเปรียบเป็นไส้เดือนแต่องค์วิรัลกลับไม่ได้ลงโทษอะไรจริงจังทั้งที่เขาสมควรจะโดนตัดหัวด้วยซ้ำ และมาถึงตอนนี้แม้เธราจะสร้างปัญหาหรือร้องขออะไรที่แปลกประหลาด แต่องค์วิรัลก็รับฟังและเข้าใจในสิ่งที่เธราทำเสมอ ข่าวลือกล่าวขานถึงความเย็นชาและเหี้ยมโหดขององค์วิรัลแห่งนันทานครนั้นเลื่องลือ หากมาถึงวันนี้เธรารู้แล้วว่าข่าวลือนั้นไม่เป็นความจริง
===========================================

   เมื่อมีการให้สัญญาณทุกคนจึงออกแรงดึงชายผ้าพร้อมกัน ชายผ้าของผู้เข้าเสี่ยงทายคนอื่นเริ่มร่วงลงพื้นบ่งบอกว่าไม่ใช่ผู้ถูกเลือก เธราที่มัวแต่ยืนเหม่อจึงไม่ได้ออกแรงดึงเหมือนคนอื่น และเมื่อไม่มีแรงดึงร่างที่อยู่หลังม่านจึงเดินออกมาเอง วิรัลมองคนที่ถือชายผ้าคลุมไหล่ของเขาไว้แล้วยืนเหม่อก่อนเดินเข้ามาใกล้ๆ

   “เธรา” เสี่ยงทุ้มเอ่ยเรียกเบาๆ ก่อนจับมือทับลงไปบนมือของเธราที่จับชายผ้าคลุมไหล่ของเขาอยู่
   “เจ้าจับชายผ้าคลุมไหล่ข้าอยู่” วิรัลบอกเมื่อเธราเงยหน้าขึ้นมามอง แววตาสีน้ำตาลเริ่มรับรู้สถานการณ์ตรงหน้า
         .
         .
   “เจ้าคงต้องเป็นผู้ติดตามข้าขึ้นไปถวายเครื่องบูชาแล้วล่ะ เธรา”

 :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อแล้วค่าาาาา
เข้าไปพูดคุยจิกทวงได้ในเพจนะคะ
บอกไว้ล่วงหน้าเลยว่าตอนต่อไปจะมาลงวันอาทิตย์คะ (บอกไว้กดดันตัวเอง)
ขอบคุณที่ติดตามค่า
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 09-09-2016 05:51:52
 :z10: :z10: :z10: :z13: :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 09-09-2016 06:32:32
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-09-2016 06:50:09
ไอ้หยา งานดีดูท่าจะไม่ง่าย ไหนจะปีศาจที่อาจจะมาฆ่าเธรา ไหนจะศัตรูขององค์วิรัลอีก
ช่างเป็นพิธีที่เอื้อต่อการลอบทำร้ายเสียจริง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 09-09-2016 07:00:19
รอดูครับว่าใครจะต้องปกป้องใครกันแน่ เธราสู้ๆนะ!
แล้วหมาน้อยจะได้ตามไปขย้ำคอใครบ้างไหมน้าาา??
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 09-09-2016 07:07:28
อุ๊ย จิ้นโชบุชุนxสหัสได้ม้ายยยยยยยยยย


:D
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-09-2016 07:35:48
เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกัน ก็ย่อมตกหลุมรัก :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-09-2016 08:36:21
สองคนมีมีดแค่หนึ่งเล่มที่จะติดตัวเธราไปแบบนี้ศัตรูทั้งคู่คงมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย
โชบุบอกว่าเธราไม่น่ามาดักดารเป็นพระสนมระวังองค์วิรัลจับขังคุกต่อนะ
เป็นชะตาลิขิตจริงๆ คนอื่นแย่งชายผ้ากันเธราเลือกชายผ้าที่เหลือเลือกจากคนอื่นแท้ๆ ดันใช่เฉยเลย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-09-2016 09:11:40
เธรา น่ารักทุกตอนเลย :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 09-09-2016 09:20:05
สนุกมากๆ รอติดตามตอนต่อไป :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 09-09-2016 09:29:00
สนุกอ่ะ สั้นไปหน่อยแต่คนอ่านเข้าใจ หุหุ
รอตอนต่อไปเธราจะได้แสดงฝีมือการต่อสู้อีกไหม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-09-2016 12:34:18
ติดตามมมม~~ :hao7: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-09-2016 13:37:42
งานยากจุง กลัวปีศาจมาลอบฆ่า .___.
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 09-09-2016 14:52:03
จะเกิดเรื่องร้ายแรงกับเธราและองค์วิรัลระหว่างนำเครื่องบูชาไปถวายหรือเปล่านะ :hao4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-09-2016 18:51:03
จะเอาอีกกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 10-09-2016 00:18:17
แอบค้าง จะไหวมั้ยนะเธรา ต้องไหวสิเนอะ แต่ต้องมีเหตุการณ์ตื่นเต้นน่าดู จะมีการพลัดพรากชั่วคราวระหว่างองค์วิรัลกับเธรามั้ยเนี่ย ขึ้นไปกันแค่2คนใช่มั้ย แถมมีคนอยากลอบปลงพระชนม์องค์วิรัลแน่ๆ อีกต่างหาก ลุ้นล่วงหน้าเลยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 10-09-2016 01:07:06
โอ๊ยยยย สนุกมากกกกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 10-09-2016 01:10:02
อยากว้าปไปวันอาทิตย์เลย เธราน่ารักได้อีก ไม่ควรดักดานเป็นพระสนมจริงๆ ดีขนาดนี้ควรเป็นองค์ราชินีสิ (จะเรียกแบบนี้ได้ไหมน้า) >< 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 10-09-2016 15:26:28
ฉากสุดท้ายของตอนล่าสุด เรารู้สึกว่าโรแมนติกมากๆ จับมือกันแล้ว  ค่อยเป็นค่อยไปดี  ชอบมากๆค่ะ

รู้สึกว่าองค์วิรัลถ้าเรื่องรบมีความเก่งกาจกล้าหาญ  พอเรื่องรักก็มีความอบอุ่นโรแมนติกมากๆด้วย ใครที่องค์วิรัลรักจะต้องโชคดีมีความสุขมากแน่ๆค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ รอลุ้นเรื่องราวต่างๆเยอะแยะเลย สนุกมากจริงๆ คิดถึงเธราทุกวันเลยค่ะ :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 10-09-2016 20:05:46
มารอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๗) ๙.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 11-09-2016 16:14:08
   ตอนที่๘

   เธรายืนนิ่งๆอยู่กลางห้องโถงที่ทำพิธีเสี่ยงทาย คนนอกถูกให้ออกไปจนหมดเธรามองคาเซกับคุชและนายทหารคนอื่นที่ดูจะกังวลกับผลเสี่ยงทายไม่น้อย
   “เปลี่ยนให้หม่อมฉันไปแทนเถอะกระหม่อม” ร่างขาวซีดของคุชเอ่ยขึ้น
   “อย่ามาทำเอาหน้าไอ้เผือก” ประโยคขัดหูทำให้เธราหันไปมอง ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามผมสั้นเกรียนแววตาเหยียดเล็กๆทีทอดมองมาที่เธราทำเอาคนถูกมองโมโหตะหงิดๆ
   “ธันอย่าหยาบคาย” เป็นคาเซที่ห้ามขึ้น แต่ดูเหมือนคนถูกปรามจะไม่สนใจร่างใหญ่โตเดินมาตรงหน้าเธราทำความเคารพ ก่อนจับมือของเธราไปจุมพิต

   “ถวายบังคมพะยะคะพระสนม นามของหม่อมฉันคือ ธัน หัวหน้ากองทหารม้าแห่งนันทานครกระหม่อม”  ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่น้ำเสียงนั่นฟังดูเย้ยหยันพิกล เธราได้แต่พยักหน้าไปแกนๆ จริงๆไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ทันทีที่พิธีเสี่ยงทายออกมาว่าเป็นเขาทุกคนก็ออกอาการกังวลทันที จริงๆก็สมควรที่เหล่าทหารที่แสนจงรักภักดีจะเป็นห่วงองค์ราชาของตน เพราะพระสนมที่ทำตัวเป็นอากาศธาตุมาเกือบสองปีอยู่ดีๆจะมารับหน้าที่สำคัญแบบนี้ใครจะไว้ใจ เธราหันไปมองคนที่นั่งเงียบๆจิบไวน์ราวทองไม่รู้ร้อนแล้วเหนื่อยใจ จริงๆแค่อง์วิรัลเอ่ยปากว่าเขาไม่ต้องไปแล้วให้นายทหารสักคนไปแทนทุกอย่างก็จบ

   “ผลเสี่ยงทายออกมาแล้วจะโวยวายอะไรกันนักหนา” ประโยคแรกขององค์วิรัลไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นสักนิด

   “พวกเจ้าคิดว่าข้าจะไร้ฝีมือจนต้องให้พวกเจ้าคอยล้อมหน้าล้อมหลังตลอดเวลารึไง” วิรัลลุกขึ้นมายืนข้างๆเธราที่ดูจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว

   “เลิกกังวลไร้สาระ ถ้าห่วงข้านักก็ไปเตรียมการให้พร้อมสำรวจทางขึ้นให้หมดหน้าผาด้านล่างให้ทหารเตรียมพร้อมไว้แล้วอะไรที่ไม่ใช่หน้าที่ตัวเองก็ไม่ต้องเสนอตัว ถ้าอยากปกป้องข้าไปทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ผลเสี่ยงทายออกมาแล้วยอมรับมันซะ” เหมือนจะเป็นคำตัดสินเมื่อเธราเห็นทุกคนแสดงความเคารพก่อนทยอยเดินออกไป

   “เป็นข้า......ไม่เป็นไรหรือกระหม่อม” เธราถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

   “ทำไม....กลัวรึ”

   “ไม่กลัวกระหม่อม แต่ไม่คิดว่าจะดี”

   “ไม่ต้องคิดมาก ไปเตรียมตัวได้แล้ว” วิรัลตัดบท ก่อนเดินจากไป

   ทางขึ้นเขาเต็มไปด้วยทหารที่เตรียมพร้อมตลอดเวลา เธราอยู่ในชุดเตรียมพร้อมก่อนที่จะออกมาที่นี่เธรากลับไปที่ตำหนักท้ายบึงเพื่อบอกข่าวว่าตนเองต้องเป็นผู้ติดตาองค์วิรัลขึ้นไปถวายเครื่องบูชาบนเขา สหัส โชบุแลละชุนจึงเอ่ยปากจะตามมาด้วย
 
   “พาสัตย์เลี้ยงมาเป็นฝูงเลยนะกระหม่อม” คนที่เอ่ยทักประโยคบาดหูนั้นคือ ธัน  ไม่รู้เธราคิดไปเองรึเปล่าธันดูไม่ชอบเขาเท่าไร และคำพูดที่ดูเหมือนหาเรื่องกลายๆนั่นทำเอาสัตว์เลี้ยงที่ถูดพาดพิงถึงดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร
   “อย่ามีเรื่องนะ ทั้งสามคนเลย” เป็นเธราที่ต้องหันไปปรามคนที่มาด้วย
   “สามคนนี้ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เขาใจเสียใหม่นะธัน” เธราหันมาบอกหัวหน้ากองหารม้าแห่งนันทานคร

   “มาแล้วหรือกระหม่อมใกล้ได้เวลาแล้ว” เป็นคาเซที่เดินมาบอก วันนี้แม้แต่คาเซที่ปกติมักอยู่ในชุดสวยงามของชาววัง ก็ดูเตรียมพร้อมจนแปลกตา
   “องค์วิรัลล่ะ”
   “องค์วิรัลรออยู่ที่พิธีทางขึ้นแล้วกระหม่อม”

   คาเซพาเธรามาที่สถานที่จัดพิธี ของมากมายถูกจัดเรียงเพื่อทำพิธีสำคัญ กองไปกองใหญ่ถูกจุดขึ้นและโหมแรงด้วยแรงลมกองไฟศักดิ์สิทธี่จะต้องลุกโชนตลอดคืนเพื่อส่องทางให้องค์ราชาตามความเชื่อ ของที่จะต้องนำขึ้นไปเพื่อทำพิธีบูชาบรรพบุรุษถูกจัดเตรียมอย่างดี ของต่างๆถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสวยงาม เธราได้รับมีดสั้นที่มีขนาดยาวกว่าฝ่ามือนิดหน่อยด้ามมีดประกอบด้วยพลอยสีแดงสด ตัวมีดสลักเสลาสวยงามเป็นเรื่องราวของนอทานพื้นเมือง คมมีดสะท้อนแสงไปบ่งบอกถึงความคมได้เป็นอย่างดี
   “พระสนมกับองค์วิรัลต้องเสด็จกลับลงมาก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นนะกระหม่อม” คาเซกำชับอีกครั้งท่าทางคนตรงหน้าดูห่วงมากจริงๆ เธรายกมือขึ้นตบไหล่คาเซเบาๆ ก่อนยิ้มให้ราวให้กำลังใจ
   “เอาน่าคาเซ ถึงข้าจะไม่เก่งเท่าคุชหรือบรรดาแม่ทัพนายกองของนันทานคร แต่ฝีมือข้าก็ไม่ขี้ริ้วนะอย่างน้อยข้าก็ไม่เป็นภาระให้องค์วิรัลแน่นอน อย่าเครียดน่าอุตส่าแต่งตัวมาซะเต็มยศพกดาบซะด้วย” เธราพยายามพูดให้คาเซเบาใจ

---------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------
-----

   เมื่อถึงเวลาวิรัลกับเธราก็ออกเดินขึ้นเขาตามประเพณี ภูเขานันทาเป็นภูเขาประจำเมืองบรรดากษัตย์องค์ก่อนที่สวรรคตร่างจะถูกนำมาฝังที่ยอดเขาแห่งนี้เพื่อเป็นการส่งให้กลับไปยังสวรรค์ตามความเชื่อของนันทานคร เพราะฉะนั้นภูเขาแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยศพ แค่คิดเธราก็เข่าอ่อนแล้ว เขาไม่ค่อยถูกกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่

   วิรัลเหลือบมองคนข้างหลังที่เดินตาม และเริ่มเร่งฝีเท้ามาใกล้คนแทบจะชนหลังเขาอยู่แล้ว

   “มีอะไร” วิรัลหยุดเดินก่อนหันไปถาม เมื่อคนที่เดินตามตอนนี้แทบจะสิงเขาอยู่แล้ว คนถูกถามดูกระอักกระอ่วน ใบหน้าที่ไม่ขาดรอยยิ้มตอนนี้มีแววกังวลแปลกๆ ดวงตาสีน้ำตาลกวาดมองรอบๆตัวราวว่ากลัวจะมีอะไรโผล่มาตลอดเวลา

   “นันทานครนี่มีกษัติมากี่พระองค์แล้วกระหม่อม”

   “เจ้าจะมาอยากรู้อะไรตอนนี้เธรา” วิรัลเริ่มหงุดหงิด

   “ก็........เห็นเขาว่ากันว่ากษัตย์ที่สวรรคตแล้วจะถูกนำมาฝังที่นี่ งะ...งั้นก็แปลว่าที่นี่เป็นสุสานของเหล่าบูรพกษัตย์องค์ก่อนๆ คือ...คือ”

   วิรัลมองคนที่เก่งกล้าสารพัดที่ยิ่งพูดยิ่งหน้าซีดตรงหน้าแล้วต้องกลั้นหัวเราะ ท่าทางคนตรงหน้าจะกลัวจริงจัง วิรัลจับแขนของเธราให้ออกเดินและรั้งให้มาเดินอยู่ข้างๆกัน มือหน้าจับมือของเธราห้ากุมชายผ้าคลุมไหล่ของตนไว้ “จับชายผ้าข้าไว้เขาบอกกันมานะว่าชายผ้าคลุมไหล่ของราชาจะปัดเป่าวิญญาณร้ายได้” ฟังดูเหมือนหลอกเด็กแต่ดูเหมือนเธราจะเชื่อเต็มหัวใจเพราะทันทีที่วิรัลพูดจบเธราก็กำชายผ้าคลุมของวิรัลแน่นก่อนขยับตัวเข้ามาใกล้

   ภูเขานันทาจริงๆแล้วเป็นสถานที่หาของป่าของชาวบ้านเหมือนภูเขาทั่วไป จะมีส่วนที่ต้องห้ามก็คือส่วนที่ใช้ฝังศพของเหล่าบูรพกษัตย์องค์ก่อนๆ ซึ่งเป็นส่วยหน้าผาสูงชันบนยอดเขา ระหว่างทางสว่างไปด้วยคบเพลิงที่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นระยะ จริงๆมันไม่ใช่เรื่องยากเลยในการเดินขึ้นเขาเพราะทุกอยากถูกจัดเตรียมเพื่ออำนวยความสะดวกไว้ทุกจุด ไม่ว่าจะเป็นทางเดินที่ถูกถางอย่างดี สัญลักษณ์บอกทางหรือแม้กระท้องแสงสว่าง เธรามองไปรอบๆอุ่นใจขึ้นนิดหน่อยเมื่อกำผ้าของวิรัลไว้ในมือในเมื่อมันปัดเป่าวิญญาณร้ายได้พวกวิณญานคงไม่ออกมาให้เขาเห็น

   สองคนเดินขึ้นเขาไปอย่างเงียบๆ วิรัลที่เดินอยู่ดีๆก็รู้สึกถึงแรงดึงเมื่อหันกลับไปก็พบว่าเธรากำลังสนใจกล้วยไม้ป่าสีแปลกตาที่ขึ้นอยู่บนกิ่งไม้ร่างสูงโปร่งหยุดยืนดูอย่างสนใจโดยที่มือยังกำชายผ้าของวิรัลไว้แน่น

   “เรียกว่าดอกอะไรหรือกระหม่อมสีแปลกตาดีจัง” เธราเอ่ยถามขึ้นเมื่อวิรัลเดินกลับมาหา รอยยิ้มฉายชัดเต็มใบหน้านั้นทำเอาคนที่จะเดินกลับมาตำหนิต้องเก็บคำเอาไว้

   “กล้วยไม้แสงจันทร์”  เมื่อได้คำตอบเธราก็พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนยื่นหน้าไปดมใกล้ๆ

   “ไม่มีกลิ่นหรอก” วิรัลบอกอีกครั้ง เธรามีท่าทีเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

   “เสียดายน่าจะมีกลิ่นหอม”

      วิรัลดึงมือเธราให้เดินตามมาที่โขดหินข้างทาง ก่อนชี้ให้ดูดอกไม้สีขาวเล็กๆที่ขึ้นเป็นกอข้างๆโขดหินราวต้นหญ้า เธรานั่งลงก่อนหากยังไม่ทันได้ทำอะไรกลิ่นหอมอ่อนๆก็ลอยเข้าจมูก ใบหน้าเรียบๆฉีกยิ้มจนเต็มริมฝีปากก่อนหันไปบอกองค์วิรัลอย่างตื่นเต้น

   “อันนี้หอมกระหม่อม” วิรัลนั่งลงข้างๆเธรา ก่อนก้มลงไปเด็ดดอกไม้เล็กๆนั้นขึ้นมา

   “ดอกสายลม” วิรัลบอกก่อนส่งดอกเล็กๆนั้นให้เธรา

   “ถ้าไม่สังเกตไม่เห็นเลยนะเนี้ยไปแอบอยู่ตามโขดหินแบบนี้ แต่ห๊อมหอมนะกระหม่อม” เธราพูดไปเรื่อยก่อยรับดอกไม้เล็กๆนั้นมาดมอย่างติดใจ


   วิรัลไม่ได้เอ่ยอะไรต่อร่างสูงใหญ่ออกเดินขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อทำพิธีให้เสร็จตามเวลา  วิรัลเดินมาถึงแท่นทำพิธีที่ยอดเขาเมื่อพระจันทร์ตรงหัว ร่างสูงใหญ่จัดการทุกอย่างอย่างคล่องแคล้ว เธราได้แต่ค่อยช่วยหยิบจับเท่าที่ทำได้

   ห่อผ้ามากมายที่นำขึ้นมาถูกแกะออก เครื่อบูชามากมายถูกนำมาจัดเรียงในแท่นพิธี เธรายืนมองวิรัลทำพิธีไปเรื่อยๆ ร่างสุงใหญ่ของวิรัลดูน่าเกรงขามเมื่อต้องกับแสงไฟที่จุดขึ้น ผมสีดำสนิทที่แทบจะกลืนไปกับราตรีกาล ริมฝีปาดได้รูปขยับเอ่ยคำกล่าวบูชาเป็นจังหวะ

   “เสร็จแล้วหรือกระหม่อม” เธราเอ่ยถามขึ้นเมื่อวิรัลเดินมาหา

   “ใช่ เหลือแค่เทเหล้ารัมลงบูชาแผ่นดิน” เธราพยักหน้าเข้าใจก่อนหันไปหยิบเหยือกเหล้ารัมที่เตรียมมาส่งให้องค์วิรัล

   เหยือกเหล้ารัมที่ปิดผนึกแน่นหนา ถูกเปิดเพื่อทำพิธีการสุดท้ายให้เสร็จสิ้นแต่หากทันทีที่ฝาถูกเปิดออก อสรพิษตัวเขื่องก็เผยตัวออกมาและฉกลงไปที่แขนขององค์วิรัลเต็มเขี้ยว วิรัลปล่อยเหยือกตกลงพื้นก่อนก่อนถอยห่างออกมา

   เธรารีบเข้าไปใกล้วิรัลก่อนดึงแขนที่โดนกัดมาดูรอยเขี้ยวปรากฏชัดเจน เธราหยิบเอามีดสั้นที่มีติดตัวออกมา ก่อนกรีดลงบนแผลและก้มลงดูดเอาพิษออกอย่างไม่ลังเล

   “เป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม” เธราเอ่ยถามวิรัลอย่าร้อนใจเมื่อคนที่โดนพิษดูสลึมสลือคล้ายง่วงนอน “องค์วิรัลอย่างเพิ่งหลับนะกระหม่อม” เธราเรียกวิรัลและเขย่าคนตัวใหญ่ไปมา สายตาพลางมองหาตัวอสรพิษที่ไม่รู้เลื้อยหนีไปไหนแล้วอย่างน้อยถ้ารู้ว่าเป็นงูชนิดไหนจะได้รักษาถูก

   “องค์วิรัล องค์วิรัล อย่างเพิ่งหลับนะกระหม่อม” เธราพยายามปลุกคนตัวโต ซึ่งวิรัลตอบมาได้แค่เสียง อือ เบาๆในลำคอ แผลที่ทำการดูดพิษทิ้งไปแล้วบางส่วนเริ่มมีรอยเขียวช้ำ เธราฉีกชายเสื้อมัดไว้เหนือแผล ก่อนค่อยๆพยุงคนตัวโตเดินลงเขาอย่างทุกลักทุเลปากก็พยายามเรียกชื่อวิรัลไปตลอดทาง

   พยุงกับมาได้สักพักก็ต้องเสียหลักล้มไปทั้งคู่ เพราะส่วนสูงที่ต่างเป็นคืบเธราตัวเล็กกว่าวิรัลพอดูยิ่งตอนนี้คนตัวโตดูจะไม่มีแรงพยุงตัวเองเลย น้ำหนักทั้งหมดจึงถูกทิ้งมาที่เธราเต็มๆ

   “องค์วิรัลๆ ได้ยินหม่อมฉันไหมอย่างเพิ่งหลับนะกระหม่อม” เธราเขย่าวิรัลไปมาความกลัวเริ่มเข้าครอบคลุมเมื่อวิรัลดูไม่ตอบสนอง ใบหน้าได้รูปที่เคยโดดเด่นตอนนี้ซีดเซียว ไม่มีเสียงอือตอบกลับมายามเรียกอีกแล้ว

    “ตื่นๆ องค์วิรัล อย่าหลับกระหม่อมตื่นก่อนๆองค์วิรัล องค์วิรัล ท่านรัลตื่นก่อน ตื่นๆก่อนอย่าหลับ โว๊ยยย เพี๊ยะ!!!” เธราตัดสินใจตบลงไปบนใบหน้าองค์วิรัลเต็มแรงใบหน้าซีดๆค่อยๆเห่อแดงเป็นรอยมือดูเหมือนได้ผลเมื่อดวงตาคมเริ่มกระพริบเบาๆ พร้อมตอบกลับมาเป็นเสียง อือ เบาๆในลำคอ

   เมื่อมีอาการตอบรับกลับมาเธราเริ่มใจชื่น ร่างสูงโปร่งถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนฉีกออกเพื่อใช้เป็นเชือกรัดตัวองค์วิรัลให้ติดกับแผ่นหลัง เพื่อที่จะแบกคนตัวโตลงเขามาอย่างทุลักทุเล
   

   สหัส โชบุและชุนที่นั่งรอเธราอยู่ที่ทางขึ้นเขาอย่างเงียบๆ อยู่ดีๆสหัสก็มีอาการแปลกๆ ใบหน้างดงามมีแววกังวลก่อนพึมพำออกมาเบาๆ
   “อันตราย”
   “อะไร” โชบุที่ไวต่อสิ่งรอบข้าวถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นอาการแปลกๆของสหัส
   “เกิดเรื่อง แต่ไม่ใช่กับท่านเธรา” สหัสตอบ
   “เกิดอะไรกับองค์วิรัลเหรอ” โชบุถามซ้ำคราวนี้คำพูดกลายเป็นกระซิบเบา
   “ไม่แน่ใจแต่ว่า....” สหัสจับไปที่อกข้างซ้ายตัวเองเบาๆ
   “รู้สึกเหมือนท่านเธรากำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่าง” สหัสบอกดวงตาสีเทามีแววกังวลฉายชัด เพราะทำสัญญาเลือดต่อกัน จึงสามารถสื่อถึงกันได้เมื่อฝ่ายใดรู้สึกกลัวหรือกังวล
   “ขึ้นไปดูไหม” เป็นชุนที่เอ่ยขึ้น
   “เราต้องบอกพวกนั้นไหม” โชบุถามพลางเหลือบมองไปทางคาเซและเหล่าทหารที่ดูเตรียมพร้อมตลอดเวลา
   “ข้าไปบอกเอง” สหัสบอกก่อนเดินเข้าไปหาคาเซ โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างที่มองมาอย่างไม่ไว้ใจ


   “พวกข้าจะขึ้นไปรับท่านเธรา”

   “ไม่ได้” ไม่ใช่คาเซแต่เป็นคุชกับทันที่แทบจะตอบออกมาพร้อมกัน

   “กลัวพวกข้าจะขึ้นไปฆ่านายของเจ้าเหรอ อย่าห่วงไป ข้าแค่จะขึ้นไปรับนายของข้า ส่วนนายของเจ้าถ้าเป็นศพจะสงเคราะห์แบกลงมาให้” ไม่ใช่สหัสแต่เป็นโชบุที่โพล่งขึ้นมา ริมฝีปากบางที่ประดับด้วยเขี้ยวยิ้มเยาะ คำพูดที่เรียกความไม่พอใจได้ทันทีจนคาเซต้องห้ามไว้

   “หมายความว่ายังไงสหัส” คาเซที่ถามขึ้น
   “ข้ารู้สึกว่ามีอันตราย ท่านเธรารู้สึกกลัวและกังวล” สหัสตอบก่อนแตะที่อกข้างซ้ายตัวเอง คาเซเข้าใจได้ในทันทีเพราะสหัสกับเธราสามารถสื่อความรู้สึกถึงกันได้

   แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรกันกีเยงตะโกนขอความช่วยเหลือมาจากภูเขา ไม่รอให้ใครพูดสั่งทุกคนพุ่งตัวขึ้นไปบนเขาทันที ภาพของเธราไม่สวมเสื้อร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากการล้มลุกคลุกคลานมีองค์วิรัลที่ดูจะไม่มีสติเหลือแล้วแบกอยู่บนหลังเรียกความตกใจจากคนที่เห็นได้ไม่น้อย

-----------------------------------------
-----

   องค์วิรัลถูกพากลับเข้าวังหลวงทันทีหมอหลวงถูกเรียกการรักษาเริ่มขึ้นทันที เมื่อหมดหน้าที่และมั่นใจว่าตัวเองทำได้ดีที่สุดแค่นี่ต่อไปก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอหลวง เธราจึงปลีกตัวออกมาเพื่อที่จะกลับตำหนักตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็ถูกสาดด้วยน้ำโครมใหญ่

   “ล้างซวยซะหน่อยนะเพคะพระสนม” ใบหน้าแสนสวยขององค์หญิงโยนามีแววสะใจที่เห็ยเธราตกใจที่อยู่ดีๆก็ถูกสาดน้ำ

   “องค์หญิงโยนาสาดน้ำใส่หม่อมฉันทำไม” เธราพยามยามใจเย็นถามกลับไป ก่อนหันไปสงสายตาห้ามปรามสหัส

   “รู้ตัวว่าไร้ฝีมือยังสะเออะเข้าเสี่ยงทาย ถ้าองค์วิรัลเป็นอะไรไปเจ้าจะรับผิดชอบยังไงต่อให้เผ่าหมู่บ้านมาลันเคียของเจ้าทิ้งก็ไม่สาสมนะเพคะ” โยนาพูดอย่างเย้ยหยันเธอโมโหที่เธราเอ่ยถึงชู้รักของเธอต่อหน้าองค์วิรัล และทำให้เธอโดนเสด็จพ่อต่อว่ามากมาย โยนาหมายมั่นปั้นมือมาตั้งแต่ออกจากเมืองของตัวเองว่าจะต้องใช้เสน่ห์มัดใจองค์วิรัลให้ได้ นันทานครใหญ่โตและยิ่งมั่นคงเมื่อองค์วิรัลปกครองเธอจะปล่อยให้หลุดมือไม่ได้ ทุกอย่างคงเป็นไปด้วยดีถ้าเธราไม่พูดเรื่องชู้รักเธอขึ้นมา

   “องค์หญิงกระหม่อมนี่ท่านเป็นห่วงองค์วิรัลหรือเสือกกระหม่อม” อยู่ดีๆโชบุก็โพล่งประโยคที่ทำเอาเธราตาโต

   “หยาบคายแกกล้าดียังไงไอ้ลูกครึ่งชั้นต่ำ” โยนาแทบจะดิ้นเมื่อถูกว่าตรงๆ

   “ทำไมต้องไม่กล้าข้าไม่ได้เกรงกลัวอะไรเจ้า หรือแม้กระทั่งพ่อของเจ้า องค์หญิงโยนาแห่งวูธสินะเดี๊ยวพอหมดพิธีเฉลิมฉลองก็กลับบ้านกลับเมืองตัวเองไปเถอะอย่ามาจับผู้ชายแถวนี้เลยเท่าที่ดูก็ไม่มีใครอยากได้นะ กระหม่อม” หมดประโยคยาวเหยียดโชบุก็จับแขนเธราให้เดินกลับตำหนัก โดยไม่ได้สนใจเสียงวี๊ดๆขององค์หญิงโยนาที่ดังอยู่ข้างหลัง

   แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาที่หน้าต่าง เธราขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะเบ้หน้าเพราะระบมไปทั้งตัว รอยขีดข่วนจากการล้มลุกคลุกคลานเมื่อวานได้รับการใส่ยาตั้งแต่เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนนอน รารีที่นั่งใส่ยาให้ก็บ่นไม่เลิกจนสุดท้ายเธราต้องแกล้งหลับนางกำนัลคนสนิทถึงหยุดบ่น เธราลากตัวเองออกมาข้างนอกอย่างยากลำบาก เธรานั่งลงตรงที่เธราเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ โชบุกับชุนดูจะพึ่งพาได้มากเมื่อทั้งสองช่วยกันให้อาหารปลารดน้ำต้นไม่เสร็จแต่เช้า

   แต่ยังไม่ทันได้กินข้าวเช้าให้สบายใจ คาเซเดินหน้าเครียกมาหาพร้อมทหารนับสิบนาย
   “มีอะไรคาเซ” เธราถามขึ้น “องค์วิรัลเป็นยังไงบ้าง”
   “ขอเชิญพระสนมเสด็จไปกับหม่อมฉันเถอะกระหม่อม”
   “เกิดอะไรขึ้นคาเซ” เธราเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติจากน้ำเสียงของคาเซ
   “เออ.....องค์หญิงโยนาถูกปลงพระชนต์กระหม่อม!!!!”

-------------------------------------
---------
--
   เธราตามคาเซมาที่ห้องโถงใหญ่ที่มีไว้สำหรับจัดงาน แต่ตอนนี้บรรดาแขกผู้มีเกียรติต่างๆกำลังอยู่ในอาการขวัญผวา เมื่อพระธิดาแห่งกษัตย์วูธถูกฆ่าตาย และองค์วิรัลเองก็ยังเจ็บหนัก


   ทันทีที่กษัตย์แห่งวูธเห็นเธราก็ตรงปรี่เข้ามาทำร้าย จนคาเซต้องเข้ามาขวางไว้และให้ทหารกันองค์กษัตย์แห่งวูธออกห่างเธรา
   “แก แกมันฆาตกรแกฆ่าโยนา แกฆ่าลูกสาวฉัน” เสียงปรักปรำจากกษัตย์แห่งวูธดังลั่น ร่างของชายชราสั่นเท่าด้วยความโศกเศร้าและโกรธแค้น

   “ทำไมเขาคิดว่าข้าฆ่าองค์หญิงโยนาละคาเซ” เธราที่ตอนนี้ยังไม่เข้าใจสถาณการณ์เอ่ยถามคาเซ

   คาเซพาเธราไปที่หลังม่านสีเข้มที่กั้นไว้เพื่อว่างพระศพขององค์หญิงโยนา ผ้าสีขาวถูกนำมาคลุมร่างของโยนาเอาไว้ คาเซเปิดออกภาพตรงหน้าทำเอาเธราต้องเบือนหน้าหนีร่างบบบางของโยนานั้นเต็มไปด้วยเลือดชุดที่เคยสวยงามตอนนี้อาบไปด้วยสีแดงของโลหิต ดวงตากลมโตเบิกโพลงราวหวาดกลัวเต็มที่อกด้ายซ้ายยุบลงราวโดนกดทับอย่างแรง

   “องค์หญิงโยนาถูกแทงเข้าที่หัวใจ คนร้ายออกแรงจนมีดทะลุร่างลงไปปักที่พื้นจนเป็นรอย กระดูกตรงหน้าแตกละเอียด” คาเซอธิบายก่อนนำผ้ามาคลุมศพไว้ตามเดิม

   “แล้วทำไมกษัตย์แห่งวูธถึงคิดว่าข้าทำล่ะคาเซ”

   “นี่คือสิ่งที่ปลิดชีวิตองค์หญิงโยนากระหม่อม มันปักคาอยู่ที่อกขององค์หญิงตอนมีคนพบศพ” คาเซบอกก่อนนำถาดที่คลุมด้วยผ้าสีขาวมาให้เธรา เมื่อมือเรียวเปิดดูแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น
   “น....นี่มัน”เธราถึงกับพูดไม่ออก
   “ใช่กระหม่อม มีดสั้นที่พระองค์พกขึ้นไปบนเขาพร้อมองค์วิรัลเมื่อคืน”

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

มาแล้วค่าาาาา
มาตามสัญญา
มีใครเล่นทวิตใหมคะ
ถ้าเล่นมาติดแท็ก #วิรัลลืมเมีย กันเถอะมาเล่นกันค่าา
ส่วนตัวชอบไปเวิ่นในทวิตบ่อยๆ เอาไว้โพศรูปอิจเมจ หรือสปอยเล็กๆน้อยกันนะ
ฝากเธรากับวิรัลด้วยค่าาา



หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 11-09-2016 16:33:31
เธรานี่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดนะ เรื่องเก่าไม่ทันจบ เรื่องใหม่ก็เข้าอีกแล้ว ตอนนี้อ่านแล้วขัดใจตอนกรีดแผลกับดดูพิษงู จริงๆมันไม่ควรทำเลย อันตรายมากๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 11-09-2016 17:13:39
มีสั้นหายไปตอนอยู่บนเขาหรือเปล่า ถ้าไม่หายตอนนั้นก็ถูกขโมยได้อยู่ดีนะ คนร้ายที่ไหนจะทิ้งอาวุธที่ชี้มาที่ตัวเองไว้กับศพ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 11-09-2016 17:23:14
มีเรื่องอีกแล้ววว เธราสู้ๆนะลูก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 11-09-2016 18:15:26
ปีศาจสินะ มันต้องตายยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 11-09-2016 19:07:15
อืมมมม

จะเนียนขนาดนี้ น่าจะเป็นนางกำนัลหรือเปล่า??

แต่รารีน่าจะบอกได้นะว่าเธราอยู่แต่ในห้องตลอด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 11-09-2016 19:15:29
ว่าแล้วว่าต้องเกิดเรื่อง :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 11-09-2016 19:36:59
เป็นจุดอ่อนที่ใครๆก็อยากซ้ำ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 11-09-2016 19:38:02
รับตื่นมาปกป้องเมียด้วยนะเพคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 11-09-2016 20:16:51
เครียดเลยทีนี้ ดีไม่ดีเธราจะโดนกล่าวหาเรื่ององค์วิรัลด้วยมั้ย คือเป็นงูออกมาจากเหยือกไง สับเปลี่ยนเหยือกได้อะไรงี้ แล้วเรื่ององค์หญิงโยนาอีก เฮ่อ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 11-09-2016 20:31:19
เธราซวยแล้ววววว :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 11-09-2016 23:03:36
กรรม เธราซวยซะแล้ว องค์วิรัลจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย รอติดตามตอนต่อไป :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-09-2016 23:12:02
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 12-09-2016 01:08:46
ค้่างงงง :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 12-09-2016 01:30:28
เธราฉลาดมาก แถมมีความรอบรู้และมีน้ำใจมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dragonassist ที่ 12-09-2016 01:51:59
 ตลกชื่อแท็กจังค่ะ 5555

คราวหน้าก็อย่าลืมเมียอีกนะองค์วิรัล  :ling1:


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 12-09-2016 02:41:11
คนจะซวยอะไรก็ฉุดไม่อยู่จริงๆนะเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-09-2016 04:33:25
โอ๊ย เชื่อก็โง่แล้วค่ะ ฆาตกรที่ไหนใช้อาวุธที่ระบุชัดว่าเป็นตัวเองน่ะ ประสาทมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 12-09-2016 06:15:52
ซวยซ้ำซ้อน ธันหรือเปล่าที่ทำ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 12-09-2016 14:28:28
เธรานี่ถ้ามีน้ำมนต์ 9 วัดอาบและดื่มล้างซวยก็ยังเอาไม่อยู่เลยมั้ง :mew5: :mew5:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 12-09-2016 20:22:12
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-09-2016 20:55:09
สนุกจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 12-09-2016 21:08:22
สนุกมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 12-09-2016 22:13:03
สนุกมากๆ เธราจะเป็นอะไรมั้ยนะ รอติดตามค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 13-09-2016 19:27:43
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 13-09-2016 23:17:49
ชีวิตของเธรามีแต่เรื่องเนอะ
เกิดมาก็ไม่มีญาณเหมือนญาติพี่น้อง
แต่งงานวันแรกก็ถูกทิ้ง
เอาใจช่วยเธราค่ะ :กอด1:

สนุกทุกตอนเลย ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๘) ๑๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 18-09-2016 11:54:25
ตอนที่๙
   เธรายืนมององค์วิรัลที่ตอนนี้ยังคงนอนไม่ได้สติ เขาถูกแยกออกมาสถานการณ์กดดันข้างนอกก่อนถูกจับมาขังไว้กับองค์วิรัลที่ยังคงนอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
   “อยู่ในนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนนะกระหม่อม สถานการณ์ตอนนี้อ่อนไหวเกินไปที่พระองค์จะออกไปแก้ตัว ประทับอยู่ในนี้สักพักนะกระหม่อม” คาเซบอกก่อนเดินออกไป
   ห้องบรรทมกว้างใหญ่ถูกประดับตกแต่งอย่างสวยงามหน้าต่างบานใหญ่ประดับด้วยกระจกที่ตกแต่งอย่างปราณีต ประตูบานสวยที่เปิดออกไปยังระเบียงเล็กๆด้านนอกอากาศในห้องปล่อดโปร่งถ่ายเท แสงอาทิตย์สาดเข้ามาเบาๆ สายลมเย็นๆพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเขามาอ่อนๆ
    เธรานั่งลงที่พื้นข้างๆเตียงคนป่วยก่อนซบหน้าลงไปบนเตียงอย่างหมดแรง กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาตามลมทำเอาเขาหวนคิดไปถึงบ้าน บ้านของเขาที่มาลันเคียบ้านที่แม้เขาจะไม่ได้เป็นที่ต้องการจากคนในครอบครัวแต่ยังไงก็คือบ้านที่เขาเติบโตมา ตลอดเวลาที่อยู่ที่นันทานครแม้จะใช้ชีวิตโดนไร้ตัวตนมาตลอด แต่เธราก็พยายามทำทุกอย่างให้เป็นประโยชน์ต่อนันทานครเสมอ แต่วันนี้เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นดูเหมือนว่าตัวเขาจะมีส่วนให้เกิดขึ้นยิ่งคิดเธราก็ยิ่งโทษตัวเอง ถ้าเขากลับไปใช้ชีวิตอยู่แต่ในที่ของตัวเองแบบเดิมก็คงไม่มีใครเจ็บ ไม่มีใครตาย ภาพขององค์หญิงโยนายังคงติดตาร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยเลือดดวงตาที่เบิกโพลง ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลยิ่งกลัวหากเรื่องมันลุกลามจนเกิดสงครามเธราจะทำยังไงจะมีคนตายอีกเท่าไหร่เพียงแค่คิด อยู่ดีๆน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาเธราพยายามกลั้นไม่ให้สะอื้นก่อนกดหน้าลงไปบนเตียงมากกว่าเดิมปล่อยให้น้ำตามันไหลออกไปจนเริ่มรู้สึกดีขึ้น ร่างสูงโปร่งขยับลุกขึ้นนั่งตัวตรงดวงตาสีน้ำตาลยังมีร่องรอยของการร้องไห้ เขายกชายเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองก่อนสะดุ้งเมื่อข้อมือถูกดึง
   “หิวน้ำ” คนป่วยที่ดูเหมือนเพิ่งได้สติเอ่ยบอก เมือได้ยินคำขอเธราก็รับกุลีกุจอหาน้ำมาให้ น้ำสะอาดเต็มแก้มถูกยื่นมาให้คนป่วย วิรัลรับไปจิบเพียงนิดหน่อยก็ส่งคืน
   “ร้อน” คนป่วยบอกอีกครั้ง เธราขยับตัวลุกไปหาพัดมาพัดให้คนที่บ่นร้อนทั้งที่ในห้องมีลมโชยเข้ามาตลอดเวลา เขานั่งลงข้างๆเตียงก่อนพัดให้คนที่บ่นร้อนแต่ดูเหมือนคนโดนพัดจะไม่พอใจจึงขยับมาดึงแขนคนที่นั่งพัดอยู่กับพื้นให้ขึ้นไปนั่งบนเตียงด้วยกัน

   วิรัลมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาพัดให้เขาทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนสักนิด เขารู้สึกตัวตั้งแต่คาเซพาเธราเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่แรก แต่เพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปเขาถึงเลือกที่จะนอนเฉยๆแทนที่จะลุกขึ้นมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงกุกกักดังขึ้นข้างๆเตียงก่อนจะมีแรงยวบของที่นอนเบาๆ  และสุดท้ายสิ่งที่ทำให้วิรัลต้องลืมตามามองคือเสียงสะอื้นเบาๆที่แว่วมาเข้าหู ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลาตอนนี้ซบลงเตียงราวคนหมดอาลัย แรงสั่งไหวเบาๆของไหล่และเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนเจ้าตัวพยายามกลั้นไว้บ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้ได้เป็นอย่างดี วิรัลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ความอ่อนแอที่คนตรงหน้าแสดงออกมาเป็นครั้งแรกนั้นทำเอาหัวใจเขาวูบโหวงแปลกๆ คนตรงหน้าไม่เหมาะกับเสียงสะอื้นสักนิด รอยยิ้มที่สว่างไสวต่างหากที่เหมาะสมกับคนอย่างเธรา มือที่กร้านเพราะจับดาบมานานนับปียกขึ้นหมายจะลูบลงไปบนกลุ่มผมสีน้ำตาลนั้น หากคนที่กำลังร้องไห้กลับผงกหัวขึ้นอย่างกะทันหัน ทำเอาคนที่แอบมองอยู่ต้องรีบหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะตัดสิ้นใจจับข้อมือของคนที่กำลังใช้เสื้อเช็ดตาตัวเองไปมาอย่างแรงเพราะกลัวว่าดวงตาสีน้ำตาลจับตานั้นจะบวมไปมากกว่าเดิม

   “ตอนนี้เจ้าอยู่ข้างๆข้า” วิรัลพูดพลางจับแขนของเธราแล้วดึงให้เข้าไปใกล้ตัวเองมากกว่าเดิม“ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
   คำพูดที่ฟังดูเหมือนไม่มีที่มาที่ไปของวิรัลนั้น น่าแปลกที่เธรากลับเข้าใจได้ไม่ยาก น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วทำท่าจะไหลออกมาอีกรอบอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเธราเริ่มเอ่ยปากพูด

    “องค์หญิงโยนาสิ้นพระชนม์แล้วกระหม่อม” เธราบอกก่อนพยายามกลั้นน้ำตาอีกรอบ “โดนลอบปลงพระชนม์”
   “ใครทำ”
   เธราส่ายหน้า ก่อนกลั้นก้อนสะอื้นอย่างยากเย็น
    “ทุกคนคิดว่าข้าทำ”
   คราวนี้วิรัลถึงกับขมวดคิ้วกับคำบอกเล่าของเธรา ร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึ้นนั่ง
   ”ทำไม”
   “มีดที่ใช้ปลงพระชนม์องค์หญิงโยนา เป็นมีดสั้นที่ข้าได้รับตอนขึ้นเขาไปกับท่าน”
   “จะบ้ารึไง ฆาตกรที่ไหนจะทิ้งหลักฐานไว้ว่าตัวเองเป็นคนทำ” วิรัลสบถอย่างหัวเสีย นี่ถ้าเขาไม่หมดสติไป เรื่องนี้คงไม่เกิด
   “หม่อมฉันไม่ไ.....”
   “ข้ารู้” วิรัลตอบกลับมาเสียงดัง “ข้าไม่โง่พอที่จะเชื่อว่าเจ้าจะฆ่าใครได้เธรา” คำพูดของวิรัลนั้นดูแข็งกระด้างแต่เธรากลับรู้สึกถึงความเชื่อใจที่เขามอบให้ ความไว้เนื้อเชื่อใจที่เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
   “คาเซว่ายังไงบ้าง” วิรัลถามขึ้น
   “คาเซบอกให้หม่อมฉันหลบอยู่ในนี้ก่อน” เธรามององค์วิรัล ใบหน้าที่แสนจับตานั้นยังคงซีดเซียวก่อนสายจะไปเจอกับรอยแดงที่แก้มข้างหนึ่งของวิรัล
   “มือหนักแบบนี้สินะ ถึงล้มลูกครึ่งอมนุษย์ได้ด้วยมือเปล่า” วิรัลเอ่ยขึ้นมาเมื่อสังเกตุเห็นว่าเธราเอาแต่จ้องไปที่หน้าของเขา วิรัลจำได้ถึงแรงกระแทกที่ใบหน้าอย่างแรงทำเอาสติที่กำลังจะดับฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
   “ขอประทานอภัยกระหม่อม” เธราตอบใบหน้าสำนึกผิดราวลูกหมาที่โดนดุ
   “หยิบยามาทาให้หน่อย” วิรัลบอกพลางชี้ไปที่วางยา เธราพยักหน้าก่อนรีบไปหยิบยามาทาให้คนป่วยที่นอนชี้นิ้วสั่ง
   นิ้วเรียวแตะยาก่อนทาลงบนแก้มข้างที่เขาฝากฝ่ามือไว้ รอยแดงๆเป็นรอยยาวพาดเต็มแก้มเธราพยายามแตะลงไปให้เบาที่สุด
   “แล้วตาแก่แห่งวูธว่ายังไงบ้าง” วิรัลเอ่ยถามขึ้นขณะที่เธรากำลังทายาให้อยู่
   “ดูท่าทางจะโกรธมากกระหม่อม คาเซบอกว่าหม่อมฉันไม่สมควรอธิบายอะไรตอนนี้มีแต่จะยิ่งแย่”
   “หลังจากลงมาจากเขา เจ้าเอามีดไว้ที่ไหนเธรา” คำถามที่เธราต้องนึกย้อนกลับไป มีดสั้นเธราหยิบมันออกมาใช้ครั้งล่าสุดคือบนภูเขา
   “หม่อมฉันหยิบมาใช้ครั้งเดียวคือตอนที่อยู่บนภูเขา หลังจากนั้นก็ไม่ได้หยิบออกมาอีกเลย พอกลับไปที่ตำหนัก ก็เอาของทุกอย่างวางไว้ในห้องนอนกระหม่อม” เธราตอบก่อนวางตลับยาลง
   “ห้องนอน” วิรัลทวนคำก่อนขมวดคิ้ว
   “ปกติแล้วมีใครเข้านอนเจ้าได้บางเธรา”
   “ใครๆก็เข้าได้กระหม่อม ห้องนอนหม่อมฉันไม่มีของมีค่าอะไร” คำตอบที่ทำเอาวิรัลอยากบีบคอคนตอบ ให้รู้ถึงตำแหน่งของตัวเองซะบ้าง
   “ข้าจะถามใหม่นะเธรา เมื่อคืนมีใครเข้าไปในห้องนอนเจ้าไหม”
   “มีรารีที่เข้าไปช่วยทายากระหม่อม” เธราบอกก่อนตาโตละล่ำละลักพูดขึ้นเมื่อนึกอะไรออกมาได้
   “รารีเป็นคนเก็บมีดกระหม่อม รารีเป็นคนเก็บของ”
   วิรัลพยักหน้า ก่อนหันไปหยิบกระดิ่งหัวนอนขึ้นมาสั่น เรียกนางกำนัลที่เฝ้าอยู่หน้าห้องให้เข้ามา
   “ไปเรียกรารี นางกำนัลของพระสนมมาที่นี่ ห้ามให้ใครเห็นเด็ดขาด” วิรัลออกคำสั่ง

-----------------------------------------------------------------------

   รารีที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นดูจะขวัญเสียเมื่อทราบข่าวว่าพระสนมของตนถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ร่างบอบบางตามแบบสาวชาววังสั่นเทาไปด้วยแรงสะอื้น
   “พระสนมปลอดภัยนะเพคะ” ทันทีที่ทำความเคารพองค์วิรัล รารีก็ตรงเข้าไปหาเธรารา รารีนั่งลงบนพื้นข้างๆเธรา ก่อนมองสำรวจพระสนมของตนอย่างเป็นห่วง
   “พระสนมของเจ้าปลอดภัยดีรารี” เป็นวิรัลที่เอ่ยขึ้นตอนนี้เธราแยกตัวไปนั้งเก้าอี้ที่มุมห้อง พร้อมกับรารีที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังไม่มีใครทันเอ่ยถามอะไร รารีที่เหมือนรู้ว่าถูกเรียกมาเพราะอะไรก็ชิงเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
   “มีดสั้นหายไปกระหม่อม เมื่อคืนหม่อมฉันเก็บมีดเล่มนั้นไว้ในหีบสำหรับเก็บของมีค่า แต่พอหม่อมฉันได้ข่าวเรื่ององค์หญิงโยนาถูกกฆ่าด้วยมีดสั้นเล่มนั้นหม่อมฉันก็รีบไปดู มีดสั้นหายไปกระหม่อม” รารีพูดก่อนเริ่มร้องไห้ออกมาอีกรอบ ร่างบอบบางหมอบลงไปแทบเท้าของเธรา มือเรียวแตะเท้าเธราเอาไว้ ก่อนพูดเสียงสั่น “หม่อมฉันไม่ได้ลงกลอนหีบ เพราะพระสนมไม่มีของมีค่ามากมาย เพราะหม่อมฉันเลินเล่อ ประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วย” เสียงใสๆสะอึกสะอื้น
   “ไม่ใช่ความผิดเจ้าหรอกรารี” เธราเอ่ยปลอบเบาๆ


   “มีคนขโมยของไปจากตำหนักเจ้างั้นรึ ตำหนักเจ้าที่มีทั้งสิงห์รา อสรพิษและยักษ์ คนทีจะเข้าไปเอาได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ” วิรัลพูดขึ้นมาก่อนหยุดไปราวคิดอะไรได้ “หรือไม่ก็อาจจะเป็นคนในตำหนักเจ้าที่เอาไป”
   “แถวนี้ไม่มีแพะรับบาปให้ท่านนะองค์วิรัล” เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นก่อนร่างของสหัสจะปรากฏตัวขึ้นที่ริมระเบียงห้อง
   “สหัสมาได้ยังไง”เธราอุทานอย่างตกใจ
   “บุกรุกห้องบรรทมขององค์ราชามีโทษตัดหัวเสียบประจานนะสิงห์ราน้อย” วิรัลเอ่ยขึ้นแววตาฉายแววไม่พอใจชัดเจน
   “องค์ราชาที่หมดสติจนต้องให้สนมแบกลงมาจากเขาข้าคงไม่เกรงกลัวเท่าไหร่” สหัสพูดก่อนแย้มยิ้ม ใบหน้าแสนสวยที่วิรัลอยากจะฟันให้ขาดออกจากตัว
   “งั้นก็ต้องชมพระสนมของข้าสินะที่เก่งกาจถึงขนาดฝึกสิงห์ราอย่างเจ้าซะเชื่อง จนติดเจ้าของขนาดนี้”  คำพูดของวิรัลดูเหมือนจะไปกระตุ้นความโกรธของสหัสได้เป็นอย่างดี สหัสปราดเข้าไปหาคนป่วยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงหากยังไม่ทันได้ประชิดตัว ก็ถูกดาบเล่มยาวของวิรัลก็จ่ออยู่ที่ลำคอเสียก่อน
   “พอๆ อย่าทะเลาะกัน” เธรารีบเข้าไปดึงสหัสออกมา เขาหันไปมองคนป่วยที่ตอนนี้มีดาบเล่มเขื่องอยู่ในมือ นี่สินะองค์ราชาแห่งนันทานคร หน้าที่ที่ต้องพร้อมตลอดเวลาเพราะแม้แต่ที่บรรทมก็ไม่ปลอดภัย
   “ท่านเธราต้องไปแล้วกระหม่อม” สหัสเลิกสนใจวิรัลหันมาบอกเธราอย่างร้อนใจ
   “ไปใหน” ไม่ใช่เธราแต่เป็นคนป่วยที่ถามขึ้น
   “หนี ตอนนี้กษัตย์แห่งวูธยื่นข้อเสนอให้เอาตัวท่านไปเป็นตัวประกันที่วูธ” สิ่งใหม่ที่ได้รับรู้ทำเอาทุกคนถึงกับพูดไม่ออก
   “ปะ....ไปวูธเหรอ” รารีอุทาน
   “กษัตย์แห่งวูธอ้างว่าพระสนมคือคนของนันทานครหากตัดสินโทษที่นี่จะไม่ได้รับความยุติธรรม ระหว่างสืบสวนหาคนผิด ให้พระสนมเสด็จไปที่วูธเพื่อเป็นองค์ประกันว่านันทานครจะหาคนผิดให้ได้ ถ้าหาไม่ได้ก็แปลว่าพระสนมต้องรับผิดเพราะเป็นผู้ต้องหาที่มีหลักฐานมัดตัว” สหัสบอกใบหน้าแสนสวยมีแววโกรธเคือง
   “ทันทีที่ถึงชายแดนวูธ เธราก็จะหัวหลุดจากบ่า โดยอ้างว่าเป็นฝีมือของพวกโจรป่าหรือพวกนอกรีต” วิรัลเอ่ยออกมา ทำไมเขาจะไม่รู้ทันเกมส์ของตาแก่แห่งวูธที่แสนเจ้าเลห์
   “พาเธราหนีไปก่อน ทางนี้ข้ารับหน้าเอง” สุดท้ายเป็นวิรัลที่หันไปบอกกับสหัส
   “ไม่....ถ้าข้าหนีไป จะต้องเกิดสงครามระหว่างนันทานครกับวูธแน่นอน” เธราเอ่ยขึ้นมา ริมฝีปากบางเม้มแน่นราวครุ่นคิด ดวงตาสีน้ำตาลมีแวววูบไหวเพียงครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนมานิ่งสงบ แววตาที่ตอนนี้วิรัลไม่อย่างมองเลยสักนิด เพราะมันบ่งบอกว่าเจ้าตัวตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว
   “ส่งหม่อมฉันไปวูธเถอะกระหม่อม” เธราบอกก่อนหันไปห้ามสหัสที่ทำท่าโวยวาย “ถ้าข้าหนีไป ก็เป็นการยอมรับว่าข้าฆ่าองค์หญิงโยนา มันก็เท่ากับว่าคนที่วางแผนใส่ร้ายข้าทำสำเร็จและก็จะเกิดสงครามระหว่างวูธกับนันทานคร”
   “แต่ถ้าเจ้าตายก็เท่ากับว่าปีศาจนั่นจะได้สิ่งที่ต้องการนะเธรา” วิรัลท้วง
   “หม่อมฉันจะไม่ตายกระหม่อม” วิรัลถอนหายใจอย่างระอากับความดื้อของคนตรงหน้า
   “แต่...” ยังไม่ทันที่วิรัลจะพูดอะไร เสียงเคาะแระตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของมหาดเล็กคนสนิท คาเซออกอาการตกใจเมื่อเห็นสหัสกับรารี
   “ข้าเรียกมาเอง” เป็นวิรัลที่เอ่ยออกมาก่อน
   “พระองค์คงรู้เหตุการณ์ท่เกิดขึ้นแล้ว กษัตย์วูธทรงเสียพระทัยเป็นอย่างมากที่พระธิดาของพระองค์มาสิ้นชีพที่นันทานคร พระองค์ทรงเรียกร้องว่าหากทางเรายืนยันว่าพระสนมไม่ใช่คนฆ่าองค์หญิงโยนา ก็ให้ส่งพระสนมไปที่วูธระหว่างหาตัวคนร้ายเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ” คาเซรายงานองค์วิรัล
   “ถ้าข้าปฎิเสธล่ะ”
   “กษัตย์แห่งวูธ ทรงบอกว่าหากพระองค์ไม่ทรงส่งพระสนมไป ทางวูธจะส่งกองทัพมารับกระหม่อม”
   “หึ อยากจะทำสงครามกับนันทานครสินะ”
   “พระองค์หม่อมฉันคิดว่า...” หากคาเซยังไม่ทันท้วงติงวิรัลก็เอ่ยขึ้น
   “ส่งเธราไปตามคำขอ”



-------------------------------------------------------------------------
-----------------
---


   เธรานั่งนิ่งอยู่บนรถม้าด้วยชุดเต็มยศ ใบหน้าที่แสนธรรมดานิ่งสนิทสหัสที่ยืนยันจะติดตามไปด้วยนั่งอยู่ตรงข้าม แขนทั้งสองข้างของสหัสถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนเพราะกษัตย์แห่งวูธให้เหตุลว่าไม่ไว้ใจในความอันตรายของสิงห์รา
   “ท่านน่าจะหนีไปกับข้า” สหัสพูดดวงตาสีเทามองออกไปยังขบวนเสด็จที่เต็มไปด้วยทหารของวูธและนันทานคร
   เธราไม่ได้พูดอะไรดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองออกไปยังร่างของวิรัลที่กำลังพูดคุยอยู่กับกษัตย์แห่งวูธ ร่างสูงใหญ่ที่แสนจะโดดเด่นยังคงมีผ้าพันแผลอยู่ที่แขนใบหน้าคมคายยังคงซีดเซียว หากคนตรงหน้ากลับฝืนลุกขึ้นมาส่งเขา
   “แล้วข้าจะไปรับ” วิรัลเอ่ยบอกกับเธราก่อนที่จะส่งตัวขึ้นรถม้า คำพูดง่ายๆทั่วไปหากทำให้คนที่ได้ฟังอุ่นใจอย่างประหลาด
   ขบวนเสด็จที่มีตัวประกันเต็มไปด้วยทหารของทั้งสองเมืองการคุ้มกันที่แสนแน่นหนานั้นดูคล้ายๆการส่งตัวนักโทษไม่มีผิด
   ทหารของนันทานครจะมาส่งได้เพียงแค่บริเวณชายแดนระหว่างเมือง จะเหลือก็เพียงทหารของวูธที่จะข้ามชายแดนไปได้
   “ถึงเขตชายแดนแล้ว” สหัสเอ่ยออกมาเบาๆค่อยๆขยับราวเตรียมพร้อม เพราะทันทีที่ข้ามชายแดนเข้าไปในเขตเมืองวูธแล้วอะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น   
   โครม!!!!!เสียงดังสนั่นที่เกิดขึ้นที่ด้านหน้าของรถม้า ก่อนหลังคารถม้าจะถูกกระชากออกไปอย่างแรง สหัสที่อยู่ตรงข้ามพุ่งตัวมาบังร่างของเธราไว้ก่อนกลายร่างเป็นสิงห์ราเต็มตัวโซ่ตรวนที่ข้อมือขาดกระจายราวเส้นด้าย


   “ชุน” เธราอุทานออกมาร่างสูงใหญ่ของชุนปรากฏขึ้นหลังจากเขาพังหลังคารถม้าเรียบร้อย
   “ไป” คำบอกสั้นๆของชุน แต่สหัสกลับเข้าใจทันที สหัสที่อยู่ในร่างสิงห์ราจับเธราขึ้นพาดบ่าอ่อนจะกระโดดออกไปจากรถม้าทันที  ความรวดเร็วของสิงห์ราทำให้พาเธราออกห่างขบวนทหารได้ไม่ยากชุนที่คอยระวังหลังตามมาสมทบ
   “ไปที่แม่น้ำ” ชุนบอกก่อนนำทางไป
   “ปล่อย สหัสปล่อยข้าลงทำแบบนั้ไม่ได้นะ” เธราโวยวายทั้งที่ตัวเองถูกแบกอยู่บนบ่าของสหัส แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังเท่าไร
   ทันทีที่ถึงจุดนัดพบที่โชบุรออยู่ สหัสจึงปล่อยเธราลง “ทำแบบนี้ไม่ได้นะสหัส โชบุชุน พาข้ากลับไป”
   “นี่พระสนมอย่าเรื่องมากนักเลยกระหม่อม คนเขาเสี่ยงชีวิตไปช่วยไม่ให้โดนฆ่ากลางป่านี่ช่วยขอบคุณกันหน่อย” โชบุพูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย
   “แต่.....” เธราอ้าปากจะเถียงก่อนหันไปเห็นร่างขาวซีดที่ยืนรออยู่บนเรือที่เตรียมไว้
   “คุช”
   “ถวายบังคมพะยะคะพระสนม” คุชทำความเคาระเธรา
   “ทำไม....”
   “องค์วิรัลส่งหม่อมฉันมาดูแลพระสนมจนกว่าเรื่องจะเรียบร้อยกระหม่อม”
   “หมายความว่ายังไง”
   “ทันทีที่ทรงข้ามไปฝั่งเมืองวูธพระสนมก็จะถูกฆ่าทันที กษัตย์แห่งวูธทรงโกรธและปักใจเชื่อไปแล้วว่าพระสนมเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา แผนการขอตัวพระสนมมาเป็นตัวประกันเป็นแค่แผนบังหน้าเท่านั้น แต่ถ้านันทานครปฏิเสธก็จะเป็นเรื่องบาดหมางซึ่งอาจจะนำมาสู่สงครามได้ เพราะฉะนั้นคงมีแต่วิธีนี้ที่ดีที่สุด พระสนมทรงหลบไปสักพักหลังจากหาตัวคนร้ายได้แล้วองค์วิรัลจะเสด็จมารับกลับนันทานครกระหม่อม”
   “แล้วพาตัวข้ามาแบบนี้จะไม่เกิดปัญหารึไง”
   “คนที่ลักพาตัวท่านคือชุน กับสหัส สองคนนี้ไม่ใช่คนของนันทานครแต่เป็นคนของท่านเธรา พวกอมุษย์มีนายเดียว กษัตย์แห่งวูธก็รู้เรื่องนี้ดี”
   “แล้วเราจะไปใหนกัน” สหัสถามขึ้นอย่างกังวล วูธไม่ใช่เมืองเล็กๆความเจริญรุ่งเรืองที่แผ่อำนาจไปไม่น้อยกว่านันทานครนั้น ทำให้จะหลบไปที่ไหนก็ลำบากไม่น้อย
   “เราจะไปหมู่บ้านมาลันเคียกันกระหม่อม” คุชตอบ


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

มาอัพแล้วค่าาา
ตอนหน้าเธราจะกลับบ้านแล้วค่าา
ตอนต่อไปอัพวันอังคารนะคะ บอกไว้กดดันตัวเอง5555
ฝากวิรัลเTราด้วยค่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 18-09-2016 12:13:58
วันอังคารรรรรรรรรร

เราจะรอนะคะ

คาดว่าไม่มีใครดีใจที่ได้เห็นหน้าเธราแหงๆเลย :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 18-09-2016 12:32:10
เธราของเจ้ ทำไมถึงเคราะห์ซ้ำกรรมซัดขนาดนี้ หนูออกจะแสนดี ทำไมมีเรื่องตลอดล่ะลูกกกก อิวิรัลรีบแก้ปัญหาให้เร็วเลยนะ #วิรัลลืมเมีย
 แล้วสหัสของเจ้ ทำไมฉายแววว่าจะเป็นลูกสาวแล้วละลูกกก ใบหน้าแสนสวยของสหัส ถถถ ต้องจิ้นใหม่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 18-09-2016 12:32:26
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-09-2016 13:18:09
 :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 18-09-2016 13:45:40
องค์วิรัลคิดดีมาก ทำเป็นยอมปล่อยให้พาเธราไป แต่ให้คนมาลักพาไปอีกที
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 18-09-2016 14:13:59
เธราจะได้กลับบ้านแล้ววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 18-09-2016 14:20:05
ใครคือคนร้ายตัวจริง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 18-09-2016 14:34:12
งื่อ~ หายไปนานเลย :hao4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-09-2016 15:03:59
คนร้ายตัวจริงจะใช่คนในไหมนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 18-09-2016 18:03:06
สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งมาติดตามอ่านครั้งแรก แต่เหมือนตอนที่หก มันอ่านได้ไม่ครบค่ะ

ติดตามอ่านต่อไปนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-09-2016 19:55:14
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-09-2016 20:24:14
กลับบ้านล้าววววว จะยังไงต่อนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-09-2016 20:44:32
รอองค์วิรัลมารับเธรา
เธราได้กลับบ้านแล้วและยังมีสหัส โช ชุน ด้วยอย่างน้อยก็เบาใจไปเปราะหนึ่งว่าเธราจะปลอดภัย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 18-09-2016 21:35:48
มโนว่า...พ่อน่าจะฆ่าลูกตัวเองเพราะยังไงก็ทำขายหน้าไว้แล้ว ฆ่าโยนา ก็เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 18-09-2016 21:58:59
กลับบ้านหรา จะดีรึ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 18-09-2016 23:20:54
สนุกมากครับ

 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 19-09-2016 03:18:45
องค์วิรัลรีบๆ ไปรับเธรากลับเร็วๆ นะ แต่ก่อนอื่นคงต้องหาตัวฆาตกรให้เจอก่อน เธรากลับไปมาลันเคีย จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ แล้วเรื่องรอยที่คออีก เรื่องที่มีพระสนมตัวปลอม เรื่องกองทัพเลือด(รึเปล่าหว่า จำชื่อไม่ค่อยได้ ที่เกี่ยวกับหมอกบางลงอะไรนั่น) หลายสิ่งเหลือเกิน ลุ้นๆ เอาใจช่วยองค์วิรัลกับเธรา นี่ยังไม่ได้รักกันเลย แค่พอเริ่มมีความสัมพันธ์ต่อกันดีขึ้น เรื่องยุ่งๆ ก็ประเดประดังเข้ามาเพียบ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๙) ๑๘.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 21-09-2016 04:43:39
ตอนที่๑๐ (๔๐%)
    วิรัลนั่งมองรายงานต่างๆที่คาเซนำมาให้อย่างผ่านๆ ข่าวการถูกลักพาตัวของเธราเริ่มเป็นที่พูดถึงกันไปทั่ว ทางวูธก็ดูไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
   “พระองค์รู้เรื่องการลักพาตัวพระสนมรึเปล่ากระหม่อม” คาเซถามขึ้นมา
   “พวกลูกครึ่งนั้นต่างหากคาเซที่ลักพาตัวเธราไป” วิรัลพูดก่อนเหลือบมองคาเซที่ดูหงุดหงิดไม่น้อยกับการกระทำของเขา คาเซเป็นลูกพี่ลูกน้องที่โตมาด้วยกันแต่เล็ก เขาทั้งสองเป็นลูกของพระสนมปลายแถวที่ไม่ได้รับการดูเอาใจใส่จากผู้เป็นพ่อสักเท่าไร คาเซมีมันสมองที่เป็นเลิศหากสุขภาพเขากลับอ่อนแอมาตั้งแต่เล็ก แม่ของคาเซเป็นสาวชาวบ้านที่มีความงามเป็นที่เลื่องลือ ซึ่งก็ดูได้จากใบหน้าหวานราวหญิงสาวของคาเซและผมสีทองที่สวยจับตานั้น ผิดกับแม่ของเขาแม่ของเขาเป็นเพียงนางกำนัลของพระมเหสีองค์ก่อนและเพียงคืนเดียวที่ได้รับใช้องค์ราชา แม่ก็ได้ให้กำเนิดเขาขึ้นมาก่อนที่จะจากไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาที่เขามีวัยเพียงแค่สามปี เขาโตมาด้วยกันคาเซเป็นเหมือนมือข้างขวาของเขาคาเซรอบคอบและอยู่เคียงข้างเขาเสมอ การกอบกู้นันทานครจะไม่ประสบผลสำเร็จเลยหากเขาไม่มีมันสมองของคาเซ
   “ทำแบบนี้จะสร้างปัญหาได้นะกระหม่อม ถึงพระองค์จะอ้างว่าเป็นพวกลูกครึ่งนั่นเป็นคนลักพาตัวไปก็เถอะ” คาเซต่อว่าวิรัล  หากวิรัลกลับยักไหล่เบาๆราวไม่ใส่ใจคำบ่นของคาเซ
   ---------------------
   --------------------
   ------------

   บนเรือที่ลอยเอื่อยๆไปตามแม่น้ำคดเคี้ยวนั้น เงียบสนิททุกคนกำลังเข้าสู่ห้วงนิททราหารมีเพียงหนึ่งที่ยังคงไม่ได้หลับ เธรานอนนิ่งๆหากสายตากลับเหม่อลอย มาลันเคียบ้านที่เขาจากมานานนับปี หมู่บ้านแสนสงบที่เต็มไปด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร สายลมอ่อนๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า น้ำในลำธารเย็นชื่นใจเสมอ เธราไม่รู้ว่าจะดีใจดีไหมกับการกลับไปที่ที่ได้ชื่อว่าบ้านในครั้งนี้ แน่นอนเธรากลัวว่ามาลันเคียจะติดร่างแหไปด้วยหากเกิดสงคราม แม้จะคิดถึงบ้านใจจะขาดแต่สิ่งหนึ่งที่เธรารับรู้อยู่เต็มอกคือ เราไม่รู้ว่าจะกลับไปหาใครที่มาลันเคียไม่มีใครรอเธราอยู่ เมื่อนึกได้ถึงตอนนี้ก็พาลหวนกลับให้นึกถึงวันที่แม่คนคนเดียวในดลกที่รักเขาได้จากไป แม่ป่วยเรื้อรังมานานนับปีแม้จะมีวิชาหมอยาที่ติดตัวมาแต่แม่ก็รักษาตัวเองไม่ได้ ร่างบอบบางราวแก้วเจียรนัยนั้นเย็นเชียบ ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนๆกับเขานั้นยังคงมองค้างมาที่เขาราวกับยังคงห่วงใย
    “ลูกแม่รู้ใช่ไหมว่าจะมีความสุขได้ยังไง จงมีความสุขมากๆ แม่คงไม่ได้อยู่โอบเจ้ายามร้องไห้แล้ว แม่ดูแลเจ้าได้แค่นี้ยกโทษให้แม่ที่แสนอ่อนแอคนนี้ด้วย”  ประโยคยืดยาวสุดท้ายที่แม่เอ่ยกับเขานั้นยังฝังตรึงอยู่ในห้วงสำนึก ดวงตาสีน้ำตาลมีน้ำตาคลออยู่เต็มหน่วยหากเจ้าตัวรีบยกมือขึ้นเช็ดก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
   “ไม่ง่วงหรือกระหม่อม” คุชเอ่ยถามขึ้น
   “แล้วเจ้าไม่นอนรึไง”
   “ต้องมีคนอยู่เวรคนกระหม่อม” คุชตอบ
   “เราจะเดินทางกันยังไง แม่น้ำสายนี้ไม่ได้ผ่านมาลันเคีย”
   “เราจะล่องเรือไปลงกันที่เมืองท่ามันธี ไปถึงที่นั่นเราค่อยหาเกวียนและเดินทางเลาะไปตามทางค้าขายของพวกพ่อค้าน่าจะพอได้กระหม่อม”
   “เมืองท่ามันธีเป็นเมืองขึ้นของวูธนี่นามันจะไม่อันตรายเกินไปเหรอ”
   “เพราะอันตรายพวกวูธถึงคิดไม่ถึงไงกระหม่อมว่าพวกเราจะไปทางนั้น” คุชตอบ
   “แล้วสองคนนั้นล่ะ” เธราบอกก่อนชี้ไปที่โชบุกับชุน “พวกลูกครึ่งไม่สามารถปกปิดร่างที่แท้จริงได้ไม่ใช่เหรอ” เธราพูดอย่างเป็นห่วง เพราะหากต้องปลอมตัว พวกลูกครึ่งอย่างโชบุกับชุนจะไม่สมารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้เหมือนพวกอมนุษย์แท้ๆ พวกลูกครึ่งจะต้องใช้ชีวิตในร่างครึ่งคนครึ่งสัตว์ตลอดชีวิตจนกว่าจะสิ้นลม
   “เราจะปลอมตัวกันแค่สองคนกระหม่อม”
       ------------------------------------
   -------------------------------------------------------------------------
      --------------------------------------------------------------------------

   เมืองท่ามันธีนั้นครึ้กครื้นไปด้วยผู้คนมากมายหลากหลายเผ่าพันธุ์ เพราะเป็นแหล่งซื้อขายขนาดใหญ่ เธราเดินเคียงข้างมากับคุช ร่างสูงโปร่งสวมเพียงกางเกงเผยให้เห็นแผงอกที่แข็งแรงและรูปร่างที่ผ่านมาหลายศึกสงคราม ผิวขาวซีดที่เธราคุ้นตานั้นเต็มไปด้วยรอยแผล ส่วนตัวเธราอยู่ในชุดชาวป่าธรรมดามีผ้าผืนใหญ่พันรอบลำคอเพื่อปกปิดรอยแผล ในมือของเธราและคุชถือโซ่เส้นเขื่อง ปลายโซ่อีกด้านเชื่อมติดอยู่กับลำคอของโชบุ ชุน และสหัสที่อยู่ในร่างสิงห์รา
   “พวกเจ้ามาทำอะไร” 
   “พวกข้าเป็นคณะละครเร่เดินทางไปทำการแสดงไปทั่วแหละนายท่าน” คุชตอบอย่างนอบน้อม พวกทหารหันมามองเธราก่อนมองเลยไปอย่างไม่ใส่ใจ หากสายตากลับไปหยุดที่สหัส
   “นี่พวกเจ้ามีสิงห์ราได้ด้วยรึ” ทหารนายหนึ่งกล่าว ก่อนเดินเข้าไปใกล้ๆสหัสที่ยืนนิ่ง

   “สิงห์ราในตระกูลชั้นสูงแบบนี้เจ้าไปจับมาได้ยังไงเจ้านักแสดงริมถนน” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างที่ดูแล้วท่าทางจะมีตำแหน่งใหญ่โตกว่าทหารลาดตระเวนทั่วไป

   “เจ้านี่ก็เป็นสิงห์ราธรรมดาเท่านั้นล่ะนายท่าน” คุชตอบพลางทำความเคารพผู้มาใหม่ เธราพยายามส่งความคิดไปให้สหัสที่ตอนนี้กำลังโมโหให้สงบลง โดยมีโชบุที่ดุสนุกเสียเหลือเกินกับเหตุการณ์คับขันแบบนี้

   “ดวงตาสีเงินนั้น ไม่ได้มีในสิงห์ราทั่วไปหรอกเจ้านักแสดงหน้าโง่” น้ำเสียงเย้ยหยันพร้อมสายตาหยามเหยียดที่ส่งมาบ่งบอกถึงการถือตัวของผู้พูดได้เป็นอย่างดี
   “ขอโทษเถอะนายท่านข้าเป็นเพียงนักแสดงโง่เขลาเบาปัญญาหาได้รอบรู้เยี่ยงท่านไม่ ข้าเห็นว่าได้สิงห์รามาทำการแสดงเรียกแขกหาเงินกินไปวันๆ ข้าคิดเพียงแค่นั้นขอรับ” คุชกล่าวออกไป หากคราวนี้นายทหารที่ดูมียศใหญ่โตนั้นกลับมองมาที่เธรา  ก่อนเดินเข้ามาใกล้ๆเธรารับรู้ถึงสายตาที่กำลังมองสำรวจมายังตัวเอง แววตาที่มองมามีแววประเมิณอะไรบางอย่าง ก่อนจะจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
------------------------------------------------
---------------
---

   กว่าจะหาเกวียนที่ใหญ่พอสำหรับทุกคน และหาซื้อเสบียงอาหารได้ครบตะวันก็จวนจะลับขอบฟ้าไปแล้ว คุชจึงตัดสินในที่จะพักที่นี่ก่อนหนึ่งคืนก่อนออกเดินทางในวันพรุ่งนี้เช้า กองไฟถูกจุดขึ้นดดยมีคนห้าคนนั่งล้อมรอบ
   “นายทหารคนนั้นดูแปลกๆ” เป็นสหัสที่เอ่ยขึ้น
   “ดูเหมือนสงสัยเธราใช่ใหม” โชบุเอ่ยขึ้น
   “ตอนนี้ข่าวลือเรื่องพระสนมกระจายไปทั่วแล้ว เสียงล่ำลือถึงการทำนายที่แม่นยำเป็นที่กล่าวขวัญถึงไม่น้อยอีกทั้งยังเป็นนายแห่งสิง และเจ้าชีวิตของพวกเลือดผสมอีก ยิ่งตอนนี้ยังมีข้อกล่าวหาว่าปลงพระชนต์องค์หญิงโยนาอีกใครๆก็เริ่มหวาดกลัวท่านกันแล้วกระหม่อม” คุชบอกถึงข่าวลือที่เขาได้ยินมาหนาหูระหว่างเจรจาหาซื้อเกวียนและเสบียงสำหรับเดินทาง
   “ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ไอ้ตัวเล็กนี่นะน่าหวาดกลัว” โชบุพูดไปหัวเราะไปราวตลกเสียเต็มประดากับข่าวลือแปลกๆ
   “เอาเถอะ อย่าสนใจเลยข้าไปนอนก่อนนะเมื่อคืนไม่ได้นอนเลย” เธราบอกปัดก่อนลุกขึ้นไปนอนบนเกวียนที่จอดอยู่ใกล้ๆ

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

อีก๖๐%จะรีบตามมาค่า
ฝากวิรัลเธราด้วยค่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 21-09-2016 05:50:56
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 21-09-2016 06:12:14
เธราจะต้องปลอดภัย มีบอดี้การ์ดตั้งสามตน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-09-2016 07:40:01
จะโดนจับได้หรือเปล่าน่ะ

 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-09-2016 09:02:24
 :heaven
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-09-2016 09:43:48
ทหารนั่นต้องรู้แน่เลย :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Bunny_tj ที่ 21-09-2016 09:58:10
มาเร็วน้า :impress3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 21-09-2016 11:13:42
สนุกกกกกกกก นีีเพิ่งได้เข้ามาอ่านเต็มๆ ก่อนหน้านี้คือมองผ่านเรื่องนี้ตลอด รู้สึกพลาดแรง  :z3: รอตอนต่อไปนะคะ :katai5: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: game6969 ที่ 21-09-2016 11:57:20
เพิ่งเขามาอ่านแต่ชอบอ่ะมาต่อเร็วๆนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 21-09-2016 13:23:51
รออีก 60% น้า คาเซนี่ก็น่าจะมีคู่ของตัวเองเนอะ ว่าแต่ใครดี
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 21-09-2016 16:38:16
รอน้าาาา~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 21-09-2016 17:37:21
จะหมี่เหล่องมั้ยเนี่ยยน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lily_FW ที่ 21-09-2016 17:44:13
เป็นกำลังใจให้นะคะ  :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ~ณิมมานรฎี~ ที่ 21-09-2016 18:05:00
สนุกกกกกกกกก. ลุ้นตลอดดดด :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 21-09-2016 18:32:36
จะโดนจับได้มั้ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mana_ai ที่ 21-09-2016 18:40:23
สนุกมากก อ่านรวดเดียว แล้วก็ค้าง แหง็กๆๆๆ
รออ่านต่อนะคะ > <
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๔๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 21-09-2016 21:12:11
เธราห่างองค์วิรัลอีกแล้ว

องค์วิรัลรีบจัดการแล้วไปรับเธราเร็วๆนะคะ

เอาใจช่วยเธราหลายเรื่องเลย

ขอบคุณมากๆนะคะ  สนุกมากๆ รอๆ :L2:

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๑.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 22-09-2016 05:45:43
ตอนที่๑๐ (๖๐%)



          เธราขยับตัวเองให้เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มที่คุชหามาให้ สายตายังคจับจ้องไปยังสี่คนที่นั่งล้อมรอบอยู่รอบกองไฟ ปัญหาต่างๆที่เริ่มประดังเข้ามาทำลายกำลังใจไปได้ไม่น้อย เขาไม่เคยกลัวอะไรไม่ว่าจะเป็นเรื่องอันตรายที่เสี่ยงตายแค่ไหน สิ่งเดียวในชีวิตที่กลัวคือเขากลัวจะเสียคนที่หวังดีกับเขาไป เพราะมันช่างมีน้อยเสียเหลือเกินเธราจึงแสนจะหวงแหน สหัส โชบุ ชุน ทุกคนหวังดีกับเขาแต่กลับต้องมาเสี่ยงอันตรายเพราะเขาหรือแม้กระทั้งคุช ที่ทำตามหน้าที่แต่เธราก็รู้ดีว่าคุชไม่เคยคิดร้ายกับเขา แล้วใบหน้าโดดเด่นที่แสนจับตานั้นก็ปรากฏขึ้นในความคิด องค์วิรัล ไม่รู้ตอนนี้ในนันทานครจะมีปัญหาอะไรบ้างไม่รู้จะหายดีรึยัง  “ข้าจะไปรับ” คำพูดง่ายๆที่เธราอยากจะปักใจเชื่อทั้งหัวใจ เขาปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่จะหลับไปในที่สุด


   ความจุกจากการถูกกระแทกทำเอาเธราขมวดคิ้วก่อนสติที่จะเริ่มกลับมาเธราได้กลิ่นกองไฟที่เริ่มมอดดับร่างกายเหมือนโดนยกก่อนจะโยนลงบนพื้นอย่างแรงความเจ็บแปลบที่ซี่โครงทำเอาเบ้หน้า พยายามปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อจะดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ยากเสียเหลือเกินราวมีคนเอาก้อนหินมาถ่วงไว้ แต่แล้วเธราก็ได้ลืมตาขึ้นตามความต้องการทันทีหลังจากโดนราดด้วยน้ำเย็นโครมใหญ่

   แค่กกๆๆๆ  เธราสำลักน้ำก่อนลืมตามองคนที่สาดมาอย่างงุนงง ชายตรงหน้าคือทหารที่เจอตอนกลางวัน ใบหน้าที่ก้มลงมามองเธราที่นอนกองอยู่กับพื้นดูสะใจ ก่อนจะลากเธราไปผูกไว้กับล้อเกวียนราวนักโทษ

   “ถวายบังคมพะยะคะท่านเธราพระสนมแห่งนันทานคร” น้ำเสียงเย้ยหยันนั้นดูสาแก่ใจเมื่อเห็นเธราเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
   เธรามองไปที่กองไฟที่ก่อเมื่อหัวค่ำ ก่อนจะพบกับ คุช โชบุ ชุน และสหัส นอนหลับอยู่รอบกองไฟราวกับไม่รับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
   “พวกสัตว์เลี้ยงของท่านคงกำลังหลับฝันดีเพราะว่านนิททราอยู่น่ะกระหม่อม หม่อมฉันเสียเงินไปมากพอดูเชียวกว่าจะติดสินบนให้พ่อค้าขายฟื้นใส่มันมาในกองฟืนที่ไอ้ทหารตัวซีดนั้นซื้อมา เสียดายที่ท่านดันหนีมานอนซะไกลกองไฟเลยหลับไม่สนิท โชคร้ายของท่านนะที่ต้องมีสติตอนตัวเองโดนมีดปักลงไปที่หัวใจ”

   “เจ้าเป็นใคร” คนถูกถามก้มลงมามองเธราใกล้ๆ ผมสีน้ำตาลแดงยาวสวยถูกมัดไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูมีเสน่ห์หากมันช่างขัดกับแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเต็มเปี่ยม

   “ข้า เป็นใครไม่สำคัญ รู้แค่ว่าข้าคือคนที่จะกดมีดลงไปที่หัวใจท่านก็พอ เขาว่าท่านมีญาณวิเศษหยั่งรู้อนาคตทำไมไม่ดูชะตาตัวเองสักหน่อยเล่าว่าจะตายวันนี้ ” คนตรงหน้าพูดก่อนจะกระชากผ้าที่พันคอเธราออก

   “หึ มีแผลเป็นที่ลำคอจริงๆด้วย”

   “เจ้าเป็นใครทำไมต้องฆ่าข้า”

   “คนอย่างท่านมันสมควรตาย”

   “ข้าไปทำอะไรให้เจ้ากัน” เธราเริ่มโมโห เขาไม่รู้จักคนตรงหน้าด้วยซ้ำ อยู่ดีๆจะมาเกลียดเขาได้ยังไง

   “ถือว่าองค์วิรัลหลงใหล ถึงขั้นฆ่าคนที่ไม่มีความผิดได้หน้าตาเฉยคนอย่างท่านน่ะมันเลวกว่าปีศาจเสียอีก” คนตรงหน้าตะโกนใส่หน้าเธราราวคนเสียสติ ก่อนเดินไปที่สหัสที่กำลังหลับเพราะฤทธิ์ว่านนิททรา“ได้ข่าวว่าเจ้าสิงห์ราตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดสินะ งั้นก่อนที่จะฆ่าท่าน ข้าตัดหัวสัตว์เลี้ยงก่อนดีกว่าให้ไปรอเจ้านายของมันในนรกดีไหมกระหม่อม ฮ่าๆๆ” 

   “ข้า ไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนา” เธราตัดสินใจตะโกนออกไปเมือคนตรงหน้าเงื้อดาบขึ้นจะทำร้ายสหัส เมื่อครู่ตอนที่คนตรงหน้าก้มลงมาพูดกับเขาเธราเห็นแหวนวงหนึ่งร้อยอยู่กับสร้อยที่ห้อยคอเขาไว้ และที่นิ้วของเขาก็สวมแหวนแบบเดียวกันไว้มันคงจะเป็นแหวนคู่ที่อีกคนไม่ได้สวมไว้แล้ว แม้จะไม่แน่ใจแต่เธราก็ไม่ยอมตายโดยที่ไม่รู้สาเหตุแน่ๆ

   “เจ้าเป็นคนรักขององค์หญิงโยนาใช่ไหม” คนตรงหน้าเหมือนจะชะงักไปกับคำพูดของเธรา
   “ข้าไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนาจริงๆ”
   “โกหก”  น้ำเสียงกดต่ำนั้นฟังดูน่าขนลุก
   “ข้าพูดจริงๆ”
   “ท่านกลัวองค์วิรัลจะหลงรักโยนา ท่านเลยฆ่านาง ท่านทำได้ยังไง ท่านฆ่าผู้หญิงตัวเล็กๆไร้ทางสู้แบบนั้นได้ยังไง ท่านทำได้ยัง!!!!”  คนตรงหน้าตะโกนทั้งน้ำตาเมื่อพูดถึงคนรักที่จากไปแล้ว เธราถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรงก่อนหมัดลุ่นๆ จะฟาดลงมาที่ใบหน้าไม่ยั้ง เธราพยายามทนความเจ็บของหมัดที่กระหน่ำลงมา แรงกระชากไปมาทำให้เชือกที่มัดตัวอยู่เริ่มคลาย คนตรงหน้ากระทืบลงมาบนตัวเธราอีกหลายครั้ง ก่อนจะหันหลังให้เธราราวสงบสติอารมณ์

   เธราพยายามบิดตัวออกจากเชือกที่เริ่มคลาย จนเมื่อเป็นอิสระเธราจึงแสร้งทำเป็นหมดสติและทันทีที่อีกคนเดินเข้ามาใกล้เธราก็ใช้แรงที่ยังเหลือถีบเข้าไปที่ขาจนอีกฝ่ายเสียหลักล้มลงไปกับพื้น
   พลั๊กๆ ตุบๆ เสียงของหมัดที่แลกกันไปมาดังสนั่น
   “มึงมันสารเลวกูจะฆ่ามึง” เสียงคำรามของคนที่ตอนนี้เสียหลักจนเป็นรองตะโกนอย่างโมโห เธราที่ตอนนี้ขึ้นค่อมอยู่ข้างบนฟาดหมัดลงไปที่ใบหน้าอย่างแรง ก่อนจะใช้หัวเข่ากดแขนของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ทั้งสองข้าง มือเรียวหยิบหินที่อยู่ใกล้ๆขึ้นมาก่อนเงื้อขึ้นสุดมือและฟาดลงไป ส่งผลให้คนด้านล่างหมดสติทันที

   เธรานั่งหอบอยู่ข้างๆร่างของคนหมดสติอยู่สักพักก่อนจะลากเอาร่างที่ไม่ได้สติไปมัดไว้กับล้อเกวียดเหมือนที่ตัวเองเคยโดน แผลที่หน้าผากจากการโดนหินฟาดดูน่าห่วงที่สุดเพราะมันค่อนข้างใหญ่ แม้เธราจะออมแรงไว้บ้างแล้วก็ตาม


   -----------------------------------
   ---------------------
   ------

   สหัสขยับตัวลุกขึ้นหลังจากเริ่มรับรู้ถึงยามเช้าที่มาถึง เมื่อคืนเขาหลับสนิทมาก มากเกินไปจนแปลก และทันทีที่คิดได้สหัสก็ผวาลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหาเธรา แต่แล้วก็พบกับเธราที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเกวียนด้วยสภาพที่เต็มไปด้วยรอยจากการต่อสู้โดยที่มีบุคคลแปลกหน้านั่งหมดสติโดยมีเชือกมัดติดอยู่กับล้อเกวียน

   คุช โชบุ ชุนและสหัส ที่ตอนนี้ตื่นเต็มตากันทุกคนแล้วกำลังยืนฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจากเธรา
   “แล้วมันรู้เรื่องได้ยังไงกัน” สหัสพูดขึ้น
   “ไอ้เจ้านี่เป็นคนรักขององค์หญิงโยนา และพอมีข่าวว่าเธราฆ่าองค์หญิงโยนาเลยแค้นก็เลยวางแผนแก้แค้นใช่ไหม” โชบุพูดก่อนก้มลงไปมองคนที่ยังไม่ได้สติ พลางเอานิ้วจ่อที่จมูก “ยังไม่ตายๆ”

   “ข้าไม่เข้าใจ เขาพูดเหมือนว่าข้าฆ่าองค์หญิงโยนาเพราะอิจฉาบอกว่าองค์วิรัลหลงใหลข้ารู้เรื่องสหัส รู้ว่าคุชเป็นทหารเขาไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหน รู้แม้กระทั้งเรื่องแผลที่ลำคอของข้า เขารู้ข่าวพวกนี้ได้ยังไง” เธราบอกอย่างกังวล
   “แปลว่ามีคนในส่งข่าวออกมา” คุชพูดขึ้นมาใบหน้ามีแววเคร่งเครียด ก่อนเดินไปยกน้ำมาสาดใส่คนที่ยังไม่ได้สติ “หม่อมฉันจะเค้นเองว่าใครเป็นคนส่งข่าวเท็จมาให้มันกันแน่”


   ทันทีที่ได้สติคนตรงหน้าก็เอาแต่เงียบไม่ว่าจะเค้นยังไงก็ไม่มีคำตอบออกมาจากเขาแม้แต่น้อย หรือแม้กระทั้งคุชจะใช้กำลังก็ไม่ได้ผล จนสุดท้ายเธราต้องออกปากห้ามเพราะดูท่าทางแล้วคนโดนสอบสวนจะตายเอาซะจริงๆ


   “เฮ้อออ เจ้าน่าจะบอกไปนะ” เธราเอ่ยออกมาก่อนจะก้มลงไปเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากแผลที่เขาฟาดเอาไว้ “หัวหน้าทหารลาดตระเวนสินะ” เธราพูดก่อนหยิบตราตำแหน่งที่เจ้าตัวซ่อนเอาไว้ในเสื้อออกมา “นี่ถ้าข้าให้คนไปสืบนิดหน่อยก็น่าจะรู้แล้วเนอะว่าครอบครัวเจ้าอยู่ที่ไหน” เธรายิ้มเบาๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าตวัดสายตามองมาที่เขาราวอยากฆ่าเขาเสียเต็มประดา  “งั้น......เอาคำถามง่ายๆก่อนเจ้าชื่ออะไร”
   “อาร์” 
   “แล้ว.......เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ามีแผลนี่” เธราถามก่อนชี้ไปที่คอตัวเอง หากคนตรงหน้ากลับไม่ยอมตอบอะไร
“เจ้าบอกเองนะอาร์ ว่าองค์วิรัลหลงใหลข้าแล้วเจ้ารู้ไหมว่าโทษของการทำร้ายพระสนมจนเลือดตกยางออกน่ะคืออะไร ยิ่งเป็นพระสนมองค์โปรดล่ะก็......โทษยิ่งแรงนะ” เธราพูดเรื่อยๆ ราวไม่ใช่เรื่องสำคัญ “รับรองว่าหากเรื่องที่เจ้าลอบฆ่าข้าถึงหูองค์วิรัล ไม่ใช่แค่เจ้าที่หัวขาดแต่มันจะรวมถึงครอบครัวเจ้าด้วย” เธราพูดก่อนแตะไปที่แก้มคนตรงหน้าเบาๆ “หรือต่อให้ไม่ถึงมือองค์วิรัล ข้าก็สามารถให้สัตว์เลี้ยงของข้าจัดการกับครอบครัวได้สบายๆเลยนะอาร์ เจ้าไม่เคยได้ยินเหรอ ยักษ์กินคนน่ะ หืม ” เธรามองอย่างชอบใจเมื่อเห็นแววตาหวาดหวั่นของคนตรงหน้า

   ท่าทางที่ดูแปลกไปของเธราทำเอาอีกสามคนที่ยืนมองอยู่ถึงกับขนลุก แววตาที่เธราใช้มองอาร์นั้นดูนิ่งสนิทจนเดาใจไม่ออก เดาไม่ออกจริงๆว่าสิ่งที่เธราพูดนั้น แค่ขู่หรือเธราจะทำจริงๆ

   “จดหมาย...” สุดท้ายอาร์ก็เอ่ยบางอย่างออกมา

   “จดหมายอะไร” คุชถาม

   “จดหมายจากนันทานคร ส่งมาถึงข้า”
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:


มาต่อจนครบ๑๐๐%แล้วค่าาาา
เธราของเราใจดีมาหลายตอน
ตอนนี้เธราโกรธนางเลยโหดนิดนึง 5555555
ฝากวิรัลกับเธราด้วยนะค้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-09-2016 06:14:08
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 22-09-2016 06:19:53
ทำให้รู้ว่า องค์วิรัลไม่ควรทำให้เธราโกรธนะ หึๆ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 22-09-2016 06:21:00
ไส้ศึก นันทานครมีไส้ศึกแน่ๆ ว่าแต่ใครกัน //เธราควรไปสะเดาะห์เคราะห์บ้างนะ ช่วงนี้งานเข้าตลอดเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 22-09-2016 06:27:09
ใคร!

คนในขนาดนั้น ขุนนางหรือท่านหมอล่ะนี่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 22-09-2016 06:46:50
ให้รู้ซะมั่งนี่เธรา ผู้ล้มคู่ต่อสู้ด้วยมิอเปล่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-09-2016 07:00:07
ใครกันที่หักหลัง ทั้งๆที่มีสหัส โชบุน ชุนแล้วก็คุช ยังเจออาร์วางยาประชิดถึงตัวทำร้ายเธราได้
แล้วถ้าเจอพวกแม่มดล่ะ เธราไม่เดี้ยงเหรอ

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 22-09-2016 07:09:06
ใคร !!!

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 22-09-2016 07:10:27
ใครหนอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 22-09-2016 07:58:08
รออ่านตอนองค์วิรัลไปรับเธรา แต่ตอนนี้ชอบเธราผู้เข้มแข็ง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 22-09-2016 09:43:24
เป็นสนมคนอื่นขององค์วิรัลหรืออาจจะเป็นคาเซรึเปล่า? อ้อ ทหารขององค์วิรัลที่ดูไม่ค่อยชอบเธรานั่นอีก...
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Luckyimfancy ที่ 22-09-2016 10:05:12
ชอบบบบบบมากกกกเลยยยย ด้านมืดนิดๆของน้องเธรา ชอบเคะโหดๆ แมนๆมากกกกกก นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วว ทำให้สงสัยเลยใครนะที่เป็นหนอน ทำไมนี่สงสัยคาเซอ่ะ ต้องมีอะไรแน่ๆ องค์วิรัลไปรับเมียสักทีน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 22-09-2016 10:06:19
ธัญไหม?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 22-09-2016 10:52:05
ใครรรร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-09-2016 12:38:25
 :ling3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 22-09-2016 23:05:41
การเล่นงานด้วยจิตวิทยาเก่งกว่าจริงๆ ซินะ เธราเก่งมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 22-09-2016 23:29:51
อย่าได้ทำให้เธราโมโหน้า ไม่งั่นคงเละแน่ๆ
คราวนี้ถ้าเธราจับได้ว่า ใครเป็นคนใส่ร้าย จนทำให้ทั้งตัวเองและคนใกล้ชิดที่รักและหวังดีกับตัวเองต้องมีอันตรายละก็คงได้เห็นฤทธิ์เธราก็คราวนี้
ปล.ที่สำคัญและร้ายกว่าญาณวิเศษ คงเป็นจิตใจดีๆกับสมองแสนฉลาดของเธรานี่ล่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 23-09-2016 00:14:30
ทุกที่มีกบฎสินะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-09-2016 01:16:31
ต้องมีคนในเป็นหนอนแน่ๆ
อยู่ยากจริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 23-09-2016 01:23:19
ค้างแรงมากค่า แต่ชอบนะที่เธราเป็นแบบนี้ คือจัดการอะไรได้หลายอย่างเลย คือเข้มแข็งดี ชอบ ฮือ แล้วคราวนี้จะยังไงต่อเนี่ย ใครเป็นคนทรยศกัน แล้วจะกลับไปถึงมาลันเคียโดยสวัสดิภาพมั้ย หรือต้องมีปัญหาหนีๆ กันไปก่อน หรือจะโดนจับมั้ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 23-09-2016 05:04:52
ปีศาจตัวนั้นปะ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 23-09-2016 11:53:39
ถ้ามีไส้ศึก นึกถึงธันอยู่นะตอนนี้
รอตอนต่อไปนะฮะ :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 23-09-2016 11:56:16
เธราเธอมีอะไรซ่อนไว้อีกจ้ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 23-09-2016 13:59:21
เธราสายโหด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เฉื่อย ที่ 23-09-2016 15:01:42
เธราเท่มากๆ กลับบ้านเกิดคราวนี้จะเป็นยังไงนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 23-09-2016 21:51:31
ใครกัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 23-09-2016 22:48:37
ก่อนนอนเธราก็ยังคิดถึงจดจำคำพูดขององค์วิรัลด้วย  หวานๆแม้ไม่ได้อยู่ใกล้กัน :katai2-1:

เธราจิตใจดี ยังไงก็คงไม่ทำอะไรใครให้ถึงตาย แต่ช่วงนี้มีแต่ใครๆก็ต้องการชีวิตของเธรานะนี่  เธราสู้ๆ

ลุ้นมากๆว่าเป็นใคร  ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 23-09-2016 23:20:42
เธราเท่คอดดดด  :hao7: รอตอนต่อไปนะคะะะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ohuii ที่ 24-09-2016 02:59:07
เธราโคตรฉลาด เป็นพระสนมที่ทำได้ทุกอย่างแล้วมั้งเนี่ย สู้ๆนะ ป้าอยู่ข้างพระสนมเอกเสมอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 24-09-2016 05:42:50
ทำไม!! เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ สนุกมากกๆๆ
เราหวังว่าจะไม่ใช่ รารีนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 25-09-2016 00:40:41
สนุกมากกกกก จะตามติดตลอดปายนนน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 25-09-2016 06:43:08
อีกเดี๋ยว อาร์ ก็จะเป็นพวกของ เธรา รึปาวนะ555

ใครคือคนร้ายตัวจริง จะเป็นคนใกล้ตัวรึป่าว ต้องลุ้นๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 25-09-2016 11:09:53
ในเมืองคนที่รู้จักก็มีแค่คาเซกับรารีนี่ แล้วใครจะส่งจดหมายออกมา หรือว่าเป็นธัน  :ling3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dekzappp ที่ 25-09-2016 11:26:32
ตามมาจากห้องแนะนำนิยาย

โหยยยย ชอบอ่ะ เธรานี่น่ารักโดยนิสัยอย่างแท้จริง ตั้งแต่เจอปีศาจนี่ความซวยรุมเร้ามากเลยนะ
แต้ก็ดีอะ ได้เห็นเธราบทโหดมั่ง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 26-09-2016 06:03:22
ใคร ธัญ หรือ รีรา หรือใครร พระสนมโดนชกบ่อยหน้าจะเสียโฉมไหม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 26-09-2016 12:48:03
สนุกมากก ลุ้นทุกตอนเลย ใครมันเป็นคนทำ!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: noksamsee ที่ 26-09-2016 13:40:50
 :mew6:!เราคิด เป็ส นางกำนัน ราตี น่ะ ที่ส่งจดหมาย
อาจมีปม ที่ยังไม่รู้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: padloms ที่ 27-09-2016 00:05:20
รู้สึกติดเรื่องนี้  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Hang ที่ 27-09-2016 22:23:18
ธันรึเปล่า~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-09-2016 22:29:51
เริ่มติดตามวันนี้ สนุกมาก น่าติดตาม

คนส่งข่าวเรา สงสัย พารัมหรือไม่ก็รารี ตัวละครอื่นยังไม่เห็น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 29-09-2016 05:46:09
 :hao3: คิดถึงพระสนม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๐ (๑๐๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 02-10-2016 04:24:09
ตอนที่๑๑ (๓๐%)

   “ข้าทำลายจดหมายนั่นไปแล้ว” อาร์บอกออกมาอย่างเลื่อนลอย แววตาที่ดูสิ้นไร้หนทางชวนหดหู่เมื่อพูดถึงหญิงคนรักที่จากไปอย่างไม่หวนกลับ “จดหมายที่แจ้งข่าวว่า....โยนาตายแล้ว”

   “จากใคร.....เจ้าได้จดหมายจากใคร” คุชถามย้ำเมื่อคนตรงหน้าดูหมดใจจะเล่า

   “จดหมายที่แจ้งข่าองค์หญิงโยนา เจ้าได้รับเมื่อไหร่” โชบุถามขึ้นใบหน้าครึ่งอสรพิษมีแววครุ่นคิด

   “เมื่อคืนเพ็ญที่ผ่านมา”

   “สามวันที่แล้วรึ” สหัสเอ่ยออกมาอย่างสงสัย “แต่องค์หญิงโยนาถูกลอบปลงค์พระชนต์เมื่อสามวันที่แล้วนี่”   คำพูดของสหัสเหมือนไปคลายปมอะไรบางอย่าง

   “จดหมายแจ้งเหตุจะมาถึงผู้รับวันเดียวกับที่เกิดเหตุได้ยังไง ถ้าจดหมายฉบับนั้นถูกเขียนขึ้นตั้งแต่ยังไม่เกิดเรื่องแปลว่ามีคนวางแผนไว้งั้นรึ”

   “หมายความว่าไง” อาร์ที่นั่งนิ่งฟังอยู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงุนงง

   “หมายความว่ามีคนยืมมือเจ้าฆ่าพระสนมยังไงล่ะเจ้าโง่” โชบุตอบอย่างโมโห

   “องค์หญิงโยนาถูกลอบปลงพระชนต์เมื่อคืนเพ็ญที่ผ่านมาวันเดียวกับที่เจ้าได้รับจดหมายยังไงล่ะ” เธราบอก

   “เดี๊ยวนะ....จดหมายนั่นเขียนบอกอะไรเจ้าบ้าง” คุชถามต่ออย่างสงสัย

   “จดหมายนั่นแจ้งว่าพระสนมฆ่าโยนาตายแล้ว แล้วก็ส่งแหวนของโยนามาด้วยเป็นการยืนยันเพราะโยนาไม่เคยเก็บแหวนไว้ห่างตัว”

   “ถ้าจดหมายแจ้งข่าวเรื่องการตายขององค์หญิงโยนาแล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าจะหนีมาทางนี้ เจ้าเป็นทหารของวูธ การที่เจ้าจะมาที่ลันธีนั้นต้องมีเหตุผล ถึงแม้เจ้าจะเป็นหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนก็เถอะ” เธราถามอย่างสงสัย

   “เมื่อคืนก่อนหน้ามีคนมาหาข้าที่วูธ มาบอกว่าพระสนมหนีการจับกุมน่าจะหนีไปทางเมืองที่ติดแม่น้ำถ้าข้าอยากแก้แค้นให้จับตาดูเมืองท่าต่างๆให้ดี ข้าเองก็ไม่มั่นใจนักว่าพวกท่านจะมาที่ลันธี แต่ข้าคิดว่าถ้าเป็นข้า ข้าจะเลือกเมืองที่อันตรายที่สุดเพราะมันจะปลอดภัยที่สุดข้าเลยเสี่ยงมา แล้วก็เจอจริงๆ”  อาร์บอกออกมา ก่อนมองหน้าเธราอย่างชั่งใจ “คนที่มาหาข้า เขามีผมสีทองที่งดงามและดวงตาสีฟ้าที่หายาก เขาบอกข้าว่าเขาเป็นผู้หวังดีนามว่า รันตรา”

   เมื่อจบคำบอกเล่าของอาร์  เธราก็รู้สึกถึงความเจ็บที่แล่นเข้ามาที่รอยแผลรอบคอทันทีมือเรียวยกขึ้นแตะที่รอบคอก่อนขวมดคิ้วอย่างเจ็บปวด

   “ท่านเธรา!!!” สหัสเอ่ยถามก่อนทำท่าจะเข้ามาประคอง
   เธราส่ายหน้าก่อนโบกมือเป็นเชิงว่าไม่ต้อง ความเจ็บที่แล่นมาเพียงวูบหากใบหน้าที่งดงามจับตาของเจ้าของนาม รันตรากลับฉายชัด

   “ไอ้ปีศาจนั่นเป็นคนทำรึ” คุชเอ่ยออกมาอย่าสงสัย

   “เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าจดหมายฉบับแรกที่ได้ส่งมาจากนันทานคร” สหัสเอ่ยถาม

   “จดหมายที่ข้าได้รับมามีตราประทับของนันทานครชัดเจน”

   “มีคนในร่วมมือกับปีศาจสินะ” สหัสเอ่ยออกมาเบาๆหากเรียกความเงียบให้ครอบคลุมได้ทันที เพราะถ้าหากเป็นจริงดั่งคำพูดของสหัส ทุกอย่างคงยิ่งเลวร้ายลงไปกว่านี้แน่
   “แล้วตอนนี้คนส่งข่าวให้เจ้ามันอยู่ไหนพอจะรู้ไหม” เธราถามขึ้น
   “เขาร่วมเดินทางมากับข้าจากวูธ และเป็นคนยืนยันว่าท่านคือพระสนมตัวจริง”
   
   --------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   เธราหันไปมองร่างของอาร์ที่ถูกมัดไว้ที่ด้านหลังของเกวียนที่กำลังเดินหน้าเข้าไปในตัวเมืองลันธีอย่างเป็นห่วงแผลที่หัวใหญ่พอดูเขาไม่มียาติดตัวมาเลยทำได้แค่พันผ้าห้ามเลือดไว้ให้

   “หยุดก่อนได้ใหมคุช” เธราบอกเมือผ่านลำธารเล็กๆ คุชหยุดตามคำสั่งเธราแต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรเธราก็กระโดดลงจากเกวียนและวิ่งไปที่ลำธาร

   “ทำไมชอบทำอะไรหุนหันแบบนี้ท่านเจ็บอยู่ถ้าหิวน้ำบอกข้าก็ได้” สหัสที่ตามมาบ่นอย่างเหนื่อยใจ
หากเธราไม่ได้เถียงอะไรร่างโปร่งถอดเสื้ออกก่อนเบ้หน้าเมื่อรู้สึกเจ็บเสียดที่ซี่โครงที่เพิ่งโดนแรงกระแทกมาอย่างหนัก ก่อนนำเสื้อขยี้กับน้ำจนคราบเลือดกับดินออกจนหมด เธราล้างตัวลวกๆก่อนใช้เสื้อตัวเองชุบน้ำหมาดแล้วเดินกลับมาที่เกวียน

   “ข้าไม่มียาติดตัวมาเลย ไม่มีเวลาหาสมุนไพรด้วยทำแผลให้สะอาดก่อนแล้วกัน” เธราเดินไปนั่งข้างๆอาร์ก่อนจะลงมือเช็ดเลือดให้คนตรงหน้าอย่างเบามือ

   อาร์มองคนที่พยายามทำแผลให้เขาอย่างไม่เข้าใจ พระสนมเธราที่เขาได้ยินมาไม่ใช่คนที่จะนึกถึงคนอื่นแบบนี้
   “เลิกมองข้าเหมือนสัตว์ติดกับดักสักที ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นก็ได้ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินอะไรมา แต่ข้าไม่มีทางฆ่าคนรักของเจ้าหรอกนะอาร์”

   “ฆาตกรหน้าโง่ที่ไหนจะรับผิดง่ายๆ”  เธราถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อคนตรงหน้าดูปักใจว่าเขาเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา

   “ข้าจะบอกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ว่าข้าไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนาคนรักของเจ้า สิ่งที่เจ้ารับรู้มามันไม่จริงเลยสักอย่างและข้าก็ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานขององค์วิรัลด้วย” เธราบอกก่อนพันแผลให้คนเจ็บจนเสร้จ

   “ทันทีที่ข้าเจอคนที่มาส่งข่าวให้เจ้า ข้าจะทำให้มันพูดเองว่าใครเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา การที่เจ้าอยากจะฆ่าใครสักคนข้าอยากให้เจ้าฆ่าให้ถูกคนด้วย” เธราพูดอย่างเริ่มโมโห

   “ใจดีไม่เข้าเรื่อง” ทันทีที่เกวียนเริ่มเคลื่อนตัว โชบุก็เอ่ยปากประชดเธราทันที “ใจดีกับเขาไปทั่วหัวจะขาดไม่รู้กี่ทีไม่เข็ด”
   “พอแล้วโชบุ” ชุนเอ่ยปากห้าม เมื่อเพื่อนสนิทเริ่มพูดมากเกินเหตุ โชบุเป็นคนเจ้าเลห์ปากร้ายเขารู้ดี แต่โชบุไม่เคยทำร้ายใครก่อน ร่างกายครึ่งอสรพิษแม้จะอันตรายแต่ก็บอบบาง  น้ำใจที่เอื้อเฟื้อของเธราที่มอบให้กับลูกครึ่งที่น่ารังเกียจอย่างพวกเขานั้นซื้อใจพวกเขาได้ไม่น้อย แต่ด้วยความที่เธรามีน้ำใจกับทุกคนไปเสียหมดเมื่อรู้เรื่องที่หมู่บ้านบันกุ โชบุและเขาจึงตัดสินใจจะเคียงข้างเธราจนกว่าเจ้าของรอยยิ้มที่สว่างไสวนั้นจะปลอดภัยตอบแทนน้ำใจที่หยิบยื่นให้ลูกครึ่งชั้นต่ำอย่างพวกเขาด้วยชีวิตที่ใครก็มองว่าไร้ค่า หากเธรากลับเห็นค่าของมันอย่างจริงใจ

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:


มาก่อน๓๐%นะคะ ที่เหลือจะมาอีกทีค่ำๆคะ (ไม่เกินเช้าวันจันทร์แน่นอน)
คราวนี้หายไปนานนิดนึง แต่ก็กลับมาแล้วนะคะ #แอบป่วยนิดหน่อยคะ
มีคนอ่านใหม่ๆเข้ามาด้วย ยินดีต้องรับเข้าสู่ #วิรัลลืมเมีย ค่าาดีใจที่ชอบนะคะ
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าา
ตอนหน้าวิรัลจะมีบทแล้วคะ #แอบเจอว่ามีคนบ่นว่านางหายไป555
ตอนนี้ของให้เอาใจช่วยเธราก่อนนะคะ
ดูแลสุขภาพกันด้วยน้าอย่าปล่อยตัวจนป่วยเหมือนคนเขียนนะคะ เดี๊ยวจะไม่ได้มาคุยกันบ่อยๆเนอะ
ตามไปพูดคุยในเพจได้น้า หรือใครเล่นทวิตก็ติดแทค #วิรัลลืมเมีย ไว้คุยกันคะ

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-10-2016 06:16:29
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 02-10-2016 06:31:37
รอครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 02-10-2016 08:14:05
คิดถึงเธราาาาา~ :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Bunny_tj ที่ 02-10-2016 10:45:37
รอน้าาา  :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 02-10-2016 13:12:35
สนุกมากเลยค่ะ น่าติดตามทุกตอนเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 02-10-2016 18:04:33
คนในที่ว่า หวังว่าจะไม่ใช่คนใกล้ตัวองค์วิรัลนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 02-10-2016 22:22:35
เธราใจดีเสมอต้นเสมอปลายกับทุกคนมากค่ะ

ชอบมากเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman ที่ 02-10-2016 23:08:31
สนุกมากๆเลยค่ะ เข้ามาอ่านปุ๊บติดปั๊บนั่งรีเฟซตลอดๆเลย เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ เธราน่ารักมากเลย ถ้าท่านวิรัลลืมบ่อยๆก็มาซบอกเราได้55/โดนเตะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-10-2016 23:33:53
ความใจดีของเธราต้องได้ชาวแก๊งเพิ่มมาอีกคนแน่นอนค่ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 03-10-2016 04:52:10
ตอนที่๑๑ (๗๐%)

   ร่างสูงใหญ่โดดเด่นของวิรัลยืนนิ่งมองสถานที่รอบกายอย่างครุ่นคิด สถานที่ตรงหน้าได้รับการจัดการทำความสะอาดไปบ้างแล้วบางส่วนหากยังคงมีร่องรอยหลงเหลือไม่น้อย

   “องค์หญิงโยนาถูกฆ่าตายในห้องนอนตัวเองเนี๊ยนะ” วิรัลพูดขึนอย่างหัวเสียเมื่อเห็นสถานที่การลอบปลงพระชนต์องค์หญิงโยนา “ใครจะเข้ามาในห้องนอนขององค์หญิงแห่งวูธได้กัน ทหารยามทำงานกันยังไง”

   “พวกทหารยืนยันว่าไม่มีใครเห็นคนเข้าไปในห้องบรรทมขององค์หญิงโยนาเลยพะยะคะ”

   วิรัลเดินเข้าไปตรงที่นอนที่องค์หญิงโยนาถูกแทงตายใกล้ๆ ดวงตาสีดำสนิทกวาดไปทั่วอย่างละเอียดก่อนสะดุดกับรอยแปลกๆบางอย่าง

   “องค์หญิงโยนาถูกแทงที่หัวใจใช่ใหม”  วิรัลเอ่ยขึ้นมาราวพูดกับตัวเอง มือหนาแตะลงไปบนรอยที่ปรากฏบนเตียงเบาๆ “คนร้ายกดมีดลงไปบนอกขององค์หญิงโยนาจนทะลุเลยซินะ”

   “ใช่พะยะคะ” คราวนี้เป็นคาเซที่เพิ่งเข้ามาเป็นคนตอบ ตอนแรกเขาเอาเอกสารไปให้องค์วิรัล และไม่พบ เมื่อถามนางกำนัลจึงทราบว่าองค์วิรัลทรงออกมาที่เกิดเหตุการณ์ลอบปลงพระชนต์ด้วยตัวเอง

   วิรัลพยักหน้าเบาๆราวรับรู้ “ข้าขอดูมีดที่ใช้แทงองค์หญิงโยนาหน่อยสิคาเซ”

   --------------------------------------------------
   ---------------------------
   ----------

   ก่อนที่เกวียนของเธราจะถึงหน้าค่ายทหาร อาร์ก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากเชื่อกที่มัดอยู่
   “พาพวกข้าไปหาไอ้ปีศาจนั่นดีๆ อย่าตุกติกอะไรให้เจ็บตัวไปมากกว่านี้ล่ะ” คุชบอกในขณะที่แกะเชือกออกจากตัวอาร์
   “ถ้าเจ้าพาข้าไปหาคนที่มาบอกข่าวเจ้า เจ้าจะได้รู้ความจริงว่าใครเป็นคนฆ่าคนรักของเจ้า” เธราบอก อาร์อย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าอาร์มีท่าทางสงบลง
   “อย่าคิดเยอะเจ้าโง่ ถ้าเธรามันอยากฆ่าเจ้าน่ะง่ายมากแค่บอกข้าเอง” โชบุพูดขึ้นอย่าอารมณ์ดีลิ้นสองแฉกของอสรพิษแลบเลียริมฝีปากอย่างนึกสนุก
   
   -------------------------------------------------
   ---------------------------------
   -----------
   พวกเธราสามารถเข้ามาในค่ายของทหารลาดตระเวนได้อย่างง่ายดาย เพราะมีอาร์เดินทางมาด้วยหากสิ่งที่กำลังจะเจอต่างหากที่ทำให้ทุกคนกำลังกลุ้มใจ
   “ปีศาจ นี่ตายไม่ได้สินะแต่มันเจ็บได้ใช่ไหม” สหัสพูดขึ้นลอยๆให้ทุกคนได้ยิน
   “ได้สิ เจ็บได้แค้นเป็น แค้นของปีศาจน่ะพันปีก็ไม่จางนะไม่อย่างงั้นเมืองแห่งเวทย์ไม่ปิดตัวเองไปเป็นร้อยปีหรอก” โชบุตอบออกมา
   “ข้าเคยฟันมันจนแขนขาดแต่แขนมันงอกออกมาได้ง่ายๆราวต้นไม่เลย” คุชบอกออกมาใบหน้ามีแววเคร่งเครียด
   “อย่าพูดอะไรที่มันตัดกำลังใจตอนนี้ดีกว่าไหม” สุดท้ายเธราต้องเอ่ยห้ามออกมาเอง
   หากทันทีที่เกวียนที่นั่งมาเข้ามาใกล้บริเวณบ้านพักของอาร์ บรรยาการกดดันแปลกๆก็เริ่มเข้ามาคุกคาม เธรารู้ทันทีว่าตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการเจอ รู้ตัวแล้ว

   “รันตรารู้ตัวแล้ว” เธราเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเมื่อรับรู้ว่าอากาศรอบตัวน้อยลงเรื่อยๆ

   สหัสกลายร่างเป็นสิงห์ราและขยับเข้ามาใกล้เธราทันที โชบุกับชุนและคุชต่างเตรียมพร้อมดาบที่ถูกซ่อนเอาไว้ถูกนำออกมาอย่างรวดเร็ว

   “รันตรา อยู่ข้างในใช่ไหม” อาร์พยายามเดินเข้าไปเรียกให้เจ้าของชื่อออกมา

   ประตูบ้านเปิดออกมาปรากฏร่างสวยงามของรันตราที่แสนจะธรรมดา ดวงตาสีฟ้าที่แสนงดงามมองมาที่กลุ่มคนข้างหน้าราวต้อนรับขับสู้

   “มาถึงนี่กันเลย ช่างมีความพยายามนักหนา” รันตรากล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มแสนสวย ร่างสวยงามของรันตราก้าวออกมาจนพ้นประตูบ้านอย่างเชื่อช้า ก่อนมาหยุดลงตรงที่อาร์ยืนอยู่

   “เจ้านี่มันท่าดีทีเหลวจริงๆ นะอาร์” แม้น้ำเสียงจะดูเรียบเรื่อยหากฝ่ามือกลับจับที่ลำคอของอาร์อย่างรวดเร็ว “เพราะไร้ประโยชน์อย่างนี้ไงถึงเป็นได้แค่ทหารปลายแถว”

   “ปล่อยเขารันตรา” เธราตะโกนออกไป ร่างสูงโปร่งพยายามสูดหายใจลึกๆเท่าที่ทำได้

   “หึ.....เจอกันอีกแล้วพระสนมเธรา เจ้านี่ยังเหมือนเดิมจริงๆชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านไปทั่ว” รันตราเอ่ยออกมาพร้อมกับยกอาร์จนลอยขึ้นจากพื้น “ถ้าเจ้าไม่สะเออะยุ่งเรื่องที่หมู่บ้านบันกุ ทุกอย่างคงจบไปแล้ว”

   “สิ่งที่เจ้าทำมันผิด รันตราปล่อยอาร์เดียวนี้”

   “นี่เจ้าห่วงคนที่เคยคิดจะฆ่าเจ้าด้วยเหรอ แหมช่างประเสริฐจริง” พูดจบรันตราก็เหวี่ยงร่างของอาร์เข้ามาใส่ทุกคนก่อนจะปราดเข้าไปหาเธราอย่างรวดเร็ว มือที่เต็มไปด้วยเล็บแหลมคมจับที่ลำคอเธรา แล้วลอยตัวขึ้นสูงทันที ก่อนที่สหัสจะถึงตัว

   “ป...ปล่อยข้า” เธราบอกออกมาอย่างกระท่อนกระแท่นเมื่อคนตรงหน้าออกแรงบีบที่ลำคอจนเขาหายใจไม่ออก

   “เจ้ามันแส่ไม่เข้าเรื่อง เธราข้าไม่ได้อยากได้ชีวิตเจ้าสักนิด” แม้จะบอกอย่างนั้นแต่รันตรากลับทำตรงข้าม รปีศาจร้ายกระชากผ้าพันคอของเธราออกเผยให้เห็นรอยแผลที่ลำคออย่างชัดเจน “จงโทษตัวเองที่เป็นคนดีเกินไปพระสนมเอกแห่งนันทานคร”  เล็บสีแดงสดๆค่อยๆกดลงไปที่ลำคอของเธรา เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาราวยืนยันถึงลมหายใจที่เริ่มหมดไป
   รันตรายิ้มราวสมใจเมื่อเห็นเธราเริ่มหมดแรง แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่ออยู่ดีๆคนที่กำลังหมดแรงกลับคว้าเอาผ้าพันคอของตัวเองมาพันคอของรันตราไว้

   “เจ้าไม่รู้รึ ผ้าคลุมไหล่ของราชาจะปัดเป่าวิญญาณร้ายได้” เมื่อพูดจบเธราก็ดึงผ้าให้แน่นด้วยแรงที่มีเหลืออยู่ “ปีศาจอย่างเจ้าเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่ดำสนิทร้ายกาจ ฉะนั้นจงหายไปซะ”

   รันตราปล่อยมือจากลำคอของเธราก่อนพยายามดึงผ้าออกจากคอตัวเองเมื่อเริ่มรู้สึกแสบร้อนราวไฟเผา ควันสีดำเริ่มลอยออกมาจากร่างของรันตราก่อนที่ร่างของรันตราและเธราจะตกลงมาที่พื้น

   “อย่าคิดว่าแค่ผ้าขี้ริ้วผืนเดียวจะทำอะไรข้าได้” รันตราขู่อย่างอาฆาต ตอนนี้รันตรากำลังเสียเปรียบเมื่อเธราออกแรงรัดคอเขามากขึ้น ความเจ็บร้อนก็ยิ่งรุนแรง

   เธราที่ตอนนี้กำลังใช้ผ้ารัดคอของรันตราอยู่นั้นเริ่มหมดแรงลงเรื่อยๆ ผลจากการถูกอาร์ซ้อมเมื่อคืนและการที่ถูกรันตราทำร้ายส่งผลให้ร่างการเริ่มอ่อนแรงจะสุดท้ายรันตราก็ดิ้นหลุด

   สหัสเข้ามาขวางระหว่างเธรากับรันตราไว้ก่อนพุ่งเข้าไปหารันตราทันที กรงเล็บแหลมคนของสิงห์ราฝังลงไปที่แขนของปีศาจจนเรียกให้เลือดสีดำสาดกระเซ็นไปทั่ว ก่อนตะปบเข้าที่ลำตัวของรันตราอย่างหมายเอาชีวิตหากปีศาจอย่างรันตราก็ไม่ยอมให้ตัวเองเสียงเปรียบง่ายๆ เมื่อร่างของรันตราลอยขึ้นสูงอีกครั้ง

   “สัตว์เลี้ยงของเจ้าใช้ได้เลยนะพระสนม” รันตราเอ่ยราวหยามเหยียด
   “อย่าไปปากดีอยู่บนนั้นลงมา” สหัสตะโกนก้อง
   “หึ” รันตราหัวเราะเบาๆราวหยามเหยียด ผมสีทองที่เคยงดงามจับตาค่อยๆสยายออกและเพิ่มความยาวออกไปเรื่อยๆ หมอกสีดำค่อยๆม้วนตัวเข้ามาครอบคลุมทั่วบริเวณอย่างช้าๆ ก่อนที่เส้นผมที่แผ่ขยายออกไปนั้นจะแทงลงมาหากลุ่มคนที่อยู่ข้างล่างราวสายฟ้าที่แหลมคม

   สหัสใช้ความเร็วหลบได้อย่างหวุดหวิด คุช และโชบุพยายามปกป้องตัวเองและเธราอย่างเต็มความสามารถ ชุนที่ยืนมองการต่อสู้มาสักพัก ค่อยๆเดินไปหาสหัสที่กำลังต่อสู้กับรันตราอยู่ ร่างสูงใหญ่ของชุนเดินเข้าไปช้าๆ เมื่อรันตราฟาดเส้นผมลงมาใกล้ๆชุนก็ใช้มือคว้าเอาไว้ก่อนออกแรงกระชากจนรันตราตกลงมาที่พื้นอย่างแรง
   “อั๊ก...”
   “ข้าไม่ได้มีเรื่องโกรธเกลียดอะไรเจ้า แต่เจ้าต้องการชีวิตไอ้ตัวเล็กข้าคงเฉยไม่ได้ อภัยให้ด้วย” ชุนบอกก่อนเหยียบลงไปบนหน้าอกของรันตรา
   “แก....อั๊ก..แกเป็นยักษ์” รันตราพูดออกมาอย่างตกใจ ชนเผ่าเดียวที่กลืนกินทุกสิ่งได้แม้กระทั้งจิตวิญญาณ กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
   “ใช่ ครึ่งเดียวน่ะ” ชุนตอบราวพูดคุย หากมือหนากลับก้มลงไปกระชากแขนของรันตราจนขาดกระเด็น
 
   “อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว ชุนมองใบหน้าเจ็บปวดนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย มือหนาคว้าเข้าที่คอของปีศาจก่อนจะยกร่างทั้งร่างของรันตราขึ้นด้วยมือข้างเดียว
   “ข้าคือยักษ์ษา วิญญาณสีดำสนิทของปีศาจตนนี้ข้าจะ....อั๊ก” ชุนชะงักทันทีก่อนปล่อยร่างของรันตราลงกับพื้นเมื่อรับรู้ได้ถึงกระแทกที่หน้าท้อง  รันตรารวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถีบเข้าไปที่หน้าท้องของชุนเต็มแรงก่อนจะอาศัยจังหวะที่ชุนหลุดมือออกจากคอตนนั้น คว้าเอาอาร์มาเป็นตัวประกัน
   “อย่าเข้ามา” รันตราเอ่ยออกมาใช้แขนข้างเดียวที่เหลือจับคอของอาร์ที่ไร้ทางสู้เอาไว้ ตอนนี้เขาไม่มีพลังพอที่จะงอกแขนใหม่ได้
   “ข้าไม่ได้ใส่ใจชีวิตเจ้านั่นหรอกนะ เจ้าเลือกตัวประกันผิดแล้ว” ชุนเอ่ยอย่างไม่ยี่หร่ะร่างสูงใหญ่เตรียมพุ่งเข้าไปจัดการคนตรงหน้าหากเสียงของเธรากลับห้ามไว้
   “อย่าชุน อาร์เขาไม่เกี่ยวนะ” รันตราแย้มยิ้มราวยินดี เขาคิดไมผิดคนอย่างเธราไม่ยอมให้ใครตายง่ายๆแน่
   “เจ้าไม่สนแต่ดูเหมือนเธราจะสนล่ะ” รันตราพูดก่อนลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ เล็บสีแดงสดกดลงไปบนคอของอาร์อย่างช้าๆ
   “ปล่อย....ข้า....แค่กๆ” อาร์บอกอย่างกระท่อนกระแท่น
   “เจ้ามันไร้ประโยชน์” รันตราพูดก่อนฝังเล็บลงไปบนลำคอของอาร์จนมิด แล้วโยนร่างอาร์ลงมาตรงหน้าเธรา
   “วันนี้เจ้าโชคดีเธรา แต่มันคงไม่เสมอไปข้าจะไม่รามือ” รันตราบอกก่อนจะจางหายไปในหมอกสีดำที่หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
   ---------------------------------------------------------
   --------------------------
   -------
   “อาร์จะไม่เป็นไรใช่ใหมคุช”
    “หม่อมฉันเองก็แน่ใจแผลใหญ่มาก แต่ลันธีเป็นเมืองใหญ่ไม่ต้องห่วงเรื่องหมอรักษาหรอกกระหม่อม” เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ พวกเธราจำเป็นต้องรีบหนีออกมาจากค่ายทหารลดตระเวนทันที ร่างของอาร์ที่นอนจมกองเลือดนั้นยังติดตา ลมหายใจที่รวยรินนั้นเธรายังห่วงจับใจ
   “ห่วงตัวเองบ้างไหม ตัวเองก็เจ็บไม่น้อยเลยนะนั่น” เป็นโชบุที่พูดขึ้นอย่างหัวเสีย “ตอนนี้จะกลับเข้าไปหาหมอในเมืองก็คงไม่ได้ ป่านนี้เรื่องที่เธราหนีมานี่คงกระช่อนไปทั่วแล้ว ไหนจะทำร้ายอาร์หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนของวูธอีกล่ะ” โชบุบ่นเมื่อเห็นอาการของเธราว่าเป็นเยอะพอดู

   “ข้าไม่เป็นไรหรอก เดี๊ยวลองแวะหาสมุนไพรในป่าดูก่อนก็ได้เผื่อมีอะไรที่พอใช้ได้บ้าง” เธราพูดขึ้นมือเรียวกระชับผ้าพันคอเบาๆ ในใจนึกหวนไปถึงเจ้าของผ้า วันที่เดินทางไปวูธองค์วิรัลมาส่งเขานอกจากคำสัญญาว่าจะมารับแล้ว ร่างสูงใหญ่ของราชาแห่งนันทานครยังมอบผ้าคลุมไหล่มาให้เขาด้วย “ข้าฝากเจ้าไว้ก่อนแล้วกัน” คำพูดง่ายๆขององค์วิรัลเมื่อพันผ้าลงไปบนลำคอเขา   เธรามองผ้าในมืออย่างกังวล  ใครกันคือคนในที่เป็นไส้ศึก คนๆนั้นต้องการอะไร นันทานคร หรือ อะไรกันแน่?

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

มาต่อจนครบแล้วค่าาา
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าาา
ทวงนิยาย อ่านสปอยได้ที่ เพจนะคะ

หรือจะติดแทค #วิรัลลืมเมีย   ไว้เม้ามอยกันก็ได้ค่าา


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๓๐%) ) ๒๒.๙.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 03-10-2016 05:34:45
ลุ้นๆๆๆๆๆ มากกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Iceshiteru ที่ 03-10-2016 11:31:27
 :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Bunny_tj ที่ 03-10-2016 11:32:26
อย่าช้าน้าาา ค้างม๊ากกกกกก :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 03-10-2016 12:25:02
 :katai4:

เธราไม่น่าหมดแรงเลย ไม่งั้นก็จบรันตราได้แล้ว

 :ling2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 03-10-2016 12:36:12
เดาไม่ถูกเลยว่าใครเป็นไส้ศึก
คนที่ตามเธรามาคราวนี้แต่ละคนไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 03-10-2016 12:53:01
ช่วงเวลาผจญภัยของเธรากับผองเพื่อน 55 องค์วิรัลอย่าเพิ่งรีบมารับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-10-2016 13:13:08
กว่าองค์วิรัลจะตามมารับเธรา คิดว่าเธราคงมีองค์รักษ์เพิ่มมาอีก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-10-2016 13:21:02
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: game6969 ที่ 03-10-2016 13:59:49
ตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 03-10-2016 15:34:21
อยากอ่านอีกๆๆๆ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-10-2016 16:01:28
สะบักสะบอมน่าดู
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 03-10-2016 16:18:29
ติดตามอ่านอย่างต่อเนื่องค่ะ

เธราดีมากจริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 03-10-2016 17:29:54
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :z2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-10-2016 17:51:39
องค์วิรัลรีบตามมาช่วยเร็วๆนะะะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Iceshiteru ที่ 03-10-2016 19:12:31
ตอนต่อไป #ลอกเม้นบนมาค่ะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 03-10-2016 21:05:25
ทำไมเราชักเริ่มรำคาญเธราแล้วอ่ะ
ตัวเองจะตายแล้วยังมัวำห่วงคนอื่นอีก
เอาตัวเองให้รอดก่นไหม อย่าเป็นภาระคนอื่นเขา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-10-2016 00:02:15
บางทีก้อดึเกินไป ปวดจิต!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 04-10-2016 01:44:01
รอตอนต่อไปค่ะ
เธราสู้ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 04-10-2016 01:53:14
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Puufah ที่ 04-10-2016 03:47:07
เธรา ดีจนดูงี่เง่านะ เรื่องดำเนินแบบน่ารำคาญใจเล็กๆ :ling1: :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: padloms ที่ 05-10-2016 00:30:37
เอาอีกๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mana_ai ที่ 05-10-2016 05:15:44
รู้สึกว่าเธราจะใจอ่อนเกินไป รันตราเลยหนีไปได้ แล้วจะไปฆ่าใครทำอะไรอีกก็ไม่รู้ เฮ้อออ
แต่ถ้าเธราใจแข็ง ก็คงจะไม่ใช่เธราอ่ะนะ แต่เราดิ...เจ็บใจจริงนะ ปล่อยตัวร้ายหนีไป > <
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 05-10-2016 23:11:29
รอตอนต่อไปนะค้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 06-10-2016 11:22:12
ตัวการต้องเป็นคนใน มุ่งไปที่องค์วิรัลแน่ๆ ลุ้นกันต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lilyne ที่ 07-10-2016 09:23:21
สวัสดีคนเขียยค่าาาาา เพิ่งเจอนิยายเรื่องนี้เลยอ่านรวดเดียวจบเลย แฮ่ สนุกม๊ากกกกกกกกก  o13
ว่าแต่คนที่เป็นหนอนนี่ รู้สึกสงสัยคาเซยังไงก็ไม่รู้แฮะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 08-10-2016 21:52:40
รู้สึกดีจังที่เห็นว่าทั้งวิรัญและเธราห่วงกันไปห่วงกันมา

เรื่องสนุกเสมอเลย  รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ :3123:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: hidezukii ที่ 09-10-2016 03:30:13
สนุกมากเลยค่ะ ใครจะเป็นไส้ศึกเนี่ย
ลงแดงตอนต่อไปมากๆ :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๑ (๑๐๐%) ) ๓.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 09-10-2016 06:00:03
ตอนที่๑๒
   เมื่อเดินทางมาพ้นตัวเมืองลันธีได้พอสมควร ทุกคนจึงตัดสินใจหยุดพักที่ริมธารเล็กๆ เธรานิ่วหน้านิดๆเมื่อขยับตัวลงจากเกวียน รอยช้ำๆเขียวๆเริ่มปรากฏตามร่างกาย ที่ลำคอมีแผลใหม่ที่ซ้ำแผลเก่าจนเลือดไหลออกมาจนชุ่มเสื้อ เธราขยับตัวถอดเสื้ออกก่อนค่อยๆแช่ตัวเองลงไปในลำธารให้น้ำเย็นๆช่วยบรรเทาความเจ็บ คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเริ่มรับรู้ว่าตัวเองเป็นหนักพอดู
   “ท่านเธราไหวไหม” สหัสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อสังเกตุเห็นว่าเธรามีอาการไม่สู้ดีมาสักพัก
   “มาดูหน่อยมีอะไรหักไหม” โชบุพูดแล้วไม่ได้รอให้อนุญาต จัดการกดมือลงไปที่ซี่โครงของเธราอย่างแรง
   “โอ๊ยย เบาโชบุ” เธราร้องลั่นก่อนเบ้หน้า
   “ไม่หักแต่ไม่ดีเลยช้ำในแน่ๆยาก็ไม่มีจะเอายังไง” โชบุพูดก่อนพยายามจะจับแผลที่ลำคอเธรา “อยู่นิ่งๆสิ”
   “เดี๊ยวก็หายข้าไม่เป็นไรมากหรอก”
   “เราต้องเดินทางกันทางไหนล่ะทีนี้” สหัสหันไปถามคุชที่เดินมาสมทบพร้อมกับชุนที่เดินเลี่ยงไปล้างรอยคราบเลือดของรันตราที่ติดตามตัว
   “เราต้องเลียบตามชายป่าไป คงไปตามเส้นทางค้าขายไม่ได้แล้วป่านนี้วูธรู้เรื่องพวกเราแล้วและคงตั้งกองกำลังทหารติดตามแล้วด้วย” คุชตอบก่อนหันไปมองเธราด้วยความเป็นห่วง
   “พระสนมไหวไหมกระหม่อม”
   “ไหวสิ” เธราตอบราวเป็นเรื่องธรรมดา หากรอยช้ำที่เริ่มปรากฏตามตัวนั้นไม่ธรรมดาเลย
   ------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------
   --------------------------------------
   ---------------
   
   การเดินทางดูเหมือนจะไม่ได้เป็นไปตามการวางแผนแต่แรก เมื่อต้องหยุดพักตามทางตลอดเวลาเพราะอาการของเธราไม่สู้ดีนัก
   “ท่าทางไม่ดีเลยชุน” โชบุหันไปปรึกษาชุนอย่างกังวล เธราตอนนี้นอนหมดสติไปแล้วใบหน้าซีดเซียวนั่นดูน่าห่วงไม่น้อย
   “ท่านเธราอาการไม่ดีเลย เราจะเดินทางไกลกันได้รึคุช” สหัสหันไปถามคุชที่กำลังก่อไฟราวปรึกษาหารือ
   คุชหันไปมองพระสนมที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่อย่างน่าเป็นห่วง หนทางข้างหน้าลำบากไม่น้อยเพราะต้องหนีพวกวูธจึงจำเป็นต้องเลือกเส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนใช้และแน่นอนมันทั้งอันตรายและลำบากแต่เพราะมีทั้งโชบุ ชุนและสหัสเขาถึงไม่ได้ห่วงเรื่องสัตว์ป่าหรืออันตรายเท่าไรแต่อาการป่วยของพระสนมต่างหากที่น่าห่วงเพราะดูท่าทางจะเป็นหนักไม่น้อย
   “ถ้าเราเดินทางกันโดยหยุดให้น้อยที่สุดเราจะถึงมาลันเคียในเจ็ดวัน แต่.....”
   “เธราไม่ไหวหรอก” เป็นชุนที่พูดขึ้นร่างสูงใหญ่เกินมนุษย์เดินมานั่งข้างๆร่างของเธรา มือใหญ่ทาบทับลงไปบริเวณลำตัวของเธรา “ภายในบอบช้ำมาก ถ้าฝืนเดินทางข้ากลัวว่าจะไม่ไหว”
   .
   .
   “ตัดชายป่าฝั่งนี้ไป จะมีเมืองเล็กๆติดกับป่าศักสิทธิ์ชายแดนเมืองของพวกอมนุษย์ ที่นั่นมีกองกำลังของนันทานครประจำอยู่พาพระสนมไปรักษาตัวจนดีขึ้นก่อนแล้วค่อยไปมาลันเคียกัน” คุชบอกก่อนชี้ไปทางทิศที่ต้องเดินทาง “แต่พวกเจ้าจะไม่มีปัญหาใช่ไหม” คุชหันไปถามสหัส โชบุแล้วก็ชุนเพราะเมืองที่กำลังตัดสินใจจะไปนั้นติดกับชายแดนเมืองของพวกอมนุษย์พอดี แล้วเป็นที่รู้กันว่าพวกลูกครึ่งนั้นไม่เป็นที่ยอมรับสักเท่าไร ไหนจะสหัสที่แม้จะดูจงรักภักดีกับพระสนมแต่ที่มาที่ไปยังคลุมเครือ
   “สบายมาก” โชบุพูดพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หร่ะ
   “ข้าไม่มีปัญหาขอแค่ท่านเธราได้รักษาตัวก็พอ” สหัสพูดออกมาทันที
   “แต่ว่าตอนนี้ใครๆก็เข้าใจว่าคนที่ลักพาตัวเธรามาเป็นพวกเรานะ นันทานครไม่มีส่วนรู้เห็นเราไปขอความช่วยเหลือแบบนี้จะไม่เป็นไรรึ” โชบุถาม
   “ไม่เป็นไรคนที่ดูแลอยู่ไว้ใจได้” คุชบอก
   “ใคร” สหัสถามอย่างสงสัย
   “ธัน”
   -------------------------------------------------------------
   -----------------------------------------------
   --------------
   วิรัลนั่งนิ่งมองมีดที่ใช้ฆ่าองค์หญิงโยนาอย่างครุ่นคิด มือหนาหยิบเอามีดเล่มนั้นขึ้นมามองใกล้ๆอย่างพิจารณา รายละเอียดของมีดนั้นเป็นมีดสั้นสำหรับทำพิธีไม่มีผิดเพี้ยนหากมีสิ่งหนึ่งที่แตกต่างไป วิรัลแกะผ้าพันแผลที่แขนตัวเองออก แผลที่โดนงูกัดในวันนั้นและเธราเป็นคนใช้มีดกรีดเอาพิษออกมาเพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา รอยแผลที่แขนของเขาคือขนาดของปลายมีดสั้นที่ใช้ในพิธีบูชาบรรพบุรุษเล่มจริง และมันไม่เท่ากันกับรอยของปลายมีดที่ทะลุร่างขององค์หญิงโยนาลงมาปักบนเตียงจนทิ้งรอยไว้!!!
   “มีดเล่มนี้ปักอยู่ที่ตัวองค์หญิงโยนาสินะ” วิรัลหันไปพูดกับคาเซ
   “พะยะคะ”
   “คาเซทำการประกาศออกไปให้ทั่วและแจ้งข่าวไปที่วูธด้วย ว่าเธราสนมเอกแห่งข้าไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าองค์หญิงโยนา”
   “หมายความว่ายังไงพะยะคะหม่อมฉันไม่เข้าใจ”
   “มีฆาตกรอยู่ในวังและข้าจะตามตัวให้เจอ  จงส่งข่าวไปที่วูธว่าข้าให้สัญญาด้วยเกียรติของราชาแห่งนันทานครว่าข้าจะหาตัวฆาตกรมาลงโทษให้ได้”
   “แต่ว่า”
   “นี่เป็นคำสั่งนะคาเซข้าไม่ได้ขอความเห็น” วิรัลหันไปมองมหาดเล็กคนสนิทนิ่งๆ “เตรียมคนให้ข้าด้วยข้าจะไป...” หากยังไม่ทันได้พูดอะไรนางกำนัลก็เข้าแจ้งข่าวว่ามีจดหมายด่วนส่งมาถึงวิรัล
   “จดหมายเพคะ”
   “จากใคร” คาเซเอ่ยถามก่อนทำท่าจะเดินเข้าไปหยิบ หากวิรัลชิงหยิบไปก่อนและทันทีที่เปิดอ่านร่างสูงของวิรัลก็หุนหันออกไปทันที ก่อนจะมีเสียงดังตะโกนให้เตรียมคนให้พร้อมเดินทางดังมาแว่วๆ
   คาเซได้แต่มองตามใบหน้าแสนงดงามมีแววเคร่งเครียด
   ---------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   ------------

   เมืองเล็กๆที่คุชบอกมีชื่อว่า อันรา เมืองเล็กๆที่ครึกครื้นร้านรวงต่างๆมีของวางขายเต็มไปหมดเพราะเป็นเมืองที่อยู่ตรงกลางระหว่างเมื่องมนุษย์และอมุษย์มีเพียงป่าศักสิทธิ์คั่นกลางเท่านั้น อันรา ยอมเข้าร่วมเป็นเมืองขึ้นของนันทานครอย่างยินดีเพราะต้องการ การคุ้มครองจากนันทานครเพื่อเอามาถ่วงอำนาจของพวกอมุษย์ คุชพาทุกคนเข้าพักในโรงเตี๊ยมเก่าๆก่อนเพื่อที่จะหาทางติดต่อธันอีกที เพราะพวกเขาไม่ได้มาอย่างถูกต้องการที่จะเข้าไปหานายกองแห่งนันทานครจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
   
   “ข้าติดต่อธันไปแล้ว คืนนี้เขาจะมาที่นี่พร้อมหมอ” คุชบอกออก “ข้าส่งข่าวไปที่นันทานครแจ้งข่าวเรื่องที่มีคนในรู้เห็นกับปีศาจรันตราแล้วทางโน้นจะได้ระวังตัวไว้”
   “เพื่อนเจ้าไว้ใจได้แน่นะ” โชบุถมอย่างไม่แน่ใจ ถ้าเขาจำไม่ผิดไอ้คนชื่อธันนี่มันไม่น่าไว้ใจสักนิด
   “ธันมันก็ขี้ระแวงไปอย่างนั้นล่ะมันจงรักภักดีกับองค์วิรัลยิ่งกว่าชีวิตมันซะอีก อะไรที่เป็นคำสั่งองค์วิรัลมันไม่กล้าขัดหรอก”
   โชบุยักไหล่กับคำพูดของคุชราวไม่เชื่อในคำพูด ความซื่อสัตย์กับพวกมนุษย์สำหรับลูกครึ่งอย่างเขามันเชื่อไม่ได้มาแต่ใหนแต่ไรแล้ว
   ===============================

   และเมื่อถึงเวลากลางดึกก็ปรากฏร่างของธันพร้อมกับหมอตามที่คุชบอก ธันไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาหากสายตาที่กวาดมองมายัง สหัสโชบุและชุนนั้น ทำเอาโชบุหมั่นใส้ตะหงิดๆ
   “อาการช้ำในค่อนข้างน่าห่วง ข้าให้ยาเอาไว้ให้กินสามเวลาพอครบสามวันข้าจะมาดูอาการอีกที” เมื่อลับร่างของหมอ ผู้มาใหม่จึงเอ่ยปากขึ้น
   “ข้าไม่ยักรู้ว่าแม่ทัพฝ่ายซ้ายแห่งนันทานครต้องมารับหน้าที่พาพระสนมที่เป็นฆาตกรหนีด้วย”
   “ธันพอเลยอย่าพูดจาไม่เข้าเรื่อง” คุชเอ่ยปรามเพื่อนตัวเองเมื่อคำพูดที่ฟังดูไม่เข้าหูเรียกท่าทีไม่พอใจของอีกสามคนที่นั่งอยู่ได้เป็นอย่างดี “เจ้าก็รู้ว่าพระสนมไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนา”
   “ข้าไม่รู้”
   “ธัน” คุชเอ่ยปรามอย่างระอาใจในนิสัยชอบหาเรื่องของเพื่อนสนิท “คืนนั้นเจ้ากับข้าเป็นคนคุมทหารเวรเจ้าก็รู้ว่าพระสนมไม่ได้อกมาจากบริเวณตำหนักท้ายบึงเลย”
   “แล้วเจ้าจะเอายังไง” ธันถามขึ้น คุชจึงเล่าเหตุที่เมืองลันธีให้คุชฟังก่อนบอกว่าจะขอพักรักษาพระสนมให้ดีขึ้นและจะรีบเดินทางไปมาลันเคียต่อทันที
   “พระสนมทรงใช้ผ้าคลุมไหล่ของราชามัดคอปีศาจเองเลยเหรอ” ธันถามขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อจริงอยู่ที่เขาเองก็เริ่มได้ยินข่าวลือเรื่องพระสนมว่าเก่งกาจสามารถจับสิงห์ราด้วยก้อนหินเพียงก้อนเดียว ไหนจะยังเป็นเจ้าชีวิตของลูกครึ่งที่ร้ายกาจนั่นอีก แล้วข่าวลือเรื่องการทำนายทายทักที่แม่นยำนั้นอีกข่าวลือที่แพร่สะพัดอย่างรวดเร็วจนใครๆก็อยากจะเห็นพระสนมเอกเธรากันเป็นแถว แต่เมื่อได้เห็นจริงๆเขากลับผิดหวังไม่น้อย พระสนมเอกที่เลื่องลือช่างดูธรรมดาเกินไป ธรรมดาจนแทบไม่มีสิ่งไหนให้จดจำนอกจากหน้าตาเรียบๆ กับรอยยิ้มโง่ๆที่เจ้าตัวมักมีติดตัวเสมอข่าวลือมักไปไวและเกินจริงเสมอ
   “ข้าเคยเห็นว่าล้มลูกครึ่งได้ในการโจมตีครั้งเดียวด้วยนะ” คุชบอกอย่างติดตลก
   คุชฟังเงียบๆก่อนขอตัวกลับและบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะให้คนมารับ “พรุ่งนี้จะให้คนมารับไปอยู่ในที่ปลอดภัยกว่านี้

            ===============================================================
===================

   
   เธราขยับตัวเบาๆหากความเจ็บแปลบทำให้ต้องนอนนิ่งๆอยู่ท่าเดิม แสงแดดอ่อนๆที่สาดเข้ามาทำเอาเปลือกตาที่หนักอึ้งจำต้องค่อยๆปรือขึ้นอย่างยากลำบาก
   “ท่านเธราเป็นอย่างไรบ้าง” สหัสที่ค่อยเฝ้าคนปวยอยู่ไม่ห่างรีบเข้ามาดูเธรา
   “เจ็บ” เธราตอบสั้นๆก่อนพยายาลุกขึ้นนั่ง จนสหัสต้องเข้าประคอง
   “เราอยู่ที่ไหนกันสหัส” เธราเอ่ยถามขึ้นเมื่อรอบตัวนั้นมีบรรยากาศแปลกตา
   “เราแวะพาท่านมารักษาตัวที่เมืองอันรากันก่อนน่ะ”
   “คนอื่นล่ะ”
   “คุชออกไปหาธัน โชบุกับชุนออกไปซื้อของกิน”
   “ธันเหรอ” เธราพูดพลางนึกถึงเจ้าของชื่อที่ดูไม่ชอบเขาสักเท่าไร
   “ใช่ธันเป็นหัวหน้าทหารที่ประจำการอยู่ที่นี่” เธราพยักหน้ารับรู้ ก่อนรับน้ำกับยาที่สหัสส่งมาให้เข้าปากอย่างว่าง่าย
   “ออกไปนั่งเล่นข้างนอกหน่อยไหม ข้างๆกระท่อมมีน้ำตกเล็กๆท่านน่าจะชอบ”

   --------------------------------------------------------------------------

   เธาค่อยๆเดินมาที่ริมธารตามที่สหัสบอกหลังจากปฎิเสธไม่ให้สหัสออกมาเฝ้า ร่างสูงโปร่งค่อยๆนั่งลงบนโขดหินริมน้ำตกช้าๆ ความเจ็บปวดนั้นทุเลาลงมากแล้ว เธรากระชับผ้าคลุมไหล่ของวิรัลที่ติดตัวมาจนแน่นนึกไปถึงเจ้าของไม่รู้ว่าป่านนี้องค์วิรัลจะเป็นยังไงบ้าง นันทานครจะมีปัญหากับวูธหรือเปล่า รอยแผลที่คอเริ่มแห้งแล้วอาการเจ็บป่วยที่ได้รับเริ่มดีขึ้นแต่ความกังวลในจิตใจกลับยิ่งปะทุหนัก เธราแช่เท้าลงไปในน้ำเย็นช้าๆในใจนึกอยากให้ความเย็นสดชื่นช่วยผ่อนคลายหัวใจอันหนักอึ้งพลางปิดเปลือกตาลงราวไม่อยากรับรู้อะไร
   “เหนื่อยรึ” เสียงคุ้นเคยที่เอ่ยถามราวห่วงใย เธรายิ้มน้อยๆก่อนพยักหน้าอือออตอบไปอย่างง่ายๆ สงสัยเค้าคงคิดห่วงเจ้าของผ้ามากเกินไปจนเก็บเอามาเพ้อเจ้อ หรือใข้จะยังไม่ลดกันนะ
   “ออกมานั่งตากลมถ้าป่วยอีกรอบจะทำยังไง” น้ำเสียงราวดุเด็กน้อยนั้นทำเอาเธราขมวดคิ้ว หากยังไม่ทันได้ลืมตาขึ้นมาดูเจ้าของเสียง ก็รู้สึกถึงการสัมผัสที่แผลลำคอเบาๆ
   “เจ้าปีศาจนั่นจะมีหัวอยู่บนบ่าอีกไม่นานแน่” น้ำเสียงราบเรียบเหมือนพูดประโยคบอกเล่าทำเอาเธราต้องลืมตาขึ้นมามอง ใบหน้าที่โดดเด่นจับตาอยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบหากดวงตาสีดำสนิทกลับกำลังหลุบต่ำมองรอยแผลที่ลำคอของเขาอยู่
   “องค์วิรัล” เธราเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
   ดวงตาสีดำราวราตรีกาลเหลือบขึ้นมามองคนเรียก ก่อนสำรวจใบหน้าราวค้นหาอะไรบางอย่าง
   “ทำไมถึงมีรอยช้ำเยอะไปหมดแบบนี้”
   “หม่อมฉันโดนคนรักขององค์หญิงโยนาทำร้าย แล้วโดนรันตราซ้ำเลยเจ็บหนักเลย” เธราบอกก่อนยิ้มแหยๆ มือเรียวหยิบเอาผ้าคลุมไหล่ของวิรัลขึ้นมาชูให้เจ้าของผ้าดู “ผ้าคลุมไหล่ของราชาปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายได้จริงๆ หม่อมฉันรอดตายคราวนี้เพราะผ้าคลุมไหล่ของพระองค์เลยกระหม่อม” เธราพูดขึ้นพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ขอบพระทัยพระองค์มากเลยกระหม่อมเวลาหม่อมฉันมีผ้าผืนนี้อยู่ใกล้ๆหม่อมฉันอุ่นใจจริงๆ”
   วิรัลมองคนป่วยที่ตอนนี้ดูยังไงก็ยังไม่แข็งแรงหากรอยยิ้มที่ฉายออกมากลับสว่างไสวจนละสายตาไม่ได้ ดวงตาสีน้ำตาลที่มองมาที่เขาราวขอบคุณเสียเต็มประดากับรอยยิ้มง่ายๆที่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าสั่นไหวหัวใจเขาแค่ไหน มือหนาเลื่อนจากลำคอของเธราค่อยๆเลื่อนไปที่ริมฝีปากที่ยังคงแย้มยิ้มอยู่ย่างเบามือ ริมฝีปากสวยมีรอยช้ำเด่นชัด
   “เจ็บไหม”
   “ไม่เท่าไรแล้วกระหม่อม” เธราพูดก่อนจิ้มๆไปที่มุมปากตัวเองราวยืนยันว่า ไม่เจ็บ ตามที่บอกจริงๆ
   “ดี” วิรัลพูดเบาๆ ก่อนจรดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของเธรา กดย้ำเบาๆก่อนผละออก
   “ไม่เจ็บใช่ไหม” คำถามที่ดูเหมือนคนฟังจะไม่ได้ยินซะแล้ว เธราที่ตอนนี้ยืนนิ่งเป็นก้อนหิน
   “เธรา” วิรัลเรียกย้ำอีกครั้งและดูเหมือนคราวนี้คนตรงหน้าจะเริ่มมีสติเธราผละออกจากองค์วิรัลอย่างแรงก่อนเสียหลังล้มลงไปอย่างแรง
   “โอ๊ยยยย” เธราอุทานออกมาใบหน้าเหยเก เพราะแรงกระแทกจะส่งผลต่ออาการบาดเจ็บไม่น้อย
   “เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม” วิรัลตกใจไม่น้อยที่อยู่ดีๆคนตรงหน้าก็ผละออกไป จนเสียหลักล้มลงไปกับกองพื้น
   “ไม่เป็นไรกระหม่อม” เธราตอบก่อนพยายามลุกขึ้นเองเมื่อวิรัลเข้าไปช่วยพยุง
   “ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้ ถ้าเป็นเพิ่มนี่จะทำยังไง”
   “ก็หม่อมฉันตกใจ” คำตอบของเธราทำเอาวิรัลต้องมองหน้าคนพูดอีกครั้ง ก่อนถามออกไปราวอยากแกล้งคนตอบ
   “ตกใจอะไร”
   “ก็พระองค์มาจูบหม่อมฉัน”
   “แล้วทำไมล่ะ”
   “ก็.....หม่อมฉันเป็นผู้ชาย” คราวนี้เธรามองหน้าองค์วิรัลตรงๆ สายตาที่มองมาบ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่เข้าใจในการกระทำของวิรัลจริงๆ
   “แล้วยังไง”
   “ก็..ไม่ยังไงแต่หม่อมฉันเป็นผู้ชายไงกระหม่อม”
   “แต่เจ้าเป็นสนมของข้า” วิรัลพูดอย่างง่ายๆ ก่อนดึงเธรามาพยุงให้เดินไปด้วยกันแม้คนตรงหน้าจะดูไม่ค่อยเต็มใจ
   “แต่เราแต่งงานกันเพราะเป็นเรื่องการเมือง พระองค์เองก็รู้แถมมาลันเคียยังโกหกท่านส่งคนไม่มีประโยชน์อย่างข้ามาอีก” เธราพูดออกไปก่อนพยายามยื้อตัวออกจากการเกาะกุมของวิรัลแต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผลเท่าไร
   “แล้วไง”
   “จะแล้วไงได้ยังไง ก็ในเมื่อพระองค์เกลียดหม่อมฉันท่านก็ไม่ควรจะมาทำแบบนี้ ไม่ต้องมาสงสารหม่อมฉันหรอกหม่อมฉันเข้าใจ”
   “เจ้าเข้าใจอะไรเธรา” คราวนี้น้ำเสียงของวิรัลบ่งบอกว่าไม่พอใจชัดเจน สงสารงั้นรึคนอย่างเขาไม่จูบคนที่สงสารหรอกนะ อะไรที่ทำให้เธราคิดอย่างนั้นกัน
   “หม่อมฉันเข้าใจ ว่าพระองค์น่ะเกลียดหม่อมฉัน อืม....ตอนนี้อาจไม่เกลียดแล้วซึ่งหม่อมฉันก็ดีใจมากๆที่พระองค์ทรงให้โอกาศหม่อมฉันได้ชดใช้ความผิดที่โกหก หลังจากคืนเข้าหอข้าก็ตั้งใจมาตลอดว่าถ้าข้าเป็นได้แค่ไส้เดือน ข้าก็จะขยันพรวนดินให้ต้นไม้ใหญ่อย่างท่านได้หยั่งรากลึกมั่นคงเป็นหลักให้นันทานครอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข บุญคุณที่ท่านไว้ชีวิตข้าสำนักมันเสมอ”
    วิรัลมองคนที่ดูปักใจเชื่อว่าเขาสงสารเสียเหลือเกิน ก่อนพยายามนึกย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้ว เขาแต่งงานกับเธราด้วยผลประโยชน์ทางการเมืองจริงๆ และเขาก็โกรธจริงๆที่เธราไม่มีญาณตามเผ่าพันธุ์ แต่เรื่องอื่นเขาจำแทบไม่ได้เลยเพราะหลังจากคืนนั้นเขาก็ออกรบจนแทบไม่มีเวลาให้คิดอะไรเลย เรื่องของเธราจึงเลือนหายไปพร้อมกับชัยชนะของเขาในสนามรบ
   “ทำไมเจ้าต้องเป็นไส้เดือน”
   “ก็พระองค์เคยตรัสไว้ว่า หากข้าไม่มีสิ่งที่ท่านต้องการ ค่าของข้าก็เท่ากับไส้เดือนดิน” เธราเล่าออกไปราวกำลังคุยเรื่องสัพเพเหระ ใบหน้าแสนธรรมดาไม่มีร่อยรอยของความน้อยเนื้อต่ำใจสักนิด
   “ข้าว่าเจ้ารึ” 
   เธราพยักหน้าหงึกหงักก่อนพูดประโยคที่ทำเอาวิรัลเข้าใจแล้วว่าเธราหายไปจากสายตาเขาได้อย่างไรเกือบสองปี “พระองค์บอกให้ข้าทำตัวเป็นอากาศธาตุ อย่ามาให้พระองค์เห็นหน้าไม่อย่างนั้นจะทำลายมาลันเคีย”
   “ง...งั้นรึ” วิรัลเริ่มพูดไม่ออกเมื่อความจริงที่เขาลืมเริ่มกระจ่าง
   “ข้าเลยต้องย้ายไปอยู่ตำหนักท้ายบึง เพราะอยู่คนละฝั่งกับตำหนักหยาดหมอกของพระองค์จริงๆข้าก็ไม่อยากมาให้ท่านเห็นหรอกนะ ถ้าไม่เกิดเรื่องตอนจับสหัส” เธราพูดออกมาจนหมดก่อนมององค์วิรัลที่ดูจะนิ่งไป “ท่านไม่ต้องสงสารข้าหรอก ข้าเข้าใจ” เธรายังคงยืนยันคำเดิม ทำเอาวิรัลเริ่มโมโห
   “เจ้าไม่เข้าใจเธรา”
   “งั้นท่านอยากให้ข้าเข้าใจว่าอะไรล่ะ” เธราเองก็เริ่มโมโห เขามันคนง่ายๆไม่ซับซ้อนอยากให้ทำอะไรก็จะทำให้ไม่อยากเห็นหน้าก็จะหายไป อยากให้อยู่ก็จะอยู่
   “เจ้า.....” วิรัลยังไม่ทันได้พูดอะไร ธันก็เดินเข้ามา ร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำความเคารพวิรัลกับเธราก่อนรายงานสถานการณ์การเคลื่อนไหวของวูธอย่างละเอียดตอนนี้วูธยังคงส่งกองกำลังตามหาเธราราวพลิกแผ่นดิน
   “ข้าให้คาเซแจ้งข่าวไปแล้วว่าเธราไม่ใช่ฆาตกร เมื่อข่าวถึงมือกษัตย์แห่งวูธการตามล่าตัวเธราน่าจะหยุดลงเราจะได้กลับนันทานครกัน” ประโยคสุดท้ายวิรัลพูดราวกับบอกเธรา
   “พระองค์เจอหลักฐานแล้วหรือกระหม่อม” เธราถามอย่างอยากรู้ วิรัลเพียงแค่พยักหน้าเบาๆก่อนพยุงคนเจ็บกลับกระท่อม
   “แล้วใครบอกท่านว่าเราแวะกันที่นี่” เธรายังคงยื้อตัวไม่ยอมเดินตามแรงดึงของวิรัล
   “คุชส่งข่าวไปบอก”
   “แล้วท่านมาที่นี่ทำไม”
   “ข้ามารับเจ้ากลับไง” น่าแปลกที่คำพูดง่ายๆของวิรัลกลับเรียกความหวั่นไหวมาสู่เธราได้ไม่น้อย องค์วิรัลทำตามสัญญาที่ให้ไว้ คิดได้อย่างนั้นรอยยิ้มน้อยๆก็เผยออกมาอย่างเผลอตัวก่อนเดินตามวิรัลกลับไปที่กระท่อมอย่างง่ายดาย
   ธันมององค์วิรัลกับเธราที่เดินผ่านเขาไปแล้วราวครุ่นคิด เขามาตั้งแต่ก่อนที่องค์วิรัลจะจูบเธราเสียอีก เพราะฉะนั้นแววจาที่องค์วิรัลใช้มองเธราเขาจึงเห็นมันชัดเจน แววตาที่เขาไม่เคยเห็นจากราชาผู้เก่งกาจของเขา เธรามีดีอะไรกันถึงได้เป็นเจ้าของแววตานั้นได้

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

มาแล้วค่าาาาาา

เมื่อตอนที่แล้วมีคนรำคาญเธราเยอะเหลือเกิน 5555555
อย่าเกลียดนางเลยค่าา
เข้าไปพูดคุยได้ในเพจนะคะ
มีคนใหม่ๆเข้ามาด้วยยินดีต้อนรับเข้าสู่ #วิรัลลืมเมีย ค่าาาาา
ฝากวิรัลกับเธราด้วยน้าาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 09-10-2016 06:19:47
งานยากมาแล้วิรัล. เพราะเธราช่างเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัวเสียเหลือเกิน. 555+
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-10-2016 06:27:46
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: game6969 ที่ 09-10-2016 06:33:45
ธัน หลงรักองค์วิรัลแน่เลย ขอตอนต่อไปไวไวนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 09-10-2016 07:19:41
ธันแปลกๆนะ แค่จงรักภักดีกับองค์วิรัลเฉยๆเหรอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 09-10-2016 08:46:02
จูบแรกรอมา 12 ตอน 55555 กว่าจะหวานรอกันต่อไป ส่วนธันรอดูไปยาวๆดีกว่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-10-2016 08:49:56
ชักอยากให้ธันได้เห็นความสามารถของพระสนมที่แม้แต่องค์วิรัล คุช คาเซยังต้องแปลกใจบ้าง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lilyne ที่ 09-10-2016 09:02:47
จะได้กลับกันจริงๆมั้ยน้อ ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องให้ต้องแยกจากกันอีกนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 09-10-2016 09:32:42
เธรานี่เหมาะกับเพลงคนมีเสน่ห์มากเลยค่ะ55555 ให้บรรยากาศที่คนอยู่ด้วยแล้วสบายใจ รอตอนต่อไปนะคะ  :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 09-10-2016 11:21:04
ทำมาเป็นจุ๊บเขา :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: minduen ที่ 09-10-2016 11:24:48
ในที่สุดเค้าก็หวานกัน(นิดหน่อย)ซักที  :o8:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-10-2016 11:38:04
ในที่สุดองค์วิรัลก็รู้ความผิดของตัวเองสักที หึๆ :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 09-10-2016 12:37:54
หลังวิรัลระลึกชาติได้คงเงิบเลยทีเดียว
ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้หนีไปนานแล้ว

เดินหน้าจีบเธราได้แล้ววววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 09-10-2016 12:39:24
เรียนผูก ก็ต้องเรียนแก้ สินะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-10-2016 13:16:29
อย่าปล่อยให้คนซื่อซื่อต่อไปเลยวิรัล  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mana_ai ที่ 09-10-2016 15:00:31
แต่ละคำที่วิรัลพูดนี่ ให้เธราตอกกลับไปให้หมดเลยย
คนอ่านเก็บกดมานานนนน เล่นตัวเยอะๆเลยนะหนู พี่หมั่นไส้วิรัลมากถึงมากที่สุด ต่อให้มันเป็นพระเอกก็เถอะ 555+
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-10-2016 15:28:09
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 09-10-2016 15:52:47
ไม่รำคาญเธราเลย เธราน่ารัก ใจดีมากจริงๆ แถมยังน่ายกย่องอีกตังหาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 09-10-2016 18:04:10
หมั่นไส้วิรัลนัก!! 5555  ชอบเธราถึงบางครั้งจะคิดมากจนน่าโมโห ก็ยังชอบ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 09-10-2016 18:36:17
ไงหล่ะวิรัล เจอเป็นชุด 555 อึ้งเลยซิตัวเองพูดอะไรไว้ ธันจะแกล้งเธราไหมเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 09-10-2016 19:30:08
จับคนร้ายให้ได้น่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-10-2016 19:51:13
รู้ความผิดของตัวเองแล้วสินะองค์วิรัล 55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 09-10-2016 21:41:50
ไม่ใช่ธันหลงรักพระราชาเหรอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 10-10-2016 00:44:42
คงไม่ใช่ ธันหรอกนะเบื้องหลังความวุ่นวายเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 10-10-2016 11:56:33
แค่จุ๊บเบาๆ เธราไม่เข้าใจหรอกเพคะองค์วิรัล ต้องจูบหนักๆ กว่านี้ถึงจะเข้าใจ หุหุ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Ujeen ที่ 10-10-2016 12:21:03
ชอบทุกอย่างที่เป็นเธรา  เป็นคนที่ดีมาก แล้วก็ชอบคำพูดที่แม่เธราสอนเธรามาก ยกให้เป็นซูเปอร์มัม 55555
เอาใจช่วยให้วิรัญกอบกู้ความรู้สึกของเธราให้กลับมาได้เร็วๆ เพราะอยากอ่านตอนที่เขาหวานกันแล้วววว  แค่จุ้บปากมันไม่ถึงใจ55555
รอตอนต่อไปค่ะ o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: GUNPLAPLASTIC ที่ 10-10-2016 17:51:05
ธันนี้แบบ เมียเก็บองค์วิรัลเหรอ วุ่นวายอ่ะ เหมือนเชษฐ์ในพิษวาทเบย #โดนด้ามดายฟาด
องค์วิรัลยังไม่อะไรเลย นี้แบบ ยุ่งอ่ะ ขัดใจป้ามากกกก!
นี้รอ 3P โชบุชุนสหัสอยู่นะคะ รอสามคนนี้อย่างเดียวเลย5555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 10-10-2016 20:59:10
นิยายเรื่องนี้ ดีต่อใจมากเพคะ เธราน่ารักไปแล้ว  :mew1: :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 10-10-2016 23:54:17
 :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Bunny_tj ที่ 11-10-2016 08:42:45
คาเซก็น่าสงสัยนะ แปลกๆอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 12-10-2016 00:02:26
องค์วิรัลคงต้องเริ่มจีบให้หนักกว่านี้แล้ว  อย่าลืมสิว่าเธราก็รู้ว่าตัวเองเป็นพระสนมที่ถูกลืมมานะ
คนอย่างเธราก็คงไม่เข้าข้างตัวเอง  ก็คงตกใจ  ไม่เข้าใจที่องค์วิรัลมาจูบหรอก
รอจีบหวานๆจากองค์วิรัลอีกนะคะ อิอิ :-[  ขอบคุณมากๆนะคะ  :L2:
 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 12-10-2016 18:12:52
คนน่าสงสัยเต็มไปหมด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aimjungna ที่ 12-10-2016 23:16:21
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ เนื้อเรื่องสนุกมากคะ เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ ๆ #วิรัลลืมเมีย  *0*
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 13-10-2016 00:39:16
องค์วิรัลพอนึกออกนี่คงแทบทำหน้าไม่ถูก555 จะว่าไปธันก็แปลก สังเกตแววตาองค์วิรัลด้วยเหรอ เธราก็เจียมเนื้อเจียมตัวและไม่ซับซ้อนเลย รอลุ้นต่ออีก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 13-10-2016 12:36:58
รู้แล้วนะว่าเพราะอะไรเธราถึงไม่มาให้เห็นหน้า
ทำยังไงต่อไปล่ะ
เธรายิ่งซื่อๆอยู่ด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 13-10-2016 13:17:44
เธราต้องพิเศษมากแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 14-10-2016 13:54:19
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ZYSQ_ ที่ 15-10-2016 12:28:03
เอาจริงๆ เพิ่งเข้ามาอ่านล่ะ

ก่อนหน้านี้(นานมากๆ)เคยกดเข้ามาแล้วหลายครั้ง
แต่พอเห็นคำโปรยก็คิดว่าคงเป็นแนวดราม่า นายเอกเจ้าน้ำตากับพระเอกแบดๆ
เพราะแบบนั้นก็เลยกดปิดหน้าต่างไปตลอด

แต่พอคราวนี้เลื่อนลงมาอ่านเนื้อหาถึงได้รู้ว่า เฮ้ยยยยยยยยยย คือมันดีอ่ะ
พระเอกดูองอาจแต่ก็โก๊ะๆน่ารักดี นายเอกก็ไม่ได้เป็นพวกเคะง่อยเปลี้ย
คือแบบติดงอมแงมมาก อ่านวดเดียว12ตอนเลย

รอตอนต่อไปนะคะๆ ><)!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 15-10-2016 22:56:11
ทำไมเราสงสัยคาเซ แต่เริ่มนางก็ดีมาตลอดนะ ติดตามต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 16-10-2016 03:55:40
ผ้าพันคอราชาขจัดสิ่งชั่วร้ายได้จริงดิ นึกว่าแค่อำ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 16-10-2016 20:46:43
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆ เลยค่ะ ชอบเธรามาก องค์วิรัลคนซึนเริ่มจูบพระสนมแล้ววววว

ปล. ขอแก้คำผิดหนึ่งคำนะคะคำว่าเดี๋ยว ที่ถูกพิมพ์ว่า "เดี๋ยว" นะคะ เห็นคนเขียนใช้ "เดี๊ยว" ทุกตอนเลย แหะๆ
สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ติดตามอยู่นะคะ มาอัพอีกเร็วๆ น้าาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 17-10-2016 21:54:13
คิดถึงองค์วิรัลกะเธรามากๆเลยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: wakwan ที่ 20-10-2016 21:45:32
คิดถึงเธรากับองค์วิรัล :mew6: กลับไปอ่านอีกรอบรอตอนใหม่ก็ยังสนุก ลุ้นอยากให้เจอคนร้ายไวๆ จะได้หวานกันซักที 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: j123 ที่ 21-10-2016 20:46:10
สนุกดี รอตอนหน้าค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๒) ๙.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 24-10-2016 06:37:45
ตอนที่๑๓
   ร่างบอบบางที่ราวจะแตกหักได้ง่ายๆนั้นสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้น รารีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตานั่งพิงเครื่องทอผ้าในตำหนักท้ายบึงราวคนหมดอาลัย  ในชีวิตนี้รารีเคยมีครอบครัวอบอุ่นแต่ทุกคนก็มาล้มหายตายจากไปเสียหมดในเหตุการกบฎครั้งใหญ่ รารีเป็นคนเดียวที่รอดมาได้และองค์วิรัลก็ทรงเมตตาให้กลับมาทำงานในวังเพราะเป็นลูกหลานคนเก่าคนแก่ ในใจนึกหวนไปถึงพระสนมของตนตอนนี้รารีรู้แล้วว่า เธราเป็นเพียงคนเดียวในชีวิตของรารีที่มีน้ำใจและห่วงใยรารีด้วยใจจริงโดยไม่เคยหวังผลตอบแทน ตำหนักเล็กๆที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไร เธราสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือ ไม่ว่าจะเป็นห้องครัวที่เธราเป็นคนลงสร้างเอง จนรารีทนไม่ไหวต้องไปบอกคาเซให้ส่งทหารมาช่วย เธราไม่เคยมองว่ารารีคือคนที่คอยรับใช้งานหนักๆเธรามักจะลงมือทำเอง “ก็ข้าเป็นชาย” คำพูดที่ติดปากพร้อมกับรอยยิ้มสวยทำให้รารีเอ็นดูพระสนมอับโชคคนนี้ราวน้องชายร่วมสายเลือด แต่ตอนนี้เธรากำลังลำบาก ลำบากเพราะความโง่เขลาของเธอที่หลงเชื่อในคำพูดสวยหรูหลอกให้ไว้ใจแล้วก็มาทำร้ายกันของบางคน น้ำตาจากความน้อยเนื้อต่ำใจไหลรินเป็นทาง มือบางกำบางอย่างแน่นราวตัดสินใจก่อนลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปที่วังหลวง
   
   ----------------------------------------------------------------
   -----------------------------------------
   --------

   กระท่อมริมน้ำตกหลังเล็กๆที่ตอนนี้ดูจะเต็มไปด้วยผู้คน วิรัล เธรา สหัส โชบุ ชุน คุช และธัน กำลังนั่งล้อมรอบกองไฟที่ก่อขึ้นพร้อมมื้ออาหารเย็นที่ถูกจัดส่งมาอย่างดีจากค่ายทหาร

   “พระองค์ออกมามีใครรู้บ้างกระหม่อม” ธันถามขึ้นมา เพราะเท่าที่เห็นองค์วิรัลเสด็จมากับนายทหารคนสนิทเพียงไม่กี่คน              "พวกวูธส่งกองลาดตระเวนไปทั่ว จนถึงตอนนี้เริ่มให้ค่าหัวพระสนมแล้วด้วยกระหม่อม” ธันบอก

   “คาเซรู้ว่าออกมาน่าจะรู้ว่ามาทำไมแต่ไม่รู้ว่ามาที่ไหนเพราะข้าไม่ได้บอก”

   “พระองค์ทรงหาหลักฐานยืนยันได้แล้วหรือกระหม่อมว่าคนที่ฆ่าองค์หญิงโยนาไม่ใช่พระสนม” คุชถามขึ้นอย่างอยากรู้

    วิรัลพยักหน้าเบาๆแต่ไม่ได้พูดอะไรเป็นอันรู้กันว่าวิรัลยังคงไม่อยากพูดเรื่องนี้ออกไป “ข้าให้คาเซส่งข่าวถึงวูธแล้วเรื่องที่เธราไม่ใช่ฆาตกร หากข่าวถึงกษัตย์เห่งวูธพวกกองกำลังทหารคงล่าถอยไปเอง”

   “อันราเป็นเมืองขึ้นของนันทานครพวกวูธไม่น่ากล้ายุ่ง” โชบุพูดขึ้นมา

   “วูธมีสัมพันธ์อันดีกับพวกอมนุษย์ บุกเมืองอันราน่ะไม่ยากเลย” สหัสเอ่ยขึ้นมาง่ายๆ แต่เรียกความกังวลจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

   “มีเจ้าอยู่พวกอมนุษย์ไม่กล้าทำอะไรมั้ง” โชบุพูดก่อนหัวเราะเมื่อสหัสหันมาแยกเขี้ยวใส่

   “โชบุ ไม่เข้าเรื่องน่ะ” เป็นชุนที่เอ่ยห้ามโชบุเมื่ออีกฝ่ายดูอยากพูดเสียเต็มประดา
      ---------------------------------------------------
   -----------------------------------------

   ธันมององค์ราชาของตนที่ดูไม่เต็มใจเมื่อต้องกลับไปพักในวังของเมืองอันราสักเท่าไร “กระท่อมคับแคบเกินไป แล้วอีกอย่างทางเมืองอันรายังไม่รู้ความจริงว่าท่านเสด็จมาทำอะไร พระองค์จะมาประทับร่วมกับพระสนมคงไม่ดี”

   “หม่อมฉันจะดูแลพระสนมอย่างดีกระหม่อม” คุชบอกองค์วิรัล ก่อนต้องกลั้นยิ้มเมื่อท่าทางองค์วิรัลจะไม่พอใจที่ถูกขัดใจเท่าไร
   “เธรา” วิรัลเรียกเธราที่มายืนส่งเขากลับด้วยท่าทีนิ่งเฉยให้มาใกล้ๆ

   “ไปนอนในวังกับข้าไหม”

   “ไม่ได้กระหม่อม!!!” คุชกับธันแทบจะพูดออกมาพร้อมกัน เธราที่ยืนนิ่งฟังมาสักพักก็ยังไม่เข้าใจว่าสามคนเถียงอะไรกันกับแค่ที่นอน

   “ให้องค์วิรัลนอนที่กระท่อมก็ได้ เดี๋ยวข้าออกมานอนกับสหัสข้างนอก”  เธราหันไปบอกกกับคุชอย่างอยากช่วยแก้ปัญหา

   “ไม่ได้!!!” เป็นวิรัลที่หันมาบอกเสียงดัง ทำเอาเธราขมวดคิ้ว

   “ข้ากลับไปนอนในวังก็ได้ เธรากินยาแล้วนอนซะกลับเข้ากระท่อมไปได้แล้วน้ำค้างแรง” เธราทำความเคารพวิรัลอย่างงงๆ ก่อนเดินกลับเข้าไปตามคำสั่ง

   ---------------------------
   -------------------------------------------
   ---------------------------------------


   เธราตื่นแต่เช้าเพราะได้นอนอย่างเต็มอิ่ม ยาที่หมอจัดมาให้ได้ผลดีมากเพระตอนนี้อาการช้ำในเริ่มดีขึ้นเจนเธราไม่รู้สึกเจ็บยามขยับตัวแล้วยังคงเหลือแค่รอยฟกช้ำเล็กน้อยตามตัวและใบหน้า โชบุเดินเข้ามาหาพร้อมกับยากินและอาหาร  เธรานึกขอบใจทั้งสหัสโชบุชุนหรือแม้แต่คุชที่คอยดูแลอย่างดีแม้ในยามคับขัน แต่ก็พาลนึกโทษตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปกว่าเดิม

   “โชบุ ข้าขอโทษที่ทำให้ยุ่งยากนะ” เธราเอ่ยออกไปกับคนที่นั่งตรงหน้า โชบุหันมามองคนที่อยู่ดีๆก็เอ่ยขอโทษพลางเลิกคิ้วอย่างยียวน

   “เลิกใจดีพร่ำเพรื่อแล้วข้าจะรับคำขอโทษนี้” โชบุบอกก่อน เลื่ออาหารมาตรงหน้าเธราตักเข้าไปอย่างว่าง่าย “แล้วนี่จะเอายังไงต่อ ไปมาลันเคียตามกำหนดเดิมหรือกลับนันทานคร”

   เธราส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าตัวเองก็ไม่รู้ แม้ลึกๆจะคิดถึงมาลันเคียแต่เธราก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปหาใครเหมือนบ้านที่ไม่มีใครรออยู่

   โชบุเห็นท่าทางหงอยๆของเธราแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ดุนิดดุหน่อยนี่หงอยยังกะลูกหมา “ในตัวเมืองอันรามีของขายเยอะเลยนะ ข้าเห็นมีร้านขนมหวานน่ากินหลายร้านเลย” เมือพูดจบโชบุก็แทบหัวเราะเมื่อท่าทางหงอยๆนั้นหายไปในพริบตา เหลือเพียงแววตาวาบวับของเด็กอยากเที่ยว


   “เหรอ ข้ายังไม่เคยมาถึงอันราเลยแต่เคยได้ยินว่าขนมหวานพื้นเมืองที่ทำจากน้ำผึ้งอร่อยมาก” โชบุฟังพลางพยักหน้าเบาๆ
    “ข้าอยากไปเดินตลาดได้ไหม”

   “ลองไปขอคุชสิ”

   “คุชไม่ให้ไปหรอก ข้ากำลังโดนหมายหัว”

   “รู้ตัวนี่”

   “แต่ข้าอยากไปนี่ขนมที่เมืองอันรานี่ ที่อื่นไม่มีด้วยนะ” 
   ...................................
   --------------------------------------------------------
   --------------------------


   โชบุมองคนที่เอาผ้าพันคอปิดหน้าจนแทบมิด หากสายตากลับมองโน่นมองนี่อย่างตื่นเต้นราวเด็กได้เที่ยว “ถ้าคุชกับชุนรู้โดนบ่นหูชาแน่” โชบุพูดเหมือนไม่อยากมาแต่หน้าตากลับเหมือนกำลังเล่นสนุก

   “อย่าบอกสิเดี๊ยวเรารีบกลับไง” เธราทำท่ากระซิบกระซาบก่อนตรงดิ่งไปที่ร้านขนมข้างทาง

   “ไปพูดอะไรท่านเธราถึงอยากออกมา” สหัสหันไปถามโชบุ นี่ถ้าเขาไม่ทันเห็นตอนกำลังแอบออกมากันคงหนีออกมากันสองคน
   “เหมือนเอาขนมมาล่อเด็กเลย” โชบุหันไปบอกก่อนหัวเราะอย่างนึกสนุก

   “ถ้าเกิดเรื่องจะทำไง”

   “ปกติก็มีเรื่องตลอดแล้วนี่นา” โชบุหันไปตอบอย่างยียวนก่อนเดินตามเธราไป

   “อันนี้อร่อย” เธราหันมาบอกโชบุก่อนยื่นขนมให้ เธราชอบออกมาเดินดูของตามตลาดอย่างนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นที่นันทานครหรือมาลันเคีย

   ทั้งสามเดินเล่นไปตามตลาดเรื่อยๆ เธราดูสนุกและไม่มีใครสนใจในตัวเธราเท่าไรหากคนที่เรียกความสนใจได้ไม่น้อยกลับเป็นโชบุกับสหัส อันราเป็นเมืองชายแดนติดกับเมืองของพวกอมุษย์เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่หมู่บ้านนี้จะมีพวกอมนุษย์เดินไปมาให้เห็นจนชินตาทั้งในร่างมนุษย์และร่างของอมนุษย์ หากโชบุที่เป็นลูกครึ่งนั้นกลับต่างออกไป ลูกครึ่งอมุษย์ไม่ใช่สิ่งที่เห็นได้ทั่วไปเพราะมีเลือดผสมจึงไมใช่ที่ต้องการของทั้งมนุษย์และอมนุษย์ ส่วนมากพวกลูกครึ่งมักจะถูกกำจัดตั้งแต่แรกเกิดพวกที่รอดมาถ้าไม่ถูกจับไปเป็นทาสก็จะเป็นกลุ่มโจรที่ผิดกฎหมายไม่ได้มาเดินไปมาให้เห็นตามตลาดที่คนพลุกพล่านแบบนี้ได้ง่ายๆ 

   “โชบุ ไหวรึเปล่า” เธราหันไปถามคนที่เดินข้างๆเมื่อเห็นสายตารอบข้างที่มองมา โชบุยักไหล่ราวไม่ใส่ใจ หากเป็นสหัสที่เริ่มอยู่ไม่สุข

   “ถ้ายังเป็นจุดเด่นแบบนี้ล่ะก็อันตรายแน่ๆ กลับเถอะท่านเธรา”

   “ก็ได้........แต่ข้าขอเข้าร้านขนมข้างหน้าก่อนได้ไหม” เธราบอกสหัสเสียงอ่อย รู้อยู่แก่ใจว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีแต่กลิ่นหอมๆของขนมที่ลอยมาทำเอาอดใจไม่ไหว

   สหัสได้แต่ถอนหายใจอย่างกังวลก่อนเดินตามเธราไปอย่างเสียไม่ได้ เธราสั่งอะไรสหัสก็ต้องทำตามอยู่แล้ว
   ---------------------------------------------------------------
   ---------------------------
   ร้านเล็กๆที่ดูจะเป็นที่ชื่นชอบนั้นมีคนนั่งอยู่ประปราย กลิ่นหอมของขนมประจำเมืองทำเอาคนชอบขนมหวานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แม้จะมองไม่เห็นรอยยิ้มเพราะมีผ้าปิดอยู่หากดวงตาที่ยิบหยีจนแทบมองไม่เห็นตานั้นทำเอาโชบุกับสหัสต้องส่ายหัว ถ้าจับทางได้คนอย่างเธราก็หลอกง่ายเหมือนเด็กจริงๆ

   “อร่อยไหมท่านเธรา” แม้จะกังวลกับสายตารอบข้างแต่เมื่อเห็นเธราดูมีความสุขกับขนมหวานตรงหน้า สหัสก็อดถามออกไปไม่ได้”

   “อร่อยดี ซื้อกลับไปฝากคุชกับชุนไหม เออๆ เผื่อองค์วิรัลกับธันด้วย” สหัสกับโชบุได้แต่มองคนที่กระตือรือร้นสั่งขนมเพื่อที่จะเอากลับไปฝากคนที่ตนหนีออกมาเที่ยวอย่างลืมตัว เธรายกมือเรียกหญิงกลางคนที่ดูจะเป็นเจ้าของร้าน ก่อนเอ่ยปากสั่งขนมเสียหลายอย่าง

   “พ่อหนุ่มมาเที่ยวหรือจ๊ะ” หญิงเจ้าของร้านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเธรา แต่ที่ชวนสงสัยคือชายหนุ่มที่ดูธรรมดาๆคนนี้กลับมากับลูกครึ่งอสรพิษและสิงห์ราชั้นสูง ดวงตาและผมสีเงินนั้นสร้างความหวาดหวั่นให้เหล่าอมนุษย์ได้ไม่น้อย

   “พวกข้าเป็นคณะละครเร่น่ะท่าน” เป็นโชบุที่ชิงเอ่ยตอบ

   “ละครเร่ รึการแสดงของพวกเจ้าต้องน่าสนใจมากแน่ เพราะมีทั้งหนุ่มน้อย ลูกครึ่งและสิงห์ราชั้นสูงอย่างนี้” หญิงเจ้าของร้านดูสอดรู้ทันทีเมื่อโชบุบอกว่าตนเป็นคณะละครเร่

   “นี่เอาแบบนี้ไหม ข้าจ้างเจ้าให้มาแสดงที่งานคืนนี้ค่าจ้างข้าจ่ายไม่อั้นนะ”

   “ไม่ล่ะท่านเจ้าของร้าน ข้าป่วยคงไม่สะดวก” เธราปฎิเสธ

   “ใครเขาอยากดูเจ้ากันหนุ่มน้อย ในเมื่อรอบๆตัวเจ้าน่ะน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ ทุกสัปดาห์เมืองอันราจะมีการมีงานรื่นเริงให้ทั้งพวกมนุษย์และอมุษย์มาเที่ยวเล่นกัน มีการเปิดการแสดงการแข่งขันมากมายข้าจะจ้างพวกเจ้ามาแสดงเรียกแขกเข้าร้านข้าหน่อย หมู่นี้มีเวทีต่อสู้มาตั้งใกล้ๆคนแห่ไปดูกันหมดร้านขนมข้ายอดตกไปเยอะ”

   “คงไม่ได้หรอกท่านเจ้าของร้าน หัวหน้าของเรากำลังป่วยเราจะไม่ทำการแสดงถ้าคนไม่ครบขอรับ” สหัสเอ่ยอย่างนอบน้อม ก่อนหันไปมองโชบุเป็นเชิงให้ออกจากร้านนี้ได้แล้ว

   ทันทีที่ได้ขนมทั้งสามก็รีปลีกตัวออกมาจากร้านขนมอาจเป็นเพราะเจ้าของร้านเข้ามาทักทายอยู่เป็นพัก จึงยิ่งเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้มากขึ้นไปอีก
      ---------------------------------------------------------------------
   ------------------------
      ----------------------

   “ดีมากเลย ทำได้ดีมาก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองถูกตามล่าอยู่แต่หนีออกไปเดินตลาดเนี๊ยนะ เธราเจ้าคิดว่าดีแล้วใช่ไหม” วิรัลพูดกับคนที่นั่งก้มหน้ารับผิดเงียบๆอย่างโมโห เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมว่าเขามาหาที่กระท่อมแต่กลับไม่เจอใครเลย คุชกับชุนที่กำลังจพออกตามหาก็บอกว่าหายไปเป็นพักแล้วเขาแทบจะเกณฑ์ทหารทั้งค่ายออกตามหาแล้วถ้าคุชไม่ห้ามเอาไว้

   “ข้าผิดเองที่ไม่ห้ามท่านเธรา อย่าว่าท่านเธราเลย” สหัสออกรับแทนอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าองค์วิรัลเริ่มโมโหจริงๆ

   “สิงห์ราที่มีนายไม่สามารถขัดคำสั่งนายได้ อย่าคิดว่าข้าโง่สหัส”

   “อย่าว่าสหัสเลยข้าอยากไปเอง” เธราบอกเสียงอ่อย

   “ข้ารู้ ไม่ต้องมายอมรับผิดเธรา เจ้าผิดอยู่แล้ว”

   ท่าทางของเธราที่ก้มหน้าจนแทบจะมุดลงไปในผ้าพันคอตัวเองนั้นทำเอาโชบุกลั้นหัวเราะ เขาเหลือบมององค์วิรัลที่ดูโมโหเสียมากมายอย่างผิดคาด ถ้าแป็นแบบนี้ล่ะก็ หึ...น่าสนุกดีจริงๆ

   “แล้วออกไปทำอะไรมา” วิรัลเอ่ยถามในใจภาวนาอย่าให้เธราไปหาเรื่องเพิ่มอีกเลยแค่นี้เขาก็ห่วงจนทำอะไรแทบไม่ได้แล้ว
   “ไป...เอ่อ..เขาว่าอันรามีขนมพื้นเมืองขึ้นชื่อข้าเลยอยากลองกิน” คำตอบของเธราทำเอาวิรัลไปไม่ถูก

   “ขนมเนี๊ยะนะ”

   เธราพยักหน้าหงึกหงักก่อนหยิบเอากล่องขนมเล็กๆขึ้นมาแล้วส่งให้วิรัล “หม่อมฉันซื้อมาฝากพระองค์ด้วยกระหม่อม” ท่าทางที่เหมือนเอาขนมมาง้อนั้นทำเอาความโกรธของวิรัลแทบจะมลายหายไปทันที ก่อนมองเธราที่ลุกไปจัดขนมใส่จานพร้อมกับชามาวางให้ตรงหน้าเขาอยางเงียบๆ ก่อนไปนั่งก้มหน้าสำนักผิดต่อ

   “อยากกินบอกคุชก็ได้ ทำไมต้องออกไปเอง” วิรัลบอก ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจนคนอื่นที่ฟังอยู่ถึงกับแปลกใจ 
“อืม...อร่อยดี” คำพูดง่ายๆของวิรัลเมื่อตักขนมปากทำเอาคนที่นั่งก้มหน้าเงยหน้าขึ้นมายิ้มจนตาหยี
   “อร่อยใช่ไหมกระหม่อม” เธราพูดอย่างดีใจ  คนฟังได้แต่พยักหน้าตอบไป วิรัลกำลังคิดหาวิธีว่าทันทีที่กลับนันทานครจะจับเธราขังยังไงไม่ให้เที่ยวหายไป ให้เขาห่วงจนสติแตกอีกดี

   -----------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   ---------
   เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะสงบลง ธันที่แยกออกมาจูงม้าไปกินน้ำที่น้ำตกคนเดียวเงียบๆ เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่รู้หรอกว่าครอบครัวหรือความอบอุ่นความห่วงใยเป็นยังไง เขาไม่ใช่คนดีไม่รู้ว่ากี่ชีวิตที่เขาฆ่าไปชีวิตเขามีความหมายขึ้นเมื่อองค์วิรัลรับเขาเข้าเป็นทหารร่วมปราบปรามพวกกบฎ องค์วิรัลไม่ได้สนใจว่าเขาจะเป็นอะไร เหมือนเป็นคนแรกที่ไว้ใจเขาและเชื่อในตัวเขาธันจึงมอบทั้งชีวิตและทำทุกวิถีทางพื่อให้องค์วิรัลขึ้นเป็นกษัตย์แห่งนันทานคร องค์วิรัลที่เก่งกล้าสามารถไม่เคยเกรงกลัวต่อศัตรูหน้าไหน กลับเหมือนคนสติแตกเมื่อผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งหายไป พระสนมเธราที่มองมุมใหนธันก็ไม่เห็นถึงความพิเศษใดๆ

   “ธัน” เสียงเรียกของคุชเรียกสติของธันให้กลับคืนมา “เป็นอะไรวะ” คุชมองคนที่รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาก่อนถอนหายใจ “เจ้าข้องใจในพระสนมเธราใช่ไหม” คุชถามออกไปตรงๆ เพราะรู้ดีว่าธันนั้นจงรักภักดีต่อองค์วิรัลถึงขั้นยอมตายถวายชีวิตให้ได้โดยไม่มีข้อแม้หากองค์วิรัลต้องการ แล้วการที่องค์วิรัลและนันทานครจะต้องมาเจอปัญหาที่แก้ไม่ตกแบบนี้ เพราะส่วนหนึ่งมาจากพระสนมที่ดูจะแสนธรรมดานั้น ธันย่อมไม่พอใจแน่นอน

   “ข้าไม่เข้าใจ ทำไมวะ” ธันพูดออกไปก่อนนั่งลงบนโขดหินอย่างเหนื่อยใจ คุชที่ยืนรอฟังเพื่อนตัวเองอย่างเงียบๆบางทีธันอาจต้องการระบายความคับข้องใจออกมาบ้าง และเขาสมควรเป็นคนรับฟังและอธิบายในฐานะเพื่อน และคนที่พอจะรู้คำตอบในความสงสัยของธัน

   “ถ้าวูธมันอยากได้ตัวพระสนม ก็แค่ส่งตัวพระสนมไปให้ก็สิ้นเรื่อง”

   “วูธเอาตัวพระสนมไป พระสนมไม่รอดแน่เจ้าก็รู้ว่าพระสนมไม่ได้เป็นฆาตกร”

   “แล้วยังไงวะคุช พระสนมคนเดียวแลกกับความสัมพันธ์และปัญหาที่อาจลามเป็นสงครามน่ะ มันคุ้มที่จะแลกไหม”

   “เราจะให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มารับกรรมไม่ได้นะ” คุชบอกก่อนหัวเราะเมื่อเห็นสายตาของธันที่มองมา

   “เจ้าพูดจาอะไรแปลกๆ” ธันบอกออกไปอย่างไม่เข้าใจ

   “เจ้ารู้ไหมข้าไปเอาคำพูดนี้มาจากใคร”คุชยิ้มเบาๆเมื่อนึกถึงเจ้าของคำพูด “พระสนมเธราน่ะ” คำเฉลยของคุชยิ่งเรียกความสงสัยจากธันให้เพิ่มขึ้นไปอีก “พระสนมบอกกับข้าตอนที่เอาตัวเองลงไปประลองกับลูกครึ่งอมนุษย์เพื่อช่วยเด็กสาวคนหนึ่ง โดยที่ไม่ได้คิดห่วงตัวเองเลยตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นคนที่เอาแต่คิดถึงคนอื่นเท่าพระสนมเธราเลยนะพระสนมอาจไม่ต้องตาตั้งแต่แรกพบ อาจไม่ได้เก่งกาจเหมือนคำร่ำลื่อ แต่ข้าอยากให้เจ้าเชื่อใจว่าองค์วิรัลจะทรงเลือกคนไม่ผิดนะธัน” คุชบอกเพื่อนง่ายๆ ก่อนลุกจากไปปล่อยให้ธันอยู่กับความคิดของตนเอง


   ธันที่ฟังคำพูดของคุชจนจบ ก็ไม่ได้ขยับตัวลุกไปใหนร่างสูงใหญ่ที่เต้มไปด้วยมัดกล้ามนั่งปล่อยอารมณ์ให้คิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อยจนอาทิตย์ใกล้ตกดิน แต่แล้วเสียงตึงตังเหมือนคนกำลังต่อสู่กันที่ดังขึ้นใกล้ๆก็เรียกสติของธันกลับ ธันพุ่งตัวไปที่เสียงตามสัญชาติญาณการออกรบมานับครั้งไม่ถ้วน ร่างสูงใหญ่พุ่งตรงไปที่ต้นกำเหนิดเสียงอย่างไม่ลังเล แต่ดูเหมือนจะช้าไปเมื่อไปถึงก็พบเพียงเหยือกน้ำ ที่ตกอยู่บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงออกมาตักน้ำที่น้ำตก ธันหยิบเอาเหยือกน้ำขึ้นมาก่อนเดินกลับไปที่กระท่อม

   “ข้าได้ยินเสียงเหมือนคนต่อสู้กัน พอไปดูก็พบนี่ตกอยู่” ธันบอกกับสหัสที่นั่งอยู่หน้ากระท่อม ดวงตาสีเทาของสหัสมองไปที่เหยือก ก่อนเงยหน้ามามองธันอย่างตกใจ

   “เจ้าหมายความว่ายังไงเสียงการต่อสู้” สหัสถามธันอย่างหวั่นใจเมื่อเขาจำได้ว่าใครเป็นคนถือเหยือกออกไปตักน้ำที่น้ำตก เสียงของสหัสทำเอาทุกคนออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

   “ข้าเอาม้าไปกินน้ำที่น้ำตก แล้วข้าก็ได้ยินเสียงตึงตังเหมือนคนต่อสู้กันพอข้าไปดูก็เห็นเหยือกนี่ตกอยู่”

   “เจ้าไม่เห็นใครหรือร่องรอยอะไรเลยรึ” วิรัลเอ่ยถามขึ้น

   “มีร่อยรอยการต่อสู้นิดหน่อยกระหม่อม เหมือนอีกฝ่ายจะมีเยอะกว่าน่าจะมากันสักสามคน เพราะมีรอยเท้าคนหลายคนเดินตัดออกไปทางตัวเมือง”

   “หมายความว่ามีคนมาจับตัว คนที่ไปตักน้ำเหรอ แล้วใครไปตักน้ำล่ะ” เธราพูดขึ้นอย่างร้อนใจก่อนกวาดตามองทุกคนเพื่อดูว่าใครหายไป

   “โชบุ ท่านเธรา คนที่ไปตักน้ำคือโชบุ” สหัสตอบ ด้วยน้ำเสียงที่ปิดความกังวลไม่มิด
 :katai4: :katai4: :katai4:

มาต่อแล้วคะ คราวนี้หายไปนานนิดนึง แต่กลับมาแล้วค่าา

มีคนเข้ามาใหม่ด้วย ยินดีต้อนรับสู่ #วิรัลลืมเมีย นะคะ

พูดคุยกันได้ในเพจนะคะ หรือติดแท๊กเม้ามอยในทวิตก็ได้

ฝากวิรัลกับเธราด้วยน้า
ปล.ยังมีบางคำที่ยังคงติดนิสัยพิมพ์ผิดอยู่จะพยามแก้ใขไปเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับคำติชมคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 24-10-2016 07:46:02
เธราต้องออกไปช่วยโชบุแน่ๆ ครั้งนี้คงทำให้ธันรู้ซะทีว่าทำไมองค์วิรัลถึงเลือกเธรา

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-10-2016 07:58:41
รารีจริงดิ

โชบุสงสัยจะไปโผล่งานคืนนี้แหงเลย แต่ทำยังไงถึงจับโชบุได้ล่ะนิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-10-2016 08:16:26
โชบุโดนจับตัวไปล้าวววว แง้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 24-10-2016 08:16:56
มาต่อไวๆน้าาา~ :katai2-1: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 24-10-2016 09:11:38
ใครพาโชบุไปเนี่ย ต้องเป็นอิเจ๊ร้านขนมหวานแน่ ๆ เธรามีเรื่องตลอด สงสัยองค์วิรัลต้องจับขังหรือไม่ก็ผูกติดไว้กับเอวแล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 24-10-2016 09:15:25
ใครนะ หรือว่าจะเป็นเจ้าของร้านขนมนั่น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 24-10-2016 09:16:15
ใครรรรรรร โชบุเลยนะ โชบุ!!!!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 24-10-2016 09:47:51
ตลกเธรา ออกไปหาขนมกินจนคนอื่นเป็นห่วงกันหมด
ท่านวิรัลพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว 555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 24-10-2016 09:51:05
เธราได้บู๊อีก

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 24-10-2016 09:55:24
จากแท็ก #วิรัลลืมเมีย อาจจะต้องเปลี่ยนเป็น #วิรัลติดเมีย ในเร็ววัน 555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-10-2016 10:01:08
เธรา เป็นคนดีกับเป็นคนโง่นี่ต่างกันอยู่นะ ขัดใจตั้งแต่ตอนปีศาจตอนที่แล้วนั่น แต่พอทำความเข้าใจได้ว่าโอเค เพราะเป็นคนแบบนั้น

 แต่ไอ้ออกไปเดินเพ่นพ่านซื้อขนมนี่หมดคำพูดเลยค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาอยู่ก็ยังออกไปเนี่ยนะ.. ตกลงนี่เป็นคนคิดถึงคนอื่นจริงๆเหรอ ได้คิดหรือยังว่าทำคนอื่นเดือดร้อนอยู่น่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-10-2016 10:07:29
 :ling3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 24-10-2016 10:29:02
เธราเก่งนะ น่ารักด้วย ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ ธันน่าจะเข้าใจว่าทำไม องค์วิรัลถึงใส่ใจกับพระสนทเธราขนาดนี้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 24-10-2016 10:46:41
รารีทำเพื่อใครกัน
คนใกล้ยิ่งน่ากลัวจริงๆใช่ไหม
เธราสู้ๆ
โชบุอย่าเป็นอะไรนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PinkyPinky ที่ 24-10-2016 11:41:48
ทีแรกคิดว่าน่าจะเป็นธันที่เป็นสายเปลี่ยนเป้าหมายน่าจะเป็นคาเซไหม เดาล้วนๆ
ใครหลอกให้รารีทำนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 24-10-2016 11:56:48
เรารู้สึกขัดใจ กับการใช้คำว่า "เดี๊ยว" ของคนเขียนมากค่ะ เราชอบเรื่องนี้มากกกกกก อ่านไปฟินไปจนกระทั่งมาเจอคำว่าเดี๊ยวนี่แหละค่ะ ที่ถูกต้องมันต้องเป็น "เดี๋ยว" นะคะ

มารอตอนต่อไปค่ะ เราว่าคนในหมู่บ้านหรือทหารฝ่ายตรงข้ามแน่ๆที่พาโชบุไป จะเป็นยังไงต่อนะ คาเซคือคนทรยศหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 24-10-2016 12:20:36
โชบุนี้นะจะสู้ไม่ได้เป๋นไปได้ไง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 24-10-2016 12:29:28
โชบุหายไป ทำไมต้องจับโชบุไปด้วย :m31: :serius2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 24-10-2016 14:09:56
เธราน่ารักสุดๆ ไปเลย ชอบๆ ตอนต้นตอนมีทิ้งปมของรารีไว้ด้วย ><

ใครเอาตัวโชบุไปนะ

มาต่อไวไวนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 24-10-2016 15:13:52
อ๋อย ค้างเจ้าค่ะ  :z3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Ujeen ที่ 24-10-2016 18:41:52
ค้างงงงงงง :katai1:
ใครกันนะที่จับโชบุไป อยากรู้ๆๆ
เธราผู้หลงไหลในขนมหวาน น่าร้ากกกกก 
แอบกรี๊ดตอนที่องค์วิรัลชวนเธราไปนอนที่วังด้วย แอร๊ยยยยยย ห่วงเขาล่ะซี่ :-[
 
รอตอนต่อไปค่ะ o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-10-2016 18:43:54
มีเรื่องให้ปวดหัวตลอดสิน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 24-10-2016 18:49:26
โชบุโดนจับไปแล้วว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 24-10-2016 22:51:39
น่าสงสัย โชบุเนี่ยนะ จะถูกจับไปง่ายๆ :m28:
อย่าเล่นอะไรแพลง ๆ นา โชบุ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 25-10-2016 00:21:21
ไม่ใช่แค่ธันที่จะรับรู้ด้านดีๆของเธรา แต่เธราควรได้รับบทเรียนในการกระทำของตัวเองบ้าง เพราะมันส่งผลถึงชีวิต ไม่ว่าจะซนเกินไป ทำเพื่อผู้อื่นมากไป ยอมมากไป อะไรก็ไม่ดีทั้งนั้น ในที่สุดอยากให้เธรารับรู้ว่า การที่ตัวเองเอาชีวิตเข้าไปแลกกับผู้อื่นน่ะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดเสมอไป เป็นคนดีได้ แต่ควรฉลาด เจ้าเล่ห์ให้มากๆ  ยังจะเรื่องล่าสุดอีก ดื้อไม่เข้าเรื่อง คิดน้อยไป 


ป.ล.นานๆทีจะเจอนิยายถูกใจ อินไปหน่อย 55
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 25-10-2016 01:07:40
โชงุจะโดนจับตัวไปง่ายๆขนาดนี้เลยหรอ ไม่น่าจะใช่นะ
รอตอนต่อไปจ้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 25-10-2016 01:11:55
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 25-10-2016 05:19:52
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย โหหหเราพลาดอย่างแรงเรื่องนี้สนุกมากกกกก แอบคิดเล่น ๆ ว่าคนที่เป็นสายคือ...... สาธุอย่าเลยนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 25-10-2016 06:39:10
ชอบเธรา ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมองค์วิรัลถึงชอบเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 25-10-2016 17:36:44
ศัตรูรอบด้านจริงๆ  :ling3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 25-10-2016 21:11:06
ใครจับโชบุไปนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 26-10-2016 06:33:54
องค์วิรัลเริ่มชอบเธราแล้วนะ งี้และเธราน่ารัก 55555  จริง ๆ ถึงธันจะไม่ชอบแต่ก็ไม่น่ามีสิทธิ์พูดไม่ดีกับพระสนมหรือเปล่าเพราะเป็นแค่ทหารอีกฝ่ายพระสนม
ปล. โอกาส เขียนแบบนี้จ้า ตัวเองเขียนเป็น ศ ศาลา    ช่วยบอกจะได้ไม่ผิดอีกเนอะ
รอตอนตี่ไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๓) ๒๔.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 27-10-2016 21:45:52
มาต่อๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 31-10-2016 04:31:15
ตอนที่๑๔
   ธันยืนมองพระสนมที่มีท่าทีลุกลี้ลุกลนไปมาตั้งแต่ทุกคนออกไปตามเจ้าลูกครึ่งนั่น คุช ชุนเป็นคนออกไปตามหา องค์วิรัลจำเป็นต้องกลับเข้าไปในวังเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ส่วนพระสนมนั้นองค์วิรัลห้ามไม่ให้ออกไปไหนเด็ดขาด เขาจึงต้องอยู่เฝ้าเพราะสหัสไม่มีทางขัดใจพระสนมอยู่แล้ว ตั้งแต่ทุกคนออกไปธันยังไม่เห็นพระสนมอยู่นิ่งๆเลยสักนาทีเดียว

   “ท่านต้องการอะไรรึเปล่า” ธันเอ่ยถามออกไปอย่างสุดทนเขาพยายามสุภาพอย่างที่สุดเพราะยังไม่อยากมีเรื่องกับไอ้สิงห์ราตาเทาที่นั่งแยกเขี้ยวขู่เขาอยู่ไม่ไกล

   “ข้าออกไปดูไม่ได้ใช่ใหม” เธราถามอย่างหงอยๆ องค์วิรัลกำชับหนักแน่นว่าไม่ให้ออกไปให้ปล่อยหน้าที่การตามโชบุ เป็นของชุนกับคุช จริงๆตอนแรกธันอาสาจะออกไปตามเองแต่ใครๆในอันราก็รู้ว่าธันเป็นหัวหน้าทหารประจำการของนันทานครที่ประจำอยู่อันราจะออกตัวทำอะไรมากก็คงไม่ดี

   “ไม่ได้กระหม่อม” ธันตอบอย่างข่มอารมณ์ ถามทั้งๆที่รู้ นี่โง่หรือดื้อ

   “ข้าเป็นห่วง”

   “ถ้าท่านไม่อยากให้ทุกอย่างยุ่งยากไปกว่านี้พระสนมสมควรอยู่ที่นี่กระหม่อม” ธันบอกอย่างเหลืออดไอ้ท่าทางสลดน่ะไม่ได้ทำให้เขาเอ็นดูหรอกนะ เขาไม่ใช่องค์วิรัล!!

   “พวกนั้นจะจับโชบุไปทำไมกันท่านพอรู้ไหม” แม้จะรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ชอบตน แต่เธราก็ถามออกไปอย่างทนไม่ได้

   “ลูกครึ่งตนนั้น เป็นครึ่งคนครึ่งอสรพิษ เลือดของพวกอสรพิษน่ะราคาดีไม่ต่างกับทองเป็นยาที่ใช้รักษา ทำยาสั่งหรือยาพิษที่ไม่มียาแก้ แม้จะเป็นเพียงลูกครึ่งแต่ทั้งเลือดทั้งกระดูกก็ขายได้ราคาดีไม่น้อยหรอก อ้อ...หรืออีกอย่างน่ะนะ ท่าทางบอบบางแบบนั้น พวกอมนุษย์ชอบนักล่ะขายซ่องคงได้ราคาดีเขาว่าพวกอสรพิษน่ะเรื่องอย่างว่าเด็ดนัก” คำบอกเล่าของธันยิ่งทำให้เธราหน้าเสีย

   “เจ้าอย่าพูดให้ท่านเธราใจเสียไปมากกว่านี้ได้ไหม” สหัสบอกอย่างไม่พอใจ ตอนนี้เธรากังวลและเริ่มกลัวสหัสรับรู้ได้ชัดเจน

   “เขาถูกจับเพราะพาท่านออกไปซื้อขนมที่อยากกินยังไงล่ะพระสนม ท่านเป็นเจ้าชีวิตลูกครึ่งตนนั้นอยู่แล้วนี่ ถ้าเขาจะตายก็คงไม่เป็นไรหรอกกระหม่อม” ธันพูดอย่างเยาะเย้ย เพราะตัวเองเอาแต่ใจจะออกไปข้างนอกด้วยเรื่องไร้สาระแท้ๆ ทำให้โชบุเป็นที่สนใจจนโดนจับไป “ท่านจะมาทำเป็นห่วงทำไมกับแค่ลูกครึ่งชั้นต่ำ” ธันพูดออกมาอย่างเหลืออด เขาไม่ใช่คนที่จะปิดบังความรู้สึกตัวเองได้นาน

   “หุบปากไป เจ้าก้อนกล้ามเนื้อ” สหัสคำรามพยายามห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งไปกระชากคอของธันให้ขาดคามือเพราะเธราส่งสายตาห้ามปรามไว้

   “ครั้งนี้ข้าผิดจริงๆ ข้าคิดน้อยไปจริงๆ” เธราเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนลุกออกไปนั่งข้างๆกองไปที่ก่อไว้ที่หน้ากระท่อม ร่างสูงโปร่งของเธรานั่งนิ่งๆ สายตาจ้องมองไปที่ทางเดินเพื่อรอคอยให้ทุกคนกลับมา
    ------------------------------------------
   ---------------------------
   ----------
   คุชและชุนปะปนมากับผู้คน ที่เริ่มทยอยมางานรื่นเริงที่จัดเป็นประจำสายตาแปลกๆของผู้คนต่างมองมาที่ชุนอย่างหวาดกลัว งานรื่นเริงที่จัดขึ้นกลางคืนนั้นต่างกับตลาดตอนกลางวันราวหน้ามือหลังมือ เสียงดนตรีที่ดูเร่งเร้า กลิ่นหอมของบรรดานางโลมที่ออกมายืนอวดโฉมลอยกรุ่นไปมา ร้านสุราและหอนางโลมดูครึ้กครื้นเต็มไปด้วยผู้คนทั้งมนุษย์และอมนุษย์ เวทีประลองกำลังตั้งเด่นเป็นสง่าเสียงประกาศรางวัลของผู้ชนะดังกึกก้อง การประลองที่ไม่มีกติกาผลแพ้ชนะตัดสินเมื่ออีกฝ่ายลุกไม่ขึ้น
 
   “เราจะตามหาโชบุกันได้ที่ไหน” คุชหันไปถามชุนที่ดูจะสงบนิ่ง แต่คุชสังเกตุได้ว่าร่างกายของชุนเริ่มเปลี่ยนสีผิวกายที่เคยเหมือนมนุษย์เริ่มมีสีแดงระเรื่อเจือปนคล้ายผิวของคนตากแดด ไอร้อนที่เผยออกมานั้นบ่งบอกถึงอันตรายได้อย่างดี ปกติพวกยักษ์นั้นจะมีจิตวิญญาณต่างกันแบ่งแยกโดยธาตุทั้งสี่ ดิน น้ำ ลม และไฟ ชุนคงมีเชื้อสายของเตโชธาตุ และอาการโกรธเกรี้ยวที่เจ้าตัวปิดซ้อนไว้นั้นกำลังแผ่ออกมาเป็นความร้อนที่แทบจะเผาทุกคนให้มอดไหม้


   “ข้ารู้ ว่าใครจับโชบุไป” ชุนเอ่ยออกมาเรียบๆก่อนออกเดินนำไปราวคนคุ้นเคยเส้นทาง แม้จะไม่เข้าใจแต่คุชก็ตามไปอย่างง่ายๆ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นออกไปจากเดิมมากนักเสียงประกาศถึงรางวัลพิเศษของผู้ชนะการประลองในคืนนี้ก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของคุชกับชุนได้ทันที

   “พี่น้องชาวอมุษย์ทั้งหลายหรือจะเป็นมนุษย์ที่แวะเวียนผ่านไปมา วันนี้เวทีการประลองของพวกเรามีของรางวัลสุดพิเศษ ไม่ใช่เงิน หรืองาช้าง หรือเกล็ดมังกรแต่ประการใด แต่เป็นนนนน” เสียงของพิธีกรลากยาวราวเรียกร้องความสนใจ “ของรางวัลหายากของเราวันนี้คือ......ลูกครึ่งอสรพิษนั้นเองงงงง” เสียงโห่ร้องราวถูกใจของผู้คนรอบข้างดั้งก้องไปทั่ว แล้วร่างของโชบุที่ไร้สติที่ถูกมัดไว้ด้วยโซ่เส้นเขื่องก็ปรากฏขึ้น  ชุนกำมือแน่นราวสงบสติอารมณ์ โชบุที่มีร้ายกาจร่างกายที่เต็มไปด้วยพิษร้ายนั้นอันตราย ความคล่องแคล่วว่องไวนั้นไม่มีใครเทียบ หากร่างกายกลับอ่อนแอเปราะบางโชบุไม่ได้เข้มแข็งเลยแม้แต่น้อย


   “นั่นโชบุ” คุชเอ่ยอย่างตกใจ ผู้คนมากมายอาสาประลองเพื่อได้ของรางวัลหายาก คุชหันไปมองชุนที่ยังคงนิ่งเฉย 

   “ข้ากับโชบุเกิดที่นี่” คำพูดง่ายๆของชุนทำเอาคุชเลิกคิ้ว เขาตกใจกับความจริงที่รู้แต่ที่แปลกใจกว่าก็คือทำไมอยู่ดีๆ ชุนถึงบอกเรื่องนี้กับเขา

    “เราสองคนเกิดในซ่อง แม่ข้าเป็นมนุษย์เป็นนางโลมที่ท้องกับยักษ์เลยมีข้าออกมาส่วนโชบุถูกไข่ทิ้งไว้ที่ชายป่าศักสิทธิ์คิดว่าแม่คงเป็นพวกอสรพิษที่มาไข่ทิ้งไว้ แม่ข้าเลี้ยงเราสองคนมาในซ่อง พอแม่ข้าตายโชบุก็ถูกบังคับให้ขายตัวต่อทันทีส่วนข้าก็คอยคุมซ่อง” เป็นครั้งแรกที่คุชสังเกตเห็นสีหน้าเจ็บปวดของชุน ผู้นิ่งเฉย “จนแม่เล้ามันคิดจะขายโชบุให้กับพวกนอกรีตเอาไปทำยาข้าเลยฆ่าพวกมันซะ และพาโชบุหนีออกมา ไอ้คนนั้น” ชุนพูดพร้อมชี้ไปที่ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ โชบุที่หมดสติ ชายคนนั้นมองมาที่ชุนด้วยแววตาน่ารังเกียจ “มันเป็นลูกชายของแม่เล้าที่ข้าฆ่าตาย มันคงแค้นข้ากับโชบุมากถึงจับตัวโชบุมาเพื่อล่อข้าออกมา” ชุนบอกก่อนหันมามองคุชตรงๆ “ถ้าข้าขอร้องให้ท่านขึ้นประลองเพื่อช่วยโชบุจะได้ไหม”

    คุชเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าเขากลัวการประลอง แต่เขาคิดว่าชุนน่าจะอยากประลองเพื่อช่วยโชบุเองมากกว่า   “ข้าจะไปจัดการกับมัน”  ชุนชี้ไปที่ชายที่ยืนข้างๆโชบุ ที่ตอนนี้หันหลังเดินออกไปอีกทางราวเชื้อเชิญให้ชุนตามไป “พวกมันมีทั้งยาทั้งผู้คนที่ไว้ควบคุมพวกลูกครึ่งให้ทำงานให้มัน ทั้งใช้งานทั้งขายพวกเราราวสินค้า ถ้าไม่ทำลายพวกมันให้สิ้นซากไม่รู้ว่าจะมีพวกลูกครึ่งต้องถูกทำราวไม่มีชีวิตอีกเท่าไร ข้าไม่ใช่คนของนันทานครเจ้าไม่ต้องห่วงว่าจะมีปัญหาตามมา”

   คุชมองคนที่เอ่ยปากข้อร้องเขาอย่างเข้าใจ ในเมื่อเหตุการณ์ครั้งนี้จะไม่ทำให้นันทานครและองค์วิรัลมีปัญหาเขาก็ตัดสินใจไม่ยาก ริมฝีปากบางเฉียบแย้มยิ้มราวนึกสนุก แม่ทัพฝ่ายซ้ายแห่งนันทานครน่ะไม่ได้มาเพราะโชคช่วยหรอกนะ

   ชุนแยกตัวออกไปจากบริเวณเวทีประลอง คุชมองรอบๆอย่างประเมินสถาณการณ์มีพวกที่ดูกระเหี้ยนกระหือรือลงแข่งมีแค่พวกที่ดูจะเมามายแล้วเสียมาก ไม่มีพวกอมุษย์ที่ดูอันตรายหรือคนที่ดูมีฝีมือ แปลก!ปกติถ้าของเดิมพันเป็นของหายากและมีมูลค่าไม่น่าจะมีแค่พวกปลายแถวมาลงแข่งแบบนี้ คุชเริ่มรู้สึกถึงเหตุการณ์ไม่ปกติ พวกอมนุษย์ที่อยู่ในงานมีแต่พวกชั้นล่าง ไม่มีสิงห์รามังกรหรือแม้กระทั้งพวกหมาป่า เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกชาติพันธ์ที่หลงรักการต่อสู้พวกนี้จะไม่มาถ้ามีการประลองเกิดขึ้น ตอนแรกคุชคิดว่าจะรอจนเหลือผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวแล้วจะขึ้นไปประลองจะได้ไม่ต้องสู้หลายรอบแต่เท่าที่ดูเขาคงต้องทำให้การประลองจบให้เร็วที่สุดเสียแล้ว


   และก็เป็นดังคาดคุชชนะและได้โชบุมาโดยง่าย ง่ายจนน่าแปลกใจ โชบุยังคงไม่ได้สติ โชบุคิดว่าจะกลับไปรอที่กระท่อมก่อน แต่แล้วชุนท่คิดว่าคงไม่ได้กลับมาง่ายๆกลับเดินตรงมาทางเขาอย่างร้อนรน

   “เกิดอะไรขึ้น” เป็นคุชที่เอ่ยถามออกไป ก่อนส่งร่างที่หมดสติของโชบุให้ชุน

   “ข้าตามไปที่ซ่องที่ข้ากับโชบุเคยอยู่ แต่....ทุกคนตายแล้ว โดนฆ่าตายแม้กระทั้งลูกชายแม่เล้าคนนั้นก็ตายแล้ว ไม่เหลือใครเลย” ชุนพูดเสียงเรียบใบหน้ามีแววครุ่นคิดก่อนมองไปรอบตัว

   “แล้วชายคนที่ยืนอยู่ข้างโชบุล่ะ” คุชถามออกไปก่อนนั่งไปราวถูกสาปเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ และภาวนาให้ตัวเองคิดผิด
   “ทำไมการประลองจบลงร็วนักล่ะ” ชุนถามขึ้น
   “.....” คุชทำท่าจะพูดก่อนเงียบไป
   “เรา.......ถูกหลอกให้ออกมา”  ..............
   ------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------
   ------
   
   เธรานั่งนิ่งๆอยู่ข้างกองไปมาสักพักแล้ว ถ้าโชบุเป็นอะไรไปเขาจะมีทางให้อภัยตัวเอง ความอบอุ่นจากกองไฟตอนนี้ไม่ได้ทำให้เธราอุ่นใจได้เลย เขาไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรู และเขาก็ไม่รู้ว่าศัตรูคนนั้นต้องการอะไรกันแน่

   เธราขยับตัวเบาๆเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติมาจากความมืดด้านหน้า แม้เขาจะไม่ใช่ทหารแต่กลิ่นไออันตรายที่แผ่ออกมาชัดเจนนั้นเขาก็รับรู้ได้ดี เร็วเท่าความคิดสหัสในร่างของสิงห์ราปรากฏกายอยู่ข้างๆเขาทันที 

   “ใคร” เธราเอ่ยกับสหัสเบาๆ แต่ยังคงทำทีเป็นนั่งนิ่ง สหัสนั่งลงข้างๆเขาขนสีเงินที่สะท้อนแสงไฟดูน่าเกรงขามใบหน้าครึ่งสิงห์นั่นคำรามเบาๆในลำคอราวข่มขู่ศัตรูทียังไม่ยอมปรากฏตัว

   ธันเดินมานั่งลงฝั่งรงข้ามเธราอย่างเงียบๆ ร่างกายกำยำดูสบายๆแต่แววตาที่แวววับนั้นดูชวนขนลุก  “กองกำลังของวูธ ยังมาไม่ถึงอันราเลยกระหม่อมพระสนมมิต้องกังวล” ธันเอ่ยขึ้นราวรายงานสถานการณ์ และเหมือนเป็นการบอกกลายๆว่า ผู้มาเยือนใหม่ไม่ใช่ทหารของวูธ ธันหยิบท่อนไม้ที่ติดไฟบางส่วนขึ้นมาเขี่ยกองไปมา ก่อนร่างกำยำจะลุกขึ้นและเขวี้ยงท่อนไม้ติดไฟเข้าไปในความมืดเปลวไฟติดกับหญ้าแห้งอย่างรวดเร็วเปลวไฟเริ่มลามใหญ่โต พร้อมกับปรากฏบรรดาร่างของผู้มาเยือน
 
   “น...นั่นมัน” เสียงของธันแทบจะหายไปในลำคอ ชั่วชีวิตของเขาที่ออกรบและฆ่าคนมานับไม่ถ้วนแต่สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาตอนนี้กลับเรียกความหวั่นเกรงจากเขาได้แทบทันที

   “นักรบปีศาจของกองทัพเลือด” สหัสเอ่ยออกมา แววตาสีเทาวาววับในความมืดเขาไม่มีทางลืมพวกสารเลวที่ฝังกริชลงบนตัวเขาได้
   เธรายืนนิ่งด้วยความตกใจ นี่น่ะเหรอกนักรบปีศาจของกองทัพเลือดที่ได้รับการขนานนามถึงความเก่งกาจ นักรบที่ไร้ชีวิตไร้ความกลัวกองทัพเลือดในตำนานแห่งกัชธาเมืองหลวงแห่งเวทย์ที่ปิดตาย

   “คึคึคึคึคึคึคึคึคึ” เสียงหัวเราะจากร่างที่สวมชุดคลุมสีดำสนิทฟังดูขนลุกราวไม่ใช่เสียงของคน

   “พวกเจ้าต้องการอะไร”ธันเอ่ยออกไป แม้ในใจจะหวั่นไม่น้อยแต่เขาไม่เคยกลัว องค์วิรัลสั่งให้เขาดูแลพระสนม แม้จะไม่เต็มใจแต่เขาจะไม่มีทางปล่อยให้ใครเอาพระสนมไปได้เด็ดขาด

   “เธรา” กลุ่มคนในชุดคลุมสีดำเอ่ยออกมาสั้นๆ ก่อนมีหนึ่งร่างก้าวออกมาพร้อมกับอาวุธในมือที่ชี้ตรงมายัง สหัส

   “หอกเขี้ยวสิงห์” เสียงของเธราสั่นอย่างกังวลเมือเห็นสิ่งที่พวกกองทัพเลือดมี เขี้ยวสิงห์  คมอาวุธเดียวที่ปลิดชีพสิงห์ราได้
   “แหมเตรียมมาอย่างดีเลยนะ” สหัสเอ่ยก่อนยิ้มเยาะ

   “ถ้าข้ายอมไปด้วยแต่โดยดี พวกเจ้าสัญญาไหมว่าจะไม่ทำร้ายใคร” เธราเอ่ยขึ้นก่อนก้าวออกมาข้างหน้าเพราะเธรารูดีที่พวกนี้ต้องการฆ่าสหัสเพราะต้องการตัวเขา

   “ท่านเธรา” สหัสเตรียมจะค้านก่อนต้องหยุดเมื่อพบกับสายตาสบกลับมา

   ธันมองพระสนมที่เดินออกไปหาพวกที่มาจากกองทัพเลือดด้วยแววตาไม่เข้าใจ ร่างหนาคว้าเอาแขนของเธราเอาไว้ ก่อนดึงให้หยุด “ท่านจะทำอะไร”
   “ปล่อยข้า ธัน”  ธันมองคนตรงหน้าที่ออกคำสั่งด้วยความแปลกใจ เธราตอนนี้ไม่เหลือเค้าของพระสนมที่เอาแต่ยิ้มโง่ๆไปมาเลยสักนิด
   “องค์วิรัลสั่งไว้ว่า..”

   “ข้าสั่ง ให้ปล่อย” เธราพูดสวนขึ้นมานิ่งๆทำเอาธันต้องปล่อยมือ แววตาแบบนั้นมันอะไรกัน

   เธราเดินเข้าไปหาร่างที่สวมชุดคลุมสีดำช้าๆ พยายามมองใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในนั้นแต่ก็เห็นเพียงแววตาสีแดงที่สะท้อนกลับมาอย่างไร้ชีวิต เมื่อเข้ามาใกล้ๆกลิ่นสาปสางยิ่งปรากฏ เธราหยุดยืนนิ่งตรงหน้าร่างที่ถือหอกเขี้ยวสิงห์ คมของหอกจ่ออยู่ตรงหน้าอกใบหน้าที่แสนธรรมดาแย้มยิ้มเบาๆ ก่อนยกมือขึ้นแตะไปที่คมหอกแล้วดันออกไปให้ห่างตัว

   “พวกเจ้าคงนึกรู้อยู่แล้วว่าที่นี่ มีเพียงข้ากับสหัสถึงเตรียมของที่ฆ่าสิงห์รามาเสียพร้อม” เธราก้าวเข้าไปใกล้ๆ อีกนิดมือเรียวไล่ไปตามด้ามของหอกอย่างช้าๆ “ยังไงข้าก็ต้องตาย บอกข้าสักนิดได้ไหม ว่าใครเป็นคนสั่งเจ้ามา”  ไม่มีคำตอบจากร่างตรงหน้า เธราขยับเข้าไปอีกนิดก่อนยื่นมืออกไปข้างหน้าเหมือนเป็นการบอกว่ายอมให้จับแต่โดยดี

      และทันทีที่มือหยาบกร้านนั้นแตะลงบนข้อมือเธราก็บิดข้อมืออย่างแรงพร้อมกับคว้าเอาหอกเขี้ยวสิงห์มาไว้ที่ตัวเองและแทงเข้าไปที่ร่างตรงหน้าอย่างแรง  เร็วเท่าความคิดสหัสเข้าจู่โจมพวกที่เหลือทันที ธันคว้าเอาดาบออกมาก่อนเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว เธราออกแรงกดหอกลงไปบนร่างของนักรบปีศาจอย่างแรงเลือดสีดำไหลทะลึก “ใครส่งเจ้ามา” เธราถามก่อนออกแรงยื้อยุดหอกไปมา

       “ครือออ” เสียงที่ลอดออกมานั้นฟังดูขนลุก การต่อสู้ที่ดูเหมือนฝ่ายของเธราจะเริ่มเสียเปรียบ ร่างของนักรบพวกนี้ราวไม่มีชีวิต ร่างที่กร้านดำราวซากศพไม่เจ็บปวดไม่ว่าจะโดนกระชากจนแขนขาขาด มันก็ยังคงต่อสู้อย่างลดล่ะ  เธราดึงหอกออกมาจากร่างตรงหน้าก่อนแทงซ้ำลงไปอีกเมื่อร่างตรงหน้ายังคงพุ่งเข้ามาทำร้าย การเคลื่อนไหวของพวกนี้รวดเร็วและฝีมือการต่อสู้ก็เก่งกาจและยังมีจำนานมากกว่า

   “เจ้าพาพระสนมหนีไปก่อน” สหัสบอกกับธันตอนนี้เธราสหัสและธันยืนหันหลังชนกันอยู่ท่ามกลางนักรบปีศาจที่เหมือนยิ่งดึกมันยิ่งมีกำลังมากขึ้น

   “ไม่ เดี๊ยวชุนกับคุชก็มา ข้าไม่ทิ้งเจ้า” เธราหันไปตวาดก่อนหลบการจู่โจมของอีกฝ่าย เธราถูกจับยกขึ้นสูงก่อนทุ่มลงมากับพื้น จนหอกเขี้ยวสิงห์หลุดมือ

   “ธัน เอาหอกมา” เธราตะโกนเขาจะยอมให้หอกนั่นกลับไปอยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ แม้ธันจะได้ยินเสียงตะโกนสั่งของเธราแต่เขาเองก็ติดพันอยู่กับการต่อสู้จนไม่สามารถปลีกตัวออกไปได้ เธราผวาลุกขึ้นแต่ก็ถูกระดมฟันด้วยดาบจนหลบแทบไม่ทัน  สหัสเข้ามาช่วยเธราเมื่อเห็นว่าเธราเริ่มเสียเปรียบ ร่างสูงใหญ่ของสิงห์รารวดเร็วหากด้วยใจที่กังวลเป็นห่วงเธรา สุดท้ายร่างสูงใหญ่ของสหัสก็สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่ลำตัว เธราหันไปเห็นสหัสที่ทรุดฮวบลงไปกับพื้นพร้อมกับหอกเขี้ยวสิงห์ที่ฝ่ายตรงข้ามแย่งไปได้

   “สหัส!!” เธราผวาเข้าไปประคองร่างสูงใหญ่ของสหัส พร้อมกับร่างของคุชปรากฏขึ้น

   “พระสนม เป็นอะรึเปล่ากระหม่อม” คุชถามอย่างเป็นห่วง แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรคุชก็ต้องยกดาบขึ้นรับคมดาบที่เหวี่ยงลงมา เธรามองเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนตัดสินใจบางอย่าง

   “ธันเรียกม้าของเจ้ามา” เธราหันไปตะโกนบอกธัน

   แม้จะไม่เข้าใจแต่ธันก็ทำตาม ธันผิวปากเป็นจังหวะผ่าวเบาม้าศึกสีขาวสะอาดก็ปรากฏขึ้น เธราฉวยหยิบเอาธนูติดมือมาด้วยก่อนพาตัวเองไปใกล้ๆธัน และเอ่ยคำสั่ง

   “พาข้าไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้”  ธันพยักหน้าก่อนพาตัวเองขึ้นหลังม้าอย่างรวดเร็ว แล้วดึงเธราตามขึ้นไป

   “พิสูจน์ให้ข้าเห็นฝีมือของหัวหน้ากองทหารม้าแห่งนันทานครหน่อยแล้วกันนะ” เธราบอกก่อนกระชับธนูในมือแน่น
“อย่าให้พวกมันจับได้ ล่อพวกมันออกมาให้ห่างจากพวกที่กระท่อมให้มากที่สุดนักรบปีศาจพวกนี้ไม่ชอบแสงสว่างเพราะฉะนั้นอย่าหยุดจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น เราจะไปมาลันเคียกัน” เธราบอกเสียงเรียบสายตาหันไปจับจ้องพวกนักรบปีศาจของกองทัพเลือดที่ตามมาอย่างไม่ลดละพร้อมกับง้างธนู 


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาา 
พวกกองทัพเลือดเริ่มมีบทบาดแล้วด้วย  คนร้ายตัวจริงจะปรากฎตัวในไม่ช้าค่าา
นิยายเรื่องนี้เป็นแฟนตาซีอะไรก็เกิดขึ้นได้
ฝากวิรัลเธราด้วยค่าา
ขอบคุณที่ชอบ #วิรัลลืมเมีย ค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 31-10-2016 06:32:44
ลุ้นๆๆๆๆ โอ้ยยย เปลี่ยนพระสนมเป็นพระเอกได้มั้ย ทำไมเท่จัง 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 31-10-2016 06:42:58
ชอบโหมดดาร์กของเธรามากกก มาต่ออีกน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 31-10-2016 07:33:04
พวกนี้มันต้องการอะไร จะจับเธราไปทำไม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kail ที่ 31-10-2016 07:41:33
วิรัล แกตกกระป๋องไปซะ เธราพระเอกไปเถอะ จับใครสักคนกดเลย กดวิรัลไปซะก็ดี 555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 31-10-2016 08:21:55
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 31-10-2016 08:29:04
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 31-10-2016 09:06:56
มีเรื่องทีไรพระเอกหายหัว!
พระเอกของเรื่องคือเธราสินะ :z3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 31-10-2016 09:08:01
สงสารโชบุกับชุน สหัสอย่าเป็นอะไรน้าาา
เธราสู้ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 31-10-2016 09:46:51
พอองค์วิรัลไม่อยู่ เธราก็ต้องออกบู๊เองอีกแล้ววว~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 31-10-2016 10:00:57
พระสนมสู้ๆ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 31-10-2016 10:10:43
เรื่องนี้ยังจำเป็นต้องมีพระเอกอยู่ไหม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 31-10-2016 10:55:08
เธราเท่ห์มากกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เฉื่อย ที่ 31-10-2016 11:40:24
อิวิรัล อิคนลืมเมีย ทีตอนแบบนี้แกก็หายหัวตลอด! ไม่ยกเธราให้เด็ดขาด :m16:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 31-10-2016 12:22:30
สหัสอย่าเป็นไรนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 31-10-2016 13:12:13
อย่าให้ใครเป็นอะไรนะเดี๋ยวเธราจะโทษตัวเองอีก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 31-10-2016 15:00:46
สนุกมากกก เธราทำดีแล้วลูกเอ๊ย ส่วนธัน รอบนี้ถือว่ายังให้อภัยที่ว่าเธรา ถ้ามีรอบหน้านะะะะ
โดนเราจับตีแน่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 31-10-2016 16:14:10
โคตรเท่ห์ !!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 31-10-2016 16:23:44
แอร๊ยยยย ชูป้ายไฟเชียร์เธรา!!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 31-10-2016 16:53:48
เธราสุดยอด เก่งจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 31-10-2016 17:41:11
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 31-10-2016 19:06:59
เธราสู้ๆ
อย่าทำอะไรเธรานะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ~@GusbellS@~ ที่ 31-10-2016 19:32:01
เดี๊ยว น่าจะเปลี่ยนเป็น เดี๋ยว นะครับ มันดูแหม่งๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: แพท ที่ 31-10-2016 20:51:10
ขอบคุณค่า รีบอัพอีกเยอะๆน่ะคนรอใจจะขาดเข้ามาดูทุกวันเลย :katai2-1: :hao7: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 31-10-2016 23:24:22
อื้อหืออออ ลุ้นมาก

เอาใจช่วยเธรา...ไม่ว่าจะเจออะไรที่มาลันเคีย ก็เข้มแข็งแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ

ว่าแต่...ใครเป็นคนในที่ช่วยพวกปีศาจเนี่ย?

(ยื่นขนมให้พระสนม....อันนี้อร่อยนะเพคะ ฮาาาา)
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 31-10-2016 23:38:47
สหัสอย่าเปงไรน้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 01-11-2016 00:00:15
 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 01-11-2016 00:23:04
ทุกคนต้องรอดนะ พระเอกจำเป็นมั้ยเรื่องนี้??555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: arissara ที่ 01-11-2016 02:18:29
โอ้วววว พระสนมโคตรแมน เอาใจไป เอาใจไป 5555 ตอนซื่อโคตรน่ารัก ตอนดื้อก็น่าตี แต่ตอนนี้หม่อมฉันขอทูลว่า โคตรเท่ห์เลยพะยะค่ะ 555555 รักพระสนมขององค์วิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 01-11-2016 12:46:41
ชอบบอยากอ่านทุกวัน มาต่อเร็วน้าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 01-11-2016 17:23:52
เธราเท่จัง  แถมน่ารักเสมอ :mew1:

ส่วนองค์วิรัลไปไหน  ไม่มีบทบาทเลย  ขอคู่แข่งมาหลงรักเธราเผื่อองค์วิรัลจะมีบทออกมาบ้างค่ะ555

อ่านเรื่องนี้แล้วหลงรักเธรามากๆ  :กอด1: รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman ที่ 01-11-2016 19:16:58
รอค่าาาาาาาาาาาาา สนุกมากมายยยยย อยากอ่านต่อแล้ววว
เอาใจช่วยพระสนมสุดฤทธิ์ คิดถึงองค์วิรัลตอนนี้มาแค่ชื่อก็คิดถึง55
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-11-2016 00:32:48
หูย~สนุกมากๆเลย กำลังเข้มข้น!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 05-11-2016 00:23:32
 :hao7: :hao7: :hao7:
  สนุกกกกกกกกกกก...........
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ♠♥♦♣ ที่ 05-11-2016 02:07:14
สนุกมากค่า ติดตามๆ
+1
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๔) ๓๑.๑๐.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 06-11-2016 06:50:50
ตอนที่๑๕ -๕๐%
   เธราค่อยๆวางธนูลงข้างตัว ก่อนหย่อนกายลงในน้ำพลางถอดเสื้ออกเพื่อชำระล้างเอาคราบเลือดของพวกนักรบปีศาจที่ติดอยู่เต็มตัวออกไป แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมาที่ริมลำธารสะท้อนลงไปในน้ำที่ใสราวกระจก เขาเพิ่งหนีรอดมาจากพวกนักรบปีศาจได้เมื่อรุ่งสางทันทีที่แสงแดดสาดส่องพวกมันก็หายไปราววิญญาณที่ไร้ตัวตน เธรามองไปรอบๆอย่างไม่คุ้นตาเขาไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนทุกอย่างรอบตัวดูแปลกตา กลิ่นหอมของดินของดอกไม้ป่าชัดเจน มีเสียงคนเดินมาจากด้านหลังและเมื่อหันไปมองก็พบกับธันที่ตอนนี้ในมือมีผลไม้หน้าตาแปลกๆ ก่อนเอามาวางไว้ให้ตรงหน้าแล้วก็เดินกลับไปเอาหญ้าให้ม้ากินโดยไม่พูดกับเขาสักคำ

   “ลูกอะไรน่ะธัน” เธราเอ่ยถามออกไป เขาไม่ใช่พวกเจ้ายศเจ้าอย่างไม่คุยกับเขาเขาคุยเองก็ได้ ก็ทั้งป่ามีอยู่สองคนจะคุยกับใครกันล่ะ

   “ข้าไม่รู้” ธันตอบง่ายๆโดยไม่ได้หันหน้ามามองเธราสักนิด

   “แล้วมันกินได้เหรอ”

   ธันหันมามองคนถามก่อนเดินกลับมายังคนที่นั่งแช่น้ำอยู่ แล้วหยิบเอาผลไม่หน้าตาประหลาดไปกัดกินให้ดู

   เธราได้แต่พยักหน้าหงึกหงักก่อนหยิบเข้าปากกินบ้าง รสชาติหวานอมเปรี้ยวพร้อมกลิ่นหอมแปลกๆทำเอาคนกินยิ้มออก “อร่อยดีนะ น่าจะเอาไปปลูกที่นันทานครขึ้นในป่าน่าจะปลูกง่ายเอาเม็ดไปแจกพวกชาวบ้านให้เอาไว้ปลูกกินกัน” เธราพูดไปเรื่อยส่งผลไม้เข้าปากไปเรื่อยพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวถูกใจ

   “แล้วที่นี่ที่ไหนน่ะธัน” เมื่อคิดได้เธราจึงถามออกไป ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นมาจากลำธารก่อนเดินเอาเสื้อไปตากที่ต้นไม้ใกล้ๆ

   “ป่าศักดิ์สิทธิ์” ธันตอบสั้นๆ แต่คำตอบนั้นทำเอาเสื้อในมือคนฟังตกพื้น

   “ห๊ะ!!!!” เธราหันไปทำตาโตใส่คนบอก

   “เราจำเป็นต้องเข้ามาในป่าศักดิ์สิทธิ์ก่อนจะได้ไม่มีใครตามมากระหม่อม” ธันบอกเรียบๆ เหลือบมองเธราที่กำลังทำหน้าตกใจ หึ!! แค่รู้ว่าหลงเข้ามาในป่าศักดิ์สิทธิ์ แค่นี้ก็ตกใจอกตกใจคนที่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในวังคงกลัวที่จะมาลำบากลำบนสินะ ธันคิดก่อนส่ายหน้าราวเหนื่อยใจที่ต้องมาติดแหงกดูแลพระสนมจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย

   “ข้าไม่เคยเข้ามาก่อน รารีไม่ให้มาบอกว่าอันตาย” ธันหันไปมองคนที่มานั่งข้างๆตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เธราตอนนี้ไม่ได้สวมเสื้อเนื้อตัวเปียกปอนเพราะเพิ่งขึ้นมาจากลำธาร “เขาว่าไม่ว่าใครที่เขามาในป่าศักสิทธิ์จะไร้ซึ่งอำนาจใดๆใช่ไหม พวกชาวเวทย์จะใช้เวทย์ไม่ได้ พวกอมุษย์ก็จะแปลงร่างหรือความสามารถพิเศษก็จะหายไปเหรอ ข้าไม่เคยเข้ามาก่อนเลยมันอันตรายมากใช่ไหม”
แม้จะเป็นประโยคคำถามแต่ดูเหมือนคนพูดจะไม่รอฟังคำตอบ “ในตำนานเล่าว่าป่าศักสิทธิ์เป็นสถานที่ ที่ทุกสิ่งมีชีวิตเท่าเทียมกัน  กลางป่ามีภูเขาที่ทางขึ้นมีสัตว์แปลกๆกับผลไม้ที่กินแล้วจะได้พรวิเศษด้วยใช้ไหม ข้าอยากลองไปแต่,,,,,,ไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ” พูดเองเออเสร็จสรรพ เธราก็ทำหน้าหงอยก่อนเดินไปนั่งกินผลไม้ต่อ ธันเลิกคิ้วมองเขาตามอารมณ์คนตรงหน้าไม่ทันจริงๆ
 
   “รารีนางกำนัลของท่านน่ะนะ” ธันถามอย่างสงสัยนางกำนัลจะมีสิทธิอะไรมาห้ามคนที่เป็นถึงสนมเอกแห่งนันทานคร

   “ใช่ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างข้าออกมาเสียนาน” เธราหันมาคุยกับธัน

   “แล้วทำไมรารีถึงมาห้ามท่านล่ะกระหม่อม”

   “ข้าชอบหนีออกมาข้างนอก รารีบ่นจนเบื่อสุดท้ายก็เลยขอไว้ว่าออกมาได้แต่อย่ามาที่นี่เพราะอันตราย แต่พอข้าออกมาก็บ่นอยู่ดี”

   “ท่านะจะไปฟังอะไรกับนางสนม”
 
   เธราหันมาทำตาโตก่อนป้องปากเหมือนกลัวใครได้ยิน “รารีดุจะตาย ข้าเบื่อจะฟังเวลาบ่น อีกอย่างข้าไม่อยากอดข้าวรารีโกรธแล้วใครจะทำข้าวให้กินกัน”

   “นางกำนัลเยอะแยะรารีไม่ทำให้ท่านก็ใช้คนอื่นสิ ท่านจะให้ใครทำอาหารก็ได้อีกอย่างห้องครัวของวังหลวงน่ะใหญ่โต ท่านจะกินอะไรแค่เอ่ยปาก ใครๆก็นำมาถวาย”

   “โอยย ไม่มีหรอกธัน ตำหนักท้ายบึงเล็กนิดเดียวข้ากับรารีสองคนก็ต้องต่อห้องเพิ่มแล้ว นี่สหัสยังต้องนอนในครัว โชบุกับชุนยังต้องขึงผ้ากันน้ำค้างนอนข้างนอกอยู่เลย” คำตอบของเธราทำเอาธันแปลกใจ ตำหนักท้ายบึงไม่ใช่ที่ที่พระสนมจะไปอยู่สักนิด
   “ทำไมท่านถึงไปอยู่ตำหนักท้ายบึงล่ะกระหม่อมมันร้างมานานแล้วแถมยังคับแคบ ไม่ใช่ที่ที่พระสนมจะไปประทับเลยกระหม่อม”
   “ตำหนักท้ายบึงอยู่ห่างจากตำหนักหยาดหมอกขององค์วิรัลมากที่สุดน่ะ” ธันอ้าปากเหมือนอยากถามต่อแต่ก็เงียบไว้ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะไปสงสัยในองค์วิรัล

   “แล้วเราจะออกจากป่านี่ยังไงล่ะ” เธราหันมาถามธัน

   “ให้เจ้าไข่มุก(ม้า)พักสักหน่อย แล้วค่อยเริ่มเดินทางกันกระหม่อม” ธันเงียบไปสักพักก่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย”  เราจะไปมาลันเคียกันหรือกระหม่อมทำไมเราถึงไม่กลับไปอันราแล้วรอจนคาเซส่งข่าวไปที่วูธ ท่านจะได้กลับนันทานครยังไงล่ะกระหม่อม”

   “หากการส่งข่าวไม่มีปัญหาข้าว่าป่านนี้วูธคงถอนกำลังไปแล้ว แต่นี่ยังไม่มีวี่แววเลยแถมพวกนักรบปีศาจรู้ที่อยู่ข้าทั้งที่มีแต่พวกเจ้ากับองค์วิรัลที่รู้ ไม่น่าแปลกเหรอธัน” เธราบอกก่อนถอนหายใจราวเหนื่อยหน่าย

   “แล้วท่านไม่คิดเหรอว่าคนที่ส่งข่าวให้พวกศัตรูอาจเป็นข้าก็ได้” ธันถามออกไปราวหยั่งเชิง

   “เจ้าไม่ทำอย่างนั้นเพราะแค่ไม่ชอบข้าหรอก เพราะเหตุการณ์นี้มันกระทบถึงนันทานครและองค์วิรัลซึ่งเจ้าไม่มีทางทำหรอก เพราะถ้าเจ้าจะทำเจ้าฆ่าข้าได้ตั้งแต่เมื่อคืนที่ขึ้นม้ามาด้วยกันแล้วล่ะ”

   “ทำไมท่านถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

   “ไม่รู้สิ ข้าคิดย้อนกลับกันว่าถ้าเป็นข้า” เธราบอกพร้อมกับชี้ไปที่ตัวอง “ถ้าเราเทิดทูลใครสักคนยอมทำตามคำสั่งอย่างถวายหัว ถ้าคนอย่างเจ้าที่ยอมช่วยเหลือคนที่เจ้าไม่ชอบขี้หน้าอย่างข้าเพราะเป็นคำสั่งขององค์วิรัล คงไม่ทำอะไรให้องค์วิรัลเดือดร้อนหรอก” เธราพูดก่อนเหยียดตัวลงนอนกับพื้นอย่างง่ายๆ ทั้งที่เสื้อก็ยังไม่ได้ใส่

   “จะเดินทางแล้วบอกข้าด้วยนะ”
   -------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------
   ------------
   วิรัลยังคงต้องอยู่แต่ในวังของเมืองอันราเรื่องราวที่เกิดขึ้นเขาได้รับรู้เรียบร้อย สหัสและโชบุที่ยังบาดเจ็บนั้นกำลังได้รับการรักษาแล้ว นักรบปีศาจแห่งกองทัพเลือดไม่ใช่คนไม่ใช่ชาวเวทย์หรือสิ่งมีชีวิตชนิดไหนมันเป็นนักรบที่เกิดจากเวทย์ของชาวเวทย์ชั้นสูง ที่สร้างขึ้นมาเพื่อทำลายคู่ต่อสู้ เมื่อแห่งเวทย์มีเมืองหลวงแห่งเดียวคือกัชธา พวกชาวเวทย์ตามปรกติจะรักสงบไม่ค่อยออกมายุ่งเกี่ยวกับพวกมนุษย์หรือพวกอมุนุษย์เท่าไรเพราะฉะนั้นเหตุการร์ต่างๆในเมืองแห่งเวทย์จึงมักเป็นเพียงเสียงร่ำลือต่างๆไม่มีใครรู้ข้อเท็จจริงเท่าไร แม้แต่ตัววิรัลเองก็ขึ้นมาเป็นกษัตริย์หลังจากเกิดเหตุการณ์ม่านหมอกเวทย์ไปแล้วเกือบร้อยปี เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่เคยรบกับกองทัพเลือดหรือนักรบปีศาจเลยสักครั้ง ความกังวลเริ่มถาโถมเข้ามาในใจทีละน้อย ไม่กลัวเขาเองไม่ได้กลัวเลยสักนิดไม่เคยสู้ก็ไม่ใช่ว่าจะสู้แพ้ แต่ที่ทำให้เขากังวลอยู่ตอนนี้ คือศัตรูที่เขาเองก็ยังชี้ชัดไม่ได้รู้แต่ว่าอยู่ใกล้ตัวและก็อันตราย เธราแม้เขาจะโล่งใจว่าอย่างน้อยก็อยู่กับธันทหารที่เขาไว้ใจในฝีมือและความจงรักภักดี แต่การที่เธราหายไปโดยที่เขาไม่รู้อะไรเลยนั้นก็สร้างความกังวลให้เขาได้ไม่ยาก
   วิรัลปฏิเสธที่จะออกไปที่งานเลี้ยงรับรองที่เจ้าเมืองอันราจัดต้อนรับเขา ร่างสูงใหญ่นั่งนิ่งอยู่ในห้องส่วนตัวโดยที่ไม่มีใครเข้าหน้าติด มือกร้านล้วงเข้าไปในเสื้อก่อนหยิบเอาถุงผ้ากำมะหยีใบเล็กๆออกมาภายใบมีดอกไม้เล็กๆที่แห้งเสียจนเปลี่ยนสีจากขาวเป็นสีน้ำตาลเข้ม ดอกสายลม วิรัลเผลอยิ้มออกมาคนเดียวอย่างช่วยไม่ได้เมื่อนึกถึงคนที่เคยดูชอบอกชอบใจเจ้าดอกไม้เล็กๆนี้เสียนักหนา ภาพของเธราที่กำผ้าคลุมไหล่เขาเสียแน่นหากใบหน้ากลับแย้มยิ้มจนตายิบหยีเมือได้รับดอกไม้เล็กๆไปไว้ในมือ ดอกไม้เล็กๆสีขาวที่ขึ้นตามโขดหินไม่ได้เป็นที่นิยมชมชอบหรือมีราคาค่างวด แต่กลับมีกลิ่นหอมจับใจกลิ่นหอมที่มักลอยไปตามลมนั่นคือที่มาของชื่อดอกสายลม  “เหมือนเจ้าสินะ” วิรัลพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจรดถุงผ้านั้นขึ้นแตะที่จมูกเบาๆกลิ่นหอมนั้นจางหายไปมากแล้วหากนั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับวิรัล
   --------------------------------------------------
   -----------------------
   -----------
   เธราตื่นขึ้นมานั่งงงๆ ก่อนจะเรียกสติให้กลับมาและสังเกตว่าตัวเองตอนนี้มีเสื้อมาสวมไว้ให้ลวกๆ เมื่อมองไปที่ธันก็พบว่าเป็นเสื้อคลุมของธัน
   “เราจะเดินทางเลยไหมธัน”
   ธันพยักหน้าก่อนขึ้นไปรอบนม้า เธราเดินตามไปขึ้นมาเงียบๆก่อนเอ่ยปากถามอย่างอดปากไม่ได้

   “เราจะใช้เส้นทางไหนกัน”

   “เราจะตัดป่าศักสิทธิ์ออกไปทะลุหมู่บ้านบันกุ หลังจากนั้นเราจะหาทางไปมาลันเคียกัน”

   “แต่หมู่บ้านบันกุติดกับเมืองแห่งเวทย์นะธัน” เธราท้วงเมื่อนึกถึงกองทัพเลือดของชาวเวทย์

   “พวกชาวเวทย์จะไม่เข้ามาในป่าศักสิทธิ์กระหม่อม เพราะมันจะทำให้พวกนั้นไม่มีน้ำยาถ้าใช้เวทย์ไม่ได้”

   “ข้าเป็นห่วงชาวบันกุ”

   “ตอนนี้ท่านควรห่วงตัวองมากกว่า ว่าจะถูกฆ่าเมื่อไหร่ข้าอยากรู้จริงๆว่าใครส่งนักรบปีศาจของกองทัพเลือดมา เห็นว่ามีปีศาจรันตราอีกตนที่ต้องการชีวิตท่าน” ธันพูด

   สุดท้ายเธราก็ได้แต่นั่งเงียบๆไม่กล้าพูดอะไรอีก ที่ธันพูดมาเป็นความจริงที่เธราเถียงไม่ออก บรรยากาศของป่าสักสิทธิ์นั้นสวยงาม ต้นไม่สีแปลกๆ สัตว์ป่าที่ไม่คุ้นตามีออกมาให้เห็นเรื่อยๆเธราสนใจสิ่งรอบข้างจนไม่ได้ถามอะไรธันอีก

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาก่อน๕๐%นะคะ ที่เหลือมาต่อคืนนี้ค่าาา
ฝากวิรัลเธราด้วยค่า
ไปพูดคุยกันในเพจ หรือแฮชแทก #วิรัลลืมเมีย ได้น้า

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 06-11-2016 07:03:47
รีบมาต่อน้าาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 06-11-2016 07:08:21
รอมาต่อนะค้าา สนุกมากก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 06-11-2016 07:18:55
รอครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 06-11-2016 08:12:00
รอออ :ling1: :serius2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-11-2016 08:31:41
ป่าศักดิ์สิทธิ์ต้องมีอะไรแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 06-11-2016 08:44:50
ให้ค่าตัวพระเอกน้อยป่าวคะ มีบทน้อยเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-11-2016 08:59:21
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-11-2016 09:16:55
เกิดเรื่องทีไรวิรัลไม่เคยได้อยู่กับเธราสักเท่าไหร่ :เฮ้อ:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 06-11-2016 09:25:27
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 06-11-2016 09:49:19
เธราสู้ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 06-11-2016 09:55:52
โอ๊ยยยย สนุกกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 06-11-2016 10:18:56
วิรัลไม่คิดจะช่วยเธราเลยหรือ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 06-11-2016 10:33:51
ช่างเป็นพระสนมที่เท่เสมอต้นเสมอปลาย เท่จากภายในมากๆ

ว่าแต่ตอนนี้เป็น.."วิรัลคิดถึงเมีย" สินะ ฮาาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-11-2016 11:49:22
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 06-11-2016 12:02:55
เอาใจช่วยพระสนม ไม่ว่าใครจะต้องการชีวิตพระสนมก็คงไม่มีทางทำสำเร็จ พระสนมต้องรอดนะ สู้ ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 06-11-2016 12:10:39
รอลุ้นด้วยคนค่ะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-11-2016 12:56:59
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 06-11-2016 13:55:25
พระสนมเท่มากๆ 55555
สู้ๆนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 06-11-2016 15:53:15
 o13 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 06-11-2016 18:24:13
ตอนนี้เธราเป็นอันตรายมากกก อยากให้ปลอดภัยไวไวจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 06-11-2016 18:32:55
ขอต้อนรับ ธัน เข้าสู่ฮาเร็มของ เธรา 55555

#พระเอกยังจำเป็นต้องมีอยู่ไหม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: yearrayoeng ที่ 06-11-2016 21:54:11
เรื่องนี้ไม่มีพระเอกก็ได้นะ เดี๋ยว เขียนแบบนี้นะคะ อ่านทีไร สะดุดคำว่า "เดี๊ยว" ทุกทีเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 06-11-2016 21:54:55
มาต่อเร็วๆน้าาา~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 06-11-2016 23:33:48
เอาอีกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 07-11-2016 01:22:45
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ลายรักษ์ ที่ 07-11-2016 02:49:04
ทุกท่านยังต้องการพระเอกเรื่องนี้อีกหรือ

(เคะแมน หน้าจืด แต่มีเสน่ห์ หามานานในที่สุดก็เจอ) ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้ความฝันเราเป็นจริงนะคะ
ปล. บอกได้คำเดียวฟินเจ้าคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 07-11-2016 08:41:30
สนุกมาก ต่อไปธันคงไม่พ้นชอบเธราอีกคน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: แพท ที่ 07-11-2016 17:20:17
 รีบมาต่อน่ะค่ะ ใจจะขาดแล้วววววว :katai1: :mew6: :katai4: :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 07-11-2016 19:43:25
 :3123: :L1: :L2:
เดี๋ยวธันก็หลงรักธาราอีกคน
อิ..อิ..อิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 07-11-2016 19:45:21
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ  :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๕๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-11-2016 22:03:02
 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 09-11-2016 09:10:29
๕๐% หลัง

   กึก!! ธันหยุดม้าอย่างกระทันกันจนเธราต้องชะโงกหน้าดูว่าด้านหน้าเป็นอะไร และภาพตรงหน้าทำเอาเธราต้องขมวดคิ้ว  หญิงสาวคนนึงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นเด็กน้อยที่ถูกพันด้วยผ้าติดไว้กับหลังร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ  ไม่แปลกที่จะมีหญิงสาวชาวบ้านเข้ามาหาของในป่าถ้าป่านั้นไม่ใช่ป่าศักสิทธ์

   “คนเหรอธัน” เธราถามออกไปป่าศักสิทธิ์นั้นมีเรื่องราวมากมายที่ยังคงเป็นความลับ ตำนานที่กล่าวขานและสิ่งหนึ่งที่เธราไม่ค่อยถูกด้วยก็คือเรื่องผี

   น้ำเสียงที่ดูหวาดๆนั้นทำเอาธันกลั้นหัวเราะภาพของเธราที่แทงหอกใส่พวกนักรบปีศาจโดยไม่ลังเล กับคนที่ออกอาการกลัวผีกลางวันแสกๆดูราวไม่ใช่คนๆเดียวกัน

   “ไม่ใช่คนกระหม่อม”

   “ห๊ะ!!”

   ธันไม่ตอบอะไรเขาลงจากม้าก่อนเดินไปหาหญิงสาวที่ยังคงลุกไม่ขึ้นคงทั้งตกใจและได้รับบาดเจ็บที่ขาเพราะล้มลงอย่างแรง ธันนั่งลงข้างหญิงสาวที่ออกอาการหวาดกลัวสายตาคมกวาดมองไปทั่วก่อนหันไปบอกเธราที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆม้า
   “ไม่ใช่คนกระหม่อมเป็นพวกลูกครึ่ง”

   “อย่าทำอะไรข้าเลยนายท่าน” เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เธอขยับตัวเพื่อเอาลูกน้อยมากอดไว้ในอ้อมอก

   เธราเดินเข้ามาดูใกล้ๆก่อนเห็นร้อยช้ำที่ข้อเท้าของหญิงสาวชัดเจน
   “เจ็บไหม” เธราถามหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ หากไม่มีคำตอบกลับมาหากหญิงสาวตรงหน้ากลับดูหวาดกลัว

   “ไม่ต้องกลัวพวกข้าไม่ใช้โจร”

   “นายท่านปล่อยข้าไปเถอะ ลูกของข้ายังเด็กนัก”

   “ถ้าปล่อยแล้วเดินกลับไหวไหมล่ะ”   หญิงสาวตรงหน้าพยายามลุกแต่ก็ไม่ไหวเพราะความเจ็บที่ข้อเท้าและเด็กน้อยในอ้อมกอดก็เริ่มแผดเสียงร้องดัง

   “มานี่มา” เธราบอกก่อนเอื้อมมือไปเอาเด็กน้อยมาอุ้มไว้เสียเอง “ธันช่วยพยุงนางหน่อยสิ” เธราหันไปสั่งธัน

   “อย่าทำอะไรลูกข้าเลยนายท่าน” หญิงสาวยังคงดูหวาดกลัวและลนลานยื้อตัวออกจากการช่วยเหลือของธันจนเธราเริ่มโมโห

   “ถ้าไม่หยุดนะข้าจะเอาลูกเจ้าไปเลย” ได้ผลเมื่อหญิงสาวยอมให้ธันพยุงไปนั่งบนโขดหินแต่โดยดี

   “เจ็บไหม แล้วมาเดินทำอะไรอยู่แถวนี้” เธราเอ่ยถามก่อนมองหญิงสาวที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา พลางเอ่ยปากเหมือนจะถามธันว่าไหนล่ะลูกครึ่งเพราะหญิงสาวเป็นคนธรรมดา แต่ธันกลับทำท่าพยักเพยิดมายังร่างของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกของเธราเสียก่อน และเมื่อเธราก้มลงมองก็พบกับทารกที่มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มแปลกตานี่สินะ ลูกครึ่ง

   “ข้าไม่ได้มาทำร้ายใคร ไม่ต้องกลัวนะ” เธราหันไปบอกกับหญิงสาวที่นั่งหน้าซีดและคอยมองทารกในอ้อมแขนของเธรา “เจ้าคงเดินกลับไม่ได้เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะแล้วทำไมถึงเข้ามาในป่าศักสิทธิ์มันอันตรายรู้รึเปล่า”
 
   หญิงสาวตรงหน้ายังคงไม่ยอมตอบอะไร แต่ยื่นมือออกมาราวร้องของลูกน้อยคืน “เอาลูกคืนไปแล้วเดินกลับได้รึ” เธราถามอออกไปก่อนหันไปบอกธัน “ไปส่งนางหน่อยสิธัน”

   “เราไม่มีเวลาขนาดนั้นกระหม่อม ถ้าพระอาทิตย์ตกดินก่อนที่เราจะหาที่พักได้จะอันตราย”

   “จะปล่อยให้ผู้หญิงเจ็บอุ้มเด็กอ่อนกลับบ้านเองได้ยังไง นางตกใจม้าเจ้าจนหกล้มขาเจ็บนะธัน ไม่ขอโทษยังใจดำอีก” เธราพูดอย่าดื้อดึง

   “เจ้าอยู่ไหนเดี๋ยวข้าไปส่งไม่ต้องกลัวไป ไม่ห่วงตัวเองก็ต้องห่วงลูกเจ้าบ้างเขายังเล็กอยู่ถ้าเจ้าฝืนอุ้มไปเองไปล้มคว้ำล้มหงายที่ไหน ตัวเล็กจะเจ็บไปด้วยนะ”   

   “หมู่บ้านข้าอยู่ด้านโน้น” หญิงสาวพูดพลางชี้มือไปทางที่อยูของตน เธราส่งเด็กในอ้อมกอดคืนหญิงสาวก่อนจะนั่งลงไปจับข้อเท้าที่เริ่มเขียวช้ำของหญิงสาวดูอย่างเป็นห่วง

   “โชคดีที่ยังไม่หักนะ ข้าขอผ้าหน่อยสิ” เธราบอกก่อนชี้ไปที่ผ้าที่ใช้คาดเด็กไว้กับหลังของหญิงสาว เธรารับมาก่อนพันประคองข้อเท้าไว้ หญิงสาวนั่งมองคนตรงหน้าที่ดูเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริงแล้วก็อดรู้สึกของคุณไม่ได้

   “พวกท่านมาทำอะไรกันที่นี่” หญิงสาวเอ่ยถาม

   เธราเงยหน้าขึ้นมองก่อนเลิกคิ้วพลางหัวเราะเบาๆ “ข้าสมควรจะถามเจ้ามากกว่านะเป็นหญิงทำไมมาเดินอยู่ในป่าศักสิทธิ์คนเดียวแบบนี้แถมเที่ยวอุ้มลูกไปมาอีก” เธราบ่นก่อนลุกขึ้นเมื่อพันข้อเท้าให้หญิงสาวเสร็จ “เจ้าชื่ออะไรรึ” เธราถาม

   “ข้าชื่อเอรัน”

   สุดท้ายแล้วธันก็จำใจต้องมาส่งเอรันกับลูกตามคำสั่งของเธรา เอรันนั่งอุ้มลูกอยู่บนหลังม้ากับส่วนเธรานั้นเดินอยู่ข้างหน้าพลางก้มหน้าก้มตาหาสมุนไพร

   “อันนีช่วยลดบวมลดอักเสบได้” เธราหันมาชูต้นหญ้าแปลกๆในมือขึ้นก่อนบอกเสียงใสถึงสรรพคุณไปตลอดทาง

   ----------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------
   -----------
   วิรัลยืนนิ่งมองกองทัพของวูธที่มาประชิดเมืองอันราอยู่บนกำแพงเมือง ใบหน้าแสนจับตานั้นนิ่งเฉยหากแววตาที่วาววับนั้นทำเอาคุชที่เคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่มาถึงกับขนลุก

   “ดูเหมือนจะเรื่องใหญ่” คุชหันไปกระซิบกับชุนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลัง

   “ไม่มีหลักฐานอะไรว่าเธราหนีมาหลบที่นี่ซะหน่อยจะเป็นเรื่องได้อย่างไร” ชุนแย้ง

   “นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่าห่วง ตอนนี้ที่ห่วงคือโน่น” คุชพยักเพยิดไปทางองค์วิรัล “ทำหน้าแบบนั้นทีไรได้เรื่องทุกที”

   “ยังไง”

   “ท่าทางเหมือนจะไม่สนหน้าอินท์หน้าพรหมแล้วถ้าวูธยังไม่ฟังล่ะก็ ได้ทำสงครามกันแน่” คุชเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ เข้าอีหรอบนี้คนที่พอท้วงได้ก็มีแต่คาเซซึ่งตอนนี้เองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ “ตั้งแต่รู้ว่าพระสนมหายไปก็ไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย”

   ชุนพยักหน้าเข้าใจเขาเข้าใจดีถึงความเป็นห่วงราวจะขาดใจดี

   “สองคนนั่นเป็นยังไงบ้าง” วิรัลซึ่งเดินมาหาเอ่ยถามขึ้น

    “สหัสตอนนี้อาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไรส่วนโชบุนั้นได้สติแล้วแต่ยังอ่อนเพลียเพราะร่างการเพิ่งฟื้นจากการโดนวางยาน่ะ” ชุนตอบแทนเพราะเขาเป็นคนเฝ้าสองคนนั้น

   “สิงห์ราแพ้หอกเขี้ยวสิงห์ อาการของสหัสเลยค่อนข้างแย่กระหม่อมหมอหลวงบอกว่าแม้จะไม่โดนที่สำคัญแต่แผลไม่สมานตัว อาการเลยไม่สู้ดีเท่าไร” คุชเอ่ยรายงานอาหการของสหัสที่น่าเป็นห่วง

   “พอจะมีทางแก้ไหม” วิรัลเอ่ยถาม อย่างน้อยเขาก็อยากดูแลคนของเธราให้ดีที่สุด

   “หมอหลวงเองก็ดูจนปัญญา เพราะหมอเองก็เคยรักษาแต่มนุษย์กระหม่อม” คุชตอบตัวเขาเองก็ห่วงสหัสเหมือนกันเพราะสภาพล่าสุดที่เห็นนั้นแย่พอดู

   “สิงห์ราเป็นเผ่าพันธุ์นักล่า พวกนักล่าจะไม่กินกันเองฉะนั้นเลยแพ้เขี้ยวของตัวเอง สิงห์ราจึงแพ้เขี้ยวตัวเอง” ชุนพูดขึ้นใบหน้าดูเคร่งเครียด “ข้าไม่รู้ว่าจริงไหมแต่ในตำนานแห่งอมนุษย์เล่าขานมาว่าสิ่งที่รักษาจิตวิญญาณของพวกอมนุษย์ได้คือโลหิตแห่งราชา ถ้ายังอยู่ในเมืองอมนุษย์ก็คงไม่ยากเพราะท่าทางสหัสเองก็เป็นสิงห์ราชั้นปกครอง ”

   “ราชา” วิรัลทวนคำ

   “ในตำนานแห่งอมนุษย์กล่าวว่า จะต้องเป็นราชาผู้ดูแล หรือราชาผู้กอบกู้เท่านั้นถึงจะศักสิทธิ์พอ” ชุนเอ่ยย้ำก่อนหันไปมองวิรัล
   “งั้นเลือดของข้าก็ใช้ได้น่ะสิ” วิรัลเอ่ยอย่างง่ายๆ “ต้องทำยังไงบ้างล่ะ”

   คุชที่ฟังอยู่เงียบๆทำท่าจะเอ่ยปากค้าน หากวิรัลกลับเอ่ยขึ้นก่อน“คุชอย่าห้ามข้า สหัสจำเป็นต้องฟื้นขึ้นมาบอกข้าว่าตอนนี้เธราเป็นอย่างไร” วิรัลหันไปห้ามแม่ทัพของตนทำเอาคุชต้องเงียบลงอย่างจนปัญญา  ตอนนี้มีเพียงสหัสเท่านั้นที่รู้ว่าเธราเป็นอย่างไร เพราะสิงห์รากับนายจะสื่อสารความรู้สึกถึงกันได้วิรัลจึงไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะช่วยสหัส

   -------------------------------------------------------------------
   ------------------------------------------------
   ---------

   “เจ้าอยู่ที่นี่รึ” เธราถามก่อนหันไปมองเอรันอย่างตกใจ เพราะภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นเป็นหมู่บ้านที่มีบ้านไม่ต่ำกว่าสิบหลัง แต่ที่ทำให้ตกใจไม่ใช่หมู่บ้านตรงหน้าแต่เป็นสถานที่ตั้งต่างหาก หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในป่าศักสิทธิ์ !!!


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อแล้วค่าา 
ตอนต่อไปจะมาต่อวันเสาร์นะคะ  ลงไว้กดดันตัวเองเลย5555
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าา
#วิรัลลืมเมีย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-11-2016 09:18:27
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 09-11-2016 09:53:48
เอาแล้ววววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 09-11-2016 11:03:46
ให้พระเอกกะนายเอกได้เจอกันสักทีเถอะค้าาาา
ขอฉากฟินบ้างไรบ้าง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 09-11-2016 12:35:56
ตามลุ้นต่อไป..... มาต่ออีกเร็วๆนะพลีสสสส
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-11-2016 12:42:39
วันเสาร์จริงป่าววววววว~~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-11-2016 13:15:19
 :hao4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: แพท ที่ 09-11-2016 15:49:48
วันเสารมาต่อน่ะค่ะ จะรอ  :mew1: :hao7: :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 09-11-2016 17:10:52
ขอให้สหัสหายเร็วๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 09-11-2016 17:34:32
ว่าแต่เลือดราชานี่ มนุษย์ก็ใช้แทนได้เหรอ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 09-11-2016 18:12:33
อย่าว่าแต่วิรัลลืมเมียเลยค่ะ เมียก็จะลืมวิรัลแล้ว 555555 ตื่นเต้นจัง กลัวเอรัณจะปลอมตัวมาอีก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 09-11-2016 18:15:36
 :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 09-11-2016 19:37:11
เธราหนีไปผจญภัยในป่าศักดิ์สิทธิ์แล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 09-11-2016 19:41:11
 :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 09-11-2016 20:08:42
 :a5:สนุกมากครับ อยากอ่านต่อเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 09-11-2016 20:19:39
สนุก!! ยิ่งอ่านยิ่งสนุก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 09-11-2016 21:19:31
คุณแม่ที่มีลูกเป็นลูกครึ่ง และหมู่บ้านตั้งอยู่ในป่าศักดิ์สิทธิ์ มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
แล้วก็องค์วิรัลหลงรักเธราจริงจังเลยนะเนี่ยะ เธราหายไปก็ยอมทำทุกอย่างที่จะให้ได้เจอเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 09-11-2016 21:28:14
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สนุกๆๆๆๆๆ ทำไมเพิ่งเข้ามาอ่าน

เราชอบมากเลย เธรามีทั้งด้านอ่อนโยนและเข้มแข็งได้ถูกเวลามาก ชอบๆๆๆๆ

มาต่อไวๆน้าาาา  จะเข้ามารอทุกวัน :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-11-2016 21:28:42
วิรัลไม่ได้ลืมเมียแต่วิรัลตามเมียไปผจญภัยอันตรายต่างๆ ไม่เคยทัน ไปทีหลังตลอดๆๆ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-11-2016 21:39:32
ค้างอีกล้าวววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 09-11-2016 21:51:37
รอวันเสาร์ค่าาาาา   คิดถึงเธรา  ตอนเเรกเข้ามาอ่านตอนที่มีหลายตอนแล้ว  ตอนนี้คามเเบบเรียบไทม์รู้สึกว่าเจอเธรานิดเดียวเอง  อยากเจอเยอะๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 09-11-2016 21:55:30
หมู่บ้านในป่าศักดิ์สิทธิ์
น่าสงสัย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-11-2016 22:44:24
ตื่นเต้น!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-11-2016 00:12:15
สนุกมากก ก ไก่ล้านตัว เธราเท่จุงงง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 10-11-2016 02:56:03
เข้ามาติดกับเรื่องนี้อีกคน  อ่านรวดเดียวเลยเหมือนกัน  เพราะอ่านแล้วมันหยุดไม่ได้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 10-11-2016 04:27:10
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 10-11-2016 04:57:17
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 10-11-2016 15:14:53
รอ.....ด้วยคน  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 10-11-2016 20:46:49
พระเอกของเราออกมาแล้ว
ลุยเลยวิรัล พาเธรากลับมานะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 11-11-2016 01:15:52
5555555 เรื่องนี้พระเอกคือเธราใช่ไหม องค์วิรัลคือตัวประกอบ *หยอกๆ*
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KnightDevil ที่ 11-11-2016 06:42:36
โง้ย ไม่ได้มาอ่านนานมาก
นั่งอ่านเมื่อวานรวดเดียวตั้งแต่บทห้ายันสิบห้าเลย
ลุ้นมาก รอคอยตอนต่อนะคะ สู้ๆน้า :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 11-11-2016 11:47:41
 o13 สนุกมากคะ เพิ่งจะเข้ามาอ่าน ทันการถ่ายทอดสดแระ รอๆ ตอนต่อไป  :mew1:
แหมะแต่สงสัยพระเอกเรื่องนี้ค่าตัวแพงน่าดูเลยเน๊าะ  :mew3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 11-11-2016 20:42:14
องค์วิรัลไม่ได้อยู่ร่วมผจญภัยกับเธราอีกแล้ว
แบบนี้จะเชียร์ให้คนอื่นเป็นพระเอกแล้วนะ อินๆ
รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 12-11-2016 13:15:51
เพิ่งตามอ่าน ชอบตรงเธราแมน ไม่สาวน้อยหวานแหววนี่แหละ 5555555
รอตอนต่อไปนะคะ
^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๕) ๑๐๐% ๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 12-11-2016 21:28:31
   
ตอนที่๑๖ - ๖๐%
   เธราแทบจะเกร็งคอจนเจ็บเมื่อคนในหมู่บ้านต่างมองมาที่เขาอย่างสงสัย แววตาที่มองมาดูหวาดกลัวและกังวล ผู้คนในหมู่บ้านนี้ส่วนใหญ่เป็นอมนุษย์และลูกครึ่ง มีมนุษย์บ้างประปรายทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ในป่าศักสิทธิ์นี้กันนะ
   ธันและเธรามาส่งเอรันที่บ้านอย่างปลอดภัยบ้านของเอรันมีลักษณะแปลก ตัวกระท่อมเล็กๆนั้นเชื่อมต่อกับคอกม้าราวกับต้องการใช้ชีวิตร่วมกับม้าในคอกอย่างไรอย่างนั้น
   “พวกท่านเข้ามาในป่าศักสิทธิ์ทำไมกันรึ” เอรันเอ่ยถามก่อนต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเธรานั่งลงพลางจับขามาดูอย่างเป็นห่วงโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งที่เอรันถามเลย

   “ธันต้มน้ำให้หน่อย เอาสมุนไพร่นี่ไปต้มส่วนอันนี้ตำให้ละเอียดแล้วเอามาให้ข้า” เธราหันไปสั่งธัน

   เอรันนั่งมองเธราที่จัดการดูแลอาการบาดเจ็บของตนอย่างตั้งใจ พลางนึกนิยมในใจคนตรงหน้าช่างดูแสนธรรมดาหากเพียงขยับตัวกลับมีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้

   “กินนี่ซะขมนิดหน่อยแต่อาการช้ำบวมจะดีขึ้นนะ” เธราบอกเอรันก่อนส่งถ้วยยาที่ธันไปต้มมาให้

   “ท่านยังไม่ตอบข้า” เอรันถามย้ำก่อนรับยามาดื่ม เธราทำท่าเหลอหราเหมือนไม่เข้าใจว่าตัวเองโดนถามอะไร

   “ข้าแค่อาศัยผ่านทางป่าศักสิทธิ์เท่านั้น” เป็นธันที่ตอบออกไปสั้นๆโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไร เธราที่เหมือนจะเพิ่งเข้าในก็พยักหน้าเออออไป

   เอรันพยักหน้าเบาๆราวเข้าใจ ใบหน้าสวยหวานนั้นยิ้มอ่อนๆท่าทางใจดีที่เธราดูแล้วสบายตาจนอดที่จะมองนานๆไม่ได้

   “เจ้าอยู่กับลูกสองคนรึ” เธราถามขึ้นก่อนหันไปจิ้มแก้มเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเอรัน

   “ในหมู่บ้านเราไม่มีหมอ ข้าเลยจำเป็นต้องออกไปคลอดบุตรที่บ้านของหมอตำแยที่อยู่ในเขตชายแดนเมืองมนุษย์มา  ข้าเพิ่งฟื้นตัวและเดินทางกลับมาก็เจอท่านนี่ล่ะ สามีข้าคงออกไปเตรียมข้าวของสำหรับเด็กอ่อนเดี๊ยวก็คงกลับมา” เอรันบอกพลางขยับร่างเล็กๆในอ้อมกอด

   เธราพยักหน้ารับรู้ก่อนตัดสินใจถามออกไป “ทำไมถึงมาอยู่ในป่าศักสิทธิ์กันล่ะ ในนี้ทั้งอันตราอาหารการกินหยูกยาก็หายาก ความสามารถพิเศษต่างๆที่ติดตัวมาก็ใช้ไม่ได้ สามีเจ้าเป็นอมนุษย์ใช่ไหม” เอรันพยักหน้ารับ “มาอยู่ในป่าศักสิทธิ์แบบนี้ไม่ลำบากกันรึไง” เธราพูดก่อนมองไปรอบๆกระท่อมของเอรันอย่างเป็นห่วง “ลูกเจ้ายังเล็กขนาดนี้ ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”

   “พวกลูกครึ่ง จะเลือกมากไม่ได้หรอกท่านข้าไม่อยากให้ลูกข้าแปลกแยกโดนดูถูกหรือทำร้ายจากทุกคนที่เรียกตัวเองว่าเลือดแท้ ที่นี่ทุกคนเข้าใจถึงการถูกทำร้ายหรือถูกมองอย่างแปลกแยกดี พวกเราถึงตัดสินใจเข้ามาอยู่ในป่าศักสิทธิ์เพราะอย่างน้อยทุกคนจะเท่ากัน ไม่มีมนุษย์ อมนุษย์ ชาวเวทย์หรือพวกลูกครึ่งชั้นต่ำ” เอรันตอบถึงเหตุผลของตัวเองอย่างช้าๆ เหตุผลที่เราเองก็เถียงไม่ออก

   “แล้วญาติพี่น้องเจ้าล่ะ” เธราถามออกไปอีกครั้ง 

   “ข้ามีพี่ชายสองคน แต่เราไม่ได้เจอกันนานมากๆแล้ว” เป็นครั้งแรกที่เราสังเกตุเห็นแววตาเศร้าๆของอีกฝ่าย เอรันมีดวงตาสีฟ้าและผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกยาวสยายเต็มหลังนับว่าเป็นมนุษย์ที่งดงามมากทีเดียว

   ยังไม่ทันที่เธรากับเอรันจะได้คุยกันต่อ ก็มีเสียงฝีเท้าของม้าดังเข้ามาใกล้ๆ ธันขยับตัวทันทีเธราหันไปมองตามเสียง แต่เอรันกับแย้มยิ้มราวยินดี

   “ทรีส” เอรันเอ่ยชื้อบางคนออกมา ก่อนจะปรากฏร่างของบุคคลผู้มีผมยาวสีดำสนิท ผิวคร้ามแดดใบหน้าและดวงตาสีเล็กนั้นน่าเกรงขาม หากทุกอย่างไม่ทำให้เธราตกใจได้เท่ากับคนตรงหน้ามีครึ่งร่างเป็นม้า ม้าตัวเขื่องสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
   “มนุษย์ม้างั้นเหรอ” เธราไม่รู้ว่าตัวเองอุทานอะไรออกไป เซนทอร์อมนุษย์ในตำนานที่ว่ากันว่าเต็มไปด้วยพละกำลังซื่อสัตว์รอบรู้และกิเลสตันหา  และด้วยข้อดีและข้อเสียที่มีพอๆกันเซนทอร์จึงมักได้รับหน้าที่ให้เป็นผู้เฝ้าบัลลังค์ หรือคนที่คอยดูแลกษัตย์แห่งเมืองอมนุษย์เสมอมา สูงส่งแต่ต้องมีผู้คุม

   “เอรันเจ้าพาใครมาเต็มบ้านเลย หืม” น้ำเสียงนั้นติดเอ็นดูจนไม่เหมาะกับท่าทางน่ากลัวนั้นสักนิด ทริสหันมามองแขกผู้มาเยือน ก่อนเดินเลี่ยงเข้าไปรับเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมอก “ลูกชายของข้า ขอให้งดงามราวกับมารดาเถอะนะ” ทรีสเอ่ยติดตลกก่อนหันมามองเธรากับธัน ใบหน้าดุดันแต่กลับประดับด้วยรอยยิ้มใจดี
        “ขอโทษที่ทำให้ตกใจกัน ในป่าศักสิทธิ์ข้าแปลงกายเป็นมนุษย์ไม่ได้น่ะ” เธราได้แต่พยักหน้าตอบก่อนหันไปมองธันที่ยังคงนิ่งราวคอยดูท่าที
   “ท่านผู้เป็นนายแห่งสิงห์  มีตราปีศาจหมายชีวิตท่านคงเป็นท่านเธราพระสนมที่กำลังเป็นที่เลื่องลือถึงความเก่งกาจและโหดเหี้ยม ขององค์วิรัลแห่งนันทานครอันยิ่งใหญ่สินะ” คำพูดของทริสทำเอาธันขยับตัวมาบังเธราเอาไว้อย่างไม่ไว้ใจอมนุษย์ตรงหน้า “ไม่ต้องกังวลไปข้าไม่ได้อยากได้ค่าหัวของพระสนมของเจ้าหรอก” ทริสพูดง่ายๆ 

   “เจ้ารู้ได้ยังไง” เธราถามออกไป

   “แม้ความสามารถพิเศษต่างๆของข้าจะหายไปแต่ตาข้าไม่ได้บอดหูข้ายังได้ยิน ข่าวของท่านดังกระช่อนไปถึงเมืองอมนุษย์ พวกที่โน่นอยากรู้กันเหลือเกินว่าข่าวลือมากมายเกี่ยวกับท่านนั้นจริงหรือไม่ข้าว่าอีกไม่นานก็คงได้รู้กัน หึหึหึ” ทริสหัวเราะราวกำลังพูดเรื่องขบขันหากเธรากลับไม่เข้าใจอะไรสักนิด

   “คนรักเจ้ามาแล้วงั้นข้าขอตัวแล้วกัน” ธันเอ่ยก่อนหันไปมองเธราเป็นเชิงให้ไปกันได้แล้ว

   “ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วยท่านทริสลูกชายข้าตกต้นไม้ลงมาหมดสติ ช่วยข้าด้วย” อสรพิศสาวเลื้อยมาขอความช่วยเหลือด้วยใบหน้าวิตกกังวล
   ---------------------------
   -------
   จนแล้วจนรอดเธรากับธันก็ยังไม่ได้ออกเดินทางต่อเมื่อเห็นสภาพของเด็กน้อยที่ตกลงมาจากต้นไม้ด้วยควาซุกซน
   “อย่าเพิ่งเคลื่อนย้ายนะ ขอข้าดูก่อน” เธราบอกก่อนเขาไปดูอาการของเด็กน้อยตรงหน้า ลูกครึ่งอสรพิษที่เห็นแล้วอดนึกถึงโชบุไม่ได้ “ไม่รู้ว่ามีอะไรหักรึเปล่าหัวคงฟาดแรงถึงหมดสติขนาดนี้” เธราพูดขึ้นมาก่อนสั่งให้คนเอาผ้ามาทำเปลขนย้ายร่างเด็กน้อยเข้าไปยังที่ปลอดภัย ท่าทางที่ดูคล่องแคล่วของเธรานั้นทำเอาทริสมองอย่างประหลาดใจ

   “คอเคลื่อนต้องเข้าเฝือก แขนหักด้วยที่นี่ไม่มีหมอจะทำยังไงกันข้าคิดว่ามีอาการช้ำในด้วยกระดูกซี่โครงน่าจะหักคงตกลงมากระแทกแรงมาก” เธราพูดออกมาอย่างร้อนรนเมื่อตรวจดูอาการเจ็บของเด็กน้อยตรงหน้า

   “เอาเด็กขึ้นหลังข้า ข้าจะพาเข้าไปหาหมอที่หมู่บ้านของมนุษย์”

   “ไม่ได้ กระดูกหักแบบนี้ขึ้นหลังเจ้าไปไม่รอดแน่กว่าจะถึง” เธราเถียงทรีดทันที

   “แล้วเราจะทำอย่างไรดี ลูกข้าจะรอดไหม” อสรพิษสาวเริ่มร้องไห้ แม้จะเป็นอมนุษย์เป็นอสรพิษแต่ความเป็นแม่นั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร เธรามองภาพตรงหน้าก่อนถอนหายใจ “ธันข้าขอโทษนะ ข้าไม่ยุ่งไม่ได้จริงๆ” เธราหันมาบอกธันเสียงเบา
 
   “ข้าอยากได้ไม้ไผ่มาทำเฝือก เอาผ้าสะอาดมามากๆหน่อยต้มน้ำให้ข้าด้วย ให้คนเข้าเก็บสมุนไพร!@@#$” เธราออกคำสั่งอย่างกระฉับกระเฉง ทุกคนล้วนออกไปหาของตามที่เธราบอก “ขอมีดหน่อย” เธราหันไปสั่งทรีดที่ยังคงยืนมองอยู่ใกล้ๆ จนสุดท้ายเซนทอร์ที่น่าเกรงขามก็ต้องเข้าไปช่วยเธราที่กำลังพยายามช่วยชีวิตเด็กน้อยอย่างสุดความสามารถ

   ธันปลีกตัวออกมายืนห่างๆผู้คนที่กำลังกุลีกุจอช่วยคนเจ็บ เธราดูทะมัดทะแมงและคล่องแคล้วมือเรียวขยับช่วยชีวิตคนอย่างเป็นธรรมชาติ คำสั่งต่างๆออกจากปากได้รูปนั้นราวเวทย์มนต์ เพียงไม่นานร่างของเด็กน้อยก็ได้รับการรักษาเท่าที่ทำได้

   “ยานี่ลดปวดได้ ส่วนอันนี้ช่วยเรื่องช้ำใน” เธราบอกมารดาของเด็กก่อนแนะนำการดูแลเด็กน้อยอ่างละเอียด

   “ขอบใจเจ้ามาก” ทรีดเอ่ยออกมาเมื่อทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ เธราพยักหน้ารับง่ายๆ ก่อนหันไปหาธันที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ

   “ไปกันได้แล้ว”

   “จะค่ำแล้วป่าศักสิทธิ์ตอนกลางคืนข้าคิดว่าไม่น่าอภิรมณ์เท่าไรนัก”

   “พักที่นี่สักคืนเถอะท่าน” เอรันที่เดินอุ้มลูกมาสมทบเอ่ยขึ้น ทำเอาเธราหันไปมองธันราวขอความคิดเห็น
   ------------------------------------------------
   ----------------------------
   --------
   วิรัลมองสหัสที่ยังคงไม่ได้สติใบหน้าซีดเซียวดูยังไงก็น่าห่วง
   “ทำไมถึงต้องโลหิตแห่งราชาล่ะ” คุชกระซิบถาม
   “ เป็นที่กล่าวขานกันว่าผู้ที่ได้ขึ้นเป็นราชาไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ อมนุษย์ หรือราชาแห่งชาวเวทย์ จะได้รับการคุ้มครองจากเหล่าเทพเทวดาและเหล่าบูรพกษัตริย์ สิ่งของประจำตัวจึงมีฤทธิ์ปัดเป่าสิ่งร้ายๆ โลหิตจึงศักสิทธิ์ จริงๆข้าก็คิดว่าเป็นแค่ตำนาน แต่ข้าเห็นเธราใช้ผ้าคลุมไหล่ขององค์วิรัลต่อสู้กับปีศาจแล้วข้าเลยคิดว่าน่าลองดู” ชุนตอบเบาๆ

   วิรัลจรดมีดลงไปบนฝ่ามือตัวเองก่อนปล่อยให้เลือดไหลออกมาช้าๆ หยดลงไปในถ้วยยาของหมอหลวงที่เตรียมไว้ เขาไม่รู้หรอกว่าจะได้ผลไหม แต่จะให้เขาอยู่เฉยๆรอให้เธราส่งข่าวมาเขาทนได้ ตอนนี้วูธส่งกำลังมาประชิดอันราแล้ว  พรุ่งนี้จะส่งทูตเข้ามาเจรจาเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีสติพอที่จะเจรจาหากยังไม่รู้ถึงชะตากรรมของเธรา



 :katai4: :katai4: :katai4:
มาก่อน ๖๐%ค่าา
พรุ่งนี้จะมาต่อที่เหลือน้า
ฝากวิรัลเธราด้วยค่าาาา 
****ตัวละครบางตัวมีการยืมคาแรดค์เตอร์มาจากปกรณัม กรีกเท่านั้น เนื้อเรื่องไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นแฟนตาซีอะไรก็เกิดขึ้นได้  เพราะฉะนั้นอยู่ด้วยกันไปจนจบเลยน้าา
ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยคะ ไปอ่านกันนนนน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 12-11-2016 22:15:13
เธราใจงาม :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-11-2016 22:15:43
สงสัยจะไปไม่ถึงมาลันเคีย

 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-11-2016 22:24:43
ไหนๆก็แฟนตาซีแล้ว รีเควสต์ขอสฟิงค์~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 12-11-2016 22:38:02
รอๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 13-11-2016 00:07:50
เธราเหมาะสมกับตำแหน่งเจ้าคนนายคนมากค่ะ เพราะมีน้ำใจคิดช่วยเหลือผู้อื่นตลอดเวลา แถมพอคับขันก็แสดงความเป็นผู้นำชัดเจนมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 13-11-2016 00:33:34
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 13-11-2016 00:40:28
เราว่าเดี๋ยวเธราได้อะไรกลับมาอีกแน่ๆ ...
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 13-11-2016 00:49:23
ชูป้ายไฟ ทีมเธรา เจ้าค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 13-11-2016 01:13:14
เจอหมู่บ้านใหม่เธราจะรับเลี้ยงตัวอะไรเพิ่มอีกไหมนะ?
ยังไม่มีพวกบินได้นิ่เธรา
มียักษ์ มีงู มีหมา เอ๊ย!...สิงหราแล้วขาดนกนะขาดนก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 13-11-2016 02:20:53
ชอบเรื่องนี้ พึ่งอ่านเจอ
ชอบนายเอกไม่สาว นายเอกเรื่องนี้แมนเว่อออออ
ปริ่มมมมม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 13-11-2016 03:38:39
โอยติดงอมแงม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-11-2016 06:03:05
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 13-11-2016 06:42:39
นั่งรออย่างตั้งอกตั้งใจ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 13-11-2016 06:43:42
อิตาวิรัลเนี่ย ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ หุหุ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 13-11-2016 07:40:49
เธรา เป็นนายเอกที่คารแรคเตอร์ไม่เหมือนเรื่องไหนเลยจริง ดูธรรมดา แต่มีเสน่ห์ อย่างที่บอก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-11-2016 07:55:15
พระสนมช่างใจดีเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-11-2016 08:43:36
เพลงของพี่ป้างลอยมาเลย

ดูรวม ๆ แล้วมีสเน่ห์
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 13-11-2016 08:56:11
ติดตาม และ ตามติดดด   :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 13-11-2016 09:04:10
จะตามหาเมียเจอไหมเนี่ย 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 13-11-2016 09:35:07
ประทับใจเรื่องนี้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 13-11-2016 09:44:30
แม้ว่าธาราจะชอบใจอ่อนช่วยคนไปทั่ว แต่เป็นเสน่ห์เฉพาะตัวเหมือนกัน :-[
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 13-11-2016 10:27:45
ชอบเรื่องนี้มากกก รออยู่นะคะ 60%สั้นจังหว่าา(มีความโลภมาก5555555)  :laugh: :laugh: +1ค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 13-11-2016 11:11:37
สู้นะเธรา องค์วิรัลด้วย ผ่านพ้น
ช่วงนี้ไปให้ได้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 13-11-2016 15:32:31
ชอบเธรา รออ่านตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 13-11-2016 16:29:46
ช่วงนี้วิรัลไม่ลืมเมียแล้ว แต่องค์วิรัลกำลังตามหาเมียอยู่ค่ะ555 เอาใจช่วยองค์วิรัล
ส่วนเธราก็แสนดีกับทุกคนจนลืมองค์วิรัลไปแล้ว สงสารองค์วิรัลจัง อิอิ

สนุก มีเรื่องให้ได้ลุ้นตลอดจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 13-11-2016 16:37:03
ลุ้นๆ ขอให้สหัสหายดีด้วยเถอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: knxiiviii ที่ 13-11-2016 17:09:00
เห็นด้วยกับประเด็นที่ว่า..พระเอกไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนี้ 5555 ท่านวิรัลตามสนมเอกให้ทันสักทีสิคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 13-11-2016 17:42:59
เค้ารออยู่นะตะเองงงง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 13-11-2016 19:51:07
ชอบเธรามากกก เท่ที่สุดดด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 13-11-2016 21:06:21
รออยู่นะค้า ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 13-11-2016 21:38:09
มาแล้วมาแล้ว  วันนี้จะได้เพิ่มอีกมั๊ย  รอเลยครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๖๐% ๑๒.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 13-11-2016 23:35:55
ตอนที่๑๖-๔๐%
   เธรานั่งจิบชาอยู่ข้างๆกองไฟที่ถูกจุดขึ้นมาเพื่อให้ความอบอุ่นยามค่ำคืน มีธันที่ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่ด้วยกัน เอรันพยายามยกผลไม้มาให้ทั้งที่ขาก็ยังเจ็บอยู่

   “ไม่ต้องหรอกข้าอิ่มแล้ว” เธราลุกไปช่วยอย่างเป็นห่วงคนเจ็บ

   “อย่าขัดน้ำใจเอรันเลย บ้านเราไม่ได้รับแขกมานาน จริงๆเราไม่เคยมีแขกเลยต่างหาก” ทริสเอ่ยอย่างอารมณ์ดี ในอ้อมแขนแกรงมีร่างทารกน้อยที่นอนหลับราวกับรู้ว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าอ้อมอกของบิดา
   “แล้วท่านจะเดินทางไปไหนกันล่ะ ข้าได้ข่าวว่าวูธออกล่าท่านเสียยกใหญ่” ทรีสเอ่ยถาม

   “ข้าว่าจะตัดป่าศักสิทธ์ไปทะลุที่หมู่บ้านบันกุน่ะ” เธราเลือกตอบเพียงครึ่งเดียว เพราะเขาเองก็ยังไม่ไว้ใจทรีสเท่าไร “เอรันขาเจ้าเป็นอย่างไรบ้างอย่าเที่ยวฝืนเดินมากนะ” เธราหันไปถามเอรัน

   “ทำไมท่านถึงมีความรู้เรื่องยาดีขนาดนี่ล่ะ ปกติโอรสหรือธิดาของพวกชนชั้นสูงมักสนใจฝึกปรือด้านการสู้รบ ฝึกดาบ ขี่ม้าหรือโครงกลอนกวี มากกว่าจะมานั่งเก็บสมุนไพรตามป่านะท่าน” เอรันถามออกมาอย่างข้องใจ เพราะเท่าที่รู้เธราเป็นบุตรแห่งหัวหน้าหมู่บ้านมาลันเคียหมู่บ้านที่แสนศักสิทธิ์มีและประเพณีจารีตที่ยาวนาน

   “ข้าเรียนมาจากแม่ข้าน่ะ ท่านเป็นหมอสมุนไพรที่เก่งที่สุดในมาลันเคียเลยนะแถมทำขนมอร่อยที่สุดด้วย” เธราบอกออกไปพร้อมรอยยิ้ม แม่บุคคลคนเดียวที่รักเขาสุดหัวใจ

   “นี่ถ้าไม่อยู่ในป่าศักสิทธิ์นะข้าจะให้ท่านทำนายสุขภาพให้เจ้าตัวเล็กนี่สักหน่อย” ทรีสพูดอย่างติดตลก

   “โอ๊ยยย ทรีสต่อให้อยู่มาลันเคียข้าก็ทำนายอนาคตให้เจ้าตัวเล็กไม่ได้หรอกข้าไม่มีญาณ” เธราพูดพลางหัวเราะก่อนส่งผลไม้เข้าปากราวไม่ใช่เรื่องใหญ่

   หากคำตอบนั้นกลับเรียกความเงียบได้ทันที ทรีสมองเธราอย่างไม่อยากเชื่อ เอรันขมวดคิ้วก่อนขยับไปนั่งใกล้เธราก่อนถามเสียงเบา

   “หมายถึงท่านไม่มีญานบริสุทธิ์ที่สามารถคุยกับธรรมชาติหรือทำนายอนาคตได้งั้นรึ”
   “ใช่” เธราตอบก่อนหันไปยิ้มให้เอรัน

   เอรันพยักหน้าเบาๆ ก่อนยิ้มตอบเธรา “ข่าวลือไม่ว่าที่ไหน เมื่อไรมักจะเกินจริงเสมอสินะ ไหนกันพระสนมผู้โหดร้ายผู้มีญาณที่แม่นยำ ไหนกันพระสนมผู้เลือดเย็น ข้าเห็นแต่หนุ่มน้อยผู้มีน้ำใจมากมายและรอยยิ้มจริงใจเท่านั้น” เอรันเอ่ยออมาอย่างใจนึกทำเอาคนที่อยู่ดีๆถูกชมยิ้มเก้ออย่างทำตัวไม่ถูก

   “เอ๊าๆ ดึกแล้วเอรันเอาตัวเล็กไปนอนไป อย่ากวนท่านเธรากับธันเลยจะได้พักผ่อนกันเสียที”  ทรีส บอกก่อนส่งเด็กน้อยในอ้อมกอดให้เอรันและพากันเข้านอน ปล่อยให้เธรากับธันได้พักผ่อน
   ---------------------------------------------------------------
   -----------------------------------------
   -----------
   ภายในห้องโถงใหญ่ของวังแห่งเมืองอันรา ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความตึงเครียดกษัตริย์แห่งอันรานั้นชราภาพมากแล้วแต่แววตาที่เด็ดเดี่ยวของผู้นำนั้นยังฉายชัด วิรัลนั่งนิ่งมองบรรดาราชทูตของวูธด้วยท่าทีนิ่งสงบ โชบุ ชุน  นั้นซ้อนตัวอยู่ในที่ปลอดภัย จึงเหลือเพียงคุชและเหล่าขุนนางของอันราเท่านั้นที่ได้เข้าร่วมฟังการเจรจาครั้งนี้

   “เมืองอันราขอยืนยันว่ามิได้ช่วยพระสนมที่หลบหนีมาแม้แต่น้อย หากวูธมิเชื่อใจกันก็ขอให้ตรวจสอบวังหลวงและเมืองอันราอย่างมิตรพึงกระทำต่อมิตรเถิด” กษัตริย์แห่งอันราเอ่ยออกมาอย่างแสดงความบริสุทธิ์ใจ อันราเป็นเพียงเมืองเล็กๆเพราะฉะนั้นการที่กษัตริ์จะสามารถพาเมืองเล็กๆมาจนตลอดรอดฝั่งได้นั้นจำเป็นต้องมีเขี้ยวเล็บประดับตัวบ้าง ทำไมกษัตริย์แห่งอันราจะไม่รู้ว่ามีการพาพระสนมเข้ามาหลบซ่อน เขาเป็นกษัตย์แห่งอันราไม่มีสิ่งไหนที่เกิดขึ้นในอันราแล้วเขาจะไม่รู้ เพียงแต่องค์วิรัลไม่อยากให้รู้เขาก็จะทำเป็นไม่รู้ นันทานครนั้นยังเป็นที่พึ่งพิงที่แข็งแกร่งมั่นคงเพียงพอต่อการปิดตาเสียข้างหนึ่ง

   “แต่ทางเราได้รับการยืนยันมาว่าพระสนมหนีมาทางนี้”

   “ใครยืนยัน” เป็นวิรัลที่เอ่ยถามขึ้นใบหน้าเรียบนิ่งนั้นชวนขนลุก คุชเริ่มกระสับกระส่ายองค์วิรัลตอนนี้ดูพร้อมจะตัดหัวราชทูตแห่งวูธทันทีถ้าพูดไม่ถูกใจ

   “ท่านอย่าคิดว่ามีเพียงนันทานครเท่านั้นที่มีพวกพ้อง วูธเราเองก็มีพวกพ้องไม่น้อยพระสนมเธรานั้นหลบหนีมาทางนี้อย่างแน่นอน” ราชทูตแห่งวูธเอ่ยอย่างไม่พอใจในท่าทีของวิรัล

   “ไปเอาพวกพ้องของเจ้ามาสิ ข้าอยากถามว่าใช้ตาข้างไหนมองจะได้ควักมันออกมาถูก” วิรัลเอ่ยนิ่งๆ ทำเอาคุชรีบเดินไปห้าม
   “องค์วิรัลใจเย็นก่อนกระหม่อม”

   “ข้าไม่รู้ว่าวูธได้รับการแจ้งข่าวจากนันทานครรึยัง แต่ข้าหาหลักฐานได้แล้วว่าเธราไม่ใช่คนฆ่าองค์หญิงโยนา หากวูธต้องการจับตัวฆาตกรที่ฆ่าองค์หญิงโยนาจริงๆ เจ้าสมควรส่งคนไปที่นันทานครเพื่อรอฟังการสืบสวนมิใช้ยกกองทัพมาปิดเมืองอันราเพียงเพราะ พวกพ้องบอกมาว่าเธราหนีมาทางนี้”

   “หากพระสนมบริสุทธิ์ใจจริง เหตุใดถึงใช้ให้เหล่าลูกครึ่งอมนุษย์ชั้นต่ำพาหนีมาล่ะกระหม่อม”

   “ข้าไม่รู้เจ้าคงต้องรอถามพระสนมของข้าเอง” วิรัลบอกหน้าตาเฉย “ถ้าคิดว่าเธราอยู่ที่นี่ก็ค้นหาไปเถอะหาให้เจอนะ ข้าก็คิดถึงพระสนมของข้าเหมือนกัน” วิรัลพูดก่อนเดินกลับเข้าไปภายในเป็นการบอกกลายๆว่าไม่มีอะไรจะคุยแล้ว

   คุชที่ยืนมองเหตุการณ์ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่รู้จะจัดการสถานการณ์แบบนี้ได้ถึงเมื่อไร ส่งเขาไปรับคมหอกคมดาบในสนามรบเสียดีกว่าต้องมาคอยดูแลองค์วิรัลที่กำลังอารมณ์เสียแบบนี้
   ------------------------------------------------------------------
   ------------------------------------------
   --------------
   เธราเอ่ยลาเอรันและทรีส ก่อนแวะไปอำลาอสรพิษสาวและลูกชายเพิ่งได้สติ “เจ้าจำสมุนไพรพวกนี้ให้ดีนะ ตัวนี้ลดปวดตัวนี้ลดช้ำในหามาต้มให้ลูกเจ้ากินสักอาทิตย์ อาการจะดีขึ้น” เธราอธิบายลักษณะสมุนไพรที่ใช้ต้มยาอย่างละเอียดก่อนสอนวิธีดูแลเด็กชายให้อย่างถี่ถ้วน

   “ข้าขอบคุณท่านจริงๆ ไม่ได้ท่านข้าไม่รู้ว่าลูกชายข้าจะรอดรึเปล่า” อสรพิษสาวเอ่ยขอบคุณเธราด้วยใบหน้าที่น้ำตาคลอ เธอตั้งท้องกับมนุษย์และถูกขับไล่ออกมาจากเมืองอมุษย์เพราะเธอเลือกที่จะเก็บลูกของเธอไว้ โชคยังดีที่ได้พบกับทรีสและถูกพามาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ สำหรับคนที่ถูกขับไล่จากครอบครัวเพียงเพราะตั้งท้องกับคนที่ใช่เผ่าพันธ์เดียวกันนั้น น้ำใจของเธราจึงช่างยิ่งใหญ่สำหรับดวงใจที่บอบช้ำยิ่งนัก

   “อย่าคิดมากน่า ถ้าข้าไม่ช่วยข้าคงนอนไม่หลับแน่ๆ” เธราบอกพลางยิ้มให้อย่างเคย

   “ข้าให้ท่าน เก็บเอาไว้สักวันคงได้ใช้ประโยชน์” อสรพิษสาวยัดบางสิ่งมาในมือเธรา เมื่อก้มลงมองก็ทำเอาเธราตาโต

   “เกล็ดอสรพิษ”  เธราอุทานมองวัตถุสีเหลือบเขียวขนาดเล็กกว่าฝ่ามือนั้น ก่อนส่ายหน้าและพยายามจะส่งคืนเจ้าของ “ข้ารับไม่ได้หรอก” เธราปฎิเสธ เกล็ดอสรพิษนั้นเป็นของหายากเพราะทันทีที่เหล่าอสรพิษสิ้นใจ เกล็ดก็จะมลายหายไปทันทีเพราะฉะนั้นเกล็ดอสรพิษนั้นจึงหายาก เพราะจะต้องให้เหล่าอสรพิษถอนออกมาให้เอง

   “ข้าเต็มใจให้ท่าน ข้าคิดว่ามันคงสร้างประโยชน์ได้มากมายหากอยู่ในมือท่าน” อสรพิษสาวเอ่ย เกล็ดอสรพิษนั้นเป็นยาที่สามารถเป็นยาถอนพิษได้ทุกชนิดและสามารถเป็นยาพิษได้อีกด้วย และสิ่งหนึ่งที่ทำให้คนไขว่คว้าอยากได้กันก็คือ มันสามารถปลุกชีพคนทีตายให้ฟื้นได้

   ------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------
   ---------------------

   เธรานั่งซ้อนม้าธันเงียบๆราวครุ่นคิดอะไรตลอดทาง ตอนนี้เธราได้ผ้าพันคอผืนใหม่ที่เอรันให้มาสำหรับปิดแผลที่ลำคอ อาหารเท่าที่หาได้ถูกห่อมาให้อย่างดี การเดินทางเป็นนั้นไม่ได้เร่งรีบเพราะธันเองก็ไม่ได้คุ้นเคยเส้นทางในป่าศักสิทธิ์นัก แม้ทรีสจะบอกเส้นทางการเดินทางมาให้บ้างแต่การเดินทางก็ยังคงต้องค่อยเป็นค่อยไป 

   แต่แล้วการเดินทางที่ดูราบรื่นก็ต้องสะดุด เมื่อเสียงฝีเท้าม้าไม่ต่ำกว่าห้าตัวดังเข้ามาใกล้ๆ ธันเร่งฝีเท้าม้าทันที หากหนีไม่พ้นเพราะความไม่คุ้นเส้นทาง ภาพของผู้ชาบนหลังม้าที่ปิดหน้าปิดตาเสียมิดนั้นทำเอาเธราถอนหายใจ คนพวกนี้ท่าทางแบบนี้แม้จะไม่เอ่ยปากเขาก็พอรู้ว่าเป็นใคร

   “พวกพรานค้าทาส” เธราเอ่ยออกมาเบาๆให้พอได้ยินกับธันสองคน


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

มาต่อแล้วค่าาา
อ่านให้สนุกค่าา อดใจอีกนิด เดี๊ยววิรัลกับเธราก็เจอกันแล้วค่าา
ใครเพิ่งหลงมาอ่านก็ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยน้าา
ตอนต่อไปมาไม่เกินวันพุธคะ บอกไว้กดดันตัวเองเลย55555
จะพยายามมาสปอยในเพจบ่อยๆนะคะ
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 13-11-2016 23:51:56
พรุ่งนี้วันพุธค่ะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 14-11-2016 00:00:20
ฮืออออ ในที่สุดก็มาแล้วรอทั้งวัน
.
.
.
เธราเจออุปสรรคตลอดเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 14-11-2016 00:06:24
ชอบตรงวิรัลคิดถึงเมียเนี่ยละค่ะ อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 14-11-2016 00:22:57
กำลังสนุกเลยค่า. 
อยากให้องค์วิรัลเจอเธราเร็วๆจังค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 14-11-2016 00:51:05
 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KnightDevil ที่ 14-11-2016 05:58:18
ลุ้นอีกแล้ว เธราจะรอดไหมเนี่ย พระสวามีคิดถึงจะแย่แล้วเพคะพระสนม รอคอยตอนต่อค่า สู้ๆน้า :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 14-11-2016 06:35:59
กลับเมืองเร็วๆเถอะ พลีสสส สงสารเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 14-11-2016 07:14:29
จี่~~~~~~~ วันพุธนะวันพุธ :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 14-11-2016 07:32:23
เธรานี่พระเอกใ่ช่ไหม 555 ผจญภัยสนุกเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 14-11-2016 07:41:22
เธราได้ของดีอีกแล้ว หวังว่าวิรัลจะมาช่วยเธราทันนะ ถ้าไม่โผล่มาตอนหน้าจากวิรัลลืมเมีย จะกลายเป็นคนอ่านลืมวิรัลแทน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 14-11-2016 08:42:02
WOW WOW WOW พระเอกของเราได้ออกมาแสดงความคิดถึงเมียละ แหมะค่าตัวแพงจริงๆ อิอิ
เฮ้อ...เธราก็ผจญภัยกันต่อไป เมื่อไรน้อจะได้สงบสุข มีความสุขสักที อืม...คำเตือน ถ้าเฮียเล่นตัว
ไม่ค่อยออกมาจะยุให้ธันเป็นพระเอกแทน  :laugh: และหนับหนุนตาม คห.ข้างบนว่าให้ #ผู้อ่านลืมวิรัล  :m20:
ไม่มีละวิรัลลืมเมีย แหมะออกจะคนึงหาซะขนาดนั้น รมณ์ขึ้นๆ ลงๆ คิดถึงเมีย แต่นานๆ ออกเฮียแกก็มุ้งมิ้งนะ
ออกมายาก แต่พอมาก็ฟินเลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 14-11-2016 08:49:16
รอวันพุธ

 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 14-11-2016 09:48:16
เกิดเป็นเธราต้องแข็งแกร่ง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-11-2016 09:59:06
พลาด ๆ กดเข้ามาอ่านตอนออนแอร์

รออยู่นะ มันสนุกมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 14-11-2016 10:44:05
รักเธรา....ช่างเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี และมีน้ำใจให้ผู้อื่นแบบเหลือล้นจริงๆ

องค์วิรัลคิดถึงพระสนมแย่แล้วค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 14-11-2016 10:58:19
จะเจออะไรอีกหนอเธรา :hao4: :hao4:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 14-11-2016 11:29:33
เนื้อเรื่องสนุกและแฟนตาซีมาก ชอบจริงๆ รอตอนต่อไปค่ะ :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-11-2016 12:45:00
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 14-11-2016 12:48:00
จะเกิดเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าเนี้ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 14-11-2016 15:34:28
มาจบตอนที่กำลังลุ้นอีกแล้ว  รอวันพุธก็ได้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 14-11-2016 18:01:33
โอ๊ยสนุกมากๆๆๆๆ
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่สนุกมากๆๆๆๆ
ประทับใจ ;-;
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 14-11-2016 19:27:44
เมื่อไหร่องค์วิรัลจะเจอเธราคะ อยากให้เจอกันเร็วๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 14-11-2016 19:50:29
รอค่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 14-11-2016 19:58:09
อ่านทันแล้ว สนุกกกก
วิรัลเดี๋ยวนี้ไม่ลืมเมียแล้ว เริ่มจะหลงเมีย
เอะอะก็พระสนมของข้า ของข้าๆ ตลอด
ย้ำเหลือเกินนะพ่อ ก่อนหน้านี้ลืมเค้าไปเป็นปีๆ หมั่นไส้นัก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-11-2016 21:05:02
5555555 เธราคือพระเอก ทรงพระเท่มากเพคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 14-11-2016 21:47:53
สนุกมากกกกก อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันพุธเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 15-11-2016 00:31:29
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-11-2016 01:27:59
มีเรื่องอีกลาว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 15-11-2016 04:45:27
 o13 o13
สนุกมากรอลุ้นๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 15-11-2016 14:26:26
สนุกมากค่ะ พล็อตเรื่องใช้ได้เลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 15-11-2016 17:08:17
มีเรื่องได้ลุ้นอีกแล้ว
เธราอย่าเท่มาก สงสารพระเอกบ้าง555
สนุกๆ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 15-11-2016 19:13:11
องค์วิรัล เริ่มตกกระป๋อง 55555 เธราาาาาาา น่ารัก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 15-11-2016 21:44:46
เรื่องนี้ไม่มีพระเอกใช่มั้ยคะ 555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 16-11-2016 14:20:15
เธราาาาาา o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-11-2016 15:54:23
ช่างดีต่อใจเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-11-2016 16:03:18
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๖) ๑๐๐% ๑๓.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 16-11-2016 23:52:14

   ตอนที่๑๗ -๓๐%
   ธันเดินตามแรงกระชากโดยที่ไม่ได้ขัดขืน สายตายังคงพยายามมองไปยังร่างของอีกคนที่ถูกมัดมือและลากให้เดินตามม้าเหมือนกัน แม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่ธันก็ทำตามคำสั่งของเธราคือการไม่ขัดขืนการถูกจับโดยพวกพรานค้าทาส “อย่าไปสู้ปล่อยให้มันจับไปก่อน” คำพูดของเธราที่กระซิบบิกมาแม้จะขัดใจแต่ธันกลับทำตาม เหมือนเขาเองก็อยากรู้ว่าเธราต้องการทำอะไรต่อ
   การเดินทางที่ถูกมัดและลากไปตามทางนั้นทำเอาเธราแทบจะหมดแรง รู้สึกโชคดีที่ได้ผ้าพันคอของเอรันช่วยไว้อย่างน้อยพรานพวกนี้ก็ไม่สังเกตเห็นรอยแผลที่คอ ตอนนี้เขากับธันจึงเป็นแค่คนที่ถูกจับเอาไปขายเป็นทาสให้พวกเศรษฐีในเมืองมนุษย์
   “ข้าอยากรู้เหตุผล” ธันกัดฟันถามออกไปเบาๆเมื่อถูกจับมามัดรวมกันไว้เมื่อพวกพรานแวะพัก “คนพวกนนี้จะจับเราไปขายที่ตลาดค้าทาส” เธราบอกก่อนค่อยกระซิบเบาลง “ถ้าเราเข้าเมืองมนุษย์ในฐานะพวกทาสที่ถูกเอาไปขายจะได้ไม่มีคนสงสัยไง ตลาดค้าทาสต้องผ่านมาลันเคียแถวนั้นน่ะข้าหาทางหนีได้ไม่ยาก” เธราอธิบาย คำอธิบายที่ทำเอาธันถอนหายใจเขาไม่เคนคิดมาก่อนว่าดพระสนมแห่งนันทานครจะมีความกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้
   “มันไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือกระหม่อม”

   “แต่มันก็เป็นทางเลือกที่ดีนะ”

   “ไม่ดีกระหม่อม”

   “มันก็น่าลองนี่” เธราเถียงทำเอาธันถอนหายใจ ตัดสินใจไปแล้วแบบนี้เขาจะเถียงอะไรได้
   “คุยอะไรกันไอ้คนป่า” เสียงของชายร่างใหญ่ที่ปกปิดใบหน้าเสียมิดตวาดขึ้น เธรากับธันเลือกที่จะเงียบก่อนก้มหน้าทำท่าราวหวาดกลัว ท่าทางที่ทำเอาคนตวาดแย้มยิ้มราวพอใจในการวางอำนาจของตน เธราสังเกตว่าพวกพรานค้าทาสพวกนี้ดูจะเป็นพวกปลายแถวที่ดักจับชาวบ้านที่อยู่ตามชายแดนไปขายเป็นทาสให้พวกเศรษฐีหรือพ่อค้าเพื่อเอาไปใช้แรงงาน หากเป็นพวกพรานค้าทาสที่มีฝีมือมักจะจับพวกลูกครึ่งหรืออมนุษย์ไปขายเสียมากกว่าเพราะได้ราคากว่ามนุษย์ทั่วไป
   สุดท้ายแล้วเธราและธันก็ถูกนำมารวมกับพวกคนอื่นๆที่ถูกจับมาขายเหมือนกัน  ข้มมือถูกล่ามด้วยโซ่ต่อๆกันเป็นแถวมีทั้งมนุษย์ ลูกครึ่ง และอมนุษย์ พวกลูกครึ่งและอมนุษย์มักถูกวางยาที่ทำให้เซื่องซึมเพื่อลดการต่อสู้ เธรามองไปรอบๆด้วยความเป็นห่วงจำนวนคนที่ถูกจับมาไม่น้อยเลยทีเดียว
   ------------------------------------------------------------------------
   -------------------------------------------------
   --------
   ร่างครึ่งสิงห์ของสหัสขยับเบาๆราวเริ่มได้สติ โชบุที่เฝ้าอยู่ไม่ห่างรีบขยับเข้าไปดูอาการทันที
   “สหัส สหัส ได้ยินข้าไหม” โชบุถามพยางเข่าตัวสหัสเบาๆ
   สหัสขยับเปลือกตาเบาๆก่อนค่อยๆปรือตาขึ้นมองคนที่ปลุกให้เต็มตา ทันทีที่ได้สติร่างครึ่งสิงห์นั้นก็กลับการเป็นมนุษย์เต้มตัว
   “ท่านเธราไปใหน” สหัสเอ่ยถามทันทีที่สติกลับมาครบถ้วน ความรู้สึกแรกเมื่อได้สตินั้นไม่ปกติ ท่านเธราต้องกำลังคิดทำอะไรอยู่แน่ๆ
   “เจ้าเป็นไงบ้าง” โชบุเอ่ยถามก่อนพยุงให้สหัสขึ้นนั่งแผลเริ่มสมานตัวเกือบหายสนิทแล้ว อาการโดยรวมดีขึ้นจนคนเฝ้าเริ่มโล่งใจ
   สหัสพยักหน้าราวบอกกลายๆว่าไม่เป็นอะไรดวงตาสีเทาอ่อนมองกวาดไปทั่วก่อนถามคำถามเดิมซ้ำ “ท่านเธราไปใหน” คำถามนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับชุนและคุชที่เดินเข้ามา,,,,,,,
   ---------------------------------------------------
   ----------------------------------
   เธราโดนลากให้เดินไปตามทางเรื่อยๆ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างใบหน้าของเธราขมวดมุ่นก่อนล้มลง ทำให้ทุกคนที่โดนผูกเชื่อกติดกันลมระเนระนาด

   “สำออยอะไรไอ้คนป่า” เสียงตะโกนด่าลั่นพร้อมกับร่างสูงใหญ่กระโดลงจากม้าเดินตรงมาที่เธราก่อนยกเท้าขึ้นมาถีบเข้าที่อกของเธราที่กำลังจะลุกจนหงายหลังลงไปอีกรอบ ธันที่อยู่อีกฝั่งพยายามพุ่งตัวเข้ามาหา หากข้อมือที่ถูกล่ามไว้กลับทำให้ทำอะไรไม่ถนัดนัก

   “น้องข้ามันไม่ค่อยแข็งแรง อย่าถือสามันเลยนายท่าน” ธันเอ่ยออกไปราวยอมแพ้หากมือหนากลับกำแน่นราวระงับอารมณ์ เธราก้มหัวขอโทษราวยอมแพ้และหวาดกลัวก่อนโดนแกะเชื่อกที่มือเอาไปผูกไว้กับธัน “ดูแลน้องมึงด้วย ถ้ามันทำตัวเป็นภาระอีกทีหัวมันได้กระเด็นจากบ่าแน่ๆ”

   “สหัสน่าจะฟื้นแล้ว” เธรากระซิบบอกธันก่อนยิ้มเบาๆราวดีใจเสียนักหนาทั้งที่ตัวเองเพิ่งโดนทำร้ายมาหยกๆ “ข้ารู้สึกได้ปลอดภัยแล้วล่ะ ค่อยยังชั่วหน่อย” เธราบอกราวโล่งใจความรู้สึกแปลกเมื่อๆสักครู่บ่งบอกให้เธราได้รู้ว่าสหัสนั้นปลอดภัยแล้ว
   -------------------------------------------------------
   ---------------------------
   -------
   “ท่านเธราน่าจะอยู่ในป่าศักสิทธิ์ กำลังโดนพวกพรานค้าทาสจับตัวไปน่าจะกำลังถูกพาไปที่ตลาดค้าทาส” สหัสเอ่ยออกมาเบาๆ เท่าที่เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธราและเหมือนเธราเองก็จงใจส่งความคิดมาที่เขาด้วย “ปลอดภัยดี” คำนี้สหัสจงใจหันไปบอกองค์วิรัลที่ยืนฟังอยู่

   “ตลาดค้าทาส” วิรัลเอ่ยขึ้นมาก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ ในความบ้าบิ่นของเธรา พวกพรานค้าทาสแม้จะมีฝีมือ แต่ถ้าเธราไม่สั่งให้ยอมโดนจับคนอย่างธันคงไม่ยอมโดนจับเป็นทาสง่ายๆ และถ้าเกิดการต่อสู้จนโดนจับได้แบบนี้คงจะไม่ปลอดภัยดีแน่ๆ แต่นี่เธราบอกว่าปลอดภัยดีแปลว่าเจ้าตัวคงยินยอมโดนจับเองแน่ๆ  ตลาดค้าทาสต้องเดินทางผ่านมาลันเคีย สงสัยเขาต้องไปรับพระสนมของเขาที่มาลันเคียสินะ

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

มาก่อน๓๐% นะคะ ที่เหลือมาต่อพรุ่งนี้ค่ำๆ
เกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อย #กราบขออภัยคนอ่านค่าา
จะรีบมาอย่างรวดเร็วคะ 55555
ฝาก #วิรัลลืมเมียด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 16-11-2016 23:58:08
มาต่อแล้วกะจะรออ่าน 100% ก็ทนไม่ไหว
.
.
.
พระสนมนี่กล้าได้กล้าเสียจริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 17-11-2016 00:20:37
โอ้ยยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งรักเธรา

องค์วิรัลนี่ก็รับสารจากพระสนมได้ดีอยู่นะ....รีบไปรับเลยพระสนมเพคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 17-11-2016 03:31:04
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 17-11-2016 07:00:12
เมื่อไหร่โครงการส่งสนมกลับคืนสู่อ้อมกอดราชา จะสำเร็จนะ พัดพรากกันมาหลายตอนแล้ว~ :hao4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 17-11-2016 07:11:03
 :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-11-2016 07:15:20
เธร่ซุกซนเกินไปล้าววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 17-11-2016 08:51:37
อิอิ เธราน่ารัก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-11-2016 09:15:27
 :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 17-11-2016 10:02:39
จ้าพ่อคนลืมเมีย รีบไปรับด่วนเลย มาลันเคียบ้านเกิดของเธราซะด้วย จะได้รู้ว่าเธราเป็นอยู่ยังไง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 17-11-2016 10:30:12
อดใจรอแทบไม่ไหวแน่ะ แงงง
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 17-11-2016 10:49:27
จะมีบู๊อีกมั้ยเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: tamako ที่ 17-11-2016 14:30:22
รอติดตาม พระสนมที่แมนที่สุด เท่าที่เคยอ่านมา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-11-2016 15:56:00
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 17-11-2016 15:57:46
องค์วิรัลเดาความคิดของพระสนมถูกด้วย ต่างรู้ใจกันจริงๆ ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 17-11-2016 17:23:20
คนลืมเมียจะได้เจอเมียแล้วววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 17-11-2016 20:10:00
เธราน่ารักมากกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 17-11-2016 20:25:43
นายเอกเรื่องนี้มีสมอง และลูกบ้าเป็นอาวุธ
เสียใจแทนมาลันเคียด้วยจริงๆ ส่งของดีให้คนอื่นซะงั้น อย่างเธรานี่แรร์ไอเทมเลยนะ :katai3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-11-2016 20:32:40
อ่านถึงตอนนี้นึกว่าธันเป็นพระเอก  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 18-11-2016 01:03:54
สนุกมาก มารอด้วยคน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-11-2016 03:44:22
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 18-11-2016 04:45:23
เป็นการหลงรักในความแมนและเรียบง่ายขิงพระสนม ไม่เชื่อหรอกว่าการที่พระสนมไม่มีพลังพิเศษ แล้วจะกลายเป็นคนไม่มีอะไรเลย   อย่างน้อยก็เป็นที่รักของคนอื่นได้ง่าย ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 18-11-2016 11:32:11
เอ็นดูเธราสุดใจ  :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 18-11-2016 15:24:58
สนุกมากเพิ่งได้อ่าน ติดใจสุดๆ เลยจ้า ตั้งตารอตอนต่อไปเลยจ้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 18-11-2016 18:50:33
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 18-11-2016 19:04:10
ดูจะถูกใจสนมคนนี้จริงจังเลยน้า องค์วิรัลลืมเมีย  :hao3:

เห็นเธรากล้าได้กล้าเสีย เสี่ยงทำนั่นทำนี่ แถมจิตใจยังดีอีก ชักอยากจะเห็นตอนเขินเร็ว ๆ เลย :mew3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 18-11-2016 21:39:45
ชื่นชอบพระสนมมากเลยละค่ะ

แต่ถ้าไม่ใช่องค์วิรัลคงตามความคิดพระสนมไม่ทันเหมือนกัน ><
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๓๐% ๑๖.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 19-11-2016 01:42:25
ตอนที่๑๗-๗๐%

   เธรามองคนที่ถูกจับมาขายที่ทยอยถูกจับเข้าไปขังไว้ในกรงบนเกวียนขนของขนาดใหญ่ ตอนนี้พ้นเขตป่าศักสิทธิ์ออกมาแล้ว พวกลูกครึ่งและอมนุษย์เริ่มมีการแข็งขืนมากขึ้น แม้จะมีอาการเซื่องซึมจากยาแต่เมื่อไม่มีป่าศักสิทธิ์ความสามารถพิเศษต่างๆจึงเริ่มสามารถใช้ได้เต็มที่

   “ไอ้พวกนี้ไม่ต้องเข้ากรงเดินต่อไป” เสียงพวกพรานตะโกนลั่นชี้มาทางพวกเธราและพวกมนุษย์ที่ถูกจับมา เพราะมนุษย์ไม่ได้มีความสามารถพิเศษไมว่าจะอยู่ในป่าศักสิทธิ์หรือไม่จึงไม่จำเป็นต้องเพิ่มการควบคุมโดยการขังเกรง

   การเดินทางที่ยาวนานนั้นหยุดพักเมื่อพระอาทิตย์เริ่มตกดิน พวกที่ถูกจับมาถูกนำไปมัดรวมกันไม่มีแม้กระทั่งอาหารหรือน้ำดื่ม เธราได้ยินพวกที่จับมาพูดกันว่าให้พักตรงนี้เพื่อรอหัวหน้า เธรานั่งพักเหนื่อยเงียบๆไม่มีคำพูดอะไรออกมาสายตาที่กวาดมองไปทั่วราวจะเก็บรายละเอียดทั้งหมดเอาไว้ทั้งหมด

   “ไหวไหม”  ธันเลือกที่จะถามขึ้นสั้นๆเขาไม่อยากหลุดเรียกชื่อหรือตำแหน่งของเธราออกไป

   “ไหวสิ” เธราหันมาตอบก่อนขมวดคิ้วเมื่อเห็นหญิงที่ถูกมัดรวมกันอยู่ท่าทางไม่ดี

   “เป็นยังไงบ้าง” เธราพยายามขยับตัวเข้าไปถามแม้จะไม่ถนัดเท่าไร ท่าทางของหญิงวัยกลางคนดูแย่ ความจริงพวกค้าทาสไม่น่าจับคนที่ใช้แรงงานไม่ได้อย่างผู้หญิงหรือเด็ก หรือคนที่เริ่มมีอายุมาเลยสักนิดเธรามองไปรอบๆตัว มีคนที่เริ่มมีอายุและเด็กปะปนมาไม่น้อยเลย

   “คนพวกนี้ไม่น่าใช้แรงงานได้ ทำไมถึงจับมา” เธราถามธันอย่างไม่เข้าใจ ธันเองก็นึกสงสัยอยู่หากไม่ได้เอ่ยออกมา
 
   “ข้าไม่แน่ใจว่าพวกพรานค้าทาสจะพาพวกเราไปขายให้ใคร” คำตอบของธันทำเอาเธราขมวดคิ้ว

   “หมายความว่ายังไง”

   “ตลาดค้าทาสไม่ได้มีแค่มนุษย์ที่เป็นผู้ซื้อ คนขายมันไม่เลือกคนซื้อหรอก”

   “ข้าไม่เข้าใจ”

   “ท่านเคยได้ยินนิทานพื้นเมืองไหม” เธราพยักหน้าเขาเคยได้ยินมาบ้างนิทานพื้นเมืองนั้นมีมากมายหลายเรื่อง “ตามเรื่องเล่าที่ว่าเมื่อก่อนอมนุษย์นั้น เผ่าพันธุ์นักล่ามักกินเลือดเนื้อเป็นอาหารและอาหารหลักของพวกนั้นคือมนุษย์” ธันบอกก่อนหันมามองเธรานิ่งๆ “อย่างพวกที่ท่านเลี้ยงไว้น่ะ กินคนกันทั้งนั้นแหละ”

   คำตอบของธันทำเอาเธราเริ่มกังวล หากยังมีแก่ใจหันไปทำหน้าดุใส่ธัน “ไม่ สหัสไม่กินคนหรอก โชบุกับชุนด้วย” พูดพลางเชิดหน้าไปทางอื่นหากในใจกลับยังคงวนเวียนคิดแต่เรื่องที่ธันบอก

   ดึกสงัดกลางป่าที่มีเพียงกองไฟของพวกพรานค้าทาสที่ก่อขึ้นเพื่อให้แสงสว่าง เสียงเอะอะเริ่มดังเพิ่มขึ้นตามฤทธิ์ของสุรา อาหารมากมายเท่าที่หาได้ถูกนำมากินแกล้มกับสุราอย่างมีความสุขโดยที่ไม่มีใครคิดที่จะแบ่งมาให้พวกที่ถูกจับมาสักนิด

   แต่แล้วอยู่ดีๆพวกพรานค้าทาสคนนึงก็ลุกขึ้นไปเปิดกรงของพวกอมนุษย์ ก่อนลากเอาปักษาสาวออกมาโดยไม่สนใจอาการขัดขืนของเจ้าตัว เธรามองปักษาสาวที่ตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์รูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นนั้นขืนตัวอย่างสุดความสามารถ แต่เพราะยาบางอย่างที่ถูกทำขึ้นมาเพื่อควบคุมพวกอมุษย์นั้นมีพิษร้ายแรงจนไม่สามารถขัดขืนได้

   ธันหันไปมองเธราเป็นเชิงห้ามไม่ให้ยุ่งทันที เพราะรู้ว่าคนอย่างเธราคงทนดูเรื่องอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ “อย่ายุ่งนะ”

   “ปล่อยข้า ปล่อยสิ” ปักษาสาวขืนตัวอย่างสุดความสามารถ 

   “ธันแต่ว่า....” เธราเริ่มกระสับกระส่าย

   “อย่ายุ่งท่านเธรา” ธันเอ่ยห้ามออกมาอย่างกังวล

   เพี๊ยะ!!! เสียงฝ่ามือหน้าฟาดเข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวอย่างแรงจนร่างบอบบางเสียหลักล้มลงมาตรงที่หน้าเธราที่ถูกมัดอยู่ ร่างบอบบางตรงหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาใบหน้าที่สวยงามตามเผ่าพันธุ์ปักษาช้ำบวมทันทีตามแรงฟาดของฝ่ามือ
 
   “ฮือออ ช่วยข้าด้วย” เหมือนหมดหนทางจะเรียกร้องให้ใครช่วยแล้ว มือบอบบางของปักษาแสนสวยเอื้อมมาจับเธราราวอับจนทางจะรอดพ้น

   “ไม่เป็นไร นะ” เธราเอ่ยออกไปราวปลอบใจก่อนพยายามเอื้อมมือออกไปแตะที่มือของคนตรงหน้า

   แล้วร่างบอบบางตรงหน้าก็ถูกลากออกไปต่อหน้าต่อตา เธราหลับตาลงก่อนถอนหายใจให้ลึกที่สุดเท่าที่ทำได้ ปักษาเผ่าพันธุ์แสนสง่ากลางเวหา โดดเด่นด้วยรูปโฉมที่งดงามและความอำมหิต กรงเล็บที่แหลมคมสามารถฉีกร่างสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่โตกว่าตัวเองได้ในพริบตา จะงอยปากที่แข็งแรงราวเหล็กกล้าสามารถแทงทะลุร่างมนุษย์ได้ในการโจมตีครั้งเดียว หากปักษาในร่างมนุษย์นั้นกลับงดงามจนน่าหลงใหล

   “อ๊ากกกกกกกก” เสียงกรีดร้องนั้นดูเจ็บปวด หากน้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับฟังดูทุ้มใหญ่ราวเสียงของผู้ชาย
 
   พรึ๊บ!! เฮ๊ยย อ๊ากกกก ภาพตรงหน้านั้นดูวุ่นวายเมื่อร่างของปักษาที่อยู่ในร่างของอมนุษย์ ปรากฎขึ้นมา ปีกอันใหญ่โตสะบัดพัดไปมาราวอวดอ้างอำนาจที่ถูกลิดรอนไปชั่วคราว ปากที่แข็งราวเหล็กกล้าปักลงบนอกของพรานผู้ชะตาขาด

   ธันมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจก่อนหันไปมองเธราที่นั่งหลับตานิ่งราวไม่อยากเห็นภาพตรงหน้าแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นของบางอย่างในมือของเธราที่เจ้าตัวแอบเอาไว้ในเสื้อราวต้องการปกปิด เกล็ดอสรพิษ เธราคงอาศัยช่วงเวลาที่เอื้อมมือไปแตะปักษาตนนั้นเอาเกล็ดอสรพิษกรีดลงไปที่ตัวปักษาตนนั้นเป็นแน่ เกล็ดอสรพิษที่สามารถแก้พิษได้ทุกอย่างคงแก้พิษยาที่พวกพรานใช้จนปักษาสามารถคืนร่างได้ และกลับมามีฤทธิ์ดังเดิม  ธันมองร่างที่ยังคงนั่งหลับตานิ่ง ราวไม่อยากเห็นภาพพวกพรานที่กำลังจะถูกฆ่าอย่างนึกรู้ว่าเมื่อปักษาคืนร่างจะเกิดอะไรขึ้น

   แต่แล้วเสียงดังราวฟ้าผ่าก็เกิดขึ้น พร้อมกับร่างของชายบนหลังม้าสีน้ำตาลตัวเขื่องในมือของชายผู้นั้นถือโซ่เส้นเขื่อง ที่เพียงแค่ฟาดออกไปก็ปรากฏเสียงราวสายฟ้าฟาด

   “โซ่สายฟ้างั้นรึ” ธันอุทานทำเอาเธราลืมตาขึ้นมามองผู้มาใหม่อยากแปลกใจ

   เหมือนปักษาสาวตนนั้นจะรู้ตัวว่าตนคงจะสู้ผู้มาใหม่ไม่ได้ จึงตัดสินใจบินหายไปในท้องฟ้าสีดำสนิทของยามค่ำคืนปล่อยทิ้งไว้เพียง ร่างที่บาดเจ็บสาหัสของเหล่าพรานค้าทาส
   _-----------------------------------------------------------------
   ------------------------------------------------------
   -----------------
   สหัสยังคงขยับตัวไม่ถนัดนัก ร่างบอบบางขยับตัวลุกนั่งก่อนรับยาจากโชบุมากิน “อาการเป็นยังไงบ้าง” โชบุถามอย่างเป็นห่วงตัวเขาเองดีขึ้นมาแล้ว แม้จะไม่ได้อยู่ร่วมต่อสู้กับนักรบปีศาจแต่อาการของสหัส และคำบอกเล่าชองคุชกับชุนก็ทำเอาใจเสียไม่น้อย

   “ดีขึ้นแล้ว ข้าไม่คิดจริงๆว่าองค์วิรัลจะช่วยข้า” สหัสเอ่ยออกมา

   “เขาไม่ได้ช่วยเจ้า เขาแค่อยากรู้ว่าพระสนมของเขาเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าไม่ฟื้นมาเห็นองค์วิรัลที่หงุดหงิดงุ่นง่านยังกะหนุ่มน้อยเชียว” โชบุพูดติดตลก

   “เจ้าตอบแทนบุญคุณดยการนินทาข้าสินะ” เสียงนิ่งๆของวิรัลดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาในห้องคนป่วย

   สหัสเลิกคิ้วราวไม่สนใจ “ท่านจะไปรับท่านเธราเมื่อไร”

   “ข้าอยากให้เจ้ากลับนันทานคร เมื่อหายดี” วิรัลเอ่ย

   “ทำไม!!” สหัสขมวดคิ้วราวไม่พอใจแต่พยายามข่มเอาไว้ ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบหน้าองค์วิรัลเท่าไรแต่เขาเองก็พอรู้ว่าคนตรงหน้าทำอะไรย่อมมีเหตุผลเสมอ

   “ข้าอยากให้เจ้าไปสืบบางอย่างให้ข้า” วิรัลเอ่ย
 
   “ทำไมต้องข้า”

   “เพราะเจ้าเป็นคนเดียวที่สื่อสารกับเธราได้ ได้ข่าวอย่างไรข้าอยากให้เจ้าสื่อกับเธราโดยตรงอย่าเอ่ยออกจากปาก” วิรัลเอ่ยเรื่อยๆ “เจ้าไม่ได้ทำเพื่อข้าสหัส เจ้ากำลังทำเพื่อนายของเจ้า”

   ---------------------------------------------------------------------
   ------------------------------

   เธรากำลังเก็บบรรดาชิ้นส่วนของพวกพรานโยนลงหลุมที่เพิ่งขุดขึ้นมาหมาดๆ ผลพวกของปักษาที่แผลงฤทธิ์เมื่อคืนทำเอาพวกพรานค้าทาสเสียคนไปหลายคนทีเดียว คนที่รอดก็มีอาการน่าห่วงไม่น้อย

   “เอ๊าเร็วๆอย่าชักช้า เอาศพลงหลุมแล้วกลบให้เรียบร้อย” เสียงตะโกนสั่งดูไม่ยินดียินร้ายกับพวกพ้องที่ตายไป

   เธราก้มหน้าก้มตาทำจนเสร็จก่อนถูกจับมามัดรวมกันดังเดิม ธันที่สังเกตว่าเธรามีอาการนิ่งไปไม่เหมือนเคยจึงเอ่ยปากถามขึ้นด้วยความสงสัย

   “เป็นอะไรรึเปล่า” ธันเลือกที่จะพูดจาธรรมดากับเธราเพื่อป้องกันการถูกจับได้

   เธราหันมามองธันก่อนถอนหายใจท่าทางที่แปลกตาทำเอาธันสงสัย

   “ข้าไม่รู้ว่าทำถูกไหม คนพวกนี้ตายเพราะข้า” ธันมองหลุมศพที่ตัวเองเพิ่งกลบไปหมาดๆ แม้คนพวกนี้จะไม่ใช่คนดี แต่เขาก็ทำใจให้ยินดีกับการตายของใครไม่ได้จริงๆ

   “ถ้าท่านไม่ทำปักษาสาวตนนั้นจะตายทั้งเป็น” ธันเอ่ยออกมา

   เธราได้ฟังคำของธันก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนหันมาส่งยิ้มอ่อนๆให้ธันราวขอบคุณ “ขอบใจที่ปลอบใจข้า” รอยยิ้มที่ทำเอาคนมองรู้สึกสั่นไหว ถ้าไม่ถูกมัดอยู่ธันคิดว่าคงเผลอตัวยกมือขึ้นสัมผัสคนตรงหน้าเป็นแน่ รอยยิ้มแบบนี้สินะที่ทำเอาองค์วิรัลแห่งนันทานครไม่อาจละสายตาได้

   “ทำไมปักษาถึงกลับร่างอมนุษย์ได้” เสียงตวาดดังขึ้น ชายผู้มากับม้าสีน้ำตาลและโซ่สายฟ้าเอ่ยขึ้น ท่าทางองอาจผิดกับพรานค้าทาสทั่วไปใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยผ้านั้นเผยเพียงแค่แววตาที่แกร่งดุจหินผา

   คำถามของผู้เป็นหัวหน้าทำเอาเหล่าบรรดาลูกน้องต้องก้มหน้างุด เพราะไม่มีใครรู้คำตอบ “แล้วไปเอาปักษาออกมาจากกรงทำไม ข้าบอกแล้วใช่ใหมว่าพวกอมุษย์อันตราย ใครเป็นคนเอาออกมา” คำถามนี้หันไปถามชายคนนหนี่งราวต้องการคำตอบ

   “พวกมันเมาน่ะท่าน แล้วปักษาตนนั้นก็มีรูปโฉมงด..ง”

   “บ้าตัณหาจนฉิบหายกันหมด”

   “โอ๊ยยยยย” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากคนเจ็บที่นอนอยู่

   เธราที่นั่งมองเหตุการณ์ต่างๆอยู่ขยับตัวก่อนเอ่ยปากเรียกชายที่ดูเป็นหัวหน้าคนนั้น

    “นายท่าน นายท่าน”

   “มีอะไรไอ้คนป่า” เป็นพรานป่าอีกคนที่หันมาตวาดเธรา หากชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ากลับหันมามองนิ่งๆ

   “ข้า...พอมีความรู้เรื่องยา ข้าช่วยดูอาการของลูกน้องท่านได้นะ”

   “หุบปากไปไอ้,,,,” พรานค้าทาสที่หันมาตวาดเงื้อมือขึ้นสูง ธันขยับตัวมาบังเธราทันที

   “เดี๋ยว” ชายที่เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาหาเธรา เมื่อเข้ามาใกล้ๆเธราจึงสังเกตเห็นใบหน้าของเขาชัดๆชายผู้มีโซ่สายฟ้าที่สามารถจับอมนุษย์ได้ทุกชนิด ดวงตาสีเข้มนั้นเฉียงขึ้นราวคนถือดีริมฝีปากที่บางราวปีกนกใบหน้าเรียวได้รูปนั้นสวยงามราวปั้น ทำไมบุคคลที่ดูดีขนาดนี้ถึงมาเป็นพวกนอกรีตหัวหน้าพรานค้าทาสได้นะ

   “เจ้าจะรักษามันรึ” ชายคนนั้นถามขึ้นก่อนชี้ไปที่คนเจ็บที่นอนโอดโอยอยู่

   “ข้าไม่ใช่หมอ แต่แผลพวกนั้นพอรักษาได้สมุนไพรหาได้ไม่ยากในป่านี้” เธราบอกแววตาดูร้อนรนเมื่อมองคนเจ็บที่ดูอาการแย่ลงเรื่อยๆ

   ชายตรงหน้าเลิกคิ้วราวได้ฟังเรื่องตลกก่อนเดินไปที่ชายที่ได้รับบาดเจ็บ “แผลขนาดนี้กว่าจนหายดีคงใช้เวลาไม่น้อย” พูดพร้อมกับหยิบดาบขึ้นมาและทำสิ่งที่เธราแทบพุ่งตัวห้ามหากติดเชือกที่มัดเอาไว้

   ฉึก!! อั๊ก! ร่างคนเจ็บกระอักเลือดทันทีเมื่อคนดาบกดผ่านร่างจนทะลุ เขากระตุกอยู่สองสามทีก่อนสิ้นใจ “แบบนี้ง่ายกว่า พรุ่งนี้เจ้าก็ขุดหลุมฝังมันด้วยแล้วกัน”

   “ทำไมทำแบบนี้ ฆ่าเขาทำไม” เธราตะโกนออกไป สายตายังมองร่างของชายที่โดนฆ่าตายโดนคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าตัวเอง

   “ทำไมข้าจะฆ่ามันไม่ได้ มันเป็นคนของข้าข้าจะทำอะไรก็ได้”

   “ใช่ เพราะเขาเป็นคนของท่าน ท่านจึงสมควรดูแลเขาไม่ใช่รึไง” เธราพูดออกไปตอนนี้เขาโมโหจนไม่ได้สนใจธันที่พยายามห้าม ชายคนนั้นยังพอรักษาให้หายได้ทำไมถึงต้องฆ่าด้วย

   ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าหันมามองคนป่าที่ถูกจับมาขาย แต่กลับมาตะโกนป่าวๆใส่เขาราวไม่รักชีวิตตัวเอง คนตรงหน้าดูธรรมดาถ้าจะขายก็คงได้ไม่เท่าไร แต่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นกลับแวววาวและมีบางอย่างที่จับตาไม่น้อย ท่าทางที่คนตรงหน้าเผลอแสดงออกมานั้นไม่น่าจะใช่ท่าทางของคนป่าหรือชาวบ้านตาสีตาสาแน่นอน

   “ดูแล หึข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปเอาความคิดนี้มาจากไหน แต่พวกข้าเป็นโจร เป็นพวกนอกรีตเป็นพรานค้าทาส สิ่งสูงส่งอย่างที่เจ้าบอกน่ะข้าทำไม่เป็นหรอก เก็บเอาไว้ให้พวกราชาที่นั่งสบายอยู่บนบัลลังก์ป่าวประกาศคำหวานพวกนี้หลอกชาวบ้านเถอะ”

   “ข้าขอโทษแทนน้องข้าด้วยท่าน” ธันรีบเข้ามาขวางก่อนก้มหัวราวหวาดกลัว พลางดึงเธราให้นั่งลงเธราที่ดูฮึดฮัดหันมามองธันอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมนั่งลงโดยดี

   “น้องชายรึ” ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาใกล้ๆธันและเธรา ก่อนเลิกคิ้วขึ้นราวกำลังฟังเรื่องขบขัน “พี่ชายกับน้องชายงั้นรึ อืมมม” เขาพูดพลางจับคางของเธราดึงเข้ามาใกล้ก่อนเหลือบมองธันที่มีท่าทางไม่พอใจทันที   เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอยิ่งทำเอาธันขัดใจ
   “หน้าตาแบบนี้ จะขายออกรึเปล่าก็ไม่รู้ เก็บชีวิตไว้ตอนโดนขายให้ซ่องใต้ดินเถอะ” พูดจบก็พลักหน้าเธราออกห่าง ก่อนเดินจากไปโดยไม่หันมามองเธรากับธันอีก
   -----------------------------------------------------------------------
   -----------------------------------------------------------
   วิรัลเตรียมกำลังจัดขบวนเสต็จกลับนันทานครอย่างยิ่งใหญ่ผิดกับตอนมาลิบลับ ร่างสุงใหญ่ของวิรัลทรงเครื่องเต็มยศ มีทหารของเมืองอันราตั้งขบวนเต็มกำลัง ใบหน้าได้รูปเรียบนิ่ง
   “ทางวูธจะส่งราชทูตไปกับเราด้วยกระหม่อม อ้างว่าจะไปดูการสืบสวนสอบสวน” คุชรายงาน  วิรัลพยักหน้าราวรับรู้ก่อนเดินขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้ วิรัลกำลังจะกลับนันทานครเขาต้องการให้ใครๆต่างโจทษ์จันว่าเป็นเยี่ยงนั้น ให้ข่าวไปถึงหูใครก็ตามที่กำลังรอฟังอยู่ เขากำลังจะกลับไปแล้ว
   เมื่อขบวนเสด็จออกเดินทาง วิรัลที่นั่งนิ่งอยู่บนรถม้าก็ขยับตัวราวอึดอัดก่อนร่างขององค์วิรัลจะค่อยๆกลายเป็นสหัสเข้ามาแทนที
   “เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้นข้าจะจัดการเอง แก้วพรางร่างที่กษัตย์แห่งอันราให้มาสามารถเปลี่ยนได้แค่รูปลักษณ์ภายนอกเสียงไม่สามารถเปลี่ยนได้เจ้าต้องระวังให้ดี” สหัสพยักหน้ารับคำก่อนนั่งนิ่งแล้วร่างก็กลับกลายเป็นวิรัลอีกครั้ง เขาจะต้องทำให้ได้เขาต้องหาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ของท่านเธราให้ได้
   “แล้วองค์วิรัลล่ะ” สหัสเอ่ยถามขึ้น
   “ออกเดินทางไปมาลันเคียตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกองค์วิรัลต้องไปรับพระสนมกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน” คุชบอก 
   สหัสพยักหน้ารับคำก่อนเหม่อมองออกไปข้างนอก เขาไม่รู้ว่าท่านเธรากำลังจะทำอะไรความรู้สึกโกรธเมื่อคืนที่ได้รับทำให้รู้ว่าน่าจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น แต่คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงและอย่างน้อยก็ยังมีธัน แม้เขาจะไม่ชอบหน้านักแต่ธันก็มีฝีมือไม่น้อย สหัสถอดถอนหายใจราวต้องการให้ความกังวลลดน้อยลง

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อแล้ววมาช้าไปหน่อยแต่มาแล้วค่าาาา
เคยสปอยไว้ในเพจว่าให้จับตาธันไว้
เอ็าบอกอีกครั้ง จับตาธันไว้ค่าาา 55555555
มีคนเข้ามาอ่านใหม่เรื่อยๆ ยินดีต้อยรับนะคะ
ฝาก #วิรัลลืมเมีย   ด้วยน้า
อยู่กันไปจนจบเลยเนอะ

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: tamako ที่ 19-11-2016 02:34:27
เริ่มมีคนหลงเสน่ห์เธราเพิ่มขึ้นแล้วสินะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 19-11-2016 02:56:53
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 19-11-2016 05:31:38
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 19-11-2016 06:47:28
ต้องไปช่วยให้ทันนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-11-2016 07:13:16
ไปช่วยเธราเร็วๆๆ วิรัลลลล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 19-11-2016 07:14:31
เมื่อไหร่ได้เจอกันนนนน~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 19-11-2016 07:47:01
น่านนน ธันหวั่นไหวเหรอออออ จะรักหลายเศร้าป่ะเนี่ยยย 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 19-11-2016 08:49:34
ถึงพระสนมจะเก่งแต่ทำแบบนี้มันน่าเป็นห่วงเกินไปแล้วว  :z3: รอตอนต่อไปนะคะ  :z2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-11-2016 08:54:19
เธรา น่าหลง จิง ๆ นะ คนอะไรเท่จุง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 19-11-2016 09:08:17
ธันจะทำอะไรนะ ต้องคอยจับตรมองไว้
คนลืมเมียรีบไปรับเมียให้ไวเลยนะ อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 19-11-2016 09:08:26
มีเรื่องได้ทุกวี่ทุกวันสิน่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 19-11-2016 09:11:38
ลุ้นๆอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-11-2016 09:16:03
ตัวพระสนมที่มีหลายมุมทำให้ใครต่อใครที่ได้สัมผัสพากันหลงรักแบบไม่รู้ตัว
ว่าแต่ถ้าถึงเวลาเธราได้ทำหน้าที่พระสนมให้องค์วิรัลจริงๆ สหัสจะรู้สึกตามไปด้วยไหม :hao6:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 19-11-2016 09:23:17
โห แผนเหนือชั้นจริงๆ ให้คนปลอมเป็นตัวเอง แล้วองค์วิรัลก็ไปรับพระสนม รักมากหวงมากสินะ อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 19-11-2016 10:20:44
มาต่อแล้ววววววว จับตาธันทำไมเหรอคะมีความสงสัยจริงๆ
.
.
.
ปล.อยากให้ระบุหน้าด้วยค่ะ จะได้หาง่ายๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 19-11-2016 11:06:11
 :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: knxiiviii ที่ 19-11-2016 11:45:54
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นความจำเป็นของพระเอกเท่าไหร่ ชูป้ายไฟเธรา เอิ๊กๆ o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 19-11-2016 12:01:51
55555 อยากรู้จังสหัสจะมีคู่มั้ย คริคริ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 19-11-2016 12:25:53
เธราผู้รักความถูกต้องไม่ยอมง่ายๆ แน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 19-11-2016 13:25:27
วิรัลจะทันธันมั๊ยยยยย ช้าจั๊งงงง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: banazjj ที่ 19-11-2016 14:41:06
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววว  :ling1:

วิรัลให้ว่องเลยยยยยย เมียเสน่ห์แรงล่ะเกิ๊นนนน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 19-11-2016 14:45:31
สู้ๆนะวิรัลหาตัวคนร้ายให้ได้
ส่วนเธราก็พยายามเข้าอย่าโดนจับอีกละ
อย่าหาเรื่องใส่ตัวด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 19-11-2016 15:08:21
บางทีเธราควรจะฟังธันบ้างนะ เอาชีวิตตัวเองเสี่ยงตลอดยื่นมือไปยุ่งทุกเรื่อง
อยู่ ๆ ก็นึกถึงสโลแกนนี้  พระสนมผู้ผดุงความยุติธรรมและขจัดเหล่ามารร้ายผู้มีหน้าตาธรรมดาแต่มีรอยยิ้มและแววตาสะดุดตาคนที่พบเห็น

อ่านนายเอกส่วนใหญ่ หน้าหวาน สวย ตาโต ตัวบาง ผิวสวย อะไรก็ว่าไป พอเจอเธราหน้าตาธรรมดา เฮ้ย แล้วเราจะจินตนาการอย่างไรดี

55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 19-11-2016 19:38:21
องค์วิรัลรีบมาหาเธราได้แล้วค่ะ จะใจอ่อนเชียร์ธันให้เป็นพระเอกแทนแล้วนะคะ
ยิ่งธันเดี๋ยวนี้ทั้งช่วยเหลือเอาใจเธราทุกอย่าง ร่วมอยู่เคียงข้างปกป้องคุ้มครองเธราอีกด้วย ยิ่งต้องจับตาดูจริงค่ะ

อยากอ่านอีกแล้ว สนุกมากๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 19-11-2016 19:49:37
ขอถอนคำพูดจากตอนก่อน
เธรานี่มันฉลาดแต่ก็โง่ในเวลาเดียวกัน
ทำอะไรไม่รู้จักคิดเลย ห่วงแต่คนอื่น จนตัวเองเดือดร้อนตลอด
คนข้างตัวก็พลอยเดือดร้อนไปด้วยทุกที
นางควรจะรู้จักใจเย็นกว่านี้นะ  วิรัลรีบไปเก็บเมียกลับไปอบรมด่วนๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 19-11-2016 20:43:02
วางแผนได้ดีมากกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 19-11-2016 21:49:24
 :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: duck-ya ที่ 19-11-2016 21:51:22
สนุกมากเลยค่าาา

 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 19-11-2016 22:28:07
ไม่อยากให้หมดตอน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 19-11-2016 22:46:32
เธรา...บางทีก็คิดถึงตัวเองกับคนในปกครองบ้างก็ดีนะ...  :fcuk:
วิรัล บินมาเลยค่ะราชาพระสนมจะก่อเรื่องอีกแล้วค่ะ

ปล.ลงตอนหน้ารบกวนใส่หน้าให้ด้วยได้ไหมคะคนเขียน เราเปิดหายากมากเลย แหะๆ :call: :call:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 20-11-2016 00:50:00
ขยันหาเรื่องเจ็บตัวจริงๆเลยนะเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 20-11-2016 06:58:38
หัวหน้าคนป่าจงหลงเสน่ห์เธราเดี๋ยวนี้ เพี้ยง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: YADA ที่ 20-11-2016 18:20:44
องค์วิรัลไปรับแล้วววว..
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 20-11-2016 23:30:55
เมื่อไหร่องค์วิรัลจะเขอเมียสักที ฮืออออออ  :hao5
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 21-11-2016 12:38:11
รอมาอัพทุกวันเลยนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 23-11-2016 13:52:54
ลุ้นๆ  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 25-11-2016 06:52:18
องค์วิรัลคงเป็นพระเอกแบบเรื่องสโนวไวท์กระมัง ทั้งเรื่องไม่โผล่โผล่มาตอนจบแล้ว ตอนนี้ก็ปล่อยให้เป็นบทของคนแคระทั้ง7?คุ้มครองสโนวไวท์ไปก่อน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-11-2016 08:07:53
รู้สึกเหมือนธันเป็นพระเอกว่าป่ะ??
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 25-11-2016 10:58:52
ชอบเธรามากค่ะ

เจียมตัว กล้าหาญ ไม่อ่อนแอ

แต่ด้วยความที่มีจิตใจดีงามเกินไปเลยทำให้น่าเป็นห่วง

อีกเรื่องคือการที่กล้าได้กล้าเสียมากเกินไป ถ้าเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา เกรงว่าจะแก้ไขได้ยาก

องค์วิรัลบทน้อยจริงๆ ค่ะ แต่มาแต่ละทีก็ทำให้เขินได้ตลอด นี่เกือบลืมไปว่าจูบกันแล้วนะเนี่ย  :m20:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๗) ๑๐๐% ๑๙.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 27-11-2016 06:55:44
ตอนที่๑๘

   ขบวนค้าทาสเดินทางออกจากป่ามาสู่หมู่บ้านไร้ชื่อเล็กๆตามเขตชายแดน ที่มีบ้านไม่กี่หลังคาเรือนและดูเหมือนชาวบ้านทุกคนจะคุ้นชินกับพวกพรานค้าทาสเป็นอย่างดี ชาวบ้านทยอยเอาอาหารและน้ำดื่มมาให้พวกพรานรวมถึงพวกที่ถูกจับมาด้วย เธรากับธันได้รับน้ำและอาหารนิดหน่อยให้พอรองท้องเหมือนกับพวกที่ถูกจับทุกคน เธรามองไปที่ชายที่เป็นเจ้าของโซ่สายฟ้าเธราได้ยินพวกพรานเรียกว่าท่าน
ซีนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ภาพที่เขาปักดาบลงไปบนร่างของลูกน้องตัวนั้นยังติดตา
   “ท่านจะหนีเมื่อไหร่” ธันกระซิบถาม
   “ให้ถึงตลาดค้าทาสก่อน” เธราตอบบเบาๆ
   “คุยอะไรกันไอ้คนป่า” เสียงตวาดดังมาแต่ไกลดูเหมือนตอนนี้เธรากับธันจะเป็นที่จับตาดู คงเป็นเพราะวีรกรรมล่าสุดที่เธราสร้างเอาไว้ นี่แค่เถียงหัวหน้าพวกพรานยังถูกเขม่นขนาดนี้ถ้าพวกมันรู้ว่าคนที่ถอนพิษให้ปักษาตนนั้นคือเธรา ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
   เธราส่ายหน้าปฏิเสธก่อนก้มหน้าหลบสายตาพยายามแสดงออกว่ากลัวคนตรงหน้าเสียมากมาย พรานที่ตวาดเธราหัวเราะราวสะใจที่ทำให้ไอ้คนป่าปากดีกลัวจนตัวสั่น ธันมองเธราที่ทำท่าเหมือนกลัวแต่แววตากลับเฉยเมยไม่สนใจอย่างไม่เข้าใจ ไม่กลัวเธราไม่ได้กลัวคนพวกนี้นับตั้งแต่ตั้งใจให้ถูกจับมาธันยังไม่เห็นท่าทางหวาดกลัวของเธราเลยสักนิด ใบหน้าแสนธรรมดายังคงมีรอยยิ้มประปรายเมื่อเอ่ยให้กำลังใจบรรดาคนที่ถูกจับตัวมา ธันเหลือตามองซีนที่นั่งมองมาที่พวกเขาสักพักแล้วเมื่อเจ้าตัวรู้ว่าธันมองกลับไปก็แย้มยิ้มรอยยิ้มแปลกๆออกมา รอยยิ้มรู้ทันที่ทำเอาธันเส้นกระตุก
   เธรามองรอบตัวไปเรื่อยหมู่บ้านนี้มีขนาดเล็กและด้วยความที่อยู่แทบจะติดเข้าไปในป่าศักสิทธิ์ ในเขตแดนที่ไม่บ่งชี้แน่ชัดว่าอยู่ในเขตการปกครองของใครแบบนี้ ทุกอย่างจึงดูห่างไกลคำว่าสบายมากนักไม่มีระบบประปา ไม่มีแหล่งน้ำใกล้ๆเลยด้วยซ้ำเธราคิดว่าชาวบ้านอาจต้องเดินเท้าไปตักน้ำจากแหล่งน้ำที่ห่างไกลออกไป เพราะบ้านทุกหลังมีที่เก็บน้ำสำรอง ไม่มีม้าสำหรับเดินทางไปไหนไกลๆได้ มีเพียงลาแก่ๆไม่กี่ตัวที่เอาไว้ขนของ การทำเกษตรกรรมดูไม่ได้ผลนักดูจากบรรดาผักผลไม้ที่ดูแห้งแกรนอาจเป็นเพราะอยู่ห่างไกลแหล่งน้ำ แล้วชาวบ้านพวกนี้ดำรงชีวิตยังไงกัน

   แล้วข้อสงสัยของเธราก็กระจ่างเมื่อบรรดาพรานค้าทาสขนของจำเป็นมากมายที่ขนมามอบให้ชายชราที่น่าจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ท่าทางพูดคุยที่ดูคุ้นเคยนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงความสนิทสนม หมู่บ้านกันดารกลางป่าอย่างนี้ชาวบ้านตาดำๆจำเป็นต้องอยู่รอดด้วยของกำนัลของพวกพรานค้าทาส เพื่อแลกกับการดูแลเป็นครั้งคราวและที่แวะพักอาศัยระหว่างการเดินทาง
 
   ไม่จำเป็น จริงๆแล้วการแลกเปลี่ยนนี้ของพวกพรานค้าทาสกับชาวบ้านมันแทบไม่จำเป็นเลย พวกพรานไม่จำเป็นต้องแวะพักที่หมู่บ้านนี้ก็ได้  การดูแลเพียงเล็กน้อยกับการอาศัยนอนเพียงข้ามคืนพวกพรานไม่จำเป็นต้องนำของมาให้มากมายขนาดนี้ และดูเหมือนชาวบ้านทุกคนต่างเคารพรักซีนมากกว่าจะเกรงกลัวในฐานะหัวหน้าพวกพรานค้าทาสที่เหี้ยมโหดเสียด้วยซ้ำ
 
   “เก็บข้อมูลหาทางหนีรึไง” อยู่ดีๆคนที่กำลังนึกนินทาในใจก็โผล่มาถามคำถามที่ทำเอาสะดุ้ง เธราหันไปมองซีนที่ยืนมองมาอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาสีน้ำตาลมองกลับไปนิ่งๆก่อนก้มหน้าหนีเมื่อรู้ตัวว่าไม่ควร

   “ว่าไง ไอ้คนป่า” ซีนเอ่ยอย่างยียวนก่อนนั่งลงข้างๆเธรา มือสวยราวผู้หญิงของซีนยื่นมาจับที่คางของเธราก่อนหันไปมาราวสำรวจ แววตาสีเข้มที่มองมานั้นแม้เธราจะพยายามหลบแต่ก็เหมือนมีแรงดึงดูดให้เหลือบตาไปมอง แววตาที่จ้องมามีบางอย่างที่เธราคุ้นชิน บางอย่างที่นึกไม่ออกคิ้วเรียวขมวดมุ่นราวครุ่นคิดจนเผลอไปสบตาซีนเข้าอย่างจัง

   “คนป่าที่ไหน มีแววตาแบบนี้บอกข้าหน่อยสิ” ซีนเอ่ยก่อนยิ้มมุมปากอย่างคนจับผิด ก่อนกวาดตามองเธราจนทั่ว “แต่หน้าตาผิวพรรณแบบนี้ก็เหมือนชาวป่าอยู่นะ หึหึหึ” พูดจบก็เดินหัวเราะจากไป

   “หมายความว่ายังไงกันน่ะธัน” เธราหันมาถามธันที่ถูกมัดอยู่ข้างๆกัน

   ธันส่ายหัวหากมองตาซีนไปอย่างไม่พอใจ จะว่าไปท่าทางของซีนก็ดูคุ้นตาอย่างประหลาดดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นเพียงหัวหน้าพรานค้าทาส แล้วไหนจะโซ่สายฟ้าอาวุธคู่บัลลังก์ที่ไม่ได้ครอบครองกันง่ายๆนั่นอีก

   เมื่อตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดจึงเข้ามาแทนที่กองไฟขนาดใหญ่ถูกจุดขึ้นสุราถูกนำมาแจกจ่าย เครื่องดนตรีพื้นเมืองบรรเลงอย่างครึกครื้นราวเทศกาล หากเป็นเทศกาลที่ดูจะป่าเถื่อนจนไม่มีใครอยากเข้าร่วม บรรดาคนที่ถูกจับมานั้นถูกผูกหมายเลขไว้ที่คอราวสัตว์รอเข้าโรงเชือด

   “หากข้าจับได้เลขไหนให้มันออกมาสู้กัน ใครเป็นผู้ชนะข้าจะปล่อยไป” จบประโยคของซีนเหล่าบรรดาพรานต่างโห่ร้องราวยินดี  เธราหันไปมองธันทันทีเขาไม่อยากลงต่อสู้เพราะเขาไม่ได้อยากถูกปล่อย ก่อนมองไปรอบๆตัวอย่างกังวลหากมีการต่อสู้ก็ต้องมีคนเจ็บไม่แน่อาจมีคนตายก็ได้ เธราไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวเพราะความสนุกไร้สาระแบบนี้

   การต่อสู้ของคู่แรกเป็นการต่อสู้ระหว่าง หนุ่มน้อยหมาป่า กับลูกครึ่งมังกร ทั้งสองจะต้องยืนอยู่ในเขตที่สร้างเอาไว้ หากใครออกมานอกเขตถือว่าแพ้ การต่อสู่ที่เต็มไปด้วยความอยากเอาชนะเพราะของรางวัลที่ใครๆต่างต้องการ อิสระ
 
   การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ คนแพ้ออกมาคนใหม่เข้าไปพวกพรานเริ่มเมาได้ที่ ดวงตาคมของซีนจับจ้องดูการต่อสู้หัวเราะและดื่มไม่หยุด

   ซีนล้วงมือลงไปจับหมายเลขก่อนยกขึ้นมาดู แล้วริมฝีปากบางก็หัวเราะราวถูกใจ “อ้าว ไอ้พี่ชายแสนดีตามึงแล้ว”  ซีนพูดพลางชี้มาที่ธันราวถูกใจ ใบหน้างดงามมีแววสมใจ

   ธันลุกขึ้นอยากไม่สะทกสะท้าน หากเธรากลับจับแขนเขาไว้จนต้องหันไปมอง ท่าทางเป็นห่วงของเธราทำเอาธันแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ก่อนห้ามตัวเองเอาไว้ เพราะคนตรงหน้าเป็นพระสนมขององค์วิรัล

   “ดูแลตัวเองอย่าให้เจ็บนะธัน แต่อย่าฆ่าใครนะ” เธราเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล ธันเพียงแค่พยักหน้าก่อนเดินเข้าไปยังเขตการต่อสู้ คนตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นลูกครึ่งเซนทอร์ ธันแย้มยิ้มร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโผตัวเข้าจู่โจมทันที อาวุธที่มีให้เป็นเพียงท่อนไม้ขนาดใหญ่ธันหยิบขึ้นมถือไว้แน่นก่อนฟาดลงไปบนลำตัวของลูกครึ่งตรงหน้า การต่อสู่ดูเหมือนจะสูสีหากมีเพียงซีนเท่านั้นที่รู้ว่าอีกไม่นานเจ้าลูกครึ่งจะพ่ายแพ้ ประสบการณ์และฝีมือมันต่างกันซีนรู้ดีธันไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา แล้วก็เป็นดังที่ซีนคิดไว้ธันชนะชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองเขาก่อนชี้มือมาที่เขาอย่างถือดี

   “ท่านหัวหน้า ได้โปรดให้เกียรติประลองกับคนป่าอย่างข้าสักครา ถ้าข้าแพ้จะขายข้าไปให้หมาป่าที่ไหนกินก็ได้แต่ถ้าข้าชนะปล่อยข้ากับน้องไป” ธันประกาศกร้าว

   ซีนเลิกคิ้วอยากแปลกใจแล้วหัวเราะอย่างนึกสนุก ก่อนยันร่างลุกขึ้นพลางยกมือห้ามพวกลูกน้องที่ออกอาการไม่พอใจเป็นอย่างมาก “อยากสู้กับข้ารึ” ซีนชี้ที่ตัวเองก่อนหัวเราะราวถูกใจเสียนักหนา อาการที่ยิ่งเรียกความขุ่นมันให้ธันได้ไม่น้อย

   ซีนหยิบดาบขึ้นมาก่อนโยนให้ธัน และหันไปหยิบดาบของตัวเองมาถือไว้ “ใช้ไอ้นี่เจ้าน่าจะถนัดกว่าสินะ” ซีนพูดดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่ธัน

   เพียงพริบตาร่างทั้งสองก็โถมเข้าหากันรวดเร็วราวพายุ หนักแน่นเสียจนเกิดประกายไปยามดาบกระทบกัน พวกพรานต่างหยุดดื่มหันมามองการต่อสู้ที่ดูจะเข้มข้นเสียจนคนดูแทบไม่หายใจ ไม่มีใครยอมไม่มีใครหยุด เธราที่ถูกมัดอยู่นั่งมองอย่างเป็นห่วง ธันไม่น่าหาเรื่องน่าจะแกล้งแพ้เสียให้จบๆไป ภาพการต่อสู้ที่ดูเหมือจจะเอาเป็นเอาตายตรงหน้าทำเอาเธราละสายตาไม่ได้ ธันมีจังหวะที่ดีการจู่โจมที่รุนแรงหากซีนก็รวดเร็วและตั้งรับอย่างมั่นคง แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นลูกครึ่งเซนทอร์ที่เพิ่งพ่ายแพ้แก่ธันขยับตัวอย่างน่าสงสัย ร่างสูงใหญ่ของลูกครึ่งหนุ่มถูกมัดไว้ด้วยเชือกธรรมดาไม่ได้จับเข้ากรง อาจเป็นเพราะทุกคนมัวแต่มาสนใจการต่อสู้ของธันกับซีนจึงละเลยเรื่องที่ต้องรัดกุม และทันทีที่เชือกเริ่มคลายลูกครึ่งเซนทอร์ก็โจมตีคนทั้งสองที่กำลังสู้กันทันที ร่างสูงใหญ่ที่แม้จะเป็นเลือดผสมแต่ครึ่งหนึ่งคือเซนทอร์อมนุษย์ที่แสนแข็งแกร่งกำลังจึงมากกว่ามนุษย์อยู่แล้ว ธันและซีนที่กำลังต่อสู้กันอยู่จึงไม่ทันระวังตัว เมื่อเห็นดังนั้นเธราจึงตัดสินใจพุงตัวออกไปก่อนใช้ตัวเองกระแทกลูกครึ่งเซนทอร์จนเสียหลัก

   “ธัน ระวัง!!” เธราตะโกนสุดเสียงเชือกที่มัดตัวอยู่ทำให้ขยับตัวไม่ถนัดนัก เสียงของเธราส่งผลให้ซีนกับธันหันมาระวังตัวได้ทัน เมื่อพวกพรานค้าทาสรู้ตัวจึงช่วยกันจับลูกครึ่งตนนั้นไว้ได้การประลองที่ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะจึงจำเป็นต้องหยุดลง
   --------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   ---------------------
   สหัสยังคงนั่งนิ่งๆส่วนหนึ่งอาจไม่อยากให้ใครจับพิรุธได้ การเดินทางกลับนันทานครเป็นไปได้ด้วยดี ทันทีที่ขบวนเสด็จมาถึงคุชได้นำสหัสเดินเข้าไปในวังหลวงทันที คาเซเข้ามารายงานต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างวิรัลไม่อยู่ สหัสเพียงแต่พยักหน้าเออออ ก่อนคุชจะบอกคาเซว่าวิรัลไม่ค่อยสบายต้องการพักผ่อน สหัสเห็นแววตาสงสัยของคาเซเพียงชั่วครู่ก่อนจะรีบกุลักุจอเรียกหมอหลวง เท่าที่รู้มาคาเซนั้นสนิมกับองค์วิรัลมาตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นหากจะแสร้งเนองค์วิรัลคนที่ต้องระวังที่สุดคงเป็นคาเซ
   สหัสเดินตามคุชไปยังห้องบรรทมของวิรัล วังหลวงใหญ่โตกว้างขวางทางเดินที่ทอดยาวไปยังห้องบรรทมนั้นประดับตกแต่งอย่างสวยงามแต่แล้วอยู่ดีๆก็มีร่างเล็กๆโผล่ออกมาตรงหน้าก่อนตรงเข้ามาฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มสหัสในร่างวิรัลอย่างแรง
   เพี๊ยะ!!!!  “เลวท่านมันเลว ทิ้งพี่เธราข้ากลับมาคนเดียวได้ยังไง” เสียงแหลมวี๊ดขึ้นอย่างหาเรื่องใบหน้าเล็กๆอาบไปด้วยน้ำตา คุชรีบรั้งร่างของพารัมที่อยู่ดีๆโผล่ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวออกจากสหัสในร่างวิรัลอย่างทุลักทุเลไม่เจอพักเดียวทำไมแรงเยอะอย่างนี้คุชคิดในใจ

   “ใจเย็นพารัม ใจเย็นก่อน” คุชพยายามปลอบสาวน้อยตรงหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยว พารัมไปอยู่กับเสด็จป้าขององค์วิรัลตั้งแต่กลับมาจากบันกุ คุชพอได้ยินมาบ้างว่าความสดใสของพารัมทำเอาเสด็จป้าที่ไม่มีพระโอรสพระธิดาเอ็นดูไม่น้อยดูท่าทางจะถูกตามใจจนแทบไม่กลัวใครเสียแล้ว

   “ข้า...ข้าอุตส่าสวดมนต์ภาวนาทุกวันให้ท่านพาพี่เธรากลับมา พี่เธราไม่มีทางทำร้ายใครแน่ๆ ทำไมถึงกลับมาโดยไม่มีพี่เธราของข้าฮืออออ” พูดจบก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ตั้งแต่รู้เรื่องพารัมก็กังวลไปหมด แต่ท่านป้าไม่อนุญาตให้ออกมาวุ่นวาย พารัมนอนร้องให้ภาวนาทุกคืนให้เธราปลอดภัย
   “ใจเย็นก่อนพารัม”
   “ไม่!!!พี่เธราอยู่ไหน เมื่อท่านไม่มีปัญญาพาพี่เธราของข้ากลับมา ข้าจะไปหาพี่เธราเอง”  พารัมยังคงไม่หยุดโวยวาย
   “พารัมฟังข้า...”
   “ม่ายย”
   เพี๊ยะ! ความเจ็บแปลบที่แก้มทำเอาพารัมชะงัก คุชเองก็ตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าสหัสจะกล้าลงมือกับพารัม
   กรืออ!!!  สหัสจับแขนของพารัมก่อนกระชากเข้ามาใกล้  เสียงคำราเบาๆในลำคอของคนตรงหน้าทำเอาพารัมตาโตตัวแข็งทื่อ
   “องค์วิรัลกำลังไปรับพี่เธราของเจ้าอยู่”  สหัสกระซิบเบาๆที่ข้างหูของพารัมก่อนจะมองลงไปในดวงตาสีดำสนิทที่กำลังเต้นระริกด้วยความกลัว “อย่าทำให้ข้าโมโห” สหัสทิ้งท้ายก่อนปล่อยแขนพารัม และทันทีที่เป็นอิสระร่างบอบบางของพารัมก็ลงไปกองกับพื้น
   พารัมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้สั่น แต่แววตาสีเทาที่ฉายออกมาเพียงครู่นั้นทำเอาเลือดในตัวของเธอเย็นเฉียบ เขาไม่ใช้องค์วิรัลคนตรงหน้าเป็นอมนุษย์
   “สหัสทำไมทำแบบนี้” คุชหันไปว่าสหัส ก่อนหันไปพยุงพารัมที่กลัวจนลุกไม่ขึ้น
   “พี่เธราจะปลอดภัยใช่ไหม”  พารัมถามเสียงอ่อน แม้จะหวาดกลัวแต่ก็ยังคงอยากรู้
   สหัสเพียงแค่พยักหน้าก่อนหันไปมองคุชเป็นเชิงบอกให้ไปที่ห้องบรรทมได้แล้ว
   “เจ้ารู้ใช่ไหมพารัม ว่าต้องทำยังไง” คุชถามพารัมที่ยืนตัวสั่นยังไม่หาย
   พารัมพยักหน้าเบาๆ   “ข้ารู้ “
   ---------------------------------------------------------
   ---------------------------
   ตลาดค้าทาสนั้นคึกคักไม่ว่าจะเป็นกลางวันรึกลางคืน  สิ่งของมากมายถูกซื้อขายกันอย่างโจ่งแจ้งมีนายตลาดเป็นผู้ดูแลและเป็นอิสระไม่ขึ้นตรงกับเมืองใด
   วิรัลเดินปะปนไปกับบรรดาพ่อค้าทาสมากมาย เหล่าบรรดาคนที่ถูกจับมานั้นถูกมักแต่ต่อรองราคาราวไร้ชีวิตจิตใจ เขาไม่ชอบการค้าขายชีวิตแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่ด้วยภาระมากมายที่ต้องสะสาง และตลาดค้าทาสเองก็อยู่ห่างจากนันทานครพอสมควร  ความคิดที่จะเข้ามายึดครองเพื่อกวาดล้างการค้าชีวิตแบบนี้จึงถูกเลื่อนออกไปเรื่อยๆ 
   “เราหาที่พักกันก่อนเถอะ” โชบุเอ่ย 
   “พวกเราเดินทางกันมาไม่ได้พักเลย พวกนั้นคงยังมาไม่ถึง” ชุนบอกก่อนเดินนำไปหาที่พัก
   โชบุเลือกพักโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง เขาไม่อยากให้เป็นที่สนใจไปมากกว่านี้ วิรัลนั้นโดดเด่นเองโยธรรมชาติอยู่แล้ว ใบหน้าได้รูปที่เรียบนิ่งเสมอนั้นเรียกความสนอกสนใจให้บรรดาแม้ค้าสาวไม่น้อย
   “ท่านพักที่นี่ก่อน ข้ากับชุนจะออกข้างนอกเผื่อได้ข่าวคราวอะไรบ้าง” 
   วิรัลพยักหน้ารับง่ายๆ ใบหน้าคนหันมองออกไปนอนหน้าต่าง  ราวรอคอยใครบางคน

   ---------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   เธรากับธันเดินตามขบวนค้าทาสไปเรื่อยๆเสียงพวกพรานตะโกนคุยกันมาแต่ไกลว่าข้างหน้าคือตลาดค้าทาส  เพราะการต่อสู้ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะแต่การที่ธันไปท้าดวลกับซีนแบบนั้น  ทำให้จากตอนแรกที่เป็นแค่พวกคนป่าราคาต่ำ ธันจึงถูกเลือนขั้นไปเป็นสินค้าชั้นดีเพราะมีฝีมือไม่น้อย ตอนนี้จึงถูกจับขังอยู่ในกรงเหล็กแน่นหนา  เธราหันไปมองธันที่ถูกมัดตรวนอย่างแน่นหนาอย่างกังวลหากต้องการหลบหนีพวกเขาต้องทำทันทีหลังจากเดินทางถึงตลาดค้าทาส แต่ตอนนี้ธันถูกพันด้วยโซ่ตรวนแน่นหนาขนาดนั้นถ้าไม่ขโมยกุญแจจากซีนคงไม่สามารถช่วยธันได้

   ขบวนค้าทาสของซีนเดินทางเข้ามายังตลาดค้าทาสเสียงทักททายดังโหวกเหวกไปมา  เพราะใครๆก็รู้ว่าซีนมักจับอมนุษย์ที่มีราคามาได้เสมอ  ที่ตลาดค้าทาสจะมีการประมูลทาสเกิดขึ้นทุกหนึ่งเดือนบรรดาสินค้าที่มีราคาจะถูกนำมาประมูลที่งานนี้ และพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันจัดการประมูล ซีนหันไปมองธันที่ถูกล่ามตรวนไว้ก่อนเหล่มองมายังเธรา   คนตรงหน้ามีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วพอๆกับลูกครึ่งเซนทอร์การเคลื่อนใหวที่ชาวบ้านธรรมดาทำไม่ได้แน่นอน แต่สิ่งที่ซีนแปลกใจคือทำไมเธรากับธันถึงยอมถูกจับตัวมาโดยลูกน้องปลายแถวของเขาง่ายๆ  สองคนนี้ต้องการอะไรกันแน่

      ---------------------------------------------------------
   -------------------------------
   ---------------------------------------------
   วิรัลหันมองโชบุที่พรวดพราดเข้ามาใบหน้าลูกครึ่งอสรพิษมีแววยินดี  “ข้าเจอเธราแล้ว”  โชบุบอกก่อนบอกรายละเอียด “มากับขบวนของพวกพรานค้าทาสที่มีหัวหน้าชื่อซีน”

   “เดี๊ยวท่าน” ชุนขวางวิรัลที่ทำท่าจะออกไปเจอเธราเสียเดี๊ยวนี้  “ไปตอนนี้คงไม่ดีนัก”

   “ทำไม”

   “อยู่ดีๆจะไปชิงตัวสินค้าของพวกมัน  ไอ้พวกพรานพวกนั้นคงยอมหรอก” โชบุพูดอย่างเหนื่อยใจไอ้นิสัยใจร้อนแบบนี้เป็นเหมือนกันหมดสินะ  “พรุ่งนี้จะมีการประมูลสินค้าที่มีราคาสูง  เราน่าจะอาศัยจังหวะนั้นชิงตัวเธรามาได้” โชบุบอกก่อนพูดต่ออย่างกังวลเมื่อนึกถึงบางอย่างที่ไปเห็นมา  “เธราน่ะคงไม่ถูกนำขึ้นมาประมูลแน่จะแอบขโมยตัวมาคงไม่ยาก แต่ธันน่ะไม่แน่” โชบุบอกออไปเมื่อนึกถึงสภาพของธันที่โดนล่ามโซ่ตรวนแน่นหนา
   ------------------------------------------------------------
   --------------------------
   โชบุ ชุน และวิรัลปะปนมากับเหล่าบรรดาคนที่มาหาซื้อทาสไปใช้แรงงาน ที่มีทั้งพวกเศรษฐี และเหล่าอมนุษย์ชั้นสูง
   “ทำไมถึงมีพวกอมุษย์ชั้นสูงเยอะขนาดนี้”  วิรัลหันไปถามโชบุ  ลูกครึ่งอสรพิษแย้มยิ้มราวเย้ยหยัน
   “มันก็เหมือนกันหมดแหละท่านวิรัล  พวกที่มีอำนาจย่อมอยากได้อยากลองในสิ่งที่หายาก สิ่งต้องห้ามยิ่งเป็นที่ปรารถนา พวกอมุษย์พวกนี้น่ะมาหาคนกินยังไงล่ะ”  คำตอบของโชบุทำเอาวิรัลขมวดคิ้ว เขาเคยได้ยินมาบ้างถึงนิทานพื้นเมือง  ที่เล่าขานมาว่าสมัยก่อนที่เมืองทั้งสาม มนุษย์ อมนุษย์ และชาวเวทย์ ยังคงอยู่รวมกัน มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ โดนล่า ถูกอาหาร ถูกใช้เป็นแรงงาน จนแทบจะสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ จนมีการทำพันธะสัญญาแห่งเผ่าพันธุ์ขึ้นมา มีป่าศักสิทธิ์มากางกั้นและมีการถ่วงดุลอำนาจโดยการมอบอำนาจและความสามารถให้แก่บรรดาผู้ที่จะเป็นราชาของมนุษย์   แต่เขากลับไม่เคยคิดว่าจะยังมีอมนุษย์บางพวกยังคงต้องการกินมนุษย์ 
   “ทำไมท่านต้องแปลกใจด้วยล่ะ ในเมื่อมนุษย์ยังจับพวกอมนุษย์มาใช้งานได้เลย ทำไมพวกอมุษย์ถึงจะกลับมาล่ามนุษย์กินอย่าสมัยก่อนไม่ได้” โชบุพูดขึ้นมาอย่างติดตลก 
   “พอๆ อย่าเพิ่งมาเถียงอะไรกันตอนนี้” ชุนเอ่ยห้ามก่อนหันไปมองการประมูลทาสที่กำลังเริ่มขึ้น
   
   --------------------------------------------------------
   เธราถูกจับเอาไปมัดไว้กับเหล่าบรรดามนุษย์ที่ถูกจับมา ก่อนโดนลากให้มานั่งกองรวมๆกันอยู่บริเวณลานค้าทาส ที่ตรงกลางมีการจัดประมูลกันอย่างครึ้กครื้น ซีนไม่ได้มาด้วยเธราพยายามมองหาซีนไปทั่ว เธราต้องเอากุญแจจากซีนเพื่อที่จะช่วยธัน  แต่แล้วเธรากลับรู้สึกถึงการจ้องมองของใครบางคนเธราพยามยามมองหาคนคนนั้น ก่อนจะหันไปเจอกับเจ้าของสายตาที่จับจ้องมาก่อนอยู่แล้ว  เจ้าของรูปร่างและใบหน้าโดดเด่นนั้นยืนมองเธรามาจากกลุ่มคนที่กำลังประมูลทาสกันอย่างครึกครื้น  ดวงตาสีดำสนิทที่จับจ้องมานิ่งๆนั้นดูหนักแน่นเสียจนเธราละสายตาไม่ได้ เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าในดวงตาสวยงามคู่นั้นมีแววแห่งการคิดถึงแฝงอยู่
   วิรัลพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เดินไปแกะเชื่อกที่มัดเธราเอาไว้ก่อนดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดเสียให้สมกับความเป็นห่วงที่สะสมมาหลายวัน   หากทันทีที่สายตาของเธรามองสบกลับมากลับทำเอาวิรัลยืนนิ่ง เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะขาดคนตรงหน้าไม่ได้ ใบหน้ามอมแมมที่มองมานั้นมีแววยินดีอย่างปิดไม่มิด ริมฝีปากได้รูปแย้มยิ้มออกมาทั้งที่ยังโดนมัดอยู่ราวสิ่งของ เธรายังคงเป็นเธราของเขาแสงสว่างจากรอยยิ้มนั้นเขาละสายตาไม่ได้จริงๆ 

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาา  เธรากับวิรัลเจอกันแล้วน้า
มีคนอ่านใหม่ๆเข้ามาเรื่อยๆ ฝาก  #วิรัลลืมเมีย  ด้วยน้า

(http://i66.tinypic.com/335a0ci.jpg)
 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 27-11-2016 07:41:13
ได้เจอกันแล้วววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-11-2016 07:47:30
ช่วยเธรากับธันให้ได้นะ!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 27-11-2016 08:11:55
ในที่สุดก็เจอกันสักที

วิรัลช่วยทั้ง2คนให้ได้เร็วๆนะ

ว่าแต่ซีนนี่เป็นใครมาจากไหนเนี่ย?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-11-2016 08:29:09
ช่วยเร็วๆๆๆ วิรัลเจ้าขาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 27-11-2016 08:36:04
แค่มองกันยังฟินขนาดนี้  :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-11-2016 08:43:55
อย่าเพิ่งมาหวานแหววแถวนี้~


ซึนนี่ใครกันนะ ทำไมเธราถึงคุ้นๆ  :ling2: ปริศนาเยอะจริมๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 27-11-2016 08:50:23
ขออีกๆ



 :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 27-11-2016 09:28:57
เจอกันแล้วววววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 27-11-2016 09:33:32
ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย อยากเห็นปกหนังสือมาก ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 27-11-2016 09:53:25
ซีนเป็นใครอ่ะ มีแววน่าสงสัย
แต่ยังไงก็ลุ้นกับเธราต่อปายยยยย

รอติดตามนะคะ  o13 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 27-11-2016 10:10:56
องค์วิรัลจะช่วยเมียยังไงนะ มาต่อไวไวนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 27-11-2016 10:34:06
เดี๋ยวนี้เป็นวิรัลหลงเมีย
ธันตกหลุมเธราไปอีกคน
แล้วซีนเป็นใครกัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 27-11-2016 10:34:32
เขาเจอกันแล้วววววว ชอบความสัมพันธ์แบบนี้จัง มันดูอบอุ่น ดูเหมือนการที่สายใยค่อยๆผูกดึงคนทั้งสองให้มาใกล้กัน <3 รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: knxiiviii ที่ 27-11-2016 10:42:22
เจอกันสักที ซีน..คนคนนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 27-11-2016 10:47:21
อยากรู้มากซีนคือใคร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 27-11-2016 11:33:29
คิดถึงจังเลยยยยย :ling1:
อยากอ่านต่อแล้ววว

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-11-2016 13:04:12
 :mew1:ข
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiw ที่ 27-11-2016 13:18:16
ในที่สุดก็เจอกัน
สายตาแห่งความคิดถึง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 27-11-2016 13:56:33
ได้เพียงแค่สบตา~~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-11-2016 14:23:14
อ่านแล้วก็อยากให้ธันคู่ซีน สหัสนี่ 3Pเลย โชบุ ชุน สหัส
ในที่สุดวิรัลก็ได้เจอหน้าเมียแล้ว ไม่ใช่ซิต้องบอกว่าได้เจอหน้าเมียทางนิตินัย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 27-11-2016 14:30:53
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 27-11-2016 14:34:23
หลงเสน่หเธราแล้วใช่มั๊ยองค์วิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 27-11-2016 15:26:01
ขอแก้หน่อยครับ  แววตาแห่งความคิดถึง  ไม่น่าใช่การคิดถึง นะครับ  และดีใจที่ได้เจอกันแล้ววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 27-11-2016 16:05:48
เย้เย้ เจอกันแล้ว ว่าแต่จะช่วยเธรากับธันยังงัยเนี้ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 27-11-2016 20:20:22
เจอกันซักที :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 27-11-2016 22:48:45
โหดร้าย  เอามาถึงแค่ตอนได้เห็นหน้าเอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 27-11-2016 23:08:10
โอยยยยยยยนนนน รอตอนหน้าไปอีก :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 27-11-2016 23:12:20
 :ling1:



โอยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-11-2016 00:48:31
อยากแอบหวานกันได้เนาะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 28-11-2016 03:17:27
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-11-2016 15:12:04
เจอว่าที่เมียแบ้วจ้าาา เหลือแค่ช่วยเนอะ องค์วิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: padloms ที่ 28-11-2016 19:54:58
เจอกันซักที ว่าแต่ซีนนี้ยังไง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 28-11-2016 21:18:28
ขอให้ช่วยได้สำเร็จนะ ดูท่าองค์วิรัลอยากพาเมียกลับบ้านเต็มแก่แล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 30-11-2016 13:16:00
เพิ่งเริ่มอ่าน ชอบอ้ะ  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 30-11-2016 20:25:44
ฮิ้ววววว องค์วิรัลหลงพระสนมตัวเองไปเต็มๆละ ช่วยออกมาให้ได้นะ
ท่านซีนเป็นใคร ดูมีลับลมคมในอ่ะ
สนุกมากกกกก  มาต่อเร็วๆน๊า
 :L1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 30-11-2016 21:32:52
 :ling1:  ชอบมาก ๆๆๆๆ องค์วิรัลเริ่มรู้ตัวสินะ รอดูแผนหนีของเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 02-12-2016 16:36:16
อยากให้องค์วิรัลช่วยเธราได้เร็วๆเลยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 02-12-2016 18:20:07
อ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้ว เย้
สนุกมากๆ เนื้อเรื่องชวนติดตาม องค์วิรัลไม่ได้ลืมเมียอย่างเดียวแล้วนะ ใกล้จะเป็นองค์วิรัลหลงเมียเต็มที่ 55
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 02-12-2016 18:25:51
หายๆๆๆ  มารอนะ  วันนี้จะมาไหมนะ :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๘) /หน้า๒๐/ ๒๗.๑๑.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 05-12-2016 02:43:40
ตอนที่๑๙ ๕๐%

   เสียงการประมูลสินค้าชิ้นใหม่ที่ดังกังวาลขึ้นก็เรียกสติของวิรัลกับเธราให้สนใจได้เป็นอย่างดี

   “สินค้าชิ้นต่อไปของเรา เป็นมนุษย์นักสู้ผู้ล้มลูกครึ่งเซนทอร์ได้ด้วยเวลาเพียงไม่นาที  มีทักษะการต่อสู้ประชิดตัวชนิดหาตัวจับยาก  หากได้ดื่มเลือดแล้วคงจะซึมซับพลังชีวิตได้มากโขทีเดียว”  พิธีกรประกาศคุณสมบัติสิ้นค้ายาวเหยียด ธันที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่ขนาดใหญ่ถูกลากถูลู่ถูกังขึ้นไปบนเวที ยิ่งธันมีอาการขัดขืนยิ่งเรียกให้ราคาสูงขึ้นไปอีก การได้ดื่มเลือดมนุษย์ที่มีความสามารถนั้นยิ่งทำให้พลังของอมนุษย์ยิ่งแขงแกร่งมากขึ้นไปอีก ธันจึงเป็นสินค้าที่น่าแย่งชิงไม่น้อย เสียงประมูลสินค้ามีชีวิตเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ  แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงักราวโดนสะกด เมื่อร่างหนึ่งปรากฏขึ้น

   เธรามองไปยังคนที่ทำให้ทุกอย่างนิ่งสนิท  แล้วก็ต้องนั่งนิ่งโดยไม่อาจละสายตา ร่างสูงใหญ่ของสิงห์ราปรากฏขึ้น ขนสีเงินนั้นสะท้อนแสงแดดเจิดจ้าบ่งบอกถึงการเป็นชนชั้นสูง แล้วเพียงพริบตาร่างของอมนุษย์ก็กลายเป็นมนุษย์เต็มตัว ผมสีเทาที่มวยไว้หลวมๆกลางศรีษะรับกับใบหน้าเรียวเล็ก ปากสีอ่อนอิ่มได้รูปช่างเหมาะกับดวงตากลมโตที่สวยจับตา ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธรานึกถึงอมนุษย์คนสนิท สหัส บางอย่างที่คล้ายคลึงหากแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงสหัสไม่ได้มีสายตากระหายเลือดแบบนั้น
   “ทองสิบถุง” เสียงหวานเกินกว่าเพศเอ่ยขึ้นก่อนโยนถุงทองจำนวนสิบถุงลงตรงหน้า เป็นการบอกราคาสินค้าที่สูงลิบ
   “ทองสิบเอ็ดถุง”  วิรัลเอ่ยขึ้นเรียกแววตาแสนสวยของสิงห์ราตรงหน้าให้หันไมองได้อย่างดี ใบหน้าแสนสวยของอมนุษย์หันมามองคนที่ประมูล สินค้าแข่งกับเขาก่อนเลิกคิ้วราวสนใจในตัววิรัลสายตาคมมองกราดราวสำรวจ  ใบหน้าได้รูปดูองอาจช่างจับตา รูปร่างสูงใหญ่นั้นยิ่งทำให้โดดเด่น ผมสีรัตติกาลเช่นเดียวกับดวงตาที่นิ่งสนิทราวท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นเรียกความสนใจได้ไม่น้อย
   “สิบ...ห้า”  สิงห์ราหนุ่มเอ่ยก่อนหันไปมองวิรัล พลางแย้มยิ้มก่อนโยนถุงทองเพิ่มลงไป

   วิรัลขมวดคิ้วอย่างเริ่มโมโห เขาไม่ชอบเล่นสงครามประสาทแบบนี้ ความอดทนเขาไม่มากพอใบหน้าได้รูปเริ่มฉายแววไม่พอใจ ชุนที่ยืนมองสถานการณ์เริ่มกังวลถ้าองค์วิรัลโมโหจนแผลงฤทธิ์ออกไปล่ะก็แผนที่วางไว้ต้องแตกไม่เป็นท่าแน่ๆ 

   “สนุกดีแฮะ” โชบุหันมากระซิบกับชุนก่อนหัวเราะคิกคักยิ่งทำเอาลูกครึ่งยักษ์ถอนหายใจราวปลง อะไรจะเกิดก็คงต้องแก้ไขกันไปสินะ

   “ทองยี่สิบถุง” วิรัลตะโกนประมูลออกไปเรียกเสียงฮือฮาไปทั่ว  มูลค่าการประมูลตอนนี้สูงลิบเป็นประวัติการณ์  สิงห์ราหนุ่มมองถุงทองที่กองก่อนหันมามองวิรัล คนที่สามารถประมูลทาสด้วยราคานี้คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

   “ยี่สิบห้า”  มูลค่าที่ยังคงสูงขึ้นเรื่อยๆเริ่มเรียกความสนใจของทั้งพ่อค้าและคนที่มาประมูล คนเริ่มมุงดูจนแทบจะสนใจคนประมูลมากกว่าสินค้าบนเวที

   วิรัลจิ๊ปากอย่างไม่เก็บอารมณ์ดวงตาสีดำสนิทตะหวัดมองไปยังคู่แข่งอย่างไม่สบอารมณ์  “หนึ่ง” วิรัลพูดขึ้นก่อนหยิบเอาถุงเล็กๆในเสื้อออกมา “หนึ่งถุง......ไม่ใช่ทองแต่เป็นนี่” วิรัลพูดก่อนโยนถุงเล็กๆนั้นลงพื้นจนของในถุงกระจายออกมา  “เพชรหนึ่งถุง ทาสคนนั้นข้าจะเอา”  วิรัลพูดก่อนชี้ไปที่อาร์ ที่อยู่บนเวที

   แปะ แปะ แปะ  เสียงปรบมือเรียกความสนใจของวิรัลให้หันไปมองสิงห์ราหนุ่มที่ประมูลแข่งกับเขาอย่างไม่สบอารมณ์ 
   “ท่านผู้ร่ำรวย ข้าคงไม่อาจประมูลแข่งกับท่านหรอก”  เสียงหวานๆเอ่ยออกมาราวยอมแพ้หากน้ำเสียงกลับฟังดูเย้ยหยัน  “ท่านผู้มั่งคั่งทั้งทรัพย์สินเงินทองเพียบพร้อมด้วยรูปโฉม ได้โปรดบอกข้าให้ทราบนามของท่านหน่อยเถิด”  คำถามที่ดูเยินยอเสียจนประหลาดทำเอาโชบุเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ สิงห์ราไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่จะนอบน้อมแก่มนุษย์ขนาดนี้

   “ข้าไม่อยากรู้จักเจ้า” วิรัลพูดอย่างไม่ยี่หร่ะ ก่อนหันไปสนใจธันที่ถูกนำตัวมาส่งให้เขา ธันที่ถูกพันธนาการณ์ด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่พยายามจะทำความเคารพวิรัลอย่างยากลำบาก

   “ไม่ต้องพูดอะไร”  วิรัลเอ่ยปากห้ามธัน  ก่อนพยุงธันให้ลุกขึ้น “เอากุญแจมาไขโซ่ให้เขา”  วิรัลหันไปบอกพวกพ่อค้าทาสแต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ชุนกลับพูดขึ้นมาราวร้อนใจ
   “เธรากำลังโดนซื้อ” 
   ---------------------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------
   เธราที่ถูกมัดรวมไว้กับคนอื่นกำลังถูกเจรจาขอซื้อโดยหญิงกลางคนชาวมนุษย์ ที่มาหาแรงงานทาสไปทำงานในซ่องใต้ดิน
   “ทั้งหมดนี่ ข้าให้ทองครึ่งถุงดูสิ หน้าตาแต่ละคน นี่ข้าต้องเอาไปล้างคราบชาวป่าหมดอีกไม่รู้เท่าไร”  หญิงกลางคนพูดพลางก้มลงมาจับหน้าเธราหันไปมาก่อนส่ายหัว  “ดูไม่ได้”

   คำต่อรองราคาที่ทำเอาคนที่รีบมาเพื่อจะช่วยถึงกับต้องกลั้นหัวเราะ โชบุมองเธราที่ถูกมัดรวมกับคนอื่นราวสิ่งของ ใบหน้าเลอะเทอะมอมแมมนั้นดูราวคนป่า   

   “แหม นายหญิงท่านอย่ากดราคาพวกข้าเลย นี่ข้ากว่าจะพาพวกมันมาได้เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็น”  พรานค้าทาสเอ่ยกับลูกค้าหน้าเลือด “นี่ท่านดูสิๆ ล่างหน้านิดหน่อยดูดีขึ้นเป็นกองเลย” พูดจบก็เอาน้ำมาราดล้างหน้าเธราก่อนพยายามชี้ชวนให้เห็นว่าเมื่อล้างหน้าแล้วดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นกอง “มันเป็นพวกคนป่าเลยผิวกระด้างไปบ้าง แต่ท่านดูนี่สิผิวในร่มผ่าขาวเนียนเชียว ขัดนิดขัดหน่อยนะเรียกเงินได้โขเชียวท่าน” พูดพลางถกเสื้อของเธราขึ้นเผยให้เห็นหน้าท้องขาวๆใต้ร่มผ้า

   ฉับ!!! เสียงของดาบที่ตัดลงไปบนเชือกที่มัดเธราไว้ เฉียดหน้าของพวกพรานค้าทาสไปเพียงเสี้ยว

   “คนนี้ของข้า” วิรัลพูดอย่างพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้ฟันหัวพรานค้าทาสให้ขาดเสียตรงนี้โทษฐานที่ถือดีเปิดเสื้อของเธรา ก่อนโยนถุงทองลงบนดินแล้วลากเธราที่ดูจะยังตั้งตัวไม่ติดให้เดินตาม

   “เดี๋ยว องค์วิรัลเดี๋ยวก่อน”  เธราพยายามเรียกวิรัล ก่อนพยายามขืนตัว

   “อะไร!!” วิรัลถามคนตรงหน้าห้วนๆ ท่าทางโมโหของวิรัลทำเอาเธราย่นคอ ก่อนมุบมิบตอบ “พ....พวกที่เหลือ”  คำพูดของเธราทำเอาวิรัลถอนหายใจ ก่อนหันกลับไปและหยิบถุงทองส่งให้พ่อค้าทาสเพิ่ม “ข้าซื้อคนพวกนี้ด้วย”   
 
   “แต่ข้าซื้อพวกนี้แล้ว” เสียงแหลมๆ ของหญิงกลางคนเอ่ยอย่างไม่พอใจ เธออุตส่าดั้นด้นมาหาของใหม่ไปใส่ซ่องของเธออยู่ดีๆจะมาชุปมือเปิบได้ยังไง

   “ป้า เท่าที่ฉันเห็นป้ายังไม่ได้จ่ายเลย ของแบบนี้ใครจ่ายก่อนคนนั้นก็ได้ไปนะป้า หรือจะประมูลไหมล่ะดูสิใครจะทุ่มได้มากกว่ากัน" โชบุบอกอย่างรำคาญ 

   “แต่ข้ามาซื้อก่อน นี่หัวหน้าเจ้าไปไหนจะมาทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ ไปเรียกซีนมาเดี๋ยวนี้” สาววัยกลางคนโวยวายอย่างไม่พอใจ เธอเป็นลูกค้าประจำจะมาทำกันแบบนี้ได้ยังไง

   “โวยวายอะไรกัน” เสียงทรงอำนาจของซีนดังขึ้นหลังจากเกิดการโวยวายของลูกค้าที่ดูจะไม่พอใจ คนที่รับหน้าที่ขายทาสรีบวิ่งไปรายงานทันที 

   “คือมีการแย่งกันซื้อพวกทาสครับท่านหัวหน้า”  ซีนมองไปยังกลุ่มทาสที่โดนแย่งก่อนขมวดคิ้วไม่เข้าใจพวกนี้จัดเป็นสินค้าเกรดต่ำไม่น่าเกิดการแย่งชิงกันได้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นกลุ่มคนที่มาซื้อและเมื่อสายตาไปสะดุดกับร่างสูงใหญ่ที่โดดเด่นนั้นก็ต้องชะงัก วิรัล

   “ซีนท่านมาก็ดีแล้ว คนพวกนี้มาแย่งซื้อของตัดหน้าข้าทั้งที่ข้ามาก่อน”  หญิงกลางคนชิงเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อเห็นซีน

   “อ้าว ป้าพูดงี้ได้ไงก็พวกข้าจ่ายก่อนก็ต้องได้ของสิ”  โชบุพูดอย่างอารมณ์เสีย ยายป้านี่ถ้าไม่เลิกราจะฉกให้ชักตายเลย

   วิรัลมองไปยังคนที่ชื่อซีน  ตามเสียงเรียกของหญิงวัยกลางคน ทันทีที่สายตาจับภาพของคนตรงหน้าวิรัลถึงกับชะงัก  ใบหน้าโดดเด่นฉายแววเคร่งเครียดทันที อาการเครียดเกร็งของวิรัลส่งผลมายังเธราที่ยืนอยู่ข้างๆจนรับรู้ได้  ริมฝีปากได้รูปของวิรัลพึมพำแผ่วเบา คำพูดที่มีเพียงเธราและวิรัลที่ได้ยิน

   “ราซีน”


 :katai4: :katai4: :katai4:

มาก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ
อีกครึ่งมาวันอังคารค่าาาา
มีคนเข้ามาอ่านใหม่เรื่อยๆทุกตอน ชื่นใจคนเขียนจริงๆ
ช่วงนี้ไม่ได้สปอยในเพจเลย แต่ยังไงจะมาอัพเดทบ่อยๆน้า จะพยายามมาสปอยด้วย
ฝาก #วิรัลลืมเมีย  ด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 05-12-2016 03:09:35
นี่ก็ว่าแล้วซีนต้องพิเศษแน่ๆ

ปล. สิงหราตนนั้นจะมีซัมธิงกับธันมั้ยน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 05-12-2016 03:13:44
เหมือนจะ"งานเข้า"อีกแล้ว..."งานเข้า"ใน"งานเข้า"
ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็ยังจะมาแทรก
พอจบจากตรงนี้องค์วิรัลกับพระสนมควรเดินสายทำบุญ9วัดค่ะ

ปล.คนเขียนสู้ๆ :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 05-12-2016 03:26:28
แหม ท่านวิรัล เห็นเธราวาบหวิวนิดเดียว
ถึงกกับหึงหน้ามืด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-12-2016 04:59:52
ราซีน คืนใคร น่าสนใจมาก วิรัลอย่างเท่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 05-12-2016 05:50:39
ใครโผล่มาอีกเนี่ยยยย 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 05-12-2016 06:44:30
 :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 05-12-2016 07:13:23
 :katai4: ราซีนคือใคร ทำไมอ่านแล้วดูมีซัมติง 55555 อย่าให้มีการดราม่าเกิดขึ้นอีกเลย แค่นี้เธรรก็น่วมไปหมดแล้วเจอแต่เรื่องตลอด ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-12-2016 08:04:03
ซีนเป็นใครกันนะ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 05-12-2016 08:38:32
อ้าว รู้จักกันเหรอ ??
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 05-12-2016 09:15:55
ราซีนคือใครเนี่ย??

(วิรัลไม่ลืมเมีย แต่วิรัลหวงเมียจ้าาาาา ฮาาาา)
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 05-12-2016 09:24:31
ใครกันอะ อยากรู้จะแย่แล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 05-12-2016 09:29:43
ทำไงเด่ๆๆๆๆ   อยากอ่านยาวๆไปเลยมันน่าสนใจอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 05-12-2016 09:29:54
ขำแม่เล้า 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 05-12-2016 09:58:01
ดูเหมือนว่ากลุ่มคนค้าทาสน่าจะเป็นคนรู้จักของวิรัลแน่ๆ   :hao4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: bigbeeboom ที่ 05-12-2016 10:13:23
ใจยังแอบเชียร์ซีน ธันเน้อ อยากรู้ว่าถ้าสหัสมา น่าวุ่นวายกว่านี้ สงสัยเป็นญาติกันแหงม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 05-12-2016 10:27:37
 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 05-12-2016 10:40:50
ราซีนคือใครล่ะเนี่ย ทำเอาวิรัลเครียดเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 05-12-2016 11:58:37
หรือราซีนจะเป็นคนรักเก่า เฮือกกก :a5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 05-12-2016 12:10:51
รู้จักกันซะงั้นซิ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Luckyimfancy ที่ 05-12-2016 14:05:53
 :impress2: กรี้ดดดดดด จะรวมเล่มแล้วดีใจ เราชอบภาษาของคุณ เรื่องเรื่อยๆแต่สนุกน่าติดตาม วิรัลแม้บทจะนอย แต่โผล่มาก็หล่อมากกกก และเธราเท่มากกกก เราชอบนายเอกไม่อ่อนแอเเบบนี้ล่ะ รอติดตามเลย ขอให้ปกสวยๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 05-12-2016 14:24:30
ราซีนนี่แฟนเก่าหรือเพื่อนเก่าค้าาาาาา  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 05-12-2016 14:30:34
ราซีนคือใคร  ใครคือราซีน  รักเก่า.?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: banazjj ที่ 05-12-2016 15:52:16
ราซีนเป็นใครอีกกกกกกกกกกกกกกก ศัตรูคู่แค้นเก่าหรือว่าอย่างไร  :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-12-2016 18:05:40
มีอิไรในกอ องค์วิรัล รู้จัก ราซีน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 05-12-2016 18:12:48
สั้นไปนะค้า  ยังไม่ทันหายคิดถึงเธรากะองค์วิรัลเลย
รอตอนต่อไปค่าาา
^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 05-12-2016 20:44:06
คนนี้ของข้า  :laugh:
หวงเหลือเกินพ่อคุณ ดีไม่ฟันมืออิพ่อค้าทาสขาด
สิงหราคนงามคงเป็นญาติข้างไหนของสหัสละสิ
ส่วนราซีนคงมิใช่กิ๊กเก่าท่านใช่มั้ยวิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 05-12-2016 20:59:48
ใครหน่ะ รู้จักกันด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 05-12-2016 21:05:08
ติดอยู่นิดเดียวค่ะ

กรุณาพิมพ์คำว่า "เดี๋ยว" แทนคำว่า "เดี๊ยว" ได้ไหมคะ อ่านแล้วสะดุ้งตกใจทุกที รอบเดีนวไม่เท่าไหร่ บทนี้ 2 รอบเลยนะ ขอร้องล่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 05-12-2016 21:24:55
พรุ่งนี้นะ มาเฉลยนะ 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 05-12-2016 22:14:35
อ่อยๆๆ ตายๆ ใครอีกละน้อ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 05-12-2016 22:23:38
อ้าว องค์วิรัลรู้จักด้วยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 05-12-2016 23:00:01
เห้ยยยยย เขาคือใคร ค้างงนะคะเนี่ยยยย  :katai1: รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 05-12-2016 23:31:48
อังคารจริงป่าวววว~~ :hao7:
ใครวิรัล ชู้? :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 05-12-2016 23:57:24
เอ๋าาา ซีนคือใครละเนี่ยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 06-12-2016 18:38:06
พวกราชวงศ์ที่รอดชีวิตรึเปล่านะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 06-12-2016 21:48:34
รอนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๕๐% /หน้า๒๒/ ๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 07-12-2016 00:43:03
ตอนที่๑๙ ๕๐% หลัง

   “อ้าว  ข้าก็นึกว่าใคร แหมคนบ้านเดียวกันนี่เอง”   เป็นซีนที่เอ่ยขึ้นมาก่อน  “ไปไงมาไงถึงโผล่มาเหมาสินค้าของข้าไปเสียหมดแบบนี้ล่ะ หืม”  เธราที่ฟังอยู่ถึงขั้นเลิกลั่ก มองซ้ายทีขวาที่ก่อนหันไปหาชุนกับโชบุที่ก็ส่ายหน้าเป็นเชิงตัดบททันที 

   “ข้าลาล่ะ” วิรัลตอบสั้นๆก่อนดึงมือเธราให้เดินตาม แต่กลับต้องชะงักเมื่อมืออีกข้างของเธราโดนซีนจับเอาไว้

   “บุกป่าฝ่าดงมาถึงนี่  ไม่คิดจะบอกอะไรข้าหน่อยรึ”  ซีนพูดเสียงเครียด    เธราที่ยืนอยู่ตรงกลางได้แต่งง เงยหน้ามองซีนกับวิรัลสลับไปมา

   “นี่ซีนท่านจะว่าไงเรื่องทาสพวกนี้ ข้าเป็นคนซื้อก่อน จะมาขายให้คนพวกนี้ไม่ได้นะ”  หญิงกลางคนโวยวายอีกครั้งใบหน้าที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางค์หงิกงอ

   ซีนละสายตาจากคนตรงหน้าก่อนหันมองต้นเสียงแว๊ดๆ  ใบหน้าสวยแย้มยิ้มราวต้อนรับแขกก่อนพูดออกไปเบาๆ “ข้าไม่ขายแล้ว”

   “เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”

   “ได้สิ พวกนี้เป็นสินค้าของข้า ท่านจะกลับไปดีๆ หรือจะให้พวกข้าไปส่งล่ะ หืม”  คำพูดเรียบๆที่เธรายืนฟังอยู่ใกล้ๆถึงกับเสียวสันหลัง น่ากลัวซีนตอนนี้ดูน่ากลัว ซีนหันกลับมามองวิรัลทั้งที่มือยังคงกำแขนเธราอยู่ไม่และแรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นก็เริ่มให้เธราเริ่มนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ

   “ข้าไม่เห็นความสำคัญอะไร ที่ต้องบอกท่าน ราซีน” วิรัลตอบนิ่งๆ สายตาเหลือบไปมองแขนของเธราที่ถูกบีบ  “ท่านควรปล่อยคนของข้าได้แล้ว”

   “คนของเจ้ารึ”  ซีนเลิกคิ้ว “ข้าว่าไม่น่าใช่นะ ข้าไปจับมาก็ต้องเป็นของข้าสิอยากได้สินะ งั้น......ข้าไม่ขายดีกว่า” ซีนพูดยียวน ก่อนออกแรงกระชากเธรามาทางตนเอง วิรัลออกแรงยื้อไว้หากกลัวเธราเจ็บเพราะแรงดึงจึงจำเป็นต้องปล่อย

   “คืนเขามา” วิรัลกดเสียงตำใบหน้าเรียบเฉยเริ่มฉายแววไม่พอใจ  วิรัลมองราซีนด้วยสายตาที่ยากคาดเดา  ใบหน้าตรึงตาที่ไม่ได้เห็นเสียนาน ราซีนหรือองค์รัชทายาทแห่งนันทานคร ผู้มีสิทธิที่แท้จริงในบัลลังก์แห่งนันทานครไม่ว่าเมื่อไรวิรัลก็ไม่เคยลืมความจริงข้อนี้ 

   นันทานครก่อนเกิดการกบฏนั้นแสนยิ่งใหญ่รัชทายาทลำดับหนึ่งนั้นเป็นที่เลื่องลือถึงรูปโฉม และความสามารถ ราซีนผู้ที่มีสิทธิ์ในบัลลังก์อย่างเต็มภาคภูมิ  ด้วยรูปโฉมและความสามรถที่เลื่องลือหัวเมืองใหญ่น้อยต่างส่งพระธิดามาเพื่อคัดเลือกให้เป็นสนม เพราะทุกคนต่างคาดหวังการเป็นราชินีแห่งนันทานคร  หากราซีนกับปักใจกับสตรีเพียงหนึ่งเดียวลูกสาวของเสนาบดีเก่าแก่ผู้รับใช้ราชวงศ์มาหลายช่วงคน  รักเสียจนลุ่มหลง รักเสียจนมองไม่เห็นแผนการก่อกบฏ รักเสียจนแทบสิ้นใจเมื่อรู้ว่าคนรักของตนคือคนที่ของส่งข่าวให้พวกกบฎเข้ามาฆ่าพ่อของตัวเอง

     วิรัลไม่ได้สนิมสนมกับราซีนเท่าไร หลังจากที่เขาปราบกบฏได้ราบคาบ เขาได้ปล่อยตัวพวกราชวงศ์ทุกคน ราซีนคือหนึ่งในนั้น วิรัลยังจำได้ราซีนในคุกใต้ดินไม่เหลือเค้าแห่งรัชทายาทที่แสนสง่างาม  ดวงใจที่แตกสลายส่งผลให้ร่างการย่ำแย่ อาการป่วยของราซีนได้รับการรักษาอยู่เป็นเดือน และทันทีที่หายดีราซีนก็หายตัวไปจากนันทานครอย่างไร้ร่องรอย  พวกขุนนางต่างเสนอให้วิรัลออกล่าตัวราซีนเพื่อไม่ให้เป็นหอกข้างแคร่หากเขาเองไม่ได้สนใจ  แต่วิรัลเองรู้ดีว่าจริงๆแล้วที่เขาไม่สนใจตามล่าราซีนไม่ใช่ไม่สนใจ หากในใจลึกๆเขาเองก็อยากรู้ ว่าเขากับราซีนใครกันแน่ที่เหมาะสมกับบัลลังก์แห่งนันทานคร   

   “ถ้าข้าไม่ปล่อยล่ะ”   ราซีนเอ่ยออกมาอย่างยียวนก่อนดึงเธราเข้าไปใกล้มากขึ้นแขนเพรียวได้รูปยกขึ้นคล้องคอเธราไว้จากด้านหลัง ก่อนเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทายวิรัลอย่างนึกสนุก
   “ข้าไม่ได้มาเพื่อมีเรื่อง ปล่อยเขาซะ”  วิรัลกดเสียงต่ำมือหนากำแน่นถ้าเขากับราซีนต่อสู้กันตอนนี้ ดีไม่ดีเธราอาจโดนลูกหลงไปด้วย

   ซีนเลิกคิ้วมองวิรัลอย่างนึกสนุกเขาไม่คิดจริงๆว่าจะมาเจอวิรัล  ราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่กอบกู้นันทานครได้เพียงพลิกฝ่ามือ นันทานครที่เขาทิ้งมาพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย

    จริงๆราซีนไม่ได้ต้องการมีเรื่องกับวิรัลเขาไม่เคยมีความคิดที่จะกลับไปทวงบัลลังก์   แต่อย่างไรเสียเขาเองก็เป็นคนนันทานครข่าวลือเกี่ยวกับนันทานครกับวูธนั้นดังกระฉ่อนไปทั่ว เมื่อเห็นวิรัลปรากฏตัวที่นี่เขาจึงกังวลไม่น้อย

   “ห่วงจริงนะ เอ๊ะหรือหวง เจ้าที่ข้ารู้จักไม่เคยสนใจใครนี่ เอ๊ะหรือว่า......” ซีนลากเสียงก่อนเหลือบมองคนที่ตัวเองจับตัวไว้  ข่าวเรื่องการบาดหมางของนันทานครกับวูธนั้นพ่วงมาด้วยข่าวลือว่าต้นตอทั้งหมดมาจากการที่องค์วิรัลหลงใหลในพระสนมจากมาลันเคียที่มีญาณบริสุทธิ์ที่แสนแม่นยำเต็มไปด้วยรูปโฉมที่เย้ายวนและแสนร้ายกาจ  ยิ่งคิดซีนก็ยิ่งไม่เห็นว่าคนี่เขาจับไว้จะมีอะไรตรงข่าวลือสักอย่าง

   “อย่าบอกนะว่าเจ้านี่น่ะ  เป็นพระสนมของเจ้า”  ท้ายประโยคราซีนเบาเสียงลงคล้ายกระซิบก่อนทำเบิกตาราวไม่เชื่อเมื่อเห็นท่าทางวิรัล  “ใช่จริงๆ รึ”  ราซีนไม่อยากจะเชื่อว่าข่าวลือนั้นไปไกลจนห่างความจริงขนาดนี้

   “ปล่อยข้าเถอะท่าน”  เธราเอ่ยออกมาอย่างจนใจ ถึงว่าทำไมเขาถึงคุ้นตาซีนนัก ซีนมีบางอย่างคล้ายองค์วิรัลนั่นเอง

   “เจ้าเป็นพระสนมของเขารึ” ซีนพูดก่อนพยักเพยิดไปทางวิรัล เธราพยักหน้า  ทำเอาซีนหัวเราะ

   “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีรสนิยมแบบนี้นะน้องข้า”  ราซีนบอกก่อนผลักเธราออกไปให้วิรัลที่อ้าแขนรอรับอยู่

   “ถ้าเจ้ากล้าเอานันทานครมาเสี่ยงกับคนนี้ ข้าก็หวังว่าเจ้าจะเลือกคนไม่ผิด”  ราซีนเอ่ยออกมา ริมฝีบางได้รูปกระตุกยิ้มที่ดูเหมือนสมเพสตัวเอง ก่อนเหลือบมองมาที่เธราที่ดูไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากับวิรัลกำลังคุยกัน 

   “ส่วนเจ้า” ราซีนชี้มายังเธรา “อย่าหักหลังคนที่เคียงข้างเจ้าล่ะ” คำพูดที่ทำเอาเธราไม่เข้าใจ

   “ข้าไม่เคยหักหลังใคร” เธราตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด

   “หน้าตาแบบนี้ไม่น่าเสน่ห์แรงทำไมใครๆถึงหลงเจ้ากันนักหนานะ  เอาเถอะอย่านอกใจน้องข้าแล้วกัน”  ราซีนเอ่ยทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินจากไปโดยไม่สนใจสายตาสงสัยของวิรัล
   -----------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------
   “นี่ไม่คิดจะถามองค์วิรัลของเจ้าหน่อยรึ ว่าไอ้พ่อค้าทาสนั่นน่ะเป็นใคร” โชบุถามเธราที่ตอนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย 
   เธราส่ายหน้าใครจะกล้าถาม กันท่าทางพร้อมระเบิดลงตลอดเวลาขนาดนั้น 

   “สหัสกับคุชล่ะ”  เธราถามขึ้น

   “องค์วิรัลส่งกลับนันทานคร ไปสืบข่าวน่ะ อยากรู้อะไรก็ลองถามองค์วิรัลของเจ้าเองแล้วกัน ข้าไปล่ะ”  โชบุพูดก่อนออกจากห้องไป

   เธราหันไปมององค์วิรัลที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงหันหน้าออกไปข้างนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจ  ก่อนลุกไปหยิบผ้ามาปูที่พื้นก่อนทำท่าจะล้มตัวลงนอน

   “ทำอะไร” เสียงดุๆของวิรัลทำเอาเธราสะดุ้ง ก่อนหันหน้าหงอยๆไปมองยังต้นเสียง

   “นอนกระหม่อม”

   “ทำไมลงไปนอนตรงนั้น”

   “ห้องนี้มีเตียงเดียวกระหม่อม” เธราตอบเบาๆ  นึกใจเสียกับท่าทางของคนตรงหน้าเขาไม่ชอบอยู่กับองค์วิรัลสองต่อสองเลยจริงๆ

   “ทำไม? นอนเตียงเดียวกับข้าไม่ได้รึไง รังเกียจ?”  น้ำเสียงของวิรัลทำเอาเธราขวมดคิ้ว  ทำไมถึงรู้สึกถึงการประชดประชันในน้ำเสียงกันนะ

   “ไม่ใช่กระหม่อม ก็พระองค์เคยบอกว่าห้าม....”

   “พอแล้วไม่ต้องพูด ขึ้นมานอนบนนี้” วิรัลตัดบท ตอนนี้เขายังไม่อยากรู้ว่าตัวเองในอดีตพูดอะไรไว้บ้าง เพราแต่ล่ะอย่างที่เคยพูดไว้ดูจะไม่ส่งผลดีต่อปัจจุบันเท่าไรนัก 
   เธราพยักหน้าหงึกหงักก่อนหอบเอาผ้าปูขึ้นไปนั่งบนเตียงเดียวกับวิรัล  แล้วสอดตัวเองลงไปใต้ผ้าห่มอุ่น

   วิรัลยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมสายตายังคงจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง  ไออุ่นจากคนข้างๆที่รับรู้ทำเอาอดยิ้มคนเดียวไม่ได้ แม้เรื่องราวต่างๆจะยังไม่คลี่คลายยังไม่รู้ว่าใครคือคนร้าย แต่ตอนนี้เธราอยู่ข้างๆเขาแล้ว เจ้าของรอยยิ้มที่ทำให้เขาร้อนรนกลับมาอยู่ข้างๆ มาหัวเราะ มาเถียง มาทำหน้าหงอๆอยู่ตรงนี้ เพียงแค่นี้ความหนักอึ้งในใจที่เคยมีก็ทุเลาลงไปกว่าครึ่ง 

   “เธราเจ้.....”ท้ายประโยคขาดหายเพราะภาพตรงหน้า   ร่างของเธราซุกอยู่กับผ้าห่มนุ่มพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ  วิรัลยิ้มออกมาเต็มฝีปากพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ พลางโน้มใบหน้าได้รูปของตนลงไปก่อนประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนที่เข้าสู่ห้วงนิททราไปแล้ว

   “ฝันดีนะ พระสนมของข้า”


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วววววววววววว
เย้ๆๆ ฝากวิรัลเธราด้วยค่า
ในเพจ มี ภาพร่างปกให้ดูแล้วน้าาา
ตามไปดูๆๆ สวยมากอวดสุดๆ 5555555
ปล.ใครเล่นทวิตติดแทก #วิรัลลืมเมีย คุยกันได้นะคะ
 พิมแอบบ่นแอบสปอยในทวิตบ่อยๆ ค่า



หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 07-12-2016 01:02:35
 :katai2-1:


ค่อยโล่งใจ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-12-2016 01:04:44
ยินดีด้วยนะ

 :laugh:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 07-12-2016 01:12:54
ท่านวิรัล คนหลงเมีย โอณย กรี๊ดมาก กรี๊ดกร๊าด ดีกับใจ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 07-12-2016 01:15:18
เค้าจะต้องร่วมรบกันช่ายม่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 07-12-2016 01:26:09
พระสนมของข้า พระสนมของข้า พระสนมของข้า พระสนมของข้า พระสนมของข้า

อ๊าาาาาาาาองค์วิรัลลลลลล  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-12-2016 04:14:47
 :mew5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-12-2016 06:53:49
ถึงกับออกปากมาแล้วว่า "พระสนมของข้า" :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 07-12-2016 07:24:08
 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 07-12-2016 07:34:03
กว่าจะได้เจอกันนะ สองคนนี้ 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-12-2016 07:34:31
รอตอนต่อไป~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-12-2016 07:41:01
5555 องค์วิรัลท่าทางจะหลงพระสนมมากนะเนี่ยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 07-12-2016 07:49:00
โอ้ว เป็นพี่ชาย! นี่ถ้าร่วมกันได้นี่ล่ะก็ นันทานครจะน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมอีก ดูราซีนก็ไม่ได้สนใจจะเป็นราชาอะไรนะ ไม่น่าจะทะเลาะกันมั้ง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 07-12-2016 07:54:47
ปัญหาอีกมากมายรออยู่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 07-12-2016 08:31:00
คุณราซีนคงหมายถึงธันป่าว?
แหมะกว่าจะได้เจอกันพระนางของเรา ได้หวานกันนิดๆ หวังว่าคงไม่จากกันอีกนะ  :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 07-12-2016 08:50:30
จริงๆแล้วคือ #วิรัลหลงเมีย ใช่ไหมคะ?

5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 07-12-2016 09:20:18
ราซีนน่าสงสารจัง Y.Y
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 07-12-2016 09:21:48
หึ ดีนะเธราว่าง่าย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 07-12-2016 10:16:49
สนุกมากๆ รอตอนต่อไปค่า :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 07-12-2016 10:20:30
แอบไปส่องภาพร่าง พระสนมเราก็น่ารักนี่นา ราซีลคงรู้สึกได้ว่าธันคิดอะไร 55+
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 07-12-2016 10:21:08
อ้าว ทายผิด 55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 07-12-2016 10:32:55
แหมมมมม พระสนมของข้า กล้าพูดมาก!!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 07-12-2016 11:19:40
อิอิ น่ารักอะสิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 07-12-2016 12:22:45
องค์วิรัลชอบเธราเพราะเธราแปลก และจิตใจดีไม่เหมือนใคร เขารักเธราที่หัวใจอันงดงาม อยากเจอแบบนี้มั่งจัง มโนไปโน่น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 07-12-2016 16:45:57
มีแอบลักจูบด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-12-2016 17:17:30
พี่ชาย เอิ่บบบบ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 07-12-2016 17:22:45
อุต๊ะ พระสนมของข้า แหมๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman ที่ 07-12-2016 17:27:31
เอาใจช่วยองค์วิรัลและเธราค่าาา ได้เจอกันแล้ว ดีใจจจจจ :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 07-12-2016 19:56:09
ตามมาจากเด็กดีจร้า จิงๆเราตามในเล้ามากกว่าเด็กดีอีก แต่ไม่รุทำไมปล่อยผ่านมาตั้งนาน 555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 07-12-2016 21:03:12
ในที่สุดก็ร่วมเตียงเคียงหมอน 555
ต้องให้องค์วิรัลดุนะเธรา
ราซีนต้องมีบทบาทมากขึ้นแน่ๆ

ปล.ภาพปกทำใจสั่น กระเป๋าตังค์สั่นมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 07-12-2016 21:17:02
ทางนี้มารับเรียบร้อย แต่ว่าทางคนร้ายได้ข่าวอะไรรึยังเนี่ย :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 07-12-2016 21:43:05
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด   พระสนมของข้า
มีการแอบจุ๊บหน้าผากอีก
^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 07-12-2016 21:54:40
ง้ออ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ดีเฉยเลออ 55555
ในที่สุดเธราก็กลับสู่อ้อมกอดขององค์วิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 07-12-2016 22:53:33
เฉลยที่มาของแส้ที่ราซีนใช้เลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 08-12-2016 06:48:03
รอบท sweet นะค่ะกำลังมุ่งมิ่งนาดู
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 08-12-2016 09:28:09
ตามติดเรื่องนี้ทุกฝีก้าว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 08-12-2016 10:06:43
เจอกานแล้ววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 08-12-2016 16:50:01
นึกว่าจะเกิดศึกชิงเธราซะแล้ว

สัมผัสได้ว่าราซีนเป็นฝ่ายดีนะคะ

ยินดีด้วยค่ะองค์วิรัล

ท่านได้นอนเตียงเดียวกับพระสนมแล้ว :-[
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: banazjj ที่ 08-12-2016 18:04:33
ทำไมรู้สึกว่าราซีนเท่ห์ ไม่นะ เรื่องนี้พระเอกยังจำเป็นอยู่ไม๊
นอกจากพระสนม บรรดาลูกน้องจะดูเท่ห์กว่าแล้ว
เสด็จพี่รัชทายาทที่ออกมาแป๊บนึง ยังดูเท่ห์กว่าเลย
โถ้วววววววท่านวิรัล  :katai3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 08-12-2016 19:50:09
 :mew1:  องค์วิรัลไม่ลืมเมียแล้ว 55555. เธราอย่าได้เจอเรื่องอะไรอีกเลยนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 08-12-2016 22:46:08
อร๊ายยยยยยยย  :-[ แอบหวาน องค์วิรัลหลงพระสนมซะแล้ว ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 09-12-2016 16:56:54
อยากหวานแล้วแต่ปัญหายังไม่หทดนี่สิ  :ling3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Baekllym ที่ 10-12-2016 07:50:42
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด ชอบมากกกก บรรยายไม่ถูกเลยแต่รู้ว่าโครตชอบ แอบเสียดายที่ไม่ได้ตามตั้งแต่แรก  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mewwii16 ที่ 10-12-2016 11:50:24
นั่งอ่านยาวยันตีสาม ชอบมากเรื่องนี้ รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 10-12-2016 20:58:49
รอๆๆๆ สนุกมาก อ่านแบบรัวๆ :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 11-12-2016 18:45:02
สนุกมากกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 11-12-2016 21:08:32
องค์วิรัลกับเธราแค่อยู่เคียงข้างกัน  อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากๆเลย  อย่าจากกันอีกนะคะ
ขอบคุณมากๆนะคะ  สนุกมากๆค่ะ  :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๑๙)๑๐๐% /หน้า๒๓/ ๗.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 12-12-2016 07:25:59
ตอนที่๒๐
   ภายในห้องทำงานของวิรัลเงียบสนิทสหัสในร่างของวิรัลนั่งนิ่งๆ คุชบอกว่าจะออกไปจัดการอะไรบางอย่างส่วนสหัสนั้นตั้งแต่มาที่นันทานครก็แทบจะไม่ได้เรื่องอะไรที่เป็นประโยชน์ ทุกอย่างเงียบสนิท แหล่งข้อมูลเดียวที่ได้มาจากองค์วิรัลก็มีเพียงมีดที่ใช้ฆ่าองค์หญิงโยนานั้นเป็นคนละเล่มกับมีดสั้นในพิธีที่มอบให้เธรา  เพราะฉะนั้นสิ่งแรกที่ต้องหาคือมีดที่ใช้ในพิธีจริงๆนั้นอยู่ที่ไหน เพราะเล่มที่ใช้ฆ่าองค์หญิงโยนานั้นถูกเก็บไว้เป็นหลักฐานในการเอาผิดท่านเธราเรียบร้อย  สหัสในร่างวิรัลต้องระวังตัวทุกอย่างโดยเฉพาะคาเซที่ดูจะเริ่มสงสัยเขามากขึ้นทุกวัน แม้จะอ้างว่าองค์วิรัลป่วยจนไม่สามารถพูดได้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลนี้อ้างได้ถึงเมื่อไร

   “นี่ๆ...ท่าน..ท่านทำอะไรอยู่” เสียงใสๆของเด็กสาวเรียกความสนใจของสหัสให้หันไปมอง ก็เจอกับร่างบอบบางในชุดสีสดใสของพารัมยืนโผล่หน้ามาจากระเบียง สงสัยจะปีนขึ้นมาสินะ

   ไม่รอให้สหัสเอ่ยปากอะไร ร่างเล็กๆนั้นก็ชิงวิ่งซอยเท้าเข้ามาหาด้วยความเร็ว ใบหน้าน่ารักยื่นมาใกล้ๆ ก่อนป้องมือทำท่ากระซิบทั้งที่ในห้องมีกันอยู่แค่สองคน

   “ข้ามีเรื่องอยากบอกท่าน”  พารัมกระซิบกระซาบก่อนทำท่ามองซ้ายขวา ทั้งที่ในห้องไม่ได้มีใคร ทำเอาสหัสถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เพราะหลังจากเจอกันครั้งนั้นคุชก็ได้เล่าให้ฟังถึงที่มาที่ไปของสาวน้อยตรงหน้า บอกตรงๆเขาไม่ได้ชอบหน้าพารัมเท่าไร เพราะคนตรงหน้านี้ทำให้ท่านเธราต้องถูกปีศาจหมายชีวิต แต่หากมาคิดดีๆต่อให้ไม่ใช่พารัม เป็นคนอื่นท่านเธราก็ช่วยอยู่ดี
   “ข้าได้ข่าวมานะ ว่ารารีน่ะเดินออกมาจากตำหนักท้ายบึงดึกๆทุกคืน พวกนางกำนัลนะแอบนินทากันระงมว่ารารีน่ะแอบมาหาคู่รัก”   พารัมจีบปากจับคอ 
   “มาบอกข้าทำไม” สหัสตอบออกไปอย่างรำคาญ
   “นี่ฟังให้จบก่อนได้มะ”  พารัมเท้าเอวอย่างโมโห คนอุตส่าหวังดีนี่แอบปีนขึ้นมาบอกข่าวสูงก็สูงตกลงไปแข้งขาหักท่านป้าดุเอาอีก  “ก็...ปกติออกมาทุกคืนเลย แต่คืนที่องค์หญิงโยนาโดนฆ่าไม่ได้ออกมา แปลกไหมล่ะ” 
   “เจ้ารู้ได้ยังไง” แม้ข้อมูลที่พารัมให้มาจะสะกิดใจแต่สหัสก็ยังไม่อยากเอาอะไรมากกับเด็กสาวเอาแต่ใจ
   พารัมยู่หน้าก่อนสะบัดไปทางอื่นเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอฟังน่ารำคาญ  “ข้าน่ะต้องไปหัดงานฝีมือทุกวัน พวกนางกำนัลพวกนั้นน่ะ ข่าวกรองยิ่งกว่านักสืบวังหลวงเสียอีก พวกนางยังพนันกันอยู่เลยว่าใครจะเป็นผู้โชคดีที่ได้รารีเป็นคู่รัก เห็นว่าทั้งสวยทั้งเก่ง ข้าว่าก็ไม่เห็นสวยมากเลยงั้นๆอ่ะ”
   “เจ้ารู้ได้ยังไงว่ารารีไม่สวย” สหัสถามพารัม ตามที่คุชบอกคือเมื่อมาถึงนันทานครพารัมก็ถูกส่งไปที่ตำหนักของท่านป้าขององค์วิรัลทันที เขาเองยังไม่เคยเห็นหน้าเพิ่งจะมาเห็นเอาก็ถูกตบหน้าไปแล้ว อย่างรารีที่อยู่แต่ตำหนักท้ายบึงจะเคยเห็นได้ยังไง
   “เออ....ก็...ก็ข้าคิดถึงพี่เธราเลย.....เลยไปหาน่ะ แต่ว่ายังไม่ทันจะถึงตำหนักท้ายบึงเลย ดันไปเจอท่านคาเซกลางทาง แล้วตอนนั้นรารีก็กำลังจะไปเอาอาหารที่ห้องเครื่องพอดีเลยเจอเข้า...”  พารัมอ้อมแอ้มไม่อยากบอกว่าตัวเองหนีงานออกไปหาเธราแต่โดนจับส่งกลับเสียก่อน 
   สหัสพยักหน้าส่งๆให้พารัม หากในใจกลับเริ่มกังวลมากขึ้นกับบางสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้

   -------------------------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------------------------
   ------------

   เธราขยับตัวเบาๆเมื่อได้สติจากการนอนหลับสนิท  ก่อนค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบกับภาพแปลกตา  องค์วิรัลที่หันหน้ามาทางเขานั้นกำลังหลับสนิท ผมสีดำสนิทตกลงมาปรกหน้าบางส่วน เธราไม่ได้ขยับตัวเมื่อมีแขนข้างหนึ่งขององค์วิรัลพาดอยู่ที่เอว  เขามองหน้าของคนตรงหน้านิ่งๆใบหน้าขององค์วิรัลดูดีจนเธราไม่อาจละสายตา  มือเรียวยกขึ้นปัดผมที่ตกลงปิดหน้าเพื่อที่จะมองหน้าของคนตรงหน้าได้ชัดๆ  เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นแม้จะอันตรายและดูจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  แต่คนตรงหน้ากลับไม่เคยทิ้งเขาไปไหนอยากจะขอบคุณจริงๆที่รักษาสัญญากับคนไร้ค่าอย่างเขา   เหมือนคนตรงหน้าจะเริ่มได้สติวิรัลขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตา
   “อรุณสวัสดิ์กระหม่อม” เธราบอกก่อนฉีกยิ้ม

   วิรัลกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสว่าง เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เจิดจ้านั้นเป็นแสงสว่างของพระอาทิตย์หรือรอยยิ้มของคนตรงหน้ากันแน่

   “ตื่นนานแล้วรึ” วิรัลเอ่ยถามคนตรงหน้าที่เริ่มขยับตัวอยากจะลุกแต่ลุกไม่ได้เพราะมีแขนของเขาพาดอยู่บนตัว

   “ก่อนพระองค์ครู่เดียวกระหม่อม นี่ก็สว่างแล้วพระองค์หิวรึยังเดี๋ยวหม่อมฉันจะลงไปหาอะไรมาให้เสวย”  เธราบอกเป็นเชิงให้วิรัลเอาแขนออกไปจากตัวเอง

   “เจ้าหิวรึ” วิรัลไม่ตอบหากกลับถามกลับมา  เธราพยักหน้าทันทีเขาหิวจริงๆตื่นเพราะหิวนี่ล่ะแต่ไม่กล้าขยับตัวเพราะองค์วิรัลเอาแขนมาทับเขาไว้

   “ฮ่าๆ ได้ไปหาอะไรกินกัน” วิรัลหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น  คนตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีเขินอายกับการใกล้ชิดกันเลยสักนิด  ไม่รู้ว่าเธราความรู้สึกช้าหรือไม่เข้าใจกันแน่ว่าตัวเองน่ะพระสนมของเขา

   แม้เธราจะไม่เข้าใจว่าทำไมองค์วิรัลถึงหัวเราะแต่เธราเลือกที่จะเงียบไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะหน้าตาตอนหัวเราะขององค์วิรัลนั้นดูมีชีวิตชีวาจนเธราอยากจะเก็บไว้มองคนเดียว
   ----------------------------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------------------------
   “แล้วเราจะเอายังไงต่อ กลับนันทานครหรือจะไปมาลันเคีย”  โชบุถามขึ้นกลางมื้ออาหารเช้า 

   “เราจะไปมาลันเคียกัน” วิรัลตอบ

   “ทำไมเราไม่กลับนันทานครกันเลยล่ะกระหม่อม” ธันเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

   “เราจะไม่กลับจนกว่าจะได้ข่าวจากสหัส”

   “ท่านให้สหัสไปสืบอะไร” เธราถามขึ้นหลังจากนิ่งฟังมานาน

   “เราจำเป็นต้องได้หลักฐานบางอย่าง เมื่อเขาได้สิ่งนั้นเจ้าจะรู้เองเธรา” วิรัลหันไปบอกเธราที่ดูเป็นกังวล

   “เราจะออกเดินทางกันวันไหนล่ะ” โชบุถามหากยังไม่ได้คำตอบก็มีเสียงใครบางคนแทรกมาเสียก่อน

   “พวกท่านจะไปกันแล้วรึ เสียดายเรายังมิได้ทำความรู้จักกันเลย”  เสียงหวานส่งมาทักทายตั้งแต่เจ้าตัวยังเดินมาไม่ถึง  เธราหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ได้แต่สงสัยสิงห์ราตรงหน้านั้นคล้ายสหัสมากจริงๆ
 
   “พวกเรากำลังจะเดินทาง” เป็นชุนที่ชิงพูดขึ้นเพราะถ้าปล่อยให้โชบุเป็นคนทักทายไปล่ะก็น่าจะเกิดเรื่องเพราะท่าทางโชบุจะไม่ชอบสิงห์ราตรงหน้าเอามากๆแม้จะไม่เคยได้คุยกันสักคำ

   “ท่านไม่คิดจะบอกนามท่านแก่ข้าหน่อยรึ”  สิงห์ราไม่ได้สนใจคำตอบของชุนหากร่างบอบบางกลับนั่งลงข้างๆวิรัลมือเรียวยกขึ้นเท้าคางราวรอคำตอบที่เพิ่งถามไป เธราเลิกคิ้วมองท่าทางของสิงห์ราตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในท่าทางที่ดูเหมือนอยากจะทำความรู้จักกับองค์วิรัลเสียนักหนา

   “แล้วท่านชื่ออะไรรึ” เธราถามกลับไปบ้างพลางส่งยิ้มเป็นมิตรไปเบิกทางไว้ก่อน  สิงห์ราที่ได้ยินคำถามจากคนที่อยู่นอกสายตาพลางหันไปมองอย่างนึกสงสัย เมื่อวานนี้เขาจำได้ว่าคนตรงหน้าอยู่ในกลุ่มของสินค้าราคาถูกที่ส่วนมากจะถูกขายไปซ่องใต้ดิน แล้วทำไมวันนี้ถึงมาร่วมโต๊ะอาหารกับคนที่เขาสนใจได้

   “ข้าชื่อ.....” สิงห์ราลากเสียงก่อนปรายตามองไปที่วิรัลแล้วกลับมามองเธราที่ดูจะตั้งใจฟังเป็นพิเศษ  “คามาร์”

   “รัชทายาทของอมนุษย์งั้นรึ” วิรัลพูดขึ้นมาก่อนหันมามองเจ้าของชื่อเต็มตา คำพูดที่ทำเอา โชบุชุน ธันและเธราถึงกับตกใจ

   “ฮ่าๆๆ ท่านนี่น่าสนใจจริงๆ” คามาร์เอ่ยพลางเอื้อมมือไปแตะแก้มวิรัลเบาๆ  ก่อนยันตัวลุกขึ้นราวหมดสนุก “ไม่อยากบอกชื่อข้าก็ไม่เป็นไร ข้าไม่รู้ก็ได้”  คามาร์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนเดินจากไปง่ายๆ

   “ทำไมรัชทายาทของพวกอมนุษย์ถึงมาอยู่ที่นี่”  ธันพูดอย่างเป็นกังวลสายตายังคงจับจ้องคามาร์ที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปไม่ไกล

   “ช่างเถอะ ไม่น่าจะเกี่ยวกับเรา” วิรัลตัดบทก่อนเหลือบมองไปยังคาร์มาที่ดูจะไม่สนใจเขาแล้ว  วิรัลเองก็ไม่สนใจคามาร์อีกต่อไป เพราะเท่าที่รู้เมืองอมนุษย์ตอนนี้ก็กำลังมีปัญหาคงยังไม่ว่างมาสร้างปัญหาให้พวกมนุษย์นักหรอก

   -------------------------------------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------------------
   ------------------

   “ข้ามเขาลูกนี้ไปก็จะเขาเขตมาลันเคีย” เธราชี้ไปยังทิศทางที่จะไปมาลันเคีย  คิดถึงคงเป็นคำเดียวที่อธิบายความรู้สึกของเธราได้ 

   หมู่บ้านมาลันเคียหมู่บ้านแสนศักสิทธิ์ที่ตั้งอยู่กลางหุบเขาล้อมรอบด้วยพืชพรรณธัญญาหาร น้ำท่าอุดมสมบูรณ์  มีจารีตประเพณีสืบต่อมายาวนานทุกสิ่งทุกอย่างในมาลันเคียจึงสวยงามเต็มไปด้วยประเพณีและวัฒนธรรมเฉพาะตน

   ทันทีที่ก้าวเข้ามายังเขตหมู่บ้านก็มีทหารมารอรับราวกับรู้ล่วงหน้า นี่สินะหมู่บ้านแห่งการหยั่งรู้“มาถึงช้ากว่ากำหนดสินะข้ารอตั้งนาน” น้ำเสียงหวานๆที่ส่งมาทักทายของนายหญิงแห่งหมู่บ้านนั้นเรียกความสนใจให้คณะเดินทางได้ไม่น้อย  หากมีเพียงเธราเท่านั้นที่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะแคริชผู้ที่เป็นทั้งพี่สะใภ้ของเขาและนายหญิงแห่งมาลันเคียนั้นไม่ชอบหน้าเขาเท่าไรนัก

   “ท่านพี่ล่ะ” เธราถามขึ้นเมื่อเดินตามกลับไปยังที่พักของหัวหน้าหมู่บ้าน

   “ออกไปดูว่าพวกลูกบ้านจัดเตรียมของสำหรับประเพณีประจำปีเสร็จรึยัง พวกท่านโชคดีจริงมาตรงช่วงที่มาลันเคียมีงานประจำปีพอดี ก็อย่างที่เจ้ารู้ว่าพี่เจ้าน่ะทำงานหนักมาแต่เล็กแต่น้อย ไม่ได้สบายไปเป็นพระสนมของนันทนครอย่างเจ้านี่นา”  คำพูดที่ทำเอาเธราถอนหายใจอีกรอบนิสัยคนเราเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ

   “แคริช เจ้าไม่ให้เกียรติข้าไม่เป็นไร แต่องค์วิรัลราชาแห่งนันทานครก็ประทับอยู่ตรงนี้ จะพูดจาอะไรมีกาลเทศะให้สมเป็นนายหญิงแห่งมาลันเคียสักนิดไหม”

   คำพูดเรียบๆที่ตำหนิคนตรงหน้าตรงๆนั้นทำเอาโชบุหันไปมองหน้าชุนก่อนหัวเราะออกมาเบาๆอย่างสะใจ ส่วนวิรัลกับธันได้แต่ยืนนิ่งกลั้นยิ้มอย่างพยายามรักษามารยาท

   แคริชที่ถูกตำหนิต่อหน้าแขกเม้มปากแน่น หากก็เกรงใจวิรัลจึงได้แต่เกร็งคอเชิดหน้าเดินนำทางไปตามเดิม
   --------------------------------------------------------------------------------------------
   -----------------------------------

   “ท่านพี่” เธราเอ่ยเรียกชายที่เดินเข้ามายังที่รับรองเบาๆ ร่างสูงโปร่งของคาลดูทะมัดทะแมงรอยยิ้มบางๆที่ปรากฏอยู่บนหน้ามีส่วนคล้ายเธราไม่น้อย

   “ว่ายังไง เธรา” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายน้องชาย  พร้อมยกขึ้นลูบหัวเธราเบาๆเมื่อเธราลุกขึ้นทำความเคารพ

   “ท่านพี่น่าจะรู้เรื่องบ้างแล้ว” เธราบอกก่อนหันไปมองวิรัล ร่างสูงใหญ่ของวิรัลลุกขึ้นก่อนค่อมหัวรับการทำความเคารพหัวหน้าหมู่บ้านมาลันเคีย

   “อืม....พอรู้มาบ้างบางอย่างก็เพิ่งรู้” คาลตอบเสียงเบาก่อนเอื้อมมือไปเปิดผ้าพันคอของเธราเผยให้เห็นรอยปีศาจหมายชีวิตก่อนถอนหายใจอย่างกังวล  “แล้วพวกท่านมีแผนอะไรต่อจากนี้”  คาลหันไปถามวิรัล

   ----------------------------------------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------------------------------
   “พี่ของเจ้าก็ดูเป็นคนดีนี่” โชบุเอ่ยกับเธราขณะที่กำลังเก็บเสื้อผ้าที่ชาวมาลันเคียเอามาให้ ตอนนี้โชบุชุนและธันถูกนำมาส่งที่บ้านพักสำหรับรับรองแขก ส่วนเธรากับวิรัลนั่นจะพักที่บ้านเก่าของเธรา แต่ตอนนี้องค์วิรัลกำลังคุยธุระอยู่กับคาล เธราเลยมานั่งคุยอยู่กับโชบุที่บ้านพักรับรองแขก

   “ท่านพี่เป็นคนดี แล้วก็ใจดี”  เธราตอบ

   “แล้วทำไมเอาเมียนิสัยแบบนั้นล่ะ” โชบุพูดทำเอาเธราอดหัวเราะไม่ได้

   “ไม่รู้สิ แคริชน่ะเป็นหลานสาวของผู้เฒ่าประจำหมู่บ้าน เป็นครอบครัวที่มีญาณบริสุทธิ์แรงกล้า ใครๆก็ว่าเหมาะสมกัน” เธราพูดก่อนถอนหายใจ  “แต่ท่านพี่ก็ไม่ได้ค้านอะไรนะ”

   “แล้วตอนเจ้าโดนส่งตัวไปนันทานครเจ้าได้ค้านอะไรใหมล่ะ” โชบุถาม

   “ไม่ได้ค้าน”

   “นั่นไง พอกันล่ะมั้งน่าสงสารต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก” โชบุพูดก่อนหันมามองหน้าเธราแล้วหรี่ตาราวจับผิด “เอ๊ะหรือว่า รักไปแล้วล่ะ”

   เธราเงยหน้ามองโชบุที่แซวมาอย่างงงๆ ก่อนหัวเราะอย่างนึกตลก “ไม่สำคัญหรอกโชบุ” เธราตอบก่อนหัวเราะ “ถ้าข้ารัก ก็แค่รักข้าคงไม่ได้เป็นที่รักหรอก” คำพูดของเธราทำเอาโชบุขมวดคิ้ว นิสัยไม่เห็นคุณค่าของตัวเองของเธรามักทำเขาโมโห

   “ข้าไม่อยากคุยกับเจ้าแล้วไอ้ตัวเล็กโง่เง่า” โชบุพูดก่อนลุกออกไป 

   ชุนนั่งฟังเธราคุยกับโชบุอยู่ตั้งแต่แรก หากสิ่งที่เขาสนใจกลับไม่ใช่เธราหรือโชบุ ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองท่าทางของหัวหน้าหน่วยทหารม้าแห่งนันทานครอย่างครุ่นคิด ธันมักมีท่าทีแปลกไปตั้งแต่กลับมา  เขามักเห็นธันแอบมองเธราเสมอ  และแววตาที่มองก็เป็นแววตาที่ชุนไม่อยากเห็น ความรักถ้าเกิดจากคนมากกว่าสองคนมันย่อมมีผลเสียมากกว่าดี ครึ่งยักษ์ษาถอนหายใจหนักธันนั้นภักดีต่อองค์วิรัลเยี่ยงชีพเขารู้ดี สายตาที่มององค์วิรัลเต็มไปด้วยความเทิดทูลบูชาราวเจ้าเหนือหัว   หากสิ่งที่ชุนคิดเป็นจริงเขาเองก็กังวลไม่น้อย

   “ชุนเครียดอะไร อย่าเครียดน่ามาลันเคียน่ะถึงเป็นหมู่บ้านเล็กๆแต่ปลอดภัยใช้ได้นะ”  เธราหันมาคุยกับชุนเมื่อโชบุเดินหนีไปอีกทางก่อนฉีกยิ้มเหมือนเด็กอวดบ้านตนเอง ท่าทางที่ทำเอาชุนถอนหายใจอีกครั้งก่อนลุกขึ้นยืนและใช้มือผลักหัวเธราเบาๆ

   “ถ้าข้าเป็นองค์วิรัลข้าจะสั่งห้ามไม่ให้เจ้ายิ้มให้ใคร” ชุนพูดก่อนเดินจากไปทำเอาเธราหน้าเหวอ ก่อนบ่นงึมงำอยู่คนเดียว “พูดจาอะไรกันนะพวกนี้”

   ---------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------------
   --------------------------
   วิรัลมองบ้านหลังเล็กๆที่ดูจะเล็กกว่าบ้านรับรองเสียอีก การตบแต่งที่ดูจะเน้นประโยชน์ใช้สอยมากกว่าสวยงาม เธราเติบโตมาในที่แบบนี้สินะ

   “อยู่ได้ไหมกระหม่อม หม่อมฉันบอกแล้วว่าบ้านหม่อมฉันน่ะเล็กนิดเดียวพระองค์น่าจะประทับที่เรือนของท่านพี่หรือบ้านพักรับรอง” เธราเอ่ยทั้งที่มือยังคงง่วนอยู่กับการปูที่นอนให้วิรัล

   “ได้สิ” วิรัลตอบสั้นๆ ก่อนเดินดูบ้านหลังเล็กๆนี้ไปเรื่อย

   “นั่นคือครัวไว้สำหรับปรุงยาของท่านแม่หม่อมฉัน” เธราบอกเมื่อเห็นวิรัลมองมุมเล็กๆของบ้านอย่างสงสัย มือหนาหยิบเอาขวดแก้วเล็กขึ้นมาดูเมื่อเห็นผงสมุนไพรมามายวางอยู่

   “สมุนไพรพวกนั้นท่านแม่เข้าไปหาในป่าด้วยตัวเองเลย บางอย่างก็ใช้สดบางอย่างต้องเอามาตากแห้งแล้วบดเก็บไว้ใช้ หม่อมฉันน่ะช่วยท่านแม่เข้าป่าหาสมุนไพรเป็นประจำ”

   “แม่เจ้าท่าทางจะเก่งสมุนไพรสินะ”

   “ใช่กระหม่อมท่านแม่หม่อมฉันน่ะเก่งสมุนไพรที่สุดในมาลันเคียแล้ว  ยาของท่านแม่ชะงัดนักกินเพียงชั่วคืนก็ทุเลา”

   “ที่เจ้ารู้เรื่องสมุนไพรก็คงมาเรียนมาจากแม่สินะ”

   “ใช่กระหม่อม ท่านแม่สอนหม่อมฉันตั้งแต่เก็บสมุนไพร ต้มยา ปรุงยา ท่านแม่น่ะ.....” คำพูดที่ขาดหายไปทำให้วิรัลหันไปมองก็เจอกับเธราที่ยืนก้มหน้า พยายามเช็ดน้ำตาที่เอ่อออกมา

   “ขออภัยกระหม่อม พอพูดแล้วหม่อมฉันอดนึดถึงท่านแม่ไม่ได้” เธราเลยหน้าขึ้นมาบอกพลางยิ้มแหยๆ  ทั้งที่น้ำตายังคงเอ่อเต็มดวงตา

   วิรัลไม่ได้ตอบหรือถามอะไรมากกว่านี้ ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆคนที่กำลังพยายามเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนดึงเอาคนขี้แยมากอดไว้หลวม  แล้วดึงให้นั่งลงบนที่นอนด้วยกัน

   “ขอโทษทำไมเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดเธรา” วิรัลเอ่ยเบาๆ มือหนาลูบหลังคนในอ้อมกอดไปมาเริ่มรับรู้ถึงแรงสะอื้นเพิ่มมากขึ้น  เธราคงผูกพันกับมารดามากจริงๆ
      ------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------------------------
   เป็นครั้งแรกที่เธราตื่นขึ้นมายามเช้าแล้วต้องตัวแข็งไม่กล้าขยับขนาดนี้ เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเผลอร้องไห้ไปเสียมากมาย  จนเผลอดหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้มารู้ตัวอีกทีก็เช้าซะแล้ว แต่ว่าท่าทางที่นอนอยู่ทำเอาเธราทำหน้าไม่ถูก ตอนนี้เขาแทบจะนอนอยู่บนตัวขององค์วิรัลหน้าของเขาซุกอยู่ตรงลำคอแกร่ง เอวของเขาก็ถูกกอดไว้แน่นแค่จะหายใจแรงๆเธรารายังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ

   “ตื่นแล้วรึ” คำถามของคนที่นอนทับอยู่ทำเอาเธราเกร็ง ก่อนพยายามดันร่างตัวเองขึ้นมานั่ง โชคดีที่วิรัลไม่ได้รั้งเอาไว้ ทันทีที่ยันตัวลุกขึ้นได้เธราก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่ก่อนจะวิ่งหนีหายไป โดยอ้างว่าจะไปเอาอาหารเช้ามาทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาเช้ามืด

   วิรัลนั่งหัวเราะเบาๆราวถูกใจเสียนักหนาก็เมื่อกี้ถ้าเขาตาไม่ฝาด  เขาว่าเขาเห็นหูเล็กๆนั่นขึ้นสีจนเป็นสีแดง เป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทางเขินอายของเธราสินะ แบบนี้ค่อยคุ้มที่ทนให้นอนทับทั้งคืนหน่อย

   ------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   ประเพณีประจำปีของมาลันเคียนั้นคือการของคุณธรรมชาติ ขอบคุณแม่น้ำป่าไม้ ที่ทำให้ชาวมาลันเคียดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข เสียงดนตรีมากมายหนุ่มสาวแต่งการสวยงามออกมาเต้นรำ เธราและวิรัลถูกจัดให้นั่งอยู่ด้านหน้าร่วมกับคาลและแครีช  ญาติพี่น้องคนอื่นเข้ามาทักทายเธราพอเป็นพิธีก่อนจากไปนั่งยังที่ของตน

   “ต่อไปจะเป็นการประลองดาบของชายในหมู่บ้าน” แครีชพูดออกมาก่อนหันมาทางวิรัลกับเธรา “ใครชนะก็จะได้รับการอวยพรจากผู้เฒ่าผู้ได้ชื่อว่ามีญาณบริสุทธิ์  ใครๆก็อยากให้ท่านอวยพรนะ พรของท่านศักสิทธิ์เสมอ” แครีชบรรยายราวหวังดีกับแขกผู้มาเยือน หากเธรารู้ดีว่าไม่ใช่

   “ปกติคาลน่ะ ชนะทุกปีล่ะที่มาลันเคียไม่มีใครเก่งกว่าคาลแล้ว ข้าก็พลอยโชคดีไปด้วยที่มีสามีดี ก็อย่างว่าแหละนะ ข้าน่ะถึงจะเป็นแค่เมียของหัวหน้าหมู่บ้านมาลันเคีย แต่คาลก็รักข้ามากที่ลงประลองนี่ก็เพราะข้านะ เขาไม่อยากให้ข้าอายใคร”
   
   โชบุชุนและธันแม้จะนั่งอยู่ถัดมาด้านหลังแต่ได้ยินคำพูดของแคริชชัดเจน โชบุถึงขั้นเบ้ปาก ท่าทางแคริชนั้นโอ้อวดเสียเหลือเกินว่าเป็นที่รักของสามี  ธันที่นั่งอยู่เงียบๆลุกขึ้นก่อนเดินไปยังด้านหน้าของวิรัลกับเธรา รวมไปถึงคาลและแคริช ก่อนทำความเคารพ

   “หม่อมฉันขออาสาลงประลองกระหม่อม”   

   คำอาสาของธันทำเอาวิรัลหัวเราะเบาๆก่อนพูดอย่างอารมณ์ดี “เอาสิธัน เจ้าอยากประลองฝีมือดูสินะก็ดีเหมือนกัน  ข้าเองก็ไม่ได้ออกแรงเสียนานนันทานครเองก็สงบเงียบมาสักพัก” วิรัลบอกง่ายๆก่อนหันไปพูดกับคาลที่นั่งอยู่

   “ท่านคาลให้เกียรติประลองดาบกับข้าสักคราเถิด”
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อแล้วค่า คนร้ายจะเป็นใครเอ่ยย  รอดูกันต่อไปน้า
มีคนอ่านมาใหม่เรื่อยๆดีใจจริงๆ
ฝาก #วิรัลลืมเมีย   ด้วยน้า
ราซีนออกมาแป๊บเดียวขายดีจริง 555555
ดีใจที่ชอบกันค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 12-12-2016 08:03:32
 :mew1: :mew1: น่ารักกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-12-2016 08:12:14
เธราก็เขินเป็นนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 12-12-2016 08:27:56
ลุ้นมากๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 12-12-2016 08:42:58
องค์วิรัลต้องทำงานให้หนักกว่านี้นะ เพิ่งได้แค่ดธราหูแดงนิดเดียวเอง~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 12-12-2016 08:46:40
ธัน แกชอบเธรา รึป่าวววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 12-12-2016 08:57:26
ตอนนี้คนที่น่าสงสัยกลายเป็นรารีเหรอ :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 12-12-2016 09:38:30
เขินนนนน กว่าเธราจะรู้ตัวว่าองค์วิรัลหลงก็คงเป็นตอนที่พระองค์ระเบิดความหึงออกมาล่ะมั้ง 555555  :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-12-2016 09:50:48
อ้าว ธัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 12-12-2016 09:58:37
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 12-12-2016 10:16:36
คือวิรัลก็พยายามลุ้นให้เธราเขินตัวเองสักทีสินะ ฮาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 12-12-2016 10:29:06
องค์วิรัล กำลังจีบเธราอยู่ใช่มั้ยคะ อิอิ

แล้วก็ทำไมรู้สึกว่า คาเซ น่าสงสัยล่ะนิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 12-12-2016 10:46:41
เอาเลย ท่านวิรัล ให้เธราได้หน้าบ้าง อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-12-2016 10:56:42
อยากรู้ว่าใครมีส่วนร่วมในการก่อการร้ายครั้งนี้มากกว่า งึมๆ~

รารีมีเอี่ยวแหง แต่คงโดนหลอกมาอีกที จากใคร?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 12-12-2016 11:41:21
ใจคอไม่ดีกับความรู้สึกธันจริงๆ
เฮ้อออ อยากไปชอบเธราเลยยยย มีแต่เจ็บกับเจ็บ  :sad4:
ดูเค้าสวีทกันสิ
ไม่เห็นใจคนโสดทางนี้มั่งเลย หวานเว่อร์
เหมือนทดแทนที่ไม่ได้เจอกันเลย
ส่วนแคริชนี่ดูมนุษย์ป้ามาก  :z6: :z6:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 12-12-2016 12:20:27
เจ้แครีช คือจะข่มเธราทำไม คาลหย่าเลยๆ
องค์วิรัลสู้ๆ จะไปชูป้ายไฟ แต่เราคงไม่จำเป็น
มีเธราอยู่แล้วนี้
ส่วนรารี คือสันสนว่าเธอจะมาดีหรือเธอมาร้าย
สหัสรีบๆ สืบเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 12-12-2016 12:25:42
ชอบ น่ารักขึ้นทุกวัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 12-12-2016 12:26:24
หาใครมาคู่กับธันที. เสน่ห์เยอะเกินไปแล้วนะเธราสงสารท่านวิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: padloms ที่ 12-12-2016 13:47:17
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 12-12-2016 13:57:44
เดี๋ยวนี้วิรัลไม่ลืมเมียแล้วนะคะคนเขียน
ตอนนี้กลายเป็น วิรัลคนติดเมียไปแล้ว อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 12-12-2016 14:11:27
อ้าวธันหลงเสน่ห์เธราซะแล้ว
รารีมีส่วนร่วมกับคนร้ายเหรอเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 12-12-2016 17:16:29
อยากเห็นการประลองดาบ ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 12-12-2016 18:50:39
วิรัลต้องจีบเมียตัวเองหรอเนี่ย
สมๆโทษฐานลืมเมียตั้งนาน
ตอนนี้ก็ได้แค่ตอดเล็กตอดน้อยไปก่อนนะท่าน  :laugh:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 12-12-2016 20:52:18
เอาซี้ ยัยพี่สะใภ้ทำมาอวดว่าสามีรักมาก ขอโทษนะคะทางนี้ก้อรักก้อหลงไม่แพ้กันค่ะ! 55555
ปล. ธัน คิดไม่ซื่ออ้ะเปล่าาาาาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 12-12-2016 21:13:13
 :beat:

รารี
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 12-12-2016 21:38:30
จากวิรัลลืมเมีย ต้องเปลี่ยนเป็นหลงเมียแล้วนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 12-12-2016 22:03:48
รักสามเฒร้ากำลังจะเกิดรึเปล่าน้อออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman ที่ 12-12-2016 22:08:19
อ๊ากกกก คนร้ายก็อยากรู้ ฉากสวีทก็อยากเห็น องค์วิรัลรุกอีกค่าาาาา เค้าเอาใจช่วย :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 12-12-2016 22:39:18
หมั่นไส้ชะนีแคริชจิง ทำอวดผัว ชิชะ
เธรามั(ว่าที่)สามีเป็นถึงราชา ยังมิอวดเลย อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 12-12-2016 22:50:45
อยากให้เธราจะเป็นที่รักของทุกคนเพิ่มขึ้นค่ะ  :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 12-12-2016 22:56:14
มาต่อเร็วๆน้าาา  :-[
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Baekllym ที่ 13-12-2016 01:38:28
ถ้าธันจะชอบเธราก็ไม่แปลก
ใครอยู่ใกล้เธราก็ต้องหลงรักทั้งนั้นแหละ
ขนาดองค์วิรัลยังหลงหนักขนาดนี้ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 13-12-2016 01:54:19
อ่านเท่าไหร่ก้อไม่พอจิงๆ เอาอีกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 13-12-2016 01:59:23
สงสารธันและก็สงสัยคาเซ
แต่องค์วิรัลทำเธราหูแดงได้เลี้ยวว วรั๊ยยย  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-12-2016 10:18:10
สนุกดี
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 13-12-2016 10:28:15
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 13-12-2016 10:41:56
โถ่ธัน 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 13-12-2016 15:01:13
สนุกอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Byunpcy ที่ 13-12-2016 21:15:28
อ๊ากกก :hao7:  ฝากถึงท่านผู้เขียนตอนนี้หม่อมฉันลุ้นมากกระหม่อม.(แอบเขินนิดๆ) ได้โปรดรีบมาต่อโดยเร็วเถิดท่านผู้เขียน :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 13-12-2016 22:33:40
รารีไม่น่าจะเป็นคนทำนะ แต่อาจจะเกี่ยวข้องหรือรู้เห็น

ธัน เกิดอะไรขึ้นนน  o22
 
แท็กใหม่ #วิรัลหลงเมีย 555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: arakanji ที่ 13-12-2016 22:52:04
สนุกอ่ะ เราชอบอ่านแนวนี้นะ เคยอ่านของนักเขียนชาวไต้หวันที่เขียนแนวดี
สนุกพอๆกันเลย เนื้อเรื่องน่าติดตาม
บรรยายสนุก มีคำผิดด้วยล่ะ 55++
จะบอกว่ารอซื้อหนังสือเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 14-12-2016 18:51:54
สนุกมากๆค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 15-12-2016 13:55:56
คาเซ หรือเปล่า  คือคนร้าย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 15-12-2016 16:27:58
 :katai4: ชอบมาก ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 16-12-2016 01:38:37
ขอฉากสวีทค่าาาา  :z1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 16-12-2016 15:59:32
รอลุ้นกันต่อไป คนร้ายก็อยากรู้ ฉากหวานก็อยากเห็น  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 16-12-2016 19:58:07
รออยู่นะค้าาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kogomon ที่ 16-12-2016 23:00:04
พึ่งเข้ามาอ่าน มันส์มากจริงๆ ขอบคุณคนแต่งมาก #วิรัลลืมเมีย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 17-12-2016 05:42:54
 :mew1: รอเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 17-12-2016 17:28:49
 :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 17-12-2016 18:27:22
กระดึ๊บ... กระดึ๊บ....  :katai5: แอบมาส่องดู ว่ามาต่อรึยัง
รอลุ้นฉากบู้ ขององค์วิรัล และก็ธันด้วย :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 18-12-2016 21:39:56
ตอนใหม่ยังไม่มา  :sad4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: sosad ที่ 18-12-2016 21:49:31
 :z3: :z3: :z3: :z3:
 :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๐)หน้า๒๕/ ๑๒.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 18-12-2016 22:15:57

 ตอนที่๒๑ ๔๐%
   การที่องค์วิรัลท้าประลองกับคาลหัวหน้าหมู่บ้านแห่งมาลันเคียนั้น ย่อมเป็นที่สนใจของผู้คนเป็นธรรมดาทันทีที่รู้ว่าจะมีการประลองเกิดขึ้น ชาวบ้านก็ต่างมาจับกลุ่มพดคุยและรอคอยให้ถึงเวลาอย่างใจจดจ่อ

   “องค์วิรัลท่านจะลงประลองทำไมกัน เดี๋ยวพลาดพลั้งเจ็บตัวขึ้นมาได้ไม่คุ้มเสียนะกระหม่อม “ เธราบ่นอย่างไม่ชอบใจนัก การประลองฝีมือของผู้ชายในหมู่บ้านนั้นมีเป็นประจำทุกครั้งที่มีการจัดงานประเพณีจริงๆเธราไม่ได้อยากคัดค้านอะไร แต่การใช้กำลังแบบนี้หากพลาดพลั้งเจ็บตัวกันขึ้นมาจะทำยังไง ไม่ว่าจะเป็นคาลหรืองค์วิรัลเขาก็ไม่อยากให้เจ็บอยู่ดี

   วิรัลไม่ได้ตอบอะไรร่างสูงกำลังเตรียมอาวุธในการประลองให้พร้อม   ดวงตาคมเหลือบมองเธราที่ยังคงบ่นงึมงัมพลางอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี

   “แคริชนี่ไม่ชอบหน้าเจ้าหรือเธรา”  โชบุถามขึ้นอย่างสงสัย  เธราพยักหน้ารับก่อนถอนหายใจแล้วนั่งข้างๆองค์วิรัล

   “ใช่ ออกจะเกลียดด้วยซ้ำเมื่อก่อนตอนเด็กๆก็เที่ยวป่าวประกาศห้ามใครเล่นกับข้า เพราะข้ามันตัวประหลาด” เธราเล่าเรื่องอดีตให้ฟังอย่างง่ายๆ เขาไม่ได้ยึดติดหรือเจ็บปวดกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว เพียงแต่แม้จะถึงตอนนี้เองเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมแคริชถึงเกลียด เพราะแค่เขาไม่มีญาณเหมือนคนอื่นแค่นั้นหรือ

   ธันมองเธราที่เล่าเรื่องราวของตัวเองด้วยท่าทีสบายๆนั้นอย่างนึกนิยม  เธราไม่เคยอคติกับใครไม่เคยคิดร้ายกับใคร สายตาที่ฉายแววห่วงใยคนรอบข้างตลอดเวลานั้นช่างจับตา แม้กระทั้งกับตัวเขาที่มีท่าทีกระด้างกระเดื่องใส่ตั้งแต่แรกพบ เธราก็ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจ คำพูดและท่าทางง่ายๆของเธรานั้นแตกต่างจากข่าวลือที่เขาเคยได้ยินมา ธันเองก็ไม่เข้าใจว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาละสายตาจากรอยยิ้มนั้นไม่ได้  เขารู้ รู้ว่าผิด ไม่ถูกต้องด้วยประการทั้งปวงแต่เขาไม่อาจห้ามหัวใจตัวเองที่เต้นแรงทุกครั้งเมื่เห็นรอยยิ้มนั้นไม่ได้จริงๆ

   “ธันก็เหมือนกัน จะหาเรื่องลงประลองทำไมกัน” เธราหันไปว่าธันที่ลงประลองเหมือนกัน
   ธันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ก้มหน้าก้มตาดูความเรียบร้อยของอาวุธไปตามเรื่อง ดวงใจเต้นโครมครามไม่คิดว่าอยู่ดีๆเธราจะหันมาพูดด้วย

   ชุนที่นั่งมองธันอย่างเงียบๆถึงกับถอนหายใจอย่างคิดหนัก ก่อนหันไปมองโชบุที่กำลังมองไปทางเดียวกัน  แล้วลูกครึ่งอสรพิษก็หันมามาชุนด้วยแววตาแวววาวราวเด็กกำลังได้ของเล่นใหม่ “ไม่เล่นอะไรไม่เข้าท่านะโชบุ” ชุนเอ่ยเตือนกลัวโชบุจะนึกสนุกทำอะไรแผลงๆ 

   “ข้าก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่” โชบุเถียง 

   “เถียงอะไรกันน่ะ” เธราเอ่ยทักก่อนลุกมานั่งข้างๆโชบุ “ทำไมชอบหาเรื่องเจ็บตัวกันนัก” เธราบ่นอย่างไม่สบอารมณ์

   “เจ้าจะห่วงอะไรนักหนา ทั้งองค์วิรัลทั้งธันหาใช่เด็กน้อยอมมือ ฝีมือขนาดนี้จะไปแพ้ได้ยังไง” โชบุพูด

   “ข้าไม่ได้กลัวแพ้”

   “แล้วเจ้ากลัวอะไร”

   “ข้ากลัวจะพลาดพลั้งเจ็บตัวกันขึ้นมาน่ะสิ” เธราพูดพลางหันไปมององค์วิรัลกับธันที่กำลังเตรียมตัว

   “ห่วงงั้นรึ” โชบุถามก่อนเหล่มองเธราราอย่างจับผิด

   “ห่วงสิ” เธราตอบออกมาแบบไม่คิดก็เขาห่วงจริงๆ ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวนี่นา

   “ห่วงใครกันล่ะองค์วิรัลหรือพ่อทหารม้าคนนั้น หืม” โชบุถามพลางลากเสียงอย่างยียวนทำเอาเธราหันมามองอย่างไม่เข้าใจ

   “โชบุ พูดจาไม่รู้เรื่อง” เป็นชุนที่เอ่ยดุขึ้นมา ดวงตาสีดำไร้ตาขาวหันมามองเธราที่ทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนถอนหายใจหนักๆ  เธรานี่บางเรื่องก็ฉลาดบางเรื่องก็โง่จนเขาเหนื่อยใจ

   “ไปช่วยองค์วิรัลเตรียมตัวเถอะ ดูสิพี่สะใภ้เจ้าแทบจะอุ้มพี่ชายเจ้าไปลานประลองแล้ว เจ้าจะไม่ไปส่งองค์วิรัลหน่อยรึ”  ชุนพูดพลางพยัดเพยิดไปยังอีกฝั่ง แคริชนั่นกำลังดูแลคาลราวจะไปออกรบ ทั้งพัดทั้งนวดจัดเตรียมอาวุธจนคาลแทบจะไม่ต้องเตรียมอะไรเอง

   เธราพยักหน้าก่อนลุกไปปหาองค์วิรัลอย่ง่ายๆ  ก่อนพาตัวเองไปนั่งข้างๆองค์วิรัลอีกครั้ง

   “หม่อมฉันช่วยอะไรได้บ้างกระหม่อม”  เธราถาม

   คนที่อยู่ดีๆถูกถามเงยหน้าขึ้นมามองก่อนยกมือขึ้นลูบหัวเธราเบาๆ “เป็นกำลังใจให้ข้าก็พอ”

   เธรายิ้มรับคำพูดของวิรัล ก่อนจับเอามือที่ลูบผมตนลงมาจับ “หม่อมฉันต้องเป็นกำลังใจให้พระองค์อยู่แล้ว แต่ท่านพี่คาลเก่งนะจะบอกให้ ห้ามออมมือล่ะ”   เธราก้มลงมองฝ่ามือขององค์วิรัลมือหน้านั้นแสนกระด้างเพราะเพียรจับดาบมาเนิ่นนาน ข้อนิ้วแตกราวคนทำงานหนักทั้งที่เป็นบุรุษที่อยู่เหนือคนทั้งปวง

   “รอข้าสักครู่นะ” เราบอกก่อนลุกขึ้นแล้วเดินหายไปเป็นครู่ ก่อนกลับมาพร้อมกะละมังใบเล็กในมือพร้อมกับน้ำหอมๆที่แช่ริ้วผ้าที่ฉีกมาเป็นเส้น ก่อนนั่งลงของๆองค์รัลแล้วดึงมือขององค์วิรัลมาวางไว้บนตักตัวเอง

   “พันผ้าเอาไว้ ข้าแช่ผ้ากับน้ำว่านเอาไว้จะได้ไม่เจ็บเวลากระแทก” เธราบอกก่อนพันผ้าลงบนมือของวิรัลทั้งที่ปากก็ยังคงเจื๊อยแจ๊วไปเรื่อย วิรัลมองคนที่พันผ้าให้เขานิ่งๆจริงๆแล้วมันไม่จำเป็นเลยเขาจับดาบมามากกว่าครึ่งชีวิตการประลองเล็กๆแค่นี้ไม่ทำให้เขาเป็นอะไรไปได้ หากเพราะคนตรงหน้าอยากทำให้เขาเลยไม่อยากที่จะขัด
   ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   -------------------------------------------------------
   สหัสเดินตามพารัมไปยังที่พักของพวกนางกำนัลเงียบๆ  พารัมบอกกับสหัสว่าหลังจากที่เกิดเรื่องตำหนักท้ายบึงก็ถูกปิดไม่ให้ใครเข้า รารีเองก็ย้ายกลับมาอยู่ยังที่พักของพวกนางกำนัลแต่ที่แปลกกว่านั้นคือรารีไม่เคยออกมาจากห้องนอนเลย

   “ทางนี้ๆ” ร่างเล็กๆของพารัมหันมาบอกสหัสเสียงเบา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายที่นางกำนัลทุกคนต้องไปทำหน้าที่ตัวเอง คงมีแต่เพียงรารีที่ไม่มีหน้าที่อะไรและยังคงเก็บตัวอยู่ในห้อง

   ก๊อกๆ  สหัสเคาะห้องของรารีเบาๆ แต่ดูเหมือนคนข้างในจะไม่ได้ยินหรือไม่ต้องการพบเจอ

   “ไม่เปิดหรอก ข้าลองมาเคาะเรียกหลายทีแล้ว”  พารัมหันมาบอกอย่างผู้รู้ ก่อนชูกุญแจในมืออย่างผู้ชนะ “ข้าขโมยของท่านป้ามา”

   “ใขประตูสักที” สหัสจำเป็นต้องพูดออกมาอย่าเหลืออดในท่าทีของคนตรงหน้า พารัมยักใหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนหันไปใขกุญแจ

   ภาพของหญิงสาวตรงหน้านั้นแปลกตาจนสหัสต้องมองให้ชัดๆ รารีนั้นซูบผอมราวคนหมดอาลัยใบหน้าสะสวยนั้นหมองคล้ำดวงตาบวมเป่งราวคนพร่ำร้องไห้ตลอดเวลา

   “อะ....องค์วิรัล ถ......ถวายบังคมเพคะ”  รารีพูดกระท่อนกระแท่นก่อนพยายามลุกขึ้นทำความเคารพ แต่ด้วยความอ่อนแรงที่เกาะกุมทำเอาร่างบางเซถลาจนสหัสต้องเข้าไปประคอง

   “พระสนมเป็นอย่างไรบ้างเพคะ หม่อมฉันห่วงเหลือเกิน”  รารีเอ่ยถามถึงเธราก่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อคลอ

   “รารี” สหัสเอ่ยชื่อคนตรงหน้าทำเอาเจ้าของชื่อเงยหน้ามองอย่างตกใจ รารีจำได้นี่ไม่เสียงองค์วิรัล

   สหัสยืดตัวตรงก่อนค่อยๆกลายร่างกลับเป็นตัวเอง ผมสีเทาเข้มยาวจรดกลางหลังใบหน้าค่อนไปทางสะสวยจับตา  ดวงตาสีเทาแวววาวแม้ในที่มืด รารีจำได้ดี

   “สหัส” รารีเอ่ยออกมาเสียงเบา

 :katai4: :katai4: :katai4:
มาก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ
จะรีบมาต่อค่า
ฝาก #วิรัลลืมเมีย  ด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 18-12-2016 22:36:43
หืมมม~~.รารีนี่รึป่าว... :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 18-12-2016 22:40:52
อยากอ่านต่อค๊าาาาา :a5:

รอลุ้นว่าองค์วิรัลจะชนะรึเปล่า และรอดูว่ารารีรู้สาเหตุของการฆ่าองค์หญิงโยนาหรือไม่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 18-12-2016 22:42:27
ทำไมรู้สึกตกหลุมรักนายเอก 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 18-12-2016 22:44:39
เอามาต่อเร็วๆนะ  จะลงแดงเอาง่ายๆนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 18-12-2016 22:58:51
กำลังเข้มข้น รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 18-12-2016 22:59:25
เธรา ทำให้เราตกหลุมรักซ้ำ ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-12-2016 23:16:20
มาเร็วๆเถอะนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 18-12-2016 23:35:22
ธัน พอแค่นี้เถอะะ
ถ้ามากไปกว่านี้ จะเจ็บนะะะ  :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 18-12-2016 23:39:23
 :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 19-12-2016 00:14:00
สงสารธัน หาใครมาดามใจธันที
ส่วนรารีคายความลับออกมานะ ใครอยู่เบื้องหลัง
ใช่คาเซหรือปล่าว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-12-2016 00:21:39
รารี

บอกความจริงมาเร็วๆเถอะ อย่าคิดสั้นฆ่าตัวตายล่ะ  :ling2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 19-12-2016 00:27:00
 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 19-12-2016 00:57:57
รารีรู้อะไรบ้าง อย่างน้อยต้องรู้คนที่ใส่ร้ายเธราแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 19-12-2016 02:03:48
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 19-12-2016 02:04:39
รารีต้องรู้อะไรแน่ๆ o8
ส่วนธันตัดใจเถอะสงสารรรร คนเขียนหาคู่ให้ธันมาซบหน่อยย  :o12:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 19-12-2016 05:07:46
เอิ่ม แล้วเรื่องจะแตกมั้ยเนี่ย ปวดจิต
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-12-2016 06:37:23
รารีเป็นอะไร ..... ทิ้งสหัสไว้ รู้สึกไม่ปลอดภัยอ่ะ ถ้ารารีทำร้ายสหัสล่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 19-12-2016 07:25:06
จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นต่อจากนี้ไหมนะ

ชอบฉากหวานเบาๆ ขององค์วิรัลกับเธรามากเลย

รอติดตามทุกฉาก รักสามเศร้า รารี สิงห์รา ตามๆๆค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 19-12-2016 08:04:41
รอรอรอ อยากอ่านต่อมากกกกก
วิรัลสู้ๆ ><
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-12-2016 08:57:15
รารีโดนความจำเป็นบังคับให้ต้องหักหลังเธราหรือเปล่า :hao4: :hao4: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 19-12-2016 09:08:38
เธรายังคงใสซื่อ เชียร์ทั่งคู่5555555
ชอบๆ เธราน่ารักกกกกก  :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 19-12-2016 09:47:53
 :L2: ยังคงความน่ารัก เป็นคนดีอย่างสม่ำเสมอเลยอะนายเอกของเรา  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 19-12-2016 14:20:32
ตัดได้ขาดใจมาก 555
เรื่องในวังก็อยากรู้ การประลองก็น่าลุ้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KnightDevil ที่ 19-12-2016 14:44:50
เธราน่ารักจัง เราเชื่อว่าสุดท้ายเธราจะเห็นค่าของตัวเอและเป็นสุขสักที
รอตอนต่อน้าาา :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Roman ที่ 19-12-2016 15:33:32
มารอเชียร์องค์วิรัลค่ะ องค์วิรัลสู้ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-12-2016 16:31:37
อยากอ่านอีก~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 19-12-2016 20:27:59
เธราน่ารัก ชอบเธราจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: yakusa ที่ 19-12-2016 21:53:55
 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๔๐%หน้า๒๖/ ๑๘.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 20-12-2016 03:21:47
   ๖๐%
   เหมือนการประลองครั้งนี้จะพิเศากว่าทุกครั้งเมื่อวิรัลและคาลถูกแยกให้เป็นคู่ประลองพิเศษ ไม่ได้ลงคัดเลือกเหมือนทุกคน  เธรานั่งดูการประลองไปเรื่อยๆ ธันที่ลงประลองเหมือนๆทุกคน และเป็นดังคาดธันเอาชนะจนเข้ามายังรอบสุดท้าย  เธราลุกเดินไปหาธันก่อนฉีกยิ้มอย่างยินดี

   “ธันเจ้าเก่งมากๆ เอามือมานี่ข้าจะพันผ้าชุบน้ำว่านให้ ข้าเอามาเผื่อเจ้าแต่ว่าไม่ทันได้ให้เจ้าก็ลงประลองเสียก่อน” เธราพูดก่อนดึงมือธันมาพันผ้า “ข้าจะไม่อวยพรอะไรทั้งนั้นเพราะคนที่เจ้าจะต้องไปต่อสู้ด้วยคือชาวมาลันเคียที่เปรียบดั่งพี่น้องข้า แต่ข้าจะขอให้เจ้ารักษาตัวอย่าบาดเจ็บจนโลหิตต้องหลั่ง เข้าใจข้าใช่ไหม” เธราพันมือให้ธันไปทั้งที่ปากก็ยังบ่นไปเรื่อยๆ 

   “ทำอะไรน่ะ” คนที่เอ่ยถามขึ้นคือชุนที่เดินเข้ามาหา

   “ข้าพันผ้าให้ธัน  รอบสุดท้ายแล้วคนที่จะประลองด้วยเก่งมากถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นหัวหน้าทหารของมาลันเคียน่ะ” เธราหันมาบอกชุนทั้งที่มือยังสาละวนกับการพันผ้าให้ธัน

   “มา ข้าทำให้” เป็นโชบุที่เดินตามชุนมาเอ่ยขึ้น  ร่างบอบบางแทรกระหวางธันกับเธราก่อนดึงเอามือของธันที่พันผ้าค้างไว้ไปทำเอง “ไอ้ตัวเล็กไปดูองค์วิรัลเถอะ พอคู่ของธันประลองรู้ผล ต่อไปองค์วิรัลกับพี่เจ้าก็จะลงสนามแล้ว” เธรามองโชบุอย่างงงๆ  พยักหน้าและเดินกลับไปหาวิรัลอย่างไม่คิดอะไร ทันทีที่เธราหันหลังโชบุก็ปล่อยผ้าที่พันมือให้ธันทันที

   “พันผ้าที่มือแค่นี้คงทำเองได้นะท่านหัวหน้าทหารม้า” โชบุพูดประชดพลางยักไหล่ไม่สนใจสายตาแข็งกร้าวที่ธันมองมา  “อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะโง่เหมือนเธรา สายตาของเจ้าน่ะมันแสดงออกโจ่งแจ้งจนน่าเกลียดเชียวล่ะ” โชบุสาดคำว่าร้ายออกไปอย่างจงใจ “ข้ารู้ว่าเจ้านับถือองค์วิรัลราวพระเจ้า อะไรที่องค์วิรัลชอบก็คงเห็นดีเห็นงามชอบไปด้วย แต่คงใช้ไม่ได้กับเธรา” โชบุบอกอย่างไม่ไว้หน้าและไม่สนใจท่าทีขุ่นเคืองของธัน
   “ถ้าห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้ก็เก็บมันไว้ให้ดีเถอะ เจ้าเองก็คงไม่อยากให้องค์วิรัลรู้หรอกใช่ไหมว่าเจ้าคิดไม่ซื่อกับเธรา” เป็นชุนที่เอ่ยขึ้นมาเรียบๆก่อนดึงแขนโชบุให้หยุด ก่อนลากให้เดินตามออกมาโดนทิ้งให้ธันยืนนิ่งอยู่คนเดียว
   ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
         ----------------------------------------
   สหัสมองรารีที่ร้องไห้ราวจะขาดใจ ร่างบอบบางก้มลงไปแนบกับที่นอนสั่นเทาราวลูกนกเมื่อเขาเอ่ยถามถึงสาเหตุของการหายไปของมีดสั้นเล่มจริง

   “เจ้ารู้ใช่ไหมรารี”  สหัสถามย้ำมือหนารั้งไหล่บอบบางของรารีให้ตั้งตรง เพื่อมาเผชิยหน้ากันตรงๆ รารีส่ายหน้าจนผมเผ่ายุ่งเหยิงริมฝีปากบางเม้มแน่น

   สหัสไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง ท่าทางดื้อรั้นของรารีเริ่มทำเอาเขาโมโหแรงบีบที่ใหล่จึงมากขึ้นจนรารีเบ้หน้าทั้งที่น้ำตายังอาบแก้ม

   “ท่าน ท่านพอก่อนเถอะ” เป็นพารัมที่เข้ามาห้าม ก่อนแกะมือของสหัสให้หลุดจากไหล่ของรารี พารัมเช็ดน้ำตาให้รารีที่ดูจะขวัญเสียไม่น้อย ก่อนหันมาขมวดคิ้วใส่สหัส

   “พูดดีๆสิ เห็นไหมรารีเขากลัว”

   “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

   “อย่ามาพูดแบบนี้ ถ้าไม่ได้ข้าท่านก็คงได้แต่นั่งหน้าหงิกอยู่ที่ห้องทรงงาน  ไม่ขอบคุณไม่ว่าแต่ฟังข้าบ้าง”  พารัมพูดอย่างเริ่มโมโห เห็นว่าเธอเป็นเด็กเลยดุได้ดุดีสินะ

   สหัสนิ่งไปพารัมพูดมาก็มีส่วนจริง  ดวงตาสีเทาสวยตวัดมองรารีก่อนหันมามองพารัม

   “กลับก่อนเถอะ เดียวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ รารีหนีไปไหนไม่ได้หรอก อีกอย่างตอนนี้พี่เธราก็อยู่ในอันตราย ถ้ารารีจะใจจืดใจดำให้พี่เธราต้องตายอยู่กลางป่าโดยที่ไม่ได้กลับมานันทานครพร้อมกับข้อหาฆาตกรทั้งที่ตัวเองไม่ไดทำ ข้าเองก็จนปัญญา” พารัมพูดพลางเหลือบมองรารีที่หันมามองเธอทันทีที่พูดถึงเธรา พารัมพอจำได้ว่าตอนที่พี่เธราไปอยู่หมู่บ้านบันกุนั้น พี่เธราเคยพูดถึงรารีอยู่เสมอพี่เธราบอกว่ารารีเป็นคนที่รักดั่งพี่สาว เพราะฉะนั้นคนที่ผูกพันธุ์ดูแลกันมาคงไม่ยอมให้อีกฝ่ายเป็นอันตรายง่ายๆแน่ และรารีเองก็ดูจะเป็นห่วงพี่เธราไม่น้อย

   สหัสมองพารัมนิ่งๆ ก่อนกลายกลับมาเป็นองค์วิรัลแล้วเดินนำออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร  พารัมลูบไหล่รารีเบาๆ ก่อนเดินตามสหัสออกมา
   ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   ------------------------------------------------------
   การประลองที่ดูเหมือนจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ  เมื่อธันที่เคยมีฝีมือการต่อสู้ดุเดือดกลับเป็นฝ่ายหลบหลีกจนวิรัลเอ่ยปาก
   “ทำไมธันถึงสู้แปลกๆแบบนั้นกัน”
   สุดท้ายธันก็เป็นฝ่ายแพ้เมื่อฝ่ายตรงข้ามสามารถจอดาบที่คอของธันสำเร็จ  ธันเดินกลับเข้ามาหาองค์วิรัล ก่อนทำความเคารพ
   “หม่อมฉันขอประทานอภัยกระหม่อม ที่ทำให้ทหารแห่งนันทานครต้องอับอายกับความพ่ายแพ้นี้”
   “เอาเถอะ ธันเจ้าอย่าคิดมากไปเรื่องการประลองข้าจะแก้หน้าให้นันทานครเอง” วิรัลพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนหันไปมองเธราที่นั่งอยู่ข้างๆ
   “ข้าจะไปประลองแล้ว”  วิรัลพูดขึ้นมาลอยๆ เหมือนไม่ได้เจาะจงบอกใครแต่เธรากลับยิ้มรับราวรับรู้
   “หม่อมฉันจะนั่งดูอยู่ตรงนี้ รักษาพระองค์ด้วย”
   “ข้าจะเอาชัยชนะมาให้ รอรับล่ะ” พูดจบก็หันลังเดินจากไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเธราดึงผ้าคลุมไหล่เขาไว้จนต้องหันกลับมามอง
   “หม่อมฉันหวังแค่พระองค์ทรงปลอดภัยกระหม่อม”  เธราบอกช้าๆก่อนปล่อยมือจากชายผ้าคลุมไหล่ของวิรัล วิรัลยิ้มรับคำอวยพรก่อนลูบหัวเธราเบาๆ 
   “ขอบใจ”  วิรัลบอกก่อนถอดเอาผ้าคลุมไหล่ฝากเธราไว้แล้วเดินเข้าสนามประลองไป


   
   การประลองของวิรัลกับคาลดูจะน่าตื่นเต้นเมื่อทั้งคู่ล้วนมีฝีมือการต่อสู้ขั้นสูง เป็นครั้งแรกที่เธราเห็นวิรัลต่อสู้แบบเต็มตัวนอกเหนือจากการซ้อมแบบนี้ ร่างสูงใหญ่ของวิรัลนั้นคล่องแคล่วรวดเร็ว หากแรงดาบที่ฟันลงไปแต่ละครั้งกลับหนักหน่วงจนคาลเสียจังหวะ  เธรารู้ดีในมาลันเคียนั้นคนที่มีฝีมือดาบดีที่สุดคือคาล เพราะคาลเป็นลูกชายคนโตและได้รับมอบหมายหน้าที่ของหัวหน้าหมู่บ้านตั้งแต่ยังเล็ก  จึงถูกปลูกฝังให้เก่งรอบด้านมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรเสียมาลันเคียก็เป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆกลางหุบเขา  การรบที่เกิดขึ้นก็เป็นเพียงการต่อสู่เล็กๆกับโจรป่าหรือผู้บุกรุก เพราะฉะนั้นฝีมือดาบจึงไม่สามารถเทียบกับวิรัลได้ แต่คาลนั้นมีญานบริสุทธิ์ที่เข้มข้นการคาดเดาการเคลื่อนไหวของวิรัลนั้นจึงไม่ยากเกินความสามารถ
 
   “องค์วิรัลแห่งนันทานครจะมาพลาดท่าให้หัวหน้าหมู่บ้านมาลันเคียรึเปล่านะ” เสียงใสๆของแครีชเอ่ยขึ้นอย่างเย่อหยิ่งเมื่อเห็นว่าคาลสามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวของวิรัลได้แม่นยำ จนวิรัลไม่สามารถทำอะไรคาลได้

   เธราหันมามองแคริช เป็นครั้งแรกที่เธราอยากจะหยิกปากสวยๆของแคริชให้หยุดพูดเสียจริง  เพราะสิ่งที่แคริชพูดนั้นเป็นสิ่งที่เธรากลัวไม่น้อย ดวงตาสีน้ำตาลเฝ้ามองการต่อสู้อย่างกระวนกระวาย

   เกร๊งๆ “การประลองครึ่งแรกหมดเวลา” เสียงกรรมการดังขึ้น เธราผวาลุกขึ้นไปหาวิรัลทันที

   “พระองค์เป็นยังไงบ้างกระหม่อม” เธราถามมองดูวิรัลที่เต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ใบหน้าโดดเด่นยังคงดูอารมณ์ดี

   “พี่ชายเจ้ามีฝีมือจริงๆด้วย”  วิรัลพูดติดตลก

   “พี่คาลทายการเคลื่อนไหวของท่านได้” เธราบอกอย่างร้อนใจ

   “อ่อ...ญานสินะ” วิรัลพยักหน้ารับรู้ เขาเองก็สงสัยว่าทำไมหัวหน้าหมู่บ้านแห่งมาลันเคียถึงรับดาบเขาได้ตลอด “พี่ชายเจ้าคาดเดาความคิดข้าได้สินะ”  วิรัลพูดกับเธรา

   “เป็นการใช้ญาณคาดเดาความคิดน่ะท่าน”  เธราบอก

   วิรัลพยักหน้าเบาๆ ก่อนกวาดตามองเธราไปมา ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มเบาๆพลางยกมือขึ้นจับผ้าพันคอของเธราเอาไว้  แล้วดึงผ้าพันคอของเธราออกมาแล้วเอาไปพันคอตัวเองไว้ แล้วเดินกลับเข้าไปยังการประลองโดยที่ปล่อยให้เธรายืนงงกับการกระทำแปลกๆของวิรัล

   การประลองครึ่งหลังเริ่มขึ้นเธราที่ตอนนี้กลับมานั่งที่เดิม สายตายังคงจับจ้องไปที่การต่อสู้อย่างไม่ลดละ แต่คราวนี้องค์วิรัลกลับมีอาการแปลกไป ร่างสูงใหญ่ไม่ได้รุกไล่เหมือนครั้งแรก หากเปลี่ยนเป็นตั้งรับการโจมตีของคาลเป็นหลัก  ด้านคาลที่เริ่มโจมตีมากขึ้นกลับเริ่มเป็นฝ่ายพลาดเสียเองร่างสูงโปร่งของคาลถลำไปด้านหน้าตามแรงเหวี่ยงดาบก่อนจะเสียหลักเมื่อวิรัลหลบทัน  วิรัลเบี่ยงตัวหลบก่อนจะกลับตัวแล้วเหวี่ยงดาบลงไปที่ลำคอของคาลทันที  การประลองจบลงเมื่อคมดาบจ่ออยู่ที่ลำคอของคาล

   เธราเดินไปรับวิรัลกับคาล พลางส่งผ้าที่เตรียมมาให้ทั้งสองเช็ดเหงื่อ 

   “ขอบใจมากเธรา” คาลเอ่ยก่อนรับผ้าไปเช็ดหน้า “องค์วิรัลข้าเพิ่งเคยเจอคู่ต่อสู้เช่นท่าน ถือเป็นเกียรติจริงๆ” คาลหันไปพูดกับวิรัลอย่างเป็นมิตร “ในเมื่อเป็นแบบนี้ข้าเองก็หายห่วงเจ้าเธราเสียที”

   “ท่านไม่มอะไรต้องห่วงเธราหรอกท่านตาล” วิรัลตอบง่ายๆ

   เธรายืนมองวิรัลกับคาลสนทนากันอย่างงงๆ ทั้งที่มีชื่อตัวเองอยู่ในบทสนทนาแท้ๆทำไมเขาถึงไม่ร็อะไรเลยล่ะ
   
   “หมายความว่ายังไงหรือกระหม่อม” เธราเอ่ยถามทันทีที่กลับมายังบ้านของตน 

   “เรื่องอะไรล่ะ” วิรัลถามออกไปสายตายังคงจับจ้องเธราที่กำลังจัดน้ำชาอาหารว่างให้เขาอย่างขะมักเขม้น

   “เรื่องที่พระองค์พูดกับท่านพี่”

   “ข้าพูดกับคาลหลายเรื่องเชียวเธราข้าจำไม่ได้หรอก” วิรัลตอบก่อนหัวเราะเบาๆเมื่อเธราเบ้ปากอย่างไม่เชื่อ

   “แล้วท่านทำยังไงถึงไม่ให้ท่านพี่คาดเดาการเคลื่อนไหวได้ล่ะ กระหม่อม”  เธราถามถึงเรื่องอื่นอย่างง่ายๆ เขาไม่ใช้คนช่างซักไซร้ไม่อยากบอกเขาไม่อยากรู้ก็ได้

   “ข้าก็แค่ไม่คิดถึงการต่อสู้น่ะ”
   “ไม่คิดถึงการต่อสู้หรือกระหม่อม” เธราย้อนคำตอบก่อนเงยหน้าขึ้นมามองวิรัลอย่างเข้าใจ
   “ใช่คิดถึงเรื่องอื่นแทน”
   “ท่านคิดถึงอะไรหรือกระหม่อม” เธราถามไปพลางรินชาใส่ถ้วยให้วิรัลเหมือนการชวนคุยไปเรื่อยมากกว่าต้องการคำตอบจริงจัง
   “ข้าคิดถึงเจ้ายังไงล่ะ กลิ่นหอมๆจากผ้าพันคอเจ้าช่วยได้เยอะเชียว”  วิรัลตอบง่ายๆ ก่อนเหล่มองคนที่หยุดชะงักไปทันทีที่ได้ยินคำตอบของเขา
   “หม่อมฉันลืมเอาขนมมา หม่อมฉันขอไปเอาขนมมากินคู่กับชาก่อนนะกระหม่อม” เธราพูดรัวๆทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองวิรัลแก้มขึ้นริ้วสีอ่อนลามไปยันหู  ก่อนลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปเอาขนมตามที่อ้างทันที ปล่อยให้วิรัลนั่งยิ้มอยู่คนเดียว
   ___________________________

   ____________________________________________________
   เมื่อสหัสอยู่ในร่างวิรัลสิ่งพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดสุดท้ายก็จำเป็นต้องทำ คือการออกว่าราชการที่ท้องพระโรง  มีคุชยืนประจำตำแหน่งแม่ทัพฝ่ายซ้าย เหมือนทุกอย่างจะราบรื่นเพราะตอนนี้คาเซเข้าใจว่าวิรัลไม่สบายจึงจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง  แต่แล้วก็มีทหารเวรวิ่งเข้ามารายงานบางสิ่งบางอย่าง

   “นางกำนัลรารีขอเข้าเฝ้าองค์วิรัลพะยะคะ” ทหารเวรเอ่ยบอกจุดประสงค์ชัดเจน

   “เกิดอะไรขึ้น” คาเซถามออกไปด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ตามปรกตอแล้วนางกำนัลไม่มีสิทธิ์จะเข้ามายังท้องพระโรงหากราชาไม่มีคำสั่งหรือไม่มีหน้าที่รับใช้

   “นางบอกว่านางรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนาพะยะคะ”  ทันทีที่สิ้นเสียงรายงานของทหารเวร  ก็เรียกความเงียบให้ครอบคลุมท้องพระโรงได้ทันที
:katai4: :katai4: :katai4:

มาต่อแล้วววววววววว
ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยค่าา

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 20-12-2016 04:23:58
มาแล้วๆๆๆ  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 20-12-2016 04:42:38
จะได้รู้ซักที ฮึ่มๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 20-12-2016 05:52:56
ลุ้นๆๆ อยากรู้ใครฆ่าองค์หญิงโยนา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-12-2016 06:05:44
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 20-12-2016 06:46:45
นางจะโดนฆ่าปิดปากก่อนไหมเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 20-12-2016 06:50:35
ใครฆ่า...?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 20-12-2016 07:30:00
ในที่สุดเธราก็เขินองค์วิรัลเป็นแล้ว ฉากนี้มันมุ้งมิ้ง ฟินดีนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 20-12-2016 07:34:06
เก็บคะแนนใหญ่เลย  :laugh3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-12-2016 07:57:16
สงสารธัน...
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-12-2016 08:32:01
ลุ้นๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 20-12-2016 08:45:42
หวังว่ารารีจะไม่โดนฆ่าปิดปากไปซะก่อน หรือไม่ก็ไม่หาแพะรับบาปแทนฆาตกรตัวจริง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 20-12-2016 08:59:09
เออนะ มาตอนวิรัลไม่อยู่ เจริญเถอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 20-12-2016 10:05:13
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 20-12-2016 10:33:43
เธราเขินน่ารักเชียวนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 20-12-2016 10:33:58
ลุ้นๆ รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 20-12-2016 10:39:10
หาคู่ให้ธันเลยยย. อย่ามาแย่งท่านวิรัลนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 20-12-2016 11:29:33
รารีรีบบอกเลยว่าใครเป็นคนฆ่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 20-12-2016 12:07:37
ธันน่าสงสารแต่เธราเป็นขององค์วิรัลนะธัน
ส่วนรารีหวังว่าจะพูดความจริงนะ :m5: :m5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 20-12-2016 12:29:49
หึแค่ทำให้เธราเขินอย่าได้ใจไแล่ะองค์วิรัล :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 20-12-2016 14:35:25
อยากจะเปลี่ยนเป็น วิรัลหลงเมีย จริง ๆ  555555
ทำเอาพี่ชายเป๋ไปเลย ที่คิดถึงน้องชายแทน  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 20-12-2016 16:16:26
ขอให้เรื่องคลี่คลายจริงๆเถอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 20-12-2016 18:35:08
สักทีๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 20-12-2016 18:41:28
ลุ้นๆขอให้รารี พูดความจริงทีเถอะ ส่วนทางด้าน #วิรัลลืมเมีย  ตอนนี้พึ่งจะเริ่มป้อเมียอยู่จ้า เป็นพระเอกที่กว่าจะรู้ใจตัวเองนี่ คนอื่นเค้าหลงรักเมียตัวเองไปทั่วทุกที่แล้วมั้ง เธรา สนมผู้ที่ไม่มีญาณวิเศษ ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน อิอิอิเนอะ :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 20-12-2016 20:11:44
น่าสงสารธัน ไม่รู้ว่าจะมีใครมาดามหัวใจให้ :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 20-12-2016 21:13:27
องค์วิรัลเริ่มรุกหนักแล้ว   :hao6:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 20-12-2016 21:35:30
ขยันหยอดเหลือเกินนะท่านวิรัล หยอดเมียวันละนิดจิตแจ่มใส
รารี นังคนนี้ท่ามากจริง ทำไมไม่บอกกับสหัสโดยตรง
ทำไมต้องมาบอกให้มันเอิกเริกด้วยละ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 20-12-2016 21:42:08
เห็นด้วยกับโชบุกับชุนนะ
ธันพอแค่นี้เถอะเนาะ อย่าให้อะไรมันมากไปกว่านี้ลเยจริง  :o12:

ปล. ผูกพัน เขียนแบบนี้นะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-12-2016 21:54:34
จะได้รู้แล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: blankmkmejj ที่ 20-12-2016 22:01:07
มีความหวานเบาๆเขินล่ะสิเธรา   :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 20-12-2016 23:03:13
จะเปงไงน้อออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 21-12-2016 00:29:23
จีบค่ะ แบบนี้แถวบ้านเรียกจีบเมียตัวเองค่ะองค์วิรัล

 :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 21-12-2016 00:45:49
 :m15:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 21-12-2016 01:13:43
โดนหลอกใส่ร้ายอีกแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 21-12-2016 12:31:17
องค์วิรัลรุกหนักแล้ว   เธรานี่ใสซื่อจริงๆ ใจตรงกันแล้วก็ยังไม่รู้ตัว  หวังว่าองค์วิรัลที่แสนจะเก่ง ฉลาดจะมองออกและวิธีทำให้เธรารู้และยอมเผยความในใจเสียที  อยากเห็นคู่นี้ร่วมเรียงเคียงหมอนกันสักที   ชอบอ่ะ เพราะปากพาซวยต้องมาจีบสนมตัวเอง   สหัสก็ระวังจะโดนตบตา ทำไมรารีต้องบอกความจริงกลางท้องพระโรง  ทำไมไม่แอบบอก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 21-12-2016 13:12:25
โอ้ยยย อยากรู้แล้วว
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้จ้า อ่านรวดเดียวเลยตั้งแต่เมื่อคืน ฮืมมมม ติดงอมแงม
ทำไมถังได้มาเพิ่งรู้จักเรื่องนี้เนี่ยยยยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 21-12-2016 20:14:23
อยากให้นข.ลงวันละตอนเลย  :m15:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 21-12-2016 23:22:14
ตอนนี้อารมณ์หลากหลายมากเลย
สงสารธัน  เขินคู่องค์วิรัลกับเธรามากๆเลย  และลุ้นสุดๆว่าใครบงการฆ่า
อยากอ่านอีก  ขอบคุณมากๆค่ะ เรื่องนี้สนุกทุกตอนจริงๆ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 22-12-2016 12:51:59
โอยยยยนนกว่าจะไดกลับวังคงอีกนานเลย  :mew1: :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 22-12-2016 19:13:08
ลุ้นตามไปด้วยแล้ว

พารัมทิ้งประโยคเด็ดที่สะกิดใจรารีไว้ดีมาก นับถือความมีไหวพริบของน้องจริงๆ

องค์วิรัลช่วงนี้รุกหนักเธราหวั่นไหวไปหมดแล้ววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PPink ที่ 23-12-2016 00:13:49
โอ้ยยย ลุ้นมาก รารีนี่จะพูดจริงหรือหลอก รู้สึกไม่ไว้ใจนางเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๑)๑๐๐%หน้า๒๗/ ๒๐.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 25-12-2016 20:49:48
ตอนที่๒๒
   เธรานั่งอยู่ข้างๆวิรัลในงานเฉลิมฉลองในช่วงเวลากลางคืน  ไฟกองใหญ่ถูกก่อขึ้นพร้อมกับเสียงดนตรีครึ้กครื้น  สุราและอาหารถูกนำมาเลี้ยงฉลองมากมาย 
   “ชุนห้ามโชบุหน่อยสิ” เธราหันไปบอกชุนที่นั่งอยู่ด้านหลัง ก่อนบุ้ยปากไปทางโชบุที่ดูเพลิดเพลินกับงานเฉลิมฉลองมากกว่าใคร  ชุนที่ได้ฟังคำได้แต่ยิ้มๆ จนเธราได้แต่ถอนหายใจ ชุนนั้นตามใจโชบุมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งที่คนที่โชบุจะหยุดฟังก็มีแค่ชุนเท่านั้น
   “แล้วเจ้าไม่ไปสนุกกับพวกพี่น้องเจ้าหน่อยเหรอ” วิรัลหันไปถามเธราที่เอาแต่นั่งกินขนมอยู่ข้างๆเขา

   “หม่อมฉันไม่ค่อยถูกกับสุราเท่าไร  ไม่ชอบด้วยกระหม่อมไม่อร่อย” เธราบอกกองค์วิรัลก่อนหยิบขนมเข้าปาก  พลางมองบรรยากาศรอบตัวไปเรื่อยๆ

   ธันนั่งเฉยๆท่ามกลางบรยากาศสนุกสนาน สายตาคมจับจ้องไปยังเธรากับวิรัลนิ่งๆ เขารู้ว่าสิ่งที่เขากำลังรู้สึกมันผิด เขาพยายามเก็บซ้อนมันแล้ว แต่ก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของเจ้าพวกลูกครึ่งแม้จะโมโหในท่าทางของโชบุ แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธว่าสิ่งที่โชบุสาดใส่หน้าเขาคือเรื่องจริง 

   เขาเติบโตมาอย่างยากแค้นกว่าจะได้มาอยู่ในตำแหน่งหน้าที่นี้เขาต้องใช้แรงกายแรงใจทั้งหมดในการสร้างมันขึ้นมา องค์วิรัลเป็นเพียงคนเดียวที่มองเห็นความสามรถของเขาและให้โอกาสแสดงฝีมือ สำหรับเขาองค์วิรัลคือทุกอย่างคือเจ้าเหนือหัว คือพี่ที่สั่งสอนและคือคนที่เขาไม่มีทางที่จะทรยศหรือทำอะไรให้เคืองใจ ธันคิดก่อนละสายตาจากวิรัลมาที่คนนั่งกินขนมอยู่ข้างๆวิรัล เธราหยิบขนมเข้าปากเป็นระยะ ธันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เขาไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าได้นาน เธราที่แสนธรรมดาไม่ใช่คนที่น่าหลงใหลหากเมื่อทุกครั้งที่ริมฝีปากได้รูปแย้มยิ้มมักตรึงดวงใจที่แสนกระด้างของเขาได้ทุกครั้ง เธราห่วงใยเขาแม้เขาจะแสดงท่าทีแข็งข้อไม่เคารพ เธราเอ่ยขอบคุณและขอโทษเขาเสมอ เมื่ออยู่ใกล้ๆเธราเขามักรู้สึกว่าคนอย่างเขาก็สำคัญไม่น้อยกว่าใคร  เธราเป็นคนแรกที่ให้ความสำคัญกับเขาโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ หากตอนนี้เขาได้ตอบแทนเธราด้วยหัวใจไปเสียแล้ว สิ่งตอบแทนที่เธราเองก็คงไม่อยากได้สักเท่าไร

   โชบุที่ดื่มจนได้ทีเดินเอาแก้วใส่สุรามาส่งให้ธันก่อนนั่งลงข้างๆอย่าถือวิสาสะ

   “เอ้า ดื่มๆจะไปนั่งมองเขาให้ปวดใจทำไมกัน ดื่มซะจะได้ลืมเรื่องแย่ๆ” ธันหันไปมองโชบุที่ส่งสุรามาตรงหน้า ก่อนรับและยกดื่มไปเสียอึกใหญ่ 

   “หม่อมฉันขอกลับไปนอนก่อนได้ไหมกระหม่อม” เธราหันไปบอกวิรัล เพราะว่าวิรัลเป็นราชาแห่งนันทนครที่มาลันเคียยอมสวามิภักดิ์ งานเลี้ยงฉลองคืนนี้วิรัลย่อมได้ชื่อว่าเป็นประธานและตามธรรมเนียมประธานจะกลับก่อนไม่ได้เพราะเมื่อประธานออกจากงานก็จะถือว่างานสิ้นสุด และตอนนี้ทุกคนก็ยังดูสนุกสนานกันอยู่เพราะเวลาเพิ่งจะเลยสองยามมาไม่เท่าไร

   “ทำไมง่วงเร็วนัก เจ้าไม่ได้ดื่มนี่” วิรัลถามเมื่อเธราอยากกลับเขาเองก็อยากกลับด้วยแต่เขาจำเป็นต้องอยู่ยันงานเลิกนี่สิ  “เดินกลับดีๆล่ะให้ชุนไปส่งไหม” วิรัลถามเพราะตอนนี้ดูจะมีเพียงชุนที่มีสติครบถ้วน โชบุกับธันนั้นท่าทางจะดื่มไปเสียเยอะ

   “ไม่ต้องหรอกกระหม่อม ที่นี่บ้านหม่อมฉันหลับตาเดินยังได้เลย พระองค์ก็อย่าเสวยน้ำเมามากนักล่ะสุราของมาลันเคียแรงกว่าที่นันทานคร หากเสวยมากๆพรุ่งนี้จะปวดหัวนะกระหม่อม”  เธราสั่งเสียยืดยาวก่อนฉวยถือเอาจานขนมติดมือกลับที่พักไป
   ----------------------------------------------------------------------------------------
   เธราเดินไปเรื่อยๆไม่รีบร้อน แม้จะมีความง่วงอยู่บ้าง แต่อากาศเย็นๆยามค่ำคืน พร้อมกับกลิ่นหอมที่คุ้นเคย ทำเอาร่างสูงโปร่งของเธราพาลจะเดินทอดน่องอย่างสบายใจ  มือเรียวหยิบขนมในจานเข้าปากไปเรื่อยๆพลางมองโน่นมองนี่อย่างสบายใจ  เธราอยากจะซึมซับทุกอย่างให้สมกับที่ต้องจากไปถึงสองปี แต่แล้วก็ต้องชะงักฝีเท้าทันทีเมื่อรับรู้ว่ามีใครบางคนเดินตามมาห่างๆ  เธราชะลอฝีเท้าเริ่มระวังตัวมากขึ้นไม่ใช่คนนอกแน่ๆ มาลันเคียไม่มีใครจะเข้ามาได้หากไม่ได้รับอนุญาต 

   เธราเร่งฝีเท้ามากขึ้นก่อนหลบเงาต้นไม่อย่างรวดเร็ว ร่างที่ตามมาปรากฏต่อสายตาของเธราชัดขึ้นร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหันรีหันขวางเมื่อเธราหายไปจากสายตา

   “ธัน มีอะไรรึเปล่า” เธราก้าวออกมาจากเงามืดเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าคนที่ตามมาคือธัน

   “เธ...รา” เสียงเรียกชื่อของเธราดูยานคาง  เธราได้กลิ่นเหล้าจางๆ สงสัยธันจะดื่มไปเยอะมีเดียว

   “มีอะไรรึเปล่า” เธราถามพลางเดินเข้าไปใกล้ๆ  ร่างสูงใหญ่ของธันยืนนิ่งๆไม่ตอบหรือขยับไปใหน ดวงตายังคงจับจ้องเธราที่เดินเข้ามาใกล้ๆ

   “ธัน ว่าไงมีอะไรรึเปล่า”  เธรายังคงถามออกไปอย่างสงสัย พลางเอื้อมมือออกไปจะจับแขนธันเพื่อเรียกให้ได้สติ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูเหม่อลอยมองมาโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร แต่แล้วกลายเป็นเธราเองที่สะดุ้งเพราะอยู่ดีๆคนที่ยืนนิ่งๆก็ฉวยเอามือของเธราไปจับไว้เสียแน่น

   “ท่านรักองค์วิรัลหรือไม่” ธันถามออกไป ใบหน้าคมมีแววสับสน

   “ธัน อะไรกันมีอะไรรึเปล่าทำไมถามแบบนี้ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น” เธราถามอย่างไม่เข้าใจ และเริ่มกังวลเมื่อเห็นท่าทาง
แปลกๆของธัน
   “บอกข้าสิ ท่านรักองค์วิรัลหรือไม่” น้ำเสียงที่ถามย้ำมีแววเว้าวอน

   “ธัน ข้าไม่เข้าใจ” เธราตอบพลางพยายามดึงมืออกเมื่อธันพยายามดึงให้เขาเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม

   “ข้าแค่อยากรู้ ว่าท่านรักองค์วิรัลบ้างหรือไม่”  ธันยังคงเพียรถามคำถามเดิมท่าทีที่แปลกไปคงเป็นเพราะฤทธิ์สุรา 

   “ธัน เมาใช่ใหมปล่อยก่อนแล้วไปนอนพัก” เธราเริ่มโมโหพยายามออกแรงยื้อตัวให้พ้นจาการเกาะกุม แต่เหมือนจะสู้แรงคนเมาไม่ได้ ธันเริ่มควบคุมตัวเองได้น้อยลงเมื่อร่างใหญ่ออกแรงดึงเราให้เข้ามาใกล้มากกว่าเก่า

   “ตอบข้าสิท่านเธรา ท่านรักองค์วิรัลรึเปล่าตอบข้าสิตอบข้ามา” 

   เธราขมวดคิ้ว จริงๆเขาก็อยากจะตอบคำถามของธันอยู่เหมือนกันเพียงแต่เขาเองก็ยังไม่รู้ ว่าความรู้สึกที่มีให้องค์วิรัลตอนนี้เรียกว่ารักหรือเปล่า

   “ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องของข้านะธัน” เธราตอบออกไปอย่างพยายามไม่ให้ดูรุนแรง

   “ข้ารู้ท่านเธราข้ารู้” ธันพูดอกมาด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนออกแรงดึงเธราที่กำลังเผลอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

   เธราเกร็งตัวทันทีแต่ก็ไม่ได้ขืนตัวออกจากอ้อมกอดของธัน  เพราะคนตรงหน้าดูเศร้าเกินไปเธรากลัวว่าถ้าเขาแสดงท่าทางรังเกียจออกไปธันจะรู้สึกแย่มากกว่าเดิม

   “ธัน เป็นอะไรบอกข้าสิ ทำไมทำแบบนี้ถึงข้าจะเป็นชายแต่ข้าก็ได้ชื่อว่าเป็นพระสนมขององค์วิรัล เจ้าก็น่าจะรู้ว่าถ้าใครมาเห็นเข้า จะเกิดคำครหาและการติฉินนินทาจะทำให้องค์วิรัลเสื่อมเสียได้นะ”   เธราพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

   ธันได้ยินสิ่งที่เธราพูดเขาได้ยินและเข้าใจดี หากบางอย่างในจิตใจเขากลับค้านร่างในอ้อมกอดเขานั้นเป็นเพียงร่างของชายหนุ่มธรรมดาไม่ได้นุ่มนิ่มมีกลิ่นหอมเยี่ยงสตรี แต่ทำไมเขาถึงไม่อยากที่จะคลายอ้อมกอดเลยสักนิด ธันออกแรงกอดเธราอีกเป็นครู่ก่อนจะดันร่างของเธราออกห่างเพื่อที่จะมองดวงตาคู่สวยได้ถนัดตา

   “ท่านเธรา ข้าทราบดี” ธันเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าช้าๆ  มือหนายกขึ้นแตะใบหน้าเธราเบาๆ หากเธรากลับสะดุ้งสุดตัว ธันชักมือกลับก่อนปล่อยเธราให้เป็นอิสระ “ข้าอยากจะโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะท่าน เพราะรอยยิ้ม เพราะคำพูดและเพราะแววตาคู่นั้นของท่านที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้” ธันพูดกับคนตรงหน้าช้าๆ โดยไม่ได้ละสายตาไปจากเธราแม้แต่วินาทีเดียว ใบหน้าสับสนปนตกใจของเธราทำเอาหัวใจธันแทบจะแตกสลาย “แต่ข้ารู้ รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ได้เป็นเพราะท่านเลยสักนิด” เสียงของธันนั่นเจือสะอื้นเบาๆจนเธราทำตัวไม่ถูก

   “ธัน..........คือว่า”

   “เพียงท่านเอ่ยปาก ข้าสัญญาด้วยชีวิตข้าจะพาท่านไปจากที่นี่  ไปจากนันทานครไปจากตำแหน่งพระสนม ไม่ว่าปีศาจ อมนุษย์ หรือชาวเวทย์คนใหนก็จะทำอะไรท่านไม่ได้ ข้าสัญญาด้วยชีวิตของข้า” ธันเอ่ยออกมาจนได้ แม้ในใจจะนึกสมเพศตัวเองแต่เขาก็อยากที่จะลองเสี่ยงฤทธิ์ของสุราทำให้จิตสำนึกเขาหายไปไม่น้อย

   เธรายืนนิ่งฟังคำพูดของธันด้วยความรู้สึกสับสน เขารู้ว่าธันหมายความว่าอะไร เขาเข้าใจในสิ่งที่ธันบอกแต่เขาไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของธันได้  เธรากลั้นหายใจอยู่เป็นครู่พยายามหาคำพูดอะไรก็ได้ที่จะทำให้ธันไม่รู้สึกแย่ไปกว่านี้ เขารู้ว่าธันตอนนี้กำลังรู้สึกกำลังสับสนและกำลังเกลียดตัวเองที่ทำเรื่องที่เหมือนหักหลังองค์วิรัลแบบนี้

   “ธัน.....ข้า”

   “อ้าวเธรา มาทำอะไรตรงนี้เห็นองค์วิรัลว่าเจ้าง่วงหนีมานอนก่อนทำไมมายืนอยู่ที่มืดๆแบบนี้ล่ะ”  เสียงทุ้มทักขึ้น ทำเอาเธราถอนหายใจราวโล่งอก ก่อนหันไปเห็นร่างของคาล

   “อ๋อ  ข้าเดินเล่นน่ะคิดถึงมาลันเคีย ไม่ได้กลับมาเป็นปี” เธราตอบพลางยิ้มแหยๆส่งไปให้พี่ชาย

   คาลเดินมาใกล้ๆเธราก่อนยกมือขึ้นโอบใหล่น้องชายให้เดินตามตนไปไปยังที่พัก

   “ส่วนเจ้าเมาแล้วก็กลับไปนอนได้แล้วท่านหัวหน้าทหารม้าแห่งนันทานคร” คาลเอ่ยปากไล่ธันกลายๆ

   “ท่านพี่...”
   “ทำไมไม่ระวังตัว นี่ถ้าองค์วิรัลมาเห็นไม่เป็นเรื่องใหญ่รึ”
   “ข้ากับธันไม่ได้...”
   “ข้ารู้ ว่าเจ้าไม่คิดอะไร แต่นายทหารม้าคนนั้นน่ะคิดแน่ นี่ถ้าข้าไม่เผอิญเดินไปโดนตัวเจ้าทหารคนนั้นในงาน จนรู้ว่ามันคิดยังไงกับเจ้า แล้วข้าตามมาไม่ทันจ้าจะทำยังไงยอมหนีไปกับเขางั้นรึ” คาลเอ็ด

   “ข้าไม่หนีไปกับธันหรอก” เธราปฎิเสธเสียงอ่อย

   คาลถอนหายใจ เขารู้จักเธราดีแม้จะไม่ได้สนิทสนมดูแลเยี่ยงพี่ชายที่ดีเท่าไร แต่เธราก็อยู่ในสายตาเขาเสมอน้องชายของเขาคนนี้เป็นคนฉลาดแต่ใจดีเกินไป และยิ่งเธราถูกส่งไปเป็นเครื่องบรรณการต้องไปแต่งงานกับชายด้วยกัน แต่เธรากลับไม่เอ่ยปากปฏิเสธแม้แต่น้อยยิ่งทำให้เขานึกชื่นชมในใจตลอดมาในความเสียสละของเธรา

   “เข้าไปนอนและไม่ต้องออกมาอีก เรื่องนี้นอกจากข้าก็ไม่รู้ว่ามีใครรู้บ้างเจ้าก้รู้ว่าที่มาลันเคียเราไม่มีความลับเพราะทุกคนสามารถหยั่งรู้ได้เพียงแตะตัว แต่ไม่ต้องห่วงข้าจะไม่ให้ใครปากโป้งเรื่องนี้”  คาลบอกก่อนเดินจากมาปล่อยให้เธรากลับเข้าบ้านไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้งลืมความง่วงไปเสียปลิดทิ้ง




   
   เธราขยับตัวเมื่อรู้สึกหนักๆเหมือนมีอะไรมาทับ ก่อนพยายามปรือตามองและก็พบว่าคนที่นอนทับลงมาแทบจะทั้งตัวนั้นคือองค์วิรัลที่ดูจะหลับสนิทเพราะฤทธิ์สุรา  เขาเหลือบมองไปนอกหน้าต่างฟ้าเริ่มสางแล้ว จึงค่อยๆขยับตัวให้หลุดจากวิรัลก่อนเดินออกไปเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้วิรัลที่ยังคงใส่ชุดเดิมตั้งแต่เมื่อคืน คงเมาได้ที่มาถึงแล้วคงหลับเลยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

   เธราพยายามขยับตัวองค์วิรัลให้นอนให้เรียบร้อยก่อนถอดเอาเสื้อออกเพื่อที่จะได้เช็ดตัวได้ถนัด  ทันทีที่เสื้อหลุดออกจากร่างของวิรัล เธราก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพบกับร่อยรอบของแผลเป็นเต็มไปหมด นี่สินะร่องรอยของการออกรบนับแรมปีกว่านันทานครจะกลับมาแข็งแกร่ง  มือเรียบบิดผ้าที่ชุบน้ำที่ผสมสมุนไพรมาจนมีกลิ่นหอมชื่นใจ แล้วเช็ดลงไปที่ใบหน้าองค์วิรัลเบาๆ ใบหน้าโดดเด่นนั้นมองกี่ที่เธราก็นึกชมในใจ วิรัลมีรูปหน้าที่เหมาะเจาะกันไปเสียหมดราวถูกปั้นมา  ยิ่งมองแล้วมาย้อมมองเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจกเธรายิ่งเห็นความแตกต่าง  เธราสะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระก่อนหันมาตั้งใจเช็ดตัวให้คนที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองที่นอนหลับสนิทไม่ได้สติอย่างทุลักทุเล 

   เธราเช็ดใบหน้าและด้านหน้าของคนเมาเรียบร้อย ก่อนจะมาเจองานหนักอีกรอบเมื่อต้องเช็ดด้านหลังองค์วิรัล เพื่อนที่จะได้นอนอย่างสบายตัว แม้จะเป็นชายเหมือนกันแต่เธราตัวเล็กกว่าองค์วิรัลพอสมควรแล้วยิ่งองค์วิรัลไม่ได้สติแบบนี้จะขยับตัวเลยลำบากเข้าไปใหญ่ เธราพยายามขยับตัวองค์วิรัลให้นอนตะแคงเพื่อที่จะได้เช็ดตัวด้านหลังให้ มือหนึ่งถือผ้ามือหนึ่งขยับตัวคนหลับพยายามอยู่นาน  จนเมื่อร่างหนาเริ่มขยับ เธราจึงเอาเอื้อมมือด้านที่ถือผ้าหวังจะไปเช็ดหลังให้ แต่และวก็ต้องตกใจเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายโดนดึงลงไปนอนข้างๆคนที่เมื่อสักครู่ยังมีท่าทางหลับสนิท  กลับใช้วงแขนตวัดรอบเอวแล้วดึงเขาลงไปนอนข้างๆเสียอย่างนั้น 

   “โอ๊ย องค์วิรัล!” เป็นครั้งแรกที่เธราทำเสียงเอ็ดใส่วิรัลที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่รู้เวลา “พระองค์เล่นอะไรกระหม่อมน้ำหกหมดเลยเปียกที่นอนแบบนี่จะนอนได้ยังไง” เธรายังคงบ่น เพราะแรงรั้งของวิรัลทำเอาเธราเสียงหลักล้มลงมานอนจนขาไปกระแทกอ่างที่ใส่น้ำมาเช็ดตัวให้ จนเปียดเลอะเทอะไปหมด

   “ข้าเพิ่งเคยเห็นเจ้าโกรธ” วิรัลพูดเสียงเบา เขาไม่ได้หลับ ไม่ได้หลับมาตั้งแต่แรก ยอมรับว่าฤธิ์ของสุรานั้นทำเอาเขามึนไปเหมือนกัน แต่พอกลับมาถึงเห็นเธรานอนหลับสนิทเลยคิดจะนอนพักกอดคนขี้เซาสักครู่แล้วลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เหมือนเธราจะรู้สึกตัวตื่นง่ายกว่าที่คิดและคิดว่าเขาเมาจนไม่ได้สติจึงจัดแจงเช็ดตัวให้  วิรัลเลยแกล้งนอนหลับให้เธราเช็ดตัวจนเกือบเสร็จ

   “หากทำเจ้าโกรธ ข้าขอโทษแล้วกัน” วิรัลเอ่ยออกมาง่ายๆ มือข้างที่กอดเอวเธราไว้ออกแรงดึงให้คนหน้ามุ่ยเข้ามาใกล้อีกนิด ดูเหมือนเธราเพิ่งรู้ตัวว่อยู่ในสถานการณ์ไม่ปกติ จากโมโหเลยกลายเป็นเลิ่กลั่กเมื่อตอนนี้ไม่มีทางให้หนีไปไหนได้

   วิรัลมองคนตรงหน้าที่เริ่มกวาดตาหาทางหนีที่ไล่อย่างนึกสนุก จริงๆเขาไม่ได้อยากเร่งรัดอะไรเธรา เขาอยากให้เธราค่อยๆรับรู้ว่าตัวเองสำคัญกับเขามากขนาดไหน แต่ท่าทีลนลานหาทางหนีตลอดเวลาของเธรายิ่งทำให้เขาอยากแกล้ง และในเวลาที่สติเหลือไม่เต็มร้อยเพราะฤทธิ์สุราแบบนี้วิรัลยิ่งไม่คิดจะห้ามตัวเองสักเท่าไร

   “หม่อมฉันต้องทำความสะอาดน้ำที่หกกระหม่อม” เธราพยายามหาเหตุผลให้คนตรงหน้าปล่อยตัวเอง
 
   “ไม่เป็ไรนี่ เย็นดี” วิรัลรวนกลับไปอย่างนึกสนุก  ใบหน้าเธราตอนนี้ดูเหรอหรา ริ้วสีอ่อนเริ่มฉาบแก้มจนลามไปยังหูเล็กๆคู่นั้น
   “ปล่อยหม่อมฉันเธอกระหม่อม” เธราบอกเสียงอ่อน เมื่อรับรู้ถึงแรงดึงงรั้งที่เอวให้ตัวเองเข้าไปใกล้กับคนตรงหน้ามากขึ้น
 
   “ข้าจำได้ว่าเจ้าไม่ได่ดื่มเลยนี่เธรา ทำไมหน้าเจ้าถึง ขึ้นสีเยี่ยงนี้เล่า หืม” วิรัลลากเสียงราวล้อเลียน ก่อนใช้มืออีกข้างแตะแก้มที่ขึ้นสีของเธราผ่าเบา แล้ววิรัลก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเธราเริ่มดิ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ทำให้วิรัลต้องออกแรงเพิ่มขึ้นเพื่อให้เธรานั้นยอมนอนนิ่งๆอยุ่ในอ้อมกอดของเขา

   เธราที่กำลังหน้าแดงชะงักเล็กน้อยร่างที่กำลังดิ้นรนหยุดนิ่ง ก่อนนิ่วหน้า มือเรียวยกขึ้นแตะที่หัวใจตัวเองพลางขมวดคิ้ว ดวงตาสีน้ำตาลหลับลงเบาๆก่อนสูดอากาศเข้าปอดเต็มแรง เธรานิ่งไปเพียงครู่ก่อนลืมตาขึ้นมามองวิรัลที่กำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างสงสัยองค์วิรัล “หม่อมฉันคิดว่าเราต้องกลับนันทานครเดี๋ยวนี้กระหม่อม”
   “เกิดอะไรขึ้น”  วิรัลเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของคนตรงหน้า

   สหัสบอกว่าจับตัวคนฆ่าองค์หญิงโยนาได้แล้วกระหม่อม แต่......”  เธราตอบออกไปเบาๆท้ายประโยคขาดหายราวไม่แน่ใจในสิ่งที่รับรู้มา

   -----------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------
   ร่างบอบบางของรารีนั่งนิ่งสงบอย่ท่ามกลางบรรดา ขุนนางและแม่ทัพนายกองและราชฑูตแห่งวูธภายในท้องพระโรงแห่งนันทานคร ใบหน้าสวยงามนิ่งสนิทผมยาวสลวยถูกรวบไว้อย่างงดงาม ใบหน้าได้รับกรแต่งเติมมาอย่างประณีต รารีสวมชุดเรียบร้อยงดงาม ท่าทางนิ่งสงบแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับวันที่สหัสไปหา

   รารีทำความเคารพสหัสในร่างองค์วิรัล  ใบหน้าสวยงามเชิดขึ้นท่าทางสง่างามสมกับเป็นนางกำนัลแห่งนันทานคร
 
   “ถวายบังคมเพคะ”

   “พูดเรื่องของเจ้ามา”  คาเซเอ่ยออกมาใบ

   “ข้าทราบว่าใครคือฆาตกรที่ฆ่าองค์หญิงโยนา” รารีบอกเสียงเรียบใบหน้าสวยมองสบตาตาคาเซไม่หลบ

   “อะไรนะ!!”  ราชทูตแห่งวูธที่ติดตามมาจากอันราเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

   “ข้ารู้ว่าใครเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา” รารีเอ่ยประโยคเดิมก่อนหันไปมองสหัสในร่างองค์วิรัลอีกครั้ง สหัสที่ยังคงนั่งนิ่งๆมองเห็นแววข้อร้องบางอย่างในตาสวยคู่นั้นชัดเจน รารีต้องการให้เขาทำอะไรบางอย่างสินะ

   “ใคร ใครเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา” ราชทูตแห่งวูธซักไซ้เสียงดัง

   “คนที่ฆ่างอค์หญิงโยนา คือ ข้าเอง” รารีพูดเสียงนิ่งใบหน้าเรียบสนิทไม่มีแววหวาดกลัวใดๆ “ข้าเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนาแห่งวูธเอง”   

   “เจ้าพูดอะไรรารี เจ้ากล้าดียังไงมาโกหกเรื่องแบบนี้” คาเซตวาดลั่น

   “ข้าไม่ได้โกหก” รารีย้อนเสียงนิ่ง

   “แล้วเจ้าฆ่าองค์หญิงโยนาทำไม”  เป็นคุชที่เอ่ยถามขึ้น ก่อนมองไปที่สหัสที่มีท่าทางกังวล คุชกลัวสหัสจะหลุดคำถามออกมาเลยชิงถามเสียเอง

   “เพราะองค์หญิงโยนาหยาบคายกับท่านเธราของข้า” รารีตอบ

   “แค่นั้นเจ้าถึงกับฆ่าองค์หญิงโยนาเลยรึ มันไม่ไร้สาระไปหน่อยรึไง” ราชทูตแห่งวูธเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ ว่านางกำนัลตัวเล็กๆจะกล้าทำเรื่องรายแรงขนาดนนี้

   “ไม่มากไปสำหรับคนที่ข้าเทิดทูนและพร้อมถวายชีวิต”  รารีเอ่ยปลายเสียงมีแววสั่นเครือ สหัสขมวดคิ้วในคำตอบของรารี ก่อนตัดสิ้นใจตบมือลงไปบนที่วางมือดังลั่น ก่อนชี้ไปที่รารีราวโมโห แล้วหันไปชี้ที่คุชราวออกคำสั่งให้คุชเป็นคนจัดการ

   “ทหารจับตัวรารีไปขังที่คุกใต้ดิน ห้ามให้ใครเยี่ยมเด็ดขาด ท่านวิรัลจะเป็นคนสอบสวนด้วยตนเอง” คุชบอกเสียงเฉียบขาด  สหัสลุกเดินเข้าไปด้านในทันทีเป็นการบ่งบอกว่าทุกอย่างในวันนี้จบสิ้นแค่นี้
   -------------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------------------
   คาลออกมาส่งเธราที่หน้าหมู่บ้าน เมื่อเธราไปแจ้งแต่เช้ามืดว่าจะต้องกลับนันทานครเป็นการด่วน โชบุที่ยังมีท่าทีเมาค้างนั้นแม้จะยังไม่ตื่นเต็มตาแต่ข่าวที่ไดรับรู้กลับทำให้ตาสว่างได้ไม่ยาก ชุนและธันเองก็กังวลไม่น้อยกับข่าวที่เพิ่งได้รับรู้

   “เดินทางดีๆ พวกจะจะปลอดภัยจนถึงนันทานคร แต่หลังจากนั้นระวังตัวให้มาก” คาลเอ่ยอย่างเป็นการเตือนกลายๆ เธรารับคำเบาก่อนทำความเคารพพี่ชายของตน 

       “สหัสส่งข่าวมาว่าอย่างไรบ้าง” โชบุเอ่ยถามทันทีที่เริ่มออกเดินทาง

   “สหัสบอกว่าคนร้ายออกมามอบตัวแล้ว” เราตอบเสียงเบา

   “อะไรกันทำไมอยู่ดีๆถึงมามองตัวล่ะ” โชบูพูดอย่างไม่เข้าใจ “แล้วใครกันที่เป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา

   “สหัสบอกว่า.....คนที่รับสารภาพว่าฆ่าองค์หญิงโยนาคือ ...รารี” เธราตอบเสียงเบา

   “ห๊ะ!!!!เป็นไปไม่ได้” โชบุอุทานเสียงดัง

   “รารีจะฆ่าองค์หญิงโยนาทำไมกัน” เป็นชุนที่เอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ

   “ข้าเองก็ไม่รู้” เธรายังคงมืดแปดด้านเข้าอยู่กับรารีมาตลอดเวลาเกือนสองปี  แม้จะตีแมวที่มาขโมยกับข้าวรารียังไม่กล้า แล้วการฆ่าคนทั้งคนรารีไม่มีทางทำไม่ได้แน่นอน

   “รารีไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนาหรอก” วิรัลพูดออกมาเรียบๆใบหน้าได้รูปมีแววเคร่งเครียด “มีดที่ปักทะลุร่างอค์หญิงโยนาได้ขนาดนั้นคนฆ่าต้องเป็นชาย  รารีตัวเล็กแค่นั้นแทบจะเล็กกว่าองค์หญิงโยนาด้วยซ้ำไม่มีทางที่จะมีแรงปักมีดจนทะลุร่างอค์หญิงโยนาได้แน่นอน”

   คำพูดของวิรัลทำเอาทุกคนที่ได้ยินถึงกับพูดไม่ออก ถ้ารารีไม่ใช้ฆาตกรแล้วทำไมรารีถึงออกรับแทนฆาตกรแล้วฆาตกรคือใครกัน 


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาาา
มีคนเข้ามาใหม่เรื่อยๆ ดีจังดีใจจจ
ฝาก #วิรัลลืมเมีย  ด้วยค่า
ดีใจที่ชอบ #ดวงใจบรรณาการ คะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 25-12-2016 21:02:17
ลุ้นอะ ใครกันที่เป็นคนฆ่า ทำไมรารีต้องปกป้องด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pattapong200320 ที่ 25-12-2016 21:12:22
ใครกันที่รารีปกป้อง น่าสงสัยมาก
รอตอนต่อไปค่าาาา
^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 25-12-2016 21:34:06
ลุ้นว่าใครฆ่ากันแน่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 25-12-2016 21:56:29
รารีกับฆาตกรต้องเป็นญาติกันไม่ก็กิ๊กกัน
วิรัลต้องลงโทษคูณสองแล้วแหละ โทษฐานมามอบตัวขัดจังหวะสวีท
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-12-2016 22:39:53
รับผิดแทนใคร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 25-12-2016 22:43:58
ใครฆ่าบอกข้าเถิด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 25-12-2016 22:48:51
ตกใจกันธันแรงมาก เหล้าทำให้กล้าและไม่มีสติได้ขนาดนี้เลย สนุกมากรอตอนต่อไปนะคะ^^
ปล. คนร้ายคือคาเซหรือเปล่า เดาล้วนๆ5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-12-2016 22:54:07
ธันหลุดไปแล้ว

 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 25-12-2016 22:56:43
แล้วจะเป็นใครหว่า~ :ruready
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 25-12-2016 23:16:11
 :z3:


อยากให้ได้กัน อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 25-12-2016 23:43:30
ธันเอ่ย เข้าใจว่าเรื่องหัวใจนะมันยาก แต่ก็ต้องมีสติหน่อยนะ
องค์วิรัลกำลังตอดเล็กตอดน้อยอยู่เลย
เธราตัดจบเลย 555
และใครคือผู้ร้ายที่แท้จริงกัน ลุ้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 26-12-2016 00:39:03
รารีต้องรับผิดแทนใครแน่ๆ. ว่าแต่ทำไมล่ะ?

ปล.แอบขำความพยายามตอดทีละนิดขององค์วิรัล...เธราไม่รู้ตัวง่ายๆหรอกมังคะ 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 26-12-2016 00:53:02
โอ้ยยยย นี่เดาไม่ออกจริงๆว่าใครฆ่าตอนแรกก็คิดว่ารารี พอองค์วิรัลพูดแบบนี้แล้ว ก็ใครว่ะต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 26-12-2016 01:01:07
องค์วิรัลฉลาดมากกระหม่อม เธราให้รางวัลด่วน 555555
แอบสงสารธัน แต่สงสารองค์วิรัลมากกว่า โดนขัดจังหวะ  :hao6:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 26-12-2016 01:29:28
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 26-12-2016 01:33:32
ดีนะ ที่คนเห็นธันกับเธราเป็นคาล
ถ้าเป็นคนอื่น ข่าวลือคงไปไวแล้ว  o22 o22
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 26-12-2016 09:53:26
งี้รารีปกป้องใครอ่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 26-12-2016 09:58:44
รารี เธอจะรับผิดแทนคนร้ายไม่ได้นะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-12-2016 10:24:25
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
สรุปแล้วใครฆ่า

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 26-12-2016 11:41:44
มีความซับซ้อนใครฆ่าองค์หญิงกันแน่หรือเป็นชู้รักของรารี
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 26-12-2016 12:38:56
ใครคือฆาตกรกันแน่นะ ทำไมรารีต้องรับแทน อ่ะ  ลุ้นๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 26-12-2016 13:01:38
คิดว่า คาเซเป็นฆาตกรแน่ๆ  รารีรักคาเซ แต่ก็เทิดทูนเธรา    เสียดายฉากหวานๆ  ว้า นึกว่า  เธราจะเสร็จองค์วิรัลเสียแล้ว ยิ่งเมาๆด้วย  อยากให้ผลไม้จากป่าวิเศษทำให้เธราท้องง   อุ๊ย ลืมไปไม่ใช่ Mpeg
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 26-12-2016 14:22:17
ใครกันนะคือฆาตกรตัวจริง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 26-12-2016 15:43:57
ใครกัน รารีกำลังปกป้องฆาตกรอยู่รึเปล่านะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 26-12-2016 21:39:46
บีบรัดหัวใจสุดๆ ใครเป็นคนฆ่าองค์หญิงโยนา และทำไมรารีถึงออกมายอมรับผิดกันนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 26-12-2016 22:19:48
รารีต้องรู้แน่ๆ ว่าใครเป็นคนฆ่า  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 26-12-2016 22:20:22
ใครเป็นคนฆ่ากันเนี่ยยยย ขอเดาว่าคาเซแล้วกัน แบบรารีกับคาเซอาจจะรักกันไรแบบนี้ เดาล้วนๆมั่วมาก55555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 26-12-2016 22:25:58
แล่ว แล่ว แล่ว องค์วิรัลลืมเมีย ไม่คืบหน้าเล้ยยยย เดี๋ยวพี่ธันก็ฉกเธราไปหรอก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า/ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-12-2016 23:27:06
มีใครสงสารธันบ้าง...
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MOLI ที่ 27-12-2016 10:41:59
ช็อค....ไม่อะ ไม่ใช่แน่ๆ เหตุผลมันไม่ใช่
งือๆๆ สงสารธันมากๆอะ นี้อวยธันสุดๆ :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 27-12-2016 13:09:23
ก็ยังอยู่ในความมืดอยู่ดี  ยังไม่รู้ว่าใคร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 27-12-2016 20:10:52
สนุกจริงๆ
เทียบเคียงนิยายแฟนตาซีดังๆ ได้เลยครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 27-12-2016 21:43:02
องค์หญิงโยนาตอนแรกนึกว่าก็ตัวอิจฉาธรรมดาพอตายนี่แบบตัวสำคัญตัวทำให้เรื่องเข้มข้นเต็มไปด้วยความอยากรู้มากกกกก แต่สงสัยคาเซสุดล่ะ :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-12-2016 22:29:27
คนอ่านหน้าใหม่ค่ะ ยกมือขอตามด้วยคน เพิ่งได้อ่านรวดเดียวจนตามทัน ถถถถถถถถ  :mew5:  จริงๆเห็นในห้องแนะนำนิยายมาสักพักละค่ะเรื่องนี้ แต่ด้วยว่าขึ้นสปอยล์ว่าเป็นแนวแฟนซี  เราเลยอึกอัก ลังเล เพราะไม่ค่อยถนัดอ่านแนวนี้เท่าไหร่? แต่กระแสแนะนำก็ดูเหมือนจะไม่หยุด เพิ่มมาเรื่อยๆเลย เลยตัดสินใจลอง เอาวะ! สัก 2 ตอนก็น่าจะรู้เรื่องแล้วว่าจะอ่านต่อไหวไหม? สุดท้าย วันเดียว 22 ตอน ตามจนทัน 555555

สนุกมากจริงๆค่ะ รู้สึกทึ่งจริงๆ คนเขียนคิดพล๊อตเรื่องแบบนี้ได้ยังไง? เขียนสำนวนแบบนี้ สไตล์แนวนี้ ได้ยังไง? เก่งจัง ตัวละครเยอะ แต่ดูไม่วุ่นวาย คาแลคเตอร์ชัด  ความเป็นแฟนซีที่เรากังวล ดูไม่หนักมาก ไม่อภินิหารเกินไป ดูซอฟ อ่านแล้วเห็นภาพ สนุก จินตนาการตามได้ ยังมีตัวละครเด่นๆ อีกหลายตัวที่เราคิดว่าต้องกลับมาเรียกค่าตัวอีกรอบแน่ๆ เช่น อาร์ หรือ นกปักษา ลุ้นๆๆๆ ( ถ้าคำพิมพ์ผิดน้อยลง มันจะเพอร์เฟคฝุดๆๆเลยนะยูวววว พลีสสสส)

เยี่ยมค่ะ ขอชื่นชม ยกนิ้วให้เลย  o13  มาอัพบ่อยๆนะคะ จะแวะมาดูทุกวันเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ   :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 28-12-2016 00:44:33
 :katai4:  รารีโกหกเพื่อช่วยใคร พูดออกมาเดี๋ยวนี้ หรือว่าคุชสั่งการ 5555 คิดเยอะไปหมด อินมาก รอตอนตีอไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-12-2016 07:46:25
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 29-12-2016 04:03:59
อ่านแล้วก็ลุ้นๆๆๆ :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 29-12-2016 05:51:38
รารีปกป้องใครกัน
เห้ออ ธัน อะไรจะขนาดนั้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 29-12-2016 08:19:06
ชิชะ! อยากตีสหัสสักที มาบอกข่าวอะไรตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม วิรัลอดเลย

รารี เจ้าปกป้องใคร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 29-12-2016 08:31:12
ยังปูเสื่อนอนรอนะครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-12-2016 15:07:17
เห่อออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 30-12-2016 12:13:29
คาเซคือคนร้ายอย่างแน่นอน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๒)หน้า๒๙ ๒๕.๑๒.๕๙
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 02-01-2017 07:18:12
ตอนที่๒๓
   บันไดที่นำไปสู่คุกใต้ดินทั้งอับและชื้น  พารัมยกชายกระโปรงตัวเองให้สูงขึ้นก่อยค่อยๆเดินลงไปอย่างระมัดระวัง ร่างบอบบางในชุดกรุยกรายส่งถุงเล็กๆที่บรรจุของมีค่าให้ทหารเฝ้ายามก่อนเดินเข้าไปในคุกใต้ดินที่เป็นเขตหวงห้ามอย่างง่ายดาย
   “รารีเป็นยังไงบ้าง” พารัมเอ่ยเรียกหญิงสาวที่ถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนเบาๆ ก่อนขยับเข้าใกล้กรงขังช้าๆ ภาพตรงหน้าทำเอาพารัมสะท้อนใจ รารีถูกตรึงด้วยโซ่ไว้หนาแน่น ดวงตาปิดสนิทใบหน้างดงามอาบน้ำตาไม่ซ่างซา
   รารีลืมตามมองเจ้าของเสียงเมื่อเห็นเป็นพารัมก็หลับตาลงดังเดิม

   “รารี ทำไมถึงยอมรับว่าตัวเองเป็นคนฆ่าองค์ญิงโยนานั่นล่ะ หืม” พารัมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง รารีตอนนี้ดูแย่ราวไม่อยากมีชีวิตอยู่ พารัมถอนหายใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูไม่อยากจะคุยกับเธอเท่าไร  ความเงียบครอบคลุมหญิงสาวทั้งสองอยู่ป็นครู่ ก่อนพารัมจะตัดสินใจเอื้อมมือลอดลูกกรงเข้าไปลูบไหล่รารีเบาๆราวให้กำลังใจ


   “ข้ารักพี่เธรา” อยู่ดีๆพารัมก็พูดขึ้นมา ร่างบอบบางของพารัมขยับเล็กน้อยก่อนนั่งหันหลังพิงห้องขังราวไม่สนใจคนที่อยู่ในนั้น “พี่เธราเป็นคนแรกที่ยอมเล่นกับข้า” พารัมพูดพลางหัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา “ข้านิสัยไม่ดีน่ะ เอาแต่ใจแถมโมโหร้ายอีกต่างหาก พี่เธราสอนให้ข้ารู้จักคำว่า  อภัย ปกป้อง และช่วยเหลือ คำสอนง่ายๆของชายที่มีแต่รอยยิ้มโง่ๆ เปลี่ยนชีวิตเด็กผู้หญิงนิสัยเสียคนนี้ได้จริงๆนะ ข้ามีเพื่อนมากขึ้น ทุกคนมอบรอยยิ้มกลับมาเมื่อข้ามอบรอยยิ้มให้ไป  ถ้าข้าจะมีคู่ครองสักคนข้าก็อยากให้เป็นพี่เธรา นี่ล่ะ แต่เอาจริงๆนะ ตอนนี้พี่เธราก็เป็นคู่ครองข้าแล้วเราเข้าพิธีแต่งงานกันแล้วที่บันกุบ้านของข้า”  พารัมพูดไปเรื่อยๆ ก่อนสังเกตท่าทางของรารีผ่านทางเงาที่สะท้อนกระทบกำแพง ร่างบอบบางของรารีขยับเล็กน้อยบ่งบอกว่ากำลังฟังสิ่งที่เธอพูดอยู่

   “พี่เธราทำเพื่อคนอื่นมาเยอะมาก เขาไม่เคยคิดถึงตัวเองข้าคิดว่ารารีก็น่าจะรู้ดี ตอนนี้มีคนปองร้ายพี่เธรา ไอ้ปีศาจตนนั้นมันต้องการหัวใจของข้า มันเลยต้อฆ่าพี่เธราก่อน ข้าไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมากมายนี้คืออะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าเชื่อคือ ต่อให้รารียอมรับความผิดนี้ ทุกอย่างมันก็คงไม่จบแค่นี้หรอกจนกว่าหัวใจข้าจะถูกควักออกไป” พารัมพูดออกไป ปลายน้ำเสียงมีแววสั่นเครือเมื่อกล่าวถึงเหตุการณ์ฝังใจ

   “ข...ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เสียงแผ่วเบาของคนในคุกเอ่ยขึ้น พารัมยังคนนั่งนิ่งฟังเสียงสะอึกสะอื้นที่ลอยมาเข้าหูอย่างใจเย็น
“ข้าไม่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้  ข้าไม่คิดจะทำร้ายพระสนมเลยสักนิด” รารีเอ่ยออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ร่างที่ถูกตรึงด้วยโซ่พยายามขยับตัวเข้ามาใกล้พารัมที่นั่งอยู่ด้านนอก “เจ้าหมายความว่าต่อให้จับคนร้ายได้พระสนมก็จะไม่ปลอดภัยงั้นรึ ทำไมล่ะ” รารีเอ่ยถามเสียงเครือ พารัมขยับตัวกลับมาเผชิญหน้ากับรารีอย่างใจเย็น แสร้งตีหน้าเศร้าก่อนเอื้อมมือเข้าไปกุมมือของรารีที่ถูกตีตรวนอย่างแน่นหนา

   “เจ้ารู้ใช่ใหมเรื่องที่เกิดที่หมู่บ้านบันกุ” รารีพยักหน้ารับ  แม้เธราจะไม่ยอมเล่ามาตรงๆ แต่เรื่องของพารัมนั้นก็กระฉ่อนไปทั่ววังหลวง เพียงแต่เหตุผลที่แท้จริงนั้นเธอเองก็ยังไม่ทราบแน่ชัด

    “พี่เธราลงประลองเพื่อช่วยข้า เราเลยต้องแต่งงานกันและนั่นมันคือแผนของปีศาจที่ชื่อรันตรา มันต้องการหัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเหนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้ายซึ่งข้าตรงตามข้อกำหนดทุกอย่างทันทีที่เข้าพิธีแต่งงานกับพี่เธรา มันถึงต้องการฆ่าพี่เธรายังไงล่ะ ” รารีเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผ่านมา

   “ข้าไม่เคยรู้มาก่อน” รารีเอ่ยเสียงเบา เธอคิดพียงว่าหากหาคนผิดได้พระสนมของเธอจะปลอดภัย ทุกอย่างน่าจะจบลงด้วยดี
   “ทีนี้เจ้าจะบอกได้รึยัง ว่าใครฆ่าองค์หญิงโยนา” พารัมเข้าประเด็นทันทีเมื่อเห็นว่ารารีเริ่มลังเล หากทันทีที่ได้ยินคำถามรารีกลับส่ายหน้าก่อนที่น้ำตาจะใหลพรูออกมา ใบหน้าหวานสะอึกสะอื้นราวใจจะขาด

   “รารีเอามีดสั้นไปให้ใคร บอกข้ามาเถอะ”  เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของพารัมกับรารีได้ทันที คุชที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆพารัม ก่อนมองรารีที่ดูไม่เข้าใจกับคำถาม

    “มีดที่ฆ่าองค์หญิงโยนา ถูกเก็บไว้เป็นหลักฐานแล้ว” รารีตอบเสียงเบา

   “มีดเล่มที่ฆ่าองค์หญิงโยนา ไม่ใช่มีดสั้นที่ใช้ในพิธีถวายเครื่องบูชา”   คุชบอกเสียงเครียด คำพูดของคุชทำเอารารีมองตอบกลับมาอย่างสับสน

   “ข้า....ข้า” รารีเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนก้มลงร้องไห้อีกรอบ

   “นี่ รารีเจ้าจะเอายังไงกันแน่ อย่างเจ้าจะฆ่าองค์หญิงโยนาได้ยังไง เด็กมองมันยังรู้เลย เสียแรงที่พี่เธรานับถือเจ้าราวพี่สาว พี่สาวอะไรปล่อยให้น้องชายตัวเองอยู่ในอันตราย กลับกันถ้าเป็นพี่เธราคงไม่มีทางทำร้ายเจ้า” พารัมโวยวายเสียงดังลุกขึ้นวี๊ดๆชี้หน้ารารีดังลั่น จนคุชต้องลุกขึ้นก่อนตัดสิ้นใจลากพารัมออกไปเมื่อเห็นว่าพารัมเริ่มหมดความอดทน

   “เดี๋ยว...”รารีเอ่ยท้วงเมื่อคุชทำท่าจะลากพารัมออกไป

   “อะไรอีก!!!!” พารัมหันมาตวาดอย่างหมดความอดทน

   “ข้าคงไม่มีโอกาสได้รับใช้พระสนมอีก ฝากบอกท่านด้วยข้าไม่เคยคิดร้ายแก่ท่านเธราเลยสักนิด แม้ความโง่เขลาครั้งนี้จะนำความลำบากมาแก่ท่านเธรามากมายจนชีวิตข้าก็ชดใช้ไม่หมดก็ตาม  ขนมที่ท่านธราชอบกินข้าอบใส่โหลไว้ที่เดิม ข้าคงไม่มีโอกาศทำให้อีกแล้ว” 

   “ไร้สาระ” พารัมพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าก่อนสะบัดหน้าเดินออกไป คุชเพียงแค่พยักหน้ารับคำรารีแล้วเอื้อมมือลอดกรงขังไปใขโซตรวนบางส่วนออกให้รารีได้พอขยับตัวให้หายเมื่อยขบ ก่อนเดินตามออกไป
   ------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------

   การเดินทางที่ดูเหมือนจะเร่งรีบจนไม่หยุดพัก จนสุดท้ายทุกคนก็มาถึงนันทานคร  ตลาดเช้าที่คนคึกคัก เธรา วิรัล โชบุชุนและธัน  ต่างเลือกที่จะพักกันที่โรงแรมเล็กๆรอเวลา สหัสและคุชจะติดต่อมา
   “ทำไมเราไม่เข้าไปในวังเลยล่ะ” เธราเอ่ยออกมาอย่างร้อนใจ
   “มีองค์วิรัลอยู่ข้างในคนนึงแล้ว เราจะมีองค์วิรัลสองคนได้ยังไง ไอ้ตัวเล็กใจเย็น” โชบุเอ่ยออกมาราวห้ามปราม เธราที่กำร้อนรน
   “ข้าส่งข่าวไปแล้ว เดี๊ยวสหัสกับคุชน่าจะออกมา ใจเย็นๆก่อนเถอะท่านเธรา”  ธันเอ่ยออกมา

   วิรัลยังคงนิ่งเงียบราวครุ่นคิด สิ่งที่หายไปตอนนี้คือมีดสั้นที่ใช้ในพิธี มีดสั้นที่ใช้ในการประกอบพิธีถวายเครื่องบูชา  มีดสั้นเล่มนั้นตกทอดกันเนิ่นนานจากรุ่นสู่รุ่นผู้เป็นกษัตย์แห่งนันทานครทุกคนจะต้องเคยฝากชีวิตไว้กับมีดเล่มนี้ในพิธีถวายเครื่องบูชา

   “ข้าเป็นห่วงรารี นางไม่มีทางทำร้ายใครได้แน่ๆ” เธราเอ่ยออกมาเสียงเบาใบหน้ามีแวววิตกกังวล

   “เจ้าไม่เห็นอะไรผิดสังเกตุเลยหรือเธรา เกี่ยวกับรารี” วิรัลเอ่ยถามเธรา เพราะเธราคือคนที่ใกล้ชิดรารีมากกว่าใคร เราส่วยหัวอย่างจนปัญญา รารีนั้นดูแลเขาราวพี่สาวดูแลน้องชายไม่ใช่นางกำนัลดูแลพระสนม คำบ่นต่างๆที่เอ่ยออกมาจากรารีเธรารับรู้ได้เสมอว่าจากความหวังดี

   วิรัลเงียบไม่ถามต่อเมื่อเห็นว่าเธรานั้นเริ่มกังวลมากขึ้น

   “ข้าว่ารารีมีคนรัก” ชุนเอ่ยออกมา ทำเอาทุกคนหันไปมอง

   “ทำไมคิดอย่างนั้น” เป็นวิรัลที่เอ่ยถามออกไป

   “รารี....มักอออกไปข้างนอกตำหนักกลางดึก เวลาเดิมๆประจำ กลับมาก็ย่ำรุ่ง” ชุนบอกในสิ่งที่เขาเห็นแต่ไม่คิดจะพูดเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของรารี

   “ บางครั้งกลิ่ที่ตัวรารีก็เป็นกลิ่นเครื่องหอมจางๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นที่รารีใช้ประจำ”  โชบุเสริมเขาเป้นลูกครึ่งอสรพิษเขาสามารถรับรู้กลิ่นได้เร็วกว่าคนธรรมดาอยู่แล้ว “และกลิ่นนั้น......ข้าคิดว่าเป้นกลิ่นเดียวกับที่ข้าเคยได้กลิ่น”  โชบุพูดย้ำออกมาราวไม่แน่ใจใบหน้าที่เคยมีรอยยียวนประดับตลอดเวลากลับเคร่งเครียด ตอนแรกที่เขาได้กลิ่นนี้แม้จะเอะใจแต่เขาก็คิดว่าใครๆก็สามารถใช้กลิ่นนี้ได้ เพราะมันเป็นเครื่องหอมชั้นสูงที่แม้จะราคาแพงแต่ก็มิได้หายาก

   “เจ้าเคยได้กลิ่นนี้ที่ใหน” เป็นธันที่ถามขึ้น

   “ข้า..เคยได้กลิ่นนี้จากคนที่จ้างวาน ให้ข้ากับชุนลอบฆ่าองค์วิรัล”  โชบุพูดออกมาก่อนมองไปทีชุนอย่างหนักใจ
   ___________________________________________
   ___________________________
   พารัมเดินสะบัดใบหน้าบึ้งตึงมาหาสหัส ใบหน้าน่ารักงอง้ำอย่างไม่สบอารมณ์  พารัมถูกส่งตัวเข้าไปคุยกับรารีก่อนที่การสอบสวนอย่างเป็นทางการจะเกิดขึ้น  วูธยังคงไม่ยอมให้มีการสอบสวนจนกว่ากษัตย์แห่งวูธจะเสด็จมาถึงและเฝ้าจับตานันทานครอย่างใกล้ชิ ดจนสหัสแทบขยับตัวไม่ได้ พารัมจึงถูกส่งตัวเข้าไปแทน

   “เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญน่ารำคาญ” พารัมเอ่ยออกมาพลางย่นหน้า “รารีไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนาหรอก ท่าทางเหมือนโดนหลอกใช้” พารัมเอ่ยออกมา

   สหัสถอนหายใจแม้จะไม่ได้อะไรเพิ่มเติมแต่อย่างน้อยก็เป็นการยืนยันได้แล้วว่ารารีไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนาจริงๆ   สหัสในร่างวิรัลหันมองพารัมที่ดูโมโหอย่างไม่เข้าใจ

   “จะโมโหอะไรขนานั้นล่ะ”

   “ข้าไม่ชอบพวกขี้ขลาด แล้วมาทำอวดเก่งปกป้องคนโน้นคนนนี้ รารีน่ะปกป้องใครบางคนแน่นอน ทั้งที่กลัวขนาดนั้นแต่ก็ไม่ยอมเอ่ยปากแม้แต่น้อย อยากเห็นหน้าคนที่หลบอยู่หลังกระโปรงผู้หญิงนัก”  พารัมงึมงำอย่างโมโห

   คุชที่ยืนฟังอยู่เงียบๆยกมือขึ้นบังลมรอบตัวที่รุนแรงขึ้นราวรับรู้อารมณ์โมโหของพารัม ก่อนเอ่ยกับสหัสเรียบๆ “เจ้ารู้ใช่ใหม ว่าพวกนั้นน่ะมาถึงกันแล้ว”
   “ข้ารู้” สหัสตอบนิ่งๆ

   ---------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------
   ริมหน้าผาทางทิศใต้ของวังหลวง คือสถานที่นัดหมาย เธราวิรัล โชบุชุนและธันมารออยู่ก่อนแล้ว ไม่นานก็ปรากฏร่างของคุชและสหัสที่ยังคงอยู่ในร่างองค์วิรัล

   ทันทีที่เผชิญหน้ากัน ไม่มีได้เอ่ยอะไรออกมาสหัสก็อ้าปากคายเอาหินที่มีขนาดเท่าปลายนิ้วออกมา และร่างก็กลับกลายมาเป็นสหัสดังเดิม ก่อนส่งหินพรางร่างนั้นคืนองค์วิรัล

   “พรุ่งนี ธันเจ้าจงเข้าวังหลวง และนำเธรา สหัส โชบุและชุนเข้าไปด้วย แต่อย่าเพิ่งให้ใครเห็น  ให้ทุกคนไปอยู่ที่ตำหนักหยาดหมอกก่อน” วิรัลสั่งก่อนหันมามองเธราที่ยังคงไม่พูดอะไรแต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นฉายแววกังวลตลอดเวลา

   “ไม่ต้องห่วงเธรา รารีจะไม่เป็นอะไร”  วิรัลบอกก่อนยกมือขึ้นลูบหัวเธราเบาๆ  เธรายกมือขึ้นจับมือวิรัลเอาไว้ก่อนพยักหน้า  ท่าทางที่ธันเองได้แต่หันหน้าหนี เขาไม่เข้าใจทำไมยิ่งตัดใจเขาถึงยิ่งเจ็บปวดขนาดนี้

   เช้าวันรุ่งขึ้น เธราสหัสและโชบุกับชุน ได้ซ้อนตัวอยู่ในขบวนของทหารม้าที่ขนบรรดาอาวุธ เข้าไปในวังหลวง  ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเพราะไม่มีใครกล้าขอค้น เพราคนที่คุมมาคือธันหัวหน้าทหารม้สผู้ขึ้นชื่อเรื่องความใจร้อนและโมโหร้าย จนไม่มีใครอยากมีเรื่องด้วย

   ทุกคนถูกพามาซ่อนที่ตำหนักหยาดหมอก  เพื่อรอการแจ้งข่าวต่อไป
   “ข้าอยากไปหารารี” เธราบอกออกมาอย่างกังวล เขาไม่อยากมานั่งรออยู่เฉยๆแบบนี้  ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้รารีเป็นอย่างไรบ้าง
   “รารีปลอดภัยดี ท่านเธราอย่าเป็นห่วงไป” สหัสบอกออกมาตอนที่อยู่ในร่างองค์วิรัล เขาเป็นคนสั่งเองว่าให้ทหารดูแลรารีเป็นอย่างดี

   “อย่าออกไปใหนจนกว่าองค์วิรัลจะมีคำสั่งเถอะกระหม่อมตอนนี้เราไม่รู้ว่าใครคือศัตรูใครคือมิตร อันตรายรอบด้านไปหมด” ธันเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง

   เธราที่ฟังคำเตือนของทุกคนก็ได้แต่เงียบไป อย่างไม่รู้จะทำยังไงเขาอยากไปหารารีแต่เขาก็ไม่อยากสร้างปัญหาไปมากกว่านี้อีกแล้ว
   ----------------------------------------------
   --------------
   กลางดึกคืนนั้น วิรัลกลับมาที่ตำหนักด้วยสีหน้าเคร่งเครียดการประชุมกัยราชทูตแห่งวูธยาวนาน เพราะทางโน้นยืนยันจะเริ่มการสองสวนก็ต่อเมื่อกษัตย์แห่งวูธมาถึงเท่านั้น

   “เธราทำไมยังไม่นอนอีก” วิรัลถามออกไปอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเธรายังคงนั่งนิ่งๆอยู่ริมหน้าต่างในห้องนอนของเขาทั้งที่ดึกมากแล้ว

   “เป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม” เธราถามอย่างกังวล

   “เราคงต้องรอกษัตย์แห่งวูธมาถึงซะก่อนถึงจะทำการสอบสวนได้ ทางโน้นไม่ไว้ใจเราให้ทำกรสอบสวนกันเอง”

   “หม่อมฉันอยากไปพบรารี” เธราพูดเสียงเบา  คำขอที่ทำให้วิรัลถอนหายใจอย่างหนักใจ  เธราเมื่อเห็นว่าองค์วิรัลเงียบไปเลยเดินมาหาใกล้ๆ

   “หม่อมฉันอยากไปหารารี ได้ใหมกระหม่อม”  วิรัลมองเธราอย่างเหนื่อยใจ มาทำเสียงอ่อนหน้าหง่อยแบบนี้เขาจะขัดใจได้อย่างไร

   -------------------------------------------------------------------------------

   สหัสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายมององค์วิรัลที่เดินนำอย่างนึกโมโห ทุกคนอุตส่าพยายามห้ามเธราแล้ว แต่คนที่น่าจะห้ามที่สุดกลับตามใจแบบนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง

   โชบุที่เดินตามมากลั้นหัวเราะอย่างนึกสนุก ทำเอาชุนต้องหันไปห้าม สุดท้ายก็ต้องยกโขยงกันมาหารารีตามความต้องการของเธราจนได้

   ทางเดินลงคุกที่เธราเคยลงมาบ่อยนั้น คราวนี้เธรากลับรู้สึกว่ามันทอดยาวใกลกว่าแกติด เหงื่อชื้นๆใหลออกมาจนฝ่ามือชื้น ทั้งกลัวทั้งห่วงปนเปกันไปหมดคำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว ทำไมรารีถึงทำแบบนี้กัน

   เธราค่อยๆเดินเข้าไปในคุกใต้ดินช้าๆ “รารี”  เธราเอ่ยเสียงเรียกออกไปก่อนที่จะเดินเข้าไปหารารีที่ห้องขัง  แสงจากคบไฟพลิ้วไหวไม่มั่นคงพอๆกับจังหวะหัวใจของเธราตอนนี้ เมื่อภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาเย็นเฉียบไปทั่วร่าง

   ภาพเงาที่สะท้อนกระทบฝาผนังทำเอาทุกคนที่เดินตามเธราเข้ามาถึงกับหยุดนิ่ง ร่างบอบบางของรารีสงบนิ่งที่ลำคอมีโซ่เส้นเขื่องที่โยงกับลูกกรงห้องขังพันอยู่แน่น รารีผูกคอตายในห้องขังก่อนที่เธราจะมาไม่ถึงอึดใจ

   --------------------------------------------------------------------------
   ------------------
 :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อแล้วค่าาา
ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ทุกคนค่าาา 5555
สวัสดีปีใหมนะคะ
ฝาก #วิรัลลืมเมีย  ด้วยย
คนร้ายจะปรากฏตัวเร็วๆนี้แล้วน้าา
ดีใจที่ชอบค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 02-01-2017 07:33:41
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
สงสารรารี T_T
รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-01-2017 07:35:41
 :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 02-01-2017 07:53:05
ห๊ะ

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 02-01-2017 08:31:43
งานงอกเพิ่มเป็นกระบุง โธ่เอ๊ยยยยยย!!!!  :serius2:

สวัสดีปีใหม่ค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 02-01-2017 09:25:23
อยากรู้จริงว่าใครฆ่าองค์หญิงโยนา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 02-01-2017 10:07:11
โอ๊ะ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนยิ่งนัก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 02-01-2017 10:51:14
รู้ืั้ทั้งรู้ว่าคนที่เอามีดไปให้ต้องมีเอี่ยวกับคดีแน่ยังจะปกป้องคนผิด นั่นที้ผูกคอตายผูกเองหรือโดนเก็บก็ไม่รู้ รารีนี่สร้างปัญหาแบบที่พารัมพูดเลย อย่างเคสพารัมนี่พารัมออกแนวขัดไม่ได้ เลือกไม่ได้ แต่กับรารี ทำผิดแล้วก็แล้วไป ยังไม่เลือกจะแก้ไขสิ่งที่ทำผิด รารีทำตัวเอง ไม่น่่าสงสารเลยแบบนี้  :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 02-01-2017 15:34:41
ต้องเป็นคนใกล้ตัววิรัลแน่ๆเลยอ่ะ น่าสงสารรารีนะ
ต้องตกเป็นเหยื่อของคารมชายเลวๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 02-01-2017 16:01:00
รารีรักเธราจริงป่าวเนี่ย
ที่ทำนี่เห็นแก่ตัวชัดๆ ชิงตาย
ตัวเองจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร ผิดแค่ไหนก็ช่าง
เธรามีหวังโทษตัวเองอีกแน่
องค์วิรัลปลอบเร้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 02-01-2017 16:01:05
อ้าวว งี้วูธมาถึงก็มีเรื่องอีกอ่ะสิ  ตาแก่วุธยิ่งเข้าใจอะไรยากอยู่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 02-01-2017 16:02:26
อยากให้รารีกับเธราได้คุยกันก่อน รารีน่าจะรอเธรา ฮืออออ
ปล.สวัสดีปีใหม่ค่ะ  :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-01-2017 16:44:39
อ้าววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-01-2017 17:02:45
เย้ยยยย รารี  o22

ผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมดและต้องสงสัยอันดับหนึ่งคือ .. คาเซ  โคนัน ฟันธง!!  แต่ แต่ แต่ ... ทำไม ชุนกับโชบุ ที่รู้ตัวคนว่าจ้างฆ่าถึงยังทำตัวปกติกับคาเซอยู่  หรือคาเซจะแปลงร่างตอนว่าจ้าง  o8   งึมๆๆๆๆ

เรื่องเรียนจริงจังขนาดนี้ไหม? ถาม?  :laugh:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-01-2017 18:06:35
 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-01-2017 18:25:15
เอ้าาา ยุ่งไปอีกกก

สวัสดีปีใหม่ค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 02-01-2017 18:34:03
รอคนร้ายอย่างใจจดจ่อ

ว่าแต่...องค์วิรัลนี่แพ้ทางเธราสุดๆเลยนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 02-01-2017 18:53:28
 :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 02-01-2017 20:11:57
รารียอมตายดีกว่าเหรอ ทำไมไม่คิดบ้างว่าถึงตัวเองจะตายกษัตริย์วูธจะยอมเลิกราเพราะคิดว่าคนฆ่าลูกสาวตัวเองตายแล้ว
น่ากลัวจะหาว่าต้องการช่วยเธราเลยใส่ร้ายรารีจนรารีต้องฆ่าตัวตายเสียมากกว่า

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 02-01-2017 20:20:31
เบาะแสหมดไปอีก 1  จะดึงให้เข้าเรื่องยังไงกันละนี่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 02-01-2017 21:32:32
แอบเดาว่าคนร้ายเป็นใคร เหตุจูงใจมาครบ เหลือแค่คนเดียวแล้วจริงๆ ไม่รู้จะถูกหรือผิด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 02-01-2017 21:57:28
มีแต่เรื่องเครียดๆทั้งนั้นเลย เมื่อไหร่จะได้ไปฮันนี่มูนสวีตวี่วีกันซักที ปล.ถึงจะช้ามามากก็เหอะ :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 02-01-2017 23:27:26
 :เฮ้อ:


เป็นคนดีนี่มันลำบากจังเล้ยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-01-2017 00:21:27
เห้อออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 03-01-2017 01:35:46
อ่านแล้วก็อารมณ์นี้เลย  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-01-2017 09:16:09
อ้าว รารีตัดช่องน้อยแต่พอตัวซะงั้น เฮ้อ~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: arissara ที่ 03-01-2017 11:14:36
ยากเข้าไปอีก ทางที่ดีควรไปยกกินขนมที่รารีทำไว้ให้ คำตอบอาจอยู่ที่นั่น คำสั่งเสียสุดท้าย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 03-01-2017 23:01:25
รารีผูกคอตายเองหรือโดนฆ่า และที่บอกขนมคือบอกความลับ เพราะกลัวว่าจะมีคนแอบฟังหรือเปล่า เดาๆๆ

สวัสดีปีใหม่นะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 04-01-2017 02:25:06
ไปดูหน่อยมั้ยว่าในโหลขนมใส่อะไรไว้
นางคนนี้น่าจะฆ่าตัวตายเอง หรือรู้แน่ว่าจะโดนเก็บ
เลยบอกสั่งเสียกับคุชไว้อย่างนั้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 04-01-2017 06:36:42
ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆก็รักเธรา ^^
แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมถึงแอบหมั่นไส้องค์วิรัลนิดๆ 5555 ใจนึงก็อยากให้ธันคู่กับโชบุนะ ^^'
ปล. ค้างมากค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 04-01-2017 07:39:57
อ่าวววว ทำไมรารีทำงี้ ทิ้งปมไว้เฉยเลย
จะทิ้งข้อความอะไรไว้ในโหลขนมไหม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 04-01-2017 18:20:20
สนุก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 04-01-2017 20:03:33
ลุ้นๆๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 04-01-2017 20:08:10
เธรา! เกล็ดอสรพิษปลุกชีพด๊ายยยย :undecided:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กชายมั่วนิ่ม ที่ 04-01-2017 20:23:51
สวัสดีค่ะคนเขียน เข้ามาอ่านใหม่ อ่านรวดเดียวจบ ฮ่าๆๆๆ
เธราน่ารักมากก จิตใจดีสุดๆ แต่ไม่โง่นะคะ
องค์วิรัลก็นะ ฮ่าๆๆๆๆ ตอนแรกไม่สนใจไม่มองหน้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพระสนมตัวเองหน้าตาเป็นไง
พอได้สัมผัสล่ะหลงเลยล่ะสิ หึหึหึ ไม่อยากจะเอ่ยยยยยยย

อ่านถึงตอนนี้แล้วรู้สึกเรื่องมันยิ่งลึกลับซับซ้อน รารีกำลังปกป้องใครอยู่
คำใบ้เรื่องตัวคนร้ายจะอยู่ในที่เก็บขนมที่รารีบอกให้พารัมบอกเธรารึเปล่าอ่ะ อยากรู้แล้วๆๆ
สงสารเธราอ่ะ รารีนี่แทบจะเป็นคนเดียวในเมืองเลยนะที่อยู่ด้วย เป็นทั้งเพื่อน พี่น้อง คนคอยดูแลเป็นห่วง
เอ้อออออ นี่แอบจิ้นสหัสกับพารัมแหละ ฮ่าๆๆๆ แลเคมีจะเข้ากัน รึนี่คิดไปเองก็ไม่รู้เนอะ ฮ่าๆๆ
อยากอ่านต่อแล้วววว รอตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าาา  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๓)หน้า๓๐ ๐๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 07-01-2017 04:04:36
   ตอนที่๒๔

   ดูเหมือนคนที่จะได้สติก่อนกลับเป็นวิรัล ร่างสูงใหญ่พุ่งตรงไปที่กรงขังก่อนเรียกเอากุญจาจากทหารยามพื่อเข้าไปถึงตัวรารีให้เร็วที่สุด  วิรัลยกร่างรารีขึ้นก่อนที่ชุนจะเข้าไปช่วยแกะโซ่ออก

   “รารี รารี” เธราที่โผเข้ามาหาร่างบอบบางซึ่งไร้แล้วซึ่งลมหายใจ มือเรียวที่เอื้อมไปตบเบาๆที่แก้มของรารีสั่นเทา  “อย่าเพิ่งเป็นอะไร รารีๆข้ามาแล้วลุกมาคุยกันก่อน” เธรายังคงพร่ำเรียกวนไปมาราวไร้หนทาง  ก่อนจพหยุดนิ่งไปราวคิดอะไรได้

   “เกล็ดอสรพิษ ใช่สิ ข้ามีเกล็ดอสรพิษ” เธราพูดออกมาก่อนลุกลี้ลุกลนหาของบางอย่างที่เก็บเอาไว้   วัตถุสีเหลือบเขียวถูกหยิบออกมาอย่างรีบร้อน  เธราไม่ได้ลังเลว่าสิ่งในมือจะมีค่าขนาดไหนตอนนี้เขาแค่ห่วงรารี มือเรียวออกแรงกำเกล็ดอสรพิษจนแตก แล้วกรอกลงไปในปากของรารี  แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นราวกับถูดสะกดก็คือ ทันทีที่เกล็กอสรพิษถูกป้อนเข้าปากรารี ก็จะปรากฏเกล็ดอสรพิษขึ้นมาในมือเธราอีกครั้งราวกับมันไม่ยอมที่จะรักษารารีอย่างไรอย่างนั้น

   “ท..ทำไมล่ะ” เธราอุทานออกมาก่อนเงยหน้ามองวิรัลราวเด็กขวัญเสีย “ทำไมไม่ได้ เกล็ดอสรพิษชุบชีวิตได้นี่นา” เธราละล่ำละลักก่อนตัดสินใจส่งเกล็ดอสรพิษเข้าปากตัวเอง ละก้มลงไปประทับริมฝีปากกับรารีเพื่อที่จะป้อนเกล็ดอสรพิษให้คนที่หมดลมหายใจตรงหน้าอย่างสุดความสามารถ แต่แล้วก็เป็นดังเดิม เกล็ดอสรพิษกลับมาอยู่ที่มือเธรา

   “เกล็ดอสรพิษหนึ่งอัน สามารถชุบชีวิตคนได้เพียงหนึ่งคนเท่านั้น” สหัสเอ่ยออกมาช้าๆ  สายตามีแววไม่แน่ใจ “ถ้ารารีมีคนรักจริงๆ......หรือว่า” ท้ายประโยคหายไปราวไม่แน่ใจ

   ทันทีที่สหัสพูดจบ เธราก็ใช้มือจับลงไปที่หน้าท้องของรารีทันที หน้าท้องบอบบางยังคงรายเรียบ “องค์วิรัล ตามหมอหลวงได้ไหมกระหม่อม”  เธราหันมาพูดเสียงแห้ง ดวงตาสีน้ำตาลแห้งผาก

   ทั่วทั้งคุกใต้ดินเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรปล่อยให้ชายชราผู้ได้ชื่อว่าเป้นหมอหลวงทำการรวจร่างไร้วิญญาณของรารีอย่าละเอียด

   “เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอหลวง” เธราเอ่ยถามทันทีที่ชายชราขยับตัวลุกขึ้น

   “นางกำลังตั้งครรภ์กระหม่อม” คำตอบสั้นๆของหมอหลวง ทำให้ทุกชีวิตที่ได้รับรู้ถึงกับเงียบสนิท เธราหลับตาลงราวอดกลั้น

   ----------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------------------------

   ภายในห้องบรรทมขององค์วิรัลเงียบสนิท วิรัลเดินเข้ามาในห้องก่อนมองไปที่เธราที่นั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง เขาจำเป็นต้องสั่งให้นำศพของรารีขึ้นไปแขวนไว้ดังเดิม และจัดฉากทุกอย่างให้เหมือนกับว่าไม่มีใครไปพวศพของรารีแล้วเพื่อที่จะให้คนของวูธเป็นคนไปพบศพของรารีและเข้าใจว่ารารีฆ่าตัวตายหนีความผิด เพราะเขาคิดว่ารารีเองก็คงต้องการให้เป็นอย่างนั้น

   “เธรา” วิรัลเอ่ยเรียกชื่อพระสนมของตัวเองเบาๆ ท่าทางของเธราดูน่าเป็นห่วงจนเขาเองอดกังวลไม่ได้
 
   เธราได้ยินเสียงองค์วิรัลก็หันไปมองคนเรียกก่อนพยายามยิ้มแหยๆให้ไป เขาไม่อยากให้องค์วิรัลกังวลไปมากกว่านี้  ร่างสูงใหญ่ของวิรัลนั่งลงข้างๆเธราก่อนยกมือลูบหัวคนที่พยายามส่งยิ้มมาให้ทั้งที่แววตานั้นแห้งผาก

   “ไหวไหม” วิรัลถามออกไปอย่างเป็นห่วงแค่มองก้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโทษตัวเองอย่างที่สุด  เหมือนคำถามง่ายๆของวิรัลนั้นจะไปทลายกำแพงความอดกลั้นที่เธราเพียรสร้างเอาไว้ ดวงตาสีน้ำตาลสวยเออคลอด้วยน้ำตาก่อนที่จะไหลออกมาอย่างสุดกลั้น  หัวกลมๆส่ายไปมาราวอยากจะบอกว่าเขาไม่ไหวแล้ว

   วิรัลออกแรงดึงคนที่กำลังร้องไห้ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เธราไม่ได้ขืนตัวแต่อย่างใดเหมือนเธราเองก้รู้ตัวว่าตอนนี้เขาเองต้องการที่พึ่งมากขนาดไหน

   “ถ้าข้าบอกว่าไม่ใช่ความผิดชองเจ้า จะเชื่อข้าไหม” วิรัลพูดพลางโอบกอดร่างที่เริ่มสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นให้แน่นขึ้น พลางหวลนึกไปถึงตอนที่เขาฟื้นขึ้นมาจากการโดนงูพิษกัดแล้วเจอเธรานั่งร้องไห้อยู่ข้างๆเตียง ตอนนั้นเพียงแค่ยกมือขึ้นสัมผัสผมเบาๆเขายังต้องชั่งใจ  แต่ตอนนี้เขาดึงร่างของเธราเข้ามาในอ้อมกอดโดยไร้ซึ่งความลังเลใดๆ  เพียงแค่นี้เขาก็แน่ใจในหัวใจของตนแล้ว

   วิรัลไม่ได้พูดอะไรอีกเขาปล่อยให้คนในอ้อมกอดร้องไห้ออกมามากเท่าที่ต้องการ จนเมื่อเวลาล่วงเลยไปเสียงสะอื้นในอ้อมกอดเบาบางลงแล้ว วิรัลจึงดันตัวเราให้ออกห่างเพียงนิดเพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าชัดขึ้น มือหนายกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มของเธราเบาๆ เธราตอนนี้ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนหรือหทางหนีเหมือนครั้งก่อน หากแววตาสีน้ำตาลสวยนั้นกลับเหม่อลอย

   “ข้าคิดว่าข้ายังทำบางอย่างไม่สมบูรณ์” วิรัลบอกเธราเบาๆก่อนผละลุกขึ้นไปหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง

   เธรามองตามองค์วิรัลอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อน ดวงตาสีน้ำตามองสิ่งที่องค์วิรัลถือในมือก่อนขมวดคิ้วเพราะมองไม่ชัด แต่แล้วก้ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อวิรัลเอาบางสิ่งมาคลุมหน้าเธราเอาไว้

   “คืนเข้าหอ ข้ายังไม่ได้เปิดหน้าเจ้าสาวของข้าเลย พิธีจะสมบูรณ์เมื่อเจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวและกล่าวคำสัตย์ของเขา” วิรัลพูดเรื่อยๆ มือหนาสัมผัสใบหน้าของเธราผ่านผ้าผืนบางที่เขาไม่แม้แต่จะแลตามองในคืนเข้าหอเมื่อสองปีก่อน

   เธราเกร็งตัวทันทีเมื่อเริ่มรับรู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ผ้าผืนบางที่ปักลายดอกไม้สวยงามไม่สามารถปิดกั้นแววตาสีดำสนิทที่ทอดมองมาอย่างเผยความในได้ 

   วิรัลค่อยๆยกชายผ้าคลุมหน้าขึ้นเผยให้เห็นเจ้าของรอยยิ้มที่ฝังอยู่ในใจเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ดวงตาสีน้ำตาลที่เคยแววาว ตอนนี้มีแววกระดากอาย ริมฝีปากเม้มแน่นราวสะกดอารมณ์ แม้จะมีเพียงแสงตะเกียงริบหรี่แต่เขาก็แน่ใจว่าแก้มของคนตรงหน้าต้องขึ้นสีชวนมองไม่น้อย

   “นามของข้าคือวิรัล ในฐานะชายคนหนึ่งมิใช่ราชาหรือนักรบใดๆ ด้วยชีวิตของข้า ข้าจะดูแล ปกป้อง และ รักเธรา ชายหนุ่มผู้ไม่มีญาณใดๆ ชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของดวงใจที่งดงามดวงนี้ด้วยดวงใจของข้า ด้วยสัตย์จริงข้าอยากขอบคุณมาลันเคียเหลือเกิน ที่ส่ง ดวงใจบรรณาการดวงนี้มาให้ข้า”  วิรัลเอ่ยคำสัตย์สาบานออกมาช้าๆ คำพูดยืดยาวที่เหมือนเวทย์มนต์  ทำเอาน้ำตาที่เหมือนจะแห้งเหือดไปแล้วของเธราทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

   วิรัลมองเธราที่เช็ดน้ำตาไปมาก่อนพยักเพยิดเป็นเชิงให้เธรารู้ว่าถึงคราวที่ตนเองต้องพูดคำสัตย์สาบานของตน

   “ข..ข้าเธรา ข้า..” เธราเงียบไปเป็นครู่ก่อนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตนเองให้แห้งสนิท วิรัลมองคนตรงหน้าที่พยายามรวบรวมสติอย่างใจเย็น  “ข้าเธรา ด้วยชีวิตข้าจะใช้ทุกสิ่งที่มีเพื่อให้องค์วิรัลแห่งนันทานครเป็นกษัตย์ที่ยิ่งใหญ่ เป็นที่ยึดเหนี่ยวของประชาชนผู้ยากไร้ เป็นที่รักและเคารพของสามดินแดนด้วยชีวิตของข้า”  วิรัลเลิกคิ้วราวแปลกใจในคำสัตย์ของเธรา

   “เจ้าอาจจะลืมไป เธราของข้าเจ้าเป็นพระสนมหาใช่แม่ทัพไม่” วิรัลบอกพลางยิ้มมุมปาก ทั้งที่ในใจเริ่มหงุดหงิด เขาพูดไปแล้ว เขายอมพูดออกไปก่อนทำไมคนตรงหน้าถึงยังเฉไฉกันนะ
 
   “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเอาชีวิตมาแลกเพื่อให้ข้ายิ่งใหญ่  ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตของเจ้าเธรา ข้าให้โอกาสอีกครั้ง ให้เจ้าพูดใหม่” วิรัลพูดอย่างพยายามใจเย็น ตอนแรกเขาแค่ต้องการฉุดให้เธราสนใจเรื่องอื่นแทนเรื่องของรารี แต่ในเมื่อมันเลยเถิดมาขนาดนี้เขาก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ

   เธราเม้มปากแน่น เขารู้ว่าองค์วิรัลหมายความว่าอย่างไร เขาเข้าใจสิ่งที่องค์วิรัลพยายามแสดงออกมาเสมอ

    “หม่อมฉันเป็นชาย”

   “แล้วทำไม” วิรัลเริ่มโมโหเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากเธรา เขารู้ว่าเธราเป็นชาย แต่สำหรับเขามันได้สำคัญอะไร

   “พระองค์จะต้องมีราชินีคู่บัลลังค์ที่ส่งเสริมให้นันทานครเข้าแข็งมากกว่านี้”

   “ข้าไม่ต้องการให้ใครมาช่วยให้ข้าเข้มแข็ง ตอนนี้ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้ารู้สึกอย่างไรกับข้าเธราอย่าเฉไฉ”  วิรัลคาดคั้น

   คำคาดคั้นของวิรัลทำเอาคนที่กำลังอ่อนใหวสติแตก เธราเม้มปากแน่นก่อนโพล่งออกไปอย่างเหลืออด “พระองค์จะให้หม่อมฉันรู้สึกอะไรได้ หม่อมฉันรักพระองค์ แล้วยังไง หม่อมฉันมีลูกให้พระองค์ได้ซะที่ไหนหม่อมฉันเป็นชายจะให้บอกกี่ครั้งกัน  สักวันพระองค์จะต้องมีรัชทายาท แล้วจะให้หม่อมฉันทำยังไง หม่อมฉันทนไม่ได้หากพระองค์มีหญิงอื่น แต่ก็ต้องทนเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองมีรัชทายาทให้พระองค์ไม่ได้!!” เธราตะโกนใส่วิรัลอย่างโมโห  พรั่งพรูบางสิ่งที่ค้างอยู่ในใจออกมาอย่างเหลืออด ผลักวิรัลให้ห่างตัวก่อนลุกขึ้นออกเดินอย่างโมโห
 
   วิรัลที่ดูจะตั้งตัวไม่ติดกับท่าทางโมโหจัดของเธรา  แต่เขากลับเลือกที่จะนั่งนิ่งมองเธราที่เดินไปเปิดประตูแต่แล้วดูเหมือนเธราจะโมโหหนักกว่าเดิม เมื่อประตูบานใหญ่ลงล็อคแน่นหนา วิรัลมองเธราที่ฟึดฟัดไปมา ดวงตาสีน้ำตาลที่เคยสดใสมีแววขุ่นเคือง ก่อนหันมามองเขาอย่างโมโห เธราทุบประตูแรงๆอีกสองสามทีก่อนผละตัวออกจากประตูแล้วตรงมาที่ระเบียงอย่างไม่ลังเล แต่ก่อนที่คนกำลังโมโหจะกระโดดลงจากกระเบียงอย่างที่ตั้งใจ  ลำตัวก็ถูดรัดด้วยแขนแกร่ง วิรัลสวมกอดคนขี้โมโหจากด้านหลังก่อนออกแรงรั้งให้เธราพ้นจากระเบียงโดยไม่สนใจแรงขัดขืน

   “โกรธขนาดนี้ ความผิดของข้ามากมายนักรึ” วิรัลทอดเสียงถามคนในอ้อมกอดอย่างใจเย็น  “ข้าจะไม่ถามเจ้าอีกแล้ว อย่าโกรธข้าเลยนะ”  ไม่รู้ว่าเธราคิดไปเองรึเปล่าว่าน้ำเสียงขององค์วิรัลฟังดูออดอ้อนต่างจากทุกที  และดูเหมือนเธราเองก็จะแปลกไปเมื่อแรงขัดขืนที่ดูจะมีมากมายกลับมลายหายไปทันทีที่คนด้านหลังเกยคางมาที่ไหล่เบาๆ

   “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากังวลกับเรื่องในภายหน้าขนาดนี้ ขอโทษที่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเจ้าเลย” วิรัลพูดกับคนในอ้อมกอดเบาๆ เธราไม่ได้ขัดขืนแล้วตอนนี้ทั้งสองยืนอยู่ริมระเบียง ลมเย็นๆยามค่ำคืนโชยมาเอื่อยๆ จันทร์เสี้ยวไร้แสงหากงดงามจับตา  “เดิมทีข้าไม่เคยคิดจะเป็นราชาแม้แต่น้อย ข้าแค่ไม่อยากให้พวกกบฏ มาเป็นใหญ่ในนันทานคร ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่ข้าถนัด นั่นคือการรบแต่ทันทีที่ทำลายพวกกบฏจนหมดสิ้น เหล่าเสนาอำมาตย์กลับเสนอให้ข้าขึ้นครองบัลลังค์  ไม่มีใครคิดว่าโอรสไร้อันดับอย่างข้าจะได้ขึ้นครองราชย์ข้าอาจจะเป็นราชาที่ไม่ดีพอข้าไม่เคยคิดถึงการสืบสันติวงศ์  คาเซอาจจะเหมาะกับตำแหน่งราชามากกว่าข้า”  คำพูดของวิรัลทำเอาเธราขมวดคิ้ว

   “หมายความว่ายังไงกระหม่อม” เธราถามอ้อมแอ้มทั้งที่ยังคงยืนนิ่งในอ้อมกอด

   “เมื่อจบเรื่องนี้ ข้าอาจจะให้คาเซขึ้นครองบัลลังค์  แล้วข้าจะลงมาดูแลกองทัพ มีเจ้าคอยดูแลประชาชน มีคาเซเป็นสมองสั่งการเพียงแค่นี้นันทานครก็แข็งแกร่งไม่น้อยหน้าใครแล้ว”
   “แต่...”

   “ข้าคิดเรื่องนี้มานานแล้วเธรา เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา นันทานครเพิ่งเว้นว่างจากศึกหากคราวนี้ข้าคงต้องคิดเรื่องนี้จริงจัง”  วิรัลเอ่ยออกมาก่อนกระชับอ้อมกอดมากขึ้น ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมทั่วบริเวณคงเหลือแต่เสียงหัวใจทั้งสองดวงที่เต้นเป็นจังหวะหยอกล้อกันไปมา
   ------------------------------------------------------------------------------------   -----------------------------------------------------
   แสงอาทิตย์สาดส่องมายังนันทานครพร้อมกับข่าวของรารีที่ชิงฆ่าตัวตายในคุกหนีความผิดนั้นดังกระฉ่อน  กองกำลังของวูธที่ตั้งกองทัพอยู่ที่ประตูเมืองนันทานครนั้นสงบนิ่งราวรอฟังคำสั่งจากราชาของตน

   “ทำไมท่านถึงปล่อยให้คนร้ายฆ่าตัวตายก่อนที่จะได้สอบสวนแบบนี้” กษัตย์แห่งวูธที่เพิ่งเสด็จมาถึงเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจสายตาคมราวเหยี่ยวแม้อายุจะล่วงเลยมาเกินร้อยมองไปยังศพของรารีนิ่งแววตาที่ทอดมองนั้นสงบจนอ่านไม่ออก

   “แล้วท่านจะให้นันทานครทำเยี่ยงไร ท่านก็เอ่ยมาเถิดคนของนันทานครกระทำการอุกอาจ ปลิดชีพพระธิดาของท่าน แม้คนร้ายจะรับสารภาพและตายตกไปตามกันแล้วแต่ข้าก็อยากจะชดใช้”  วิรัลเอ่ยน้ำเสียงนิ่งสนิท

   “เอาล่ะๆ ในเมื่อจับคนร้ายได้แล้ว แม้คนร้ายจะชิงฆ่าตัวตายไปเสียก่อน แต่อย่างไรเสียนันทานครกับวูธก็หมดเรื่องเคืองใจกันเสียที หม่อมฉันขอเชิญท่านไปพักผ่อนเสียก่อน เดินมามาจากวูธคงเหนื่อยล้ามากพอดู แล้วเรื่องศพของคนร้ายจะทำเยี่ยงไรค่อยว่ากันอีกทีกระหม่อม” คาเซเอ่ยตัดบท ก่อนจะเชิญตัวกษัตย์แห่งวูธไปพักยังห้องรับรอง
   
   -----------------------------------------------------------------------------
   -----------------------------------------
   ร่างบอบบางของพารัมเดินเชิดหน้าเข้ามาที่ตำหนักหยาดหมอกอย่างไม่สนใจเสียงห้ามปราม ใบหน้าน่ารักนิ่งสนิทเมื่อปรายตามองทหารเวรที่ออกมาห้ามตามหน้าที่

   “ข้ามีเรื่องจะคุยกับองค์วิรัล”

   “ถ้าไม่มีคำสั่งห้ามเข้า” ทหารเวรเอ่ยตามหน้าที่เพราะตอนี้ตำหนักหยาดหมอกถูกวางเวรยามอย่างแน่นหนาจากเหตุการที่กำลังคุกรุ่น
   พารัมเลิกคิ้วใบหน้าน่ารักยิ้มมุมปากเบาๆ ก่อนที่มือบางจะปลดกระดุมเสื้ออก “เจ้าลวนลามข้า ข้าจะบอกท่านป้าขององค์วิรัล”
   “ข้าไม่ได้...ทำ” ทหารเวรที่ดูตกใจกับการกระทำของพารัม
   “ข้าจะตะโกนแล้วนะ ช...” พารัมทำท่าจะตะโกน
   “พอแล้วพารัม” เป็นคุชที่เอ่ยห้ามปราม ผมสีแดงตัดกับผิวขาวซีดสะดุดตา
   พารัมติดกระดุมเรียบร้อยก่อนหันไปยิ้มเอาใจคุชอย่างประจบ
   “ข้าอยากเข้าไปข้างใน ไปหาองค์วิรัล” พารัมบอกเป็นในๆ

   คุชพยักหน้าก่อนหันไปส่งสัญญาณให้ทหารเวรไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ  พารัมเดินตามคุชไปเงียบๆ และทันทีที่ร่างของคนที่อยู่ในห่วงความคิดถึงปรากฏตรงหน้า พารัมก็โผตัวเข้ากอดเธราทันที

   “พี่เธราๆ” เสียงใสๆเอ่ยย้ำชื่อไปมา ก่อนจะเริ่มสะอื้น

   “ร้องไห้ทำไมกันพารัม พี่ยังสบายดี” เธราเอ่ยปลอบคนในอ้อมกอด พารัมยังเด็กเกินกว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ แล้วตอนนี้คนตัวเล็กยังถูกพรากมาจากบ้านเกิดอีกคงว้าเหว่น่าดู

   “รารี ฆ่าตัวตายหรือพี่เธรา” พารัมเอ่ยถามเมื่อเริ่มหยุดน้ำตาของตัวเองได้ เธราได้แต่พยักหน้าตอบ

   “เจ้าน่าจะเจอนางเป็นคนสุดท้าย  จำได้ใหมนางพูดว่าอะไรบ้าง”  เธราถามพารัม เขาจำได้ว่าสหัสบอกว่าให้พารัมลองไปเกลี้ยกล่อมรารีตอนที่อยู่ในร่างองค์วิรัล

   “รารีไม่รู้ว่ามีดที่ใช้ฆ่าองค์หญิงโยนาเป็นของปลอม นางไม่รู้เรื่องปีศาจรันตราด้วยซ้ำ เหมือนนางจะถูกหลอก” พารัมเอ่ยออกมาก่อนขมวดคิ้วแล้วหันไปหาคุช “คุชท่านจำได้ใหมว่ารารีสั่งอะไรสักอย่างก่อนเราออกมา ข้าจำได้ไม่ถนัด”
 
   คุชขมวดคิ้วก่อนเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจ “รารีบอกไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่านเธรา เพราะนางโง่เอง แล้วน่าจะบอกว่าขนมที่ท่านเธราชอบนางอบแล้ววางไว้ให้ที่เดิม”

   เธราได้ฟังคำของคุชแล้วก็ต้องแปลกใจ “ขนมงั้นรึ แต่ว่ารารีทำขนมไม่เป็นนี่ รารีทำแต่อาหาร ครัวที่ตำหนักท้ายบึงเล็กนิดเดียว ทำได้แต่อาหารง่ายๆ ปกติขนมที่ข้าชอบรารีจะไปเอามาจากในห้องเครื่องของวังหลวง” เธราพูดออกมาเหมือนจะย้อนความจำตัวเอง “มันไม่เคยมีโหลขนมที่วางอยู่ที่เดิมมาตั้งแต่แรก”

   “เดี๋ยวนะ”คุชเอ่ยขัดขึ้นก่อนเอ่ยบางอย่างออกมาอย่างไม่แน่ใจ  “โหลขนม.....ที่นันทานครเรามีความเชื่อว่าโหลขนมคือที่เก็บความสุขเป็นความเชื่อที่สืบทอดกันมาเราจะมอบของขวัญให้เด็กน้อยเป็นโหลขนมเสมอ  พวกนางกำนัลในวังหลวงจึงมักซ่อนของที่ผิดกฎ เก็บไว้ในโหลขนมแล้วซ่อนเอาไว้”  คุชเป็นคนพูดออกมา หรือรารีต้องการจะสื่อว่าซ่อนของบางอย่างเอาไว้กันแน่

   “ของมีค่าที่ผิดกฎ คืออะไรล่ะ” โชบุถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

   “ส่วนมากก็จะเป็นจดหมายรักน่ะ” คำพูดของชุนทำเอาทั้งห้องเงียบสนิท
   -----------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------------------------

   วิรัลนั่งตรวจตรารายงานต่างๆอยู่ลำพังคนเดียว ใบหน้าได้รูปนิ่งสนิทเขาไม่ได้ตรวจรายงานเองมาสักพักทุกอย่างเขายกให้คาเซจัดการ เขามักจะดูแลกองทัพและการรบเสียมากกว่า เมื่อนันทานครเริ่มเป็นปึกผ่านการศึกเริ่มน้อยลงจนห่างหายจากการศึกมาสักพัก วิรัลจึงได้เริ่มมาดูรายงานต่างๆอย่างมากขึ้น
   “ท่านวิรัล” คาเซที่เดินเข้ามาในห้องเอ่ยเรียกวิรัลเบาๆ
   วิรัลเงยหน้ามองคาเซ ก่อนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนก้มลงมองเอกสารอีกคร้ง
   “ท่านตัดสินใจหรือยังกระหม่อมเรื่องของวูธ ว่าจะเอาอย่างไร ดูเหมือนทางโน้นจะจะยังไม่ค่อยพอใจ ถ้าเราเอาพระสนมมายืนยันความบริสุทธิ์จะดีกว่ารึเปล่ากระหม่อม” คาเซเอ่ยถามวิรัล
   “ข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าเธราอยู่ที่ใหน” วิรัลตอบออกไปนิ่งๆทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่รายงานตรงหน้า
   “แล้วท่านไปอันราเสียหลายวันมีเรื่องอะไรรึเปล่ากระหม่อม แล้วอยู่ดีๆก็กลับมาพร้อมคุชมาถึงก็ป่วยไม่สามารถว่าราชการได้ ไม่ว่าพระองค์จะทำอะไรหม่อมฉันอยากให้นึกถึงนันทานครเป็นหลัก วูธแม้จะไม่ใช่ศัตรู แต่ถ้ามีเรื่องบาดหมางจะกลายเป็นสงครามที่ยืดเยื้อไปได้นะกระหม่อม”  คาเซพูดยาวเหยียด ใบหน้างดงามมีแววเคร่งเครียด
   “คาเซ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็อยากให้เจ้าเชื่อว่าข้าจะไม่มีทางทำให้นันทานครเป็นอะไรไปแน่นนอน ข้าเองก็รักบ้านเกิดแห่งนี้ไม่ต่างไปจากเจ้า” วิรัลถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนลุกออกไปยืนริมหน้าต่างเพื่อรับลมเย็นๆที่โชยเข้ามา
   “เมื่อเรื่องนี้คลี่คลาย  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของปีศาจรันตรา หรือเรื่องของวูธ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ข้าอยากให้เจ้าขึ้นครองบัลลังค์แห่งนนันทานครแทนข้า คาเซไม่ว่าเมื่อไรในจิตใจของข้าก็คิดเสมอว่าเจ้าต่างหากที่เหมาะสมกับบัลลังค์แห่งนี้ น้องข้า” วิรัลหันกลับมามองคาเซที่ยืนก้มหน้านิ่งราวฟังคำสั่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาวิรัล ใบหน้าสวยงามที่คุ้นตาแววตาแน่วแน่ที่เขาคุ้นชิน ผมสีทองของคาเซปลิวเบาๆเมื่อสายลมจากข้างนอกพัดผ่านเข้ามา ในสายตาวิรัลคาเซคือน้องชายที่เขาไว้ใจที่สุด คือมือขวาที่ทำทุกอย่างแทนเขา และคือคนที่เขาไว้ใจให้ดูแลนันทานครแทนเข้าได้อย่างสนิทใจที่สุด
 
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาาาาาา
ฝากวิรัลเธราด้วยย  ใกล้เฉลยคนร้ายเต็มที
ทุกอย่างจะลงเอยยังไง ฝากติดตามจนจบด้วยน้าา
ขอบคุณคะ 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-01-2017 05:26:39
ในใจคิดไปไกลแล้วว่าอาจจะเป็นคาเซ คิดไปเรื่อยเลย  :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-01-2017 05:28:37
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 07-01-2017 06:36:11
ใครคือคนร้าย...เรื่องมันซับซ้อน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 07-01-2017 06:36:44
ัเธรา~~ กับบางเรื่องก็คิดน้อยไปกับบางเรื่องก็คิดมากไป เฮ้อ

คนเขียนสู้ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-01-2017 07:02:55
มีหวานเบาๆ รารีซ่อนอะไรไว้นะ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-01-2017 07:03:28
คนร้ายเป็นใครกันนะ อยากรู้แล้วว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-01-2017 07:30:48
อ้ายยยยย อิคาเซ แกจะได้เป็นราชาแทนวิรัลเชียวนะ อย่าโป๊ะแตกก่อน ว่าเป็นคนอยู่เบื้องหลังนะแก  :katai1:

เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ มันใช่เวลามาสวีทกันไหม? วิรัลเธรา หน้าสิ่วหน้าขวาน เธราก็กำลังเศร้า น้ำตานองหน้า แล้วท่านวิรัลคะ? ท่านจะมานึกอยากมุ้งมิ้งมารื้อฟื้นโมเม้นท์วันส่งตัวเข้าหอ ทำตะมุตะมิเปิดผ้าคลุมหน้ากันใหม่ อะไรก้านนนนน อะไรกันค๊าา?  แอร้ยยยยย  :o8:  แล้วพิธีของนันทาฯ พอเปิดผ้าแล้ว กล่าวคำสัตย์แล้ว เขาไม่มีจูบต่อเหรอ?? ได้ไงๆๆๆๆ  ท่านวิรัลลืมสคริปป่ะเนี่ย?? อ๋อยยยยย อดใจไม่ไหวอยากอ่านต่อเร็วๆจัง  สนุกมากเรื่องนี้  :pig4:  :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-01-2017 08:31:07
คาเซหรอ?

 :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 07-01-2017 08:40:46
เอ๊า! ว่าที่ผัวทางพฤตินัยบอกรักอย่างหวานซึ้ง ว่าที่เมียดันสติแตกซะอย่างนั้น

แล้วเมื่อไรจะได้รักกันละเนี่ย


คาเซ แกน่าสงสัยมาก!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 07-01-2017 08:54:32
คาเซเป็นแน่ มันชี้ว่าเป็นคาเซ ถ้าคนแต่งไม่หลอกเรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-01-2017 09:00:27
ขออย่าให้กลายเป็นว่าคนที่ไว้ใจร้ายที่สุดก็แล้วกัน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Phing ที่ 07-01-2017 09:05:48
 ยังไงเราก็คิดว่าคาเซ เป็นคนร้ายแน่ๆ
คนที่ใกล้ตัวมักร้ายที่สุด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Maewjunsu ที่ 07-01-2017 09:15:13
เดาว่าคาเซเป็นคนร้ายแน่เลย เพราะต้องการบัลลังก์เลยหาเรื่องใส่ร้าย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 07-01-2017 09:24:22
ใครหล่ะคนร้าย ใกล้ตัววิรัลขนาดนี้คาเซเหรอ ไมอยากจะคิด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 07-01-2017 09:52:01
เป็นคาเซ แน่ๆเลยอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 07-01-2017 10:19:19
รอตอนต่อไปค่ะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 07-01-2017 10:33:05
คนใกล้ตัวมักร้ายที่สุดนะ ถ้าคาเซคิดว่า เธราทำให้องค์วิรัลต้องมัวหมอง คาเซคงไม่ลังเลที่จะจัดการแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 07-01-2017 11:01:45
คาเซหรือเปล่าน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กชายมั่วนิ่ม ที่ 07-01-2017 11:37:34
ใครคือคนรา้ย?? ในโหลขนมมีอะไร?? ใครฆ่าองค์หญิงโยนา??
นี่สับสนไปหมดแล้วค่ะ??? งึ่มๆๆๆๆๆๆ

 :serius2: :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 07-01-2017 12:15:14
ทำไมแอบคิดว่าอาจจะเป็นคาเซเนี่ย

เขาแอบหวานกันแล้วค่ะหัวหน้า...ฮาาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 07-01-2017 12:38:14
ทหารเวรที่ดูตกใจกับการกระทำของเธรา << ตรงนี้ต้องเป็นพารัมป่ะคะ

ปอลอ ทำไมตอนตัวเอกท้อแท้ มันต้องวกเข้าประเด็นรักทุกทีเลยเนี่ย = =
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 07-01-2017 12:52:42
ต้องมีการหักเหลี่ยมกันแน่นวล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 07-01-2017 17:11:25
มีแอบหวานเบาๆแฮะ   เธราแน่มากๆ สารภาพรักออกมาตรงๆ  องค์วิรัลมัวแต่อ้อมๆ ไม่ทันใจวัยรุ่นเลย   แล้วเด็กในท้องรารีล่ะ  คิดว่าเป็นลูกของคาเซแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 07-01-2017 17:22:54
ก็ยังคิดว่าเป็นคาเซเช่นเดิม
หวานอะไรไม่รู้แหละเราจะจับคนร้าย :laugh:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-01-2017 17:24:26
รอดูคนร้ายยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 07-01-2017 18:50:31
คาเซ เจ้าคือคนร้ายใช่ไหม? //ชี้หน้าคาเซ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ สนุกและลุ้นมาก //ขโมยกอดเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 07-01-2017 18:55:45
หรือจะเป็นคาเซ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 07-01-2017 19:07:57
ทำไมเราถึงสงสัยว่าคาเซจะเป็นคนร้ายนะ กรี๊ดดด...ขอรวบรวมสติ ปรับอารมณ์และอ่านทวนก่อน เหมือนจะมีอะไรๆน่าตงิดอยู่แต่นึกไม่ออกซะที แล้วนี่ตลงว่าองค์วิรัลกับเธราเข้าใจกันหรือยังนะ? ทำไมมันค้างคาใจอย่างนี้หนอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: lovetogether ที่ 07-01-2017 19:35:04
ดูเหมือนคาเซเป็นคนร้ายจัง  o18
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 07-01-2017 20:03:08
 :z13:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 07-01-2017 20:03:57
คาเซ  น่าสงสัยที่สุด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 07-01-2017 20:15:06
ติดตามจนกว่าจะถึงตอนจบนะคะสนุกมากเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 07-01-2017 22:14:41
มีแอบหวานเบาๆแฮะ   เธราแน่มากๆ สารภาพรักออกมาตรงๆ  องค์วิรัลมัวแต่อ้อมๆ ไม่ทันใจวัยรุ่นเลย   แล้วเด็กในท้องรารีล่ะ  คิดว่าเป็นลูกของคาเซแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: arissara ที่ 07-01-2017 23:25:39
น่านนน ไว ขนมจริงๆด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-01-2017 00:34:22
เห้อ!! น้องเนี่ยละตัวดีซะมั้ง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 08-01-2017 01:16:57
นข.จะหลอกมั้ย คนร้ายคือใคร  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 08-01-2017 15:56:42
ในใจคิดไปไกลแล้วว่าอาจจะเป็นคาเซ คิดไปเรื่อยเลย  :hao7:


แอบคิดเหมือนกันเลยว่าเป็นคาเซ แต่ตอนนี้ เริ่มแบบใครอีก ลุ้นมากกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 08-01-2017 21:05:44
กลัวคาเซจะเป็นคนร้ายเสียจริง
คนที่ใกล้ตัวที่สุด มักไม่น่าไว้ใจที่สุด
รารีทิ้งปนไว้ให้แล้ว ตามสืบๆ

ปล.ชอบที่องค์วิรัลให้คำสัตย์กับเธราเสียจริง :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 09-01-2017 00:45:19
 :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 09-01-2017 03:12:53
คาเซโดนปีศาตรันตราสิงรึเปล่านะ หรือยังไง

เป็นห่วงเธราจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-01-2017 07:00:02
โอ๊ะ! เธราขึ้นเลย~~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 09-01-2017 17:38:14
คนร้ายที่คิดว่าน่าจะใช่ อาจจะไม่ใช่ หรืออาจจะใช่  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 10-01-2017 06:30:49
คาเซแน่คือคนร้าย
องค์วิรัลไม่อยากครองบัลลังค์ต่อไม่ลองยกให้ราซีนดูล่ะ ตามราซีนกลับมา ราซีนคือรัชทายาทที่แท้จริง
คนที่เหมาะกับบัลลังค์คือคนที่ไม่อยากขึ้นครองบัลลังค์นี่แหละ เพราะคนแบบนี้จะไม่เหลิงในอำนาจ องค์วิรัลเหมาะกับบัลลังก์แล้วล่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 10-01-2017 11:30:28
อยากรู้ใจจะขาด  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 10-01-2017 12:35:30
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านฉากสวีทเยอะๆจังเลยย :-[
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 11-01-2017 06:31:24
 :katai4: รอธีราคน่ารัก ลุ้นคนร้ายยคือใครกันแน่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๔)หน้า๓๑ ๐๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 15-01-2017 04:55:53
ตอนที่๒๕ -๕๐%

   ค่ำคืนที่แทบไม่มีแสงจันทร์ส่องนั้นเงียบสนิท ภายในห้องนอนที่เงียบสนิทวิรัลที่ได้รับฟังจากเธราถึงเรื่องราวการสั่งเสียของรารี ใบหน้าโดดเด่นนิ่งสนิทราวครุ่นคิดบางสิ่งอยู่ เรื่องราวบางอย่างเริ่มประติดประต่อในหัว 

       “มีดสั้นที่ใช้ประกอบพิธีนั้นเป็นมีดศักสิทธิ์เป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่คู่บัลลังค์ราชา ตามความเชื่อมันคือคมมีดที่ใช้ปกป้องราชา” วิรัลพูดออกมา “ในนิทานพื้นเมืองที่เล่าสืบต่อมาเพราะมนุษย์นั้นแสนอ่อนแอเมื่อมีการทำพันธะสัญญาแห่งเผ่าพันธุ์ขึ้นมา มีป่าศักสิทธิ์มากางกั้นและมีการถ่วงดุลอำนาจโดยการมอบอำนาจและความสามารถให้แก่บรรดาผู้ที่จะเป็นราชาของมนุษย์   เพราะฉะนั้นของสิ่งใดที่ที่เกี่ยวกับราชามักจะมีพรวิเศษเสมอ ผ้าคลุมไหล่ เลือด แล้วมีดที่ใช้ปกป้องราชาล่ะ” วิรัลยังคงเรียบเรียงเรื่องราวอย่างช้าๆก่อนหันไปมองเธราที่นั่งมองมาอย่างตั้งใจ 

   “มีดสั้นเล่มจริงไปใหน และคนร้ายจะเอาไปทำไมกัน”  เธราพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ “จะ...เกี่ยวอะไรกับรันตรารึเปล่ากระหม่อม” เธราถามวิรัลเสี่ยงอ่อน 

   “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเกี่ยวกับรันตรา”

   “คือ..”เธราอึกอักก่อนลุกไปหยิบหนังสือเล่มใหญ่ที่วางไว้มุมหนึ่งของห้องมาให้วิรัลดู “หม่อมฉันเจอนี่มา” วิรัลมองของในมือเธราก่อนเลิกคิ้ว

   “นิทานตำนานเมืองรึ” วิรัลถามก่อนรับหนังสือเล่มหนามาดู

   เธราพยักหน้ารับ ก่อนขยับตัวลงนั่งข้างๆวิรัล แล้วเปิดหน้าที่คั้นไว้ให้วิรัลดู

   “พิธีปลุกชีพผู้หลับไหล” เธราพูดเสียงเบา ก่อนชี้ไปที่ตัวอักษรในหนังสือเล่มหนา “ต้องใช้หัวใจที่ปวดร้าวทั้งสาม” เธราบอกเสียงเบา  “รันตราก็เงียบไป เงียบราวกำลังซุ่มรอเวลาอะไรบางอย่าง แล้วมีดสั้นก็หายไป องค์หญิงโยนาตายด้วยมีดสั้นปลอมเพื่อใส่ร้ายหม่อมฉัน พระองค์คิดว่ามันช่างเหมาะเจาะราวใครบางคนจัดฉากรึเปล่ากระหม่อม

   วิรัลมองเธราที่ดูกังวลไปเสีทุกอย่าง ก่อนลูบหัวคนขี้กังวลาวปลอบโยน
   “อย่าเพิ่งคิดมากไปเธรา” วิรัลบอกก่อนดึงเธรามากอดไว้หลวมๆ เธราไม่ได้ขัดขืน พลางซบหน้าลงไปบนใหล่ของเจ้าของอ้อมกอดราวหาที่พักพิง

   “หม่อมฉันไม่อยากมีความสุขตอนนี้เลย” อยู่ดีๆเธราก็พูดประโยชวนงงขึ้นมาทำเอาวิรัลต้องดันคนในอ้อมกอดออกเบาๆเพื่อที่จะมองหน้าคนพูดได้เต็มตา

   “เจ้าหมายความว่ายังไง”

   “รารีตายพร้อมกับลูกในท้อง องค์หญิงโยนาก็โดนฆ่า คนร้ายยังจับไม่ได้พารัมก็ยังอยู่ในอันตราย แต่หม่อมฉัน กลับทำอะไรไม่ได้เลยเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในนี้  แถม.....” เธราอึกอักเล็กน้อยก่อนพูดออกไปทั้งที่แก้มเริ่มขึ้นสี “แถมหม่อมฉันยังรู้สึกดี เวลาพระองค์ทำดีด้วยแบบนี้ หม่อมฉันไม่อยากมีความสุขตอนนี้เลยมันเห็นแก่ตัวเกินไป”

   วิรัลเลิกคิ้วกับคำสารภาพ  ก่อนจะดึงเธราเข้ามากอดแน่นๆอีกครั้งก่อนคลายอ้อมแขนออกเหลือแค่การสวมกอดเบาๆมือหนาลูบต้นแขนของเธราไปมา ใบหน้าได้รูปพาดอยู่บนใหล่เธรา

   “ข้าจะทำให้เจ้าเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในนันทานครเลย ไม่สิ เจ้าจะต้องมีความสุขที่สุดในสามดินแดนเลยเธรา”  คำพูดที่ชวนให้เธราซุกตัวเองลงไปในอ้อมกอดมากขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าที่ทำแบบนี้เพราะเขินอายหรือรับรู้ได้ว่าอ้อมกอดของคนตรงหน้าปลอดภัยที่สุดกันแน่

   แต่แล้วพระจันทร์เสี้ยวที่ส่องแสงริบหรี่กลับพลันดับลงลมหนาวยะเยือกพัดเข้ามาเพียงวูบ  เธราเกร็งตัวทันที มือหนาที่ลูบแขนเขาไปมาหยุดนิ่งบรรยากาศกดดันที่แผ่เข้ามานั้น เธรารู้จักดีเพราะเคยพบมาแล้วถึงสองครั้งสองครา 

   “องค์วิรัล” เธรากระซิบเรียกชื่อคนที่กอดตนเบาๆ ก่อนยกมือขึ้นกอดตอบคนตัวโตกว่าแน่น วิรัลไม่ได้พูดอะไรเมื่อรับรู้ถึงบรรยากาศรอบตัว กลิ่อนหอมที่ชวนคลื่นเหียนลอยมาตามลม

   “หอมเอย เจ้าลอย มาตามลม
   ดวงใจ ระทม หม่นหมอง
   สิ้นรัก สิ้นดวงใจ ที่ใฝ่ปอง
   กลิ่นหอม แสนเศร้า ร้าวระทม"

   เสียงร่ายกลอนพื้นบ้านลอยมาแผ่วเบาราวกระซิบ นิทานที่กล่าวถึงความตายของผู้เป็นที่รัก การจากลาที่หม่นหมอง แม้กลิ่นหอมของดอกไม้ยังพลอยเศร้าสร้อยไปกับการจากลานี้

   เงาดำวูบไหวไปมาที่นอกหน้าต่างก่อนจะพุ่งตรงมายังสองร่างที่ยังคงโอบกอดกัน  เธราผละออกจากอ้อมกอด ก่อนคว้าเอาดาบขององค์วิรัลที่วางไว้ข้างกายก่อนฟาดคมดาบลงไปสุดแรง  เงาสีดำแตกกระจายออกคล้ายฝุ่นผง ก่อนจะไปรวมตัวกันที่มุมห้องปรากฏร่างคุ้นตาของปีศาจที่งดงามราวชาวเวทย์

   “ข้านับถือในความเก่งกาจของเจ้านะพระสนมเอกแห่งนันทานคร”  ใบหน้างดงามแย้มยิ้มต่างจากดวงตาสีฟ้าสวยที่นิ่งสนิท ก่อนเหลือบมองไปยังองค์วิรัล

   “สุดท้ายราชาผู้ยิ่งใหญ่ก็หลงรักเครื่องบรรณาการจนได้ มาลันเคียนี่ฉลาดจริงๆ ถ้าส่งหญิงงามผู้มีญาณกล้าแข็งมาก็คงเป็นได้แค่สนมธรรมดาๆ” รันตรายังคงพูดไปเรื่อย

   “รันตรา รัชทายาทนอกคอกแห่งกัสธา เมืองหลวงของชาวเวทย์ทำไมถึงกลายมาเป็นปีศาจชั้นต่ำไปได้เสียล่ะแถมยังขี้ขลาดขนาดไม่กล้ามาด้วยร่างจริง ส่งแค่จิตมายามาแบบนี้” วิรัลพูดขึ้นมาก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ หลังจากเจอรันตราที่หมู่บ้านบันกุ เขาก็กลับมาสืบทันทีว่ารันตราคือใคร ปีศาจที่มีพลังมากขนาดรันตราหาไม่ได้ง่ายๆและแทบจะไม่ปรากฏมาเป็นร้อยปีแล้ว และเขาก็ได้รับรู้บางอย่าง รันตราไม่ใช่ปีศาจธรรมดาแต่เป็นถึงชาวเวทย์ชั้นสูงที่โดนมนต์ดำครอบงำจนกลายมาเป็นปีศาจต่างหาก

   “เก่งนี่ไปสืบเรื่องข้ามาด้วย แต่รู้ไปก็เท่านั้นข้าเตรียมทุกอย่างครบแล้ว อีกสามราตรีข้าก็จะได้ของที่ข้าต้องการครบ รวมถึงดวงใจของสาวน้อยพารัมที่เจ้าเอามาซ่อนไว้ด้วยแล้วไม่ต้องห่วงหรอกนะข้ามาหาเจ้าแน่”

   “รันตราเจ้าทำอะไร ทำไมต้องฆ่าองค์หญิงโยนา” เราถามออกไปอย่างลองหยั่งเชิง

   รันตราเลิกคิ้วเมื่อได้ฟังคำถาม ใบหน้าสวยงามส่ายไปมาราวเอ็นดู “ข้าไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนา”

   “ไม่จริง ถ้าไม่ใช่เจ้าจะเป็นใคร รารีไม่ได้เป็นคนทำแน่นอน” เธราเถียง

   “หึ เธราเด็กน้อย ถ้าข้าไม่จำเป็นต้องฆ่าเจ้าข้าอยากจะเอาเจ้าไปอยู่ด้วยเสียจริง”  รันตราพูดพลางแย้มยิ้มที่ดูน่าขนลุก “มนุษย์ทุกคนมีด้านมืดที่ซ่อนไว้เธรา ข้าไม่จำเป็นต้องฆ่าใคร ข้าแค่ให้เขาทำในสิ่งที่อยากทำ” รันตราเอ่ยช้าๆ  บรรยากาศอึดอัดเหมือนจะตรึงให้เธราขยับร่างกายไม่ได้

   “มนต์ตรึงร่าง” องค์วิรัลที่เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ใบหน้าได้รูปขบกรามแน่น  ดวงตาคมเหลือมองดาบคู่กายที่วางไว้ไม่ห่าง
 
   รันตรายังคงยืนอยู่ที่เดิม มือเรียวแบออกมาพร้อมกับปรากฏกระจกบานใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย กรอบกระจกนั้นปรากฏเป็นอสรพิษพันกันไปมาดูสวยงามแต่น่าขนลุก  “ข้าแค่เพาะเมล็ดพันธุ์ลงไป พวกเจ้าก็จะทำในสิ่งที่ก้นบึ้งของหัวใจของเจ้าเรียกร้อง
ดูสิเธราเจ้าก็มีเห็นไหม” เธรามองเงาสะท้อนในกระจกอย่างตกใจ เมื่อบริเวณลำตอของเขามีต้นเล็กๆงอกออกมาราวกับกาฝาก

   “มัน...คืออะไร” เธราถามเสียงสั่น 

   “กาฝากเผยความใน แค่ใส่มันลงในอาหารพวกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความในใจที่อยากปกปิดอย่างพวกเจ้า ก็จะเผยธาตุแท้ออกมา” รันตราพูดออกมา ก่อนมาปรากฏที่ข้างๆตัวเธราภายในพริบตา มือเรียวสวยยกขึ้นแตะลงไปที่ต้นกาฝากเบาๆ “น่าแปลกที่กาฝากทำอะไรเจ้าไม่ได้เธรา แปลกจริงเจ้าไม่มีอะไรที่อยากได้จนต้องแย่งชิง หรือความโลภที่เก็บซ่อนไว้เลยรึเด็กน้อย”

   ฟรึบ! เสียงดาบแหวกอากาศลงมาท่ร่างรันตราอย่างรวดเร็ว หากเหมือนผ่านลงไปบนฝุ่นละออง วิรัลดึงเธรามาไว้ด้านหลังของตัวเองก่อนบ้วนเลือดทิ้ง   วิรัลขบปากตัวเองจนเลือกออกเพื่อที่จะให้หลุดจากมนต์ของปีศาจ หลั่งเลือดแห่งราชาเพื่อล้างมนต์ปีศาจ

   “สมเป็นองค์วิรัลแห่งนันทานคร แก้เกมส์ได้รวดเร็วเสมอ”

   วิรัลไม่สนใจคำพูดของรันตรา เขาจู่โจมทันทีมือหนาเงื้อดาบขึ้นสูงก่อนฟาดลงไปที่ร่างของปีศาจอีกครั้งน่าแปลกที่ดาบคู่บัลลังค์กลับทำอะไรรันตราไม่ได้  ร่างที่เป็นดั่งฝุ่นละอองแตกกระจาย

   เธราที่เพิ่งขยับร่างกายได้ คว้าเอาผ้าคลุมไหล่ขององค์วิรัลก่อนสะบัดชายผ้าที่ร่างของรันตรา เขาจำได้ว่าผ้าคลุมไหล่ของราชาปัดเป่าสั่งชั่วร้ายได้หากคราวนี้  เหมือนเป็นการสะบัดผ้าผ่านอากาศเท่านั้น รันตราไม่ได้มีอาการเจ็บปวดเช่นคราวก่อน

   หึหึหึหึหึ เสียงหัวเราะของรันตราดังก้องห้องบรรทม พร้อมกับกับเสียงโวยวายจากด้านนนอก

   “เธรา องค์วิรัลเป็นอะไรรึเปล่ากระหม่อม” เสียงตะโกนถามมาจากภายนอก เพราะประตูห้องถูกล็อคจากภายใน
 
   “ที่ข้ามาเพราะอยากแน่ใจบางอย่างเท่านั้นแล้วก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเหลือแค่โลหิตในตัว เจ้าจะเอาชนะกองทัพเลือดได้ยังไง หึ” รันตราเอ่ยอย่างเย้ยหยัน ก่อนสลายหายไปกับสายลม

 :katai4: :katai4: :katai4:
มาก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ
จะรีบมาลงต่อให้จบโดยเร็วคะ
ขอบคุณที่ชอบ #วิรัลลืมเมีย ค่า
จบตอนนี้เราจะรู้แล้วคะว่าใครฆ่าองค์หญิงโยนา เย้
อย่าทิ้งไปใหนอยู่ด้วยกันจนจบน้า

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 15-01-2017 07:24:21
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 15-01-2017 07:28:00
ทำไมผ้าคลุมราชาทำอะไรรันตราไม่ได้ อยากให้เรื่องเลวร้ายแบบนี้ผ่านไปเร็วๆ สงสารพระสนม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-01-2017 08:01:37
ศึกหนักเลย

 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-01-2017 09:05:33
เวงแล้ว ถ้าผ้าคลุมทำอะไรไม่ได้ วิธีสู้คืออะไรเล่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 15-01-2017 09:29:50
ตอนสั้นๆ แต่มันพะย่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-01-2017 09:32:01
อ๊าคคคคค ตื่นเต้นๆๆ สนุกๆๆๆๆ ขอชมคนเขียนจากใจ คุณมีจินตนาการล้ำลึกมาก เนื้อหาเกินคาดเดาทุกตอนแต่ไม่ได้ดูเว่อร์จนรับไม่ได้ โครงเรื่องและตัวละครทุกตัวถูกผูกโยงเข้าไว้ด้วยกันอย่างแยบยล  ไม่มีตรงไหนที่หลุดเข้ามาแบบไม่มีเหตุผลไม่มีสาเหตุ  สุดยอดมากจริงๆ ปรบมือให้ค่ะ  o13  :katai2-1:

เนื้อเรื่องใกล้จะรู้ตัวคนฆ่าเจ้าหญิงละ แต่คงจะยังไม่จบเร็วๆนี้ (หวังว่านะ) ยังรอสงครามระหว่างจอมเวทย์กับจอมราชา ที่มีสนมเอกเป็นฝ่ายมันสมอง มีเหล่าครึ่งสัตว์วิเศษทั้งหลายเป็นผู้ช่วยอยู่  ต้องสนุกมากแน่ๆ รอๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 15-01-2017 09:37:24
รันตราบแกว่าไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนา สรุปแล้วเป็นคนใกล้ตัวองค์วิรัลจริงๆเหรอนี่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-01-2017 10:05:16
ถ้ารันตาไม่ได้ฆ่า หวังว่าคงไม่มีใครแอบรักองค์วิรัลเลยใส่ความพระสนมนะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 15-01-2017 10:06:15
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 15-01-2017 10:09:26
สนุกมาก มีเรื่องให้ลุ้นทุกตอน
ขอบคุณ และรอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-01-2017 11:35:38
งานหนักอีกแล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 15-01-2017 12:32:53
งานหนักเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 15-01-2017 13:13:25
ลุ้นมากมาย
องค์วิรัลกับเธราสู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-01-2017 14:03:16
เธราทำได้ เพราะความบริสุทธิ์จะปัดเป่าทุกอย่างเอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 15-01-2017 14:13:25
อ้าวววว ถ้าไม่ใช่รันตรา แล้วใครลงมือล่ะ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 15-01-2017 14:23:14
รันตรายืมมือคนอื่น

ใครที่อยากได้บัลลังก์จนใส่ร้ายวิรัล

ปล. เบื่อ #วิรัลลืมเมีย #วิรัลปกป้องเมีย #วิรัลปลอบเมีย

เมื่ไรจะ #วิรัลได้เมีย ซะทีล่ะ?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 15-01-2017 14:30:34
โอ๊ยยยยยยยย
เมื่อไหร่จะได้กันสักที
มีแต่เรื่องเข้ามาตลอดเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 15-01-2017 14:38:35
อยากให้เรื่องร้ายๆผ่านไปให้หมดโดยเร็วจัง
อยากเห็นองค์วิรัลกับเธราหวานกันนานๆ มีแต่เรื่องแต่คนหรือปีศาจมาขัดจังหวะทุกทีเลย555
ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 15-01-2017 15:52:27
ตามติดชีวิตองค์วิรัลกับเธราต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: coraline ที่ 15-01-2017 17:46:45
ลุ้นๆๆๆมาต่อไวๆนะ อยากอ่านมากๆๆสู้ๆนะคนเขียน เป็นกำลังใจเสมอเด้อคร้าา o13 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 15-01-2017 18:00:57
รอค่ะ อยากรู้ว่าใครฆ่าโยนากันแน่ แล้วคนรักของรารีเป็นใคร
แล้วถ้าเป็นคาเซ ก็สงสารองค์วิรัลมากๆค่ะ :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 15-01-2017 18:20:28
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ :mew6:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 15-01-2017 19:15:59
นอกจากโคนันก็เรื่องนี้นี่แหละที่ต้องมาลุ้นตัวคนร้าย อยากรู้แล้วววว :ling1:ัั
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 15-01-2017 20:35:06
สงสารคู่นี้จริง ชาตินี้จะมีเวลาสวีทกันบ้างมั้ยเนี่ยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 15-01-2017 22:14:31
รอฆาตกรตัวจริงต่อไป :mew2
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-01-2017 22:58:24
รอตอนต่อไป~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 15-01-2017 23:23:04
 :z13:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 15-01-2017 23:37:14
เกลียดรันตราจริง มั่นเหลือเกินนะเจ้าปีศาจชั้นต่ำ
แกเล่นผิดคนแล้ว....ว่าแต่ใครฆ่าโยนากันนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๕๐%)หน้า๓๓ ๑๕.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 16-01-2017 13:47:32
ตอนที่๒๕-๕๐%หลัง

   “หมายความว่ายังไงเหลือแต่ดาบ”  โชบุพูดออกมาอย่างโมโห ใบหน้ามีแววเคร่งเครียด เพราะว่าซ่อนเธราไว้ในตำหนักหยาดหมอก แม้ว่าการวางเวรยามรอบตำหนักจะแน่นหนา แต่ภายในตอนนี้มีเพียงสหัส โชบุและชุนเท่านั้น คุชกับธันโดนเรียกมาทันที ตอนนี้ทุกคนดูกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

   “อีกสามราตรี จะเป็นวันอะไรหรือกระหม่อม” เธราถามวิรัลอย่างสงสัน ปีศาจรันตราบอกว่าอีกสามราตรีจะได้สิ่งที่ต้องการ 
   วิรัลขมวดคิ้วอย่างคิดไม่ตก อีกสามราตรีคือวันอะไรกัน หาคนที่ตอบกลับมากลับเป็นสหัสที่นิ่งฟังมาแต่ต้น

   “เป็นคืนพระจันทร์เลือด หากเป็นเมืองเวทย์ก็จะถือเป็นวันเฉลิมฉลองครั้งยิ่งใหญ่ประจำปีเพื่อบูชาบรรพบุรุษของพวกตน เพราะพระจันทร์สีเลือดจะช่วยให้เวทย์มนต์ที่มีเข้มขลังมากขึ้น  มักจะใช้เป็นวันที่ทำพิธีใหญ่อย่างฉลองการขึ้นครองราชย์  หรือปีศาจรันตราจะใช้วันนั้นในการปลุกชีพผู้หลับใหลกัน”  สหัสเอ่ยออกมาก่อนมองไปที่เธราที่กังวลอย่างเป็นห่วง

   “คืนพระจันทร์เลือดจะเกิดเฉาะในเมืองเวทย์ นี่แล้วเกี่ยวอะไรกับปีศาจรันตรากัน” โชบุถามอย่างไม่เข้าใจ

   “รันตราเป็นชาวกัสธา เขาเป็นรัชทายาทคนสุดท้ายก่อนที่เมืองเวทย์จะปิดตัวเองลง “ วิรัลบอก “การที่ชาวเวทย์ชั้นสูงขนาดรันตรา มากลับกลายเป็นปีศาจได้สาเหตุคงไม่ธรรมดาแน่นอน แล้วผู้หลับใหล ก็น่าจะเกี่ยวกับเมืองแห่งเวทย์ด้วย”

   “หากเราเกิดสงครามระหว่างนันทานครกับกองทัพเลือด จะเป็นสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์รึเปล่ากระหม่อม” ธันเอ่ยออกมาอย่างกังวล
   “เรื่องนั้นก็น่าห่วง แต่ที่น่ากังวลกว่าก็คือ ทำไมของประจำตัวราชาที่มีพลังศักสิทธิ์ ถึงไม่สามารถทำอะไรรันตราได้” วิรัลกล่าวก่อนยกดาบในมือขึ้นมาดู
        คำพูดของวิรัลทำเอาคุชกับธันกังวลทันที
   “มันไม่น่าจะเป็นไปได้” คุชหลุดปากออกมาเบาๆ “ของประจำตัวราชาไม่มีทางที่จะเสื่อมฤทธิ์ได้ นอกจากจะไม่ใช่ของจริง”
 
   “อ่อ...แบบนี้สินะรันตราถึงบอกว่า ถ้าข้าเหลือแต่โลหิตที่มีพลังศักสิทธิ์ จะสู้กองทัพเลือดได้ยังไง เพราะเจ้าปีศาจนั่นมันเอาของประจำตัวราชาของจริงไปซ่อนหมดแล้วล่ะสิ ดาบนี่ก็คงของปลอม ผ้าคลุมไหล่ก็คงเป็นของที่ทำขึ้นมาใหม่ มีดสั้นก็หายไป ถ้าไปตรวจที่ห้องเก็บอาวุธประจำตัวข้าก็คงเหลือแต่ของปลอม หึ...” วิรัลพูดออกมาอย่างเริ่มเข้าใจในสิ่งที่รันตราทำ การที่รันตราถอดแค่จิตมายามาแบบนี้ คงต้องการยืนยันสินะ ว่าของที่มีพลังศักสิทธิ์ทุกอย่างถูกสลับสับเปลี่ยนไปหมดแล้ว นี่สินะเหตุผลที่มีดสั้นเล่มจริงหายไป 

   “แล้วเราจะทำอย่างไรดีกระหม่อม”  เธราถามออกไปอย่างกังวล

   วิรัลหันไปมองเธราที่มีท่าทีวิตก  ก่อนหันไปสั่งงานคุชกับธัน

   “ธันส่งม้าเร็วออกไป เกณฑ์ไพร่พลมาให้ได้มากที่สุด ให้ทุกเมืองที่ขึ้นแก่นันทานครส่งกองทัพมาทันทีที่ได้รับการแจ้ง ป่าวประกาศออกไป ว่าเราจะทำศึกกับกองทัพเลือด”

   “คุชเตรียมกองทัพของเจ้าให้ดี ส่งข่าวไปที่แม่ทัพฝั่งขวาให้เข้ามาประจำการที่นันทาทันที”  วิรัลสั่งการ “ปล่อยข่าวออกไปว่าพระสนมจากมาลันเคียผู้มีญาณที่เข้มแข็งกลับมาแล้วการศึกนี้จะมีคำทำนายที่แสนศักสิทธิ์นำทาง”

   เธราทำท่าจะค้านหากวิรัลกลับยกมือห้าม “กองทัพเลือดนั้นไม่ว่าใครก็ไม่อยากต่อกร ถ้าบอกว่าเจ้าสามารถทำนายอนาคตได้ขอแค่เจ้ายืนยันในชัยชนะ พวกทหารจะได้มีขวัญกำลังใจมากขึ้น” วิรัลบอกกับเธราอย่างใจเย็น “เราจะจัดพิธีทำนายที่ยิ่งใหญ่ในอีกสามราตรี”

   “หมายความว่า...” เธราเอ่ยปากถาม

   “ใช่...เราจะจัดพิธีทำนายต้อนรับกองทัพเลือดกัน  ตอนนี้เรามีวูธอยู่ด้วย ดีเหมือนกันเพื่อความสัมพันธ์อันดี เราจะให้กองทัพแห่งวูธเป็นแนวหน้าต้อนรับกองทัพเลือดเสียเลย จะได้ไม่เสียทีที่ตาแก่แห่งวูธอุตส่า ดั้นด้นมาถึงนันทานคร” วิรัลพูดออกมาก่อนหัวเราะเบาๆในลำคอ

   “เลวใช้ได้นี่หว่า” โชบุพูดออกมาพลางหัวเราะอย่างไม่ยี่หร่ะในสายตาห้ามปรามของชุน หรือแววตาไม่พอใจของธัน

   “ในสงครามไม่มีคนดีคนเลวหรอกโชบุ มีแต่คนแพ้กับคนชนะ” วิรัลหันมาพูดกับโชบุ
   -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------------------------
   ข่าวเตรียมการรบระหว่างนันทานครกับกองทัพเลือดนั้นดังกระฉ่อนไปทั่ว เหล่ากองทัพจากเมืองขึ้นและพันธมิตรต่างทยอยตบเท้ากันเข้ามาที่วังหลวงแห่งนันทานคร 

   เธราแม้จะถูกปล่อยข่าวออกไปว่ากลับมาที่นันทานครแล้วแต่ก็ยังคงถูกสั่งให้อยู่แต่ตำหนักหยาดหมอก

   “พี่เธรา” พารัมที่ตะโกนเสียงดังนำหน้ามาแต่ใกล ร่างบอบบางวิ่งมาหาเธรา ก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพลางหยิบน้ำที่เธราส่งให้
   “เป็นอย่างไรบ้างพารัม”

   พารัมส่ายหน้าไปมา “ไม่เจอโหลขนมเลยพี่เธรา มันมีจริงๆรึเปล่าเถอะ นี่ข้าให้นางกำนัลค้นตำหนักท้ายบึงจนแทบจะถอนเสาออกมาดูแล้ว ไม่มีโหลขนมที่ใส่จดหมายหรืออะไรแปลกๆเลย มีแต่โหลใส่ขนมธรรมดา กับสารพัดสมุนไพรของพี่นั่นแหล่ะ”
 
   เธราเงียบไปโหลขนมงั้นเหรอ ทำไมรารีถึงพูดถึงโหลขนมกันนะ รารีต้องการบอกอะไรกันแน่  “ลองหาอีกครั้งนะพารัม ตำหนักท้ายบึงเล็กนิดเดียวลองหาดูอีกสักครั้งเถอะ” เธราบอกพารัม ร่างเล็กตรงหน้าพยักหน้าอย่างว่าง่ายสำหรับพารัมเธราว่าอย่างไรก็อย่างนั้น

   “เดี๋ยวข้าจะลองไปหาอีกที นี่ดีนะที่องค์วิรัลออกคำสั่งให้ทหารที่เฝ้าออกไปหมด ไม่อย่างงั้นต้องแอบไปหาตอนกลางคืนเพราะท่านคาเซสั่งปิดตำหนักไว้ยุงกัดข้าแขนขาลายไปหมดแล้ว” พารัมบอกก่อนยื่นขาให้เธราดูจุดแดงๆที่ปรากฏประปรายบนแขนสวย
   “ฮ่าๆ มาๆ พี่ทายาให้” เธราหัวเราะก่อนหันไปบอกนางกำนัลให้หยิบเอายามาให้
   “พารัม ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ข้าจะพาเจ้ากลับหมู่บ้านบันกุนะ”  เธราบอกสาวน้อยตรงหน้า  พารัมพยักหน้ารับก่อนชักแขนกลับเมือเขาทายาให้เสร็จแล้ว
   “พี่เธราทำเพื่อข้าขนาดนี้ ต่อให้มากกว่านี้ข้าก็ทำให้พี่เธราได้” พารัมบอกออกมาอย่างจริงใจ
   -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   -------------------------------
   เธราถูกเรียกมาที่ท้องพระโรงร่างสูงโปรงเดินเข้ามาอย่าเงียบๆ  เขามาที่นี่เพราะองค์วิรัลให้คาเซไปตามว่ามีคนที่เขาสมควรได้พบ
   “อ้าวไอ้ตัวเล็ก เป็นยังไงบ้างข่าวของเจ้านี่โด่งดังจนข้าอดคิดถึงไม่ได้จริงๆ” เสียงกล่าวทักทายจากชายที่มีตาข้างเดียวดังขึ้นทันทีที่เธราก้าวเข้าไป 
   เธรามองไปตามเสียงที่ตะโกนทักทายมาก่อนฉีกยิ้มอย่างยินดี “เค ท่านสบายดีหรือไม่”  เขาเอ่ยทักทาย
   “ที่ใหนก็สบายกว่าคุกใต้ดินแห่งนันทานครทั้งนั้นล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า เอามีดมาจี้คอข้าก็ไม่ก้าวเข้ามาเหยียบเมืองนี้อีก” เคพูดไปหัวเราไปอย่างอารมณ์ดี แม้คำตอบจะทำเอาเธรายิ้มแหย
     
   “ท่านก็พูดไปน่ะเค” เธราพูดอ้อมแอ้ม เหลือบมองวิรัลอย่างเกรงใจในคำพูดของเค

   “โอย...ไม่มากไปหรอกไอ้ตัวเล็ก ลองถามคนอื่นดูสิถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ามีใครคิดจะกลับมาเหยียบที่นี่กัน” เคพูดตอกย้ำความหมายเดิมก่อนยีหัวเธราที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

   “เค ท่านเลิกแกล้งไอ้ตัวเล็กได้แล้ว” ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นก่อนก้าวเข้ามาหาเธรามือหนายกขึ้นลูบผมอย่างเอ็นดู

   “แอนเดรียส” เธราเรียกชื่อคนตรงกน้าอย่างดีใจ

   “ท่านวิรัล ข้าในนามของแม่ทัพแห่งเคซัส การรบครั้งนี้ไม่ว่าจะจบลงด้วยชีวิตของข้าหรือไม่ข้าจะรบจนสุดความสามารถเพื่อพระสนมเธราผู้มีเมตตาแก่ข้าเสมอมา” แอนเดรียสเอ่ยก้องก่อนก้มลงทำความเคารพสูงสุดแก่เธราที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตามด้วยเคและเหล่าบุคคลที่เคยอยู่ในคุกใต้ดินมาก่อนเขาเหล่านั้นคือบรรดาแม่ทัพมากฝีมือที่ตอนนี้พร้อมสละชีวิตเพื่อเธราเพื่อตอบแทนสิ่งที่เธราเคยมอบให้พวกเขา

   ภาพของแม่ทัพที่มากความสามารถทั้งหลายทำความเคารพสูงสุดแก่เธรานั้นทำเอาเหล่าบรรดาขุนนางและกษัตย์แห่งวูธมองอย่างไม่เชื่อสายตาว่าเด็กหนุ่มที่ดูธรรมดาตรงหน้าจะสามารถซื้อใจเหล่าแม่ทัพพวกนี้ได้อย่างไร

   “เอาล่ะ กองทัพต้องเดินด้วยท้องข้าขอเชิญแม่ทัพทั้งหลาย ไปที่ห้องอาหารได้แล้วกระหม่อมทางนันทานครได้ตระเตรียมอาหารดนตรีและเครื่องดื่มไว้ต้อนรับแล้ว” คาเซเอ่ยออกมาก่อนเชิญทุกคนไปที่ห้องอาหาร

   ------------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------------------------

   การทานอาหารที่ดูเหมือนงานเลี้ยงย่อมๆ อาหารและสุรามากมายถูกตระเตรียมมาพร้อมสรรพ การพูดคุยดูจะครึ้กครื้นมากขึ้นเมื่อมีสุราเข้ามาช่วยเสริม กษัตย์แห่งวูธดูชื่นชอบสุราของนันทานครเป็นพิเศษเมื่อเขาดื่มเข้าไปมากจนเริ่มออกอาการเมามายมากกว่าคนอื่น

   เธรานั่งมองบรรยากาศรอบตัวก่อนหันมาถามวิรัลที่นั่งอยู่ข้างๆ “ทำไมราชาแห่งวูธถึงเมามายขนาดนั้นล่ะกระหม่อม”
   วิรัลมองไปยังกษัตย์แห่งวูธตามคำถามของเธราก็พบว่าชายแก่เริ่มเมามายจนแทบไม่ได้สติ แต่ยังไม่ทันที่วิรัลหรือเธราจะได้พูดคุยอะไรต่อ ก็ปรากฏร่างของโชบุกับคุชที่ดูจะรีบร้อนเข้ามาหาเธรา

   “ขออภัยที่รบกวนกระหม่อม” คุชทำความเคารพองค์วิรัลและเธราก่อนหันไปทำความเคารพเธรา

   “เธรา ตามข้ามาเถอะ” โชบุที่ดูใจร้อนเอ่ยขึ้นมาก่อน ท่าทางเร่งรีบนั้นทำเอาเธราใจไม่ดี

   “มีอะไรโชบุ” เธราลุกขึ้นก่อนถามโชบุออกไป

   “พารัม ไปดูพารัมก่อนเถอะ” โชบุลดเสียงลงให้พอได้ยินกันสองคน เพียงแค่นั้นเธราก็ลุกขึ้นก่อนหันไปมองวิรัล

   “เดี๋ยวข้าตามไป” วิรัลบอกเพราะเขาไม่สามารถลุกออกไปทั้งที่ทุกคนยังคงกินดื่มกันแบบนี้ได้ เธราพยักหน้าก่อนก่อนเดินตามคุชออกไปตามด้วยโชบุที่เดินรั้งท้าย

   แต่การจะเดินออกจากห้องที่ผู้คนเริ่มมึนเมานั้นไม่ง่าย ผู้คนต่างเข้ามาทักทายและทำความเคารพเธราตลอดทาง

   “อ้าว...พระสนมเธราจะรีบไปใหนรึท่าน” กษัตย์แห่งวูธเขามาไถ่ถามด้วยสภาพที่แทบยืนไม่ไหว

   “หม่อมฉันดื่มไปเยอะ ขอตัวไปพักผ่อนก่อนเถอะท่านหากร่างกายไม่แข็งแรงหม่อมฉันเกรงว่าคำทำนายในวันมะรืนจะไม่แม่นยำ” เธราเอ่ยปฏิเสธอ้อมๆก่อนมองไปที่วิรัลอย่างต้องการความช่วยเหลือ การหักหน้ากษัตย์แห่งวูธโดยการเดินจากออกไปเลยนั้นคงไม่ดีแน่ วิรัลที่เห็นท่าทางไม่ดีจึงลุกขึ้นทำท่าจะเข้ามาช่วย หากโชบุที่เร็วกว่ากลับฉวยแก้วไวท์ที่นางกำนัลนำมาให้ ก่อนแทรกตัวเข้าไประหว่างเธราและกษตัย์แห่งวูธเสียก่อน

   “เป็นเกรียรติแก่อมนุษย์ผู้ต่ำศักดิ์อย่างข้าที่ได้มาพบท่าน ราชาแห่งวูธผู้รุ่งเรืองได้โปรดรับการเคารพจากข้าด้วยเถิด” โชบุทำความเคารพอย่าสูงสุดก่อนส่งแก้วไวท์แก่ราชาตรงหน้า พลางสะกิดเธราให้ปลีกตัวออกไปก่อนหากทันทีที่กษัตย์แห่งวูธเอื้อมมือมารับแก้วไวท์จากโชบุ ปลายนิ้วเล็กน้อยที่สัมผัสกันนั้นทำเอาลูกครึ่งอสรพิษสะดุ้งสุดตัว แววตาของอสรพิษมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ริมฝีปากบางเม้มแน่นราวข่มอารมณ์บางอย่าง และเมื่อวิรัลเดินเข้ามาเพื่อชวนเบี่ยงเบนการสนทนา โชบุจึงหลีกตัวตามเธราออกมาทันที

   “มีอะไรรึเปล่าโชบุ” แม้จะห่วงพารัม แต่ก็อดหันไปถามโชบุที่มีอาการแปลกไปไม่ได้

   “เธราข้ารู้แล้ว ว่าใครฆ่าองค์หญิงโยนา” โชบุบอกเสียงเบา ใบหน้ามีแววเคร่งเครียดคำพูดของโชบุทำเอาเธราและคุชที่กำลังเดินหยุดชะงักทันที

   “ใคร” เธราถามออกไป ท้งที่ใจยังคงหวาดหวั่น

   “กษัตย์แห่งวูธ เขา...เขาฆ่าลูกตัวเอง”

 :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาา
มาต่อจนครบแล้ววว
ทุกอย่างจะคลี่คลายแล้ว อย่าลืมติดตามกันน้า
ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 16-01-2017 15:40:59
ทำไมโชบุถึงรู้นะว่ากษัตริย์นั่นฆ่าลูกตัวเอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 16-01-2017 15:42:51
เอ้า ๆๆๆ ยังไงกันล่ะนี่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-01-2017 15:58:55
 :a5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 16-01-2017 16:12:33
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ไหงกลายเป็นพ่อที่ฆ่าลูกตัวเองซะได้ ของใช้องค์วิรัลก็กลายเป็นของปลอม
เธราเองก็ไม่มีญาณพิเศษอะไร แล้วจะมีอะไรไปสู้กับพวกกองทัพเลือดได้ :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 16-01-2017 16:15:48
ไม่มีไรจะบอกนอกจาก "คาเซเค้าขอโทษนะตะเอ๊งงง"  :m23: :m5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 16-01-2017 16:21:18
โอ้ววววว ทำไมรึ ปมเยอะจริงๆ

ตื่นเต้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: OrangeryLemon ที่ 16-01-2017 16:22:16
หักมุม ยิ่งกว่า Series "I love you I hate you" ซะอีก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 16-01-2017 16:23:41
มีเรื่องมาให้ลุ้นให้คิดให้สงสัยเพิ่มอีกแล้ว55555555
สนุกมาก รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-01-2017 16:44:15
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 16-01-2017 17:14:44
ห๊ะะะะะ คือฆ่าลูกตัวเอง แล้วโบ้ยคนอื่น คือต้องการอะไรเนี่ย?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 16-01-2017 18:09:12
โชบุเป็นไซโคเมททรี่เหรอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 16-01-2017 18:41:07
 :a5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 16-01-2017 18:55:52
กษัตริย์แห่งวูธนี่ไม่มาดีอย่างแน่นอน :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 16-01-2017 19:50:04
มาหมดตอนเอาตอนสำคัญอีก  ทำไมต้องฆ่าลูกตัวเองด้วย  หรือว่ากษัตริย์แห่งวูธจะเป็น 1 ในลูกน้องของปีศาจตนนั้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 16-01-2017 20:50:54
ฆ่าลูกตัวเองทำไม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 16-01-2017 22:15:15
เอิ่ม!! เลวไปอีก จิงรึเปล่าเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 16-01-2017 22:57:16
ง่ะ. ตื่นเต้นมาตลอดว่าใครฆ่า. พอเฉลยก้อยังลุ้นต่อว่าฆ่าทำไม.  รอต่อปายยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 16-01-2017 23:32:47
หักมุมมาก   งงไปหมดอ่ะ   รอคอยตอนต่อไปนะคะ    เธราทำนายมั่วจะสู้กองทัพเลือดได้จริงเหรอ วิรัลสู้ๆนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 17-01-2017 06:31:47
 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 17-01-2017 06:40:22
เฉลยแบบนี้แกล้งกันนี่นาคนแต่ง
โอ้ย อยากรู้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 17-01-2017 06:58:33
เหยยย อะไรยังไง
กษัตรย์วูธโดนรันตราเป่าหูหรอ
โคตรจะค้าง 55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-01-2017 07:09:57
ห๊ะ! กษัตริย์วูธฆ่าลูกสาวตัวเอง !   :a5:  นี่มันจะคลี่คลายแล้วเหรอ? ดูเหมือนจะซับซ้อนหนักไปอีกนะเนี่ย เกินคาดจริงๆ แล้วนี่พารัมไปหาโหลขนมแล้วเป็นอะไรไปอีกคนหรือเปล่า? หวังว่าจะช่วยทันนะ  //  ปลื้มปริ่มกับสนมเธรามาก ออร่าราชินีจับจริงๆ เหล่าแม่ทัพต่างเมืองล้วนสยบเพราะสิ่งที่นางทำมาด้วยใจตลอดมา  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 17-01-2017 07:27:02
ร้อง ห๊ะ กันเลยทีเดียว พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย หวังว่าเธราจะมีญาณแว่บเข้ามาช่วยซักครั้งให้ทำนายถูก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: KnightDevil ที่ 17-01-2017 08:52:01
โอยลุ้นมาก ปูเสื่อรอตอนต่อน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 17-01-2017 10:37:30
พลิกล็อค ทำไมกันนะ ตาแก่นี่อยากได้นันทานครงั้นเหรอ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-01-2017 13:05:28
ตาแก่วูธฆ่าลูกตัวเองแล้วโยนความผิดมาที่เธราเรอะ!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 17-01-2017 15:29:09
พออ่านตอนนี้จบมีคำเดียวที่นึกออก....
คาเซ เราขอโทษษษษษษษ ; - ;
แต่ก็ยังคิดว่านางน่าสงสัยอยู่นะ เพราะแลๆ ดูนางเป็นตัวละครนึงที่ไม่ค่อยมีบทบาทเลย
(ทั้งๆ ที่คุชเอย ธันเอยออกทีหลังยังเด่นกว่าอีก....)
แล้วตาแก่นั่นต้องการอะไร ทำไมถึงต้องฆ่าลูกตัวเอง -*-
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 17-01-2017 18:47:57
 :a5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 17-01-2017 19:20:23
ตื่นเต้นนนน เอาใจช่วยน้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 17-01-2017 20:30:54
 :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 17-01-2017 22:53:59
 :a5:   :ling1:
อยากอ่านอีก  ลุ้นมากมายหลายเรื่องเลยค่ะ สนุกตื่นเต้นจริงๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-01-2017 07:49:21
ฆ่าลูกตัวเองทำไม!?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 18-01-2017 13:11:05
 :ling1: :hao7: :katai4: :katai1: แด่ตอนที่ 23
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๓ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 18-01-2017 13:56:41
ซับซ้อนมาก อออออออออออ :ling3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๔ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-01-2017 22:06:23
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๕-๑๐๐%)หน้า๓๔ ๑๖.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 22-01-2017 07:03:32
.
.

ชี้แจงนิดหน่อยค่า
มีคนสงสัยว่าทำไมโชบุถึงรู้ว่ากษัตย์แห่งวูธฆ่าองค์หญิโยนา
#โชบุมีพลังอ่านเหตุการณ์ ค่ะอย่างตอนที่เธราลงไปเยี่ยมที่คุกใต้ดินและแตะแผลที่คอของเธราจนรู้ว่าเกิดจากปีศาจ
ย้อนกลับไปอ่านได้ใน ตอนที่๖ ค่า
 

   ตอนที่๒๖
   คำบอกเล่าของโชบุนำเอาความงุนงงให้ทั้งเธราและคุช แต่แล้วทั้งสองก็ต้องให้ความสนใจกับสิ่งต้องจัดการแบบเร่งด่วนก่อน
   “พารัมเป็นอะไร” เธราถามคุชที่เดินอยู่ข้างหน้า
   “พระสนมเสด็จไปดูเองเถอะกระหม่อม ทางนี้กระหม่อม” คุชบอกก่อนเดินนำทางไปท่ตำหนักท้ายบึง
   
   ภาพตรงหน้าทำเอาเธราตกใจ สวนสมุนไพรที่เขาเคยปลูกไว้พังยับราวกับโดนพายุถล่ม ตำหนักท้ายบึงนั้นได้รับความเสียหายบางส่วน ร่างบอบบางของพารัมนอนหมดสติมีสหัสกับชุนเฝ้าอยู่ใกล้ๆที่ระเบียง
   “พารัมๆ” เธราเรียกคนที่หมดสติก่อนตบเบาๆที่แก้ม
   “ไม่ได้บาดเจ็บอะไรแต่ไม่ได้สติเลย” สหัสบอกเขาเป็นคนมาพบพารัมคนแรกเพราะรู้มาว่าคนตัวเล็กจะมาหา โหลขนมอีกครั้งในคืนนี้เขาเลยตัดสินใจตามมาช่วย แต่แล้วก็มาพบกับพารัมที่นอนหมดสติอยู่พร้อมกับสภาพรอบข้างที่ดูเหมือนโดนพายุถล่ม
   “ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ พารัมๆ” เธราเรียกซ้ำ ร่างตรงหน้ายังคงหายใจแก้มใสยังมีเลือดฝาด คนตรงหน้าดูจะไม่ได้รับอันตรายอะไรเหมือนนอนหลับไปเฉยๆ
   “ขอผ้าชุบน้ำหน่อย” เธราบอก
   พารัมเริ่มขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของผ้าชุบน้ำที่เช็ดตามใบหน้าเบาๆ
   “พี่เธรา” เสียงหวานเอ่ยก่อนขยับตัวลุกนั่ง พารัมมองคนรอบตัวอย่างงงๆ
   “เกิดอะไรขึ้น” เป็นสหัสที่เอ่ยปากถาม
   “ข้ามาหาของให้พี่เธรา ...โหลขนม” พารัมบอกก่อนตาโต “ใช่ข้าเจอแล้ว โหลขนมน่ะมันอยู่ที่นั่น...” พารัมพูดช้าๆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆก่อนลุกขึ้นเดินนำทุกคนมาที่สวนสมุนไพรของเธราก่อนนั่งลงและใช้มือพยายามค้นหาบางอย่างจากบริเวณที่พังยับยินอย่างไม่ลังเล “ข้าหาจนทั่วตำหนักแล้วก็ไม่เจอ เลยลองมาเดินหาแถวสวนสมุนไพรที่พี่เธราปลูกไว้ แล้วก็มาเจอต้นนี่เข้า ข้าจำได้ว่ามันใช้ผสมทำขนมที่พี่เธราชอบกิน เลยลองมาขุดดูแล้วก็เจอ...ขวดแก้วที่ใส่บางอย่างไว้” พารัมบอกช้าๆเหมือนกำลังเรียบเรียงเหตุการณ์บางอย่าง “แล้วข้าก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อข้า แต่พอจะหันไปมองก็เจ็บจี๊ดที่นี่” พารัมบอกก่อนลูบไปที่ท้ายทอยตัวเอง “แล้วข้าก็หมดสติไป”

   “ดูนี่สิ” คุชเอ่ยขึ้นมาเมื่อสังเกตเห็นบางอย่าง

   “อะไร” สหัสถามขึ้นก่อนมองเห็นบางอย่างในมือของคุช

   “เศษผ้า” คุชบอกก่อนชูสิ่งที่ติดอยู่กับกิ่งไม้ “ผ้าไหมเนื้อดีแบบนี้ ในวังนี้มีไม่กี่คนที่ใช้หรอก”  คุชบอก

   โชบุรับเอาเศษผ้าจากคุชมาก่อนยกขึ้นแตะที่จมูกเบาๆแล้วนิ่วหน้า “ข้าคิดว่าคนที่แยงเอาโหลขนมไปและทำร้ายพารัมน่าจะเป็นชู้รักของรารี เพราะว่ากลิ่นที่ติดอยู่ที่เศษผ้านี่เป็นกลิ่นเดียวกับที่ข้าเคยได้กลิ่น แต่...มันเป็นเครื่องหอมชั้นสูงที่คนในวังนิยมใช้กัน จะเจาะจงว่าเป็นใครคงยาก”  โชบุพูดขึ้นอย่างหนักใจ

   --------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   “หมายความว่าชู้รักของรารี กับคนที่จ้างพวกเจ้ามาฆ่าข้าน่าจะเป็นคนเดียวกันงั้นรึ” วิรัลถามโชบุ หลังจากงานเลี้ยงจบ เขาจึงตามไปสมทบกับทุกคนที่ตำหนักท้ายบึง

   “น่าจะ...ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจ” โชบุตอบก่อนถอนหายใจ เขาเองแม้จะเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องตลกแต่สถานการณ์ตอนนี้มันก็ไม่น่าขำสักเท่าไร

   “แล้วเรื่องคนฆ่าองค์หญิงโยนา เจ้าแน่ใจได้ยังไง แล้วทำไมถึงรู้”

   “โชบุมีพลังในการอ่านเหตุการณ์น่ะ” ชุนเอ่ยออกมาแทน

   “หากเผอิญไปโดนร่างกายใครเข้า ข้าก็จะเห็นแต่เฉพาะเวลาเจ้าตัวไม่มีสติที่จะควบคุมความคิดตัวเองเท่านั้น อาจจะเป็นเมา หรือตกใจไม่ใช่เห็นได้ทุกครั้งหรอก”  โชบุบอกง่ายๆ  “ข้าเห็นว่าเขาเป็นคนกดมีดลงไปบนหน้าอกลูกสาวตัวเอง เหมือนจะมีการโต้เถียงกันก่อนแต่ข้าไม่ได้ยินว่าเถียงถึงเรื่องอะไรกัน” โชบุพูดก่อนถอนหายใจหวนคิดไปถึงภาพที่เห็น 

   “คนที่มาแย่งโหลขนมไปคงทำร้ายพารัมก่อนจะหนีไปสินะ”  วิรัลคาดการ “ถ้าออย่างนั้นคนร้ายมันคงคิดว่าเจ้าคงได้รับบาดเจ็บล่ะสิ”  วิรัลของพารัม “งั้นเจ้าก็เจ็บเสียหน่อยเถอะพารัม”
   ---------------------------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------------------------------
   สตรีสูงวัยที่ยังคงแข็งแรงและดูสง่างาม เร่งฝีเท้าในชุดยาวระพื้นใบหน้าที่แม้มีริ้วรอยแต่ยังคงมีเค้าลางความงามส่อแววกังวลอย่างปิดไม่มิด

   “วิรัลพารัมเป็นอย่างไรบ้าง” เสียงที่ถามนั้นดูร้อนรน

   “ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตหรอกขอรับ” วิรัลตอบสตรีสูงวัยที่มีศักดิ์เป็นป้าอย่างน้อบน้อม

   “แล้วไปซนยังไงถึงได้เจ็บจนหมดสติขนาดนี้กัน” คำถามที่วิรัลจำเป็นต้องตอบ

   เจเนสนั่งฟังคำบอกเล่าจากวิรัลที่มีศักดิ์เป็นหลานอย่างนิ่งสงบ  ก่อนเหลือบมองไปยังพารัมที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง หลังจากที่วิรัลกอบกู้นันทานครจากกบฏมาได้เธอก็ไม่เคยมาวุ่นวายในเรื่องการเมืองอีกเลยแม้ การที่ญาติพี่น้องถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตามากมายนั้นทำร้ายจิตใจเจเนสเป็นอย่างมาก เธอใช้ชีวิตอยูในวังเงียบๆแม้จะรับรู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่เคยออกความคิดเห็น แต่พารัมเด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกนำมาฝากไว้กลับกลายเป็นเหมือนลมเย็นๆที่พัดเข้ามาในหัวใจที่ห่อเหี่ยวให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง ความเอ็นดูมากมายจึงทุ่มเทไปที่คนตัวเล็กที่นอนนหมดสติอยู่บนเตียงจนหมดสิ้น

   “แล้วเจ้าคิดว่าใครกันที่เป็นชู้รักของรารี” เจเนสถามหลานชาย แต่สายตากลับจับจ้องไปที่เธราที่นั่งห่างออกไป นี่สินะพระสนมที่กำลังเป็นที่ร่ำลือ “ส่วนเรื่องปีศาจนั่น ถ้ามันบอกว่ามันฝังกาฝาแห่งความในไว้ที่พระสนมของเจ้าได้ แล้วกับคนอื่นล่ะ” คำพูดของสตรีสูงวัยทำเอาทุกคนนิ่งงัน

   “เอาเถอะข้ามาเพราะจะมารับตัวเจ้าพารัมกลับตำหนักเท่านั้น” เธอพูดก่อนเดินเข้าไปยังร่างไร้สติของพารัมมือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบผมนิ่มสลวยอย่างเบามือ

   “เอ่อ...หม่อมฉันคิดว่าพารัมคงต้องอยู่ที่ตำหนักหยาดหมอกไปก่อนขอรับท่านป้า” วิรัลบอกออกไปอย่างเกรงใจ ดวงตาคมหันไปมองเธราตอนนี้ที่กระวนกระวายจนแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ ที่ตำหนักท้ายบึงหลังจากรู้ว่าคนร้ายได้ทำร้ายพารัมแล้วชิงเอาโหลขนมไปนั้น คนร้ายคงคิดว่าพารัมได้รับบาดเจ็บรุนแรงเพราะสาวน้อยนั้นหมดสติไป พวกเขาจึงวางแผนให้พารัมแสร้งทำเป็นไม่ได้สติไปก่อน เพราะถ้าคนร้ายเป็นคนในจริงบางทีมันอาจจะกลับมาย้อยดูพารัมก็เป็นได้
   เจเนสมองวิรัลนิ่ง ๆ ก่อนถอนหายใจเธอรู้ถึงเหตุผลที่พารัมถูกพาตัวมาอยู่ถึงในวังหลวงทั้งที่เป็นแค่เด็กสาวชาวบ้าน พารัมนั้นยกย่องเทิดทูลเธรานักหนาทุกครั้งที่ พารัมพูดถึง พี่เธรา สาวน้อยจะแย้มยิ้มราวปลื้มปริ่ม เจเนสหันไปมองพระสนมแห่งมาลันเคียที่ดูจะยุกยิกไปมาอย่างวางตัวไม่ถูก คนตรงหน้าเอาตัวเองมาขวางความตายของพารัมเอาไว้อย่างไม่ลังเล หญิงสูงวัยแย้มยิ้มบางเบาก่อนพยักหน้าให้วิรัลเบาๆ

   “จะวางแผนทำอะไรกันก็อย่าให้คนแก่ตกอกตกใจมากนัก หัวใจข้าจะวายเอานะวิรัล” เจเนสพูดก่อนหันหลังกลับแล้วสตรีสูงวัยกลับหยุดฝีเท้าเอาไว้ที่หน้าประตูก่อนเอ่ยขึ้นช้าๆแต่หนักแน่น “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น วิรัลข้าขอยืนยันว่าเจ้าคือคนที่เหมาะสมแล้วที่จะเป็นราชาแห่งนันทานคร” จบประโยคเจเนสก็เดินออกไปพร้อมคนติดตาม

   คุชทำความเคารพเจเนสที่เดินสวนออกไป ก่อนเดินเข้ามาทำความเคาระวิรัลและเธรา ร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามดูเหนื่อยอ่อน เพียงชั่วครู่ที่เธรามองเห็นแววตาที่ธันมองมาก็ทำเอาเขาอยากจะลุกออกไปจากห้องนี้ เพราะรู้ว่าธันรู้สึกอย่างไรและเพราะรู้ว่าไม่มีทางตอบสนองความรู้สึกนั้นได้ ความอึดอัดมากมายจึงถาโถมเข้ามาทุกครั้งที่ได้เห็นแววตาคู่นั้นของธัน

   “มีคนขอเข้าเฝ้าพระสนมกระหม่อม” ธันรายงานบางอย่างที่เรียกความสนใจของเธราได้ทันที
   “ใคร”  วิรัลถาม
   “พวกเขารออยู่ข้างนอก หากพระองค์ทรงอนุ...”
   “ธัน...เจ้าพาคนเข้ามาในตำหนักของข้าโดยพละการเนี่ยนะ” วิรัลตวาดออกไปลั่นทำเอาเธราสะดุ้งก่อนหันไปมองวิรัลอย่างตกใจ เขาเพิ่งเคยเห็นวิรัลเสียงดังแบบนี้ครั้งแรก ดวงตาสีดำสนิทแวววับขึ้นมาราวบ่งบอกว่าไม่พอใจชัดเจน

   “ขอประทานอภัยกระหม่อม แต่สองคนนั้นไม่มีทางทำร้ายพระสนมอย่างแน่นอนกระหม่อม” ธันก้มหัวลงหากยังคงพยายามอธิบาย
   “เจ้าเอาอะไรมายืนยันธัน หากเกิดอะไรขึ้นเจ้าคิดว่าเจ้าจะรับผิดชอบใหวไหม หัวของเจ้าบางทีก็ชดใช้อะไรไม่ได้หรอกนะ” วิรัลพูดอย่างโมโห

   “เอ่อ...องค์วิรัลใจเย็นๆก่อนเถอะ หม่อมฉันคิดว่าธันต้องคิดดีแล้วถึงพาเข้ามาท่านคิดว่าธันจะทำอะไรที่เป็นอันตรายแก่ท่านงั้นรึ ธันเป็นทหารที่ท่านเลือกมาเองทำไมท่านถึงไม่เชื่อใจในนักรบของเท่านเล่า” เธราพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เมื่อเห้นว่าวิรัลโมโห
   ธันมองเธราที่ใช้มือแตะแขนวิรัลเป็นเชิงห้ามปรามด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ ท่าทางขององคืวิรัลกับเธราดูสนิทสนมกันมากขึ้น มากเสียจนเขาไม่อยากมอง
   “ไปพามาสิ” เธราหันไปของธันเมื่อเห้นว่าองคืวิรัลไม่ว่าอะไรแล้ว
   
   “ทรีส เอรันเจ้ามากันได้ไงเนี่ย” เธราเอ่ยอย่างตกใจ ในสถานการณ์แบบนี้เขาไม่เคยคิดเลยว่าทรีสกับธันจะปรากฏตัวขึ้นมา
 
   “ถวายบังคม พะย่ะคะ (เพคะ) องค์วิรัลราชาแห่งนันทานคร” ทรีสกับเอรันเอ่ยขึ้น

   ทรีสที่ตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์ร่างสุงใหญ่นั้นดูน่าเกรงขามผมยาวสีดำสนิทถูกเกล้ามวไว้หลวมๆ แขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นช่างขัดกับร่างของนุ่มนิ่มของทากรกน้อยที่อุ้มอยู่

   แต่แล้วบางอย่างของคนตรงหน้านั้นทำเอาเธราขมวดคิ้ว เอรันแปลกไปร่างบอบบางอยู่ในชุดชาวบ้านมีผ้าสีเข้มคลุมศรีษะและใบหน้าเอาไว้หลวมๆ เอรันทำความเคารพองค์องค์วิรัลก่อนถอดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าชัดเจนดวงตาสีฟ้านั้นยังคงสวยงามหากมันกลับวาววับราวลูกแก้ว ผมยาวหยักศกสีน้ำตาลอ่อนยังงดงามแต่บางอย่างที่เปล่งออกมาจากเอรันนั้นมันแปลกไป

   “ชาวเวทย์งั้นรึ” เป็นวิรัลที่เอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะหลังจากม่านหมอกแห่งเวทย์ปกคลุมก็ไม่เคยมีใครเคยเห็นชาวเมืองเวทย์อีกเลยนานร่วมร้อยปี

   “หม่อมฉัน เอรัน เพคะ” เอรันบอกชื่อของตัวเอง ก่อนหันมายิ้มให้เธรา

   “นี่มันอะไรกันเอรัน” เธราถามอย่างงุนงง

   “ได้ยินข่าวว่านันทานครจะทำศึกกับกองทัพเลือด เอรันเลยคะยั้นคะยอให้พามาเพื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง” ทรีสเอ่ยก่อนหัวเราะเมื่อเอรันหันมาทำตาเขียวใส่

   “ข้าหมายถึง...ทำไมเจ้าถึงเป็นชาวเวทย์” เธราพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ หญิงสาวที่เขาช่วยที่ป่าศักสิทธิ์เป็นแค่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทำไมวันนี้ถึงกลายเป็นชาวเวทย์ไปได้

   “เธราจะให้ข้าตอบว่าอย่างไรดีเล่า ข้าก็เป็นชาวเวทย์มาแต่ไหนแต่ไรนะ” เอรันพูดพลางหัวเราะอย่างเอ็นดูในท่าทีสับสนของคนตรงหน้า
   “ก็...ก็ตอนที่ข้าเจอเจ้า เจ้ายังเป็นแค่หญิงสาวแม่ลูกอ่อนเท่านั้น ขาเจ็บก็รักษาตัวเองไม่ได้” เธราเถียง ทำเอาทรีสถึงกับกลั้นหัวเราะ
   “เราเจอกันที่ไหนเธรา” เอรันถามพลางยิ้ม เป็นยิ้มที่สวยจับตา
   “ป่าศักสิทธิ์” เธราตอบ
   “ในป่าศักสิทธิ์ ทุกชีวิตมีค่าเท่ากันไม่มีชาวเวทย์มนุษย์หรืออมนุษย์ เมื่อเข้าไปในป่าศักสิทธิ์แล้วเวทย์มนต์ต่างๆจะใช้ไม่ได้ เอรันในป่าศักสิทธิ์จึงเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านเท่านั้น” เป็นทรีสที่ตอบแทน คำตอบที่ทำเอาเธราคาดไม่ถึง
   “องค์วิรัลราชาแห่งนันทานคร ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพระสนมผู้แสนดีของท่าน กองทัพเลือดจะไม่มีวันพ่ายแพ้หากนายผู้สั่งไม่สิ้นชีพ ในฐานะชาวเวทย์ข้าไม่อยากให้กองทัพเลือดแห่งกัสธาต้องมาทำเรื่องที่ผิดไปมากกว่านี้” เอรันหันไปบอกกับวิรัล ด้วยน้ำเสียงแน่วแน่
   วิรัลมองเธราที่ดูจะรู้จักกับทั้งสองจริงๆ  แล้วหันมามองเอรันอีกครั้งหญิงสาวตรงหน้าเป็นชาวเวทย์ ท่าทางนั้นบ่งบอกชัดเจน
   “อย่างแรกที่ต้องแก้คือ กาฝากเผยความใน ที่ตอนนี้มันเกาะอยู่ที่พวกท่านแทบทุกคนเป็นแบบนี้ไม่ดีแน่” เอรันเอ่ย
   “เราจะเอาออกยังไงล่ะเอรัน ถ้าไม่มองผ่านกระจกของปีศาจก้มองไม่เห็นกาฝากนั่น” เธราถามออกไป เพราะหลังจากเจอรันตรา เขาก็พยายามจะหากาฝากที่เห้นผ่านกระจก แต่ก็พบเพียงแค่ลำคอว่างเปล่า
   เอรันหงายมือก่อนที่จะปรากฏกระจกบานเท่าฝ่ามือขึ้นมา กรอบกระจกประดับด้วยดอกไม้ที่ทำจากหินสีงดงาม เอรันเดินเข้าไปใกล่เธราก่อนส่องกระจกไปที่เธราทันที เงาที่สะท้อนกลับมาคือกาฝากความในที่เกาะแน่นอยุ่ที่ลำคอของเธรา
   “ฮ่าๆ ต้นแค่นี้เอง เธราเจ้านี่แสนดีเกินไปนะ” เอรันหัวเราะก่อนแตะมือลงไปที่ลำต้นของเจ้ากาฝากเจ้าปัญหา ริมฝีปากสวยท่องมนต์บางอย่างเบาๆก่อนจะเด็ดเอากาฝากออกมาจากลำคอของเธราอย่างง่ายดายก่อนจะสลายหายไปราวฝุ่นควัน  เอรันเลือกที่จะหันกระจกไปที่องค์วิรัลก่อนที่จะเลิกคิ้วใบหน้าสวยแย้มยิ้มก่อนหัวเราะคิกคัก

   “เอาแค่ของเธราออกก่อนก็แล้วกัน บางทีเจ้ากาฝากนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกัน” เอรันบอกก่อนกระจกจะหายไปทันที

   “กาฝากพวกนี้จะเติบโตตามความลับที่เก็บซ่อนไว้ในใจ ยิ่งดำมือเท่าไรกาฝากยิ่งเติบโตและเร่งให้เผยความต้องการออกมา” เอรันบอก ก่อนถอนหายใจ “อีกสองราตรีเท่านั้นก็จะถึงคืนพระจันทร์สีเลือด พระองค์ทรงมีแผนว่าอย่างไรบ้างองค์วิรัล” เอรันเอ่ยถามอย่างกังวล

   ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------------------------------------
   เธราเดินมาส่งเอรันกับทรีสยังห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ภายในตำหนักหยาดหมอก เธราเล่นกับเด็กน้อยอีกเป็นพักก่อนจะขอตัวกลับเมื่อเห็นว่าถึงเวลา ตำหนักหยาดหมอกถูกวางเวรยามแน่นหนา เธราเดินไปเรื่อยๆตามทางสวนดอกไม้เล็กๆที่ถูกปลูกและจัดแต่งอย่างสวยงามภายในตำหนักเรียกความสนใจเธราได้ไม่น้อยร่างสูงโปร่งก้าวขาออกไปยังลานเล็กๆที่ถูกจัดเป็นสวนสวยงามจับตาก่อนจะสังเกตุเห็นดอกเล็กๆสีขาวที่คุ้นตา เธรานั่งลงมองใกล้ก่อนยิ้มออกมา ดอกสายลม มือเรียวเอื้อมไปเด็ดขึ้นมาดมพลางนึกถึงวันที่ตัวเองต้องขึ้นไปทำหน้าที่อารักขาองค์วิรัลในพิธีบูชาบรรพบุรุษเหตุกาณ์มากมายที่เกิดขึ้นเธรายังจำได้ดี  เธราลุกขึ้นทั้งที่สายตายังคงจับจ้องที่ดอกสายลมในมือ ริมฝีปากยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีคนมาขวางทางเอาไว้

   “ธัน” เธราเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจ

   “ดึกแล้วออกมาทำอะไรกระหม่อม” ธันถามสายตาไล่มองเธราราวโหยหา ใบหน้าที่อยู่ในใจตลอดเวลาตอนนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว เพียงแค่เอื้อมมืออกไปเท่านั้น

   “ข้ากำลังจะเข้าไปแล้วล่ะ” เธราบอกก่อนเลี่ยงออกไป แต่ธันก็คว้าแขนเอาไว้

   “ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ท่านมีอันตราย” ธันบอกก่อนก้มหน้าทั้งที่ยังคงรั้งแขนเราไว้ ท่าทางเจ็บปวดของคนตรงหน้าทำเอาเธราไม่กล้าดึงแขนออก

   “ขอบใจนะ” เธราตอบสั้นๆแต่แล้วก็ตกใจเมื่อธันรั้งเขาเข้าไปกอด “ปล่อยข้าธัน” เธราบอกก่อนพยายามรั้งตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนตรงหน้า

   “ทำไมต้องเป็นท่านด้วย” ธันพูดออกมาราวเพ้อแรงกอดรัดมามากขึ้นทำเอาเธราเริ่มอึดอัด

   “ปล่อยธัน ข้าบอกให้ปล่อย” เธราเริ่มเสียงดัง

   พรึบ!  “เห๊ย...อั๊ก” ธันอุทานทันทีที่รู้สึกถึงแรงกระชากจากด้านหลัง พลังมหาศาลที่ขนาดธันที่แข็งแรงยังคงลอยตามแรงดึง
   “กอดเมียเจ้านายพอแล้วล่ะ” ทรีสบอกก่อนโยนธันลงกับพื้น

   เธราตกใจที่ทรีสกับเอรันที่เขาเพิ่งไปส่งมากลับปรากฏตรงหน้า

   “เธราไม่ชอบก็ร้องดังๆสิ ทหารเยอะแยะ” ทรีสหันมาดุเธรา

   “ก็ธัน...เขา” เธราอ้อมแอ้ม

   “กลัวเขาเสียใจสินะ” ทรีสพูดก่อนถอนหายใจ “แล้วไม่กลัวองคืวิรัลมาเห็นรึไงกัน” คำพูดของทริสทำเอาเธราหน้าเสีย
   เอรันเรียกเอากระจกออกมาก่อนส่องไปที่ธันที่กำลังลุดขั้น ร่างบอบบางปราดเข้าไปหาธันทันทีมืองบางแตะลงไปที่หน้าอก ทันที “ต้นใหญ่ใช้ได้เลย” ภาพของกาฝากผยความในปรากฏในกระจก มันงอกออกมาจากหน้าอกของธันลำต้นสีแดงขนาดกือบเท่าข้อมือ เอรันจับลงไปที่ลำต้นของมันทันทีธันทำท่าปฏิเสธอย่างไม่เข้าใจ ทริสเข้าไปช่วยจับเอาไว้ก่อนที่ธันจะดินไปมากกว่านี้ ริมฝีปากบางของเอรันท่องมนต์เพียงครู่ก่อนออกแรงดึงเจ้ากาฝากออกมาแล้วก็เป็นดังเดิมมันหายไปราวฝุ่นละออก

   “ข้าเอาออกให้แล้วนะธัน”เอรันบอกธันอย่างเห้นใจ “ต่อไปนี้เรื่องบางอย่างก็เก็บเอาไว้ภายใจใจเถอะ เจ้าก็น่าจะรู้ดีไม่อย่างนั้นเจ้าคงลักพาตัวเธราไปแล้วตามฤทธิ์ของกาฝาก แต่นี่เจ้ายังลังเลแปลว่าเจ้ายังมีจิตใจส่วนดีหลงเหลืออยู่ เก็บมันเอาไว้เถอะภายในใจของเจ้าอย่าเผยออกมาให้เธราลำบากใจเลย”

   ธันนิ่งฟังเอรันอย่างหมดคำพูด พลางทอดมองไปยังเธราที่ยืนอยู่ด้านหลังทรีส ดวงตาสีน้ำตาลมีแววอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีรอยยิ้มที่เขาหลงรักมีเพียงความกังวล ธันหัวเราะเบาๆราวสมเพศตัวเอง ก่อนทำความเคารพเธราแล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก
   ทรีสมองธันที่จากไปก่อนหันมามองคนต้นเรื่องที่ยังคงยืนอยู่
   “กลับห้องตัวเองไปได้แล้วเธรา” เธราพยักหน้ารับง่ายๆก่อนจะเลี่ยงเดินกลับห้องของตน
   -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   อาหารเช้าวันนี้มีสมาชิกร่วมวงมากกว่าปกติ แม้ว่าสหัสถูกให้เฝ้าพารัมอยู่ในห้อง โชบุและชุนนั้นตั้งแต่มาอยู่ที่ตำหนักหยาดหมอกมักจะแยกไปกินยังที่ของตนเฉพาะ ทุกเช้าจึงมีเพียงวิรัลและเธรา บางวันคาเซก็จะมากินด้วย   แต่วันนี้มีทริสและเอรันเพิ่มมาด้วย คาเซแม้จะดูแปลกใจกับแขกที่มาอย่างกะทันหันแต่เขาก็เก็บอาการได้อย่างดี ใบหน้างดงามทำความเคารพตามมารยาททุกระเบียบ  ไม่หลุดกิริยาที่ดูไม่ดีแม้สักนิด
   “ท่านเอรันรู้จักกับพระสนมได้อย่างไรหรือขอรับ” คาเซชวนสนทนาเพื่อไม่ให้มือเช้านั้นดูอึดอัดจนเกินไป
   “ในป่าศักสิทธิ์น่ะ พระสนมของเจ้าช่วยข้าไว้”
   คาเซพยักหน้ารับ ก่อนส่งอาหารเข้าปาก
   “ท่านเคเซ ท่านมีศักดิ์เป็นน้องชายองค์วิรัลรึ” ทรีสเอ่ยถามราวชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ
   “ถูกต้องแล้วล่ะท่าน” คาเซตอบ “ข้าเป็นน้องชาย” คาเซชี้มาที่อกตัวเองก่อนยิ้มบางๆ
   “ท่านทั้งสองมีมือที่คล้ายกัน” เอรันบอก
   “งั้นรึข้าไม่เคยสังเกต” คาเซบอกก่อนยกมือของตนขึ้นมาดู
   เอรันหัวเราะเบาๆก่อนชวนคุย “เท่าที่รู้มานอกจากองค์วิรัล ท่านก็มีส่วนช่วยในการกอบกู้นันทานครจากการกบฎครั้งที่แล้วใช่รึไม่”
   “ใช่...ข้าช่วยเรื่องการข่าว วางแผน องค์วิรัลดูเรื่องการรบคัดเลือกทหารเราช่วยกัน”  คาเซพูดพลางยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงความหลัง
   “คาเซเป็นมันสมองของนันทานคร ถ้าไม่มีเขานันทานครคงไม่เป็นปึกแผ่นได้เร็วขนาดนี้” วิรัลพูดขึ้นสายตาคมมองไปที่คาเซอย่างพี่ชายที่ภาคภูมิใจในตัวน้องชาย

   “ข้าอิ่มแล้ว ขอตัวไปดูแลพวกแม่ทัพก่อนนะกระหม่อม” คาเซที่อยู่ดีๆก้ขอตัวทำเอาวิรัลเลิกคิ้วแปลกใจแต่ก็พยักหน้าอนุญาติเพราะว่าตอนนี้คาเซคงต้องวิ่งวุ่นกับการดูแลแม่ทัพจากเมืองต่างๆใหนจะเตรียมพิธีทำนายผลการรบของเธราอีก

   คาเซลุกขึ้นก่อนทำความเคารพวิรัลเธรา ก่อนกล่าวลาเอรันและทรีสก่อนหันหลังเดินไป

   “ถ้าคาเซเป็นน้องท่าน และร่วมก้อบกู้นันทานครกันมา เขาก็มีสิทธิ์ในบัลลังค์แห่งนันทาพอๆกับท่านน่ะสิเพราะข้าพอรู้มาว่าท่านทั้งสองมาจากสนมเหมือนๆกัน” เอรันชวนวิรัลคุยต่อ

   วิรัลพยักหน้ารับ
   “แล้วทำไมท่านถึงได้เป็นราชาแห่งนันทานครล่ะทำไมถึงไม่ใช่คาเซ” ทรีสถามก่อนมองท่าทางขององค์วิรัล ใบหน้าได้รูปเงยหน้ามองทรีส ก่อนตอบออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

   “เหล่าเสนาอำมาตย์และข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ลงความเห็นกันว่าข้าสมควรขึ้นเป็นราชา”

   “แล้วท่านคิดว่าท่านเหมาะสมรึเปล่าล่ะ” เอรันถามก่อนเลิกคิ้วมองวิรัล คำถามที่ทำเอาเธราที่นั่งเงียบมานานเริ่มนั่งไม่ติด
 
   วิรัลหัวเราะเบาๆในคำถามของเอรัน “ไม่ว่าข้าหรือคาเซ ก็ต้องการให้นันทานครเป็นปึกแผ่นมั่นคงอยู่แล้วไม่ว่าใครจะขึ้นเป็นราชาเราก็จะทำเพื่อนันทานครเหมือนกัน” วิรัลตอบก่อนตักอาหารเข้าปากต่อ ท่าทางสบายๆของวิรัลทำเอาเธราโล่งใจเพราะกลัวว่าคำถามของเอรันจะทำเอามื้อเช้ากร่อยถ้าวิรัลโมโห

   แต่แล้วคุชที่นำข่าวบางอย่างเข้ามารายงานก็เรียกความสนใจของคนที่กำลังกินมือเช้าได้ทันที

   “มีอะไรกัน” วิรัลถามออกไปเมื่อเห็นว่าแม่ทัพฝ่ายซ้ายของตนดูจะมีเรื่องสำคัญ

   “มี...มีคนขอเข้าเฝ้าพระองค์กระหม่อม” คุชบอกก่อนด้วยท่าทีตื่นเต้น

   “ใครอีกล่ะ” วิรัลถามออกไป

   “แหม น้องชายของข้าทำไมถึงถามเหมือนไม่อยากเจอกันแบบนี้ล่ะ ข้าเองพี่ชายของเจ้าไงวิรัล” เสียงยียวนนั้นทำเอาเธราตาโตก่อนหันไปมองวิรัลที่ดูจะคาดไม่ถึงกับผู้มาใหม่เช่นกัน

   “ราซีน”....
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาา
ขอให้สนุกนะคะ ทุกอย่างใกล้คลี่คลายถึงจุดจบเต็มที
ฝากติดตาม #วิรัลลืมเมีย ด้วยน้าาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-01-2017 07:38:00
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-01-2017 07:50:49
อะไรจะแลดูวุ่นวายขนาดน้านนนน 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 22-01-2017 08:17:09
ตอนนี้มีแต่คนมาหานะ แต่ดีแล้วจะได้มีคนมาช่วยเยอะๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-01-2017 08:41:01
รู้สึกทุกคนจะมากันพร้อมเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 22-01-2017 08:43:10
ก่อนจะมีศึกใหญ่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 22-01-2017 08:54:58
แอบสงสารธัน ฮือออ
ตอนนี้เค้าปักใจไปแล้วนะเนี่ยว่าคาเซคือคนร้าย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 22-01-2017 08:59:00
มีแต่คนน่าสงสัย

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 22-01-2017 09:45:37
โอ้ยอยากรู้ว่าใครเป็นหนอนบ่อนใส้กันแน่
สนุกมากๆรอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 22-01-2017 10:29:12
 :ling1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-01-2017 10:55:08
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-01-2017 11:11:59
โอ้วววววว แขกเต็มวังเลย มาๆๆ ช่วยกันๆๆ แต่.... แต่เราว่ายังไม่ครบนะ นกปักษาอ่ะ ชะมะๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-01-2017 11:26:20
กาฝากที่เกาะองค์วิรัลต้องเกี่ยวกับพระสนมเจ้าเสน่ห์แน่ๆ
มีคนมาช่วยเยอะแต่ถ้าศัตรูคือคนใกล้ตัวจริงก็น่าจะลำบากใจน่าดู

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 22-01-2017 11:42:46
นี่รู้สึกว่าคนร้ายคือคาเซแน่ๆ ส่วนคนที่วิรับจะให้ครองราชย์ต่ออาจเป็นราซีน
 :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-01-2017 11:45:48
รวมพลคนแปลก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 22-01-2017 12:00:06
 :katai4: ครบทุกคนรึยัง ตัวละครเยอะมากกกกกกกก  :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 22-01-2017 12:47:15
ลุ้นกันต่อไปปป  o13 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-01-2017 13:06:03
คาเซ น่าคิดแฮะ คนที่ไม่น่ามีอะไร นี่น่ากลัวสุด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 22-01-2017 13:10:12
มากันครบทีมเลย เป็นคนที่เธราเคยช่วยไว้ทั้งนั้น อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 22-01-2017 13:40:53
สงสารธัน หาใครมาดามใจธันที
ต่อไปราซีนคงจะได้บัลลังก์คืนแน่ๆ
 เหมาะสุดที่จะได้คืนไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 22-01-2017 16:00:32
เธราจิตใจดีมีเมตราช่วยคนอื่นด้วยใจจริง พอถึงเวลาลำบากก็มีแต่คนอยากช่วย o13

คิดว่าคาเซเป็นคนร้ายเหมือนกัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 22-01-2017 19:51:52
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ รักเธราเลยยย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 22-01-2017 20:08:02
มา มากันให้ครบเลย

รู้สึกสะกิดใจกับคาเซยังไงก็ไม่รู้สิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 22-01-2017 20:27:00
ตอนนี้นันทนครฮอตมากกกก~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 22-01-2017 20:58:15
ยังยืนยันและบอกเหมือนเดิมว่า  สนุก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 22-01-2017 22:38:21
รวมตัวกันหมดเลยรึ แต่ไส้ศึกละ คืออาราย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 22-01-2017 23:25:44
2 ผัวเมียเซนทรอ กับ ชาวเวทย์นี่รู้อะไรมานะรึว่าเป็นเซนทรอทำนายอะไรได้งี้เปล่า  แต่ถ้าเป็นคาเซจริงนี่พลิกมากนะ คือถ้าจะเฉลยนี่ขอผู้รู้วิเคราะห์ค่ะ คาเซดูปกติมาตลอดอะใครจะคิดอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 22-01-2017 23:27:40
 :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 22-01-2017 23:57:23
คาเซรึเปล่านะ รึจะเป็นเจเนส
ต้องสงสัยไว้ก่อนทุกคนหล่ะงานนี้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 23-01-2017 00:34:03
คาเซทำตัวน่าสงสัย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 23-01-2017 01:53:46
 :hao6: :bye2:x หวังว่าต้นกาฝากจะทำให้องค์วิรัลอดใจไม่ไหวจัดการเธราเสียที  ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่า คาเซทำ และคาเซมีแม่เป็นสนมที่มีไม่ทราบที่มาด้วย น่าสงสัย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-01-2017 11:28:31
มากันพร้อมหน้าเลยนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 24-01-2017 00:15:30
ราซีนมาแล้ว ต้องมีเรื่องสนุกเกิดขึนแน่ๆ อยากอ่านต่ออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 24-01-2017 15:22:00
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากกกกก รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: yakusa ที่ 24-01-2017 22:16:36
ปูเรื่องมานี่คิดได้เลยว่า คนร้ายคือ คาเซ่  ถ้าไม่ใช่อีก ก็หักมุมเกินไปล่ะ 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 25-01-2017 01:46:27
กำลังคิดว่า.. ที่ราซีนกลับมาเป็นเพราะ....
1. วิรัลหลงเมียไม่น่าครองบัลลังค์ต่อได้
2. คาเซเป็นคนร้ายต้องได้รับโทษเลยหมดสิทธิ์ครองต่อ
สุดท้ายเลยดึงราซีนกลับมาเพื่อครองบัลลังค์ต่อรึ?
ลุ้นกันต่อไปค่ะ T_T
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 25-01-2017 18:23:05
พร้อมสำหรับตอนต่อไปมาก มาเลยดีกว่า
ไม่อยากคิดว่าจะหักมุมยังไงแล้ว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 26-01-2017 10:34:11
มันเผยยังไม่สุดนี่สิ รอลุ้นกันต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 26-01-2017 12:26:39
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 27-01-2017 03:15:40
ลุ้นต่อไปปป :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๖)หน้า๓๕ ๒๒.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 27-01-2017 05:57:31
   
   ตอนที่๒๗
   การปรากฏการของราซีนนั้นเรียกความประหลาดใจได้ไม่น้อย แม้คุชจะบอกว่าการที่ราซีนมาที่นันทานครถูกปิดเป็นความลับ  แต่ตอนนี้เวลานี้ทุกอย่างล้วนต้องระวังตัว เธรามองราซีนที่นั่งอยู่ในห้องรับรองที่ตำหนักหยาดหมอกอย่างสบายๆ
   “ท่าน...” วิรัลอ้าปากจะถามแต่ก้ต้องหยุดเมื่อคนตรงหน้าชิงพูดออกมาก่อน
   “ทำไมอยู่ดีๆถึงจะทำศึกกับกองทัพเลือด” ราชีนถามย้อนออกมา
   “ท่านมาทำอะไร” วิรัลไม่ตอบแต่ถามย้อนกลับไป
   “ข้าทิ้งทุกอย่างไปเพราะคิดว่าเจ้าเหมาะสมกว่าข้า ข้าไม่คิดว่าอยู่ดีๆเจ้าอย่างจะทำสงครามกับกองทัพเลือดหรอกนะวิรัล” ราซีนเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรกที่เธราเห็นแววจริงจังในดวงตาคู่นั้น
   วิรัลถอนหายใจราซีนคือหนึ่งในคนที่เขามั่นใจว่าจะไม่มีวันทำร้ายนันทานคร แม้คนตรงหน้าจะละทิ้งทุกอย่างไปราวคนเห็นแก่ตัวก็ตาม แต่วิรัลเชื่อว่าสายเลือดราชาแห่งนันทานครนั้นเข้มข้นเสมอ
   เรื่องราวถูกเล่าให้ราซีนฟังอย่างละเอียด ร่างของอดีตรัชทายาทนั่งฟังนิ่งๆใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์จนเมื่อเรื่องราวจบลง เธราแอบคิดว่าได้ยินราซีนถอนหายใจ
   “วิรัลเจ้าไม่สงสัยใครบ้างรึ คนที่อย่างได้บัลลังค์นันทานครคนที่มีความสามารถพอที่จะปั่นหัวคนไปมาแบบนี้ได้” ราซีนหันไปถามวิรัลอย่างกังวล วิรัลเก่งกาจนั้นเขาไม่เถียงแต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ วิรัลไว้ใจคนรอบกายที่ร่วมต่อสู้มาด้วยกันเสมอ
   วิรัลนิ่งไปอย่างครุ่นคิด ทุกคนรอบตัวเขาคือคนที่ร่วมกอบกู้นันทานครมาด้วยกันเขาไม่อยากจะมีใจสงสัยใครสักนิด
   “รันตราอาจทำทุกอย่างก็ได้” เธราเอ่ยออกมา เรียกความสนใจของราซีนได้ไม่น้อย
   “พระสนมท่านนี่มีอะไรให้ข้าแปลกใจเสมอเชียว ปีศาจมันจะเข้ามาถึงในห้องนอนราชาได้เยี่ยงไรหากไม่มีคนในคอยช่วยเหลือ จะพูดให้วิรัลสบายใจก็คำนึงถึงความจริงหน่อยเถอะ”  ราซีนหันมาตำหนิเธราตรงๆ ก่อนถอนหายใจอีกรอบ “นี่กำลังเล่นเกมส์อะไรกัน เกมส์คนดีงั้นรึทำไมไม่จับเอาคนที่มีสิทธิ์สั่งการทหารดูแลเวรยามทหารในวังได้มาสอบเอาความจริงกัน ใครบ้างล่ะที่ทำได้ คาเซ แม่ทัพฝ่ายซ้าย ฝ่ายขวา มีใครอีกบ้าง ทำไมไม่เรียกมาสอบสวน” ราซีนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราวสั่งสอน ใบหน้างดงามมีแววตำหนิ
   “แม่ทัพฝั่งขวาประจำการอยู่ที่ชายแดนเมืองเวทย์ข้าเพิ่งเรียกเข้ามา ส่วนแม่ทัพฝ่านซ้าย(คุช)วันเกิดเหตุประจำการคู่กับหัวหน้าหน่วยทหารม้ามีพยานว่าประจำเวรยามตามหน้าที่ไม่ได้ไปใหน” วิรัลบอกออกมาก่อนนิ่งไป
   “แล้วคาเซล่ะ” ราซีนถามออกมา เขารู้จักทั้งคาเซและวิรัลมาตั้งแต่เด็ก ในสายตาของพี่ใหญ่นิสัยของเหล่าบรรดาน้องชายทั้งหลายก็พอจะรู้มาบ้าง และไม่แปลกใจที่ทำไมเหล่าเสนาอำมาตย์ถึงเลือกวิรัลแทนที่จะเป็นคาเซ
   “คาเซดูแลข้าเพราะข้าได้รับบาทเจ็บจากการทำพิธีบูชาบรรพบุรุษ” วิรัลบอกจริงๆคืนนั้นหลังจากลงจากเขาเขาก็ไม่ได้สติอีกเลย
   “แล้วเจ้าคิดว่ามีใครอีกที่ เอามีดไปให้กษัตย์แห่งวูธฆ่าตัวเองได้ คนที่หลอกล่อรารีให้เอามีดมาให้และฉลาดพอที่จะสร้างสถานะการณ์ที่เกือบทำให้วูธกับนันทานครต้องรบกัน” ราซีนถามย้ำ การตั้งคำถามที่เหมือนจะต้อนให้วิรัลพูดชื่อคนที่ราชาแห่งนันทานครสงสัยแต่ไม่เคยเอ่ยออกมา “ข้าไม่คิดว่าคนอย่างเจ้าจะไม่มีใครที่เจ้าสงสัยอยู่ในใจ”
   “คาเซไม่มีทางหักหลังหม่อมฉัน” สุดท้ายแล้วริมฝีปากได้รูปก็เอ่ยชื่อของคนที่ตนสงสัยออกมา คำตอบที่ทำให้เธราเห็นว่าแววตาสีรัตติกาลมีสับสนปวดฉายชัด
   ราซีนเลิกคิ้ว ก่อนแย้มยิ้มราวเย้ยหยัน “เจ้าซื่อตรงต่อใคร ไม่จำเป็นว่าเขาจะต้องซื่อสัตย์ต่อเจ้าหรอกวิรัล การเกิดกบฎของนันทานครเมื่อครั้งก่อนเป็นข้อพิสูจน์
ที่เจ้ารู้ดี”  อดีตรัชทายาทเอ่ยออกมา ช้าๆใบหน้าฉายแววเจ็บปวดเมื่อนึกย้อนกลับไปยังอดีต
    เธราที่นั่งฟังอยู่เงียบๆนั้นแสนอึกอัด การถูกทรยศมันร้ายกาจจนทำให้ชายที่เข้มแข็งทั้งสองดูเจ็บปวดได้ขนาดนี้เชียวหรือ
   “แล้วทำไมคาเซถึงต้องเอามีดปลอมให้กษัตย์แห่งวูธฆ่าลูกสาวตัวเองด้วยล่ะ ถ้าวูธกับนันทานครรบกันแล้วคาเซจะได้อะไร” เธราถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจเพราะยังไงเขาก็ยังไม่อยากปักใจ คาเซคือคนที่วิรัลไว้ใจมากที่สุดถ้าเป็นคาเซที่ร่วมมือกับรันตราคนที่เจ็บปวดที่สุดย่อมเป็นวิรัลอย่างแน่นอน
   ราซีนหัวเราะกับคำถามที่พยายามจะรักษาความรู้สึกวิรัลไว้ โดยการปกป้องคาเซ “ได้นันทานครไงล่ะ หากเกิดการรบกันแล้ววิรัลตายไปซึ่งถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนวิรัลคงไม่รอดแน่ๆ วูธจะเข้ามาปกครองนันทานคร และคนที่ให้ความร่วมมือมาตั้งแต่แรกย่อมได้ผลประโยชน์ตรงนี้อย่างเต็มที่” ราซีนพูดออกมาเรื่อยๆ “ทีนี้เจ้ารู้รึยังล่ะว่าคาเซทำไปทำไม”
   “แต่ถึงยังไงเราก็ยังไม่มีหลักฐานอาจไม่ใช่คาเซก็ได้” เธรายังคงเถียงใบหน้าราบเรียบมีแววรั้น เหมือนเช่นครั้งถูกจับเป็นทาส ทำเอาราซีนอดหัวเราะไม่ได้ ร่างของอดีตรัชทายาทแห่งนันทานครเดินเข้ามาใกล้เธราก่อนจะวางแขนลงไปบนไหล่อย่างหยอกล้อใบหน้างดงามโน้มลงไปใกล้ก่อนใช้นิ้วจิ้มลงไปที่ริมฝีปากของคนช่างเถียง
   “เถียงเก่งแบบนี้วิรัลมันจะเบื่อเอานะ” ท่าทางประหลาดๆของราซีนทำเอาเธราสะดุ้ง ร่างสูงโปร่งผงะหนีก่อนถอยหลัง แต่ยังไม่ทันจะได้พุดอะไรก็รู้สึกถึงแรงดึงที่แขนเบา วิรัลเดินมาดึงเธราออกจากราซีนทั้งที่ใบหน้าได้รูปยังคงมีแววเคร่งเครียด
   “อย่างแกล้งเขา” วิรัลบอกก่อนดึงเธรามาไว้ใกล้ตัว แขนแกร่งโอบเอวไว้หลวมๆราวแสดงความเป็นเจ้าของ
   “หวง?” ราซีนถามพลางเลิกคิ้ว
   “รัก...ต่างหาก” คำตอบง่ายๆแต่หนักแน่นของวิรัลเรียกปฎิกิริยาที่แตกต่างจากคนฟังทั้งสองได้เป็นอย่างดี ราซีนระเบิดหัวเราะจนดังลั่น ส่วนเธรานั้นได้แต่ยืนนิ่งใบหน้าซับเลือดจดอดยกเอาผ้ามาปิดไว้ไม่ได้
   ----------------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------
   วันนี้หลังจากคุยกับราซีนเสร็จ เธราก็ต้องตามวิรัลออกไปพบเหล่าบรรดาแม่ทัพจากเมืองต่างๆ การพูดคุยที่ดูเป็นการเป็นงานแบบนี้ทำเอาเขาเกร็งจนเหนื่อยไปหมด ร่างสุงโปร่งเดินโผเผเข้าไปยังห้องอาบน้ำ เขาตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จจะแวะไปดูพารัมที่ถูกให้แสดงบทคนป่วยเสียหน่อยไม่รู้ป่านนี้สหัสที่รับหน้าที่ดูแลจะหัวหมุนกับพารัมไปขนาดไหนแล้ว  เสื้อผ้าถูกถอดออกพลางหยิบเอาผ้าที่ถูกจัดเตรียมไว้มาพันช่วงล่างอย่างง่ายๆ เธราเลือกหย่อนตัวลงไปในสระน้ำก่อนพิงตัวที่ริมสระอย่างเหนื่อยอ่อน สระน้ำใหญ่ถูกขุดขึ้นมาโดยดึงน้ำจากแม่น้ำเข้ามาในสระห้องถูกตกแต่งอย่างสวยงามพร้อมกับสร้างอาคารครอบไว้สำหรับเป็นที่อาบน้ำ ปกติเธราไม่ได้ใช้ห้องอาบน้ำแบบนี้มากนักเพราะตำหนักท้ายบึงนั้นแยกออกไปเสียใกลเขาจึงเลือกที่จะอาบน้ำง่ายๆที่ตำหนักตัวเองเสียมากกว่าเพิ่งมาได้ใช้ก็ตอนถูกให้อยู่ที่ตำหนักหยาดหมอกแห่งนี้เท่านั้น เธราผ่อนลมหายใจช้าๆกลิ่นหอมของบรรดาเครื่องหอมที่ถูกจัดวางไว้นั้นคลายความเหนื่อยล้าได้ดีทีเดียว  ห้องอาบน้ำนี้ปกติแล้วเหล่าแม่ทัพอำมาตย์ต่างๆมักจะมีส่วนตัวที่บ้านของตนอยู่แล้ว นับว่าเป็นสถานที่ผ่อนคลายอย่างหนึ่ง เธรารู้มาว่าแม่ทัพบางคนเรียกวงดนตรีเข้าไปบรรเลงในห้องอาบน้ำเสียด้วยซ้ำ เธราปล่อยให้ตัวเองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนค่อยๆเลื่อตัวลงไปใต้น้ำอย่างนึกสนุก เธรากดตัวเองให้ลงไปอยู่ใต้น้ำเย็นๆเสียเป็นพัก เมื่อสุดลมหายใจเขาจึงพาตัวเองขึ้นมาพลางหัวเราะเบาๆอย่างผ่อนคลาย ก่อนเอามือลูบหน้าลูบตาตัวเอง สายตาที่ยังคงพร่ามัวเพราะเพิ่งขึ้นมาจากน้ำนั้นยังคงจับภาพอะไรไม่ชัดเจนแต่ภาพตรงหน้านั้นทำเอาเธราอุทานลั่น
   “เฮ้ย!” สิ้นเสียงอุทานเธราก็ผงะตัวหนีอย่างตกใจ
   “ข้านึกว่าจะไม่โผล่ขึ้นมาเสียแล้ว” วิรัลบอกอย่างติดตลก จริงๆแล้วเขาตั้งใจจะมาอาบน้ำเท่านั้นแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพระสนมของตนกำลังดำน้ำอยู่ในสระราวเด็กน้อยเล่นสนุก ร่างสูงใหญ่ใจเย็นยืนดูอยู่เป็นพักจนเริ่มเป็นห่วงจึงตัดสินใจลงมาในสระเพื่อที่จะดึงคนซนขึ้นจากน้ำแต่เจ้าตัวกลับพุ่งขึ้นมาจากน้ำเสียก่อนใบหน้าเหรอหรานั้นดูตลกไม่น้อย
   “ท...ท่านเข้ามาได้ยังไง” เธราละล่ำละลักถาม ถ้าเป็นปกติเขาก็คงไม่รู้สึกแปลกหรอกหากผู้ชายสองคนจะอาบน้ำด้วยกัน แต่นี่กับองค์วิรัลที่เพิ่งบอกรักเขาอย่างหน้าไม่อายไปหยกๆจะไม่ให้เขากระอักกระอ่วนได้ยังไง ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็พอทนได้แต่ตอนนี้มีกันแค่สองคนในสภาพแบบนี้ เราอยากจะดำน้ำให้หายไปเลยด้วยซ้ำ
   “ข้าจะไปที่ใหนก็ได้นะเธรา จริงๆห้องอาบน้ำนี้ก็เป็นห้องอาบน้ำของข้า” วิรัลบอกอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูจะทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเขา
   “ง...งั้นหม่อมฉันออกไปก่อนนะกระหม่อม” เธราบอกก่อนทำท่าจะลุกขึ้น
   “ไปพร้อมกันสิ จะไปหาสหัสกับพารัมใช่ใหม ข้าบอกให้ทุกคนไปเจอกันที่นั่นแล้วเราจะได้คุยกันเรื่องกองทัพเลือดด้วย” วิรัลชวนคุยถึงเรื่องสำคัญ เธราพยักหน้ารับรู้ก่อนทิ้งตัวลงที่เดิมอย่างง่ายๆเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่จะคุยกับทุกคนจนลืมตัวไปว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน
   วิรัลเหลือบมองคนที่นั่งลงอย่างง่ายๆ เธรายังคงเป็นเธราคนเดิมผิวในร่มผ้าที่ขาวเนียนนั้นตัดกับช่วงแขนแขนและใบหน้าที่คล้ำแดดเพราะอยู่นอกร่มผ้า  คนตรงหน้าดูจะมีความสุขง่ายๆกับขนมหรือการได้อาบน้ำ และมักจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าดื้อรั้นตอนเถียงกับราซีนเรื่องคาเซเพราะต้องการรักษาน้ำใขเขานั้นทำเอาอยากจะดึงคนตรงหน้ามากอด เร็วเท่าความคิดแขนแกร่งยื่นออกไปก่อนสอดรัดที่เอวของเธราและดึงเข้ามากอดทันที
   เธราที่อยู่ดีๆก็โดนดึงไปกอดสะดุ้งทันทีมือเรียวกำผ้าที่พันช่วงล่างตังเองแน่น  สภาพแบบนี้ไม่ปลอดภัยจริงๆ
   “ป...ปล่อยหม่อมฉันก่อน” เธราบอกพลางฝืนตัวเองออกจากอ้อมกอด มือหนึ่งกำผ้าเอาไว้มือหนึ่งผลักไหล่คนตรงหน้า ยิ่งทำก็ดูเหมือนจะยิ่งเปลืองตัวเมื่อคนที่กอดไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย
   “อย่าดิ้นสิ” วิรัลเอ่ยเหมือนห้ามปรามแต่ปลายเสียงที่เจอแววขบขันไว้นั้นทำเอาเธราเริ่มโมโห นี่คงหัวเราะเยาะเขาสินะ
   “พระองค์ก็อย่ากอดสิ” เธราหยุดดิ้นก่อนหันมาบอกวิรัลตรงๆ ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มฉายแววดื้อดึง
   วิรัลมองคนตรงหน้าที่ดูจะไม่พอใจเอาเสียมากมาย ใบหน้าที่แสนธรรมดานั้นทำเอาเขาละสายตาไปใหนไม่ได้ ไม่ใช่เพราะความสวยงามที่ทำให้อยากครอบครองแต่เป็นเพราะคนตรงหน้ามักจะวิ่งชนทุกอย่างเสมอหากละสายตาเพียงนิดก็จะหายไปราวสายลม ความเป็นอิสระของเธราทำเอาเขาอยากจะขังคนตรงหน้าเอาไว้บนหอคอยเสียให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อเธราพยายามขยับตัวลุกหนีเขาเลยอาศัยจังหวะการขยับตัวของคนขี้โมโหหดึงเธรามานั่งบนตัก พลางเอาคางเกยไว้บนไหล่เบาๆ
   “เธรา สัญญาได้ใหมว่าถ้าเกิดอันตรายอะไรขึ้นให้รักษาชีวิตตัวเองไว้ก่อน อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเด็ดขาดเข้าใจไหม” วิรัลพูดพลางกระชับอ้อมแขนให้แผ่นหลังของเราแนบชิดกับอกของตนมากขึ้น
   คนที่ถูกรั้งให้นั่งอยู่บนตักแม้จะทั้งโมโหทั้งอายแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี  เธรารับรู้ได้ถึงความห่วงใยจากน้ำเสียงของวิรัล
   ท่าทางโอนอ่อนของเธรานั้นเหมือนจะทำให้วิรัลเริ่มได้ใจ แขนแกร่งกระชับอ้อมแขนให้มากขึ้นก่อนกดริมฝีปากลงบนแผ่นหลังของเธราเบาๆ ปลายนิ้วแกร่งกดลงไปบนหน้าท้องของเธราก่อนลูบไล้ไปมา
   เธราเกร็งตัวทันทีเมื่อวิรัลเริ่มจะเกินเลยกว่าทุกที มือเรียวกำแน่นริมฝีปากที่เคยแย้มยิ้มเม้มสนิท เขาไม่ได้รังเกียจวิรัล แล้วไม่ว่าจะมองมุมใหนเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่แล้ว เธราเริ่มมองไปรอบๆราวหาคนช่วยแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเข้ามาในเวลานี้เป้นแน่ หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นเมื่อวิรัลเลื่อนมือลงต่ำกว่าเดิม ไม่พร้อมเธรายังไม่พร้อม อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ไม่ใช่ในห้องอาบน้ำ!
   “รันตรา” เธราตะโกนเสียงดังก่อนชี้มือไปข้างหน้า พลางทำตาโตหน้าตาตื่นให้สมจริงที่สุด เรียกสติของวิรัลที่ดูเหมือนกำลังมัวเมาให้ได้สติ ใบหน้าคมเงยมองตามมือของเธรา แขนแกร่งก็พลอยคลายออกเธราฉวยโอกาศนี้ผละตัวออกจากอ้อมกอดของวิรัลร่างสูงโปร่งก้าวขึ้นมายังขอบสระทันที
   “จะ...เจอกันที่ห้องพักพารัมนะกระหม่อม” เธราละล่ำละลักแล้วกึ่เดินกึ่งวิ่งหนีออกไปทันที ปล่อยให้วิรัลที่ถูกหลอกนั่งทำหน้าไม่ถูกอยู่คนเดียว ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ ดวงตาสีดำสนิทมองตามแผ่นหลังของเราที่มีรอยจางๆที่เขาฝากไว้ จนลับสายตา

   --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   “พี่เธราข้าเบื่อ” ทันทีที่เธราเข้ามาในห้องที่ให้พารัมพักรักษาตัวปลอมๆนั้น พารัมก็ลุกขึ้นโผเข้ามาหาทันที “ข้าต้องนอนนิ่งๆแกล้งไม่ได้สติทั้งวัน ไม่เห็นจะมีใครมาเยี่ยมเลย” พารัมยังคงจีบปากจีบคอบอกเรา ใบหน้าน่ารักงอง้ำ
   “ทนหน่อยนะพารัมถ้าเรารู้ตัวคนที่ทำร้ายเจ้า เราจะได้รู้ไงว่าใครเป็นคนร้าย” เธราพูดปลอบอย่างใจเย็น
   “องค์วิรัลล่ะ” โชบุถามขึ้นเมื่อเห็นเธราเดินมาคนเดียว”
   “อ่อ...เดี๋ยวก็ตามมา” วิรัลตอบพลางเฉหน้าไปทางอื่น ในห้องที่ใช้สำหรับพักรักษาตัวของพารัม ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มาจากคนล่ะที่จนแทบไม่นึกว่าจะมารวมกันได้ การพูดคุยต่างๆล้วนมีแต่ความตึงเครียด เธรานั้นได้แต่นั่งฟังเงียบๆ เรื่องราวดูใหญ่โตจนเธรากังวล

   “กษัตย์แห่งวูธฆ่าลูกสาวตัวเองเพื่อโยนความผิดให้เธรา เพราะถ้าหากนันทานครปกป้องเธราย่อมเกิดสงครามตามมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ผิดแผนเพราะวิรัลกลับตัดสินใจส่งตัวเธราให้วูธ และตลบหลังโดยการให้พวกลูกครึ่งไปลักพาตัวหนี ทางพวกนั้นคงคิดไม่ถึงว่าวิรัลจะทำแบบนี้” ราซีนสรุป แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ไม่ชัดเจน

   “แต่...อาร์ที่เป็นคนรักขององค์หญิงโยนา ได้รับการแจ้งข่าวว่าข้าหนีไปจากวูธแทบจะทันทีที่ องค์หญิงโยนาถูกฆ่าเลยนะท่าน”  เธราบอกออกมา เขาจำได้ว่าอาร์บอกว่าได้รับข่าวในวันเดียวกับที่องค์หญิงโยนาตาย และคนส่งข่าวเป็นรันตรา “แปลว่า...รันตรารู้ทันองค์วิรัลว่าจะให้โชบุกับชุนพาข้าหนีไป ถึงได้ไปแจ้งข่าวให้อาร์รู้เพื่อที่จะยืมมืออาร์ฆ่าข้า” เธราค่อยๆเรียบเรียงเรื่องราวทีละอย่าง  “และคนรักของรารีก็ต้องร่วมมือกับรันตราเพื่อที่จะเอามีดปลอมให้กษัตย์แห่งวูธเป็นอาวุธเพื่อที่จะปรักปรำข้า” เธราพูดออกมาเบาๆ ทีล่ะเรื่องๆใบหน้ามีแววเคร่งเครียด

   “โอ๊ย...ไอ้ปีศาจนั่นมันจะทำให้ซับซ้อนขนาดนี้ไปทำไมกัน” โชบุโวยวายออกมาอย่างสุดทน

   “ดวงใจที่ปวดร้าวทั้งสาม” สหัสที่นั่งฟังมาตั้งแต่ต้นเอ่ยขึ้น เรียกความสนใจของคนทั้งห้องได้เป็นอย่างดี

   “หมายความว่ายังไง” เอรันถามขึ้นทันที ใบหน้าสวยงามฉายแววตื่นตระหนกออกมาเพียงครู่ แม้จะรู้เรื่องราวว่าปีศาจรันตราต้องการฆ่าเธราเพื่อหัวใจของพารัม แต่ดวงใจที่ปวดร้าวทั้งสามนั้นอยู่นอกเหนือการคาดเดาของเอรัน
 
   “ที่รันตราต้องการฆ่าท่านเรา เพราะต้องการดวงใจของพารัม หัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเหนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้าย” สหัสบอกออกมา “แต่หัวใจของพารัมอาจใช้ปลุกชีพผู้ที่หลับใหลได้เท่านั้น แต่ถ้าผู้หลับใหลนั้นเป็นชนชั้นสูงไม่ใช้พวกนอกรีตหรือปีศาจธรรมดา จึงจำเป็นต้องใช้ดวงใจที่ปวดร้าวทั้งสาม”  สหัสอธิบายอย่างช้าๆ

   “รอบรู้สมเป็นท่านจริงๆ ท่านสหัส” ทรีสเอ่ยออกมาก่อนยิ้มมุมปาก หากสหัสกลับตวัดตามองอย่างไม่พอใจ
 
   “ดวงใจที่ปวดร้าวทั้งสาม ข้าก็เคยอ่านเจอในตำรานิทานพื้นบ้านประจำเมืองนันทา” เธราเอ่ยออกมา “มันมีจริงเหรอสหัส”

   “มีสิ” เป็นเอรันที่เอ่ยขัดขึ้นมา

   “แล้วมันมีอะไรบ้างล่ะ นอกจากหัวใจของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ถือกำเนิดในวันจันทร์ดับและเป็นหม้าย น่ะ โอ๊ยแต่ล่ะอย่างเรียกก็ยาก แถมกว่าจะได้มาหัวใจของหญิงหม้ายอะไรยังเป็นสาวพรมจรรย์” โชบุบ่นเสียงดัง
   “หญิงสาวที่แต่งงานแล้วยังไม่ได้เข้าหอแต่ต้องเป็นหม้ายเจ้าคิดว่าจะปวดร้าวสักแค่ไหนกัน ท่านลูกครึ่งอสรพิษ” เอรันเอ่ยออกมาใบหน้ามีแววเศร้าสร้อย “ดวงใจที่ปวดร้าวจนเจียนขาดใจ” 
   “แล้วอีกสองล่ะมีอะไรบ้าง” ชุนถามออกมา
   “หัวใจของกบฏผู้สำนึกผิดและหัวใจของผู้ที่ฆ่าดวงใจตนเอง” เอรันบอกออกมา คำตอบที่ไม่ได้คลายกังวลสักเท่าไร


   “แล้วที่ให้สาวน้อยมาแกล้งนอนเจ็บอยู่แบบนี้ จะได้ผลเหรอคนร้ายมันจะกลับมาดูงั้นรึท่าทางมันคงฉลาดพอตัว จะมาหลงกลกับหลุมพรางง่ายๆแบบนี้รึ”  ราซีนเอ่ยถามออกมา เมื่อฟังเรื่องราวต่างๆเพิ่มเติม 
   “หากเราปล่อยข่าวว่าพารัมฟื้นขึ้นมาแล้ว ข้าคิดว่าคนร้ายน่าจะขยับทำอะไรบ้างเพราะมันเองก็คงไม่แน่ใจว่าพารัมเห็นอะไรมากน้อยแค่ไหน ” ” วิรัลบอกถึงสิ่งที่วางแผนไว้ก่อนเริ่มสั่งการบางอย่าง “สหัสไม่ต้องเฝ้าพารัมแล้ว เอรันข้าอยากจะขอรบกวนท่านมาดูพารัมให้ก่อนได้หรือไม่ ถ้าหากปล่อยข่าวว่าพารัมฟื้นแล้วจะต้องมีคนมาเยี่ยมเยียนแน่นอน พารัมเป้นหญิงให้คนอื่นเห็นมามีอมนุษย์ที่เป็นชายมาเฝ้าคงไม่ดีนัก” เอรันพยักหน้ารับอย่างไม่เกี่ยงงอน 
   “ราซีน ข้าอยากให้ท่านอยู่เงียบๆอย่าเพิ่งให้ใครเห็นท่าน สหัส โชบุชุน พวกเจ้าอยู่กับเธราเพื่อเตรียมตัวเข้าพิธีทำนายที่จะถึง” วิรัลออกคำสั่ง
   “งั้นข้าเลี้ยงลูกแล้วกัน...เนอะตัวเล็กเนอะอย่างอแงนะลูกเดี๋ยวยักษ์เดี๋ยวยักษ์กินตับเอา” ทรีสเอ่ยติดตลกเพราะอยากให้ทุกคนคลายกังวลลงไปบ้าง ก่อนขยับร่างน้อยในอ้อมแขน
   หากยังไม่ทันได้แยกย้ายคุชกับธันก็เข้ามารายงานข่าวบางอย่าง ผิวขาวซีดของคุชดูจะซีดหนักกว่าเดิมธันเองก็ดูเคร่งเครียดจนน่าเป็นห่วงสุดท้ายเป็นคุชที่เอ่ยรายงานข่าวที่เพิ่งได้รับรู้มา
   “ราชาแห่งวูธสิ้นพระชนต์แล้วกระหม่อม”  สิ้นคำรายงานข่าวร้ายที่ทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงไปกว่าเดิม เอรันกูพูดบางอย่างออกมา
   “หัวใจของผู้ที่ฆ่าดวงใจตนเองสินะ”
   “หมายความว่ายังไงเอรัน” เธราถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน
   เอรันถอนหายใจหนักหน่วงก่อนเอ่ยออกมาช้าๆ “ลูกคือดวงใจของพ่อแม่ พ่อที่ฆ่าลูกของตนเอง ก็เปรียบดั่งฆ่าดวงใขของตนความเจ็บปวดคงยากเกินบรรยาย ได้ไปแล้ว ปีศาจได้หัวใจที่ปวดร้าวไปแล้วหนึ่งดวง” 

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาา
ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 27-01-2017 06:19:42
ยังคงสงสัยคาเซต่อไป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 27-01-2017 06:55:25
โอ๊ยยยยยย ลุ้นง่ะะะะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-01-2017 07:07:24
ดิ-ฉัน ขอสัญญากับตัวเองว่า เดี๊ยนจะอ่านเรื่องนี้และติดตามอย่างใกล้ชิดเพียงอย่างเดียว แค่นั้น เดี๊ยนจะไม่คิดไรตาม เดี๊ยนจะไม่มโนอะไรตามอีกแล้ว กรูไม่เดาอะไรแล๊ววววววว อ๊าคคคคค #ทึ้งหัว มันไม่มีแววว่าจะเป็นแบบที่กรูคิดเล้ยยยย อิกษัตริย์วูธที่คิดว่าเป็นคีย์ กลับมาตาย(ง่าย) ซะงั้น  อีกทีคือ วันดีคืนดี ท่านคาเซแอ๊คไปดื้อๆนี่ กรูจะฮา(ไม่ออก) เลยนะ  555555

ปรบมือรัวๆให้คนเขียนจริงๆ ปมมันลึกล้ำมากก การปูเรื่องเข้าปมแต่ละจุด การดึงตัวละครแต่ละตัวให้เข้ามามีบทบาทในแต่ละตอน ชัด ตรง ไม่เวิ่น แม้ตัวละครจะเยอะ(มากกก) ชื่อก็จำไม่ค่อยจะได้ (อันนี้คุณสมบัติส่วนตัวเดี๊ยนเองฮ่ะ จำชื่อตัวละครไม่ค่อยได้ ฮาาา) แต่แคแรกเตอร์และบทของแต่ละตัวชัดเจนมาก ผูกเรื่องได้เยี่ยมมาก นับถือ นับถือ #ประสานมือโค้งตัว // นี่นันทาฯ ไม่ใช่จีน! ห่วย!

สนุกจริงๆ เรื่องนี้ เยี่ยมมาก!  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตเย็นไม่ใส่นมข้น ที่ 27-01-2017 07:12:51
งั้นหัวใจกบฎผู้สำนึกผิดก็อาจจะเป็นคาเซ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-01-2017 07:13:27
ทุกเส้นทางล้วนมุ่งไปหาคาเซ

แล้วรันตราต้องการปลุกชีพใคร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 27-01-2017 07:15:57
กบฎผู้สำนึกผิด หมายถึงคาเซรึป่าว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 27-01-2017 07:17:25
เหลือแค่หัวใจพารัมกับคนรักของรารี


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-01-2017 07:39:19
ทุกคนน่าสงสัยหมดสหัส ก็น่าสงสัย คาเซ ก็น่าสงสัย คาเซเต็มใจยกบัลลังก์ให้วิรัลไม่ใช่เหรอ ท่าทางตอนแรกๆ เหมือนวิรัลเองก็ไม่ได้อินังขังขอบกับบัลลัก์เท่าไหร่ เหมือนแบบ นางเก่งที่สุดไรงี้อ่ะ งง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 27-01-2017 09:03:29
แล้วหัวใจที่เหลือล่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 27-01-2017 09:14:43
อื้อหือ เรื่องเจ้มจ้นนน เกาะขอบจอรอเลยจ้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-01-2017 09:35:12
ลุ้นสุดๆ!!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 27-01-2017 10:19:51
 "หัวใจของกบฏผู้สำนึกผิด"   :hao4: คาเซ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-01-2017 10:23:00
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-01-2017 10:27:19
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-01-2017 11:29:22
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กชายมั่วนิ่ม ที่ 27-01-2017 11:47:31
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกกกก !!!! อยากให้ไขปมทุกอย่างแล้วววว

แอบสงสารองค์วิรัลโดนเธราเล่นเข้าให้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 27-01-2017 12:04:18
เรื่องราวซับซ้อนไปอีกก
สู้เขาเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 27-01-2017 15:20:38
ปริศนายังคงรอคอยคำตอบต่อไป   ลุ้นๆๆ ยังสงสัยคาเซที่สุด ราซีนฉลาดไม่เบา  เสียดายฉากอาบน้ำจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 27-01-2017 17:42:46
อยากรู้  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 27-01-2017 19:01:25
ลุ้นๆๆอะ ใครนะที่เป็นคนทรยศ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 27-01-2017 19:52:09
เดาว่าหัวใจกบฏคือคาเซ คาเซคิดวางแผนร่วมมือกับรันตราแล้วหลอกกษัตริย์วูธมา คาเซอาจจะคิดว่าแน่แล้ว วางแผนแยบยลแล้วเลยกล้าเสี่ยงไปกับรันตรา บวกกับมีต้นไม้อะไรสักอย่างในตัวด้วยเลยฮึกเฮิมกว่าเดิมรีเปล่า??? อาจจะมีการ์ดที่ซ่อนไว้ แต่รันตรานี่รู้ทันแล้วปล่อยไปก่อน โอ้ยยยย ยากจัง เลิกเดาแล้ววววววววว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 27-01-2017 22:36:06
อีกสองดวงยากหน่อยมะ ดวงสุดท้ายอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 28-01-2017 00:11:25
โหดมากเลย สงสารกษัตริย์วูธเหมือนกันนะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pppp ที่ 28-01-2017 00:53:55
โอ้ยยยน ลุ้นมากกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 28-01-2017 01:07:08
อะไรกันเนี่ยยยย :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: swoooaa ที่ 28-01-2017 01:55:32
โอ้ยยยยย ลุ้นมาก อยากจะขอเดาว่าหัวใจกบฏอีกดวงน่าจะเป็นคาเซ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 28-01-2017 09:05:46
เรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆเลย  ลุ้นๆ
และรอวันที่เธราพร้อม อิอิ
ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 28-01-2017 14:08:22
ใครคือกบฎใช่คาเซจริงๆหรอ เดายากอ่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 28-01-2017 23:34:13
"หัวใจของกบฏผู้สำนึกผิด"
ไม่คาเซหักหลังแล้วกลับใจก็... ธัน ที่เคยคิดจะฉุดเธราแต่ไม่ได้ทำ จนโดนเอรันถอนต้นกาฝากออกไป...
เป็นห่วงธัน..... ;0;
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 29-01-2017 00:51:28
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 29-01-2017 11:40:15
หัวใจของกบฏที่สำนึกผิดจะใช่ของคาเซมะ ได้หัวใจไปแล้ว 1 เหลืออีก 2
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 29-01-2017 12:52:32
สนุกมากจริงๆ

ใกล้ถึงตอนจบคนร้ายก็ใกล้เฉลยแล้ว

มาต่อไวไวนะะคะ

ปล เหมือนทรีส จะรู้ว่าสหัสเป็นใครซินะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 29-01-2017 12:53:22
มองข้ามความตึงเครียดไป แล้วโฟกัสแค่ฉากในสระ   :z1:
อีกนิดวิรัล อ่อยอีกนิด เดี๋ยวเด็กก็ยอม เด็กเล่นตัวจนน่าแกล้ง  :hao6:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 30-01-2017 23:52:03
หัวใจของกบฏ ใช่ธีนรึเปล่า นางเคยคิดพาเธราหนีนิ
รึจะเป็นคาเซ ว้ากกกก เดามิถูก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shunaco ที่ 31-01-2017 11:15:44
หัวใจกบฎที่สำนึกผิด ..... เราคิดว่าเป็น รารี

ส่วนชู้รักของรารี ..... รึจะเป็นคาเซ ??
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 31-01-2017 11:52:09
 :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: queenrulet ที่ 31-01-2017 23:14:23
แอร๊ยยย พี่อิสผู้ที่มีความซึน เขินตัวแตกเลยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อยากตบป้าจริงๆหมั่นไส้!!!!!! :m31: :m31: :m31:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 01-02-2017 10:04:21
สงสารอบค์วิรัลเจ้าค่ะเมื่อไหร่จะได้กินท่านเธรา  :hao3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 01-02-2017 16:41:52
ปริศนาเยอะมาก คาเซน่าสงสัยมาตลอดนั้นล่ะ
องค์วิรัลฉวยโอกาสนะเนี่ยนะ ดีนะเธราเอาตัวรอดได้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ระวังนะบ้านนี้หมาดุ ที่ 02-02-2017 16:19:43
รอและติดตามนะคะะะะะะ :-[
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๗)หน้า๓๖ ๒๗.๐๑.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 03-02-2017 04:47:20
ตอนที่๒๘
   การจากไปของราชาแห่งวูธนั้นส่งผลให้ทุกอย่งที่วางแผนมาแล้วคลาดเคลื่อน ร่างไร้วิญญาณชองชายชรานั้นนอนนิ่งสงบใบหน้าที่เคย   น่าเกรงขามนิ่งสนิทซีดเสียวและไร้สีเลือด
   “หมอหลวงว่าทำไมอยู่ดีๆกษัตริย์วูธถึงตาย” วิรัลถามคาเซนิ่งๆสายตาคมมองศพตรงหน้านิ่ง
   “ไม่ทราบสาเหตุกระหม่อม” คาเซตอบ “ตอนนี้พวกทหารของวูธกำลังระส่ำระสายหม่อมฉันกลัวว่าจะมีการลุกฮือหากทางเราไม่ชี้แจงเหตุผลที่น่าพอใจกระหม่อม”
   “ราชาของเขาตายมีเหตุผลอะไรที่น่าพอใจบ้างล่ะคาเซ” วิรัลถามออกไปก่อนถอนหายใจ คำถามของวิรัลนั้นเงียบสนิทไร้ซึ่งคำตอบ
   “แจ้งกองทัพของวูธว่าเธราพระสนมผู้มาจากมาลันเคีย จะทำการทำนายว่าฆาตกรคือใครในคือนนี้ตอนพระจันทร์ตรงหัว” วิรัลออกคำสั่งก่อนหันหลังเดินจากไปไม่ฟังคำทักท้วงของคาเซ
   “พระสนมไม่มีญาณจะทำนายได้อย่างไรกระหม่อมแล้วอีกอย่างญาณของมาลันเคียทำนายได้แต่อนาคตไม่สามารถทำนายอดีตได้นะกระหม่อม” คาเซเอ่ยถามทั้งที่ยังคงเร่งฝีเท้าตามองค์วิรัลใบหน้าแสนสวยมีแววเคร่งเครียด
   “ทำตามคำสั่งข้าตาเซ” วิรัลบอกง่ายๆโดยไม่สนใจเสียงคัดค้านของมหาดเล็กคนสนิท
   “พระองค์ทรงคิดจะทำอะไรกระหม่อม องค์วิรัล ท่านรัล!” คาเซหลุดสรรพพนามที่ห่างหายจากปากมานานออกมา ตั้งแต่วิรัลขึ้นครองราชย์
   “พารัมฟื้นแล้วตอนนี้กำลังรักษาตัว เธราบอกว่าพารัมน่าจะเห็นว่าชู้รักของรารีคือใครข้าคิดว่าถ้าเราจับตัวได้น่าจะช่วยให้สืบต่อได้ไม่ยาก” ร่างสูงใหญ่บอกแผนการแก่คาเซทั้งที่ยังคงก้าวเดิน
   “พารัมรู้ว่าใครทำร้ายหรือกระหม่อม”
   วิรัลชะงักฝีเท้าเพียงครู่ก่อนก้าวเดินต่อ ใบหน้าคมพยักตอบคำถามของคาเซก่อนยกมือขึ้นสะบัดเบาๆ เป็นเชิงให้คาเซไปทำหน้าที่ของตนเองได้แล้ว


   ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   ------------------------------------------------------------------------------------------------


   เอรันนั่งจัดดอกไม้กับพารัมอยู่ในห้องที่ถูกจัดการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เธอนั่งมองสาวน้อยตรงหน้าที่ดูคล่องแคล่วมือบางจับดอกไม้อย่างถนอม พลางจัดตกแต่งอย่างสวยงาม
   “เก่งจริงพารัม ดอกไม้ที่เจ้าจัดสวยมาก” เอรันเอ่ยชม
   “ท่านป้าสอนมาน่ะ” พารัมบอกก่อนหันมามองเอรัน
   “ที่เมืองแห่งเวทมีการจัดดอกไหม”
   “มีสิพวกเราก็เหมือนมนุษย์นั่นล่ะ เพียงแต่เรามีพลังแห่งเวทที่มากกว่าเท่านั้น” เอรันตอบ
   “พ่อแม่ของเจ้าเป็นมนุษย์งั้นรึ”
   พารัมพยักหน้าทั้งที่มือยังคงหยิบจับดอกไม้อย่างคล่องแคล่ว
   เอรันได้แต่ยิ้มบางๆใบหน้าสวยงามทอดมองพารัมอย่างอ่อนโยน เธอมีลูกชายและมีสามีที่รักเธอมากคอยช่วยเหลือดูแลเด็กน้อย แต่ตอนนี้ทารกน้อยนั้นอยู่ห่างสายตาออกไปเธอยังมีใจเป็นห่วงอยู่เนืองๆ สาวน้อยตรงหน้าต้องห่างบ้านมาใกลเพียงนี้พ่อกับแม่จะเป็นห่วงขนาดไหนกันนะ
   “ท่านคาเซมาขอเยี่ยมท่าพารัมขอรับ” ทหารยามหน้าประตูตะโกนเข้ามาบอก
   หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากันทันทีพารัมลุกขึ้นพลางก้าวไปยังเตียงนอน แทรกตัวลงไปใต้ผ้าห่มหน้าก่อนแทรงหลับตา
   เอรันเดินตามไปก่อนจะเป่าลมเบาๆลงไปที่พารัม ใบหน้าที่เปล่งปลังพลันซีดเซียวทันที พารัมหรี่ตาขึ้นมามองเอรันอย่างงงๆ  แต่เอรันกลับยกนิ้วขึ้นมาแตะปากเบาๆเหมือนเป็นการบอกให้พารัมเงียบไว้ก่อนลูบหัวคนแกล้งป่วยเบาๆ
   “ท่านเอรัน” คาเซกล่าวทักทายเอรัน ก่อนเหลือบมองพารัมที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเซียวดูน่าสงสาร
   “ยังไม่ได้สติเลยรึ” คาเซพูดออกมาลอยๆก่อนเดินเข้าไปหาพารัมใกล้ๆ มือเรียวสวยราวสตรีแตะลงบนหน้าผากของพารัมเบาๆ คนแกล้งป่วยปรือตามองคาเซก่อนทำเสียงอือออเบาๆในคอ
   “เมื่อเช้าได้สติบ้างแล้ว สงสัยจะหลับเพราะฤทธิ์ยา” เอรันบอกคาเซก่อนนั่งลงจัดดอกไม้ต่อ ดวงตางดงามเหลือบมองคาเซที่ดูเป็นห่วงพารัมไม่น้อย
   “ทำไมพารัมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ถ้าเจ็บหนักขนานี้ทำไมถึงไม่ไปรักษาตัวที่ตำหนักของท่านเจเนสกัน” คาเซพูดเหมือนบ่นสายตากวาดมองคนป่วยจนทั่ว
   “เธราอยากดูแลพารัมเองน่ะ แต่ตอนนี้เธราต้องตามองค์วิรัลออกไปดูเหล่าทหารจากเมืองต่างๆเลยวานข้ามาช่วยดูแลแทน” เอรันตอบทั้งทั้งที่มือยังคงจัดดอกไม้
   “ข้าเอาสมุนไพรมาฝาก ให้เอรันดื่มหลังจากได้สติอีกครั้งจะช่วยเรื่องอาการบอบช้ำได้ดีพอดูขอรับ” คาเซบอกกับเอรันก่อนเรียกนางกำนัลที่รออยู่หน้าห้องให้ตกหม้อยาและเตาอั้งโล่ขนาดเล็กเข้ามา “ต้มยาทิ้งไว้พารัมตื่นน่าจะได้ที่พอดี” คาเซจัดการสั่งนางกำนัลให้จัดแจงต้มยาไว้ก่อนยกไปใกล้ๆเตียงนอนคนป่วยเรียบร้อยก็จากไป
   หลังจากคาเซออกจากห้องไป เอรันก็ลุกขึ้นหาพารัมที่ดูเหมือนจะหลับไปจริงๆเสียแล้ว เธอตัดสินใจก้มลงไปแตะที่แขนพารัมก่อนเข่าเบาๆ แต่แล้วก้ต้องขมวดคิ้วเมื่อเด็กสาวดุจะหลับลึกจนน่าเป็นห่วง
   “พารัมๆ” เอรันเรียกชื่อคนแกล้งป่วยแต่ดูเหมือนพารัมจะยังคงไม่รับรู้ เธอนั่งลงข้างๆเด็กสาวก่อนตบลงที่แก้มเบาๆ ท่าทางผิดปกติที่ทำเอาเริ่มกังวลร่างสมส่วนลุกขึ้นใจหวังจะออกไปตามองค์วิรัลเธราหรือย่างน้อยออกไปบอกทรีสให้ทราบ แต่ทันทีที่ยืนขึ้น ภาพของห้งตรงหน้าก็หมุนคว้าง สายตาที่พร่าเลือนฉับพลันทำเอาเอรันต้องนั่งลงก่อนสติจะเลือนหายไปในที่สุด
   ทันทีที่เอรันหมดสติบรรยากาศในห้องก็กลับอึมครึมลง แสงสว่างที่เคยลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาหดหายไปราวโดนราหูกลืนกิน ร่างนิ่งสนิทไร้สติของหญิงสาวทั้งสองยังคงไม่ใหวติง เสียงบางอย่างฟาดพื้นดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง ก่อนบานประตูจะเปิดขึ้นร่างของทหารเฝ้ายามนอนหมดสติอยู่ด้านหน้า
   ร่างสมส่วนเดินเข้ามาในห้องช้าๆราวไม่ได้หวั่นเกรงว่าที่นี่คือตำหนักของราชาแห่งนันทานคร ใบหน้าสวยงามใต้ผ้าที่คาดปิดไว้นิ่งสนิททอดมองร่างไร้สติด้วยแววตายากหยั่งถึง
   ร่างของผู้มาเยือนตรงมายังพารัมที่นอนไม่ได้สติ สายตาเหล่มองไปยังหมอต้มยาที่กำลังเดือนได้ที่กลิ่นของมันคือยาสลบชั้นดีเขายกมือขึ้นขยับผ้าที่ชุบสมุนไพรแก้พิษยาสลบไว้ให้เข้าที่ก่อนก้มลงช้อนร่างของเด็กสาว
   “จะพาพารัมไปไหน ท่านคาเซ”  เอรันที่แกล้งหมดสติยันตัวลุกขึ้นก่อนกระชากเอาผ้าที่ปิดหน้าของผู้มาเยือนออก ร่างสมส่วนรั้งเอาร่างของพารัมมาไว้ในอ้อมกอด พลางยกมือขึ้นสุงริมฝีปากขยับไปมาเบาๆ บรรยากาศที่อึมครึมพลันสว่างดังเดิม มือเรียวยกขึ้นทำท่าปัดอากศหม้อมยาสบลก็ลอยกระเด็นออกไปทางหน้าตาง
   “ทรีส ทรีส” เอรันเรียกชื่อสามีตนทันที สิ้นเสียงของเอรันก็มีเสียงของม้าร้องรับราวสัตว์เลี้ยง ฝีเท้าที่ดังกึกก้องตรงมายังที่เกิดเหตุ เพียงพริบตาก็ปรากฏร่างของมนุษย์ม้า ทรีสอยู่ในร่างอมุษย์เต็มตัว ใบหน้าน่าเกรงขามกู่ร้องออกมาเป้นเสียงร้องของม้าดังเสียดหู
   “อ่านท่านมหาเล็ก” ทรีสเอ่ยเรียกคาเซที่ระวังตัวเต็มที่ใบหน้าสวยงามมีแววตกใจ แต่ยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ เอรันเป่าลมลงไปที่พารัมอีกครั้งร่างในอ้อมแขนที่หมดสติก็ฟื้นขึ้นมา เอรันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อดูท่าทางเด็กสาวตรงหน้าจะแข็งแรงกว่าคนทั่วไป แม้เธอจะเป่ามนต์ปกป้องไว้แต่ฤทธิ์ของยาของคาเซนั้นไม่ใช่ยาธรรมดา เอรันเองก็เกือนเสียทีหากเธอไม่ชุกคิดได้  คาเซเอ่ยถึงอาการบอบช้ำทั้งที่ไม่ทราบว่าพารัมโดนทำร้ายอย่างไรมา ถ้าเธอไม่เอะใจคงเสียทีไปแล้ว
   “มหาดเล็กคนสนิทผู้มศักดิ์เป็นน้องชายของราชาแห่งนันทานครทำไมถึงมียาของพวกปีศาจกัน” เอรันถามออกไปพารัมที่เริ่มเข้าใจเหตุการณ์มากขึ้นขยับตัวหลบหลังเอรันอย่างนึกกลัว แค่เอ่ยคำว่าปีศาจพารัมก็แทบจะร้องไห้แล้ว
   “คาเซ” เสียงเรียกชื้อที่คุ้นหูนั้นทำเอาทุกคนหันไปมอง วิรัล ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท หากแววตานั้นสั่นระริก เธราที่ตามมาติดๆเมื่อเห็นว่าคนที่จะทำร้ายพารัมนั้นเป็นใครก็ได้แต่หันไปมองสหัสที่ตามมาราวขอคำปรึกษา  แม้โชบุกับชุนเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าคือคนร้าย
   ดวงตาแสนสวยของคาเซทอดมองมายังวิรัล แววเจ็บปวดที่ฉายชัดยิ่งทำให้เธราไม่เข้าใจคาเซดูไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่ทำแล้วเขาทำไปทำไมกัน
   “จับตัวเขาไว้” วิรัลสั่งการด้วยน้ำเสี่ยงราบเรียบ “เอาไปไว้คุกใต้ดินข้าจะสอบสวนเอง”

   
   ---------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------------------


   “เป็นท่านคาเซจริงๆเหรอวะ” คุชบ่นกับธันขณะเข้าเวรเฝ้านักโทษคนสำคัญเพราะคาเซนั้นคือกุญแจใขทุกอย่าง คุชกับธันจึงได้รับหน้าที่ดูแลหรือเฝ้าอย่างใกล้ชิด ให้แม่ทัพฝ่ายขวาและหัวหน้ากองอื่นๆดูแลทหารที่กำลังเตรียมพร้อมรบไปก่อน
   “เห็นว่าจับได้ตอนกำลังจะลักพาตัวพารัมน่ะ” ธันตอบออกมาเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าคนที่เขานับถือรองจากองค์วิรัลจะทรยศนันทานครได้
   “อย่างท่านคาเซเป็นคนทรยศแล้วจะไว้ใจใครได้วะ” คุชบ่นกระปอดกระแปด เขาเป็นออกรบตามคำสั่งอย่างไม่มีข้อแม้ไม่ว่าเมื่อไรเขาเองก็ไม่เคยหวั่น ความคิดที่จะทรยศต่อแผ่นดินที่เอาเลือดเนื้อแลกมาไม่มีอยู่ในความคิด
   ธันไม่ได้ตอบเพื่อสนิทของตนใบ พลางหวลนึกไปถึงตอนที่ตัวเองโดนกาฝากเผยความในหลอกล่อให้แสดงสิ่งที่ไม่สมควรออกมา แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังคงหลงรักท่านเธราอย่างยากจะถอนตัวแต่เขาก็ไม่คิดที่จะทำสิ่งที่ล่วงเกินท่านเธราอย่างที่เคยทเพราะตอนนี้เขามีความยับยั้งชั่งใจมากพอ
   “รอองค์วิรัลสืบสวนก่อนเถอะข้าเองก็จนปัญญา” ธันบอกพลางถอนหายใจอย่างจนปัญญา

   ------------------------------------------------------------------------------------------------   
          -------------------------------------------------------------------------------------
   เธรานั่งมองแผ่นหลังของวิรัลมาเป็นพักโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ร่างสุงใหญ่ของราชาแห่งนันทานครยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงห้องมาได้สักพักแล้ว ไม่มีการใหวติงนิ่งสนิมราวรูปปั้น
   สุดท้ายแล้วเธราก็เป็นฝ่าทนไม่ใหว ตัดสินใจเดินตัวลีบไปหาวิรัลอย่างกล้าๆกลัว และถ้าวิรัลไม่พอใจเขา
จะรีบกลับมานั่งที่เดิมทันที
   “เออ...” เธราส่งเสียงออกไปก่อน เขาพาตัวเองมายืนข้างๆร่างสูงใหญ่ขององ์วิรัลอย่าเงอะงะ
   วิรัลหันมามองคนที่มายืนข้างๆท่าทางเกร็งๆนั้นดุน่าตลกเธราส่ายตาไปมาราวไม่รูจะมองอะไรก่อนเงยหน้ามองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ
   “เป็นอะไร หืม” วิรัลยกมือขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนดึงเธราให้มายืนซ้อนด้านหน้าแล้วดึงให้แผ่นหลังของคนขี้เกรงใจให้มาแนบกับอกตนเอง
   เธราเกร็งตัวเล็กน้อยก่อนเริ่มผ่อนคลายเมื่อไม่เห็นว่าวิรัลจะทำอะไรมากกว่าการกระชับอ้อมกอดและเอาคางมาเกยเบาๆไว้ที่หัวของเขา
   “คือ...คา...” เราพยายามหาคำปลอบใจคนที่กอดเขาอยู่อย่างจนหนทาง
   “คาเซเองก็มีหลายอย่าง...ให้สงสัย” วิรัลเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบนิ่งจนเธราเดาอารมณ์ไม่ถูก “แต่ข้าก็พยายามหาเหตุผลมาหักล้างเสมอ เขาไม่ใช่แค่มหาดเล็กคนสนิทเขาเป็นน้องชายเพียงคนเดียวที่เชื่อในตัวข้าและอยู่เคียงข้างเสมอมา มีคนเตือนข้าหลายครั้งว่าข้ามอบอำนาจให้เขามากเกินไป แต่ข้ากลับไม่เคยใส่ใจฟังเพราะคิดเสมอว่าคาเซคือคนสุดท้ายในโลกนี้ที่จะหักหลังข้า”  คำพูดยืดยาวที่เหมือนอัดอั้นของคนข้างหลังนั้นเธราจับได้ถึงความเสียใจที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงเป็นอย่างดี คนที่เข้มแข็งและเป็นหลักยึดเหนี่ยวให้กับทุกคนอย่างองค์วิรัลนั้นหากยามใดที่อ่อนแอขึ้นมาบ้างคนคนนี้จะพึ่งพิงใครได้เล่า
   “ยังไงเราก็ต้องสอบสวนก่อนนะกระหม่อม” เธราบอกออกมาอย่างมีความหวัง “คาเซอาจโดนบังคับก็ได้ เราต้องฟังจากปากคาเซให้กระจ่างเสียก่อน”
   วิรัลได้แต่ยิ้มโยกตัวไปมาเบาๆราวกล่อมเด็กน้อย ร่างในอ้อมกอดโอนอ่อนผ่อนตามไม่ได้มีท่าทีแข็งขืนเหมือนทุกที เขารู้ว่าเธราต้องการปลอบใจเพราะรู้ว่าเขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ใช่เขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเพราะอย่างไรเสียคาเซก็คือคนที่เขาไว้ใจ น้องชายผู้มีสายเลือดครึ่งหนึ่งเหมือนกัน คนที่เคยออกรับคมดาบแทนเขาอย่างไม่นึกห่วงชีวิตของตน
   “ข้ากับคาเซเราโตมาด้วยกันแม่ของข้าจากไปตั้งแต่ข้ายังเล็กนักข้าเติบโตมาด้วยการดูแลของท่านแม่ของคาเซ เขาร่างกายอ่อนแอแต่ฉลาดหลักแหลม ท่านพ่อจึงมักเรียกไปใช้สอยสอนงานอยู่เสมอ ต่อให้นันทานครไม่เกิดกบฏ อย่างไรเสียคาเซก็คงมีตำแหน่งใหญ่โตตามความสามารถเป็นแน่” วิรัลเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้เธราฟังเรื่อยๆ ราวเล่านิทานให้เด็กน้อยฟังก่อนนอน “ผิดกับข้าที่เกกมะเหรกเกเรไปวันๆ ท้าตีท้าต่อยไปทั่วแม่ของคาเซปวดหัวกับข้าไม่เว้นวัน แต่ท่านก็ยังเมตตาชุบเลี้ยงข้ามาจนโต” เธราขยับตัวหันไปมองวิรัลที่ดูเหมือนจะอยากเล่าเรื่องเก่าๆเสียหนักหนา เมื่อเห็นคนในอ้อมกอดพยายามจะหันมามองก็วิรัลก็คลายอ้อมกอดออก และเมื่อเธราหันมาเผชิญหน้าตรงๆเขาก็ยกร่างของคนตรงหน้าขึ้นไปนั่งที่ขอบระเบียง โดยไม่สนใจท่าทางตกใจของเจ้าตัววิรัลเท้ามือลงที่ขอบระเบียงข้างหนึ่งอีกข้างประคองเอวของเธราไว้เบาๆให้คนตรงหน้าอุ่นใจว่าคงไม่ร่วงลงไปจากชั้นสองแน่นอน
   “คาเซเคยเอาตัวเองบังคมดาบจากพวกกบฏให้ข้า แผลบาดลึกลงไปจนเขาแทบสิ้นชีวิต หลังจากนั้นข้าก็ไม่เคยให้คาเซออกไปที่สนามรบอีกเลย เขาเป็นคนที่ข้าปรารถนาจะให้ดูแลนันทานครแทนเมื่อนันทานครแข็งแรงเป็นปึกแผ่นมั่นคง” วิรัลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “คืนที่ข้าโดนพิษจนไม่ได้สติหลังจากลงมาจากภูเขา คาเซสับเปลี่ยนเวรยาม ที่พักของกษัตย์แห่งวูธและพระธิดาแทบไม่มีเวรยามของนันทานครเลย คุชกับธันที่เป็นนายทหารชั้นสูง ถูกโยกย้ายให้มาอยู่ด้วยกันทั้งที่น่าจะแยกให้ช่วยกันดูแลเพราะทั้งสองเป็นนายทหารที่มีฝีมือและไว้ใจได้ในคืนที่ข้าไม่ได้สติกองกำลังเวรยามถูกสับเปลี่ยนทั้งหมด”
   เธราเงยหน้ามองคนที่ประคองเอวเขาไว้หลวมๆ จากมุมนี้เขาเห็นเพียงริมฝีปากของวิรัลเท่านั้น แต่ท้ายประโยคที่เล่ามาเสียยืดยาวนั้นกลับสั่นเบาๆ อยากคนที่พยายามกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้
   วิรัลมองวิวตรงหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยแสงคบไฟ ของเหล่าทหารเวรที่เดินไปมา การวางเวรยามแน่นหนามากขึ้นกว่าเดิมสองเท่า  ใบหน้าคมก้มลงมองคนตรงหน้าเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงลูบเบาๆที่ต้นแขนราวปลอบใจ
   เมื่อดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนสบกลับมาก็ราวกับมีมนต์สะกด ดวงตาที่เคยมีแต่ความหนักแน่นมั่นคงเธราไม่เคยเห็นองค์วิรัลมีความหวั่นไหวแม้สักครั้ง หากครั้งนี้แววตาที่ทอดกลับมานั้นมาแวววูบไหวสะท้อนให้เห็นว่าความรู้สึกข้างในคงเจ็บปวดไม่น้อย คนตรงหน้าที่เป็นราวต้นไม้ใหญ่ที่เป็นหลักพักพิงให้แก้สัตว์น้อยใหญ่โอบอุ้มเอาความหวังทั้งหมดของคนในนันทาเอาไว้ หากวันนี้ต้นไม้ต้นนี้กำลังสับสนและเจ็บปวด ใครจะสามารถปลอบประโลมให้คลายทุกข์ได้กันล่ะ    
   อาจเป็นเพราะลมเบาๆที่หอบเอากลิ่นหอมของดอกไม้กลางคืนมา หรือดวงตาสีดำสนิทที่มีแววเจ็บปวดนั่น หรือเพราะเขาอยากจะปลอบโยนคนตรงหน้าให้คลายความเจ็บปวดในหัวใจกันแน่ หากไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรเธราก็ยืดตัวขึ้นมือเรียวจับคอเสื้อขององค์วิรัลไว้เบาๆก่อนแตะริมฝีปากของตนเองกับองค์วิรัลนิ่ง แผ่วเบาราวต้องการยืนยันว่าไม่ว่าอย่างไรเธราคนนี้จะไม่มีทางหักหลังราชาแห่งนันทานครเป็นอันขาด
   คนที่อยู่ดีๆถูกดึงไปจูบตกใจเพียงครู่วิรัลประคองเอวของคนที่ยืดตัวขึ้นมาจูบเขาให้แน่นขึ้น ปล่อยให้คนใจกล้าแตะริมฝีปากเบาๆอยู่เพียงครู่ ก่อนจะกดริมฝีปากลงไปให้แน่บแน่นยิ่งขึ้น เขารู้ว่าเธราตอนนี้กำลังเป็นห่วงเขาคนตรงหน้ามีจิตใจที่อ่อนโยนเขารู้ดีกว่าใคร เพราะฉะนั้นเขาก็ขอรับการปลอบโยนนี้อย่างเต็มใจก็แล้วกัน
   ความรู้สึกหมือนต้องมนต์ทำเอาเธราแทบจะไม่มีสติเมื่อการสัมผัสกันนั้นลึกซึ้งมากขึ้น สติสตังที่ฟุ้ซ่านหายไปกลับมาอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม และทันทีที่เธราขยับตัววิรัลก็ทาบทับลงมาทันทีพร้อมกับริมฝีปากที่ตามลงมาประกบแทบจะไม่ให้เขาได้ตั้งตัว แม้จะรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งใหนและหน้าที่นี้ก็คงจะหนีไม่พ้น แต่ความกังวลมากมายก็ยังคงหมุนเวียนอยูในสมอง เขาไม่เคยถูกรักและเขาเองก็ไม่เคยรักใคร หากทุกอย่างถลำลึกไปมากกว่านี้ หากวันใหนวันหนึ่งองค์วิรัลต้องมีรัชทายาท ต้องรับหญิงสาวมาเป็นราชินีเขาจะทำอย่างไรเขาจะทนเห็นองค์วิรัลมีคนอื่นดวยความรู้สึกแบบไหน แค่คิดว่าสัมผัสลึกซึ้งแบบนี้องค์วิรัลจะมองให้ใครอื่นนอกจากตน แค่นี้น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาแทบจะทันที
   “กลัวรึ” วิรัลถามคนที่มีน้ำตาเบามือหน้ายกขึ้นแตะเบาที่แก้มของเธรา ดวงตาสีดำสนิทไล้มองไปยังใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ ค่ำคืนทีมือดสนิทไม่มีแสงจันทร์นั้น มีเพียงแสงสลัวจากตะเกียงดวงน้อยที่หัวเตียง เงาวับแวมที่พลิ้วใหลส่องให้เห็นท่าทีสับสนปนเขินอายของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
   “หากพระองค์จะมีราชินีคู่บัลลังค์เมื่อไรก็ได้ แต่ได้โปรด...ให้หม่อมฉันเป็นสนมเพียงคนเดียวได้หรือไม่” เธราเอ่ยคำขอน่าอายออกไป น้ำตายังคงใหลออกมาไม่หยุดแม้วิรัลจะเพียรเช็ดให้ก็ตาม “หม่อมฉันมีลูกให้พระองค์ไม่ได้...หม่อมฉันรู้ตัวดี...แต่นอกจากราชินีที่คู่ควรแล้วพระองค์ได้โปรด...อย่ามีคนอื่นอีกได้ใหม” คำขอที่ยิ่งขอเหมือนจะยิ่งเรียกรอยน้ำตาเราเริ่มสะอื้นเบาๆมือเรียวยกขึ้นแตะใบหน้าขององค์วิรัลเบา “ข้ารักท่าน ข้าไม่รู้ว่าจะทนเห็นคนที่ตนรักกอดหญิงอื่นได้มากเท่าไหร่ หากเป็นราชินีข้าคงพอทนไ.....” ยังไม่บประโยคเธราก็ต้องหยุดลงเมื่อริมฝีปากถูกครอบครองจากวิรัล ก่อนผละออกมือหนาเช็ดคราบน้ำตาให้คนคิดมากอีกครั้ง ริมฝีปากหนาแย้มยิ้มราวสมใจกับคำสารภาพของเธรา
   รอยยิ้มที่เลยไปถึงดวงตาขององค์วิรัลนั้นทำเอาเธราอดที่ยกมือขึ้นแตะไม่ได้ 
   “ข้าจะไม่มีใครนอกจากเจ้า เธรา” คำสัญญาออกมาจากปากของวิรัลอย่างง่ายๆ  “หากการที่ข้ามีใครคนอื่นจะทำให้เจ้าเจ็บปวด ชาตินี้ทั้งชาติข้าจะมีเจ้าคนเดียวนี่คือคำสัตย์ของราชาแห่งนันทาที่ให้กับพระสนมของเขา” คำสัญญาที่ทำเอาเธราหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง
   “ขี้แยจริง” วิรัลเอ่ยติดตลก ก่อนก้มลงใช้ริมฝีปากจูบซับน้ำตาให้คนเจ้าน้ำตาช้าๆ เธราไม่ได้มีกลิ่นหอมเหมือนสาวๆ ผิวเนื้อก็ออกจะกระด้างแดดเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าจะกดจูบลงไปที่ใดวิรัลกลับหลงไหลราวต้องมนต์หรือคนตรงหน้าจะทำเสน่ห์เขากัน มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อของคนด้านล่างลูบไล้แผ่นหลังเบาๆหากเน้นย้ำจนเธราเกร็งตัว
   “อ๊ะ...” เธราอุทานเบาๆเมื่อรู้สึกว่าเสื้อผ้าหลุดออกจากร่างลมเย็นๆที่พักผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ฌชยเขามานั้นบาดผิวไม่น้อยหากวิรัลกลับไม่ปล่อยให้เธราได้รู้สึกหนาวนานนัก
   “ข้ารักเจ้า” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึนที่ข้างหูนั้นช่วยให้เธราผ่อนคลายจากความไม่คุ้นชินได้ไม่น้อย  ความรูสึกแปลกๆที่เพิ่งรู้จักทำเอาเขาทำตัวไม่ถูก มือเรียวกำลงไปบนผ้าปูแน่นจนเจ็บ ริมฝีปากขององค์วิรัลที่แนบชิดลงมาไม่ว่าจะเป็นที่ลำคอหรือแผ่นอกนั้นร้อนรุ่มราวเหล็กเผาไฟ และวินาทีที่ได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับตรงหน้าน้ำตาที่เหมือนจะแห้งหายไปก็กลับล้นทะลักออกมาอีกครั้ง มือเรียวผวาโอบกอดร่างสูงใหญ่ของวิรัลแน่นราวกับจะประกาศให้ดลกรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นของเขาว่าเมื่อไหร่เขาก็อยู่เคียงข้างคนๆนี้ตลอดไป องค์วิรัลแห่งนันทานครเป็นผู้ชายของเธรา
   -----------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------------------------------------
   เธรารู้สึกตัวมาสักพักแล้วแต่เขายังไม่กล้าลืมตา แขนแกร่งที่พาดอยู่ที่เอวราวแสดงความเป็นเจ้าของนั้นทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้อง เขาไม่กล้าแสดงตัวว่าตื่นแล้วเขากลัวว่าพอขยับตัวองคืวิรัลจะตื่น และตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีตามพฤตินัยเท่าไหร่
   “จะตื่นได้รึยังเธรา” วรัลทักคนในอ้อมกอดที่นอนยุกยิกมาได้สักพัก
   เธราจำใจต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าแสนธรรมดาขึ้นสีอย่างหนักเมื่อพบว่าองค์วิรัลนั้นนอนจ้องมองมาก่อนแล้ว
   “อรุณสวัสดิ์พระสนมของข้า” วิรัลทักทายคนที่ซุกตัวลงไปในผ้าห่ม มือหนาพยายามยื้มผ้าห้มแกล้งคนขี้อายอย่างหมั่นเขี้ยว เธราตอนนี้น่าแกล้งไม่น้อย เธราที่พยายามยื้อผ้าหมไว้แม้ร่างกายจะไม่เอื้ออำนวยเริ่มโมโห
   “อย่าแกล้ง!” เธราตวาดคนขี้แกล้งทั้งที่แก้มยังคงขึ้นสี ส่วนวิรัลกลับนึกสนุกแม้คนตรงหน้าจะพูดจาไม่มีหางเสียงใส่แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจนัก  แต่เหมือนเวลาแห่งความสุขนั้นจะน้อยนักเมื่อเสียงเคาะประตูดังขั้น พร้อมกับการแจ้งว่าถึงเวลาที่องค์วิรัลจะต้องลงไปสอบสวนคาเซด้วยตนเองแล้ว
   ใบหน้าคมเรียบนิ่งทันที วิรัลก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเธราก่อนลุกขึ้นไปเตรียมตัวทันที
   “หม่อมฉันไปด้วย” เธรารีบลุกขึ้นแต่ด้วยร่างกายที่ไม่พร้อมนักทำให้เขาช้ากว่าปกติ วิรัลหันมามองคนที่พยายามแต่งตัวอย่างเอ็นดู
   “เดี๋ยวข้าให้นางกำนัลมาช่วยแล้วกัน ไม่ต้องรีบข้าต้องออกไปคุยกับพวกคนของวูธก่อนแต่งตัวสร็จก็ตามลงไปเจอข้าที่คุกใต้ดินแล้วกัน” วิรัลบอกเธราก่อนจะเดินมานั่งข้างๆพระสนมตนแล้วกดจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธราเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่วายหันไปสั่งให้นางกำนัลที่รออยู่หน้าห้องเข้ามาช่วยเธราแต่งตัว
   เธรามองตามแผ่นหลังที่พ้นประตูไปเงียบก่อนจะขยับตัวให้นางกำนัลช่วยแต่งตัวถนัดขึ้น ปัญหามากมายยังต้องสะสาง เรื่องราวมากมายยังไม่คลี่คลายแต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้พบคนที่รักเขาและเขาก็รักด้วยดวงใจทั้งหมดแล้ว เธราคิดพลางยิ้มเบาๆ
   
   
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาา เย้ ไปอ่านกันนนน

ฝาก #วิรัลลืมเมีย  ด้วยน้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 03-02-2017 05:26:34
มาแต่เช้าเลย..ขอบคุณค่า :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-02-2017 06:06:03
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: noteno ที่ 03-02-2017 06:43:08
 :-[

 วิรัลได้เมียสักที 555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-02-2017 06:59:56
แม้จะมีเรื่องช็อกที่คาเซเป็นคนร้าย แต่ก็น่าดีใจที่เธราได้เป็นพระสนมทางพฤตินัยเสียที คาเซแอบรักองค์วิรัลหรือเปล่า

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 03-02-2017 07:02:32
คาเชคืหัวใจดวงที่สอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 03-02-2017 07:14:13
ปิดซอยตั้งโต๊ะจีน ตั้งเวทีเครื่องเสียง หางเครื่องพร้อม แถมจุดพลุด้วย

เขาได้กันแล้วจ้าาาาาาาาาาา!!!!!!!

 :laugh:


เอาล่ะ หัวใจ 3 ดวงครบแล้ว รันตราเป็นคนยุแยงแน่นวล ฟันธง!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 03-02-2017 07:23:55
ลุ้นทุกตอนเลย

 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 03-02-2017 07:33:14
หัวใจของคาเซ และพารัมสินะ!
แอบเศร้า แอบนอด์ยไปกับองค์วิรัลที่โดนหักหลัง
แต่ตอนนี้นางน่าจะไม่เศร้าล่ะ เพราะว่าคนปลอบดี หุหุหุ -.,-
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-02-2017 07:39:27
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-02-2017 07:42:47
อ๊ายยยย mission completed คร่าาาา #วิลัลวินเนอร์  จับกบฎได้ยังไม่ชื่นใจเท่าสิ่งนี้ เธราได้ถวายงานสักที #คุณแม่ปลื้ม  //. ทำไมเรารู้สึกว่าจับคาเซได้ง่ายไป?
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-02-2017 08:43:05
ดีเลย o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-02-2017 09:01:30
กว่าจะได้เป็นเมียโดยสมบูรณ์ 5555

แต่ว่า ๆ เรื่องคาเซ นี่จิยังไงต่อล่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-02-2017 09:20:02
หวานกันเบาๆ~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 03-02-2017 09:42:46
 o13 :mew1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-02-2017 10:18:52
เดี๋ยวหวานเดี๋ยวเครียด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 03-02-2017 14:49:37
เธรา  ประมาณว่า เป็นผู้วิเศษแบบมีญาณทิพย์สามารถหยั่งรู้ดินฟ้ารู้อดีตรู้อนาคตอีกทั้งสามารถแก้ไขได้  และมีพลังเวทย์ขั้นสูงสุดยอดที่ไม่มีใครสามาถต่อสู้ได้แม้ราชาปีศาจตนนั้นจะฟื้นขึ้นมาหรือเปล่า  เมื่อพลังตื่นขึ้นมาและรูปร่างหน้าตาจะเปลี่ยนไปเหมือนหนอนดักแด้กลายเป็นผีเสื้อป่าวนี่  ชักสงสัยละ  เพราะแม่ของเธราไม่อยากให้ใครรู้ถึงพลังที่แท้จริงของเธรา ที่อาจจะเกิดอันตรายจะมาถึงลูกของตัวเองในตอนที่ยังไม่สามารถดูแลปกป้องตัวเองได้  แม่ของเธราจึงทำการปิดผนึกพลังที่แท้จริงของเธราเอาไว้ไม่ให้ใครได้รู้ความจริง   
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 03-02-2017 15:26:46
 :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 03-02-2017 15:34:45
ในที่สุด
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 03-02-2017 15:59:27
#วิรัลมีเมีย ฮี่ ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-02-2017 17:18:51
ง่อว!! ได้กานล้าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 03-02-2017 17:33:32
อยากให้เธรามีพลังอะไรสักอยางจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Roman ที่ 03-02-2017 20:34:17
หุหุหุ ในที่สุดดดดดด :mc4: แต่ท่านคาเซนี่ยังไงยังไงอยู่น้าาาาา อยากอ่านต่อแล้วค่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 03-02-2017 20:59:19
ได้เข้าหอกันแล้วจ้า :impress2: เลิกเป็นวิรัลลืมเมียแล้วเนอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 03-02-2017 21:21:25
วิรัลท่านได้ข้ออ้างจะกินสนมพอดีเลยสินะๆ  :o8:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 03-02-2017 21:33:18
ตะหงิดๆ เหมือนคาเซจะแอบรักองค์วิรัล  :hao7:
เป็นตอนที่ทั้งฟินทั้งเศร้าจริงๆเล้ยยย  :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 03-02-2017 21:38:57
สู้ๆนะวิรัล เธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 03-02-2017 22:19:54
องค์วิรัลไม่ลืมเมียแล้วน้าาาาาา ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 03-02-2017 22:28:06
อะไรไม่รู้แต่วิรัลมีเมียแล้ววว  :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 04-02-2017 00:56:54
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 04-02-2017 02:22:10
 :laugh:


ในที่สุด
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 04-02-2017 02:54:47
ในที่สุด  :oo1: :hao5: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 04-02-2017 06:34:43
กรี๊ด ร้องดังๆ เธราได้ถวายงานแล้ว เย่!  :heaven
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 04-02-2017 11:15:14
เค้าเข้าหอกันแล้วนาจาาาาาา  :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 04-02-2017 11:26:31
เค้าเป็นของกันและกันแล้ว อิอิ สั้นกระชับ ได้ใจความ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 04-02-2017 11:28:22
พระสนมน่ารักจริงๆ เลยยยย

ชอบๆ

เนื้อเรื่องกำลังเครียด มีอะไรมาตัดนิดนึง ดีเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 04-02-2017 12:50:00
ทำไมตอนเครียดๆต้องมีฉากเข้าจังหวะกัน = =
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 04-02-2017 13:41:18
เธราถวายงานแล้ว :mew3: :-[
รู้สึกว่าเธรารักองค์วิรัลมากๆเลย :กอด1:
สงสัยว่าเธรามีเหตุการณ์ประทับใจองค์วิรัลก่อนมาเป็นเครื่องบรรณาการหรือช่วงที่วิรัลลืมเมียก็ไม่รู้ :mew2:
ยังคงสงสารธัน  เธรามีใจให้องค์วิรัลอยู่ก่อนแล้ว  ธันเรามาทีหลัง :ling1:
เนื้อเรื่องมีอะไรให้ลุ้นตลอดเลย  ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 04-02-2017 14:55:35
 กลายเป็นองค์วิรัลหลงเมียแล้ว  เธราน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้  สงสัยทำไมคาเซยอมให้จับง่ายจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 04-02-2017 17:31:47
ตอนแรกคิดว่าที่คาเซทำเพราะหลงรักวิรัล แต่เรื่องนี้มันชอบหักมุม...
เลยคิดๆ ไปว่า หรือนางจะชอบเธรา?? แล้วคิดว่า.. ถ้าตนได้เป็นราชาก็จะได้เธราด้วย?
ไม่งั้นตอนต้นที่นางบอกว่าคอยดูเธรามา 2 ปีนั่นคืออะไร? แค่สนมคนนึงที่คนลืมเมียไม่สนใจ ไม่จำเป็นต้องตามดูม้างงง
รอลุ้นเหตุผลต่อไป...
ในที่สุดเขาก็ได้กันสักที วิรัลกินเนียนๆ เลยนะ >///< ชอบ #วิรัลมีเมีย 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 04-02-2017 20:51:21
มาต่อไวๆนะครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 05-02-2017 12:01:35
ดีต่อใจมากกก วิรัลได้เมียแล้ว

งานนี้ปริศนายังไม่คลี่คลาย ต้องรอต่อไป สู้ๆนะวิรัล
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: monkey_saru ที่ 05-02-2017 13:13:49
 :laugh: :laugh: :laugh: เข้าหอแล้วจ้าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กชายมั่วนิ่ม ที่ 05-02-2017 15:02:43
ว้ายยยยยย เค้าได้กันแล้วววววๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
เธราน่ารักอ่ะ >///<

แอบสงสารองค์วิรัล คนที่ไว้ใจร้ายที่สุดจริงๆ เหรอ??
ทำไมคาเซทำแบบนั้นกับพี่น้องที่โตมาด้วยกันได้อ่ะ อยากรู้เหตุผลมากกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: yakusa ที่ 05-02-2017 21:35:18
 :mew3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 06-02-2017 00:13:18
เง้ยยยย องค์วิรัลไม่ลืมเมียแล้ว 55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 06-02-2017 15:38:48
หู๊ยยยยยย เค้าได้กันแล้วอ่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: shiroinu ที่ 06-02-2017 16:51:16
แต่งกันนานแล้วเพิ่งเข้าห้องหอ :hao7: เธราต้องบู๊สิ เราเชื่อ :ped149:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 12-02-2017 17:51:32
วิรัลเป็นคนมีเมียแล้ว  :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 13-02-2017 08:49:04
ดวงใจบรรณาการเปิดจองวันที่ ๑๔ กพ. ๖๐ นี้แล้วฝากด้วยน้า   
ตอนที่๒๙
   ภายในคุกใต้ดินตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบทั้งที่มีคนอยู่ในนั้นหลายชีวิต องค์วิรัลที่นั่งอยู่กลางห้องยังคงไม่พูดอะไรใบหน้าโดดเด่นเรียบนิ่ง เธราที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นพลอยอึดอัดไปด้วยดวงตาสีน้ำตาลทอดมองไปที่คาเซที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้ามีโซ่เส้นเขื่องพันธนาการแน่นหนา ผมสีอ่อนที่เคยรวบไว้อย่างสวยงามยุ่งเหยิงจนร่วงลงมาปิดหน้า เธราเหลือบมองโชบุกับชุนและสหัสอย่างอยากจะขอความช่วยเหลือเมื่อตอนนี้ทุกอย่างดูนิ่งสนิทไม่มีใครกล้าพูดหรือทำอะไร แต่ดูเหมือนคนที่ทำลายความเงียบได้กลับเป็นร่างแสนสวยของเอรันที่ตามมาทีหลัง
   “ข้าขอร่วมฟังการสอบสวนได้ด้วยหรือไม่องค์วิรัล” เอรันเอ่ยขออนุญาตก่อนเดินเข้ามาใบหน้าสวยงามกวาดมองทุกคนอย่างพิจารณา คนในคุกใต้ดินตอนนี้เป็นคนของนันทาและคนของเธรา  การสอบส่วนพิเศษส่วนตัวก่อนที่จะทำการป่าวประกาศถึงการจับตัวคนร้ายได้แก่ประชาชนและเหล่าทหารที่อยู่ที่นันทาตอนนี้สินะ
   วิรัลพยักหน้ารับคำขอเบาๆก่อนยกมือขึ้นเป็นสัญญาณ คุชเดินไปไปหยิบเอาถังน้ำบรรจุน้ำไว้จนเต็ม ที่เตรียมไว้พร้อม ธันที่รออยู่จับคาเซเงยหน้ามือหนาบีบปากให้อ้าออกก่อนที่คุชจะเทน้ำจำวนมากลงไป
   “แค่กๆ” ทันทีที่ถูกปล่อยคาเซก็สำลักน้ำอย่างหนักใบหน้าสวยงามแดงกล่ำจากการสำลักน้ำ ผมยาวเปียกลู่ไปกับใบหน้า
   “เจ้าฆ่ารารีทำไม” คำถามแรกถูกถามออกไปร่างสุงของวิรัลยังคงนั่งนิ่ง
   “ข้าไม่ได้ฆ่านาง” คาเซปฎิเสธ
   “แล้วใครทำ” วิรัลย้ำคำถามเดิม
   “นาง...ฆ่าตัวตายเอง” คาเซตอบออกมาทั้งที่ยังก้มหน้าต่ำ
   “รารีไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนา ราชาแห่งวูธฆ่าลูกตัวเองแล้วทำไมนางถึงยอมรับผิด”
   “...”
   “นางฆ่าตัวตายพร้อมลูกในท้อง” วิรัลหยุดคำพูดไปราวสะกดอารมณ์ “เด็กต้องตายไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลกทำไมแม่ถึงยอมฆ่าลูกตัวเอง ไอ้พ่อสารเลวมันไปหดหัวอยู่ที่ใหนกัน!”
   
   เป็นครั้งแรกที่คาเซเงยหน้าขึ้นมาใบหน้าสวยงามมีแววคาดไม่ถึง เธราเห็นว่าดวงตาของคาเซมีแววสั่นระริก
   “รา...รีท้องหรือกระหม่อม” น้ำเสียงที่ถามกลับมามีราวคนสิ้นแรง
   “ใช่ นางตายพร้อมลูกของไอ้คนทรยศที่หลอกใช้นางมาตลอดยังไงล่ะ” เป็นโชบุที่เอ่ยขึ้นมาอย่างเหลืออดจนชุนต้องจับแขนห้ามปราม เอรันที่ฟังอยู่เบือนหน้าหนีเธอเป็นแม่คนแล้วหญิงสาวรู้ดีว่าลูกคือดวงใจของคนเป็นแม่เสมอ
   “ข...ข้าไม่รู้มาก่อน” เสียงคาเซสั่นเครือ
   “แล้วทำไมเจ้าต้องรู้ เจ้าเป็นพ่อของเด็กที่อยู่ในท้องของรารีงั้นรึ”  วิรัลถามออกไป
   คาเซไม่ได้ตอบหากอาการกัดฟันราวสะกดกลั้นอารมณ์นั้นก็เป็นคำตอบได้อย่างดี
   “คาเซทำไมทำแบบนี้หลอกรารีทำไม ไม่สงสารนางบ้างรึไง” เธราถามออกไปหลังจากนิ่งฟังมานาน รารีแม้จะเป็นนางกำนัลชั้นสูงเพราะรับใช้ราชาสืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ แต่หลังจากการเกิดกบฏครอบครัวของรารีก็ถูกฆ่าจนแทบไม่เหลือ ในวังหลวงรารีไม่มีญาติพี่น้องที่ใหนอีกนางตัวคนเดียวมาตลอด
   “ข้า...” คาเซเงียบไปราวพูดไม่ออก เขาเงยหน้าขึ้นมองเธราเต็มตาใบหน้าแสนธรรมดานั้นคุ้นตาเธราไม่มีอะไรโดนเด่นใบหน้าก็แสนธรรมดารูปร่างผิวพรรณแบบนี้ก็หาได้ไม่ยาก แต่เธรานั้นมีดวงใจที่แสนหายากข้อนี้เขารู้ดีรู้มาก่อนใคร
   “ข้าไม่ได้หลอกนาง” สุดท้ายคำตอบที่เหมือนยอมรับคำกล่าวหาก็หลุดออกมาจากริมฝีปากของคนโดนสอบสวน  “ข้าไม่ได้หลอก เพราะข้าไม่เคยบอกรักนาง” สิ้นคำตอบน้ำถังใหญ่กาดลงมาอีกครั้งใบหน้าสวยงามสำลักน้ำจนแดงก่ำ
   “แล้วหลอกให้รารีเอาดาบมาให้ทำไมกัน” วิรัลถาม
   คาเซมององค์วิรัลอีกครั้ง คนตรงหน้ายังคงสง่างามใบหน้าโดนเด่นนั้นแทบจะฝังอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา วิรัลเป็นพี่ชายที่คอยปกป้อง และดูแลเขามาเสมอแม้คนตรงหน้าจะขึ้นเป็นราชาแห่งนันทานครแล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนวิรัลไม่ให้เขาออกสนามรบอีกเลยหลังจากได้รับบาดเจ็บ อำนาจมากมายอยู่ในมือของเขาโดยที่คนตรงหน้าไม่เคยสงสัยหรือหวาดระแวงเขาแม้แต่น้อย ดวงตาสีรัตติกาลทีมองมที่มีแววภูมิใจและยอมรับในตัวเขาเสมอมาแววตาที่เคยมอบให้เขาเพียงคนเดียวคาเซหัวเราออกมาราวสมเพสในความคิดของตน
   “หากท่านอยากรู้เหนือหัวของข้า คาเซคนนี้มีหรือจะขัดท่าน” คาเซบอกออกมาก่อนแย้มยิ้มรอยยิ้มใจดีของคาเซที่เธราคุ้นตา


   //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   ค่ำคืนของการเตรียมงานฉลองการครองราชย์ขององค์วิรัล ในขณะที่คุชเธราและองค์วิรัลไปหมู่บ้านบันกุ ทั้งสามเดินทางไปในสามวันแล้วและยังไม่มีท่าทีจะกลับ คาเซที่วิ่งวุ่นเตรียมงานเหนื่อยล้าจนแทบหมดแรง ร่างสมส่วนตัดสินใจพักผ่อนโดนการปลีกตัวมาที่ห้องอาบน้ำเงียบๆ น้ำเย็นๆช่วยคลายความเมื่อยล้าได้พอสมควรใบหน้าสวยงามหลับตาลงก่อนถอนหายใจ ในหัวมีแต่ปัญหามากมายวิ่งวุ่นรอให้เขาแก้ไขมือเรียวยกไวน์ขึ้นจิบ รสขมปนหวานนั้นซ่านไปตามลำคอ เขาเป็นมหาดเล็กคนสนิทเป็นคนที่องค์วิรัลไว้ใจมากที่สุดเขารู้ดี งานทุกอย่างจากพี่ชายผู้เป็นราชาคาเซจะทุ่มสุดตัวเพื่อทำให้สำเร็จ  องค์วิรัลคือคนที่เขามอบทั้งชีวิตและ หัวใจให้ ทำทุกอย่างเพื่อส่งเสริมให้ขึ้นครองบัลลังค์แห่งนันทานคร ความสุขของคนอ่อนแออย่างเขาคือการมองคนที่ตนรักได้อยู่ในจุดสูงสุด  มือเรียวหยิบเอาผลไม้ทีวางอยู่ขึ้นมากิน ผลไม้จากหมู่บ้านห่างไกลมีรสชาติที่ไม่คุ้นเคย คนที่เอามาให้คือเธราพระสนมที่มักทำตัวราวไม่มีตัวตนใบหน้าแสนธรรมดาที่มักประดับด้วยรอยยิ้มที่ลามไปยังดวงตา เธราไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักนิดใบหน้าที่แสนธรรมดานั้นไม่เป็นที่จดจำ ไม่มีญาณตามเผ่าพันธุ์เป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดาที่ขยันขันแข็งและเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่จับตา คาเซมักได้รับรายงานจากรารีนางสนมประจำตัวของเธราว่า เจ้าตัวชอบหนีออกไปดูชาวบ้านตามหมู่บ้านห่างไกล สมุนไพรมากมายถูกแบ่งมายังห้องยาของวังหลวงเสมอ เธราดูแลนันทานครในแบบของตัวเอง ตลอดเวลาเกือบสองปีที่เฝ้าดูเจ้าของรอยยิ้มนั้นโบยบินไปมาแทบจะเป็นความสุขอีกอย่างหนึ่งของเขาเลยทีเดียว
     และทันทีที่องค์วิรัลได้พบเธราเขาก็นึกรู้ทันทีว่าคนอย่างองค์วิรัลต้องสนใจพระสนมที่ตนหลงลืมเป็นแน่ และเขาก็คิดไม่ผิดท่าทางสนใจจนออกนอกหน้าของราชาแห่งนันทนครนั้น ส่งผลให้องค์วิรัลตามพระสนมของตนไปถึงหมู่บ้านบันกุ เขาที่คอยเฝ้ามองและรับคำสั่งไม่ได้เอ่ยค้านอะไร แต่คาเซรู้ดีว่าในใจของตนนั้นมีบางอยางที่เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับ คนที่เขาเทิดทูลมาทั้งชีวิตกับคนที่เขาเฝ้าดูมาตลอดเวลาเกือบสองปีนั้นมาพบกันและเหมือนจะเริ่มสนใจกันและกันราวกับมีแรงดึงดูด ทั้งที่น่าจะจะยินดีคาเซกลับรู้สึกริษยา รู้สึกเหมือนถูกแย่งทั้งที่ไม่เคยได้มาครอบครองนั้นน่าหงุดหงิด จนเขาเกลียดตัวเอง
   ความคิดชั่วร้ายมักจะดึงดูสิ่งชั่วร้ายเสมอความคิดผิดแปลกของคาเซสะดุดลงทันทีเมื่อบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป ความกดดันที่เกิดขึ้นคาเซรู้ถึงความผิดปกติทันที ร่างสมส่วนยันตัวลุกขึ้นริมฝีปากอ้าออกราวกับต้องการจะเรียกทหารยามที่เฝ้าอยู่ด้านนอกหากไม่มีเสียงใดเปล่งออกมาขาที่ทำท่าจะลุกขึ้นก็ไร้เรี่ยวแรงคาเซต้องนั่งอยู่กับทีเฝ้าดูกลุ่มควันที่เริ่มจับตัวกันเป็นร่างของชายที่มีผมสีทองและดวงตาสีฟ้าสวยงามจับตา
   “คาเซ...มหาดเล็กคนสนิทของราชาผู้แข็งแกร่งแห่งนันทานคร” ริมฝีปากสวยของผู้มาใหม่เอ่ยออกมาราวทักทาย “แต่ทำไมหัวใจถึงเต็มไปด้วยความริษยาขนาดนี้กันล่ะหืม” ชายแปลกหน้าเข้ามาประชิดตัวคาเซก่อนแตะนิ้วลงไปที่ใบหน้าของคาเซลากไล้ไปมาราวสำรวจ
   “งดงามขนาดนี้ทำไมถึงไม่เคยอยู่ในสายจาขององค์วิรัลราชาผู้ยิ่งใหญ่กันนะ” เหมือนจะพูดเปรยกับตัวเองแต่คำพูดนั้นราวกับคมมีดกรีดลงไปในดวงใจคาเซ ความรู้สึกเกินเลยพี่น้องนั้นมันฝังอยู่ในจิตใจของคาเซมาตลอดเพียงแต่เขาไม่เคยคิดะเผยออกไป แม้ในในลึกๆจะเรียกร้องให้องค์วิรัลมองเขาต่างไปจากน้องชายบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งองค์วิรัลยอมรับเขาในฐานะน้องชายที่ไว้ใจที่สุดเพียงเท่านั้น 
   “เจ้าเป็นใคร” คาเซรวบรวมกำลังถามออกไปใบหน้าสวยงามจ้องกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว
   “ข้า...” คนตรงหน้าชี้ไปที่หน้าอกของตัวเองก่อนหัวเราะเบาๆเสียงหัวเราะที่ราวจะเย้ยหยันคนทั้งโลก “ข้าเป็นคนที่จะทำให้เจ้าได้ในสิ่งที่ต้องการยังไงล่ะ”
   “หุบปาก เจ้ามันปีศาจ” คาเซตวาดกลับไปอย่างยากลำบาก รัสมีที่แผ่ออกมาจากชายแปลกหน้านั้นบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาไม่ใช้คนธรรมดา และคนที่สามารถบุกรุกเข้ามายังห้องอาบน้ำส่วนตัวของเขาได้โดยที่ไม่มีใครรู้เห็นเลยต้องมีฝีมือขั้นสูงและบรรยกาศกดดันแบบนี้ตามตำราที่เขาเคยอ่านบอกไว้ชัดเจนว่าเป็นบรรยากาศรอบตัวของพวกปีศาจแน่นอน
   “เก่งนี่สมเป็นมันสมองแห่งนันทานคร” ปีศาจตรงหน้หัวเราะเสียงหัวเราะที่ฟังขนลุกจนคาเซต้องกลั้นหายใจ “ข้าจะไม่อ้อมค้อมละกันนะ”  ชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นปีศาจเอ่ยออกมา “ข้าต้องการหัวใจของเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งข้าต้องฆ่าพระสนมแห่งนันทานครเสียก่อน” คำพูดทีทำให้คาเซตาโตเตรียมจะปฎิเสธทันที “ฟังข้าก่อนคาเซ” เอ่ยห้ามก่อนที่คาเซจะปฏิเสธ "“ไม่มีเธราองค์วิรัลก็จะไม่มีใคร และมีเพียงเจ้าที่อยู่ข้างกายเช่นเดิม เจ้าต้องการอย่างงั้นมิใช่รึ แม้เจ้าจะสนใจในเธราแต่คนเราบางทีก็ต้องเลือกนะคาเซ” ขอเสนอที่ทำให้คาเซเถียงไม่ออกแม้ไม่อยากยอมรับนัก
   “ไม่ต้องแปลกใจไป ข้า...เป็นปีศาจความคิดชั่วร้ายของเจ้าข้ารับรู้ได้ง่ายมากคาเซ”  พูดจบปีศาจตรงหน้าก็ทาบทับริมฝีปากที่ร้อนรุ่มลงมาที่คาเซแนบชิดเนิ่นนาน คาเซมึนงงในสัมผัสราวมัวเมาในรสชาติไม่นานปีศาจนั่นละริมฝีปากออกไป ก่อนไล้นิ้วที่ปากของคาเซไปมา “เก็บไปคิดก่อนก็ได้คาเซ เมื่อเจ้าตัดสินใจได้แค่เอ่ยนาม...รันตรา ข้าจะมาหาเจ้าราวสัตย์เลี้ยงผู้ซื่อสัตย์เชียวล่ะ”

   ---------------------------------------------------------------------------------
   นั่นเป็นครั้งแรกที่คาเซพบรันตรา ปีศาจผู้เต็มไปด้วยเสน่ห์เล่กลที่ยากอธิบายและหลังจากองค์วิรัลกับเธรากลับมาจากหมู่บ้านบันกุ  ทุกอย่างก็เป็นไปดังที่ปีศาจรันตราพูดจริงๆ เธราไปก่อเรื่องจนต้องพาสาวน้อยพารัมกลับมาด้วย เขายอมรับว่าสับสน ความรู้สึกริษยาเพิ่มขึ้นทันทีเมื่อองค์วิรัลยอมทำตามที่เธราขอ การให้ปล่อยนักโทษในคุกใต้ดิน  คาเซคัดค้านแต่ดูเหมือนองค์วิรัลจะเลือกฟังคำขอของพระสนมเสียมากกว่า เมื่อคำพูดที่เคยเป็นที่หนึ่งของตนถูกละเลยคาเซจึงเรียกรันตราอีกครั้ง 
   ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   คำบอกเล่าของคาเซเรียกความเงียบให้ครอบคลุมคุกใต้ดินจนแทบไม่ได้ยินแม้เสียงหายใจ เธรามองคาเซอย่างคาดไม่ถึง 
   ราซีนที่ยืนเงียบๆฟังมาตั้งแต่แรกถึงกับถอนหายใจ เขาเหลือบมองวิรัลที่นั่งนิ่งบรรยากาศรอบๆอึดอัดทันทีเมื่อวิรัลไม่เอ่ยอะไร
   “แล้วทำไมราชาแห่งวูธถึงฆ่าลูกตัวเอง” ราซีนตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเอง
   “การทีราชาแห่งวูธฆ่าลูกตนเองนั้น ไม่ได้อยู่ในแผนการแต่แรก” คาเซบอกออกมานิ่งๆ
   ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   ปีศาจรันตราเป็นคนวางแผนให้คาเซบอกเธราให้เข้าเสี่ยงทายในพิธีคัดเลือกผู้ติดตามขึ้นไปทำพิธีบนภูเขา งูเสกถูกส่งให้ไปทำร้ายวิรัล เพื่อที่คาเซจะได้หลอกให้รารีเอาดาบมาให้ สร้างเรื่องโกหกว่าจำเป็นต้องใช้ดาบเล่มนั้นในการรักษาองค์วิรัลเพราะดาบเล่มนั้นเป็นของประจำองค์ราชาที่สืบทอดกันมามีพลังที่สามารถปกป้องและรักษาองค์วิรัลได้ แต่แท้จริงแล้วเขาต้องการขโมยดาบมาเพื่อที่จะให้เธราตามหาดาบและออกมาให้รันตราปลิดชีวิตตามแผนที่วางไว้ โดยหลอกรารีว่าไม่ให้บอกใครเพราะว่าการที่วิรัลโดนงูกัดเป็นความผิดของเธราที่เลินเล่อในหน้าที่ รารีนั้นหลงรักคาเซอยู่แล้วจึงยอมทำตามอย่าง่ายดายเพียงเพราะคำหวานโป้ปดไม่กี่คำ เขาเองก็รู้แต่ไม่ได้ใส่ใจนัก การโกหกหญิงสาวเพื่อผลประโยชน์แม้เขาจะรู้สึกผิดแต่มันก็เลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อรารีเป็นคนเดียวที่เข้าออกตำหนักท้ายบึงและดูแลเรื่องส่วนตัวของเธราแต่เพียงผู้เดียว
   แต่ปีศาจก็คือปีศาจวันยังค่ำสิ่งไร้ชีวิตที่จิตวิญญาณเต็มไปด้วยสีดำ คำพูดปลิ้นปล้อนเชื่อไม่ได้คาเซตกอยู่ในที่นั่งลำบากทันทีที่มีคนพบศพองค์หญิงโยนามีดาบที่เขาไปหลอกให้รารีขโมยมาจากเธราปักอยู่ที่อก
---------------------------------------------------------------------
   “เจ้าไม่รู้เรื่องการฆ่าองค์หญิงโยนามาก่อนงั้นรึ” ราซีนถามออกมา
   คาเซส่ายหัวไปมาใบหน้าสวยงามมีแววสิ้นหวังเจ็บปวด “ข้าไม่เคยต้องการให้ใครตาย” เสียงแผ่วเบาของคาเซตอบกลับมา
   ---------------------------------------------------------------------------------
   ------------------------------------------
   “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไหนบอกว่าแค่ต้องการหัวใจของเด็กพารัมนั่น ให้ข้าไปหลอกเอาดาบมาเพื่อที่เจ้าจะได้โอกาสฆ่าเธรา แล้วทำไมถึงกลายเป็นองค์หญิงโยนากันเล่า” คาเซโวยวายทันทีเมื่อเจอรันตรา หากปีศาจรูปงามกับไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนใบหน้าสวยงามหันมาเลิกคิ้วก่อนยกนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปากราวบอกคาเซว่าอย่าเอ็ดไป
   “ข้าไม่ได้ตั้งใจคาเซของข้า” น้ำเสียงที่ดูไร้ความจริงใจนั้นเอ่ยขึ้นใบหน้าแสดงความเสียใจอย่างเสแสร้ง “ชายแก่นั่นพลั้งมือฆ่าลูกสาวตัวเอง ข้าเพียงแค่ให้ยืมดาบนั่นเท่านั้น”  รันตราพูดออกมาราวไม่รู้สึกผิด “องค์หญิงโยนาผู้เพียบพร้อมแต่เต็มไปด้วยตัณหาราคะสมสู่กับทหารชั้นต่ำ นำความอับอายมาให้แก่ราชาผู้ยิ่งใหญ่ ดั่งเนื้อร้ายที่สมควรตัดทิ้ง” รันตราพูดขึ้นมาก่อนหัวเราะราวเยาะเย้ย
   “ข้าจะเชื่อเจ้าได้ยังไงรันตรา” คาเซถามออกไป แม้แรงริษยาจะเต็มหัวใจแต่คาเซไม่ใช่คนโง่ เขารู้อยู่เต็มอกว่ารันตราไว้ใจไม่ได้
   “เจ้าไม่มีทางเลือกนักคาเซของข้า” รันตราบอกพลางยกมือขึ้นลูบแก้มคาเซเบาๆ “หาทางให้วูธขอตัวเธราไปเป็นตัวประกัน ที่เหลือข้าจะจัดการเอง”
   “แต่ว่าราชาแห่งวูธเป็นคนฆ่าลูกตัวเองไม่ใช่รึ”
   “ความผิดไม่มีใครอยากรับไว้ ไม่อย่างนั้นตาแก่นั่นคงไม่ยอมรับดาบนั่นไปไว้ในมือแต่แรก ไม่ต้องห่วงคาเซราชาแห่งวูธไม่ใช่คนโง่ พระสนมเพียงคนเดียวของนันทานครฆ่าพระธิดาของวูธ เป็นฉนวนให้วูธหาเหตุยกกองทัพมารบกับนันทาได้ไม่ยาก ตาแก่นั่นจ้องนันทานครตาเป็นมันมานานแล้ว” รันตราบอกอกมาราววางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อย
   “แล้วถ้าเกิดการรบกันจริงๆล่ะ” คาเซยังกังวลวูธไม่ใช่เมืองเล็กหากเกิดการรรบกันย่อมไม่เป็นผลดีแน่
   “องค์วิรัลก็จะกลับมาเชื่อฟังเจ้าอีกครั้ง ยังไงล่ะ สงครามจะเกิดขึ้นแน่นอน เจ้าจะเป็นคนสำคัญอีกครั้งตามปราถนาของเจ้าคาเซ”  รันตราบอกก่อนจะสลายหายไปต่อหน้าคาเซเหลือเพียงกลุ่มควันสีดำบางเบา
   /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   “เจ้ายอมเสี่ยงให้วูธกับนันทารบกัน เพื่อที่จะได้เป็นคนสำคัญอีกครั้งงั้นรึ” ราซีนเอ่ยรอดไรฟันความโมโหฉายชัดในแววตา
   “ไม่ว่าจะเป็นบัลลังค์หรืออำนาจอะไรไม่มีความสำคัญสำหรับข้า” คาเซเอ่ยออกมาแผ่วเบา ใบหน้าสวยทอดสายตามองไปยังวิรัลที่ยังคงนั่งนิ่ง “ขอเพียงแววตาคู่นั้นมีเพียงข้าก็พอ”
   “เจ้ามันวิปริต” ราซีนพูดใส่หน้าคาเซ ก่อนหันไปมองวิรัลในใจนึกสงสารอยู่ไม่น้อยแม้ใบหน้าของราชาแห่งนันทานครจะเรียบนิ่งหากแววตานั้นฉายแววเจ็บปวดไม่น้อย
   เอรันที่นั่งฟังมาสักพักลุกขึ้นมาแตะแขนราซีนเบาๆราวห้ามปราม เมื่อเห็นว่าอดีตรัชทายาทเริ่มโมโห สายตาสวยทอดมองไปยังคาเซที่ถูกพันธนาการด้วยโซตรวนอยู่กับพื้น ใบหน้างดงามมีแววเจ็บปวดไม่แพ้กัน เอรันยกมือขึ้นมาพร้อมกับกระจกที่ปรากฏขึ้นทันที ริมฝีปากปากเอ่ยท่องบางอย่างไร้เสียง กระจกในมือจึงขยายใหญ่ขึ้นทันทีที่เงาสะท้อนของคาเซปรากฏทุกคนที่อยู่ในคุกใต้ตินตอนนั้นก็ต้องตกใจ
   ภาพกาฝากเผยความในที่เติบโตออกมาจากหน้าอกด้านซ้ายของคาเซ ใหญ่โตจนความสูงเทียบเท่าเพดานคุกใต้ดินลำต้นสีดำสนิทหากใบที่ผลิออกมากลับมีสำแดงก่ำราวแววตาของปีศาจ แม้แต่คาเซเองก็ตกใจกับสิ่งที่ฝังอยู่ในตัวเอง
   “ต้นขนาดนี้ล่ะที่ทำเอาเมืองแห่งเวทแทบล่มสลาย” เอรันพูดกับตัวเองเบาๆ ใบหน้าสวยงามมีแววเศร้าสร้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านพ้น
   “อะไรกัน” คาเซอุทานก่อนพยายามเอามือลูบหน้าอกตัวเองแต่กลับไม่พบอะไรแต่ภาพในกระจกนั่นมันอะไรกัน
   “เจ้าถูกปีศาจหลอกใช้” เอรันบอกใบหน้าสวยมีแววเห็นใจ “ปีศาจนั่นไม่ได้คิดยืมมือวูธฆ่าเธราแต่แรก มันแค่ต้องการล่อเธราให้ห่างองค์วิรัลเท่านั้น” เอรันบอก
   “ใช่...เพราะรันตราไปบอกข่าวกับอาร์คนรักขององค์หญิงโยนา ตั้งแต่ก่อนที่เธราจะถูกชิงตัวไปแปลว่าปีศาจนั้นอ่านเกมส์ขององค์วิรัลออกแต่แรกแล้วว่าไม่ยอมให้เธราไปกับวูธง่ายๆแน่” โชบุพูดขึ้นมา “แต่ปีศาจนั่นคิดไม่ถึงว่าเธราจะมีชุนคอยติดตาม แผนล่อเธรามาฆ่าที่เมืองท่าลันธีถึงล่มไม่เป็นท่า” โชบุสรุปอีกครั้ง
   “แล้วของประจำตัวราชาหายไปใหนหมด เจ้าแอบย้ายไปไว้ใหน” เธราถาม
   “ยอดเขานันทา” คาเซบอกก่อนก้มหน้านิ่ง ใหล่บางเริ่มสั่นเทา “ข้าขอโทษ ท่านรัลข้าไม่ได้ตั้งใจ” คาเซบอกออกมาพร้อมน้ำตาไม่มีเสียงสะอื้นหากแววตาที่แสนเจ็บปวดนั้นกลับชัดเจน

   /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   คาเซเริ่มอยู่ไม่สุขทันทีที่เธราหนีไปกับโชบุชุน แถมยังมีสหัสพ่วงไปด้วยอีกคนเอ่ยถามองค์วิรัลแล้วก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน เขารู้ว่าองค์วิรัลรู้เห็นกับการลักพาตัวพระสนมไปของโชบุกับชุน แต่เขาเองก็ไม่มีหลักฐาน และทันทีที่ได้รับข่าวบางอย่างราชาแห่งนันทานครก็เดินทางออกไปจากเมืองหลวงทันที เขาตามสืบทีหลังและได้รู้ว่าจุดหมายปลายทางขององค์วิรัลคือเมืองอันรา คาเซชั่งใจอยู่เพียงครู่ก่อนที่จะแจ้งข่าวนี้ให้กับรันตรา หากการพบกันครั้งนี้รันตรามีสภาพที่ไม่ดีนัก แขนเรียวของรันตราดูผิดรูป ท่าทางสะบักสะบอมนั้นดูเจียนตาย
   “ท่านเป็นอะไร” คาเซถามแต่ไม่ได้ย่างกลายเข้าไปใกล้เขาไม่ชอบสัมผัสของรันตรานัก
   เรื่องของข้า...ฮึ่ก...เจ้ามีอะไร” เสียตวาดดังลั่นพร้อมกับการกระอักเลือดสีดำออกมา
   “เธราอยู่เมืองอันรา” คาเซบอกก่อนขมวดคิ้วบรรยากาศรอบตัวเริ่มกดดันตามแรงอารมณของรันตรา
   “มียักษ์ได้ยังไง ทำไมไม่บอกข้า” รันตราตวาด
   “ท่านไม่ได้ถาม...แล้วข้าก็ไม่ได้มีหน้าที่รายงานทุกอย่างที่เกี่ยวกับนันทานครให้ท่านรู้” คาเซเสียงแข็ง
   “หึ...เก็บของประจำองค์ราชาให้หมด ทุกอย่างที่มีพลังพิเศษทุกอย่างที่ทำลายพลังเวทได้เก็บให้หมด” รันตราเอ่ยสั่งการ
   “ทำไมกัน”
   “ทำตามที่ข้าบอก เก็บแล้วเอาไปทิ้งให้ใกล ไม่อย่างนั้นองค์วิรัลของเจ้าได้รู้แน่ว่าเจ้าเป็ยกบฏ”
   “ข้าไม่ใช่กบฏ” คาเซเถียงเสียงดัง
   “หึ คาเซคนไม่ซื่อสัตย์อย่างเจ้าไม่เรียกกบฏจะให้เรียกอะไรกัน” รันตราเอ่ยย้ำ “ทำตามที่ข้าบอกแล้วเจ้าจะได้องค์วิรัลของเจ้าคืน” รันตราบอกก่อนหายไป
   ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   “รันตราเคยเป็นชาวเวทย์ชั้นสูง จึงเรียกใช้กองทัพเลือดได้สินะ”  วิรัลเอ่ยขึ้นใบหน้าคมมีแววครุ่นคิด ถึงเหตุการณ์ที่อันรา “เพราะบาดเจ็บสาหัสจึงไม่สามารถตามไปที่เมืองอันราได้  แล้วทำไมรันตราถึงบาดเจ็บขนาดนั้นได้ล่ะ”
   “ชุนเป็นคนทำ”เธราบอก วิรัลหันไปมองลูกครึ่งยักษ์ที่ยืนนิ่งมาตั้งแต่แรก เขาไม่แปลกใจนักที่ชุนสามารถทำร้ายปีศาจให้บาดเจ็บสาหัสได้  เพราะยักษ์นั้นสามารถกลืนกินทุกอย่างในจักวาลนี้ได้ไม่ยาก
   “แล้วใครฆ่าราชาแห่งวูธกัน” ราซีนถามขึ้นมา “แล้วทำไมร่างกายไม่มีแผล และถ้ากษัตริย์แห่งวูธ คือเจ้าของ หัวใจของผู้ที่ฆ่าดวงใจตนเอง  หัวใจของหญิงหม้ายที่ยังเป็นสาวพรมจรรย์คือพารัม ถ้าอย่างนั้นอีกดวงก็...” ราซีนเว้นคำก่อนหันไปมองหน้าองค์วิรัลที่มีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิมทันที
   “ปีศาจนั่นวางแผนไว้แต่แรก ทุกอย่างมันวางแผนไว้หมดแล้ว” สหัสเอ่ยออกมาก่อนขบกรามแน่น
   “คาเซใครฆ่าราชาแห่งวูธ” วิรัลเอ่ยถามคาเซอีกครั้ง
   “ข้าไม่รู้” คาเซตอบเสียงระโหยโรยแรง
   การสอบสวนยังคงไม่จบง่ายๆหากไม่มีบางสิ่งมาขัดขวาง นายทหารที่วิ่งเข้ามารายงานข่าวบางอย่างนั้นมีท่าทีกระวนกระวายจนน่าแปลกใจ
   “ถวายบังคมพะยะค่ะตอนนี้มีเหตุการณ์ผิดปกติด้านนอกพะยะค่ะ” นายทหารรายงานต่อไปด้วยท่าทีเป็นกังวล “กลุ่มเฆขสีดำปกคลุมเต็มท้องฟ้า น้ำในแม่น้ำลดลงจนแทบแห้งขอดพระองค์มีรับสั่งอย่างไรดีพะยะค่ะ”
   ------------------------------------------------------------------------------------------------
   ----------------------------------------------------------
   
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๘)หน้า๓๘ ๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 13-02-2017 08:49:35
กองทัพถูกเตรียมพร้อมทันที นับว่าเป็นระยะเวลาพอสมควรแล้วที่นันทานครไม่ได้ทำศึกที่เมืองหลวงแบบนี้หลังจากวันที่วิรัลปรากบฏจนหมดสิ้นแผ่นดิน องค์วิรัลโดดเด่นอยู่บนกำแพงเมือง คุชและธันแยกตัวไปดูกองกำลังของตน โชบุชุนที่เตรียมพร้อม สหัสที่กลับมาอยู่ในร่างของสิงห์ราเต็มตัว ยืนประกบอยู่ด้านหลังเธราที่ตอนนี้ถูจับเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพิธีการเต็มตัว  ใบหน้าแสนธรมดาเรียบนิ่งมีผ้าพันคอสีเข้มผืนใหญ่ปักลายอย่างสวยงามเข้ากับชุดที่สวมอยู่ ผมสีน้ำตาลถูกจัดแต่งให้เรียบร้อบเครื่องประดับที่เข้าชุดกัน ทำให้เธราดูน่าเชื่อถือกว่าเวลาปกติมากพอดู
   “ข้าในนามของราชาแห่งนันทานคร  ผู้สืบทอดบัลลังค์ที่เกรียงไกรมีสิทธิ์ในของคู่บัลลังค์และแผ่นดินนันทา ไม่ว่าจะเป็นกองทัพจากที่ไหนก็ไม่มีสิทธิรุกราน หากมันหน้าใหนกล้าล่วงเข้ามาทั้งที่เราไม่ได้เชิญ เราจะไล่มันออกไป” เสียงกังวานขององค์วิรัลเรียกกองทพให้ลุกฮือได้ทันที เสียงดาบกระทบโล่ดังลั่นพร้อมกับเสียงกู่ร้องของเหล่าทหารหาร
   “กองทัพเลือดที่เกรียงไกรวันนี้จะพ่ายแก่เรา ญาณบริสุทธิ์แห่งมาลันเคียจะชี้ทางให้เรา”  วิรัลตะโกนก้องแขนแกร่งรวบตัวของเธราก่อนยกขึ้นมาอุ้มไว้ก่อนยกร่างของเธราให้ขึ้นไปยืนที่ขอบกำแพงเมือง 
   คนถูกอุ้มผวาจับไหล่องค์วิรัลทันทีผ้าพันคอผืนสวยปลิวไสวตามสายลมแรง  วิรัลจับเอาชายผ้าที่ปลิวไปมาไว้ก่อนจรดริมฝีปากลงไปแผ่วเบาทั้งที่สายตายังคงจับจ้องไปที่เจ้าของผ้า
   “ได้โปรดมอบคำทำนายที่เป็นชัยชนะแก่นันทานครด้วยเถอะ เธราพระสนมของข้า” คนถูกขอให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้ยืนนิ่งก่อนจ้องกลับลงไปในดวงตาสีรัตติกาลขององค์วิรัล ร่าสูงโปร่งของเธราขยับตัวเล็กน้อยก่อนหันหน้าออกไปนอกกำแพงที่เต็มไปด้วยกองทัพทหารจากทั้งนันทานครและเมืองในปกครองที่ส่งมาช่วย ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มนิ่งสนิทมือเรียวยกขึ้นสูง ก่อนหลับตานิ่งราวกับกำลังรับฟังบางสิ่ง
   “จงรบด้วยจิตใจที่หาญกล้า ปีศาจที่ถูกสร้างขึ้นมาจากเวทจะทำอะไรพวกเจ้าไม่ได้ เทพแห่งชัยชนะจะอยู่ฝั่งผู้ที่มีหัวใจแข็งแกร่งเสมอ  ปฐพีจะหนุนนำ เตโชจะแผดเผาศัตรู อาโปจะปกป้อง  วาโยจะเคียงข้าง จงรบเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของเจ้า เพื่อคนที่รอคอยการกลับไป ข้าขออวยพรให้ชัยชนะป็นของพวกเจ้า” คำอวยพรที่ดังก้องนั้นเรียกความเงียบสนิทมาสู่กองทัพอันยิ่งใหญ่ได้ทันที และเมือเธราแสดงความเคารพแก่องค์วิรัลพร้อมกับยกเอาหลังมือของราชาแห่งนันทานครขึ้นมาจุมพิษราวอวยชัย เสียงอื้ออึงของเหล่าทหารที่โห่ร้องด้วยกำลังใจที่ล้นเหลือก็ดังขึ้นอีกครั้ง
   “ไม่เห็นทำนายอะไรเลย” โชบุกระซิบกับชุนใบหน้าครึ่งอสรพิษพยักเพยิด
   “เอาน่าแค่นี้ก็เรียกขวัญกำลังใจได้มากพอดูแล้ว ไอ้ตัวเล็กมันทำนายอะไรได้ที่ใหน ดูสิขาสั่นพับๆแล้วนั่น” ชุนพูดอย่างติดตลกทั้งที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด
   “ใช้ได้ไหมกระหม่อม” เธราหันไปกระซิบถามองค์วิรัลที่อุ้มเขาลงมาจากของกำแพงเมืองแต่ยังไม่ยอมวางเขาลงให้ยืนดีๆ แต่กลับใช้แขนข้างหนึ่งอุ้มร่างเขาไว้ราวอุ้มเด็กน้อย
   “ก็...พอได้” วิรัลตอบง่ายๆ ก่อนหันไปมองหน้าเธราที่ดูเหมือนจะอึดอัดกับการสัมผัสแนบชิดต่อหน้าคนอื่นแบบนี้
แต่แล้วคนที่ถูกอุ้มอยู่ดีๆก็ก้มลงกอดเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธราดึงเอาวิรัลมากอดไว้แน่น “พระองค์ต้องปลอดภัยสัญากับหม่อมฉันสิ” เธราพูดยื่นข้อเสนอให้วิรัลสัญญา ซบใบหน้าลงไปบนกลุ่มผมสีดำสนิมของคนในอ้อมกอดอย่างกังวล
   “ข้าจะไม่ตาย”
   “ท่านต้องไม่เป็นอะไร”
   “การรบเราจะบังคับคมดาบศัตตรูไม่ได้หรอกเธรา” วิรัลท้วงคนที่เริ่มรั้นให้เขาสัญญาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้  วิรัลรู้สึกถึงแรงกอดที่มากขึ้น เขาเองก็ไม่ได้ติดขัดอะไรหากคนตรงหน้าอยากจะกอดมากว่านี้หากบรรยากาศรอบตัวนั้นเริ่มกดดันมากขึ้น ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยกลุ่มเมฆสีดำเริ่มมีสายฟ้าแล่บไปมาทั้งที่ไม่มีเสียงฟ้าร้องหรือท่าทีของฝนจะตกสักนิด หากยังไม่ทันได้ขยับตัวไปมากกว่านี้ลูกธนูพุ่งมาจากท้องฟ้าตรงมายังร่างของเธราที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนเร็วเท่าความคิดวิรัลหันเอาตัวบังคมธนูทันทีแต่ดูเหมือนคนที่ถูกอุ้มจะเร็วกว่าเธราผละตัวออกมามือเรียวคว้าดาบของวิรัลที่เหน็บอยู่ที่เอวขึ้นมาปัดธนูให้พ้นจากตัวเองและราชาแห่งนันทานครทันที
   “ข้าบอกแล้วว่าอย่าเจ็บเอาตัวมาบังธนูให้ข้าทำไม” เธราหันไปตวาดองค์วิรัลทันที ร่างสูงโปร่งขืนตัวออกห่างทันทีพร้อมส่งดาบคืนเจ้าของใบหน้างอง้ำบ่งบอกว่าไม่พอใจชัดเจน
   “หวายกลัวเมียว่ะ ฮ่าๆ” โชบุหันไปพูดส่หน้าวิรัลอย่างสะใจ 
   “อะไรน่ะ” ชุนที่อ้าปากจะห้ามโชบุไม่ให้กวนอารมณ์องค์วิรัลเอ่ยถามขึ้นก่อนก้มลงหยิบดอกธนูขึนมาดู  เส้นผมสีอ่อนถูกพันไว้กับดอกธนูยาวเพียงคืบ “ผมใครกัน” ชุนหันไปถามวิรัล
   “คาเซ ทหารลงไปเอาตัวาเซที่คุกใต้ดินขึ้นมาเดี๋ยวนี้” วิรัลสั่งการทันที ใบหน้ามีแววเคร่งเครียด ถ้าเขาคิดไม่ผิด คาเซคือเจ้าของหัวใจของกบฏผู้สำนึกผิดสินะ
   และทันทีที่สิ้นคำสั่งของวิรัล ท้องฟ้าทีมืดครึ้มก็เคลื่อนไหวไปมาราวพายุหมุนก่อนจะค่อยๆปรากฎร่างของเหล่านักรบปีศาจลอยลงมาจากท้องฟ้า ร่างแห้งกรังที่ไร้ชวิตพร้อมกลิ่นสาบสางที่ลอยมาตามลม
   “สวัสดีองค์วิรัลแห่งนันทานคร หึหึหึ”  เสียงกังวานที่ดังลงมาจากท้องฟ้า พร้อมกับร่างของรันตราค่อยๆปรากฏขึ้นมาท่ามกลางบรรดานักรบปีศาจ
   “รันตรา” เธราเอ่ยชื่อของปีศาจผู้มีรูปโฉมงดงาม  มือเรียวรับเอาธนูมาถือไว้ เธรมององค์วิรัลที่ยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว  เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา เขาดื้อรั้นจะช่วยพารัม เรื่องทุกอย่างจึงเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ใบหน้าแสนธรรมดามองเหล่าทหารนับไม่ถ้วนที่มีท่าทีหึกเหิม อย่างกกังวลแม้เพียงสักหนึ่งชีวิตเขาก็ไม่อย่างให้ใครต้องเสียสละ
   “เวลาเพียงน้อยนิด เกณไพร่พลได้มากขนาดนี้สมเป็นองค์วิรัลแห่งนันทาจริงๆ” รันตราเอ่ยออกมาพลางกวาดสายตามองเหล่าทหารมากมายตรงหน้า
   “เจ้าฆ่ากษัตย์แห่งวูธสินะเจ้าปีศาจ” วิรัลตะโกนถามรันตรา
   “ทำไมข้าต้องฆ่าราชาแห่งวูธกันเล่า” รันตรายังคงยียวน
   “เพราะราชาแห่งวูธคือ เจ้าของ หัวใจของผู้ที่ฆ่าดวงใจตนเอง น่ะสิ”
   แปะๆ “เจ้านี่เก่งกว่าที่ข้าคิดนะองค์วิรัล รู้จักหัวใจที่ปวดร้าวทั้งสามเสียด้วย แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ ในเมื่อสัตว์เลี้ยงของสนมท่านเป็นถึงสิงห์รา....ชั้น...สูง” รันตราลากเสียงก่อนมองไปที่สิงห์สหัส
   “หุบปาก” สหัสตวาดลั่น ร่างสิงห์รานั้นเตรียมพร้อมฉีกร่างของรันตราทุกเมื่อ
   “จริงๆข้าก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ องค์วิรัลแห่งนันทานคร ข้าแค่โปรยเมล็ดกาฝากแห่งความในลงไปในไวท์เลิศรสของนันทาเท่านั้น พวกเจ้าเอาไวล์พวกนั้นมาเฉลิมฉลองในงานกันเอง แล้วกาฝากของข้าก็ทำหน้าที่ได้ดี เสียจน...ราชาผู้หน้าบางทนอับอายที่ลูกสาวร่านสวาทไปทั่วไม่ไหว จนเกิดทะเลาะกันข้าแค่เอาดาบไปเสนอให้ไว้ใกล้ๆมือเท่านั้นเองนะ” รันตราพูดออกมาอย่างติดตลก “แต่ก็ช่วยไม่ได้จะปล่อยให้คนอื่นรู้ได้ยังไงว่าฆ่าลูกตัว การโยนบาปให้คนโง่อย่างพระสนมของท่านน่ะเหมาะสมที่สุดแล้ว” รันตราบอก “เธราเจ้ายืนอยู่ผิดที่เอง ข้าไม่ได้อยากฆ่าเจ้าสักนิด ถ้าเจ้าไม่เข้ามายุ่งตั้งแต่แรกเรื่องทั้งหมดก็จะไม่เกิด”
   เธราไม่พูดอะไรเขายกคันธนูขึ้นง้างก่อนปล่อยธนูออกไปโดยไม่ลังเล ไม่มีการเตือน ไม่มีท่าทีลังเล ลูกธนูฉียดผ่านหน้ารันตราไปเพียงนิด
   “ลงมา!” เธราตะโกนก้องใบหน้าแสนธรรมดานิ่งสนิท “ลงมาสู้กับข้า อยากได้ชีวิตข้าก็ลงมาเอามันไปอย่าให้ใครต้องมาบาดเจ็บล้มตายเพราะความอำมหิตของเจ้า  บอกว่าข้าทำให้เกิดเรื่องก็ลงมาทำให้มันจบที่ข้า รันตราลงมา” เธราตะโกนก้อง
   “โมโหแล้วสินะ”  สหัสเอ่ยออกมา
   “ไอ้ตัวเล็กนี่มันไม่กลัวตายจริงๆ” โชบุเอ่ยออกมา พลางส่ายหัวในนิสัยข้อนี้ของเธรา
   “เธราไม่กลัวตาย แต่คนที่กลัวเธราจะตายอยู่นั่น” ชุนบุ๋ยปากไปยังองค์วิรัลที่ยืนเคียงข้างเธรา ร่างสุงใหญ่พยายามเอาตัวมาบังเธราไว้แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ยอม
   “หลบไป” เธราพูดอย่างลืมมารยาท
   “เธราทำ” วิรัลถามแบบเดียวกับที่เคยพูดกับเธราที่บันกุ    เขาไม่เคยคาดเดาการกระทำของเธราได้จริง
   เธราไม่ตอบสายตานิ่งสนิทจ้องมองไปที่รันตราที่ลอยตัวลมมาใกล้มากขึ้นตอนนี้ร่างของปีศาจรันตรา  ลอยอยู่เหนือกำแพงขึ้นไปเพียงนิด
   “จะสู้กับข้ารึ”  รันตราเลิกคิ้วอย่าวนึกไม่ถึงกับคำท้าของเธรา
   “ใช่ กลัวอะไรกันเป้นถึงรัชทยามแห่งกัชธา องค์รัชทายาทรันตราผู้เต็มไปด้วยพลังเวทอันแข็งแกร่ง กลัวที่จะต้องสู้กับข้ารึไง” เธราท้าทาย
   “หุบปาก” รันตราโมโหที่เราเอ่ยถึงตัวเขา
   “รัชทายาทนอกคอกที่ทำให้กัชธาหลบซ้อนตัวเองอยู่หลังม่านหมอก เจ้าต้องเลวถึงขนาดใหกันนะถึงทำลายเมืองของตัวเองได้ขนาดนั้น” เธรานยังคงพูดต่อย่างไม่ยี่หระ ใบหน้าแสนธรรมดาเชิดขึ้นราวท้าทาย
   และเหมือนเธราจะพูดได้ตรงจุด รันตราลงมายืนเผชิญหน้ากับเธราทันที ใบหน้าสวยงามฉายแววไม่พอใจเต็มเปี่ยมดวงตาสีฟ้านั้นวาววับ
   “ข้าจะทำให้เจ้าหุบปาก” รันตราเอ่ยออกมาก่อนบรรยากาศจะทวีความกดดันมากขึ้น ผมสีทองสยายยาวมากขึ้นก่อนจู่โจมเธราทันที 
   เธราขยับตัวหนีทันที วิรัลฟันดาบลงไปที่เส้นผมของรันตราทันทีแต่ดาบธรรมดาไม่สามารถทำอะไรปีศาจได้ นี่สินะรัตราถึงให้คาเซเอาของประจำตัวราชาไปซ้อนไว้
   “กองทัพเลือดของข้า จัดการพวกมัน” รันตราเอ่ยปากพียงเท่านี้บรรดานักรบปีศาจ ก็พุ่งตัวลงมาจากท้องฟ้า เสียงการโรมรันของเหล่าทหารดังขึ้นทันที
   สหัสเข้าจู่โจมรันตราแต่ก็ต้องสะดุดเมื่อเหล่านักรบปีศาจเข้ามาขวาง โชบุกับชุนก็ถูกขัดขวางไม่ให้เข้าไปใกล้ตัวรันตราได้  การต่อสู้ที่ดูจะไม่มีใครยอมใคร แต่ทุกคนรู้ดีว่าทันทีที่ตะวันตกดินเมื่อไหร่ พวกมันจะมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม และทุกอย่างจะยิ่งเลวร้ายกว่าเดิม
   วิรัลพยายามฝ่าเข้าไปให้ถึงตัวรันตราแม้จะยากเพราะมีเหล่านักรบปีศาจไร้ชีวิตเข้ามาขัดขวาง คมดาบของเขาฟาดฟันจนเหล่านักรบไร้ชีวิตขาดเนท่อน ร่างแล้วร่างเล่า แต่ดูเหมือนจะไม่มีทางจบสิ้นสักที
   “อ๊าก!” เธราที่ถูกเส้นผมของรันตรารัดร่างกายแล้วยกขึ้นสูงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อถูกฟาดลงมาที่พื้นอย่างแรง
   วิรัลพาตัวเองไปหาเธราทันที แขนแกร่งตวัดดาบไปมาราวอวัยวะชิ้นหนึ่งของร่างกาย “เธราเป็นอะไรรึเปล่า” วิรัลเอ่ยถามคนที่พยุงตัวเองลุกขึ้น
   “ไม่เป็นไรกระหม่อม” เธราบอกก่อนมองสำรวจวิรัลว่ายังปลอดภัยดีหรือไม่
   “เจ้าหลบไปก่อน สิ่งที่มันต้องการคือชีวิตเจ้า” วิรัลบอกก่อนยกดาบรับการจู่โจมของนักรบปีศาจ
   “สหัส” เธราที่ดูเหมือนจะไม่ฟังคำของวิรัลเท่าไหร่  เอ่ยปากเรียกนามของสิงห์ราดังลั่น
   “โฮกกกกกกกกกกกก” เสียงคำรามของสิงห์ราดังสนั่นไปทั่วบริเวณ กรงเล็บขย้ำลงไปที่ร่างของนักรบปีศาจจะฉีกขาดกระจายไปทั่ว ใบหน้าครึ่งสิงห์แยกเขี้ยวราวสำแดงเดชแห่งเผ่าพันธุ์ ร่างสูงใหญ่กว่ามนุษย์มุ่งตรงมายังนายแห่งตนอย่างรวดเร็ว
   “คุ้มกันข้าด้วย” เธราบอกกับสหัส ก่อนหยิบเอาบางอย่างออกมา กริชที่พวกนักรบปีศาจใช้ทำร้ายสหัส กริชที่มาจากเมืองแห่งเวท เมื่อสิ้นคำสั่งที่กล่าวกับสหัสเธราก็พุ่งตัวออกไปทันที
   วิรัลยกดาบป้องกันตน ทั้งสายตายังคงจับจ้องไปที่เธราอย่างเป็นห่วงบางทีเขาอาจต้องทำใจว่าคนรักของเขาไม่ใช้คนที่จะรอให้เขาปกป้องแต่เพียงฝ่ายเดียว  “พลธนู” วิรัลตะโกนสั่งทันที ประตูกลที่ฝังอยู่ก็เปิดขึ้นมาพร้อมกับพลธนูไฟ 
ที่เตรียมพร้อมทำหน้าที่ของตนอยู่แล้ว ธนูไฟที่พุ่งมาทำลายล้างนักรบปีศาจอย่างแม่นยำ
   เธราพาตัวเองมาใกล้รันตรามากขึ้น โดยมีสหัสคอยระวังให้ร่างสุงโปร่งแทงกริชลงบนร่างของนักรบปีศาจ และทันทีที่รั้งกริชออกมาร่างของมันก็สลายหายไป เธรามองกริชในมือก่อนเหลือบมองรันตรา ช่วงเวลาที่ถูกกักตัวอยู่ที่ตำหนักหยาดหมอกเขาอ่านตำนานเมืองต่างๆอย่างไม่รู้จะทำอะไร แต่ในตำนานเหล่านั้นเขากลับพบบางสิ่งบางอย่างที่พอจะมีประโยชน์อยู่บ้าง ดั่งเช่นสิงห์ราที่แพ้เขี้ยวสิงห์ ชาวเวทจะหลั่งเลือดได้ก็ต่อเมื่อถูกคมอาวุธที่มาจาดเมืองแห่งเวทเท่านั้น เธรากำกริชในมือแน่น ตอนนี้แม้รันตราจะเป็นปีศาจ แต่ครั้งหนึ่งคนตรงหน้าก็คือชาวเวท ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้ คิดได้ดังนั้นเธราก็พุ่งตัวออกไปทันที

 :katai4: :katai4: :katai4:

ตอนนี้ยาววกว่าทุกตอนเพราะเฉลยหลายอย่าง
ฝากด้วยน้าาาา  #วิรัลลืมเมีย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-02-2017 09:23:47
ตื่นเต้นๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 13-02-2017 09:41:14
เดาถูกด้วยยย โอ๊ย ตื่นเต้น คาเซอย่าตายน้าาา
เธราจัดการรันตราให้ได้นะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 13-02-2017 09:55:00
ขอให้ที่เธราคิดสำเร็จด้วยเถอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 13-02-2017 10:40:28
 o13 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-02-2017 11:19:49
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-02-2017 12:02:58
โอ๊ยยยย สนุกๆ ตื่นเต้นมาก อ่านไปมือจิกโทรศัพท์แน่นเลยเชียว เธรา นางเท่ห์มาก ออร่าราชินีพุ่งเหลือเกิน มาเต็มชุดใหญ่ไฟสว่างจบแสบตา *555*  คำอวยพรก่อนทำการรบในขณะที่ขาสั่น นางมั่นได้อีก // สตั้นไป 8 วิ พอรู้ว่าคาเซทำไปเพราะอะไร? เกินคาดจริงๆ เราเดาไว้เต็มที่ก็คงอิจฉา อยากครองราชย์ แต่ไม่คิดว่าจะทำเพราะ..รักและอยากครอบครองวิรัล เง้ออออ //  ตอนหน้าเฉลยทุกอย่างจะมีอะไรให้เซอร์ไพรส์หนักกว่านี้ไหมเนี่ย?? ลุ้นๆๆๆ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 13-02-2017 14:09:58
สู้ๆ  ทุกคน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 13-02-2017 15:04:47
คือสนุกมากกกก

ใกล้จบเข้าไปทุกทีแล้วซินะ ติดตามต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 13-02-2017 15:15:40
โอ้ยยย ค้างงงงงงงงง เธราสู้ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-02-2017 16:02:27
ความจริงเปิดเผย!
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-02-2017 16:34:51
สู้ๆ นะเธรา

โอ้ยยยย ลุ้นมากกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 13-02-2017 17:19:49
 :z13:


 :ling1:


โอ้ยๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-02-2017 18:03:40
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 13-02-2017 19:25:21
คาเซก็น่าสงสารนะ เพราะรักไม่ใช่เหรอ แต่ ก็เป็นคนผิดนะ ถ้ารันตราตาย คาเซก็ต้องโดนลงโทษบ้าง เพราะเป็นสาเหตุให้เกิดสงครามอ่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 13-02-2017 19:50:43
สหัสนี่ยังไงกัน เป็นคนสำคัญเมืองไหนอีกละ
วิรัล เมียท่านชักจะเท่เกินหน้าเกินตาท่านแล้วนะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 13-02-2017 19:51:00
จะสู้ไหวมั้ยเนี่ย  :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-02-2017 20:22:45
โบกป้ายไฟให้เธราหนักมากก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 13-02-2017 20:38:42
รันตราต้องการหัวใจรวดร้าวทั้งสามไปทำไม

เธราคนกล้า กับวิรัลกลัวเมีย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 13-02-2017 21:22:37
ฮืออออออออออลุ้นนนนนนน :katai4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 13-02-2017 21:50:18
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 13-02-2017 22:04:32
โอ้ยยยย สนุกมากมาย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 13-02-2017 22:15:26
กำลังสนุกเลย สรุปคาเซรักองค์วิรัลเลยต้องทำทุกอย่างแบบนี้ เงิบเลย :a5: รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-02-2017 22:21:39
 :pig4: :pig4:

  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 13-02-2017 22:48:53
มันมากๆๆๆๆ  ยังไม่อยากให้จบตอนเลย   มันจริงๆ อ่านไปแบบเห็นภาพเลย เหมือนกำลังดูหนัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 14-02-2017 00:01:20
โอ๊ยตื่นเต้นๆๆ เรื่องมันจะหักมุมอีกไหม

เธราต้องมีพลังวิเศษหลับไหลอยู่ในตัวแน่เลย มโนไปอีก5555555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: game6969 ที่ 14-02-2017 00:03:25
ต่อออออออออออออออออออ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-02-2017 00:04:33
ใจกล้ากว่านี้ก้อไม่มีแล้วละ สู้สุดๆจิงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: Bunny_tj ที่ 14-02-2017 10:32:38
จองหนังสือยังไงคะ อยากได้อ่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 14-02-2017 11:02:50

คือ.............

อยากรู้เรื่องต่แล้ว

โอ๊ยกำลังได้ที่เลย

รอขอรับ

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-02-2017 15:49:18
เธราโคตรแมน 555555
องค์วิรัลคือใคร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 14-02-2017 16:14:36
ไม่นะ มันลุ้นเกินไปนะ  :katai1: :katai1:

ติดตามกันต่อไปปป
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 14-02-2017 18:56:28
อึ้ยยย กำลังลุ้นเลยยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (แจ้งวันเปิดจอง)
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 14-02-2017 19:10:28
ตัดได้ทำร้ายจิตใจมาก  :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (อัพเดทลิ้งค์สั่งจองหนังสือ)
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 14-02-2017 19:57:50
ลุ้นตลอด  ตอนนี้มันส์มากค่ะ  เธรา โชว์เหนือพระสวามี  รู้สึกสงสารคาเซที่มีรักต้องห้าม วิรัลรักแบบพี่น้อง แต่คาเซรักเกินเลยไปชู้สาว :katai3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (อัพเดทลิ้งค์สั่งจองหนังสือ)
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 14-02-2017 20:59:44
สู้ๆนะเธรา วิรัลดูเมียด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (อัพเดทลิ้งค์สั่งจองหนังสือ)
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 14-02-2017 23:17:25
คาเซไม่น่าทำแบบนี้เลย :ling1:  บทแรกๆ เราชอบบุคลิกของคาเซมากๆเลย เสียใจ 
รู้สึกเลยว่าองค์วิรัลต้องรู้สึกเศร้าและเสียใจมากๆเลย

สมควรแล้วที่องค์วิรัลจะรักเธรา  เธราแสนดีมากๆไม่โกรธไม่ว่าเลยแม้องค์วิรัลจะลืมกันไปตั้ง2ปี  คาเซดูเป็นตัวอย่างเลย555
ขอบคุณมากๆนะคะ  สนุกตื่นเต้นมากๆค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (อัพเดทลิ้งค์สั่งจองหนังสือ)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 15-02-2017 01:37:23
คนเขียน กรุณาอ่านกฏเรื่องการรวมเล่มนิยายด้วยนะคะ

หนึ่ง โมดุฯ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐ (อัพเดทลิ้งค์สั่งจองหนังสือ)
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 15-02-2017 02:52:19
คนเขียน กรุณาอ่านกฏเรื่องการรวมเล่มนิยายด้วยนะคะ

หนึ่ง โมดุฯ

:call: แก้ไขแล้วค่ะ  :call:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 15-02-2017 03:54:13
ถ้าประกาศขายในเล้า ส่งเอกสารขอไอดีซื้อขายได้นะ จะได้ไม่ผิดกฏ  :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: cho_co_late ที่ 16-02-2017 05:08:48
กว่าจะได้ฤกษ์มาอ่านเรื่องนี้ซักที
สนุกมากกกกกกกกกก ที่จริงนี่เริ่มเดาว่าคนที่เป็นสายในวังน่าจะเป็นคาเซมาตั้งนานแล้ว
มันตะหงิดๆ เซ้นส์มา ฮ่าๆ ยิ่งตอนพารัมมาบ่นๆเรื่องตัวเองแอบหนีไปหาเธราแล้วระหว่างทางเจอรารีกับคาเซก็ปิ๊งละ ว่าใช่แหง
ยังไงก็ตาม การต่อสู้ครั้งนี้จะเป็นยังไงก็ต้องรอคนเขียนมาต่อ
สู้ๆนะคะ :D
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 16-02-2017 10:16:52
จะเป็นไงต่อนะเนี่ย ลุ้นมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 16-02-2017 13:08:47
ลุ้นๆอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 17-02-2017 06:01:54
 :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๒๙)หน้า๓๙ ๑๓.๐๒.๖๐
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 21-02-2017 02:28:32
ตอนที่๓๐ ๕๐%
   เธราเหลือบมองสหัสที่กำลังกันนักรบปีศาจให้ห่างออกจากตนก่อนตัดสินใจพุ่งตัวเข้าไปหารันตราทันที มือเรียวกำกริชในมือแน่น  ดวงตาสีน้ำตาลมองไปที่ปีศาจตรงหน้าตรงๆ  ชั่วระยะเอื้อมมือเธราแทงกริชออกไปแต่กลับสัมผัสเพียงความว่างเปล่า

   “คิดเหรอว่ากริชโง่ๆของเจ้าจะได้สัมผัสตัวข้า” เสียงของรันตราที่มากระซิบอยู่ข้างหูทำเอาเธราหันตัวกลับไปยังต้นเสียงทันทีแต่ดูเหมือนจะช้ากว่ารันตรา เมื่อผมสีทองที่ดูเหมือนจะยาวออกมาได้ไม่สิ้นสุดนั้น รัดร่างของเขาเอาไว้แน่น ก่อนยกตัวเขาขึ้นแล้วส่งออกไปให้ลอยอยู่กลางอากาศนอกกำแพงเมือง

   “ท่านเธราถูกปีศาจรันตราจับตัวได้แล้ว” คุชเอ่ยออกมาทั้งที่เหนื่อยหอบเสียงของเหล่าทหารที่กำลังต่อสู่กับนักรบปีศาจต่างเอ่ยคำที่ชวนขวัญเสียเมื่อเห็นพระสนมกำลังอยู่ในอันตรา เมื่อร่างของเธราที่อยู่บนกำแพงเมืองนั้น ถูดรัดรึงด้วยเส้นผมของรันตราและยกขึ้นอยู่กลางอากาศ

   “ท่านเธรา” ธันที่กำลังต่อสู่อยู่ด้านล่างเงยหน้ามองร่างของเธราที่ลอยอยู่กลางอากาศโดยมีเส้นผมของรันตราพันรอบตัวแน่น ร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพยายามตีฝ่าวงล้อมของเหล่านักรบปีศาจออกไปอย่างสุดความสามารถ “วี๊ดดด” ทันทีที่สิ้นเสียงผิวปากของธัน ก็ปรากฏร่างของม้าศึกและเหล่าทหารม้านับสิบตรงเข้ามายังวงล้อมการต่อสู้ทันที  ทหารทุกคนมีคบเพลิงในมือเปลวไฟที่แผดเผาร่างของเหล่านักรบปีศาจให้มอดไหม้

   “ระวังหลังให้ข้าทีคุช” ธันหันไปบอกกับสหายสนิทที่ตอนนี้ยืนหันหลังชนกัน เขาตัดสินใจพาตัวเองขึ้นมาบนกำแพงเมืองทันที
   -----------------------------------------------------------------------------------------------
 
   “ปล่อยเธรา” รันตราเลิกคิ้วทันทีริมฝีปากสวยแย้มยิ้มอย่างเย้ยหยันเมื่อองค์วิรัลฝ่ากองทัพปีศาจมาถึงตัวเขาทันทีที่เธราอยู่ในอันตราย แขนแกร่งล็อคคอของรันตราเอาไว้พร้อมคมดาบที่จ่ออยู่ที่ลำคอสวยของปีศาจร้าย

   “จะทำอะไรข้า องค์วิรัล” รันตราเอ่ยช้าๆ ก่อนใช้มือของตนดันคมดาบให้ออกห่างจากคอมือเรียวบางออกแรงกดลงไปที่คมดาบจนเลือดสีดำค่อยๆไหลออกมาช้าๆ “ปีศาจฆ่าไม่ตาย ท่านก็น่าจะรู้ดี ของประจำตัวราชาก็หายไปแล้วจะเอาอะไรมาขับไล่ข้ากัน” รันตราพูดพลางหัวเราะเบาๆ คมดาบที่โดนเลือดของปีศาจค่อยๆผุกร่อนราวโดนกรด

   “ข้าไม่มีสิ่งของประจำตัวราชา แต่อย่าลืมไปรันตราว่าข้าคือ กษัตริย์แห่งนันทานคร” วิรัลเอ่ยออกมานิ่งๆ ก่อนออกแรงกดดาบเข้าหามือของรันตรา ดาบที่โดนโลหิตของปีศาจกัดกร่อนจนบิ่นหักออกเป็นสองส่วน พร้อมกับมือของรันตราที่ขาดวิ่น  วิรัลละแขนออกจากคอของรันตราก่อนใช้มือข้างนั้นรับเอาเศษดาบที่หักครึ่งไว้จนโลหิตสีแดงของมนุษย์ไหลออกมา

   “ข้าวิรัลราชาแห่งนันทาผู้ขึ้นครองบัลลังค์ด้วยใจสุจริต โลหิตแห่งข้าจะขับไล่วิญญาณร้ายให้พ้นแผ่นดินนันทา” วิรัลประกาศก้องก่อนใช้เศษดาบหักที่อาบด้วยเลือดของตนปักลงไปที่หน้าผากของรันตรา ควันสีดำลอยคลุ้งออกมาจากใบหน้าของรันตราทันทีที่ถูกโลหิตของวิรัลแทบจะทันที

   “อ๊ากกกกกก” รันตราร้องอย่างเจ็บปวดเส้นผมที่เคยพันยกเธราขึ้นสูงคลายออกจากร่างของเธราทันทีก่อนจะพุ่งมายังร่างขององค์วิรัลที่กำลังรัดตัวเขาเอาไว้

   ฉึก!!! เส้นผมของรันตราแทงเข้าไปที่ลำตัวขององค์วิรัลทันที หากวิรัลเองก็รู้ทันร่างสุงใหญ่ผละออกพร้อมเอี้ยวตัวหลบทัน เส้นผมปีศาจจึงทำได้แค่เฉียดร่างไปเท่านั้น

   ร่างของเธราที่ร่วงลงสุ่พื้นทันทีที่รันตราคลายเส้นผมออก สหัสกระโจนออกไปรับได้ทันท่วงที โชบุกับชุนที่ได้จังหวะเข้ามาสมทบ
   “เป็นอะไรหรือเปล่าท่านเธรา” สหัสเอ่ยถามนายของตนอย่างเป็นห่วง เธราส่ายหน้าไปมาแม้จะยังคงจุกเจ็บจากการถูกรัดและยกขึ้นไปลอยอยู่บนอากาศ

   “สหัส เจ้าป้องกันชุนให้เข้าใกล้รันตราได้ไหม” เธราหันไปถามสหัส สิงห์ราพยักหน้ารับแม้จะอยากอารักขาเธรามากกว่าแต่ไม่ว่าอย่างไรนี่คือคำสั่ง

   องค์วิรัลถอยออกมาจากร่างของรันตรา ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าเธราเองก็ปลอดภัย ร่างสูงใหญ่ของวิรัลยกมือขึ้นเป็นเชิงคำสั่งให้ทหารทุกคนเตรียมพร้อม ควันสีดำลอยกรุ่นไปมารอบตัวปีศาจร้าย รันตาดึงเศษดาบออกมาก่อนพาตัวเองขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศอีกครั้ง ใบหน้าที่เคยงดงามมีแผลบาดลึก

   “อั๊ก!!!” รันตราเปล่งเสียงออกมาราวเจ็บปวดหากความเจ็บปวดนั้นคงไม่ได้มาจากโลหิตของวิรัลทั้งหมด ร่างมนุษย์ของรันตราเริ่มผิดแปลกไป ผิวหนังที่เคยดูเนียนสวยเริ่มกร้านดำ  ปีกสีดำสนิทงอกออกจากแผ่นหลังก่อนแผ่สยายออกมาราวอวดอ้าง ดวงตาสีฟ้าสวยแปลเปลี่ยนเป็นน้ำเงินเข้ม ใบหน้าที่เคยงดงามจับตากลับกลายเป็นปีศาจเต็มตัว ผิวเนื้อกร้านดำ เขี้ยวสีแดงสดโผล่พ้นริมฝีปาก พร้อมกับเล็บที่ยืดยาวจนน่าขนลุก ริมฝีปากขยายกว้างเผยให้เห็นซี่ฟันที่เรียงเล็กคนคล้ายฟันของสัตว์ร้าย

   “ปีศาจ” เธราอุทานออกมาเขายอมรับว่าเริ่มหวั่นใจเมื่อเห็น ร่าง ที่แท้จริงของปีศาจ นี่สินะสิ่งที่ทุกคนหวั่นเกรง

   “ยิง!” สิ้นคำสั่งของวิรัลธนูนับสิบก็ถูกปล่อยไปยังร่างของรันตรา แต่ไม่มีดอกไหนเลยที่ระคายเคืองผิวของรันตรา ร่างอัปลักษณ์ของรันตรายกมือข้างที่ขาดจากคมดาบของวิรัลขึ้นมาดูก่อนหัวเราะออกมาราวตลกเสียเต็มประดา แผลที่ใบหน้าของรันตราค่อยๆสมานตัว มือดำกร้านราวไม่ใช่มือของคนงอกออกมาราวมีชีวิต

   “ข้า คิดว่าเล่นกับพวกเจ้ามาพอแล้วล่ะ” รันตราเอ่ยน้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นฟังดูแหบแห้งไร้ชีวิต  รันตรายกมือขึ้นมาระดับอก ริมฝีปากที่กว้างจนน่าขนลุกเอ่ยท่องบางอย่างไปมาก่อนจะเกิดเป็นมวลควันสีดำสนิท แล้วร่างบางร่างก็โผล่ออกมาจากกลุ่มควันนั้น

   “คาเซ” วิรัลอุทาน เมื่อพบว่าคนที่โผล่ออกมาจากกลุ่มควันนั้นคือคาเซ ร่างอ่อนปวกเปียกของคาเซยังคงถูกโซ่ตรวนพันธการเอาไว้เหมือนตอนที่ถูกขังในคุกใต้ดิน ผมยาวสีอ่อนยุ่งเหยิงท่าทางไร้เรี่ยวแรง
   วิรัลผิวปากเบาๆเป็นจังหวะ ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่รันตรากับคาเซ  รันตราจับคอเสื้อของคาเซไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวทั้งที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ
   “ดวงใจของกบฏผู้สำนึกผิดงั้นรึ หึ” รันตราเอ่ยออกมาก่อนยกคาเซขึ้นมามองแววตาที่ทอดมองคาเซนั้นดูเจ็บปวด “หลงรักพี่ตัวเอง คงทั้งเทิดทูลทั้งยกย่อง เฝ้ามองมาตลอดสินะ หืม” รันตราพูดกับคาเซที่ตอนนี้ผงกหัวขึ้นมามองรันตราได้เพียงนิดก่อนจะทิ้งตัวลงไปราวคนไร้เรียวแรงอีกครั้ง “เพราะปล่อยให้ความริษยาครอบงำจนกาฝากเผยความในกัดกินเป็นอาหารจนอิ่มหนำ” รันตราเอ่ยออกมาช้าๆ “เจ้าจงโทษความริษยาในใจเจ้าเถิด ที่นำพาเรื่องราวมาถึงขนาดนี้”
   “เจ้าก็มัวแต่ให้โทษคนอื่น ทั้งที่คนที่เป็นต้นเหตุทั้งหมดคือเจ้ารันตรา” เธราตะโกนออกไปอย่างเหลืออด “ถ้าเจ้าไม่สร้างเรื่องขึ้นมาตั้งแต่แรก เรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น ถ้าเจ้าไม่ต้องการชีวิตของผู้บริสุทธิ์ก็จะไม่มีใครตายทั้งองค์หญิงโยนา รารีหรือแม้แต่ราชาแห่งวูธ”
   “โยนาถูกพ่อตัวเองบันดาลโทสะฆ่าตาย รารีผูกคอตาย สวนราชาแห่งวูธก็สมควรตายแล้วคนที่ฆ่าลูกเพื่อปกป้องหน้าตาตัวเองนะเป็นคนเลวนะเธรา” รันตราพูดออกมาอย่างติดตลก “ข้าแค่รับเอาหัวใจของชายแก่นั่นเอาไว้ก่อนที่มันจะสิ้นใจตายเพราะความชราของตนเองก็เท่านั้น”
   แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อ แหขนาดใหญ่ก็ถูกยิงออกไปจากกับดักที่ซ่อนไว้ตามรหัสผิวปากของวิรัล แหขนาดใหญ่กวาดเอาร่างของรันตราและคาเซไว้จนทั้งสองตกลงมาที่พื้นกำแพงเมืองทันทีแต่สิ่งที่ตกลงถึงพื้นีเพียงคาเซเท่านั้น ร่างของรันตราหายไป  แต่กลับไปปรากฏที่ด้านหลังของราชาแห่งนันทานครองค์วิรัลที่กำลังสนใจคาเซไม่ทันได้ระวังตัว เล็บสีแดงสดนั้นพุ่งตรงยังร่างของราชาแห่งนันทานคร   
   ฉึก!อั๊ก! เล็บสีแดงสดนั้นฝังลึกเข้าไปในร่างก่อนจะกระชากออก ใบหน้าปีศาจนั้นเลิกคิ้วราวแปลกใจเมื่อคนที่ถูกฝังกรงเล็บนั้นกลับเป็นธัน
   “ธัน!” เธราตะโกนเสียงดัง ก่อนพยายามพาตัวเองไปหาคนเจ็บที่ตอนนี้ทรุดลงไปกองกับพื้น ธันขึ้นมาบนกำแพงเมือง และทันทีที่เขาเห็นว่าองค์วิรัลนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาก็เอาตัวเข้ากำบังเหนือหัวของตนจากกรงเล็บปีศาจทันที
   วิรัลหันมามองธันที่เขามารับกรงเล็บแทนตนร่างแข็งแกร่งของหัวหน้าหน่วยทหารม้าคู่ใจทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา ใบหน้าของธันที่ยังคงหันมามองเขาอย่างเป็นห่วง ทำเอาราชาแห่งนันทานครต้องขบกรามแน่น เขารู้ว่าธันคิดอย่างไรกับเธรา ภาพของธันที่สวมกอดเธราที่สวนดอกไม้ในตำหนักหยาดหมอกนั้นยังติดตา  ไม่ว่าจะเป็นการถอนกาฝากที่เอรันทำหรือคำพูดของทรีสนั้นเขาได้ยินได้ฟังทั้งหมด แม้ตอนแรกเขาจะโมโหที่เธราไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับเขาแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเธราเองก็อึดอัดไม่น้อย ส่วนธันนั้นหลังจากถูกถอนกาฝากออกไปก็ไม่เคยมาวนเวียนต่อหน้าเขากับเธราอีกเลยถ้าไม่ได้รับคำสั่ง เขาจึงเลือกที่จะเงียบและเก็บความลับนี้ไว้ ถ้ามันจะทำให้คนที่เขารักและไว้ใจทั้งสองสบายใจ เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็เชื่อว่าเธราและธันจะไม่มีวันหักหลังเขา
   วิรัลยกมือสั่งการให้ทหารเข้าไปดูแลคาเซ ก่อนที่ตัวเองจะพุ่งตัวเข้าไปหารันตราอีกครั้ง วิรัลและเธราเข้ามาถึงรันตราพร้อมกัน ดาบของวิรัลที่แหวกอากาศลงไปยังร่างปีศาจนั้นแม้จะทำร้ายให้เจ็บปวดไม่ได้แต่มันก็สร้างความพะว้าพะวงให้ได้ไม่น้อยการเคลื่อไหวของบุรุษที่ชาชินกับการทำสงครามนั้น ไม่ใช่เรื่องที่รับมือได้ง่ายนัก แม้ตอนนี้รันตราจะอยู่ในร่างของปีศาจแต่โลหิตของวิรัลที่เพิ่งโดนไปทำเอาพลังของเขาสั่นไหวพอสมควร
   เธราอาศัยจังหวะที่วิรัลกำลังไล่จู่โจมใส่รันตราร่างโปรงขยับเข้าไปใกล้ ก่อนจะแทงกริชเข้าไปที่ลำตัวของรัยตราจนมิดด้าม
   “อั๊ก!” เลือดสีดำทะลักออกมาตามรอยแผลที่เธราดึงกริชออก น่าแปลกที่คาวนี้แผลนั้นไม่สมานตัวเองได้ทันทีเช่นทุกครั้ง
   “อาวุธจากเมืองเวทเท่านั้นที่สามารถหลั่งเลือดชาวเวทได้ คงจะจริงสินะ” เธราคิดดก่อนปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้าของรันตราทันที
   เมื่อเธราเปิดทางให้วิรัลจึงเหวี่ยงดาลลงไปที่ร่างของรันตราอีกครั้ง  แต่เหมือนรันตราจะไม่ยอมให้ตนอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบนาน ปีกสีดำสนิทสยายใหญ่ก่อนจะสะบัดจนกระแทกร่างของวิรัลจนกระเด็นไปกระแทกพื้น มือกร้านคว้าเอาคอของเธราก่อนยกขึ้นสูงจนเท้าลอยจากพื้น
   “ข้าไม่อยากฆ่าเจ้าเลยเธรา” รันตราเอ่ยออกมาเธราที่กำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดแม้จะอึดอัดแต่สายตาเจ็บปวดของรันตราที่มองมานั้นเขากลับเห็นได้ชัด แววตาที่เหมือนของ คาเซ
   “ปล่อยข้า” เธราพยายามดิ้นก่อนใช้เท้าถีบเข้าไปที่อกของรันตราหลายที แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไรเพราะรันตาเพียงแค่เซเล็กน้อยแต่ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ เธราจึงตัดสินใจเอากริชแทงลงไปที่ข้อมือของรันตราทันทีได้ผล ปีศาจรันตราปล่อยเขาตกลงมาที่พื้นและดูเหมือนรันตราเองก็นึกไม่ถึงว่าทันทีที่เธราเป็นอิสระร่างสุงโปร่งของฝ่ายตรงข้ามจะลุกขึ้นและพุงตรงมายังเขาทันที
   เธราพุ่งตัวเขาไปหารันตราด้วยความเร็วก่อนที่จะพากันล้มไปทั้งคู่ ก่อนเธราที่อยู่ด้านบนจะขึ้นนั่งค่อมบนตัวของปีศาจรันตรา พร้อมใช้กริชจ่อที่คอทันที
   “ถึงไม่ตายก็จะเฉือนให้คอขาดเลยดูสิว่าจะงอกออกมาได้อีกไหม ไม่เชื่อก็ลองขยับตัวดู” เธราบอกออกมาทั้งที่เหนื่อยหอบใบหน้าแสนธรรมดานิ่งสนิท
   “เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าเหรอพระสนมเธรา” รันตราเอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดูเหมือนจะเย้ยหยันตนทั้งโลก
   “แล้วเจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าไหมล่ะ รัชทายาทรันตราแห่งกัชธาผู้มอบจิตวิญญาณให้ปีศาจ” เธราเอ่ยสวนกลับไปพร้อมออกแรงกดกริชมากขึ้น “กลับไปที่ของเจ้าซะ” เธราเอ่ยรอดไรฟัน
   “ให้ข้ากลับไปที่ไหนดีเธรา” รันตราถามเธราก่อนแย้มยิ้มเบาๆรอยยิ้มเศร้าที่ทำเอาเธราแปลกใจ ร่างของรันตราค่อยๆกลายกลับมาเป็นร่างของมนุษย์อีกครั้งใบหน้าแสนสวยนั้นยังคงงามจับตา
   “กลับไปที่ของเจ้าไง กลับไปซะข้าไม่อยากให้ใครต้องตายอีก”
   “ข้าคงทำตามคำเจ้าไม่ได้จริงๆเธรา” สิ้นคำเล็บสีแดงสดก็พุ่งไปที่คอของเธราทันที แต่ดูเหมือนสหัสจะเร็วกว่าเมื่อร่างของสิงห์รานั้นพุ่งตรงมาที่เธราก่อนคว้าเอาตัวนายของตนออกมาให้ห่างรันตรา พร้อมกับชุนที่เข้ามาประจันหน้ารันตราทันที ร่างของชุนที่มีเลืดของยักษ์ผสมอยู่แดงกล่ำเพราะธาตุเตโชในตัว ไม่น่าเชื่อว่าชุนที่ตัวใหญ่โตขนาดนั้นจะรวดเร็วได้ขนาดนี้
   ทันทีที่เห็นชุนรันตราก็วาดมือขึ้นสูง นักรบปีศาจปรากฏขึ้นรอบกายเขาทันที มือเรียวกดแผลที่ลำตัวของตนเบาๆแผลที่เกิดจากกริชของเมืองเวทนั้น บาดลึกจนเจ็บแปลบ
   ชุนไม่ได้สนใจพวกนักรบปีศาจที่ถูดเสกขึ้นมาเท่าไรร่างสูงใหญ่จับร่างไร้ชีวิตนั้นฉีกออกจากกันราวเศษกระดาษ
   “เก่งจริงอย่าหนี” ชุนตะโกนลั่น ก่อนพยายามเข้าไปให้ถึงตัวรันตราที่ดูจะได้รับบาดเจ็บพอสมควร
   “หยุดก่อน” เสียงหวานของเอรันที่ตะโกนขึ้นทำเอาชุน ต้องชะงัก สหัสโชบุและเธราหันไปมองร่างบอบบางของเอรันอย่างสงสัยแม้แต่วิรัลเองก็ไม่เข้าใจการปรากฏตัวของหญิงสาว เอรันทรีสและลูกน้อยถูกขอร้องให้อยู่แต่ในตำหนักหยาดหมอกเพราะสถานการณ์อันตรายมาก และพวกเขาไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับการต่อสู้ครั้งนนี้น้ำใจที่มีให้มาตลอดก็มากเพียงพอแล้วเธราไม่อยากให้ใครต้องมาบาดเจ็บเพราะเขาอีก หากตอนนี้เอรันกลับปรากฏตัวออกมาท่ามกลางการต่อสู้ที่ดูจะรุนแรงมากขึ้น แสงอาทิตย์กำลังอัสดงนั้นบ่งบอกว่าทันทีที่ตะวันลับขอบฟ้ากองทัพเลือดจะทรงอานุภาพมากขึ้นอีกเท่าตัว และนั่นหมายถึงอันตรายที่ประเมิณค่าไม่ได้กำลังย่างกรายเข้ามาใกล้
   “หยุดเถอะ ท่านพี่” เอรันเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเพราะน้ำตาที่ใหลเต็มใบหน้า ร่างของปีศาจที่รายล้อมด้วยนักรบปีศาจแห่งกองทัพเลือดนั้นคือ รันตรา พี่ชายที่ไม่คิดว่าจะมาเจอกันในสภาพแบบนี้ กัชธาแทบจะล่มสลายทุกอย่างทุกชีวิตอยู่ในสภาพหยุดนิ่ง ทุกคนในเมืองโดนสาปด้วยเวทที่แรงกล้า และหนึ่งชีวิตที่แสนสำคัญนั้นหลับใหลไปพร้อมกับกัชธา เพราะเหตุนี้สินะ รันตราถึงแลกพี่ชายของเธอยอมเป็นปีศาที่น่ารังเกียจ เพราะนอกจากชาวเวทแล้วก้มีเพียงปีศาจเท่านั้นที่สามารถปลุกชีพกัชธาได้
   “เอรัน งั้นรึเจ้า...ยังไม่ตาย” รันตรามองร่างแสนสวยที่คุ้นตาของหญิงสาวตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บเสียด ร่างบอบบางเต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตาสีฟ้าที่แทบจะถอดออกมาจากเขานั้นแสนจะคุ้นชินในความรู้สึก
   “กัชธา กำลังจะตื่นแล้ว ท่านพี่ไม่ต้องฆ่าใครเพื่อปลุก...เขาอีกแล้วหมอกแห่งเวทจางลงไปมากแล้ว บางทีคำสาปนั้นอาจจะจางหายไปตามกาลเวลาแล้วก็ได้” เอรันบอกก่อนพาตัวเองมาใกล้รันตรา มือเรียวยกขึ้นโบกไปมาเบาๆร่างของนักรบปีศาจก็หยุดแข็งอยู่กับที่ราวไร้ชีวิต “ท่านไม่ต้องหาดวงใจปวดร้าวทั้งสามแล้ว ไม่ต้องฆ่าใครแล้ว ท่านพี่กลับกัชธาเถอะ”
   “เอรันข้าไม่ชาวเวทแล้ว ข้าเป็นปีศาจ” เสียงตอบกลับมานั้นฟังดูเจ็บปวด
   “ไม่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นพี่ข้า ข้ามีลูกแล้วนะท่านมีหลานแล้วมีคนเรียกท่านว่า ท่านลุงแล้ว ได้โปรดอย่าทำเรื่องไม่ดีอีกเลย”  เอรันขอร้องทั้งที่น้ำตายังคงนองหน้า แต่ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็ปรากฏบางสิ่งที่ไม่คาดคิดบางสิ่งนั้นตกลงมาจากฟากฟ้าผ้าคลุมใหล่ของราชาที่ลงมาคลุมไปที่ร่างของรันตรา
   “ปักษา” วิรัลอุทานเบาๆก่อนเหลือบเห็นบางชีวิตที่ลอยอยู่กลางอากาศ ราซีนนั้นลอยอยู่กลาอากาศโดยมีปักษาใช้กรงเล็บจับตัวเอาไว้ ก่อนจะโยนร่างของราซีนลงมาพร้อมกับดาบประจำตัวราชา
   เธราเงยหน้ามองไบนฟ้าก่อนจะพบกับร่างของปักษาสาวที่คุ้นตา “ข้าจะถือว่าข้าชดใช้บุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้แล้วกันแม้ข้าจะเกลียดหน้าเจ้ามนุษย์นั่น” ปักษาที่กลายร่างเป็นมนุษย์เอ่ยขึ้นใบหน้าหวานเชิดขึ้นราวดื้อรั้น ก่อนพยักเพยิดที่ราซีนอย่างไม่พอใจ
   “ใครวะ” โชบุหันไปกระซิบกับสหัส
   “ไม่รู้ แต่...ปักษาตนนี่เป็นชนชั้นสูงของอมุษย์ทำไมถึงรู้จักกับท่านเธราล่ะ” สหัสเองก็ยังไม่เข้าใจและทันทีที่ปักษาตนนั้นหันมาเห็นสหัส ก็ต้องหลบตาราวกลัวบางอย่าง
   “เจ้าที่เคยถูกท่านราซีนจับไปน่ะเหรอ” เธราเอ่ยออกมาก่อนจะนึกถึงปักษาที่ตนช่วยไว้ได้
   “ข้านำของบางส่วนไปทิ้งไว้ที่ตำหนักของท่านแล้ว ส่วนของที่ต้องใช้เจ้ามนุษย์นั่นเอามาแล้ว” ปักษาสาวกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ราซีนที่โยนดาบคืนวิรัล
   “เจ้ามาได้ยังไงกัน” เธราอดที่จะถามไม่ได้
   “รู้ไว้แค่เราชาวอมนุษย์ไม่ใช่พวกที่ลืมบุญคุณใครง่ายๆ ท่านช่วยชีวิตข้าชาตินี้ข้าไม่มีทางลืม” ปักษาสาวเอ่ยออกมาก่อนยกมือเธราขึ้นมาจุมพิต
   “ขอบใจเธราบอกออกไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เพราะเขายังคงพยายามจดจ่ออยู่ที่รันตรากับเอรัน สองคนนั้นเป็นพี่น้องกัน เขาไม่อยากจะเชื่อ ร่างของรันตราตอนนี้ทรุดลงไปที่พื้นอย่างเจ็บ เอรันผวาจะเข้าไปช่วยหากโชบุที่เข้ามาประชิดตัวนั้นกลับดึงเอาไว้
   “อ๊ากกกกกก” รันตราร้องอย่างเจ็บปวด ชุนเดินเข้าไปที่ร่างของปีศาจตรงหน้ามือหนาคว้าเอาลำคอของรันตรามาจับไว้แน่น
   “อย่า ชุนข้าขอร้อง” เอรันร้องเสียงหลงร่างบอบบางพยายามสะบัดให้หลุดจากโชบุ  หากเสียงของรันตราอาจจะไม่ได้ยินถึงชุนเมื่อครึ่งยักษ์นั้น ค่อยๆดึงร่างของรันตราออกเป็นสองส่วนเสียงกระดูกที่ลั่นฟังดูน่าขนลุก
   “หยุดก่อนชุน”เป็นเธราที่เอ่ยปากห้ามเธราเดินเข้ามาหาชุนท่ดูเหมือนกำลังบ้าเลือดร่างกายใหญ่โตนั้นขึ้นสีจนน่ากลัว
   “”หวังว่าเมียเจ้าคงไม่ห้ามอะไรน่าโมโหนะวิรัล” ราซีนเอ่ยออกมาก่อนถอนหายใจ เขาได้รับหน้าที่ให้ไปเอาของประจำตัวราชาลงมาจากยอดเขานันทา  กว่าเขาจะขนของลงมานั้นไม่ง่ายนักโชคดีที่เขามาเจอกับปักษาสาวที่เธราเคยช่วยเอาไว้บินผ่านมา กว่าจะเกลี่ยกล่อมให้ยอมช่วยได้ก็ต้องชักแม่น้ำทั้งหา เพราะแม้ปักษาสาวจะอยากช่วยเธราแต่ตรงกันข้ามเธอกลับเกลียดหน้าเขาไม่น้อย แน่ล่ะเขาเป็นคนจับปักษาตนนี้ไปขายเป็นทาสนี่
   “เตรียมโมโหเถอะ” วิรัลตอบง่ายๆ เธราก็คือเธรา ใจดีจนน่าโมโห
   “เธรา ข้ารู้ว่าหน้าไม่อาย แต่ข้าขอร้องอย่ากลืนกินพี่ชายข้าเลยนะ ได้โปรดเถอะ” เอรันสะอึกสะอื้นก่อนสะบัดตัวให้พ้นจากโชบุ มือเรียวกอบกุมมือของเธราไว้ราวอ้อนวอน
   “ท่านพี่...เจ็บปวดมามากแล้ว ทุกคนผิดกันหมด หากจะทำให้หายไปข้าเองก็สมควรหายไปไม่น้อยกว่พี่รันตราเลยสักนิด”เอรันสะอื้น เธรามองหญิงสาวตรงหน้านิ่งๆ  ก่อนละสายตาไปยังรันตราที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ร่างแสนสวยนั่นนอนนิ่งอยู่บนพื้น เธราเดินไปใกล้รันตราก่อนจะดึงเอาผ้าคลุมใหล่ขององค์วิรัลออกมา คราบเลือดที่ติดมาตามผ้านั้นแทบจะย้อมสีผ้าจนทั่ว
   รันตราสะอึกเล็กน้อยเมื่อผ้าหลุดจากตัว แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่ได้ลงลงสักเท่าไหร่ ตอนนี้กระดูกในร่างของเขาแทบจะแหลกละเอียดค่ามือเจ้าลูกครึ่งยักษ์นั่น รันตราปรือตามองเธราที่เดินมาใกล้ก่อนแค่นหัวเราะอย่างสมเพศตัวเองเขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกรันตราปิดเปลือกตาตัวเองลง ภาพของใครบางคนที่แสนคุ้นตาลอยเข้ามาในห้วงสำนึก ไม่ว่าอย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยลืมได้จริงๆ แม้ว่าเขาจะถูกเจ้าลูกครึ่งยักษ์นี่กินเข้าไปแต่ดวงจิตเขาก็คงไม่มีทางลืม 
   “เอรัน รันตราต้องการชีวิตข้า ชีวิตพารัม แม้กระทั้งชีวิตของคาเซเจ้าคิดว่าข้าสมควรให้อภัยอย่างนั้นรึ” เธราหันไปถามเอรันที่ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา
   “หากท่านไว้ชีวิตพี่ข้า ข้าสัญญาว่าท่านพี่รันตราจะไม่กลับมาให้ท่านเห็นหน้าอีก”
   “เจ้าจะทำยังไงกัน” เป็นวิรัลที่ถามขึ้น พลางมองหน้าเธรา สีหน้าแบบนี้แค่เห็นเขาก็แทบจะเดาคำตอบของเธราออก
   “ข้าจะส่งท่านพี่รันตราไปยังที่ของเขา ไปหาคนที่เขาไม่สามารถจากมาได้อีก ได้โปรดเถอะ” เอรันคุกเข่าลงก่อนก้มหัวลงแน่บพื้น เธรารีบเข้าไปพยุงให้ร่างบอบบางลุกขึ้น หากเอรันเป็นน้องสาวของรันตราจริง หญิงสาวตรงหน้าก็คือองค์หญิงแห่งกัชธาเป็นแน่
   เธราหันไปมองวิรัลก่อนหันมามองร่างของรันตราที่ดูจะสะบักสะบอมไม่น้อย ชุนที่ดูเหมือนจะสงบลงบ้างแล้วถอนหายใจอย่างนึกรู้ว่คนตรงหน้าจะออกคำสั่งว่าอย่างไร
   “ข้า...”เธรานิ่งไป สายตาแสนเศร้าขอรันตราฉายชัดเข้ามาในความรู้สึกอีกครั้ง  ร่างสูงโปร่งหันไปหาองค์วิรัลที่ยืนนิ่งรอฟังอย่างใจเย็น เธราพาตัวเองไปยืนตรงหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป้สราชาแห่งนันทานคร
   “ข้าให้อภัยได้รึไม่” เธราถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ มือเรียวกำผ้าคลุมที่ชุ่มเลือดแน่น “หากวันนหนึ่งท่านจากข้าไป แล้วมีหนทางเพียงนิดที่จะรั้งท่านกลับมาต่อให้ต้องหันหลังให้คนทั้งโลก ข้า...ก็คิดว่าข้าคงจะทำ” เธราเอ่ยออกมาช้าๆ “รันตราเองก็คงเหมือนกัน แม้เขาจะไม่มีสิทธิ์ฆ่าใคร แต่...เขาก็มีสิทธิ์ที่จะรักใครสักคนและทำเพื่อคนที่รักจนสุดกำลังแม้มันจะผิดก็เถอะ”
   วิรัลถอนมองเธราที่ดูเหมือนจะลังเลกับการตัดสินใจครั้งนี้ของตนเอง รันตรานั้นรายกาจแต่บางสิ่งที่เขารู้มาปีศาจตรงนี้กลับน่าสงสารไม่น้อย สิ่งที่เธราพูดเขาเข้าใจดี และสำหรับเขาเธราต้องการอะไรให้ได้เขาก็จะให้
   “แล้วแต่เจ้า แล้วกัน” วิรัลพูดก่อนหันหลังเดินจากไปทันที ราซีนเดินตามวิรัลออกไปแม้เขาจะไม่พอใจกับการตัดสินใจแบบนี้ของเธราสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าการดีของเธรานั้น ส่งผลให้วันนี้ความดีนั้นส่งผลให้ทุกคนพร้อมที่จะช่วยเหลือเมื่อเธรามีภัย วิรัลส่งสัญญาณให้ทหารสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้นเหล่าบรรดานักรบปีศาจอันตธารหายไปทันทีที่รันตราได้รับบาดเจ็บสาหัส ธันถูกส่งตัวให้หมอหลวง ส่วนคาเซถูกนำตัวไปรักษาและเข้าคุกรอวันตัดสินโทษอีกครั้ง
   เธรายืนมองเอรันที่ยกมือขึ้นอีกครั้งก็ปรากฏ ควันสีขาวจันตัวกันเป็นวงกลมกลางอากาศ คล้ายประตูอีกฝั่งหนึ่งนั้นเป็นภาพทิวทัศน์ที่แปลกตา  แล้วร่างของรันตราก็ค่อยๆจางหายกลาเป็นควันลอยไปยังอีกฝั่งอย่างช้าๆ  พร้อมกับรอยที่คอของเธราที่จางหายไปราวกับไม่เคยมี เธราจับคอตัวเองเบาๆอย่างไม่อยากเชื่อ เขาคิดว่าคงจะเป็นแผลเป็ตลอดชีวิตนี้ซะแล้ว
   “ปีศาจถอนมนต์แล้ว ท่านไม่มีตราปีศาจหลายชีวิตแล้ว ทุกคนหลุดจากพันธนาการของปีศาจแล้ว” เอรันบอกเธรา มือบอบบางของเธอกอบกุมเอามือของเธราขึ้นมาจุมพิต
   ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 :katai4: :katai4: :katai4:
ตอนจบแล้วมาก่อน ๕๐% นะคะ จะรีบมาต่อน้า
 หลังจากนี้พิมจะทยอยรีไรท์แก้คำผิดตั้งแต่ตอนที่๑นะคะ
อาจมีการเพิ่มเติมบางส่วนให้สมเหตุสมผลมากขึ้นด้วย
รอติดตามตอนจบอีก ๕๐%สุดท้ายกันด้วยน้า
ขอบคุณค่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-02-2017 04:08:07
เธราก็ยังเป็นเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 21-02-2017 07:04:06
คนที่จิตใจดีอย่างเธราคงหาไม่ได้ง่ายๆนั
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 21-02-2017 07:06:17
คนดีจ้า

เธรายังไงก็เป็นเธรา

รอส่วนที่เหลือขอรับ

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-02-2017 08:13:37
พี่น้องกันนี่เอง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 21-02-2017 08:31:27
พระสนมสายแข็งชัด ๆ

#วิรัลหลงเมีย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-02-2017 08:33:55
ง่อววววว ในที่สุด ปักษาคนสวยก็กลับมาเข้าฉากแล้ววว *ฉากสุดท้าย จริงๆ* // ว่าแล้ว เอรันนางต้องไม่ธรรมดา เพิ่มลูกชิ้นจริงๆด้วย // เธราาาาา นายเอกไปม๊ายยย นั่นมันฆ่าไปหลายศพเลยน้าาา *นายเอกก็คือนายเอก*  รอตอบจบสมบูรณ์ค่าา  :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-02-2017 08:39:54
ใจดีอีกแล้วเธรา

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-02-2017 10:55:13
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 21-02-2017 11:37:10
 :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 21-02-2017 11:58:35
ใจอ่อนอีกแล้วซิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: พิศตะวัน ที่ 21-02-2017 12:10:17
 :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 21-02-2017 12:29:18
 :hao3: สหัสนี้ต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-02-2017 15:48:11
เรื่องราวคลี่คลาย...
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 21-02-2017 17:06:19
จบเรื่องได้สมกับเป็นเธราเลยจริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 21-02-2017 19:33:36
แบบนี้นี่เอง ถึงยังไงก็ไม่สงสารหรอกนะ ชิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 21-02-2017 19:42:31
ไม่สูญเสียอะไรเพิ่มละเนาะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 21-02-2017 19:51:50
ไม่อยากให้จบเลยอะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 21-02-2017 20:38:46
รันตราก็น่าสงสารนะ ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รักเหมือนกันแม้จะต้องทำลายชีวิตใครก็ตาม แต่ถ้ามีหนทางอื่นคงไม่มีใครอยากทำอย่างนี้

ไม่อยากให้จบเลย สนุกมากๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 21-02-2017 20:55:04
จะจบจริงๆแล้วเหรอครับ  ตอนนี้ก็สนุก  เธรายังไม่ออกจากดักแด้เลยนะ  งั้นก็รอตอนจบแล้วก็ตอนพิเศษซัก 20 ตอนนะครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 21-02-2017 22:30:23
เธราแสนดีอีกแล้ว  จนรู้สึกว่าเธราควรออกผจญภัยเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ดีกว่า  ไม่ต้องมีคู่แล้ว 
เป็นของทุกคนเลยดีกว่าเนอะ555 
ยิ่งองค์วิรัลเป็นผู้ปกครองบ้านเมืองก็ต้องมีการลงโทษผู้กระทำผิดนะ 

ไม่อยากให้จบเลย  เรื่องสนุกมากๆตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:


หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-02-2017 22:30:54
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 21-02-2017 22:45:12
เธราผู้แสนดีจะจบแล้วจริงๆเหรอ  :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 21-02-2017 23:32:20
 :ling1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 22-02-2017 01:37:58
เป็นพี่น้องกันซะงั้น
ความดีที่สั่งสมมาของท่านเธรามีประโยชน์จริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 22-02-2017 05:32:49
จะจบแล้วว  :z3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-02-2017 09:01:14
เธรา คือ เธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 22-02-2017 09:59:26
นี่แหละเธรา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 22-02-2017 11:30:22
รีบมานะคะ จะรอ    เธราใจอ่อนอีกแล้ว วิรัลก็หลงเมียจนตามใจทุกอย่าง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๕๐%)หน้า๔๑ ๒๑.๐๒.๖๐ บทสรุปEND 50%
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 22-02-2017 23:52:30
ตอนที่๓๐ ๕๐%  End   
     
   เธราเดินสำรวจเหล่าทหารที่ได้รับบาดเจ็บไปทั่ว ส่วนวิรัลจำเป็นต้องแยกตัวออกไปเพื่อจัดการชี้แจงเหตุผลให้กับกองทัพของวูธ “เจ็บเยอะไหม แล้ว มีใครตายบ้าง” เธราเอ่ยถามคุช

   “มีบาดเจ็บางส่วนกระหม่อม ส่วนเสียชีวิตท่านเอรันกำลังช่วยอยู่กระหม่อม” คุชรายงาน

   เอรันที่กำลังยืนร่ายเวทอยุ่นั้นดูเคร่งเครียดใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ  เวทที่ใช้ชุบชีวิตได้นั้นเป็นเวทชั้นสูงไม่ใช่ว่าชาวเวททุกคนจะทำได้ ก่อนที่กัชธาจะปิดตัวลงเธอจำได้ว่ามีเพียงสามคนเท่านั้นที่สามารถทำได้ และตอนนี้คงเหลือเพียงเธอเท่านั้น เอรันสูดหายใจลึกๆ แม้จะเริ่มรู้สึกมึนงง เวทบทนี้กินพลังชีวิตไม่น้อยหากใช้ในทางที่ดีก็สามารถชุบชีวิตหรือแม้กระทั้งดึงวิญญาณกลับมาจากขุมนรกได้ แต่ในทางกลับกันหากผู้ใช้ไม่มีจิตใจที่อยากช่วยอย่างแท้จริงมันก็สามารถทำให้ชีวิตนั้นนิททราไปตลอดกาล เอรันเม้มปากแน่นเธอต้องทำให้ได้ เธราอุตส่าให้อภัยท่านพี่แม้สิ่งที่ท่านพี่รันตราทำจะร้ายแรงแต่เธราก็ยังเมตตาเธอจะไม่มีวันทำให้เธรารู้สึกผิดกับการกระทำครั้งนี้ การรบครั้งนี้จะต้องไม่มีใครเสียชีวิต เอรันตั้งใจแน่วแน่ริมฝีปากร่ายเวทอย่างตั้งใจ

   “เอรันดูแย่แล้ว” เธราเอ่ยอย่างเป็นห่วง “ตามทรีสไหม” เขาหันไปถามสหัสที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้สหัสกลับร่งเป็นมนุษย์ปกติตามเดิม สหัสพยักหน้ารับก่อนขอตัวไปทำตามคำสั่ง โชบุกับชุนนั้นออกไปช่วยขนย้ายคนเจ็บไปรับการรักษาอย่างรู้หน้าที่

   “หมอยาพอรึเปล่า” เธราเอ่ยถามหมอที่กำลังดูแลคนป่วยอยู่

   “ไม่น่าพอกระหม่อม”

   “ทำยังไงดี ที่ตำหนักท้ายบึงก็ไม่เหลือ สมุนไพรอะไรแล้ว” เธราเริ่มกังวลแต่ก่อนที่จะได้สั่งการอะไร พารัมก็กระหืดกระหอบวิ่งเข้ามาท่ามกลางเหล่าทหารที่นอนรอรักษาตัว

   “พี่เธราๆ พ่อกับแม่ข้ามาล่ะ เอาสมุนไพรมาช่วยเต็มเลย” พารัมเอ่ยบอกก่อนฉีกยิ้มอย่างอวดๆ “ข้าส่งข่าวไปว่าจะมีการรบ บันกุเราไม่มีกำลังพลจะมาช่วยข้าเลยให้เตรียมสมุนไพรมาช่วยแทน” พารัมแจ้วๆบอกออกมา “ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ พอเห็นว่าที่ตำหนักท้ายบึงพังหมด เลยคิดว่ายาต้องขาดแน่ๆ

   “เก่งพารัม เจ้าฉลาดมาก” เธราลูบหัวพารัมเบาๆ อย่างชมเชย พารัมที่ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ

   “เอรัน” เสียงทรีสที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของเธราพารัมและคุชได้เป็นอย่างดี  “เธราเดินเข้าไปรับร่างของเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน เมื่อทรีสนั้นดูพะวักพะวง

   “เอรันดูไม่ดีเลย” เธราบอกออกไปในในนึกเป็นห่วง

   “เวทร่ายบุหลัน” ทรีสเอ่ยออกมา ใบหน้าเคร่งเครียด “ข้าไม่คิดว่านางจะใช้เวทนี้อีก มันอันตราย” คำพูดของทริสนั้นยิ่งเรียกความกังวลของทุกคนที่ฟังได้เป็นอย่างดี

   แล้วสิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อเหล่าร่างของเหล่าทหารที่สิ้นใจไปแล้วเริ่มขยับได้ แสงสีขาวที่ฉายออกมารอบๆตัวของรันเปล่งแสงเจอดจ้าราวแสงจันทรา ไม่นานทุกคนที่สิ้นใจก็เริ่มได้สติพร้อมกับร่างของเอรันที่ฟุบล้มลงไป ทรีสที่เฝ้ามองเข้าไปรับร่างบอบบางไว้ได้ทันก่อนจะกระชับกอดแน่น

   “ข้าฝากเจ้าตัวเล็กด้วย” ทรีสเอ่ยกับเธราก่อนอุ้มเอรันกลับไปยังห้องพัก
   ------------------------------------------------------------------------------------------
   --------------------------------------------
   นันทานครนั้นหลังจากการปะทะกับกองทัพเลือดแล้วทุกอย่างก็ดูวุ่วายจนเธราแทบจะปรับตัวไม่ทัน เหล่าหัวเมืองต่างๆส่งของมาบรรณาการและสวามิภักดิ์กับนันทานครมากมายเสียจนเหนือยใจ แต่สิ่งที่ทำเอาเธราหมดแรงมากกว่าทุกสิ่งก็คือข่าวลือเกินจริงเกี่ยวกับตัวเขา ตอนนี้เขาเป็นถึงพระสนมเอกของนันทานครที่เต็มไปด้วยญาณพิเศษที่แสนแม่นยำมีฝีรบที่หาที่เปรียบไม่ได้ เพราะสามารถปราบปีศาจที่แสนร้ายกาจได้ด้วยกริชเพียงเล่มเดียว ข่าวลือที่แสนเกินจริงนั้นส่งผลให้เขาต้องมานั่งฉีกยิ้มฝืดรับของมากมายจากเหล่าบรรดาเมืองต่างๆที่ส่งมาให้อย่างไม่ขาดสายและทันทีที่ได้มีโอกาศกลับมาที่ห้องบรรทมเธราก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่สนใจคนที่เดินตามเข้ามาแม้แต่น้อย เขาซุกหน้าลงไปบนหมอนนุ่มก่อนถอนหายใจราวเหนื่อยเสียหนักหนา
   “เหนื่อยรึ” วิรัลถามคนที่ดูเหนื่อยทั้งที่นั่งยิ้มเฉยๆเพียงเท่านั้น
   เธาพยักหน้าทั้งที่ยังซุกหมอนอยู่ ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองวิรัลที่นั่งลงพลางเอนตัวลงมานอนข้างๆเขา วิรัลพลิกตัวนอนตะแคงไปทางเธราก่อนยกมือขึ้นลูบหัวคนเหนื่อยเบาๆ
   “เมื่อก่อนตะลอนไปทั่ว ไม่เหนื่อยกว่านี้รึไงนี่แค่นั่งเฉยๆจะเหนื่อยอะไรนักหนาหืม” วิรัลเอ่ยติดตลกหากเธรากลับขยับลุกขึ้นนั่งทันที มือเรียวเอาหมอนมากอดไว้หลวมๆก่อนทำหน้าเหนือยหน่าย
   “ข้าเบื่อ” เธราเอ่ยออกมา ทำเอาวิรัลกลั้นหัวเราะเขาว่าแล้วคนที่เคยไปใหนมาไหนตามสบายต้องมาถูกให้ออกรับแขกนั่งปั้นหน้าทั้งวันแบบนี้คนจะเบื่อไม่น้อย
   “อยากไปใหนล่ะ” คำถามของวิรัลทำเอาคนขี้เบื่อตาโตเตรียมจะฉีกยิ้มแต่แล้วเหมือนเจ้าตัวจะนึกบางอย่างได้ รอยยิ้มจึงหุบหายไปอย่างรวดเร็ว
   “ยังไม่ไปไหนหรอกกระหม่อม ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทาง ไหนจะเรื่องของวูธที่ยังเจรจาไม่เสร็จสิ้น ข้ายังไม่ไปไหนหรอก” เธราบอกเสี่ยงอ่อย “แล้ว...เอ่อ...คาเซได้รับการตัดสินรึยังกระหม่อม”
   “โทษของคาเซร้ายแรงคงไม่พ้น..ประหาร แต่คาเซนั้นทำคุณต่อแผ่นดินมาไม่น้อยเลยลดโทษเหลือเนรเทศ ตลอดชีวิต” วิรัลตอบเสียงนิ่งเรารู้ดีว่าวิรัลเองก็เจ็บปวดไม่น้อย
   ------------------------------------------------------------------------------------------------
   เธราออกมาส่งเอรันทรีสและลูกน้อยที่ประตูเมืองอย่างเป็นส่วนตัว เธราจูบหน้าผากของเด็กน้อยในอ้อมแขนต้นซ้ำไปมาหลายทีก่อนที่จะคืนเด็กน้อยแก่ทรีส
   “เจ้าท่าทางจะชอบเด็กนะเธรา เอาไว้มีเองสักคนสิ” ทริสพูดอย่างติดตลกแต่เธรากลับหน้าเสีย เขาเป็นชายจะมีลูกได้อย่างไรกัน
   เอรันมองคนหน้าเสียอย่าเอ็นดู เธราแสนดีจิตใจที่บริสุทธิ์และกล้าหาญนั้นหาได้ยาก เชื้อสายที่แสนดีเช่นนี้ไม่สมควรหายไปเพียงเพราะเธราเป็นชายมีลูกให้องค์วิรัลไม่ได้
   “ข้าเอรันผู้ได้ชื่อว่าเป็นชาวเวทที่สูงส่ง ในนามของข้าเพื่อเป็นการขอบคุณท่านเธราที่ไวชีวิตพี่ของข้า หากมีสิ่งใดในโลกหล้าที่ท่านต้องการจากก้นบึ้งของหัวใจ ท่านจะได้มันโดยมิต้องร้องขอ ขอให้พรข้าเป็นจริง” เอรันเอ่ยอวยพรแก่เธรา มือบางแตะลงไปที่แก้มของคนยิ้มเก่งเบาๆริมฝีปากบางร่ายเวทพึมพำก่อนเป่าลงไปที่หน้าผากของเธรา “ไม่ว่าดวงอาทิตย์หรือแสงดาวหากเจ้าประสงค์จากดวงใจจะได้ตามปรารถนา” แสงสีทองสว่างวาบออกมาเบาๆก่อนหายเข้าไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเธรา
   “ข้าไม่รู้จะเอาดวงอาทิตย์ไปทำอะไรนะเอรันมันร้อน” เธราเอ่ยติดตลก
   เอรันเพียงแค่ยิ้มรับเธอไม่ได้ตอบอะไรร่างบอบบางสวมกอดเธราอีกครั้ง  ก่อนจะจากไป
   ------------------------------------------------------------------------------------------------   ------------------------------------------------------------------------------------
   -----------------------------------------------------------------
   เธราขยับตัวหนีคนด้านบนอย่างอึดอัดใบหน้างอง้ำอย่างขัดใจเมื่อวิรัลนั้นเริ่มเอาแต่ใจจนเขาแทบไปไม่ได้นอน
   “ข้าง่วงแล้ว” เธราบอกก่อนดึงผ้าห่มมาคลุมร่างไว้ มือเรียวดันอกวิรัลให้ออกห่าง
   “อืม...นอนสิ” แม้จะบอกให้นอนแต่วิรัลกลับไม่ยอมออกห่างร่างของเธราแม้แต่นอยใบหน้าคมจรดริมฝีปากลงไปที่หลังคอเธราเบาๆมือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข
   “พอแล้ว” เธราดิ้นยุกยิก “ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ”
   คำต่อว่าของเธราเรียกเสียงหัวเราะจากวิรัลได้ไม่ยาก “เพราะเจ้านั่นแหละทำให้ข้าเป็นแบบนี้” วิรัลเถียงทั้งที่ใบหน้ายังไม่ห่างจากผิวคนตรงหน้า
   “ข้าไม่ได้ทำอะไรสักนิด” เธราบอกหน้าเริ่มขึ้นสีอีกครั้งเมื่อวิรัลไม่ยอมฟังคำห้ามปราม
   “งั้น...ข้าทำเองก็ได้นะ”
   “ทะลึ่ง!”
   “อ้าวเธรา อย่าดุสิ” วิรัลอารมณ์ดีมากขึ้นไปอีกเมื่อเธราเริ่มโมโห เธราเวลามุ่ยหน้ามุ่ยช่างน่าดูกว่าเวลาทำหน้านิ่งๆเวลาจะก่อเรื่องมากนัก
   เมื่อห้ามไม่ฟังเธราจึงได้แน่เอนตัวซบลงไปที่อกของวิรัลเสียงหัวใจที่ดังเป้นจังหวะสม่ำเสมอนั้นฟังแล้วสบายใจสำหรับเธราแค่องค์วิรัลยังคงโอบกอดเขาแบบนี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว  แต่หากวันใดอ้อมกอดนี้ไม่ใช่ของเขาคนเดียวล่ะ แน่นอนเธรามั่นใจว่าองคืวิรัลรักเขาการกระทำทุกอย่างมันยืนยันได้จากหัวใจ และองค์วิรัลก็ย้ำเสมอว่าจะไม่มีใครนอกจากเธรา แต่ในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ราชาจะไม่มีรัชทายาท องค์วิรัลเป็นชายชาตรีจะมาทายาทสักกี่คนสก็ได้เขาต่างหากที่มีทายาทให้องค์วิรัลไม่ได้ เธราสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อองค์วิรัลเริ่มรุกไล้และสัมผัสมากขึ้น แม้จะหลับตาลงแต่ความปั่นป่วนนั้นยังคงไม่หายไปไหน ยิ่งองคืวิรัลรักเขามากไรความเห็นแก่ตัวก็เริ่มครอบงำเธรามากขึ้นเขาไม่อยากแบ่งองค์วิรัลให้ใครผู้ชายคนนี้เขาไม่อย่างแบ่งให้ใคร
   เธราลืมตาขึ้นมาเมื่อแสงแดดเริ่มส่องเข้ามาในห้อง ความรู้สึกหนักๆที่ตัวนั้นทำเอาเธราต้องนอนนิ่งๆ องค์วิรัลยังคงหลับอยู่เปลือกตาที่ปิดสนิมพร้อมลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้น เป็นภาพที่นอกจากเธราคงไม่มีใครได้เห็น มือเรียวยกขึ้นแตะแก้มของวิรัลเบาๆ ความหวงแหนแล่นเข้ามาในความรู้สึก เธราแอบได้ยินมาว่า เมืองต่างๆเริ่มส่งสารมาติดต่อเรื่องการอภิเษกบ้างแล้ว นันทานครที่เอาชนะกองทัพเลือดได้ยิ่งเป็นที่น่ายำเกรงใครๆก็อยากเกี่ยวดองด้วย แม้องค์วิรัลจะย้ำเสมอว่าจะมีเขาเพียงคนเดียวแต่เธรารู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้ นอกจากเขาจะมีรัชทายาทให้นันทานครเท่านั้น
   “จะลวนลามข้าอีกนานใหมเรา” องค์วิรัลถามออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่
   “เช้าแล้ว” เธราตอบกลับไปเบาๆ วิรัลลืมตาขึ้นมาก็พบกับเธราที่ยังคงลูบแก้มตนเองเบาๆ ใบหน้าแสนธรรมดาที่มองมานั้นช่างน่าหลงใหล
   “ถ้ามองแบบนี้วันนี้ข้าจะไม่ให้ออกไปจากห้องเลยนะเธรา” วิรัลพูดติดตลกทำเอาเธราผละตัวออกจากเขาทันที
   “ไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นคน ลามกแบบนี้พอเลยพอๆ” เธราบ่นพลางแกะแขนวิรัลที่ตามมากอดจากด้านหลัง เธรายันตัวลุกขึ้น แต่แล้วภาพทุกอย่างก็หมุนราวมีใครมาจับโคลงไปมาจนเธราต้องนั่งลงอีกครั้ง
   “เป็นอะไร” วิรัลขยับเข้ามาพยุง เมื่อเห็นว่าเธราลุกขึ้นและนั่งลงท่าทางเหมือนจะเป็นลม เธราส่ายหน้าไปมาอาการมึนหัวเริ่มเข้ามาเพิ่ม
   “หมอหลวง ตามหมอหลวงที” วิรัลตะโกนลั่นห้องเมื่อเธราเริ่มมีอาการไม่ดี
   ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   ------------------------------------
   เธราที่นั่งนิ่งๆให้หมอหลวงดูอาการ ใบหน้าซีดดูน่าสงสาร
   “นี่อง์วิรัลท่านหักโหมไปรึเปล่า” โชบุกระซิบกระซาบกับองค์วิรัลที่ดูเหมือนจะห่วงคนป่วยจนออกนอกหน้า
   “ก็ปรกตินะ” วิรัลตอบออกไป จะหักดหมได้ยังไงกันเธรายอมที่ไหนเล่า
   “ไอ้ตัวเล็กไม่น่าอ่อนแอแบบนี้นี่นา ลุยป่าลุยดงเห็นสบายดี” ชุนพูดออกมาอย่างเป๋นห่วง ตั้งแต่จบเรื่องเขากับโชบุเองก็เตรียมตัวไปตามทางของตน แต่ดูเหมือนเธราจะไม่ยอม ไอ้ตัวเล็กของเขาทั้งสั่งทั้งอ้อนให้อยู่ด้วยกัน จนสุดท้ายวิรัลที่ดูจะหลงเมียถึงขั้นก่อตังกองกำลังพิเศษที่มีเพียงแต่พวกลูกครึ่ง โดยอ้างว่าอยากจะให้การรังเกียจลูกครึ่งนั้นหายไปจากเมืองมนุษย์สักที และให้เขากับโชบุเป็นคนดูแล ดูเหมือนโชบุเองก็ยังคงอยากจะอยู่ที่นี่ เขาเองเลยไม่ได้คักค้านอะไรสำหรับเขาโชบุอยู่ที่ไหนชุนคนนี้ก็จะอยู่ที่นั้นตลอดมาและตลอดไป
   แม้หมอหลวงเองก็หาเหตุผลของการป่วยครั้งนี้ไม่ได้ แต่เธรานั้นนับวันอาการยิ่งหน้าเป็นห่วงอาหารเริ่มกินไม่ได้อะไรที่เคยชอบก็กินไม่ได้ จนวิรัลแทบไม่เป็นอันทำอะไร เพราะห่วงเธรา
   “เจ้าดีขึ้นใหม” วิรัลถามเธราตอนนี้เธรานั่งอยู่ที่ตำหนักท้ายบึง สมุนไพรมากมายถูกปลูกขึ้นมาใหม่ ตอนนี้ตำหนักท้ายบึงกลับไปเป็นสภาพเดิมแล้ว และสหัสก็เป็นคนเดียวที่ยังอาศัยอยู่ที่นี่เพราะเธราโดนบังคับให้ไปอยู่กับวิรัลที่ตำหนักหยาดหมอกเรียบร้อย
   “ถ้ารารียังอยู่ป่านนี้ท้องคนโตแล้ว อีกไม่กี่เดือนข้าคงได้อุ้มเจ้าตัวน้อย” เธราพูดขึ้นมาตำหนักท้ายบึงนั้นยิ่งมองภาพของรารีก็ฉายชัดขึ้นมา ในโหลขนมที่เต็มไปด้วยจดหมายรักไม่เคยทีจดหมายตอบจากคาเซแม้สักฉบับรักข้างเดียวของรารีนั้นยังคงอยู่จนวันตาย
   แต่แล้วเสียงปีกขนาดใหญ่ที่สะบัดไปมากลางสายลมก็ดังขึ้น เธราเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าก็พบกับปักษาสาวอีกครั้ง หลังจากเธอปรากฏตัวขึ้นตอนที่เกิดการต่อสู้กับรันตรา เธราเองก็มัวแต่วุ่นวายจนไม่รู้เลยว่าเธอจากไปตอนไหน ขนาดราซีนยังหายตัวไปโดยไม่กล่าวลา ร่างบอบบางของปักษาสาวในร่างมนุษย์ปรากฏตรงหน้าของเธราทันที่ที่เท้าของปักษาสาวแตะพื้น
   เธอทำความเคารพวิรัลและเธรา ก่อนกวาดสายตามองหาใครบางคน แต่เมื่อไม่เห็นเธอก็หันมาบอกบางอย่างแก่เธราตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก
   “ถวายบังคมแพคพะ องค์วิรัล พระสนมเธรา”
   “ดีเลย วันนั้นข้ายังไม่ได้ขอบใจ ขอยใจมากเลยหากไม่ได้เจ้าวันนั้นไม่รู้จุกจบจะเป็นอย่างไร”
   ปักษาสาวก้มหน้ารับคำขอบคุณของเธราเบาๆ
   “ข้ามีข่าวจากท่านทรีสและท่านเอรันมาบอกท่าน” นางกล่าวก่อนแย้มยิ้มใบหน้านั้นดูน่ารักไม่น้อย
   “เจ้าไปเจอทรีสกับเอรันมาเหรอ เจ้าตัวเล็กโตขึ้นใหมข้าได้ยินมาว่าลูกครึ่งโตเร็ว” เธราถามไถ่
   ปักษาสาวยิ้มหากไม่ยอมตอบคำถามของเธรา มือเรียวฉวยเอาถึงผ้าใบเล็กๆออกมาก่อนจะเปิดออกมา ก็ปรากฏลูกแก้วที่มีรัสมีสพทองขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏขึ้น มันลอยขึ้นมาสูงก่อนจะค่อยๆลองมาที่เธรา และดวงแก้วสีทองนั้นก็ค่อยๆหายไปที่ท้องของเธรา
   “ข้านำดวงจิตมาให้ท่านเมื่อครบร้อยราตรีข้าจะนำร่างมามอบให้ท่านอีกครั้ง และเมื่อดวงจิตกับร่างมาบรรจบกัน สิ่งที่ท่านประสงค์จะสมปรารถนา”  เมื่อสิ้นคำพูดปักษาสาวก็โผบินขึ้นกลางอากาศและหายไปจนลับสายตาทิ้งให้เธรากับวิรัลยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
   “ธ...เธราเกิดอะไรขึ้น” วิรัลหันไปถามเราที่ยังคงมีท่าทีงุนงง ดวงตาสีรัตติกาลมองไปที่หน้าท้องของเธราที่ลูกแก้วสีทองเพิ่งหายเข้าไป บางอย่างทำให้ดวงใจของเขาเริ่มเต้นรัว
   “ไม่ทราบกระหม่อมสิ่งที่หม่อมฉันปรารถนาเหรอ...ใช่สิ...เอรันเคยอวยพรไว้ว่าสิ่งใดที่ข้าปรารถนาจากดวงใจข้าจะได้โดยไม่ต้องรอ ไม่ว่าจะเป็นดวงอาทิตย์หรือแสงดสว” เธราบอกออกมาก่อนหันมามองหน้าวิรัล ดวงตาสีน้ำตาลยังมีแววงุนงง
   “แล้ว...เจ้าอยากได้อะไร...เธรามีอะไรที่เจ้าอยากได้” วิรัลถามพลางกลืนน้ำลาย เขาจำได้ว่าเรานั้นกังวลเรื่องอะไร
   “ไม่มีนี่” เธราตอบออกมาทันทีใบหน้ายังคงเหรอหรา
   “เธรา...สิ่งที่เจ้าต้องการ...ต้องการจะมีน่ะ...ไม่มีเลยรึ...ท่าทางอาการของเจ้าตอนนี้มัน...เอ่อ...มันเหมือน” วิรัลเงียบไปสายตาหลุบมองหน้าท้องเธราอีกครั้ง และเหมือนคราวนี้เจ้าตัวจะเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโตขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ร่างของสหัสก็ปรากฏขึ้น สหัสที่วิ่งมาเต็มฝีเท้ามีหน้าตาตื่นตระหนก
   “ท่านเธรา...ท่าน...ท่านมีอีกดวงจิตในตัว...ข้า...ข้ารู้สึกได้” สหัสบอกก่อนมองไปที่วิรัลกับเธราอย่างตื่นตระหนก สหัสรู้ว่าเอรันนั้นอวยพรให้เธรา และคำอวยพรของชาวยเวทนั้นจะศักสิทธิ์เสมอ แต่เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เธราต้องการจากหัวใจจะเป็นสิ่งนี้
   “มหาดเล็ก!!!เตรียมจัดงานเฉลิมฉลองเดี๋ยวนี้” วิรัลตะโกนลั่น ก่อนหันไปดึงเธราที่ดูเหมือนยังไม่ได้สติขึ้นมากอด “พระสนมได้รับพรศักสิทธิ์ นันทานครกำลังมีรัชทายาท”

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
จบแล้ววว ไปอ่านบทส่งท้ายกันค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 22-02-2017 23:56:51
บทส่งท้าย!!!
   เธรายืนมองวิรัลที่ดูเจ้ากี้เจ้าการจัดห้องของ ลูก นิ่งๆใบหน้าแสนธรรมดามีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างเขาจะมีลูก  คำอวยพรของเอรันได้มองสิ่งที่แสนล้ำค่านี้ให้กับเขา รูปร่างเขายังคงเป็นปรกติ หลังจากได้รับดวงจิตมาแล้วอาการผิดปรกติต่างๆก็หายไป เธราไม่ได้มีอาการที่คล้ายกับการแพ้ท้อง เขากลับมาแข็งแรงเป็นปรกติอีกครั้ง หากสิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้คือ ดวงจิตอีกดวงที่ฝังอยู่ในตัวเขา  บางทีเธรารู้สึกว่ามีเสียงเล็กๆที่คุยกับเขา ตอนนี้ทุกอย่างถูกตระเตรียมไว้จนพร้อม ไม่ว่าจะเป็นของใช้เด็ก ห้องนอน หรือแม้กระทั้งพิธีแต่งตั้งรัชทายาท  คนที่ดูตื่นเต้นจนน่าแปลกใจกลับเป็นวิรัล เขาถูกห้ามไม่ให้ออกกำลังกายหนักๆ ไม่ให้ออกไปใหนถ้าวิรัลไม่ไปด้วย ร่างสูงใหญ่ของวิรัลอ่อนโยนกับเขามากขึ้น เธราที่ไม่คุ้นกับการถูกเอาใจนั้น แม้จะอึกดอัดอยู่บ้าง แต่เขาก็ยอมรับว่าเขามีความสุข
   “อีกเพียง 9ราตรี ใช่ไหมเธราข้าอยากเจอลูกแล้วเราจะได้ลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชายกันนะ” วิรัลหันมาถามเธราก่อนสวมกอดคนตรงหน้าไว้เบาๆ เขาอยากของคุณเอรันจริงๆ ที่อวยพรวิเศษนี้แก่เธรา นอกเหนือจากรัชทายาท ลูกที่เกิดขึ้นจากเธราต่างหากที่สำคัญ และเขาก็อยากขอบคุณคนในอ้อมกอดด้วย เขารู้ว่าเธราคงกังวลกับเรื่องนี้ไน้อยเธราเป็นคนคิดมาก คิดถึงแต่คนอื่นการที่เธราอยากมีลูกนั้น บ่งบอกได้ดีว่าเธราเองก็รักเขา นี่ต่างหากที่สำคัญสำหรับวิรัล
   “เราได้ลูกชายกระหม่อม” เธราเอ่ยออกไป เธรารับรู้การเติบโตของดวงจิตนี้ตลอดเวลา แม้สหัสเองก็สัมผัสได้เป็นครั้งคราว  ดวงจิตที่เริ่มเข้มแข้งบ่งบอกว่เป็นชายอย่างไม่ต้องสงสัย
   “ลูกชายรึ ดีจริง แต่สำหรับข้าขอแค่เป็นลูกของเราจะเป็นชายหรือหญิงข้าก็รัก ขอบคุณเธราที่เจ้าไม่ไปไหน ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้ ขอบคุณที่อยู่เป็นดวงใจของข้าเธรา” วิรัลพูดกับคนในอ้อมกอด    ก่อนแนบริมฝีปากลงไปเบาๆ 
   เธราซุกตัวลงไปในออ้อมกอดของวิรัลอย่างแสนรัก อ้อมกอดนี้แสนอบอุ่นแข็งแรงและจะเป็นของเขาคนเดียวตลอดไป ดวงใจดวงนี้จะเป็น ดวงใจบรรณาการขององค์วิรัลตลอดไป !!!!

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

จบแล้วค่าาาาา ดีใจที่ติดตามกันมาถึงตอนสุดท้ายน้าาาา
พิมจะทยอยรีไรท์นะคะ แก้คำผิดเว้นวรรค และความเหมาะสมนิดหน่อย
#วิรัลลืมเมีย จบแล้ว หากใครรักสหัส ฝาก #ดวงใจรักขสะ  ด้วยนะคะ
สหัสเป็นใครมาจากใหน
มาติดตามกันค่ะ
ขอบคุณค่าาาาาา
ปล.มาแปะเพิ่มว่าจะมีตอนพิเศษอีกหนึ่งตอนด้วย เอาให้เต็มอิ่มกันไปเล๊ยยยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-02-2017 23:58:42
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 23-02-2017 00:14:13
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 23-02-2017 00:29:48
อยากให้มีตอนลูกออกมาแล้วด้วยจังเลยค่ะ อยากเห็นหลาน o18

ขอบคุณค่ะ รอตามเรื่องสหัสต่อ :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: lovetogether ที่ 23-02-2017 01:12:16
แล้วตกลงรันตราไปไหนอ่ะ  คือเหมือนยังไม่เคลีย :ruready
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 23-02-2017 01:26:30
อยากเห็นรัชทายาทตัวน้อยจริงๆเล้ยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 23-02-2017 01:32:55
แล้วตกลงรันตราไปไหนอ่ะ  คือเหมือนยังไม่เคลีย :ruready

รันตราถูกเอรันส่งไปยังอีกที่หนึ่งที่ไม่สามารถกลับมาทำร้ายใครได้อีกค่ะ
เรื่องราวของรันตราจะกลับมาอีกครั้งในเรื่อง "ดวงใจร่ายบุหลัน" ของเมืองเวทนะคะ
ฝากติดตามด้วยค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 23-02-2017 01:57:38
จบแล้ว ใจหายค่ะ ติดตามเรื่องนี้มานาน ชอบวิรัลกับเธรามากๆ ดีใจที่ทั้งคู่มีลูก ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านภาคพิเศษตอ ตอนเป็นพ่อแม่คน อยากรู้เธราจะสอนลูกอย่างไร
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: padloms ที่ 23-02-2017 02:06:50
จบแบบมีความสุข  :L1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-02-2017 03:08:15
Happy end  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 23-02-2017 03:58:41
โอย จบแล้ว ขอบคุณมากๆค่ะ เธรามีลูก ลูกเธราจะหน้าเหมือนใครนะ วิรัลหรือเธรา หน้าเหมือนองค์วิรัลก็เี แต่องค์วิรัลคงอยากให้ลูกนิสัยเหมือนเธราแน่นอน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 23-02-2017 05:23:08
คนเขียน มีตอนพิเศษ รัชทายาทไหมเนี่ย

จบแบบแฮบปี้ ดีจัง

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 23-02-2017 05:43:13
 :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 23-02-2017 06:29:37
โอ้ยย น่ารัก เธราต้องเป็นคุณแม่ที่ดีได้แน่ๆ อยากเห็นเธรากับลูกๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-02-2017 06:40:22
ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 23-02-2017 06:50:20
จบได้อัศจรรย์สมเป็นเรื่องนี้จริงๆ รออ่านภาคสหัสต่อ สนุกมากค่ะ  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 23-02-2017 06:58:16
ขอบคุณมากๆ ครับ  รู้สึกใจหายติดตามมานาน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-02-2017 07:12:14
จบแล้ว อยากเห็นหน้าหลาน อีก 9 ราตรีเอง 5555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 23-02-2017 07:34:30
ขอบคุณคร๊าบบบบ อยากเห็นหน้าลูกของเธราแล้วสิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: someone0243 ที่ 23-02-2017 08:17:42
อยากอ่านตอนพิเศษจังค่ะ....   :mew2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 23-02-2017 09:01:26


จบแล้ว...........

ต่ออีกนิดได้ไหมอ่ะ

อยากได้อีก

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 23-02-2017 09:46:43
ดีอะ มีลูกกันด้วย :mc4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-02-2017 09:53:46
อยากเห็นหลานนนน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 23-02-2017 10:12:14
 :hao7: :hao7: :hao7: จบแล้ววว พระสนมน่ารักน่าเอ็นดูเสมอต้นเสมอปลาย
อยากเห็นองค์วิรัลเลี้ยงเด็ก ต้องวุ่นมากแน่ๆ :laugh:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 23-02-2017 10:22:25
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 23-02-2017 10:25:36
อีกนิดเดียวจะได้เห็นหน้าหลาน แลดูว่าจะแสบซนและแข็งแกร่งเหมือนองค์วิรัลลืมเมีย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: ShadeoftheMoon ที่ 23-02-2017 11:42:10
ดีใจเธรามีลูกด้วย องค์วิรัลคงเห่อมากๆ ต้องขอบใจเอรัน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 23-02-2017 15:44:27
น้ำตาซึมตลอดการอ่าน  :mew6: อยากเห็นหน้าหลาน  :katai5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 23-02-2017 16:33:04
เย้ จบแบบแฮปี้
งานนี้วิรัลคงไม่ลืมเมียอีกแล้วหล่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะ สนุกมากๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 23-02-2017 17:19:37
แง้สนุกมากๆๆๆๆ :ling3:
ไม่อยากให้จบเลย
ชอบมากๆ

ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆ มาให้ได้อ่านกันแบบนี้
รักส์  :mew1:

ปล. อยากอ่านตอนพิเศษจัง
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 23-02-2017 17:53:09
วิรัลหลงลูกหลงเมีย 5555

ดีจังเลย มีครอบครัวอบอุ่นพร้อมหน้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: พิศตะวัน ที่ 23-02-2017 20:32:19
 :bye2: :bye2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 23-02-2017 21:48:57
 :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 23-02-2017 22:39:02
ดีใจจัง กำลังมีหลานชายอีกคนแล้ว   :z2: :z2: :z2:  แล้วจะได้อ่านตอนที่หลานคลอดหรือปล่าวคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 23-02-2017 22:48:01
อยากเห็นองค์ชายน้อยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-02-2017 22:56:31
จบแล้ว เธรามีลูกด้วยอ่ะ เรื่องนี้สนุกมากๆเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-02-2017 23:36:31
 :katai3:



ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: banazjj ที่ 24-02-2017 01:08:17
วิรัล เอ็งนี่มันหลงลูก หลงเมียจริงๆ ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ
ตอนฉากรบนี่เหมือนดูหนังเรื่องนึงเลย จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ เราก็ว่าทำไมไม่เฉลยว่าสหัสเป็นใคร ที่แท้ นางมีเรื่องของนางเองเลยยยย อยากอ่านแล้วววว  :sad4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 24-02-2017 14:28:23
 :L2: อยากเห็นหน้าตัวเล็กเร็ว ๆ จัง รอตอนพิเศษจ้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 24-02-2017 14:38:50
สนุกมากกกกกก  อ่านทุกตัวอักษร กลัวตกหล่น
เป็นเพราะความใจดีของเธรี ถึงมีแต่คนเข้ามาช่วย
มีตอนพิเษมั้ยคะ อยากอ่าน
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: lovetogether ที่ 24-02-2017 16:47:05
ดวงใจร่ายบุหลัน จะรอติดตามเรื่องนี้เพราะเรารู้สึกว่ารันตราน่าสงสารอ่ะ กับคาเซ เฮ้อ เราขอให้คาเซมีความสุขนะ
เรารู้สึกอินมากอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย ยังอยากอ่านอีกว่าตัวละครแต่ละตัวจะเดินไปทางไหน เราอยากรู้ของรันตราและคาเซ
แต่ยังไงก็ขอบใจไรต์นะที่แต่งนิยายสนุกๆจนเราอินมากเมือนเป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง ฮ่าๆๆ :mew4: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: pinkypromise ที่ 24-02-2017 18:14:53
จบซะแล้วว
ครอบครัวแสนสุข
ตอนพิเศษต้องมีเจ้าตัวเล็กมาป่วนนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่า

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 24-02-2017 22:19:26
เธราจะมีองค์ชายน้อยให้องค์วิรัลแล้ว ดีใจเหมือนเราจะได้หลานจริงๆ555
องค์ชายน้อยจะต้องเป็นคนที่เพอร์เฟคแน่ๆ  อยากรู้เรื่องราวตอนเติบโตด้วยจัง  ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ :ling1:

ยังคงสงสารธัน  ขอมโนว่าคู่กับองค์ชายน้อยแล้วกัน  เพราะไหนๆธันก็ทั้งรักเธราและเคารพองค์วิรัล ก็คู่องค์ชายน้อยไปเลย คงพีคมากๆเลยค่ะ :impress2:

ที่จริงอยากรู้เรื่องของตัวละครอื่นๆเยอะเลยค่ะ  นักเขียนแต่งเก่งสามารถทำให้ตัวละครอื่นน่าสนใจมากๆแต่ก็ไม่ได้แย่งบทจากคู่พระนายไป 
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ  ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: TORR ที่ 25-02-2017 00:57:13
ชอบมากค่ะ สนุกมากกกก แต่ว่า ตรงคำว่า ใหม----> ไหม เขียนแบบนี้นะคะ เขียนผิดประมานแถวบทเริ่มต้นกันบทส่งท้าย  :mew1: ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้อ่านนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: TuiLoveKhaKing ที่ 25-02-2017 09:47:16
สนุกมากกกก จริงๆแล้ว #วิรัลกลัวเมีย ด้วย อิอิ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 25-02-2017 13:00:49
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 25-02-2017 13:31:03
 :L2:  :L2:    :pig4: :pig4:    :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 25-02-2017 13:40:14
อ่านจบไปอีกรอบ ถึงจะมีคำผิดเยอะแยะ แต่เนื้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ o13

รอตอนพิเศษอยู่นะคะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 25-02-2017 14:51:33
ขอตอนพิเศษอีกตอนได้ไหม พลีสสสสสสสสส
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 25-02-2017 16:27:26
ขอบคุณค่ะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 25-02-2017 23:54:20
เกือบพลาดตอนจบ  ไอ้เราก้คิดว่าตอนจบยังไม่มาก้เลยดูที่หน้าปกติ แต่ตาเหลือบขึ้นไปเห็นว่า เรื่องนี้ย้ายมาอยู่ในนิยายที่แต่งจบแล้ว  ขอบคุณมากครับที่เอานิยายที่อ่านแล้วติดมาให้อ่าน  แต่ขอรอตอนพิเศษต่อด้วยครับ  แล้วจะตามอื่นเรื่องอื่นด้วยนะครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: swoooaa ที่ 25-02-2017 23:56:27
รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อ :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: psyche ที่ 26-02-2017 01:33:42
อ่านจบแล้ว อ่านแบบไม่วางเลย สนุกมากค่ะ อ่านลื่นไหลมาก คำผิดน้อยมาก  ไม่รู้จะคอมเมนท์​อะไร เอาเป็นว่า อ่านแล้ววางไม่ลง อยากอ่านต่ออีก คนอ่านนิยายเราว่าต้องมีช่วงเบื่อ แนวเดิมๆ ไม่ตื่นเต้น เรานี่แหละเป็นเลย พอเจอเรื่องนี้ ความเบื่อหายไป เป็นกำลัง​ใจให้เขียนเรื่องอื่น อีกน๊าาาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: boombimjubu ที่ 26-02-2017 01:46:36
สนุกมากกกกกกกกกก.
ไม่ต่อเม้นใครมาสามปีเเล้ว
ขอเม้นเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 26-02-2017 04:21:53
ลุ้นตอนพิเศษในเล่มค่ะ  :z1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนที่๓๐-๑๐๐%)หน้า๔๒ ๒๓.๐๒.๖๐ END +#บทส่งท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: primprie ที่ 26-02-2017 08:08:45
ตอนพิเศษ ++++ยินดีต้อนรับ

   สหัสยืนนิ่งๆมององค์วิรัลที่ดูเหมือนจะกระวนกระวายกว่าใคร วันนี้คือวันครบรอบ ร้อยราตรี หลังจากที่ปักษาตนนั้นนำดวงจิตมามองให้ท่านเธรา ใบหน้างดงามของสหัสส่อแววเบื่อหน่ายคนที่ดูอาการจะเห่อลูกล่วงหน้าอย่างไม่ปิดบัง  สหัสมองไปที่เธราที่นั่งยิ้มมองวิรัลที่ดูจะเจ้ากี้เจ้าการจัดการทุกอย่างอย่างอารมณ์ดี เขาพอรู้ว่าชาวเวทนั้นสามารถ บันดาลทุกอย่างได้ราวใจนึก แต่การที่เอรันสามารถมอบทารกน้อยให้เธราได้นั้น บ่งบอกว่าเธอย่อมไม่ใช่ชาวเวทธรรมดา  จริงๆแล้วสหัสเองไม่ได้ใส่ใจนักว่าใครจะเป็นอะไร เขาอยากจะลืมทุกอย่างและจดจำเพียงแค่ว่าเขาคือสหัส สิงห์ราของท่านเธราเท่านั้น ดวงตาสีเทาเหลือบมองท้องฟ้าที่กำลังปรากฏร่างของปักษาอยู่สุดสายตา พิธีรับมอบร่างของทารกน้อยนั้นทำกันเป็นการภายใน ณ สวนดอกไม้ที่ตำหนักหยาดหมอก ทหารถูกวางเวรยามคุมเข้ม  มีเพียงแต่คนภายในเท่านั้นที่เข้ามาร่วมรับรู้

   “แล้วร่างเนี่ยปักษาไปเอามาจากไหนกันล่ะ” โชบุหันมาถามสหัส

   “แม่น้ำแห่งชีวิต” สหัสตอบสั้นๆใบหน้าแสนสวยเงยมองปักษาที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

   “แม่น้ำที่ทอดผ่าน เมืองเวท ป่าศักสิทธิ์ และเมืองอมนุษย์น่ะเหรอ”

   “ใช่” สหัสตอบสั้นๆแม่น้ำแห่งชีวิตที่สามารมอบชีวิตที่แสนวิเศษและทำลายชีวิตที่หลงผิดได้ราวร่ายมนต์ ชาวเวทและอมนุษย์นั้นล้วนนับถือแม่น้ำแห่งชีวิตกันทั้งนั้น

   “อันราขอพรกับแม่น้ำนี้เพื่อมอบทารกให้เธรางั้นรึ” ชุนพูดขึ้น เขาเองก็ไม่เคยเห็นแม่น้ำแห่งชีวิตหรอก แต่ตำนานที่กล่าวขานถึงนั้นเขาเองก็พอรู้มาบ้าง ดวงตาคมครึ่งยักษ์มองไปที่เธราชายที่แสนธรรมดาคนนี้ได้รับพรที่แสนวิเศษนี้เพราะความดีที่เขาเพียรสร้างขึ้นมาอย่างไม่มีข้อสงสัย

   “จะว่าไปพอมีข่าวว่าเธรา จะมีลูกให้องค์วิรัลได้ นันทานครก็ดูครึ้กครื้นขึ้นนะ องค์วิรัลเองก็ดูมีความสุขมากขึ้นหลังจากต้องเนรเทศน้องตัวเองออกไปให้พ้นเมืองมนุษย์แบบนั้น” โชบุเอ่ยออกมาราวพูดคุย คาเซนั้นแม้จะรอดพ้นจากโทษประหาร แต่การถูกเนรเทศให้พ้นเมืองมนุษย์นั้นก็เหมือนส่งให้ไปตายดีๆนี่เอง

   เสียงกระพือปีกในอากาศดังใกล้เข้ามาเรื่องๆ วิรัลลุกขึ้นยืนอย่างกระตือรือร้นใบหน้าดดเด่นนั้นหันไปมองเธราก่อนฉุดมือให้คนที่นั้งยิ้มลุกขึ้น

   “มาแล้วล่ะเธรา”  วิรัลบอกอย่างยินดี

   เธราพยักหน้ารับคำบอกกล่าวช้าๆ ก่อนที่ปักษาตรงหน้าจะเหยียบพื้นดิน ร่างของปักษานั้นกลายเป็นมนุษย์ทันที ในแขนบอบบางอุ้มร่างทารกน้อยที่นอนนิ่งราวไร้ชีวิต

   เธราขยับตัวจะก้าวเดินหากบางอย่างกระดังขึ้นภายในจิตสำนึกเขาจึงหยุดบืนนิ่ง  ดวงแก้วสีทองค่อยๆส่องสว่างออกมาจากตัวเขามันค่อยๆลอยออกมา พร้อมกับร่างของเด็กทารักในอ้อมแขนของปักษานั้นที่ค่อยๆลอยขึ้นทั้งสองมาบรรจบกันที่กลางอากาศดวงแก้วสีทองค่อยๆหายเข้าไปในร่างของทารกน้อย  ร่างนั้นค่อยๆลอยลงมายังเธราที่ยื่นมือออกไปรับและทันทีที่ร่างบอบบางได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเธรา ทารกน้อยก็ร้องจ้าขึ้น

   /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   //////////////////////////////////////////////////////////////////
   “ธีรัน หยุดนะ” เสียงห้ามปรามที่ดังขึ้นส่งผลให้ร่างของเด็กน้อยในวัยสามขวบชะงัก เธราเดินมามองลูกชายของตนช้าๆใบหน้าที่เคยแย้มยิ้มเรียบนิ่งสายตากวาดมองปลาสวยงามที่ถูกเสียบไม้ย่างอย่างเหนื่อยใจ ธีรันในวัยสามขวบนั้นรูปร่างใหญ่โตและมีพัฒนาการเกินวัยไปมากอาจเป็นเพราะว่าเด็กน้อยนั้นไม่ได้เกิดมาอย่างเช่นมนุษย์ธรรมดาก็เป็นได้  หากนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธรากังวลใจสิ่งที่เขาห่วงมีเพียงอย่างเดียว
   “ถ้าไม่ขึ้นมาตอนนี้จะให้ขึ้นมาอีกทีตอนตะวันตกดิน” เธราพูดนิ่งๆ แต่ส่งผลให้เด็กน้อนนั้นรีบพาตัวเองขึ้นมาจากบ่อปลาทันที “ปลาพวกนี้เจ้าจับมันขึ้นมาย่างทำไมธีรัน” เธราถามตรงๆเด็กน้อยตรงหน้าก้มกน้างุด

   “ก็ข้าอยากเล่นเดินป่า เวลาเดินป่าสหัสบอกว่าต้องจับปลามาย่างเพื่อเป็นอาหารเพราะเราไม่มีห้องครัว”
 
   “พารัมถ้าเจ้าตามใจธีรันแบบนี้ ข้าจะให้ธีรันไปอยู่ตำหนักท่านเจเนส” เธราบอกออกมาอย่างเหนื่อยใจ ธีรันนั้นโดนตามใจโดยทุกคนมาตลอด องค์วิรัลน่ะตัวดีเลย ต่อมาก็เป็นสหัสที่ทั้งตามใจทั้งโอ๋โดนเขาดุมานิดๆหน่อยก็วิ่งมาหาสหัสตลอดเวลาส่วนพารัมนั้นดูเหมือนจะเป็นที่โปรดปรานที่สุดเพราะความแสบนั้นพอกันชวนกันเล่นซนจนเธราห้ามปรามไม่ใหวล่าสุดนี่ก็คงเป็นการจับเอาปลาสวยงามมาย่างไฟเล่นแบบนี้ คนที่จะพอห้ามปรามได้ก็คงมีแต่ท่านเจเนสที่ดูจะพอมีเหตุผลบ้าง

   “ธีรันเล่นซนตามประสาเด็กพี่เธราอย่าดุไปเลย” พารัมออกไปรับแทนทั้งที่กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหน้าของธีรันที่ซีดอย่างเด็กโดนดุ
   “ธีรันมานี่” เธราเรียกเด็กน้อยที่ทำหน้าหงอยๆให้มายืนตรงหน้า มือเรียวหยิบปลาที่ถูกย่างจนเกรียมขึ้นมา “กินเข้าไป” เธราสั่งเสียงนิ่ง
   “ท่านเธราปลานั่นกินไม่ได้” พารัมค้านเมื่อเห็นเธราเริ่มดุธีรันอย่างจริงจัง 
   “ธีรัน ปลาพวกนี้กินไม่ได้เจ้าก็รู้ เจ้าฆ่ามันเพื่อที่จะเล่นเจ้าคิดว่ามันคือสิ่งที่ถูกต้องไหม”  น้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง
   “ข้าชวนธีรันเล่นเองพี่เธราอย่า...”
   “ไม่ต้องรับผิดแทนพารัม” เธราหันไปห้ามพารัมที่อ้าอากจะรับผิดแทน เพราะแบบนี้ไงธีรันถึงเล่นอะไรแผลงๆตลอดเวลา

   “ธีรันแม้เจ้าจะเพิ่งสามขวบแต่ข้ารู้ว่าเจ้าฟังเข้าใจ ชีวิตของทุกสิ่งมีค่าเราฆ่าสัตว์เพื่อเป็นอาหารเอาไว้ดำรงชีวิต สัตว์พวกนั้นกถือว่ามีบุญคุณกับเรา เจ้าไม่มีสิทธิพรากชีวิตสิ่งใดเพราะเห็นเป็นแค่เรื่องสนุก” เธราเอ่ยออกมาช้าๆ ธีรันนิ่งฟังเป็นครู่ มือป้อมเอื้อมออกมารับปลาย่างในมือของเธรา ก่อนจะแกะเข้าปาก ใบหน้าเหยเกเล็กๆเพราะอย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่ของกิน

   เธรามองธีรันที่เริ่มน้ำตาคลอคงทั้งสำนักว่าโดนดุและรสชาติแย่ๆของปลาย่างที่เล่นแผลงๆกันไว้ มือเรียวจึงรั้งเราปลาในมือของเด็กน้อยคืนมา “พอแล้ว” เธราบอกสั้นๆ แม้จะอยากดึงร่างกลมๆของเด็กชายมากอดไว้แต่เขาก็ใจแข็งหันหลังเดินออกมา คนทำผิดอย่างไรเสียก็ต้องได้รับการลงโทษ เสียบ้าง
   -----------------------------------------------------------------------------------------------------------
   วิรัลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นร่างป้อมๆของธีรันลูกชายคนเดียวของตนประคองเอาถาดที่ใส่ขนมหวานเข้าในห้องทรงงานของเขา ดวงตาสีรัตติกาลเหลือบมองเธราที่กำลังตรวจเอกสารช่วยงานเขาอยู่อย่างนึกรู้ นี่คงไปซนจนโดนดุมาอีกล่ะสิ
   “มีน้ำใจจริงตัวแค่นี้” วิรัลเอ่ยกับธีรันที่ยกน้ำชามาให้ ร่างป้อมเดินดุ๊กดิ๊กไปหาเธราอย่างกล้าๆกลัว ก่อนเอาจานขนมหวานไปให้เธรา
   “ขนมหวานของหมู่บ้านบันกุ พี่พารัมทำมาให้เธรา” ธีรันเอ่ยออกมาก่อนเลื่อนจานขนมไปตรงหน้าของคนที่ยังคงนิ่งเฉย “มีชากุหลาบด้วยข้าชงเองกับมือเลย น้ำร๊อนร้อนลวกมือข้าไปหน่อยนึงแต่ข้าไม่ร้องเลยนะข้าอดทน” มือป้อมๆยื่นไปให้เธราดูก่อนอวดอ้างถึงความเก่งของตน
   “เธราบอกว่าถ้าทำผิดแล้วสำนึกผิด เราจะได้รับการให้อภัยด้วยล่ะ” ธีรันยังคงพูดต่อก่อนเหลือบมองเธรา “แล้ว...แล้ววันนี้ข้าก็ไปเรียนหนังสือกับอาจารย์มาโดยไม่ดื้อเลย แล้วก็...”
   “พอแล้วธีรัน” เธราเงยหน้ามองลูกชายของตนอีกครั้ง ใบหน้ากลมๆของเด็กชายนั้นน่าเอ็นดู ดวงตาสีดำสนิทที่ถอดแบบองค์วิรัลมานั้นช่างงามจับตา หากเจ้าตัวน้อยกลับมีผมสีน้ำตาลเหมือนกับเขา ส่วนผสมที่ปรากฏนั้นไม่ว่าอย่างไรเธราก็รักหมดหัวใจ แขนเรียวยื่นออกไปโดยที่ร่างของธีรันนั้นโผเข้ามาอย่างรู้หน้าที่ทันทีที่ถูกยกขึ้นมานั่งตัก เจ้าตัวป้อมก็ซุกลงไปในอ้อมกอดของเธราอย่างออดอ้อน
   “อย่าทำแบบนั้นอีก ธีรันอย่าเห็นชีวิตเป็นของเล่น” เธราเอ่ยออกมาก่อนรับรู้ได้ถึงการพยักหน้ารับของเด็กน้อย
   วิรัลมองภาพตรองหน้าก่อนลุกเข้าไปหา แขนแกร่งสวมกอดทั้งเธราและลูกไว้เบาๆ ธีรันนั้นดูเหมือนจะชอบใจไม่น้อยเด็กน้อยหัวเราะคิกคักก่อนดึงขนวิรัลให้กอดแน่ขึ้นไปอีก
   “ค่อยๆสอนก็ได้เธราลูกยังเด็กนัก” วิรัลพูดเบาๆพลางเกยคางไว่บนกลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลของเธราเขาโยกตัวไปมาเบาๆราวกับกล่อมเด็น้อย

   “ธีรันเกิดมาก็มีหน้าที่ของตนแต่แรก รัชทายาทแห่งนันทาต้องไม่ใช่คนที่เห็นชีวิตใครเป็นของเล่น ท่านเองก็น่าจะรู้ดี” เธราบอกช้าๆ มือเรียงตบหลังธีรันเบาๆเมื่อเด็กน้อยในอ้อมกอดหาวหวอดๆ

   “เข้มงวดมากไปก็สงสารธีรัน โตเร็วขนาดไหนเขาก็เพิ่งจะสามขวบเองนะเธรา”

   “คนตามใจเยอะแยะทั่ววัง จนจะไม่มีใครเอาอยู่แล้วถ้าข้าไม่ดุไว้บ้าง จะพยศจนไม่มีใครเอา” เธราบอกก่อนขยับร่างของธีรันให้นอนให้สบายขึ้นเมื่อร่างเล็กนั้นทำท่าจะเข้าสู่ห้วงนิททรา

   “กองกำลังพิเศษเป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม โชบุกับชุนบอกว่าได้ฝีมือดีมาหลายคนทีเดียว” เธราเอ่ยถามถึงโชบุกับชุนที่ตอนนี้ทั้งสองมาช่วยงานนันทานครอย่างเต็มตัว กองกำลังพิเศษที่ต้อนรับพวกลูกครึ่งเธราหวังไว้ว่าสักวัน ทุกชีวิตจะเที่ยมกัน

   “ไปได้ดีเชียวเธรา โชบุกับชุนทำหน้าที่ได้ดี คุชเองตอนนี้ก็เข้ามาประจำการที่นันทาแล้ว เมืองต่างๆก็เริ่มดูแลตัวเองได้แล้ว ส่วนวูธนั้นตอนนี้ข้าได้ข่าวว่าราชาองค์ใหม่ก็มีฝีมือพอตัว” วิรัลบอกข่าวต่างๆแก่เธรามือหนาลูบแขนคนในอ้อมกอดเบาๆ

   “ได้ข่าวเคาเซบ้างหรือไม่กระหม่อม” เธราเอ่ยถามออกไป คาเซนั้นโดนเนรเทศให้พ้นออกไปจากเมืองมนุษย์ วันที่คาเซโดนเนรเทศแม้เขาจะอยากไปส่งแต่เป็นคาเซเองที่ต้องการจะจากไปอย่าเงียบๆ เธรายังคงนึกเป็นห่วงคาเซอยู่เสมอ แม้เขาจะทำผิดแต่การถูกขับไล่ให้พ้นออกไปจากบ้านเกิดเมืองนอนนั้น ช่างแสนทรมานเขาเข้าใจดีเพราะช่วงแรกที่เขามานันทานครนั้นเขาเองก็เหงาไม่น้อยที่คาเซถูกไล่ไปจนพ้นเมืองมนุษย์หมายความว่าคาเซต้องใช้ชีวิตอยู่ในป่าศักสิทธิ์ มันทั้งอันตราย และไร้ซึ่งผู้คนจนอดเป็นห่วงไม่ได้

   “ส่งธีรันมาให้ข้าเถอะ” วิรัลตัดบทเขาไม่อยากนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา ทุกชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป ร่างสุงใหญ่ขององคืวิรัลที่อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอดนั้นช่างเป็นภาพที่คุ้นชินของคนในวังหลวง วิรัลเดินตรงไปยังห้องของเด็กน้อยก่อนว่างร่างป้อมๆที่หลับใหลอย่างเบามือ

   เธราห่มผ้าให้ลูกชายของตนอย่างเบามือ ดวงตาสีน้ำตาลไล่มองเด็กน้อยอย่างช้าๆ ธรันคือของขวัญที่เอรันตอบแทนที่เขายอมให้อภัยรันตราสินะ มือเรียวลูบแก้มกลมๆของธีรันเบาๆก่อนก้มลงไปหอมอย่างอดใจไม่ได้  แต่แล้วเธรากลับถูกกอดเสียเองจากคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
   “อย่ารุ่มร่ามในห้องลูกสิ” เธราว่าอย่างไม่จริงจังนักใบหน้านักคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
   “ข้าแค่กอดเอง อีกอย่างลูกก็หลับแล้ว” วิรัลเถียงก่อนกดจมูกลงไปที่ต้นคอของเธรา
   เธราหัวเราะเบาๆเพราะจั๊กจี้ เขาไม่ได้ขัดขืนอะไรร่างสูงโปร่งเอนกายลงไปในอ้อมกอดขององค์วิรัล พลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง “ข้าไม่เคยคิดว่าข้าจะมีวันนี้เลย” เธราพูดออกมาง่ายๆมือเรียวลูบลงไปบนแขนขององค์วิรัลที่โอบกอดร่างของตนไว้เบาๆ “ข้าไม่คิดว่าคนอย่างข้าจะได้รับความรักมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ข้ามันแกะดำและแสนจะไร้ค่า”
   “เจ้าไม่ไร้ค่าเธรา” วิรัลสวนขึ้นมาทันที พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “หัวใจที่มีเมตตาของเจ้าทำให้เจ้าล้ำค่า ไม่ว่าเมื่อไหร่หรือที่ไหนความชั่วร้ายใดๆก็ไม่สามารถทำให้หัวใตของเจ้าดำมืดได้ นั้นล่ะคือสิ่งที่หาไม่ได้ง่ายๆ ข้าพร่ำขอบคุรมาลันเคียเสมอที่ส่งเจ้ามาให้ข้า เธราข้ารักเจ้าเหลือเกิน” วิรัลบอกคนในอ้อมกอดเบาๆ
   เธราอดยิ้มไม่ได้ที่อยู่ดีๆองค์วิรัลก็บอกรักออกมา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธรารับรู้ได้เสมอว่าตนได้รับความรักจากองค์วิรัลอย่างไม่มีข้อแม้  แต่มีไม่กี่ครั้งที่ราชาแห่งนันทานครจะเอ่ยออกมาตรงๆ
   “ข้าก็รักท่าน” เธราตอบออกไปก่อนขยับตัวหันมามองวิรัลให้เต็สายตา ใบหน้าที่แสนโดดเด่นนี้เป็นของเขาดวงตาสีดำสนิทที่ทอดมองมาเพียงแค่เขา เพียงเท่านี้เธราก็ไม่ต้องการอะไรอีก เพียงแค่มีองค์วิรัลอยู่เคียงข้างกันตลอดไป เธราถอนหายใจเบาๆก่อนหลับตาลงเมื่อร่างตรงหน้าจรดริมฝีปากลงมาช้าๆ เนิ่นนานและตลอดไป
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแปะตอนพิเศษตามสัญญาค่ะ
เด็กน้อยธีรันแสบแต่น่าเอ็นดู 555555
ดีใจที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ขอบคุณที่รัก #วิรัลลืมเมีย ค่ะ
ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ที่ยังคลุมเครือถึงที่มาที่ไป
ไม่ต้องห่วงค่ะ ทุกคนจะกลับมาในเรื่องต่อไป
ฝากติดตาม #ดวงใจรักขสะ และ #ดวงใจร่ายบุหลัน ด้วยนะคะ

ดวงใจบรรณาการ ตอนนี้เปิดจองแล้ว ติดตามรายละเอียดได้ในเพจเลยนะคะ
อัพเดทตลอดๆ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาค่าา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 26-02-2017 09:04:56
ชอบมากๆเยยยย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 26-02-2017 09:41:05
 o13 o13 o13

รออ่านเรื่องต่อไปเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcane_aoi ที่ 26-02-2017 10:16:40
ชอบจังอ่านรวดเดียวจบ รอตอนพิเศษอีก อยากให้เธรากับวิรัลมีลูกสาวอีกซักคน เอรันจัดมาอีกคนซิค่ะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 26-02-2017 10:53:11
ธีรันน่ารักกกกก ฝุดๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 26-02-2017 11:31:37
น่าเอ็นดูเด็กน้อยโดนคุณแม่ดุ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: MIwEMInE ที่ 26-02-2017 12:23:43
ขอบคุณค่ะ สนุกจัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 26-02-2017 12:33:58
ธีรันเป็นเด็กดีนะลูก :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 26-02-2017 13:45:47
ธีรันซนน่าดูเลยยย ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 26-02-2017 14:03:30
ขอบคุณค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 26-02-2017 14:04:39
ขอบคุณครับ :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 26-02-2017 14:19:22
รอติดตามแน่นอนค่ะ  ธีรันน่ารักมากมาย  แม่เธราออกแนวดุ แต่พ่อวิรัลแนวตามใจลูก น่ารักจริงครอบครัวนี้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 26-02-2017 14:56:44
จะมีเรื่องของลูกต่อไหมหน่อออ

ดีค่ะ ซึ้งมากกก :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-02-2017 15:34:37
ธีรันน่ารักจริงๆน่าจะมีอีกสักคนเนาะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: aun.kimjae ที่ 26-02-2017 16:02:59
สนุกมากกกค่ะ o13
เนื้อเรื่องสนุกมากกก ชอบเธราคนดีที่สุดเลย สมแล้วที่ท่านวิรัลทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
เนื้อเรื่องแฟนตาซีแบบคาดไม่ถึงเลย
เราอยากให้มีต่ออีกยาวๆเลยอะ อยากรู้ถึงที่มาที่ไปของเมือง ของผู้คน อยากให้เรื่องยาวกว่านี้ ไม่อยากให้จบเลย :hao5:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Dezzerr ที่ 26-02-2017 16:14:15
เธราเปิดโหมดโหด ธีรันน่าเอ็นดูและน่าตีจริงเชียว 55555
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: minmin96 ที่ 26-02-2017 16:36:31
ขอบคุณจร้า~
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-02-2017 18:55:13
 :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: MNIMD ที่ 26-02-2017 19:15:58
อยากจับธีรันฟัดจังเลยซนมากๆ เธรานี่เป็นคุณแม่ที่ดุเหมือนกันเลยน้า ขอธีรันมาเลี้ยงดูได้มั้ยคะ อ่านเรื่องนี้แล้วอ่านต่อไม่หยุดเลยค่ะว่งโทรศัพท์ไม่ลงเลย ชอบในความใจดีแต่ก็เข้มแข็งของธีรามากๆ วิรัลคนหลงเมียสุดๆ รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 26-02-2017 19:20:24
 :pig4: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-02-2017 20:07:44
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 26-02-2017 20:55:22
น่ารักมากกกกกกก ดีต่อใจ
ชอบวิรัลมากเห่อลูกจริงๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 26-02-2017 21:59:08


เด็กน้อยโตทันใจ

น่ารักจัง

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 26-02-2017 22:08:51
 o13  ขอบคุณนะคะ  ได้เจอหลานแล้ว  น่ารักน่าชัง แถมซนสุดสุด   :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 26-02-2017 22:14:08
เป็นตอนพิเศษที่อิ่มอกอิ่มใจจริงๆค่ะ  อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขมากมาย  อบอุ่นมากๆค่ะ

องค์ชายธีรันช่างน่าเอ็นดูสุดๆ  รู้จักง้อด้วย  น่ารักมากมาย  จะไม่ให้ใครๆรักใครๆหลงองค์ชายน้อยธีรันได้ไงเนี่ย

เธราก็ช่างเสียสละจริงๆยอมเป็นคนดุเพื่อไม่อยากให้ลูกเสียคน  ชอบคำสอนที่เธราสอนลูกได้ดีจริงๆค่ะ

เรื่องต่อไปจะมีองค์ชายน้อยธีรันแทรกบ้างไหมค่ะ  ออกมาตอนเดียวก็รู้สึกหลงรักแล้วค่ะ
สนุกมากๆจนถึงตอนพิเศษเลยจริงๆ  ขอบคุณที่แบ่งปันความสุขนะคะ :mew1: o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 26-02-2017 22:23:01
น่ารักมากมาย
ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 26-02-2017 23:00:15
ขอบคุณอีกทีครับ  ชอบๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 26-02-2017 23:49:54
จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 27-02-2017 11:50:10
เรื่องสปอยเมีย สปอยลูก ใครจะเก่งเท่าองค์วิรัล  :laugh:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 27-02-2017 18:47:53
 o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-02-2017 20:49:20
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: wiwo ที่ 28-02-2017 09:06:14
สนุกมากค่ะ แบบว่าผูกเรื่องได้ดีมาก มีความลึกลับซับซ้อน ชวนติดตามมาก

จะรออีก 2 เรื่องที่เหลือนะคะ เป็นกำลังใจให้น้าาาา  :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 01-03-2017 05:06:32
สนุกมาก บรรยายเรื่องได้ดี มีครบรสเลย ชอบๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 01-03-2017 23:38:05
องค์ชายน้อยน่ารักก เธราอย่าดุนักสิ :m26:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 02-03-2017 13:07:02
ต่อไปต้องได้เป็นราชาที่ดีแน่ๆธีรันน้อย น่ารักจริงเชียว
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 02-03-2017 18:33:57
สนุกมาก  เป็นแฟนตาซีที่มีมิติมาก บทกระชับและดูสอดคล้องกันไปหมด

ปกติจะขัดใจนายเอกแบบเธรามาก  แต่เธราทำให้เรารู้ว่าคนดีที่ไม่โง่เป็นยังไง

ชอบมากครับ ติดตาม
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 03-03-2017 02:41:48
ตอนพิเศษน่าเอ็นดูจังค่ะ ขอบคุณที่ลงให้อ่านนะคะ  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: it.the.world ที่ 03-03-2017 18:09:01
สนุกกกกมากกกก รออีกสองเรื่องนะคะ ส่วนเรื่องนี้ เราเปย์ไปแล้ว อิ้อิ้ เป็นเรื่องแรกเลยที่ซื้อ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2: :pig4: :pig4: o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 04-03-2017 00:55:21
 :L1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 04-03-2017 08:13:52
สนุกมากกกก
โดยปกติจะไม่ชอบนายเอกที่เป็นคนดีจนเกินไป
เพราะมันจะทำให้ตัวเองแะคนรอบข้างเดือดร้อน
แต่เรื่องนี้คือเธราเปนคนดีมากก แต่สิ่งที่ทำให้ไม่รำคานคือ
ความใจดีที่มีขอบเขต รู้ว่าเมื่อไหร่ต้องเด็ดขาดจริงจัง
และความดีที่ให้ไปมันได้รับค่าตอบแทนที่รถ้มค่าเสมอ
เรื่องนี้จึงแตกต่างค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 04-03-2017 11:57:31
กำลังติดตามอยู่นะคะ รอรีไรท์ค่า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Tsubamae ที่ 04-03-2017 14:45:51
ลองมีน้องให้ธีรันดูสิคะ ท่านเธราท่านวิรัลรับรองคุณพี่ชายจะต้องซนและเอาแต่ใจน้อยลงแน่ค่ะ เพราะต้องมาคอยเลี้ยงคอยมาตามใจน้องแทน 555 #วิรัลลืมเมีย ตอนแรกๆๆนี่แบบเคืองท่านวิรัลมากกก ดีนะที่มีแต่ท่านเธราเป็นสนาคนเดียว แต่มาตอนนี้ชักสงสารแทน ก็ท่านเธราเราออกจะเนื้อหอมเหลือขนาดดดด ไหนจะพ่อธันนน ไหนจะหนุ่มใหญ่สิงหราสหัส รายนี้ประวัติน่าจะไม่ธรรมดาดูสูงส่งพอตัว แถมยังมีใจผูกกับท่านเธราด้วยนะ เรื่องของรันตราก็ยังไม่เคลียร์คงต้องติดตามต่อไป ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่าาาา จะติดตามทุกภาคเลยจ้าาา
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 05-03-2017 13:22:24
โอ้ยยยยย สนุกมากกอ่านรวดเดียวจบ
เธราน่ารัก ทำเอาคนรอบข้างหลงรักไปหมด
มีเรืรองดีๆมาให้อ่านอีกนะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 05-03-2017 22:27:37
เรื่องใหม่เริ่มลงเมื่อไหร่คะ นี่แวะมาอ่านตอนจบอีกรอบ  :o8:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 05-03-2017 22:48:33
อ๋อยยย อ่านแล้วติดงอมแงมเลยจ้า  :impress2:
 :L2: :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: namminzz ที่ 07-03-2017 04:44:24
นานๆจะได้อ่านแนวนี้ ชอบมากกกกก
สนุกมากค่ะ  ขอบคุณมากนะคะ :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 07-03-2017 18:02:34
อิ่มเอมใจมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 10-03-2017 01:01:30
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ  o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 13-03-2017 18:06:54
มีความติ่งหนักมาก วิรัลน่ารักจังรักเมียหลงเมียจริงๆ เธราก็แสนดี อยากได้มาเป็นพ่อของลูกกกกกกก คริๆ แต่ถ้าไม่ได้ก็ขอธีรันก็ได้นะ ป้าจะเลี้ยงหนูเอง 5555555 เตรียมสู่ขอ~~~ เจอกันในเล่มนะธีรันน้อย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: dellyamin ที่ 14-03-2017 06:45:22
อ่านเรื่องนี้มาตลอดแต่ไม่เคยเม้น เพราะเพิ่งสมัครเล้า ชอบการผูกเรื่อง มันซับซ้อนดีแท้ รู้เลยว่าบางอันต้องไปโผล่เล่มสอง เล่มสาม ชอบมาก ยิ่งตอนที่มีธีรันยิ่งชอบ ออกมานิดเดียวทำเอาลืมพวกผู้ใหญ่ต้นๆเรื่องหมดเลย 55555 น่ารัก จองนิยายไปแล้ว รออ่านตอนพิเศษ <3
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune1st ที่ 15-03-2017 01:02:27
อ่านรวดเดียวจบ
ชอบมากกกสนุกมากกกกก
ถึงคำผิดจะเยอะมากไปนิด
แต่ชอบเธรามากๆๆๆๆ
คือดีงะ
แต่งดีมาก
เนื้อเรื่องก็ดี ไม่อยากให้จบเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-03-2017 21:46:39
รวดเดียวจบติดงอมแงม สนุกมากค่ะ รักในความจิตใจดีของเธรามาก สิ่งเล็กๆ ทำให้เกิดสิ่งยิ่งใหญ่
เธราผ่านพ้นอันตรายมาได้เพราะความดีของตนเองทั้งนั้น ดีจนชนะใจทุกคน โอ้ย รักเธรามากจริงๆ
ท่านวิรัลก็ดีงามมากค่ะ มีแค่ช่วงแรกที่น่าหมั่นไส้เล็กๆ ที่ #วิรัลลืมเมีย แต่ต่อมาก็นะ แพ้ให้กับความดี
ความน่ารักในตัวเธรา หลงเมียที่สุดในแผ่นดินอ่ะคะ พอนักรบที่เข้มแข็งรักใครสักคนมันก็มีมุมน่ารักๆ แบบนี้
แถมเธรายังแอบดื้อ น่ารักน่าปราบที่สุด ลูกชายน่ารักไปอีก เติบโตขึ้นอย่างงดงามแน่นอน
ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ บรรดาสหายของเธรา ที่ช่วยคุ้มครองกันมาตลอด ทหารของท่านวิรัลทุกคน
ขอบคุณผู้แต่งนะคะ นิยายดีงามมากจริงๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 16-03-2017 19:33:34
 o13  ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 17-03-2017 01:14:53
เย้ๆ ตามมาเจอแล้วนึกว่าเรื่องนี้หายไปไหน.
พอมาเจอก็จบแล้ว ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านน่า รักเรื่องนี้มากๆเลย  :กอด1: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 18-03-2017 14:21:20
เข้ามาอ่านตอนพิเศษอีกรอบค่ะ  เพราะคิดถึงและเอ็นดูองค์ชายธีรันจัง555
ออกมาแค่ตอนเดียว  แต่คนแต่งแต่งให้หลงรักองค์ชายได้  เก่งจริงๆค่ะ o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: rukmak ที่ 19-03-2017 20:19:46
จาก "วิรัลลืมเมีย" กลายเป็น "วิรัลหลงเมีย" ไปซะแล้ว  :laugh:
ก็เธรานิสัยดีนี่เนอะ ใครๆก็รักเธรา
องชายธีรันน่ารักจังเลย

 :pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า เนื้อเรื่องสนุกมากๆ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 23-03-2017 14:52:29
สนุกมากค่ะ ชอบเธราแลดูน่ารักดี
ชอบแนวนี้สุดๆ
เปิดเข้ามานี่แบบว่า ใช่เลย อ่านแล้ววางไม่ลงเลยทีเดียว
ติมตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 26-03-2017 12:34:23
สนุกมากๆๆๆๆๆ
ชอบราซีนเลยอ่ะ
แม้จะมีบทที่น้อยนิดก็เถอะนะ
อยากอ่านอีก2เรื่องไวๆแล้ว
รออ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านน้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: boooob ที่ 06-04-2017 23:32:21
นิยายสนุกมากเลยยยย.  อ่านจบเเล้วได้เเต่คิด ว่าปล่อยเรื่องนี้ผ่านตาไปได้ยังไง o13 o13

จะติดตามผลงานนะคะ :L1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: kai_kaka ที่ 25-05-2017 20:01:40
 o18
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 27-05-2017 13:49:13
สนุกมากๆ เลยค่ะ อ่านยันตีสี่เลยเมื่อคืน  :hao7:
ภาษาลื่นไหลมาก ตัวละครทุกตัวน่ารักปนน่าหมันไส้หมดเลยค่ะ จะติดตามเรื่องต่อๆ ไปนะคะ  :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 28-05-2017 18:55:01
ตัวละครมีความน่าสนใจทุกตัวเลยค่ะ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 12-06-2017 17:23:01
ชาตะให้ต้องคู่กัน หนีกันไปก็ไม่พ้น
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Thep503 ที่ 15-06-2017 01:01:03
สนุกมากๆครับ อ่านเพลินเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 19-06-2017 16:05:09
ตามอ่านจนจบเลย สนุกมาก
ชอบที่เนื้อเรื่องกระชับมากๆ
แต่ถ้าให้ดีอยากให้ฝึกภาษา ขัดเกลาอีกนิดนึงค่ะ
มันเกือบจะดีแล้ว ตัวพลอตมันดีๆมากอยู่แล้ว
นี่ยังคิดเลยว่าเรื่องมันซับซ้อนจริงๆ ถ้าเรียบเรียงดีๆ
อีกนิดคือเพอร์เฟ็คมาก ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งขึ้นมานะคะ
ทุกตัวละครเหมือนมีชีวิตจริงๆเลย ขอบคุณมากๆค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 20-06-2017 00:02:46
สนุกคะ ขอบคุณจ้า
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: my.atty ที่ 23-06-2017 11:24:47
อ่านจบต้องเมนต์ค่ะ  ก่อนอื่นขอบคุณเลยที่เขียนนิยายมาให้อ่านด้วยเนื้อเรื่องสนุกมาก
ปกติไม่ค่อยจะอ่านแนวนี้หรอกค่ะ แต่กดเข้ามาแล้วประทับใจเลยย o13

เอ็นดูธีรันจังเลยยย อยากให้มีภาคต่อมากค่ะะ :impress2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: romeo2000 ที่ 24-06-2017 18:09:50
ขอบคุณค่ะสนุกมากเลย o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: NooMary ที่ 27-06-2017 14:00:10
หนูน้อยธีรันน่าร๊ากกก
น่าจะมีตอนพิเศษโชบุกับชุนจริงๆ
แล้วสรุปใครจ้างโชบุกับชุนมาฆ่าองค์วิรัลละเนี่ย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: nutae or ที่ 27-06-2017 23:31:17
สนุกมากกกกกก #thx ค่าาาาา ว่าแต่ สหัสกับปักษานี่ยังไงๆๆนะ  :mew3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 29-06-2017 14:54:50
สนุกมากกกกกก o13
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Silvercrowkk ที่ 05-07-2017 05:28:54
สนุกมากๆเลยค่ะ อารมเหมือนอ่านแฮรรี่ พอตเตอร์เลย ชอบมาก จะรอติดตามนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: amito ที่ 11-07-2017 11:39:18
เพิ่งตามอ่านจบค่ะ ปกติเราไม่ค่อยชอบแนวแฟนตาซี แต่เรื่องนี้สนุกมาก

เราว่าการบรรยายให้เห็นตามจินตนาการนี่ยากมาก แต่ในเรื่องนี้ทำได้ดี เราแทบจะเห็นสหัสยืนแยกเขี้ยวอยู่ข้างๆเธราเลยแหละ

เรื่องสนุก ร้อยเรียงได้ดี มีครบทุกรส ระวังเรื่องคำผิดนิดนึงนะคะจะได้อ่านลื่นไหลกว่านี้ (เค้าชอบนะเค้าถึงบอก)

รวมๆแล้วสนุกมาก ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 17-07-2017 11:45:24
กลับมาอ่านอีกรอบ
ชอบเธรามากๆๆๆ
อยากอ่านอีก2เรื่องแล้ว
ดวงใจรักขสะกับดวงใจร่ายบุหลัน
น่าจะอลังการทั้งคู่
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 08-08-2017 23:50:37
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 14-09-2017 11:00:50
สนุกมากกกกเพิ่งได้มาอ่านน o13 ชอบมากจริงๆหนูอ่านแบบไม่ยอมหลับยอมนอนเลย55555555555

รอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: hereg407 ที่ 14-09-2017 21:59:13
เป็นเรื่องที่ดีมากกกก สนุกดี  ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ 
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: cliche ที่ 10-10-2017 06:08:12
สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งมาเจอ อ่านรวดเดียวจบเลย กลับไทยเมื่อไหร่จะไปสั่งซื้อหนังสือนะคะ ดีมากเลย ขอบคุณสำหรับงานดีๆ นะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 13-10-2017 22:38:53
สนุกเราชอบเรื่องนี้มากกกกกก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Another Night ที่ 24-10-2017 01:12:55
จบแล้ววว  :laugh: :laugh:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้มาให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: May.rinz ที่ 24-10-2017 16:31:14
โอ้ยยยยยยยเรื่องนี้ดีมากๆๆๆ
ชอบทุกตอนเลย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 31-10-2017 16:02:51
อ่านจบแล้วคือดีมากกกกก เคยเปิดอ่านเรื่องนี้แล้วเลิกอ่านหลายครั้ง
เสียดายที่ไม่ยอมอ่านต่อ แต่ตอนนี้อ่านจบแล้วถึงได้รู้ว่าตัวเองได้พลาดนิยายดีๆแบบนี้ไปหลายครั้ง
ขอบคุณมากนะคะ นิยายสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
อบอุ่นหัวใจ
ปล.อยากรู้ว่าตอนนี้คาเซจะเป็นยังไงจัง :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: akajinkame ที่ 01-11-2017 06:23:42
สนุกมากกกกก ภาษาดีมากกกก อ่านแล้วลื่นไหลมากค่า ยังอยากรู้เรื่องอื่นๆ ของทุกตัวละครเลนค่ะ โดยเฉพาะสหัส
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: yin ที่ 11-11-2017 00:58:45
เรา..เป็นตัวอย่างของคนทำดีย่อมได้ดี..เรื่องน่ารักมากอยากตามอ่านเรื่องอื่นเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: charapin ที่ 28-11-2017 04:39:35
 :L1: :L1: :L1:  สนุกกกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกกกกกก อ่านรวดเดียวจบเลย  :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 03-12-2017 23:55:00
สนุกมาก
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Monamod ที่ 15-12-2017 00:44:06
อ่านจบแล้วเรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกก
แบบแฟนตาซีสุดๆ เดาทางไม่ถูกเลย อะไรที่คิดไว้กลับไม่ใช่
ทั้งเรื่ององค์หญิงโยนา รันตรา คาเซ โดยเฉพาะคาเซนี่พีคมาก
ตอนแรกเราคิดว่าคาเซแน่ที่เป็นกบฏอยากแย่งชิงบัลลังก์
แต่พอรู้หตุผลที่แท้จริงนี่ทำเอาเงิฟไปเหมือนกัน

ชอบตัวละครทุกตัวเลยโดยเฉพาะเธรา
ถ้าคนแบบเธรามีในโลกแห่งความจริงเยอะๆโลกคงสงุบสุข คือเป็นคนที่ดีต่อใจจริงๆ
องค์วิรัลลืมได้งัยตั้งสองปี เป็นสองปีที่พลาดมากบอกเลย
เอ็นดูธีรันน้อยอ่า น่ารักกกโตมาคงจะอ่อนโยนเหมือนแม่ปข็งแกร่งเหมือนพ่อแน่เลย

อยากให้สหัสคุซธันมีคู่มั่ง ชอบแก๊งนี้ เท่ห์อ่ะจะให้อยุ่เป็นหนุ่มโสดก้น่าเสียดาย ฮ่าาาา
แต่แอบคาใจกับความเป็นมาเป็นไปของสหัส แลดูมีซัมติงเบาๆ
ส่วนชุนกับโชบุน่าจะคู่กันอยุ่แล้วมั้งคู่นี้ ปล่อยเค้าไปอิอิ

เรื่องนี้ดีหมดคนเขียนเก่งมากเราชอบมากแต่พิมผิดเยอะไปนิสส
ถ้าแก้ตรงนี้จุดนี้ได้จะดีมากเลย ยังก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 19-02-2018 22:09:31
 :mew1: :mew1:  :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 10-06-2018 18:57:59
อะไรคืออ่านรวดเดียวจบ
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: nano ที่ 02-09-2018 23:48:41
สนุกมากกกก พึ่งได้เจอเรื่องนี้ ใครพลาดต้องเสียดาย
คนเขียนแต่งเก่งมาก จินตนาการ + เชื่อมโยงเรื่องดีมาก
ไม่ต้องชมตัวละครเลย ชมแต่คนแต่งนี้แหละ สุดยอด
ที่สุดแล้ว

หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 09-10-2018 16:51:32
ชอบมากก สนุกมากกก ปริ่มมากกก :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: seaNON ที่ 29-10-2018 14:10:13
เป็นนิยายแฟนตาซีนที่อ่านจบเรื่องแรกเลย :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Ramnoii ที่ 18-01-2019 02:48:24
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
เนื้อเรื่องน่าติดตามมาค่ะ

แต่ละคนก็มีปมของตัวเอง

ส่วนคนอ่านแอบเผลอใจเชียร์ธันค่ะ ชอบบบ กรี๊ดดด

อยากให้ธันมีคู่จัง
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 25-01-2019 10:56:32
ชอบค่ะ สนุกมาก อ่านแบบไม่วางเลย เนื้อเรื่องดีด้วย
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 26-01-2019 23:01:49
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 28-01-2019 02:24:27
สนุกมากค่ะ ชอบตัวละครทุกตัวเลย
แต่งได้สนุกมากๆ ค่ะ
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 08-03-2019 23:21:50
 :L2: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 09-03-2019 08:28:56
 :กอด1: :กอด1:  :pig4: :pig4: :pig4:  :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 09-03-2019 21:53:12
 :pig4: :pig4: เนื่อเรื่องสนุก มีคำผิดค่อนข้างเยอะ ชอบตัวละครที่มีความเด่นชัด แต่การเขียนช่องไฟมันอ่านยากค่ะ รอมาต่อเรื่องใหม่อยู่นะคะ  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: kiddie ที่ 11-03-2019 17:51:02
อ่านรวดเดียวจบ ชอบมาเลย
  :L1: :L1: :L1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 28-03-2019 17:55:10
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 19-12-2019 16:38:38
สนุกมากกกกค่า :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 21-12-2019 09:08:39
 :z13:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 25-12-2019 10:16:12
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: kwang0207 ที่ 26-12-2019 23:54:01
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: BM_CBC ที่ 23-01-2020 01:26:03
 :pig4:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 20-02-2020 02:45:58
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆแบบนะคะ
แอบชอบธันในเรื่องมาก อยากให้มีคู่ :mew3:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 04-03-2020 03:54:24
 :pig4: สนุกมากเลยจ้าาา วิรัลนี่ก็คือจากหน้ามือเป็นหลังมือที่แท้ทรู
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 08-03-2020 01:31:27
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: TiGgeRLuMOs62 ที่ 09-04-2020 11:52:29
ชอบพาร์ทผจญภัยของนายเอกมาก สนุก น่าตื่นเต้น นายเอกจิตใจดีมากจริงๆ
ชอบที่ทุกตัวละครมีเหตุผลในการกระทำของตัวเองเราแอบคิดว่า บางทีที่ครอบครัวนายเอกส่งตัวมา
เพราะอาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 11-01-2023 19:26:24
คิดถึงมากๆๆๆ กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังรักเหมือนเดิม  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 24-01-2023 19:10:44
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: