ตอนที่๑๑ (๗๐%)
ร่างสูงใหญ่โดดเด่นของวิรัลยืนนิ่งมองสถานที่รอบกายอย่างครุ่นคิด สถานที่ตรงหน้าได้รับการจัดการทำความสะอาดไปบ้างแล้วบางส่วนหากยังคงมีร่องรอยหลงเหลือไม่น้อย
“องค์หญิงโยนาถูกฆ่าตายในห้องนอนตัวเองเนี๊ยนะ” วิรัลพูดขึนอย่างหัวเสียเมื่อเห็นสถานที่การลอบปลงพระชนต์องค์หญิงโยนา “ใครจะเข้ามาในห้องนอนขององค์หญิงแห่งวูธได้กัน ทหารยามทำงานกันยังไง”
“พวกทหารยืนยันว่าไม่มีใครเห็นคนเข้าไปในห้องบรรทมขององค์หญิงโยนาเลยพะยะคะ”
วิรัลเดินเข้าไปตรงที่นอนที่องค์หญิงโยนาถูกแทงตายใกล้ๆ ดวงตาสีดำสนิทกวาดไปทั่วอย่างละเอียดก่อนสะดุดกับรอยแปลกๆบางอย่าง
“องค์หญิงโยนาถูกแทงที่หัวใจใช่ใหม” วิรัลเอ่ยขึ้นมาราวพูดกับตัวเอง มือหนาแตะลงไปบนรอยที่ปรากฏบนเตียงเบาๆ “คนร้ายกดมีดลงไปบนอกขององค์หญิงโยนาจนทะลุเลยซินะ”
“ใช่พะยะคะ” คราวนี้เป็นคาเซที่เพิ่งเข้ามาเป็นคนตอบ ตอนแรกเขาเอาเอกสารไปให้องค์วิรัล และไม่พบ เมื่อถามนางกำนัลจึงทราบว่าองค์วิรัลทรงออกมาที่เกิดเหตุการณ์ลอบปลงพระชนต์ด้วยตัวเอง
วิรัลพยักหน้าเบาๆราวรับรู้ “ข้าขอดูมีดที่ใช้แทงองค์หญิงโยนาหน่อยสิคาเซ”
--------------------------------------------------
---------------------------
----------
ก่อนที่เกวียนของเธราจะถึงหน้าค่ายทหาร อาร์ก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากเชื่อกที่มัดอยู่
“พาพวกข้าไปหาไอ้ปีศาจนั่นดีๆ อย่าตุกติกอะไรให้เจ็บตัวไปมากกว่านี้ล่ะ” คุชบอกในขณะที่แกะเชือกออกจากตัวอาร์
“ถ้าเจ้าพาข้าไปหาคนที่มาบอกข่าวเจ้า เจ้าจะได้รู้ความจริงว่าใครเป็นคนฆ่าคนรักของเจ้า” เธราบอก อาร์อย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าอาร์มีท่าทางสงบลง
“อย่าคิดเยอะเจ้าโง่ ถ้าเธรามันอยากฆ่าเจ้าน่ะง่ายมากแค่บอกข้าเอง” โชบุพูดขึ้นอย่าอารมณ์ดีลิ้นสองแฉกของอสรพิษแลบเลียริมฝีปากอย่างนึกสนุก
-------------------------------------------------
---------------------------------
-----------
พวกเธราสามารถเข้ามาในค่ายของทหารลาดตระเวนได้อย่างง่ายดาย เพราะมีอาร์เดินทางมาด้วยหากสิ่งที่กำลังจะเจอต่างหากที่ทำให้ทุกคนกำลังกลุ้มใจ
“ปีศาจ นี่ตายไม่ได้สินะแต่มันเจ็บได้ใช่ไหม” สหัสพูดขึ้นลอยๆให้ทุกคนได้ยิน
“ได้สิ เจ็บได้แค้นเป็น แค้นของปีศาจน่ะพันปีก็ไม่จางนะไม่อย่างงั้นเมืองแห่งเวทย์ไม่ปิดตัวเองไปเป็นร้อยปีหรอก” โชบุตอบออกมา
“ข้าเคยฟันมันจนแขนขาดแต่แขนมันงอกออกมาได้ง่ายๆราวต้นไม่เลย” คุชบอกออกมาใบหน้ามีแววเคร่งเครียด
“อย่าพูดอะไรที่มันตัดกำลังใจตอนนี้ดีกว่าไหม” สุดท้ายเธราต้องเอ่ยห้ามออกมาเอง
หากทันทีที่เกวียนที่นั่งมาเข้ามาใกล้บริเวณบ้านพักของอาร์ บรรยาการกดดันแปลกๆก็เริ่มเข้ามาคุกคาม เธรารู้ทันทีว่าตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการเจอ รู้ตัวแล้ว
“รันตรารู้ตัวแล้ว” เธราเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเมื่อรับรู้ว่าอากาศรอบตัวน้อยลงเรื่อยๆ
สหัสกลายร่างเป็นสิงห์ราและขยับเข้ามาใกล้เธราทันที โชบุกับชุนและคุชต่างเตรียมพร้อมดาบที่ถูกซ่อนเอาไว้ถูกนำออกมาอย่างรวดเร็ว
“รันตรา อยู่ข้างในใช่ไหม” อาร์พยายามเดินเข้าไปเรียกให้เจ้าของชื่อออกมา
ประตูบ้านเปิดออกมาปรากฏร่างสวยงามของรันตราที่แสนจะธรรมดา ดวงตาสีฟ้าที่แสนงดงามมองมาที่กลุ่มคนข้างหน้าราวต้อนรับขับสู้
“มาถึงนี่กันเลย ช่างมีความพยายามนักหนา” รันตรากล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มแสนสวย ร่างสวยงามของรันตราก้าวออกมาจนพ้นประตูบ้านอย่างเชื่อช้า ก่อนมาหยุดลงตรงที่อาร์ยืนอยู่
“เจ้านี่มันท่าดีทีเหลวจริงๆ นะอาร์” แม้น้ำเสียงจะดูเรียบเรื่อยหากฝ่ามือกลับจับที่ลำคอของอาร์อย่างรวดเร็ว “เพราะไร้ประโยชน์อย่างนี้ไงถึงเป็นได้แค่ทหารปลายแถว”
“ปล่อยเขารันตรา” เธราตะโกนออกไป ร่างสูงโปร่งพยายามสูดหายใจลึกๆเท่าที่ทำได้
“หึ.....เจอกันอีกแล้วพระสนมเธรา เจ้านี่ยังเหมือนเดิมจริงๆชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านไปทั่ว” รันตราเอ่ยออกมาพร้อมกับยกอาร์จนลอยขึ้นจากพื้น “ถ้าเจ้าไม่สะเออะยุ่งเรื่องที่หมู่บ้านบันกุ ทุกอย่างคงจบไปแล้ว”
“สิ่งที่เจ้าทำมันผิด รันตราปล่อยอาร์เดียวนี้”
“นี่เจ้าห่วงคนที่เคยคิดจะฆ่าเจ้าด้วยเหรอ แหมช่างประเสริฐจริง” พูดจบรันตราก็เหวี่ยงร่างของอาร์เข้ามาใส่ทุกคนก่อนจะปราดเข้าไปหาเธราอย่างรวดเร็ว มือที่เต็มไปด้วยเล็บแหลมคมจับที่ลำคอเธรา แล้วลอยตัวขึ้นสูงทันที ก่อนที่สหัสจะถึงตัว
“ป...ปล่อยข้า” เธราบอกออกมาอย่างกระท่อนกระแท่นเมื่อคนตรงหน้าออกแรงบีบที่ลำคอจนเขาหายใจไม่ออก
“เจ้ามันแส่ไม่เข้าเรื่อง เธราข้าไม่ได้อยากได้ชีวิตเจ้าสักนิด” แม้จะบอกอย่างนั้นแต่รันตรากลับทำตรงข้าม รปีศาจร้ายกระชากผ้าพันคอของเธราออกเผยให้เห็นรอยแผลที่ลำคออย่างชัดเจน “จงโทษตัวเองที่เป็นคนดีเกินไปพระสนมเอกแห่งนันทานคร” เล็บสีแดงสดๆค่อยๆกดลงไปที่ลำคอของเธรา เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาราวยืนยันถึงลมหายใจที่เริ่มหมดไป
รันตรายิ้มราวสมใจเมื่อเห็นเธราเริ่มหมดแรง แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่ออยู่ดีๆคนที่กำลังหมดแรงกลับคว้าเอาผ้าพันคอของตัวเองมาพันคอของรันตราไว้
“เจ้าไม่รู้รึ ผ้าคลุมไหล่ของราชาจะปัดเป่าวิญญาณร้ายได้” เมื่อพูดจบเธราก็ดึงผ้าให้แน่นด้วยแรงที่มีเหลืออยู่ “ปีศาจอย่างเจ้าเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่ดำสนิทร้ายกาจ ฉะนั้นจงหายไปซะ”
รันตราปล่อยมือจากลำคอของเธราก่อนพยายามดึงผ้าออกจากคอตัวเองเมื่อเริ่มรู้สึกแสบร้อนราวไฟเผา ควันสีดำเริ่มลอยออกมาจากร่างของรันตราก่อนที่ร่างของรันตราและเธราจะตกลงมาที่พื้น
“อย่าคิดว่าแค่ผ้าขี้ริ้วผืนเดียวจะทำอะไรข้าได้” รันตราขู่อย่างอาฆาต ตอนนี้รันตรากำลังเสียเปรียบเมื่อเธราออกแรงรัดคอเขามากขึ้น ความเจ็บร้อนก็ยิ่งรุนแรง
เธราที่ตอนนี้กำลังใช้ผ้ารัดคอของรันตราอยู่นั้นเริ่มหมดแรงลงเรื่อยๆ ผลจากการถูกอาร์ซ้อมเมื่อคืนและการที่ถูกรันตราทำร้ายส่งผลให้ร่างการเริ่มอ่อนแรงจะสุดท้ายรันตราก็ดิ้นหลุด
สหัสเข้ามาขวางระหว่างเธรากับรันตราไว้ก่อนพุ่งเข้าไปหารันตราทันที กรงเล็บแหลมคนของสิงห์ราฝังลงไปที่แขนของปีศาจจนเรียกให้เลือดสีดำสาดกระเซ็นไปทั่ว ก่อนตะปบเข้าที่ลำตัวของรันตราอย่างหมายเอาชีวิตหากปีศาจอย่างรันตราก็ไม่ยอมให้ตัวเองเสียงเปรียบง่ายๆ เมื่อร่างของรันตราลอยขึ้นสูงอีกครั้ง
“สัตว์เลี้ยงของเจ้าใช้ได้เลยนะพระสนม” รันตราเอ่ยราวหยามเหยียด
“อย่าไปปากดีอยู่บนนั้นลงมา” สหัสตะโกนก้อง
“หึ” รันตราหัวเราะเบาๆราวหยามเหยียด ผมสีทองที่เคยงดงามจับตาค่อยๆสยายออกและเพิ่มความยาวออกไปเรื่อยๆ หมอกสีดำค่อยๆม้วนตัวเข้ามาครอบคลุมทั่วบริเวณอย่างช้าๆ ก่อนที่เส้นผมที่แผ่ขยายออกไปนั้นจะแทงลงมาหากลุ่มคนที่อยู่ข้างล่างราวสายฟ้าที่แหลมคม
สหัสใช้ความเร็วหลบได้อย่างหวุดหวิด คุช และโชบุพยายามปกป้องตัวเองและเธราอย่างเต็มความสามารถ ชุนที่ยืนมองการต่อสู้มาสักพัก ค่อยๆเดินไปหาสหัสที่กำลังต่อสู้กับรันตราอยู่ ร่างสูงใหญ่ของชุนเดินเข้าไปช้าๆ เมื่อรันตราฟาดเส้นผมลงมาใกล้ๆชุนก็ใช้มือคว้าเอาไว้ก่อนออกแรงกระชากจนรันตราตกลงมาที่พื้นอย่างแรง
“อั๊ก...”
“ข้าไม่ได้มีเรื่องโกรธเกลียดอะไรเจ้า แต่เจ้าต้องการชีวิตไอ้ตัวเล็กข้าคงเฉยไม่ได้ อภัยให้ด้วย” ชุนบอกก่อนเหยียบลงไปบนหน้าอกของรันตรา
“แก....อั๊ก..แกเป็นยักษ์” รันตราพูดออกมาอย่างตกใจ ชนเผ่าเดียวที่กลืนกินทุกสิ่งได้แม้กระทั้งจิตวิญญาณ กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ใช่ ครึ่งเดียวน่ะ” ชุนตอบราวพูดคุย หากมือหนากลับก้มลงไปกระชากแขนของรันตราจนขาดกระเด็น
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว ชุนมองใบหน้าเจ็บปวดนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย มือหนาคว้าเข้าที่คอของปีศาจก่อนจะยกร่างทั้งร่างของรันตราขึ้นด้วยมือข้างเดียว
“ข้าคือยักษ์ษา วิญญาณสีดำสนิทของปีศาจตนนี้ข้าจะ....อั๊ก” ชุนชะงักทันทีก่อนปล่อยร่างของรันตราลงกับพื้นเมื่อรับรู้ได้ถึงกระแทกที่หน้าท้อง รันตรารวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถีบเข้าไปที่หน้าท้องของชุนเต็มแรงก่อนจะอาศัยจังหวะที่ชุนหลุดมือออกจากคอตนนั้น คว้าเอาอาร์มาเป็นตัวประกัน
“อย่าเข้ามา” รันตราเอ่ยออกมาใช้แขนข้างเดียวที่เหลือจับคอของอาร์ที่ไร้ทางสู้เอาไว้ ตอนนี้เขาไม่มีพลังพอที่จะงอกแขนใหม่ได้
“ข้าไม่ได้ใส่ใจชีวิตเจ้านั่นหรอกนะ เจ้าเลือกตัวประกันผิดแล้ว” ชุนเอ่ยอย่างไม่ยี่หร่ะร่างสูงใหญ่เตรียมพุ่งเข้าไปจัดการคนตรงหน้าหากเสียงของเธรากลับห้ามไว้
“อย่าชุน อาร์เขาไม่เกี่ยวนะ” รันตราแย้มยิ้มราวยินดี เขาคิดไมผิดคนอย่างเธราไม่ยอมให้ใครตายง่ายๆแน่
“เจ้าไม่สนแต่ดูเหมือนเธราจะสนล่ะ” รันตราพูดก่อนลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ เล็บสีแดงสดกดลงไปบนคอของอาร์อย่างช้าๆ
“ปล่อย....ข้า....แค่กๆ” อาร์บอกอย่างกระท่อนกระแท่น
“เจ้ามันไร้ประโยชน์” รันตราพูดก่อนฝังเล็บลงไปบนลำคอของอาร์จนมิด แล้วโยนร่างอาร์ลงมาตรงหน้าเธรา
“วันนี้เจ้าโชคดีเธรา แต่มันคงไม่เสมอไปข้าจะไม่รามือ” รันตราบอกก่อนจะจางหายไปในหมอกสีดำที่หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
---------------------------------------------------------
--------------------------
-------
“อาร์จะไม่เป็นไรใช่ใหมคุช”
“หม่อมฉันเองก็แน่ใจแผลใหญ่มาก แต่ลันธีเป็นเมืองใหญ่ไม่ต้องห่วงเรื่องหมอรักษาหรอกกระหม่อม” เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ พวกเธราจำเป็นต้องรีบหนีออกมาจากค่ายทหารลดตระเวนทันที ร่างของอาร์ที่นอนจมกองเลือดนั้นยังติดตา ลมหายใจที่รวยรินนั้นเธรายังห่วงจับใจ
“ห่วงตัวเองบ้างไหม ตัวเองก็เจ็บไม่น้อยเลยนะนั่น” เป็นโชบุที่พูดขึ้นอย่างหัวเสีย “ตอนนี้จะกลับเข้าไปหาหมอในเมืองก็คงไม่ได้ ป่านนี้เรื่องที่เธราหนีมานี่คงกระช่อนไปทั่วแล้ว ไหนจะทำร้ายอาร์หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนของวูธอีกล่ะ” โชบุบ่นเมื่อเห็นอาการของเธราว่าเป็นเยอะพอดู
“ข้าไม่เป็นไรหรอก เดี๊ยวลองแวะหาสมุนไพรในป่าดูก่อนก็ได้เผื่อมีอะไรที่พอใช้ได้บ้าง” เธราพูดขึ้นมือเรียวกระชับผ้าพันคอเบาๆ ในใจนึกหวนไปถึงเจ้าของผ้า วันที่เดินทางไปวูธองค์วิรัลมาส่งเขานอกจากคำสัญญาว่าจะมารับแล้ว ร่างสูงใหญ่ของราชาแห่งนันทานครยังมอบผ้าคลุมไหล่มาให้เขาด้วย “ข้าฝากเจ้าไว้ก่อนแล้วกัน” คำพูดง่ายๆขององค์วิรัลเมื่อพันผ้าลงไปบนลำคอเขา เธรามองผ้าในมืออย่างกังวล ใครกันคือคนในที่เป็นไส้ศึก คนๆนั้นต้องการอะไร นันทานคร หรือ อะไรกันแน่?
มาต่อจนครบแล้วค่าาา
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าาา
ทวงนิยาย อ่านสปอยได้ที่ เพจนะคะ
หรือจะติดแทค #วิรัลลืมเมีย ไว้เม้ามอยกันก็ได้ค่าา
หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END (อ่าน 327387 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก