ตอนที่ 10
“เดี๋ยวก่อนหมู เป็นอะไรเด็กดี โกรธอะไรฉัน หืม...” ร่างสูงวิ่งตามศตคุณที่เดินเร็วๆ ไปที่รถแบบไม่รอคนพามาเลยสักนิด ใบหน้าแสดงถึงความเรียบเฉย ไม่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไร
“เปล่าครับ” ตอบเสียงราบเรียบ
“โกรธ...นายโกรธฉัน”
“ผมบอกว่าเปล่าก็คือเปล่า แค่รู้สึกเบื่อๆ เท่านั้น และนี่นามบัตรครับ เอาไปด้วย เดี๋ยวผมทำหาย” ว่าแล้วก็ยื่นนามบัตรที่เป็นเบอร์ติดต่อเลขาของน้ำฟ้าไปให้ ซึ่งพ่อเลี้ยงก็รับมาแล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงไปอย่างลวกๆ
“หมู...บอกฉันมาเถอะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร อยากกลับไร่แล้วครับ”
“โอเคๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันที่ไร่ก็แล้วกัน” ในเมื่อคุยตรงนี้ไม่น่าจะได้เรื่องอะไร ถ้าอย่างนั้นก็ให้เวลาร่างบางอารมณ์เย็นกว่านี้ก็แล้วกัน และถ้ายังไม่คุยกันให้รู้เรื่องอีก
เขาจะเค้นคอศตคุณเอง
ร่างสูงใหญ่เดินตามร่างโปร่งบางที่เดินอารมณ์ไม่ดีอยู่ข้างหน้าตรงไปยังไร่องุ่น มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจ สองมือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางที่ดูสบายๆ ไม่ได้กังวลอย่างตอนแรกแล้ว เพราะตลอดทางที่ขับรถกลับมาที่ไร่ พ่อเลี้ยงก็ได้คิดตลอดว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างบางไม่พอใจ
ดูง่ายจะตาย...หมูกำลังหึงอยู่น่ะสิ
“นี่หมู...จะรีบเดินไปทำไมล่ะ ค่อยๆ เดินก็ได้ กลัวไม่ถึงหรือไง”
“เรื่องของผม”
“ยังไม่หายงอนอีกเหรอเนี่ย”
“ไม่ได้งอน...พ่อเลี้ยงเอาอะไรมาพูด ผมก็ปกติ”
“ปกติอะไรล่ะ คิดว่าจะหลอกผู้ใหญ่ได้หรือเด็กน้อย” ร่างสูงก้าวมาเดินข้างๆ คนตัวเล็กของเขาอย่างทันทีเพราะไม่อยากจะให้ใบหน้าสวยดูเรียบเฉยไม่มีอารมณ์แบบนี้อีกแล้ว
ใบหน้าสวยๆ เหมาะกับรอยยิ้มหวานๆ มากกว่า เห็นแล้วชื่อใจ
“บางทีผู้ใหญ่ก็อาจจะตีความหมายอะไรผิดๆ ก็ได้นี่ครับ ผมไม่เห็นว่าจะมีความจำเป็นหรือมีเรื่องอะไรที่จะทำให้ผมต้องโกรธพ่อเลี้ยงเลยสักนิด ฉะนั้น...เลิกถามนะครับ” โต้ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังคงไพเราะอยู่ในน้ำเสียงด้วย พ่อเลี้ยงหนุ่มหัวเราะน้อยๆ
“ฉันกำลังคิดว่านายถึงฉันกับคุณน้ำฟ้านะหมู”
“โมเม!!!” สวนทันทีอย่างดังจนเกือบจะกลายเป็นการตะคอก แต่พ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะไม่ว่าศตคุณจะแสดงกิริยาแบบไหนออกมา เขาก็รับได้ทั้งนั้น
“หรือว่าไม่จริง ก็นายอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ที่ฉันกับคุณน้ำฟ้าคุยธุระกันแล้วนี่”
“ไม่จริงครับ ผมไม่ได้หึงพ่อเลี้ยงเลย สบายใจได้”
“แน่ใจนะ...” เลิกคิ้วถามหยั่งเชิงดู ร่างบางหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงด้วยสีหน้าที่แสนจะจริงจังจนดูน่ารักน่าเอ็นดู
“ต้องให้ตอบแบบไหนครับ พ่อเลี้ยงถึงจะยอมเลิกเซ้าซี้ถามเรื่องนี้สักที”
“ก็ยอมรับไงว่านายหึงฉัน”
“ตลกแล้วครับ...นี่มันคือการบังคับให้ตอบคำถามที่พ่อเลี้ยงพอใจต่างหาก”
“นี่หมู...รู้หรือเปล่าว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่นายแล้วต่อปากต่อคำฉันขนาดนี้ฉันไล่ออกจากไร่ไปแล้วนะ”
ศตคุณชักเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาที่ได้ยินพ่อเลี้ยงพูดออกมาแบบนั้น มองตาพ่อเลี้ยงยิ้มพราวอย่างเจ้าเล่ห์อย่างรู้สึกหงุดหงิด ยิ่งภาพที่คุยอย่างสุภาพอ่อนโยนกับน้ำฟ้าโผล่เข้ามาอีก ยิ่งทำให้ศตคุณรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตก
“งั้นพ่อเลี้ยงก็ไล่ผมสิครับจะรออะไรล่ะ ผมก็แค่ลูกจ้างชั่วคราว อายุน้อยกว่าสิบกว่าปีแต่กล้าดีต่อปากต่อคำเถียงพ่อเลี้ยงผู้ยิ่งใหญ่ ขอโทษด้วยนะครับ ผมจะไปเก็บกระเป๋าเดี๋ยวนี้แหละ” ร่างบางท้าทายพูดอย่างประชดประชันออกไป มือกำแน่น อย่างจะตั๊นหน้าพ่อเลี้ยงแรงๆ ให้หายขุ่นข้องใจ
หมับ!!
ทันทีที่ศตคุณหันหลังร่างแกร่งก็โอบรัดจาดด้านหลังทันที แขนใหญ่รัดแน่นตรงหน้าท้องแบนเรียบที่อยากจะเลิกผ้าลูบไล้สัมผัส แต่ทำไม่ได้เพราะอยู่ข้างนอก แล้วก็มีสายตาคนงานมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นอีกด้วย
“พ่อเลี้ยง ปล่อยนะครับ คนอื่นมองใหญ่แล้วเนี่ย พ่อเลี้ยง” ศตคุณดิ้นแรงจะออกจากการควบคุมอันหนาแน่นนี้ให้ได้
“ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันไม่พอใจที่หมูต่อปากต่อคำฉันสักหน่อย ดูไม่ออกเหรอว่าฉันไม่ได้โกรธ”
“แต่พ่อเลี้ยงยั่วโมโหผม!!”
ร่างบางก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ถึงได้อารมณ์ร้อนได้แบบนี้ ทั้งๆ ที่ผ่านมาสิบเก้าปีกว่าเขาเป็นคนใจเย็นมาตลอด แต่วันนี้มันเป็นวันบ้าอะไร อยากจะพาลไปหมดแล้ว
“ขอโทษ ขอโทษครับ ฉันขอโทษนะ เด็กดี ไม่ไปนะครับ อยู่กับฉันนะ” น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงอ่อนโยนจนร่างบางรู้สึกเย็นลง แต่ก็ยังทิฐิอยู่ ไม่ยอมพูดแถมยังหน้านิ่งเหมือนเดิม
“จะไม่หาเรื่องแล้ว...ฉันก็แค่อยากได้ยินว่าหมูหึงฉัน มันจะได้ทำให้ฉันรู้ว่าหมูก็เริ่มมีใจให้คนแก่ๆ อย่างฉัน” พ่อเลี้ยงสารภาพออกมา ศตคุณเม้มปากแน่น ก่อนจะถูกพ่อเลี้ยงบังคับให้หันมามองหน้าตัวเอง ร่างของเขาทั้งสองใกล้ชิดกันมาก จนร่างเล็กกว่าเขินอายขึ้นมา หันหน้าหนีไม่กล้ามอง เพราะนั่นแหละที่ทำให้นึกได้ว่ามีคนงานกำลังมองอยู่แต่ไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะเราสองคนอยู่ไกลจากคนงานมาก แต่แค่ภาพที่พวกเขาเห็น ก็รู้ลึกไปถึงไหนแล้ว
“พ่อเลี้ยง ปล่อยก่อนครับ พี่ๆ คนงานมองเต็มเลย”
“ไม่เห็นจะเป็นไร ทุกคนจะได้รู้ว่านายเป็นอะไรสำหรับฉัน”
“บ้า! ไม่เอาด้วยหรอก ปล่อยเลยนะครับ ผมจะไปคิดข้อแก้ตัวเรื่องนี้ก่อน”
“จะแก้ตัวทำไม ไม่ต้องหรอก ให้พวกนั้นเข้าใจไปแบบนั้นแหละ เพราะหมูไม่มีทางไปจากฉันได้อยู่แล้ว” ร่างแกร่งว่าอย่างมั่นใจ
“คนเผด็จการ”
“ครับ...รับทุกข้อกล่าวหาเลย หายโกรธนะครับ”
“ไม่ได้โกรธไงครับ” คิ้วสวยขมวดแน่น
“แล้วเป็นอะไรล่ะหืม...ทำไมถึงทำท่าไม่พอใจ ทำไมไม่มองหน้าตอนกลับมา ทำไมไม่พูด นี่หรือคืออาการของคนไม่ได้โกรธ” ไล่ต้อนร่างเล็กไปอีก เขากำลังยึดมือบางๆ สองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขาไว้เพราะคนตัวเล็กต่อต้านจะดันตัวเขาออกตลอด ส่วนมืออีกข้างก็โอบเอวไปด้านหลัง ทำเอาร่างบางขนลุกซู่ ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะหน้าที่เจ้าตัวรู้ดีว่าคงจะแดงซ่านไปทั้งหน้า
คนก็มองกันเต็มแต่ยังไม่อายเท่าคนๆ นี้มอง
“ผม...”
“ยอมรับมา แล้วฉันจะปล่อย”
“ค่ะ คือ...เอ่อ”
“ว่าไงเด็กดี” เร่งเข้าไปอีก
ศตคุณที่อึกอักหลบสายตาก็พูดออกไปไม่ถูก ไม่อยากจะพูดออกไปเลย เพราะตัวเองเถียงและปฏิเสธว่าไม่ได้หึง...แค่ไม่พอใจ ไม่ชอบที่พ่อเลี้ยงพูดคุยกับผู้หญิงต่อหน้า แม้จะเป็นเรื่องงานก็เถอะ ดูก็รู้ว่าผู้หญิงไม่ได้ต้องการที่จะซื้อผลไม้เข้าโรงงาน แต่อยากได้เจ้าของไร่ด้วย
เขาไม่พอใจ ไม่ชอบ ยิ่งโมโหเมื่อคิดว่าพ่อเลี้ยงจะต้องไปพบกับเธออีก
“ผม...ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบ? ไม่ชอบอะไร”
“ไม่ชอบที่พ่อเลี้ยงคุยกับเธอนั่นแหละ พอใจหรือยังครับ” ตอบไปอย่างรวดเร็ว หันหน้าแดงๆ ไปทางอื่นเพื่อซ่อนมัน แต่ทำยังไงก็ซ่อนมันไม่ได้หรอก
พ่อเลี้ยงยิ้มกว้างออกมา ใจเต้นแรงอย่างดีใจที่ได้ยินแบบนั้น...อยากจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงคนตัวบางตรงนี้ก็ทำไม่ได้เพราะลูกน้องก็อยู่เต็ม เดี๋ยวจะกลายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี คนงานจะทำตามเอาได้
“ก็ความหมายเดียวกับคำว่า ‘หึง’ นั่นแหละหมูน้อย ชอบฉันแล้วสินะ”
“บ่ะ บ้า...ไม่ได้ชอบสักหน่อย ไม่ได้หึงด้วย”
“ปากแข็งจริงๆ เดี๋ยวจะทำให้มันนุ่มเอง”
“ย่ะ อย่านะครับ” รีบเบี่ยงหน้าหนีเมื่อคนตัวสูงโน้มลงมาหวังจะฉกริมฝีปากสีแดงสดอย่างเป็นธรรมชาติของศตคุณ เป็นท่าที่คนงานทุกคนต่างก็เบิกตากว้าง ตกใจ...
“หึหึ...เอาไว้บนห้องก็แล้วกันนะ ตรงนี้คนเยอะ” กระซิบที่ข้างหูเบาๆ ทำเอาสติของศตคุณกลับคืนมอง มองซ้ายขวาก่อนจะผลักร่างใหญ่ออกอย่างเต็มแรงจนหลุดพ้นจากการควบคุม ร่างผอมทำท่าทางลนลาน ทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าสบตาใครเลย จนตาแดงเหมือนจะร้องไห้
“พ่อเลี้ยง...ผมไม่กล้าสู้หน้าคนอื่นแล้วนะ ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้”
“ฉันใจร้ายยังไง ดีออก...ทุกคนจะได้เกรงใจนาย เคารพนายที่เป็นนายหญิงของที่นี่”
“นายหญิงอะไรล่ะ ผมเป็นผู้ชาย แล้วก็ไม่ได้อยากให้ใครมาเกรงใจ มาเคารพด้วย ไม่เอาอ่ะ ผมอยากจะทำงานในฐานะคนงานเหมือนคนอื่นๆ นะครับ แก้ข่าวให้ทีนะครับ”
“ข่าวคงจะแก้ไม่ได้นะ เพราะภาพมันฟ้องอยู่แล้ว”
“คนเจ้าเล่ห์”
“ทีนี้นายก็ไม่มีทางหนีฉันไปได้แน่ๆ ถ้านายทิ้งพ่อเลี้ยงอย่างฉันให้เสียใจ เจ็บปวดนะ รับรองได้ว่าคนงานทุกคนที่รักฉันต้องรุมประณามนายแน่ๆ”
“ร้ายกาจที่สุดเลย”
“หึหึ...เอาสิ ไปทำงานได้แล้ว”
“ใครจะไปกล้าล่ะ พ่อเลี้ยงนั่นแหละ รับผิดชอบเลยนะ”
“งั้นก็ไปทำงานกับฉันที่สำนักงานก็แล้วกัน”
“งานของผมก็เปลี่ยนไปเรื่อยเลยนะครับ” ศตคุณประชด วันนั้นไปทำอย่างหนึ่ง วันต่อมาก็ดันไปทำอย่างอื่น ถ้าพ่อเลี้ยงไปข้างนอกก็ต้องไปด้วย ชีวิตนี้จะได้ความรู้กับเขาไหมเนี่ย
“หรือจะทำอยู่ที่นี่ล่ะ แต่ฉันไม่อยู่ด้วยนะ ถ้าไม่อึดอัดที่จะอยู่ก็แล้วแต่นาย อยากจะไปทำที่ไหนในไร่นี้ก็ตามใจนายเลย สิทธิ์ของนายหญิงที่นี่ทำได้ทุกอย่าง”
“พ่อเลี้ยง!!!”
“เสียงดุเชียว ฮ่าๆ เอาเถอะน่า มาช่วยฉันก็ได้ จะได้เรียนรู้งานไปในตัว” ประโยคสุดท้ายพึมพำเบาๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน จนร่างบางต้องขยับเข้ามาหาเพราะอยากรู้
“ว่าอะไรนะครับ ไม่ค่อยได้ยินเลย”
“ให้ไปช่วยงานฉันไง”
“ก็ได้ครับ ไปก็ไป” ร่างบางจำยอม เรียกรอยยิ้มของพ่อเลี้ยงได้เป็นอย่างดี ร่างสูงโอบเอวของศตคุณให้เดินกลับไปที่รถ ศตคุณเองก็พยายามงัดมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล เลยปล่อยให้มันเลยตามเลยอย่างที่คนเอาแต่ใจต้องการให้เป็นไปอย่างปลงๆ
“ว่าแต่ว่า...ไอ้เขตล่ะครับ” ศตคุณถามขึ้นมาระหว่างนั่งอยู่บนรถที่กำลังจะตรงไปยังสำนักงาน พ่อเลี้ยงก็เลยหันมาตอบยิ้มๆ
“มันก็เรียนรู้งานของมันนั่นแหละ อนาคตต้องมาบริหารไร่แทนฉันนี่”
“อ๋อ...ไม่ค่อยได้เห็นเลย ได้เจอแค่ช่วงกินข้าวเช้าเย็นเอง”
“มันก็เป็นแบบนั้นแหละ”
“พ่อเลี้ยงคงจะคาดหวังในตัวของไอ้เขตน่าดูเลยนะครับ”
“อืม...จะว่าคาดหวังก็คาดหวังอยู่นะ ฉันมีลูกชายคนเดียวนี่...”
“แล้วทำไมพ่อเลี้ยงไม่มีเยอะๆ ล่ะครับ เขตมันจะได้มีเพื่อนด้วย” ศตคุณถามต่อเพราะอยากจะรู้จริงๆ
“ยังไม่เจอคนที่ถูกใจไง เลยไม่แต่งงานจนถึงทุกวันนี้”
คำตอบที่ได้รับทำเอาศตคุณครุ่นคิดหนักเข้าไปอีก
“งั้นเขตก็เป็นลูกนอกสมรสหรือครับ”
“ฮ่าๆ จะบ้าหรือหมู”
“อ้าว? แล้วยังไงล่ะครับ มัวแต่หัวเราะอยู่ได้” ศตคุณชักสีหน้าใส่คนที่นั่งหัวเราะไม่หยุดทันที
“นี่หมูไม่เคยเอะใจเลยหรือไงเรื่องอายุฉันกับเจ้าเขตมันน่ะ” พ่อเลี้ยงถามบ้าง ซึ่งมันก็ทำให้ร่างบางลองนึกตามดู คำนวณคร่าวๆ ก็ห่างกันสิบสามปี นี่พ่อเลี้ยงมีลูกตั้งแต่อายุสิบสามปีเลยหรือ!!!
“พ่อเลี้ยงมีลูกตอนอายุสิบสามเลยเหรอครับ”
“จะบ้าหรือไงล่ะหมู จริงๆ แล้วเจ้าเขตมันเป็นลูกชายของพี่ชายฉันที่ดันพลาดทำผู้หญิงท้องตอนอายุสิบแปดปีน่ะ ทางพ่อกับแม่ก็เลยจะรับผิดชอบแค่เด็ก พอเกิดมาได้สามปีพี่ชายฉันก็เสีย พ่อกับแม่ก็ไม่ว่างเพราะต้องจัดการปัญหาของไร่ มีแค่ฉันที่ตอนนั้นอายุสิบสี่ปีมั้งต้องมานั่งเลี้ยงหลานแล้วก็เรียนไปด้วย”
“แล้วทำไม...ถึงเป็นพ่อได้ล่ะครับ”
“ฉันคงมีหน้าตาเหมือนพี่ตะวันล่ะมั้ง เจ้าเขตมันติดพ่อมันจะตาย แล้วพี่ตะวันก็รักมันมากแม้จะไม่ได้เกิดมาด้วยความรัก แต่พี่ตะวันก็เลี้ยงดูด้วยความรัก พอกลายเป็นฉันที่มาเลี้ยงแทนก็เรียกชินปากล่ะมั้ง” เล่าไปด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขจนศตคุณยิ้มตาม แต่ก็แอบสงสารเพื่อนสนิทของตัวเองด้วย
“ผมว่าไม่ใช่หรอก เพราะพ่อเลี้ยงก็รักเขต เลี้ยงดูเขตอย่างดี เขตถึงได้ให้พ่อเลี้ยงเป็นพ่อมากกว่า”
“นั่นสินะ...”
“แล้วเขตรู้เรื่องนี้ไหมครับ”
“รู้สิ มันรู้ตั้งแต่มันเริ่มเข้าโรงเรียนแล้ว ทางฉันก็ไม่ได้อยากจะเก็บไว้เป็นความลับด้วย เขตอาจจะเจ็บปวดแต่พี่ชายฉันก็คงจะเจ็บปวดถ้าหากรู้ว่าลูกตัวเองไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ เพราะฉันนั้นก็ให้รู้ตอนที่ยังเด็กนั่นแหละดีแล้ว เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง”
“แล้วจากนั้นระหว่างพ่อเลี้ยงกับเขต...”
“มันก็ประจบ ออดอ้อน เรียกพ่อเหมือนเดิมนั่นแหละ ฉันเองก็รักเขตมาก เลี้ยงมาเองกับมือไม่รักเลยก็คงไม่ใช่ เขตไม่ใช่ลูกเลี้ยง แต่เป็นลูกแท้ๆ ของฉัน ลูกชายที่มีสายเลือดของศักดินนท์” น้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารักมากของอาทิตย์เรียกรอยยิ้มจากศตคุณได้เป็นอย่างมาก
โชคดีที่เพื่อนของเขามีผู้ชายคนนี้เลี้ยงมาด้วยความรักอย่างที่พ่อคนหนึ่งจะรักลูกชายได้ แต่การแสดงออกในความรักไม่เหมือนกัน ต่างคนก็ต่างเป็นผู้ชาย จะให้มาบอกรักน่ารักๆ แบบตอนเด็กๆ ไม่ได้แล้ว สิ่งที่อาทิตย์ทำได้คือเลี้ยงและสั่งสอนให้คณินเติบโตมาเป็นลูกผู้ชายที่แข็งแกร่ง ยืนหยัดด้วยตัวเองได้และเป็นคนดีในสังคม
“พ่อเลี้ยงมีความเป็นพ่อจริงๆ นะครับ”
“หึหึ นายล่ะ...”
“ผม? ทำไมครับ”
“อยากมีความเป็นแม่ไหมล่ะ ฉันอยากจะให้เขตมีน้องสักสองสามคนนะ” คำพูดน่าอายออกมาจากปากของร่างสูง ที่ไม่ว่าจะคุยอะไรกันอยู่ก็วกเข้าเรื่องเดิมจนได้
“บ้า!!”
“ฮ่าๆ ด่าเป็นอยู่คำเดียวหรือไง”
“ก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาจำกัดความให้พ่อเลี้ยงแล้วล่ะครับ”
“บอกว่าฉันหล่อก็ได้ เป็นคนดีที่สุด อะไรทำนองนี้ก็ได้”
“นั่นมันคำชมครับ”
“ก็ตรงกับฉันมากกว่ากว่าบ้าไม่ใช่หรือ”
“นี่หลงตัวเองมากไปหรือเปล่าครับพ่อเลี้ยง” ร่างโปร่งบางถาม สีหน้าบ่งบอกว่าดูหน่ายอกหน่ายใจกับความหลงตัวเองของพ่อเลี้ยงเหลือเกิน
ร่างแกร่งได้แต่หัวเราะน้อยๆ ไม่สนใจจะต่อความอะไร ศตคุณหันหน้าไปมองบรรยากาศรอบด้านด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขเหมือนกัน...
ติดตามตอนต่อไปอาทิตย์หน้านะคะ อ่านแล้วเม้นท์ให้ยูกิด้วยน้า ถ้าตอนนี้มีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะ เดี๋ยวยูกิจะรีไรท์ใหม่นะ
ถ้ามีอะไรสงสัย อยากจะสอบถาม พูดคุย ติชม หรือทวงนิยายได้ที่แฟนเพจของยูกินะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372812 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก