หัวข้อ: Feel คนเจ้าอารมณ์ [จบแล้ว]

[arij-iris]

โอ๊ยยยยย ชำอนุชาจริงๆ ถึงกับต้องระงับอาการกันเลยทีเดียว 555555

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ยิ้มอารายยยยยย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นาคินทร์ ไชร้ อนุชา นาคินทร์ทำไปแบบรู้ตัวแน่เลย
ชยันต์ แค่มองหน้าอนุชากับนาคินทร์ 
ชยันต์ ต้องอ่านความรู้สึกของทั้งสองออกแน่ๆ
รอ ชอบบบบ 
 

[Bellze12]

คุณหนูน่ารัก ห่วงใจนาคินทร์เสมอ

[Dolamon]

นาคินทร์ น่ารักเกินไปแล้ว
อย่างนี้คุณหนูอย่าปล่อยนาคินทร์ไป
เอามาเป็นของเราให้ได้นะ
เอาใจช่วย สู้สู้

[Guill]

มารอติดตามด้วยคน

[mystery Y]

จะอ่อยไงน้า~

[arij-iris]

มาต่อเร็วๆนะคะ อยากรู้ว่าคุณหนูจะอ่อยยังไง หุๆๆๆๆๆ

[kun]

นาคินก็มีใจน่ะ เอาอีกๆๆๆ

[Dolamon]

อ่อยเข้าไปคร้าาาา อ่อยเข้าไป
สงสัยนาคินทร์จะเริ่มหวั่นไหวแล้ว

[em1979]

จงอัพ จงอัพ จงอัพ

[BAKA]

แอร๊ยยยยยย อ่อยไปเลยค่ะๆๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 
นาคินทร์ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
ตามัวแต่จ้องที่หน้าอกขาวๆ ของคุณหนู เลยโดนค้อนตอกมือ
คุณหนูไม่ได้อ่อยนะ แต่ไปอยู่แถวสวน ซึ่งใกล้นาคินทร์มำงานประจำ
หวานๆกัน ทำแผลให้ เช็ดเหงื่อให้
นาคินทร์ก็พัดให้ เกลี่ยเส้นผมที่หน้าผากให้ 
เอ๊ะ มีแตะที่ปากนุ่มๆของคุณหนูด้วย อะจ๊ากกก ฟินนน
รอ 
 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

โอ๊ยยย อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ

[oniisanbaka]

รอตอนในลิฟต์จ้าา ติดตามๆ ชอบคู่นี้มากกก ดูมีเสน่ห์ ดูน่าติดตาม กดไลค์รัวๆ ขอบคุณคนแต่งมากค่า

[Bellze12]

อยากเห็นการอ่อยแรงของคุณหนู

[Pimjean]

รอ ดู คน อ่อย^^

[mystery Y]

อ่อยวันล่ะนิดจิตแจ่มใส~

[uknowvry]

เรื่องนี้ดีย์!!!!

[memew]

[ต่อค่ะ]

เขาเอาของมาส่งจริง ๆ เป็นพวกอุปกรณ์และกล่องต่าง ๆ รวมถึงไม้แหลม ๆ ยาว ๆ คงเป็นของตกแต่งนั่นแหละ นาคินทร์กดลิฟท์ค้าไว้ พนักงานส่งของช่วยกันขนเข้ามาในลิฟท์ พอเรียบร้อยพวกนั้นก็ให้นาคินทร์เซ็นรับแล้วก็พากันกลับ ง

ผมแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะนาคินทร์ทำเองหมด ผมทำได้แค่ยืนมองเอ๋อ ๆ เท่านั้น ของเยอะมาก พอของเข้าไปหมด ผมกับนาคินทร์ก็พากันเข้าไป มีพื้นที่ให้ยืนได้เพียงแค่สองคนเท่านั้น นาคินทร์ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังผม นาคินทร์จิ้มกดไปที่ชั้นบนสุด ไออุ่นจากเรือนกายสูงใหญ่นั้นทำให้ผมรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมานิด ๆ แต่พยายามข่มมันไว้

ได้ยินเสียงครืด ทั้งผมทั้งนาคินทร์เงยหน้ามอง ก่อนผมจะร้องเหวอ เมื่ออยู่ ๆ ลิฟท์มันเกิดวูบ ผมกับนาคินทร์เสียหลัก มันเสียงดังครึก ๆ ข้าวของในลิฟท์ที่เราขนมาล้มระเนระนาด ผมหลับตาปี๋

นี่ผมจะมาตายเพราะลิฟท์ขนของตกใช่ไหม แล้วทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ผมยังอยู่ในสภาพหัวหด หลับตาแน่นอยู่อย่างนั้น

“คุณหนู! คุณหนูเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า!”
นาคินทร์รีบละล่ำละลักถาม

ผมค่อย ๆ ลืมตามอง ไม่รู้ไปไงมาไง นาคินทร์ที่เคยยืนซ้อนอยู่ด้านหลังผมถึงได้ไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น โดยมีร่างผมทับอยู่ด้านบน ช่วงล่างผมทับอยู่แถว ๆ หน้าท้อง หน้าอกอยู่เหนือใบหน้านาคินทร์ไป ซึ่งคนที่ยกตัวผมขึ้นก็คือนาคินทร์นั่นแหละ สีหน้านาคินทร์ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด 

“เกิดอะไรขึ้น”
ผมถามเสียงสั่น

“ลิฟท์ตกครับ แต่ไม่กี่ชั้น ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว คุณหนูอย่าขยับนะ ข้าวของอยู่เหนือคุณหนูขึ้นไป ตอนนี้มันถูกขวางไว้ด้วยไม้ระแนงรั้ว ถ้าคุณหนูลุก มันจะล้มลงมาทับเราสองคนทันที อยู่นิ่ง ๆ”

ผมไม่กระดิกร่างกายส่วนไหนเลยตามคำสั่ง กลัวก็กลัว

“ตอนนี้มีไม้อันหนึ่งเสียบทะลุคอเสื้อคุณหนูไปติดกำแพง ดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่เสียบคอคุณหนูเข้า”
นาคินทร์รายงานสภาพต่อ คำนั้นทำเอาผมเผลอตัวนึกภาพตาม เพราะพอนึกออกว่าไม้นั่นคืออะไร แต่ไม่เห็นภาพเท่านั้น รู้สึกเหมือนกันว่าเสื้อมันตึง ๆ

“คุณหนู ผมต้องถอดเสื้อให้คุณหนูนะ อย่างน้อยเกิดอะไรขึ้นจะได้ขยับได้”

ผมพยักหน้ารับ นาคินทร์ที่นอนอยู่ข้างใต้ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อให้ ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยนอกจากความกลัว พอกระดุมหลุดครบทุกเม็ด นาคินทร์ก็ดึงชายเสื้อออกจากกางเกงผม ค่อย ๆ เลื่อนถอดจากแขนทีละข้างอย่างเบามือ จนผมเปลือยท่อนบน ผมค่อย ๆ ย่อตัวลงต่ำหลังเสื้อหลุด แต่มันต่ำมากไม่ได้ เพราะหน้าอกผมมันจะอุดหน้านาคินทร์เข้า แต่จะเลื่อนสูงขึ้นกว่านี้ก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวชนไม้ที่ค้ำขวางอยู่ด้านหลังร่วง

ได้ยินเสียงจากอินเตอร์คอมแจ้งมาว่ากำลังส่งเจ้าหน้าที่มาช่วยเหลือภายในสิบนาที ถ้าเวลาอื่นมันคงแผล็บเดียว แต่เวลานี้ มันช่างยาวนานเหลือเกิน ผมพยุงร่างไว้ด้วยแขนอันสั่นเทา

“คุณหนูไม่น่ามาทรมานแบบนี้กับนาคินทร์เลย”

“ไม่เป็นไร แค่สิบนาทีเท่านั้น”

“ทิ้งตัวลงมาก็ได้ครับ จะได้ไม่เมื่อย”

“บ้ารึไง อุดจมูกนายตาย”

“ไม่หรอกครับ”
นาคินทร์ก็ขยับหน้าไม่ได้เหมือนกัน โดนของที่หล่นลงมาเบียดจนหัวด้านบนชนกำแพงลิฟท์ แขนผมข้างหนึ่งหนุนของที่วางอยู่ข้างหัวนาคินทร์

“ไม่เป็นไร ฉันทนได้”
ผมพยายามฝืนร่างไว้ ค้ำไว้ในลักษณะหมิ่นเหม่เหลือเกิน

ความกลัวเริ่มหายไปความอายมาแทนที่ เพราะตอนนี้หัวนมผม แทบจะแตะปากนาคินทร์อยู่รอมร่อ ผมพยายามไม่ก้มมองภาพน่าอายนั้น พยุงแขนสั่น ๆ โดยที่นาคินทร์ก็ช่วยประคองผมด้วยเหมือนกัน

ผมทนไม่ไหวแล้วครับ แขนสั่นไปหมด ตัวผมเลื่อนลงต่ำ จนรู้สึกร้อนวูบเมื่อหัวนมผมสัมผัสเข้ากับปากร้อน ๆ ของคนด้านล่าง ปลายจมูกโด่งฝั่งเหนือราวนมผมขึ้นมา รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารด ร่างกายมันอ่อนไหวง่ายกว่าที่คิด ผมกัดปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าหัวนมผมกำลังตั้งชันขึ้นมาอย่างน่าอาย

นาคินทร์ไม่ขยับร่างกาย นอนนิ่ง ๆ ราวกับไม่มีชีวิต ก่อนดันตัวผมขึ้นเพื่อช่วยยก แต่ผมก็รู้ว่านาคินทร์ก็เมื่อย เพราะมือนั้นก็สั่นไม่ต่างกับผมตอนนี้อย่างเห็นได้ชัด

จังหวะหนึ่ง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือว่าอะไร เหมือนมีอะไรเปียก ๆ ร้อน ๆ ตวัดผ่านหัวนมผมเบา ๆ ผมเผลอครางออกมาผ่านลำคอ

“ขอโทษนะครับคุณหนู”
นาคินทร์โพล่งขึ้น จับผมพลิกลงไปนอนแทนที่ แล้วเขาก็งอตัวใช้ร่างตัวเองกำบังผมไว้จากทั้งกล่องลังและอะไรหลาย ๆ อย่างที่หล่นโครมครามลงมาอีกระลอก ผมหลับตาแน่น

พอทุกอย่างเงียบลง นาคินทร์ก็ค่อย ๆ ดันตัวขึ้น ข้าวของเต็มหลังไปหมด นาคินทร์ใช้ร่างปกป้องผมไว้ จังหวะที่ผมรู้สึกว่าถูกตวัดเลียหัวนมเมื่อกี้ คงเป็นจังหวะเดียวกับที่นาคินทร์กำลังพูด

ผมก็ทำตัวน่าอายเผลอครางออกมาได้ หวังว่านาคินทร์จะไม่ได้ยินนะ ทุเรศจริง ๆ สถานการณ์ไม่น่าจะมารู้สึกอะไรแบบนั้นด้วย

“บาดเจ็บตรงไหนไหม”
ผมถาม เพราะนาคินทร์ทรุดตัวลงมาอีกเมื่อของด้านบนกดหนัก

“ไม่ครับ แต่หนัก”
นาคินทร์พูดอย่างอึดอัด สีหน้าท่าทางทรมานน่าดู

สงสัยจะบาดเจ็บ 

รู้สึกเหมือนมีอะไรแข็ง ๆ ทิ่มอยู่แถว ๆ หน้าขา คงเป็นไม้หรืออะไรสักอย่างที่ร่วงลงมาเมื่อกี้ ผมขยับอย่างอึดอัด นาคินทร์ทำหน้าอึดอัดยิ่งกว่า หน้าเราห่างกันเพียงมิล เรียกได้ว่าถ้าขยับนิดหนึ่งผมกับนาคินทร์จูบกันแน่ ๆ

ผมหาทางเลี่ยงด้วยการเอียงหน้าไปอีกด้านเสีย ใบหน้านาคินทร์อยู่ไม่ห่างจากซอกคอผม ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดเป็นจังหวะ 

“ทนอึดอัดหน่อยนะครับ ได้ยินเสียงคนกำลังจะงัดประตูลิฟท์แล้ว”
นาคินทร์บอกเสียงเบา ผมพยักหน้า ความรู้สึกของผมตอนนี้คือนาคินทร์กำลังซุกซอกคอผมอยู่ ผมร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง ตัวสั่นเพราะพยายามอดทนไม่ให้บางสิ่งตื่นตัวขึ้นมา

ผมต้องเป็นโรคจิตแน่ ๆ ที่มามีอารมณ์กับเขาในสถานการณ์แบบนี้

ได้ยินเสียงคนดังจอแจด้านนอก แล้วประตูลิฟท์ก็เปิด ข้าวของที่เทเอียงไปทางหน้าประตูก็เทโครมออกไป ผู้คนด้านนอกรีบช่วยกันขนออก แม้แต่คุณเอกสิทธิ์ก็มา


“อนุชา!!”
คุณเอกสิทธิ์เรียก

พอของเบาขึ้น นาคินทร์ก็ขยับลุก ฉุดเอาผมลุกไปด้วย หลากหลายสายตามองมาที่ผม คงเพราะไม่ได้ใส่เสื้อละมั้งคุณเอกสิทธิ์รีบถอดเสื้อนอกกันหนาวที่มักใส่ประจำเวลาอยู่ในออฟฟิศมาคลุมให้ ผมรับมาอย่างไม่ปฏิเสธ กระชับสาบเสื้อเข้าหาตัว พูดขอบคุณเสียงสั่น

“ตัวสั่นหมดแล้ว คงกลัวมาก”

อยากบอกเหมือนกันว่าที่สั่น สั่นเพราะเรื่องอื่น นาคินทร์ช่วยเขายกข้าวของออก ไม่ได้หันมามองสภาพผมเลย ผมยืนมอง เสื้อผมขาดเป็นรูเบ้อเริ่ม ผมกุมคอตัวเอง นี่ถ้าผิดตำแหน่งอีกนิด ไอ้ที่ทะลุคงเป็นคอผม

“ดีนะที่เป็นเสื้อ ไม่เสียบคอเอา”
คุณเอกสิทธิ์นึกภาพออก นาคินทร์เดินมายื่นเสื้อขาดตัวนั้นให้ ผมรับมาถือ

“ไม่ต้องใส่หรอก ย่าฉันถือว่าเสื้อผ้าที่ขาดเพราะอุบัติเหตุห้ามเอามาใส่อีก ใส่เสื้อฉันไปก่อน”

ผมเองก็ไม่อยากใส่เหมือนกัน เป็นรูเบ้อเร่อเลย นาคินทร์มองตาผมนิดหนึ่ง แล้วเดินดุ่ม ๆ ขนของจะขึ้นชั้นบน ตอนนี้ต้องใช้แรงงานคนแล้วครับ เพราะลิฟท์เสียไปแล้ว แค่สองสามชั้นเท่านั้น

“นาคินทร์” ผมเรียกไว้ นาคินทร์เบรกกึกหันมามอง “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วง นาคินทร์ส่ายหัว เดินแข็งแรงขึ้นไป

“ไหวไหม จะกลับบ้านก่อนหรือเปล่า”

ผมส่ายหัว


“ขอยืมเสื้อคุณใส่ทำงานก่อนนะครับ”

“ได้”

ผมรูดซิปขึ้น สัมผัสจากริมฝีปากร้อนและลิ้นที่มาถูกโดยไม่ตั้งใจนั้นทำเอาผมร้อนวูบ

“ไหวไหม หน้าดูแดง ๆ นะ”
คุณเอกสิทธิ์อังมือไว้บนหน้าผาก มองหน้าผม เกลี่ยมือไว้บนริมฝีปาก

“น่าจูบจัง”

“เอ๊ะ?”
ผมถามงง ๆ เพราะเมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด

“เจ็บตรงไหนไหม”

“ไม่ครับ แต่เจ็บหลังนิดหนึ่ง ไม่รู้อะไรหล่นทับ”

“ไหน ขอฉันดูหน่อย”

“ไม่เป็นไรครับ”

“ดูก่อน เผื่อเป็นอะไรร้ายแรง ตอนนี้มันอาจจะยังชา”

ผมเห็นด้วย หันหลังให้ ถลกเสื้อขึ้นจนสูงถึงอก แต่รอยอาจสูงกว่านั้นผมเลยรูดซิป คลี่ถอดเสื้อออกจากด้านบนลงต่ำให้ดูแทน คุณเอกสิทธิ์นิ่งไปครู่

“มีรอยช้ำไหม”
ผมถาม คุณเอกสิทธิ์แตะนิ้วลงบนหลังผมเบา ๆ สัมผัสนั้นทำเอาผมสะดุ้งเลย

“ผิวละเอียดจัง”
อยู่ ๆ คุณเอกสิทธิ์ก็พูดอีก

อะไรเอียด ๆ นะ

“ช้ำนิดหน่อย ไม่มาก ฉันจะลองกดดูนะ”

“ครับ”
ผมรับปาก คุณเอกสิทธิ์วางนิ้วลง กดเบา ๆ ผมร้องโอ๊ยเพราะความเจ็บ ก่อนนิ้วนั้นจะเกลี่ยไล่เป็นทางจากบนลงล่าง แนวแบบนั้นทำเอาผมผวา รู้สึกสยิวแปลก ๆ

“อ่อนไหวดี”
เหมือนจะได้ยินเสียงกระซิบแบบนี้ ผมฟังไม่ถนัดเท่าไหร่

“ไหวแน่นะ”
คุณเอกสิทธิ์พูดอีกรอบ ผมพยักหน้าดึงเสื้อขึ้นคลุม เป็นห่วงนาคินทร์จัง หวังว่าจะไม่เป็นอะไรนะ

“ผมจะลงไปทายาที่ห้องพยาบาล”
แล้วผมก็เดินลงไปพร้อมคุณเอกสิทธิ์ แยกทางกันระหว่างทาง ยังไม่ทันจะถึงผมก็นึกได้ว่าผมมียาทาแก้ฟกช้ำที่อาหมอให้มา ผมรีบหันหลังเพื่อขึ้นไปหานาคินทร์ทันที

เห็นคนตัวสูงกำลังคลึงหลังตัวเองอยู่ ผมเดินตรงเข้าไปหา

“คุณหนูไม่กลับบ้านก่อนล่ะครับ”

“อยากกลับพร้อมนาคินทร์ มีเสื้อใส่แล้ว ไม่ต้องห่วง หันหลังมานี่ ฉันจะทายาให้”
นาคินทร์ไม่ขัดขืน

“ถอดเสื้อออกหน่อยได้ไหม”
ผมสั่งกึ่งร้องขอ เสียงผมสั่นอย่างน่าทุเรศ นาคินทร์สงบปากคำมาก ไม่เถียงสักคำ ถลกเสื้อออก มันเป็นรอยช้ำหลายจุด ผมลองกด ๆ ดู ไล่ทายาให้แทบทุกจุด เห็นแผ่นหลังกว้างนั้นแล้วก็อยากจะโอบกอดเอาไว้

หรือไม่ก็ให้ร่างใหญ่ ๆ นั้นมาโอบกอดผมไว้แทน

“นาคินทร์”
ไม่รู้ผมกำลังคิดทุเรศอะไรอยู่ ถึงได้เรียกแบบนั้น

“ทายาให้หน่อย โดนเหมือนกัน ฉันทาไม่ถึง”
จริง ๆ ถ้าจะทาเองก็ทาได้ แต่ผมอยากให้นาคินทร์ทำให้

“ครับ”
นาคินทร์รับคำทั้งที่ยังเปลือยท่อนบน หันมา แผงอกกว้างนั้นทำเอาผมรู้สึกร้อนผ่าว ผมค่อย ๆ จับหัวซิปเสื้อตัวเอง รูดลงช้า ๆ บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้ทำแบบนี้

มันไม่มีความหมาย หรือจริง ๆ แล้วมีความหมายแอบแฝง แล้วสิ่งที่แอบแฝงนั้นคืออะไร

อยากให้นาคินทร์หวั่นไหวเหรอ

นาคินทร์เป็นผู้ชายแท้ ๆ ขนาดผู้หญิงมาอ่อยยังไม่สน นับประสาอะไรกับร่างกายแบบผู้ชายไร้เสน่ห์อย่างผม

แต่ผมก็ทำ ทำแบบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะได้ผลไหม ผมค่อย ๆ รูดเสื้อลงช้า ๆ ผ่านช่วงแขนจนเปลือยท่อนบนอีกครั้ง ผมเปลือยท่อนบนต่อหน้านาคินทร์บ่อย ๆ และดูแล้วจะไม่มีผลอะไรกับคนตรงหน้าแม้แต่น้อย นาคินทร์มองสำรวจมารอบ ๆ ด้วยสายตาปกติ ผมอยากให้นาคินทร์หยุดสายตาไว้ที่หัวนมผม แต่ดวงตานั้นก็ไม่หยุด เคลื่อนผ่านไปทั่ว แล้วหยิบยาที่ผมวางไว้ไปถือ

“หันหลังสิครับ”

ผมค่อย ๆ พลิกหัน แอบลอบถอนใจเบา ๆ อยากให้นาคินทร์หวั่นไหวกับผมบ้าง เหมือนที่ผมหวั่นไหวกับนาคินทร์ตอนนี้

เสื้อยังคล้องอยู่ที่แขนผมเผยโชว์ไปทั้งบั้นเอว ผมนั่งนิ่ง ยอมให้อีกคนทำไปอย่างรู้สึกยอมแพ้ นิ้วมือนั้นแตะลงมาเบา ๆ ผมสะดุ้งโหยง ก่อนรู้สึกว่ามันจะถูกลากกรีดต่ำ นาคินทร์คงกำลงเช็กเหมือนที่คุณเอกสิทธิ์เช็ก ผมเผลอครางผ่านลำคอออกมาเบา ๆ

“เจ็บเหรอครับ”
รู้สึกว่าเสียงกระซิบนั้นจะพร่าและเบาหวิวเหลือเกิน หรือว่าจริง ๆ แล้วนาคินทร์ถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ผมหูฟาดไปเองถึงได้ฟังแล้วมันวาบหวิวแบบนั้น

“อื้อ”
ผมครางรับแทนที่จะตอบออกไปตรง ๆ

แล้วหลังจากนั้น นาคินทร์ก็ทายาให้อย่างเบามือ พอเรียบร้อยก็ค่อย ๆ ดึงเสื้อคลุมปิดให้ผมเบามือพลิกผมหันไปเผชิญหน้า รูดซิปขึ้นให้ช้า ๆ ดวงหน้านั้นนิ่งเรียบ ไม่สื่อความรู้สึกไหนออกมาเลย

นาคินทร์ไม่หวั่นไหวกับร่างกายผมเลยสักนิด

To be Con...
ตอนนี้เป็นตอนที่ชอบมากกกกกกก ถึงมากที่สุด ฉากนาคินทร์เผลองับหัวนมคุณหนู ฟินคร่าาา ช่วงนี้แต่งนิยายหลายเรื่อง เบลอๆ กับชื่อตัวละคร TT

[j123]

้เหตุการณ์ในลิฟท์ มันเป็นไปได้ขนาดนั้นเลยรือ   
อยากอ่านฝั่งนาคินทร์บ้างจังค่ะ น่าจะไม่ใช่ไม่หวั่นไหว แต่เป็นแทบจะไม่ไหว 

[arij-iris]

ไม่หวั่นไหวหรือเก็บอาการเก่งกันแน่น้าาาาาาาาา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นาคินทร์ แอบใช้ลิ้นตอนนั้นแน่เลย
คุณเอกสิทธิ์ แอบลวนลามคุณหนูแล้ว
มีการชมผิวเนียนละเอียด อ่อนไหวดี ด้วย
ดูๆ ก็แล้วแอบชอบคุณหนูก่อนหน้านี้
เชียร์นาคินทร์ ลงตอนความรู้สึกของนาคินทร์ ด้วยนะ
 
 

[Dolamon]

เหมือนมีอาการหวงๆ อยู่นิดๆ นะนาคินทร์
รักนะแต่ไม่กล้าแสดงออก 

[uknowvry]

อื้อหือ..... นาคินทร์นี่ต้องอดทนเก่งมากกกกกกกกกกกกก

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ไม่ใช่ไม้หรอกที่แทงขา นั้นบองของนาคินทร์   

[noksamsee]

  แอบเลียหัวนมด้วย.อรร้ายๆๆๆ. ยอม
แล้วไอ่ที่ดันขานะ ไม่ใช่ไม้น่ะ อนุชา
แต่เป็นไม้แข็งนาคิน. 5555555
จบ คนแต่งมาต่อไวๆ

[silverspoon]

เอกสิทธิ์นี่มดแดงแฝงมะม่วงสินะ

[Bellze12]

โอ๊ย สยิวตามเลยคะ

[oniisanbaka]

เห้ยยย คู่นี้เค้ามีพัฒนาการแล้ว จุดพลุ! จัดโต๊ะจีนเลี้ยง! เย้ปปป ลุงแอบลวนลามหรือว่าอุบัติเหตุครับบ อยากให้เป็นการลวนลาม.. อะแฮ่ม คุณชายก็เริ่มอ่อยแล้ว ต้องมีหวั่นไหวจนสั่นไหวกันเลยบ้างละ!
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับบ ติดตามๆ รีบมาต่อน๊า