เรื่อง : Feel คนเจ้าอารมณ์
คู่ที่ 4 : #นาคินทร์อนุชา
เขียนโดย : +Memew+
+CHAPTER 08 : ดินกับดาว & เมา
ผมหยิบถุงมือสำรองที่วางไว้มาสวม โดยมีคุณเอกสิทธิ์นั่งมองอยู่ตรงจุดที่กินข้าว ผมจะแบกถุงดินเหมือนที่นาคินทร์ทำ แต่นาคินทร์เบรกไว้
“อย่าครับ มันหนัก ไปเอาต้นไม้ลงหลุมดีกว่า เบาหน่อย”
ผมพยักหน้า ไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ใกล้ถุงต้นไม้ที่เตรียมเอาลงดินที่เกลี่ยไว้รอ ผมเคยปลูกกับนาคินทร์สมัยก่อน จึงพอทำเป็น
“ฉันว่าฉันไม่รบกวนเวลาทำงานเธอละ เจอกันข้างล่างนะ”
คุณเอกสิทธิ์เดินมาบอก ผมพยักหน้า หันมาเตรียมจะเอาต้นไม้ลงดินต่อ แต่นาคินทร์เบรกไว้
“อย่าดีกว่าครับ คุณเอกสิทธิ์ไปแล้ว คุณหนูไม่จำเป็นต้องทำหรอก”
“แต่ฉันอยากทำ”
ผมยืนยัน นาคินทร์พยักหน้า ผมแกะถุงดำออกโดยมีนาคินทร์ช่วยอยู่ข้าง ๆ ช่วยกันประคองลงหลุม แดดตอนเที่ยงอย่างเปรี้ยง เหงื่อไหลย้อยลงมาเป็นทาง
“ผมว่าคุณหนูพักดีกว่าครับ เหงื่อไหลหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไร เหงื่อออกเยอะดี ออกกำลังกายไปในตัว”
ผมบอกยิ้ม ๆ ใช้แขนปาดเหงื่อ
“คุณหนู” นาคินทร์เรียก “อยู่นิ่ง ๆ ครับ”
ผมอยู่นิ่งตาม นาคินทร์ถอดถุงมือออก ใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดบางสิ่งจากแก้มผมให้ หน้าผมร้อนผ่าว ไม่รู้ร้อนเพราะมือนั้นหรือร้อนเพราะอะไรกันแน่
“อย่าใช้แขนเช็ดครับ แขนคุณหนูมีแต่ละอองดิน”
ผมก้มมองดู ก็จริงอย่างที่นาคินทร์ว่า
“ทำอะไรผิดนักหนา วันนี้ถึงได้ทำตัวเคร่งขรึมนัก”
ผมได้ทีถาม
“นาคินทร์ก็ปกติ”
“ปกติที่ไหน บอกได้ไหมว่าทำอะไรผิด”
นาคินทร์มองตา แต่ไม่พูดอะไร
“นาคินทร์ไม่เคยทำหน้าดุใส่ฉันนะ แต่วันนี้นาคินทร์หน้าดุมากรู้ไหม”
“ขอโทษครับ นาคินทร์ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณหนูรู้สึกแบบนั้น”
“บอกไม่ได้จริง ๆ ใช่ไหม”
“ครับ นาคินทร์ขอโทษด้วย”
นาคินทร์ทำหน้าสำนึกผิด ผมยิ้ม ไม่เซ้าซี้ต่อ
“ฉันบอกว่าจะเป็นฝ่ายทำโทษในสิ่งที่นาคินทร์ทำผิดแทนการอดข้าวใช่ไหม”
นาคินทร์พยักหน้า ผมอมยิ้ม
“งั้นฉันจะทำโทษนาคินทร์เดี๋ยวนี้แหละ อยู่นิ่ง ๆ นะ”
นาคินทร์ทำหน้างง ผมไม่พูดอะไร ถอดถุงมือออก เอานิ้วแต้มดินที่เปื้อนน้ำนิด ๆ จนเป็นโคลนแตะไปที่แก้มคนตัวสูง นาคินทร์ชะงักมองนิดหนึ่ง
“อยู่นิ่ง ๆ สิ”
นาคินทร์นิ่งตาม ผมวาดเป็นหนวดแมวบนหน้าข้างละสามเส้น ทำเสร็จแล้วก็หัวเราะ ล้วงหยิบมือถือมากดถ่าย
“เอาละ ฉันขอทำโทษ สั่งให้นาคินทร์เป็นแมวไปตลอดทั้งเที่ยงนี้”
คนที่ทำหน้าเครียดอยู่หัวเราะเสียงดัง ผมจ้องมองใบหน้าประดับรอยยิ้มพร้อมหนวดหกเส้นนั้น
“นาคินทร์”
ผมเรียก คนที่กำลังหัวเราะอยู่หุบยิ้มลง
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านาคินทร์ทำผิดอะไรมา แต่ยกโทษให้ตัวเอง แล้วยิ้มหรือหัวเราะนะ ฉันไม่ชอบเห็นนาคินทร์หน้าบึ้งหรือเครียด ฉันชอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของนาคินทร์มากกว่า เวลาที่มอง มันพลอยทำให้ฉันมีความสุขด้วย นาคินทร์บอกว่าจะทำทุกอย่างเพื่อฉัน แค่นี้ทำได้ไหม”
นาคินทร์มองหน้าหลุบตาลงต่ำ
“นะ ถือว่าฉันขอ”
“ครับ เพื่อคุณหนู”
นาคินทร์เงยหน้ามารับปากอีกที เรียวปากได้รูปยกวาดเป็นรอยยิ้มอีกครั้ง ผมยิ้มตามบ้าง เราช่วยกันปลูกต้นไม้ต่อกระทั่งหมดเวลาพักเที่ยงผมก็ไปล้างไม้ล้างมือเพื่อลงไปทำงานต่อ
“บ้านอยู่ไหน ฉันจะไปส่ง” คุณเอกสิทธิ์ดักทางบอก
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับพร้อมนาคินทร์”
คุณเอกสิทธิ์พยักหน้าเข้าใจ บอกลาแล้วแยกทาง
“คุณหนูครับ”
ผมหันไปมองธีระที่มาเสียงเบา ธีระทำหน้าอึดอัด
“มีอะไร”
ผมถามงง ๆ เพราะธีระไม่ยอมพูดสักที
“คุณเอกสิทธิ์”
ผมเลิกคิ้วสูงกว่าเดิม
“ทำไม”
“เปล่า ๆ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณหนูต้องเลื่อนไปทำในส่วนของแผนกจัดซื้อนะครับ ผมไม่น่าจัดไว้แบบนี้เลย” คำหลังธีระพูดกับตัวเองเบา ๆ สีหน้าไม่สบายใจนัก
“ทำไม”
ธีระทำท่าคิด
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณหนูไม่ใช่แบบนั้น คงไม่มีปัญหาอะไร”
ธีระพูดแค่นั้นแล้วเดินเลี่ยงไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ผมมองตามงง ๆ วันนี้ผมต้องอยู่ทำโอทีสามชั่วโมงเพราะมาสาย ผมโทรบอกให้นาคินทร์กลับก่อน แต่นาคินทร์ยืนยันจะรอ
พอเลิกงาน ผมก็เดินขึ้นดาดฟ้าไป ไฟยังส่องสว่าง ผมชอบดาดฟ้ายามค่ำคืน วันนี้มันก็สวยเหมือนเดิม อาจมากกว่าเดิมด้วย เพราะเริ่มมีต้นไม้ประดับ นาคินทร์นั่งคุกเข่าหันหลังตอกอะไรโป๊ก ๆ อยู่ที่พื้นไม่สนใจอะไร คนงานกลับกันหมดแล้ว ตอนนี้จึงเหลือนาคินทร์แค่คนเดียว
ผมปิดประตูเบา ๆ ย่องเงียบไปทางด้านหลัง กะจะปิดตาคนตัวสูงเล่นเหมือนที่เคยทำเมื่อวาน ผมย่องทีละก้าวกระทั่งไปหยุดยืนอยู่ด้านหลัง กำลังจะเอื้อมมือไปปิดตา แต่นาคินทร์ขยับลุกหันมาพอดีเลยชนผมเข้าเต็ม ๆ จนผมเสียหลักจะล้ม วงแขนแกร่งรีบตวัดโอบรัดร่างผมไว้ทันที พลอยพากันล้มโครมลงไปด้วยกัน
ดีว่าพื้นถูกปูหญ้าเทียมหมดแล้ว มันเลยไม่เจ็บ ผมนอนอยู่ข้างใต้ โดยมีเรือนร่างสูงใหญ่ของนาคินทร์คร่อมทับอยู่ด้านบน
“คุณหนู เจ็บตรงไหนไหม” นาคินทร์รีบรัวลิ้นถาม
“ไม่หรอก แล้วนาคินทร์ล่ะ” ผมถามกลับเสียงแผ่ว
ความรู้สึกนี้มันคุ้น ๆ แฮะ…
เหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน ความร้อนเริ่มไหลมารวมกันไว้ที่หน้าผมจนหมด ดวงตาคมนั้นจ้องหน้าผมไม่เลื่อนไปไหน ผมรีบเบือนหลบ
“ลุกได้แล้ว หนัก”
ผมกระซิบบอก นาคินทร์รีบดีดตัวลุกทันที
“ขอโทษครับ”
แล้วค่อย ๆ ประคองตัวผมให้ลุกนั่งตาม ปัดหลังปัดเสื้อเปื้อน ๆ ออกให้
“แน่ใจนะครับ ว่าไม่มีส่วนไหนเจ็บ”
ผมส่ายหน้าไปมา
“ก็มีแค่รอยฟกช้ำอันเดิม”
สีหน้านาคินทร์แสดงออกถึงความสงสาร
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ฉันไม่เป็นไร ได้ยาดี ดีขึ้นมากแล้ว กลับบ้านไปค่อยอาบน้ำแล้วทายา”
นาคินทร์พยักหน้า ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ดูความคืบหน้าของงานวันนี้ ยิ้มนิด ๆ มันดูดีอย่างที่ผมต้องการเห็นจริง ๆ ผาน้ำตกถูกขึ้นโครง แต่ยังไม่แล้วเสร็จ ถ้าเสร็จแล้วคงสวยน่าดู
สายลมพัดผ่านผิวหน้าเบา ๆ จนเส้นผมของผมปลิวสะบัดมาละดวงตา มันยาวมากแล้ว คงต้องหาเวลาว่างไปตัดสักที
อยู่ ๆ ก็มีมือใหญ่มาเกลี่ยเส้นผมออกให้ ผมหันไปมองคนทำงง ๆ คนทำเองก็มีสีหน้าตกใจรีบชักมือกลับ
“ขอโทษที่นาคินทร์ถือวิสาสะครับ”
ผมยิ้ม
“ขอบใจนะ นาคินทร์ทำทุกอย่างเพื่อฉันจริง ๆ”
นาคินทร์มองตาแล้วเสมองไปทางอื่น
“ดาวมันอยู่สูงนะครับ”
ผมมองคนพูดงง ๆ
“สูงจนไม่มีทางที่คนธรรมดา ๆ อย่างผมจะอาจเอื้อมถึง สิ่งที่ทำได้ดีที่สุด คือแหงนคอมองเท่านั้น”
ผมแหงนมองตามบ้าง นึกย้อนถึงตัวเองกับนาคินทร์
ใช่…
ดาวเป็นของสูง ห่างจากผืนดินมาก ไม่มีทางที่ทั้งสองจะมาบรรจบกันได้ สิ่งที่ดาวทำได้ ก็เพียงก้มมองพื้นดินอันหนักแน่นเท่านั้น
ผมหันไปมองคนตัวสูง ใบหน้านั้นยังแหงนขึ้นมองสิ่งที่กะพริบแสงเลือนรางด้านบน แสงไฟที่สะท้อน มันสร้างภาพที่สวยงามจนผมอยากหยิบกล้องมากดถ่าย
ผมอยากโอบกอดนาคินทร์ไว้ แต่ก็รู้ว่ามันไม่ควร ยิ่งนานผมยิ่งรู้ว่าหัวใจผมกำลังเต้นในจังหวะที่มีชายคนนี้เข้ามายืนอยู่ แต่ผมก็รู้ว่าหัวใจนาคินทร์เต้นด้วยจังหวะของทาสผู้ภักดี
“อยากไปในที่ที่มีดาวเยอะ ๆ จัง”
ผมเปรย นาคินทร์ละสายตาจากดวงดาวด้านบนก้มต่ำมามอง ผมมองสบตาคนตัวสูง
“ไปกันไหม ไปในที่ที่มีดาวเยอะ ๆ หาวันหยุดสักวันไป”
“นาคินทร์ไม่รู้จักสถานที่ที่มีดาวเยอะ ๆ แบบที่คุณหนูว่าหรอก ยกเว้นบ้านเกิดนาคินทร์เอง”
“งั้นก็ไปบ้านนาคินทร์ ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่าอยากไปเที่ยวด้วย พายัยหนูแดงไปด้วย ไปศุกร์กลับวันอาทิตย์ก็ได้”
นาคินทร์นิ่งคิด
“ครับ”
ผมฉีกยิ้มกว้างแหงนหน้ามองดาวต่อ
เรายืนแหงนหน้ามองดาวกันพักก็พากันกลับ นาคินทร์เดินไปปิดไฟจนหมด ปิดประตูดาดฟ้าลง เสียงฝีเท้าของเราสองคนกระทบพื้นเป็นจังหวะ แอบหวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อายอยู่เหมือนกัน แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดีมาก ๆ ผมกัดปากตัวเองเบา ๆ เม้มปากแน่น
“นาคินทร์”
คนที่เดินอยู่ข้าง ๆ ครางรับ
“คืนนี้ฉันขอไปนอนค้างด้วยได้ไหม”
นาคินทร์เบรกเท้าลงกึก
“อย่าดีกว่าครับ มันไม่สะดวกคุณหนู นาคินทร์เองก็รู้สึกไม่สบายใจที่คุณหนูนอนไม่สบาย”
“ฉันหลับสบายดี ไม่ดีจะขอนอนต่อรึไง”
“อย่าดีกว่านะครับคุณหนู นาคินทร์ขอร้อง”
นาคินทร์หันมาทำหน้าจริงจังใส่ ผมหน้าสลดลง
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ”
ผมรู้สึกเสียใจจริง ๆ เสียใจที่โดนปฏิเสธด้วย เสียหน้านิด ๆ ด้วย
“คุณหนูครับ นาคินทร์ขอโทษจริง ๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยครับ นาคินทร์ไม่อยากให้คุณหนูเสียใจหรือเสียความรู้สึก แต่ถ้าคุณหนูไปนอนด้วย นาคินทร์อาจ…”
นาคินทร์หยุดคำไปแค่นั้น ผมเงยหน้ามอง
“นาคินทร์อาจนอนดิ้นจนทำคุณหนูเจ็บตัวได้ เมื่อคืนก็ทีแล้ว คุณหนูอาจไม่รู้ตัว เพราะงั้นอย่าดีกว่าครับ”
ผมเลิกคิ้ว ก่อนยิ้มกว้าง
“นี่อย่าบอกนะว่า ที่ทำโทษตัวเองไปวันนี้เพราะนอนดิ้นมาถูกฉัน”
นาคินทร์หลบตาไม่ตอบ ผมหัวเราะ
“โธ่เอ๊ย คิดว่าเรื่องอะไร ฉันไม่บอบบางขนาดนั้นหรอก”
“อย่าดีกว่าครับ นาคินทร์ขอร้อง นาคินทร์ไม่อยากเผลอทำร้ายคุณหนู ไม่ว่าจะมากหรือน้อย”
นาคินทร์ส่งสายตาขอร้องมาอย่างจริงจังจนผมต้องยอมแพ้ ผมถอนหายใจแรง พยักหน้ารับ
“ก็ได้ ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบากใจ”
“นาคินทร์ก็ขอโทษที่ทำตามคำสั่งคุณหนูไม่ได้”
ลิฟท์วิ่งมาถึงลานจอดรถ นาคินทร์เปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่ง ท้องถนนยามนี้ว่างสนิทลงแล้ว เราต่างคนต่างเงียบกระทั่งรถวิ่งมาถึงบ้าน ผมแยกทางกับนาคินทร์เดินขึ้นห้องไป อาบน้ำอาบท่ามาอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย
ผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่รู้สึกร้อนมากมายขนาดนี้ มันร้อนจนรู้สึกทรมาน ผมอยากให้นาคินทร์กอดผม กอดแบบในฝัน ผมเดินไปอันล็อกกลอนหน้าต่าง ผลักมันออกกว้าง ก่อนชะงักมองตาของคนที่แหงนหน้ามองมา นาคินทร์เองก็ชะงักไม่ต่าง
[50%]
ผมฉีกยิ้มกว้างส่งให้ นาคินทร์เมินหน้าหลบ ผมอมลม
อะไรวะ คนอุตส่าห์ยิ้มให้
กำลังจะอ้าปากตะโกนคุย แต่ลืมไปว่าดึกแล้ว ผมปิดหน้าต่างลง ก้าวออกจากห้อง คืนนี้ถ้าไม่ได้คุยกับนาคินทร์ก่อนนอนคงนอนไม่หลับแน่ ๆ ผมย่องเบาออกจากห้องตรงไปตามทาง ดวงไฟเป็นดาวน์ไลท์ที่ติดไว้กับพื้น มันส่องสว่างสวยงามดี ผมเดินลัดเลาะไปเรื่อย ๆ เดินให้เบาที่สุด กวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเจ้าของบ้าน แต่ไม่เห็น
ไปไหนของเขา เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย
ผมย่องเบากริบ กะว่าถ้าเห็นจะจ๊ะเอ๋ซะหน่อย ไฟในห้องปิดสนิทแปลว่าไม่อยู่ในห้อง แต่ไฟนอกบ้านยังเปิดอยู่ น่าจะยังไม่เข้านอน ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอยู่ทางหลังบ้าน ผมยิ้ม ย่องเบาเข้าไปใกล้ กำลังจะโผล่หน้าเข้าไป ก่อนชะงักค้างเพราะภาพและเสียงที่ได้ยิน
ท่ามกลางโรงเลื่อยที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์และเครื่องมือ มีไฟสลัว ๆ เปิดไว้เพียงดวงเดียว นาคินทร์ยืนพิงหลังกับชั้นเครื่องมือ ชุดที่เห็นเป็นชุดเดียวกับที่ผมมองลงมาเห็นเมื่อกี้ เสื้อกล้ามสีขาวมอ ๆ กางเกงยางยืดเก่า ๆ แต่ตอนนี้มันถูกดึงลงจนบางส่วนโผล่ออกมา
สิ่งนั้นลุกชัน ปลายยอดหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำสีใส ๆ มือใหญ่ข้างหนึ่งกอบกุมมันไว้ ดวงหน้าได้รูปนั้นแหงนขึ้นนิด ๆ เปลือกตาสีเข้มปิดสนิทอย่างอยู่ในภวังค์ ผมเอามือปิดปากที่กำลังอ้าค้างเกือบจะเปล่งเสียงด้วยความตกใจ
นาคินทร์กำลังช่วยตัวเองอยู่!
ได้ยินเสียงครางทุ้ม ๆ ออกมาจากลำคอได้รูปนั้น มือใหญ่ยังขยับไม่หยุด ผมมองสิ่งที่กำลังตื่นตัว ผมเคยเห็นของนาคินทร์ตอนหลับ แต่สิ่งที่เห็นวันนี้คือมันกำลังตื่นตัวเต็มที่
ตัวผมเห่อร้อนขึ้นมาทันที สิ่งที่อยู่ภายในกางเกงตื่นขึ้นราวกับเป่านกหวีด ผมเบ้หน้า นาคินทร์ขยับหลังชนชั้นแรงขึ้น แหงนหน้าขึ้นอีกนิด ขยับเบื้องล่างเร็วขึ้น
ภาพที่เห็นเซ็กซี่เอามาก ๆ จนผมแทบทนไม่ไหว
ไม่คิดว่านาคินทร์จะเซ็กซี่ขนาดนี้ ได้ยินเสียงนาคินทร์ครางเรียกชื่อใครสักคน แต่ผมได้ยินไม่ถนัด ยิ่งเมื่อมือนั้นเร่งความเร็วมากขึ้น ผมเองก็แทบจะไปด้วยทั้งที่ยังไม่ได้แตะต้องของตัวเอง
หัวใจผมแทบหยุดเต้นเมื่อสิ่งนั้นของนาคินทร์ฉีดพ่นลาวาความใคร่ออกมา นาคินทร์ยืนหอบแฮก ปล่อยมือจากสิ่งนั้นให้มันค่อย ๆ สงบลง ผมขยับขาก้าวถอย เพราะขืนนาคินทร์รู้ว่าผมมายืนมอง อาจรู้สึกกระดากอาย อีกอย่างเดี๋ยวนาคินทร์รู้ว่าผมตื่นเหมือนกัน ผมเดินเลี่ยง ตอนแรกว่าจะคุยกับนาคินทร์ แต่สิ่งที่อยู่ในกางเกงผมมันประท้วงให้ผมปลดปล่อยเหมือนกัน
ผมเดินเร็วกลับห้อง พอปิดประตูได้ ผมก็รีบล้วงมือผ่านกางเกง ยืนท่าเดียวกับนาคินทร์ จัดการตัวเองไปอีกรอบ
แย่แล้ว
ผมแย่แน่ ๆ
ผมต้องการนาคินทร์
รุ่งขึ้น ผมเดินเบลอ ๆ ลงมาจากห้องเพื่อกินข้าว เมื่อคืนผมก็ฝันเปียกอีก ฝันว่าโดนนาคินทร์กอด ทุกคนหันมองหน้าผม แต่ผมไม่สนใจ คงจะมองเพราะหัวผมฟู ลืมหวีผม แต่ช่างมันเถอะ มันไม่ได้น่าเกลียดอะไรมากสักหน่อย
วันนี้ต้องทำงานที่แผนกจัดซื้อเป็นวันแรก ผมเลยเปลี่ยนการแต่งตัวให้ดูเนี๊ยบและดูมีเสน่ห์ขึ้น เวลาไปเจรจากับลูกค้าจะได้ง่าย ๆ หน่อย
“นี่ ช่วงนี้คบใครอยู่หรือเปล่าอนุชา”
ผมหันไปมองคนถาม แม่ผมเองครับ ผมมองท่านงง ๆ
“เปล่านี่ ทำไมครับแม่”
“เปล่า เราดูมีเสน่ห์แปลก ๆ เหมือน…”
แม่ผมหยุดพูด แล้วหันไปทางชยันต์แทนคำตอบ ผมมองชยันต์แล้วหันกลับมามองแม่
ชยันต์หัวเราะคิก แต่ไม่พูดอะไร
หลังกินข้าวอิ่มผมก็เดินออกจากบ้าน นาคินทร์รออยู่ก่อนแล้ว หน้าผมร้อนผ่าว นาคินทร์ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำ เท่ไม่หยอก
“นาคินทร์”
ผมเรียกคนที่กำลังแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า นาคินทร์เป็นคนชอบมองอะไรที่มันสูง ๆ จริง ๆ นาคินทร์หันมามอง ชะงักค้างจ้องหน้าผมเขม็ง
“ทะ ทำไมเหรอ วันนี้ฉันแค่ลืมหวีผม มันทุเรศมากเลยเหรอ”
ผมใช้นิ้วสาง ๆ ผมตัวเอง
“เปล่าหรอกครับ น่ารักดี เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเหรอครับ”
“อื้ม ต้องย้ายไปอยู่แผนกจัดซื้อกับคุณเอกสิทธิ์น่ะ”
นาคินทร์พยักหน้ารับ เปิดประตูรถให้ ผมก้าวเข้าไปนั่ง นาคินทร์ตามขึ้นมา เขาเปิดเพลงให้ฟังเบา ๆ แนวเพลงที่ผมชอบทั้งนั้นเลย บางเพลงก็ได้ยินนาคินทร์ร้องคลอ ผมหันไปมอง
“ร้องเป็นด้วยเหรอ”
นาคินทร์หยุดร้องทันที
“ขอโทษครับ ผมเผลอ”
“เปล่า ๆ เพราะดี ไม่คิดว่านาคินทร์จะร้องได้”
“เวลาทำงาน เปิดเพลงฟังก็เพลินดี ฟังมาก ๆ มันเลยร้องตามได้”
“งั้นร้องไปสิ ฉันอยากฟังเสียงนาคินทร์ร้องคลอไปด้วย”
นาคินทร์ไม่ปฏิเสธ ร้องคลอไปด้วย ผมนั่งยิ้ม
“นี่ถ้าฉันหลงไปติดเกาะที่ไหนกับนาคินทร์เข้า ไม่มีวิทยุ ฉันจะกดจมูกซ้ายนาคินทร์เพื่อเปิดเพลง หมุนหูขวาหาคลื่นเอฟเอ็ม หมุนหูซ้ายหาคลื่นเอเอ็ม”
คนที่กำลังร้องเพลงอยู่หยุดร้องหัวเราะออกมาเสียงดัง ผมหัวเราะตามบ้าง ดีใจที่ทำให้นาคินทร์หัวเราะได้ กลิ่นน้ำหอมที่นาคินทร์ใส่ลอยคลุ้งสบายจมูก
มีเด็กถือขนมมายืนขายข้างถนนตอนรถติด นาคินทร์เปิดเก๊ะหยิบเงินมาสี่สิบบาท เปิดกระจกรถ โบกมือเรียกเด็กคนนั้น
“ถุงละเท่าไหร่”
“สิบบาทค่ะ”
สาวน้อยในชุดเสื้อมอ ๆ บอกเสียงเบา
“ลุงขออันหนึ่ง”
สาวน้อยยื่นให้ถุงหนึ่ง นาคินทร์ยื่นเงินให้สี่สิบบาท
“ลุงให้”
เด็กน้อยยกมือไหว้ ขยับออกห่าง ไฟเขียวพอดี ผมยิ้มนาคินทร์วางถุงขนมไว้ข้าง ๆ มันเป็นเพียงขนมปังอบแห้งที่น่าจะทำเองมากกว่ารับมา สีหน้าท่าทางคงไม่ได้อร่อยมาก นาคินทร์คงต้องการช่วยเด็กคนนั้นมากกว่า
“ใจดีจัง” ผมชม
“ถ้าคิดว่าเด็กคนนั้นคือยัยหนูแดงแล้วต้องมาลำบากแบบนี้ ผมคงใจสลาย”
นาคินทร์พูดเสียงเบา ผมยิ้ม
“หนูแดงมีพ่อที่ดี หนูแดงต้องภูมิใจในพ่อของตัวเองแน่ ๆ”
นาคินทร์หันมามอง แล้วหันกลับไปขับรถต่อ ผมก้มมองขนม
“ขอชิมหน่อยนะ”
“ครับ”
ผมลองหยิบขึ้นชิม โห รสชาติดีกว่าหน้าตาเยอะ
“อร่อยดีนะนาคินทร์ อ่ะ ลองชิมดู”
ผมบิแบ่งชิ้นไปจ่อปากนาคินทร์
“เอ่อ นาคินทร์ว่านาคินทร์กินเองก็ได้ครับ”
“ขับรถอยู่ อันตราย มือเปื้อนด้วย ให้ฉันมือเปื้อนคนเดียวก็พอ”
“แต่...”
“อย่าขัดน่า”
“ครับ”
นาคินทร์จำต้องอ้าปากรับ ปากได้รูปเคียวหงุบ ๆ
“เป็นไง”
“อร่อยดี”
“ใช่ไหม สงสัยครอบครัวของเด็กคนนั้นจะทำเอง”
ผมบิกินอีกสลับกับยกป้อนคนตัวสูง
“นาคินทร์ว่าพอแล้วก็ได้ครับ เกรงใจคุณหนู”
“ไม่ต้องเกรงใจน่า ขนมน่ะ มันจะอร่อยก็ต่อเมื่อกินกันหลาย ๆ คน นายไม่รู้รึไง”
นาคินทร์พยักหน้า ผมบิแบ่งอีกชิ้น จ่อปาก นาคินทร์เบรกรถเพราะไฟแดงมาพอดี จังหวะที่รถเบรกพลอยพาเอานิ้วผมไถลเข้าปากนาคินทร์ลึกขึ้น นาคินทร์งับไว้อัตโนมัติ คงคิดว่าเป็นขนม ผมหรี่ตาลงนิด ๆ เพราะความเจ็บ นาคินทร์หันมามอง ชะงักค้างไว้แค่นั้น ผมยังไม่ชักนิ้วกลับเพราะความกลัวเจ็บ
ปลายนิ้วผมสัมผัสเข้ากับปลายลิ้นร้อน ๆ ของนาคินทร์ ผมรู้สึกร้อนวูบไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความคิดลามกวิ่งปราดผ่านหัว ร่างกายร้อนผ่าว ผมหรี่ตา ครางออกมาเบา ๆ เพราะความหวิวไหวที่เกิดขึ้นภายใน
ลิ้นนี้ใช่ไหมที่ผมฝันเห็นเมื่อคืน…
ลิ้นที่เลียมารอบ ๆ ผิวเนื้อผม
นาคินทร์รีบอ้าปากปล่อยมือผมทันที คว้าจับมือข้างนั้นของผมไว้
“ขอโทษครับคุณหนู นาคินทร์ไม่ได้ตั้งใจ โธ่ เจ็บหรือเปล่า”
เป็นรอยฟันนิด ๆ ถามว่าเจ็บไหม มันเจ็บครับ เจ็บจนผมรู้สึกตื่นตัวเลยล่ะ
หรือว่าผมจะเป็นพวกมาโซคิสม์นะ เจ็บแล้วมีอารมณ์ ผมเม้มปาก พยายามระงับบางความรู้สึกลง นาคินทร์ประคองมือผมไว้ สลับกับมองตัวเลขสีแดงที่กำลังไล่ต่ำลง เป่า ๆ เพื่อให้มือผมหาย
“เป็นรอยเลย”
นาคินทร์ทำท่าจะร้องไห้
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เจ็บหรอก”
ผมดึงมือกลับพยักหน้าไปยังไฟที่กำลังจะเขียวข้างหน้า นาคินทร์รีบหันไปจับพวงมาลัย ผมเลิกกินและเลิกป้อนนาคินทร์แล้ว
รู้สึกดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นพิลึก
:z10:อ่านต่อค่ะ >>>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54278.msg3444112#msg3444112
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
