ตอนที่ 9 หัวใจเต้นแรง
“คุณหนู!!”
นาคินทร์ยืนนิ่ง ผมจับสิ่งนั้นไว้นิ่งค้าง ก้มมอง
อ้อ มันคือส่วนกลางลำตัวของนาคินทร์นี่เอง ผมจับมันไว้เต็ม ๆ นาคินทร์ยืนนิ่งเหมือนถูกจับสตาฟ ผมยืนประมวลผล
นี่ผมฝัน หรือว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ
“นาคินทร์ ฉันฝันอยู่หรือเปล่า”
“ปล่อยมันครับคุณหนู …นาคินทร์”
ตัวนาคินทร์สั่นอย่างรู้สึกได้ชัด ๆ
“ฝันแน่ ๆ เลย”
ผมหัวเราะ กำมันแน่นขึ้น แล้วขยับเบา ๆ
“คุณหนู ได้โปรด ปล่อยมัน”
“อ้อ ได้”
ผมรับคำ ปลดกางเกงดึงสิ่งนั้นออกมาจับดี ๆ
“คุณหนู!!”
“ทำไม ฉันทำผิดเหรอ ให้ปล่อยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ครับ ปล่อยมัน ปล่อยนาคินทร์ ซี้ด นาคินทร์จะหมดความอดทนแล้วนะ นาคินทร์ไม่อยากทำร้ายคุณหนู”
“แค่ฝันน่า คิดไรมาก”
ผมบอกพร้อมขยับเบา ๆ นาคินทร์ครางทุ้ม ครางเหมือนที่ผมฝันเมื่อคืนเลย ผมขยับมันมากขึ้น นาคินทร์หายใจแรง รวบจับบั้นเอวผมไว้
“คุณหนู!”
แล้วอยู่ ๆ ผมก็ถูกรวบจับเข้าไปชิดกายใหญ่ ปากถูกปิดสนิทด้วยปากอีกคน
โห ฝันคืนนี้ดุเดือดจัง แต่ผมก็ชอบนะ
ผมละเลงลิ้นตอบรับ สองมือโอบรอบลำคอของคนตัวใหญ่ไว้ เสียงหายใจนาคินทร์รุนแรงเหมือนกระทิง นาคินทร์ละปากมาละเลงลำคอผม มันรู้สึกดีมาก ๆ ผมครางตามแรงนั้น ของนาคินทร์แข็งทิ่มพุงผมอยู่ ปากนาคินทร์ไล่ละมาทั่วทั้งเนื้อทั้งตัวผม จับผมทิ้งตัวลงบนฟูก ผมแอ่นอกตอบรับ ปากร้อนไล่เล็ม มือใหญ่ลูบไล้ไปมาทั่วทั้งผิวเนื้อหน้าอกผม เสียงหอบแรง ๆ เหมือนกระทิงฤดูผสมพันธุ์นั้นกระตุ้นอารมณ์ผมไม่หยอก น้องผมตั้งชัน
“นาคินทร์ กัดนมฉันแรง ๆ”
ผมร้องขอ นาคินทร์ทำตาม กัดหัวนมผมแรง ผมตัวสั่นอย่างพอใจ
อืม สงสัยผมจะชอบความรุนแรงจริง ๆ
ปากนั้นละเลงรัวเร็ว สลับกับขบกัด ผมครางอย่างพอใจ มือไม้ลูบไล้ไปทั่วทั้งแผงอกกว้าง ก่อนเลื่อนต่ำลงไปยังสิ่งที่กำลังแข็งตัวนั้น ผมอยากกินมันมานานแล้ว ผมผลักนาคินทร์จากตัว ขยับต่ำลงไปอมไว้ในปาก
“คุณหนู อย่า ซี้ด”
นาคินทร์ห้ามไป มือจับหัวผมไว้ แต่ผมไม่ฟัง อมแล้วตวัดกินมันทั้งอัน
อืม รสชาติดีกว่าที่จินตนาการไว้เยอะ
“คุณหนู คุณหนูของนาคินทร์”
นาคินทร์คราง ผมกัดมันเบา ๆ นาคินทร์รีบดันหน้าผมออก ยกตัวผมขึ้นมานอนแล้วจูบผมต่อ ลิ้นที่กำลังตวัดพันอยู่ภายในทำให้ผมเพลิดเพลินอีกรอบ นาคินทร์จับของผมไว้ พร้อม ๆ กับของตัวเอง บดคลึงมันเข้าหากัน ผมบิดตัวอย่างอึดอัด
“เร็ว นาคินทร์”
ผมเร่ง ขยับแอ่นสะโพกเข้าหา นาคินทร์ขยับเร็วขึ้นกระทั่งผมครางเสียงดัง ปลดปล่อยออกมา ผมตัวสั่นริก ไม่ต่างกับคนตัวสูงที่กำลังกระตุกเกร็ง
ผมหอบหายใจแรง ก่อนค่อย ๆ แผ่วหายไปเรื่อย ๆ
ผมค่อย ๆ สะลึมสะลือลืมตาตื่น ปวดหัวจี๊ดจนต้องกุมมันไว้
หูยยย ปวดหัว
ผมขยับลุกนั่ง กะพริบตาปริบ ๆ มองไปรอบ ๆ ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงมานอนอยู่ในห้องนาคินทร์ได้ ก้มสำรวจตัวเอง ตาโตเกือบเท่าไข่ห่านเพราะเนื้อตัวผมมีเพียงบ็อกเซอร์ติดตัวไว้ตัวเดียว เหลือบมองนาฬิกา
เก้าโมง!! ตาย ๆ สายขนาดนี้ ผมรีบเด้งตัวลุก แต่มันปวดหัวเอามาก ๆ จนผมเซ
นาคินทร์ไปไหน ทำไมไม่มาปลุกผม บอกไว้แล้วนะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้ปลุก เห็นเสื้อผ้าตัวเองพับวางไว้บนหัวนอน สภาพมันแค่ถูกพับวางไว้เฉย ๆ ไม่ได้ซัก ผมคว้ามาใส่ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย
ทุเรศจริง ๆ แล้วนี่เมื่อคืน ผมเฉดหัวนาคินทร์ไปนอนที่ไหนนี่ เมาแล้วจำความอะไรกับเขาไม่ได้เล้ย
ผมเปิดประตู กวาดมองไปรอบ ๆ ได้ยินแต่เสียงสัตว์ตัวเล็ก ๆ ร้องกันดังระงม ได้ยินเสียงน้ำดังซู่มาจากหลังบ้าน ผมเดินเข้าไปใกล้เสียงน้ำนั้น จนเห็นใครบางคนนั่งคุกเข่าปล่อยให้สายน้ำร่วงรินใส่หัว ผมมองงง ๆ
นี่นาคินทร์อาบน้ำกลางแจ้งเหรอ
ผมยืนมอง จากสามสิบวิไปหนึ่งนาที จากหนึ่งนาทีไปห้านาที ผมว่ามันไม่ปกติแล้ว เพราะนาคินทร์เล่นนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ผมยกนาฬิกามอง
นี่มันจะสิบนาทีเข้าไปแล้วนะ ผมมองไปรอบ ๆ ดูจากปริมาณน้ำที่ไหลไปยังท่อที่รองไว้ มันเยอะจนคิดว่าน่าจะรองไว้ร่วมชั่วโมงแล้ว
“นาคินทร์”
ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้า นาคินทร์ภายใต้สายน้ำค่อย ๆ เงยหน้ามอง ใบหน้านั้นซีดอย่างเห็นได้ชัด
“ทำอะไร”
ผมมองอย่างตกใจ นาคินทร์ไม่ตอบ ก้มหน้าปล่อยให้น้ำนั้นร่วงลงมาไม่หยุด ผมรีบหมุนปิดน้ำเบา ๆ นาคินทร์ยังก้มหน้าอยู่
“ทำไมมานั่งอาบน้ำแบบนี้” ผมจับไหล่คนตัวสูงเพื่อถาม “ดูสิ ปากซีดหมดแล้ว ทำบ้าอะไรของนาย ลุก ๆ ไปหาผ้าผ่อนแต่งตัว”
นาคินทร์ไม่ลุกตาม นั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้น
“นาคินทร์ นี่นาคินทร์” ผมเขย่าแขนเรียก คนตัวสูงไม่ตอบ กำมือแน่น คุกเข่าอยู่ท่าเดิม “ฉันบอกให้ลุกนาคินทร์”
นาคินทร์ค่อย ๆ เงยหน้ามอง หยาดน้ำเกาะพร่างพราวไปทั่วทั้งตัว หัวเปียกมะลอก
“คุณหนู”
เสียงเรียกนั้นแหบแห้ง
“ทำอะไรของนาย”
ผมถามต่อ นาคินทร์บดกรามแน่น ผมจ้องพินิจอีกที
“นี่อย่าบอกนะว่าทำโทษอะไรตัวเองอีกแล้ว”
นาคินทร์ไม่ตอบ แต่บดกรามแน่นยิ่งกว่าเดิม ผมเอามือกอดอก ชักไม่พอใจกับการทำโทษแบบไร้สาระของนาคินทร์จริง ๆ
“คราวนี้เรื่องอะไร นอนละเมอมาทับขาฉัน??” ผมถามฉุน ๆ “แค่นี้ก็ต้องทำโทษตัวเองหนักขนาดนี้ ฉันไม่รู้นะว่าฉันลงมานอนที่นี่ได้ไง แต่บอกหลายทีแล้วว่าให้ปลุกฉันแต่เช้าเพื่อไปทำงาน เก้าโมงกว่า เพิ่งย้ายแผนกใหม่ คนจะมองฉันว่าไง อนาคตต้องไปบริหารบริษัทอีก ก่อนอื่นตอบคำถามฉันมาก่อน ฉันมาที่นี่ได้ยังไง”
นาคินทร์นั่งนิ่ง
“นาคินทร์ตอบมา ฉันจำได้แค่ไปดื่มกับคุณเอกสิทธิ์ แล้วฉันกลับมาได้ไง ใครมาส่ง แล้วฉันมานอนกับนาคินทร์ได้ไง”
“คุณหนูจำไม่ได้หรือครับ”
“จำได้จะถามไหมเล่า เวลาฉันแฮ้งค์ฉันขี้หงุดหงิดนะนาคินทร์ ตอบมาอย่าชักช้า”
นาคินทร์กลืนน้ำลาย ยังนั่งคุกเข่าตัวเปียกมะลอกเหมือนเดิม ในขณะที่ผมยืนอยู่ห่างจากเขาเพียงศอกเดียว หน้าหงิก กอดอกแน่น
“คุณหนูไปดื่มกับคุณเอกสิทธิ์ครับ นาคินทร์ตามคุณหนูไปเพราะความเป็นห่วง พอคุณเอกสิทธิ์กำลังจะพาคุณหนูกลับ นาคินทร์เลยเข้าไปรับกลับมาบ้านแทน”
คนตัวสูงบอกเรียบ ๆ
“แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไง”
นาคินทร์มองตาผม
“คุณหนูลงมาเองครับ นาคินทร์ส่งคุณหนูเข้าห้องไปแล้ว แต่คุณหนูก็ลงมาอีกรอบ มาเอง”
ปากได้รูปเม้มแน่น ผมพยักหน้าหงึก ๆ
“ฉันเมาแล้วจำอะไรไม่ค่อยได้ นี่เผลอทำตัวทุเรศใส่นาคินทร์เข้าหรือเปล่า ขนาดแก้ผ้าแก้ผ่อน ขอโทษจริง ๆ”
นาคินทร์ส่ายหัว เม้มปากแน่น
“คุณหนูจำไม่ได้เหรอครับ”
“ก็บอกแล้วว่าจำไม่ได้ แล้วนี่ทำโทษตัวเองเรื่องอะไร ทำอะไรผิดอีก”
นาคินทร์ก้มหน้า ไม่ปริปากพูดอะไร ผมเกาหัวแกรก ๆ
“ช่างเถอะ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ฉันจะไปอาบน้ำ นาคินทร์เองก็รีบเข้าล่ะ สายขนาดนี้แล้ว”
ผมหันหลัง เดินเข้าบ้านไป
“อ้าว ทำไมสภาพเป็นแบบนั้นล่ะลูก เพิ่งกลับเหรอ”
แม่บีน่าถามระหว่างทางเดินขึ้นห้อง
“ผมเมาแม่ ไปแย่งที่นอนนาคินทร์เมื่อคืน”
แม่บีน่าส่ายหัว
“รีบขึ้นไปอาบน้ำป่ะ เดี๋ยวแม่ปรุงเครื่องดื่มแก้แฮ้งค์ให้”
ผมพยักหน้า เดินขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า จำเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่ได้จริง ๆ ผมพ่นลมหายใจ พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง แม่บีน่าเตรียมเครื่องดื่มไว้ให้แล้ว กินง่ายดี กลืนไม่กี่อึกก็หมด ตามด้วยโจ๊กอ่อน ๆ กันอ้วก
“ผมไปทำงานก่อนนะครับ”
ผมบอกลาเดินออกจากบ้านไป กินเครื่องดื่มแก้แฮ้งค์อาการดีขึ้นหน่อย
นาคินทร์ยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ข้างรถ สภาพเหมือนคนใจลอย
“นี่ นาคินทร์”
คนตัวสูงสะดุ้งโหยง มองหน้าผม ดวงตาคู่นั้นหยุดนิ่งอยู่แถว ๆ ปากผม นิ่งจนผมประหม่า
“ปากฉันมีอะไรติดเหรอ”
ผมจับปากตัวเองไว้ ขยี้ทั้งบนและล่าง นาคินทร์ยังไม่หยุดมองจนผมต้องขยี้แรงขึ้น
“อย่าครับคุณหนู เดี๋ยวมันช้ำ” นาคินทร์รีบหยุดมือผมไว้ “นาคินทร์ไม่อยากให้มันช้ำ” ดวงตานั้นหยุดนิ่ง ปลายนิ้วโป้งได้รูปแตะมาผะแผ่ว ผมรู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำกับแววตาที่นาคินทร์มองมา มันดูอีโรติกยังไงบอกไม่ถูก
ผมหลุบตาลงต่ำ แลบลิ้นออกมาเกลี่ยรอบริมฝีปาก
“เรารีบไปกันเถอะ”
ผมชวน นาคินทร์พยักหน้ารับ ปล่อยมือผมลง เปิดประตูให้ ผมนั่งใจเต้น เมื่อคืนผมเมาไม่รู้เรื่อง แถมไปนอนแก้ผ้าให้นาคินทร์ดู ไม่รู้นาคินทร์จะรู้สึกอะไรบ้างไหม แต่ท่าทางก็ยังเหมือนเดิม
‘กัดนมฉันแรง ๆ’
บางสิ่งแล่นผ่านหัวผมไป ผมชะงักกึก
สงสัยจิตใต้สำนึกผมคงอยากให้นาคินทร์ทำ ผมนั่งนิ่ง พิงหลังกับพนักพิง แค่วาดภาพว่านาคินทร์กำลังกัดหัวนมผมแรง ๆ ผมก็รู้สึกร้อนผ่าวแล้ว หัวนมผมตั้งชันอย่างเห็นได้ชัด ผมก้มมอง
อื้อหือ ตอนนี้มันตั้งชันจนชนเสื้อออกมาเลย
“คุณหนูหนาวหรือเปล่าครับ”
“ปะ เปล่านี่ ทำไม”
“เปล่าครับ คิดว่าหนาว นาคินทร์จะได้ลดแอร์ให้”
“ไม่หรอก นาคินทร์กินข้าวรึยัง”
“ยังครับ”
ผมหันขวับไปมอง
“นี่อย่าบอกนะว่าทำโทษตัวเองอีก นอกจากแช่น้ำแล้วยังไม่ยอมกินข้าว” ผมแว๊ดใส่
“เปล่าครับ พอดีอาบน้ำเสร็จ จะเดินไปกินข้าว มดขึ้นกับข้าวจนหมด สงสัยจะทิ้งไว้นานเกิน”
ผมหัวเราะพรืด
“โธ่ งั้นไปหาอะไรกินกัน”
“คุณหนูยังไม่ได้ทานหรือครับ”
“กินโจ๊กรองท้องมานิดเดียวเอง ตอนนี้หิวแล้ว หาไรกินก่อนเข้าออฟฟิศละกัน คุณเอกสิทธิ์ออกหน้าให้แล้ว”
“คุณหนู” อยู่ ๆ นาคินทร์ก็ทำเสียงจริงจังขึ้น “ระวังอย่าเข้าใกล้คุณเอกสิทธิ์ให้มากนักนะครับ”
“ทำไม”
นาคินทร์ทำหน้าอึดอัด
“เขาถือว่าเป็นหัวหน้าฉันโดยตรงนี่”
“คือ…” นาคินทร์นิ่งเงียบ “ไม่มีอะไรหรอกครับ นาคินทร์แค่เป็นห่วง”
“นี่ฉันเป็นผู้ชายนะนาคินทร์ ใครจะมาทำอะไรฉันได้”
นาคินทร์ไม่โต้ตอบอะไร
“เอาเป็นว่า ถ้าเขาชวนไปไหน ให้พานาคินทร์ไปด้วย หรือไม่ก็คุณเลขา”
ผมพยักหน้าหงึก ๆ
............................................[ต่อค่ะ 50%]..............................................
กว่าจะออกจากบ้านก็สิบโมงกว่า โจ๊กเจ้าอร่อยหมดแล้ว ผมจึงชวนนาคินทร์ไปกินอาหารญี่ปุ่นกันในห้าง
“อย่าเลยครับ หาอะไรข้างนอกดีกว่า”
“ทำไม”
“นาคินทร์กินไม่เป็น”
ผมหัวเราะหึ ๆ
“เดี๋ยวฉันสอน”
ผมสั่งให้นาคินทร์วนรถจอดใต้ตึกในห้าง เดินตรงไปยังร้านโปรด ซูชิที่นี่อร่อย ผมเลือกนั่งโต๊ะที่ดูเป็นส่วนตัวหน่อย สั่งเมนูที่คิดว่านาคินทร์น่าจะชอบ ส่วนนาคินทร์นั่งมองเฉย ๆ ไม่นานซูชิเซตใหญ่ก็มา ผมสอนให้นาคินทร์รู้จักซอส วาซาบิ และวิธีกิน ซึ่งเอาเข้าจริง ของพวกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอก ผมนั่งกินไปด้วยความเอร็ดอร่อย ที่นั่งของเราเป็นแบบนั่งพื้นแบบของคนญี่ปุ่นจริง ๆ
ไม่นานผมก็อิ่ม มองนาคินทร์ที่ยังกินอยู่ สงสัยจะชอบ บอกแล้วว่าอร่อย ผมนั่งเพ่งมองคนตัวสูง
“อยากเห็นนาคินทร์ใส่ยูกาตะแบบญี่ปุ่นจัง คงเท่น่าดู”
นาคินทร์เงยหน้ามอง
“ชุดคลุมอาบน้ำน่ะเหรอครับ”
ผมหัวเราะพรืด
“รู้จักด้วยเหรอ”
“ครับ หนูแดงเคยเอารูปถ่ายของเพื่อนที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นมาให้ดู บอกว่าเป็นยูกาตะสำหรับผู้ชาย แต่ผมว่ามองยังก็ชุดคลุมอาบน้ำ”
ผมหัวเราะเสียงดัง
“นี่ ดีไซน์เขาคนละแบบ ไว้เดี๋ยววันหน้าจะหามาให้ใส่ แล้วจะรู้ว่ามันต่างกันยังไง”
นาคินทร์ทำหน้าไม่ศรัทธาเท่าไหร่ กวาดเอาซูชิชิ้นสุดท้ายเข้าปาก กินวาซาบิเก่งเหมือนกัน
“นี่”
ผมเรียกคนที่กำลังดื่มชาเขียวล้างปาก แนบหน้ากับโต๊ะ นึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อกี้หัวนมก็แอบแข็งแฮะ
“เมื่อคืน ฉันได้ทำอะไรทุเรศ ๆ ไปไหม ตื่นมาเห็นตัวเองแก้ผ้าแล้วตกใจ”
นาคินทร์พ่นชาออกพรืดจนเลอะไปหมด ผมรีบหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ดน้ำที่เลอะปากกับพื้นตรงหน้าคนตัวสูง
“ซกมก”
“ขอโทษจริง ๆ ครับ”
“นี่แปลว่าฉันทำอะไรทุเรศไปจริง ๆ ใช่ไหม ตอบมาตามความจริงนะ”
นาคินทร์หลุกหลิกสายตา ท่าทางแบบนี้ แปลว่าทำจริง ๆ ด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณหนูปกติดี”
“โกหก ฉันแก้ผ้าได้ไง”
“คุณหนูร้อน เลยถอดออกเอง”
“แค่นั้น”
“ครับ”
ผมนิ่งคิด จริง ๆ ก็ไม่แปลก เพราะผมเป็นบ่อย ๆ เวลาอยู่นอก ผมพยักหน้าหงึก ๆ ยกนาฬิกามอง
“ไปทำงานกันเถอะ”
นาคินทร์พยักหน้า ผมเรียกเช็กบิล ไม่ได้ให้นาคินทร์เห็นราคาหรอก เพราะขืนเห็นคงไม่กล้ามากับผมอีก
“รอฉันเดี๋ยวนะ ปวดฉี่”
นาคินทร์พยักหน้า ยืนคอยอยู่แถว ๆ หน้าร้าน ผมรีบเดินรุด ๆ เข้าห้องน้ำไป ผมยืนฉี่อย่างสบายอารมณ์ พอเรียบร้อยก็ล้างมือ เดินออกจากห้องน้ำไป ชะงักเล็กน้อย เพราะตอนนี้คนที่ผมสั่งให้รอกำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่ง คล้องคอบังคับให้ก้มหน้าเพื่อเซลฟี่ ผมหน้าหงิก
ผู้หญิงสมัยนี้นี่นะ ผมไม่ได้เข้าไปใกล้แต่ยืนดูสถานการณ์อยู่
“หนูหาโทรศัพท์อีกเครื่องไม่เจอ เครื่องนี้เงินหมด ขอยืมโทรเข้าเครื่องหน่อยได้ไหมคะ เผื่อใครเก็บได้”
มุกขอเบอร์ขั้นต้น นาคินทร์รีบล้วงหยิบของตัวเองมายื่นให้ทันที รายนั้นยิ้มกริ่มกำลังจะกด ผมเดินเข้าไปใกล้ แย่งมือถือคืน หญิงสาวหน้าเหวอ
“ใช้เบอร์พี่ดีกว่าครับ รู้สึกว่าเบอร์คนของพี่ตังค์จะไม่พอโทรออก”
“เอ่อ…”
เธอทำหน้างง ๆ ผมขยิบตาให้นิดหนึ่ง
“นี่ครับ มือถือพี่ ใช้โทรได้เลย ถ้าไม่เจอ พี่จะพาไปแจ้งตำรวจ”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ”
แล้วเจ้าหล่อนก็เดินหนีไป ผมหน้าหงิกขึ้นมาทันที หันมองไปยังคนที่ยืนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้านหลัง นาคินทร์ทำหน้างง ๆ
“แค่มุกจีบหนุ่มตื้น ๆ แค่นี้ดูไม่ออกรึไง”
“มุกจีบอะไรครับ”
ดูท่าจะไม่รู้จริงแฮะ ผมถอนหายใจแรง หย่อนมือถือยัดใส่กางเกงคนตัวสูง
“ไปกันเถอะ”
นาคินทร์ไม่ใช่คนโง่ แต่บางเรื่องเขาแค่ไม่รู้แค่นั้น เราพากันนั่งรถกลับ คุณเอกสิทธิ์รีบโผล่ออกมารับ
“โทษทีนะ ทำให้เธอแฮ้งค์จนเสียการเสียงานแบบนี้”
“ครับ ผมขอแค่นี้ เพราะผมไม่ชอบดื่มเท่าไหร่ ดื่มแล้วจำอะไรไม่ค่อยได้ ปวดหัวด้วย”
ผมบอกตรง ๆ คุณเอกสิทธิ์พยักหน้า ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียนรู้งาน ถ้าเป็นเรื่องงานละก็ ผมค่อนข้างจะเร็ว
วันนี้คุณเอกสิทธิ์ไม่ได้ไปทานข้าวด้วย เพราะติดทานข้าวกับผู้ใหญ่ ผมนี่ตีปีกเลย รีบวิ่งขึ้นไปยังดาดฟ้าทันทีที่พักเที่ยง นาคินทร์กำลังขะมักเขม้นขึ้นไปตอกอะไรที่เป็นหลังคา ผมป้องหน้าผากมอง คนตัวสูงคาบตะปูไว้ ตอกโป๊ก ๆ ผมลองไม่เรียกนาคินทร์ดู ดูว่าจะมาหยุดงานแล้วมากินข้าวกับผมเองตอนไหน
ผ่านไปกระทั่งเที่ยงครึ่งนาคินทร์ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ผมหน้าหงิก ยันตัวลุก
“นาคินทร์”
นาคินทร์ชะงัก หยุดตอก หันมามอง ยกนาฬิกามอง ตาโต
“ขอโทษครับ คุณหนูเพิ่งมาถึงเหรอ”
“มาตั้งนานแล้ว ดูว่านาคินทร์จะหยุดงานมากินหรือเปล่า”
“ขอโทษครับ ถ้าได้ทำงานแล้วเพลิน คุณหนูน่าจะเรียก”
“ลองดูไง ว่าจะรู้ตัวไหม”
นาคินทร์เช็ดหน้า เดินไปล้างมือ
“ขอโทษจริง ๆ ครับ รีบทานเถอะ หิวรึยัง”
“ไม่หิวหรอก เราเพิ่งกินซูชิไปกันเมื่อกี้ หิวก็ไม่ใช่คนแล้ว”
นาคินทร์ยิ้มแหะ
“ครับ นาคินทร์ก็ยังอิ่มอยู่เลย”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”
ผมเสนอง่าย ๆ ซึ่งนาคินทร์ก็รับปากง่าย ๆ เหมือนกัน แต่มานั่งพักกินกาแฟกันแทน เพราะหลังคาขึ้นมาหลายส่วน ลมจึงพัดเย็นสบายน่าดู ผมแหงนหน้า ค้ำมือเอนไปด้านหลังน้อย ๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นทิ้งตัวลงนอนเลย
“เลอะครับคุณหนู”
“นิดเดียว ไม่ได้ซักเองสักหน่อย”
“อย่าลืมว่าคุณหนูต้องใส่ชุดนี้ทำงานนะครับ เลอะมาคนจะมองว่าไง”
ผมเด้งตัวลุก
“เออ ลืมไป”
นาคินทร์หันซ้ายหันขวา มันไม่มีอะไรให้รองได้เลย แล้วอยู่ ๆ นาคินทร์ก็เลิกถอดเสื้อออกจากหัว
“ทำอะไร”
นาคินทร์ไม่ตอบ สะบัดเสื้อเบา ๆ ปูลงบนม้านั่ง
“นอนพักเถอะครับ อีก 20 นาทีนาคินทร์จะปลุก” ผมก้มมองเสื้อที่ถูกปูไว้นั้น “เอ่อ ถ้ารังเกียจก็ไม่เป็นไรครับ” นาคินทร์ทำท่าจะดึงเสื้อขึ้น แต่ผมยึดจับข้อมือใหญ่นั้นไว้
“ฉันไม่ได้รังเกียจ แต่แค่รู้สึกสงสัยว่าทำไมนาคินทร์ต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้”
ผมมองตา หวังมองเห็นอะไรที่มากไปกว่าบ่าวรับใช้ทั่วไป
“เพราะคุณหนูคือเจ้านายของนาคินทร์”
เป็นคำตอบที่ทำให้รู้สึกเจ็บในอกลึก ๆ ผมละสายตาหนี
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขอหนุนตักหน่อยนะ”
“เอ่อ.. ผมว่า”
ผมไม่รอให้นาคินทร์ปฏิเสธ ทิ้งหัวลงหนุนต้นขาของคนที่นอนอยู่ แข็งปั๋ง แต่นุ่มลึก ๆ ในหัวใจ
“ขานาคินทร์มันแข็งนะครับ”
รู้ตัวอีก ผมไม่ใส่ใจ ปิดเปลือกตาลง ลมพัดกำลังสบาย ผมปล่อยให้สติตัวเองค่อย ๆ แผ่วหายไป รู้สึกได้ราง ๆ ว่าถูกเกลี่ยเส้นเส้นผม แก้ม และริมฝีปาก
ผมอาจคิดไปเองก็ได้
...
...
...
...
...
...
...
“คุณหนูครับ”
ผมถูกเขย่าปลุกอีกรอบ ผมปรือตามอง ยกหัวขึ้น มองนาฬิกา บ่ายโมงตรงพอดี คนงานกำลังเดินขึ้นมา
“ได้เวลาทำงานแล้วครับ”
ผมมองคนที่สละท่อนขาให้ผมหนุน
“เมื่อยไหม”
“ไม่ครับ เพื่อคุณหนู ต่อให้ต้องนั่งทั้งวันนาคินทร์ก็ไม่เมื่อย”
ฟังแล้วชื่นใจจัง ผมคลี่ยิ้มหวานหยดไปให้ นาคินทร์มองนิ่ง แล้วเสตาหลบ เกาแก้ม
“เจอกันตอนเย็นนะ”
ผมขยับลุก ดึงเสื้อมายื่นคืนให้ นาคินทร์รับไปสวมทางหัว นาคินทร์ชอบใส่เสื้อยืดเนื้อบาง ๆ มาก แต่ผมว่าก็เหมาะกับเขาดี โชว์แผงกล้ามเป็นมัด ๆ ผมกวาดมองไปรอบ ๆ แตะมือลงบนหน้าท้องแกร่งเบา ๆ นาคินทร์สะดุ้งโหยง
“โทษที นาคินทร์ทำยังไงให้กล้ามขึ้นได้ขนาดนี้”
“ยกของหนักมากมั้งครับ ผมชอบซิทอัพด้วย หนูแดงสั่งให้ทำหลังจากมีช่วงหนึ่งผมอ้วนจนลงพุง”
“เคยด้วยเหรอ”
ผมถามตาโต
“ครับ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หนูแดงเริ่มฝึกทำอาหาร หนูแดงเป็นเด็กทำอาหารอร่อย ทำอะไรนาคินทร์ก็กินหมด รู้ตัวอีกทีพุงยื่น หนูแดงรับไม่ได้ สั่งให้ผมออกกำลังกาย หลังจากนั้นก็ชิน บวกกับทำงานหนักด้วย”
ผมพยักหน้า แต่ให้ซิทอัพแบบนี้คงไม่ไหว
“ไปละ”
ผมบอกลา ลงจากดาดฟ้าไป ผมกลับมาทำงาน
“ขยันจังนะ”
ผมเงยหน้ามองคนพูด
คุณเอกสิทธิ์
“ฉันไม่เคยเห็นใครขยันเท่าเธอมาก่อนเลย ตั้งแต่เป็นเด็กส่งเอกสารแล้ว ขืนทำเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวได้มีคนมาซิวตัวหนีไปจากฉันหรอก”
ผมเลิกคิ้วมองคนพูดงง ๆ
“ดีนี่ครับ ผมบอกแล้วว่าอยากเรียนรู้งานให้หลากหลาย”
“เพื่ออะไร”
เพื่อเป็นผู้บริหารไง อันนี้ผมตอบในใจ
“เด็กจบใหม่ครับ กำลังไฟแรง เรียนรู้เพื่อหาแนวตัวเองให้เจอ หาเจอเร็วเท่าไหร่ ผมจะได้รู้ว่าผมควรจะอยู่ที่ไหนต่อไป”
“ถ้าเด็กสมัยนี้คิดได้แบบเธอบริษัทเราคงเจริญรุ่งเรือง”
“เหมือนกันครับ ถ้าบริษัทเรามีคนแบบคุณเอกสิทธิ์เยอะ ๆ ผู้ใหญ่คงปลื้ม”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มีพี่คนหนึ่งในแผนกเรียกให้ผมไปดีลงานกับลูกค้าคนหนึ่ง ซึ่งได้ชื่อว่ารับมือยากที่สุด ผมใช้เวลานั่งทำการบ้านประมาณชั่วโมงหนึ่งก็ลุย
ถูกได้ลูกค้า ผิดเป็นครู
โชคดีว่าลูกค้าน่ารัก ผมเลยผ่านมาได้ง่าย ๆ
“แหม ตั้งแต่ได้อนุชามาเข้าแผนก แผนกเราคึกคักขึ้นเยอะเลย นี่อนุชา เธอมีแฟนรึยัง สเปคเป็นแบบไหน”
ผมก็ตอบไปเหมือนที่เคยตอบคุณเอกสิทธิ์นั่นแหละ
“นี่ ๆ แล้วมีเล็งใครในบริษัทเราไหม”
ผมส่ายหัว
“ไม่มีถูกใจเลยเหรอ”
“ไม่ครับ” แต่ละคนทำหน้าเสียดาย
“หรือจริง ๆ แล้วชอบผู้ชายใช่ม้า”
ผมพ่นน้ำที่กำลังดื่มอยู่ออก
“เฮ้ย โทษที ๆ”
“เอาตามจริงแล้วเรื่องคู่ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผมหรอก ชีวิตผมหรือครอบครัวผมค่อนข้างจะสมบูรณ์พร้อม มันไม่ต้องแสวงหา ถ้าเจอ ถูกใจ ว่ากันไป”
“นี่ ๆ ดูไว้เป็นตัวอย่าง ไม่เหมือนอย่างเธอ จีบคนไปมั่ว สักวันเอดส์จะกินตาย”
ผมหัวเราะ ชักสนุกกับการทำงาน
อยู่ ๆ ก็มีคนวิ่งกระหืดกระหอบมาหา
“คุณหนู นาคินทร์เกิดอุบัติเหตุครับ”
ผมเด้งตัวลุกทันที
“เป็นไร”
ผมถามทันที หัวใจร่วงวูบไปอยู่แทบเท้า
“ตกจากนั่งร้านครับ”
มีต่อ >>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54278.msg3453361#msg3453361 
เปิดจองหนังสือ Memew แฮบ>>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
