(ต่อค่ะ)
ไม่นานรถก็วิ่งมาถึง นาคินทร์แยกตัวขึ้นดาดฟ้าไป ส่วนผมเดินตามเลขาไปรับหน้าที่ใหม่ คุณเอกสิทธิ์ดีใจใหญ่ที่ได้ผมเข้าไปช่วยงานในแผนก เลขาผมมีสีหน้าไม่สู้จะดีนัก
ตอนแรกเลขาให้พี่ผู้หญิงคนหนึ่งสอนงาน แต่คุณเอกสิทธิ์อาสาช่วยสอนเอง ผมก็ว่าดีนะ เพราะดูเขาจะเอ็นดูผมดี
“น่ารักดีนะ วันนี้”
ผมเลิกคิ้วมองงง ๆ
“ต้องชมว่าหล่อไม่ใช่เหรอครับ น่ารักมันใช้กับผู้หญิง”
“โทษที ใช้คำผิดไปหน่อย วันนี้หล่อดี หล่อน่ารัก” มันก็กลับมาอีหรอบเดิม ผมไม่สนใจ ฟังสิ่งที่เขาสอน มันไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่ ผมเรียนรู้ระบบให้มากที่สุด พอ ๆ กับเรียนรู้ผู้คนในองค์กรโดยเฉพาะวิธีการทำงานของคน
“ตอนเที่ยงยังต้องทำงานพิเศษที่ดาดฟ้าไหม ได้เงินเดือนเพิ่มแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ทำครับ ผมเคยบอกแล้วว่าผมทำไม่ใช่เพราะต้องการเงิน แต่ต้องการทำเพราะอยากทำให้ได้หลาย ๆ อย่างมากกว่า”
คุณเอกสิทธิ์มองผมด้วยสีหน้าชื่นชม
โห ผมว่าผมน่าจะมีแฟนคลับแล้วละ
ตกเที่ยงคุณเอกสิทธิ์ขอมากินข้าวด้วยเหมือนเดิม ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้ จำต้องให้มาด้วย ผมไม่อยากให้เขามาด้วยเลย เพราะถ้ามาด้วย นาคินทร์ก็ต้องแยกตัวไปกินกับคนงาน หลังจากอิ่ม ผมก็เดินไปหานาคินทร์เพื่อช่วยงาน นาคินทร์มองผม แล้วมองไปทางด้านหลัง
“ผมว่าวันหน้า คุณหนูลงไปทานข้าวข้างล่างดีกว่านะครับ”
“ฉันบอกไปว่าทำงานพิเศษที่นี่”
“ยกเลิกก็ได้”
“ไม่เอา” ผมค้าน
“งานที่ทำวันนี้มันเปื้อนนะครับ ชุดคุณหนู…”
ผมก้มมอง
นั่นน่ะสิ แต่งตัวไม่เรียบร้อย คงไม่ดี ตอนบ่ายต้องออกไปข้างนอกด้วย ทำอยู่แต่ในออฟฟิศ มีกลิ่นเหงื่อก็ยังไม่น่าเกลียด
“งั้นรอเดี๋ยวนะครับ”
นาคินทร์เดินหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมเสื้อยืดเนื้อสบาย ผมมองงง ๆ
“จริง ๆ ว่าจะซื้อมาให้คนงานใส่ แต่ให้คุณหนูก็ได้ครับ ถ้าไม่รังเกียจ มันเป็นเสื้อถูก ๆ ไว้ทำงาน แต่ไม่มีกางเกงให้ คุณหนูก็ระวัง ๆ เอาหน่อย”
ผมพยักหน้า รับมาถือ
“ดีกว่าชุดเปื้อนเยอะ”
ผมเดินหายลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำบนดาดฟ้า แล้วเดินออกมาช่วยนาคินทร์ เขาให้ผมทำงานเบา ๆ แหละ ไม่หนักมาก ไม่ร้อนด้วย เพราะนาคินทร์ให้ทำในส่วนที่อยู่ในหลังคา ในขณะที่ตัวเองและคนงานคนอื่นทำข้างนอก คุณเอกสิทธิ์ก็ไม่ยอมไปสักที
พอใกล้หมดเวลาผมก็เข้าไปอาบน้ำล้างเหงื่อ เปลี่ยนเป็นชุดเดิม
“หอมกลิ่นนกแก้ว”
ผมก้มดมตัวเอง หัวเราะ
“นาคินทร์ชอบกลิ่นนี้ ผมว่ามันก็หอมดีนะ”
โดยเฉพาะนกแก้วสีเขียว ผมหันกลับไปมองนาคินทร์ ซึ่งรายนั้นก็มองมาไม่วางตาเหมือนกัน
“สนิทกันมากเหรอ กับนาคินทร์”
“ครับ ลูกพี่ลูกน้องกันนี่”
“แต่สายตานาคินทร์ดูมีอะไรมากกว่านั้นนะ”
ผมเลิกคิ้ว
“ครับ ผมรู้”
“เธอรู้”
คุณเอกสิทธิ์ เลิกคิ้วสูง
“ครับ”
รู้ว่าเขารักและซื่อสัตย์กับผมแค่ไหน ผมตอบอยู่ในใจ คุณเอกสิทธิ์นิ่งไป
“แล้วเธอล่ะ รู้สึกยังไงกับนาคินทร์”
ผมเลิกคิ้วมองงง ๆ
“ก็ปกติ”
เขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม ไม่พูดอะไร
ตอนบ่ายผมออกช่วยงานคุณเอกสิทธิ์ ต้องยอมรับว่าเขาทำงานเก่งมากจริง ๆ มิน่าถึงไต่เต้าขึ้นมาเร็วนัก เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของแผนกจัดซื้อเลย
แต่มีความรู้สึกว่ามือไม้จะถึงเนื้อตัวผมมากไปหน่อย ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน มือเขาวางอยู่บนเอวผมตอนสอนงาน
คือสอนงานเฉย ๆ ไม่ต้องใกล้ชิดขนาดนี้ก็ได้มั้ง ผมก็ทำเนียน ขยับหนีมือนั้น แต่มันก็วางกลับมาใหม่อยู่ดีในลักษณะไม่ได้ตั้งใจ
จากบ่ายถึงเย็น งานสนุกดี มันจะไม่สนุกก็ตอนถูกจับเนื้อจับตัวนี่แหละ
“นี่ วันนี้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันไหม ฉลองเธอย้ายแผนก ฉันเลี้ยง”
“ผมว่าอย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ เปลี่ยนจากเลี้ยง เปลี่ยนเป็นสอนงานผมเยอะ ๆ ดีกว่า”
“ไว้ตัวจังนะ”
ผมเลิกคิ้วมองงง ๆ
“น่า แค่วันเดียว ถือว่าฉันขอร้อง”
ผมนิ่งคิด ถ้าไม่อะไรมากมายก็ได้นะ ผมพยักหน้ารับปาก โทรบอกนาคินทร์ รายนั้นถามว่าไปกินที่ไหน ผมก็ตอบไป แอบเสียดายเหมือนกันที่จะไม่ได้กลับกับนาคินทร์ แต่เพื่องาน ก็จำต้องตัดเรื่องส่วนตัวออกบ้าง
ผมนั่งรถมากับคุณเอกสิทธิ์ ได้ร้านนั่งสบาย เรานั่งกินกันชิลล์ ๆ จะว่าไปตั้งแต่เริ่มงานมา ผมก็ไม่ค่อยได้มาสังสรรค์แบบนี้เท่าไหร่ เพื่อนคนไทยผมไม่ค่อยมีหรอก มีแต่สมัยประถม ซึ่งพอโตก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว เพื่อนผมส่วนใหญ่จึงอยู่ต่างประเทศ คุยกันบ้างแชทกันบ้าง
เพลงจังหวะสนุก ๆ ทำให้ผมเพลิดเพลินได้เหมือนกัน รู้สึกว่าตัวเองจะเริ่มเมา ๆ แล้ว
“พอแล้วครับ อย่ารินให้ผมอีกเลย พรุ่งนี้ยังต้องตื่นมาทำงาน ผมกลัวแฮ้งค์ลุกไม่ไหว”
“ไม่เป็นไร ฉันเป็นหัวหน้า เดี๋ยวเซ็นลาให้”
ผมส่ายหัว
“ผมไม่อยากให้งานเสีย”
“เป็นเด็กดีจัง ยิ่งเห็นฉันยิ่งชอบ”
ผมมองคนพูดงง ๆ ตาปรือ ตัวเริ่มทรงลำบาก
“ฉันว่าเธอเมามากแล้ว กลับกันเถอะ”
ผมพยักหน้า ขยับลุก เขาเข้ามาประชิด โอบเอวผมไว้ ตัวผมอ่อนไปหมดแล้ว เราพากันเดินตรงไปที่รถ คุณเอกสิทธิ์เปิดประตู แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้นั่งก็ถูกมือของใครอีกคนรวบกอดเอวแน่นดึงห่างออกมา
“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมพาเขากลับเอง”
นั่นเสียงนาคินทร์นี่
“เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”
“คุณเมาแล้วนะครับ ขับรถกลับแบบนี้ อันตรายกับทั้งตัวคุณและเอ่อ…อนุชา ผมว่าคุณเรียกแท็กซี่ดีกว่า ส่วนทางนี้ผมดูแลเองได้ ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ พวกเราขอตัว”
“เดี๋ยว!!”
ได้ยินเสียงเรียกตามหลังมาแค่นั้น แล้วผมก็ถูกประคองมาไว้ในรถกลิ่นคุ้นเคย
“คุณหนู คุณหนูครับ”
ผมถูกจับหน้าเบา ๆ ผมมองคนเรียกเบลอ ๆ
“รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป คนนั้นเขาคิดไม่ซื่อกับคุณหนูนะครับ”
อะไรซื่อไม่ซื่อ ผมงง ๆ นั่งรถมึน ๆ มาตามทาง จนรถจอด นาคินทร์ประคองผมลงจากรถ จะพาเข้าบ้าน แต่ผมอยากไปนอนกับนาคินทร์มากกว่า ผมยื้อตัวไว้
“จานอนนู่น จานอนกับนาคินทร์”
“ไม่เอาครับ คุณหนู ขึ้นห้องเถอะ คุณหนูเมามากแล้ว”
“ไม่อาว จานอนนู่นนน”
ผมยื้อ
“คุณหนู”
ผมยื้อไม่ยอมเหมือนกัน นาคินทร์ถอนหายใจแรง แบกผมเดินขึ้นห้องไป ทิ้งไว้บนเตียง
“นอนซะนะครับ ถ้าพรุ่งนี้แฮ้งค์ไม่ไหว ก็ไม่ต้องไปทำงาน”
ผมพลิกหน้าไปมา นาคินทร์เดินออกจากห้องไปแล้ว ผมหัวเราะหึ ๆ ลุกจากเตียง เดินเซ ๆ ตามหลังคนตัวสูงไป
รู้สึกเส้นทางมันไกล้ไกลนะวันนี้ ผมเดินแทบจะไม่ตรงทาง พยายามกำหนดทิศว่าตรงไหนคือบ้านนาคินทร์จนเจอกับโรงเลื่อย ผมหัวเราะ เดินเป๋ ๆ ไปใกล้ ได้ยินเสียงน้ำดังซ่า นาคินทร์คงกำลังอาบน้ำอยู่ ผมไม่สนใจ เป้าหมายผมคือที่นอนของนาคินทร์
ผมอยากนอนนี่ ยังไงผมก็จะนอนให้ได้ ผมทิ้งตัวลงไปนอนแหมะ
อืม กลิ่นของนาคินทร์
ผมปิดเปลือกตาลงเบา ๆ
“คุณหนู!”
ก่อนได้ยินเสียงเรียกเหมือนคนตกใจ ผมปรือตามอง
“มาได้ยังไงครับเนี่ย”
ว้าว นาคินทร์เวอร์ชั่นผ้าขาวม้าตัวเดียว สงสัยผมจะฝันเปียกอีกแล้ว
“จานอนนี่”
ผมอ้อแอ้บอก
“ไม่ได้ครับ มันไม่สะดวก รอสักครู่ ขอผมแต่งตัวก่อน เดี๋ยวจะไปส่ง”
นาคินทร์รีบหันหลัง คว้ากางเกงยางยืดสำหรับใส่นอนประจำมาสวมพอ ๆ กับเสื้อนอนสีมอ ๆ ที่มันขาดจนเป็นรู
แต่ผมว่ามันเซ็กซี่ดีนะ
“ไปครับคุณหนู”
กลิ่นสบู่นกแก้วหอมกรุ่น ผมส่ายหัว กอดผ้าห่มแน่น ขยับไปชิดที่นอนด้านใน
“ขี้ตืด ขอนอนหน่อยก็ไม่ได้”
“โธ่ คุณหนู มันไม่สบาย อีกอย่างคุณหนูเมามาก ขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัวดีกว่าครับ”
“ไม่เอา ขี้เกียจอาบ”
“เช็ดตัวก็ได้ครับ”
“เช็ดให้หน่อย”
“คุณหนู”
“งั้นก็ไม่อาบ ไม่เช็ด จานอน”
แล้วผมก็ทำท่าจะหลับจริง ๆ นาคินทร์หันซ้ายหันขวา ก่อนดึงเอาผ้าผืนหนึ่ง ปูลงกับพื้นข้าง ๆ
“งั้น คุณหนูนอนด้านบนนะครับ นาคินทร์นอนตรงนี้”
“อื้อ”
ผมครางแค่นั้นปิดเปลือกตาลง
แต่มันอึดอัดครับ ผมนอนกระสับกระส่าย ปกติไม่เคยใส่เสื้อผ้าเต็มยศนอน เข็มขัดก็รัดเอว กางเกงก็เกะกะ ผมขยับลุกนั่ง นาคินทร์ลุกตาม
“นอนไม่สบายใช่ไหมครับ ขึ้นห้องดีกว่าเนอะ”
“ไม่อาว แค่อึดอัดเสื้อผ้า”
แล้วผมก็จัดการปลดกระดุมเสื้อ
“คุณหนู!! อย่าครับ ใส่ไว้!!”
“ไม่เอา อึดอัด” ผมคลี่ปลด
“คะ คุณหนู!”
นาคินทร์รีบยึดสาบเสื้อผมไว้ ผมยิ้ม
“งั้นดีเลย ถอดให้หน่อย”
ผมบอกอย่างอึดอัด นาคินทร์รีบเด้งมือออก
“ไม่ครับ คุณหนูถอดเองเถอะ”
แล้วนาคินทร์ก็ขยับไปนั่งไกล ๆ ผมถอดเสื้อออก โยนทิ้งไปไกล ปลดเข็มขัด
“คุณหนู”
ได้ยินเสียงนาคินทร์ครางเรียก
“คุณหนูกำลังทำร้ายนาคินทร์นะครับ”
ทำร้ายอะไร แค่แก้ผ้า ผมขยับถอดกางเกงออก เหลือไว้แค่บ็อกเซอร์ตัวใน
“นะ นาคินทร์ออกไปนอนด้านนอกละกัน”
ผมมองตาม
“ด้านนอกนอนสบายกว่าเหรอ ไปด้วยสิ ฉันอยากนอนบ้าง”
ผมขยับลุกตาม
“อย่าออกมาครับ”
นาคินทร์ที่กำลังจะก้าวพ้นประตูรีบประคองผมที่กำลังจะล้ม ผมตัวเซ หัวมึนไปหมด รู้สึกว่ามีอะไรแข็ง ๆ ชนอยู่ที่หน้าท้อง
“โธ่ คุณหนู คุณหนูกำลังจะทำให้ความอดทนนาคินทร์หมดนะครับ”
“นายนอนไหน ฉานจานอนด้วย”
ผมบอกยิ้ม ๆ
“เจ็บนาคินทร์ อะไรเนี่ย”
ผมจับสิ่งนั้นเพื่อดันมันออก มันแข็ง ๆ เป็นแท่ง ๆ
“คุณหนู!!”
To be Con...
คุณหนูทำอะรายยยยยย
กรี๊ดลั่นบ้านกับฉากสุดท้าย โธ่ ทูนหัวของบ่าว ทำอะไรกับแท่งไม้ของนาคินทร์คะ >/////<
ปล. ชอบคุณหนูเวลาเมา น่าร้ากกกก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
