คุณคือความรัก บทส่งท้าย
กมลมองตัวเองในกระจก วันนี้เขาสวมชุดสูทสีขาวสะอาดทั้งตัว ทรงผมก็จัดทรงเรียบร้อยกว่าทุกวัน บนอกเสียบดอกกุหลายสีแดงและริบบิ้นสีเข้ากัน
เช้านี้ชายหนุ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเองนัก ทั้งที่ผ่านประสบการณ์จัดงานแต่งงานมาไม่รู้กี่งานต่อกี่งาน ทว่าเมื่อเป็นงานของตัวเอง ความรู้สึกมันช่างแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
“ไอ”
เสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ครั้นหันกลับไป กมลก็พบกับชายหนุ่ม ผู้ซึ่งสวมชุดสีเดียวกัน กำลังยื่นมือมาตรงหน้า
“ได้เวลาแล้วหรือครับ” กมลถาม
“ครับ” ณธิปพยักหน้ารับ “ผู้ใหญ่มากันหมดแล้ว”
“...” กมลก้มมองมือที่อยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะวางมือของตัวเองลงไป
โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำเดียว หากในใจของกมลกลับรู้สึกอุ่นซ่านอย่างน่าประหลาด
กมลค่อยๆ ก้าวตามณธิปไป เมื่อผ่านผ่านห้องรับรองออกมายังสวนที่จัดงานก็พบบรรยากาศงานแต่งเรียบง่ายที่ตกแต่งด้วยดอกไม้บานสะพรั่ง
เขามองเห็นพนักงานใน I promise เพื่อนสมัยเรียนของตัวเอง เพื่อนสนิทของณธิป น้องสาว หลานๆ และครอบครัวของพวกเขาทุกคนรออยู่ด้านหน้าด้วยรอยยิ้ม
ชายหนุ่มมองภาพนั้นเนิ่นนาน ก่อนหันกลับมามองชายที่ยืนเยื้องไปด้านหน้าเขาเล็กน้อย
“มาสิครับไอ ทุกคนรออยู่นะ” ณธิปกระตุกมือเขาเบาๆ ส่งสัญญาณให้มายืนข้างกัน เพื่อจะเดินไปพร้อมกัน
กมลยังไม่ก้าวเท้า แต่ก้มมองมือที่กุมมือเขาไว้ กลับนึกขันเรื่องราวมากมายก่อนที่จะถึงวันนี้...
จากเดิมเขาไม่เคยมีภาพในหัวว่าจะจับมือคนคนนี้ด้วยซ้ำ ไม่อยากที่จะโคจรมาพบกันซ้ำสอง ทว่าวันนี้ ณธิปกลับเป็นคนที่กมลยอมจับมือเพื่อเดินเคียงข้างกันไปชั่วชีวิต
ความรักนั้นช่างน่าประหลาด มันมีอิทธิพล มีพลังเปลี่ยนแปลง และสวยงาม
ชายหนุ่มเงยหน้ามองซุ้มกุหลาบเหนือหัวแล้วคิดว่า หากเดินพ้นออกไปจากร่มเงานี้ ทุกอย่างระหว่างเขากับณธิปจะไม่เหมือนเดิมตลอดกาล เนื่องจากคำสัญญารักจะรวมวิญญาณของพวกเขาเป็นหนึ่ง ไม่อาจแยกจาก เพราะหากแยกกัน นั่นหมายถึงความเจ็บปวด
“คุณเล็ก
“ครับ”
“ผมรักคุณ”
“...ผมก็รักคุณ”
ถึงอย่างนั้นกมลก็พร้อมและยินยอมทั้งหัวใจ เพราะณธิปคือคนคนนั้น...คนที่เป็นดั่งความรักของเขาจบบริบูรณ์
ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว!!~
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฝนใช้ระยะเวลาเขียนนานที่สุด เกือบ 5 ปีแหนะ
ดูจะเป็นการเดินทางที่ยาวนานจริงๆ แต่ในที่สุดแล้วฝนก็พา คุณเล็กกับคุณไอเดินมาจนสุดทาง
เป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ เพราะผูกพันกับตัวละครมาก ตัวละครเอกทั้งสองคนในเรื่องนี้ เป็นตัวละครที่มีพัฒนาการชัดเจนจริงๆ โดยเฉพาะคุณเล็ก
หากอ่านมาตั้งแต่แรก จะเห็นได้ชัดเจนเลยว่าคุณเล็กโตขึ้นเยอะ เขาอาจเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น แต่ฝนคิดว่าคุณเล็กก็คือคุณเล็ก โดยเนื้อแท้ตัวละครนี้ไม่ได้ชั่วร้าย แค่มีความคิดบางอย่างที่ไม่เข้ารูปเข้ารอย และตัวละครอย่างคุณไอก็เข้ามาทำให้คุณเล็กดึงตัวตนในด้านดีออกมา
สองคนนี้เป็นคนที่ดูต่างกันในตอนแรก แต่ฝนว่าเขาสองคนเติมเต็มให้กันได้พอดี
ทีแรกตอนจะเขียนเรื่องนี้ ฝนมีความคิดในหัวว่า อยากเขียนเรื่องราวความรักที่ต้องใช้ระยะเวลาในการบ่มเพาะให้เติบโต ไม่ใช่อย่างเพื่อน พี่น้อง หรือความสัมพันธ์ที่เริ่มด้วยดี
แต่เป็นความแตกต่างจนเกือบแตกหัก
ตอนที่เขียนจบ และอ่านทบทวนซ้ำๆ อยู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมาหลายครั้งเลยค่ะ
มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก จะบอกว่าเหมือนเลี้ยงลูกจนโตขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะเทียบได้ไหม
ฝนว่านิยายเรื่องนี้ นอกจากจะเขียนถึงการเปลี่ยนแปลง และการเติบโตของคนสองคน มันยังสะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงและเติบโตในของเส้นทางการเขียนของฝนตลอด 5 ปีนี้ด้วย
มันอาจไม่ใช่นิยายที่ดีที่สุด แต่ฝนก็รักมากเลยแหละ
หวังเป็นอย่างยิ่งว่านิยายที่เต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงและเติบโตนี้ จะทำให้คนที่ได้อ่านมีความสุขบ้างไม่มากก็น้อยนะคะ
ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับคนที่คอยติดตามตั้งแต่แรกเริ่ม หรือแม้แต่คนที่เพิ่งผ่านมาเจอกัน
คุณทำให้ฝนมีกำลังใจในการเขียนมันจนเสร็จได้ ทั้งที่หลายครั้งก็วางมันทิ้งไว้ตรงนั้นนานหลายเดือน
ความรู้สึกขอบคุณนี้ ไม่รู้จะบรรยายให้หมดได้ยังไงเลยค่ะ
แต่ก็ขอบคุณจริงๆ
ฝนหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหากยังไม่เบื่อกันเสียก่อน อยากให้คนอ่านที่น่ารัก ช่วยติดตามนิยายของฝนต่อไป
จนกว่าจะเดินกันไปจนสุดทางด้วยนะคะ
ขอบคุณจากหัวใจ
ละอองฝน.
ปล. เรื่องหนังสือมีออกกับสนพ.วันเดอร์วายเจ้าเก่าค่ะ
ยังไงถ้ารายละเอียดมาแล้ว ฝนจะมาแจ้งนะคะ