คุณคือความรัก บทที่ 49
และแล้วก็ถึงวันสำคัญที่สุดในชีวิตของหทัย เธอตื่นแต่งหน้า ทำผม และแต่งตัวแต่เช้า เพื่อเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดอีกครั้ง โดยมีพี่ชายคนสำคัญคอยช่วยเหลือทุกอย่าง
เมื่อถึงเวลาพี่ชายของเธอก็เปิดประตูเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเพื่อรอขบวนขันหมาก
“พี่ไอ!”
“ตอนนี้คุณภัทรกำลังจะผ่านประตูเงินประตูทองมาถึงห้องแล้ว เตรียมตัวนะอ้าย”
“มาถึงใกล้ขนาดนี้แล้วหรือคะ”
“อืม”
“แล้วเด็กๆ ล่ะคะพี่ไอ”
“เด็กๆ ช่วยกันถือพานแหวนให้คุณภัทรน่ะ ตอนนี้มีพี่เลี้ยงที่คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณภัทรหามาดูแลอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ ตอนที่ออกไปนั่งบนเวที พี่จะเป็นคนดูแลเด็กๆ เอง” กลมบอกให้น้องสาวสบายใจ ก่อนจะจับเธอหมุนตัว แล้วว่า “วันนี้น้องพี่สวยที่สุดเลย”
“ขอบคุณนะคะ” หทัยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยน้ำน้ำเสียงขัดเขิน “แต่อ้ายรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ มันเขินๆ ชอบกล เมื่อกี้แอบมองแง้มประตูดู เห็นคนเยอะมากเลย ตื่นเต้นจนมือเย็นไปหมดแล้ว”
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ มันจะผ่านไปได้ด้วยดี เชื่อพี่”
“ขอบคุณนะคะพี่ไอ”
ไม่ใช่แค่ขอบคุณที่พี่ปลอบ แต่คำขอบคุณของเธอยังหมายถึงที่เรื่องที่กมลทำให้ ขอบคุณที่ดูแลไม่ทอดทิ้ง ตั้งแต่เล็กจนกระทั่งเติบโตและมีครอบครัวถึงสองครั้ง กมลก็ยังเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกสำหรับหทัย
และเป็นผู้ชายที่ควรได้รับคำขอบคุณมากที่สุด
“ไม่เป็นไร แค่เห็นอ้ายมีความสุขพี่ก็ดีใจแล้ว”
“พี่ไอ...”
“ห้ามร้องไห้นะ เดี๋ยวไม่สวย เจ้าบ่าวจะมาถึงแล้วด้วย”
“หึๆ” เจ้าสาวคนสวยหลุดหัวเราะ “โอเคค่ะ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง”
“ดีมาก” ชายหนุ่มบีบมือน้องสาวเบาๆ ทั้งรอยยิ้ม
สองพี่น้องสบตากันเงียบๆ ทว่าความรู้สึกข้างในนั้นอิ่มเอมเกินอธิบาย เพราะกว่าจะมีวันนี้ พวกเขาผ่านทั้งทุกข์และสุขด้วยกันมามาก
ซึ้งกันได้ไม่นานเจ้าบ่าวของหทัยก็ผ่านประตูมาถึงด่านสุดท้าย...คือด่านพี่ชายอย่างกมลนั่นเอง
“คุณไอครับ” ณภัทรว่า “ผมขอดูแลน้องสาวของคุณไอได้ไหมครับ”
“ฝากคุณภัทรด้วยนะครับ ถ้าทำน้องผมเสียใจ ผมจะมาของน้องผมคืนนะ”
“ผมไม่มีวันทำอ้ายเสียใจแน่นอนครับ เด็กๆ เองก็เหมือนกัน”
“ขอบคุณครับ”
กมลยิ้มให้คำมั่นสัญญาของชายหนุ่ม ก่อนจะวางมือน้องสาวของเขาบนมือณภัทร ชอยหนุ่มอดรู้สึกใจหายไม่ได้ที่ต้องปล่อยน้องไปให้คนอื่นดูแลอีกครั้ง
ชายหนุ่มมองทั้งสองคนค่อยๆ ประคองกันออกไปจากห้อง และเชื่อว่า...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ต้องเป็นเรื่องดีทั้งหมด รักครั้งนี้ของหทัยจะไม่เหมือนครั้งก่อน เขาเชื่อใจณภัทร ที่สำคัญที่สุดคือ...
กมลเชื่อในการตัดสินใจของหทัย
“ไอ”
เสียงของคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ตรงนี้ ฉุดเขาให้หลุดจากภวังค์
“คุณเล็ก!? มาตอนไหนครับเนี่ย”
ก่อนหน้านี้กมลไม่ทันสังเกตว่าณธิปอยู่ตรงนี้ด้วย อันที่จริงขบวนขันหมากของเจ้าบ่าวตามหลายคน แต่กมลมัวแต่สนใจแค่ณภัทรกับน้องสาวของเขาเท่านั้น
“อะไรกัน ไม่เห็นผมหรือ ผมก็อยู่หลังพี่ภัทรไงเมื่อกี้”
“ไม่ทันมองครับ”
“ใจร้ายจริง มองผู้ชายอื่นต่อหน้าแฟนตัวเองได้ไง”
“คุณเล็ก...” กมลปรามอย่างอ่อนใจ ทว่าณธิปไม่สนใจ เพราะเขาเพิ่งสังเกตเห็นว่านัยน์ตาคู่สวยคล้ายมีน้ำตาคลอหน่วย
“นั่นคุณร้องไห้หรือ”
“เปล่าครับ” กมลเบี่ยงหน้าหลบ ก่อนแอบปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาเร็วๆ
“แต่ผมเห็น” ณธิปกำลังจะเช็ดน้ำตาให้ก่อนอยู่แล้ว หากไม่ติดว่ามือสองข้างของเขาไม่ว่างจับจูงหลานชายฝาแฝดของกมลอยู่
“ลุงไอร้องไห้หรือครับอาเล็ก” น้องหยางถาม สีหน้าเหยเก
“ลุงไอร้องไห้ทำไม ใครรังแกลุงไอครับ” น้องหยินก็ถามด้วยอีกคน แต่น้ำเสียงออกจะเอาเรื่องสักหน่อย เพราะไม่กลัวว่าใครจะมารังแกลุงไอคนดีของตนเอง
“เปล่าครับเด็กๆ” กมลรีบหันกลับมาเมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย จากนั้นจึงนั่งย่อตัวลงในระดับสายตาของเด็กชายทั้งสองคน “ลุงไม่ได้ร้องครับ อาเล็กคงดูผิดไป”
“ผมไม่ได้--- “
“คุณเล็ก”
กมลรีบตัดบท พร้อมกับทำตาขยิบๆ ให้รู้กันว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเด็กๆ
“อ่า...สงสัยอาเล็กคงดูผิดไปจริงๆ ครับน้องหยิน น้องหยาง”
“ใช่ครับๆ ดูผิดไป” กมลสมทบอีกแรง
“งั้นเราไปหาแม่อ้ายกันครับ หยินมารับลุงไอ”
“หยางด้วย”
“เด็กๆ ไม่ยอมอยู่กับพี่เลี้ยง ไม่เอาใครเลย เขาร้องจะหาแต่คุณกับคุณอ้าย ผมก็เลยพามา”
เด็กสองคนตื่นคนมาก เห็นคนโห่ในขบวนขันหมากก็ทิ้งพานแหวนแล้วร้องจ้าจะหาแม่ท่าเดียว ณธิปจึงคว้ามือไว้และพูดปลอบ แต่เพราะรู้ว่าหทัยต้องทำพิธีอีกมาก เขาจึงพาทั้งสองมาหากมลแทน
“ให้อยู่กับผมก็ได้ครับ เพราะหลังจากนี้ผมเซ็ตพิธีการกับพนักงานคนอื่นไว้หมดแล้ว ยังไงก็ต้องไปนั่งเป็นผู้ใหญ่ฝั่งอ้ายด้วย”
“งั้นเราก็ออกไปกันเลยดีไหม เดี๋ยวนักข่าวถ่ายรูปเสร็จคงเริ่มพิธีกันแล้ว”
“ได้ครับ” กมลพยักหน้ารับ เพราะรู้ลำดับพิธีเป็นอย่างดี “ไปครับเด็กๆ ไปอยู่เป็นเพื่อนแม่อ้ายกันนะ แต่สัญญากับลุงก่อนว่าพวกเราต้องไม่งอแง เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญของแม่อ้าย อย่าทำให้แม่อ้ายเป็นห่วง เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจครับลุงไอ” แฝดคนพี่ตอบก่อน จากนั้นจึงตามมาด้วยแฝดคนน้อง
“หยางก็เข้าใจครับครับ”
“ดีมาก เดี๋ยวจบจากงานนี้ลุงจะมีรางวัลให้เด็กดีนะครับ”
“เย้ๆ หยางอยากได้รางวัล หยางจะเป็นเด็กดี”
“แล้วน้องหยินล่ะ”
“หยินก็จะเป็นเด็กดีครับ”
“ดีมาก งั้นเราไปกันเถอะ” กมลเอ่ยกับหลานๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อพูดกับณธิป “ไปกันครับคุณเล็ก”
“อืม” ณธิปพยักหน้ายิ้มๆ “เดี๋ยวผมคอยช่วยดูแลเด็กๆ ด้วยอีกแรงนะ”
“ขอบคุณครับ”
กลายเป็นว่าน้องหยางจูงมือกมล ส่วนน้องหยินก็จับมือณธิปไว้ไม่ปล่อย แล้วพวกเขาจึงตามคู่บ่าวสาวเข้าไปในงาน ไม่นานหลังจากนั้นพิธีต่างๆ ก็เริ่มขึ้น
งานวิวาห์ทายาทคนโตของเครือเอ็นพีกรุ๊ปถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ โดยในช่วงเช้าเป็นพิธีสงฆ์ ส่วนตอนค่ำเป็นงานเลี้ยงรับรองแขกเรื่อ กมลรู้อยู่แล้วว่าวันงานจะมีแขกมาแสดงความยินดีมากหน้าหลายตา ทั้งยังมีนักข่าวที่สนใจทำข่าวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงด้วย เขาจึงวางแผน เตรียมความพร้อมของงานและจำนวนคนไว้อย่างดีตั้งแต่หลายเดือนก่อน เพื่อให้เกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุด เหมือนรวมเอาประสบการณ์ทั้งหมดที่เคยมีทั้งชีวิตมาทุ่มที่งานนี้
งานแต่งงานที่เกิดขึ้นจึงผ่านไปด้วยดี ไม่มีข้อบกพร่องแม้แต่นิดเดียว ทุกฝ่ายตั้งแต่ฝั่งกมล รวมไปถึงฝ่ายพ่อแม่ของเจ้าบ่าวพอใจเป็นอย่างมาก ตอนที่ส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอแล้ว คุณหญิงประภัสสรถึงกับชื่นชมและขอบคุณเขาไม่ขาดปาก
“ขอบใจมากนะคะคุณไอ ถ้าไม่ได้คุณไอ ฉันคงปวดหัวมากกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า” เธอจับมือชายหนุ่มและเอ่ยขอบคุณด้วยความตื้นตันใจ
“ไม่เป็นไรครับคุณหญิง ผมยินดีช่วยเต็มที่อยู่แล้ว เพราะยังไงอ้ายก็เป็นน้องสาวคนเดียวของผม” กมลตอบตามความจริง งานนี้เขาตั้งใจกับมันมากๆ เพราะไม่อยากให้น้องขายหน้าใคร
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณ”
“อย่าขอบคุณเลยครับ ต่อไปทางผมต่างหากที่ต้องรบกวน” กมลเอ่ย “ยังไงผมฝากยายอ้ายกับเด็กๆ ด้วยนะครับ”
หลังจากนี้หทัยและลูกๆ จะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่ของครอบครัวโชติตระกูล ดังนั้นนอกจากณภัทรแล้ว คนที่กมลต้องฝากฝังน้องสาวและหลานๆ ของเขาก็คือนายหญิงของบ้านอย่างประภัสสร
“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณไอ ฉันจะดูแลหนูอ้ายเป็นอย่างดี โดยเฉพาะเด็กๆ ยิ่งไม่ต้องห่วง แม้ไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่ดิฉันก็จะรักและอบรมแกให้เหมือนลูกหลานคนหนึ่ง เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณไอวางใจได้เลยนะคะ”
นอกจากคุณหญิงประภัสสรแล้ว นายอนันต์ พ่อของณภัทรก็ยังสัญญากับกมลด้วยอีกคน
“ต่อไปไม่ต้องห่วงอะไรอีก พวกเราจะดูแลพวกเขาให้เหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง ขอสัญญาด้วยเกียรติของผม”
“ขอบคุณครับคุณอนันต์” กมลยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยความเคารพ ก่อนจะหันมองเด็กๆ ที่เหนื่อยมาทั้งวันจนหลับพับอยู่บนโซฟาในอีกห้องหนึ่งของโรงแรม
ณธิปที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังคนหน้าสวยเงียบๆ ไม่ออกความเห็นใดๆ ที่พ่อและแม่คุยกับคนรักของเขา มาเวลานี้ เมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลา เขาจึงเอ่ยขึ้นมาก่อน
“คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมขอไปส่งคุณไอกับหลานๆ ที่บ้านนะครับ เด็กๆ คงเหนื่อยมากแล้ว พวกแกจะได้นอนพักผ่อนดีๆ”
อนันต์ดูแปลกใจเล็กน้อยที่ณธิปออกตัวก่อนกมล แต่คนเป็นพ่อพอรู้เรื่องของสัมพันธ์ของลูกชายตัวดีกับหนุ่มหน้าสวยคนนี้อยู่บ้าง เขาจึงไม่ขวาง
“เอาสิ ขับรถดีๆ ด้วยล่ะ”
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำ แต่คุณหญิงประภัสสรกลับท้วง
“จริงๆ แม่ว่าน่าจะนอนที่นี่กันให้หมดนะ ยังไงเด็กๆ ก็หลับแล้ว คุณไอเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน จะเดินทางไปมาให้ลำบากทำไม”
“จริงๆ พรุ่งนี้เด็กๆ มีไปทัศนศึกษานอกสถานที่ครับ ผมเองก็มัวแต่ยุ่งเรื่องงาน ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เพื่อที่จะมาค้างด้วย ถ้ากลับไปนอนที่บ้านคงสะดวกกว่า”
จริงๆ ถ้าเป็นวันเรียนตามปรกติ กมลคงให้เด็กๆ นอนที่นี่และอาจหยุดเรียนพรุ่งนี้อีกสักวัน แต่เพราะต้องไปเที่ยวนอกสถานที่กับเพื่อนๆ และหลานของเขาก็ตั้งตารอมานาน เขาจึงไม่อยากให้หลานผิดหวัง
“งั้นก็ตามที่คุณไอเห็นสะดวกค่ะ แต่หลังจากนี้คงเริ่มย้ายของกันเลยใช่ไหมคะ”
“ครับ พรุ่งนี้อ้ายเขาจะไปคุมคนงานย้ายของมาที่บ้านนี้ด้วยตัวเอง คาดว่าวันสองวันน่าจะเรียบร้อย”
“ดีเลยค่ะ ต่อไปเด็กๆ จะได้มาอยู่ที่นี่ บ้านเราจะได้ไหมเหงา ใช่ไหมคะคุณ” ประโยคหลังประภัสสรหันไปถามอนันต์ และเธอก็ได้รอยยิ้มบางๆ ของสามีแทนคำตอบ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวลาก่อนนะครับ”
“เดินทางปลอดภัยค่ะ แล้วพบกันเร็วๆ นี้นะคะ”
“ครับ”
กมลยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งคู่อีกรอบ ก่อนเดินไปหาณธิปที่อุ้มน้องหยางคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว กมลจึงเป็นฝ่ายอุ้มน้องหยินขึ้นมา ก่อนจะเดินตามกันไปที่รถซึ่งมีคนคอยเปิดประตูรออยู่
ประภัสสรมองลูกชายคนเล็กที่ทำตัวดีผิดจากแต่ก่อนแล้วยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเอ่ยกับสามีเบาๆ เมื่อพวกเขาขับรถออกไปแล้ว
“นี่สงสัยเราจะได้สะใภ้ใหญ่สะใภ้เล็กเป็นคนบ้านนี้หมดเสียแล้วละมั้งคะ คุณว่างั้นไหม”
“ถ้าได้ก็ดีสิ ไอ้ตัวดีของคุณมันจะได้เป็นโล้เป็นพายกับเขาเสียที ไม่ใช่สามวันดี สี่วันจะเบื่อเสียนะ”
“นั่นสิคะ ฉันก็กลัวใจลูกเราจริงๆ นี่เท่าที่สืบมา คุณไอเขาเป็นคนดีมากเลยนะ ไม่รู้ตาเล็กจะอยู่กับเขาได้นานหรือเปล่า”
“ก็ต้องดูกันต่อไป แค่ทุกวันนี้มันทำตัวดีขึ้น เท่านี้ก็ถือเป็นพัฒนาการก้าวกระโดดแล้ว” ”
“เอ...” ประภัสสรหันมองหน้าสามี ก่อนจะถามเสียงค่อย “คุณไม่ว่าอะไรหรอกหรือคะ ถ้าตาเล็กจะมีแฟนเป็นผู้ชาย”
“แล้วผมจะไปว่าอะไรมันได้” อนันต์ตอบกลับทันควัน ก่อนจะถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วว่าต่อ “ขอแค่มันทำตัวดีอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จะเป็นใครก็ดีทั้งนั้นแหละ ผมไม่กลัวว่ามันจะทิ้งเขาหรอก ดูท่าเขาจะเป็นฝ่ายทิ้งลูกเรามากกว่า คนดีๆ แบบนั้นจะทนตาเล็กได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้”
“โธ่...คุณก็ ให้โอกาสลูกหน่อยสิคะ ว่าแกซะไม่มีดีทีเดียว”
“แล้วมันจริงไหมล่ะคุณหญิง อย่าให้ท้ายลูกให้มากนัก แค่นี้มันก็แทบไม่เห็นหัวใครอยู่แล้ว”
“โอเคค่ะๆ เอาเป็นว่าฉันไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ถ้าคุณไม่คิดห้ามเรื่องความรักครั้งนี้ของลูก ฉันก็จะไม่พูดเหมือนกันค่ะ แต่ก็แอบเสียดายนิดๆ นะคะ ถ้าเกิดเขาตกล่องปล่องชิ้นกับคุณไอจริงๆ ฉันคงอดอุ้มหลาน”
“อุ้มลูกตาภัทรแทนสิ ตอนนี้มีสองแล้ว อีกหน่อยคงมีเรื่อยๆ”
“นั่นสินะคะ นี่คงต้องบอกให้คนเตรียมห้องให้เด็กๆ แล้วล่ะ พวกแกน่าเอ็นดูมากนะคะ พูดเจื้อยแจ้ว บอกอะไรก็ฟัง เหมือนตาภัทรกับตาเล็กตอนเล็กๆ ไม่มีผิด”
ประภัสสรชวนสามีคุยไปเรื่อยระหว่างเดินขึ้นไปพักผ่อน ส่วนอนันต์ก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะเขาเองก็รู้สึกว่าต่อไปข้างหน้า ครอบครัวที่ค่อยๆ เริ่มต้นขึ้นของลูกๆ คงจะทำให้บ้านสดใสและมีความสุขมากขึ้นอย่างแน่นอน
ส่วนทางด้านของลูกชายคนเล็กที่เพิ่งถูกพูดถึง เวลานี้ก็กำลังง่วนกับการช่วยกมลพาหลานๆ อาบน้ำเข้านอน ณธิปไม่เคยรู้มาก่อนว่าเด็กๆ เวลาง่วงนั้นงอแงมากแค่ไหน เขาที่เป็นลูกคนเล็กและไม่ได้ใกล้ชิดกับพวกเด็กๆ จึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ผิดที่ผิดทางเอามากๆ
กว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สองแฝดและพาเข้านอนเรียบร้อย ณธิปก็แทบหืดขึ้นคอ เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าสถานการณ์นี้มีกมลเพียงคนเดียว คนรักของเขาจะลำบากเพียงใด
“ผมไม่คิดว่าเด็กๆ จะงอแงขนาดนั้นเลยนะ เมื่อกลางวันพวกเขาน่ารักกันมาก” ณธิปว่าพลางวางแก้วน้ำที่ดื่มหมดแล้วลงบนเคาน์เตอร์ครัว
“ก็แบบนี้แหละครับ เด็กๆ ง่วงมาก วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันด้วย ไม่ว่ากล่อมยังไงก็ไม่รับรู้ทั้งนั้น ทางที่ดีที่สุดคือรีบๆ จัดการอะไรๆ ให้เสร็จแล้วพาเข้านอนทันที”
“แล้วแบบนี้ตอนดึก พวกเขาจะตื่นกันไหม”
“คืนนี้คงไม่แล้วล่ะ เหนื่อยกันขนาดนี้คงหลับสนิทถึงเช้า แต่ถึงตื่นในห้องเขาก็มีกล้อง ผมจะรู้และเข้ามาหาได้ทันที”
“แบบนี้คุณไม่แย่หรือ จะได้นอนเต็มอิ่มได้ยังไง” ณธิปถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ทนเอาตามสภาพครับ”
“แย่เลย จริงๆ ผมว่าน่าจะหาพี่เลี้ยงสักคนสองคนช่วยกันดู”
“เลี้ยงเองน่ะดีที่สุด เพราะไม่มีใครรู้จักหลานเราเท่าเราหรอกครับ อีกอย่างเขาก็โตพอรู้เรื่องแล้วด้วย ถ้าไม่ง่วงหรือหิวมากๆ หยินกับหยางไม่ค่อยงอแงหรอก”
“ถ้าแบบนั้นก็ดีไป” ได้ยินเช่นนั้นณธิปก็รู้สึกเบาใจลงหน่อย เขาละสายตาจากมลแล้วมองเวลา บัดนี้ค่อนข้างดึกมากแล้ว แม้อยากอยู่ต่อแต่ก็คงต้องกลับ เพราะรู้ว่ากลมคงอยากพักผ่อนไม่ต่างจากหลานๆ “ผมกลับก่อนนะ ดึกแล้ว”
“กลับหรือครับ” กมลมุ่นคิ้วถาม “ผมคิดว่าคุณเล็กจะนอนนี่เสียอีก”
ครานี้เป็นฝ่ายณธิปที่ขมวดคิ้วบ้าง
“หืม? คุณจะให้ผมนอนนี่หรือ”
“ก็...ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ คราวที่แล้วคุณยังนอนที่คอนโดได้ แถมตอนนี้ดึกกว่าวันนั้นมาก ขับรถกลับไปกลับมาอันตรายนะ”
“...”
ณธิปยืนอึ้งอยู่ที่เก่า ด้วยไม่คิดว่าบทอะไรมันจะง่าย มันก็ง่ายแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าเขาต้องคิดหาสารพัดวิธีมาหลอกล่อ กว่ากมลจะใจอ่อนยอมให้ใกล้ชิดสักทีนั้นไม่ง่ายเลย พอคราวนี้อีกฝ่ายกลับมาชวนเสียเอง ดูสิว่ามันน่าเหลือเชื่อขนาดไหน
“คุณเล็กครับ”
“ครับ?”
“ตกลงว่าไงครับ คุณจะค้างไหม” พอเห็นว่าณธิปไม่โต้ตอบเสียที กมลจึงเผลอคิดไปว่าอีกฝ่ายอาจไม่สะดวกก็ได้ “ถ้าคุณไม่สะดวก หรือพรุ่งนี้ต้องไปทำงานเช้า คุณจะกลับบ้านก็ได้--- “
“ไม่ครับ!” ยังไม่ทันพูดจบณธิปก็รีบแทรก ด้วยกลัวกมลเปลี่ยนใจ “ผมจะค้างกับคุณ”
พอได้ยินชัดถ้อยชัดคำ กมลจึงไม่ว่าอะไรอีก แต่เลือกที่จะเดินนำออกจากครัวขึ้นไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นสอง
“ถ้าอย่างนั้นก็ค้างที่นี่นะ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน”
“ไม่ได้ครับ!” ณธิปเผลอเสียงดังอีกรอบ เพราะต้องการที่จะหยุดกมลมากเกินไป
“หืม?”
“ผมขออาบก่อน รู้สึกเหนียวตัวมากเลย”
กมลนิ่งไปนิดเมื่อได้ยินคำอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง คนหน้าหวานถอนหายใจออกมานิดๆ ก่อนจะเอ่ย
“งั้นก็ได้ครับ คุณอาบก่อน เดี๋ยวผมจะหาชุดนอนให้ใส่”
“ตกลงครับ” ณธิปรับคำด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดตามหลังกมลไป
ชายหนุ่มมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าแล้วลอบยิ้มออกมาบางๆ พลางคิดในใจว่า...
ครั้งนี้ผมจะไม่ให้คุณหลับก่อนผมอีกแล้ว
<><><><><><><><><><>
กลับมาต่อแล้วค่า
ตอนหน้าคุณเล็กจะปล่อยนกออกจากกรงแล้ว
ไม่เลี้ยงแล้วค่ะนกเนิกเนี่ย!!
คราวหน้าลูกชายแม่ต้องได้สมหวัง
555555555555
แล้วเจอกันค่ะ
ปล. อาจมีคำผิดบ้าง แล้วจะมาอีดิทนะคะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562] (อ่าน 203056 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก