คุณคือความรัก บทที่ 50
“อ้าว! อาบเสร็จแล้วหรือครับ”
“อืม”
“เร็วจัง”
เมื่อโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ เสียงเจ้าของห้องก็ดังขึ้นจากทางตู้เสื้อผ้ามุมห้อง กมลโผล่หน้ามองเขาเล็กน้อย ก่อนหันกลับไปรื้อตู้เสื้อผ้าต่อ
“นั่นคุณทำอะไร” ณธิปถามพลางเดินเข้าไปใกล้
“ผมกำลังหาชุดนอนให้คุณอยู่ รอเดี๋ยวนะครับ”
“อืม” ชายหนุ่มตอบรับเบาๆ จากนั้นจึงยืนรออย่างสงบตามคำสั่ง
หาของไม่นานกมลก็ได้เสื้อผ้าชุดที่ต้องการมาไว้ในมือ มันคือชุดนอนแขนยาวขายาวเนื้อผ้าเรียบลื่นที่น้องสาวเคยซื้อให้เขานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสใส่ กับกางเกงในตัวใหม่ โชคดีที่เขาซื้อสำรองเอาไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้อย่างไร เพราะณธิปไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย
“นี่ครับ”
กมลหันกลับมายื่นให้ แต่ไม่ทันเห็นอีกฝ่ายจะยืนคอยอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ โชคดีที่ถอยหลังทัน ไม่อย่างนั้นหน้าคงกระแทกกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของณธิปไปแล้ว
“นี่ชุดของคุณหรือ”
กมลละสายตาจากหยดน้ำบนอกของคนรัก แล้วตอบ
“ใช่ แต่ผมไม่เคยใส่หรอกนะ วางใจได้”
“งั้นหรือ...น่าเสียดายจัง”
“หืม?”
เห็นกมลทำคิ้วขมวดคล้ายสงสัยในคำพูดเขา ณธิปถึงออกปากไล่ให้เจ้าตัวไปอาบน้ำบ้าง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณไปอาบน้ำนะ ดึกแล้ว”
“ครับ”
กมลพยักหน้ารับเบาๆ เพราะเห็นว่าดึกแล้วอย่างที่อีกฝ่ายพูด เขาจึงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหายลับเข้าห้องน้ำไป
จากนั้นณธิปก็สวมเสื้อผ้า ขึ้นไปรอบนเตียงและคิดอะไรเงียบๆ เพียงลำพัง
ในทีแรกเขาตั้งใจว่าอย่างไรคืนนี้ก็คงต้องกอดกมลให้สมกับทีรอคอยมานาน ด้วยโอกาสดีมาถึงแล้ว แต่เพราะระยะเวลาที่กมลหายเข้าห้องน้ำไปนั้นนานพอที่จะทำให้คนรอได้คิดอะไรมากขึ้น ไตร่ตรองดูชั่วครู่ อยู่ๆ ณธิปก็เกิดอยากเปลี่ยนใจ
เหตุผลมีเพียงข้อเดียวคือ วันนี้กมลคนเหนื่อยมากแล้ว คนดีของเขาสมควรได้พักผ่อน ไม่ใช่ต้องมายอมรับความเอาแต่ใจของเขาอีก
แบบนี้สิถึงจะถูก...ณธิปคิดพลางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง
เดิมทีณธิปไม่เคยคิดถึงใคร เขามักทำตามใจตัวเองเสมอ แต่วันนี้เขากลับคิดเพื่อคนคนหนึ่ง เพียงเพราะกลัวว่าคนคนนั้นจะเหน็ดเหนื่อนเกินไป
ชายหนุ่มมองเพดานเงียบๆ ริมฝีปากผุดยิ้มออกมาเล็กน้อย นึกขันที่ตัวเองเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ เปลี่ยนไปเป็นคนที่ไม่คล้ายกับเมื่อก่อนเลย
ทว่าคิดแล้วคิดอีก ณธิปก็ไม่รู้สึกเลยว่าการเปลี่ยนแปลงของความคิดเช่นนี้นั้นแย่ที่ตรงไหน เขาแค่นึกเข้าข้างตัวเองเล็กๆ ว่า หากกมลได้ล่วงรู้ว่าเขาทะนุถนอมเจ้าตัวเท่าใด กมลก็คงจะรักเขามากขึ้นเท่านั้น
มัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยอยู่พักใหญ่ คิดไปจนลืมเวลา ละสายตาจากเพดานห้องอีกที คนที่เขาเฝ้ารอก็ออกมาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำแล้ว
"คุณเล็ก...”
“หืม?” ณธิปใช้ศอกดันตัวขึ้นมามอง
“แค่ลองเรียกดู คิดว่าคุณหลับแล้วเสียอีก” กมลว่าพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกๆ ของตัวเอง
“เกือบจะหลับอยู่แล้ว แต่อยากรอให้คุณออกมาก่อน”
“ง่วงก็นอนสิครับ รอผมทำไม”
“ต้องรอสิ” คนพูดผุดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปหากมล
“อะไรครับ”
“มานั่งนี่สิครับ ผมจะเช็ดผมให้”
กมลมองมือที่ยื่นมาหาตนเองครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมือลงไป และเดินเข้าไปหาณธิปตามแรงดึง
ณธิปจัดให้เขานั่งหันหลังอยู่ระหว่างขา แล้วจึงแย่งผ้าไปซับผมให้กมลแทน เป็นท่าทางที่คล้ายถูกโอบไว้ในอ้อมกอดก็ไม่ปาน
น้ำหนักมือที่ขยี้สลับกับนวดหนังศีรษะทำเอาคนถูกเอาใจหลับตาพริ้ม ไม่นานก็เผลอเอนหลังพิงอกคนข้างหลังอย่างผ่อนคลาย
ณธิปยิ้มบางและเช็ดต่ออีกนิด จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นรวบคนข้างหน้ามากอดไว้ทั้งตัว แล้วค่อยๆ ก้มลงแตะริมฝีปากกับท้ายทอย
ครั้นผิวเย็นๆ เพราะเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ถูกสัมผัสนุ่มอุ่นประทับ ก็ชวนให้คนในอ้อมกอดยิ่งตัวอ่อนมากกว่าเก่า หากคราวนี้กมลกลับไม่ดิ้นหนีเหมือนเคย แต่นั่งนิ่งปล่อยให้คนด้านหลังกระตุกสายรัดเอวจนสาบชุดคลุมอาบน้ำด้านหนึ่งเลื่อนลง เผยให้เห็นไหล่ขาว
เพียงแค่มองจากด้านหลัง ณธิปก็ถึงกับตาพร่า อดใจสั่นไม่ได้ ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังพอมีสติกับปฏิกิริยาผิดปรกติของคนในอ้อมกอด
“...ไอ”
“ครับ”
“ทำไมนั่งเงียบเชียวครับ”
“แล้วคุณจะให้ผมพูดอะไร”
“ไม่รู้สิครับ” ณธิปเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่ปฏิกิริยานี้ค่อนข้างผิดจากที่เขาคิดไว้มากทีเดียว “ผมคิดว่าคุณจะห้าม แต่นี่...”
...กมลปล่อยให้เขาทำแม้กระทั่งกระตุกสายชุดคลุม
“คุณ...อยากให้ผมห้ามหรือ” กมลถามกลับ ทว่ากระแสเสียงกลับสั่นนิดๆ
“ไม่อยาก” ณธิปตอบตามตรง
“ในเมื่อไม่อยากให้ผมห้าม คุณยังคิดจะให้ผมพูดอะไรอีกล่ะ”
แม้คนพูดไม่หันมาสบตา แต่ณธิปก็สังเกตเห็นใบหูแดงก่ำของเจ้าตัวได้ชัดเจน
จากบรรยากาศสบายๆ ในทีแรก เวลานี้กลับถูกแทนที่ด้วยความขวยเขินที่ต่างฝ่ายต่างสัมผัสได้ กระนั้น หากณธิปไม่ได้โง่จนเกินไป เขาก็พอตีความคำพูดและการกระทำของกมลได้
กมลกำลังอนุญาตให้เขาทำตามใจ...โดยที่ไม่เอื้อนเอ่ยออกมาตรงๆ
ชายหนุ่มจึงค่อยๆ แนบริมฝีปากลงไปที่จุดเดิมกับเมื่อครู่อีกครั้ง ก่อนจะจูบไล้ลงมาที่ลาดไหล่ กลิ่นหอมสะอาดจากผิวกายให้ความรู้สึกสดชื่น ทว่าก็แฝงไปด้วยความหอมหวานติดจมูก คล้ายกับเป็นกลิ่นจำเพาะกายของกมลเพียงคนเดียว
คนเอาแต่ใจวางคางบนไหล่เนียน ดวงตาเคลื่อนมองดูเสี้ยวหน้าด้านข้างของกมล สวนทางกับมือซึ่งเดิมเคยโอบกอดค่อยๆ หายเข้าไปในสาบเสื้อช้าๆ ครั้นมันไปสะดุดเข้าไปจุดเล็กๆ ด้านใน ผิวที่แก้มของหนุ่มหน้าสวยจึงคล้ายถูกระบายด้วยสีแดงเรื่อ
ถึงตอนนี้ กมลก็ยังคงไม่ร้องห้าม ดังนั้นณธิปจึงมั่นใจแล้วว่าคนรักของเขาอนุญาตแล้วจริงๆ มืออีกข้างจึงค่อยๆ สืบไปเบื้องล่าง และหายเข้าไปแตะต้องสิ่งอ่อนไหวที่ไร้ซึ่งปราการขวางกั้น
หากครานี้ ขณะที่เขาหยอกเย้าร่างกายใต้ชุดคลุมอาบน้ำ กมลจึงเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัดบ้างแล้ว ยิ่งมือขยับและปลุกเร้าส่วนอ่อนไหวมากเท่าไร ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นสนิทมาเท่านั้น
ร่างกายของกมลสั่นเป็นระยะตามการควบคุมของเขา เหงื่อเม็ดใสผุดพรายเต็มหน้าผากทั้งที่เพิ่งอาบน้ำ มือเร็วเกาะแขนของเขาไว้แน่นราวกับอยากระบายอารมณ์ แต่ไม่กล้าจิกเล็บลงไป ทั้งยังไม่กล้าส่งเสียงออกมาสักแอะ ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามควบคุมตัวเองอยู่ได้
ทว่าทันทีที่ณธิปเร่งความเร็วมากขึ้น มากขึ้น จนถึงจุดหนึ่ง ร่างในอ้อมแขนก็เกร็งแล้วสะท้านเฮือก
“อ๊ะ!”
หลังหลุดครางออกมาเสียงหนึ่ง ความต้องการอุ่นๆ ก็ค่อยๆ ทลายออกมารดมือณธิปจนเปียกชุ่ม กมลตัวอ่อน ทิ้งตัวลงกับอกของณธิปอีกครั้ง
ณธิปปล่อยมือข้างหนึ่งที่รังแกยอดอกมาบังคับจับคางให้กมลหันมารับจูบดูดดื่ม เรียวลิ้นร้ายกวาดต้อนเอาความหวานจนคนถูกจูบเกือบหมดลมหายใจ สมองมึนเบลอจนไม่ทันนึกถึงขั้นตอนต่อจากนี้ กระทั่งสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วชุ่มของเหลวอุ่นที่ค่อยๆ สอดเข้าไปในจุดเร้นลับที่สุด กมลจึงเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง
ณธิปเองก็รับรู้ได้ เขาจึงหลุดมือไม่เคลื่อนไหวชั่วขณะ แล้วกระซิบชิบใบหู
“คุณไอ”
“หะ...หืม...?”
“คุณโอเคหรือเปล่า”
“อื้ม”
“จริงหรือ”
“...” กมลไม่ส่งเสียง แต่พยักหน้าส่งๆ
“ไม่กลัวใช่ไหม”
“...ไม่ครับ”
“...” ณธิปเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยแปลกใจในคำตอบ
เขามองสำรวจกมลอีกครั้ง พบว่าคนอวดเก่งตัวสั่นไม่หาย ทั้งหยังหลับตาปี๋
...แบบนี้เรียกไม่กลัวได้หรือ...
ชายหนุ่มคิดพลางหลุดยิ้ม นึกเอ็นดูหนุ่มวัยสามสิบกะรัตที่กำลังทั้งหวาดทั้งอายจนตัวแดงเป็นกุ้ง หากใครเห็นคงคิดว่ากมลกำลังถูกตัวร้ายอย่างเขารังแกแน่นอน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงคิดดึงดันทำให้สุดทางโดยไม่สนใจอะไร แต่ในเวลานี้ณธิปเปลี่ยนไปแล้ว
คนคนนี้คือคนที่ณธิปไม่อยากฝืนใจและทำให้เจ็บปวดแม้แต่น้อย
“ไอครับ”
“ครับ?”
“นั่งรอตรงนี้เดี๋ยว” ชายหนุ่มว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นให้กมลนั่งลงบนเตียงแล้วจัดสาบเสื้อให้
“คุณ...จะไปไหนครับ” อีกฝ่ายถามพลางจ้องตาเขาเป็นครั้งแรก
“ไปหาอะไรมาเช็ดตัวให้คุณ เราจะได้เข้านอนกัน”
“เข้านอน?” กมลถามอย่างงงงัน
“ครับ”
“แล้วคุณไม่...เอ่อ...”
“ไม่อะไรครับ”
“...ไม่ทำแล้วหรือ”
“ไม่แล้วครับ”
“แต่คุณ...เป็นถึงขนาดนั้น” เจ้าตัวว่าพลางมองส่วนสำคัญที่ตื่นตัวและดันกางเกงนอนของเขาจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่สนใจมัน เดี๋ยวมันก็สงบเอง” ณธิปเอ่ย พยายามข่มใจ “คุณรอตรงนี้ก่อน”
ทว่ายังไม่ทันไปไหน ณธิปก็ถูกกมลรั้งไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวครับคุณเล็ก!” มือเรียวนั้นจับมือของเขาเอาไว้
“มีอะไรครับ”
“ที่คุณไม่ทำต่อเพราะเห็นว่าผมกลัวหรือ”
“แล้วคุณกลัวไหม”
“กลัว” กมลตอบตามตรง
“นั่นไง ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกไม่ดี---“
ยังไม่ทันว่าจบ กมลก็เอ่ยแทรก
“ผมกลัวจริง แต่ผมต้องการคุณมากกว่า”
“...หา!?” คราวนี้เป็นณธิปบ้างแล้วที่ถูกทำให้งงงวย “ต้องการผม?”
“อื้ม” กมลพยักหน้า พร้อมกับอธิบายเสียยืดยาวราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้น ขณะที่เอ่ย แก้มสองข้างนั่นก็ยังแดงก่ำเหมือนเก่า “ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไร และผมเองก็ต้องการไม่ต่างกัน ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ เข้าใจเรื่องแบบนี้ดี มันเป็นเรื่องธรรมชาติไม่ใช่หรือครับ เพียงแต่ไม่เคยทำมาก่อน ก็เลย...เลยยังอายอยู่ แล้วก็อดกลัวนิดๆ ไม่ได้”
“...”
ณธิปคล้ายถูกตีหัวจนมึน แต่ก็เป็นความมึนที่พาให้หัวใจพองโตจนคับอก คำสารภาพของกมลเล่นเอาเขาตั้งตัวแทบไม่ติด
“แต่ถ้าคุณว่าไม่แล้ว...ผมก็---“
“ทำครับ!” ณธิปรีบกลับลำทันที
“...”
“ผมจะทำ” ชายหนุ่มยืนยันอีกครั้ง ท่าทางขึ่งขังเหมือนกับทหารที่กำลังจะกระโจนเข้าสู่สงครามอย่างไรอย่างนั้น “แล้วคราวนี้ ต่อให้คุณขอร้อง ผมก็คงหยุดไม่ได้แล้ว”
“งั้นก็ทำตามใจเถอะครับ” กมลยิ้มบางๆ และออกแรงดึงมือเขาเข้ามาหา
พวกเขาล้มลงบนเตียงด้วยกัน ชุดคลุมอาบน้ำที่เพิ่งสวมคืนถูกณธิปกระชากออกอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเริ่มจากจูบริมฝีปากที่บอกว่าต้องการเขาเมื่อครู่ ไล่ต้อนเสียจนกมลตัวอ่อน หากครั้งนี้อีกฝ่ายก็โต้กลับ ไม่ปล่อยให้เขาเดินเกมเพียงลำพังนานนัก
ครั้นมอบจุมพิตจนเกือบลืมหายใจ ณธิปก็ค่อยๆ ผละไปจูบไล้ ขบเม้น จากลำคอระหง ลากลงมาถึงแผ่นอก เขาสาละวนกับจุดสีเข้มพักหนึ่ง รังแกจนมันบวมเต่ง จนคนถูกกระทำแผ่นหลังไม่ติดเตียง ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ไล่ริมฝีปากต่ำลง ตำลงเรื่อยๆ
ก่อนแตะต้องกับส่วนอ่อนไหวที่สุด
แรกเริ่มมันนิ่งสงบเพราะปลดปล่อยไปแล้วหนึ่งครั้ง ณธิปจึงจัดการปลุกมันขึ้นมา และรับมันเข้าไปในโพลงปากอย่างเต็มใจ
“คุณเล็ก...!!”
กมลรู้สึกวูบวาบในท้อง ความรู้สึกต้องการจากเบื้องลึกเพราะเทคนิคที่เจนสนามทำเอาเขาทนได้ไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาอีกรอบ และเขาก็ดันณธิปออกไม่ทัน
“คุณ...อ๊า!”
กมลตาพร่า เหมือนล่องลอยหลุดไปในดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก กระนั้นก็ถูกกระชากกลับมาเพราะณธิปแตะต้องส่วนที่ปิดสนิทนั้นอีกครั้ง
เขาถูกเบิกทางอีกครั้ง รู้สึกโชคดีที่ไหวตัวทันและพยายามทำความสะอาดตามวิธีในอินเตอร์เน็ตตั้งแต่ตอนที่อาบน้ำ และณธิปดูเหมือนจะรู้ว่าเขาเตรียมตัวมาบ้างแล้ว จึงเงยหน้ามองด้วยสายตาวิบวับอย่างที่ไม่เห็นมานาน
“แฟนผมน่ารักที่สุด”
กมลได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะความรู้สึกทั้งหมดไปรวมอยู่ที่จุดเดียว
เพียงแค่ไม่กี่นิ้วที่เข้าไป ก็ทำให้อึดอัดแทบแย่ เขาพยายามผ่อนคลายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พอเห็นส่วนนั้นของณธิปเต็มๆ ตา กมลก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว
“ทำไมหน้าคุณซีด” ณธิปกลับขึ้นมาจูบที่แก้มเขา
“ก็ของคุณมัน...” กมลกลืนน้ำลาย “มันจะเข้าไปได้ยังไง”
“หึๆ”
ทั้งทีเขากลัวแทบตาย อีกฝ่ายกลับเริ่มหัวเราะ กมลเกือบรู้สึกเคืองแล้ว แต่กลับถูกจูบอีกครั้ง จูบจนเบลอไปหมด เมื่อรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ณธิปพยายามพาตัวตนเข้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
“คุณเล็ก...ผม...”
“เจ็บหรือ”
“อืม” กมลเหงื่อตก เพราะเจ็บจริงๆ แม้อีกฝ่ายจะเตรียมตัวให้เขาดีแค่ไหน
“ให้ผม...หยุดไหม”
กมลลืมตามอง จ้องเข้าไปในดวงตาเรียวคู่นั้น
แม้ก่อนหน้านี้ณธิปจะบอกว่าหยุดไม่ได้อีกแล้ว แต่ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักคู่นี้ไม่ได้โกหก หากเพียงเขาเอ่ยปากคำเดียว กมลเชื่อว่าณธิปต้องหยุดอย่างแน่นอน
เมื่อรู้ว่าถูกรักมากขนาดนี้ หัวใจก็พลันอุ่นวาบ
กมลยิ้มออกมาน้อยๆ และตอบแทนความรักของอีกฝ่ายด้วยการยกแขนโอบรั้งคออีกฝ่ายลงมาจูบ ก่อนผละออกมากระซิบ
“ค่อยๆ รักผมนะครับ...เล็ก”
ดวงตาเรียวเบิกว้างเล็กน้อย ก่อนมันจะโค้งเป็นรูปสระอิเพราะคนที่ก้มลงจูบกมลกำลังยิ้ม
ณธิปไม่ได้ตอบรับคำขอของกมล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะค่อยๆ รักไม่ได้หรืออย่างไร แต่ระหว่างทาง ระหว่างความสุขแสนทรมานนั้น กมลก็พอรับรู้ได้ว่าณธิปพยายามเบามือกับเขามากที่สุดแล้ว
แม้ว่าในตอนสุดท้าย เขาจะถูกทำให้เสียวซ่านจนหลุดจากการควบคุม เผลอครวญครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ และหมดสติไปวูบหนึ่ง
มารู้ตัวอีกทีตอนที่กำลังถูกจัดท่าให้นอนพิงอยู่บนอก และถูกมือหนาสางผมเบาๆ
“...คุณเล็ก”
“ครับ” เจ้าตัวก้มมองตากมล ริมฝีปากอมยิ้มนิดๆ
“ผมเผลอหลับหรือ”
“ผมยังกลัวคุณจะตื่นขึ้นมาด่าว่าถูกผมทรมานจนสลบ แต่พอคุณบอกว่าเผลอหลับ ผมค่อยสบายใจหน่อย” เจ้าตัวว่า แต่กมลรู้สึกว่าเสียงนั่นดังหึ่งๆ เหมือนผึ้งอย่างไรก็บอกไม่ถูก
“อ่อ...”
“นอนเถอะครับ ตาจะปิดแล้ว”
“พรุ่งนี้ปลุกผมด้วยนะ ต้องไปส่งหลาน”
“รู้แล้วครับ นอนนะ”
“อื้ม”
ตอนที่หลับตา กมลรู้สึกว่าอีกฝ่ายจูบหน้าผากเขาซ้ำๆ สองสามครั้ง ก่อนเสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยว่ารักจะดังแว่วเข้ามาส่งเขาเข้านอน
---------------------------------------------------------
มาต่อแล้วค่ะ
มีความคิดว่า คุณเล็กน้องร้อนแรง เพราะประสบการณ์โชกโชน
แต่ทุกอย่างดูซอฟต์เพราะคนคนนี้คือคุณไอ
นานมากว่าจะเขียนฉากนี้ได้ /นานจริงๆ ;-;
ด้วยฝนเขียน Nc ไม่เก่งอยู่แล้ว
และอยากให้มันไม่โจ่งแจ้งมากเกิน แต่ก็ไม่ตัดเข้าโคมมากเกินไป
ดังนั้นเลยออกมาแบบกลางๆ พอมีวับๆ แวมๆ
คิดว่าน่าจะคุมโทนไปกับเรื่องได้อยู่นะ 555555555
หวังว่าแม่ๆ คุณเล็กจะพอใจนะคะ
ในที่สุดลูกชายก็ได้สมใจแล้ว
แม่ๆ คุณไอก็คงพอใจ เพราะลูกชายไม่ถูกรังแกมากนัก /หรา 5555
ตอนนี้ใกล้จบจริงละค่ะ
อีก 3 ตอนสุดท้าย
เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า
ปล.จะกลับมาอีดิทนะคะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562] (อ่าน 203086 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก