หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562]

[may27]

 

[B52]

 

[puiiz]

 

[ืniyataan]

คุณล็กดูแลน้องไอด้วย..ยยยยยย     

[patchylove]

   คุณไออย่าร้อง

[Al2iskiren]

คุณเล็กกับคุณไอหวานมาก

แอบสงสารตอนที่แยกกับเด็กๆ อ่านไปน้ำตาซึมไปเลย

[bradpitt]

คุณเล็ก คุณไอ หวานกันดีมากกกกกกกกกกกกกกกกก

ดูแล ข้ามคืนกันเลย 

 



คิดถึง น้องหยิน น้องหยาง  มีบทมานิดเดียว ก้อ ร้องไห้ สะแล้ว

ครั้งหน้า ขอเยอะๆๆนะฮะ

[miikii]

เขาก็เลี้ยงของเขามา
ไว้ไปหาหลานบ่อยๆเลยนะ 

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทที่ 52







   ผ่านไปเกือบสองเดือนที่กมลต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง เมื่อไม่มีคนให้กลับไปหาที่บ้าน ชายหนุ่มจึงไปนอนที่คอนโดสลับกันบ้างอาทิตย์ละสามถึงสี่วัน เพราะคอนโดใกล้ที่ทำงานกว่า และบ้านหลังนั้นก็ใหญ่โตเกินกว่าจะอยู่คนเดียว

   แต่ก่อนชายหนุ่มไม่เคยคิดว่าตนเองจะเป็นคนขี้เหงาจนไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เขากลับรู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะขี้เหงามากกว่าที่คิด

   ในระยะเวลานี้กมลไปหาหลานๆ บ้างเหมือนกัน แต่พยายามไม่ไปบ่อยนัก เพราะอยากให้เด็กๆ คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ไม่ร้องไห้กลับบ้านเดิมพร้อมเขาทุกครั้งที่เจอหน้าเขา จนผ่านไปสักสองสามอาทิตย์ หยินกับหยางก็เริ่มปรับตัวได้ และไม่ร้องไห้งอแงเวลาเจอกันอีก

   ตอนนี้กลับเป็นกมลเสียเองที่อยากงอแงแทน เพราะเขายังไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลงนี้เลย

   โชคดีที่กมลมีณธิปคอยอยู่ข้างๆ อีกฝ่ายแทบจะเป็นคนที่เข้ามาแทนที่ความว้าเหว่ในใจของกมล ด้วยระยะนี้พวกเขาเจอกันบ่อยขึ้น เรียกได้ว่าแทบจะทุกวัน หากวันไหนต่างคนต่างมีงานเยอะจนไม่ได้พบ ณธิปก็จะส่งข้อความหรือโทรหาเขาอยู่เสมอ

...และแน่นอน เขาก็ส่งกลับไปหรือโทรหาอีกฝ่ายก่อนด้วยเหมือนกัน

ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อนข้างพัฒนาไปมาก หากมองจากตอนแรกที่คบกันใหม่ๆ กมลเริ่มเข้าใจณธิปมากขึ้น เข้าใจว่าทำไมแต่ก่อนอีกฝ่ายถึงโทรเช้าโทรเย็น มีเวลาว่างนิดเดียวก็ยังพยายามมาหา เพราะเมื่อตัดเหตุผลทุกอย่างออกไป คำตอบที่เหลืออยู่ก็มีเพียงแค่ข้อเดียว

เพราะคิดถึง

ดังเช่นเวลานี้ ช่วงเวลาที่เขาไม่ได้เจอกันมากว่าสามวันเพราะณธิปบินไปทำงานที่ต่างประเทศ อีกหนึ่งอาทิตย์ถึงกลับมา กมลจึงได้แต่มองดูปฏิทินแล้วถอนใจ

เหลืออีกสี่วันว่าจะได้เจอ

ไม่สิ...หกวันถึงจะถูก

เพราะเช้าวันที่ณธิปกลับ กมลต้องขึ้นเครื่องไปคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญที่เชียงใหม่ ลูกค้าคู่นี้เป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนของกมล และทั้งสองก็เปิดร้านอาหาร ทำให้ไม่สามารถเดินทางมาหากมลที่กรุงเทพฯ ได้ ชายหนุ่มจึงเซอร์วิสเพื่อนด้วยการไปหาถึงที่ตามคำเชื้อเชิญ

[จะเดินทางหรือยัง]

“กำลังจะขึ้นเครื่องครับ” กมลตอบคนปลายสาย ขณะต่อแถวขึ้นเครื่อง “คุณลงเครื่องเย็นๆ หรือครับ”

[อืม] ณธิปตอบกลับ

วันนี้เป็นวันที่อีกฝ่ายกลับมาถึงกรุงเทพฯ แล้ว แต่กมลกลับต้องเดินทางไปเชียงใหม่ ทำให้กว่าจะพบกันเป็นอีกสองวันถัดไป

[ถ้าผมถึงไทยแล้วจะรีบตามไปหาที่เชียงใหม่]

“ไม่เป็นไรครับ คุณกลับมาเหนื่อยๆ พักผ่อนเถอะนะ อีกวันสองวันผมก็กลับกรุงเทพฯ แล้ว”

ใจจริงกมลอยากพบณธิปจะแย่ แต่ก็ต้องอดใจไว้ เพราะไม่อยากเอาแต่ใจตัวเองเกินไปนัก ณธิปโหมทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์ อีกฝ่ายควรได้พักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์ มากกว่าตะลอนๆ ไปหาเขาข้ามจังหวัด

กระนั้นกมลก็อดยิ้มไม่ได้อยู่ดีเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

[ได้เจอหน้าคุณผมก็หายเหนื่อยแล้ว]

“ปากหวาน”

[จริงนะ] ณธิปยืนยัน [ยิ่งถ้าได้กอดแน่นๆ ผมคงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย]

“เกินไปแล้วครับ”

[ไม่เกินไปหรอก ไม่เชื่อให้ผมพิสูจน์ไหมล่ะ]

“ไม่ต้องหรอก ผมเชื่อคุณแล้ว แต่เรื่องจะตามมาเชียงใหม่ ผมขอนะ”

[ทำไมล่ะ]

“ผมอยากให้คุณพัก สัญญาว่าเสร็จงานแล้วจะรีบกลับไปหา...นะครับ” กมลเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เดี๋ยวนี้เขารู้จักวิธีเอาชนะณธิปโดยไม่ต้องเปลืองแรงแล้ว

[คุณอ้อนแบบนี้ ผมก็ขัดใจคุณไม่ได้น่ะสิไอ]

“นะครับ”

[โอเคๆ ไม่ไปก็ได้ แต่ต้องรีบกลับมานะ ผมจะรอที่คอนโด]

“ครับ ผมจะรีบกลับ” กมลอมยิ้มพร้อมกับรับปาก อันที่จริงเขาตั้งใจกลับทันทีหลังงานคุยกับเพื่อนเสร็จ เพราะอยากพบหน้าคนรักเหมือนกัน แต่กมลเลือกที่จะไม่บอกให้ณธิปรู้ พูดง่ายๆ ก็คือกะจะกลับไปเซอร์ไพรส์นั่นเอง

พวกเขาคุยกันอีกสองสามประโยค กมลก็ขอตัววางสายก่อน เพราะถึงคิวเขาขึ้นเครื่องแล้ว เขากดวางและไปนั่งประจำที่เพื่อออกเดินทาง

ใจจริงอยากพูดคุยกันให้มากกว่านี้ เพราะคิดถึง ยิ่งได้ยินเสียง ก็ยิ่งคิดถึง ด้วยหลายวันมานี้ เขาแทบไม่ค่อยได้คุยกับณธิปยาวๆ เลย อีกฝ่ายยุ่งกับการทำงานตลอด ทั้งไทม์โซนยังไม่ตรงกัน

กมลถอนหายใจ มองออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบิน ในหัวมีเรื่องของณธิปอยู่เต็มไปหมด

เมื่อครู่ตอนที่ณธิปบอกว่า ถ้าได้กอดเขาไว้ก็คงหายเหนื่อย กมลอยากตอบกลับไปเหลือเกินว่า หากคุณเล็กกอดเขาไว้ อาการหงอยเหงาจากการคิดถึงก็คงทุเลาลงเช่นกัน...









เดินทางไม่นานกมลก็มาถึงเชียงใหม่ เขางีบหลับบนเครื่องบินนิดหน่อย ตอนลงเครื่องมาจึงรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มเดินทางไปยังโรงแรมซึ่งจองเอาไว้ก่อน เพราะนัดกับเพื่อนไว้ตอนค่ำ

ครั้นเอาของไปเก็บที่โรงแรมเรียบร้อยก็ออกมาเช่ารถเพื่อขับไปหาคุณอาที่บ้านสวน กมลอยู่คุยและทานเข้ากับผู้เป็นอาพักใหญ่ กระทั่งบ่ายคล้อยจึงขับรถกลับเข้าตัวเมือง

เพราะชายหนุ่มไม่เคยไปที่ร้านของเพื่อนมาก่อน ผนวกกับการจราจรติดขัดของเชียงใหม่ในยามเย็นหลังเลิกงาน ทำให้กว่าจะถึงร้าน ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว โชคดีที่เขากะเวลามาเผื่อไว้ ทำให้ไม่สายกว่าเวลานัด

“สวัสดีค่ะ จองโต๊ะไว้หรือเปล่าคะ” ยังไม่ทันเข้าประตูร้าน พนักงานก็เข้ามาต้อนรับเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ไม่ได้จองครับ ผมมาพบคุณนารา”

“อ้อ คุณไอใช่ไหมคะ”

“ครับ” กมลยิ้มรับ

“เชิญที่ชั้นบนเลยนะคะ คุณนารารอยู่แล้วค่ะ”

กมลเดินตามเธอไป ผ่านโต๊ะอาหารไม่ช้าไม่เร็วนัก เขากวาดสายตาสำรวจรอบร้านคร่าวๆ เพราะเข้าใจว่าเพื่อนต้องการใช้ร้านนี้เป็นสถานที่จัดงานแต่งงาน ร้านนี้ตกแต่งออกมาให้ดูร่วมสมัย มีความโมเดิร์นผมสมกับกลิ่นอายแบบวัฒนธรรมทางเหนือ ทั้งยังดูอ่อนหวานจากดอกไม้และโคมไฟสีนวลที่ประดับประดาทั่วร้าน

ชายหนุ่มมองทะลุผ้าม่านสีขาวออกไป เห็นโซนนั่งทานอาหารด้านนอก เป็นระเบียงซึ่งยื่นออกไปให้ชมทิวทัศน์ริมน้ำปิง

กมลเดินตามพนักงานขึ้นมาถึงชั้นบน ยังไม่ทันผ่านซุ้มประตูซึ่งแขวนไว้ด้วยม่านขาวยาวประพื้น พนักงานคนนั้นก็ขอตัวลงไปชั้นล่างเสียก่อน เขาจึงจำต้องเลิกม่านนั้นเขาไปในส่วนที่คิดว่าเพื่อนกำลังรออยู่

ทว่าทันทีที่กมลเดินเข้าไป เขาก็เห็นเพียงความว่างเปล่า ภายในห้องมืดสลัว ร้างไร้ผู้คน ราวกับส่วนนี้ของร้านยังไม่เปิดใช้บริการ

กมลมุ่นคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ขณะที่กำลังจะหันลังเดินกลับลงไปด้านล่าง อยู่ๆ ไฟดวงหนึ่งก็พลันสว่างขึ้น

ตรงหน้าของกมลปรากฏภาพตุ๊กตากระต่ายสีคาราเมลแสนคุ้นตานั่งอยู่บนเก้าอี้ ณ จุดกึ่งกลางของห้อง ท่ามกลางดอกกุหลาบสีขาวสลับแดงนับร้อยนับพันดอก

มันคือตุ๊กตาที่ณธิปมอบให้เขาในตอนวันเกิดปีแรกที่รู้จักกัน

เร็วเท่าความคิด กมลเดินตรงเข้าไปหาเจ้ากระต่ายตัวนั้น เขาไม่รู้ว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หากความสงสัยของกมลก็ถูกดึงไปหากล่องกำมะหยี่สี่เหลี่ยมสีดำซึ่งถูกว่าอยู่ในระหว่างขาของกระต่ายน้อย

ตั้งแต่เริ่มรับช่วงต่องานของพ่อและแม่ กมลคุ้นเคยเหลือเกินกับการจัดฉากเช่นนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ดังนั้นในสมองจึงพอคาดเดาได้อยู่แล้วว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับตัวเองต่อจากนี้

เขาจ้องกล่องใบนั้นนิ่งนาน อยู่ๆ ก็คล้ายมีก้อนบางอย่างตีตื้นขึ้นมาที่ทรวงอก

กมลกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ แข้งขาอ่อนแรง ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้แทรกตัวอยู่ในอากาศ ความรู้สึกนั้นทำเขาแสบตาไปหมด

คล้ายกับว่า...หากไม่ความคุมสติเอาไว้ น้ำตาอาจไหลออกมาได้ทุกเมื่อ

ถึงอย่างนั้นกมลก็ยังคงเป็นกมล คนที่ควบคุมตัวเองได้ดีเสมอ เขายื่นมือเรียวติดจะสั่นเทาน้อยๆ ออกไปคว้าตุ๊กตาขึ้นมากอดแนบอก จากนั้นก็หยิบเอากล่องเล็กๆ นั่นมาถือไว้

...ยอมเดินตามแผนของผู้จัดฉากอย่างเต็มใจ

กมลไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่าที่คนคนนั้นเดินมาหยุดด้านหลัง เขาพยายามที่จะฟังเสียงฝีเท้ากระทบพื้น...พยายามอย่างยิ่ง แต่เสียงหัวใจของเขากลับดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงอื่นใด ซ้ำเขายังไม่กล้าหันกลับไปมอง สุดท้ายจึงได้แต่ยืนนิ่งและรอคอยอยู่ตรงนั้น

จนในที่สุดวงแขนที่แสนคิดถึงโอบล้อมรอบกายพร้อมกับเสียงเรียกชื่อห้วนๆ หากเต็มไปด้วยความสนิทสนมของใครบางคนดังขึ้น

“ไอ”

“...ครับ”

“ผมคิดถึงคุณ”

ประโยคนี้ทำให้กมลต้องพลิกกายหันกลับมาหา หันกลับมาเผชิญหน้าผู้ชายที่หลอกเขาว่าไปทำงาน หลอกให้เขาคิดถึงอยู่หลายวัน และประโยคนี้ ควรเป็นของเขามากกว่า

“...” กมลจ้องดวงตาเรียวนิ่ง

“ทำไมมองผมอย่างนั้น”

“คุณหลอกให้ผมมาที่นี่หรือ”

“คุณคิดว่าไงล่ะ” แทนที่จะตอบ ณธิปกลับถามเขากลับยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์จนกมลอ่อนใจ

“...คุณนี่นะ เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย”

“ผมไม่ได้เล่นสักหน่อย” จากที่ยิ้มอยู่ จู่ๆ ณธิปก็จริงจังขึ้นมา “ผมตั้งใจนะ”

“ตั้งใจจะแกล้งผมหรือครับ”

“เปล่า” ณธิปส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนสารภาพตามตรง ไม่อ้อมค้อม “ผมตั้งใจขอคุณแต่งงานต่างหาก”

“...”

ทั้งที่ก่อนหน้านี้กมลเริ่มผ่อนคลายลงแล้ว แต่พอณธิปพูดว่าจะขอแต่งงาน บรรยากาศแปลกๆ เมื่อครู่ก็กลับมาอีกหน กมลไม่รู้ต้องทำตัวยังในสถานการณ์นี้ เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง เขาจึงไม่กล้าสู้หน้าและหรุบตาลงต่ำ

ทว่าณธิปกลับตีความว่ากมลอึดอัดใจ อยากปฏิเสธ จึงรีบถามอย่างร้อนใจ

“ไอ คุณเงียบทำไมล่ะครับ”

“แล้วคุณจะให้ผม...พูดอะไรล่ะ” กมลพยายามควบคุมตัวเองอีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมเสียงที่เปล่งออกมาถึงได้เบาราวกระซิบเช่นนี้

“ตอบตกลงสิ หรือพูดอะไรก็ได้” ณธิปว่า “แค่อย่าปฏิเสธผมก็พอ”

คนเจ้าเล่ห์รีบรวบรัดดักทาง ไม่ยอมให้กมลพูดคำอื่น ทว่ากลมก็ยังก้มหน้าเงียบ แล้วเช่นนี้จะให้ณธิปตีความเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร

“...”

“ไอ...คุณไม่พร้อมเหรอ หรือคิดว่ามันเร็วเกินไป คุณมีข้อแม้อะไร บอกผมได้ทุกอย่าง”

เขาวางแผนนี้ขึ้น ตั้งใจทำให้กมลคิดถึงเขา เพราะคิดว่ากมลจะอาวรณ์และรู้ตัวว่ารักเขาแค่ไหน หากอยู่ห่างไกลกัน แม้ที่ปรึกษาหลายๆ คนจะบอกว่าแผนนี้รวบรัดเกินไป

กระนั้น คนใจร้อนก็รอไม่ไหวแล้ว เขาอยากเอาตัวเองเข้าไปอยู่ข้างกายกมลโดยสมบูรณ์ ไม่อยากเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางหงอยเหงาอีก

ใครๆ ว่าสำหรับการแต่งงาน ทุกอย่างรวดเร็วไปหน่อย แต่ณธิปกลับมองว่าสำหรับคนที่ใช่ จะช้าจะเร็วก็มีผลลัพธ์ไม่ต่างกัน

“...”

“ผมสัญญา ผมจะทำตัวให้ดียิ่งขึ้นไปอีก จะซื่อสัตย์ต่อคุณ ไม่ทำให้คุณเสียใจ”

“...”

   “มอบโอกาสให้ผมอีกครั้งได้ไหม ให้ผมได้รักและดูแลคุณไปตลอดชีวิต”

แม้กมลไม่ตอบ แต่ณธิปก็ยังพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเขาออกไปจนหมด หัวใจของเขาตุ้มๆ ต่อมๆ ด้วยความคาดหวัง แต่ถึงอย่างนั้น แม้วันนี้กมลจะไม่ยอมตอบตกลง ณธิปก็ยังจะสู้และรอคอยให้กมลพร้อมเหมือนที่ผ่านมา

...เพราะเขามั่นใจแล้วว่าคนคนนี้คือความรักของเขา คือคนที่เขาอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร ณธิปก็จะไม่มีทางยอมแพ้

   วินาทีเดียวที่ต้องรอคอยคำตอบจากปากเหมือนนานชั่วกัป ทว่าเขาก็คอยได้ เพียงแต่ความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ของคนตรงหน้าต่างหาก ที่ทำให้ชายหนุ่มร้อนรนขึ้นมา

“ไอ...?”

เห็นไหล่ที่ตั้งตรงอยู่เสมอสั่นเหมือนควบคุมไม่อยู่ เขาจึงย่อเข่าลงเพื่อมองให้เห็นใบหน้าซึ่งก้มต่ำจนคางชิดอก และณธิปก็ได้เห็น...น้ำตาของคนรักไหลผ่านแก้มเนียนลงมาจึงถึงปลายคาง

   เห็นขนตาเปียกชุ่มกระพริบถี่ คล้ายคนดีของเขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสกัดกั้นมัน หากเจ้าตัวทำไม่ได้ก็เท่านั้น

   ...ได้เห็นน้ำตาของกมล หัวใจของณธิปก็พลันเจ็บปวด

   เขายืดตัวขึ้น รวบคนตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอด ให้กมลเช็ดน้ำตากับอกอกเขา น้ำตาเหล่านั้น เขาจะรับมันไว้เอง

   “ไม่ร้องนะไอ ผมขอโทษ ผมจะไม่บังคับคุณแล้ว” คนเจ้าแผนการทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาชั่วขณะ ด้วยไม่คิดว่าความเอาแต่ใจของเขาจะแลกมาด้วยน้ำตาของคนรัก

“ผมไม่---“

“ครับๆ ไม่แต่งก็ไม่แต่ง อะไรก็ยอมแล้ว ผมยอมหมดเลย ขอแค่คุณอย่าร้องไห้ก็พอ”

“...ใครว่า@#$)I$#”

“หืม? คุณว่าอะไรนะครับ”

เพราะเขากอดกมลแน่นเกินไป เสียงอีกฝ่ายจึงอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง คราวนี้ณธิปจึงคลายอ้อมกอดให้หลวมหน่อย แล้วก้มมองหน้าคนพูดอย่างตั้งใจฟัง

กมลเงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่สวยแดงก่ำเสียจนทำเขาใจเสียอีกรอบ นึกก่นด่าตัวเองในใจที่ทำอะไรไม่คิด แต่ประโยคที่กมลพูดกลับทำให้ณธิปหยุดความคิดไร้สาระทั้งหมดชั่วขณะ

 “ใครว่าผมจะไม่แต่ง”

“...” นานอึดใจหนึ่ง กว่าณธิปจะหาเสียงของตัวเองเจอ “คุณหมายความว่า...”

“ว่าผมจะยอมแต่งกับคุณ”

ทั้งสองสบตากันท่ามกลางความเงียบ ณธิปเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า ความจริงไม่ใช่แค่ความคิดไร้สาระ แต่โลกใบนี้คล้ายหยุดหมุนไปเลยก็ว่าได้

“คุณพูดจริงหรือไอ!!”

“ก็ถ้าเกิดว่า...คุณขอ...ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก” กมลพูดตะกุกตะกักอย่างหาได้ยาก แต่ณธิปก็เข้าใจมันอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูดซ้ำ

ดวงตาหม่นเศร้าเปล่งประกายทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มปล่อยกมลออกจากอ้อมกอดก่อน จากนั้นจึงหยิบกล่องแหวนในมือเรียวมาถือไว้เอง และคุกเข่าลงตรงหน้ากมลข้างหนึ่ง

“ไอ” ชายหนุ่มเริ่มเกริ่น

“ครับ”

เมื่อกมลตอบรับ เขาก็เปิดกล่องแหวนและยื่นไปตรงหน้า

“แต่งงานกับผมนะ”


“ครับ” กมลพหยักหน้า ตอบรับทั้งรอยยิ้มและน้ำตา หากมันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ “ผมจะแต่งกับคุณ คุณเล็ก...”







---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทส่งท้าย







 
   กมลมองตัวเองในกระจก วันนี้เขาสวมชุดสูทสีขาวสะอาดทั้งตัว ทรงผมก็จัดทรงเรียบร้อยกว่าทุกวัน บนอกเสียบดอกกุหลายสีแดงและริบบิ้นสีเข้ากัน


   เช้านี้ชายหนุ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเองนัก ทั้งที่ผ่านประสบการณ์จัดงานแต่งงานมาไม่รู้กี่งานต่อกี่งาน ทว่าเมื่อเป็นงานของตัวเอง ความรู้สึกมันช่างแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง


   “ไอ”

เสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ครั้นหันกลับไป กมลก็พบกับชายหนุ่ม ผู้ซึ่งสวมชุดสีเดียวกัน กำลังยื่นมือมาตรงหน้า

   “ได้เวลาแล้วหรือครับ” กมลถาม

   “ครับ” ณธิปพยักหน้ารับ “ผู้ใหญ่มากันหมดแล้ว”

   “...” กมลก้มมองมือที่อยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะวางมือของตัวเองลงไป

   โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำเดียว หากในใจของกมลกลับรู้สึกอุ่นซ่านอย่างน่าประหลาด

   กมลค่อยๆ ก้าวตามณธิปไป เมื่อผ่านผ่านห้องรับรองออกมายังสวนที่จัดงานก็พบบรรยากาศงานแต่งเรียบง่ายที่ตกแต่งด้วยดอกไม้บานสะพรั่ง

เขามองเห็นพนักงานใน I promise เพื่อนสมัยเรียนของตัวเอง เพื่อนสนิทของณธิป  น้องสาว หลานๆ และครอบครัวของพวกเขาทุกคนรออยู่ด้านหน้าด้วยรอยยิ้ม

   ชายหนุ่มมองภาพนั้นเนิ่นนาน ก่อนหันกลับมามองชายที่ยืนเยื้องไปด้านหน้าเขาเล็กน้อย

   “มาสิครับไอ ทุกคนรออยู่นะ” ณธิปกระตุกมือเขาเบาๆ ส่งสัญญาณให้มายืนข้างกัน เพื่อจะเดินไปพร้อมกัน

กมลยังไม่ก้าวเท้า แต่ก้มมองมือที่กุมมือเขาไว้ กลับนึกขันเรื่องราวมากมายก่อนที่จะถึงวันนี้...

จากเดิมเขาไม่เคยมีภาพในหัวว่าจะจับมือคนคนนี้ด้วยซ้ำ ไม่อยากที่จะโคจรมาพบกันซ้ำสอง ทว่าวันนี้ ณธิปกลับเป็นคนที่กมลยอมจับมือเพื่อเดินเคียงข้างกันไปชั่วชีวิต

ความรักนั้นช่างน่าประหลาด มันมีอิทธิพล มีพลังเปลี่ยนแปลง และสวยงาม

ชายหนุ่มเงยหน้ามองซุ้มกุหลาบเหนือหัวแล้วคิดว่า หากเดินพ้นออกไปจากร่มเงานี้ ทุกอย่างระหว่างเขากับณธิปจะไม่เหมือนเดิมตลอดกาล เนื่องจากคำสัญญารักจะรวมวิญญาณของพวกเขาเป็นหนึ่ง ไม่อาจแยกจาก เพราะหากแยกกัน นั่นหมายถึงความเจ็บปวด

“คุณเล็ก

“ครับ”

“ผมรักคุณ”

“...ผมก็รักคุณ”



ถึงอย่างนั้นกมลก็พร้อมและยินยอมทั้งหัวใจ เพราะณธิปคือคนคนนั้น...คนที่เป็นดั่งความรักของเขา

จบบริบูรณ์

   ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว!!~
   นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฝนใช้ระยะเวลาเขียนนานที่สุด เกือบ 5 ปีแหนะ
   ดูจะเป็นการเดินทางที่ยาวนานจริงๆ แต่ในที่สุดแล้วฝนก็พา คุณเล็กกับคุณไอเดินมาจนสุดทาง
   เป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ เพราะผูกพันกับตัวละครมาก ตัวละครเอกทั้งสองคนในเรื่องนี้ เป็นตัวละครที่มีพัฒนาการชัดเจนจริงๆ โดยเฉพาะคุณเล็ก
   หากอ่านมาตั้งแต่แรก จะเห็นได้ชัดเจนเลยว่าคุณเล็กโตขึ้นเยอะ เขาอาจเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น แต่ฝนคิดว่าคุณเล็กก็คือคุณเล็ก โดยเนื้อแท้ตัวละครนี้ไม่ได้ชั่วร้าย แค่มีความคิดบางอย่างที่ไม่เข้ารูปเข้ารอย และตัวละครอย่างคุณไอก็เข้ามาทำให้คุณเล็กดึงตัวตนในด้านดีออกมา
   สองคนนี้เป็นคนที่ดูต่างกันในตอนแรก แต่ฝนว่าเขาสองคนเติมเต็มให้กันได้พอดี
   ทีแรกตอนจะเขียนเรื่องนี้ ฝนมีความคิดในหัวว่า อยากเขียนเรื่องราวความรักที่ต้องใช้ระยะเวลาในการบ่มเพาะให้เติบโต ไม่ใช่อย่างเพื่อน พี่น้อง หรือความสัมพันธ์ที่เริ่มด้วยดี
   แต่เป็นความแตกต่างจนเกือบแตกหัก
   ตอนที่เขียนจบ และอ่านทบทวนซ้ำๆ อยู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมาหลายครั้งเลยค่ะ
   มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก จะบอกว่าเหมือนเลี้ยงลูกจนโตขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะเทียบได้ไหม

   ฝนว่านิยายเรื่องนี้ นอกจากจะเขียนถึงการเปลี่ยนแปลง และการเติบโตของคนสองคน มันยังสะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงและเติบโตในของเส้นทางการเขียนของฝนตลอด 5 ปีนี้ด้วย

   มันอาจไม่ใช่นิยายที่ดีที่สุด แต่ฝนก็รักมากเลยแหละ
   หวังเป็นอย่างยิ่งว่านิยายที่เต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงและเติบโตนี้ จะทำให้คนที่ได้อ่านมีความสุขบ้างไม่มากก็น้อยนะคะ
   ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับคนที่คอยติดตามตั้งแต่แรกเริ่ม หรือแม้แต่คนที่เพิ่งผ่านมาเจอกัน
   คุณทำให้ฝนมีกำลังใจในการเขียนมันจนเสร็จได้ ทั้งที่หลายครั้งก็วางมันทิ้งไว้ตรงนั้นนานหลายเดือน
   ความรู้สึกขอบคุณนี้ ไม่รู้จะบรรยายให้หมดได้ยังไงเลยค่ะ
   แต่ก็ขอบคุณจริงๆ
   ฝนหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหากยังไม่เบื่อกันเสียก่อน อยากให้คนอ่านที่น่ารัก ช่วยติดตามนิยายของฝนต่อไป
   จนกว่าจะเดินกันไปจนสุดทางด้วยนะคะ


   ขอบคุณจากหัวใจ



   ละอองฝน.





ปล. เรื่องหนังสือมีออกกับสนพ.วันเดอร์วายเจ้าเก่าค่ะ

ยังไงถ้ารายละเอียดมาแล้ว ฝนจะมาแจ้งนะคะ

[graciej]

 

[B52]

 

[patchylove]

  ขอบคุณมากค่ะ ติดตามกันมานานจริง ๆ 

[iceman555]

 

[miikii]

ดีใจกับทั้งคู่ 
 

[Al2iskiren]

จบแบบสวยงามมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรารักมาก ดีใจทุกครั้งที่นักเขียนมาอัพ
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน แล้วก็อินกับมันมาก
ยังไงก็จะอุดหนุนเล่มแน่นอนค่ะ 

[ืniyataan]

ดีใจกับทั้งคู่ กว่านุ้งไอจะใจอ่อน กว่าคุณเล็กจะเลิกนก คงคิดถึงทั้งคู่น่าดู 

[sailom_orn]

  ขอบคุณผู้เเต่งค่ะ

[nut2557]

 

[may27]

จากการรอคอยอันยาวนานนนนนนน.......ในที่สุดก็คุณเล็กก็สมหวังซะที.......

[blove]

ปลื้มปริ่ม~~แฮปปี้มีความสุขด้วยกับทั้งคู่จบลงด้วยบรรยากาศซึ้งๆอบอวลไปด้วยความรัก กว่าจะมาถึงวันที่คุณเล็กแสดงให้เห็นว่าคุณไอคือความรักก็พิสูจน์ใจกันมาพอควร จวบจนมาวันนี้ที่รอคอย ทั้งผู้แต่งและผู้อ่าน ตามกันมานานจริงค่ะ 555 ดราม่านิดๆหน่วงหน่อยๆหวานๆเคลิ้มๆครบทุกรส ชอบมากกกกกกกกก ความรักแนวผู้ใหญ่มันกร๊าวใจเราจริงๆ เป็นนิยายที่ดี กลับมาอ่านอีกหลายรอบแน่นอน สนุกกก ชอบจริง ขอบคุณนะคะที่แต่งมาให้อ่านและอัพเรื่อยมาจนจบ รอตามผลงานต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ แต่งเก่งมาก แต่งอี๊ก 

[titansyui]

 

[puiiz]

 

[มนุษย์บิน]

คุณเล็กจากเรื่องโปรดจงรัก กับตอนต้นเรื่องของเรื่องนี้คือคนละคนกับตอนที่รู้ใจตัวเองมากประทับใจมากที่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แบบพลิกกลับอีกด้านไปเลยคือสุดมากทำให้ตัวเองคู่ควรกับไอได้อย่างสมบูรณ์แบบ ปลื้มปริ่มมากจุดนี้ หยินหยางก็น่ารักมากกกกกเอ็นดูมากกกก ขอยคุณสำหรับนิยายดีๆนะจ๊ะ 

[Aimlovelove]

รับรู้ถึงพัฒนาการความรักของทั้ง ลุ้นไปว่าจะลงเอยกันแบบไหนวันนี้รู้แล้วค่ะ
ขอบคุณไรท์มากๆ จุ๊บๆ

[Mengjie_JJ]

 

แฮปปี้เอนดิ้ง

คุณไอคงดีใจมาก น่ารักมากเลยคุณเล็ก

อยากแต่งกับเค้าบ้างจัง 555

[ขอบฟ้าสีจาง]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  สนุกมาก อบอุ่นหัวใจดีจังค่ะ 

[khwanruen]

เย้ ยินดีกับคุณไอคุณเล็กด้วยนะ 

[MezoSone9]

แฮปปี้เอนดิ้ง มีความสุขมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า 

[airicha]

จบได้น่ารักมากเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆน่ารักๆค่ะ