เป็นเช่นรัก ตอนที่ 12ในช่วงเช้าของวันแรกๆที่อยู่ด้วยกัน ค่อนข้างขลุกขลัก
เป็นหลักต้องถึงโรงเรียนตอนเจ็ดโมงเช้า คาบแรกของรักแท้เริ่มเก้าโมง และคิดเช่นเข้างานสิบโมง
"ผมไปเอง" เป็นหลักยืนยันแบบนี้เป็นรอบที่สิบเห็นจะได้ เมื่อรักแท้เสนอว่าจะไปส่งทุกเช้า
"ทำไมอยากไปเอง" รักแท้ที่เริ่มจะหัวเสียนิดๆ พยายามถามหาเหตุผล
"โรงเรียนผมอยู่คนละทางกับมหาวิทยาลัยของพี่ ถ้าไปส่งพี่จะสาย อีกอย่างผมไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้ว"
รักแท้เดินเข้าหา เอื้อมมือเช็ดมุมปากที่มีคราบนม แล้วดูดนิ้วที่เปื้อนนั้น
"ไม่ได้อยากดูแลเพราะเห็นว่าเป็นเด็ก แต่อยากดูแลเพราะเป็นหลักเป็นคนของพี่"
เป็นหลักต้องหลบสายตา และยิ่งเงอะงะเมื่อถูกกระซิบถามที่ข้างหู
"ได้ไหมเป็นหลัก ยอมให้พี่ดูแลเถอะ"
รักแท้คิดว่า มันต้องได้ผล
แต่เปล่า
เจ้าเด็กดื้อยังคงปฏิเสธ "ไม่เอา"
รักแท้เริ่มอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาจริงๆ
คิดเช่นที่มองดูอยู่ตั้งแต่ต้นไถลตัวลงไปกับโซฟา หาวหวอด ก่อนจะพูดขึ้นว่า
"ลักกี้ไปกับรักนั่นแหละ ยอมให้พี่เค้าดูแลเถอะ เขาเต็มใจ อ่อนแอกับรักแท้ได้ไม่เป็นไรหรอก อย่าดื้อเลย นี่ฉันอุตส่าห์ตื่นมาส่งพวกนายเลยนะ ไม่ใช่ตื่นมาดูคนเถียงกัน รีบไปได้แล้ว"
เป็นหลักมองคิดเช่นราวกับจะถามว่า
ได้เหรอคิดเช่นก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
เป็นหลักจึงเดินไปหยิบหมวกกันน็อกอีกใบ
รักแท้ขมวดคิ้วแน่นหน้าตายุ่ง
อะไรกัน คิดเช่นพูดประโยคคล้ายๆกับเขาเลยไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเป็นหลักถึงยอมทำตามง่ายๆ
"ทำไมดื้อกับพี่แต่ไม่ดื้อกับเช่น" รักแท้ยื้อมือเป็นหลักเอาไว้
เขาไม่ยอมจริงๆด้วย เจ้าเด็กนี่วางเขาไว้อันดับไหนกันคิดเช่นผิวปากหวือ "โอ๊ะโอ มีเด็กขี้อิจฉา"
รักแท้หันไปหรี่ตา คาดโทษคิดเช่น เดี๋ยวก่อนเถอะ ขอจัดการเป็นคนๆไป
"ผมไม่รู้...แค่รู้สึกว่าผมดื้อกับพี่ได้"
เมื่อก่อนคงต้องคอยทำให้ใครต่อใครพอใจสินะ เมื่อคิดตามสักพัก รักแท้ก็เริ่มเข้าใจ
เป็นหลักช้อนตามองเขาอย่างไม่มั่นใจ "พี่โกรธเหรอ"
รักแท้อึ้งไปชั่ววินาทีหนึ่ง อย่ามาทำตัวแบบนี้ตอนเช้าๆสิ ทำให้เขานึกอยากโดดเรียนแล้วลากมันเข้าห้อง
แต่ท้ายสุดก็ได้สติ "เจ้าเล่ห์ไม่เล่นนะเรา รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะรอดใช่ไหม"
รักแท้กดยิ้มลึก มันดูร้าย จนเป็นหลักต้องก้าวถอยหลัง
ผลลัพธ์ของการดื้อกับรักแท้คือ โดนจูบจนหายใจหอบ
รักแท้กอดเป็นหลักไว้ไม่ให้เด็กดื้อดิ้นหนี
"จะยอมให้ดื้อก็ได้"
รักแท้กดจูบที่หน้าผาก "เป็นหลักจะดื้อกับรักคนเดียวใช่ไหม"
คิดเช่นแอบเบ้หน้า ให้คนที่กำลังพยายามทำให้เด็กมันหลง
เชอะ! เรียกตัวเองว่า รัก นี่กะจะอ้อนให้เด็กมันละลายเลยล่ะสิ
ได้ผลเกินคาด เป็นหลักเขินเสียจนต้องซุกหน้าลงกับไหล่ของคนอายุมากกว่า ไม่แน่ใจว่าการที่ถูกจูบ หรือการที่รักแท้แทนตัวเองแบบนั้น อย่างไหนทำให้เขาเขินจนไม่กล้าสู้หน้า
"ฮื่อ" เป็นหลักตอบได้แค่นี้ สมองมันตื้อไปหมด
"อะแฮ่ม" คิดเช่นทำหน้างอน แล้วเดินเข้ามาหา
รักแท้ยิ้ม แล้วอ้าแขนอีกข้างรับเด็กขี้อิจฉาอีกคนเข้ามากอด
รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดเยื้องประตูโรงเรียนไปนิด
รักแท้เกลี่ยมือเช็ดเหงื่อที่ไรผมให้เป็นหลัก
"ตอนเย็นไปหาเช่นที่ร้านนะ"
รักแท้สั่ง ทั้งๆที่เป็นหลักรู้อยู่แล้ว เพราะคิดเช่นเขียนแผนที่ให้เป็นหลักแล้วตั้งแต่เมื่อคืน
แล้วทำไมรักแท้ยังย้ำอีก
ไม่ใช่เพราะกลัวเป็นหลักดื้อหรอก เจ้าเด็กนี่ไม่ดื้อกับคิดเช่น
แต่รักแท้พยายามยืดเวลาการอยู่ด้วยกันต่างหาก
ให้ตาย!
เขาเป็นหนักแล้ว เสพติด และอาวรณ์การอยู่กับเป็นหลักขนาดนี้ได้ยังไงนะ
"พี่รักจะตามไปใช่ไหม"
"ตอนเย็นมีธุระนิดหน่อย กลับพร้อมเช่นนะ"
"ครับ"
รถมอเตอร์ไซค์กำลังจะเคลื่อนตัวออก
เป็นหลักคว้าแขนเสื้อไว้ "อย่าขี่เร็ว"
"ห่วง?" รักแท้แค่จะแหย่เล่น แน่ใจว่า คนปากแข็งต้องปฏิเสธ
แต่เป็นหลักกลับพยักหน้า "ครับ ห่วง"
มีรอยยิ้มน่ามองอยู่ใต้หมวกกันน็อก
ตอนเย็น
เป็นหลักยืนอยู่หน้าร้าน กำลัง งง กับ "ร้านเล็กๆแถวสาธร" ที่คิดเช่นบอกไว้เมื่อคืน
ร้านไม่กว้างมากก็จริง แต่หรูหราเสียจนเป็นหลักไม่กล้าเข้าไป
คิดเช่นวาดแผนที่ให้เสียละเอียด แต่ดันลืมให้เบอร์โทรศัพท์
ขณะที่ยืนเคว้งอยู่
"นี่"
เป็นหลักหันมอง คิดเช่นที่ดูแปลกตา มัดผมเรียบร้อย
เป็นหลักรู้สึกใจสั่น และมือไม้ก็เกิดเกะกะขึ้นมา
"รู้แล้วน่าว่า เท่มาก ปะ เข้าไปข้างในกัน"
แย่จัง หน้าตาของเป็นหลักคงบอกออกไปหมดเลยสินะ
คิดเช่นคว้าคอคนที่มัวตะลึงให้เดินตามไป
"ร้านปิดสามทุ่ม เข้าไปรอที่โต๊ะนู่นก่อน มีการบ้านไหม ทำให้เสร็จนะ" คิดเช่นสั่งแล้วเดินไปทำนู่นนี่ บางครั้งก็ออกมาคุยกับลูกค้า บางครั้งก็หายเข้าไปในครัว
คิดเช่นคนที่อยู่ในร้านนั้นดูเป็นผู้ใหญ่ ยิ้มที่มอบให้กับลูกค้านั้นแสนสุภาพ แล้วคิดเช่นที่เป็นหลักเห็นก่อนหน้านี้ นั่นมันใครกัน
เป็นหลักมองนู่นนี่อย่างสนใจ แต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไร
ราวสี่ทุ่มกว่า เมื่อถึงคอนโด คิดเช่นนั่งหมดแรงอยู่บนโซฟา
เป็นหลักเดินไปมา เอากับข้าวที่คิดเช่นแพ็คมาจากร้านเข้าตู้เย็น เผื่อรักแท้ที่อาจจะหิวกลับมา
"ลักกี้ มานี่เถอะ" คิดเช่นร้องเรียกคนที่ไม่ยอมหยุดเดินไปมาเสียที
เมื่อเป็นหลักทรุดนั่ง คิดเช่นก็ซบหัวลงบนบ่า งึมงำและหลับตา "เหนื่อย"
"อาบน้ำแล้วเข้านอนนะครับ"
"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ"
"อาบแล้วจะได้นอนหลับสบายไง"
"อาบให้หน่อย"
คิดเช่นคนเดิมกลับมาเมื่อก้าวเข้าบ้าน งอแง ไม่อยู่ในระเบียบใดๆ
แต่ก็น่าสงสาร คงเหนื่อยจริงๆ
อาบน้ำให้ก็ได้เป็นหลักจึงเริ่มต้นถอดเสื้อผ้าของคิดเช่น
คิดเช่นมองตามมือที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต
คนแกะหรุบตาต่ำ "พี่มองจนผมมือสั่นแล้ว" แต่ก็ยังแกะกระดุมเม็ดถัดไป
คิดเช่นไม่ตอบแต่ก็ไม่เลิกมอง
เสื้อเชิ้ตหลุดจากตัวของคิดเช่นแล้ว และเขากำลังเป็นฝ่ายกดตัวเป็นหลักให้จมลงกับเบาะ
เป็นหลักดูไม่มีสติ ไม่รู้ว่า คิดเช่นขึ้นคร่อมอยู่บนตัวได้อย่างไร แต่ที่แน่ใจคือคิดเช่นไม่ได้ใช้กำลังบังคับ แค่กดเบาๆบนบ่า เป็นหลักก็ยอมเอนตัวลง
อาจเป็นเพราะสายตาที่สะกดให้โอนอ่อน
ซอกคอของเป็นหลักหอม แค่ใช้ปลายจมูกเกลี่ยไปมา คนเป็นเด็กถึงกับสะดุ้ง
รักแท้จะว่าอะไรไหมนะ ถ้าเขาจะชิมเป็นหลักตอนนี้เลย
"เพราะแบบนี้ มึงถึงปฏิเสธกูใช่ไหม"
เสียงนั่นไม่ใช่รักแท้ เป็นหลักขมวดคิ้ว แต่คิดเช่นรู้ว่านั่นคือใคร
คิดเช่นค่อยๆ ผละออกห่างเป็นหลัก
ใครกัน เป็นหลักสงสัย
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง
รอยสักที่น่าจะมีตั้งแต่หัวไหล่ขวา พาดยาวมาจนเห็นพ้นแขนเสื้อ
"คืนกุญแจห้องกูด้วย แทน" คิดเช่นพูดเสียงนิ่ง
"มันเป็นของกู รวมถึงตัวมึงด้วย คิด"
เป็นหลักขมวดคิ้ว พยายามเดาเรื่อง
"เคยเป็น" คิดเช่นแก้
"ไม่รักกันแล้วเหรอ" ชายคนนั้นก้าวเข้าหา ไม่มีท่าทางออดอ้อน มันออกจะตัดพ้อ แต่ก็ปนด้วยความไม่พอใจ
คิดเช่นลุกขึ้นจากโซฟาและเดินเข้าหาเช่นกัน พยายามกันผู้ชายคนนั้นออกห่างจากเป็นหลัก
"กูให้มึงแบบเดิมไม่ได้แล้ว แทน"
สิ้นคำ ชายคนนั้นก็เดินเข้าใกล้ช้าๆแต่คุกคาม เขาบีบแขนของคิดเช่นข้างหนึ่งแน่น พูดย้ำทีละคำช้าๆ
"ทำไมล่ะคิดเช่น"
คิดเช่นเจ็บ แต่ใบหน้ายังเรียบเฉย
"ปล่อย" เป็นหลักถลันเข้าไปยื้อตัวคิดเช่นออก ผู้ชายที่ชื่อแทนเงื้อมือสูง มันยังไม่ทันสะบัดลงมาที่แก้มของเป็นหลัก คิดเช่นก็คว้ามือไว้ได้เสียก่อน
"แทน กูขอ อย่าทำคนอื่น"
"มึงห่วงมันเหรอ" โทสะปะทุขึ้นผ่านสีหน้า
"ห่วง" คิดเช่นรับคำง่ายๆ ซึ่งมันยั่วยุ
"กูไม่ให้มึงห่วงคนอื่น มึงรักกูไม่ใช่เหรอคิด" เมื่อใกล้จะสูญเสีย ชายคนนี้ยิ่งโกรธ แววตาวาวโรจน์
"มีคนบอกให้กูเลิกบูชาความรักเสียที" แต่คิดเช่นไม่ได้กลัวสักนิด ตอบกลับด้วยแววตาแสนเศร้า
ผู้ชายที่ชื่อแทนหันมาหาเป็นหลักอีกครั้ง แต่คิดเช่นก็ขยับตัวมาบังเอาไว้
เป็นหลักกำลังประเมินกำลัง คนที่ใกล้คลั่งตรงหน้าตัวใหญ่กว่าเขามาก แม้แต่คิดเช่นที่จัดว่าสูงแล้ว ยังเทียบไม่ได้ แต่เป็นหลักพร้อมจะสู้ถ้าจำเป็น
อะไรทำให้เป็นหลักคิดแบบนี้
ความโกรธ
เป็นหลักกำลังโกรธคนที่ทำให้คิดเช่นเจ็บ
ไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่เขารู้สึกได้ว่าหัวใจของคิดเช่นนั้นร้าวไปหมดแล้ว
อารมณ์ของเป็นหลักในตอนนี้ผลักดันให้พร้อมจะทำอะไรก็ได้เพื่อคิดเช่น เหมือนหมาที่ระวังภัยให้นายของมัน
"คิด" คนที่ชื่อแทน เปลี่ยนท่าที เขากอดคิดเช่นจากด้านหลังเสียแน่น มันทั้งเพื่อเหนี่ยวรั้งและกักขัง
ความหวั่นไหวฉายชัดจากคิดเช่น นี่ก็เป็นคิดเช่นอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
อ่อนแอ พร้อมจะปลิดปลิว
"อย่าไป" คำกระซิบข้างหู ทำให้ดวงตาของคิดเช่นไหวริก "ไม่รักแล้วหรือไง"
อย่าบูชาความรักให้มากนักเลย"รัก แต่กูเป็นของเล่นให้มึงตลอดไปไม่ได้"
"มึงไม่ใช่ของเล่น"
"แต่ก็ไม่เคยจริงจัง"
"มึงไม่เคยบอกกูว่ามึงไม่โอเค"
"กูไม่เคยพูดแต่ใช่ว่ามึงจะไม่รู้"
"มึงรู้ใช่ไหมแทน มึง...รู้ว่ากูเจ็บ"
"..."
"แต่มึงก็ยังใช้ประโยชน์จากการที่กูรัก ใช้ทั้งๆที่กูเจ็บ" ปลายเสียงแหบหาย
"กูรักมึง"
คิดเช่นปิดตาลง มันทรมาน ความเจ็บถาโถม
รักงั้นหรือ ทำไมไม่รู้สึกเลย
เมื่อาทิตย์ก่อน เป็นหลักก็ได้ยินคำนี้เช่นกัน คำรักต้องห้าม แต่ทำไมคิดเช่นรับรู้ได้ถึงความงดงามของคำนั้น
แล้วคำรักนี้ล่ะ คำที่เขาเฝ้ารอ และในที่สุดก็ได้ยินเสียที
ทำไมกลับทำให้หัวใจที่บิ่น เบี้ยว กลับเจ็บร้าวใกล้หลุดเป็นชิ้น
ก็เพราะมันไม่จริงยังไงล่ะ คนโง่ มันแค่เป็นถ้อยคำพล่อยๆของคนเห็นแก่ตัว ไม้ตายสุดท้ายที่จะใช้เพื่อผูกรั้งกัน
"ขอบคุณนะ โชคดีนะมึง"
ขอบคุณที่ทำให้ตัดใจได้เสียที
โชคดีนะ แทนคำลา อย่างน้อย เขาก็เคยรัก และยังหวังให้เจอสิ่งดีๆ
โดยไม่พัวพัน
ไม่ผูกมัด อีกต่อไป
คิดเช่นปลดตัวเองออกจากอ้อมกอดของแทน
ยิ้มให้เป็นหลัก
คิดเช่นหวัง
โดยที่ไม่รู้จะสมหวังไหม แต่คงดีกว่าความเจ็บปวดตลอดเวลาที่ทนมา น่าจะดีกว่าถ้ากล้าเดินออกมาจากตรงนั้น
อย่างน้อยขอเวลาให้บาดแผลทุเลา
แทนก็จับจ้องมาที่เป็นหลัก สายตานั่นราวจะกินเลือดกรีดเนื้อ
เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลก็ไม่จำเป็นต้องกดเก็บความเกลียดชังอีกต่อไป
เขากระซิบลอดรอยฟันที่ขบกรอด
"กูจะฆ่ามัน"
สิ้นคำ แทนก็โผนเข้าหาเป็นหลัก
รวดเร็วราวมีสัญชาตญาณสัตว์ป่า
ขึ้นคร่อม มือกำรอบคอแน่น บีบเค้นอย่างไม่ปราณี
เป็นหลักตะกาย
หายใจไม่ออก อึดอัด
คิดเช่นผวาเข้าช่วย
ความกลัวจนเกินขีดที่เคยรู้สึกเกิดขึ้นกับคิดเช่น กลัวจนหนาวเยือก คล้ายหัวใจถูกเหวี่ยงหลุดออกจากอก
กลัวว่าเป็นหลักจะตาย กลัวอย่างที่สุด
เขาสู้แรงของแทนไม่ไหว
"ยอมแล้ว แทน กูยอมมึงทุกอย่าง ยอมจริงๆ" คิดเช่นร่ำไห้ และละล่ำละลัก
แทนคลายมือออก เป็นหลักโกยลมหายใจเฮือกใหญ่ แล้วไอโขลก
"มานี่คิด" เขาคว้าแขนคิดเช่นให้เซปะทะอก กอดรัดเอาไว้โดนยืนซ้อนหลัง "บอกให้มันออกไป"
คิดเช่นหลับตา สะกัดกั้นความขมขื่นลงไป แล้วหันไปบอกเป็นหลัก
"ไปข้างนอกก่อน"
"ไม่"
"ไป!" คิดเช่นตวาดลั่น
เป็นหลักถูกผลักให้ออกไปนอกห้อง
คิดเช่นถูกล็อกคอให้เชิดสูงขึ้น
แทนกัดลงที่ใบหู ตายังจ้องมาที่เป็นหลักอย่างเยาะเย้ย
สายตาคิดเช่นกำลังปลอบเขา
"ไม่เป็นไร"
ในเสี้ยววินาทีที่ประตูห้องกำลังจะปิดลง
ใจของเป็นหลักกระตุก ภาพบางภาพในวัยเด็กซ้อนขึ้นมา
เด็กน้อยถูกผลักออกนอกห้อง เมื่อมีชายสักคนมาหาเธอ
ไม่
มันไม่เหมือน
ไม่มีความยินดีสักนิด ในแววตาของคิดเช่น
ไม่ใช่เพื่อความพึงใจ แต่มันเพื่อปกป้อง
คิดเช่นกำลังปกป้องเป็นหลักใช่ไหม
ใช่ และเป็นหลักก็จะปกป้องคิดเช่น เหมือนกัน
เป็นหลักกระโจนเข้าหา ดันประตูไม่ให้ปิด แล้วใส่แรงทั้งหมดที่มี
ห้ามแตะคิดเช่นของเขา--โปรดติดตามตอนต่อไป--
#เป็นเช่นรัก หายไปหนึ่งเดือนพอดี
ขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ เหมือนจะมีคนอ่านเยอะขึ้น ดีใจจัง
คุณzaturday คะ เก่งจังเลย
ขอบคุณค่ะ
@tonswind
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
