หัวข้อ: กว่าจะถึง...ซึ่งทางรัก By พีรนีเปียร์

[ranaways]

ขอบคุณ คุณjoypluss  ที่แวะเวียน เข้ามาอ่านบ่อย

รวมถึงคนอื่นๆด้วยนะ  ถึงแม้จะมีน้อยนิด

แต่ก้อยังเข้ามาอ่านกัน เช่น PakBeob *zandwizz *Twister

duchess * ๛clearest๛  และอีกหลาย ๆคน  น้องเพียวด้วย

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ  อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องนี้เคยลงที่บอร์ดอื่นมาแล้ว

ก้อเลย ไม่ได้ติดตามกันเท่าไหร  ยังไงก้อช่วยกันอ่านด้วยนะคับบบบบบบ

[marchmenlo]

สงสารรอนอ่ะ มากมายด้วย...

ถ้ารอนจะฝ่าอุปสรรคไปหาวินเนี๊ยท่าทางจาปวดร้าวน่าดู ....
ครั้งจะกลับไปหาพี่นัทก็ไม่ได้อีก
ภีมกะโอ๊ตที่ไกล้ที่สุดก็ไม่ได้รัก เรื่องของหัวใจห้ามกันได้ที่ไหน

เมื่อไหร่จะได้สมหวังกะเค้าซ่ะทีน๊าาา

[nartch]

แม้จะอ่านจบไปแล้ว แต่ก็ยังตามอ่านอีก...
ยิ่งตอนนี้พี่นัทกลับมาแล้ววววววว ชอบบบ 

[PakBeob]

พี่นัทกลับมาแล้ววววววววววววววววววววววว

เย่ๆๆๆๆ

แฟนคลับพี่นัทรายงานตัว

[zandwizz]

  ตกลงใครเป็นพระเอกหว่า

งงไปหมดแระ

อิอิ......  ขอบคุณนะครับที่มาต่อ

 

[artday]

“ซาดังเฮ” แปลว่า

[PakBeob]

เข้าใจว่า อาจจะหมายถึง ซารางเฮ ในภาษาเกาหลีรึเปล่า?

ถ้าใช่ก็ แปลว่า รักนะ หุหุ

[Just let it be]

อ่านแล้วรู้สึกเหงาๆ ไงก็ไม่รู้อะ

รอบๆ ตัวมีแต่เพื่อนและคนรู้จักเต็มไปหมด

แต่ไม่ยักกะเจอคนที่จะสามารถพักหัวใจไว้ได้

เฮ้อออออ  แอบเหงาด้วยคน   

[~NeMeSiS_PURE~]

ตอนที่ 13 มาแล้วค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ


แฟนคลับพี่นัทมาอ่านได้เลยยยยยยยย

ตอนที่.13
หลังจากที่ผมได้เห็นแววตาที่ต้องการรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือใครของเพื่อนๆ ผมเลยพาพี่นัทเดินเข้ามาที่กลุ่มของเรา
“เออ...นี่พี่นัทน่ะ พี่ชายเราเพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น” พี่นัทยิ้มให้กับเพื่อนๆของผม สังเกตจากสาวๆคณะเภสัชที่ ตะลึงมองพี่นัทกันใหญ่

บ้างคนถึงกับหน้าแดงเวลาที่พี่นัทหันไปยิ้มหรือว่าสบตาให้ แน่นอนผมภูมิใจในตัวพี่นัทมาก พี่นัทของผมออกจะน่ารักขนาดนี้

ส่วนไอ้วินพอผมแนะนำว่าพี่นัทเป็นพี่ชายของผมก้อดูมันจะยิ้มแย้มเหมือนเดิม

หวัดดีครับ...เพื่อนๆของเจ้ารอนนี่น่ารักกันทุกคนเลยนะครับ” พี่นัทยังคงน่ารักและเข้ากับคนอื่นได้ดีเสมอ

เออ...รอนนายกับพี่นัท นี่หน้าตาทำมัยต่างกันขนาดนี้ว่ะ อีกคนอย่างกับลูกครึ่ง”

เพื่อนๆมันถามผม หลังจากที่เราคุยกันไปได้สักพัก ตอนนี้พี่นัทดูจะเนื้อหอมมากเพื่อนๆของผมพากันเล่นสิบคำถามกันใหญ่

ผมเองก้อ อึกอัก พูดไม่ออกว่าเราไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่เกี่ยวพันกันเพราะพ่อแม่ของพวกเรา พี่นัทเห็นผมอ้ำอึ้ง เลยช่วยพูดแทน

“ พี่กับ ไอ้เจ้าเด็กขี้แยนี่ เราเพิ่งจะมาเป็นพี่น้องกันก้อตอนที่พ่อของพี่ กับคุณน้า ตกลงใจจะมาเป็นครอบครัวเดียวกัน”

พี่นัทบอกกับเพื่อนๆของผมแล้วก้อเอามือมาขยี้ที่หัวผมเบาๆ ผมรู้สึกอบอุ่นมาก ผมรู้สึกว่าไอ้วินมันเงียบไปอีกแหละ

แต่ตอนนั้นก้อไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่เพราะมัวแต่ดีใจที่พี่นัทกลับมา อยากจะมองพี่นัทให้มากที่สุด ก่อนที่เราจะต้อง

จากกันเพราะพี่นัทยังต้องกลับไปเรียนอีก 2 ปี หลังจากนั้นไม่นาน เราก้อแยกย้ายกันกลับโดยที่ไอ้วินมันต้องไปส่ง
องลินก่อน ผมกับพี่นัทเลยแยกกันกลับมาก่อน

"พี่คิดถึงเรามากนะ คุยยังงัยก้อไม่รู้สึกดีเหมือนได้กอดนายแบบนี้”

พี่นัทเข้ากอดผมจากข้างหลัง เรากลับมาถึงห้องกันสักพักผมก้อออกมายืนที่ระเบียง วันนี้รู้สึกว่าวิวข้างหน้ามันสวยกว่าทุกวัน

ท้องฟ้าในฤดูหนาว มันช่างสวยงาม มีดวงดาวเต็มฟากฟ้า เมื่อมองลงไปยังตัวเมืองเชียงใหม่แสงไฟที่ประดับประดาให้เข้ากับเทศกาลมันก้อเหมือนภาพสะท้อนของดาวบนฟ้า

หากแต่มันดูใกล้เสียจนเห็นแสงระยิบระยับราวกับสามารถจับต้องได้

“พี่นัทรู้มัยว่าทำไมผมถึงมาเรียนที่นี่”

“ไม่รู้ และ พี่ก้อโกรธมากที่นายไม่ยอมไปอยู่กับพี่ที่โน้น พี่ยังจำได้ว่าถ้าเจอนายเมื่อไหร่จะทำโทษให้สาสมเลย ยังจำได้ป่าว”

“พี่นัทฟังผมก่อนสิ ที่ผมมาเรียนที่นี่เพราะมันเป็นบ้านเกิดของพ่อผม และที่สำคัญมันมีความทรงจำที่สวยงามของผมกับพี่นัทที่นี่ด้วย
ผมสามารถใช้ความทรงจำเหล่านี้เป็นพลังใจในยามที่ผมคิดถึงพี่ เวลาที่ผมท้อแท้ เรื่องราวในเก่าๆของเราทำให้ผมมีแรงที่จะฝ่าฟันมันต่อไป”

ตอนนี้ผมหันหน้ามากอดพี่นัท แล้วเอาแต่ร้องไห้อยู่กับอกของพี่นัท ทำมัยเวลามันไม่ทำให้ผมหายเศร้าเสียทีนะ

พี่นัทกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ รู้สึกได้ว่าตัวของพี่นัทสั่นกว่าปกติ

“พี่นัทหนาวเหรอป่าวคับ ตัวสั่นจัง เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ผมเงยใบหน้าที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคลอไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วผมก้อต้องตกใจ เมื่อพี่นัทเลื่อนมือมาจับที่ใบหน้าของผม

พี่นัทใช้นิ้วมือปาดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา สายตาที่พี่นัทมองมายังผมมันเต็มไปด้วยความรักอย่างที่ผมเองยังรู้สึกหวั่นไหว มันเป็นสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

ผมรู้สึกวูบวาบจนไม่สามารถสบตากับพี่นัทเลยได้แต่ก้มหน้า

“อย่าหันหน้าหนีพี่สิ มองตาของพี่แล้วดูสิว่าเห็นอะไร ความรู้สึกที่พี่ปิดบังมันมาตลอด ความรู้สึกที่ต้องซ้อนเร้นมันไว้
พี่เองเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่ารอนหรอกนะ แต่พี่ก้อต้องทำเพียงเพราะคำว่า พี่ชาย มันทำให้พี่ไม่กล้า แต่เมื่อเวลาผ่านไปพี่เองกลับพ่ายแพ้กับความต้องการที่ใจเรียกร้อง พี่คิดถึงเรามากเหลือเกิน”

พี่นัทใช้มือทั้งสองข้าง จับใบหน้าของผมให้เงยขึ้นมาสบตากับเค้า แล้วพี่นัทก้อก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมก่อนที่จะเลื่อนมากระซิบเบาๆที่ข้างๆหูผม

“พี่รักเรานะ รักมาก แล้วรอนล่ะ รักพี่บ้างหรือเปล่า” พี่นัทถอยใบหน้าออกมาจ้องผมพร้อมส่งสายตารันจวนใจ

ตอนนั้นผมเหมือนอยู่ในความฝันมันดูเลื่อนลอยทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พยักหน้าตอบพี่นัทไป และพี่นัทก้อยิ้มก่อนที่จะมอบความรู้สึกแปลกใหม่

ริมฝีปากของพี่นัทค่อยๆประกบกับริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบาก่อนที่พี่นัทจะใช้ปลายลิ้นดุนริมฝีปากผมเผยให้กว้าง

ขึ้นก่อนจะดันลิ้นเข้ามาควาญหาความหวานจากปลายลิ้นและริมฝีปากของผม

พี่นัทถอนริมฝีปากออกจากปากผมหลังจากชิมรสหวานจากจูบที่แสนอ่อนโยน หากแต่ยังไล้เลื่อยไปยังแก้มใส ใบหู และซอกคอ

ก่อนจะวกมาที่ริมฝีปากนั้นอีกครั้ง รสสัมผัสของพี่นัททำให้ผมสั่นร่างกายอ่อนปวกเปียกราวขี้ผึ้งในอ้อมกอดอันแข็งแรง

ไม่ต้องบอกก้อรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของผมคงแดงก่ำไปทั้งหน้า

“รู้มัยว่า หน้าตาเราตอนนี้น่ารักแค่ไหน อย่าให้ใครทำกับเราแบบนี้อีกนะ ขอให้มีแค่พี่เพียงคนเดียว” แล้วความเสียใจก้อแล่นเข้ามาแทนที่

“ทำมัยล่ะ ที่พี่นัทยังมีพี่วาอีกหนึ่งคน แล้วผมจะมีบ้างไม่ได้เหรองัย”

“รอน...ฟังพี่นะ พี่กับวาตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกัน พี่รู้ใจตัวเองแล้วว่าใครคือคนที่พี่รัก”พี่นัทบอกผมพร้อมกับกระชับผมเข้าไปหาอ้อมกอดที่อบอุ่นอีกครั้ง

“จะทำยังงัยนะถ้าพี่ต้องห่างจากเราไป พี่คงแทบทนไม่ได้” ผมเองนึกแล้วก้อใจหายพี่นัทมาคราวนี้แค่ 1 อาทิตย์ แล้วก้อต้องกลับไปเรียนต่อ

แต่มันก้อยังดีที่การจากกันของเราครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อน เพราะคราวที่แล้วพี่นัทได้กระชากใจผมออกไปพร้อมกับการจากลา

แต่ครั้งนี้พี่นัทกลับเอาใจของผมมาคืนพร้อมมอบหัวใจของพี่นัทไว้กับผมอีกด้วย มันคงไม่เจ็บปวดอีกแล้วถ้าวันที่เราต้องแยกกันมาถึง

ผมกับพี่นัทเราเดินกลับเข้ามาในห้อง โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาที่แสนหวานของผมกับพี่นัทจะมีสายตาอีกคู่ที่มองมันอย่างปวดร้าว........................

*************************************************

[ranaways]

จิ้ม กันเอง ดีกว่า  5

ยังไงก้อแวะเข้ามาดูบ่อยๆนะครับ

[PakBeob]

พี่นัท 

[joypluss]

    มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[anna1234]

  ชอบมากเลยเรื่องนี้

เอามาต่อเลยคราบบบบบบบ พี่น้อง

เรารอคุณอยู่

[marchmenlo]

แต่ครั้งนี้พี่นัทกลับเอาใจของผมมาคืนพร้อมมอบหัวใจของพี่นัทไว้กับผมอีกด้วย

อบอุ่นจัง...

[EDICIUS]

>>> เข้ามาอ่านด้วยคน

อ่านแล้วไม่รู้จะเชียร์ใครดี ระหว่างพี่นัท กับ วิน (ไหนจะภีม โอ๊ต อีกอ่ะ แต่ 2 คนหลังนี่ดูจะมีคะแนนในใจรอนน้อยกว่า งั้นเป็นเพื่อนที่ดีต่อไปเถอะนะ)


วินก็ดูท่าจะไม่รู้ใจตัวเอง 

พี่นัทบอกรักรอนแล้ว แล้วรอนล่ะ? ใจยังเหมือนเดิมเหรอ ในเมื่อรอนรักวินด้วย?

เฮ้อออ ความรักนี่ซับซ้อนปวดใจจัง..


ขอให้เรื่องนี้เจอทางออกที่ดีด้วยเท้อออออ~



บวก1


.

[zandwizz]

  อ้าว เศร้าแทนวินเลย

คงเป็นสายตาของวินแหง๋ม ๆ เลย

ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปนะค๊าบ.......


 

[~Kalianeko~]

อ่านแล้วไม่รู้จะเชียร์ใครเลยง่ะ

=_____________="

มันเศร้า้จังเลยครับ


รักใครก็ไม่สามารถคว้าไว้ได้   แต่พอบทจะมาก็กลับมาทีละหลายคน

เฮ้อออ  ผมก็เคยเป็น  อ่านแล้วคิดถึงอดีตพิลึก


รีบมาต่อล่ะครับ   


ผมเองก็ไม่รู้จะเชียร์ใครเหมือนกัน   คิดถึงตัวเองมากกว่า  เหอๆ

[Just let it be]

เชียร์ไม่ถูกเหมือนรีบนๆ เลยแฮะ

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ยินดีด้วยนะครับ ที่ขอเรื่องนี้มาลงได้

สนุกมากๆ อิอิ
 

[~NeMeSiS_PURE~]

จิ้มพี่เรย์ อิอิ

มาต่อตอนต่อไปแล้วน้า  ดีจายสุด ๆๆๆ วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วววววววว

ตอนที่.14

ตลอดอาทิตย์ที่พี่นัทมาอยู่กับผมที่เชียงใหม่ เราทั้งสองคนต้องรับโทรศัพท์ต่อว่าจากหลายๆคน
เริ่มจาก ลุงกับแม่ ลุงบ่นว่าปีใหม่ทั้งทีน่าจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่เราสองคนพี่น้องกลับหนีมาเที่ยวกันแค่สองคน

ไอ้ภีมเป็นอีกคนที่บ่นผมไม่ยอมหยุด ต่อว่าซะยกใหญ่ที่สัญญาว่าจะไปฉลองด้วยกันก้อเบี้ยว ส่วนเพื่อนๆที่คณะ รวมถึงไอ้โอ๊ตก้อโทรมาบ้าง

ส่วนใหญ่จะชวนออกไปเที่ยว เพราะปีใหม่ทั้งทีแล้วมหาลัยก้อหยุดยาวด้วย แต่มีอยู่อีกหนึ่งคนที่ไม่เคยโทรหาผมเลยแม้ว่าห้องเราจะอยู่ติดกันแค่นี้

แต่ทั้งผมและเค้าเราต่างไม่ได้เจอหน้ากันเลยตลอดเกือบๆอาทิตย์ที่พี่นัทมาหาผม ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันดูเหงาๆ กับว้าวุ่นใจบอกไม่ถูก

ทำมั๊ยนะทั้งๆที่พี่นัทก้ออยู่ข้างๆเราตลอด ทำไม????

“รอน วันนี้เราไปค้างที่บ้านไร่กันเถอะ พรุ่งนี้พี่ก้อต้องกลับแล้ว” พี่นัทจะกลับไปกรุงเทพพรุ่งนี้ เพราะต้องกลับไปเตรียมตัว

ไหนจะซื้อของฝากเพื่อนที่โน้นอีก ลุงเองก้อบ่นน้อยใจลูกชายแล้ว พี่นัทเองก้อว่าจะไปหาเพื่อนเก่าๆด้วย เพราะตั้งแต่กลับมาก้อขึ้นมาหาผมเลย

“ไปซิครับ ปีใหม่ยังไม่ได้ขึ้นไปสวัสดีปีใหม่กับปู่กับย่าและญาติๆเลย” วันนั้นเราไปซื้อของขวัญให้ผู้หลักผู้ใหญ่เสร็จก้อมาที่บ้านไร่ของผม

ตลอดทางเราก้อคุยกันมาเรื่อยเปื่อย พอมาถึงเราก้อเข้าไปสวัสดีญาติๆของผมกัน แล้วก้อเลยไปนั่งเล่นกันที่ระเบียง เรามองทิวทัศน์ข้างหน้า

มันยังคงสวยงาม ผมเอา mp.3 ของพี่นัทมาฟัง เพลงญี่ปุ่นมันก้อแปลกๆดีแต่ก้อไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ จนมาถึงเพลงนึงมันเป็นเพลงที่ช้าๆ แต่ภาษามันดูแปลก

ผมรู้สึกว่ามันเพราะกว่าเพลงอื่น แต่ที่ติดใจเพราะตอนจบเพลง จะมีเสียงนักร้องพูดคำๆนึง มันคุ้นๆว่าเคยได้ยินที่ไหน คิดไปคิดมา

ก้อนึกได้ว่ามัน น่าจะเป็นคำเดียวกับที่ผมได้ยินจากปากของไอ้วินในคืนนั้น แต่สำเนียงเจ้าของภาษาอาจจะดูต่างออกไป

“พี่นัท เพลงนี้เพราะดีนะ แต่ภาษาดูแปลกๆ” พี่นัททำหน้าสงสัย เลยมาดึงหูฟังไปข้างนึง

“อ๋อ...มันเป็นเพลงเกาหลีนะ พอดีเพื่อนที่ญี่ปุ่นเค้าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน เห็นว่าความหมายมันดี ดนตรีก้อซึ้งๆเลยโหลดมาฟังเล่นๆ”

“แล้วความหมายมันประมาณไหน แล้วตรงท้ายเพลง ที่พูดว่า ซาดังเฮโย มันหมายความว่าอะไรเหรอ”

“คร่าวๆนะ มันพูดถึงคนๆนึงที่ไม่รู้หัวใจของตัวเอง ปล่อยให้เวลาแห่งความสวยงามมันผ่านเลยไป จนวันนึงเมื่อเวลาแห่งการลาจากมาถึง

เค้าถึงรู้ว่าจริงๆแล้วเค้าต้องการอะไร แต่มันก้อสายไปแล้ว คำพูดสุดท้าย ที่เค้าอยากฝากสายลมไปบอกแม้ว่าจะรู้ดีว่าใครบางคนจะไม่มีวันได้รับรู้ แต่เค้าก้ออยากบอก

ซาดังเฮโย.....ฉันรักเธอ.....”

ผมขนลุกทันทีที่รู้ความหมายของมัน แต่คนที่บอกกับผมเล่า เค้าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่นะ รักผม แบบไหนกัน แบเพื่อนคนนึงหรือว่า แบบไหน?

“ตอนที่พี่ฟังแล้วได้รู้ความหมายมันครั้งแรก พี่นึกถึงตัวเอง พี่กลัวว่าพี่คงเป็นแบบเดียวกับคนที่อยู่ในเพลง แต่ตอนนี้พี่โชคดีที่เวลาเหล่านั้นมันยังไม่หมด ยังทันที่พี่จะพูดคำว่า รัก กับเรา”

พูดจบพี่นัทก้อดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมรู้สึกอบอุ่นนะ แต่ก้อมีความรู้สึกคล้ายๆกับว่าผมเสียใจอยู่ลึกๆ ว่าจริงๆแล้วผมยังรักพี่นัทอยู่ หรือว่าแค่เคยรัก

หรือเพราะใครอีกคนที่ผมพยายามที่จะไม่รักเค้ากันแน่ ผมอาจจะคงเป็นคนในเพลงนั้นเองก้อได้ล่ะมั๊ง ถ้าเวลามันมาถึง........

ตอนนี้ใกล้ที่พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า พี่นัทยังคงหลับอยู่ที่เก้าอี้หวายที่ระเบียง ผมเอาผ้าห่มมาห่มให้ก่อนที่จะคว้ามอเตอร์ไซด์ ในไร่ขี่ไปยังสถานที่นึง

มันเป็นความเคยชินซะแล้วที่ทุกครั้งที่มาผมจะต้องไปที่แห่งนี้ ที่ครั้งนึงผมกับไอ้วินเคยมานั้งดูพระอาทิตย์ด้วยกัน ที่ๆเกิดคำสัญญาระหว่างเราว่าจะอยู่ข้างๆกันตลอดไป

พราะอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า มีเพียงแสงสีแสดแต้มอยู่ปลายขอบฟ้า วิถีชีวิตของผู้คนยังคงดำเนินไปตามรูปแบบของวันวาน

ผมปล่อยใจคิดอะไรไปเรื่อยๆ อยู่ๆน้ำตามันก้อไหล นี่ผมคิดถึงไอ้วินมากขนาดนี้เลยเหรอ แค่เวลาที่เราไม่เจอไม่ได้ยินเสียงกันแค่อาทิตย์เดียวทำมัยเหมือนเราห่างไกลกันขนาดนี้

สายตาของมันคืนนั้นก่อนที่เราจะกลับห้องกับพี่นัท มันเป็นสายตาของความรู้สึกไหนกันแน่นะ...

“รอนไปไหนมา ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ” พี่นัทเดินมาถามผมหลังจากที่ผมกลับจากฝายการเกษตรของอำเภอ

“ไปขี่รถเล่นในไร่นี่แหละ เห็นพี่นัทกำลังนอนสบายๆเลยไม่อยากปลุก” ผมโกหกพี่นัทไป ไม่เข้าว่าทำไมต้องโกหกด้วย

“แล้วทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย นี่เมื่อกี้เพื่อนโทรมา ชื่อวิน” ผมดีใจที่รู้ว่าใครโทรมา รีบโทรกลับไปหามันทันที แต่ก้อต้องผิดหวังเพราะปลายสายปิดเครื่องไปแล้ว

“พี่ นัทไอ้วินมันโทรมาว่างั๊ยบ้างคับ”

“ก้อไม่ว่างั๊ย ถามหาเราพี่ก้อบอกว่าสงสัยออกไปขี่รถเล่นมั๊ง เค้าเลยถามว่าอยู่ที่ไหนกัน พี่ก้อบอกว่าอยู่ที่ไร่ส้ม แล้วเค้าก้อวางไป”

ผมพยามยามโทรกลับไปหามันอีกครั้ง แต่ก้อเหมือนเดิมจนในที่สุดก้อหมดความพยายาม

คืนนี้ผมกับพี่นัทเรามานอนที่เดิม นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมกับพี่นัทเรามานอนดูดาวด้วยกันบนหอดูไฟแห่งนี้ เรานอนหนุนหมอนใบเดียวกัน

มือของเราต่างประสานกันภายใต้ผ้าห่ม แต่คงเพราะอากาศมันหนาวมาก มือผมก้อยังเย็นอยู่ดี

“หนาวเหรอเรา”พี่นัทถามพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด สงสัยพี่นัทคงชินกับความหนาวที่ญี่ปุ่น เพราะที่โน้นเค้าหนาวกว่าเรามาก

“พี่นัท ตอนอยู่ที่โน้นเหงามั๊ย ไม่มีแฟนบ้างเหรอ”

“ก้อเหงาบ้าง แต่ก้อมีเพื่อนๆที่สนิทกันเลยคลายเหงาบ้าง แต่แฟนก้อเคยมีคบๆกันบ้างนะ สาวๆญี่ปุ่นน่ารักจะตาย ขี้อ้อนมากเลยล่ะ”

“แล้วทำมั๊ยไม่คบกับเค้าล่ะ”

“เป็นอะไรหรือเปล่า” พี่นัทหันมามองหน้าผม

“เออ...คือว่า ช่วงที่พี่นัทไม่อยู่ผมเองก้อ....เออ...ก้อ...เออ...”ผมกลับพูดไม่ออกเสียเอง

“คนชื่อวินใช่ไหม” ผมตกใจที่พี่นัทเอ่ยชื่อนี้ออกมา

“ทำไมพี่นัทถึงถามแบบนี้ล่ะ”

“ตลอดเวลาที่เราคุยกับพี่ ทุกครั้งจะต้องมีเรื่องของเค้าเล่าให้พี่ฟังเสมอ ยิ่งพี่ได้เห็นสายตาของเค้าในคืนนั้น พี่ก้อรู้สึกอะไรบางอย่าง”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ วินมีนมีแฟนแล้ว น้องลินคนที่มันไปส่งคืนนั้นงั๊ย”

“แล้วความรู้สึกเราล่ะ” นัทถามคำถามที่ทำให้ผมอึ้งไปอีกครั้ง

“รอน นึกถึงใจของตัวเองก่อนนะ อย่ามานึกถึงพี่หรือว่าใครๆ ถ้ามันสายไปแล้วเราเองนั่นแหละที่จะมานั่งเสียใจ

พี่เคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วและพี่ก้อทำใจมาบ้างแล้วถ้าเราสองคนจะเป็นได้แค่พี่น้องกัน

เพราะครั้งนึงพี่เองที่หนีมัน เวลาของพี่มันอาจจะผ่านมาแล้ว พี่ไม่อยากให้คนที่พี่รักต้องมานั่งเสียใจแบบพี่”พี่นัทกอดผมแน่นกว่าเดิมพร้อมกับจูบที่หน้าผากผมเบาๆ

“ผมเองก้อไม่แน่ใจนัก แต่เวลาที่ผมอยู่กับพี่นัทแล้ว ผมเองก้อมีความสุขมันอบอุ่นและปลอดภัย

แต่ อยู่กับวิน มันบอกไม่ถูกมันหลากหลายอารมณ์จนบางครั้งผมเองก้อไม่เข้าใจตัวเองนัก แต่ที่รู้ว่าเป็นบ่อยๆที่อยู่ใกล้คือเสียใจและเจ็บปวด”

ผมบอกกับพี่นัท ตอนนี้น้ำตามันไหลมาอีกครั้งแล้ว พี่นัทเช็ดน้ำตาให้ผม อย่างแผ่วเบา

“ทั้งๆที่เราเจ็บปวด แต่รอนเองก้อยังอยากอยู่ใกล้ๆเค้าไม่ใช่เหรอ อะไรนะที่มันสามารถทำให้เราทนได้แม้ว่าเราต้องเจ็บปวด ความสุขงั๊ยล่ะ

ความสุขที่ได้อยู่ใกล้คนที่เรารักแม้มันจะเจ็บปวด”
พี่นัทยิ้มให้ผมแต่ทำไมที่ดวงตาคู่สวยของพี่นัทถึงแดงขนาดนั้น

“พี่นัทผมขอโทษ ผมสัญญาว่าผมจะลืมความรู้สึกเหล่านั้น ผมไม่อยากทำให้พี่นัทเสียใจ

ผมเองก้อเจ็บนะถ้ารู้ว่าตัวเองได้ทำร้ายคนที่รัก และ ห่วงใยผมเสมอมา ผมรักพี่นัทนะครับ”

“ไม่เป็นไรรอน เวลามันจะบอกกับหัวใจของเราเอง รุ่งนี้พี่ก้อต้องกลับแล้วอีกตั้ง 2 ปี กว่าพี่จะกลับมาอยู่ที่เมืองไทย พี่อยากให้เรา ถามใจและรูใจตัวเองให้มากที่สุด ซื่อสัตย์กับตัวเราเองให้มากที่สุดนะ”

คืนนั้นผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นเช้ามาเราก้อมาลาญาติๆก่อน เพราะพี่นัทต้องกลับแล้ว

พี่นัทกลับ ไฟท์ บ่ายๆ ตอนเช้าเราเลยขึ้นไปขอพร ที่ดอนสุเทพกัน ที่ครั้งนึงผมกับพี่นัทเราเคยมาแต่ไม่มีโอกาสที่จะขึ้นมา

****************************************************

[anna1234]

  โห พี่นัทเจ็งว่ะ

[moonoi_sert]

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่ามีความสุขปนอยู่ในความเศร้า ชอบประโยคที่พี่นัทบอกรอน“รอน นึกถึงใจของตัวเองก่อนนะ อย่ามานึกถึงพี่หรือว่าใครๆ ถ้ามันสายไปแล้วเราเองนั่นแหละที่จะมานั่งเสียใจ

พี่เคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วและพี่ก้อทำใจมาบ้างแล้วถ้าเราสองคนจะเป็นได้แค่พี่น้องกัน

เพราะครั้งนึงพี่เองที่หนีมัน เวลาของพี่มันอาจจะผ่านมาแล้ว พี่ไม่อยากให้คนที่พี่รักต้องมานั่งเสียใจแบบพี่” ความรักมักมาพร้อมความเจ็บปวด รออ่านตอนต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้คนโพสตครับ

[joypluss]

พี่นัททำให้ประทับใจอีกแล้ว...

[PHUCK™]

เค้าว่ากันมา ..
ว่าเรื่องนี้สนุก ..



เอาไว้รู้มหา' ลัย หนึ่งในคนแต่งก่อน
แล้วจะเข้ามาอ่านต่อ ..
เช้อออออ ออ อ ~


5 555 5 5 .+

[PakBeob]

มาโหวต V13 นัททิว

เย้ย ..... ผิดๆๆๆ จิ 

แหะๆ

พี่นัทน่ารักจังเลยคับ คิคิ

[zandwizz]

    ขอบคุณนะคับที่มาต่อ

ชอบประโยคนี้จัง

“ทั้งๆที่เราเจ็บปวด แต่รอนเองก้อยังอยากอยู่ใกล้ๆเค้าไม่ใช่เหรอ อะไรนะที่มันสามารถทำให้เราทนได้แม้ว่าเราต้องเจ็บปวด ความสุขงั๊ยล่ะ"

 

รออ่านอยู่น๊า......

[nanalonely]

ในที่สุดก้ออ่านทัน









พี่นัทสุดยอด

[zandwizz]

    หายไปไหนหว่า

รออ่านอยู่นะค๊ายบ...........

[MiTo™]

รู้สึกว่า จะสามเศร้าแล้วอ่า


ถ้าเปลี่ยนจาก สามเศร้า เป็น 3P จะดีมากมาย

แว๊กกกกกกกกกกกก!!!


เค้าล้อเล่ง น้า~~~~~~~~~~~

[marchmenlo]

พี่นัท...ช่างเป็นผู้ชายที่โรแมนติก...แถมยังมีความคิดความอ่านที่เป็นผู้ใหญ่มาก ๆ บุคลิกอบอุ่นมาก ๆ

ตามหาใจให้เจอน่ะรอน