ตอนที่ 5ผมหายใจโล่งที่เห็นกระเป๋าวางรออยู่บนโต๊ะทำงาน เปิดออกดูกล่องพัสดุยังอยู่ในนั้น
โชคดีที่นึกขึ้นได้ รีบโทรบอกลุงชัยให้เก็บเอาไว้ให้ คราวหลังต้องเอาติดตัวไปด้วยทุกครั้ง
“น้องปุ่น” พี่พรเปิดประตูออกมาจากห้องเจ้านาย แม่เจ้านี่มาทำงานกันตั้งแต่กี่โมง
ผมยกนาฬิกาขึ้นดู ผมก็ไม่ได้มาสายนะครับ
“ครับพี่พร”
“วันศุกร์นี้น้องปุ่นต้องไปรีสอร์ทที่ภูเก็ตกับเจ้านายนะคะ มีประชุมกับทางโน้น
คุณจักรกับลลิตาไปด้วย พี่จองตั๋วให้แล้ว 4ที่ อยู่ยาวจนถึงวันอาทิตย์เย็น
เรื่องรายงานการประชุมน้องปุ่นอัดเสียงมา เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”
ผมพยักหน้า ภูเก็ตตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยไปเลย เคยลงไปเที่ยวใต้สุดก็ชุมพร
“ยังไม่หมดค่ะ วันเสาร์คุณเทวิกา คุณลิน คุณซันจะตามไปพักผ่อนด้วย” ผมถึงกับเลิกคิ้ว
“นี่ไปไหนต้องไปยกกลุ่มอย่างนี้ตลอดเลยเหรอครับ”
พี่พรหันซ้ายหันขวา มองให้แน่ใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมา ซึ่งมันไม่มีหรอกครับ
“ตอนแรกมีคุณซันคนเดียวค่ะ คุณลินรู้เลยขอตามไปเที่ยวด้วย คุณวิกายอมไม่ได้
ลงทุนขอเลื่อนงานถ่ายแบบตามไปอีกคน”
“คุณวิกาไม่ถูกกับคุณลินหรือครับ” ข้อมูลใหม่มากสำหรับผม เห็นเจอกันก็ปกติดีออก
“น้อยไปสิคะ เรียกว่าทั้งเขม่น ทั้งเกลียดเลยแหล่ะ”
“คุณวิกาไม่ชอบที่คุณลินสนิทกับคุณวีร์
คุณลินเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยังอยู่ข้างคุณวีร์เสมอ เปลี่ยนผู้หญิงมาเป็นสิบก็ยังอยู่ ก็คนมันเป็นเพื่อนกัน”
สมองน้อยๆ ผมทำงานหนักมาก นี่แค่กลุ่มเดียวนะ คิดถึงไฟล์รายชื่อแล้วจะเป็นลม ถ้ายุ่งเหยิงอย่างนี้ทุกกลุ่ม
ไอ้ปุ่นตาย หรือไม่งั้นไอ้คุณรองประธานคงตายจริงสมคำขู่ไปก่อน
“พี่แอบกระซิบให้ทางโน้นจัดห้องให้น้องปุ่นอยู่ติดกับห้องเจ้านายนะคะ จะได้ทำงานได้ง่ายๆ
ส่วนที่เหลือพี่จับแยกให้อยู่ห่างออกไปอีกหน่อย โดยเฉพาะคุณวิกา”
“ทำไมล่ะครับพี่พร เจ้านายน่าจะอยากอยู่ใกล้คุณวิกานะ”
“คำสั่งคุณริวค่ะ”
…(⊙_⊙;)…
“หา” ผมงงเป็นไก่ตาแตก
“น้องปุ่นไม่รู้สินะคะ พี่นี่แหล่ะสปายของคุณริว มีอะไรต้องรายงานตลอด
น้องปุ่นมาพี่ก็รายงานนะคะ บอกไปว่านิสัยดี น่ารักมาก น่าเอ็นดูสุดๆ”
เพราะอย่างนี้นี่เอง ผมถึงไม่โดนน้องริวเหวี่ยงวีนใส่
“แล้วคุณริวรู้เรื่อง....”
“ไม่ค่ะ เรื่องนี้บอกไม่ได้พี่รู้ บอกแต่ว่าเป็นเลขาส่วนตัวรับเข้ามาใหม่เท่านั้น” ค่อยยังชั่วครับ โล่งอกไป
เที่ยงแล้ว เย้ หิวมากมาย ท้องผมร้องเตือนตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
“ไปค่ะน้องปุ่น ทานข้าวกัน” ผมพยักหน้า หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์
กำลังดีใจว่าในที่สุดก็ได้กินแล้ว มารความสุขก็มาครับ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะผมดังขึ้น
“ครับผม”
“รอก่อน อย่าเพิ่งออกไปทานข้าว”
“กึก” เสียงวางโทรศัพท์ วางไปแล้วผมยังไมได้พูดอะไรสักคำ
กระเพราหมูไข่ดาว เกาเหลาน้ำตกลอยไปไกลลิบ
ผมวางหู จะผอมสมใจพี่ปั้นมันก็งานนี้
“พี่พรไปทานก่อนเลยครับ ผมต้องรอเจ้านาย”
พี่พรพยักหน้าเห็นใจ แต่หยิบกระเป๋าตังค์ออกไปเลย คืออะไรครับ
ห้านาที สิบนาที ตั้งแต่ผมมาทำงานกับคุณรองประธาน ผมต้องนั่งนับเวลาเป็นว่าเล่น
โว้ย เมื่อไหร่จะออกมา
ยี่สิบนาทีผ่านไป ร่างสูงถึงก้าวออกมาจากห้อง ผมหน้าหงิกจนม้าหมากรุกยังอาย
เรื่องเดียวที่ไม่ควรขัดใจผมคือเรื่องกิน
“ไปได้แล้ว”
ผมออกเดินตาม โกรธเว้ยโกรธ
อีกแล้วนะ ขายาวๆนั่นเดินอย่างกับไปตามควายที่ไหน ไม่สนใจขาสั้นๆป้อมๆของผมเลย
“โอ๊ะ” ผมมัวแต่สรรเสริญเจ้านายในใจ ไม่รู้ตัวว่าเดินออกมาจนถึงลิฟท์แล้ว
คนตัวสูงใหญ่เล่นบดบังทัศนียภาพของผมหมดนี่ครับ ใครจะไปมองเห็น
“ซุ่มซ่าม” มือใหญ่ประคองผมไม่ให้ล้มลงไป
“ขอโทษครับ” เจ็บใจ เมื่อกี้น่าจะชนให้แรงกกว่านี้
ว่าแต่...
มือน่ะ เมื่อไหร่จะเอาออกไป
ผมค่อยๆ ถอยตัวออกห่างอย่างสุภาพ กะว่าเดี๋ยวคนที่ลืมคงนึกได้ เอามือลงเอง
แต่คุณรองประธานฯเปลี่ยนมาคว้าแขนผมไว้แทน ลากเข้าลิฟท์ที่ขึ้นมาถึงพอดี
“ปล่อยครับ” ผมบิดแขนให้คนที่จับอยู่รู้สึกตัว สภาพเหมือนผู้ปกครองจูงเด็ก
มันไม่ถูกสักนิด ผมเป็นบอดี้การ์ดต้องเป็นคนปกป้องสิ ไม่ใช่มาทำกับผมเป็นเด็กเล็กๆแบบนี้
“ปล่อยเดี๋ยวก็ไปชนโน่นชนนี่อีก”
(￣﹏￣”)
“ผมไม่ใช่เด็ก” ถ้าท่านประธานรู้เข้าทีมพี่ปั้นได้ถูกไล่ออกแน่ครับ
“เด็ก เด็กมาก ยังสงสัยว่าฝ่ายบุคคลรับเข้ามาได้ยังไง”
ตึกตึก ตึกตึก ใจผมเต้นเป็นกลองรัว ซ...ซวยแล้วปุ่น ทำยังไงดี ทำยังไงดี
“คุณวีร์เป็นคนรับผมเองนะครับ สัมภาษณ์เองด้วย”
“ใช่ แต่ฝ่ายบุคคลส่งรายชื่อมาแค่คนเดียว ผมไม่มีตัวเปรียบเทียบ เห็นแนบมาว่าคนอื่นๆ ไม่ผ่านเกณฑ์”
หึๆ ถ้าเป็นความจริง บริษัทนี้ก็คงเกณฑ์ต่ำมากครับ
“แต่ก็...ไม่เลว”
หื้อ ˋ( ° ▽、° )♡.
ผมหูฝาดไปหรือเปล่า
ยิ้มแก้มแทบปริเลยครับ ก่อนจะคิดขึ้นมาได้
วันๆ ผมเอาแต่ส่งดอกไม้ ส่งของขวัญ แยกจดหมาย ตอบรับบัตรเชิญ วิ่งตาม ถือของให้
คิดแล้วก็รู้สึกภูมิใจในงานตัวเองจริงๆ (-__-)
“อร่อยไหม”
ผมรีบพยักหน้า แก้มตุ่ย พูดไม่ได้ครับเต็มปากเลย
“ตามสัญญาที่บอกไว้ว่าจะพามาทานของอร่อย”
อ่า...
อ่า...
รู้สึกผิดครับ ตอนให้นั่งรอไปด่าไว้เสียเยอะ
“มะ..ไม่เป็นไรครับ ผมลืมไปแล้ว”
“บอกว่าจะพามาก็ต้องได้มาสิ”
ขอโทษคร้าบ ต่อไปจะไม่ด่าก่อนรู้เรื่องอีกแล้ว
“เมื่อวานคุณเทวิกาเป็นยังไงบ้างครับ เจ็บมากหรือเปล่า”
“ไม่มากแค่ตกใจ”
“ทำไมถึงล้มครับ”
“เห็นบอกว่าโดนผลัก แต่คิดว่าเพราะเบียดกันมากกว่า นักข่าวอาจจะเซมาโดน”
พ่อคนมองโลกในแง่ดี ได้จดหมายขู่แล้วยังไม่เอามาเชื่อมโยงกันอีก
เออ แต่รูปคุณวิกาถูกฉีกอยู่ที่ผมนี่ คุณรองประธานจะรู้ได้ยังไง
ด่าก่อนคิดอีกแล้วปุ่น เพิ่งบอกตัวเองไปแหมบๆ ว่าจะไม่ทำ
“ของหวานไหม”
“ครับ”
คนตัวสูงยกมือเรียกพนักงานให้ผม
ผมสั่งเค้กไปสองชิ้น คนที่มาด้วยสั่งแกาแฟแก้วเดียว
เค้กหน้าตาน่าทานมากครับ ผมฟาดไปเกือบครึ่งชิ้นถึงนึกได้ว่าไม่ได้ชวนเจ้านายสักคำ
“ทานด้วยกันไหมครับ อร่อย”
คุณรองประธานส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วไม่รู้คิดอะไรได้ อยู่ๆก็ยิ้มเสียจนตาพราว
“คุณวีร์ขำอะไรครับ”
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกเหมือนกำลังเลี้ยงลูกอยู่”
เลี้ยงลูก ( ° △ °|||)
ภาพบอดี้การ์ดของผมถูกทำลายย่อยยับ ผมควรจะไปสารภาพกับพี่ปั้นมันไหมว่าให้หาคนอื่นมาทำแทนผมเถอะ
ผมทำให้วงการบอดี้การ์ดเสื่อมเสียอย่างไม่น่าให้อภัย
“ทานต่อสิ เสร็จแล้วจะได้กลับ”
“ครับ” หมาหงอยหน้าตาคงเหมือนผมตอนนี้ ยิ่งหงอยผมยิ่งจ้วง กินให้มันหายเศร้า
“ปุ่น”
“ครับ” ผมเงยหน้าจากจานเค้กขึ้นมองคนเรียก
“เลอะหมดแล้ว” มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดมุมปากของผม นิ้วเย็นๆไล้ผ่านเบาๆ
ทำไมหัวใจผมมันถึงกระตุก
ผมที่กำลังทำหน้าไม่ถูก ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เมื่อคนตรงหน้าแตะนิ้วโป้งเข้ากับปากของตัวเอง
“อืม เค้กร้านนี้ใช้ได้”
⊙﹏⊙
เมื่อกี้มัน...คือมัน...มันปกติเหรอ!!! ทำไมคุณรองประธานถึงทำได้หน้าตาเฉย
แถมตอนนี้ยังนั่งอ่านข่าวในไอแพดพร้อมกับจิบกาแฟไปด้วยอย่างสบายใจ
ตึกตึก ตึกตึก เบาๆ เบาๆสิโว้ย ผมพยายามสั่งหัวใจตัวเอง ไม่เป็นอันกินครับ
“จะทานต่อไหมหรืออิ่มแล้ว จะได้เรียกเช็คบิล”
เค้กอีกชิ้นยังวางอยู่ตรงหน้า แต่ผมได้แต่นั่งมองตาปริบๆ
ผมกินเค้กสองชิ้นไม่หมด บอกไปใครจะเชื่อ
“อิ่มแล้วครับ”
“ไม่สบายหรือเปล่า”
ยังมีหน้ามาถามใครเล่าทำให้ผมป็นแบบนี้ สติสตังหายหมด
สงสัยผมจะตอบไม่เร็วทันใจ มือใหญ่เอื้อมมาอีกครั้ง คราวนี้แปะที่หน้าผากผม
“ก็ไม่ร้อนนี่"
“ส..สบายดีครับ เรากลับกันเถอะ” ผมอยากลุกออกไปจะแย่แล้ว ใจมันสั่นไม่เลิก
“เอาสิ” คุณรองประธานเรียกพนักงานมาจัดการเรื่องเงิน
ผมแอบมองมือที่กำลังเซ็นชื่อบนสลิป
ซู่ ความร้อนพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
ปุ่นแกคิดอะไรของแก แค่มือโว้ย แค่มือ
..................................................TBC..................................................
My Friend The Series วันนี้ลงตอนใหม่ เป็นเรื่องสั้นจบภายในตอน ฝากด้วยนะคะ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
