ตอนที่ 7 ครึ่งหลัง
ผมพยายามจะลืมสัมผัสที่ต้นขากับอะไรนูนๆ ที่เห็นคาตา แต่คุณรองประธานกลับไม่ให้ความร่วมมือผมสักนิด
ผมรู้ว่าเรานัดกันที่ water bar แต่ไม่คิดว่าเจ้านายจะมาในชุดกางเกงว่ายน้ำกับเสื้อคลุมที่ไม่ยอมผูกเชือกรัด
“สติ สติ” ผมยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ ตาเจ้ากรรมมันเอาแต่มองต่ำอย่างกับเจอเพื่อนเก่าแล้วอยากทักทาย
มองเข้าไปสิ สบายดีหรือเปล่า สงบแล้วสินะ มันคงอยากทักกันประมาณนี้ครับ
Water bar ของที่นี่คล้ายกับร้านอาหารกลางน้ำ โต๊ะและเก้าอี้ทำจากปูน ติดกระเบื้องโมเสดเล็กๆ สีสันสดใส
ความสูงของน้ำอยู่ประมาณเอว ตัวเก้าอี้ถูกออกแบบมาให้สูงกว่านิดหน่อย มีทางเชื่อมต่อกับสระว่ายน้ำ
ผมเห็นเด็กๆ สนุกกันใหญ่ เดี๋ยวเดินไปว่ายน้ำ เดี๋ยวเดินกลับมากิน ผู้ปกครองก็นั่งคุยกันสบายไป
คุณวิกา คุณลิน คุณซัน ต่างใส่เสื้อคลุมมากันทั้งหมด แต่ผูกเชือกไว้ผมไม่เห็นข้างใน
แต่เดาได้ครับว่าชุดว่ายน้ำแน่นอน มีแต่ผมที่ทรงกางเกงขาสามส่วนกับเสื้อยืดมา
ผมไม่มีปัญหากับการลงน้ำชุดนี้ เพราะต่อให้ผมรู้ก่อนว่าร้านเป็นสไตล์ไหน ผมก็ใส่ชุดนี้อยู่ดี
ใครจะกล้าใส่กางเกงว่ายน้ำ หุ่นผมไม่ได้ดูดีเหมือนคุณรองประธาน
“ปุ่น ไม่ได้เอากางเกงว่ายน้ำมาเหรอ” เจ้านายผมเริ่มซัก
ผมหันไปจะตอบคำถาม อื้อหือ อยากจะเข้าไปดึงสาบเสื้อคลุมมาชิดกันแล้วรัดสายคาดเอวให้
จะโชว์ไปถึงไหน อิจฉาเฟ้ย
“ถ้าไม่ได้เอามา ปุ่นบอกไซส์พนักงานให้เขาไปเอาที่ shopมาให้ ในรีสอร์ทเรามีขาย”
ผมรีบสั่นหน้าปฏิเสธทันที ให้ผมโชว์พุงกะทิ ไม่เอาเด็ดขาดครับ มากับคนหุ่นสูสียังพอลุ้น
นี่ต่างกันอย่างกับเจ้าชายของสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด
“ผมลงชุดนี้ได้ไหมครับไม่อยากใส่กางเกงว่ายน้ำ” คุณรองประธานเหมือนจะไม่ยอม
ผมรีบส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ อย่าบังคับผมเลยเห็นแก่ลูกหมูน้อยตาดำๆ เถอะ
“ตามใจ หิวหรือยัง” ผมรีบพยักหน้า หิวที่สุด สุดจะหิวแล้ว
คุณวิกากับคุณลินถอดเสื้อคลุมออก ใส่ชุดว่ายน้ำทั้งคู่ แต่สไตล์ต่างกันมาก
คุณวิกาใส่บิกีนี่ ส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน เอ็กซ์ เซ็กส์ บอมสุดๆ ส่วนคุณลินใส่วันพีช ด้านล่างเป็นกระโปรงปิดเรียบร้อย
คุณซันหุ่นใกล้เคียงกับเจ้านายผม แต่ผอมกว่าเลยไม่เต็มตาเท่าไหร่
(O " O)
อะไรคือเต็มตาของแกหะไอ้ปุ่น
ผมกำลังด่าความคิดตัวเองอยู่ครับ ตั้งแต่สบตากับอนาคอนด้า(ผ่านผ้าห่ม)เข้าไป มองต่ำตลอด
“ปุ่นจะทานอะไร” ผมกับคุณวีร์ไม่ได้ลงไปทานอาหารเช้าเลยค่อนข้างหิว ผมรับเมนูมาเปิด
ก่อนสั่งชุดอาหารเช้าตอนเกือบเที่ยงแบบฟูลออฟชั่น
“วีร์คะคืนนี้ออกไปเที่ยวกันไหมเปลี่ยนบรรยากาศ” คุณวิกาเอานมแซะแขนเจ้านาย
“อย่าเลยวิกาดื่มกันอยู่ในนี้เถอะ เข็ดคราวก่อนมากับดาราดังเที่ยวไม่สนุก” คุณซันพูดขัดขึ้นมา
“ลินเห็นด้วยนะ ครั้งก่อนวีร์ได้แผลกลับมาตอนช่วยกันวิกาออกจากผับ”
“วีร์น่ารัก คอยทำหน้าที่แฟนที่ดีดูแลวิกา”
“แฟน?” คุณลินพูดด้วยเสียงไพเราะเหมือนเดิม แต่กินความหมายลึกซึ้ง ผมเชื่อพี่พรแล้วว่าคู่นี่คงเกลียดกันจริง
“ลินพูดแบบนี้หมมายความว่ายังไง”
“ไม่มีความหมายอะไร ลินแค่พูดทวนที่วิกาพูด”
สงครามย่อมๆกำลังจะเกิด แต่ถูกเบรกเพราะพนักงานนำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ
ผมหิวจนปวดท้อง ถือมีดกับส้อมเตรียมจัดการกับอาหารตรงหน้า
“ปุ่น”
“ครับ” คุณวิกาเรียกผม
“ไปที่shop ซื้อผ้าพันตัวมาให้หน่อยวิกาลืมเอามา เลือกสีเลือกลายอย่าให้เชยนะ”
คุณวิกายื่นแบงค์พันสองใบให้กับผม
“ตอนนี้เลยเหรอครับ” ผมแอบกลืนน้ำลาย คำแรกที่ตักยังไม่ทันได้เข้าปาก
“ใช่ รำคาญสายตาคนมอง ไปซื้อให้หน่อย” โถ่รำคาญแล้วจะใส่ลงมาทำไม
“วิกา ปุ่นเป็นเลขาไม่ใช่คนรับใช้ อยากได้อะไรบอกพนักงาน” เสียงเย็นๆ ของคุณรองประธานขัดขึ้น
“ปุ่นทานต่อเถอะ หิวไม่ใช่หรือ” ผมเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่าว่าเสียงที่พูดกับผมมันอ่อนโยนกว่าที่พูดกับคุณวิกามาก
“วิกาไม่ไว้ใจให้ปุ่นไปจะได้เลือกผืนสวยๆมาให้ เร็วสิปุ่น” ตอนท้ายหันมาเร่งผม
ส้อมที่ถืออยู่ต้องมีอาถรรพ์แน่ สองครั้งแล้วที่เกือบจะได้เข้าปากผม แต่ต้องวางลง
“ครับ” ผมยื่นมือไปรับเงินจากคุณวิกา ลุกขึ้นยืน
“ปุ่น ทานให้เสร็จ อย่าต้องให้ดุ” ผมนั่งลงอีกครั้ง เริ่มสับสนกับชีวิต
เหมือนใครกำลังถ่ายวีดีโอผมแล้วเอาไปตัดต่อเป็นวีดีโอตลก
เคยเห็นกันไหมครับที่เขารีเพลย์ภาพไปมา ลุกนั่งลุกนั่ง จะกินไม่ได้กิน จะกินไม่ได้กิน
ฮือๆ ของจริงมันไม่ตลกนะเฟ้ย จะเอายังไงตีกันให้เสร็จก่อนไหมแล้วค่อยบอกผม (เผื่อผมจะได้รีบทาน จ้วงๆเดี๋ยวก็หมด)
“วีร์คะ ให้ปุ่นไปให้วิกาแป๊บเดียวเอง จะให้วิกานั่งให้คนมองเหรอคะ” คุณวิกาหันไปกอดแขนอ้อนคุณรองประธาน
“ถ้ากลัวไม่ถูกใจวิกาไปซื้อเอง ถ้าไม่อยากไปก็เรียกพนักงานให้เขาจัดการให้ เลือกเอา”
“แต่อย่ามาบอกให้คนของผมขัดคำสั่งผมแบบนี้ ผมไม่ชอบ” อื้อหือเจ้านายเวอร์ชั่นนี้ ทำเอาขนลุกใช้ได้ โหดมาก
“ปุ่น ผมไม่ชอบคนขัดคำสั่ง อย่าให้มีอีก”
“ครับ” เคยเห็นคนโดนดุแต่ยิ้มแก้มแตกไหมครับ ถ้ายังไม่เคยเห็นต้องมาดูหน้าผมตอนนี้
(o^_^o)
เราย้ายมานั่งริมสระว่ายน้ำ คุณวิกาถือขวดโลชั่นกันแดดมานั่งให้เจ้านายผมทาให้
ผมหันไปมองคนอื่นๆ คุณซันกำลังมองทั้งสองคนอยู่ คุณลินก็ไม่ต่างกัน สายตาของทั้งคู่มันแปลกๆ
เหมือนกำลังเจ็บช้ำ เสียใจ โอ๊ะ ผมตะลึงตาค้าง
/(>,<)\ เครียดเลยวุ้ย นี่มันรักกี่เส้ากันแน่
แล้วทำไม ผมแปลบๆหัวใจ ผมยกมือขึ้นทุบอกเบาๆ
สงสัยจะกินมากไป หรือไม่ก็ช็อคที่เห็นอาการของคุณซันกับคุณลิน
“ปุ่น”
“ครับ”
ผมหันไปหาต้นเสียง คุณวิกาเปลี่ยนมาเป็นคนทาโลชั่นให้เจ้านายบ้าง มือที่ลูบไล้ไปทั่วๆแผ่นอก
ทำเอาผมแอบกลืนน้ำลาย เอาอีกแล้ว ผมยกมือขึ้นทุบอก ต่อไปต้องไม่ปล่อยให้หิวอาการชักไม่ค่อยดี
“ทาโลชั่นหรือยัง แดดแรงอย่าประมาท”
“ยังเลยครับ” ผมไมได้เตรียมมาด้วยเลยไม่ได้ทา
“มาเดี๋ยวพี่ทาให้” คุณซันอาสา เดินมานั่งตรงเก้าอี้ชายหาดของผม
“ถอดเสื้อสิ”
“ไม่..ไม่เป็นไรครับ” ยังไงก็ไม่ถอดครับ ไม่ถอดแน่นอน
“ไม่ต้องเกรงใจเดี๋ยวตัวจะไหม้นะ” คุณซันเอื้อมมือมาจะดึงเสื้อผมขึ้น
“ซัน” คุณรองประธานเรียกเสียงดัง
“ว่าไง” คุณซันชะงักมือที่กำลังจะถึงตัวผมอยู่แล้ว หันไปมอง
“ทาให้ลินก่อน ผู้หญิงผิวบางกว่า”
“ได้สิ” คุณซันลุกขึ้นยืน เดินไปหาคุณลินที่นั่งทาโลขั่นที่แขนตัวเอง
ผมลอบถอนหายใจ ก้มลงไปมองพุงตัวเอง รอดไปไอ้ปุ่น เกือบต้องโชว์พุงกะทิซะแล้ว
“ถอดเสื้อสิปุ่น” อ้าวเฮ้ย ผมเงยหน้าขึ้นมอง เจ้านายมายืนที่เก้าอี้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่
คุณรองประธานนั่งลงด้านหลังผม จับเสื้อผมดึงขึ้น
ม่ายยย
พรืดดด เสื้อยืดหลุดติดมือคุณรองประธานไปเรียบร้อย ผมไม่ได้ยกแขนอำนวยความสะดวกให้นะครับ
พี่แกเล่นถลกออกจากหัวผมแล้วดึงผ่านแขนลงไป
ผมรีบยกมือปิดพุงน้อยๆ พยายามแขม่วเต็มที่ ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากคนที่นั่งข้างหลัง
มือใหญ่ลูบโลชั่นลงบนหลังผม ลูบวนไปทั่วๆ ใจผมเต้นอย่างกับใครกำลังตีกลองออกรบ
“ยืดตัวตรงๆ หลังค่อมหมด” คุณรองประธานใช้มือนึงจับไหล่ผม อีกมือเอื้อมมาจับเอวแล้วดันตัวผมขึ้น
ก่อนเปลี่ยนมาทาแขนทั้งสองข้างและย้ายมานั่งข้างหน้าผมเพื่อทาแผ่นอก
“เดี๋ยวข้างหน้าผมทาเองได้ครับ” ผมเอื้อมมือไปคว้าขวดโลชั่น แต่คนถืออยู่ยกหนี
“เพิ่งบอกว่าไม่ชอบให้ขัดคำสั่ง ยังจะทำใช่ไหม”
“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะครับ”
“เหมือน” คนหน้ามึนยังตอบเอาแต่ใจเหมือนเดิม
ผมเหล่ไปมองคุณวิกาไม่อยู่ที่เก้าอี้ มองหาเห็นลงไปว่ายน้ำอยู่ในสระแล้ว
"พุงนิ่มดีนะ" จะบรรยายเพื่อ ผมทำหน้างอใส่ คนทาไม่ยักจะสนใจ เลื่อนมือขึ้นมาทาด้านบนต่อ
“อื้อ” ผมเผลอครางออกมา มือใหญ่ลากผ่านตุ่มไตบนหน้าอกผม ผมรีบกัดปาก
บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว
กว่าจะทั่วแผ่นอก เล่นเอาแขนขาผมสั่นไปหมด คนทาเหมือนจะรู้ หน้ายิ้มๆ ตาพราวๆ
“เสร็จแล้ว” สิ้นเสียงผมแทบจะไชโยเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาได้โดยไม่ตาย รอดแล้วปุ่นเอ๊ย
“อะ” คุณรองประธานส่งขวดโลชั่นกันแดดให้ผมคงจะให้ทาขา ผมรีบรับมาถือไว้
“ขอบคุณครับ”
ทำไมยังไม่ลุกไปจากเก้าอี้ผม แถมนั่งหันหลังให้ด้วย
“ทาให้หน่อย เมื่อกี้วิกายังทาไม่เสร็จ”
เวรแล้วครับ แล้วทำไมไม่ทากันให้เรียบร้อย มาลำบาก(ใจ)ผมอีก
ผมเทโลชั่นลงบนฝ่ามือ ค่อยๆ ลูบไปบนแผ่นหลังกว้าง ผิวเรียบตึงบ่งบอกว่าเจ้าของร่างกายออกกำลังมาอย่างดี
ผมลูบลงไปถึงช่วงเอว ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ทาต่ำกว่าขอบกางเกงด้วย” คนนั่งสบายสั่งเพิ่มเติม
ทาต่ำกว่าขอบกางเกง หมายถึง....
หมายถึง....
ผมต้องล้วงมือเข้าไปเหรอ!!!
( ° △ °|||)︴
“คุณวีร์ทาเองได้ไหมครับ” ผมต่อรอง
“พูดว่าอะไรนะ” เสียงเข้มๆ ถามแบบไม่พอใจ
“ให้คุณวิกาทาให้ได้ไหมครับ”
“ปุ่น”
“ครับ ครับ ทาแล้วครับ” ลงเสียงเสียหนัก ใครจะกล้าขัดใจ
ผมล้วงมือทาผิวบริเวณขอบๆ กางเกง ใช้ปลายนิ้วลูบๆ พยายามไม่เอามือลงไปลึกกว่านั้น
ทาจากขอบซ้ายไปขวา เสร็จแล้วรีบลุกขึ้นยืน
“เสร็จแล้วครับ ผมไม่ชอบเล่นน้ำขอตัวขึ้นไปพักที่ห้อง เจอกันตอนทานข้าวเย็นนะครับ” ผมไม่รอฟังคำตอบ
โกยเถอะโยม พี่ปุ่นอยู่ไม่ได้แล้ว 
ผมขึ้นไปนอนกลิ้งพักผ่อน เปิดเคเบิ้ลดูหนัง รอจนเย็นถึงตามลงมาสบทบกับคนอื่นๆ
ไม่ได้ลืมหน้าที่บอดี้การ์ดนะครับ แต่ขอสักวันเถอะ ทำงานลำบากเกินไปแล้ว อีกอย่างมีคนอยู่หลายคนคงไม่เป็นไร
คุณรองประธานกับเพื่อนๆ นั่งดื่มกันก่อนทานอาหาร ไม่ต้องมองหานานครับ เด่นมาก
ผมเดินผ่านโต๊ะลูกค้า เห็นกำลังชี้ขวนกันดูดารา นางเอกคนดังนั่งกับผู้ชายหน้าตาดียังไงก็เป็นจุดสนใจ
“หายไปเลยนะปุ่น” คุณซันทักผมทันทีที่นั่งลง
“ผมไปนอนเล่นครับ ไม่ชอบอากาศร้อน” ตอบมั่วๆ ไป ใครจะตอบได้ว่าอยู่ไม่ได้เพราะใจสั่น
“อดสนุกเลย วีร์เอาเรือยอร์ชออกไปขับกินลมกันมา” ฟังแล้วอิจฉาแต่ไม่เอาดีกว่า
นี่ถ้าพี่ปั้นมันรู้ผมคงโดนปลดแน่ๆ ที่ไม่คอยติดตามอารักขาลูกค้า ช่างมันเถอะ ไม่บอกเสียอย่างใครจะรู้
พอถึงเวลาอาหารผมก็นั่งทานไปเรื่อยๆ ฟังคนอื่นคุยกัน พยายามพูดให้น้อยที่สุด
คุณวิกากับคุณลินยังกัดกันเล็กๆ น้อยๆ เรียกว่าประชดประชันกันดีกว่า เจ้านายผมก็ทำตัวเหมือนตัวเองไม่เกี่ยว
ทั้งๆที่เป็นประเด็นสำคัญเลย เห็นแล้วหมั่นไส้
เรานั่งกันยาวจากเย็นเป็นหัวค่ำ จนตอนนี้สองทุ่มกว่าไม่มีทีท่าว่าจะลุก ยังคงเปิดไวน์กันขวดต่อขวด
แต่ผมไม่ดื่มครับ เข็ดแล้ว
คุณวีร์เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมไม่ได้ตามไปด้วยเพราะคุณซันก็ไป
อยู่ๆ ผู้ชายโต๊ะข้างๆ ก็เดินเข้ามาทักทาย ขอถ่ายรูปกับคุณวิกา
แต่เพราะท่าทางเมาๆ ตั้งท่าจะเดินเข้ามาโอบ คุณวิกาเธอเลยไม่เล่นด้วย ออกปากไล่
ผู้ชายคนนั้นเดินมากระชากแขน ผมเข้าไปช่วยผลักออก
“คุณวิกามาเที่ยวเป็นการส่วนตัว ต้องขอโทษด้วยนะครับ” ผมพยายามพูดดีๆ ด้วย
แต่กลับทำท่าไม่พอใจผม
พนักงานพยายามเชิญแขกกลับโต๊ะ แต่คนเมามากเริ่มขาดสติ กระโจนเข้ามาจะชกผม
ผมเห็นแล้วครับ แค่นี้ไม่ได้กินผมหรอก ผมเตรียมพร้อมอยู่แล้ว
แต่สายตาดันเห็นอะไรแว้บๆ
คุณวีร์กับคุณซันกำลังวิ่งกลับมาที่โต๊ะ มันเป็นเวลานับเป็นเสี้ยววินาทีจริงๆ แต่หัวผมเหมือนรีเพลย์คำที่คุณวีร์พูด
“บอดี้การ์ด”
ไม่ได้ จะให้สงสัยไม่ได้
มือที่ผมเตรียมตั้งเป็นการ์ดตกลง หมัดเพียวๆ พุ่งเข้ากระทบซาลาเปาน้อยๆ ของผมเต็มแรง
ดาวเป็นพันเลยครับ ระยิบระยับไปหมด
ผมร่วงลงไปเหมือนใบไม้ แล้วไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
“อืม” ผมพยายามจะขยับตัว แต่เหมือนถูกอะไรบางอย่างโอบล้อมอยู่
แขนใครพาดอยู่บนตัวผม
แขน (O " O)
อีกแล้ว!!!
ผมลืมตามาเจอหน้าคุณรองประธานอยู่ใกล้ๆ
“เป็นไงบ้าง” คนที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาถามผมเสียงงัวเงีย
เป็นอะไร อ๋อ ผมโดนต่อย ผมรีบเอามือขึ้นแตะปากจับฟันตามสัญชาตญาณ ยังอยู่ครบ
โอ้ย ปวดชะมัด
“ทานยาก่อน” ยาพาราสองเม็ดกับน้ำถูกยื่นมาให้ข้างหน้าผม
คุณรองประธานคงเห็นผมทำหน้าสงสัย จึงพูดขึ้นเสียเอง
“ปุ่นสลบไป ผมเลยต้องอุ้มมาพัก”
อุ้มมา!! มาภูเก็ตยังไม่เต็มสองวัน ผมช็อคไปแล้วหลายรอบ เยอะจนจำไม่ได้
แล้วทำไมคุณรองประธานไม่อุ้มผมไปที่ห้องฟระ กุญแจก็อยู่ในกระเป๋า
ผมทานยาเสร็จวางแก้วลงบนโต๊ะหัวเตียง เตรียมจะลุกออกไป
“ขอบคุณนะครับ ผมกลับห้องก่อน” พูดลำบากจัง แก้มบวม ปากเจ่อ
“นอนนี่แหล่ะเมื่อคืนก็นอนจะเป็นไรไป”
“ไม่..โอ๊ะ”
ผมถูกดึงให้ลงไปนอนข้างๆ คนตัวสูง แขนที่เหมือนคีมเหล็กถูกยกมาพาดสะโพกผมอีกครั้ง
“อย่าดื้อ หลับซะ” คนบอกให้ผมนอน หลับตาไปก่อนแล้วแถมขยับตัวนิดหน่อยจนได้ตำแหน่งนอนที่ถูกใจ
นี่ก็ยังปกติหรือ มันยังเป็นเรื่องปกติระหว่างเจ้านายกับลูกน้องอยู่หรือเปล่า
ผมว่ามันไม่ใช่ มันไม่ใช่เลยสักนิด ทำไมเจ้านายผมถึงทำได้หน้าตาเฉย
“นอน” เสียงดุๆ สั่ง
“ครับ ครับ” ช่างมันนอนก็นอน......
แต่ผมขออย่างเดียว.......
เช้ามาอย่าเอาอนาคอนด้ามาทักทายผมก็แล้วกัน
.................................................TBC..................................................
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก