ตอนที่ 8
-สิทธวีร์-
ผมเอานิ้วแตะไล้แก้มที่บวมโย้ของคนที่ยังไม่ยอมตื่น เห็นแล้วอดโมโหไม่ได้
มันน่าจะไล่พนักงานออกยกชุด ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ยังไง ปุ่นมันคงเจ็บน่าดู
เมื่อคืนผมประคบน้ำแข็งให้แล้ว แต่เช้ามาก็ยังบวมอยู่ดี พามันมาเจ็บตัวแท้ๆ
ผมยอมรับว่าตอนที่ถูกบังคับให้มีเลขาส่วนตัว ผมค่อนข้างหงุดหงิดไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย
แต่พ่อให้เหตุผลว่าคุณพรทำงานหนักเกินไป และงานสังคมของผมดึงเวลาไปมาก มันทำให้คุณพร
ทำงานได้ไม่เต็มที่ ควรหาใครสักคนมาจัดการให้โดยเฉพาะ ผมขี้เกียจเถียง เลยรับๆมา กะว่าเดี๋ยวก็เผ่นเอง
แต่พอเห็นปุ่นแล้วไล่มันไม่ลง หน้าตามันตลก ตัวมันกลมๆ ปากแดงๆ แก้มป่อง
มันดูเหวอๆ ตกใจก็ง่าย ปุ่นคิดอะไรไม่ค่อยทันผม พอคิดได้ทีหน้ามันเปลี่ยนเป็นสิบอารมณ์ ดูยังไงก็ไม่เบื่อ
อยู่กับปุ่นแล้วผมกลายเป็นคนอารมณ์ดี โมโหใครมาเห็นหน้ามันก็หายแล้ว
ปุ่นเป็นคนกินเก่งมาก ผมชอบนั่งดูปุ่นกิน ดูปุ่นมีความสุข กินไปอมยิ้มไป เคี้ยวทีแก้มตุ่ย
เลี้ยงปุ่นไม่ยาก แค่มีของกินอร่อยๆ อย่าปล่อยให้หิว แค่นั้นปุ่นก็พอใจแล้ว
ปุ่นเป็นคนตั้งใจกับการกิน เลยไม่เคยรู้ว่าผมที่นั่งเก๊กทำเป็นสนใจอย่างอื่นแอบมองมันอยู่บ่อยๆ
จะใช้คำว่าอะไรดีครับ มันเพลินตาเพลินใจแบบนั้นมั้ง
ปุ่นทำงานได้แค่(เกือบ)พอใช้ งานสังคมไม่ถนัด งานเลขายิ่งไปกันใหญ่
จนบางครั้งผมอดสงสัยไม่ได้ว่าปุ่นจบบริหารคณะยากมาด้วยเกรดขนาดนั้นได้ยังไง
แต่นึกไปนึกมาอาจารย์คงเอ็นดูมันเหมือนที่ผมเอ็นดูนี่แหล่ะ ใครจะใจร้ายกับมันลง
คิดเสียว่าให้มันมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา
“อื้อ” ปุ่นขยับตัว ครางนิดๆ สะดุ้งตอนหันแก้มข้างที่เจ็บลงโดนหมอน
ผมใช้มือนึงประคองหัวปุ่นไว้ อีกข้างจับตัวพลิกหันกลับมาทางผม เอาแก้มข้างที่ไม่โดนต่อยซบลงมา
จัดท่าให้นอนสบายขึ้น ใช้แขนโอบเอาไว้จะได้ไม่ขยับ
ผมไม่เคยคิดจะนอนกอดผู้ชายมาก่อน ผมอาจแตะเนื้อต้องตัวปุ่นบ่อยๆ แต่ไม่ได้คิดอะไร แค่แกล้งมันสนุกดี
ชอบเห็นปฏิกิริยาของปุ่น ชอบเวลามันตกใจ ทำตัวไม่ถูก หน้ามันโครตตลก
แต่คืนก่อนไอ้ตัวดีเมาเละเทะ ถล่มเคาะประตูห้องผมจนต้องเปิดให้มันเข้ามา ปุ่นนอนกอดผมไว้อย่างกับลูกลิง
เมาแล้วแรงเยอะชะมัด แขนขารัดผมแน่น พอถอดใจเลิกผลักมัน กลับรู้สึกว่านอนกอดไว้แบบนี้ก็ดี
ตัวปุ่นนิ่ม นุ่ม กอดแล้วเต็มไม้เต็มมือ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือผิดแปลก ก็เหมือนเวลานอนกอดผู้หญิง
ดังนั้นพอปุ่นคลายมือออกจากตัวผม ผมกลับแค่ดันให้ลงจากตัวไปนอนข้างๆ และกอดเอาไว้เหมือนเดิมจนถึงเช้า
ปุ่นขยับตัวเข้าซุกอกผม ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงคอ เอามือแตะหน้าผากวัดไข้คร่าวๆ
ปุ่นส่ายหน้าหนีมือผมที่แตะอยู่บนหน้าผาก พาดแขนมากอดเอว ขาป่ายขึ้นมาบนขาผม
คล้ายกับคืนก่อนเข้าไปทุกที ผมต้องผ่อนลมหายใจช้าๆ สามสี่ครั้ง ปุ่นจะรู้ไหมว่าทำอะไรกับผมเอาไว้
เมื่อวานตอนเช้าผมคิดแค่อยากจะแกล้งปุ่นนิดหน่อย เห็นทำหน้าเลิ่กลั่ก ตลกดี เลยจับมันขึ้นมานอนอยู่บนอก
แต่พอปุ่นพยายามจะดิ้นหนี ตัวนุ่นๆ บดเบียดไปมาอยู่บนตัวผม น้องชายผมดันทะลึ่งมีปฏิกริยากับมัน
ดีที่ปุ่นเชื่อในสิ่งที่ผมบอก ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าเป็นคนลงมือปลุกมันขึ้นมาเอง
“คุณวีร์” เสียงอู้อี้ของคนเพิ่งตื่น ปวดแล้วยังจะพูด
“อรุณสวัสดิ์ เป็นยังไงบ้างดีขึ้นไหม” ผมเอามือปัดผมที่ตกลงมาบนหน้าผากออกให้
“นิดนึงครับ”
“ปุ่นนอนพักอีกหน่อย ถ้าหิวแล้วค่อยลุก”
“ขอบคุณครับ”
“จะนอนเล่นหรือจะหลับ”
“ไม่ง่วงแล้ว”
“งั้นนอนดูทีวีปุ่นจะได้ไม่เบื่อ” ผมเปิดช่องหนังไว้ให้ปุ่น ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ
ผมเดินกลับมา ปุ่นม้วนตัวซุกผ้าห่มจนเป็นก้อนกลมๆ โผล่มาแต่หน้า ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้
“ทำอะไร”
ปุ่นชี้มือไปที่แก้ม ผมเดาเอาว่าคงอยากหาอะไรนิ่มๆ รอง แต่ทำไมต้องพันทั้งตัว
“ตัวอ้วน” ผมตั้งชื่อให้ใหม่
“ไม่ได้อ้วน โอ้ย..” ปุ่นตลาดแว้ด แล้วก็ร้องเสียงหลง
“ทำไมจะไม่อ้วน รู้ไหมว่าเมื่อวานอุ้มมาหนักแค่ไหน เกือบจะปล่อยทิ้งหลายรอบเลยนะ”
“ไม่แข็งแรงเองแล้วมาหาว่าเขาอ้วน” มันเอามือจับแก้มไว้ด้วยตอนพูด
“ตัวเล็กกว่าตั้งเยอะ ทำไมจะอุ้มไม่ไหว” ดูความเชื่อของมันครับ
ผมไม่ได้โกหกนะที่บอกว่าปุ่นหนัก แต่ผมก็อุ้มไหวจริงอย่างที่มันพูด
“คนไม่อ้วนที่ไหนมีพุง” ผมนั่งลงบนเตียง เอามือจับบนผ้าห่มแถวๆ พุงของปุ่น
“อย่าจับสิครับ” ปุ่นกระถดตัวออกห่างจากมือผม
“พูดเยอะขนาดนี้ไม่ปวดเหรอปุ่น”
“ปวดครับแต่พูดได้ ชิน ตอนซ้อ.... เอ่อ..ตอนเด็กๆ โดนแกล้งบ่อย”
“โดนต่อยเนี่ยนะ” ผมแปลกใจ มันเคยโดนต่อยบ่อยๆ ตั้งแต่เด็กเลยเหรอ
“ใช่ครับ” มันทำหน้าประหลาดๆ
“ไม่อยากให้ปวดแล้วมาชวนคุยทำไม” ปุ่นบ่นเบาๆ แต่ผมได้ยิน เลยอดหมั่นไส้มันไม่ได้
ผมเอามือบีบจมูกปุ่น จนมันต้องยกมือขึ้นมาตีๆ มือผมให้ปล่อย
“แกล้งคนเจ็บได้ยังไงครับ” มันต้ดพ้อต่อว่า ตามันพูดได้ดีกว่าปากเสียอีก เห็นแล้วอยากเข้าไปกอดโอ๋มัน
“แล้วเมื่อไหร่จะไปแต่งตัว” ปุ่นพูดพึมพำอยู่ในคอ หน้ามันแดงตั้งแต่ผมเดินออกมาแล้ว ตอนนี้ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
“ไม่ได้รีบไปไหนทำไมต้องแต่ง” ผมพันผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เอาไว้ที่สะโพก
“ไม่ต้องไปกับคุณวิกา คุณซัน คุณลินเหรอครับ”
“ให้พักผ่อนกันตามสบาย สาวๆคงไปสปา เดี๋ยวเย็นนี้ต้องเดินทางกลับกันแล้ว ปุ่นไหวไหม”
“ไหวครับ”
“ไปอาบน้ำ จะได้ทานข้าวทานยา” ปุ่นพยักหน้า ตะกายออกจากกองผ้าห่ม
“เดินไหวไหมหรือจะให้อุ้ม” คราวนี้ตัวอ้วนลืมความเจ็บโกยแนบไปหน้าประตู
“ปุ่นจะไปไหน”
“ไปอาบน้ำครับ”
“อาบที่นี่ กระเป๋าปุ่นอยู่ตรงโน้น” ปุ่นหันไปดูกระเป๋า แล้วหันกลับมามองหน้าผม
“จะให้อุ้มเหรอ” ผมแกล้งตีความหมายสีหน้ามันผิดๆ ได้ผลครับ ปุ่นเลิกพูดเดินไปหยิบของแล้วรีบเข้าห้องน้ำไป
ผมบิดตัวไปมา อุ้มมันเอาเรื่องเหมือนกัน ปวดหลังใช้ได้เลย
ผมโทรสั่งให้ส่งอาหารเช้าขึ้นมา จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย ปุ่นมันจะได้ไม่เอาแต่เขิน เดี๋ยวข้าวจะติดคอเสียก่อน
ผมโทรหาซันฝากให้ดูแลสองสาว ต้องการอะไรก็บอกพนักงานได้เลยผมสั่งไว้ให้แล้ว เดี๋ยวค่อยเจอกันตอนออกเดินทาง
“คุณวีร์ครับ” ปุ่นแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจากในห้องน้ำ
“ผมหิวแล้ว”
“สั่งมาให้แล้วปุ่นรอเดี๋ยว”
แป๊บเดียวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมเดินไปเปิดให้พนักงานเข็นรถนำอาหารเข้ามา ปล่อยให้จัดโต๊ะจนเสร็จเรียบร้อย
จึงพยักหน้าให้ออกไปได้
“ปุ่นทานโจ๊กนะ ให้เขาต้มมาให้เละหน่อยจะได้ไม่ปวด”
ปุ่นตักโจ๊กเข้าปาก ตาก็มองเอ๊กเบเนดิกในจานผมตาละห้อย
“อยากทานเหรอ” ปุ่นพยักหน้า ทำตาปริบๆ
“เคี้ยวได้เหรอเรา” ผมตัดออกเป็นชิ้นเล็กๆ
“ได้ครับ ปวดก็เคี้ยวได้”
“เห็นแก่กิน” ผมบ่นมันแต่ก็ตักให้ ปุ่นยื่นมือมารับแต่ผมเอามือหนี
“นั่งแฉยๆ” ผมเอาไปจ่อให้ที่ปาก แก้มซาลาเปากลายเป็นลูกพีชขึ้นสีชมพูเรื่อๆ
ปุ่นอ้าปากงับ ไม่ยอมสบตากับผม
“เมื่อคืนหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นครับ” ตัวอ้วนมันเพิ่งนึกได้
“ไม่มีอะไร การ์ดจับตัวไว้พาไปส่งที่ห้องพัก มีการตักเตือนไว้เป็นการคาดโทษ”
“ขอโทษด้วยนะปุ่น ที่ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ ถึงยังไงก็เป็นลูกค้า”
“ไม่เป็นไรครับ ดีแล้ว ผมแค่กลัวว่าจะต่อยกันเละเทะ หยุดแค่นั้นก็ดีไป”
“เราเลยเจ็บตัวฟรี”
“ไม่เป็นไรครับ บอกแล้วว่าผมชิ....” ปุ่นพูดแล้วก็หุบปากไปเสียเฉยๆ
ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าตอนเด็กๆ มันเจอเรื่องอะไรมา หรือเพราะตอนนั้นปุ่นอ้วนมากเลยถูกรังแกบ่อย
ไม่มีใครช่วยมันบ้างเลยเหรอ ยิ่งคิดทำไมผมยิ่งหงุดหงิด
“ปุ่นไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปไม่มีใครรังแกได้อีกแล้ว” ปุ่นสำลักโจ๊ก ไอจนตัวโยน มือกุมแก้มข้างที่ปวด
“เป็นอะไร” ผมรีบเข้าไปลูบหลังให้มัน หยิบแก้วน้ำส่งให้ ปุ่นรับไปดื่มก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาผม
ปุ่นมีแววตาแปลกๆ ที่ผมเดาไม่ออกว่าปุ่นกำลังรู้สึกอะไรอยู่
“คุณวีร์ ผม....”
“มีอะไรปุ่น”
“ผม...”
“คุณวีร์รับโทรศัพท์เถอะครับ”
ผมหันไปหยิบโทรศัพท์ที่ดังมาสักครู่แล้ว แต่ผมไม่ได้สนใจ
(เพราะเสียงเรียกเข้านี้ผมตั้งสำหรับกลุ่มเพื่อนไม่ใช่เรื่องงาน)
“ครับวิกา”
“ทานกันเลยไม่ต้องรอ ผมจะทานบนห้อง”
“ไม่ต้องมาผมไม่สะดวก เอาไว้ค่อยเจอกันตอนเดินทางกลับ”
“ไม่ครับ....ใช่ครับ....ครับ”
ผมวางสายจากวิกา มองตัวอ้วนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
พักนี้มีหลายอย่างที่ผมทำมันผิดเพี้ยนไปจากเดิม อย่างเมื่อคืนนี้วิกาแสดงออกชัดว่าอยากมาค้างกับผม
ปกติผมก็ไม่เคยขัด ดีเสียอีกเพราะตอนเช้าตัวอ้วนมันทำผมของขึ้นเอาไว้ แต่พอเกิดเรื่องผมก็ลืมไปเลย
พนักงานสองคนจะเข้ามาอุ้มปุ่น ผมห้ามแล้วเข้าไปอุ้มมันเอง
ซันจะเข้ามาช่วยผมยังไม่ยอม ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่อยากให้ซันโดนตัวปุ่น
วิกาพยายามห้ามผม บอกให้ปล่อยให้พนักงานเป็นคนดูแล แต่ผมไม่สนใจ
อุ้มปุ่นมาส่งที่ห้องมัน อดกังวลไม่ได้ว่าถ้ากลางคืนเกิดมันไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง
สุดท้ายก็เป็นห่วงจนต้องอุ้มกลับมาไว้ห้องตัวเอง จะได้คอยดูแลใกล้ๆ
คืนนั้นวิกามาเคาะประตูห้อง ผมรู้ความหมายของวิกาดี แต่พอนึกถึงตัวอ้วนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
พอคิดถึงตัวนุ่มๆ ของมัน ปากก็ปฏิเสธวิกาออกไป
ผมรู้สึกผิดนิดๆ ที่ทำให้ผู้หญิงเสียหน้า แต่พอเดินกลับมาที่เตียง เห็นหน้ากลมๆ ของปุ่นก็ลืมความรู้สึกเมื่อครู่ไปสนิทใจ
“คุณวีร์ครับ”
“หือ” ผมมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ เพิ่งเห็นว่าปุ่นกำลังมองผมอยู่
“คุณวีร์ไปทานกับคุณวิกาก็ได้นะครับ ไม่ต้องห่วงผม ผมไม่เป็นอะไร”
ผมเอื้อมมือไปจิ้มแก้มข้างที่มันปวดเบาๆ
“โอ้ย”
“ปากดี รีบๆทานจะได้ทานยา”
“เดี๋ยวผมทานเสร็จแล้วจะทานยาทันทีเลยครับ คุณวีร์ไปเถอะ”
“ปุ่นกำลังไล่เจ้าของรีสอร์ทเหรอ” ผมแกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“โถ่คุณวีร์ ใครจะกล้าครับ แต่ทานเสร็จแล้วผมจะนอนพักคุณวีร์จะเบื่อเปล่าๆ”
“ผมก็อยากพักทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์ นอนกับปุ่นนี่แหล่ะสบายดี”
“คุณวีร์อย่าพูดกำกวมแบบนั้นสิครับ” ปุ่นทำตาโต
“หรือจะบอกเราไม่ได้นอนด้วยกัน” ผมได้ทีแกล้งมันใหญ่
“ก็นอนแต่ไม่ใช่นอนแบบนั้น” ปุ่นพยายามอธิบาย
“แบบไหน”
“ก็แบบ...
“คุณวีร์...” ปุ่นขึ้นเสียงสุง
“ผมปวดอยู่นะครับ คุยแล้วยิ่งปวด อย่ามาหาเรื่องให้ต้องพูดสิครับ” หึๆ พูดจนนึกว่าปกติดี เพิ่งจะเอามาอ้าง
ขนาดประโยคบอกว่าปวด ปุ่นยังพูดยาวเป็นรถไฟ ไม่ได้รู้ตัวเลย
ผมเลิกเซ้าซี้ เดินไปหยิบยามาให้ ตัวอ้วนหยิบจากมือผมไปกลืนก่อนตามด้วยน้ำส้มทั้งแก้ว
ผมนั่งทานต่อจนเสร็จ โทรตามพนักงานเข้ามาเก็บโต๊ะ เวลายังเหลืออีกหลายชั่วโมง
ผมรู้ว่าป่านนี้วิกาคงกำลังหัวเสีย โกรธ ไม่พอใจผม แต่ใจมันอยากพักอยู่ในห้องมากกว่า
ผมตามขึ้นไปนอนเล่นบนเตียงกับปุ่น ดึงหมอนขึ้นพิงหัวเตียง จับตัวอ้วนที่ไปนั่งเสียสุดขอบเตียง ลากมันมาไม่สนใจแรงขัดขืน
(ไม่ใช่ว่าลากมาได้สบายๆ นะครับ แข็งแรงกว่าที่ผมคิดแต่ยังไงก็สู้แรงผมไม่ได้)
“ไปนอนทำไมตรงโน้น เดี๋ยวก็ตกเตียง”
“ไม่ได้หลับจะตกได้ไง”
รู้สึกเหมือนผมไหมว่าพออยู่ด้วยกันมากๆ ตัวอ้วนมันชักไม่เคารพผม
แต่คนที่แปลกไม่ใช่ปุ่นหรอกครับ ผมนี่แหล่ะทำไมไม่ห้ามมัน กลับชอบใจด้วยซ้ำ
“มานี่เลย” ผมหยิบหมอนของปุ่นมาวางข้างๆหมอนผม จับมันเอนลงไปนอน
“พักอีกหน่อยจะได้เดินทางไหว ถ้าไม่ง่วงก็นอนดูทีวีไป”
“ครับ”
ผมเห็นปุ่นค่อยๆ ขยับตัวถอยออกไปเรื่อยๆ ว่าจะปล่อยให้มันนอนดีๆ แต่ท่าทางจะดื้อ
ผมเลยดึงปุ่นเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้จับมานอนพิงไหล่ผม เอามือกอดไหล่มันไว้
ปุ่นดิ้นขลุกขลัก สุดท้ายก็ยอมแพ้ ค่อยๆ ผ่อนคลาย หันไปให้ความสนใจกับทีวีแทน
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้พักสบายๆแบบนี้มาหลายเดือน หลับอีกสักตื่นก็ดีเหมือนกัน
.....................................................TBC....................................................
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801576 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก