หัวข้อ: << รักกลางใจ >> [MPREG]

[MayA@TK]

ถึงมาร์คจะรู้ว่าโก๋ท้องแล้วยังไง ในเมื่อพ่อมาร์คต่างหากจะยอมรับโก๋หรือเปล่า

 

[natsikijang]

ลุ้นทั้งคู่เตชิตและนภัทร และรอลุ้นว่าโก๋กับมาร์คจะเอาชนะอุปสรรคจากพ่อและแอลลี่ได้ไหมเลย

[Apple_matinie]

สู้ค่ะ

[iNcamisang]

เย่ๆๆ มาต่อแย้ว

[Belove]

                                             รักกลางใจ

                                              บทที่ 30



“เต้”


เสียงสั่นเครือดังมาจากด้านในของตัวบ้านก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งออกมาทั้งน้ำตาแต่กลับถูกยึดแขนไว้

ด้วยสมุนตัวล่ำของผู้เป็นบิดาที่ยังยืนมองมาทางเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย แม้ว่านภัทรจะพยายามดิ้นรน

แต่ก็ไม่สามารถมาหาเขาที่ได้แต่มองอย่างเป็นห่วงได้


“ใครคือเมียของนาย หรือว่านายหมายถึงลูกชายคนเดียวของฉัน”


น้ำเสียงมีอำนาจดังขึ้นจากบิดาของนภัทร หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่กำลังยืนสง่ามองมายังเขา

เตชิตกลืนน้ำลายลงคอแล้วปลุกใจตัวเองให้ยังพอมีแรง เขาบุกมาถึงขนาดนี้แล้วเพื่อคนที่เขารักเตชิต

จะไม่หันหลังกลับเป็นอันขาด


“ถ้าลูกชายคุณคือนภัทรล่ะก็ ใช่ครับ เขาเป็นเมียของผมและผมก็รักเขามาก”


เตชิตคุกเข่าต่อหน้าบิดาของคนรัก เขาก้มลงกราบจนศีรษะติดพื้น


“ยกลูกชายคุณให้ผมเถอะครับ”


และเมื่อยกศีรษะขึ้นมาเขาเห็นชายสูงวัยกำลังจ้องมองเขา


“จะให้ฉันยกลูกให้นายง่ายๆได้หรือ มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อยสิ”


พ่อของนภัทรกระตุกยิ้มท้าทายก่อนจะหันไปมองสมุน และเพียงไม่นานมีดคมวาววับเล่มหนึ่ง

ก็ถูกโยนมาหยุดลงต่อหน้าเตชิตอย่างพอดิบพอดี


“ฉันขอนิ้วก้อยมือซ้ายของนายแค่นิ้วเดียวแลกกับลูกชายของฉัน”


“พ่อครับ!”


นภัทรผงะหน้าซีดเผือด ร่างเพรียวออกแรงสะบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุมและวิ่งมาคุกเข่าเคียงข้างคนรัก

แล้วก้มศีรษะให้บิดาจรดพื้น


“ผะ..ผมรักเขาครับพ่อ และชีวิตนี้คงจะรักใครไม่ได้เท่าที่รักเขาอีกแล้ว”


ไม่มีใครเดาความในใจชายสูงวัยออกว่าเขารู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นบุตรชายเพียงคนเดียวประกาศบอกรักผู้ชายอีกคน

ที่นั่งเคียงข้างพร้อมทั้งยื่นมือมาจับกระชับราวกับจะแบ่งปันความรู้สึกเจ็บปวดจากกัน เพราะเขายังคงเก็บความรู้สึก

ไว้ได้อย่างแนบเนียน มีแต่ดวงตาที่ยังทอดมองคนทั้งคู่ด้วยนัยน์ตาคมปลาบ


“พ่อก็ไม่ได้ขัดขวางนี่ บอกแล้วไงว่าขอแค่นิ้วก้อยของเขาเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน” ยังคงยืนยันเสียงเรียบ


“ถ้าเขารักลูกจริงก็น่าจะเสียสละได้ แต่ถ้าเขาทำไม่ได้และคิดจะเดินกลับออกไปจากบ้านหลังนี้ครบทุกส่วนล่ะก็...”


ดวงตาที่เริ่มฝ้าด้วยวัยกลับวาวโรจน์ขึ้นมา


“เขาต้องแลกความปลอดภัยของเขากับนิ้วก้อยของลูก”


“พ่อครับ!”


ทั้งเตชิตและนภัทรผงะอย่างตกใจกับคำพูดเฉียบขาดนั้น


“เพราะถ้าไม่มีนิ้วก้อยของลูกเป็นค่าผ่านทาง ผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเดินออกไปจากบ้านหลังนี้พร้อมลมหายใจ”


สบตากันอย่างหวาดหวั่นเพราะคำประกาศิตนั่นหมายถึงต้องมีใครสักคนที่สูญเสียนิ้วก้อยข้างหนึ่ง

หากเตชิตรักนภัทรจริงเขาต้องยอมเสียสละนิ้วก้อยของตนเอง แต่ถ้าหากเตชิตไม่ได้จริงจังกับบุตรชายหัวหน้า

แก๊งมาเฟีย และคิดจะเดินออกไปจากที่นี่เขาต้องตัดนิ้วก้อยของนภัทร


“พ่อทำอย่างนี้ก็เพื่อลูก ก็ถ้าเขารักจริงแค่นิ้วก้อยนิ้วเดียวจะเป็นไรไป และถ้าหากเขาไม่ได้รักลูก พ่อก็สามารถเลี้ยงลูก

ที่ปราศจากนิ้วก้อยได้เสมอ”


นภัทรหันหน้าขวับไปหาเตชิต


“ตัดนิ้วผมแล้วกลับไปซะ ชีวิตของคุณมีค่าเกินกว่าจะมาเสียสละตัวเองเพื่อผม”


เตชิตกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินพลางเค้นเสียงตวาดลั่น


“นายจะบ้าหรือไง นายน่ะมีค่าเกินกว่าแค่นิ้วก้อยของฉันมากขนาดไหนรู้ตัวบ้างหรือเปล่า”


เตชิตคว้ามีดที่วางอยู่ด้านหน้าของตนขึ้นมากำแน่นอยู่ในมือ


“เพื่อให้ได้นายมาอยู่เคียงข้าง ฉันจะทำทุกอย่างที่พ่อของนายต้องการ”


“ไม่นะ”


นภัทรยื้อยุดมือที่กำด้ามมีดนั่นไว้ น้ำตาคลอหน่วยตาจนแทบหยาดหยด


“ผมน่ะ มันไม่มีอะไรดีสักนิด ทั้งอ่อนแอ งี่เง่า เซ่อซ่า ชอบก่อเรื่องให้คุณโมโหอยู่เรื่อย มันคุ้มกันที่ไหนหากคุณ

จะต้องเจ็บและเสียสละเพื่อผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า”


“คุ้มสิ คุ้มสุดๆเลยล่ะ”


เตชิตปัดมือนภัทรออกจากมือของเขาแล้วรีบลุกขึ้นยืนพลางยกปลายมีดขึ้นจ่อกับนิ้วก้อยข้างซ้ายของตัวเอง

ท่ามกลางสายตาของคนรักและบิดาพร้อมด้วยลูกสมุนนับสิบ


“เพราะนายคือคนที่ฉันรักไงล่ะ”


“เต้!”


“หยุดได้แล้ว”


เสียงตวาดดังลั่นของคนมีอำนาจที่สุดหยุดการง้างมีดของเชิตได้ทันก่อนที่เขาจะลงน้ำหนักลงกับข้อนิ้วของตัวเอง

บิดาของนภัทรส่ายหน้าอย่างระอา


“นายมันบ้าบิ่น มุทะลุ ไม่เข้าเรื่อง กล้าบุกเข้าถ้ำเสือทั้งที่มีแค่ไม้เบสบอลอันเดียว แกเองก็เหมือนกันเจ้าภัทร

ถ้าต้องไปอยู่กับคนเลือดร้อนอย่างนี้จะต้องใช้ความอดทนแค่ไหน แต่ก็เอาเถอะ...ถึงยังไงฉันก็ยังนับถือน้ำใจของนาย”


บิดาของนภัทรถอนหายใจเฮือกใหญ่


“เห็นแก่คนโง่สองคนที่แย่งกันตัดนิ้วตัวเอง ฉันอนุญาตให้คบกันก็ได้”


“พ่อครับ พ่อน่ารักที่สุด”


นภัทรยิ้มทั้งน้ำตา เขาวิ่งเข้าหาและกระโจนกอดบิดาแน่น คนเป็นพ่อได้แต่โยกหัวบุตรชายอย่างเอ็นดู

ส่วนเตชิตเดินประคองร่างกายอันบอบช้ำจากการต่อสู้เข้ามาหยุดยืนและยกมือไหว้อย่างนอบน้อมก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น

สบตาชายสูงวัย


“ขอบคุณครับที่คุณอนุญาต”


มืออูมใหญ่ยกขึ้นมาตบบ่าเตชิต เขาเองก็นึกนิยมคนรักของบุตรชายอยู่เหมือนกันที่บุกเข้ามาจากประตูรั้วถึงหน้าบ้าน

ได้สำเร็จโดยไม่หมอบกระแตไปเสียก่อน


“ดูแลลูกชายของฉันให้ดีด้วยนะ”


เตชิตสบตากับชายผู้มากไปด้วยบารมี แววตาจริงจังเมื่อรับคำ


“ผมไม่สัญญา แต่ผมจะทำให้ได้ ในเมื่อผมรักภัทรแล้วก็ยากที่ผมจะเปลี่ยนใจ”


นภัทรโผเข้ากอดร่างสูงของเตชิตจนแทบจะอ้าแขนรับไม่ทัน บิดาของเขาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูอย่างที่น้อยคนนัก

จะได้เห็น เขาก้าวเดินอย่างสง่ากลับเข้าไปในตัวบ้านพร้อมทั้งสมุนโดยปล่อยให้บุตรชายยังตระกองกอดอยู่กับ

คนที่เขาเพิ่งยอมรับในฝีมือ


บางทีเขาอาจจะต้องวางแผนเรื่องการสืบทอดอำนาจใหม่

เฮ้อ!! เด็กรุ่นใหม่ช่างนำพาความปวดหัวมาให้เสียจริงๆ






ภูเมธจูงมือบางมาจนถึงรถ เขาเปิดประตูรถยนต์คันหรูให้การันต์ก้าวไปนั่งแล้วค่อยเดินไปขึ้นอีกฝั่งเพื่อขับรถ

ออกจากมหาวิทยาลัยในตอนบ่ายจัดของอีกวัน ร่องรอยบาดเจ็บบนใบหน้าของการันต์ทุเลาลงมากแล้ว


“ตั้งแต่รู้จักจนกระทั่งมีลูกกันแล้ว เรายังไม่เคยไปเดทกันเลยนะกระต่ายน้อย”


ภูเมธอมยิ้มพลางดึงมือนุ่มมากุมไว้บนตักในขณะที่ขับรถอยู่บนถนน การันต์รีบดึงมือกลับมาพลางย่นหน้าใส่


“พี่มาร์คอย่าซน ตั้งใจขับรถหน่อยสิครับ”


“คร้าบ ได้คร้าบ ดุจังเลย เมียใครน้า”


ใบหน้าหล่อเหลาหัวเราะอยู่ในลำคอ เขาเอียงหน้ามองคนด้านข้างแล้วรีบคว้ามือการันต์มาจูบหนักๆ กลางฝ่ามือ


“พี่มาร์ค”


การันต์อดหัวเราะไม่ได้ หนุ่มน้อยก็เลยยอมปล่อยให้มือตัวเองถูกดึงไปกุมไว้


“ไปดูหนังกันนะ วันนี้ว่างโปรเจ็คผ่านเรียบร้อยแล้ว ดูหนังจบก็หาอะไรอร่อยๆกินกันเจ้าตัวน้อยของพ่อจะได้แข็งแรง”


หน้าหวานพยักน้อยๆตามใจคนรัก ภูเมธฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดีพลางมองกระจกหลังเตรียมพุ่งรถไปกลางเลน

สายตาคมสะดุดกับภาพที่ปรากฏในกระจกเมื่อเห็นรถยนต์คันใหญ่แล่นอย่างรวดเร็วตามมาเบื้องหลัง

ทั้งที่ถนนว่างแต่มันกลับพุ่งตรงมาอย่างกระชั้นชิด


“โก๋ ระวังตัวด้วย!”


เปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจัง เขากล่าวเตือนคนนั่งข้างพลางขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม มือที่จับพวงมาลัยรถเกร็งแน่น

เมื่อต้องแบ่งความสนใจไปที่ถนนเบื้องหน้าและรถที่คุกคามอยู่เบื้องหลัง

การันต์เองก็นั่งตัวตรงอย่างไม่เข้าใจในเหตุการณ์แต่มองจากสีหน้าของภูเมธหนุ่มน้อยก็นึกหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย

ภูเมธพยายามหมุนพวงมาลัยหนีเมื่อรถยนต์คันนั้นพุ่งมาประกบข้างและเบียดจนชายหนุ่มขับรถเสียหลักลงข้างทาง


“เฮ้ย! โธ่เว้ย”


ยังไม่ทันที่จะแก้ไขอะไรได้ ประตูรถคันดังกล่าวก็เปิดออกพร้อมกับกลุ่มชายที่ใส่หมวกไอ้โม่งปิดบังหน้าตากรูกัน

มาจากรถอย่างรวดเร็ว ท่อนเหล็กถูกทุบที่กระจกรถของภูเมธจนแตกละเอียดก่อนที่พวกมันจะเอื้อมมือมาปลดล็อคประตูออก


“สัส โก๋ เป็นอะไรไหม”


“อ๊ะ พี่มาร์ค!”


ภูเมธผลักประตูรถชนพวกมันแล้วพุ่งตัวออกไป เขาง้างหมัดต่อยจนคนหนึ่งหน้าหงาย และยกเท้าขึ้นเตะ

เข้ากลางตัวไปได้อีกคนหนึ่ง พยายามที่จะก้าวไปหาคนที่กำลังจะเปิดประตูรถฝั่งการันต์


ผลัวะ!!

เพราะมัวแต่มองการันต์ภูเมธจึงถูกหมัดเข้าที่สันกรามจังๆจนหน้าหงาย พวกมันลากตัวการันต์ออกมาจากรถจนได้


“ปล่อยนะ ปล่อยผม”


การันต์พยายามดิ้นรน ผ้ากลิ่นฉุนถูกโปะลงมาที่ครึ่งปากครึ่งจมูก หนุ่มน้อยกลั้นหายใจแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะพอหมดแรงกลั้น

เขาก็สูดกลิ่นเข้าไป สติของการันต์เริ่มเลื่อนลอย ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนที่สติจะดับวูบคือภูเมธที่ถลาเข้ามาหาด้วยใบหน้า

เดือดดาลแต่กลับถูกท่อนไม้ฟาดเข้าที่กลางหลังจนร่วงลงไปกองกับพื้น


“โก๋”


ภูเมธดันตัวเองขึ้นมาอย่างยากลำบาก เขาทุบกำปั้นลงไปบนพื้นดินอย่างเจ็บใจเมื่อเห็นร่างของการันต์ถูกอุ้มเข้าไปในรถ

แล้วขับหนีออกไปอย่างรวดเร็ว







ภูมิเงยหน้าจากจานอาหารตรงหน้าขึ้นมองบุตรชายที่โซเซเข้ามาอย่างตกใจกับสภาพยับเยินเสื้อผ้าคลุกฝุ่นและใบหน้า

เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ


“เกิดอะไรขึ้น! ใครทำอะไรเจ้าลูกชาย”


ภูเมธกัดฟันหน้าเครียดมาหยุดยืน เขาตบโต๊ะดังปังพร้อมกับเท้าแขนลงกับโต๊ะอาหารและมองหน้าผู้เป็นพ่อ


“จะมีใครทำได้ นอกจากตระกูลที่ป๊าคิดจะลงหลักปักฐานด้วยไงล่ะครับ”


เสียงของภูเมธดุดัน


“มันทำร้ายผมยังไม่พอ มันยังกล้าลักพาตัวคนที่ผมรักไป”


แกร๊งงง


กมลที่กำลังช่วยคนรับใช้ถืออาหารเข้ามาได้ยินเข้าถึงกับมือไม้อ่อน ใบหน้าคล้ายการันต์ร้อนรนปรี่เข้ามาเกาะแขนภูเมธไว้


“คุณมาร์ค โก๋ล่ะ”


ภูเมธยังสู้ตากับผู้เป็นพ่อ


“แอลลี่ทำร้ายผมและเอาตัวโก๋ไป ผมจะไปช่วยโก๋ ป๊าจะช่วยผมหรือเปล่า เพราะถ้าไม่ช่วยผมก็จะไปคนเดียวเพื่อไปช่วยเมีย

และลูกของผม”


“มาร์ค”


ภูมิหน้าซีดเผือด

ภูเมธสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ


“โก๋คือคนที่ผมรักและเรากำลังจะมีลูกซึ่งก็คือหลานของป๊า ถ้าป๊าไม่ช่วยป๊าก็อาจจะเสียทั้งลูกของป๊าคือผม และหลานของป๊าไปด้วย”


“รวมถึงลูกอีกคนหนึ่งของคุณด้วยค่ะคุณภูมิ” กมลหันมาพูดเสียงเข้มกับสามี


“ถ้าคุณไม่ช่วยโก๋ ฉันที่กำลังตั้งท้องลูกของคุณจะไปจากคุณทันที”




tbc




วันนี้ลงจบเลยอีก 3 บท

เดี๋ยวสามทุ่มลงบทที่ 31

สี่ทุ่มลงตอนจบฮับ

[angelhani]

 

[lizzii]

เข้มข้นนน

[Belove]

                                                รักกลางใจ

                                                 บทที่ 31



“เป็นไงบ้างบะหมี่เกี๊ยวบ้านผม”


คิดดีวางตะเกียบลงบนปากชามบะหมี่ที่เขากินหมดจนไม่เหลือแม้แต่น้ำซุปแล้วจึงเงยหน้า

มองคนที่ชักชวนมาด้วยใบหน้าสดใสแม้จะพราวไปด้วยเหงื่อชื้น


“อร่อยมาก ผมไม่เคยกินบะหมี่ที่ไหนอร่อยขนาดนี้มาก่อน ขอสูตรไปให้แม่บ้านฝึกทำได้ไหม”


“ไม่ได้เด็ดขาด” สมหวังส่ายหน้าพรืด


“คนที่จะรู้สูตรต้องเป็นคนในครอบครัวเท่านั้น น่าเสียดายที่ผมไม่มีพี่สาวหรือน้องสาว ไม่งั้นยกให้คุณไปแล้ว”


ยกตัวเองให้ก็ได้นี่

คิดดีแอบรำพึงอยู่ในใจแล้วก็หน้าร้อนผ่าวไปกับความคิดของตัวเอง

นี่เขาจะบ้าหรือเปล่า

ไปคิดอย่างนั้นได้อย่างไรกันนะ


“ร้อนมากเลยหรือ หน้าแดงขนาดนี้”


สมหวังดึงกระดาษทิชชูมาซับเหงื่อให้ คิดดีนั่งนิ่งให้สมหวังทำอย่างนั้นพร้อมกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆในหัวใจ

ผู้ชายคนนี้มักจะห่วงใยคนอื่นจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว และด้วยอุปนิสัยแบบนี้แหละที่ทำให้คิดดียังคง

ต้องมาวนเวียนอยู่รอบตัวทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องเลยสักนิด


ทั้งที่ไม่มาหาก็ได้ แต่ก็เลือกที่จะมา

ทั้งที่ไม่ต้องเจ็บก็ได้ แต่ก็เลือกที่จะรนหาที่เจ็บ

คิดดีหรุบตาต่ำจากใบหน้าของคนตรงหน้าเพื่ออำพรางความรู้สึกของตัวเอง กิริยาของคิดดีทำให้สมหวัง

มุ่นคิ้วมองอย่างผิดสังเกต


เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังกระชั้นของสมหวังแย่งความสนใจไปได้ เขารีบดึงมันออกมารับในขณะที่คิดดี

ถึงกับลอบเป่าปากออกมาเมื่อผู้ชายตรงหน้าไม่ได้เพ่งมองหน้าให้เขาใจสั่นต่ออีก คิดดีเลยก้มหน้าดูดน้ำ

จากหลอดเมื่อสมหวังกำลังใส่ใจกับข้อความสนทนานั้น

แต่แล้วคิดดีก็แทบจะร่วงลงจากเก้าอี้อย่างตกใจเมื่อสมหวังผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด


“อะไรนะน้ากมล โก๋ถูกลักพาตัวไป”







สมหวังก้าวลงมาจากรถยนต์คันสวยของคิดดีที่อาสาขับมาส่งถึงหน้าบ้านภูเมธ เพราะด้วยอารมณ์อันเดือดพล่านนั้น

คิดดีลงความเห็นว่าเขาคงไม่สามารถขี่เจ้าแก่คันเก่งของเขามาถึงจุดหมายได้แน่ และเมื่อมาถึงหน้าประตูรั้ว

ร่างกำยำนั้นก็โผไปเกาะพลางตะโกนลั่น


“ไอ้มาร์ค มึงออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมาหากูนี่ ไอ้ขี้ขลาด”


คิดดีตาเหลือก เขารีบวิ่งลงจากรถไปรั้งแขนชายหนุ่มไว้


“เฮ้ย คุณพูดอะไรอย่างนั้นเนี่ย ไปว่ารุ่นพี่แบบนั้นทำไม”


“อย่ามายุ่ง ไม่อยากได้ยินก็กลับไปได้แล้ว”


สมหวังสะบัดแขนพลางตะคอกเสียงดังใส่หน้า คิดดีถึงกับขอบตาร้อนผ่าวเมื่อได้ยิน


ใช่... เขาไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งด้วยสักนิด

สมน้ำหน้า ที่เขาด่าใส่หน้ามาก็ถูกต้องแล้ว

คิดดีเตรียมถอยเท้ากลับไปที่รถ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเห็นภูเมธก้าวมาที่ประตูรั้วด้วยสภาพที่ยับเยินเต็มที


“รุ่นพี่!”


เสียงอุทานอย่างตกใจดังขึ้นทันทีเมื่อภูเมธกดรีโมทประตูให้กว้างออกสมหวังก็โผเข้าไปยกกำปั้นประเคน

ลงบนใบหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำนั้น แถมรุ่นพี่ของเขายังไม่หลบเสียด้วย


“กูบอกให้มึงดูแลโก๋ให้ดี แล้วนี่มึงทำเหี้ยอะไร”


สมหวังกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายติดมือแล้วตวาดใส่หน้า


“มึงปล่อยให้โก๋ถูกคู่หมั้นของมึงมาทำแบบนี้ได้ไง ไอ้มาร์ค ไอ้คนเหี้ยไม่ได้เรื่อง”


ภูเมธไม่เถียงสักคำ ดวงตาของเขาแดงเรื่อไปด้วยความเจ็บช้ำ ไหล่ทั้งสองลู่ลงอย่างหมดแรงไปกับเสียงดังของสมหวัง

เขาปล่อยให้สมหวังด่าทอจนหมดแรง


“โธ่โว้ย!”


สมหวังผลักภูเมธพลางสบถอย่างหงุดหงิดเมื่อภูเมธไม่ยอมสู้เขาเหมือนเช่นเคย ซ้ำใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอย

ฟกช้ำยังสลดลงเมื่อก้าวมาเผชิญหน้ากับเขา


“ใช่ กูมันโง่ กูมันไม่ได้เรื่อง”


ภูเมธด่าตัวเอง หางตาคมเปียกชื้นเมื่อในใจของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยการันต์และลูกจนร้อนรนไปหมด


“กูมันแม่งเหี้ยจริงๆ”


ร่างสูงทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย นี่เป็นครั้งแรกที่ภูเมธร้องไห้หลังจากสูญเสีย

แม่ของเขาไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ภูเมธหวาดหวั่นเหลือเกินว่าเขาจะสูญเสียคนรักไปอีกครั้ง

สมหวังเองก็ยังอึ้งเมื่อเห็นภูเมธร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เขาไม่เคยนึกฝันว่าคนที่เอาแต่ใจอย่างภูเมธจะเสียใจ

เพื่อใครได้ขนาดนี้ เห็นแล้วสมหวังก็ต้องกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากเย็น


วินาทีนี้สมหวังยอมรับในความรักระหว่างภูเมธและการันต์แล้วว่ามันมากมายขนาดไหน เพื่อนเก่าของเขาเปลี่ยนไป

เพราะหนุ่มน้อยที่เขาเองก็หลงรักไม่แพ้กันแต่คงไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะเข้าไปแทรกกลางได้เลยสักนิด

ภูเมธยกหลังมือป้ายตาลวกๆแล้วผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมที่เพิ่งฉายแววเศร้าเมื่อครู่ปรับเปลี่ยน

เป็นคุโชนแสงขึ้นมา เขาเดินหันหลังกลับไปทางรถยนต์ของเขา


“มึงจะไปไหน”


สมหวังตะโกนถาม


“ไปช่วยโก๋”


ภูเมธตะโกนตอบกลับมาทั้งที่ยังก้าวเดินไปข้างหน้าไม่หยุด


“จะไปคนเดียวได้ไง กูไปด้วย”


“ให้ผมไปด้วย”


สมหวังหันขวับไปหาคิดดีทันที


“กลับบ้านไป!”


“คุณ!”


คิดดีน้อยใจเมื่อได้ยินเสียงตะคอกอีกครั้ง แต่เมื่อคนๆนั้นหันมามองพร้อมกับแววตาอ่อนโยนขอบตา

ของคิดดีก็กลับร้อนผ่าว


“อย่าให้ผมต้องเป็นห่วงนายซ้ำซ้อนไปอีกคนเลย”


เขาเดินจากไปแล้วพร้อมกับกระโจนขึ้นรถที่ภูเมธเร่งเครื่องตรงมาหา และก่อนที่รถของภูเมธจะขับผ่านไป

เขาเห็นนัยน์ตาของสมหวังที่มองมาดังเช่นคำพูดจริงๆ

ก้มหน้าคลี่ยิ้มออกมาในที่สุด

ก็ได้... เขาจะทำตัวไม่ให้คนๆนั้นต้องเป็นห่วง

ผมจะคอยคุณกลับมานะ สมหวัง






เสียงรถยนต์ของบุตรชายที่ขับออกไปจากบ้านทำให้ภูมิถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้มและยิ่งเมื่อมองหญิงรูปร่างบอบบาง

ที่นั่งนิ่งเช็ดน้ำตาอยู่ไม่ไกลออกไปเขาก็ยิ่งสับสน


“ทำไมคุณไม่บอกผมเรื่องลูกของเรา”


กมลเชิดหน้าขึ้น แม้ว่ากำลังน้ำตาไหลรินเพราะความเป็นห่วงบุตรชายแต่เธอก็กลั้นสะอื้นไว้อย่างเข้มแข็ง


“เพราะฉันไม่มั่นใจว่าคุณคิดอย่างไรกับฉันไงล่ะ คุณอาจมองว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงเห็นแก่เงินที่เอาตัวเองมาแลกกับหนี้

ที่ไม่มีปัญญาชดใช้เพื่อให้ตัวเองสุขสบาย”


“กมล! ผมไม่เคยมองคุณแบบนั้น”


ภูมิขยับเข้าใกล้และดึงมือที่เคยทำงานหนักมากุมไว้


“คุณก็รู้ว่าผมรักคุณแค่ไหน”


“ฉันไม่เคยรู้หรอกว่าคุณรักฉันแค่ไหน ตราบใดที่คุณยังทำตัวเหมือนว่าฉันเป็นแค่คู่นอนถาวรที่คุณซื้อตัวมา”


“ผมจะต้องทำยังไงให้คุณมั่นใจว่าผมรักคุณ”


กมลหันมาสบตากับสามี


“ก็แค่เห็นฉันเป็นคนในครอบครัวของคุณ เห็นลูกชายของฉันเป็นคนในครอบครัวของคุณเหมือนกัน


จะมีอะไรที่จะสร้างความสุขให้เราได้เท่าคนในครอบครัวมีความสุข”


มารดาของการันต์กล่าวเสียงสั่นเครือ


“ถ้าคนในครอบครัวมีแต่ความทุกข์ ต่อให้คุณรักฉันแค่ไหนฉันก็ทนไม่ได้หรอก”


กมลกำลังจะบอกอะไรกับเขา ภูมิครุ่นคิดตาม ความหมายของประโยคนั้นกำลังจะบอกว่าเขาทำให้

คนในครอบครัวมีความทุกข์งั้นหรือ


ภูมิตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อตรงไปที่ปลายทาง เขารอให้อีกฝ่ายรับสายแล้วจึงกรอกเสียงแข็งลงไป


“...ใช่ ผมเอง คราวนี้แอลลี่ทำรุนแรงเกินไปแล้ว ผมรับไม่ได้ที่จะมีลูกสะใภ้แบบนี้ ผมจะขอยกเลิกการ

หมั้นหมายระหว่างเรา ไม่...ผมไม่กลัวสักนิด คุณอยากจะทำลายธุรกิจของผมแค่ไหนก็ทำไปถ้าคุณคิดว่าทำได้ แล้วก็นะ...”


นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยอำนาจเบิกกว้างอย่างมั่นใจ


“รีบติดต่อลูกสาวคุณด้วย บอกให้เขารู้ว่าถ้าเขาแตะต้องโก๋แม้แต่รอยเล็บข่วน ผมไม่ไว้หน้าแน่”









“แล้วจะรู้ได้ไงว่าโก๋ถูกจับไปไว้ไหน”


สมหวังหันไปถามเพื่อนเก่าที่นั่งหน้าเครียดอยู่หลังพวงมาลัยรถ ภูเมธกระตุกยิ้มพลางคว้าโทรศัพท์มือถือราคาแพง

ขึ้นมาแล้วกดปุ่มโน้นปุ่มนี้จนสมหวังงง ก่อนที่จะยกมันขึ้นแนบหู


“อืม...เป็นไงบ้าง ยินดีด้วยนะที่เรื่องจบลงด้วยดี นี่คงบาดเจ็บไปไม่น้อยเลยสิ เฮ้ย เต้ คราวนี้นายต้องช่วยบ้างแล้วล่ะ

โก๋ถูกจับตัวไป ใช่..คนที่นายคิดนั่นแหละ นายเห็นรูปที่ส่งไปใช่ไหม มันเป็นท้ายรถคันที่เอาตัวโก๋ไปที่ถ่ายรูปไว้ได้ทัน

รบกวนนายส่งมันไปตามแก๊งมอเตอร์ไซค์ของนายหน่อยสิ โอเค ขอบใจว่ะ”


สมหวังมองภูเมธอย่างแคลงใจ


“แก๊งมอเตอร์ไซค์ จะได้ผลหรือไง”


สีหน้าของภูเมธมั่นใจเมื่อหันไปมองหน้าสมหวัง


“รู้จักฤทธิ์ของแก๊งซิ่งน้อยเกินไปแล้ว ไอ้เตี้ย”


ยังไม่ทันขาดคำ สมหวังก็ต้องอ้าปากหวอเมื่อเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังไปรอบทิศบนถนนกว้าง

สักพักก็คลาคล่ำไปด้วยแก๊งสองล้อ

ไอ้หน้าซาลาเปานี่ก็พอจะพึ่งพาได้อยู่เหมือนกันแฮะ







ดวงตาเรียวที่ถูกปกปิดด้วยผ้าหยาบสีดำต้องหรี่ปรือสู้แสงเมื่อผ้าผืนนั้นถูกดึงออกพ้นใบหน้าให้หนุ่มน้อย

มองเห็นใบหน้าสวยแต่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองกำลังจ้องมองมายังเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ


“คุณแอลลี่”


การันต์ผวาแต่ก็ไปไหนไม่พ้นเมื่อร่างบอบบางถูกพันธนาการไว้กับเสาต้นใหญ่กลางโกดังร้าง มือเรียว

ถูกรวบไว้ด้านหลังเสาและถูกมัดด้วยเชือกเส้นเขื่อง แม้ว่าจะลองขยับเขยื้อนก็ไม่ขยับ ซ้ำร้ายเกลียวเชือกยัง

บาดเนื้อบางจนเจ็บแสบไปหมด


“ปล่อยผม”


“ฝันไปเถอะ!” แอลลี่ก้าวเข้ามาใกล้ยกมือบีบคางจนการันต์ต้องนิ่วหน้า


“นายทำให้ฉันเกลียดเข้าไส้ คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยให้นายไปเสวยสุขกับคนที่ฉันรัก”


“โอ๊ย!


การันต์ร้องลั่นเมื่อแอลลี่ใช้มือจับหน้าของเขาดันให้หัวกระแทกกับเสา แววตาของแอลลี่เต็มไปด้วย

โทสะและความเกลียดชังจนฉุดไม่อยู่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สมุนของแอลลี่ที่เป็นชายร่างสูงใหญ่หนึ่งในจำนวนมากหน้าซึ่งกำลังยืนล้อมอยู่รับ

โทรศัพท์แล้วรีบรายงานเจ้านายทันที


“คุณหนูครับ นายท่านโทรมาบอกว่าให้ปล่อยเด็กคนนี้ ไม่งั้นจะเกิดเรื่องใหญ่ครับ แล้วก็เอ่อ..นายท่าน

บอกว่าคุณภูมิโทรมาบอกยกเลิกการหมั้น...”


“กรี๊ดดด”


หญิงสาวกรีดร้องโหยหวนกับประโยคสุดท้าย มือที่กำรอบคอเรียวของการันต์ยิ่งบีบแน่นจนเจ้าตัวตาเหลือก


“แก เพราะแก เพราะแกคนเดียวที่แย่งชิงมาร์คไปจากฉัน เพราะแก”


เหมือนแอลลี่จะสูญเสียการควบคุมตัวเองไปแล้วเมื่อดวงตาคู่นั้นเบิกโพลงด้วยไฟแค้น ในขณะเดียวกับการันต์

ก็กำลังจะหมดสติเพราะขาดอากาศหายใจ


เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มด้านนอกเรียกความสนใจจากลูกน้องของแอลลี่ แต่ยังไม่ทันขยับตัวประตูโกดัง

ก็พังทลายจากการพุ่งเข้าชนจากรถยนต์ด้วยฝีมือของภูเมธ ตามมาด้วยจักรยานยนต์คันใหญ่อีกนับสิบคัน

ที่ขี่เข้ามาวนเวียนอยู่ภายในโกดัง และเมื่อลูกน้องของแอลลี่พุ่งเข้าหา เหล่าบรรดาแก๊งซิ่งก็เฮละโลกันทิ้งรถต่อสู้

ภูเมธและสมหวังรีบลงจากรถตรงดิ่งไปยังแอลลี่ที่ไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากบีบคอการันต์จนหน้าเขียว


ภูเมธดึงแอลลี่ออกมาอย่างยากเย็นด้วยแรงของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยโทสะนั้นมากมาย และเมื่อดึงออกมาได้

ฝ่ามือของภูเมธก็ฟาดเปรี้ยงไปที่ใบหน้าจนแอลลี่ร่วงลงไปกองกับพื้น


“มาร์ค!”


แอลลี่กรีดร้องดังลั่นเมื่อเหตุการณ์ไม่เป็นอย่างใจนึก หันไปมองรอบกายก็เห็นลูกน้องตัวเองถูกเล่นงาน

จนสลบเหมือดตามๆกัน สมหวังกำลังแก้มัดให้การันต์ที่กำลังสูดอากาศเข้าปอดจนสำลัก

และภูเมธ ผู้ชายที่หล่อนหลงรักหัวปักหัวปำกำลังยืนจังก้าหน้าตาเอาเรื่องค้ำหัวอยู่ ใบหน้าที่ถูกภูเมธฟาดลงมายังชาดิก


“คุณมัน...ไอ้ผู้ชายใจร้าย ทั้งที่ฉันรักคุณขนาดนี้ ทำไมคุณทำร้ายฉันทั้งร่างกายและจิตใจ”


ภูเมธแทบจะลุกเป็นไฟได้แล้วตอนนี้เมื่อเห็นแอลลี่คร่ำครวญ


“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันร้ายได้กับทุกคนที่ทำร้ายคนที่ฉันรัก โดยเฉพาะกับเธอไม่ฆ่าทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว”


ภูเมธตรงไปหาการันต์ที่สมหวังกำลังประคองอยู่ เมื่อดวงตาสองคู่สบกันทั้งสองก็โผเข้าหากันทันที

มืออุ่นลูบไล้ที่แผ่นหลังเพื่อปลอบโยนเมื่อหน้าหวานซบลงกับบ่ากว้างที่รองรับ น้ำตาแห่งความหวาดกลัว

ไหลรินจนเปียกปอนวงหน้า ภูเมธจูบเบาๆที่ขมับชื้นเหงื่อนั้น


“ไม่เป็นไรนะ กระต่ายน้อย ปลอดภัยแล้ว”



สมหวังมองภาพนั้นแล้วถอนหายใจออกมา มันก็ยังเจ็บปวดอยู่หรอกเมื่อเห็นเต็มตา แต่เขาจะพยายาม

ลบความเจ็บปวดให้ได้


“รีบไปกันเถอะ อยู่นานกว่านี้เดี๋ยวอดใจไม่อยู่จะกระทืบซ้ำไปอีก”


ภูเมธพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขายกมือประคองให้การันต์เดินไปช้าๆพร้อมกับเขา

แอลลี่กำมือแน่น ยิ่งเห็นภาพการแสดงความรักอย่างอบอุ่นก็ยิ่งทำให้สติของหล่อนยิ่งระเบิด


ในเมื่อฉันไม่มีความสุข ก็อย่าหวังว่าคนอื่นจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข

ภูเมธทำให้หล่อนรักมากและตอนนี้แอลลี่ก็รู้สึกเกลียดชังผู้ชายคนนี้อย่างรุนแรง ยิ่งรักก็ยิ่งเกลียดจุดหมายของแอลลี่

อยู่ที่ท่อนเหล็กขนาดข้อมือที่วางอยู่กับพื้นไม่ไกลนัก เจ้าหล่อนถลาไปที่มันและคว้ามันขึ้นมาก่อนจะพุ่งไปหาภูเมธและเงื้อมันขึ้น...

ดวงตาคู่หวานที่หันไปมองหญิงสาวอย่างนึกเป็นห่วงต้องเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อมองเห็นสิ่งที่แอลลี่กำลังทำ

มือเรียวสะบัดและผลักภูเมธออกไปจนพ้นทาง


“พี่มาร์ค หลบไป โอ๊ะ!”


ท่อนเหล็กหนาหนักแหวกอากาศลงมาอย่างรวดเร็วกระแทกเข้าที่ท้องของการันต์อย่างจังท่ามกลางความตกใจของทุกคน

ที่หันมามองเหตุการณ์


แต่ตอนนี้การันต์มองไม่เห็นอะไรอีกแล้วแม้กระทั่งเลือดที่ไหลแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั้งท่อนขาของตนเอง




TBC


 


สี่ทุ่ม ลงตอนจบ มารอหน้าจอกันเฮอะ

[Naam3]

  :sad4:รอๆๆๆๆคะ

[❣☾月亮☽❣]

โอ๊ย แท้งซะล่ะมั้งน่ะ. สงสารโก๋และลูกจัง

[่jum]

  แท้งแหงเลย 

[Apple_matinie]

อิแอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลี่

[Duangjai]

มารอมารอ

      
.....

[Belove]

                                                รักกลางใจ

                                                บทที่ 32



ดวงตาเรียวขยับเปลือกตาขึ้นลงแล้วกระพริบถี่เพื่อสู้กับแสงจ้าของหลอดไฟกลางห้องก่อนที่เปลือกตา

จะเปิดได้จนหมด การันต์นอนมองเพดานสีขาวอย่างงงงัน


เกิดอะไรขึ้น?

และตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?


สมองประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทีละเรื่องจนกระทั่งต้องเบิกตากว้าง


“พี่มาร์ค!”


หนุ่มน้อยผวาขึ้นมาจนความรู้สึกเสียวแปลบร้าวระบมแผ่ไปทั่วร่างทำให้ต้องทิ้งตัวลงไปอีกครั้ง คราวนี้จึงได้มองสำรวจ

ตัวเองและกวาดสายตามองไปรอบๆ

เขากำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล แขนข้างหนึ่งมีน้ำเกลือแทงไว้ ข้างเตียงมีภูเมธที่นั่งฟุบหลับอยู่ใกล้ๆ

ในขณะที่กมลแม่ของเขากำลังเอนกายหลับอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ด้านหนึ่งของห้องพิเศษในโรงพยาบาลเช่นกัน

แรงเคลื่อนของเตียงโรงพยาบาลและคนบนเตียงที่ขยับตัวปลุกภูเมธให้ตื่นขึ้นมา ทันทีที่เขาสะดุ้งตื่นจากท่าฟุบหลับ

ชายหนุ่มก็รีบมองมายังการันต์


“กระต่ายน้อย”


ผุดลุกขึ้นพลางจ้องหน้าการันต์ที่ยังซีดเซียวอย่างห่วงใยและเป็นกังวลก่อนจะโน้มตัวลงไปโอบกอดร่าง

ผอมบางนั้นไว้อย่างอ่อนโยน


“เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”


การันต์น้ำตารื้นอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น แขนเรียวยกขึ้นกอดตอบแล้วปล่อยให้หยาดน้ำไหลรินจากดวงตา

ความรู้สึกเหมือนหลับๆตื่นๆจนไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร แต่การันต์รับรู้ได้ว่าตลอดเวลาที่เขา

ยังไม่ได้สติเต็มที่ ผู้ชายที่โอบกอดเขาไว้อย่างทะนุถนอมคนนี้อยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา


หนุ่มน้อยผละออกจากอ้อมกอดแล้วยกมือประคองใบหน้าของภูเมธเพื่อมองให้เต็มตา ใบหน้าหล่อเหลา

บัดนี้ซูบซีดจนขอบตาคล้ำ เหนือริมฝีปากมองเห็นไรหนวดเขียวเป็นปื้นเพราะภูเมธไม่ได้ใส่ใจดูแลตัวเอง


รัก!

เขารักภูเมธ

รักผู้ชายคนนี้จนหมดหัวใจ

เหมือนอย่างที่การันต์ก็เชื่อว่าภูเมธเองก็รักเขามากเช่นกัน


ภูเมธกดจูบไปที่กระหม่อมของการันต์อย่างอ่อนโยนและเลื่อนมาจูบที่หน้าผาก ปลายนิ้วเกลี่ยไปที่แก้มซีด

แผ่วเบาก่อนจะย้ายมาแตะที่ปากแห้ง การันต์เปิดรับลิ้นอุ่นที่สอดลึกเข้ามาอย่างอ่อนหวานเพื่อให้หนุ่มน้อยพ้นจากฝันร้าย


“รักกระต่ายน้อยมากนะ”


“รักพี่มาร์คมากเหมือนกันครับ”


เมื่อเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น บัดนี้การันต์ไม่เขินอายที่จะบอกรักอีกแล้ว เป็นเพราะเขาไม่รู้อนาคตว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เขาอยากมอบความรักให้ภูเมธให้มากที่สุด


“หิวไหม นอนหลับไปสองวันเต็มๆ”


ภูเมธคลายอ้อมกอดและเอื้อมมือมาวางบนศีรษะโยกเบาๆอย่างเอ็นดู  ตอนนี้การันต์จึงได้รู้สึกว่ากระเพาะเริ่มทำงาน

จนส่งเสียงครืดคราดไปหมด


“หิวแล้วครับ ไม่หิวก็ต้องกินเดี๋ยวลูกของเราจะบ่นว่าแม่ไม่ดูแลตัวเอง”


เสียงใสชะงักงันเมื่อมองเห็นใบหน้าถอดสีของภูเมธ การันต์ย่นหัวคิ้วอย่างสงสัย


“ทำไมหรือครับ”


“กระต่ายน้อย ฟังพี่นะ”


ภูเมธดึงมือทั้งสองของการันต์มากุมไว้ ใบหน้าของเขาสลดลงพร้อมกับเสียงทอดถอนใจ


“เขาไม่อยู่กับเราแล้ว”


“อะ… อะไรนะ…”


ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาไหลลงมาทั้งที่ยังไม่ได้กระพริบตา


หมายความว่าอย่างไร!

ภูเมธพูดอะไร!

ใครกันที่ไม่อยู่กับเขา


“ไม่จริง ไม่จริง พี่มาร์คโกหก”


เสียงแหบพร่าเบาหวิว หน้าเรียวส่ายไปมาไม่ยอมรับ มือน้อยที่ถูกอีกฝ่ายเกาะกุมพยายามสะบัดออก

แต่ภูเมธยิ่งยึดมันไว้แน่น นัยน์ตาที่มีแต่ความเสียใจแดงเรื่อและสันกรามขึ้นแนวเพราะเขากัดฟันแน่น

ตอกย้ำให้การันต์รู้ว่าภูเมธไม่ได้พูดเล่น


“โก๋ อย่าทำหน้าแบบนี้”


ภูเมธส่งเสียงดังจนกมลสะดุ้งตื่นและผวาลุกอย่างรวดเร็ว


“คุณมาร์คเกิดอะไรขึ้น!”


แม่เลี้ยงถามอย่างตกใจเมื่อเห็นภูเมธจับไหล่การันต์เขย่า


“คุณกมลตามพยาบาลมาเร็วๆโก๋กำลังช็อกเรื่องลูก”


ภูเมธรีบออกคำสั่ง กมลที่เพิ่งตั้งสติได้รีบวิ่งเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว


“โก๋!”


ภูเมธตะโกนใส่หน้าเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยกำลังเบิกกว้างและล่องลอยจนหาโฟกัสไม่ได้


“ตั้งสติหน่อยโก๋”


ไม่จริงใช่ไหม

ลูกไม่ได้อยู่ในท้องแล้ว

มือเรียววางแนบหน้าท้องอย่างเจ็บปวด


“ไม่จริง พี่มาร์คโกหก พี่มาร์คโกหก”


เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง การันต์พยายามดิ้นหนีอ้อมกอดของภูเมธอย่างขาดสติ

น้ำตานองเปรอะเปื้อนใบหน้าเมื่อเขายังทำใจกับการสูญเสียไม่ได้


“โธ่เอ๊ย!”


ภูเมธสบถด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน เขาเองเจ็บยิ่งกว่าเมื่อคราวอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานเข้าห้องฉุกเฉิน

และวินาทีที่แพทย์บอกเขาว่าแรงกระทบจากเหล็กเนื้อหนาด้วยฝีมือของแอลลี่ทำให้เขาสูญเสียส่วนหนึ่งของหัวใจไปแล้ว

วินาทีนั้นภูเมธทรุดลงกับพื้นและปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย บิดาของเขาที่เพิ่งตามมาถึงพร้อมกมลต้องปลอบโยน

เขาอย่างหนักแม้ว่าทุกคนจะเสียใจเช่นกัน


เขาเองกว่าจะผ่านช่วงเวลาแห่งความเสียใจมาได้ก็แทบแย่ แล้วกับการันต์ที่แสนบอบบางเล่า ภูเมธกัดฟันคว้าร่าง

ที่ดิ้นพล่านอยู่บนเตียง พยายามกอดไว้เมื่อการันต์กำลังอาละวาดเพราะความความเสียใจแม้ว่าการันต์จะทั้งทุบทั้งตี

แต่ภูเมธก็จะทน จนกระทั่งแพทย์เจ้าของไข้และพยาบาลวิ่งกรูกันเข้ามาและฉีดยานอนหลับใส่สายน้ำเกลือ

ภูเมธกอดการันต์ไว้จนหนุ่มน้อยหลับลงอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา







กว่าที่การันต์จะทำใจกับการสูญเสียลูกไปก็ใช้เวลาอีกหลายวัน ตอนนั้นภูเมธจึงค่อยเล่าให้ฟังว่าแอลลี่ตั้งใจ

จะทำร้ายภูเมธแต่การันต์ผลักภูเมธจนพ้นทางและกลายเป็นบาดเจ็บแทน

ภูเมธตะโกนลั่นอย่างตกใจ เขาผวาเข้ารับร่างที่ทรุดฮวบ สมหวังพุ่งเข้าหาแอลลี่พลางใช้มือขย้ำผมยาว

และฟาดมือไปที่ใบหน้าเจ้าหล่อนอย่างโกรธแค้นจนแอลลี่เองก็แทบหมดสติ ในขณะที่ภูเมธรีบพาการันต์

ขึ้นรถยนต์มาที่โรงพยาบาล


เมื่อภูมิผู้เป็นบิดาตามไปถึงโรงพยาบาล ดวงตาดุของเขาขุ่นมัวอย่างโกรธจัด ชายผู้มากอิทธิพลออกคำสั่ง

ให้ถอนการช่วยเหลือเรื่องเงินทั้งหมดที่มีต่อตระกูลของแอลลี่ แค่นั้นยังไม่พอเขาสั่งให้ลูกน้องบุกไปถล่มที่บ้านของแอลลี่

จนเละไปหมด จนตอนนี้บิดาของแอลลี่แทบสิ้นเนื้อประดาตัว


“แล้วคุณแอลลี่เป็นยังไงบ้างครับ”


เมื่อทำใจได้แล้ว ร่างกายก็เริ่มฟื้นตัวและแพทย์ให้ออกจากโรงพยาบาลได้ ภูเมธจึงได้พาการันต์ไปในสถานที่หนึ่ง

ซึ่งมีรั้วโปร่งสูงกั้นเขตจากภายนอก ภูเมธชี้ให้การันต์มองเข้าไปในดินแดนภายในกว้างขวางท่ามกลางสนามหญ้า

เขียวขจี การันต์เห็นร่างเพรียวที่เคยงดงามนั่งเหม่อลอย ผมเผ้ากระเซิงใบหน้าหมองคล้ำ


“โธ่ คุณแอลลี่”


หนุ่มน้อยรำพันอย่างเวทนาเมื่อเห็นแอลลี่ที่ตกเป็นทาสของไฟรักเพลิงแค้นจนควบคุมไม่ได้ และสุดท้าย

ต้องเข้ารับการบำบัตที่โรงพยาบาลทางจิตเวช


การันต์รู้แล้ว

ความรักสร้างความอบอุ่นให้แก่ชีวิต แต่บางทีมันก็อุ่นจนร้อนและพร้อมที่จะแผดเผาเจ้าของความรักจนมอดไหม้

การันต์จะไม่ปล่อยให้สิ่งเลวร้ายเหล่านั้นเกิดกับเขาเด็ดขาด







3 ปีผ่านไป


“เอ้า ยิ้มกันกว้างๆ ชีสสสสส”


เสียงดังลั่นของตากล้องจำเป็นเรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้ กับบรรยากาศเริงรื่นของงานรับปริญญาบัตร


“เรียนจบเสียทีนะโก๋”


พี่ชายที่แสนดีอย่างสมหวังโยกหัวบัณฑิตใหม่เบาๆ การันต์คลี่ยิ้มกว้างให้กับทุกคนที่มาในงานนี้ไม่เว้น

แม้แต่แอนดี้เพื่อนของเขา


“ยินดีด้วยนะโก๋”


หนุ่มน้อยรับช่อดอกไม้จากแอนดี้ซึ่งเมื่อรับรู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างเสียใจและอับอาย เขาก็ลาออกจาก

มหาวิทยาลัยG เพื่อไปเริ่มต้นใหม่ในมหาวิทยาลัยที่ค่าใช้จ่ายถูกกว่าและต้องกลายเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง

เพื่อกอบกู้สถานการณ์ครอบครัว ในช่วงแรกแอนดี้ไม่กล้ามาสู้หน้าเพื่อน จนการันต์ต้องเป็นฝ่ายไปหา

และบอกว่าทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม วันนี้แอนดี้ที่กำลังเรียนอยู่ในปีสุดท้ายมางานรับปริญญาของเขา

กับแฟนสาวที่พบรักกันที่มหาวิทยาลัยใหม่


“ดอกไม้สวย จาอาวว”


เสียงโยเยดังขึ้นจากนางฟ้าตัวน้อยวัยสองขวบที่อยู่ในอ้อมแขนของกมล


“ไม่ได้นะคะกิ๊บเก๋ นั่นของพี่เขา”


กมลปรามบุตรสาวตัวน้อยเบาๆ


“ไม่เป็นไรครับแม่ น้องอยากได้ก็ให้น้องเถอะ”


การันต์ดึงดอกไม้ดอกหนึ่งจากช่อใหญ่ส่งให้เด็กหญิงตัวป้อมที่เป็นน้องสาวของเขาและภูเมธที่กลายเป็นขวัญใจของบ้าน


“เรียนจบแล้วก็ปั๊มลูกกันเสียทีนะ เดี๋ยวไม่ทันเพื่อน”


เตชิตส่งเสียงหยอกเย้าภูเมธเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ห่างกายการันต์ จนการันต์หน้าร้อนเห่อ


“บ้า เต้ก็ไปแซวน้องอยู่ได้”


นภัทรที่อุ้มเด็กชายหน้าตาละม้ายคล้ายทั้งเตชิตและตัวเองกระทุ้งศอกใส่สามีจนเตชิตต้องย่นหน้า

หลังจากที่ผ่านการทดสอบอย่างหฤโหด ครอบครัวของทั้งคู่ก็เปิดทางให้คบกันได้ และนภัทรก็เพิ่งรู้เมื่อเหตุการณ์เหล่านั้น

ผ่านไปว่าเขาเองกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆก็เป็นจังหวะที่เรียนจบพอดี นภัทรจึงให้กำเนิดบุตรชายซึ่งก็มีวัยไล่เลี่ยกับน้องสาว

ของการันต์ ส่วนเรื่องกิจการของครอบครัวเลยกลายเป็นว่าเตชิตเข้าไปสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมาเฟียแทนนภัทร

แต่นภัทรก็สลับมาดูแลธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของครอบครัวสามีแทนซึ่งเป็นงานที่เขาถนัดกว่า


“เฮอะ ทำคุย แค่คนเดียวเดี๋ยวคืนนี้ก็ทัน เนอะ กระต่ายน้อย”


“พี่มาร์ค พูดอะไรอย่างนั้นนะ”


กำปั้นน้อยๆทุบเข้าที่กลางอกกับคำพูดกำกวมของสามี เตชิตหัวเราะใส่เพื่อน


“ยังไงก็ไม่ทัน หน้าจืดบอกน้องมันไปสิ ว่าถูกเสกคนเข้าท้องตอนนี้อีกคนหนึ่ง”


การันต์ตาโตเมื่อหันไปมองนภัทรที่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก


“จริงหรือครับ นี่ท้องคนที่สองแล้วหรือครับ ดีใจด้วยนะครับ”


“แกเป็นแม่พันธุ์หรือไง เดี๋ยวก็ท้อง เดี๋ยวก็ท้อง”


สมหวังแซวนภัทรเพื่อนสนิท เลยถูกฝ่ามือพิฆาตข้างที่ไม่ได้อุ้มลูกฟาดเข้าที่ต้นแขน


“ใครจะเหมือนแก ช้าจนคิดดีมันจะรอไม่ไหวแล้ว ระวังเหอะจะหลุดมือ”


“เออๆไม่ช้าก็ได้”สมหวังหันขวับไปหาคิดดีที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ


“เป็นแฟนกันนะ”


เขาพูดง่ายๆ แต่เล่นเอาคิดดีหน้าร้อนเห่อ


“คุณจะบ้าหรือไง มาบอกอะไรกลางงานงี้เล่า”


สมหวังยิ้มกริ่ม เวลาผ่านไปความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นถูกเยียวยาไปหมดแล้วแม้ว่าจะต้องใช้เวลา


สมหวังยอมรับว่าคิดดีมัดใจของเขาไว้ได้ด้วยความอดทนจริงๆเขาเลยรวบร่างคิดดีมากอดและกดจูบไปที่แก้มแรงๆ


“จะยอมหรือเปล่า ไม่ยอมก็จะจูบกลางงานนี่แหละ”


คิดดีฟาดมือลงบนไหล่สมหวังจนร้องอุบ


“เฮ้ย ไอ้พวกเมียๆนี่ยังไงนะ มือไวใจเร็วกันจริง เดี๋ยวก็ฟาดเดี๋ยวก็ตี เจ็บนะโว้ย”

เสียงหัวเราะดังผสานขึ้นกับคำโวยวายของสมหวัง







กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็พลบค่ำ การันต์เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสดชื่นหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากงานรับปริญญา

ตลอดทั้งวัน

ภูเมธนอนหลับอยู่บนเตียง การันต์อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสภาพสามี ภูเมธเหนื่อยจากงานที่เข้าไปรับผิดชอบแทนบิดา

ซึ่งปลดระวางจากงานและมักจะพากมลกับลูกสาวคนใหม่ไปเที่ยวเมืองนอกบ่อยๆ แต่วันนี้ภูเมธเคลียร์เวลา

เพื่อมางานสำคัญงานหนึ่งของเขา การันต์ปิดไฟกลางห้องแล้วจึงขึ้นไปนอนเคียงข้างสามีที่หลับตาพริ้ม


รัก

คงไม่มีคำไหนจะดีกว่าคำนี้ เมื่อเวลาที่ผ่านมาพิสูจน์แล้วว่าต่างก็เข้าไปอยู่กลางใจซึ่งกันและกัน

การันต์ก้มลงหอมแก้มภูเมธเบาๆ ก่อนที่เขาจะตกใจเมื่อถูกวงแขนของคนที่หลับตาอยู่คว้าเข้ามากอด


“พี่มาร์ค ไม่ได้หลับหรือครับ”


“จะหลับได้ไง ต้องอยู่บอกรักไอ้เด็กขี่จักรยานซุ่มซ่ามคนนี้ก่อน”


“บ้าจริง ผมบอกแล้วไม่ได้ซุ่มซ่ามนะ”


การันต์ยู่ปากใส่


“คร้าบ ทราบแล้วครับ งั้นพี่บอกรักกระต่ายน้อยแทนก็แล้วกันนะ”


เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้น แล้วเจ้าตัวก็พลิกร่างมานอนทับ


“จะทำอะไรพี่มาร์ค ไหนว่าเหนื่อย”


เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มในความมืดเมื่อภูเมธเริ่มซุกไซ้อยู่แถวซอกคอ


“จะปั๊มลูกแข่งกับไอ้เต้ไง ปล่อยให้มันล้ำหน้าไปสองคนแล้ว”


การันต์หัวเราะออกมาก่อนเสียงนั้นจะถูกดูดซับไว้ด้วยริมฝีปากของภูเมธ




---------------------------------------- THE END ----------------------------------






เย้ๆ ในที่สุดก็ Happy Ending ^^


ขอบคุณคนอ่านแทนมาร์คกับโก๋ด้วยนะคะ ที่อยู่กันมาจนถึงตอนจบ


ถึงแม้ว่าอีพี่มาร์คจะทำตัวแย่ๆจนคนอ่านระอาแทนโก๋น้อย


แต่ถึงอย่างไรพี่มาร์คก็รักโก๋น้อยมากน้า...





อ่านจนจบแล้ว คนแต่งขอกำลังใจจากคนอ่านเป็นความคิดเห็นเก๋ๆกันบ้างนะคะ


แล้วพบกันใหม่ในนิยายเรื่องอื่นๆของคนแต่งค่ะ



Thank you


Belove

 

[❣☾月亮☽❣]

     เริ่มกันใหม่นะโก๋
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับนิยายดีๆ

[่jum]

  ลง 3 ตอนรวดจนจบเลยจริงๆ ด้วย 

เป็นนิยายที่สนุกดีค่ะ อ่านเพลินๆ

[Duangjai]

ก้อชอบนะ เกเรนิดๆ ดราม่าหน่อยๆ แทรกความรักครอบครัว

เป็นกำลังใจให้น้าาาาา. จะติดตามผลงานต่อต่อไป

              

...

[Apple_matinie]

ชอบมากกกกกกกกกก

ขอตอนพิเศษน้าาาาาาาาา

พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

[iceman555]

     ขอบคุณคนแต่งมากๆครับบบบ

[Naam3]

  the อ่านสนุกมากกคร้า...จะรอติดตามเรื่องใหม่นะจร้า
เป็นกำลังใจในเรื่องต่อไปน่า

[MayA@TK]

เสียดายที่โก๋แท้งอ่ะ

 

 

[Al2iskiren]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เสียดาย และสงสารพี่มาร์คกับโก๋น้อยที่เสียลูกไป โดนเต้กับภัทรแซงหน้าไปสองคนเลย  ปั๊มเบบี๋ตามให้ทันน้า

ว่าแต่คนเขียนจะแต่งตอนพิเศษเพิ่มอีกมั้ยคะ อยากอ่านคู่เฮียสมหวังกับคิดดีอีกจัง

[mystery Y]

จบแล้ว สนุกมากๆเลยค่ะ
แต่เหมือนตอนจบจะดูรวบๆหน่อย จะมีตอนพิเศษไหมน้อ?

[Silvan]

อยากได้ตอนพิเศษจังเลยค่ะชอบมาก

[lizzii]

ในที่สุดก็มีความสุข แต่เต้ไวไฟมากกกกกกกก

[Jibbubu]

ในที่สุดก็แฮปปี้ซะที

[Freja]

อ่านสนุกดีค่ะ   แม้จะมีตอนที่ดราม่าแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเครียดแต่อย่างใด
ตอนใกล้จบอาจจะรู้สึกว่ารวบรัดไปนิด  ตอนที่ไปช่วยโก๋ นั้นรู้สึกกลายๆว่าเหมือนกับการเล่มแบบรวบรัดสรุปตอนมากกว่าการดำเนินเรื่องทั่วไป     ส่วนที่ว่าเป็นแนวเรื่องผู้ชายท้องได้นั้น เราว่าถ้าหากว่าเคะทุกคนในเรื่องนี้สามารถท้องได้ก็น่าจะบอกตั้งแต่ต้นดีกว่า  จะได้เป็น fact establish ไปว่าเป็น Mpreg Universe  คือจะได้ไม่รู้สึกว่าอิหลักอิเหลื่อที่ตอนจบพากันท้องเป็นแถวๆ     คือตอนที่โก๋ท้องไม่ท้องนั้นก็ยังลุ้นกันอยู่ว่าจะ Mpreg  พอโก๋ท้องขึ้นมาปุ๊บก็คิดว่าเป็นอะไรที่พิเศษมากที่โก๋ท้อง   พอมาตอนสุดท้ายที่พากันท้องก็กลายเป็นข้อเท็จจริงไปว่าผู้ชายก็ท้องได้ หรือเคะท้องได้แทน  เพราะว่าไม่มีการปูเรื่องมาก่อน   อาจจะเพราะว่าเรื่องนี้แปลงมาจากฟิคหรือเปล่าคะเลยเอาอัตลักษณ์ของแฟนฟิคมาด้วย   

ตอนก่อนที่ภูเมธกับเพื่อนตบแอลลี่นั้นเรายังนึกเลยว่าจะออกมาแบบไหน? ผู้ชายเรื่องนี้เป็นสุภาพบุรุษกันจึงไม่ทำร้ายสตรี?   แต่พอตบจริงๆเราโอเคค่ะ   ปี 2016 แล้ว  เรียกร้องสิทธิ์เท่าเทียมระหว่างเพศกัน  กรณีจึงต้องเป็นอีกอย่างที่ต้องรับไปด้วยในเมื่อตัวเองเป็นคนตามทำร้ายเขาก่อน  แอลลี่เป็นบ้าไปก็ถือว่าเป็นทางออกที่ดี

ตอนที่แม่ของโกุ๋ยกับพ่อของมาร์กนี่เราไม่ค่อยรู้สึกถึงความรักที่แม่โก๋มีให้อีกคนนะคะ  หรือว่าเราอ่านข้ามไป   คือเหมือนกับว่ามีข้อแม้ให้สามีใหม่แต่ไม่ได้เอ่ยถึงความรักจากตัวเองสักเท่าไหร่  ถ้าเข้าใจผิดก็ขอโทษค่ะ

โดยรวมแล้วก็ถือว่าเป็นนิยายที่อ่านสนุกเรื่องหนึ่งค่ะ  หวาน เศร้า บู๊  ครบรส  ขอบคุณมากค่ะ

[natsikijang]

จบแล้ว แอบเสียดายที่โก๋แท้งนะ สงสารมากๆด้วย แต่จบแบบนี้ก็ทำให้โก๋เรียนจบ  ทุกคนที่ความสุข  ดีเหมือนกัน

[labelle]

  ปลื้มมากค่ะ มาแบบรัวๆมาก ขอบคุณนะคะ
เรื่องน่าลุ้นตลอดเวลา มีตอนพิเศษไหมน้า

สงสารโก๋ แต่ก็สมหวัง พี่มาร์คดูแลดีเลย
ปล่อยให้นภัทรทำแต้มนำก่อนซะงั้น
แต่เด๋วโก๋ก็ปั๊มแฝดเนาะ 555

คิดดีน่ารัก สมหวังให้ไปเฝ้าร้านแทนหรือเปล่า

ทุกคู่น่ารักหมดเลยค่ะ ฝั่งชายนี่รุกหนัก รุกไวมาก

รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ

[Ice_Iris]

เรื่องร้ายผ่านไป

เหลือแต่เรื่องดี

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ