รักกลางใจ บทที่ 14ร่างกายที่ไร้ซึ่งประสบการณ์ผวาเฮือกเมื่อรู้สึกได้ถึงเนื้อตัวร้อนระอุที่ทาบทับลงมา หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวด้วยความกลัวระคนหวามไหวกับสัมผัสจากเรียวปากที่ขบเม้มไปตรงซอกคออุ่น“คุณมาร์ค ได้โปรด...อย่า...”แม้จะเอ่ยปากขอร้องอีกครั้งแต่อีกฝ่ายเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่อาจห้ามใจได้อา...ใช่...ภูเมธห้ามใจไม่ได้อีกแล้ว...ลิ้นร้อนลากเลื้อยสลับด้วยริมฝีปากที่ได้ลองลิ้มรสเนื้อสมันหวานละมุน ยากที่จะทำให้เสือร้ายยอมปล่อยเหยื่อ ภูเมธกำลังติดใจในรสกายหวานหอมที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา ริมฝีปากบางเฉียบปล่อยตรงนั้นแต่ก็ย้ายที่ไปตรงโน้น ทิ้งรอยแดงเรื่อสีกุหลาบจนแทบปรากฏไปทั่วร่างบาง“อา...โก๋ นายเป็นสมบัติของฉัน”เขาพึมพำหนักหน่วง เพิ่มแรงกดทับจนอีกฝ่ายหมดทางดิ้นหนี และยิ่งภูเมธเลื่อนตัวลงต่ำเรื่อยๆการันต์ก็ยิ่งหมดแรงห้ามปรามลงไปทุกที“ฮือ....อ๊ะ...คะ..คุณมาร์ค”หนุ่มน้อยสะดุ้งเมื่อยอดอกสีสวยถูกปลายลิ้นร้อนแตะลง มือร้อนของเขาวางทาบไปบนเนื้อตัวอุ่นๆ การันต์ร้อนวาบไปทุกจุดที่คนใจร้ายสัมผัส กำปั้นของเขาทุบถองไปบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย แต่นอกจากจะไม่สะดุ้งสะเทือนแล้วภูเมธกลับครอบริมฝีปากลงไปบนลานรอบยอดอกอย่างติดใจ“อื้อ...”ร่างบางเผลอไผลแอ่นตัวรับสัมผัส กำปั้นที่ทุบถองเมื่อครู่กลับต้องเปลี่ยนเป็นกอดรัดร่างที่ทาบทับ ปากอิ่มเม้มแน่นกลั้นเสียงครางไว้เมื่อมือร้อนที่
สำรวจไปทั่วตัวเลื่อนลงไปจับต้องอยู่ที่จุดอ่อนไหว
“ยะ..หยุดเถอะครับ...”หนุ่มน้อยเพิ่งค้นหาเสียงของตัวเองเจอ มันน่าตกใจที่เสียงของเขาสั่นพร่าแหบโหย ในขณะที่หัวใจของเขากลับเต้นรัวการันต์หอบหายใจถี่เมื่อมือร้อนกอบกุมจุดไวสัมผัสไว้ในมือพลางใช้ปลายนิ้วกดนวดไปที่ส่วนยอด“นายต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”ย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงสั่นไหวจนการันต์เองก็รู้สึกได้ สะโพกแข็งแรงกดน้ำหนักลงไปแยกขาสองข้างของการันต์ให้เปิดกว้างก่อนที่ปลายนิ้วจะถูกส่งเข้าไปทักทายช่องทางลับสีสวย “ไม่!”
หนุ่มน้อยอุทานพลางเบิกตากว้างเมื่อถูกโจมตีทั้งจากด้านบนที่ยอดอกด้วยปลายลิ้นโลมไล้จนเปียกชุ่มและด้านล่างเมื่อปลายนิ้วที่สองเริ่มส่งเข้าไปหมุนวนเปิดทางรักให้กว้างขึ้น“อื้มมม...จะ เจ็บ”แม้จะเจ็บแต่กลับวาบหวามกับสัมผัส การันต์เจ็บใจที่ร่างกายของเขาตอบสนองจนต้องแอ่นกายเบียดเสียดไปกับร่างของภูเมธจนอีกฝ่ายคำรามอย่างได้ใจเมื่อปลายนิ้วที่สามทำให้เขาคิดว่าควรจะทำให้การันต์ได้รู้เสียทีว่า คนที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้คือใคร“โก๋ จำให้ขี้นใจว่านายเป็นสมบัติของฉัน”เสียงหนักกระซิบที่ข้างหู การันต์เตรียมจะตอบโต้แต่ปากน้อยๆกลับถูกปิดด้วยปากของภูเมธปลายลิ้นสอดลึกเซาะไซ้ไปตามร่องฟัน ลิ้นเล็กถูกดูดกลืนจนการันต์แทบสำลัก ภูเมธกำลังหลอกล่อให้การันต์เคลิ้มไปกับจูบที่ชำนาญ ก่อนที่ปลายนิ้วจากช่องทางรักจะถูกชักกลับแล้วแทนที่ด้วยอะไรบางอย่างที่ค่อยๆลุกล้ำเข้าไปทีละนิด“อื้มมม”ร่างบางผวา ดวงตาคู่หวานเบิกโพลง ในสมองขาวโพลนไปกับความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต การันต์ส่งเสียงร้องแต่มันกลับถูกดูดซับไว้ด้วยลิ้นร้อนและเรียวปากที่ทาบทับแนบสนิทจนเหลือแค่เพียงเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอ เขาเกร็งตัวด้วยสัญชาตญาณ มือน้อยๆ จิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังอีกฝ่ายจนเป็นรอยซิบๆ แต่ก็หยุดการกระทำนั้นไม่ได้“โก๋ อย่าเกร็ง”ภูเมธเตือนเสียงอู้อี้เมื่อปลายลิ้นยังพัวพันไม่เลิกรา ปลายนิ้วของเขาเช็ดหยดน้ำจากหางตาที่ไหลรินลงมาอย่างเบามือ“เจ็บครับ ผมเจ็บ คุณมาร์ค ฮือ..”“ทนอีกนิดนะครับเด็กดี แล้วเราจะมีความสุขด้วยกัน”ภูเมธยกขาเรียวสองข้างให้สูงขึ้นยกพาดไว้ที่บ่าของเขาเปิดทางรักให้กว้าง ก่อนที่จะค่อยๆ ดันสะโพกเข้าไปจนสุดทาง เขายกท่อนแขนซับเหงื่อชื้นที่หน้าผากให้หนุ่มน้อย แววตาตอนนี้ไม่หลงเหลือความเกรี้ยวกราดอีกแล้วเมื่อมันถูกแทนที่ด้วยความพอใจและภาคภูมิที่เขาได้เป็นคนแรกของการันต์“เก่งมาก เด็กน้อย รู้ไหม ร่างกายของนายมันทำให้ฉันทรมานแค่ไหน”แววตาคู่นั้นทำให้การันต์หน้าร้อนเห่อจนต้องวางคางไว้บนบ่ากว้าง เมื่อความเจ็บตัวเริ่มลดลงและมันเพิ่มเติมด้วยความรู้สึกแปลกใหม่จนท่อนขาเกร็งไปหมด“คุณมาร์ค ผม..อื้ออ”การันต์กัดริมฝีปากไว้แน่นเมื่อภูเมธเริ่มเคลื่อนกายช้าๆจนสิ่งแปลกปลอมที่สอดลึกเริ่มสร้างความเสียวซ่านจนขนลุก“กอดฉันไว้สิ ยิ่งเจ็บก็ยิ่งกอดให้แน่น อืม ดีมาก โก๋ของฉัน”ภูเมธเองก็ต้องกัดฟันเมื่อช่องทางรักตอดรัดจนเขาแทบจะทนไม่ได้ เขารู้..กล้ามเนื้อของการันต์กำลังบีบรัดในจังหวะสุดท้าย ภูเมธดึงร่างบางมากอดไว้แนบอก เสียงครางปนเสียงหอบหายใจดังประสานรัวเร็ว ก่อนที่เขาจะระเบิดมันออกอยู่ในช่องทางแสนหวาน“โก๋”เสียงเรียกที่หวานกว่าเคยดังอยู่ใกล้หู การันต์กลับยกมือปิดหูไว้ขณะนอนตะแคงคุดคู้หันหลังให้คนใจร้ายอยู่บนพื้นเย็นๆกลางห้องพลางร้องไห้ออกมาสิ่งที่สร้างความเจ็บปวดก่อนสอนให้เขารู้จักรสชาติของความแปลกใหม่ถูกเจ้าของถอนตัวออกไปจากร่างกายของเขาพักใหญ่แต่เขาก็ยังเจ็บเจ็บทั้งกายและใจแค่มองด้วยดวงตาเท่าที่มองเห็น ตอนนี้ร่างกายของการันต์มีแต่ร่องรอยจากคนใจร้ายเต็มไปหมด แถมเจ้าตัวยังทิ้งรอยบางอย่างไว้ในหัวใจของเขารอยที่ยากจะลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด“อย่ามายุ่งกับผม คุณ....ใจร้ายที่สุด”“เจ็บมากไหม”ภูเมธถอนหายใจเมื่อพายุแห่งอารมณ์พัดผ่านไปแล้ว เขาเองก็นึกเสียใจที่ทำให้คนที่นอนหันหลังให้ต้องร้องไห้ครั้งใหญ่ เรื่องที่เกิดขึ้นมัน
อาจเป็นเพราะเขาตกหลุมของหนุ่มน้อยไปแล้ว
หลุมแห่งความรักภูเมธสอดมือเข้าไปที่เอวดึงร่างบางให้ชิดเข้ามากับอก วางคางไว้บนกลุ่มผมนุ่มโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะดึงดันขืนตัวไว้“ขอโทษก็ได้”ภูเมธเอ่ยคำพูดที่ไม่เคยพูดกับใครออกไป“ก็...อย่าทำให้โกรธสิ”“ผมจะรู้ไหมว่าคุณจะโกรธผมเรื่องอะไรบ้าง คุณก็โกรธเกลียดผมไปเสียทุกเรื่อง”“เอ่อ...ฉันไม่เคยเกลียดนายนะ”ภูเมธค่อยๆพลิกตัวการันต์ให้ตะแคงกลับมาทางด้านเขา ปลายนิ้วเชยคางมนให้เงยหน้ามาสบตา“แล้วเรื่องที่จะโกรธตอนนี้ก็มีแค่เรื่องเดียว...”เขาโน้มตัวไปจูบซับน้ำตาจนมันแห้งเหือดไปจากดวงตาคู่สวย การันต์ได้แต่นิ่งงันพลางมองสบตาของภูเมธอย่างค้นคว้าให้เห็นก้นบึ้งที่ซ่อนอยู่ในใจ “...แค่นายอย่าไปใกล้ชิดกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน”การันต์เพิ่งเคยเห็นใบหน้าขาวๆของภูเมธว่ามันกลายเป็นสีแดงจางขณะสารภาพความในใจออกมา ทำให้หนุ่มน้อยต้องแอบยิ้มอยู่ในใจ“เอ่อ..คือ...ฉันหวงน่ะ”หวง...การันต์หน้าร้อนวูบความน้อยใจ เสียใจ ถูกทดแทนด้วยคำพูดคำเดียวหนุ่มน้อยก้มหน้ายิ้ม“หนาวเนอะ”ภูเมธเพิ่งจะได้สติว่าร่างเปลือยของทั้งคู่กำลังกอดรัดกันอยู่บนพื้นห้อง เขาลุกขึ้นแล้วสอดแขนเข้าใต้อกข้างหนึ่งและใต้เข่าข้างหนึ่งช้อนตัวการันต์ขึ้นมา ก่อนเดินไปที่เตียงแล้ววางลงบนที่นอนอุ่นอย่างทะนุถนอม“อ๊ะ จะทำอะไรอีกครับ”การันต์ท้วงเมื่อเห็นภูเมธเอนตัวลงมาแนบชิด หน้าหวานแดงซ่านไปหมด“หาอะไรทำแก้หนาว”ภูเมธพูดหน้าตาเฉย “ตะ แต่ว่า”แต่ว่าการันต์ก็ห้ามไม่ได้เมื่อภูเมธก้มลงปิดปากของเขาไว้อีกครั้งพลางจู่โจมอย่างชำนาญ ภูเมธใช้ปลายลิ้นสำรวจไปทั่วร่างกายนุ่มอย่างอ่อนหวานแทบจะทุกซอกทุกมุมจนหนุ่มน้อยสะท้านไปทั้งร่าง โดยเฉพาะเมื่อเรียวปากมาหยุดนิ่งอยู่ตรงท้องน้อย มือเรียวคว้าแก่นกายสีสวยเหมาะมือขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วทักทายยอดเนื้อสีอ่อน“คุณมาร์ค อย่าครับ มันไม่ดีนะครับ อ๊า....”การันต์ห้ามแล้ว แต่ภูเมธก็ไม่ฟัง ปลายนิ้วที่แตะส่วนยอดเปิดทางให้ลิ้นร้อนแตะวนลากไล้ตั้งแต่โคนจรดปลาย ก่อนที่เขาจะส่งมันเข้าไปในช่องปากทีละนิดจนกระทั่งกลืนมิดไปจนหมด“อา...คุณมาร์ค”มือน้อยเสยเข้าไปในกลุ่มผมดำ การันต์เกร็งไปทั้งตัวเผลอไผลยกขาตั้งชันปลายเท้าจิกบี้ลงบนที่นอนอย่างลืมตัว“ขยับสะโพกสิครับเด็กดี”ภูเมธส่งเสียงสอนเบาๆ ลูกศิษย์จึงได้ขยับสะโพกดันเข้าไปในช่องปากอย่างกล้าๆกลัวๆ ภูเมธครางลึกอย่างถูกใจพลางเม้มปากรูดขึ้นมาแล้วดันกลับอย่างรวดเร็วเมื่อการันต์เด้งตัวรับ“อือ....คุณมาร์คครับ ผม...อื้อ....ไม่ไหวแล้ว”การันต์ดิ้นพล่านจนผ้าปูที่นอนยับย่น กล้ามเนื้อท้องน้อยบีบรัดถี่เร็วก่อนจะฉีดอัดน้ำรักอยู่ในช่องปากที่ยังกลืนกินไม่ยอมปล่อย ภูเมธฉวย
จังหวะนั้นที่การันต์ยังหอบลึกค่อยๆฝังแก่นกายเข้าไปในช่องทางสีหวานอีกครั้ง
“แก้ตัวนะ เมื่อครู่ฉันทำให้นายเจ็บ แต่คราวนี้ฉันจะทำให้นายรู้ว่า สวรรค์น่ะมันมีกี่ชั้น”ภูเมธดึงผ้าห่มที่ร่นลงไปให้ขึ้นมาคลุมจนถึงคอ แล้วโน้มตัวไปจูบที่ขมับแผ่วเบาเด็กน้อยของเขาหลับลงอย่างอ่อนเพลีย เขามองร่างที่กำลังนอนตะแคงคุดคู้ซุกอยู่อกของเขาอย่างเอ็นดูความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครเขาอยากปกป้องเขาอยากดูแลสมบัติมีชีวิตชิ้นนี้ที่เป็นของเขาแล้วโดยสมบูรณ์ เขาจะไม่ให้ใครมาชิงการันต์ไปจากเขาได้ภูเมธสัญญากับตัวเองก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบร่างนั้นไว้ในอ้อมกอดแล้วหลับตาลงอย่างอิ่มเอม
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
