18.
พวกเราทุกคนรู้ดีกันอยู่แล้วว่า นิยายทุกเรื่องไม่จำเป็นต้องจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งเสมอไป และโดยส่วนใหญ่เรื่องที่เป็นที่น่าจดจำและเล่าขานกันอย่างไม่มีวันตายนั้น มักจะเป็นเรื่องโศกสลดทว่างดงาม เป็นบทสรุปที่ท้าทายความเบาหวิวและเปราะบางเหลือทนของชีวิต ซึ่งสั่นไหวอารมณ์ท่วมท้นในอกของคนอ่านให้ทะลักทะลายในรูปของพราวน้ำตา
แต่ช่างแม่...สิ !
ใครอยากจะเป็นที่จดจำกันล่ะ เรื่องของผมกับเจ้าดื้อจะต้องจบสวย สุขี ชื่นมื่น หรือพูดอีกอย่างก็คือมันจะต้องเป็น the greatest happily love story ever told เท่านั้น!
ถึงแม้ว่าช่วงนี้ เราจะ เอ่อ ไม่ค่อยจะได้ จิ๊โบ๊ะ... กันเลยก็ตาม ก็... อย่าว่าแต่จิ๊โบ๊ะเลย เจอยังไม่ค่อยจะได้เจอเลยนะ ซึ่งนั่นทำให้เรา (หรือบางทีอาจจะผมแค่คนเดียว) รู้สึกไม่มั่นคงเล็กน้อย
หลังจากสอบกลางภาค เป็นช่วงเวลาสุดยุ่งขิงอีกครั้งหนึ่งของชีวิตเด็กมช. เด็กปีหนึ่งถูกเกณฑ์เข้าเชียร์เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสปอร์ตเดย์ที่จะเกิดขึ้นในเทอมหน้า พูดให้ชัดก็คือในอีกสองเดือน ในขณะที่เจ้าดื้อเองยังไงเสียก็ต้องเข้าเมเจอร์จนได้ เพราะลีลาค้าแข้งเข้าเป้า (จุดนี้ อย่าเอ่ยเรื่องฟุตบอลให้ผมช้ำใจอีกเป็นอันขาด) นั่นหมายความว่าพวกเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยแม้จะยังกลับมานอนกอดกันทุกคืน เพราะผมเองก็ต้องซ้อมร้องเพลงอยู่กับวงที่สโมฯ จนดึกดื่นเหมือนกัน แลดูบีซี่มากอะไรมาก
วันเวลาก็ช่างผ่านไปเร็วเหลือใจ เอ๊ะ หรือว่า ช่วงโปรโมชั่นของเรามันจะหมดอย่างที่ไอ้แมกซ์ ปรามาสไว้ซะแล้ว ไม่นะ ไม่ๆ ตราบใดที่ซิมคู่ขายังทำหน้าที่ของมันอย่างดีเยี่ยม เราก็จะยังคอนเน็กท์ถึงกันและกันตลอดไป ใช่ไหมๆ แหมคิดอะไรมาก ว่าแล้วก็หยิบมือถทอขึ้นมาสไลด์ด้วยท่วงท่าเก๋ไก๋ราวกับกำลังโฆษณาสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุด
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา...”
หมายความว่าไงวะ !
ไลน์ไปก็ไม่ตอบ เอ้อ .. สงสัยว่ากำลังจะเตะบอลอยู่อ่านะ
ใช่ๆ ต้องเตะบอลอยูสิ ตอนนี้มัน ห้าโมงกว่า
แต่ว่าทำไมต้องปิดมือถือด้วยล่ะเนี่ย มีเหตุผลอะไร? แล้วนี่ ถ้าเกิดใครมีธุระด่วนอะไรจะทำยังไง?
ว่าจะไม่คิดอะไรมากแล้วน๊า เจ้าเหล็กดัด !
เมื่อวานนี้ก็ทีนึงละ กลับมาจากบ้านนอก กะว่าพอถึงห้องแล้วจะขอกอดให้หายคิดถึงซะหน่อยแต่ปรากฏว่าเจ้านั่นกำลังเปลี่ยนเสื้อจะออกไปเตะบอล (กะจะเก็บตัวทีมชาติเลยรึไง) ไม่พอ ยังมีไอ้น้องแมกซ์อยู่บนห้องด้วยนี่สิ จะเข้าไปจุ๊บแก้มซักทีก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าผมควรจะเป็นห่วงเรื่องนี้ไหมนะ ก็ภาพในทวิตพี่ต้อมมันยังติดตาอยู่เลย แล้วถ้ามันเกิดขึ้นกับ…
วุ๊ย บ้าน่ะ สองคนนั่นแค่เพื่อนกันหรอก แล้วไอ้น้องนี่ก็รู้ดีอยู่ว่าผมกับเหล็กดัดรักกันมากกกก ใช่ไหม ที่สำคัญ ผมไว้ใจแฟนของผมที่สุดเลยนะ สัญญากันแล้วด้วย แหม เค้าไม่ใช่คนหึงหวงไปเรื่อยซะหน่อย ความรักควรตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเชื่อใจสิ
แต่ถ้าบริสุทธิ์ใจแล้วทำไมต้องปิดมือถือด้วย!
เสียงชั่วร้ายในความหัวดังขึ้น
นี่ ตามไปที่สนามบอลดีไหม แหม ก็แค่เพื่อความสบายใจอ่านะ ไม่ได้จะไปจับผิดอะไรซักหน่อย
หรือถ้าปลอมตัวไป เจ้าดื้อก็ไม่มีทางจับได้หรอก ก็แค่ไปดูว่าเล่นบอลจริงๆ ไม่ได้เล่นอย่างอื่นอยู่
ไปเลยว่าว ที่นายต้องการตอนนี้ก็คือ หมวกเบสบอล แว่นกันแดด หมวกกันน็อก หนวดปลอมหรืออะไรก็ได้ ไม่สิ แค่ดินสอเขียนคิ้วก็พอ ถ้าคิ้วเข้มขึ้น เติมจอนนิดหนึ่ง แหม ขี้คร้านจะจำไม่ได้ แต่ปัญหาคือ ผมไม่มีดินสอเขียนคิ้วน่ะ เอ๊ะหรือมี ไม่สิ มีแค่ดินสอเขียนขอบตาที่ยัยเห็ดหูหนูเพิ่งซื้อมาให้เป็นของฝาก มันพูดว่าดินสอเขียนขอบตาแน่ๆ เมื่อเช้านี้ แต่ยังไม่ได้เปิดดูเลยเพราะไม่ได้สนใจ ใช้อันนี้แทนก็ได้มั้ง ไหน อยู่ไหนนะเนี่ย จำได้ว่าเอาซุกไว้ในกระเป๋า อืม เดี๋ยวนะ ... แม่ง ของเยอะจังวะ
อ่า เจอแระ
อุ๊ยมี ที่ปัดแก้มของชู อูเอมูระด้วย สีส้มแอพริค็อทอมชมพูทองเปล่งปลั่ง ดีๆ หน้าจะได้โกลว์ๆ แลดูสุขภาพดีเหมือนผลแอพริค็อทบ่มแดด อ๊ะ นี่ลิปทินท์สีเข้ากัน โห มีมอยส์เจอไรเซอร์ คอลลาเจน และมัลติวิตามินบำรุงในรูปของไลโพโซม คืออะไรก็ช่างเหอะ คงเป็นอะไรที่ดีสักอย่างแหละ ไม่งั้นเขาใส่เอาไว้ทำไมใช่ไหม ทาเลยละกัน อืม อ๊ะ ปากดูอิ่มขึ้นมาเลยอ่ะ เฮ้ย ทำได้ไงเนี่ย
นี่ ตาย มีแป้งด้วยแหละ แป้งเพรสสีพีชเนื้อนวลเนียน แหม ดูพัพพ์มันสิ เวลาสัมผัสใบหน้าเนื้อแป้งคงเบาสบายดุจใยไหมเนอะ น่าใช้ทั้งนั้นเลย ว่าไหม นี่ทำไมผมไม่เคยคิดถึงเรื่องช็อปเครื่องสำอางบ้างเลยล่ะเนี่ย ดูของพวกนี้สิ น่ารักเหลือเกิน และมันจะทำให้คุณดูดี ผู้ชายก็ต้องการดูดีเหมือนกันนะ ใช่เลย เหมือนพี่โดมไง เหมือนดัง พันกร ไม่ๆ ไม่อยากเหมือนดังพันกรซะหน่อย อยากเหมือนพี่โดม ไม่สิ อยากได้พี่โดมต่างหาก
เจอละ นี่ไงอายไลน์เนอร์ สีพิทช์แบล็ค (โห) เส้นคมเฉี่ยว ชัดเจน ไม่ลบเลือน เอ่อ ไม่แน่ใจว่าอยากจะได้แบบ ไม่ลบเลือน เอาเหอะ... อือฮึ ดีนะเนี่ยที่เป็นแบบ เจลไลน์เนอร์ ว่าแต่... ไอ้เจลไลน์เนอร์นี่มันคืออะไรวะ ไม่ใช่ดินสอหรอกเหรอ มันคือเจลเหรอ เหมือนเจลลี่ปีโป้อ่ะนะ อืม
เอาวะ มันก็คือๆ กันนั่นแหละ พอยท์ก็คือคิ้วสวยได้รูปแบบหนุ่มแกลมร็อค (สำนวนนิตยสารเรย์ และคาวาอี้)
เริ่มจาก ค่อยๆ ลากเส้นจากบริเวณหางคิ้วเส้นเล็กๆ บางๆ แล้วก็ค่อยๆ กดน้ำหนักมือลงปาย จากนั้น ...
“มิว ทำอะไรอยู่น่ะ!”
อุ๊ยแม่ !!!
“ขอโทษๆ ตกใจเหรอ เฮ๊ย คิ้วเปื้อนอะไรอ่ะ””
พี่ต้อม ! ว๊ากๆๆ น่าอายอ่ะ แต่หลักฐานยังคามือและโต๊ะ
“อ้าว นี่ ... แต่งหน้าอยู่เหรอ (นิ่งไปสี่วิ) โห เลอะเลยอ่ะ ขอโทษนะ มาเดี๋ยวพี่เช็ดให้”
พี่ต้อมเอื้อมมือมาแตะบริเวณหางคิ้วอย่างเร็ว
“มะ มะ ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
แล้วก็ใช้กระดาษเช็ดหน้าถูออกเบาๆ โอย... คิดถึงภาพนั้นอีกแล้ว ลิ้นพี่ต้อมสีแดงแปร๊ด
“ว่าแต่ นี่ มิวแต่งหน้าด้วยเหรอเนี่ย”
กุลีกุจอกวาดเครื่องสำอางลงกระเป๋าท็อตของมาร์ก จาค็อบบ์ (ก็อป) อีกหนึ่งใบโปรด
“อ๋อ ปะเปล่าครับ แค่ลองเขียนคิ้วดูเล่นๆ ยัยเมี่ยงเพิ่งซื้อมาฝาก”
“อ่อ ที่บอกว่าไปญี่ปุ่นอ่านะ”
“นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าไปจับซากุระหรือไปเต้นแร้งเต้นกาบนรถไฟด้วยหรือเปล่า ฮ่าๆ”
“แล้วนี่ มิวมานั่งทำอะไรตรงนี้ ยังไม่กลับเหรอ หรือว่า รอน้องดื้อมารับ”
“เปล่าครับ ผมกำลัง เอ่อ จะไปสโมฯ ครับ”
“อ่อ ใช่ จะประกวดแล้วใช่ไหม เมื่อไหร่นะ”
“เดือนหน้าแล้วครับ แล้ว... พี่ต้อมสบายดีป่ะคับ”
“ก็ สบายดีมั้ง ไม่ได้คุยกับมิวนานเหมือนกันนะเนี่ย ลืมพี่ไปแล้วมั้ง”
“แหม ไม่หรอกครับ”
“อ่ะนะ จะพยายามเชื่อก็แล้วกัน”
โอ๊ย น่ารักว่ะ แต่ ไม่ๆ ไม่ใช่เวลาจะมาลัลล้านอกใจ มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการอีกตั้งเยอะ ผมกำลังสงสัยว่า...
“เอ่อ พี่ต้อมครับ”
“หืม”
“คือ ไม่รู้ว่าถามไปแล้วมันจะดีไหมอ่ะ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องพี่ต้อมกับไอ้แมกซ์ (อย่างเร็ว) น่ะครับ”
“ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่ามิวหึง หึงพี่หรือหึงแม็กซ์”
“ฮ่าๆๆ งั้นมั้งครับ คือ พี่ ตกลง ยังไงกันเหรอครับ”
“เอาอย่างงั้นเลยเหรอ”
ผมพยักหน้าสอดรู้เต็มที่
“แมกซ์ก็น่ารักดีนะ แต่พี่ไม่เห็นว่าเขาจะอะไรยังไงกับพี่เลย”
“อ้าว มันไม่ได้จีบพี่อยู่หรอครับ”
“เปล่า ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงก่อนก็คุยกันอยู่ดีๆ แต่ตอนนี้ก็เงียบๆ ไปนะ”
แหม ก็น่าอยู่หรอก เป็นครั้งแรกเลยที่เข้าข้างไอ้แมกซ์
“แล้วพี่ต้อมไปทำอะไรไม่ดีไว้หรือเปล่าละครับ แมกซ์มันถึง… ”
“อะไรล่ะที่ว่าไม่ดี”
“ไม่รู้สิครับ ผมก็พูดของผมไปเรื่อยแหละ แต่พี่ต้อมครับ ผมว่าแมกซ์มัน น่าจะชอบพี่จริงๆ นะ”
“มิวคิดอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ”
“เราไม่มีทางรู้หรอกมิว ต้องรอให้เจ้าตัวเค้าพูดเอง แต่พี่ก็เห็นเค้าคุยอยู่กับหลายคนนะ ไม่ใช่แค่พี่คนเดียว”
“แล้ว ถ้ามันเลิกกับทุกคนแล้วมาคุยกับพี่คนเดียวละครับ”
พี่ต้อมหัวเราะแล้วยิ้มน้อยๆ
“แหม ลุ้นเพื่อนจังเลยนะ ก็ต้องให้ถึงวันนั้นซะก่อนสิ”
โหย พี่ต้อมอ่ะ ไม่รู้รึไงนะ ว่าพี่อ่ะเป็นคนในสเป๊คของผมกับไอ้แมกซ์มาสามปีแล้ว หรือพี่ต้อมจะชอบไอ้เด็กแมกซ์มากกว่า
“ว่าแต่มิวเหอะ ไม่ชอบพี่บ้างเหรอ”
โอ้ย เขิน
“ผมไม่อยู่ในสถานะจะพูดได้แล้วครับตอนนี้”
“โอเค เอาเป็นว่าถ้าเกิดวันไหนมิวโชคร้ายโสดขึ้นมา ก็อย่าลืมบอกพี่ล่ะ”
โอ้ย ให้ตายเถอะ จู่ๆ ก็อยากโสดขึ้นมาอย่างเวยว่อง ทันทีทันใด
“ว่าแต่ ถ่ามทำไมอ่ะ ว่าพี่กับแมกซ์ คืออะไรยังไง”
“ก็ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากรู้”
พี่ต้อมมองหน้าผมงงๆ ปนขำ (หล่อได้อีก) เฮ้อ มองหน้าใสๆ ผิวขาวๆ ของพี่ต้อมแล้วก็รู้สึกเสียดาย อิจฉาไอ้เด็กแมกซ์มากกกก
เสียงเรียกเข้าเพลง First Love ของอูทาดะ ฮิคารุ ดังขึ้น ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เจ้าดื้อนั่นเอง พี่ต้อมยิ้มให้อย่างรู้ทัน
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
“ครับผม หวัดดีครับ ขับรถดีๆ นะครับ”
“ครับ มิวก็อย่าวุ่นแต่งหน้า เอ๊ย ซ้อมร้องเพลงจนลืมกินข้าวล่ะ”
“ได้เลยครับ ฮ่าๆๆ”
พี่ต้อมเดินออกไปแต่ไม่ลืมหันมาโบกมือยิ้มให้ แหม...
อ้าว ลืมโทรศัพท์ไปเลย
“รับช้าจัง เตงทำอะไรอยู่เหรอ”
เสียงหงุดหงิดดังมาจากปลายสาย
“อ๋อ คือ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์น่ะ”
ผมแอบแลบลิ้นเพราะกลัวจะถูกจับได้
“ตะกี้พี่เตงโทรมามีอะไรป่ะ”
“อ๋อ... เอ่อ”
นั่นสิ... ต้องมีธุระด้วยเหรอ
“ก็ ไม่มีไรหรอก แล้วนี่ทำอะไรอยู่เหรอ”
“ก็เตะบอลอยู่ไง”
“แล้วทำไมต้องปิดด้วยเครื่องอ่ะ”
“แบตใกล้จะหมดน่ะเลยปิดไว้ก่อน จะได้มีแบตไว้โทรคุยธุระ เตงไม่มีอะไรใช่ไหมครับ”
“ไม่มี”
“งั้นเค้าวางนะ เออ แล้ววันนี้จะให้เค้าไปรับไหม”
“วันนี้เอารถมา”
“งั้นเจอกันที่ห้องแล้วกันนะครับ”
“อืม”
เจ้าดื้อกดวางโดยที่ผมยังใม่ทันได้พูดว่า “รักเตงนะ” เลย…
ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างน้อยใจ ไม่เข้าใจ จะดูงี่เง่าหรือเปล่าผมไม่ได้สนใจจะรู้ แต่ดูเหมือนจะเป็นแค่ผมคนเดียวที่กำลังแคร์เรื่องเวลาของเราสองคน ผมมองไปรอบๆ อย่างผิดหวัง บริเวณที่ยืนอยู่ไม่มีคนแล้ว ความมืดเริ่มโรยตัวลงช้าๆพร้อมๆ กับแดดสีจางที่ค่อยๆ หายลับไปกับสุมทุมพุ่มไม้ ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วออกเดินไปที่สโมฯ คณะมนุษย์ ที่นัดหมาย และที่ที่ผมจอดรถหรีดคู่ทุกข์คู่ยากเอาไว้
***
“เธอคิดถูกแล้วจ้ะ ที่โทรมาปรึกษาฉัน!”
เสียงแหลมใส่จริตแบบอุดมไปด้วยโฟเนติกและอินโทเนชั่นอลังการกรีดมาทางปลายสาย ระหว่างพักซ้อม
“ว่าแต่ทำไมต้องเป็นคนโง่ๆ อย่างเธอด้วยนะที่ได้ครอบครองพ่อหนุ่มน้อยเทพบุตรสุดเซ็กซี่อย่างน้องดื้อ แล้วอะไรลิขิตให้คนสวย เริ่ดๆ เจิดๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาและสมองอย่างฉันต้องมานั่งทำหน้าที่เป็นศิราณีให้เธอตลอดเลยล่ะห๊า อารมณ์เสีย”
“ตกลงเธอจะให้คำแนะนำอะไรรึเปล่าเนี่ย ถ้าไม่มีฉันจะได้วาง”
จะว่าไปพักนี้ ยัยเห็ดชักจะขึ้นเสียงบ่อยเกินไปแล้ว แหม ยัยนี่ สนิทด้วยเข้าหน่อยทำลามปามราวกับขี้กลาก
“ฉันเชื่อแล้วว่าเธอคบชั้นเพื่อผลประโยชน์อย่างเดียวจริงๆ เอาล่ะ จากที่เธอเล่ามาทั้งหมดทั้งมวลเนี่ย ฉันพอจะเล็งเห็นได้ด้วยสายตาอันแหลมคมโฉบเฉี่ยวเปรี้ยวแกลมดังนี้ว่า จริงๆ แล้วปัญหามันไม่ใช่อะไรเลย ขี้ปะติวชิววี่มาก สิ่งที่เธอและน้องดื้อขาดไป ก็คือ,,, เวลา”
“อันนั้นฉันรู้แล้ว เสียเวลาจริงๆ เลย ปรึกษาคนอย่างเธอเนี่ย”
“ยัง! ฉันยังพูดไม่จบ จะรีบตัดบทไปตายที่ไหนคะ ชั้นกำลังพูดถึงเวลาคุณภาพค่ะ ไม่ใช่เวลาสถุนๆ ที่เธอใช้หายใจผลาญไปวันๆ ”
“ประเด็นคือมันไม่มีเวลาเจอกันไง แล้วมันจะไปมีเวลาคุณภาพที่ไหนอีกล่ะ อีนี่พูดไม่รู้เรื่อง”
“ไม่มีเวลาก็หาสิ นี่ฉันเลกเชอร์ควายอยู่รึไงคะ เวลาเท่าที่เธอมีอยู่นั่นแหละ แล้วทำให้มันมีคุณภาพ ใช้เวลาที่มีอยู่ร่วมกันให้เกิดประโยชน์สูงสุด”
“ยังไงล่ะ”
“เอางี้ เธอมีเงิน 100 บาทไหม”
“มี”
“ดี ก่อนกลับแกแวะแผงหนังสือ หรือร้านเซเวนไหนก็ได้”
ผมเห็นภาพตัวเองยืนทำหน้างงอยู่ตรงแผงนิตยสารในร้านสะดวกซื้อหลังมอ
“หยิบคลีโอฉบับเดือนนี้ขึ้นมา”
ผมทำตามคำสั่ง หยิบนิตยสารผู้หญิงเล่มหนาหนักนั้นขึ้นมา
“จากนั้น เดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์”
พนักงานหนุ่มน่ารักรับนิตยสารไปแสกนบาร์โค๊ด
“อ้อ นึกออกแล้ว มันมีบทความที่ว่าด้วยการสรางเวลาคุณภาพของคู่รักที่ไม่มีเวลาให้กันอย่างนั้นใช่ไหม”
“เปล๊า! ฉันอยากอ่านน่ะ แต่ยังไม่ได้ซื้อ”
“อีนี่หนิ!”
“เหอะน่า ถือเป็นค่าครู พรุ่งนี้เช้าฉันต้องได้อ่านคลีโอ พร้อมแลทเท่แก้วใหญ่และมัฟฟินช็อคโคแลทเทอะ จากสตาร์บั๊คเวลาเก้านาฬิกาตรง แต่ก็ไม่แน่นะ มันอาจจะมีคอลัมน์หรือบทความอะไรก็ได้ที่จำเป็นสำหรับเธอ อย่าง เคล็ดลับ ดู ด๊อนท์ หรือ คู่มือสร้างสุดสัปดาห์อันเร่าร้อน อะไรอย่างงี้ ลองเปิดอ่านดูก่อนก็ได้ ฉันอนุญาต”
“โอเค ถ้ามันเวิร์ค เธอจะได้ทุกอย่างที่ร้องขอมา”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนเรื่องเฉพาะหน้าในตอนนี้ สิ่งที่ฉันจะถ่ายทอดให้เธอ จงฟังให้ดี”
นังเห็ดหยุดรอจังหวะกะว่าให้ตื่นเต้นแลดูยิ่งใหญ่
“ความลับแห่งต้นตระกูลข้างแม่ของฉันซึ่งสืบเชื้อสายมาจากเจ้านางชั้นสูงที่ขึ้นชื่อลือเลื่องในความงามงดตั้งแต่สมัยเมืองลำพูนยังฟูเฟื่อง”
แล้วมันเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นในสมัยของมันล่ะ สารรูปมันถึง...? ผมสงสัยแต่ไม่ได้พูดออกไป
“โอเค ฉันรู้ว่าเธออาจจะคิดเถียงชั้นในใจ แต่เธอก็ต้องยอมรับโดยไร้ข้อโต้แย้งว่า ตั้งแต่เธอรู้จักฉันมา เคยไหมที่ฉันไม่เคยมีผู้ชายสยบอยู่ปลายแทบเท้า”
“อ้าว ก็เธอคบไม่เลือกนี่ จะอ้วน จะแก่…”
“ไม่ช่าย!” ยัยเห็ดกรีดร้อง “นั่นน่ะ ชั้นเลือกแล้วย่ะ เธออย่ามาชักใบให้เรือเสียจะได้ไหม หุบปากแล้วฟังชั้น! ”
ผมตั้งใจฟังด้วยความระทึก
***
“เตงทำอะไรเนี่ย”
นั่นแน่ เจ้าเหล็กดัดถึงกับตะลึงเลยทีเดียว ที่เปิดประตูเข้ามาเจอผมในสภาพโฮสท์หูแมวน่ารัก กลิ่นเทียนอะโรม่า เสียงเพลงแจ๊สกับดิมไลท์ที่หรี่จนได้บรรยากาศเซ็กซี่
“ในสมัยโบราณ หญิงชั้นสูงผู้สง่างามและเลื่องชื่อในตระกูลฉันจะต้องตระเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการผ่อนคลายความเครียดให้แก่สามีหลังจากการออกไปใช้ชีวิตเหน็ดเหนื่อยนอกบ้าน สิ่งแรกที่จะต้องทำคือ กราบเท้าสามีเมื่อมาถึงเรือนและเมื่อจะนอน อาจจะไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น แต่ชั้นรู้ว่าเธอทำได้”
เสียงใส่จริตของยัยเห็ดหูหนูดำลอยล่องเข้ามาในโสตประสาท ผมจึงรีบเข้าไปกราบแทบอกสามี เอ๊ย แฟนหนุ่มราวกับหนุ่มโฮสต์อันดับท็อปของบาร์ย่านชิบูยะ
“พี่มิว เตงอะไรอ่ะครับ ไหว้เค้าทำไม ไม่เอา เดี๋ยวอายุสั้น”
“เจ้านายไปเล่นกีฬามา คงเหนื่อยแย่เลยใช่ไหมครับ อาบน้ำเลยดีไหมครับ ผมเตรียมน้ำอุ่นกับเครื่องดื่มเย็นๆ ไว้ให้แล้วครับผม มามะ ผมจะช่วยถอดเสื้อผ้าให้นะครับ”
เหล็กดัดยังงงๆ แต่ก็ยกแขนขึ้นให้ผมถอดเสื้อบอลให้โดยดี ระหว่างนั้น ผมแตะลิ้นไปที่ยอดอกมันอย่างยั่วยวน เหล็กดัดทำหน้าเสียว ทำท่าจะก้มลงมาจูบ
“ยั่วยวนทีละน้อย แต่อย่าเพิ่งปล่อยตามเลย”
เสียงนังเห็ดยังคงแว่วมา
“อ๊ะๆ เดี๋ยวซีครับเจ้านาย ใจร้อนจังเลยนะครับ”
เหล็กดัดหัวเราะแก้เก้อ
“มีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
ผมไม่ตอบ แต่ดึงกางเกงบอลเพื่อนำทางเจ้าเหล็กดัดมายังห้องน้ำ อ้อมไปยังด้านหลัง สอดสองมือเข้าไปในขอบยางยืดของกางเกงแล้วรูดมันลงที่ไปข้อเท้า
“ผมผสมบับเบิลบาร์ธกลิ่นที่เจ้านายชอบไว้ให้ด้วยนะครับ”
“พี่มิว”
เหล็กดัดหันมายุ่มย่ามบริเวณริมฝีปากขณะที่มือก็ปะป่ายตรงกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ผมใส่อยู่
“ถ้าหากแกปล่อยให้ช่วงเวลาแห่งความหฤหรรษ์มาถึงเร็วเกินไป ที่เหลือก็จะเป็นอะไรที่จืดชืด แกคงไม่คิดจะทำให้มันเสร็จๆ ไป แทนที่จะได้สลบเหมือดอยู่บนเตียงอย่างกับว่าจะไม่ได้ร้อนแรงอีกแล้วในชั้วชีวิตนี้อย่างนั้นหรอกใช่ไหม”
ผมจินตนาการเห็นยัยเห็ดลอยหน้าลอยตาจีบปากจีบคอพูด ได้สิ ผมเถียงในใจ ทนมาได้ตั้งอาทิตย์กว่า แค่รอเวลาให้เหล็กดัดครางหงิงๆ เป็นลูกหมาหิวนมอย่างที่ยัยเห็ดแนะนำ แค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ ผมถอนริมฝีปากแล้วขืนตัวออก เจ้าดื้อมองอย่างงงๆ ก่อนจะทำหน้ารู้ทัน
“อาบน้ำก่อนดีกว่านะครับ ให้ผมถูตัวให้จ้านายนะ”
เหล็กดัดคว้าแขนผมที่เหลือแค่กางเกงใน โบไทตรงคอ และหูแมวบนหัวให้ลงไปในอ่างน้ำกลิ่นขนมด้วยพร้อมกันแล้วระดม เอ่อ ... จูบ จะว่าไปเราควรจะทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าตั้งกล้องถ่ายด้วยนะ นี่มันก็หนังค่าย coat ดีๆ นี่เอง
“เอ่อ เจ้านายครับ ช้าๆ ก็ได้ครับ ผมหายใจไม่ทัน”
ผมร้องบอก เพราะเกรงว่า ถ้าวิญญาณยัยเมี่ยงส้มมีอยู่จริง มันจะต้องรู้สึกขัดใจมากแน่ๆ ที่ผมปล่อยให้เจ้าดื้อรุกเร็วจนเกินไป
“ได้ไงอ่ะ ก็เครื่องมันติดแล้ว”
“แต่เรายังมีเวลากันทั้งคืนนะครับเจ้านาย”
จู่ๆ เจ้าดื้อก็ถอนใบหน้าออกจากกกหูผม ท่าทางสำนึกผิด
“เอ่อ ที่จริง เค้าต้องไปเฝ้าไอ้แมกซ์น่ะ”
เฝ้าไอ้เด็กแมกซ์ เฝ้าทำไม ?!
“มันไม่สบาย เป็นไข้เลือดออกอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย ช่างเถอะเรา… มา... ต่อกันให้เสร็จเถอะ”
ผมเผลอตัวผลักมันออก เหล็กดัดทำหน้างงอีกครั้ง
“คือ เอ่อ เค้าแค่ล้อเล่นน่ะ ฮ่าๆ”
ผมลุกขึ้นจากอ่าง รู้สึกอายที่เปลือยหุ่นแห้งๆ โดยมีแค่โบกับหูกระต่าย นึกอยากจะโกรธยัยเห็ดหูหนูดำขึ้นมา ถ้าวิญญาณมันยังอยู่คงจะทำหน้ามึนๆ แล้วสะบัดบ๊อบใส่ว่า “ชั้นไม่รู้เรื่อง”
“เตงรีบอาบน้ำสิ เดี๋ยวจะดึก เค้าจะไปดับเทียนก่อน เดี๋ยวมันไหม้”
“อ้าว เตง อะไรอ่ะ”
พยายามคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด แต่ไม่รู้ว่ายังไง ไม่รู้เหมือนกัน
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 198196 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก