7.
สับสนจัง ตอนบ่าย หลังเลิกเรียน น้องต่ายชวนไปดูไพ่ที่ประตูหลังมอ แม่หมอหน้าขาวทายได้ค่อยข้างโอเค แม่นนิดหน่อย โดยเฉพาะเรื่องความรักที่มะรุมมะตุ้ม สิ่งที่ต้องทำคือหนักแน่นเข้าไว้ โดยเฉพาะกับมือที่สาม ผิวขาว ตัวโตที่ออกมากับไพ่ โมโหมาก เลยขอบูชาทุกอย่างที่มีในโปรโมชั่น ตั้งแต่เทียน พระซุ้มแก้วสำหรับชาวราศีสิงห์ และฮู๊ต่างๆ หมดไปหลายร้อยอยู่ แต่ช่างมันเอาความสบายใจว่า ช่วงทุกขลาภนี่นา
เกรงใจน้องต่ายมาก เพราะนางอาสาซ้อนมอเตอร์ไซค์ตระเวน ทั้งไปทำบุญ จุดเทียนบูชาที่วัด ไปกาดหลวงเพื่อบูชาฮู๊ และซื้อปลาไปปล่อยที่กาดเมืองใหม่ ยังดีที่น้องต่ายสนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ก่อนกลับเลยซื้อซาลาเปากับอะโวคาโดให้กับกระเป๋าอีกครึ่งใบ (คือออกให้กึ่งนึง) เป็นสินน้ำใจ (ดอลเช่ แอนด์ กาบาน่า ราคา 250 บาท ก๊อปได้สวยทีเดียว)
สาธุ ถ้าทำทั้งหมดนี้แล้วดวงดีขึ้นจริง จะซื้อแป้งมิสทีนนัมเบอร์วันปรินเซสแพล็ตตินั่มไปสมนาคุณแม่หมอซักสี่ซ้าห้าตลับ หน้าแกจะขาวเนียน ไม่ขาววอกเช่นนี้ แถมมีเอสพีเอฟ15 พีเอ +++ กันแดดได้ด้วย (ตอนนั่งดูหมอ คันไม้คันมือ อยากจะหยิบแคร์แอนเจิล ซอฟท์ในกระเป๋าให้แกตั้งหลายครั้ง แต่ก็ต้องข่มใจ กลัวแม่หมอจะเข้าใจเจตนาผิด บางทีการทาหน้าให้ขาววอกอาจจะเป็นความขาวในอุดมคติของแกก็ได้เนอะ)
ผมว่า จากที่น้องต่ายแนะนำมาเรื่องเจ้าเหล็กดัดกับเพื่อนหน้าหล่อของมัน (ไม่ได้บอกว่าเป็นนายดื้อสุดหล่อของชี กลัวน้องช็อค) ว่าควรจะแก้ปัญหาไปทีละเปราะ และถามไถ่ไปตรงๆ มันก็เข้าท่าอยู่นะ แต่ก็เสี่ยงหน้าแหก เกิดมันบอกว่า เป็นเรื่องส่วนตัวก็ไปไม่เป็นเลยทีนี้
ไหนจะเรื่องไอ้แมกซ์อีก พอกลับมาที่ซุ้มเมเจอร์เพื่อช่วยดูน้องซ้อมบูม เลยมีโอกาสได้คุยกับมัน แต่ก็นะ ได้แค่คุย ไม่ได้เคลียร์
“มึงพูดเล่นใช่ไหมเรื่องพี่ต้อม”
“ทำไม กูจีบไม่ได้เหรอ มึงเป็นอะไรกับเค้า”
“ถามดีๆ อย่ากวนตีน”
เงียบ
“พี่ต้อมเขาเป็นคนดี มึงก็เห็น กูขอร้องว่าอย่าดึงเขาเข้ามาให้พี่เค้าเสียหาย”
ไอ้แมกซ์หันมา หน้าตาเดาอารมณ์ไม่ถูก
“มึงนี่โคตรหลงตัวเองชะมัดเลยว่าว ไม่คิดบ้างเหรอว่ากูอาจจะชอบพี่เขาจริงๆ ก็ได้”
“กูก็ถามมึงอยู่ไง”
“เออ กูชอบพี่ต้อม พอใจหรือยัง”
ไม่เว้ย แต่พอคิดว่าคุยกับควายอาจจะเข้าใจได้ง่ายกว่าคุยกับมันในขณะนี้ ผมจึงไม่ต่อความยาวสาวความยืด
หกโมงเย็น ไปซ้อมร้องเพลงกับวงที่สโมฯ มีคิวซ้อมแค่สองเพลง ที่จะใช้เล่นวันเลี้ยงขันโตก ศักดิ์ศรีขาว คือเพลง Spoiled ของ Joss Stone และ Heart of the matters ของ India Arie (ปล. วงมีนักร้องนำอยู่หลายคน ผมร้องเฉพาะเพลงสากลเพราะคนอื่นโง่ภาษา และสำเนียงไม่ได้ 555) แต่ถึงแค่สองเพลง กว่าจะโอ ก็เล่นเอาเสียงแหบไปเหมือนกัน เจ้าเหล็กดัดมารับตอนสองทุ่ม หลังเล่นบอลเสร็จ โดยจอดรอที่หน้าแคนทีน ไม่กล้าเข้ามาดูเพราะกลัวว่าผมจะอาย (ช่างแสนดีอะไรอย่างนี้)
ผมเข้าไปเคาะกระจก เจ้าดื้อปลดล็อคให้
“เป็นไง เหนื่อยไหมครับ”
เหล็กดัดถาม ผมส่ายหัว ทำไมมันน่ารักอย่างนี้วะ
“ตัวผมเหม็นหน่อยนะ”
ผมขยับเข้าไปหอมแก้มมันแทนคำตอบ เจ้าดื้อตกใจเขิน
“เฮ้ย มาแปลก”
“ทำไมอ่ะ ไม่ชอบเหรอ”
“ชอบสิครับ อยากให้พี่มิวทำบ่อยๆ ดูนี่ดิ”
เหล็กดัดดึงมือขวาผมไปแตะเป้ากางเกงบอล
“ไอ้บ้า ทะลึ่ง”
เหล็กดัดหัวเราะร่วน
“หิวรึยังครับ”
ผมส่ายหัว จะให้กินอะไรล่ะ ห่อหมกปลาช่อนของนายเหรอ
“ตะกี้กินขนมน้องให้มา ยังอิ่มอยู่เลย แต่กินอีกก็ได้นะ ดื้อหิวแล้วอ่ะดิ”
“ผมก็ยังไม่ค่อยหิวเหมือนกันครับ เราไปนั่งเล่นอ่างแก้วไหม”
“เอาดิ”
…….
อ่างแก้ว ยิ่งดึกยิ่งคึกคัก หนุ่มสาวชาวมอและคนทั่วไป นั่งบ้าง ยืนบ้าง จับกลุ่มกัน คุยเล่น ถ่ายรูป หยอกล้ออย่างสนุกสนาน หลายเมเจอร์ ใช้เป็นสถานที่ปักหลักซ้อมบูม โดยเฉพาะสนามหญ้าด้านล่าง วันนี้ถูกครอบครองโดยคณะแมสคอม ยืนแถวร้องเพลงผู้ชนะสิบทิศ อย่างพร้อมเพรียง ฟังดูขลังอย่างประหลาด
ผมกับเจ้าดื้อ นั่งอยู่บนขอบถนนเหมือนๆ คนอื่นอีกหลายคู่ หันหน้ารับลมเย็นจากอ่างแก้วและทิวเขา มีแสงจันทร์สะท้อนพื้นน้ำและระรอกคลื่นระยิบระยับ สวยจนน้ำตาจะไหลเลยแหละ
“ถามไรหน่อยดิ”
ผมพูดทั้งที่สายตายังอยู่บนยอดดอยและท้องฟ้าข้างหน้า
“ครับ”
“ตกลงเราเป็นอะไรกันเนี่ย”
“อืม นั่นสิ ผมว่า ผมต้องถามพี่มิวมากกว่านะ ผมก็งงเหมือนกัน บางวันพี่มิวก็เรียกผมแก บางวันก็เรียกแค่ดื้อเฉยๆ อย่างตอนนี้อ่ะ”
อ๊ะ จริงเหรอ
“ขอโทษนะ แล้วอยากให้เรียกว่าดื้อหรือแกล่ะ”
“ถ้าในฐานะแฟนพี่มิว จะเรียกผมยังไงก็ได้ครับ จะเรียกไอ้บ้าก็ได้นะ”
โอ่ย อย่าพูดแบบนี้สิ ฟินนะ
“ตกลงนี่เราคบกันแล้วเหรอ”
“พี่มิวจะคบผมเป็นแฟนได้ไหมล่ะ”
“มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ เราเพิ่งจะรู้จักกัน”
“แต่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วนะ”
ผมยิ้มเขิน แล้วพยักหน้า
“อะไร”
“โอเค”
“เป็นแฟนกันอ่ะนะ”
“อื้อ”
เจ้าดื้อชูกำปั้นทำท่า เยส! น่ารักอีกแล้ว
“งั้น ขอถามต่อนะ”
“ครับผม จะตอบทุกเรื่องเลย”
“น้องคนที่ชื่อแมกซ์ ที่เคยเล่าให้ฟังน่ะ ตอนนี้ยังไงกันเหรอ”
เจ้าดื้อนิ่งไปประมาณสี่วิ
“ยังไงเหรอครับ”
“ชอบเขาหรือเปล่า”
“โอ๊ย คิดได้ไงเนี่ย”
“แล้วเขาชอบเราหรือเปล่า”
“ไม่รู้ครับ หึงเหรอ”
“มั้ง”
เหล็กดัดดึงมือผมมาจูบ แล้วจ้องหน้า
“เชื่อใจผมนะ”
นี่ใช่คำตอบรึยังเนี่ย
จะยังไงก็แล้วแต่ นี่คือคืนแรกที่เรา xxx กัน เรียกว่าอย่างเอาเป็นเอาตาย (ถ้ารู้ว่าดีขนาดนี้ ผมโอเคตั้งแต่ตอนที่อยู่หอพยาบาลแล้วล่ะ) นี่น่าจะพอพิสูจน์เคมีระหว่างเราได้นะ
ผลลัพธ์คือ ระบม หมดแรง
…….
สายวันต่อมา ผมขี่รถหรีดมาเรียนเองเพราะเหล็กดัดมีเรียนแต่เช้า อีกอย่าง จะได้มีแอบไปหาหอได้ด้วย ไม่รู้ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าต้องปิดเรื่องการหาที่อยู่ของตัวเองไว้เป็นความลับจากเจ้าเหล็กดัด เพราะแม้จะตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว ไม่ได้แปลว่า สองคนควรจะต้องอยู่ด้วยกันตลอด โดยที่มีอีกฝ่ายหนึ่งเป็นภาระของอีกฝ่าย และแบบนั้น ผมกลัวว่าจะคบกันไม่ยืด
พี่ต้อมไลน์มาตอนเช้า ย้ำเรื่อง สัมมนานักเขียน ของสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทยที่ทางคณะรับเป็นเจ้าภาพจัด และผมรับปากจะไปด้วย (ก็สนใจอยู่แล้วอ่ะนะ) เรื่องพี่ต้อมนี่ รู้สึกผิดอยู่นะ งง status พี่เขาเล็กน้อย ถึงจะปลื้มมากๆ แต่คิดว่าอยู่ห่างๆหน่อยก็ดี กลัวข้อหามือที่สาม และถ้าเกิดมีใครเต้าข่าวว่าพี่เค้าเป็นเกย์อย่างที่ยัยนิ่มสงสัย ก็น่าสงสารนะ พี่ต้อมดีเกินไป ดีเกินกว่าจะลงมามั่วซั่ว คิดงี้จริงๆ
ขี่รถหัวแดงตระเวนหาอยู่นานมาก ก็เจอหอถูกใจแถวเจ็ดยอด ไกลไปนิด แต่ก็สงบดีนะ ราคาก็ถูกดีแค่ 2,000 (แน่ล่ะ คงเทียบห้องชุดสุดหรูของเจ้าเด็กวัยรุ่นบ้านรวยไม่ได้หรอก) เสียดายยังไม่ว่าง เลยทิ้งเบอร์โทรเอาไว้
เจ้าเหล็กดัด โทรหาบอกจะมารับที่คณะไปกินข้าว ไม่รู้จะอ้างอะไรเลยอ้างไปว่ามาซื้อของที่กาดสวนแก้ว ให้มาเจอที่ร้าน ช. สเต๊ก ชั้นสองเลย บ่ายแล้ว ผมรีบมารับบัตรคิว เพราะร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องรอโต๊ะนานชาติ (แต่ก็คุ้มค่าทุกวินาที)
รอสักครึ่งชั่วโมงก็ได้โต๊ะ ถือว่าเร็วมาก ผมจัดการสั่งของโปรดของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็น หมูจุ่มสุดแซ่บที่ต้องสั่งกันทุกดตะ ปลาหมึกเจ็ทสกี ข้าวผัดปู แหนมเนือง
เหล็กดัดมาถึงร้านพอดี ตอนที่กำลังจะไลน์ถามว่าจะสั่งอะไรเพิ่ม พร้อมกับเซอร์ไพรส์ (เสียแต่ว่าผมเป็นคนเกลียดเรื่องเซอไพรซ์สุดๆ) มีผู้ติดตามมาด้วย หนุ่มหน้ามนคนหน้าหวาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เปล่า ไม่ใช่ กุ้ง สุทธิราช แต่เป็นไอ้เด็กแมกซ์คู่กรณีผมนี่เอง
"มันเซ้าซี้จะตามมาอ่ะพี่"
เหล็กดัดทำหน้าเจื่อนๆ ไอ้เด็กแมกซ์ยิ้มกว้าง กระตือรือร้นทักทายแนะนำตัว ผมไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี บอกตรงๆ ว่าโกรธ โชคดีที่เคยลงเรียวิชาแอคติ้งของคณะแมสคอมเป็นตัวไมเนอร์เลยเก็บอาการไว้ได้เนียน เหอะ มันเซ้าซี้ แล้วนายปฏิเสธไม่เป็นรึไงวะ
"พี่มิวเรียนปรัชญาสนุกไหมครับ"
"ก็ดีครับ"
"อยู่กับไอ้ดื้อ มันทำอะไรมิดีมิร้ายพี่มิวป่ะเนี่ย"
"ไม่ครับ 55"
ร่าเริงๆ
"เห็นว่า เป็นรุ่นพี่ที่เตรียม"
เตรียมอุดมเหรอ ผมจ้องเจ้าเหล็กดัดที่ก็ก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน ผมจบเตรียมอุดมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ให้ฝันยังฝันไปไม่ถึงเลย
"ครับ"
"นี่ เมิงรีบๆ สั่ง รีบกิน รีบๆ กลับไป รำคาญ เซ้าซี้พี่กูอยู่ได้"
เหล็กดัดด่า
"ห่า กูเป็นแฟนมึงนะ พี่มึงก็พี่กูแหละ"
ผมเลิกคิ้วใส่เจ้าดื้อ อย่างไม่เชื่อหู
"ไอ้แมกซ์ มึงอยากจะกินดีๆ หรือกินผ่านสายยาง"
เหล็กดัดท่าทางจะเหลืออด ผมก็เหมือนกัน เอาอยากเอาหม้อจิ้มจุ้มฟาดหน้าแม่ง
"น้องพี่มิวนี่ เล่นตัวจังนะครับ 555"
ไม่ใช่น้องเว้ย แฟนกู ไอ้เด็กขี้มโน
โวะ เป็นมื้อที่กร่อยสุดๆ
………
"ช่วยไปเคลียร์กันก่อนให้รู้เรื่องก่อนไหม ก่อนที่จะมาขอใครเป็นแฟน"
เจ้าเหล็กดัดตาแดง กลืนน้ำลายลงคอ ท่าทางลำบากใจ ทำไมวะ
“มันไม่มีอะไรจริงๆ พี่”
"งั้น ไม่ต้องไปอะไรกับมันได้ไหม"
"มันก็นิสัยดีหลายอย่างนะพี่มิว มันช่วยผมตั้งหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่มีปัญหากับเพื่อนเพราะไม่ค่อยมีเวลาไปซ่อมน้องเนี่ย ผมก็ได้มันนี่แหละช่วยไกล่เกลี่ยให้"
ผมถอนหายใจ ที่ขอไปนี่ไม่เคลียร์เลยใช่ไหมเนี่ย
"ก็เลยเป็นหนี้บุญคุณกัน"
"พี่พูดแบบนี้เหมือนไม่ไว้ใจผมอ่ะ คิดว่าผมโกหกเหรอ"
"แล้วดื้อไปบอกอะไรมัน บอกว่านี่จบเตรียมงั้นเหรอ"
เหล็กดัด ท่าทางอึกอัก
"ก็ตัดรำคาญมันที่ถามเซ้าซี้ ว่าสนิทกันตอนไหน เลยบอกว่าพี่เป็นรุ่นพี่ที่เตรียม”
"เห็นสายตามันป่ะ แม่ง คงคิดว่า คนจบเตรียมที่ไหนจะมาเรียนเมเจอร์ง่อยๆ อย่างปรัชญา มันคงคิดว่าฉันเป็นสิบแปดมงกุฎ"
"ถ้าพี่มิวไม่สบายใจ งั้นผมจะบอกมันก็ได้ว่า จริงๆ เราเป็นอะไรกัน"
โวะ ถ้าทำแบบนั้น ผมก็กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวกันพอดี เจ้าเหล็กดัดไม่อึดอัดแย่เหรอที่ใครๆ ก็จะต้องเข้าใจว่ามันเป็นเกย์ มันไม่สนุกแน่ๆ ผมรู้เห็นมากับตัวเองตลอดชีวิต
"ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นซักหน่อย ฉันไม่ชอบไอ้เด็กแมกซ์ต่างหาก"
เจ้าเหล็กดัดดึงมือผมไปกอด
"ผมไม่มีวันชอบมัน ไม่มีวันชอบคนอื่น นอกจากพี่มิว โอเคไหม "
ผมไม่ตอบ แก ฉันไม่โอเคอ่ะ ผมไม่ได้ไม่ไว้ใจเจ้าเหล็กดัด แต่ไม่ไว้ใจไอ้เด็กเวรนั่นต่างหาก
"ไม่รู้ว่ะ"
ผมผลักมันออกไป ลงจากรถ แล้วเดินกลับไปเอารถหรีดอย่าง งงๆ
โว้ย เกลียดตัวเองจัง ไม่เคยชอบซีนดราม่าน้ำเน่าแบบนี้เลยจริงๆ เอาเถอะ มันจะทำอะไรก็ช่างหัวมัน ถ้าเจ้าเหล็กดัดยังมีความสุขกับการถูกแทะโลมจากไอ้เพื่อนเวรนี่ ก็เรื่องของมัน จะไม่สนใจ ไม่อะไรทั้งสิ้น ศัพท์กะเทยเรียก เท
ผมขี่รถกลับคณะอย่างหงุดหงิด จอดรถหรีดที่ตึกเอชบี 6 ว่าจะไปที่ซุ้มภาคซักหน่อย เผื่อชวนใครซักคนที่สนใจไปงานสัมมนาด้วยกัน ขณะจอดเหลือบไปเห็นเบ๊นซ์สีดำคันเดิมแสนคุ้นตาตรงที่จอดรถยนต์อีกฟากถนน ยัยเห็ดหูหนูกำลังก้มๆ เงยๆ ตรงล้อหน้าท่าทางแปลกๆ อย่าบอกนะ ว่ามันจะฉี่ใส่ล้อเพื่อประกาศอาณาเขต
“รถเป็นอะไร”
หล่อนเงยหน้าขึ้น ท่าทางตกใจ อะไร? หล่อนจะกลัวชั้นทำไม
“เอ่อ ยางแบน”
เออ แบนจริงๆ ด้วย ไงล่ะ ศัตรูเยอะละสิ นี่แหละน๊า อยู่เฉยๆ ก็น่าลากไปตบล้างน้ำพออยู่แล้ว ยังจะสลิดแฮ่นอวดรวยทับถมชาวบ้านเขาอีก นี่คงมีใครแอบมาเจาะยางนางเข้าให้
“แล้วทำไงเนี่ย”
หล่อนมองตอบ สีหน้าแบบว่า มึงช่วยถามอะไรที่ make sense หน่อยได้ไหม
“แล้วมียางอะไหล่ มีแม่แรงป่ะ”
“มี อยู่ท้ายรถ”
“ถามไปงั้นแหละ เปลี่ยนไม่เป็นหรอกนะ ไม่เคยมีรถ”
นางเหลือกตามอง โอเค กวนตีนไปหน่อย
“เอางี้ เดี๋ยวไลน์ถามเพื่อนก่อนนะ ว่ามีใครทำเป็นมั่ง”
ผมเอาสมาร์ตโฟนขึ้นมาจิ้มๆ ถูๆ แต่ไม่มีใครในกรุ๊ปไลน์ตอบ ลองใหม่
“ใช้ของฉันก็ได้นะ”
นังเห็ดบอกเสียงอ่อยๆ
“ไม่เป็นไร เบอร์โซเชียลฟรียี่สิบสี่ชั่วโมง”
เจ้าเหล็กตอบกลับ จะทันที
“เปลี่ยนยางรถยนต์เป็นไหม”
“เป็นครับ”
เหล็กดัดมาในสภาพตาแดงๆ มาถึงก็เหยียบๆๆๆ (แม่แรง – ถ้าเป็นไปได้อยากเปลี่ยนให้เป็นยัยเห็ดแทน 555) เปลี่ยนยางว่องไวปานเด็กอู่เก่า ผมกับยัยเห็ดมองด้วยความทึ่ง มีเคืองเล็กน้อย ยัยเห็ดแอบมองกล้ามแขนและขาแฟนผมด้วยละ – นังนี่ ไม่เข็ดใช่ไหม
“ขอบคุณนะคะ น้อง...”
“ดื้อครับ”
“ค่ะ น้องดื้อ พี่ชื่อ พี่เมี่ยงนะคะ เอ้อ ไม่ใช่เมี่ยง อติมา นะคะ (ใครเหรอ เก่ามาก) อย่าสับสน ถึงแม้จะสวยเหมือนๆ กัน เอ้อ เธอ ด้วยนะมิว ขอบคุณนะ”
วุ้ยนึกว่าชีจะอกตัญญูซะอีก
“อืม ขับดีๆ ล่ะ อย่าให้เขาเอาหินปา”
ผมบอก นางยิ้มแล้วพยักหน้า ดูเป็นคนดี ถอยรถออกจากที่จอด แล้วลดกระจกลงตรงที่ผมยืนอยู่กับเจ้าเหล็กดัด
“นี่ ที่เธอว่าชั้นบีบพอนด์ลงกระปุกซิสเลย่านั่น ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดนะ ชั้นไม่ได้เอามาใช้กับใบหน้า แต่เอามาทาขาหรอก ใบหน้าและลำคอ ชั้นใช้ ออลเดย์ ออลเยียร์ ของจริง”
“อืม”
ผมรับตัดรำคาญ
“ไปนะคะ น้องดื้อ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วย เบอร์พี่ 081 8818385 นะคะ บาย ซียา”
แล้วหล่อนก็เร่งเครื่องยนต์ ออกไป ผมกับเจ้าเหล็กดัดมองหน้ากัน แล้วหัวเราะ
“อย่าลืมโทรไปล่ะ”
ผมบอก เจ้าดื้อเปลี่ยนโหมดกระทันหัน ทำสีหน้าจริงจังแล้วดึงแขนผม
“คุยกันก่อน”
“คุยอะไรล่ะ ไว้ก่อนได้ไหม จะถึงคาบเรียนแล้ว”
“เหอะ กลับไปคุยกันก่อนที่ห้อง ให้ใครก็ได้เช็คชื่อให้ไป”
“ไม่เอา จะบ้ารึไง”
“พี่มิว” เหล็กดัดทำเสียงเข้ม “จะไปดีๆ หรือจะให้อุ้ม”
“นี่ ขอร้องเลย อย่ามาทำอะไรแบบนี้ แถวนี้”
“งั้นเดี๋ยวผมไปเรียนด้วย”
“อยากทำอะไรก็ตามใจเถอะ”
ผมทำท่าจะเดินหนี เหล็กดัดกระชากแขนผมกลับ – เจ็บอ่ะ T-T
“เหลืออีกตั้งสี่สิบนาที ไปคุยกันที่รถก่อน”
เพื่อหลีกเลี่ยงซีนดรามาอีก ผมยอมโดยดี แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ใช่จะได้คุยอะไร เจ้าดื้อดึงผมไปกอดไว้ซะแน่น ผมก็ชอบเหมือนนะ ผมชอบกลิ่นตัวมันอ่ะ สารภาพว่า turn on ตั้งแต่ตอนมันเปลี่ยนยางรถแล้ว นอนกอดกันอยู่อย่างนั้นเกือบยี่สิบนาทีได้
“จะไปละนะ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน” ผมบอก เจ้าดื้อจุ๊บแก้มผมทีนึง “ดื้อไม่ต้องไปนะ เดี๋ยวโดนแซว”
เหล็กดัดพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“’งั้น ผมรอตรงนี้นะ วันนี้ไม่ไปเตะบอลแล้ว อยากอยู่กับแฟน”
ผมยิ้มเขินๆ ให้ แล้วเปิดประตูรถออกไป เจ้าดื้อยิ้มหล่อมาก เหมือนปุณณ์เลย ผมก็เด็กนาสินะ คิคิ
……..
โชคดีเหลือเกินที่เจ้าเหล็กดัดไม่ตามมาด้วย พี่ต้อมจากที่เคยนั่งประจำแถวหน้ากับเพื่อน ย้ายลงมานั่งด้านหลังข้างหน้าผมแถวนึง ไอ้แมกซ์ทำตาขวางๆ ใส่ ไม่แน่ใจว่าหึงผมหรือหึงพี่ต้อม แต่สักพักก็เห็นมันเนียนใส่พี่เค้า ทำเป็นโง่ไม่เข้าใจเลคเชอร์ อีนี่ เรื่องแผนชั่วๆ นี่ขอให้บอก ไม่สบายใจเลยอ่ะ
“มิว อย่าลืมนะ พรุ่งนี้ แปดโมง” พี่ต้อมเตือน “เลี้ยงข้าวพี่ด้วยล่ะ”
“ได้เลยครับพี่”
“อะไรเหรอครับ นัดกันไปไหน”
ไอ้แมกซ์เสือก โวะ ไม่รู้ซักเรื่องจะตาย?
“อ้าว มิวไม่ได้ชวนแม็กซ์เหรอ” พี่ต้อมถาม “พรุ่งนี้มีงานสัมนานักเขียนที่เอชบี7 น่ะ สนใจไปด้วยกันไหม เอาป่ะ ไปหลายๆคนสนุกนะ”
“โห จริงดิ ว่าว มึงนี่ไม่บอกกูเลยนะ ผมจะพลาดได้ไงงานดีๆ แบบนี้ แล้วนี่มีใครมามั่งอ่ะครับ”
พี่ต้อมร่ายรายชื่อนักเขียนดังๆ ให้มันฟัง พี่เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันไม่ได้สนใจจริงๆหรอก บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่มันได้ยินชื่ออย่าง ชมัยภร แสงกระจ่าง กนกวลี พจนปกรณ์ ผมมองหน้าไอ้แมกซ์ แอบเห็นมันยิ้มเยาะที่มุมปากด้วย สะตอจริงๆ
“หูย นักเขียนที่ชอบทั้งนั้นเลยอ่ะ”
เฮอะ อีเกย์ก้ามปูจอมเสแสร้ง
เหล็กดัดพาผมมาดูหนังที่กาดสวนแก้ว นัยว่าเป็นการชดเชยเมื่อกลางวันที่ เหอะ ไม่อยากพูดถึง ผมว่าใจจริงมันคงอยากไปดูโรงเมญ่าหรือเซ็นทรัลเฟสฯ แหละ แต่พูดก็พูดเหอะนะ ผมไม่ชอบโรงแบบนั้นอ่ะ คนเยอะ ค่าตั๋วก็แพง จะไปก็ต้องรีบ จะกลับก็ต้องรีบ โฆษณาก็เยอะมาก ไม่นับหนังตัวอย่าง อันนี้ชอบดู แต่ที่ยอมรับคือระบบเสียงและความคมชัด
ดูหนังเสร็จ ก็เกือบสองทุ่ม ผมชวนเหล็กดัดไปเดินกาดหลวงฆ่าเวลา เพราะยังไม่อยากกลับ เหล็กดัดทำท่าเซ็งเล็กน้อย (กล้าหือเหรอ) ก็นะ มันส่งสัญญาณเป็นดุ้นใต้กางเกงตั้งแต่อยู่ในโรงแล้วว่าอยากจะกลับไป xxx แต่ผมว่าจะรอให้ดึกหน่อย เพราะไม่ชอบเปิดไฟ ^ ^
เดินดูของสักพัก (ไม่ได้อะไรเลย) ก็พามันไปนั่งก๋วยเตี๋ยวหมูหมักเลื่องชื่อของกาดหลวง ในตรอกข้างๆ ร้านขายส่งเครื่องสำอาง
"พี่มิว เรียนยุพราชใช่ป่ะ"
เหล็กดัดถาม จะว่าไปแล้ว ผมกับมันแทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเรื่องส่วนตัวกันเลยอ่ะ ก็ไม่แปลก ที่เหมือนยังไม่ค่อยรู้จักกันดีเท่าไหร่
"อืม เพิ่งเข้าตอน ม.4 นะ"
"แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ"
"ก็เรียนแถวบ้านอ่ะ...นายอ่ะ จบเตรียมจริงๆ ป่ะ"
"ครับ"
“ก่อนหน้านั้นอ่ะ”
“อัสสัมฯ ศรีราชา”
"เก่งจัง แล้วทำไมไม่เรียนวิดวะจุฬาฯ"
“ตอบเป็นครั้งที่ล้าน”
“เบื่อจะตอบแล้วเหรอ ไม่ถามก็ได้”
"เปล่า ผมตั้งใจเลือกนะ อยากมาอยู่ที่นี่"
"ทำไมอ่ะ"
"ไม่รู้ดิ เคยมาเที่ยวแล้วชอบอ่ะ บรรยากาศดี"
"ตอบแบบสเตริโอไทป์มาก แต่ชั้นชอบกรุงเทพนะ ไปทีไรก็สนุก ที่เที่ยวก็เยอะ"
เหล็กดัดอมยิ้ม
"งั้น เดี๋ยวขึ้นดอยเสร็จ ไปเที่ยวกรุงเทพฯ กันไหม จะพาไปเปิดตัว"
"เหอะ แล้วที่บ้านมีใครมั่งอ่ะ"
"ก็มี ป๊า มีม๊า มีอาม่า แค่นี้แหละ แต่ไม่ค่อยอยู่กันหรอก ไปๆ มาๆ ครอบครัวใหญ่เราอยู่ชลบุรี ป๊าทำบูติกโฮเทลอยู่ที่นั่นด้วย นานๆ ที จะกลับ เมื่อก่อนตอนผมเรียนเตรียม ผมอยู่กับอาม่านะ พอมาเชียงใหม่ อาม่าเลยต้องไปอยู่ศรีราชา"
"แล้วบ้านกรุงเทพฯ นี่อยู่แถวไหน"
"พระนคร ใกล้ๆ ถนนพระอาทิตย์ สวนสันติชัยปราการ เลยไปหน่อย ใกล้ข้าวสารด้วยนะ รู้จักป่ะ เมื่อก่อนที่บ้านทำเบอเกอรี่"
"โห ที่แพงเลยนะแถวนั้นอ่ะ มิน่า นายถึงร๊วยรวย”
หัวเราะอีก ก็รวยจริงอ่ะ อิจฉา
"แต่มันเหงานะ เลยต้องมาหาความอบอุ่นที่เชียงใหม่นี่ไง"
"ลงทุนเนอะ"
"ไม่ถามเหรอ ว่าผมเจอหรือยัง"
"ไม่อ่ะ ไม่อยากรู้"
เจ้าดื้อยิ้ม (อีกแล้วนะ)
"น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ ว๊านหวาน เนอะ"
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 176495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก