9.
เหอะ มันจะไปยากอะไร
ฟุตบอลเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมที่สุดในโลกนะ และแน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่ซิมเปิ้ล ง่ายต่อการทำความคุ้นเคย เด็กหญิงและเด็กชายทั่วโลกต่างเคยสัมผัสมันมาแล้วทั้งนั้น เหมือนๆ กับการกันคิ้วนั่นแหละ ทุกคนๆ รู้ดีว่าจะทำยังไงให้ออกมาได้รูปสวย ใช่ไหม... อืม ไม่แน่ใจว่ะ
โว้ย เครียด
ไม่ๆ ไม่เครียด
อาการเครียด เป็นตัวสะท้อนว่าเรากำลังจดจ่ออยู่กับมัน ซึ่งเป็นเรื่องดีต่างหาก
จริงเหรอ
โวะ ต้องใช้สิ อย่างนั้นแหละ
"พี่มิว เป็นอะไรเหรอครับ"
"เอ่อ หา อ้อ"
ลืมไปเลยว่ากำลังติววิชาปรัชญาเบื้องต้นให้เจ้าเหล็กดัดอยู่
"เปล่าๆ ถึงไหนแล้วนะ"
"ถึงเรเน่ เดสการ์ตครับ เครียดเรื่องเตะบอลพรุ่งนี้อยู่หรือเปล่า จริงๆ พี่มิวเล่นไม่เป็นหรอก เค้ารู้นะ"
"จะดูถูกกันเกินไปละ เค้าแค่… คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ ไปเรื่อยอ่ะ"
"จริงอ่ะ" เหล็กดัดทำหน้าเจ้าเล่ห์ "นี่นะพี่มิว พรุ่งนี้ ถ้าไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไปก็ได้"
"ไร้สาระน่ะ.ทำไม ไม่อยากให้นี่ไปขัดคอเตงกับไอ้น้องแมกซ์ใช่ไหม"
"อ๋อ ที่แท้ก็หึงนี่เอง"
"ก็อยากจะรู้เหมือนกัน ตกลงไปเล่นบอลหรือเล่นอะไร พฤติกรรมน่าสงสัย"
เหล็กดัดยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเอาหน้ามาซุกไซร้คอผม
"ก็เล่นบอลแล้วกลับมาเล่นคนที่บ้านนี่ไง"
ผมผลักหัวมันออก
"ถ้าคิดจะเจ้าชู้ละก็ เอาให้รอดนะถ้าจับได้ละก็ เตงเละแน่”
"โอ้ย โหดจริง อย่าทำไรเค้าเลยนะ นะนะ"
เหล็กดัดทำเนียนมาห้อมแก้ม ก็ขู่ไปงั้นแหละ ถ้ามันจะนอกใจจริง ใครจะไปทำอะไรได้
มือถือบนโต๊ะมีเสียงข้อความในไลน์ดังขึ้น เจ้าดื้อเอื้อมหยิบ ดูหน้าจอแล้วทำหน้ามุ่ยก่อนจะส่งให้ พี่ต้อมนั่นเอง (เอ้อ ไงดีล่ะ) ผมรับมาอ่านแล้วตอบด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติที่สุด เดี๋ยวมีพิรุธ
Thanakarn: “อยู่ไหมๆ”
This Kite: “ครับ"
Thanakarn: "กวนมิวป่ะเนี่ย"
This Kite: "Nooo คุยได้ครับ"
เจ้าดื้อจ้องเขม็ง
Thanakarn: "ทานไรยัง"
This Kite: "Yesss พี่ต้อมอ่ะ"
Thanakarn: "ยังเลยครับ ^ ^ ไม่ได้คุยกับมิวเลยอ่ะวันนี้ คนเยอะ T T"
This Kite: "ครับ 555"
Thanakarn: "ถามไรหน่อยดิ ดื้อนี่… เป็นแฟนมิวป่ะ ^ ^"
เอางี้เลยเหรอ ยังไงล่ะเนี่ย ผมหันไปมองเจ้าดื้อ
This Kite: "555"
Thanakarn: "อ่า เข้าใจละ น่ารักดีนะ”
This Kite: "ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่"
Thanakarn: "555 ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่พี่อิจฉา T T"
This Kite: "Noooo อย่างพี่ จะมาอิจฉาอะไรผมครับ"
Thanakarn: "ก็อิจฉาคู่ข้าวใหม่ปลามั้ง พี่โสดนะ รู้ยัง"
This Kite: "Yessss ว่าแต่ พี่โอเคไหม"
ถึงตอนนี้เหล็กดัดถือหนังสือลุกหนีไปที่เตียง
Thanakarn: "OK ครับ โสดซะที"
This Kite: "Thump Up"
Thanakarn: "ถามอะไรอีกอย่างดิ"
This Kite: "ครับ"
Thanakarn:"แมกซ์มันจีบพี่ป่ะเนี่ย"
อ่ะ
This Kite: "555 ผมจะไปรู้ได้ไง ถามมันๆ"
Thanakarn:"อ้าว นึกว่ารู้ T T ช่วงนี้มันโทรหาพี่บ่อย แปลกๆ"
This Kite: " แล้วพี่ว่าไงล่ะครับ"
Thanakarn: "ก็รู้สึกว่าเค้าจีบอ่ะ 555 ชักจะหวั่นไหว หรือเราชอบปู้จายว๊า"
This Kite: "555 ดีจะตาย แต่ต้องเลือกหน่อยนะพี่"
Thanakarn: "ยังไง"
This Kite: "ก็หมายถึง ให้ลองดูนิสัยใจคอไปเรื่อยๆ ถ้าใช่ก็คงใช่ครับ"
Thanakarn:"อ้าว นึกว่าจะเชียร์เพื่อน 555"
This Kite: "ไม่เชียร์ครับ เพื่อนเลว"
โวะ นี่ไอ้แมกซ์มันเอาจริงเหรอเนี่ย พี่ต้อมก็เหมือนๆ จะใจอ่อนด้วยสิ โว๊ย
"พี่ต้อมเขาจีบพี่เหรอ" เหล็กดัดถาม หลังจากผมเสียบสายชาร์ตแล้ววางทิ้งไว้บนโต๊ะ “เขาชอบพี่ใช่ไหม”
"เปล่า ไม่ใช่ซักหน่อย พี่เขาไลน์มาถามเรื่องไอ้แมกซ์ต่างหาก"
"อ้าว พี่เขาชอบพี่แมกซ์เหรอ ถึงว่า... ก็น่ารักดีนะคู่นี้ หน้าตาดีทั้งคู่ แต่สู้คู่เราไม่ได้หรอก แค่ผมคนเดียวก็ชนะขาดแล้ว"
"แหวะ หลงตัวเอง"
"เตงก็หลงเค้าเหมือนกันแหละ เค้ารู้นะ เตงอ่ะ หลงเค้าจนหัวปักหัวปำ ไม่งั้นเตงไม่หน้าง้ำหน้างอดใส่เค้ากับไอ้แมกซ์หรอก"
"เหรออออออ"
"ไม่ต้องพูดมากครับ ถึงเวลาให้ยาละ อ่ะ เอานี่ไปอมซะดีๆ"
เจ้าดื้อถลกกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ใส่ลงแล้วจับผมกดกับที่นอน ผมดิ้นสู้มันสุดชีวิต
อิอิ
***
4 โมงเย็น
เอ๊ะ ทำไมมือเย็น ตื่นเต้นทำไมเนี่ย ใช่ แมนยูต้องรู้สึกแบบนี้แน่ๆ ตอนรอบชิงเมื่อฤดูกาลที่แล้ว (ว่าแต่ปีที่แล้ว มันเข้ารอบชิงป่ะนะ)
ใช่ ต้องฮึกเหิมสิ ถึงจะถูก
นึกถึงภาพหนุ่มน้อยผู้น่ารัก นักกีฬาผู้มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว และวินาทีแห่งชัยชนะ โอ พระเจ้า นี่เรากำลังคิดแบบที่หนังสือ เดอะ ซีเคร็ท ว่าเอาไว้เลยอ่ะ
โอ๊ะ เหล็กดัดใส่กางเกงบอลแล้วเอ็กซ์สุดๆ (ตุงได้อีก) อืมนะ น่า...
โวะ เผลอมองแค่แว่บเดียว ได้เรื่องเลย (ช่วงนี้ทำไมเหล็กดัดมันเซ็กซ์จัดจังเลย แต่ก็โอเคนะ ^ ^)
ว้าก เหล็กดัดขึ้นคร่อมตัวผม กางเกงบอลหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
"เดี๋ยวๆๆ ทำแบบนี้แล้วเตงจะมีแรงวิ่งไล่ลูกฟุตบอลยังไง" ผมถามกึ่งขอร้อง "นักฟุตบอลเขางดป่ามป๊ามก่อนลงสนามนะ ไม่รู้รึไง"
"ใครบ้างอ่ะ"
"ก็ทุกคนนั่นแหละ อย่าง เดวิด แบคแคมไง"
"โอ้ย นักฟุตบอลสมัยไหน มันเลิกเล่นแล้ว เผลอๆ โดนเมียมันหลอกด้วย ที่จริงยิ่งป่ามป๊ามกัน ยิ่งคึก เตงเป็นแฟนเค้าต้องอดทนนะครับ"
อ่านะ
เคๆ ก็ได้มั้ง
4 โมง 45
อืมม ดีจัง รู้สึกตัวลอย อีกซักรอบก็ได้นะ ไม่อยากเป็นเจ้าหนูสิงห์นักเตะแล้ว
5 โมงครึ่ง
มาถึงสนามกลางแล้ว T T
ไม่อยากลงจากรถเลย รู้สึกไม่สบายเหมือนจะอ้วก กำลังคิดว่าจะบอกเจ้าเหล็กดัดดีไหม อีกอย่าง รายงานวิชารัฐศาสตร์ต้องส่งอาทิตย์หน้า อยากกลับไปทำให้เสร็จๆ จริงๆ นะ จะได้มีเวลาตรวจทาน
"ทุกคนคะ พี่มิวมาแล้วๆ "
สามสี่ ตึ่งๆ โป๊งๆ ชึ่ง ตึ่งๆ โป้งๆ ชึ่ง ตะโล้งๆๆ โป้งชึ่ง
ห่ะ อะไรกันเนี่ย ใครแข่งกีฬาสีกันเหรอ
โวะ แล้วมาทำไมกันเยอะแยะ แล้วนั่นอะไรน่ะ หิน Phil ศักดิ์สิทธิ์ที่ปกติตั้งวางอยู่ที่ซุ้ม เอามาทำอะไร แล้วนั่น คูลเลอร์ ผ้าเย็น มะนาวฝานกะเกลือ ข้าวกล่อง อย่านะ ไม่ ฉันอยากกลับแล้ว ถ้าวิ่งหนีตอนนี้จะดูน่าเกลียดไหม
ไอ้เด็กแมกซ์ยิ้มร่า วิ่งออกมาจากสนามเข้ามากอดคอเจ้าดื้อ
"ไงวะ สายนะมึง มัวทำไรอยู่วะ"
หนอย อยากรู้จริงดิ ถ้าน้องอยากรู้ พี่จะบอกให้ก็ได้ว่า กูสองคนเอากันจนเหงื่อไคลย้อย เอากันวัวตายควายล้ม ต้องอาบน้ำอาบท่ากันใหม่เลยช้านี่ไง ไอ้เด็กหน้าวอก
"แอร๊ยส์ แต่งตัวได้โซวว สตันนิ่ง มากเลยค่ะ คุณเพื่อน"
นังเห็ดหูนูกรีดร้อง
"เห็นอีแมกซ์กับพี่ต้อมไหม"
ผมถาม
"เหวล ตะกี้ ยังอยู่โอเวอร์แดร์นะ"
"เหรอ"
"พี่มิวครับ นี่ รองเท้าครับ ป่ะ เขาลงวอร์มกันนานแล้วเนี่ย พี่มิวจะอยู่ทีมไหน ทีมถอดเสื้อหรือทีมไม่ถอดเสื้อ"
ไอ้เด็กแมกซ์ถาม
หา ต้องถอดเสื้อด้วยเหรอ ไม่เอาอ่ะ รอยตรงหัวนมยังชัดอยู่เลย
"เอ่อ ใส่เสื้อละกันครับ"
"งั้นก็อยู่ทีมผม ส่วนมึง อยู่ทีมถอดเสื้อกับพี่แมกซ์น"
เจ้าดื้อพยักหน้า แล้วถอดเสื้อยืดที่ผมอุตส่าห์เลือกให้แมทซ์กับกางเกงบอลยัดลงกระเป๋าสะพาย เสียงกรี๊ดดังสนั่น
"ล่ำมากกกกก"
"น่ากินอ่ะ"
"หัวชมพูสุดริด ใครกันนะ จะมีสิทธิ์ได้ dude หน่มน๊มนั่น โอ้ย กูอยากโดนค่ะ"
อีเบศร์กับน้องกะเทยวี๊ดว๊าย ต่อหน้าต่อตา โวะ
เจ้าดื้อทำท่าจะวิ่งลงสนาม ผมคว้าข้อมือไว้ด้วยลืมตัว ทุกสายตาจับอยุ่ที่เราสองคน
โอเค อย่ามีพิรุธ
"เอ่อ นายลืมทากันแดด"
ผมปล่อยมือ แล้วควานหาครีมกันแดด เอสพีเอฟ 50 พีเอ +++ ในกระเป๋ายื่นให้
เจ้าดื้อยิ้มขำๆ ทำไมล่ะ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็มืดแล้ว”
"ไม่เป็นไรไม่ได้ แดดตอนค่ำก็มียูวีเอและยูวีบีเหมือนกัน นี่ดื้อถอดเสื้ออยู่นะ" ผมเถียง "ดื้อคงไม่อยากเป็นโรคมะเร็งผิวหนังหรอก เพราะมันเอ่อ แล้วหัวนมก็จะ… คล้ำ เออๆ ช่างมันเถอะ"-
"เออ นั่นดิ ทาเหอะ มากูช่วยทาให้"
ไอ้เด็กแมกซ์โผล่มาคว้าหลอดครีมกันแดดในมือผม บีบลงฝ่ามือตัวเองอย่างรวดเร็ว เจ้าดื้อผงะ
"เฮ้ย ไม่เอา กูไม่ทา เหนียว"
รีบวิ่งลงสนาม ทักทายคนโน้นคนนี้
ไอ้น้องแมกซ์มองดูครีมในมือตัวเอง
"งั้น...ผมทาให้พี่มิวนะ"
ยังไม่ทันได้ปฏิเสธไอ้เด็กแมกซ์ ลูบครีมลงบนแขนทั้งสองข้างของผม
“เหนียวตรงไหน นี่มันสูตรน้ำ สบายดีออกเนอะ พี่มิว”
“เอ่อ ครับ”
บอกตรงๆ สยิวกิ้วอยู่นะ นี่มันทาครีมหรือมันแต๊ะอั๋งผมกันแน่เนี่ย โดยเฉพาะตอนไม่ไล้มือขึ้นไปบนหัวไหล่ โอ้ย จะฟู ไหนอีพวกกองเชียร์ร้องกรี๊ดอย่างบ้าคลั่ง แล้วยังจะกลองโป๊งๆ ชึ่งนั่นอีก หยุดเลยนะ ฉันรู้ว่าพวกแกคิดอะไร เอ่อ ว่าแต่ มันจะหน้าแดงทำไมเนี่ย
หันไปเจอสายตาเจ้าเหล็กดัดที่มองมาอย่างไม่พอใจ ผมเลยรีบวิ่งลงสนามแก้เก้อ เอาวะ ลองพยักหน้าทักทายคนโน้นคนนี้ เหมือนที่ไอ้เด็กแมกซ์ทำเมื่อกี้
"หวีดดี เรา ว่าวนะ"
แหม รู้สึกแมนสุดๆ ไปเลย
โอ๊ย มีแต่คนหล่อๆ ว่ะ นี่ได้กลิ่นฟีโรโมนและอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่านเลยนะ
กรี๊ด ทำไม วิศวะ มีแต่คนหล่อๆ วะ
รู้สึกเหมือนในสนาม จะเกินจำนวนในแต่ละทีม ส่วนลูกฟุตบอลอยู่ตรงไหนไม่รู้แล้ว อ้อ อยู่ด้านโน้นน่ะเอง
"พี่มิว ขึ้นไปอยู่ข้างหน้าดิครับ ประจำตำแหน่งพี่ เดี๋ยวบอลเข้าตีน ผมจ่ายให้"
ไอ้เด็กแมกซ์บอก
"เอ่อ ครับ"
นั่นสิ ฉันเป็นตัวยิงนะ
แหม๊ ทำไมมันตัวใหญ่ๆ กันทั้งนั้นเลยเนี่ย โหย ซิกซ์แพกซ์ของคนนั้น…
โวะ ร้อนจัง ทำไมต้องวิ่งไปมากันด้วยล่ะ อยู่นิ่งๆ สิ ตาลาย
นี่ลงมาได้กี่นาทีแล้วนะ
เจ้าเหล็กดัดหล่อที่สุดในสนามแล้ว โอ๊ย อยากกลับถึงห้องเร็วๆ จัง จะจับ... ไม่ๆ ผมคือ เจ้าหนูสิงห์นักเตะนะ คิดแบบนั้นได้ไงวะ
เจ้าหนูสิงห์นักเตะนี่ขื่ออะไรนะ ทสึบาสะป่ะ พูดถึง ทสึบาสะ อีแมกซ์ยังไม่เอาหนังโป๊มาคืนเลยนะ ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับทีมฟุตบอลที่มันเอาท์ดอร์แล้วสวิงกิ้งกัน ไม่ได้ๆ ต้องทวง เดี่ยวก่อนเหอะ
โอ๊ะ คนชื่อดิวนี่ น่ารักดี ยิ้มน่ารัก กล้ามอกสีแทน ท่อนขาใหญ่ กางเกงก็โคตรตุงเลย โว้ย มิน่า อีแมกซ์มันถึงมาเตะฟุตบอลทุกวัน
"เรียนอยู่คณะไรครับ ไม่เคยเห็น"
เนื่องจากเราต้องประกบกันตลอด เลยต้องสนทนากันมั่งตามมารยาทอันดี
"มนุษย์ครับ"
"แต่งตัวน่ารักจัง"
"อ๊ะ ขอบคุณครับ"
เหล็กดัด ซึ่ประจำตำแหน่งกองหลังของอีกทีม มองมาอย่างเคือง - ชอบบบบบ
"เป็นเพื่อนไอ้ดื้อเหรอครับ "
"ก็ มั้ง"
อุ๊ย ใครไม่รู้ส่งลูกมาทางนี้ เวร ยังไงละเนี่ย ปล่อยให้น้องดิวแย่งไปละกัน ไม่เห็นอยากได้เลย ลูกฟุตบอลดูสกปรกมาก กลัวมันเด้งมาโดนหน้าแข้ง กลัวเจ็บ กลัวแบคทีเรีย
น้องดิวเตะลูกโด่งคืนไปด้านหลัง ผมทำทีหันไปขอโทษขอโพยเพื่อนร่วมทีมที่จ่ายลูกให้ โว้ย คนนี้หน้าตาเหมือนนายแบบ สเตรทกายใน แอททิจูด เดือนก่อนเลยอ่ะ ขนดกเหมือนกันด้วย (มันโผล่ออกมาจากกางเกงบอล) รู้สึกน้ำเดิน
"กางเกงเจ๋งว่ะ ของอะไรเหรอ"
"อ๋อ ของแบรนด์พับลิก สคูล บิดมาจากอีเบย์"
คือจะบอกยังไงดี ผมไม่อยากใส่กางเกงฟุตบอลผ้ามันอ่ะ จริงๆ ไม่เคยมีในครอบครองเลยสักตัว ก็เลยประยุกต์เอากางเกงขาสั้นสีขาวพิมพ์ลายซับซ้อนประณีตของแบรนด์ดังกล่าวเข้าคู่กับเสื้อยืดสีเหลืองสดของอิชชู่ สีเดียวกับเฮดแบนด์ที่ได้มาจากกาดรวมโชค ซึ่งคอนทราสต์กันกับที่รัดข้อมือสีบานเย็นสดจากวังหลัง ถุงเท้ายาวพิมพ์ลายสัปปะรดของท็อปแมน และรองเท้าสะตั๊ดสีดำแดงสุดน่าเกลียดของไอ้แมกซ์ อ้อสร้อยคอพร้อมจี้ไม้กางเขนเงินของ ฮู้ด บาย แอร์ (ปลอม) ด้วย เผื่อกรณีที่ยิงประตูได้จะได้เอาขึ้นมาจูบ แบบที่เห็นนักบอลชอบทำในทีวี
ออกมาดูสปอร์ตกูตูร์ จนยัยเห็ดหุหนูต้องร้องกรี๊ดนั่นแหละ
ว่าว ชิตตพล หนุ่มน้อยนักกีฬา นักกิจกรรมสิ่งแวดล้อมและสไตล์ไอคอนจากโยเกิร์ต ซีที่ย์ เชียงใหม่ - เขา ผู้นำเทรนดฺจากรันเวย์สู่สนามแห่งเกียรติยศของลูกผู้ชาย
"ฟุตบอลคือชีวิตจิตใจของผม ความเฉิ่มเชยในสนามคือสิ่งที่ผมปฏิเสธ แน่นอนว่าผู้คนมากมายมาเพื่อดูผมคว้าชัยชนะให้กับทีม และส่วนหนึ่ง พวกเขาคาดหวังให้ผมส่งเจ้าลูกกลมๆ นั่นเข้าประตู ด้วยสะตั๊ดที่มิวซิอาห์ พราด้า ออกแบบร่วมกับพูม่า เพื่อผมโดยเฉพาะ" หนุ่มหน้าใส กล่าวติดตลก
วุ๊ย มันควรจะได้ลงใน แอลเมน จีคิว ไม่ๆๆ โว้ค ออม ปารีส เลยดีกว่า
"พี่มิว"
ไอ้เด็กแมกซ์ตะโกน ผมหันไปมอง พลันสายตาไปปะทะกับลูกบอลลอยลิ่วขึ้นฟ้า และปรากฏอยู่เหนือศรีษะในเสี้ยววินาที เวร! ต้องโหม่งใช่ไหม เฮ้ย ไม่เอาอ่ะ สกปรก เท้าๆ ใช้หลังเท้ารับหรือยังไงเนี่ย ลืมไปแล้ว โวะ
ไวกว่าความคิด ผมเอาหลังกระแทกนายดิวเข้าอย่างจัง แล้วพลิกข้อเท้าด้านในรับลูก แล้วปั่นคิก
พลั่ก !
โอ้ย เจ็บฉิบหาย
ลูกบอลกระดอนไปทางประตูด้านซ้าย แล้วกระเด้งไปจอดตรงหลังตาข่าย ประตูฝ่ายตรงข้ามกระโดดเซฟผิดฟาก
เสียงเฮดังลั่น!
ห๊ะ เข้าด้วยเหรอ ได้ไงอ่ะ
พลันผู้ชายฝูงใหญ่ วิ่งเข้ามากอดมาไฮไฟฟว์ กรี๊ด เกิดมาก็เพิ่งจะเคยโดนหมู่นี่แหละ มันโอเคมากอ่ะแก
"พี่มิวเจ๋งว่ะ"
ไอ้เด็กแมกซ์วิ่งมากอด ผมตกใจหน่อยๆ -จริงๆ คือมันวิ่งเข้ามาจุ๊บแก้มด้วย อะไรของแก
ผมมองหาเหล็กดัด มันยกนิ้วโป้งให้จากทางด้านหลัง ไม่เห็นใช่ไหมช็อตตะกี้ โอ้ย โล่งอก ส่วนที่ริมสนาม ประชาชีชาวเมเจอร์ปรัชญาตีกลองร้องเชียร์อย่างคึกคัก อีเบศร์กับน้องต่ายวิ่งเอามาะนาวมายัดใส่ปากผม พร้อมๆ กับซับหน้าด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำเย็น ผมยกไม้ยกมือปฏิเสธ ไม่ๆ เดี๋ยวครีมกันแดด รองพื้นกั บรอนเซอร์สีส้มอมพีชของนาร์สฺ ก็หลุดกันพอดี ไม่รู้เรื่องเลย พวกนี้นี่
อ๊ะ ลืมจูบไม้กางเขนเลย ไม่ทันละ ช่างเถอะ (จริงๆ ต้องวิ่งไปไถลเข่าที่มุมสนามด้วยนะ แต่ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเข่าถลอก)
พี่ต้อมวิ่งเข้ามาในสนามตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้ ผมหันไปพี่ต้อมพยักหน้าให้ สังเกตที่คอเหมือนมีรอยแดงๆ โอไม่ อีแมกซ์ อีเลว! มันอยู่ทีมถอดเสื้อ กำลังตะโกนอะไรซักอย่างใส่เจ้าเหล็กดัดของผม บอกมานะ มึงทำอะไรกับสมบัติคณะ อีเกย์ชั่ว
อ๊ะ บอลมาอีกละ แม่ง จะส่งมาให้กูทำไมเยอะแยะวะ เอาไปทางอื่นมั่งสิ หรือให้ฝ่ายโน้นยิงมั่งก็ได้
ผมวิ่งหลบบอล โดยมีน้องดิวประกบตลอด เขิน แต่โอ๊ย นี่ลงสนามมากี่นาทีแล้วเนี่ย
เหนื่อยมาก จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
"ไหวป่ะเนี่ย"
“ไหว แฮ่กๆ”
“วิ่งขวางผมให้ทันนะ ไม่ออมมือให้แล้ว”
ยังไม่ทันจะได้ตอบ ลูกบอลก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว อุ๊ย แม่!ผมได้ยินเสียงดังพลั่กที่หู เน้นๆ หนักๆ ทัศนียภาพวืดหายไป ไม่นะ เอาดวงตะวันคืนมา... นี่มันอะไรกัน ทำไมรู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนจะลอยได้เลย
เสียงหึ่งๆ ของผึ้งนับร้อยนับพันบินอยู่ในหู อีกที รู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่บนรถม้าที่วิ่งบนทางขรุขระ โดยมีเพลง Gimme More ของบริทนีย์ สเปียรสฺ คอยหลอน (ใคร ใครเปิดเพลง?) อะไรบางอย่างเย็นๆ คิดว่าเป็นผ้าขนหนูนะสัมผัสใบหน้า
ไม่ๆๆ อย่า เดี๋ยวโทรม อย่าเช็ด ม่ายยยย
"จับมันอยู่นิ่งๆ ดิ๊"
เสียงอีชั่วแมกซ์นี่
"ต่าย ไขกุญรถให้เราที...ไม่ต้อง...ผมอุ้มพี่มิวเองได้"
นี้เสียงเหล็กดัด
นั่นใคร อ๊ะ บริทนีย์ สเปียรสฺ นางถืออะไร ใครเตารีดมานาบหน้าฉัน ว๊ากๆๆๆๆ
***
7 โมงเช้า วันเสาร์ วันรับน้องขึ้นดอย
รู้จักแฟนธอม ออฟ ดิโอเปร่า ไหมครับ นั่นล่ะ ผมล่ะ
วันก่อน ผมไปเรียนโดยมีผ้าปิดตาอยู่ครึ่งหน้า แต่ก็เก๋ไปอีกแบบ ดูร้ายๆ เถื่อนๆ จริงๆ ผมลองพันแขนและหน้าแข้ง (เลิกขากางเกงสเวตแพนท์ขึ้นหนึ่งข้าง) ด้วยผ้าก๊อตซ์ ให้ดูเท่ๆ เหมือนในภาพโฆษณาของซูพรีมกับนอร์ธเฟซ แต่โดนเจ้าเหล็กดัดทักว่า เหมือนคนโดนไฟคลอก เลยเอาออก
แฟนกัน ไม่ควรหักหาญน้ำใจกันขนาดนี้
ผมกับเจ้าดื้อสองคนเดินกันชิวๆ ตามคนอื่นๆ ที่เดินไปกันทางลัด เจ้าดื้อสวมเชิ้ตสีร้ำเงินเข้มของเด็กวิศวะกับกางเกงยีนส์ ส่วนผมสวยเสื้อโปโลสีน้ำเงินของคณะกับกางเกงขาสั้นและรองเท้าผ้าใบกีฬา ช่วงที่ไม่มีคน เราก็จูงมือกันมั่ง หยอกกันมั่ง ธรรมดาประสาแฟน เจ้าดื้อไม่ได้วิ่งขึ้นพร้อมคณะ (ที่ต้องเป็นที่หนึ่งทุกปี ไม่รู้ทำไม) แต่เดินขึ้นกับผม เราสองคนแอนตี้โซตัสหน่อยๆ
"ไหวป่าว นั่งรถขึ้นไปไหม"
"ไม่ได้ ถ้าไม่เดินขึ้นด้วยเท้า จะไม่จบ"
"จริงดิ"
"จริงสิ ทำไม เตงไม่ไหวแล้วอ่อ"
"ไหวครับ แต่ผมเป็นห่วงแฟนผมมากกว่า ดูดิ๊ เหงื่อโทรมแล้วเนี่ย"
มันเอาทิชชู่ซับให้ โอ้ย เขิน คนอื่นๆ ก็หันมองมาทางพวกเราด้วย
"ขี่หลังผมไหม"
"บ้า ไม่เอา"
"งั้น ถ้าเหนื่อยก็บอกนะ จะได้นั่งพักหอมแก้มกันมั่ง"
แหะๆๆ อิจฉาล่ะซี่
"เออ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าเจ้าแมกซ์อ่ะเพื่อนเตงอ่ะ มันได้ถือป้ายมหาลัย"
“ผมก็เพิ่งรู้แหละ มันคงเสนอตัวมันเองล่ะมั้ง"
"จะว่าไป เค้าก็น่ารักดีนะ ทำไมเตงไม่ชอบอ่ะ"
"ได้เหรอ จริงๆ อ่ะ”
โวะ ไอ้นี่
“ล้อเล่นครับ แฟนผมน่ารักกว่าตั้งเยอะ ร่อนเก่งด้วย”
“ไอ้บ้า”
“นี่ ผมเห็นนะ ที่สนามกลางอ่ะ มันหอมแก้มพี่ด้วย ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับมันเลย"
"แล้วเตงเคยโดนน้องแมกซ์ฉวยโอกาสด้วยไหมอ่ะ พูด"
เจ้าดื้อยักคิ้ว ไม่ตอบ
"พี่มิว ต่ายเขาโทรหาผมอ่ะ ชวนไปเที่ยว"
ผมยิ้ม
"น้องต่ายเขาชอบดื้อมากนะ แฟนคลับเลยล่ะ"
"แล้วพี่มิว ไม่หึงเหรอ"
"หึงสิ"
เจ้าดื้อยิ้ม
"ผมบอกต่ายไปแล้วว่า ผมชอบพี่มิว"
"อะ อะไรนะ"
"ก็เขาถามก่อนน่ะ ว่าผมกับพี่มิวยังไงกัน ผมก็ตอบว่าผมจีบพี่อยู่สิ”
"แล้วเตงไม่อายเหรอ"
แทนคำตอบ มันจุ๊บแก้มผมทีนึง
เราหยุดฟังเสียงร้องเชียร์ ที่แว่วดังมาแต่ไกล บรรยากาศวันรับน้องขึ้นดอยให้ความรู้สึกขลังและฮึกเหิมเหมือนทุกๆ ครั้งนั่นแหละ แต่นี่น่าจะเป็นปีที่ดีที่สุดของผมนะ
10 โมง 15 เรามาถึงตรงบันใดนาคเรียบร้อยแล้ว
ก่อนหน้านั้น ตรงโค้งสปิริต เราแวะยืนดูเด็กคณะเกษตรวิ่งขึ้น เหล็กดัดเก็ทไอเดีย บอกให้ผมขี่หลังแล้วแบกขึ้นโค้ง ผมปฏิเสธไปหลายที น่าอายจะตาย คนเป็นร้อยๆ แต่มันก็ไม่ฟัง จับผมพาดบ่าแล้ววิ่งออกไปเลย
อายก็อาย เขินก็เขิน เสี้ยงกรี้ด วี้ดวิ้ว ดังอยู่ตลอดทาง ผมนี่น้ำตาจะไหลเบย
เราเดินหันมาจ้องหน้ากันเกือบตลอดทางที่ขึ้นถึงวัด ซื้อดอกไม้ธูปเทียน เดินเวียน และไหว้พระธาตุคู่บ้านคู่เมือง ที่วันนี้คึกคักจนเรียกได้ว่าแน่นขนัด
"ได้ยินมาว่า ขอเนื้อคู่กับพระธาตุได้ด้วย จริงไหม"
เหล็กดัดถาม
"ไม่รู้สิ ขอแฟนได้ด้วยเหรอ"
"ก็ได้ยินมาแบบนั้น" เจ้าดื้อยกดอกไม้กับธูปขึ้นจรดหว่างคิ้ว "แต่เอาเป็นว่า ผมขอคนนี้แล้วกันนะครับ สาธุ"
นี่ถ้ามีผ้าเปียกอยู่ในมือ ฉันคงบิดจนแห้งน่ะ
"ตาเตงละครับ"
ผมเลยทำแบบเดียวกัน
"ผมก็ ขอคนนี้ละกันนะครับ สาธุๆๆ"
ตรงบริเวณจุดชมวิว เต็มไปด้วยผู้คนแน่นขนัด ผมกับเจ้าดื้อเลยไม่มีโอกาสไปยืนทำซึ้งกันตรงโน้น เราเดินมาที่ เรียกว่าอะไรอ่ะ ศาลาเหรอ ที่มีตัวมอม สัตว์วิเศษในตำนานพื้นบ้าน ครึ่งลิง ครึ่งสิงห์ ครึ่งเสือ อยู่ด้านหน้า ด้านในมีให้เสี่ยงทายด้วยการอธิษฐานยกช้างโลหะ ผมไม่กล้ายก เหล็กดัดก็เหมือนกัน เพราะเรามีเรื่องเดียวกันนั่นแหละที่จะถาม และกลัวว่ามันจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดนะสิ
"ไหว้ดิ"
เหล็กดัดบอก
"อะไร"
"ก็ มอมไง here’s your mom เจอแม่แล้วไม่ไหว้เหรอ เด็กอะไรมือไม้แข็ง"
หึ มุขอะไรของแกเนี่ย
"แล้วไหนบอกจะให้อะไรไง รอนานละนะ"
ผมทวง
"อ่ะ ทวง โอเคๆ หลับตาก่อนสิ"
"เฮ้ย ไม่เอานะ ในวัดในวา อย่าทำอะไรทะลึ่งเชียว มันขึดรู้ไหม"
"บ้า มีเป็นคนมีกาลเทศะนะ ยืนมือมาด้วย"
ผมหันซ้ายหันขวา ไม่มีใครเห็น เลยหลับตา แบบมือ ของเล็กๆ หนักๆ เย็นๆ สัมผัสกับฝ่ามือ ผมรู้ได้ทันที
เกียร์วิศวะนั่นเอง
“โอ้ย นึกว่าจะไม่ให้ซะแล้ว”
ผมทำโวยวาย เหล็กดัดหัวเราะ
“ไม่ให้ได้ไง หาคนจะให้มานานแล้ว”
ผมยิ้มให้เจ้าของเกียร์ แล้วยกจี้โลหะสีเงินเล็กๆ นั้นขึ้นมาจูบ เหล็กดัดยิ้มกว้าง
…….
เรานั่งมองน้องๆ เพื่อนๆ พี่ ร่วมสถาบัน ที่มีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าด้วยบรรลุวัตถุประสงค์ขงประเพณีอย่างเงียบๆ ที่ร้านกาแฟบนวัดเกือบชั่วโมง จึงลงไปหาอะไรกินตรงบริเวณจอดรถ กะจะอยู่รอดูหลีดดอยอันเลื่องชื่อ(ถึงหน้าตา) ในช่วงบ่าย แต่ก็ไม่รู้ว่าปีนี้จะมีไหม
ผมไม่รู้จะขอบคุณใครหรืออะไร ที่ทำให้ผมได้มายืนอยู่ที่นี่ ตอนนี้ ผมรู้ว่ามันจะไม่มีวันแบบนี้ทุกวันหรอก แต่ผมก็ไม่รู้สึกกลัวอะไรที่รออยู่ข้างหน้าอีกแล้ว จริงๆ นะ
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 176295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก