10.
หลังหาอะไรใส่ท้อง เหล็กดัดกับผมเดินกลับไปที่เชิงบันใดนาค เพราะใกล้เวลาบ่ายแล้ว คณะของผมน่าจะถึงซะที ผมเองก็นึกครึ้มเอากล้องสมาร์ตโฟนขึ้นมาถ่ายรูปเล่นๆ เจ้าเหล็กดัดได้ทีเอาแก้มมาแนบแก้มมาเซลฟี่มั่ง จนผมต้องตีแขนมันไปหลายที
เจ้าบ้านี่ ไม่รู้จักอาย คิคิ
ขณะกำลังแอ๊บเป็นนักท่องเที่ยวจีนปลอมอยู่ จู่ๆ ก็มีเด็กหญิงชุดแม้วปราดเข้ามาดึงกางเกง ขอบอกว่าตกใจมาก เพราะหน้าตาชีและน้องชายมอมแมมสุด นี่เกือบจกเอาทิชชู่เปียก จอห์นสันเบบี้ไวป์จากกระเป๋าสะพายถูหน้าให้แล้วนะ ดีที่ดึงสติได้ซะก่อน
"พี่คะ ถ่ายรูปกับหนูไหมคะ ถ้าพี่ถ่ายรูปกับหนู หนูก็จะได้มีเงินไปโรงเรียน ครอบครัวหนูก็จะได้ บลาๆ ตึ่ง ตึ๊ง ชิวๆ ฟู่ๆ ค่ะ"
ยัยเด็กแม้วท่องไดอะล็อกหากินเหมือนท่องอาขยาน สายตาเลื่อนลอยไม่โฟกัส ไร้อารมณ์สุดขีด นี่ถ้าพี่เกดมาเห็นคงไม่ให้ผ่าน ไม่ค่ะ น้องไม่ใช่ เดอะ เฟซ
" ใครเขียนบทให้ครับเนี่ย ที่รัก มันฟังดูซ้ำซากมาก”
เหล็กดัดแซว
"เขาไม่สอนให้ใส่อารมณ์เข้าไปด้วยเหรอครับ แบบ ให้มันดูกระตือรือร้น ดูจริงใจหน่อยงี้ "
ผมเสริม
ยัยเด็กแม้วทำหน้าเซ็ง เหมือนจะบอกว่า ถ้ามึงไม่ถ่ายก็โอเค กูจะได้ไปหาลูกค้าคนอื่นๆ
"แล้วกี่บาทล่ะ"
เหล็กดัดถาม
"สองคน สี่สิบบาท"
โวะ ถ่ายกับญาญ่า นางยังไม่คิดเงินสักบาทเลยนะ ต้องมาเสียเงิน 40 บาทเพื่อถ่ายรูปกับยัยเด็กชุดแม้ว (แม้วจริงรึเปล่าก็ไม่รู้) หน้าตาเกรอะไปด้วยคราบขี้มูกเนี่ยนะ (เอ๊ะ หรือเป็นเมคอัพ ให้ดูมอมแมมน่าสงสารเข้าไว้) โอ้ย โนวววว เวย์
"สามสิบบาทได้ไหม พี่คนนี้เขาเป็นคนแค่ครึ่งเดียว"
เหล็กดัดต่อปากต่อคำต่อราคา ผมหันไปมองเอาเรื่อง
"พี่คนนี้เขาเป็นครึ่งคนครึ่งเทพอ่ะ ดูสิ หล่อไหม"
ยัยเด็กผงกหัว อุ๊ย เป็นเด็กดีจังลูก นี่สินะที่เค้าว่า เด็กเหมือนผ้าขาว คิดอะไรก็พูดออกไปอย่างนั้น โอเค ถ่ายๆ ต้องช่วยน้องเขานะ รู้จักทำมาหากินตั้งแต่เล็ก น่าทึ่งมาก ว่าแต่ น้องๆ สระผมกันบ้างรึเปล่าเนี่ย ฮึ
โดยไม่ทันตั้งตัว ผมก็ถูกประกบด้วยเด็กขี้มูกสองคน ซ้ายขวา เดี๋ยวก่อนๆ ‘นี่ถ้าน้องสองคนมีปืนด้วยฉันจะไม่แปลกใจเลย’ ผมคิด เหล็กดัดหัวเราะเหมือนรู้ทัน ก่อนจะรัวกล้องไอโฟน
เดี๋ยวก่อนเซ่ ขอเวลาให้ฉันได้เอียงหน้า 46 องศาเซลเซียส ขมิบริมฝีปากก่อนเซ่ เจ้าบ้า!
น้องคณะแอคบา (นัยว่าเป็นติ่งคู่จิ้น) ที่อยู่บริเวณนั้นพอดีอาสาถ่ายรูปคู่ให้เรา เจ้าเหล็กดัดเลยได้มาเข้าเฟรมบ้าง ยัยเด็กแม้วรีบวิ่งมานั่งตักเจ้าดื้ออย่างรู้งาน โอ้ย สะดือด่วนแต่เด็กนะ ไหน ใครว่าเด็กเป็นผ้าขาว นี่ไม่ขาวแล้ว มันลายซาฟารีแล้ว
ผมขอบคุณน้อง แล้วรับกล้องมาเพื่อถ่ายรูปคู่ของเจ้าเหล็กดัดกับเด็กๆ บ้าง
จะบรรยายยังไงดี ให้เห็นภาพ...
คือมองผ่านเลนส์ เหล็กดัดดู น่ารัก ไร้เดียงสามากอ่ะ อาจจะเป็นเพราะว่า ผมไม่ได้มองมันในมุมนี้บ่อยๆ ละมั้ง แน่ละ ก็มันทั้งทะลึ่งทะเล้น หื่น ซะขนาดนั้น แต่วันนี้เจ้าเหล็กดัดของผม คือเด็กผู้ชายธรรมดาๆ คนนึงเท่านั้นเอง เด็กผู้ชายธรรมดากับยิ้มจริงใจไม่เสแสร้ง
เด็กๆ ไปหาลูกค้ารายใหม่ของพวกเขาแล้ว ผมเดินกลับไปนั่งประจำที่เดิม ยื่นรูปในไอดฟนให้มันดู
"เออ ชอบรูปนี้อ่ะ”
เป็นรูปเราสี่คนยิ้มแป้นแล้น
“เอารูปนี้แหละ ตั้งเป็นรูปโปรไฟล์ในเฟซบุ๊ค"
ผมก้มหน้ายิ้มเขิน
"พี่มิว"
"หือ"
"เอาเกียร์ไปแล้ว ห้ามทิ้งผมนะ"
"เออ"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ"
"เออ"
"ห้ามเอาไปเขวี้ยงทิ้งลงอ่างแก้วด้วย"
"ฮ่าๆๆ คิดได้เนอะ"
เจ้าเหล็กดัดจ้องตาผมแป๋ว นี้ไม่ใสซื่อแล้ว นี้มันเสแสร้ง
"อ้าว นึกว่าไม่มา"
ไอ้เด็กแมกซ์มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่งชุดล้านนาอย่างหล่อ
“ต้องมาดิวะ”
“ถึงกันนานแล้วเหรอ"
"ก็ตั้งแต่เช้าแล้วครับ แล้วนี่วิศวะเขายังไม่วิ่งลงอีกเหรอ"
ผมถาม
"อีกแป๊บครับ เหนื่อยมาก เกือบตายแนะ ดีนะที่ยังได้นั่งรถมั่งเพราะถือป้าย ส่วนมึง ไอ้ดื้อ แย่มาก เอาเปรียบ"
"เรื่องของมึง"
เหล็กดัดว่า ไอ้เด็กแมกซ์นั่งเข้ามานั่งแทรกระหว่างผมกับเจ้าดื้อ
"ไหน ขอเซลฟี่กับมึงกับพี่มิวหน่อย"
มันควักเอาโทรศัพท์มือถืออกมา แล้ววิสาสะกอดคอเรา
รูปที่ถ่ายออกมาติดแค่มันกับเหล็กดัด... หนอย!
"เอาใหม่ๆ โทษนะครับ"
มันเอาหน้ามาชิดแก้มผม แล้วกดรัวๆ เหล็กดัดอ้าปากไม่พอใจก่อนจะดึงมันออ ไอ้เด็กแมกซ์งง
"ไรของมึง กระชากกูทำไมเนี่ย”
"มึงเอาหน้าไปใกล้แฟนกูมากเกินไปละ
"
เหล็กดัดประกาศเสียงดังฟังชัด
"พี่มิวอ่ะ แฟนกู กูหวง"
ไอ้เด็กแมกซ์เหมือนจะเหวอไป ก่อนจะยิ้มออกมา
"เออ กูก็ว่าแล้วเชียว"
"รู้เรื่องนะ”
"เออ แหม แค่นี้ก็ไม่ได้"
"ไม่ได้เว้ย มึงไปได้แล้ว จะไปไหนก็ไป"
“เฮ้ย นี่ถึงกับไล่กูเลยเหรอวะ เออ จำไว้”
จู่ๆ ผมก็รู้สึกสงสารเจ้าเด็กนี่ขึ้นมา โอ๊ย คือคิดว่า ถ้าเป็นผมนี่ คงแย่ไปเลยอ่ะ คนที่ตัวเองชอบไปชอบคนอื่น แถมยังไม่ไว้หน้าด้วย
" ยินดีด้วยนะเว้ย พี่มิว ถ้ามันนอกใจพี่ พี่ต้องบอกแมกซ์นะ กูไปละ"
ไอ้เด็กแมกซ์เก็บไอโฟนลงกระเป๋ากางเกง แล้วเดินลงบันไดไป เง้อ หน้าชื่นอกตรมใช่ไหมหนอ
"พูดดีๆ กับเพื่อนหน่อยดิ"
ผมบอกเหล็กดัด
"ก็ถ้าเป็นพี่แมกซ์มาทำแบบนี้ พี่ก็ทำแบบผมล่ะน่า"
เออ จริง
****
วู้ฮู
เรากำลังอยู่บนทางหลวงหมายเลข 11 เพิ่งออกจากเขต จ.ลำพูนมานิดเดียว
ผมกับเจ้าเหล็กดัดสวมแว่นกันแดดอันใหญ่เบ้ง ตลกๆ กินโดนัทกับชาลิปตันรสพีช ร้องเพลงรักไม่มีเปลี่ยนแปลง แข่งกับซีดี แดดไม่แรง อากาศไม่ร้อน ช่างเป็นการเดินทางที่มีความสุขอะไรเช่นนี้นะ
เมื่อคืนนี้ ไปวอมกันมา สนุกสุดๆ ยกเว้น หมั่นใส้ อีแมกซ์นิดหน่อย สงสัยจังว่ามันกับพี่ต้อมไปถึงไหนกันแล้ว ยอมรับก็ได้ว่าแอบหึงสองคนนั่นนิดๆ แต่คิดว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเสียเซลฟ์ เมื่อคนที่เคยมาวอแวกับเรา หันสนใจกันเองซะนี่ ยังไงก็เหอะ เจ้าเหล็กดัดน่ารักมาก ให้ใส่ชุดตลกๆ ก็ยอมใส่ (เสื้อเชิตแขนสั้น กางเกงขาสั้นของเฮด ควอเตอร์ทั้งคู่ ติดโบไทด์ของโฟร์บายโฟร์แมน ใส่แว่นเล่นน้ำสงกรานต์สีๆ) แถมตอนที่ผมบอกว่า อยากเต้นเพลง Don't stop (til' you get enough) ของ ไมเคิล แจ๊คสัน กับ We Can’t Stop ของไมลีย์ นางยังกล้าไปขอดีเจเปิดให้จนได้ (ไม่น่าเชื่อแฮะ ว่าจะมีแผ่น ปกติเปิดแต่ฮิดฮอป กับ EDM) พวกเรา พี่ต้อม (หล่อมากกกกก โอ้ย เสียดาย) และน้องๆ เพื่อนๆ อีกหลายคน เต้นกันกระจาย ไม่มีอายคนที่แอดอัดกันเต็มร้านเลย เพราะเมากันแล้ว (ปกติ ไม่กินเยอะเท่านี้น๊า)
อ้อ อีกเรื่อง คือโดนพี่ต้อมกอดในห้องน้ำด้วย (สงสัยเมา) ผมก็เลยฉวยโอกาส ก็อยากอยู่ในอ้อมกอดพี่เค้ามาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่นา ตัวงี้ ห๊อมหอม เรื่องนี้ให้เหล็กดัดรู้ไม่ได้เป็นอันขาด
"แวะ ที่เกาะคาได้ไหม อยากกินส้มตำ
ผมบอก ก็ที่นี่เขาดังมากเรื่องส้มตำแซ่บๆ นี่นา
"แล้วรู้เหรอว่า เขาขายกันที่ไหน"
เหล็กดัดถาม... เออ นั่นสิ
"ก็… ไม่รู้อ่ะ เคยกินที่หลังกาดต้นพะยอม แต่ตอนนี้ร้านไม่อยู่แล้ว แล้วพี่สาวก็เคยซื้อมาฝาก แบบแยกน้ำกับเส้นมา อร่อยมาก แต่นั่นก็มาจากเชียงราย"
"เตง อำเภอเกาะคา ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตำส้มตำเกาะคาเป็นกันทุกบ้านนะ แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาขายกันที่ไหน"
เอ๋ อย่างงั้นเหรอ
"งั้น หาร้านข้าวแต๋นน้ำแตงโม เหอะ"
"เอออันนี้ค่อยง่ายหน่อย มีทุกที่ เตงชอบกินเหรอ"
"ก็... เปล่าหรอก แต่อยากสนับสนุนโอท็อปนี่... มาถึงลำปางก็ต้องข้าวแต๋นน้ำแตงโมอยู่แล้ว ถึงจะไม่กินเอง เราซื้อไปฝากพ่อแม่นายก็ได้นะ"
"พี่มิว ของฝากเยอะแล้วนะ เต็มหลังรถแล้ว ทั้งน้ำพริกหนุ่ม แคบหมู ใส้อั่ว แกงฮังเล ลำไย"
เอ๋ จริงดิ
"แล้วนะ ถ้าขืนแวะกันทุกจังหวัด ซื้อของฝากของทุกจังหวัด ไม่ต้องจ้างสิบล้อมาขนกันหรอกเหรอ"
โวะ เหล็กดัดฉลาดจัง คิดได้ยังไงกันนะ เดี๋ยวขอหาก่อนว่า มีเบอร์ นิ่มซี่เส็ง ขนส่ง ในสมุดแพลนเนอร์ไหม
"ไว้ถึงนครสวรรค์ค่อยแวะ เติมน้ำมัน หาข้าวกินกันทีเดียวเลย จะได้ไปถึงกรุงเทพไม่ดึกมาก"
"จ้า"
นครสวรรค์เหรอ ต้องซื้อโมจิใช่ไหมเนี่ย ยี่ห้ออะไรนะ แม่ดอกไม้หรืออะไรซักอย่าง พูดแล้วก็อยากจะบุกไปถึงโรงงาน ไปพบฝ่ายพีอาร์ประชาสัมพันธ์ ถามว่า เมื่อสิบปีก่อน คิดยังไงถึงเอายัยเด็กหุ่นน่ากลัวนั่นมาทำท่าแร็ปโย่เป็นพรีเซนเตอร์ขึ้นบิลบอรืดแบบบะเห้งมาก ไม่มีเงินจ้างคนสวยๆ หล่อๆ เด็กหน้าตาน่าเอ็นดูๆ แล้วหรือยังไง สมัยนั้น นั่งรถทัวร์ผ่านเห็นคัทเอาท์โฆษณานี้ทีไรแล้วหลอนมาก คิดแต่จะดันลูกดันหลาน ไม่นึกถึงจิตใจผู้บริโภคกันบ้างเลย
อ้าว ข้างหน้ามีด่าน ผมบอกเจ้าดื้อ ซึ่งมันก็รู้อยู่แล้วแหละ
พี่จราจรหุ่นบึ๊ก ในเครื่องแบบฟิตจัดรัดรึง โบกให้ไขกระจกลง
"ไปไหนกันครับ"
"กรุงเทพครับผม กลับบ้าน"
เหล็กดัดตอบ
"ขอดูใบขับขี่หน่อยครับ จากไหนครับเนี่ย"
"จากเชียงใหม่ครับ"
เจ้าดื้อค้นใบขับขี่จากเก๊ ยื่นให้
"อายุ 19 เองเหรอ"
"ครับ"
ทำไมวะ เขาห้ามเด็กสิบเก้าขับรถเหรอ นี่จะบอกให้นะว่า แฟนผมน่ะเก่งนะ ขับไปด้วย ว่าวไปด้วยยังเคยมาแล้ว โอ๊ะ นึกแล้วก็อยากเห็นของจริง
"น้องล่ะครับ มีใบขับขี่ไหม"
"มีครับ แต่ไม่ได้ติดมาด้วย ก็เลยให้น้องเป็นคนขับ ผมอายุ 21 จะ 22 แล้ว"
ผมสตรอเบอรี่ ยิ้มหวานสุดฤทธิ์ พร้อมกับยื่นบัตรประชาชนให้ดู
พี่เป้า (พี่จราจรนะแหละ) คืนบัตรให้ ท่าทางเขินๆ
"ขับระวังๆ นะครับ วันนี้รถขาเข้าขาออกเยอะ"
"ขอบคุณครับผม"
เจ้าดื้อบอก ก่อนจะเคลื่อนรถออกมา
"พี่มิว อ่อยเหรอ"
มันหันมาถามเสียงดุ
"ก็ช่วยเตงไง"
"ไม่ต้องเลย ชอบละสิ ล่ำๆ ตุงๆ"
"ใช่ เอ้อ ไม่”
“เห็นแล้วนึกว่าถึงอยุธยาแล้วซะอีก เค้กปลาช่อน"
เออว่ะ ฮ่าๆๆ
"เขาต้องให้มันตุงขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ไม่รู้สิ ว่าแต่ เตงเคยบอกว่า เตงเคยว่าวในรถจากกรุงเทพถึงเชียงใหม่มาแล้ว จริงๆ เหรอ"
เจ้าดื้อยิ้มเขิน
"ทำไม พี่มิวอยากลองเหรอ"
"บ้า"
"แล้วถามทำไมอ่ะ"
"ก็ ..."
"นี่นะ เดี๋ยวทำให้ดู รูดซิป ปลดกระดุมให้หน่อยสิ"
“ไม่เอา”
เจ้าดื้อใช้อีกมือดึงผมแล้วกดหัวลง
เฮ้ย เอาจริงดิ
โอ๊ะ
อะ….
อืมมมมมม
***
กว่าจะถึงบ้านมาริโอ ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มนิดๆ ด้วยรถติดแง่กอยู่แถวรังสิตถึงดอนเมืองเป็นชั่วโมง และต้องแวะปั๊มด้วย เพราะปวดฉี่ด้วยกันทั้งคู่
สงสารเหล็กดัดจัง คงเหนื่อยน่าดู เพราะนอกจากต้องขับคนเดียวตลอดทาง (ก็เค้าขับรถไม่เป็นนี่ T T) มาถึงก็ยังต้องช่วยผมแบกกระเป๋าเดินทางใบโตอีก โอ้ยไม่รู้จะเตรียมเสื้อผ้ายังไงนี่นา พยายามแพ็คไลท์ก็แล้ว แต่ของก็ยังเต็มกระเป๋าใบใหญ่อยู่ดี (มีเป้อีกสองใบ ใส่รองเท้ากับแอคเซสซอรี่โดยเฉพาะ)
ใครนะที่บอกว่า การเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเดินทางสองคืนสามวันเป็นเรื่องง่ายมาก ขอเถียงหน่อยเหอะ อย่างวันพรุ่งนี้ที่มีโปรแกรมไปสยาม ผมก็ต้องเตรียมชุดสำหรับเดินเที่ยว คือ 1. ชุดง่ายๆ สบายๆ สไตล์แคชชวล สร้างภาพหนุ่มฮิพสเตอร์ รักอิสระ เพื่อให้เพื่อนๆ ของเหล็กดัด ประทับใจในความติดดินทว่ามีรสนิยม และ 2. ชุดหนุ่มบูติคแอบแนวปนสตรีทเกาหลีนิดๆ เผื่อมีทีมงานนิตยสาร Looker เวียนว่ายอยู่แถวนั้น แล้วไหนจะชุดหนุ่มนักท่องเที่ยวแดนไกล สำหรับใส่ไปเยาวราชกับข้าวสารตอนกลางคืนอีกล่ะ ซึ่งก็จะต้องเลือกอีกว่าจะเป็นแนวหนุ่มนักเดินทางพเนจร Nomad ขาลุย หรือ เจ้าชายนักเดินทางจากยุโรป หรือฮิพสเตอร์วูลฟ์เฟอร์ดี แล้วแบบนี้จะให้แพ็คไลท์ได้ยังไงกันฮึ
บ้านเจ้าดื้อน่าอยู่มาก เสียแต่เวลาอยู่หน้าบ้านเสียงดังไปนิด (แต่ถ้าไม่ได้ยินเสียงรถตลอดเวลาก็ไม่ใช่กรุงเทพสิ) เป็นบ้านทาวเฮาส์สองชั้น เหมือนจะเก่า แต่จริงๆ เป็นตึกเก่าบูรณะใหม่ หน้าบ้านติดทางเท้าเลย แต่หลังบ้านมีสวนเล็กๆ ที่ถึงแม้ต้อนไม้ใบหญ้าจะขึ้นรกบ้าง หรือเฉาตายไปตามยถากรรมบ้าง แต่มันก็สวยแบบแนวๆ สวนอังกฤษ ผนังบ้านติดกระดาษลวดลายวินเทจสวยงาม วุ๊ย อิจฉา บ้านผมยังเป็นบ้านไม้แป้น (กระดาน) อยู่เลย พี่สาวข้างบ้านเป็นคนมาเปิดไฟไว้ให้ พร้อมกับส่งมอบกุญแจ เรารับมาแล้วไหว้ขอบคุณ
"พ่อแม่เตงกลับมาบ่อยไหมอ่ะ"
"ก็บ่อยนะครับ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะได้เจอ เพราะผมโทรบอกป๊ากับม๊าแล้วว่าจะกลับ ขึ้นไปข้างบนเหอะครับ"
ว๊าย ตื่นเต้นอ่ะ กลัวโดนคุณพ่อคุณแม่เกลียด เอาลูกชายเขาไปใช้งานผิดประเภท
"นี่ ห้องผม"
คือ จะว่ายังไงดี เป็นเหมือนกันไหมครับ เวลาที่เราคิดว่าเรารู้จักใครซักคนหนึ่งแล้ว แต่พอได้มาเห็น ที่อยู่อาศัย ห้องหับ หรือข้าวของเครื่องใช้ของเขา กลับยิ่งทำให้เรารู้สึกประหลาดใจ เหมือนกับว่า การได้มาเห็น ได้สัมผัส ได้รับรู้ของเหล่านั้น ยิ่งทำให้เรารู้สึกใกล้ชิดพวกเขาขึ้นๆ ไปอีก
" ฝันจะได้นอนกอดใครซักคนในห้องนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว"
กอดเฉยๆ เหรอ คิคิ
"เชื่อได้ไหมเนี่ย ว่าไม่เคยมีสาว ที่ไหนมานอนด้วยที่นี่"
"ก็เตงนี่แหละ สาว เอ๊ย หนุ่มคนแรก"
"เดี๋ยวเหอะ"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนะ เตงอาบน้ำก่อนเหอะ เดี๋ยวจะได้ออกไปหาอะไรกินกัน หิวแล้ว หรือจะยังไม่อาบ ไปเลยก็ได้นะ"
"ยังไม่อาบดีกว่า แต่ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึง"
เปล่า ไม่ได้จะไปเติมแป้ง แต่ปวดหนักมาตั้งแต่บ่าย
“โอเค งั้นเดี๋ยวขอพักสายตาแป๊บนึง ถ้าเค้าเผลองีบไป ปลุกด้วยนะครับ”
เหล็กดัดบอก ก่อนจะล้มตัวนอนหลับตา
….
ห้าทุ่มนิดๆ ถนนพระอาทิตย์ (เคยแต่นั่งรถผ่านตอนกลางวัน)
โอ๊ะ นั่นไง ร้านหนังสือเดินทางอันโด่งดัง แต่ปิดแล้วนี่นา เอ๊ะ นั่นจะใช่ร้านเบอเกอร์ในตำนานพันซิปไหมนะ เดินไปอีกหน่อย วุ๊ย ทุกอย่างดูช่างคุ้นตา พอถึงสวนสันติฯ ตรงป้อมฯ ก็รู้สึกวิ๊ววิ้ว นั้นไง ตึกแถวที่เห็นในหนัง โอ-เนกาทีฟ ใช่ไหมๆ แล้วนั่น ร้านเหล้าเล็กๆ เปิดเพลงแกรมมี่เก่าๆ มีเบียร์โปรขายด้วยเว้ย คึกคักจัง กลางคืนที่นี่มีชีวิตชีวาสุดๆ ทำให้นึกถึงบางย่านในเชียงใหม่เลย
เดินไปเรื่อยๆ สักพัก เหล็กดัดก็พามาหยุดที่ร้านหมูจุ่มข้างทาง โวะ รู้ใจจริง อยากทานอะไรแซ่บๆ มั่นใจว่าต้องอร่อย ก็มากับเจ้าถิ่นเชียวนะ
"เอ้า หายไปไหนมาวะนานเลยคะ น้อง ไม่ได้อยู่แถวนี้แล้วเหรอ"
พี่สาวเจ้าของร้านทักทาย เชื่อแล้ว ว่าคุมแถวนี้
"ก็ยังอยู่นี่แหละครับ แต่ผมไปเรียนที่เชียงใหม่"
"อ้าว เหรอ ถึงว่า หายหน้าไปเลย แล้วนี่ เพื่อนมาจากเชียงใหม่รึเปล่า"
"ครับ"
"คนเชียงใหม่นี่น่ารักนะคะ"
ผมผงกหัวรับ อิอิ รู้สึกปลื้มใจจังที่ถูกอวย
"เอาเหมือนเดิมไหมคะ"
"เหมือนเดิม เพิ่มส้มตำปูปาร้า กุ้งแช่น้ำปลา แล้วก็ข้าวเหนียวด้วยครับพี่" เจ้าดื้อหันมายิ้มๆ "ไม่รู้ว่าจะอร่อยเท่าเกาะคาหรือเปล่านะ"
….
"อร่อยจริงๆ ด้วย หมูจุ่มแซ่บมาก"
ผมบอก เหล็กดัดยิ้มชอบใจ เอ๊ะ หรือว่าหิวจัด ช่างเหอะ แต่ขอโค้กเพิ่มอีกขวดได้ไหม
"ยิ้มอะไร?"
ผมถาม ตะเกียบยังคาปาก
"ก็ดีใจอ่ะ มีแฟนมาค้างที่บ้าน"
"ว่าเค้าใจง่ายงั้นสิ"
"เปล่า จะบอกว่า ดีจัง ต่างหากล่ะ ดีจังๆๆๆ งี้"
“แล้วไป นึกว่ากำลังคิดอะไรอกุศล”
เจ้าเหล็กดัด เอียงตัวมากระซิบที่ข้างหู
“คืนนี้ โดนจัดหนักแน่”
“บ้า”
โวะ อิ่มเถอะ อยากกลับไปบ้านเหล็กดัดล้าวววว
***
*** คำเตือน เนื้อหาดังต่อไปนี้เหมาะกับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป เด็กและเยาวชนที่อายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ จะให้ดีก็ข้ามๆ ไปเถอะ
อืมมม
อ้า...
โอ๊ย
ซี้ด
เหอะ! คิดจริงๆ เหรอว่าผมจะเล่าบรรยายกิจกรรมส่วนตัวออกมาได้เป็นฉากๆ ถึงจะไม่ใช่คนดีมาจากไหน แต่ผมก็มีพ่อมีแม่นะ รอให้ไม่อยู่กันแล้วเถอะ ผมอาจจะยอมปริปาก
อย่างไรก็ดี เพื่อเป็นที่ระลึกสำหรับคืนแรกในกรุงเทพฯ เราสองคน เราก็เลยเอาไอโฟนขึ้นมา ลองถ่ายอะไรเล่นๆ ขำๆ เอ่อ จนเสร็จ อาจารย์ที่สอนวิชา Human Ecology บอกว่า มนุษย์มี sexaul needs เป็นปกติ แค่ถ่ายคลิปสั้นๆ ไม่ถึงชั่วโมง ในมุมกล้องที่ค่อนข้างหลากหลายและครีเอท คงไม่ผิดหรอกเนอะ
บอกไว้ก่อนเลยว่า หากคลิปนี้หลุดออกไปยังโลกโซเชียล จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คุณไม่ควรอย่างยิ่งที่จะโหลด แชร์ ฟอร์เวิร์ดหรือกระทั่งเปิดดู ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะจิตตกด้วยความริษยา เสียดาย และนึกน้อยอกน้อยใจที่กิจกรรมเข้าจังหวะที่คุณทำอยุ่ที่บ้านทุกเมื่อเชื่อวัน กลายเป็นเรื่องเด็กๆไปเลย เมื่อเทียบกับคลิปนี้ อ้อ ที่สำคัญที่สุดคือมันผิด พรบ. คอมพิวเตอร์ด้วย
เราเตือนคุณแล้วนะ อิอิ
แต่นั่นแหละ ยังไงก็ไม่มีทางที่มันจะหลุดไปได้หรอก ผมคงไม่โง่ขนาดนั้น (แค่จะเซฟเก็บลงโน๊ตบุ๊คของเจ้าเหล็กดัด และเก็บไว้ในโทรศัพท์อย่างปลอดภัย หรือบางทีอาจเอาไปฝากไว้ในเว็บไหนซักแห่ง โดยทำเบลอโมเสก) เพราะนั่นอาจหมายถึงอนาคตในวงการของผม (ถ้ามันจะมี ใช่ ยอมรับก็ได้ว่า อยากเป็นดารามาตลอดชีวิต) คิดดูสิ จะโบ้ยว่าเป็นดาราญี่ปุ่นหน้าเหมือนก็ใช่ที่ ในเมื่อผมออกจะน่ารักและมียูนีคขนาดนี้
คิดแล้วก็น่ากลัวจัง แต่ก็ไม่อยากลบ อยากจะเก็บเอาไว้ล้อเจ้าเหล็กดัดเรื่องเสียง โอ้ๆ อ้าๆ นั่น หรือว่าจะตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าดีนะ
อย่าหมั่นไส้เลยนะครับ ช่วงหัวปักหัวปำก็งี้แหละ
***
12.30 น. สยาม
เย้เย
รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอย่างนั้นเลย (จริงๆ ไม่ได้เว่อร์)
คิดถึงเมื่อตอนหน้าร้อนปี 2011 ที่ต้องมาอยู่กินนอนแถวนี้เป็นแรมเดือนเพื่อวิ่งรอกขอเบอร์ผู้ชาย เอ้ย จองรอบเรียนกันหัวหมุนกับเพื่อนเด็กบ้านนอกด้วยกัน แต่เอาไปเอามา ก็ไม่ใช่จะแครืเรื่องเรียน แต่วนเวียนอยู่แถวห้าง ร้านไอติม กับโรงหนังมากกว่า (เด็กผู้ชายกางเกงน้ำเงินชอบสิงอยู่แถวนั้น)
"กี่โมงแล้วเนี่ย เพื่อนนายยังไม่มาอีกเหรอ"
"เดี่ยวก็มาละครับ ตะกี้มันบอกว่าอยู่บีทีเอสพญาไทละ"
เรามานั่งรอเพื่อนของเจ้าเหล็กดัดที่ร้านกาแฟเกือบชั่วโมงแล้ว
"เตงว่า เค้าแต่งตัวดูเป็นไงมั่ง กลมกลืนกับเด็กสยามไหม"
หลักดัดถอนหายใจ หมายความว่าไงวะ
"เตงถามเค้ารอบที่สามแล้วนะ"
ทำไมล่ะ หรือสไตล์หนุ่มฮิวโก้ บอสส์ เขาไม่อินกันแล้วที่นี่ (จะว่าไป ตอนมาถึงก็ยังไม่เจอใครแต่งตัวได้เก๋เหมือนใน Looker เลยอ่ะ ผิดหวังมาก)
"น่ารักแล้วครับ พี่มิวของผมล้ำที่สุดแล้ว แต่ในที่ร่มแบบนี้ ถอดแว่นกันแดดออกก่อนก็ดีนะครับ มันเยอะไปอ่ะ ไหนจะเน็คไท สเว็ตเตอร์ กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลาย โค้ตผ้าวูล ผ้าพันคอ หมวกปีกกว้าง แล้วยังจะ..."
"พอๆๆ รู้แล้วว่าเยอะ"
“แน่ใจ?”
“เดี๋ยวจะโดน”
โวะ เคืองนะ กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลวดลายกราฟฟิคนี่ ไม่ใช่แค่กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลายธรรมดานะเจ้าบ้า แต่มันคือ กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลายกราฟฟิกคดอกจัสมินของเพนคิลเลอร์ส์ แว่นนี่ก็แบรนด์วิคตอเรีย แบคเค่ม ก็อปมาเป๊ะๆ รุ่นที่ยัยวิคนางออกแบบเองกับมือ อันเดียวกับที่ลงในแอลเดือนล่าสุด เน็คไทนี่ก็เพื่อฟูลฟิลลุคส์แบบฮิวโก้ บอสส์ โค้ตผ้าวูลนี่ก็เหมือนกัน มันมาจากมันสมองของแอสทริด แอนเดอร์สัน ดีไซเนอร์เลือดใหม่เจ้าของฉายา ‘ยัง ราล์ฟ ซีโมนส์’ เชียวนะ ซึ่งเอชแอนด์เอ็มก็อปมาอีกที สร้อยนี่ก็งานแฮนด์เมด เป็นงานคราฟต์ของศิลปินที่ถนนคนเดิน รองเท้าหนังแก้วนี่ก็วินเทจของแท้เพื่อนหิ้วมาฝากจากออสเตรเลีย นาฬิกาก็ไม่ใช่อุจาระๆ โรเล็กซ์ รุ่น บอยไซส์นะเว๊ย ผ้าพันคอก็พอล สมิธ แล้วไอ้กระเป๋าเขียวๆ นี่ก็ โกยาร์ดรุ่นจูเนียร์ ประดับอักษรชื่อย่อผม C.J. อร้าอร่าม (เลิกผลิตไปแล้ว อยากส่งไปทำมงกุฎจัง - ติดที่เป็นของปลอม) ยิ่งถ้าเห็น มาร์ก จาค็อบ สเต็มแบ็ก กับ แอร์เมส รุ่น โวยาจของผมแล้วจะหนาว (ทั้งหมดเป็นของปลอมเกรดพรีเมียม)
ชิ ผมคิดอะไรของผมกันเนี่ย ฮึ ถึงได้มาถามความเห็นเอากับไอ้เด็กหน้าหล่อเป้าเริ่ด แต่ขาดเซนส์เรื่องแฟชั่นแบบเจ้านี่ คนที่แต่งตัวแค่กางเกงยีนส์ทรงกระบอกเล็กฟอกสี แบบที่ใส่ชนกันบาดเจ็บล้มตายเกลื่อนเมือง กับเสื้อยืดการ์ตูนพอดีตัวลายเจ้าหนูปรมณูของยูนิโคล่ และรองเท้าคอนเวิร์สสีขาวเนี่ยนะ (แต่ก็ยังน่ากินอยู่ดี โอ้ย พูดแล้วอยากโดนอีก)
หลายคนว่า less is more แต่ผมว่า more is so much more attractive ว่ะ
ว่าแต่ แย่แฮะ วันนี้ไม่ยักกะมีรายการอะไรมาถ่าย ขืนนั่งอยู่บนนี้นานๆ (ถึงจะใช้เป็นฉากในการถ่ายซีรีส์ฮอร์โมนส์ก็เถอะ) ไม่ลงไปเดินข้างล่าง โอกาสที่จะได้เจอทีมงาน จีคิว หรือ looker ได้ถ่ายรูปหนังสือ ก็หมดกันพอดี
เจ้าดื้อยืนขึ้นกวักมือทักทายเพื่อนที่อยู่ด้านนอก
เด็กผู้ชายใส่แว่นหน้าตี๋พิมพ์นิยมแต่ไร้ซึ่งการจดจำเดินเข้ามา พร้อมๆ กับ เด็กผู้หญิงผิวขาวหน้าสวย ตาโต จมูกได้รูป ปากเล็กแดงผมมีชีวิตชีวาแบบแพนทีน ตรี มินิทส์ มิราเกิ้ล คือถ้ามองร้อยเมตรอาจจะคิดว่านางคือ ดาราจากซีรีส์จีทีเอช นางสวมเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์น่ารักกับกางเกงยีนส์เอวสูงสีซีด รองเท้าบัลเลต์ที่ดูก็รู้ว่าไฮแบรนด์ สะพายกระเป๋าซึ่งถ้าจำไม่ผิด นั่นมันหลุยส์วิกตอง รุ่นเวอร์นิส สีม่วงใบงาม (แต่ก็ยังงามสู้โกยาร์ดเขียวมะกอกของผมไม้ได้ เพราะแบรนด์ โกยาร์ดก่อตั้งก่อนหลุยส์ วิกตองตั้ง 1 ปี ถีงแม้ว่าจะเป็นของปลอมก็เถอะ) นางหัวยิ้มหัวใคร่ แคทวอล์คเข้ามาอย่างน่ารัก
"อ้าว เธอ มาได้ไง"
เหล็กดัดทัก
“ซอร์ไพร๊ส์ไหมล่ะ”
นางว่า
แน่นอน ผม - เกลียด - เรื่อง - ฟัค- กิ้ง - เซอร์ –ไพร๊ส์
ยัยข้าวใหม่ เดินเข้ามากอดเจ้าเหล็กดัดแบบไม่แคร์ว่าผมนั่งหัวโด่อยู่ แล้วฉอเลาะเสียงกระแดะ
"โอ้ย คิดถึงจัง"
ผมบอกได้เลยว่า ไม่ชอบใจยัยนี่เอามากๆ โวะ ยัยเห็ดหูหนู จะต้องเกลียดนังหน้าสวยนี่เข้าใส้แน่ๆ
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 176371 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก