บทที่ 13
.
.
.
.
สำนักงานของตลาดประสิทธานนท์ในเช้าวันนี้มีตะวันที่ยังไม่หายไข้ดีมานั่งรออยู่ข้างๆนับดาวที่ทำหน้าที่ตามปกติ
ส่วนเมฆานั้นยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ เขามานั่งรอคนที่บอกว่าจะทำกับข้าวมาให้กินทุกวันจนกว่าจะหายดี ตอนนี้ก็ได้เวลาที่ไร่น้ำรินจะมาส่งของแล้ว
ตะวันนั่งยิ้มกว้างรอภุมรินแทบจะไม่ไหว
รอไม่นานตะวันก็เห็นภุมรินเดินเข้ามา ร่างสูงรีบลุกพรึบก่อนจะเดินไปหาภุมรินที่ยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้นับดาว
“น้องริน” สะกิดคนตัวเล็กเบาๆ ใบหน้ายิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิด
“พี่ตะวัน” ภุมรินงงไม่น้อยที่ตะวันโผล่มาในสำนักงานที่ตลาดได้ ปกติตะวันอยู่อีกฝั่งหนึ่งที่เป็นสำนักงานใหญ่นู่น
“ไหนกับข้าว พี่มารอรินตั้งแต่เช้าเลยนะ” ตะวันรีบทวงสัญญา
เขามารอภุมรินตั้งแต่เช้าอย่างที่พูดจริงๆนั่นแหละ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินด้วยซ้ำ เพราะหิ้วท้องรอคนที่บอกจะทำกับข้าวมาให้
“รินไม่ได้ทำมา” ภุมรินตอบโดยไม่ได้มองหน้าอีกคน
“อ้าว ไหงเป็นงี้ล่ะน้องริน”
ตะวันเซ็งไม่น้อยที่ได้รับคำตอบแบบนั้นจากคนตัวเล็ก เจ้าตัวก็พูดซะดิบดีว่าจะทำมาให้ เขาก็อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอ
“รินลืมน่ะ วันนี้ตื่นสายด้วย” ความจริงแล้วเขาตั้งใจไม่ทำมาเองต่างหาก
แน่ล่ะ เขาไม่มีทางทำอะไรแบบนี้กับแฟนคนอื่นแน่ๆ อีกส่วนหนึ่งก็เป็นการช่วยใจเขาเองด้วย
ตอนนี้ภุมรินพยายามจะยับยั้งอะไรในใจที่จะเกินเลยมากไปแล้ว เขาไม่อยากให้มันถลำลึกไปมากกว่านี้
อย่างน้อยก็กลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม
“ถ้าอย่างนั้นรินต้องไปกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนพี่ พี่หิ้วท้องรอกับข้าวของรินอย่างเดียวเลยนะเนี่ย”
ตะวันถือโอกาสชวนอีกคนซะเลย ไมได้กินกับข้าวฝีมือน้องรินได้กินข้าวกับเจ้าตัวก็ยังดี
“รินกินข้าวเช้ามาแล้วพี่ตะวัน แล้วรินก็มีงานต่อด้วย พี่หิวก็ไปกินสิ จะมารอรินทำไม” ก็ยังไม่ยอมมองหน้าอีกคนอยู่ดี
ตะวันเริ่มงง เขาไม่เข้าใจภุมริน เมื่อวานก็ยังเห็นคุยกับเขาดีๆ ทำไมวันนี้กลับมาทำให้บูดใส่เขาอีกแล้ว
เมื่อคืนเขาส่งข้อความหาเจ้าตัวก็ไม่ยอมตอบ อะไรเข้าสิงน้องรินของเขาอีกแล้วเนี่ย
คนตัวโตยังไม่ทันจะหายมึนภุมรินก็เดินออกจากสำนักงานไปเรียบร้อย ตะวันรีบเดินตามอย่างรวดเร็ว
รู้สึกว่ามันไม่ใช่เสียแล้ว น้องรินที่น่ารักคนเมื่อวานทำไมวันนี้ถึงได้หน้าบอกบุญไม่รับอย่างนี้
“เดี๋ยวก่อนสิน้องริน โกรธอะไรพี่รึเปล่า” ตะวันรีบคว้าแขนเล็กๆนั้นไว้ก่อนที่ภุมรินจะเดินหนีไปไกลมากกว่านี้
ภุมรินชะงักเล็กน้อยพร้อมกับหยุดเดิน คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับตะวันที่หน้านิ่วคิ้วขมวดไปเรียบร้อย
“รินไม่ได้โกรธอะไรพี่ตะวัน ทำไมรินต้องโกรธด้วยล่ะ” ภุมรินโกรธตัวเองต่างหากที่แอบเผลอใจไปคิดกับตะวันมากเกินกว่าพี่ชาย
ตะวันมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เขารู้สึกได้ว่าภุมรินต้องมีเรื่องอะไรในใจและมันต้องเกี่ยวกับเข้าด้วยเจ้าตัวถึงไม่ยอมมองหน้าเขาตรงๆแบบนี้ ไหนจะท่าทีที่เหินห่างนั้นอีก
ตะวันคิดว่าเขาทั้งคู่จะเริ่มสนิทใจกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้วซะอีก เพราะตอนนี้เขาต้องการให้เป็นแบบนั้น
“ไม่ได้โกรธก็ไม่ได้โกรธ พี่ไม่กวนรินแล้วก็ได้ รินกลับไปทำงานเถอะ”
ยอมปล่อยมือที่จับอีกคนอยู่ ภุมรินยังไม่ยอมบอกตอนนี้ไม่เป็นไร แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าร่างบางนั้นเป็นอะไร
“รินไปก่อนนะ” ภุมรินมองหน้าตะวันเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถที่นพมาจอดรออยู่
เขารู้สึกแย่มาก แย่กับความรู้สึกตัวเองตอนนี้ เพิ่งจะเรียนรู้การรู้สึกดีกับใครซักคน ก็ต้องได้รับบทเรียนอันแสนเจ็บปวดมาก่อนซะแล้ว เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปแล้วไม่รู้สึกอะไรกับพี่ตะวัน
ตะวันมองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไป หน้าคมหม่นลงตามอีกคน สรุปแล้วเขาไม่ได้กินข้าวฝีมือภุมรินและยังไม่ได้คนตัวเล็กมานั่งกินด้วยอีก
“พี่ตะวัน!” เสียงเรียกชื่อดังมาจากข้างหลังพร้อมกับร่างของเมฆาโถมเข้ามาเกาะหลังตะวันอย่างจัง
“ไอ้เมฆ อะไรเนี่ย พี่หนักรู้มั้ย” ตะวันหันไปว่าน้องชาย
“ไหนบอกรินมาส่งองุ่นทุกวันไง ไม่เห็นจะมีเลย” เมฆายังไม่ยอมลงจากหลังพี่ชายแถมยังเกาะแน่นไม่ยอมปล่อย
“นู่น กลับไปแล้ว ตื่นสายอย่างแกน่ะไม่ทันชาวบ้านเค้าหรอก แล้วลงได้แล้ว พี่หลังจะหักแล้วเนี่ย”
ตะวันส่ายไปทั้งตัวเพื่อให้ไอ้ลิงทโมนที่เกาะหลังอยู่หลุดไปซักที
“อะไรอ่ะ รินกลับเร็วจัง ต้องเป็นเพราะเจอหน้าพี่ตะวันแน่ๆ” เมฆายอมลงจากหลังพี่ชายพร้อมกับยืนเท้าสะเอวเงยหน้ามองตะวัน
“เพราะไม่อยากเจอแกต่างหาก ไปเลยไอ้ป่วน ไปหาข้าวมาให้พี่กินเดี๋ยวนี้” ตะวันลากคอเมฆาเดินกลับบ้าน คนตัวเล็กกว่าตะโกนลั่น
ตะวันไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะรู้ว่าตอนนี้ภุมรินคิดอะไรอยู่ เขารู้สึกไม่ดีเลยที่เจ้าตัวเล็กเป็นแบบนี้
หลายวันมานี้ภุมรินไม่ได้เข้าไปส่งของที่ตลาดแต่ไปขลุกอยู่ในไร่แทน และวันนี้คนตัวเล็กก็มาวุ่นวายอยู่กับรัชพลในโรงบ่มไวน์
เขายังไม่พร้อมที่จะไปเจอตะวัน ตะวันเองก็ส่งข้อความมาหาเหมือนกับทุกวัน เขาแค่ตอบบ้างบางครั้งแต่ก็ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน และเขาเองก็เลือกที่จะไม่รับสายของตะวันในหลายๆครั้ง
จนตะวันมาหาที่ไร่แต่เขาก็หลบหน้าทุกครั้งไป แทนที่ภุมรินจะรู้สึกกับตะวันน้อยลง แต่กลับเพิ่มมากขึ้นทุกที
ภุมรินเดินวนรอบโรงบ่มพื้นที่กว้างกว่าสองไร่ ถังไม้โอ๊กเรียงรายซ้อนกับเต็มไปทั่วบริเวณ
ภายในโรงบ่มนี้มีพื้นที่ว่างเพียงแค่โต๊ะทำงานของรัชพลที่มีพื้นที่แค่สิบคูณสิบเท่านั้น และมีทางเดินเล็กๆแยกไปตามไวน์แต่ละแถวซึ่งแต่ละแถวนั้นก็จะเป็นไวน์แต่ละรุ่นโดยแยกเป็นไวน์ขาวและไวน์แดง
“พี่รัช รินอยากลองอันนี้”
ภุมรินชี้ถังไม่โอ๊กที่รัชพลเขียนชื่อติดไว้ มันเป็นไวน์ของปีก่อนหน้านู่นที่รัชพลทำขึ้น เป็นไวน์รุ่นแรกที่พ่อเลี้ยงรัชทำเองทั้งหมดหลังจากกลับมาจากฝรั่งเศส
“วันนี้นึกยังไงอยากดื่มไวน์ แล้วอะไรทำให้รินมาขลุกอยู่ในนี้กับพี่ได้ เห็นทุกวันบ่นจนพี่นี่หูชาไปหมดแล้ว”
รัชพลเดินมากอดคอน้องชาย เขาเองก็แปลกใจไม่น้อยที่ภุมรินมาขลุกอยู่กับเขาทั้งวัน
“รินขี้เกียจเข้าไร่แล้วไม่รู้จะไปไหน มาอยู่กับพี่รัชดีกว่า นะพี่รัช ให้รินลองอันนี้นะ”
ความจริงเขาไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยต่างหาก งานวันนี้ก็ให้นพกับคนอื่นๆไปคอยคุม
“ได้สิ รอแป๊บนึง” รัชพลบอกน้องชายก่อนจะเดินไปหยิบแก้วไวน์ในตู้ที่ตั้งอยู่ข้างๆโต๊ะทำงานของเขา
ร่างสูงของรัชพลเดินไปเปิดไวน์ในถังก่อนรินใส่แก้วให้ภุมริน สีแดงเข้มของไวน์แดงนั้นทำให้ผู้หลงใหลในศาสตร์แห่งไวน์อย่างรัชพลยิ้มกว้าง เจ้าตัวจับแก้วไวน์วนเล็กน้อยเพื่อนให้ไวน์ในแก้วเข้ากันก่อนจะยื่นให้ภุมรินลอง
ภุมรินรับแก้วนั้นมาพร้อมกับยิ้มให้พี่ชาย คนตัวเล็กค่อยๆละเลียดความหวานซ่านนั้นเข้าในปาก
ไวน์รุ่นนี้ภุมรินเคยดื่มมาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป ครั้งนี้เขาต้องการให้ความละมุนของไวน์ในปากลบเลือนสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ตอนนี้ แม้ว่ามันจะไม่นานก็ตาม
“ถึงว่า ทำไมรุ่นนี้ขายดี อร่อยอย่างนี้นี่เอง” ภุมรินหันไปคุยกับพี่ชายก่อนจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
รัชพลยิ้มเล็กน้อยแล้วนั่งลงข้างๆน้องชาย คนตัวโตกว่าโอบที่ไหล่บางพร้อมกับดันหัวภุมรินให้มาซบที่ไหล่แล้วลูบเบาๆ
“มีเรื่องไม่สบายใจใช่มั้ยตัวเล็ก”
มีหรือที่พี่ชายอย่างรัชพลจะไม่รู้ว่าภุมรินนั้นมีอะไรในใจ แววตาที่สดใสของภุมรินวันนี้หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด แถมสามสี่วันให้หลังนี้ภุมรินยังชอบนั่งตาลอยคนเดียวอีก
“นิดหน่อยน่ะพี่พี่รัช” พิงไหล่พี่ชายพร้อมกับยกไวน์ในมือขึ้นดื่มอีกครั้ง
ภุมรินไม่รู้ว่าที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้มันหนักหนามากมั้ยเพราะเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เขาไม่รู้จะจัดการกับมันยังไง
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือหลบหน้าตะวัน เผื่อมันจะลดทอนความรู้สึกในใจไปได้บ้าง แต่จนแล้วจนรอดมันก็ยังไม่สำเร็จ
“มีอะไรก็บอกพี่ได้เสมอนะริน” ลูบไหล่บางนั้น
“อื้อ” ภุมรินตอบเพียงแค่นั้น
ตั้งแต่เล็กจนโตรัชพลเป็นพี่ชายที่ดีเสมอ เวลาภุมรินมีปัญหารัชพลพร้อมจะเป็นผู้ฟังและช่วยแก้ไขให้เจ้าตัวเล็กของเขาทุกครั้งไป แม้กระทั่งตอนที่รัชพลบินไปเรียนที่ฝรั่งเศส สองพี่น้องก็ยังติดต่อกันทุกวันแม้เวลาจะไม่ตรงกันก็ตาม ภุมรินเล่าทุกเรื่องให้พี่ชายฟัง
ถือได้ว่าภุมรินนั้นไม่เคยมีความลับกับรัชพล แต่คราวนี้เขาคงบอกไม่ได้จริงๆ เขาขอจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง
“พี่รัช ริน อยู่ไหนเอ่ย เมฆมาหา”
เสียงของเมฆาดังขึ้นพร้อมกับคนหัวสีฟ้าวิ่งเข้ามาในโรงบ่ม เจ้าตัวมองหาเจ้าของไร่ ก็พบว่าสองพี่น้องไปนั่งคุยกันอยู่ข้างในนู้น
“เมฆ มาได้ไงเนี่ย” ภุมรินวางแก้วไวน์ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนที่เดินเข้ามา
“มาอยู่นี่นี่เอง เมฆหารินทั้งไร่ก็ไม่เจอเลยมาหาในนี้ อยู่กับพี่รัชนี่เอง เมฆมากับพี่ตะวันน่ะ นู่น นั่งรออยู่ข้างนอกนู่น” ชื่อของอีกคนที่เมฆาพูดถึงทำแววตาของภุมรินวูบไหว
“ไอ้ตะวันมาด้วยเหรอ ทำไมไม่เข้ามาในนี้” รัชพลเดินมาหาคนอายุน้อยกว่าทั้งสองคน
“ก็พี่ตะวันคิดว่ารินไม่อยู่นี่น่ะสิ แน่ล่ะ ใครจะอยากนอนกอดถังโอ๊กแบบพี่รัชกัน” เมฆาตอบ
“ดูมันพูดเข้า” รัชพลเขกหัวเมฆาไปหนึ่งทีอย่างมั่นไส้
“มันเจ็บนะพี่รัช” เมฆาลูบหัวปอยๆ
“สมควรแล้ว จะคุยก็คุยกันไปเลย พี่ไปทำงานต่อละ” รัชพลพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
“รินไปเล่นน้ำกัน วันนี้เมฆเอาเสื้อผ้ามาแล้ว นะๆ วันนั้นไม่ได้เล่นเลย” เมฆาดึงมือเพื่อนรักให้เดินตามออกมาข้างนอกโรงบ่ม
วันนี้เมฆาเตรียมเสื้อผ้ามาพร้อมกับการกระโดดลงน้ำที่ท้ายไร่เรียบร้อย อีกไม่กี่วันเขาต้องกลับกรุงเทพฯแล้ว ขอมาเล่นน้ำไร่น้ำรินให้ฉ่ำปอดซะก่อน
“ไปสิ” ภุมรินตอบเพื่อนรักด้วยแววตาที่ไม่สดใส แต่ปากนั้นกลับยิ้มให้
“เย้” เมฆาชูมือขึ้นอย่างดีใจก่อนจะลากภุมรินไปหาตะวันที่นั่งรออยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ตะวันหันมามองเมื่อได้ยินเสียงของหลายชาย คนตัวโตเพิ่งจะเจอหน้าภุมรินในรอบหลายวันมานี้ โทรหาก็แล้ว มาหาที่ไร่ก็แล้ว เจ้าตัวไม่ยอมรับยอมเจออะไรทั้งนั้น
เขายังไม่รู้จนถึงตอนนี้ว่าภุมรินเป็นอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆเขามาสบายใจและก็อยากเจอหน้าน้องรินจะแย่
“น้องริน” ตะวันเรียกชื่อนั้นเบาๆ
“ไปกันเถอะเมฆ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน” แต่ภุมรินกลับหันไปคุยกับเมฆาแทน
เจ้าของไร่พาสองพี่น้องไปยังโรงรถก่อนจะพากันขับไปท้ายไร่ ตะวันมองตามแผ่นหลังบางที่ขับนำหน้าไปอย่างไม่เข้าใจ ให้ตายยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกับภุมรินให้ชัดเจน
******************************************************************************
ตอนที่ 13 มาส่งแล้วค่ะ วันนี้มาสายหน่อย
เรื่องยังไม่เคลียร์ ตกลงพี่ตะวันมีใครอยู่รึเปล่า และจะปรับความเข้าใจกับน้องรินได้มั้ย อันนี้ต้องรอลุ้นตอนหน้านะจ้ะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ
หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก] ภมรอ้อนตะวัน *แจ้งข่าวงานหนังสือ* [จบแล้ว] ตะวัน - ริน (อ่าน 131658 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก