ครูเขมชาติ หน้าที่ครูที่คอยปกป้องนักเรียนดีดีอีกแล้ว
วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นอีกจนได้ แต่เป็นเรื่องของโป้งและปันปัน ก็วันนี้มีการตรวจปัสสาวะเพื่อหาสารเสพติดในร่างกาย และโป้งกับปันปันก็ได้ผลตรวจออกมาเป็นสีม่วง แน่นอนนายคริสโตเฟอร์เห็นเพื่อนโดนแบบนี้เขาต้องไม่ยอมแน่ๆผมต้องเข้าไปลากคริสออกมาก่อนและแก้มก็วิ่งมาบอกว่าได้ยินเสียงนายกายกับเด็กผู้หญิงที่เคยมีปากเสียงกับนายกาย ชื่อว่ากี้ กระซิบกระซาบอะไรกันอีก และกี้ก็เป็นคนเอาขวดน้ำมาให้ปันปันและโป้งดื่มขวดน้ำนี้ต้องผสมอะไรลงไปแน่ๆ มันมีรอยเข็มทิ่มอยู่ที่ตรงขอขวดมันเล็กมากถ้าไม่สังเกตุดูดีดี
“ครูอครชัยครับ” ผมเรียกครูฝ่ายปกครอง
“ครับว่าไงครับครูเขม”
“ผมไม่รู้นะว่าเป็นฝีมือใครแต่ขวดน้ำนี้กี้เอามาให้นายสองคนนี้ดื่มครับ”
“กี้เอามาให้เราสองคนดื่มใช่ไหม โป้ง ..ปันปัน” ผมพูดและหันไปมองหน้าโป้งและปันปันเขาสองคนพยักหน้า
“ขวดน้ำนี้มีสิ่งที่ผิดปกติตรงคอขวดมีรอยเข็มแท่งลงไปเหมือนกับว่าผสมอะไรบางอย่างในขวดนี้” ผมส่งให้ครูอครชัยดูและเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบก็รับพิจารณาดูเช่นกัน
“ผมขอความเป็นธรรมในเด็กสองคนนี้ด้วยนะครับครู..ครูอย่าตัดสินเร็วไปจนเด็กดีดีต้องมาหมดอนาคตไปเพราะแค่ใครบางคนแต่ผมไม่ได้เจาะจงว่าใครนะครับ” ผมพูดครูอครชัยหยิบขวดน้ำจากมือผมไปดู
“ผมกล้าที่จะยืนยันได้ว่าเด็กสองคนนี้ไม่เคยเสพยาและโดยเฉพาะโป้ง เข้าคงไม่เจียดเงินมาซื้อของพวกนี้ในขณะที่พ่อเขาป่วยหนักหรอกนะครับครู” ผมพูด
“จริงเหรอโป้งพ่อเธอป่วยเหรอ” ครูอครชัยหันไปถามโป้ง
“จริงๆครับพ่อผมเพิ่งจะเข้ารักการทำบายพาทเพมื่อวานครับพ่อผมเป็นโรคเส้นเลือกหัวใจตีบครับ” โป้งพูด
“ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งไปตรวจสอบก่อนแล้วกันนะครับครูว่าในน้ำนี้มีอะไร” คุณตำรวจพูด
“ผมไม่เคยเสพยาจริงๆนะครับครูถึงผมจะเกเรเรื่องอื่นแต่เรื่องนี้ผมไม่เคย” โป้งพูดเสียงสั่นๆ เขาคงจะเสียใจ ปันปันยิ่งไม่ต้องพูดเลยยื่นน้ำตาซึม
“ผมก็ไม่เคยครับครู..และถ้าเรื่องนี้รู้ถึงเตี่ยผม..ผมคงไม่ได้เรียนต่อทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครู”ปันปันพูดและปาดน้ำตาไปด้วย ผมหันมาครูอครชัยเพื่อขอความเป็นธรรม
“ถ้าอย่างนั้นผมขอจัดการเองภายในนะครับคุณตำรวจ” ครูอครชัยหันไปบอกคุณตำรวจ
“เอาละเธอสองคนกลับไปขึ้นห้องเรียนได้แล้ว” คุณตำรวจก็หยิบขวดน้ำขวดนั้นไป ผมหันมาพยักหน้าให้สองคนเดินไปห้องเรียนตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นเราต้องไปสืบความเอากับกี้ คนที่เอาขวดน้ำมาให้นายโป้งและปันปัน” ครูอครชัยพูดผมพยักหน้าเห็นด้วย ผมกับครูอครชัยเดินพร้อมกัน
“ครูนิดครับเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ” ครูอครชัยถามครูนิด
“เออ...คือ...เกิดเรื่องกับนักเรียนหญิงนะคะครูอครชัย..กี้นะคะ..เพิ่งจะจับตรวจปัสาวะใหม่...เธอตั้งครรภ์” ผมกับครูอครชัยตกใจ
“จริงเหรอครับ” ครูอครชัยถามครูนิดอีกครั้ง
“จริงค่ะครู” ครูนิดตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตอนนี้เธออยู่ไหนครับ ผมมีเรื่องต้องถามเธอ..เธอเป็นคนเอาขวดน้ำที่น่าจะผสมบางสิ่งให้กับโป้งและปันปันดื่ม” ครูอครชัยพูด ครูนิดมองผมสองคนด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจ
“โป้งและปันปันตรวจเจอพบว่าปัสสาวะเป็นม่วงนะครับครูแต่ครูเขมบอกว่ากี้นำขวดน้ำมานายสองคนนั้นดื่มและขวดก็มีสิ่งที่ผิดปกติตอนนี้คุณตำรวจได้นำไปตรวจสอบอีกครั้งว่าน้ำในขวดนันมีสารอะไรอยู่” ครูอครชัยพูด ครูนิดถึงกับยกมือขึ้นทาบอก
“นี้เธอก็พยายามใช้เงินซื้อปัสสาวะเพื่อนคนอื่นเพื่อจะได้มาใช้แทนปัสสาวะของเธอแต่โดนจับได้ซะก่อน...ทำไมกี้ถึงได้เป็นแบบนี้นะ” ครูนิดพูด
“เธออยู่ที่ไหนครับ” ผมถามครูนิด
“อยู่บนห้องประชุมค่ะ ทางเราพยายามติดต่อให้พ่อเธอมาในวันนี้เพื่อจะได้คุยกันถึงทางแก้ปัญหาว่าจะให้เธอเรียนต่อหรือไม่” ครูนิดพูด
“ขอตัวก่อนนะคะต้องไปรายงานท่านผู้อำนวยการก่อนค่ะ.. วันนี้วันเดียวมีหลายเรื่องเลยนะคะ ..นิดคงผมหงอกเร็วนี้ๆแน่ๆค่ะ” ครูนิดพูดก่อนจะรีบเดินไปหาผู้อำนวยการ ผมกับครูอครชัยรีบเดินขึ้นไปห้องประชุม ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปเด็กผู้หญิงก้มหน้าก้มตาร้องไห้
“ประจำเดือนเธอขาดเมื่อไหร่กี้ บอกครูซิ” ครูรัชนีวรรณกำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากกี้
“กี้ตอบครูซิ”
“สองเดือนแล้วค่ะครู ..ฮือๆ” กี้ตอบไปร้องไห้ไปด้วย
“กี้...เธอเอาขวดน้ำนี้ให้โป้งกับปันปันหรือเปล่า” กี้เงยหน้าขึ้นมามองผมกับครูอครชัยเธอหน้าตาซี้ดยิ่งกว่าเดิมตามมาด้วยอาการตกใจ
“หนูไม่รู้เรื่องค่ะ..หนูไม่รู้อะไรอยู่ในขวดนั้น..หนูแค่ทำตามที่พี่กายบอก..ฮือๆ” กี้พูดออกมาน้ำตาไหลริน
“ตามนายกายมาพบผมด่วน” ครูอครชัยหันไปบอกครูท่านอื่นเพื่อจะได้ไปประกาศเรียกนายกายเข้ามาพบ
“กี้ใครเป็นเป็นพ่อของลูกเธอ” ครูรัชนีวรรณถามกี้ มันฟังดูเป็นคำถามที่ค่อนข้างตรงทีเดียว
“กี้บอกครูเถอะ” ครูลินดาเอามือแตะที่แขนกี้
“พี่กายค่ะครู” กี้ตอบออกมา
“ตายแล้วนายกายอีกแล้วเหรอ...ครูค่ะ..ไม่ไหวแล้วนะคะต่อให้พ่อเขาเป็นนายตำรวจก็เถอะทำแบบนี้ มันเกินไปแล้วนะคะและนายกายก็มีแต่เรื่องตลอดเลย” ครูรัชนีวรรณเอ่ยขึ้นผมหันมามองหน้าครูอครชัย ดูท่าทางครูแกจะหนักใจมากเหมือนกัน
“พ่อนายกายเป็นเพื่อนผมนะครับครูเขม” ผมพยักหน้าเข้าใจทันที
“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงครับครู ...” ผู้อำนวยการเดินเข้ามาในห้องพร้อมคำถามที่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้เลยจริงๆ
“มีเรื่องอื่นด้วนนะครับท่าน ...นายกายพยายามทำให้นายโป้งและปันปันโดนข้อหาเสพยาเสพติดโดยการนำบางสิ่งใส่ในขวดน้ำและให้กี้ไปให้ปันปันกับโป้งดื่มและนายกายก็คือคนที่ทำให้กี้ท้องค่ะท่าน” ครูอครชัยพูด ผู้อำนวยการถึงกับชักสีหน้ากังวลใจเป็นอย่างมาก
“คงต้องตัดสินตามที่เห็นต่อให้พ่อเขาขอร้องยังไงผมก็คงไม่ยอมแล้วแหละครู” ผู้อำนวยการพูดกับครูอครชัย
“ติดต่อพ่อแม่เด็กหรือยังครับ” ผู้อำนวนการถาม
“ติดต่อพ่อของกี้แล้วค่ะและเขากำลังจะเดินทางมาที่โรงเรียนค่ะ..ผอ.” ครูลินดาพูด และครูลินดาก็เป็นครูที่ปรึกษาของกี้ด้วย ระหว่างที่กำลังสนทนากันอยู่ นายกายก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเดินเข้ามาในห้องประชุม ครูทุกคนหันไปมองนายกายเป็นตาเดียวกันหมด
“ครูประกาศเรียกผมเหรอครับ” นายกายถามออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยพร้อมกันก้มมองกี้แบบไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับการที่กี้นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนี้
“นายกาย..กี้เขาสาระภาพออกมาหมดแล้วว่านายนะทำให้เขาท้องและนายยังว่าจ้างให้เด็กนักเรียนคนอื่นขายปัสสาวะให้กี้” ครูรัชนีวรรณพูด
“กี้ทำไมโกหกแบบนี้ละค่ะ ...ทำไมไม่บอกความจริงไปละว่ากี้ท้องกับใคร “ นายกายพูด
“กี้จะท้องกับใครก็ท้องกับพี่ซิ”
“ห๊ะ!..กี้ไม่ได้มีอะไรกับพี่คนเดียวนะกี้มีอะไรกับใครตั้งหลายคน..ไม่ว่าไอ้พี่อั๋น พี่เอกหรือว่าคนอื่นๆอีกเธอนะ....ไปกับใครต่อใคร..”
“ไม่แต่กี้ไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากพี่และ...เพื่อนๆพี่ก็วันนั้น...” กี้ทำท่าจะพูดแต่ก็เงียบไป
“วันนันทำไมกี้” ครูรัชนีวรรณถามเธอ
“ครูครับผมมีหลักฐานนะครับและผมก็พูดเลยว่าผมนะสวมถุงยางทุกครั้งแต่กี้ท้องกับใครผมไม่รู้นะ...และครูจะมาโยนให้ผมรับทั้งที่ผมไม่ใช่ไม่ได้นะครับ ผมไม่ยอมและพ่อผมคงไม่ยอมเช่นกัน “ นายกายพูดปฏิเสธเรียกได้ว่าปัดความรับผิดชอบจะดีกว่า
“นายพูดแบบนี้มันเรียกปัดความรับผิดชอบนะกาย..” ผมพูดขึ้น กายหันมามองหน้าผมยกมุมปากขึ้นสูงเป็นการแสยะยิ้ม
“ครูมีหลักฐานอะไรที่มาบอกว่าผมเป็นคนทำละครับ..ครูเขม..ผมว่ามันจะไม่เหมาะสมถ้าให้ครูเขมเป็นคนตัดสินผมเพราะว่าครูเขาเอาเรื่องส่วนตัวมารวมด้วยแบบนี้” นายกายพูดผมก็ต้องนิ่งเงียบผมไม่มีหลักฐานอะไรแต่ผมก็เชื่อว่าผู้หญิงนะรู้ว่าใครคือพอของเด็ก กี้นั้นแหละที่รู้ดีแต่แค่คนนี้ไม่ยอมรับ กี้ยืนน้ำตารินไหล่
“ครูเขมครับ...อันนี้คงต้องปล่อยให้พวกผมจัดการเองดีกว่า” ครูอครชัยพูดผมเลยต้องก้าวถอยออกไป
“กี้เธอพยายามจับผมนะครับและเธอก็ไปปรึกษาผมเรื่องการตรวจปัสสาวะวันนี้ผมก็แนะนำไปเพราะเห็นว่าเป็นรุ่นน้องผมไม่คิดว่าเธอจะเอาตรงนี้มา..เพื่อจะให้ผมรับผิดชอบเด็กในท้องของเธอ..ทั้งที่เด็กนั้นเป็นลูกของผมจริงหรือเปล่า” นายกายพูดสายตาที่มองกี้อย่างสมเพศ
“ไม่นายอั๋น ก็นายเอกหรือไม่ก็แฟนเก่าที่เพิ่งเลิกลากันไปไม่ถึงเดือนเลยนะอย่างนี้ครูจะมาตัดสินให้ผมเป็นคนรับผิดชอบผมว่าไม่ยุติธรรม” นายกายพูด ทุกคนเบนสายตามาองที่กี้คนเดียวเลย
“พี่กายพูดแบบนี้ได้ยังไง..พี่ปัดความรับผิดชอลแบบบนี้ได้ยังไง..ฮือๆ” กี้ถึงกับบรรดาลโทสะลุกพล้วดจากเก้าอี้ตรงเข้าไปหานายกายแต่ครูลินดากับครูถาวรรีบตรงเข้าไปจับเธอไว้ก่อนด้วยความที่เป็นห่วงหากนายกายเกิดป้องกันตัวและกี้อาจจะได้รับบาดเจ็บทั้งที่เธอตั้งครรภ์อยู่
“แต่กี้รู้ว่ากี้ท้องกับใคร..ฮือๆ..ครูค่ะกี้ยืนยันว่ากี้ท้องกับพี่กายคะ” กี้พูดยืนยันและผมเองก็เชื่อว่าเขารู้ดีว่าใครคือพ่อเด็กผู้หญิงนะรู้ตัวเองอยู่แล้ว
“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องให้ครูได้ดู..ที่จริงพี่ก็ไม่อยากประจานเธอหรอกนะกี้แต่เธอแต่พี่ทำเพื่อปกป้องสิทธิของพี่เอง”
“นี้ครูดูในมือถือผมแล้วกันนะครับว่าอะไรเป็นอะไร กี้นะเขาจะให้ผมรับผิดชอบเพราะว่าบ้านผมมีฐานะ พ่อเป็นถึงนายตำรวจผมปฏิเสธเพราว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกผมเธอจึงโกรธ..และเธอก็โกรธที่ไม่มีใครรับเธอสักคนยอมรับ...เธอคงรับไม่ได้ที่ท้องไม่มีพ่อ!” นายกายพูดก่อนจะส่งมือที่มีคลิปวิดิโอให้บรรดาครูได้ดูและในคลิปนั้นก็มีหลายคนซะด้วยแถมดูกี้ไม่ได้โดนข่มขืนเลยเหมือน ผมเองยังทนดูไม่ได้เลยบรรดาครูก็ถึงกับหันหน้าหนีกันหมด
“พอแล้วได้แล้วนายกาย...ถึงยังไงกี้ก็เป็นผู้หญิงนายไม่สมควรจะพูดจากแบบนั้น..เขาก็เป็นเพศเดียวกับแม่ของเธอนะกาย” ครูรัชนีวรรณถึงกับกดปิดเพราะรับไม่ได้ตรงนี้ทั้งคลิปวิดิโอและสิ่งที่นายกายพูดออกมา
“แล้วเรื่องที่นายให้กี้เอาขวดน้ำที่ผสมอะไรก็ไม่รู้ไปให้โป้งและปันปันละ “ ครูอครชัยถามนายกาย
“อีกแล้วเหรอกี้...โธ่เอ้ย..กี้เขาโกรธที่ปันปันนะปฏิเสธเขานะครับกี้เขาชอบปันปันแต่ปันปันดันไปรักกับโป้งกี้เลยโกรธ กี้เขามาปรึกษาเรื่องนี้หลายรอบแล้วแต่ผมก็บอกได้แค่ว่าผมช่วยไม่ได้” นายกายพูด
“ไม่จริงอะพี่นั้นแหละที่ให้กี้เข้าไปตีสนิทกับพี่ปันปันต่างหาก” กี้ลุกขึ้นพูด
“เธอเป็นคนนัดโป้งให้ออกมาเพื่อจะให้ติดต่อปันปันให้ไม่ใช่เหรอกี้...กี้ไม่เอานะ” นายกายปฏิเสธท่าเดียวเลย ส่วนกี้ก็ได้แต่ยืนหน้าซี้ด นายอั๋น และนายเอกก็ถูกเรียกมาด้วยเช่นกัน
“กี้เธอมีอะไรจะพูดอีกไหม” ครูรัชนีวรรณถามกี้ เธอได้ยืนร้องไห้เสียใจ ผมเข้าใจเธอนะเธอคงเสียใจ เสียใจที่เธอทุมเทให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าเธอเลยแม้แต่น้อย
“ครูจะให้พ่อผมมาเรื่องไร้สาระของผู้หญิงที่พยายามเรียกร้องให้ใครต่อใครมารับผิดชอบอย่างนั้นเหรอครับ”
“แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่มั่นใจเลยว่าใครคือพ่อของเด็กกันแน่ๆ” นายกายพูด กี้ถึงกับทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ ทุกคนอึ่งไปหมดแม้กระทั้งผมเองก็เช่นกัน
“เราไม่มีหลักฐานอะไรกี้คงต้องรับไปเต็มๆ ครับครูเขม” ครูอครชัยพูด ผมหันไปมองกี้แค่เธอตั้งครรภ์ในโรงเรียนก็แย่แล้ว
“คงจะหมดข้อกังขาใดๆของผมแล้วใช่ไหมครับ..ว่าผมคงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทุกเรื่องแม้กระทั้งเรื่องกี้ และเรื่องโป้งกับปันปัน “นายกายพูดเขาเดินออกไปทันที
“ครูคงไม่โทรให้พ่อผมมาเสียเที่ยวเล่นหรอกนะครับพ่อผมนะเป็นถึงผู้กำกับฯอย่างน้อยแกรงใจพ่อผมหน่อยก็ดีนะครับครู...” นายกายพูดพร้อมกับหันมาทางผม
“ผมขอตัวนะครับ” นายอั๋นพูดพร้อมกับเดินออกเช่นกัน ผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาตลอด พ่อแม่ของกี้เดินทางมาถึงแล้วและตรงเข้ามายังห้องประชุมทันที ทันที่พ่อของกี้เข้ามาถึงเขาก็ตรงไปหาลูกสาว
“ฉาด!” เสียงดังสนั่น ฝามือที่ปะทะกับแก้มเนียนๆอาบไปด้วยน้ำตา
“ทำไมแกถึงได้ทำระยำแบบนี้กี้..ฉันให้แกมาเรียนนะกี้ ..ทำไมถึงไม่ตั้งใจเรียน..” พ่อของกี้พูด
“คุณคะพอเถอะคะ” ผู้หญิงที่มาด้วยวิ่งเข้ามาโอบกอดกี้ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นแม่หรือเปล่า กี้ได้แต่ร้องไห้เสียใจไม่พูดอะไร มีแค่ผู้หญิงคนนั้นที่โอบกอดปลอยโยน ผมรีบเดินออกจากห้อง ผมเห็นนายเอกยืนอยู่หน้าห้องยังไม่กลับไปเรียน ผมรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อไปให้ทันนายกาย
“กายหยุดเดี๋ยวนี้..ครูบอกให้เธอหยุด!”
“ครูบอกให้เธอหยุดไงนายกาย”
“นายกาย!” ผมตะคอกเสียงดัง
“นายไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย ...นายมันไม่น่าจะสวมกางเกงหรอกนะกาย” ผมพูดประโยคนี้นายกายถึงกับชะงักและหันมามองผมสายตาที่บอกได้ว่าเขาโกรธมาก
“ครูไม่มีสิทธิ์มาปากดีว่าผม..” นานกายตะคอกเสียงดังใส่ผม ผมห่าได้แคร์ไม่ ผมยังยืนมองหน้าเขา
“นายเป็นคนทำทุกอย่างแต่นายกับโยนให้ผู้หญิงตัวเล็กๆรับนายคิดว่านี้คือสิ่งที่สุภาพบุรุษเขาทำกันหรือไง” ผมถามนายกาย
“ครู..” นายกายตรงดิ่งมา
“มึงอย่าคิดแม้แต่จะต่อยครูเขม...” โป้งคงยืนดูเหตุการณ์อยู่เพราะว่าที่ผมหยุดคุยกับนายกายนะมันป็นชั้นของนักเรียนชั้นม.5 และ ม.6 และไม่ใช่เฉพาะโป้ง ปันปัน อาร์ทและโจ้ และนักเรียนคนอื่น ทำให้นายกายต้องถอยหลังออกจากผม ส่วนนายโป้งก็ทำท่าจะเข้าไปใส่นายกายเช่นกันผมต้องรีบยกแขนขึ้นมากั้นนายโป้งไม่ให้ทำเรื่องเพิ่มอีกไม่อย่างนั้นวันนี้ยาวอีกแน่ๆ นายกายเองก็ยืนมองแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยเพราะเขารู้ว่าผมต้องห้ามนายโป้งไม่ให้ทำแบบนั้นแน่นอน
“อย่ามายุ่งกับผมครู...ไปทำหน้าที่ของตัวเองดูแลผัวตัวเอง....และคอยระวังมันไว้ให้ดีก็แล้วกัน ...มันอาจจะไม่ได้จบอย่างที่ครูต้องการแน่ๆ “ นายกายพูดเชิงกระซิบกับผมก่อนจะเดืนออกไปทันที ผมหันมาพยักหน้ากับโป้งว่าพอได้แล้วนายอั๋นก็เดินตามนายกายลงไปเช่นกัน
“ครู...มีอะไรเรียกพวกผมได้เลยนะครับ” อาร์ทพูด ผมพยักหน้าก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นไปฟังผลต่อว่ายังไง ผมเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม เห็นผู้หญิงคนนั้นกอดกี้ไว้เพื่อปลอบโยน
“พอเถอะคะคุณฉันรู้ว่ากี้คงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอก”
“ผมขอรับผิดชอบกี้ครับ ผมขอรับผิดกี้ ..ผมเป็นพ่อเด็กเองครับ ...” นายเอกรินทร์ออกมารับผิดกี้ ผมรู้ว่าเขานะเป็นหนึ่งในคลิปนั้นแต่ผมก็เชื่อว่ากี้ต้องรู้ว่าใครคือพ่อเด็ก
“นายนี้นะพ่อของเด็กในท้องลูกสาวฉัน...ทำไมนายไม่คิดให้ดีก่อนจะรักจะชอบกันนะไม่มีใครห้ามแต่นี้มันสมควรไหม” พ่อของกี้เกือบจะบันดาลโทสะใส่นายเอกรินทร์เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องให้ออกจากโรงเรียนทั้งคู่” ครูอครชัยพูด
“เดี๋ยวนะครับครูอย่าเพิ่งซิครับ ..ผมรู้ว่ามันผิดมากที่เธอตั้งครรภ์แต่ยุคนี้แล้วไม่น่าจะใช้มาตราการให้เด็กลาออกเพราะตั้งครรภ์เลยนะครับและที่สำคัญทั้งคู่จะจบแล้วอีกแค่ไม่กี้เดือนเอง กี้นะจะจบม.3 ส่วนเอกก็กำลังจะจบม.6 “ ผมพูดแย้งขั้น
“แล้วครูจะให้เด็กนั่งเรียนทั้งที่ท้องก็โตขึ้นทุกวันอย่างนั้นเหรอคะครูเขม” ครูรัชนีวรรณ พูดขึ้น
“แล้งครูจะให้เด็กออกไปทำอะไรละครับ..ให้เขาได้เรียนต่ออีกสักหน่อยเถอนะครับครู..ผมก็ไม่ได้สนับสนุนให้เด็กตั้งครรภ์ในวัยเรียนกันแต่ผมสนับสนุนให้เด็กได้เรียนหนังสือครับ” ผมพูด
“นอกเสียจากว่าเด็กจะไม่อยากเรียนเองหรือผู้ปกครองแต่เด็กจะจบอยู่แล้วและเขาออกไปทำอะไรละครับอยู่บ้าน..ให้เด็กเรียนเถอะครับ” ผมหันไปพูดกับผู้ปกครองของกี้
“ลินดาเห็นด้วยกับครูเขมนะคะ”
“ถาวรก็เห็นด้วยคะยังไงก็แค่ไม่กี่เดือนกี้ก็จะจบแล้วนะคะส่วนนายเอกก็ใกล้จะจบม.6 แล้วทั้งคู่จะได้มีวุติเพื่อจะไปสมัครงานหรือทำอย่างอื่นได้ “ ครูถาวรพูด ครูคนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วยบางก็ยังไม่แน่ใจว่าควรจะเห็นด้วยดีไหม
“ดิฉันเห็นด้วยคะ..ดิฉันเองก็เคยเป็นเหมือนกี้หมดอนาคตแค่เพราะว่าดิฉันตั้งครรภ์ในวัยเรียนแต่กว่าจะได้กลับไปเรียนก็ช้าเกิน..คุณคะให้กี้เรียนต่อเถอะนะคะ ดิฉันจะเป็นคนมารับมาส่งแกเอง” ผู้หญิงคนที่นั่งข้างๆเธอพูดและโอบกอดกี้ที่ร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปแต่มันคงย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก
“ว่าไงละกี้เธอจะเอายังไง”
“ฮือๆ...” กี้ได้แต่ร้องไห้พูดอะไรไม่ออก
“ผมก็เห็นด้วยกับครูเขมนะครับ...ผมคิดว่าให้เด็กเรียนต้อจนจบ พอกี้จบก็จวนจะใกล้คลอดหลังจากนั้นก็แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่แล้วกันส่วนนายเอกนี้ก็จะได้จบม.6 “
“ส่วนเรื่องจะรับผิดชอบกันยังไงผมคิดว่านายเอกควรจะให้พ่อแม่ไปคุยกับทางคุณพ่อคุณแม่ของกี้นะครับ” ท่านผู้อำนวยการสนับสนุนอีกคน
“ผมคิดว่ากี้คงไม่อยากให้ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้หรอกนะครับคุณพ่อ...ผมรู้ว่าคุณพ่อเสียใจแต่...มันเกิดขึ้นแล้ว...ตอนนี้ควรจะดูแลกี้และเด็กในครรภ์ให้ปลอดภัยจะดีกว่าไหมหครับ” ผมพูดขั้น พ่อของกี้ได้แต่ยืนเงียบเขาคงเสียใจอย่างมาก
“พ่อกี้ขอโทษ..กี้ขอโทษ..ที่กี้ทำเพราะว่าพ่อไม่สนใจกี้พอพ่อกลับมาก็สนใจแต่แม่ใหม่..กี้..กี้เลย ...ฮือ” กี้เธอร้องไห้พร้อมกับเปิดใจพูดสิ่งนี้ขึ้นมาผมถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของเธอ
“กี้...พ่อนะตั้งใจทำงานเก็บเงินให้ลูกพ่อ....เพื่อจะได้เรียนสูงๆ..และทำไมพ่อจะไม่รักกี้พ่อรักกี้ซิ พ่อเฝ้าถนอมเจ้าตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยนะกี้”
“เอาละครับคุณพ่อ....เอาเป็นว่าผมจะให้กี้เรียนให้จบม.ต้นและนายเอกก็เรียนให้จบม.6 ส่วนพ่อแม่นายก็ติดให้เขามาคุยกับพ่อแม่ของกี้ซะ” ผู้อำนวยการเป็นตัดสินให้และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“พ่อแม่นายเอกเขาทำงานอยู่ต่างประเทศทั้งคู่นะครับ”ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้ารับทราบ
“ก็ได้คะแต่อีกเรื่องหนึ่งที่คงจะต้องให้กี้ทำต่อไปไม่ได้” ครูนิดลุกขั้นพูด
“ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งคงต้องหาคนแทน..ในเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วคงจะให้กี้ทำหน้าที่ตรงนี้ไม่ได้จริงๆ กี้เธอคงเข้าใจใช่ไหมที่ครูพูดนะ” ครูนิดพูดบรรดาครูทุกคนพยักหน้าเห็นพองกัน ผมก็คงต้องยอมรับว่าเขาไม่ควรจะทำหน้าที่ตรงนี้ต่อไหนจะร่างกายที่ไม่เอื้อำนวยกอีกละ
“ค่ะ...กี้ทราบค่ะ..ฮือๆ” กี้เธอพยักหน้ารับทราบ
“ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อพากี้กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกันนะคะ เออทางที่ดีพาเธอไปฝากครรภ์เลยก็ดีนะคะ เธอบอกว่าประจำเดือนขาดมาสองเดือนแล้ว” ครูลินดาพูด แม่ของเลี้ยงของกี้พยักหน้าและเธอก็พยุงกี้ลุกขึ้น พร้อมกับพากี้ที่ออกไปจากห้องประชุม ส่วนนายเอกก็พยายามเข้าช่วยพยุงกี้แต่พ่อของเขาก็หันมามองด้วยตาที่ไม่พอใจยิ่งหนัก
“คุณ...ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเด็ก ..มาซิมาพยุงกี้” แม่เลี้ยงของกี้พูดนั้นแหละพ่อของกี้ถึงได้หลบให้นายเอกเข้าไปดูแลกี้ได้
“วันนี้วันเดียวมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ...นี้มันอะไรกัน..ผมคิดว่าเราควรจะปรับแผนการรับมือกันใหม่ดีไหมครับคุณครู” ผู้อำนวยการพูดขึ้น
“ผมคิดว่าย้ายโรงเรียนหนีดีกว่าครับท่าน..เพราะว่าเด็กที่นี้เกรียนเหลือเกิน” ครูโจ้พูด
“ถ้าพ้นชุดนายกายไปก็คงไม่มีเกรียนแล้วแหละมั้งครับ”
“ใครบอกปีหน้าน้องชายนายกายก็จะเข้าเรียนที่นี้พ่อเขาโทรมาบอกจะฝากลูกชายคนเล็กเรียนที่นี้ด้วย” ผู้อำนวยการพูดนายกายนี้ยังมีน้องอีกเหรอ
“เอานะพยายามให้นายกายเรียนให้จบไปก่อนเพราะไม่อย่างนั้นพ่อนายกายคงได้อาระวาดเพราะว่าอับอายลูกชายเรียนไม่จบนะคะท่านผอ.” ครูนิดพูด
“ครูเขมครับ ผมจะจัดการเรื่องโป้งกับปันปันให้นะครับ ไม่ให้เด็กมีประวัติเสีย” ครูอครชัยพูด
“ขอบคุณนะครับครูชัย ผมไม่อยากให้เด็กดีดีอย่างนายโป้งและปันปันต้องมาประวัติเสียนะครับ เพื่อว่าเด็กสองคนนี้อาจจะมีช่องทางที่ดีในอนาคต” ผมพูด ผมไปยืนดูนายโป้งเล่นบาสเก็ตบอลแล้วรู้สึกว่าเขามีพรสวรรด์นะควรจะไปได้สวยด้านนี้
“ถ้าอย่างนั้นแยกย้ายไปดูนักเรียนกันเถอะครับป่านนี้คงเล่นกันสนุกสนามแล้วมั้งครับ แมวไม่อยู่หนูร่าเริงกันใหญ่แล้วครับ” ผู้อำนวยการพูด ครูทุกคนพากันลุกขึ้น
“ครูเขมครับ” ผู้อำนวยการเรียกผมไว้
“ครูคงต้องดูแลนายคริสมากหน่อยนะครับ..ดูท่านายกายนี้จะไม่ยอมปล่อยครูกับคริสโตเฟอร์แน่ๆ ผมไม่รู้เหตุผลหรอกนะว่าเพราะอะไร” ท่านผู้อำนวยการพูด ผมก็ส่ายหัวอีกคนไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
“อดทนหน่อยอีกแค่ไม่กี่เดือนนายกายก็จะจบแล้วให้เขาจบๆไป ผมไม่อยากมีปัญหากับพ่อเขาหนักหรอก...พ่อเขานะรักลูกแต่รักลูกในทางที่ผิด”
“ถ้าอันไหนให้คริสโตเฟอร์เลี่ยงได้เลี่ยงซะนะครับครู “ ผู้อำนวยการพูดก่อนจะเดินออกไปผมก็เดินตามออกมา ระหว่างที่เดินออกมาผมคิดว่าผมจะรอเวลาไม่ได้แล้วแหละผมต้องจัดการสมัครสอบให้คริสโตเฟอร์เขาจะได้เข้ารับการ
หลังจากที่แยกย้ายกันจากห้องประชุมผมเดินลงมาที่ห้องพักครูตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วระหว่างทางที่เดินผมได้ยินเด็กๆพูดคุยกันถึงเรื่องกี้ตั้งครรภ์ในโรงเรียนเป็นที่โจทย์จันกันอีกคงต้องใช้เวลาหลายอาทิตย์เลย
“พี่เขม” เสียงคริสโตเฟอร์
“ครูเขม” ปันปันและโป้ง ต่างพากันวิ่งมาหาผม คงจะถามเรื่องที่เกิดขึ้น ผมหันไปมองทั้งสามคน
“เรื่องโป้งกับปันปันโอเคแล้วนะที่หลังก็ระวังหน่อย”
“ไอ้กายใช่ไหมครับพี่เขม..เออ..ครูเขม” คริสโตเฟอร์ถามผม
“เราไม่มีหลักฐานเรื่องนายกายแต่คนที่ต้องรับคือกี้..และตอนนี้กี้ก็โดนเรื่องคะแนนความประพฤติและไหนเธอจะตั้งครรภ์อีก..ต่อไปพวกเธอก็ระวังกันหน่อยนะ”
“ส่วนนายกายนี้ก็อดทนกันนิดหนึ่งไม่นานก็จะจบแล้ว” ผมพูดกับทั้งสามคน
“เจ็บใจจริงๆเลยอะครู...มันทำผมสองคนขนาดนี้แต่มันยังไม่มีหน้ามาเดินลอยนวลได้อีก..ผมว่ารอให้กฏหมายคงไม่มีประโยชน์ใช่ไหมครู” โป้งพูด
“โป้งคิดถึงพ่อและแม่เราไว้อย่าเอาอนาคตตัวเองไปเสี่ยงและครูคงผิดหวังถ้านายทำแบบนั้นทั้งนี้ครูการันตีนายสองคนนะ” ผมพูดทั้งคู่มองหน้าผมพร้อมกันพยักหน้า
“เอาละ...ไปเตรียมตัวซ้อมบาสต่อแล้วกันนะ..คริส...วันนี้เรียนพิเศษต่อต่อนะและพี่จะติวเราเพิ่มพร้อมกับลงทะเบียนให้เราจะได้ไปสอบซะพี่ว่าเราพร้อมแล้วแหละ” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้าให้ผมเขาเดินตามพวกโป้งและปันปันไป ผมได้แต่ยืนมองคริสโตเฟอร์ผมละกลัวเหลือเกินกลัวนายคริสและโป้งจะทำอะไรผลีผลามลงไป ขณะที่ผมกำลังเก็บหนังสือให้เรียบร้อยผมเหลือบตามองไปที่อิเมลที่ผมเปิดค้างไว้ที่หน้าจอ มีอิเมลตอบกลับมาหาผม
ถึงคุณเขมชาติ
ผมได้รับอิเมลจากคุณแต่ผมไม่รู้จักคุณดังนั้นผมถึงไม่สามารถให้ข้อมูลกับคุณได้ มันเป็นข้อมูลที่สำคัญแต่ผมอยากทราบว่าทำไมคุณถึงทราบว่าผมกำลังตามหาครอบครัว ถ้าหากคุณแสดงให้ผมเชื่อถือในตัวคุณผมก็ยินดีจะตอบกลับมันอีกครั้ง
ด้วยความนับถือ
เดนนิส แม็คกินสัน
ผมได้รับจดหมายตอบกับแต่เขาแค่ยังไม่มั่นใจว่าผมเป็นแสกมเมอร์หรือเปล่าเท่านั้นเองผมก็จัดการตอบอิเมลกลับผมให้รายละเอียดของผมพร้อมกับแนบจดหมายที่เขาเขียนหาพ่อผมพร้อมเบอร์ติดต่อกลับ ผมหวังว่าเขาจะไว้ใจผมและเชื่อสิ่งที่ผมได้บอกกับเขาว่ามันคือความจริง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน
ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจนะคะ
ตอนหน้าคุณหมอนัดคุยกับพี่เขมนะ ..และพิเศษของคริสโตเฟอร์ให้พี่เขมอะไรนะ ....
รักคนอ่านจัง
หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18 (อ่าน 81031 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก