ผมส่งข้อความสุดท้ายก็รีบวางมือถือลงและขับรถบึ่งตรงไปโรงเรียนทันทีเหลือบมองเวลาจะทันไหมเนี๊ยะ ผมนำรถเข้าจอดและรีบตรงไปที่หอประชุมไม่มีนักเรียนอยู่บนชั้นเรียนแล้วคงเข้าไปที่หอประชุมกันหมดแล้ว
“ครูเขม” ครูลินดาเรียกผมพร้อมหันมามองหน้าผม
“คริสโตเฟอร์ขึ้นร้องเพลงหรือยังครับ” ผมถามครูลินดาปนด้วยอาการหอบเหนื่อยจากการวิ่งมาจากที่จอดรถ
“ยังคะเขาขอเลื่อนออกไปก่อนคงรอครูนะคะ....หายไปไหนมาคะครูเขม” ครูลินดาถามผม
“ผมเอาเอกสารเรื่องการขอทุนไปยื่นศาลากลางนะครับและ..แวะทานข้าวด้วยนะครับ” ผมตอบครูลินดาเธอก็พยักหน้าเบาๆ ผมเห็นคริสโตเฟอร์นั่งอยู่ ผมก็ยื่นโบกมือให้เขา คริสโตเฟอร์หันมามองผมทำท่าทีดีใจ
“คราวนี้ถึงคิวเราแล้วคริสโตเฟอร์” พิธีกรบนเวทีเรียกนายคริสโตเฟอร์ เขาก็หยิบกีตาร์ขึ้นไปด้วย ผมไม่เห็นเขาเล่นนานแล้วนะกีตาร์นะ คริสโตเฟอร์ขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ ทุกคนก็เงียบกันหมด ผมเองก็ยืนลุ้นด้วยรอบนี้ผมไม่ได้เป็นกรรมการให้คะแนนมีครูอรุโณทัยและครูสมชายและครูถาวร คริสโตเฟอร์กำลังแต่งสายกีตาร์
“สวัสดีครับ ผมนายคริสโตเฟอร์ แม๊คกินสัน เป็นตัวแทนม.4/2 จะออกมาร้องเพลง Thinkng out loud เพลงนี้ผมไม่เคยร้องมก่อนเลย ปกติไม่เคยร้องเพลงสากล เพลงนี้เป็นเพลงแรก เชิญรับชมและรับฟังได้เลยครับ” คริสโตเฟอร์พูดออกไมล์และเขาก็เริ่มเล่น
http://www.youtube.com/v/NW8iu7KB5cA“วี้ดวิว” แค่เสียงกีตาร์ก็มีคนโห่แล้วเพราะว่ามันเพราะมาก และทันทีที่เขาขึ้นประโยคแรกทุกอย่างเงียบทันที ผมยืนกอดอกฟังเพลงที่เขาบอกว่าไม่เคยร้องมาก่อนมันฟังเหมือนเขาร้องมาหลายครั้งแล้วนะเพราะไม่ว่าจะสำเนียงคีย์แทบไม่มีผิดเพี้ยนเลย
“ครูเทรนดีนะคะ นี้ขนาดครั้งแรกของเขาที่ร้องเพลงสากลเขายังทำได้ขนาดนี้ ...พี่เชื่อแล้วคะว่าครูเก่งจริงๆ “ ครูสสุมณฑาหันมาพูดชมผม ผมเองก็ภูมิใจในตัวเขามากจริงๆ นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเขา เขาบอกว่าเกลียดภาษาอังกฤษไม่อยากเรียนไม่อยากสนใจไม่อยากพูดไม่อยากฟังแต่วันนี้เขาก้าวกระโดดไปเร็วจริงๆ คริสโตเฟอร์ร้องจนจบเพลง ผมรู้ความหมายของเพลงมันมีความหมายที่ดีมากมาก นี้เขาตั้งใจร้องเพลงนี้ให้ผมด้วยใช่ไหม เสียงตบมือดังสนั่นห้องประชุม
“เอาละครูจะปล่อยให้ไปพักดื่มน้ำ ปัสสาวะกันได้”
“ฮาๆ “ นักเรียนพากันหัวเราะตรงดื่มน้ำ ปัสสาวะนี้แหละ
“แม้..พวกเธอนี้ ..ไปพักดื่มน้ำและ ไปเข้าห้องน้ำกันให้เรียบร้อยก่อนจะมาฟังคะแนนว่าห้องไหนได้รางวัลปีนี้และทำพิธีปิดสัปดาห์ภาษาอังกฤษ “ ครูสมชายพูดออกไมล์ ผมเห็นนายกายเดินออกไปพร้อมกับอั๋นแต่ไม่มีนายเอก ผมคิดว่าคงแตกหักเพราะนายเอกไปรับผิดชอบกี้แล้วแหละ
“กาย” ผมเรียกนายกาย เขาถอนหายใจก่อนจะหันมามองผมแบบไม่สบอารมณ์หนัก
“คราวนี้เธอรู้ใช่ไหมว่า ครูไม่ได้บวกคะแนนพิสวาสใดๆ เขาทำได้ด้วยตัวของเขาเอง...นายคริสโตเฟอร์นะ” ผมพูด นายกายก็รีบเดินออกทันที
“ทำไมพี่มาช้าจังอะ” เสียงมาจากด้านหลังบ่งบอกได้ว่ากำลังงอน ผมหันมามองหน้า คริสโตเฟอร์
“พี่ขอโทษ...แต่..พี่ภูมิใจในตัวเรานะคริสทำได้ดีมากวันนี้...”
“รู้มั้ยว่าผมตั้งใจร้องเพลงนี้ให้พี่เขมนะ..ผมได้ยินตอนที่ดีเจคลื้นวิทยุหนึ่งเปิดนะ...และความหมายมันก็ดีโดนใจอะ..รักไปจนแก่แต่จะทำให้ความรักนั้นหวานชื้นเหมือนตอนรักกันใหม่ๆ” คริสโตเฟอร์พูด ผมมองคนตรงหน้าพยักหน้าเบาๆ
“คืนนี้ต้องให้รางวัลผมนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดผมก็ยืนอมยิ้ม
“แน่นอนพี่มีรางวัลให้และถ้าได้ที่หนึ่งด้วยยิ่งมีเบิ้นสอง” ผมบอกคนตรงหน้าเขาก็หยักคิ้วให้ผม
“ไปหาเพื่อนได้แล้ว...และพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านกันนะพี่อยู่เวรโรงเรียนและวันอาทิตย์เราก็ไปเรียนพิเศษ” ผมบอกคริสโตเฟอร์
“เรากลับวันไหนอะพี่เขม”
“วันจันทร์หยุดนี้”
“คืนวันอาทิตย์เราไปนอนแค้มป์กันนะพี่เขม พวกไอ้อาร์ทมันชวนนะ...บรรยากาศดี้ดี..น่า....” คริสโตเฟอร์พูด หยักคิ้วคิดทะลึ้งแน่ๆ เลยเอนตัวเข้ามาหาผมเหมือนจะกระซิบแต่
“โอ้ยยย” ร้องลั่นไปเลย ผมหยิกพุงเข้าไปหนึ่งทีและรีบเดินออก เด็กอะไรนะทะลึ้งตลอดเวลาแถมยังชวนให้ผมเป็นไปด้วยอีกนะ
“หยิกผมทำไมอะครู” คริสโตเฟอร์เดินทำหน้าเง้างอนมาหาผม
“ก็นายทะลึ้ง...รักษาสภาพหน่อยเธอเป็นนักเรียน” ผมหันมาพูดเชิงดุกับคนที่เดินตามผมต้อยๆ
“ผมทะลึ้งตรงไหน...บรรยากาศหน้านอนดูดาวเพราะตรงนี้เป็นทุ้งกว้างต่างหาก...ครูคิดเองหรือเปล่าที่ว่าทะลึ้งนะ” นายคริสโตเฟอร์พูด
“นายนี่นะ...ไปหาเพื่อนได้แล้ว” ผมพูดยิ้มๆให้คริสโตเฟอร์
“ตกลงไปนะผมจะได้บอกไอ้อาร์ท”
“อืม” ผมตอบคริสโตเฟอร์ ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงร้านขายน้ำของโรงเรียน วิ่งไปเล่นกับเพื่อนๆ บางที่ก็ใจหายนะถ้าคริสโตเฟอร์ต้องไปเรียนที่อื่นก่อนเพื่อนและเพื่อนอย่างโป้ง ปันปัน อาร์ทและโจ้ เรียกได้ว่าเพื่อนตายเลยก็ว่าได้แม้ว่าจะอยู่คนละห้องก็ตาม แต่ด้วยความสามัคคีจากการที่พวกเขาคลุกคลีเล่นบาสเกตบอลด้วยกัน
ผลคะแนนการแข่งขันออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ม.4/2 ปีนี้ได้คะแนนไปหลายอย่าง แข่งขันตอบปัญหา แข่งขันร้องเพลงและแข่งขันเล่านิทานภาษาอังกฤษ ทุกคนดีใจกันใหญ่โดยเฉพาะคริสโตเฟอร์ ตั้งแต่เขาได้เข้าเรียนมาไม่เคยร่วมกิจกรรมวิชาการเลยมแต่เล่นบาสเกตบอลเท่านั้นเองนี้ผมก็เลยต้องพากันไปทานข้าวข้างนอก มีโป้งและปันปัน อาร์ทและโจ้และแก้มอีกคนผมเลี้ยงขอบใจที่ช่วยให้ผมหาเหตุผลปกป้องโป้งกับปันปันไว้ได้พอทานเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน อาร์ทและโจ้อาสาไปส่งแก้มที่บ้านให้ ส่วนโป้งและปันปันก็กลับบ้านพักตัวเองพรุ่งนี้ทั้งคู่จะกลับบ้านกัน ที่จริงจะกลับกันคืนนี้แต่ผมไม่แนะนำเพราะว่ามันค้อนข้างมืดและอันตรายในการขับรถ
“ครูเขมครับ” โป้งเรียกผมและส่งกล่องที่ผมสั่งไว้ใส่มือผมก็รีบเก็บใส่กระเป๋ากางเกงทันที
“ขอให้สนุกนะครับครู....” โป้งตะโกนบอกผมและหันหลังเดินขึ้นบ้านพักกับปันปันไป ผมก็เข้ามานั่งในรถ คริสโตเฟอร์มองผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จนรถเก๋งขับมาจอดที่บ้านพักต่างพากันเดินขึ้นบ้าน
“พี่เขมไหนรางวัลอะ” คริสโตเฟอร์ถามผมขณะที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมเดินเข้าไปทางด้านหลังพร้อมกับสวมกอดเขาจากด้านหลัง ผมฝังจมูกลงที่ซอกคอ
“เอาเลยเหรอ...”ผมถามปลายจมูกก็ซุกไซ้ไปทั่วจนคนตรงหน้าผมเริ่มเคลิ้ม มือผมก็เอื้อมไปดึงชายเสื้อในกางเกงนักเรียนออกมา คนที่ยืนอยู่เอียงใบหน้ามาหาผม ผมก็ประกบปากจูบทันที คริสโตเฟอร์หมุนตัวมาหาผม ช่วยปลดกระดุมเสื้อให้ผม
ผมก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนคนตรงหน้าเช่นกัน บทรักเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ กางเกงนักเรียนล่วงลงไปอยู่พื้น ผมรีบพลิกให้คริสโตเฟอร์ลงไปนอนที่เตียงเขาก็จัดการสะบัดกางเกงนักเรียนออกไปให้พ้นทาง ส่วนผมก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกอย่างรวดเร็วและปลดเข็มขัดกางเกงสแล๊คตัวโปรดและถอดมันออกไปอย่างรวดเร็ว
“หมับ” ผมรีบขึ้นไปค่อมร่างคริสโตเฟอร์เอาไว้ ประกบจูบริมฝีปากหนาอวบอิ่มนั้นทันที มือก็จับแขนคนที่นอนอยู่เบื้องล่างขึงไว้ ปากก็ไซ้ไปทุกซอกทุกมุมจนคนที่นอนถึงกับดิ้นส่ายไปมา
“นี้คือรางวัลผมเหรอพี่เขม”คริสกระดกหัวขึ้นมาถามผม ขณะที่ผมกำลังไล่ไปจนถึงหน้าท้องของเขาผมก็ดึงกางเกงยืดปราการสุดท้ายออกไปเผยให้เห็นแกนกายที่แข็งรออยู่ภายในตั้งแต่ผมเริ่มเร้าโรมแล้วซินะ
“ใช่...นี้แหละรางวัล...พี่จะจัดให้ถึงใจเลย” ผมพูดและดันคนที่นอนกระเทิบไปกลางเตียง ผมจัดการแกนกายที่แข็งชูชันรอรับริมฝีปากบางๆของผม ผมเหลือบตาขึ้นไปมองคริสโตเฟอร์กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขกับรสลิ้นที่ผมปรนเปรอให้ ผมหยุดทำและผมก็แหวกขาของคริสโตเฟอร์ออก ไม่ได้ล้างให้นานแล้วซินะ ผมก็จัดการล้างตู้เย็น
“อ๊ะ..พี่..เขม..อ๊าห์..” คริสโตเฟอร์สะดุ้งสุดตัวและทำท่าจะดันตัวออกแต่ผมยึดไว้และจัดการเกร็งลิ้นให้แข็งเพื่อทำการล้างตู้เย็นให้คนที่นอนเขาดิ้นส่ายไปมา
“โอ้ว...ซี้ด...พี่เขม...เสียว...อื้มมมมม”
“อย่าดิ้นซิที่รัก...อีกนิด..” ผมพูดและขำคนที่ดิ้นยันตัวจะหนีผมเพราะทนไม่ไหว ผมทำการล้างตู้เย็นอยู่พักหนึ่งถึงได้หยุด มองคนที่หน้าตาเหยเก พอผมหยุดเขาก็นอนแผ่หายใจหอบพร้อมกับกระดกหัวขึ้นมามองที่ผม
“พี่ทรมารผมชัดชัดเลยอะ” คริสโตเฟอร์พูดปนหัวเราะ ผมเลื่อนตัวขึ้นไปหาเขาและจัดการลุกไปหยิบเจลหล่อลื้นกับถุงยางมาสวมใส่ ผมเดินกลับไปที่ตรงปลายเท้าของหนุ่มที่นอนรอผมอยู่ จัดการจับขาตั้งขึ้น และผมก็ใช้นิ้วสอดใส่เข้าไป
“อู้ยยยย” เสียงครางออกมาทันทีที่นิ้งสำผัสด้านใน
“อ๊ะๆ ..พี่เขม..” ผมเพิ่มเป็นสองนิ้วและสามนิ้ว ขยับเข้าออกจนเริ่มรู้สึกว่าเขาพร้อมแล้วที่รับของผม ที่พองโตแม้จะไม่ใหญ่มากก็ตามแต่ความยาวนะสู้ได้อยู่แล้ว ผมจัดการขึ้นไปนั่งยองๆ และสอดสิ่งนั้นเข้าไปทันที ช้าๆ เนิบๆ คนที่นอนอยู่ถึงกับจิกผ้าปูที่นอนและผมก็ดันพล้วดรวดเดียว
“อ๊ะ...พี่เขม...ซี้ด...” เสียงครางเริ่มดัวขึ้นเรื่อยเมื่อผมเริ่มขยับตัวและเร่งสปิดเร็วขึ้น จนเริ่มเริ่มคุ้นเคยผมก็นำแกนกายของผมไปสอดใส่ค่อยๆดันเข้าไปที่ละน้อย คนที่นอนก็ทำหน้าตาเหยเกไป ไม่นานก็เข้าไปจนสุดผมก็จัดการจับขาให้มาที่ขอบเตียงและก็ซอยไม่ยั้งเลย
“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...พี่เขม...อู้ยย...” เสียงร้องครางไม่ขาดสายของคนที่นอนและผมก็พลิกร่างนั้นให้อยู่ในท่าโกงโค้งแบบท่าหมาและสอดใส่เข้าไปอย่างรวดเร็ว
“ชอบไหมที่รักนี้พี่กำลังให้รางวัลอยู่นะ” ผมพูดไปซอยไปด้วย
“ก็ชอบนะซี้ด..แต่ถ้าพี่ให้ผมกดนะ...ผมจะแฮปปี้กว่านี้...อ๊ะ...อ๊ะ...ซี้ด...โอ้ว..พี่เขม....จะไม่ไหวแล้วอะ”
“จริงเหรอ..ปล่อยเลย...พี่ยังอีกยาวไกล” ผมพูดคนที่นอนกระดกหัวขึ้นมามอง ผมหยักคิ้ว
“อย่าบอกนะว่าพี่เอาผมคืนวันนั้นนะ”
“อืมม...” ผมพยักหน้าก็อยากใช้ตัวช่วยนิ ต้องเจอเหมือนกันและไม่นานคนที่นอนก็พุ้งเต็มหน้าท้องตัวเองและของผมเช่นกัน ผมจัดการให้เขาได้พักแปบหนึ่งและก็ต่อเลยและสุดท้ายผมได้กดไปสามยก ตอนแรกนึกว่าจะแค่สองยกแต่นี้กดไปสามเลย ทำเอาคนที่โดนกดหลับปุ๋ยไปเลย ส่วนผมเองก็ยังนั่งเช็คอิเมลและเปิดหาดูแนวขอสอบ GED ให้คริสฝึกทำข้อสอบ
Rrrrrr มือถือผมดังขึ้น ผมหยิบมาดูเป็นเบอร์ของพี่ก้อง ไม่ได้คุยกันนานเลย พี่ก้องบอกว่าไปแม่ทัพภาคไปประชุมประเทศเพื่อนบ้าน นี้คงเพิ่งจะกลับมา
“สวัสดีครับพี่ก้อง” ผมกดรับสาย
“เป็นไงบ้างเขม...ความรักหวานชื้นเลยอะดิไม่โทรมาปรึกษาพี่เลยนะ” พี่ก้องมาพอรับสายได้ก็แซวทันทีเลย
“ก็เห็นพี่ก้องบอกว่าไปกับท่านแม่ทัพภาคผมเลยไม่อยากโทรไปกวนนี้ครับพี่ชาย...ว่าแต่พี่กลับมาแล้วเหรอ”
“กลับมาได้สองวันแล้วยังยุ่งๆอยู่กำลังจะย้ายที่ตั้งฐานนะ....”
“พี่นครินทร์เป็นยังไงบ้าง” ผมถามถึงพี่นครินทร์
“สบายดีนี้รินทร์เพิ่งจะกลับบ้านเพราะว่าที่บ้านให้กลับไปเตรียมงานที่จริงที่บ้านให้เขาย้ายกลับตั้งแต่ต้นเดือนแล้วแหละแต่..”
“พี่รินทร์ไม่อยากกลับบ้านเรียกได้ว่าไม่อยากไปเห็นงานแต่งตัวเอง”
“อืม..เห็นแบบนี้ดื้อเงียบเหมือนกัน” พี่ก้องพูดป่นหัวเราะ
“พี่ก้องเสียใจไหม...ผมถามตรงๆ”
“เสียใจดิเจอคนที่ใช่แต่ดันเจอในเวลาที่ผิดทำไงได้ละวะเขม” พี่ก้องพูด ผมไม่อยากจะคิดเลยถ้าเป็นผมละจะเข้มแข็งได้เท่ากับพี่ก้องไหมคงทำไม่ได้แน่ๆ
“พี่ก้อง..พี่ก้องรู้เรื่องพี่ต้นไหม...ตอนสมัยที่พี่ต้นเรียนมหาวิทยาลัยนะ” ผมถามพีก้อง พี่ก้องเงียบไปสักครู่
“ถามทำไมละเขม” พี่ก้องถามผมกลับ
“คือเออ..ผม...ไปซ่ากับกลุ่มเด็กแว้นที่จะทำมิดีมิร้ายนักเรียนของผมจนได้แผล”
“อ้าวเฮ้ย!...เขาให้ไปเป็นครูนะไม่ได้ให้ไปเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏ์ หาเรื่องชัดชัดเลยนะเรานะ” พี่ก้องอีกคน เป็นน้องคนเล็กนี้โดนพี่บ่นจนเป็นเรื่องปกติของผม
“พี่ก้องอะ..ผมก็ช่วยได้เล็กๆน้อยแต่พอดี..มีพระเอกขี่ม้าขาวไปช่วย..คริสโตเฟอร์นั้นแหละเลยได้มาแค่แผลมีดคัทเตอร์บาดและผมก็ไปทำแผลที่โรงพยาบาล เมื่อวันจันทร์นะพี่ก้องผมไปล้างแผลมาผมเจอคุณหมอภาคิไนย์”
“เขารู้จักกับพี่ต้นและวันนี้เขาก็นัดผมออกไปคุยนะพี่ก้อง” ผมพูด
“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะพี่ก้องว่าพี่ต้นจะ”
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่ต้นเป็นไหม ..หรือเขาอาจจะเรียกเสือใบมั้ง ก็พี่ต้นเขามีแฟนเป็นผู้หญิง เขมก็รู้นิ “
“พี่หมอด้าเขายังรักพี่ต้นอยู่นะพี่ก้อง”
“เขาแต่งงานแล้วนี้ หลังจากที่พี่ต้นแต่งไม่กี่เดือนหรอก...และพ่อเขาเองก็เป็นคนเรียกพี่ต้นเข้าไปคุยนะเขมให้เลิกยุ่งกับลูกชายเขาลูกชายเขาต้องแต่งงานกับหุ้นส่วนใหญ่โรงพบาบาลมีชื่อในกรุงเทพและพี่ต้นก็เพิ่งจบปริญญาโทก็ได้งานที่กระทรวงและพี่ต้นก็ไปสอบปลัดตอนที่พี่ต้นอายุ27ปีนายก็เริ่มคบณัฐกานต์แล้วและไปอยู่หอด้วยกัน” พอพี่ก้องเล่าผมก็ถึงบางอ้อเลยทันที ถ้าผมเป็นพี่ต้นผมก็ยอมถอยแหละถ้าพ่อแม่ขอร้องให้เลิกยุ่ง
“แต่หมอด้านะเขาแอบไปหาพี่ต้น ตอนนั้นเกศรินทร์เพิ่งจะท้องได้ไม่กี่เดือน...และเกศรินทร์ก็จับได้ว่าพี่หมอด้าที่เป็นเพื่อนสนิทพี่ต้นนะไม่ได้เป็นแค่เพื่อน...และพี่ต้นก็สอบติดพ่อดี” ผมคิดว่าเหตุผลของพ่อพี่หมอมีส่วนให้พี่ต้นตัดสินใจแต่งงานกับพี่เกศรินทร์
“พี่ต้นเขาทำข้อตกลงกับเกศรินทร์ว่าเลิกติดต่อหมอด้าและย้ายไปประจำที่เขาใหญ่บ้านเกิดตามที่พ่อของเกศรินทร์ พี่ต้นไม่อยากให้หมอด้าต้องกระทบกระเทือนในวงสังคม”
“เพราะเหตุผลนี้ด้วยใช่ไหมพี่ก้องที่พี่เกศรินทร์เกลียดผมมาก”
“อืม...มีส่วน...นางหาเรื่องใส่ตัวเองที่จริงพี่ต้นนะบอกให้นางไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่แต่นางไม่ยอมและนางก็วางยาพี่ต้นแทบครอบครัวจับได้ว่ามีอะไรอะไรกับพี่ต้นก็บังคับให้แต่งงานกันโดยเหตุผลคิดว่าพี่ต้นจะช่วยเหลือเขาพวกธุรกิจผิดกฏกหมายได้แต่...พี่ต้นไม่ช่วยอะไรเลย” พี่ก้องบอกผม
“พี่ต้นก็คงคิดว่าไหนๆก็ต้องรับผิดชอบนางแล้วเลยปล่อยให้มีเอิร์ธไงแต่เกศรินทร์ก็หัวอ่อนเกินไปโดนครอบครัวปั่นหัวแบบนั้นเพราะพี่ต้นไม่ช่วย...และยิ่งนับวันปัญหาก็ยิ่งกว้างขึ้นเขม”
“คราวนี้รู้แล้วซิว่าที่จริงๆ ไม่ใช่เพราะเขมหรอกที่ทำให้ครอบครัวพี่ต้นมีปัญหามันผิดตั้งแต่เกศรินทร์อยากได้พี่ต้นมากจนกไม่มองหน้ามองหลังต่างหาก” พี่ก้องพูด
“แล้วนี้เราให้ข้อมูลพี่ต้นไปหรือเปล่าเขม”
“ไม่กล้าหรอกพี่ก้อง”
“ดีแล้วแหละ...ให้เขาพยายามหาเองถ้าเขายังรักพี่ต้นหรือไม่ถ้าเขาคู่กันจริงก็คงหากันเจอได้เองไม่ยากหรอกเขม...แต่พี่เดาได้ว่าพี่ต้นไม่ยอมกลับไปเป็นเหมือนเดิมแน่ๆยิ่งมีเอิร์ธด้วยยากวะเขม” พี่ก้องพูดผมพูด ผมก็คิดแบบนั้นแหละพี่ต้นรักเอิร์ธมากคงกลัวว่าจะกระทบกระเทือนกับเอิร์ธอีก
“แล้วนี้แฟนเราไปไหนละ” พี่ก้องถามผม
“หลับ”
“อ้าวเหรอทำไมนอนเร็วจัง”
“เพลียนะ”
“จริงดิ...แม้จะคุยว่ามีดีอะดิ...ครูเขม”
“ก็นิดนึงนะไม่อยากคุยมาก...ว่าแต่พี่ก้องเมื่อไหร่จะกลับอะ...คิดถึง”
“น้องชายพูดแบบนี้อยากกลับซะอาทิตย์หน้าเลยวะแต่ไม่ได้หรอกคงอีกสามสี่อาทิตย์นะเขมและแม่ก็คงไปช่วยพี่ต้นดูแลเจ้าเอิร์ธอีกรอให้พี่ต้นพาเอิร์ธไปเที่ยวกรุงเทพฯแล้วค่อยไปจะได้พร้อมหน้าพร้อมตากันวะเขม” พี่ก้องพูด ผมก็ว่าจริงๆ
“ก็ดีเหมือนกันนะ....พี่ก้องแค่นี้ก่อนนะ...ตัวดีตื่นนอนแล้ว...ผมคงจะทำอะไรให้กินก่อน...พี่ว่างแล้วโทรหาผมบ้างนะพี่ก้อง ....และอย่าลืมดูแลตัวเองนะ....ที่จริงๆอยากให้พี่ย้ายกลับมาอยู่ที่ที่ไม่ต้องเสี่ยงแบบนั้นเลยแต่พี่คงจะ”
“ไม่ละเขม...คนจะตายอยู่ที่ไหนก็ตาย สู้ตายแบบมีศักศรีดีกว่าไหม..ไหนไหนก็เลือดทหารแล้ว..”
“พี่ก้องห้ามพูดแบบนี้อีกนะ...ผมยังทำใจไม่ได้อยู่ดีไม่อยากได้โล่เกียรติยศ ได้ได้คำยกย่องสรรเสริญหากต้องแลกกับพี่ชายทั้งคน”
“เขม...พี่มีดีพอตัวนะไม่งั้นจะอยู่มาได้ตั้งสี่ห้าปีแบบนี้เหรอ....แค่นี้นะพี่ก็ต้องออกลาดตะเวรแล้วเหมือนกัน...ดูแลตัวเองด้วยละเขม...ไม่ได้นานก็ได้เจอกันแล้ว...พี่เป็นห่วงเรานะ”
“ครับพี่ก้อง...บายครับ” ผมพูดและกดวางสายใจหายขึ้นมาซะเฉยๆอย่างนั้นนะ
“พี่เขมมีอะไรอะคุยโทรศัพท์แล้วทำสีหน้าแบบกังวลแบบนี้อะ...หาว!” คนที่ตื่นนอนหัวยุ่งเดินมากอดผมจากด้านหลังเอาคางเกยไหล่ผมไว้
“พี่คุยกับพี่ก้องนะ...พี่เป็นห่วงพี่ก้องยังไงก็ไม่รู้ซิคริส” ผมพูดกับคนที่ครึ้งหลับครึ้งตื่นเดินมาหาผม
“ว่าแต่เรานะหิวไหม...กินอะไรดีพี่ทำให้”
“ส่งสัยต้องไข่ลวกแล้วแหละ”
“อะไรกัน....นอนเฉยๆต้องกินไข่ลวกเลยเหรอ” ผมหันไปมองทำท่าจะหัวเราะคนที่กอดผมตายังปิดอยู่เลย
“พี่เขมไม่ต้องมาพูดเลยพี่เขมขี้โกงอะ....กดผมไปตั้งสามยก...ห้ามกินอีกนะ...ใครหามาให้นะจะเตะแม่งเลย” คริสโตเฟอร์พูด
“ไอ้โป้งใช่ไหมพี่เขม...เห็นนะมันมีลับลมคมในอะไรกับพี่นะ”
“หึๆ ...” ผมคำคนที่โดนผมเอาคืนหันเปิดตู้เย็นรินน้ำดื่มใส่แก้วมานั่งข้างๆ ผม
“ตกลงจะกินอะไรพี่จะได้ทำให้กิน...เออ..เอาง่ายๆนะ” ผมถามคริสโตเฟอร์
“เอามาม่าผัดขี้เมาดีกว่าอยากกินอะและพี่เขมกินอะไรยังอะ” คริสโตเฟอร์พูด
“ยังอะก็ก็เริ่มหิวนิดหน่อยแล้วละ”
“ผัดมาชามเดียวกินด้วยเลยนะผมหิวไม่มากหรอก”
“อืมก็ได้..” ผมพูดและจัดการลุกไปเตรียมหันผัก หันพวกหมึกกุ้งที่มีก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ค้างตู้เย็น วันนี้ผัดขี้เมาทะเลซะเลย โดยมีผู้ช่วยจอมจุ้นวุ่นวายข้างๆ ยังไม่ทันเสร็จก็พยายามจะตักชิมซะแล้ว
“เพี๊ยะ!” เสียงผมตีที่หลังมือหนุ่มน้อยจอมซนของผม
“อิ้ว!” เสียงร้องและสะบัดมือแต่ไม่เช็ดหรอกเดี๋ยวก็เอาอีก แต่มันก็ทำให้บนหน้าที่แฝงความกังวลเรื่องพี่ชายทั้งสองของผมมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาได้ ชีวิตผมเหมือนได้กลับไปสู่รักแรกอีกครั้ง เราหยอกล้อเล่นกันเหมือนวัยแรกรุ่นสำหรับผมนะแต่คริสโตเฟอร์นะเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย
“คริส...ไม่คิดว่าพี่แก่ไปเหรอ...”
“ห่างกันกี่ปีเองอะ...เดือนหน้าผมก็ 18 แล้วพี่เขมก็แค่ยี่สิบหก แค่แปดปีเอง” คริสโตเฟอร์พูดขณะที่กำลังใช้ซ้อมหมุนมาม่าผัดทานอยู่
“ตั้งแปดปีเลยนะ”
“ความรักไม่ขึ้นกับอายุ ความรักนะมันขึ้นอยู่กับหัวใจต่างหาก ถ้าพี่เลิกมองตัวเองทุกอย่างก็จะไม่มีกับเราถูกต้องมั้ยอะพี่เขม...และ...พี่คือคนทีคนที่ใช่สำหรับผมแต่ผมดันมาเกิดช้าไปเท่านั้นเอง”
“รู้ไหมพี่เขมว่าตั้งแต่ผมได้เจอพี่...ผมได้เติมเต็มหลายสิ่งที่หายไป…ผมไม่มีพี่ชายน้องชายพี่ก็เป็นพี่ชายให้ผม ผมไม่มีพ่อพี่เขมก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ทำหน้าที่แทนพ่อผม คอยสอนผม พี่เขมเป็นครูผู้ให้ความรู้ผมช่วยให้ผมไม่หลงทางไปไกลกว่านี้และที่สำคัญ...”
“เป็นคนรักที่ดีที่สุดเท่าผมเคยมีมาเลย” ผมยิ้มตรงประโยคนี้แหละคริสโตเฟอร์ยื่นหน้าและใช้ริมฝีปากโลมเลียริมฝีปากบางๆของผมเล่น
“พี่เขมพ่อตอบอิเมลพี่เขมบ้างหรือเปล่า” จู่ๆ คริสโตเฟอร์ก็ถามผมเรื่องนี้
“ตอบมาแต่เขาไม่แน่ใจในตัวพี่ เขาถามพี่ว่าพี่รู้ได้ยังไงว่าเขากำลังตามหา ครอบครัวและพี่ก็ส่งอิเมลกับจดหมายที่เขาเขียนหาพ่อของพี่ พี่หวังว่าเขาจะเชื่อและไว้ใจพี่” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้าเบาๆ
“ขอบคุณนะครับพี่เขมทุกเรื่องที่พี่ทำให้ผมนะ....บางครั้งผมก็เฝ้าถามตัวเองนะว่านี้ผมฝันไปหรือเปล่าที่มีคนตั้งใจทำให้ผมได้ขนาดนี้”
“พี่เขมชอบผมตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอผมแล้วใช่มั้ย” คริสโตเฟอร์ถามผม
“พล้วด!” น้ำที่ผมกำลังดื่มลงคงไปถึงกลับพุ้งออกมาทันที
“ผมรู้นะว่าพี่มองผมตอนพี่กำลังจะกลับเข้าบ้านพักไปนะแต่พี่กำลังคิดว่าว่าแก้มนะคือแฟนผม” คริสโตเฟอร์พูดผมก็ต้องหันหน้าหนี
“และลูกฟุตบอลนะผมตั้งใจเตะมาลงที่หน้าบ้านพี่แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกือบโดน..เขานะ..” คริสโตเฟอร์พูดผมก็ว่าแล้วมันค่อนข้างจะไกลกันขนาดนั้น
“ทำไมละ..” ผมถามคริสโตเฟอร์
“ไม่รู้ซิ...มันรู้สึกตั้งแต่ตอนที่ผมแกล้งชนพี่แล้วอะ..และผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่าง...ณัฐกานต์จะเป็นแฟนพี่เลยอยากมาดูให้เห็นกับตาอีกครั้ง”
“และสิ่งที่ผมเสียใจมากวันนั้นผมผลักพี่เขม...ผมไม่ตั้งใจ....”
“เอานะมันผ่านมาแล้วคริส...พี่เชื่อว่าคริสไม่ได้ตั้งใจ..พี่เชื่อเพราะว่าสายตาที่รู้สึกผิดแบบนั้น” ผมพูดและใช้อุ้งมือประคองใบหน้านั้นอย่างถนอม
“ช่วยพี่เก็บล้างและจะได้นอนกันได้แล้วนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้วนะ..อย่านอนดึก”
“ปกติศุกร์ เสาร์และอาทิตย์ นี้พวกผมนอนกันเกือบตีหนึ่งและยิ่งไปผับด้วยนะเกือบสว่างอะพี่เขม”
“ตอนนี้ไม่ได้แล้ว...ถ้าไม่นอนเดี๋ยวพี่กล่อมนะ...ยายังเหลือ” ผมพูด คนที่จูบผมอยู่ถึงกับผะออกทันที
“พอแล้ว...เดี๋ยวระบบ”
“ฮาๆ ...ไปช่วยพี่ล้างเลย...” ผมก็ช่วยกันล้างทำความสะอาดและจัดการเข้าห้องนอนผมก็อ่านบทความให้คริสโตเฟอร์ เกี่ยวกับอเมริกาเพื่อจะใช้ในการสอบ อ่านไปอ่านมาหันมามองอีกทีพ่อตัวดีผมหลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้วผมจึงหยุดอ่านและห่มผ้าให้
“ใช่พี่ยอมรับว่าพี่รู้สึกสะดุดเราตั้งแต่ที่เราแกล้งชนพี่แล้วแหละ...นั้นแปลว่าพี่นอกใจณัฐกานต์ก่อนเหมือนกันคริส” ผมพูดพร้อมกันก้มลงหอมแก้มและเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง หมดไปอีกวัน เดือนครึ้งแล้วซิ ที่ผมเป็นครูที่นี้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายแต่มันทำให้ผมและคริสโตเฟอร์แกร่งขึ้น
-------------
หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18 (อ่าน 81018 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก