หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18

[boyslover]

ไอ้กายนี้บางช่างยุจริงๆใช่ไหมนี้น่าตีให้ตาย
ตอนหน้าคริสโดนอะไรอะใครจะไปช่วยเดา
1โป้งกับผองเพื่อน
2คุณเขม
3เหนือความคาดหมาย คือ ยัยแก้ม **

[Wut_Sv]

อร๊ายยยยยยย น่ารักอ่ะ

[Supparang-k]

สองบ้านเปิดไฟเขี้ยวขนาดนี้..รักกันให้ดีและรักกันไปจนตลอดๆนะ

[Alice111]

ครูเขมชาติ
      การสนทนาของผมกับแม่ของคริสโตเฟอร์ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี แม่ของคริสโตเฟอร์ไม่ว่าอะไรหากผมกับลูกชายของเขาจะคบกับเรียกได้ว่าท่านเปิดทางให้แต่ผู้อำนวยการก็ขอไว้เรื่องการวางตัวในโรงเรียนซึ้งปกติผมกับคริสโตเฟอร์ไม่เคยแสดงกิริยาเกินไปกว่าครูนักเรียนกันในโรงเรียนอยู่แล้ว
   
      แม่ของคริสโตเฟอร์ได้เล่าถึงสาเหตุของปัญหาระหว่างพ่อของคริสโตเฟอร์กับแม่ของเขาให้กับผมและคริสโตเฟอร์ฟังถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น มันเกิดมาจากที่ครอบครัวทางผู้ชายเขาไม่ยอมรับผู้หญิงทำงานบาร์ และนี้คงทำให้คริสโตเฟอร์รับรู้ว่าแม่ของเขานะต่อสู้กับปัญหามามากน้อยแค่ไหน เขาคงหมดความเคลือบแคลงใจว่าแม่รักเขาหรือเปล่าและ

             และอีกสิ่งที่หนึ่งที่ค้างคาใจเขาเกี่ยวกับพ่อ ความจริงก็คือพ่อไม่ได้ทิ้งเข้าไปแต่แม่ของเขาต้องการเลือกทางเดินที่ดีกว่าโดยพยายามไม่ให้พ่อของคริสโตเฟอร์ติดตามเขาทั้งคู่ เพราะว่าแม่ของเขาได้พบรักใหม่และดูจะราบรื่นกว่าแน่นอนเป็นใครก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่า ไม่มีใครจะไปจมปักกับสิ่งที่มองไม่เห็นจุดหมายหรือปลายทาง ความรักไม่ใช่ทุกอย่าง

พอผมได้ทราบถึงสาเหตุจริงๆ ผมก็ตัดสินใจเขียนจดหมายขึ้นมาหนึ่งฉบับถึงชายชาวต่างชาติที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคุณเดนิสพ่อของคริสโตเฟอร์และผมก็แนบเรื่องราวความประทับใจวัยเด็กของคริสโตเฟอร์ที่เขาคิดว่าเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด ผมคิดว่าพ่อลูกน่าจะมีสิ่งที่ประทับใจร่วมกันบ้าง ผมส่งอิเมลไปตามที่อยู่อิเมลแอดเดรสที่ชายชาวต่างชาติคนนั้นได้ให้ไว้ในจดหมาย และผมก็หวังว่าเขาจะยังคงจะใช้อิเมลนี้

 ผมไม่ได้หวังให้ครอบครัวกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วต่างคนอาจจะต่างมีคนใหม่แล้วก็ได้ ผมอยากให้คริสโตเฟอร์ลบภาพแสนเจ็บปวดในใจเขาหรือเขาอาจจะได้ช่องทางในชีวิตที่ดีขึ้นใครจะรู้จริงไหมครับ แต่ตอนนี้ผมได้แค่ภาวนาให้เขาติดต่อผมกลับว่าใช่เขาหรือไม่

“พี่เขม” ผมสะดุ้งจากการถูกสวมกอดเข้าทางด้านหลังของผม ก็คงไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับผมแล้วแหละนอกจากนายคริสโตเฟอร์ เมื่อวานเราคุยกันไว้ว่าจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เราจะเดินคุยกันโดยเขาจะเป็นเดินมารับผมที่บ้านพักด้วย

“ฟ้อด” คนที่กอดผมจากด้านหลังกำลังโน้มตัวเพื่อหอมแก้มผม

“พี่เขมทำแซนวิสให้ผมเหรอ”

“ก็ใช่นะซิถ้าพี่ไม่ทำให้เราจะทำให้ใครละ”

“ อ้อ!....โป้ง ปันปัน โจ้และอาร์ทด้วยนิ “ ผมพูดแกล้งคนที่ยืนกอดผมอยู่เอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของผม ลมหายใจอุ่นก็รดต้นคอผมไปด้วย

“ดูท่าทางยังง่วงอยู่เลยนะเมื่อคืนนอนดึกเพราะคุยกับพี่ใช่ไหมเนี๊ยะ ..ถ้าอย่างนั้นคืนนี้งดแชทนะ” ผมพูดก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าผ้าที่ผมใส่สมุดการบ้านเด็กเอาไว้เมื่อวานเอามาตรวจด้วย คริสโตเฟอร์แบมือมารับไป

“นอนดึกจะเรียนไม่รู้เรื่องเอานะคริส” ผมพูดเป็นเชิงเอ็ดนิดหน่อย คริสโตเฟอร์เดินลงไปยืนรอผมที่บันไดชั้นล่างสุดส่วนผมก็กำลังใส่กุลแจล๊อกประตูบ้านเสียก่อน ผมเดินลงก็พากันเดินออกไปทางทีสามารถลัดเลาะไปทางด้านหลังจะผ่านสนามฟุตบอลของโรงเรียน

“พี่ต้องใช้มาตราการเด็ดขาดกับเราซะแล้วนะคริส” ผมหันไปทำเสียงดุ อันนี้ดุจริงๆ

“ไม่เอาอะอยากคุยกับที่รักทุกวัน...อยู่โรงเรียนก็ไม่ได้คุยอย่างอื่นนอกจากในตำราเรียน..เลิกเรียนก็ได้คุยกันแค่ในชิทแชท..ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้เอง..อยากปืนหน้าต่างขึ้นมาหาใจจะขาด”

“อย่าได้ทำแบบนี้นเชียวนะ”

“ทำไมอะ”

“พี่อายเขา...มีหนุ่มปืนหน้าต่างหาแถมเป็นนักเรียนอีกต่างหาก..มีหวังพี่ได้โดยพักการสอนจริงๆแน่”ผมพูดคนข้างๆผมหัวเราะผมใหญ่เลย

“เมื่อคืนอ่านหนังสือถึงไหนแล้ว” ผมถามคริสโตเฟอร์

“ก็อ่านได้เยอะแล้วครึ้งเล่มแล้วแหละพี่เขม”

“ถ้าวันไหนเหนื่อยจะพักบ้างได้นะไม่ต้องอ่านทุกวันหรอก “

“ไหนเราจะซ้อมบาส เดือนหน้าแล้วไม่ใช่เหรอที่เปิดฤดูกาลแข่งขันแต่ละโรงเรียนนะ และนี้ก็ต้องลงแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษอีกละคริส “ ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงคนเดินแนบชิดกับผมจนไหล่ชนกับไหล่ผม

“ไม่หรอกพี่เขมผมไหว...ตอนนี้ผมไหว..และผมยอมที่จะเหนื่อยเพื่อให้ได้มาซึ้งสิ่งที่ผมคาดหวัง..และมันก็เป็นความสุขของเราสองคนด้วย” คริสโตเฟอร์พูดผมหันไปมองด้วยรอยยิ้ม

“เหนื่อยวันนี้เพื่อความสุขวันข้างหน้า” คริสโตเฟอร์พูดผมหันมายิ้มให้เขา..ไม่คิดว่าคนทะลึ้งๆแบบนี้ก็มีหลักการกับเขาด้วย

“ผมอยากจะรีบไปสอบให้เร็วที่สุดผมอยากเรียนจบไวไว ไม่อยากเป็นนักเรียนแล้ว “

“และถ้าผมเรียนจบผมก็จะได้กดพี่ทุกวัน..โคตรทรมารเลยเนอะพี่เขม..อาทิตย์หนึ่งได้สองวันเองอะ” ผมถึงกับสะดุดเท้าตัวเองหน้าแทบทิ่มพื้น ที่เขาพูดมาทั้งหมดและทำให้ผมยิ้มภูมิใจสุดท้ายคำตอบที่ได้คืออยากกดผมทุกวันนี้นะ ผมก็แสนจะภูมิใจจริงๆ ยังยิ้มให้ผมอีก ผมหันไปมองคนข้างพร้อมกับขมวดคิ้วมอง

“นี้คือเป้าหมายในชีวิตนายเลยใช่ไหมเนี๊ยะ”

“คนเราจะทำอะไรต้องมีเป้าหมายไม่ใช่เหรอพี่เขม”

“และก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านผมนึกถึงสิ่งนี้ปุ๊ปนะมันกระปรี้กระเปร่าเหมือนโดปลิโฟเลยอะพี่เขม.....มีแรงฮึดขึ้นมาทันทีทันใด” คริสโตเฟอร์บอกผมด้วยความภาคภูมิใจ

“เฮ้อ!! ...มันเริ่มจะทำให้พี่รู้สึกว่า พี่คิดผิดหรือคิดถูกที่ลงทุนให้นายไปสมัครสอบ GED เพื่อจะได้จบมัธยมปลายเร็วๆ รู้อย่างนี้ให้รอไปเถอะ 2ปี นั้นแหละค่อยจบ” ผมพูดและรีบเดินจั้มอ้าวให้เร็วขึ้นทันที

“โธ่พี่เขมอะ..หรือว่าพี่เขมไม่คิดถึงผมเลยอะ)))” ผมหยุดเดินทันทีแต่หยังไม่หันกลับไปมอง

“ผมคิดถึงพี่เขมนะ..อยากกอดอะ..และไม่ใช่ว่าอยู่ไกลกันเลยนะ อย่ใกล้ ยืนดูจากหน้าต่างก็เห็นแต่ทำไรไปไม่ได้มากไปกว่านั้น”

“แถมอยู่ในโรงเรียนต้องรักษาระยะห่างไว้แค่ครูกับนักเรียนทั้งที่ในใจนะเป็นมากกว่านั้น” คริสโตเฟอร์พูดผมหันหลังไปมองหน้า มันก็จริงนะผมเองก็รู้สึกแต่ก็ต้องพยายามอดทนเพราะว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วไงแต่คริสโตเฟอร์ก็ยังมีความอดทนไม่มากพอเท่ากับผมหรอก

         ตอนนี้ผมสองคนเดินเข้ามาถึงเขตด้านหลังของห้องอาหารโรงเรียนแล้ว ผมคิดว่าคงจะต้องแยกจากเขาตรงนี้เพราะว่าวันนี้ผมมีเวรยื่นหน้าประตูทางเข้า

“ตอนเที่ยงเจอกันนะคริส” ผมพูดก่อนจะส่งกล่องแซนวิสให้คนตรงหน้าทำท่าจะเดินออก

“หมับ” ต้นแขนผมถูกจับไว้

“พี่เขมแต่นั้นนะมันยังไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของผมหรอก..ที่ผมอยากเรียนให้จบมัธยมและผมก็จะได้เข้ามหาวิทยาลัยและพอผมเรียนจบมหาวิทยาลัย..”

“ผมจะแต่งงานกับพี่เขม”  ผมได้ยินแต่เหมือนจะไม่ค่อยแน่หูตัวเองผมสะบัดหน้ามองคนที่ดึงรั้งต้นแขนผมไว้แววตาคู่นั้นดูจริงจังมาก

“และผมจะดูแลพี่เขมเองให้พี่เขมพักบ้าง”

“เราแต่งงานกันนะพี่เขมหลังจากทีผมเรียนจบมหวิทยาลัยแล้ว..อยากให้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ผมนิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที นี้ผมกำลังถูกทาบทามอยู่ใช่ไหม

“พี่เขม” ผมสะดุ้งมันบอกไม่ถูกว่าดีใจหรือว่าตกใจ หรือช๊อก

“ผมพูดจริงๆนะ...เราแต่งงานกันนะ...พี่เขม”

“อันนี้แหละคือเป้าหมายสูงสุดที่ผมตั้งไว้...เรียนจบมหาวิทยาลัยและเราจะแต่งงานกัน” คริสโตเฟอร์พูด ผมมองคนตรงหน้าผมก็ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มปรากฏขึ้นตอนไหน แต่มันก็เผลอยิ้มออกไปแล้วซิ

“วี้ดวิ้ว!!!” เสียงผิวปากแซวผมสองคนจากเพื่อนๆของคริสโตเฟอร์เดินมานั่งที่โต๊ะพอดี

“เพื่อนแซวแล้ว...อะนี้แซนวิส..กินด้วยละ..ถ้าไม่กินอาหารเช้าหัวสมองจะไม่แล่นนะและจะเรียนไม่รู้เรื่อง....ชั่วโมงเรียนในคลาสก็สำคัญนะคริสตั้งใจเรียนละ...”

“ตอนเที่ยงเจอกันนะ” ผมและรีบเดินหันหลังออกผมเพิ่งจะรู้สึกเขินเป็นก็ตอนนี้แหละ

“คริส...พี่จะรอดูนะเป้าหมายสูงสุดนะ” ผมหันหันหลังกลับไปเรียกคริสโตเฟอร์อีกครั้ง  เขาทำท่าตะเบะตอบรับให้ผมและเดินไปหาเพื่อนๆของเขา

“แน่นอนพี่เขมเพราะว่าพี่คือคนที่ผมจะแต่งงานด้วย...เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้เลย” ผมก็รีบเดินออกตรงขึ้นห้องพักครูทันทีเก็บสมุดหนังสือลงก่อนจะเดินลงไปยืนประจำหน้าที่หน้าประตูตรวจนักเรียนไม่เยอะมากหรอกครับเพราะส่วนใหญ่จะอยู่หอพัก อันนี้จะมีครูตรวจตรงหอพักอยู่แล้ว

     หลังจากกิจกรรมเข้าแถวผ่านพ้นไป ผมก็กลับมานั่งตรวจการบ้านเด็กนักเรียนต่อ มีบ้างสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้คือ คริสโตเฟอร์ คำพูดของเขาที่บอกผมว่า เขาตั้งใจเรียนให้จบเพื่อจะได้แต่งงานกับผม ใช่ผมคิดถึงการมีแฟนสักคนและหวังจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า ไม่ใช่รักๆเลิกๆ
 
  “นี้มีจดหมายจากกระทรวงเรื่องนำเสนอเด็กเรียนดีแต่ยากจนเพื่อเข้ารับทุนการศึกษา พี่อ่านเงื่อนไขแล้วก็ท้อแทนเด็กเลยค่ะ และใครจะมีเวลาให้ขนาดนั้น แม้จะอยากให้นักเรียนตัวเองได้ทุนก็ตาม” ครูนิดพูดขึ้น

  “ทุนเด็กเรียนดีเหรอครับ เขาให้ได้กี่คนครับครูนิด”ผมลุกขึ้นถามทันที

“ตามในหนังสือนี้เขาแจ้งไว้ว่าจำนวนสิบทุนค่ะ ก็คงโรงเรียนละหนึ่งคนแต่เอกสารและหลักฐานเพื่อยืนยันว่าเหมาะสมที่จะได้รับทุน เยอะมากจริงๆคะครูและเรางานก็เยอะเหมือนกันค่ะ ..ก็คงปฏิเสธตามเคยคะ”

“ผมอยากให้ อนุชิตเข้ารับทุนนี้ครับครูนิด เขาเรียนเก่งแต่ขาดทุนทรัพย์”

“เข้าใจค่ะครูเขมแต่...”

“ผมยินดีทำให้ถ้าครูท่านอื่นๆไม่สะดวก และผมยินดีมากถ้าจะทำให้เด็กคนหนึ่งได้มีโอกาสได้เรียนต่อแม้ว่าเงินจะจำนวนไม่มากอย่างที่ทุกเข้าใจแต่มันอาจจะเพิ่มโอกาสทางการศึกษาของใครบางคนได้มาก”

“ครูจะเหนื่อยขึ้นนะซิค่ะ เอกสารยุ่งยากมากและไหนจะต้องไปดูบ้านเด็กไหนจะติดตามผลอีก ไหนจะต้องไปหาผู้ใหญ่บ้านเพื่อพูดคุยสอบถาม”

“ผมยินดีครับ”

“ถ้าอย่างนั้นครูเขมถือหนังสือฉบับนี้ไปคุยกับผู้อำนวยการตอนบ่ายท่านกลับจากประชุมนะคะ”

“ได้ครับครูนิด”ผมตอบและพี่นิดก็ส่งเอกสารชุดนั้นให้ผมศึกษาดูก่อน

“ถ้ามีอันไหนไม่เข้าใจถามพี่ได้นะคะครูเขม”

“ครับผมเดี๋ยวผมขอศึกษาดูก่อนแล้วกันนะครับ”

       ผมขึ้นทำหน้าที่สอนตามปกติ เมื่อสอนเสร็จผมก็กลับลงมานั่งอ่านเอกสารและรายละเอียดคุณสมบัติผู้เข้ารับทุนและแจกแจงดูว่าผมต้องทำอย่างไรบ้าง รายละเอียดมันเยอะจริง แต่ผมจะทำเพื่อให้นักเรียนที่ตั้งใจเรียนจริงได้รับโอกาสที่จะเข้ารับการศึกษาต่อผมอ่านไปจนได้เวลาพักทานข้าวผมก็รีบลงไปทาน ตอนเที่ยงครึ้งมีสอนคริสโตเฟอร์และวันนี้จะให้ข้อสอบไปลองทำสักยี่สิบข้อ

   หลังจากที่ผมทานอาหารเสร็จผมรีบกลับขึ้นห้องหยิบหนังสือ ผมก็พบว่าแก้มกำลังอ่านอะไรสักอย่างให้ครูลินดากับครูถาวรฟังอยู่ ผมยืนมองสักพัก

“ลินดาให้แก้มอ่าน หนังสือเกี่ยวกุลสตรีไทยให้ฟังนะคะ...เพื่อจะแก่นิสัยม้าดีดกระโหลกได้บ้าง”ครูลินดาพูดขำ ขำ ผมยกนิ้วให้ว่าเยี่ยมก่อนจะเดินออกไป ผมเดินลงมาเจอคริสโตเฟอร์พอดี

“คริส”

“ผมเข้าห้องน้ำมานะครับครู”

“อืม” ผมแค่พยักหร้า พยายามรักษาครูกับนักเรียนแต่คนข้างๆผมนี้หยักคิ้วกวนผมตลอด ผมเดินถึงห้องสมถดก็ทำการติวทันทีเวลายิ่งมีน้อยๆอยู่

“ครูเขมนี้ขยันจังนะคะติวหนังสือให้นายคริสทุกเที่ยงเลยค่ะ”

“ส่วนเราคริส....อย่าทำให้ความครูเขาเสียแรงเปล่าละ” ครูสรีวรรณ์พูดผมหันไปยิ้มให้ ผมก็นั่งก้มหน้าก้มตาตรวจที่ผมให้เขาไปทำเมื่อวาน ผมนั่งตรงข้ามเขาพ่อตัวดีของผมอยู่แต่ผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังเขี่ยพิกัดที่สำคัญมากของผมอยู่ ผมเงยหน้ามองคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านทีผมไปหามาให้อ่านเสริม ดูทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เนียนมาก!

“คริส!..เอาเท้ากลับไปเดี๋ยนี้!” ผมพูดให้เสียงรอดไรฟัน ทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาอ่าน พอผมบอกก็หน้ามุ่ยนิดหน่อยก่อนจะชักเท้ากลับไป แม้เขี่ยตรงนั้นผมเพลินเลยนะ ผมก็เพลินครับไม่ใช่ไม่เพลินแต่นี้มันห้องสมุด น่าจริงๆ มีแฟนหื่นนี้เหนื่อยเหมือนกันนะ
--------------------------------------------------------------------------------------
คริสโตเฟอร์
    หลังจากเลิกติวหนังสือกับพี่เขมผมก็เตรียมตัวไปเข้าแถวก่อนจะขึ้นเรียนคาบบ่าย แต่ยังพอมีเวลาเหลือผมจึงเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า ระหว่างที่เดินไปผมเดินส่วนทางกับแก้ม  เธอแค่มองหน้าผมและเดินส่วนไปทันที ผมก็แค่มองหน้าเธอตอบ ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ถ้าเธอไม่ทำกับผมและครูเขมจนเดือดร้อนแบบนี้ ความเป็นพี่น้องน่าจะยังคงอยู่แต่นี้ไม่เลย มันหมดแล้ว

“พี่คริสคะ” ผมเห็นกี้นั่งอยู่มือจับข้อเท้าอยู่

“กี้เป็นอะไรหรือครับ”

“กี้สะดุดรากไม้นี้แล้วหกขล่มนะคะ”

“พี่คริสช่วยพยุงกี้ไปนั่งตรงนั้นหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้ซิครับจะให้พี่พาไปห้องพยาบาลเลยไหมครับ”

“ไม่เป็นไรคะพี่คริสแค่พยุงพากี้ไปและขึ้นไปเอาสเปย์ที่พ่นข้อเท้านะคะที่ครูสุมณฑาให้กี้หน่อยนะคะพี่คริส..ตอนนี้กี้ปวดคะพกี้เดินไปไม่ไหวหรอกคะ”

“ก็ได้ครับ” ผมพูดและหันหลังจะวิ่งไปที่ห้องพยาบาลผมวางเป้นักเรียนไว้จรงนั้นเพื่อจะได้วิ่งไปได้เร็วขึ้นหน่อย ผมวิ่งขึ้นไปถึงผมไม่เห็นครูสุมณฑา ผมเลยหยิบขวดสเปย์ลงมาแทนแต่พอลงมาถึงก็ไม่เจอน้องกี้แล้วแต่เจอแก้มแทนที่ยืนอยู่ข้างกระเป๋าผม

“แก้มทำอะไรนะ”

“ปะ...เปล่า..ไม่ได้ทำอะไร” แก้มพูดผมคว้ากระเป๋ามาถือไว้ผมไม่ไว้ใจอะไรเธอทั้งนั้น

“กี้ละ”

“มันไปแล้ว.....พี่นัดมันมาจู๋จี๋เหรอ”

“แก้มจะบ้าเหรอไม่มีใครเขาทำในโรงเรียนแบบนี้หรอก”

“ดีแล้วแหละที่พี่รู้ว่าที่ไหนควรที่ไหนไม่ควรและแก้มจะเตือนนะว่านางกี้นะมันไม่ได้แสนดีอย่างที่พี่คิด”  แก้มพูดก่อนจะเดินออกไปทันที ผมรีบเดินกลับไปลานเอนกประสงค์เพื่อเข้าแถมกับนักเรียนคนอื่นๆ  ผมเห็นไอ้พี่กายมันมองผมก่อนจะลุกไปหาครูอครชัย

“แยกย้ายกันขึ้นห้องเรียนได้แล้ว”

“ยกเว้นคริสโตเฟอร์ออกมาหาครู” ผมถึงกับทำหน้างง ว่าทำไมผมถึงถูกครูฝ่ายปกครองเรียกและจัวหวะที่ครูเขมยืนคุมเด็กนักเรียนเข้าแถวด้วย เขาจึงหันมามองผม ผมก็ส่ายหัวว่าไม่รู้เรื่องอะไร ไอ้โป้งก็ยืนมองผมด้วยความเป็นห่วง ผมแค่หันไปพยักหน้าก่อนจะเดินไปหาครูอครชัย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้นิดหน่อยก่อนจะได้ไม่อ่านตาลาย เฮ้อๆ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ 
ดึกๆจะมาอีกครึ้งหลังนะ รักคนอ่านจัง

[semen]

แอร๊ยยยยย มาต่อแล้วอ่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่คับผม เป็นกำลังใจให้นะคับ ว่าแต่นังกี้กะกายจะทำไรคริสอีกเนี่ย เฮ้ออออออ อดทนนะคริส

[fahsida]

กายนี่ยังไงเกลียดไรคริสมากมายเนี่ย ทำตัวไม่สมเป็นรุ่นพี่เลย ซึ่งๆ หน้าล่ะไม่ทำ ต่อยตัวๆ ก็ส่งเพื่อนมา แต่ลอบกัดกับแขวะหาเรื่องนี่เก่งจริงเชียว เดี๋ยวเถอะ!! เราทายว่าแก้มเป็นคนช่วยคริสรึเปล่า?

[MayA@TK]

กี้น่าจะเอาอะไรยัดใส่ในกระเป๋าคริสนะแล้วแก้มเห็นเลยจะเอาออกให้หรือเปล่า

 

[Alice111]

คริสโตเฟอร์
     ผมเดินออกมาหาครูอครชัย เป็นครูฝ่ายปกครอง ผมเองก็ติดบัญชีดำไว้เยอะอยู่ อันดันแรกคือเรื่องชกต่อยและคู่กรณีผมก็ไม่ได้มีหลายคนมีแต่พวกพี่กายนี้แหละและตามมาคือโดนเรียน

“นายคริส..ขอครูตรวจกระเป๋าเป้เธอหน่อยซิ”  ครูอครชัยพูดว่าขอดูกระเป๋าเป้ของผม

“ทำไมเหรอครับครู” ผมถามครูอครชัยกลับและหันไปเหล่มองไอ้พี่กายที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าผม

“ส่งกระเป๋าเป้เธอมาใครครูเดี๋ยวนี้...คริสโตเฟอร์”

“ครูครับผมขอโทษนะครับนี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ”  ครูเขมเข้ามาถามครูอครชัย
 
“นายกายบอกว่าในกระเป๋านายคริสมียาเสพติดนะครับครูเขม” ครูอครชัยพูด 

“ผมไม่เคยเสพยานะครับครู” ผมรีบปฏิเสธทันที ถึงผมจะเกเรแต่ว่าผมไม่เคยคิดจะหันไปลองสิ่งของพวกนั้น

“ส่งกระเป๋ามาให้ครูคริส” ครูอครชัยบอกผม ผมหันไปมองหน้าครูเขม และพี่กายนะยืนเลิกคิ้วมองผม นักเรียนที่กำลังทะยอย แก้มยืนมองผมอยู่ผมหันไปและมองไปที่แก้มอย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนใส่นะ  กี้ก็ยืนมองผมอีกมุมหนึ่ง ผมจำใจส่งกระเป๋าให้ครูอครชัยเปิดดู ครูเขาเททุกอย่างออกจากระเป๋าผมมันก็มีแค่หนังสือและอุปกรณ์การเรียนแค่นั้น ครูอครชัยหันไปมองหน้าพี่กาย

“ในกระเป๋าด้านหน้าครับ”

“เดี๋ยวนะครับครู..ผมว่ามีอะไรแปลกๆ ” ครูเขมพูดและมองหน้าพี่กาย ส่วนพี่กายมันหาได้แสดงอาการเคารพครูเขมไม่ มันยืนเอามือล้วงกระเป๋า

“ยืนดีดีๆ หน่อยนะนายกายครูเขมเขาเป็นครูที่นี้นะ..เธอควรให้เกียรติครูทุกคน” ครูอครชัยพูด

“ทำไมเธอถึงรู้ละ.....เหมือนกับว่าเป็นคนใส่ลงไปเองอย่างนั้นแหละ..กาย” ครูเขมพูด ทำให้พี่กายชักสีหน้าไม่พอใจทันที

“น้องกี้เขาบอกผมว่าเขาเปิดกระเป๋านายคริสเจอนะครับครูเขม..น้องเขาเลยวิ่งมาบอกผม..... เพราะเห็นว่าผมนะเป็นรุ่นพี่”  ผมหันไปมองกี้ที่เธอให้ผมขึ้นเอาสเปย์พ้นข้อเท้าและพอลงมาเธอก็หายไป กี้เห็นผมหันไปมองเธอก็รีบเดินขึ้นไปทันที

“โรงเรียนนี้เข้าโครงการต่อต้านยาเสพติดไม่ใช่หรอครับ..ถ้ามีคนกล้านำยาเสพติดเข้ามาแบบนี้ได้..ผมคิดว่าครูควรจะใช้มาตราการเด็ดขาด..ไล่ออก” พี่กายพูดเขาไม่ได้มองหน้าผมสักนิดสายตาจับจ้องมองที่ครูเขมมากกว่าเหมือนการท้าทาย

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงต้องทำโทษตามจริง... “ครูฝ่ายปกครองพูดก่อนจะเปิดดูกระเป๋าด้านหน้าแต่ว่ามันมีแค่ลูกอมธรรมดา ผมจำได้ว่าแก้มชอบซื้อกิน

“ไม่เห็นมีอะไรเลย...มีแค่ลูกอมธรรมดา..นี้นายโกหกครูเหรอ” ครูอครชัยพูด พี่กายทำสีหน้าตกใจ ผมยืนเลิกคิ้วมองพี่กายว่ายังไง

“ ไม่จริงอะ....” ครูเขมและครอครชัยหันหนาไปมองที่พี่กายพร้อมกัน

“ผมว่าต้องซ้อนไว้ที่ไหนสักที่ครูค้นตัวดูซิครับ”ไอ้พี่กายพูด ผมก็ล้วงมือเข้าไปและควักด้านกระเป๋ากางเกงทั้งสองด้านออกมาให้ดูและกระเป๋าเสื้อนักเรียนด้วยว่าไม่มีอะไรซ้อนอยู่ แม้กระทั้งรองเท้าผ้าใบผมก็ถอดมาเคาะให้ดูด้วย ก็ไม่มีอะไร ผมยืนมองหน้าให้พี่กาย ใบหร้าที่มั่นใจว่าผมจะโดนข้อหาหนักหายไปหมดสิ้น

“ก็กี้..เขา..” ไอ้พี่กายจะหันไปมองหากี้แต่ทว่ากี้ไม่อยู่แถวนี้ซะแล้วนางชิ้งเดินหนีขึ้นไปแล้ว

“พอได้แล้ว” ครูอครชัยพูด

“เอาเป็นว่าไม่มีอะไรและนายอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะไม่ใช่เรื่องที่จะมาล่อเล่นนะ..นายจะโดนภาคทัณฑ์ นายจะจบม.6 แล้วนะกาย..คราวนี้ต่อให้พ่อเธอมาขอครูก็คงจนปัญญาจะช่วย” ครูอครชัยพูด

“ไปขึ้นห้องเรียนกันได้แล้ว” ครูอครชัยบอกผมกับพี่กาย  และพี่กายก็เดินแยกออกไปอย่างหัวเสีย  ผมหันมามองหน้าครูเขม นี้แสดงว่ากี้หลอกผมเรื่องเท้าเจ็บและอย่าบอกนะว่าทำตามคำสั่งให้พี่กายมันนะ พี่เขมไม่ได้พูดอะไรสักนิด พี่เขมเดินกลับขั้นตึกทันที ผมเห็นแก้มแอบมองผมอยู่ผมนึกขึ้นมาได้เธอเข้ามาที่กระเป๋าผมตอนที่ผมเดินลงมา ผมรีบวิ่งไปหาแก้มแต่เธอกลับรีบเดินหนีผม

“แก้ม...แก้ม...พี่ขอโทษ..แก้มช่วยพี่ใช่ไหม” ผมดึงแขนของแก้มไว้

“ใช่!แก้มช่วยพี่เอง ...เพราะว่าแก้มเห็นนางกี้นะมันกำลังเอาห่ออะไรใส่ไว้และมันก็โทรบอกผัวมันว่ามันใส่แล้ว...และแก้มเองที่เป็นคนไปหยิบมันออกมา! “

“แต่พี่ก็มองว่าแก้มจะทำอะไรไม่ดีกับพี่”

“แต่ถ้าแก้มจะไม่ทำก็ได้นะ..และคนที่รู้สึกผิดคงเป็นครูเขม..แต่..” แก้มพูดและเงียบนิ่งไป

“แก้มพี่ขอโทษ” ผมพูดคำว่าขอโทษที่มองแก้มไม่ดีตอนที่เห็นแก้มมายุ่งกับกระเป๋าของผม

“แก้มก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแก้มจะช่วยทำไม...ทั้งที่รู้ว่าทำไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น..พี่ก็ยังมองว่าแก้มเป็นเด็กไม่ดี”

“แก้มพี่ขอโทษแต่พี่ให้มากกว่าพี่ชายไม่ได้จริงๆ”

“แก้มรู้แล้วแหละว่าทำไมพี่รักครูเขม..แต่แก้ม...แก้ม..ก็ยังรักพี่อยู่นิ...” แก้มพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป ผมเดินตามขึ้นไปเช่นกัน พวกไอ้โป้ง ปันปัน อาร์ท และโจ้ ยืนรอผมอยู่

“เกิดอะไรขึ้นวะคริส” โจ้รีบถามผมทันที

“ไอ้พี่กายมันกะทำให้กูโดนไล่ออก..มันให้กี้เอายามาใส่กระเป๋ากูแต่..”

“แต่อะไรอะ” ปันปันถามผม

“แก้มมาหยิบมันออกไปซะก่อน...”

“นางน้องกี้นี้มันทำแบบนี้เพื่อะไรวะ” อาร์ทเอามือเท้าซะเอว

“โรงเรียนนี้อยู่ยากขึ้นทุกวันชะนีแต่ละตัวดุฉิบหายเลยวะ” ไอ้โป้งพูดก่อนจะหันมามองมามองหน้าผม

“กี้...มันนะเมียไอ้กาย...กูได้ยินพวกเด็กๆมันพูดกันว่าไปเอากันบนตึกนะห้องเรียนไม่รู้ว่าห้องไหนไม่อยากไปแอบดูเสียสายตา” ไอ้โจ้พูด ผมก็ได้ยิน

“ไปขึ้นเรียนเถอะวะ ..ระวังตัวด้วยละมึงไอ้คริส” ไอ้โป้งพูดและหันไปโอบเอวปันปัน ขึ้นห้องเรียนพวกไอ้โจ้และไอ้อาร์ทมันลงไปเรียนวิชาพละกับครูประวิทย์ต่อส่วนผมก็เดินขึ้นห้องเรียนผม คายบ่ายวันนี้เรียนกับครูเขมด้วย

“คริส...”

“เลิกเรียนค่อยคุยกันนะพี่เขม...”

“อืมม” ครูเขมพยักหน้าแค่นั้นและเดินเข้าห้องเรียนไปทำการสอนตามปกติ วันนี้พี่เขมให้ทำงานกลุ่ม ผมเห็นสีหน้าครูเขมดูกังวลกับเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายมาก นี้ไอ้กายมันกะจะให้ผมถูกไล่ออกเลยงั้นหรือ มันเล่นผมแรงขนาดนี้เลยเหรอ
------------------------------------------------------------------------------------
ครูเขมชาติ 
     หลังจากหมดเวลาทำการเรียนการสอน ผมก็เตรียมจะกลับบ้านพักวันนี้มีสอนติวภาษาอังกฤษนักเรียนชั้น ม.2/3 มีไม่กี่คนหรอกครับแค่สิบเอ็ดคนถ้ามีแก้มอีกคนตามที่ผมได้บอกเขาไว้ก็คงจะสิบสองคน ผมรีบเดินกลับบ้านพักก่อนเลย

“นางแก้มปล่อยฉันนะ..ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง..”

“ถ้าแกยุ่งกับพี่คริสอีกนะแกโดนหนักแน่นางกี้..ฉาด!”

“อีเชี้ยนี้ออกไปจากตัวกูนะ..มึงรู้ไหมว่ากูนะใคร...กูเมียพี่กาย...ฉาด!”  เสียงที่ดังเล็ดรอดออกมาผมถึงกับรีบเดินไปยังจุดนั้น

“คนตบกันวะ” ผมได้ยินเสียงเด็กนักเรียนพูดผมรีบเดินไปดู แก้มกำลังนั่งค่อมร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผมเคยเห็นเธอในบอร์ดนักเรียนดีเด่น เธอเป็นคนถือคฑาไม้หนึ่งของโรงเรียนนี้

“แก้ม...หยุด..เดี๋ยวนี้..เธอทำอะไรเพื่อนนะ”

“ครูบอกให้เธอหยุดแก้ม!! ” ผมรีบดึงแขนแก้มที่ค่อมลงมือตบหน้าผู้หญิงคนนั้นแบบไม่ต้องนับกันเลย แก้มก็ต้องลูกตามที่ผมดึงรั้งเธอ

“ครูคะนางแก้มมันตบหนูคะ”

“ก็แกนะทำชั่ว...อย่าให้รู้นะว่าแกกล้ามาเอาอะไรใส่กระเป๋าพี่คริสอีกไม่อย่างนั้นเจอหนักแน่” แก้มพูด ผมหันไปมองเด็กผู้หญิงที่แก้มพูดถึง อย่าบอกว่าเรื่องเมื่อตอนบ่ายเป็นฝีมือผู้หญิงคนนี้ เธอหน้าเปลี่ยนสีทันที

“ฉันไม่รู้เรื่อง…แกพูดบ้าอะไร” ผู้หญิงคนนึ้นพูดและรีบคว้ากระเป๋านักเรียนเดินแทรกตัวออกไปทันที

“แก้ม...เรื่องเมื่อตอนบ่ายใช่ไหม...เธอเป็นคนช่วยคริสโตเฟอร์ใช่ไหม..แล้วเขาเอายาใส่ไว้ในกระเป๋าคริสโตเฟอร์จริงๆเหรอแก้ม” ผมถามแก้ม เธอยื่นนิ่งไม่ตอบอะไรผม

“ไม่ตอบครูไม่เป็นไรแก้ม...เธอทำถูกแล้วนะ...นี้แหละแปลว่าเธอเริ่มรู้จักความรักแล้วนะแก้ม  รักคือการให้...โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน”

“เอาละ...ครูหวังจะได้เจอเธอในคลาสติววันนี้นะแก้ม” ผมพูดก่อนจะเดินออกไปเพื่อจะได้เข้าบ้านพักรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อรีบไปเข้าห้องสอนก่อนห้าโมงครึ้ง

“พี่เขม” เสียงคริสโตเฟอร์เขาวิ่งมาหาผมพร้อมกับหิ้วอาหารที่ผมสั่งแม่ค้าไว้ด้วย

“พี่สั่งเยอะเลยสั่งเพื่ออนุชิตอีกแล้วใช่ไหมอะ”

“แล้วเราให้เขาไปหรือเปล่า” ผมหันมาถามคริสโตเฟอร์

“ให้ซิผมแบ่งไปสองอย่างนะครับพี่เขม” คริสโตเฟอร์ตอบผมก่อนจะหยิบถุงอาหารใส่ไว้ในตู้เย็น ผมหันไปยิ้มตอบคริสโตเฟอร์

“พี่เขม...เรื่องเมื่อตอนบ่าย”

“พี่รู้เรื่องแล้วแหละคริส..ฝีมือนายกาย” คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผมด้วยความแปลกใจ

“พี่รู้ตอนที่แก้มกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนะเขาตบกันและพี่ก็เลยถามแก้มว่าเรื่องเมื่อตอนบ่ายแก้มเป็นคนช่วยเราใช่ไหม”

“และเขาตอบว่าใช่” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า  ผมยืนตรงหน้าเขาพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองของคริสโตเฟอร์ไว้

“พี่เชื่อว่าคนดีพระคุ้มครองแค่เราตั้งมั่นเป็นดีส่วนคนที่คิดร้ายสักวันมันจะแพ้ภัยตัวเองคริส”

“ผมรอวันนั้นไม่ได้หรอกพี่”

“ทำไมละ”

“เมื่อไหร่ละ..และพวกไอ้กายนี้มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย..มันก็ยังสุขสบายแถมมันยังพยายามทำให้ผมออกจากโรงเรียนให้ได้ด้วยวิธีที่สกปรก” คริสโตเฟอร์พูด

“ต่อไปก็ระวังตัวเองนะ..รู้ไหม”

“ผมเหนื่อยแต่พอเห็นหน้าพี่เขมแล้วผมรู้สึกดีขึ้น”คริสโตเฟอร์พูดพร้อมกันสวมกอดผมทันที ผมก็กอดคนตรงหน้ากลับ

“พี่ต้องรีบไปสอนติวแล้วคริส” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า ผมเดินลงจากบ้านพร้อมกันและเดินกลับไปที่โรงเรียน เราเดินคุยกันถึงเรื่องอนาคตร อันที่จริงเด็กคนนี้เขามีหลายสิ่งที่น่าสนใจมากและเขาไมได้เป็นเด็กที่เหลวไหลไม่มีอนาคตอย่างที่ใครๆเข้าใจ พ่อผมเดินมาถึงหน้าตึกก็แยกย้ายกัน คริสโตเฟอร์เดินแยกตัวออกไปเล่นบาสกับเพื่อน ส่วนผมก็เดินขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการติวภาษาอังกฤษ  สิ่งที่ทำให้ผมดีใจคือแก้มเธอนั่งอยู่ในห้องเรียนด้วย

“ครูดีใจนะแก้มที่เธอเข้าเรียนติวกับครูวันนี้” ผมพูดก่อนจะเดินไปที่หน้ากระดานไวท์บอร์ด เพื่อทำการเรียนการสอนตามปกติ แต่แก้มอาจจะไม่ค่อยเข้าใจผมก็ต้องคอยอธิบายเนื่องจากแก้มเขาที่หลังที่ผ่านมาแก้มไม่เคยเข้าเรียนติวเลย

“เอาละ...วันนี้ครูจะให้การบ้านนะ...ครูจะให้บทความจากหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษไปแปลมาส่งครุ..ครูมีคะแนนให้คนละ 20 คะแนน “

“กลับบ้านได้แล้วครับ” ผมพูด  นักเรียนก็แยกย้ายลงจากตึกกันแก้มก็รีบเดินลงไปเช่นกัน ผมหวังว่าเขาจะเข้าเรียนแบบนี้ทุกครั้งไป
   หลังจากที่ผมปิดหน้าต่างประตูห้องเรียนผมก็รีบเดินตามลงมาที่ชั้นล่างสุด คริสโตเฟอร์ ปันปัน และโป้ง กำลังยืนคุยอยู่ด้วยกับแก้ม และผมเห็นผู้หญิงวัยไม่ถึงกลางคนเดินตรงมาที่คริสโตเฟอร์ยืนอยู่

“นางแก้ม! ฉันนึกว่าแกกลับไปบ้านแล้วซะอีกและนี้อะไร แอบมาคุยกับไอ้..ไอ้..ฝรั่งขี้นกอีกแล้วเหรอนังแก้ม”

“แม่หนูเรียนติวภาษาอังกฤษต่างหากละแม่”

“แกนี้นะเรียนติวภาษาอังกฤษเห็นแต่ก่อนฉันถามว่าจะเรียนไหมแกบอกไม่ชอบไง”

“ตอนนั้นไม่อยากเรียนเพราะเรียนไปแม่ก็ให้ฉันจบแค่ม.3อยู่ดีนั้นแหละแต่ตอนนี้หนูอยากเรียนแล้วหนูเรียนต่อด้วย”

“ขอโทษนะครับคุณแม่..แก้มเขาเรียนภาษาอังกฤษกับผมครับ” ผมรีบเดินเข้าไปบอกกับผู้หญิงที่ดูท่าทางดุหน่อยและคงเป็นแม่ของแก้ม

“แล้วคุณเป็นใคคะ” ผู้หญิงคนนี้นหันมาถามผม

“ผมเป็นครูครับ” ผมตอบ

“แล้วไป...ฉันก็นึกว่าแกมาคลุกอยู่กับไอ้ฝรั่งขี้นกนี้ ไปได้แล้วกลับบ้าน นี้ป้าแกเขามาเยี่ยมนะ เขาถามหาแกอยู่กำลังจะคุยเรื่องจะทำวีซ่าให้แก และเขาจะได้พาไปแต่งตัวสวยๆ ยืนตามร้านอาหาร “

“ไม่แน่ไม่ต้องเรียนมันแล้วที่นี้นะ อยากมีผัวทั้งหาดีกว่าไอ้ฝรั่งขี้นกนี้หน่อยนะรู้ไหม....พ่อมันยังทิ้งไปไหนก็ไม่รู้..แกนี้มันก็หัวไว้กั้นหูอย่างเดียวเลยไม่รู้จักคิดว่าใครดีไม่ดี...บร้าๆ ”  แม่ของแก้มพูดผมรู้ว่ามันทำร้ายจิตใจคนทที่ยืนฟังอยู่ไม่น้อยเลย ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ เขาได้แต่ยืนมองส่วนพวกโป้งและปันปันก็เดินหันหลังกลับ

“คริส” ผมเรียกคริสที่ยืนนิ่งเงียบ

“ทำไมเขาต้องมองว่าผมเป็นไอ้ฝรั่งขี้นกด้วย...ผมโดนใครๆว่าผมแบบนี้ตั้งแต่ผมเรียนอนุบาลแล้วนะพี่เขม”

“ไม่เอานะ..พี่รู้ว่านายมีดีกว่านั้น”

“หิวไหม”ผมก้มหน้าลงถามคริสโตเฟอร์

“ไปหาอะไรทานกันที่บ้านพี่ดีกว่า...ไปสอนที่บ้านด้วยแล้วกัน” ผมพูดกับคริสโตเฟอร์และดันเขาให้เดินออกคริสโตเฟอร์เงียบตลอดทางจนเดินมาถึงบ้านพัก ผมวางหนังสือลง

“ทานข้าวกันก่อนนะพี่รู้สึกหิวนะ”

“ผมไม่หิวอะพี่เขม”

“นะทานหน่อยและเดี๋ยวจะได้ติวให้ “

“เออ...หรือว่าจะหยุดหนึ่งวันก็ได้นะดุท่าทางเราเพลียๆ” ผมพูด ผมเห็นว่าคริสโตเฟอร์ไม่ได้โตตอบอะไรผมจึงลุกขึ้นจะแกะอาหารออกมาอุ่นในไมโครเวฟ

“หมับ” คริสโตเฟอร์จับข้อมือผมไว้

“พี่กอดผมหน่อยได้ไหม”

“พี่เขมกอดผมหน่อยซิ..พี่เขม” คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองผมแววตามันดูฉ่ำๆ ผมทรุดตัวกลับไปนั่งและกางเขนแค่นั้นคริสโตเฟอร์โผ่เข้ามากอดผม ผมรับรู้ได้ว่าอกเสื้อผมเปียก

“ผู้ชายร้องไห้ได้ใช่ไหมพี่เขม”

“ร้องเถอะ...ไม่มีกฏข้อไหนห้ามผู้ชายร้องไห้นิ” ผมพูดพร้อมกับเอามือลูปหัวคริสโตเฟอร์เบาๆ 

“นอนกับพี่ไหมคืนนี้” ผมถามคนที่ผมกอดอยู่ เขาพยักหน้าตอบผมเบาๆ ผมนั่งปลอบโยนเด็กเกรียนของผม ตอนนี้เป็นเด็กน้อยขี้แหยไปซะแล้ว ผมลุกไปอุ่นอาหารคริสโตเฟอร์ก็ลุกมาช่วยผมจัดโต๊ะก่อนจะมานั่งทานกัน วันนี้คงเจอมาหลายเรื่องอยู่เลยทำให้เขากินได้น้อยกว่าทุกวัน หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็บอกให้คริสโตเฟอร์ไปอาบน้ำก่อนผมจัดการเก็บล้างทุกอย่างเอง พอเสร็จปุ๊ปผมก็อาบน้ำที่หลังสุด

“คริส” ผมเห็นคริสเขาเปิดอ่านจดหมายจากชาวต่างชาติที่เขียนมาขอร้องให้พ่อผมช่วย ผมขึ้นไปบนที่นอนช้าๆ คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม

“เขาตามหาผมจริงๆใช่ไหมพี่เขม”

“เขาคนนี้จะใช่พ่อผมไหม”

“พี่เชื่อว่าใช่...คริส..พี่เชื่อว่าเขาใช่” ผมพูด คริสโตเฟอรวางจดหมายนั้นลงก่อนจะหันกลับมาเขาใช้อุ้มมือโอบใบหน้าของผม เอียงคอเล็กน้อยๆ ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นประกบริมฝีปากบางๆของผม ผมเองก็จูบตอบกลับ ปลายลิ้นนุ่มๆนั้นสอดเข้ามาควานหาความหวานในปากผม ควานไปทั่วทั้งกระพุ้งแก้มก่อนจะวนมาหยอกเล่นกันปลายลิ้นของผม

“รอเสาร์อาทิตย์ดีกว่า” คริสโตเฟอร์หยุดการกระทำแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย แต่ผมก็ว่าดีนะ

“ดื่มนมก่อนนอนนะพี่ออกไปเอามาให้” ผมพูดและลุกไปรินนมใส่แก้วให้คริสโตเฟอร์ พร้อมกับเดินกลับมาส่งแก้วนมให้คนที่นอนเปิดดูอิเมลของผมไปด้วย คริสโตเฟอร์รับแก้วผมนมผมไปดื่ม

“พี่เขม...ส่งมาหาพี่ด้วยจาก..ณัฐกานต์”

“หึ ? “ผมไม่อยากจะเชื่อเลย คริสโตเฟอร์เปิดให้ผมด้วย

 “เขมสบายดีไหม..เป็นไงบ้างความรักครั้งใหม่ขอบเขม มันดีกว่าตอนที่อยู่กับกานต์ใหม่..เขมรู้ไหมว่ากานต์ เหมือนคนที่มีเสื้อผ้าใส่แต่ยังไม่พอใจอยากจะได้ของใหม่ ..เขม..กานต์..คิดถึงเขม..คิดถึงคนที่เคยทำทุกอย่างเพื่อกานต์..คิดถึงคนที่เคยเช็ดตัวให้กานต์ตอนที่เมากลับมา..คิดถึงคนที่คอยเป็นห่วงคอยถามว่าทานยาหรือยังเวลาที่กานต์ไม่สบาย..คิดถึงความฝันที่เราเคยวาดไว้ด้วยกัน...มันไม่มีวันกลับมาอีกแล้วใช่ไหมเขม...กานต์เพิ่งจะรู้ว่ากานต์เสียคนที่รักกานต์หมดหัวใจไปเพราะความไม่รู้จักพอของกานต์เอง..” ผมอ่านไป ก็สังเกตุเห็นสีหน้าที่กังวลของคริส ผมเลยตัดสินใจกดลบและบล๊อก คริสโตเฟอร์หันมองหน้าผม

“พี่ไม่ทำร้ายจิตใจคนที่อยู่ข้างพี่ที่สุดหรอกครับ”

“ขอบคุณนะครับพี่เขม”

“นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพักด้วย.”

“นอนพักซะพรุ่งนี้จะดีขึ้น..เชื่อพี่นะ...พรุ่งนี้เช้าพี่จะสั่งโจ๊กไปนั่งกินกับเราและเพื่อนๆ ..ไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกัน...นานแล้ว”

“ครับ..ฝันดีนะครับที่รัก..จ๊วบ”

“ฝันดีครับ” ผมพูดและจูบคนที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเบาๆ ก่อนจะพากันล้มตัวลงนอนผมเอื้อมไปกดปิดไฟที่หัวเตียง ทันทีที่ร่างผมเอนลงบนที่นอนคนข้างๆก็สวมกอดผมทันที ผมใช่มือลูบหัวเบาๆ ไม่นานคนข้างๆก็หลับสนิท ผมรับรู้ ได้จากจังหวะการหายที่สม่ำเสมอกัน  ผมเองก็กำลังจะหลับตาลงตามเช่นกันด้วยความอ่อนล้า ผมหวังแค่ว่าจะไม่มีอะไรที่มากระทบกระเทือนจิตใจคนที่ผมกอดไว้อีก เขาไม่ใช่ประอิฐพระปูนนะที่ได้รองรับได้ทุกเรื่องไป และผมก็คงต้องดูแลเขาให้มากขึ้นช่วงนี้มันเหมือนหัวเลี้ยวหัวต่อของเขาเหมือนผมต้องประคองเขาไปให้ได้
"ทนอีกหน่อยนะคิดพี่เชื่อว่า คริสจะผ่านมันไปได้
-----------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วนะจบตอน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
  รักคนอ่านจัง

[Supparang-k]

ง่าาาาา.....คืออะไรยังไง

[NuNam]

เอาใจช่วยทั้งคู่นะค๊าาาา สู้ๆ คะ

[semen]

กายต้องโดนแบบนี้   ส่วนนังกี้

ขอบคุณนะคับที่มาต่อให้อ่า

[MayA@TK]

สงสารคริสนะ คิดซะว่าคนทำกรรมมันมีเยอะจนกรรมมันตามมาช้าแล้วกันนะคริส

 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มาแปะไว้ก่อน

[meanmena]

สู้คร้าา

[GuoJeng]

    เข้าใจคริสนะที่มีคนเรียก ไอ้ฝรั่งขี้นก คนบางที่เขาก็เรียก บางที่เขาก็ไม่เรียก 
   

[yowyow]

 

[fahsida]

ณัฐกานต์จะกลับมาหาเขมซินะ เป็นเค้านะไม่บล็อคเมล์หรอก แต่จะส่งเมล์ตอกกลับไปให้เงิบเลย ชิ ตอนนี้แก้มน่ารักมากกกก

[iceman555]

 

[Supparang-k]

เอาจริงแอบสงสารแก้มนะ แม่แก้มกดดันมาก

[Alice111]

เห็นคอมเม้นแล้วมีกำลังใจมากมายเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆนะ ... กอดคนอ่าน
วันนี้ไม่ได้ลงนะมาลงให้อ่านพรุ่งนี้นะ ขอไปพักทำสารบัญก่อนและแก้ไขขนาดอักษรก่อนนะ ตอนแรกที่ลงมันก็ไม่ใหญ่(แอบคิดว่าเป็นที่คอมพิวเตอร์เราอะเปล่า)
ปล.ตอนหน้าพิเศษโป้งVSปันปัน อาจจะมีแอบน้ำตาซึมเล็กน้อยคู่นี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์เพอเฟคเหมือนคู่โจ้กับอาร์ท แต่คู่นี้เขาจะสู้ไปด้วยกัน

[jimmyjimmy]

เหอะ เหอะ เหอะ นางกี้ ไอ้กาย เลวอ่ะ

เกือบไปแล้วนะคริส

[chickygirl]

อยากให้คริสไปสอบเทียบไวไวจะได้หมดปัญหา เหนื่อยแทนคริสจริงๆ

[Alice111]

พิเศษของโป้งVSปันปัน  ขอแค่โป้งจะไม่ปล่อยมือปันปัน
   ผมเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนจะเข้าแถว ผมได้ยินเสียงคนคุยกันทางด้านท้ายตึกผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงไอ้กาย ผมหันมามองหน้าปันปัน ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางเดินไปแต่ปันปัน ดึงแขนผมไว้

“อย่าเลยโป้ง...ปันปัน กลัวมันจะทำอะไรโป้งนะ”

“มันไม่กล้าหรอกน่า...” ผมหันไปบอกคนข้าง (ยิ่งนับวันก็ยิ่งรักผมเพิ่งจะรู้ว่าเป็นคนที่ถูกรักนี้มันดีแบบนี้นี้เอง ผมเดินออกไปยืนตรงมุมเสา

“จะมาเอาอะไรกี้..งานก็ทำไม่สำเร็จกะอีแค่เอายาไปใส่ไว้ในกระเป๋าให้คริสมันแค่นี้เธอยังทำพล้าดเลย” เสียงไอ้กายมันโวยวายใส่กี้

“แต่กี้ทำได้แล้วนะพี่ต้องไปโทษนางแก้มมันต่างหาก”

“ไม่รู้ละวันนี้พี่ต้องพากี้ไปดูหนังนะเราเป็นแฟนกันนะ”

“แฟนบ้าอะไรใครบอกเธอ..อ้อเลิกไปโพนทะนาบอกใครต่อใครนะว่าเธอเป็นเมียพี่...เลิกทำซะก่อนที่พี่จะเปิดเผยให้ทุกคนรู้ว่าพี่ไม่ใช่ผัวคนเดียวของเธอกี้” ไอ้พี่กาย ผมยืนกอดอกแสยะยิ้มอย่างสมเพศตนสวยประจำโรงเรียน กี้เธอยืนหน้าซี้ดเผือดไปเลย

“ทำไมละ พี่เป็นผัวกี้นะ..และมันก็เป็นเรื่องจริง!”

“หึๆ”เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นของพี่กาย ไอ้นี้นะเหรอเรื่องฟันผู้หญิงทิ้งจะขึ้นชื่อแล้วทำไมคนสวยๆอย่างกี้ยังไปหลงมันอีกวะ ผมละไม่เข้าใจเลย

“นี้ไอ้อั๋นมันก็ผัวเธอ..ไอ้เอกอีกละ...ห๊ะ!”

“คิดเหรอว่าพี่จะเอาคนมากผัวอย่างเธอมาเชิดหน้าชูตาว่าเป็นแฟน เมีย ...ไปไหนก็ไปเลยไปกี้อย่าให้กูหมดความอดทนนะ”

“ฉันจะไปหาพ่อแม่พี่”

“ก็ไปซิ ...ท่านนะเข้าใจว่าของเล่นก็คือของเล่นและ...ลองดูนะว่าคลิปที่โดนพวกไอ้อั๋นกับไอ้เอกนะมันจะไม่แพร่ออกไปทั้งโรงเรียน...ก็ลองดู”

“ไอ้พี่กาย..ไอ้พี่ชั่ว..ฮือๆ..พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง..”

“หยุด!! ..อย่ามาทุบตีกูแบบนี้คราวหน้ามึงโดนแน่...กี้”  ไอ้พี่กายมันง้างฝามือทำท่าจะตบกี้


“ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง...อยากรู้ว่าจะดังเท่ากับความสวยเธอมั้ย..ไอ้คลิปที่โดนรุมนั้นนะ.แถมมันดูก็รู้ว่าเธอสมยอม” ไอ้กายนี้มันเลวได้ดีจริงๆ และกี้ก็วิ่งร้องไห้ออกไปผ่านพวกผมสองคนออกไป กี้หันมามองผมกับปันปันแว๊ปหนึ่ง

“กูจะทำยังดีวะ ...ถ้าไม่มีนางแก้มเข้ามายุ่งวันนั้นไอ้คริสมันคงถูกไล่ออกไปแล้ว” ไอ้กาย ผมเดินออกมาจากที่หลบมุม แม้ว่าปันปันจะดึงแขนผมไว้ก็ตาม ไอ้พี่กายมันหันมามองผม มีเพื่อนมันสองคนแต่ไอ้สองคนนี้มันไม่กล้ากับผมหรอก

“ยืนแอบฟังคนอื่นไม่มีมารยาทปะว่ะ”

“มารยาทไว้ใช่กับคนที่สมควรวะ แต่คนอย่างมึงนะไม่น่าจะได้สมควรได้รับหรอกไอ้กาย”

“มึงจะทำอะไรกูไอ้โป้ง”

“หมับ” ผมจับที่คอเสื้อมันทันที ไอ้กายมันหน้าซี้ดเป็นไก่ต้มทันที ผมดันมันอัดไว้กับกำแพงและหันไปชี้ไอ้สองตัวที่ยืนอยู่ว่าอย่าเข้ามาหาเรื่องเจ็บตัว มันก็ถอยหลังมันรู้จักผมดี   

“เลิกยุ่งกับไอ้คริสซะ...ไม่อย่างนันมึงนะได้กลับไปนอนหยอดน้ำเกลืออีกรอบแน่...และกูนี้แหละที่จะต่อยมึงเอง..กูไม่แคร์หรอกถ้ากูถูกไล่ออกหรือพักการเรียนสาเหตุเพราะกูต่อยลูกตำรวจอาการสาหัส!” ผมพูด สีหน้าผมจริงจังแค่ไหน ดูหน้าไอ้กายก็รู้มันกำลังกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงในคอ

“ปึก” ร่างมันกระแทกกับกำแพง ไอ้กายมันไม่มีอะไรที่น่ากลัวหรอกสำหรับผม มันแค่มีสมุนและมีพ่อเป็นเกาะกำบังแค่นั้น

“พอเถอะโป้งอย่าไปกัดกับหมาบ้าอย่างมันเลยว่ะ” ปันปันเข้ามาดึงแขนผมไว้  ไอ้กายมันมองหน้าผม มือมันกำหมัดไว้แน่น

“โป้ง!” คริสโตเฟอร์ ไอ้อาร์ทและไอ้โจ้มันวิ่งมาทางท้ายตึกเช่นกัน

“ ไม่เอานะโป้ง ...” คริสโตเฟอร์มันดึงแขนผมไว้ พวกไอ้อาร์ทมันมองหน้าไอ้สมุนขี้ขลาดที่ยืนชิดติดกำแพงอยู่ จนกระทั้งไอ้อั๋นกับไอ้พี่เอกเดินเข้ามาพอดีมันคงปืนข้ามรั่วเข้ามา เพราะมันมาสายกันพอมันเห็นพวกผมเท่านั้นแหละกรูกันเข้ามาทันที

“พวกมึงมาซ่าอะไรกับเพื่อนกู” ไอ้พี่อั๋นมันยืนประชันหน้ากับผม ผมก็หันไปประชันหน้ากับมันแบบไม่กลัวเกรงอะไรทั้งนั้น

“มึงช่วยห้ามความบ้าของเพื่อนมึงหน่อยนะไอ้อั๋น” ผมพูดกระแทกเสียงไม่ต้องตะโกนแต่มันก็มีพลังพอที่จะทำให้คนตรงหน้าผมกำมือแน่นด้วยความโกรธ

“อ๊อดเข้าแถวแล้ววะโป้งไปเถอะวะ” ไอ้อาร์ทบอกพวกผม ผมหยักไหล่ไอ้พี่เอกไม่ได้พูดอะไรมันแค่ยืนมองพวกผม ไอ้พี่เอกนะผมเคยช่วยชีวิตมันไว้แต่มันก็เป็นเพื่อนไอ้กายผมรู้ มันก็คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นกัน ผมหันหลังออกเดินตามเพื่อนๆ

“มึงรู้ได้ไงว่ะ ว่าพวกกูอยู่ตรงท้ายตึกอะ” ปันปันถามไอ้สามคนที่วิ่งมาหาผม

“โจ้มันเห็นกี้นั่งร้องไห้อยู่เข้าไปถามอะไรก็ไม่ตอบและกี้ก็บอกว่าพวกมึงยืนอยู่ที่ท้ายตึกเช่นกันพวกกูเลยตามไปดู” ไอ้อาร์ทพูด

“มึงจะไปหาเรื่องมันทำไมวะโป้ง”

“โป้งเข้าไปเตือนมันให้เลิกยุ่งกับคริสยะ” ปันปันพูดแทนผมนะเป็นคนปากหนักและไม่ชอบแสดงเพื่อเอาหน้า

“โป้ง..ถ้าเรื่องที่มันจะยัดยาให้กูนะ..ช่างมันเถอะต่อไปกูจะระวังตัวมากกว่านี้และกูไม่อยากให้มึงไปยุ่งว่ะโป้ง..กูกลัวมันเล่นสกปรกกับมึงอีกคนแค่กูพอแล้ว” คริสโตเฟอร์มันพูด ผมหยุดมองหน้ากันจะถอดหายใจ

“ครูเขมฝากถามว่าพ่อโป้งเป็นยังไงบ้าง..และได้รับการทำบายพาสหัวใจหรือยัง “

“ครูเขมเขาเต็มใจช่วยมึงนะโป้ง”  คริสโตเฟอร์พูด

“ช่วยพ่อมึงก่อนโป้ง ...พ่อมึงสำคัญนะโป้ง”

“แต่ว่าเงินมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะคริส” ผมพูดเพราะว่าหมอบอกว่าถ้าทำบอลลูลพ่อผมมีความเสี่ยงเยอะกว่าทำบายพาสและค่าใช่จ่ายก็เพิ่มขึ้นอีก

“ครูเขมเขาเต็มใจและมึงก็หามาคืนเขาที่หลังซิโป้ง” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าเบาๆ

“ตอนเที่ยงนะไปกับกูที่ห้องสมุดวะโป้ง..ครูอยากจะคุยกับมึงเรื่องพ่อมึง..ครูขออยากช่วยและมึงตะได้เรียนให้จบ” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม ก่อนจะเดินแยกเพื่อไปเข้าแถว ผมหันมามองคนที่สวมมือเข้ามาจับมือผมบีบไว้ ถ้าไม่มีคนนี้ข้างๆผม ผมคงรู้เหมือนกำลังสู้อยู่คนเดียวเหมือนกัน

“ปันปันเห็นด้วยนะโป้ง..และปิดเทอมเราไปช่วยแม่โป้งทำเค้กจะได้มีรายได้เพิ่มดีไหม..เราชอบโดนัทที่แม่โป้งทำอะ ..เราไปขายตามตลอดนัดเปิดท้ายก็ได้ดีไหมโป้ง” ผมยิ้มออกมาทันที ทำไมผมคิดไม่ได้นะ

“เราช่วยกันนะ” ปันปันพูด

“อืมม...ขอบใจนะ..และอย่าทำหน้าตาแบบนี้ได้มั้ย” ผมหันไปมามองคนที่ยิ้มตาหยีให้ผม

“ทำไมอะ” = 0 =  ทำแก้มป่องด้วย

“มันน่ารัก” พอผมชมเข้าหน่อยคนที่ถูกชมถึงกับยิ้มตาหยีทันที ผมพากันเดินไปเข้าแถวผมนะให้ปันปันยืนด้านหลังผมเพื่อออกตัวปกป้องคนรักผมเอง

“ขอบคุณนะ..โป้งจัง”

“บอกอย่าเรียกโป้งจังไงปันปัน”

“ทำไมอะเขาชอบ”

“โป้งไม่ตัวการ์ตูนญี่ปุ่นซะหน่อยและมันฟังดูไม่โหด ..โป้งจัง~” ผมพูดชื่อตัวเองยังแอบขนลุกเลย ไอ้พี่กายมันหันมามองหน้าผม ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั้งกิจกรรมหน้าเสาร์ธงเสร็จสิ้น

         ผมก็เดินไปขึ้นห้องเรียนตามปกติพยายามตั้งใจ  ผมต้องเรียนให้จบ ม.6 ก่อนให้ได้และนั้นผมจะได้คิดหาช่องทางทำงานเพื่อช่วยเหลือครอบครัว เมื่อก่อนพ่อทำงานได้เยอะๆ ที่ละเป็นหมื่นแต่ตอนนี้หมดไปกับค่ารักษาก็เยอะอยู่เงินที่มีก็ร่อยหรอลงไปเรื่อยๆเช่นกัน
     
      เมื่อก่อนไม่ซิไม่นานมานี้ผมยังเที่ยวสนุกกับแฟนผมที่เป็นนักเรียนพยาบาลเธอเรียนปีสองแล้วแต่ตอนนี้เราเลิกกันอย่างเป็นทางการเธอคงตัดสินใจบอกพ่อแม่เธอไปตามจริงๆนะว่าเธอเป็นสาวกเลสเบี้ยน  ส่วนผมก็คงจะบอกแม่ผมเร็วๆนี้แหละว่าผมเป็นอะไร ที่จริงแม่ก็เริ่มสงสัยแล้วเรื่องผมกับปันปัน แม่ถามผมแต่ไม่ได้ถามเชิงว่าจะต่อต้านนะแต่ผมก็ยังแค่ยิ้มๆไม่ได้ตอบอะไร

“หมับ” ผมเอื้อมมือไปกุมมือคนที่นั่งข้างๆผม ระหว่างที่ครูให้จดบนกระดานไวท์บอร์ด ผมเหลือบมองคนที่ตั้งใจเรียน ปันปันเป็นคนที่เรียนเก่งเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านเขามีพี่สาวถึงห้าคน ปันปันเป็นคนสุดท้อง ไม่แปลกใจหรอกที่เตี่ยปันปันจะพยายามให้ลูกกลับไปสู้โลกที่ปกติ

“มีอะไรอะ” ผมสะดุ้งปันปันยื่นหน้าใกล้ๆผม ใกล้มาก

“ไม่มีอะไร”

“เห็นจ้องตั้งนานแล้วนะ”

“เปล่า!”

“เสียงสูงอะ”

“อย่าถามเยอะได้มั้ย” ผมพูดคนที่นั่งข้างทำปากยู่ใส่ผมทันที

“หงึกๆ”มีมือมาสะกิดข้างหลังผม ผมหันไปมองเป็นสองคนสาวที่นั่งข้างหลังผมนั้นเอง เป้ยกับมะนาว

“ว่าไง” ผมหันไปถาม

“ถามหน่อยซิ ตกลงนายสองคนเป็นแฟนกันหรือเปล่า” มะนาวถามผมแววตาเป็นประกาย ส่วนคนข้างนี้เขินอายซะขนาดนี้ไม่ต้องตอบแล้วมั้ง

“ปันปันเขินใหญเลยอะ...ตกลงเป็นแฟนกันใช่ปะ”

“อืมม” ผมพยักหน้า

“เห็นไหมแกฉันบอกแล้วว่าท่าทางสองคนเขาแบบนี้เป็นกันชัว “

“พวกเราเป็นสาววายอะ..อยากรู้จังว่ารักกันได้ยังไงอะไรแบบนี้”

“พวกเราอยากเขียนนิยายเรื่องความรักของผู้ชายกับผู้ชายอะ..” เป้ยพูดและมองหน้าผมสองคน

“ไม่รู้ซิว่าเกิดตอนไหน...คงระหว่างที่เราเป็นเพื่อนกันมั้ง..คือมันบอกไม่ถูกอะว่าไปรักกันตอนไหน..รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วอะ” ผมพูด

“ฟินมากอะ...รักกันนานๆนะ” สองสาวที่นั่งโต๊ะข้างหลังผมสองคนพูดผมพยักหน้าขอบคุณ ครูสมชายเข้ามาสอนภาษาอังกฤษพอดีเลย ผมก็หันไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันต่อ และช่วงนี้ที่คริสมโตเฟอร์มันเรียนพิเศษกับครูเขมมันก็ดึงพวกผมขึ้นไปนั่งเรียนด้วย มันก็ดีนะได้ความรู้เพิ่ม ไม่ใช่เรียนแค่ในตำรา
   หลังจากเลิกคาบที่สี่ผมก็เดินลงจากตึกจะรีบไปหาอะไรทานไอ้คริสโตเฟอร์มันคงรอทานกับพวกผมอยู่ด้านล่างและมันบอกผมว่าครูเขมอยากจะคุยกับผมเรื่องพ่อ ผมเข้าใจแล้วแหละว่าทำไมคริสโตเฟอร์มันรักครูเขมมากขนาดนี้ ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกมาผมเจอพี่เอกยื่นอยู่เหมือนเขารอผมอยู่

“พี่เอกมีอะไรหรอ”ผมถามพี่เอก ปันปันมองหน้าผมกับพี่เอกสลับกันไปมา

“กูอยากให้มึงเลิกเข้าไปยุ่งกับไอ้กายวะก่อนที่มันจะมาเล่นมึงอีกคน” พี่เอกบอกผมน้ำเสียงบอกได้ว่าเป็นห่วงแต่ทว่าไอ้คริสโตเฟอร์นะมันเป็นเพื่อนของผมนะซิ

“ผมไม่ยุ่งไม่ได้พี่เอก..พี่นะควรจะบอกเพื่อนพี่ให้เลิกยุ่งกับไอ้คริสมันและเรื่องที่มันท้าแข่งรถกับไอ้คริสคราวก่อนนะ ไอ้คริสมันไม่รู้เรื่องว่าพ่อมันจะเป็นคนไปจับคนที่แข่งรถในคืนนั้นและไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าใครเป็นคนโทรแจ้ง”

“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วด้วยพี่ควรจะบอกไอ้กายมันเลิกบ้าได้แล้ว”

“พี่บอกมันได้เหรอวะ” พี่เอกพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหันมามองหน้าไอ้ปันปันที่ยืนทำหน้างง เหตุการณ์คืนนั้นผมจำได้ดีว่าเราไปท้าแข่งรถด้วยเงินเดิมพัน หนึ่งหมื่นบาทแต่คืนนั้นดันซวยพ่อพี่กายที่เป็นนายทหาร เป็นคนไปดักจับพวกแข่งรถเองและจับลูกชายตัวเองซึ้งมันสร้างความอับอายให้เขาเป็นอย่างมากและไอ้พี่กายก็คิดว่าเป็นฝีมือไอ้คริสโทรไปแจ้ง
       พวกผมก็โดนและพ่อแม่ก็มาประกันตัวกันและหลังจากวันนั้นไอ้คริสโตเฟอร์ก็มีเรื่องต่อยกับไอ้พี่กายหนักที่สุดก็ไอ้พี่กายมันด่าถึงพ่อแม่นั้นแหละ ไอ้กายมันเลยโดนต่อยไปจนสลบคาทีและคริสโตเฟรอ์โดนพักการเรียนไป

“ไปกินข้าวกันเถอะวะ...ดูแลปันปันดีดีละ” พี่เอกพูดก่อนจะเดินแยกไปอีกทางเพื่อไม่ให้พี่กายเห็นว่าพี่เอกนะญาติดีกับพวกผม ผมเคยช่วยพี่เอกไว้ตอนนั้นเราไปเที่ยวกันพี่เอกกำลังถูกรุมกระทืบและมันก็ชักมีดขึ้นมาแต่พวกผมลงไปช่วยไว้ซะก่อนพี่เอกเลยรอด

“ทำไมไอ้พี่เอกมันดีกับโป้งจังเลยอะ”

“โป้งเคยช่วยพี่เอกไว้นะปันปัน...เออ..ต่อไปนี้ห้ามอยู่ห่างๆจากโป้งนะรู้ไหม”จากที่พี่เอกพูดผมเริ่มเป็นห่วงปันปันมากขึ้น ผมเดินลงไปที่โรงอาหารเหมือนเช่นปกติ ปันปันก็เดินไปหาซื้อของชอบของเขา ผมเห็นไอ้โจ้กับไอ้อาร์ทมันยืนใช้ความคิดเลือกว่าจะกินอะไรดี  พ่อมันสองคนเป็นที่รู้จัก ไม่ค่ยอมีใครกล้ายุ่งกับไอ้อาร์ทและไอ้โจ้หรอกแต่มันสองคนดีที่ไม่เคยเอาพ่อมาเบ่งเหมือนไอ้กาย 

“กินไรวะโป้ง” ผมสะดุ้งมือไอ้คริสโตเฟอร์มาแตะที่ไหล่ผม

“ทำไมวันนี้หน้ามึงบอกบุญไม่รับเลยว่ะ” ไอ้คริสโตเฟอร์ถามผม

“ไม่มีอะไรหรอกนะ” ผมหันไปพูดกับคริสโตเฟอร์

“โป้งข้าวผัดปูที่โป้งชอบอะ” ปันปันซื้อข้าวผัดปูมาให้ผมร้านป้าใจทำแน่ๆ ผมหันไปรับจานข้าวมาคนนี้เรียกได้ว่ารู้ใจผมมาก คริสโตเฟอร์แตะไหล่ผมเบาๆและเดินเลี่ยงออกไปหาครูเขมผมเดินไปที่นั่งทางด้านหลังกัน พอเดินถึงก็เห็นไอ้คู่รักจากเพื่อนสนิมกลายมาเป็นคู่รักหวานแหว๋ว โจ้กับอาร์ท

“นี้มึงสองคนยังรักกันอยู่ดีใช่ปะ” ผมสะบัดหน้ามามองปันปัน ถามอะไรนะ ไอ้อาร์ทก็สะบัดหน้ามามองปันปันอีกคน

“ปากมึงเหรอครับปันปันของพ่อ” ไอ้อาร์ท

“ก็กูเห็นไอ้โจ้มันถ่ายรูปคู่กับหมาโพสลงอินทาแกรมตลอดนี้หว่า..ฮาๆ  ” ปันปันพูด

“เห็นไหม..ใครเขาก็เข้าใจผิดกันหมดงดอัพรูปกับเจอาร์เดี๋ยวนี้!...ไม่อย่างนั้นเขาจะเอาไปคืนร้านขายพันธุ์สุนัข” ไอ้อาร์ทมันสั่งห้ามโจ้ โจ้หันมาทำท่าจะโบกปันปัน

“โป้งเดี๋ยวเขาต้องไปเอาสบูที่ม๊าส่งมาให้ใหม่” ปันปันบอกผม

“ที่แม่มึงส่งมาให้ใช้หมดแล้วเหรอวะปันปัน ..มึงถูหรือมึงกินเข้าไปด้วยวะ” ไอ้อาร์ทมันถามไอ้ปันปัน ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เดินมาพร้อมกับครูเขมมานั่งทานกับพวกผมด้วย

“นั้นดิ” ไอ้โจ้

“ก็มันเล่นถูนานขนาดนั้นกูนี้ตัวจะเปื่อยหมดแล้ว” ผมพูดและหันไปมองปันปัน แค่สิวไม่กี่เม็ดเองแถวตัวมันก็ขาวจั๋วมาก

“ปันปัน ไปหาหมอเถอะมึงก่อนที่ไอ้โป้งมันจะเปื่อยเพราะต้องเข้าไปถูหลังให้มึงน้าน..นาน ” ไอ้โจ้พูด คนที่ได้ยินทำปากมุบมิบทันที

“และเพื่อว่าหมอจะให้ยาแต่ไม่ใช่ยารักษาสิวนะลดอาการหื่น” ไอ้อาร์ทพูด ผมยื่นมือไปแตะมือว่าจริงมาก

“แป๊ะ!”

“โป้งจัง”

“อีกแล้วบอกว่าอย่าเรียกโป้งจังไง” ผมหันมามองคนที่นั่งข้าง

“อายเขา”  >////<

“ไอ้เชี้ยนี้มันอยากดูไอ้โป้งแก้ผ้าอะดิ..ดูหน้าก็รู้...บ่งบอกได้ว่าโรคจิตมาก..ฮาๆ “ ผมนั่งทานอาหารเที่ยงกันพร้อมกันเสียงหัวเราะ นี้คือความทรงจำของคำว่าเพื่อนแท้ ไม่จำเป็นต้องนานแค่ไหนแค่ความจริงใจแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
     หลังจากทานอาหารเที่ยงผมตามคริสโตเฟอร์ขึ้นไปห้องสมุด ผมนั่งรอครูเขมเขาเดินเข้ามาหาผมโดยปล่อยให้คริสโตเฟอร์อ่านหนังสือต่อ

“โป้งครูอยากช่วยเธอนะ..ครูไม่ได้อยากจะช่วยให้เธอยอมรับครูกับคริสโตเฟอร์แต่ครูยินดีจะช่วยเธอในฐานะครูและลูกศิษย์..เธอเป็นลูกศิษย์ของครูนะถึงแม้จะไม่ได้สอนก็ตาม “

“พ่อเธอต้องการมันนะโป้ง”ครูเขมกุมมือผมไว้

“ครูให้ยื่มก่อนเมื่อเธอสามารถคืนครูได้เธอค่อยคืนแต่เธอต้องเรียนให้จบก่อนนะโป้ง..สัญญากับครูว่าเธอจะตั้งใจเรียนให้จบ” ครูเขมพูดผมพยักหน้าผมจำต้องยอมรับความช่วยเหลือจากคนที่ผมเคยพูดไม่ดี ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ ผมย่อตัวลงผมก้มลงกราบครูเขม

“อย่าทำแบบนี้ซิโป้ง”

“ผมขอโทษครับครูที่ผมเคยพูดไม่ดีกับครูผมขอโทษครับ..ผมรู้แล้วว่าทำไมคริสมันรักครู มันยอมทำทุกอย่างเพื่อครู เพราะครูดีแบบนี้นี่เองครับ..แม้กระทั้งผม “

“ครูเป็นครูโดยอาชีพครูต้องไม่เลือกปฏิบัติและครูยินดีที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยลูกศิษย์เมื่อลูกศิษย์ต้องการ...ในขณะที่ครูยังมีแรงทำได้อยู่” ครูเขมพูด

“พรุ่งนี้ครูจะโอนให้เอาไปเพื่อรักษาพ่อเธอและเธอก็ตั้งใจเรียนให้จบแค่นี้ที่ครูอยากได้” ครูเขมพูด มือนั้นลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะดันผมให้ลุกขึ้นและครูเขมก็เดินกลับไปหาคริสโตเฟอร์เพื่อทำการติวหนังสือให้คริสโตเฟอร์ต่อ  ผมเดินออกไปหาปันปัน ผมหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรหาแม่

“แม่”

“ว่าไงโป้งลูก”

“ผมมีเงินให้พ่อทำบายพาสแล้วแม่”

“ไปเอามาจากไหนนะโป้ง”

“ครูเขาให้ผมยื่มและผมจะพยายามหางานทำพิเศษผมจะค่อยใช้คืนครูเขมเขาแม่”

“ฮึกๆ ...”

“แม่บอกหมอได้เลยนะว่าพ่อพร้อมจะเข้ารับการทำบายพาสแล้วแม่..ต่อไปโป้งจะไม่เหลวไหลอีกแล้วแม่..โป้งรักแม่รักพ่อนะ..โป้งขอโทษที่ผ่านมาโป้งทำตัวไม่ดีเลยแม่” ผมพูดน้ำตาผมซึมแต่ผมพยายามกลั้นเพื่อไม่ให้ไหล

“โป้งดีสำหรับแม่อยู่แล้วลูก...ฝากขอบคุณครู..คนนั้นด้วยนะและถ้ามีโอกาสแม่จะไปขอบคุณเขาเองลูก” แม่ผมพูด

“ครับแม่...แม่ดูแลพ่อต่อเถอะครับ”ผมกดวางสาย ผมหันมามองปันปันกำลังใจที่อยู่ข้างๆผมอีกคน ปันปันกุมมือผมไว้ เหมือนกับว่าเขาหยัดบางสิ่งในมือผม ผมแบมือดู มันเป็นสร้อยทอง

“เอาไปขายช่วยพ่อโป้งนะ..แม่ของโป้งนะดีกับปันปันมาก ปันปันช่วยโป้งได้ไม่มากแต่อยากช่วย”

“เราเป็นแฟนต้องช่วยแฟนซิ”

“แต่นี้ม๊าปันปันซื้อให้ไม่ใช่เหรอ”

“เอานะไว้เราเก็บเงินทำใหม่ก็ได้นิ..ม๊านะเป็นผู้หญิงที่เข้าใจปันปันมากที่สุดแม้ว่าพ่อจะไม่เคยเข้าใจแต่ม๊านะเข้าใจและรักปันปันเขาเชื่อว่าม๊าจะไม่ว่าอะไรปันปันหากจะใช้สิ่งนี้ช่วยคนที่ปันปันรัก ” ปันปันพูดพร้อมกับกอดผม ผมก็หันไปกอดปันปันตอบ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาพิเศษของโป้งVSปันปันมาต่อให้ ดึกๆหน่อยจะมาลง NC ของโป้งกับปันปันบ้างค่ะ ฝากไว้อีกคู่นะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านคะ ขอบคุณทุกกำลังใจไม่ว่าจะคอมเม้น หรือบวกเป็ด ขอบคุณจริงๆค่ะ
รักคนอ่านจัง

[MayA@TK]

ไอ้กายนี่เลวได้ใจจริงๆ
ว่าแต่พากันระวังตัวไว้นะทุกคนเลย
กายก็เหมือนหมาลอบกัดที่ไม่รู้ว่าจะกัดเราเวลาไหน

 

[Supparang-k]

ไอ้กายอย่างพาลอะ.....อย่าไปต่อความกะมันนะ

[iceman555]

ครูเขมใจดีมากๆเลย

[Billie]

 

NC ต้องสำรองเลือดก่อนไหม

[Alice111]

   
 พิเศษของโป้งVSปันปัน  ขอแค่โป้งจะไม่ปล่อยมือปันปัน(ครึ้งหลัง)
                       
                        ผมเดินไปรอเข้าแถวด้วยกันสองคนพวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้คงไปหามุมสงบแถวศาลาริมสระน้ำนั่งเล่นกีตาร์สวีทกันอ่านหนังสือกันมันสองคนอยากสอบเข้าวิศวะทั้งคู่ 
                        ผมมีสมาธิในการเรียนมากขึ้นหลังจากเรื่องของพ่อผมมีทางออกที่ดีขึ้นต่อไปมจะ ตั้งใจเรียนผมคิดไว้ในใจตั้งแต่ตอนนี้โดยมีคนข้างๆผมที่คอยเป็นกำลังใจให้เขาไม่ได้เป็นกำลังใจ อย่างเดียวเท่านั้นเป็นทุกอย่างเป็นทั้งเพื่อนเป็นน้องชายเวลาง้องแง้งกับผมเป็นคนที่รักผมว่าจะการบ้านหรืองานกลุ่มปันปันทำให้ผมเกือบหมดแล้วอย่างนี้ผมจะไม่รักได้ยังไง
 
“วันนี้พี่อลันแกจะมาหรือเปล่าวะ”ผมเดินลงมาที่สนามผมเปลี่ยนชุดเตรียมซ้อมบาสเก็ตบอลกับพี่อลัน พี่แกเป็นครูสอนพละที่วิทยาลัยพละศึกษาและเป็นรุ่นพี่ของที่นี้ด้วยพี่แกสละเวลามาซ้อมให้พวก ผม อาทิตย์ละครั้งพี่แกเป็นหลานผู้อำนวยการอีกด้วย
 
“นั้นไงมาแล้วนะ” ไอ้โจ้มันพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป ผมหันไปเห็นพี่อลันแกเดินผิวปากเท่ๆมาแต่ไกล
 
“ไงครับน้องๆ วอร์มกันหรือยัง” พี่อลันมาถึงก็ถามเลย
 
“วอร์มจนอุ่น..และก็อุ่นจนร้อนแล้วนะพี่” ไอ้อาร์ท มันพูดกวน
 
“อาร์ทครับ..กวนตีนครับ” พี่อลันพูดผมพากันกลั้นหัวเราะไอ้อาร์ท
 
“ออกมาปั่นจิ้งหรีดเดี๋ยวนี้เลยครับอาร์ทครับ..คราวนี้ได้วอร์มจนเหงือแตกพลั่กแน่ๆ ” พี่อลันพูดและไอ้อาร์ทมันก็โดนปั่นจิ้งหรีดไปยี่สอบรอบ
 
                         พี่อลันก์ก็จัดการวางแผนการเล่นให้พวกผมทันทีผมยังคงเป็นอยู่ในตำแหน่วคอยคุมเกมส์ในสนามเหมือนเคย ตำแหน่งชู้ดยังคงเป็นของคริสโตเฟอร์และตำแหน่งพอยส์การ์ดเป็นของปันปันและไอ้โจ้กับอาร์ทอยู่ตำแหน่งแบคหลัง พอพี่อลันพูดจบก็ให้พวกผมลงสนามเลยแข่งกับทีมสำรองรุ่นน้องๆที่จะขึ้นแท่นแทนรุ่นพวกผมต่อไปหลังจากที่พวกผมจบแล้ว ระหว่างที่พวกผมซ้อมผมเห็นพวกพี่กายมันมายืนกอดอกมองพวกผม สักพักมันก็พากันเดินออกไป
 
“เอาละแยกย้ายกันได้แล้ววันพฤหัสดีหน้าพี่มีทีมให้ลองฝีมือวะ พวกพี่เขาเป็นนักบาสที่มหาวิทยาลับพละ” พี่อลันพูด
 
“โป้ง..” พี่อลันเรียกผม
 
“ได้ข่าวว่าพ่อไม่สบายเหรอ”
 
“ครับพี่อลัน”
 
“ตอนแรกผมว่าจะหยุดเรียนเพราะว่าค่าใช้จ่ายในการรักษาพ่อนะเยอะพี่อลัน”
 
“พี่เสียดายเราวะ..บอกตรงๆนะการเล่นเราดีวะ..อยากให้ไปเรียนวิทยาลัยพละหรือที่ไหนก็ได้แต่ไม่อยากให้เราทิ้งบาสยิ่งท่า แอร์วอล์คของเรานี้นะพี่โคตรชอบเลยวะ” พี่อลันพูด
 
“แต่ผมคง..ไปไม่ได้ไกลขนาดนั้นหรอกพี่”
 
“พี่เชื่อว่านายไปได้ดีในเส้นทางนี้ว่ะโป้ง” พี่อลันพูดกับผมก่อนจะเดินออกไป ไอ้คริสโตเฟอร์มันก็เตรียมตัวไปอายน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ไปเรียนติวกับครูเขม ผมเดินออกไปทางด้านหน้ากับพี่อลัน
 
“พี่อยากให้เราได้เรียนต่อและเอาดีทางด้านบาสเกตบอลหรือยึดเป็นอาชีพไปเลยจะดีมากพี่ว่านายทำได้โป้ง” พี่อลันพูด จังหวะที่ครูเขมเดินลงมาพอดีเลย ครูเขมสอนติวภาษาอังกฤษเสร็จแล้ว
 
“ครูเขม...ไอ้คริสมันกลับไปอาบน้ำนะครับครู” ปันปัน หันไปบอกครูเขม ครูเขมพยักหน้าพี่อลันพอหันไปเจอก็หรี่ตามองครูเขม
 
“ใครวะ” พี่อลันถามผมกับไอ้ปันปัน
 
“ครูเขมครูสอนภาษาอังกฤษที่นี้นะพี่อลัน”
 
“ที่มาแทนครูมิ้งเหรอวะ”
 
“ใช่พี่”
 
“เฮ้ยเขาเป็นเกย์เปล่าวะ” พี่อลันกระซิบกับผม ผมถึงกับยกมือขึ้นมาเกาหัวทันที
 
“ทำไมอะพี่อลัน”
 
“กูจีบได้ไหมวะ”
 
“เฮ้ยพี่!..เป็นเกย์เหรอ”
 
“เออดิ”
 
“โว้ยย” พวกผมกับไอ้ปันปัน หันมามองหน้ากันแม้แต่โค้ชยังเป็นเลยอะ
 
“พีไปแอบที่ไหนมาอะ” ไอ้ปันปัน
 
“แล้วกูจะต้องแปะไว้ที่หน้าฝากหรอครับว่ากระผมเป็นเกย์นะครับ” พี่อลันพูด
 
“ครูเขามีแฟนแล้วพี่..แฟนครูโคตรโหดสาดเลยอะ..หมามองครูมันเตะเลยนะ” ไอ้ปันปันมันพูดได้เวอร์มาก
 
“ขนาดหมามองมันยังเตะหมาเลยเหรอวะ” พี่อลันถามไอ้ปันปันมันพยักหน้าหงึกๆ ทันที (ตอแหลชัดชัด คนอย่งไอ้คริสโตเฟอร์มันเอาข้าวฟรีเลี้ยงหมาทุกวันมันนี้นะจะเตะหมา)
 
“จริง!!!” เสียงสูงจนต้องพากันยกนิ้วขึ้นมาอุดหู
 
“และแม่งยังกระทีบหมาซ้ำอีกอะโหดสาดอะ” ไอ้ปันปัน
 
“นี้มึงขู่กูปะเนี๊ยะ..เตะให้ร้องแต๋วแตกเลย” พี่อลันหันไปจะเตะไอ้ปันปัน
 
“เขามีแฟนแล้วพี่”  ผมเลยพูดอีกคน
 
“อะไรวะอกหักตั้งแต่แรกเจอเลยเหรอวะเซ็งว่ะ” พี่อลันพูดก่อนจะเดินออกยังอีกยังหันมาส่งโบกมือให้ครูเขมอีก ครูเขมก็ยิ้มๆตอบ ผมหันมามองคนข้างๆ ช่วยไอ้คริสโตเฟอร์มากเลยนะ ปันปันหยักไหล่และเดินกลับเข้าบ้านพักระหว่างที่เดินกลับผมเห็นไอ้คริสโตเฟอร์มันเดินสวนออกมาเพื่อจะไปเรียนติวกับครูเขม
 
“โป้งไปเรียนปะ..กูจะไปกินข้าวกับพี่เขมก่อนวะ เจอกันที่บ้านพักครูนะ”
 
“เออก็ได้วะ” ผมพูดและรีบพากันเดินกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบพร้อมกันไปเลยด้วยพอเสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวปันปันหยิบผ้ามาเช็ดผมรองทรงข้างบนยาวแถมยังเอาไดมาเป่าผมให้ผมด้วย เรายืนอยู่หน้ากระจกด้วยกัน ปันปันมันเป่าทั้งของผมและของปันปันสลับกันไปมาจนผมแห้งทั้งคู่ ก็พากันแต่งตัวเพราะว่าเดี๋ยวครูเขมกับคริสโตเฟอร์จะรอผมพากันไปที่บ้านของครูเขมกัน ผมขับรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กของผม คันนี้ผมได้มาเพราะว่าผมไปแข่งรถได้มา
 
“ครูเขมครับ” ผมเดินเข้าพอดีเลย ครูเขมหันมามองผม
 
“เข้ามาซิโป้ง ปันปัน มาทานข้าวเย็นกันก่อนมะ”
 
“ไม่เป็นไรครับ”
 
“มาเถอะครูสั่งมาตั้งหลายอย่างและนี้ก็ทำสตอผัดพริกเพิ่มอีกคริสโตเฟอร์เขาอยากกินนะ” ครูเขมพูดผมก็นั่งลงข้างๆส่วนกับปันปัน คริสโตเฟอร์เดินไปนั่งข้างๆครูเขมแทน ผมได้แต่นั่งมองอาหารพวกนี้คริสมันชอบทั้งนันเลยนะ ครูเขมนี้เขาดีกับคริสโตเฟอร์มากถ้าผมเป็นมันผมก็รักครูเขม
 
                        หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็นั่งฟังครูเขมติวภาษาอังกฤษให้วันนี้ครูเขมสอนเรื่องWritting ผมไม่ได้เรียนกับครูเขมหรอกแต่ดูจากการติวแล้วผมเคยไปติวภาษาอังกฤษกับครูติวเตอร์ราคาแพงแต่ทว่าผมขี้เกียจเกินไปเพราะผมมุ่งมั่นให้กับบาสเกตบอลซะมากกว่าจนพ่อไม่อยากส่งผมไปเรียนติวที่ไหนแล้ว ดังนั้นผมจึงรู้เลยว่าครูเขมสอนได้ดีเหมือนได้ไปเรียนติวเตอร์เลยจริงๆ
 
“เอาละพรุ่งนี้เธอสองคนกลับใช่ไหมโป้ง ปันปัน “ ครูเขมถามผม ผมพยักหน้าว่าใช่ ปันปันก็ไปกับผมด้วย
 
“วันจันทร์แล้วกันมาติวกันอีกนะ” ครูเขมพูดผมพยักหน้า
 
“โป้งครูโอนให้แล้วนะทางอินเตอร์เน็ตแบงค์กิ้ง ไปเช็คดูนะและครูขอให้พ่อเธอหายป่วยไวไว” ครูเขมบอกผม ผมหันไปมองครูเขมและผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณครูเขมอีกที
 
“เอานะครูพอมีครูก็ช่วยได้..ไปนอนพักผ่อนกันได้แล้ว”
 
“คริส” ครูเขมเรียกคริสโตเฟอร์
 
“วันนี้นอนกับพี่เขมอีกวันได้ไหมอะ” คริสโตเฟอร์มันทำน้ำเสียงอ้อนขอนอนกับครูเขม
 
“อะไรกัน”ครูเขม
 
“ให้มันนอนนี้ก็ได้ครับ พวกผมสองคนไม่ไปบอกใครหรอกครับ” ปันปันพูด ผมยกมือไหว้ลาครูเขมและพากันลงจากบ้านผมขับรถมอเตอร์ไซค์เบาะสั้นนั่งสองคนเบียดกันดี
 
“ครูเขมเขารักคริสโตเฟอร์มากเลยเนอะโป้ง” ปันปันพูดขึ้นขณะที่กอดเอวผม ผมนิ่งเงียบปันปันคงคิดว่าผมยังเสียใจเรื่องคริสโตเฟอร์อยู่ละซิถึงได้คลายมือออกจากการกอดเอวผม
 
“หมับ” ผมรีบจับมือเล็กๆนั้นไว้ไม่ให้ปลอยจากการกอดเอวของผม ผมไม่ได้พูดอะไรเพราะเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก ปันปันสวมกอดแน่นกว่าเดิมใบหน้าสซุกลงที่แผ่นหลังของผม
 
“อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป” ปันปันพูดเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินชัดเจนผมแค่เหลียวไปมองคนที่ซบแผ่นหลังผม ผมหันมามองถนนที่จะเข้าไปยังบ้านพักโซนของนักเรียนมุมปากกระตุ๊กขึ้นเป็นรอยยิ้ม
 
“ปันปัน” ผมเรียกปันปัน ที่ซบนี้หลับเหรอ พอเรียกถึงกับขยี่หูขยี่ตามองหน้าบ้านพักนักเรียน
 
                        หาว!!! ตามมาด้วยการบิดขี้เกียจและหาวอ้าปากซะกว้างเชียว
 
“ง่วงเหรอ” ผมเอี้ยวตัวไปถามปันปัน ที่ยืนขยี่หูขยี่ตาเป็นเด็ก
 
“นิดหน่อยนะ...หาว!”
 
“อุ๊บ!” ผมรวยเอวบางนั้นเข้ามาหาผมและประกบปากจูบอย่างรวดเร็วจนคนที่ยืนหาวตั้งตัวไม่ติดแต่สักพักก็เอาแขนขึ้นไปโอบรอบคอผม
 
“ปะ..โป้ง...จะ..เอาตรงนี้เหรอ..” ผมชะงักหยุดทันที
 
“ใครบอกละ..ไม่มีคนแต่ก็อายต้นไม้..ไปขึ้นบ้านพักได้แล้ว..หื่นนะเรานะ” คนที่จูบคงอายม้วนจนหน้าแดงเลยซะซิผมองเห็นไม่ชัดหรอกเพราะว่าไฟหน้าบ้านสว่างแค่พอมองเห็นทางเดินขึ้นเท่านั้นเองผมพากันเดินขึ้นบ้านพักและจัดการล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกมานอนรอคนที่เข้าห้องน้ำต่อจากผม หายเข้าไปนานเลยเกือบครึ้งชั่วโมงได้ ผมแทบจะหลับรอเลย ไปทำอะไรของเขานานมาก
 
“โป้ง..รอนานปะ”
 
“นานมากไปทำอะไรในห้องน้ำนานโคตรเลยปันปัน” ผมถามก่อนจะหยิบมือถือวางลงผมกำลังโพสเพื่อต้องการขายรถบิกไบท์คู่ใจของผมเพื่อช่วยแม่ ตอนนี้แม่ไม่มีรายได้อะไรต้องดูแลพ่อที่โรงพยาบาล
 
“ก็ไปเข้าไปทำแท้งมาเลยนานไปหน่อย”
 
“ห๊!”
 
“ปันปันท้องเหรอ” ผมดีดตัวขึ้นนั่งตกใจหน้าซี้ดเลยผม นี้ผมทำผู้ชายท้องเหรอวะ
 
“จะตกใจทำไม ทำแท้งมันแปลว่าทำความสะอาดตรงนั้นอะ..เวลาเรา..อึบๆกันจะได้ไม่อะไรมาทำลายความสุขของเราไงโป้ง” ผมก็มอง อ้อ! สวนล้างตรงนั้น
                       
                        ปันปันพูดจบก็ขึ้นมาบนเตียงนอนนั้น ค่อยๆคลีบคลานเข้ามาหาผมจากปลายเตียงเหมือนแมวยั่วสวาทเลยผมก็เปิดผ้าห่มที่คลุมตัวไว้คลึ้งนึงออก
 
“เว้ย!” ปันปันร้องตกใจเพราะว่าผมไม่ได้ใส่อะไรเลย
 
“รออยู่” ผมพูดและกัดปากให้ดูเซ็กซี่ สงสายตาเชื้อเชิญให้คนที่กำลังคลานเข้ามาหาผม จัดการมันอยู่ ปันปันเลียริมฝีปากบางๆชวนให้สยิวน่าดู ปันปันก็พรมจูบผมตั้งแต่โคนขาอ่อนขึ้นไปเรื่อง ผมถึงกับนอนมองเพดานหลับตาพริ้ม
 
“อ๊ะ..ปันปัน...ซี้ด” ผมรู้สยิวมากขึ้นเมื่อริมฝีปากบางๆนั้นแตะที่ตรงเนื้ออ่อนของผม เหนือสิ่งที่บอกความเป็นชายขึ้นมาหน่อยและขบกัดเบาๆ จนผมสะดุ้งมือก็กดหัวปันปันเอาไว้  ทั้งขบทั้งเม้มและดูดดุลด้วยปลายลิ้น จนผมสยิวมากร่ายกายผมแอ่นขึ้นเพื่อพยายามลดอาการเซียวซ่าน
 
“ปันปัน...ซี้ด..อย่าแกล้งโป้งซิ..อ๊าห์” ผมร้องครางออกมาเชิงห้ามปรามนิดหน่อยเสียงหัวเราะในลำคออย่างพอใจของปันปันและปลายลิ้นนุ่มๆนั้นก็ลากขึ้นมาเรื่อยตามซีคแพคของผมจนมาวนเล่นทีกล้ามเนื้ออก
 
“อื้ม...อ๊าห์” ผมร้องครางออกมาตลอดตาก็หลับพริ้มด้วยความสุข  ผมกับปันปันไม่ได้ทำกันมาสองสามวันแล้วเพราะว่าผมเครียดเรื่องพ่อ วันนี้คงได้จัดกันหนักหน่อยแหละ
 
“อืมมม” ปันปันเลื่อนตัวขึ้นมาทาบทับผมพร้อมประกบปากลงที่ริมฝีปากหนาๆ นั้นของผมและผมเองก็ตอบสนองอย่างเร้าร้อน เราสองคนกอดกัดฟัดกันไปมาอยู่บนเตียงแคบๆ
 
“ที่รักขึ้นให้โป้งนะ” ผมพูดปันปันเลิกคิ้วมองผม ใช่ผมยังไม่เคยเรียกที่รักเลยสักครั้งเรียกแต่ชื่อและตอนนี้คงได้เวลาแล้วแหละ
 
“ยกให้เป็นสุดที่รักหรือว่าไม่ชอบ”
 
“ใครบอกชอบมากอยากเป็นที่รักของโป้ง”
 
“งั้นก็ดูแลมันให้ดีดีนะ..อันนี้นะ” ผมพูดและชี้กำลังตั้งเด่อยู่
 
“เพราะว่าใครๆก็อยากขย่มโดยเฉพาะสาวๆ ”
 
“ตอนนี้ไม่ให้ใครแล้วเพราะว่าคนนี้จะเก็บเอาไว้ขย่มเอง” ปันปันพูด ผมเอื้อมมือไปหยิบเจลหล่อลื่นมาทางลงที่ชี้โด่เด่อยู่ ตั้งแต่โป้งมีเมียเป็นตัวเป็นตนถุงยางกับเจลต้องคอยดูแลว่าจะหมดหรือเปล่า
 
                        พอผมทาเสร็จ ปันปันก็ค่อยย่อนลงนั้นลงมาช้าๆ สีหน้าเหยเกของปันปันบอกได้ว่าเจ็บเอาการอยู่ตัวปันปันมันเล็กกว่าผมบอบบางกว่าสูงน้อยกว่าผมเกือบสิบเซนติเมตร ผมเห็นอาการเจ็บของปันปันแล้วสงสารจับใจเลยใช้แขนดันตัวเองขั้นใช่มือช้อยประคองใบหน้าของปันปันเพื่อทำการจูบและสอดลิ้นเข้าไปหยอกเย้าเล่น จนปันปันรู้สึกดี รับรู้ได้จากการขยับลงมาเรื่อยๆแบบไม่มีหยุด
 
“อ๊าห์” ปันปัน อ้าปากครางออกมาทันทีที่ก้นของปันปันลงมาจนสุด
 
“ซี้ด” ผมก็ร้องซี้ดยาวเลยมันคับแน่นมากและปันปันก็สวมบทคาวบอยกับผมทันที
 
“ที่รัก..อ๊าห์...โอ้วว” ผมร้องครางแถวจะไม่เป็นภาษามนุษย์เลย ปันปันโยกเก่งมากสงสัยเพราะเปิดหนังให้ดูบ่อย
 
“เก่งมากที่รัก..ที่รักเก่งที่สุด..แบบนั้นแหละ...คาวบอยหวานใจโป้งต้องแบบนี้..อ๊าห์..เยี่ยม...อู้ยย” ผมเอ่ยปากชมปันปันตลอดเอวผมก็เด้งสวนกลับตลอดเช่นกัน
 
“อะโป้ง...ซี้ด...โป้ง..ยะ..อย่า..สวนขึ้นมาซิ..อ๊าห์” ปันปันร้องห้ามปรามผม ผมเผลอลืมตัวทุกทีผมทิ้งตัวลงนอนราบ พอผมเห็นว่าปันปันเริ่มเหรือจึงพลิกเปลี่ยนท่าให้ปันปันหันหลังให้และผมก็เข้าทางข้างหลัง
 
“อ๊าห์!! “ ปันปันร้องออกมาไม่ดังมากทันทีที่ผมสอดใส่มันกลับเข้าไป และเด้งโยกจนเตียงนี้ดังจากแรงเหวียงของผมสองคน
 
“โป้ง..โป้ง...โป้ง” ปันปันร้องเรียกชื่อผมตลอดผมก็ยิ่งเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ปากก็เม้มขบเล่นที่ติ่งหูปันปันและจูบปากปันปันด้วย
 
“ที่รักโป้ง ...ไม่ไหวแล้วจะออกแล้วนะ...”
 
“อืมม..ปันปันก็มะ..ไม่..ไหวแล้วอะโป้ง...อื้ม “ ปันปันพูดและพลิกตัวมาจูบผมตอบ มือที่ปฏิบัติให้ปันปันไปด้วยรู้สึกอุ่นๆ แสดงว่าน้ำรักของเราสองคนพุ้งกระจายออกมาพร้อมกัน ผมจูบปากปันปันต่อปล่อยให้ค้างอยู่ท่านี้สักพัก
 
“ขอบคุณนะครับที่รัก”
 
“ยัวเวลคัม” ปันปันพูดภาษาอังกฤษกับผม
 
“โป้งคิดเหมือนปันปันไหม..”
 
“คิดว่าอะไรละ” ผมใช้ข้อศอกตั้งฉากเอามือเท้าศรีษะไว้ เอียงคอถามปันปันที่นอนแผ่หลาข้างหน้าของผมร่างกายเต็มไปด้วยเหงือจากกิจกรรมเมื่อสักครู่
 
“เราจะคบกันไปนานะเลยนะ..เราจะรักกัน..เราจะอยู่ด้วยกัน .ปันปันอยากอยู่กับโป้งไปตลอดชีวิต”
 
“คิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถามปันปัน ใช้นิ้วเกลี่ยปลายผมที่ปรกหน้าผากออก
 
“คิดตั้งแต่ได้เป็นเพื่อนแล้ว...และก็ยังคิดอีกว่าถ้าวันหนึ่งเราต้องจากกันจะได้ด้วยเหตุผลอะไร โป้งอาจจะไปเรียนที่อื่นอะไรแบบนี้ปันปันเองยังคิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ยังไง” ปันปันพูด
 
“ถ้าคิดจะไปกับโป้งแต่หนหางมันไม่ราบเรียบนะปันปัน  และอาจจะมีอุปสรรค์ มีความลำบากรออยู่ด้วยละ...โป้งไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมคือแบบว่ามีพร้อมทุกอย่างอะไรแบบนี้นะปันปัน” ผมพูด
 
“ปันปันไปได้ทุกทีขอแค่โป้งอย่าปล่อยมือปันปัน ..ต่อให้ลำบากแค่ไหนเราก็จะเดินไปด้วยกัน และปันปันก็ไม่กล้วเพราะว่าปันปันเชื่อว่าสักวันเราจะสุขด้วยกันและเรารักกันมากกว่าเดิมถ้าเราผ่านจุดที่ลำบากไปสู่จุดที่สบายที่สุดของเราคน ”
 
“จ๊วบ” ผมจูบลงที่ริมฝีปากบางๆ นั้นทันทีเป็นคำตอบของผม
 
“ไปอาบน้ำกันดีกว่า ...ทำให้นอนดึกอีกแล้ว” ผมแกล้งบ่นคนที่ลุกขึ้นทำปากยู่ใส่ผม น่ารักจริงๆ ผมพากันอาบน้ำแต่วตัว ก่อนจะออกมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอันใหม่ พรุ่งนี้ได้ส่งซักผ้าปูที่นอนก่อนเวลาปกติจะส่งซักอาทิตย์ละครั้ง และกลับมานอนกอดกันเหมือนอยู่บนเตียง
 
“โป้งรู้ไหมว่าความสุขของปันปันคือโป้ง”
 
“ทนมันมานานแค่ไหนแล้วอะปันปัน “ ผมถามปันปัน เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
 
“ทนดูโป้งไปกับผู้หญิงคนนั้นคนนี้มานานแค่ไหนแล้ว..เจ็บปวดมากไหมปันปัน”
 
“ก็เจ็บพอดูแต่รักมากกว่าเจ็บนิ”
 
“โป้งสัญญานะว่าจะไม่ทำให้ปันปันเสียใจอีกแม้แต่ครั้งเดียว” ผมบอกปันปัน เขายิ้มและซุกหน้าลงที่แผ่นอกของผม ผมก็กอดร่างบางๆนั้นกระชับเข้ามาราวกับว่าไม่อยากปล่อยให้หลุดหายไปไหน
“ขอบคุณนะ..ที่อยู่เคียงข้างกัน..ไม่ว่าทุกข์หรือสุข...ขอบคุณที่รักและดูแลโป้งตลอดปีครึ้ง  ต่อไปนี้โป้งจะเป็นที่รักปันปันเองนะสัญญาจะดูแลให้ดีที่สุด...ฟ้อด”ผมพูดและหอมแก้มคนที่ซุก หน้ากับอกของผม
-------------------------------------------
มาลงครึ้งหลัง พิเศษโป้งvsปันปัน มาลงเยอะไปหรือเปล่านะ
ตอนต่อไปแก้มจะกลับตัวเป็นคนดีแล้วนะเหตุอะไรนั้นรอติดตามนะคะ  รักคนอ่านจัง

[jimmyjimmy]

ครูเขมเป็นครูจริงๆ ครูผู้ให้

[iceman555]