-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชายที่ถูกแต่งขึ้นมาโดยมิได้มีเจตนาพาดพิงถึงผู้ใด เหตุการณ์และสถานทั้งหมดที่เป็นการสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ผู้แต่งมีเจตนาแต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้นมิได้มีเจตนาอื่นใด
สารบัญ รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน
ตอนที่ 1วันแรกแม้จะแค่แรกพบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3263302#msg3263302)
ตอนที่ 1 ครึ้งหลัง แม้จะแค่แรกพบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3264030#msg3264030)
ตอนที่ 2 ทำหน้าที่ครูวันแรกก็งานเข้าแล้วซิครูเขม (ครึ้งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3278037#msg3278037)
ตอนที่ 2.1 ทำหน้าที่ครูวันแรกก็งานเข้าแล้วซิครูเขม (ครึ้งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3278976#msg3278976)
ตอนที่2.2 ครูครับออกเดทกับผมไหมครับ(ครึ้งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3280876#msg3280876)
ตอนที่ 2.3 ครูครับออกเดทกับผมไหมครับ(ครึ้งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3280985#msg3280985)
ตอนที่ 3 ยิ่งใกล้ชิดยิ่งรู้สึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3282771#msg3282771)
ตอนที่3.1 ครูเขมรู่สึกสับสนในใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3283342#msg3283342)
ตอนที่ 3.2 เพราะว่าผมไว้ใจครู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3283349#msg3283349)
ตอนที่ 4ความไว้ใจของเขมที่มีให้กานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3283578#msg3283578)
ตอนที่ 4.1 ความจริงผมอยากให้พี่ต้นเลือกครอบครัวมากกว่าเลือกผมที่เป็นน้องชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3285274#msg3285274)
ตอนที่ 4.2 ผมอยากให้พี่ต้นเลือกครอบครัวและเราสามคนกอดกันในวันที่แย่ที่สุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3285428#msg3285428)
ตอนที่ 4.3 เขมเริ่มคิดกับสิ่งทีพี่ก้องพูด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3286219#msg3286219)
ตอนที่ 4.4 การตัดสินใจของเขม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3286764#msg3286764)
ตอนที่ ตอนที่ 4.5 ครููเขมงอนแล้วนะคริสตามง้อ ปล.18+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3287815#msg3287815)
ตอนที่4.6 ต่อ(จาก4.5) 18+ เรื่องธรรมชาติเรามาช่วยกันนะครู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3288593#msg3288593)
-
ตอนที่ 1
รักนี้เกิดนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน ครู VS นักเรียน
ผมชื่อเขมชาติ แต่ส่วนใหญ่เรียกกันว่าเขม สั้นๆง่าย ผมเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีมามาดๆ
จากมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ใครต่อแข่งขันกันเพื่อสอบเข้าไปศึกษาหาความรู้จบมาเพื่อก้าวสู่ตำแหน่งงานที่ดี
ในอนาคตร
ผมมีพี่ชายสองคน พี่ชายคนโตชื่อพี่ออครเดชหรือพี่ต้นตอนนี้เป็นปลัดอำเภออยู่ที่จังหวัด
ราชบุรีบ้านเกิดของแม่ผม พ่อกับแม่ผมย้ายมาอยู่กรุงเทพตั้งผมเพิ่งจะเข้าอนุบาลพ่อผมเป็นนักการ
ฑูตแม่ผมเป็นครูสอนหนังสือแต่ตอนนี่ท่านได้เออรี่อายุราชการก่อนเกษียรติอายุ แม่ออกมาอยุู่บ้าน
สองปีหลังจากที่พ่อผมเสียชีวิตเมื่อสามปีกตอนที่ผมเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก และพี่ชายอีกคน
ชื่อพี่ เอกราช หรือพี่ ก้อง เป็นทหารติดยศผู้กองได้ไม่นานและไปประจำการอยู่ที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้
ส่วนผมกำลังได้บรรจุเป็นครูที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นครูอัตราจ้าง ผมมีแฟนชื่อ ณัฐกานต์
หรือ กานต์ ผมคบกานต์มาได้ปีที่สี่แล้ว กานต์เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผม กานต์เป็นลูกชาย
คนเดียว กานต์เลือกเรียนบริหารและเขาก็ได้งานที่ธนาคารตามที่พ่อแม่ของเขาตั้งใจ ผมกับกานต์
คบกันเรื่อยๆ มีรักๆ เลิกๆ ก็เพราะว่าชีวิตผมกับณัฐกานต์มันมีบางอย่างที่ดูจะสวนทางกัน
กานต์ชอบสังสรรค์เฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนๆแต่บางที่ก็เยอะจนเกินไปยิ่งเขาทำงานได้
เขายิ่งเที่ยวมากกว่าเดิม เกือบจะออกไปทุกวันศุกร์เสาร์เลยก็ว่าได้ ผมเองก็ต้องลากสังขารออกไป
ด้วยถ้าไม่ไปณัฐกานต์ก็จะโกรธ ผมรักเขานะ เหมือนความรักที่โง่มากผมรู้เพื่อนผมก็พูดกันทุกคน
แต่อาจจะเป็นเพราะว่าความรักแบบชายรักชายมันไม่ค่อยมีตัวเลือกได้มากหนักเหมือนความรัก
หญิงชายทั่วไปผมไม่รู้ว่าผมคิดเองนี้ถูกต้องไหมแต่ผมก็คิดแบบนี้จริงๆ เราไม่อาจจะรู้ได้ว่าใครคิด
แบบเราจะไปถามเขาไม่มันก็คงไม่ใช่ ยิ่งบางคนนี้แสดงอาการรังเกียจทันทีที่รู้ว่าเรารสนิยมแบบ
ไหน จนผมได้พบณัฐกานต์ตอนแรกความรักของเราก็ดำเนินแบบคู่รักแบบหญิงและชายไม่งอนกัน
บ้างนิดหน่อยแต่ก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมและผมเองเป็นคนที่อยากมีรักเดียวและตลอดไป กว่า
ผมจะตัดสินใจขอณัฐกานต์เป็นแฟนผมใช้เวลาไตรตรองอยู่หลายเดือนเหมือนกันจนเกือบจะสาย
ไป ก็ณัฐกานต์เขาเป็นคนหน้าตาดีแต่งตัวดีย่อมจะมีคนมาจีบเยอะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมก็ชนะใจเขา
ผมเป็นเกย์พ่อแม่ผมรับรู้รับทราบไหม ผมเริ่มรู้ตัวเองตั้งแต่ก่อนจะเข้ามหาวิยาลัย ผมก็
บอกพ่อกับแม่ผมตรงๆ ตอนแรกท่านก็พยายามให้ผมไปพบแพทย์เพื่อรักษาท่านคิดว่ามันคงเป็น
อาการทางจิตหรืออาจจะแค่สับสนเท่านั้นแต่ยิ่งนับวันมันยิ่งไม่ใช่จนกระทั้งผมรู้ตัวเองจริงว่าเป็น
เกย์จริงๆไหม เมื่อผมได้เจอกํบณัฐกานต์นั้นแหละคือคำตอบว่าผมเป็นเกย์ พ่อกับแม่ต้องทำใจ
ยอมรับกับผมอยู่พักหนึ่ง และทางพ่อแม่ของณัฐกานต์รับทราบความสัมพันธ์ของผมทั้งคู่ ว่าเราคบ
กันในฐานะอะไรอยู่ท่านไม่ปิดกันผมสองคน ท่านแค่พูดเปรยๆแค่ว่า ความรักแบบนี้มันไม่ค่อยจีรัง
ยั่งยืนหนัก เดี่ยวก็รักเดี๋ยวก็เลก และนี่แหละที่ผมพยายามทำให้ท่านเห็น
ตอนนี้ผมก็ต้องไปอยู่โรงเรียนต่างจังหวัดตามที่ผมได้ยื่นใบสมัครไป ผมดีใจมากผมไม่สนใจ
หรอกว่าโรงเรียนจะเล็กหรือใหญ่ในเมื่อใจเราอยากเป็นครู ผมต้องไปให้ได้ทุกทีที่เขาต้องการครู แม่
ผมเองก็ยังอดที่จะเป็นหวงผมไม่ได้อยู่ดี
“เขม..กานต์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขมไม่เลือกสอบโรงเรียนในกรุงเทพหรือปริมณฑลก็ยังดี หรือไม่ก็
ให้พี่ชายเขมก็เป็นปลัดฯหาโรงเรียนที่มันดีกว่านี้ ยิ่งในกรุงเทพฯด้วยนะจะยิ่งดีมาก” ณัฐกานต์หัน
มาพูดกับผมทั้งที่เราก็พูดเรื่องนี้กันมาหลายครั้งแล้ว
วันนี้ณัฐกานต์เป็นคนขับรถมาส่งผมเอง ผมหันไปมองหน้ากานต์ด้วยความเบื่อหน่ายวัน
แรกที่ผมได้รับการตอบรับผมดีใจที่สุดแต่พอบอกกับคนนี้เขาหน้างอขึ้นมาทันทีและโวยวายใส่ผม
แทนที่จะดีใจกับผมเพราะนี้คืองานการเป็นครูแบบเต็มตัวที่ผ่านมาผมก็แค่ผุู้ช่วยสอน
“กานต์เราเลือกเป็นครูเพราะเราอยากเป็นผู้ประสาทวิชาความรู้แก่นักเรียน...เราไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก
ว่าเราอยากไปลงที่ไหน..เพราะทุกทีเขาต้องการครู” ผมหันไปบอกแฟนหนุ่มที่ขับรถด้วยหน้าตา
บอกบุญไม่รับเลย เขาไม่มารับรู้อะไรตรงนี้หรอกผมทราบดีเขาเลือกที่จะอยู่ในที่สบายมีแหล่ง
บันเทิงใกล้ๆและกับเพื่อนๆของเขามากกว่าที่ออกมาในที่ไกลผู้คนแบบนี้
“แต่ควรจะเลือกที่มันเจริญหน่อยซิเขม..และนี้ขับรถออกมาตั้งไกล..อยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้เนี๊ยะ ”
ณัฐกานต์พูดด้วยนำเสียงที่หงุดหงิด เปิดจีพีอาร์เอสดูเส้นทางไปด้วยอารมณ์ขุนมัว
“เขมก็บอกกานต์แล้วว่าเขมมาเองได้แต่กานต์ไม่ฟัง” ผมหันไปขึ้นเสียงใส่ณัฐกานต์เล็กน้อย
“นี้กานต์ขับรถมาให้นะเขม” ณัฐกานต์หันหน้ามามองผมและหันกลับไปมองทางเช่นเดิมพร้อมพ่น
ลมหายใจออกมาไม่ดังมากแต่ก็ได้ยินแหละ
“ทำไมช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยนะเขม” ณัฐกานต์เอ่ยถามผมในขณะที่เขาขับรถอยู่โดยไม่หันมอง
หน้าผม
“เพราะอะไรกานต์รู้ดี..เขมก็พยายามประครองมันที่สุดแล้วนะ..เขมไม่อยากให้ใครพูดได้ว่าความ
รักแบบของเรามันไม่ยังยืน"
"แบบที่พ่อของกานต์พูดไงกานต์จำไม่ได้เหรอหรือว่าลืมมันไปแล้วละ" ผมหันไปถามณัฐกานต์
"แต่เขมก็ไม่รู้จะประคองมันได้แค่ไหนถ้ากานต์ยังเป็นแบบนี้” ผมพูดณัฐกานต์ก็หักพวกมาลัยเลี้ยว
รถเข้าไปจอด ณ ลานจอดรถของโรงเรียน
"แบบไหนละ..กานต์ก็เป็นของกานต์แบบนี้มาตั้งนานแล้วนะเขม" ณัฐกานต์สะบัดหน้ามามองผม
"ไม่..กานต์เปลี่ยนไปเยอะ..เมื่อก่อนกานต์มไม่ใช่แบบนี้ ." ผมพูดได้แค่นั้นก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถ
สายตามองตรงไปยังตึกที่สูงตระหง่านโดดเด่นเพราะว่ามีแค่ตึกเดียวจริงๆ
โรงเรียนที่ผมมาทำหน้าที่ครูผู้สอน เป็นโรงเรียนเล็กๆ เปิดสอนมาได้สี่ปี มีนักเรียน630 คน
เป็นโรงเรียนกินนอน มีหอพักสำหรับนักเรียนชายและหญิง มีแค่ตึกเดียวสูง 4 ชั้น มีโรงอาหารและ
ช๊อปการเรียนการสอนต่างๆอีกสองสามช๊อปเท่าที่ผมทราบ แต่สิ่งที่ผมมองแล้วอมยิ้มคือ โรงเรียน
นี้มีลานไว้ให้นักเรียนได้นั่งเล่นมันกว้างขวางมากและต้นไม้นานาพันธุ์ที่ลายล้อมไปทั่ว
“จะบ้าตายมีตึกเดียว” เสียงของคนข้างๆท่ำให้ผมหันมาเหล่สายตามอง ณัฐกานต์ยืนมองด้วย
ความผิดหวัง ผมก็ส่ายหัวเล็กน้อยบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าเราทั้งคุู่มีมุมมองที่ต่างกันขนาดนี้แต่มา
คบกันได้ยังไงแต่ถึงกระนั้นก็เถอะผมก็ยังรักเขาเพราะณัฐกานต์ก็มีข้อดีอยู่บ้างตรงที่เขาก็ดูแลผม
ในเรื่องอื่นๆได้ดี ผมเคยคิดว่าคนเราก็ต้องมีข้อดีและข้อเสียกันบ้าง
“สวัสดีครับคุณ..มาติดต่อเรื่องอะไรครับ” ชายเกือบจะวัยกลางคนเดินตรงเข้ามาหาผมสองคน สวม
ชุดซาฟารี สีน้ำตาลเทา พร้อมกับเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและเป็นกันเอง ผมยกมือไหว้อย่าง
นอบน้อม
“สวัสดีครับลุง ผมมาติดต่อเรื่อง ที่ผมจะมาเป็นครูที่นี้นะครับ”
“จะมาเป็นครูคนใหม่ที่นี้เหรอครับ..ถ้างั้นติดต่อที่ห้องธุรการเลยนะครับ..ผมเป็นคนขับรถและภาร
โรงของที่นี้ อยู่มาตั้งแต่โรงเรียนเพิ่งเปิดใหม่ สี่ปีแล้วครับ” คนตรงหน้าผมบอกว่าเขาเป็นคนขับรถ
และภารโรง ผมแอบเหล่ตามองคนข้างๆที่ยืนทำท่าเบ้ปากเล็กน้อย ข้อเสียคือการมองคนแต่
ภายนอกของณัฐกานต์นี้แหละที่ผมเอือมระอา เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้นิสัยจริงๆของเขามากหนัก
หรอกแต่พอเริ่มคบกันไปจนไม่อยากเลิกคราวนี้นิสัยเหล่านี้เริ่มจะออกมาอย่างชัดเจน
“ผมชื่อเขมชาติครับเรียกผมว่าเขมเฉยๆก็ได้ครับ” ผมแนะนำตัวเอง
“เชิญด้านนี้เลยครับเดินตรงไปและเลี้ยวซ้ายขึ้นบันไดตรงและเลี้ยวขวาจะเจอป้ายห้องธุรการครับ..
ผมชื่อแช้มครับ เรียกลุงแช้มครับ” ลุงแช้มบอกผม ผมพยักหน้าและเดินตรงไปตามที่ลุงแช้มบอก
“ไม่เห็นต้องไหว้เลยแค่คนขับรถและภารโรง” กานต์พูดทำเบ้ปากเล็กน้อย
“ถึงเขาจะเป็นแค่ภารโรงหรือคนขับรถแต่เขาก็อาวุโสกว่า..คนไทยหรือเปล่า” ผมหันไปพูดกับ
ณัฐกานต์ เขาก็แค่หยักไหล่ใส่ผมว่าเขาหาได้แคร์ไม่
ผมเดินตรงไปตามทางเดินก็เห็นบันไดทางขึ้น ผมได้เป็นครูฝึกที่สอนที่โรงเรียน
นานาชาติมาก่อนแล้ว เบื่อมากกับการที่ต้องคอยเจอไม่ซิสู้รบปรบมือกับแต่พวกลูกคุณหนู
ห้ามตี ห้ามด่า ห้ามว่า ห้ามให้เกรดต่ำๆ ส่วนผมเป็นประเภทให้ไปตามเนื้อผ้าซะด้วยแต่ผมก็
เป็นแค่ครูผู้ช่วยสอนการตัดสินใจคือครูที่ทำหน้าที่สอนเท่านั้น ระหว่างที่ผมกำลังเดินขึ้นบันได
ทางขึ้นเพื่อตรงไปยังชั้นที่สอง
“ปึก” ร่างสูงโปร่งของเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาเดินถอยหลังลงบันไดมา ก็ชนเข้ากับอกผมตัวเขา
ก็พอๆกับผมนั้นแหละ ทำเอาผมแทบจะตกลงไปและเขาก็ดึงแขนผมไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะหล่นลงไป
หรืออาจจะกลิ้งลงกองอยู่ที่พื้น นั้นคงหมดสภาพแน่ๆ คุณครูคนใหม่ สายตาผมปะทะเข้ากับสายตา
หนุ่มคนนั้น มองไปที่ใบหน้าเรียวและคม สายตาที่คมกริบเหมือนคมมีดคิ้วที่หนาและโค้งได้รูปแบบนั้น
เขาแค่เหล่มองมาที่ผมก่อนจะปล่อยแขนผม
“เขมเป็นอะไรหรือเปล่า” ณัฐกานต์ละสายตาจากมือถือเงยหน้าขึ้นมาถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่เป็นอะไร
“เออ ...ขอโทษครับเพ่!” น้ำเสียงกล่าวขอโทษแบบทุ้มๆ หน้าตาใสสะอาดแต่งตัวกวนๆ ชายเสื้อที่หลุดลุ้ย
ออกมาจากกางเกงนักเรียนขาสั้น แต่มันไม่เท่ากับสิ่งที่ผมสะดุดตาคือคิ้วที่หนาๆคู่นั้นและจมูกที่โด่งจนเห็น
ได้ชัดเจน หน้าตาก็บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ใช่คนไทยแท้อาจจะมีส่วนครึ้งหนึ่ง หรือแม้จะไม่มากแต่ก็รู้แหละว่าลูกครึ้ง
ผมเป็นครูฝึกสอนที่โรงเรียนนานาชาติผมเห็นอยูุ่เป็นประจำ
“ไอ้คริส..แม่งไม่รอกรูเลยสัส” เด็กผู้ชายรุ่นเดียวอีกคนวิ่งออมาหยุดตรงคอบันไดดีนะที่เขาเบรคไว้ซะ
ก่อนที่จะลงมาชนผมเข้าอีกคน
“ขอโทษคร๊าบ” เด็กผู้ชายคนที่วิ่งมาที่หลังโค้งให้ผมก่อนจะรีบตามเด็กที่เดินสองมือล้วงกระเป๋า
พาร่างตัวเองเดินผ่านผมไป
“ก็กรูเห็นมรึงหน้าม้ออยู่ได้...กรูหิวน้ำสัส!” คนที่ชนผมหันมาตอบเพื่อนสายตาเขาเหลือบผ่านมามองผมนิดหนึ่ง
“สวัสดีค่ะ..คุณที่จะมาเป็นครูใช่ไหมคะ” เสียงผู้หญิงเอ่ยถามผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับพยักหน้าว่าใช่
“นายคริส!! ครูบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเอาชายเสื้อออกนอกกางเกง” เสียงครูที่ออกมายืนต้อนรับผมตะโกน
บอกเด็กผู้ชายคนนั้น เขาก็รีบวิ่งๆออกไปทันที นี่แหละนะเด็กนักเรียนกับกฏระเบียบ กฏมีไว้ให้แหกจริงๆเลย
ผมแอบอมยิ้มออมาเล็กๆ
“พูดไปเถอะค่ะปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วค่ะ ..เชิญเลยค่ะ..ท่านผู้อำนวนการรออยู่แล้ว..คุณชื่ออะไรคะ..ดิฉันชื่อครูนิดค่ะ “
ครูที่ออกมาทักทายผมแนะนำตัว
“ผมชื่อเขมชาติครับเรียกผมว่าเขมก้ได้ครับ ..พี่นิด” ผมพูด ครูนิดยิ้มให้ผมและเอียงตัวมองคนที่เดินตามหลังผมขึ้นมา
“เพื่อนผมครับชื่อ..ณัฐกานต์ครับ” ผมแนะนำณัฐกานต์ ว่าเป็นเพื่อน ครูนิดก็ยิ้มๆ ให้แต่ณัฐการต์หาได้ยิ้มตอบไม่
แถมยังทำเบือนหน้าไปทางอื่นอีกเสียมารยาทจริงๆ เขาไม่ชอบให้ผมสุงสิงกับผู้หญิงนอกจากกลุ่มของเพื่อนเขาเท่านั้น
ผมก็ยิ้มเกลอๆให้ คุณครูนิดก็ยิ้มเจื่อนๆให้ผมเช่นกัน
“เขม..กานต์นั่งรอที่ม้านั่งหินอ่อนนะ” กานต์พูดกระฉากเสียงก่อนจะหันหลังกลับเดินลงไป ผมก็เดินตามครูนิดเข้า
ไปในห้องที่ท่านผู้อำนวยการนั่งรอผมอยู่ ท่านอายุราวๆ ห้าสิบได้กว่าได้
“สวัสดีครับท่านผอ.” ผมยกมือไหว้ท่าน ผู้อำนวนการโรงเรียนที่ผมกำลังจะมาเป็นครูสอนอย่างเต็มตัว รอยยิ้มที่ดูมี
เมตตาถูกส่งกลับมาให้ผมมันทำให้ผมอุ่นใจที่ผมเลือกมาได้ไกลขนาดนี้
“สวัสดีครับ..เชิญนั่งครับ..คุณเขมชาติใช่ไหมครับ...เดินทางมาเหนื่อยไหมครับ..หวังว่าคงจะหาไม่ยากนะครับ
โรงเรียนเพิ่งจะทำการเปิดสอนได้แค่สี่ปีมักจะไม่ค่อยมีคนรู้จักมากหนัก” ท่านผู้อำนวยการเอ่ยปากชวนผมคุย
ผมนั่งลงตามที่ท่านผายมือให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับท่าน
“ไม่ครับหาไม่ยากเลยครับ...ผมดีใจมากที่ท่านให้โอกาสผมได้เข้ามาทำหน้าที่ครูสอนนักเรียนที่นี้นะครับ “
ผมพูดตอบอย่างสุภาพและอ่อนน้อม
“โรงเรียนของเรามีนักเรียนทั้งหมด 630 คน มีแค่ตึกเดียวสำหรับทำการเรียนการสอนและถูกแบ่งย้อยๆ
ออกเป็นห้องคอมพิวเตอร์ ห้องสื่อการเรียนอื่นๆ เช่นห้องโสตศึกษา มีลานอเนกประสงค์ตรงด้านหน้า
เอาไว้นั่งเล่นและเรียนวิชาพละ คาดว่าอีกสามเดือนข้างหน้าจะมีโรงยิมเกิดขึ้น” ท่านผอ.พูด ผมพยักหน้า
“นักเรียนต้องมาถึงโรงเรียนก่อน 7.45 น. ชั่วโมงแรกของการเรียน 08.30 น. เลิกเรียน 19.00 น. มี
ชั่วโมงกิจกรรมทุกวัน ตั้งแต่ บ่ายสองโมงครึ้งจนถึงสี่โมง นักเรียนจะพักทานข้าวเย็นอาหารเย็นจะ
เริ่มเวลา4โมงครึ้งถึงห้าโมงครึ้งที่ห้องอาหารนะครับ อาบน้ำและกลับเข้ามาเรียนตอนห้าโมงครึ้งถึง
หนึ่งทุ่มซึ่งใครมีวิชาเรียนก่อนก็เข้าไปทานอาหารได้ก่อนและหลังจากนั้น นี้คือชั่วโมงติววิชา..คุณ
รับทราบตรงนี้ใช่ไหมครับคุณเขม” ผู้อำนวยการพูดผมก็คิดตามอืมม เรียนเยอะดีนะสิบชั่วโมงเลย
แต่ที่เยอะเขาให้คนที่อยากติวจะได้ไม่ต้องไปหาติวเตอร์ที่อื่นก็เป็นความคิดที่ดีนะ ผมพยักหน้า
ตอบรับท่านผู้อำนวนการทันที ผมทราบก่อนที่จะเดินทางมานักเรียนที่นี้ส่วนใหญ่เป็นนักเรียน
ประจำจึงไม่แปลกที่เงินเดือนที่ผมขอไปสูงนิดหน่อยเขากลับตอบตกลงโดยไม่ลังเล เล่นให้ผมสอน
ตั้งสิบชั่วโมงแบบนี้ไงเหมือนได้โอทีประมาณนั้น
“ครับผมรับทราบตรงนี้ดีครับท่าน เจ้าหน้าที่โทรไปคุยพร้อมอธิบายให้ผมฟังคร่าวๆ” ผมตอบท่านผู้
อำนวนการไปเขาก็มองผมแวปหนึ่งก่อนจะละสายตาขึ้นมาจากเอกสารตรงหน้าท่าน
“ครูเขม ...คุณจบเอกภาษาอังกฤษมาโดนตรง ..ยังไม่ได้แต่งงาน..มีแฟนหรือยังครับ” ท่าน
ผู้อำนวยการถามผม ผมก็ยิ้มๆให้ท่าน ท่านก็ยิ้มๆตอบให้ผมแบบรอคำตอบ
“เออ...ยังครับ” ผมตอบไปทันที จะให้ผมบอกว่าผมผมแฟนแล้วแต่เป็นผู้ชายงั้นรึ
"ผมว่าน่าจะมีแล้ว” ผู้อำนวยการพูด แล้วจะถามผมทำไมละครับท่าน ผมนึกในใจ
“ดูจากสีหน้าคุณกังวลที่จะตอบผม แต่ไม่เป็นไรครับอันนี้เรื่องส่วนตัวผมจะไม่เข้าไปยุ่ง" ท่าน
ผู้อำนวยการพูดยิ้มๆให้ผม ผมก็ยิ้มๆตอบแบบเคอะๆเขินๆโดนรู้ทันเข้าจนได้หน้าผมนี้เก็บอาการ
ไม่ค่อยเนียนเลยนะซิ
“โรงเรียนเรามีนักเรียนที่พ่อแม่ส่งให้มากินนอนที่นี้ เรามีหอพักของนักเรียนชายหญิงซึ่งจะแยกกัน
ชัดเจนอยู่แล้ว หอพักครูก็แยกกันได้ชัดเจน บ้านพักสำหรับนักเรียนก็มี พักได้สามคนต่อหนึ่งหลัง
อันนี้ผู้ปกครองจ่ายเพิ่มจะมากกว่าหอพักหน่อย ส่วนของครู ผมมีบ้านพักให้อยู่แล้วเป็นหลังๆ ครู
สามารถนำรถยนต์หรือรถมอเตอร์ไซค์มาได้นะครับเพื่อว่าต้องการเดินทางออกไปตลาด” ท่านผอ.
พูด ผมก็ยพยักหน้ารับทราบ
“ส่วนอัตราค้าจ้างเราคุยกันแล้วนะครับ..มีคำถามไหมครับ” ท่านผอ.รีบอธิบายคราวๆให้ผมได้ฟัง
อย่างคร่าวๆ แต่ผมก็ฟังตามท่านพูดอย่างเข้าใจดีทุกอย่าง
“ ผมจะเริ่มสอนได้เมื่อไหร่ครับ” ผมถามคำถามท่านกลับถึงการเริ่มสอนของผมในวันแรก
“พรุ่งนี้เลยครับ..ส่วนตารางการสอนของครูเขมไปรับได้ที่ครูนิดนะครับเขารับหน้าที่ทำตรงนี้อยู่"
"บ้านพักของครูเขม บ้านพักครูหลังที่สามนะครับ กุลแจครับ มีอะไรชำรุดเสียหายแจ้งทางครู
ประพันธ์เขาเป็นครูช่างของโรงเรียน “ ผอ.บอกผม ผมก็พยักหน้ารับทราบ ผมคงต้องเดินกลับไปหา
พี่นิดก่อนซินะ
“ถ้าอย่างนั้นขอตัวไปที่บ้านพักเลยนะครับ เพื่อนผมรออยู่นะครับเดี๋ยวเขาจะได้ขับรถกลับกรุงเทพฯ
ผมยังไม่ได้เอารถมาไว้ใช้คงอาทิตย์หน้านะครับท่าน” ผมตอบกับท่านผู้อำนวนการพยักหน้าให้ผม
ผมลุกและเดินออกมาจากห้องทำงานท่าน ผมเดินย้อนกลับมายังห้องธุรการห้องที่ผมเดินผ่านไป
เมื่อสักครู่ก่อนจะไปพบท่านผู้อำนวนการ
“ขออนุญาตนะครับ..ผมจะขอตารางการสอนนะครับ” ผมเดินเข้าไปด้านใน ครูผู้หญิงที่กำลังจับ
กลุ่มคุยกัน ทุกคนหยุดการสนทนาและหันหน้ามาทางผมกันหมดเลย
“ครูคนใหม่เหรอ...หล่อจัง” ผมได้รับคำชมก็ยิ้มหน้าบานเลยซิครับว่าผมหล่อเป็นเรื่องที่ปกติ ผม
เป็นคงแต่งตัวเก่งดูแลตัวเองค้อนข้างดี อันนี้มาจากณัฐกานต์ช่วยผม
“ครูเขมคะ...นี้ค่ะตารางการสอน..เริ่มสอนพรุ่งนี้เลยค่ะ...ยินดีต้อนรับนะค่ะ ..นี้ครูอรพรรณ์ครูสอน
วิชาพุทธศาสนา และครูถาวรครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ค่ะ” ครูนิด หรือพี่นิดแนะนำให้ผมรู้จักผมโค้ง
เพื่อเป็นการตอบรับ
“สวัสดีครับ ผมเขมชาติ หรือเรียกว่าเขมก็ได้ครับ” ผมแนะนำตัวเอง แต่ละคนมองผมยิ้มๆ ผมก็โค้ง
ให้อย่างสุภาพก่อนจะเดินออกจากห้องไป เพราะณัฐกานต์เขารอผมอยู่ป่านนี้คงหน้ามุ่ยไปเป็นที่
เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ผมก้าวเท้าลงมาก็เจอคนที่ยืนรอ เขายืนกดมือถือเล่นไปด้วย หันมองผมด้วยสี
หน้าที่รู้ได้ว่ากำลังเริ่มจะหงุดทั้งอากาศที่ร้อนระอุแบบนี้
“เสร็จแล้วเหรอ..ร้อนมาก...นี้ไปที่บ้านพักได้เลยใช่ไหมเขม” กานต์ถามผม
“กานต์จะอยู่ค้างกับเขมคืนนี้หรือว่าจะขับรถกลับเลยละ” ผมถามกานต์
“น่าเบื่อแบบนี้ขับรถกลับดีกว่าแล้ววันศุกร์ตอนเย็นจะมารับแล้วกันนะเขม” กานต์ตอบด้วยท่าทีไม่
สบอารมณ์หนัก ผมเข้าไปนั่งในรถสายตาผมก็หันไปพบกับเด็กผู้ชายที่เดินชนผมเมื่อสักครู หุ่นที่
ล่ำและซิกแพคแม้จะไม่มากมายแต่ก็มีแหละถึงจะไม่ได้ดูเหมือนนักเล่นกล้ามทั่วไปก็ตาม แต่มันก็
ทำให้ผมไม่อาจจะละสายตาจากเขาได้ ตอนนี้เขากำลังเปิดก๊อกน้ำสาธารณะเพื่อดื่ม ก๊อกน้ำที่
ต้องเปิดให้น้ำพุ้งขึ้นและก้มหน้าลงเอาปากรอให้น้ำพุ้งผ่านกระพุ้งแก้มเคยดูในหนังหรือโฆษณา
ไหมครับ แบบนั้นเลยผมแถบจะอ้าปากตามเขาแต่ก็ชะงักเพราะว่ามีเด็กผู้หญิงเดินมาพร้อมกับส่ง
ผ้าเช็ดหน้าให้ ตามาด้วยสายตาที่หวานหยดย้อนแบบนั้นคงไม่ใช่แค่เพื่อนแน่ๆ คงจะแฟนนั้นแหละ
แล้วเราจะไปอะไรกับเขาวะ เขม
“มองอยู่นั้นแหละหรือว่าเดี๋ยวนี้จะกินชะนี” กานต์เอ่ยปากถามผมดันคิดว่าว่าผมมองเด็กผู้หญิงอีกแต่
ก็ดีจะได้ไม่ต้องตอบคำถามว่ามองเด็กผู้ชายคนนั้นทำไม
“กานต์” ผมหันมาเรียกชื่อณัฐกานต์คงรู้ตัว เขาก็หันไปมองทางอื่นแทนและขับรถออกไป ผม
กับณัฐกานต์เราคบกัน ผมเองนะเป็นรุกส่วนณัฐกานต์นะก็เป็นรับ แต่นี้ผมกลับมีความรู้สึกพิเศษ
เกิดขึ้นหรือว่าที่ผมเป็นอยู่มันยังไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผมกันแน่ เห้ยไม่จริงนะเขมจะมาเปลี่ยน
บ้านอะไรตอนนี้ อาจจะแค่สับสนไปพยายามปลอบตัวเอง
“เดี๋ยวกานต์ขับตรงไปนะครับและก็เลี้ยวตรงหัวมุมด้านหน้านะครับ เลี้ยวขวาเขมคิดว่าตรงไปอีก
นิดก็ถึงบ้านพักครู ดูจากแผนทีบ้านพักของเขมหลังที่สี่นะครับกานต์ ” ผมคอยบอกเส้นทางกับณัฐ
กานต์ เขาก็พยักหน้า พอรถแล่นเข้ามาตามถนนเล็กๆ มันก็ค้อนข้างไกลอยู่เหมือนกันถ้าหากต้อง
เดินออกทุกวัน บ้านพักสไตล์ยุโรบหลังคาสโลป หลังเล็กๆ มีที่จอดรถด้านหน้า ผมอมยิ้มออกมา
เพราะว่าผมชอบแบบนี้สไตล์แบบนี้เลย[/font][/size]
******************************************************************************************
เขียนใหม่อีกครั้งไม่รู้ว่าจะพอไปไหวไหมค่ะ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: ฝากด้วยนะคะเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่คนแต่งอยากจะแชร์ผ่านนิยาย(สมัครเล่น) ยินดีรับทุกคำแน่นำค่ะ มีคำผิดบอกด้วยนะคะ
รักคนอ่าน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: มาเจิมนิยายใหม่ค่ะ...เริ่มมาก็ไม่ปลื้มกานต์แล้วแหละ เอ๊ะ เขมคิดอะไรกับคริสโตเฟอร์นะ
รอตอนต่อไปค่ะ ... :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
-
ต่อจากข้างบนค่ะ
“อะไรกันหลังเล็กนิดเดียวเอง” กานต์เอ่ยขึ้นมาทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ นั้นไงความคิดที่แตกต่างกัน
ของผมสองคน
“กานต์..แค่นี้ก็พอแล้ว..และพักคนเดียวมันก็ส่วนตัวดี” ผมพูดพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความ
ช่างติของณัฐกานต์ ผมก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางลงจากรถและขนขึ้นไปบนบ้านพักทันที
ณัฐกานต์ตามขึ้นมา ก็ไม่มีอะไรมากมาย มีส่วนที่เป็นครัวห้องนอนและมุมไว้สำหรับเป็นมุมทำงาน
มีตู้ชั้นวางทีวีกลางเก่ากลางใหม่ตึ้งอยู่และมีโซฟาเก่าเล็กน้อยของผมนะแต่ของณัฐกานต์คงเรียก
ได้ว่าซากจะดีกว่า
“นี้ถ้าแม่ของเขมมาเห็นนี้คงลมใส่..ลูกชายเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแต่ดันมาเป็นครูที่นี้..ดูซิ
เขมมีอะไรบ้างตู้เย็นใช้งานได้ไหมเนี๊ยะ” ณัฐกานต์พูดไปพร้อมกับเดินไปปิดตู้เย็นดู ผมปล่อยให้นัก
วิจารณ์เขาบ่นไปตามเรื่องตามราวของเขา ผมเดินตรงเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับวางกระเป๋าลงที่
ปลายเตียง เตียงไม้ขนาดคิงไซส์ ห้องนอนที่ถูกทำความสะอาดไว้อยู่แล้ว หน้าต่างเล็กๆที่ถูกเปิดให้
ลมเช้าพัดเข้ามาด้านใน
“อะไรเนี๊ยะ! ..แอร์ก็ไม่มีเหรอ..ว่าจะค้างด้วยขับรถกลับดีกว่าไม่ไหวอะอยู่ไม่ได้หรอกเขม” ณัฐ
กานต์พูดพร้อมกับเบ้ปาก ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบที่แคบๆ เขาชอบพื้นที่กว้างๆและการตกแต่งก็ต้อง
ทันสมัยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
“ถ้าเขมจะให้กานต์อยู่ด้วยเขมต้องบอกเขาว่าให้ติดแอร์ให้หรือไม่ก็หาบ้านพักที่อื่นอยู่นะเขม แบบ
นี้ไม่ไหวกานต์ไม่เอาด้วยหรอกนะ” ณัฐกานต์พูด
“กานต์เขมเพิ่งจะมานะเขมก็ไม่รู้อะไรที่นี้มากหนักไม่ว่าการเดินทางหรือว่าบ้านพัก บ้านเช่าอะไร
พวกนี้เขมยังไม่รู้...อาจจะต้องรอให้อะไรๆมันเข้าที่เข้าทางก่อนะ” ผมพูดพร้อมกับจับไหล่ณัฐกานต์
และหมุนตัวหันมาหาผม
“กานต์..ไว้ให้ทุกอย่างมันเข้าที่เข้าทางก่อน..เขมจะติดแอร์ให้นะ ..นะครับ..” ผมพูดผมมองจ้อง
ใบหน้าของคนรักตรงหน้า ยกมือขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าณัฐกานต์ เขาเป็นคนที่หน้าหวาน
และคมเข้ม พ่อแม่เป็นคนใต้แต่แปลกนะณัฐกานต์กับเป็นคนที่มีผิวขาวและยิ่งฉีดและกินอาหาร
เสริมนี้ยิ่งขาวเข้าไปใหญ่
ผมขยับเข้าไปสวมกอดณัฐกานต์หวังจะได้สั่งลาคนรัก ก่อนที่จะไมได้.... ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา
มีอะไรกันอาทิตย์ละครั้งได้มั้ง เมื่อคืนก็ชวดไปทีหนึ่งแล้ว
“จะทำอะไรนะเขม” ณัฐกานต์ถามผมพร้อมยกมือขึ้นดันหน้าอกผมไว้ไม่แรง ผมรู้ดีว่าณัฐกานต์
ต้องการผม ผมส่งยิ้มเจ้าเลห์ให้ณัฐกานต์พร้อมกระชับกอดเข้ามาอีกจนหน้าอกณัฐกานต์เข้ามา
ชิดกับหน้าอกผม
“เขมรู้ว่านะว่ากานต์ก็รู้ดีว่าเขมต้องการจะทำอะไร....ขอหน่อยไห้ไหม..อีกตั้งห้าวันกว่ากานต์จะมา
รับเขม..นะ...เมื่อคืนก็ไม่ได้เพราะว่า..กานต์เมา..” ผมพูดกับณัฐกานต์
“เขมก็เมื่อวานวันเกิดเพื่อนรักของกานต์นะและก็ไมได้เมามากแต่ที่ไม่ทำเพราะว่า..” กานต์พูด
พร้อมกันหาหนี ผมก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ช่างเถอะกานต์ไม่อยากทะเลาะกับเขมยังไงเราก็คบกันมาตั้งสี่ปีนะ" ณัฐกานต์พูด ผมค่อยช้อน
ใบหน้าของณัฐกานต์ขึ้นมาเชยชม
“ใช่สี่ปีมีค่ามากเลยนะ..เขมอยากมีรักแรกรักเดียวและรักสุดท้าย..เขาอยากให้คู่เรารักกันเหมือน
เช่นคู่หนุ่มสาวทั่วๆไป ไม่อยากให้เป็นอย่างที่พ่อของกานต์พูดเลยว่ารักแบบนี้คบไปไม่นานก็เลิก”
ผมพูดเพราะกว่าที่พ่อแม่ของณัฐกานต์จะยินยอมให้เราทั้งคู่คบกันผมก็ต้องเทียวไปหาท่านไปทำ
ให้ท่านให้ว่าผมกับณัฐกานต์เรารักกันจริงและมั่นคงพร้อมที่จะสร้างครอบครัวกัน
“นะครับ..อืมม” ผมพูดและผลักดันร่างนั้นลงไปนอนลงบนที่นอน ผมก็รีบปืนขึ้นไปทาบทับร่างนั้น
ทันทีพร้อมกับพรมจูบไปทั่วเรือนร่างนั้น เสื้อผ้าของผมทั้งคู่ถูกถอดกระเด็นไปคนละทิศละทางและ
บทรักของสองหนุ่มก็เริ่มขึ้น ผมใช้เวลาเกือบครึ้งชั่วโมงกว่าบทรักจะจบลง เห็นผมแบบนี้แต่ลีรัก
บนเตียงนี้สุดยอด และนี้แหละที่ทำให้กานต์ไม่ยอมไปจากผมและตัวผมเองก็ไม่อยากมีคนอื่น ผม
อยากมีรักเดียวไม่อยากเป็นอย่างที่ใครเขาว่าไว้ว่ารักแบบของผมมันไม่จีรังยั่งยืน ที่บอกกันว่า
ความรักแบบชายรักชายมักจะรักง่ายหน่ายเร็ว แต่ผมจะพยายามทำให้เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เราสอง
คนจะสร้างครอบครัวกันได้และมีความสุขกันได้ไปจนแก่ถ้าผมประคองมันไปได้จริงๆ
“อ่าห์...อ่าห์ ..เขม..โอ้วว...อู้ยย...กานต์..มะ..ไม่..ไหว ..แล้ว” ครวญครางฟังไม่ศัพท์ ผมก็ใส่เอาใส่
เอาไม่ยั้งเช่นกัน เสียงเตียงไม้ดังเอียดอ้าดๆ ผมคิดนะว่าคงไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกนะ
แฮ้ก!!! เสียงอาการหอบเหนื่อยของทั้งคู่กับกิจกรรมในร่มที่เรียกเหงือได้ไม่ต่างกับการวิ่งรอบ
สนามฟุตบอลสามรอบ เหงือที่แตกรินไหลไปทุกอณูของรูขุมขน คนที่อยู่เบื่องร่างก็หน้าตาเหยเก
ด้วยความเสียวซ้าน เล็กมือที่กดจิกลงบนแผ่นหลังเพื่อลดอาการเหล่านั้นลง
“ปักๆๆ” เสียงเนื้ออ่อนกระทบเนื้ออ่อนก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ
“อ้าห์..เขม...” กานต์ครางชื่อผมก่อนจะหมอบราบไปที่นอน ผมเองก็เช่นกันทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ร่าง
บางๆ นั้น ผมพลิกมานอนตะแครงหน้าที่งอหงิกกลับมามีรอยยิ้มทันทีเลยนะ
“อยากให้ทำให้ก็บอกดีดีซิจะทำหน้างอนทำไมทั้งวัน” ผมถามคนที่นอนพลิกมาก่ายหน้าอกผม
“ที่กานต์ไม่ยอมไปไหนก็เพราะว่าเขมรู้ใจกานต์แบบนี้ไง...ว่าแต่อย่าลืมติดแอร์นะหรือไม่กานต์จะ
ติดให้เองเลย..และที่นอนก็แข็งเปลี่ยนใหม่ก็ดีนะตู้เย็นด้วย..ทีวีแสนจะโบราณ..เอาที่คอนโดมาไว้
ที่นี้เครื่องหนึ่งแล้วกันนะ..เตาแก็สก็..อะไรเตาแก็สปิกนิก” กานต์บ่นผมใหญ่เลยพร้อมกันเดินเข้า
ห้องน้ำไปทันที
“โอ้ยยห้องน้ำก็ดูไม่ได้เลยอะเขม..ไม่ไหวนะ..กานต์มานี้หาโรงแรมดีดีอยู่นะถ้าไม่อย่างนั้นกานต์ไม่
ค้างด้วยแน่หรือไม่เขมก็ขับรถกลับและไปเจอกันที่คอนโดแล้วกัน”กานต์พูดอย่างอารมณ์เสีย ณัฐ
กานต์คนเดิมกลับมาอีกแล้วผมก็ยกมือลูบใบหน้าตัวเอง ผมเดินเข้าไปดูมันใกล้ๆก็ใช่มันออกจะ
เก่านิดๆแค่นั้นเอง กานต์แต่งตัวเตรียมจะกลับ ผมก็แต่งตัวจะได้ลงไปส่งกานต์ขึ้นรถเช่นกัน
“เจอกันวันศุกร์นะ..อ้อ..วันเกิดอีพูดดิ้งมันไปด้วยนะมันถามหาไม่รู้ว่ามันอยากจะงาบกล้วยเขม
หรือไง” กานต์พูดผมก็อมยิ้ม ผมยืนมองกานต์ที่กำลังจะเปิดประตูรถเก๋งสีขาว จู่ๆ ก็มีวัตถุกลมๆพุ้ง
แหวกอากาศมาอย่างรวดเร็ว
“กานต์” ผมเรียกกานต์ เพราะว่าเจ้าสิ่งนั้นมันพุ้งตรงมาทางณัฐกานต์ เขาก็หลบสิ่งนั้นได้อย่าง
หวุดหวิด
“ปึก” เสียงกระทบกับฝาผนังไม้ข้างบ้านและตกลงกับพื้น ผมถึงได้รู้ว่ามันคือลูกฟุตบอล ผมรีบเดิน
ลงจากบันไดลงมาหาณัฐกานต์ทันที ดูสีหน้าตกใจอยู่เหมือนกันมันเชียดเขาไปแค่นิดเดียวเท่านั้น
“กานต์เป็นอะไรไหม” ผมถามณัฐกานต์ที่ยืนทำหน้าเหวอ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ ณัฐกานต์นะ
หวงหน้าตาของเขามากที่สุด
“ไม่ละ..ใครกันเตะบอลไม่แหกตาดูอะไรว่ามีคนหรือไม่มีคน” กานต์พูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
“ไม่เอานะ....ลูกฟุตบอลนี้คงมาจากสนามฟุตบอลนะเขาคงไม่คิดว่ามันจะพุ้งมาตรงกานต์..ไม่เป็น
อะไรก็ดีแล้ว” ผมพูดกานต์ค้อนใส่ผมทีหนึ่ง
“ขอโทษครับพี่ผมขอลูกฟุตบอลคืนด้วยครับ” เสียงนี้ผมจำได้ดีแม้จะได้ยินแค่ประโยคสั้นๆ แต่ทำไม
จำได้แม่นยำหนักนะ ผมหันไปมอง คนที่เดินลงมาชนผมที่บันไดทางขึ้นไปห้องธุรการนั้นเอง และ
เขาก็วิ่งมาทางบ้านพักของผม
“นายเตะมาเหรอ..รู้ไหมว่ามันเกือบโดนฉันและรถฉัน” กานต์พูด
“กานต์ไม่เอานะ..อะ..ลูกบอล” ผมปรามกานต์และส่งลูกฟุตบอลคืนให้เด็กหนุ่มคนนั้น
“ผมเองก็ไม่ทราบหรอกครับว่าฟุตบอลมันจะมาลงตรงนี้และโดนคุณ..ผมไม่ได้มีญาณวิเศษจะได้
เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า” เด็กผู้ชายคนนั้นพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไป
“เขมได้ยินไหมค่ะว่าเด็กบ้านนอกที่นี้มักจะเป็นนิสัยแบบนี้” กานต์พูดก่อนจะรีบขึ้นรถเก๋งและขับ
ออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว ผมก็สวมร้องเท้าพร้อมกับเดินไปยังทางเดินที่เด็กผู้ชายคนั้นเดินออกไป
เป็นสนาฟุตบอลและสนามกีฬาของโรงเรียนด้วยซินะ ผมยืนมองหนุ่มที่ผมรู้สึกสะดุดตาเขาตั้งแต่
แรกพบ กำลังเตะฟุตบอลกับเพื่อนในสนามสายตาผมก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงที่ยืนส่งผ้าเช็ดหน้า
ให้หนุ่มคนนั้นแสดงว่าต้องมีอะไรที่พิเศษต่อกันถึงได้มานั่งเฝ้ากันได้ขนาดนี้ ถ้ามีแฟนเป็นผู้หญิงก็
แสดงว่าเขาไม่ใช่เกย์หรอกนะไอ้เขมเอ่ย ผมยืนมองอยู่สักพักก็เดินกลับบ้านพักเพื่อนจะได้เก็บ
เสื้อผ้าเข้าตู้และจัดข้าวของเข้าทีเข้าและดูว่าขาดเหลืออะไรจะได้หาซื้อเข้ามาแต่จะซื้อยังไงละลืม
ไปว่าไม่มีรถผมใช้เวลาอยู่สักพักในการจัดเก็บทุกอย่างให้เข้าที่จนกระทั้งเกือบได้เวลาอาหารเย็น
แล้วซินะ ผมเปลี่ยนเป็นกางเกงสามส่วนสวมเสื้อเชิ้ตคอโบโลสวมร้องเท้าแตะ ผมคงต้องเดินไปที่
โรงอาหาร บรรยากาศแบบนี้ผมชอบจังเลยนึกถึงบ้านคุณยายที่ราชบุรีจัง บรรยากาศร่มรืนแบบนี้
แหละ ผมเบื่อความวุ่นวายในเมื่องหลวงเต็มที มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกสูงและบ้านเรือนที่ผุดขึ้นราว
กับดอกเห็ด แต่ว่าตอนนี้ผมเริ่มจะหลงแล้วซิ หาห้องอาหารไม่เจอเห็นว่ามีตึก
เดียวแต่ก็มีหยิบย่อยไปหมดต้นไม้มันก็เยอะด้วย
“ขอโทษนะครับ...น้องครับ” ผมเห็นมีคนกำลังยืนเปิดให้น้ำพุ้งขึ้นราดรดหัวตัวเอง เสื้อนักฟุตบอลที่
เปียกชุ้มเหงือก็แนบตัวมันทำให้เห็นสรีระของเด็กหนุ่มคนนี้ กางเกงที่ลู่ไปตามท่อนขานั้นมันทำให้
ผมเห็นว่าตรงเป่ามันตุงๆนะ เห้ย!..นี้ผมมองลงไปได้ยังไงต่ำลงไปขนาดนั้น
“มองแบบนี้คิดอะไรกับผมหรือเปล่า” ผมก็สะดุ้งเด็กคนนั้นอีกแล้ว
“เออ..ไม่นิ..แค่จะถามว่าโรงอาหารของโรงเรียนไปทางไหนนะ” ผมถามเด็กผู้ชายคนนั้น
“อ้อ..คุณนั้นเองมาเป็นครูที่นี้เหรอครับ..” เด็กคนนั้นถามผมกลับ ผมพยักหน้าว่าใช่
“ก็เดิน..ตรงไป..เลี้ยวซ้าย..เลี้ยวขวา..เลี้ยวขวา..และก็เลี้ยวขวา และเดือนตรงมาอีกหน่อยก็จะเห็น
ทางเข้าโรงอาหาร” เด็กคนนี้พูดผมก็นึกภาพตาม ผมว่าเด็กนี้กวนผมแล้วแหละ
“อย่ากวน...โรงอาหารอยู่ตรงไหน” ผมกลับทำสีหน้าดุใส่
“ตามมาแล้วกันจะไปกินข้าวอยู่พอดีเลย” เด็กคนนั้นหยักไหล่บอกให้ผมก็เดินตามเขาไป
“เราชื่ออะไร” ผมถามเด็กผู้ชายที่เอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆขึ้นมาเช็ดน้ำบนศรีษะของเขา ความสูงนี้ไล่ๆ
กับผมได้เลยนะเนี๊ยะ ตัวสูงใช่เล่น
“ทำไมอะจะเอาไปหักคะแนนเหรอ”เด็กผู้ชายคนนั้นหันมาถามผมกลับ
“ถ้าจะหักนะไม่จำเป็นต้องถามเราอย่างเดียวก็ได้มั้ง..เพราะว่าดูท่าจะเกเรใช่เล่นนะเรานะ” ผมพูด
และคนที่ถูกชมก็หันขวับมามองผมในทันที
“ตกลงชื่ออะไรละ” ผมถามอีกที
“ชื่อคริส หรือคริสโตเฟอร์ เดนิส เมกินสัน” เด็กคนนี้พูดชื่อเป็นภาษาอังกฤษแบบนี้แต่พูดไทยได้
ชัดเจนมาก
“เราเป็นเด็กต่างชาติเหรอ” ผมถามเขากลับดูท่าเขาจะอึกอักที่จะตอบผมนะ
“นั้นห้องอาหารผมจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน..แค่นี้คุณคงเดินไปถูกนะครับคุณครู” คริสโต
เฟอร์บอกผมพร้อมกับรีบเดินแยกไปทางหอพักนักเรียนทันที ผมอยากรู้จังว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้
พ่อแม่เขาเป็นคนต่างชาติแต่ทำไมให้ลูกมาเรียนที่นี้ละ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ถูกเก็บไว้ในใจ
เด็กผู้ชายคนนี้แต่ที่น่าแปลกทำไมผมถึงได้อยากรู้มากอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กคนนี้มากจริงๆ
“หล่ออะแก...ครูคนใหม่หรือเปล่า...” เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องอาหารเขาพา
กันมองเหลียวหลังมาที่ผมและยิ้มให้ผมกันด้วย ผมก็ยิ้มตอบกลับให้ ผมเดินเข้าไปในห้องอาหาร
เป็นเหมือนศูนย์อาหารเล็กๆ มีแม่ค้าสามสี่ร้านและร้านเครื่องดื่ม ผมเดินไปยืนมองๆว่าจะทาน
อะไร มีก๋วยเตียว ข้าวราดแกง และ ข้าวมันไก่
“คริส..ลงมาทานข้าวได้แล้วแก้มรออยู่นะ..ไม่เอาอะจะทานกับที่รัก..นะคริสนะ..ทำไมอะอะไรจะ
เหนื่อยขนาดนั้น..ไม่รู้แหละแก้มจะรออยู่ตรงนี้..แค่นี้นะคะคริสเสียงเด็กผู้หญิงโทรศัพท์หาคริส คง
หนุ่มหน่อยที่ผมพบเจอระหว่างทางและเดินแยกไปหอพัก เด็กผู้หญิงคนนี้คงเป็นแฟน ก็ไม่แปลกรัก
ในวัยเรียนมันก็ต้องมีกันบ้างถึงแม้ว่าจะถูกห้ามปรามแต่เรื่องพวกนี้มันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้วผมเอง
ก็ยังมีแฟนเลยแต่ไม่เคยทำอะไรเลยแค่คุยคบจนสุดท้ายเขาก็ขอเลิกเพราะว่าเขาบอกว่าผมนะไม่
แมนต้องเป็นเกย์แน่ๆเลย ไม่เคยจับมือไม่เคยหอมแก้ม ไม่เคยล่วงเกินอะไรเธอเลย แต่แทนที่นาง
จะดีใจว่าผมเป็นคนสุภาพให้เกรียติเธอ และนั้นก็คือจุดแรกที่ทำให้ผมเริ่มสังเกตุตัวเองว่าผมเป็น
แบบไหนกันแน่จนมาลงเอ่ยที่แฟนคนที่สองคือ ณัฐกานต์ [/font][/size]
******************************************************************************************
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะค่ะ คนเขียนก็ใหม่ อยากได้คำแนะนำเยอะๆจัง ปล.มีคำผิดบอกด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ไม่รู้ว่าสะกดภาษาอังกฤษ เขมชาติถูกไหมนะ..ถ้าผิดพลาดขอภัยด้วยนะค่ะ ...
-
เขมนี้แอบชอบนักเรียนเหรอ ..คริสโตเฟอร์นั้ก็เสน่แรงเกิ้นชะนีแย้งกันขนาดนี้..
หมือนเขมจะโดนกานต์สวมเขายังไงก็ไม่รู้นะ.. :hao4: รอตอนต่อไปค่ะ
-
ได้เจอกันแล้ว เขมจะปรามคริสโตเฟอร์อยู่ไหม..อยากรู้ทำไมเขาเกลียดภาษาอังกฤษ..รอลุ้นกันต่อไป :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คงต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน .จะกลับไปแก้ไขใหม่
:pig4:
-
กำลังรอตอนต่อไปอยู่เลยค่ะ :call:
-
หืมม กานต์กะเขมนิสัยไม่เหมือนกันเลย ไมรอดแน่ๆ
-
หืมม กานต์กะเขมนิสัยไม่เหมือนกันเลย ไมรอดแน่ๆ
ขอบคุณนะค่ะ :3123: :3123: :3123: :3123:
-
รักนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน(ครูXนักเรียน)
ตอนที่ 2
วันแรกของการไปสอนหนังสือของผม ตื่นเต้นมากจริงๆ ผมตื่นมาแต่เช้าตรู่ แต่งตัวด้วย
เสื้อเชิ้ตเข้ารูปพอดีตัวสีฟ้ายี่ห้อแอร์โรว์ ตัวนี้ณัฐกานต์ซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด
และก่อนที่ผมจะออกจากบ้านผมกดส่งข้อความหาณัฐกานต์สักหน่อยส่งข้อความ
ผ่านทางมือถือ และผมคิดว่าจะลองถามท่านผอ.ดูว่าผมจะสามารถติดตั้งไวไฟที่บ้านพัก
ได้หรือไม่ เพื่อจะต้องเอาไว้สไกป์คุยกับทางบ้านหรือว่าณัฐกานต์
“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก..ตื่นไปทำงานหรือยังระวังตื่นสายนะที่รัก..สายๆเขมโทรหานะครับ”
ผมส่งข้อความหาณัฐกานต์และมันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะอ่านโดยไม่ตอบกลับในทันที
ผมก็ไม่เคยนั่งงอแงในเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ผมเดินเท้าออกมาตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง
รู้สึกตื่นเต้นจัง ผมภูมิใจในตัวเองที่มีลูกศิษย์เรียกว่าอาจารย์หรือครู อาชีพนี้เป็นอาชีพที่มีแต่ให้กับให้จริงๆ
“สวัสดีครับคุณ” ผมได้ยินเสียงเอ่ยทักทายผมมาจากด้านหลังของผม ผมเหลียวหลัง
กลับไปมอง ผู้ชายแต่งตัวดูดีขับรถมอเตอร์ไซด์ยามาฮ่าสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ขับ
ตามหลังผมอยู่ ผมคงขวางทางเขาอยู่ก็จึงเดินหลบให้เขาผ่านไปพร้อมส่งยิ้มทักทาย
“คุณพักที่บ้านพักครูเหรอครับ แสดงว่าเป็นครูมาอยู่ใหม่ใช่มั้ยครับ” เขาจอดรถถามผม
ผมพยักหน้าตอบว่าใช่
“ผมเพิ่งมาถึงเมื่อวานครับ ..ผมชื่อเขมชาติหรือเขมครับ ผมเป็นครูสอนวิชาภาษาอังกฤษ”
ผมบอกคนที่จอดรถทักทายผม
“ผมชื่อครูปริพนธ์ ผมเป็นครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ครับ..ถ้าอย่างนั้นครูขึ้นมาเลยครับผม
ไปส่งให้ถ้าจะเดินก็ไกลพอสมควรแค่ยืนสอนก็เมื่อยจะแย่แล้วครับ ขึ้นมาเลยครับครูเขม”
คนที่จอดรถรอรับผมเรียกผมให้ซ้อนรถมอเตอไซด์เขาออกไปด้วยกันผมก็ขึ้นไปซ้อนท้าย
ทันที
“ต้องหารถไว้ใช้สักคันนะครับคุณเขมจะได้ออกมาทำงานได้สะดวก” ครูปริพนธิ์หันมา
บอกผมขณะขับรถอยู่
“ครับผมมีแต่ผมคิดว่าน่าจะเอามาอาทิตย์หน้านะครับ” ผมบอกครูปริพนธิ์ เขาก็พยัก
หน้าครูปริพนธ์จอดส่งผมด้านหน้าของตัวอาคารเรียน
“ขอบคุณมากนะครับครูปริพนธิ์” ผมกล่าวขอบคุณ
“เรียกผมโจ้ก็ได้ครับ..ถ้าจะออกไปซื้ออะไรทานยื่มรถผมไปได้นะครับ ผมพักอยู่บ้านพัก
หลังที่หก..ยินดีทีรู้จักครับคุณเขม” ครูปริพนธิ์บอกผมพร้อมโบกมือให้ผมก่อนขับรถ
ออกไป
“อรุณสวัดส์ค่ะคุณเขม..เป็นยังไงบ้างคะ นอนหลับสบายดีไหมคะ..ที่นี้ค่อนข้างเงียบดู
เหมือนว่าน่าเบื่อไม่มีอะไรที่น่าสนใจไปนิดนึง” ครูนิดนั้นเอง เขาทักทายผมขณะที่ผมเข้า
ไปในห้องธุรการคงมีห้องเดียวนี้แหละครับ สำหรับครูนั่งพักและนั่งทำงานระหว่างรอเข้า
สอน
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่นิด ..ผมหลับสบายดีครับสบายมากทีเดียว..ผมชอบที่เงียบๆแบบนี้นะ
ครับ” ผมหันไปตอบครูนิดเขาก็ยิ้มดีใจ
“โต๊ะคุณครูเขมอยู่ตรงนั้นนะคะ..จะลงไปทานข้าวก่อนก็ได้นะคะยังมีเวลาเหลือค่ะ” พี่นิด
บอกผม ผมก็เดินไปที่โต๊ะมีพวกหนังสือการเรียนการสอนวางอยู่แล้ว คงเป็นของคุณครู
คนเก่าผมได้ยินว่าเขาย้ายด่วนแต่ไม่ได้ถามว่าด่วนเพราะอะไร ห้องแรกที่ผมจะเข้าสอน
คือ ชั้นม.4/2
“ถ้าอย่างนั้นผมขอลงไปทานอาหารก่อนนะครับพี่นิด” ครูนิดพยักหน้าผมลุกออกจากโต๊ะ
ทำงานระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออก
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมทักทายคุณครูที่เพิ่งเข้ามาในห้องพักครูเช่นกัน มีครูที่ผมพบเมื่อวาน
และครูคนใหม่
“ครูคนใหม่เหรอคะพี่อรพรรณ” ผมได้ยินเสียงถามดังมาเบาจากคนใหม่ ผมหันไปยิ้มให้
อย่างไมตรีว่าใช่ครับผมเป็นครูคนใหม่
“ชื่อครูเขมนะรินดาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่นะ...นี้ครูรินดาเธอสอนนาฏศิลป์ค่ะ..
ครูเขม” ครูอรพรรณแนะนำครูคนใหม่ให้ผมรู้จัก ผมยิ้มทักทาย ใบหน้าอ่อนหวานตัวเล็ก
ดูนุ่มนวลแบบนี้ครูนาฏศิลป์อยู่แล้ว ครูอรพรรณมองผมและเลิกคิ้วเป็นคำถามว่าผม
กำลังจะไปไหน
“ผมกำลังจะลงไปทานข้าวนะครับครูอรพรรณ์”
"ลืมไปเรียกว่าครูอรก็ได้นะคะ" ครูอรพรรณบอกผม ผมพยักหน้า
“ดีเลยค่ะกำลังจะลงไปทานอยู่พอดี ถ้าอย่างนั้นเราไปพร้อมกันเลยดีไหมคะรอแป๊ปหนึ่ง
นะคะ” คุณอรพรรณพูดผมพยักหน้าและสองสาวก็ออกมาพร้อมลงไปทานข้าวกับผม
เช่นกัน ผมไม่ได้หลงหรือเข้าข้างตัวเองนะ เสน่ห์ผมค้อนข้างแรงมีทั้งเพศเดียวกันและเพศ
ตรงข้าม คงเพราะว่าหุ่นที่ไม่ได้ดูอ่อนแอ่นมันก็ยากนะที่ดูออกว่าผมเป็นแมนหรือแอ๊
บแมน แม้ว่าหน้าตาดีจะไม่ได้จัดอยู่ในขั้นที่ดีมากแต่ผมค้อนข้างดูแลตัวเองดีผิวพรรณ
และการแต่งกายด้วย ดูได้จากสองสาวที่เดินตีคุู่พูดคุยกับผมซิ มองมาที่ผมยิ้มน้อยยิ้ม
ใหญ่ขนาดนี้ พอลงไปถึงห้องอาหารผมก็เดินตรงไปดูว่าจะทานอะไรและแล้วก็หยุดที่
ข้าวราดแกงดีกว่าเหลือบไปเห็นไก่ทอดแม่ผมชอบทำให้ทานตอนไปโรงเรียนและบางวัน
ไม่ทันก็ซื้อแถวโรงเรียนให้ทานแทน
“เอาไก่ทอดครับ” ผมเดินเข้าไปสั่ง เสียงของผมแต่ประสานกับเสียงใครคนหนึ่ง น้ำเสียง
ทุ้มๆดังมาจากด้านข้างของผมเอง พอผมหันไปมอง หนุ่มน้อยคนนั้นไงที่จริงก็ไม่น้อยนะ
ตัวสูงเท่าๆกับผมนี่แหละขาดอีกแค่กี่เซน แต่อายุยังน้อยอีกไม่นานก็คงแซงผมแน่ๆ ผม
สูง176 ซม. ผมหันมามองส่งยิ้มให้เขาแต่แทนที่จะส่งยิ้มกลับมาให้ดันหยักคิ้วตอบ
กลับมาให้ผมซะนิ กวนดีจริงๆ
“ใครจะเอาไก่ทอดคะ” เสียงแม่ถามพร้อมกับมองหน้าผมกับเด็กหนุ่มข้างๆ ของผม
สลับกันไปมาก็เล่นสั่งออกมาพร้อมกันแบบนั้น
“ผมครับ” ยังตอบพร้อมกันอีกแม่ค้าก็มองผมสองคนอีกอีกครั้ง ผมหันมามองหน้าเด็ก
หนุ่มข้างๆผม ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก
“ให้เด็กเขาก่อนก็ได้ครับ”ผมตอบแม่ค้าขายข้าว ก็ผมโตกว่าและก็เป็นครูเสียสละให้เด็ก
นักเรียนก่อน ผมหันไปยิ้มให้คนข้างๆ แทนที่จะชอบคุณกลับมาแต่กลับ ยืนนิ่งเหล่สายตา
มองมาที่ผม
“ผมไม่ใช่เด็ก..ให้ครูก่อนก็ได้ป้า” เด็กข้างๆ บอกแม่ค้าที่ขายข้าวแกงแม่ก็คงเลือกให้ผม
ก่อนในฐานะครูแน่ๆ
“ถ้ายังใส่ชุดนักเรียนอยู่ก็แปลว่ายังเป็นเด็ก” ผมกระเทิบเข้าไประซิบไม่ได้เบาแต่ก็พอจะ
ได้ยินกันแค่สองคน หนุ่มน้อยเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยกใหล่ขึ้นสูง
“ต้องใส่สูทผูกไท้มาโรงเรียนหรือไงถึงจะเป็นผู้ใหญ่ได้อะ” ดูซิไม่วายต้องกวนกลับมาจน
ได้ เอียงคอหันมาถามผม ผมกำลังจะหันไปตอบ พอดีแม่ค้าเดินกลับมาพร้อมจานข้าว
และไก่ทอดของผม
“ได้แล้วค่ะ..คุณครูจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ”
“เออ..ผมเอาผัดวุ้นเส้นเพิ่มครับผม..แค่นี้แหละครับ..ขอบคุณครับ” ผมบอกแม่ค้า หนุ่ม
น้อยข้างๆผมก็ชะเงอมองคงยังนึกไม่ออกว่าจะกินอะไรอีกดีละซิ ยืนเอานิ้วชี้ถูไถที่ตรง
ปลายจมูกพร้อมกับเอนตัวมาชนไหล่ผม ผมก็เหล่มองซิยังไง เขาเงยหน้ามองผมยิ้มเท่ๆ
พร้อมกับ
“ป้าเอาผัดวุ้นเสร็จด้วยครับ”
"หึๆ" ผมก็อดที่จะหัวเราะในลำคอไม่ได้กับเด็กหนุ่มข้างๆผม ดูซิหุบยิ้มทันทีเลย ยืด
ตัวตรงมองหน้าผม
“หัวเราะอะไรของคุณอะ” ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ว่าผมหัวเราะอะไรแต่ผมไม่พูด ผมแค่
ยิ้มให้เฉยๆ ผมรับจานข้าวของผมเติมน้ำปลามะนาวนิดหน่อยและหยิบช้อนกับส้อมเพื่อ
จะเดินกลับไปที่โต๊ะที่ครูอรพรรณกับครูลินดานั่งอยู่
“แค่เลือกเหมือนแค่นี้เอง..ตลกตรงไหน” หนุ่มน้อยพูดพร้อมรับจานข้าวจากแม่ค้า เขาก็
เดินเอาไหล่มากระแทกผมเล็กน้อยเพื่อเติมเครื่องปรุงเหมือนกัน ชนไม่ได้แรงอะไรหรอก
เหมือนจะแค่หยอกมากกว่าและเขาเดินกลับไปนั่งกับเพื่อนๆ ผมก็เดินกลับมานั่งที่กับครู
สาวๆเช่นเดิม
“น้ำค่ะคุณเขม” ครูลินดาส่งขวดน้ำที่ไปซื้อมาให้ผม ผมก็รับมาพร้อมกับ
“ ขอบคุณนะครับ...เท่าไหร่ครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะครูเขมแม้คนกันเอง” คุณลินดารีบตอบเพราะว่าผมกำลังจะหยิบกระเป๋า
สตางค์ขึ้นมาเพื่อจ่ายค่าน้ำผมรู้ว่ามันไม่ได้มากมายแต่มันก็ดูไม่ดีที่จะให้ผู้หญิงจ่ายให้
“พรุ่งนี้ผมต้องซื้อให้คืนนะครับ..ผมเป็นสุภาพบุรุษนะครับให้สาวเลี้ยงให้นี้ใครได้ยินอาย
เขาแย่” ผมพูดขำ ๆ ผมนั่งทานอาหารสายตาผมก็ยังเพลอมองไปยังหนุ่มน้อยของผม นั่ง
ทานข้าวไปคุยสนุกสนานกับเพื่อนๆ มันทำให้ผมนึกถึงชีวิตในวัยเรียนตอนมัธยมของผม
“คุณเขมค่ะ.คุณเป็นคนจังหวัดอะไรค่ะ” ครูลินดาถามผม ผมจำต้องละสายตาจากหนุ่ม
คนนั้นและหันมามองใบหน้าสวยคมของครูลินดาแทน
“ผมเป็นคนกรุงเทพครับ แต่ผมเกิดที่ราชบุรี ผมก็ย้ายตามพ่อแม่เข้ากรุงเทพ..พ่อผมเป็น
นักการฑูตครับท่านบินไปประจำการที่ต่างประเทศบ่อยครับจนเกษียรอายุ และท่านเพิ่ง
จะเสียไปได้สี่ปีนี้ครับ” ผมตอบ พ่อผมจากไปก่อนจะได้เห็นว่าผมเรียนสำเร็จและได้เป็น
ครูอย่างที่ผมตั้งใจตั้งแต่แรกเริ่มแต่ผมเชื่อว่าพ่อจะรับรู้ได้จากบนสวรรดิ์
“เสียใจด้วยนะคะ...ท่านต้องภูมิใจในตัวคุณมากค่ะ” คุณลินดาพูด
“แต่งงานหรือยังคะ” ครูอรพรรณถามผม มันเป็นคำถามยอดฮิตมากสำหรับผม
“ยังครับ” ผมตอบครูอรพรรณหันไปยิ้มๆกับครูลินดาแต่ดูครูลินดาก้มหน้าลงเหมือนจะ
เขินๆ
“แล้วมีแฟนหรือยังคะ” ครูลินดาถามผม ผมก็ยืดตัวตรงควรจะตอบยังไงดีละ
Rrrrrrrrr เสียงมือถือผมดังขึ้นทันทีเช่นกัน สายเข้าจากณัฐกานต์
“ผมขอตัวแป๊ปหนึ่งนะครับ” ผมบอกสองสาวที่นั่งอยู่ด้วยกันก่อนจะรีบกดรับสาย ยิ่ง
ขี้เหวี่ยงอยู่ด้วยก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินออกไปหาที่คุยทีมีสัญญาณชัดเจน ระหว่างที่
ผมเดินออกสายตาผมก็หันเจอกับสายตาของคริสโตเฟอร์เขามองมาที่ผมและหันกลับไป
“สวัสดีครับ..ถึงที่ทำงานหรือยังครับ” ผมถามคนปลายสายที่ถือสายรออยู่ไม่ถึงห้านาที
“ถึงได้สักพักแล้วแหละเขม ...เขมละทำอะไรอยู่” ณัฐกานต์เอ่ยถามผมกลับด้วยนำเสียง
เรียบๆ
“ทานข้าวเช้าครับ...ทำไมน้ำเสียงเป็นแบบนั้นละฟังดูไม่ร่าเริงเลย..กานต์”ผมตอบและ
ถามณัฐกานต์กลับเพราะฟังน้ำเสียงเหมือนคนนอนไม่เต็มตื่นใจก็รู้สึกผิดที่ให้เขาขับรถ
มาส่งผมเอง
“ก็เพลียเมื่อวานขับรถไปส่งจำไม่ได้หรือไง...นี้ยังง่วงอยู่เลยอะ” ณัฐกานต์บ่นผมจนได้
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องมารับเขมหรอกเขมจะนั่งรถตู้กลับเอง” ผมบอกณัฐกานต์ ณัฐกานต์
ทำงานในออฟฟิตใหญ่บางที่ก็ต้องไปทำงานในวันเสาร์เพื่อเคลียร์ยอดเงินให้ถูกต้อง บาง
ที่ก็ต้องไปออกหน่วยพวกบัตรเครดิตบ้าง ผมเลยไม่อยากให้เขามารับกลับเองจะดีกว่า
และให้เขามารอรับผมที่่ท่ารถตู้อะไรประมาณนี้
“ไม่เป็นไรไปรับแฟนตัวเองนะ” ผมก็อดที่จะอมยิ้มอกมาไม่ได้ ยังดีนะที่ยังบอกว่าผมเป็น
แฟนเขา
“แต่กานต์คิดว่าเขมควรจะเอารถไปไว้ใช้นะ” ณัฐกานต์พูด
“ครับคราวหน้าเขมขับมาเองดีกว่า...วันนี้เลิกกี่โมงครับที่รัก” ผมถามณัฐกานต์
“เลิกเหมือนเดิมนั้นแหละ...เขมแค่นี้ก่อนนะ..ผู้จัดการเรียกนะ..น่าเบื่อชะมัดบ่นเป็นยาย
แก่ทุกวันหน้าก็แก่ยังขี้บ่นอีก” ณัฐกานต์บ่นหัวหน้าให้ผมฟัง ณัฐกานต์บอกว่าหัวหน้าคน
นี้ไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ เป็นหญิงแก่คร่ำครึไม่สนับสนุกพวกรักเพศเดียวกัน ไม่ว่าทอม
หรือดี้ หรือว่าตุ๊ดหรือเกย์ ดังนั้นจึงมักจะมีปากเสียงกับณัฐกานต์อยู่เป็นประจำ มันเป็น
แบบนี้ทุกทีเลยมั้ง
“ครับผม....ไว้ว่างๆโทรหานะครับ..คิดถึงนะครับ...บาย” ระหว่างที่ผมกำลังจะลด
โทรศัพท์ลงเพื่อกดแตะปุ่มวางสาย เสียงที่แทรกดังมาจากมือถือณัฐกานต์ (กานต์ครับ..
วันนี้ไปดูหนังกันไหมครับรอบดึกหนังเข้าใหม่)เสียงการสนทนาก่อนจะตัดสายวางจากผม
ไป คงเพื่อนที่ทำงานนั้นแหละ ผมก็เดินกลับมายังโต๊ะนั่งทานข้าวโดยมีสายตาสองคู่ที่
มองจับต้องผมอยู่
“แฟนเหรอค่ะ “ ครูอรพรรณถามผมทันที และครูลินดาไม่ได้ถามด้วยวาจาแต่สายตามัน
ฟ้องอยู่
“ครับแฟนผมครับ..เขาทำงานธนาคารนะครับ” ผมตอบกลับว่าใช่ ทั้งคู่หันไปมองหน้ากัน
ก่อนจะมีสีหน้าเศร้าลงในทันที
“ทำไมละครับ” ผมถามกลับแบบขำ ๆ
“แม้นึกว่าจะมีครูหล่อโสดหลงมาสักคน...เซ็งอะ” ครูอรพรรณพูดป่นขำ ขำ ซะมากกว่า
“แฟนไม่บ่นแย่เหรอคะ มาเป็นครูโรงเรียนไกลกันแบบนี้นะคะแม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงขับรถก็ตาม” ครูลินดาถามผม
“ก็มีบ่นบ้างแหละครับแต่เขาก็เข้าใจผม..ผมเลือกที่จะเป็นครูครับ” ผมตอบกลับทั้งที่บ่น
จนทะเลาะกันแล้วไม่รู้กี่ครั้งไม่อยากให้ผมมาอยากให้ผมเป็นครูในกรุงเทพฯ บ่นว่าทำไม
ผมไม่รอให้โรงเรียนในกรุงเทพหรือปริมณฑลเรียกตัวผมซะก่อนทำไมใจตัดสินใจไปไม่รอที่โรงเรียน
ที่กรุงเทพเรียกตัวก่อน สาระพัดที่ณัฐกานต์จะต่อว่าผมในการตัดสินมาที่นี้
“น่าอิจฉาจังค่ะ...คนมีแฟน!! ” คุณลินดาพูดเบาๆผมคงจะตีความหมายมันได้ว่า
ครูลินดายังโสด ยังไม่มีแฟนผมคิดนะ
ผมนั่งไปได้สักพัก เหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองจวนจะได้เวลาเข้าแถวของ
นักเรียนแล้ว ผมก็ลุกขึ้นเอาจานอาหารไปเก็บนะที่จุดวางภาชนะ พอวางเรียบร้อยผมก็
เดินไปสนามเพื่อดูแลนักเรียนเข้าแถวในตอนเช้า นักเรียนที่นี้ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนหญิง
เยอะหน่อยและทีนักเรียนชายพอประมาณ เรียกได้ว่ามีนักเรียนชาย 1 ใน 4 คนของ
นักเรียนหญิงก็ว่าได้ ยิ่งใกล้เวลาผมยิ่งตื่นเต้นที่จะได้สอนแบบเต็มตัว เป็นครูแบบเต็มขั้น
ซะที
“คริส..เมื่อคืน..อีปรายเด็กมอ.สองมันแอบไปหาคริสใช่ไหม..อีนี้ต้องสั่งสอนซะแล้ว” ผม
ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงก็ไม่ได้ตั้งใจอยากจะได้ยินหรอกนะมันผ่านหูเข้ามา ผมหันไปมอง
แวปหนึ่ง
“แก้ม...พี่แค่บังเอิญเจอปรายเขาเดินผ่านมา..แก้มอย่าทำตัวงี่เง่าได้ปะ..พี่ไม่ชอบ..พี่
รำคาญ” คริสโตเฟอร์ เสน่ห์แรงเหมือนกันเนี๊ยะก็แน่ละ หน้าตาบ่งบอกว่าลูกครึ้งเป็นใคร
ก็กระโดดจีบก่อนเลยแถมหุ่นนี้ก็สูงดูดี ผิวก็ขาวเนียนๆ
“ไม่รู้แหละ..แก้มจะไปตบมันถ้ามันมายุ่งกับพี่คริสอีก” เด็กสาวผูกคอซองพูดขึ้น นี้ยัง
มัธยมต้นอยู่เลยนะ
“น่ารำคาญอยากทำอะไรก็ทำแต่ถ้าเธอโดนพักการเรียนอย่ามาอ้างเรื่องที่ตบเพราะแย้ง
แฟนนะไม่เกี่ยวกับพี่” คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เขาหันมามองผมแม้
จะแค่แว็ปเดียวก็ตามทีและเดินเข้าไปที่จุดเข้าแถวของนักเรียนแต่ละช้ั้นเรียน
“สวัสดีครับครูเขม..พร้อมไหมครับกับการสอนวันแรกของที่นี้ “ ท่านผู้อำนวยการของ
โรงเรียนทักทายผม ผมก็ยกมือไหว้ท่าน
"พร้อมครับท่านออกจะประหม่าเล็กน้อยเพราะว่าปกติผมเป็นครูผู้ช่วยสอนนะครับแต่นี้
เป็นครูสอนแบบเต็มตัวซะที" ผมตอบท่าน
"เอานะ..ครูทำได้ผมเชื่อ" ท่านผู้อำนวยการตบไหล่ผมเบาๆ เป็นการเรียกขวัญและ
กำลังใจ
“ครูเขมนี้ครูอครชัย ครูฝ่ายปกครองและครูสอนประจำวิชาสังคมศึกษา” ท่าน
ผู้อำนวยการแนะนำครูฝ่ายปกครองให้ผมได้รู้จัก ดูอายุอานามก็คงราว สี่ต้นๆ ผมยกมือ
ไหว้ครูฝ่ายปกครอง
"สวัสดีครับครูเขม ยินดีต้อนรับนะครับ" ครูอครชัยพูด
“พรุ่งนี้บ่ายสองโมงครึ้งเข้าประชุมครูนะครับผมจะได้แนะนำครูคนใหม่”ท่านผู้อำนวนการ
โรงเรียนหันบอกมาผม ผมก็พยักหน้ารับทราบทันที
ตอนนี้ได้เวลาเคารพธงชาติแล้วผมก็ยืนเหมือนครูคนอื่น ผมคอยเดินดูนักเรียน ผมเดินไป
หยุดที่ตรงแถวมันก็ประจวบเหมาะพอดีหรือผมตั้งใจเองซะก็ไม่รู้ซินะผมไผมหันไปเห็น
นายคริสโตเฟอร์ยืนอยู่เขาสูงเกือบจะที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ แถมตัวขาวๆก็ยิ่งเด่นชัด
มากกว่าคนอื่น ยืนทำหน้านิ่งๆ ก็ยิ่งดูหล่อเหลาไม่แปลกหรอกที่สาวๆจะแยกกันขนาดนั้น
ผมยืนมองจนกระทั้งเขาหันขวับมาทันเห็นว่าผมมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ผมเลยจำต้องหันหนี
ทำเป็นมองอย่างอื่นแทน ไม่น่ายืนมองหนุ่มนั้นนานเลยเรา
-
เย้มาต่อแล้วว่าแต่ครูเขมคิดอะไรกับคริส ? ส่วนณัฐกานต์เหมือนจะสวมเขาเขมนะ :hao4: :hao4: :hao4:มาต่อไวไวนะ
-
ต่อจากข้างบนค่ะ
ตอนนี้กิจกรรมหน้าเสาธงเรียบร้อยแล้ว ผมค่อยๆส่งสายตาหันไปมองอีกนิดว่า
เขามองยังผมอยู่ไหม ไม่แล้วผมก็หันไปมองอีกทีแบบเต็มๆแต่คราวนี้เขาหันมาถูกจังหวะ
เขาเห็นว่าผมนั้นมองเขาอยู่ แถมนายนั้นก็หยักคิ้วกลับมาให้ผมด้วย ผมก็ต้องหันกลับ
อีกนั้นแหละ ใจจะเต้นทำไมนะแค่นักเรียนหน้าตาดีเท่านั้นเอง
“ครูมีข่าวดี ตอนนี้เรามีครูคนใหม่มาอยู่กับพวกเราเพิ่มอีกหนึ่งคนเป็นครูสอน
ภาษาอังกฤษ ครูเขามีประสบการณ์เคยไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศหนึ่งปี เชิญครู
เขมชาติขึ้นมาแนะนำตัวให้นักเรียนได้รู้จักกันสักหน่อยครับ เชิญครับ” ท่านผู้อำนวยการ
โรงเรียนท่านเรียกผมให้ขึ้นไปบนเวที ผมเดินขึ้นไปพอผมไปยืนผมก็ต้องเจอกับสายตา
เด็กคนนั้นเขามองผมยิ้มๆ ทำไมนะสายตาเรียนตั้ง 629 คน ผมไม่รู้สึกประหม่าแต่เจอ
สายตานายคนนี่คนเดียวผมรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก
“สวัสดีครับ ผมชื่อครูเขมชาติ หรือเรียกสั้นๆว่าครูเขม เป็นครูสอนภาษอังกฤษ ครูยินดี
เป็นอย่างยิ่งที่ได้รับเกียรติมาเป็นครูสอน ณ ที่โรงเรียนแห่งนี้ นักเรียนที่น่ารักทุกคนและ
คุณครูที่เป็นมิตรไมตรีอย่างยิ่ง ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมากที่ต้องเดินทางจากบ้านมาไกลแต่มันก็
คุ้มค่าที่จะได้ทำหน้าที่ครูผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความให้แก่นักเรียนและครูจะตั้งใจทำหน้าที่
ของครูให้ดีที่สุด..ขอบคุณครับ”ผมพูดสั้นๆไม่ยาวมากในการแนะนำตัวและกิจกรรมหน้า
เสาธงก็จบลง ผมเดินลงมาจากเวที
“อยู่ด้วยกันนานๆนะครับครูเขม...มีปัญหาอะไรนักเรียนเกเรไม่เคารพครูแจ้งผมได้นะ
ครับ” ครูอครชัย ครูฝ่ายปกครองบอกผม ผมพยักหน้าเป็นการขอบคุณ พอนักเรียนแต่ละ
ชั้นเรียนแยกย้ายกันเดินขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการเรียนตามปกติ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับมีสอนคาบแรกซะด้วย ม.4 / 2 นะครับ “ผมพูดขอตัวขึ้นไป
บนห้องธุรการเพื่อจะหยิบหนังสือและคู่มือการเรียนการสอนบนโต๊ะทำงานของผม ผม
หยิบหนังสือและสื่อการสอนจากที่ครูคนก่อนผมได้ทำไว้ ผมว่าเขาค้อนข้างเก่ง
ภาษาอังกฤษมากทีเดียวแต่คนเก่งมักจะอยู่ในที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยก้าวไกลได้นานมั้ง
ครับ ผมเปิดดูหน้าแรกก็เห็นว่ามีชื่ดในวงเล็บเล็กตรงมุมบนด้านขวามือของหนังสือ
(ครูมิ้ง)(พอร์ช) ผมขมวดคิ้วไม่รู้ว่าผมจะเข้าใจความหมายของมันเพี้ยนไปหรือเปล่า
ติ้ด!!!! เสียงเตือนมีข้อความเข้า " ..ตั้งใจสอนนะที่รัก..รักนะ” และมันก็ถูก
ส่งกลับมาจาก ณัฐกานต์
“เขมโทรหาแม่ด้วยนะลูก..แม่รักลูกนะ” แม่ผมส่งข้อความหาผม เมื่าวานผมไม่ได้
โทรศัพท์หาแม่ ก็พอผมจัดของเสร็จก็เหนื่อยอ่อนล้าและหลังจากอาบน้ำเสร็จขึ้นเตียงได้
ก็หลับสนิทเลยทันที รู้สึกผิดจังทำให้แม่ต้องเป็นหวง
“ครับแม่..เขมรักแม่นะครับ” ผมส่งข้อความกลับหาแม่ก่อนจะเดินขึ้นห้องเรียนชั้น.4/2
ห้องแรกของวันแรกซะด้วย ผมเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของตัวอาคาร ไม่มีตึกเยอะก็ดีหน่อยไม่
ต้องเดินหาว่าห้องเรียนอยู่ตึกไหนห้องไหน เลยที่ห้องมีเป็นร้อยจำแทบไม่ได้ แต่นี้มีตึก
เดียวหาได้ง่ายสบายๆ
ผมเดินไปหยุดตรงป้ายที่บอกว่า “4/2” โอเคห้องนี้แหละผมเดินเข้าไปในห้องเรียน
นักเรียนที่นั่งคุยกันก็เงียบทันที ห้องนี้มีทั้งชายและหญิงแต่ดูจากปริมาณแล้วนักเรียน
หญิงจะเยอะกว่าเกินครึ้งซะด้วยซ้ำ
“Good morming , How are you ?” ประโยคพื้นฐานของผม ทักทาย
นักเรียนในชั้นเรียนพร้อมรอยยิ้มส่งให้
"นักเรียนทำความเคารพ" หัวหน้าห้อง
“Good morning teacher , I’m fine thank you , and you ?”
นักเรียนทุกคนยืนขึ้น และท่องกันตามเสต็ปเดิมๆ
“I’m very well , thank you , sit down pleas?” ผมตอบกลับพร้อม
บอกให้พวกเขานั่งลง
“Thank you teacher.นักเรียนตอบก่อนจะนั่งลง
“สวัสดีครับผมมาเป็นครูสอนคนใหม่ วันใหม่ โรงเรียนใหม่และนักเรียนใหม่ “
“Helchalo everyone ,My name is Khemchathi I'm a new teacher on the first day with a new location
and a new student."
“I’ m glad to meet you in my class”
“ครูรู้มีความยินดีที่ได้พบพวกเราในคลาสนี้”
“My name is Khemchathi “ ผมเขียนชื่อผมบนกระดานให้นักเรียนดู
“You can call me is khem”
"เรียกครูว่าครูเขมก็ได้" ผมแนะนำตัวเอง
"Have any question ?"
"มีคำถามอื่นไหมครับ"
"เชิญครับ" ผมเห็นมีเด็กผู้หญิงยกมือขึ้น
"ครูแต่งงานหรือยังค่ะ?"
"วี้ดวิว!!" คำถามที่โดนถามเป็นอันต้นๆ ผมหันมามองทุกคน
"NO,I'm not married "
"ยังไม่แต่งงานครับ"
"อีกคำถามได้ไหมค่ะครุูเขม" คนเดิม
"ได้ครับเชิญครับ" ผมพูด
"ครูมีแฟนมีหรือยังค่ะ" นักเรียนหญิงอีกคนยกมือและลุกขึ้นถามผม
"Yes I have"
"ใช่ครับครูมีแฟนแล้ว"
"โห่!!! "เสียงเด็กผู้หญิงทั้งห้องพากันโห่
"ฮาๆ " อันนี้เด็กผู้ชายหัวเราะเยาะใส่เด็กผู้หญิงในห้อง
"อีกคำถามได้ไหมค่ะ แฟนครูผู้หญิงหรือผู้ชายค่ะ " นั่นไงคงจะถามว่าผู้หญิงผู้ชายละซิ
เด็กสมัยนี้เขามีความคิดเปิดกว้างกับเรื่องพวกนี้
"ครูขอไม่ตอบนะ เอาเป็นว่าครูมีแฟนแล้ว และตอนนี้ครูขอเรียกชื่อเพื่อบันทึกมาหรือไม่
มาก่อนแล้วกันนะ"
"โห่!! อยากรู้อะค่ะครู " พากันโห่หมดเลย ผมส่ายหัวไม่ได้ระอาใจนะ บอกไปเดี๋ยวจะ
แซวผมกันนะซิ
“เอาละก่อนที่เราจะเริ่มบทเรียนครูขอขานชื่อนักเรียนก่อน...พอครูเรียกชื่อใครคนนั้นยืน
ขึ้น..แค่วันนี้อยากรู้จักกันให้มากขึ้น ครูจะได้รู้ชื่อและหน้าตาเราด้วยว่าใครเป็นใคร “ ผม
พูด ผมหยิบแฟ้มรายชื่อขึ้นมาครูคนเก่าเขาทำไว้อยู่แล้ว ผมยืนพิงที่โต๊ะหน้าห้องและขาน
ชื่อแต่ละคน บร้าๆๆๆๆ จนะกระทั้ง
“คริสโตเฟอร์” ผมเรียกชื่อนี้ นี้เขาเรียนห้องนี้เหรอ แต่ไม่มีเขาอยู่ตรงโต๊ะที่นั่ง โต๊ะว่าง
เปล่า
“คริสโตเฟอร์” ผมเรียกอีกทีเพื่อว่าย้ายไปนั่งที่อื่นแต่ก็ไม่มี ผมลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ทุก
คนมองหน้ากัน
“เขาไม่เข้าเรียนหรอกค่ะครู..เขาแถบจะไม่เข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษเลยค่ะครู” นักเรียน
ผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าพูดขึ้นว่าคริสโตเฟอร์ไม่เข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษเลยงั้นเหรอ ผม
เปิดดูนี้เพิ่งจะเปิดมาได้สองอาทิตย์จริงด้วยเขาขาดตลอดเลย
“เธอรู้ไหมว่าเพราะอะไร” ผมถามเด็กผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าเขาก็พากันส่ายหัวว่าไม่รู้
“เขาอยู่ไหนมีใครรู้ไหม..เพราะว่าเมื่อตอนเช้าเขาเข้าแถวนะครูเห็น” ผมพูดมีแต่คนก้ม
หน้าไม่มีใครกล้าตอบคำถามของผมเลยสักคนว่าคริสโตเฟอร์อยู่ที่ไหน
“ใครตอบครูได้บ้าง...ครูมีรางวัล..ให้ห้าคะแนน” ผมถามโดยนำคะแนนมาเป็นตัวล่อใจให้
บางคนให้คำตอบผมได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
“เล่นบาสอยู่นะครับหรือไม่ก็เล่นกีตาร์อยู่ตรงสระน้ำนะครับ”มีคนตอบผมก็วางแฟ้มทันที
มันใช่เวลาไปเล่นบาสหรือกีตาร์ไหม
“รอครูกลับมา....เขียนเล่าประวัติตัวเองสั้นๆครูกลับมาจะให้ออกมาแนะนำตัวเป็น
ภาษาอังกฤษเพื่อเป็นการฝึกการออกเสียง ”ผมพูดและเดินออกทันที นายคริสโตเฟอร์วัน
แรกก็ออกฤทธิ์เลยนะ ผมเดินฉับๆ ลงมาอย่างรีบด่วน
“สวัสดีครับครู “ ภารโรงของโรงเรียนที่ผมเจอวันแรก
“ไม่ทราบว่าสระน้ำอยู่ตรงไหนและสนามบาสนี้ใกล้ๆกับสระน้ำเลยใช่ไหมครับ” ผมถาม
ภารโรง ลุงแช้ม
“เดินตรงไปครับครูและเลี้ยว ก็จะเห็นสระน้ำและมีเรือนไม้เล็กๆยืนไปตรงกลางสระน้ำนะ
ครับ..ว่าแต่ครูจะไปทำอะไรเหรอครับ” ภารโรงบอกผมพร้อมกับถามผม
“ไปตามเด็กเกเรครับ ไม่ยอมเข้าเรียน” ผมพูดและรีบเดินออกทันที ผมเดินมาถึงก็มองไป
รอบๆ สนามบาสเก็สบอลก็ไม่มี แต่ผมเห็นใครที่นั่งอยู่ที่สระน้ำกำลังเล่นกีตาร์เบาๆ
สบายใจเหลือเกินนะ
“คริสโตเฟอร์ ....ทำไมไม่ขึ้นเรียนวิชาภาษาอังกฤษ” ผมถามคนที่เล่นกีตาร์ฮัมเพลงเบาๆ
นี้เขาไม่ได้ยินที่ผมถามหรือว่าไม่สนใจผมกันแน่ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆและคว้ากีตาร์ใน
มือของคริสโตเฟอร์
“เห้ย!!...คุณ..ทำอะไรนะ ..เอากีตาร์ผมคืนมานะครู” คริสโตเฟอร์หันมาถามผม ทำท่า
ขมวดคิ้วมองผมเป็นคำถามว่าทำไมผมถึงมาดึงกีตาร์ไปจากมือเขา
“ครูถามว่าทำไมไม่ขึ้นเรียน..นี้มันไม่ใช่เวลามาเล่นกีต้าร์นะ..นี้คือชั่วโมงเรียนวิชา
ภาษาอังกฤษ..ขึ้นเรียนเดี๋ยวนี้” ผมกอดอกมองคริสโตเฟอร์
“ไม่..ไม่มีใครบอกครูเหรอครับว่าผมไม่เคยขึ้นเรียนวิชานี้ผมเกลียดวิชานี้” คริสโตเฟอร์พูด
ตะคอกเสียงดังใส่ผม
“แต่มันเป็นวิชาพื้นฐานที่นายต้องเรียนเกลียดก็ต้องเรียนและเหตุผลอะไรที่นายเกลียด..
ถึงไม่ใช่ภาษาที่จำเป็นต้องใช้สื่อสารแต่ว่าวันหนึ่งนายอาจจะต้องใช้มันคริสโตเฟอร์”ผม
พูดมองหน้าคริสโตเฟอร์นิ่งเงียบ
“ผมจะไม่มีวันใช้มัน..และจะไม่มีวันนั้น” คริสโตเฟอร์ตอบผมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและ
เดินแทรกผมออกไป
“ทั้งที่ชื่อนาย..มันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่านายเป็นใคร..คริสโตเฟอร์..และมันก็บ่งบอกอยู่แล้ว
ว่านายนะจะพูดภาษาอังกฤษได้แต่นายกับเกลียดมัน..มีเหตุผลมากกว่านี้ไหม.. “
“ครูอยากรู้” ผมถามคริสโตเฟอร์ ผมหันหลังไปมองเขา คริสโตเฟอร์หยุดเดินก่อนจะ
หันหลังกลับมามองผม ผมพยายามมองเข้าไปในนัยน์ตาสีดำคู่นั้น หน้าตาออกไปทาง
โซนยุโรปแต่ทว่านัยส์เขากลับมีสีดำสนิทเหมือนคนเอเชีย
“ครูอย่ารู้เลย......รู้แค่ว่าผมเกลียดก็พอ...ผมเกลียดแม้กระทั้งชื่อและนามสกุลตัวเอง “
คริสโตเฟอร์ตอบผม ผมส่ายหัวผมคิดว่ามันไม่น่าจะใช่เหตุผลที่สมควรเลย
“หมับ”ผมเดินเข้าไปหาเขาและจับแขนเข้าไว้
“เธอต้องขึ้นเรียนเดี๋ยวนี้..เธอไม่ได้ขึ้นเรียนเลยตั้งแต่เปิดเทอมมาเลยนะคริสโตเฟรอ์..ครู
ไม่ให้เธอขาดได้อีก..ขึ้นเรียนเดียวนี้” ผมดึงลากแขนเขา
“ก็บอกไม่ขึ้นไงพูดไม่รู้เรื่องเหรอ” คริสโตเฟอร์พยายามสะบัดแขนให้หลุดแน่นอนเขาแรง
เยอะกว่าผมและผมก็พยายามจะยื้อให้เขาขึ้นไปเรียนให้ได้เช่นกัน
“เห้ย!!! ..ผลั๊ก” เขาผลักอกผมกระเด็น พอผมล้มลงไปผมเงยหน้าขึ้นมามองคริสโตเฟอร์
เขามีสีหน้าที่ตกใจ ผมคิดว่าเขาไม่ได้ตักใจจะผลักผมหรอก
“คริสโตเฟอร์...นายทำอะไรครูเขมนะ..ครูเขมเป็นอะไรไหมคะ” ครูถาวรเดินผ่านมาพอดี
พอเห็นผมล้มลงไปก็วิ่งตรงมาทางผม ผมก็รีบยันตัวลุกขึ้น ก่อน
"ไม่เป็นอะไรครับครูแค่อุบัติเหตุนะครับ" ผมหันไปตอบว่านี้คืออุบัติเหตุ คริสโตเฟอร์มอง
ผม ถ้าผมจะบอกว่าเขาผลักก็ได้นะแต่ไม่อยากให้ความรู้สึกของครูและนักเรียนมันแย่ไป
กว่านี้และผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย
“ครูคิดว่าเรื่องนี้ควรจะบอกผอ.เธอควรจะโดนพักการเรียนหรือไม่ก็ไล่ออก” ครูถาวรพูด
“ครูครับ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ “ ผมบอกครูถาวร คริสโตเฟอร์มองผมและเขาก็รีบเดินหนี
ออกไป ผมจะตามก็คงจะไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นในตอนนี้คงต้องหาเวลาคุยกับเขา
“ครูถาวรครับ..ผมขอร้องเรื่องเมื่อสักครูอย่าไปบอกท่านผู้อำนวยการเลยนะครับ..เด็กคน
นี้คงมีบางสิ่งที่เราควรช่วยกันแก้ไข” ผมพูดกับครูถาวร
“จริงๆเขาก็เป็นเด็กที่น่ารักนะคะแต่เขาไม่เคยเข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษเลยค่ะครูเขม...
เทอมที่แล้วก็ติด 0 เขาก็ไม่เคยสนใจจะมาซ่อมหรือทำให้มันดีขึ้น..ดิฉันทราบมาว่าเด็กคน
นี้พ่อเขาเป็นคนออสเตรเลียและทิ้งเขาไป เหลือแต่แม่ แม่ของเขาก็แต่งงานใหม่กับ
ชาวต่างชาติเหมือนกันและย้ายไปอยู่ที่ภูเก็ตนะคะและก็ส่งให้ลูกมาเรียนที่นี้มาเรียนแบบ
กินนอนที่นี้ ดิฉันทราบมาแค่นี้เท่านั้นค่ะ ครูเขม” ครูถาวรพูดผมพยักหน้าเบาๆ ผมยิ้มให้
ครูถาวรก่อนที่ผมจะเดินกลับขึ้นห้องเพื่อไปทำการสอนก่อนจะหมดคาบ นักเรียนคนอื่นๆ
คงรอผมแย่ๆแล้ว วันแรกก็งานเข้าแล้วผม ผมต้องคุยกับเขาผมต้องช่วยเขาแก้ปัญหาตรง
นี้ให้ได้ ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมรู้สึกแปลกๆกับเด็กคนนี้ แต่ที่แน่ๆ ผมต้องรู้ให้ได้ว่าทำไม
เขาถึงได้เกลียดภาษาอังกฤษมากจนไม่ยอมเข้าเรียนเลยถ้าเป็นแบบนี้ต้องแย่แน่ๆ
-
สงสารคริสอะ ครูเขมช่วยคริสให้ได้นะ
-
สงสารคริส และมันก็ยิ่งทำให้ครูเขมอยากรู้เรื่องคริสมากขึ้นซินะ :mew2:
ส่วนณัฐกานต์นี้คงแอบสวมเขาเขมแน่ๆ เลิกไปเถอะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
น่าอ่านดี ครู กะ นักเรียนเนี่ย ชอบ :hao7: :hao7: :hao7:
เกริ่นเรื่องมาน่าจะมีแนวโน้มว่าเขมจะเปลี่ยนจากชาย มาเป็นเกย์รุก แล้วจะเปลี่ยนมารับตอนหลังเลย 555 :impress2: :impress2: :impress2:
-
:o8: :o8: มีคำผิดอยู่นะคะ ชื่อเรื่องเขียนรึเปล่าคะ
-
น่าอ่านดี ครู กะ นักเรียนเนี่ย ชอบ :hao7: :hao7: :hao7:
เกริ่นเรื่องมาน่าจะมีแนวโน้มว่าเขมจะเปลี่ยนจากชาย มาเป็นเกย์รุก แล้วจะเปลี่ยนมารับตอนหลังเลย 555 :impress2: :impress2: :impress2:
ขอบคุณนะครับที่เข้ามาติดตาม มีกำลังเพิ่มเป็น 100% :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาลุ้นกันนะค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
:o8: :o8: มีคำผิดอยู่นะคะ ชื่อเรื่องเขียนรึเปล่าคะ
จะรีบเช็คและแก้ไขด่วนค่ะ
ชื่อเรื่อง " รักนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน " ค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะค่ะ มีอันไหนไม่เข้าใจหรือไม่ถูกต้องแจ้งได้เลยนะค่ะ อยากนำเสมอออกมาแล้วคนอ่านชื่นชอบค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักนี้เกิดขึ้นในรั่วโรงเรียน (ครูXนักเรียน)
วันนี้ผมนั่งครุ่นคิดถึงปัญหาของ คริสโตเฟอร์ ทำไมเขาเกลียดภาษาอังกฤษ เขาไม่เข้า
เรียนเลยสักคาบตั้งแต่เปิดเทอมมานี่ หรือว่าเขาเจ็บปวดที่พ่อทิ้งเขาไปก็ไม่น่าจะใช้นะ
เขาบอกว่าเกลียดแม้กระทั้งชื่อและนามสกุล ฟังดูจากน้ำเสียงก็รับรู้ได้ว่ามันฝังอยู่ใน
หัวใจเขามาก ผมควรจะต้องหาทางช่วยเหลือเขาแต่ผมเพิ่งจะเข้ามาทำหน้าที่ครู นี้ผมคิด
อะไรกับเด็กคนนี้หรือเปล่า บ้าไปแล้วเขม
"ครูเขมค่ะ" ผมสะดุ้งหันไปมองคนที่มาแตะไหล่ผม ครูรินดานั้นเอง
"ลินดาขอโทษนะคะที่ทำให้ครูเขมตกใจนะคะ" ครูรินดาเห็นอาการตกใจ ก็เลยรู้สึกผิด
"ไม่เป็นหรอกครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆไปหน่อย เพิ่งจะลงมาทานข้าวเหรอครับ
ครูลินดา"
"ใช่ค่ะและบังเอิญเห็นครูเขมนั่งคนเดียวนะคะ ลินดาเห็นครูเขมนั่งเขี่ยไปเขี่ยมา ไม่ทาน
สักทีอาหารที่นี้ไม่อร่อยเหรอคะ " ครูลินดาเอ่ยถามผม ก็จริงอะนะ ผมมัวแต่คิดเรื่อง
ของคริสโตเฟอร์
"คือวันนี้ไม่ค่อยหิวนะครับแต่ก็ต้องทานนะครับเพราะว่าช่วงบ่ายร้านค้าก็ปิดกันหมดจะ
ได้ทานอีกก็คงเย็นเลยตอนนั้นนะแหละครับผมคงหิวหน้ามืด"
"ผมก็เลยต้องนั่งเขี่ยไปคิดไปด้วย ไอ้ท้องเจ้ากรรมมันไม่ค่อยอยากจะรับอีก " ผมหันไป
ตอบครูรินดา ครูเขาเอาข้าวกล่องออกมา
"นี้ครูลินดาเอาข้าวมาทานเองเหรอครับ" ผมถามครูลินดา
"ใช่ค่ะครูเขม แม่ของลินดาเขาเปิดร้านขายข้าวนะคะ ชื่อครัวใต้ค่ะ เป็นร้านอาหารใต้
นะคะ แม่ของลินดาเป็นคนภาคใต้ค่ะ" ครูลินดาพูดผมพยักหน้า
"มิหน้าละครับดูหน้าครูลินดาคมสวยเชียว" ผมกล่าวชม
"ขอบคุณค่ะ ครูเขมเองก็หน้าตาหล่อเหลาแบบที่เขาชอบพูดกันว่าคนกรุงเทพฯหน้าตาดี
ลินดาเชื่อแล้วค่ะว่าจริง " ครูลินดาพูด และณัฐกานต์พ่อแม่เขาก็เป็นภาคใต้เช่นกัน หน้า
ตาณัฐกานต์คมแต่ณัฐกานต์เป็นคนขาว เรียกได้ว่าขาวที่สุดในบ้านเลยก็ว่าได้และยิ่งขาว
เข้าไปใหญ่ ชอบไปฉีดกลูต้าไธโอน ผมก็เตือนแล้วและก็บอกว่าผิวณัฐกานต์ไม่ต้องขาว
มากก็ดูดีเขาไม่เคยเชื่อผมเลย ปรนเปรอไปกับของพวกนี้เยอะแยะและพอผมบ่นก็งอน
ผมและพูดว่างานธนาคารบางที่ก็ต้องใช้หน้าตาเข้าช่วยถ้าไม่มีเงินทางบ้านช่วยก็คงไม่
ชนเดือนนะผมว่า ดีนะที่พ่อแม่เขาฟาร์มหอยนางรม
"ครูเขมลองชิมดูได้นะคะ ถ้าไม่รังเกียจค่ะ อันนี้แกงเหลืองค่ะ และแกงไตปลาค่ะ ไข่ต้ม
ยางมะตูม แต่แกงนี้อาจจะเผ็ดมากนิดหนึ่งนะคะ" ครูลินดาชวนผม ผมก็ตักมาชิม
"ซู้ด!! "ผมก็ต้องซีดปากเลยเพราะว่ามันเผ็ดจริงๆ ฝีมือคนใต้ทำเองแต่ว่ามันอร่อยนะ
ครับ
"คิกๆ น้ำค่ะครูเขม " คุณลินดาขำผมพร้อมกับส่งขวดน้ำด้านหน้าให้ผม ผมนั่งทาน
อาหารกันไปคุยนั้นคุยนี้ พ่อของครูลินดาเป็นคนที่นี้ทำสวนที่นี้ ปลุกสาระพัดผักเพื่อส่ง
ตลาดกลางค้าส่งผักขนาดแห่งหนึ่ง ครูลินดาเป็นลูกสาวคนที่สอง ครอบครัวนี้มีสองคนพี่
น้องเอง ผมนั่งฟังจนเพลิน ผมเหลือบไปเห็นคริสโตเฟอร์
"ครูลินดาครับผมขอตัวแป๊ปหนึ่งนะครับ" ผมรีบลุกขึ้นเดินตรงไปหาคริสโตเฟอร์ ที่กำลัง
ยืนเลือกซื้ออยู่ตรงตู้ร้านข้าวแกง
"คริสโตเฟอร์" ผมเรียกคริสโตเฟอร์ เขาหันมามองผมและหันหลังออกจะเดินหนี
"อย่าทำแบบนี้ซิคริสโตเฟอร์..ครูอยากช่วยเธอ.."ผมพูดคริสหยุดเดินก่อนจะหันกลับมา
หาผม สีหน้าเขาผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดที่ผลักผม
"ยังไม่ได้ทานข้าวเหรอเรา"
"ครับครู" คริสโตเฟอร์ตอบผม
"จะทานอะไรดีละ ครูเลี้ยง ครูขอโทษเรื่องเมื่อเช้า" ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมอง
หน้าผม เขาขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรสักอย่างอยู่
"ครูขอโทษผมทำไมอะครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษครู เรื่องที่ผมผลักครู" คริสโตเฟอร์
พูดผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้อย่างน้อยเขาก็รู้สึกผิดที่ทำกับผมแบบนั้น
"ช่างมันเถอะ สั่งอาหารซิและไปนั่งทานตรงนั้นกับครูลินดานะ" ผมบอกคริสโตเฟอร์ก่อน
จะเดินกลับมานั่งที่เดิม ครูลินดามองผมและหันไปมองคริสโตเฟอร์
"ครูเขมมีปัญหาอะไรกับคริสโตเฟอร์หรือเปล่าคะ" ครูลินดาถามผม
"ไม่มีหรอกครับ ผมแค่อยากจะช่วยเขา" ผมพูดและก้มหน้าลงทานต่อ
"ครูที่สอนภาษาอังกฤษทุกคนมีปัญหากับคริสโตเฟอร์กันทั้งนันเขาไม่เข้าเรียนและครูคง
ปวดหัวหน่อยนะคะแต่วิชาอื่นเขาเข้าเรียนนะคะและเรียนได้ดีด้วยค่ะมีแค่ภาษาอังกฤษ"
ครูลินดาพูด ผมหยุดกึก! ก่อนจะทานต่อจนคริสโตเฟอร์เดินมานั่งข้างๆกับผม ผมหันไป
มองเขา เขาก็นั่งลงทานเงียบๆ
"ครูลินดา ..พี่ตามหาอยู่เชียว..ว่าจะชวนไปทำธุระที่กระทรวงศึกษาจังหวัดหน่อยนะคะ
ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยซิ ท่านผอ.เขาไหว้วานพี่นะคะแต่พี่ไม่ค่อยได้ไปบ่อย" มีครูท่านหนึ่ง
เดินมาหาครูลินดาเขามองผมยิ้มและหันมามองครูลินดาเช่นกัน
"คือพี่จำไม่ได้ว่าติดต่อที่ไหนบ้าง" ครูคนที่เดินมาหาครูลินดาก้มลงกระซิบเหมือนกลัว
ท่านผู้อำนวยการจะได้ยิน ครูคนที่มาใหม่หันมาเห็นผมเข้าพอดีเลย
"แฟนครูลินดาเหรอคะ หล่อจัง"
"ครูสมพิศคะ...ไม่ใช่ค่ะนี้ครูเขมชาติมาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่ค่ะ" ครูลินดา
"ฮึกๆ" เสียงหัวเราะในลำคอของคนข้างคือคริสโตเฟอร์
"หัวเราะอะไรของเธอนะคริสโตเฟอร์...เดี๋ยวฉันจะหักคะแนนเธอตอนชั่วโมงคณิตฯของ
ฉัน" ครูสมพิศพูด คริสโตเฟอร์สะบัดหน้ามามองทำหน้ามุ่ยลงทันที
"ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นลินดาขอขึ้นไปเตรียมตัวแป๊ปหนึ่งนะคะครูสมพิศ" ครูลินดาพูดก่อนจะ
ลุกขึ้นจากโต๊ะ
"จะเอาไว้ทานก่อนก็ได้นะคะครูเขม ทานเสร็จแล้ววางไว้ห้องพักครูค่ะ ลินดากลับมาล้าง
เองค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
"ยินดีต้อนรับครูคนใหม่นะคะ มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะคะพี่เป็นครูฝ่ายการเงินของโรงเรียน
ค่ะ แต่ว่ายกเว้นเรื่องเงินนะคะพี่ไม่รับปรึกษาค่ะ" ครูสมพิศพูดก่อนที่ทั้งครูจะเดินออกไป
ผมหันมาเหล่มองบคนข้างๆ ที่เอาแต่กินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"นายหัวเราะอะไรหึ?" ผมถามคนที่นั่งข้างๆผม เขาก็เปิดขวดน้ำกระดกดื่มลงไป
"เขาคงยังไม่ได้เจอหน้าแฟนครูซินะเมื่อวานนะ ถ้าเจอคงขนหัวลุกน่าดู" ปากเหรอเนี๊ยะ
นายคริสโตเฟอร์
"อย่าเอาเรื่องแฟนครูไปพูดนะขอได้ไหม"
"ไม่ได้อยากปิดแต่มันดูไม่ดี"
"ทำไมเหรอครูจีบครูลินดาอยู่เหรอครับ"
"ไม่ได้จีบ เราเป็นครูเหมือนกัน เป็นเพื่อนกัน แล้วนี้ทำไมวันนี้ทานซะเยอะแบบนี้ละเดี๋ยว
ก็ได้จุกแน่นท้องและปวดท้องตามมาอีก"ผมก้มลงมองจานข้าวเมื่อครูมันเต็มจนพูนเลย
ดีกว่าแต่ตอนนี้พร่องไปเกือบครึ้งจานภายในไม่กี่วินาที
"ก็คนมันหิวอะ" คริสโตเฟอร์ตอบผมไปด้วยเคี้ยวข้าวไปด้วย
"หึ?" ผมเลิกคิ้วมองเขา
"ก็ผมหิวนี่ครับครูและเด็กวัยกำลังโต)))) " คริสโตเฟอร์พูดแต่เน้นคำว่ากำลังโตเหลือเกิน
นะคงหมายถึงเรื่องทะลึ่งแน่ๆ ดูซิหยักคิ้วให้ผมด้วยพร้อมเหล่ตาลงล่างตรงเป้ากางเกง
นักเรียน
"พรุ่งนี้! ...เข้าเรียนด้วยนะคริส..ครูขอร้อง ส่วนปัญหาในใจเธอครูจะช่วยแก้ไขมัน....
ได้มั้ยคริส"
"คิดถึงอนาคต..เธออาจจะมีความทรงจำที่เลวร้ายของพ่อเธอแต่เธอไม่ได้จำเป็นต้องใช้
มันกับพ่อเธอเสมอไปเธอต้องไปมีสังคมนะคริส เพื่อว่าอนาคตเธออาจจะก้าวหน้าทำ
ธุรกิจกับต่างชาติหรืออะไรประมาณนี้ "
"และครูก็คิดว่ามันยังคงจำเป็นสำหรับเธอ" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ดูเขานิ่งๆ ไม่ได้โต้ตอบ
แบบเมื่อเช้าแสดงว่าตอนนี้เขาคงใจเย็นลงมาบ้างแล้วแหละ
"ได้ไหมคริส" ผมถามคริสโตเฟอร์ น้้ำเสียงจริงจัง ว่าต้องการให้เขาเข้าเรียนให้ได้
"ครับครูผม..จะ.." คริสโตเฟอร์ตอบผม
"เข้าเรียน..ต้องเข้าเรียน" ผมพูดย้ำ คริสโตเฟอร์เขาพยักหน้า
"เธอรับปากครูแล้วนะ" ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้ามองผม นั้นแหละผมมัดมือฉกไปแล้ว
"ลูกผู้ชายต้องรักษาคำพูดโอเคนะ" ผมพูดดักคอไว้หมดเลย
"และที่เธอติดศูนย์ครูจะเพิ่มเวลาสอนพิเศษช่วงเย็นเธอวันละหนึ่งชั่วโมงเรียนกับครูและ
ครูจะให้งานเธอเพื่อจะได้แก้ 0 ที่มันติดอยู่ มันมีผลต่อเธอเพราะเธออาจจะไม่จบนะคริส"
ผมพูด
"โห่!! ครู..ทำไมอะ..อย่างนี้ผมไม่หัวผุตายเหรอเรียนเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงนี่นะครู ปกติก็ตั้ง
สิบชั่วโมงแล้วนะครับครู" คริสโตเฟอร์ ที่อย่างนี้มาทำเป็นบ่น
"ชดเชยที่เธอขาดชั่วโมงภาษาอังกฤษที่ผ่านมาไง" ผมพูด หันมามองผมเถียงไม่ได้ละซิ
"อยากเอาเวลาไปนั่งเล่นกีต้าร์ เล่นเวลาไหนไม่ว่าแต่ดันเอาไปเล่นในเวลาเรียนก็ต้องโดน
แบบนี้แหละ" ผมพูด กอดอกยิ้มอย่างผู้มีชัย
"และมีความรู้เพิ่มหัวไม่ผุหรอกนะ รอยหยักมันมีแต่จะเพิ่มขึ้นเชื่อครู " ผมพูด
นายคริสโตเฟอร์แอบค้อน จะว่าไปมองใกล้ๆนี้เขาหล่อใช่เล่นนะเนี๊ยะ ผมชอบคิ้วที่หนา
มากของเขามันรับกับจมูกโด่งนี้ดีจริงๆ จมูกผมไม่โด่งแต่ก็ไม่แบนแต่พอเจอนายคริสเข้า
ไปนี้เหมือนคนดั้งแหนบไปเลยผม ฮาๆ
"ว่าแต่เย็นนี้ครูไปกินข้าวกับผมไหม" ผมได้ยินคริสโตเฟอร์ถามผม ผมไม่แน่ใจว่ามันเร็ว
จนผมฟังไม่ทันหรือว่าผมไม่เชื่อการได้ยินของตัวเองกันแน่ ผมสะบัดหน้าไปมองคริสอีก
ครั้ง
"เธอว่าอะไรนะคริส" ถามคริสไหมอีกทีเขาชวนผมกินข้าวเหรอ
"ผมถามว่าครูจะไปออกเดทกับผมไหม" คริสโตเฟอร์เงยนหน้าขึ้นมาถามผม แต่คำถามนี้
ผมให้ผมสะบัดหน้าไปมองเขา ถ้าไม่ใช้นักเรียนนี้โดนเตะไปแล้วนะ
"คริสโตเฟอร์!!!!"
"ครูคิดละซิท่า ฮาๆ " คริสโตเฟอร์พูดและขำผมใหญ่เลย
"ผมถามว่าครูไปกินข้าวข้างนอกกับผมไหมครับ ในโรงอาหารน่าเบื่อครู ไม่มีอะไรใหม่ๆมี
แต่ของเดิมๆ" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้าเบาๆ ว่าได้ซิ
"ผมเลี้ยงครูเอง ..เลี้ยงขอโทษทีผมผลักครูเมื่อเช้าผมไม่ได้ตั้งใจนะครู " คริสโตเฟอร์พูด
"ช่างมันเถอะคริส" ผมพูด
"ตกลงคนนั้นเขาเป็นแฟนครูแน่เหรอ" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมหันมาเลิกคิ้วสูงมองคน
ข้างๆ
"ก็คนที่ผมเตะฟุตบอลเกือบจะโดนเขานะแถมปากเขานี้สุดยอดเลยเป็นแฟนครูเขมได้
ยังไงนึกไม่ออกเลย"
"หรือว่าอย่างอื่นของครูดี" คริสโตเฟอร์พูดแถมก้มลงมาตรงนั้นของผมแม้จะอยู่ใน
กางเกงอย่างมิดชิดก็ตาม ผมก็ต้องหนีบขาไว้
"นี้ห้ามลวนลามครูด้วยสายตาแบบนี้น่ะฉันเป็นครูเธอนะคริส" ผมต่อว่าคริสโตเฟอร์
Q_Q คงคิดละซินี่ครูผู้ชาย
"แม้ว่าจะเป็นครูผู้ชายก็ตาม" ผมพูดดักไม่ให้เถียงผมได้
"และทำไมเธอคิดแบบนั้นละเขาอาจจะเป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ"
"ผมแอบได้ยิน..อ่าห์ ..อืมม..โอ้วว..ไม่ไหวแล้วจะแตกแล้ว ..อ่าห์!!" คริสโตเฟอร์พูดและ
ทำสีหน้าแบบได้อารมณ์มากควบคู่ไปด้วย
"นายได้ยินเหรอ จริงๆอะ" ผมถามด้วยอาการตกใจ คริสโตเฟอร์หยุดแสดงสีหน้าก่อนจะ
หันมาชักสีหน้าตกใจปนกังวล ผมไม่รู้ว่าเขาคิดจะรังเกียจผมมั้ย
"ครูทำจริงๆเหรอ?" คำถามนี้แปลกว่าผมหลงกลนายคริสโตเฟรอ์เข้าแล้วแหละ
" ..ฮาๆ " ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ แต่นี้ไม่หัวเราะด้วยเลยนะ ผมทำหน้านิ่ง
"คริสโตเฟอร์..ถ้านายเล่นกับครูแบบนี้อีกครูจะไม่คุยกับนายแล้วนะ"ผมทำท่าจะลุกเดิน
ออกดีกว่า แบบนี้ที่บ้านเรียกงอนหรือเปล่าวะเขม
"หมับ!!" ข้อมือผมถูกจับไว้ไม่ให้ลุกหนีไป ผมหันมามองคริสและมองที่ข้อมือตัวเองคริส
โตเฟอร์ก็ปล่อยมือผม
"ครู..ผมล้อเล่นนะ...ผมไม่ได้ไปได้ยินอะไรหรอกผมแค่เคยดูหนังเกย์มาบ้างอะไรแบบนี้
แหละ" คริสโตเฟอร์พูด
"แต่ผมไม่ใช่เกย์นะ..ผมชอบเอาผู้หญิง" คริสโตเฟอร์พูด ทำให้ผมหน้าแดงขึ้นมานิด
หน่อยแก่แดดจริงๆเลย เขายังยิ้มทะเล้นกับผมอีกด้วยนะ
"รีบทานซะ!...จะได้เวลาเข้าแถวแล้วนะคริสและครูก็ต้องขึ้นไปเตรียมตัวเข้าสอนในคาบ
บ่าย" ผมพูดก่อนจะเก็บภาชนะเพื่อจะนำไปวางที่เขาจัดไว้ให้แต่คริสโตเฟอร์ก็ยื้อมันไว้
"ครูไปเถอะผมเอาไปวางให้" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยักหน้าก่อนที่ผมจะหยิบก้องข้าว
ของครูลินดาขึ้นไปแทน
"ครูเดินมาหาผมที่ตรงสนามได้ไหมอะ...ผมซ้อมบาสวันนี้" คริสโตเฟอร์มาถามผม
"ได้ซิเจอกันตอนเย็นว่าแต่นายซอมเสร็จกี่โมงละ"
"ก็คงประมาณสี่โมงครึ้งนะครูและเราก็ไป..." คริสโตเฟอร์พูดพอประโยคหลังนี้ทำหน้าให้
ผมเดาได้เลยว่า ต้องทะลึ่งอีกแน่ๆ
"หยุด!"ผมชี้นิ้วเพราะคงไม่พ่นเรื่องทะลึ่งๆอีกตามเคย กอดอกมอง ผมทำหน้าดุจริงๆ
แล้วนะ
"ไปกินข้าวครับครู" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าและรีบเดินออกก่อนที่ผมจะหน้าแดงโชว์
เด็กนักเรียน เกรียนจริงๆเลย ผมพ่นลมหายใจออกมาทางปาก นี้ผมคิดถูกหรือคิดผิด
เนี๊ยะที่เขาไปช่วยเด็กเกรียนอย่างนายคริสโจเฟอร์ ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เขายังนั่งอยู่
พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าผมหยุดมองเขา เขาก็กัดปากให้ผมดูแบบเซ็กซี่ ไหนบอกไม่เป็น
เกย์ไงแกล้งยั่วกันชัดๆ ผมรีบเดินจั้มอ้าวกลับขึ้นห้องพักครูอย่างเร็ว ผมขึ้นไปเตรียม
หนังสือเพื่อทำการสอนในช่วงบ่ายต่อ พอผมขึ้นมาบนห้องพักผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้
หยิบมือถือติดตัวไปด้วยทิ้งไว้ในลิ้นชัก
"ครูเขมค่ะ..พี่นิดได้ยินเสียงมือถือดังมาจะยี่สิบสายแล้วแหละค่ะทางบ้านหรือเปล่าคะ
อาจจะมีเรื่องด่วนนะคะ พี่ก็ไม่กล้าหยิบมาดู" ครูนิดบอกผม ผมพยักหน้าผมรีบหยิบมือ
ถือรุ่นใหม่ที่เขมซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด ที่จริงๆผมไม่ได้อยากได้หรอกนะมันแพง
ไม่ใช่ไม่มีเงินแต่ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นสำหรับผมเลย ทันทีที่ผมปลดล๊อก สายที่ไม่ได้รับ
จากณัฐกานต์ เกือบยี่สิบสายได้ ตามมาด้วยข้อความต่อว่าผม
"เขม..กานต์โทรหาทำไมไม่รับมีสอนตอนเที่ยงด้วยเหรอเขม นี้ขนาดแค่วันเดียวเองนะที่
เขมไปนะ...บร้าๆ " ผมก็รีบกดเบอร์โทรกลับหาณัฐกานต์ทันที ติดแต่ไม่ยอมรับสาย ผม
เหลือบมองเวลาคงเข้าประจำหน้าเคาเตอร์แล้วซินะ ไม่น่าลืมมือถือลงไปด้วยเลยนะเรา
ก็เพราะมัวแต่คิดเรื่องนายคริสโตเฟอร์นี่แหละ
"ที่รักครับ ..เขมขอโทษเขมลงไปทานข้าวเขมลืมหยิบมือถือลงไปด้วยครับ เขมไม่ได้เอา
ติดตัวในเวลาที่เขมสอนหนังสือนะครับกานต์ เขมขอโทษนะครับ กานต์เลิกงานกี่โมงเขม
จะได้โทรไปหานะครับกานต์..เขมรักกานต์นะ" ผมส่งข้อความยาวเยียดหาคนปลายสาย
ผมก็วางมือถือลงจะเอี้อมไปหยิบหนังสือเตรียมขึ้นสอนชั้นอื่นๆ
Rrrrrr เสียงมือถือผมดัง ณัฐกานต์ผมรีบกดรับก่อนจะเหวียงมากไปกว่านี้
"เขมอะไรกันมือถือมันคงไม่หนักมากขนาดที่เขมจะถือลงไปด้วยไม่ได้และไม่เห็นจะเกี่ยว
อะไรกับสอนหนังสือและห้ามพกมือถือไว้ข้างตัวถ้ากานต์เป็นอะไรไปเขมจะรู้ไหมละ คง
ตายไปแล้วมั้งถึงจะรู้" คำกล่าวทักทายไม่มีถามกันเลยกินข้าวหรือยังเป็นยังไงบ้างสอน
เครียดไหมแต่นี่อะไรเหวี่ยงก่อนเลย
"เขมขอโทษครับ...กานต์อย่าพูดแบบนี้ซิ...." ผมพูดขอโทษณัฐกานต์ ครูนิดก็ชะโงกมอง
ผม ผมก็ส่งยิ้มๆให้เธอ ผมเดินออกมาคุยข้างนอกแทน ผมคิดว่าครูนิดคงมองออกว่าณัฐ
กานต์คือใคร แค่วันแรกก็เหวียงไปแล้ว
"กานต์..เขมห้ามนักเรียนใช้มือถือระหว่างเรีนยถ้าปิดได้ก็ควรจะปิดแต่ถ้าเขมพกไปเสียง
ข้อความต่างมันก็เข้ามาและก่อกวนเขมเวลาสอนด้วย ..กานต์เขมต้องใช้สมาธิ..กานต์
เข้าใจเขมหน่อยซิ" ผมพูดแต่ไม่รู้ว่าคนปลายสายจะฟังผมบ้างไหม
"ก็ได้แต่เวลาพักเที่ยง เลิกงานเขมต้องโทรหากานต์ทันที..เขมก็รู้ว่ากานต์นะไม่ได้มีเวลา
พักนานพักแค่ชั่วโมงเดียวอาหารยังไม่ทันย่อยเลยนั่งทำงานอีกแล้ว"
"และพอพักก็อยากให้แฟนโทรมาคุยบ้าง..นี่ก็เล่นหนีไปทำงานไกลกันกลับบ้านเหนื่อย
แทนที่จะได้เจอกับไม่ได้เจอมันน่าไหมละเขม" ณัฐกานต์พูด
"กานต์คิดถึงอนาคตซิครับและงานของกานต์ก็ไม่ได้หนักหนานั่งทั้งวัน ว่าแต่วันนี้จะไป
ไหนต่ออีกไหม" ผมพูดถึงอนาคตณัฐกานต์คงจะฟังผมบ้างละ
"ว่าจะไป..กับมัดหมี่มันนะแฟนมันไปมีผู้หญิงคนอื่นจะพามันไปปล่อยผีบ้าหน่อย"
"กานต์เมื่อไหร่กานต์จะเลิกสังสรรค์หรือไม่ก็ลดลงเดือนละครั้งก็ยังดี กานต์เที่ยวบ่อยไป
แล้วนะ นี้ทุกอาทิตย์เลยนะกานต์ทำแบบนี้ความฝังเราที่จะมีบ้าน มีครอบครัวละกานต์"
ผมถามณัฐกานต์กลับ ผมอุตสาห์เก็บหอมรอมริบเพื่อจะมีอนาคตที่ดีกับคนรักแต่ดูณัฐ
กานต์ซิ ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม รองเท้าแบรนด์เนม น้ำหอมยี่ห้อดีดีแพงๆ ใช้ ไหนจะ
เครื่องประดับและต้องเจียดไปให้กับกลูต้าไธโอนที่ต้องฉีดทุกเดือน
"เขมกานต์เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะและกานต์ก็เครียดกับการทำงาน เครียดกับ
ตัวเลขกานต์ก็ต้องอยากออกไประบายบ้างออกไปสนุกกับเพื่อนบ้างหรือว่าเขมจะไม่
อยากให้กานต์ไปไหนอยู่กับเขม" ผมเงียบฟังปลายสายไม่อยากจะยิ่งเติมเชื้อมันจะยิ่งไป
กันใหญ่
"ถ้าเขมอยากได้อย่างนั้นเขมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพซิเราจะได้อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน" กานต์
พูด ผมหันไปมองทางอื่น
"กานต์เขมเคย"
"โอ้ย!!! เขมเลิกพูดเถอะเขมทำไม่ได้และกานต์ต้องเข้าประจำหน้าเคาเตอร์แล้วแค่นี้นะ
โทรมาให้อารมณ์เสียอีกจนได้ ..ตรูดๆๆ" การรีบวางสายไปทันที
"ฟู่!!!!" ผมได้แต่พ่นลมออกจากปาก ผมควรเลือกที่จะรักษาความรักของผมและณัฐ
กานต์และกลับไปใช้ชีวิตในกรุงเทพใช่ไหมเพื่อว่ามันจะดีขึ้น แต่ว่าผมกลับนึกถึงคริสโต
เฟอร์ขึ้นมาซะเฉยๆ
"แม่ครับ..เขมรักแม่นะครับ..เย็นนี้เขมจะโทรหาแม่ ..ทานข้าวกลางวันด้วยนะครับแม่" ผม
ส่งข้อความหาผู้หญิงที่รักผมยิ่งว่าสิ่งใด ทั้งรักและเป็นหวงสารพัดและไม่เคยเรียกร้อง
เวลาจากผมเลยแค่โทรหาแม่บ้างบอกให้แม่รู้บ้างว่าสุขสบายดีไหม เหนื่อยไหม กลับมา
จะกินอะไรแม่จะทำให้ทาน ผมรู้สึกผิดมากที่ผมกลับย้ายออกไปอยู่คอนโดกับณัฐกานต์
แต่ห้องนอนของผมแม่ก็ยังคงเก็บไว้เข้าไปทำความสะอาดทุกอาทิตย์ด้วย ไม่ใช่แค่ห้อง
ผมนะพี่ๆของผมก็เช่นกัน ห้องพี่ต้น ถึงพี่้ต้นจะมีครอบครัวไปแล้วก็ตาม พี่ก้องที่ไป
ประจำการที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้อีกนานๆจะได้กลับบ้าน
"พี่ก้อง..กลับบ้านไหมอาทิตย์นี่ไม่ได้กลับมาสองเดือนแล้วนะ น้องคิดถึง" ผมยืนส่ง
ข้อความหาพี่ก้องพี่ชายคนที่สองผมสนิทกับพี่ก้องมากเพราะเราห่างกันแค่สามปีแต่กับพี่
ต้นผมก็เคารพแบบพี่ชายคนโตผมห่างจากพี่ต้นหกปี
"กลับซิ..คิดถึงพี่หรือไง เป็นครูแล้วนะเว้ยเห้ย!!" พี่ก้องส่งข้อความกลับหาผมอย่างด่วน
แสดงว่าว่างอยู่นะซิ
"แม้คิดถึงถึงพี่ชายบ้างจะเป็นไรไป ...เจอกันที่บ้านนะพี่ก้อง" ผมส่งข้อความตอบกลับไป
ให้พี่ก้อง
"อืม...แค่นี้ก่อนนะพี่จะออกลาดตระเวนแล้วไว้ค่อยคุยกันครับคุณครูเขมน้องรัก.." พี่ก้อง
ตอบมาว่าจะรีบออกไปลาดตะเวน
******************************************************************************************
ฝากไว้อีกเรื่องหนึ่งนะคะ ครูกับนักเรียน กว่าจะเขียนได้เพราะว่าเจอ นุ๊กกับซอมพอเข้าไป เขียนคุณครูเขมกับคริสโตเฟอร์ไม่ออกเลย
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ มีคำแนะนำบอกได้เลยค่ะ จะได้นำไปปรับปรุง มีคำผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ
รักคนอ่านจัง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
โดนหยอด ตลอด
-
ต่อจากข้างบนค่ะ
ผมก็เก็บมือถือเดินกลับเข้าไปในห้องพักครูผมนั่งลงสักพัก เสียงสัญญาณเรียกนักเรียนเข้าแถวดังขึ้น ผมก็หยิบพวกหนังสือเตรียมจะขึ้นสอนดีกว่า แต่ก่อนจะออกไปไปก็ตั้งสติก่อนผมต้องไม่เอาเรื่องณัฐกานต์มาคิดในวุ่นวายในหัวของผม ไม่ว่าจะมีเรื่องหงุดหงิดหรือว่าไม่สบายใจพอถึงเวลาผมต้องสลัดมันออกไปให้หมดและพร้อมที่จะขึ้นสอนแบบไม่มีอะไรมาขัดขวางสมาธิผมนักเรียนก็จะได้ความรู้กลับไปแบบมีคุณภาพ โชคดีที่ผมเป็นคนใจเย็นเหมือนแม่ผมเลยทำได้
"ครูคนใหม่หล่อจัง" นักเรียนหญิงหันไปพูดกระซิบกระซบกับเพื่อนๆ ตอนที่ผมกำลังจะเดินผ่านขึ้นไป ผมก็หันไปยิ้มให้
เมื่อก่อนผมเป็นเลยแต่ตอนนี้ยังอยู่ในวัยคะนองเวลาครูฝึกสอนผู้หญิงน่ารักน่ารักคือก่อนจะค้นพบตัวตนที่แท้จริงแต่ก็มีแอบมองครูหล่อๆนะ คืออาชีพครูนี้ดูดีสำหรับผมตั้งแต่ผมเริ่มเป็นนักเรียนแล้ว
ดังนั้นตอนนี้เป็นครูเองก็เริ่มเข้าใจไม่ได้ว่าอะไรเด็กๆเลยที่เขาจะคิดจะพูดแบบนั้นระหว่างที่ผมเดินขึ้นผมก็หันไปเห็นคริสโตเฟอร์กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงดูท่าจะยังเรียนอยู่ ม.ต้น ยืนกอดแขนคริสโตเฟอร์อยู่ในขณะที่เขากำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนๆ สี่ห้าคน หนึ่งในนั้นผมเจอเขาตอนที่วิ่งตามคริสโตเฟอร์แต่ชั้นนี้มันนักเรียนม.5 กับ ม.6 นะ
"แก้มเลิกกอดแขนพี่จะได้ไหม" คริสโตเฟอร์หันมาเห็นผมพอดี เขาเลยพยายามแกะแขนเด็กผู้หญิงคนนั้นออก ผมก็เดินผ่านกลุ่มเพื่อนๆของคริสโตเฟอร์เพื่อไปสอนชั้น ม.5 ห้องถัดไป
"ทำไมละพี่คริสหรือว่าพี่กลัวนางปรายเด็กม.สองห้องBมาเห็นเข้าแก้มเป็นแฟนพี่นะ" ระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่าน ผมเหล่สายตาไปมองนายคริสโตเฟอร์เขาก็เงยหน้าขึ้นมองผมแวปหนึ่งเช่นกัน เรียกได้ว่าสายตาประสานกันชั่วขณะ ใจผมเริ่มเต้นเร็วและแรงขึ้นทันทีแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ คริสโตเฟอร์เขายิ้มให้ผมที่มุมปาก
และแล้วการทำหน้าที่คุณครูวันแรกก็จบลง ก่อนกลับผมก็เช็คดูตารางการสอนพรุ่งนี้มีสอนห้องคริสโตเฟอร์คาบสี่ก่อนพักเที่ยง ผมจัดหนังสือเตรียมไว้สอนแต่ละชั้นเรียน พร้อมสื่อการเรียนควบคู่ไปด้วย ก่อนจะรีบเดินกลับบ้านพักเพื่อจะได้อาบน้ำแต่งตัวนี้ผมตื่นเต้นราวกับออกเดทกับณัฐกานต์ใหม่ๆ
ผมจำตอนนั้นได้ผมเรียนปีหนึ่ง กว่าผมจะชวนณัฐกานต์ไปออกเดทได้ผมต้องพยายามไปเฝ้ามองเขาหลายอาทิตย์เลย ก็เขาดูดีและเป็นเชียร์รีดเดอร์คณะ ประกวดเดือนแม้จะได้ที่สองก็ตาม ที่เขาพลาดก็เพราะว่าเขาออกอาการสาวไปหน่อยผมได้ยินรุ่นพี่เขาคุยกันนะแต่มันก็จริง ผมคิดแล้วก็ขำตัวเองตรงที่ผมพยายามเปลี่ยนตัวเองไม่ว่าจะการแต่งตัวพยายามให้ดูดีทันสมัยเพียงเพราะอยากอยู่ในสายตาของณัฐกานต์
ตื้ดๆ เสียงสั่นเตือนข้อความเข้า แม่สุดที่รักผมนั้นเอง
"แม่ไปทำบุญกับป้าวิลัยนะลูก แม่จะทำให้พ่อเราด้วยพ่อเราตอนยังอยู่เดินทางไปวัดนี้บ่อยดังนั้นแม่คงจะค้างกันที่บ้านญาติป้าวิลัยเลย พรุ่งนี้แม่โทรหาเขมนะลูกนะ แม่รักเขมลูก" แม่ส่งข้อความหาผม แม่ไปทำบุญผมรู้ว่าวัดที่ค้อนข้างหางไกลแต่พ่อผมก็พยายามจะไปทุกปีและทุกครั้งมักจะพาลูกๆไปด้วยเสมอ
ผมเดินลงจากบ้านพักก่อนจะเดินเท้าออกไปเรื่อยเพื่อไปยังด้านหน้าโรงเรียนไม่ได้ไกลกันมากแถมบรรยากาศยามเย็นแบบนี้ด้วยแล้ว ผมยิ่งชอบไม่อยากกลับอยู่กรุงเทพเลยจริงแต่ก็ทิ้งแม่ไม่ได้เพราะว่าผมเป็ยลูกคนเล็กพี่ชายคนโตก็มีครอบครัวไปแล้วแถมภรรยาเขาก็ตั้งแง่รังเกียจผมอีก
ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงสนามบาสเกตบอล ผมยืนมองหนุ่มร่างสูงเกือบจะที่สุดก็ว่าได้กำลังเลี้ยงลูกบาสเพื่อจะนำไปชู้ดลงห่วง ดูท่าจะชอบบาสนะนายนั้นนะ ผมยืนกอดอกมองยิ่งเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะสนุกสนามกับเพื่อนๆของเขาด้วยผมก็ยืนอมยิ้มอยุู่คนเดียว
"พลุ๊บ!! " ลีลาการชู้ดยาวประกับท่ากระโดดสูงเขายิ่งดูเท่มาก ผมเบ้ปากไม่เลวเหมือนกันนะนายนี้
"เยสสส! "เสียงแสดงอาการดีของคนที่ชู้ดลงไปแบบง่ายๆ พอเขาหันมาเห็นว่าผมยืนดูเขาอยู่
"แค่นี้ก่อนวะกรูจะพาครูเขมไป.." คริสโตเฟอร์หันไปบอกเพื่อนๆ ว่าจะพาผมไปแต่ไม่บอกให้เคลียร์ เพื่อนๆหันมามองกันหมดเลยและมองมาทางผมอีก
"ไปไหนวะ" เพื่อนของคริสโตเฟอร์พร้อมใจกันถามคำถามเดียวกันทันที นายคริสนะนายคริส
"ขึ้นครู" ผมสะบัดหน้ามามอง "เห้ย!!" พวกเพื่อนคริสโตเฟอร์ ผมรู้ว่าพูดเล่นแต่มันก็ไม่น่าจะพูด
"คริสโตเฟอร์" ผมเรียกชื่อนายคริส
"อย่าเครียดนะครู..ว่าแต่ไม่แต่งสูทผูกไท้ไปกินข้าวเย็นกับผมเหรอครู" คริสโตเฟอร์ถามผมพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูผื้นเล็กออกมาเพื่อซับเหงือตามลำตัวและเขาก็เปิดขวดน้ำเทน้ำราดรดจากศรีษะลงมาที่หน้าอกเวลายิ่งเวลาใส่เสื้อกล้ามแบบนี้เขาดูเหมือนผู้ใหญ่มาก กล้ามแขนนี้คงได้มาจากการเล่นกีฬาทุกวันซินะและด้วยวัยที่อายุยังน้อยก็แค่ สิบ
ห้าสิบหกเองหน้าท้องก็แบนมีกล้ามเล็กๆ ตามประสานักกีฬา มันดูแล้วช่าง!!!
"เอื้อก!!" เสียงกลืนน้ำลายลงคอของผม
"เปรี๊ยะ!" เสียงดีดนิ้วใส่หน้าผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ โดยนายคริสโตเฟอร์
"นี้ซีกแพคยังไม่ค่อยขึ้นเลยนะ.....ครูยังมองผมน้ำลายจะไหลขนาดนี้ผมกำลังฟิตอยู่รอให้ขึ้นเยอะๆก่อนจะถอดให้ดู"
"ทะลึ่งนะนายนะ..แล้วนี้นายจะไปทั้งเหงือเยอะๆแบบนี้เหรอ..คริส!"
"ไปอาบน้ำที่บ้านพักผมก่อนดีกว่า ครูไปรอผมที่บ้านพักด้วยดิ"
"เพื่อว่าครูอาจจะอยากแอบดูผม..อาบน้ำ" คริสโตเฟอร์พูด
"ฉันไม่แอบดูของนายหรอก..ผู้ชายเหมือนกันจะดูไปทำไม" ผมหันไปพูด นี้ขนาดผู้ชายเหมือนกันผมยังใจสั่นทุกครั้งที่เห็นสัดส่วนแม้จะน้อยนิดแต่ก็คิดนะผมนะ
ทำไปได้นะเขม ผมกับคริสโตเฟอร์เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงบ้านพักของนักเรียน เกือบยี่สิบหลังเรียงต่อๆกันเล็กกว่าบ้านพักครูหน่อย
"ครูเข้ามาเถอะไอ้โป้งมันยังไม่เข้ามาหรอกครู" คริสโตเฟอร์บอกผม พอเข้าในบ้านพัก ห้องผู้ชายของจริงๆ เพราะว่ารกมาก ส่วนผมนะผู้ชายแต่ห้องนอนผมไม่รกแน่นอนผมไม่ชอบแม่ผมเป็นคนเจ้าระเบียบและยิ่งเจอแฟนขี้บ่นอย่างณัฐกานต์ด้วยแล้วผมเรียกได้ว่า เป๊ะเวอร์!! ไปโดยอัตโนมัติ
"ห้องผู้ชายนะครูทำใจหน่อย ตรงโซนนั้นเตียงนอนของผม" คริสโตเฟอร์บอกและชี้ไปที่เตียงไม้เตียงเดียวมีผ้าปูที่นอนลายกาแล็กซี่ ดูหน้าแล้วไม่น่าจะไปทางวิทยาศาสตร์เลยนะ
"ผมรู้ว่ามันอาจจะขัดกับความหล่อผมไปหน่อยแต่ผมก็ชอบไปนั่งดูดาวนะครู" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้าจะพยายามเชื่อ
"ยิ่งดาวมหา'ลัยยิ่งชอบมากครู" คริสโตเฟอร์พุบออกมาจากห้องน้ำบอกดาวมหา'ลัย ผมก็หยิบกล่องกระดาษทิชชูปาไปแต่ไม่โดนหรอกเขาปิดประตูห้องน้ำซะก่อน
ผมเดินเข้าไปที่เตียงนอนนายคริสโตเฟอร์ผมก้มลงเก็บพวกหนังสือเรียนดูซิกระจายเต็มไปหมด ผมพยายามจัดวางมันให้เรียบร้อยและโต๊ะทำการบ้านให้ด้วย สายตาผมเหลือบมองไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่ เป็นรูปผู้หญิงกับเด็กผู้ชายแต่สถานที่ไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่ ดูจากโครงหน้าน่าจะเป็นคริสโตเฟอร์ตอนเด็กๆและแม่ของเขาที่กำลังอุ้มเขาอยู่แม่เขาเป็นสาวไทยแต่คริสโต่เฟอร์คงได้พ่อมาทั้งหมดและรูปที่ใส่กรอบไว้ก็เหมือนถูกฉีกขาดไปส่วนหนึ่ง ผมคิดว่าส่วนที่ถูกฉีกนี้คงเป็นพ่อเขาซินะเพราะว่ามีมือดูก็รู้ว่าเป็นมือผู้ชายอุ้มเขาอยู่เช่นกันลักษณะอุ้มเขาด้วยกัน
"ตอนเด็กผมหล่อใช่ไหมคับครูแต่ผมคิดว่าตอนนี้ดูดีกว่าเยอะ..ตอนนั้นนะมันเล็กไม่น่าดูหรอกครู " คริสโตเฟอร์พูด ผมหันกลับไปมอง ก็ต้องหันกลับทันที
"ครูเขมผมเป็นผู้ชายไม่ต้องเขินผมหรอกนะ" ไม่เขินได้ยังไงเล่นนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแบบนั้น ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งรู้ว่านายคริสนี่โตเต็มวัยแล้วเหมือนกันเข้าสู่รุ่นหนุ่มแล้วด้วยมันดูแตกต่างกว่าตอนที่สวมชุดนักเรียนเยอะเลย
"นายนะควรจะเขินครู ไม่ครูเขินเธอ คริส" ผมพูดโดยไม่กล้าหันไปมองอีก
"ฮาๆ ...ผมจะใส่เสื้อผ้าแล้วนะ..ว่าแต่ครูชอบทานผัดไทยไหม หรือว่าหอยทอดมีเจ้าดังและอร่อยด้วยนะครู" พอนายคิดบอกว่าสวมเสื้อผ้าแล้วนั้นแหละผมถึงได้หันไปได้ คริสโตเฟอร์สวมกางเกงยีนส์ขาสั้นไม่สั้นมากม้วนขาหน่อยให้เลยหัวเข่าขึ้นมาและเสื้อยืดแขนยาวพอดีตัว ผมเองก็สวมกางกงขาสั้นพร้อมกับเสื้อเชิ๊ตแขนสั้นสียีนส์พอดีตัวม้วนแขนเล็กน้อย ผมแต่งตามที่ณัฐกานต์ออกแบบมาให้ผม
"ผมหล่อใช่ไหมละครู" คริสโตเฟอร์พูดขณะกำลังปั่นผมด้วยเจล
"ไปกันเถอะครับครูเดี๋ยวคนจะเยอะและกว่าจะได้กินหิวตาลายครูเป็นลมพอดีและอาจจะต้องเหนื่อยผม" คริสโตเฟอร์พูดเขาหยิบกุลแจรถพร้อมกับหมวกกันน๊อคนี้จะไปรถมอเตอร์ไซค์ละซิ
"ทำไมนายกลังแบกครูหรือไง" ผมถามเขากลับ
"ผมอาจจะต้องรีบผายปอด..มันเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น" พอได้ยินแบบนี้ ผมถึงกับสะบัดหน้าไปมามองคริสโตเฟอร์ หลักสูตรนี้ไปอบรมที่ไหนมา
"ดีนะที่ไอ้โป้งมันมีอีกใบ ครูใส่ของผมแล้วกันนะ เพราะว่ารถผมมันแรง...เหมือนคนขับแรง!! ไม่เชื่อครูต้องลองนะแล้วจะติดใจ" คริสโตเฟอร์พูดผมรับมาหนึ่งใบ พอเดินลงมาจากบ้านพักผมก็เห็นผ้าคลุมรถมอเตอร์ไซค์คันค้อนข้างสูงใหญ่ อย่าบอกนะว่าบิ๊กไบท์นะ จริงด้วย บิ๊กไบค์ผมไม่เคยขับและไม่เคยคิดจะซื้อแพงเท่าๆกับรถเก๋งเลยและผมกลัวการขับรถมอเตอร์ไซค์มันไม่ได้เซฟอะไรเลยมีแต่เจ็บและเจ็บถ้าล้มขึ้นมา
"ผมได้มาตอนวันเกิดแม่เป็นคนซื้อให้นะครู ..ลูกรักผมเลย ปกติไม่มีใครได้ซ้อนนะ ผมหวงผมจะเก็บไว้ให้คนที่..ผมอยากไว้ใจว่าถ้ารักผมแล้วจะไม่ทิ้งผมไปและเป็นคนที่ผมจะไว้ใจ" คริสโตเฟอร์พูด ผมเลิกคิ้วจริงเหรอเห็นมีสาวๆ ล้อมรอบ
"สาวๆนะอยากขึ้นมานั่งจะตายแต่..ไม่มีทาง..ครูคนแรกนะ..ครูเป็นสาวคนแรกของรถผม ฮาๆ " คริสโตเฟอร์พูด ผมควรจะเปลี่ยนใจไปกินมาม่าดีไหม หาว่าผมเป็นสาวคนแรกอีกนะตาไม่ดีเอาซะเลย ผมก็สวมหมวกกันน๊อคทันทีระหว่างที่กำลังหาที่ติดใต้คางมันไม่ถนัด คริสโตเฟอร์ก็ดึงผมเข้าไปใกล้ๆและติดที่ยึดหมวกกันน๊อคใต้คางให้ผม
"ขึ้นมาเลยครับครู" คริสโตเฟอร์บอกผม ที่จริงก็กลัวเหมือนกันนะมันสูงและใหญ่มาก
"กอดแน่นๆได้เลยครับครู ผมไม่หวงตัว" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมชะโงกมองถ้าผมเป็นห่วงตัวผมนี้แหละไม่เคยนั่งมันรู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้
"ถ้าครูอยากจะะกอดจะลูบจะคลำผมก็ยินดีนะครู..ผมเต็มใจ" คริสโตเฟอร์พูด น่าไปด้วยไหมละเนี๊ยะ
"ผมล้นเล่นนะครู พร้อมยัง"คริสโตเฟอร์ถามผม ผมก็สาระวนกับการหาที่ยึดจับทางด้านหลังแบบรถมอเตอร์ไซค์บ้านไม่มีด้วยทำไงละ
ปรื้น!!! เสียงการออกตัวดังสะนั่น
"คริส!!!! " ผมเรียกชื่อคริสซะเสียงหลงเพราะว่าออกตัวไปแล้วผมก็ยังจะหาที่จับด้านหลังไม่ได้ ก็ต้องผวากอดเอวคริสโตเฟอร์กอดแบบแน่นมาก คริสโตเฟอร์ขับออกไปอย่างเร็วก่อนจะผ่านกลุ่มเพื่อนๆที่เดินกลับจากสนามบาสเกตบอล พากันส่งนิ้วกลางทักทายนี้คือการทักทายของเด็กวัยรุ่นหรือไงและตามมาด้วยเสียงโห่เพราะว่าผมกอดเขาแน่นเหมือนสาวกอดซ้อนท้ายก็ไม่ปานนาทีนี้ยอมกลัวตกมากครับ
และระหว่างที่จะผ่านประตูผมเห็นผู้หญิงคนนั้น ที่ชอบตามติดคริสโตเฟอร์เด็กผู้หญิงคนนั้นหันมามองด้วยอาการตกใจแต่เขาแค่ไม่เห็นหน้าผมเพราะว่าถ้าเห็นจะตกใจมากกว่าเดิม เธอยังเหลียวหลังมองอีกด้วย
ชีวิตคุณครูหนุ่มจบใหม่อย่างผมต้องมาฝากไว้กับนายคริสโตเฟอร์นี้ใช่ไหมเนี๊ยะ แต่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบน่ะ ผมไม่เคยคิดจะชอบความเร็วเลยสักนิดแต่พอได้นั่งแบบนี้มันบอกไม่ถูกเหมือนได้ลองสิ่งแปลกใหม่แล้วชีวิตมีรสชาติมากขึ้น ผมอยากบอกว่าตอนนี้ คริสโตเฟอร์เขาเท่มากจริงๆแตกต่างจากภาพเด็กหนุ่มมัธยมที่ผมเจอในชุดนักเรียน ผมก็กอดเอวคนที่ขับรถแบบมืออาชีพมันนุ่มนวลแม้จะทั้งตีโค้งความกลัวรถบิ๊กไบท์ผมหายไปเป็นปิดทิ้งและเริ่มจะชอบซะด้วยซิ ถ้าติดใจนี้ต้องให้พามาบ่อยๆนะเนี๊ยะหรือไม่ก็ให้หัดให้ขับให้ด้วยคงจะดี
-
คริสโตเฟอร์นี้รุก ครูเขมแล้วใช่ไหม.. น่าร๊ากอะ :heaven
-
:o8: :o8: :o8:
-
เอ่อมมมมม คริสต้อปเป็นรุกใช่ไหม ครูเขมจะเป็นรับครั้งแรก คริคริ ลุ้นๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้าว มาต่อแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
นายคริสรุกหนักมาก เขมเลิกกะกานเร็วๆเหอะ รำคาญอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
มาต่อเร็วๆ นะครับ นี้เป็นนิยายที่ยังไม่จบที่อ่านเป็นเรื่องที่ 3 เพราะปกติอ่านแต่ที่จบแล้ว เป็นพวกที่ไม่ชอบรอคอยอ่ะ กลัวคนแต่งหาย 555 :z2: :z2: :z2:
-
ว้าว มาต่อแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
นายคริสรุกหนักมาก เขมเลิกกะกานเร็วๆเหอะ รำคาญอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
มาต่อเร็วๆ นะครับ นี้เป็นนิยายที่ยังไม่จบที่อ่านเป็นเรื่องที่ 3 เพราะปกติอ่านแต่ที่จบแล้ว เป็นพวกที่ไม่ชอบรอคอยอ่ะ กลัวคนแต่งหาย 555 :z2: :z2: :z2:
ขอบคุณนะคะ เราจะรีบกำจัดกานต์เร็วๆนี้แหละ ฮาๆ จะมาต่ออีกทีวันศุกร์นะค่ะ จะมาแบบยาวๆให้อ่านกัน :pig4: :pig4:
คนแต่งไม่หายแน่นอนค่ะ ถ้าเป็นไปได้ฝากอีกเรื่อง ขอรักนายอีกครั้ง"ซอมพอ" ปล.เรื่องนี้พระเอกเลวเขาชมมา
ขอบคุณอีกครั้ง..รู้สึกมีความสุขได้ตอบคอมเม้น
-
ตอนที่ 4 ยิ่งใกล้ยิ่งรู้สึก
เมื่อวานผมไปทานข้าวกับคริสโตเฟอร์ เขาพาผมไปทานในตัวเมืองออกไปไม่ไกล
มากหนักและพาไปขับรถเล่นรอบสวนสาธารณ ถ้าเป็นณัฐกานต์ผมคงต้องหาร้านอาหาร
ติดแอร์เขาไม่ค่อยมีความอดทนกับอากาศร้อนๆเท่าไหร่
แม้กระทั้งร้านข้าวแกงยังนั่งไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับร้านขายอาหารตรง
ฟุตบาท แต่ผมกลับชอบและอาหารมันก็ก็อร่อยดี ต้องขอบใจคริสโตเฟอร์เขาซินะ
ผมตื่นแต่เช้าแต่งตัวตามปกติ แปลกนะวันนี้ผมกับรู้สึกกังวลและประหม่า หรือจะ
เป็นเพราะว่าคริสเขาจะเข้าเรียนภาษาอังกฤษวันนี้ นี้แค่คิดนะยังไม่เจอนายคริสโตเฟอร์
มานั่งในห้องผมยังรู้สึกหวันไหวยังไงก็ไม่รู้
"ครูครับ" เสียงนายคริสโตเฟอร์นี้ ผมคงคิดมากไปเองมั้ง นี้ความคิดของผมมันหลอนตัว
ผมเองจนผมได้ยินเสียงนายคริสโตเฟอร์จริงๆเลยเหรอและคงต้องบอกกับตัวเองว่าให้
คิดถึงนายอะไรนี้ให้มันน้อยๆลงหน่อย
"ครูเขมครับ" อีกแล้วชัดเลยไม่ได้คิดไปเอง เสียงดังอยู่ที่หน้าบ้านพักของผม เสียงนาย
คริสโตเฟอร์ของจริง
"เวรแล้วไง..มาทำไมแต่เช้านะนายคริส!!" ผมก็รีบเดินออกมาที่หน้าบ้านพักผมเพิ่งจะ
สวมเสื้อเชิ้ตนุ่งผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวอยู่เลย
ก็ตอนนี้มันยังเช้ามากใครจะไปคิดว่ามีคนมาเรียกผมและผมยิ่งมาใหม่แบบนี้ด้วยยิ่ง
ไม่มีทาง ทันที่ผมโผ่หัวออกไปดูก็พบ นายคริสโตเฟอร์ขับรถมอเตอร์ไซค์ ฮอนด้า เบาะ
สั้นๆคันเล็กๆที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมซื้อหามาขับกัน
"ผมมารับครูนะครับ อยากกินข้าวเช้ากับครูเขม" คริสโตเฟอร์พูดตะโกนบอกผม
"ครูแต่งตัวก่อนแล้วกันและนายก็รอครูอยู่..ข้างล่างนะ" ผมพูดและย้ำว่าให้รอข้างล่างผม
รีบเดินกลับเข้าไปในบ้านสวมกางเกงที่เตรียมไว้ทันทีวันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าทรงสลิมฟิต
กางเกงสีเฒาดึงเอวให้ต่ำลงมาหน่อยผมเอาชายเสื้อเข้าด้านในมันก็จะพอดีเลยเห็นสัด
สวนชัดเจนนิดๆ หันไปสวมนาฬิกาข้อมือเรือนนี้พี่ก้องซื้อให้เป็นของขวัญวันที่ผมเรียนจบ
แพงมากด้วยของคาซิโอ ผมไม่ลืมสวมแหวนที่แม่ทำให้ลูกๆคนละวงแหวนต้นตระกูล ยืน
จัดแต่งเสื้อผ้านิดหน่อยให้เข้ารูปเข้าร่าง พลิกซ้ายพลิกขวา หันหน้าหันหลังอีกนิด อะหล่อ
หรือยัง เหมือนตรงข้างหลังจะไม่ค่อยเรียบร้อยนะ พอผมหันกลับหลังเพื่อจะเอียงตัว
สำรวจดู
"คริส!! "
"นี้ครูจะไปสอนหรือไปเดินเล่นสยามพาราก้อนเหรอครับครู" คริสโตเฟอร์กอดอกพิจารณา
การแต่งตัวของผม
"นี้มายืนข้างครูทำไม..ครูบอกว่าให้รอข้างล่างยังไงละ" ผมเอามือขึ้นท้าวซะเอวมองคน
ตรงหน้า
"ผมเชื่อแล้วแหละว่าเกย์นะแต่งตัวเนียบจริง " นี้คำชมเหรอเนี๊ยะ
"ทำไมถึงรู้ละ" ผมถามคริสโตเฟอร์ก่อนจะหันไปฉีดน้ำหอมสักนิด
"เพราะว่าครูนี้ไงเป็นเกย์"
"แม้ตาดีจัง" ผมชมนายคริสโตเฟอร์กลับ เขาหันมาตะเบ๊ะรับคำชมจากผมกวนดีไหมละ
ครับ
"ว่าแต่ทำไมตื่นมาแต่เช้าเลยละ นอนไม่หลับหรือไง" ผมถามคริสโตเฟอร์ ก่อนจะเดิน
ออกมาสวมรองเท้าคัทชูหนังสีดำหัวตัด คริสโตเฟอร์ยืนทำท่าคิด นี้แค่ท่าคิดนะยังเท่ได้
ขนาดนี้ ผมไม่อยากจะมองนายคริสนี้มากเลยจริงๆ
"เพราะคิดถึงครูไงเลยนอนไม่หลับ" นายคริสโตเฟอร์โน้มตัวลงมาหาผม มันใกล้มากจน
ผมเห็นสันจมูดเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้นกว่าเดิม
"คริส! นายอย่าแกล้งครูแบบนี้ได้ไหม..มันไม่ควร" ผมรีบดันนานคริสโตเฟอร์
"แม้ครูอะ..." คริสโตเฟอร์พูด
"ไปกันได้แล้ว .." ผมลุกขึ้นก็หันไปบอกคริส
รีบเดินลงจากบ้าน ผมลงมาก็ยืนมองรถที่คริสโตเฟอร์ขับมารับผม มันเล็กและพื้นที่
เบาะก็แทบจะไม่พอคนเดียวนั่งผมหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์อีกครั้งนี้จะให้นั่งเบียดไป
หรือไงและถ้าขึ้นไปนั่งผมคงต้องกอดเขาแน่นๆเลย ถ้าไม่กอดนี้มีหวังผมได้หงายหลังเป็น
แน่ แต่แค่เมื่อวานใจผมยังสั่นเลยนะและมันก็ไม่ได้แนบชิดแบบนี้
"ทำไมอะครู.." คริสโตเฟอร์ขึ้นไปค่อมพร้อมกดปุ่มสตาร์ทรอให้ผมขึ้นแต่ผมยังยืนคิดอยู่
ว่าเดินหรือนั่งรถที่นั่งอันน้อยนิดคันนี้ออกไปวะเขม
"ครูคิดว่าครูเดินไปดีกว่านะ" ผมเงยหน้าบอกคริสโตเฟอร์และหันหลังออกเดินออก เดิน
เท้าปลอดภัยกว่าเยอะเขมยิ่งผมนี้ชอบผู้ชายเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คิดไม่อยากเสียสมาธิแต่
เช้าแบบนี้ เดี๋ยวผมได้สอนนักเรียนไม่รู้เรื่องกันพอดี
"ครู..ผมอุตสามารับนะไม่อยากให้ครูเดิน..เป็นอะไรไปอะครู" คริสโตเฟอร์ขับตามผมช้าๆ
คริสโตเฟอร์ถามผม ผมหันไปมองเขาและก้มหน้าเดินต่อ
"ก็มัน ..มัน..ไม่พอนั่ง" ผมตอบคริสโตเฟอร์ไป
"ใครบอกพอซิครู..นั่งเบียดๆหน่อย" คริสโตเฟอร์พูด ผมก็หันไปมองเบียดหน่อยที่ไหน
ละแบบนี้มันกอดกันกลมเลยแหละ นายนี้ไม่รู้อะไรบ้างเลย
"ครูเขม..ขึ้นมาเถอะครับ..กลัวเบียดผมขนาดนั้นเลยเหรอครับครู..แสดงว่าเมื่อวานตอน
ครูกอดผมครูคิดใช่ไหมละ" นายคริสโตเฟอร์แซวผมเมื่อวานอีก
"เออ...ไม่ได้คิด ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น" ผมหันไปพูด คริสโตเฟอร์จอดขวางหน้าผมไว้ พงก
หัวว่าให้ผมขึ้นไปนั่งผมก็จำเป็นต้องขึ้นไปนั่งซ้อน นั่งนี้แทบจะไม่เต็มกันนายคริสก็ขยับ
ไปข้างหน้าให้ผมนั่งได้เต็มๆนิดหนึ่ง แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือแผ่นอกผมแนบแผ่นหลังนั้น
เต็ม
"ผมไม่อยากเอาลูกรักเขามาขับในนี้อะ ผมกลัวฝุ่นเกาะ" คริสโตเฟอร์พูดและหันกลับมา
ส่งยิ้มให้ผม
"ด้างหลังมันไม่ที่จับนะครู ครูไม่กอดผมเดี๋ยวก็หล่นลงไปหรอก เห็นผมขับไม่เร็วแต่ถ้าตก
ลงไปก็เจ็บนะครู" คริสโตเฟอร์พูดนี้คือการมัดมือชกให้ผมกอดเขาอีกจนได้ใช่มั้ย
หมับ!!!!! แขนผมที่สอดแขนผมเข้าไปกอดเอวคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์ขับออกไป
ทางสนามฟุตบอลซึ่งมันจะไม่ผ่านด้านหน้าของโรงเรียน
"เส้นนี้ผ่านด้านหลังโรงอาหารนะครับครู และไม่ค่อยมีใครผ่านมาหรอกนอกจากพวกผม
และด้านหลังก็มีแต่พวกผมที่นั่งกันเท่านั้น เพื่อนๆในกลุ่มผมนะครับครู" คริสโตเฟอร์พูด
ผมพยักหน้าก็ดีไม่ต้องตอบคำถามและยิ่งกอดกันมาขนาดนี้
ปั๊ก!! คริสโยนกุลแจคืนให้เพื่อน พอพวกเพื่อนๆคริสเงยหน้าขึ้นมาจากการนั่งจิ้มมือถือ
เล่นก็ต้องพากันมองมาที่ผมเป็นตาเดียว
"โธ่! กรูนึกว่ามรึงไปรับสาวที่ไหนเห็นบอกว่ารถกรูแคบดีจะได้โดนกอดแน่นๆ..ไอ้เชี้ย
คริส!!" เพื่อนคริสโตเฟอร์พูดผมหันไปเหล่ไหนบอกว่ากลังรถตัวเองฝุ่นจับไงหดคอลงเลย
นะ
"นี้ครูเขม ครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่ ครูนี้เพื่อนผมไอ้โป้ง มันบ้านพักหลังเดียวกับผม ที่
จริงมีไอ้เกมส์อีกคนมันเพิ่งโดนพักการเรียนไป" ผมพยักหน้าดีนะแต่ดูโป้งจะมองผมเป็น
พิเศษตอนที่คริสโตเฟอร์แนะนำว่าผมเป็นครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่
"หวัดดีครับครู" ผมพยักหน้ารับไหว้ทุกคน
"ไปหาอะไรกินกันดีกว่าครู" คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม ผมพยักหน้าว่าได้ซิคริสโตเฟอร์
จับมือผมจะจูงไป เพื่อนๆคริสโตเฟอร์ก็หันมามองมือผมกับมือคริส ผมรีบดึงมือผมออก
ก่อน คริสก้มลงมองผมต้องขยิบตาเตือนว่าไม่ได้ในโรงเรียนและจะมาจับทำไมเนี๊ยะไม่ใช่
แฟนกันสักหน่อยแยกเขี้ยวให้ด้วย
ตื้ดๆ เสียงเตือนข้อความเข้าจากมือถือของผม ผมก้มลงหยิบออกมาจากกระเป๋า
กางเกง ณัฐกานต์
"เขม..ทำไมเมื่อวานไม่โทรหากานต์..ไปไหนมา..ทำอะไร .โทรหากานต์เดี๋ยวนี้นะ" ผมอ่าน
ข้อความ เขาซิควรจะโทรมาง้อผมเขาผิดชัดๆเลยนะ
"แฟนส่งข้อความหาเหรอครู" คริสโตเฟอร์ก้มหน้าลงมาระหว่างที่ผมกำลังก้มหน้าอ่าน
ข้อความจากณัฐกานต์ ผมก็จะรีบเงยทำท่าจะเอ็ดแต่เพราะเข้าโน้มตัวลงค้อนข้างต่ำ
ดังนั้นใบหน้าของผมและเขาตอนนี้ห่างกันแค่ไม่กี่เซนก็จะชนกันอยู่แล้วและคริสยังมาทำ
หน้าตาทะเล้นใส่ผมอีกนะตอนนี้ผมมไสนใจหน้าตาแสนทะเล้นของเขาหรอก ผมได้แต่
กลืนน้ำลายลงคอเพราะใบหน้าที่หล่อคมเข้มซะมากกว่านะซิ
"พี่คริส!!" เสียงเล็กๆเรียกชื่อคริสโตเฟอร์มันทำให้ผมสองคนต้องแยกออกจากกันอย่าง
รวดเร็ว คริสและผมหันไปมองทางต้นเสียง คนนี้น่าจะเป็นแฟนนายคริสซินะ ผู้หญิงตัว
เล็กชุดนักเรียนคอซองเดินสาวเท้าเข้ามาหาคริสอย่างเร็ว ดูท่าว่าคริสจะงานเข้า
"พี่เมื่อวานพี่เอาใครซ้อนท้ายรถพี่ไปแก้มเห็นนะ รถคันนั้นพี่ไม่เคยให้ใครซ้อนเลยนะแม้
กระทั้งแก้มที่เป็นแฟน"
"และรถคันนั้นพี่แก้มกลับยังไม่เคยได้นั่ง..แก้มไม่ยอมนะพี่คริสบอกมานะว่าคนเมื่อวาน
นะใคร " ผมมองหน้าคริสและเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มดีแต่ทำไมมาตาม
อาระวาดไม่ต่างนางร้ายในละคร
"ครูเข้าไปซื้ออะไรทานก่อนแล้วกันนะ " ผมหันไปบอกคริสและไม่รอคำตอบว่าได้หรือไม่
ผมเดินขอตัวเข้าไปในห้องอาหารก่อนแล้ว
"อะไรแก้ม..พี่รำคาญและพี่ไม่ได้บอกว่าพี่เป็นแฟนแก้มนะ แก้มนะพูดเองเออเองทั้งนั้น"
ระหว่างที่กำลังผ่านไม่รู้ว่าเดินช้าเองหรือว่าผมกำลังหยุดรอใครบางคนตามเข้ามาก็เผลอ
ไปได้ยินการสนทนาระหว่างคริสและเด็กผู้หญิงคนนั้น
"ครูค่ะสวัสดีค่ะ" เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งไหว้ทักทายผม ผมยกมือรับไหว้
"ครูครับสวัสดีครับ" เสียงเด็กยกมือไหว้ผม นี้แหละที่ผมภูมิใจในอาชีพครูแม้ว่าเงินเดือน
จะน้อยนิดอย่างที่ณัฐกานต์ชอบพูดเขาอยากให้ผมไปเป็นครูที่ศูนย์ติวเตอร์มากกว่าได้
เงินเยอะดีหรือไม่ก็เป็นครูสอนภาษาเพราะว่าภาษาอังกฤษผมค้อนข้างดีมากทีเดียว
ผมเดินตรงไปที่ร้านค้าไม่รู้จะทานอะไรดี มีร้านค้าร้านหนึ่งและผมก็เห็นครูโจ้กำลัง
สาละวนอยู่ที่หน้าร้านขายโจ๊กผมจึงเดินตรงเข้าไปผมคิดว่าอาหารเช้าควรจะเป็นอะไรที่
ไม่หนักท้องมากจนเกินไป โจ๊กนี้แหละดีที่สุด
"สวัสดีครับครูโจ้" ผมทักทายครูโจ้ ครูโจ้หันมามองผม
"อ้าวสวัสดีครับครูเขม ..ทานอะไรดีครับ..ร้านแฟนของผมครับ..นี้เพิ่้งจะกลับมาจาก
ต่างจังหวัดนะครับ " ครูโจ้บอกผมแนะนำผมกับแฟนเขาให้รู้จักผม
"ผมเอาโจ๊กไม่ใส่ขิงนะครับผมไม่ค่อยชอบขิง....และ..เออ..... ไม่เอาไส้นะครับ...และ...ไม่
เอาตับด้วยนะครับ"
"ครูกินอะไรได้บ้างครับเนี๊ยะ ไม่ใส่เกือบหมดเลยนะครับครูเขม..ครูจะเอาแต่ข้าวหรอครับ
กับน้ำซุบ"ครูโจ้พูดผมก็มองครูโจ้ ก็น่าจะเพิ่มหมูเด้งหรืออย่างอื่นอะไรประมาณนี้ ผม
ถึงกับยืนเกาหังแกร๊กๆ ด้วยอาการเขินคือดูเหมือนผมเป็นคนกินยากขึ้นมาในทันที ขิงผม
ไม่ค่อยชอบตอนเด็กแม่ชอบทำผัดขิงให้กินบอกว่าช่วยขับลมดีแต่มันเผ็ด และตับกับไส้นี้
ผมก็ไม่ชอบกลิ่นมันแรง
"พี่โจ้ไปแซวครูเขา ว่าแต่เป็นครูมาใหม่เหรอคะ " แฟนของครูโจ้หันไปเอ็ดและหันมาถาม
ผม
"ครับผม"
"ได้ค่ะรอสักครูนะคะ ถ้าอย่างนั้นเอาหมูเด้งกับไข่ลวกนะคะ เน้นหมูให้เยอะๆหน่อยค่ะ"
ผมพยักหน้าตอบรับ ผมหันหลัง0มาก็เห็นายคริสโตเฟอร์เดินเข้ายืนใกล้ๆกับผมหน้าตานี้
บึ่งเข้ามามาเลย
"ทำไมละคุยกันไม่รู้เรื่องเหรอ" ผมหันไปกระซิบคริสพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
"ผมไม่อยากจะยุ่งกับแก้มมากหรอกครับครูแม่ของแก้มนะมาด่าผมหลายครั้งแล้วเรื่อง
ลูกสาวเขาแต่แก้มก็ไม่เคยฟัง" ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ ผมพยักหน้าก็แน่ละเด็กนั้นยัง
อยู่ม.ต้นอยู่เลย
"เขาหาว่าผมจะไปพรากผู้เยาว์ลูกสาวเขาทั้งที่แก้มนะมันตามติดผมจนน่ารำคาญและ
ผมก็ไม่เคยขอเขาเป็นแฟน" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้าพร้อมกับแตะไหล่เบาๆ
"อยากเกิดมาหน้าตาดีทำไมละ" ผมกระซิบเพื่อหวังให้คนที่คิวขมวดคลายลงบ้างและมัน
ก็ได้ผล หยักคิ้วกวนๆใส่ผมอีกนะ ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะแอบคิดในใจ
"กินอะไรดีละครูกินโจ๊กแล้วเราะ"ผมหันไปถามคนที่ยืนชะโงกมองไปรอบๆว่าอะไรที่
น่าสนใจบ้าง
"เอาด้วยดีกว่า ..ผมเอาโจ๊กครับ ไม่เอาขิง ไม่เอาไส้ ไม่เอาตับครับ"คริสโตเฟอร์กระเทิบ
เข้ามาชนไหล่ผมเบาๆและสั่งโจ๊กทันที และผมก็ต้องสะบัดหน้าหันมามองคนข้างๆก็เล่น
สั่งเหมือนกันเลยคือไม่กินเหมือนกันด้วยนั้นแหละ
"ผมไม่ชอบขิงมันเผ็ดอะ ตับก็ไม่ชอบมันขม ไส้ก็ไม่ชอบมันเหม็น " แฟนของครูโจ้มองผม
สองคนสลับกันไปมา
"ถ้าอย่างนั้นปูเพิ่งเป็นหมูเด้งให้แล้วกันนะคะ ..ไม่ชอบเหมือนกันเลยค่ะ ถ้าเป็นผู้หญิง
ผู้ชายก็คงจะเคมีตรงกัน เนอะพี่โจ้" แฟนครูโจ้แซวผมกับคริสโตเฟรอ์ คริสหันมาหยักคิ้ว
ให้ผมสองทีติด ผมแอบคิดนะผมนะเรียบร้อยแต่นายนี้เกรียนขนาดนี้คงจะเป็นเคมีที่สวน
ทางกันมากกว่า
Rrrrr โทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมก้มลงมองดูที่หน้าจอ ณัฐกานต์ ผมไม่อยากทะเลาะกับณัฐ
กานต์ในตอนเช้าแบบนี้เลยไม่อยากแบกปัญหาระหว่างผมกับเขาไว้ในหัวขณะที่ผม
จะต้องขึ้นสอนหนังสือ
"ไม่รับละ" คริสโตเฟอร์กระซิบถามผม ทำหน้าตาเหมือนแมวเชียว
"ไม่อยากรับ..เมื่อวานพูดไม่ค่อยเข้าหูกันนิดหน่อยรับมานี้คงใส่ฉันไม่ยั้ง..เพราะว่า
เมื่อวานฉันก็ไมได้โทรหาในตอนเย็นซึ่งปกติจะโทร" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์ ก่อนะรับ
ชามโจ๊กมาเติมเครื่องปรุง
"ครูเขมสวัสดีค่ะไม่เห็นขึ้นไปที่ห้องพักครูลินดานึกว่ายังไม่ออกมาซะอีกนะคะ" ครูลินดา
เดินเข้ามาทักทายผม
"พอดี...ผมออกมาพร้อมกับ.." ผมพูดและหันไปมองคริสโตเฟอร์
"ผมเข้าไปรับครูเขมนะครับ" คริสโตเฟอร์หันไปตอบครูลินดา
"อ้อเหรอคะ ..." ครูลินดาพยักหน้าและมองผมสองคน
"ครูถ้าอย่างนั้นผมออกไปนั่งกับเพื่อนๆนะครับครู " คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะรับเดินออกไป
ผมจะเรียกก็ไม่ทันแล้ว และครูลินดาก็ยืนมองผม
"เดี๋ยวลินดาสั่งข้าวก่อนนะคะครูเขม" ครูลินดาพูดผมพยักหน้า ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์
เดินถือชามโจ๊กออกไปข้างนอกแล้วด้วย อยากจะบอกให้เขานั่งกับผมแต่ก็ไม่กล้า
เพราะว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าคริสอยากนั่งกับเพื่อนเขามากกว่านั่งกับผมหรือเปล่าผมเดินมาที่
โต๊ะว่างๆ นั่งลงรอครูลินดาเดินไปสั่งอาหารที่ร้านข้าวแกงใกล้กับร้านขายโจ๊ก
"ฉันว่าพี่คริสต้องมีคนอื่นแน่ๆเลยอะถึงได้ตะวาดกรูบอกให้กรูเลิกตามเขาเลิกไปบอกใคร
ต่อใครว่ากรูเป็นแฟนเขาใครกันวะอย่าให้กรูรู้นะกรูไม่ปล่อยไว้แน่ ดูจากอีปรายดิตอนนี้
มันไม่กล้ามาทักพี่คริสเลยมรึงเห็นไหม"
"ก็แน่ละมรึงเล่นรุมตบมันซะเสื้อผ้ากระจัดกระจายขนาดนั้น อีแก้ม " ผมได้ยินเสียงเด็ก
นักเรียนหญิงจับกลุ่มคุยกัน ผมจำได้ดีเด็กที่ชื่อแก้มที่คุยกับคริสเมื่อสักครู่นี้ ผมไม่ได้หัน
ไปมองมาก จนครูลินดาเดินมานั้งตรงข้ามกับผมพร้อมกับจานข้าว และน้ำสองขวดเช่น
เคย
"น้ำค่ะครูเขม"
"ครูลินดาครับ..ไม่ต้องแล้วนะครับ..อันนี้คราวหน้าให้เป็นหน้าที่ผมนะครับ ผมเกรงใจนะ
ครับ" ผมบอกครูลินดา เธอส่งยิ้มให้ผม ผมก็นั่งทานโจ๊ก มือถือผมก็สั่น ผมนะปิดเสียง
เรียบร้อยแล้ว สั่นแล้วสั่นอีก ผมก็ทานไปพยายามจะไม่สนใจแต่มันก็สั่นต่อเนื่องตลอด
เลย
"ครูเขมมีสอนถึงกี่โมงคะวันนี้" ครูลินดาถามผม
"ผมมีสอนข้าวสองคาบและบ่ายอีกสองคาบครับและมีสอนติวภาษาอังกฤษวันนี้ตอน6
โมงเย็นห้อง4/2ครับถึง1ทุ่ม และผมก็จะสอนคริสโตเฟอร์ต่ออีกหนึ่งชั่วโมงชดเชยที่เขาไม
ได้เข้าเรียนนะครับ"ผมตอบครูลินดา
"ทำไมครูสนใจใส่ใจดูแลคริสเป็นพิเศษจังค่ะ "
"ก็ผมอยากให้เขาเข้าเรียภาษาอังกฤษและแก้ไขที่เขาติด 0ให้เรียบร้อยนะครับ เพราะว่า
เขาอาจจะไม่จบหรือโดนพักการเรียน ผมเป็นครูช่วยได้ก็คือช่วยนะครับคุณลินดา"
"ครูเป็นเกย์หรือเปล่าค่ะ"
"แป๊ก!!" ผมถึงกลับทำช้อนหลุดมือดีนะที่ผมทานหมดแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองครูลินดา
"ครูรู้ไหมค่ะว่ามีครูที่มาสอนที่นี้วิชาภาษาอังกฤษแหละเขาก็เป็นเกย์ ผู้อำนวยการท่าน
ไม่ค่อยสนับสนุนคนที่มีรักแบบนี้เท่าไหร่ ะมักจะมีปัญหาดังนั้นเขาจึงย้ายไปที่อื่นหมดค่ะ
ครูเขม"ครูลินดาพูด ผมพยักหน้ามิหน้าละครูสอนคนก่อนหน้าผมเพิ่งจะมาได้แค่สอง
อาทิตย์ก็ย้ายไปที่อื่นอย่าบอกนะว่าครูสอนภาษาอังกฤษคนเก่าก้เป็นเกย์เหมือนผม
"ท่านผู้อำนวยการคงกลัวว่าครูกับนักเรียนอาจจะมีพฤติกรรมที่ไม่ดีอะไรประมาณนี้มั้ง
ค่ะ" ครูลินดาพูดผมพยักหน้าเบาๆ
"แต่ผมมองคริสโตเฟอร์คือนักเรียนนะครับครูลินดา" ผมพูดกับครูลินดาเธอก็ยิ้มๆให้ผม
"ผมขอตัวก่อนนะครับพอดีมีสายเข้า"มือถือผมก็สั่นอยู่ตลอดจนผมเองก็ไม่ไหวแล้วไหน
จะแยกแยะสมาธิคุยกับครูลินดาและมือถือที่สั่นหยิกๆในกระเป๋ากางเกงอีก ผมเลือกที่จะ
เดินออกไปหาที่คุยกันกับคนที่พยายามออกไปโทรหาคนที่กระหนำโทรถึงผมในตอนนี้
"ฮัลโล..กานต์.เขมทานข้าวอยูู่" ผมกดรับสายของณัฐกานต์
"เขม..ทำไมไม่โทรหากานต์เมื่อวาน กานต์รอสายจากเขมอยู่นะ"
"ก็เมื่อวานเขมเห็นกานต์กำลังโกรธ...และเขมก็เหนื่อยด้วยกานต์"ผมตอบคนปลายสาย
ผมไม่ได้บอกหรอกว่าผมออกไปทานข้าวกับคริสโตเฟอร์ ถ้าผมคบกับผู้หญิงอยู่และผม
ตอบไปว่าไปทานกับผู้ชายเขาคงไม่สนใจแต่นี้ผมคบกับผู้ชายด้วยถ้าบอกไปมีหวัง
ณัฐกานต์ต้องสืบและคงมาหาเรื่องกับคริสโตเฟอร์แน่ๆ ผมเลือกที่จะไม่บอกจะดีกว่า
"เขมไม่รักกานต์แล้วใช่ไหม..หรือว่าเขมเจอคนใหม่"
"กานต์...เขมเพิ่งจะมาได้สองสามวันเอง...จะไปเจอคนใหม่เร็วขนาดนั้นละกานต์..เขมแค่
ไม่อยากให้เราทะเลากันจน..อาจจะทนไม่ไหว..และคง..เลิกกัน..เขมก็พยายามที่จะ
ประคองมันแล้วนะกานต์" ผมตอบณัฐกานต์ด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่าบ้างเรื่องณัฐกานต์ก็
น่าเบื่อที่จะให้ผมอธิบายทั้งที่คบกันมาสี่ปีผมไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย
"เมื่อวานกานต์ขอโทษกานต์หงุดหงิดและนอนน้อยด้วย..เลยใส่อารมณ์กับเขม"
"กานต์ไปไหนมา" ผมถามกานต์น้ำเสียงฟังดูรู้เลยว่าผมเริ่มจะไม่พอใจ นี้แสดงว่า
ณัฐกานต์คงจะไปเที่ยวผับกับเพื่อนอีกแล้วและถ้าเป็นจริงตกลงนี้จะเที่ยวอาทิตย์ละสอง
วันเลยใช่มั้ย ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆเพื่อพยายามไม่ระเบิดมันออกมา
"ไปเที่ยวผับกับ..อันโกะ(ที่จริงชื่ออนันต์คนนี้ออกสาวมากชัดเจน)และ อีป๊อปมา....กานต์
ไม่อยากบอกเขมเพราะว่าบอกไปเขมก็คงโมโหใส่กานต์" ผมยืนเอามือเท้าซะเอว
"กานต์ทำไมกานต์ไม่เลิกเที่ยวซะที...แถมกานต์ก็รู้ว่าวันรุ่งขึ้นกานต์ต้องทำงาน...เขมจะ
ไม่พูดอีกแล้วนะเพราะว่านี้มันเป็นผลกระทบกับตัวกานต์เองและไหนเราจะสร้าง
ครอบครัวกันไงละกานต์ กานต์เล่นเที่ยวทุกคืน ซื้อของแบรนด์เนมใช้ เมื่อไหร่เราจะมี
ครอบครัวที่สมบูรณ์กันสักทีและนี้เขมก็เก็บเงินรอที่เรา....”ผมพูดไม่ใช่ครั้งแรกพูดบ่อย
มากแต่ณัฐกานต์ก็ยังทำอยู่
“จะได้แต่งงานกัน" ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่าผมผิดหวังกับตัวกานต์
"อะไรกันที่แต่ก่อนเขมไม่เคยบ่นเรื่องนี้กานต์เลยนะและกานต์ก็ใช้เงินตัวเอง" ณัฐกานต์
ขึ้นเสียงกับผมกลับเช่นกัน
"นี้กานต์โทรมาเพื่อจะง้อไม่ได้โทรมาชวนทะเลาะนะเขม"
" แค่นี้นะกานต์เขมจะต้องไปดูเด็กนักเรียนเข้าแถวตอนเช้า ..และเขมจะขึ้นสอนหนังสือ
ด้วย..เอาไว้เราเย็นลงกันทั้งคู่ค่อยคุยกันใหม่นะกานต์"ผมกดวางสายทันทีไมได้ฟังว่า
ปลายสายจะว่ายังไง
"ทะเลาะกับแฟนเหรอ" ผมสะดุ้งเงยหน้ามอง ต้นเสียง คริสโตเฟอร์ ผมพยักหน้า
"ดูท่าแฟนครูจะเอาแต่ใจน่าดูนะและนิสัยไม่ดีเอาซะเลย ทำไมครูยังคบอยู่อะ..อยากรู้"
"ครูอยากมีแฟนสักคนที่คบกันไปนานๆสร้างครอบครัวด้วยกัน และครูไม่อยากให้คนอื่น
มองว่าความรักแบบที่ครูเป็นมันไม่ยั่งยืนเปลี่ยนแฟนบ่อยครูก็พยายามประคองมันจน..
จะที่สุด" ผมพูดระบายที่ผมรู้สึกแต่พอผมเงยหน้ามองคริสโตเฟอร์ ผมพูดเพื่ออะไรมัน
เป็นปัญหาของผมกับณัฐกานต์
"ทานข้าวแล้วเหรอ" ผมเลยเปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ
"ทานแล้วจะไปเข้าแถวแต่เห็นครูยืนอยู่..งั้นผมไปเข้าแถวนะครู" คริสโตเฟอร์บอกผม ผม
พยักหน้าแต่ก่อนที่เขาจะเดินพ้นออกไป
"คริส!!" ผมเรียกคริสเขาหันกลับมามองผมพร้อมรอยยิ้มจะเรียกว่ากวนๆก็ได้จะเรียกว่า
เท่ก็ไม่เชิง
"อย่าลืมขึ้นเรียนตามที่รับปากไว้กับครูนะ ..ขึ้นเรียนภาษาอังกฤษด้วย"
"ครับครู...ผมลูกผู้ชายนะครู" ผมก็ยิ้มให้คริสโตเฟอร์ก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างในและ
อย่างน้อยก็มีสิ่งเล็กที่ทำให้ผมยิ้มได้ก็คือรอยยิ้มกวนๆของนายคริสโตเฟอร์นี้แหละ
ระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตู
“ครูเขม” เสียงเรียกจากคริสโตเฟอร์ ผมถอยหลังกลับมามองคริสโตเฟอร์ว่ามีอะไรจะ
กวนผมอีกไหม
“ถ้าขึ้นแล้วครูมีรางวัลให้ผมหรือเปล่า” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมยิ้มให้
“อยากได้อะไรละ”ผมถามคริสโตเฟอร์กลับ
“อยากได้ครู..”แต่คำตอบที่ได้ทำให้ผมขมวดคิ้ว
“คริส!!”
“อยากได้ครูไปซ้อนท้ายบิ๊กไบค์กับผมอีกอะ..ได้หรือเปล่าอะครับครู” คริสโตเฟอร์ร้องขอ
รางวัลให้ผมไปนั่งซ้อนท้ายนี่นะ
“ได้ซิถ้านายทำตัวดีครูก็จะไปด้วยแต่วันนี้ครูคงนั่งกับนายนานไม่ได้นะครูต้องมาติว
ภาษาอังกฤษห้องเธอตอน 6 โมงตรงและนายก็ต้องอยู่เรียนชดเชยที่ขาดไปต่ออีกหนึ่ง
ชั่วโมง”ผมพูดยาวเลย
“ก็ได้ครับครู..เขม..ที่รัก” ผมกำลังจะหันเข้าแต่พอได้ยินที่รักนี้หันกลับมาอีกทีนายคริสก็
วิ่งไปซะแล้ว ทำไมต้องหวั่นไหวขนาดนี้ด้วยนะ ไม่ได้ซินั้นลูกศิษย์เขมและยิ่งได้ยินที่ครู
ลินดาพูดผมก็เริ่มกังวล ไม่ใช่เป็นหวงตัวผมเองนะคนที่ผมเป็นหวงคือคริสโตเฟอร์ ผม
เดินกลับเข้าไปด้านในยังเห็นครูลินดานั่งอยู่เหมือนรอให้ผมกลับมา
"ครูจะทานต่ออีกไหมค่ะเพิ่งจะทานได้นิดเดียวเองค่ะ"ครูลินดาถามผมดูสีหน้าเธอเป็น
กังวล
"ไม่แล้วแหละครับเพราะว่าได้เวลานักเรียนเข้าแถวแล้วครับครูลินดา "ผมบอกลินดา ผม
ก็ลุกขึ้นเดินถือชามโจ๊กไปวางนะชุดที่วางภาชนะที่ใช้แล้ว ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเทโจ๊กที่
เหลือมีแต่หมูเด้งทั้งนั้นเลยผมก็เหลือบตาไปมองผมเห็นกระป๋องตั้งไว้มีป้ายเขียนไว้ว่า
"ทานไม่หมดเทลงถังเพื่อน้องหมาจะได้มีข้าวกิน" ผมก็หันไปเทลงประป๋องที่วางไว้ทันที
ใครกันนะความคิดดีนะผมเดินกลับไปเข้าแถวพยายามขจัดสิ่งเรื่องณัฐกานต์ออกไป ผม
พยายามจะไม่คิดถึงมัน ระหว่างที่ผมยืนคุมนักเรียนหน้าเสาธง ระหว่างเดินผมเหลือบไป
เห็นคริสโตเฟอร์ เขายืนคุยเล่นกับเพื่อนๆหัวเราะชอบใจตามประสาเด็กวันรุ่นทั่วไป ไม่รู้
ว่าผมยืนมองคริสโตเฟอร์นานแค่ไหนจนกระท้ั้งมีมือมาสะกิดผมเบาๆ
"วันนี้ประชุมนะค่ะครูเขม"ผมหันมาตกใจเล็กน้อยรีบยกมือไหว้พี่นิด
"ครับครูใหญ่แจ้งผมเมื่อวานแล้วครับพี่นิด"
"ค่ะดีค่ะ ไปห้องประชุมถูกนะคะ อยู่ชั้นที่สามค่ะข้างห้องโสตศึกษา" ผมพยักหน้าว่าผม
รู้จัก
หลังจากกิจกรรมเข้าแถวเสร็จเรียบร้อยผมก็ขึ้นห้องเตรียมไปสอนหนังสือทันที
ก่อนออกไปสอนก็หยิบมือถือใส่ลิ้นชักโต๊ะประจำของผมวันนี้มีสมุดการบ้านมาวางที่โต๊ะ
จากห้อง ม.4/2 พอสอนคาบแรกเสร็จก็จะลงมาตรวจการบ้านก่อนเข้าสอนคาบที่สี่
****************************************************************************************
ขอบคุณที่มาติดตานะคะ ว่าจะลงวันศุกร์ไปธุระต่างจังหวัดมาวันนี้กลับมาถึงเร็วอัพนิยายดีกว่าลงดีกว่า
ฝากด้วยนะค่ะ มีคำผิดบอกได้เลยนะคะ แต่ก็พยายามตรวจทานหลายรอบ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
อย่าเพิ่งนอยด์กานต์นะว่าทำไมไม่ไปสักทีก่อนจะไปต้องไปแบบสมศักศรีของเขมหน่อย ไม่ได้สปอยด์นะ ....
รัะคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :L2:
-
มาต่อแว้ววว คริสนี้รุกหนักมาก555 :hao7: :hao7: :hao7:
รีบกำจัดนังกานต์ด่วนๆ มันคือจุดอ่อนของเรื่อง :angry2: :angry2: :angry2:
จะมีปัญหาเรื่องครู นักเรียนมั้ยเนี่ย แค่เริ่มเรื่องก็เหมือนจะมีปัญหาซะแล้ว มีคนสงสัยเยอะและ คริสยัง ม.4 เอง ถ้า ม.6 ก็ว่าไปอย่าง :serius2: :serius2: :serius2:
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เลิกเลยๆๆๆ คริคริ
-
คริสรุกครูเขมหนักมากแต่แอบกังวลจะมีปัญหานะซิ ยายหนูแก้มนี้ก็จะเป็นตัวปัญหาด้วยไหมนะ
แน่แน่เอากานต์ไปเก็บที :katai1:
-
เพิ่งมาอ่านคับ สนุกดี ลุ้นว่าระหว่างครูเขมกับคริส ใครจะรุกใครจะรับ ๕๕๕
-
ผมกลับมาก็นั่งตรวจบ้านเด็กนักเรียนก่อน เพื่อรอเวลาจะขึ้นสอนห้องม.4/2 ห้องนายคริสโตเฟอร์ ผมตรวจไปเรื่อยๆจนมาสะดุดที่สมุดของนายคริสโตเฟอร์นี้เมื่อวานเขาไม่ได้เข้าเรียนนะแต่มีสมุดงานส่งการบ้านได้ยังไงกันมีส่งทุกครั้งด้วย ส่งสัยถามเพื่อนๆมามั้งผมนั่งอ่านการบ้านชิ้นแรกที่นักเรียนเขียนประวัติของตัวเองและเขาก็เขียนมันได้ด้วะด้วย
"อันที่จริงนายก็เก่งภาษาอังกฤษนะคริสดูจากแกรมม่ามันถูกต้องทุกอย่างดังนั้นที่เขาติดศูนย์นั้นคือเขาไม่เข้าเรียนอย่างเดียวละซิ
ผมตรวจเสร็จก็ได้เวลาขึ้นสอนคาบที่สี่พอดี ผมหวังว่านายคริสโตเฟอร์จะนั่งอยุู่ในห้องเรียนนะ เขาคงรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับผม ผมรวบรวมสมุดการบ้านและหนังสือในการสอน ผมเดินขึ้นไปยังห้องเรียนชั้น ม.4/2 ผมเดินไปใจก็กังวลกลัวจะผิดหวังกลัวเขาจะไม่นั่งอยู่ในห้องเรียน ทำไมผมถึงกังวลได้ขนาดนี้นะ มันทำให้ผมรู้ว่าการทำหน้าที่ครูสอนนี้มันก็ไม่ได้ง่ายเลยนะ เพราะว่าครู ก็ไม่ได้มีหน้าที่แค่ยืนสอนแต่ต้องคอยแก้ปัญหาให้กับลูกศิษย์ด้วยไม่อย่างนั้นเขาจะโตไปอย่างมีคุณภาพได้อย่างไร
"นักเรียนทำความเคารพ" ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าไปอยู่หน้าห้องเรียนของนักเรียน ม.4/2 หัวหน้าห้องก็บอกให้ทุกคนทำความเคารพผมเช่นทุกครั้ง
"Good morning teacher"
"Good morning, How are you ?
"I'm fine Thank you , and you ?
"I'm fine Thank you , Sit down pleas."
"Thank you.ผมพูดสายตาผมกวาดมองไปรอบๆห้องไม่มีคริสโตเฟอร์ นี้แหละที่ผมไม่ค่อยอยากตั้งความหวังอะไรเลยเพราะว่ามันมักจะผิดหวังทุกทีไป ทำไมเป็นคนแบบนี้นะไหนรับปากแล้วไง ผมมองไปที่โต๊ะที่ว่างเปล่าของคริสโตเฟอร์
"เอาสมุดไปแจกคืนเพื่อนๆนะ" ผมส่งสมุดการบ้านให้เด็กที่นั่งแถวแรกไปแจกจ่ายคืนเพื่อนๆของเขาสายตาผมจังคงจับจ้องไปที่โต๊ะนักเรียนที่ว่างเขาไปไหนของเขานะ ยื่นพ่นลมหายใจออกมายาวๆหนึ่งที่ก่อนจะหันหลังไปหยิบเอาแฟ้มออกมาเพื่อจะได้ขานชื่อนักเรียนในห้องและจะเริ่มสอนตามปกติ ผมรู้สึกผิดหวังที่ไม่เห็นคริสโตเฟอร์ตามที่เขาได้รับปากไว้กับผม อย่างนี้แหละนะเขายังเด็กมาก
"ขออนุญาติเข้าห้องครับครู" เสียงที่ทำให้ผมต้องเงยหน้าหันไปมองตรงประตู คริสโตเฟอร์!!
"ผมไปห้องน้ำมาครับครู" คริสโตเฟอร์พูด นี้แหละที่ทำให้รอยยิ้มผมกลับคืนมาเขายืนยิ้มให้ผม ค่อยยังชั่วหน่อย
"เข้ามาซิคริส" ผมบอกคริสให้เขาเข้ามาได้
"ครูขอบใจนะคริสที่เธอเข้าเรียน..ครูดีใจนะที่ได้เห็นเธอในคลาสของครูในวันนี้และขอให้เป็นแบบนี้ทุกวัน"
ผมพูดไม่ดังมากคริสโตเฟอร์หยุดตรงหน้าผมและหันมองยิ้มพร้อมกับหยักคิ้วตามสไตล์ของเขานั้นแหละก่อนจะเดินไปนั่งที่ โดยมีทุกสายตาที่มองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ
"เห้ย!! พี่คริสมันเข้าเรียนภาษาอังกฤษวะ "ผมได้ยินเสียงเด็กในห้องกระซิบกระซาบกัน ตอนนี้โต๊ะตัวนั้นที่เคยว่างเปล่าทุกชั่วโมงวิชาภาษาอังกฤษแต่วันนี้ไม่ว่างอีกแล้ว ผมเองก็ดีใจที่เขาเลือกทำตามที่ผมแนะนำ ว่าอนาคตนะสำคัญกว่าอดีตที่ เพราะอดีตยังไงก็ไม่มีทางกลับไปแก้ไขมันอยู่แล้ว ผมอยากให้เขามองเพื่อมุ้งไปข้างหน้ามากกว่า
"เอาละเรามาเริ่มขานชื่อกันนะครับนักเรียนวันนี้ทุกคนไม่ต้องยืนขึ้นแค่ยกมือก็พอนะครับ ยกเว้นคริสโตเฟอร์วันนี้ครูอยากให้เธอแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษให้เพื่อนๆฟัง ครูอ่านการบ้านที่เธอทำส่งครูเมื่อวานเธอเขียนมันได้ดี แชร์ให้เพื่อนๆได้ฟังด้วยนะคริส" เพื่อนๆในห้องพากันหันไปมองคริสโตเฟอร์ ไม่มีใครเชื่อแน่ๆ
ผมเองก็ไม่อยากเชื่อตอนที่ผมอ่านมันเขาบรรยายตัวเองได้ดีทีเดียวแต่สิ่งหนึ่งที่หายไปคือเขาไม่พูดเรื่องราวถึงพ่อของเขาแม้แต่น้อย เขาพูดถึงแต่แม่ของเขาคนเดียวเท่านั้น และผมก็นั่งฟังเขาอ่าน สำเนียงการออกเสียงของเขาดีมากแสดงว่าพ่อเขาคงสอนเขาไว้ก่อนจะทิ้งเขาไป
"เก่งวะแก ..เก่งกว่าพวกเราที่เข้าเรียนทุกคาบอีกอะ" เสียงเพื่อนๆในห้องพูดชมคริสโตเฟอร์ ผมยกนิ้วให้ว่าเยี่ยมมาก
พอหมดคาบที่สี่ผมก็ลงไปทานอาหารกลางวันกับครูลินดาและครูท่านอื่นๆ ไม่กล้วชวนคริสโตเฟอร์ผมกลัวจะทำให้คนอื่นๆจับตาดูผมกับเขาและอาจจะรู้ถึงผู้อำนวยการโรงเรียนได้ ยิ่งผมทราบมาว่าท่านไม่ค่อยสนับสนุนความรักประเภทนี้นั้นแหละที่ผมจะต้องระวังตัวและคนที่จะเดือดร้อนไปกับผมก็คือคริสโตเฟอร์
ผมยังเห็นเขานั่งทานกับเพื่อนกลุ่มเมื่อเช้าน่าจะเรียนกันคนละห้องแต่ดูเขาจะสนิทกันมาก โดยเฉพาะโป้งว่าจะเป็นเพราะว่านอนบ้านพักเดียวกัน ผมนั่งทานไปก็มองแอบมองนายคริสโตเฟอร์ไปด้วยมองเพลินไปหน่อยจนคริสโตเฟอร์หันมาเจอผมเข้าอย่างจัง และเขาก็รู้ได้ทันทีว่าผมนะแอบมองเขาอยู่ งานเข้าซิครับผมก็รีบก้มหน้าลงทานอาหารเพื่อกลบเกลื่อนไม่น่าเลยเขม
ผมก้มหน้าลงทานต่อบรรดาครูผู้หญิงเขาก็คุยนั้นคุยนี้ คุยเรื่องแชร์ เรื่องเงินเดือนครูที่ปรับใหม่บ้างและเรื่องการจะขอกู้เงินสหกรณ์ออมทรัพทย์ครูบ้าง ผมก็ฟังแบบเงียบๆ พอผ่านไปสักพักผมก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมานายคริสโตเฟอร์ใหม่ รอบนี้สายตาผมก็ปะเข้ากับสายตาของนายคริสโตเฟอร์อย่างจัง เขาหยักคิ้วมาให้ผมและส่งจูบมาให้ผมอีกนะ ผมรีบหันซ้ายหันขวากลัวจะมีใครเห็น
"หิวเหรอค่ะครูเขม ไม่เห็นคุยเลยกินอย่างเดียวเลยค่ะ" ครูถาวรแซวผม ผมแค่ยิ้มๆให้ ครูลินดามองผมและก็หันไปมองทางคริสโตเฟอร์ อย่าบอกนะว่าครูลินดาเขากำลังจับตาดูผมกับคริสอยู่นะ
หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็ไม่เห็นนายคริสโตเฟอร์ในห้องอาหารแล้วเขาเดินออกไปกับกลุ่มเพื่อนผมก็ขึ้นไปตรวจการบ้านนักเรียนและก็ลงไปทำหน้าที่ครูยืนคุมนักเรียนเข้าแถวพักเที่ยงและผมจะมีสอนอีกคาบที่หกเลย
"ครูเขมคะ ..เดือนหน้าเรามาทำกิรกรรมสัปดาห์ภาษาอังกฤษกัน มีแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษเพื่อกระตุ้นให้เด็กรักและเอาใจใส่ภาษาอังกฤษมากขึ้น ดีไหมคะครูเขม" ครูสอนภาษาอังกฤษอีกคนเดินเข้ามาหาผมชื่อครูอรุโณทัย ผมเพิ่งจะเจอเขาวันนี้แหละที่รู้จักแต่ชื่อเพราะว่าผมดูจากบอร์ดรายชื่อครู
"ดีเลยครับผมคิดว่าน่าจะช่วยได้เยอะยิ่งตอนนี้กำลังจะเข้า AEC อยู่แล้วด้วย " ผมเห็นด้วยกับครูอรุโณทัย
"ลืมแนะนำ ชื่อครูอรุโณทัยค่ะ หรือครูแหม่มค่ะ เป็นครูสอนภาษาอังกฤษเหมือนกันค่ะ และนี้ครูสมชายครูสอนภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน ถ้ายังไงวันนี้เข้าประชุมเราค่อยคุยกันเรื่องนี้อีกทีแล้วกันนะคะครูเขม" ครูอรุโณทัยบอกผม ผมพยักหน้าเห็นด้วย
"ได้ครับพี่แหม่มถ้าอย่างนั้นผมขึ้นสอนก่อนนะครับ..ยินดีที่รู้จักครับครูเขม"ครูสมชายหันมาบอกครูเขมก่อนเดินกลับขึ้นตึกเรียนไป ผมเห็นนักเรียนทยอยแยกย้ายกันขึ้นห้องเรียนแล้วผมก็เดินขึ้นห้องพักครูบ้างว่าจัดเรียงแฟ้มเอกสารใหม่จะได้หยิบจับได้ง่ายขึ้น
"ปึก" มีคนเดินมาชนผม พอผมหันไปก็เจอนายคริสโตเฟอร์นี้ตั้งใจชนผมแน่ๆเลย ผมเลิกคิ้วมอง
"ผมขอโทษครับครูไอ้โป้งมันผลักผมมา" นั้นไงโบ้ยให้เพื่อนทันทีเลยนะผมหันไปมองโป้งว่ายังไง โป้งทำหน้าตาเหลอหลาเหมือนไม่รู้เรื่อง
"ไอ้คริสกรูเดินนิ่งๆ ครูอย่าไปเชื่อมันนะครับ มันนะเดินเซไปหาครูผมเห็นกับตา " โป้งพูดผมหันมามองอีกคนมีอะไรจะแก้ตัวไหมละเพื่อนยืนยันขนาดนี้แล้วนะ
"อ้าวไอ้โป้ง...มรึงมากับกรูแล้วมรึงไปเห็นกับตาที่ไหนอีกอะ" นั้นไงแถกับเพื่อนทันที
"เห็นกับลูกกะตากรูนี่"
"มรึงยังไม่มีลูกไม่ใช่เหรอ"
"ไอ้คริส!! ครูเดี๋ยวผมเตะมันให้นะครู กรูไมไหวแหละขอเตะเถอะมรึง" ผมยืนส่ายหัวมองเด็กสองคนหยอกเล่นกันขึ้นไปบนตึก นึกถึงตอนที่ผมเรียนมัธยม ผมก็เล่นกันแบบนี้ผมว่าช่วงเวลามัธยมนี้มันน่าจดจำมากที่สุด มากกวาช่วงเข้ามหาวิทยาลัยคงเพราะว่าเริ่มจะเข้าสู่วัยวุฒิคงไม่มีใครมาเล่นอะไรแบบนี้แน่ะๆ และยิ่งตอนที่เรียนจบยิ่งต่างคนต่างไปทำงานทำหน้าที่ของตัวเองโอกาสเจอกันนี้น้อยมาก แต่ผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งมันตุงๆในกระเป๋ากางเกงผมนะหรือว่านายคริสโตเฟอร์หยัดบางสิ่งในกระเป๋ากางเกงผมตอนที่เขาเดินมาชนผมเข้า ร้ายจริงๆนายนี้ ผมหยิบออกมาคลี่ดูมันคือเป็นกระดาษที่ถูกขย้ำเป็นก้อน
"ถึงครูเขมที่รัก....(อิอิ) "พอขึ้นต้นก็ม้วนเก็บก่อนเลยเดี๋ยวใครเข้ามาเห็น ผมรีบเดินกลับไปที่ห้องพักครูนั่งลงที่โต๊ะทำงานก่อนจะนำกระดาษนั้นขึ้นมาคลี่อ่านดูทันที
ถึงครูเขมที่รัก (อิ อิ)
ครูเลิกกี่โมงผมจะได้เอารถไปรอรับที่บ้านพัก วันนี้ผมไม่ซ้อมบาส..บอกเพื่อนว่าจะพาที่รักไปกินข้าว แอดไลน์มาหาผมนะครับครู ที่เบอร์ 044888999xxxx Christo ต่อไปภาพโปรไฟว์จะลงเป็นภาพคนขี่และคนซ้อนจะได้รู้ว่าคนและรถสถานะไม่ว่าง
ปล.เขินใช่ไหมละผมรู้นะเพราะว่าหน้าครูมันแดงอะ >///<
มันน่าไหมเนี๊ยะ แต่ผมก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาและบันทึกเบอร์ของนายคริสโตเฟอร์จะได้แอดไลน์ไปหาเขาแต่ผมก็ต้องสะดุดกับเบอร์ที่ไม่ได้รับสายเกือบร้อยสายจากณัฐกานต์และข้อความ
"ถ้าเขมไม่รับกานต์จะขับรถไปหาเขมเดี๋ยวนี้" ผมก็รีบออกไปโทรหาณัฐกานต์ก่อนยังไงเขาก็เป็นแฟนผมนะ แต่ก็เหมือนว่าผมกลัวว่าเขาจะมายังไงก็ไม่รู้
"กานต์" ผมรู้ว่าเขากดรับสายแล้วแต่ยังเงียบไว้
"เขมทำไมเขมไม่ง้อกานต์เหมือนก่อนแล้วละ เขมไม่รักกานต์แล้วใช่ปะ สี่ปีคืออะไรอะ"ณัฐกานต์พูดไปร้องไห้ไปด้วย พอณัฐกานต์พูดมาแบบนี้ มันทำให้ผมนึกถึงวันแรกที่เรารักกัน ผมยืนพ่นลมหายใจออกมายาวๆ ผมเกือบที่จะนอกใจเขาแล้วใช่ไหม ไม่ซิผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่านายคริสโตเฟอร์นะคิดอะไรกับผมมั้ย เพราะมันอาจจะไม่ใช่ก็ได้
"กานต์เขมขอโทษ...เขมคิดว่าเลิกสอนแล้วจะโทรหาและตอนนั้นกานต์คงเย็นลง..ไม่ร้องไห้นะกานต์ วันศุกร์นี้กานต์ก็มารับเขมไม่ใช่เหรอครับ"
"ใช่แต่เขมนะทำให้กานต์อยากไปในวันนี้และตอนนี้"
"พรุ่งนี้ไม่ทำงานเหรอ"
"ก็เขมอีกนั้นแหละที่ทำให้กานต์ไม่อยากทำงาน..กานต์ลาครึ้งวันกานต์ปวดหัวเขมก็ไม่เคยคิดจะโทรมาถามกานต์เลยนะ"
"กานต์ไม่เอานะ..อย่าทำให้งานเสียซิครับวันศุกร์ค่อยมารับเขมนะครับ"
"กานต์ทานข้าวหรือยัง"
"ทานแล้ว ..กานต์ซื้อขึ้นมาด้วยก่อนกลับมาที่ห้องพักนะ"ผมรู้สึกผิดมากที่ไม่โทรหาคนรักทั้งที่เขาไม่สบาย ถ้าผมอยู่ใกล้ๆผมคงขับรถไปดูเขาแล้วแหละแต่นี้ผมทำไม่ได้เพราะว่ามันไกลกันเกินไป
"ครับกานต์..เขมขอโทษนะครับ ..เขมเป็นแฟนที่ไม่ดีเอาซะเลย"
"ไม่เป็นไรแล้วอะ..อย่าเงียบไปอีกนะโทรหากานต์บ่อยๆนะเขมกานต์เหงา"
"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นกานต์นอนพักนะครับ ..กานต์คงเครียดกับงานมากไปนะ..ถ้ามันทำให้กานต์เครียดขนาดนี้หางานบริษัทเล็กๆทำดีไหมกานต์"ผมถามณัฐกานต์ แม่เคยบอกผมไว้ว่ามีแฟนคบกันถ้าวันไหนทะเลาะกันให้นึกถึงวันที่เรารักกันใหม่ๆ แม่บอกว่าพ่อกับแม่ทำแบบนี้ทุกครั้งที่มีเรื่องหงุดหงิดใส่กันและมันก็จะเย็นลง
"อืมม.ไว้เขมกลับมาเราค่อยมาคุยกันถึงเรื่องนั้นนะเขมตอนนี้กานต์รู้สึกเพลียอยากนอน..เลิกสอนแล้วโทรหากานต์ด้วยนะ ..กานต์รักเขมนะ" ผมก็กดวางสาย
สี่ปีที่คบกันมันก็มีค่าสำหรับผมนะ ผมควรประคองมันต่อไปใช่มั้ย ผมเดินกลับเข้าห้องพักครู และผมก็กดแอดไลน์ไปหาคริสโตเฟอร์ก่อน รูปประจำตัวเขาก็คือรูปบิ๊กไบค์จริงๆด้วย ภาพที่ผมซ้อนท้ายรถคันนี้มันเหมือนชีวิตผมได้เจออิสระ ผมเริ่มสับสนในตัวเองแล้วตอนที่ผมอยู่กับณัฐกานต์ละมันไม่ใช่ตัวตนของผมอย่างนั้นหรือ แต่ถึงยังไงผมกับคริสโตเฟอร์ถ้าเขาคิดแบบนั้นกับผมจริงมันก็ไม่เหมาะสมอยู่ดีเพราว่าเขาเป็นนักเรียนแค่คิดมันก็ผิดแล้วผมเลือกกดปิดรูปโปรไฟว์นั้นลงทันที
ตึง!! ผมยังไม่ทันได้วางมือถือผมลงมันก็ดังขึ้นมาทันที ผมรีบเปิดดู นายคริสโตเฟอร์กดตอบรับคำขอของผมและกดส่งรูปตัวการ์ตูนส่งจูบมาให้ผม
"อยากให้เวลาเดินเร็วๆจังอยากไปกินครู เอ้ย!!! อยากไปกินข้าวกับครู" ไม่วายที่จะส่งข้อความกวนแบบสองแง่สองง้ามมาให้ผมได้คิดไอ้ผมก็คนคิดเยอะซะด้วย ฮาๆ อยากกินครูรึ ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้ส่งในไลน์ใครจะเห็น
"สงสัยจะยากนะ"
"จริงอะ..เอ๊ะ!..ชอบกินของสูง...นะรู้ยัง"
"คงยังไม่รู้มั้งมาเต็มขนาดนี้นะ" ผมพิมพ์ตอบ
"เขาบอกชายได้ชายถือว่าเหนือชาย...สงสัยคริสต้องลองดู"
"ทะลึงแล้วเรียนหนังสือ..เขาห้ามเล่นมือถือนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครู ถ้าครูรัชนีวรรณถามผมก็จะบอกว่าผมกำลังปรึกษาเนื้อหาที่ผมเรียนอยู่กับครูเขม"
"นี้เธอเรียนวิชาอะไรอยู่"
"เพศศึกษา"
"คริส!!..พอเลยแค่นี้แหละ"
"ครับ..เจอกันตอนเย็นนะครับ..จุ๊บๆ" ผมก็เพลอกดสงเลยส่งรูปแลปลิ้นมาให้ลืมไปว่าไม่ใช่รุ่นเดียวกันนี่หว่าและผมก็เป็นครูนะเออ ทำยังไงได้ส่งไปแล้วนิ เก็บมือถือลงใส่ลิ้นชักก่อนจะเดินไปขึ้นชั้นเรียนเพื่อทำการสอนวิชาสุดท้ายและลงมาก็คงเข้าห้องประชุมต่อเลย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
หลังจากหมดชั่วโมงสอนผมก็ต้องเข้าห้องประชุมต่อ วันนี้ท่านผู้อำนวนการโรงเรียนจะแนะนำตัวผมกัครูอาจารย์ท่านอื่นๆ โรงเรียนที่ผมมาทำการสอนนี้มีนักเรียน 630 คน ทั้งหมด 22 ห้องเรียน มีครูบรรจุ 20 คนและครูอัตราจ้าง 6 คน ผมเป็นครูอัตราจ้างหนึ่งหกคนนั้น ที่นี้มีครูสอนภาษาอังกฤษแค่ 3 คน เดือนหน้าผมคงต้องสอนยาวทั้งอาทิตย์แต่ผมก็ยอมรับได้อยู่แล้ว หลังจากออกจากห้องประชุมผมก็ตรงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าท้นทีแต่งตัวเหมือนไปออกเดทวันแรกเลยนะผมนะ ฉีดน้ำหอมตามปกติ
"กานต์ครับเขมออกไปทานข้าวเย็นก่อนนะกลับมาแล้วเขมจะโทรหานะครับ รักกานต์นะครับ" ผมส่งข้อความหาณัฐกานต์ก่อนยังไงก็แฟน ส่วนคริสโตเฟอร์ผมว่าคงแค่อยากมีเพื่อนแต่ข้ามรุ่นไปหน่อยเล่นซะรุ่นอาจารย์เลยแต่ก็ดีผมจะได้มีเพื่อนต่างวัยกับเขาบ้าง
"ครูเขมครับผมมารับแล้วครับ" คริสโตเฟอร์ขับรถมารับผมที่หน้าบ้านพกเพื่อจะได้ออกไปทานข้าวกัน คริสโตเฟอร์ขับบิ๊กไบค์มารับผม พอผมเดินลงมาก็หยุดมอง ไหนเขาบอกผมเองว่าไม่อยากให้ฝุ่นจับแล้วขับมาทำไมละ
"เพื่อครูผมยอมลงทุนให้ลูกรักเปื่อนฝุ่นบ้างอะไรบ้าง น่ารักไหมครับ ถ้าใช่กดไลน์ถ้าชอบให้จับกดคำว่ารัก..นะเด็กโง่!! " คริสโตเฟอร์พูดแม้พ่อเจ้าบทเจ้ากลอนผมหยักไหล่ก่อนจะรับหมวกกันน๊อกมาสวมใส่
ขณะที่ผมกำลังคลำหาที่ติดใต้ค้างคริสก็เอี้ยวตัวลงใช้มือเขาติดที่ยึดหมวกกันน๊อกให้ผม ผมไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีโมเม้นแบบนี้ด้วยซึ้งปกติจะเห็นแต่ผู้ชายเขาทำให้ผู้หญิงมันน่ารักดีนะครับ
ผมก็ขึ้นไปนั่งค่อมเหมือนเดิมและคริสก็ค่อยๆออกตัวขับออกไป ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้เขาจะพาผมไปทานที่ไหน ว่าจะถามก็ลืมจะถาตอนนี้ก็ไม่ได้ซะแล้ว เพราะว่าเขาปิดหน้ากากลงแล้วถามไปก็คงไม่ด้ยินหรอก คริสขับมาจนเกือบจะพ้นออกประตูโรงเรียนและจู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิง คนที่คริสโตเฟอร์บอกผมว่าแม่เขาไม่ชอบใจให้คบกับลูกสาวเขานั้นแหละดีนะที่คริสขับมาไม่เร็วเลยเบรคทันไม่อย่างนั้นได้กลิ้งหรือไม่ก็ชนน้องเขาแน่ๆ น้องเขาวิ่งออกมายืนกางแขนกันไว้เพื่อไม่ให้ผ่านไป
เอี้ยด!!! กลิ่นยางไหม้ลอยมามาแตะจมูกผม ก่อนที่คริสดโตเฟอร์จะวางขาตั้งลงผมก็ลงมายืนตกใจมากเหมือนกันนี้แหละที่ผมไม่ค่อยชอบมอเตอร์ไซค์เพราะว่าเนื้อหุ้มเหล็กไม่ใช่เหล็กหุ้มเนื้อแบบนั่งขับอยู่ในรถ
"เป็นบ้าอะไรของเธอ..แก้ม" คริสโตเฟอร์ถอดหมวกกันน๊อคออกก่อนจะหันไปตวาดเสียงดังใส่เด็กผู้หญิงคนนั้น
"พี่เอาใครซ้อนรถพี่อีกแล้ว" แก้มยืนเอามือเท้าซะเอว ผมก็เปิดหน้ากากออกก่อน แก้มหันมามองผมอ้าปากค้างด้วยอาการตกใจ
"ครูเขม!!"
"ใช่ครูเขมจะทำไมอะแก้ม ครูเขาไม่มีรถพี่จะพาครูไปกินข้าว มีปัญหาอะไรไหมแก้ม" คริสโตเฟอร์ถามแก้ม
"เออ...ครู..เขม..เองเหรอ..แก้มก็นึกว่าเด็กผู้หญิงที่ไหน"เสียงเธอเบาลงอย่างรู้สึกผิด
"ตัวครูเขาก็ออกจะใหญ่..และถ้าพี่จะเอาผู้หญิงหรือใครที่ไหนซ้อนนี้มันก็เรื่องของพี่นะแก้มเธอควรจะหยุดและเลิกยุ่งกับพี่ได้แล้ว แม่เธอนะด่าพี่อยู่ไม่รู้หรือไง"
"ถอยออกไปได้แล้วและที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกถ้าชนเธอขึ้นมาพี่ก็ผิดและถ้าพี่ล้มไปครูก็เจ็บตัว เธอทำอะไรคิดหน่อยได้ไหมแก้ม" คริสโตเฟอร์ แก้มยืนคริสน้ำตาปริเธอคงเสียใจและเธอก็วิ่งแจ่นออกไปคงร้องไห้แน่ๆ
"คริส..แรงไปนะ"ผมพูดก่อนจะสวมหมวกกันน๊อคกลับไปและคริสโตเฟอร์ก็ติดใต้ค้างให้ผมเหมือนเดิม ผมยังคงติดเองไม่ได้อยู่ดี
"ครู....ถ้าผมเบรคไม่ทันผมชนเลยนะและถ้าผมทรงตัวไม่ได้ก็ล้มทั้งคู่อีก...ผมเป็นหวงครู" คริสโตเฟอร์หันมาพูดผมพยักหน้า และคริสโตเฟอร์ก็สตาร์ทรถออกไป ผมไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนั้นจะคิดอะไรไหมที่เห็นผมกับคริสโตเฟอร์ออกไปกันสองคนแบบนี้ เริ่มจะไม่สบายใจขึ้นมาทันที ก็วันนี้ครูลินดาพูดว่าผมนะก็เป็นหวงคริสมากกว่า ลำพังตัวผมเองนะไม่เท่าไหร่หรอก คริสโตเฟอร์ก็ขับพาผมมาทานกันที่ร้านอาหารตามสั่งไม่ไกลจากโรงเรียนมากหนัก
ผมนั่งทานข้าวกระเพราหมู วันนี้ผมทานแบบเงียบๆไม่ได้ชวนคริสโตเฟอร์คุยนั้นคุยนี้เหมือนเช่นเมื่อวาน ตอนนี้ผมกำลังสับสนว่าผมกำลังทำเกินหน้าที่ครูอยู่หรือเปล่า
"ครูเป็นอะไรทำไมเงียบจังอะวันนี้" คริสโตเฟอร์ถามผม
"คือ...เออ. ไม่มีอะไรนะคริส" ผมตอบปฏิเสธเขาไปก่อนจะฉีกยิ้มให้ว่าไม่มีอะไรจริงๆ
"ครูมีอะไรบอกผมได้นะ ถึงผมจะเด็กแต่ผมก็สิบเจ็ดแล้วนะครูปีหน้าก็สิบแปดเข้าผับได้แล้วนะและถึงผมจะเด็กกว่าช่วยครูแก้ปัญหาไม่ได้แต่ผมก็ช่วยรับฟังได้นะครู ผมไม่อยากเห็นครูทำหน้ากังวลแบบนี้เลย " ผมเงยหน้ามองเขา บางมุมเขาก็เหมือนผู้ใหญ่เกินอายุนะ
"หรือว่าครูหึงผมเรื่องแก้ม...ครูหึงผมจริงๆเหรอ .." คริสโตเฟอร์พูดและยังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าผมมากด้วย ผมต้องเบนตัวออกก่อนเพราะว่านี้มันในร้านข้าวทำอะไรไม่เกรงใจสายตาประชาชนเลย
"ครูว่าเรากลับเข้าไปเรียนกันเถอะนะจะได้เวลาแล้วเดี๋ยวครูจะสาย" ผมรีบบอกคริสโตเฟอร์พยักหน้าว่าไปซะทีเถอะสายตาโต๊ะรอบๆเขาก็เหล่มองมาทางผมสองคนหลายรอบแล้วนะ และคริสก็รีบลุกไปจ่ายเงินแทนผม
"เกย์แก" ผมได้ยินเขากระซิบกันเครื่องแสกนทำงานดีนะรู้ด้วย่าผมเป็นเกย์
"คริสไม่เอา...กลับมาเอาตังครูไปจ่าย"ผมเรียกคริสโตเฟอร์ให้กลับมาหาผม
"ไม่เป็นไรครับครู..ผมอยากจ่ายให้ครูเพราะว่าครูเลี้ยงผมตั้งแต่เมื่อวานและเมื่อเช้าอีกอะ ผมไม่อยากเอาเปรียบครู ไม่อยากให้ครูเห็นว่าผมอายุน้อยกว่าต้องให้คนอายุมากกว่าดูแลทุกเรื่องนะและอีกอย่างผมอยากให้ครูเห็นว่าผม..ดูแลครูได้" คริสโตเฟอร์พูด และหันไปจ่ายเงินแทนผม ผมกับคริสโตเฟอร์ก็รีบกลับไปที่โรงเรียนผมเหลือบมองเวลายังพอมีเวลาเหลืออยู่
"คริสที่ครูออกให้ก่อนได้เพราะว่าเธอยังไม่มีงานทำไง" ผมพูดตอนที่ถอนหมวกกันน๊อคออก ผมไม่ได้ดูถูกว่าเด็กไม่มีเงินนะ
"ครูรู้ได้ยังไงผมนะไปช่วยแม่ตอนที่ผมถูกพักการเรียนนะผมได้ตริปตั้งเยอะได้เงินจากแม่อีกด้วย" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า
ผมกับคริสโตเฟอร์เดินขึ้นที่โรงเรียนตรงไปที่ห้องพักครูก่อนเพื่อไปหยิบหนังสือและชีทสำหรับสอนติวเตอร์นักเรียนผมมาถึงก่อนเกือบสิบนาทีแต่ก็มีบางคนมานั่งรอก่อนแล้วและคริสโตเฟอร์ก็เข้าในนั่งในห้องเรียนกับเพื่อนๆ
ผมเริ่มทำการสอนพิเศษ ผมนำตัวอย่างข้อสอบที่ใช้ในการการเอ็นทรานซ์ของปีต่างๆมาติวและช่วยแนะนำทริปดีดีให้กับนักเรียนได้นำไปใช้ในการเตรียมพร้อมถึงแม้ว่าเพิ่งจะเรียนม.4 เองก็ตามแต่ผมว่าเขาต้องเตรียมตัวตั้งแต่ ม.4 นี้แหละถึงจะถูกค่อยๆอ่านสะสมไปเรื่อยขยันทำข้อสอบบ่อยๆเข้าไว้
และผมก็นำเอาความรู้เมื่อตอนที่ผมไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งที่ประเทศออสเตรเลียแม้จะไปแค่ปีเดียวก็ตาม แต่มันก็น่าจะมีประโยชน์บ้าง แลดูทุกนักเรียนคนตั้งใจฟังผมสอนแค่นี้ผมก็รู้สึกดีใจแล้ว ผมสอนจนกระทั้งหมดไปหนึ่งชั่วโมงเด็กที่มาเรียนเขาไม่ได้มาเรียนกันทั้งห้อง เพราะว่าบางคนพ่อแม่ให้ไปเรียนข้างนอกจะมีก็เด็กที่นอนหอพักของโรงเรียนและบางคนที่สามารถเดินทางกลับบ้านได้สะดวก รวมแล้วก็15 คน พอสอนเสร็จก็พากันกลับไปพักผ่อนเหลือแต่นายคริสโตเฟอร์ที่ยังต้องเรียนกับผมต่ออีกหนึ่งชั่วโมง
"คริส" ผมเรียกคริสโตเฟอร์ให้ลุกมานั่งตรงข้ามกับผม
"ลองเขียนเรื่องที่ประทับใจในอดีตให้ครูดูหน่อยครูจะดูว่าเธอเข้าใจการแต่งประโยคบอกเล่าเหตุการณ์แบบ Past tense แค่ไหน" ผมบอกคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์มองผมทำท่าคิดเหมือนเขาจะหนักใจที่จะบรรจงปลายปากกาเขียนเรื่องราวเหล่า
"คริสคนเราต้องมีเรื่องประทับใจบ้างและครูก็เชื่อว่าเธอต้องมีคริส" ผมแตะหลังมือของคริสโตเฟอร์เบาๆ
"ต้องเยอะแค่ไหนหรอครู "
"ตามใจเธอซิ" คริสโตเฟอร์ขมวดคิ้วเป็นปมทันที ผมอยากจะขำเขานะ
"อืม..สักสี่ห้าบรรทัดก่อนก็ได้" ผมพูด
"ผมประทับใจครูอะ" ผมก็ต้องอึ้ง คริสโตเฟอร์มองหน้าผมสีหน้าเขาไม่ได้ล้อเล่นเหมือนทุกครั้ง
"เร็วไปไหมคริส"
"ไม่นะผมรู้สึกอยู่กับครูแล้วผมสบายใจเหมือนความบางสิ่งที่มันหายไปมันกลับคืนมานะครู ..ผมคิดถึงพ่อนะครู ..แต่ผมก็เฝ้าบอกว่าผมเกลียดเขาแต่ผมก็คิดถึงเขาไปพร้อมๆกัน" คริสโตเฟอร์พูด
"ผมเคยคิดว่าไม่อยากเจอเขาอีกตลอดชีวิตของผม"
"ครูเชื่อว่าเขามีเหตุผลมากพอที่จะยังกลับมาหาเธอไม่ได้ในตอนนี้คริสโตเฟอร์"
"เธอยังมีเรื่องราวที่น่าประทับใจระหว่างเธอกับพ่อไหม..เธอยังพ่อจำได้บ้างไหม"ผมถามคริสโตเฟอร์
"จำได้แต่มันก็เลือนลาง แต่สิ่งที่ผมจำได้แม่นยำคือ..พ่อสอนผมขี่รถมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆและนั้นคือของขวัญวันคริสมาสที่พ่อให้ผมและมันก็เป็นชิ้นสุดท้ายและเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของผมด้วย"
"ครูอยากให้เธอเขียนมันครูอยากอ่าน" ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า
ก่อนที่เขาจะก้มลงเขียนบรรยายสิ่งนั้นออกมาเป็นภาษาอังกฤษให้ผมได้รับรู้ และผมก็เชื่อภาพวันวานมันจะทำให้เขาลบบาดแผลในใจเขาระหว่างพ่อของเขาได้ไม่มากก็น้อย
"คริส..ครูถามหน่อยได้ไหม..ทำไมเราไม่ค่อยเข้ากับเพื่อนในห้องละ"
"พวกนี้รุ่นน้องของผมนะครู..ผมนะต้องเรียนรุ่นเดียวกับโป้ง ตอนนี้ก็อยู่ ม.5 แต่ผมโดนพักการเรียน เพราะว่าผม..."คริสโตเฟอร์พูดเขาคงรู้สึกผิด
"ผมโดนพักไปหนึ่งเทอมนี้ สาเหตุที่ผมโดนพักการเรียนก็ว่าผม..ต่อยลูกชายนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ผมต่อยจนมันสลบ เพราะว่ามันเรียกผมว่าไอ้ฝรั่งขี้นกไอ้พ่อไม่รักไอ้เด็กพ่อทิ้ง ผมทนไม่ได้ครู"
"เอานะ..เธอไม่ใช่อย่างที่เขาพูดก็แล้วกันแต่ต่อไปนี้เธอควรจะอดทนกับมันให้มากขึ้นเพราะนั้นจะแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นผู้ใหญ่รู้ไหม"
"ผอ.บอกว่าถ้าผมมีเรื่องอีกครั้งผมจะไม่มีสิทธิ์เรียนที่นี้ครู"
"ก่อนจะทำอะไรให้นึกถึงแม่เธอนะคริส"
"นึกถึงครูได้ไหม" ผมก็ขมวดคิ้ว
"มานึกถึงครูทำไมละ" -_?
"ครูเหมือนพ่อ" ^_^
"ฉันนี่นะคริส" :m29:
"พ่อทูนหัว" :m3:
"คริสโตเฟอร์!!!" :o
"รีบเขียนและจะได้กลับไปนอนพรุ่งนี้ตื่นมาแต่เช้า..ทะลึ่งตลอดเวลาเลยนะเรานะ"
"ผมไม่ได้ทะลึงกับทุกคนนะครู มีครูคนเดียวนี้แหละ" ผมควรจะดีใจดีไหมละที่ได้สิทธิ์นั้นนะ
"จริงซิ ..ปกติผมตื่นเกือบจะเจ็ดโมงนะอาบน้ำสามวิและล้างหน้าแปรงฟันอีกสามวิ แต่งตัวไม่เกินห้าวิ ไปเรียน แต่นี้เมื่อเช้าผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเกือบครึ้งชั่วโมงแนะและออกไปรับครูนั้นแหละแต่มันก็ยังเช้าอยู่ดี " คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า
"พรุ่งนี้ผมไปรับครูอีกได้ไหม..แต่เดินไปรับนะ..อยากเดินคุยกับครู..เดินลัดไปทางสนามฟุตบอลได้ไหมอะครู" คริสโตเฟอร์ถามผม
"ผมรู้สึกสบายใจยังไงก็ไม่รู้เวลาผมอยู่กับครู"
"อืม." ผมพยักหน้าตอบและคริสโตเฟอร์ก็ก้มหน้าลงเขียนที่ผมสั่งให้เขาเขียนเป็นภาษาอังกฤษ
ผมก็นั่งก้มลงมองที่เขาเขียนอันไหนใช้ผิดผมก็แนะนำเขาให้เขาเขียนให้ถูกๆ แต่ทว่ามันน้อยมากที่เขาจะเขียนผิด จังหวะที่ผมก้มลงมองผมไม่ได้มองแค่กระดาษเท่านั้นผมมองไปถึงใบหน้าหล่อๆนั้นด้วย คริสเป็นเด็กผู้ชายที่หล่อจริงๆผมนะสะดุดตรงคิ้วเขานี้แหละมันหนาและโค้งได้รูปขนตาก็ยาวถ้ามีนัยต์ตาสีฟ้าด้วยคงจะเพอเฟคมากแต่เขากลับมีสีดำธรรมชาติออกจะโตนิดหน่อย
"ครูครับผมควรจะใช้ had หรือว่า have ดี...." มองนานไปหน่อยไม่ทันระวัง พอคริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของผมกับใบหน้าของคริสมันหางกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร ผมควรจะถอยออก ก่อนที่สิ่งที่ไม่ควรจะเกิดมันอาจจะเกิดขึ้น
"หมับ" มือถือของคริสโตเฟอร์จับเสื้อผมตรงหน้าอกไว้ไม่ให้ผมถอยหลังหนีเขา คริสโตเฟอร์เขาก็ค่อยลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เล็กน้อย ผมมองที่ริมฝีของคริสโตเฟอร์มันเริ่มจะขยับเหมือนเหมือนเขากำลังจะ... ใจผมยิ่งเต้นรัว มันดังมากอยู่ภายในและคงจะมีแค่ผมคนเดียวที่จะได้ยินมัน
คริสค่อยๆขยับตัวเข้าหาผมมันเหมือนเป็นภาพสโลและผมเองก็เหมือนทำอะไรไม่ถูกผมได้แต่นั่งนิ่งมองเขาโดยไม่ได้ขยับหรือเขยือนออกแต่อย่างใด มันเหมือนมีใครมาตรึงผมไว้
"อืมม"ริมฝีปากคริสแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ มือที่กุมเสื้อผมก็เปลี่ยนมาเป็นช้อนที่ใบหน้าของผมไว้
"ไอ้คริส!!!.."
"คลื้น.." เสียงเรียกชื่อคริสโตเฟอร์ ที่ทำให้ผมสองคนต้องผละออกจากกันอย่างเร็ว ผมดีดลุกขึ้น จากการดีดตัวทำให้ผมกระแทกเก้าอี้ล้มลงไป คริสโตเฟอร์ยังคงนั่งค้างอยู่แบบนั้นเขาได้แต่มองผมตาปริบๆ นี้ผมเกือบจะจูบลูกศิษย์ตัวเองแล้วใช่ไหมแม้จะแค่แตะๆก็ตามถ้าไม่มีเสียงมาเรียกสติผมสองคนนี้ผมคงเกินเลยไปถึงไหน ๆ
"พวกกูพร้อมแล้วเราออกไปแว้นกันได้หรือยัง ..เออ...ครูเขม!!!" โป้งนั้นเองที่มาเรียกคริสโตเฟอร์
"ครูว่าเราเอาไว้เรียนวันพรุ่งนี้ต่อแล้วกันนะคริส ครูต้องรีกลับ" ผมรีบเก็บหนังสือทั้งหมด โป้งยืนมองผมกับคริสโตเฟอร์สลับกันผมรีบเดินแทรกโป้งออกมาจากห้องเรียน ผมคิดว่าเขาคงจะไม่เห็นอะไรหรอกนะ ผมกับคริาโตเฟอร์แยกออกจากกันก็ตอนได้ยินเสียงโป้งนี้แหละ แต่ถ้าเขาเห็นขึ้นมาคงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ผมรีบเดินจั้มอ้าวกลับบ้านพักดีกว่า
"ครู..ผมไปส่ง" เสียงไล่หลังตาผมมาแต่ผมไม่อยากหยุด ผมรู้สึกผิดที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมันไม่สมควรเลย
"ครูเขมผมไปส่ง"คริสโตเฟอร์ตะโกนมาพร้อมกับวิ่งตามผม
"ไม่ต้องคริส ครูเดินไปได้..ไม่ไกล ..ขอเดินไปเองนะคริส!! " ผมหันไปตะโกนบอกเขาว่าไม่ต้องไป ผมกำลังเดินออกจากตัวตึก ผมไม่ได้ยินเขาวิ่งตามผมแล้ว
ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนเดินไปเดินมาเพราะมันเป็นเวลาที่ต้องเข้าห้องพักเพื่อหลับนอน ผมเดินจั้มกำลังจะผ่านพ้นโค้งตรงไปอีกหน่อยก็ไปบ้านพักของผม ผมเห็นแสงไฟส่องมาทางด้านหลังของผมเสียงรถมอเตอร์ไซค์คันเมื่อเช้านี้แหละที่คริสโตเฟอร์ขับไปรับผมดังเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆผมก็พยายามเดินให้เร็วแต่ก็ไม่ทัน
"ครู..ผมขอโทษ ผมไม่ตั้งใจ..ครู ..ครูโกรธผมเหรอ..ผมไม่ตั้งใจทำแบบนั้น..ครู "คริสโตเฟอร์ตะโกนแข่งกับเสียงรถมอเตอร์ไซค์
"ครู" ผมได้ยินเสียงชัดเจนขึ้นเพราะว่าเขาดับเครื่องแล้วและจอดมันทิ้งไว้ก่อนจะวิ่งลงมา
"หมับ" คริสโตเฟอร์วิ่งมาสวมกอดผมจากด้านหลัง แบบกอดเพื่อรั้งผมไว้
"ผมขอโทษครู ...ผม..ผม..รู้สึกสับสน"
"ครูไม่ควรทำแบบนั้นกับเธอคริส..ถ้าเรื่องนี้ถึงท่านผอ.เธอจะเดือดร้อนนะคริสโตเฟอร์" ผมหันมาพูดกับคริส"
"ไอ้โป้งมันบอกว่าจะไม่บอกใครมันเป็นเพื่อนผม..และผมสัญญาจะไม่ทำแบบนั้นอีก" ผมหมุนตัวหันมามองหน้าคริส ผมพ่นลมหายใจออกมา สายตาคริสโตเฟอร์ที่มองผม มันเหมือนเด็กอ้อนวอนขอร้องบางสิ่งจากผู้ใหญ่ผมควรจะใจอ่อนหรือยอมใจแข็งกับเขาดีละเพื่อไม่ให้มันเกิดปัญหาขึ้นมาอีก แต่ผมก็ทำไม่ได้
"อืมม" ผมพยักหน้าตอบผมกลับเลือกที่จะใจอ่อนให้เขา
"ผมจะไม่ทำอีกครู" คริสโตเฟอ์พูดอีกครั้งและโผ่เข้ามากอดผมแน่น
"ถ้าไม่จำเป็น" ผมตาโตถ้าไม่จำเป็นงั้นรึ ผมดันพ่อตัวดีออกและหันหลังกลับทันทีเช่นกัน
"ครูอะงอนเป็นสาวๆเลย" คริสโตเฟอร์ ผมหันกลับมามองเขาอีกครั้ง เขายืนเอามือล่วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างเดินเข้ามาหาผม ก็จริงผมวิ่งออกมายังกับตัวเองเป็นนางเอกละครเลย ทำไปได้ยังไงวะ!!
"ครูเป็นผู้ชาย" ผมกอดอกมองคนที่ยืนตรงหน้าผม
"ผมรู้นะ ผมแยกแยะออก หน้าอกแบนขนาดนี้" ไม่พูดเปล่าเหล่สายตาลงมาที่อกแบนๆของผม
"ผมไปส่งนะครูมันมืดอะเดินไปอันตรายนะครู" ผมหันไปมองมันมืดจริงๆด้วย ผมจึงพยักหน้าตอบรับว่าได้และคริสโตเฟอร์ก็วิ่งกลับไปขับรถมอเตอร์ไซค์มารับผม พาผมไปส่งบ้านพัก พอผมลงจากรถผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เขายังคงนั่งยิ้มอยู่บนรถมอเตอไซค์
"กลับไปนอนพักได้แล้วอย่าไปเถลไถลที่ไหนนะคริส" ผมบอกคริสโตเฟอร์ ก็ผมได้ยินโป้งชวนไปแว้น ผมรู้ความหมายมันหรอกว่าไปขับรถซิ้งอีกแน่ๆ
"ถ้าครูไม่อยากให้ผมไปผมก็ไม่ไปครับครู..พรุ่งนี้เช้าผมมารับนะครู..ผมพูดจริงๆนะผมคุยกับครูแล้วผมรู้สึกไว้ใจครู " ผมพยักหน้าแค่นั้นก่อนที่คริสโตเฟอร์จะขับรถออกไป ผม
"แต่ครูไม่ไว้ใจตัวเองนะซิคริส!!" ผมพูดกับตัวเองก่อนจะเดินขึ้นบ้าน เดินไปกดเปิดเช็คมือถือที่ผมทิ้งไว้บ้านพัก มีสายจากแม่ผมสองสาย และสายจากณัฐกานต์ 200 สาย ผมถึงกับพ่นลมออกมาโทรไปนี้คงไฟแล๊ปแน่ๆ ขอเลือกโทรหาแม่คุยกับแม่ให้สบายใจดีกว่า พอหลังจากโทรคุยกับแม่เสร็จแล้วผมก็กดโทรหากานต์ แต่ติดต่อไม่ได้
"กานต์เขมติวหนังสือให้เด็กนักเรียนนะและก็ไม่ได้เอามือถือไป ..เขมขอโทษนะครับ"ผมส่งข้อความสั้นๆแค่นั้น ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมใส่ชุดนอนเพื่อว่าณัฐกานต์จะโทรหาผมแต่ไม่มี ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน
ผมยังคิดถึงริมฝีปากที่แตะริมฝีปากผมแม้จะแค่ไม่กี่วินาทีแต่มันนานมากสำหรับผมเหมือนกดปุ่มค้างเอาไว้และตามด้วยรีเพล์ มันติดตาและความรู้สึกของผม นิ้วเรียวยาวของผมยกขึ้นลูบริมฝีปากไม่บางและไม่หนามากไปมา ไม่ได้นะเขมนั้นมันลุูกศิษย์
"ฟู่!!" เสียงพ่นลมหายใจออกมาดังๆ คำพูดของครูลินดา มันยังวนเวียนอยู่ในหัวของผม ที่ท่านผอ.เขาไม่ได้ค่อยสนับสนุกความรักแบบชายรักชาย มิหน้าละครูก่อนหน้าผมมาได้แค่ไม่กี่วันเองและนี้ผมก็กำลังจะทำเช่นนั้นใช่ไหม และคนที่จะเดือดร้อนผมกลัวจะเป็นคริสโตเฟอร์ ผมควรจะลดระยะความใกล้ชิดระหว่างผมกับคริสโตเฟอร์ลงก่อนซินะ
"ครูผมไว้ใจครู" ไม่ได้เขาไว้ใจผมแล้ว ผมจะทิ้งเขาอย่างนั้นเหรอ
ตึง!! ข้อความทางไลน์ ส่งเข้ามาหาผม
"นอนหลับฝันดีนะครับครู..ขอบคุณนะครับ..ที่ให้ผมได้นึกถึงสิ่งดีดีของพ่อผม มันทำให้ผมเกลียดเขาไม่ลงจริงๆ..แต่ผมก็ยังไม่อยากจะเจอเขาครู " ผมยิ้มดีใจที่ผมทำให้คริสโตเฟอร์เขาหันกลับมานึกถึงสิ่งดีดีของเขาและพ่อ ผมจะช่วยให้เขาตามหาพ่อของเขาให้ได้และเขาจะได้แก้ปมที่อยู่ในใจว่าทำไมพ่อไม่กลับมาหาเขา ก็เพราะแบบนี้ไงผมถึงทิ้งเขาไม่ได้
******************************************************************************************************************
มาต่ออีกตอนแล้วนะค่ะ ฝากด้วยนะคะ ครูเขมกับคริสโตเฟอร์
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณทุกำลังใจติดตามอ่านค่ะ รักคนอ่านจัง :กอด1:[/font][/size]
-
เฮ้ออออ ท่าทางจะมีปัญหามากจริงๆ ซะด้วย คนเริ่มสงสัยกันมากขึ้น ก็คริสรุกหนักซะขนาดนี้ นี้ขนาดยังสอนไม่ถึงอาทิตย์ดีเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่คงไม่ต้องห่วงเรื่องอายุเท่าไหร่เพราะคริสใกล้ 18 แล้ว แต่เรื่องสถานะเนี่ยสิ อยู่ม.4 กว่าจะจบ ม.6 :hao5: :hao5: :hao5:
อีกานต์นี่เยอะจริงๆ โทรมาไงตั้ง 200 สาย ไม่คิดว่าเค้าจะทำงานทำการหรือไง เขมว่าจะไม่เลิก แต่จะเลิกก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละ คบมาได้ไงตั้ง 4 ปี เหนื่อยแทน :angry2: :angry2: :angry2:
รู้สึกจะอินจัดเข้าไปทุกที รีบมาต่อเร็วนะครับ คำผิดหลายจุดไปหน่อยแต่ก็อ่านได้แหละ สู้ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เฮ้ออออ ท่าทางจะมีปัญหามากจริงๆ ซะด้วย คนเริ่มสงสัยกันมากขึ้น ก็คริสรุกหนักซะขนาดนี้ นี้ขนาดยังสอนไม่ถึงอาทิตย์ดีเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่คงไม่ต้องห่วงเรื่องอายุเท่าไหร่เพราะคริสใกล้ 18 แล้ว แต่เรื่องสถานะเนี่ยสิ อยู่ม.4 กว่าจะจบ ม.6 :hao5: :hao5: :hao5:
อีกานต์นี่เยอะจริงๆ โทรมาไงตั้ง 200 สาย ไม่คิดว่าเค้าจะทำงานทำการหรือไง เขมว่าจะไม่เลิก แต่จะเลิกก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละ คบมาได้ไงตั้ง 4 ปี เหนื่อยแทน :angry2: :angry2: :angry2:
รู้สึกจะอินจัดเข้าไปทุกที รีบมาต่อเร็วนะครับ คำผิดหลายจุดไปหน่อยแต่ก็อ่านได้แหละ สู้ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณนะคะ เข้าไปแก้ไขให้แล้วนะคะ มีแก้ไขเพิ่งบ้างส่วนนิดหน่อย ต่อไปจะตรวจหลายๆรอบก่อนลงอีกทีค่ะ ตอนหน้าเขมเขมเริ่มจะตาสว่างขึ้น มาลุ้นกันต่อนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ง่าาาา อีคริสนี้ขยันหยอดนะ ครูเขมก็เขินซะ 5555. แต่ปัญหาข้างหน้าอีกเยอะแยะมากๆ สู้ๆๆๆๆ
-
ชอบนิสัยกวนๆของนายคริสตอฟจริงๆคับ กวนๆทะลึ่งๆ อ่านแล้วคิดถึงตอนเล่นทะลึ่งๆกวนๆกับเพื่อนๆในห้องเรียน ๕๕๕ คริสมาแรงหนักขึ้นแล้ว แล้วกานต์ล่ะเป็นยังไงบ้าง สงสัยกลับบ้านที่กรุงเทพคราวนี้ ครูเขมได้เจอเซอไพรส์จากการนต์รึป่าวคับ คิดไปล่วงหน้าล่ะ รออ่านตอนต่อไปคับ
ผมชอบฟร้อนท์ตัวหนังสือมันใหญ่อ่านสบายตาดีคับ
-
คริสโตเฟอร์นี้รุกครูเขมหนักขึ้นเรื่อยๆไม่เกรงใจว่าครูเขายังมีแฟนอยู่เลยนะ แต่แฟนของครูเขมก็คงกระเด็นไปในเร็วๆนี้ชิมิ น่าอยู่หรอกนะ เลิกกันเร็วๆเถอะ รอวันสมน้ำหน้าณัฐกานต์ นิสัยแย่แบบนี้มีแฟนดีดีแทนที่จะเปลี่ยนตัวเองได้ไม่มีเลย
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน (ครูXนักเรียน)
(http://www.mx7.com/i/94f/dXjJB1.jpg) (http://www.mx7.com/view2/yR2tMgr5IdMCNaxK)
ตอนที่ 5
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเร็วเหมือนกัน วันนี้ณัฐกานต์ส่งข้อความหาผมว่าเขาจะมารับผมกลับนี่ผมก็เพิ่งจะโทรหากานต์เมื่อวานตอนเย็นจากที่ผมเอาเวลาไปใส่ใจคริสโตเฟอร์มากกว่าจนผมเกือบลืมไปเลยว่าผมมีกานอยู่อีกทั้งคน และนั้นมันทำให้ผมคิดว่าไม่ถูกต้องอีกอย่างคือผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมจึงเลือกที่จะอยู่
กับคริสโตเฟอร์แค่ตอนเรียนไม่ได้ออกไปทานข้าวด้วยเหมือนสองวันแรก มันก็รู้สึกแปลกนะ นี้แค่สองวันแรกผมยังรู้สึกผูกผันกับเขาได้ขนาดนี้
"เขมครับ...กานต์จะถึงแล้วนะเขมลงมาเลยนะ..คิดถึงแฟนจัง" ณัฐกานต์ส่งข้อความหาผมว่าเขาใกล้จะถึงแล้วผมควรจะกลับไปสู่ความเป็นจริง เพราะว่าผมเองก็ทิ้งณัฐกานต์ไม่ได้ก็เราคบกันมาตั้งสี่ปีแล้วนี่ครับ
วันนี้วันศุกร์เป็นวันที่ไม่กิจกรรมและส่วนใหญ่จะไม่มีตารางเรียนหรือสอนของครูและเด็กที่ต้องเดินทางกลับบ้านไกลๆจะมีก็แค่จำนวนน้อยที่ผู้ปกครองไม่มารับกลับบ้านคือต้องค้างอยู่ที่โรงเรียนและบางคนก็ไปเที่ยวค้างบ้านเพื่อนโดยให้ผู้ปกครองโทรมาแจ้งว่ามารับ อย่างเช่นคริสโตเฟอร์เป็นต้นเขาบอกผมว่าเขาจะไปค้างบ้านโป้งตลอด
แม่ของเขาไม่ว่างที่จะมารับหรอกเพราะว่าต้องดูแลรีสอร์ทและร้านอาหารที่ลงทุนกับแฟนคนใหม่และเขาก็เพิ่งจะมีลูกใหม่กันอีกด้วย แต่ผมคิดว่าส่วนหนึ่งมาจากที่เขามีลูกใหม่คริสโคเฟอร์จึงไม่อยากจะที่กลับไปเห็นครอบครัวที่อบอุ่น ยิ่งผมคิดเรื่องของเขาผมก็รู้สึกอยากจะเข้าไปแก้ปมในใจเข้าให้เร็วมากขึ้นเท่านั้น
"แฟนครูมารับเหรอครับ" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมพยักหน้าตอบ ดูสีหน้าคริสโตเฟอร์เศร้าลงทันที ผมเองก็ลำบากใจนะแต่ที่แน่ๆที่แย่ไปกว่านั้นคือไม่เหมาะสมระหว่างผมกับเขา มันไม่ควรเลย
"เป็นอะไรละทำไมทำหน้าแบบนั้น เดี๋ยวพอไปถึงไปสนุกกับเพื่อนเธอก็ลืมครู" ผมถามคนตรงหน้าพอผมเห็นเขาทำหน้าแบบนี้ใจไม่ดีเลยจริงๆ
"ครูจะกลับมาวันอาทิตย์เลยหรือเปล่าครับครู"
"เออ...ยังไม่แน่ใจแต่ครูคงขับรถมาเองและเอารถมาไว้ใช้ด้วย"
"ครูก็คงไม่ไปทานข้าวกับผมแล้วใช่ไหมครู"
"คริส..เออ ...ครู...มีแฟนแล้วนะครูไม่อยากทำให้แฟนครูเสียใจนะคริสและนายก็ไม่ได้ชอบเกย์ไม่ใช่เหรอ" ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้ามองผม เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจและผมก็ถามเขาตอบอย่างที่เขาได้เคยบอกผมไว้
"จริงซิ! ผมเคยบอกครู แต่ผมก็อยากไปกินข้าวกับครูนะ"
"เพื่อนนายมาแล้ว..อย่าไปซ่าที่ไหนละครู.." ผมพูด คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผมเหมือนเขากำลังคาดคั้นสิ่งที่ผมกำลังจะพูดออกมาสายตาผมก็มองไปที่เขาเช่นกันแต่
"เป็นหวง" ผมพูดออกมาได้แค่นั้นจริงๆ ว่าผมแค่เป็นหวงเขา คริสโตเฟอร์พยักหน้าเบาก่อนจะส่งยิ้มจางๆกลับมาให้ผม
"ครับครู" คริสโตเฟอร์ก็เดินไปหาเพื่อนที่ชื่อโป้ง บ้านคงอยู่ถัดไปไม่กี่สิบกิโล โป้งขับรถกะบะมาเองมาจอดไว้ที่โรงเรียน ผมยืนมองจนรถแล่นออกไปและก็มีรถเก๋งของณัฐกานต์แล่นส่วนกลับเข้ามาจอด แต่ผมนึกขึ้นได้ว่าผมต้องเอาการบ้านเด็กไปตรวจด้วยนะซิ ผมถือกระเป๋าที่ผมใส่พวกโน๊ตบุ๊คไปไว้ในรถณัฐกานต์ก่อนดีกว่า
"ไงครับที่รัก..เหนื่อยไหมคับ" ผมแถบจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจณัฐกานต์ถามผมว่าผมเหนื่อยไหม
"ทำไมทำหน้าแปลกใจแบบนั้นละ..พอกานต์ไม่ถามเขมก็หาว่ากานต์ไม่ใส่ใจ...น่าน้อยใจเนอะ" ณัฐกานต์พูด หรือว่าที่ผมไม่โทรหาเขาสองวันมันทำให้เขาเปลี่ยนตัวเองได้ ผมยิ้มดีใจนะ
"ดีใจต่างหาก ..เขมอยากให้กานต์เข้าใจเขมบ้างก็แค่นั้น...เดี๋ยวขากลับเขมขับเองนะครับที่รัก...เออ.เขมลืมสมุดการบ้านเด็กนะขอขึ้นไปเอาสมุดก่อนนะครับ" ผมพูดณัฐกานต์เดินออกมาเพื่อเปลี่ยนมาเป็นคนนั่ง ส่วนผมก็รีบวิ่งขั้นไปห้องพักครูก่อนดีกว่า
"ครูเขมค่ะ" เสียงที่คุ้นหูผมเรียกผมแบบนี้ทุกวัน เสียงหวานๆ ของสาวร่างบาง ครูลินดา ผมหันไปมอง ครูลินดาเดินเข้ามาหาผมในมือถือห่ออะไรสักอย่างไว้
"ครูเขมค่ะเมื่อวานแม่ของลินดาทำขนมลานะคะ เป็นขนมขึ้นชื่อมากทางภาคใต้ค่ะลินดาเลยเอามาให้ครูเขมลองดูทานค่ะ ฝากไปให้คุณแม่ของครูด้วยนะคะ" ครูลินดาส่งให้ผมก็รับมาถือไว้
"แม่ผมรุู้จักครับ เพื่อนของแม่ของผมเคยนำมาให้แม่ผมทานแม่ผมก็ชอบซะด้วยซิ ..ขอบคุณนะครับ"
"เดี๋ยวผมขึ้นไปเอาของก่อนนะครับ..เจอกันวันจันทร์นะครับครูลินดา" ผมพูดก่อนจะรับวิ่งขึ้นไปบนห้องเพราะกลัวณัฐกานต์จะรอนานยิ่งเขาไม่เหวี่ยงผมแบบนี้ผมยิ่งไม่อยากไปสะกิดมันให้กลับมาอีกเพราะมันจะส่งผลกลับการเดินทางกลับบ้านของผมด้วย
ผมจัดการรวบรวมสมุดของเด็กๆที่ผมต้องตรวจและแผ่นงานที่ให้เด็กๆเขียน เพื่อเป็นการฝึกและคัดหาคนที่เก่งด้านภาษาอังกฤษเข้าร่วมแข่งขันในสัปดาห์ภาษาอังกฤษเดือนหน้านี้ ผมคิดว่าผมจะทำให้คริสเข้าร่วมให้ได้ ขณะที่ผมกำลังเดินลงสิ่งที่ทำให้ผมอึ้งคือ ณัฐกานต์เขาออกมาจากมาคุยอะไรกับครูลินดาก็ไม่รู้แต่ดูท่าจะไม่ดีแน่เพราะว่าครูลินดายืนทำท่าจะร้องไห้ ครูลินดาหันมามองหน้าผมและวิ่งออกไป ผมเดินมามองหน้าณัฐกานต์ที่ยืนกอดอกมองอย่างผู้มีชัยชนะก่อนจะหันมาเอียงคอมองผมและทำท่าจะเดินกลับไปขึ้นรถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"กานต์ทำอะไรนะ" ผมคว้าแขนณัฐกานต์เอาไว้
"ก็แค่บอกให้นางชะนีนี้รู้ตัวหน่อยว่าเขมนะมีแฟนแล้วนะ ..กานต์ไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออกว่านางชะนีนี้อ่อยเขมนะ" ผมมองหน้าณัฐกานต์
" และนั้นอะไรนางเอามาให้ใช่ไหมส่งมานะจะเอาไปทิ้ง" ณัฐกานต์พยายามยื้อแย้งของในมือผม
"กานต์หยุด!! ครูลินดาเขาเป็นเพื่อนครูของเขม..กานต์ไม่ควรไปพูดจาว่าครูลินดาแบบนั้น...มันไม่ควรเลยนะกานต์ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจใครและที่ครูลินดาเอามาให้ก็เพราะว่าเขาเป็นคนมีน้ำใจไม่ได้คิดอะไรอย่างที่กานต์คิด"
"นี้กานต์ผิดเหรอที่หวงแฟนตัวเองจะให้กานต์ใจเย็นรอมันมา..นอนกับเขมก่อนหรือไง"
"เขมคิดว่ากานต์จะดีขึ้นแล้วนะที่เขมไม่โทรหากานต์เลยสองวันแต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย" ผมพูดก่อนจะรีบนำของทุกอย่างไปใส่ไว้ที่หลังรถ ผมยืนพ่นลมหายใจออกมายาวๆ
"เขม..นี้แหละที่กานต์อยากจะรู้ทำไมเขมไม่โทรหากานต์เลยสองวันเต็มๆมีแค่ข้อความที่ส่งมาขอโทษล่าสุดและไม่มีสายเข้ามาเลยจากเขม เพราะ...ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมเขม"
"เขมบอกกานต์มาซิ..ว่านางชะนีนี้ใช่ไหม..ทำไมไหนบอกไม่เอาชะนีไงแล้วนี้อะไร"
"ไม่ใช่!.ไม่ใช่ใครทั้งนั้นกานต์"ผมหันมาตะคอกใส่กานต์
"ที่เขมไม่โทรเพราะว่าเขมเบื่อจะทะเลาะกับกานต์ไงและเขมก็ยุ่งเขมต้องติวเด็กๆเพื่อเตรียมความพร้อมเอนทรานซ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยและเขมต้องสอนคริสโตเฟอร์นักเรียนของเขมเขาปัญหาเรื่องการเรียนวิชาภาษาอังกฤษ "
“เขมเป็นครูซึ่งมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเขมควรจะเสียสละเวลาเพื่อพวกเขาแม้กระทั้งเวลาส่วนตัวเขมก็ต้องทำ” ผมพูดผมไม่เคยคิดจะขึ้นเสียงใส่ณัฐกานต์เลย ต่อให้โกรธมากแค่ไหนผมก็จะยืนระงับมันก่อนที่จะหันไปคุยกันเพราะคนอย่างณัฐกานต์มักจะใช้อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง
"ส่วนกานต์ไม่เคยเข้าใจเขม เขมก็ไม่ว่าหรอกนะแต่อย่าทำให้งาของเขมต้องมีปัญหาไปด้วยเพราะ...ตัวกานต์เอง"
"เขมไม่เคยไปก้าวก่ายงานของกานต์สักนิดเขมเคารพและให้สิทธิ์ส่วนตัวกานต์มาโดยตลอดดังนั้นกานต์ควรจะให้เขมบ้าง" ผมไม่เคยขึ้นเสียงใส่กานต์เท่าวันนี้เลย ณัฐกานต์ยืนอึ่งมองผม
"ขึ้นรถซะกานต์" ผมหันหลังบอกณัฐกานต์ให้ไปขึ้นรถ ส่วนผมก็ยืนระงับอารมณ์โกรธที่ผมมีต่อกานต์เพื่อให้มันเย็นลง ผมพยายามทำตามที่แม่บอกผมนะ นึกถึงวันแรกที่เรารักกัน
จนกระทั้งผมคิดว่าเริ่มดีขึ้นมานิดนึงและกลับเข้าไปขับรถออกทันที่เช่นกัน ผมเงียบไปเกือบตลอดทางณัฐกานต์ก็เงียบเช่นกัน เราต่างคนคงต่างใช้ความคิดทบทวนเรื่องราวที่มันเกิดขึ้น เขาก็รู้ว่านิสัยอย่างเขาตอนนี้มันมีโอกาสที่ผมจะเจอคนใหม่และทิ้งเขาไปแต่ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมันให้ดีขึ้นมาเลยสักนิด
"เขม" มือของณัฐกานต์เอื้อมมาแตะหลังมือผมที่กุมเกียร์ไว้ตลอดแม้จะเป็นเกียร์ออโต้ก็ตาม ผมหันมามองหน้ากานต์ผมก็เย็นลงมมากแล้วด้วย
"กานต์ขอโทษ...กานต์กลัว..ว่าเขมเจอคนอื่นเขมจะทิ้งกานต์ไป" ผมหันมาหน้ากานต์ ผมโอบไหล่กานต์เข้ามาด้วยแขนข้างเดียว
"เขมเคยบอกกานต์ว่ายังไงเขมอยากมีแฟนแค่คนเดียวและอยากจะสร้างครอบครัว สิ่งที่เขมทำนี้ก็เพื่อครอบครัวนะกานต์ และงานของเขมก็ต้องประสานงานกับเพื่อนๆครูทุกคน
" ผมพูด ณัฐกานต์เอนตัวมาผิงไหล่ผม
"ว่าแต่ทำไมเขมต้องสอนพิเศษเด็กที่ชื่อคริสทุกวันด้วยละสอนเพิ่มแบบนี้เขาจ่ายเงินให้หรือเปล่า"
"บอกตรงๆ ว่าไม่..แต่คริสอยากช่วย"
"อะไรนะไปนั้งสอนฟรีอย่างนั้นเหรอเขม...สู้เอาเวลามาโทรหาแฟนดีกว่าไหม" ณัฐกานต์ดีดตัวไปนั่งตรงหันมามองหน้าผมเพราะว่าผมบอกเขาไปผมสอนให้คริสฟรีอันนี้ไม่เกี่ยวกับทางโรงเรียน
"กานต์..เขาต้องการใครสักคนช่วยเขามีปัญหาเรื่องส่วนตัวนะ" ผมพูดกับกานต์
"ช่างมันเถอะ..แต่เขมเคยบอกว่าไม่ชอบเด็กกว่าอยู่แล้ว" ณัฐกานต์พูดผมหันไปมองถนนเหมือนเดิม
"วันนี้ไปนอนที่คอนโดนะ วันนี้ต้องไปวันเกิดพุดดิ้ง ตอนนี้อันโก๊ะและป๊อป มันรออยู่ที่ห้องแล้วไม่ซินอนตายรอตั้งแต่เมื่อคืน"
"กานต์ไปเที่ยวมาเหรอ" ผมหันไปถามณัฐกานต์ เท่านั้นแหละณัฐกานต์ทำหน้าซี้ดเพราะว่าผมเคยบอกให้ไปได้แค่ศุกร์เสาร์และวันอาทิตย์ไม่ควรไปวันจันทร์ต้องทำงานแต่นี้ไปวันพฤหัสบดี
"เขมอะก็แค่ไปกินกันนิดหน่อยหลังเลิกงานก็มันจะวันศุกร์และวันนี้เวรหยุดกานต์ด้วย เขมเลิกทำหน้าตาแบบนั้นได้ไหม " ผมหันไปมองนอกรถ
ถ้ากานต์ยังกินยังดื่มยังเที่ยวแบบนี้ก็คงไม่มีละความฝันของผมกับเขานะ ผมใช้เวลาเกือบสี่ชั่่วโมงขับรถเข้ากรุงเทพฯและตรงไปที่คอนโดพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับบ้านไปหาแม่ดีกว่า อยู่กับแม่สักสองวันตอนเช้ามืดขับรถไปโรงเรียน แต่ผมกลับหวนคิดถึงคริส เขาถามผมว่าผมจะกลับวันอาทิตย์ไหม
"เขม"ผมสะดุ้งจนเกือบควบคุมรถไม่ได้ ผมหันไปมองณัฐกานต์
"ใจลอยไปไหนนะเขม ซอยหน้าก็ถึงคอนโดเราแล้วนะ..หรือว่าเขมกำลังคิดถึงใครอยู่อย่าบอกนะว่าคิดถึง"
"กานต์ถ้าเขมชอบผู้หญิงเขมจะจีบกานต์ทำไมละ " ผมห้นไปต่อว่าณัฐกานต์ ผมเลี้ยวรถเข้าจอดในลานจอดรถของคอนโด ณัฐกานต์เข้ามาช่วยผมถือสมุดขึ้นห้องพักปากก็บ่นไปด้วยว่าทำไมผมต้องหอบงานมาทำอีกเวลาพักก็ควรจะพัก
"พรุ่งนี้ไปหาแม่นะถ้าเป็นไปได้ค้างกับแม่สักคืนนะกานต์" ผมพูดณัฐกานต์หันมามองหน้าผมทันที แม่ผมชอบชวนพวกผมไปวัดไปทำบุญผมก็ตามใจแม่กันนะ เพราะอะไรที่แม่ทำแล้วมีความสุขพวกผมควรจะให้ยิ่งตั้งแต่เสียคุณพ่อไปพวกผมจะไม่ทิ้งแม่โดยเฉพาะผมที่เป็นลูกชายคนเล็กของแม่
"หวังว่าจะไม่ลากไปเที่ยววัดอีกนะไปอะไรเกือบทุกอาทิตย์เลย กานต์อยากเดินห้าง ดูหนัง หาร้านอร่อยเช๊คอิน เบื่อต้องเข้าไปเดินในวัด กานต์รู้ว่าคนไทยต้องเข้าวัดเข้าวา
นะ แต่ไม่ใช่เข้าพร้ำเพรื่อแบบนี้เขม" ณัฐกานต์พูดผมกำลังจะอ้าปาก คำพูดของแม่ก็ผุดขึ้นมา
"อะไรยอมได้ก็ยอมกันนะลูก ยอมให้คนที่รักไม่เสียศักศรีหรอกนะเขม ในเมื่อเขาตกลงใจจะคบเขาจะรักเขาแล้วก็ดูแลถนอมน้ำใจเขาหน่อยนะ คนเราจะรักกันจะอยู่ได้กันบางอย่างก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่บ้างนั้นแหละถึงจะอยู่กันได้นาน"
"หวัดดีจ๊าเขม..มาให้อันโก๊ะหอมทีซิ ไม่ได้เจอเลย"
"นางอันโก๊ะ ของกรู" ณัฐกานต์พูดอันโก๊ะถึงกับต้องถอยหลังแค่ยืนส่งยิ้มให้ผมแค่นั้น
"เสร็จหรือยังละแก จะได้กินและออกไปเร็วหน่อย ดูท่าจะเยอะนะวันนี้ "
"คนที่จะพากันไปเข้าผับนะเหรอเยอะวันนี้" ผมหันไปถามณัฐกานต์
"อู้ยย บรรยากาศคุสาด" อันโก๊ะพูดและเดินข้างไปยืนข้างป๊อปแทนที่กำลังสาระวนวุ่นวายกับการทำอาหารคลีนทานกันดูแลสุขภาพกันดีแต่ก็ไม่วายไปฉีดนั้นเติมนี้
"เขม" ณัฐกานต์มองหน้าผม
"ขอเขมอาบน้ำก่อนนะรู้สึกเหนียวตัว เพลียด้วยวันนี้เขมสอนมาทั้งวันแล้ว" ผมพูดและหันหลังเดินเข้าห้องนอน
Rrrrrr โทรศัพท์ผมดังขึ้นพอดีเลย แม่ผมโทรมาหาผม ผมรีบกดรับสาย
"แม่ครับ เขมอยู่คอนโดแล้วครับแม่"
"ดีเลยลูกนี่พี่ก้องเขาเพิ่งจะถึงบ้านนะ พาเพื่อนมาเที่ยวบ้านด้วย แล้วเราละจะมาวันนี้หรือว่าพรุ่งนี้ละ ถ้าพรุ่งนี้แม่จะชวนนำข้าวไปถวายหลวงพ่อซักหน่อย ไหนๆพี่ชายตัวดีเราเขาก็กลับมาบ้านทั้งที" แม่บอกผม
"วันนี้ผมจะออกไปธุระกับกานต์เขาหน่อยนะครับแม่แต่พรุ่งนี้เขมจะเข้าไปหาแม่แน่นอนครับ เขมคิดถึงแม่อยากกอดแม่ใจจะขาดแล้ว"ผมพูดจาออดอ้อนแม่รดาของผม
"ได้ซิลูก งั้นก็ไปกับกานต์เขาก่อนก็เราเล่นไปทำงานไกลกันเขาคงคิดถึงเรานะ แม่ฝากบอกกานต์ด้วยนะแม่คิดถึง และถ้ากานต์เขามาแม่จะทำของโปรดไว้ให้และพรุ่งนี้ต้นเขาจะพาเกศกับตาเอิร์ธมาเที่ยวบ้านด้วยนะเขม"แม่พูดฟังน้ำเสียงแม่ผมมีความสุขที่จะได้เห็นหน้าหลานชายคนแรกของบ้าน ตาเอิร์ธคงจะขวบกว่าเกือบสองขวบส่วนเกศก็คือ เกศรินทร์ภรรยาของพี่ชายคนโตผมเอง
"ได้ครับแม่ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะชวนกานต์ไปแต่เช้าเลยนะแม่ ..บายครับ" ผมกดวางสาย นี่กานต์เพิ่งจะบ่นผมเรื่องที่แม่ขอบชวนไปทำบุญอยู่เลยแถมเกศพี่สะใภ้ที่ชอบว่าเหน็บผมกับณัฐกานต์เรื่องที่เราสองเป็นเกย์ และกานต์ก็ปะทะคารมกับพี่เกศมาแล้วด้วย ทำให้พี่เกศไม่มาเที่ยวที่บ้านแม่ผมเป็นเดือนๆ
ผมรู้ว่าพี่ต้นหนักใจมากแค่ไหน ผมเดินเข้าห้องน้ำเตรียมจะอาบน้ำแต่สิ่งที่ผมต้องขมวดคิวมันวางอยุู่ตรงอ่างผมจำได้ว่ามันไม่ใช่ของผมแน่นอนและก็ไม่ใช่ของสาวแต๋วแตกอย่างอันโก๊ะและป๊อปจะสวมใส่มันแน่ๆและยิ่งผมฝันไปเถอะที่จะทุ่มเงินซื้อของแพงๆพวกนี้
"เขมทานอะไรก่อนไหมแล้วค่อยอาบน้ำ หรือไม่ก็อาบด้วยกัน คิดถึงอะอยากอาบกับที่รัก" เสียงณัฐกานต์พูดอยู่ในห้องนอน ผมเงียบไม่ได้ตอบออกไป
"เขม.." ณัฐกานต์เดินเข้ามาในห้องน้ำ ผมหันไปมองพร้อมกับโชว์สิ่งที่ผมเห็นนาฬิกาเรือนนี้ไม่ใช่ของผม ผมไม่ใข้ของแพงแบบนี้แน่ๆ โรเล็กซ์ ดูณัฐกานต์ตกใจหน้าซี้ด
"ของใครกานต์" ผมโชว์นาฬิกาโรเล็กซ์ให้ณัฐกานต์ดู
"เขมถามว่าของใคร" ผมขึ้นเสียงดับถามณัฐกานต์อีกครั้ง
"ทุกเรื่องเขมรับได้ นิสัยขี้วีนขีเหวี่ยง...เขมก็ยังพอรับได้ .... จะไปเที่ยวกินเหล้ากับเพื่อนเมามาเขมก็รับได้"ผมพูดด้วยความโกรธ ผมขบกรามขนขึ้นสันนูนเลยมั้งตอนนี้ผมรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อใบหน้าผมมันปวดร้าวไปหมด
"แต่เรื่องเดียวที่เขมรับไม่ได้คือ..การนอกกายโดยการไปมีอะไรกับคนอื่น" ผมคงไม่นึกถึงคำพูดอะไรต่างที่แม่พร่ำบอกผมแล้วตอนที่ขอคบกันเปิดตัวกันกับพ่อแม่ เพราะเรื่องนี้ผมทนไม่ได้แน่ๆ
"เขม...นั้นมันนาฬิกาแฟนอันโก๊ะมันเขาแค่เข้าห้องน้ำ"ณัฐกานต์บอกผม
"ห้องน้ำของเรามีสองห้องกานต์ ในห้องนอนนี้ห้องน้ำสวนตัว ส่วนห้องน้ำด้านนอกคือห้องน้ำสำหรับแขก กานต์"ผมพูด
"ก็เข้าพร้อมกัน..กานต์เลยให้เขาเข้ามาใช้แค่นั้นเองอะเขม"
"ทำไมเหรอจะหาเรื่องเลิกกันใช่ไหมเขม แสดงว่าอีผู้หญิงนั้นแน่ละซิ "
"เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับใครอย่าดึงคนที่ไม่รู้เรื่องเข้ามากานต์" ผมพูด
" ได้กานต์จะไปลากอันโก๊ะเข้ามานี้ของแฟนมัน" ณัฐกานต์เดินออกไปจากห้องนอน ผมยืนพยายาคุมสติตัวเองเรื่องเดียวที่ผมรับไม่ได้ ผมควรทำยังไงดี
ตื้ดๆๆ มือถือณัฐกานต์สั่นอยู่บนเตียงนอน ผมเดินก้มลงมอง ข้อความส่งเข้ามา
"เก็บนาฬิกาไว้ให้แม๊คด้วยนะครับ...หรือว่าจะให้ไปเอาคืนคืนนี้ก็ได้นะครับแม๊คว่าง.ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนมีความสุขมากอ้ออีกอย่างถุงยางที่กานต์มีนะแม๊คไม่ชอบอะแม๊คซื้อเข้าไปใหม่นะถือว่าเป็งของขวัญจะซื้อไปให้นะเอากลิ่น Peach ดีไหมครับ” ผมอ่านข้อความ คงไม่บอกให้ละเอียดหรอกนะว่ามันคืออะไร ผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าสวมใส่ทันที ไม่อาบน้ำแล้ว ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
"ก็ไอ้แม๊คมันลืมไว้นะซิ" ณัฐกานต์เดินเข้ามาในห้องนอน
“แล้วไปทำอีท่าไหนให้มันลืมซากนั้นซากนี้ไว้ได้ละ” เสียงถกเถียงกันของสองคนขณะเดินเข้ามาในห้อง
"เขมแต่งตัวทำไมละ ไม่อาบน้ำเหรอ"
"เขมจะกลับบ้าน" ผมพูดเบาๆ
"คุสาด"
"เขมเป็นอะไร นี้แฟนอีอันโก๊ะมันและไหนบอกจะไปงานวันเกิดอีพุดดิ้งตามที่ตกลงกันไงแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปหาแม่ของเขมด้วย เราคุยกันไว้แบบนี้ไม่ใช่เหรอเขม" ณัฐกานต์พูดผมหันไปมองหน้าอันโก๊ะ หน้าผมนะเวลาดุเหมือนพ่อมาก ผมรู้ อันโก๊ะหันไปมองณัฐกานต์
"เขม!! อันโก๊ะขอโทษนะ ที่แฟนอันโก๊ะทิ้งหลักฐานเอ้ย..ลืมนาฬิกาไว้.." อันโก๊ะเดินมาหยิบที่ผมวางไว้บนที่นอน
"ซวยกรูอีกแล้ว " พร้อมกับหันหลังแอบพูด นี่คงออกไปเตรี้ยมกันละซิ
"เขม..ไม่เอานะ..กานต์นะมีเขมคนเดียวนะ..ถ้านอกใจคงไม่อยู่มาได้สี่ปีแบบนี้หรอก"ณัฐกานต์พูดเขายืนมองผมสายตาอ้อนวอน แต่ผมคิดว่านี้คือความผิดที่ยากจะยอมได้
"ไปอ่านข้อความดูนะกานต์ ..เราแยกกันสักพักและพรุ่งนี้เขมไปกับแม่และพี่ชายเขม พี่ต้นกับพี่ก้องเราจะไปทำบุญที่วัดกัน พรุ่งนี้พี่การเกศเขาก็มาด้วย กานต์คงไม่อยากไปซินะ" ผมพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊กเดินออก
ณัฐกานต์เดินไปหยิบมือถือผมเดินผ่านเพื่อนของกานต์ออกไปเงียบๆ มันเจ็บจนจุกใช่ไหม ผมเดินออกมากดลิฟท์ ผมคงเรียกแท๊กซีไปส่ง
"เขม..." ณัฐกานต์เรียกผม
"ก็เขมไม่อยู่กานต์เหงาอะและ..เขมก็ไม่โทรหากานต์ กานต์เครียด แม๊คก็คือเพื่อนที่ทำงานก็แค่นั้นและมันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะเขม" ผมไม่อยากหันกลับไปมองณัฐกานต์ตอนนี้เลย
"แต่เขมไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว.ตลอดสี่ปีที่เราคบกัน..เขมซื่อสัตย์กับกานต์..ใช่เขมยอมรับมีบ้างที่หวันไหวเพราะนิสัยของกานต์แต่เขมก็ไม่เคยทำ" ผมหันมาพูดสีหน้าผมบอกได้ว่าผมโกรธมาก
"หมับ" ณัฐกานต์เข้ามากอดผม
"ฮือๆ ..กานต์ขอโทษเขมกานต์ขอโทษ..อย่าทิ้งกานต์ไปนะเขม..ฮือๆ"
"กานต์จะไม่ทำอีกสัญญา" ณัฐกานต์พูด ผมจ้องมองที่ใบหน้านั้นของหน้ากานต์ เขาที่ปาดน้ำตาร้องไห้ไม่ต่างกับเด็กเล็ก ผมเห็นแล้วก็รู้สึกใจอ่อนแต่..ผมก็คงจะอยู่ตรงนี้กับเขาไม่ได้ในวันนี้
"ฟู่" ผมพ่นลมออกมายาวๆ
"เราคบกันมาสี่ปีนะเขม..และเส้นทางความรักของเราก็เดินไปได้ครึ้งทางแล้วนะเขม..คิดถึงวันแรกที่เขมขอกานต์เป็นแฟนซิ" ณัฐกานต์พูด
"อืมมม..แต่เขมไปกับกานต์ไม่ได้นะ..พี่ชายเขมกลับเที่ยวบ้านกัน เขมอยากเจอพี่อยากอยู่กับพี่กับแม่เขมให้เวลากับกานต์มาเยอะแล้วนะที่ออกมาอยู่คอนโดแบบนี้ แม่เขมก็สำคัญนะกานต์"
"นางชะนีปากหมาเน่าก็ไปด้วยใช่ไหม"
"ยังไงเขาก็เป็นพี่สะใภ้เขมนะกานต์" ผมพูด
"ก็ได้...แล้วเขมจะมาหากานต์ได้ไหม"
"หลังจากพาแม่ทำบุญแล้วเขมโทรหาอีกทีนะ" ผมบอกณัฐกานต์ เขากอดเอวผมไว้ เอาหน้าซุกที่แผ่นอกของผม
"กานต์อย่าทำอีกนะเขมขอร้องเรื่องนี้ที่เขมรับไม่ได้จริงๆ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวและมันก็เป็นความผิดที่เขมไม่โทรหากานต์ปล่อยให้การเครียดแต่อย่าทำอีกเป็นอันเด็ดขาด..วันนี้ก็ไปเที่ยวกับอันโก๊ะและป๊อป ฝากแฮปปี้เบิร์ดเดย์พุดดิ้งด้วยนะ ฝากขอโทษที่ไปไม่ได้ "ผมพูดและใช้มือลูปใบหน้าของกานต์เบาๆ
ก่อนที่จะก้มลงหยิบกระเป๋าและเดินเข้าไปในลิฟท์ ผมยอมใจอ่อนให้ณัฐกานต์อีกครั้งแต่ความไว้ใจคงลดลงไปเกือบครึ้งหนึ่งได้ และผมก็โบกรถแท๊กซีเพื่อไปบ้านแม่ ไปหาผู้หญิงที่รักผมไม่เคยคิดทำร้ายผมไม่ว่าต่อหน้าหรือว่าลับหลัง ผู้หญิงที่เสียสละให้ผมตั้งแต่ผมได้ลืมตาดูโลก ผู้หญิงที่มีแต่ให้กับให้
Chris-to = (http://www.mx7.com/i/a58/ITcbO.gif) (http://www.mx7.com/view2/2sYY)ส่งข้อความภาพหาผม ว่าคิดถึงจะแย่แล้ว มันทำให้ผมอดที่จะหัวเราะ
ออกมาเบาๆไม่ได้
Khem..Ruk..Kan= ทำมาเป็นปากดีว่าคิดถึงครู ไม่รู้ว่าอยู่กับสาวที่ไหน ผมส่งข้อความออกไปคือใจก็อยากรู้ว่าทำอะไรอยุู่และอยู่กับใครหรือเปล่า
"Christ-to = ส่งรูปที่เขานอนอยู่บนเตียงเสื้อกล้าม ว่าเขาอยู่คนเดียว
"Christ-to = ผมว่าจะกลับไปบ้านพักพรุ่งนี้ครับครู
Khem..Ruk..Kan= ทำไมละไม่อยู่กับโป้งก่อนละคริสแล้วค่อยกลับวันอาทิตย์
Christ-to = ไม่ละครู แฟนไอ้โป้งมันกลับมาเที่ยวบ้านแฟนมันไปเรียนพยาบาลรุ่นพี่ที่
โรงเรียนนะครับ เขาก็อยากจะอยุู่ด้วยกันสองคน ส่วนผมนะคือส่วนเกินกลับไปนอนรอครูที่บ้านพักดีกว่า ดูหนังฟังเพลงร้องเพลงยังดีซะกว่าอีก
Khem..Ruk..Kan= ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจนะครูคงกลับไปตอนเช้ามืดวันจันทร์เลย
Christ-to = เจอกันวันจันทร์เลยนะครับครู และครูคงไม่ไปทานข้าวกับผมแล้วใช่ไหมครับเพราะว่าครูเอารถมาใช้แล้วนิ
ผมนิ่งเงียบใช้ความคิดที่ผมไม่ไปทานข้าวกับเขา ก็เพราะผมเป็นหวงเขานี่แหละและอีกอย่างผมเองก็มีแฟน
Khem..Ruk..Kan= ทานที่โรงเรียนด้วยกันก็ได้มั้ง
Christ-to = ไม่จริงอะ..เดี๋ยวครูลินดาก็มานั่งกับครู ผมจะบอกครูหลายครั้งแล้วผมคิดว่าครูลินดาชอบครู
Khem..Ruk..Kan= ไม่จริงหรอกนะคริสและวันจันทร์เขาคงไม่ลงมากินกับครูแล้วแหละ
Christ-to = ทำไมละครู
Khem..Ruk..Kan= ไม่มีอะไรหรอกครูแค่คิดว่าเขาคงไม่ลงมาทานกับครูแค่นั้นแหละ คริสครูถึงบ้านแล้ว ขอครูเข้าบ้านก่อนนะและคงจะอาบน้ำนอนเลย ครูรู้สึกเหนื่อยๆนะ" ผมบอกคริส
Christ-to = ได้ครับครู..นอนหลับฝันดีนะครับ ฝันถึงผมได้นะผมยินดี แต่ในฝันผมอาจจะเซ็กซี่หน่อยนะครูเพราะผมจะแก้ผ้านอนมันร้อนมาก ฮาๆ "
Khem..Ruk..Kan= นายนี้ทะลึ่งตลอดเวลาเลยนะ . นอนหลับฝันดีเช่นกันนะคริส"
ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง แต่ก็มีแวปหนึ่งนะที่คิดถึงภาพนายคริสแก้ผ้าจริงๆ ไม่นาะผมสะบัดหัวไล่ความคิดแบบนี้ให้ออกไป ไม่เอาไม่คิดเขม!!!
"พี่ครับซ้ายมือด้านหน้านะครับ"
"นี่ครับค่าโดยสาร" ผมพูดและส่งเงินค่าโดยสารให้ ผมก้าวขาลงจากรถ ตอนนี้ เกือบหกโมงพอดีเลย ผมเห็นรถโฟวิวของพี่ชายคนที่สองพี่ก้องจอดอยุู่หน้าบ้าน ผมรีบเดินเข้าไปในบ้าน ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาจากในห้องครัว รู้ได้ทันทีว่า แกงส้มไข่ชะอมทอดของโปรดผม ค่อยๆเดินเข้าไปด้านในเห็นแม่ยืนคุยโทรศัพท์มือถือพี่ต้นแน่ๆเลย
*******************************************************************************
มาลงเพิ่มให้อีกตอนค่ะ ปัญหาของเขมยังมีเข้ามาเรื่อยๆ ตอนหน้าเขาจะได้เจอพี่สะใภ้ที่เกลียดตุ๊ดเกลียดเกย์
พี่ชายคนโตเขาจะทำอย่างไร
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะค่ะ เห็นคะแนนบวกแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะจริงๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยย. อีกานต์เลวได้ทุกเรื่อง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย นี่ยังจะให้อภัยอีกานต์อีกหรอเนี่ย ตั้งกะเรื่องไปว่าครูลินดาแล้ว มาเจอสุดๆ ที่คอนโดอีก ขัดใจคนอ่านมากกก ขอย้ำอีกครั้ง รีบกำจัดด่วนๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
มีแชทของ เขม กะ คริส มาตัดอารมณ์มาคุตอนท้ายตอนหน่อยค่อยสดชื่นมานิด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบ :z2: :z2: :z2:
-
อาจจะแรงแต่จำเป็นพูด
ติอย่างแรก คุณเป็นนักเขียนที่ใช้ภาษาไทยได้แย่มาก ๆ เรื่องคำผิดตกหล่นผมไม่ถือสาเท่ากับการใช้ "คะ" "นะคะ" "น่ะค่ะ" "ค่ะ" ไม่ถูก ยังไม่นับรวมคำอื่น ๆ ที่พบเจอ ตรวจทานบ้างนะครับก่อนลง หรือลงแล้วกลับมาตรวจทานบ้าง ใส่ใจกับงานตัวเองบ้าง รักจะเขียนก็รักที่จะใส่ใจด้วย
นะคะ กับ คะ เป็นเสียงสูง ใช้กับประโยคขอร้อง คำถาม
น่ะค่ะ กับ ค่ะ เป็นเสียงต่ำ ใช่กับประโยคบอกเล่า ปฏิเสธ คำตอบ
กรุณาใช้ให้ถูกด้วย
ทว่า เขียนแบบนี้ ไม่ใช่ ทะว่า
เรื่องการจัดเรียงตัวอักษรถือว่าดีทีเดียว แต่ภาษาปรับปรุงหน่อยครับ เกลาประโยคบ้าง ลงเร็วก็ดี แต่พอลงไปแล้วกลับมาตรวจทานคำผิดบ้างสักเล็กน้อย
บางประโยคเหมือนไม่ได้เกลาภาษาก่อนเลยด้วยซ้ำ คุณเรียนหลักสูตรนานาชาติหรืออยู่ต่างประเทศใช่ไหมครับ ? หรือว่าเพิ่งกลับมาเรียนประเทศไทยเลยยังไม่คล่อง
รักที่จะเขียนก็ใส่ใจกับงานด้วยครับ ผมขอติงไว้เท่านี้ พจนานุกรมภาษาไทยเป็นเล่มพกติดตัวก็ดีครับ คำในไม่แน่ใจก็เปิดว่าควรเขียนแบบไหน
อย่าแบนด์ผม หรือรีพอร์ทผมนะ ผมชอบเรื่องนี้ผมอยากอ่าน เพียงแต่รับไม่ได้ที่ภาษา คำ ผิดเยอะขนาดนี้ ตรวจทาน ปรับปรุง(หรือที่เรียกว่ารีไรท์) ควรมีทำเสมอ ๆ นะครับ
ติงเยอะละ มาเข้าเรื่องบ้าง
เนื้อเรื่องสนุกนะครับ พอเดาได้เลยว่าใครเมะใครเคะ น่ารักดี พระเอกก็รุกเร็วดีชอบ
แต่กานต์นี่แบบ เฮ้อ เขมนี่ก็นะสร้างครอบครัวไม่จำเป็นต้องเป็นคนนี้ป่ะวะ
-
ตอบคอมเม้นและขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
@ Wut_Sv ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ จะพยายามมาต่อทุกวันค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่หัดเขียน
นั้นซิจะมีปัญหาไหมแถมท่านผอ.ก็ไม่ชอบและไม่สนับสนุกรักแบบนี้ชายรักชายแต่ครูใหญ่เขามีปมของเขาเหมือนกันนะค่ะต้องติดตามนะค่ะ และครูเขมจะเก็บความรู้สึกของเขาไปได้นานแค่ไหน ส่วนณัฐกานต์เร็วนี้ค่ะไม่เก็บไว้ให้ยืดยาวค่ะ
@iceman555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค่ะ เป็นกำลังใจตั้งแต่ลงเลย ไม่นานค่ะ เพราะมีบางเหตุผลที่คู่รักทุกคนคงรับไม่ได้ เขมต้องเลิกแน่ๆ ฟันธงคอนเฟิร์ม ฮาๆ (ก็แต่งเนอะ)
@yowyow ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านนะค่ะ มีคำแนะนำได้เลยนะคะเพื่อจะได้แก้ไขปรัปรุง
@GuoJeng นั้นซิใครจะรุกใครจะรับนะ ลุ้นๆค่ะ อีกคนก็เป็นรุกหรือจะเปลี่ยนนะ อีกคนก็เกย์ใหม่ไม่เคยกับผู้ชาย จะทำได้ไหมนะ?
@Chickygirl ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ กำลังหาที่ว่างอยู่ ฮาๆ จะได้เก็บนายจอมวีนและเหวี่ยงเขมออกมาน่ารักขนาดนี้ ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะมันก็จริงภาษาเหมือนไม่ด้เกลามาเลย ขอขอบคุณทุกกำลังใจด้วยนะค่ะ
อาจจะขอกลับไปปรับปรุง ยังไม่แน่ใจว่าจะมาลงต่ออีกเมื่อไหร่ ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ดที่มอบให้นะคะ
-
:L2:
พยายามนะ
รออ่านต่อ
-
อ้าว เป็นเพราะคอมเม้นต์องเราหรือเปล่าคนเขียนเลยปิดปรับปรุงเลย และไม่แน่ว่ามาต่อเมื่อไรด้วย ฮื่อ ไม่น่าติงเลย
เราเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อ้าว เป็นเพราะคอมเม้นต์องเราหรือเปล่าคนเขียนเลยปิดปรับปรุงเลย และไม่แน่ว่ามาต่อเมื่อไรด้วย ฮื่อ ไม่น่าติงเลย
เราเป็นกำลังใจให้นะครับ
ไม่เป็นไรค่ะแต่มาต่อแน่ๆ คือคงต้องรื้อมาแก้ใหม่นะคะ เฮ้อ!!ๆ มันแต่งไว้เยอะแล้วอาจจะเพิ่มเนื้อหาเข้าไปอย่างที่คุณแนะนำนะค่ะ ไม่เรียกว่าติงแล้วกันเนอะ ..เรียกว่าแนะนำจะดีกว่า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ม่ายน้าาาาาาาาา จะต้องรอนานมั้ยเนี่ยยยยย :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
โอ้ม่ายน้าาาาาาาาา จะต้องรอนานมั้ยเนี่ยยยยย :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เขาจะพยายาไม่เกินพรุ่งนี้นะ..เขาจะรีบไปแก้และมาต่อให้อย่างด่วน .... :o12: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนที่4 .1 ใจจริงผมอยากให้พี่เลือกครอบครัวมากกว่าผมที่เป็นน้องชายแท้ๆ
ผมรีบเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหวังจะได้กอดคุณแม่รดาให้ชื้นใจ ผู้หญิงคนนี้ที่รักผมด้วยความจริงใจ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่รักผมโดยไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนใดใดกลับไป และจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักมากที่สุด
ผมยืนสูดกลิ่นหอมๆ ที่ลอยมาจากในห้องครัว รู้ได้ทันทีว่า แกงส้มไข่ชะอมทอดของโปรดของผม นี่ขนาดว่าผมบอกแม่รดาผมกับณัฐกานต์จะมากันพรุ่งนี้นะ ผมค่อยๆเดินย่องๆเข้าไปด้านในผมเห็นแม่ยืนคุยโทรศัพท์มือถือต้องเป็นพี่ต้นแน่ๆเลย
"ได้ลูกถ้าอย่างนั้นแม่จัดโต๊ะรอเลยแล้วกันนะต้น ขับรถดีดีนะลูก แม่รักลูกนะ อ้อเหรอ!ย่ารักหนูลูกเอิร์ธ " แม่ผมกดวางสายมือถือ พอแม่เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจยกมือขึ้นทาบอกก็ผมเล่นย่องเข้ามาเงียบๆแบบนี้
"เขม!!" แม่เรียกผม
หมับ!!!! ผมตรงเข้าไปกอดแม่ของผมทันที อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด อ้อมกอดที่ต้องไปเรียกร้องหรือร้องขอจากใครเพราะว่าคนคนนี้พร้อมที่จะให้ผมได้เสมอและตลอดไป
"อะไรกันเนี๊ยะเขมไหนบอกว่าจะมาพรุ่งนี้ไงลูกและนี่เป็นยังไงมาถึงได้มากอดแม่ซะแน่นเชียว" แม่ถามผมเอามือลูบหัวผมไปด้วยเหมือนผมเป็นเด็กๆผมเงยหน้าขึ้นมองแม่รดา
"กานต์ละลูก" แม่ถามหาณัฐกานต์ทันที โดยปกติจะเข้ามาพร้อมกัน ส่วนดีของณัฐกานต์ก็คือการเข้าหาผู้ใหญ่ได้เก่งเขาจะตรงมากอดแม่ผมเหมือนที่ผมทำนี้แหละ นี้ก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมเลือกเขามาเป็นแฟน ผมอยากให้คนที่ผมรักเขารักแม่ของผมด้วยเช่นกัน
"เขาไปธุระกับเพื่อนนะครับแม่และพรุุ่งนี้กานต์ก็ต้องไปทำงานครับ"
"ตายจริง! งานธนาคารก็ยุ่งและน่าปวดหัวทุกวันอยู่แล้ว นี้ก็ยังทำงานวันเสาร์อีกเหรอวันหยุดไม่ใช่หรือลูก "แม่รดาถามด้วยความหวงใย
"ถ้าเจอกันอีกทีลูกสะใภ้แม่ไม่ผอมเหลือแต่กระดูกหรือไง...เขม" แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยณัฐกานต์ แม่ผมถือคติลูกรักแม่ก็รักด้วย
"แค่ครึ้งวันนะครับแม่ไม่หนักมากขนาดนั้นและกานต์เขาก็ไม่ได้ผอมลงไปยังเหมือนเดิมครับแม่"ผมตอบแม่ แม่พยักหน้า ผมขอโทษนะครับแม่ที่ผมเลือกที่จะโกหกทั้งที่จริงณัฐกานต์เลือกที่จะไปเที่ยวงานวันเกิดเพื่อนมากกว่ามาทานอาหารกับครอบครัว
"เมื่อไหร่จะแต่งงานกันละคบมาสี่ปีแล้วนะ...เรียนจบแล้ว..หรือว่า..ไม่ได้คิดถึงขั้นอยู่กันจริงๆละเขม" แม่รดาถามผม ผมก้มหน้าลง ผมก็เคยคิดนะผมคิดว่าณัฐกานต์เขาอาจจะไม่อยากอยู่กับผมไปตลอดชีวิตเขาก็ได้แต่ผมก็ฝืนที่จะยิ้มให้แม่
"เขมอยากซื้อบ้านก่อนแม่และเขมก็เพิ่งจะไปเป็นครูได้ไม่กี่วันเองรอสักปีก่อนและเขมจะย้ายกลับมาอยู่กับแม่และ...กานต์" ผมพูดแม่ แม่ก็ยิ้มด้วยความดีใจ
"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ก็เอาแกงส้มไข่ชะอมไปฝากกานต์ด้วยนะเขม ตอนเช้าแม่จะทำให้ใหม่อีกชุดและนี้พี่ต้นเราเขาก็เปลี่ยนใจเดินทางมากันวันนี้เหมือนกัน และคงใกล้จะถึงแล้วด้วย" แม่บอกผม วันนี้เรียกได้ว่าพร้อมหน้าพร้อมตากันสามคนพี่น้อง
"ฟ๊อด!!" ผมหอมแก้มคุณแม่รดาคนสวยของผม
"ที่อย่างนี้นะมาหอมแก้มแม่ พอแฟนมาก็ไปหอมแก้มแฟน"
"แม่หึงผมเหรอ"
"ดูพูดเข้าซิลูกคนนี้นิ " แม่รดาหันมาใช้นิ้วบี๋ปลายจมูกผมเหมือนผมเป็นเด็กๆ
"พี่ก้องละครับแม่" ผมถามแม่ถึงพี่ชายคนที่สอง
"คงอยุู่ในห้องเขานะเขาพาเพื่อนมาเที่ยวบ้านด้วยนะ แหละคงจะไปดูหนังกันเห็นเขาซื้อหนังใหม่ด้วย " แม่ผมพูด ผมพยักหน้า ผมห่างจากพี่ก้อง สามปี ห่างจากพี่ต้น หกปี ผมจึงสนิทกับพี่ก้องมากกว่าเรียกว่ามีเรื่องอะไรมักจะปรึกษาพี่ก้องก่อนเสมอ
ผมเดินขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้าน ไปหยุดที่หน้าห้องนอนของพี่ก้อง ความทรงจำเก่าๆผมเป็นคนที่กลัวผีมากผมมักจะนอนห้องเดียวกับพี่ก้องตั้งแต่เด็กจนกระทั้งพี่ก้องสอบติดโรงเรียนนายร้อยผมก็ต้องหัดที่จะนอนคนเดียวอยู่ดีดีผมก็นึกถึงวันเก่าขึ้นมาซะอย่างนั้นแหละ จะเคาะดีไหมนะ เซอไพรส์ดีกว่าเพราะแม่คงบอกพี่ก้องว่าผมต้องไปหาณัฐกานต์ก่อน
"พี่ก้อง!!" ผมรีบหมุดลูกบิดอย่างเร็วและรีบเปิดประตูเข้าไปด้านใน ผมก็ต้องตกใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม ผู้ชายสองคนอยู่บนเตียงเดียวกัน และคงไม่ต้องบอกนะว่าทำอะไรอีกทาบทับร่างคนที่นอนอยู่เบื่องล่างอยู่แบบนั้น
ปึก!!! เสียงประตูถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรของผมหรอกนะเพราะว่าผมกับณัฐกานต์เราก็ทำกันแบบนี้บ่อย แต่ไม่น่าจะใช้กับพี่ก้อง ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ก้องชอบรสนิยมแบบนี้ด้วยเหมือนกัน
ที่ผ่านมาพี่ก้องเขาก็มีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอดและแฟนคนล่าสุดก่อนจะเรียนจบเขาคบกันตั้งแต่สอบติดโรงเรียนนายร้อยใหม่ๆพามาเที่ยวบ้านคบกันอยู่สี่ปี มีแผนการว่าจะแต่งงานกันทันทีหลังจากพี่ก้องรับกระบี่แต่พี่ก้องก็ถูกคัดเลือกให้ไปฝึกรีคอนต่อและพอพี่ก้องกลับมาพี่ก้องก็บอกกับทุกคนในบ้านว่าพี่ก้องกับพี่โบว์เลิกกันแล้ว ทุกคนตกใจมากแม้กระทั้งครอบครัวของพี่โบว์เพราะว่าเขาชอบพี่ก้อง กำลังจะได้รับราชการเป็นทหารติดยศ แต่มันก็เป็นไปแล้ว พี่ก้องเสียใจอย่างหนักกินเหล้านี้ต่างน้ำอยู่พักหนึ่ง และนั้นหรือเปล่าคือสาเหตุให้พี่ก้องขอไปประจำที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้
"เขม" พี่ก้องเปิดประตูออกมาแต่ผมไม่กล้าหันไปมองเขาหรอก ผมยืนหลังข้างหนีต้องโป้ออกมาแน่ๆเลย
"เขม..พี่เองหันหน้าหนีพี่ทำไม"
"พี่โป้หรือเปล่าละ..เขมไม่อยากดูพี่ก้องโป้นะ..ถึงตอนเด็กๆจะเห็นบ่อยก็เถอะแต่ตอนนี้ไม่อยากเห็น"ผมยืนหันหลังพูด
"โป้บ้าอะไรพี่ใส่กางเกงอยู่" พี่ก้องพูด ผมหันกลับมามองจริงด้วย พี่ก้องยืนกอดอกผิงฝาผนังหน้าห้องนอนพี่ก้อง มองมาที่ผม พี่ก้องสวมแค่กางเกงแต่ไม่ได้สวมเสื้อโชว์กล้ามใหญ่ๆ หุ่นพี่ก้องนี้ไม่ต่างกับทหารอเมริกันกล้ามแขนใหญ่มาก
"เขมขอโทษพี่ก้องคือเขมไม่คิดว่าพี่จะ...เออ..จะ.” ผมพูดและก็เขินที่จู่ๆก็เปิดประตูพล้วดพล้าดเข้าไปแบบนั้น คิดว่าจะเซอไพรส์ พี่ชายแต่ดันได้เซอไพรส์กลับมาแทน
“ทำแบบนายเหรอ..เห้ย!..พี่มีน้ำยานะและไม่ได้ตายด้านเรื่องอย่างว่าซะหน่อยเพลอๆจะแซงหน้าเราด้วย” พี่ก้องพูด
"เข้าไปคุยกันในห้องซิเขม" พี่ก้องพูดพร้อมกัยหยักไหล่ พอผมเข้าไปในห้องก็เจอเพื่อนของพี่ก้องสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
"นี่ผู้กองนครินทร์ เขาเพิ่งจะมาประจำการที่ฐานที่พี่ไปอยุู่นะ เป็นผู้กองคนใหม่ไฟแรง " พี่ก้องแนะนำพี่เขาให้ผมได้รู้จักก่อนที่ผมจะยกมือไหว้
"เรียกพี่ว่าพี่รินทร์ก็ได้ครับ"
"น้องชายเหรอครับก้อง" พี่นครินทร์หันไปถามพี่ก้องที่นั่งขึ้นไปกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนอนใช้แขนเท้าไว้เพื่อยันตัวเองไว้
"ครับน้องชายที่ก้องเล่าให้ฟัง เขาเพิ่งจะไปรับหน้าที่เป็นคุณครูอยู่ต่างจัวหวัด"พี่ก้องพูดพี่นครินทร์พยักหน้าตาม
"อ้อ..รินทร์จำได้แล้วครับ..ดูหน้าเขาหวานกว่าคุณก้องนะครับ"
"ตอนแรกนึกว่าจะได้น้องสาว" พี่ก้องพูด
"พี่ก้อง..ขนาดนี้พี่ยังแซวผมเป็นน้องสาวอีกเหรอหุ่นก็ใหญ่โตขนาดนี้ ถ้าผมเป็นนี้ก็คงกระเทยสงครามโลกแล้วแหละมั้ง"
"เออๆ มันมีเมียแล้วลืมไป เห็นแบบนี้มันรุกนะรินทร์” พี่ก้องเงยหน้าบอกพี่นครินทร์
"หึ?" พี่รินทร์ทำหน้าสงสัยขึ้นมาทันที ทำไมเหรอครับหุ่นผมแค่ไม่ล่ำแบบพี่ก้องหรือมีซีกแพค หุ่นผมแค่ สูงโปร่งก็มาตราฐานชายไทยเท่านั้นเอง
"มีเมียเป็นผู้ชาย" พี่ก้องหันไปบอกนครินทร์
"เหรอครับ .."พี่นคิรนทร์ทำน้ำเสียงแปลกใจและหันกลับมามองผมใหม่อีกครั้งนี้พี่เขาไม่เชื่อผมจริงๆเหรอ ผมก็อดที่จะขำสายตาที่ดูจะแปลกใจอยู่มิใช่น้อย
"เหมือนพี่มันแหละก็กำลังจะมีเมียเป็นผู้ชาย" พี่ก้องพูดหันไปกัดปากใส่พี่นครินทร์ ดูก็รู้ว่าใครรุกใครรับ เพราะว่าพี่นครินทร์นะเขาดูเรียบร้อยมาก ส่วนพี่ก้องผมนะห้าวหาญและฉายาที่ได้รับคือผู้กองบ้าระห่ำ
"คุณก้อง" พี่รินทร์เขาหันมาตีแขนพี่ก้อง ดูท่าทางเขาจะสนิดกันมากเลย ผมมองพี่ก้องผมดีใจนะที่พี่ก้องจะมีความรักอีกครั้งเพราะตั้งแต่พี่ก้องเลิกกับพี่โบว์พี่ก้องไม่คบใครมีแต่เพื่อนและเพื่อนรุ่นพี่ก้องก็แต่งงานกันไปหลายคนแล้วด้วย
"ไหนแม่บอกว่าเขมไปอยู่กับกานต์ไง ทำไมกลับมาบ้านละทะเลาะกันมาอีกหรือไง" พี่ก้องหันถามผม พี่ก้องนะรู้เรื่องของผมกับณัฐกานต์ดีที่สุด ผมต้องลมออกมาก่อนจะหันไปพยักหน้าตอบว่าใช่
"เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนนะคุณก้องและพอทานข้าวเสร็จผมจะได้กลับบ้าน" พี่นครินทร์พูดก่อนละลุกไปเข้าห้องน้ำในห้องนอนของพี่ก้อง ผมคิดว่าเขาคงอยากให้พี่น้องคุยกัน พี่ก้องกระเทิบเข้ามาหาผมพร้อมกับโอบไหล่ผม บ้านผมนะพี่น้องกอดกันเป็นเรื่องปกติ
"ไหวไหมวะเขม..ความรักไม่ได้มีแค่ครั้งเดียวเขม..ถ้าไม่ไหวไม่ต้องยื้อ..เจ็บปวดเปล่าๆ..พี่ไม่ได้ว่าพี่ไม่อยากซ้ำเติมน้องชายพี่"
"ดูกานต์เขาเปลี่ยนไปมากนะไม่เหมือนแต่ก่อนที่เขมพาเขาเข้ามาให้ที่บ้านรู้จัก..เขามีคนอื่นหรือเปล่า" พี่ก้องหันมาพูดผมนั่งก้มหน้าอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดอะไรไม่อยากจะคิดถึงมันเลยผมผิดหวังไหมผิดหวังมากผมรักณัฐกานต์ไหมผมก็รักมากเช่นกัน
"ผมพยายามทำให้ความรักของผมและกานต์มั่นคงเหมือนเช่นความรักของคนหนุ่มสาวทั่วไปพี่ก้องก็รู้"
"นี่ผมก็เปิดบัญชีร่วมกันผมอยากจะซื้อบ้านสักหลังกานต์เขาเบื่ออยู่คอนโด ผมก็ทำนะพี่ก้อง"
"พี่ก้องก็เห็นว่าผมรับสอนพิเศษตั้งแต่ผมเพิ่งยังเรียนไม่จบ"
"รักเขามากเหรอ...มากกว่าตัวเองไปหรือเปล่าเขม" พี่ก้องแตะหัวผมยีหัวผมเหมือนเช่นตอนเด็กๆ
"ผมถามพี่ก้องหน่อยได้ไหม" พี่ก้องสบตาผมกระพริบตาแปลว่าผมถามเขาได้ คำถามที่ผมไม่กล้าถามเขาในวันนั้นเพราะมันจะยิ่งตอกและย้ำแต่ผมคิดว่าพี่ก้องพร้อมจะตอบผมแล้วในวันที่เขาเข้มแข็งพอ
"ทำไมพี่เลิกกับพี่โบว์ละพี่ก้องทั้งที่พี่กับพี่โบว์จะแต่งงานกันอยู่แล้วเหลือแค่กลับมาคุยกันเรื่องสินสอดแค่นั้นเอง” ผมเงยหน้าขึ้นมาถามพี่ก้อง
“และนี้แม่รู้เรื่องหรือยังเรื่องที่พี่เปลี่ยนสไตล์ไปแบบนั้นเลยอะเพราะที่ผ่านมาพี่คบแต่ผู้หญิงนะ" ผมถามพี่ก้อง
"อยากรู้เหรอ" พี่ก้องหันมาถามผม ผมพยักหน้าเบาๆ มันต้องร้ายแรงซิเพราะว่าพี่ก้องก็คบพี่โบว์มานานมากตั้งแต่ก่อนสอบติดโรงเรียนนายร้อยและยิ่งเพลนว่าจะแต่งงานกันหลังเรียนจบทันทีแต่จู่ๆพี่ก้องก็มาบอกกับแม่ว่าพี่ก้องกับโบว์เลิกกันแบบสายฟ้าแลบแบบนั้นอีก
" ก็วันที่พี่กลับมาจากฝึกรีคอน พี่กลับไปหาโบว์ก่อนด้วยความคิดถึงและก็ไม่ได้โทรบอกล่วงหน้าเพราะพี่คิดว่าพี่จะขอเขาแต่งงานวันนั้นเลย"พี่ก้องพูด ผมเอื้มมมือไปกุมมือพี่ก้องไว้
"เขม รู้ไหมว่าพี่เจออะไร"พี่ก้องพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"โบว์เขานอนกับผู้ชายคนอื่นอยู่บนเตียง พี่รักโบว์มาก มากจริง จนพี่อยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์อยากมีลูกด้วยกันพี่คิดว่าพี่จะขายทีที่พ่อยกให้คนละสิบไร่เพื่อเอามาเป็นสินสอดทองหมั้นแต่งงานกับโบว์"
"พี่ถามเขาว่าทำไมทำแบบนี้ เขาบอกว่าเขาไม่อยากฝากชีวิตของเขาไว้กับพี่เพราะชีวิตพี่มันก็อยู่บนเส้นดายจะขาดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เขม" พี่ก้องพูด แปลกนะสีนห้าไม่ได้บอกเลยว่าเสียใจเพราะว่ามันคงผ่านมาได้หลายปีแล้วมั้ง
"และสิ่งที่สำคัญมากที่สุดของเขาคือพี่ไม่ได้มีเวลาอยู่กับเขามากทุกวัน เขาอยากได้แบบนั้นแบบที่กลับมาบ้านแล้วเจอกันนอนเตียงเดียวกันทุกวันคืน " พี่ก้องพูด ก็อาชีพของพี่ก้อง ต้องออกไปนอนกลางดินกินกลางทรายจะได้กลับก็เดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้ง
"โบว์เขารู้ก่อนอยู่แล้วว่าพี่จะสมัครใจไปประจำการที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ เขาต่อว่าพี่หนักหนาแต่พี่เลือกจะเป็นทหารนะเขมและมันคงเป็นจังหวะที่มีคนเข้ามาจีบเขาด้วยช่วงที่พี่ไปฝึกรีคอน พี่ฝึกหนักไม่ได้ติดต่อโบว์เลยเขาเหงา" พี่ก้องพูดผมทำได้มองพี่ชายทำไมพี่ชายผมเจอเรื่องแบบนี้แต่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้แม้จะเสียใจแต่ก็ไม่นาน ผมผ่านไปในแววตาที่ไม่ยินดียินร้ายอะไรกับสิ่งที่ผ่านมาเลย
"พี่เลยยินดีที่จะปล่อยเขาไป..หาคนที่เขาต้องการเพราะคนอย่างพี่ไม่ใช่อย่างที่เขาต้องการ" พี่ก้องหันมาพูด มันทำให้ผมคิดเช่นกันผมใช่คนที่ณัฐกานต์เขาต้องการไหม
"พี่คิดว่าจะไม่คบใครทั้งนั้นเพราะไม่อยากให้ใครมานั่งเป็นทุกข์อยู่ข้างหลัง มานั่งเสียใจถ้าพี่เกิดเป็นอะไรไป พี่เลือกแล้วที่พี่จะทำอาชีพแบบนี้"
"จนกระทั้งคุณรินทร์เข้ามาประจำการแต่..รินทร์กำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ทางบ้านเลือกให้" พอผมได้ฟังผมกอดพี่ชายผมเลย
"หึ?"
"ใช่ยุคต์นี้ยังมีอีกเหรอการคุมถุงชน..แต่มันก็ยังมี..แค่อยากให้ลูกมีภรรยามีลูกมีหลายให้เพราะว่านครินทร์เขาไม่จีบใครไม่มีแฟนเลยสักคน " พี่ก้องพูดผมพยักหน้าเบาๆ
"แต่พี่โอเค...เพราะว่านั้นคือชีวิตจริงแต่เราสองคนก็มีความสุขกันดีแม้ว่าความสุขนี้มันใกล้จะหมดเต็มทีอีกสองเดือนที่รินทร์แต่งงานและแฟนเขาก็อยากให้ย้ายไปประจำการที่อืนที่ไม่ใช่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้" พี่ก้องพูด ผมมองหน้าพี่ก้องพี่ทนได้ไง
"อันนี้มันก็โทษใครไม่ได้แค่เราเจอกันช้าไปแค่ก็แค่นั้น" พี่ก้องหันมาบอกผม
"อย่าบอกแม่เรื่องนครินทร์จะแต่งงานนะพี่กลัวแม่จะไม่สบายใจ" พี่ก้องหันมาขอร้องผม ผมพยักหน้าว่าผมคงไม่บอกหรอก
"เสียงรถมาจอดที่หน้าบ้านแล้วนะพี่ต้นคงมาถึงแล้วพี่ก้อง ผมลงไปหาหลานก่อนนะคิดถึงเจ้าเอิร์ธ " ผมพูดก่อนจะรีบลุกขึ้น พี่รินทร์เปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดีเลย ผมสิ่งยิ้มให้พี่รินทร์ ผมคิดว่าเขาทั้งคู่คงเพิ่งจะพบความสุขแต่ว่ามันกลับเป็นการพบกันที่สายไป
ผมเดินลงมาถึงก็เห็นเด็กน้อยที่เดินคล่องแล้ววิ่งมากอดแม่ผมและพี่ชายคนโต พี่ต้น พี่ต้นเข้ามากอดแม่ด้วยความคิดถึง ก็หลายเดือนเหมือนกันที่พี่ต้นไม่ได้กลับบ้านเพราะว่าพี่ต้นเพิ่งจะย้ายไปเป็นปลัดที่ใหม่ได้สองปีและมันก็ไกลกันด้วยขับรถเกือบตั้งหกชั่วโมง
"พี่้ต้น" ผมเรียกพี่ต้น พี่ต้นผละออกมาจากแม่ผม ผมเข้าไปกอดพี่ชายคนโต ตั้งแต่พ่อเสียก็มีพี่ต้นนี้แหละที่เป็นเสาหลักของครอบครัวและตอนนั้นพี่ต้นเพิ่งเข้ารับราชการใหม่ๆ
"ไงเขม เป็นคุณครูเต็มตัวแล้วนะน้องพี่" พี่ต้นดันตัวผมออก ผมหันไปยกมือไหว้ พี่เกศรินทร์ พี่เขาก็แค่ยกมือรับไหว้และหันหน้าเบือนนี้ผมในทันทีแต่ไม่ใช่ครั้งแรกมันเป็นทุกครั้งเขาไม่ชอบ ไม่ซิรังเกียจอย่างชัดเจนที่ผมเป็นเกย์มีแฟนเป็นผู้ชาย
"อาเข็ม" หลานชายตัวน้อยเดินมาเงยหน้ามองผม เรียกชื่อผมก็ผิดนะ
"อาเขมไม่ใช่อาเข็ม" ผมพูด
"เอิร์ธ..ตัวหนักขึ้นนะเรากินเยอะละซิท่า" ผมอุ้มตาเอิร์ธขึ้นมากอดและหอมแก้ม เอิร์ธหัวเราะใส่ผมใหญ่เลยคงจะจั๊กจี้
"อี้" เสียงสะบดออกมาพร้อมท่าทีว่ารังเกียจที่ผมเล่นกับเอิร์ธ
"คุณเกศ" พี่ต้นหันไปหาภรรยาของเขา ผมก็ต้องวาง เอิร์ธลง เอิร์ธได้แต่ยืนมองหน้าผมงงๆ เขายังไม่เข้าใจหรอกในตอนนี้
"ฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะ ..คุณเปลี่ยนแพมเพิร์สลูกด้วยนะมันหลายชั่วโมงแล้ว "เสียงออกคำสั่งของพี่เกศหันมาบอกพี่ต้น
"ทำไมตอนแวะปั้มคุณไม่รุู้จักเปลี่ยนให้ลูก นี้คุณเป็นแม่ภาษาอะไรและใส่นานขนาดนั้นถ้ามันกัดก้นลูกก็เป็นแผลขึ้นมาอีกจะว่าไง" พี่ต้นหันไปต่อว่าพี่เกศรินทร์ทันที
"นี้อย่ามาว่าฉันนะ ...และก็คราวหน้าช่วยเอาคนใช้ติดรถมาสักคนซิคุณจะได้มีคนทำให้ นั่งรถมาก็ไกลเหนื่อยก็เหนื่อยจะมาอะไรหนักหนาถ้าคิดถึงกันมากย้ายไปหมดทั้งครอบครัวเลยซิ แต่ฉันจะไม่มีวันอยู่บ้านเดียวกับพวกวิกลจริตหรอกนะ" พี่เกศรินทร์พูดก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
*******************************************************************************
ที่จริงก็อยากจะแก้ทั้งหมดก่อนลงแต่คนแต่งคงอึดอัดแทนแน่ๆ ตอนนี้เริ่มแก้ไขไปได้ถึงตอนที่สองแล้วนะคะ
รวมทั้งตอนนี้ด้วย ขอบคุณทุกำลังใจนะคะ มีคำแนะนำเราก็นำปรับปรุงค่ะ ไม่โกรธอยู่แล้วค่ะแนะนำได้เลยค่ะ
ยินดีมากมาก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :L2:
ดีใจที่กลับมาาา
-
เย้!!! มาต่อแล้ว :hao7: :hao7: :hao7:
เรื่องพี่ก้องนี้สงสัยตั้งกะตอนที่บอกจะพาเพือนมาบ้านด้วยแล้ว เรื่องจริงซะด้วย 555 :laugh: :laugh: :laugh:
พี่เกศนี้ตอนแรกยังไม่นึกว่าขนาดนี้ นึกว่าแค่ไม่ชอบ แต่นี้มันรังเกียจกันเลยนี่ หอมแก้มหลานยังร้องอี้เลย เฮ้อออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เขมนี้จะได้เลิกกะกานต์เพราะพี่ก้องแนะนำเนี่ยแหละ เลิกๆกันซะที :katai1: :katai1: :katai1:
มาต่อไวๆนะคร้าบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
4.2 ใจจริงผมไม่อยากให้พี่เลือกผมมากกว่าครอบครัวเลย(ครึ้งหลัง)
ผมยืนมองพี่ต้น ผมรู้ว่าพี่ต้นก็ลำบากใจ ผมยื่นมือไปแตะที่ต้นแขนของพี่ต้น ผมก็โอบกอดตาเอิร์ธที่ทำท่าจะร้องไห้ด้วยความตกใจ ผมพยักหน้าว่าผมโอเคนะพี่ต้น
"แม่เปลี่ยนให้เองนะลูก.เอิร์ธมาหาย่านะลูกเราไปเปลี่ยนชุดกันดีกว่า ไปดูซิมีเป็ดอยู่ห้องน้ำหรือเปล่า"
"เป็ด..เป็ด..กับ กับ" แม่ผมจูงมือตาเอิร์ธเข้าไปด้านในไปทางห้องนอนของแม่ ผมหันมามองพี่ชายคนโต สีหน้าพี่ต้นเครียดกว่าทุกครั้งเลยคราวนี้
"พี่มีปัญหากันเหรอเพราะเขมหรือเปล่าพี่..ถ้าเพราะเขมพี่เลือกครอบครัวเถอะนะพี่ต้น เขมสงสารตาเอิร์ธ"
"ปัญหาหลายเรื่องนะเขม...แต่ช่างมันเถอะนะ ยังไงพี่ก็ต้องเลือกน้องชายพี่ซิ " พี่ต้นหันหน้ามาพูดกับผมพร้อมกับยกแขนขึ้นโอบไหล่ของผมและบีบเบา จังหวะพี่ก้องกำลังเดินลงมากับพี่นครินทร์พอดีเลยพี่ต้นเงยหน้ามองพี่ก้องก่อนจะหันมาเลิกคิ้วสูงมองหน้าผมเป็นคำถาม ผมหยักไหล่เป็นเชิงว่าให้พี่ก้องเป็นคนพูดเองจะดีกว่า
"พี่ต้น..หวัดดีครับพี่" พี่ก้องเดินมายกมือไหว้พี่ต้นก่อนจะเข้าไปสวมกอดเหมือนปกติของพี่น้อง พี่ต้นเหล่มองคนที่เดินตาพี่ก้องลงมา ความแปลกใจ
"แฟนนผมครับพี่ก้อง นครินทร์ เป็นผู้กองคนใหม่เพิ่งเข้ามาประจำการที่ฐานเดียวกันกับผม ...รินทร์ครับนี้พี่ต้นพี่ชายคนโตของก้อง " พี่ต้นพยักหน้าพร้อมรับไหว้จากพี่นครินทร์
"แล้วเอิร์ธหลานชายผมละพี่"พี่ก้องทำท่ามองไปรอบๆ และหันไปถามพี่ต้น
"แม่พาเข้าไปเปลี่ยนแพมเพิร์สนะเดี๋ยวก็ออกมา นี้พอพี่บอกจะพามาหาอาๆ เอิร์ธทำท่าตื่นเต้นใหญ่ถามตลอดทางถึงหรือยัง ถึงหรือยัง " พี่ต้นพูด และพี่เกศรินทร์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดีเลย
"สวัสดีค่ะน้องก้องสุดหล่อ...เออ..?" พี่เกศรินทร์เดินฉีกยิ้มออกมาตรงเข้ามาทักทายพี่ก้อง เขาจะเป็นมิตรกับพี่ก้องแต่ยกเว้นกับผมที่มักจะแสดงสีหน้ารังเกียจผมและยิ่งวันไหนผมพาณัฐกานต์มาด้วยนะ สงครามน้ำลายนี้มักจะเกิดขึ้นจนพี่ต้นต้องขอตัวพาภรรยาและลูกกลับก่อนเสมอแม่ผมเองก็ลำบากใจอีกไหนอีกคนก็ลูกสะใภ้และอีกคนก็แฟนลูกชายคนเล็ก
"สวัสดีครับพี่เกศรินทร์ เออ..นี้นครินทร์ครับพี่เกศ" พี่ก้องแนะนำเพื่อนให้พี่เกศรินทร์รู้จัก พี่เขายิ้มเจื่อนก่อนนะ หันไปมองพี่นครินทร์
"เพื่อนเหรอค่ะ "
"แฟนผมครับ" พี่ก้องตอบ ผมหันหน้าไปมองพี่ก้องไหนบอกว่าจะไม่เปิดตัวไง พี่ก้องขยิบตาให้ผมและหันไปปโอบไหล่นครินทร์ว่าแฟนกันแน่ชัดแล้ว
"แฟน..เอ๊ะ! น้องก้องไม่เคยมีรสนิยมแบบนี้ไม่ใช่เหรอค่ะ " พี่เกศรินทร์หันไปถามพร้อมทำสีหน้าเหยียดๆทันที มีท่าทีรังเกียจขึ้นมากระทันหันที่ได้ยินว่าพี่นครินทร์เป็นแฟนพี่ก้อง เขาเป็นผู้หญิงที่ต่อต้านเรื่องพวกนี้อย่างรุนแรง ผมเคยเห็นเขาโพสลงในเฟสบุ๊กมัน แรงมาก เขาดูถูกเหยียดหยามด่ากลุ่มคนที่รักร่วมเพศจนผมเองต้องบล๊อคพี่เกศไป
"เกศรินทร์ ..เขาไปช่วยแม่เปลี่ยนผ้าอ้อมลูกซะ นั้นลูกชายเธอนะเธอจะให้แม่ฉันทำอยู่คนเดียวหรือไง " พี่ต้นหันไปบอกเพื่อให้พี่เกศรินทร์ให้ไปทางอื่นแทน และพี่นครินทร์หันมามองพี่ก้อง
"อีกไม่นานผัวกรูคงได้เป็นไปได้วยนี้มันโรคติดต่อหรือไงเนี๊ยะ น่าขยะแขยง" เสียงจากพี่เกศรินทร์พูดเพื่อจงใจให้พวกผมทั้งหมดได้ยิน ผมกับพี่ก้องได้แต่ยืนนิ่งๆไม่อยากทำให้พี่ต้นต้องแย่ไปกว่านี้
"พี่ขอโทษแทนภรรยาพี่ด้วยนะครับ น้องรินทร์"
"ครับผมเข้าใจ..ว่าทุกคนไม่ได้คิดอย่างเดียวกันกับสิ่งที่ผมทำ..ไม่ใช่แค่คุณเกศรินทร์หรอกครับ พ่อแม่ผมท่านก็รังเกียจแต่แค่ท่านไม่เคยรู้ เพราะถ้าท่านรู้ท่านก็คงรังเกียจผมเช่นกัน"พี่นครินทร์พูด
"เอานะมันจะดีขึ้นเชื่อพี่..ไปนั่งดื่มกันหน่อยไหมละ แฟนน้องชายคนที่สอง..ก้อง แกนี่ร้าย
ไม่เบานะ" พี่ต้นพูดพร้อมกับยกแขนตบไหล่พี่ก้องเบาๆ
"ผมดื่มไม่ได้ครับเพราะว่าเดี๋ยวผมต้องขับรถกลับ..พ่อแม่ผมท่านเข้มงวดเรื่องพวกนี้มาก" พี่นครินทร์พูด
ผมสี่คนเดินเข้าไปในห้องครัวแม่จัดโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้วพวกเรานั่งคุยกันไม่ได้เจอกันหลายเดือนก็มีเรื่องคุยกันมากมาย งานพี่ต้นก็เยอะขึ้น ส่วนพี่ก้องก็ต้องเพิ่มเวลาเดิน ลาดตะเวนมากขึ้นและเพิ่มการคุ้มกันครูและนักเรียนผมอยากจะย้ายไปที่นั้นนะแต่พี่ก้องขอร้องไม่ให้ผมไปเขาบอกว่าแค่เขาคนเดียวก็เสี่ยงพอแล้วไม่อยากให้แม่เป็นกังวลเรื่องของผมอีกคน
"เอาละพ่อกับอาๆเขาหิวแล้วลูกมากินข้าวกันดีกว่า ..วันนี้ย่าทำอะไรให้เรานะดูซิ ไก่หวานของเราไงเอิร์ธ...หนูชอบไม่ใช่เหรอลูก" แม่ผมอุ้มตาเอิร์ธมาวางลงที่เก้าอี้ ตาเอิร์ธนั่งลงข้างๆกับผมแววตาใสซื่อคู่นั้นแต่มันแปลกนะตาเอิร์ธกับเลือกที่จะสุงสิงอยู่กับผมทุกครั้งที่มาเที่ยวบ้านทั้งที่พี่เกศรินทร์ตั้งแง่รังเกียจผมออกขนาดนั้นแต่ผมก็รักหลานชายคนนี้มากเช่นกันผมจึงทำเป็นไม่สนใจคำพูดของพี่เกศรินทร์เรียกได้ว่าพยายามจะอดทนให้ถึงที่สุดเหมือนกัน
"คุณมานั่งข้างลูก" เกศรินทร์บอกพี่ต้นให้มานั่งข้างลูกแทนเธอไม่อยากจะนั่งใกล้กับผมสักเท่าไหร่ แม่ผมหันมองหน้าผมผมพยักหน้าว่าผมโอเค
"อาเข็ม..ตักไก่เอิร์ธหน่อย" เอิร์ธบอกผมพร้อมกับชี้ไปที่จานไก่หวานที่แม่ผมทำให้หลานรักของพวกผม
"มีครับด้วยซิเอิร์ธ" ผมเลิกคิ้วมองเอิร์ธ
"อาเข็มตักไก่เอิร์ธหน่อยกั๊บ" หลานชายพูดจาไพเราะผมก็ยิ้มดีใจ พี่ต้นก็เช่นกันแม่ผมก็ด้วยมองหลานตัวน้อยอย่างเอ็นดูแต่มีแค่พี่เกศรินทร์ที่เบือนหน้าหนีหันไปมองทางอื่นแทน
"วันนี้แฟนไม่มาเหรอปกติก็เห็นตัวติดกันจนจะเกยกันอยู่แล้วหรือเรียกว่าจะขี่กันก็ได้นะ”พี่เกศรินทร์พูดถึงแม้จะไม่ได้เจาะจงแต่มันก็ลงผมเต็มๆผมรู้ดี เพราะว่าถ้าพี่เกศรินทร์มา ณัฐกานต์เขาจะยิ่งแสดงออกเพื่อยั่วพี่เกศเพราะว่าเขารู้ดีว่าพี่เกศรินทร์ออกตัวต่อต้านมากแค่ไหน ณัฐกานต์ก็ยิ่งจะทำให้เขาเห็นมากแค่นั้นและมันก็เหมือนการเอาน้ำมันราดลงบนกองไฟ
"คุณเกศตอนนี้เป็นเวลาทานข้าวนะ ผมขอ!" พี่ต้นหันไปพูดกับพี่เกศรินทร์
"ทานกันดีกว่าค่ะ ลุูกรินทร์ทานเลยนะลูก แม่ก็ทำอาหารพื้นๆนะ ไม่ได้พิเศษอะไร ทานได้ใช่ไหมลูก" แม่ผมหันไปถามพี่นครินทร์ พี่เขามองพีเกศรินทร์ด้วยสีหน้าค้อนข้างกังวลก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้แม่
"ใครบอกละครับ อร่อยมากต่างหากผมชิมไปหน่อยหนึ่งแล้วก้องเขาให้ผมชิมนะครับ" พี่นครินทร์ชมฝีมือการทำอาหารแม่ของผมตั้งแต่คำแรกที่พี่ก้องตักให้แล้ว
"ปึก" เสียงแก้วน้ำกระแทกลงบนโต๊ะด้วยความไม่พอใจของพี่เกศิรนทร์
"อาเขม...เป่าๆ" ตาเอิร์ธกำลังพยายามตักไก่ทานแต่คงร้อนนะเลยชูขึ้นมาให้ผมช่วยเป่าให้มันให้หน่อย
"คุณ..เป่าไก่ให้ลูกเองซิ" พี่เกศรินทร์ถลึงตาใส่พี่ต้นเขาไม่อยากให้ผมทำให้ลูกชายเขา
"ก็เขมเขาทำให้อยู่...คุณไม่เห็นเหรอเกศ"
"ตาต้น" แม่ผมรีบส่งเสียงปรามพี่ชายคนโตของผม พี่นครินทร์ก็มองหน้าพี่ก้องด้วยความรู้สึกอึดอัดเหมือนที่พวกผมเป็นอยู่ในตอนนี้แน่ๆ
"มาย่าเป่าให้นะลูก..อาเขมจะได้กินข้าวมัวแต่มาเป่าให้เรานะไม่ได้กินกันพอดี..อาเขมยิ่งผอมอยู่" แม่ผมจึงเอื้อมมือมาขอส้อมที่จิ้มไก่ไว้จากตาเอิร์ธไปเป่าให้แทน เด็กอย่างเอิร์ธก็ยังคงใสซื่อเพราะเขาคือผ้าขาวบาง เอิร์ธเงยหน้ามองผมยิ้มตาหยี่
"ก้องครับ...รินทร์กลับก่อนดีกว่านะครับพอดีว่ามันได้เวลาที่พ่อกับแม่รินทร์นัดรินทร์แล้วนะครับเดี๋ยวจะไปไม่ทัน ..คุณแม่ครับรินทร์ขอโทษนะครับเอาไว้วันหลังรินทร์จะมาทานด้วยอีกนะครับ แต่วันนี้คุณพ่อคุณแม่ท่านนัดผมทานข้าวกับ..เพื่อนพ่อนะครับ" พี่นครินทร์พูด พี่ก้องลุกเดินออกไปส่ง พอสองคนนั้นออกไปบรรยากาศกลับยิ่งดูอึมครึมหนักขึ้นกว่าเดิม
ปึก!!!! เสียงช้อนและซ้อมถูกวางลงด้านข้างโดบพี่ต้น
"คุณเป็นบ้าอะไรของคุณนะเกศ...ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ย! ว่าให้คุณสงบปากสงบคำคุณไว้หน่อยอย่างน้อยนี้มันก็บ้านของผมและต่อหน้าแม่ของผมและนี้ก็น้องชายผม" พี่ต้นพูดเสียงดังใส่พี่เกศรินทร์แบบนั้น แน่นอนทำให้เอิร์ธหลายชายของผมตกใจดีดตัวขึ้นมากอดผมตัวนี้สั่นไปหมด ผมก็ต้องกอดประคองเอิร์ธไว้เช่นกัน
"คุณรู้จักคำว่ามารยาทไหม..คุณควรจะรักษามารยาทหน่อยในการพูดการจาและยิ่งมีแขกแบบนี้ด้วย..คุณยิ่งไม่ควรจะพูด!!!" พี่ต้นหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามอดกลั้นจนมือไม้พี่ต้นนี่สั่นไปหมดเช่นกันพี่ต้นกำหมัดไว้แน่น
"ทำไมเหรอค่ะ อายเหรอ..มันคือความจริง..และฉันก็จะพูดมันเรื่องของฉัน..ฉันจะพูดมันทุกทีที่ฉันไป" เกศรินทร์เงยหน้าขึ้นตอบพี่ต้นโดยไม่เกรงกลัวสายตาที่ดุดันของพี่ต้นเลยสักนิด
"ผมว่าคุณแม่คุณท่านก็ออกงานบ่อยนะท่านน่าจะบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้บ้าง" พี่ต้น
"นี่คุณ!! คุณกล้าว่าถึงแม่ฉันเลยเหรอ" พี่เกศรินทร์ถลึงตาใส่พี่ต้นอย่างเดือดดานที่ถูกพาดพิงถึงพ่อแม่ ผมคิดว่าพี่ต้นคงเหลืออดแล้วเหมือนกันเพราะว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกและไม่ได้ทำให้ผมรูสึกดีขึ้นมาเลย ก็ผมคือตัวต้นเหตุปัญหาครอบครัวของพี่ต้น
"ตาต้น! .ใจเย็นๆลูก" แม่ผมก็ร้องเรียกพี่ต้น สีหน้าพี่ต้นบอกได้ว่าโกรธมาก พี่ต้นขบกรามจนขึ้นสันนูนขนาดนั้น
"ฉันอยากจะมาด้วยตายละ ดูซิ ผิดปกติขนาดนี้ ไม่ต้องมากอดมาจับต้องลูกฉันนะ เดี๋ยวลูกฉันจะได้ติดไปด้วย" พี่เกศรินทร์หันขวับมาทางผม ผมก็ต้องวางมือจากเอิร์ท เอิร์ทหันไปมองเกศรินทร์ทำท่าร้องไห้ สายตานี้ไม่จะใช้สายตาของคนเป็นแม่แน่ๆ ก่อนที่พี่เกศนะสบัดสายตากลับไปหาพี่ต้นเหมือนเดิม
"ไอ้โรคตุ๊ดโรคเกย์เนี๊ยะ" ใบหน้าผมชาขึ้นทันทีราวกับถูกตบ
"เธอว่ายังไงนะ..เกศรินทร์.....ขอโทษน้องฉันเดียวนี้!!!" พี่ต้นแผดเสียงดังใส่พี่เกศรินทร์ตาเอิร์ธก็ยิ่งกอดผมแน่นขึ้นดีดตัวไปด้วยเหมือนอยากจะให้ผมพาเขาออกไปจากตรงนี้
"พอแล้วต้น..พอแล้วลูก..ไม่เอานะลููกอย่ามาทะเลาะกันแบบนี้ซิลูก" แม่ผมก็พยายามจะห้ามทั้งคู่
"ไม่..ฉันไม่ขอโทษใครทั้งนั้น"พี่เกศรินทร์ตะคอกเสียงดังพร้อมลุกขึ้นยืนสายตาจิกมองมาที่พี่ต้น
"ได้...ผมเองก็เหลืออดแล้ว.จะมาหาครอบครัวตัวเองแต่ละทีมีปัญหานั้นปัญหานี้..คุณมันเห็นแกตัวนะรู้ไหม"พี่ต้นพูดและชี้นิ้วไปที่พี่เกศรินทร์ สายนี้นี้จิ๊กลงไปพร้อมกัน มันไม่เหมือนวันแรกที่แต่งงานกันเลยสายตาทีแพรวพราวแต่วันนี้มันแข็งกร่านจนน่ากลัว
"ถ้าอยู่กันไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ ในเมื่อคุณรับสิ่งที่น้องผมเป็นไม่ได้ ก็หย่ากันไปเลย..นี้มันครอบครัวของผม ..ผมเลือกครอบครัวผมเหมือนที่คุณเลือกเอาแต่ครอบครัวคุณนั้นแหละ" พี่ต้นลุกพร้วดขึ้นเช่นกัน พี่เกศรินทร์ดูจะโกรธพี่ต้นเอามากทีเดียวกำมือแน่นเช่นกัน
"พวกผู้ดีจอมปลอม..กับเงินสกปรกที่คุณกินใช้อย่างสำราญมันมาจากการทำนาบนหลังคนทั้งนั้น..ผมนี่คงภูมิใจตายเลยนะที่ได้ภรรยารวยแต่รวยมากับสิ่งผิดกฏหมาย" พี่ต้นแผดเสียงใส่พี่เกศรินทร์
"แหง๋ๆ ...ไม่เอา..ไม่เอา" ตาเอิร์ธยิ่งดีดตัวขึ้นกอดคอผมแน่นขึ้น ผมก็อุ้มตาเอิร์ทลุกขึ้นก่อน ผมสงสารตาเอิร์ธเหลือเกินนี่เขากลัวจนกอดคอผมแน่น ผมนี้แถบจะหายใจไม่ออก
"ตาต้นใจเย็นๆลูก หนูเกศใจเย็นๆ ดูซิตาเอิร์ธตกใจกลัวใหญ่แล้วนะลูก..แม้ขอละลูก"
"เขมเอาเอิร์ธมาให้แม่ลูกมา..มาหาย่านะลูกนะ" แม่ผมเดินมารับเอิร์ธไปอุ้มแทนผม
"พอเถอะคุณแม่เกศเบื่อ หย่าก็ดีจะได้ไปหาผัวที่มันฉลาดๆหน่อยและที่ไม่ต้องมาอับอายสังคม หนูรับลูกคุณแม่ไม่ได้หรอกนะค่ะ หนูไม่ใช่พวกโลกสวยยอมรับพวกผิดเพศพวกวิกลจริตได้หรอกค่ะคุณแม่"
"ถ้าหนูรู้ก่อนหน้าที่หนูจะแต่งหนูก็คงไม่เลือกแต่งกับลูกชายของแม่หรอกนะคะ..แถมกว่าจะรู้ได้ลูกจะโผ่หัวออกมาอยู่แล้ว" เกศรินทร์พูดสายตาเขาเบี่ยงมามองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อใช่แต่ก่อนผมก็ไม่ได้เปิดเผยแค่บอกว่าณัฐกานต์เป็นเพื่อนสนิทและตอนนั้นพี่เกศรินทร์เขาก็เป็นคนน่ารักแต่พอเขารู้เรื่องของผมกับณํผมทุกอย่างเปลี่ยนไปราวกับหน้ากับหลังมือ
"คุณนะคงไม่รู้สึกอะไรหรอกใช่ไหมน้องเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ รักชอบเพศเดียวกันแต่ฉันอาย..บ้านฉันมีเชื้อมีตระกูลดีเป็นที่นับหน้าถือตาแต่จะให้ฉันมายอมรับพวกวิกลจริตฉันทำไม่ได้หรอกนะ"
"แหง๋ๆๆๆๆ" เอิร์ธก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้น พี่ต้นก็หันมามองผม ผมขยิบตาว่าให้พี่เลือกครอบครัวอย่าเลือกผม ผมเป็นแค่น้องชาย
"วันจันทร์เจอกันที่อำเภอ..ไปหย่ากันผมเบื่อและพอจบเรื่องพวกนี้เราก็แยกบ้านกัน"
"ผมจะย้ายออกเองส่วนลูกผมจะเลี้ยงเองคุณเลี้ยงลูกไม่ได้หรอกเกศ...คุณรู้ตัวดี.."
"และผมก็รู้ว่าคุณทำอะไรกับเอิร์ธบ้าง แม่บ้านบอกผมหมดแล้ว ว่าเวลาที่คุณโมโหผมคุณก็ลงกับลูก"
"คุณดูซิลูกตัวสั่นกลัวที่จะอยู่กับคุณแค่ไหน" พี่ต้นพูด
"อย่าท้าฉันนะ...ฉันไปแน่..และจำใส่หัวคุณไว้ด้วยนะว่าพ่อฉันก็ช่วยคุณไว้"
"ตาเอิร์ธไปกับแม่"พี่เกศรินทร์จะหันไปอุ้มเอิร์ทออกจากแม่ของผม
"ไม่เอา..อยู่ย่า..ฮือๆ...อยู่ย่า" ตาเอิร์ธดิ้นและยิ่งกอดแม่ผมหนักขึ้นไม่ยอมที่จะปล่อยมือคือเขาไม่ยอมไปกับพี่เกศรินทร์
"อย่ามาแตะลูกผมคุณไม่เคยเลี้ยงดูมีแต่คนใช้..ถ้าจะไปก็ไปแต่ตัว...คุณมีเงินไม่ใช่เหรอบินกลับเองได้แต่เงินนะมันหาความสุขใส่ตัวคุณได้แค่ภายนอกผมนะสะอิดสะเอียนกับผู้หญิงหน้าเงินอย่างคุณแย่แล้วไปจากชีวิตผมซะก็ดีนะ" พี่ต้นพูด ก่อนจะเดินมาอุ้มตาเอิร์ธออกไปจากห้องอาหารพี่เกศรินทร์ก็เดินกระแทกส้นเท้าออกไปเช่นกัน ผมทรุดตัวลงนั่ง ผมมองใบหน้าที่กังวลของแม่
"แม่ครับเขมขอโทษครับแม่"
"ไม่ใช่ความผิดของเขมหรอกลูก...เฮ้อ!! ..แม่สงสารตาเอิร์ธ..กินข้าวต่อนะลูกนะแม่จะไปดูหลานกับพี่ต้นเขาซะหน่อย " แม่ผมลุกขึ้นผมจะกินลงได้ยังไงอีกละ พี่ก้องเดินเข้ามาพี่ก้องมองหน้าผม พร้อมกับเดินเข้ามากอดผม
"พี่ก้องผมทำอะไรผิดเหรอพี่"
"ไม่ผิดหรอกเขม ..นายไม่เคยผิดสำหรับพี่วะเขม..ใครไม่รักน้องพี่แต่พี่รักโอเคนะเขม"
"มีลูกก็ไม่ได้อย่างใจ มีผัวก็เฮงซวย มีคนเอาเงินมาให้ก็ยังโง่ แถมมีครอบครัวก็เป็นตุ๊ดเป็นเกย์ แต่งด้วยก็คิดว่าจะได้หน้าได้ตาอุตสาเป็นถึงปลัดอำเภอแต่ปกครองน้องมรึงยังไม่ได้เลย"
"ออกไปจากบ้านฉันซะ..ออกไป" เสียงพี่ต้น ผมสองคนลุกพร้วดพากันออกไปก่อนที่จะเกิดความรุนแรงมันไม่เหมาะสมกับพี่ต้น พี่เกศรินทร์ลากกระเป๋าออกไป และเสียงตาเอิร์ธไห้อยู่อ้อมกอดแม่ผม พี่ต้นยืนมองพี่เกศรินทร์เดินพ้นประตูออกไป
"พี่ต้น...เขมขอโทษนะพี่" ผมเดินไปหาพี่ต้น พี่ต้นหันมามองผมสองคน
"หมับ" เราสามคนยืนกอดกัน
"เรามีกันสามคนนะอย่าลืมซิ พี่ต้องเลือกน้องแต่ปัญหาวันนี้มันสะสมมานานแล้วไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น มันแค่ช่วยผลักให้มันพังเร็วขึ้นก็แค่นั้น ..แต่พี่โอเค" พี่ต้นพูดพี่ต้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะที่หัวผมสองคน แม่ยืนมองผมสามคนกอดกัน ที่เราสามคนรักกันมากขนาดนี้ก็คงเป็นเพราะว่าพ่อกับแม่สอนผมให้รักใคร่ปรองดองกันโดยเฉพาะแม่ที่สอนให้ผมสามคนรักกันในวันแย่ที่สุดก็ยังคงรักกันกอดกันแบบที่พี่น้องมันจะช่วยให้เราผ่านทุกสิ่งไปได้ ภาพวันที่ผมกอดกันวันที่พ่อเสียผมสามคน
กอดกันร้องไห้แบบนี้
ผมสามคนนั่งอยู่ในห้องครัว ผมเก็บทำความสะอาดทุกอย่างแทนแม่เพราะว่าต้องไปดูแลเอิร์ธหลานชายผม พี่ต้นเล่าว่าเอิร์ธไม่ค่อยเข้าหาพี่เกศเลยเพราะว่าเวลาโกรธกันพี่เกศรินทร์มักจะลงที่เอิร์ธก่อนเสมอ เวลาที่พี่ต้นไปทำงานคนใช้ที่บ้านเล่าให้พี่ต้นฟังจนเอิร์ธกลัวแม่ของเขายิ่งกว่ากลัวคนแปลกหน้าซะอีก
และเวลาที่ทะเลาะกันพี่ต้นมักจะปลีกตัวออกไปเพื่อให้ความโกรธลดลงก่อนกลับเข้าบ้าน พี่เกศรินทร์ก็มักจะทุบตีเอิร์ธบ่อยครั้งและคนใช้ต้องเข้าไปห้ามปรามเพราะสงสารเด็กจนเป็นเรื่องเป็นราวทำให้ต้องเปลี่ยนคนใช้ไม่รู้กี่คน ช่วงหลังๆ พี่ต้นจึงไม่กล้าปล่อยลูกชายอยู่กับพี่เกศรินทร์ตามลำพังอีก
“อะพี่” พี่ก้องขับรถออกไปซื้อเบียร์มาให้พี่ต้นนั่งดื่ม เราสามคนนั่งคุยกันดื่มเบียร์กันไปพูดถึงเรื่องราวเก่า ว่าเราสามคนสนิทกันมากแค่ไหนรักกันมากแค่ไหน
“เราไม่ค่อยมีเวลาแบบนั้นกันบ่อยเลยเนอะพี่ต้น พี่ก็งานเยอะแถมอยู่ไกลส่วนผมก็ไกลเข้าไปใหญ่และเขมอีกคน สงสารแม่นะพี่ต้องอยู่คนเดียว” พี่ก้องพูด
“พี่ก็รอว่าสักวันพี่อาจจะได้ย้ายกลับมาอยู่กับแม่ไม่มีใครรักและหวังดีกับเราเท่ากับแม่หรอกจริงมั๊ย” พี่ก้องพูดผมพยักหน้า
“กับน้องๆของพี่เหมือนเช่นตอนยังเด็กๆ คิดแล้วไม่น่าโตขึ้นเลยวะ” พี่ต้นพูด
“ตกลงปัญหาของพี่กับเกศพี่เลือกจะจบมันแบบนี้เหรอ พ่อแม่เขาไม่โกรธพี่เอาเหรอ” พี่ก้องหันไปถามพี่ต้น พี่ต้นพยักหน้าเบาๆ
"ยังไงเขาก็เป็นแม่ของเอิร์ธนะพี่" ผมพูดผมแตะลงที่หลังมือพี่ชาย
“ก็คงจะโกรธ หรืออาจจะดีใจก็ได้นะเขาอยากให้พี่เลิกกับลูกสาวเขาจะตายไป ตอนนี้พี่ไปขัดผลประโยชน์กับเขาอยู่ เรื่องการเปิดโรงเลื่อยไม้ผิดกฏหมายเขาลงทุนกับเพื่อนเขาและเรื่องนี้ด้วยแหละที่ทำให้พี่กับเกศเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น"
“แต่เรื่องผมก็มีส่วนพี่ต้น เขมขอโทษนะพี่ต้น” ผมพูดพี่ต้นกอดโอบไหล่ผมกับพี่ก้อง
"เลิกโทษตัวเองเขม..มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น..และพี่ก็เลือกครอบครัวของเรา..เรามีกันแค่สามคนพี่น้องนะ พี่สัญญากับพ่อว่าพี่จะไม่ทิ้งน้องๆของพี่" พี่ต้นพูดผมดีใจไหมก็ดีใจนะแต่มันก็รู้สึกผิดในใจอยู่ดี พี่ต้นนั่งคุยกับพี่ก้องส่วนผมผมก็นั่งพลิกมือถือของผมไปมา ผมไม่ใช่คอนักดื่มนิ ผมควรจะโทรหาณัฐกานต์ดีไหมนะ ปานนี้คงเมากับเพื่อนๆ ยิ่งวันเกิดพุดดิ้งคงจัดกันจนเมาเละนางทำแบบนี้ทุกปีอยู่แล้ว
ผมกดไปเรื่อยๆจนกระทั้งหยุดที่แอพพลิเคชั่นสีเขียวและผมก็กดเปิดอ่านข้อความของคริสโตเฟอร์อีกครั้ง อ่านแล้วมันก็ให้ความรู้สึกดีนะขึ้นมาทันที
"ตาต้น!!..เอาลูกไปนอนที่ห้องได้แล้ว..เอิร์ธหลับไปได้สักพักแล้วลูก..นี้ก็นอนผวาและร้องหาแต่พ่อตลอด..แม่จะเอานอนด้วยแต่คิดว่านอนกับต้นจะดีกว่า ตอนนี้เขาต้องการพ่อนะ" แม่เดินออกเข้ามาบอกพี่ต้น พี่ต้นพยักหน้า
“พี่ไปนอนแล้ววะพรุ่งนี้แม่ชวนไปถวายอาหารพระกันไม่ใช่เหรอวะ” พี่ต้นพูดผมพยักหน้าผมก็รู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน
“ใช่พี่ต้น ผมก็จะไปนอนแล้วเหนื่อยง่วงและเพลีย...อึด!” พี่ก้องพูดก่อนจะลุกขึ้นบิดตัว ผมเงยหน้าขึ้นมองผมรู้ว่าทำไม
“ไม่ต้องแซวพี่เลยเขม”
“ผมก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน” ผมพูดก่อนที่จะผมจะขึ้นบ้านตามไป ผมก็ต้องเก็บทำทุกอย่างแม่จะได้ไม่ต้องตื่นมาทำตอนเช้า ระหว่างที่ผมเดินกลับขึ้นไปที่ชั้นสองผมก็เห็นพี่ต้นอุ้มเอิร์ธพาดบ่าออกมาจากห้องนอนของแม่เพื่อพาไปนอนที่ห้องนอนพี่ต้นเอง ยิ่งผมเห็นพี่ต้นแบบนี้ผมยิ่งรักพ่อและคิดถึงพ่อมากแต่พ่อไม่อยู่แล้วนิ
-----------------------------------------------------------'
เอาครึ้งหลังมาลงให้ต่อนะคะ แก้ไปด้วยลงใหม่ไปด้วย ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ สู้ ๆ บอกตัวเองด้วย :hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบพี่ชายคนกลางของเขมนะ ก้องอะ ถามได้ตรงใจมาก
เขมไม่ได้รักตัวเองแต่รักกานต์มากไป อันที่จริงจะเลิกก็ได้ ผู้ชายไม่ได้มีแค่คนเดียวในโลก
แต่อีนังชะนีเกศ นี่บอกเลยนะว่า ถ้าเป็นชีวิตจริงแล้วเมียพี่ชายเราเป็นแบบนี้ แม่จะตบล้างน้ำให้หายหมั่นไส้สักสิบยี่สิบที หึ
ปล.เราคิดว่าเป็นเพราะเรา คนเขียนเลยจะไม่มาต่อ แต่นี่มาต่อแล้ว เราดีใจมากเลยนะ
-
ชอบพี่ชายคนกลางของเขมนะ ก้องอะ ถามได้ตรงใจมาก
เขมไม่ได้รักตัวเองแต่รักกานต์มากไป อันที่จริงจะเลิกก็ได้ ผู้ชายไม่ได้มีแค่คนเดียวในโลก
แต่อีนังชะนีเกศ นี่บอกเลยนะว่า ถ้าเป็นชีวิตจริงแล้วเมียพี่ชายเราเป็นแบบนี้ แม่จะตบล้างน้ำให้หายหมั่นไส้สักสิบยี่สิบที หึ
ปล.เราคิดว่าเป็นเพราะเรา คนเขียนเลยจะไม่มาต่อ แต่นี่มาต่อแล้ว เราดีใจมากเลยนะ
ต้องขอบคุณซิค่ะที่แนะนำ ตอนนี้แก้ไขในบางส่วนอยู่ อันนี้แก้ก็จะจัดหน้าใหม่ไปด้วย :katai4: :katai4: :katai4:
แต่ก็กลังจะดองนานคนอ่านจะหายไปหมด
ปล.เราใช้เครื่องนอกมันยากหน่อยไม่มีโปรแกรมตรวจสอบภาษาไทยแต่จะพยายามตรวจสอบหลายๆรอบก่อนลงค่ะ :heaven :heaven
เรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจแต่งให้กินมาม่าแต่คงจะมีแค่ตอนนี้แหละที่หนักหน่อยค่ะ ตอนหน้าก็คงจะกลับไปสู่โหมด คริสโตเฟอร์หยอดครู่เขมต่อไป :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เลิกซะได้ก็ดี ผู้หญิงพันธ์นี้ ไม่เป็นเมียที่ดี แถมยังเป็นแม่ที่เลวอีก สงสารน้องเอิร์ธ ไปหาเมียหล่อๆดีกว่านะพี่ต้น :hao5: :hao5: :hao5:
สถานีต่อไป เขม กานต์ กำจัดมันด่วนๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
มาต่อไวๆนะคร้าบบบบ สู้ๆ :z2: :z2: :z2:
-
อีเกศนี้เลวมาก ประสาทรึป่าว เกลียดเกย์เพื่อ
-
เพิ่งเม้นไปไม่เท่าไร ครึ่งหลังมาต่อ นี่ถ้าไม่เข้ามาดูคงไม่ได้อ่านครึ่งหลังหรอกนะนี่
เขมเป็นคนดีเกินไป เริ่มไม่ค่อยชอบใจเขมเท่าไรละ จริง ๆ แต่นังเกศ โถ อีนี่ เราเป็นเขมหน่อยไม่ได้นะ ไม่มีความเป็นแม่ไม่พอ ยังเป็นเมียที่แย่อีก หึ่ย
แต่แปลกจังต้นกับเกศคบกันโดยที่ไม่พามาให้ที่บ้านรู้จักมักคุ้นเลยหรอ หรือเพราะว่าเมื่อก่อนยังไม่รู้ นางต้องเคยมีผัวเป็นเกย์แน่ ๆ และผัวนางก็มีผัวอีกที 5555555555555555
-
อ่านฉาก ก้อง รินทร์ เขมคุยกัน ครูเขมคงจะโดนคริสสอยใช่ป่ะ ลุ้นๆ
รออ่านตอนใหม่คับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(ครูเขมXคริสโตเฟอร์)
5.1 เขมเริ่มคิดกับสิ่งที่พี่ก้องพยายามสื่อสารออกมา
ตื้ด!!! เสียงข้อความผ่านแอฟพริเคชั่นดังขึ้นในเช้าตรู่ของวันเสาว์แบบนี้ และเมื่อคืนก็กว่าจะหลับตาลงได้ก็เกือบจะคืนใครกันนะ ผมค่อยเลือนมือไปควานหาต้นเสียงก็พบว่ามือถือของผมเอง หยิบมันขึ้นมาเปิดฝาดูเพราะว่าเครสของผมเป็นแบบฝาพับเปิดข้าง คริสโตเฟอร์ ผมเปิดอ่านข้อความแรก
Christo: Good morning my sweetheart. How about your sleep?
I was dreaming of you.
มาถึงก็หยอดแต่เช้าตรู่เลย ไม่ใช่ซิเรียกว่าแกล้งผมจะดีกว่า ทำมาเป็นบอกว่าฝันถึงผมแต่มันก็ทำให้ผมอมยิ้มเล็กก่อนจะคีย์ตอบกลับไปเช่นกันว่า
Khem: Good morning my student. I had slept very well
last night but I didn't dreaming anything because I've so tired.
Christo: Oh! No! :ling1:
Christo: Can I call to you right now?
:Pleas!! I need to talk to you.
Khem : Up to you!
แอบคิดในใจที่อย่างนี้ทำมาเป็นพิมพ์ภาษาอังกฤษคุยกับผมนะ
Rrrrrr มือถือผมก็เปลี่ยนสายเขาทันที โดยคริสโตเฟอร์ ผมกดรับสายคริสทั้งที่ผมตัวยังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์เตียงนอนและชุดเข้าเซ็ตกัน พี่ต้นซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด
"อรุณสวัสดิ์ครับครู" เสียงกวนแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีมิใช่น้อยเพราะว่าเมื่อวานผมรู้สึกแย่ที่ผมคือต้นเหตุที่ทำให้พี่ต้นกับพี่เกศรินทร์เขามีปัญหากันผมไม่เคยรู้สึกแย่เท่านี้เลยจริงและคนที่ควรจะโทรมาแต่เช้ากับไม่ใช่ณัฐกานต์แฟนผมจริงๆ
"อรุณสวัดดิ์คริส..ทำไมตื่นแต่เช้าละ"ผมถามคนปลายสายกลับไป
"แทบจะไม่ได้นอนจะเลยดีกว่า" คริสพูดผมก็ใช้กำปั้นเท้าคางคิดทำไมถึงไม่ได้นอนไปเที่ยวไหนหรือว่าไปขับรถเล่นที่ไหนทั้งคืนกันแน่ เด็กแว้นก็คงต้องมีสาวแว้นซ้อนท้ายซินะ ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆเหมือนไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย (เหมือนอาการคนหึงนะ) ( ไม่จริงนะจะไปหึงเขาทำไม) (หึงแน่ ๆ) เถียงกับตัวเองก็เป็นนะเรานะ
"เธอจะบอกว่าคิดถึงครูเหรอเว้อไปแล้วคริส ครูคิดว่าที่เธอไม่ได้นอนคงเป็นเพราะขับรถไปแว้นที่ไหนมากกว่าและคงจะมีสาวซ้อยท้ายด้วยละซิ"
"ครูผมไม่ได้เอารถมานะ...จะไปแว้นได้ยังไงละและตอนนี้ผมไม่อยากได้สาวซ้อนท้ายแล้วด้วยผมนะอยากได้..หนุ่มคนที่ซ้อนท้ายลูกรักของผมวันก่อนมาซ้อนท้ายผมอีกมากกว่า"คริสโตเฟอร์พูดผมก้มหน้าลงกับหมอนเขินครับ คนนั้นคือผมเอง
"แบบว่าติดใจอะ..คิดแล้วเสียว..ยิ่งตอนที่เขาเอามือลูกหน้าท้องผมนะ.."
"ไม่ได้ลูบเลยแค่กอดเฉยๆ และที่กอดก็เพราะนายขับเร็วต่างหากครูกลัวตก"
"จริงอะ! พอผมลดความเร็วลงทำไมครูยังกอดผมอยู่อะ.แน่นกว่าเดิมด้วย..อย่าเถียงเลยนะยอมรับมาเถอะ" ผมก็จนมุมจนได้
"อืม!..ยอมรับก็ได้พอใจหรือยังละ..และนี่ยังไม่ได้บอกครูเลยว่าเธอแถบจะไม่ได้นอนเพราะอะไร"ผมถามคริสโตเฟอร์
"ก็คิดถึงครูนั้นแหละ คิดถึงมาก ..ยิ่งดึกๆนี้โคตรคิดถึงเลยอะเพราะว่าไอ้โป้งมันพาแฟนมานอนที่บ้านมันอะ ถึงจะคนละห้องกับผมก็เถอะ" ผมก็เริ่มขมวดคิ้วตัวเองจนเป็นปม มันเกี่ยวกับบอกว่าคิดถึงผมตรงไหนวะ
"คือะไร..ครูไม่เข้าใจ"
"ก็ไอ้โป้งมันไปรับแฟนมาอยู่กับมันอะครู"
"ทำไมละหึงโป้งหรือไง"
"ผมจะหึงมันทำไมอะครู ..ไม่มีส่วนไหนให้น่าหึงสักนิดแต่ถ้าเป็นครูซิน่า..หึงเพราะว่าครูมีทุกส่วนให้ผมหึง"
"คริส!! นี่นายจะพูดอะไรของนายครูยังไม่เข้าใจอยู่ดี"
"โป้งมันจะทำอะไรกับแฟนละครูเสียงเตียงดัง..อึ้ดอ้าด..อี้ดอ้าด.สนั่นทั้งคืนผมฟังไปคิดถึงครูไปด้วย"
"คริสโตเฟอร์..นายเลิกแกล้งครูจะได้ไหม...รู้อย่างนี้ไม่น่ากดรับสายเลยจริงๆ"
"ฮาๆ " เสียงหัวเราะของคนปลายสายน่าจริงๆ เลย เด็กบ้าเอ้ยดันมาคิดถึงผมตอนที่ได้ยินเสียงซาวน์เรทอาร์นี้นะ
"ครูแต่ผมคิดถึงครูจริงๆนะไม่รู้เหมือนว่าทำไม และยิ่งช่วงหลังมานี้ครูไม่ไปทานข้าวกับผมเลยอะ ครูโกรธอะไรผมหรือเปล่าถ้าเรื่องวันก่อนที่ผม"
"ที่ผมจูบครูนะผมขอโทษ"
"แล้วเธอทำทำไมละคริส"
"ผมไม่รู้..รู้แต่ว่ามัน..ครูอย่าให้ผมอธิบายเลยนะผมอธิบายไม่ถูกอะ..รู้แต่ว่าผมรู้สึกดีมาก" คริสโตเฟอร์พูดผมก็ยอมรับว่ามันรู้สึกดีเหมือนกันแต่ว่าผมมีณัฐกานต์อยู่แล้วนะซิ นี้แหละที่รู้สึกแย่ไปพร้อมๆกันด้วย และที่แย่ไปกว่านั้นอีกก็คือเขาเป็นเด็กนักเรียนของผมจูบอาจารย์ความรู้สึกแย่เพิ่มเป็นสองเท่าตัว
"ผมเคยได้ยินมานะถ้าอยากรู้ว่าคนคนนั้นใช่หรือเปล่าให้ลองจูบดูแล้วจะรู้ได้ว่าใช่คนที่เราตามหาหรือเปล่า" คริสโตเฟอร์พูด ผมเงียบไปหลายนาทีอยู่
"แต่ครูมีแฟนแล้วผมรู้"
"ผมจะกลับไปโรงเรียนวันนี้เลยครูไปกับไอ้โป้งแต่ไอ้โป้งมันแค่ไปส่งผมนะ ส่วนมันจะไปเที่ยวกับแฟนและเพื่อนๆแฟนมันอะ.." คริสโตเฟอร์พูด ผมรู้สึกแปลกที่ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของคริสโตเฟอร์แต่ผมบอกกับณัฐกานต์เอาไว้ว่าจะไปหาหลังจากพาแม่ไปทำบุญ
"ผมไม่อยากไป" คริสโตเฟอร์พูดด้วยนำเสียงที่เบามาก
"ครู" ผมเองก็พูดไม่ออกตอนนี้ ก็ผมรับปากกับณัฐกานต์จะไปหาหลังจากพาแม่ไปทำบุญที่วัดเสร็จ ทำไมตอนนี้ตัวเลือกมันยากจริงๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับครู ครูมีแฟนครูต้องอยากอยู่กับแฟน ผมเข้าใจ ผมแค่คนไม่มีแฟน "
"เหรอ.แต่ครูว่าเธอนะโสดกระปริบกระปรอยมากกว่ามั้ง"
"พ่อเปิด..หาอาเข็ม!!" เสียงหลานรักของผมและประตูถูกเปิดออกโดยพี่ชายคนโตพี่ต้นพี่้ต้นมองผมและชี้มาที่ตัวดีหลานชายของผม หลานชายตัวเล็กเดินลากตุ๊กตากระต่ายที่ผมซื้อให้ตอนแรกเกิดแต่พี่ต้นบอกให้เอาไว้ที่นี้เพราะว่าพี่เกศรินทร์เขาจะทิ้งถ้าเขาเห็นผมก็ไม่ว่าอะไร เอาไว้ให้หลานเล่นที่นี้ ดูท่าจะติดซะด้วย
"อาเข็ม!!" เอิร์ธเดินมาปืนขอบเตียงผม ผมก็ต้องลงไปอุ้มเอิร์ธขึ้นมานั่งบนเตียง
"เสียงใครอะครู...ครูมีลูกเหรอ..จริงดิ..."
"นี่เรามีลูกด้วยกันแล้วใช่ไหมครู..โอ้ว! เยส! " คริสโตเฟอร์และแสดงอาการดีใจผมนึกภาพออกเลยคงเป็นท่าเดียวกับที่เขาชู้ดลูกบาสลงห่วงไปนั้นแหละ
"จะบ้าเหรอคริส!!" ผมพูดเสียงดังค้อนข้างดังทีเดียวผมลุกขึ้นยืนบนเตียงและเอิร์ธก็ลุกขึ้นเงยหน้ามองผมทำตาโต
"เออ....อาขอโทษนะครับเอิร์ธ" ผมรีบนั่งตรงหน้าหลานชาย นายคริสนะนายคริสยังไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อยจะมีลูกได้ยังไงคนนะไม่ใช่ปลากัดจะได้มองตาและปิ้งป่องได้นะ มันน่าจริงๆเลย
"นี้ไม่ใช่ลูกครู เขาเป็นลูกของพี่ชายครูเอง..ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ครูโทรหาใหม่แล้วกันนะคริสเพราะว่าครูก็จะอาบน้ำแต่งตัวจะพาคุณแม่ไปทำบุญถวายอาหารพระที่วัดกัน" ผมบอกคริสโตเฟอร์
"ครับได้ครับครู .ผมส่งข้อความหานะอยากคุยกับครู"
"ได้ซิ"
"บายครับ" และคริสโตเฟอร์ก็กดวางสายไป ทำไมผมใจหายที่ได้ยินว่าเขาจะกลับไปอยู่ที่โรงเรียนวันนี้ทั้งที่เพิ่งจะเป็นวันเสาร์เองนะ
ตื้ด!! มือถือผมสั่นทันที อย่าบอกนะว่าคริสโตเฟอร์นะ หรืออาจจะเป็นณัฐกานต์ก็ได้แต้โอกาศน้อยมากเพราะเช้ามากไปสำหรับหนุ่มทำงานออฟฟิตอย่างกานต์ ผมเปิดดู ปรากฏว่าเป็นคริสโตเฟอร์
Christo: ตกลงไม่ใช่ลูกผมกับครูแน่เหรอ?
Khem: ไม่ใช่!! และครูจะไปอาบน้ำแล้ว! ไม่คุยแล้ว
ผมบอกคริสโตเฟอร์ นี้ครูเรียบร้อยอย่างผมทำไมถึงได้โคจนมาพบเด็กเกรียนแบบนาย คริสโตเฟอร์ได้นะ
"ไงเอิร์ธมาหาอาแต่เช้าเลย...ชอบไหม..ชอบพี่กระต่ายหรือเปล่า" ผมล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆเอิร์ธ เขานอนกอดกระต่ายกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงของผม
"เอิร์ธชอบ.แต่.แม่ไม่ชอบ.." เอิร์ธหันมาตอบผม พอได้ยินหลานรักบอกว่าชอบผมยิ้มดีใจแต่พอบอกว่าแม่ไม่ชอบนี้ผมก็ต้องหุบยิ้มทันที ผมเอามือลูบหัวเอิร์ทเบาๆ เด็กก็คือผ้าขาวบางถ้าแต่งเติมเสริมผิดๆมันก็จะมีแต่สิ่งผิดๆอยู่ในหัวเขาซินะ ผมจะไม่พูดสิ่งไม่ดีของแม่เขาเด็ดขาด
"ถ้าแม่ไม่ชอบก็เอาไว้เล่นที่นี้นะเอิร์ธอย่าเอาไปบ้านและนี้ขามันขาดแล้วอาจะซื้อตัวใหม่ให้ดีไหมครับ" ผมบอกหลานรักของผม
"เอิร์ทลงไปหาย่ากับพ่อดีกว่าอาเขมจะได้แต่งตัว..พ่อบอกว่าวันนี้เราจะไปไหนกันลูก" พี่ต้นเรียกเอิร์ธ พี่ต้นแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
"บอกอาเขมซิ" พี่ต้นโน้มตัวลงลูบหัวเอิร์ธเบาๆ
"ดูปลา..ปลาเยอะๆ" เอิร์ธลุกขึ้นนั่งและกางแขนออกแปลว่าเยอะๆของเขานั้นแหละ
"ได้ครับ...ให้อาเขมอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะและอาจะได้พาเราไปดูปลากัน ไปให้อาหารปลาด้วยดีไหม" บอกเอิร์ธดูซิพยักหน้าและยิ้มตาหยีให้ผม
พี่ต้นอุ้มเอิร์ธออกไป ยิ่งผมเห็นพี่ชายและหลานผมแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ผมเองก็มีส่วนทำให้ครอบครัวพี่ต้นเขามีปัญหากับพี่เกศรินทร์ แม้ว่าพี่ต้นจะบอกว่ามันมีปัญหาอื่นรวบด้วยก็ตาม แต่ปัญหาหลักๆมันก็มาจากผมนี้แหละ ยิ่งพี่ต้นรักผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้นต่อให้ผมเป็นน้องชายแท้ของพี่ต้นแต่พอมีครอบครัวพี่ต้น ดังนั้นพี่ต้นก็ควรจะ
เลือกครอบครัวก่อนมันถึงจะถูก
"ตื้ด!! เสียงแจ้งเตือนมีข้อความเข้า ผมหยิบมือถือพลิกดูว่าใคร ณัฐกานต์
"อย่าลืมมาหากานต์นะที่รัก..เมื่อวานกานต์เคลียร์กับแม๊คแล้วนะ เราจะไม่เจอกันอีก กานต์รักเขมนะมาหากานต์นะเขม กานต์ปวดหัวมากเลย อยากทานข้าวต้มฝีมือเขมนะ ...และ..คิดถึงอยาก...จุด ..จุด..นะที่รักเขาสวมกางเกงขาสั้นชุดนอนที่เราซื้อมาเป็คแพ๊คคู่จำได้ไหม..ใส่คนเดียวไม่เหมือนคู่รักเลยอะ..มาหากานต์นะ" ผมอ่านข้อความแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับทันทีแต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะใช่จะรีบตอบ
หลังจากที่ผมจับได้ว่าณัฐกานต์เริ่มจะไม่ซื่อสัตย์นั้นแหละถึงได้เริ่มหันมามองตัวเองผมให้เขาเยอะไปหรือเปล่าเกินตัวไปหรือเปล่า
"รักเขามากเหรอ..มากกว่าตัวเองไปหรือเปล่า ????????" ที่พี่ก้องพูดก็ถูกนะ
ผมเดินลงมาที่ชั้นล่างของตัวบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะร่วนของพี่ก้องกับหลานเอิร์ธดังอยู่ตรงห้องรับแขก พี่ก้องหันมามองผมหยักคิ้วให้ผม ลีลาการหยักคิ้วแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงคริสโตเฟอร์ แล้วผมจะไปคิดถึงเขาทำไมบ่อยๆนะ
"ตื่นแล้วเหรอเขม..ฟ้อด!!! “แม่เดินมาหอมแก้มผมหนึ่งที
"เอาละเราไปกันได้แล้วนะ ..น้องเอิร์ธไปลูกเราไปหาหลวงตากัน" แม่ผมเรียกเอิร์ธ พี่ก้องปล่อยเอิร์ธลง เอิร์ธรีบวิ่งมาหาแม่ผม
“ดูปลา..ย่าดูปลา” น้องเอิร์ธบอกแม่ผมกลัวไม่ได้ดูละซิ
ผมช่วยพี่ๆถืออาหารออกไปใส่ไว้ในรถปาเจโร่ของพี่ต้น พี่ต้นเป็นคนทำหน้าที่ขับรถ ผมก็ไปนั่งกับแม่ผม ผมเห็นแม่มีความสุขที่ลุูกๆอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ไม่อยากจะทิ้งแม่ไปเลย
วัดที่แม่และพวกผมกำลังจะนำอาหารไปถวายอยู่ไม่ไกลอยู่ในเขตปริมณฑลนี้เอง และเป็นวัดที่พ่อกับแม่มาเป็นประจำทุกครั้งที่พอกลับมาบ้านตอนนั้นพ่อผมยังมีชีวิตอยู่ เพราะว่าลุงที่เป็นพี่ชายของพ่อผมเขาบวชเรียนอยูที่นี้ จำพรรษาอยู่ที่วัดนี้นานมากจนท่านได้ตำแหน่งท่านเจ้าคณะตำบล
พี่ต้นขับมาเกือบหนึ่งชั่วโมงก็ถึงเป็น วัดที่ผมมานี้ค่อนข้างร่มรื่นมีต้นไม้เยอะมาก เงียบและสงบเหมาะแก่การมาถือศิล พวกผมผมช่วยกันนำอาหารลงจากรถแม่น่าจะบอกกับหลวงลุงไว้แล้วว่าจะพาพวกผมมาที่นี้ในวันนี้
"อาเข็ม..ดูปลา" เอิร์ธยกมือเล็กๆขึ้นมาสะกิดเรียกผมหงึกๆ
“เรียกอาเขมซิ เรียกชื่ออาเพี้ยนอีกแล้วเรานะ” ผมก้มลงใช้นิ้วยีจมูกหลายชาย
“เปลี่ยนเป็นเข็มไปเลยซิวะ หลานจะได้ไม่ต้องเรียกผิดอีก..ฮาๆ” พี่ก้องผมหันพูด T_T เข็มนั้นชื่อผู้หญิงชัด ชัดเลย ผมหันไปไล่ทุบพี่ก้อง แม่ตั้งให้ว่าเขมก็ดีอยู่แล้วมาให้เปลี่ยนเป็นเข็มอีกน่าไหมละพี่ชายคนที่สองของผม
“ตาก้องนี้โตกันแล้วนะยังจะแกล้งน้องอีกเรานิ และเขมเราก็โตจนเป็นอาแล้วเหมือนกัน น่าจริงๆเลยสองอานี้ยังทำตัวเป็นเด็กๆอยู่ได้ อายหลานบ้างไหมเนี๊ยะ หึ! ”แม่ผมพูดและหัวเราะผมกับพี่ก้อง ผมโดนพี่ก้องแกล้งประจำ พี่ต้นไม่ค่อยแกล้งผมหรอกเพราะเราห่างกันมาก
"ขึ้นไปหาหลวงตาก่อนนะลูกแล้วค่อยไปดูปลากับอาก้องอาเขมนะลูก" แม่ผมก้มลงพูดกับเด็กน้อย ทำหน้าตามุ้ยตุ้ยทันที ผมก้มลงเอามือลูปหัว และพี่ต้นก็อุ้มลูกชายตัวเล็กขึ้นไปบนกุฏิ หลวงพ่อท่านนั่งรออยู่แล้วผมพากันคลานเข้าไปพร้อมกับนำอาหารไปว้างไว้ตรงหน้าท่าน
"เจริญพรโยม เป็นไงบ้างละโยมรดา ดูหน้าตาผ่องใสขึ้นนะและนี้พาลูกชายกับหลานมาด้วยรึ ไม่ได้เจอกันนานเลยตั้งแต่โยมพิทักษ์เสียโตเป็นหนุ่มคงมีการมีงานทำกันแล้วละซิ"
"ขอรับหลวงลุงพวกผมทำงานกันหมดแล้วขอรับ" พี่ต้นเป็นคนตอบ
"อืมถ้าโยมพิทักษ์ยังอยู่คงภูมิใจเราสามคนพี่น้องมากนะแต่ไม่เป็นไรต่อไปก็ดูแลแม่เราดีดีละ"
"ครับหลวงลุง"
"น้องเอิร์ธมาไหว้หลวงตาก่อนซิลูกดูซินั่งเบียดพ่อต้นใหญ่เลยมาหาย่ามาลูกมา" แม่ผมเรียกเอิร์ธแต่เอิร์ธไม่ยอมลงจากพี่ต้นเขาจะไม่ค่อยเข้าหาคนแปลกหน้า
"นี้ก็โตเร็วเหมือนกันเจอกันเมือไม่นามานี้เอง ตอนที่โยมรดามาทำบุญครบครอบหนึ่งปีให้โยมพิทักษ์นะ ตอนนั้นเพิ่งจะนั่งได้ ยังออกมาคลานเล่นยังมานั่งเล่นนอนเอกเขนกเล่นอยู่เลยนะ หึๆ
"วันนี้ไม่เข้าหากันซะแล้ว เป็นไงกลัวหลวงตารึ " หลวงพ่อพูดขำๆ หลานชายผม วันนี้นั่งเบียดพี่ต้นกอดพี่ต้นแน่นไม่ยอมออกไปหาหลวงลุง เหมือนที่เคยมาครั้งแรกตอนนั้นเอิร์ธเพิ่งจะนั่งได้
เอิร์ธหันมานั่งกับผมตอนที่พี่ต้นแลพี่ก้องช่วยแม่รดายกอาหารประเคนให้หลวงลุงก่อนจะถอยกลับมานั่งรับศิลรับพรกันระหว่างนั้นผมก็หันไปเจอครอบครัวหนึ่งคลานเข่าเข้ามาเช่นกันผู้หญิงนะเป็นคนไทยและผู้ชายต่างชาติพร้อมกับเด็กอีกสองคนหญิงและชาย เขาส่งยิ้มให้ครอบครัวผม
"ท่านค่ะอิฉันจะขอทำบุญให้คุณพี่พิทักษ์หน่อยนะคะและคราวก่อนดิฉันเห็นว่าพัดลมตั้งโต๊ะมันชำรุดนะเจ้าค่ะเลยซื้อมาใหม่มาถวายอันนี้ลูกๆดิฉันตั้งใจจะอุทิศให้คุณพี่พิทักษ์ด้วยค่ะ" แม่รดาบอกหลวงลุง และพี่ก้องก็ยกกล่องพัดผมวางไว้ตรงหน้าท่านเจ้าอาวาส
"ขอโทษนะคะ ..คุณพิทักษ์ นี้เขาเป็นนักการฑูตใช่ไหมคะ" ผู้หญิงคนที่คุกเข่าคลานเข้ามาที่หลังเข้ามาถามแม่ผมว่าเขารู้จักพ่อผมด้วย
"ใช่ค่ะ เขาเป็นนักการฑูต"คุณแม่หันไปตอบ
"เขาเสียแล้วเหรอคะ"
"ใช่ค่ะเสียไปได้สี่ปีแล้วค่ะ และนี้ลูกๆ ของดิฉันกับคุณพิทักษ์ค่ะ"
"ฉันรู้จักเขาค่ะ .."
"ฉันเคยแต่งงานกับชาวอังกฤษและฉันก็ทำวีซ่าไปอยู่กับเขาที่ประเทศอังกฤษค่ะ ตอนแรกก็หวังจะได้ดิบได้ดีแต่ที่ไหนได้มันขมขี่ดิฉันจากที่บอกจะให้เงินใช้ มันก็ให้ดิฉันไปทำงานทั้งที่ไปด้วยวีท่องเที่ยวซึ่งไม่สามารถทำงานได้แถมยังทำร้ายร่างกาย ดิฉันไปอยู่ที่นั้นตัวคนเดียวไปไหนไม่ถูกภาษาอังกฤษก็ไม่ได้จะขอร้องใครก็ขอร้องไม่เป็น”
“ จนกระทั้งดิฉันได้เบอร์คุณพิทักษ์นี้แหละค่ะท่านไปเป็นนักการฑูตประจำอยู่ที่นั้นพอดี ท่านโทรแจ้งตำรวจและแจ้งศูนย์ช่วยเหลือชาวต่างชาติ
“ดิฉันถึงได้รอดกลับมาอยู่บ้านได้ ท่านมีบุญคุณมากเลยนะคะ ไม่อย่างนั้นดิฉันจะเป็นยังไงยังนึกสภาพไม่ออกเลย ผู้หญิงตัวคนเดียวไปอยู่ในที่ไม่ใช่บ้านใช่เมืองของเราแบบนั้น " พอพวกผมได้ฟังก็รู้สึกปลื้มแทนคุณพ่อผมเหลือเกิน
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ น่าเสียดายคนดีดีอย่างท่านดูท่านอายุยังไม่มากเท่าไหร่เลยนะคะ.”
“ใช่ค่ะ คุณพิทักษ์หัวใจวายนะคะหลังจากเกษียญอายุงานได้แค่ปีเดียวเท่านั้นเอง” แม่ผมพูด พี่ก้องบีบมือแม่ผม ผมรู้ว่าแม่ก็ยังรับไม่ได้แต่แม่ของผมท่านก็เข้มแข็ง
“นี้ลูกๆท่านเหรอคะ .หน้าตาดีกันทุกคนเลยนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
"ขอบคุณนะคะ " คุณแม่ผมยิ้มและหันมามองพวกผม ผมเองก็ภูมิใจที่เกิดเป็นลูกของพ่อพิทักษ์
"ไปดูปลา" เด็กน้อยแก้มป่องทำท่าจะไม่ยอมอยู่นี้ ร้องแต่จะไปดูปลา ทำหน้ามุ้ยด้วยแก้มก็ป่องจนจะเป็นปลาปักเป้าอยู่แล้ว
ผมจูงมือเอิร์ธลงไปที่ด้านหน้าของวัดพี่ก้องก็ลุกเดินตามผมออกไปด้วย ปล่อยให้แม่พี่ต้นคุยกับผู้หญิงนั้น พ่อนะเล่าให้ฟังผมฟังอยู่บ่อยๆ ว่าทุกประเทศที่ไปต้องมีคนไทยที่ได้รับความเดือนและพ่อก็มักจะยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่เสมอ
ผมกับพี่ก้องพาหลานตัวแสบไปดูปลาและให้อาหารปลาตามคำเรียกร้องของเอิร์ธเพราะถ้าอยู่นานๆหลานจะกลายเป็นปลาปักเป้าไปซะก่อน
ผมยืนมองเอิร์ธเหวี่ยงอาหารปลากับพี่ก้อง พี่ก้องนะเขารักเด็กไปประจำการที่ไหนเด็กติดตามเป็นขบวนชอบถ่ายรูปกับเด็กๆอัพส่งมาให้ผมดูประจำ แม้กระทั้งตอนที่ไปเป็นกำลังหนุนในประเทศอัฟกานิสถานก็ยังมีรูปถ่ายกับกลุ่มเด็กๆที่นั้น ถ้ามีลูกพี่ก้องต้องรักลูกมากๆเช่นกัน
ตื้ด!! เสียงข้อความอีกแล้วผมก็หยิบขึ้นมาดู คริสโตเฟอร์ส่งรูปถ่ายเขามาให้ผมดู เขากำลังขับรถอยู่คงจะเป็นรถของโป้งมากกว่า
Christo = ผมกำลังจะกลับครับครู ครูทำอะไรอยู่?
Khem = กำลังให้อาหารปลาอยู่ที่หน้าวัด
Christo= โห่!! ใจบุญแบบนี้ขอมาเป็นพ่อพระในใจคริสสักคนได้ปะ และคริสจะทำบุญด้วย
ทุกวันเลยจะได้เกินมาคู่กันทุกชาติไป"
Khem = นายนี้นะจะทำบุญ
Christo=ใช่คร๊าปเห็นหน้าตาผมแบบนี้ ใจผมหล่อนะครู น้องหมาที่โรงเรียนมีข้าวกินทุกวัน
(ผมนึกขึ้นได้กระป๋องที่วางอยู่อย่าบอกนะว่านายคริสโตเฟอร์เอง)
Christo=และถ้ายิ่งให้ทำกับครูนะ ผมขอทำบุญด้วยหัวใจนิและแถมจูบให้ด้วยทุกวัน
โปรโมชั่นนี้ไม่มีบ่อยนะครับครู (นี้ผมกำลังถูกเด็กจีบใช่ไหม)
Khem = ถ้าเป็นแบบนี้นายไม่ต้องทำหรอกครูไม่ได้อยากได้จูบจากนายสักกหน่อย
นายนี้มันทะลึ่งกับครูตลอด...อันนี้บาป
Christo= แต่ผมรู้ว่าผมก็ทำให้ครูเขินทุกครั้งที่ผมส่งข้อความหานะ >///< ทำให้ครู
ยิ้มอันนี้ไม่บาปหรอกมั้งครับ
ผมยืนยิ้มแก้มแทบปริอยู่คนเดียวก็ข้อความกวนๆไม่ได้กวนตรีนนะแต่มันกวนแบบชวนให้อมยิ้มมากกว่า นานแล้วนะที่ไม่ได้รับข้อความแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อนตอนจีบณัฐกานต์ใหม่รักผมกับกานต์มันเก่าไปแล้วใช่มั้ย
"อาเข็ม" ผมสะดุ้งลืมไปเลยว่าอยู่กับหลาน เอิร์ธแตะมือผมและเงยหน้าขึ้นมามองผมทำหน้างง ว่าผมทำไมผมถึงยืนยิ้มคนเดียวละซิ กระพริบตาปริบๆ ผมต้องยกมือขึ้นมาเกาหัวแก้เขินเล็กน้อย อายหลานเหมือนกันนะ
Khem = คริสแค่นี้ก่อนนะครูเลี้ยงหลานอยู่ด้วยและก็ให้อาหารปลาด้วย และเราก็ขับรถอยู่
ไว้ค่อยคุยกันนะถึงแล้วก็ได้โทรหาครูจะได้รู้ว่าเราถึงอย่างปลอดภัย
Christo=รับทราบคับครู ...ปล.อยากรู้ละซิว่าผมจะอยู่กับใคร?
Khem = ไม่อยากรู้ว่าอยู่กับใครแค่...ถึงโรงเรียนปลอดภัยแค่นั้นแหละ
Christo= ครับผม... (ส่งรูปส่งจูบมาให้)
นักเรียนบ้านอะไรเขาส่งให้ครูแบบนี้วะเนี๊ยะผมแอบคิดในใจแต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ อยากน้อยก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้างแหละนะเขม ผมเคยคิดแต่ว่าคบเด็กสร้างบ้านเลยไม่สนใจจะมีแฟนเด็กเห็นทีคงต้องคิดใหม่
"เป็นอะไรวะเขม...พี่ไม่ค่อยได้เห็นนายยิ้มแบบนี้นานแล้วนะ..มีกิ๊กเหรอ" พี่ก้องเข้ามากระซิบที่ข้างหูผม พ่อผมหันมามองพี่ก้องมายืนอยู่ทางด้านหลังผมและกำลังชะโงกหน้าอ่านข้อความที่คริสโตเฟอร
"เห้ย! ..พี่ก้องห้ามแอบดู" ผมเบี่ยงมือถือหนีพี่ก้อง พี่ก้องก็แย้งยื้อจะดูของผมอีก
"อ่านหน่อยนะ..โอ้ยมีส่ง..จูบให้ด้วย..ใครอะ" พี่ก้องถามผม ผมมองหน้าพี่ก้องเบื่อผู้กองที่เก่งคนนี้จริงๆเลย เก่งเรื่องสอดแนมสมกับที่เคยอยู่หน่วยสอดแนมของกองทัพบกมมาก่อน
"ช่าย..อาเข็มยิ้มกับกระป๋องด้วยน่า ...ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” เอิร์ธพูดก็ผมกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านข้อความของคริสโตเฟอร์และกระป๋องมันก็อยู่ข้างใต้ผม หลานนี้ก็อีกคน เอิร์ธ กำลังเงยหน้ามองผมกระพริบตาปริปๆ
"นายจนมุมแล้วแหละเขม..สาระภาพมาซะดีดี และพี่เดาว่าไม่ใช่ณัฐกานต์แน่นอน อาการมันเหมือนคนมีรักใหม่ๆ " พี่ก้องพูด
“รักใหม่ที่ไม่ใช่ซะหน่อยอย่ามาหาเรื่องน้องเลยนะ” ผมพูดเดินวนหนีพี่ก้อง พี่ก้องชี้โบ้ชี้เบ้ให้เอิร์ธช่วยจับผมแน่ๆ
"แบบกำลังซู่ซ่าอะไรแบบนี้" พี่ก้องพูดหยักคิ้วสองทีติด ผมหันไปมองพี่ชายทำท่าจะหันหลังออก
“หมับ” เอิร์ธกระโดดกอดขาผม ผมจะสะบัดหลานตัวเองได้ยังไงเล่าไอ้พี่ก้องนะไอ้พี่ก้อง
"ได้นายไม่บอกพี่ดีดีใช่มั้ย..เขม" พี่ก้องพูดถลกแขนเสื้อ อย่าบอกนะว่าจะคั้นความลับจากผมแบบตอนเด็กนะ แถมยังได้ผู้ช่วยเป็นหลานตัวแสบผมด้วยนะ กอดขาผมแบบนั่งทิ้งน้ำหนักทั้งตัวถ่วงผมไว้แบบนี้จะขยับไปไหนได้ละ
"พี่ก้องอย่านะ..ฮาๆ...ไม่เอาพี่ก้อง..ฮาๆ " พี่ก้องจี้เอวผม ผมเป็นคนบ้าจี้มาก จะวิ่งหนีก็ไม่ได้หลานกอดขาผมอยู่ เขาเรียกว่าโดนอากับหลานลุมใช่ไหมเนี๊ยะ
"นายจะบอกพี่ได้หรือยัง...เขม"
"คิก คิก คิก" หลานเอิร์ธของผม
"พอแล้วพี่ก้องบอกแล้วหยุดก่อนดิ...พี่ก้อง ฮาๆ "
"เร็วรีบบอกมาไม่งั้นพี่จะให้พี่ต้นคาดคั้นนายนะ" พี่ก้องเอาพี่ต้นมาขู่อีกแล้ว
“บอกแล้วจริงๆ ..หยุดจี้เอวมก่อนดิพี่ก้อง...”
"เด็กนักเรียนที่เขมไปเป็นครูสอนนะ" ผมเลยต้องบอกจนได้
"เห้ย!! เด็กจีบเหรอ..แรงนะน้องพี่"
"เด็กเกรียนด้วย ผมเองก็ไม่แน่ใจบางทีเขาอาจจะแกล้งผมก็ได้มั้งพี่ก้อง" ผมพูด พี่ก้องเอามือเท้าซะเอวและทำท่าคิด คิด
"เพราะเขาบอกว่าเขาไม่ใช่เกย์นะพี่ก้อง"
"พี่ก็ไม่ได้เป็นนิ" พี่ก้องพูด ผมหันไปเหล่นี้ยังไม่เป็นอีกเหรอเมื่อวานก็เห็นเต็มๆสองตาแล้วนะ
"ยังไม่เป็นเต็มตัวแต่ก็เริ่มชอบผู้ชายแล้วละ..เอ๊ะหรือว่าเป็นวะ..แสดงว่าพี่ติดมาจากนายนั้นแหละเขม “ พี่ก้องพูด ผมหันไปมองพี่ก้องเกี่ยวอะไรกับผม
“ที่จริงชอบผู้ชายด้วยกันมันก็ดีไปอีกแบบน่ะเหมือนอยู่กับเพื่อนและแฟนในคนคนเดียวกัน มันเหมือนเจอคนที่มีเคมีตรงกัน"
"อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมันก็โอเคแล้วเผลอๆจะมีความสุขกว่าอยู่กับผู้หญิงอีก แต่ก็ไม่ได้ว่าผู้หญิงทุกคนอยู่ด้วยไม่มีความสุขนะแค่..บางคน"
"คือแบบว่าคุยกันง่าย ไม่งอแง ไม่ต้องมาตามเอาใจยี่สิบสี่ชั่วโมงและอีกอย่างเพศเดียวกันด้วยมั้งมันเลยเข้าใจกันง่ายกว่าไม่ต้องมานั่งอธิบายอะไรมาก" พี่ก้องยืนเอามือล้วงกระเป๋า ผมพยักหน้าบางที่มันใช่นะ
"ลองเปิดใจดูก็ดีนะเขม...พี่ก็ไม่ได้สนับสนุนให้เราเป็นคนนอกใจนะ...แต่เพื่อบางทีนายอาจจะพบใครบางคนที่ทำความสุขที่แท้จริงๆได้ เพราะทุกวันนี้ที่นายเป็นอยู่นะพี่ว่าไม่ใช่เลยเขม" พี่ก้องพูดสีหน้าซีเรียสพอสมควร
"..แต่ว่า.."
"คบมานาน..เคยได้ยินไหมรักไม่ต้องการเวลานะเขม เวลาที่สะสมมาไมได้พิสูจน์นะว่านั้นคือรักแท้จริงๆ " พี่ก้องพูด
"แต่เวลาจะพิสูจน์ได้แค่ว่าใครกันที่จะอยู่ข้างๆได้จริง สิ่งสำคัญของคนรักกันคือการไม่นอกใจหรือนอกกาย"พี่ก้องพูดผมเห็นพี่ก้องพูดแบบนี้กับผมบ่อยเหมือนกันผมเพิ่งจะเข้าใจว่ามันคืออดีตที่พี่ก้องต้องเจอมาพี่ก้องคงไม่อยากให้ผมเหมือนพี่และผมก็ยังไม่ได้เล่าให้พี่ก้องฟังด้วยเรื่องที่ณัฐกานต์เขานอกกายผมไปแล้ว
"ถามใจตัวเองซิว่าที่นายทำอยู่ตรงนี้นะเพื่ออะไร..มีความสุขแล้วจริงๆแน่เหรอ และที่ทำให้เขานะเขาคิดว่ามันมีค่าพอไหม" พี่ก้องถามผม ผมพ่นลมทางปาก
"พี่รักน้องนะเพราะว่าพี่เจอมาแล้ว สี่ปีที่ทุ่มไป สุดท้ายเหลือแค่ความว่างเปล่า" พี่ก้องพูดผมก็ว่ามันถูกณัฐกานต์ที่ผมรู้จักกับตอนนี้มันเหมือนไม่ใช่คนเดียวกันเลย
*****************************************************************************************
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ มาลงให้อีกหน่อย พรุ่งนี้จะมาลงตอนที่ 5.4 มาลุ้นกันซิว่าเขมจะเลือกไปหาณัฐกานต์หรือ
กลับไปหาคริสโตเฟอร์นะ เล่นหยอดตั้งแต่เช้าตรู่กันแบบนี้ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เลิกอีกานต์เร็วๆเลยเขม
-
ฉันเบื่อเขมจังเลย ความถูกผิดอยู่นั่นแหละ รักได้เลิกได้ อีบ้า อีโง่
คริสฉํนแนะนำให้ ปล้ำเลย ชกท้องและซอยไม่ยั้ง
-
:pig4: :L2:
ขอบคุณที่มาลงเรื่องอย่างต่อเนื่อง ทำให้รู้สึกว่าอารมณ์มันลื่นไหล
เรื่องสนุกดีเราเป็นพวกอ่านเอาเรื่อง แทบไม่ทันสังเกต การสะกดคำ ลุ้นกับเรื่องจนลืมดู
รออ่านต่อนะ
-
ต่อจาก 4.3 หลังจากที่พี่ก้องได้พูดคุยและให้ข้อคิดกับเขมเขมก็เริ่มที่จะติดตาเช่นกันและด้วยวัยที่ใกล้เคียงกันของพี่ก้องกับเขม จึงทำให้พี่ก้องเข้าใจเขมมากกว่าพี่ต้นในบางมุม และคำพูดเหล่านี้จะทำให้เขมตัดสินใจยังไงเรามาดูในตอนต่อไปนี้กันค่ะ
“ก้อง เขม พาหลานกลับบ้านกันเถอะลูก พี่ต้นเขาจะขับรถกลับวันนี้เลย” แม่เดินมาบอกผมสองคน ผมหันไปมองแม่และพาเอิร์ธเดนไปที่รถที่จอดไว้พี่ต้นยืนอยู่เหมือนกำลังโทรหาใครสักคนแต่กดแล้วกดอีกอยู่แบบนั้นอยู่หลายรอบ
"เป็นยังไง..ติดต่อหนูเกศได้ไหม..ทำเพื่อลูกนะต้น..ไหนๆเธอก็เป็นแม่ของตาเอิร์ธแล้วอยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ อย่าให้มันมาพังลงเพราะแม่หรือน้องเลยนะต้น" แม่บอกพี่ต้น ผมก็พยักหน้าเห้นด้วยนะ
“คิดถึงลูกก่อนนะต้นนะ” ผมพูดกับพี่ต้น
"พี่ต้นไปง้อพี่เกศเถอะนะพี่ พี่ควรเลือกเขาส่วนผมเป็นน้องพี่ยังไงก็ยังคงเป็นน้องพี่ไปตลอด ทำเพื่อเอิร์ธนะพี่ต้น" ผมพูด พี่ต้นยืนถอนหายใจก่อนจะหันมาพยักหน้าเบาๆ กับ
ผมเห็นเอิร์ธหันไปมองพ่อแม่ลูกผู้หญิงที่พ่อผมเคยช่วยผู้หญิงคนนั้นไว้ พวกเขากำลังเดินลงมาพร้อมกันดูช่างอบอุ่น ผมก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเอิร์ธเองก็อยากได้แบบนั้น
พี่ก้องเป็นคนขับรถกลับแทนพี่ต้น ผมนะไม่ชอบขับรถพี่ของต้นมันใหญ่เทอะทะไป ผมขับไม่ถนัด แต่พี่ก้องก็ขับได้สบายอยู่แล้วขนาดฮัมรีพี่ก้องก็ขับมาแล้วนิจะกลัวอะไรละ เอิร์ธก็หลับปุ่ยอยู่กับอกพี่ต้น เห็นแล้วก็อดที่จะสงสารหลานไม่ได้ ถ้าไม่มีพี่เกศรินทร์ใครจะดูตาเอิร์ธละ พี่ต้นต้องทำงานทุกวัน
"พี่ขอโทษนะเขม" พี่ต้นหันมาพูดกับผม
"มันไม่ใช่ความผิดของพี่และสำหรับพี่ก็ยังเป็นพี่ชายที่เขมรักเสมอพี่ต้น" ผมหันไปบอกพี่ต้น
พอกลับมาถึงบ้านพี่ต้นก็อุ้มตาเอิร์ธกลับไปนอนด้านในเรานั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกันก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพี่ก้องบอกว่าต้องกลับวันนี้พี่ก้องจะขับรถไปเองแต่จะไปกับพี่นครินทร์และแม่ก็คงเหงาอีกแล้ว
ผมเหลือบมองโทรศํพท์นี้ณัฐกานต์ยังไม่คิดจะโทรหาผมบ้างเลยเหรอ หรือยังไม่ตื่นก็ไม่รู้เมื่อคืนคงเมากันหมดสภาพ ผมก็นั่งหมุนโทรศํพท์เล่นที่ผมหมุนไม่ได้กังวลเรื่องณัฐกานต์นะผมดันคิดถึง คริสโตเฟอร์ ทำไมผมคิดถึงเขานะ
"สวัสดีครับแม่" พี่นครินทร์เดินเข้ามาในบ้าน พี่เขาแต่งเครื่องแบบทหารมาดูแตกต่างจากเมื่อวานมาก ที่พี่มาแบบชุดลำลองแต่พอแต่งเครื่องดูหล่อเท่สมาร์ทขึ้นมาทันทีพี่ก้องมีคู่แข่งแล้วแหละ พี่ก้องเดินลงมาจากชั้นบนพี่ก้องแต่งเครื่องแบบทหารเหมือนกันด้วย
"จะกลับกันเลยแล้วเหรอลูก ก้อง รินทร์..และขับกันไปเองด้วยใช่มั้ย" แม่ถามพี่ก้องและพี่นครินทร์
"ครับแม่แต่ไม่เป็นไรผมกับรินทร์นะผลัดกันได้ครับ....แม่ไม่ต้องเป็นหวง" พี่ก้องพูดและเดินเข้าไปสวมกอดแม่รดา
"ทานอะไรมาหรือยังคุณรินทร์"พี่ก้องถามพี่นครินทร์
"ทานแล้วครับคุณก้อง รินทร์ไปทานกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนจะออกมารับคุณนะ" พี่นครินทร์หันมาตอบ พี่
"คุณก้อง"
"คุณติดกระดุมไขว้กันนะ ประจำเลยนะคุณนะ ผมต้องแก้ให้คุณแบบนี้บ่อยๆ คราวหน้าอย่าให้ผมต้องทำอีกนะ " พี่นครินทร์เรียกพี่ก้องไว้เพราะว่าเขาติดกระดุมไขว้กันจริงๆด้วย ภาพผู้ชายแก้กระดุมให้อีกคนมันน่ารักมากเลยนะและติดกลับให้ใหม่ ผมนั่งมอง
เปรี๊ยะ!!!! เสียงดีดนิ้วใส่หน้าผม ทำให้ผมต้องตื่นจากภวังค์ ผมกลับนึกถึงตอนที่ผมกำลังหาที่ติดล๊อกหมวกกันน๊อคและนายคริสโตเฟอร์เองก็เป็นคนติดให้ผม
"อิจฉาเหรอ" พี่ก้อง ผมพยักหน้า ยิ้มบางๆให้พี่ชาย
"เปล่าก็แค่..ไม่เคยเห็น..กับพี่นะ" ผมเอามือเท้าคางมองพี่ก้อง
"ก้องนี้นะแม่ทำไว้ให้เอาไปทานกันนะลูก" แม่ทำขนมเม็ดขนุนแม่รู้ว่าพี่ก้องชอบทาน
"แม่ทำเองเหรอครับน่าทานมากเลยครับ..ขนมเม็ดขนุนใช่ไหมครับแม่ " พี่นครินทร์เอ่ยปากชมแม่ผมทันทีแม่ผมส่งกล่องขนมนั้นให้ไป
"จร๊า..ขับรถกันดีดีนะลูก..อย่าขับเร็วละก้องแม่เป็นหวง.และมาทานข้าวกับแม่ด้วยละ ลูกรินทร์ แม่ขอโทษเรื่องเมื่อวานอย่าไปถือสาแม่เกศรินทร์เขาเลยนะ" แม่พูดแม่ขอโทษแทนพี่เกศ พี่นครินทร์พยักหน้าและเข้ามากอดแม่ผมเหมือนเป็นแม่ของพี่เขาเอง
“พระคุ้มครองให้ปลอดภัยกันทั้งคู่นะลูกนะ” แม่ผมพูดพี่ก้องพี่นครินทร์พนมมือรับพรจากแม่ของผม
แม่ผมนะเขาเป็นคนใจดีมีเมตตาไม่เคยคิดร้ายต่อใครเลย ลูกรักใครแม่ก็รักคนนั้นแม่เป็นแบบนี้มาต้ั้งนานแล้ว พี่ก้องกับพี่นครินทร์ยกมือไหว้ลาแม่ แม่ผมก็หอมที่หัวพี่ก้องเห็นแววตาแม่ยิ้มมีความสุขแต่ผมรู้ว่าปนไปด้วยความหวงใย ที่พี่ก้องไปนะอันตรายแค่ไหนแต่พี่ก้องเขาเลือกเดินที่จะเดินทางนี้
"พี่ต้น ..ก้องกลับแล้วนะพี่" พี่ต้นเดินออกมาจากห้องหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาด้วย
"ก้อง...รักษาตัวด้วยนะ พี่เป็นหวง..โทรหาพี่บ้างจะได้รู้ว่านายสบายดี"
"ครับพี่..ผมโอเค"
"คุณรินทร์พี่ฝากน้องชายบ้าระห่ำพี่คนนี้นะ"
"ได้ครับ..แต่ผมไม่รู้ว่าจะหยุดความบ้ารำห่ำของเขาได้ไหมนะซิครับพี่ต้น..ทั้งหน่วยนี้กลัวผู้กองคนนี้คนเดียว เพราะว่าพาลุยแหลกทุกงาน" พี่นครินทร์พูดและหันมาขำพี่ก้อง
"เขมพี่ไปนะ..มีอะไรส่งข้อความหาพี่ละ" พี่ก้องหันมาบอกผมก่อนจะพากันเดินออกไป ผมหันหน้ามามองพี่ต้น พี่ต้นก็กำลังจะออกเดินทางเช่นกันตาเอิร์ธเดินออกมาและกอดตุ๊กตากระต่ายออกมาด้วย
"พี่กลับแล้วนะเขม..มีอะไรโทรหาพี่นะ..ดูแลตัวเอง..ดูเราผอมไปนะ..ถ้าลำบากให้พี่ช่วยหาโรงเรียนใกล้ๆให้ก็บอกนะ และเราจะได้กลับมาอยู่กับแม่" พี่ต้นบอกผม ผมพยักหน้า
"ไม่เป็นไรหรอกแม่อยู่ได้มีป้าวิลัยเป็นเพื่อนนี้ก็ว่าจะไปทอดกฐินสามัครคีกัน..แม่รู้ว่าลูกๆของแม่ต้องทำงานขอแค่กลับมาทานข้าวกับแม่บ้างก็พอแล้ว" แม่พูดและเข้ามากอดผมกับพี่ต้น
"น้องเอิร์ธ ..กลับไปถึงบ้านเข้าไปกอดคุณแม่เกศนะลูกนะ..ช่วยคุณพ่อเขาง้อคุณแม่หน่อย" แม่ย่อตัวลงเอามือลูปใบหน้าเอิร์ธที่เพิ่งจะตื่นนอนมายังงัวเงียอยู่เลย
"แล้วแม่เกศจะไม่ตีเอิร์ธอีกเหรอคุณย่า...เอิร์ธกลัว..เอิร์ธก็เจ็บ..แต่แม่ก็ยังตี" ผมไม่อยากจะได้ยินเลยว่าเขาทำร้ายลูกตัวเองเพราะว่าเขาเกลียดผมนี่นะ ผมไม่กล้าก้มลงมองหน้าหลานเลยจริงๆ แม่ผมรับตุ๊กตากระต่ายคืนจากเอิร์ธ
"ไม่ตีหรอกลูก..แล้วที่แม่ตีหนูดื้อหรือเปล่าละเอิร์ธ"
"เอิร์ธแค่หิวนม...แต่พ่อไม่อยู่..แม่ก็ตี..พี่มะแตรก็ห้ามไม่ให้แม่ตี”
“พี่มะแตไม่อยู่แล้วนะคุณย่า "ผมได้ฟังแบบนี้แล้วก็ใจหาย พี่ต้นหันหลังให้เอิร์ธผมว่าพี่ต้นก็เครียดนะผมนี้เห็นใจเลยทั้งงานและครอบครัวอีก แม่ก็มองหน้าพี่ต้น มันทำอะไรมากไม่หรอกเพราะว่านั้นคือครอบครัวของเขา ต่อให้คนตรงหน้าและที่ยืนข้างๆผมเป็นหลานแท้ๆก็เถอะ ผมย่อตัวลงกอดตาเอิร์ธ
"อาขอโทษนะครับเอิร์ธ" ผมย่อตัวลงตับไหล่เอิร์ธ มองไปในแววตาใสซื่อคู่นั้น
"พ่อบอกว่าไม่ให้โกรธอาเข็มแต่เอิร์ธก็ยังไม่เข้าใจ...เอิร์ธรักขาเข็ม" เอิร์ธพูดผมดึงร่างเล็กๆเข้ามากอด
"เอาละไปกันได้แล้วลูกเดี๋ยวพ่อจะถึงบ้านมืด..แม่ครับต้นไปนะครับแม่..ถึงแล้วต้นจะโทรหานะครับ..ต้นรักแม่..ไม่นานต้นจะกลับมาอยู่กับแม่" พี่ต้นเข้าไปกอดแม่และหันมาแตะหัวผม
ผมอุ้มตาเอิร์ธออกไปส่งให้พี่ต้น พี่ต้นให้ตาเอิร์ธนั่งเบาะหลังจะมีเบาะสำหรับเด็กซึ่งมันปลอดภัยกว่าและมีเครื่องเล่นดีวีดีตาเอิร์ธนะเป็นเด็กฉลาดเขาเปิดเองได้เปลี่ยนแผ่นเองได้ ดูซิพอผมอุ้มเข้าไปนั่งก็จัดการเปิดกระเป๋าซีดีเลือกแผ่นการ์ตูนที่ชอบดูขวดนมและขวดน้ำใส่กระเป๋าวางพี่ต้นใส่กระเป๋าวางไว้ใกล้ด้วย เอิร์ธเป็นเด็กที่ไม่งอแงกับพี่ต้นเลยสักนิดเหมือนเขาจะรู้ดีว่าพ่อของเขาเจอเรื่องวุ่นวายภายในบ้านมาเยอะแล้วมันจึงไม่แปลกที่พี่ต้นไม่ค่อยห่างจากลูก พี่ต้นอยู่กลับลูกมากกว่าอยู่กับพี่เกศรินทร์ซะอีก
"เอาไว้ย่าจะไปหาเอิร์ธนะลูก" แม่ผมบอกเอิร์ธก่อนจะปิดประตูรถและพี่ต้นก็โบกมือให้ผมกับแม่ ผมยืนมองจนพี่ต้นขับรถออกไป
"แล้วเราละจะไปหากานต์เลยหรือเปล่าลูกแม่จะได้ตักแกงส้มใข่ชะอมไว้ให้" แม่ถามผมผมพยักหน้าเบาๆ ผมเดินกลับเข้าไปในบ้าน ผมทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ พี่ๆไปกันหมดแล้ว แม่ก็สาระวนในการอุ่นแกงส้มไข่ชะอมทอดที่จะให้ผมนำไปฝากณัฐกานต์
"ถามใจตัวเองซิว่าที่นายทำอยู่ตรงนี้นะเพื่ออะไร..มีความสุขแล้วจริงๆเหรอเขม" คำพูดของพี่ก้อง
"แค่ครั้งเดียวก็กานต์เหงา..เขมไม่โทรหากานต์..กานต์เครียด..เขาแค่เพื่อนร่วมงาน..กานต์ยังรักเขมนะ" คำพูดของกานต์
"ผมรู้สึกดีเวลาคุยกับครูเพราะว่าผมไว้ใจครู" คำพูดของคริสโตเฟอร์ ผมนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นมือก็หมุนโทรศัพท์เล่นวนไปวนมาอยู่แบบนั้นจนกระทั้งมือผมพลาดไปแตะปุ่มฟังชั่นสีเขียวหน้าจอก็เด้งขึ้นมา เป็นการสนทนาของผมกับคริสโตเฟอร์
"แม่ครับเขมจะกลับไปโรงเรียนนะครับแม่..เขมไม่ไปหากานต์..แม่ไม่ต้องตักแกงหรอกนะครับ..เอาเก็บไว้ให้ป้าวิลัยเขาดีกว่านะครับแม่" ผมพูดแม่หันมามองหน้าผม
"มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าลูกเขมทะเลาะอะไรกันอีก" แม่วางทัพพีลงและเดินมาหาผมแม่แตะไหล่ผมเบาๆ
"เขมว่าจะบอกแม่หลายครั้งแล้วว่ากานต์เขาไม่กินไข่ชะอมทอดเอาไปเขาก็ทิ้งเปล่าๆ" ผมพูดแม่มองหน้าผมแม่คงเสียใจที่ได้ยินแบบนี้ ผมแตะมือแม่
"อ้าวเหรอ..ก็เห็นตอนแรกเขาชอบแม่ก็คิดว่าเขายังชอบอยู่"
"ใช่แม่เมื่อก่อนเขาเห็นผมชอบอะไรเขาก็ชอบตามแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วแม่"ผมพูด
"อือ!! แม่เข้าใจลูก...เลือกทำสิ่งที่ลูกคิดว่าทำแล้วลูกแม่มีความสูขเพราะความสุขของลูกคือความสุขของแม่นะเขม"
"ผมรักแม่ครับแต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะพูดอะไรแต่ไม่นานครับแม่..ผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะแม่"
“ฟ้อด!!” ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินออกหอมแก้มคุณแม่ผมทีหนึ่งก่อน ผู้หญิงคนนี้ที่เข้าใจและรักผมมากที่สุด
"ถ้าอย่างนั้นแม่จะดูอะไรที่เขมจะเอาไปทานได้ก็แล้วกันนะลูกนะ" แม่หันมาบอกผม ผมพยักหน้าและรีบขึ้นไปบนบ้านเก็บพวกสมุดการบ้านเด็กและชีทที่ให้เด็กนักเรียนทำมาส่ง เอาไปตรวจที่โน้นด้วยเลยก็ดีเหมือนกัน ผมหันไปมองทีวีในห้องนอนผมมันก็ไม่ได้ใช้เอาไปด้วยก็ดีเพราะที่นั้นมันก็เก่าแล้วแต่ผมคงไม่ติดแอร์มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ
ผมขนทุกอย่างลงมาใส่ไว้ในรถเก๋งของผมคันนี้พี่ต้นยกให้ผมและไปซื้อปาเจโร่ที่เป็นรถครอบครัว
"เขมลูก" แม่ผมก็ส่งพวกอาหารแห้งและพวกขนมที่แม่ผมทำ แม่ผมรับทำขนมหวานจะเพราะงานและเทศการและทำตามจำนวนที่สั่งเท่านั้น แม่ผมเขาเป็นครูสอนวิชาคหกรรมและพวกขนมไทย ไม่ต้องไปหาซื้อทานที่ไหนเลยแม่ผมนี้แหละทำให้ทานบ่อยๆ ผมรับมาใส่ไว้ในรถแม่ใส่ไว้ในกระเป๋าที่มีฟอยส์ปุรอบๆ มันเก็บความร้อนและความเย็นได้ดีอยู่แล้ว
"เขมไปก่อนนะแม่..ต่อไปนี้เขมจะโทรหาแม่ให้บ่อยขึ้น..เขมรู้ว่าแม่เหงาแต่แม่แค่ไม่อยากทิ้งลูกๆเป็นหวงและแม่ไม่อยากทิ้งบ้านที่พ่อรักไป ไม่นานเขมจะกลับมาอยู่ใกล้ๆแม่" ผมพูดผมเข้าไปหอมแก้มแม่รดาและรีบขับรถไปทันที
ตืด!! เขมจะเข้ามาหรือยังครับ เข้ามาแล้วแวะซื้อกาแฟที่ตรงทองหล่อร้านประจำมาให้ด้วยนะเขมและก็บลูเบอรี่ชิสเค้กด้วยนะมาเร็วๆนะคิดถึงอะ " ข้อความจากณัฐกานต์แต่ว่าผมไม่ได้ไปทางนั้นผมกำลังมุ่งหน้าออกจากกรุงเทพ
ผมไม่ส่งข้อความตอบกลับในตอนนี้ เพราะว่ามันจะทำให้ผมเขวและหันหลังกลับไปอีก ผมยังรักณัฐกานต์สี่ปีมันย่อมที่จะผูกผันกันมากแต่เวลาไม่ได้ช่วยให้ความรักของเราดีขึ้นเลยอย่างที่พี่ก้องพูด ผมคงไม่ผิดมากใช่มั้ย ที่เลือกจะไปหาคนที่เขาไว้ใจผม
******************************************************************************************
Part คริสโตเฟอร์ ผมเป็นพระเอกหรือนายเอกนะเอาเป็นว่าเก็บไว้ให้เดาก่อนก็แล้วกัน ยังไม่บอกตอนนี้ เพราะคริสโตเฟอร์เองก็ยังไม่ค่อยรู้ตัวสักเท่าไหร่ แต่ทำไมชอบไปหยอดครูเขมก็ไม่รู้ซิ อาจจะเป็นเพราะมีบางสิ่งบ่งบอกผมว่าผู้ชายคนนี้หวังดีกับผมด้วยควาจริงใจ
ผมขับรถมาให้ไอ้โป้งและแฟนมันก็นั่งข้างหลังกับเพื่อนๆสาว ผมรู้ว่ามีคนแอบชอบผมมองผมใหญ่เลยและหันไปซุบซิบกันเกี่ยวกับผมนี้แหละ
"ไอ้คริส..แป้งชอบมรึงวะ..ดูท่าจะฟีเวอร์วะด้วย” ไอ้โป้งมันกระซิบกับผม
"อืมม..มาเต็มขนาดนี้..ถ้ากรูไม่รู้ตัวนี้กลับไปเรียนอนุบาลดีกว่าไหมโป้ง" ผมหันไปบอกไอ้โป้ง
"ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ" ไอ้โป้งถามผม
"รู้" ผมตอบแต่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่ถนนเบื้องหน้า
"รู้ว่า" ไอ้โป้งผมเบียงสายตามามองแค่แวปเดียวและหันกลับ
"กรูไม่ได้ชอบเขา..กรู...เออ" ผมพูดจะบอกมันยังไงดีวะ ผมเองก็สับสน เป็นเกย์หรือ
เปล่าวะและยิ่งได้สัมผัสริมฝีปากนั้น นั้นแค่แตะเองนะอารมณ์ยังพลุกพล่านไปถึงไหนต่อไหน
"เอาไว้มรึงกลับมากรูค่อยเหลาเถอะวะ. และกรูจะเหลาให้มรึงแหลมเลยแหละ"ผมพูดและหันไปมองที่ถนนต่อ
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ผมพูดไอ้โป้งมันหันมาค้อนผมตาเหลือเลย นี้ถ้าไม่มีแฟนอยู่มันคง อ้าย!! แต๋วแตกใส่ผมไปแล้วมั้ง ผมเหลือบตามองลงที่มือถือที่วางไว้ข้างๆตัวผม ผมนะรอข้อความจากครูเขมไม่ส่งมาหาสักที หรือว่าไปหาแฟนนะ ผมเห็นแฟนเขาแล้วขัดใจมาก อยากกระโดดกัดหูมันจริงๆ เห็นท่าทีที่มองผมวันนั้นด้วยนะมองแบบเหยียด แม่งสูงมาจากไหนวะ ตอนนี้กรู 175 อีกไม่นานจะ 180 ให้ดู
"นี้มรึง..มีคนที่มรึงอยู่แล้วเหรอวะ" ไอ้โป้งมันกระซิบกระซาบกับผม
"ครูคิดว่าใช่วะแต่กรูยังไม่แน่ใจวะ" ผมหันไปบอกมัน คิ้วผมก็ขมวดกันจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว คิดมาทั้งคืนยังคิดไม่ตก ว่าตกลงผมคิดกับครูแบบชู้สาวจริงเหรอ ทำยังไงจะได้พิสูจน์อีกละ
"ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ" ผมหันไปเหล่มองมันและหันกลับมาสนใจการขับรถต่อ
"เออๆ กลับมาค่อยเล่าแต่มรึสปอยด์กรูขนาดนี้กรูจะนอนหลับไหมคริส..กรูคงท้องอืด" ไอ้โป้งมันพูด ทำท่าเบ้ปาก
"แล้วมรึงถามหาพระแสงด้ามสั้นอะไรละวะตอนนี้" ผมหันไปด่ามัน ผมเลี้ยวรถเข้าไปในโรงเรียนและจอดไว้ทางด้านหน้า ไอ้โป้งมันก็ออกจากรถมาเปลี่ยนไปขับแทน ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองลงจากท้ายรถ
"คริสไม่ไปกับพวกพี่จริงๆเหรอ อยู่ที่นี้เหงาจะตาย" พี่น้ำหวานแฟนไอ้โป้ง เป้นรุ่นพี่ที่นี้แหละพอจบก็ไปเรียนต่อพยาบาล พี่เขาเป็นแฟนกับไอ้โป้งตั้งแต่มันเข้าเรียนม.4แล้วแปลกนะเป็นแฟนกันยังไงนอนห้องเดียวกันแต่ไม่เคยได้ยินซี้ดอ๊าห์อะไรเลย และนั้นนะผมโกหกครูเขม แต่ผมก็ไม่เคยถามมันหรอกมันอาจจะให้เกีรยติผู้หญิงก็เป็นได้เลยรอวันแต่งงานจริงๆ
"นั้นซิ..น่าจะไปกับพี่แป้งนะ..พี่แป้งจะได้...."
"จะได้อะไร..พี่คริส...แก้มมารอพี่ตั้งแต่เช้าแล้วเนี๊ยะและชะนีหน้าปลวกนี้ใครอะ" แก้มเดินปรีมาเกาะแขนผมทันที แป้งยืนกอดอกมองแก้มตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเลย สายตานี้ฟาดฟันกันมาก คือแบบว่าถามผมสักครับดีกว่าไหม
"เธอเป็นใคร" พี่แป้งถามแก้มแบบชัดถ้อยชัดคำมาก
"เป็นแฟนพี่คริส" แก้มตะคอกใส่หน้า
"ตายแล้ว!..จบม.ต้นหรือยังนมเพิ่งจะตั้้งพานเองอะไปรอให้นมมันใหญ่กว่านี้ก่อนดีกว่าไหมน้อง" พี่แป้งยืนสแยะยิ้มมองแก้ม
"นมกรูเล็กแล้วจะทำไมอีปลวก"
"เหรอ! ...ถ้าอย่างฉันหน้าปลวกเธอก็หมาแดกแฟ้ปแล้วละมั้ง"
"แก" แก้มง้างมือจะเข้าไปตบกับ "เข้ามาซิ" อีกคนก็ง้างมือรอรับเช่นกันเอาที่สบายใจกันเลยแล้วกันผมคิดนะ
"พอครับพอ..หยุดครับ..ไม่มีใครเป็นแฟนผมทั้งนั้น..จบนะ..น่าเบื่อ..โป้งกรูเข้าบ้านพักก่อนวะโทรหากรูด้วย" ผมพูดและเดินออกไปในทันที แบบไม่สนใจสองสาวนั้นผมโบกมือให้ไอ้โป้ง ส่วนแก้มก็วิ่งตามผม
"คริส!! เล่นสเก็ตบอร์ดกันไหมวะ" ไอ้ปันปัน
"ไม่วะ..ไม่มีอารมณ์" ผมตะโกนบอกเพื่อนผมไอ้ปันปัน มันรุ่นเดียวกับผมกับไอ้โป้งแต่ไอ้ปัน ปันมันย้ายมาที่หลังตอนที่ผมถูกพักการเรียน และมันได้อยู่ห้องเดียวกับไอ้โป้งด้วยเป็นเพื่อนสนิทไอ้โป้งไปโดยปริยาย
"เชร็ดโด้! กรูชวนเล่นสเก็ตบอร์ดไม่ได้ชวนเล่นว่าวไม่ต้องรออารมณ์มั้งครับ!" ไอ้ปันปัน ผมหันไปส่งนิ้ว ฟักยู!!
"แซงค์!!!" ผมหันไปมองโรคจิตนะมันเนี๊๊ยะ ผมก็เดินจั้มอ้าวตรงเข้าไปที่บ้านพักของผม เสียงฝีเท้าวิ่งตามผมมาติดๆ
"หมับ" ก้มโผ้เข้ามากอดผมจากด้านหลัง ผมหยุดนิ่ง
"แก้มปล่อยพี่..เดี๋ยวแม่เธอก็มาด่าพี่..และที่สำคัญนะพี่ไม่ได้คิดอะไรกับแก้ม" ผมพูดให้เธอปล่อยแต่แก้มก็ไม่ยอม ผมก็ต้องแกะแขนที่กอดเอวผมไว้ออก
"ไม่จริงอะ พี่ต้องคิดบ้างและแม่ก็ส่วนแม่ไม่เห็นจะแคร์เลย" แก้มพูดผมเอียงคอมองแก้มเอามือท้าวซะเอวมองเด็กหญิงตรงหน้า ลูกกตัญญูแห่งชาติดีเนอะแม่ก็ส่วนแม่ไม่เห็นจะแคร์
"งั้นตามใจเธอนะถ้าแม่เธอมาด่าช่วยตอบคำถามแม่เธอให้มันถูกๆหน่อยว่าเธอมาเอง..พี่ไม่ได้..เชิญเธอมา" ผมหันไปพูดก่อนจะเดินสาวเท้าขึ้นไปบนบ้านพัก ห้องพักถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย มีแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยแก้มอยากมา..อยากนั่งมองหน้าพี่คริสสุดหล่อของแก้ม" แก้มพูดผมส่ายหัวอย่างเอือมระอ้าก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นกระดกดื่ม แก้มขึ้นนมาถึงก็เดินไปนอนลงที่บนที่นอนของผม เธอสวมกางเกงสั้นมาก เขาเรียกสั้นเสมอหูก็ได้มั้งแต่หาได้ทำให้ผมสนใจไม่ ผมสนแค่มือถือผมกับแอพพริเคชั่นสีเขียวที่ผมใช่คุยหยอกกับครูเขม ตอนนี้มันเงียบมากครูเขมไปไหนไม่โทรหาผม แม้แต่ข้อความก็ไม่มี นี้เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่เงียบที่สุด!!!
"แก้มพี่จะอาบน้ำนะและถ้ามีใครมาหาพี่เรียกพี่ด้วยนะ " ผมบอกแก้มคนที่นอนฟังเพลงในมือถือของตัวเองอยู่บนเตียงเล็กๆของผม
"ค่ะพี่คริส" แก้มพูดผมหยิบเสื้อ้ผ้าเข้าไปเปลียนในห้องน้ำด้วยไม่กล้าออกมสวมข้างนอกนางนี้ก็ช่างไม่อายผมบ้างเลยผมเป็นผุู้ชายนะ ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำอากาศนี้มันก็ร้อน ผมไม่ได้จะร้อนแค่กายนะใจผมก็ร้อน
นี้ผมรู้สึกอะไรกับครูเขมหรือเปล่านะ ทั้งที่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน ขนาดไอ้โป้งที่ผมคบมันมาตั้งแต่เรียนม.ต้นจนเข้าม.ปลายขนาดว่าผมถูกพักการเรียนมันก็ยังไม่ทิ้งผมเลย ผมยังไม่รู้สึกอะไรพิเศษเท่ากับครูเขมที่ผมได้เจอวันแรกสายตาคู่นั้น สายตาที่บอกเขาไม่เคยหลอกผมว่าเขาห่วงใยและจริงใจกับผมมากแค่ไหน
"ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตู
"แก้มไปเปิดประตูดิใครมา" ผมตะโกนออกมาจากห้องน้ำ ผมกำลังอาบน้ำชะระร่างกายอยู่กำลังโป้ด้วย พออาบเสร็จก็รีบออกมาจากห้องน้ำแต่ยังคงเห็นแก้มนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงนอนเขาเปิดมือถือผมไม่ได้หรอก ผมใส่รหัสล๊อกไว้
"ใครมาแก้ม"
"ไม่มีนิ" แก้มตอบโดยไม่เงยหน้ามองผม
"แล้วใครมาเคาะ"
"ไม่มีหรอกพี่คริส พี่นัดใครไว้หรือเปล่าละ"แก้มลุกขึ้นนั่งห้อยขาที่เตียงนอนผมหันหน้ามาทางผม
"ไม่..ไม่ได้นัด" ผมพูดเบาๆ ผมเดินไปที่ตู้เย็นเปิดมาก็ไม่มีอะไรเลยมีแต่น้ำเปล่า แม่บ้านคงเอาของกินเล่นไปทิ้งหมดแล้วเริ่มจะหิวแล้วซิ
"ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าไม่มี..มีแค่แก้ม" แก้มยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมแค่เหล่สายตาไปมองเธอแค่นั้น
"แก้มเธอออกมาแบบนี้แม่ไม่ตามหาหรือไง ยิ่งมาอยู่ในห้องแบบนี้กับพี่มันน่าเกลียดเธอเป็นผู้หญิงนะและที่สำคัญเธอยังไม่สิบห้าเลย"ผมเดินมานั่งลงที่เก้าอี้
"สิบสี่ย่างสิบห้าอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะทำบัตรประชาชนแล้ว..คราวนี้แก้มก็เป็นแฟนพี่ได้แล้วใช่มั้นละพี่คริส"
"พี่ถามจริงๆเธอมาชอบอะไรพี่หนักหนาแม่เธอก็ม่ได้ปลื้มพี่"
"แต่พี่หล่อแก้มรู้แค่นี้แหละ..ไม่เอาอะ..แก้มอยากเป็นแฟนพี่คริสนะ..ตั้งแต่อีชมพู่นั้นไปเรียนที่อื่นพี่ก็ไม่จีบใคร"
"และแก้มนะดีใจแค่ไหนที่มันไปได้ซะทีแก้มชอบพี่มาตั้งแต่เข้าเรียนม.1แหละแก้มมองอยู่นานแล้วแก้มอยากได้พี่เป็นแฟน"ตั้งแต่เข้าเรียน ม.1 ก็คิดหาแฟนเลยเหรอ
"กลับได้แล้วมั้งแก้มเดี๋ยวแม่เธอมาหรือใครมาเห็นมันน่าเกลียด"ผมพูดและจะออกไปหาอะไรกินด้วยแหละรู้สึกเริ่มหิวขึ้นมาแล้วซิคงต้องออกไปหาอะไรกินและพาน้องแก้มนี้ออกไปส่งก่อนที่แม่ของเธอจะมาตามและด่าผมเอาอีกผมยิ่งความอดทนหน่อยอยู่ผมนะไม่ได้ชอบนะให้ใครมาด่ามาว่าผมเป็นฝรั่งขี้นก คำนี้เจ็บที่สุดสำหรับผม
"น่าเกลียดตรงไหนแฟนกัน"
"แก้ม..พี่ก็บอกเธอแล้วไงว่าเราไม่ใช่แฟนกัน"
"แก้มเป็นแฟนของพี่แล้ว" แก้มยังคงลอยหน้าลอยตาพูด ผมนั่งเอามือกุมขมับเครียดกับนางจริงๆ
"ก๊อกๆ"เสียงเคาะประตูอีกแล้วผมเดินออกไปเปิดประตู ไอ้ปัน ปันนี้เอง
"มีอะไรปันหน้าตาตื่น" ผมถามไอ้ปัน
"แก้มละว่า..แม่มัมตามหามันวะ" ไอ้ปัน
"เชร็ด!!" ผมสะบดออกมา
"แก้ม..แม่น้องมาตามหานะ..น้องมาอยู่ที่นี้เดี๋ยวไอ้คริสมันก็โดนแม่น้องด่าอีกหรอก" ไอ้ปันปัน เดินเข้ามาพูดกับแก้ม พอแก้มได้ยินก็หันขวับมามองไอ้ปันปัน และกระฉากหูฟังออกจากหูอย่างไม่สบอารมณ์
"น่าเบื่อจริงๆ แม่นี้น่าเบื่อมากจะตามทำไมก็ไม่รู้ ..อื้ย!!! "แก้มลุกขึ้นทำท่าสะบัดสะบิ้ง ผมหยักไหล่กับไอ้ปัน ปัน ว่าไม่รู้จะทำยังไงกับแก้มดี ไอ้ปัน ปันมันก็หยักไหล่ตอบกลับว่าจนปัญญาเช่นกัน
"เออ...เมื่อกี้ครูเขมเข้ามาหามรึงไม่ใช่เหรอวะ กรูบอกว่ามรึงเดินเข้ามาที่บ้านพักวะ" ปันปันพูด ผมส่ายหัวว่าไม่นิ แต่คิดอีกทีมีคนมาเคาะประตูนะและผมก็บอกให้แก้มเปิดประตู
"จริงดิวะ" ผมถามไอ้ปันกลับ ผมหันไปมองหน้าแก้ม
"แก้มครูเขมมาใช่ไหม" ผมหันไปถามแก้มสีหน้าผมบอกได้เอาจริง เธอรีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาผม
"แก้ม!! พี่ถามครูเขมมาใช่ไหม"
"แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกพี่ละ และก็ไม่ยอมเรียกพี่หรือบอกให้ครูเขมรอพี่ก่อนก็ได้" ผมพูดเสียงดังใส่แก้ม
"แก้ม...แก้ม.."ที่แบบนี้มาพูดตะกุกตะกักไม่ปากดีเหมือนเมื่อกี่เลย คงเพราะสีหน้าผมดูเอาจริงเอาจังมาก แก้มคงจะรู้ตัวดีว่าผมกำลังโกรธเขาอยู่
"เธอบอกอะไรครูเขม" ผมเดินไปหยุดตรงหน้าเธอก้มลงมองหน้าเธอแบบคาดคั้นเอาความจริง ผมจ้องเธอแบบนี้เธอจะได้กล้าแถ
"แก้มบอกว่าพี่อาบน้ำอยู่..เพราะว่าเราเพิ่งจะ..." ผมพยักหน้าเธอร้ายมากจริงๆแก้ม เธอพยายามกันทุกคนออกห่างจากผม
"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยแก้มและไม่ต้องมาหาพี่อีก...เจอกันก็ไม่ต้องเข้ามาทักพี่ไม่ต้องมาสุงสิงกับพี่อีกเธอนี้มันน่ารังเกียจ..มากแก้ม" ผมหันมาตะวาดเสียงดังไล่แก้มออกไปจากบ้านพักผม ไอ้ปัน ปัน มันก็พยักหน้าให้แก้มรีบออกไป ปัน ปัน มันรู้ว่าถ้าผมโกรธผมจะเป็นยังไง
"และพี่จะพูดกับเธอครั้งนี้แค่ครั้งสุดท้าย....ว่าพี่ไม่ได้ชอบเธอเข้าใจไหม พี่เบื่อการกระทำแบบหมาหวงก้างของเธอมากเลยนะแก้ม "ผมหันมาพูดกับแก้มก่อนที่ผมจะรีบแทรกตัวลงจากบ้านผมต้องไปหาครูเขมไปอธิบาย เพราะว่าที่แก้มบอกว่าผมอาบน้ำอยู่และแก้มก็อยู่ในบ้านพักผมแบนี้เป็นใครก็คิด
**************************************************************
มาลงอีกตอนพร้อมลงแก้คำผิดของเก่าไปด้วย ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
อย่าเพิ่งนอยด์พี่เขมนะ ส่วนตอนนี้ขัดใจไปนิดแต่ตอนนี้มาจัดเต็มครูเขมกับคริส เอ๊ะ! คริสจะไปง้อยังไงนะ
ปล.ขอความคิดเห็นนิดหนึ่งจัดหน้าใหม่แบบนี้ดีขึ้นหรือเปล่าคะ ?
-
เข้ามาอ่าน 2 ตอนรวด ไม่มีเรื่องอะไรให้อินได้เท่ากับความรักในครอบครัวอีกแล้ว รู้สึกมีความสุขจัง :hao5: :hao5: :hao5:
เรื่องเกศนี้ ก็เข้าใจแม่กะเขมนะว่าไม่อยากให้หลานขาดแม่ แต่ถ้ามีแม่แย่ๆ ก็อย่ามีมันเลยดีกว่ามั้ย ปล่อยให้ต้นเลิกเหอะ :z3: :z3: :z3:
ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นแม่คริสใช่ป่ะ มาโคจรเจอกันได้เนอะ :hao3: :hao3: :hao3:
อีแก้มนี้เป็นชะนีที่น่ารำคาญมากกกกกกกก มาทำให้เขมเข้าใจผิดอีก เลววววววว :angry2: :angry2: :angry2:
ว่าจะไม่อินแล้วระ 5555 มาต่อไวๆนะคร้าบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
งานเข้าของจริง สงสารครูเขมอะ :o12: :o12: :o12:
-
:L2: :pig4:
แก้ม :m16:
-
เข้ามาแก้ไขให้จนถึงตอนปัจจุบันแล้วนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกคำแนะนำและกำลังใจค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไอ้ประเด็นครูเขมคิดไม่เท่าไร แต่คนอื่นคิด พรากผู้เยาว์โดยที่อีชะนีนั่นนำความเดือดร้อนมา และคริสให้มันเข้าบ้านทำเพื่อ ? เพื่ออะไร ?
คนเขียน มึง กู อะ เขียนแบบนี้ไปเลย เล้าเป็นไม่ว่า เพราะอ่านแล้วมันขัดตา ง่ะ มึง กูไม่ถือเป็นคำหยาบ ถ้าจะใช้ก็ใช้เลยครับ
อีชะนีแก้ม เดี๋ยวนางต้องโดนฝ่ามือหนูกานต์หน่อยละ ส่งกานต์เมียเก่าเขมไปตบชะนีเด็กเก่าเมีย(มโน)เก่าผัวใหม่เขม ที หมั่นไส้
-
เด็กแก้มนี่ สุดจริง 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
@Wut_Sv ขอบคุณนะคะติดตามตั้งแต่แรกเลย คนแต่งชอบเรื่องนี้มากตรงที่สามคนพี่น้องรักกันมาก บางคนพอมีครอบครัวแล้วจะหันกลับมาเลือกพี่น้องมากกว่าไม่ค่อยมี(แบบว่าเห็นมาเยอะ)
ส่วนปัญหาของเกศรินทร์ เดี๋ยวจะได้รู้ความจริงว่าทำไมนางเกลียดเกย์ (อิ อิ )
@ iceman555 ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน มิได้สปอย์กำลังคิดอยู่ว่าจะเขียนภาคพี่ต้นดีไหม
ส่วนน้องแก้มของเราที่ชอบมโน ปล่อยนางมโนไปไม่มีผลอะไรกับคริสโตเฟอร์กับครูเขมหรอกค่ะ
ฮาๆ เชื่อว่าอยากกระโดดกัดหูน้องแก้มแย่แล้ว
@ Billie ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ดีใจแทนแก้มนางออกมาน้อยกว่าณัฐกานต์แต่มีคนชื่นชมนางเยอะ
@B.B.S ขอบคุณสำหรับคำแนะนำอีกครั้งนะคะ ถามว่าทำไมคริสยอมแก้มความจริงจะปรากฏขึ้นมาอีกทีนะคะ และเราจะมาดูกันว่าครูเขมจะทำให้เด็กอย่างแก้มกลายเป็นเด็กเรียบร้อยยังไงนะ
ส่วนกู มึง กลัวคนอ่านจะบอกว่าใช้คำไม่สุภาพแต่นะชีวิตวัยรุ่น เด็กมัธยมมันคงไม่มีหรอกมั้ง คุณคริสครับ คุณโป้งครับ หรอกใช่ปะ จะกลับไปแก้ให้นะ :o8:
ส่วนณัฐกานต์ใกล้จะหมดคิวแล้วคือกำลังจะถูกตัดออกนั้นเอง
@uknowvry แก้มแรงได้อีกนะคะรอติดตาม และมาดูกันซิว่าครูเขมจะทำให้เด็กหญิงแก้มกลับมาเป็นเด็กเรียบร้อยได้ยังไงนะ
@ yowyow ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกดีคะ มาต่ออีกเยอะๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้นักเขียนคะ :mew1:
-
สนุกดีคะ มาต่ออีกเยอะๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้นักเขียนคะ :mew1:
ขอบคุณค่ะ มีกำลังใจ :z2: :z2: :z2: :z2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 4.5 ครููเขมงอนแล้วนะคริสตามง้อ ปล.18+ เอ๊ะ!! (ยกเว้นคริสโตเฟอร์เพราะยังไม่18)เขาจะง้อกันยังไงนะ
ผมขับรถมาถึงโรงเรียนนี้ปาเข้าไปเกือบสี่โมงกว่าๆพอรถเลี้ยวเข้ามาผมก็รีบเดินไปถาม กลุ่มเด็กที่เล่นสเก็ตบอร์ดอยู่ เข้าไปถามหาคริส ผมจำได้ว่าเขาคือหนึ่งในกลุ่มเพื่อนๆของ คริสโตเฟอร์ผมเดินไปถามเขาและเขาก็บอกว่าคริสโตเฟอร์มาถึงแล้ว และเดินไปบ้านพักเมื่อสักครู่นี้เอง ผมก็รีบตามเข้าไปถือห่อขนมเข้าไปด้วยจะได้ชวนกินขนมหวานที่แม่ผมทำเอง พอไปถึงผมก็เคาะประตูและผมก็ต้องผงะตกใจมีเด็กผู้หญิงอยู่ในห้องกับคริส มองดูดีดีก็คือแก้ม เดินออกมาเปิดประตูด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงแบบนั้นเป็นใครก็คิดวะ พอผมถามหาคริสโตเฟอร์ เธอบอกว่าคริสโตเฟอร์อาบน้ำอยู่แบบว่าเพิ่งจะ...จุด.จุด..กัน แล้วผมจะยืนรออะไรละเพ่นกลับซิครับ เหมือนนางเองไปมั้ยวะเขม วิ่งทำไมเนี๊ยะ!!! วิ่งหนีมาทำไมเนี๊ยะ!!
"โว้ย!!!!" ผมสะบดออกมาพร้อมกับวางของที่ถือลงอย่างหงุดหงิด
"เป็นไงละเขมรีบมามากเป็นหวงเขามากกลัวอยู่คนเดียวมาถึงแล้วเป็นไงเขาอยู่กับ ผู้หญิง" ผมพูดกับตัวอย่างหัวเสีย
"แล้วเราเป็นอะไรวะ ..หึงเหรอ..ไม่นะ หึงทำไมวะ ...เขม" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ
"รู้อย่างนี้อยู่บ้านตรวจการบ้านเด็กหาหนังใหม่ๆมานั่งดูคนเดียวซะก็ดี มาทำไมวะเรา" ผมพูดไปจัดของเข้าทีไปด้วยปึงปึงอยู่คนเดียวนี่แหละ
“ก็มาเพราะว่าไอ้หมอนั้นมันบอกเราว่าอยู่คนเดียวเหมือนพี่เบิร์ดไง” เว้ยย!! ยิ่งคิดผมก็ยิ่งหงุดหงิดผมกำลังเก็บที่ผมแวะซื้อมาใส่ไว้ในตู้นี้ไปแวะซื้อพวกอาหารสดและของแห้งเข้ามาด้วยจะได้เอาไว้ทำอะไรทานกันใช่ผมคิดจะทำอาหารทานกับคริสโตเฟอร์นั้นแหละ เจอแบบนี้ไม่ต้องกินแล้ว ไปกินข้างแกงนั้นแหละดี
อากาศวันนี้ก็ไม่ได้ถึงกับร้อนมากหรอกนะแต่ผมนี้หงุดหงิดจัง มันเหมือนอะไรหว่า (เหมือนประจำเดือนจะมาเพื่อนๆชอบแซว) เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อยก่อนดีกว่าเพื่อจะดีขึ้น ทันทีที่ผมก้าวขาเข้าห้องน้ำผมก็ต้องตกใจ น้ำนองเต็มไปหมดไม่ใช่น้ำนองเต็มตลิ่งแต่นี้มันนองไปทั้วพื้นห้องน้ำดีไม่ล้นขอบกั้นออกมาด้าน ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองฝักบัวมันหลุดไปทั้งหยวงเลย
เวรแล้วเขม!!!!แล้วผมจะซ่อมยังไงละทีนี้ผมรีบวิ่งไปรอบบ้านพักถึงมันจะหลักเล็กแต่ ผมก็วิ่งหานั้นหานี้ไม่ค่อยเจออยู่ดีเอาวะหยิบผ้าขนหนูเก่าๆเอาไปอุดไว้ก่อนแล้วผมค่อยออกไปเดินไปหาว่าใครจะซ่อมมันให้ได้บ้างนี้มันวันอะไรเนี๊ยะ ผมก็พยายามอุดมันไว้อยู่
"ครูเขม" เสียงคริสโตเฟอร์ จะมาทำไมไม่อยากได้ยิน
"ครู" ก็บอกไม่อยากได้ยินไม่ต้องมาเรียก
"ครู" ก็บอกไม่ต้องเรียกไง!! โว้ยย ..นี้ก็อุดไม่เข้าน้ำก็ไหลลงมาเปียกผมหมดไปทั้งตัว เปียกเหมือนลูกหมาเลย
"ครู..ทำอะไรนะ" เสียงคริสโตเฟอร์อยู่ด้านหลังผม พอผมเอี้ยวตัวหันไปชำเรืองมองผมคนที่เดินขึ้นมายืนเลิกคิ้วสูงมองผมอยู่ ก็เห็นอยู่แล้วว่ากำลังซ่อมอยู่จะมาถามทำไม ผมก็รีบหันหลังกลับไม่อยากสนใจคนกำลังโกรธ
"ครูอย่าเหยียบ" คนมันจะซวยช่วยไม่ได้เท้าผมดันเหยียกก้อนสบู่เข้าให้ผมจึงเสียหลัก ด้วยความที่ตกใจมือไปจับที่ท่อแป๊ปไว้ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเลย หักลงมากับมือผมนี้เลย
"เว้ยยยย" ผมร้องเสียงหลง ดันมาบอกตอนเท้าแตะไปแล้วนี้นะจะทันไหมละ.... ไม่ทันแน่ๆ
"ปึก"มีคนเข้ามารับผมคริสโตเฟอร์ คริสวิ่งเข้ามารับผมไว้ไม่ให้กระแทกกับพื้นทั้งผมและเขาเปียกไปหมดทั้งตัว พอเสื้อผ้าเปียกน้ำแน่นอนมันก็ต้องแนบชิดกับลำตัวสายตาผมที่จับจ้องมองไปตามแผ่นอกและไล่ลงมาที่หน้าท้อง
"เอื้อก!!" ผมกลืนน้ำลงคอเสียงดัง เขาก็คงรับรู้ได้ว่าผมมองส่วนไหนของเขาบ้าง คนที่ประคองเปลี่ยนเป็นวางผมลงก่อนจะขึ้นมาค่อมผม คริสใช้แขนเพื่อยันรองรับน้ำหนักตัวเองกันไว้ระหว่างช่วงลำตัวของผม สายตาของเขาไล่ตามแผ่นอกไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงกางเกงขาไม่สั้นเหนือเข่านิดหน่อยตอนนี้มันเปียกฉ่ำไปหมด ผมก็ต้องรีบหนีบเข่าเข้ามาไว้ก่อน
"ครูเซ็กซี่ดีเนอะ..เวลาเปียกน้ำแบบนี้..โคโยตี้ล้างรถโชว์ยังไม่น่าดูเท่าครูเลยอะ. " รอยยิ้มที่เผยออกมาบนใบหน้าต้องคิดอะไรทะลึ่งกับผมอีกแน่ๆ เลยเนี๊ยะ ดูจากสายตาจ้องไม่กระพริบแบบนี้
"หึ!" ส่ายหัวว่าไม่น่าจะใช่นะ
“ครูคิดว่ากลับไปดูโคโยตี้เถอะ!!” ผมก้มลงมองเสื้อยืดสีขาวพอโดนน้ำก้ไม่ต่างอะไรกับไม่ได้ใส่เพราะมันบางมาก
"ครูไปหาผมแล้วทำไมครูไม่เรียกผมละ" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมรีบถอนหายใจออกมาทันทีทำท่าจะลุกแต่ก็ลุกไม่ได้ลำแขนขอคริสโตเฟอร์ที่กระหนาบข้างลำตัวผมอยู่และ คริสโตเฟอร์ก็โน้มตัวลงมาใบหน้าเขาเกือบจะติดหน้าผม สายตาของเขาจับจ้องมองอยู่ที่ริมฝีปากชมพูอ่อนๆ (สีธรรมชาติจริงนะไม่ได้ทาลิป)
"ก็..เออ..ก็.แค่..ไม่อยากเข้าไปกวน" ผมพูดตะกุกตะกักเอามือดันหน้าคริสโตเฟอร์ไว้
"Q_Q" คริสโตเฟอร์
"ก็เห็นอยู่กับสาว..อาบน้ำเสร็จแล้วหรือไง " ผมถามคริสโตเฟอร์ออกไปด้วยน้ำเสียงที่ขุนเคืองกลับมาอีกครั้ง เป็นใครจะไม่เคืองละนี้ขับรถมาหาเพราะจะมาอยู่เป็นเพื่อน แต่คริสโตเฟอร์กลับยิ้มกริ่มส่งกลับมาให้ผม
"ครูหึงผมเหรอ" คริสโตเฟอร์ถามผม ปากเรียวๆสีแดงระเรื่อนั้นอยู่ตรงหน้าผมห่างจากปากผมแค่ไม่กี่เซน ผมถึงกับต้องเมมปากตัวเพื่อสะกดความรู้สึกกับสิ่งที่กับลังยั่วยุปลุกอารมณ์ของผมอยู่ตอนนี้
"ไม่..ไม่ได้หึง..ไม่หึงเลย..จริงๆ" ผมพูดพยักหน้าแต่พอก้มลงมอง ผมก็ต้องกลืนน้ำลายเหนียวลงคอไปอีก คริสโตเฟอร์ก็ยิ่งคืบคลานเข้ามาหาหาผมทุกที ทุกที ผมจะเอียงตัวหลบก็ไม่ได้แขนของคริสโตเฟอร์กั้นผมไว้อยู่แบบหนีบและล๊อกหมดทางไปเลยที่นี้
"ครูมองหน้าผมซิครับ" คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ผมก็ยิ่งไม่กล้ามอง คริสใช้มือช้อนหน้าผมให้หันไปเผชิญกับเขา
"อืมมม.."ริมฝีปากของคริสโตเฟอร์ประกบกับริมฝีปากได้รูปของผม ผมพยายามที่จะขัดขืนนะในหัวผมมันสั่งแต่ใจมันไม่ทำตาม แต่ร่างกายของผมมันไม่ยอมรับฟังความคิดของผมเลย
รสจูบที่คริสมอบให้ผมด้วยความชำนาญและช่ำชองทั้งที่อายุยังไม่สิบแปดเลยนะ ที่แน่ๆมันไม่ใช่รสจูบของเด็กหัดใหม่เพราะว่ามันซาบซ่านจนยากที่บังคับปากตัวเองไม่ใหเผลอครางออกมาเบาๆ ลิ้นนุ่มนั้นก็รีบส่วนทางเข้าไปด้านทันทีเข้าไปเสาะหาความหวานในปากของผม ลิ้นผมก็ถูกส่งกลับไปในปากของคริสเช่นกันคริสดูดดุลปลายลิ้นผมเล่นเบาๆ นิ้วมือคริสกำลังบี้ตุ่มแข็งๆสองจุดที่แปะไว้บนอกผมสลับกัน คริสขยับให้ผมนอนราบลงไปกับพื้นปากคริสก็ยังดำเนินอยู่ไม่ยอมหยุด ปากที่หนาๆทำหน้าที่บดและขยี่ริมฝีปากบางๆอย่างเร้าร้อน น่าแปลกที่สายน้ำที่ไหลลงมาราดรดร่างขอผมและคริสกลับไม่ได้ช่วยดับไฟตัณหามีแต่จะยิ่งเพิ่มความร้อนแรงเหมือนเปลวเพลิงที่รุกโหมกระหนำเหมือนเอาน้ำมันราดลงบนกองไฟ ลิ้นนุ่มๆที่ลากขึ้นลากลงและเวียนวนไปทั่วทุกอณูของร่างกายมันเสียวซ่านมากจนต้องแอ่นร่างขึ้นรับกับการหยอกเย้าของคนเบื้องบน นิ้วมือที่กดจิกและกอดรัดสลับกันไปมาบนแผ่นหลังเพื่อพยายามลดลั่นอารมณ์ความต้องการ ผมพยายามขืนมันไว้
"คะ..คริส..อื้ม!...อ่าห์..." ผมพยามยามเรียกชื่อคริสแต่ก็อดไม่ได้ที่จะไม่ร้องครางตามออกมาด้วย
"ครับ...ว่าไง..ครับ..หึ!..บอกผมซิ...หึ!...ว่าครูไม่งอนผมแล้ว.." คริสโตเฟอร์พูดนี้เขาจะแกล้งผมให้ขาดใจตายใช่มั้ย
"อืมม" คริสโตเฟอร์ดูดลงที่ตรงท้องนอนผม
"ซี้ด!..โอ้วว " มันเสียวมากผมต้องแอ่นตรงส่วนนั้นขึ้นสู้กับปากคริส ผมพยายามกระดกหัวขึ้นมอง คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองผม
"ครูยังงอนผมอยู่ไหม..อืมม" คริสเลื่อนตัวขึ้นมาทาบทับที่ตรงหน้าอกผม ชายเสื้อที่ถูกถลกขึ้นมาด้วย คริสถามผมว่ายังงอนเขาอยู่ไหม พอผมยังไม่ตอบ คริสก็ก้มลง เขาใช้ลิ้นลงตรงกึ่งกลางของหน้าอกแบนและเลื่อนลงไปเรื่อยๆจนจะถึงขอบกางเกงแล้วผมต้องหายใจทางปากช่วย มือหนึ่งก็จับไหล่คริสไว้อยากจะดันออกแต่อีกมือก็กดหัวคริสโตเฟอร์ไว้ไม่อยากให้หยุด
"คริส..พะ..พอ..ก่อน..ครู..อื้ม!..อ่าห์."
"ครู..ผมว่า..ผม..." คริสโตเฟอร์เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างซึ่งผมฟังไมได้ศัพท์แต่ในความคิดในหัวของผมแวปหนึ่ง เขาเป็นนักเรียน
"อืมม..ยะ..อย่า..คริส...นี้..ครูนะ..คริส..อืมมม..พอ..พอ..แล้ว..คริส.ซี้ดดดดดด อ่าห์ " ผมร้องห้ามปรามแต่ร่างหายผมมันก็ไม่หยุดตอบสนองซักทีเหมือนกัน ถึงยังไงผมก็ต้องบอกให้มันหยุดให้ได้เพราะนี้มันผิดมาก ผมจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
"พอเถอะคริส....หยุดได้โปรด....อย่า...ครูทำไม่ได้" ผมดันคริสโตเฟอร์ไว้เพื่อให้เขาหยุดและคริสก็หยุดแค่ยั่งคงค่อมร่างผมอยู่
แฮ้ก!!!ๆๆๆๆๆ พร้อมเสียงหายใจหอบเหนื่อบของผมสองคนโอยเฉพาะผมเรียกได้ว่าต้องหายใจทางปากร่วมด้วย เขาเรียกว่าเจอวัวหนุ่มเขาไปนี้หอมเลยใช่ไหมเนี๊ยะ!!
"แน่ใจเหรอว่าครูทำไม่ได้..ดูมือครูซิ"คริสโตเฟอร์พูด ผมก็ก้มลงมือผมกำและคลึ่งตรงนั้นอย่างเมามันมาก ส่วนสงวนของคริสโตเฟอร์
"เฮ้ย!!! ผมรีบชักมือกลับ มันพองโตและเต็มไม้เต็มมือ
"เคล้าและก็คลึงราวกับรู้งาน!!..แบบนี้ "คริสโตเฟอร์ยิ้มที่มุมปาก พอโดนแซวผมก็ทำท่าจะลุกหนีแต่ลุกไม่ได้คริสโตเฟอร์ดึงรั้งผมไว้ไม่ให้ลุกไปไหน ผมหันมามองหน้าเขาโดยไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากผม
"ครูกลับมาเร็วครูมาหาผมเหรอ"คริสโตเฟอร์ถามผมถ้าบอกว่ามาหาก็เสียฟอร์มครูแย่เลย
"เปล่าแค่มาก่อน.ครู...เออ...ครูเป็นห่วงบ้านพักนี้ดูซิ ท่อน้ำแตกถ้าไม่มาวันนี้น้ำท้วมห้องแน่ๆเลย" ผมพูดแก้ตัวแต่คนตรงหน้านะไม่เชื่อผมหรอก
"มาหาผมก็พูดมาซิ...แถมครูยังมางอนผมเป็นสาวๆอีกนะ" คริสโตเฟอร์มองจ้องเข้ามาในแววตาของผม
"ครูนี้วิ่งหนีผมเหมือนในละครหรือเปล่า ..มุกที่ผู้กำกับเขาใช้กันบ่อยๆ เดินเข้าไปเจอผุู้หญิงและคิดเองเออเองว่าเขามีอะไรกัน...ใช่มั้ยละ" คริสโตเฟอร์พูด สายตาที่คาดคั้นผมอยู่ไม่ว่าจะพยายามหลบทางไหนสายตาคู่นั้นก็ตามผมไปจนผมจนมุม ต้องยอมจำนนเลยไม่หนีและหันหน้าไปเผชิญหน้าแทน ก็เล่นต้อนซะไปไหนไม่ถูกแบบนี้
"และครูก็เป็นนางเอกวิ่งออกไป" ก็ไม่ได้วิ่งแค่เดินอย่างเร็วเฉยๆ ผมคิดในใจ
"แต่คริสนะขยันง้อ..ว่าแต่ครูหายโกรธยังอะ..ถ้ายังไม่หายจะได้ง้อต่ออีกรอบ.." คริสโตเฟอร์พูดและเลียริมฝีปากตัวเอง
"พอ..พอแล้ว!!..ครูไม่ได้โกรธแล้ว" ผมรีบร้องห้ามปรามดันตัวคริสไว้ ที่อย่างนี้ละขยันเชียวนะ
"ผมกับแก้มไม่ได้มีอะไรกันนะและผมก็เพิ่งกลับมาถึงก็เลยเข้าห้องน้ำอาบน้ำส่วนแก้มก็เดินตามผมเข้าไปในนั่งเองจะไล่ยังไงแก้มก็ไม่ยอมไป ครูเชื่อใจผมหรือเปล่าและแก้มเขาเคยช่วยผมไว้ตอนที่ผมเกือบโดนรุมทำร้ายครู แต่ผมกับแก้มไม่เคยมีอะไรกันเกินเลยไปกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง..จริงนะครู ผมสาบานได้" คริสโตเฟอร์พูด ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้า
"ถ้าครูไม่ชอบผมจะไม่ยุ่งกับแก้มอีกก็ได้นะ...ด้วยเกียรติเคยเรียนลูกเสือมา" คริสโตเฟอร์พูด
"ครูเชื่อผมซิ ..ผมยังเชื่อครูเลยนะ" คริสโตเฟอร์พูดสายตาที่นิ่งคู่นั้น
"อืม" ผมพยักหน้า
"ทำไมอือละ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคริส! อือก็แปลว่าเชื่อไง ยังเลิกคิ้วสูงอีกสงสัยเป็นคำตอบที่ไม่พอใจ
"เชื่อใจ! พอใจหรือยังละและเป็นห่วงเพราะว่ามันไม่เหมาะสมนะถ้าครูใหญ่รู้เรื่องเขานายจะโดน"
"ผมรู้ผมก็บอกแก้มไปแล้วว่าอย่ามาหาอีก..สงสัยต้องหาแฟน..." คริสโตเฟอร์พูดก้มหน้ามาหาผมอีกแต่ผมก็ดันตัวเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะทำอะไรผมอีก
"คริสลุกขึ้นก่อนซิ น้ำนองเต็มไปหมดแล้วเนี๊ยะ" ผมพูดบอกคริสโตเฟอร์ เขาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือมาให้ผมจับเพื่อยันตัวเองลุกขึ้น คริสโตเฟอร์ถอดเสื้อยืดออกมาบิดน้ำทิ้งและสวมกลับเข้าไปไหม นึกในใจอย่าถอดตรงนี้ได้มั้ย
"ไม่เห็นจะต้องแอบมองเลย..ถ้าครูอยากมองผมนะยินดีให้ครูดูอยู่แล้ว" คริสโตเฟอร์พูดยิ้มๆ
"ครูอยู่บนบ้านนี้แหละ..ผมจะลงไปดูว่าประตูน้ำอยู่ตรงไหน "
"น่าจะอยู่แถวๆนี้แหละคงเหมือนที่บ้านพักของผม...ผมจะได้หมุนปิดมันซะ" คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้า
"ใครบอกครูเนี๊ยะว่าเอาผ้ามาอุดแล้วมันจะดีขึ้นนะครู..ฮาๆ " คริสโตเฟอร์หันมาแซวผมในมือผมถือผ้าอยู่ สะบัดหน้าหนีเลยก็มันตกใจนี้หาอะไรไม่ได้ด้วย นึกในใจทำไมเราคิดไม่ได้วะต้องไปปิดประตูน้ำและประตูน้ำอยู่ตรงไหนยังไม่รู้เลย และที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะมัวแต่โมโหนายคริสนี้แหละ ผมยืนมองสักพักน้ำก็หยุดไหล่ นี้คริสโตเฟอร์คงเดินไปปิดประตูน้ำให้เรียบร้อยแล้ว และเขาก็เดินกลับขึ้นมา มายืนมองผม
ผมยืนลำดับภาพเหตุการณ์เมื่อสักครูเรียกว่ารีเพลย์อีกทีก็ได้นะแบบว่ามันเร็วมาก เสื้อยืดและกางเกงพอมันเปียกน้ำมันก็แนบเนื้อจนเห็นได้ทุกสัดส่วน และยิ่งเมื่อกี่กำไปนี้เต็มมือมาก เชื่อแล้วที่เขาบอกว่าไซ้ฝรังกับคนไทยมันต่างกันเป็นแบบนี้นี่เอง
"ครู" คริสโตเฟอร์มายืนจ้องหน้าผม
"เฮ้ย!! "คริสโตเฟอร์เรียกผมอีกครั้งและเสียงดังกว่าเดิม ผมก็ตกใจซิเพราะมัวแต่จินตนาการภาพเมื่อสักครู่ในห้องน้ำแบบว่ามันจบไปนานแล้วแต่ผมในหัวผมยังไม่จบ ผมจำต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอไปก่อนจะ
"ทำไมมายื่นจ้องหน้าครูละ..ตกใจหมด"
"ผมยืนคุยกับครูอยู่..แล้วครูละคิดอะไรอยู่...ครูต้องคิดอะไรกับผมแน่ๆ หรือว่าเสียดายมันสั้นไปหน่อย" คริสโตเฟอร์
"เพี๊ยะ!!" เสียงฝามือตีลงที่ต้นแขน "อิว!!" ร้องแบบเด็กฝรั่งชอบร้องเวลาโดนตีหรือเจ็บตัว
"ผมคิดว่าครูประพันธ์ไม่อยู่บ้านนะครูเพราะว่าเขาจะพาแฟนกลับไปบ้านทุกอาทิตย์จะมาอีกทีก็พรุ่งนี้ " คริสโตเฟอร์บอกผม
"แล้วครูจะทำยังไงละ ห้องน้ำก็คงใช้ไม่ได้เพราะว่าไม่มีน้ำ...และต้องรอครูประพันธ์มาซ่อมพรุ่งนี้อีก " ผมพูด นี้น้ำก็อาบไม่ได้ ห้องน้ำก็เข้าไม่ได้แล้วจะให้ผมทำยังไงละทีนี้
"ไปนอนบ้านพักกับผมซิครู ไอ้โป้งไม่กลับคืนนี้นะครู" คริสโตเฟอร์ออกปากชวนผมไปนอนด้วย จะดีเหรอ ขนาดเมื่อกี้ในห้องน้ำยังเกือบเรียกสติแทบไม่ทัน
"ไม่เป็นไรนะคริส ครูว่า..ครูอยู่ได้นะ..ไม่เป็นไร... "ผมรีบพูดปฏิเสธทันที
"ครู..ไม่มีน้ำใช้นะแล้วครูจะเข้าห้องน้ำยังไงละครับ " คริสโตเฟอร์พูดเขาทำหน้าเลิกคิ้วสูง ก็จริงอะนะ
"ไปนอนบ้านพักกับผมก่อนนะครู..และนี้ครูก็รีบกลับมาเพราะว่าจะมาอยู่กับผมไม่ใช่เหรอ" คริสโตเฟอร์พูด
"นะครู" คริสโตเฟอร์พูดเรียกว่าอ้อนจะดีกว่า
"อืมม" ผมพยักหน้าว่าก็ได้ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนตรงหน้าทันที
"ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันเอาของครูใส่ไปก่อน"ผมบอกคริสโตเฟอร์ เขาก็พยักหน้า ผมเดินไปหาผ้าเช็ดตัวให้ รสจูบเมื่อกี้ทำให้ผมถึงกับเคลิบเคลิ้มจนลืมขัดขืนไปชั่วขณะ ช่างน่าอายจริงๆเขมเอ่ย!!
ผมเดินกลับออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวส่งให้คริสโตเฟอร์เขาก็รับไปเช็ดตัวเช็ดหัวที่เปียกโซก ผมรีบเดินกลับเขาไปในห้องนอนถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกเช่นกัน นุ่งผ้าเช็ดตัวพันกายไว้เฉยๆ ตาก็มองหาเสื้อผ้าตัวไหนจะให้คริสโตเฟอร์ใส่ได้
"ครูผมเปียกอะ" เสียงคริสโตเฟอร์ดังอยู่ข้างๆผมเดินเข้ามายืนประชิดตัวผม อย่าบอกนะว่าจะจูบผมอีกแล้ว หลับตาปี๋
"ครูผมจะเช็ดผมให้ ไม่ได้จะจูบครูสักหน่อย..ครูนี้ก็หื่นใช่เล่นเหมือนกันนะ " ผมลืมตาโพลง มองคนที่เอาผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาซับเส้นผมบนหัวผมและขยี่มันเบาๆ ผมก้มลงมองหน้าท้องแบนๆของคริสโตเฟอร์ ถึงไม่มีซีกแพคแต่ก็ทำให้คนตรงหน้าอย่างผมไม่อยากละสายตา และผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่ต่ำกว่าสะดือของคริสโตเฟอร์ผมก้มมองอยู่พักหนึ่งรอให้คนที่กำลังซับน้ำออกจากผมรองทรงของผม ผมรู้สึกว่ามือที่จับชายผ้าไว้ทั้งสองข้างหยุดนิ่งผมเงยหน้าขึ้นมามองดูคริส สายตาคู่นี้มันทำให้ผมใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาเต้นอยู่ข้างนอกแทน
"อันนี้แหละจะจูบ" คริสโตเฟอร์บอกผมเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ใกล้มาก มากจน
"ครื้ด " เสียงท้องร้องดังมากของคนตรงหน้าผม คริสโตเฟอร์ก้มลงมองดูพุงตัวเองไม่หรอกแบนแบบนี้
"หึๆๆ" ผมปิดปากหัวเราะขำคนตรงหน้าผม ยืนเอนหลังผิงกับตู้เสื้อผ้า คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม
"ฮาๆ "ผมหลุดขำออกมาเต็มเมื่อสักครู่นี้ผมพยายามกลั้นแล้วแหละ
"นี่นายหิวข้าวหรือไง" ผมถามคริสโตเฟอร์
"ร้องดังขนาดนี้ไม่หิวก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครู" คริสโตเฟอร์พูด ผมเลิกคิ้วมองนี้บ่ายสี่กว่าๆ
"ใช่ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้วก็มันไม่หิว แต่พอเจอหน้าครูหิวทันที" คริสโตเฟอร์พูด ผมมองหน้าหิวอะไรกันแน่
"หิวครู" คริสโตเฟอร์พูดให้ผมอ่านปาก ผมรีบหมุดเดินหนีออกไปอยู่นานๆไม่ได้ยิ่งเขาอยู่ในสภาพแบบผ้าเช็ดตัวพันกายแบบหมิ่นด้วยเดี๋ยวโดนเด็กกิน
"ใส่เสื้อผ้าซะ ครูจะทำอะไรให้ทานแล้วกัน..มาม่าผัดนะ ..ได้มั้ย" ผมพูดและหันไปถามคริสโตเฟอร์รับเสื้อผ้าจากผมไปสวม ผมก็สวมเสื้อผ้าเช่นกัน และรีบเดินออกไปจัดการเตรียมหันผัก หันหมู ว่าจะทำมาม่าผัดขี้เมา ผมเหลือบตามองไปที่มือถือ
"โอ้วเชร็ด!! "ข้อความที่ต่อว่าผมจากณัฐกานต์และสายที่ไม่ได้รับ ผมปิดเสียงมันเอาไว้
"เขมเป็นบ้าอะไรถึงได้กลับไปโรงเรียนแล้วทั้งที่วันนี้มันวันเสาร์นะจะรักโรงเรียนอะไรขนาดนั้นเพราะว่าเขมเป็นแบบนี้ไง ถ้ากานต์มีคนอื่นก็ไม่ต้องมาถามหาเหตุผลหรอกนะว่าทำไปทำไม" ผมยืนอ่านแล้วก็รู้สึกผิดนี้ณัฐกานต์คงโทรไปหาแม่ผมและแม่ก็คงบอกว่าผมกลับมาที่โรงเรียนแล้ว
"แฟนส่งข้อความหาเหรอครับครู..เขาโกรธใช่มั้ย..ที่ครูเลือกมาหาผม" คริสโตเฟอร์ถามผม
"อืม...เขาโกรธแต่ครูเลือกมาแล้วนิ..ช่างมันเถอะเดี๋ยววันอาทิตย์ครูค่อยกลับไป..หาเขา..กลับไปคราวนี้คงต้องคุยกัน.แต่ตอนนี้ครูยังไม่พร้อมจะคุย " ผมพูดและหันกลับไปทำอะไรให้คริสโตเฟอร์ทาน คริสโตเฟอร์นั่งเท้าคางมองผมทำกับข้าว
"ครูทำกับข้าวเก่งเนอะทั้งที่เป็นผู้ชาย..หัดไว้ไปเป็นแม่บ้านให้ใครหรือเปล่า" คริสโตเฟอร์พูดแซวผม
"อย่าแซวเดี๋ยวปล่อยให้ท้องร้องซะเลย" ผมพูดขณะที่กำลังตักลงจาน ผมไม่เคยใช่จานชามที่นี้พอเปิดออกมาเพิ่งจะรู้นะว่ามีจานอยู่ใบเดียวเอง
เฮ้ย!! เรื่องจริงเหรอเนี๊๊ยะ เรื่องจริงยิ่งกว่านิยายแล้วคนเก่าเขาอยู่ยังไงผมเปิดดูอีกชั้นยังดีที่มีช้อนกับซ้อมสองคู่ ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ เสียสละให้กินไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวผมค่อยกินทีหลังก็ได้ ผมตักใสจานใบเดียวนั้นแหละและไปวางตรงหน้าคริสโตเฟอร์ เขาหันมามองผม
"ครูไม่ทานเหรอครับ"
"ทานก่อนเลย" ผมพูดขณะที่กำลังปลดผ้ากันเปื้อนออก
"ครู.."
"มันมีจานใบเดียวเธอกินก่อนครูกินที่หลังเธอ"ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์กำลังจะเก็บล้างภาชนะระหว่างที่รอ
"ไม่เอากินด้วยกันจานเดียวกันนี่แหละ มาเลยมานั่ง" คริสโตเฟอร์เดินมาดึงแขนให้ไปนั่งข้างๆเขา ผมก็นั่งลงเขาก็ใช้ส้อมม้วนเส้นมาม่าเอาขึ้นมาเป่าก่อนที่จะส่งมา ทำท่าจะป้อนผม ผมส่ายหัวไม่ต้องป้อนผมจึงเอื่อมมือไปจะคว้าช้อนส้อมมาถือเองแต่คริสดึงกลับไม่ยอม
"ป้อนให้..อ้าปากซิครู .." คริสโตเฟอร์บอกผม ผมก็ค่อยๆ อ้าปากมันเขินซิครับให้เด็กมาป้อนให้ถ้าเป็นเอิร์ธหลานผมจะรีบเลยแต่นี้มันนายคริสโตเฟอร์ และเขาก็ป้อนมาม่าผัดเข้าไปในปากผม
"อืมม." อร่อยดีเหมือนกันนะฝีมือเราเนี๊ยะ
"เป็นไงครู ..ผมเสียสละป้อนครูก่อนเพื่อว่าครูเป็นอะไรไปผมจะได้พาไปโรงพยาบาล อ้อก่อนพาไปจะผายปอดให้ก่อนด้วย..ฮาๆ " นายคริสโตเฟอร์พูดผมมองค้อนไม่วายต้องหาเรื่องวุ่นวายกับปากผมอีกจนได้นักเรียนหื่น
ผมลุกขึ้นไปหยิบช้อนส้อมอีกคันมาตักมาม่าผัดในจานเดียวกันและนั่งทาน นายคริสโตเฟอร์ก็หยิบมือถือผมไปเปิดดูรูปถ่าย ส่วนผมก็นั่งทานไปด้วยมองหน้าคนข้างๆไปด้วย
“ในรูปเหมือนครูกับแฟนรักกันดีจังนะ” คริสโตเฟอร์พูด
“แต่ในความเป็นจริงผมว่าครูไม่มีความสุขเลยจริงไหม” คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะก้มหน้าลงไป
“ครูเคยได้ยินไหมร้องเท้าสวยแค่ไหนถ้าใส่แล้วมันกัดก็ต้องถอดมันออก คนรักก็เหมือนกันรักมาแค่ไหนถ้าไปไม่รอดก็ต้องเลิก” คริสโตเฟอร์พูด ผมหยุดนิ่งชั่วขณะก่อนจะหันไปมองคนข้างที่กดเลื่อนดูรูปในมือถือผมและทานไปด้วย
"นี้พี่ชายครูเหรอครับ ..พี่ชายครูเท่อะ ..เขาเป็นทหารเหรอ"
"ทำไมนายรู้ละ"
"ดูแววตาที่ดุดันผมว่าเขาเหมาะที่จะเป็นสไนเปอร์มาก และจากความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อดูท่าทางจะฟิตมาอย่างดี ผมอยากได้แบบนี้ "คริสโตเฟอร์เขาหันมามองผมแวปหนึ่งยิ้มที่มุมปาก
"ครูชอบไหมคนมีกล้ามแขนใหญ่ๆแบบนี้" คริสหันมาถามผม
"เธอมาถามครูทำไมละ เอาไว้ถามแฟนเธอซิคริส" ผมพูด ก้มหน้าลงตักมาม่าผัดใส่ปากเก็บอาการเขิน
"ก็ถามอยู่นี้ไง ..ชอบไหมถ้าผมมีกล้ามแขนแบบพี่ชายครูอะ"
"ก็ชอบมั้ง.." ผมตอบเบาๆ
"เดี๋ยว..ใครแฟนเธอ" ผมสะบัดนหน้าหันไปมองคริสโตเฟอร์
"หึๆๆ.." คริสหัวเราะผมในลำคอและหยักไหล่ให้ผมแค่นั้น
คริสโตเฟอร์ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือผมต่อไป ผมนั่งทานผัดขี้เมาฝีมือตัว ผมตักไปจนคำสุดท้าย แต่คำสุดท้ายนี้รู้สึกแปลกๆเส้นสุดท้ายนี้มันไม่ได้มาจากจานผมแต่ว่ามันเหมือนกำลังเชื่อมโยงมาจากคนข้างๆ
ผมสองคนกินกำลังกินเส้นเดียวกันอยู่เหรอ เส้นยังคาอยู่ที่ปากของผมและอีกส่วนก็อยู่ปากของคริสโตเฟอร์พอคริสหันมาเห็นรีบหมุดเก้าอี้หันมาเผชิญหน้ากับผมทันที ผมส่ายหน้าว่าไม่นะแต่อีกคนพยักหน้าว่าเอา ยังมีควักมือให้ผมเข้าไปหาเขาผมส่ายหน้าว่าไม่เอาอะจนอีกคนต้องเม้มปากเป็นฝ่ายรุกเขามาแทนเข้ามาเรื่อยๆ ปลายจมูดคริสโตตเฟอร์ชนเข้ากับปลายจมูกของผม มือของคริสโตเฟอร์ก็รั้งเอวผมไว้ไม่ให้ผมขยับหนีผมหลับตาปี๋ไม่กล้ามองตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยคิดว่าจะทำแบบนี้กับใครเลยแต่ก็เคยเห็นแต่ในหนังสือการ์ตูนและจู่ๆก็มีผู้ชายมาทำแบบนั้นกับผมจะทนดูได้ยังไง รู้สึกได้ว่าริมฝีปากใครบางคนกำลังเลมอยู่ที่ริมฝีปากของผมอย่างเมามัน แขนผมถูกยกให้ไปคลองไว้แบบโอบรอบคอของคริสโตเฟอร์แทน ลิ้นนุ่มเริ่มชอนไชรุกร้ำเข้ามาในปากผม
"คริส!!" ผมทั้งคู่ต้องเบิกตาโพลงมีคนมาเรียกคริสโตเฟอร์
****************************************************************************************
ไม่มีอะไรน่าตกใจแค่เพื่อนเรียก อย่าเพิ่งนอยด์นะ ตอนหน้ามี NC เบาๆ +18 เมื่อครูเขมกับคริสต้องนอนเตียงเดียวกันอะไรจะเกิดขึ้นนะ อยากบอกว่าแก้ไม่รู้กี่รอบเขียน NC ไม่เก่ง
ขอบคุณที่มาติดตามกันนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: รักคนอ่านจัง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย เกือบไปแล้วววววววว 555 :hao7: :hao7: :hao7:
ตอนนี้ไม่มีไรมาก สวีทหวานกันอย่างเดียว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ว่าแต่ใครเข้ามาเรียกคริสเนี่ย จะงานเข้ามั้ย มาต่อไวๆนะคร้าบบบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
นายคริส น่ารักไปไหน ไวไฟเฟร่อออออ แต่คนอ่านชอบ 5555 :hao7:
-
เขมน่ะนะ ถ้ายังยึดติดกับกานต์ในเรื่องว่าอยากสร้างครอบครัว ระวังจะเสียคริสไป แหมขยำเขาขนาดนั้นอะนะ ให้เด็กซอย ๆ ไป
คนมาเรียกจะเป็นครูหรือเพื่อนดีนาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยย. ฟินๆๆๆๆ
-
รอลุ้นตอนหน้าคับ ๕๕๕
-
:ling1:
-
"คริส!!" ผมทั้งคู่ต้องเบิกตาโพลงมีคนมาเรียกคริสโตเฟอร์
เสียงเรียกดังอยู่ทีหน้าบ้านพักผม ผมรีบดันอีกคนออก และคริสโตเฟอร์ก็ลุกขึ้นไปอย่างหัวเสียผมเองก็นั่งเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเอง วันนี้โดนไปกี่ทีแล้ววะเขม!! อยู่กับณัฐกานต์มายังไม่เคยโดนจูบมาราธอนขนาดนี้เลย ผมเก็บจานที่ว่างเปล่าหันไปล้าง
"อะไรของมึงวะ" คริสโตเฟอร์ตะโกนถามผู้มาเยือน
"คืนนี้พวกกูจะไปผับพี่ปืนกันวะ เขาบอกว่าคืนนี้ไปได้ ไม่มีตำรวจและคืนนี้ก็มีโคด้วย" ผมได้ยินการสนทนาของคนข้างล่าง คริสโตเฟอร์หันมามองผมมีโคด้วยโคโยตี้ซิท่า คริสหันมาเหล่มองผม
"ไม่เอาวะ กูเหนื่อย" คริสโตเฟอร์ตะโกนตอบไป
"ห๊ะ!! ทำอะไรเหนื่อยวะ"
"เออ..กูเหนื่อยแล้วกันไม่อยากไปและกูก็ไม่ชอบดูโค." ผมแอบยิ้ม
"เหรอ!! ถ้ามึงไม่ชอบไปดูโคแล้วมรึงชอบดูอะไรวะ โคออกจะน่ารัก โคโยตี้นะโว้ยเฮ้ย!! " ผมหันไปเหล่มองจะใจอ่อนไปกับเพื่อนมั้ย
ติ๊กต๊อกๆๆๆๆๆๆๆ โคโยตี้สาวๆสวยๆ หุ่นดีดี จะไปไหมละ ?
"ไม่ไปวะ กรูชอบดูครูมากกว่า. "
"อ้อ..เออ..ดีวะ ชอบดูครู ......เว้ยย!!! "
"กูชอบอยู่ดูแลครูเขามากกว่าครูอยู่คนเดียวอันตราย" ผมคิดในใจจะอันตรายก็เพราะนายนี้แหละที่อยู่กับผม
"เออ...เหรอ...อันตรายตรงไหนวะ..ถ้าในนี้อันตรายก็ไม่มีไหนปลอดภัยแล้วมั้งนี้มันโรงเรียนนะเว้ยเฮ้ย"
"เออ..มึงไปกันเถอะจะไปปล่อยน้องนก น้องแมว น้องต่ายที่ไหนก็ไปเถอะกูไม่ไปวะ"
" เออ..ตามใจวะ อย่าโทรให้กูกลับมารับนะมึง..ฟักมึง!! " ผมส่ายหัวให้กับเด็กเกรียนๆแต่มันก็มีสีสันดีนะ
ผมกำลังเก็บล้างภาชนะด้วยน้ำขวดที่มีอยู่ และที่แน่ๆ ผมกำลังยิ้มดีใจที่เขาไม่ทิ้งผมไป
"พอบอกไม่ไปนี้ยิ้มดีใจขนาดนี้เลยเหรอ..ไหนบอกอยู่ได้ไง..." นี้ขนาดหันหลังให้นะ คริสโตเฟอร์ยังแอบมายืนข้างหลังผมและพยายามชะโงกหน้ามองผม ผมก็หันหนียังตามอีก ยังอีกจนจะหมุนรอบตัวแล้วเนี๊ยะ!!!
"พอแล้วคริส!!"
"ผมชอบมองเวลาครูเขินอะ..ผู้หญิงนี้ชิดซ้ายไปเลยนะ ฮาๆ "
"หยุดแซวได้แล้ว...และนี้ครูว่าจะตรวจการบ้านซะหน่อยเมื่อวานกลับไปก็เหนื่อยเลยไม่ได้ตรวจ" ผมพูดคริสโตเฟอร์ช่วยผมเอาผ้าแห้งมาเช็ดที่ผมล้างแล้วเก็บเข้าตู้เก็บของ
"ดีเลยผมโหลดหนังใหม่มา Fast and furious 7 ผมเอามาเปิดดูกับครูนะ" ผมซะบัดหน้าไปมองก็บอกอยู่ว่าจะตรวจการบ้าน
"ครูบอกว่าจะตรวจการบ้าน" ผมหันไปบอกนายคริสโตเฟอร์
"ก็ตรวจไปซิครับผมนั่งดูใกล้ๆไม่เห็นเป็นอะไรเลยไม่ได้รบกวนซะหน่อย..." ผมหันไปเหล่ ภาพเมื่อกี้ขนาดผมกับเขานั่งกินมาม่ายัง....อื้ยยยย!! ไม่อยากคิดและดูคนที่พูดว่าไม่รบกวนพูดไปนิ้วนี้ไต่ไปตามแขนผม มันน่าไว้ใจได้ไหมละ
"เพี๊ยะ"
"อิววว" ร้องซะเสียงหลงขนาดนี้ผมตีจริงๆเลยเจ็บไง
"ถ้าอย่างนั้น...ผมไปเอาฮาร์ดไดรฟ์ก่อนนะครูและจะออกไปาซื้อขนมด้วย ครูเอาอะไรไหมครับ " คริสโตเฟอร์ถามผม
"น้ำแข็งมาสักหนึ่งถุงแล้วกันและเธอจะซื้อเครื่องดื่มมาด้วยก็ได้นะ..เอาตังครูไปคริส"
"โธ่ที่รัก! เรื่องเล็กน้อยนะเดี๋ยวเขาจัดให้" ผมสะบัดหน้ามามองคนที่เรียกผมว่าที่รัก คริสโตเฟอร์หายออกไป ผมก็ลงไปขนพวกสมุดการบ้านนักเรียน ผมก็ยกเอาทีวีหน้าจอ 32 นิ้ว ยกขึ้นมาวางไว้ เดี๋ยวคริสโตเฟอร์เขาจะมาดูหนังที่นี้
" กลับมาแล้วครับ" เสียงคริสโตเฟอร์เดินเข้ามาในบ้านพัก ผมหันไปมองในมือถือถุงขนมขบเคี้ยวมาเพียบเลยและพวกเครื่องดื่ม ผมมองว่าทำไมซื้อมาเยอะอย่างนี้นะ ผมนั่งบนโซฟา โซฟาที่นี้มีตัวเดียวและมันก็นั่งได้สองผมก็เอาโต๊ะมาตั้งข้างๆเพื่อวางสมุด ส่วนคริสโตเฟอร์ก็สาละวนกับการต่อสายเชื่อมกับฮาร์ดไดรฟ์ของเขา เป็นเครื่องเล่นขนาดพกพา พอคริสเปิดดูผมก็อยากดูนะแต่การบ้านก็อยากตรวจ แล้วอย่างนี้จะมีสมาธิไหมละและไหนผมจะต้องระวังคนข้างๆผมนี้อีก
"น้ำครับ..ที่รัก" คริสโตเฟอร์ส่งกระป๋องเครื่องดื่มาให้ผมหนึ่งกระป๋อง ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างๆผม นั่งแบบนั่งเบียดเลยดีกว่าผมก็ก้มหน้าลงเปิดสมุดเล่มแรกขึ้นมาตรวจการบ้านผมรู้สึกว่าไหล่หนักๆพอหันไปดู อ้อ! คริสโตเฟอร์เอาหัวเขามาพาดไว้บนไหล่ผม ตาก็จับจ้องอยู่ที่หน้าจอ ผมก็ปล่อยให้เขาพิงแบบนั้น แต่ก็หันมาเหล่มองเป็นระยะๆ
"อะ..อ้าปากซิ..ป้อน" คริสโตเฟอร์เขาส่วขนมขบเคี้ยวมาจ่อไว้ที่ปากผม พยักหน้าว่าเขาจะป้อน ผมก็อ้าปากงับมันลงไปความรู้สึกรักแรกกลับมาอีกครั้ง
ผมนั่งตรวจงานไปด้วยดูหนังไปด้วยและกินขนมกับคนข้างๆนี้ไปด้วย อันที่จริงเด็กก็ไม่ได้สร้างบ้านเสมอไปอย่างที่เขาว่าไว้ ผมหันไปหันมาและคนข้างๆผมก็เงียบไปแล้ว ผมก้มลงมองอีกทีคราวนี้หลับปุ๋ยผิงหัวไหล่ผมอยู่ ผมกลัวเขาจะหลับไม่สบายเลยขยับว่าจะลุกพอผมยกแขนถือหนังสือไว้คริสก็ไถลมากอดลำตัวผมแทน ผมก็คงต้องปล่อยให้เขานอนกอดผมไปแบบนี้ใช่ไหม มันคงต้องใช่แล้วแหละ เหมือนเด็กน้อยเลยนะเรานะ
"คริส!!" ผมเห็นว่าเขาหลับไปได้สักพักจึงปลุกเรียกให้เขาตื่น
"ครับ..."คริสตอบรับการเรียกขานจากผมแต่ตายังหลับอยู่เลย
"ตื่นได้แล้วนี้มันจะทุ่มหนึ่งแล้วนะนายหิวหรือเปล่า" ผมถามคริสโตเฟอร์
"จริงซิครู...ครูละหิวมั้ย ผมยังอิ่มมาม่าผัดฝีมือครูอยู่เลยอะ..เป็นมาม่าผัดที่อร่อยที่สุดในโลกก็ว่าได้ " คริสโตเฟอร์ค่อยปรือมองผมก่อนจะบิดขี้เกียจและถามผมกลับ
"หึๆๆ"
"ยังมาขำครูอีกนะตกลงอร่อยจริงปะเนี๊๊ยะ"
"อร่อยครับดูซิผมกินไปตั้งเยอะ กินเยอะกว่าครูอีกนะ" คริสโตเฟอร์พูด
"ก็นายเล่นกินไปจนพุงกางขนาดนั้น ..เดี๋ยวครูกินมาม่าต้มก็ได้ครูไม่ค่อยหิวเท่าไหร่" ผมพูดและดันคนที่ผิงผมอยู่ให้ลุกได้แล้ว และผมเดินไปหยิบพวกของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าหยัดใส่กระเป๋าเป้ ผมจะต้องไปนอนที่บ้านพักกับคริสโตเฟอร์ ในกระเป๋าเล็กๆของผมมันมีพวกเจลที่ผมเอามาเพื่อว่ามากับณัฐกานต์และผมก็ต้องใช้มัน
"ไม่เอานะเขม คิดอะไรบ้าๆ " ผมสะลัดความคิดบ้าๆออกไปก่อนจะหยิบมันออกไปจากกระเป๋าใบเล็กและหยิบพวกยาสีฟันและแปรงสีฟัน ครีมล้างหน้า ครีมทาหน้าหยัดใส่ลงไปแทน
"ครูขับรถไปจอดที่หน้าบ้านพักผมได้เลยนะ เพื่อว่าครูจะกังวลถ้าจะจอดตรงนี้" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าก็จริงนะผมเป็นหวงรถเหมือนกันและที่สำคัญรถคันนี้ผมรักมากพี่ต้นให้ผมมานิมันทำให้ผมไม่คิดอยากจะซื้อใหม่
"ผมเอากระเป๋าผมใส่ไว้ในรถครูนะครับ..เจอกันที่บ้านนะครับ..ที่รัก"คริสโตเฟอร์พูดเขาเดินลงไปก่อนและขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปก่อน
นี้ผมกำลังจะนอกใจจริงๆใช่มั้ย ผมหันมากดเปิดมือถืออีกครั้ง พอเครื่องเปิดปุ้มสิ่งที่ปราฏกบนมือถือคือ ข้อความต่อว่าผมต่างๆนานาจาก ณัฐกานต์ผมก็เลือกที่ปิดมันลงไปอีกครั้ง
ผมเดินลงจากบันไดบ้านและขับรถออกไปที่บ้านพักของคริสโตเฟอร์จริงอย่างที่คริสพูดนะ
"รองเท้าต่อให้สวยแค่ไหนถ้าใส่แล้วเจ็บก็ต้องถอดออก ก็เหมือนคนรักต่อให้รักมากแค่ไหนถ้าไปกันไม่รอดก็ต้องเลิก"
ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ระหว่างที่ผมกุมพวกมาลัยผมเหลือบไปเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายผมถอดมันออกและโยนใส่ไปที่ลิ้นชักในรถ
"ความรักของเรามันคงถึงทางตันแล้วละกานต์..ขอบคุณนะที่เคยรักกัน" ผมพูดเบาๆ ผมขับรถตรงไปที่บ้านพักของคริสโตเฟอร์ เห็นมีเพื่อนของคริสมายืนคุยด้วยสี่หน้าคน ผมนำรถเข้าไปจอดด้านข้างของบ้านพักคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์รีบเดินแย้งผมถือพวกกระเป๋าเสื้อผ้าผมและของคริสไปถือเอง พวกเพื่อนๆของคริสโตเฟอร์มองผมกันคริสโตเฟอร์สลับกันไปมาอยู่พักหนึ่ง
"สวัสดีครับครู..ไอ้คริสมันบอกพวกผมว่าครูน้ำแตกในห้องน้ำ " ผมสะบัดหน้าไปมองว่ายังไงนะและหันมามองพ่อตัวดี ผมเข้าใจความหมายนะ
"ไอ้เชี้ยปันกูบอกว่าแป๊ปน้ำในห้องน้ำครูแตก" คริสโตเฟอร์หันไปทำท่าโบกเพื่อนเขา
"ขอโทษครับครูผมคงได้ยินเพี้ยนไป แป๊ปน้ำในห้องน้ำครูแตกเหรอครับ" เพื่อนของคริสถามผม
"ใช่แล้ว..ครูเลยต้องมาค้างกับคริสนะ"ผมพูด
"Q_Q" ทุกสายตาเบี่ยงไปทางคริสโตเฟอร์
"แค่คืนเดียวนะ..พรุ่งนี้ครูประพันธ์คงจะมาแล้วครูรอให้ครูประพันธ์ซ่อมแป๊ปน้ำให้ก่อน" ผมรีบตอบแทนคริสโตเฟอร์ทันที ผมขยิบตาให้พ่อตัวดีช่วยกันบ้างซิ
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยผู้ชายทั้งคู่ถ้าผู้ชายนอนด้วยกันไม่ได้แล้วมึงจะให้กูไปเอาหมาที่ไหนมานอนวะ" คริสโตเฟอร์ถามเพื่อน
"อืมม" พร้อมกันมาก แต่สายตาแต่ละคนนี้ ผมว่าไม่มีใครเชื่อยุคต์นี้สมัยหนีแหล่งข่าวเยอะแยะไปทำไมเขาจะไม่รู้จัก ชายรักชายละครับ
"ถ้าอย่างนั้นพวกกูไปเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัวหล่อจะออกไปหา...บ้างอะไรบ้างนะคริส..เออ..พรุ่งนี้พวกกรูไม่ซ้อมบาสกันนะดูท่ามรึงจะ...เหนื่อยละงานนี้ ..ไปก่อนนะ ..ไปก่อนนะครับครู "
พวกเพื่อนๆคริสโตเฟอร์พูดและพากันแยกย้ายไป ผมหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์ ก็เพื่อนเล่นแซวแบบนี้ ผมคิดถูกหรือคิดผิดนะที่มานอนด้วยเนี๊๊ยะ
"เข้าบ้านเถอะครับครู" คริสโคเฟอร์บอกผม ผมก็เดินขึ้นไปบนบ้านพัก วันนี้ดูสะอาดตากว่าวันก่อนเยอะเลย
"แม่บ้านมาทำความสะอาดให้นะครับครู..เขาจะมาทำให้อาทิตย์ละครั้ง" คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม
"อืมม...ที่จริงเธอหัดทำเองก็ได้นะและผู้ชายทำงานบ้านนะมีเยอะแยะไป" ผมพูด
"เอาไว้รอเป็นพ่อบ้านให้ครูก่อนแล้วผมจะหัดทำนะครู" คริสโตเฟอร์หันมาพูดว่ารอเป็นพ่อบ้านให้ผมก่อน แอบชำเรืองตามอง คิดจะแย้งตำแหน่งพ่อบ้านจากผมงั้นหรอ!!
"ครูหิวไหมผมต้มมาม่าให้ ผมต้มมาม่าอร่อยนะครู" ผมหันไปมองหน้าคนที่บอกว่าต้มมาม่าอร่อย ผมว่าเด็กเล็กก็ต้มอร่อยนะถ้าอย่างนั้นนะ ฉีกยิ้มให้ผมอีกและคริสก็เดินไปกรอกน้ำรินใส่กาต้มน้ำไฟฟ้า ส่วนผมก็จัดการหยิบเสื้อ้ผ้าจากระเป๋าออกมาใส่ไม้แขวน ให้ดูเรียบร้อย
"ครูแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าผมก็ได้ครับ" คริสโตเฟอร์ละสายตาจากกาต้มน้ำร้อนหันมาบอกผม ผมพยักหน้า ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของคริสก็ตู้เสื้อผ้าผู้ชายนะ มันก็รกเป็นเรื่องปกติ ผมเห็นคริสโตเฟอร์สาละวนกับการต้มมาม่าให้ผมทาน คงจะอร่อยจริงอย่างที่เขาบอกแน่ๆ
ผมจัดการเปิดตู้ค้างไว้และรื้อเอาเสื้อผ้าออกมาหมดเลย ผมเห็นว่าตูเสื้อผ้าของเขามีลิ้นชักเยอะอยู่ผมคิดว่าจะเอาพวกเสื้อยืดพับใส่ไว้จะดีกว่าและวางแบบเสียบไว้เรียงเป็นสีให้ด้วยจะได้หยิบได้สะดวก
"ครูทำอะไรนะครับ"
"ครูจัดตู้ให้เธอไง" คริสโตเฟอร์เดินมาหาผม ผมหันไปมองหน้าเขาว่าผมอยากทำให้ เห็นเขาแบบนี้แล้วผมรู้สึกว่าเขาคงไม่ค่อยมีใครทำให้เหมือนเช่นผมแม่ผมทำให้ผมตลอดและผมก็เรียนรู้จากแม่รดาของผมนี้แหละแต่คริสโตเฟอร์ซิแม่เขาคงไม่มีเวลาที่ดูแลเขาเหมือนเช่นแม่ผม ต้องดูแลรีสอร์ทไหนจะลูกใหม่ที่เพิ่งเกิดมาอีก ผมหันไปจัดการแยกเสื้อผ้าจะได้เป็นสัดเป็นส่วน เสื้อผ้าพวกนี้ของคริสโตเฟอร์ยี่ห้อดีดีทั้งรั้น จะว่าไปแม่เขานี้ก็ซื้อเสื้อผ้าให้คริสได้ทันสมัยดีเหมือนกัน เช่นพวก Shaps , Desel , Jaspal ผมเลือกแขวนเสื้้อผ้าใส่ไปเที่ยวไว้อีกด้านและชุดนักเรียนของคริสโตเฟอร์ ถุงเท้าก็ม้วนจับคุู่ให้เรียบร้อย กางเกงยืดก็พับเก็บให้อย่างเรียบร้อยเช่นกัน
"ครูมาทานก่อนเถอะเดี๋ยวมาม่าอืด" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยักหน้าเดี๋ยวค่อยมาจัดให้ต่อก็แล้วกัน ผมเดินมานั่งที่โต๊ะกลมเล็กๆ บ้านพักนักเรียนนี้ก็ดีเหมือนกันมันน่าอยู่กว่าหอพักหน่อยมีมุมเล็กๆไว้ทำอาหารง่ายที่ใช่ไมโครเวฟแต่ไม่มีเตาแก๊สแค่นั้น
"อร่อยแน่นะ" ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาต้มมาม่าสองห่อเอาไว้
"ไหนเราบอกครูว่าไม่หิวไง"
"ไม่อยากให้ครูนั่งกินคนเดียวผมรู้ว่านั่งกินคนเดียวมันเหงา" คริสโตเฟอร์พูด
"ผมเลยต้องคอยออกไปกับเพื่อนตลอดไปอย่างนั้นแหละครู...ไปแค่ไม่ให้ตัวเองรู้สึกเหงาแต่จริงๆ " คริสโตเฟอร์พูด เขาก็ใช้ส้อมตักมาม่าทาน ผมก็นั่งทานไปด้วย
"แม่เธอไม่มาหาเธอบ้างเหรอคริส"
"แม่ผมนะแอบมาบ้าง...ผมกับเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ค่อยได้ครับครู..คงเพราะว่าผมไม่ชอบภาษอังกฤษมั้งครับและผมก็มีปัญหากับทางโรงเรียนเรื่องนี้ประจำผมเกือบไม่จบม.ต้น จนแม่มาขอร้องให้ผมไปแก้ศูนย์ที่ติดอยุู่ตั้งแต่เทอมแรก..แม่นะรักผมมากแต่แม่ก็รักสามีใหม่ของเขาด้วย ผมรู้ว่าแม่ลำบากใจนะครับครู"
"ดังนั้นเธอควรจะทำให้เธออยู่บนโลกนี้ได้ด้วยตัวของเธอเองคริส" ผมพูด ผมแตะที่หลังมือของคริสโตเฟอร์
"มีอะไรที่ครูช่วยได้ครูยินดีนะและเต็มใจด้วย" ผม คริสโตเฟอร์พยักหน้าเบาๆ ผมสองคนทานกันต่อและคริสโตเฟอร์ก็เป็นคนเก็บล้างเองผมกลับไปจัดตู้ให้คริสโตเฟอร์ต่อแยกว่าชั้นไหนใส่อะไร แย้งกางเกงยางยืดให้เป็นสัดส่วน คริสโตเฟอร์เข้ามาช่วยผม พอทุกอย่างเข้าทีเข้าทาง ผมกับคริสโตเฟอร์ช่วยกันจัดจนเป็นระเบียบเรียบร้อยคราวนี้จะหยิบจับอะไรก็สะดวกแล้วซิ
"ครูครับขอบคุณนะครับ ไม่เคยมีใครมาทำให้ผมแบบนี้เลย" คริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองทำท่าจะร้องไห้ ไม่อยากจะเชื่อนะว่าดูเขาเหมือนแข็งนะแต่ก็มีมุมที่เรียกว่าอ่อนโยน ผมตรงเข้าไปกอด
"ไม่เป็นไรอันไหนครูทำให้ได้ครูก็ทำให้นะ" ผมบอกคริส ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองมันเกือบจะห้าทุ่มแล้วนิ
"ครูอาบน้ำก่อนไหมครับเดี๋ยวผมอาบที่หลังครู" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมพยักหน้าก็ดีนะ
"ก็ได้คริส" ผมตอบตกลงว่าผมอาบน้ำก่อนผมเดินไปในห้องน้ำก่อนเลย ผมเห็นคริสโตเฟอร์กำลังเล่นมือถือตัวเองอยู่ที่นอนรออาบน้ำหลังผม ผม ปิดประตูแต่ว่ามันล๊อกไม่ได้นี้
"คริสประตูห้องน้ำเธอมันล๊อกไม่ได้นิ" ผมเปิดประตูโผ่หน้ามาถามคริส
"ใช่ครับครูมันล๊อกไมได้ ทำไมเหรอครู" คริสโตเฟอร์ละสายตาจากมือถือขึ้นมาถาผม
"เออ..คือ.." ผมจะพูดยังไงดีแบบนี้ผมจะกล้าอาบน้ำไหม
"ครูกลัวผมแอบดูเหรอครู ...ผมนะไม่ใช่พวกถ่ำมองนะ เพราะว่ามันมองเห็นไม่ชัด ผมชอบเปิดดูเลยครู....เห็นแบบจะจะมันได้อารมณ์กว่าเยอะ" คริสโตเฟอร์พูด นั้นแหละที่ผมกลังจะเปิดเข้าไปดูผมนี้แหละ
"ผมไม่เปิดเข้าไปหรอกครับครู..ผมรอให้ครูเปิดให้ผมดูดีกว่า..ตื่นเต้นกว่าเยอะ" ผมจะอมยิ้มดีใจทำไมและผมก็ปิดประตูห้องน้ำถอยหลังกลับเข้าไป ผมอาบนำเสร็จก็รีบแต่งตัวด้วยชุดนอนที่ผมสวมใส่ปกติ ชุดนอนกางเกงขายาว พอเสร็จเรียบร้อยก็รีบออกจากห้องน้ำคริสโตเฟอร์จะได้อาบน้ำต่อจากผม
"เฮ้ย" ผมร้องซะเสียงหลงถึงแม้จะมีผ้าเช็ดสวมพันกายไปครึ้งท่อน
"ครูตกใจทำไมละครับ" คริสโตเฟอร์ถามผม "หึๆ " แถมยังขำผมด้วยนะ
"ว่าแต่ครูเถอะ ใส่ซะมิดชิดขนาดนี้เลยเหรอครับเวลานอน" คริสโตเฟอร์ชี้ที่ชุดที่ผมสวมอยู่ ผมก้มลงมอง
"ก็ใช่นะซิใครดังนั้นเธอไม่มีทางเห็นสัดสวนของครูแน่นอน" ผมพูด หยักคิ้วให้ด้วย ว่าแต่ผมจะนอนเตียงไหนละ
"ครูนอนเตียงไหนละคริส" ผมถามคริสโตเฟอร์เขาหันมามองหน้าผมและเบนสายตาไปที่เตียงนอนเขาไง
"นอนเตียงผมไง เตียวเดียวกันนี่แหละทำไมเหรอครู"
"เตียงเธอเล็กนิดเดียวนะ"
"ผมกลัวไอ้โป้งมันว่าเอานะครูมันหวงเตียงมัน" คริสโตเฟอร์พูด ผมถึงกลับต้องกลืนน้ำลงคอเตียงนี้มันเตียงเดี่ยวนะถ้านอนสองคนผมว่าต้องก่ายกันนอนแล้วแหละมั้ง
"ครูว่ากลับไปนอนบ้านครูดีกว่าคริส..คือครูไม่อยากเบียดเธอนะ"
"ครู..จะทิ้งผมไว้คนเดียวจริงๆเหรอ นี่ผมไม่ไปกับเพื่อนเพราะอยากอยู่กับครูนะ" คริสโตเฟอร์พูดผมหันมามองคริสโตเฟอร์ ทำยังไงละ เมื่อตอนบ่ายก็ทำผมซะกระเจิงไปพักหนึ่งแต่ว่าเอาวะเขมต้องผ่านไปได้คืนเดียว
"โอเคครูนอนนี้ก็ได้...ก็แค่คืนเดียวเนอะ" ผมเห็นสีหน้าคริสโตเฟอร์ก็ไม่กล้าทิ้งเขาไป
"ไม่แน่พรุ่งนี้ครูอาจจะติดใจก็ได้นะ.ฮาๆ” คริสโตเฟอร์พูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ผมรีบหันไปหาอะไรปาตามหลังไปทันที และคริสก็เดินผิวปากเข้าห้องน้ำไป ทะลึ่งจริงๆ
*******************************************************************************************
มีต่อข้างล่าง NC เบาๆของคริสและครูเขม
[/font][/size]
-
5.6 สวีทกันเบาๆของครูเขมกับคริสโตเฟอร์ ก่อนจะมี NC (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3288593#msg3288593)
ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนบนที่นอนของคริส ผมยังไม่ได้กดเปิดมือถือเลยนะและผมก็เลือกที่จะไม่เปิดมันอีกในตอนนี้ เหมือนกับผมอยู่ตรงนี้แล้วมีความสุขดีเลยไม่อยากจะเก็บเอาบางสิ่งที่มันจะทำให้ผมรู้สึกแย่เข้ามาก็แค่นั้น พรุ่งนี้้แล้วกันนะผมจะโทรไปหาเขาและนัดกันเพื่อนจะคุย ผมเหนื่อยแล้วไม่อยากเดินไปต่อแล้ว
ผมพลิกตัวไปนอนตะแคงจะว่าไปเมื่อตอนบ่ายนี้ผมค้างนะ เขาเรียกว่ามาทำให้ยากและก็จากไปใช่ไหม ผมต้องขมตาตัวเองให้หลับให้ได้ต้องไม่คิดอะไร ผมได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมาผมก็ยังไม่กล้าลืมตาเสียงดัง
ก๊อกแกร๊ก!! เหมือนหยิบจับอะไรสักอย่างและตามมาด้วยกดปิดเสียงสวิตส์ไฟ หลังตากนั้นความมืดก็เข้ามาเยือนทันที ผมค่อยๆลืมตา ผมรู้สึกว่าที่นอนทางด้าผมหยุบตัวลงผมรีบหลับตาปี๋อีกครั้ง
"ผมรักครูนะแต่ผมก็กลัวเพราะคนที่ผมรักมากเขาเคยทิ้งผมไปผมกลัวครูทิ้งผมไปเหมือนเขา"เป็นเสียงกระซิบเบาๆ ที่้ค้างหูผมและจมูกที่ซุกไซ้ที่ซอกคอผมเบาๆ เพื่อสูดกลิ่นกาย ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ค่อยหันไปมองคริสที่ซบหน้าลงที่ด้านหลังของผมใจผมเต้นแรงมากและที่สำคัญผมกำลังมีอารมณ์อีกครั้งไม่นะต้องนอนเขม ผมบอกกับตัวเองพยายามขมตาให้หลับลงแต่มันก็ยาก หรือว่าจะลุกไปคริสโตเฟอร์ก็จะรู้ว่าผม....อึ้ย!!!ไม่ได้ไม่ได้ ตอนนี้คนที่กอดผมไว้เขาเงียบไปแล้วหรือว่าจะหลับแล้วนะ หลับง่ายดีจังแต่ผมก็ลุกไม่ได้อยู่ดีแขนคริสโตเฟอร์กอดผมไว้อยู่แบบนี้
"ฟู่" ผมเผลอพ่นลมออกมาทางปาก
"นอนไม่หลับเหรอ" เสียงกระซิบถามที่ข้างหูผม ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอผมอยู่ แขนที่สอดมากอดผมไว้ดูเหมือนจะเลื่อนไปเลื่อนมาแถวๆ ท้องน้อยและค่อยเลื่อนต่ำลง ต่ำลง จนกระทั้งถึงตรงนั้น ...ของผม
"เพราะอันนี้หรือเปล่าอะครู" ผมทำตาโตเพราะว่านายคริสจับตรงแกนกายผมเข้าแบบเต็มกำมือ ผมหลับตาปี๋อายซิครับ คริสเลยรู้จนได้ว่าผมกำลังอยู่ในห่วงอารมณ์ไหน
"ผมก็เป็นอะครู ตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว เรามาทำด้วยกันนะ ถ้าไม่ทำนี้คงนอนไม่หลับแน่ๆ " คริสโตเฟอร์กระซิบข้างหูผมแต่มันดังก้องเหมือนตะโกนใส่ซะมากกว่า
" แต่ผมยังไม่เคยทำให้ผู้ชายด้วยกัน..เคยทำแต่ผู้หญิงอะ" หูผึ่งมันจะดีหรอ?
"ครูหันมาซิครู...นะ..ผมว้อนอะ" น้ำเสียงของคริสโตเฟอร์ มันยั่วยวนผมมาก อย่ายั่วครูเดี๋ยวครูใจแตก!
"I need you help, pleas." ถึงจะเป็นคำขอที่สุภาพก็เถอะ คริสโตเฟอร์ดันผมให้พลิกไปหาเขา ผมก็ค่อยๆพลิกตัวเองเข้าหาคนที่นอนคะแคงรอผมอยู่แล้ว ไปมองคนที่นอนข้างๆ ไม่ได้สวมเสื้อนอนแต่กางเกงนี้ผมไม่รู้ว่าสวมไหมเพราะผ้าห่มมันคลุมอยู่ครึ้งท่อน คริสก็ดันผ้าห่มออก ผมก้มมองตรงนั้นของคริสมันแข็งและเรียกได้ว่าชี้หน้าผมอยู่ดีกว่า คริสใส่กางเกงบอลดูก็รู้ว่าไมได้ใส่กางเกงยืดข้างในด้วย
"นะครู ..ผมอยากให้ครูสอนผม"
"แต่ว่า.."
"ครูมันเป็นเรืองธรรมชาติไม่ใช่เหรอครับ..นะครู..ของครูก็พร้อมแล้วอะ...นะเรามาทำด้วยกันนะครู...อืมม" คริสโตเฟอร์พูดออดอ้อนผมและเขาดึงผมเข้าไปแนบชิดแผ่นอกแน่นๆของคริส คริสโตเฟอร์ก้มลงจูบปากผมเบาๆและคลอเคลียไปตามแก้มไล่ลงมาที่ต้นคอ มือผมก็กุมส่วนนั้นของคริสไว้มันแข็งและเต็มมือมาก อายุแค่นี้ยังซูซีกับผมแล้วไปกินอะไรมาทำไมมันโตไวจังของผมนี้กว่าจะโตใช้เวลาตั้งนาน นี้อายุแค่17จะแซงหน้าผมอยู่แล้ว
"อืมม..คริส...ซี้ด" ผมซี้ดปากเพราะว่าคริสกำลังใช้มือปฏิบัติกับของผม ผมก็ใช้มือปฏิบัติให้คริสตอบเช่นกันแต่ของผมอาจจะรู้งานมากกว่าคริสโตเฟอร์ยังดูขัดๆเขินๆแต่เขาก็พยายามทำให้เหมือนที่ผมทำให้เขานั้นแหละ ผมก็จูบคริสเราแลกลิ้นกันพัลวัลเลยม้วนรัดกันอย่างไม่เกรงกลัวว่ามันจะพันกันจนเอาไม่ออก(แต่มันคงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งเนอะ) ขาก็กอดก่ายกันไปมา ตอนนี้ผมปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเอง ให้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ เพราะว่าตอนนี้ความต้องการมันกำลังครอบคลุมความถูกผิดแต่จะทำยังไงได้อันนี้มันก็เป็นความต้องการพื้นฐานของมนุษย์มิใช่หรอผมก็มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเช่นกัน
ผมทั้งจูบทั้งไซ้ลงที่ซอกคอขาวๆนั้นของคริสโตเฟอร์ เมื่อตอนบ่ายมีแค่คริสที่รุกผมส่วนผมก็นอนดิ้นรองรับลิ้นนั้นแต่ตอนนี้ผมรุกเองแบบผู้ใหญ่เขาทำกันด้วยประสบการณ์ที่เหนือกว่าด้วย
"ที่รัก..อืม..เก่งสุด..คริส..ชอบ..อ่าห์....ขอแรงนิดหนึ่งซิที่รัก"เสียงกระเซ้าบอกให้ผมเร่งระดับการปฏิบัติด้วยมือผมก็จัดให้
"อืมมม...อืมม..อ่าห์..โอ้วว..คริส..ซี้ด..โอ้วว" ผมร้องครางออกมาเช่นกัน นี้ขนาดบอกว่าไม่เคยทำให้ผู้ชายด้วยกันนะ
"อะ..อะ ..อ่าห์...คริสสสสสส...โอ้วว..อู้ " เสียงสุดท้ายผมเรียบร้อยไปแล้วและคริสก็เช่นกัน
"แฮ้กๆ" เสียงหอบของผมและคริส หลังจากที่เราทั้งคู่เสร็จสมอารมณ์หมายผมก้มมองมือที่กุมของรักของหวงคริสไว้ น้ำสีขาวขุ่นๆ เต็มมือผมไปหมดและที่มือคริสก็เช่นกัน
" คริสโตเฟอร์มองหน้าผมและก้มลงมาบดขยี่เบาๆ ผมยังคงจ้องมองใบหน้าของคริสโตเฟอร์ นี้ถ้าบอกว่าอยู่มหาวิทยาลัยนะเชื่อสนิทเลยเด็กมัธยมอะไรถึงได้เชียวชาญเรื่องอย่างว่าแบบนี้
"คราวนี้นอนหลับสบายแหละ" คริสโตเฟอร์พูดปนยิ้มๆให้ผมแน่ละเรียบไปขนาดนี้ไม่มีอะไรติดค้างแล้วนิออกมาจนหมดแม๊กเลยก็ว่าได้ เขาเอื้อมไปหยิบกล่องกระดาษทิชชูและส่งมาให้ผมสองสามแผ่นเพื่อเช็ดทำความสะอาดของตัวเอง
"ที่รักเปิดไฟตรงหัวเตียงให้หน่อยซิครับ" คริสโตเฟอร์บอกผมเขาเรียกผมว่าที่รักมันรู้สึกดีแปลกๆ คริสโตเฟอร์ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อนำกระดาษทิชชู้ที่ใช้แล้วทั้งของผมและของเขา เขาหยิบของผมโดยไม่รังเกียจสักนิดเอาไปทิ้งให้ คริสโตเฟอร์เช็ดทำความสะอาดบนเตียงนอนจนเกือบหมดคาบแต่ก็ยังมีเลอะเทอะอยู่นิดหน่อย พรุ่งนี้ผมต้องเอาไปซักให้ซะหน่อย แค่คิดใบหน้าผมก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที มันเป็นเรื่องที่น่าอายจริงๆ
"คริส..ครูขอโทษนะ..ที่จริง" ผมพูดขอโทษคนที่นั่งลงบนเตียงข้างผมทิ้งตัวลงนอนลงและสวมกอดผมทันที
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครู..มันเป็นเรื่องธรรมชาติ..แต่มันสุดยอดมากเลยนะดีกว่าทำเองอีก..ครูว่าไหมและยิ่งทำให้กันแบบนี้ด้วย..ฟินกว่าดูหนังโป้และทำไปด้วยอีก" คริสโตเฟอร์พูด นี้พูดมาได้ไม่คิดจะอายกันบ้างสักนิดเลยหรือไง คริสกำลังใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ
"นี้แค่มือนะผมยังรู้สึกดีได้ขนานนี้ถ้ามากกว่านั้นละ" คริสโตเฟอร์พูดในตาเป็นประกายผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ผมหันไปมองคริสแว๊ปหนึ่ง
"ครูยังไม่พร้อมในขั้นนั้นนะคริส" ผมออกปากปฏิเสธไว้ก่อนเลย
"ผมรอได้...ผมรักครูนะ..แต่ผมก็กลัว.."
"ผมกลัวถ้ารักแล้วครูทิ้งผมไปอีกคนผมจะทำยังไง..ครู"
"คนที่เธอบอกว่ารักเธอและเขาทิ้งเธอไปเธอหมายถึงพ่อเหรอ"
"อืม"
"ถ้าอย่างนั้นเธอต้องตามหาเขาซิจะได้รู้ความจริงๆ "ผมหันบอกคริสโตเฟอร์ ให้ออกตามหาพ่อเขา ผมไม่อยากให้เขาคิดเอาเองว่าพ่อไม่รักเขาทิ้งเขาไป ผมไม่อยากให้เขามีความรู้สึกที่ไม่ดีกับพ่อเขา ผมเชื่อว่าเขาอาจจะมีเหตุผลที่มากพอว่าทำไม
"ถ้าครูไม่มีแฟนก็คงจะดี..." คริสโตเฟอร์นอนพลิกตัวนอนตะแคงยกข้อศอกขึ้นตั้งฉากยันศรีษะของเขาไว้ สายตาเขามองผม สายตาคู่นี้ไม่ใช่สายตาเด็กนักเรียนทั่วไปที่ผมเคยเห็นแต่เขาก็ยังเป็นเด็กนักเรียนของผมอยู่ดี
"คริสครูกลัวว่านี้มันจะเป็นการทำร้ายเธอ"
"ความรักไม่เคยทำร้ายใครไม่ใช่เหรอครู และผมก็เชื่อว่าครูรักผม..ผมมองมันผ่านสายตาของครู"
"ผมดูออกว่าครูคิดยังไงกับผม...และผมก็รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับครู..เหมือนเราได้เจอคนที่ใช่แต่ในเวลาที่ผิดใช่ไหมครู"
"เพราะครูคิดว่าผมเป็กเด็กนักเรียนและเด็กกว่าครูอีก..นี้มันเวทีรักนะครูไม่ใช่เวทีนักมวยจะได้ขึ้นชกข้ามรุ่นกันไม่ได้นะ"
"หึๆๆ" เสียงหัวเราะในลำคอของผมกับมุกที่คนอายุน้อยกว่าพยายามใช้อ้างอิงขอความรักคนอายุเยอะกว่าอย่างผมนะซิ และมันก็ได้ผล ผมเอื้อมมือไปแตะแก้มคริสโตเฟอร์คริสเขาใช้แก้มเขาหนีบมือผมไว้ มือเขาก็บีบมือผมเล่น บีบแล้วคลายบีบแล้วก็คลายอยู่แบบนั้น
"นอนได้แล้วคริส..ครูเริ่มง่วงแล้วแหละ..นอนหลับฝันดีนะครับ" ผมพูด คนที่นอนตะแคงก้มลงมาจุมพิศที่ริมฝีปากบางๆของผม
"นอนหลับฝันดีครับ..อยากเรียกที่รักไม่อยากเรียกครูแล้วอะ"
"นอนได้แล้ว..ได้คืบจะเอาศอกนะเรานะ " ผมพูด พอคริสโตเฟอร์ทิ้งพร้อมกับสอดแขนเข้ามากอดผมเหมือนเดิม กอดไว้แน่นเชียวเหมือนกลัวว่าผมจะหายไปซินะ ผมเอื้อมมือไปกดปิดสวิตซ์ไฟและความมืดก็เข้ามาอีกเยือนอีกครั้งแม้จะมีแสงไฟจากไฟภายนอกแต่ก็สว่างแค่นิดเดียว
"ครูรู้ไหมว่าผมกลัวความมืด ผมกลัวการอยู่คนเดียวแต่ผมก็กลัวการมีความรักผมไม่อยากรักใครที่ผมไม่รู้ว่าผมจะไว้ใจเขาได้หรือไม่ ผมกลัวการจากลา" เสียงของคนที่กอดผมอยู่เขาซบหน้าลงที่แผ่นหลังของผม
"พอผมได้กอดครูความกลัวเหล่านี้มันก็หายไป ครูอย่าทิ้งผมไปนะ ผมรักครู " เสียงที่พร่ำบอกผมว่าอย่าทิ้งเขาไปมันดังก้องอยู่ในหัวผมตลอดจน ผมเริ่มได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคริสเขาคงหลับไปแล้ว
แต่ผมยังคงนอนลืมตาในความมืดนี้ผมควรจะเลือกทิ้งความรักที่สะสมมาสี่ปีเต็มๆและเริ่มต้นใหม่ใช่มั้ย แต่ก่อนที่ผมจะเริ่มต้นมันอีกครั้งผมควรจะจบสิ่งที่ค้างคาของผมกับณัฐกานต์ไปเสียก่อนพรุ่งนี้้ผมจะโทรไปคุยกับเขาและคงจะนัดคุยกันอย่างเป็นทางการ ผมกับณัฐกานต์ยังมีอะไรร่วมกันอีกหลายอย่าง สมุดบัญชีที่เปิดด้วยกันตั้งแต่ผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยผมรับสอนพิเศษให้เด็กเล็กและรับจ๊อบทำงานที่ร้านกาแฟสดอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเขาเปิดคาเฟ่เล็กใกล้กับย่านที่พักของนักท่องเที่ยวเขาเห็นว่าผมเป็นคนเก่งภาษาอังกฤษผมพูดได้ดีเลยทีเดียว เขาจึงชวนผมไปทำจนผมกับณัฐกานต์พอจะมีเงินเก็บแสนกว่าๆและคอนโดที่ผมกับณัฐกานต์ช่วยกันจ่ายจนเป็นอิสระคือมันการเป็นสมบัติของผมและกานต์เป็นที่เรียบร้อยเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่าน ถูกโอนเป็นชื่อของผมสองคน
นี้แหละที่ผมต้องคุยและตกลงกันผมขอให้มันจบลงด้วยดีอย่างน้อยความเป็นเพื่อนก็ยังคงอยู่ สี่ปีมันก็ผูกผันมากพอสมควร ถามว่ารักไหมก็รักมากพอ แต่ถ้าเทียบกับความเหนื่อยล้าแล้วผมยอมรับว่าเหนื่อยมากเหมือนกัน
ผมว่าผมควรจะหยุดพักมันได้แล้ว ขอโทษนะกานต์ที่เขมประคองมันไปอีกไม่ได้เพราะเส้นทางความรักของสองเรามันเหมือนเส้นทางที่ขนานกันสองเส้นที่ไปกันไม่ได้เลย เพราะเรามองต่างกันคิดก็ต่างกัน มองสิ่งเดียวกันแต่ให้ความหมายกันไปคนละอย่าง ความรักที่อยู่บนเส้นขนาดที่แตกต่างกันเช่นนี้มันไม่มีวันที่จะมาบรรจบพบเจอกันให้เป็นทางเดียวกันได้เลย.....ดังนั้นเขมจะไม่รั้งกานต์ไว้ด้วยคำว่า "เรารักกันมานาน " เพราะบางที่รักเราอาจจะหมดไปตั้งนานแล้วก็ได้แต่ที่ทนอยู่ก็แค่ยื้อไว้เพื่อหวังว่ามันอาจจะดีขึ้นแต่จริงๆแล้วมันกลับยิ่งแย่ลงกว่าเดิมว่าไหม..
"หมับ" ผมจับมือของคนที่กอดผมไว้มากุมไว้หลวม
"ครูจะไม่ทิ้งเธอ ครูสัญญา " คำพูดที่เบามากแต่ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะทำแบบนี้
*****************************************************************************************
ขออภัยหากฉากนี้ คนแต่งก็ไม่เคยเขียน NC มาก่อนรู้สึกขัดๆ เขินๆ แต่มาให้จิ้นกันเบาๆ ขอบคุณคุณทุกกำลังใจค่ะ วันนี้มาลงสองตอนรวดเลย หวังว่านิยายเรื่องนี้จะเป็นถูกอกถูกใจกันบ้างนะคะ ขอบคุณคะแนนเป็ดที่บวกให้และคอมเม้นให้กำลังใจ มีกำลังใจขึ้นมาเยอะมาก หากมีคำผิดต้องขออภัยด้วยคนแต่งก็จะยายามอ่านและตรวจทานอยู่เลยเรื่อยแม้จะลงไปแล้วก็ตาม ถ้าเจอจะรีบแก้ให้ทันที
สปอยด์ ตอนหน้า คือตอนแตกหักของณัฐกานต์และเขม และบางสิ่งที่เขมต้องรู้สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะมา มันจะใช่สาเหตุที่ทำให้ผู้อำนวยการไม่สนับสนุนรักแบบที่เขาเป็นหรือไม่ ...ไม่ได้สปอยด์มากนะ.. Tomorrow come Tomorrow come ....
รักคนอ่านจัง .... :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
เลิกเลยๆๆ อีกานต์นิสัยไม่ดี ว่าแต่ครูเขมจะเสร็จคริสตอนไหนอะ อิอิ
-
กลับไปคราวนี้ได้เลิกกับกานต์ชัวร์ เผลอๆอาจจะเห็นกานต์อยู่กับแม๊คก็ได้ ๕๕๕
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบคำนี้ "นี่เวทีรักไม่ใช่เวทีมวย ที่จะชกข้ามรุ่นกันไม่ได้" โอ๊ย ครูเขมเสร็จแน่ ๆ จะมีผัวเด็กแล้วนะเราเขม ฮิฮิ
คนเขียน เราขอแนะนำเรื่องการใช้ "!" อัศเจดีย์ หรือ เครื่องหมายตกใจสักเล็กน้อย
- ใช้ในกรณีตะโกน หรือตกใจมาก ๆ นะครับ
"ผมรักครู !" มันเหมือนการตะโกน แต่คนเขียนบรรยายว่าพูดเบา ๆ (ถ้าจำไม่ผิด) ถ้าการใช้ประโยครูปลักษณะนี้ มันจะเหมือนการที่ผู้ชายตะโกนบอกรักใครสักคนที่อยู่ใกล้มาก อาจจะคนละตึก คนละฝั่งถนน
แต่ถ้าใช้เอ็น "ผมรักครู" มันจะดูซอฟต์ ๆ ละมุน ๆ แต่ถ้าจะเพิ่มความหนักแน่นให้ทำตัวหนาครับ
อีกประโยค
"ครูจะไม่ทิ้งเธอครูสัญญา !" มันนี้ก็เหมือนตะโกนตอบกลับไป แต่ก็อธิบายว่าพูดเบา ๆ ใช้การเน้นย้ำ ทำตัวหนาได้ครับ เพราะถ้าเปลี่ยนมาใช้เป็น "ครูจะไม่ทิ้งเธอ ครูสัญญา" มันดูละมุนกว่าเยอะ จะได้ความโรมานซ์ขึ้นอีกมากโขเลยครับ
แต่ช้าแต่ มีความรู้สึกว่าเขมอาจจะสับสนสถานะรุกรับตัวเองแน่นอนเลยอะ มองแล้วว่ากำลังเห็นเขมเจอทางที่ใช่ เขมจะมีผัวแล้ว เย้ ๆ
-
อ่าน 2 ตอนรวด มาแต่ละฉาก แต่ละตอน บอกเลยว่าฟินมาก :hao7: :hao7: :hao7:
เพื่อนคริสนี้ก็นะ แซวไม่เกรงใจครูเลย "พรุ่งนี้ไม่ซ้อมบาสนะ เพราะมึงคงเหนื่อย" 555 :m20: :m20: :m20:
ตอนหน้าแล้วซินะ เวลาที่รอคอยมานาน "กำจัดอีกานต์" กร๊ากกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
มาต่อไวๆนะคร้าบบบบบ สู้ๆ :z2: :z2: :z2:
-
รีบๆ เลิกกันไปเลย แล้วมาคบกะน้องคริสสสส วี๊ดดดดด วิ๊ววววว :hao7:
-
คริสรุกเร็วมาก แต่ชอบ!!! รีบกำจัดกานต์ออกไปซะ :angry2:
น้องแก้ม :serius2: จะดีมาก
ให้คนแต่งค่ะ :L2: :L2: มีความพยายาม สู้ต่อไปค่ะ :katai4:
-
ชอบคำนี้ "นี่เวทีรักไม่ใช่เวทีมวย ที่จะชกข้ามรุ่นกันไม่ได้" โอ๊ย ครูเขมเสร็จแน่ ๆ จะมีผัวเด็กแล้วนะเราเขม ฮิฮิ
คนเขียน เราขอแนะนำเรื่องการใช้ "!" อัศเจดีย์ หรือ เครื่องหมายตกใจสักเล็กน้อย
- ใช้ในกรณีตะโกน หรือตกใจมาก ๆ นะครับ
"ผมรักครู !" มันเหมือนการตะโกน แต่คนเขียนบรรยายว่าพูดเบา ๆ (ถ้าจำไม่ผิด) ถ้าการใช้ประโยครูปลักษณะนี้ มันจะเหมือนการที่ผู้ชายตะโกนบอกรักใครสักคนที่อยู่ใกล้มาก อาจจะคนละตึก คนละฝั่งถนน
แต่ถ้าใช้เอ็น "ผมรักครู" มันจะดูซอฟต์ ๆ ละมุน ๆ แต่ถ้าจะเพิ่มความหนักแน่นให้ทำตัวหนาครับ
อีกประโยค
"ครูจะไม่ทิ้งเธอครูสัญญา !" มันนี้ก็เหมือนตะโกนตอบกลับไป แต่ก็อธิบายว่าพูดเบา ๆ ใช้การเน้นย้ำ ทำตัวหนาได้ครับ เพราะถ้าเปลี่ยนมาใช้เป็น "ครูจะไม่ทิ้งเธอ ครูสัญญา" มันดูละมุนกว่าเยอะ จะได้ความโรมานซ์ขึ้นอีกมากโขเลยครับ
แต่ช้าแต่ มีความรู้สึกว่าเขมอาจจะสับสนสถานะรุกรับตัวเองแน่นอนเลยอะ มองแล้วว่ากำลังเห็นเขมเจอทางที่ใช่ เขมจะมีผัวแล้ว เย้ ๆ
ขอบคุณนะคะ เขาไปแก้บ้างแล้วจะระวังเรื่องการใช่ "!" ตัวนี้
ใช่ค่ะเขมสับสนอยู่เลยเหมือนนายเอกเล่นตัวไปหน่อย แม้คนเคยเป็นรุกมาก่อนจะให้เปลี่ยนเป็นรับทันทีเลยคงจะเร็วไป แต่ไม่นานค่ะเขมคงได้เป็นรับเร็วนี่ (คนแต่งแอบกลัว ไม่รู้ว่าคนอ่านจะอยากอ่าน NC หรือเปล่าหรือตัดแค่ เหมือนที่ลงและจบตอนไปอะไรประมาณนี้นะคะ ใจก็อยากบรรยายไปเลย เฮ้อ!! สองจิตสองใจ
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ
-
รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมีแสงแดดอ่อนๆรอดเข้ามาผ่านกระจกบานหน้าต่าง ผมหลับไปนานพอสมควร เหลือบมองเวลาที่ตรงหัวเตียงเกือบจะเจ็ดโมงเช้าแล้ว ตื่นสายนะวันนี้ปกติผมตื่นตี่ห้าครึ้งไม่เกินหกโมง ผมก้มมองยังมีแขนยาวกอดผมไว้ กอดไว้แบบนี้ตลอดทั้งคืนมันรู้สึกดียังไงก็ไม่รู้ ผมค่อยๆหันหน้าไปมองคนที่ยังคงหลับสนิท ขนาดเวลานอนหลับนี้ก็ยังหล่อ คิ้วที่หนาๆมันรับกับดวงตากลมโตคู่นั้นปลายจมูกโด่งขึ้นเป็นสันคมตามแบบฉบับลูกครึ้งเขาโชคดีมากที่เขาได้พ่อเขามาเกินครึ้งซะอีก โดยรวมแล้วมันช่างดูดีโดดเด่นไปหมด แต่ยกเว้นดวงตาสีดำธรรมชาตินั้น
"เฮ้ย!" ผมสะดุ้งก็คนที่ผมพิจารณาความหล่ออยู่นั้น จู่ๆก็ลืมตาโพลงขึ้นมาเหมือนกับรับรู้ได้ว่ามีคนมองจ้องเขาอยู่ คริสโตเฟอร์ยิ้มให้ผม
"จะทำอะไรผมหรอครับ หรือว่าที่รักจะลักหลับผมแต่เช้าเลย " คริสโตเฟอร์พูด ผมพลิกตัวมานอนตะแคงเพราะว่าผมกำลังมองจ้องเข้าไปในแววตาคู่นั้น มองลึกลงไปจนเห็นสีของนัยน์ตาได้ชัดเจนมันไม่เหมือนทุกที ผมมองเพ็งมันอีกทีคราวนี้นานหน่อยตื่นเช้ามาผมอาจจะตาหูลายหรือบอดสีไปชั่วขณะแต่ไม่ใช่
"สีตาของเธอมันเป็น..." ผมถามคริสโตเฟอร์ด้วยควาประหลาดใจเพราะทุกทีผมจะเห็นว่ามันมีสีดำธรรมชาติแต่นี้
"สีฟ้า..ครับครู..นัยน์ตาผมมีสีฟ้า" คริสโตเฟอร์พูดเขายื่นหน้ามาใกล้กับผมใช่มันเป็นสีฟ้าที่สวยมาก
"ทำไม?...ปกติสีตาเธอมันเป็นสีดำไม่ใช่เหรอคริส " ผมถามคริสโตเฟอร์แต่มีทันที่เขาจะตอบคำถามผม ผมก็เหลือบมองไปเห็นกล่องใส่คอนแทคเลนส์วางอยูบนโต๊ะ ผมหันกลับมามองหน้าเขาอีกที
"เธอใส่คอนแทคเลนส์เหรอคริส ? "
"ใช่..เพื่อปกปิดมัน...ผมอยากปิดบังมันไว้...ผมพยายามหลอกตัวเองว่าผมไม่มีส่วนไหนที่ได้มาจากพ่อของตัวเองแต่มันกลับไม่ใช่ผมได้เขามาเกือบทั้งหมด"คริสโตเฟอร์พูด
"ผมไม่อยากเห็น"คริสโตเฟอร์พลิกตัวลุกขึ้นนั่ง
"ทำไมละ..สีฟ้าแบบนี้สวยดีออก..ครูชอบ..และนี้คือตัวต้นที่แท้จริงของเธอนะคริส" ผมพูดก่อนจะยื่นมือไปแตะเพื่อจับใบหน้าเขาไว้ ผมเพ้งมองเข้าไปในนั้น มันสวยงามจริงๆแต่เขากลับไม่อยากที่จะเห็นมัน
"เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับสนิทโดยที่ไม่ฝันร้าย..ครูเชื่อไหมผมฝันร้ายทุกคืน..ฝันว่าโดนทิ้งให้อยู่ลำพัง..ฝันว่าคนที่ผมรักเขากำลังเดินหันหลังทิ้งผมไป คำพูดที่บอกว่าจะกลับแต่เขาไม่เคยกลับมาอีกเลย" คริสโตเฟอร์พูดมือเขาก็ลูบไล้ไปตามหน้าท้องที่แบนลาบของผม คลึงเคล้ามันเล่น
"แต่เมื่อคืนผมรู้สึกดีรู้สึกอบอุ่นรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่ตามลำพัง" คริสโตเฟอร์พูดเขาเงยหน้ามองผมสายตาเป็นประกายยิ่งมีแสงอ่อนตกกระทบลงที่ดวงตาสีฟ้าคู่นั้น
"ถ้าครูไม่มีแฟนก็คงจะดีซินะ..เราเจอกันช้าไปใช่ไหมครู"
"หึ?" ผมเลิกคิ้งสูงมองคนที่พลิกตัวตะแคงเข้าหาผมตั้งข้อศอขึ้นเพื่อท้าวยันรองรับน้ำหนักศรีษะไว้ ฝามือหนานิดหน่อยตามประสาคนชอบเล่นบาสเกตบอล ลูบไล้ที่แก้มของผมอย่างเบามือเหมือนกลัวว่าจะทำให้ผมเจ็บ
"ผมรักครู"
"คริส.... มันเร็วไปหรือเปล่า ...เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าเธอเป็นแบบนี้จริงๆ"
"คือครูหมายถึง... ครูเองก็ยังเคยสับสน ครูยังต้องใช้เวลาหลายปีเหมือนกันนะกว่าจะค้นพบว่าครูชอบแบบไหนนะคริส" ผมพูดคริสโตเฟอร์หันหน้ามามองผมนิ่งๆ เหมือนเขากำลังใช้ความคิด ผมคิดว่าเขาแค่สับสน
"และนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ...ครู..."
"อืมมม" เขาดึงผมเข้าไปจูบเลยแบบไม่ทันตั้งตัวแต่ก็เล่นเอาเขมอ่อนระทวยไปทันที ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มจู่ๆเขาก็ถอนปากออก ผมเบิ่งตามองคริสโตเฟอร์ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนและบิดยืดกล้ามเนื้อ
"ผมเคยบอกครูแล้วว่าผมจะพิสูจน์ด้วยการจูบ ถ้าครูสงสัยผมบ่อยๆ ผมคงต้องจูบครูบ่อยๆเช่นกัน"
"ครูยังสงสัยอะไรผมอีกไหมครับ" คริสโจเฟอร์ถามและ
"หึ" ผมรีบส่ายหัวทันทีถ้าสงสัยก็โดนจูบอีกอะดิวะ คริสโตเฟอร์ยิ้มและเขาก็ลุกออกจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำไป เขาปล่อยให้ผมนั่งทำหน้างง ใช้นิ้วลูบที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ และผมก็ลุกขึ้นไปเตรียมจะเข้าห้องน้ำต่อจากคริสโตเฟอร์เช่นกัน ผมก้มลงมองมีขวดคอนแทกเลนส์จำนวนมากนี้เขาตั้งใจจะปิดมันไปตลอดชีวิตเขาเลยหรือไง
หลังจากคริสโตเฟอร์ออกมาจากห้องน้ำผมก็เข้าไปใช้ต่อเช่นกัน วันนี้ครูประพันธ์คงจะกลับมาแล้ว ผมทำธุระส่วนตัวสักพักก็ออกจากห้องน้ำ ผมเห็นคริสโตเฟอร์กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ที่เมื่อคืนผมทำแบบนั้นกับคริสโตเฟอร์เราสองคนช่วยตัวเองกันบนเตียง มันน่าอายมากจริงๆ และยิ่งเป็นลูกศิษย์อีกด้วย
"ทำไมยืนทำหน้าแบบนั้นละครู" คริสโตเฟอร์หันถามผม
"อย่าไปบอกใครนะเรื่องเมื่อคืนนะคริส" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์
"ไม่บอกแน่นอน เรารู้กันสองคนไม่กล้าบอกคนอื่นหรอก" คริสโตเฟอร์หันมาพูด ดีมากมันก็แบบนี้แหละนะใครจะกล้าไปบอกละว่าทำแบบนั้นกับผู้ชายด้วยกัน
"เดี๋ยวคนอื่นเลียนแบบ" Q_o
"ขอบคุณนะครับครูเมื่อคืนมีความสุขมากเลย "
"หรือว่าครูไม่มีความสุขแต่ผมเห็นหน้าครูเคลิ้มซะขนาดนั้นแถมยังร้องครางซะดังแบบนั้นอีก ถ้าบอกไม่มีความสุขอีกนะคราวนี้ผมคงต้องหาท่ายากาเล่นกับครูแล้วแหละ " คริสโตเฟอร์หันหน้ามาพูด ผมควรจะดีใจรอใช่ไหมละ T_T
"และดีนะที่บ้านพักข้างๆไม่มีใครอยู่นะ.. ฮาๆ คราวนี้เขาคงรู้กันหมดโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปากบอกเอง " ยังมีหน้ามาขำผมอีกนะ ผมก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่เลย
"ตุ๊บ" ผมหยิบหมอนนั้นแหละตีคนที่แซวผม
"ยังจะมาทำเป็นปากดี"
"ว่าแต่ทำไมนายรู้เรื่องพวกนี้ด้วยละ..นายยังเด็กอยู่นะคริส" คริสโตเฟอร์ชี้ไปที่กล่องพาสติกผมก็หยิบมาดูพอเปิดดูก็ต้องหันมามองหน้าเจ้าของ
เพราะว่านี้มัน หนังสือโป้ ซีดีโป้
"ก็เด็กผู้ชายใครเขาก็มีกันครูไม่มีเหรอ" คริสโตเฟอร์พูด
"ผมโตเป็นหนุ่มแล้วนะมันก็ต้องมีบ้างครู...แต่..ยังไม่เคยกับผู้ชายนะ"
"อ้อเคยแล้วซิ ....กับครูคนแรก..ที่ผมทำให้เมื่อคืนอะ" คริสโตเฟอร์หันมากระซิบกับผม ผมควรจะยิ้มอย่างภูมิใจด้วยใช่มั้ย ผมหันหลังไปจัดการสวมนาฬิกาข้อมือและแหวนที่ผมถอดเอาไว้
"ครูเขมครับ" คริสโตเฟอร์ยืนอยู่ข้างๆผมเขาใช้มือดันเอวผมให้หันหน้าไปหาเขาขณะที่ผมกำลังจะก้มลงติดคลิปนาฬิกาข้อมือเขาก็คว้าข้อมือผมไปและบรรจงติดมันให้ผมแทน
"ครูเชื่อที่ผมพูดไหม..ว่าผมรักครู" คริสโตเฟอร์หมุดตัวผมให้หันมามองหน้าเขาแววที่ที่ดูจริงจัง
"ฉันเชื่อ..ความรักมันเกิดได้ทุกเพศทุกวัน ทุกช่วงเวลา..แต่ครูยังไม่ได้เลิกกับกานต์เลย...ครูเคลียร์เรื่องนี้ก่อนได้ไหม..คริส" ผมพูด คริสโตเฟอร์ยิ้มให้ผมและเข้าสมสวมกอดผม ผมก็กอดเขาตอบมันเป็นกอดที่ทำให้ผมรู้สึกดีมากจริงๆ
"ไปทานข้าวกันดีกว่า..ผมพาไปร้านกาแฟสดมีพวกขนมปังปิ้งอะไรพวกนี้ มีอย่างอื่นด้วยนะครู " ผมพยักหน้าเบาๆตอบรับ ผมหันไปมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่ที่มีแค่รูปเขาและแม่ของเขาอีกส่วนหนึ่งที่หายไปจากการถูกฉีก ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ เขารู้ว่าผมหมายถึงอะไร
คริสโตเฟอร์หยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่มมันเป็นหนังสือนิทานภาษาอังกฤษ คริสโตเฟอร์เปิดให้ผมดูมันรูปผู้ชายเหมือนนั่งย่องกำลังทำท่าจะหอมใครสักคนและส่วนที่ถูกฉีกออกไปถ้าเอามาแปะต่อจากภาพที่อยู่กรอบรูปมันเข้ากันได้พอดีเลย ภาพผู้ชายต่างชาติเขากำลังหอมคริสโตเฟอร์ตอนเด็กๆ รูปนี้มันเก่ามากแล้วและตอนนี้เขาก็คงเปลี่ยนแปลงไปแล้วตามกาลเวลา
"มันอาจจะกลับมาไม่เหมือนเดิมเพราะแม่เธอก็แต่งงานใหม่ไปแล้ว"
"แต่กระนั้นก็เถอะครูยังอยากจะให้เธอได้พบกับพ่อของเธอเพื่อเคลียร์บางสิ่งที่คางคาในใจ เพราะยังไงเขาก็เป็นคนให้ชีวิตเธอถ้าไม่มีเขาก็ไม่เธอในวันนี้คริส"
"ครูจะพยายามช่วยหาเขาให้ได้"
"ผมเชื่อว่าครูทำได้..เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าผมหิวแล้ว ...หรือว่าครูจะให้ผมหากินในนี้ดีละ...อืมม"
"กินอะไรละในนี้" ผมถามคริสโตเฟอร์
"กินครู" คริสโตเฟอร์เดินมากระซิบที่หูผมมันดังเหมือนใครกรอกเสียงผ่านโทรโข่ง
"พอ..พอ..อันนี้เกินเด็กไปแล้ว..แก่แดดจริงๆเลย "ผมรีบหันหลังออกลงไปรอข้างล่างก่อนดีกว่าปกติเขมรุกเขานะ ปกติเขมต้องเข้าไปจีบแต่นี้เขมกำลังโดนเขารุก รู้สึกหวิวๆยังไงชอบกล
ตอนนี้เกือบแปดโมงครึ้งแล้วซิ ตื่นมาแต่เช้าอากาศดีดีแบบนี้ ผมไม่อยากทิ้งที่นี้ไปเลยจริงๆ ระหว่างที่ผมกำลังยืดเส้นยืดสายก็เห็น รปภ.ของโรงเรียนกำลังปั่นจักรยานกำลังผ่านหน้าผมคงตรวจดูบริเวณรอบๆโรงเรียนตอนเช้าเป็นเรื่องปกติ
"อรุณสวัสดิ์ครับครูเขม" เขาก็ทักทายผม
"อรุณสวัสดิ์ครับลุงแช้ม" ผมทักทายกลับ
"เอี้ยด!!" เสียงเบรครถดังจนแสบแก้วหู
"ครูนอนที่นี้เหรอครับ...นอนผิดที่หรือเปล่าครับครู...ฝั่งนี้มันฝังนักเรียนนะครับครู" อู้ยย!!
"เออ...คือ..เมื่อวานห้องน้ำผมแป๊ปมันแตกนะครับและครูประพันธ์ไม่อยู่ผมเลยต้องมาค้างกับคริสโตเฟอร์เขานะครับ"
"อ้อ!! เข้าใจแล้วครับ..ถ้าครูประพันธ์มาผมจะแจ้งครูประพันธ์ให้นะครับว่าไปดูห้องน้ำบ้านพักครูเขมให้หน่อย หลังที่เท่าไหร่นะครับ"
"หลังที่ สี่ครับ"
"ได้ครับ งั้นผมไปนะครู. " (เออ! นักเรียนใจดีให้ครูมานอนด้วย ดี้ดีวะ) ผมก็เกือบไปแล้วรู้อย่างนี้ยืนอยู่บนบ้านก่อนก็ดีอะ
"ผมจะเอามินิสตรีท ลูกรักของไอ้โป้งไปนะครูเบียดๆหน่อย..ผมรู้ครูชอบ" คริสโตเฟอร์เดินลงมาผมหันไปเหล่ตามองรู้ได้ไม่ได้แสดงอาการอะไรนะว่าชอบนะ และเราสองคนก็ออกไปหาอะไรทานเป็นร้านกาแฟสดเล็ก มีพวกขนมปังคุ้กกี้และยังมีไข่กะทะ ผมเลยสั่งไข่กะทะมาทานกัน เราคุยกันทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องตอนผมเด็กๆ ชีวิตวัยเด็กกับพี่ชายที่ผมรักพี่ต้นและพี่ก้อง แต่จะมีเรื่องพี่ก้องมากกว่าเพราะว่าเราวัยใกล้เคียงกันเล่นด้วยกันและพี่ก้องนะแกล้งผมมากที่สุดแต่พี่ก้องก็รักผมมากเช่นกัน
"กลับเข้าโรงเรียนกันดีกว่าครูจะได้เดินไปดูว่าครูประพันธ์มาหรือยังจะได้ซ่อมห้องน้ำให้ครูก่อน"
"และหากต้องซื้ออะไรเพิ่มเติมจะได้ไปหาซื้อมาให้เพื่อว่าวันอาทิตย์ร้านค้าบางที่ปิดเร็ว" ผมพูดคริสโตเฟอร์ลุกขึ้นผมดึงเสื้อเขาไว้ส่งธนบัตรให้
"ครูจ่ายเองคริส" ผมพูดทำน้ำเสียงดุ ผมเดินไปจ่ายชำระเงินคริสโตเฟอร์ก็เดิมยืนใกล้ๆกับผมแบบสนิมสนม คนที่กำลังทอนเงินให้ผมก็หันมามองผมกับคริสอยู่หลายรอบจนผมต้องเอาศอกกระทุ้งคริสโตเฟอร์แต่ผมก็เดินออกจากร้านกาแฟสดด้วยกัน
ในระหว่างที่ผมยืนรอคริสโตเฟอร์อยู่เขาเดินเข้าไปเอารถที่จอดไว้ด้านข้าง ผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรหาณัฐกานต์แต่ทว่ามันกลับเข้าสู้ระบบฝากข้อความเสียง ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมีรถมอเตอร์ไซค์ สกูปปี้จอดมองผมอยู่ฝั่งตรงข้ามสายตาเขาแสนจะอาฆาตผมมากผมเพ้งมองดีดี นั้นมันเด็กผู้หญิงที่่ชื่อแก้มพอเขารู้ว่าผมเห็นว่าเขามองผมอยู่เขาก็ขับรถออกไปทันที
"ครูครับ" คริสโตเฟอร์เรียกผม ผมขึ้นไปนั่งค่อม ผมชอบรถของโป้งนะแต่ว่าเบาะมันสั้นไปหน่อยเป็นรถมินิสตรีทไบค์รุ่นใหม่รูปทรงความทันสมัยและมันก็เข้ากับคนขับรถหน้าตาหล่อๆอย่างคริสโตเฟอร์สังเกตุได้จากตอนขับผ่านสาวๆ เขาหันมาเลี้ยวมองกันเป็นแถม คริสโตเฟอร์จับมือผมไปกอดเอวเข้าไปไว้ พอรถเลี้ยวเข้ามาจอดด้านใน ผมเห็นครูลินดาเธอน่าจะมาอยู่เวรโรงเรียนวันนี้ พอครูลินดาเห็นผมเธอก็รีบเดินขึ้นบันไดไป
"คริสครูขอไปคุยกับครูลินดาก่อนนะ" ผมพูดคริสโตเฟอร์มองหน้าผมสีหน้ากังวล
"ครูแค่อยากขอโทษ..เมื่อวันศุกร์แฟนครูพูดไม่ดีกับเขา" คริสโตเฟอร์พยักหน้าที่อย่างนี้ละยิ้มออกเชียว ผมรีบกึ่งเดินกิ่งวิ่งตามครูลินดา จังหวะที่ครูลินดาหยุดพูดคุยกับนักเรียนพอดีเลย ผมวิ่งไปหยุดครูลินดา เขาหันมองหน้าผมและเด็กนักเรียนหญิงสองคนนั้นก็มองหน้าผมสลับกับครูลินดา เขาสองคนก็หันมายิ้มให้กันเอง
"ครูค่ะ ..พวกเราออกไปซื้อพวกกระดาษสีเพิ่มก่อนนะคะครู เพราะที่มีมันไม่พอนะคะ "
"อืม..... ไปซิแล้วกลับมาทำให้เสร็จนะ" ครูลินดาบอกเด็กผู้หญิงสองคนเขาเดินส่วนผมออกไป ก่อนจะเดินไปหันมามองผมยิ้มๆ คงคิดว่าผมจีบครูลินดานะซิ ผมมาได้ไม่กี่วันและผมก็มักจะไปทานข้าวกับครูลินดาประจำในฐานะเพื่อนแต่ก็ไม่วายโดนเม้าส์ว่าผมกับครูลินดากำลังดูใจกันอยู่
"ครูลินดาครับผม..ขอโทษเรื่องวันศุกร์ที่กานต์"
"แฟนคุณมาว่าลินดาพยายามจะเข้ามาเป็นมือที่สามนะเหรอคะ" ครูลินดาพูด ผมพยักหน้าแต่ผมไม่รู้หรอกว่าณัฐกานต์พูดอะไรไม่ดีกับครูลินดา
บ้าง
"ช่างมันเถอะค่ะครูเขม..ลินดาไม่ถือโทษโกรธเธอแล้ว"
"แต่จะว่าไปครูเขมเป็นเกย์เหรอคะ" ครูลินดาถามผม ผมพยักหน้าเบาๆ
"ลินดาเองก็มีเพื่อนเป็นแบบครูหลายคนนะคะ...ลินดาไม่เคยนึกรังเกียจเลยนะคะครูเขม"
"ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกครูลินดาตั้งแต่แรกว่าแฟนผมเป็นผู้ชาย"
"แล้วนี้มีปัญหากันหรือเปล่าคะ..ดูท่าทางแฟนครูจะหวงครูมากนะคะ"
"ครับค้อนข้างหวงและค้อนข้างจะมีปัญหากับคนรอบข้างผมอยู่บ่อยๆ " ผมพูดครูลินดาพยักหน้า ทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องพักครู
"ไม่ว่าเพศไหน ทั้งผู้หญิงและผู้ชายแหละครับ" ผมพูด ครูลินดาปิดปากขำผม
"ครูลินดาครับ...ผมไม่รู้ว่าผมเข้าใจผิดไปเองไหมแต่ถ้าผมเข้าใจผิดผมขอโทษนะครับ..คือผมอยากจะบอกว่าผมอยากเป็นเพื่อนกับครูลินดานะครับ..เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมครับ "
"ได้ซิค่ะ..ลินดายินดีค่ะ ..ว่าแต่ทำไมครูมาเร็วจังละค่ะ..มาแต่เช้าตรู่เลย"
"คือส่วนใหญ่จะเดินทางกลับมากันตอนเย็นวันอาทิตย์กันทั้งนั้นแหละค่ะ" ครูลินดาพูดผมพยักหน้า ที่จริงผมก็ตั้งใจแบบนั้นแต่เพราะนายตัวดีของผมนี้แหละ ผมยิ้มๆให้ครูลินดา
"ผมมาตั้งแต่เมื่อวานนะครับ"
"อ้าวเหรอคะ...แล้วนี้ออกไปไหนมาคะ"
"ไปทานข้าวกับ...คริสโตเฟอร์นะครับ" ผมบอกครูลินดาว่าผมไปทานข้าวกับคริสตเฟอร์สีหน้าครูลินดาก็เปลี่ยนไปในทันที เธอดูกังวลใจ
"ครูเขมคะ...ครูคิดอะไรกับคริสโตเฟอร์หรือเปล่าคะ" ครูลินดาถามผมนำเสียงเธอกังวลใจอย่างมากเช่นกัน ผมก็มองหน้าเธอ
"ครูมีอะไรหรือเปล่าครับครูลินดา..ผมเห็นสีหน้าครูกังวลมาก" ผมถามครูลินดากลับทันที ครูลินดามีสีหน้าเหมือนอยากจะบอกผมแต่ก็เหมือนมันจะพูดยากยังไงก็ไม่รู้
"เราเข้าไปคุยกันในห้องดีกว่าไหมคะ...ครูเขม" ครูลินดาพูดพยักหน้าให้ผมเข้าไปในห้องพักครูก่อน
"ได้ครับ" ผมพูด ผมเดินเข้าไปในห้องพักครู ครูลินดาเปิดพัดลมเพดานก่อนจะลากเก้าอี้ครูท่านอื่นมานั่งลงตรงข้ามกับผม
"ครูเขมคะ...ครูใหญ่ไม่ยอมแน่ๆนะคะถ้าครูกับคริสโตเฟอร์คิดแบบนั้นกันจริง..ลินดารู้คะว่ามันห้ามยากความรักประเภทนี้แต่
ที่นี้เพิ่งจะเกิดเรื่องไปก่อนที่ครูจะมา" ครูลินดาพูดว่าเพิ่งจะเกิดเรื่อง
"เกิดเรื่องอะไรครับ" ผมรีบถามกลับในทันที
"นักเรียนชายของเราหายไปหนึ่งคนและครูที่เพิ่งมาบรรจุก่อนหน้าครู..ก็หายไปด้วย เขาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษเหมือนกับครูเขมค่ะ"
"เขาชื่อครูมิ้งหรือเปล่าครับ" ผมถามกลับอย่างรวดเร็ว
"ครูรู้ได้ยังไงคะ..นี้เราไม่เคยพูดเรื่องนี้กันเลยนะคะตั้งแต่เกิดเรื่อง" ครูลินดาถามผมด้วยนำเสียงประหลาดใจ
"ครูลินดาครับ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ..ผมเห็นในหนังสือการเรียนการสอนมีชื่อ มิ้งและชื่อแชมป์ อยู่ตรงมุมบนขวามือนะครับ ผมเองก็ไม่เข้าใจอะไรมากหรอกครับ"
"ใช่ค่ะเด็กคนนั้นชื่อแชมป์ เรียนอยู่ชั้นม.3 แชมป์เป็นเด็กที่น่ารักเรียบร้อยแต่พ่อแม่เขาเพิ่งจะเสียไปตอนปิดเทอมใหญ่ด้วยอุบัติเหตุและเขาก็ต้องอาศัยอยู่กับคุณป้า ป้าของแชมป์นะเขาเป็นผู้มีพระคุณกับโรงเรียนนี้บริจากอุปกรณ์สื่อการเรียนก่อนสอนเยอะแยะค่ะ " ผมพยักหน้าตาม
"เรื่องมันเกิดขึ้น หลังจากครูมิ้งมาบรรจุเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่นี้ ลินดาเองก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าเขาสองคนไปรักกันได้ยังไง แต่มีเด็กนักเรียนคนอื่นๆเห็นว่าครูมิ้งเขาไปหยิบเสื้อนักเรียนของแชมป์ที่ถอดไว้ตอนที่เขาเปลี่ยนเป็นชุดพละลงไปซ้อมกีฬาเอามาสูดดมและสายตาของเขาที่มองแชมป์มันเหมือนด้านชู้สาวมากกว่าด้วยค่ะ หลายคนแล้วค่ะที่พูดกันแบบนั้น"
"นั้นมันก็แปลว่าครูเขาคิดอะไรกับแชมป์อยู่ถูกต้องไหมคะ ..ส่วนแชมป์ไม่มีใครรู้ค่ะว่าเขาคิดยังไงกับครูมิ้ง"
"แต่ก็มีคนเห็นครูมิ้งกับแชมป์นี้ไปนั่งทานข้าวกันไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสองบ่อยๆ จนป้าของแชมป์เขาจับได้เขาไม่ยอมค่ะเขามาหาผู้อำนวยการให้ไล่ครูมิ้งออกเขารับไมได้ค่ะและแชมป์ก็ไม่ได้มาเรียนเพาะว่าป้าของแชมป์สั่งกักบริเวร บรรดาครูพยายามไปพูดกับป้าของแชมป์ว่าทำแบบนี้มันไม่ถูกแชมป์ควรจะได้มาโรงเรียน จนสุดท้ายแชมป์หนีออกมาได้และก็หายตัวไปในวันเดียวกับที่ครูมิ้งหายไปเหมือนกันค่ะ"
"เขาหายไปด้วยกันเหรอครับ"
"ไม่มีอะไรยืนยันได้เลยค่ะว่าหายไปทั้งคู่ไหม เพราะไม่มีใครเห็นว่าเขาสองคนไปด้วยกันจริงๆ"
"แต่หลายสิ่งหลายอย่างมันก็บอกได้ว่าเขาทั้งคู่อาจจะหนีตามกันไปจากคำพูดของเพื่อนๆที่พอจะใกล้ชิดกับแชมป์นะคะ" ครูลินดาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"ป้าของแชมป์ก็มาต่อว่าผู้อำนวยการใหญ่เลยค่ะและประกาศจะไม่สนับสนุนโรงเรียนเราอีกไม่บริจากอะไรให้ทั้งนั้น เขาเสียใจเพราะนี้คือหลานชายคนเดียวของเขา" ผมเลิกคิ้วมองครูลินดาถ้ารักหลานมากทำไมเรื่องแค่นี้ถึงยอมไมได้ละนี้มันความรักก็แค่ชายรักชาย
"ป้าของแชมป์เขาเป็นสาวโสดไม่มีครอบครัวค่ะ ครูเข้าใจไหมคะสาวโสดมักจะหัวโบราณนิดนึงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนไปนะคะ"ผมพยักหน้า
"ป้าของแชมป์รักแชมป์มาก เขาคงหวังพึ่งแชมป์ให้ดูแลเขาในยามแก่เฒ่า" ผมได้ฟังก็ใจหายเหมือนกันนะ
"ติดต่อครูมิ้งไม่ได้เลยเหรอครับ"
"ไม่ได้เลยค่ะ ...ทุกวันนี้ป้าของแชมป์ยังมาหาผู้อำนวยการเพื่อหวังว่าจะได้ข่าวคราวของหลายชายเขาบ้าง"
"อย่างนี้ก็ไม่ถูกนะครับ ผมเข้าใจความรักมันทำได้ทุกอย่างก็จริงแต่นั้นมันเป็นทางเลือกที่ไม่ถูก"
"คะใช่ค่ะ..เขาน่าจะเลือกทางอื่นที่ดีกว่านี้" ครูลินดาพูด ครูลินดาหันมาองหน้าผม ผมเริ่มที่จะกังวลเรื่องคริสโตเฟอร์ขึ้นมาทันที ถึงตอนนั้นผมรักคริสโจเฟอร์มากแค่ไหนผมก็คงไม่กล้าที่จะอะไรแบบนั้นลงไปแน่นอน หัวอกคนเป็นที่เป็นพ่อแม่เป็นผู้ดูแลเขาก็คงเสียใจและยิ่งมาเป็นความหวังอีกด้วย ก็จะยิ่งเสียใจมากแค่ไหน
"ครูลินดาช่วยหาชื่อนามสกุลของครูมิ้งและของแชมป์ให้ผมหน่อยนะครับ ผมจะลองให้พี่ชายที่เป็นปลัดอำเภอพี่ผมคงพอจะช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อยที่จะตามหาเขาทั้งคู่ให้กลับมา ต่อให้เขารักกันมากเขาทั้งคู่ควรกลับมาทำให้มันทุกต้อง" ผมบอกครูลินดา ครูลินดามองหน้าผม
"ผมไมได้ทำเพื่อให้ทุกคนหรือผู้อำนวยการยอมรับตัวผมหรือยอมรับ...."
"ตกลงครูกับคริสโตเฟอร์..จริงเหรอคะ..แล้วแฟนครูละคะเขาจะไม่"
"ผมกับกานต์..เรากำลังจะยุติทุกอย่างผมกับเขาไปกันไม่ได้จริงๆครับครูลินดา"
"ดิฉันไม่ได้ยุนะคะ ดูครูเขมกับแฟนครู..ต่างกันมากค่ะ "
"ไม่ได้ยุเลยนะแต่แค่อยากให้เลิกกันใจจะขาดแล้วใช่ไหมละ" เสียงที่ดังเข้ามาในห้อง ผมสองคนหันไปมองที่ตรงประตู ณัฐกานต์ เขามาหาผมที่โรงเรียน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้หวานชื้นนิดหน่อยก่อนที่จะเจอศึกหนัก ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านกันนะคะ มีคำแนะนำได้เลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีแววว่าจะมีปัญหาเยอะแน่ ถ้าคบกะคริส ซึ่งปกติครูกะนักเรียนมันก็มีปัญหาอยู่แล้วอ่ะเนอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อีกานต์บุกมาถึงที่เลย เขมกำลังจะไปเคลียร์อยู่แล้วแท้ๆ ดันมาตอนคุยกะครูลินดาซะอีก จะทำให้ครูลินดาเดือดร้อนมั้ยเนี่ย :katai1: :katai1: :katai1:
เขมอย่าปล่อยไว้ เอาให้มันพังราบเป็นหน้ากองเลย เหอๆๆ(อินจัด) :angry2: :angry2: :angry2:
-
มาต่อด่วนๆ เลยจร้า ค้างมากกกกกกกกก :mew6:
-
อุต๊ะ. อีกานต์อาละวาดโรงเรียนแตกแน่ๆ 5555
-
ค้างมากๆ ผมรออ่านอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือนะคับ มาไวๆนะคับ
-
"กานต์" ผมลุกพลวดขึ้นทันที ที่ผมโทรหาเขาติดต่อไม่ได้นั้นคือเขากำลังเดินทางมาหาผมที่นี้และตอนนี้ ณัฐกานต์เดินตรงปรี่จะมาหาครูลินดาแต่ผมเข้าไปกันไว้
"ที่เขมมาโรงเรียนเมื่อวานเพราะ..นางครูนี้ใช่ไหมเขม"
"ทำงามหน้าดีนะในโรงเรียนแบบนี้ด้วย ...คงไม่ต้องถามหรอกนะว่าหน้าด้านแค่ไหน..แย้งแฟนก็หน้าด้านพออยู่แล้วและยังนัดแฟนคนอื่นมาพลอดรักกันในห้องพักครูอีก" ณัฐกานต์พูดเสียงดัง ครูลินดาถึงกับหน้าซีดเผือดไปทันที
"กานต์หยุด!....หยุดพูดจาแบบนั้นกับครูลินดา" ผมหันไปห้ามปรามณัฐกานต์
"ได้จะไม่พูดแต่จะตบแทน" ณัฐกานต์ไม่พูดเปล่าพุ้งตัวจะเข้ามาตบครูลินดาผมก็ดึงรั้งเขาไว้
"..ปล่อยนะ..ปล่อยกานต์นะจะขอตบนางหน้าด้านหน่อยเถอะ"
"หยุด..กานต์..เขมบอกให้หยุดไง!! " ผมดันณัฐกานต์ไว้เขาก็ไม่ยอมฟังผม จนผมต้องผลักเขากระเด็นแต่ไม่ถึงกับล้มลงไปแต่ก็เซ ณัฐกานต์มองหน้าผม
"ทำไมมันมีดีอะไร ..ไหนเขมอบกว่าไม่เอาชะนีไง ไม่เคยคิดจะเอาชะนีด้วยซ้ำแล้วนี้มันอะไร...ปิดมือถือ ไม่โทรหากานต์ ...ไม่ไปหากานต์ ไหนบอกว่าพาแม่ไปทำบุญแล้วจะเข้าไปหากานต์ไงเขม" ณัฐกานต์ส่งเสียงดังในห้องพักครู ครูลินดาเธอยืนมองผมกับณัฐกานต์ พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน
"นี้มันคืออะไร!!"
"กานต์..ที่เขมไม่ไปหากานต์น่าจะรู้ตัวเองนะว่าเพราะอะไร และมันไมได้เกี่ยวกับใครทั้งนั้นเลย มันเกิดจากเราเองทั้งคู่" ผมหันไปขึ้นเสียงใส่ณัฐกานต์
"ถ้าอย่างนั้นลินดาลงไปข้างล่างดีกว่านะคะ..ครูเขมกับแฟนจะได้ตกลงกันให้เรียบร้อย" ครูลินดาเดินอ้อมจะออกไปจากห้อง
"ที่เขมจะพูดเขมกำลังจะบอกเลิกกานต์ใช่ไหม!! และเขมจะไปคบกับมันใช่มั้ย!! " ณัฐกานต์ตะคอกเสียงดังใส่ผม เสียงเขาสั่นผมเองก็ได้แต่ยืนมองนัยน์ตาคู่นันกำลังจะมีน้ำซึมออกมา ผมเองก็เสียใจ
"กานต์ไม่ให้ใครหน้าไหนมาแย้งเขมไปได้หรอก..." ณัฐกานต์พูดจังหวะที่ครูลินดากำลังเดินออก ณัฐกานต์เขารีบเข้าไปผลัก ครูลินดา ผมคงดึงรั้งณัฐกานต์ไม่ทันเพราะกานต์เข้าไปถึงครูลินดาก่อนผมวิ่งเข้าไปรับแต่ก็ทำได้แค่ช่วยให้ไม่แทกแรงไปกว่านี้
"โป้ก" เสียงศรีษะกระแทกกับของโต๊ะ ครูลินดายกมือขึ้นแตะที่ตรงหน้าผากมีเลือกสีแดงสดไหลลงมา
"ณัฐกานต์นี้ทำบ้าอะไรนะ" ผมหันมาตะคอกเสียงดังใส่ณัฐกานต์ก่อนจะวิ่งเข้าดูครูลินดา
"ครูลินดาผมพาไปโรงพยาบาลนะครับ"ผมพูดและอุ้มร่างเล็กๆนั้นลอยขึ้น สายตาผมหันมามองคนที่ยืนมือไม้สั่น
"ตกลงนี้เขมเลือกนางชะนีนี้ใช่มั้ย" ณัฐกานต์ถามเสียงสั่นเครือ
"เราเลิกกันเถอะกานต์ เพราะกานต์เป็นแบบนี้ไง!!!"
"เราถึงไปกันไม่ได้และไม่ต้องโทษใครโทษที่เราทั้งคู่โทษที่เราไม่เคยปรับหรือจูนเข้าหากันเรามีแต่จะสวนทางกันทุกอย่าง เขมรักกานต์มากนะแต่เขมก็ต้องเลือกที่ปล่อยมือ...เขมอาจจะไม่ใช่คนที่กานต์ต้องการเพราะเราไม่มีอะไรที่เขากันได้เลย เวลาสี่ปีก็ไม่ได้ช่วยให้เส้นทางของเรามาบรรจบกันกันได้เลยเหมือนกัน มันมีแต่จะยิ่งห่างกันออกไป...เขมจะเข้าไปคุยเรื่องทุกอย่างของเราในวันหยุดเรื่องที่เราทำร่วมกันไว้ก็แบ่งไปตามส่วน คอนโดเขมไม่เอาเขมยกให้แต่เงินในบัญชีนั้นมันมาจากน้ำพักน้ำแรงเขมที่เขมเคยคิดจะสะสมไว้ปลูกบ้านและอยู่ด้วยกันตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้วเพราะว่า...มันจบแล้ว!!" ผมพูดแค่นั้นน้ำตาณัฐกานต์ก็ไหล ผมเองก็น้ำตาไหลเสียใจแต่ผมต้องเลือก ผมอุ้มครูลินดาออกไป นักเรียนหญิงสองคนที่ผมเจอก่อนหน้านี้เดินกลับขึ้นมาพอดี
"ครูลินดา..เลือดไหลด้วยค่ะครูเขม.."
"เกิดอะไรขึ้นครับครู ผมได้ยินเสียงดังและพวกเด็กรุ่นน้องผมเขาบอกว่ามีคนมาถามหาครูสีหน้าเหมือนจะมาฆ่าใครเลย"คริสโตเฟอร์วิ่งขึ้นมาพอดีเลยเขาเห็นผมอุ้มครูลินดาไว้ ครูลินดามองหน้าผม ผมรู้ว่าเธอเห็นใจผมเหมือนกัน และคริสโตเฟอร์ก็ต้องตกตลึงที่เห็นณัฐกานต์ออกมายืนมองผมอุ้มครูลินดาน้ำตาริน ณัฐกานต์มองผมน้ำตาเขาไหลรินลงมาอาบสองแก้มผมหันหน้าหนีไม่กล้าที่จะหันกลับไปมอง คริสโตเฟอร์แตะที่แขนผมสายตาเขาเป็นหวงผมแค่ไหนผมรู้ดี ผมพยักหน้าว่าผมโอเค
"คริสไปเอารถครูมา...ครูจะพาครูลินดาไปโรงพยาบาลครูลินดาหัวแตกนะ" ผมบอกคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์พยักหน้าและรีบวิ่งลงไป ผมก็อุ้มครูลินดาลงไปชั้นล่างโดยไม่หันหลังกลับไปมองณัฐกานต์อีกเลย พอลงมาถึงรถยนต์ของผมก็มาจอดรอผม ผมวางครูลินดาไว้ที่เบาะหลังของรถเก๋งคริสโตเฟอร์เป็นคนขับออกไปผมไปนั่งข้างคริสโตเฟอร์ ยกมือขึ้นมากุมใบหน้าตัวเองไว้ สี่ปีที่ผ่านมามันก็มีอะไรทีผูกผัน มีสิ่งดีดีที่มีด้วยกันไม่ใช่ว่าจะมีแต่ด้านลบเสมอไป
"ครู..ครูโอเคไหม" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่ ผมไม่โอเค เพิ่งบอกเลิกแฟนไปจะโอเคได้ยังไง ครูลินดายังไม่ได้พูดอะไรเงียบไปตลอดจนรถมาจอดส่งครูลินดาที่หน้าห้องฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่ออกมารับด้วยรถเข็นนั่ง
"ครู..เอารถไปจอดที่ลานจอดรถกับผมหน่อยซิครู" คริสโตเฟอร์บอกผม ครูลินดาก็พยักหน้าให้ผมไปกับคริสเธอไปกับเจ้าหน้าที่ได้ ผมเข้าไปนั่งคริสโตเฟอร์กุมมือผมไว้ เขานำรถเข้าไปจอดด้านหลังสุดและไม่ค่อยมีรถมาจอดสักเท่าไหร่ มือคริสโตเฟอร์ยังคงบีบมือผมไว้แบบนั้น สายตาเขาที่มองผมโดยไม่พูดอะไรสักคำ
"ครูรักเขามากเหรอครับครู"
"ก็รักมากพอดู"
"ผมรู้ถ้าครูไม่อยากเลิกครูก็โทรไปง้อเขาซิครู"คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม
"ผมไม่เป็นไร...ผมแค่รักแต่ครูควรจะเลือกคนที่ครูรักซิ" ผมหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์ ยิ่งเป็นแบบนี้ผมยิ่งปวดเข้าไปในหัวใจ ผมหันมามองคนข้างๆผม แล้วผมยังจะทิ้งคนนี้ลงอีกเหรอ
"อืมมม" ผมดึงคริสโตเฟอร์เข้ามาจูบเราสองคนจูบกัน คริสโตเฟอร์ข้ามเบาะรถมาทาบทับร่างผม
"ครูเลือกผมใช่ไหม...ใช่ไหมครู" คริสโตเฟอร์ถามผมน้ำเสียงเหมือนเขาดีใจมาก ผมพยักหน้าตอบว่าใช่ นับตั้งแต่นี้ผมนี้คือการเริ่มต้นความรักครั้งใหม่ขอบผม คริสโตเฟอร์ยิ้มดีใจเขาก้มลงจูบผมอีกครั้ง ทั้งจูบทั้งใซ้ผมมือก็กดลดเบาะให้เอนลงไปเรื่อยๆจนเป็นแนวราบ
"ตกลงครูเป็นแฟนผมนะ..ครู..." คริสโตเฟอร์พูด ผมมองคริสโตเฟอร์พูด ผมไม่รู้ว่ามันจะเร็วไปไหม
"ผมรู้ว่ามันเร็วไปแต่ผมรักครู ผมรักครูแล้ว"
"แต่ครูต้องตามหาครูมิ้งกับแชมป์ก่อน " ผมพูด คริสโตเฟอร์หยุดและก้มมองผม
"ทำไมเหรอครู"คริสโตเฟอร์ถามผม
"ก็ผู้อำนวยเขาคงจะไม่เห็นด้วยแน่ และยิ่งเพิ่งจะเกิดเรื่องครูมิ้งไปไม่นาน ดังนั้นครูควรจะตามเขากลับมาก่อน"
ผมพูด
"ครูว่าตอนนี้เราเข้าไปหาครูลินดาก่อนจะดีกว่าเธอคงทำแผลเสร็จแล้ว" ผมดันคริสโตเฟอร์ให้เขาลุกไปและผมก็แต่งตัวให้เรียบร้อย นายนี้ก็ไว้จริงๆเลย กระดุมเสื้อผมหลุดไปเกือบหมดผมหันไปเหล่มองคนข้างๆ ยิ้งมีหน้ามายิ้มกรุ่มกรุิ่มกับผมอีกนะ คริสโตเฟอร์ขับรถออกจากที่จอดผมเห็นเขาปรับกระจกมองหลังเหมือนมองอะไรสักอย่าง
"มีอะไรเหรอคริส" ผมถามคริสโตเฟอร์ สีหน้าเขาดูกังวลเหมือนมีอะไรบางอย่าง
"คริสเห็นใครแอบอยู่เหมือนเขาตามเรามายังไงก็ไม่รู้ครู" คริสโตเฟอร์ตอบผม ผมก็เหลียวหลังกลับไปมองทันทีแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรมีแค่รถกลางเก่ากลางใหม่ที่จอดอยู่คันเดียว
"คงไม่มีอะไรหรอกที่รัก...คริสคงจะคิดมากไปเอง " คริสโตเฟอร์หันมาพูดกับผม ผมพยักหน้า
"ผมกลัวว่าจะทำให้ครูมีปัญหาเหมือนที่ครูมิ้งเจอ" คริสโตเฟอร์พูด ผมหันมามองคริสโตเฟอร์ ผมกลับเป็นคนที่จับมือคริสโตเฟอร์ข้างที่เขากลุ่มเกียร์ออโต้ไว้ผมบีบมันให้เขารูว่าผมเองก็พร้อมจะเผชิญกับมัน
"แล้วเราจะไปหาเขาสองคนที่ไหนละครู ...ผมนะเคยได้คุยกับแชมป์แค่ครั้งสองครั้ง" ผมชำเรืองตาหันไปมองคริสโเตเฟอร์
"ก็ไอ้เชี้ยโป้งอะดิครูมันดันแกล้งส่งจดหมายหาน้องแชมป์ว่าผมนะแอบชอบน้องเขาผมไม่ได้อะไรชอบพวกนี้" ผมหันไปเหล่มองจริงหรอ ?
"ตอนนั้นไม่แต่ตอนนี้..หลงเลยดีกว่า" คริสโตเฟอร์หันมาหยักคิ้วให้ผม ผมพยักหน้าพยายามเชื่อนะ
"โธ่! ครูไม่เชื่อผมอีกเหรอ ลืมแล้วเหรอถ้าสงสัยในตัวผมจะ..."
"นี้นายขับรถอยู่นะคริสและเดี๋ยวเกิดไปชนใครเขาเข้า ครูไม่อยากกลับจากโรงพยาบาลไปต่อกันที่โรงพัก"ผมหันไปชี้หน้านายจอมหื่น
"คิดแล้วก็สงสารน้องเขาเหมือนกันพอรู้ว่าโดนแกล้งน้องเขาก็เสียใจตอนนั้นน้องเขายังเรียนอยู่แค่ม.2 เองและแก้มนี้ก็ไปอาระวาดน้องแชมป์" ผมหันมามองก็อยากเกิดมาหล่อทำไมละ สมน้ำหน้า
"นี้ครูสมน้ำหน้าผมเหรอ สีหน้าครูมันบอกอะ"
"ตรงไหน"
"ดูดิ" คริสโตเฟอร์ดึงที่บังแดดมันมีกระจกและเปิดฝาให้ผมดู "อู้ยย" ผมร้องออกมาทันที
"เออครูพอพูดถึงแก้มคนที่ผมเห็นเหมือนแก้มเลยนะครู"คริสโตเฟอร์พูด ผมสะบัดหน้าไปมองเมื่อเช้าผมก็เจอแต่ผมไม่ได้บอกคริสโตเฟอร์ หรือว่าแก้มกำลังตามติดผมกับคริสโตเฟอร์ ไม่นะเขาจะตามทำไมซึ่งปกติผมกับคริสโตเฟอร์ก็ไปไหนมาไหนกันด้วยอยู่แล้ว
"แชมป์นะเขาเป็นคนเงียบๆ เรียบร้อยนะครู เห็นคนอื่นๆเขาพูดกันนะว่าพ่อแม่นะไม่เท่าไหร่แต่ว่าป้าโคตรดุเจ้าระเบียบ ห้ามไปไหน ห้ามสุงสิงกับใคร ห้ามไปเที่ยวกับเพื่อนหลังเลิกเรียนห้ามเพื่อนมาบ้าน ห้ามใช้โทรศัพท์แต่น้องเขาก็แอบไปซื้อโทรศัพท์นะเพราะว่าเขามีเบอร์ที่โทรหาผมแต่คงต้องไปค้นจากเครื่องเก่าของผมอีกที" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยักหน้าก็คงพอจะช่วยได้ถ้าซิมนั้นน้องเขายังใช้การได้อยู่
"ครูลงไปดูครูลินดาก่อนนะนายไปหาที่จอดรถใกลๆนี่แหละคริส" ผมบอกคริสโตเฟอร์ขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาลงจากรถ
"หมับ"ข้อมือของผมถูกจับไว้โดยคริสโตเฟอร์
"ครู..คืนนี้ผมไปนอนห้องครูนะ" คริสโตเฟอร์ดึงมือผมไว้ สายตาอ้อนวอน ผมพยักหน้าเบาๆ คนนี้ยิ้มดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นเลยนะ ผมเดินตรงเข้าไปด้านในโรงพยาบาลตรงประตูทางเข้าที่ผมส่งครูลินดาเข้าไปทำแผล สายตาผมเหลือบมองไปเห็นครูลินดากำลังนั่งเซนต์เอกสารที่โต๊ะตรวจซักประวัติพอดีเลย
"ครูเขมค่ะ" ครูลินดาเงยหน้าขึ้นมาเจอผมเข้าพอดี
"สะดวกมาล้างแผลทุกวันไหมคะ จะได้ลงวันนัดให้เลยค่ะ " จังหวะเจ้าหน้าที่พยาบาลหันมาถามครูลินดาเพื่อทำการออกใบนัดให้ ครูลินดาทำท่าคิด
"ครับสะดวกครับมาล้างแผลกี่โมงครับ" ผมถามพยาบาลเองยังไงผมต้องเป็นคนพาเธอมาก็สาเหตุมันก็มาจากผมด้วยเช่นกัน
"แฟนน่ารักนะคะ คุณมาแฟนมาล้างแผลช่วงเย็นๆหลังเลิกงานก็ได้ค่ะ ช่วงนั้นคนไข้ไม่ค่อยเยอะจะได้มาต้องรอนานค่ะ" พยาบาลเขาเลยมองว่าผมเป็นแฟนครูลินดาไปซะเลย ครูลินดาปิดปากขำพยาบาลพอเรียบร้อยผมก็พากันเดินออกไปที่รถที่ผมให้คริสโตเฟอร์จอดรอผมไว้
"ผมไปส่งที่บ้านนะครับครู..เมื่อเช้าครูมายังไงครับ" ผมหันมาถามครูลินดาพร้อมกับเปิดประตูรถให้ด้วย
"นั่งมอเตอร์ไซค์วินมานะคะครูเขม"
"พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปรับแล้วกันนะครับ"ผมตอบครูลินดายิ้มให้ผมก่อนจะเข้าไปในนั่งด้านหลัง
"ผมรู้สึกผิดที่ณัฐกานต์เขาทำกับครูลินดาหนักแบบนี้ " ผมก้มลงพูดกับครูลินดาสายตาผมบ่งบอกได้ว่าผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งทีเกิดขึ้น ผมไม่คิดว่าณัฐกานต์จะมาที่นี้ในวันนี้ด้วยซ้ำ
"ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นหรอกค่ะครูเขม นี่ถ้าครูเขมไม่เข้ามารับลินดาไว้ลินดาคงเป็นหนักกว่านี้แล้วแหละค่ะ" ครูลินดาพููด ผมเปิดประตูให้ครูลินดา
นั่งด้านหลังและผมก็เข้าไปนั่งด้านหน้า
"คริสไปส่งครูลินดาที่บ้านนะ เธอไปถูกใช่มั้ย" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์พยักหน้าเบาๆ ว่าไปถูก จู่ๆ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น แม่รดาโทรหาผมผมรีบกดรับสายทันที
"เขมเกิดอะไรขึ้นนะลูก...นี่กานต์เขาโทรมาหาแม่ร้องห่มร้องไห้เขาบอกว่าเขมมีคนอื่นเขมนอกใจเขาแถมเขาบอกว่าเขมไปรักไปชอบกับผู้หญิงที่เป็นครูจริงเหรอลูก" ณัฐกานต์โทรไปฟ้องแม่ผมทำไมนะ ผมไม่อยากให้แม่เครียดและเขาก็บอกแม่ผมว่าผมนอกใจเขาอีกทั้งที่ความจริงเขานั้นแหละนอกใจผมก่อน
"แม่..มันมีหลายเรื่องเลยที่ผมไม่เคยได้บอกแม่เอาไว้ผมกลับไปบ้านวันหยุดแล้วกันนะครับผมจะได้มีเวลาคุยเรื่องมันยาวด้วยนะครับแม่ "
"เฮ้อ!! แม่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงนะแม่ก็แค่รับฟังกานต์เขาไป"
"แต่เขมคงจะกลับวันอาทิตย์นะแม่ เพราะว่าวันเสาร์ผมมีขึ้นเวรที่โรงเรียนก่อนถ้ากลับทันเขมก็จะกลับตอนบ่ายวันเสาร์เลย เขมอยากจบทุกอย่าง"
"ไม่ใช่ว่าเขมไม่รักกานต์นะแม่ เขมรักมากแต่เรามีหลายอย่างที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งต่างกัน"
"เอาเป็นว่าแม่อย่าเครียดกับเรื่องเขมเลยนะแม่" ผมพูด คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผมเป็นระยะและผมก็เห็นว่ามันก็อยู่ในสายตาครุลินดาตลอดเช่นกัน
"แม่อยู่บ้านใช่ไหมครับ"
"แม่กำลังเดินทางไปหาพี่ต้นเขาลูก"
"พี่ต้นเป็นอะไรไปแม่" ผมถามด้วยอาการร้อนรน ต้องมีเรื่องแน่ๆ แม่ถึงต้องไปหาทั้งที่พี่ต้นเพิ่งจะกลับไป
"แม่ก็ยังไม่รู้อะไรมากนะเขมรู้แค่ว่าเกศนะเขาโยนเสื้อผ้าพี่ต้นเราอกมาจากบ้านหมดเลย" ผมได้ฟังก็ยกมือขึ้นมากุมศรีษะ ปัญหามาจากผมอีกเช่นกัน
"เอิร์ธละแม่.."
"เอิร์ธอยู่กับพี่ต้นลูก เอิร์ธเขาไม่ยอมเอากับใครทั้งนั้นและไม่มีใครเอาเอิร์ธได้ เขมก็รู้เอิร์ธนะติดพ่อเขาและทางตากับยายเขาก็แทบจะไม่ค่อยได้เลี้ยงตาเอิร์ธด้วย พี่ต้นเราก็ต้องกระเตงเอิร์ธไปด้วยเมื่อเช้าก็เอาไปเลี้ยงในออกฟิตที่ทำงานแม่ต้องไปช่วยดูก่อนนะเขม"
"บ้านเรานี่มีแต่เรื่องนะช่วงนี้เขม" แม่เอ่ยปากพูดขึ้นมา
"โอเคครับแม่ แม่เดินทางปลอดภัยนะแม่ถึงแล้วแม่โทรหาเขมนะเขมเป็นหวง ..เขมรักแม่นะครับ"
"จ้าแม่รักลูกนะ ...แค่นี้ก่อนนะลูกนะ ดูแลตัวเองด้วย ทำอะไรมีสตินะเขมนะ" แม่พูดก่อนจะวางสายไป ช่วงนี้มีแต่เรื่องอย่างที่แม่ว่าจริงๆ พอผมกดวางสายรถก็จอดอยู่หน้าตึกแถวสามชั้นครึ้งพอดี ด้านในเป็นร้านอาหาร ป้ายบอกว่าชื่อร้านครัวใต้ ครูลินดาเดินลงจากรถไปผมก็รีบเปิดประตูออกมาทันที ช่วยถือของให้และพาครูลินดาเข้าไปด้านในร้าน ผมเห็นผู้หญิงไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไปผิวคล้ำกว่าครูลินดาหน้าตาคมดูก็ทราบได้ทันว่าเป็นคนภาคใต้แน่
"ลินไปโดยอะไรมานะลูก" เขาคงจะเป็นแม่ของครูลินดาแน่ๆ ผมยกมือไหว้ท่าน
"ลินล้มหัวไปกระแทกขอบโต๊ะนะแม่..และลินก็ไม่เป็นอะไรมาก..ครูเขมเขาพาไปทำแผลที่โรงพยาบาลมาแล้วด้วย"
"แม่นี้ครูเขมครูที่มาใหม่" ลินดาแนะนำผมให้ผู้หญิงตรงหน้าได้รู้จัก
"ขอบคุณนะคะครู "
"ไม่เป็นไรเพื่อนครูด้วยกัน...ถ้าพรุ่งนี้ครูลินดาจะให้ผมมารับก็โทรบอกผมนะครับ เออ..ผมขอเบอร์ครูลินดาด้วยดีกว่า" ผมพูด ผมหยิบมือถือมารอบันทึกเบอร์ครลินดาเอาไว้ ยังไงผมก็ต้องดูแลเขาเพราะคนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้คือ ณัฐกานต์ ครูลินดากดบันทึกเบอร์ให้ผมเรียบร้อยภายใต้สายตาของคุณแม่ครูลินดาเขายิ้มให้ผมแบบมีไมตรี
"ถ้าอย่างนั้นครูลินดาพักผ่อนเถอะนะครับ ...ผมขอตัวกลับก่อนด้วยนะครับแม่ "
"ครู..เอาอะไรไปทานสักหน่อยซิ มาแม่ตักให้" แม่ของครูลินดาบอกผมแต่ผมก็เกรงใจท่านอยู่ดี แม่ของครูลินดารีบเดินไปตักให้ผมสองสามอย่าง และส่งมาให้ผม ผมก็รับมาก่อนจะยกมือไหว้ลา
ผมรีบออกมาจากร้านก็คริสโตเฟอร์รอผมนานแล้ว ตอนนี้เกือบจะบ่ายสามโมงแล้วด้วย ไม่รู้ว่าครูประพันธ์กลับมาหรือยังจะต้องไปตามครูเขามาซ่อมแป๊ปน้ำให้ผมอีกไม่อย่างนั้นคืนนี้ไม่มีน้ำใช้แน่ๆ พอผมเข้ามานั่งได้สายตาคนที่นั่งอยู่ตรงพวงมาลัยหันมามองผม เหมือนมีอะไร
"เป็นอะไรไปละคริสออกรถซิ" อ้าวนั้นหันค้อนด้วยและออกรถทันที ไม่ยอมพูดยอมจา
"คริสเป็นอะไรไป" ผมถามอีกครั้ง
"แม่ครูลินดาเขามองครูเหมือนชอบใจครูเลยอะ"
"นี้อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าแม่ครูลินดาชอบครูจะบ้าเหรอ...นั้นรุ่นเดียวกับแม่ครูแล้วนะ"
"ผมไม่ได้คิดว่าเขาชอบครูแบบจะเอาไปทำกิ๊กหรืออะไรอย่างนันหรอกครู"
"แต่ผมคิดว่าเขาต้องมองว่าครูเป็นแฟนกับครูลินดาเหมือนที่ใครต่อใครเขาพูดกันทั้งโรงเรียนว่าครูกับครูลินดานะเหมาะสมกันดี" คริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองควรจะยิ้มดีไหมนะ
"หึงเหรอ"
"อืม" คนข้างๆผมพยักหน้าเบาๆ ว่าหึง
"นี้แม่ครูลินดาให้กลับข้าวมาเราไปทานกันนะ" ผมพูด คริสโตเฟอร์พยักหน้าแค่นั้นเบาๆ ไม่มีหยอกเล่นเหมือนเดิมสงสัยจะงอนดจริงๆด้วย อะไรกันพอจะให้บทแฟนก็มางอนกันซะแล้ว ผมก็เลยไม่พูดอะไรต่อเราสองคนนั่งไปเงียบๆจนถึงโรงเรียน คริสโตเฟอร์จอดรถที่ตรงโรงอาหารเขาก็วิ่งลงไปไม่ได้บอกอะไรผมหรอกและสักพักก็กลับมาพร้อมกับจานและชามสองสามใบ
"ผมไปยื่มแม่ค้าเขามาใช้ก่อน..ตอนเย็นไปเดินห้างกันไปซื้อของใช้มาไว้ใช้ด้วยบ้านครูแถบจะไม่มีอะไรเลย" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าก็ได้และก็กลับมาสู่โหมดเงียบจนถึงบ้านพักครูคริสถือพวกถุงข้าวและแกงที่แม่ของครูลินดาให้ผมมาไป เดินขึ้นไปก่อนเลย นี้งอนจริงๆเหรอเนี๊๊ยะ พอเข้ามาในบ้านผมเห็นถุงแกงวางอยู่บนโต๊ะเจ้าตัวหายไปไหนก็ไม่รู้หรือว่าเดินไปดูห้องน้ำ ผมเดินตามไปหาที่ห้องน้ำก็ไม่มี
"คริส" ผมเรียกชื่อคริสโตเฟอร์ว่าหายไปไหน ห้องนอนแน่ๆ ไปทำอะไรในห้องนอนผมละ พอผมเดินเข้ามาเห็นคริสโตเฟอร์ยืนอยู่ เขาหันมามองผมและ
"หมับ..ตุ๊บ" ดันร่างผมลงไปบนเตียงโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวและคริสโตเฟอร์ก็ขึ้นมาค่อมผมทันทีเช่นกัน เห็นแบบนี้คริสโตเฟอร์แรงเยอะเอาการเหมือนกัน
"คริสเธอจะทำอะไรนะ" ผมถามคนที่ค่อมผมอยู่
"ตอนผมทำผิดครูยังลงโทษผมเลยนะนี้ก็เหมือนกัน ครูทำให้นักเรียนหึง ครูก็ต้องโดนทำโทษ" คริสโตเฟอร์พูดผมตาโตและไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรทั้งนั้น คริสก้มลงบดขยี่ริมฝีปากผมอย่างหนักหน่วง มือของคริสก็บีบส่วนสงวนที่อยู่ในกางเกงยืนส์ คริสโตเฟอร์ถลกชายเสื้อยืดสีแดงขึ้นและก้มลงดูดดุลสองจุดที่แปะอยู่ที่หน้าอกผมทั้งดูดทั้งขบเล่นมันสร้างความเสียวซ่านให้กับผมอยู่มิใช่น้อย
"อย่าทำโทษครูแบบนี้ซิคริส..อ่าห์..พอ..พอ..แล้ว" ผมทั้งร้องทั้งครางสลับกันไปมา
"พอก็ได้..ดีนะที่หิวข้าวแล้วนะ" บทจะหยุดก็หยุดซะดื้อเลย ผมกระดกหัวมองดูยิ้มเข้าซิแกล้งกันชัด ชัด
"แกล้งให้ยากแล้วตีจาก..ถ้ายังไม่ลงหลังกินข้าวเดี๋ยวคริสจัดให้"คริสโตเฟอร์พูดเขามองตรงจุดนั้นของผมแข็งปังขึ้นมาทันทีเลย
"เรื่องอะไรนายมาทำโทษครูเนี๊ยะ " ผมถามด้วยน้ำเสียงแอบโกรธนิดๆ
"ครูนี้ไม่รู้จริงๆเหรอว่าครูลินดานะชอบครู "
"ครูบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับครูลินดาและครูก็เป็น"
"เกย์ผมรู้..แต่มันหึงอะ..หึงแล้วทำอะไรไม่ได้อะ..อึดอัดนะ"คริสโตเฟอร์พูด ดูเขาทำหน้าเขาซิ ผมก็อดยิ้มให้ไม่ได้
"จะระวังตัวก็แล้วกัน ที่ตัวเองละไปอยู่กับน้องแก้มครูยังไม่หึงจนต้องทำโทษเราเลยนะ"
"อยากทำปะละยอมให้ทำ...แต่ใช้ปากนะกับน้องชายสุดที่รักผมนะ" คริสโตเฟอร์พูดผมเบ้ปากให้ลุกเดินหนีออกมาเพราะว่าตอนที่ทำเมื่อคืนนะผมแอบจินตนาการว่าผมกำลังใช้ปากกับตรงนั้นของคริสโตเฟอร์ ผมออกมาแกะอาหารใส่จานและชาม คริสโตเฟอร์ออกมากอดผมจากด้านหลัง ผมหันไปมองเขาแวปหนึ่ง
"ครูตกลงเราเป็นแฟนกันได้ใช่ไหมครูโสดแล้วนิ" คริสโตเฟอร์ถามผม
"ครูยังไม่ได้ไปคุยกันอย่างเป็นทางการเลยคริสวันนี้ก็รีบพาครูลินดาไปโรงพยาบาล "
"ผมเห็นเขาเสียใจก็อดสงสารเขาไม่ได้เขาก็คงรักครูมากเหมือนกันนะ"
"ก็คบกันมาสี่ปีนะคริส"
"ทำไมครูตัดสินใจเลิกกับเขามีเหตุผลอื่นอีกไหมครูบอกผมได้ไหม..ผมอยากรู้...ผมจะได้ไม่ทำให้ครูเสียใจเหมือนที่เขาทำ" คริสโตเฟอร์พูดโดยที่ยังเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ผม ผมก็ตัดปากถุงแกงเทใส่ชามที่คริสโตเฟอร์ไปยื่นที่ร้านขายข้าวในโรงอาหารมาให้
"เขามีคนอื่น..เขาไปมีอะไรกับคนอื่นครูจับได้..ตอนที่กลับไปบ้านครั้งนี้แหละ..เขาก็สารภาพว่าเขาทำเขาบอกแค่ครั้งเดียว"
"ครูเองก็ผิดที่ตอนนั้นครูเริ่มสับสนเองและครูก็มัวแต่เอาเวลาดูเรานั้นแหละเขาเลยเสียใจและมันก็พลาดไป "
"ครูใจร้ายไปไหมคริสแค่ครั้งเดียวครูกับเขาต้องเลิกกันเลย" ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาไม่ได้ตอบอะไรผมยังคงเกยคางไว้บนบ่าผมแบบนั้น เขาก็คงไม่อยากให้ผมกลับไปหาณัฐกานต์เช่นกัน
"เอาจริงๆนะผมไม่อยากให้ครูกลับไปคืนดีกับเขาแล้วอะครู..ผมก็รักครูนะ"
"ติดใจด้วย" คริสโตเฟอร์พูด สะบัดหน้าไปมองเด็กหื่นเอ่ย
"จริงๆนะผมไม่อยากให้ครูกลับไปหาเขา ผมรักครู" คริสโตเฟอร์พูด ผมหมุนตัวกลับมาส่งชามที่ผมแกะถุงแกงใส่ไว้ส่งให้คริสเขาถือเดินกลับไปนั่งรอผมที่โต๊ะ ผมเดินกลับไปที่โต๊ะและคริสก็ตามานั่งทานอาหารกันเที่ยงตอนบ่ายสามโมงกัน คริสโตเฟอร์เขาก็ตักอันนั้นอันนี้ให้ผมเหมือนเอาใจและก็ขี้อ้อนไปด้วยในตัวให้ผมตักนั้นตักนี้ให้บ้าง มันก็ทำให้ชีวิตที่ดูเรียบงายของผมมีความน่ารักเข้ามาทีละนิด
"ครู..ผมไปหาครูประพันธ์ให้นะครับ..ผมจะได้บอกให้ครูประพันธ์เขามาซ้อมแป๊ปน้ำให้ครูก่อน" คริสโตเฟอร์หันมาบอกผมก่อนจะเดินลงจากบ้านไป ผมเก็บจานและชามใส่ลงในอ่างคงต้องรอให้ครูประพันธ์มาซ้อมแป๊ปที่แตกหักกับฝักบัวให้ก่อนนั้นแหละถึงจะมีน้ำใช้ได้ ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูผมรู้ว่าไม่รู้กี่สิบสาย ผมเห็นมีข้อความจากณัฐกานต์ส่งมาหาผม
เขมทำไมเขมทำกับกานต์แบบนี้ละ เขมลืมวันแรกที่เรารักกันไปแล้วเหรอ วันแรกที่เขมจีบกานต์ วันที่เขมขอกานต์เป็นแฟน และวันที่เราไปเที่ยวเชียงใหม่กันฉลองวันครบรอบเป็นแฟนกันเกือบทุกปี เขมมันไม่มีความสำคัญอะไรเลยใช่มั้ย เขมหมดรักกานต์เองใช่มั้ย ถ้าจะเป็นเพราะว่ากานต์ทำผิดเพราะคิดนอกกายครั้งเดียวเขมบอกเลิกกับกานต์เลยเหรอ ....บร้าๆๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่ออีกหน่อยจะได้ไม่ต้องค้าง แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งนอยด์นะตอนหน้าพี่ก้องมีข้อมูลเด็จที่พี่ก้องลงทุนสอดแนมมาเองเลย
คราวนี้เขมคงไม่ต้องลังเลอะไรแล้ว สปอยด์ครูเขมกับคริสจะเรียบร้อยกันเร็วๆนี้ คนแต่งตัดสินใจเขียน NC จัดเต็มไปแล้วไม่รู้จะถูกใจไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ :hao7:
-
กานต์นี้ร้ายจริงๆ ดีนะครูลินดาน่ารัก แต่คงไม่มาร้ายตอนหลังนะ ขอชะนีดีๆ ซักคนเหอะ :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ก้องจะมีข้อมูลอะไรมาให้เขมนะ เอาให้ขาดสะบั้นกันไปเลย :angry2: :angry2: :angry2:
ตอนหน้า NC จัดเต็ม เอาจริงๆนะ ก็พอรู้แหละว่าคริสอ่ะรุก แต่ใจอยากให้เขมกดคริสมากกว่าอ่ะ เอิ๊กๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Ohhh
คนเขียนจั่วมาขนาดนี้ เราเอาป็อปคอน โซดา มาปูเสื่อรอเลยดีกว่า
:L2: :pig4: ขยันลงมาก คนอ่านปลื้ม สุดๆอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาม่าต้มยำน้ำข้น
สองตอนล่าสุด
รสจัดแซ่บดี
เดี๋ยวจะไล่อ่านย้อนหน้า
ให้ทันอ่ะ
อิอิ
-
เขมคริส
-
บอกอีกานต์ทีว่า "ครั้งเดียว มันต้องมีครั้งสอง อีห่า และหัดสำเนียกนิสัยตัวเองบ้าง"
คริสเขม อะ เข้ากันดี ฉากอัศจรรย์นี่ ขอเน้น ๆ ขอหนัก ๆ เลยนะ อยากอ่าน อยากอ่านคริสคลั่งตายด้วยลีลาครูเขม
-
อ่านตอนนี้แล้วก็สงสารกานต์นะคับ แต่ตอนหน้าผู้แต่งบอกพี่ก้องจะเปิดโปงกานต์ มันต้องมันส์แน่ๆ ๕๕๕
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ผมวางมือถือลง มือผมสั่น ผมใจร้ายไปหรือเปล่า? กับคนรักที่คบกันมานานถึง สี่ปีแต่แค่เขาพลาดครั้งเดียวผมถึงกับเลิกกับเขาเลยใช่ไหม แต่อีกห่วงของความคิดหนึ่งของผม ผมก็ทิ้งคริสโตเฟอร์ไม่ได้เขาไว้ใจผมและเขาก็รักผมแล้วด้วยแต่มันแค่ไม่กี่วัน
"ฟู่!!" ผมพ่นลมหายใจ ตั้งข้อศอกประสานกันมือกันไว้ที่ตรงปลายจมูก ผมยอมรับว่าภาพวันที่ผมกับณัฐกานต์มีความสุขกันแค่ไหนมันยังวนเวียนอยู่ในหัวของผม
"ตั้งแต่เมื่อวานเหรอ...ได้ซิดีนะ....ที่มีฝักบัวสำรองไว้อยู่ถ้าหักก็คงต้องเปลี่ยนใหม่เลย" เสียงคนเดินคุยมากับคริสโตเฟอร์ เดินขึ้นมาบนบ้านพักของผม ผมพยายามฝืนยิ้มให้คนที่มากับคริสโตเฟอร์
"สวัสดีครับครูเขม..ขอโทษทีเมื่อวานวันเกิดลูกชายคนเล็กผมเลยต้องไป"
"ไม่เป็นไรหรอกครับครูประพันธ์แต่ตอนนี้คงต้องรบกวนครูซ่อมให้ผมหน่อยนะครับ"
"ได้ครับครู" ครูประพันธ์ถืออุปกรณ์เครื่องมือเข้าไปในห้องน้ำ ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ คริสโตเฟอร์เดินมาจับไหล่ผม เขารู้ว่าผมต้องมีบางสิ่งที่ทำให้ผมกลับมาไม่สบายใจอีกครั้ง
"ครูเป็นอะไรไป"
"ครูแค่รู้สึกแย่...ครูทำร้ายคนที่คบกันมาตั้งสี่ปี..คริส..ครูรู้สึกแย่" ผมพูดเบาๆ คริสโตเฟอร์กุมมือผมไว้ มือถือผมก็สั่นอยู่ตลอดเวลาจนแบทเตอรี่ใกล้จะหมด ณัฐกานต์ก็คอยส่งข้อความหาผม ด้วยถ้อยคำต่างๆนานา คริสโตเฟอร์หยิบขึ้นไปอ่าน
"ครูผมว่าเขาแค่ปันหัวครูเท่านั้นแหละ ตอนผมโดนแฟนทิ้งใหม่ ผมยังไม่เวินเวอร์แบบเขาเลยนะครูผมว่าอันนี้เยอะไปแล้วครูและผมเดาได้เลยครูกลับไปหาเขานะเขาก็ทำแบบเดิมคนแบบนี้ไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองได้ผมไม่ได้ว่าผมดีกว่าเขาหรอกนะครู" คริสโตเฟอร์พูด ผมกับคริสโตเฟอร์นั่งอยู่เงียบๆ
Rrrrrr เสียงมือถือผมดังขึ้นแต่แบทกำลังจะหมด เบอร์พี่ก้อง ผมกำลังคิดถึงพี่ชายคนนี้ที่สุดเพราะว่าพี่ก้องเป็นคนที่เข้าใจผมแทบจะทุกอย่างแต่ว่าถ้าผมรับก็ไม่ได้คุย
ติด!!! เสียงเตือนแบทใกล้จะหมด
"แบทมือถือครูจะหมดคริส พี่ชายครูโทรมานะคริสและที่ชาร์ตแบทก็อยู่ห้องคริสด้วย" ผมพูด คริสโตเฟอร์ยืนมือถือของเขาให้ผม
"โทรหาพี่ชายครูซิพี่ใช้มือถือผมก็ได้" คริสโตเฟอร์พูดผมก็รับมากดเบอร์มือถือพี่ก้อง ผมรอสายสักพัก
"พี่ก้อง เขมนะ เขมเอาโทรศัพท์ของคริสโทรหาพี่นะ เด็กนักเรียนของผมนะพี่ก้อง โทรศัพท์เขมแบทจะหมด" ผมพูดเบาๆ
"ว่าแล้วเชียวกานต์คงกระหนำโทรหาเราเพื่อจะกดดันเราซิท่า" พี่ก้องพูดเหมือนตาเห็นเลย
"เขมละเป็นไงบ้างพี่โทรหาแม่ แม่บอกพี่ว่าเราเลิกกับกานต์ มันเกิดอะไรขึ้นบอกพี่ได้ไหมเขม" พี่ก้องถามผม ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ ผมชี้ไปในห้องนอนว่าผมขอเข้าไปคุยแบบส่วนตัวในห้องเขาก็พยักหน้าผมเดินเข้าห้องและปิดประตูมันลงน้ำตาใสๆไหลซึมออกมา ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียง
"พี่ก้อง ผมสับสนพี่ก้อง ผมไม่รู้ แต่วันนี้ตอนที่ผมพูดไปผมโกรธเขาที่เขาทำร้ายเพื่อนครูที่ผมสอนที่นี้บาดเจ็บเพราะเขาคิดว่าเธอคือต้นเหตุทั้งที่จริงๆแล้วเรื่องทุกอย่างมันเกิดจากผมกับเขานั้นแหละ ปัญหาทั้งหมดนะที่มันสะสมมานานด้วย "
"ฟู่" ผมพูดพร้อมกับพ่นลมออกมาจากปากเพื่อระบายความตึงเครียด
"พี่ตรงๆนะนายมีคนอื่นตอนนี้และนายก็กำลังสับสนระหว่างรักที่สะสมมานานกับรักที่เพิ่งเจอ ถูกต้องไหม "
"มันก็ใช่ด้วยพี่ก้องแต่ผมกับกานต์ก็คบกันมาสี่ปีนะพี่ก้อง"
“ใครที่เขมอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากกว่ากัน” ผมเงียบ ผมยอมรับว่าผมมีความสุขและเป็นตัวของตัวเองที่สุดก็คือตอนที่ผมอยู่กับคริสโตเฟอร์
"พี่ก้องจำได้ไหมที่ผมถามพี่นะว่าทำไมพี่เลิกกับพี่โบว์แลพี่ก็บอกเหตุผลของผม มันแค่ครั้งเดียวใช่ไหมที่พี่เลิกกับพี่โบว์เพราะเหตุผลนั้นนะพี่ก้อง"ผมถามพี่ชายคนที่สอง
"ถ้าพี่บอกว่าหลายครั้งแล้วละและครั้งล่าสุดโบว์เองที่เลือกที่จะจบมันเองด้วย ว่าเขาไม่อยากทนอยู่กับพี่แล้ว " พี่ก้องพูด ผมเองก็ไม่ได้อยากตอกย้ำความทรงจำที่เลวร้ายของพี่ชายหรอกนะ
"ทุกครั้งพี่ก็ให้อภัยนะเพราะว่าพี่รักเขา ครั้งล่าสุดพี่ก็ยังจะให้อภัยถ้าเขาร้องขอแต่ครั้งนี้เขาไม่...เขาขอที่จะไปกับคนใหม่"
"พี่ยินดีให้เขาไปเขม" ผมเงียบ
"ณัฐกานต์เขามีคนอื่น..นายรู้แล้วใช่ไหม" พี่ก้องถามผมทำไมพี่ก้องรู้ละผมยังไม่เคยคุยกับใครเรื่องนี้แม้แต่แม่รดา
"หมายความว่ายังไงพี่ก้อง" ผมถามพี่ก้อง
"ฟู่" เสียงพ่นลมออกมาทางปากของพี่ก้อง เหมือนกำลังหนักใจกับสิ่งที่พี่ก้องจะพูด
"เขมฟังพี่นะ ...พี่เห็นกานต์ควงคนอื่นหลายครั้งแล้วแต่พี่เองก็เห็นเรารักกานต์มากพี่ไม่อยากทำตัวเหมือนคนช่างยุ พี่เลยไม่ได้บอกเรา" พี่ก้องพูดว่าเห็นณัฐกานต์ไปกับคนอื่นหลายครั้งแล้วเหรอ
"พี่สังเกตุพฤติกรรมเขามาหลายครั้งแล้วเขม"
"แล้วแต่เขมจะตัดสินใจนะว่าจะกลับไปหาเขามั้ย แต่พี่เชื่อได้ว่าเขาไม่เลิกหรอกเขมและที่เขาพยายามจะไม่เลิกกับเราเพราะคนที่เขาคบนะก็ไมได้จริงจังอะไรกับเขาสักคน"
"และคนอย่างณัฐกานต์ไม่ได้มีแค่เขมคนเดียวเขาไม่เคยซื่อสัตย์ในยามที่เขมหันหลังให้เขา" พี่ก้องพูดผมไม่เคยรู้ก็วันวันคิดแต่จะสร้างครอบครัวหางานพิเศษทำเก็บเงิน
"เขานอกใจเขมได้ตลอดเวลาแม้กระทั้ง พี่ชายที่เป็นพี่น้องแท้ๆของเขมเขายังไม่มีความระอายใจเลยนะ" พี่ก้องพูด ผมยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่
"ณัฐกานต์เขาไปหาพี่ที่ฐานเขาบอกว่าเขากลับบ้านและเขาก็ไปเยี่ยมหาพี่ด้วยเลยพี่ก็แปลกใจนะว่าทำไมและเขาชวนพี่ออกไปข้างนอก"
"เขาขอมีอะไรกับพี่" ผมเหมือนฟ้าผ่า พี่ก้องเป็นพี่ชายของผมนะ
"เขาบอกว่าเขาชอบพี่" ตอนนี้เหมือนมีอะไรจุกที่อกผม
"พี่ปฏิเสธเขาไปเพราะว่า พี่เลือกที่จะไม่ทำเลวลับหลังน้องชายของพี่ พี่บอกว่าพี่ทำไม่ได้ " พี่ก้องพูดผมนี้หน้าชาไปเลยทันที่
"เขาก็บอกพี่ว่าพี่นะไม่กล้าบอกเขมหรอกที่เขามาหาพี่ เพราะว่าเขมอาจจะเสียใจมากและพี่จะกล้าทำเหรอวะเขม"
"พี่ก็เลยไม่บอกเราตรงๆแค่พูดให้นายคิด"
"แต่ผมก็โง่คิดไม่ได้ใช่ไหมพี่ก้อง"
"น้องพี่ไม่โง่หรอกแต่น้องพี่นะดีเกินไปสำหรับณัฐกานต์"
"พี่ส่งบางอย่างให้ดูทางอิเมลนะ ดูแล้วก็ลบทิ้งซะและตัดสินใจเอาว่าจะเลือกแบบไหน "
"ณัฐกานต์คงจะลืมไปว่าเขมมีพี่ชายเคยอยู่หน่วยสอดแนมมาก่อน" พี่ก้องพูด
"เขมพี่จะออกไปลาดตะเวนกันต่อ...ถ้าอยากให้พี่โทรหาก็ส่งข้อความมานะเขมพี่รักน้องชายพี่นะพีไม่อยากให้ใครทำให้น้องชายพี่เสียใจเหมือนกัน" พี่ก้องพูด ผมได้ยินเสียงสนทนาระหว่างครูประพันธ์กับคริสโตเฟอร์
ผมหันไปหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊คมือไม้สั่นไปหมดและผมหยิบเอาแอปเปิ้ลสีขาวเครื่องใหม่ล่าสุดมาเปิด ผมใช้ตัวปล่อยสัญญาณไวไฟเพราะว่ายังไม่ได้ติดตั้งอินเตอร์เน็ตที่นี้ ผมรีบเปิดอิเมลของผมทันที ไปดูที่อิเมลเข้าล่าสุด พี่ก้องส่งไฟว์รูปแนบมาให้ผม ผมรีบกดเปิดดูแต่ว่ามันค้อนข้างช้าไม่เหมือนอินเตอร์เน็จจากราวเตอร์ ผมนั่งรอใจผมก็ร้อนรนอยากเห็นที่พี่ก้องส่งให้ผมเร็วๆ แต่มันก็ยังคงดาวน์โหลดอยู่ดี ถ้าที่พี่ก้องพูดเป็นความจริงเขามีคนอื่นอีกที่ผมไม่เคยไม่รู้ ผมก็คงเหมือนควาย ไม่ต่างอะไรกับควายที่โดนณัฐกานต์หลอก ผมนั้งมองหน้าจอมือก็ประสานกันไว้ใจก็ภาวนาไม่อยากให้เป็นแบบนี้พี่ก้องพูดเลยผมคงกลายเป็นควายถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
ผมรออยู่เกือบสิบกว่านาทีได้ถึงจะมีไฟว์ภาพปรากฏขึ้น ผมคลิกเข้าไปดูให้มันขยายใหญ่ขึ้น เป็นภาพณัฐกานต์ควงกับผู้ชายผมรู้ได้ทันทีว่าใครเขาเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเดินโอบเอวกันแบบนี้และณัฐกานต์ก็ซบอกเขาด้วยน่าจะเป็นตอนที่ผมเรายังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลยผมดูวันที่ตรงข้างใต้ภาพนั้นเราก็คบกันไปได้สามปีแล้ว ผมเลื่อนมาดูภาพต่อมาเป็นภาพที่ณัฐกานต์นั่งคุยกับใครสักคนผมเลื่อนเมาส์เพื่อขยายดูภาพว่าผู้ชายอีกคนคือใคร ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเขาคือลูกค้าประจำที่ชอบมานั่งทานกาแฟที่ร้านอาจารย์ที่ผมไปทำงานพาร์ทไทม์เขามาดื่มกาแฟที่ร้านที่ผมทำและเราได้คุยกันนิดหน่อยพี่เขาเป็นผู้จัดการออฟฟิตใกล้ๆและณัฐกานต์มักจะไปนั่งรอรับผมกลับ ในรูปเขากำลังนั่งอิงแอบแนบชิดกันอยู่ในมุมหนึ่ง..ดูแล้ว ถ้าผมเดาไม่ผิดนี้มันในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท
"ฟู่" ผมต้องพ่นลมออกมาเพื่อผ่อนคลาย ผมควรจะดูต่อไปอีกไหมแต่ผมก็ต้องทำ มีหลายรูปเลยและผู้ชายแต่ละคนแทบจะไม่ซ้ำหน้ากันเลย ผมคลิกดู จากที่เมื่อสักครู่ผมรู้สึกเสียใจรู้สึกผิดมันหายไปหมดสิ้นน้ำตาที่ผมมีมันก็เหือดหายไปโดยปริยายมีแต่ความรู้สึกช๊อคเข้ามาแทน ทุกคนที่ณัฐกานต์ควงดูจะมีผลประโยชน์ด้วยทั้งนั้นเขาไปด้วยแม้กระทั้งผู้จัดการสาขาที่เขาไปทำงานด้วยแต่จู่ๆเขาได้ย้ายไปลงสาขาอื่นที่สะบายกว่าสาขาแรก ผมดูไปจนถึงภาพสุดท้ายคนสุดท้ายนี้ผมเคยห็นหน้า ผมเคยเจอเขาตอนไปกินเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ไปในฐานะแฟนของณัฐกานต์ด้วยซ้ำเขาก็รู้ว่าผมกับณัฐกานต์เป็นแฟนกัน ผมขยายดูรูปนาฬิกาข้อมือมันอันเดียวกับที่ผมเจอในห้องน้ำเลยผมเลื่อนดูรูปนี้เป็นรูปถ่ายเมื่อสองเดือนที่แล้วมหาวิทยาลัยที่ผมจบมาเขาเปิดสอนภาษาอังกฤษสำหรับเด็กๆอาจารย์ที่สนิทกับผมเขาเอ่ยปากชวนผมไปทำงานงานระว่างรอเรียกตัวผมสอนทุกวันเลยกว่าจะเลิกก็เกือบทุ่มแถมณัฐกานต์ยังมารับผมกลับทุกวันผมไม่เอ๊ะใจเลยว่าเขายังมีเวลาไปหาแม๊คไปเดินอิงแอบแนบชิดกันขนาดนี้
"ถ้าดูจบแล้วลบทิ้งซะ..พี่คิดอยูู่นานแล้วว่าพี่ควรจะส่งให้น้องพี่ดูไหม พี่รู้ว่าสี่ปีมีค่าแต่ณัฐกานต์เขาไม่เห็นค่าน้องพี่เลยสักนิด อย่าถามว่าทำไมไม่ส่งให้เร็วกว่านี้ พี่รอวันที่นายเข็มแข็งพอเขม ถ้านายบอกเลิกณัฐกานต์ได้นั้นแปลว่านายพร้อมที่จะรับรู้เรื่องพวกนี้ได้แล้วเช่นกัน..เขมแค่เสียคนที่ไม่รักไปเท่านั้น อย่าไปเสียใจกับมัน..เริ่มต้นใหม่พี่เชื่อ ปล.ฝีมือถ่ายภาพขั้นเทพไม่ต้องชมรู้ตัว ...จากพี่ก้องที่รักและไม่เคยทำร้ายน้อง"
"ปึก" ผมสะดุ้งมีมือมากดปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊คผม ผมเงยหน้ามองคนที่ปิดมันลงคือคริสโตเฟอร์
"ได้คำตอบแล้วใช่ไหมครับ" คริสโตเฟอร์ก้มลงกระซิบข้างหูผมและหอมก้มผมแต่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วมันชาไปหมดกับสิ่งที่ผมเห็น ผมโง่ทนอยู่กับสิ่งพวกนี้มาได้ยังไงตั้งสี่ปี
"ฉันเพิ่งจะรู้ตัวนะว่าฉันนี่โง่..และโง่มานานแล้วด้วย ป่านนี้เขาคงหัวเราะฉันแย่แล้วแหละคริส "
"ครูไม่โง่หรอกแค่..โดยคนที่โง่กว่าหลอกเอาแค่นั้น..วันหนึ่งที่เขาคิดได้ว่าเขาได้เสียคนที่ดีที่สุดไปและเขานั้นแหละเขาจะรู้ตัวทันทีว่าเขาเป็นคนที่โง่ที่สุด" ผมเงยหน้ามองคนที่ปลอบผม
"เขาไม่รักครูหรอกเขาแค่ไม่อยากเสียครูไปเพราะเขากลัวไม่เหลือใครแต่เขาก็หยุดที่ครูคนเดียไม่ได้เช่นกัน..ถูกต้องมั้ยครับครู"
"ถ้าครูอยากร้องก็ร้องได้เลยนะผู้ชายร้องไห้ได้เสียน้ำตาเป็น...ผมก็เคยเวลาที่ผมเหนื่อยผมท้อไม่มีปลอบใจผมแต่ผมยังมีน้ำตาไว้เป็นเพื่อนคอยปลอบใจตัวเองผมแค่เลือกที่จะไม่ร้องให้ใครเห็นเพราะว่าเขามีแต่จะสมน้ำหน้าเอาเท่านั้น"
"ถ้าครูร้องตอนนี้เธอจะสมน้ำหน้าครูไหม"
"ไม่...เพราะผมเป็นคนที่รักครูถ้าครูร้องไห้ผมก็จะปลอบไง" คริสโตเฟอร์พูดแค่นั้นผมก็โผ่เข้าไปกอด ผมกอดเด็กนักเรียนให้เด็กนักเรียนปลอบผมมันคงน่าสมเพศที่สุด
"เขาไม่ยอมเลิกกับครู ครูก็ปริ้นซ์รูปพวกนี้ไปให้เขาดู ว่าครูเลิกโง่แล้ว ถ้าเป็นผมนะเอาไปปล่อยที่ทำงานเลย"
"ครูทำไมได้หรอก เพราะถ้าทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าเราทำร้ายเขาจนหมดสิ้น ถึงยังไงสี่ปีมันก็มีสิ่งดีดีเกิดขึ้นระหว่างครูกับเขาบ้างแหละคริส" ผมพูดเบาๆ มือของคริสลูบหัวผมเบาๆ
"อาบน้ำกันไหม...เพื่อจะดีขึ้น...เดี๋ยวเขาถูหลังให้นะที่รัก" ผมสะบัดหน้าไปมองลืมความโศกไปชั่วขณะ
"อาบน้ำกัน...เริ่มทำหน้าที่คนรักตั้งแต่ ณะ บัดนี้ มาซิอาบน้ำกันฉลองฝักบัวอันใหม่ ครูประพันธ์บอกว่าอันนี้ไฉไลกว่าเดิม"
"ไม่ ...ไม่..เอาอะ" ผมรีบปฏิเสธ
"นะครูอาบน้ำกัน...มาซิครูจะได้รู้สึกดีขึ้น"
"อาบคนเดียวดีกว่าไหม" ผมพูด คริสโตเฟอร์ลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อยืดตัวเองออก เขาเดินมาหาผมโน้มตัวลงเอามือจับชายเสื้อยือพอดีตัวผมและถลกขึ้นเพื่อจะถอดมันออกไปทางศรีษะ แต่ทำไมผมยอมเขาง่ายจังยอมให้ถอดแต่โดยดี คริสโตเฟอร์ย่อตัวลงมาปลดนาฬิกาข้อมือออกให้ผม
"ไปครับอาบน้ำกันแล้วนอนพักสักครู่..ตื่นมาเราไปเดินสวีทที่ตลาดนัดยามเย็นกันดีกว่า" คริสโตเฟอร์ดึงมือผมให้ลุกขึ้น ผมก็ลุกตามนะ เดินตามอย่างว่าง่ายเข้าไปในห้องน้ำประตูห้องน้ำถูกปิดลง กางเกงที่ถูกถอดออกเหลือแค่ตัวเปล่าไร้ซึ้งอาภรณ์ มันรู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้ ผมพยายามเอามือปิดส่วนสงวนไว้อยู่ คริสหมุดเปิดให้สายน้ำรินไหลลงมากระทบตัวผมทั้งคู่ คริสโตเฟอร์ถึงมือผมออกจากตรงนั้น เขาหยิบสบู่ขึ้นมถูกไปตามลำตัวของผม ผมได้แต่ยืนมองเขาบรรจงทำให้ผมและก็ส่งมาให้ผมทำให้บ้าง ผมก็รับมาและทำให้อย่างที่เขาทำกับผม พอเริ่มจะคุ้นเคยก็เริ่มจะไม่เขินอายเราช่วยกันอาบน้ำแปลกดีเนอะครูกับนักเรียน ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"ครู....ผมรักครู...ครูจะรักผมได้มั้ย" คริสโตเฟอร์ถามผม ขณะที่เรายังอยู่ในห้องน้ำด้วยคริสโตเฟอร์ตั้งแขนขึ้นมากั้นระหว่างลำตัวผมไว้และก้มลงจูบปากผม ผมก็จูบตอบ
"ครูพร้อมจะให้ผมดูแลมันได้หรือยัง"
"ผมอยากได้สิ่งนั้นมาดูแลเองและจะไม่ทำให้ครูเสียใจ ผมสัญญา"
" แม้วันนี้มันจะเป็นคำสัญญาจากเด็กผู้ชายแต่ผมจะรักษามันไว้เหมือนที่ผู้ใหญ่เขาทำกันจะดูแลมันจะไม่ทำให้สิ่งที่ครูมอบให้ผมมาบอบช้ำครูไว้ใจผมได้มั้ย" ผมได้แต่มองใบหน้าของคริสโจเฟอร์ เข้าเดินเข้าหาผมจนและดันผมไว้ให้ติดกับกำแพงยกแขนขึ้นมาตั้งฉากกันผมไว้ สายตาที่บอกได้ว่าจริงจังมากแค่ไหน มันเป็นสายตาที่มุ้งมั่นเพื่อรอคำตอบจากปากผมว่าผม
"ครูไว้ใจเธอ" ผมบอกคริสโตเฟอร์ เขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าผมรอยยิ้มเปือนขึ้นอยู่บนหน้านั้นมันส่องประกายแวววาว
"แต่ครูเป็นรุก" เท่านั้นแหละมุมปากตกลงไปทันที จากรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นทำท่าจะร้องไห้
"เธอจะให้ครูมารับเหรอ....เป็นรุกมาตั้งหลายปีบอกเลิกกับแฟนแค่วันเดียวให้เป็นรับเลย
หรือไง" ผมถามคริสโตเฟอร์ ....สีหน้านายคริสโตเฟอร์ :mew5:
"และนายก็เคยบอกครูว่านายไม่ใช่เกย์ด้วย" ผมพูดและคริสโตเฟอร์ ก้มหน้าลง
"ผมก็เป็นรุก..แม้จะรุกแต่ผู้หญิงก็ตามเถอะครู" คริสโตเฟอร์พูดเสียงอ่อยๆ ผมเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำ ผมหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดน้ำตามตัวก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปผมเดินกลับไปในห้องนอน ได้แต่ยืนครุ่นคิดก็ตอนเห็นสีหน้าผิดหวังคริสโตเฟอร์แล้วก็ใจหายเหมือนกัน แต่จะให้ผมเป็นรับนี้นะและอีกอย่างคริสโตเฟอร์เด็กกว่าผมด้วย..โดนเด็กกดเหรอจะเสียฟอร์มไหมเนี๊๊ยะ!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ ให้กำลังใจกันแบบนี้มีกำลังเขียนต่อเยอะๆเลย :pig4: :pig4: :pig4:
เดี่ยวจะมาลงคงดึกนิดหน่อย ฉากสำคัญมาก เขมจะตัดสินใจว่ายังไงดี เขมก็รุก คริสโตเฟอร์ก็รุกแม้ว่าจะประสบการณ์กับผู้หญิงไม่เคยกับผู้ชายก็ตาม
สปอยว่ารอบนี้เขมจัดเต็ม :hao6: ที่ผ่านมาให้คริสรุกแต่ฝ่ายเดียวรอบนี้เขมจะทำยังไงกับคริสนะ จะรีบมาลงให้ทันทีที่กลับเข้าบ้านนะจร๊า
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1:
-
อีกานต์นี่มันร่านมากจริงๆ สงสารเขมเลย ดีแล้วหล่ะ หลุดพ้นจากคนเลวๆ (อินหนักมาก) :angry2: :angry2: :angry2:
บอกเลย เชียร์ให้เขมรุกมาก แต่จะได้อย่างใจมั้ยเนี่ย 555 อยากเห็นคริสโดนกดอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
อีกานต์นี้ร่านกว่าที่คิดไว้เยอะเลย. สงสารเขม
-
:L2: :pig4:
ต้องเปลี่ยนสาย อะ!!! ไม่ใช่จากวิทย์ มาศิลป์ ด้วยดิ
-
:z6: ให้ณัฐกานต์
รอลุ้นตอนต่อไป อยากให้เขมรุกคริสมากกว่า :hao6: :hao6: :hao6:
-
เปลี่ยนสาย
-
ครูไม่ต้องกลัว เสียฟอร์ม เพราะเราอยากให้ครู เสียตัว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปล่อยให้ค้างอยู่ในห้องน้ำอ่ะ ค้างมากกกอยากอ่านต่อคับ
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
เขม แกโดนเด็กกด นี่ไม่มีความผิดมาก แต่ถ้าแกกดเด็กนี่คุกเลยนะ เลือก ! จงนอนเอ็มเลค ให้คริสซะ !
-
กึก!! เสียงประตูห้องนอนถูกปิดลงพร้อมกดล๊อก ผมหันหน้ากลับไปมองคริสโตเฟอร์ เขาเดินเข้ามาในห้องมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันกายแบบหมิ่นๆ เขาก็ตรงเข้ามาหาผมยิ่งเห็นสายตาคู่นั้น ผมยิ่งหวั่นไหว
"หมับ"คริสเข้ามาสวมกอดผมเขายืนกอดผมนิ่งโดยไม่พูดอะไรส่วนผมก็พ่นลมออกมาจากปาก
"ผมรักครู...ผมยอมเป็นรับก็ได้" ผมก้มหน้าลงมองหน้าคริสโตเฟอร์ ว่าคิดดีแล้วเหรอ
"และเธอรู้ไหมจะมีสิ่งอื่นตามมาอีกมากมายซึ่งมันก็คือปัญหา...และมันอาจจะเป็นปัญหาที่หนักถ้าเธอเลือกจะเดินทางนี้"ผมกระซิบถามคริสโตเฟอร์กลิ่นอ่อนๆหอมละมุลจาน้ำยาสระผมมันโชยมาแตะที่จมูกผม
"และกับพี่" ผมพูดเสียงที่เบา ผมเอามือขึ้นลูบหัวคริส
"ผมยอมรับมันได้ครู..ขอแค่ผมได้รักครู..ผมรู้สึกดีรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ผมอยู่ใกล้ครูและผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนหลังจากที่เขาทิ้งผมไป" คริสโตเฟอร์มองผมแววตาใสซื่อคู่นั้น
"ผมเลือกแล้วครู..ครูละ..คิดเหมือนผมมั้ย ครูผมรู้ว่าและผมก็ยอมรับมันได้" คริสโตเฟอร์ถามผม
"แต่จะว่าไปนี้มันก็เป็นครั้งแรกของผม..ผมยอมให้คนที่ผมรัก" คริสโตเฟอร์พูดเขาเงยหน้าขึ้นมองผม ผมยิ้มดีใจนะแล้วอย่างนี้ผมจะไม่รักเขาได้ยังไง
"เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าเธอรับไหว..เจ็บนะ" ผมพูดสีหน้าผมบอกได้ว่าจริงจัง
ฟู!!! เสียงลมหายใจถูกพ่นออกมาทางปาก ผมเลิกคิ้วมองคริสโตเฟอร์
"ทำยังไงได้ละผมรักไปแล้วนิ" คริสโตเฟอร์ยังคงมองหน้าผมตาแป๋วเชียว ผมยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มลงประกบไปที่ริมฝีปากแดงๆ ทั้งดูดเม้มปากและสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสความหวานคริสก็ตอบรับลิ้นผมได้ดีและส่งลิ้น กลับมาหาผม ที่ผ่านมาผมให้เขาเป็นคนเร้าโรมผมเองตลอดแต่วันนี้เห็นที่จะไม่ได้แล้วผมต้องรักษาสิทธิ์ผมคืนบ้างแล้ว
"แต่ผมก็ยากรุกครูนะ..เราผลัดกันได้ไหม..อ่ะ" คริสโตเฟอร์พูด ผมต้องหยุดชะงักชั่วขณะ
"แฟร์ๆ นะครู ผมเป็นนักเรียนนะ” คริสโตเฟอร์พูดออดอ้อนที่อย่างนี้ใช้สิทธินักเรียนขึ้นมาทันที ผมยืนนิ่งใช้ความคิดอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าก็ดี ลองดูก็ได้ ก็แฟร์ดี
ผมดันร่างคริสโตเฟอร์ลงไปนอนที่เตียงและผมก็กระโจนขึ้นไปค่อมไว้ ใช้มือดึงผ้าเช็ดตัวของตัวเองออกและคริสก็ดึงของตัวเองออกเช่นกัน อารมณ์มันกรุ่นๆตั้งแต่ในห้องน้ำแล้วของผมทั้งคู่มันชูชันพร้อมจะออกรบ ผมก้มลงจูบคริสอย่างเร้าร้อน เขาคงได้รู้คราวนี้แหละว่ารสจูบแบบผู้ใหญ่นะมันเป็นยังไง ผมไซ้ลงมาตามซอกคอขาวๆนั้นดูดดังจ๊วบ!!! ในแต่ละจุดที่ผมฝังไว้พรุ่งนี้คงได้มีรอยไปอวดเพื่อนบ้างแหละ ผมก็ใช้ลิ้นเลียวนเล่นที่ตรงสองจุด ทั้งขบและเม้มเล่นอย่างสนุกปากจนคนที่นอนต้องแอ่นขึ้นมาตามปากผมผมเลย มันสร้างความพึงพอใจให้ผมมิใช่น้อย
"เล่นท่า69กัน"ผมกระซิบกับคริสโตเฟอร์เงยหน้ามองผมและเขาก็พยักหน้าตา ผมรู้ว่าเขารู้จัก
"พี่นอนข้างล่างส่วนเรายังมือใหม่อยู่ข้างบนและทำตามที่พี่ทำให้เรานะ"ผมพูดบอกคริสโตเฟอร์ผมแทนตัวเองว่าพี่ไม่อยากใช้คำว่าครูเพราะมันจะทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาที่กำลังจะจับ นักเรียนกดแบบนี้
คริสโตเฟอร์พยักหน้าอย่างว่าง่ายผมก็นอนไปตามแนวที่นอนคริสโตเฟอร์ขึ้นมานั่งบน หน้าท้องแบนราบของผมโชคดีที่ลำตัวเราพอพอกันและเขาส่งเจ้านั้นมาตรงหน้าผม กลิ่นสบู่ที่เราใช้ทำความสะอาดยังติดอยู่เลย ผมก็จัดการครอบตรงนั้นของคริสโตเฟอร์เข้าปากไปคนโดนครอบก่อนถึงกับสะดุ้ง ผมส่งสัญญาณมือให้ทำให้ผมไปด้วย ผมรู้สึกเย็นวาบตรงส่วนนั้นและรู้สึกได้ว่ากำลังมีคนกลืนกินมันอยู่ดูดเลียยังกับกินไอติมโคน มันสร้างความรู้สึกเสียวสยิวแปลกๆถึงแม้จะขัดเขินไปบ้าง ส่วนผมก็ใช้ปากอย่างช่ำชองผมรับรู้ได้จากคนด้านบ้านส่ายสะโพกบิดไปมาแบบนี้
"อืมมม..อืมมม"มีเสียงครางเล็ดรอดออกมาจากปากคนที่กำลังทำให้ผมอยู่แสดงว่าลีลาใช้ลิ้นผมถึงใจเข้าอยู่เหมือนกันบางครั้งก็กระตุ๊กโต้ตอบกลับ ทำไมผมไม่นอนตะแคงก็เพราะว่าผมตั้งใจจะ ลองล้างตู้เย็นให้คริสโตเฟอร์ดู ผมทำไปได้สักพักและอีกคนก็ไม่เคอะเขินแล้วผมก็จัดการจับแก้มก้นขาวเนียนนั้นของคริสโตเฟอร์และจัดการล้างตู้เย็นให้ทันที(รู้จักใช่ไหมครับล้างตู้เย็นเป็นยังไง) ได้ผล คริสแอ่นหลังขึ้นมาทันทีมือก็ดันลำตัวผมทำท่าจะยกก้นหนีผม
"โอ้วว...ซี้ด ...." คงเสียวมากละซิถึงได้ขมิบก้นขนาดนั้น ผมยิ่งได้ใจยิ่งเล่นหนักขึ้น นี้แค่ลิ้นนะที่ฉกอยู่นี้นะ
"โอ้ยย...เขม..เสียว..พอ..พอก่อน"คริสร้องและพยายามจะดิ้นหนีผมแต่ผมก็ยึดเขาไว้ว่าจะดิ้นไปไหนละ
“เขมทำอะไรคริสอะ..อู้ยย..ไม่ไหวแล้ว”
“เขาเรียก ล้างตู้เย็น”
“ห๊ะ!..อู้ย..อืมม” ยังจะดิ้นอีก
"อยู่เฉยๆซิ...อดทนหน่อย...มันสุดยอด.." ผมพูดและดึงคนข้างบนให้เข้ามาหาผมอีกและจัดการล้างให้ต่อ คนที่ค่อมผมอยู่ อยู่ไม่เป็นสุข
"อู้ยย...ซี้ด....อาห์....เขม..อาห์....อืมมม" ผมต้องหยุดก่อนที่เขาจะไม่ทนไม่ไหว คริสหันมามองหน้าผมสีหน้าบอกได้เสียวซ่านแค่ไหน คริสหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผมและขึ้นมาค่อม เขาโน้มตัวลงมาจูบปากผมแบบเร้าร้อนเหมือนที่ผมปูทางทำให้เขาดู มือผมก็จับตรงจุดนั้นโดยอัตโนมัติมันแข็งและสู้มือผมได้ดีมาก คริสทั้งจูบและไซ้ไล่ลงมาที่ซอกคอของผมไล่ลงมาเลื่อยๆจนถึงแผ่นอกและลงลิ้นลากมันลงไปถึงสะดือ นี้แค่ลิ้นผมยังบิดไปบิดมาได้ขนาดนี้คริสเลื่อนตัวขึ้นมาเล่นลิ้นกับสองจุดสีชมพูระเรื่อนั้นอีกครั้งผมก็แอ่นอกขึ้นรับการหยอกเย้าจากคริส เขาลากลิ้นลงไปจุดต่ำสุดอีกและคราวนี้เขาทั้งขบทั้งเม้มตรงเนื้ออ่อนๆ ที่หัวหน่าว
"โอ้ววว...ซี้ดดด" เสียงครางลากยาวดังออกมาจากปากผมและบิดตัวพร้อมกับพยายามสูดลมหายใจเข้าทางปากเพื่อลดอาการกระสั่นทุกครั้งที่คริสขบลงตรงเนินเนื้ออ่อนนั้น มือของคริสที่กำลังจับกุมของผมและขยับมันไปมาเบาๆก่อนจะคอบปากลงเขากลืนและคลาย กลืนและคลายอยู่แบบนั้น มือผมก็จิกผ้าปูที่นอนไปด้วย ยอมรับว่าคริสลีลาดีใช่เล่น สงสัยผู้หญิงจะทำให้บ่อย
"ขอผมก่อนนะที่รัก"คริสเงยหน้ามามองผม ผมพยักหน้าว่าให้ก่อนเดี๋ยวเจอของเขมแล้วคริสอาจจะเปลี่ยนใจไม่อยากรุกก็ได้มั้งแอบคิดเข้าข้างตัวเอง คริสลุกไปหยิบถุงยางที่ผมวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
"ใช้เจลด้วยคริส" ผมหันไปบอกคริส เขาหยิบหลอดสีฟ้าและชูมันขึ้นผมพยักหน้าว่าใช่ เขาเทมันลงตรงส่วนนั้นก่อนจะโยนมาให้ผม และคริสโตเฟอร์ก็เดินมาเข้าทางระหว่างขาของผม
"ต้องเบิกทางก่อนมั้ย" คริสโตเฟอร์ถาผม ผมกระดกหัวมอง
"เบิกหน่อนก็ดีนะ..รู้ไหมว่านี้ก็ครั้งแรกของพี่นะคริส"
"ผมรู้ครับที่รักผมจะถนอมนะ..ถ้ายั้งได้" พอบอกว่าถนอมก็อุ่นแต่พอบอกถ้ายังได้ต้องรีบกระดกหัวขึ้นมองคริสแยกขาผมออก มือก็ยืนมาหยอกเล่นกับสองจุดบนแผ่นอกของผมแทน ผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังสอดเข้าไปช่องทางรักของผม
"อู้ยยย" ผมสองร้องครางออกมาเพราะว่ามันแน่นแปลก
"อู้ยยยยย"ร้องดังขึ้นเพราะว่ามันเริ่มคับขึ้นแสดงว่าเพิ่งจำนวนนิ้ว คริสหยุดใช้นิ้วมือและก้มหน้ากับกับท้องน้อยของผมและเม้มปากขบมันเล่นผมมือก็จับของสำคัญผมไปด้วยคริสจับสะโพกผมยกขึ้น ผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังทักทายอยู่ตรงประตูนั้นและมันก็ค่อยๆดันเข้าไป มือผมก็จิกที่ผ้าปูที่นอนไว้มันเริ่มแน่น เริ่มปวดหนึบๆ
"โอ๊ะ...โอย...โอ้ย"ผมร้องเพราะว่าเริ่มเจ็บและจุกไปพร้อมๆกัน ผมกระดกหัวมองสีหน้าคนที่กำลังจะพรากสิ่งทีผมรักและหวงแหน แม้แต่ณัฐกานต์ผมยังไม่เคยให้เขาแบบนี้เลยดูสีหน้าเหยเกของเขา ซึ่งไม่ต่างอะไรกับผมตอนนี้เช่นกัน
"โอ้ยยยย...โอ้ยยย...โอ้ยยย" ผมยังคงร้องอย่างต่อเนื่องและคริสก็ผลักดันสิ่งนั้นอย่างต่อเนื่องเช่นกัน สีหน้าคริสบอกได้ทางรักของผมค้อนข้างลำบากนิดนึง มันคงดันเข้าไปยากหน่อยแต่เขาก็พยายาม จนคริสโตเฟอร์ต้องหยุดพักก่อน
"ฮู่ๆๆ" เสียงสูดลมหายใจเข้าปอดทางปากของคริส เข้าโน้มตัวลงมาหาผม ผมก็ดึงรั้งให้เขาโน้มลงมาเพื่อจะจูบลดความเจ็บปวดให้กลายเป็นความรู้สึกอื่นเข้ามาแทน
"ที่รักครึ้งทางแล้ว..อีกครึ้งเดียว..เราจะสนุกกันแล้ว"คริสบอกผม ผมก็พยักหน้าในเมื่อผมตัดสินใจทำแบบนี้แล้วนิ
"อืมม..พล้วด!!!!"
"โอ้ยย!!!!!!!"ผมร้องลั่นและคริสก็โน้มตัวลงมาหาผมเขาค้างไว้แบบนั้นก่อน เขากอดผมไว้จนผมรู้สึกว่าความเจ็บค่อยๆเริ่มจะหายทีละนิดและเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ คริสก้มลงใช้ลิ้นเล่นกับสองจุดของผมเขาทำสลับกันไปมาอยู่แบบนั้น สีหน้าผมก็เหยเกด้วยความรู้สึกมีความสุขคริสก็เริ่มขยับเบาๆ และแรงขึ้นเขารับรู้ได้จากมือผมที่บีบบันท้ายเขาไว้และแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อะ..อืมม..อ่าห์.."เสียงครางของผมสองแข่งกับเสียงเตียงนอนที่ดังอ๊อดแอดๆ ไปด้วยยังพอจะช่วยกลบเกลื่อนได้บ้าง คริสเคลื่อนตัวขึ้นมาพยักหน้าให้ผมนอนตะแคง ผมนะรู้งานอยู่เพราะเคยทำ คริสทิ้งตัวลงนอนตะแคงด้านหลังของผมและก็สอดสิ่งนั้นเข้ามาที่ด้านหลังผมอีกครั้งเขาใช้แขนสอดเข้ามาโอบกอดผมไว้ด้วยแขนเดียวและอีกข้างก็ยกโคนขาผมลอยขึ้นเล็กน้อย และก็เริ่มออกแรงโยกส่วนล่าง ร่างของผมนี้โยกไปตามแรงเหวียงของคริส แรงเยอะดีจริงเอวก็ดีอีกต่างหาก
"ผมชอบท่านี้..ซี้ดส์...ดูมาจากหนัง...อู้ย ..เพื่อนกรูรักมึงวะ...มันโคตรฟินเลยอะเขม...อาห์ " ผมพยักหน้าตอบว่าจริง ดูมาเหมือนกันลองแล้วเหมือนกันแต่ไม่เคยคิดว่าจะมีคนมาลองท่านี้กับประตูหลังผม ไม่เคยคิดเลยจริงๆ
"ปักๆๆ"เสียงเนื้ออ่อนกระทบเนื้ออ่อน ร่างผมก็ขยับขึ้นลงขึ้นลงตามจังหวะของคนด้านหลังผมหันหน้าไปจูบคริส กันมันรู้สึกดีบอกไม่ถูกและมือคริสก็จัดการกับของผมไปด้วย
"เขม..คริสรักเขมนะ..ขอบคุณที่นะ..คริสจะไม่ทำให้เขมผิดหวัง...อืมมม...อ่าห์" แรงกระแทกที่เข้ามาอย่างต่อเนื่องมือผมก็ต้องหาที่ยืดก็คือหัวเตียงใช้มือดันไว้ไม่ให้ไถลออก เสียงเตียงไม้ที่ดังแข่งกับแรงกระแทกของคนที่คุมเกมส์อยู่ทางด้านหลังผมคริสดึงรังใบหน้าผมให้หันไปให้เขาจูบ ลิ้นก็วนเลียที่ใบหูผมแยงเข้าไปในรูหู บอกได้ว่า..เสียวครับ
"อ่าห์...ที่รัก ...It's cuming now...It's cuming..right now..อ่าห์" คริสร้องบอกผมว่าจะมาแล้วผมก็ยิ่งจิกผ้าปูแถบจะดึงให้หลุดติดมือขึ้นมาเลย และของผมก็กำลังมาเช่นกันจนกระทั้งเสียงกระแทกเงียบหายพร้อมกับเตียงที่หยุดนิ่ง
"ฟู่" เสียงคริสพ่นลมหายใจออกจากปาก
"cuming already darling" คริสโตเฟอร์พูด ผมรู้สึกอุ่นๆที่หน้าท้องตัวเองของผมเองที่กระฉอกออกมาจากมือคริสจนเลอะเทอะไปหมดคริสโตเฟอร์มองผมสายตาเขามีความสุขกว่าทุกครั้ง ผมหันไปจูบคริส คริสค่อยๆถอนส่วนนั้นออกและนอนแผอยู่ข้างๆผม ผมดันตัวเองขึ้นนั่งมองคนข้างๆ
"สุดยอด" คริสโตเฟอร์หันมามองผมปากยังคงสูดนำอากาศเข้าปอด ผมเองก็หอบไปด้วยเช่นกัน
"จะมีสุดยอดกว่านั้นอีก ..ตาพี่แล้วคริส" ผมพูด คริสโตเฟอร์กระดกหัวขึ้นมามองผมแต่ช้าไปซะแล้ว ผมขึ้นไปค่อมร่างคริสโตเฟอร์ไว้ ผมขึ้นมาทาบทับ จูบปากคริสอย่างเร้าร้อนมือก็ลูบไปทั่วเรือนร่างทีกำยำกล้ามเนื้อไม่เยอะแต่ก็แน่น ผมใช้ลิ้นหยอกเล่นกับสองจุดที่แผ่นอกลากลิ้นวนไปวนมา คริสก็สนอมตอบผมด้วยการแอ่นอกขึ้นรับลิ้นนุ่มของผม
"อ่าห์...ซี้ด...อ่าห์.."คริสส่งเสียงครางตอบกลับนั้นแปลว่าเขานั้นพึงพอใจกับสิ่งที่ผมปรนเปรอให้ ผมก็ลากลิ้นไล่ลงไปที่หน้าท้องของคริสเขาเกร็งหน้าท้องตัวเองทุกครั้งที่ปลายลิ้นผมแตะลงและก็เม้มพร้อมกับขบมันเล่นเบาๆ คนที่นอนเบื่องล่างถึงกับดิ้นส่ายไปมามีขืนตัวขึ้นมาเล็กน้อย เสียงการเต้นหัวใจที่ดังแสดงว่าเลือกกำลังสูบฉีด ผมลากลิ้นต่อจากสะดือลงไปอีกถึงหัวหน่าว ผมชำเรืองตาขึ้นไปมองคริส ตอนนี้หน้าตาเขาตาเหยเกเพราะเจอลิ้นที่ช่ำชองของผมเข้าไป มือนี้จิกลงผ้าปูที่นอนไว้แน่น และมือของผมจับสิ่งนั้นขึ้นมามันพองเต็มกำมืออีกครั้งไวจริงๆ และผมครอบปากลงไป
"เขม..เขม..มัน..เลอะเทอะอยู่"
"ไม่เป็นไร..เดี๋ยวจัดการให้" ผมพูดบอกคนที่นอนดิ้นพล้านไปมาอยู่บนเตียง
"อ่าห์..เขม..อ่าห์..อืมม..ซี้ดดดดดด" เสียงร้องครางดังออกมาจากปากร่างที่นอนบิดตัวผมชำเรืองตามองคริสเกร็งหน้าท้องตัวเองไว้ตลอด พอผมใช้ปากกับตรงนั้นแรงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเกร็งตามและเด้งตรงนั้นขึ้นตามจนผมต้องเอามือกดมันไว้เดี๋ยวได้ทะลุคอผมยิ่งยาวอยู่ด้วย พอเห็นว่าผมทรมารคนที่นอนดิ้นพล้านไปมาจนได้ที่ผมก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบถุงมาสวมใส่และหยิบเจลมาทาลง คริสโตเฟอร์มองหน้าผมคงแอบกลัวอยู่ในใจละซิ
"ไม่ต้องกลัว...เจ็บนิดเดียว..หมอฟันบอกมา" ผมพูดก้มลงไปกระซิบและขึ้นไปนอนตะแคงผมจุูบปากคริส
"คริสขึ้นนะ..จะได้ควบคุมมันเองได้ถ้าเจ็บก็หยุดก่อนถ้าดีขึ้นค่อยดันลงมา" ผมก้มลงบอกคริส เขาก็พยักหน้าและพลิกมาค่อมกะให้ตรงดูสีหน้ายังกังวลอยู่มิใช่น้อยอยู่เหมือนกัน ผมมองหน้าเขา คริสก็พยักหน้าว่าโอเคก่อนที่เขาจะกดตรงนั้นลงผมชั้นมือดันยั้งไว้ก่อนว่าอย่าเพิ่ง ผมก็เอาเจลทาที่นิ้วผมไว้เพื่อจะทำการเบิกทางให้ก่อน
"โอ้ยยย...เขม..ซู้ด..แค่นิ้วนะยังเจ็บแน่นเลยอะ" คริสบอกผมก่อนจะยกก้นตัวเองลอยขึ้นแต่ผมจับสะโพกเข้าไหว้พยายามกดลงไม่ให้หนี
"ถอดใจเหรอ" ผมเลิกคิ้วมองผมรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ คริสส่ายหัว ผมเบิกทางไปได้สักพักดูสีหน้าเหยเกของคริส ผมคิดว่าเขาพร้อมแล้วแหละและคริสก็ค่อยหย่อนลงมาพยายามครอบส่วนของผมเข้าไปในกายของเขาช้าๆ
"อืมมม" คริสถึงกับต้องกัดปากตัวเองไปด้วย
"เยี่ยม..อืมม.." ผมร้องครางมันแน่นมาก แน่นมากจริงๆ เขาเรียกว่าเปิดซิงซินะเปิดเด็กมัธยมซะด้วย สีหน้าคริสก็เหยเกไปด้วยไม่รู้ว่าเจ็บหรือว่ายังไงผมสัมผัสส่วนของเขามันแข็งสู้อยู่นะ คริสค่อยๆลงไปเรื่อยๆ เรือยๆ จน
"พล้วด" เขาตัดสินใจทิ้งตัวลงมาลวดเดียวเลย
"โอ้ยยย" ร้องออกมาลั่นเหมือนกัน มือผมกับคริสกุมประสานกันไว้อยู่
"สูดหายใจลึกๆ มันจะดีขึ้นคริส"ผมบอกคริสเขาก็ทำตาม
"เยี่ยมมาก. เยี่ยม...อย่างนั้นแหละ..อืมมม".ผมค่อยขยับช่วยคริสค่อยขยับตามผม ผมใช้แขนยันตัวเองขึ้นคริสก็โน้มตัวลงมาหาผมเพื่อกอดจูบผมก็เด้งสู้คริสก็ขยมตอบ ผมเพริ่งจะรู้นะว่ารุกกับรุกเจอกันนี้มันสนองกันได้ถึงใจจริงๆ
"โอ้ววว..โอ้ววว...เขม...โอ้ยยย...อืมม..."เสียงคราวของคริส ผมก็ค่อยพลิกแบบระมัดระวังไม่ให้หลุดจากกันผมผมจับคริสนอนหงายและผมเองก็ลงมายืนที่ขอบเตียงอันนี้ก็ชำนาญอีกเช่นกันและผมก็ซอยหยิบเลยเลย
"เขม..เบาหน่อย..ซู้ด..อ่าห์...อ่าห์"มันกระแทกเข้าไปแบบลึกและออกเกือบสุดและเข้าไปสุดเช่นกัน
"อ่าห์..เขม.." ผมโน้มตัวลงไปเม้มสองจุดสีชมพูอ่อนนั้น และเลื่อนไปจูบปากคริส
"ไม่ชอบเหรอ..ฮืมมม"
"ชะ.ชอบ..โอ้ว..เขม..คริสไม่ไหวแล้ว.."
"จะรีบไปไหนละ..เพี๊ยะ" ผมและตีฝ่ามือลงที่ก้นนั้น เสียงดังแต่คนที่นอนไม่ร้องสักแอ๊ะ ผมก็ถอดแกนออกและจับคริสหมุน คริสมองผมคงรู้ว่าผมจะใช้ท่าไหนเขาก็ทำตามโน้มตัวลงไปและโก้งก้นโด่งเล็กน้อย ผมก็ขึ้นไปเลยและ
"อ๊าก!!...ซ๊้ด" พล้วดเดียวเข้าไปเลย
"เข้าไม่บอกกันเลย..อ่าห์..เขมอะ..."
ปั๊กๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!! เนื้อกระทบเนื้อดังรัวแข่งกับเตียงที่ดังเหมือนจะหักซะให้ได้
"เขม..คริสไม่ไหวแล้วอั้นไม่อยู่แล้ว" คริสพูดมือผมก็ปฏิบัติให้อยู่ไม่ขาดตกบกพร่อง ยิ่งผมโยกเร็วเท่าไหร่มือผมก็ทำกับของเขาเร็วเท่านั้นผมเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
"จะมาแล้วเหมือนกันคริส...โอ้ววว...อืมมม...คริส....อืมมมม..อะ..อะ."
"อ่าห์....."เสียงร้องเฮือกสุดท้ายของผมสองคน ผมก็เรียบร้อบไปแล้วเช่นกัน คริสทิ้งตัวลงไปนอนราบกับที่นอน ผมก็ทิ้งตัวนอนทาบทับเขาอีกที
แฮ้ก!!!! เสียงหอบเหนือบของทั้งคู่และคนที่นอนเบื่องล่าง ผมค่อยๆถอดของรักผมออกจากตัวคริสโตเฟอร์ ผมก้มลงพลิกร่างนั้นให้หันมานอนหงายและก้มลงจูบขอบคุณอย่างดูดดื่มอีกครั้ง
"ผมเชื่อแล้วว่าทำไมเขาไม่อยากเลิกกับเขม" คริสพูดทั้งที่ยังหอบเหนื่อยอยู่เลย
"ทำไมละ" ผมถามคริสผมใช้ข้อศอกตั้งยันไว้นอนตะแคงอยู่ข้างๆคริสโตเฟอร์
"เอวเขมโคตรดีเลยอะ" คริสโตเฟอร์พูดชมผม ผมว่าแล้วสงสัยจะเปลี่ยนใจเลิกรุกก็วันนี้แหละ ผมหยักไหล่มันแน่อยู่แล้ว
"ว่าแต่จะไปเดินตลาดอีกไหม" ผมเลิกคิ้วสูงถามคนที่นอนหลับตาอยู่
"ไปพรุ่งนี้นะวันนี้เดินไม่ไหวอะ..เจ็บก้นแล้วเนี๊ยะ..เมื่อกี้ก็มันอยู่นะแต่ตอนนี้โคตรเจ็บระบบเลยอะ"
"หึๆ..ไปล้างตัวและจะได้ทายาให้"
"ขอบคุณนะครับ..ที่รัก" คริสโตเฟอร์พูดผมพากันเข้าห้องน้ำไปล้าง มีเลือกไหลกันคนละนิดละหน่อยไม่มาก ผมนะโตแล้วรู้จักอดทนเจ็บแค่นี้ทนได้แต่คริสโตเฟอร์นี้ทำหน้าตาเหยเกทันทีที่ผมใส่ยาให้
"อู้ยย..เจ็บ..เขม..เบาๆหน่อย"
"นิดหน่อยนะ..แค่วันแรกเองนะหรือว่าจะไม่ถอดใจเลิกซะตอนนี้ละ" ผมถามคนที่นอนคว่ำให้ผมใส่ยาให้อยู่
"ไม่มีทาง...แต่ต้องตกลงกันนะวันคี่ผมรุกวันคู่เขมรุก โอเคปะ..ถ้ารุกพร้อมกันแบบนี้นะตายแน่ๆ" คริสโฟอร์พูดผมก็ดึงกางเกงบ๊อคเซอขึ้นให้ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ คริสดูท่าจะอยากเพลียแล้วแหละ
“อืมก็ดีนะ..วันคู่พี่และวันคี่เรา ..ห้ามหาเรื่องชิ้งไปไหนละ” ผมพูดคริสโตเฟอร์หันไปมาหยักคิ้วให้ผม
“พรุ่งนี้วันคี่นะ” คริสโตเฟอร์บอกผม
“ห๊ะ” ผมสะบัดหน้ามองคนที่นอนค่ำอยู่ และหันไปดูปฏิทิน วันคี่จริงๆด้วย
“ทำไมไม่บอกก่อนละทำขอตกลงแบบนี้ และพรุ่งนี้ก็วันคี่อีก ไม่อย่างนั้นพี่จะได้ให้ทำกับพี่พรุ่งนี้ทีเดียว” ผมหันไปถามพ่อตัวดี อย่างนี้ก็โดนสองรอบอะดิ
“บอกก็ไม่ได้อะดิ..ไม่รู้แหละพรุ่งนี้เวรผมนะ...เป็นผู้ใหญ่อะอย่าผิดคำพูดนะ” คริสโตเฟอร์พูดมันน่าเค้กหัวไหมเนี๊ยะ แต่ถึงจะวันคู่ผมคงไม่ลงหรอกดูท่าจะระบบเยอะอยู่เหมือนกัน
"นอนก่อนก็ได้นะ..เดี๋ยวสักพักจะต้มข้าวต้มให้กิน..หึ" ผมก้มลงไปมองหน้าคริสโตเฟอร์ใกล้ๆ เขาพยักหน้าแบบสลึมสลือให้ผม ผมหันไปเก็บหลอดยาก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงนอน
"ฟ้อด!!! " เสียงผมหอมแก้มคริสแต่เขาคงจะหลับแล้วแหละ ผมหันไปหยิบโน๊คบุ๊คขึ้นมาผมเปิดอิเมลและผมกดเลื่อนหาอิเมลณัฐกานต์ ผมเลือก “Forward “ ส่งรูปที่พี่ก้องส่งมาให้ผมส่งต่อไปให้ณัฐกานต์ คราวนี้คงบอกได้แล้วซิว่าสถานะของเราสองคนมันควรยุติได้แล้วผมก็ขอบคุณนะที่เขาก็ดูแลอยู่กับผมมีความสุขกันในช่วงเวลาหนึ่ง แต่ผมคงรับไมได้ที่เขาจะใช้ร่างกายเพื่อให้ได้สิ่งที่เขาต้องการแบบนี้ เกรดดีด หน้าที่การงานดีดีแม้ระทั้งพี่ชายที่ผมรักเขายังพยายามจะให้พี่ผมหักหลังผมแต่บ้านผมนะรักกันมากแค่ไหนเขาก็น่าจะรู้ดี แม่เคยบอกว่าตอนที่คลอดลูกออกมาแม่เก็บสะดื้อลูกไว้ทุกคนจนถึงรุ่นผมและแม่ก็ต้มให้ลูกกินพร้อมกัน ผมเชื่อแล้วแหละว่ามันทำให้ลูกๆรักกันมันจริง อันนี้ก็เป็นความเชื่อส่วนตัวอย่างหนึ่งที่ใครหลายคนอาจจะคิดว่ามันงมงาย
พอส่งเสร็จผมก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆคริสเขาหลับสนิทแล้ว ผมดึงรั้งร่างนั้นเข้าเพื่อจะสวมกอด คริสโตเฟอร์ลืมตามองผม เขาก็ขยับตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ผมสอดแขนเข้าไปกอดเข้าได้ง่ายขึ้น
“ถ้าหิวข้าวเรียกพี่นะ”
“อืมม..ตอนนี้ไม่หิวอะ..เพลีย..น้ำหมด” คริสโตเฟอร์หลับหูหลับตาตอบผม ผมต้องกลั้นหัวเราะเป็นไงตอนแรกนี้ซ่าหนักยังกับวัวกระทิง ไหงตอนนี้กลายเป็นลูกแมวไปซะแล้วละ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ รักคนอ่านจัง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ฉากนี้อาจรุ่นแรงไปขออภัยด้วยนะคะ คนแต่งเพิ่งจะเขียน NC เป็นครั้งแรกหากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
:L2:
จะมาลงอีกทีวันจันทร์นะคะ พอดีพรุ่งนี้คนแต่งไปธุระ ตอนหน้าก็จะหวานๆ แอบหึงกันบ้างก็ยังเปิดเผยไม่ได้เนอะ แต่จะมีดรามาเล็กน้อย ปล.ครูลินดาเธอไม่ใช่นางร้ายจร๊าเธอดีแสนดีแต่อาจจะมีบางสิ่งให้เขมช่วย อะไรนะ มาติดตามกันต่อนะ ..
-
สรุป เปลี่ยนกันรุกกกก อร๊ายยยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6:
-
โอ้ยยยยย ตายๆๆๆๆๆ เป็นNC ที่รุนแรง และ เร่าร้อนดีจริงๆเลย :m25: :m25: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1:
เหมือนจะแฟร์นะ พลัดกันรุกรับ วันคู่พี่ - วันคี่เรา แต่แบบนี้วันที่ 31 ต่อ 1 คริสมันก็ได้ 2 วันติดอ่ะดิ คริสมันร้าย พี่เขมหลงกลเด็กซะแล้ว 555 :laugh: :laugh: :laugh:
กำจัดอีกานต์ไปซะที หลักฐานขนาดนี้คงเลิกยุ่งกะเขมได้แล้วนะ :angry2: :angry2: :angry2:
ต่อไปน่าจะเป็นเรื่องปัญหาในการคบกันแล้วหล่ะ จำได้ว่าตอนก่อนบอกว่าเห็นมีคนแอบตาม ใครกันนะ จะมีปัญหาหรือป่าว :serius2: :serius2: :serius2:
รอตอนต่อไปคร้าบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
เอิ่มมมมม..บั๊บว่า
เลือดหมดตัวเหมือนกัน
แบบทั้งปั๋วและเมีย
ทำเก่งทั้งสองแบบ
พี่เขม+น้องคริส
หุหุ
-
สรุปแล้วมันสองคนก็เป็นโบ้ท หักมุมจริง ๆ
cuming เขียนนี้นะครับ I'm cuming ฉันกำลังจะเสร็จแล้ว เพราะ cum อันนี้แปลว่าสำเร็จความใคร่ครับ I'm cuming. คือฉันจะเสร็จแล้ว แบบนี้ครับ
NC ตอนนี้แบบ โอ้พระเจ้า นี่คือเหตุผลที่กานต์ไม่เลิกสินะ งานนี้คริสก็คงยิ่งหึงยิ่งหวงมากกว่าเดิมแน่ ๆ
-
สรุปได้รุกทั้งคู่ อิอิ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
คริสเขมแบ่งวันคู่วันคี่ แบบนี้เลือดเราคงหมดตัวทุกวัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เลือดหมดตัวแย้ววว :m25:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pighaun:
เขาเป็นของกันและกันแล้ว แถมยังรุกกับรุก ผลัดกันรุกน่ารักที่สุด ชอบ ชอบ :mew1: :mew1:
-
:jul1: :pighaun: :m25: โอ๊ยยยยย ผลัดรุก ผลัดรับ สนุกสุดๆ แต่คริสไม่ค่อยเจ้าเล่ห์เลยอ่า :oo1: วันคี่จะเอาอีกรอบอ่ะ อิอิ :jul1: :pighaun: :m25:
-
โบทชัดๆ
-
@arij-iris ขอบคุณนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจ .. เหมือนสายหื่นมาเจอกันยังไงก็ไม่รู้ คิก คิก คิก
@Wut_Sv เตรียมเลือดไว้เยอะๆนะ เพราะว่าสองคนนี้จะหื่นขึ้นเรื่อยๆ และณัฐกานต์ก็จะได้รับผลตอบแทนที่ทำไว้กับเขมภายหลัง ส่วนคนที่แอบถ่ายเขาก็ได้รับผลตอบแทนเช่นกันแต่รอดูไปเรื่อยๆก่อนนะ ตอนต่อไปปัญหาจะค่อยๆมารุมเร้าแต่ก็ไม่อาจทำให้สองเราจืดจางแน่นอน จะมีฉากผลัดกันงอน (คงไม่ต้องบอกว่าเขาง้อกันยังไง)
@broke-back ขอบคุณนะคะ รักคนอ่านที่น่ารักคนนี้จัง ฝากพี่เขมกับคริสไว้ด้วยนะ ปลพระเอกเรื่องนี้ไม่ร้าย หื่นนิดหน่อยมีผ้าไว้ซับเลือดเยอะด้วยนะ
@B.B.S ขอบคุณมากนะคะ สำหรับคำแนะนำดีดีทริคดีดี ขอบคุณจริงๆ ทำให้มีคนอ่านเพิ่มขึ้นด้วย แน่นอนคริสนะหวงเขมมากกกกกกกกก พูดเลย
@iceman555 ใช่ค่ะ จะให้เขมโดนรุกฝ่ายเดียวเขมจะน้อยใจอุตสาเป็นมาตั้งหลายปี เดี๋ยว He จะไม่ยอมาแสดง
@TaecKhun Imagine Love รู้สึกว่าเขาจะสายหื่นกันทั้งคู่ จะง้อกันก็ยังหื่น เตรียมเลือดสำรองไว้ได้เลยคะ
@NuNam หาเลือดเพิ่มด่วน คู่นี้เขารักกันแบบหื่นๆ ไม่รู้ว่าจะสงสารคริสหรือครูเขมเราดี
@ yowyow ขอบคุณที่ตามให้กำลังใจนะ หวังว่าครูเขมกับคริสโตเฟอร์คงจะทำให้ยิ้มเวลาอ่านได้บ้าง หุ หุ หุ
@chickygirl ขอบคุณนะคะที่ชอบ คู่นี้
@semen ขอบคุณนะคะที่เข้ามาติดตาม มาดูกันซิว่าครูหรือนักเรียนใครจะเจ้าเล่ห์กว่ากัน
@4559 แบบว่าไม่อยากให้ใครเสียเปรียบใคร เลยให้ทั้งคู่ไปเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกำลังใจคะแนนบวก ดีใจจนตัวลอย วันนี้จะรีบลงให้นะ ตอนหน้านี้ปัญหาเริ่มรุมเร้าเข้ามา แต่คนแต่งจะหยอดความน่ารักทั้งคู่เอาไว้ฉบับหื่นๆ คนแต่งก็ไม่รู้ว่าใครพระเอกนายเอกนะเพราะดูท่าจะกินกันไม่ลงจริงๆ คืนนี้มาลงให้แน่นอนคะ
รักคนอ่านจังงงงงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เริ่มต้นรักครั้งใหม่ของครูเขมชาติ VS คริสโตเฟอร์
สัปดาห์ที่สองของการทำหน้าที่ครูและสัปดาห์แรกที่ผมไม่มีณัฐกานต์ ผมส่งอิเมลรูปถ่ายพวกนั้นให้ณัฐกานต์ เขาตกใจมากผมคิดว่านะว่าผมมีรูปพวกนี้ได้ยังไงผมบอกว่าผมจะเข้าไปเอาสมุดฝากบัญชีเงินฝากที่ฝากด้วยกันวันอาทิตย์และจะพาคริสโตเฟอร์ไปหาแม่ผมด้วย ส่วนณัฐกานต์เขาก็พยายามโทรหาผมอยากคุยกับผมแต่ผมส่งข้อความตอบไปว่าไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วทุกอย่างมันควรจบแล้ว ผมบอกไปตรงๆว่าผมเจอคนรักใหม่แล้ว เขาก็ยังคิดว่าเป็นครูลินดาอยู่ดีผมก็ให้เขาคิดไปแบบนั้นแหละ ผมบอกกับณัฐกานต์ว่ารูปที่ผมส่งไปให้นะ มันก็น่าจะเพียงพอแล้วกับเหตุผลที่ผมกับเขาควรจะยุติความสัมพันธ์กันคงไว้แค่เพื่อน
แต่ในความโชคร้ายของผมก็มีความความโชคดีเข้ามาด้วย ที่ผมได้มาเจอคริสโตเฟอร์เข้ามาอยู่ข้างๆผมตลอด ตั้งแต่ผมมีเขาผมก็เหมือนได้เพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ได้น้องชายมาดูแลหนึ่งคน ได้ลูกศิษย์ที่แต่ก่อนดื้อกลับมาเป็นเด็กตั้งใจเรียน และอันหลังนี้มีค่ามาที่สุด ผมได้คนรัก คนรักจริงๆของผม
แต่เสียที่ว่าผมยังไม่สามารถเปิดเผยเรื่องของผมกับคริสได้ เพราะดันมีเรื่องครูมิ้งกับแชมป์ ก็ที่เขาหายไปก่อนนหน้าที่ผมจะมาทำหน้าที่ครูแถมมันยังคาราคาซังอยู่ไง แม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน แต่ก็เป็นที่น่าสงสัยและจับตามองของบรรดาครูและนักเรียนทุกคน จนใครๆก็ต่างพากันฟันธงเลยว่าไปด้วยทำไมไม่บอกว่าจูงมือกันไปเลยละ ขนาดไม่เห็นนะ
และดังนั้นผมต้องติดต่อใครสักคนให้ได้ว่าเขาทั้งคู่ทำแบบนั้นจริงมั้ยและถ้าทำจริงผมอยากให้เขากลับมาทำสิ่งที่ถูกที่ควรไม่ใช่พากันหนีไปโดยทิ้งความเป็นหวงเป็นใยไว้ให้คนข้างหลังแบบนี้
ผมได้ส่งชื่อและนามสกุลทั้งสองคนไปให้พี่ต้นช่วย ครูมิ้งเขาเกิดที่เขาใหญ่ ซึ่งพี่ต้นผมก็เป็นปลัดที่นั้นแต่มันหลายอำเภออยู่คงต้องใช้เวลาตรวจสอบ ผมได้แต่ภาวนาขอให้ติดต่อเขาทั้งคู่ได้เร็วๆนี้ ผมเองก็ค้างคาใจเหมือนกัน
"ฟ้อด" ผมมัวแต่ยืนคิดอะไรเพลินๆ ก็มีคนเข้ามากอดผมจากด้ารหลังและโน้มตัวหอมแก้มผมด้วย ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เขาแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนปกติ ผมกำลังถือแซนวิชแฮมชีสทำเองด้วยเพิ่งจะไปถอยเครื่องทำแซนวิชมาไว้ที่บ้านพักคือเราจะทานอาหารเช้ากันที่บ้านพักเลยและเราจะผลัดกันคนละวันลุกมาทำให้ผมคนเดียวคงไม่ไหวละแต่จะให้คริสคนเดียวผมก็ว่าไม่แฟร์ ผมสองคนเลยตกลงกันว่าผลัดกันเหมือนเวลาแบ่งวันทำกิจกรรมบนเตียง วันคี่ ผมให้คริส อันนี้ผมเป็นคนเลือกเองก่อนเลยนั่งน้ำตาไหลซิ มีเยอะกว่าส่วนวันคู่อีก วันคู่เป็นหน้าที่ผมเอง
"งับ" นั้นไงอีกคนอ้าปากงับแซนวิชที่ปากผมไปเกือบไปครึ้ง ทำเพื่อ ? ก็ทำวางไว้ให้ตั้งหลายชิ้นมาแย้งที่ปากผมนี้นะ
"แย้งกันกินมันอร่อยกว่า" คริสโตเฟอร์พูดหยักคิ้วก่อนจะหยิบในจานที่ผมวางไว้ขึ้นมานั่งทานทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"วันนี้พี่เลิกกี่โมงอะ" ผมหันไปมองเราคุยกันแล้วอยู่บ้านเรียกพี่ อยู่ในโรงเรียนเรียกครู และตอนอยู่บนเตียงเรียกที่รัก
"วันนี้พี่มีสอนเยอะเลย เช้าสามคาบ บ่ายสองคาบ และติวอีกหนึ่งคาบ" ผมพูดและเหล่สายตามองไปทางคริสโตเฟอร์
"กลับมาคงสลบ" ผมพูดให้คนข้างๆเห็นใจก็คืนนี้มันเป็นวันคี่นี้ และคนข้างๆผมก็หันมาทั้งที่ปากยังคาบแซนวิช อย่าทำท่าจะร้องไห้ได้มั้ย
"วันนี้วันคี่นะที่รัก" เอามือถึงแซนวิชที่ปากออกทันที
"ก็รุู้ว่าวันคี่แต่ทำยังไงได้ละ...เฮ้อ!.... พี่ก็สอนเหนื่อยทั้งวันเลยนะวันนี้นะ" ผมหันไปแกล้งคนข้างๆ หันมาทำหน้าเข้าซิ อยากจะขำก๊าก! แต่ต้องแกล้งขรึมไม่ให้เห็นว่าผมแกล้งเขา
"ไหนบอกผมว่าห้ามชิ้งห้ามหนีไงทำไมตัวเองทำเองอะ...ทีเมื่อวานผมซ้อมบาสเหนื่อยมากกกกก"ลากเสียงยาว
"ผมยังยอมให้พี่เลยนะ" คนข้างๆพูดและนั่งทำหน้ามุ่ยทันทันที เมื่อคืนผมเป็นฝ่ายรุกก็วันคู่จะให้พลาดทำไมยิ่งมีน้อยๆอยู่ ผลก็คือโดนล้างตู้เย็นไปตามระเบียบ
"วันนี้มีซ้อมหรือเปล่าและจะสั่งอาหารมาทานที่บ้านไหมละ เราจะได้ไม่ต้องทำและของในตู้เย็นก็ไม่มีอะไรแล้วด้วย”
“นี้ก็วันพฤหัสบดีเองจะออกไปตลาดซื้อของกลัวจะเสียซะก่อนเพราะวันเสาร์เราจะไปบ้านพี่กันไม่ใช่เหรอ" ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์ พอบอกไปบ้านผมยิ้มดีใจทันที
"คริสซ้อมบาสนะแต่จะออกไปซื้อพวกไข่ไก่ แฮม และขนมปังก่อนก็ได้...พี่เขมจะได้มีอะไรไว้ทานตอนเช้าไง" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์พร้อมส่งธนบัตรให้คริสโตเฟอร์
"ไม่เอาอะคริสออกบ้าง นะเราเป็น...แฟนกันก็จริงแต่คริสจะให้พี่ออกคนเดียวตลอดไม่แฟร์อะ "
"ก็ได้แต่ไม่ต้องซื้อมาเยอะนะ ไว้วันอาทิตย์ค่อยไปโลตัสกันตอนขากลับและพี่ว่าซื้อไมโครเวฟมาไว้ใช้ด้วย " ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า
"แย่แล้ว!!......พี่มีเวรยืนหน้าประตูวันนี้ เรารีบไปนะนี้เจ็ดโมงสิบห้าแล้วด้วยนะคริส ...ห้ามกลับไปนอนต่อนะถ้าเราออกไปสายพี่ทำโทษนะ" ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองผม
"จริงอะ...ทำตอนนี้เลยปะ" คริสโตเฟอร์หมุดตัวมาทำปากจู่
"จะทำด้วยไม้เรียวหน้าเสาธง! " ผมพูดและรีบเดินหยิบกระเป๋าที่ผมใส่พวกสมุดการบ้านเด็กนักเรียนไว้ คริสโตเฟอร์ยังนั่งกินแซนวิชอยู่เลย กินไปเล่นมือถือไปด้วย อ้อ!ผมติดตั้งไวไฟเรียบร้อยแล้ว
"อย่าไปสายนะคริส..พี่ไปแล้วนะ" ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมาปากก็คาบแซนวิช ผมก็หน้าลงก้มลง
"งับ!!!" อ้าปากกัดแซนวิชที่คาปากคนที่เงยหน้ามองผมอยู่ ผมกัดเข้าไปเกือบครึ้งได้ ก็เมื่อกี่อยากแย้งผมกินนิผมก็แย้งคืนแค่นั้นเอง ฮาๆ เงยหน้ามองผมเพราะว่ามันเป็นชิ้นสุดท้ายพอดีเลย
"ก็บอกเองไม่ใช่เหรอแย้งกันกินอร่อย...อืม ....อร่อยจริงด้วย" ผมพูดก่อนจะรีบเดินออกทันทีผมกับคริสโตเฟอร์อยู่บ้านเดียวกันก็จริงแต่เวลาออกจะออกคนละเวลา คริสโตเฟอร์จะเดินลัดไปทางสนามด้านหลังสนามฟุตบอลที่ผมเคยเดินคุยไปกับเขานั้นแหละและอ้อมไปทางด้านหลังห้องอาหาร ไปนั่งกับเพื่อนๆของเขาพวกโป้ง ปัน ปัน และ อาร์ท และโจ้ เห็นบอกว่ามีอีกคนชื่อเกมส์จะมาเรียนเทอมหน้า
------------------------------------------------
คริสโตเฟอร์
พอครูเขมไปได้สักพักผมก็ออกตามก่อนจะออกก็เก็บล้างทำความสะอาด เราจะผลัดกันเป็นพ่อบ้านคนนะ กวาดบ้านถูบ้านทั้งที่แต่ก่อนผมไม่เคยทำเลย ตั้งแต่ผมเป็นแฟนครูเขมนี้แหละแต่ยังไม่กล้าบอกใครอายที่ต้องมาเป็นพ่อบ้าน
ถามว่า ผมมีความสุขไหม มีความสุขมาก ไอ้ความรักแบบผู้ใหญ่นี้มันก็ดีไปอย่างหนึ่งนะมันทำให้ผมดูโตเป็นผู้ชายใหญ่ไปด้วย ที่จริงก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากก็แค่ หลังเลิกซ้อมบาสผมก็ต้องรีบไปช่วยที่รักทำกับข้าว ซักผ้าพวกชุดชั้นในแต่ยกเว้นเสื้อผ้าชุดนักเรียนและชุดทำงานของครูเขม ส่งซักรีดที่เขาเข้ามารับในโรงเรียนและพอเขาเอามาคืนผมก็จะออกไปรับและนำมาใส่ตู้เสื้อผ้าให้ ผมนอนที่บ้านครูมาห้าวันแล้ว ไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านพักกับมันเลยแต่ผมได้ยินมาว่ามันเอาไอ้ ปัน ปัน ไปนอนด้วยแทน
ผมเดินมาถึงโต๊ะที่นั่งประจำของผมส่วนมากจะเป็นไอ้โป้ง ปัน ปัน และผม ไอ้อาร์ทไอ้โจ้นะนานนานทีเพราะว่ากว่ามันจะมาได้เกือบสายบ้านมันอยู่ทางเดียวและไม่ไกลกันด้วยมันเลยไม่ต้องนอนหอเหมือนผม ผมเห็นไอ้โป้งนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือนี้ไม่ได้คุยกับมันมาสองวันได้แล้ว เหมือนเวลาไม่ค่อยตรงกันแถมผมยังต้องรีบกลับไปในวันที่ผมต้องทำกับข้าวให้ที่รักกิน เราผลัดกันเป็นพ่อครัวด้วยนะ อิ อิ
"ไปไหนกันหมดวะไอ้โป้ง" ผมถามไอ้โป้ง
"เงียบ" มันไม่ตอบ
"โป้ง"
"เงียบบบบบ"มันไม่ฮือไม่อือ
"โป้งมรึงเป็นอะไรวะโกรธกรูเหรอ" ผมถามไอ้โป้ง มันเงียบไม่ตอบผม
"โป้ง" ผมเรียกมันอีกครั้ง
"กูเพื่อนมึงไหมวะคริส" โป้งมันละสายจากมือถือเงยหน้าขึ้นมามองผม
“อะไรของมึง .เป็นอะไรเนี๊ยะห๊ะ! ..อย่ามาเล่นมุกนะสัส” ผมพูดกับไอ้โป้งหน้าตามันนิ่งมาก พอผมถามมันกลับเงียบไม่ตอบผมเริ่มรับรู้ได้แล้วว่าไม่ใช่มุก
"มีอะไรก็พูดมาโป้งอย่าลังเล เอาแบบตรงๆวะโป้งกูขี้เกียจเดาแล้ววะ " ผมบอกไอ้โป้งให้มันพูดออกมาเลย
“และที่มรึงซ้อมแค่แป๊ปเดียวนี้เพราะกูด้วยใช่ไหมวะโป้ง” ผมถามไอ้โป้ง ผมเอะใจตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าทำไมพอผมมาถึงสนามไอ้โป้งมันบอกเพื่อนขอตัวกลับเลย
"ตกลงมรึงกับครูเขมเขาเป็นอะไรกัน...มรึงคงไม่ได้แค่ไปนอนเป็นเพื่อนหรอกมั้งคริส"
"กูถามว่าใช่ไหมไอ้คริส!!!" ไอ้โป้งเงยหน้าขึ้นตะโกนถามใส่หน้าผม สีหน้ามันดูจริงจังไม่เหมือนทุกทีที่เราหยอกเล่นกัน ผมเองก็ไม่ได้จะปิดนะแต่ก็คิดว่ากำลังจะต้องบอกมันอยู่แล้ว ไอ้โป้งมันลุกขึ้นเอามือเท้าโต๊ะสายตาผมสองคนประสานกัน สายตาของไอ้โป้งมันกลับเปลี่ยนไป ไม่ใช่เพื่อนรักของผมอีกแล้วนะซิ
"เออ ...ใช่..กู..กับครูเขมไม่ใช่แค่ครูอาจารย์ เป็นมากกว่านั้น..กูรักครู..และกูก็เป็น..."
"แฟนกัน" ไอ้โป้งชิ้งตอบซะก่อนที่ผมจะพูด
"คลื้น"เสียงเก้าอี้ถูกเลือนออกไปให้พ้นและมันก็ลุกขึ้น ไอ้โป้งทำท่าจะเดินออก ผมยืนมือไปแตะที่ไหล่ของมันแต่ม้ันสะบัดมือผมออกทันที
"อย่ามาแตะกรู" ไอ้โป้งหันมาบอกสายตามันเย็นชากับผมมาก
"นี้มรึงรังเกียจกูใช่ไหมโป้ง" ผมถามไอ้โป้ง เพื่อนที่ผมคบมาตั้งแต่ม.ต้นแม้กระทั้งผมถูกพักการเรียนผมกลับมาอยู่คนละชั้นคนละห้องผมคอยแต่มาคลุกอยู่กับมัน
"กรูถามว่ามรึงรังเกียจกูใช่ไหมโป้ง...ที่กูรักครูเขมเพราะครูเขม..เขาเป็นผู้ชาย..และกูก็ผู้ชาย " ไอ้โป้งมันไม่พูดมันทำท่าจะเดินออก
"แค่ผู้ชายมันรักกันมึงรักเกียจขนาดจะเลิกเป็นเพื่อนกับกูเลยเหรอวะโป้ง" ผมถามไอ้โป้งมันหยุดและมันก็เดินต่อไปทันที ไม่หันหลังมามองผมเลย ผมได้แต่ผายลมออกมาทางปากผมเอง ผมได้แต่ยืนมองไอ้โป้งตอนนี้ก็เหลือแค่ผมยืนอยู่คนเดียว
"คริส มาแล้วเหรอวะ .." ไอ้ปัน ปันมันไปซื้อน้ำมาสามแก้ว เหมือนเช่นปกติ ไอ้ปัน ปัน มันย้ายมาตอนผมพักการเรียนมันเลยเข้ามาเป็นเพื่อนไอ้โป้งแทนผม ผมก็ดีใจนะที่มันมีเพื่อนดีดีคอยดูแลมัน
ไอ้ปัน ปัน มันมองผมและมองไปที่เก้าอี้ที่ว่างเปล่าที่เคยมีไอ้โป้งนั่งลง o_?
"ไอ้โป้งละ"มันถามผม
"มันไปแล้ว" ผมตอบมันและเดินหลังออกแต่ไปคนละทางกับไอ้โป้งมันผมไม่อยากปะทะไม่อยากต่อยเพื่อนที่ผมรักมาก เรียกได้ว่าเพื่อนตายเลยก็ว่าได้
"ไปไหนวะ!!!" ไอ้ปัน ปัน ตะโกนถามผม
"ไม่รู้ไปเดินหามันเองแล้วกันกรูจะไปเตรียมเข้าแถววะ" ผมพูดแค่นั้น คนที่งงเป็นไก่ตาแตกคือไอ้ปัน ปัน
"เชี้ย เห็นมีตึกเดียวกูเดินหลงนะสัส!"
" แล้วจะไปหามันที่ไหนวะ!!"
" แล้วน้ำนี้ละให้กูไปซื้อมาตั้งสามแก้ว ให้ซื้อมาทำพองมึงหรอ!!!!! " ตะโกนถามกุูแล้วกูจะถามใครละ
"และที่เชี้ยมากที่สุดคือทิ้งกรูไว้คนเดียว!!! "ผมปล่อยให้ ไอ้ปัน ปันมันยืนโหวกเหวกโวยวายของมันอยู่คนเดียว หน้าตาก็ออกจะกวนตรีนแต่เสือกงอแงเหมือนเด็กอนุบาลในบางเวลา
ส่วนผมก็เดินไปอีกทางเหมือนกันไปแต่ไปทางเข้าโรงอาหาร ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาครูเขม แต่ครูลินดาเดินเข้าไปซะก่อน ผมเห็นการสนทนากันและสายตาที่ครูลินดามองครูเขมมันไม่ใช่เพื่อนมองเพื่อนธรรมดา ถึงครูจะเป็นเกย์ก็เถอtเกย์สมัยนี้มีครอบครัวก็เยอะแยะไปและเกย์นี้ก็ลังเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ ผมเลยเลือกที่จะเดินกลับถอยหลังมายืนที่เดิมแต่ไม่มีไอ้ปัน ปันแล้ว นี้หึงใช่ไมวะคริสโตเฟอร์
"เออ..หึง...พี่เขมนะพี่เขมทำให้คริสหึงเดี๋ยวกลับบ้านก่อน." ผมยืนกอดอกพูดอยู่คนเดียวเท้าก็เตะฝุ่นบนพื้นซีเมนต์ไปด้วย
วันนี้ทำไมซวยอย่างนี้ไอ้โป้งก็มามีท่าทีรังเกียจผมใครเอาเรื่องผมไปบอกมันวะ และกะอีแค่ผมชอบผู้ชายนี้ ถึงกับทำให้ความเป็นเพื่อนมันพังไปด้วยมันเกี่ยวอะไรวะ เหลือเวลาอีกสิบนาทีจะเข้าแถวหน้าเสาธงแล้ว ผมยืนอยู่ที่เดิมไม่รู้จะไปทางไหนดี เสียงเตือนว่ามีข้อความส่งมาที่แอพพริเคชั่นจากครูเขมที่ผมพิมพ์ให้ครูเขมไว้ว่าMy Darling
My Darling : "เป็นอะไรไปนะคริสพี่เห็นเราจะเดินมาหาพี่พอพี่หันมาอีกทีเรา เราเดินกลับซะแล้ว"
ChristKhem: เปล่าไม่มีอะไรครับที่รัก
My Darling : งอนอะไรพี่หรือเปล่า
ChristKhem: เปล่า!!!!
My Darling : เสียงสูง..โกหกเปล่า
ChristKhem: เขาไม่ได้เสียงสูงนะเขาพิมพ์คุยกับพี่อยู่ต่างหาก
My Darling : เราอยู่ไหน?
ChristKhem: ด้านหลังห้องอาหารอ่ะ
My Darling : พี่เห็นแล้วละ นี้แน่ใจนะว่าไม่ได้งอนนะ ...ยืนหน้ามุ่ยเลยนะ
ครูเขมส่งข้อความว่าผมยืนหน้ามุ่ย ผมหันไปมองด้านข้าง ก็เห็นว่าครูเขมนะเดินตรงมาหาผมแล้ว พอครูเดินมาถึงผมไม่พูดอะไรตรงเข้าไปกอดครู ผมรู้สึกแย่ๆ แย่มากๆ ตลอดเวลาผมก็มีแต่ไอ้โป้งที่เป็นเพื่อนและเพื่อนที่เล่นบาสด้วยกันแต่ก็ไม่มีใครที่ผมจะไวใจสนิทใจเท่ามันแต่นี้
"เป็นอะไรไปนะคริส" ครูเขมถามผม และดึงผมหลบเข้ามุมกลัวใครเดินมาเห็น ครูเขมก้มลงมองผม คงคิดซินะเห็นผมแบบนี้จะมีมุมอ่อนแอกับเขาด้วยเหรอ ผมก็มีนะแต่พยายามไม่อยากให้ใครเห็น
"ไอ้โป้งมันรู้เรื่องผมกับครูแล้วผมไม่รู้ว่ามันรู้ได้ยังไง.ตอนแรกผมว่าจะคุยกับมันจะบอกมันเองวันนี้แหละ"
"ไม่ซิจะบอกตั้งแต่เมื่อวานมันก็มาซ้อมบาสแป๊ปเดียวพอผมมาก็ขอตัวกลับหน้าตาเฉยผมก็คิดว่าคงมีใครไปกวนตรีนมันครู" ผมพูด ผมแคร์มันมากเลยนะ
"แล้ว ?"
"มันไม่พูดซักคำมันเดินหนีผมไปมันคงไม่เป็นเพื่อนกับผมแล้วแหละ..ครู" ผมพูด ครูเขมกอดอกก้มลงมองหน้าผม
"ถ้าจะกลับไปหาเพื่อนก็ได้นะคริส"
"ไม่อะผมต้องเลือกคนที่ผมรักมากกว่า..ผมเชื่อได้ว่ากลับไปก็ไม่เหมือนเดิมผมไม่เหลือใครแล้วนะครู "
"หมับ" ครูเขมกอดผม
"ก็เหลือพี่นี้ไง..หึ ? " ครูเขมพูดแทนชื่อตัวเองผมเงยหน้าขึ้นมองผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
"พี่ว่าเขาอาจจะแค่โกรธ เป็นเพื่อนกันมันก็ต้องมีงอนกันบ้าง ผิดใจกันบ้าง โกรธกันบ้างเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็คงหายนะอย่าไปคิดมาก"
"หรือไม่พี่เจอโป้งพี่จะลองถามเขาดูว่าใช่เรื่องเรากับพี่หรือเปล่า ที่โกรธเรานะ" ครูเขมพูด
"ไปเข้าแถวได้แล้ว...ตอนเที่ยงไปกินข้าวที่บ้านพักกันไหมละ ซื้อกับข้าวที่ห้องอาหารและเอาไปทานด้วยกัน "
"หึ? "ครูเขมเลิกคิ้วมองผม ผมพยักหน้าว่าดีเลยไม่อยากนั่งอยู่โดยที่เพื่อนที่รักผมมันกำลังทิ้งผมไปแบบนี้เลย
"หมดคาบแล้วลงมาหาพี่ตรงนี้ เราเดินไปด้วยกันดีมั้ย " ครูเขมพูดกอดอกมองผมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นแบบนี้ไง ผมจะไม่รักได้ยังไงละ ผมพยักหน้าเบาๆ แค่นั้นและผมกับครูเขมก็แยกย้ายกันผมเดินไปเข้าแถว ผมเดินผ่านไอ้โป้งมันออกมาหยอกล้อผมเล่นแต่วันนี้มันยืนนิ่งเอามือล้วงกระเป๋าไอ้ปัน ปัน มันก็ชี้ไปที่ไอ้โป้งถามผมด้วยสายว่ามันเป็นอะไร ผมส่ายหัวผมยังคงมองไอ้โป้งแม้ว่ามันจะไม่มองผมแม้แต่หางตาก็ไม่แลมองมาก็ตาม มันคือเพื่อนคนแรกของผม มันเป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจ มันเป็นเพื่อนที่ผมรักแต่แค่ผมรักผู้ชายมันเปลี่ยนไปเลยในทันแบบนี้เลยเหรอวะ มันใช่ปะวะ?
---------------------------------------------------
เขมชาติ
ผมยืนคุมนักเรียนเข้าแถวหน้าเสาธงกับบรรดาครูท่านอื่น ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยที่ทำให้คริสโตเฟอร์ผิดใจกับเพื่อนของเขา ที่ชื่อโป้ง เพราะว่าเขามารักกับผมแค่นั้นนะหรอ? ปกติทั้งคู่จะชอบหยอกกันเล่นแต่วันนี้ไม่มีแต่ความเงียบของทั้งคู่หน้ายังไม่มองกันเลย ผมยืนมองทั้งคู่จนกระทั้งกิจกรรมเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จสิ้น
วันนี้ผมก็มีเยอะกว่าทุกวันซะด้วยสอนคราบแรกและคาบที่สองและสามยังดีมีพักคาบที่สี่ ผมคงจะลงไปสั่งข้าวไปทานกับคริสโตเฟอร์ที่บ้านพักต้องพาไปปลอบใจตอนเที่ยงอีก เพราะว่าเฮิร์ทเพื่อนโกรธผมนะเฉยๆแล้วผมเจอมาเจอทุกรูปแบบแล้วแต่คริสโตเฟอร์เขายังใหม่อยู่ซินะ และระหว่างที่นักเรียนกำลังทยอยเดินขึ้นชั้นเรียน ผมหันไปเห็นผู้หญิงร่างบางอายุราวๆ ห้าสิบกว่าๆได้และผู้อำนวยการกำลังเดินเข้าไปต้อนรับขับสู่อย่างกันเอง
"คนนี้แหละค่ะครูเขมเป็นคุณป้าของแชมป์เขาคงมาถามหาข่าวคราวอีกแล้ว" ครูลินดาเดินมากระซิบกับผม ผมพยักหน้าเบาๆ ผมแค่หันไปมองแค่นั้น ผมก็รีบเดินขึ้นห้องพักครูเพื่อหยิบหนังสือและสื่อการเรียนจะได้ไปทำการเรียนการสอนต่อ ผมเดินคิดไปตลอดทางผมต้องตามหาเขาสองคนให้เจอให้ได้ ยิ่งป้าของแชมป์เขาคอยมาตามข่าวหลานของเขาแบบนี้ เห็นแล้วสงสารเขาเหมือนกันนะ
"โป้ง" ผมเดินมาเจอโป้งยืนอยู่คนเดียว ผมจึงเดินเข้าไปแตะทีไหล่เขาแต่
"ปึก" เขาหันมาสะบัดมือผมออกแบบไม่ให้แตะต้องเขา มันทำให้หนังสือที่ใช้ในการสอนหล่นกระจายลงสู้พื้น ผมยังไม่ได้ก้มลงเก็บผมยืนจับจ้องมองสายตาที่มองผมเขม็งนั้น นี้เขาโกรธผมไปด้วยอย่างนั้นรึ
"อย่ามาแตะผม ไมไม่ใช่เกย์" โป้งพูดก่อนที่เขาจะหันหลังออกและรีบเดินออกไปในทันที ผมก้มลงเก็บหนังสือบนพื้น ผมเหลืบตามองมีมือใครบ้างคนก้มลงช่วยผมเก็บและส่งมาให้ผม คนนั้นก็คือคริสโตเฟอร์
"ผมจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่องมันจะมาว่าครูแบบนี้ไม่ได้" คริสโตเฟอร์ส่งหนังสือให้ผม ผมว่าไม่ได้คุยกันหรอกน่าจะไปต่อยกันมากกว่า
"หมับ" ผมดึงแขนเขาไว้ คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม ผมส่ายหัวว่าอย่า
"ถ้าเธอมีเรื่องชกต่อยอีกครั้งเธอจะถูกภาคทัณฑ์หรือไม่ก็โดนไล่ออกคริสและนั้นก็เพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ “ ผมถามคริสโตเฟอร์
“แต่มันว่าครู ...ไม่ซิมันว่าคนที่ผมรัก..ผมทนไม่ได้”
“ทนไม่ได้ก็ต้องทน..พี่เคยบอกเราแล้วใช่ไหมว่าถ้าเลือกแล้วต้องยอมรับสิ่งที่จะตามมาให้ได้นะคริส” ผมมองหน้าคริสโตเฟอร์ เขาหันหลังทันทีและผายลมออกมาทางปากเพื่อระบายความอึดอัดภายใน
“ครูว่ารอให้เขาเย็นกว่านี้ก่อนค่อยเข้าไปคุยเถอะ ยังไงก็เพื่อนกันมาตั้งหลายปี " ผมพูดสีหน้าผมจริงจัง เขาถึงได้ยืนนิ่ง ก้มหน้าลง
"ขึ้นเรียนซะ..เชื่อพี่นะคริส!! " ผมบอกคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์มองผมผมรู้ว่าสายตาเขาโกรธที่ผมโดนว่าแต่ผมไม่อยากให้เขาใช้เหตุผลนี้ไปต่อยกับเพื่อนหรือกับใครที่ไหนก็ตามที่เขาว่าผม ผมอยากให้เขาใช้ความอดทนไม่ใช่ใช้กำลัง
"ฟู่"คริสโตเฟอร์หันหลังพ่นลมออกม เขาพยักหน้า ก่อนที่เขาจะเดินออก ผมดึงแขนเขาเด้งกลับมาโดยที่คริสโตเฟอร์ไม่ทันตั้งตัว
"อ้อ!..อย่าทำหน้าโหดบ่อย..มันเซ็กซี่ " ผมกระซิบที่ข้างหูคริสโตเฟอร์เขาก็เงยหน้าขึ้นมาใบหน้าบูดบึ่งนั้นค่อยมียิ้มปรากฏ และเขาก็หยักคิ้วตอบกลับเหมือนทุกที
ผมก็แยกย้ายออกจากกันเดินไปอีกชั้นหนึ่งวันนี้ผมไปสอนนักเรียนชั้น ม.2 ระหว่างเดินผ่านนักเรียนก็ยกมือไหว้ยิ้มทักทายปกติ ผมนะสอนให้นักเรียนสนุกกับการเรียนภาษาอังกฤษ
""แกจริงเหรอวะที่ครูเขมเป็นเกย์นะ" ผมได้ยินนักเรียนกระซิบกันข้างหลังผม พอผมหันไปไม่ได้ทำหน้าดุหรอกเขาก็เดินก้มหน้าเดินไปทันที
"เดี๋ยวนี้ไม่ได้แค่ระวังชะนีแย้งผัวเท่านั้นต้องระวังพวกเก้ง กวาง มันแย้งผัวชะนีอีกทีหนึ่งด้วย มีดีอะไรวะมีแค่ตรูดนมก็ไม่มี " เสียงตะโกนแต่ไม่ได้เจาะจงว่าใคร ผมก็หันหลังไปมองแก้มเธอยืนตะโกนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ สายตานะมองจิกมาทางผม เธอก็ยืนเบ้ปากใส่ผมก่อนจะเดินกลับเข้าห้องเรียนเธอไป ผมนะไม่ได้สอนห้องแก้มหรอกเป็นครูอรุโณทัยที่สอน
"ครูเขม" ครูลินดาเธอออกมาจากห้องเรียนพอดีเธอก็คงได้ยินเช่นกัน
"ลินดาจะคุยกับแก้มให้เองค่ะครูไม่ไหวเลยจริงๆเด็กคนนี้ไม่ค่อยมีสัมมาคาราวะให้ใครเลย"ครูลินดาพูดพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยผมก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มจางๆให้ครูลินดา
"ครูเขมคะ..ลินดาอยากจะคุยด้วยสักแป๊ปหนึ่งครูเขมไม่มีสอนคาบที่สี่ใช่ไหมค่ะ" ครูลินดาเรียกเธอบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับผม
"ได้ซิครับครูคาบที่สี่ผมว่างผมมีสอน 3 คาบรวดเช้านี้และมีอีกสองคาบตอนบ่าย " ผมบอกครูลินดา เธอส่งยิ้มให้ผมก่อนจะปลีกตัวออกไปและผมก็เข้าในห้องนักเรียนแทนเพื่อทำการสอนต่อเลย ผมก็ทำหน้าที่สอนหนังสือตามปกตินักเรียนก็ตั้งใจสอนเหมือนเช่นปกติทุกอย่าง ผมยอมรับว่าผมเอนเตอร์เทนเก่งดูจากนักเรียนสนุกกับการเรียนของผมมาก ผมพยายามสร้างบรรยากาศให้เป็นการเอง พยายามให้นักเรียนทุกคนเรียนด้วยความสนุกไม่ใช่ตึงจนเกินไป
"พรุ่งนี้สอบเก็บคะแนนนะนี้คือข่าวดี แต่ไม่ต้องตื่นเต้นดีใจจนนอน....ไม่หลับนะ" ผมบอกนักเรียนในห้อง
"โห่!!! ครูอันนี้ข่าวร้ายมากกว่าอะครู" เสียงโห่กันทั้งห้อง
"ห้ามร้องโห่..คืนนี้อ่านหนังสือพรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว...และวันเสาร์ก็จะได้ไปลอยกระทงกันเพราะว่าวันจันทร์อาจจะมีบางคนไปกลับกระทงและยังไม่พร้อมจะกลับมาเรียนครูเลยเลือกสอบพรุ่งนี้ไม่ดีเหรอ!!! " ผมบอกเด็กๆ ขณะที่ผมกำลังเก็บหนังสือสำหรับทำการสอน ผมเห็นเด็กๆในห้องเหมือนมีบางอย่างอยากจะถามผม แต่ก็ไม่กล้าถามผม
"มีคำถามไหม.." ผมถามรักเรียนในห้องแต่ละคนมองหน้ากัน แต่ก็พากันส่ายหัวกันเป็นแถม
"ถ้าไม่มีครูจะไปแล้วมีสอนห้องอืนต่อแล้วนะและ อย่าลืมอ่านหนังสือนะพรุ่งนี้สอบข้อสอบก็โหดนะไม่ได้ขู่ “ผมพูด
“ครับ” "ค่ะ"
"ถ้าอ่านหนังสือมาต่อให้ข้อสอบโหดแค่ไหนก็ทำได้เพราะครูก็เอามาจากหนังสือนั้นแหละ..หัวหน้าห้องเชิญครับ" ผมพูดและมองนักเรียนทุกคน
“นักเรียนทำความเคารพ”
“Thank you teacher , See you tomorrow .
“See you tomorrow “ ผมตอบ ขณะที่ผมกำลังจะก้าวเท้าออกจากจากห้อง
"แกว่าที่แก้มมันบอกว่าครูเขมเป็นเกย์จริงเปล่าวะ และกำลัง..กับพี่คริสหล่อๆของกรูด้วยอะ" ผมชะงักเท้าแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองว่าใครพูด คริสหล่อ แสดงแรงไหม!! แต่ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้แต่ก็กังวลไปด้วยกันแสดงว่าที่ผมเจอแก้มเขาตามดูผมกับคริสโตเฟอร์และผมกับคริสคงต้องระวังตัวให้มากขั้นจะไม่สวีทกันนอกสถานที่มาก มีความรักแบบนี้มันลำบากนะแต่ทำยังไงได้ผมเลือกไม่ได้มันเหมือนโปรแกรมที่ถูกป้อนไว้ตั้งแต่เกิด ถ้ากินยาแล้วหายผมคงสรรหามากินแล้วแหละ ผมเดินขึ้นไปอีกชั้นเพื่อทำหน้าที่สอนชั้นม.1 ต่อ
วันนี้ทั้งวันเลยผมได้ยินแต่นักเรียนกรซิบกันว่าผมเป็นเกย์หรือเปล่า คบกันคริสโตเฟอร์จริงไหม และที่เขาบอกว่าผมเป็นแฟนกับครูลินดาอีกละ คือเดินไปทางไหนก็ได้ยิน ตอนนี้หมดคาบเรียนที่สามแล้ว ผมก็ต้องรีบลงมาที่ห้องพัก ผมหวังว่าเรื่องที่ครูลินดาจะคุยกับผมนั้น จะเป็นข้อมูลของครูมิ้งกับแชมป์และถ้าใช่ผมก็จะได้ตามหาเขาได้เร็วขึ้น ผมอยากแก้ปัญหาของครูมิ้งก่อนคอยแก้ของผมตาม
"ครูเขมครับ" ผมสะดุ้งเพราะว่าท่านผู้อำนวนการเรียกผม ผมสะดุ้งสุดตัวเลย ผมจำได้เสียงผู้อำนวยการแม้จะไม่ได้ยินบ่อยๆก็เถอะ ผมยกมือกุมหน้าอกเกือบฮาร์ทแอทแทคแล้วซิผม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คนแต่งให้แค่นี้ก่อน อย่าเพิ่งฮาร์ทแอทแทคไปกับครูเขมนะคะ ....ตอนหน้าสปอยด์ ครูเขมงอนคริสและใครคือคนทำให้ครูเขมงอนคริสละ มาลุ้นกันนะคะ
รักคนอ่านจัง ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คบกันไม่ถึงอาทิตย์ดีเลย ปัญหามาแล้ว :serius2: :serius2: :serius2:
อีแก้มนี่แม่งน่าตบๆๆๆๆๆๆ ให้คอหลุด(อินจัดมาก) :angry2: :angry2: :angry2:
ผู้อำนวยการจะว่าไงเนี่ย โผล่มาแบบนี้ :katai1: :katai1: :katai1:
เขมจะพาคริสไปหาแม่แล้ว เปิดตัวกะครอบครัว :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบทหื่น...เอ้ย...สวีทเยอะๆหน่อยนะ กร๊ากกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วแชทพี่เขมเนี่ย กลัวเข้าไม่รู้หรือไงครับ ChristKhem :z2: :z2: :z2:
-
โฮ่ๆๆ อุปสรรคแรกมาแล้วอะ
เอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ
-
ขอให้ทั้งคู่เข้มแข็งผ่านอุปสรรคไปให้ได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักในโรงเรียน ความจริงก็ไม่ผิด แต่ที่ผิดก็เพราะมองที่บรรทัดฐานทางสังคมว่าคนเป็นครูแต่ทำแบบนี้ไม่ได้ เขมต้องรอให้คริสจบไปก่อนถึงเปิดเผยได้
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
วันนี้ทั้งวันเลยผมได้ยินแต่นักเรียนกรซิบกันว่าผมเป็นเกย์หรือเปล่า คบกันคริสโตเฟอร์จริงไหม และที่เขาบอกว่าผมเป็นแฟนกับครูลินดาอีกละ คือเดินไปทางไหนก็ได้ยิน ตอนนี้หมดคาบเรียนที่สามแล้ว ผมก็ต้องรีบลงมาที่ห้องพัก ผมหวังว่าเรื่องที่ครูลินดาจะคุยกับผมนั้น จะเป็นข้อมูลของครูมิ้งกับแชมป์และถ้าใช่ผมก็จะได้ตามหาเขาได้เร็วขึ้น ผมอยากแก้ปัญหาของครูมิ้งก่อนคอยแก้ของผมตาม
"ครูเขมครับ" ผมสะดุ้งเพราะว่าท่านผู้อำนวนการเรียกผม ผมสะดุ้งสุดตัวเลย ผมจำได้เสียงผู้อำนวยการแม้จะไม่ได้ยินบ่อยๆก็เถอะ ผมยกมือกุมหน้าอกเกือบฮาร์ทแอทแทคแล้วซิผม
"ขอโทษนะครับเรียกซะครูตกใจ..ฝันอ่อนเหมือนกันนะครับครูเนี๊ยะ"
"สวัสดีครับครับท่าน..จะออกไปข้างนอกเหรือครับ"
"ครับผมจะไปให้ปากคำเพิ่มเติมเรื่องเด็กนักเรียนที่หายไป..ครูพอจะทราบจากครูท่านอื่นบ้างหรือยังครับว่าเรามีเด็กนักเรียนหายไปพร้อมกับครูที่มาสอนก่อนหน้าคุณเขมสักสองสามเดือนได้" ท่านผู้อำนวนการพูดผมพยักหน้าว่าผมได้ฟังมาบ้างแล้ว
"ป้าของเด็กเขาแจ้งความลงบันทึกประจำวันไว้ ว่าสาเหตุที่หลานเขาหายไปเป็นเพราะครูมิ้งหลอกหลานเขาไปเด็กยังไม่สิบห้าแต่คงจะสิบห้าปีนี้แหละ"ผู้อำนวนการบอกผม
"ยุคต์นี้สมัยนี้พ่อแม่ไม่ใช่ว่าต้องคอยระวังแค่ลูกสาวนะครับ มีลูกชายก็ต้องคอยระวังเหมือนกัน"
"เผลอๆจะมากกว่าลูกสาวซะด้วยซ้ำและประเทศไทยเรา เด็กผู้ชายน้อยลงไปทุกทีดูอย่างโรงเรียนของเรานี้ซิ มีนักเรียนหญิง 4 ต่อ 1 ของเด็กนักเรียนชาย " ท่านผู้อำนวยการพูด
"แต่เด็กที่หายดันเป็นเด็กผู้ชาย" ผู้อำนวยการพูดเหมือนบอกอะไรผมเป็นนัยๆหรือเปล่าผมยกมือขึ้นมาเกาต้นคอตัวเอง
"ครับแต่ผมก็ว่าน่ากลัวทั้งลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายและครับ" ผมตอบแบบกลางๆ
"ผมได้ข่าวเกี่ยวคริสโตเฟอร์" ผมก็เหงื่อแตกไหลย้อยลงมาทันที
"ร้อนเหรอครับครู"
"เออ..นิดหน่อยนะครับ" ผมพูดและควักเอาผ้าเช็ดหน้าปาดเหงือบนใบหน้า
"เดี๋ยวก็ไม่ร้อนแล้วครูพอหลังลอยกระทง...ที่นี้หนาวเอาเรื่องเหมือนกันนะครู รีบหาแฟนมากนอนกอดได้แล้วมั้งครับ" ผมยกมือเก้าท้ายถอยอีก มีแล้วแหละก่อนหน้าหนาวอีกแค่ยังบอกผอ.ไม่ได้เพราะเดี๋ยวท่านจะรู้ ผมก็ยิ้มๆให้ผู้อำนวยการ
"เออ..ว่าแต่...ท่านได้ยินเรื่องคริสโตเฟอร์มาว่ายังไงเหรอครับ"
"ใช่แล้วครับครู ..ผมได้ข่าวว่า" ผมก็กลืนน้ำลายลอจะข่าวจากแก้มหรือเปล่าลุ้นยิ่งกว่าผลประกาศผลสลากกินแบ่งรัฐบาลอีก
"เข้าเรียนภาษาอังกฤษ"
"ฟู่!!" เสียงพ่นลมหายใจ ผู้อำนวยการเลิกคิ้วสูงมองผม
"คือแบบว่ากลัวจะไปมีเรื่องที่ไหน ผมเห็นว่าเขามีคดีเยอะแล้วนะครับ เป็นห่วง!! " ผมพูดผู้อำนวนการพยักหน้าตาม
"ผมไม่อยากเชื่อนะเด็กคนนี้ไม่เอาภาษาอังกฤษเลยตั้งแต่เข้าม.1 ติดศูนย์ทุกเทอมเพราะไม่ยอมเข้ายอมทำงานอะไรส่งครู สอบก็กามัวไปแบบนั้นตอนแรกผมจะไม่ให้เรียนต่อที่นี้นะแต่แม่เขามาขอร้องไว้"
"ครูมีอะไรดีเหรอครับ"
"ผมเหรอครับ...เออ..ตั้งใจสอนครับและก็..ผม..ผม.." ผู้อำนวยการก็มองหน้าผมเหมือนรอลุ้นผลฉลากกินแบ่งเหมือนผมตอนแรกเหมือนกัน
"พยายามอธิบายว่าจำเป็นที่เขาจะต้องเรียนแม้จะไม่ใช่ภาษาที่เขาต้องใช้ในชีวิตประจำวันอะไรแบบนี้นะครับ" ผมพูดเหงือก็เริ่มแตกผลักๆ
"แค่นี้เองเหรอครับครู..สุดยอดมากครูเพราะว่าไม่มีครูสอนภาษาอังกฤษคนไหนทำให้นายคริสเข้าเรียนได้เลยเพลอๆมีเรื่องกันอีกผมนี้ต้องคอยประสานให้...งานเข้าทุกครั้งเลยจริงๆ" ครูใหญ่พูดผมพยักหน้า
"มีครูคนเดียวที่เขาเข้ากันได้กับเขา" ครูใหญ่เลย
"ครับ...ครับ...เราเข้ากันได้ดี ...เฮอะๆ" ผมพูด
"ดูท่าทางครูร้อนมากไปพักห้องแอร์เถอะครับ" ผู้อำนวนการบอกผม ผมก็พยักหน้าอยากจะรีบไปเหมือนกันที่ท่านหันหลังจากผม
"..งั้นผมขอตัวไปทำธุระก่อนนะครูเขม"
"ครูเขมครับถ้ามีเพื่อนที่จบครูและเหมือนครูจะยิ่งดีมากแนะนำผมทีนะครับ ผมอยากได้ครูเพิ่ม เด็กนักเรียนชายเราเกรียนเยอะขนาดมีนักเรียนชายไม่ค่อยเยอะนะครับ"
" ตอนแรกผมก็ไปคัดครูสาวๆ เอาแบบดาวมหาวิทยาลัยอย่างครูลินดา ครูถาวร ยังเอาไม่อยู่เลยครับ"
"ลองหาเดือนมหาวิทยาลัยดูดีไหมครับเพื่อนักเรียนจะชอบ" ผมกระซิบ
"ครู" ผมสะดุ้ง
"ผมคิดว่ามันเป็นคำแนะนำที่ดีมาก"
" อุ้ยผมต้องไปแล้วครับ ไว้ผมต้องขอคำแนะนำการปราบนักเรียนเกรียนๆดูบ้างนะครับ"ท่านผู้อำนวนพลิกข้อมือดูนาฬิกา
"ครับท่าน" พอท่านเดินหันหลังออกไปผมก็เป่าปากผายลมแบบยาวๆเลย
"ครูเขม" เสียงเรียกชื่อผม
"คะ...ครับ..ท่าน" ผมชะงักเท้าค้างทันที
"ผมได้ยินครูเขาพูดกันว่าครูเป็นแฟนกลับยายลินดาเหรอครับ" ผมเลิกคิ้วสูงใครเหรอ
" อ้อ...เออ..ผมหมายถึงครูลินดาเรียกซะติดปาก หลานสาวผมเองลูกชายเพื่อนผมนิสัยดีนะครูลินดานะน่ารักสวยก็สวย ได้ครูเขมมาเป็นหลานเขยนี้ผมจะรีบเสนอตัวเป็นเถ้าแก่ให้ทันที" ท่านผู้อำนวยการบอกผม ผมก็ยืน'งง อึ่งกิมกี่ ไปหลายสิบวิก่อนจะยกมือเกาหัวอีกรอบดูท่าจะต้องคุยเรื่องนี้กับครูลินดาด้วยซะแล้วผมไม่อยากให้คริสโตเฟอร์หึงผมนะ เห็นแบบนี้ขี้งอนเหมือนกันถ้างอนขึ้นมาจะเงียบ
"เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ" ผมตอบไป พอเห็นว่าท่านเดินลงไปจริงๆผมรีบเดินตรงไปที่ห้องพักครูทันทีรอครูลินดาลงมาคุยธุระด้วย ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมงานเข้า!!
ตอนนี้ใบหน้าผมคบเปียกชุ้มไปด้วยเหงือที่ไม่ได้ร้อนอะไรมากเลย ดีนะที่ห้องพักครูเขาเปิดแอร์ไว้และบรรดาครูก็ขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการสอนกันหมด ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ทำงานหยิบหนังสือเล่มบางขึ้นโบกและพัด มีกล่องขนมวางอยู่บนโต๊ะของผม ผมหยิบมาดูใกล้ น่าจะเป็นขนมชั้นนะม้วนเป็นรูปดอกกุหลาบสีสันสวนงามมากและโน๊ตเล็กๆแนบอยู่
"คุณแม่ลินดาฝากมาให้ค่ะ ..ขอบคุณสำหรับขนมเม็ดขนุนนะคะ..ลินดา ^_^ " ผมก็รีบดึงกระดาษออกและหยัดลงลิ้นชักก่อนคงเอาไปแค่กล่องขนมไปให้คริสโตเฟอร์กินดีกว่า นี้ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงครึ้งแล้วด้วย ผมเขียนกระดาษโน๊ตว่าผมจะลงไปสั่งข้าวก่อนหากครูลินดาเข้ามาให้รอผมแป๊ปหนึ่งผมรีบลงไปสั่งข้าวที่ห้องอาหารทันที ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินผ่านห้องอาหาร
"ไอ้โป้งมึงจะโกรธคริสมันก็ไม่ถูกนะแค่มันเป็น"
"เกย์..กูไม่ชอบเกย์ ...ตอนแรกกูก็คิดแค่ว่ามันคงอยากจะได้คะแนนภาษาอังกฤษแต่นี้มันไปคลุกกับเขาและยิ่งแก้มมันเอารูปที่นั่งในรถดูก็รู้กูว่าโม้คให้กันอยู่มันเป็นไปขนาดนี้เลยเหรอวะ ไอ้ปัน ปัน" เสียงโป้ง พูดพอเขาหันมาเจอหน้าผม ผมก็สะบัดหน้าหนีไปเลย ปัน ปันแค่หันมายกมือไหว้ผมผมพยักหน้ารับไหว้และเดินไปสั่งข้าว
"สวัสดีคะครู วันนี้ทานอะไรดีคะมีหลายอย่างเลย" แม่ค้าขายข้าวเดินมารับออเดอร์จากผม ชะเงอมองก่อนจะส่งกระดาษที่ผมจดไว้แล้วเอาที่คริสโตเฟอร์เขาชอบ ไก่ทอด ผัดวุ้นเส้นและแกงส้มผมชอบกิน
"ใส่ถุงใช่ไหมคะครู"
"ใช่ครับ ...ผมจะให้คริสเขามาเอาแล้วกันนะครับพอดีว่ามีคุยธุระกับครูลินดา"
"ได้ซิคะ...ครู..ครูเขมค่ะ" ผมกำลังจะเดินออก ก็ต้องหันไปตามเสียงเรียก
"ครูเป็นแฟนกับครูลินดาเหรอคะ..."
"เออ..ไม่ใช่ครับ...เราเพื่อนครูด้วยกันครับ"
"แม้บอกเถอะคะ..ลูกสาวดิฉันเขาว่าเมื่อวันอาทิตย์ครูลินดาหกขล้มหัวแตกครูยังอุ้มไปโรงพยาบาลเลย มีข่าวดีเร็วนะคะ คนสวยก็ต้องคู่กับคนหล่อๆอย่างครูเขม..จริงไหมคะ" ผมก็ยิ้มเจื่อนๆไปทันทีก่อนจะรีบเดินออกอย่างไว
My Darling :คริสเลิกเรียกแล้วลงมาเอากับข้าวที่พี่สั่งด้วยนะและเจอกันที่เรานัดไว้" ผมส่งข้อความหาคริสโตเฟอร์
ChristKhem :ครับที่รัก...คิดถึงที่รักอะ..กลับไปกินที่รักแทนข้าวได้ปะไม่อยากกินข้าวแล้ว"
My Dralin : "ทะลึงกินข้าวก่อนพี่โคตรหิวเลย"
ChristKhem :ไม่หิวผมเหรอ"
My Dralin : หิวข้าว)))))))) แต่หลังกินข้าวเราจะให้พี่กินเราต่อก็ได้นะ....วันนี้วันคี่ไม่ใช่เหรอ ?
ChristKhem : เห้ย!! ได้ไง ผมดิต้องกินพี่...คืนนี้โดนแน่ๆ เมื่อวานแกล้งผมเกือบตาย ผมล้างตู้เย็นเป็นขึ้นมาเมื่อไหร่นะจะเอาให้พี่เขมดิ้นพล้านเลย
My DArling :"เรียนไป..ว้อนตลอดเวลาเรานิ.แค่นี้นะ." ผมส่งข้อความคุยกับคริสโตเฟอร์
ChristKhem : แล้วสปอยด์ทำไมอะแข็งแล้วเนี๊ยะ (แค่พูดมันแข็งเลยเหรอ ไวไปหรือเปล่าไม่ซิ ไม่ซิหื่นไปไหม)
My DArling : ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่คุยแล้ว และพี่จำได้ว่าเราเรียนสายศิลป์นะ ไม่ใช่สายหื่น
ผมเดินขึ้นมาบนห้องเห็นครูลินดายืนคุยกับครูถาวรยิ้มๆหัวเราะชอบใจกันใหญ่ และพอผมเดินเข้าไปในห้องครูถาวรก็หันมาส่งยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ผมกับครูลินดาอยู่ในห้องสองคน
"ครูลินดามีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ" ผมถามครูลินดา เธอก็นั่งลงตรงข้ามผมดูเธออิดออดที่จะพูด
"พูดมาเถอะครับ" ผมบอกเธอไปสายตาผมก็มอง อึดอัดแทนจริงๆ ผมเองก็โคตรอึดอัดเลย
"พรุ่งนี้ป้าของลินดาจะมาเยี่ยมนะคะ แม่อยากให้เชิญครูเขาไปทานข้าวเย็นด้วยกันได้ไหมคะ " ผมก็นิ่งอึ่งไปหลายวินาทีเลย
"นะคะ...ครูเขม..ลินดาขอร้อง..คือลินดาอยากให้ครูเขมช่วยลินดาเรื่องหนึ่งนะคะ ...ช่วยเป็นแฟนให้ลินดาหน่อย"
"ห๊ะ!! .." ผมตกใจสะบัดหน้ามองครูลินดา ผมเป็นเกย์ครูลินดาก็รู้นี้
"ครูลินดาครับ...ผมพูดตรงๆนะ..ผมมีคนรักแล้ว"
"คริสโตเฟอร์"
"ใช่ครับ ผมไม่อยากให้เราสองคนมีเรื่องทะเลาะกันนะครับ ครูลินดาเข้าใจผมนะครับ..แค่ปัญหาที่ครูมิ้งพาน้องแชมป์ไปมันจึงทำให้ผู้อำนวยการไม่ชอบความรักประเภทผมก็เครียดแย่อยู่แล้วครับ" ผมพูดกับครูลินดาตรงๆ
"เดี๋ยวนะครับ ผมถามก่อนว่าทำไมครูอยากให้ผมไปเป็นแฟนและคงจะเกี่ยวกับป้าที่จะมาเยี่ยมครูด้วยใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ..ถ้าลินดาไม่มีแฟนเขาจะให้ลินดาแต่งงานกับผู้ชายที่ลินดาไม่เคยรู้จักเขาเป็นคนใต้เหมือนกันเขารู้จักลินดาและเขาก็ชอบลินดานะคะ" ผมพยักหน้าเข้าใจนะ
"และแม่ก็เข้าใจว่าครูเขมกำลังจีบลินดาด้วยเลยบอกว่าให้เชิญไปทานข้าวที่บ้านป้าของลินดาจะได้ไปบอกทางฝ่ายโน้นว่าลินดามีแฟนอยู่แล้ว และเขาจะได้เลิกส่งผู้ใหญ่มาทาบทามลินดาซะที " ครูลินดาพูดพร้อมทำหน้าตาเศร้าๆ
"ผมแคร์คริสโตเฟอร์มากครูลินดา"
"ครูรักเขามากเลยเหรอค่ะ..ครูเพิ่งจะมาไม่กี่วันเองเจอเขากี่ครั้งเอง..หรือว่าเจอเขาบ่อยมากกว่าที่เจอที่โรงเรียนคะ" ครูลินดาพูดเธอมองผม ผมนิ่งเงียบ
"นี้ลุงครูลินดา เออ..ผู้อำนวยการเขาก็ถามลินดาเกี่ยวกับครูและคริสโตเฟอร์ ลินดาตอบไปว่าแค่ครูนักเรียนจริงๆ และท่านก็เข้าใจว่าครูนะจีบลินดาอยู่ ถ้าผู้อำนวยการเข้าใจแบบนี้ท่านก็จะไม่เพ็งเล็งครูกับคริสโตเฟอร์ถูกต้องไหมคะ"
"ครูเขมช่วยลินดาก่อนได้ไหมคะ..ลินดาไม่อยากแต่งงาน"
"ฟู่!!!!"
"ผมจะช่วยครูแต่ครูต้องอธิบายให้คริสโตเฟอร์ฟังหากเขาเข้าใจผมผิด.."ผมพูดกับครูลินดาเธอพยักหน้ากับผม
"ผมต้องไปแล้วนะครับผมลืมของไว้ที่บ้านพักและจะไปทานข้าวที่บ้านพักด้วยเช่นกัน ..ผมขอตัวนะครับ"
"ค่ะครูเขม..อย่าลืมขนมนี้ด้วยะคะ " ครูลินดาพูดพร้อมหยิลกล่องขนมชั้นขึ้นมาให้ผม ผมรับไปถือไว้และรีบเดินลงไปที่ผมนัดหมายคริสโตเฟอร์ไว้ ผมควรทำยังไงดี
"ครูเขม" ผมหันไปเจอพี่สมพิศพอดีเลยครูฝ่ายการเงิน เขามองที่มือผมถือไว้ ทำตาโต
"น่าอิจฉานะคะครูเขม...ครูลินดาทำมาให้ใช่ไหมคะ..ดอกกุหลาบด้วย...พี่นี้ดีใจนะคนสวยๆของพี่จะมีแฟนซะที" ผมก็พยักหน้าไปแบบนั้น
"ผมขอตัวก่อนนะครับ ผมจะกลับบ้านพักนะครับ " ผมรีบเดินจั้มอ้าวไปด้านหลังห้องอาหารตอนนี้ได้เวลาพักเที่ยงแล้วด้วยเกินไปห้านาทีแล้วด้วยซิพอมาถึงคริสโตเฟอร์ยืนถือถุงขนมไว้อยู่แล้ว ผมควักมือเรียกเขาก็วิ่งมาหาผมทันที ทำท่าจะกอดผม
"คริส!!" ผมทำหน้าดุตอนพักเที่ยงคนก็เยอะแยะ
"ครูทำไมวันนี้สั่งกับข้าวเยอะจังอะ"คริสโตเฟอร์พูดผมก็ก้มลงดูในถุงเออ ผมเขียนแค่สามอย่างข้าวสองถุงแต่นี้ให้มาตั้งสีอย่างมีผัดหมีซั่วถุงหนึ่งผมคิดว่าเขาคงแถมมาให้แน่ๆ ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกผมหันไปเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กน่าจะม.1 ผมมองดีดี เด็กคนนี้เป็นเด็กนักเรียนห้องที่ผมสอน ผมเห็นเขานั่งแอบอยู่คนเดียวเอามือกุมท้อง
"มีอะไรเหรอครู" คริสกระซิบถามผม ผมชี้ให้ดูเด็กผู้ชายคนนั้น
"เด็กคนนี้บ้านอยู่ข้างวัดนะครูพ่อมันติดคุกมันไม่มีแม่มีแต่ย่า ย่ามันแก่แล้วแหละเก็บของเก่าขายไปวันวัน วันนี้มันคงไม่มีตังมาโรงเรียนนะครู"
"คริสเอาหมีซั่วนี้ไปให้น้องเขาถุงหนึ่งและอะเอาตังค์ครูนี้ให้เขาไว้ซื้อน้ำซื้อขนมกิน "ผมพูดและหยิบกระเป๋าสตางค์ควักเงินออกมาห้าสิบบาท คริสโตเฟอร์ก็วิ่งไปสะกิดเด็กผู้ชายนั้นเขาส่งถุงหมีผัดและเงินให้ไปคริสโตเฟอร์ชี้มาที่ผมว่าผมเป็นคนให้เด็กคนนั้นหันมายิ้มให้ผมเขาดีใจนะถึงจะเล็กๆน้อยก็เถอะ เขายกมือไหว้ขอบคุณผมก่อนจะถือถุงนั้นเขาไปนั่งกินกับเพื่อนๆ
เราเดินไปด้วยกันสองคนไปทางสนามฟุตบอลและเดินลัดเลาะไปยังบ้านพักผมได้ด้วยแต่ทางไม่คอยเอื้ออำนวยสำหรับรถมอเตอร์ไซค์เขาจึงไม่ค่อยมาใช้ทางนี้กัน พอผมสองคนข้ามที่กีดขวางไว้เหมือนเป็นกำลังแพงกันระหว่างเขตบ้านพักกับโรงเรียน คริสโตเฟอร์ก็เอื้อมมือมาจับมือผม
"ครู...วันอาทิตย์เราไปลอยกระทงกันด้วยใช่ปะ"
"อืม..ทำไมละไม่อยากไปเหรอ"
"เมื่อก่อนไม่อยากไปอะ..แต่ตอนนี้อยากไปแล้วอยากไปมากด้วย"
"อยากมีโมเม้นยืนถือกระทงใบเดียวกันกับแฟนและอธิษฐานร่วมกัน" ผมหันมาองคริสโตเฟอร์มีโมเม้นน่ารักกับเขาด้วยเนอะขึ้นมาบนบ้านแล้วคริสโตเฟอร์ก็จัดการจัดโต๊ะผมก็แกะถุงแกงใส่ชาม ก็ดีเหมือนกันผมอยากไปลอยกระทง ลอยกระทงที่ไรไม่ได้ไปลอยสักทีเพราะว่าณัฐกานต์เข้าผับตั้งแต่สองทุ่มพอเที่ยงคืนณัฐกานต์ก็เมาคอพับเป็นอันว่ากระทงไม่ได้ลอยแถมต้องแบกกลับห้องอีกด้วย
"พี่เขม"
"หึ ? " คริสโตเฟอร์เรียกผม ผมหันไปมองหน้าว่ามีอะไร
"เหมือนมีใครเอาเรื่องเราไปพูดเลยอะพี่...ไอ้โป้งมันรู้ก่อนที่ผมจะบอกได้ไงอะ"
"ก็เรามานอนกับพี่มั้ง...สมัยนี้สื่อออกจะเยอะแยะ ผู้ชายค้างกับผู้ชายใครเขาก็ดูออก" ผมพูด
"เสียใจเหรอคริส...ที่โป้งเขา"
"เสียใจแต่ผมแคร์หัวใจตัวเองมากกว่า...ผมรักพี่มากนะ..ผมกับไอ้โป้งคงทำบุญกันมาแค่นี้"
"คริสทำบุญมาแค่นี้ ส่วนใหญ่เขาเอาไว้พูดกับคู่รักที่แตกหักไม่ค่อยมีใครเขาเอามาพูดกับเพื่อนแบบนี้หรอกนะนายนี้"
"ถ้าอย่างนั้นพี่กับ...ณัฐกานต์ก็ทำบุญกันมาแค่นี้อะดิ"
"อันนี้เรียกได้ว่าชาติที่แล้วพี่คงไปทำกรรมไว้ดีกว่ามั้งและเลิกพูดถึงณัฐกานต์ได้แล้วเลิกแล้วพี่ก็ไม่อยากจะขุดสิ่งไม่ดีของกันและกันมาพูดอีกคริส"
"คริสขอโทษพี่เขมคริสแค่พูดขำ ขำ" คริสโตเฟอร์ทำหน้าเศร้า ผมเอามือแตะหัวคริสโตเฟอร์เบาๆ ผมสองคนทานอาหารเสร็จวันนี้คริสโตเฟอร์ล้างทำความสะอาดจะว่าไปก็น่าดีนายนี้
"คริสต้องออกไปกันแล้วจะบ่ายโมงแล้วคริส" ผมบอกคริสโตเฟอร์ ตอนนี้เที่ยงสี่สิบนาทีแล้ว คริสโตเฟอร์เดินเข้ามาหาผม เข้ามาสวมกอดผมและจูบผมแบบเร้าร้อน ยิ่งนับวันคริสโตเฟอร์ยิ่งเจนจัดเรื่องพวกนี้มากขึ้น มือก็กุมจับตรงเป่าผมคลึงเล่นอย่างรู้งานแต่ทว่ามันไม่ใช่เวลามาเล่นกันแบบนี้ผมรีบจับมือคริสโตเฟอร์ออกก่อน
"คริสอย่าล่อเล่นกับอารมณ์พี่แบบนี้ ถ้ามันเกิดขึ้นแล้วมันห้ามยากนะ" ผมพูด พร้อมกับเลิกคิ้งขึ้นสูง
"คืนนี้เราเล่นท่ายากกันนะ" ผมยิ้มที่มุมปาก
"จะคอยดูนะ.."
"ไม่เชื่อผมเหรอ..เดี๋ยวคืนพี่เขมเตรียมตัวครางไม่หยุดได้เลย "
"จะคอยดูอยากมีโมเม้นแบบนั้นจัง" ผมพูดเหมือนแกล้งประชด เพราะว่าผมทำให้นะคนนี้ครางดังกว่าผมอีก ผมก็หยิบพวกโทรศัพท์ ผมซื้อโทรศัพท์ใหม่ผมใช้ Nokia Lumia ราคาไม่แพงเท่าไอโฟนแต่พอใช้ได้ผมจะเอาไอโฟนไปคืนณัฐกานต์ ถ้าจบแล้วผมก็คืนทุกอย่างที่เขาให้ผมมา ผมไม่อยากเก็บไว้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รีบมาลงให้ พรุ่งนี้จะได้่อานฉากคริสง้อครูเขมทัน จะง้อยังไงนะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:รักคนอ่านจัง
ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจนะคะ
-
"คืนนี้เราเล่นท่ายากกันนะ" ไอย่ะ อยากให้ถึงคืนนี้เร็วๆ จัง
ขอไปแอบอยู่ใต้เตียงได้ป่ะคะ :hao7:
-
:katai1: :katai1:
-
ตอนนี้ก็หวานๆกันดี ตอนหน้าพวกเขาจะงอนๆกันเรื่องอะไรอ่ะ
รออ่านตอนใหม่นะคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ติงเรื่องก่อนเลย เรื่องคำคนเขียนมาอีกแล้ว มึง กู ใช้ได้ มันดูซอฟต์กว่า มรึง กรู เยอะเลย ส่วน ตูด ก็เขียนตูดเลย ไม่ใช่คำหยาบ นี่คืออวัยวะอย่างหนึ่งในร่างกาย
เขมไม่หนักแน่นเรื่องความรักระหว่างตัวเองกับคริสเหมือนณัฐกานต์เลยนะแหม ที่ณัฐกานต์เหตุผลร้อยแปด เรื่องของครูลินดา เขมไม่ใช่เพื่อนที่สนิทมานานไม่จำเป็นต้องช่วย หัดหนักแน่นสิ ตอนผอ พูดก็ควรบอกว่า "ไม่ใช่แฟนครับ ผมมีแฟนแล้ว" หนักปากหรอ ? นั่นญาติผู้ใหญ่นะ และอีลินดานี่ แรดเงียบ ร้ายลึกชัด ๆ อีนี่มันอีนุดี ในเรื่องเมียหลวงเลย อีห่า อยากจะตบรัว ๆ สักสามสิบที
ส่วนน้องชะนีแก้ม นี่ก็หน้าด้านหน้าทน ผู้ชายเขาไม่เอาก็มโนมั่นหน้านู่นนี่นั่น นี่ถ้าเราเป็นเขมจะหันไปพูดว่า "น้องชะนี กิริยามารยาทแย่ ๆ แบบนี้สมควรแล้วที่ผู้ชายไม่เอา"
โอ๊ย หงิดอยู่ที่เขมนี่แหละ หงิดจริงจัง คือ ชะนีแก้มก็มาแบบสายดราม่าปั่นโรงเรียนให้คนพูด ส่วนอีชะนีลินดา ชะนีตัวแม่นี่ก็ใช้เรื่องของครูเข้าตัวเอง อีนี่ อยากตบสักสามสิบฉาด แล้วโขกกับชักโครกจริง ๆ
ประเด็นคริสเขมนี่ น้อยมาก คือมันไม่ได้อยู่ในเรื่องหลักที่จะดราม่าได้ แต่กลับมีตัวละครพยายามดราม่าได้นี่แบบ โป้งคือไม่ชอบเกย์ ? ต้องแอนตี้ขนาดนี้เลย โหย รักเพื่อนไม่จริงนี่หว่า
ปล. ทำไมอ่านเหมือนเนื้อเรื่องพยายามดราม่าอะ และเหมือนเขมจะเอาหลักความเป็นจริงบรรทัดฐานเสียด้วย กลัวใจเขมจังเลยอะ
-
"ติงเรื่องก่อนเลย เรื่องคำคนเขียนมาอีกแล้ว มึง กู ใช้ได้ มันดูซอฟต์กว่า มรึง กรู เยอะเลย ส่วน ตูด ก็เขียนตูดเลย ไม่ใช่คำหยาบ นี่คืออวัยวะอย่างหนึ่งในร่างกาย"
ขอบคุณนะคะที่แนะนำ กลัวใช้ศัพท์ตรงไปจะไม่สุภาพแค่นั้นเองค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผอ. มาเรียกนึกว่าจะมีเรื่องซะอีก ฟู่!!!!! :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
คริสเขมนี่หื่นจริงๆ เลย คืนนี่รออ่านท่ายาก กร๊ากกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
อีแก้มนี่มีรูปโม้คกันเลยหรอ ต้องมีปัญหาแน่ โอ้ม่ายน้าาาาาา :serius2: :serius2: :serius2:
-
Part คริสโจเฟอร์ ตอนเที่ยงผมไปทานข้าวเที่ยงกับครูเขมทั้งที่ปกติจะทานกับเพื่อน คือไม่อยากทำตัวว่าว่ามีแฟนแล้วจะทิ้งเพื่อนอะไรแบบนี้ ทั้งที่เพื่อนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกับครูเขมเรา รักจริงปิ้งเกอร์กันไปแล้ว แต่นี้ดันเป็นเพื่อนทิ้งผมแทนไอ้โป้งนั้นมันรังเกียจผมมันคงไปได้ยินได้พูดมาก่อนหน้านี้และนั้นแหละใครกันที่เอาเรื่องผมไปเม้าส์
วันนี้ครูเขมบอกว่าเลิกหกโมงครึ้งส่วนผมก็กำลังจะเดินไปที่สนามบาสว่าจะซ้อมบาสเกตบอล ผมคิดว่าเลิกซ้อมแล้วค่อยไปเอาอาหารที่ครูเขมโทรสั่งไว้ และคืนนี้จะเล่นอะไรกับที่รักดีนะเพราะว่าคนนี้เป็นคืนของคริสโตเฟอร์ อยากจะไปสั่งทำปฏิทินที่มีแต่วันคี่ทั้งเดือน (คิดได้เนอะนายนี้)
"อาร์ทดีวะ โจ้ดีวะ " ผมเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วจะเดินมาลงสนามซ้อมกันผมเห็นไอ้อาร์ทและไอ้โจ้มันยืนอยู่เคยเรียนห้องเดียวกันแต่ว่ามันขอย้ายสายไปเรียนวิทย์มันอยากไปเรียนวิศวะกันแต่ก็ยังมาเล่นบาสด้วยกันได้เพราะว่าพวกผมเป็นทีมบาสของโรงเรียน เรื่องเรียนไม่ค่อยเจ๋งแต่พอไปได้ ส่วนเรื่องบาสเก็ตบอลพวกผมนำโด่งเลย
"ไอ้คริสมึงไปกวนสนตีนอะไรไอ้โป้งวะวันนี้มันบอกว่ามันไม่ซ้อมรอบเดียวกับมึงวะ" ไอ้อาร์ทถามผมทันทีที่เดินมาถึง ผมหันไปมองไอ้โจ้อีกคนพวกมันก็หยักไหล่ว่าใช่ ไอ้โป้งมันชักจะเอาใหญ่แล้วผมว่าผมต้องเปิดอกคุยกันแล้วแหละว่ามันจะรังเกียจอะไรผมขนาดนั้น
"ไอ้โป้งไปไหนวะไอ้ปัน ปัน" ผมถามไอ้ปัน ปัน เพราะปกติมันจะตัวติดกันเหมือนปาท่องโก๋
"ไปแรด!!!" ไอ้ปัน ปันพูดผมเหล่ตาลงไปมองไอ้ปัน ปันนั่งหน้ามุ่ย มันไม่ชวนไปละซิท่า
"ไปกับพี่ม.6 พวกพี่กาย พี่อั๋นอะไรพวกนี้แหละ.. ส่วนไอ้เชี้ยนี้เขาไม่ให้มันไป ฮาๆ " ไอ้โจ้พูดและก้มลงมองไอ้ปัน ปัน ที่เหลือกตาขึ้นมามองไอ้โจ้อีกที
"ตกลงนี้มันรังเกียจกูจริงๆใช่ไหมวะไอ้ปัน" ผมเอามือเท้าซะเอวพ่นลมออกมาผมไม่อยากจะเชื่อเพื่อนทีผมคบมาตั้งห้าปี ห้าปีเลยนะ ไปไหนไปกันกินนอนเที่ยวด้วยกัน แค่ผมไปรักผู้ชายห้าวันมันเลิกเป็นเพื่อน ผมหันไปเตะอากาศแทน
"ตกลงมึงเป็นเกย์จริงๆเหรอไอ้คริส..." ไอ้โจ้มันถามผม ผมหันหลังกลับมามองไอ้โจ้
"ถ้ากูบอกว่ากูเป็นพวกมึงจะทิ้งกูไปอีกไหมละ.." ผมถามกลับทันที
"เฮ้ย!! พวกกูยังไม่ได้พูดสักคำเลย พวกกูนะไม่ใช่พวกโลกแคบนะโว้ย" ไอ้อาร์ทพูด ผมก็ยังดีที่ยังเหลือพวกมันนี้แหละแต่ผมก็อยากได้ยินคำพูดนี้จากปากเพื่อนรักของผมอีกคนมากกว่าไอ้โป้ง ทำไมมันรังเกียจเกย์แบบนี้วะ ผมทรุดลงนั่ง
"ตกลงมึงเป็นใช่ไหมวะ" ไอ้อาร์ทถามผม
"กูไม่รู้แต่กูรู้สึกดี รู้สึกมีความสุข กูรู้สึกว่าครูเขมเขาทดแทนสิ่งที่กูขาดหายไปได้วะ กูเคยมีผู้หญิงมันก็แค่ความสุขในเรื่องอย่างว่าแต่ครูเขมให้กูใด้ทั้งกายและใจวะ พวกมึงเข้าใจกรูไหมวะ" ผมพูด
"ไม่อะ" ไอ้อาร์ทกับไอ้โจตอบพร้อมกันว่าไม่เข้าใจแต่ผมไม่ว่ามันหรอกมันสองคนถ้ามันจะไม่เข้าในก็มันมีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ แต่ดันอยู่คนละโรงเรียนกับพวกมัน(มันบอกไม่ชอบมีแฟนเรียนที่เดียวกัน)
"เข้าใจวะ" ไอ้ปัน ปันพูด พวกผมหันไปมองหน้าไอ้ปัน ปัน ไอ้อาร์ทและไอ้โจ้อีกคน
"เว้ยย..มึงไปเข้าใจมันได้ไงอะ" ไอ้โจ้หันไปถามไอ้ปัน ปัน
"มองกูกันทำไมอะก็แค่กูเข้าใจอะ"ไอ้ปันปัน พูด พวกผมเลิกคิ้วสูงว่ามันเข้าใจว่ายังไงละ
"เอาตามความจริงไอ้ปัน อย่าแหล!!" ไอ้อาร์ทพูด ปัน ปันมันก้มหน้าลง ผมบอกแล้วว่ามันหน้าโหดไม่โหดมากหรอกคือแบบเท่ อะไรแบบนี้มากกว่าแต่นี้มันก้มลงทำหน้าเหมือนแมวเลย
"กูเข้าใจว่าเวลาที่เจอคนที่เขามองต่างกัน อย่างรักแบบนี้ที่ผิดแปลกธรรมชาติไม่มีใครอยากจะเป็นหรอก และถ้ายิ่งโดนรังเกียจด้วยแล้วนะแม่งโคตรจะช้ำใจเลยวะแถมเป็นเพื่อนสนิท บางที่ก็คิดนะว่ามันผิดตรงไหนวะแค่มีความรู้สึกกับผู้ชายด้วยกัน" ไอ้ปัน ปันพูด ผมมองหน้ามันมึงอินกับควารู้สึกกูไปไหม
"ปัน..กลับมาลูก..กูเอาคำตอบตรงๆ " ไอ้โจ้มันบอกไอ้ปัน ปัน
"ถ้ากรูบอกพวกมึงห้ามบอกไอ้โป้งสัญญาก่อนดิวะ" ไอ้ปัน ปันหันมาพูดกับพวกผม มันหันมามองหน้ากันมันชักแปลกๆแล้วซิ แต่ก็พยักหน้าตอบไปว่าได้
"อะ อะ พวกกรูสัญญา บอกมาเร็วถ้าช้า พวกกูไม่สัญญาว่ามึงจะกลับไปห้องไอ้โป้งได้แบบสบายๆอาจจะโดนหามไปส่ง" ไอ้อาร์ทพูด
"กูก็เป็นเกย์วะ!!!" ไอ้ปัน ปัน แค่นี้เองอะสัส
"อะไรนะไอ้ปัน ปัน มึงบอกพวกกูว่ามึงเป็นเกย์หรอวะ" คนแรกไอ้อาร์ทตะโกนส่งเสียงตกอกตกใจไอ้ปัน ปันกระโดดไปเอามือปิดปากแทบไม่ทันที
"เอาจริงๆดิวะปัน ปัน มึงอย่ากวนร้องเท้าผ้าใบคู่ใหม่กูได้ไหมวะ เดี๋ยวเตะให้ร้องแต๋วแตกเลยนี้" ผมพูดร้องเท้าผ้าใบคู่นี้ผมไปเจอมที่ห้างตอนไปซื้อของใช้ครูเขมซื้อให้ไว้ซ้อมบาส รักมากด้วยทั้งรองเท้าและคนให้ พอถอดออกต้องหาอะไรมาปัดฝุ่นออกครูเขมขำผมใหญ่เลยและจะใส่ทุกวันเลยด้วย ปันมันหันมามองหน้าพวกผม ก่อนที่มันจะทำสีหน้าจริงจัง
"กูเป็นเกย์จริงๆวะ "
"เชร้ดโด้!! มึงติดไปจากไอ้คริสเหรอวะไอ้ปัน ปัน" ไอ้โจ้ ผมหันไปเหล่มองมันเกี่ยวอะไรกับกู
"กูไม่ได้เพิ่งเป็นเพราะเขาฮิทกันนะสัส! ..โจ้ แต่กูนะเป็นตั้งแต่เด็กแล้วแหละ ก่อนกูย้ายมาที่นี้กูเรียนโรงเรียนชายล้วนมาก่อน และพ่อกับแม่ก็คิดว่านั้นคือสาเหตุเลยส่งกูมาเรียนที่นี้เขาบอกที่นี้นักเรียนหญิงเยอะกว่านักเรียนชายและเพื่อว่ากูจะดีขึ้น"
"แล้วมึงหายเลยเหรอวะ" ไอ้อาร์ทมันกระโดนลงมาถามไอ้ปัน ปัน
"อาร์ทครับกูเป็นเกย์นะครับไม่ได้เป็นโรคภูมิแพ้ผู้ชายพออยู่ห่างแล้วกูจะได้หายนะสัส" เต็มๆหน้าไอ้อาร์ทเลยคำตอบและน้ำลาย
"กูหนักกว่าเดิมวะ" ไอ้ปัน ปันพูด
"เฮ้ย!!! หนักกว่าเดิม" ปฏิกิริยาตอบเร็วมากไอ้โจ้และไอ้อาร์ทกระเด็นออกคนละทางจากไอ้ปัน ปัน จากที่นั่งติดกับมัน
"กู..ก็..กูได้อยู่กับไอ้โป้งมันนะ. อยู่ติดมันตลอดไปไหนก็ไปกับมันอะ..กูเลยไม่หายมั้ง "
"และกูก็คิดว่ากูชอบไอ้โป้งวะ" ไอ้ปัน ปันมันบอกว่าชอบไอ้โป้ง ผมยกมือกุมหัวตัวเองเลย ทุกคนพากันสะบัดหน้าไปทางอื่นกันหมดไอ้โป้งมันประกาศว่าเกลียดเกย์ และไอ้ปัน ปันเสือกเป็นเกย์และชอบมันอีกและอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมมันขนาดนี้อีก มันเนียนมาก!!
"มึงชอบไอ้โป้ง!!!!"
"อย่าบอกไอ้โป้งนะกูขอร้องวะ กูอยู่ได้แค่ขอให้ได้ใกล้ชิดก็พอ" ไอ้ปัน ปันมันหันมาพูดพวกผมหันมามองหน้ากันพูดอะไรกันไม่ออกเลยหมดคำพูดให้กับไอ้ปัน ปัน
"ไอ้ที่แค่ใกล้ชิดก็พอของมึงนี้มันแค่ไหนวะ" ผมมองหน้ามันเพราะว่าไอ้โป้งมันแสดงอาการรังเกียจผมออกขนาดนี้และถ้าผู้ชายอยู่ด้วยจะไม่มีอารมณ์เป็นไม่ได้โดยเฉพาะผู้ชายที่พิสวาสผู้ชายด้วยกัน เช่นผมนี้อยู่กับครูเขมสองต่อสองจะไม่เข้าไปเคล้าคลอทำไม่ได้ต้องไปนั่งชิดติดขอให้ได้สีประมาณนั้น
"ก็แบบทุกวันนี้ที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว" ไอ้ปัน ปัน มันพูด
"นี้ไอ้โป้งมันก็ไม่รู้ว่ามึงก็เป็นเกย์และยังชวนมึงไปนอนบ้านพักมัน..เนียนชิบหายเลยไอ้ปัน" ไอ้โจ้พูด
"มึงนอนเตียงเดียวกับมันหรือนอนเตียงกูวะ" ผมถามไอ้ปัน ปัน มันหันมามองผมแววตาเป็นประกาย อย่าบอกนะว่า พวกผมมองไปในแววตาของมัน
"กูบอกว่ากูนอนเตียงไอ้คริสไม่ได้หรอก.....เดี่ยวคริสมันว่าเอา มันหวงเตียง และมันก็เลยให้กรูนอนเตียงเดียวกัน" อ้าวนั้นไง....ใช้มุกเดียวกับผมอีกที่เคยใช้กับครูเขม
"ไอ้ตอแหล!!" พวกผมพร้อมใจกันพูด เพราะว่าผมไม่เคยพูดเลยว่าหวงเตียง
"กูยอมรับ" ไอ้ปัน ปัน
"มึงหาเรื่องนอนกับมันมากกว่า และมึงรู้ไหมไอ้ปันว่าไอ้โป้งมันมีเมียแล้ว" ไอ้อาร์ทพูด ผมพยักหน้าว่าจริงด้วยแฟนมันเป็นรุ่นพี่จบไปจากที่นี้ไปเรียนพยาบาลต่อ
"กูรู้ตำตากูชิบหายเลยวะ" ไอ้ปัน ปัน
" แต่กูไม่เคยรู้ว่ามันเกลียดเกย์วะ อันนี้กูเพิ่งรู้ กูโคตรกลัวเลยวะ ถ้ามันรู้ว่ากูก็เป็นเกย์ มันจะเกลียดกูไหมวะ" ไอ้ปัน ปันพูดผมนี้สงสารมันขึ้นมาทันทีเลย
"มึงนอนเตียงเดียกับมันมึงได้กอดมันไหมวะ" ไอ้โจ้ทะลึงถามขึ้นมากลางป่องเลย ไอ้ปัน ปันมันก็หันมามองหน้าพวกผม ผมคิดว่าไม่แน่นอน
"ไม่" มันตอบไม่ ผมหันมามองหน้ากันยังดี
"ไม่เหลือ" เชี้ยแล้ว ผมไถลไปตามๆกัน เชี้ยมันเกลียเกย์แล้วเสือกไปกอดมันอีก
"แล้วมึงเคยแอบจูบมันไหมวะ" ไอ้อาร์ทถามต่อ
"ไม่" พวกผมไม่อยากเดาไม่อะไรพูดให้จบ ผมมองหน้ามัน
"ไม่เคย" ไอ้โจ้
"ไม่เคยพลาด..หอมหลายครั้งแล้วแหละ..แก้มมันนิ่มวะ "
" มึงลองสัมผัสหนังตีนมันยังอะ....นิ่มเหมือนแก้มไหม..เพื่อว่าโดนเข้าไปจะได้ไม่เจ็บ " ไอ้อาร์ทถามไอ้ปัน ปัน มันหุบยิ้มและส่ายหัวไปมา
"ไข่มันกูก็จับนะ ได้นอนด้วยทั้งทีเก็บไว้ทำพองมึงเหรอ" ไอ้เวรเอ่ย ไอ้ปัน ปัน ผมว่าถ้าไอ้โป้งรู้นี้มันโดนหนักแน่ๆ ผมรู้จักไอ้โป้งดี
ผมหันมาไอ้สองตัวนั้นวิ่งไปหาที่อ๊วกครับ มันฟังไม่ได้ผู้ชายเขาลวนลามกัน ผมมองไอ้ปัน ปัน มันหยักคิ้วให้ผม ผมเองนะไม่อยากจะคิดว่าถ้าไอ้โป้งมันรู้ว่าไอ้ปัน ปันเป็นเกย์และมันก็นอนเตียงเดียวกัน แถมไอ้ปัน ปันยังกอดมันอีก ไม่ขอจินตนาการนะเพราะว่าผมนะสงสารไอ้ปัน ปัน ไอ้โป้งมันคนจริง
"กูถามมึงอีกอย่างมึงรักไอ้โป้งเวลามันไปกับแฟนมันมึงไม่หึงเหรอวะ"
"กูเหรอไม่ไม่ ไม่มีที่กูจะไม่หึงอะแต่กรูทำไม่ได้ นอกจากยืนมอง เจ็บชิบหายเลยวะ"
"แต่กูรู้สึกแปลกวะ เป็นแฟนกันจับมือกันน้อยมาก และพี่เขาส่วนมากจะนั่งติดกับเพื่อนเขาวะที่ชื่อแป้งอะ นั่งตัวติดกันเลย กูเคยเห็นเขาหอมแก้มกันด้วยและจุบปากเล่นกูคิดว่าเพื่อนผู้หญิงเขาอาจจะชอบทำแบบนี้มั้ง" ไอ้ปัน ปัน ผมหันมามองหน้ากันอีกที ไม่ใช่เพื่อนผู้หญิงเขาทำกันแล้ว
"จูบแบบไหนที่ว่าเขาเล่นกันวะ" ไอ้อาร์ทมันถาม
"จูบเหมือนดูดดื่มและแลกลิ้นกันนิดหน่อย"
"เออ..กูแอบเห็นแค่ครั้งเดียวตอนที่กูไปเที่ยวทะเลกันนะและแฟนมันกับเพื่อนไปด้วยไอ้คริสไม่ได้ไป กูเดินลงมาจากบ้านก็เห็นพอดีและกูก็รีบหันหลังขึ้นเลย"ไอ้ปัน ปันพูด ไอ้อาร์ททำท่าขย้อยเพราะไอ้นี้สิงห์นักล่าจูบสาวๆ
"กูไปอีกรอบนะอันนี้ไม่ไหวจะเคลียร์"
"ไอ้โป้งมันรู้เรื่องนี้ไหมวะ"
"ใครจะกล้าบอกวะ กูไม่กล้าบอก บอกไปมันก็เตะกูอะดิระหว่างเพื่อนกับแฟนมันจะเชื่อใครวะ" ไอ้ปัน ปันพูดผมพยักหน้าจริงวะ
"กรรมของไอ้โป้ง!!!!"
"เฮ้ย!! ไอ้โป้งมาวะ" ผมหันไปมองไอ้โป้งมันเดินมาพอมันเห็นหน้าผมันหันหน้าหนีเลย
"ปัน ไปกลับบ้านวะกูมีหนังใหม่เพียบเลยวะไปดูกันดีกว่า มีfifthy shades of gray ด้วยวะ ผู้หญิงผู้ชายมันน่าดูกว่า...." ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันว่ามันจะพูดอะไร
"ผู้ชายเอาตูดกัน แถมยังตูด...ครู.." เท่านั้นแหละผมลุกพล้วดเลยกระฉากคอเสื้อไอ้โป้ง
"เฮ้ยย...ใจเย็นอะไรวะ จะต่อยกันทำไมวะเพื่อนกันไอ้เชี้ย " ไอ้อาร์ทมันร้องห้ามผม ผมกำหมัดแน่นและไอ้ปัน ปันมันก็ลุกพล้วดดึงรั่งไอ้โป้งให้ออก สายตาผมกับไอ้โป้งสบตากันไม่ยอมละหนีจากกันเลย
"เขาเป็นเพื่อนนายไม่ใช่เหรอคริส" คำพูดของครูเขมลอยขึ้นมาผมมองหน้ามันและหมัดผมก็ค่อยๆลดลง ไอ้โป้งมันสะบัดให้มือผมหลุดจากคอเสื้อนักเรียนของมัน
"ไอ้โป้งมึงกับไอ้คริสเป็นเพื่อนกันมาห้าปีนะโว้ยย..พวกกูนี่มาที่หลังยังยอมรับมันได้เลยแล้วมึงละวะเป็นห่าอะไรของมึง " ไอ้อาร์ทพูด
"ถ้ามึงรับกันได้ก็รับไปกูไม่ ..ไปปัน กูอยากอาบน้ำวะ"
"ไปเลยดิ..กูอยากอาบน้ำแล้วเหมือนกันวะ " ไอ้ปัน ปัน รีบพูด
" อู้ยย " ไอ้โจ้มันร้องและยืนหนีบขาเข้าหากันทันที ก็ไอ้ปัน ปันมันรีบดึงรั้งไอ้โป้งออกไป
"กูจะไม่ลงซ้อมหรือแข่งรอบเดียวกับมึง..ถ้ามีมึงก็ไม่มีกู" ไอ้โป้งหันมาชี้หน้าผม
"บ้านพักคงไม่ต้องแล้วมั้งไปอยู่รังรักมึงเลยดีกว่ามั้ย แต่ช่วยไปให้คำตอบกับผู้อำนวยการให้ถูกๆหน่อยนะ" ไอ้โป้งมันพูดและไอ้โป้งมันก็เดินกอดคอไอ้ปัน ปันไป พวกผมสามคนได้แต่มองผมอยากรู้เป็นเกย์ผิดตรงไหนวะ ไอ้ปัน ปันมันก็กอดเอวไอ้โป้งไปด้วย
"ก่อนที่มันจะมารังเกียจเกย์ ให้มันไปหาข้อสังเกตุคนเป็นเกย์ก่อนดีกว่าไหมวะ" ไอ้โจ้พูด
"กูโคตรสงสารเลยวะ" ผมกับไอ้โจ้หันมามองไอ้อาร์ท
"สงสารไอ้ปัน ปันเหรอวะ" ไอ้โจ้หันมาถามไอ้อาร์ท ผมหันมาเหล่มอง
"สงสารไอ้โป้งนี้แหละ มีเมียก็เป็นเลสเบียน มีเพื่อนคู่หูก็เป็นเกย์แต่มันดันเสือกบอกเกลียดเกย์" ผมหันไปเหล่มองไอ้อาร์ท ยังไงมึงว่ากูเหรอ
"มึงเคยเป็นเพื่อนมัน เพื่อนรักมากสนิทกันมากแต่ตอนนี้ไอ้ปันแล้ว..แต่ไอ้ปัน ปัน นี้หนักกว่ามรึงเยอะวะ"
"กูว่าอาจจะเป็นเมียไอ้ปัน ปันเร็วๆนี้ " ผมสะบัดหน้าไปมอง ไอ้เชี้ยโป้งนี้นะ
"และเป็นไงละมันเกลียดเกย์แต่ก็นอนให้เกย์กอดแม่งทุกคืน กูว่าถ้าปล่อยไว้สักเดือนคงจะดีวะ ฮาๆ " ไอ้อาร์ทพูดและมันก็หัวเราะซะท้องแข็งเลย
"และมันดู fifthy shades of gray กรูว่าเสร็จคืนนี้แหละ" ไอ้โจ้อีกคน ผมรู้ว่ามันเป็นหนังอีโรติกส์
"ไม่ต้องบอกมันสักพักนะให้มันเสียตัวไแล้วค่อยบอกว่า ฮาๆ กูไม่อยากคิดถึงหน้าไอ้โป้งวะ ฮาๆ "ไอ้อาร์ทพูดผมส่ายหัวให้ความคิดของมันผมว่าไอ้ปัน ปันนะจะหนักสุดทำไมไม่บอกมันไปเลยว่ามันเป็นเกย์ ผมเหลือบมองเวลาไปเอาอาหารที่ที่รักผมสั่งไว้ดีกว่า
"กลับแล้วเหรอวะไอ้คริส"
"เออวะไม่มีอารมณ์ซ้อมแล้วและถ้าไอ้โป้งมันพูดแบบนี้นะ กูออกจากทีมเองวะ พวกมึงต้องมีมัน ส่วนกรูโอเควะ..เนเวอร์มายด์" ผมหันมาพูดและเดินออก ผมหยิบมือถือมากดข้อความหาที่รักผมดีกว่า
Christ Khem : ที่รัก เขาจะไปรอที่บ้านนะอาบน้ำล้างไข่รอ
My Darling : เอาลงหม้อน้ำต้มฆ่าเชื่อให้ด้วยก็ดีนะ ฮาๆ
Christ Khem :ที่รักแรงไปนะ
My Darling :ทำไมเลิกซ้อมเร็วจังละ ปกติเลิกหกโมงนิ นี้เพิ่งจะห้าโมงครึ้งเองและพี่ก็กำลังจะเข้าห้องสอนแล้ว
Christ Khem : ไม่อยากซ้อมแล้วจะเลิกเล่นบาสแล้ว กลับมาค่อยคุยกันนะที่รัก ..
My Darling :เพราะโป้งใช่ไหมคริส
Christ Khem : ช่างมันเถอะ แต่เลิกเร็วก็ดีนะเขาจะได้มีเวลาไปเปิดตำรา
My Darling : ดีมากคริสอ่านหนังสือบ้างจะสอบแล้ว
Christ Khem : กามสูตรเปิดตำรา 100 ท่าลีลารัก ไม่ต้องห่วงนะเขาจะพยายามหาท่าที่เข้ากับเราให้มากที่สุด
My Darling : คริส))) กลับไปอ่านกิริยาสามช่องพี่กลับไปจะให้ท่องให้ฟัง ส่วนกามสูตรเปิดตำรา 100 ท่าลีลารักคริสไม่ต้องอ่าน พี่กลับไปแล้วจะแจงให้เองเพราะคริสอาจจะต้องใช้ภาพประกอบแถมล้างตู้เย็นให้ด้วย
Christ Khem : ง่ะ..ไม่เอาอะ...ไม่อยากโดนล้างตู้เย็น เพิ่งจะโดนไปเมื่อวานตู้เย็นยังสะอาดอยู่เลย
My Darling : แค่นี้ก่อนนะคริสพี่จะเข้าห้องสอนแล้ว พี่จะรีบกลับละ เป็นห่วงนะ อ้อถ้าหิวทานข้าวก่อนเลยก็ได้ กินไม่เป็นเวลาเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ
Christ Khem : เป็นอยู่ เป็นเพราะรักเขมไง >///<
My Darling :ไม่คุยแล้วจะสอนแล้วแค่นี้นะ ...พี่รักเรานะคริส I Love You
ผมเดินอมยิ้มกับหน้าจอมือถือ ผมเปิดไลน์ใหม่ไว้คุยกับพี่เขมอย่างเดียวเลย พี่เขมบอกว่าไม่จำเป็นที่เราจะต้องทำให้คนทั้งโลกรับรู้ว่าเรารักกันแค่ไหนแค่เราสองคนรู้กันแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ถึงเราจะไม่เคยโพสรูปลงไอจี เฟสบุ๊คให้ใครๆเห็น ความรักของเราก็ไม่ได้จะจืดหรืองจางหายไปสักหน่อย เหมือนที่พี่เขมเคยทำกับแฟนเก่าพอเลิกกันพี่เขมปิดเฟสบุ๊คและทุกอย่าง ลบมันทิ้งไปหมด ผมเองก็เหมือนกันลบหมดตอนนี้เหลือแค่เราสองคน แม้กระทั้งเพื่อนรักของผมตอนนี้มันก็ผมไปเอง
" พี่คริส" เสียงแหลมแสบแก้วหูดังมาอีกแล้ว ผมหันไปมองแก้ม ที่ยืนมองผมตาจ้องเขม็งผมก็หันหลังเดินต่อ ผมบอกที่รักผมไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับเด็กที่พูดไม่รู้เรื่องอย่างแก้มอีก
"หยุดนะพี่คริสแก้มรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงได้ผลักไสไล่แก้มเพราะครูเขมใช่ไหมละ "
"พี่ไม่ได้รักเธอต่างหากแก้มถ้าพี่รักเธอพี่จะผลักไสเธอทำไมละ กลับบ้านไปช่วยแม่ทำงานบ้างเถอะ" ผมหันมาพูด
"ทำไมอีครูตุ๊ดนั้นมันมีอะไรไปกว่าแก้มเหรอ หรือว่าเขาให้เงินพี่ด้วยละเอาไว้แก้ร่านสวาทตูด"
"แก้มถอนคำพูดเดียวนี้นะ อย่ามาว่าครูเขมนะเขาเป็นครูเธอและเป็น...." ผมหันไปพูดแก้มมองผมนิ่ง
"เป็นอะไรละ ..อยากรู้หนักว่าผู้อำนวยการรู้เรื่องนี้ขึ้นมาพี่สองคนจะเป็นยังไง ดูจากพี่แชมป์กับครูมิ้งซิยังต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามกันไปเลยและถ้าผู้อำนวยการรู้แม่พี่ก็ต้องรู้ และครูเขมนี้คงต้องกลับไปสอนวัวสอนควายที่บ้าน"
"แก้ม!!!"
"แก้มมีรูปและล่าสุดวันนี้ด้วยนิเดินจับมือกันเลยเหรอ แก้มไม่อยากเชื่อเลยนะว่าพี่จะไปทำอะไรอย่างนั้นได้ลงนะพี่คริส"
"เอาไฟล์นั้นมาให้พี่เดียวนี้นะแก้ม " ผมทำท่าจะเข้าไปแย้ง แต่แก้มไม่ให้เขาเอาแฟลซไดร์ฟใส่เข้าไปในเสื้อในผมจะหยิบได้ยังไง
"เข้ามาหยิบซิ จะได้ร้องว่าพี่นะจับนมแก้มครูเขมจะได้ลงมาเห็นเขาจะได้รู้ว่าพี่ยังอยากกินชะนีอยู่ " ผมก็ต้องถอยหลังออก มือก็กำหมัดทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้ถ้าเป็นผู้ชายนี้ผมต่อยไปแล้ว
"แก้มทำไปเพื่ออะไร และพี่ก็ไม่เคยรักแก้ม แก้มทำแบบนี้แล้วพี่จะรักแก้มเหรอ "
"ไม่รักก็แก้มพี่ต้องมีบ้างแหละแต่ถึงยังไงแก้มรักพี่มันก็พอแล้วนี้" ผมหันหลังออกแก้มเป็นเด็กที่พูดไม่รู้เรื่องจริงๆ อย่างที่พวกไอ้โป้ง ไอ้ปัน ปันมันพูดว่าเด็กคนนี้น่ากลัวขึ้นทุกวัน ผมไม่น่าปล่อยให้แก้มเหิมเกริมกับผมได้ขนาดนี้เลย
"พี่จะบอกว่าพี่รักครูตุ๊ดนั้นเหรอ"
"ครูเขมไม่ใช่ตุ๊ด!!!! " เพราะครูเขมเขาออกจะแมนซะด้วยซ้ำท่าทีที่ดูยากของเขาเขาสุขุมเขาวางตัวดี ไม่มีใครดูออกเลยว่าเป็นเกย์วะด้วยซ้ำ
"เดี๋ยวนะงั้นที่ทุกคนพากันพูดว่าครูเขมเป็นเกย์ เป็นตุ๊ด แก้มใช่มั้ยที่เป็นคนไปปล่อยข่าวนั้นนะ " ผมถามแก้ม เธอเบ้ปากใส่ผมอย่างไม่แยแส ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กอย่างแก้มมันจะทำอะไรแย่ๆแบบนี้ได้ลง
"ใช่แก้มเอง ..แก้มจะพูดจนกว่าพี่จะเลิกกับเขาหรือจนกว่าเขาจะเลิกยุ่งกับพี่และไปจากที่นี้ก็จะยิ่งดีมาก"
"แก้ม...ทำไมมึงไม่เป็นผู้ชายวะ ไม่อย่างนั้นพี่ต่อยไปแล้ว..แก้มนิสัยเสียมาก...พี่ถามหน่อยทำตัวแบบนี้เหรอจะให้ไปรักฝันเถอะแก้ม" ผมพูดและทำท่าจะหันหลังเดินหนีดีกว่า
"และถ้าพี่อยากให้แก้มหยุดพี่ต้องเป็นแฟนแก้ม..แล้วแก้มจะหยุดและรูปพวกนี้ก็ไม่ต้องถึงผู้อำนวยการด้วย พี่ไม่รู้เหรอว่าผู้อำนวยการเขาไม่ชอบพวกตุ๊ดพวกเกย์นะ" แก้มพูดตะโกนใส่ผม ผมชะงักเท้า
"ว่าไงพี่คริส" แก้มถามผม
"ถ้าถึงผู้อำนวยการก็คงสนุกผลึก...เรื่องไอ้แชมป์กับครูมิ้งยังไม่จบ มีเรื่องครูเขมอีกคนโรงเรียนนี้คงมีอาถรรพ์ครูสอนภาษาอังกฤษมีปัญหาเดียวกันทั้งสองคนเลย" แก้มพูดผมหันขวับกลับแต่ทำอะไรไม่ได้เธอกำลังต่อรองผมอยู่ด้วย...รูปพวกนั้นกับผมและครูเขมที่ผมรัก
"วันนี้แก้มอยากนั่งบิกไบท์อะแก้มยังไม่เคยได้นั่งเลยนะ..พี่คริส..แก้มอยากนั่งบิกไบท์อะ" แก้มพูด
"หรือจะให้แก้มส่งรูปถึงผู้อำนวยการตอนนี้ดีละ"
"ส่งดีกว่า"
"แก้มหยุด..ได้พี่จะไปเอารถแค่ไปส่งนะ" ผมยกมือเบรคเธอไว้
"ไม่เอานั่งคุยกันก่อนที่สวนสาธารณะอยากนั่งกับพี่คริส..อยากนั่งสวีทกับพี่คริส และไม่ใช่แค่วันนี้นะพรุ่งนี้มะรืนนี้ตลอดไป มานั่งกินข้าวกับแก้มด้วยจะดีมากทุกมือเลยนะ เช้า กลางวันและเย็น"
"ไม่ได้พี่ต้อง.."
"กลับไปเอาใจตุ๊ดหรอไม่เอานะเอาใจแก้มตอนนี้พี่ต้องเอาใจแก้ม..เร็วซิก่อนที่รูปพวกนี้จะถูกส่งถึงผู้อำนวยการพี่คริส" แก้มบอกผม ผมหันไปมองห้องที่ครูเขมกำลังสอน ถ้ารูปพวกนี้ถึงผู้อำนวยการครูเขมก็เดือนร้อนนะซิ
"ก็ได้.พี่ไปเอารถเดี๋ยวนี้ " ผมพูดก่อนจะรีบเดินไปที่บ้านพักที่ผมจอดรถผมไว้ บ้านพักผมกับไอ้โป้ง ผมหยิบมือถือกดเบอร์โทรหาครูเขมทันที
"ว่าไงคริสพี่สอนอยู่"
"พี่เขมผมออกไปข้างนอกกับเพื่อนนะ พวกไอ้อาร์ท ไอ้โจ้นะ พี่ลงมาเอากับข้าวเองได้ไหมครับ "ผมไม่กล้าบอกครูผมกลัวว่าครูเขมจะคิดมากเรื่องที่แก้มกำลังต่อรองผม ผมเองก็กำลังคิดว่าจะหาทางฉกเอาไฟล์รูปคืนมาด้วยแต่จะทำยังไงไม่รู้เลย
"อ้อได้ซิ กลับดึกไหมพี่จะได้แบ่งข้าวไว้ให้หรือถ้าไม่ดึกมากพี่รอทานด้วย" ผมอยากจะทุบรถตรงหน้าผมให้พังด้วยความโมโห โมโหตัวเองที่ไม่ระวังเลยทำให้ครูเขมเดือดร้อน
"ไม่ดึกครับ "
"ได้ถ้างั้นไปเถอะ ขับรถไปเองใช่ไหม"
"ผมขับบิกไบท์ไปนะพี่เขม"
"อืมขับรถวังนะ อย่าขับเร็วละ เรานี้ยิ่งขับเร็วอยู่พี่ว่าจะเตือนหลายครั้งแล้วคริส"
"ได้ครับ..ผมจะรีบกลับนะ..ผมรักพี่นะพี่เขม" ผมพูดเบาๆ
"เป็นอะไรหรือเปล่าคริส" พี่เขมรีบถามผมกลับ
"ไม่ครับผมแค่อยากบอกว่าผมรักพี่"
"อืมม...พี่สอนก่อนนะพี่จะรีบกลับ " พี่เขมวางสายไป ผมก็ขึ้นขึ้นไปสตาร์ทรถ และขับออกไปอย่างรวดเร็วระหว่างที่ขับออกมาผมกับเห็นไอ้โป้งมันเดินส่วนกลับเข้ามามันแค่มองผมแวปเดียวก็หันหน้าหนี ผมขับมาถึงที่แก้มยืนรอผมก็จอดรถ ผมไม่เอาขาตั้งขึ้นด้วยให้นางตะเกียกตะกายขึ้นมาแเองแล้วกัน
"พี่คริสไม่เอียงให้แก้มหน่อยละแก้มขึ้นไม่ได้"
"พยายามเอาซิ เธอพยายามมาตั้งหลายอย่างแล้วนิ" ผมพูดโดยไม่หันหน้าไปมองคนที่พยายามขึ้นมานั่งซ้อยท้ายรถผม จนเธอขึ้นมานั่งได้สำเร็จและกอดเอวผมแน่นเลย
"ออกรถซิค่ะพี่คริสเราจะไปสวีทกัน..ออกซิรถซิพี่คริส" แก้มออกคำสั่งบอกผม ผมก็ออกรถทันที พอยิ่งออกตัวนางก็ยิ่งเบียดกอดผมแน่นมากยิ่งพอผ่านหน้าตึกก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น เหมือนจะอวดใครผมไม่ได้หันไปมองใครทั้งนั้นอยากจะรีบออกไปจากตรงนี้ ผมนึกโมโหตัวเองว่าไม่น่าเข้าไปยุ่งกับแก้มตั้งแต่แรกเลยและตอนนั้นผมเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเจอคนที่ใช้ด้วย ยิ่งคิดยิ่งโมโห มือของแก้มที่กอดผมไม่ได้ให้ความรู้สึกอะไรพิเศษกับผมเลยสักนิด ไม่เหมือนครูเขมแค่กอดเอวผมไม่ต้องถึงกับลูกแบบแก้มแบบนี้หรอกผมก็ใจเต้นแรงยอมรับว่ามีอารมณ์ทุกที แต่กับแก้มนี้ผมไม่มีการตอบสนองอะไรเลยมีแต่ความรำคาญ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉากนี้อาจจะรุ่นแรงไปหน่อยไม่อยากจะคิดถ้าโป้งรู้ว่าปัน ปันที่อยู่ข้างๆแทนคริสมาตลอดเป็นเกย์จะเป็นยังไงนะ
ขอบคุณที่เข้ามาติดตาม แนะนำติชมนะคะ รักคนอ่านจัง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล.ดราที่ออกมามันจะคลี่คลายไปเองทีละเปาะนะคะ
-
จะทำไงดีเนี่ย เกลียดและรำคาญอีแก้มมากกกกกกก :angry2: :angry2: :angry2:
ว่าตอนกานต์นี่น่ารำคาญ เจออีแก้มนี้หนักกว่าเยอะเลย มีหลักฐานให้ ผอ.ด้วย ต้องรีบกำจัด(อินเหมือนเดิม :katai1: :katai1: :katai1:
ส่วนโป้งนี่จะจบยังไง จะได้เป็นผัวเกย์ หรือจะได้เกย์เป็นผัว ลุ้นๆ กร๊ากกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตลกปัน ปันคับ แอบเนียนกับโป้ง
สงสารคริสมากๆ เจอแก้มตอแยไม่เลิกแบบนี้ นี่คงเป็นเหตุให้พี่เขม งอนคริสใช่มั้ย
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:pig4::pig4: :pig4:
-
คริสโตเฟอร์
ผมขับรถพาแก้มออกมาโดยไม่เต็มใจสักนิด ผมอยากจะโทรหาครูเขมแต่แก้มก็คอยจิกตามองผมตลอด แก้มเขาให้ผมพามานั่งที่สวนสาธารณะ นั่งถ่ายรูปนั้นรูปนี้จนผมรู้สึกเบื่อหน่ายให้ถ่ายรูปคู่ไม่รู้จะถ่ายไปทำไม นี้ก็ถ่ายไปเกือบจะร้อยรูปได้แล้วมั้ง
"พี่คริสยิ้มหน่อยซิ อย่าทำให้แก้มหงุดหงิดได้ปะ มากับแก้มอย่าทำหน้าบึ้งที่ตอนที่พี่ไปกับ...."แก้มทำท่าจะเรียกจิกครูเขมแน่ๆ
"อย่าหลุดคำนั้นออกมานะ..อย่าให้พี่ต้องเหลืออด เพราะว่าถ้าปากดีต่อให้เป็นผู้หญิงก็มีสิทธิ์ที่ปากจะมีสีได้นะสีแดงซะด้วย " ผมหันมาชี้หน้าเธอก่อนที่ผมจะลุกหนีเดินออกไป ปล่อยให้นางถือมือถือค้างไว้แบบนั้น ผมหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดูเวลาครูเขมคงจะสอนเสร็จแล้วแหละ กินข้าวหรือยังก็ไม่รู้อยากกลับไปหาครูแต่ติดแก้มนี้แหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหตัวเอง
"ทำไมอะพี่คิดถึงเขามากเลยเหรอ..แก้มนี้รักพี่นะ ..รักพี่มากด้วย ..ทำไมพี่ไม่รักแก้มบ้างละ...และพี่ก็รู้ว่าความรักแบบนั้นน่าขยะแขยงจะตายไป"แก้มพูดไปเบ้ปากไปด้วย ผมยืนเอามือเท้าที่เอวมองแก้ม
"ถ้าขยะแขยงมากมายุ่งกับพี่ทำมละ เพราะว่าพี่ก็เป็นแบบที่เธอพูดนั้นแหละ พี่กอดผู้ชาย พี่จูบผู้ชาย พี่ไซ้ผู้ชาย ขยะแขยงดีไหมแต่เธอก็ยัง...จะเอาพี่..เธอบ้าไปแล้วเหรอแก้ม " ผมพูด แก้มยืนมองผมด้วยความเจ็บปวดเธอเสียใจแต่สายตาผมนะมองเธอแบบเอื่อมระอาใจซะมากกว่า ก็คนไม่รักจะให้รักได้ยังไง
"และพี่ก็ไม่เคยคิดชอบเธอเลย ..โอเคพี่ไม่เคยห้ามให้เธอมาตามติดพี่เพราะเธอเคยช่วยพี่และที่ผ่านมาพี่ยังไม่เจอใครที่ใช่แต่ตอนนี่พี่เจอคนที่พี่รัก..และเขาเป็นคนที่เฝ้ารอ..แก้มไม่ใช่และไม่เคยใช่" ผมพูดผมรู้ว่ามันดูใจจืดใจดำแต่ผมต้องพูด
"นางแก้ม!!!!!" เสียงผู้หญิงเกือบวัยกลางคนแม่ของแก้มนั้นเอง เขาเดินตรงปรี่มาทางผมกับแก้ม
"ทำไมมึงไม่กลับบ้านห๊ะ! ..และนี้มึงมากับไอ้ฝรั่งขี้นกนี้อีกทำไม!!!" แม่ของแก้มพูดและชี้มาที่ผม
"..ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้ไปเรียนไม่ใช่ไปหาผัว กลับบ้านเดี๋ยวนี้"แม่ของแก้มเขาดึงกระฉากแขนแก้มให้กลับบ้าน
"แม่อะไรเนี๊๊ยะ ...เดี๋ยวก็กลับเองอยากอยู่กับแฟน" แก้มพยายามสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากที่แม่เธอพยายามดึงรั้งเพื่อพาเธอกลับบ้าน
"ไอ้นี้นี่นะแฟนแก" แม่ของเธอชี้มาที่ผมอีกครั้ง
"ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับลูกฉันนะ..ห๊ะ!! "แม่ของแก้มหันมาชี้หน้าต่อว่าผม ผู้คนที่นั่งหรือยืนให้อาหารนกก็หันมามองทางนี้กันใหญ่เลย
"คุณน้าครับ..ถามลูกคุณน้าซิครับว่าผมเข้าไปยุ่งหรือเขาเข้ามายุ่ง..ผมเองไม่ได้พิศวาสลูกคุณน้าเลยนะครับ...ผมแนะนำว่าให้ซื้อหนังยางให้ลูกคุณหน้าเยอะๆหน่อย " ผมพูด
"ซื้อทำเชี้ยอะไรบ้านกูไม่ได้ขายข้าวแกง" ไม่เคยรู้อะไรเลยใช่ไหมเนี๊๊ยะ
"เพื่อจะมียางอายไว้ใช้บ้าง" ผมพูดแม่ของแก้มยืนทำหน้าเหวอทันที แก้มนะมองหน้าผมเธอกำหมัดไว้แน่นผมไม่สนหรอกผมรีบขึ้นไปนั่งค่อมรถบิกไบท์และขับออกทันทีแม่มาตามก็ดีผมละอึดอัดอยากออกมาแย่จากแก้มจะแย่แล้ว แต่ว่ารูปที่แก้มนะมันยังอยู่ที่เธอผมจะเอามายังไงดีละ และถ้าบอกครูเขม ครูคงเครียดเรื่องผมเป็นหลักส่วนผมนะกังวลเรื่องครูอันดับหนึ่ง ส่วนตัวผมนะไม่เท่าไหร่ไม่แคร์หรอกหากจะโดนไล่ออก
ผมหยิบมือถือมาโทรหาครูเขม มันดังแต่เขาไม่รับผมโทรไปด้วยขับรถไปด้วย ดังได้สักพักก็ฝากข้อความเหมือนกับว่าปิดมือถือ ผมก็ยิ่งบิดไปด้วยความเร็วค้อนข้างมาก พอเลี้ยวพ้นประตูโรงเรียนก็รีบขับเข้าไปบ้านพักเลยโดยไม่สนใจฝุ่นจะจะมาเกาะลูกรักผมไหม ช่างแม่งมันแล้วผมตอนนี้คนที่สำคัญที่สุดคือครูเขม
"ก๊อกๆ " ผมขึ้นไปบนบ้านก็เคาะประตู
"ครู " ผมเรียกครูเขม
"ครูเขม ผมกลับมาแล้ว"
"ครู " เงียบ
"ครูผมกลับมาแล้ว " ผมพูดแต่รอบนี้ไม่ดัง ผมทรุดลงนั่งที่ตรงบันไดขั้นบนสุด ถ้าครูไม่เปิดคืนนี้จะไปนอนที่ไหนวะ กับไอ้โป้งก็ไม่ได้มันไม่ให้ผมนอนแน่ๆ ผมเดินลงมายืนที่บันไดชั้นล่างสุดยืนมองแบบไร้จุดหมาย ครูคง...โกรธผมมากหรือว่าครูเห็นผมกับแก้ม ไม่นะครูสอนหนังสืออยู่นิจะเห็นได้ยังไงกันคิดเข้าข้างตัวเอง
"แอ๊ด" เสียงประตูเปิดผมหันหลังไปมองครูเขมเหมือนเพิ่งจะตื่นนี้คงนอนหลับไปแล้วได้สักพัก
"หมับ" ผมวิ่งขึ้นไปและเข้าไปกอดครูเขม
"ไปกับเพื่อนมาเหรอ" ครูเขมถามผมสายตาที่ดูเย็นชาและห่างเหิน ผมควรจะบอกว่าไปกับแก้มดีไหมละ ผมกลัวถ้าบอกไปแล้วครูเกิดเลือกให้ผมอยู่ห่างๆละ
"ครูเห็นว่าผมไปกับใครเหรอ" ผมเงยขึ้นถามครูเขมแนบเอาคางขึ้นไปเกินไว้ที่ไหล่นั้นแขนผมก็กอดลำตัวครูเขมไว้
"ไม่เห็นนิ ครูสอนอยู่จะเห็นได้ยังไง" ครูเขมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ปกติถ้าอยู่บ้านจะใช้แทนตัวเองว่าพี่ แต่นี้ใช้ครูแทนมันห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ ผมกอดครูเขมแน่นไม่ยอมปล่อย
"เข้ามาได้แล้วครูจะกลับไปนอนเธอก็อาบน้ำและถ้าหิวก็กับข้าวในตู้เย็นอุ่นเอานะ" ครูเขมพูดเขาแกะมือผมออกและเดินหันกลับเข้าไปในห้องนอน ครูโกรธผมอะ ผมปิดประตูบ้านครูเขมเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว ผมได้แต่ยืนมอง
วันนี้อุตสาเป็นวันคี่แล้วนะ ผมเดินไปเปิดตู้เย็น ผมว่าครูยังไม่ได้ทานอะไรเลยแน่ๆ ผมรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายทำทุกซอกทุกมุมเลยไม่ได้ผมต้องง้อ พออาบน้ำเสร็จก็รีบเช็ดเนื้อเช็ดตัว ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ผมเห็นครูเขมนอนอยู่บนเตียงเหมือนหลับหรือว่าครูจะเพลียนะก็สอนทั้งวัน แต่ว่าผมไม่อยากให้ครูงอนผมข้ามวันข้ามคืนแบบนี้
"หมับ" ผมจับเขาที่ตรงนั้นของครู ครูไม่ได้ใส่กางเกงยางยืด น่าจะเป็นบ๊อกเซอที่ผมซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าด้วยกันผมบอกว่าใส่อันนี้นอนสบายกว่าใส่ชุดนอนอีก
"คริสครูจะนอน" ครูเขมพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"ไม่จริงอะ ของครูมันตื่น"ผมพูดค้านเพราะว่าของครูที่ผมจับอยู่นะมันกำลังพองตัว
"ไม่เอานะครูจะนอนและมันพองเพราะว่าเธอจับมันอยู่"
"ที่รักโกรธอะไรคริสอะ ไหนบอกว่าอยู่บ้านแทนว่าพี่ไง และถ้าอยู่บนเตียงจะแทนว่าที่รักไม่ใช่เหรอ " ผมเข้าไปคลอเคลียร์ ครูเขมพลิกมานอนมองหน้าผม
"บอกซิครับว่าโกรธคริสและโกรธเรื่องอะไร"
"วันนี้ใครซ้อนท้ายรถเธอ" นั้นไงเห็น
"ไหนบอกสอนอยู่ไม่เห็นไง"ผมถามกลับ
"ก็บังเอิญได้ยินนักเรียนหญิงเขาพูดกันว่าเธอเอาแก้มซ้อนท้าย " ครูเขมแค่ชำเลืองตามองผมและตวัดกลับไปแบบนี้เขาเรียกว่างอนชัดๆเลยนะ
"แก้มเขา..มันจำเป็นอะพี่เขม...คริสไม่ได้ต้องการทำแบบนั้นนะ...แต่ที่ทำก็เพราะว่า...เออ..." ผมพูดครูเขมเลิกคิ้วมองหน้าผมก่อนจะดันตัวเองขึ้นมานั่ง เขามองจ้องในแววตาของผม สายตาคนตรงหน้าทำให้ผมไม่อาจจะโกหกเขาได้ทั้งที่ไม่อยากบอกไม่อยากให้ครูเขมเครียด
"มีปัญหาอะไรเหรอคริส" ครูเขมถามผมด้วยน้ำเสียงที่หวงใยปนกังวลใจไปด้วยในตัว
"บอกพี่ซิคริส"
"แก้มเขาตามติดเราอะพี่เขม ...และเขาก็ถ่ายรูปเราไว้..เขาขู่ว่าจะเอาไปให้ ผู้อำนวยการดู " ผมพูดครูเขมมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด และนี้แหละที่ผมไม่อยากจะบอกผมกอดครูเขม
"ทำไมไม่บอกพี่ละตอนที่คริสโทรหาพี่" ครูเขมถามผมเอามือขึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ
"ผมกลัวบอกไปแล้วพี่จะให้ผมอยู่ห่างพี่ ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงผมและที่ผมพาแก้มออกไปเพราะว่านางอยากให้ผมคบกับเขา แต่ผมนะอยากจะได้ไฟล์รูปคืน" ผมพูด
"แต่ก็ไม่ได้คืนอะ" พร้อมกับผ่ายลมออกมานึกโมโหตัวเองที่ปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับคนที่ผมรักและเขาก็กำลังจะเดือดร้อนเพราะผม
"แล้วนี้ไปส่งแก้มที่บ้านแล้วเหรอ ..ไปไหนกันมา..แล้วเออ.." ครูเขมถามผม
"ไม่มีแน่นอนคริสไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นแน่นอนโชคดีที่แม่ของแก้มเขามาเจอแก้มเลยลากแก้มกลับไป " ผมพูดครูเขมพยักหน้า
"ที่หลังมีอะไรต้องบอกพี่นะ....คริส"ครูเขมพูดเอามือมาลูบแก้มผม
"อู้ยย" ท้องผมร้องปวดนิดหน่อยด้วย
"หิวข้าวเหรอไปกินข้าวซิ ..ไปพี่อุ่นกับข้าวให้" ครูเขมพูด ผมลูกขึ้นจากเตียง วันนี้ครูเขมสวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์แค่นั้นไม่ได้สวมเสื้อผมยืนอมยิ้มผมชอบดูหุ่นพี่เขมนะ มันไม่บางมากมันดูแมนๆไม่น่าเชื่อว่าหุ่นแบบนี้ทำให้ผมได้อารมณ์สุดๆแค่คิดก็มาแล้วแหละของผมนะ
พี่เขมเดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบถุงแกงออกมาเทใส่ลงหม้อใบเล็ก ผมออกมานั่งเอามือเท้าคางมอง ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะท๊อปเป็นชุดครัวสำเร็จรูปที่ต่อยาวจากซิงค์น้ำ โต๊ะตัวนี้ไว้สำหรับนั่งทานข้าวด้วย ผมนั่งมองและคิดว่าจะหาอะไรสนุกๆเล่นกับครูเขมดี พอผมคิดได้ผมก็ลุกขึ้นเดินออกไปหยิบเก้าอี้นั่งซักผ้าออกมา พี่เขมหันมามองผมว่าหยิบมาทำไม ผมเลิกคิ้วมองมองหุ่นของพี่เขมเขาคงรู้ความหมายของสายตาผมดี
"จะทำอะไรนะคริส" ครูเขมถามผม ผมเดินเข้าไปกอดเอวครูเขมไว้ผมเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะประกบริมฝีปากหนาๆของผมกับริมฝีปากบางๆได้รูปของครูเขม
"อยากมีอะไรกับพี่บนโต๊ะนี้อะ " ผมกับกระซิบ ครูเขมหันไปมองที่โต๊ะนั้น
"ไม่เอาคริส"รีบสายหัวปฏิเสธผมทันที ผมก็กอดดึงรั้งครูเขมไว้ให้เดินไปที่โต๊ะท๊อป
"นะดูท่าจะฟินดีน่ะ...อืมมม" ผมพูดและจูบประกบปากเรียวๆของครูเขมมือก็สอดเข้าไปในกางเกง บีบคลึงเล่นเบาๆ ครูเขมเหมือนจะขืนแต่ก็ไม่ขืนมากเพราะปากผมก็พรมจูบและซุกไซ้ไปตามสเต็ปทั้งซอกคอ ไซ้ไปที่หลังหูขบติงหูเบาๆ
"คริส..อืมม..ไม่..ซี้ด...กิน..ข้าว..อืมม..." ครูเขมพูดติดๆขัดๆกับผม ปากผมก็ก้มลงดูดดุลสองจุดสีแดงเรื่อๆนั้นไปมาทั้งสองข้าง
"ไว้ก่อนดีกว่าตอนนี้คริสอยากกินเขมอ่ะ ..นะ..อยากกินมากเลย..ไม่ไหวแล้วและวันนี้วันของคริสนะ " ผมพูดเสียงกระเส่ากับคนที่ดิ้นส่ายไปมาหลังของครูเขมก็ชนกับโต๊ะท๊อป
" อึบ"ผมยกดันร่างครูเขมให้ขึ้นไปนั่งบนพื้นกระเบื่องที่ปุไว้ด้านบน และผมก็ดันเก้าอี้พลาสติกมาพร้อมกับขึ้นไปยืนมันก็จะตรงจุดสำคัญระหว่างผมกับของครูพอดีเลย
"คริสปิดแก๊สก่อนซิ" ครูเขมบอกผม ผมหันไปปิดแก๊สและรีบหันกลับมาเดี๋ยวที่รักผมจะกระโดดลงมาซะก่อน
"นี้คือวิธีง้อเหรอ" ครูเขมหรี่ตาถามผม ผมพยักหน้าผมแทรกตัวเข้าไประหว่างกลางของครูเขม โอบเอวครูเขมเข้ามาและจูบปากอย่างดูดดื่มแขนครูเขมก็โอบกอดผมกอดรั้งดันผมเข้าไปเหมือนจะให้กายเราประสานเป็นหนึ่งเดียว ผมก็กมลงจูบเลียที่สองจุดใช้ลิ้นตวัดและฉกเล่นจนคนที่นั่งอยู่แอ่นอกด้วยความรู้สึกแปลกใหม่และไล่ลงมาตาหน้าท้องและลำตัว
"โอ้วว..คริส..ซี้ด.." ครูเขมครางออกมาเบาๆ ผมก็ขับขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ครูเขมขยับก้นให้ผมถอดมันออกลงไปกองอยู่ที่เท้า ผมก็ถอดของตัวเองลงไปกองที่เท้าเช่นกัน
"จะทำตรงนี้จริงๆเหรอคริส" ครูเขมถามผม ผมหยักคิ้ว ผมก็ย่อตัวลงให้อยู่ระดับต่ำลงมานิดนึงและใช้ปากจับเจ้าสิ่งนั้นของครูเขม ครูเขมใช้แขนเท้ารับน้ำหนักตัวเอง ผมทั้งครอบทั้งดูดดุลจนคนที่นั่งขยับก้นส่ายไปมาเรียกได้ว่านั่งแถบจะไม่ติด ผมแหวกขาครูเขมออก จับตรงโคนขาครูยกขึ้นและยึดมันไว้เพื่อเผยให้เห็นช่องทางรักของครูเขมชัดเจน ผมยึดต้นขาครูเขมเอาไว้แน่น ครูไม่กล้าดันผมหรอกเพราะเดี๋ยวผมหงายหลังผมรู้ดี ผมจะทำสิ่งนั้นให้ที่รักวันนี้ จากที่ไม่กล้าทำเพราว่าวันนี้ผมจะง้อไง
"คริสจะทำอะไรพี่นะ" ครูเขมถามผมเสียงหลงด้วยความตกใจเพราะคงไม่คิดว่าผมจะทำ
"ทำเหมือนพี่ทำให้ผมไง .."ผมตอบเสียงกระเส่า
"เดี๋ยวไม่..โอ้วว..คริส..โอ้ววว..อ่าห์...คริส..อย่า..พี่เสียว ..ซี้ดดดดด" เรียกว่าดิ้นพล้านเลยดีกว่า
"คริสจะทำให้พี่อีกถ้าพี่งอนคริสนะ.."
"โอ้ว..คริส..คริส..พอ..พอแล้ว.."
"พี่งอนคริสอยู่หรือเปล่า"
"ไม่.ไม่..งอน..พอ..อ่าห์..."
"จริงเหรอ ..คริสยังไม่เชื่อหรอกขอต่ออีกหน่อย หึๆ"
"จริงนี้....นี้คริสอย่าแกล้งพี่แบบนี้ซิคริส..อ่าห์คริส..ซี้ดดดดด"
"พอแล้ว...พี่ทำให้เราแป๊ปเดียวเอง..อ่าห์..พี่แกล้งเราแป๊ปเดี๋ยวนะ ..อึม..คริส อ่าห์ ..พะ..พี่..ไม่..ไหวแล้ว" ครูพูดและผมสอดสายตาขึ้นไปมอง ครูเขมกำลังบิดตัวไปมา ทั้งขืนทั้งยึดกลัวจะหล่นลงไปทั้งคู่นั้นเอง ผมยิ้มชอบใจกับอาการของครูเขม ผมเห็นสีหน้าอันเหยเกของครูเลยใจอ่อนหยุดทำก่อนที่สุดที่รักจะขาดใจ ฮาๆ ครูเขมมีอาการหอบเหนื่อยเรียกได้ว่าต้องหายใจปากแทน ครูเขมเขมก้มมามองผม ผมลุกขึ้นไปจูบปาก
"ผมรู้ว่าพี่เขมรอให้ผมมาทำให้อยู่ล้างซะสะอาดเชียวสงสัยจะสวนจนเกลี้ยงเลย " ผมพูดครูเขมยิ้มเจ้าเลห์ให้ผม
"และที่ยังไม่กินข้าวนี้รอผมอยู่ใช่ปะ รอให้มาทำให้ก่อนใช่ปะ อืมม..ที่รักพูดซิว่ารอให้คริสมาทำให้ก่อน..อืมมม" ผมถามไปด้วยปากก็ไล่จูบครูเขมไม่ยอมหยุด
"อืมม" ครูเขมส่งเสียงอือออกมา
"หึ?"
"ใช่...ก็วันนี้วันคี่ไม่ใช่เหรอแต่ดันมาทำให้พี่เซ็ง...ตอนแรกคิดว่าถ้ากลับมาให้ไปใช้มือทำเองในห้องน้ำแล้ว...อืมมม" ครูเขมพูดผมก็ซุกไซ้ไปตามซอกคอ
"เสียวปะ" ผมกระซิบถามพี่เขมที่ข้างหู
"มาก..แถบขาดใจเลย คิดยังไงทำแบบนั้นให้พี่ละ" ครูเขมถามผม คงหมายถึงที่ผมล้างตู้เย็นให้มั้ง
"ก็รู้ไม่รู้จะง้อที่รักยังไงคริสดันทำให้ที่รักของคริสงอนนิเลยต้องพึงท่านี้แหละ ง้อแบบนี้ชอบไหม ถ้าที่รักงอนอีกคริสจะง้อแบบนี้ และจะง้อให้นานกว่านี้อีก" ผมพูดสายตามองจ้องตาคนที่นั่งห้อยขาอยู่
"ที่รักคริสไปเอาเจลก่อนนะ เดี๋ยวมา.....นั่งอยู่บนนี้นะอย่าดื้อลงมาละ ถ้าที่รักดื้อคริสจะเอาให้ที่รักร้องดังยิ่งกว่าเมื่อกี่อีกด้วย"
"คราวนี้บรรดาครูที่พักบ้านพักเขาคงได้แห่กันมาดู " ผมพูดก่อนจะรีบหันหลังเข้าไปในห้องไปหยิบถุงมาสวมไว้และใส่เจลครูเขมบอกว่าใส่ถุงดีกว่าปลอดภัยเพราะครูเขมมีอะไรกับแฟนไม่เคยไม่ใส่ถุงเลย มีเป็นสิบๆกล่องเลย ผมเดินออกมาครูเขมยังนั่งห้อยเท้าอยู่
ผมเข้าไปเล้าโรมกอดจูบคราวนี้ครูเขมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ครูเขมโต้ตอบผมเรากอดรัดกันอยู่สักพัก พอผมเห็นว่าครูเขมพร้อมผมก็ ยกขาทั้งสองข้างของครูเขมขึ้นมาจับไว้
"โอ๊ะ...คริส..โอ้ว..ซี้ดดดด อื้ม..อ่าห์..." ผมก็ค่อยๆสอดใส่แกนอันกำยำของผมเข้าไปในช่องทางแคบทันทีและเราก็ค่อยๆโยกเบาๆ ครูเขมก็ขยับสะโพกช่วยผม และผมก็โยกแรงขึ้น ผมก็ดันครูเขมให้นอนราบลงไปบนโต๊ะท๊อป มันไม่กว้างมากแต่พอมีพื้นที่และผมก็ขึ้นไปค่อมไว้ สรุปคืนนี้เรามีอะไรกันกันอยู่บนโต๊ะท๊อป เสียวว่าจะตกลงไปเหมือนกัน แต่ว่ามันได้ความรู้สึกแปลกใหม่ ครูเขมใช้แขนก็ค้ำยันตัวเองเพื่อต้านแรงแทกผมไว้ สักพักผมกับครูก็เรียบร้อยถึงฝังฝันอย่างปลอดภัยก็เล่นกันบนโต๊ะแคบๆแบบนี้ครับมันทั้งสูงทั้งเสียวไปพร้อมๆกัน
"คืนนี้แกล้งพี่เดี๋ยวพรุ่งนี้นะเราโดนแน่พี่จะเอาให้หนักเลย"ครูเขมพูดปนหัวเราะผมเอาหน้าผมแหนบกับหน้าท้องครูเขมอยู่ผมเงยหน้าขึ้นมา
"ถ้าพี่ไม่งอนก็ว่าจะเล่นท่าเบสิคแต่นี้พี่เล่นงอนผมนิ เลยจัดให้เลยท่ายากแถมฟินมาเราทำกันบนโต๊ะสูงและเสียวแบบนี้ "
"มาก..พี่นี้กลัวหล่นลงไปมากเลยคริส..คราวหน้าโซฟาดีกว่านะมันยังไม่สูงเท่าไหร่" ครูเขมพูด
"นี้คือการง้อด้วยทำโทษด้วยก็พี่อยากงอนผมทำไมอะ พอเวลาพี่งอนนี้แทนตัวเองว่าครูเลยนะ" ผมแซวครูเขม
"แต่คิดอีกทีงอนบ่อยๆก็ดีนะเห็นพี่เมื่อกี่อยากทำอีกอะ" ผมพูดกัดปากทำท่าเซ็กซี่ พอเสร็จกิจกรรมของเราสองคน ผมก็นั่งทานข้าวด้วยกันต่อเก็บทำความสะอาดและเข้าไปอาบน้ำด้วยกันก่อนเข้านอน
"คริสพี่จะให้เด็กที่เราให้หมี่ซั่วไปเมื่อตอนกลางวันนะ พี่จะให้เขาไปนะมาทำความสะอาดบ้านนะพี่จะได้ช่วยเหลือเขาทางอ้อมครูให้เขาครั้งละ 200 บาท" ครูเขมพูดขณะที่ผมกำลังยืนเช็ดผมตัวเองให้แห้ง ผมหันไปมองครูเขมทำไมเขาถึงได้เป็นคนใจดีแบบนี้นะ
"คริสแล้วจะทำยังไงกับแก้มละที่นี้" ครูเขมถามผมทันทีที่ผมไปที่เตียงนอนตะแคงเบียดกายอยู่ข้างๆครูเขม
"ถ้าเขาไปให้ผู้อำนวยการจริงๆ พรุ่งนี้ผมก็ยินดีที่จะลาออกเองครู ถ้าผมเรียนไม่จบครูจะยังรักผมไหม"
"ทำไมพูดอย่างนั้นละคริส" ครูเขมวางหนังสือลงเขาหันมามองหน้าผม
"ไม่รู้ซิ ..." ผมตอบเบาๆ
"แต่พี่อยากให้เราเรียนให้จบ..เราไม่ใช่คนเรียนไม่เก่งนะ เรียนเก่งด้วย "
"ถ้าออกก็ดีนะคราวนี้ก็ได้อยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว อีกแค่สองเดือนผมก็สิบแปดแล้วด้วย" ผมพูด ครูเขมมองหน้าผม เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างสีหน้าครูเขมมันบอกผมอย่างนั้น
"ที่พี่คิดคือพี่ไม่อยากทำร้ายเรา"
"พี่ไม่เคยทำร้ายผม...ความรักของพี่ไม่เคยทำร้ายผมนะ...มีแต่จะทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นเพราะผมอยากจะปกป้องพี่ไง "
"คริส...พรุ่งนี้พี่จะไปกินข้าวบ้าน ครูลินดานะเธอ..พ่อแม่เธอชวนพี่ไปนะ" ครูเขมพูดผมเลิกคิ้วมองครูเขม
"คริสอย่าทำหน้าแบบนี้ซิ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับครูลินดาและครูลินดาเขาก็รู้ว่าพี่มีคริสอยู่แล้วนะ"
"ครูลินดาเขาขอให้พี่ช่วย ..." ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีอะ
"เขาไม่อยากแต่งงาน" ครูเขมพูด
"มุกหรือเปล่า...แล้วพี่ตอบตงลงไปไหมอ่ะ" ผมถามทำหน้าเหมือนเด็กน้อยไม่อยากให้ไปเลย ผมกลัวครูลินดา ผมกลัวใจพี่เขมจะหันไปมีครอบครัวแบบคนปกติยังไงก็ไม่รู้
"เขาขอร้องแบบนั้นพี่เลยตอบตกลงว่าไป..แต่พี่สัญญาไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอนคริสเชื่อใจพี่นะ" ครูเขมถาม ครูเขมใช้มือขึ้นมาประครองใบหน้าของผมไปใกล้จูบผมเบาๆแบบนุ่มนวล
"พี่ไม่ใช่คนที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจิตใจโลเลนะ ..คริสก็รู้..."
"และพี่เลือกจะรักคริสแล้วพี่จะไม่มีคนอื่นแต่พี่คิดว่าครูลินดาเขาต้องการความช่วยเหลือจริงๆ อย่าเพิ่งมองในแง่ร้ายซิ..หึ" ครูเขมพูดผมจะอ้าปากพูด
"ขี้หึงเหมือนกันนะเรานิ..แต่พี่ชอบนะ." ครูเขมพูด
"และเขาก็จะช่วยพูดเรื่องของเราด้วยคริส" ครูเขมพูดผมยังคงนิ่งเงียบจะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไงสายตาคูลินดานะมันก็บอกอยู่แล้ว
"หมับ"ครูเขมดึงผมเข้าไปกอดและโน้มตัวมาจูบผมที่หน้าผากผม ผมชอบมันเหมือนตอนเด็กๆก่อนจะเข้านอนพ่อจะทำแบบนี้กับผม
"นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะและครูก็มีสอนห้องเราคาบแรกด้วย..อย่าคิดมากนะคริสและต่อไปมีอะไรต้องบอกพี่นะเราต้องเดินไปด้วยกันปัญหาอะไรที่เข้ามาต้องช่วยกัน"ครูเขมพูด ผมพยักหน้าและพลิกตัวไปกอดลำตัวครูเขม
"ปัญหามันเยอะจริงๆด้วยนะพี่เขมแต่คริสจะไม่ยอมแพ้มันหรอกนะขอแต่พี่เขมอย่าทิ้งคริสนะ"
"พี่ไม่ทิ้งคริส เพราะว่าพี่ก็เลือกจะดูแลเราแล้วนิ พี่ไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด พี่รักคริสนะรักแบบที่ไม่เคยรักใครพี่ไม่รู้ทำไมแต่พี่รักมาก "
"ผมถามหน่อยได้ไหม...ระหว่างแฟนเก่าของพี่กับผมพี่คิดว่าตอนนี่พี่รักใครมากกว่ากัน" ครูเขมมองหน้าผม ผมรู้ว่าไม่ควรถามแบบนั้น
"ผมรู้ว่าผมไม่ควรถามแต่ผมแค่อยากฟัง" ผมพูด
"ยอมรับว่ามากกว่า...พี่รักเรามากกว่าทุกคนที่พี่เคยคบมาแม้กระทั้งณัฐกานต์ " ครูเขมพูดผมดีใจที่สุดรอยยิ้มเปื่อนขึ้นบนใบหน้าของผมทันที และถ้าพรุ่งนี้อะไรจะเกิดก็ช่างผมแค่มีพี่เขมอยู่กับผมก็พอ และแสงไฟจากโคมตรงหัวเตียงก็ถูกกดปิดลงครูเขมเอนตัวลงนอนโดนมีผมกอดครูเขมไว้ ครูเขมก็กอดกระชับผมเข้าไป ในชีวิตของคริสโตเฟอร์ไม่เคยมีความคิดในหัวเลยว่าจะได้มานอนกอดผู้ชายแบบนี้
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตานะคะ และทุกคำแนะนำ เป็นกำลังใจของคนแต่งมากเลยค่ะ
ตอนหน้าแก้มจะเอารูปไปให้ผู้อำนวยการดูหรือเปล่านะ และครูเขมจะกล้าปฏิเสธที่จะไม่ช่วยครูลินดาได้ไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชะนีแก้มต้องโดนแบบนี้ :beat: :z6: ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดมันอ่ะ อยากให้คริสบิดบิ๊กไบท์ให้มันหงายท้องตกลงไปเลย หึหึหึ
น่าจะมีเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดกับโป้งนะถึงทำให้โป้งเกลียดเกย์อ่า อยากให้โป้งเสร็จ ปัน ปัน จัง หึหึหึ
-
อร๊ายยยยยย อ่านแล้วฟินจิกหมอน เลือดหมดตัว :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
อีแก้มนี่น่าเบื่อจริงๆ ต้องให้ทำอย่างคริสว่า ไปซื้อหนังยางมาเยอะๆ กร๊ากกกด :laugh: :laugh: :laugh:
วันนี้มาแบบต่อเนื่องเลย หนุกมากกกก คำผิดยังเยอะอยู่ แต่ยังอ่านได้ แต่ถ้าแก้ไขก็จะดีนะคร้าบบบบ :hao3: :hao3: :hao3:
-
อร๊ายยยยยย อ่านแล้วฟินจิกหมอน เลือดหมดตัว :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
อีแก้มนี่น่าเบื่อจริงๆ ต้องให้ทำอย่างคริสว่า ไปซื้อหนังยางมาเยอะๆ กร๊ากกกด :laugh: :laugh: :laugh:
วันนี้มาแบบต่อเนื่องเลย หนุกมากกกก คำผิดยังเยอะอยู่ แต่ยังอ่านได้ แต่ถ้าแก้ไขก็จะดีนะคร้าบบบบ :hao3: :hao3: :hao3:
ขอบคุณนะคะ เข้าไปแก้ให้แล้วนะ ขอบคุณที่เตือนคะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ระวังนังแก้มไว้บ้างก็ดีนะไว้ใจไม่ได้ครูลินดาอีกคนที่ให้ช่วยนี่น่าจะช่วยให้ยุ่งกว่าเดิม
ชีวิตรักเขมคริสนี่โรยด้วยหนามกุหลาบซินะ มือป่วนเยอะเหลือเกิน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้คู่นี้รักกันนานๆ นะคะ
-
เขาพึงมาอ่าน ชอบเรื่องนี้สนุกมาก o13
เกลียดแก้มมาก บอกเลย :fire: มันน่า :z6: นัก 55555
คริส นี่ก็พระเอกเหลือเกิน พระเอกเกินไป ตัดสินใจอะไรเองคนเดียวเสร็จสรรพไม่ถามเขมเลยสักคำ
ถ้าเกิดเขมรู้ก็คงต้องน้อยใจหรือเข้าใจผิดไปตามระเบียบอีกแน่นอน :hao3:
อยากให้เขมเป็นคนเด็ดขาดมั้ง จัดการให้อยู่ไม่ต้องแคร์หรือดราม่าสิ่งรอบข้างอะไรมากมาย :katai4:
-
เข้ามาแจ้งข่าวจะเข้ามาอัพพรุ่งนี้นะคะ ขอแก้ไขอีกนิดหน่อยรู้สึกยังไม่ค่อยพอใจ พรุ่งนี้จะเข้ามาลงให้อ่านยาวๆ ค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามนะคะ ฝากครูเขมกับคริสโตเฟอร์ไว้ด้วยนะคะ
ัรักคนอ่านจัง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
-
เนื้อเรื่องสนุกมาก แก้คำผิดเยอะๆจะดีมาก รอติดตามนะ ลงบ่อยๆเป็นกำลังใจๆ :z2:
-
เนื้อเรื่องสนุกมาก แก้คำผิดเยอะๆจะดีมาก รอติดตามนะ ลงบ่อยๆเป็นกำลังใจๆ :z2:
ขอบคุณนะคะ เขาก็พยายามตรวจทานหลายรอบแต่ก็ยังมีตกหล่นบ้าง เขาไม่มีโปรแกรมตรวจภาษาไทยอะ
เขาใช้เครื่องนอก(ที่ไม่ได้ซื้อในไทยและมันก็ตั้งค่าโคตรยากเลย)แต่เขาจะตรวจทานให้เยอะกว่านี้
ปล.ถ้ามีคำไหนตกหล่นบอกทีนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คริสโตเฟอร์ ผมตื่นก่อนครูเขมเพื่อทำอาหารเช้าให้ครูเขมทานวันนี้เป็นเวรของผมตามที่เราตกลงกัน ผมรีบขับรถของครูเขมออกไปแต่เช้าตรูเพื่อไปหาซื้อพวกไข่ แฮม ไส้กรอก และขนมปังออกไปตั้งแต่หกโมงเช้าและรีบกลับเข้ามาก่อนหกโมงครึ้งและก็รีบทำอาหารเช้าสไตล์อเมริกัน ผมเคยไปช่วยแม่ที่รีสอร์ทของพ่อเลี้ยงผมไปอยู่ที่นั้นตั้งห้าเดือนตอนที่ถูกพักการเรียน
"หมับ" ผมถูกคนด้านหลังสวมกอดไว้
"หอมจัง..." ผมหันไปมองคุณครูสายหื่นของผม(ผมเองนักเรียนสายหื่น) ครูเขมเพิ่งจะตื่นนอนเมื่่อวานเหนื่อยมากเพราะว่าสอนเยอะมากกว่าทุกวันเลยและโชคดีนะที่วันนี้ไม่ต้องไปยืนหน้าประตู ผมปล่อยให้สุดที่รักของผมตื่นสายได้นิดหน่อยแต่ก็ต้องไปถึงโรงเรียนก่อนเจ็ดโมงสี่สิบห้าอยู่ดี และวันนี้ก็วันศุกร์แล้วพรุ่งนี้จะนอนกอดกันตื่นสายโด่งไปเลย
"อาบน้ำยัง"พี่เขมกระซิบข้างหูผมพร้อมกับฝังจมูกที่ตรงซอกคอผมทำให้ผมต้องหดคอหนี
"ยังอะ..ทำไมอะจะอาบน้ำกับผมเหรอ" ผมหันไปถามครูเขม
"ก็ดีนะ..อาบน้ำกัน..แต่รู้สึกว่าพี่นี้จะมีหน้าที่หลายอย่างอยู่นะ เป็นทั้งครู เป็นพี่ชาย และยังต้องเป็นผู้ปกครองจับเด็กอาบน้ำ" ครูเขมพูด
"เป็นทั้งสามีและภรรยาเก่งเนอะพี่เนี๊ยะ" ครูเขมพูด ผมหยักคิ้วให้ผมเองก็ไม่เคยคิดจะมาควบสองตำแหน่งแบบนี้เหมือนกัน ผมมองดูอาหารที่จัดลงจานหมดแล้วผมก็จัดการหาที่ครอบมาครอบไว้ก่อนและรีบพากันเข้าห้องน้ำ อาบน้ำด้วยกันแต่ก็ไม่ได้บ่อยหรอกถ้าครูเขมตื่นมาทำอาหารก่อนเขาก็จะไม่ปลุกผมให้นอนได้นอนหลับได้เต็มตื่นจนเกือบเจ็ดโมงนั้นแหละผมถึงจะตื่น อาบน้ำด้วยกันมันก็สนุกดีนะ(แค่อาบน้ำจริงๆ)
บางครั้งผมก็คิดว่าผมเป็นเด็กน้อยนะและพี่เขมก็เหมือนพ่อของผม ตอนเด็กๆผมอยู่กับพ่อผมตลอดเขาอาบน้ำให้ผมเราสนิทกันมากเพราะว่าแม่ผมจะต้องทำงานแต่ก่อนแม่ของผมทำงานในบาร์ส่วนพ่อผมก็ทำงานอะไรผมไม่เคยรู้แต่พ่อจะบินมาหาผมทุกปีอยู่ครั้งละสามเดือนค่อยบินกลับจนล่าสุดตอนที่ผมเกือบสิบขวบเขาก็ไม่มาอีกเลย
"พี่เขม...พวกไอ้อาร์ท ไอ้โจ้ และไอ้ปัน ปัน มันรู้เรื่องผมกับพี่แล้วนะ"ผมพูดขณะที่แต่งตัวอยู่ในห้องวันนี้ผมจะออกไปพร้อมกับครูเขมเลยแต่ครูเขมจะขับไปส่งผมที่ด้านหลังก่อนและนำรถไปจอดด้านหน้าที่สำหรับจอดรถของครูและรถประจำโรงเรียน
"แล้วเพื่อนเราว่าไงละ" ครูเขมหันมามองผม ผมกำลังสาละวนกับการหยัดหยัดชายเสื้อใส่ในกางเกง
"ก็..ไม่พูดอะไร..พวกมันนะเข้าใจผมนะทั้งที่มันมาที่หลังไอ้โป้งอีกอะพี่เขม"ผมพูด พี่เขมเขาดึงผมเข้าไปและสอดแขนอ้อมหลังไปจับชายเสื้อนักเรียนของผมหยัดลงไปในกางเกงนักเรียนให้
"ก็ดีนะถ้าเขาเข้าใจเราแบบนั้น แต่สำหรับโป้งพี่ว่าอาจจะต้องให้เวลาเขาหน่อยบางทีเขาอาจจะแค่ตกใจมั้งเพราะว่าที่ผ่านมาเราก็ไม่มีท่าทีว่าจะชอบผู้ชายด้วย" ครูเขมเอียงคอพูด ผมพยักหน้าว่าก็คงต้องปล่อยให้มันหายโกรธผมเองอาจจะต้องใช้เวลาตามที่ครูเขมบอกผมนั้นแหละ
"ไปทานข้าวกันดีกว่าพี่หิวแล้ว" ครูเขมพูดระหว่างที่ผมเดินออกมาที่ด้านนอกผมก็สองคนก็ต้องตกใจเพราะว่าครูสมชายเขาขึ้นมาบนบ้านผมลืมล๊อกประตูหน้าบ้านตอนเข้าไปอาบน้ำกับครูเขม ครูสมชายตกใจมิใช่น้อยที่เห็นผมกับครูเขมเดินออกมาจากห้องนอนด้วยกัน
"ครูสมชาย!!!!"
"เออ..คือ..ผมขอโทษนะครับผมเรียกครูเขมแล้วแต่ไม่ตอบผมเลยถือวิสาสะขึ้นมาเอง"
"ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะครับ.จริงๆครับไม่เห็นไม่เห็นอะไรเลย!! "ครูสมชายพูดก่อนจะรีบหันหลังให้ผมกับครูเขม ครูสมชายแกเป็นครูที่ธรรมธรรมโม
"ครูสมชายครับ..ผมว่าจะไม่เห็นก็คงไม่ได้มั้งครับเพราะว่าผมสองคนก็ตัวไม่ใช่เล็กๆ " ครูเขมครูสมชายค่อยๆหันหลังกลับมามองผมสองคนใหม่อีกครั้ง
"อู้ย!!!!..จริงด้วยครับ..เต็มๆตาเลยครับ" ครูสมชายค่อยๆหันหลังกับมา ครูเขายิ้มเจื่อนๆให้ผมกับครูเขม ผมก็หยักไหล่ให้ครูเขมและดินไปนั้งที่โต๊ะอาหาร
"ครูมีอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าครับมาหาผมแต่เช้า" ครูเขมถามครูสมชาย
"ผมจะกลับบ้านนะครับแม่ผมป่วยผมจะฝากครูดูนักเรียนห้องม.2/4คาบที่4 ให้ผมหน่อยผมสั่งงานไว้แล้วแหละครับแค่ดูไม่ให้เสียงดังรบกวนห้องอื่นๆเท่านั้นเองครับ"
"ได้ครับผมว่างคาบที่4พอดีเลยผมจะเข้าไปดูให้ครูไปหาแม่เถอะครับ" ครูเขมพูด ครูสมชายยังคงมองผมอยู่แแบบมีคำถาม
"ครูเขมครับ....ขอโทษนะครับ....ผู้อำนวยการรู้เรื่องนี้ไหมครับ" ครูสมชายถามครูเขมคงหมายถึงผมมาอยู่บ้านพักกับครูและครูสมชายคงเดาความหมายของมันได้ไม่ยาก
"ยังไม่รู้หรอกครับผม.....เออ....." ครูตอบสีหน้ากังวล ผมก็ยืนนิ่งไม่รู้จะแก้ตัวแทนยังไงดี
"ผมเองไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวอยู่แล้วครูสบายใจได้แต่ควรจะบอกท่านนะครับเพราะครูปิดแบบนี้ไปได้ไม่นานหรอกครับ"
"และนายคริสเขาก็เป็นเด็กนักเรียนที่นี้ถึงจะโตแล้วก็ตามนะครับ" ครูสมชายพูดผมนะไม่เคยเรียนกับครูสมชายเลยเคยเรียนแต่กับครูอรุโณทัยเขาไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่เพราะว่าผมมีปัญหาการเข้าเรียนภาษาอังกฤษตลอดเธอเบื่อที่จะคอยตามผม
"ครับครูผมรอให้ทุกอย่างมันพร้อมกว่านี้ผมรู้ว่าที่ทำอยู่นี้มันผิดครับครูแต่..."
"ผมรู้ครับว่าความรักมันห้ามไม่ได้... บ่อยไปที่ครูรักนักเรียน...... นักเรียนรักครูและปัญหาโลกแตกก็ตามมาเป็นขบวน" ครูสมชายพูด
"ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับครูผมต้องไปต่อรถตู้อีกทีและไปต่อรถทัวป์อีก..ผมฝากด้วยนะครับครู ขอบคุณนะครับ " ครูสมชายพูดก่อนจะเดินลงจากบ้าน ครูเขมมองผม ครูหันมาเอามือลูบหัวผมเบาๆก่อนจะนั่งลงทานอาหารด้วยกัน
ผมเริ่มคิดแล้วซิว่าความรักแบบนี้ยากเนอะ และมันไม่เหมือนความรักของผู้หญิงผู้ชายทั่วไปความรักที่คนทั้งโลกยอมรับกันถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งแอบซ้อนมันแบบนี้ ผมนั่งทานอาหารเงียบๆแต่ผมคงหยุดมันไม่ได้แล้วอะผู้ชายข้างๆผมทำให้ผมรักเขามากจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
"อร่อยดีนะ.มีฝีมือเหมือนกันนี้เรา" ครูเขมเป็นคนเปิดการสนทนา ผมเงยหน้าขึ้นมองพยักหน้าเบาๆ
"คริส..ทำไมทำหน้าแบบนั้นละไม่สบายใจเรื่องอะไรอีก"ครูเขมพูดผมก็วางช้อนลง
"ผมจะทำให้พี่เขมลำบากนะซิ..ผมก็ไม่รู้ว่าครูสมชายจะไปบอกผู้อำนวยการหรือเปล่าและไหนจะแก้มอีกคน "
"ครูบอกเราแล้วไงว่าถ้าเลือกเส้นทางนี้เราต้องยอมรับปัญหาที่ตามมาให้ได้ หรือว่าเราท้อซะแล้วละ" ครูเขมถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่ แต่ครูเขมเลิกคิ้วมองผม
"ผมแคร์ครูไง..ผมไม่อยากทำให้ครูเขมของผมเดือดร้อนเพราะผมทำให้ใครเดือนร้อนมาเยอะแยะไม่ว่าจะเป็นแม่หรือว่าพ่อเลี้ยงจนเขาเกลียดผม" ผมพูดกับครูเขม
"พี่ไม่เคยมองว่านี้คือความเดือดร้อนนะเลยนะคริส"
"ปัญหาพวกนี้คือข้อพิสูจน์จุดยืนของหัวใจเราสองคนว่าเรามั่นคงต่อกันแค่ไหนกับอุปสรรค์และปัญหาพวกนี้มันจะทำให้เราล้มลงและยอมแพ้มันหรือมั้ย"ครูเขมพูด
"ถ้าเราผ่านมันไปได้เราทั้งคู่ก็จะอยู่บนโลกใบนี้ได้ด้วยความแข็งแกร่ง...โลกใบนี้มันมีบททดสอบอีกมากมาย...นี้อาจจะแค่เริ่มต้นเองก็ได้นะคริส" ครูเขมพูด
"พี่ท้อไหม" ผมถามครูเขม
"ไม่!! เพราะว่าพี่ก็เลือกแล้วที่ดูแลเราดังนั้นพี่ต้องพร้อมที่จะเผชิญปัญหาตอนนี้พี่อยากให้เราตั้งใจเรียนเรื่องอื่นๆพี่จัดการเอง"พี่เขมบอกผม ผมพยักหน้าเบาๆ
"ตอนนี้พี่มีวัยวุฒิและวุฒิภาวะเหนือกว่าเรานะ" ครูเขมพูดมันก็จริงผมยังเด็กอยู่มากยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ
"ในวันที่ผมพร้อมผมจะดูและพี่...ให้ดีเหมือนและดีกว่าที่พี่ดูแลผมนะพี่เขม" ผมพูด รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพี่เขม
"แต่....วันนี้พี่ไปกี่โมงอะ..ไปทานข้าวกับครูลินดา" ผมถามครูเขม พี่เขมหุบยิ้มทันทีเขารู้ว่าผมกำลังจะกลับมาสู่โหมดแอบน้อยใจ
"พี่รู้ว่าเราไม่สบายใจนะคริสแต่พี่แค่ช่วยเขาเพราะเขาขอร้องมาพี่รู้ว่าเราคงจะคิดว่าพี่ช่วยทำไม"
"เขาไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเพื่อนสนิทแต่ยังไงเขาก็ช่วยเรื่องเรากับครูหลายครั้งช่วยบอกปัดในเวลาที่ผู้อำนวยการถาม คนทั้งโรงเรียมเริ่มพูดถึงเรื่องเรากับพี่มากขึ้นส่วนหนึ่งอาจจะมาจากแก้มเอาไปพูดด้วย" ครูเขมพูด ผมพยักหน้าเบาๆ
"คริสพี่รักเรามากนะและพี่เชื่อว่าพี่หนักแน่นพอ..แต่ถ้าครูลินดาเขามีเจตนาอย่างที่เราคิดไว้จริงๆ มันก็เป็นครั้งเดียวสำหรับพี่ที่จะไว้ใจเขา" ครูเขมพูดผมพยักหน้าเบาๆ ผมนั่งทานอาหารสักพักครูเขมก็เก็บทุกอย่างล้างทำความสะอาดแทนผม
ตื้ด!! เสียงข้อความเข้ามือถือครูเขมผมชะโงกไปอ่าน เป็นข้อความจากครูลินดา
"ครูเขมคะ...วันนี้ลินดาไม่ได้เข้าสอนนะคะ..อย่าลืมที่เรานัดทานข้าวกันะคะคุณป้าอยากเจอครูเขมมากนะคะ...แต่งตัวหล่อๆนะคะ ..แล้วเจอกันค่ะ" ผมอ่านและรีบวางลงทันที
"ใครส่งหาพี่เหรอคริส" ครูเขมถาผม ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ ครูเขมเลยหยิบมือถือขึ้นไปอ่านก่อนจะก้มมามองหน้าผม สีหน้าพี่เขมกังวลขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าข้อความใครส่งมา จะให้ผมไม่รู้สึกได้ยังไงคนรักทั้งคน
"ฟ้อด" ครูเขมกอดผมและหอมแก้มผม
"คริสทำหน้าแบบนี้พี่กังวลนะ"
"ผมกลัวเสียพี่ไปนิ " ครูเขมมองหน้าผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด ผมไม่อยากเสียของรักไปอีกถ้าผมเสียไปชีวิตผมคงไม่มีอะไรดีแล้ว
"ผมรู้ว่าควรจะเชื่อใจ..เชื่อใจเท่านั้น..." ผมเงยหน้ายขึ้นพูด ครูเขมพยักหน้า
"เราไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวได้พากันสายทั้งคู่ และคงได้โดนผู้อำนวยการทำโทษทั้งครูและนักเรียนพร้อมกันเลยละที่นี้ " ครูเขมพูดติดตลกแต่ผมก็ขำไม่ค่อยออก
ผมเดินลงมาพร้อมกับช่วยถือสมุดการบ้านมาให้เอาไปใส่ไว้ในรถและเข้าไปไปนั่งด้านข้างคนขับ ครูเขมขับรถออกมาไม่เกินสิบห้านาทีก็ถึงด้านหลังห้องอาหารของโรงเรียนผมเห็นพวกไอ้โจ้และไอ้อาร์ท แต่ไม่มีไอ้โป้งและคงไม่มีอีกต่อไปแล้วมั้ง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าไอ้โป้งจะเข้าใจผมและเห็นใจผม วันนี้ก็ไม่มีไอ้ปัน ปันด้วยอีกคนมันก็คงไปกับไอ้โป้งด้วยเช่นกัน
"วันนี้จะกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนไหมละ..หึ ?" ครูเขมถามผม ผมหันไปมองทำท่าคิด
"ครูละ" ผมถามครูเขมกลับ
"ครูเหรอก็คงไปทานห้องอาหารกับครูท่านอื่นๆนะ"
"อยากกินกับครูอะ"
"งอแง!...แล้วเพื่อนเราละ" ครูถามผม ผมก็นิ่งเงียบ
"โอเคพี่ลงมาทานด้วยและเพื่อนเราด้วยดีไหมแต่พี่กลัวเพื่อนเราแซวเรานะซิ" ครูเขมพูดผมเลยยิ้มออกมานั้นคือคำตอบว่าอยากให้เป็นแบบนั้น ครูเขมพยักหน้าเบาๆให้ผมเป็นคำตอบเช่นกัน ผมลงจากรถและครูเขมก็ขับย้อนกลับออกไปเพื่อไปจอดด้านหน้าวันนี้ครูเขมสอนห้องผมคาบที่สามด้วย
ผมเดินเข้าไปมาหาพวกไอ้อาร์ทและไอ้โจ้ มันสองคนกำลังเมามันกับการกดเล่นมือถือโปรแกรแชทคุยกับแฟนต่างโรงเรียน
"ปึก" ผมวางกระเป๋าลงทำให้ไอ้สองคนเงยหน้าขึ้นมามองผม
"ผู้ปกครองมาส่งแล้วเหรอครับ ...ลูกคริสของพ่อเขม" ดูมันทะลึงจริงๆ
"ไอ้โป้งละวะมันไม่มานั่งนี้แล้วใช่มั้ยวะ" ผมถามไอ้สองคนตรงข้ามผม
"ไปแล้วเห็นบอกว่าไปทำธุระหรือว่านัดสาวไว้ก็ไม่รู้เห็นไอ้ปัน ปันมันบอกไอ้โป้งไปแอบซุ้มอยู่แถวลานบ่อยๆสงสัยไอ้โป้งมันแอบปิ้งเด็กม.ต้นแน่ๆ" ไอ้อาร์ทพูดผมหยักไหล่
"กูสงสารไอ้ปันปันวะ มันน่าจะบอกไอ้โป้งไปเลยนะว่ามันนะคิดยังไงกับไอ้โป้งเพราะว่าไม่อย่างนั้นก็ต้องเห็นแบบนี้ไปอีกนาน" ไอ้โจ้พูดผมพยักหน้าเห็นด้วยวะ
"ตำตาตำใจไปอีกนาน" ไอ้โจ้พูด
"เฮ้ย!! เจอกันตอนเข้าแถวนะกรูต้องไปซื้อปากกาที่สหกรณ์วะ" ผมพูดและคว้ากระเป๋าเป้ลูกขึ้นผมต้องไปตามหาแก้ม ผมต้องหาวิธีเอาไฟล์รูปที่แก้มคืนมาให้ได้ ผมเดินผ่านไปโรงอาหารและตรงไปที่ลานสำหรับนักเรียนนักทำการบ้านและคุยกันระหว่างพัก
จู่ๆสายตาผมเหลือบไปเห็นไอ้โป้งกับไอ้ปันมันนั่งกับน้องๆห้องม.3 มันคงกำลังม้อน้องกี้อยู่แน่ๆ สาวสวยดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของโรงเรียนผมก็มองไปรอบๆ ผมเห็นแก้มเดินมากับเพื่อนเธอสะพายกระเป๋าเป้อยู่กับตัวเธอ ผมก็คิดว่าแฟลซไดร์ฟต้องอยู่ในกระเป๋าเป้นั้นแน่ๆ แต่ผมจะเข้าไปเอายังไงดีละ ผมเห็นไอ้พี่กายเดินเข้าไปหาแก้มกระซิบกระซาบอะไรกันก่อนจะเดินออกไปกันทั้งคู่ ผมก็เดินย่องตามไป ทั้งคู่เดินไปทางด้านหลัง
"มีคนบอกว่าเรามีรูปเด็ดๆของไอ้คริสกับครูเขมไม่ใช่เหรอ"
"มีแล้วจะทำไมละพี่กายอยากได้เหรอคะ" แก้มกอดอกถามพี่กาย
"ใช่พี่อยากได้..พี่อยากให้ไอ้คริสมันออกจากโรงเรียน"ไอ้พี่กายพูด
"เพราะอะไรละเพราะว่าพี่คริสเขาเล่นบาสเกตบอลเก่งกว่าพี่ใช่ไหมละ"
"เอามาให้พี่เถอะนะแก้มเพราะยังไงไอ้คริสนะมันก็คงไม่กลับมาหาน้องแก้มสุดสวยอยู่แล้วตอนนี้มันหลงตูดครูอยู่" ไอ้พี่กายพูดผมอยากเข้าไปตะบันหน้ามันมาก
"ไม่..แก้มจะเอาไว้ต่อลองกับพี่คริสคนเดียวเท่านั้นและหนูไม่ได้อยากให้พี่คริสออกหนูอยากให้ครูตุ๊ดนั้นออกไปต่างหาก "
"เสียใจด้วยนะคะพี่กายที่หนูคงช่วยพี่ไม่ได้"แก้มพูดก่อนจะเดินหันหลังออกผมควรจะดีใจดีไหมที่แก้มไม่ยอมให้รูปผมกับครูไปให้ไอ้พี่กายไอ้นี้มันไม่ชอบหน้าผมเพราะว่าผมแย้งตำแหน่งตัวชู้ตมาจากมันและทีมผมก็ทำคะแนนได้ดีกว่าทีมของมันจนได้เป็นทีมประจำโรงเรียนและจังหวัดนี้แหละที่ผู้อำนวยการยังเก็บผมไว้อยู่ ผมยืนรออยู่จนแก้มเดินออกมาจากกลุ่มพี่กาย
"แก้ม" ผมเรียกแก้ม
"พี่คริส..มาหาแก้มเหรอค่ะ"
"ใช่พี่มาหาแก้ม..แก้มพี่ขอละอย่าทำแบบนี้พี่ไม่อยากให้ครูเขมเดือดร้อน ..คืนไฟล์รูปมาให้พี่เถอะนะแก้ม"ผมพยายามพูดจาข้อร้องแก้ม
"ถ้าพี่อยากให้ฉันคืนให้พี่ก็เลิกกับครูเขมซิ ..ให้เขาไปหาชะนีได้ข่าวว่าจะไปหาพ่อแม่ครูลินดาวันนี้ไม่ใช่เหรอ"แก้มพูด
"เธอรู้ได้ยังไง" ผมถาแก้ม
"ทำไมจะไม่รู้ได้ยินครูเขาพูดกันคงเปิดตัวแล้วมั้งแล้วพี่ละ เป็นอะไรเหรอ ผัวครู..." แก้มพูดลอยหน้าลอยตาใส่ผม
"อย่าลามปรามครูแก้ม..พี่ขอไฟล์รูปคืน ..แก้มพี่ไม่เคยคิดกับเราเกินไปกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องนะ"ผมพูดกับแก้ม
"ทำไมละแก้มไม่ดีตรงไหนละ..แก้มไม่สวยเหรอ..แก้มไม่น่ารักเหรอ..พี่ถึงรักแก้มไม่ได้..และแก้มก็ตามจีบมาตั้งปีหนึ่งแล้วนะ" แก้มพูดผมเอามือขึ้นมาจับเอวตัวเอง ผมยอมรับว่าเหนื่อยกับแก้มมากที่ผ่านมาแต่ก็ไม่มากเท่ากับตอนนี้เลยโคตรจะเหนื่อยอธิบายเลย แก้มเป็นคนเอาแต่ใจและมั่นใจตัวเองสูงเพราะว่าหน้าตาที่ดูสวยและน่ารักแต่ความร้ายกาจมันทำให้ไม่ใครกล้าเสี่ยงเข้ามาจีบเธอและเธอเองก็ไม่สนใจใครเอาแต่ตามผมติด
"แก้ม..ผู้ชายนะเขาต้องจีบผู้หญิงหรือคนที่เขาสนใจเท่านั้น ไม่ใช่ให้เธอมาตามจีบพี่แบบนี้..หน้าที่จีบนะเป็นหน้าที่ผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงทำ" ผมพูดแก้มยืนกอดอกมองหน้าผม
"พี่ไม่เคยคิดจะรักแก้มถ้าเป็นน้องสาวพี่..พี่จะโอเคมากกว่านะแก้ม" ผมพูดผมมองแววตาใสซื่อแต่มันแฝงไว้ซึ่งความร้ายกาจผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กมัธยมต้นแบบแก้มนี้จะทำแบบนี้ได้ลง
"พี่บีบแก้มเองนะ" แก้มพูดและจะแทรกตัวเดินหนีผมออกไป ผมก็พยายามตามเธอ แต่เธอไม่หยุด
"แก้ม..พี่ขอไฟล์รูปคืน" ผมพูดผมจับที่แขนเธอไว้แก้มก้มลงมองมือผม
"ไม่......จนกว่าพี่จะเป็นแฟนแก้มและพี่ต้องเลิกกับครู.."แก้มพูด
"หยุดอย่าพูดคำนั้น!! อย่าให้พี่เหลืออดกับเธอนะแก้ม!! " ผมชี้หน้าแก้ม ผมบีบต้นแขนของแก้มไว้ผมขบกล้ามจนขึ้นสันนูนนั้นแสดงถึงว่าความอดทนผมกำลังจะหมดไปด้วย
"ทำไมวะในเมื่อเป็นตุ๊ด ..ก็คือตุ๊ด ....มันไม่ควรพูดตรงไหน" เสียงไอ้พี่กาย มันเดินออกมา มันหยักคิ้วให้ผม ผมยิ่งไม่อยากจะเจอหน้ามันอยู่ด้วยแก้มสะบัดมือผมให้หลุดจากแขนเธอ
"ได้ข่าวว่าหลงตูดครูเหรอวะ" ไอ้กายมันพูดยืนเอามือล่วงกระเป๋ามองหน้าผม
"กูไม่อยากมีเรื่องกับมึง" ผมพูดและหันหลังจะเดินออกผมต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้อย่างที่ครูเขมบอกผมไว้ถ้าเลือกเดินทางนี้แล้วมันย่อมจะมีคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย
"ถ้าทางตูดครูคงจะมันละซิท่า" ผมหยุดชะงัก
"กูบอกแล้วไงว่ากูไม่อยากมีเรื่องกับมึงนะไอ้กาย!!!" ผมหันไปประชัญหน้ากับมัน ผมกำลังนับหนึ่ง ผมพยายามจะอดทนอย่างที่ครูเขมบอกผม
"เดี๋ยวก็คงได้หนีตามกันไป...ไปเป็นผัวหรือเมียเขาละ...ดูท่าครู...จะ.."
"ผลั๊ก" ผมตรงปรี่เข้าไปตะบันหน้ามันทันทีหนึ่งหมัดอย่างรวดเร็ว พอมันล้มคว่ำลงไป
"มึงไม่มีสิทธิ์มาว่าครู...ผลั๊ก!!!!"
"มรึงไม่มีสิทธิ์มาว่าคนที่กูรัก...ผลั๊ก!!!"
"ผลั๊ก" ผมโดนใครสักคนเตะเข้าที่ชายโครงเล่นเอาตัวผมงอ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้พี่อั๋น ไอ้นี้มันนักมวยประจำโรงเรียนและมันก็ตามเข้ามาเตะผมอีกทีจนร่างผมลอยไปตามแรงเตะ
"มึงมาช้าวะไอ้สัสอั๋น"พี่กาย
"กูยิงกระต่ายอยู่" ไอ้พี่อั๋นหันไปบอกพี่กาย
"รุมแม่งเลยสัส..ไอ้โป้งมันแตกหักไปแล้วไม่มีหมาตัวไหนมาช่วยมันแล้ว" ไอ้พี่กายพูดและมันก็ลุกมา ไอ้พี่อั๋นเดินมากระฉากคอเสื้อผมขึ้นและโดนเตะไปผมยังจุดอยู่ มันก็ต่อยผมที่ท้องอีกหนึ่งมัด
"ผลั๊ก"และที่ปากผมอีกหนึ่งหมัดจนหน้าผมสะบัดไปตามแรงและล้มลงไปกองกับพื้น
"จับมันขึ้นมา" ไอ้พี่กายมันสั่งพี่อั๋นและร่างผมก็ถูกจับและล๊อกแขนไว้ และไอ้พี่กายมันก็ตรงเข้ามาหาผมหน้าตามันบอกได้ว่าโหดเลือดเย็นมาเลย
"กูจะเอาให้มึงนอนโรงพยาบาลเลยแหละสัส" ไอ้พี่กายพูดและง้างหมัดจะตะบันหน้าผม ผมเองก็ดิ้นไปในไม่ได้ไอ้พี่อั๋นมันยึดผมไว้ด้วยแขนที่มีพละกำลังเหนือกว่ามันเป็นหนักมวยนิ
"หมับ!!" มีคนมาจับแขนไอ้พี่กายไว้ พอผมกับไอ้พี่กายหันไปมองว่าใคร ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใครเข้ามาช่วยคริสโตเฟอร์นะให้ทาย 555 ขอบคุณทุกคำแนะนำนะคะ ส่วนคำผิดจะคอยตรวจทานอยู่เรื่อยหากพบจะรีบแก้ไขทันที ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จะมาลงครึ้งหลังตอนดึกหน่อยนะคะ เขามีสวีทกันในห้องน้ำเบาๆด้วยนะแต่ไม่NC
-
ค้างมากค่ะค้าง อยากรู้ใครมาช่วยเราเดาว่านายเอกขี่ม้าขาวมาช่วย ครูเขม :mew1: :hao7:
-
เฮ้ออออ เหนื่อยแทน ชวนกันลาออกไปอยู่กรุงเทพดีกว่ามั้ยเนี่ย ย้ายไปเรียน ไปสอนที่กรุงเทพดีกว่า เขมจะได้อยู่บ้านด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ใครเข้ามาช่วยเนี่ย น่าจะเป็นโป้ง(มั้ง) :z2: :z2: :z2:
มาต่อเร็วๆน้าาาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
โป้งอะป่าวววว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
"ไอ้โป้ง!!" พี่กายถึงกับถลึงตาใส่ไอ้โป้ง ผมเองก็ไม่คิดว่ามันจะเข้าช่วยผม ไอ้โป้งมันก็พยักหน้ากับพี่กายว่ามันเองก่อนที่มือมันจะกระฉากพี่กายถอยหลังออกไปและ
"ผลั๊ก ผลั๊ก ผลั๊ก" มันก็ใส่ไปสามหมัดติดจนพี่กายล้มลงไปกองกับพื้นและขึ้นค่อมตัวไอ้พี่กาย ไอ้โป้งมันก็ซัดต่ออีกหลายหมัด
"โป้ก!! " ผมก็ใช้หัวโขกไอ้พี่อั๋นมันก็ผงะไปข้างหลังไม่ถึงกลับหงายหลังดีพอหลุดจากที่ไอ้พี่อั๋นมันจับผมไว้ได้ผมก็ถีบมันลงไปกอง และขึ้นไปต่อยหน้ามัน ไอ้โป้งมันกำลังซัดไอ้พี่กายอยู่นัวเลยเรียกได้ว่าผลัดกันขึ้นผลัดกันลง ผมก็ต่อยไอ้พี่อั๋นแต่มันยากหน่อยผมไม่ใช่นักมวยแต่ก็ต่อยไม่ยั้งเหมือนกัน
"หยุด!!..หยุดเดี๋ยวนี้..ครูบอกให้หยุด!!! " เสียงที่ให้ผมต้องหยุดผมง้างหมัดค้างไว้ ผมหันไปมองคนที่บอกให้หยุดนะ คือ ครูเขม
"ผลั๊ก" เสียงหมัดต่อยเข้าที่ใบหน้าของผมจังหวะที่ผมหันไปมองครูเขม ผมกระเด็นออกไปและไอ้พี่อั๋นมันรีบลุกขึ้นมาจะเข้ามาซ้ำผมอีกแต่
"หมับ" ครูเขมวิ่งเข้าไปจับแขนไอ้พี่อั๋นไว้สายตาครูเขมกับไอ้พี่อั๋นประสานกัน
"ครูบอกให้เธอหยุดแล้วเธอก็ควรจะหยุด!!! เธอเป็นรุ่นพี่ไม่ใช่เหรอ!!"สายตาที่ดุและเอาจริงของครูเขมจ้องมองสายตาที่ดุดันเอาเรื่องของพี่อั๋น
" หรือว่าเป็นนักเลง แต่นักเลงตัวจริงนะพอคู่ต่อสู้หยุดก็ควรจะหยุดไม่ทำร้ายคนตอนทีเผลอนี้มันนิสัยอัธพาลแล้วไม่ใช่นิสัยนักเลง " ครูเขมพูดสายตาครูเขมกับพี่อั๋นไม่ได้ละจากกันเลยส่วนไอ้พี่อั๋นมันคงโกรธมากที่โดนหาว่าเป็นอันธพาล ไอ้พี่อั๋นมันกำหมัดแน่นมองหน้าครูเขมผมกลัวมันจะต่อยครูเขมผมก็รีบดันตัวให้ลุกขึ้น แต่ครูเขมชี้นิ้วให้ผมอยู่เฉยๆโดยไม่ได้หันหน้ามามองผมสายตายังคงจับจ้องที่สายตาพี่อั๋น
"เธอจะต่อยครูอย่างนั้นเหรออณุพงศ์" ครูเขมถามพี่อั๋น
"เธอทำได้และครูก็จะไม่ต่อยเธอกลับเพราะครูก็คือครู...และครูไม่ทำร้ายลูกศิษย์"
"แต่ถ้าลูกศิษย์จะทำร้ายครูนั้นก็แปลว่าเธอไม่เคยให้ความเคารพคนที่ให้ความรู้ ให้อนาคตเธอแม้แต่น้อย"
"ครูคงเสียใจเพราะคนที่จะต่อยครูดันเป็นนักเรียน!!" ครูเขมพูดเสียงนิ่ง พี่อั๋นมันคลายกำปั่นออกและสะบัดให้ครูเขมปล่อยแขนของเขา ก่อนจะเดินไปหาพี่กาย ยื่นมือให้พี่กายจับและลุกขึ้นสภาพน่วมเยอะอยู่เหมือนกัน
"คริสเกิดอะไรขึ้น" ครูเขมหันมาถามผม
"ตรงไหน...อ้าว!!! นั้นครูเขม..ครูเขมครับเกิดอะไรขึ้นครับเด็กวิ่งไปบอกผมว่านักเรียนมีเรื่องชกต่อยกัน" ครูฝ่ายปกครองวิ่งมาดูเขากวาดสายตามองไปรอบๆผมสี่คน
"ครับ..เด็กนักเรียนต่อยกันแต่ผมก็ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุที่แน่ชัด" ครูเขมพูดเขาหันมามองหน้าผมแวปหนึ่ง
"นายคริสนายอีกแล้วเหรอ" ครูฝ่ายปกครองหันมาทางผมคนแรก
"ครูครับผมเห็นว่าไอ้กายกับไอ้อั๋นนี้มันรุมคริสอยู่นะครับ" ไอ้โป้งหันไปบอกครูฝ่ายปกครองให้ผม
"จริงเหรอ ..นายอาณุภาพ..นายเป็นรุ่นพี่นะถึงนายคริสจะอ่อนกว่านายแค่ปีเดียวก็ตามและนายด้วยอณุพงศ์" ครูฝ่ายปกครองหันไปถามพี่กายเป็นเชิงต่อว่า
"นายคริสต่อยผมก่อน ส่วนอั๋นมันเข้ามาช่วยผมไอ้โป้งนี้มันมาที่หลังนะครูมันไม่ได้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นสักหน่อย"
"และมันก็มาต่อยผมด้วยนะครูอย่างนี้ครูคิดว่าว่าใครควรจะผิด!!" ไอ้กายมันบอกว่าผมต่อยมันก่อน
"ตกลงยังไงใครเห็นเหตุการณ์อีก" ครูฝ่ายปกครองถามหาพยานคนอื่น ครูเขมมองหน้าผม เขาคงเสียใจอยู่ไม่น้อย
"พี่คริสเขาต่อยพี่กายก่อนคะหนูเห็นค่ะ..หนูอยู่ในเหตุการณ์ค่ะ" แก้มพูดว่าผมต่อยไอ้พี่กายก่อนไอ้พี่กายหันมายิ้มเยอะให้ผม
"พี่กายมันพูดว่าครูเขมผมเลย..ต่อยมันครับครู" ผมพูด
"เธอได้ยินไหมแก้ม" ครูฝ่ายปกครองหันไปถามแก้ม
"ไม่ได้ยินคะ..พี่กายไม่ได้พูดอะไรคะ" แก้มพูด ผมหันไปมองหน้าเธอ แก้มเธอยืนอยู่เธอได้ยินชัดเจนแต่เธอกลับเลือกที่จะโกหก ครูเขมหันมามองหน้าผม
"แต่ไอ้นี้มันรุมคริสอยู่มันก็ผิดและถ้าผมไม่เข้ามาช่วยมันคงอัดน่วมไปแล้วนะครู"ไอ้โป้งช่วยค้านให้ผม ผมโคตรซึ้งในน้ำใจมันเลย ครูฝ่ายปกครองหันมามองครูเขม
"และไอ้อั๋นมันจะต่อยครูเขม" ไอ้โป้งมันพูดไอ้พี่อั๋นสะบัดหน้าไปมองไอ้โป้งแบบจ้องตาเลย
"จริงเหรอครับครูเขม" ครูฝ่ายปกครองถามครูเขม ครูเขมพยักหน้าว่าจริงๆ
"นายอณุพงค์ครูคงต้องเรียกผู้ปกครองเธออันนี้มันร้ายแรงนะที่เธอจะทำร้ายครู"ครูฝ่ายปกครองพูดพี่อณุพงศ์ก้มหน้าลง ผมรู้ว่าพ่อพี่อณุพงศ์นะโคตรดุเลยเห็นไอ้พี่อั๋นแบบนี้มันโคตรกลัวพ่อมันเลยมันถึงได้ยืนกำหมัดแน่นขนาดนั้น
"ไม่ต้องหรอกครับครูเขาแค่คิดแต่ไม่ได้ทำถือว่าเขายังมีความคิดแยกแยะผิดชอบอยู่..ไม่ต้องเรียกผู้ปกครองหรอกกครับผมว่าเอาแค่เรื่องนักเรียนต่อยตีกันอย่างเดียวก็พอครับ" ครูเขมพูดว่าไม่เอาเรื่องไอ้พี่อั๋น
"ตามใจครูเขมแล้วกัน แต่ฉันจะทำโทษพวกเธอทั้งหมดนี้หน้าเสาธง ส่วนนายคริสโตเฟอร์เรานะต่อยเขาก่อนครูจะทำโทษเธอมากกว่าคนอื่นหน่อยและเธอก็มีคดีหลายครั้งแล้วด้วย" ครูฝ่ายปกครองพูด ไอ้พี่กายมันหันมาแสยะยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไปกับพี่อั๋น ไอ้โป้งแค่หันมามองผมแวปเดียวและมันก็เดินออกทันทีเช่นกัน
"ครูเขมครับ..ผอ.เรียกครับครู...ตอนนี้เลยท่านมีเรื่องด่วนเลยนะครับ" ผมหันไปมองครูเขม ครูเขมพยักหน้าก่อนจะรีบเดินออกเช่นกัน ผมก็เดินตามออกไปผมเดินตามหลังแก้ม
"แก้ม" ผมกระฉากเสียงเรียกชื่อแก้มเธอหยุดชะงักเท้าไว้กับที่
"ทำไมเธอไม่บอกความจริงว่าไอ้กายมันพูดอะไรกับพี่ว่ามันว่าครูเขมและนั้นพี่ถึงได้ต่อยมัน ทำไมเธอต้องโกหกว่าเธอไม่ได้ยิน..แก้ม!!" ผมถามแก้มด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกลี้ยวเพราะว่าเธอเลือกที่จะโกหก
"ทำไมต้องพูด..พูดให้ครูเขมเขาเห็นว่าพี่รักเขามากนะเหรอ เพราะพี่รักมากจนกระทั้งที่ยอมเจ็บตัวอย่างนั้นนะหรอ....แก้มไม่ทำหรอก" แก้มพูดก่อนจะเดินออกเช่นกัน ผมก็เดินพาตัวเองไปห้องน้ำชายปากก็เจ็บ แฟลซไดร์ฟก็ไม่ได้ ครูเขมก็คงจะโกรธผมและนี้ผู้อำนวยการก็เรียกครูเขมด่วนอีกมีเรื่องอะไรหรือเปล่านะผมกลัวไปหมดทุกอย่างเลยตอนนี้แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ยิ่งโมโหตัวเองเข้าไปใหญ่
ผมเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อจะไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมเห็นไอ้โป้งมันยืนเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าอยู่ ซึ่งมันอยู่ด้านหน้าของห้องน้้ำชาย ผมยืนมองไอ้โป้งมันผมไม่คิดว่ามันจะเข้าไปช่วยผม มันทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ได้เลิกเป็นเพื่อนกับผมจริงๆหรอก ผมเชื่อว่าห้าปีนะมีค่ามากพอไอ้โป้งมันเงยหน้าขึ้นมาพอมันเห็นว่าผมยืนมองมันอยู่ มันก็หันทำท่าจะเดินออก ไอ้ปัน ปันมันก็ยืนอยู่ด้วยม้นหันมามองผมหยักคิ้วให้ผม
"โป้ง..กูขอบใจวะ.ขอบใจที่มึงช่วยกู มรึงยังเป็นเพื่อนกูใช่ไหมโป้ง" ผมพูดผมถามไอ้โป้ง มันได้ยินมันก็หยุดนิ่งแต่ไม่หันมามองผม
"โป้ง..มึงเพื่อนกูนะ ....คนที่กูอยากให้เข้าใจกูมากที่สุดคือมึงนะโป้งเพราะมึงเป็นเพื่อนที่กูรักมาก รักมากจริงๆโป้ง"
"แต่กูผิดตรงไหนวะที่กูมีความรักแบบนี้โป้ง!!..กูผิดตรงไหนวะที่กูรักคนที่เขาหวังดีกับกูมากแบบที่กูไม่เคยมีโป้ง!และมันก็เป็นรักที่กูโหยหามาตลอดมึงก็รู้ดีโป้ง"ผมพูด
"กูไม่ควรรักเขาเหรอวะโป้ง"เสียงผมอ่อยลง
" มึงเป็นเพื่อนคนเดียวที่กูมีตลอดเวลาที่กูเข้ามาเรียนที่นี้โป้ง! " ผมพูดไอ้โป้งมันหันมามองหน้าผมและมันก็หยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงมัน ก่อนจะโยนมาให้ผม พอผมรับสิ่งนันไว้มัน มันคือแฟลซไดร์ฟ
"คราวหน้าก็อย่าเลือกไปพล้อดรักให้ชะนีมันถ่ายมึงมาอีกละ" ไอ้โป้งมันมาพูดและมันก็เดินออกไป มันไปเอาสิ่งนี้คืนมาให้ผมจากแก้ม ผมจำได้มันเป็นของแก้ม ไอ้ปัน ปันมันยกไหล่สูงและหยักคิ้วให้ผม
"มันเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจวะ.... คนเชี้ยอะไรก็ไม่รู้แม่งหล่อทั้งภายนอกภายใน..โคตรรักเลยอะ" ไอ้ปัน ปัน มันพูดมันยิ้มให้ผมก่อนจะรีบเดินตามไอ้โป้งไปเช่นกัน ผมก็อ้าปากค้าง!! ไอ้ตรงโคตรรักของมันนี้แหละ
"ไอ้คริสสสสส" ไอ้โจ้กับไอ้อาร์ทมันวิ่งมาหาผม
"ใครฟัดมึงวะน่วมเลยสาด!! ....ไอ้พระเอกของกู"ไอ้อาร์ทมันวิ่งมาจับผมสำรวจตามตัวผม
"ทำไมมรึงสองคนไม่มาตอนที่ใครเขาหามกรูไปโรงพยาบาลแล้วละวะ" ผมหันไปถามไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้
"โธ่!!! พ่อยอดขมองอิ่มของครูเขม..."ไอ้อาร์ทผมสะบัดหน้ามามองไอ้อาร์ท
"ว่าแต่ใครทำมึงวะ"ไอ้โจ้ถามผม
"ไอ้กายกับไอ้อั๋น" ผมบอกพวกมัน พวกมันส่ายหัวเพราะมันรู้ดีว่าพวกนี้คอยหาเรื่องผมตลอดทั้งที่ผมเองก็ไม่อยากมีเรื่องกับมันหรอกมันเส้นใหญ่
"พวกกูได้ยินมาว่าไอ้โป้งไปคุยกับไอ้พี่กายมาว่าให้เลิกวะ..ที่จริงมันไม่ได้ทิ้งมึงหรอกวะไอ้คริส ไอ้โป้งมันคงแค่ช๊อกนะแต่ก่อนมรึงไม่ใช่เกย์นี้หว่า..มันเลยรับไม่ได้ไปชั่วขณะ" ไอ้โจ้มันพูดผมพยักหน้าคงต้องให้เวลามันหน่อย
"กูน่าจะเดินมากับมึงวะ"ไอ้โจ้พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนมันรู้สึกผิด และผมก็ยกมือช่างแม่งมันเถอะ
"ครูเขม!!!" ไอ้สองตัวนั้นร้องเรียกชื่อใครบางคนจากด้านหลังผม ผมก็กำลังจะหันไปมองแต่ต้นแขนของผมถูกจับและดันลากให้ผมเข้าไปในห้องน้ำชายอย่างรวดเร็วโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว พอผมหันมาอีกทีครูเขมก็ยืนตรงหน้าผมแล้ว
"ทำไมเราทำแบบนี้ละคริส..ทำไมถึงไปต่อยกับพวกนั้นมันคุ้มกันมั้ยคริสดีนะที่นายโป้งช่วยพูดให้ไม่อย่างนั้นเราจะโดนภาคทัณฑ์หรือไม่ก็อาจจะ" ครูเขมถามผม ผมก้มหน้าลงสำนึกผิดอะ
"โดนไล่ออกครู" ผมพูด
"แต่ไอ้กายมันว่าครูผมทนไม่ได้ ...ผมรู้ว่าผมต้องอดทนกับสิ่งที่จะเข้ามาในเมื่อผมเลือกทางนี้แล้วครู"
"มันไม่ชอบหน้าผม ผมรู้แต่ที่ทำให้ผมต้องต่อยมันก็คือมันเอาคนที่ผมรักและเคารพมาพูดจาดูถูกผมทนไม่ได้"ผมพูด ผมมองหน้าครูเขม ครูเขมก็มองเข้ามาในแววตาสีฟ้าคู่นั้น ผมไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์แล้ว
"ถ้าครูไม่ใช่คนที่ผมรักผมคงไม่เดือดดานได้ขนาดนั้น" ผมพูด สายตาครูเขมดูซอร์ฟลง
"ฟู่!!" ครูเขมยืนยกมือขึ้นเท้าเอว ครูเขมก้มหน้าลงมองพื้นและพ่นลมออกมาทางปาก ก่อนที่ครูเขมจะเงยหน้าขึ้นมายกมือขึ้นมาลูบหัวเบาๆ
"ผู้อำนวยการเรียกพี่เขมเรื่องคริสหรือเปล่า" ผมมองจ้องหน้าครูผมถามด้วยน้ำเสียงที่กังวลและเป็นหวง ครูเขมส่ายหัวเบาๆก่อนจะมีรอยนิ้มเปื้อนขึ้นบนใบหน้าหล่อๆนั้น
"ไม่ใช่หรอก!...ผู้อำนวยการเรียกครูไปพบจะส่งครูไปอบรมหนึ่งอาทิตย์เกี่ยวกับการเตรียมตัวเข้าสู้ AEC " ครูเขมพูดผมขมวดคิ้วเลยทันที หนึ่งอาทิตย์เลยเหรอ
"แค่อาทิตย์เดียวเอง...ดูทำหน้าเข้าซิ " ครูเขมเลิกคิ้วสูงมองผมใครบอกแค่อาทิตย์ละตั้งหนึ่งอาทิตย์ต่างหาก
"เงยหน้าขึ้นซิ..ปากแตกเลยเนี๊๊ยะหึ! " ครูเขมพูดก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวนั้นดันคางผมให้ผมเงยหน้าผมขึ้นและหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเลือดที่มุมปากของผมเบาๆ
"อู้ยยย..พี่เขมเบาๆ..เจ็บอะ " ผมร้องทันทีที่ผ้าเช็ดหน้าแตะโดนเข้าที่มุมปากของผมที่เพิ่งจะโดนต่อยมาสดๆร้อนๆ
"ไม่ต้องร้องเลยที่เมื่อกี่ยังซัดกันไม่เห็นจะกลัวเจ็บตรงไหนเลย..พ่อพระเอกนักบู้" พี่เขมเหล่สายตามามองผมก่อนจะหยิบหลอดยาขึ้นมาและบีบยาป้ายลงที่นิ้วเรียวๆก่อนจะแตะลงที่มุมปากของผมอย่างเบามือ
"ก็ตอนนั้นมันเลือดมันขึ้นหน้าอะ..ผมรู้ว่าผมควรจะระงับมันให้ได้พี่เขม..พี่เขมโกรธผมมั้ย"ผมถามครูเขม สายตาผมอ้อนวอน ผมไม่อยากให้พี่เขมโกรธผมเลยอะ ผมมองหน้าพี่เขมว่าผมรู้สึกเสียใจจริงๆ พี่เขมมองหน้าผมเอาลิ้นมาแตะลิมฝีปากบนแบบคิดหนัก
"โกรธไม่ลงอะ ....จะให้ทำยังไงได้ละพี่ดันมีแฟนเกรียน..นี้หลวมตัวไปได้ยังไงก็ไม่รู้..และพี่ก็คงถอนตัวไม่ได้แล้วด้วย"ครูเขมพูดและยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มที่มุมปากตอบ
"เพราะว่าพี่เขมรักผมไง...ถึงจะเกรียนก็รักจริงหวังแต่งนะ...แต่ก็อยากจะฟันก่อนแต่ง" ผมพูดและหยักคิ้วเท่ๆให้ครูเขม
"โอ้ยย!!! ..พี่เขมเจ็บ" พี่เขมจิมขอบผ้าเช็ดที่มุมปากผมแรงๆแบบตั้งใจ
"หึ!!" คนแกล้งผมยืนหัวเราะในลำคอ
"โดนตรงไหนอีก...พี่จะได้ทายาให้ " พี่เขมถามผม ผมก็ถลกชายเสื้อขึ้นให้ดูที่หน้าท้องโดนไปสองหรือสามหมัดก็ไม่รู้และไหนจะเท้าไอ้พี่อั๋นอีกมันเตะผมเหมือนผมเป็นกระสอบทรายเลยไอ้บ้าเอ้ย!! ครูเขมก็ย่อตัวลงและป้ายยาที่นิ้วมือเรียวยาวนั้นของเขาและก็ค่อยๆบรรจงทาลงที่ตรงท้องน้อยของผม เขาแตะมันลงไปเบาๆ
"อะ...ซี้ด..." ผมก็สะดุ้งตามที่นิ้วสัมผัส
"หึๆ" ครูเขมเงยหน้าขึ้นชำเลืองตามองผม เขายิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ นี้แค่นิ้วเรียวนั้นแตะ มันยังทำให้ผมเคลิ้มได้เหมือนกัน
"เว้ยยย!!!! " ผมสองคนหันไปมองไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ มันเข้ามาทำไมตอนนี้และท่าย่อตัวของครูเขมมันก็ยิ่งเหมือนกับครูกำลังทำตรงนั้นให้ผมอยู่ ไอ้สองตัวนั้นรีบเอามือขึ้นมาปิดหน้า
"จะปิดตาทำไมแค่ทายา!!! " ผมกับพี่เขมพูดออกมาพร้อมก้น ไอ้สองตัวนั้นก็ค่อยๆเปิดมือและชำเลืองตามองผมกับครูเขม ครูเขมลุกขึ้นยืนและเก็บหลอดยาใส่กระเป๋าเสื้อนักเรียนของผม
"แค่ทายาจริงๆด้วย...ท่ามันให้มากเลยอะ...เป็นพวกจินตนาการเยอะ เนอะอาร์ทเนอะ" ไอ้โจ้พูดมันยืนเกาหัว
"กูยังไม่ได้จินเชี้ยอะไรเลยมึงคนเดียวและไอ้โจ้" ไอ้อาร์ทหันไปพูดและตบหัวไอ้โจ้ไปหนึ่งที
"อ๊อดดังเข้าแถวแล้วอะครับครู...คริสไปเข้าแถวเถอะวะ.." ไอ้อาร์ทพูด ผมกับครูเขมพยักหน้าพร้อมกันและรีบหยัดชายเสื้อนักเรียนเข้าในกางเกงนักเรียนแบบลวกๆ ครูเขมก้มลงมองก่อนจะหัามาจับส่วนที่ยังไม่เรียบร้อยและใช้นิ้วเรียวดันลงไปให้ผม
"ตอนเที่ยงทาอีกรอบนะ...พี่ไปก่อนนะ..แล้วพี่จะส่งข้อความหาเรานะคริส..อย่าไปซ่าอีกละ..พี่เป็นห่วง" ครูเขมพูดก่อนจะเดินแทรกตัวผ่านไอ้โจ้และไอ้อาร์ทออกไป ผมเดินกลับออกไปเพื่อไปรอเข้าแถว ผมใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากของผมเบาๆ ตอนที่พี่เขมทายาให้มันทำให้ผมยิ้มทั้งที่เจ็บนั้นแหละ
"พี่คริส!! " เสียงแก้มดูเธอจะโมโหผมมาก ผมหันไปมองหน้าเธอว่ามีอะไรอีก ไอ้โจ้และไอ้อาร์ททำท่าขนลุกก่อนจะโบกมือผมไปเข้าแถวที่ชั้นเรียนของมัน
"มีอะไรอีกละแก้ม" ผมถามแก้มด้วยความรำคาญ
"พี่ให้พี่โป้งกับพี่ปัน มาเอาแฟลซไดร์ฟแก้มไปใช่มั้ย" แก้มเธอถามผมสีหน้าบอกได้ว่าเธอโกรธมากแต่ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่เธอ
"พี่ไม่รู้ว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไรนะแก้มแต่พี่จะบอกว่าพี่ไม่แคร์แล้วเธออยากทำอะไรก็ทำก็ดีนะ"
"อย่างมากพี่ก็แค่ออก ..ไม่ถูกไล่ออกก็คงลาออกเองและพี่ก็ไม่ต้องเห็นหน้าเธออีกพี่เบื่อที่จะต้องมาเล่นสงครามประสาทกับเธอ..เธอเป็นผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่อง...ไม่แปลกใจเลยทำไมผู้ชายทั้งโรงเรียนไม่จีบเธอสักคน...แก้ม" ผมพูดและรีบเดินแทรกไปกับกลุ่มนักเรียนคนอื่นๆและเข้าไปเข้าแถวชั้นของตัวเอง ผมหันไปมองไอ้โป้งมันยืนอยู่กับไอ้ปัน ปันมันหยอกล้อเล่นกัน ไอ้โป้งมันหันมาชำเลืองตามอผมและหันกลับไปหยอกเล่นกับไอ้ปัน ปันต่อ ส่วนไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้มันยืนมองไอ้โป้งหยอกกับไอ้ปัน ปัน มันสองคนทำท่าขนลุกให้ผมดูด้วยผมเลยส่งนิ้วกลางให้เป็นคำตอบกลับไป
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครูเขมชาติ
ผมนั่งตรวจสมุดการบ้านเด็กนักเรียนต่อหลังจากหมดคาบสอนที่หมดคาบ ผมกะจะนั่งตรวจให้เสร็จเรียบร้อยก่อนที่ผมจะต้องกลับไปอาบน้ำและแต่งตัว ครูลินดาเธออ้อนวอนขอร้องผมอีกครั้งว่าอยากให้เธอช่วยผมจริงๆเธอมีเหตุผลแต่เธอยังบอกผมไม่ได้ว่าทำไม เธอถึงไม่อยากแต่งงานกับคนที่ป้าของเธอแนะนำให้และเขาก็แอบชอบครูลินดามาตั้งแต่สมัยที่ครูยังเรียนมหาวิทยาลัยครูอยู่เลย
"ครูเขมคะ" ผมสะดุ้งเพราะเพราะว่ามีมือมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ เป็นครูถาวร
"ตกใจขนาดนั้นเลยค่ะครู" ครูถาวรถามผม
"ครูถาวรมีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ไม่มีหรอกค่ะเห็นครูนั่งอยู่และเก่งได้ยินข่าวว่าครูเกือบโดนนักเรียนต่อยเอาเหรอคะ" ครูถาวรถามผม
"ใช่ครับ..โชคดีที่ยังไม่โดนนะครับ" ผมพูดขำ ขำ
"วันนี้ครูจะไปทานข้าวกับครอบครัวของครูลินดาหรือเปล่าคะครูเขม" ครูถาวรถามผม ผมเงยหน้าขึ้นมองว่าทำไมครูถาวรถึงรู้เรื่องนี้ เธอทำสีหน้ากะอักกะอ่วนใจ ผมมองหน้าเธอเหมือนเธอมีบ้างสิ่งอยากจะบอกผม
"ครูลินดาบอกเก่งนะคะว่าให้ครูเขมช่วย..ครูเขมคงลำบากใจใช่ไหมคะ"
"เออ.." ผมก็อ้าปากพูดไม่ออก
"เก่งทราบเรื่องครูกับนายคริสโตเฟอร์จากครูลินดานะคะ..เก่งเข้าใจคะว่ามันยาก..และยิ่งเป็นรักที่สังคมไม่ค่อยยอมรับยิ่งยากต่อให้รักมากแค่ไหนปัญหามันก็เยอะกว่าความรักผู้หญิงผู้ชายทั่วไป" คุณเก่งพูดผมก็พยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเจตนารมณ์ของครูถาวรอยู่ดี
"แต่เก่งก็ขอบคุณนะคะครู...ลินดาเป็นเพื่อนของเก่งเป็นครูรุ่นน้องของเก่งนะคะเรารู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยครูแล้วคะ" ครูถาวรพูด ผมพยักหน้าครับแปลกๆเนอะผมก็ยิ้มๆแหยๆ
"ถ้าอย่างนั้นเก่งไปสอนเด็กก่อนคะอีกคาบเดียวก็หมดแล้วเป็นครูนี้เหนื่อยสอนและต้องมาเหนื่อยปราบนักเรียนเกรียนอีก" พอพูดถึงเด็กเกรียนผมก็อดอมยิ้มไม่ได้
"งานหนักกว่าไปแบกห้ามซะอีกนะคะครู...แต่ทำยังไงได้เราตั้งใจที่จะเป็นผู้ทำหน้าที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้แล้วนี้ค่ะคงต้องทำต่อไป "ครูถาวรพูดก่อนจะหยิบหนังสือและเดินออกไป ทิ้งความไม่เข้าใจไว้ที่ผมเยอะเลย ผมก็เก็บสมุดหนังสือเข้าทีผมต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว หยิบมือถือมาโทรหาคริสโตเฟอร์ก่อน
ตอนเที่ยงผมทานข้าวด้วยแป๊ปเดียวเพราะว่าต้องเข้าประชุมครูเรื่องจะเปิดการแข่งขันวิชาการที่โรงเรียน เป็นการแข่งขันนักเรียนในเขตเขาให้ครูคัดสรรหาคนที่จะเป็นตัวแทนและผู้อำนวยการให้ผมเป็นคนหาคนที่จะมาตอบปัญหาภาษาอังกฤษ ผมคิดไว้ว่าจะให้คริสโตเฟอร์ลง
"ครับที่รัก" คริสโตเฟอร์กดรับสายผม
"อยู่ไหนครับพี่จะกลับไปบ้านพักแล้วพี่จะได้.."
"อาบน้ำและก็ออกไปเลยใช่ไหมอะพี่เขม"
"คริส!! อย่าทำแบบนี้ซิ"
"พี่เขมผมจะออกไปกับพวกไอ้โจ้และไอ้อาร์ทได้ไหมอะ..ผมไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว.ผมไม่สบายใจอะ"
"ได้ซิ...และเราจะไปยังไง"ผมถามคริส
"ไปรถไอ้อาร์ทอะพี่เขม..เสร็จแล้วพี่ไปรับผมได้ไหมอะ"
"ทำไมจะไม่ได้ละคริสเป็นแฟนพี่นะ
" ถ้าอย่างนั้นพี่ขับรถไปรับเราหลังจากทานอาหารเสร็จ"
"ครับพี่เขม..พี่เขมผมอยู่ที่สนามบาสเกตบอลอยู่เลยอะพี่จะไปอาบน้ำเลยก็ได้นะและวันนี้พี่ไม่ต้องสั่งข้าวให้ผมหรอกผมไปทานกับไอ้สองตัวนี้ได้"
"โอเค...พี่จะรีบกลับนะคริส...เพราะว่าคืนนี้มันคืนของพี่.วันนี้เป็นวันคู่"
"ที่อย่างนี้ละจำแม่นมากที่คืนของผมพี่ทำเป็นลืม"
"ใครจะไปจำวันที่ตัวเองจะโดนกดถ้าพี่กดเราซิพี่จะรีบเมมไว้เลยและนี้พี่ก็ตั้งเตือนด้วยนะ" ผมพูดก็ยังมีแอบทะลึ้งกันบ่อยๆ ก็ดันมีแฟนเด็กเกรียนก็ต้องเกรียนตามเด็ก
"คริสไปแล้วอย่าไปมีเรื่องนะคริสพี่เป็นห่วงเรามากนะ" ผมบอกกับคริส
"ครับที่รัก" คริสโตเฟอร์
"พี่เขม...อย่ากลับช้านะ...ตู้เย็นเริ่มสกปรกแล้วอ่ะ" ผมจะว่างก็ว่างไม่ได้เล่นสปอยมาขนาดนี้
"จริงเหรอ!!..ถ้าอย่างนี้พี่คงต้องขอตัวกลับเร็วหน่อยบอกว่าจะรีบกลับไปล้างตู้เย็น ตู้เย็นสุดที่รักของพี่ดีไหม" ผมพูด
"โว้ยยย...ไอ้คริสกูรอลูกบาสอยู่มึงจะเขินก็ไปเขินนอกสนามไอ้เชี้ย!! "เสียงตะโกนจากเพื่อนๆ
"แค่นี้นะพี่เขม...คริสรักพี่นะ..รักมากด้วย"
"พี่ก็รักคริสนะรักมากเหมือนกัน"ผมพูดและกดวางสายใจหายใจก็ไม่อยากไปแต่รับปากไปแล้วนิ ผมหันไปมองนาฬิกาต้องรีบไปแล้วตอนนี้นักเรียนและครูบางท่านก็ทยอยกลับบ้านกันเพราะว่าเป็นวันศุกร์แต่ว่าผมต้องอยู่เวรโรงเรียนวันเสาร์ ระหว่างที่ผมเดินมาที่รถ ผมเห็นแก้มยืนอยู่ตรงรถของผม ผมก็ฝืนยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปมองเธอ
"ว่าไงแก้มมีอะไรให้ครูช่วเหรอ"
"มีค่ะ..ช่วยออกไปจากชีวิตพี่คริสของหนูสักทีได้ไหมคะครู"
"หึ?...พี่คริสของหนูเหรอ" ผมถามย้อนคำถามเธอ
"ก็ใช่นะซิคะพี่คริสของหนู" เธอย่ำกับผม ผมพยักหน้าหัวเราะในลำคอ
"ครูจะทำให้พี่คริสถูกไล่ออก เรียนไม่จบ หรือว่าครูจะเป็นคนหาเลี้ยงเขาเองละคะ ครูถึงได้ทำแบบนั้น..ครูคงใช้เงินเยอะนะคะ"
"แก้ม ความรักไม่ได้ซื้อมาด้วยเงินนะแก้ม มันต้องมาจากใจเท่านั้นแก้ม " ผมพูด
"คนเราจะอยู่ด้วยกันได้ก็ต้องเรารักกันนะแก้ม" ผมพูดเธอ แก้มยืนเบ้ปากใส่ผมทันทีแถมชักสีหน้าไม่อยากฟัง
"รักแค่ฝ่ายเดียวก็อยู่กันไม่ยืด ต้องทั้งสองคนรักกัน" ผมพูดเธอยืนกำมือแน่นผมคงพูดได้แทงใจดำเธอทีเดียวแต่ผมก็ต้องพูด คริสโตเฟอร์ไม่ได้รักเธอแต่ที่ผ่านมาผมไม่รู้ตื่นลึกหน้าบางทำไมคริสโตเฟอร์ถึงเหมือนให้ความหวังเธอ
"ไม่จริงอะ!! พี่คริสเขาไม่ได้เป็น...เป็น"
"เป็นอะไรเหรอ"
"แบบครู!!!"
"ครูก็ไม่รู้จะอธิบายกับเธอยังไงนะแก้มเพราะว่าเธอไม่ยอมเปิดใจรับฟังอะไรเลยดังนั้นไม่ว่าครูจะพูดอะไรหรือจะอธิบายอะไรเธอก็คงต้อต้านมัน"
"ก็เพราะว่าหนูรักพี่คริสไงคะ หนูถึงพยายามปกป้องคนรักตัวเอง" ผมก็ยืนคิดนะ
"แน่ใจนะว่าเธอปกป้องครูว่าดูเหมือนกีดกันมากว่านะมันละความหมายกันเลยนะ" ผมพูดแก้มสะบัดหน้ามามองผม
"ปกป้องค่ะ ปกป้องเพราะว่าหนู....รักพี่คริสมากคะ"
"แก้มที่เธอบอกว่าเธอรักเขาแต่ดูจากการกระทำแล้วนะ ครูว่าเธอรักตัวเอง เพราะว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นะมันคือการทำร้ายเขา คนที่เธอบอกว่าเธอรักเขา "
"และเธอเองก็ยังไม่รู้จักความรักดีพอนะแก้ม แต่เธอยังมีเวลาเรียนรู้มันอีกเยอะ
"ทำไมหนูจะไม่เข้าใจถึงจะยังไม่สิบห้าแต่ก็ใกล้แล้ว"
"อืมม..ความรักไม่เกี่ยวกับอายุนะ ไม่จำเป็นต้องอายุมากหรอกถึงจะเข้าใจแต่ควรจะเรียนรู้มันอย่างถูกต้องนะ"ผมยืนพยายามอธิบายดูท่าเธอจะไม่ยอมฟังอะไรเลย
"แก้มครูต้องไปธุระแล้วนะ" ผมพูดน้ำเสียงเรียบๆ
"หนูจะบอกเรื่องนี้กับผู้อำนวยการครูก็ต้องออกไปเหมือนครูมิ้ง" แก้มพูดแต่ว่าผมต้องไปแล้วเดี๋ยวจะสาย ผมเข้าไปนั่งในรถและขับรถออกแก้มยืนมองผมกำมือแน่นความรักวัยรุ่นรุนแรงจริงๆ
ผมรีบขับไปที่บ้านพักเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อตามแบบของผม เสื้อเชิ้ตสีฟ้าสดใส่กับกางเกงยืนเกือบฟิตและรองเท้าหนังหัวตัดคู่โปรดของผม และผมก็รีบขับรถออกไปก่อนจะผ่านพ่นสนามบาสผมเหลือบตามองไปที่คริสโตเฟอร์เขายังเล่นบาสเกตบอลกับพวกโจ้และอาร์ทและเพื่อนรุ่นน้องไม่มีโป้งและปัน ปัน ผมเห็นเขาหัวเราะสนุกกับเพื่อนๆแต่มันเหมือนแฝงไว้ซึ่งบางสิ่ง ผมก็ตัดสินใจขับรถออกไปทางประตูทางออกทันทีจะได้รีบทานและรีบกลับไม่อยากกลับดึกเป็นหวงคริสโตเฟอร์ยังไงก็ไม่รู้
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พรุ่งนี้จะมาลงต่อ เขมจะได้รู้ความจริงว่าทำไมครูลินดาอยากให้ครูเขมช่วย
สปอยด์ ครูเขมต้องเพ่นออกจากร้านอาหารทันทีเพราะว่าคริส!! เกิดอะไรขึ้นมารอติดตามพรุ่งนี้นะ
ขอบคุณทุกกำลังใจด้วยนะคะ หากมีคำผิดขออภัยด้วยนะคะ
:pig4: :pig4: รักคนอ่านจัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
อ่านจบค้าง อ่านสปอยยิ่งค้างไปใหญ่คับ คริสต้องมีเรื่องแน่ๆเลย
น้องแก้มนี่เข้าขั้นเด็กใกล้จะใจแตกล่ะ แต่ยังสอนให้กลับมาดีได้นะ เพราะยังไม่ถึงขั้นกู่ไม่กลับ แค่ไม่มีใครมาจีบเอง
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
ค้างมาก ครูเขมจะไปช่วยครูลินดาทำไม????????
ขัดใจเพราะเราคือ ทีมคริส!!!!!!!!
มาต่อไวไวอยากรู้ว่าอะไรคือเหตุผลของครูลินดา
ถ้าไม่เข้าหูนะมี :beat:
-
มาอ่านยาวเลย
ความรักของทั้งคู่มีอุปสรรค์เยอะจัง อ่านแล้วรู้สึกชอบมากพระเอกนายเอก ไม่อ่อนแอ ดี :mew1: :mew1:
อ่านแล้วเกลียดแก้มมาก หนูนี้ใจแตกตั้งแต่ยังไม่สิบห้าเลยนะ
อ่านแล้วไม่ชอบครูลินดาเธอมีแผนการอะไรอยู่
โป้งนี้ตอนแรกก็แอบไม่ปลื้มตรงที่รังเกียจเพื่อนแต่พอตนนี้โป้งเป็นอัศวินมาช่วยเท่มากของให้ปัน ปัน กินโป้งเร็วด้วยเถอะจะได้เลิกไม่ชอบเกย์ ฮาๆ
สนุก สนุกมาก
-
น่ารำคาญอีแก้มจริงๆเลย ว่าตอนกานต์น่ารำคาญแล้วนะ เจอแก้มนี้กานต์ชิดซ้ายเลย :angry2: :angry2: :angry2:
ตอนนี้ยังไม่อะไรมาก รอตอนต่อไป รอ NC ของพี่เขม คึคึ :hao6: :hao6:
-
ครูเขมชาติ
Rrrrrr มือถือของผมดังขึ้นหน้าจอโชว์เบอร์ของครูลินดาผมกดรับสายทางบลูทูธที่แนบใบหูของผมอยู่ตอนนี้ผมกำลังขับรถอยู่ด้วย
"สวัสดีค่ะครูเขม” เสียงหวานๆของคนปลายสายดังตอบรับทันที
“ครับครูลินดา”
“ครูออกมาหรือยังคะตอนนี้ลินดารออยู่บ้านตึกแถวนะคะเราจะไปทานอาหารกันที่ร้านครูเขมเข้ามารับลินดาได้ไหมคะเราจะได้ไปพร้อมกัน"ครูลินดาบอกผม
"ได้ครับผมขับรถออกมาจากโรงเรียนแล้ว"ผมตอบตกลงดีเลยจะได้คุยกันก่อนที่จะเข้าเพื่อพบปะพ่อแม่และป้าของเธอ
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยลินดาอีกครั้ง"
"ครับแต่"
"ครูมีปัญหากับคริสเหรอคะลินดาขอโทษนะคะแต่ลินดาจำเป็นจริงๆคะ"
"ผมเข้าใจคริสนะ...ถ้าผมเป็นคริสผมก็คงกังวล...ผมเองบอกตรงๆว่าผมอึดอัดแต่ผมก็เห็นว่าครูลินดาเป็นเพื่อนครูที่น่ารักของผมคนหนึ่ง"
"ครูลินดาต้องบอกเหตุจริงๆกับผมนะครับว่าทำไมถึงให้ผมช่วย " ผมพูดด้วยนำเสียงที่จริงจัง
"ค่ะลินดาจะบอกครูว่าทำไมลินดาถึงต้องทำแบบนี้แต่ตอนนี้ขอให้มันผ่านไปก่อนได้ไหมคะลินดาก็พยายามหาทางแก้อยู่"
"ปัญหาใหญ่มากเหรอครับ"
"ปัญหาลินดาใหญ่พอพอกับของครูนั้นแหละคะ" ครูลินดาพูดเน้นเสียงชัดเจน
"โอเคครับผมคงใกล้จะถึงแล้วอีกสองสามป้ายรถเมย์นะครับ เจอกันนะครับ" ผมพูดและรีบกดวางสายผมก็ยังไม่เข้าใจว่าปัญหาของครูลินดาทำไมใหญ่พอๆกับปัญหาของผมวะ ผมไม่เข้าใจตั้งแต่ครูถาวรพูดแล้วนะ นี้ครูลินดาอีกคน เขาเรียกว่าปัญหาระดับชาติของครู!
ผมจอดรถที่หน้าบ้านครูลินดาที่ผมมารับเธอสองครั้งตอนที่เธอหัวแตกเพราะณัฐกานต์ ผมเดินเข้าไปในบ้านตึกสามชั้นครึ้ง นี้ไม่ใช่บ้านเธอจริงหรอกแต่เธอก็เลือกพักที่นี้เพราะว่าใกล้โรงเรียนส่วนพ่อแม่เธอมีบ้านอีกหลังเพิ่งจะปลูกเสร็จ ครูลินดาเธอเดินลงมาเธอสวมชุดแซกสีชมพูอ่อนเรื่อๆขับกับผิวขาวๆของเธอเธอดูสวยสะดุดตากับทรงผมม้วนลอน
"แฟนพี่ลินดาเหรอคะหล่อจังเลยคะ"เด็กเหมือนทอมน่าจะเป็นคนในร้านของเธอ ครูลินดาหันไปยิ้มให้ก่อนจะเดินมาที่รถของผมและผมก็เปิดประตูให้ ครูลินดาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ใบหน้าคมสวยได้รูปผู้ชายที่ไหนก็อยากจะแจกขนมจีบด้วยทั้งนั้น ผมเข้าไปในนั่งในรถ เธอหันมามองผมยิ้มละไมมาให้ผม
"วันนี้มีเรื่องเหรอคะ..ครูถาวรบอกกับลินดานะคะ"
"ใช่ครับคริสโตเฟอร์มีเรื่องต่อยกับรุ่นพี่ม.6"
"นายอณุพงศ์และนายอาณุภาพใช่ไหมคะ" ผมหันไปเหล่ตามองทำไมครูลินดารู้ลธ
"มีแค่นี้แหละค่ะที่ชอบมีเรื่องกัน นายคริสโตเฟอร์ก็ใจร้อนและยิ่งลงสนามบาสนะมีเรื่องกันตลอด" ครูลินดาพูดผมพยักหน้า
"เขามีเรื่องกันเพราะอะไรเหรอคะ"
"คริสโตเฟอร์บอกผมว่าเขาว่าผมนะผมก็เคยบอกแล้วว่าให้เขาหนักแน่นถ้าเลือกจะเดินไปกับผมเส้นทางแบบนี้มันไม่มีทุกคนไปหรอกครับที่จะยอมรับผมเองก็ต้องคอยดูว่าคนที่คุยด้วยนี้เขารับเรื่องนี้จริงๆหรือเปล่าผมถึงจะบอกนะว่าผมเป็นคนชอบประเภทไหน" ผมพูดกับครูลินดา
"คะลินดาเข้าใจคะมันมีไม่กี่คนหรอกคะ...ลำบากนะคะ..ไม่มีใครเข้าใจ..คอยแต่จะให้มีความรักแบบที่คนทั้งโลกเขายอมรับทั้งที่นี้มันหัวใจของเรานะคะ เราควรมีสิทธิ์ได้เลือกใช่ไหมคะ"
"และควรได้เลือกเองว่ารักแบบไหนชอบแบบไหน...ทั้งที่ความรักประเภทนี้ไม่ได้ไปทำร้ายใครสักคนหน่อยแค่อาจจะผิดหูผิดตาไปบ้างก็แค่เพศเดียวกัน" ครูลินดาพูดผมพยักหน้าแต่ยังมองด้วยอาการงงว่าทำไมเธอถึงเข้าใจได้ลึกซึ้งขนาดนี้ ไปอ่านตำรารักเพศเดียวกันมาเหรอครับคิดในใจ
"......" ผมถึงกับอึ้งกิมกี่ หันไปมองครูลินดาเธอก็ยิ้มแหยๆให้ผม เกาหัวนิดๆ ทำเข้าใจจังวะ ผมคิดในใจ
"ครูเขมคะเลี้ยวเข้าไปร้านด้านหน้าทางซ้ายมือนะคะ...ร้านเพื่อนของพ่อลินดาเอคะ" ผมพยักหน้าและก็รีบเลี้ยวรถเข้าไปจอด ผมเห็นว่ามีรถมาจอดหลายคันอยู่นะ พ่อกับแม่ของครูลินดายืนอยู่ ผมเดินลงจากผมเดินตรงเข้าไปก็ยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
"สวัสดีคะครูเขม...ว่าที่ลูกเขยของแม่" แม่ของครูลินดารับไหว้ผม พ่อของครูลินดาเลิกคิ้วสูงมองมาที่ผม ที่เพ็งเล็งมากที่สุดก็น่าจะการแต่งกายของผม
"ผู้ชายอะไรใส่ร้องเท้าหัวตัดแหลมเชียว" อุ้ย!!! ผมก็สะดุ้งสุดตัวลืมไปเลยว่าผมควรจะแต่งตัวแมนๆมา
"นี้ครูซื้อเสื้อมาผิดไซส์หรือว่าตั้งใจโชว์หุ้นมันถึงได้ฟิตขนาดนี้นี่ครับ" พ่อของครูลินดาผมก็มีแต่เสื้อที่พ่อดีตัวท้ั้งนั้น
"หน้าเกลี้ยงไปไหม" อืมมม!!! หน้าเกลี้ยงก็ผิด ผมว่าหายใจก็ผิดด้วยมั้ง
"กางเกงครูนี้เขาตัดมาให้พอดีตัวไม่คิดจะเผื่อเหลือเผื่อขาดบางเหรอครับ..ฟิตทั้งตัว"
“นี่ทาลิปสติกด้วยเหรอครูปากแดงเชียว”
“ไม่ได้ทาครับจับดูได้ อันนี้สีแดงธรรมชาติให้มาครับ” ผมพูดพ่อของครูลินดาเดินมาสำรวจผมใกล้ เดินไปทางด้านข้างจะดูอะไรในหูผม
“เจาะหูหรือเปล่าครับ”
“ไม่ได้เจาะครับ “ ผมตอบเพราะว่ามันไม่สุภาพในเครื่องแบบครูสิ่งเดียวที่ผมไม่ทำ พ่อของครูลินดายืนทำท่าครุ่นคิด
"......." โหมดเงียบเลยครับผม หมดคำพูด
"พ่อค่ะ!!!"
"นี้ไม่เห็นเป็นอะไรเลยเทรนการแต่งตัวหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่ใช่แบบรุ่นพ่อนิ”
“ครูเขมคะขึ้นไปไหว้ป้าของลินดาดีกว่าค่ะ" ครูลินดารีบดึงแขนผมขึ้นไปด้านบนก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจวิ่งกลับไปที่รถและขับออกไปอย่างเร็วดูพ่อจะสกีนลูกเขยน่าดูจนน่ากลัว
"คุณ..สงบปากหน่อยนะ..ได้ลูกเขยแต่งตัวดีก็บ่น นี้หันมามองตัวเองบ้างนะพุงยื่นจะเป็นไอ้แก้วไอ้เปือยอยู่แล้วล้ำหน้าไปถึงไหนๆ " แม่ของครูลินดากำลังเอ็ดพ่อของครูลินดาอยู่ ผมเดินขึ้นมาชั้นบนคนเยอะแยะเหมือนกันแต่ละคนก็สงสำเนียงภาษาใต้ เรียกว่าแหลงภาษาใต้ใส่กัน แน่นอนผมก็คงฟังไม่รู้เรื่องละครับพูดกันเร็วขนานนี้
"ป้าคะ..นี้ค่ะครูเขม" ลินดาเรียกผู้หญิงคนหนึ่งเธอหันมาหน้ามามองผม ใบหน้าเธอดุเอาเรื่องเหมือนกันผมรีบยกมือไหว้
"นี้เหรอ..แฟนเรานะลิน...หล่อไปไหมเนี๊ยะ" ป้าเขาชมผมนะครับ ผมยิ้มขอบคุณดีไหม
"ป้าอะจะให้ลินดาไปหาขี้เหล่ที่ไหน....ได้อีก" ลินดาพูดผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งเธอนั่งมองผมเหมือนจะลุกมาขย่ำคอผมเลย ผมสะกิดครูลินดาว่าใครอะ
"คนนี้แหละคะที่ป้าของลินดาจะให้ลินดาแต่งด้วย..น่ากลัวไหมคะ" ครูลินดากระซิบให้เสียงรอดไรฟันออกมาผมก็พยักหน้าว่าสมควรอย่างยิ่งเพราะว่าฟันหน้าก็ล้ำออกมาขนาดนั้น เขามองผมตาเขม็งมาก
"มากครับ" ผมตอบให้เสียงรอดไรฟันเช่นกัน
"พี่โตคะนี้ครูเขมคะแฟนของลินดาค่ะ"
"นี้เหรอครับแฟนน้องลินดา...แต่งตัวเหมือนเกย์เลยครับ..ใส่เสื้อฟิตขนาดนี้กางเกงก็ฟิต...ยิ่งหน้าตานี้บอกได้เลยว่า..เป็นเกย์!!!!" ผมก็สะดุ้ง (กรูเป็นอยู่) ไอ้พี่โตมันลุกขึ้นยืนทำหน้าเหมือนผมไปเผาบ้านมันมาเลย
"พี่โตคะอย่าพูดไม่สุภาพซิคะครูเขมของลินดานะออกจะแมน..ใช่ไหมคะ" ครูลินดาพูดผมหันไปพยักหน้ายิ้มๆให้ครูลินดา ครูลินดาเธอก็กอดแขนผมเหมือนเราเป็นแฟนกันจริงๆ แต่ผมนี้อึดอัด
"พาครูเขมไปหาที่นั่งซิลูก วันนี้อาหารใต้ครูเขมคงถูกปากนะคะ"แม่ของครูลินดาเดินมาแตะแขนครูลินดาให้พาผมไปหาที่นั่ง
“คุณนี้ก็พูดแปลกไม่ถูกปากจะอยากมาเป็นลูกเขยคนใต้ทำไม” พ่อของคุณครูลินดานี้ดุเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี๊ยะ มิหน้าละไม่มีใครกล้าจีบนอกจากพี่เหยิน..เอ้ย..พี่โตคนเดียว
ผมก็เดินไปโดยมีสายตาไอ้พี่โตนี้แหละมองผมตลอดจนกระทั้งหย่อนก้นลงนั่ง มันก็ยังมอง ผมต้องพ่นลมหายใจออกมาทางปาก อึดอัดที่สุดในชีวิตเขมเลยแหละ ผมนั่งลงวันนี้รวมญาติเลยมั้งนะผมก็ยกมือไหว้คุณลุงคุณป้าคุณน้าคุณอาญาติเยอะเหมือนกัน
"พี่ลินดานี้แฟนพี่เหรอคะ หล่อจังเลยอะ" ลูกพี่ลูกน้องของครูลินดา ผมก็นั่งฟังเขาคุยนั้นคุยนี้และส่วนป้าของครูลินดานะซักประวัติผมซะเหมือนจะเอาไปเขียนลงอัตชีวประวัติให้ยังไงก็ไม่รู้ถามไปยันกระทั้งเคยมีแฟนมากี่คนและทำไมถึงได้มาชอบหลานเขาทั้งที่เพิ่งจะย้ายมา ผมเคยได้ยินมาว่าคนใต้นะส่วนใหญ่จะเป็นคนดุ พอมาเจอกับตัวดุจริงด้วย ส่วนครูลินดาก็มีข้อความเข้ามือถือตลอดเช่นกันแต่ของผมนี้เงียบมากคริสโตเฟอร์ไม่ส่งข้อความหาผมเลย
"รู้จักกันไม่นานเองแค่สองอาทิตย์เป็นแฟนกันแล้วเหรอ..ป้าว่าเร็วไปนะ..ว่าไงคะครูเขม" ป้าของคุณลินดาถามผม ผมหันมายิ้มๆกับครูลินดา
"สำหรับผมรักไม่ต้องการเวลาครับ" ผมไม่รู้จะใช้มุกไหนดีมุกนี้แหละ คุณป้าสะบัดหน้ามามองผม แสดงว่าป้าไม่รู้จักเพลงรักไม่ต้องการเวลาแน่เลย
"มาเป็นเพลงเลย" พี่โตรีบขัดผมทันที
"ไม่ร้องให้จบเพลงไปเลยละ..แม้รักไม่ต้องการเวลา" พี่โตนั่งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ลินดาก็สะกิดแม่ของเธอพยักหน้าไปทางไอ้พี่โตของคุณลินดา
"คุณป้าค่ะเดี๋ยวพอเราได้ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันนั้นก็คือการเรียนรู้แล้วแหละคะแต่เราได้เรียนรู้ด้วยกันจริงๆใช่ไหมคะครูเขม" ครูลินดาพูดและกุมมือผมไว้สายตาเธอมองผม ผมก็ต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอดังเอื้อก!!
"ก็ดีนะพ่อแม่ครูละคะถ้าเป็นไปได้ก็ควรจะนัดมาคุยกันเรื่องสินสอดทองหมั้นเลยก็ดีนะก่อนที่อะไรอะไรจะเกินเลยไปฉันอยากให้แต่งงานกันก่อน อาทิตย์หน้าเชิญคุณแม่ครูมาเลยได้ไหมคะ" คุณป้าครับไหนบอกว่าสองอาทิตย์เร็วไปนี้ผมเพิ่งมาเจอคุณป้าให้พาแม่ผมาคุยเรื่องสินสอดเลยเหรอครับ ผมว่าป้านนะรีบไปไหมครับ ?
"ปึก!!" ทั้งช้อนทั้งส้อมล่วงหลุดจากมือผมทันที ผมหันไปมองครูลินดาเธอยิ้มเอียงอายแต่ผมไม่เอียงอายด้วยแล้ว
“ตกลงมาได้ไหมคะอาทิตย์หน้าดิฉันจะได้อยู่รอคุย” คุณป้าของครูลินดา
"ผมขออนุญาติไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับตอนนี้เลย!!! " ผมรีบลุกพล้วดออกไปทันที ทุกคนมองมาที่ผมกันหมดผมหยิบมือถือและรีบเดินออกทันที ผมน่าจะเชื่อที่คริสโตเฟอร์สังหรณ์ใจแสดงว่าเซ้นคริสนี้แรงดีจริงๆ
"ตรู้ดดดดดด....ตรู้ดดดดดดด....ตรู้ดดดดดดด"คริสทำอะไรอยู่ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ตอนนี้มันเกือบจะสองทุ่มครึ้ง ผมรีบโทรหาคริสโตเฟอร์ในใจก็ไม่น่ามาเลยเขม ไม่น่าเลยน่าจะเชื่อเซ้นเมียเออ.ผัว.ช่างมนเถอะเป็นมันสองอย่าง คริสโตเฟอร์ก็ไม่ยอมรับสายผมด้วย
“อย่าเพิ่งงอนพี่ตอนนี้ได้ไหมคริส!!!” ผมพูดกับโทรศัพท์
"ครูเขมคะ" ผมหันไปตามเสียงเรียกผม ครูลินดาเขาเดินเข้ามาหาผม ผมไม่ได้เข้าห้องน้ำหรอก ผมพยายามกดเบอร์โทรหาคริสโตเฟอร์อยู่ ติดแต่ไม่รับสายผมกดอยู่แบบนั้น ก่อนจะหันหน้ามาหาครูลินดา
"ครูลินดาครับ ผมว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะครับนี้วันนี้เริ่มจะคุยเรื่องสินสอดทองหมั้นกันแล้ว ครูลินดาเล่นอะไรอยู่!!" ผมถามครูลินดาเธอก้มหน้าลง
"นี้ผมมาเพราะว่าผมไว้ใจครู ..ครูลินดาผมรักคริส ผมรักคริสโตเฟอร์เขาเป็นแฟนผม " ผมพูดครูลินดาก็ยังเงียบ
"ลินดา...ลินดา...ถ้าเราคบแบบแฟนได้ไหมคะ” ครูลินดาบอกว่าให้ผมคบเขาเป็นแฟน
“แค่สถานะแฟนคะ ครูเขากับคริสก็รักกันตามปกติเหมือนเดิมลินดาขอแค่เวลาพ่อแม่ ป้า ลินดาแค่นั้นคะลินดาจะไม่ไปรบกวนเวลาอื่นของครูกับคริสโตเฟอร์เลยคะ" ผมก็ต้องทำตาโตตกใจไม่คิดว่าครูลินดาจะพูดแบบนี้กับผม
"มันมีเยอะแยะไปนี้ค่ะที่มีครอบครัวเพื่อบังหน้า" ครูลินดาพูด
"ผมไม่ทำเด็ดขาดผมเป็นเกย์ ...ผมชอบผู้ชายครูจะมาทำแบบนี้เพื่ออะไรครับ!!!"
"และผมจะไม่มีวันที่จะทำแบบนั้น เอาครอบครัวบังหน้า
โดยการแต่งงานกับผู้หญิงเพื่อให้ดูว่าผมเป็นเช่นคนปกติแต่เพียงเพราะว่าต้องการปกปิด"
"แล้วคนที่ผมคบคนที่ผมรักละเขาจะรู้สึกยังไงครูลินดา!!"
"ลินดามีเหตุผลอย่างอื่นด้วยนะคะ..ครูเขม"
"ให้ตายยังไงผมก็ทำแบบที่ครูลินดาพูดไม่ได้ ต่อให้สังคมนี้จะประณามผมว่าผมเป็นตุ๊ด เป็นเกย์ เป็นพวกผิดเพศหรืออะไรก็ช่าง..ผมคงทำอย่างที่ครูลินดาพูดไม่ได้หรอกครับ" ผมพูดครูลินดามองหน้าผม ผมต้องหันหลังหนี
"ถ้าผมเลือกจะเป็นแบบนี้ผมต้องยอมรับมันให้ได้ ..และผมก็เลือกแล้วที่จะรักคริสโตเฟอร์ เขาก็เลือกแล้วที่จะรักผมจะเดินไปด้วยกันแม้ปัญหาจะหนัก"ผมพูดเอามือขึ้นมาเท้าที่เอว
"ทุกวันนี้ปัญหาของผมกับคริสโตเฟอร์ก็มีเยอะอยู่แล้วผมจะไม่เอาปัญหาอะไรเข้าไปเพิ่ม..ผมขอโทษนะครับครูลินดาที่ผมคงช่วยคุณตรงนี้ไม่ได้จริง" ผมหันกลับมาเผชิญหน้ากับครูลินดาอีกครั้งเขาคงเห็นสายตาผมที่แน่วแน่ว่ารับข้อเสนอของเขา
"ถ้าครูจะมองว่าผมเป็นผู้ชายที่ใจร้ายใจดำผมก็ยอมแต่ผมจะไม่ทำให้คนรักของผมต้องมานั่งกินน้ำใต้ศอกต้องมานั่งทุกข์ระทมขมขืนเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในนิยายโศกเศร้า..ผมเลือกไม่ทำ!!" ผมพูดครูลินดามองผม น้ำใสหยดลงมาที่สองแก้ม
"แล้วมันจะมีวิธีไหนละคะที่จะทำให้คนทั้งโลกรับรู้ว่านี้คือความสุขเช่นกันไม่ใช่สิ่งที่ผิดปกติ"ครูลินดาพูดเสียงดังใส่ผมเธอก็คงอึดอัดผมว่าเธอมีปัญหาในใจที่หนักพอสมควร
Rrrrr เสียงมือถือผมดังขึ้นเบอร์คริสโตเฟอร์ ผมต้องละสายตามองที่หน้าและกดรีบทันที
"คริส..คริส.." ผมเรียกเพราะว่ามันเงียบ
"ครู..ครู..ไม่ซิ..ที่ร๊าก...ผมร๊ากครู..ร๊ากมากด้วยอะ...ผมไม่อยากเสียครู...ผมไม่กลัวนะใครจะว่าผมอะ..ว่าผมชอบผู้ชาย...ผมรักผู้ชาย... พี่..ผมร๊ากผู้ชายวะเพ่(เรื่องของมึงเมาแล้วเกะกะวะ) " ผมถึงกับยกมือกุมหน้าผากงานเข้าแล้วมั้งเนี๊๊ยะ ครูลินดาก็ยืนมองผมแบบมีคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมมือยังให้คำตอบอะไรไม่ได้
"เพ่..ฟังผมก่อนดิพี่ว่าผมรักผูู้ชายยยยยย" น้ำเสียงนี้บอกได้ว่าเขาเมามาก (คริสพอเถอะมรึงเมาแล้ว) เสียงเหมือนโจ้หรืออาร์ทนี้แหละ
"คริส...นี้กินเหล้าเหรอ" ผมถามคนปลายสาย
"คริส..คริส..ตอนนี้อยู่ที่ไหน...คริส..พี่จะไปรับเดี๋ยวนี้ ...คริสส..คริส.....ตรู้ดดดดด" ผมตะโกนถามคริสจนสายถูกตัดไปทันที
"โว้ยย...จะรู้ไหมเนี๊ยะว่าอยู่ไหน" ผมพูดกับโทรศัพท์ที่ถูกตัดไปแล้วเลยไม่ทันได้รู้เลยว่าไปเมาที่ไหนผมหันมามองหน้าครูลินดางานผมเข้าแล้วครูลินดาทำท่ากะอักกะอ่วนใจเช่นกัน
"ผมผิดหวังที่ไว้ใจครู"ผมหันมาพูดกับครูลินดาเธอมองผมสายตาเธอรู้สึกผิดอย่างยิ่ง
"ครูเขมคะอย่าเพิ่งเข้าใจลินดาผิดคะที่ลินดาอยากให้ครูเขมคบกับลินดาแบบแฟนหรือเราแต่งงานกันก็เพื่อปกปิดเรื่องของเราทั้งคู่" ครูลินดาพูดว่าเราทั้งคู่ ผมหันไปมองหน้าครูลินดาเธอก้มหน้าลงทันทีไม่กล้าสบสายตาผม
"ความลับอะไรของเราทั้งคู่ครับ" ผมหันมาถามครูลินดา
"ลินด..ลินดา..ลินดาไม่ได้ชอบผู้ชายค่ะ" O_O
"ลินดาชอบผู้หญิงค่ะ..ลินดาก็...กำลังคบอยู่กับ..ครูถาวรด้วยค่ะ..เราเป็นแฟนกันตั้งแต่ลินดายังเรียนไม่จบค่ะ"
"เว้ย!!!!"ผมร้องออกมา ถ้าอย่างนั้นที่ผมเห็นหัวเราะต่อกระซิกก็ไม่ใช่แค่เพื่อนนะซิ
"ครูเป็น...เออ..ครู....ครูลินดาเป็นเลสเบี้ยนเหรอครับ" ผมถามครูลินดาเธอพยักหน้ากับผม
"ค่ะ..ลินดาเป็นเลสเบี้ยนคะ" ยอมรับแต่โดนดี
"แต่ผมก็ทำอย่างที่ครูลินดาพูดไม่ได้อยู่ดี ผมทำไม่ได้จริงๆครับ..ผมแนะนำให้ครูบอกพ่อแม่ ป้าคุณและคนที่เขาอยากแต่งงานไปตรงๆเถอะครับครู"ผมพูดสีหน้าผมจริงจัง
"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายไม่วันนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องรู้ วันไหนก็ต้องรู้อยู่ดี" ผมพูดผมเองก็เริ่มเห็นใจเธอนะ
"ผมเองก็ไม่อยากทนทุกข์ใช้ชีวิตกับคนที่ผมไม่รักและครูลินดาเองก็จะไม่มีความสุขและคนที่คุณคบเขาก็ไม่มีความสุขเช่นกันถ้าให้เขาต้องมาอยู่เป็นแค่เงาต่อให้ครูรักเขามากแค่ไหนก็ตาม" ผมพูดครูลินดาเงยหน้าขึ้นมองผม
"มันไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น" ผมพูดเบาๆ
"ผมเองยังบอกพ่อแม่ผมตรงๆเลยว่าผมชอบผู้ชายตั้งแต่ผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย"
"แรกๆท่านก็ตกใจแต่ท่านก็ทำใจรับมันได้พ่อแม่นะครับไม่ทำร้ายจิตใจลูกหรอกครับเชื่อผม" ผมพูดครูลินดาเธอยืนร้องไห้
"และครูคงไม่ได้เป็นแค่วันนี้พรุ่งนี้แล้วมันก็หายไปแต่มันอาจจะอยู่กับครูไปทั้งชีวิต...ดังนั้นครูควรเลือกที่จะบอกดีกว่าเก็บมันไว้..ผมรู้ว่าครูอึดอัด" ผมพูดเธอมองหน้าผม
"ลินดาไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายค่ะครู...ไม่มีใครเข้าใจลินดาเลย...ลินดาชอบผู้หญิงมาตั้งนานแล้วค่ะ...แต่ก็ไม่กล้ามีแฟนจนกระทั้งลินดาเจอพี่ถาวรเขาเป็นรุ่นพี่ของลินดาปีหนี่งคะ...ลินดาชอบเขาเราคบกันพอลินดาเรียนจบพ่อก็ฝากกับผู้อำนวยการให้ลินดามาเป็นครูที่นี้และครูถาวรก็ขอมาเป็นครูที่นี้เช่นกันคะ " ครูลินดาพูดผมเองก็ไอ้แต่แตะไหล่เธอเบาๆ
"ลินดาไม่รู้จะหาทางออกยังไงนะคะครูเขม"
"แต่ผมเป็นเกย์..ผมคงจะไปทำแบบนั้นกับครูลินดาไม่ได้ผมยืนยันว่าผมช่วยครูไม่ได้ผมขอโทษจริงๆ " ผมพูดบอกเธอ
" เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เองน้องลินดาไปหาไอ้เกย์นี้!! "
"มาเป็นเพื่อไม่แต่งงานกับพี่เหรอครับ" ไอ้พี่โตมันเดินออกมาหน้าตามันเหี้ยมมากและชี้มาที่ผม มันย่างสามขุมเข้าหาหาผมและ
"พี่จะไปบอกคุณป้าน้องเดียวนี้!!!!" ไอ้ผมก็นึกว่ามันจะเข้ามาต่อยผมซะอีกอุตสายืนทำตัวลีบ มันก็รีบวิ่งออกไป ผมว่าไอ้พี่โตมันคงแอบฟังขาดไปหลายประโยคตรงที่ครูลินดาเขาพูดว่าเขาเป็นเลสเบี้ยน ผมก็หันกลับมามองหน้าครูลินดา
"อันนี้ปัญหาใหญ่ระดับชาติของครูลินดาแล้วแหละครับ..ครูคงต้องบอกความจริงแล้วมั้งครับ" ผมพูดกับครูลินดา เธอก็ถอนหายใจออกมายาวๆ
"ไปค่ะไปบอกทุกคนกันลินดาจะไม่โกหกแล้วค่ะ..ลินดาขอโทษทุกอย่างนะคะครูเขมที่ทำให้ครูเขมเดือดร้อนและคริสโตเฟอร์เข้าใจผิด" ลินดาจูงมือผมออกมา ผมเห็นป้าของลินดายกมือทาบอกทุกคนมองมาที่ผมกันหมดไอ้พี่โตคงรายงานเรื่องผมเป็นเกย์แกสาธารณชนเป็นที่เรียบร้อยแล้วมันยืนยิ้มเหมือนผู้มีชัย ผมหันมาเหล่ตามองครูลินดา
"คิดไว้แล้วเชียว่าต้องเป็นเกย์อะแต่งตัวดีเกิ้น"
"นั้นซิคนอะไรก็ไม่รู้หล่อมากหล่อเกิ้น"
"ครูเขมเป็นเกย์เหรอค่ะอย่างที่คุณโตพูดจริงไหมคะ" แม่ของลินดาลุกขึ้นจากเก้าอี้เธอถามผม ผมหันมามองหน้าลินดาและ
"ใช่ครับผมเป็นเกย์ผมมีแฟนแล้วแฟนผมเป็นผู้ชาย" ผมพูด ทุกคนหน้าเหวอไปหมด
"งั้นก็เชิญออกไปจากลูกสาวผมกรูว่าแล้วเชียวผู้ชายอะไรใส่เสื้อผ้านี้ฟิตไปทั้งตัวแถบจะหายใจไม่ออกแบบนี้!!! " พ่อของครูลินดาลุกขึ้นชี้หน้าผมหน้าตาดุดันเอาเรื่องมาก ผมหันมามองหน้าครูลินดา ว่าเขาควรจะเคลียร์ทุกอย่างด้วยตัวของเขาเอง
"เย้!!! ถ้าอย่างนั้นโตได้แต่งงานกับน้องลินดาแล้วใช่ไหมครับคุณป้าครับ..โตดีใจที่สุดเลยครับ" ไอ้พี่โตมันกระโดดโล้ดเต้นดีใจใหญ่ผมละโคตรหมันไส้มันเลย
"ลินดาขอโทษคะคุณพ่อคุณแม่ คุณป้า..ลินดาแต่งงานกับพี่โตไม่ได้หรอกคะ" ลินดาลุกขึ้นพูดทุกคนหันมามองลินดาเป็นตาเดียวกัน
"ทำไมละน้องลินดา" ไอ้โตมันหยุดดีใจหันมาถามครูลินดา
"ลินดาเป็นเลสเบี้ยนคะ ลินดาชอบผู้หญิงคะ ลินดามีแฟนแล้วคะแฟนของลินดาก็คือ..." พอลินดาพูดว่าเป็นเลยเบี้ยนไอ้พี่โตมันก็ถลึงตาโตทันที
"ดิฉันคะ" ผมหันไปมองครูถาวรเธอเดินเข้ามายืนทุกคนหันไปมองครูถาวรกันหมด และหันกลับมามองหน้าครูลินดาพร้อมกันหมดพากันอ้าปากค้างเป็นแถว ผมเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน
"ดิฉันคบกับครูลินดาแบบแฟนมาตั้งแต่ครูลินดายังเรียนมหาวิทยาลัยครูคะ..เรารักกันจริงๆนะคะ .." ครูถาวรพูดและครูลินดาก็วิ่งไปกอดครูถาวร ผมนะไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ที่ช๊อกมากคือไอ้พี่โต อ้าปากค้างเลย
"มายยยยยยย โตรับไม่ได้" ผมก็ยิ้มให้ไอ้พี่โตเป็นไงละมึง ผมหันมาพยักหน้าให้ครูลินดา
"งั้นผมขอตัวเลยนะครับ พอดีผมคิดว่าคิวถ่ายละครของผมหมดแล้ว" ทุกคนหันมามองหน้าผมกันหมด
"คือเออ..ผมแค่ดารารับเชิญ...ผมขอตัวเลยนะครับ..ยินดีที่ได้รู้จัก..และอาหารอร่อยมาก..ขอบคุณ" ผมพูดและรีบเดินหยิบมือถือแทบจะวิ่งออกเลยดีกว่าเดี๋ยวโดนเรียกเข้าฉากอีก
"ครูเขมคะ."ครูลินดาวิ่งตามออกมาเรียกผม ผมหันหลังกลับไปมีอะไรอีกเหรอ
"ขอบคุณนะคะ..ขอบคุณทุกอย่าง..พรุ่งนี้ลินดาจะเข้าไปคุยกับคริสโตเฟอร์ให้นะคะ"ครูลินดาพูดผมพยักหน้า
"ไม่เป็นไรครับครู มันเป็นปัญหาระดับชาติทีควรได้รับการแก้ไข แต่ของผมนี้ปัญหาของผมระดับชาติมากกว่าต้องตามหาว่าเมียไปเมาที่ไหน..งานผมเข้า!!!" ผมหันหลังบอกครูลินดา แค่นั้นผมก็รีบวิ่งไปที่รถที่ผมจอดไว้ ผมหยิบมือถือมากดโทรหาคริสโตเฟอร์ดังแต่ไม่รับ ผมก็ไม่รู้ว่าไปเมาที่ไหน เบอร์ของอาร์ท กับโจ้ผมก็ไม่มี
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1:
ไม่ได้สปอยด์มากแค่อยากบอกว่าครูเขมมีค้างงงงงง
-
กะแล้วเชียวว่าครูลินดาต้องเป็นเลส 555 :m20: :m20: :m20:
คริสนี้ยางทีก็งี่เง่าเกินไปนะ ปากบอกว่าเชื่อใจ แต่ไปกินเหล้าย้อมใจเนี่ยนะ กลับมาต้องให้พี่เขมจัดหนักๆ วันนี้วันของพี่เขมด้วย :hao6: :hao6: :hao6:
รอๆๆ รอตอนต่อไปคร้าบบบ :z2: :z2: :z2:
-
ตอนนี้อ่านสนุกมากๆคับ ตลกฉากบรรยายพี่โตนี่ล่ะคับ อ่านแล้วหัวเราะ ๕๕๕
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
ตลกพร่โตค่ะ :m20: :laugh: แอบสงสารอยู่นะ
ค่อยยังชั่วหน่ยที่ครูลินดาไม่ใช่ย่างที่เราคิดแต่แบเคืองนะที่มาขอคบเพื่อปกปิดนะไม่ดีนะคะ
แต่ค้างง่ะจะเจอคริสไหม มาต่อด่วนค่ะ :katai4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ครูเขมชาติ
ผมพยายามโทรติดต่อคริสโตเฟอร์อยู่หลายครั้งเขาก็ไม่กดรับสายผมจนสายตัด ผมขับรถวนไปวนมาอยู่ตอนนี้เพราะผมไม่รู้เส้นทางที่นี้ดี ผมพยายามกดโทรหาคริสอยู่เรื่อยๆสายตาก็คอยมองไปทั้งสองข้างทางเพื่อว่าจะอยู่แถวริมฟุตบาทเพราะว่าเสียงที่แทรกเข้ามาเหมือนมีรถวิ่งตลอด
"คริสพี่ขอโทษ...คริสอยู่ไหน....ทำไมถึงทำให้พี่เป็นห่วงเราตลอดเวลาแบบนี้ละคริส!! รับสายพี่สายซิ!!! "ผมพูดกับมือถือที่ตอนนี้กำลังรอคนปลายสายกดรับ ผมพยายามโทรหลายครั้งเขาไม่กดรับสายผมสักทีใจผมก็ยิ่งร้อนรนกระวนกระวาย ผมโทรจนตอนนนี้เข้าสู่ระบบฝากข้อความไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อ้าว! งานเข้าละซิ!! แล้วผมจะไปหาเขาได้ที่ไหนละ ?
ผมพอจะจำได้ว่าเด็กพวกนี้ขอบไปผับคนชื่อปืนก็วันก่อนที่เพื่อนของคริสไปเรียกที่หน้าบ้านผม ไม่แน่วันนี้อาจจะไปที่นั้นก็ได้ ผมขับมาจอดเพื่อตั้งสติเพราะสภาพผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังหลงทิศหลงทาง ผมเห็นร้านรถเข็นที่ขายบะหมี่่แฟรนด์ไชส์ ตรงด้านข้างมีเด็กผู้ชายยืนอยู่ผมจำเขาได้อนุชิต ผมรีบลงจากรถไปหาอนุชิต เด็กม.1 ที่ผมจะให้เขาไปทำความสะอาดบ้าน
"อนุชิต!!"ผมเรียกอนุชิต มือผมแตะไหล่เขาเบาๆ พอเขาหันมามองผมและส่งยิ้มให้ผม
"สวัสดีครับครูเขม"
"เธอมาทำอะไรตรงนี้"
"ผมมาช่วยป้าแก้วล้างชามครับแต่ผมกำลังจะกลับแล้วครับครู" อนุชิตตอบผม
"เหรอ...ครูขอความช่วยเหลือหน่อยซิอนุชิต" ผมบอกอนุชิตเขามองผมทำหน้างงว่าเขานี้นะจะช่วยแต่ผมไม่มีตัวเลือกต้องเสี่ยงดูเพื่อว่าจะช่วยได้
"ช่วยถามคุณป้าหรือใครก็ได้ในร้านให้ครูหน่อยว่ามีคนรู้จักผับคนที่ชื่อปืนไหมและอยู่ตรงไหน...แฟนครูเขาไปกินเหล้าเมาครูจะไปตามหาเขาช่วยครูทีนะอนุชิต ครูขอร้อง" ผมคิดว่านี้คือความหวังของผมถ้าหาเขาไม่เจอคืนนี้ผมกลัวเหมือนกันกลัวจะเสียเขาไป ผมเข้าใจความรู้สึกคริสโตเฟอร์มากขึ้น
จริงๆผมกังวลไปสาระพัดอย่างเลยในตอนนี้
"ได้ครับผมถามพี่เคลูกของป้าแก้วให้พี่เขาไปเที่ยวผับบ่อย" และอนุชิตก็วิ่งเข้าไปในร้านไปกระซิบกับผู้ชายดูท่าจะสิบแปดสิบเก้าและอนุชิตก็วิ่งออกมาหาผม
"ครูครับพี่เคบอกว่าครูตรงไปทางนี้นะครับ ตรงแยกไฟแดงด้านหน้าครูเลี้ยวขวาจะมีป้ายบอกว่า เอแจ็คนะครับ นั้นแหละครับผับของพี่ปืน" ผมพยักหน้าก่อนผมจะเดินออกผมควักเงินให้ไปหนึ่งร้อยบาท
"พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำความสะอาดบ้านครูนะ" ผมพูดและรีบเข้าไปในรถผมขับรถไปตามที่อนุชิตบอกผมและผมก็เจอเข้าจนได้ผับ เอแจ็ค ตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มกว่าแล้วเพราะว่ามัวแต่ขับรถวนไปวนมาอยู่ในตลาด ผมจอดรถให้เยี่ยงทางเข้าผับไปนิดนึงตอนนี้ผู้คนก็กำลังถยอยกันเข้าผับคนก็เยอะแยะ
เต็มไปหมดผมไปยืนชะเงอมอง คนเยอะขนาดนี้คงหายากแน่ๆ ผมเดินออกมาจากผู้คนที่แออัดกันจะเข้าไปเที่ยวด้านในหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อว่าจะติดต่อได้แต่ก็ไมได้ฝากข้อความอยู่ดี
"ครูเขม!!!!" เสียงคุ้นๆ แถมเรียกครูแสดงว่าเป็นนักเรียนหรือไม่ก็ใครสักคนที่รู้ว่าผมเป็นครู ผมหันไปก็เห็นเพื่อนของคริสโตเฟอร์ ที่ชื่อโจ้วิ่งมาหาผม
"ผมไม่รู้จะโทรหาครูได้ยังไงมือถือไอ้คริสมันก็ล่วงลงน้ำพังไปแล้วและครูตอนนี้มันรั่วมากอยู่ตรงโน้นนะครู" เสียงโจ้บอกผมด้วยอาการร้อนรนแต่ผม
นะร้อนยิ่งว่าที่ได้ยินว่าคริสโตเฟอร์เมารั่ว
"และพวกผมก็มันไม่อยู่แล้วครับครู" ผมวิ่งตามโจ้ไปดูคริสโตเฟอร์ทันที พอไปถึงก็เห็นกำลังเดินควักมือเรียกใครต่อใครไปทั่ว ผมเห็นมีผู้หญิงหน้าตา
น่ารักยืนอยู่กับอาร์ท ยืนกอดอกทำหน้าเซ็ง
"เพ่...ผมชอบผู้ชายวะเพ่..พี่เชื่อผมมั้ยอะ" คริสโตเฟอร์เที่ยวโบกมือเรียกคนนั้นคนนี้ ทำไปได้ผมถึงกับยกสองมือขึ้นกุมหน้าผากและผมหันไปมองสอง
คนที่พาพ่อตัวดีผมมาเป็นไงละ ไหนบอกไปกินข้าวไงเขาหุงข้าวใส่แอลกอฮอล์แทนน้ำเหรอ???? ถึงได้เมาหมดสภาพแบบนี้
"ก็มันบอกอยากดื่ม..มันว้อนอะครู..แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะว้อนมากขนาดกระดกเพียวๆหมดขวดไปในพริบตา" อาร์ทรับรายงานผมทันที
"ปกติมันไม่รั่วขนาดนี้นะครูแต่อันนี้ไม่ปกติอะ..แต่ก่อนตอนที่มันโดนสาวทิ้งยังกินแค่มึนๆและก็กลับ แต่วันนี้คงเป็นวันพิเศษนะครูดูดิมันกินจนรั่วอะครู"
โจ้บอกผม ผมพยักหน้า
"น้องจะบ้าเหรอมาบอกอะไรพี่ละ...เฮ้ย!! ..." คนที่เดินผ่านไปมาก็บัดป้องคริสโตเฟอร์ไม่ให้แตะตัวเขา
"พี่สาวผมชอบผู้ชายวะพี่..ผมไม่ชอบแบบเพ่อะ"
"ก็เรื่องของน้องดิค่ะ...บ้าเปล่าเนี๊ยะ....ตายแล้ว!! ..หน้าตาก็ดีนะแต่พี่ไม่กินเก้งคะ"
"หมับ" ผมเข้าไปดึงรั้งคริสโตเฟอร์ให้หยุด
"คริส..คริส..ตั้งสติหน่อย..คริสพี่เอง..คริส..พี่เขมไง " ผมใช้มือจับใบหน้าคริสโตเฟอร์ สลึมสลือตามองผมคงกินไปเยอะมากเลยนะ
"หมับ"ผมต้องกอดประคองเพราะว่ายืนแทบจะไม่อยู่ คริสโตเฟอร์ใช้มือแตะที่ใบหน้าผมพยามยามมองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
"พี่เขม..พี่มารับผมแล้วเหรอ?" คริสโตเฟอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่ยานจนฟังแทบจะไม่รู้เรื่องแต่เขาก็โผ่เข้ามากอดผม
"ใช่พี่มารับกลับบ้าน.ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะมารับนะ..หึ ?"
"ผมโคตรกลัวเลยกลัวพี่ไม่มากลัวพี่จะไปแล้วไปจากผม.." ผมกอดคริสโตเฟอร์อยู่ตรงริมฟุตบาท
"ทำไมถึงกินจนเมาแบบนี้ละคริส" ผมดันคริสโตเฟอร์ออกก่อนถามคนที่ยืนสลึมสลือ
"พี่จะไปอีกไหมอะ..ผมไม่อยากให้พี่ไปเลย..ผมกลัว" คริสโตเฟอร์พูดผมยิ้มให้คนตรงหน้า
"พี่ไม่ไปแล้วและพี่ก็ไม่จำเป็นต้องไปแล้วคริส" ผม
"จริงนะ!!" เหมือนเด็กน้อยเลย หมดสภาพเด็กเกรียนๆของผม
".พี่เขม...ผมไม่กลัวแล้วนะผมนะไม่กลัวแล้วนะผมจะคบผู้ชาย..ใครจะว่าช่างแม่งมัน"คริสโตเฟอร์พูด พอดีมีรถมาจอดตรงริมฟุตบาทพอดี
"..เพ่..เพ่... แฟนผมเป็นผู้ชายหล่อปะ" คริสโตเฟอร์บอกผมและยังเรียกคนที่เดินผ่านไปมาอีกนะ บางกลุ่มก็หัวเราะในความตลกของคริสโตเฟอร์ที่เมาแล้วรั่วได้ขนาดนี้ ผมก็ดึงรั้งคริสโตเฟอร์ออกมาให้พ่น
"สาบานได้ว่าพี่จะไม่ให้เราแตะเหล้าอีกเลยคริส!!" ผมพูด
"ครูจะเอามันกลับยังไงอะมันเมาเละขนาดนี้นะครู" อาร์ทถามผม
"อาร์ทขับรถได้ไหมขับให้ครูหน่อย" ผมถามอาร์ท
"ได้ครับครู ส่วนรถผมให้ไอ้โจ้มันขับตามไป..ว่าแต่รถครูจอดอยู่ตรงไหนครับ" อาร์ทถามผม
"ตรงป้ายโฆษณาก่อนถึงทางเข้าผับนั้นนะ" ผมบอกและโยนกุลแจรถให้อาร์ทก็ไปเอารถผมส่วนผมก็กอดคริสโตเฟอร์
"ผมรักครูอะ...ผมรู้ว่าผมไม่เหมือนครูลินดา...ผมรู้ว่าผมไม่สวยเหมือนครูลินดา"
"และผมไม่อึ๋มเหมือนครูลินดาด้วยอะ แม่ให้มาแค่เนี๊ยะ" ผมยกมือขึ้นกุมขมับก็นายเป็นผู้ชาย
"ไม่ต้องอึ๋มหรอกเพราะว่าพี่ชอบแบน ..และก็ต้องแบนแบบนี้ด้วยนะ" ผมพูดแะชี้ที่ตรงอกแบนของคริสโตเฟอร์ เขายืนยิ้มตาเหยิ้มให้ผม
"ผมรู้แค่ว่าผมรักครู...ผมรักพี่เขม...อ้อผมรักพ่อเขมด้วยนะ..อืม..อืมม..อ๊วก!!!"คริสเอาแต่พร้ำบอกว่าตัวเองไม่ดีเท่าครูลินดาอย่างนั้นอย่างนี้พูดไปพูดมาก็
อาเจียนออกมาทันทีผมก็ต้องรีบประคองไปหาที่อาเจียนตรงร่องที่ท่อระบายน้ำผมก็เอามือรวบผมรากไทรของคริสโตเฟอร์เอาไว้ ตกลงนี้ผมเป็นทุกสถานะเลยใช่ไหม ทั้งครู พี่ เพื่อนไม่ค่อยมีโมเม้นนั้นนะและนี้ยังเป็นพ่ออีกเหรอ!!! อันหลังนี้ไม่เป็นได้ไหมมันแก่ไป
"คริสพี่ขอโทษถ้าพีไม่ไปเราคงไม่เป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ.."ผมเฝ้าบอกคริสโตเฟอร์ว่าผมขอโทษที่ผมเป็นต้นเหตุให้เขากินเหล้าจนเมาควบคุมสติตัวเอง
ไม่ได้ขนาดนี้ ผมกอดประคองคริสโตเฟอร์ที่ก้มหน้าก้มตาอาเจียนออกมารถของผมก็ขับมาจอดเรียบร้อยแล้วโดบอาร์ทและโจ้ก็ขับรถของอาร์ทมา
อีกที ทั้งคู่วิ่งมาช่วยผมประคองพ่อตัวดีของผมไปขึ้นรถผมเข้าไปนั่งที่เบาะหลังกับคริสโตเฟอร์
"อาร์ทพวกพี่เข้าไปรอในผับไม่ไปด้วยและเข้ามาก็ไปหาพี่ข้างในเองแล้วกันป่านนี้โต๊ะคงเต็มแล้ว" แฟนอาร์ทเดินมาบอกกับอาร์ทสีหน้าเขาไม่สบอารมร์อย่างยิ่งและรีบเดินออกไปกับเพื่อนทันที อาร์ทหันมายิ้มกับผม
ก่อนจะออกรถส่วนโจ้ก็ขับรถของอาร์ทตามหลัง ผมนั่งอยู่เบาะหลังกับคริสโตเฟอร์ ผมหยิบขวดน้ำขึ้นมา
"คริสดื่มน้ำหน่อยนะจะได้สร่างเมา" ผมพูดและค่อยบิดฝาเปิดขวดเอามาจ่อที่ปากเขาก็กระดกดื่มไปและก็ส่งมันคืนให้ผม เขาเอวผมเหมือนเด็กน้อย
"คริสพี่ขอโทษพี่ไม่ควรไปพี่ไม่ควรทิ้งให้นายคิดมากเรื่องพี่กับครูลินดา..แต่มันจบแล้วพี่จะไม่ทำให้เราไม่สบายใจอีกนะคริสพี่สัญญา" ผมพูดกับคนที่กอดผมไว้เมาไม่ได้สติ ผมไม่รู้ว่าเขาฟังผมพร่ำพูดขอโทษเขารู้เรื่องมั้ย
"ครูไอ้คริสมันรักครูมากจริงๆนะครับ ผมไม่ได้พูดเพราะว่ามันคือเพื่อนผมนะครูแต่นี้ผมไม่เคยเห็นมันกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลยมันกลัวครูจะ"
"ทิ้งเขา"
"ครับครู"
"ครูไม่ทิ้งเขาแน่นอน..ต่อให้ต้องเจออะไรหนักหนาครูก็ไม่ทิ้งเขา"ผมพูด
"ผมว่าที่ไอ้โป้งมันโกรธคริสเพราะวามันกลัวคริสจะเป็นแบบน้องแชมป์แน่ๆเลยครับครู" อาร์ทพูดอาจจะจริงถ้าอย่างนั้นเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีสุดของคริสโตเฟอร์ เราโชคดีแล้วแหละคริส
"ครูจะตามหาทั้งคู่ให้เขากลับมาแก้ไขสิ่งผิดแต่คงต้องใช้เวลานะเพราะว่าเขาไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้..ตอนนี้รอให้โชคช่วยว่าเขากลับไปที่เขาใหญ่บ้านเกิดครูมิ้งและนั้นครูก็จะได้คำตอบที่ถูกต้องว่าเขาไปด้วยกันจริงหรือไม่!!"
ผมพูดผมยังกอดคริสโตเฟอร์ไว้ สักพักอาร์ทก็ขับรถมาส่งที่บ้านพักครูดีนะที่เป็นวันศุกร์เงียบกริบ บ้านพักหลายหลังว่างเปล่า ผมก็รีบดันคริสโตเฟอร์ออกไปอาร์ทออกมาช่วยผมแบบเก้เก้กังกัง
เพราะกลัวคริสโตเฟอร์กอดพยายามดัน พอผมออกมายืนได้ก็แทบจะผลักคืนให้ผมทันที ทำท่าขนลุกขนพองอีก
"ผมยังอยากเป็นผู้ชายเต็มตัวครับครูแต่ก่อนผมก็แบกมันนะแต่ตอนนี้ผมให้ครูทำเถอะ" อาร์ทพูดผมพยักหน้า
"หมับ..ที่ร๊าก..เขาว้อนอะทำให้หน่อยดิ" กอดผมมือก็ลูบคลำผมไปทั่ว ทั้งอาร์ทและโจ้ยืนมองผม ผมส่งกุลแจให้โจ้ขึ้นไปไขประตูให้ผมหน่อย เพราะว่าผมต้องคอยประคองคริสโตเฟอร์ขึ้นบันไดบ้าน
"หมับ..โอ้ว"ผมร้องออกมาเบาๆ คริสโตเฟอร์จับเข้าที่เป้ากางเกงผมเต็มๆมือเลย โจ้ก้มมองมือคริสโตเฟอร์ไขกุลก็ไม่มองกุลแจมันจะไขถูกไหมมีตั้งหลายดอก
"โจ้..ไขเร็วซิ ครูหนัก" ผมพูด
"ผมรีบอยู่ครับครู" มือไม้สั่นไปหมดจะตกใจทำไม
"อืม" คนที่ผมกอดนี้ก็ไซ้คอผมเล่นเพลินเลย
"จ๊วบ" ดูดคอผมดังจ๊วบ
"ว๊าก!!"
"เอาไขเร็วๆซิครูจะได้พาคริสเข้าบ้าน" ผมบอก
"ผมรีบมากแล้วครู..เคยอ่านนะนิยายพวกแบบว่านิยายวายอ่านไว้เสริมปัญญาแต่ไม่เคยเห็นภาพที่ชัดเจนได้ขนาดนี้นะครู...มันทำแบบนี้กับครูบ่อยไหมเนี๊๊ยะ"
ไอ้เจ้าโจ้ถามผม
"ปกติ" ผมพูดและพอโจ้เปิดประตูได้ผมก็พาคริสโตเฟอร์เข้าไปด้านในตรงไปห้องนอนทันที
"ครูผมล๊อกประตูให้เลยนะดูท่าครูกับเพื่อนผมคงจะรีบ"
"มาก..ขอบใจนะอาร์ท โจ้ "ผมตะโกนบอกพอเข้าถึงก็ค่อยว่างคริสโตเฟอร์ลงบนเตียงนอนทันที
"ฟู่!! ...พี่จะไม่ให้เราแตะเหล้าอีกคริส" ผมพูดกับคนที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง
"พี่เขม...คริสร้อนอะ..ถอนให้หน่อย" ทำท่าอ้อนให้ผมถอนเสื้อผ้าให้
"อ่อยพี่หรือเปล่าเนี๊๊ยะ..ห๊ะ!!" ผมพูดและค่อยดึงรองเท้าผ้าใบออกทีละข้าง ถุงเท้า และเลื่อนมาปลดกระดุมกางเกงยืนที่ละเม็ด คริสโตเฟอร์นอนลืมตาอยู่ สายตาเขาที่มองผมฉ่ำจนเหยิ้มเลย
ผมเพิ่งจะปลดกระดุมไปได้แค่ไม่กี่เม็ดก็อดใจทนไม่เลยต้องเลื่อนตัวขึ้นไปประกบปากแดงเรื่อๆนั้นอย่างดูดดื่มมือของคริสโตเฟอร์ก็คลึงตรงกลางของผมเมามันเลย หน้าตาคริสนี้ให้มากเล้าอารมณ์ผมมาก
"พี่เขมคริสวอ้นอะ...ว้อนมากอะ..ว้อนพี่เขมอะ.." เสียงก็กระเส่า
"ทำไมละพอแอลกอฮอล์เข้าสู่กระแสเลือดนี้ว้อนพี่ขึ้นมาเลยใช่ไหม..น่าทำโทษไหมทำไมกินจนเมาแบบนี้ละคริส"
"ผมก็อยากเชื่อใจนะ..พี่เขม..แต่ความกลัวในใจผมมันกว่าอะ...คริสอยากอยู่กับพี่เขมอะ..อย่าทิ้งคริสไปนะ..นะ..ผมรักพี่เขม " คริสพูดไปด้วยมือก็แกะกระดุมเสื้อผมไปด้วยไล่ไปจนถึงกางเกงยีนส์เขาก็ปลดกระดุมกางเกงยีนส์ผมและรูดซิบคริสก้มมองส่วนนั้นของผมแม้มันจะอยู่ในกางเกงอย่างมิดชิดและเงยหน้าขึ้น
ผมก็ลุกขึ้นเพื่อถอดมันออกไปอย่างรวดเร็วแม้จะยากหน่อยตรงที่มันฟิตนี้แหละและเสื้อเชิ้ตออกไปด้วยทันที ผมกลับขึ้นมาบนเตียงจับชายเสื้อยืด ฮาร์ทร๊อคคาเฟ่ พอดีตัวของคริสโตเฟอร์ ถอดออกไปทางหัวผมก็ก้มลงจูบปากและไล่ลงไปตามลำคอ
"อ่าห์...อืม...พี่เขม...ซี้ด...อ่าห์..คริสว้อนทำให้ผมหน่อยนะ..พี่เขม.." เสียงกระเส่าจากคนที่นอนบิดกายไปมา
"พี่ก็ว้อนอย่ายั่วพี่มากหนักซิครับ..อืมมม.." ผมพูดปากก็ไล่ไปตามหน้าท้องแบนราบนั้น เพราะแอลกอฮอล์มันวิ่งในกระแสเลือดด้วยมั้งวันนี้คนที่นอนดูตอบสนอมผมมากกว่าทุกครั้ง
คิดอีกทีดื่มก็ดีเหมือนกันนะรู้สึกว่าคืนนี้เซ็กส์ของสองเราจะเร้าร้อนน่าดู ผมลุกขึ้นไปและดึงกางเกงยีนส์คริสโตเฟอร์ออกไปดึงรวดเดียวหลุดไปพร้อมกับกางเกงยางยืดเลยและ
"อู้ยยย!! " ผมร้องออกมาด้วยอาการตกใจและยืนหนีบขาตัวเอง ก็ส่วนนั้นของคริสโตเฟอร์มันชี้โด้ทันทีที่ผมดึงกางเกงออกไป แถมมันตื่นตัวมากกว่าทุกครั้งเลยด้วย หรือว่ามันโตขึ้นวะทำไมวันนี้มันใหญ่จังวะวันนี้จะแทรงหน้าผมอยู่แล้วเนี๊ยะ
"บุญของเขมที่เป็นวันคู่" ผมบอกกับตัวเอง ผมเองก็ถอดของกางเกงยางยืดตัวเองก่อนจะรีบขึ้นไปหาร่างที่บิดกายไปมายั่วผมน่าดู ผมขึ้นไปค่อมโดยใช้แขนค้ำยันรับน้ำหนักตัวเองไว้ผมก้มลงจูบคริส
ทันทีที่ปากผมครอบลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นคริสก็ส่งลิ้นสอดเข้าไปในปากผม ปลายลิ้นตวัดไปทั่วกระพุ้งแก้มของผมและดูดดุลปลายลิ้นอย่างหืนกระหายสะโพกก็ขยับขึ้นลง นิ้วมือก็บี้สองจุดของผมไปด้วย
"พี่เขมทำให้หน่อยไม่ไหวแล้วจะแตกแล้ว" คริสบอกด้วยน้ำเสียงที่กระเส่าหนักกว่าเดิม และชี้ไปพิกัดใต้เข็มขัดของเขาผมก็คงต้องทำให้ก่อนผมค่อยๆเลื่อนตัวลงไปพอมือจับแค่นั้นแอ่นส่วนกลางของลำตัวขึ้นทันที ผมก็ครอบปากลง คนที่โดนครอบนี้แอ่นและเด้งขึ้นผมก็ต้องใช้มือดันไว้อย่าเด้งสวนขึ้นมา
"อะ..อืมม...ที่รัก...ผมชอบ..ซี้ด...อ่าห์..อะ..แรงๆ ..ดูดแรงๆ..ชอบอะ" เสียงครางดังกว่าทุกครั้งดีนะที่ไม่มีใครอยู่บ้านข้างๆ เพราะว่ามีหลายอย่างเลยที่ชำรุดต้องรอให้ช่างบริษัทฯข้างนอกมาซ้อมแซมซะก่อนและถัดไปครูท่านอื่นก็กลับบ้าน
ถ้าเป็นแบบนี้สงสัยเขาต้องขอผู้อำนวยการติดกันเสียงไปรบกวนชาวบ้านชาวช่องแล้วแหละครับ ปากผมก็กำลังลังสนุกและคนที่นอนก็แอ่นกายขึ้นลงมือก็จับหัวผมกดไว้
"อ่าห์..ที่รัก..จะมาแล้ว..อ่าห์...อืมม..โอ้ววว...โอ้ววว..อืมมม."จะร้องอะไรขนาดนั้น
"อ่าห์" นั้นไงเต็มปากผมเลยเยอะกว่าตอนใช้มืออีกผมต้องลุกและวิ่งไปเข้าห้องน้ำบ้วนมันออกมาไม่ใช่ว่ารังเกียจนะแต่ว่ามันเยอะเกิน ก็ทำการบ้วนปากตัวเองก่อนจะเดินกลับมา คราวนี้แหละทีของเขมบ้าง
"คริสตาพี่แล้ว" ผมขึ้นไปบนเตียง ผมเรียกคริสโตเฟอร์คนที่ผมเรียกนอนนิ่งเงียบ เมื่อกี้ยังครางลั่นบ้านอยู่เลยนะ
"คริสอย่าแกล้งพี่..ทีของพี่แล้วที่รัก"
"......." อย่าบอกนะว่านายหลับนะ
"คริสสสสส!!!!"
"..........."
"คริส...คริส...อย่าเพิ่งหลับซิ...คริส" นั้นไงผมสะกิดเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น
"แล้วพี่ละ" เสียงอ่อยเลยผม
"อืมมม" เสียงครางเหมือนมีคนกวน ผมก็คอตกทันที เขมค้าง!! ค้างมาก...
"ทำไมมาหลับตอนนี้ทีเมื่อกี้ยังทำท่าว้อนน่าดู ..พี่เขมผมว้อนครับ..ผมว้อนมากครับ....และนี้อะไรหลับ!!"
"อื้ยยยยยย!!! ....ใช้มือก็ได้วะ..." ผมจำต้องพลิกไปนอนตะแคงมองดูคนที่นอนและจินตาการเอาผมมองคนที่นอนเปลือยเปล่าด้วยมือไปด้วยสักพักก็เรียบร้อยไปแบบไม่ค่อยถึงใจหนัก
พอเสร็จกิจผมก็เข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเดินกลับเข้ามาก็หาระดาษทิชชู้เปียกมาเช็ดทำความสะอาดให้คนที่หลับปุ๋ยเหมือนเด็กเขาบอกเอาไว้ว่าคนเมาห้ามเช็ดตัวหรือพาไปอาบน้ำและให้ปลุกเรียกทุกสองหรือสี่ชั่วโมง ผมสวมกางเกงบ๊อกเซอร์ให้ก่อนจะเดินไปปิดไฟที่หัวเตียงและกลับมาทิ้งตัวลงนอน
"หมับ" คนที่นอนพอรู้ว่าร่างผมนอนเบียดเขาอยู่ก็พลิกมากอดผมทันที
"แด้ด..แด้ด...คริสอยากให้แด้ดกลับมา...ฮือๆ" ผมมองคนที่กอดผมเขาร้องไห้ ผมเอาลูปปัดผมที่ปกหน้าผากไว้และจูบมันลงเบาๆ
"พี่เชื่อว่าพ่อเธอจะกลับมาคริส...พี่จะช่วยตามหาเขา..และพี่จะดูแลเราแทนเขา"
"จนกว่าเราจะเจอพ่อ พี่สัญญา" ผมกระซิบบอกคนที่กอดผมแน่นเหมือนกลัวผมจะหายไปจากเขาผมก็กอดเขาแน่นเหมือนกัน เพราะไม่อยากให้เขาหายไปจากผมเช่นกัน
"และถ้าเราเจอพ่อแล้วเราจะทิ้งพี่ไปหรือเปล่านั้นซิคริส....เพราะว่าพี่รักเราแล้วนะ..รักมากด้วย" ผมกระซิบกับคนที่นอนหลับซุกหน้าลงที่แผ่นอกของผมเหมือนพยายามโหยหาสิ่งที่หายไปจากเขา
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้คริสโตเฟอร์ทำพี่เขมค้างหนักมากพรุ่งนี้เช้าพี่เขมจะเอาคืนไหมนะ ตอนนี้มาแบบเบาๆ
ดราม่าจะเริ่มลดลงไปเรื่อยๆนะคะเพระาปมค่อยคลีไปเรื่อยเช่นกัน
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ้ากกกกกกก น้องคริสทำพี่เขมค้างหนักมาก อย่างงี้ต้องงด 3 วันคี่ห้ามกด :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ้ากกกกกกก น้องคริสทำพี่เขมค้างหนักมาก อย่างงี้ต้องงด 3 วันคี่ห้ามกด :angry2: :angry2: :angry2:
ฮาๆ พรุ่งนี้ค่อยมาลงต่อนะมาดูว่าพี่เขมจะหาเรื่องเอาคืนน้องคริสได้ไหมนะ..
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้ากกกกกกก น้องคริสทำพี่เขมค้างหนักมาก อย่างงี้ต้องงด 3 วันคี่ห้ามกด :angry2: :angry2: :angry2:
ฮาๆ พรุ่งนี้ค่อยมาลงต่อนะมาดูว่าพี่เขมจะหาเรื่องเอาคืนน้องคริสได้ไหมนะ..
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ต้องเอาคืน จัดหนักแบบ tripleeeee :hao6: :hao6: :hao6:
-
สงสารพี่เขม ค้างเลย...พี่เขมต้องเอาคืนหนักเลยนะ :z2:
-
คริสทำครูค้างงงงงง ว่าแต่ครูน่าจะลักหลับคริสเลย :jul3: :jul3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตลกเขมค้างมากๆคับ ตื่นเช้ามาให้พี่เขมกดก่อนแล้วคริสค่อยทำต่อ ๕๕๕
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คริสโตเฟอร์
เมื่อคืนเกิดอะไรกับผมบ้างตอบได้ว่าจำได้บ้างจำไม่ได้บ้างแต่ภาพสุดท้ายคือผมเห็นครูเขมเปลื่อยกายอยู่กับผมและผมก็โคตรจะมีความสุขมากเลยเพราะครูเขมเขาทำแบบนั้นกับผมอีกแล้วอ่าห์!! ผมไม่แน่ใจว่านั้นคือภาพความสุขที่ผมเมมไว้วันที่ผมกับครูเขมเป็นของกันและกันวันแรกหรือเปล่า แต่ตอนนี้ หัวผมหนักอึ่งปวดหัวปวดหัวตุ๊บๆแต่ก็พอจะทนได้อยู่นะ
ผมคอยๆเปิดหนังตาขึ้นแสงสว่างจากด้านนอกรอดเข้ามาสู่ด้านในห้องนอนที่คุ้นเคยแม้จะนอนมาได้แค่อาทิตย์เดียวแต่ผมก็คิดว่านี้เป็นห้องนอนประจำของผมกับครูเขมไปซะแล้ว ผมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงและที่นอนข้างๆก็ว่างเปล่า ครูเขมละ ..ครูเขมไม่อยู่เหรอ หรือว่าเมื่อคืนผมฝันครูเขมไม่ได้กลับมาเหรอมีแค่ผม
"หมับ" ผมรู้สึกว่าเตียงนอนหยุบตัวลงอย่างรวดเร็วจากปลายเตียงและเลื่อนมาข้างตัวผมจนผมรู้สึกว่ามีคนมาทาบทับหลังผมไว้โดยไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวเพราะว่ามีแขนมารองรับไว้แทน
"อืมมม" ปลายจมูกที่ฝั่งลงที่ซอกคอของผม กลิ่นกายหอมๆแสดงว่าอาบน้ำแล้วแน่ๆเลย ผมยังคงซุกหน้ากับหมอนเพราะจมูกที่กำลังชอนไชต้นคออยู่นั้นมันทำให้ผมรู้สึกจั๊กจี๋แต่ก็ชอบ
" นี่นอกจากจะเป็นนักเกรียน นักบู้และนี้ยังเป็นเมรีขี้เมาอีกนะ..หึ! "ครูเขมแซวผม ผมมองครูเขมผ่านกระจกเห็นว่าเขานุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่
"พี่เขมจะไปไหนอะ" ผมถามครูเขมด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
"ไปอยู่เวรโรงเรียนนะและพอบ่ายๆหน่อยก็จะกลับไปบ้านที่กรุงเทพไงพี่บอกเราแล้วนิ"ครูเขมก้มลงพูดอยู่ตรงข้างหูผม
"เหรอ" ผมตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
"ก็ไปด้วยกันทำไมทำน้ำเสียงแบบนั้นละ..หึ! "พี่เขมบอกว่าไปด้วยกัน ที่จริงรอให้คอมเฟิร์มต่างหาก >///< กลัวไม่ชัวร์อะ
"ก็ไม่ชัวร์อะว่าให้ไปหรือเปล่า" ผมพูดหมุดหน้าหนีครูเขมจอมหื่น ครูเขมของผมก็หมุดฝังจมูกแกล้งผมเพราะรู้ว่าผมจั๊กจี๋
"ฮาๆ พี่เขมผมจั๊กจี๋พี่" ผมพูด
"นี้ตื่นยังอะ..หึ! .ที่รัก..ตื่นหรือยัง" ครูเขมถามผม ผมพยายามลืมตาและค่อยๆพลิกไปมองครูเขมว่าทำไมอะ
"เมื่อคืนเราทำพี่ค้างนะรู้หรือเปล่า" ครูเขมพูดว่าผมทำให้เขาค้าง ผมนี้นะ
"ว้อนพี่น่าดูแถมยั่วพี่ด้วย... พี่เขมผมว้อนมาก ผมว้อนพี่เขมอยากให้พี่เขาทำให้ผมหน่อยและพี่ก็เลยทำให้เราก่อน" พี่เขมพูดแบบนี้แถบไม่อยากเงยหน้ามองเลย >///< เพิ่งรู้ตัวเมาแล้วยั่ว
"แต่พอเราเสร็จปุ๊ปหลับปั๊บเลยและก็ทิ้งพี่ไว้กลางทางเหมือนโปเตโต้เลย..พี่ค้างทั้งคืนเลย!! " ครูเขมพูดผมเอียงหน้าไปมองมาว่าผมทิ้งเขาไว้กลางทางอีก แสดงว่าที่ผมรู้สึกนะไม่ได้ฝันเพียงแค่มีสติเกือบไม่ถึงครึ้ง
"ที่รักทำแบบนี้ไม่น่ารักนะ..อืมมม.." ครูเขมพูดและฟัดผมเป็นเด็กๆเลย
"ฮาๆ..จริงอะ..ฮาๆ..ก็ผมเมาอะพี่เขมผมไม่รู้เรื่องผมไม่ผิดนะ " ผมก็หัวเราะร่วนเป็นเด็กเลย
"ไม่ต้องมาขำพี่เลยนะไม่ตลกเลย..และมันก็ผิดกติกาที่เราตกลงกันไว้นะ..หึ!" ครูเขมเลิกคิ้วสูงมองผม
"พี่ยังเหลือเวลาครึ้งชั่วโมง" พี่เขมพูดผมก็กระดกหัวมองนาฬิกา
"อย่าบอกนะว่าพี่เอาผมแต่เช้าเลยอะ" ผมถามครูเขมเสียงหลง
"ใช่แล้วที่รักพี่ถึงได้ไปอาบน้ำรอแต่เช้า..มาให้พี่ทำโทษซะดีดี" ครูเขมตอบและพยักหน้าว่าชวนผมเล่นผีผ้าผ่มแต่เช้าเลยอะ
"แต่ว่าวันนี้วันของผมนะ" ผมรีบค้านครูเขม
"อันนี้คือช่วงทดเวลาบาดเจ็บของพี่จากที่เมื่อคืนทำให้พี่ค้าง..อืมมมม.." ครูเขมพูดและเอามือจับใบหน้าผมไว้พร้อมกับก้มลงมาจูบผมแบบบดขยี่ ผมก็ค่อยๆพลิกตัวครูเขมจับแขนผมให้ไปโอบรอบคอไว้ครูเขมขยับกายให้ผมค่อยๆพลิกร่างจากจากนอนคว่ำเป็นตะแคงและมาอยู่ในท่านอนหงาย และ ริมฝีปากเรียวๆของครูเขมก็ไล่ลงไปตามลำคอและแผ่นหลังของผมของผมและวนขึ้นมาเอาลิ้นแหยงเข้าไปในรูหูผมเล่น
"อ่าห์..พี่เขม..อ่าห์...อืมม..เสียว..อ่าห์" ผมดิ้นพยายามเอาแขนดันครูเขมไม่ให้แหยงเข้าไปในรูหูของผม ผมเสียเปรียบคนนี้ตรงที่ผมมีประสบการณ์น้อยกว่านี้แหละ ครูเขมก็จูบลงที่แผ่นอกของผม ครูเขมซุกหน้าลงที่สองจุดก่อนจะดูดและใช้ลิ้นตวัดเล่นจนความเสียวเข้ามาเยือนผม ผมต้องจิกนิ้วลงที่ผ้าปูแอ่นอกสู้ลิ้นที่ชำนาญของพี่เขม ลิ้นนุ่มๆลากลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องดูดและขบเล่นเหมือนทุกทีแต่ผมรู้สึกแปลกใหม่กว่าทุกวันคงเพราะว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มันค้างอยู่มันช่วยปลุกความรู้สึกผมได้เร็ว ครูเขมก็กระตุ๊กผ้าเช็ดตัวออกไปและก้มลงดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ผมให้ออกไปด้วยเช่นกัน พี่เขมนั่งย่องๆตรงกลางจับขาผมให้ตั้งฉากขึ้นคงไม่ต้องบอกนะว่าเตรียมพร้อมจะทำอะไร จะมุดเข้าถ้ำผมแต่เช้า
"ที่รักหยิบเจลกับถุงให้พี่หน่อยซิครับ" ครูเขมบอกผมเอื้อมมือไปหยิบและโยนไปให้ครูเขมสวมมันลงไปที่แกนของตัวเอง ผมรู้สึกเย็นๆที่ช่องทางแคบเพราะว่าพี่เขมบีบเจลหล่อลื้นใส่นิ้วตัวเองและเขาไปแหวกทาง
"อ่าห์..พี่เขม..ซี้ดดดด" ผมส่งเสียงครางออกมาเบาๆตามการขยับของนิ้วครูเขม ขาของผมทั้งคู่ก็ตั้งชันรอส่วนนั้นของคู่เขมอยู่แล้วและครูเขมก็ค่อยๆจับสิ่งนั้นมาจ่อที่ปากทางผม เขาดันมันเข้ามาประมาณหนึ่งเซนได้ครูเขมก็หยุดครูเขมบอกว่าจะไม่ดันพล้วดรวดเดียวเพาะผมอาจจะเจ็บมากและเข็ดที่จะทำแบบนั้นกับครูเขมอีก
ตอนนี้สิ่งนั้นค่อยขยับเข้าไปที่ละนิด ผมก็ขยับยกก้นขึ้นเพื่อช่วยให้การเดินทางเข้าไปได้ง่าย มือก็จิกลงบนที่นอนครูเขมก็โน้มตัวลงมาหาผมและค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆช้าๆ แผ่นอกกครูเขมก็เอนลงมาอยู่ในระดับแนบราบกับตัวผม ครูเขมใช้แขนสอดเข้าโอบหลังผมและจูบปากผมตอนนี้อารมณ์เสียวซ่านมันพุกพล้านอยู่ในกายผมไปหมด สิ่งนั้นก็เคลื่อนทีเข้าไปเรื่อยๆความรู้สึกผมก็เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นเหมือนต้องการมันมาก มากกว่าปกติ
"พี่เขม..ดันเข้ามาเลยได้ไหม..อืมม" จนผมต้องร้องขอจากคนที่อยู่ตรงช่องทางรักผมครูเขมโน้มตัวลงมาหาผมเอาใบหน้าแนบที่แผ่นอกของผม
"เราจะเจ็บนะซิ" ครูเขมพูดเสียงเบาๆ ว่าผมอาจจะเจ็บ
"ดันเข้าไปเลยพี่...ซี้ด..เจ็บทีเดียวนอกนั้นเสียวตลอด..อืมมม.." ผมร้องบอกว่า พี่เขมมองหน้าผมทำท่าจะขำผม
"พล้วด" หมดด้ามผมแอ่นอกขึ้นไม่ได้เจ็บมันเสียวและครูเขมก็ยืดตัวตรงและขยับๆ เขาออกช้าๆและก็แรงขึ้นเรื่อยๆ ตามการขยับของสะโพกผม ครูเขมขยับเอวตามจังหวะมีช้าและเร็วสลับกันอยากบอกเอวครูเขมโคตรดีเลย
"อะ..อ่าห์..."ผมร้องครางออกมา
"อ่าห์..คริส..ซี้ดอืมม..ทำไมวันนี้ตอบรับพี่ดีจังละครับที่รัก.."
"สงสัยเหล้ามั้งพี่เขม...อืมม...โอ้วว.พี่เขมผมจะไม่ไหวแล้วอะ.อ่าห์" ที่จะไม่ไหวเพราะว่าผมก็ปฏฺบัติของตัวเองไปด้วย
"พี่ก็ไม่ไหวแล้วต้องปล่อยแล้วและอีกสิบนาทีพี่ต้องไปถึงโรงเรียนแล้วคริส..อ่าห์!!!"
"พี่คงต้องสปีดแล้วคริส ...ปักๆๆๆ"ครูเขมบอกผมและก็เร็งสปีดการซอยไม่กี่นาทีก็เรียบร้อย ครูเขมก้มลงจูบผมอย่างดูดดื่มก่อนจะรีบถอนเจ้านั้นออกและรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างทำความสะอาดผมก็นอนมองเพดานอยู่แบบนั้น จนครูเขมกลับมาพร้อมกับรีบแต่งตัวอย่างเร็ว ขนาดแต่งแบบลวกๆนะยังออกมาดูดี
"จ๊วบ" ครูเขมก้มจูบผมอีกที
"คืนนี้พี่ชดใช้ให้ไหมพี่รู้ว่าไม่ค่อยถึงใจเพราะพี่ต้องทำเวลา..นะที่รักตอนนี้พี่รีบมาก" ครูเขมพูด
"ไม่ได้นะพี่เขมคืนนี้ผมต่างหากพี่อย่าขี้โกงดิ เป็นครูอะไรขี้โกงเด็กอะ"ผมส่งเสียงค้านครูเขมหัวเราะร่วนใส่ผม ผมซิทำปากเบ้ใส่
"ไม่ผิดครูมีสิทธิ์ทำโทษเด็กได้...สามวัน..เป็นของพี่...เมือคืนกว่าพี่จะหาเราเจอนะไปวนตั้งหลายรอบพี่ทำโทษสามวันนี้ยังน้อยไปนะ..และห้ามงอแงเพราะว่าเราผิด..รู้ไหมที่รัก"ครูเขมพูด
"ครูมีสิทธิ์ทำโทษนักเรียนได้..โดยเฉพาะนักเรียนเกรียนและดื้อ" ผมหมดคำพูดเลยรอให้พ้นสภาพนักเรียนก่อนเถอะครูเขมขี้โกงงงงง
"พี่ไปก่อนนะ พี่ต้มข้าวต้มเอาไว้ให้ และกินยาที่พี่วางไว้บนโต๊ะแก้แฮ้งด้วยนะพ่อเมรีขี้เมา"
" ถ้าจะนอนต่อก็ได้นะพี่จะเข้ามาอีกทีคงเกือบบ่ายหรือจะเดินไปหาพี่ก็ได้ถ้าเดินไหว..จ๊วบ!!" ครูเขมพูดและก้มลงจูบที่หน้าผากผมหนึ่งที่
"ครับพี่เขม..พี่เขม..คริสขอโทษนะเมื่อคืนผมคงทำตัวงี่เงามาก..แต่เด็กงี่เง่าคนนี้รักพี่นะ"
"มันก็น่ารักดีนะแต่อย่าทำบ่อยและพี่จะไม่ให้เราแตะเหล้าอีกเพราะว่า...." O_?
"เมื่อคืนหื่นมาก ร้องขอพี่มาตลอดทางเลยตอนที่พากลับ แถมยังยั่วพี่น่าดู ไม่เชื่อไปถามอาร์ทกับโจ้เอา" ครูเขมบอกผมผมถึงกับสะบัดหน้าทำตาโต ไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ มันเห็นสภาพผมยั่วครูเขมด้วยเหรอ
"ห๊!! จริงอะพี่เขม..หมดกัน..มันต้องแซวผมแน่ๆเลย ผมนะเป็นคาซิโนว่าของกลุ่มเลยนะ" ผมตะโกนบอกครูเขม
"ถ้าอย่างนั้นวันจันทร์ก็ไปประกาศแขวนน่วมได้เลย" พี่เขมตะโกนกลับมา ชิส์!
ผมค่อยๆดันตัวเองขึ้นก่อนจะพาร่างอันเปลื่อยเปล่าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาก็เดินไปดูข้าวต้มผมเห็นยาวางไว้ให้แก้แฮ้ง ครูเขมเขียนว่า" Eat me" ผมนั่งทานข้าวต้มฝีมือครูเขมอร่อยหรือหิวหว่ากินไปสองชามเลยผม
"ครูคร๊าป" เสียงเล็กๆคงเป็นเด็กที่ครูให้มาทำความสะอาดแน่ๆ ผมเดินออกไปเปิดประตู น้องเขาตกใจเล็กน้อย
"ผมมาทำความาสะอาดตามที่ครูเขมบอกนะครับพี่คริส"
"ขึ้นมาดิครูเขมไปอยู่เวรโรงเรียนนะ" ผมพูดและเด็กคนนั้นก็ขึ้นมาด้านบน
"เราชื่ออะไรนะ"
"ผมชื่อชิตครับพี่หรืออนุชิต...ถ้าอย่างนั้นผมทำความสะอาดเลยนะพี่คริส" ผมพยักหน้าและนั่งกินข้าวต้มต่อเด็กคนนี้มันคล่องดีนะขึ้นมาได้ก็กวาดนั้นถูนี้ ผมก็นั่งมองมันทำไป
"พี่คริสเมื่อวานครูเขาเจอแฟนเขาหรือเปล่า" ผมหันไปมองมันรู้ได้ไงวะ
"ครูเขมเขาเจอผมอ่ะ..เขาถามว่าผับพี่ปืนอยู่ไหนครูเขมเขาดูกังวลและร้อนใจมากเพราะว่าเป็นห่วงแฟนผมนี้สงสารครูเขาเลยนะพี่" อนุชิตพูดผมยิ้มดีใจและผมก็เสียใจกับสิ่งที่ผมทำไปเมื่อคืนครูเขมคงเป็นห่วงผมมาก
"ผมดูจากสายตาครูเขมเขาต้องรักแฟนเขามากแน่ๆเลยพี่คริส" เด็กนั้นทำความสะอาดไปด้วยพูดไปด้วยแต่มันไม่รู้หรอกว่าผมนี้แหละแฟนครูเขม แอบยิ้มเขินอะ >////<
"พี่คริส"
"พี่คริส" ผมสะดุ้งมันจะเรียกทำไมเสียงดังวะ
"พี่เขินทำไมอะผมพูดถึงแฟนครูเขมนะพี่" ไอ้อนุชิตมันยืนมองหน้าผม
"ใครบอกเขินมึงตาไม่ดีแล้วไปตัดแว่นไป" ผมรีบบอกปัดแก้เขินโดนเด็กรุ่นน้องมันแซว
"และนี้มาทำความสะอาดไม่ใช่เหรอไหนละไม้กวาดนะ" ผมพูดมันก็เกาหัวเดินไปหยิบไม้กวาดม มากวาดถูแบบชำนาญการ
"พี่คริส..ดูครูเขาเป็นห่วงและเป็นกังวลแฟนเขามากเลยนะ..แสดงว่าแฟนครูเขาต้องสวยมากด้วยใช่มั้ยอะพี่คริส" ไอ้เด็กคนนี้ถามผม ผมหันไปเหล่ตามองคนที่กวาดไปถามไปนี้มันเกิดปีช่างซักหรือไง
"ไม่รู้ดิวะ" ผมพูดตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"พี่ไม่เคยเจอแฟนครูเขมเหรอ" ยังถามอีก
"เจอแต่ไม่รู้ว่าสวยมั้ย..คิดว่าไม่สวยวะ" ผมตอบไปก็ผมไม่สวยนี้ครับ ผมไม่ได้โกหกนะ อิ อิ
"หึ?" O_O
"ครูเขมออกจะหล่อทำไมได้แฟนไม่สวยอะแปลกนะ"ไอ้เด็กคนนี้นิ
"รีบทำความสะอาดเร็วๆเข้า..ถามมากจริงๆคนยิ่งแฮ้งๆอยู่..นั้นไปกวาดตรงนั้นให้สะอาดและปัดฝุ่นด้วยนะ"
"ถ้าไปดูล้วยังมีฝุ่นเกาะแม้แต่นิดเดี๋ยวโดนเตะแน่ๆ " ผมหันไปชี้นิ้วสั่ง(กรูนายหญิงเฟ้ย)
"โห่!! พี่คริสอะ..ถามนิดถามหน่อยเอง "อนุชิตรีบมุดๆปัดฝุ่นแถวชั้นวางทีวีและกวาดพื้นอย่างรวดเร็ว ผมนั่งนิ่งยิ้มกริ่มนี้ครูเป็นห่วงผมขนาดนั้นเลยเหรอ
แล้วนี้เรื่องของครูลินดาผมก็ลืมถามหรือว่าไม่อยากถามกันแน่ก็ไม่รู้ หันมาผมนั่งคิดและ โทรศัพท์โทรไปหาไอ้สองคนนั้นดีกว่าว่าแต่มือถืออยู่ไหนวะ ผมเดินไปยิบเห็นวางอยู่ในตะกร้า ผมใช้นิ้วคีบขึ้นมาสภาพเหมือนตกน้ำมาเลย เวรแล้วอย่างนี้ก็ตายสนิทอะดิ เมื่อคืนเราทำมือถือตกน้ำเหรอเนี๊ยะ
"ชิต..พี่เดินไปหาครูเขมนะนายทำความสะอาดไปแล้วกัน"
"ครับพี่" ผมเดินออกจากบ้านพักครูตรงไปหาที่รักที่โรงเรียน เห็นมีบางคนที่บ้านไกลมากไม่คอยได้กลับวันหยุดเสาร์อาทิตย์เหมือนเช่นผมเพราะบางที่ก็เดินทางลำบาก จะกลับทีเดียวก็ปิดเทอมวันหยุดเยอะๆอะไรพวกนี้ ผมอยู่แต่โรงเรียนกินนอนมาโดยตลอด
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มีต่อข้างล่างนะคริสอยากกินยานปลาจาระเม็ด เอ๊ะมันคืออะไรหว่า
-
18+ ทำโทษสามวัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50904.msg3295692#msg3295692)
ครูเขมชาติ
ผมมาทำหน้าที่อยู่เวรโรงเรียนวันแรกพอมาถึงก็เกือบสายเลยที่สายเพราะว่ามัวแต่จัดการพ่อตัวดีของผม เมื่อคืนชิ้งหลับไปก่อนปล่อยให้ผมค้างถึงจะใช้มือก็ยังค้างอยู่ดีแต่ได้ตอนเช้าค่อยยังชั่วหน่อยแม้จะในเวลาเร่งรีบไปหน่อยก็ตาม แต่ก็ทำให้ครูเขมกระชุ้มกระชวนขึ้นมาเยอะเลย ผมนั่งตรวจข้อสอบเมื่อวันศุกร์มีการสอบเก็บคะแนนเบาๆ เด็กนักเรียนชั้น.2 และผมก็เตรียมข้อสอบไว้สำหรับนักเรียนชั้นอื่นๆ
"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูห้องผมเงยหน้าขึ้นมามอง ครูลินดากับครูถาวรนั้นเองเขาเดินเข้ามาพร้อมกันผมสังเกตุจับมือมาแบบนี้แสดงว่าเมื่อวานลงเอ่ยด้วยดี
"สวัสดีครับคู่รักคู่ใหม่.แม้หวานมาไม่เกรงใจผู้ชายอย่างผมเลยนะครับ" ผมหันไปแซวสองคู่ชูชื้นที่เดินจับมือกันเข้ามาดูท่าเมื่อวานจะจบสวยหรู
"แม้ครูเขมอย่ามาพูดเลยครูเขมนะทำให้ลินดาอกหักจากครูนะคะ"ครูลินดาพูด
"ผมว่าอักหักนะดีแล้วนะครับเพราะว่าผมเองก็เทคแคร์ดูแลผู้หญิงไม่เป็นดูแลเป็นแต่ผู้ชาย" ผมหันไปตอบผมถ่ายเอกสารเสร็จพอดี
"ว่าแต่คริสโตเฟอร์ละค่ะเป็นยังไงบ้างเห็นลินดาบอกเก่งว่าเมาเมื่อคืน " ครูถาวรถามผม
"เมาเละเลยละครับ..นี้คงยังนอนอยู่บนเตียง..เดี๋ยวบ่ายๆจะพาไปเที่ยวบ้าน" ผมหันไปบอก
"สวีทหวานกันน่าดูนี้จะพาไปเปิดตัวเลยใช่ไหมคะ"ครูลินดาแซวผมกลับ ผมพยักหน้า
"ก็ประมาณนั้นแหละครับครู " ผมพูดยิ้มๆให้ทั้งคู่ ผมคิดว่าคู่รักตรงหน้านี้ก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าผมที่จริงผมก็เห็นเขาคุยกันกระหนุงกระหนิงแต่มันดูไม่ออกเลยเหมือนผู้หญิงคุยในเรื่องเดียวกันทั่วไปถ้าไม่สังเกตุดีดีก็จะไม่รู้ก็แค่นั้นเอง
"เมื่อวานมีปัญหาอะไรกันไหมครับตอนที่ผมออกมาแล้ว" ผมถามทั้งคู่
"ผมขอโทษจริงๆที่เมื่อวานผมไม่ได้อยู่ช่วยพูดให้เพราะว่าผมเป็นห่วงคริสโตเฟอร์มากนะครับ" ทั้งคู่มองหน้าผมว่าต้องมีบ้างแหละโดยเฉพาะไอ้พี่โตคงช๊อกลาบวชเลยแหละ มันยังพูดเลยว่ามันรับไม่ได้!!!
"เมื่อวานคุณป้าเป็นลมคะ พ่อก็ช๊อกไปชั่วขณะและแม่ก็เกือบจะเป็นลมแต่ยังไม่เป็นแค่เกือบ ส่วนพี่โตก็หนักหน่อยร้องไห้เสียใจใหญ่เลยคะลินดาไม่รู้ว่าเขาจะรักอะไรลินดาขนาดนั้นนะคะ" ผมพยักหน้าแต่พอบอกไอ้พี่โตร้องไห้ ตัวก็โต้ โต มันร้องไห้ด้วยเหรอ
"ไม่เคยคุยกันเลยแค่ยิ้มทักทายเวลาที่ลินดาไปเที่ยวบ้านคุณป้าแต่ว่าลินดาไปอยู่ที่นั้นบ่อยช่วงปิดเทอมใหญ่เท่านั้นเองนะคะ" ครูลินดาพูด ผมพยักหน้า
"เอานะครับใช้เวลาหน่อยเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเองเชื่อผม..ผมเองยังใช้เวลาอยู่หลายปีเหมือนกันกว่าพ่อแม่ผมจะยอมรับได้" ผมพูดก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะ
"แล้วครูจะทำยังไงต่อไปค่ะ.ครูคงปิดเรื่องครูกับคริสโตเฟอร์ไปได้ไม่นานหรอกคะ..หรือว่าครูจะตัดสินใจกลับไปอยู่กรุงเทพกับคริสโตเฟอร์เหมือนมันจะง่ายกว่าไหมคะ" ครูลินดาถามผม ผมกอดอกทำท่าคิด
"ต้องดูก่อนว่าปัญหามันหนักหนาแค่ไหน..ถ้ามันหนักมากจนคริสรับไม่ไหวผมถึงจะตัดสินใจย้ายกลับไป" ผมพูด
"เสียดายนะคะครูที่เก่งๆอย่างครูเขม"
" เก่งนะได้ยินเด็กๆพูดกันว่าครูสอนเก่งและสอนสนุกด้วยคะเด็กๆชอบนะคะ แต่ส่วนหนึ่งเก่งว่าครูหล่อด้วยมั้งค่ะ" ครูเก่งชมผม ผมพยักหน้าคิดสงสัยจะหล่อจริง
"อันหลังนี้แน่นอนอยู่แล้วไม่อย่างนั้นเด็กเกรียนๆอย่างนายคริสจะกลับมาตั้งใจเรียนเหรอ..ครูนี้มีดีแน่ๆเลยคะ" ครูลินดาอีกคน
"เออ...ผมว่าจะซื้อมือถือให้คริสโตเฟอร์ใหม่มีร้านที่ไหนแนะนำบ้างไหมครับ" ผมถามครูลินดา
"เมื่อคืนดันไปทำตกน้ำพัง" ผมพูดครูลินดากับครูเก่งพยักหน้า
"มีค่ะเป็นร้านลูกพี่ลูกน้องของลินดาอยู่ตรงหัวมุมตึกแถวถัดจากร้านบ้านลินดาไปหน่อยนะคะเดี๋ยวลินดาให้เบอร์ไว้และไปเลือกเอาได้เลยคะครูเขม บอกว่าลินดาแนะนำมานะคะเพื่อจะพอมีส่วนลดได้บ้างนะคะ" ครูลินดาพูดผมพยักหน้าเดี๋ยวจะพาไปเลือกก่อนขับรถกลับ
"แล้วนี้ครูจะออกเดินทางกี่โมงคะถ้าจะไปเลยก็ได้นะคะลินดากับครูถาวรอยู่แทนให้ได้นะคะ เพราะว่าวันนี้ไม่มีอะไรทำ อ้อมีแค่ว่าจะไปดูหนังตอนเย็นกันแค่นั้นเอง" ครูลินดาพูดผมพยักหน้าเห็นด้วยเหลือบมองเวลา ไอ้จะโทรหาพ่อตัวดีมือถือก็พังจะโทรยังไงละคงต้องเดินไปดูที่บ้านพัก
"ลินดาค่ะพี่ลืมกระดาษไขที่จะพิมพ์ข้อสอบเด็กไว้ในรถนะพี่ลงไปเอาก่อนนะ" ครูถาวรพูดและเดินออกจากห้องไป
"แล้วครูกับแฟนนี้จบลงด้วยดีใช่ไหมคะ ..ลินดาแอบกลัวแทนคริสโตเฟอร์จัง"
"จบครับ..วันนี้ผมจะไปเอาบางส่วนที่เป็นของผมคืน ครูกลัวเขาทำร้ายคริสโตเฟอร์หรอครับ"
"ไม่ใช่คะ..ดูท่าจะแรงทั้งคู่คะคงไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกมั้งคะ แต่ครูนะคนกลางระวังลูกหลงแล้วกัน คิก คิก คิก " ครูลินดาพูดผมพยักหน้าจริงด้วย ณัฐกานต์เป็นคนแรง คริสโตเฟอร์ก็ใช่ย่อย คนที่จะโดนลูกหลงนะคงเป็นผม เห็นแบบนี้บอบบางนะครับ
"คริสโตเฟอร์นี้เขาเป็นคนใจร้อนมีเรื่องกับใครง่ายๆ ครูต้องคอยเตือนเขาหน่อยนะคะ" ครูลินดาแนะนำผม ผมพยักหน้าเบาๆว่าจริง
"ผมก็คงต้องหาวิธีรับมือกับมันหน่อยทำยังไงได้ละครับ ผมดันได้แฟนเกรียน และคงต้องทำหน้าที่ครูฝ่ายปกครองไปด้วยคอยควบคุมพฤติกรรมเกรียนๆให้อยู่หมัด " ผมพูดและครูลินดาก็หัวเราะร่วนเช่นกัน ผมก้มหน้าก้มตาแยะชีทข้อสอบไว้เป็นหน้าๆจะได้เอาไปให้ตัวดีช่วยผมเย็บแยกไว้เป็นชุดๆ
"ครูเขมคะอันนี้ครูพิมพ์ผิดหรือเปล่าคะ...ข้อนี้นะคะแต่ผิดไม่มากแค่เอาลิควิดลบและใช้ปากกาหมึกดำลงหน่อยก็พอค่ะ" ครูลินดาเตือนผม ผมก็ก้มลงมอง..อือจริงด้วยซิ ผมนะไม่ค่อยถนัดพิมพ์แบบใช้เครื่องพิมพ์ดีดสักเท่าไหร่มันแข็งและกดลำบาก
"พี่เขม...ไปกี่โมง....อะ.." เสียงคริสโตเฟอร์เขาเข้ามาในห้องผมเงยหน้ามองจังหวะที่ผมกำลังลงมองกระดาษกับครูลินดาพอดีเลย คริสโตเฟอร์มองผมกับครูลินดาสลับกันไปมา
"เออ...ผมขอโทษครับ..ครู..." คริสโตเฟอร์เดินหันหลังออกทันที งานเข้า!!
"ครูเขมคะให้ลินดาช่วยอธิบายให้ไหมคะ" ผมส่ายหัวก่อนจะลุกวิ่งตามออกไป คริสโตเฟอร์กำลังเดินลงบันไดผมก็วิ่งลงบันไดตามจะเดินเร็วไปไหน
"คริส" ผมเรียกคริสโตเฟอร์
"คริสโตเฟอร์หยุดก่อนรอพี่ก่อนซิคริส" ผมเรียกคริส
"คริสโตเฟอร์..โกรธอะไรพี่"
"ไม่!!..ไม่ได้โกรธ!! " น้ำเสียงมันชัดเจนอยู่แล้วว่าโกรธและนี้ก็เดินจั้มอ้าวด้วย ผมก็วิ่งตาม ไล่ตาม เขาก็ยิ่งเดินเร็วขึ้น ผมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหยุดเดินผมต้องกระโดนคว้าแบบกอดเอวไว้ถึงจะหยุดเดินได้
"คริสโตเฟอร์ฟังพี่ก่อน...อย่างอนกันโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้ซิ"
"ผมนี่นะจะงอนคุณครูเขมชาติ"
"อู้ยย..มาเต็มขนาดนี้ไม่งอนได้ไงเนี๊ยะ" ผมถามคนที่กอดไว้ ไม่เรียกพี่แล้วยังเรียกครูแถมชื่อก็เรียกซะเต็มยศเชียวเขมชาติ
"อย่าเถียงเพราะว่านี้เรียกว่างอนพี่!! " ผมพูดกระซิบข้างหูคนที่ผมกอดไว้จากด้านหลังไม่ยอมหันหน้าหาผมด้วย
"ผมจะงอนทำไม...พี่ก็เหมาะสมกันดีกับครูลินดาอยู่แล้ว" คริสโตเฟอร์พูด
"คริส!! พี่เคยบอกว่าไง..หึ?" ผมถามคริสโตเฟอร์ผมค่อยพลิกให้เขาหันมามองหน้าผม คริสไม่ยอมมองหันหน้าหนีไปมองทางอื่นแทน
"ว่าให้เชื่อใจแต่ว่า..." คริสโตเฟอร์พูด
"พี่ทำตัวไม่น่าให้คริสเชื่อขนาดนั้นเลยเหรอ..หึ" ผมพูดและดึงคริสเข้ามากอด
"คริสโตเฟอร์" เสียงครูลินดาเรียกคริสโตเฟอร์ผมก็คล้ายการกอดเขาไว้ ครูลินดาเดินลงมาพร้อมกับครูถาวร คริสโตเฟอร์ไม่ยอมหันไปมอง
"คริส!! ฟังครูนะ ครูกับครูเขมนะเพื่อนกันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ...และครูก็ไม่ได้ชอบอย่างครูเขมนะ"ครูลินดาเรียกคริสโตเฟอร์
"ครูลินดาขอบแบบนี้" ครูลินดาชี้ไปที่ครูถาวร คริสโตเฟอร์สะบัดหน้าหันมามองตกใจละซิ
"เฮ้ยย!!" คริสโตเฟอร์ทำท่าตกใจถึงขึ้นช๊อก!!! ก่อนจะหันมาเลิกคิ้วถามผม ผมก็หลักไหล่ว่าตามนั้นแหละ
"ครูเป็นเลสเบี้ยนเหรอครับ" คริสโตเฟอร์สะบัดหน้าไปถาม แต่ถามเสียงดังไปหน่อยผมเลยต้องเอามือปิดปาก
"ใช่..คราวนี้เลิกงอนครูเขมได้แล้ว " ครูลินดาพูดผมเลิกคิ้วมองพ่อตัวดีเป็นไงละวิ่งเป็นนางเอกเลย คราวก่อนว่าแต่ผมนี้ทำเองทำซะเหมือนเชียวดูละครบ่อยซิท่า เกาหัวแก้เขินด้วย
"ผมไม่ได้งอนนะครูแค่...รีบเดินกลับเฉยๆ" คริสโตเฟอร์พูด
"เหรอ!!!" ผมถามคนตรงหน้า
"ถ้าอย่างนั้นครูออกเดินทางเลยก็ได้นะคะ..ทางนี้เก่งกับลินอยู่กันสองคนได้ วันนี้ดูแลให้"
"ขอบคุณเรื่องเมื่อวานที่ทำให้เราสองคนกล้าที่บอกกับทุกคน ...ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ครูถาวรบอกผม ผมเหลือบมองนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ผมเหล่มองคนตรงหน้า ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กลับไปนี้จัดการทำโทษก่อนไปดีกว่าถ้าจะดี คริสโตเฟอร์มองตาผม ผมหยักคิ้ว เขาคงรู้ความหมาย
"ถ้าอย่างนั้นเดียวผมค่อยมาเอาชีทข้อสอบตอนจะออกเดินทาง.. ผมจะรีบกลับไป..."
"....." ครูลินดากับครูเก่งมองผม ว่ารีบไปไหน
"รีบไปเตรียมตัวมีบางอย่างต้องเอาไปด้วยไปคริสไป..และครูเก่งครูลินดาสวีทกันตามสบายนะครับ" ผมพูดและดึงแขนคริสโตเฟอร์ลากออกมาพาขึ้นรถและขับออกไปทันที
"พี่จะรีบไปทำอะไรอะ...อย่าบอกนะว่า.."
"ว่าอะไรละ"
"หน้าตาพี่บอกว่าพี่หื่นมาก.."
"ทำโทษอีกรอบไง.."
"โธ่!!!! เป็นใครก็คิดเชื่อดิ"
"แต่ควรจะฟังพี่ก่อน...ต้องทำโทษจะได้ไม่ทำอีก"
"ทำอีกแหละ...เมื่อเช้าเพิ่งจะโดนไปนะ...ไว้พี่เขมบ้างนะผมจะทำโทษเช้ากลางวันเย็นและก่อนนอนเลย" คนที่นั่งหันมาเหล่ตามองผม
"เห็นจะยากนะ" ผมหันไปชะเลืองตามองคนข้างๆ ที่นั่งกอดอกอยู่ผมขับได้สักพักก็ถึงบ้านพัก พ่อตัวดีผมรีบเดินขึ้นบ้านไปเลยคิดเหรอว่าจะหนีพ้น ผมก็รีบเดินตาม
"หมับ"ผมเข้าไปกอดจากด้านหลังไม่พูดพร้ำทำเพลงอะไรพลิกให้หันมาและจับจูบปากไม่ให้ได้คัดค้านอะไรทั้ง
"อืมม...อืมม.." เสียงค้านเบาๆให้ผมหยุด ผมก็ไม่หยุด ผมดันไปด้วยจูบไปด้วยไปที่โซฟาและทิ้งตัวลงไปที่โซฟาทั้งคู่ผมค่อมร่างนั้นไว้
"พี่เขม...เดี๋ยว...พี่เขม..." คริสโตเฟอร์พูดแต่ผมส่ายหน้าว่าไม่
"ยิ่งทำหน้าหึงพี่นี้มันเหมือนยั่วพี่นะ" ผมพูดก้มลงไซ้ซอกคอมือผมก็ขึงมือคริสโตเฟอร์ไว้ด้วย
"เสร็จแล้วครับ..."ใครวะ ผมหยุดชะงักและหันไปมองว่าเสียงใคร เวรแล้วผม นายอนุชิต O_O
"เว้ยย!!! " ผมร้องและรีบดีดตัวลุกขึ้นทันที ผมลืมไปเลยว่านายอนุชิตจะมาทำความสะอาดบ้านแล้วทำไมคนนี้ไม่บอกผมเลยละ
"คริสจะบอกพี่แล้วพี่ไม่ฟังผมเลยว่าไอ้นี้มันยังอยู่ในบ้านอยู่เลย" คริสโตเฟอร์พูดและชี้ที่อนุชิต
"มิหน้าละพี่คริสถึงได้บอกผมว่าแฟนครูไม่สวยหรอก..ไม่สวยจริงๆซะด้วย"นายอนุชิตมองผมกับคริสโตเฟอร์สลับกันไปมาผมก็ยืนเกาท้ายถอย
"คือครูเป็นโรคแพ้คนสวยนะอยู่กับคนสวยไม่ได้นะ..เฮอๆ "
"ครูเลยมีแฟนหล่อแทนนะเหรอครับ" ตรงประเด็นเป๊ะเลย เด็กสมัยนี้เข้าใจอะไรง่ายดีเนอะ!! ทำไมตอนสอนไม่เห็นเข้าใจง่ายเหมือนอย่างนี้เลยสงสัยว่าภาพผมมันจะชัดเจนไปนิดนึง
"ก็ประมาณนั้นนะและนี้เราทำความสะอาดแล้วเหรอ...ครูลืมไปเลยว่าให้เธอมาทำวันนี้นะ" ผมพูดยิ้มๆให้อนุชิตและหันทำตาดุใส่ไม่บอกำกันเลยว่ามีคนมาทำความสะอาด ยังอีกยังนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ผมทำความสะอาดเสร็จแล้วผมกลับเลยแล้วกันนะครับครู...เออ..เพื่อว่า...ครู..."นายอนุชิตพูดผมหันไปเหล่มองคนที่นั่ง
"อนุชิต..เดี๋ยวนะ.."
"ผมไม่บอกใครหรอกครับครู..ครูนะดีกับผมขนาดนี้" อนุชิตพูด
"ไม่ใช่..ครูจะให้ค่าทำความสะอาดเธอนะ"
"แต่ครูให้ผมแล้วนะครับ"
"เอานะคราวก่อนให้ไว้ใช้แต่นี้ค่าทำความสะอาด ครูให้สามร้อยบาท และขอบใจเรื่องเมือวานที่ทำให้ครูหาแฟนเจอ" ผมพูดก่อนจะควักแบงค์สีแดงสามใบจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้อนุชิตไป
"ขอบคุณนะครับ"อนุชิตยกมือไหว้ผมก่อนจะรับเงินจากผมไปและเดินลงจากบ้านไป ผมหันมาเอามือเท้าที่เอว
"พี่ไม่ถามผมอะผมก็กำลังจะบอกว่ามีคนทำความสะอาดอยู่...ว่าแต่ไม่ทำแล้วใช่ปะ"
"ไม่อะเก็บไปทำคืนนี้..เมื่อกี้ช๊อกน้องหดไปแล้ว อายเด็กไหมเนี๊ยะ"
"ไปแพ๊คของว่าจะเอาอะไรไปบ้างจะได้ออกเดินทางและพี่จะพาไปซื้อมือถือใหม่ด้วย มือถือเรานะอมน้ำจนสำลักน้ำตายไปเรียบร้อยแล้ว " ผมบอกคริสโตเฟอร์ ผมจัดการแพ๊คทุกอย่างลงกระเป๋า
Rrrr มือถือผมดังขึ้นเบอร์แม่รดาของผม
"ครับแม่"
"เขมวันนี้กลับบ้านหรือเปล่าแม่จะได้ทำแกงส้มไข่ชะอมให้"
"ครับแม่ผมกำลังจะออกเดินทางแล้ว อ้อแม่ผมขอไข่ลูกสะใภ้ด้วยได้ไหมแม่" คริสโตเฟอร์สะบัดหน้าหันมามองผมแยกเขี้ยวด้วยเขารู้ว่าผมหมายถึงอะไรและคริสนะเขาชอบกินไข่ลูกเขย
"อะไรกันหาลูกสะใภ้ให้แม่เร็วจริงๆ..ได้ซิเขาชอบทานเหรอลูก ..ว่าแต่ไข่อะไรนะเขม" แม่ผม
"ไข่ลูกสะใภ้แม่"
"ไข่ลูกเขยนะเหรอ..ทะลึ่งจริงๆเลยลูกแม่นี้และนี่ไปเอานิสียเกรียนนี้มากจากไหนกันคุณครู" แม่ผมรีบแซวผมทันที นี่ถ้าแม่ผมเห็นลูกสะใภ้แม่จะรู้ได้ทันทีว่าผมเกรียนตามใคร
"อันนี้เขาชอบมากเลยครับแม่ ..อยู่ที่นี้ผมนี้สั่งแม่ค้าให้ทำให้แถบจะทุกวันและอาหารอย่างอื่นเอาแบบไม่เผ็ดนะแม่เขาไม่ทานเผ็ด" ผมพูดคริสโตเฟอร์มองผม
"ได้ซิ..ครับรถดีดีนะเขม เขมพรุ่งนี้แม่จะไปถือศิลกับป้าวิลัยนะลูก"
"ครับแม่ไม่เป็นไรผมคงกลับพรุ่งนี้หลังจากเข้าไปเอาของที่คอนโดณัฐกานต์แล้ว" ผมบอกแม่
" อืม..ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่บ้านนะลูก แม่รักลูกนะและแม่ก็รักคนที่ลูกรักเช่นกัน แม่ขอให้ครั้งนี้เป็นรักที่ลูกต้องการนะเขม"
"ขอบคุณครับแม่ผมรักแม่เหมือนกัน..ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจอกันนะแม่" ผมพูดและกดวางสายผมหันมามองคนแอบเขินทำเนียนเก็บของลงกระเป๋า
"พี่ลืมถามเราไปเลยอะว่าจะกินอย่างอื่นอีกไหม...แม่พี่นี้นะทำอาหารอร่อยนะ" ผมหันไปสปอยด์คริสโตเฟอร์
"ผมอยากกินยานปลาจานละเม็ด ..ได้เปล่าอะ" ผมยืนฟังมันคืออะไรวะญาณปลาจานละเม็ดนะ มีด้วยเหรอ
"อะไรคริส"
"พี่ไม่รู้จริงๆอะ" คริสโตเฟอร์เดินเข้ามาหาผมและยืนหน้าเข้ามาทำท่าจะกระซิบที่หูผม
"อยากเอาปรมาจารย์" ผมหันไปเลิกคิ้วสูงมองคนที่กระซิบหยักคิ้วให้ มันเป็นคำผวน
"อยากอะ" คนข้างๆผมทำตาปิ้งๆ ด้วย
"รอวันอังคาร" ผมหันไปหยักคิ้วให้ และคนฟังนี้หุบยิ้มทันที หนอยแนะจะมาหลอกกิน ยานปลาจาระเม็ด ไม่ใจอ่อนฮาๆ
"รอไปสามวันค่อย" ผมหันไปตอบ
"นานอะ..เดี๋ยวลงแดง...พลีส!!!! " คนข้างๆผมทำท่าอ้อนวอน ต้องไม่ใจอ่อนเมื่อคืนปล่อยเราค้างหน้าตาเฉย
"ไม่นานหรอกแค่สามวันเอง..แต่..สามวันของพี่จะจัดให้หนักเลยไม่รู้จะมีแรงมากินยานปลาจาระเม็ดต่อหรือเปล่านะซิ" ผมหันไปยืนกอดอกเอียงคอมองหน้าคนข้างๆ ทำตาเหลือกขึ้นข้างบนมองผมและรีบเดินกลับไปเก็บของต่อทำปากมุบมิบๆเพราะว่าอยู่ในช่วงโดนทำโทษไง สามวัน ฮาๆ ไม่รอดแน่ๆ ยังหันมาแอบค้อนผมอีกนะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาให้อ่านยาวๆ เพราะว่าคนแต่งจะมาลงให้อีกทีวันจันทร์นะคะ ตอนหน้า ณัฐกานต์จะได้รู้ความจริงว่าเขมไม่ได้หันไปกินชะนีคือครูลินดาแต่เป็นคริสโตเฟอร์ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: หัวเราะซะใจแทน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วันอังคาร มันก็ลงวันคู่อะดิพี่เขม กร๊ากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนต่อไป :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างอยู่บนบ้านพักครูอ่ะ ตอนหน้ากานต์จะเป็นยังไงนะถ้าได้เจอคริสอ่ะ
รอ อ่านตอนต่อไปคับ
-
ค้างอยู่บนบ้านพักครูอ่ะ ตอนหน้ากานต์จะเป็นยังไงนะถ้าได้เจอคริสอ่ะ
รอ อ่านตอนต่อไปคับ
คนที่อยู่บนบ้านพักครูนั้นก็คือ อนุชิตเด็กที่ครูเขมให้มาทำความสะอาดบ้านเพื่อจะได้ช่วยเหลือเขาทางอ้อมไงค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เขมชาติ
เมื่อวานผมพาคริสโตเฟอร์มาบ้านมาค้างที่บ้านมาให้แม่ได้รู้จัก ตอนแรกก็แอบกังวลเพราะว่าเขายังเด็กแต่ผิดคาดเขาเป็นเด็กที่มีสัมมาคาราวะ แม้จะไม่ได้ทำเหมือนที่ณัฐกานต์ทำคือเข้ามากอดแม่ผมเอาใจแม่ผมจนแม่ผมรักเหมือนเป็นลูกอีกคนก็ตาม
แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเขาเองก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับแม่มากเขาต้องอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่เล็กๆ ซึ่งไม่แปลกหรอกหากเขาจะไม่ค่อยสนิทกับแม่เหมือนกับผม ที่ได้อยู่กับแม่ใกล้ชิดกับแม่มากที่สุด แต่ก็ต้องมาห่างแม่ตอนย้ายไปอยู่ณัฐกานต์ที่คอนโดเมื่อไม่กี่ปีนี้แต่กระนั้นผมก็ต้องกลับมาหาแม่ทุกเสาร์อาทิตย์
"ไงลูก..หลับสบายดีไหมคริส" แม่ผมถามคริสโตเฟอร์
"หลับสบายดีครับแม่" คริสตอบแม่ของผมเขานั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อรอทานอาหารเช้ากัน วันนี้แม่ผมต้มข้าวต้มกุ้งเราตื่อนไปใส่บาตรกันด้วยและวันนี้เราจะไปลอยกระทงแต่คงจะไปลอยวัดแถวๆ โรงเรียนดีกว่า
"เดินทางกลับกันวันนี้ใช่ไหมละเขม" แม่เอ่ยถามผม
"ครับแม่แต่จะไปหา...เออ ..ไปเอาของของผมก่อนนะครับแม่ที่คอนโด..ของณัฐกานต์ " พูดหันมามองคริสโตเฟอร์ ผมกลัวเขาจะกังวลว่าผมจะกลับไปหาณัฐกานต์อีกแม้ว่าเขาจะส่งข้อความแบบทักทาย สบายดีไหม กินข้าวหรือยังผ่านเบอร์มือถือของผม ผมจะเปลี่ยนเบอร์ก็ไม่ได้เพราะว่าเพื่อนๆผมก็จะติดต่อผมไม่ได้เช่นกัน
"เขม..ค่อยๆพูด ค่อยๆจากันนะลูกถึงยังไงก็คบกันมาสี่ปีถึงจะหมดรักแต่เหลือไว้ซึ่งความเป็นเพื่อนก็ยังดี" แม่พูดผมหันมามองคริสโตเฟอร์แม่ผมเอียงคอมองหนุ่มข้างๆผมที่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวเลยโดยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่หรือเปล่า
"คริส" แม่ผมเรียกคริสโตเฟอร์ เขาก็เงยหน้ามองแม่ผมก่อนจะฉีกยิ้มส่งให้แม่ของผม
"ครับคุณแม่" คริสโตเฟอร์
"แม่คงไม่ได้ทำให้เราไม่สบายใจใช่ไหมเรื่องที่แม่บอกพี่เขมเขานะ..เป็นมิตรกับเขาไว้เพื่อว่าวันหน้าเราอาจจะได้พึ่งพาอาศัยกัน มีเพื่อนดีกว่ามีศัตรูนะคริส" แม่ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ เขาก็พยักหน้าเบาๆ แตะเอื้อมไปแตะบ่าเบาๆเช่นกัน
"แล้วนี้แม่ของน้องเขารู้เรื่องนี้หรือยังเขม" แม่ถามผม ผมหันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์
"ยังครับแม่แต่คงจะเร็วๆนี้ " ผมพูด
"ดูท่าจะชอบไข่ลูกเขยเมื่อวานทานหมดเลย หึๆ" แม่ผมพูดและขำคนข้างๆผม เขาพยักหน้าว่าเขาชอบทาน
"แม่ครูเขมทำอร่อยกว่าที่โรงเรียนอีกครับ" คริสโตเฟอร์ตอบแม่ผม
"ที่จริงพี่เขมเขาก็ทำได้นะและก็ทำเหมือนที่แม่ทำนั้นแหละอร่อยเหมือนกัน"แม่ผมพูด ผมหันไปหยักคิ้วให้ คริสโตเฟอร์มองหน้าผมด้วยอาการแปลกใจ ไม่เชื่ออีกหันมาทำปากยื่นให้ผม น่าจริงถ้าไม่ติดแม่อยู่นะโดนไปหนึ่งจ๊วบแน่ๆ อะนั้นแลบลิ้นให้ผมอีก
"หึๆ " เสียงแม่หัวเราะเพราะผมสองคน
"นี้แม่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเขมแบบนี้นานแล้วนะรู้ไหมคริส...ปกติพ่อคนนี้นะหลักการล้วนๆ " แม่ชำเลืองตามองผมกับคริสโตเฟอร์ ผมยอมรับว่าตอนที่คบกับณัฐกานต์คอยแต่จะเป็นผู้ใหญ่มาก วันวันคิดแต่จะสร้างครอบครัวแต่พอผมคบกับคิดผมคอยแต่จะหาความสุขใส่ตัวกันมากกว่าผมก็แปลกใจทำไมผมไม่รู้สึกเกร็งรู้สึกเหมือนตัวเองต้องคอยทำนั้นทำนี้ให้เป็นที่ยอมรีบแต่นี้ผมกับปล่อยให้มันเป็นไปตามความต้องการของหัวใจมากกว่าความต้องการของสายตาคนรอบนอก
"เสียงรถป้าวิลัยมาแล้วแม่คงต้องไปแล้วนะ..เขมวันจันทร์แม่จะไปอยู่กับพี่ต้นเขานะลูกไปดูแลตาเอิร์ธ" แม่ผมพูด คริสโตเฟอร์มองหน้าผม
"หลานพี่นะที่เราเคยได้ยินเสียงตอนคุยโทรศัพท์กันไง" ผมบอกคริสโตเฟอร์เขาก็พยักหน้า
"เขมกลับมาบ้านเหรอลูก" ป้าวิลัยเดินเข้ามาผมหันไปยกมือไหว้
"คริสไหว้ป้าวิลัยซิ เป็นพี่สาวของแม่พี่เอง" ผมพูดและคริสโตเฟอร์ก็หันไปยกมือไหว้ ป้าวิลัยก็มองคริสโตเฟอร์และหันมามองหน้าผม
"แล้วพ่อณัฐกานต์ละไม่ได้มาด้วยกันเหรอแฟนเรานะ" ป้าวิลัยถามถึงณัฐกานต์
"เออ..คือ..เราเลิกกันแล้วครับ และคริสโตเฟอร์นี้แฟนผมครับ" ผมหันไปบอกป้าวิลัยเขาก็ยกมือทาบอกตกใจเล็กน้อยที่ผมบอกว่าเราเลิกกันแน่นอนคบกันมาตั้งสี่ปี
"แล้วพ่อหนุ่มคนนี้ละ..หน้าตาหล่อเหล่าเชียวฝรั่งเหรอรึ" ป้าวิลัยถามคริสโตเฟอร์สีหน้าเขานิ่งเงียบไปพักหนึ่งแม่ผมขยิบตาให้ป้าวิลัยว่าอย่าถามเลยแม่ผมรู้เรื่องคริสโตเฟอร์ตั้งแต่เมื่อวานแล้วผมเล่าให้ฟังว่าเขาพยายามปกปิดว่าเขาเป็นลูกครึ้งเพราะว่าเขาเสียใจที่พ่อเขาหายไปไม่กลับมาหาเขาตามที่เคยบอกเขาไว้แต่เหตุผลอะไรไม่มีใครทราบผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไม
"ถ้าอย่างนั้นแม่ไปก่อนนะลูกเขม...คริสแม่ไปนะ...ฝากพี่เขาด้วยละ" แม่ผมพูดก่อนจะเดินออกไปกับป้าวิลัย ผมเหลือบตามองคนข้างๆ
"คิดมากเหรอหึ"
"ก็ผมไม่อยากให้ใครทักว่าผมเป็นลูกครึ้ง เป็นฝรั่งเลยอะพี่เขม" คริสโตเฟอร์พูด ผมกระเทิบเข้าไปใกล้ๆ แม่ไปแล้วเข้าไปใกล้ได้แล้วที่นี้และเอาแขนโอบเอวคนข้างๆผมไว้
"คริสอะไรที่เป็นตัวตนจริงๆของเรามันก็เป็นแบบนี้ไปอีกนานแสนนาน เรียกได้ว่าตลอดทั้งชีวิจของคริส"
"จงภูมิใจกับมันและใช้ชีวิตอยู่กับมันอย่างมีความสุขแค่นี้พี่คิดว่าน่าจะพอแล้ว" ผมพูดคนข้างๆผมเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมรอยยิ้มที่เปื่อนขึ้นบนใบหน้า
"แม่พี่น่ารักดีนะเขารักพี่มากเลยนะ...แม่ผมซิคอยแต่หาเงินไม่มีเวลาให้ผมเลยบางทีแม่ก็มองว่าผมคือภาระตั้งแต่พ่อทิ้งไป แม่รักผมหรือเปล่าผมยังไม่รู้เลยนะพี่เขม" คริสโตเฟอร์พูดเขาหันมามองหน้าผม
"รักซิ แม่ของคริสต้องรักคริสแต่ที่ต้องหาแต่เงินก็เพื่อให้เราได้อยู่สุขสบายไง อย่าคิดอย่างนั้นเด็ดขาดเลยนะว่าแม่ไม่รัก " ผมพูดคริสโตเฟอร์เขาก็มองผมพยักหน้าเบาๆ ผมใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากหนาๆสีแดงระเรื่อๆเบาก่อนจะประกบปากจูบเบาๆ
"แม่พี่เขมเขารู้หรือเปล่าว่าพี่โคตรหื่นเลยอะ" ผมก็ต้องถอนปากออกทันทีแม้มาว่าผมหื่นอีก
"อย่าทำปากให้น่าจูบนักซิ" ผมพูดก่อนจะลุกไปเก็บทุกอย่างล้างทำความสะอาด คริสโตเฟอร์ก็กดมือถือเล่น มือถือเครื่องใหม่ที่ผมแวะซื้อให้ ผมถามว่าจะเอารุ่นไหนผมรู้ว่าวัยรุ่นอยากได้ไอโฟนกันทั้งนั้น ถ้าเขาจะเอาผมก็จะซื้อให้ เขาบอกว่าอยากได้รุ่นเดียวกับผม Nokia Lumia ก็ดีนะไม่แพงมาก
"คริสจะบอกแม่เราเรื่องพี่กับเราหรือเปล่า" ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์ เขาละสายตาจากหน้าจอมองมาที่ผมด้วยอาการครุ่นคิด
"ผมควรจะบอกใช่ไหมพี่เขม...และพ่อเลี้ยงคงจะเกลียดผมมากขึ้นด้วยใช่ไหมพี่เขมจากที่เกลียดผมอยู่แล้ว"คริสโตเฟอร์พูด ผมหันมามองคริส มันคือบาดแผลในใจเขาที่ค้อนข้างลึกมาก ผมเดินไปกอดเขาจากด้านข้าง
ตื้ด!! เสียงเตือนข้อว่าความเข้าถูกส่งเข้ามือถือผม เป็นเบอร์ของณัฐกานต์ผมลบชื่อออกไปแล้วแต่ผมก็ยังคงจำหมายเลขได้แม่น
"เขมถ้าจะมาคุยหรือมาเอาอะไรของเขมก็รีบมานะ กานต์มีธุระช่วงบ่ายและเขมจะได้ไปเสพสมกับนางชะนีนั้นคงอยากไปแย่แล้วซิ ไม่ต้องลงทุนบล๊อกเบอร์กานต์หรอกนะ..กานต์ก็เบื่อเขมแย่แล้ว" ณัฐกานต์ส่งข้อความหาผม ผมมองหน้าคริสโตเฟอร์
"ไปหาเขากันเถอะจะได้จบ ...คริสจะได้สบายใจอันนี้คริสกลัวมากกว่าครูลินดาอีกนะพี่เขมกลัวเขามาแย้งพี่กลับไป " คริสโตเฟอร์พูด
"ผมจำสายตาเขาได้น่ากลัวชะมัน วันแรกที่ผมแกล้งไปชนพี่นะ" คริสโตเฟอร์พูดผมหันหลังกลับมามอง
"นี้เราแกล้งมาชนพี่เหรอ" ผมเลิกคิ้วมอง
"ใช่..แต่พอเห็นหน้าอีกคนที่ยืนอยู่เขาต้องเป็นแฟนพี่แน่ๆ เลย" คริสโตเฟอร์พูด
"และผมก็รู้ว่าพี่รักเขามากไม่อย่างนั้นจะทนเขาได้นานถึงสี่ปีเหรอ" ผมก้มหน้าลงผมพยักหน้าตอบว่ารักมาก
"แต่ตอนนี้พี่มีคนที่พี่รักมากกว่าหลายเท่าเลย ..คริสคงรู้ใช่ไหมว่าใคร" ผมพูด คริสโตเฟอร์ยิ้มให้ผม ผมเก็บทุกอย่างเข้าที่ก่อนจะเดินไปหยิบทุกอย่างลงไปใส่รถผมก็เอาพวกหนังสือแกรมม่าร์จะไปให้คริสโตเฟอร์อ่านและผมก็เอาแอร์เคลื่อนที่ไปใช้ทีนั้นด้วยเวลาร้อนมากกว่าก็พอจะช่วยได้ รวมทั้งเสื้อผ้าบางส่วนที่ต้องใช้
"พร้อมหรือยังที่จะไปปิดบัญชีกับเขาพี่เขม" เรียกวะปิดบัญชีเลยคนข้างๆผม เขาหันมาพูดก่อนที่ผมจะออกรถ ผมพยักหน้าว่าพร้อมผมขับรถไปไม่นานก็ถึงคอนโดของผมและณัฐกานต์ไม่ซิตอนนี้กำลังจะเป็นของณัฐกานต์แต่เพียงผู้เดียวแล้ว
"ผมยังไม่เข้าไปนะหรืออาจจะไม่เข้าไปพี่จัดการมันเองได้ใช่ปะ" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมพยักหน้าว่าได้ซิ ผมกดเบอร์โทรหาณัฐกานต์
"ว่าไงเขม" น้ำเสียงตอบรับแม้จะฟังดูเย็นชาแต่ผมก็จำได้ดี นานเกือบอาทิตย์ที่ผมไม่ได้ยินแต่ฟังดูเหมือนเราหายจากกันไปเป็นเดือนก็ว่าได้
"เขมมาถึงแล้วอยู่ข้างล่างนะเขมจะไม่ขึ้นไปข้างบนเพราะว่าข้าวของของเขมกานต์ก็แพ๊คใส่กล่องไปให้ที่บ้านเขาแล้วไม่ใช่เหรอ" ผมพูดสายกับคนปลายสาย
"ใช่ไม่ต้องขอบใจหรอกนะที่กานต์ช่วยส่งเสริมให้ไปอยู่กับชะนีไวไว "
"กานต์กำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้นะ..พาชะนีมาด้วยหรือเปล่าละ"
"ไม่...ไม่ได้พามา" ผมพูดเสียงอ่อย ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เขาไปหาที่นั่งเขาพยักหน้าให้ผมว่าเขาโอเค ผมก็กดวางสายทำไมใจผมเต้นแรงขนาดนี้ จนสักพักณัฐกานต์ก็เดินลงสภาพดูเหมือนเพิ่งจะตื่นไม่นานและดูก็รู้ว่าเมื่อคืนไปเที่ยวผับมาอีกแล้ว
"นี้ไปเที่ยวผับมาอีกแล้วเหรอกานต์" ผมถามเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนเราคบกันมาตั้งสี่ปี
"ก็เที่ยวปกติ..ดูหน้าตาสดชื้นขึ้นนะเขมทำไมเหรอชะนีเอาใจดีเหรอหรือว่าเรื่องอย่างว่าดีด้วยละ" ณัฐกานต์ยืนกอดอกมองผม
"กานต์ไม่เอานะ...สมุดบัญชีละ"ผมถามณัฐกานต์
"กานต์เอาส่วนของกานต์ออกไปแล้วนะที่เหลือคือของเขมและที่คอนโดนี้ถ้าเขมจะเอาก็ได้นะกานต์จะได้ขายและแบ่งครึ้งกัน" กานต์พูดนำเสียงนิ่งเงียบเขาไม่มองหน้าผม
"ทำไมละไม่อยู่นี้เหรอ" ผมถามณัฐกานต์สายตาห่วงใยยังไงก็คนเคยรัก
"ไม่อยู่..จะไปซื้อบ้านอยู่..ก็เคยบอกว่าไม่ชอบคอนโด..และกานต์จะย้ายไปอยู่กับแฟน" ผมสะบัดหน้ามามองณัฐกานต์เขายิ้มเยอะเย้ยให้ผม
"เขม..เขมนะไม่ใช่แฟนกานต์หรอกนะ แม็คนะแฟนกานต์เราคบกันก่อนทีเขมจะมาขอกานต์เป็นแฟนอีก" ผมมองหน้าณัฐกานต์ หมายความว่ายังไง
"เขาแค่ไปเรียนเมืองนอก....ที่จริงกานต์ก็จะรักเขมนะ...กานต์กำลังจะตัดสินใจว่ากานต์ควรจะเลิกกับแม็คและเราคบกันเป็นแฟนจริงๆดีไหมแต่ตอนนี้เขมทำให้กานต์รู้แล้วว่า..ไม่มีอะไรแน่นอน" ณัฐกานต์พูดผมยิ้มดีใจที่ผมชิ้งบอกเลิกก่อน
"กานต์ .....เขมถามหน่อยว่ามันคุ้มแล้วเหรอที่กานต์ลงทุนทำไปแบบนั้น.ทำเพื่ออะไรกันและสิ่งที่กานต์ได้มันก็แค่องค์ประกอบแต่ชีวิตของกานต์ละ"ผมพูดณัฐกานต์นิ่งเงียบโดยไม่ตอบอะไร
"กานต์ทำเพื่อให้ทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตกานต์สบาย..มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกเขม"
"ดูจากเขมซิเขมยังเลือกไปหาชะนีเลย" ณัฐกานต์พูดเสียงดังขึ้นจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองทางผมสองคน
"กานต์ครับพอเถอะครับแม็คต้องรีบไปนะจบเรื่องซะที" ผมหันไปมองไอ้แม๊คมันยืนมองผมหยักไหล่ให้ผมก่อนจะแตะแขนณัฐกานต์
"เรากำลังจะไปดูบ้านใหม่กัน..ส่วนเขมก็กลับไปกินชะนีเน่าๆนั้น..คนอย่างเขมนะน่าเบื่อเอ๊ะอะไรก็จะสร้างครอบครัว..ความรักของเขมนะมันเป็นความรักที่จืดชื้ด"
"และน่าเบื่อเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อมากกานต์หวังว่าจะชะนีนั้นจะไม่เบื่อเขมเหมือนกานต์นะ" ณัฐกานต์พูด ผมได้แต่ยื่นนิ่งและณัฐกานต์ก็หยัดสมุดบัญชีใส่ที่มือผม ผมยืนมองมันและแม็คก็เดินเข้ามาโอบเอวณัฐกานต์
"เขมครับ" เสียงเรียกผม
"หมับ" และมือที่เข้ามาโอบเอวผม ก่อนจะจับใบหน้าผมและประกบปากจูบ โดยไม่แคร์สายตาของณัฐกานต์แลแม๊ค และคนที่เดินผ่านไปมาบางคนก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก ผมสองคนดูดปากกันอย่างดูดดื่ม
"ฉลองครับที่รัก...เรากลับกันดีกว่า..รีบไปถวายสังฆทาน..คืนนี้จะไปลอยกระทงด้วยและอุทิศบางส่วนให้นะไม่ต้องตามไปร้องขอส่วนบุญอีก."
"ถ้าจะบอกว่าเขมน่าเบื่อนะสำรวจตัวเองดีกว่าไหม...น่าเบื่อและน่ารำคาญ"
"อ้อ...ผู้ชายคนนี้นะของผมแล้วนะเป็นของผมแล้ว..ไม่ต้องไปร้องขอคืนด้วยนะ"
"เพราะกูไม่ให้คืนกูรักและหวงด้วย..ไปเถอะครับที่รักผีเน่าย่อมจะคู่กับโลงผุผุ " คริสโตเฟอร์พูดผมก็มองหน้าว่าเอาแบบนี้เลยเหรอ ส่วนณัฐกานต์นะจับมือแม็คที่โอบเอวออกเขาตกใจมากที่เขานะเข้าใจผิดมาตลอด
"มึงว่าใคร" แม๊คทำท่าจะเข้ามาต่อยคริสโตเฟอร์ ผมก็จะออกไปรับถึงยังไงคริสก็เด็กกว่ากว่าแต่กลับไม่ใช่คริสดันผมไว้
"ลองเข้ามาดิ...ผู้ใหญ่โดนเด็กต่อยอายเขานะโว้ยย" คริสโตเฟอร์ชี้หน้าแม๊ค
"ไอ้เด็กเมื่อวานซื่น"
"ผลั๊ก" หมัดเขาเต็มๆหน้าไอ้แม็ค ทำเอาผมต้องหันไปสะบัด คงรู้ใช่ไหมว่าใครต่อยผมเอง คริสโตเฟอร์หันมามองผม สะบัดมือเจ็บมือครับ
"นี้รักไปต่อยมันทำไมอะเจ็บมือเปล่า" คริสโตเฟอร์รีบเข้ามาดูมือผมทันทีและจับมือผมขึ้นจูบเบาๆ
"นี้หมายความว่ายังไงเขมและนางชะนีละ" ณัฐกานต์ถามผม เขามองหน้าผมกับคริสโตเฟอร์สลับกันไปมา
"ตามที่เห็นเลยกานต์ .เขมก็บอกแล้วว่าเขมกับครูลินดาไม่ได้มีอะไรกันกานต์ไม่เชื่อเขมเอง"
"แต่เราไม่ได้เลิกกันเพราะคนอื่นนะกานต์ เขมไม่อยากพูดให้กานต์ดูแย่ไปกว่านี้เขมเลิกเพราะเขมรับไม่ได้ที่กานต์ทำเราเลิกกันเพราะกานต์ไม่รู้จักพอ!!!" ณัฐกานต์ยืนหน้าซี้ดมองผม มือไม้สั่นไปหมด
""เขม!! นี้เขมหลอกกานต์เหรอ และไอ้นี้มันเด็กที่เตะบอลจะโดนกานต์นิ..ไปรักมันได้ยังไง ..เขม!!" ณัฐกานต์ถามผมสีหน้าเขาดูตกใจและโกรธมาก
"ที่จริงเขมเองก็นอกใจกานต์..เขมเองก็นอกใจกายเหมือนกัน" ณัฐกานต์พูด
"ก็คิดซะว่าเราเสมอกันแล้วกันกาต์เพื่อจะทำให้กานต์ดีขึ้น..เขมรักเขาตั้งแต่วันแรกที่เขมได้เป็นครูสอนเขา" ผมพูดคริสโตเฟอร์หันมามองผม ผมยิ้มให้คริสก่อนจะหันกลับมามองณัฐกานต์
"และนี้รีบไม่ใช่หรอไหนบอกจะไปดูบ้านกันไง"
"ส่วนเขมกับคริสจะไป..เตรียมตัวสวีทกันคืนนี้..ไปเถอะที่รัก"ผมดันคริสโจเฟอร์ออก
"คราวนี้เขมก็หมดห่วงแล้วซินะมีคนรับกรรมต่อ"
"ขอให้โชคนะ..ไอ้แม๊ค" ผมหันกลับไปพูดก่อนจะพากันเดินออกด้วยความสบายใจ คราวนี้ก็ไม่มีอะไรติดค้างคาใจแล้วซิ คริสโตเฟอร์หันมายิ้มให้ผม
ผมสองคนรีบเดินออกทันที มันจบแล้วผมเปิดสมุดบัญชีดู เหลือเงินในสมุดเกือบสองแสนบาทก็ยังดี ที่จริงมีทั้งหมดเกือบห้าแสนกว่าบาทแต่ณัฐกานต์คงเอาไปซื้อพวกระเป๋าราคาแพงช่างมันเถอะ
"มีอะไรเหรอพี่เขม" คริสโตเฟอร์ถามผม
"เงินหายไปเยอะเลย" ผมพูดแต่ก็ไม่เสียดายหรอกถือว่าฟาดเคราะห์ไป
"เราหาใหม่ซิ คริสจะช่วยหานะช่วงปิดเทอมพี่เขมกลับมาอยู่บ้านหรือเปล่าคริสจะมาหางานที่นี้ทำแบบพาร์ทไทม์" คริสโตเฟอร์พูดผมเข้าไปในนั่งในรถ ผมไปมองหน้าคริสโตเฟอร์
"ไม่เป็นไรหรอกพี่จะรับสอนพิเศษติวเด็กที่ต้องการเอนทรานซ์" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์
"เรานะต้องตั้งใจเรียนรู้ไหม" ผมพูดก่อนจะออกรถเพื่อมุ่งหน้าสู่โรงเรียนคริสโตเฟอร์กุมมือผมไว้
"นี้คือการเริ่มต้นใช่ไหมพี่เขม" คริสโตเฟอร์ถามผม
"ใช่..นี้แค่เริ่มต้นแต่มันก็จะดีแล้วไม่ใช่เหรอ..เหลือแต่หาครูมิ้งกับแชมป์ให้เจอ พี่หวังว่าครูใหญ่คงจะดีขึ้น" ผมพูดคริสโตเฟอร์มองหน้าผม
"ครูลินดาบอกพี่ว่าครูใหญ่ไม่สนับสนุนรักเพศเดียวกัน"
"จริงดิพี่เขม..ผมไม่เห็นเคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนะ"
"ก็ครูมิ้งไงกับแชมป์นะที่หายไปด้วยกัน"
"ป้าของแชมป์ต่างหากมั้งเขาดุขนาดนั้น แชมป์มันเคยโทรหาผมสองสามครั้งนะพูดแต่ว่าพาแชมป์ไปจากที่นี้ทีได้ไหมแชมป์ไม่อยากอยู่" คริสโตเฟอร์พูดผมหันมาคริสโตเฟอร์ ตกลงยังกันแน่เพราะป้าเขาหรือว่าเพราะผู้อำนวยการกันแน่
"พี่เขมคืนนี้เรา..ลอยกระทงกันเนอะ"
"ใช่ลอยกกระทงและก็...เพราะว่าคืนนี้วันของพี่..พรุ่งนี้ก็ยังคงเป็นวันของพี่" ผมพูดคริสโตเฟอร์จากที่เอามือมาไต่ที่แขนผมเล่นพอผมบอกว่าคนนี้ยังเป็นของผมเท่านั้นแหละรีบก็ชักมือตัวเองกลับทันที
"นี้ลืมเหรอว่าพี่ทำโทษนายอยู่นะ" ผมหันไปถามคนข้างๆ
"ไม่ลืมหรอกแต่ว่า..เขารณรงค์ไม่ให้เสียตัววันลอยกระทงอะ..จะขัดเหรอพี่เป็นครูนะ" เฮ้ย!! จริงด้วยดิ ผมหันมามองหน้าคนข้างเจ้าเล่ห์นัก
"คืนนี้คริสห้ามเสียตัว..อด..ฮาๆ "
"พรุ่งนี้ก็ได้..เกลียดวันนี้จริงๆเลย ..นี่ดีนะที่มีแค่วันปีละครั้งถ้าทุกเดือนพี่คงร้องไห้และถ้ากับวันของพี่อีกร้องไห้หนักมากเลยจริงๆ " ผมหันไปพูดเล่นกับคนที่กดเล่นมือถือเขา
Rrrr มือของคริสโตเฟอร์ดังขึ้น ผมเหล่มองว่าใครโทรมาเพื่อว่าจะเป็นแม่ของเขา
"ฮัลโล ..ว่าไงไอ้โจ้...กูสบายดี...ไม่ต้องแซวพอแล้วกูอายอย่าให้ถึงตามึงบ้างนะ..บร้า" เพื่อโจ้โทรมาแซวนั้นเอง
Rrrrr มือถือผมก็ดังบ้างผมรีบเสียบบลูทูธใส่หูก่อนจะกดรับสายของพี่ก้อง
"ฮัลโลพี่ก้อง"
"ไงครับน้องพี่ นี่พี่โทรหาแม่ แม่บอกว่าเขมพาลูกสะใภ้คนใหม่เข้าบ้านและแม่บอกพี่ว่าโคตรแตกต่างกับณัฐกานต์เลยดูแล้วน่าจะลูกเขยมากกว่าลูกสะใภ้ซะอีก"
"แม้พี่ก้อง...แต่พี่น่าจะชอบน้องสะใภ้บึกบึน" ผมพูดคนข้างๆผมหันมาแลบลิ้นให้ผมและยังคงเม้ามอยด์กับเพื่อนโจ้ต่อไป
"พี่ดีใจนะที่น้องพี่เจอคนที่ใช่ซะที"
"พี่รู้ได้ยังไงพี่ยังไม่ได้เจอคริสเลยนะ"
"แม่บอกว่านายยิ้มมีความสุขมากกว่าทุกครั้ง"
"เขมการจะมีใครสักคนมาอยู่ด้วยนายไม่ต้องทำทุกอย่างมันเพอเฟคมากหนักหรอกมันก็มีความสุขเชื่อพี่" พี่ก้องพูดผมหันไปยิ้มกับคนข้างๆ
"ผมเชื่อแล้วพี่..ว่าอะไรคือความสุข"
"ดีแล้ว..เมื่อวานพี่ต้นโทรหาพี่นะเขาบอกเขาเป็นหวงนายแต่ก็ยังไม่อยากโทรไปกวนนายเขารู้ว่านายต้องการเวลาแล้วนี้เรื่องนายกับณัฐกานต์จบแล้วใช่ไหม"
"ใช่พี่ก้องมันจบแล้ว ผมเองก็ไม่ใช่แฟนเขานะตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเขาแค่คบผมรอให้แฟนเขากลับมาไอ้แม๊ครูปสุดท้ายที่พี่ส่งให้ผมนะแฟนเขา แฟนตัวจริง"
"เหรอ...ไอ้นี้เชี้ยยิ่งกว่าอะไรซะอีก"
"ทำไมพี่รู้จักละ"
"วงการเกย์เขารู้จักมันกันทั้งนั้น..แมงดาตัวพ่อ"
"พี่พูดเล่นปะเนี๊ยะพี่ก้อง"
"เออ..รอดูไปเขมว่าณัฐกานต์จะเจออะไร..แค่นี้เขมอีกเดือนครึ้งพี่กลับแล้วอยากเจอน้องเขย"
"น้องสะใภ้!!!"ผมรีบค้านทันที
"เออๆ..แค่นี้นะ..พี่รักนายนะเขมนายเป็นน้องชายพี่ พี่ก็อยากให้น้องพี่เจอคนดีดีและรักนาย" พี่ก้องพูด
"ครับพี่ก้องผมขอบคุณทุกอย่างเลยนะพี่..เขมรักพี่นะ.แล้วเจอกันเร็วๆนี่พี่ก้อง ..บายพี่" ผมพูดก่อนจะกดวางสายไป ผมชักเป็นห่วงณัฐกานต์แต่แบบเพื่อนนะสี่ปีมันก็มีค่าพอที่เหลือไว้แค่เพื่อนยิ่งพี่ก้องพูดมาแบบนี้ผมยิ่งเป็นห่วงถ้า ไอ้นั้นเป็นแบบที่พี่ก้องพูด อย่างนั้นเงินที่หายไปตั้งเยอะภายในไม่กี่เดือน เพราะว่าเมื่อสองเดือนก่อนผมเช็คเงินยังอยู่ตั้งห้าแสนกว่าๆ แต่นี้เหลือเกือบสองแสนได้ ไอ้เวรนี้หลอกเงินณัฐกานต์ไปเหรอ
-
บัญชีชื่อร่วม สามารถถอนเงินคนเดียวได้หรอค่ะ เขมคงไม่โง่ถึงขนาดเปิดบัญชีในชื่อณัฐการณ์แน่ๆ เพราะงั้นต้องเป็นบัญชีชื่อร่วมกัน ณัฐการณ์ถอนเงินไปก่อนได้ไง โดยที่เขมไม่อยู่ และไม่รู้
-
คริสแม่งได้ใจจริงๆ ตอนแรกว่าจะไม่ยุ่ง แต่มาจัดซะเต็มเลย 555 :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่บัญชีร่วมนี้กานต์จัดการคนเดียวได้ไงเนี่ย ถึงจะทำงานธนาคารก็เหอะ งงนะเนี่ย :really2: :really2: :really2:
พี่ก้องบอกอยากเจอน้องเขย เขมก็บอกไปดิ ได้ทั้งเขยและสะใภ้ในคนเดียวกัน คุ้มจะตาย :hao7: :hao7: :hao7:
-
คู่กานต์แม็ค สมกันดีจริงๆ (เลวคู่)
-
เฮ้ออออ จะสงสารอีกานต์ดีไหม
-
หมดตัวเมื่อไหร่กานต์ต้องกลับมาหาเขมแน่ๆเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักคริส กะ ครูเขม :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เขมกับคริสพากันไปลอยกระทง ลอยเสร็จแล้วดวงจันทร์เต็มดวงสวยนะ โรแมตติกด้วย บรรยากาศให้มากๆ ๕๕๕
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ครูเชมชาติ ผมตื่นมาแต่เช้าทำอาหารให้คริสโตเฟอร์เมื่อคืนไม่ได้มีอะไรมากแค่ลอยกระทงด้วยกันมีความสุขกันเล็กแต่ไม่ได้ อิบ อิบ กันเพราะว่าเขาให้รณรงค์ไม่เสียตัวในวันลอยกระทง ก็เลยไม่คอยมีอะไรที่หวือหวามีแค่ซื้ออะไรมานั่งทานกันและเปิดหนังดูด้วยกันผมเปิดพากษ์ภาษาอังกฤษคริสโตเฟอร์เขาก็ฟังเข้าใจดีที่จริงภาษาอังกฤษนายนี้นะดีมากซะด้วยซ้ำ
ผมหยิบสมุดบัญชีของผมและณัฐกานต์ขึ้นมาดู ทำไมณัฐกานต์เบิกถอนได้เองโดยไม่จำเป็นต้องมีผมรับรู้เพราะว่าเราเปิดบัญชีร่วมกัน โดยใช้เงื่อนไขถอนคนเดียวได้คือใช้"กรณีหรือ" คนใดคนหนึ่งสามารถทำธุรกรรมได้โดยไม่ต้องรออีกคน ไว้สำหรับไม่ค่อยมีเวลาว่างตรงกันทั้งคู่ ผมไม่ได้ใช่ข้อตกลงแบบ "กรณีและ " ที่ต้องใช้สองคนเซนต์ถึงจะเบิกถอนได้แต่ถ้าต้องการปิดบัญชีต้องใช้ลายเซนต์สองคนร่วมเท่านั้นถึงจะทำธุรกรรมต่างๆได้ และนี้มันไม่ใช่เงินผมแต่ฝ่ายเดียวและด้วยเหตุผลว่าถ้าหากกรณีฉุกเฉินแล้วต้องมารอสองคนมันยุ่งยากและช้า แต่คำพูดที่เขาพูดว่า ถ้าไม่ไว้ใจกันจะมาคบกันทำไมนั้นซิถ้าไม่ไว้ใจจะคบทำไม และความไว้ใจมันก็ทำร้ายผมจนได้
แต่ผมไม่โกรธเขาหรอกนะเพราะว่าตอนที่พ่อผมป่วยหนักเขาก็ช่วยผม ที่ผ่านมาณัฐกานต์เป็นแฟนที่ดีแต่เพิ่งจะมาเปลี่ยนไปมากตอนที่เปลี่ยนสาขาและเริ่มเที่ยวกับเพื่อนมากขึ้น และในความน่ารักที่ผ่านมาของณัฐกานต์มันกลับซ้อนไว้ซึ่งบ้างสิ่งทีผมไม่คาคคิดว่าเขาจะกล้าลงทุนทำได้ถึงขนาดนั้นเพียงเพื่อผลประโยชน์
และผมก็วางสมุดลงไม่อยากจะรื้อฟื้นมันทำให้ผมเองเสียความรู้สึก สู้เอาเวลามาคิดว่าจะทำยังไงดีนะให้เงินมันงอกเงยขึ้นมาได้ ถ้าเป็นครูอย่างเดียวก็คงนาน ผมคิดว่าอยากทำก็คือเปิดสอนติวเตอร์และเปิดร้านกาแฟนสดไปด้วยในตัว ตอนที่ผมยังเรียนอยู่อาจารย์ที่มหาวิทลัยได้ชวนผมไปทำที่ร้านกาแฟสดของเขามีนักท่องเที่ยวต่างชาติมาอุดหนุนมากมายและผมก็ได้เรียนรู้การชงกาแฟนจาก Bristo เขามีประสบการณ์เรื่องกาแฟ เป็นคนสอนผม
"พี่เขมคิดอะไรอยู่" คริสโตเฟอร์ถามผม ขณะที่ยืนรอให้เขาออกมาทานอาหารเช้า
"พี่เขมเสียดายเงินที่หายไปเหรอที่จริงเขาผิดนะที่เบิกถอนไปโดยไม่บอกพี่เขมสักคำ" ผมหันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์
"มันก็เงินเขาด้วยนั้นมันไม่ใช่เงินพี่คนเดียวหรอกคริสแต่ช่วงหลังมานี้เขาไม่ค่อยได้เอาเงินเข้าเพราะว่าเงินไม่พอ" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์
"ณัฐกานต์เขาเป็นรุ่นพี่ของพี่ปีหนึ่งเขาเรียนจบก่อนและเขาก็เคยช่วยพี่ให้เรียนจนจบตอนที่พ่อพี่เสียใหม่ๆ" ผมพูดและวางสมุดบัญชีลง ผมคงทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เงินถูกโอนไปที่บัญชีอื่นก่อน
"พี่จะไปเอาคืนไหมละพี่เขม"คริสโตเฟอร์ถามผม
"ไม่ละ......ช่างมันเถอะถือซะว่านี้คือบทเรียน" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์
"พี่อยากจะเปิดสอนพิเศษและเปิดร้านกาแฟไปด้วยนะ พี่อยากมีร้านกาแฟนเป็นของตัวเอง"ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์
"พี่รู้สึกชอบตั้งแต่ตอนที่พี่ทำงานพาร์ทไทม์แล้วแหละคริส" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์
"แล้วผมจะช่วยอะไรพี่เขมได้บ้างอะผมอยากช่วย..แต่ผมก็ชงกาแฟไม่เป็นอะ" คริสตเฟอร์พูด แค่นี้ก็ทำให้ผมมีรอยยิ้มมีกำลังใจ
"พี่จะส่งเราไปเรียนชงกาแฟเอาไหมตอนปิดเทอมใหญ่" ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์
"จริงดิ..เอา ๆ " คริสโตเฟอร์บอกผม ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเขาจริงๆ
"และพี่จะกลับไปเป็นครูสอนที่ติวเตอร์ที่พี่เคยทำด้วยเก็บเงินเพิ่มอีกหน่อย" ผมพูดยิ้มดีใจอยากไปอยู่กรุงเทพฯละซิ
"แต่....เราต้องบอกกับแม่ของคริสก่อนนะเรื่องของเรานะ"คริสโตเฟอร์หุบยิ้มทันที
"ถ้าพี่พาเราไปโดยที่แม่ของคริสไม่ยินยอมพี่นี่ผิดเต็มประตูเลยนะ" ผมหันมาพูดกับคริสโตเฟอร์ เขาถึงกับชักสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันที
"ถ้าแม่คริสรับตรงหนี้ไม่ได้เราหนีไปด้วยกันแบบครูมิ้งกับแชมป์ดีไหมพี่เขม" ผมสะบัดหน้ามามองคริสโตเฟอร์ว่าทำไมเขาคิดแบบนั้นละ
"คริสดโตเฟอร์ต่อให้พี่รักเรามากแค่ไหนพี่ก็จะไม่ยอมทำลายอนาคตเราแบบนั้นหรอกนะ"ผมพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก
"พี่จะไม่พาเราไปทั้งที่เรายังเรียนไม่จบ" คริสโตเฟอร์มองหน้าผม
"พี่ไม่ได้กลัวเป็นภาระนะคริสแต่ไม่ถูกต้อง" ผมพูดคริสโตเฟอร์ก้มหน้าลง
"ฟู่" ผมพ่นลมหายใจออกมาแต่ก็วายจะหันไปดึงคนที่นั่งข้างเข้ามากอดปลอบ
"ไม่เอานะอย่าเพิ่งกลัวสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้นซิ..คิดบวกเข้าไว้และคริสควรจะทำตัวดีดี ตั้งใจเรียนมีเกรดดีดีไปให้แม่แค่นี้แม่ก็คงจะยอมรับมันได้" ผมพูดปลอบ เขาก็ยิ้มออกมาได้หน่อย
"พี่ต้องไปแล้วนะพี่มียืนเวรหน้าประตูนะอย่าออกไปสายละและตอนเที่ยงพี่จะลงไปกินข้าวด้วยพร้อมกับเราและเพื่อนๆ " ผมบอกกับคริสโตเฟอร์
"เลิกทำหน้าเป็นลูกแมวได้แล้วเดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจบอกว่าเมื่อคืนลอยกระทงหลงทางไปตื่นสายไปไม่ทันยืนเวร...หน้าประตู" ผมพูดดึงคนข้างเข้ามา คริสโตเฟอร์รีบดันอกผมออกทันที
"ไม่เอานะ...ไม่อยากเดินแปลกๆให้เพื่อนมันแซว" คริสโตเฟอร์พูดเขารู้ว่าผมหมายความว่ายังไง ผมอมยิ้มและก็ลุกขึ้นไปหยิบมือกับกุลแจรถและโน๊ตบุ๊ควันนี้ผมเอาโน๊ตบุ๊คไปด้วย ผมก็รีบขับรถออกมาทันทีเดี๋ยวจะไม่ทันเวรยืนหน้าประตู ถามว่าผมกังวลไหมหากแม่ของคริสโตเฟอร์ไม่ยอมรับเรื่องของผมกับเขาละ ผมคงไม่เลือกทำแบบที่ครูมิ้งทำแน่ๆ
Rrrrrrrr เบอร์พี่ต้น ผมรีบกดรับสายทันที
"ฮัลโลพี่ต้น"
"เขมเป็นไงสบายดีไหม..พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหาเราเลยพี่กำลังยุ่งนะ" พี่ต้นแค่นี้ผมก็ยิ้มดีใจมากแล้ว บ้านผมนะพี่น้องรักกันมากจริงๆ
"เขมพี่ได้ข้อมูลครูมิ้งที่เราให้พี่ช่วยหาให้แล้วนะ"
"จริงซิพี่้ต้น" น้ำเสียงผมมีความหวังมาก
"เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านเขาเลยนะเขมพี่ไม่แน่ใจว่าเขาจะมาที่เขาใหญ่นี้ไหมนะซิ เขม"เหมือนไฟดับวูบลงไปทันทีเลย เขาไม่ได้กลับไปที่เขาใหญ่ถ้าอย่างเขาจะไปที่ไหนละ คงหายากแล้วแหละครับที่นี้
"แต่พี่ขอให้ญาติเขาติดต่อพี่กลับทันทีที่ครูมิ้งติดต่อมานะพี่ก็ให้ข้อมูลตามที่เราให้พี่....ไว้ว่าป้าของเด็กนะแจ้งความเอาไว้"
"พี่บอกเขาว่าจะผิดจะถูกยังไงก็ขอให้ติดต่อกลับบ้านและครูมิ้งจะได้ไม่เสียประวัติ"
"ขอบคุณนะครับพี่ต้นแค่นี้ก็พอจะทำให้เขมมีความหวังบ้างถ้าเขามีพ่อแม่..ยังไงเขาก็ต้องติดต่อกลับมาบ้างแหละพี่ต้น"
"ไม่เป็นไรเขมแต่พี่จะพยายามตามเรื่องให้เราอีกนะ"
"เดือนหน้าจะมีงานเทศการดอกไม้ ผู้คนจะมาเที่ยวกันเยอะเขมจะมาเที่ยวไหมละ" พี่ต้นบอกผมว่าจะมีเทศการดอกไม้ ลองไปดูก็ดีเหมือนกันเพื่อว่าจะมีโอกาสได้เจอ
"ไปซิพี่ต้นแต่ผมคงจะเอาแฟนไปด้วย"
"พี่ว่าจะแซวอยู่นะ...กินเด็กเหรอ"
"พี่ต้นแซวแรงอะ...เด็กกว่าไม่กี่ปีเอง"
"เด็กนักเรียนนายนี้นะเขม"
"ยอมรับก็ได้ว่ากินเด็ก"
"ฮาๆ "พี่้ต้นขำผม
"ดีเลยถ้ามาแล้วพี่จะได้ฝากเอิร์ธกลับไปอยู่กับแม่ด้วยพี่พักอยู่คอนโดตาเอิร์ธลงไปเล่นที่ไหนไม่ได้พี่สงสารลูก"พี่ต้นพูด
"ได้ซิพี่ต้น..พี่ต้นเขมขอโทษนะที่ส่วนหนึ่งก็มาจากเขมเองที่ทำให้พี่กับพี่เกศกนกเลิกกัน"
"เขมพี่ยืนยันนะว่าไม่ใช่เขม....แต่อย่ารู้เลยว่าเพราะอะไร..พี่ไม่อยากให้เขมโทษตัวเองนะ...พี่คิดไว้แล้วแหละว่าวันหนึ่งมันต้องเป็นแบบนี้พี่ถึงได้พยามอยู่กับลูกตลอดเวลา..พี่จะออกไปประชุมแล้วละเขม"
"พี่ต้นเขมก็ต้องลงไปทำหน้าที่ครูยืนที่หน้าประตู..เขมว่างจากชั่วโมงสอนแล้วเขมโทรหาพี่ต้นอีกทีนะครับ"
"ได้ซิ เอาไว้ค่อยคุยกัน..เออ..พี่เสียใจเรื่องณัฐกานต์ด้วยนะพี่ไม่คิดเลยว่าเขมจะเจออะไรที่แย่ๆแบบนี้เลย"
"ช่างมันเถอะพี่ผมคิดซะว่าผมฝาดเคราะห์ไป...แค่นี้ก่อนนะพี่ต้น..ผมรักพี่นะ"
"พี่ก็รักและเป็นห่วงเรามากนะเขม...บายนะ"หลังจากที่พี่ต้นวางสายไปผมก็รีบเดินไปยืนที่หน้าประตูทางเข้าทันทีเพื่อทำหน้าที่เป็นครูเวรวันนี้ผมยืนกับครูถาวร เธอสงยิ้มให้ผมปกติ นักเรียนก็ถยอยเดินเข้าโรงเรียน
"สวัดดีค่ะครูเขม เมื่อคืนไปลอยกระทงที่ไหนมาคะครูเขม" ครูถาวรถามผม
"ไปลอยที่สวนสาธารณะนะครับไม่มีอะไรพิเศษ" ผมตอบครูถาวร
"ครูละครับ"
"ไปลอยที่สวนเหมือนกันค่ะ คนเยอะมากปีนี้เลยไม่เจอครูเขมกับคริสโตเฟอร์เลยค่ะ"
"ผมสองคนออกไปแค่แป๊ปเดียวก็กลับแล้วนะครับ คนเยอะคริสโตเฟอร์เขาไม่ค่อยชอบนะครับเลยพากันซื้ออะไรมานั่งกินและดูหนังกันแค่นั้นจริงๆ "ผมพูดครูถาวรเขาก็หัวเราะเบาๆ
"ค่ะเชื่อค่ะครู หึๆ " ครูถาวรพูดและขำผม ผมหันไปเห็นผู้อำนวยการกำลังเดินลงมาและตรงมาทางผม หน้าตาท่านเหมือนร้อนใจอะไรสักอย่างและตรงมาทางผมอย่างเห็นได้ชัดเจน
"ครูเขมครับ" ผมสะดุ้งเฮือกท่านตรงมาหาผมและจับแขนผม ครูถาวรหันมามองตกใจเล็กน้อยแต่ผมนี่ตัวลีบเลย
"สะ..สวัสดีครับผู้อำนวยการ"ผมรีบยกมือไหว้ท่าน
"ผมขอคุยด้วยสักครูซิครับครู" ผู้อำนวยการบอกผม ผมหันเหล่มองครูถาวร
"ผมขอตัวคุณครูเขมสักปะเดี๋ยวนะครับครูถาวร"
"ได้ค่ะ ท่านผอ." ครูถาวรตอบ ผมก็ต้องเดินเลี่ยงหลบออกมาสักระยะทิ้งห่างพอสมควร ไม่รู้ว่าท่านผู้อำนวยการเรื่องอะไรแต่เช้ากับผมหรือว่าครูสมชายไปบอกท่านแล้วซะก็ไม่รู้
"หน้าครูซี้ดมากเลยนะครับ" ผู้อำนวยการทักผม พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
"ครูโอเคนะครับครู"ผู้อำนวยการถามผมด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใยผมเหลือกเกิน ส่วนผมเองก็มองท่านโดยสายตาที่ไม่เข้าใจความหมายว่าไอ้โอเคของท่านนี้คืออะไร ????????? :confuse:
"ยืนคู่กับคู่อริซะด้วย...ไม่โกรธเหรอครับครู" ผู้อำนวยการหันไปมองครูถาวรและเธอก็หันมามองหน้าผมกับผู้อำนวยการยิ้มๆให้
"อะไรครับท่านคู่อริอะไรกันครับ"ผมรีบถามท่านผู้อำนวยการทันที O_?
"ก็ครูถาวรไง!! แย้งครูลินดาไปจากครู" O_O
"เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายหน้าตาดีอย่างครูเขมหมด....ว่าไหมครับ" ผู้อำนวยการพูดและหันไปยิ้มแหย๋ๆกับครูถาวร :mew5: ก่อนจะลากผมออกม่อีกสงสัยยังไม่ไกลพอ
"เดี๋ยวนะครับผู้อำนวยการครับผมคิดว่าเรื่องนี้อาจจะมีอะไรที่ผิดพลาดไป" ผมพยายาอธิบาย
"ไม่ผิดหรอกครับครู...เพื่อนผมนะพ่อของยายลินดานะเขาโทรมาบอกผม ตกใจมากถึงมากที่สุด!! " o22 ผู้อำนวยการพูดใส่อารมณ์ได้เห็นภาพตอนที่พ่อของครูลินดาโทรบอกชัดเจนมากแต่ช่วยขอความจริงจากผมหน่อยได้ไหม
"เออ..คือ..." ท่านก็ยกมือเบรคผมไว้ จับไหล่ผมก้มหน้าลง
"ครูลินดา!!...เขาไม่น่าทำแบบนั้นกับครูเขมเลยนะครับ..ครูคงเสียใจมากใช่ไหมครับ"
"ผมนะเหรอครับเสียใจ" ผมชี้หน้าตัวเอง
"ครูไม่ต้องเก็บอาการหรอกครับครู..แสดงมันออกมาเถอะ....ครับพวกผมจะได้ช่วยกันปลอบครูถูก"
"ท่านคิดว่าผมเสียใจเรื่องครูลินดาเธอ...เธอ..ไปรักไปชอบกับผู้หญิงด้วยกัน..และที่สำคัญเธอคบกับครูถาวรอย่างนั้นนะเหรอครับ" ผมพูด
"ใช่ครับไม่ต้องห่วงครู..ผมกำลังทำเรื่องให้...." ผมก็สะดุ้งเออเรื่องอะไรละ
"ทำเรื่องอะไรให้ผมเหรอครับ" ผมถามท่านผู้อำนวยการ
"จะย้ายผมเหรอครับ..หรือว่าครูจะไม่ให้ผมผ่านโปร..ครูจะไล่ผมออกจากครูเหรอครับ" ผมถามผู้อำนวยการท่านเงยหน้าขึ้น
“หึ?”
"ครูออกจะเก่งขนาดนี้..ดูซิปราบนักเรียนเกรียนอยากนายคริสโตเฟอร์ได้ให้กลับมาตั้งใจเรียนได้ไม่มีครูคนไหนทำได้เลย.มีครูคนเดียว..ผมคงทำแบบนั้นไม่ลงหรอกครับครู"
“ไล่ไม่ลงจริงๆครับ”
"อยากเอาขึ้นบอร์ดครูดีเด่นปีนี้ซะด้วยซ้ำ"
"จริงนะครับท่าน..ไม่ย้ายผม.”
“ไม่” ผู้อำนวยการ
“ไม่ไล่ผมออก”
“ไม่แน่นอน”
“ห๊ะ!” :a5:
“ไม่ไล่ออกแน่นอนครับ..ไม่ทำครับ..อนุรักษ์ตายเลยครูดีดีแบบนี้"
"หมับ" ผมกอดท่านผู้อำนวยการ
"ขอบคุณนะครับท่าน...สัญญานะครับท่าน.."
"เออ..แปลกนะครับครู...ทำไมต้องกลัวผมไล่ครูออกด้วยละครับ..ผมไม่เห็นมีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยนะครับ"
".............."
"ผมสัญญาครับครูเขม"
"แล้วที่ท่าน ผอ ..บอกว่าทำเรื่องให้ผมเรื่องอะไรเหรอครับ"
"หาครูสาวๆ สวยๆ กำลังไปเล็งครู. ...ครูจบใหม่. ..สะพร้ังให้มาดามใจครู"
"เออ..ผมว่าไม่ดีกว่าครับ..ผมว่าไม่ต้องหาครูที่ไม่ต้องสวยหนัก...ก็ได้ครับ..ผมไม่ค่อยชอบคนสวย..เฮอะๆ" จะบอกว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงครับ
"อะไรนะครับครู" ผู้อำนวยการมองผม
"ท่านผอ.ครับ ..คือผม...มีเรื่องจะบอกท่านนะครับ..เรียกได้ว่าสารภาพก็ได้นะครับ..ผมรู้สึกผิดมากที่ไม่ได้บอกกับท่านไปตรงๆวันแรกนะครับ" ผมพูดทำหน้ารู้สึกผิดที่สุด
“คือ..ผม...ผม....เป็น......" ผมกำลังจะพูดท่านผู้อำนวยการก็อ้าปากตาผม ว่าผมเป็นอะไร
"ครูค่ะนักเรียนเป็นลมคะ" เสียงที่ทำให้ผมต้องหยุดและหันไปมองเห็นกำลังมุงกันเลยที่ตรงลานที่ไว้ให้ทุกคนนั่งโดยเฉพาะนักเรียน
"ผมขอตัวไปดูนักเรียนก่อนนะครับท่าน" ผมพูดและรีบวิ่งไปนักเรียนต้องมาก่อนครับ
"อ้าวครูเขมครับ....ผมยังไม่ได้คำตอบเลยตกลงยังไงครับ" ผู้อำนวยการตะโกนเรียกผม
"ผมขอไปดูนักเรียนก่อนครับท่านเดี๋ยวผมไปให้คำตอบทีหลังครับ...ผมต้องบอกท่านแน่นอนผมตัดสินใจแล้วครับ..ขอเวลาไปดูนักเรียนก่อนครับ ผอ." ผมตะโกนตอบกลับไป
"ถ้าอย่างนั้นช่วงบ่ายนะครับครูผมจะไป ที่ว่าการอำเภอไปประชุม" ผู้อำนวยการตะโกรกลับมาบอกผม ผมมาถึง อ้าวนั้น! นักเรียนเป็นลมจริงๆด้วย ครูนิดก็วิ่งลงมาเช่นกันดูน่าจะเป็นเด็กม.ต้น ยังผูกคอซองอยู่เลย
"อย่าเข้าไปยืนมุงเพื่อนกันแบบนี้ซิ...คนเป็นลมต้องการอากาศเข้าใจไหม..." เสียงครูนิดเอ็ดนักเรียนที่พากันมุงดู ผมเข้าไปเธอหมดสติไปแล้วจริงๆด้วย
"ตายแล้วทำยังไงดี...ครูเขมคะอุ้มไปห้องพยาบาลก่อนเลยค่ะ" ครูนิดบอกผม ผมก็ช้อนร่างเด็กผู้หญิงอุ้มไปที่ห้องพยาบาลทันที ทำหน้าที่ครูที่ดีและส่งต่อให้ครูที่ดูแลห้องพยาบาลดูแลกันต่อไป และสักพักก็สัญญาณเข้าแถวก็ดังขึ้น ผมลงไปช่วยครูคุมเด็กนักเรียนเข้าแถวเหมือนเช่นปกติ
หลังจากเข้าแถวเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินกลับขึ้นห้องพักครูผมเอาโน๊ตบุ๊คมาผมจะทำการย้ายเงินในบัญชีที่ผมเปิดไว้กับณัฐกานต์โดนใช้ internet banking ผมมีไอดีและพาสเวิร์ด แต่คงจะโอนไปได้แค่บ้างส่วนผมไม่สามารถจะปิดบัญชีได้กรณีนี้ต้องใช้สองคนเซนต์แต่ช่างมันเถอะเขาคงไม่เอาแล้วแหละแค่เงินเล็กๆน้อย ไปหาเศรษฐีหนุ่มอย่างไอ้แม๊คดีกว่าแต่ว่าไอ้แม๊คนี้นะแมงดาตัวพ่อ พี่ก้องเข้าใจผิดหรือไม่ก็อาจจะจำคนผิดก็เป็นได้นะผมว่า
“พี่ถาวรอะ....ทำเป็นพูดดี...อย่าให้หึงบ้างก็แล้วกัน” เสียงคู่รักคู่ใหม่เดินเข้ามาจับมือกันเข้ามาพร้อมกับสายตาคู่ที่จับจ้องมองทั้งคู่และหันมามองผมกันหมด ผมก็ต้องหดลง
“ครูเขมสวัสดีค่ะ..เมื่อเช้ามีปัญหาอะไรเหรอคะเห็นพี่ถาวรบอกว่าท่าน ผอ.เรียกครูไปคุย”
“ไม่มีอะไรครับทุกอย่างโอเคดี” ผมพูด
“ดีค่ะลินดานึกว่ามีปัญหาอะไรเพราะเราสองคนซะอีกไม่อยากทำให้ครูเขมอึดอัดใจไปกว่านี้นะคะ” ครูลินดาพูดก่อนผมยิ้มให้ว่าไม่มีอะไรให้อึดอัดใจอีกแล้ว และทั้งคู่ก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานด้านหลังสุดผมเหลือบมองเวลาจวนจะได้เวลาสอนแล้วไปก่อนเวลาจะดีกว่า ผมหยิบหนังสือเตรียมไปสอนระหว่างที่จะเดินออก ครูนิดลุกขึ้นเดินออกมาพอดีมาที่โต๊ะของผม
“ครูเขมคะ...” พี่นิดเดินกระลิ่มกระเลี่ยมาหาผมกระซิบเรียกผมเบาๆ
“พี่สงสารครูเขมนะคะ ...บาดตาแย่เลยค่ะ...แต่พี่เชื่อว่าครูจะดีขึ้นเร็วๆนี้..นะคะ” พี่นิดพูดก่อนจะหันไปยิ้มให้คู่รักคู่ใหม่
“มาถึงไม่ทันไรอกหักซะแล้ว...เสียดายที่พี่แต่งงานแล้ว..คงทำได้แค่ช่วยปลอบนะคะครูเขม” พี่นิดผมก็ยิ้มให้แค่นี้ก็พอแล้วมั้งและครูนิดก็ออกไปจากห้อง
“เออ..ผมจะไปสอนแล้วนะครับ...”ผมหันไปบอกทั้งคู่ก่อนจะรีบเดินออกไม่ได้บาดตาผมเลยสักนิด
“ครูเขม!!”
“เว้ยย ..ครูโจ้..ครูโผ่พล้วดมาแบบนี้ผมตกใจนะครับ”
“ผมได้ยินข่าวที่แสนเศร้า...ไม่มีอะไรเศร้าไปกว่าผู้ชายอย่างเราโดนทิ้ง...” O_O
“ผมเสียใจกับครูเขมมากจริงๆนะครับ..ปึก” ครูโจ้พูดและเข้ามากอดผม
“อย่ากอดผมแน่นครับครูโจ้ “ ผมพูดก็ผู้ชายกอดผม(นึกในใจกรูคิดนะโว้ยย)
“ผมนับถือครูเลย ...ครูสตรองมาก!! เป็นผมนะป่านนี้คงยังเมาค้างน้ำตาหนองหน้าอยู่บนเตียง..ว่าแค่ครูไปทำอีท่าไหนครับครูลินดาถึงได้เปลี่ยนใจไปกับครูถาวรแบบนั้น”
“มันเสียศักดิ์ศรีผู้ชายอย่างเราๆมากเลยนะครับครู”
“ถ้าเขาไปกับผู้ชายคนอื่นมันยังไม่...เท่านี้...ครูว่าไหมครับ”
"นี้ทิ้งผู้ชายหล่ออย่างครูไป...หาผู้หญิง!!"
“ผมว่าไม่เกี่ยวกับศักดิ์ศรีหรอกมั้งครับ...นี้มันเรื่องของหัวใจครับครูโจ้..เราควรจะยินดีไม่ใช่หรอครับ”
"และความรักนะไม่ได้แบ่งแยกเพศ หรือศาสนาถูกต้องไหม๊ครับ..เราทุกคนรักกันได้ครับ" ผมพูดคนตรงหน้าผมยืนอึ่ง มองผม และเขาก็ยกมือขึ้นมาจับไหล่ผมกุมไว้
“ครูหล่อมาก...หล่อทั้งภายนอก..ใจครูก็หล่อมากครับ” ครูโจ้ผมก็จับมือครูโจ้ลง ...ขยันแต้ะอั้งผมเหลือเกิน
“ครับ..ขอบคุณนะครับ..ผมขอตัวไปสอนหนังสือนะครับ..นักเรียนรอผมอยู่นะครับครูโจ้”
“ถ้าครูจะไปปลดปล่อยบอกผม..ผมพาไป..ไป ...แฮ้งโอเวอร์กันผมยินดีนะครับครู” ครูโจ้บอกผม
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ชอบ...ดื่มเหล้านะครับ...เพื่อนๆบอกผมเมาแล้ว...ยั่ว..ผมเลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า ..เฮ้อๆ”อันตรายแกคนรอบข้าง
“ก็ดีนะซิครับครูจะได้หาแฟนใหม่เร็วๆ”
“ไม่ดีกว่าขอบคุณนะครับครูโจ้ที่เป็นห่วง..ผมไปก่อนคะครับ”
“ตอนเที่ยงลงไปทานร้านแฟนผมนะครู..วันนี้ไม่คิดเงิน..ฟรีสำหรับครูผู้อกหัก”
“โอ้ว..เยี่ยม!” ผมยกนิ้วโป้งให้ครูโจ้และรีบเดินออกดีกว่าผมรีบเดินขึ้นไปชั้นบนของตึกวันนี้มีสอนคราบของคริสโตเฟอร์คาบที่สี่พอดีเลิกสอนจะได้ลงไปทานอาหารเที่ยงกัน ตั้งแต่เข้าแถวก็ยังไม่ได้เจอนายนั้นเลยก็ผมมัวแต่น้อมรับคำแสดงความเสียใจ นี้ผมควรจะต้องบอกความจริงกับครูทุกคนใช่ไหมว่าจริงๆแล้วผมนะเป็น ..เป็น...
“หมับ” ผมกำลังเดินผ่านห้องน้ำครูมีคนดึงผมเข้าไป
“ปึก” ประตูถูกปิดผมก็มองคนที่ดึงผมเข้ามาคริสโตเฟอร์
“อืมม” เขาประกบปากจูบผมและไซ้ที่ซอกคผมแถมมือยังสอดเข้าไปในเสื้อผมบี้สองจุดผ่านเสื้อกร้ามตัวบางๆ
“คริส...พอ..พอก่อน..อย่า..ในโรงเรียน” ผมห้ามปรามจับมือคริสโตเฟอร์ไว้
“ผมเห็นพี่เดินอยู่อะ..อืมม..อดใจไม่ไหว” คนตรงหน้าผมหยักคิ้วและยิ้มกรุ่มกริ่มให้ผม
“นี้ผมได้ยินข่าวว่าบรรดาครูพากันช๊อกเรื่องครูลินดดากับครูถาวร...อยากรู้ว่าถ้าเขารู้เรื่องครูกับผมจะช๊อกแค่ไหนนะ” คริสโตเฟอร์พูด
“พี่ว่าพี่ควรจะบอกท่านผู้อำนวยการดีไหม....แต่พี่ก็กลัวจะทำให้เรามีปัญหานะซิคริส”
“ผมก็อยากบอกแย่แล้ว..ผมอึดอัด...อยากให้เขารู้ว่าผมกับครูเป็นอะไรกัน.” คริสโตเฟอร์พูด ผมเหล่มองมีอะไรนอกจากอึดอัดอีกแน่ๆ
“บางครั้งมันหึงอะ!!” ผมแอบหันหน้าหนียิ้มดีใจมีคนหึงเหล่ตามองคนที่ทำตาปิ้งๆ ผมก็อดที่ยิ้มไม่ได้เช่นกัน
“เออ..คริสพี่ต้องไปสอนแล้ว..เดี๋ยวตอนเที่ยงเราค่อยคุยกัน...ตอนนี้นายควรจะไปเข้าเรียนได้แล้ว”
“อยากกลับบ้านพักอะ...อยากไปเรียนกับครูเขม”
“เรียนอะไรกับพี่ละที่บ้าน..หึ?”
“วิชาเพศศึกษา...ครูรัชนีวรรณสอนผมไม่ค่อนเข้าใจและไม่ดึงดูดใจเท่าเรียนกับ....ครูเขม” คริสโตเฟอร์ ผมควรเปลี่ยนสายวิชาการเรียนการสอนใช่ไหม ผมจบเอกภาษาอังกฤษมาแท้ๆเลย
“ทะลึ้งจริงๆเลยเรานะ...และพี่นี่เป็นครูสอนภาษาอังกฤษไม่ใช่ครูสอนเพศศึกษาซะหน่อย..แค่รู้นิดๆหน่อยๆ ” ผมพูดพร้อมกับติดกระดมเสื้อเชิ้ตนี้แค่ไม่กี่นาทียังถูกปลอดไปตั้งสามเม็ด ก่อนจะเปิดประตูออกมาก็ โป๊ะเชะ!!!!!!
ครูสมพิศยืนอยู่หน้าห้องมองผมกับคริสโตเฟอร์สลับกับไปมาว่าเข้าไปในห้องน้ำครูทำไมสองต่อสอง
“เออ...ครู..เขม...และ..นี้ ...นายคริส..ทำอะไรกันคะ”
“เออ...คือ..ผม..เออ..”
“ครูเขมเขาห็นชายเสื้อผมหลุดออกมานอกกางเกงนะครับ”
“และครูเขมเลยดึงผมเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อย....ครับครูสมพิศ” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันมามอง
“จริงครับ..นี้..ทีหลังอย่าเอาเสื้อออกมานอกกางเกงอีกนะ..แต่งตัวให้ดีดี เราเป็นนักเรียนนะไม่ใช่นักเลง...จริงๆเลย” ผมหันมาทำเสียงดุและใช้นิ้วหยัดชายเสื้อที่ยังโผ่ออกมาให้ลงไปในขอบกางเกงสีน้ำเงินนั้น
“น่ารักมากเลยนะคะครูเขม..สงสัยเราจะได้ครูผู้ช่วยฝ่ายปกครองคนใหม่” ครูสมพิศพูด
“นายนี้ก็ประจำเลยคริสโตเฟอร์แต่งตัวไม่เคยเรียบร้อยกับเขาสักที..แค่เจ็ดแปดชั่วโมงเองจะตายหรือไงที่จะทำให้เสื้อนี้นะมันอยู่ในกางเกงตลอดเวลา!!”
“ดีมากเลยคะครู กฏมีให้ปฏิบัติไม่ใช่มีไว้ให้แหกกฏกัน ” ครูสมพิศพูดผมก็หันไปช่วยหยัดชายเสื้อนักเรียนด้านหลังให้
“เข้าใจไหมนายคริส!!”
“ครับครู” คริสโตเฟอร์
“ของครูก็ไม่เรียบร้อยนะครับผมช่วย” คริสโตเฟอร์พูดมันก็ออกมานิดหน่อยก็พอตัวดีนี้แหละมือไวจริงๆ ผมรีบจับมือคริสโตเฟอร์ไว้ว่าอย่าเดี๋ยวทำเอง
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปสอนก่อนนะคะ ..คือพี่หยุดฟัง..พี่ว่าพี่ได้ยินพี่เหมือนนักเรียนแอบมาเปิดคลิปหนังโป้ดูกันในห้องน้ำครูนะคะ ..สงสัยพี่จะหูไม่ค่อยดีหรือว่าคิดมากไปเอง”
“ไม่มีนะครับ ..ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย...จริงๆครับ..ครูสมพิศ” ผมรีบพูด
“ถ้าผมได้ยินดีจะจัดการให้ทันที..ไม่สมควรอย่างยิ่งที่นักเรียนจะมา..ทำเรื่องแบบนั้นในโรงเรียน” ผมพูดและเหล่ตาลงมามองคนข้าง ๆ
“อ้าว!! นี้ยืนจะมาอยู่ทำไม ไม่มีเรียนหรือไงนายคริส..ไปเรียนซิคะนักเรียน”
“มีครับครูผมไปเดี๋ยวนี้แหละ..ขอบคุณนะครับครูเขม” คริสโตเฟอร์พูดและยกมือไหว้ผม
“พี่ไปก่อนนะคะครูเขม” ครูสมพิศพูดและเดินไปผมก็ออกเดินเหมือนกันแต่ผมเดินตามหลังนายคริสโตเฟอร์
“หึๆๆ” ยังมีหน้าหันมาหัวเราะผมอีกนะ
“เกือบไปแล้วไหมละคริส..เก็บไว้รอไปทำที่บ้าน...ทะลึ่งตลอดเวลา..เจอกันคาบที่สี่นะ” ผมพูดและรีบเดินแยกขึ้นบันไดไปทันที ขนาดเดินออกมาก่อนเวลานะอีกห้านาทีเดี๋ยวได้เข้าห้องเรียนสายแน่ๆ
“เอี้อด!!” เสียงเบรคของผมเพราะว่า แก้ม เธอออกมาหยุดตรงหน้าผม ผมต้องเบรคตัวโก้งเลย
“แก้ม...”
“ที่แท้ครูก็เอาเรื่องที่ครูจีบครูลินดามาบังหน้าแต่ครูลินดานะเขาคงไม่เล่นด้วยใช่มั้ยคะ..ต่อไปจะเอาเรื่องอะไรมาบังหน้าอีกละคะครูเขม”
“ครูไม่ได้คิดจะหาอะไรมาบดบังมันทั้งนั้นแก้ม..ไม่มีอะไรมาปิดมันได้หรอก..ไม่มีอะไรปิดความจริงได้หรอกนะแก้ม”
“เพราะความจริงก็คือความจริงแต่...มันอยู่ในขอบเขตที่ควรจะอยู่แค่นั้นและอีกอย่างก็ไม่จำเป็นว่าต้องไปประกาศปาวๆให้คนทั้งโลกรับรู้หรอกมั้งจริงมั้ย"
“เออ..แก้มครูต้องเข้าสอนแล้วนะ..ครูเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้คอยหาแต่เรื่องครูนะแก้ม..แต่ครูยังคงมองว่าเธอคือนักเรียนของครู”
“ทำไมครูไม่ไปรักคนอื่น..ไอ้พี่ปัน ปันไง นั้นก็เกย์...ทำไมต้องเป็นพี่คริสของแก้มด้วย”
“แก้ม...ความรักมันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมันต้องเกิดทั้งสองฝ่ายแก้ม”
“ครูต้องไปแล้วจริงๆ “
“แก้มจะเข้าไปหาผู้อำนวยการเดี๋ยวนี้....ที่แก้มไม่ไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเพราะว่าแก้มอยากจะคุยกับครูให้ครูหยุดแต่ถ้าครูไม่หยุด..แก้มก็จะทำให้ครูหยุดเอง” ผมหันมามองแก้ม
“ตามใจแก้มแล้วกันนะ...ครูขอตัวเพราะว่าครูสายแล้ว”
“เอาที่สบายใจเลยแก้ม”
“ครูอย่าประชดแก้มนะ”
“ครูไม่ได้ประชด...ตามใจแก้ม..ครูไปนะ..สายเลยทีนี้..เวรแล้ว!!!!!”ผมพูดและรีบวิ่งขั้นไปอีกชั้นเพื่อนไปห้องเรียนวันนี้วันอะไรวะเนี๊ยะ!! ตอนแรกเผื่อเวลาไปวะเยอะแต่ตอนนี้สายไปสิบนาทีได้ พอเข้ามาในนักเรียนที่นั่งรอผมอยู่แล้วก็พากันมองกันมองมาที่ผมทำตาแป๋ว ผมก็รีบทำการสอนตามปกติ มีจะมีสายตาแปลกที่มองผม
"แกได้ยินข่าวครูลินดาเป็นเลสเบี้ยนปะ..ครูลินดาไปคบกับครูถาวรอะแก..ครูเขมเลยอกหักอะ..คิก คิก คิก"
ต่างก็พากันซุบซิบนินทาเรื่องที่ครูลินดาไปคบกับครูถาวร เป็นข่าวดังมากแถมผมยังตกเป็นผู้น่าสงสารเป็นครูผู้อกหักรักคุดผู้หญิงไม่เอาไปคบกับผู้หญิงด้วยกันอีกด้วย เอาเข้าไป!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ถ้าข้อมูลการ ฝากเงินร่วมผิดพล้าดประการใดคนแต่งต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ไม่รู้ว่าตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงไปหรือยัง แต่เท่าที่เคยทราบคือจะขึ้นอยู่กับข้อตกลงตอนเปิดบัญชีคะ ว่าต้องการให้เป็นคนเดียวเบิกถอนได้หรือว่าต้องการลายเซนต์ทั้งสองคนถึงจะเบิกถอนได้ ตอนหน้า...ครูเขมจะตัดสินใจบอกเอกหรือเปล่านะ...มาลุ้นกันนะคะ
รักคนอ่านจัง
-
ตอนนี้เป็นตอนที่ฮามากๆๆๆอ่ะ มาปลอบพี่เขมแต่ละคนเนี่ยนะ โดยเฉพาะครูโจ้ "ครูสตรองมา" กร๊ากกก :m20: :m20: :m20:
น่ารำคาญอิแก้มจริงๆเลย ตามจองเวรกว่ากานต์อีก :katai1: :katai1: :katai1:
ว่าแต่เชมจะบอกทุกคนจริงหรอเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องที่จะรับได้ทั่วไปเลยนะ ครูกะนักเรียนเนี่ย :ruready :ruready :ruready
สงสัยมีคนถามเยอะป่าวเรื่องบัญชี (เราด้วย หึหึ) มีการมาอธิบายให้หายข้องใจด้วย :hao3: :hao3: :hao3:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งสนุก นักเขียนก็ขยันมาอัพ น่ารักเฟร้อๆ ขอบคุณนะค๊าา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนนี้สนุกมากๆคับ ตลกดี ชอบฉากครูโจ้กับฉากจูบกันในห้องน้ำแล้วออกมาเจอครูสมพิศน่ะ ตลกมากๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
คริสโตเฟอร์
ผมโคตรซะใจเมื่อวานเลยที่เห็นหน้าแฟนเก่าครูเขมที่ยืนอ้าปากค้าง ตกใจที่รู้ความจริงเรื่องของผมกับครูเขมที่จริงผมก็ไม่อยากออกไปทำให้เขามองครูเขมไม่ดี ที่ผมออกไปเพราะว่าผมทนไม่ได้ก็คือเขาว่าครูเขมว่าน่าเบื่อ น่ารำคาญแถมผู้ชายที่ยืนกวนตีนข้างๆนั้น แฟนเก่าซิของครูเขมบอกนั้นตัวจริงอีก ผมเลยเดินเข้าไปจูบซะเลย ไม่รู้กี่สายตาแต่ไม่ซะใจเท่าสายตาของคนที่ชื่อณัฐกานต์ แต่ก็ไม่วายมีเรื่องให้พี่เขมกลุ่มเรื่องเงินในบัญชี ผมเองก็ไม่เข้าใจเพราะว่าผมยังไม่เจอกับตัวเองที่เขาเปิดบัญชีกับแฟนโดยการไว้ใจ ตั้งเงื่อนไข ใครเป็นฝ่ายเบิกก็ได้ สุดท้ายเขาก็เบิกเงินไปซะเยอะแม้ครูเขมจะบอกความจริงว่าเขาก็เคยช่วยตอนที่พ่อครูเขมเสียชีวิตหรือแม้กระทั้งช่วยเหลือให้ครูเขมเรียนได้สำเร็จก็ตามแต่ก็แค่ปีเดียว
"คุยกับใครนะคริส" ครูเขมหันมาถามผม ระหว่างที่กำลังเดินพิมพ์ขอ้ความนัดไอ้โจ้และอาร์ท ว่าให้เจอกันที่ด้านหลัง
"บอกพวกไอ้อาร์ทไงครูว่ากำลังจะลงไป" ผมหันไปตอบ ผมสองคนเดินลงมาจากห้องเรียน ผมเห็นสายตาใครก็มองครูเขมและ talk of the timeของบรรดานักเรียนไปด้วยจะเป็นเรื่องใครไปไม่ได้ เรื่องของครูเขมอกหักจากครูลินดาแล้วผมก็อดที่จะขำไม่ได้
"ไม่ต้องมาขำครูเลยนะ...เดี๋ยวรอครูแป๊ปหนึ่งนะคริส" ครูเขมบอกผมคงรีบเอาหนังสือไปเก็บ ผมยืนอยู่ตรงหน้าห้องพักครู
"คริส!!"ผมหันไปมองพี่เอก รุ่นพี่ม.6 เพื่อนของไอ้พี่กาย กับไอ้พี่อั๋นนั้นแหละ
"ว่าไงเพ่" ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่เขาแบบไม่กลัวเกรง ผมเงยหน้าขึ้นมองมันหยักคิ้วให้ว่าแม่งจะมาหาเรื่องอะไรอีก
"พี่มาคุยดีดี...เมื่อศุกร์ไปเมามาหรอ" ไอ้พี่เอกมันถามผม
"พี่รู้ได้ยังไง"
"มีคนเห็นและมีคนในผับสนใจมึงวะ..พี่อิทอะ" ผมเงยหน้าขึ้นมอง ไอ้อิทนี้มันเป็นเกย์ ผมรู้ดีแต่มันมาสนใจผมทำไมอะ ผมก็ไม่เคยไปยุ่งกับมันซะหน่อยแค่เคยได้ยินชื่อมันเฉยๆ
"สนใจอะไร" ผมถามด้วยนำเสียงกวนตีนกลับไป
"สนใตตูดมึงอะ"
"ไปไกลไกลตีนดีกว่าพี่เอก...ต่างคนต่างอยู่พี่..ผมเองไม่อยากไปมีเรื่องกับพวกพี่หรอกนะ..แม่งมากวนตีนและคนผิดก็เป็นผมอีกก็แค่ลูกนายตำรวจ..ไม่มีที่เบ่งหรือไง"
"ไม่เอานะน้องคริส..ที่ผ่านมากอะไรที่ผิดหูผิดตากันไปก็แล้วกันไป" ผมเอกยืนเอียงคอมองหน้ามันว่ามันจะมาไม้ไหนของมันวะ
"พี่พูดจริงมันสนใจมึงมาก..มันอยากได้มึงมาทำเมียมันวะ...ไหน..ไหนมึงก็เป็นแล้วนิ..ลองดูหน่อยไหมเพื่อจะติดใจ..อาจจะลืมของครูไปเลยก็ได้นะ"นั้นไง
"ไปไกล ไกล ไป...ผลั๊ก" ผมผลักออกมันให้ออกไป มันแค่เซ่ไปเท่านั้น
"อะไรกันนะคริสนี้มีเรื่องอะไรกัน"ครูเขมออกมาพอดีเลย ไอ้พี่เอกหันไปมองหน้าครูเขมและหันกลับมามองหน้าผม
"มันฝากบอกว่ามันสนใจมึงมานานแล้วไอ้คริส!! " ไอ้พี่เอกมันพูดกระซิบข้างหูผมและเดินออกไปเอามือล้วงกระเป๋านักเรียนโดยมีสายตาครูเขมยืนมองและเข้ามาหาผม
"มีเรื่องอะไรอีกเหรอคริส" ครูเขมถามผม ผมหยักไหล่ผมว่ามันคงเข้ามาพูดแซวผมมากกว่า
"มันบ้านะครู...มันก็คงมาแขวะผมเหมือนที่ไอ้พี่กายมันทำนั้นแหละครูเขม ..มันเพื่อนกัน"ผมพูดครูเขมก็พยักหน้า
"แต่ผมอยู่เฉยๆนะครู..ไม่ได้โต้ตอบด้วยนะ...ผมเก่งปะ" ผมพูดครูเขมยกไหล่ขึ้น
"เก่งมาก" แต่อันทำให้คริสโตเฟอร์ยิ้มได้ ผมเดินลงมาด้านล่างกันสองคน
ตื้ด!! เสียงข้อความจากแอพพลิเคชั่นสีเขียว
Jo Jo : มาแล้วนะพวกกรูซื้อข้าวกันแล้วด้วยรอที่โต๊ะเลย
KissKhem: กูเข้าไปซื้อข้าวกับครูเขมก่อนเจอกัน
Jo Jo : @KissKhem: กูขนลุกตรงนี้แหละสาด!!
ผมเดินลงมาจากบันได้ของอาคาร ผมเดินผ่านพวกไอ้พี่เอก ไอ้พี่กาย และไอ้พี่อั๋นมันมองผมกับครูเขม แบบกวนตีนได้อีก ครูเขมกันมามองผม ผมก็หันไปมองทางอื่นไม่อยากมีเรื่อง โดยปกติผมไม่ยอมนะแต่นี้ครูเคยบอกผมไว้ว่าให้ผมอดทนผมต้องทำให้ได้
"มีอะไรดีวะ..กะอีแค่ตูด"
"แสดงว่ามันต้องมีดีวะ..สงสัยต้องลอง"
"เออวะ..ฮาๆ " ผมเดินกำหมัดตัวเองแต่ไม่หันไปมอง ผมกำแน่นมากจนผมรู้สึกว่ามีมือมาจับและพยายามแกะมันให้คลายออก โดยครูเขม
"ถ้าปกติผมคงวิ่งเข้าไปตะบันหน้ามันแล้วครู"
"ช่างเขาเถอะ ..ไปดูซิว่าจะกินอะไรดี เออ ครูว่าจะไปกินร้านครูโจ้ซะหน่อยเขาบอกว่าวันนี้ครูกินฟรี" ครูเขมพูดผมก็มู่ปากเลย ฟรีครูคนเดียวนะซิ ผมเดินไปดูว่าจะกินอะไรดีเห็นวันนี้ร้านป้าเขามักจะทำอาหารมาขายไม่ค่อยซ้ำกัน และวันนี้ก็มีบะหมี่หมูแดงที่ผมชอบซะด้วย
"ครูผมไปซื้อบะหมี่หมูแดงนะครู" ผมพูดและรีบเดินไปทันที
"ป้าเอาบะหมี่หมูแดงไม่ใส่ผักกวางตุ้ง!!!!" เสียงประสานกันผมแทบจะไม่ต้องหันไปมองเลยว่าเป็นเสียงของใคร ผมจำได้ดีแม้จะไม่ได้พูดคุยกันมากหนึ่งอาทิตย์เต็ม ผมกับไอ้โป้งชอบอะไรที่คล้ายๆกันยกเว้นสเป็กตอนนี่ผมหันมาชอบผู้ชายไปแซวแล้วแต่ผู้ชายคนเดียวนะคือครูเขม
"โป้ง" พอผมหันมาเจอหน้าไอ้โป้งที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าสองข้างสไตล์ของมัน มันก็หันหลังจะเดินออก ในเมื่อบะหมี่เป็นของโปรดของมันแต่มันเลือกจะเดินออกเพราะผมนี่นะ
"โป้งมึงจะงอนกูเป็นสาวๆทำเหี้ยอะไรวะ" ผมสะบัดเสียงไปพูดใส่ไอ้โป้ง
"เออกูเห็นด้วยวะกับไอ้คริสวะโป้ง..มึงเป็นบ้าอะไรของมึง!!" ไอ้ปัน ปันมันก็พูดและไอ้โป้งมันก็เดินกลับมายืนโดนที่ยังเก็กไม่พูดอะไร มันก็ยังดีผมก็แค่ยิ้มๆกับไอ้ปัน ปัน
"ไอ้โจ้กับไอ้อาร์ทละวะ" ไอ้ปัน ปันมันถามผม
"ด้านหลังวะ..ไปนั่งด้วยกันดิวะ" ผมหันมาบอกไอ้ปัน ปัน ผมแอบเหล่มองไอ้ขึ้เก็กเพื่อนของผม
"ไปดิ..วันนี้คนลงมากินที่ห้องอาหารเยอะวะ ...เฮ้ย! ครูเขมเรียกมึงปะวะ" ไอ้ปัน ปันมันชี้ไป ผมหันไปมองครูเขมเขาก็บอกว่าไปรอด้านนอก ผมพยักหน้า
"พี่โป้งคะ..อย่าลืมที่ตกลงกับ กี้ไว้นะ...ที่ให้กี้ช่วยแล้วก็อย่าลืมรางวัลของกี้ละ" ผมหันมามองน้องกี้ สาวสวยที่ใครก็พากันจีบแต่น้องเขาแอบชอบไอ้โป้ง ผมหันมามองไอ้ปัน ปัน เมื่อกี้ยังดี้ด้าอยู่เลย
"ได้ครับน้องกี้..ตอนเย็นเจอกันนะครับ"ไอ้โป้งมันตอบน้องกี้ไป
"ค่ะพี่โป้ง"และน้องกี้ก็เดินออกไป
"เฮ้ย!" ผมสะกิดเรียกไอ้ปัน ปัน มันก็พยักหน้าว่ามันโอเค แต่ผมว่าไม่โอเคเท่าไหร่หรอก ไอ้โป้งนี้แม่งก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยมีคนที่รักมันอยู่ข้างๆ แต่มันดันมองไม่เห็น ผมก็รับชามบะหมี่มาถือไว้ ก่อนะเดินออกผมหยักไหล่ให้มันดึงไอ้โป้งไปนั่งให้ได้นะ ไอ้ปัน ปันมันหยักไหล่กลับ
"ครูเขม" ผมเดินออกมาเรียกครูเขม และเดินไปที่นั่งด้านหลังพร้อมกันระหว่างที่ผมถือชามไปผมเห็น แก้มยืนมองผมจาดก้านในและเพื่อนเธอก็หันมามองผมกับครูเขม แก้มเธอสะบัดหน้าไปเดินเข้าไปเข้าแถวซื้ออาหารเที่ยงตามปกติ ผมเดินมาที่โต๊ะโดยมีพวกไอ้อาร์ทและไอ้โจ้ มันกินไปเล่นมือถือไป ผมนั่งลงข้างๆกับครูเขม
"อาร์ท โจ้ มึงได้ยินข่าวครูถาวรกับครูลินดาปะ" ผมถามไอ้ที่นั่งกดมือเล่นพอได้ยินว่าครูถาวรมันเงยหน้าพร้อมกันทันที ครูเขมขยิบตา
"ทำไมวะกรูพล้าดอะไรไปวะ"ไอ้อาร์วางมือถือมันลงและมองผมตาโตเลย หันไปหยักคิ้วให้ครูเขม
"กรูได้ยินวะแต่กูคิดว่าไม่ใช่เรื่องจริงวะมันไม่ใช่ใช่ปะวะ"ไอ้โจ้
"ครูเขาอยู่สายเลสโว้ยย" ผมพูด
"ห๊ะ!!!!!" พวกมันต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ไม่จริงอะ...ครูถาวรของอาร์ท..กรูแอบมองมาตั้งนาน!!!!!"
"ไม่จริงอะ!! ......โจ้รับไม่ด้ายยย!!" ผมแอบเห็นมันชอบมองครูถาวรอยู่บ่อยๆ ไอ้สองตัวนี้มันชอบสาวอายุเยอะกว่า ดูมันกอดกันกลมเลยอกหักแอบหลงรักครูสาว
"มันแอบปลื้มครูถาวรพี่เขม...ฮาๆ " ผมหันมากระซิบกับพี่เขม แต่ผมรู้สึกว่ามีคนคีบหมูแดงผมไปกินนะ
"เฮ้ย!! พี่เขม..เนียนวะ..เอาหมูแดวผมไปกินทำไมมีน้อยๆอยู่." ผมเงยหน้าขึ้นจะแย้งคืนก็ไม่ทันแล้วเข้าปากไปแล้ว
"กินของพี่ไหมละ..แฟนครูโจ้ให้มาซะเยอะเชียว" ครูเขมพูด ผมก็ตักมากินเรียกได้ว่าแบ่งกันกินนั้นแหละ แต่ผมสองคนลืมไปว่านั่งอยู่ในสายตาไอ้โจ้กับไอ้อาร์ท
"เว้ยย" พอเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจมันจ้องมองผมสองคนอยู่
"เบาๆหน่อยก็ได้มั้งเกรงใจเพื่อนบ้าง...อิจอะ"
"เสือกไปหาแฟนโรงเรียนอื่นทำไมวะ นักเรียนหญิงที่นี้ก็เยอะแยะไม่จีบ" ผมพูดไปครูเขมก็ยิ้ม
"คริส..เมียเก่ามึงมา..ฮาๆ" ไอ้อาร์ท มันบอกผมเมียเก่าผมเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นไอ้โป้ง มันเดินมากับไอ้ปัน ปัน ผมเลยต้องกระเทิบออกจากครูเขมจากที่นั่งเบียดยังไงก็เกรงใจไอ้โป้งที่มันไม่ชอบเกย์
"นั่งด้วยได้ไหมวะ" ไอ้ปัน ปัน
"มาขนาดนี้แล้วปันเอ้ย!!!..นั่งเถอะลูก"
"ขอบคุณครับพ่ออาร์ท" ไอ้ปัน ปัน พวกผมชอบแซวว่ามันพ่อลูกกัน ไอ้ปันมันบอกว่าพ่อมันชื่อเดียวกับไอ้อาร์ท ชื่อนายอานนท์
"ไม่เจอกันนานนะลูกปัน ปันของพ่อ " ไอ้อาร์ทมันจับแก้มไอ้ปัน ปัน
"อย่าจับแก้มผมนานนะครับพี่อาร์ท..เดี๋ยวผมคิดขึ้นมาพี่อาจจะเสียว..."
"เว้ย!! กรูลืมไป!!" ไอ้อาร์ทมันนึกได้ว่าไอ้ปัน ปันมันเคยบอกไปว่าอะไรมันรีบชักมือกลับ
"นั่งดิโป้ง..มึงจะยืนทำอนุสาวรีย์อะไรตรงนี้..หรือว่าลืมตูดไว้ที่บ้านพัก" ไอ้โจ้ ผมเงยหน้ามองไอ้โป้ง ไอ้โป้งมันก็ค่อยทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆไอ้ปัน ปัน และมันก็นั่งข้างๆ ผม
"หวัดดีครับครูเขม" ไอ้โป้งมันยกมือไหว้ครูเขม ครูเขมพยักหน้า โดยไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ตักข้าวคลุกกะปิของครูเขมกินไปด้วย
"ปัน ปัน มึงกินหมูแดงปะ แม่งเยอะเต็มชามกูเลยเนี๊ยะ" ไอ้โป้งมันถามไอ้ปัน ปัน
"กรูก็มีเยอะอยู่แล้วไอ้โป้งครับ ..แค่นี้กูจะกินหมดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย..และว่าจะแบ่งให้มึง..กูคงไม่ต้องแล้วใช่ปะวะ"ไอ้ปัน ปัน
"ไอ้คริสมันชอบไม่ใช่เหรอ..ให้มันไปดิ" ไอ้โจ้มันพูด ผมเงยหน้ามองหน้าไอ้โป้งว่ายังไงของมึง
"อะ..กู..ไม่ค่อยชอบกินหมู..เท่าไหร่..อะ" ไอ้โป้งมันพูดและคีบมาให้ผม หน้ามันไม่มองผมหรอก ผมหันไปหยักคิ้วให้ครูเขมว่าเพื่อนผมมันเก็กดีไหมละ
"หึๆๆ" ครูเขมหัวเราะ
"ใจวะ..โป้ง" ผมเงยหน้าขึ้นตอบมัน
"เออ....พี่เขมอยากะเปิดร้านกาแฟและเปิดสอนติวภาษาอังกฤษด้วยวะ" ผมพูดขึ้นพวกเพื่อนๆผมเงยหน้าขึ้นมามองผมกับครูเขมกันหมดเลย
"พวกมึงรู้ไหมวะมีที่ไหนที่เขาให้เช่าราคาไม่แพงบ้างไหมวะ" ผมถามขึ้น
"ตึกแถวป้าของไอ้อาร์ทไง " ไอ้โจ้มันพูดขึ้น ผมกับครูเขมหันไปมองหน้าไอ้อาร์ท
"เขายังเช่าอยู่เลยแต่จะหมดสัญญาอีกเดือนพฤษภาคมนี้แหละ" ไอ้าร์ทพูด
"พี่เขมดีเลยอะ เราเช่าเขาต่อไหมพี่และผมก็ไปเรียนชงกาแฟนะกลับมาก็เปิดได้เลยพี่เขม" ผมพูดพี่เขมก็พยักหน้า
"ช่วยหน่อยดิวะอาร์ท" ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอ้อาร์ท
"เอาวะกูไปบอกป้าให้แบบเกริ่นๆก่อนนะและรายละเอียดครูเข้าไปคุยกับป้าผมเองนะครับแต่ห้องกว้างครับครูและไม่ไกลจากที่โรงเรียนด้วยครับ"
"ผมสมัครเป็นพนักงานล่วงหน้าได้ไหมครับครู.." ไอ้โจ้พูด
"มึงอยากชงกาแฟหรอโจ้" ไอ้ปัน ปัน ถามไอ้โจ้
"กูอยากไปนั่งดูสาวๆน่ารักวะ เพราะส่วนใหญ่เขาจะมานั่งกันในร้านกาแฟวะ" ไอ้โจ้พูด
"ไอ้หน้าม้อ!!!" พวกผมร่วมกันประณามไอ้โจ้โดยพร้อมเพียงกัน
"ครูแม่ไอ้โป้งทำเบเกอรี่ส่งด้วยนะ..." ผมหันไปบอกครูเขม
"ดีเลย....มีกาแฟสดก็ต้องมีพวกเบอเกอรี่บ้าง" ครูเขมพูด โป้งมันก็ยังไม่ได้พูดอะไร จังหวะที่
Rrrrr มันดังขึ้นพอดีเลย มันรีบวิ่งออกไปเพื่อกดรับสาย ผมได้แต่มองมันดูมันร้อนรนยังไงก็ไม่รู้
"กูลืมบอกพวกมึงไปวะ..พ่อไอ้โป้งเข้าโรงพยาบาล....พ่อมันเป็นโรคหัวใจวะ" ไอ้ปัน ปัน พูดผมก็หันไปมองไอ้โป้งเป็นห่วงมันมากเหมือนกัน
ตื้ด ตื้ด ข้อความเข้ามือถือครูเขม
"พี่ต้องไปก่อนนะคริส..ครูลินดาส่งข้อความหาครูว่ามีประชุมครูด่วน" พี่เขมบอกกับผม ผมพยักหน้า
"ดูโป้งด้วยละ..หึ!" ครูเขมบอกผม ผมพยักหน้า ผมยังมองไอ้โป้งมันคุยโทรศัพท์อยู่ แม่มันแน่ๆเลย
"เจอกันที่บ้านพักนะ...พี่จะเข้าไปอาบน้ำก่อนและออกมาสอนพิเศษ" ครูเขมพูด
"ดีเลยผมจะไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยออกมาซ้อมบาส" ผมหันไปบอกครูเขม
"หึ??" ทั้งสามคน ไอ้อาร์ท ไอ้โจ้ และไอ้ปัน ปัน
"มันต้องซ้อมก่อนค่อยไปอาบน้ำไม่ใช่เหรอวะ" ไอ้อาร์ท ครูเขมยืนกอดอกเหล่ลงมามองผม
"เออ..ก็ดีนะ..กูลองชวนไอ้โป้งอาบน้ำก่อนค่อยออกมาซ้อมบาสบ้างวะ" ไอ้ปัน ปัน
"ไอ้นี้หาเรื่องเนียนกับไอ้โป้งอีกแล้วสาด"ไอ้โจ้ ผมหันไปพยักหน้ากับครเขมและพี่เขมก็เดินออกไป ผมเพิ่งรู้นะว่าเวลารักใครและอยากอยู่กับคนนั้นนานๆไม่อยากห่างหายไปเลยสักนาที่มันเป็นแบบนี้นี้เองอะ
"ไอ้ปัน ปัน พ่อให้โป้งเป็นหนักไหมวะปัน ปัน" ผมหันมาถามไอ้ปัน ปัน
"ก็คงหนักอยู่นะ..ไอ้โป้งมันทำหน้าเครียดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" ปัน ปันพูด
"เพราะว่าถ้าพ่อมันทำงานไม่ได้มันอาจจะไม่เรียนต่อวะ"ไอ้ปัน ปันพูดผมหันไปมองไอ้โป้งมันยังคุยโทรศัพท์อยู่สีหน้าไม่ค่อยดีเลยและถ้าเป็นแบบที่ไอ้ปัน ปันพูดจริงๆ ไอ้โป้งมันคงแย่
"มันกำลังจะขายบิ๊กไบท์วะ" ไอ้ปัน ปัน พูด ทุกคนทำหน้าตกใจเพราะว่าไอ้โป้งมันรักบิ๊กไบท์มันมาก
"กูก็จะขายวะ" ผมหันมาพูดใช่บิ๊กไบท์ผมไง ขายเพื่อว่าจะช่วยครูเขมได้บ้าง
"อ้าวทำไมมึงจะขายวะมึงรักรถคันนี้จะตายไป" ไอ้อาร์ทถามด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจ
"ระหว่างรถกับคนรักมึงจะเลือกอะไรวะ" ผมถามไอ้อาร์ทกลับไป
"คนรักวะ" ไอ้อาร์ทตอบผมพยักหน้าว่าใช่
"มึงหาคนซื้อให้หน่อยเอาราคาดีดีนะโว้ย..เพราะกรูโคตรถนอมลูกรักกูเลยวะแต่กูเลือกจะขายเพื่อช่วยครูเขมวะ" ผมบอกโจ้ พ่อมันเปิดโชว์รูมขายรถย่อมที่จะมีคนรู้จักเยอะ
"ได้ดิ เพื่อนกันช่วยอยู่แล้ว" ถ้าผมขายแล้วต่อไปก็คงไม่มี คริสและบิกไบท์และถ้าไอ้โป้งอีกคนก็คงไม่มีโป้งและบิ๊กไบท์เช่นกัน ผมสองคนชอบเหมือนกันเลยไปไหนมาไหนกันได้ยิ่งตอนขี่บิ๊กไบท์ไปด้วยกันนี้นะสาวๆหันมองแบบเหลียวหลังเลยและเพราะบิ๊กไบท์ด้วยสาวๆถึงได้ติดตึมเมื่อก่อน แต่ก็ไม่เคยมีใครได้ซ้อนท้ายมีครูเขมคนเดียวและแก้มอันนั้นบังคับผม(ไม่นับดีกว่า)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part ครูเขมชาติ ผมเดินตามบรรดาครูเพื่อเข้าประชุมด่วน ผู้อำนวยการพอกลับมาจากอำเภอก็เรียกประชุมครูทันที เหมือนรับเรื่องอะไรมาด้วยแน่ๆ
"ท่านผอ.ต้องรับงานมาให้แน่ๆเลยเรียกประชุมด่วนแบบนี้ งานที่มีก็เต็มโต๊ะอยู่แล้ว" บรรดาครูต้องแอบบ่นกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา เป็นครูไม่ได้มีหน้าที่สอนอย่างเดียวต้องมีการประเมิณนั้นประเมิณนี้ก่อนจะผ่านประเมิณก็ต้องไปรับการอบรมและมีผลงาน
"สวัสดีครับครูเขม" ครูประพันธ์ทักทายผม ไม่ค่อยได้เจอถ้าไม่เดินไปที่ช๊อปอุตสาหกรรม เพราะงานแกเยอะซ้อมโต๊ะเก้าอี้เวลาว่างไม่มีสอนอะไรพวกนี้
"สวัสดีครับครูประพันธ์"
"เป็นไงบ้างครับฝักบัวอันใหม่ไฉไลกว่าเดิมไหมครับ" ครูประพันธ์กระซิบกับผม ผมหันไปยิ้มให้พยักหน้า
"ถูกใจมากครับ" ผมตอบ
"ฝักบัวห้องน้ำครูชำรุดเหรอคะ.".ครูนิดเอ่ยถามผม
"ครับมันหักนะครับโชคดีที่ครูประพันธ์ไปซ่อมให้เมื่อวันอาทิตย์"
"ครูกลับมาวันเสาร์ไม่ใช่เหรอค่ะแล้วอยู่ได้ยังไงละคะไม่มีน้ำใช้" ครูลินดาเอ่ยถามผมทุกคนเลยหันมามองผม
"ผมไปพักอยู่บ้านพักนักเรียนนะครับ นายคริสโตเฟอร์หนึ่งคืนครับ" ผมตอบไป
"อ้อ!!" ทุกคน
"ห๊ะ!! " สักพักทุกคนสะบัดหน้ามามองผมกันหมด
"ครูค่ะ..อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ..ทำไมมีนายคริสโตเฟอร์อยู่กับครูทุกทีทุกเวลาเลยละค่ะ" ครูสมพิศเอ่ยถามผม
"แม้พี่สมพิศก็ไม่เห็นแปลกนี้ค่ะ.นักเรียนชายก็ต้องตามคิดครูผู้ชายเป็นปกติคะ" ครูมณฑา ครูดูแลห้องพยาบาลหันมาบอกครูสมพิศ
"ท่านผอ.มาแล้ว"ท่านผอ.เดินเข้ามาพอดีเลย ทุกคนก็หันไปมองที่ด้านหน้าห้องประชุม เรียกได้ว่าระฆังช่วยผมไว้พอดี
"สวัสดียามบ่ายแบบนี้นะครับคุณครู ก่อนอื่นผมต้องขอโทษจริงๆที่เรียกประชุมด่วนเรามี"
"งานให้ทำเหรอคะผู้อำนวยการ ตอนนี้งานเต็มโต๊ะไปหมดแล้วคะ ประเมิณนั้นประเมิณนี้ทำไม่ทันแล้วนะคะ" ครูสมพิศเอ่ยอื่น ครูทุกคนพยักหน้าพร้อมเพียงกันมาก
"งานนี้จะเป็นงานง่ายๆครับ เราอยากให้ครูนี้เข้าไปพบผู้ปกครองเพื่อพูดคุยเราจะได้ทราบถึงพฤติกรรมความเสียงยาเสพติดของนักเรียน มันเป็นการช่วยและป้องกันได้อีกทางหนึ่งนะครับครูผมขอความาร่วมมือกันหน่อย..บร้าๆๆๆ" ผู้อำนวยการก็พูดไปเรื่อยๆ ผมก็ฟัง
"ผมต้องขอชื้นชมครูเขมชาติ ผมได้ยินบรรดาครูพูดกันว่านายคริสโตเฟอร์นี้เขาตั้งใจเรียนมากขึ้นไม่โดดหนีเลยสักคาบเรียนซึ้งปกติเดี๋ยวหาย เดี๋ยวหาย ...ผมโทรคุยกับแม่เขานะเขาดีใจที่ลูกเขากลับมาตั้งใจเรียนมาก" ผมสะดุ้งตรงที่ผู้อำนวยการพูดชมผมนี้แหละ
"ครูมีดีอะไรหรอครับ ผมเป็นครูมาสามปียังเอานักเรียนเกรียนๆไม่ค่อยอยู่ ไม่ซิ ไม่อยู่เอาซะเลย" และคำถามก็เริ่มประดังมาที่ผมว่าผมมีดีอะไร
"ครูมาแค่อาทิตย์เดียวนะครับครู" ครูโจ้อีกคน
"นั้นซิคะมีดีอะไร"ครูอรุโณทัย
"ไปทำอีท่าไหนนักเรียนเกรียนและดื้อมากนะคริสนะ..กลับมาตั้งใจเรียนได้คะ" อู้ยย!! ผมเลยไม่รู้จะตอบคำถามใครก่อนดีทั้งที่มันก็ให้ความหมายเดียวกันนั้นแหละครับและทุกสายตาก็มองมาที่ผมกันหมดเหมือนต้องการคำตอบ ณะ บัดนี้
"ขออนุญาติคะ"เสียงดังมาจากทางหน้าห้อง เป็นเด็กนักเรียนหญิง คนนั้นคือแก้ม
"เธอมีอะไรครูประชุมกันอยู่" ครูนิดหันไปพูดเชิงต่อว่าแก้ม
"หนูมีเรื่องจะพูดค่ะเรื่องครูเขมกับนายคริสโตเฟอร์คะผู้อำนวยการ เขาสองคนทำเรื่องไม่ดีในโรงเรียนค่ะ"
"แก้มเอาไว้ไปคุยกับครูที่ห้องดีกว่านะตอนนี้ครูประชุมกันอยู่" ครูลินดาลุกขึ้นแต่ผู้อำนวนการยกมือให้ครูลินดานั่งลง
"ผู้อำนวยการหนูควรจะได้พูดค่ะ"
"เชิญ..เรื่องอะไรเหรอที่เธอคิดว่าควรจะต้องพูด"
"ครูเขมค่ะกำลังทำเหมือนที่ครูมิ้งทำกับแชมป์คะ " แก้มพูด
"โอ้ววว!!!!" บรรดาครูพากันร้องตกอกตกใจกันทั้งหมดและหันมามองหน้าผมกันหมดเช่นกัน
"จริงเหรอค่ะครูเขม!!!" ครูรัชนีวรรณเอ่ยถามผมเสียงดัง
"จริงค่ะ!! และยังพาพี่คริสไปนอนที่บ้านพักครูด้วยกันด้วยค่ะ "
"จริงเหรอครู!!!! " อันนี้ผู้อำนวยการถามผม
"ครูเขมเป็นเกย์คะ!!" แก้มพูดเสียงดังและหันหน้ามาเบ้ปากใส่ผมด้วยความสะใจ
"จริงเหรอครับครูเขม!!!! " อันนี้ครูโจ้ ลุกพล้วดขึ้นมาถามผม
"ทำไมครูโจ้ต้องตกใจอะไรขนาดนั้นละค่ะ" ครูนิดถามครูโจ้
"เมื่อเช้ากอดซะแน่นเลย!!...ทำไมครูไม่บอกผมก่อนละครับ.ว่าครูเป็นเกย์"
"นี้ครูเผลอคิดอะไรกับผมบ้างไหมครับเนี๊ยะ!!! " ครูโจ้พูด ผมเงยหน้ามองครูโจ้ ก็บอกอยู่แล้วว่าอย่ากอดผม
"ตกลงยังไงกันคะครูเขม...ครูเป็นเกย์เหรอคะ" ครูสมพิศลุกขึ้นถามผม ผมก็คงต้องบอกความจริงซินะว่าผม
"ครับ..ผมเป็นเกย์.."ผมลุกขึ้นตอบ บรรดาครูที่นั่งประชุมต่างพากันตกใจ
"ผู้อำนวยการคะลินดาขอคุยกับแก้มเองนะ..แก้มตามครูมาเดี๋ยวนี้เราต้องคุยกันแบบลูกผู้หญิง" และครูลินดาก็รีบออกจากห้องประชุมไปลากแขนแก้มออกไปด้วย
"โอ้ยครูลินดาคะดึงแก้มทำไมละค่ะแก้มเจ็บค่ะ" เสียงของแก้มโวยวายอยูู่ที่หน้าห้องและเงียบไปคงเดินไปกับครูลินดาเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศในห้องประชุมตอนนี้เงียบมาก
"ถ้าอย่างนั้นที่ดิฉันเห็นในห้องน้ำครูกับคริสโตเฟอร์ก็..." ครูสมพิศพูดขึ้น
"ไม่ใช่ครับผมแค่เข้าไปคุยกันเฉยๆ..เออ..มีหอม..กัน....นิดหน่อย..แค่นั้นจริงๆ " ผมหันไปตอบครูสมพิศ
"แล้วที่นายคริสโตเฟอร์เดินไปบอกผมว่าฝักบัวหักนี้เพราะ..เออ..เพราะว่าครู..."
"เออ..ไม่ใช่ครับมักหักอยู่แล้ว...ผมกลับมาเจอครับ...ไม่ใช่อย่างที่คิดแน่นอนครับครูประพันธ์..ไม่..ไม่.เออ..มันหักตอนผมลื้นล้มและเอามือไปเท้ามันและนายคริสโตเฟอร์เขาเดินไปหาผมพอดีครับ..จริงนะครับ!!!"
"และเหตุผลที่ครูลินดาไปคบครูเก่งก็เพราะว่าครูเป็นเกย์ใช่หรือเปล่าครับ" ครูโจ้
"ไม่ใช่ค่ะ ...เก่งกับครูลินดานะเป็นแฟนกันมาตั้งแต่ลินดายังเรียนไม่จบคะ"ทุกคนหันไปมองครูถาวรเป็นตาเดียวกัน
"ครูเขมครับผมว่าเราต้องไปหาที่เงียบๆคุยกันแล้วมั้งครับ...มีดีแบบนี้นี่เองนะ มิหน้าถามไม่บอกเก็บเงียบเชียว..เลิกประชุมครับคุณครู...งานเข้า!!" ผู้อำนวยการบอกเลิกประชุมและชวนผมไปคุยที่ห้องทำงานท่าน ผมเดินตามผู้อำนวยการไปที่ห้องท่านทันทีและบรรดาครูที่เดินออกมาก็พากันถกเถียงเรื่องของผมกับคริสโตเฟอร์
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
พรุ่งนี้ถึงจะมาต่ออีกทีนะคะ อาจจะดรามานิดหน่อย
-
โอ้ยยยยย งานเข้า :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เอาใจช่วย ครูเขม นะคะ :mew1:
-
เอาใจช่วยครูเขม นังเด็กแก้มนี่น่าจับตบจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ข่าวแรงของโรงเรียนอีกแล้ว กลายเป็นข่าวขี้ปากชาวบ้านไปเลยนะคับ
รออ่านตอนต่อไปคับ อยากรู้ว่านักเรียนจะนินทาครูเขมว่ายังไงอีก ๕๕๕
-
ง่าาาา อีนังแก้มนี้นะ :z6: :z6: :z6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อจากด้านบน
"ครูเขมครับผมว่าเราต้องไปหาที่เงียบๆคุยกันแล้วมั้งครับ...มีดีแบบนี้นี่เองนะ มิหน้าถามไม่บอกเก็บเงียบเชียว..เลิกประชุมครับคุณครู...งานเข้า!!" ผู้อำนวยการบอกเลิกประชุมและชวนผมไปคุยที่ห้องทำงานท่าน ผมเดินตามผู้อำนวยการไปที่ห้องท่านทันทีและบรรดาครูที่เดินออกมาก็พากันซุบซิบเรื่องของผมกับคริสโตเฟอร์
"เป็นไปได้ยังไง..ตายแล้วจะมีประวัติซ้ำรอยอีกไหมเนี๊ยะ"
"พี่ก็ได้ยินนักเรียนบางคนคุยกันนะแต่พี่ก็ไม่ปักใจเชื่อสักเท่าไหร่"
ผมเดินตามผู้อำนวยการเข้าไปในห้องทำงานของท่าน ท่านเปิดแอร์เรียกว่าระดับต่ำมาก ก่อนที่ท่านจะนั่งลงท่านก็ผายมือให้ผมนั่งตรงข้ามท่านเช่นกัน
"ครูเขม...มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงครับครู..นั้นนักเรียนนะครับครู" ผู้อำนวยการถามผม ผมพยักหน้ารับโดยไม่โต้แย้งอะไรทั้งนั้น
"และนี้มันเกิดขึ้นนานหรือยังครับ" ผู้อำนวยการถามผม
"อาทิตย์หนึ่งได้แล้วครับ" ผมตอบผู้อำนวยการ
"อาทิตย์หนึ่งเหรอครับ ครูเพิ่งจะมาได้สองอาทิตย์เองนะครับครูเขม" ผู้อำนวยการก้มลงมองหน้าผม
"ครูกับคริสโตเฟอร์ถึงขั้นไหนแล้วครับ..ผมขอโทษนะครับที่ต้องขออนุญาติละลาบละล้วงถามครูตรงๆ" ผู้อำนวยการถามผมว่าผมกับคริสโตเฟอร์ถึงขั้นไหนแล้วก่อนที่ผมจะตัดสินใจตอบผมหันไปมองคนข้างๆ
"ผม..กับ..คริส..เรา.."ผมทำท่าอึกอักที่จะตอบ
ปึก!!! เสียงประตูห้องผู้อำนวยการเปิดออกและมีคนวิ่งเข้ามาในห้อง มายืนหายใจหอบเหนื่อย และคนนั้นก็คือ คริสโจเฟอร์
"ครู....แฮ้กๆๆ..." เขาวิ่งมาหยุดด้วยอาการหอบเหนื่อย
"ผมรักครู...ผมรักครูเขมครับ..ผอ...ครูอย่าไล่ครูเขมออกเลยนะ..ถ้าไล่..ไล่ผมเถอะ" คริสโตเฟอร์พูดผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ ผู้อำนวยการมองหน้าผมกับคริสโตเฟอร์สลับกันไปมา
"ครูไล่ผมออกก็ได้ครับ..ผมยอมออก..แต่ผมยืนยันว่าผมรักครูเขม" คริสโตเฟอร์พูด
"ครูคงไล่เธอออกไมได้หรอกนะไม่มีกฏระเบียบข้อไหนที่จะให้ครูไล่นักเรียนออกเพราะว่านักเรียนมีความรักแต่ครูกับนักเรียนนี้มันค่อยเหมาะสมกัน....เท่าไหร่" ผู้อำนวยการพูด
"แถมครูยังเอานักเรียนผมไปดูแลแนบชิดซะด้วย ไม่ใช่ใกล้ชิดธรรมดาแนบชิดเลยนะครู" ผู้อำนวยการพูด
"เราก็อีกคนนะคริสทำไมไม่รอให้เรียนให้จบก่อนละ" ผู้อำนวยการหันไปต่อว่าคริสโตเฟอร์อีกคน
"ผมยอมรับผิดแต่โดยดีครับท่าน...เอาตามทีท่านเห็นสมควรเถอะครับผมยินดีหรือจะให้ผมลาออกเองก็ได้นะครับ" ผมพูดก่อนจะหันไปมองใบหน้าคริสโตเฟอร์ผมส่ายหัวให้เขาเบาๆผมอยากให้เขาเรียนให้จบ
"ตกลงครูและคริสโตเฟอร์ถึงขั้นไหนกันแล้วผมถามจริงๆ" ครูใหญ่ถามผม ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์
"ก็เออ.."
"ผมกับครูมีอะไรกันแล้วครับ" คริสโตเฟอร์พูดแทนผมสะบัดหน้าไปมอง คนที่ถึงกับผงะคือผู้อำนวยการ
"เธอนี่นะคริส..ที่ผ่านมาครูไม่เห็นว่าเธอจะมีท่าที่ไปรักไปอะไรแบบนี้เลยนะแล้วทำไม"
"ผมไม่ได้รู้สึกกับผู้ชายทุกคน ผมรู้สึกกับครูเขมคนเดียวครับครู..ผมขอโทษครับผมรู้ว่าผู้อำนวยการช่วยผมมาเยอะแล้วตามที่แม่ผมขอร้องท่านไว้หลายครั้งแต่ครั้งนี้ผมจะไม่ขอร้อง..อะไรอีก..ผมแค่จะพูดว่าผมรักครูเขมจริงๆ " คริสโตเฟอร์พูด
"หมดคำพูดเลยผม..เอาอย่างนี้นะ คริสโตเฟอร์ย้ายกลับมานอนบ้านพักเหมือนเดิม..เธอจะรักหรือจะชอบแบบนี้ครูไม่ว่าแต่เธอต้องบอกพ่อแม่เธอให้ท่านรับรู้"ผู้อำนวยการบอกกับคริสโตเฟอร์
"เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ"
"ครูเขมครับ ผมขอปรึกษาปัญหาพวกนี้กับครูระดับผู้ใหญ่ก่อนนะครับเพราะว่าผมเองคงตัดสินใจคนเดียวไม่ได้เช่นกัน" ผู้อำนวยการพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและยังคงหาทางออกให้ผมกับคริสโตเฟอร์ไม่ได้
"ครูจะโทรให้พ่อแม่เธอมาที่โรงเรียนอาทิตย์หน้านะคริสโตเฟอร์"
"ส่วนครูเขมผมจะส่งครูไปอบรบออกเดินทางพรุ่งนี้นะครับ อาจารย์ที่จะไปด้วยจะมีครูสมชายและครูปริพนธิ์ ไปอมรมสี่วัน" ผู้อำนวยการพูดผมพยักหน้าตอบรับ
"และพอครูกลับมาเราค่อยมาคุยกันเรื่องนี้อีกที" ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้า
"ผมเสียดายครูเก่งๆอย่างครูมากนะครับครูเขม..." ผู้อำนวยการพูดผมพยักหน้าผมเข้าใจท่านนะ ท่านก็คงหนักใจอยู่พอสมควร
"กลับมานอนบ้านพักซะคริสโตเฟอร์" ท่านผู้อำนวยการบอกคริสโตเฟอร์ผมกันมามองหน้าเขา
"ผอ.ครับ ผมรักครูและครูก็รักผม ผมรู้ครับว่ามันไม่เหมาะสมแต่ครูเขมทำให้ผมดีขึ้น ผมตั้งใจเรียนขึ้น ผอ.ครับถ้าทางเลื่อกที่จะให้ผมกับครูรักกันให้ผมออกก็ได้ครับ ให้ผมลาออก..ผมยอม" คริสโตเฟอร์พูดเขาคุกเข่าลงตรงหน้า ผู้อำนวยการโรงเรียน
"ผมรักครู..ผมรักครูเขม" คริสโตเฟอร์เอาแต่พูดคำนี้ผมได้แต่ยืนมันปวดใจหัวใจผมที่สุด
"ผู้อำนวยการครับ..ผมรักคริสโตเฟอร์ครับ...ถ้าทางออกคือการลาออกผมก็ยินดีครับท่าน"
"เฮ้อ!!! ..ฟู่!!!!!..." ผู้อำนวยการถอนหายใจและพ่นลมออกมาทันที ก่อนจะยกมือห้ามผมสองคน
"ผมทราบดีครับครูเขมว่าความรักมันเลือกไม่ได้ว่าจะให้เกิดตอนไหน แบบไหนแต่...และสถาณะอะไรแต่ตอนนี้ สถานะที่ครูเป็นอยู่นี้กับคนที่ครูรักมันดูจะไม่เหมาะสมกัน..."
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตุห้องท่านผู้อำนวยการดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาโดยครูลินดา ครูถาวรและครูนิด
"ขออนุญาตินะคะท่าน"
"พวกเราคุยกันแล้ว..เห็นใจในความรักของครูเขมกับนายคริสโตเฟอร์นะคะ ..แต่ก็เข้าใจผู้อำนวยการเช่นกันมันดูจะไม่เหมาะสม แต่ถ้าเขาทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย..ผู้อำนวยการไม่ลองเปิดใจรับตรงนี้ดูบ้างละคะ" ครูลินดาพูดขึ้นสายตามองมาที่ผมกับคริสโตเฟอร์
"ผมยังให้คำตอบไม่ได้นะครับ..ในตอนนี้ ..รอให้พ่อแม่จองคริสโตเฟอร์มาก่อนแล้วกันนะเราค่อยคุยกันอีกทีนะครับ" ตอนนี้ทำตามที่ผมแนะนำไปก่อนะครับครูเขมแยกกันสักพัก” ผู้อำนวยการพูดผมพยักหน้าก็คงต้องตามนี้
“กลับไปเก็บเสื้อผ้า กลับไปนอนกับโป้งเหมือนเดิมนะคริส ” ผมพูดก่อนจะเดินหันหลังออกมา ใจหายเหมือนกันที่เคยนอนกอดกันทุกคืนแม้จะแค่อาทิตย์เดียวก็ตาม ผมเดินกลับไปเข้าห้องพักครูทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงาน
"ครูเขมคะ..ลินดาเชื่อว่าต้องมีทางออกที่ดี ครูอย่าตัดสินใจทิ้งอาชีพครูนะคะ" ครูถาวรเดินมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ ผมพยักหนา พรุ่งนี้ผมต้องไปอบรมตั้งสี่วันแต่ถึงไม่ไปก็ต้องแยกกับคริสโตเฟอร์อยู่ดี แค่คิดก็เป็นห่วงซะแล้ว แล้วถ้านอนร้องไห้ตอนกลางคืนใครจะปลอบละ ใครกอดเราและปลอบเราแทนพี่ละคริสโตเฟอร์
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คริสโตเฟอร์
ผมต้องแยกจากครูจริงๆเหรอ ทำไมปัญหาของผมกับครูมันถึงได้เยอะแบบนี้วะ ผมยืนอยู่ตรงสระน้ำ ยืนมองไปแต่ในหัวผมไม่มีภาพตรงหน้าอยู่เลยและถ้าแม่ผมมาแล้วเขาไม่ยอมกับตรงนี้อีกผมก็คง ..เสียคนที่รักผมไปอีกคนแล้วใช่ไหม...ใช่ไหม..
"พี่คริส" เสียงเล็กๆแบบนี้ผมจำได้ดี ผมหันมามองแก้มเธอมายืนทางด้านหลังของผม
"สะใจเธอพอหรือยังแก้ม"
"ทำสิ่งที่ถูกพี่ไม่ควรรักกับครู"
"แล้วควรรักกับเธออย่างนั้นเหรอ"
"ใช่..เพราะนี้คือรักที่ถูกต้อง"
"เธอเคยถามพี่สักคำไหมว่าพี่รักเธอหรือเปล่า"
"พี่ไม่เคยรักแก้มเลยเหรอ..ทำไมละ..ทำไมแก้มไม่ดีพอเหรอ..แก้มรักพี่คริสมาก..ฮึก.." เธอยืนอยู่ตรงหน้าผมน้ำใสๆไหลรินลงมาอาบแก้มเธอ
"ไม่เคยสักนิด..อย่ามาเข้าใกล้พี่อีก..พี่โคตรขยะแขยงเธอเลยแก้ม...เพราะว่าเธอไม่มีแม้แต่ศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง ... "
"และเธอนะไม่ได้รักพี่จริงๆหรอกแก้มเธอรักตัวเธอเองและเธอแค่อยากเอาชนะ..ครูเขม"
"เพราะถ้าเธอรักพี่เธอคงไม่ทำกับพี่แบบนี้!!!"
"พี่เสียดายที่พี่เคยมองแก้มว่าเป็นเด็กน่ารัก..เป็นรุ่นน้องที่น่ารัก"
"และต่อให้พี่กับครูเขมไมได้อยู่ด้วยกันทุกวันแต่หัวใจพี่อยู่ที่เขา..เธอไม่มีวันได้อะไรจากพี่อีกนับแต่นี้แม้แต่ความรู้สึกดีดีพี่ก็ไม่ให้เธอ" ผมพูดและเดินออกเพื่อขึ้นเรียนคาบบ่ายต่อ และหลังจากเลิกเรียนผมต้องไปเก็บเสื้อผ้าผมที่บ้านพักแม้ตะไม่มากมายก็ตามเพราะว่าผมเอาไปใส่ไม่กี่ชุดมีแค่ชุดนักเรียนชุดซ้อมเล่นบาสสเกตบอลแค่นั้นเอง ระหว่างที่จะเดินขึ้นผมเห็นพวกไอ้โจ้ กับไอ้อาร์ทมันยืนรอผมที่บันได
"มึงโอเคไหมวะ..คริส" ไอ้อาร์ทยืนกอดอกมองผม
"ไม่วะ..ไม่โอเควะ" ผมพูดเสียงอ่อยๆ
"อีห่าแก้มนี้มันบ้ามึงมากขนาดนี้เลยเหรอวะ"
" ผู้หญิงบ้าอะไรแบบนี้วะ โชคดีทีกูไม่เคยจีบมันเลยนะ แม่งน่าตาน่ารักซะเปล่า" ไอ้โจ้พูดระหว่างที่แก้มเดินตามหลังผมขึ้นมาพอดี ผมหันหน้าไปมองทางอื่นไม่อยากมองหน้าเธอ แก้มแค่หยุดและเดินผ่านพวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ไปแค่นั้น และผมคิดว่าเธอคงได้ยินที่ไอ้โจ้พูด
"กูขึ้นเรียนแล้ววะและหลังเลิกเรียนกูจะไปบ้านพักครูเก็บเสื้อผ้ากลับมานอนบ้านพัก..บอกไอ้โป้งมันด้วยนะ" ผมพูดกับไอ้อาร์ทและไอ้โจ้แค่นั้นก็เดินแทรกตัวขึ้นห้องเรียนทันที กลับขึ้นไปนั่งเรียนโดยไม่สนใจคำพูดที่พวกรุ่นน้องมันพูด
"ครูเขมกับพี่คริสวะเขาสองคนทำเหมือนที่ครูมิ้งกับคนชื่อแชมป์ทำปะวะ"
"จริงเหรอวะตอนแรกกูนึกว่าอีแก้มมันโกรธที่พี่คริสไม่รับมันเป็นแฟนซะอีก"
"เลยกุเรื่องนี้ขึ้นมาแต่นี้ที่ไหนได้พี่คริสที่ว่าแมนๆควงสาวไม่ซ้ำหน้าแต่ไม่เคยให้ตำแหน่งใครว่าเป็นแฟนสักคน....เป็นเกย์เหรอวะ" ผมก้มหน้าก้มตาเขียนในสมุดจดงานไม่อยากสนใจไม่อยากใส่ใจ จนหมดคาบชั่วโมงคณิตศาตร์ ผมเก็บทุกอย่างลงกระเป๋าและเดินออกโดยไม่สนใจสายตาพวกที่มองผม
"คริสโตเฟอร์" ครูถาวรเรียกผมให้หยุดก่อน
"ครูเชื่อว่าต้องมีทางออกที่ดีสำหรับเธอและครูเขมนะ...ส่วนเธอก็ตั้งใจเรียน..ไม่นานก็จบแล้ว" ครูถาวรพูดผมพยักหน้าเบาๆโดยไม่ได้หันมามองผมเดินผ่านลงมาก็ไม่พ้นเจอพวกไอ้พี่อั๋นกับไอ้พี่กายและไอ้พี่เอก ผมไม่อยากเจอมันสามตัวเลยจริงๆในเวลาแบบนี้
"ทำไมเหรอ น้องแก้มของมึงเอาความจริงไปเปิดโปรงซะแล้วเหรอ..คราวนี้ก็อดกินตูดกันเลยอะดิ" ไอ้พี่กาย ผมยืนกำหมัด
"ต้องอดทน" คำพูดของครูเขมผมกเลยต้องคลายหมัดแต่ผมก็เลือกที่จะเดินเลี่ยงพวกมันไป
"ทำไมอะกลายเป็นตุ๊ดไปแล้วเหรอวะคริส" ไอ้พี่กายมันยังพูดจาหมาๆใส่ผม
"คริส..พวกพี่หาผัวใหม่ให้ได้นะ...ไอ้อิทนะมันอยากได้มึงวะ" ไอ้เอกมันก็พูดผมเงยหน้ามองหน้ามันผมว่าความอดทนคงใช่กับผมไม่ได้แล้วแหละ
"หมับ" มีคนมาดันอกผมไว้ให้ออกจากพวกไอ้พี่กาย คนนั้นก็คือ ไอ้โป้ง
"ลงไปคริส..อย่าไปยุ่งกับหมา..มันก็แค่หมา มึงกัดมันชนะได้ก็แค่ชนะหมา" ไอ้โป้งมันดึงต้นแขนผมไว้ลากผมลงมาจากชั้นที่พวกไอ้พี่กายมันยืนโห่ผมกันกันใหญ่ ไอ้โอ้งมันดันผมลากผมเลยจะดีกว่าให้ลงบันไดไป จนลงมาถึงขั้นล่างสุด
"ถ้ามึงมีเรื่องกับมันเรื่องมึงกับครูเขมจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่.." ไอ้โป้งมันดันผมไว้กับกำแพงมันชี้หน้าผม ผมสะบัดหน้าหนีผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใครทั้งนั้น
"กูขอโทษ..กูรู้ว่ากูควรอยู่ข้างๆมึงแต่กู.... " ไอ้โป้งมันพูดเหมือนทำท่าจะอธิบายกับผม เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง
"ช่างมันเถอะโป้ง...กูกับครูไม่รู้ว่าจะมีอะไรเข้ามาอีก กูโคตรกลัวเลยวะโป้ง..กรูอยากหนีไปจากที่นี้วะ " ผมพูด ไอ้โป้งมันส่ายหน้าด้วยความสมเพศผมใช่ไหม
"มึงรักครูเขมมากขนาดนี้เลยเหรอวะคริส" ไอ้โป้งมันถามผม ผมพยักหน้า
"ทั้งที่เขาเพิ่งจะมาอยู่กับมึงแค่ไม่กี่อาทิตย์นะคริส"
"กูรู้แต่เขาคือส่วนที่หายไปจากใจกูวะโป้ง...ตอนที่กูอยู่กับเขา..กูไม่ฝันร้าย..กูไม่ผว่าตื่น..เพราะเขาคือส่วนที่ทดแทนมันวะโป้ง" ผมหันมาพูด ไอ้โป้งมันยืนเอามือเท้าซะเอวตัวเองมองผม มันรู้ดีว่าผมเป็นยังไง บ้างคืนมันบอกว่าผมนอนร้องไห้ ผมฝันร้ายผว่าตื่นบ่อยๆ
"หมับ" ไอ้โป้งมันเข้ามากอดผม
"กลับไปนอนบ้านกับกูแล้วซิที่นี้..กูคิดถึงมึงวะ" ไอ้โป้งมันพูด ผมพยักหน้าไอ้ปัน ปันมันเดินลงมาพอดีเลย มันเห็นไอ้โป้งกอดผม มันก็เดินยิ้มลงมา
"หมับ" มันเข้ามากอดผมอีกคน
"กูโคตรคิดถึงความรู้สึกนี้เลยวะแม่งหายไปตั้งเกือบสองอาทิตย์วะ" ไอ้ปัน ปันพูด คงหมายถึงผมสามคนถึงแม้ว่าจะอยู่คนละชั้นเรียนก็ตาม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครูเขมชาติ
ผมขับรถกลับบ้านพักก่อนเวลาเลิกเพราะว่าจะไปเตรียมตัวแพ๊คกระเป๋าจะต้องออกเดินทางไปสัมมนาพรุ่งนี้กับครูสมชายและครูประพันธ์ ผมทรุดตัวลงนั่งที่ตรงปลายเตียงภาพสองอาทิตย์ที่ผ่านมาของผมกับคริสโตเฟอร์ เห็นเขาแข็งนอกแต่ภายในใจเขาอ่อนแอมากเขาต้องการใครสักคนดูแลเขา
"ถ้าพี่ไม่อยู่ดูแลเราต่อละคริส" ผมพูดกับเตียงที่ว่างเปล่า ก่อนจะเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊คของผม ผมก็พบกว่าอิเมลส่งมาหาผม เป็นอิเมลจากติวเตอร์ชื่อดัง
To Khemchati
ผมพยายามติดต่อคุณเขมแล้วแต่ติดต่อไม่ได้เลย ผมยังคงสนใจที่ให้คุณมาเป็นครูสอนติววิชาภาษาอังกฤษของเราถ้าครูเขมยังสนใจอยู่รบกวนติดต่อกลับ Bristis เบอร์ XXXxxxxxxxx ด้วยครับ
ธรรณธร
ผมเคยไปทดลองสอนติวเตอร์เด็กมัธยมต้นและปลายที่นั้น ก่อนที่ผมจะตัดสินใจมาเป็นครูที่นี้และตอนนี้ผมควรจะตัดสินใจกลับไปใช่มั้ย ไปเป็นครูสอนติวเตอร์มากกว่าที่จะมาเป็นครูในโรงเรียนใช่มั้ย แล้วคริสโตเฟอร์ละ ผมควรจะเลือกทิ้งเขาไว้ที่นี้เหรอ
"ผมไว้ใจครู" คำพูดของคริสโตเฟอร์ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม
"ปึก" เสียงประตูห้องนอนถูกปิดลงผมหันไปมองคนที่เข้ามาในชุดนักเรียน คริสโตเฟอร์
"มาเก็บเสื้อผ้าเหรอ" ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์เขาไม่พูดอะไรนอกจากเดินเข้ามากอดผม ผมก็กอดเขาตอบ
"พี่ขอโทษนะคริสพี่ขอโทษพี่ควรจะควบคุมมันให้ได้ไม่ใช่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ"ผมพูดว่าผมขอโทษคนทีก่อดผมตัวเขาสั่นไหว
"ผมไม่อยากอยู่ที่นี้โดยไม่มีพี่เขม..ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น...ผมไม่อยากเสียพี่ไปเหมือนที่ผม...เสียแด้ดไป" คริสโตเฟอร์พูดเขาย่อตัวลงและประกบจูบปากผม
"เพราะว่าผมรักพี่สุดหัวใจ" ผมได้ยินแค่นี้ผมก็คงไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ผมจูบคริสโตเฟอร์กลับ ผมดันโน๊ตบุ๊กเลื่อนออกไปและคริสโตเฟอร์ก็ขึ้นมาค่อมผมไว้ เขาจูบผมเนิ่นนานมือก็เลื่อนลงไป ผมรับรู้ได้ว่าเขากำลังปลดเข็มขัดกางเกงของผมอยู่และซิบที่ถูกรูดลงปากก็จูบและไซ้ลงมาที่คอของผม
"คริส...พี่..ว่า"
"ไม่ต้องห่วงหรอกเพื่อนผมดูต้นทางอยู่นะ..ขอคริสนะพี่เขม...ผมรักพี่...ผมรักพี่เขมมาก"
"อืมม..." มือผมถูกคริสโตเฟอร์จับไปวางไว้ข้างลำตัวและมือของคริสโตเฟอร์ก็กุมมือผมไว้ ก่อนที่คริสโตเฟอร์จะดีดตัวเองขึ้นยืดตรงและทำการปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกเหลือไว้แค่กางเกงนักเรียน ผมก้มมองและยกมือของผมขึ้นไปแตะที่ตรงท้องน้อยของคริสโตเฟอร์
"ผมไม่อยากเป็นนักเรียนแล้วผมอยากเป็นคนรักของพี่เขม" คริสโตเฟอร์ก้มลงพูดกับผม และเขาก็ลุกขึ้นไปจากตัวผมเขาถอดกางเกงนักเรียนสีฟ้านั้นลงไปพร้อมกับกางเกงยืด
"พี่เขมไม่รักคริสเหรอ" คริสโตเฟอร์ถามผม เพราะว่าผมยังคงนอนมองเขาอยู่
"คริส...พี่ว่าเรา..ควรหยุดมันไว้ก่อนนะ"
"ไม่เอาอะ..นะ..ผมรักพี่...ผมไว้ใจพี่จนผมให้พี่ไปหมดทั้งใจแล้วนะพี่เขม" คริสโตเฟอร์ก้มลงมาพูดข้างหูผม มือเขาก็ปลดกระดุมเสื้อผมไปด้วย
"นะ..พี่เขม...ผมรักพี่"
"อืมมม..อืมมม."เขาก้มลงประกบจูบปากผมอีกทีและขึ้นมาทาบทับร่างผมไว้อยูู่ด้านบน ปากก็ซุกไซ้ไปตามลำคอของผมและไล่ลงมาที่แผ่นอกเสื่อเชิ้ตพอดีตัวของผมถูกเปิดออกให้เห็นแผ่นอกแน่นๆของผม ริมฝีปากหนาๆก็ก้มลงดูดดุลเล่นกับสิ่งนั้น ไฟราคะมันกำลังลุกโชนขึ้นมา ริมฝีปากหนาๆนั้นไล่ลงไปตามหน้าท้องที่แบนราบ
"อ่าห์ ..คริส...ซี้ด..อืมม" ผมร้องครางออกมาเบาๆ มือก็กุมหัวคริสโตเฟอร์ไว้ ผมรับรู้ได้ว่าของรักของผมกำลังออกมาจากที่ซ้อนไว้ โดยคริสโตเฟอร์ได้ทำการดึงเพื่อจะถอดมันออกไปช่วงที่เขาก้มลงจูบที่ตรงเนื้ออ่อนๆนั้นมันทำให้ผมกระดกก้นขึ้นมโดยอัตโนมัติ
"อย่า..เพิ่งคริส..พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย"ผมพูดเบาๆ
"ไม่เป็นไร..พี่ไม่เหม็นซะหน่อย..ตัวพี่เขมออกจะหอม..หอมทุกส่วนแหละ..ฟ้อดๆ " คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะก้มลงเอาปากครอบส่วนนั้นลงไปแบบไม่รังเกียจสักนิด ผมนอนหลับตาพริมอยู่บนเตียงโดยมีคนที่ปฏฺิบัติอย่างนั้นให้ผม คริสโตเฟอร์หยุดเขาลุกขึ้นไปดึงกางเกงให้หลุดพ้นไปจากเท้าของผม คริสโตเฟอร์เดินอ้อมมาหยิบถุงและเจล เขาสวมมันลงไป ก่อนจะกลับขึ้น
"พี่รักผมมั้ยพี่เขม" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมกระดกหัวมองคนที่จับขาผมตั้งขึ้น
"รักซิ พี่รักมากด้วย" ผมพูดพร้อมชำเรืองตามองคนเบื้องล่าง
"ถ้าผมเลือกที่จะไปกับพี่ไปทุกทีละพี่จะให้ผมไปไหม"
"พี่.."
"ผมรู้ว่าพี่ไม่อยากให้ผมเสียอนาคตแต่อนาคตรของผมคือพี่นะ" คริสโตเฟอร์พูดผม ผมวางศรีษะผมลงบนหมอน ผมรับรู้ได้ว่าสิ่งนั้นกำลังเข้ามาในกายผม
"โอ้ะ" ผมร้องออกมาเบาๆ หลายวันแล้วแหละที่คริสไม่ได้ทำแบบนี้กับผม เรียกได้ว่าไม่ได้จับผมกดมากหลายวันเลยทำให้ช่องทางรักผมเริ่มไม่คุ้นเคย
"คริส..ซี้ด" ผมร้องครางออกมาอีกเมื่อส่วนนั้นกำลังเข้าไป เข้าไป มือผมก็จิกลงบนที่ผ้าปูที่นอน
"ผมรักพี่เขม...ผมรักครูเขม..ผมรักที่รักของผมที่ชื่อเขมชาติ..เขาคือผู้ชายคนเดียวของผม" คริสโตเฟอร์พูดและค่อยแนบตัวลงมาฝังใบหน้าเขาลงที่หน้าท้องของผม ก้นผมก็กระดกขึ้นเพื่อรองรับสิ่งนั้นให้เข้ามาเรื่อยๆ จน
"พล้วด"
"อืมมม" มันเข้ามาเกือบหมดด้ามแล้วซินะ"
"พี่รักคริส..พี่รักคริส..สุดหัวใจของพี่เหมือนกัน" ผมพูดและคนที่กำลังคุมเกมส์ก็ยิ่งโยกมันเข้าไปใหญ่ ผมต้องเอามือขึ้นไปดันหัวตัวเองไว้ไม่ให้กระแทกกับหัวเตียง คริสโตเฟอร์หยุดและดึงลากสะโพกผมให้เลื่อนลงไปทางปลายเตียงเขาขยับหมุมผมให้เขาลงไปยืนที่ของเตียง
"ปึกๆๆๆๆๆๆ ปักๆๆๆๆ " เสียงเนื้ออ่อนกระทบก้นผม มันรัวและเร็วมาก ผมสองคนร้องครางออกมาแทบจะไม่เป็นภาษามนุษย์เพราะว่าฟังไม่รู้เรื่องเอาซะเลย จนกระทั้งผมเสียงเงียบหายไป คริสทิ้งตัวลงนอนราบเอาหน้าซุกที่หน้าท้องของผม น้ำสีขาวขุ่นมันเลอะเทอะไปหมดทั่วทั้งหน้าท้องผมด้วยเช่นกัน เขาถอนสิ่งที่ฝั่งอยู่ในกายผมและไต่ขึ้นมานอนทาบทับผม
"คริส..ถ้าพี่ไปเป็นครูที่ติวเตอร์ละเราอยู่คนละทีเราคงคบกันได้เนอะ" ผมพูด
"ผมไปอยู่กับพี่นะ..ที่กรุงเทพ"
"รอให้แม่มาก่อนผมจะบอกเขาผมเชื่อว่าแม่ต้องเข้าใจผม...นะพี่เขม"
"แต่มันจะทำให้นายเสียเวลาไปอีกนะซิ"
"ผมยอมเสียเวลานั้นแต่จะยอมเสียเวลาดีดีของผมกับพี่ไป..ได้ไหมอะ..พี่เขม..."
"ฟู่!! " ผมพ่นลมออกทางปาก ผมควรเลือกแบบไหนดีละ
"รอให้แม่เรามาก่อนแล้วกันนะเราค่อยคิดหาช่องทางด้วยกัน.."
"อาบน้ำกันดีกว่าไหมพี่เขม....คริสอยากให้พี่อาบน้ำให้อะ"
"จริงอะ" ผมถามคนที่พลิกตัวไปนอนข้างๆผม
"ต้องมีค่าจ้างนะ...อืมม" ผมพูดก่อนจะพลิกตัวไปจูบผมรู้ว่าเขาเข้าใจความหมายมันดี คริสโตเฟอร์พยักหน้าให้ผมก่อนที่จะพากันเข้าห้องน้ำอาบน้ำใช่ไม่ได้อาบน้ำเปล่าผมก็กดคริสในห้องน้ำนั้นแหละเสียงร้องครางดังสนั่นแข่งกับสายน้ำทีราดรดกายผมทั้งคู่ จนกระทั้งสมอารมณ์หมายไปอีกคนละยก
"คริส..อ่านหนังสือแกรมม่าที่ให้ด้วยนะและถ้าไม่เข้าใจอันไหนส่งอิเมลถามพี่นะคริส" ผมบอกคริสโตเฟอร์ขณะทีเขากำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเป้
"พี่จะคอยโทรหาเรานะแต่คงเป็นช่วงที่เราเลิกเรียนแล้ว" ผมหันไปบอกคริสโจเฟอร์
"พี่จะไปเป็นครูสอนติวเตอร์จริงๆเหรอครับ..คริสว่านักเรียนที่นี้ทุกคนอยากเรียนกับพี่นะ"
"ถ้าทางเลือกที่พี่เลือกมันดีกว่าพี่ก็จำเป็นต้องทำ.."
"เป็นครูนะมันมั่นคงว่าใช่ไหมละพี่เขม"
"อืมม..ยอมรับว่าใช่" ผมพยัพหน้าเบา
"ผมขอโทษนะพี่เขมที่ผมทำให้พี่เดือนร้อนมากที่สุด"
"พี่เคยบอกเราแล้วไงว่าปัญหามันเยอะและยิ่งพี่เป็นครูเราเป็นนักเรียนด้วย"
"หมับ...เราจะผ่านมันไปด้วยกันได้ใช่ไหมอะ"
"อืมม." ผมพยักหน้าเบาๆ
"ผมดีใจจังผมคิดมาตั้งหลายชั่วโมงผมกลัวว่าพี่จะทิ้งผมไว้ที่นี้คนเดียวผมกลัวมาก ผมเข้าใจแชมป์มันแล้วอะพี่เขมว่ามันทิ้งตรงนี้ไปทำไม "
"พี่ก็เข้าใจครูมิ้งแล้วเหมือนกันแต่พี่ไม่อยากทำแบบครูมิ้งนะ"
"ผมเข้าใจ.."
"ไปพี่จะได้ไปสอนพิเศษ "ผมพูด
ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ"
"เจ็บก้นอะ" คริสโตเฟอร์พูด
"หาเรื่องไม่เข้าเรียนเดี๋ยวจะโดน" ผมพูดก่อนจะคนข้างเข้ามากอด และพากันเดินลงมาจากบ้านพัก พวกเพื่อนๆของคริสโจเฟอร์นั่งเอามือเท้าคางรอกันอยู
"เสื้อผ้ามึงเยอะขนาดให้พวกกรูรอเกือบสองชั่งโมงเลยเหรอครับคุุณคริส!!"
"เสื้อผ้าไม่เยอะแต่อย่างอื่นกูเยอะ..." คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินไปขึ้นรถของอาร์ท ผมยืนมองและยิ้มให้เขา ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่ากลับมาจากอบรมันจะดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่ ต้องมาลุ้นกับแม่ของคริสโตเฟอร์นี้แหละ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เข้ามาต่ออีกหน่อยอาจจะดราม่าอีกแล้ว แต่จะพยายามไม่ให้ดราม่ายืดเยื่อ
เหตุผลใดที่โป้งทำทีเหมือนรังเกียจคริสโตเฟอร์นะ
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ขอบคุณคะแนนบวกเป็ด เป็นกำลัใจให้นักเขียนได้ดีจริงๆ ค่ะ
รักคนอ่านจัง :pig4: :pig4:
-
เห็นใจทั้งคริสและเขม เคยได้ยินครูรักนักเรียนเหมือนกัน แต่เขาไม่เปิดเผยจนวันนักเรียนเรียนจบ
รอดูว่าทางโรงเรียนกับแม่ของคริสจะทำยังไง ครูเขมจะเป็นยังไงอีก รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แม่คริสจะว่ายังไงนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เง้อออออ. จะเป็นไงต่อไปละเนี่ยะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ้อออ ปัญหามาเต็มๆเลยซินะ รอคริสจบ ม.4 แล้วย้ายไปต่อ ม. 5 ที่กรุงเทพง่ายกว่ามั้ย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ส่วนเรื่องแม่ไม่น่าจะมีปัญหา(มั้ง) แม่น่าจะเป็นคนที่พ่อเขมเคยช่วยไว้ที่ไปเจอที่วัดอ่ะ(รึป่าวหว่า) 555 เดาล้วนๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ให้กำลังใจทั่งคู่นะคะ ขอให้เรื่องราวผ่านไปด้วยดีจร้า
-
แจ้งข่าวมาต่อวันเสาร์นะ :pig4:
-
คริสโตเฟอร์
เมื่อเช้าผมมาส่งครูเขมขึ้นรถตู้เพื่อไปอบรมต่างจังหวัด เมื่อคืนผมนอนแถบจะไม่ได้นอนเลยผมคิดถึงปัญหาของผมกับครูตลอดทั้งคืน ใจผมนี้กลัวเหลือเกินกลัวครูเขมจะทิ้งผมไปเหมือนพ่อผม ผมไม่รู้ว่าที่เขาทิ้งผมไปเพราะว่าผมเป็นภาระของเขาหรือเปล่า เขาถึงได้ไม่กลับมาหาผมอีกและนี้ครูเขมอีกคนเขาต้องมาเดือดร้อนเพราะผมอีกและนี้คือสิ่งที่ผมกลัวมันจะเป็นสาเหตุให้เขาทิ้งผมไปเช่นกัน
"ปึก" เสียงชามโจ๊กวางลงตรงหน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่วางมันลงและเดินไปนั้งตรงข้ามกับผม คือไอ้ปัน ปัน
"มึงต้องกินอะไรบ้างนะไอ้คริสตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะที่มึงยังไม่ได้กินอะไรเลย" ไอ้ปัน ปันพูดผมพยักหน้า ผมแค่ชำเลืองตามองไปที่ชามที่วางอยู่มันคือโจ๊คใส่ไข่ ไม่ใส่ขิง ไม่ใส่ตับและไม่ใส่ไส้ มันรู้ได้ยังไงว่าผมไม่กินของพวกนี้เพราะว่าผมไม่เคยซื้อโจ๊คกินเลย ที่ไม่ซื้อเพราะว่าไม่กล้าบอกแม่ค้าว่าไม่ใส่นั้นใส่นี้แต่นี้ไอ้ปัน ปันมันกลับสั่งมาให้ผมถูก
"กูไม่หิววะ มึงซื้อมาทำไมวะ" ผมถามไอ้ปัน ปันและดันชามโจ๊กออก
"คริส..ครูเขมเขาสั่งไว้ให้มึงอะ เขารู้ว่ามึงคงแดกอะไรไม่ลงและคงไม่ลุกไปหาซื้ออะไรกินเองอีกด้วย..ครูเขมเขาสั่งกับครูโจ้ไว้ให้มึงอะ" ไอ้ปัน ปันพูดผมเงยหน้ามองหน้ามัน ผมก็ดึงชามกลับมาตักใส่ปากทนกินไปได้หน่อยแต่ปากมันไม่อยากรับอะไรเลยตอนนี้ จริงๆ มันก็หิวอยู่หรอก
"โป้งกินตับปะ" ปัน ปันเอ่ยปากถามไอ้โป้ง
"กิน...ปัน ปัน ถ้ามึงไม่กินทำไมมึงไม่บอกเขาไปละว่าไม่ต้องใส่มา..และเขาจะได้เอาอย่างอื่นที่มึงกินใส่มาแทน..ไอ้บ้าเอ้ย" ไอ้โป้งมันเม้งไอ้ปันปัน เหมือนเดิมแต่ไอ้ปัน ปันมันก็คีบลงชามไอ้โป้ง และหันมาหยักคิ้วให้ผม
"ดีวะ..ไอ้คู่ผัวเมียนี้ก็แบ่งกันกินแบ่งกันใช้อีกแล้ววะ ไอ้โจ้" ไอ้อาร์ทมันมาถึงก็แซวไอ้ปัน ปัน กับไอ้โป้ง
"คู่สามีพองมึงดิ" ไอ้โป้งรีบพูดและหาอะไรปาใส่ไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ ผมนั่งมองมือถือไม่เห็นพี่เขมส่งข้อความมาหาเลย ถึงไหนแล้วนะ
"กูไปห้องน้ำก่อนนะ" ระหว่างที่ผมเดินไปห้องน้ำเสียงการวิพาษณ์วิจารเรื่องผมกับครูเขมเริ่มจะหนาหูขึ้นเรื่อยๆ นี้คงแค่การเริ่มมันเป็นแค่บททดสอบเบื้องต้น จากภาพความรักที่หวานชื้นมันต้องมีวันที่ต้องข่มบ้าง ผมเดินผ่านผู้คนที่พากันพูดถึงเหมือนไม่ได้ยิ้นสิ่งเหล่านั้นเข้ามาในหู แม้ว่าการวิจารณ์เหล่านี้จะมีทั้งเห็นใจและคัดค้านไปด้วยในบางคนที่ไม่นิยมรักของครูกับนักเรียน บางก็กลัวว่าถ้าคบกันจะเกิดความลำเอียงเรื่องคะแนน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ตอนนี้ผมกำลังทำงานแก้ศูนย์อยู่ครูเขมให้ไปหา พวกฟุตฟิตฟอร์ไฟว์และทำเป็นเล่มมาให้ครูเขมดูพร้อมกระโยคตัวอย่างนั้นไม่ได้แปลว่าครูเขมลำเอียงกลับผมสักหน่อยแต่ใครจะรู้ใครจะเข้าใจจริงมั้ย
"พี่เขมไม่ว่าใครจะพูดว่าพี่ยังไงผมเท่านั้นที่รู้ว่าพี่รักและหวังดีกับผมแค่ไหนและผมจะต้องผ่านสิ่งเหล่านี้ไปให้ได้ เพราะนี้มันคือบททดสอบความรักและอดทนของผมกับพี่" ผมพูดกับกระจกในห้องน้ำชายหลังจากที่ทำธุรส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เตรียมจะออก
"ไงผัวหายไปไหนละ...หรือว่าโดนไล่ออกไปแล้ว..ทำไมไม่ตามไปแบบไอ้แชมป์ซะละหนีตามกันไปเลย " เสียงที่ตามหลอกหลอนผมพวกไอ้กาย
"ปกติจะมีแต่ผู้หญิงนะที่หนีตามผู้ชาย..มึงก็คงจะเป็นอีกคนที่ผู้ชายหนีตามผู้ชาย" ผมยืนสูดหายใจเข้าเพื่อไม่ให้ระเบิดมันออกมาก่อนจะเดินแทรกตัวออกไปผ่านกลุ่มพวกพี่กาย พี่อั๋นและไอ้พี่เอกพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ ผมต้องไม่ก่อเรื่องเพิ่ม
"กลายเป็นตุ๊ดไปซะแล้ว" ผมได้ยินเสียงสุดท้ายก่อนจะปิดประตูลง ผมยอมเดินขี่คลาดผ่านพวกมันออกมา ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมทำได้แค่กำมือแน่นหลบไปยืนอยู่ด้านข้างตรงกำแพงและผมก็
"ปัก! ปัก! ปัก! ปัก!" เสียงหมัดกระทบกำแพงแบบไม่ยั้งด้วยความโกรธ ผมยกมือขึ้นมาเท้ากำแพงเพิ่งจะเห็นนะว่ามีเลือดซึมติดที่กำแพงนันจากมือผมเอง เลือดที่ซึมออกมากการลงหมัดเพื่อระบายความโกรธของผมแต่มันกับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย
"พี่คริสเจ็บมากไหม" มีมือเล็กๆมาจับแต่ผมสะบัดก่อนจะหันไปมองว่าเป็นใคร
"อย่ามาแตะต้อง...ออกไปให้พ้น"ผมหันไปตะหวาดใส่คนที่มาแตะมือผม แก้ม เธอยืนมองผมน้ำตาคลอ
"ทำไมพี่รักเขามากขนาดนี้เลยอะทำไม ทำไม ทำไม ฮึกๆ"แก้มเข้ามาทุบต้นแขนผมไม่แรง แก้มยืนร้องไห้
"เธอไม่มีวันเข้าใจแก้ม..ไปให้พ้น..."ผมพูดและดันเธอให้พ้นทางก่อนจะรีบเดินออกเพื่อเตรียมไปเข้าแถว เลือดที่ตรงหลังมือผมก็ซึมออกมาทุกทีแต่ผมก็ยังคงเดินไปเขาแถวตามปกติแบบคนเลื่อนลอยไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะกี่สายตาที่มองมาที่ผม
"คริสโตเฟอร์.." เสียงครูนิดวิ่งมาเรียกผม
"แม่เธออยู่ในสายเขาบอกว่าเธอไม่รับโทรศัพท์เขาเลยขึ้นไปรับสายแม่เธอตอนนี้เลยนะ..แม่เธอเขาโทรเข้าเบอร์ของโรงเรียนนะคริส"
"ฟังจากน้ำเสียงของแม่เธอแล้วเขาดูเป็นห่วงเธอมากนะ" ครูนิดบอกผม ผมพยักหน้าก่อนจะเดินส่วนกลับขึ้นไปที่เล็กๆจะมีโทรศัพท์อยู่สี่ห้าเครื่องเอาไว้ให้นักเรียนติดต่อทางบ้านแต่ไม่ค่อยมีคนใช้เท่าไหร่เพราะว่าแต่ละคนล้วนแต่มีมือถือเป็นของตัวเอง ผมเดินไปนั่งตรงเครื่องโทรศัพท์ที่ถูกยกหูวางไว้ ผมหยิบมันขึ้นมา
"ฮัลโล แม่"
"เกิดอะไรขึ้นคริส..ทำไมผู้อำนวยการโทรมาบอกให้แม่ลงไปหาเราด่วนละ"
"แม่..คริสขอโทษ..ฮึก...ฮึก.."น้ำตาผมไหล
"คริส..แม่ขอโทษนะลูก....ที่แม่ดูแลลูกไม่ได้ดีเหมือนแม่คนอื่นๆ"
"แม่ดูแลผมดีที่สุดแล้ว..."
"แม่ผม..ผมไม่อยากเรียนแล้ว"
"ทำไมละคริสทำไมละลูก..หรือว่ามีคนล้อลูกเหรอคริส.." แม่คงเข้าใจว่ามีคนล้อผมว่าเป็นไอ้ฝรั่งขี้นกแต่เรื่องแค่นี้ผมไม่สนใจอยู่แล้วอย่างมากก็แค่ต่อยกลับแต่เรื่องครูเขมมันทำให้ผมไม่อยากทนอยู่ตรงนี้เพราะว่าสิ่งเหล่านี้มันกำลังรุมทำร้ายความเข้มแข็งที่ผมมีให้อ่อนแอลงไปเรื่อยๆ
"ไม่มีหรอกแม่ที่ผมไม่อยากเรียนเพราะว่า.....เพราะว่าผมไม่อยากเป็นนักเรียนแล้วแม่"
"
"ผมเลยรักครูไม่ได้"
"ผมรักครู...แม่...คริสรักครูเขมแม่ ..ฮือๆ .."
"อะไรนะ..ครู..ครูอะไรนะ..แล้วนี้เรา..อย่าบอกนะว่าที่ผู้อำนวยการบอกให้แม่ลงไปเพราะว่าเรามีเรื่องชู้สาวเกิดขึ้นในโรงเรียนอย่างนั้นเหรอ"
"แม่ครูที่ผมรักนะเขาเป็นผู้ชาย"
"อะไรนะคริส...นี้ลูกแม่เป็นเกย์เหรอ"
"แม่รังเกียจผมไหม...แม่โกรธผมมากไหม..."
"โธ่..คริส..แม่จะรังเกียจลูกตัวเองได้ยังไงละคริส...แต่..เอลิคเขาคง.." แม่คงหมายถึงพ่อเลี้ยงของผม
"รับผมไม่ได้..." ผมพูดเบาๆ เสียงแม่ถอนหายใจออกมายาวๆ
"แม่....ถ้าผมไม่เรียนผมเรียนไม่จบแม่จะลืมไปเลยก็ได้นะว่าผมเป็นลูกแม่..ผมรู้ว่าผมไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจสักครั้งมีแต่ทำเรื่องให้แม่..แม่..คริสคิดถึงแด้ด..ฮือๆ" ผมร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กน้อย
"คริสแม่จะลงไปนะ..คงไปวันจันทร์นะลูก..คริส..แม่ไม่ได้ต้องการอยากได้ลูกที่เก่งเหนือใครแต่แม่ต้องการลูกที่เป็นคนดีลูก..เป็นคนดีของแม่แค่นั้นลูก"
"เขารักลูกของแม่หรือเปล่าละคนนั้นนะ"แม่ถามผม
"รักผมมากที่สุดเขาดูแลผมดี ..เขาทำให้ผมอยากเรียกภาษาอังกฤษ..เขาทำให้ผมอยากตามหาแด้ด"ผมบอกแม่
"แม่ดีใจนะที่คริสคิดได้แบบนั้น...น้องตื่นแล้วนะลูก..วันจันทร์แม่จะลงไปนะ..ดูแลตัวเองละคริส..อ้อแม่โอนเงินไปเพิ่มให้แล้วนะ" แม่ผมพูดและกดวางสายไปผมได้ยินเสียงน้องตัวเล็กและเสียงเรียกจากพ่อเลี้ยงเรียกให้แม่ไปดูน้อง
ผมเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู้มาซับเลือดที่หลังมือของผมก่อนจะเดินออกเพื่อไปขึ้นเรียน ตอนนี้นักเรียนแยกย้ายเข้าห้องเรียนกันเกือบหมดแล้ว
KissKhem: พี่เขมถึงหรือยังผมคิดถึงพี่..ผมรู้สึกอ่อนแอ..ผมอยากจะกอดพี่เขม
ข้อความถูกส่งออกไปจากมือถือผมโดยแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่เราใช่คุยกันหยอกล้อกันทะลึ้งกันบ้าง ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนที่มีแต่รุ่นน้อง นี้ถ้าผมไม่มีเรื่องผมคงอยู่ม.5แล้วซินะและคงไม่นานพอที่ผมกับพี่จะรอได้แต่นี้แค่ ม.4 เทอม 2 เอง
"ขออนุญาติเข้าห้องครับ"ผมพูดกับครูอรุโณทัยที่มาสอนแทนครูเขม เขาแค่พยักหน้าผมก็เดินเข้าไปในห้องโดยมีสายตาเพื่อนและบรรยากาศในการเรียนมีแต่ความเงียบ ทั้งที่ตอนที่ครูเขมสอนมีแต่เสียงหัวเราะครูเขมเขาสอนสนุกเขาเน้นแกรมม่าและการสนนทนาเพราะว่าในชีวิตจริงครูบอกว่าใช้การสนาทนามากกว่าแต่แกรมม่าก็สำคัญ ผมหยิบหนังสือ Essential Grammar in use ของ Raymond murphy ที่ครูเขาให้ผมมาหยิบมันขึ้นมาดูเมื่อคืนผมก็อ่านมัน ขอบคุณนะครับพี่เขมขอบคุณที่ผมได้เจอพี่
"แกเรียนกับครูอรุโณทัยน่าเบื่อวะสู้เรียนกับครูเขมไม่ได้วะสนุกดีวะ"
"แกน่าเบื่อตรงที่แกไม่รับฟังพวกเราเลยเอาแต่สอนในตำราบางอย่างที่เราอยากได้มากกว่าตรงนั้น"
"และพอเราเสนอความคิดเห็นแกก็หาว่ารู้ดีอีก..สู้ครูเขมไม่ได้วะ....อธิบายทั้งในและนอกตำราไปพร้อมๆกัน"
".แล้วนี้ครูเขมไปไหนก็ไม่รู้เมื่อเช้าไม่เห็นเลยและตอนเดินไปดูตารางติวเตอร์นะไม่มีชื่อครูเขมตลอดทั้งอาทิตย์นี้เลยวะ"
"ครูเขมโดนพักการสอนหรือเปล่าวะ"
"ก็คงเป็นเรื่องที่ครูแกเป็นเกย์นะซิและ..ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาสอนอีกไหม"
"เป็นเกย์แล้วเกี่ยวอะไรวะ"
"แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงที่ครูเป็นเกย์หรอกมันอยู่ที่แกรักกับนักเรียนมันผิดนะ..เวรแล้วพี่คริสอยู่ในห้องนี้แก"
"ที่จริงมันก็เรื่องส่วนตัวนะแกแต่ที่แย่เพราะนางแก้มนะดันไปพูดถ้ามันไม่พูดก็ไม่มีใครรู้" ผมได้ยินเสียงผู้หญิงในห้องพูดคุยเรื่องนี้กันในก็จริงนะผมลุกขึ้นและเดินที่โต๊ะที่น้องเขานั่งอยู่
"น้องครับ"
"น้องอยากให้ครูเขมสอนที่หรือเปล่าครับ" ผมถามน้องที่นั่งคุยกันเขาหันมามองหน้าผมและหันไปมองหน้าเพื่อนๆในกลุ่ม
"เออ...อืมม.." น้องเขาหันไปมองหน้าเพื่อนๆกันและ
"อยากซิพี่ครูเขมนะสอนสนุกและเราก็เข้าใจมากกว่าเรียนกับครูอรุโรทัยอีก เคร็งเครียดตลอดเวลา" พวกน้องพูด
"พี่คริส...แล้วตกลงพี่กับครูเขมเป็นแฟนกันจริงปะ"น้องในห้องคนหนึ่งถามผม
"ใช่แต่.."
"พวกเราเอาใจช่วยนะ...พวกเรานะอยู่ข้างครูเขมกับพี่คริสนะ"ผมยิ้มให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเข้าห้องน้ำ ผมควรจะทำอะไรสักอย่างใช่ไหมเพื่อช่วยพี่เขม แต่ก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีผมเลยเลือกเดินลงไปไม่รู้จะไปไหนก็คงไปที่ศาลานั่งกลางบ่อน้ำ ผมไม่อยากกินอะไรเลย ผมเดินไปหาที่นั่งหยิบมือถือขึ้น พี่เขมอ่านข้อความแล้วแต่ไม่ได้ตอบกลับ
"พี่เขมทำไมพี่ไม่ตอบข้อความผมเลยละ...." ผมพูดกับหน้าจอมือถือ นี่เขากำลังตัดสินใจทำอะไรของเขาอยู่หรือเปล่าหรือว่าพี่ถอดใจแล้ว
KissKhem : พี่เขมทำไมพี่เงียบไปละ...พี่ถึงหรือยัง..ขอบคุณนะครับสำหรับโจ๊กที่พี่สั่งไว้ให้ผม
ผมส่งข้อความหาพี่เขมอีกแล้ว พอข้อความถูกส่งไปผมก็รับรู้ได้ว่าอ่านมันแล้ว แต่ก็ไม่ตอบกลับมาหาผมอยู่ดี ผมวางมันลงบนโต๊ะ ไม่มีกะจิตกะใจอยากจะเรียนเลยจริงๆ
"แปะ!! "ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะว่ามีของเย็นบางอย่างมาแตะผมที่แก้มผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ไอ้โป้ง
"กินซะหน่อยซิ..ดูมึงเพลียๆวะ เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ" ไอ้โป้งนั่งลงแน่นอนมันก็มาพร้อมกับไอ้ปัน ปันที่เดินกินกูลิโก๊ะมาด้วย รสสตอเบอรี่ ไอ้โป้งมันเปิดขวดน้ำอัดลมและส่งมาให้ผม ผมพยักหน้าก่อนจะรับมากระดกดื่ม
"กูไม่อยากเรียนเลยวะวันนี้..เดี๋ยวกูจะกลับไปบ้านพักวะ" ผมหันไปบอกไอ้โป้ง มันก็พยักหน้าเบาๆ ผมลุกขึ้นพร้อมกันสะพายเป้ขึ้นบ่าไปกลับไปห้องพักผมว่าจะกลับไปนอนสักหน่อยเมื่อคืนหลับๆตื่นๆ เมื่อคืนนอนน้อยมาก ผมกลับมาก็ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน ครูเขมก็ยังไม่ตอบข้อความผมเลย ผมนอนมองมือถือข้างๆตัวจนเผลอหลับไป
"พี่เขม...พี่เขม.."ผมรู้สึกว่ามีมือมาเกลี่ยที่ใบหน้าของผม หรือว่าพี่เขมกลับมาแล้วใช่ไหม ผมลืมตาขึ้นภาพเลื่อนลางแต่ไม่ใช่ใบหน้าของครูเขมอย่างที่ผมคิดไว้แต่มันกลับเป็นใบหน้าของไอ้โป้ง แววตามันไม่เหมือนทุกครั้งที่มองผม แต่มันไม่สำคัญเพราะว่าเวลานี้มันต้องอยู่ในห้องเรียนซิ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกว่าจะมาต่อวันเสาร์ กลัวจะไม่ว่างอีกเลยต่อซะวันนี้ไปก่อนนิดนึงนะ ...ถ้าค้างอย่ากว่ากันเน้อจะรีบมาต่อให้ก่อนออกไปธุระพรุ่งนี้จร๊า
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ รักคนอ่านจัง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ง่ะ...อย่าบอกนะว่า...โป้งเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ กรี้ดดดด
ครูเขมรีบๆ กลับมาด่วนๆ เลยค๊าาาา
-
สรุปโป้งรู้เรื่องปันเป็นเกย์แล้วหรอ งง หรืออ่านขาดไปตอนไหน อธิบายที :a5:
-
สรุปโป้งรู้เรื่องปันเป็นเกย์แล้วหรอ งง หรืออ่านขาดไปตอนไหน อธิบายที :a5:“
จะมาอธิบาบตอนพิเศษ โป้ง vs ปัน ปัน นะ ฉากเสียเลืด
-
คริส สู้ๆ ดีนะที่แม่คริสโทรมาแล้วคุยกับคริสรู้เรื่อง
แค่นี้ก็ผ่านไปด่านแล้วนะคริส
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ต่อจากข้างบน
"พี่เขม...พี่เขม.."ผมรู้สึกว่ามีมือมาเกลี่ยที่ใบหน้าของผม หรือว่าพี่เขมกลับมาแล้วใช่ไหม ผมลืมตาขึ้นภาพเลื่อนลางแต่ไม่ใช่ใบหน้าของครูเขมอย่างที่ผมคิดไว้แต่มันกลับเป็นใบหน้าของไอ้โป้ง แววตามันไม่เหมือนทุกครั้งที่มองผม แต่มันไม่สำคัญเพราะว่าเวลานี้มันต้องอยู่ในห้องเรียนซิ
“อืม” ผมยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยมันก็ก้มลงจูบผมทันที ผมก็พยายามเม้มปากคัดค้านการกระทำของมัน นี้มันขึ้นมาค่อมผมไว้ทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวด้วยและแขนผมก็ถูกมันตรึงไว้เช่นกัน พอมันจูบผมไม่สำเร็จมันก็ใช่ปากเลื่อนลงไปที่ซอกคอของผมแทน
“อย่า..อย่า..อย่า..ไอ้..สัส..โป้ง” ผมพยามดันมันออกจนมันกระเด็นออกไปผมก็รีบดีดตัวขึ้นมานั่งมองหน้าไอ้โป้ง ว่าที่มันทำกับผมคืออะไรไหนบอกว่าไม่ชอบเกย์ไหง แล้วนี้มันคืออะไร
“มึงทำเฮี้ยอะไรกับกูไอ้โป้ง” ผมตะคอกเสียงดังถามมันไป ผมยกมือขึ้นเช็ดปาดริมฝีปากของผม มันกล้าดียังไงมาจูบผมทั้งที่มันก็รู้ว่าผมควรจะให้ใครจูบที่ไม่ใช่มัน
“ทำเหมือนที่ครูเขมทำกับมึงไง” โป้งพูด
“ไอ้สัส..โป้ง..” ผมด่ามันพร้อมรีบลุกขึ้นยืน
“มึงมันก็เหมือนพวกไอ้พี่กายนั้นแหละ...กูเสียใจวะ..กูคิดว่ามึงนะเพื่อนกูเพื่อนที่เข้าใจกูมากที่สุดและจะไม่ทำร้ายกู” ผมชี้หน้ามัน
"ทำไมมึงคิดว่าที่กูเป็นแบบนี้มันสนุกมากหนักใช่ไหมโป้ง!!" ผมถามมันแววตาผมบอกได้ว่าผมเสียใจที่สุด
“กูไม่เหมือนพวกมันหรอกคริส” ไอ้โป้งมันพูดว่ามันไม่เหมือนแต่การกระทำที่มันกำลังจะทำกับผมนี้นะไม่เหมือน
“กูไม่เหมือนพวกมันหรอก...กูก็เหมือนครูเขมของมึงนั้นแหละ” ไอ้โป้งพูดมันทำท่าจะเดินเข้ามาหาผม
“อย่านะไอ้โป้ง..กูไม่อยากต่อยมึง...นี้มึงเป็นบ้าอะไรขึ้นมา..ไหนมึงเกลียดเกย์ไง”
“มึงถามกู!! ..แต่กรูว่ามึงควรจะถามตัวเองดีกว่า...มึงนั้นแหละที่บอกว่ามึงไม่ใช่เกย์"
"มึงจำได้ไหม...ที่กูเขียนจดหมายไปหาน้องแชมป์โดยลงท้ายว่ามึงชอบเขานะ”ไอ้โป้งพูดผมพยักหน้าว่าจำได้ ผมยังด่ามันเลยเอาความรู้สึกน้องเขามาล้อเล่นทำไม นับตั้งแต่ผมบอกเขาไปเขาก็ไม่กล้าเจอหน้าผมเลยคอยหลบหน้าผมตลอดจน จนกระทั้งน้องเขาหายไปกับครูมิ้ง
“เพราะกูจะลองใจมึงไง...แต่มึงก็บอกน้องแชมป์ไปว่ามึงไม่ใช่เกย์!! “
“กูก็ทำใจว่ามึงไม่ใช่ ...กูทำใจให้เป็นเพื่อนแค่มึง..เพราะกูกลัวเสียมึงไป" ไอ้โป้งมันพูด
"และกูต้องทำเป็นว่ากูไม่ใช่เกย์!! ...กูต้องทำเป็นว่ากูมีแฟนเป็นผู้หญิง"
“กรูต้องหลอกตัวเอง!!!” ผมอึ่งพูดอะไรไม่ออกเลย
“มึงพูดเชี้ยอะไรเนี๊ยะ”ผมถามไอ้โป้ง
“กูเลยจะเลิกเป็นเกย์ไง...กูเลยพยายามเลิกเป็นไง..เกย์เนี๊ยะ..กูพยายามเลิกเพราะกูจะได้ไม่รู้สึกอะไรกับมึงทุกครั้งที่นอนอยู่บ้านเดียวกัน!!”ไอ้โป้งพูด ผมยืนกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ผมไม่คิดว่าก่อนเลยว่ามันแย่ขนาดนี้เลยเหรอผมทำให้มันแย่ขนาดนี้เลยเหรอ
“แต่พอครูเขมมามึงกลับกลืนน้ำลายตัวเอง มึงกลับไปอยู่กับเขา ไปนอนกับเขา ไปกอดเขา ไปจูบเขา ...กูนี้อยู่กับมึงมาห้าปี..”
“กูเก็บความรู้สึกตัวเองมาได้ตั้งห้าปี!!!”
“โป้ง...กูไม่รู้...กูไม่รู้ว่ามึงเป็น...และกูยังยืนยันว่ากูไม่ใช่..แต่กูแค่...รักครูเขม..แต่กูก็คิดว่ากูไม่ใช่เกย์..แต่กูรู้สึกดีกับครูเขม”
“ที่เป็นผู้ชายโป้ง...”
“นี้ยังไม่ใช่อีกเหรอคริส!”
“อย่านะไอ้โป้ง..มึงจะทำบ้าอะไรกับกู”
“กูจะทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่กูเห็นมึงนอนร้องไห้...กูอาจจะไม่มีทุกอย่างดีเท่ากับครูแต่กูก็รักมึงวะคริส” ไอ้โป้งมันไม่พูดเปล่ามันกระโดดขึ้นเตียงนอนผมและพุ้งตรงมาหาผม
“อย่าไอ้โป้ง!!” ผมร้องห้ามถึงตัวจะพอพอกันแต่ผมจะต่อยหน้าไอ้โป้งเพื่อนผมได้เหรอวะ ผมทำได้เหรอวะ
“ปึก” ร่างผมถูกดันลงไปบนที่นอนไอ้โป้งมันขึ้นมาค่อมผมไว้ มันไซ้ที่ตรงคอผมและพยายามจูบปากผมแต่ผมเบือนหน้าหนีมันตลอด
"กูบอกให้มึงหยุดไงไอ้โป้ง.." ปากผมก็ร้องพยายามใช้เข่าดันก็ไม่เป็นผลเพราะว่ามันกันผมไว้หมด พอมันจูบผมไม่ได้อีกมันก็ไซ้ลงไปที่คอของผมมือมันก็สอดลงไปที่กางเกงผมผมรู้สึกว่ามันกำลังปลดเข็มขัดเพราะตัวผมกับมันพอพอก็จริงแต่แรงผมคงน้อยกว่าหน่อยก็เมื่อวานไม่ได้กินข้าวและตอนเช้าก็กินไปนิดเดียวเอง
"อย่าโป้ง....อย่า"
"กูจะทำให้มึงรู้ไงว่าจริงๆแล้วกรูไม่เคยรังเกียจมึงคริส...เป็นเมียกู..คริส!! "
"มึงจะได้ไม่ต้องเจอเรื่องเฮี้ยๆแบบนี้...จะได้ไม่มีใครว่ามึงคริส..อืมมม" มือผมก็กำหมัดแน่น
"ครูรักกับนักเรียนมันผิดมึงควรมารักกับเพื่อนมึงอย่างกูนี้คริส!!"
"ผลั๊ก" ผมตัดสินใจต่อยหน้ามันไปหนึ่งที ผมไม่เคยคิดจะต่อยมันเลยจริงๆ ไอ้โป้งมองหน้าผม มุมปากมันมีเลือดซิบ และมันก็ยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ตรงมุมปาก
"อย่าโป้ง..อย่าทำแบบนั้นกับกู" ผมร้องห้ามอีกครั้ง
"กูขอร้องนะไอ้โป้ง...อย่าทำให้กูแย่ไปกว่านี้ได้ไหมวะโป้ง..กูรับอะไรไม่ไหวแล้วโป้ง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงทีสั่นเครือ
“อย่าทำให้กูต้องเสียมึงไปตอนทีกูอ่อนแอแบบนี้โป้ง” ผมพูดน้ำเสียงผมบอกได้ว่าผมเสียใจแค่ไหน เพราะว่ามันคือเพื่อนที่ผมรักและไว้ใจอีกคนเหมือนทีผมไว้ใจครูเขมแต่ผมแค่ไม่เคยให้ใจในเหมือนที่ผมให้ครูเขม และผมเองก็ไม่เคยคิดว่ามันจะคิดแบบนี้กับผม ผมก้มลงมองกางเกงนักเรียนที่เกือบจะหลุดออกไปอยู่แล้วนี้มันดึงรวดเดียวให้กางเกงนักเรียนและชั้นในหลุดไปพร้อมกัน
"ไอ้โป้ง..." เสียงไอ้ปัน ปันมันเปิดประตูเข้ามาและมันก็ยืนตกตะลึง ผมรีบคว้าหมอนมาปิดบังส่วนสงวนของผมไว้ก่อน คงไม่ต้องบอกไอ้ปัน ปันนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ปึก" ประตูถูกปิดลงทันที
"มึงทำอะไรมันนะไอ้โป้ง" ไอ้ปัน ปันถามไอ้โป้ง ไอ้โป้งไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองหน้าผมและเดินแทรกตัวออกไป
"ดูมันให้กูทีปัน ปัน " ไอ้โป้งมันกระซิบกับปัน ปัน ผมค่อยๆลุกขึ้นดึงกางเกงนักเรียนขึ้นมาสวมให้เรียบร้อย ไอ้ปัน ปันมันนั่งลงมันคงตกใจมากซิท่า
"มันทำอะไรมึงหรือยังวะคริส" ไอ้ปันมันมองผมจากสภาพผมแบบนี้มันก็เห็นได้ชัดว่านี้ผมกำลังถูกเพื่อนขมขืนไง
"ยังหรอกวะ..." ผมพูดเบาๆ
"จู่ๆมันก็หายออกจากห้องไปตอนที่ครูสั่งงานกูไม่คิดว่ามันจะกล้ามาทำอะไรกับมึงแบบนี้วะ" ไอ้ปัน ปัน มันาถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่รู้ไม่อยากพูดถึง
"ให้กูอยู่เป็นเพื่อนไหมคริส" ไอ้ปัน ปันพูดผมส่ายหัวว่าไม่
"ตอนเที่ยงกูเอาข้าวมาให้นะ...นอนพักเถอะ"
"กูคิดว่าไอ้โป้งมันคงเสียใจมาก"
"กูมองมันผิดมาตลอดเลยไอ้ปัน ปัน มันบอกว่ามันคิดแบบนั้นกับกูมาตั้งห้าปีปัน แต่กูไม่ได้รักมันแบบนั้นมึงเข้าใจกูไหมวะปัน ปัน และกูรักพี่เขมมันก็รู้มันยังทำกับกูแบบนี้ทำไมวะปัน "ผมเงยหน้ามองไอ้ปัน ปัน มันยืนนิ่งเงียบ
"มิหน่าละ...มันถึงได้คอยตามดูแลมึงแม้ว่ามันจะทำเหมือนรังเกียจมึง..กูเข้าใจมันแล้ววะ..มันคงทรมารมากเลยวะที่ต้องเก็บความรู้สึกมันไว้ตั้งห้าปี กูเองก็ยังเก็บความรู้สึกมาตั้งปีกว่าแหละ กูว่ากูแย่แล้วนะมันแย่กว่ากูอีกวะ" ไอ้ปัน ปันมันพูด
"นอนพักวะ...คืนนี้กูมานอนเป็นเพื่อนที่นี้ถ้ามึงกลัวมันนะ" ไอ้ปัน ปันพูดก่อนจะเดินออกไป ผมยกมือขึ้นมากุมใบหน้าผมไว้ ตอนนี้ผมอ่อนแอมาก ผมอยากเจอพี่เขม
KissKhem : พี่เขม ...ผมอยากเจอพี่...ผมกลัวผมจะไม่ได้เจอพี่อีก...พี่เขม..คริสไม่ไหวแล้วอะ ...
ผมส่งข้อความหาพี่เขม แต่ทว่ามันกลับเงียบมากไม่มีการตอบรับหรือว่าอ่านข้อความจากผมเลย ถ้าเป็นแบบนี้ผมคงหลับตานอนไม่ได้แน่ๆ ผมรู้สึกกลัวไอ้โป้ง ผมลุกขึ้นเพื่อที่จะไปนอนที่บ้านครูเขมดีแทน ผมไม่อยากนอนที่นี้
ผมหยิบเสื้อผ้าไปสองสามชุดผมมีกุลแจสำรองของครูเขม ผมไม่สนอะไรแล้วเพราะว่ามันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วหากผู้อำนวยการจะรู้และผมจะโดยอะไรที่หนักหนาไปกว่านี้อีกก็คงไม่มีอีกแล้ว
ผมเดินกลับมาที่บ้านพักครูเปิดประตูเข้าไปผมก็ปิดประตูลงทำเหมือนไม่มีใครอยู่ที่บ้านพัก เดินเข้าไปในห้องนอนของพี่เขมกับผม(เคยเป็น) ผมนั่งลงบนเตียง พี่เขมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนก่อนออกไปแน่ๆเลย ผมเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกางกางบ๊อกเซอร์ที่ผมไปซื้อมาคู่กัน เอาตัวของผมมาสวมใส่และเสื้อยืดตัวเก่าๆของพี่เขมกลิ่นกายพี่เขมยังติดอยู่เลย ผมทิ้งตัวนอนผมหยิบเสื้อเชิ้ตที่พี่เขมสวมใส่บ่อยๆมากอดไว้ ผมเพิ่งจะรู้ผมเป็นเอามากก็วันนี้เอง
"คริส!!" เสียงเหมือนใครมาตะโกนเรียกผมอยู่หน้าบ้าน หรือว่าครูเขมกลับมาแล้วผมรีบลุกขึ้นและวิ่งไปเปิดประตูแต่ไม่ใช่ เป็นพวกไอ้อาร์ทและไอ้โจ้ มันมากับเด็กที่ชื่ออนุชิต แต่ไม่มีครูเขม ใช่ซิเพิ่งจะไปเมื่อเช้านี้เองกว่าจะกลับก็วันศุกร์
"พวกกูคิดไว้แล้วเชียวว่ามึงต้องมาอยู่ที่นี้" ไอ้อาร์ทพูดมันเดินขึ้นมาบนบ้านพักมันเอากระเป๋เป้มาด้วยคนละใบ
"พี่คริสครับนี้ชุดทำงานครูเขมและเสื้อผ้าของพี่ ที่ครูเขมส่งสัก..ครูฝากจดหมายน้อยให้ผมไปเอาให้พี่ทีครับ" อนุชิตบอกผมนี้พี่เขมสั่งคนใกล้ๆตัวไปเอาของให้ผมเพราะเขารู้ว่าผมไม่มีกะจิตกะใจจะไปไหนแน่นอน
"ใจวะชิต" ผมบอกไป
"พวกมึงละ"ผมหันไปถามไอ้อาร์ทและไอ้โจ้ อนุชิตเดินลงจากบ้านไปแล้ว
"กูมานอนกับมึงไง...ไอ้โป้งมันสาระภาพแล้วว่ามันจะเอามึงทำเมียเพราะว่ามันขาดสติ" ไอ้อาร์ทพูดผมหยักไหล่ให้เข้ามาดิ มันก็เดินเข้ามากัน
"มันให้พวกกูมานอนเป็นเพื่อนมึงมันบอกว่ามึงต้องมานอนบ้านครูเขมแน่ๆและมึงคงจะไม่กล้านอนคนเดียวด้วย" ไอ้โจ้มันพูด ผมพยักหน้าพวกมันเดินเข้ามาในบ้าน
" หิวยังวะพวกกูหิวแล้ววะ" ไอ้อาร์ทถามผม
"มึงไปหาซื้ออะไรกินกันก่อนก็ได้วะ" ผมบอก
"หาซื้ออะไรครูเขมเขาสั่งป้าใจไว้ให้มึงแล้วนี้พวกกูไปเอามา ไข่ลูกเขย ผัดวุ้นเส้นและ แกงจืดเต้าหูไข่ ปลาทอดด้วยวะ" ไอ้อาร์ทมันพูด ผมหันไปมองจริงด้วยครูเขมสั่งกับข้าวไว้ให้ผมด้วยเหรอ
"ป้าใจแกบอกว่าครูลินดาลงมาสั่งให้และครูลินดาก็บอกว่าครูเขมเขาฝากสั่งให้มึงอีกที"
"ครูเขมคงจะฝากครูลินดาดูมึงด้วยแหละวะ" ไอ้โจ้พูดผมพยักหน้าและมานั่งลงพวกไอ้โจ้มันก็แกะกับข้าวใส่จานและชาม
"เขารู้ว่าสภาพมึงต้องไม่โผ่หัวไปหาอะไรกินแน่ๆ..คงคุดอยู่แต่ในห้อง..และคิดมาก" ไอ้อาร์ทพูดมันตักข้าวใส่จานมาให้ผม
"กูไม่แปลกใจแล้ววะว่าทำไมมึงรักครูเขมมากวะเป็นกูก็รักวะ..ครูเขมโคตรดีกับมึงมากเลยวะ" ไอ้โจ้พูดผมพยักหน้า
"ไอ้โป้งเป็นไงบ้างวะ"
"มันเสียใจเรื่องที่มันทำลงไปวันนี้มากนะไอ้คริส..และพวกกูก็เพิ่งจะรู้ความจริงวันนี้เหมือนกัน มันแอบรักมึงเหรอวะ" ไอ้อาร์ทพูด
"มิหน้าละมันโคตรเป็นห่วงมึงเลยวะไอ้คริสคอยตามดูแล..แบบอยู่ห่างอย่างห่วงๆ " ไอ้โจ้พูด
"ไอ้ปัน ปันมันเสียใจไหมวะกรูไม่อยากให้ปัน ปันมันคิดว่ากู..."ผมพูดและรับจานข้าวมาจากไอ้โจ้ที่มันตักให้ผม
"ไม่หรอกมันดีซะด้วยซ้ำไอ้ปัน ปันมันคงบอกความในใจได้เร็วขึ้นวะ" ผมตักน้ำแกงจืดมาสด
"นี่ถ้าครูเขมไม่เข้ามา..กูว่ามึงอาจจะได้โดย มันสองคนผัวเมียจับมึงกินแซนวิสกันบ้างละ" ไอ้โจ้
"พล้วด..แคร๊ก! " มันเล่นพูดแบบนี้ผมจะกล้าไปนอนบ้านไหม ผมหันไปมองหน้ามัน
"มึงชอบกินไม่ใช่เหรอแซนวิสนะ" ไอ้โจ้มันพูด
ผมนั่งทานอาหารแค่ให้พอประทังไปได้ พวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้มันช่วยกันเก็บล้างแทนผม ผมแทบนั่งเฉยๆมองดูมันสองคนแกล้งกันเอง ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลชอบอะไรเหมือนกันทุกอย่างแม้กระทั้งสเปคหญิงยังชอบเหมือนกันเลยและแฟนมันสองคนส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนกัน คือถ้าไอ้อาร์ทจีบใครไอ้โจ้ก็จะได้เพื่อนของแฟนไอ้อาร์ทมาเป็นแฟนด้วยเช่นกันเป็นแบบนี้ตลอดแถมอกหักมันก็หักทีเดียวพร้อมกันทุกที
"กูลงไปเอาถุงนอนก่อน..พวกกูนอนข้างนอกได้วะ"
"เฮ้ย! ไปนอนในห้องกันก็ได้ไอ้บ้า"
"ไม่เอาอะ...มึงต้องกลัวกูบ้างแหละไอ้คริสวันนี้มึเจอมากูว่าต้องหวาดระแวงพวกกูบ้างแหละวะจริงไหมละ" ไอ้อาร์ทมันพูดผมพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
"กูไม่ปลั้มมึงหรอกนะ..แดกเหล้าด้วยกันมากี่ครั้งมึงเมาจนไม่มีสติกูยังไม่หน้ามืดปลั้มมึงทำเมียเลยและนี้ยิ่งมีสามีแล้วยิ่งไม่ทำโว้ยมันผิดศิลโว้ย ข้อที่สาม ไม่เป็นชู้กับเมียชาวบ้าน" ไอ้อาร์ทพูด
"ปัก" ผมเอาหมอนอิงปากใส่ไอ้อาร์ทปากมันเหรอนั้น
"เห็นหน้าตาแบบนี้ศิลห้าข้อมีนะครับ.."ไอ้อาร์ทผมลุกขึ้นมันนี้นะถือศิลห้าข้อ ขอแรกมีหรือยังหรอก
"มึงมีครบเหรอวะ" ไอ้โจ้
"อ้าวไอ้นี้ดูถูก"
"ขอ้แรกอะไร"
"ปลานาก็คือปลานาเพราะว่าปลานาก็คงจะไม่กลายเป็นปลาสวน ..ถูกต้องไหมครับคุณโจ้!!" +_+
"กูไม่แปลกใจในคะแนนสอบวิชาพระพุทธศาสนาของมึงเลยครับคุณอาร์ท ที่มึงได้เกือบตกทุกรอบก็เพราะ ปลานาก็คือปลานาของมึงนี้แหละครับ.....โป๊ก!!" ผมปล่อยให้สองคนนั้นมันแกล้งกันอยู่หน้าห้องนั้นแหละ
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่าจะได้อ่านหนังสือที่ครูเขมให้ผมมา พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพวกไอ้โจ้มันก็เปิดทีวีนอนดูกันที่ปูถุงนอนเล่นมือถือไปด้วยเพราะว่าครูเขมมีไฟไว ผมเปิดอ่านหนังสือยังใหม่กิ๊กอยู่เลย พอผมเปิดก็มีกระดาษล่วงลงมา
"ทำแบบฝึกหัดด้วยละไม่ใช่อ่านอย่างเดียวพี่กลับมาจะมาตรวจถ้าผิดหนึ่งข้อจะโดนทำโทษหนึ่งยก " ผมหัวเราะ
"ถ้าทำถูกหมดพี่มีรางวัลให้....ให้เลือกเอาเองอยากได้อะไร" พี่เขมเขียนไว้ให้ผมในสมุด
"อยากกินพี่เขมถูกหนึ่งข้อผมก็จะเอาพี่เขมหนึ่งยกเหมือนกัน ^_^" ผมเขียนตัวเล็กๆเอาไว้ในกระดาษ ก่อนจะสอดมันกลับไว้ในหนังสือและผมก็อ่านและทำแบบฝึกหัดไปด้วย หนังสือเล่มนี้อธิบายเกี่ยวกับการใช้แกรมม่าทั้งหมดอ่านเข้าใจง่ายแม้ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดเพราะว่าตอนเด็กๆผมเรียนโรงเรียนนานาชาติก่อนที่พ่อผมจะหายไปไม่กลับมาและคนที่สอนให้ผมก็เป็นเพื่อนพ่อผมด้วย ดังนั้นภาษาอังกฤษมันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมมาได้พักใหญ่ๆเหมือนกัน
“ ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตห้องนอนผมลุกขึ้นไปเปิดว่าใครมาไอ้ปัน ปัน กับไอ้โป้ง
"ขอคุยด้วยหน่อยดิ" ไอ้โป้งมันพูด
"ในห้องได้ไหมให้ไอ้ปัน ปันมันอยู่ด้วยถ้ามึงไม่ไว้ใจกูแล้วคริส"
"ไม่ใช่ว่ากูไม่ไว้ใจมึงนะไอ้โป้งแต่..กู..กลัวมึงวะ"
"เออกูไม่ทำอะไรมึงหรอกนะ" ไอ้โป้งพูดผมพยักหน้า
"ปัน ปัน ไม่เข้ามาละ"
"มึงคุยกันดิ"
"เข้ามาดิ...ปัน ปัน " ไอ้โป้งเรียกไอ้ปัน ปัน ก่อนที่มันสองคนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของครูเขมไอ้โป้งมันนั่งลงที่เก้าอี้เขียนหนังสือ เก้าอี้ทำงานของครูเขม ไอ้ปัน ปันมันนั่งลงบนเตียงผมก็นั่งลงตรงข้ามกับไอ้โป้ง
"คริส..กูขอโทษเมื่อตอนบ่ายกูได้ยินใครต่อใครพูดเรื่องมึงกับครูเขม มันมีทั้งเห็นใจและบ้างก็คัดค้านกูกลัวมึงจะตัดสินใจบ้าแบบน้องแชมป์นั้น..และกูก็ทนไม่ได้วะที่กูเห็นมึงรักครูเขมมากดูสภาพมึงดิ..แทบจะไม่กินอะไรเลย" ไอ้โป้งพูด
" เพราะเขารักกูและเขาก็ดีกับกูวะโป้ง..กูไม่ได้จะรักใครง่ายๆนะมึงก็รู้..และเขานี้แหละคือสิ่งที่กูตามหามานานตั้งแต่พ่อจากกูไป" ผมพูด
"ส่วนนะไอ้โป้งมึงเป็นเพื่อนที่กูรัก..มึงเป็นเพื่อนตายกูเลยนะไอ้โป้ง..เพื่อนที่กูจะไม่มีวันลืมที่กูได้เป็นเพื่อนมึง" ผมพูดไอ้โป้งมันลุกจากเก้าอี้เดินมาหาผมทันทีทำท่าจะ
"เฮ้ย!" ผมยกเท้าขึ้นรอยันมันไว้โดยสัญชาติญาณ
"อะไรขอกอดแค่นั้น..กูจะทำอะไรมึงต่อหน้าไอ้ปัน ปันหรอกนะ" ไอ้โป้งมันพูดและชี้ไปที่ไอ้ปัน ปัน
"กูกลัวนิหว่าไอ้โป้ง...กูยังสยอ'มึงอยู่เลยวะ." ผมพูด ไอ้โป้งมันยืนทำท่าจะเดินกลับ
"หมับ"นั้นไงมันหมุนตัวกลับมากอดผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวจนได้
"คริสกูรักมึงวะและกูจะรักมึงแบบเพื่อนไปจนตาย..กูกลับห้องก่อนนะ...เจอกันพรุ่งนี้นะ..อย่านอนดึกละ" ไอ้โป้งมันกระซิบก่อนที่มันจะปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระและเดินออกไปตามด้วยไอ้ปัน ปัน ก่อนออกไปไอเช้ไอ้ปัน ปันมันหันหยักคิ้วให้ผม
"ปัน ปัน พรุ่งนี้กูไม่กินโจ๊กนะ" ผมพูด
"พรุ่งนี้กูทำแซนวิสแฮมชีสให้ครูเขมเขาบอกว่ามึงชอบกิน" ไอ้ปัน ปันมันหันมาบอกผม คำพูดไอ้อาร์ทมันลอยเข้ามาในหัว แหละนี้มันบอกว่าจะทำแซนวิสให้ผมกินอีก
"หรือถ้าไม่อยากไปนั่งที่โต๊ะไปกินทีบ้านพักก็ได้นะ ..กูเพิ่งไปซื้อเครื่องทำแซนวิสมาเหมือนกัน"
"ไม่อะกูกินโจ๊กเหมือนเดิมอีกว่า"
"อ้าว!!" O_O
"เออกูกินโจ๊กวะ..ไม่กินแซนวิส" ผมส่ายหัวอย่างเร็ว
"ตามใจนะ...เจอกันพรุ่งนี้นะ" ไอ้ปัน ปันพูดก่อนจะปิดประตูลง ผมทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนเปิดหนังสืออ่านและทำแบบฝึกหัดไปด้วย
KissKhem : พี่เขาคริสคิดถึงพี่อะ..แต่พี่คงนอนแล้ว..เหนื่อยไหมวันนี้..ขอบคุณนะครับสำหรับกับข้าวที่พี่สั่งให้ผมนะ ผมไม่รู้ทำไมพี่ไม่ตอบข้อความของผมเลย...ผมรักพี่เขมนะ...นอนหลับฝันดีครับ
ผมกดส่งข้อความอีกครั้งคงเป็นข้อความสุดท้ายของวันนี้แล้ว ผมกำลังจะก้มลงอ่านหนังสือต่อมือถือผมก็มีข้อความตอบกลับผมรีบคว้าขึ้นมาอ่าน
My Darling : พี่ขอโทษนะคริส..พี่ขอโทษ...ไม่ต้องคิดมาเรื่องพี่นะคริส..นอนหลับฝันดีนะ..พี่รักคริสแต่พี่ก็ไม่อยากทำร้ายคนที่พี่รักไปพร้อมกัน...กลับไปเราค่อยคุยกัน..พี่เข้านอนแล้ว
ข้อความจากพี่เขม มันทำให้ผมรู้สึกตือไปหมดตกลงนี้พี่เขมเขาคิดยังไงกันแน่ เขาจะหยุดมันไว้แค่นี้หรือว่าจะไปต่อกันแน่ ผมวางมือถือลงก่อนจะเอนตัวลงนอนเปิดหนังสืออ่านแต่ในหัวก็เหมือนตีกันไปตีกันมา ผมเลยตัดสินใจปิดไฟที่ตรงหัวเตียงพยายามขมตาให้หลับให้ได้ ผมรู้สึกว่าด้านนอกก็ปิดไฟแล้วด้วยแต่เหมือนเปิดทีวีค้างไว้ ส่วนตัวผมเองยังคงนอนตาค้างอยู่ในความมืด ยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากพี่เขมจะเป็นเหมือนผมไหม ผมคิดหาวิธีจนหัวแทบแตกแต่มันก็มองไม่เห็นหนทางเลยจริงๆ
My Darling : คริส!! พี่นอนไม่หลับอะ..พี่คิดถึงเรามาก..แต่พี่ไม่อยากให้เรารับรู้ว่าพี่กังวลมากแค่ไหน..เราเจอกันผิดที่และผิดเวลาไป
KissKhem : พี่รักผมไหม ผมรักพี่เขม
My Darling : พี่รักเรามาก มากจริงๆ
Kiss Khem : ผมก็นอนไม่หลับอะพี่เขม..อยาก...
My Darling : ????????????
KissKhem : อยากกอด
My Darling : อยากกอดอย่างเดียวเหรอ
KissKhem : ใช้อยากมีคนมาหยอกเล่นมันเพลินทำให้ผมหลับแต่ไม่ต้องห่วงเพราะว่าเอานะเอาอยู่แล้ว
My Darling : เวลาแบบนี้ยังมาคิดถึงทะลึ้งกับพี่ตลอดเลย..แต่จะว่าไปอีกตั้งหลายวันกว่าจะกลับคิดถึง
KissKhem : คิดถึงอยากกอดผมเหรอ
My Darling : คิดถึงตู้เย็นไม่ได้ล้างมาหลายวันแล้ว =O=
KissKhem : พี่เขมกลับบ้านพี่กันไหมอะถ้าไม่อยู่ในโรงเรียนก็คงไม่ผิดใช่ไหมอะ
My Darling : กลับไปค่อยคุยกันอีกทีคริส พี่ว่าตอนนี้เรานะนอนได้แล้วนะอย่านอนดึกไม่ดีรู้ไหมเพราะตอนเช้าตื่นมาจะเรียนไม่รู้เรื่องจำได้ไหมพี่อยากให้เราตั้งใจเรียน
KissKhem: ครับพี่เขม
My Darling :Good night I always love you my student.
KissKhem : Good night I always love you too My teacher.
off line.........
ผมวางมือถือลงอีกที รู้สึกคอแห้งอยากดื่มน้ำ ผมเลยลุกขึ้นเดินออกไปผมเปิดประตูเบาๆเพราะคิดว่าพวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้มันอาจจะหลับกันแล้วเดี๋ยวจะเสียงดังจนทำให้พวกมันตื่น แค่มานอนเป็นเพื่อนก็รบกวนมันสองคนแย่แล้วซึ่งปกติมันจะไปหาแฟนไปนั่งไปคุยกับแฟนที่เรียนคนละทีเป็นรุ่นพี่พวกมันรู้สึกว่าแฟนมันจะเรียนมหาวิทยาลัยแล้วด้วยนี้มาอยู่กับผมแฟนคงโกรธบ้างแหละ ผมแหง้มประตูเบาๆแต่ผมก็ต้องรีบปิดแบบเบาๆทันที
ผมเห็นไอ้อาร์ทมันกำลังจูบอยู่กับไอ้โจ้!!! ที่นอนตะแคงอยู่ตรงด้านหน้าไอ้อาร์ทอีกที แค่เห็นเขาจูบน้องผมยังลุกขึ้นพรึบเลย
"อาร์ท...พอ..เชี้ยเดี๋ยวไอ้คริสมันก็เปิดประตูออกมาตกใจพอดี" โจ้มันดันไอ้อาร์ทให้หยุด ผมเลยไม่กล้าเปิดประตูออกไปเลยอะ
"เข้าห้องน้ำกันปะ"
"ไม่เอา"
"น่า..อยากอะ.."
"มาอยากบ้าอะไรตอนนี้..พอ..พอ..พอ.."
"ดูหนังโป้เข้าหน่อยมีอารมณ์นะมึงอะ"
"คริสมันหลับแล้วมันปิดไฟในห้องแล้วเข้าห้องน้ำกัน" ไอ้อาร์ทมันชวนไอ้โจ้เข้าห้องน้ำ
"เอามาเปล่าถุงกับเจลนะ"
"เอามาดิ..ไม่เคยขาดเพราะโอกาสมันมีไม่เยอะ" และมันสองคนก็พากันเข้าไปในห้องน้ำทันทีผมค่อยแง้มประตูออกตกลงไอ้สองตัวนี้ด้วยเหรอ แต่ที่สำคัญมันมีแฟนกันทั้งคู่นะ -o-
ผมรีบวิ่งแบบย่องๆเพื่อไม่ให้มีเสียงไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นก่อจะรีบวิ่งกลับเข้าห้องนอนทันทีไม่กล้าไปแอบฟังอะ พอเข้าห้องนอนได้ผมก็รีบกดล๊อกประตู อันที่จริงที่ผ่านมานะผมคลุกคลีกินนอนอยู่กับเกย์มาตลอดเลยไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำก็มันเล่นมีแฟนเป็นผู้หญิงทั้งนั้นหมดเลยนิจะดูออกได้ไง ผมรีบกระโดดขึ้นเตียงคุมหัวคุมโปงต้องนอนให้หลับ เพราะไอ้คู่นี้น่ากลัวที่สุด
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าพิเศษ ของโป้ง VS ปัน ปัน มีฉากเสียเลือด NC นั้นเอง และตอนต่อไปครูเขมจะหาทางออกให้คริสได้ยังไงต่อจาก พิเศษโป้งกับปัน ปัน
ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจนะคะ รักคนอ่านจัง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านพักเดียว เจอไป 2 ตอน ถึงกับช็อกกกกก ไอ้โป้งเป็นเกย์ แอบรักมา 5 ปี ไอ้โ้จ้กะอาร์ทก็ซั่มกันเอง เท่ากับคริสนี้เกย์คนสุดท้ายเลยนะเนี่ย o22 o22 o22 :a5: :a5: :a5:
หลังจากช็อกอย่างต่อเนื่องแล้ว มาเข้าประเด็นหลัก พี่เขมจะทำอย่างไรดี :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอตอนหน้า NC เลือดสาดของ โป้ง กะ ปัน ปัน(ทำไมต้องปันปัน ทำไมไม่ปันทีเดียว) :haun4: :haun4: :haun4:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านพักเดียว เจอไป 2 ตอน ถึงกับช็อกกกกก ไอ้โป้งเป็นเกย์ แอบรักมา 5 ปี ไอ้โ้จ้กะอาร์ทก็ซั่มกันเอง เท่ากับคริสนี้เกย์คนสุดท้ายเลยนะเนี่ย o22 o22 o22 :a5: :a5: :a5:
หลังจากช็อกอย่างต่อเนื่องแล้ว มาเข้าประเด็นหลัก พี่เขมจะทำอย่างไรดี :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอตอนหน้า NC เลือดสาดของ โป้ง กะ ปัน ปัน(ทำไมต้องปันปัน ทำไมไม่ปันทีเดียว) :haun4: :haun4: :haun4:
เราชอบชื่อ ปันปัน ไม่รู้ซิเราว่ามันน่ารักดี ไม่รู้ว่าต้องพมพ์ติดกันหรือเว้นวรรค เคยเห็นเด็กชื่อนี้มันน่ารัก :o8: :o8:
เพราะว่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้โห :z6:
-
Part โป้ง VS ปันปัน (NC 18+)
ผมเดินกลับบ้านพักนักเรียนพร้อมกับ ปันปัน ผมเดินไปดูไอ้คริสโตเฟอร์ที่บ้านพักครูเขม คริสโตเฟอร์มันหนีผมไปนอนที่นั้นก็เพราะว่าวันนี้ผมระงับความรู้สึกลึกๆในใจของผมกับไอ้คริสไม่ได้ทั้งที่ผมไม่ควรจะทำเพราะว่ามันไว้ใจในฐานะเพื่อนรักมันมากแต่ผมก็เกือบจะทำแบบนั้นกับเพื่อนที่รักของผมเอง
ที่จริงผมแอบไปหาคริสโตเฟอร์ที่บ้านพักนักเรียนตั้งใจแค่ไปดูอาการมันเห็นมันซึมตั้งแต่เรื่องของมันกับครูเขมถูกเปิดโปรง แต่ยิ่งผมเห็นอาการที่มันจะเป็นจะตายกับครูเขมแล้วผมกับทนไม่ได้ผมเกือบทำแบบนั้นกับคริสโตเฟอร์ไป ดีที่มี่นต่อยผมจนสติกลับคืนและจังหวะที่ปัน ปัน มันเข้ามาพอดี ผมเลยได้สารภาพมันไปตรงๆว่าผมเป็นเกย์และที่คบรุ่นพี่เป็นก็แค่บังหน้าส่วนแฟนผมในะเขาเป็นเลสเบี้ยนเขาก็คบผมบังหน้าเช่นกัน เฮ้อ!!!! ชีวิตไม่ค่อยสมประกอบ
เมื่อก่อนจะมีผมกับคริสโตเฟอร์ไปไหนไปกันจนกระทั้งคริสโตเฟอร์ถูกพักการเรีบนและไอ้ปัน ปันก็ย้ายเข้ามาผมกับปันปันสนิทกันเร็วมาก เพราะว่ามันไม่ค่อยพูดไปไหนก็ไป ไม่ฮือไม่อือลากไปไหนก็ยอมไปทั้งนั้น และผมเองก็รู้ว่าปัน ปัน มันเป็นเกย์ วันที่พ่อมันยืนด่ามันให้มันเลิกเป็นแบบนี้ ผมไม่แปลกใจทำไมวันหยุดมันไม่กลับบ้านเลย ผมสงสารมันนะดูเตี่ยกับม๊าไม่ชอบมันเอาเอามากมาก ไม่อย่างนั้นจะทิ้งให้มามันเรียนไกลจากบ้านขนาดนี้เลยเหรอ
“หมับ” ผมจับมือปัน ปัน โดยที่คนข้างเดินกดมือถือเล่นไปด้วย ปัน ปัน แค่หันมามองหน้าผมโดยไม่พูดอะไร บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่าทำไมผมยังไม่เปิดใจให้ปัน ปัน มันทั้งปัน ปันมันรู้ใจผมทุกอย่างเรียกได้ว่ามองตาแล้วรู้ใจแทบจะไม่ต้องพูดอะไร
“จับมือได้แล้วเหรอ” เสียงคนข้างๆเอ่ยถามผมโดยไม่หันมามองหน้า
“อืม” แค่นั้นสั้นๆ
“หึๆ”เสียงหัวเราะในลำคอของคนเดินเคียงข้าง
“ใช้เวลานานเนอะ”
“แค่ปีครึ้งเองไม่นานหรอก”
“ปีครึ้งนี้นะไม่นาน นึกว่าจะรอให้กูวางยาและจับทำเมีย”
“หึๆ แน่ใจเหรอว่า...ว่าจะยอมให้กดนะ..เดี๋ยวรู้ว่าใครกดใคร” ผมพูด ตอนนี้เดินมาถึงบ้านพักแล้วผมไขกุลแจเข้าบ้านพัก ทีนที่ผมปิดประตูลง
“หมับ” ปันป้น มันกอดผมจากด้านหลัง
“ถ้าอย่างนั้นโป้งก็รู้ดิว่าปันปันเป็นเกย์”
“รู้นานแล้วแหละ “ ผมพูดไป
"กูแอบได้ยินตอนเตี่ยมึงมาหาและเขายืนด่ามึงอะ..ที่ให้มึงเลิกเป็นเกย์!!" ผมพูดไอ้ปัน ปันมันก้มหน้าลง วันนั้นผมโคตรสงสารมันเลยอะ
“ทำไมต้องทำเป็นรังเกียจเกย์ด้วยละ..กูโคตรเครียดเลยนะโป้ง..กูกลัวมึงไม่อยู่กับกู...กูกลัวไปทุกอย่างเลยนะรู้ไหม..ไอ้บ้า!! “ แต่ตอนท้ายมันด่าผมทำไมเนี๊๊ยะ
“เวลามึงมานอนกับกูมึงลวนลามทั้งคืนแบบนั้นถ้ากูไม่เป็นนี้มึงคงกระเด็นออกไปตั้งแต่คืนแรกแล้วปันปัน ” ผมพูดขณะที่ผมกำลังถอดนาฬิกาข้อมือออกสายชำเลืองไปมองคนที่ยืนหน้าทำหน้าแดงเพราะผมรับรู้การกระทำของมันตลอดถ้าผมไม่ใช่มันคงโดนเตะไปแล้ว
“และ..กูพยายามอยากจะมีทางเลือกอื่น” ผมพูดโดยยืนหันหลังให้ ปันปัน
"พยายามเลิกนะเหรอ..เกย์นะไม่ใช่ริสซี่จะได้เลิกเป็นได้.." ผมสะบัดหน้าไปมองไอ้ที่ยืนทำตาแป๋ว!!
“และที่โป่งอยากเลิกเพราะไอ้คริสมันเคยบอกว่าไม่เป็นด้วยใช่มั้ย” ไอ้ปันปัน มันถามผม ผมนิ่งเงียบ
“โป้งรักคริสมากเลยใช่ไหม” ปันปัน มันถามผม ผมหั่นหลังให้พร้อมถอนหายใจยาวๆเป็นคำตอบ ผมรู้ตลอดปีครึ้งมันดีกับผมแค่ไหน มันพยายามเข้ามาแทนที่คริสโตเฟอร์มากแค่ไหน ผมเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดอะไรทิ้งให้ ปีน ปัน ยืนอยู่กลางห้อง ผมปิดประตูห้องน้ำลง ไอ้อาร์ทนะมันบอกผมตลอดแหละว่าไอ้ปัน ปัน มันรักผม
“ไม่อาบน้ำก่อนนอนหรือไง..เร็วเลย..มาทำหน้าที่ถูหลัง” ผมเปิดประตูห้องน้ำบอกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงกลางบ้านพัก ผมถอดเสื้อผ้ารอในห้องน้ำจนปัน ปัน มันเข้ามา
“โป้งถ้าอย่างนั้นมึงก็รู้นะซิว่ากูคิดยังไงกับมึงอะ”
“แล้วคิดยังไงละ” ผมกันมายืนตรงหน้าไอ้ไอ้ปันปัน ยืนกอดอกมอง
“แค่สนุกเพราะอยากล้อเล่นกับความรู้สึกแบบนั้น.หรือว่าไง” ผมถามคนตรงหน้า ผมถูกสอนมาให้โตเกินตัวโดยพ่อของผม พ่อผมเป็นผู้รับเหมาก่อสร้าง มีบริษัทรับเหมาเป็นของตัวเองในช่วงปิดเทอมผมจะต้องกลับไปช่วยพ่ออยู่เสมอ
“ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อยนะโป้ง”
"ไม่จริงอะมรึงแกล้งให้กูต้องเข้ามาช่วยตัวเองหลายครั้งแล้วนะ.." ผมพูดเลิกคิ้วมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าเขินผม ผมชอบเวลามันเขินนี่แหละ
"ชอบเล่นกับรู้สึกคนอื่นแบบนี้นักหรือไง"ผมถามปันปัน
"ไม่ได้ล้อเล่นกับใครทุกคน..ไม่เคยอะ..เห็นกูเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแต่กูก็ไม่เคยนะโว้ย...เออ..ก็..ก็มี..แอบมองหน้าตาดีบ้างแต่กูไม่เคยไปทำแบบนั้นนะกับใครจริงๆ"ปัน ปันมันพูด
"หึ?” ผมเลิกคิ้วมอง
“จริงๆแค่มอง ไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร...ทำกับมึงคนเดียว” ปัน ปัน มันก้มหน้าลงมันเขินผมใหญ่เลย
"กูแรดเงียบ" คนตรงหน้าผมพูด
"หึ ๆ ต่อไปห้ามแรด..เข้าใจไหม..และห้ามไปทำแบบนี้กับใคร..ไม่ว่ากับไอ้อาร์ทหรือว่าไอ้โจ้..ห้าม" ผมพูดมันเงยหน้ามองผม
"มึงเห็นได้ไงอะ"
"เห็นดีผู้ชายที่ไหนเขาไล่จับ...ตรงนั้นกันละดีนะที่สองตัวนั้นมันไม่เตะมึงเอาละ" ผมพูด
“ถอดเสื้อผ้าซิจะได้อาบน้ำ หรือว่าจะอาบทั้งชุดละ” ผมถามคนตรงหน้า
“หึ? “
“ถอดเสื้อผ้าออก..ที่แบบนี้ทำป๊อด...ที่ต่อหน้าพวกไอ้อาร์ททำปากเก่ง”
“รู้นะว่าพูดอะไรไว้นะ”
“ไอ้เชี้ยอาร์ทแม่งไหนบอกไม่พูดไงวะ” ปันปันหันไปพูดข้างๆ
“หมับ” ผมจับชายเสื้อค่อยเลิกมันขึ้นช้าๆ ผมคิดไว้อยู่แล้วเชียวตั้งแต่เห็นหน้าวันแรกที่เดินเข้าห้องเรียนผิวพรรณหน้าตามันผิดแปลกจากผู้ชายทั่วไป ตอนนี้เสื้อกล้ามกำลังถูกถอดออกไปทางศรีษะ ในกำลังเผยให้เห็นผิวเนียนๆ ปัน ปัน มั้นเป็นผู้ชายตัวเล็กที่คล้องแคล้วว่องไวจึงได้ตำแหน่งPoint Guard (PG) ไปโดยปริยาย
ทันทีที่ผมถอดออกไปเสื้อกล้ามบาสของปันปันออกไป ร่างบางที่โดนถอดเสื้อออกไปก็รีบมือขึ้นมากอดอกปิดสองจุดนั่นอย่างเอียงอายเอาแต่ก้มหน้ามองพวงของผม
“ปกติเอาแต่แอบมองวันนี้เห็นเต็มๆตาเลยดิ”
“......”
“รู้ได้ไงวะ” เงยหน้าขึ้นมามองผม T_T
“รู้แล้วกันนะ"
"และเวลานอนนี้ก็กุมไข่กูไว้เป็นตัวประกันจนช้ำหมดแล้วเนี๊ยะ..มึงนี้โรคจิตนะเนี๊ยะ" ผมพูดและจับขอบกางเกงบอลจะดึงลงให้
"หมับ" มือที่จับรั้งมือผมไว้ ปัน ปันเงยนหน้าขึ้นมามองหน้าผม
"โป้งแน่ใจแล้วเหรอที่จะทำแบบนั้น...กับ...เรา.." ปันปันถามผม ผมก็เลยต้องปล่อยมือและเปลี่ยนไปเป็นยืดตัวตรงยกมือขึ้นช้อนเข้าที่ใบหน้าของปัน ปันก่อนจะประกบริมฝีปากครอบริมฝีปากบางๆ ริมฝีปากไอ้ปัน ปัน มันบางและเล็กมากไม่เหมือนริมฝีปากผู้ชายทั่วไปสักเท่าไหร่ ปัน ปัน เผยอปากเล็กน้อยให้ผมสอดแทรกลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหวาน
"อ่าห์" เสียงครางเบาๆมาจากคนที่ถูกผมจูบ
"ปัน ปัน กูพยายามรักมึงนะแต่มันยังไม่เต็มร้อยดีวะ" ผมพูดตรงหลังจากที่ผมถอนริมฝีปากตัวเองออก
"แล้วจะรักหรือเปล่า" ปัน ปันถามผม ผมพยักหน้า
"งั้นก็..ไม่รอนะ...เพราะว่ากูรักมึงแล้วนะโป้ง...ให้กูรักล่วงหน้าไปก่อนแล้วกัน"
"สักวันมันคงตามทันใช่ปะ" ปัน ปันมันถามผม มุมปากผมกระตุ๊กขึ้นพร้อมร้อยยิ้ม ผมก้มมองปันปันมันถอดกางเกงของมันเอง
"ฮึก!!" ผมก้มลงมองต้องอดขำไม่ได้
"ขำอะไร"
"ทำไมเล็กจังวะ"
"ไอ้เขี้ย...กูใส่กลับเหมือนเดิมแล้ว" ปันมันทำท่าจะดึงกางเกงกลับ
"ไม่เป็นไรเพราะว่าคงไม่ได้ใช้หรอก"ผมพูด
"เอาเปรียบวะ"T_T
"มันเล็กโดนไปเสียความรู้สึก...แต่ตอนนี้รีบอาบน้ำดิจะได้ไปต่อกันที่เตียง"
"ไม่ทำในนี้เหรอ..เคยดูในAV ในห้องน้ำฟินดีวะ.."
"มึงเคยเหรอ"
"ไม่เคยอะ..ลองดู...แต่อย่าทำกูเจ็บนะ...กูครั้งแรก" ไอ้ปันปันพูดยืนปิดเอียงอายด้วย
"เห็นกูแบบนี้นะ...ยางอายกูมีเยอะนะโว้ย..และเห็นกูแรดแต่แรดอย่างมีระดับ..กูรักนวลสงวนตัวมาตลอดน่า!!" มันพูดแบบนี้ผมควรจะจับกมันกดลงไหมละ
"เออๆ..มาดิอาบน้ำดึกแล้ว..รีบทำจะได้รีบนอนหรือจะไม่ทำ"
"ทำ!!"
"แรดอย่างมีระดับ!!" ผมสะบัดหน้าหันไปมองหน้า ปันปัน ผมหมุดเปิดก๊อกน้ำ น้ำที่ฝักบัวก็ไหล่ลงมาผมดึงร่างบางเข้ามายืนตรงหน้าส่วนสูงมันเตี้ยกว่าผมหน่อยผมสุงเท่าๆกับไอ้คริสโตเฟอร์
"หันหลังซิ...สิวหายแล้วนิ..เหลือแค่ไม่กี่เม็ดเอง" ผมพูดเอาสบู่ถูหลังให้
"ยังไม่หายเลยบอกให้แม่ส่งสบู่มให้อยู่เนี๊๊ยะ " ปันปันพูดเอี้ยวตัวมาพูดกับผม ผมใช่มือแตะที่ตรงแผ่นหลังคนร่างบางเบาๆ ชอบเปิดหลังให้ผมทายาให้ประจำ ตั้งแต่มันเริ่มขึ้นจนจะหายแล้วเนี๊ยะ และผมก็ค่อยๆหมุนปันปันหันมาหาผม ร่างบางเงยหน้ามองหน้าผม ผมก็ส่งสบู่ให้ พอรับไปสบู่หล่นจากมือ
"เก็บสบู่ก่อนนะ" ปัน ปัน ก้มลงไปเก็บ
"ทำท่าเก็บสบู่อ่อยกูอีกแล้วไอ้ปันปัน " ปันปันมันก็เอาสบู่นะมาถูตามตัวผมไปด้วย ระหว่างที่ก้อนสบูถูไถไปกายกำยำ ผมก็ใช้มือช้อนใบหน้าเล็กๆนั้นเข้ามาแลประกอบปากจูบ ปันปัน มันทำตามผมได้ดีมากเราแลกลิ้นกันพัลวันเลย แลผมก็ไล่จูบจั้งแต่แผ่นอกเล็กๆแบนๆไล่ลงไปจนถึงหน้าท้อง
"อืมมม..อืมม..อืมม"เสียงครางเบาๆของที่ยืนบิดไปมา
"อ่าห์....โป้ง...โป้ง.." เรียกชื่อผมใหญ่เลยนะทันทีที่ผมครอบแกนกายของปัน ปัน เล็กกระทัดรัดดีจริงๆ ปันปันถึงกับเด้งสู้ปากผมใหญ่เลย
"โป้ง ..ปัน ปันชอบอ่าห์"
"ชอบก็ช่วยยืนเฉยๆได้ไหมปัน ปัน" ผมถอดปากบอกคนที่ยืนเด้งหน้าเด้งหลังผมใช้ปากอยู่พักหนึ่งก่อนจะดีดตัวขึ้นมา หยักเพยอให้ลงไปทำให้ผมบ้างซิ ปัน ปันก็รีมหมุดลงไปทำให้ราวกับว่าอยากทำมานานแล้ว
"อ่าห์..ซี้ด..ปัน ปัน"ผมครวญครางออกมาด้วยความรู้สึกดี ปันปันมันทำให้ผมราวกับกำลังกินไอติมยังไงยังงั้นเลย
"โอ้วว.ปัน...ปัน..ซี้ดดดด" เสียงซี้ดปากยาวๆของผม ปัน ปันปลุกอารมณ์ผมซะกระเจิงไปหมด ถามว่าเคยมีอะไรกับผู้ชายใหม่เคยพวกทีมาแข่งรถมันจะเอาเด็กมันมาเป็นเดิมพันและผมก็ได้ทั้งหญิงและชายนั้นแหละ ดังนั้นมันทำให้ประสบการณ์กับผู้ชายพอจะมีบ้าง ผมดันร่างปันขึ้นมาและพลิกให้ปัน ปันไปยืนผิงกำแพง
"แล้วเราจะทำยังไงกันอะ" ปัน ปันมันถามผม
"เดี๋ยวก็รู้ " ผมพูดและยกเท้าปันปันขึ้นมาข้างหนึ่ง
"เอาแขนคล้องคอไว้ซิปันปัน"
"ห๊ะ"
"เอาแขนมาคล้องคอโป้งไว้" ผมพูดและจับแขนปัน ปันไปคล้องต้นคอผมไว้
"ชอบให้แทนว่าโป้งอะ" ปัน ปันพูดก่อนจะยกแขนพาดคล้องคอผมไว้ ผมหยิบสบูเด็กมาทูมือไว้และทำการเบิกทางให้ก่อน
"โอ้ยย..โป้ง" ปันปันสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
"เจ็บหรือเปล่า"ผมกระซิบถามปันปัน
"เจ็บอะแต่..จะอดทน" ปันปันกระซิบตอบผม
"เก่งมาก" ผมกระซิบกลับก่อนจะเพิ่มเป็น 2 นิ้ว"
"อู้ยย..." ร่างบางร้องครางออกมาตามการขยับของนิ้วมือและผมก็เพิ่มเป็นสามนิ้ว
"อ่าห์ ..โป้งง..แน่นอะ"
"ยังไม่เจอของจริงเลยนะ..ปันปัน" ผมกระซิบ
"อยากเจอยังงะ" ผมกระซิบเพื่อปลุกอารมณ์ปัน พร้อมกับไซ้ซอกคอขาวๆ มือก็เบิกทางไปด้วยผมเริ่มรู้สึกว่าปัน ปันเริ่มโยกย้ายส่ายสะโพกนั้นแปลว่า ปัน ปันกำลังพร้อมไปกับผม ผมหยิบสบูทีเป็นเศษมาและทางลงที่ช่องทางรักของปัน ปันจะได้สอดใส่ได้ง่ายขึ้น ท่าทีจะใช้นี้ต้องใช้กำลังขาเยอะพอสมควร มันแรกมันชวนผมเล่นท่ายากเลยอะ
"คล้องคอโป้งไว้นะปันปัน" ผมบอกปุ๊ป ปัน ปันรีบทำตามที่บอกทันทีและผมก็ยกสะโพกปัน ปันให้ลอยดันปัน ปันให้หลังติดผนังห้องน้ำไว้
"เหมือนจะยากเลยอะโป้ง"
"มันยากตั้งแต่ชวนเล่นในห้องน้ำแล้วแหละ ...ที่จริงนายควรจะเริ่มจะท่าเบสิคก่อนนะ" ผมพูด +_+
"เขาชวนเล่นผิดที่ใช่ป่ะ" O_O
"ถูก!..แต่จะพยายาม..เคยเล่นแต่กับสาวๆไม่เคยเล่นกับผู้ชายท่านี้" ผมพูดแต่ไม่ยากสำหรับผมหรอก ผมกำลังจ่อช่องทางรักแล้วและค่อยๆดัน
"โอ้ยย..โป้งง...เจ็บ....เจ็บอะ.."
"อดทนหน่อยซิ...อยากมีสามีต้องอดทน"
"อ่าห์...ทำไม..อ่าห์..ในหนังมันดูเหมือน..อู้ยย..ไม่เจ็บอะ..อู้ยย.โป้งงงง"
"อะ..นี้เขาจะมีสามีแล้วเหรอ? " ผมเงยหน้ามองเข้าไปจะครึ้งแล้วนะยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ
"อืมม...อ๊าก...พล้วด"มันเข้ายากจริงๆ ผมต้องออกแรงดันจนมันเข้าไปมิดด้าม
"อ๊ากกกก..โป้งง" ปันร้องลั่น ผมเงยหน้ามองอย่าร้องดัง ปัน ปันเลยเอามือปิดปากตัวเอง ผมก็รอให้มันได้ทีสักพักจนเริ่มคุ้นเคยก็ค่อยๆขยับ เบาๆ เบาๆ
"อ่าห์..โป้ง...ซี้ด....เสียว!" ผมยิ้มอย่างพอใจคนที่ผมกำลังร่วมสนุกด้วยคราวเสียงกระเซ่าออกมาแสดงว่ากำลังต้องการ ผมก็เร่งขึ้นมาอีก และเร่งเร็วขึ้น เร็วขึ้น ปัน ปันก็กอดคอผมแน่น ผมเริ่มจะหนักเลยลดตัวลงให้ปัน ปัน ยืน และยกขาปัน ปันขึ้นมาพาดเอวและใส่ไม่ยั้งเลย ปัน ปันร้องเสียงดัง มือก็จัดการของตัวเองไปด้วยมือของตัวเองส่วนผมก็ยันผนังห้องน้ำไว้และเปลี่ยนมาท่าที่ชอบยั่วผมเหลือเกิน ท่าเก็บสบู ผมจับปัน ปันพลิกมาอยู่ข้างหน้าและกดให้ปัน ปันโน้มตัวลงไปและใส่ที่ด้านหลังอีกทีรัวไม่ยั้งเช่นกัน
"ห๊ะ...ห๊ะ..เป็นไง..ปัน.ปัน.ห๊ะ.."
"อู้ย.โป้ง...อู้ยย...อะ..อะ...อะ..อะ ..อะ..."
"ปัน..ปัน ..ไม่ไหวแล้ว..โป้งออกแล้วนะ..."ผมพูด ผมเอื้อมมือไปจับไหล่ปันและซอยรัวกว่าเดิมจนผมรู้สึกว่าของเหลวทะลักออกมเหมือนภูเขาไฟที่ปะทุพ่นลาวาออกมา ผมก็ค่อยช้าๆลง ช้าลง จนหยุดนิ่งผมดึงปัน ปันให้ยืดตัวตรงกอดปัน ปัน จากด้านหลัง
"ขอบคุณนะครับ" ผมกระซิบ
"พูดเพราะก็เป็นเนอะ"
"ชอบเหรอ"
"ชอบดิ..รู้ไหมว่าอิจฉาเวลาโป้งพูดกับสาวๆพูดเพราะๆกูโคตรอยากไปเกิดใหม่เลยอะ..จะได้เป็นผู้หญิง T_T" ปันปันเอียงคอหันมาตอบผม
"ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมไม่ต้องไปเกิดภูมิใจที่มึงเกิดเป็นชายเถอะ..เพราะจริงๆกูไม่ได้ชอบผู้หญิง..คบแก้ขัดและเขาให้กูก็เอาเพราะไม่ชอบปฏิเสธของฟรี"
ผมพูด มันรีบยิ้มตาหยีทันที
ผมสองคนก็อาบน้ำล้างตัวกันก่อนจะออกมาสวมเสื้อผ้า ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอน ปัน ปันมันต้องทาครีมบำรุงหน้าก่อนะนอนผมนั่งมองและคนร่างเล็กก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม ผมพลิกตัวมานอนตะแคง
"ปันปัน ถ้าพ่อมึงรู้ว่ามึงไม่ได้ดีขึ้นเลยละวะเขาไม่ด่ามึงเหรอวะปัน ปัน" ผมถามปัน ปัน
"หมับ "ปันปัน มันเข้ามากอดผม
"ไม่รู้อะโป้งแต่กูทำไม่ได้อะ..ทำให้ตัวเป็นปกติเหมือนคนอื่นทำไม่ได้"
"ถ้าโป้งอายไม่ต้องบอกใครก็ได้นะ" ปัน ปันพูด
"ทำไมคิดแบบนั้นอะปัน ปัน...ถ้าอายคงไม่ทำแบบเมื่อกี้หรอกนะ..นี่ไม่ใช่พวกทำเพราะนึกสนุกนะ" ผมพูดปัน ปันมันเงยหน้ามองผม
"โป้ง ไหนมึงบอกว่าจะดู fifthy shades of gray ไง วันนั้นเอามาก็ไม่ได้ดูอะ...กูอุตสาห์ตั้งตารอดู..รอกับโป้งด้วยนะ"
"อยากดูเหรอถ้าดูแล้วมีอารมณ์ต้องให้กดอีกรอบนะ" ผมพูด ไอ้ปันปันเงยหน้ามองทำหน้าเบ้เล็กน้อยคงยังเจ็บอยู่ละซิ ผมเลยลุกขึ้นไปหยิบโน๊ตบุ๊คมาเปิดแผ่นหนังที่ปันปันมันอยากดูมาเปิดดู
"โป้งรักปันปันบ้างไหมวะ...ถามจริงๆเถอะ"
"ก็รู้สึกดีอะ.....เออ...."ผมทำท่าจะอธิบายแต่ปันปัน มันโน้มคอผมและประกบจูบผมซะก่อน มันดูดดื่มมันแตกต่างจากจูบสาวๆที่ผมได้สัมผัสมา
"รู้สึกดีปะวะ" ปันปันถามผม ผมพยักหน้าเบาๆและปันปันมันก็หันไปดูหนังต่อ ผมสวมกอดคนตรงที่นอนตะแคงอยู่วันนี้มันรู้สึกดีกว่าทุกวัน เพราะว่าผมกอดคนนี้ตอบ ที่ผ่านที่เอามันมานอนเป็นเพื่อนแทนไอ้คริสโตเฟอร์นะปันปัน มันมักจะเป็นฝ่ายกอดผมจากด้านหลังเสมอ
"โป้ง ปันปัน รักโป้งนะ...ไม่อยากจะเชื่อเลยอะว่ามาถึงจุดนี้ได้ยังไง"
"จุดนี้จุดอะไร"
"ที่ได้เป็นเมียโป้ง"
"กูดีใจแทนเตี่ยกับม๊ามึงวะปันปัน ....นี้อุดมคิตมึงเลยใช่ไหมวะ...อยากเป็นเมียเนี๊ยะ"
"ใช่ตั้งแต่ตอนที่ครูให้กูไปยืนหน้าห้องแล้ววันแรกที่แนะนำตัวอะพอกูเห็นมึงนะ.....อยากได้ทำสามีวะ"
".............."
"ปันปัน กูว่ามึงเก็บหนังไว้ดูพรุ่งนี้เถอะ..ดึกแล้วเดี๋ยวมึงพากูตื่นสายจนได้"ผมรีบพูดกลัวจับมันกดอีกรอบปันปันกดปิดโน๊ตบุคและลุกไปกดปิดไฟก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนอนเตียงที่ปกติที่นอนได้คนเดียวแต่มีนไม่คับแคบไปเลยสำหรับผมสองคนปันปันมาซุกหน้าลงที่อกผมบ้างครั้งมันก็เหมือนเด็กน้อยที่โหยหาความรักความเข้าใจ วันนั้นที่ผมแอบได้ยินเตี่ยยืนด่ามันโคตรสงสารมันเลยแต่ผมก็ไม่อยากเปิดใจ ผมพยายามที่เดินออกไปเส้นทางนี้แต่มันก็ทำไม่ได้ ถ้าทำไม่ได้ก็เป็นแม่งไปเลยแล้วกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วหวังว่าคู่นี้คงจะฟินจิกหมอนกันบ้างนะคะ ขอบคุณติดตามคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1:
-
5555 เออ ดีๆ คริสไม่เหงาละนะทีนี้
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรียกเลือดได้ แต่ยังไม่สุดอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
เฮ้อออ เกย์ยกกลุ่มเลย 555 :laugh: :laugh: :laugh:
รอพี่เขม กะ คริส :z2: :z2: :z2:
-
เกย์หมดเลยงะ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
แล้วคู่โจ้ล่ะ o22
-
แล้วคู่โจ้ล่ะ o22
จะมาในตอนพิเศษของอาร์ทและโจ้เร็วๆนี้ค่ะ .... :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โป้ง VS ปันปัน
ผมตื่นมาตอนเช้า เป็นเช้าที่สดชื้นไม่จืดชืดเหมือนทุกวันเพราะว่าชีวิตที่แห้งเหียวของโป้งกำลังเปลี่ยนไป ผมออกมาจากห้องน้ำได้กลิ่นอะไรหอมๆ ปันปันมันยืนทำแซนวิสอยู่มันไปหาเครื่องทำแซนวิสมาจากไหนก็ไม่รู้
"โป้ง...หิวปะ" ผมเดินไปดูขณะที่กำลังติดกระดุม ปันปัน มันหันมาช่วยผมติดกระดุมเสื้อนักเรียนให้ผม
"อยากทำให้แบบนี้ตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้า" ปันปันพูดไปมือก็ติดกระดุมเสื้อนักเรียนผมไปด้วย
"ทำไมอะ" ผมเอียงคอถามคนตรงหน้า
"กลัวถูกเตะ!!" T_T
"ที่อย่างนี้ละทำเป็นกลัว...ที่ตอนกูนอนไอ้ใต้เข็มกูละคลึงมันมือมึงเลยนะ"
"รู้ว่าถ้าโป้งหลับนะตื่นยาก!!..และถ้าจับได้บอกว่านอนละเมอก็ยังได้นิ" ดูคนตรงหน้าผมพูดทำตาปริ้งๆ
"นี้ทำซะตั้งเยอะไปให้ใครกิน..จะไปแจกหนุ่มที่ไหนเนี๊ยะ" ผมเดินมาดูแซนวิสที่ปันปันทำเอาไว้ มันทำซะเยอะเชียว
"หึงเหรอ" ทำตาเป็นประกายเชียว ไม่น่าเปิดโอกาสให้มันเลยปันปัน
"ก็มึงเป็นเมียกู..บอกแล้วไงให้เลิกแรด!"
"รู้แล้ว..ว่ามีสามีแล้ว.แต่ทำไปเพื่อให้อาร์ทกับไอ้โจ้มันและก็คริสแค่นี้เองไม่ได้ทำให้ไปให้หนุ่มที่ไหนสักหน่อย" ผมหยักไหล่ตอนหันหลังแอบอมยิ้มเล็กน้อยและเดินไปหยิบเข็มขัดมาคาด ผมรู้สึกว่ามีมือมาจับชายเสื้อผมหยัดลงไปในกางเกงด้านหลังให้ผม ผมหันไปมองปันปันนั้นแหละ
"อยากทำให้..." ปันปันพูดเบาๆ ผมหันมายืน
"ก็ทำดิ..."ผมหยุดนิ่งสักพักก่อนจะพูดออกไปมันรู้สึกดีจังไงบอกไม่ถูก
"โป้ง...ปันปัน สงสารคริสมันอะ...มันรักครูเขมมาเลยนะ..นี่ไม่ได้พูดตอกย้ำมึงนะ"
"ไม่ได้ตอกย้ำเลยปันปัน...เต็มๆเลย .." ผมหันพูด
"โป้งอะ!..."
"แต่มันก็คือความจริง..."ผมพูด
"โป้งควรจะดีใจที่คริสมีคนที่รักและหวังดีกับคริสมากขนาดนั้นนะ"
"และโป้งก็มีปันปันนะที่รักและหวังดีอยู่แล้วทั้งคนหรือว่าไม่จริงง่ะ"ปันปันพูดผมเงยหน้าขึ้นจริงมันไม่เคยทิ้งผมเลยอยู่ข้างๆผมตลอดแม้กระทั้งเวลาไปกับแฟนมันคงเจ็บปวดเหมือนผมที่เคยมองเห็นไอ้คริสมันมีคนนั้นคนนี้เข้ามาแต่ที่เจ็บที่สุดคือตอนที่ครูเขมเข้ามานี้แหละ
"พอแล้วน้ำตาจะไหล..ไปเรียน.."ผมรีบพูดก่อนจะเดินไปหยิบเป้มาสะพายและปันปันก็เช่นกัน ผมเดินลงมาชั้นล่าง
"โป้งถ้าพ่อไม่ให้ปันปันเรียน...ปันปันไปอยู่กับโป้งได้ไหม...ปันปันจะหางานทำ...เพราะว่าพ่อเคยพูดไว้ว่าถ้าปันปันไม่เลิกเป็นเกย์เขาจะไม่ยอมรับปันปันกลับไปอยู่ที่บ้าน" ปันปันพูด ผมหันมามองหน้าปันปัน ไม่ได้พูดอะไรนอกจากจับมือมันคงเป็นคำตอบที่ดี
ตื้ด!! เสียงข้อความเข้ามือถือไอ้ปันปัน
"น้องกี้นัดไปคุยที่หลังโรงเรียนอีกแล้วอ่ะ"
"ไปไหมละ" ผมถามและหันหน้าไปมองทางอื่น
"หึงเหรอ"
".........." ไม่ตอบโหมดเงียบคิดเอาเองดิ กว่ากูหึงไหม
"ไม่ไปนะ" ปันปันถามผม
"คิดเองดิ....มีผัวแล้วนะ" ผมพูดแต่ปันปันมันก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตอบไปผมชะเง้อคอมองว่ามันพิมพ์ว่าอะไร
"พี่ไปไม่ได้ครับน้องกี้ ผัวพี่เขาไม่ให้ไปครับ..พี่ขอโทษนะครับพี่มีผัวแล้ว!!" มึงปฏิเสธเขาตรงไปไหมไอ้ปันปัน
"fu** you " ที่น้องกี้ส่งกลับมาให้มัน ปันปันเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผม
"เขาชมปันปันด้วยอะโป้ง" >////<
"ชมบ้านมึงดิ!!..นี่เขาด่าเว้ย!!!" ผมเดินมาถึงโต๊ะที่นั่งประจำ เห็นไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้มันนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นไอไฟน ผมนั่งลงตรงข้ามมันสองคนแต่ทว่าไม่เห็นคริสโตเฟอร์นั่งอยู่ที่โต๊ะ
"ไอ้อาร์ท ไอ้โจ้ แล้วไอคริสละ..เมื่อคืนมันหลับสบายดีไหมวะ"
"สบายมาก.."มันตอบพร้อมเพียงกัน
"มันหรือมึงสองคนที่หลับสบายวะ"ไอ้ปันปัน พูดมันสองคนเงยนห้าขึ้นมามองหน้าผม
"อะนี้แซนวิสกูทำมาเพื่อ" ปันปันมันสาวแซนวิสตรงหน้าไอ้สองตัวมันก็หันไปมองหน้ากัน
"มันชวนกินแซนวิสวะโจ้!!!" ไอ้สองตัวนี้พูดและยิ้มแบบนี้ผมรู้ได้ทันทีว่ามันคิดทะลึ้ง
"ปันปันเก็บแซนวิสลงกระเป๋าไปและเอานันยางขึ้นมาวางแทนเพื่อมันจะอยากบริหารฟัน" ผมหันไปบอกไอ้ปันปัน มันก็ทำตาโตปากเป็นรูปตัวโอก่อนจะหยิบแซนวิสกลับคืน
"อย่า!! ..แซวนิดแซวหน่อย...กินจร๊ากิน" ไอ้อาร์ทรีบดึงไว้ทันทีและหยิบไปกินกันคนละชิ้น
"แล้วนี้มันไปไหนวะทำไมยังไม่มา" ผมถามต่อ
"มันกำลังออกมาแหละมันต้องเก็บนอนให้เรียบร้อยก่อนมันเป็นแม่บ้านนี้หว่า"ไอ้โจ้พูด ไอ้คริสนี้นะเก็บที่นอน
"กูไม่เชื่ออะ" ผมรีบแย้ง
"แม่บ้านแม่เรือนเลยแหละ...มันถวายตัวเป็นนางสนมคุณครูเขมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..เก็บทำสะอาดกิ๊ก!!" ผมกับไอ้ปันปัน ทำหน้าแปลกใจทันที
"พูดง่ายว่าคริสโตเฟอร์กลายเป็นปดิวรัดาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฮาๆ " ไอ้อาร์ท
"มันแปลว่าอะไรนะโจ้" ไอ้อาร์ท ผมพยักหน้า
"ก็ แปลว่า ภรรยาผู้ซื่อสัตย์และภักดีต่อสามีไง" ไอ้โจ้ผมหันหยักเพยอให้คนข้าง ดูทำตาปริ้งๆส่งมาให้ผมอยากเป็นหรือไง
"นั้นไงเดินมาแล้วนั้นนะ" ไอ้อาร์ทมันพูดผมหันไปมอง คนที่เดินกดมือถือมาด้วย
"คริส!!!!" ไอ้โจ้มันตะโกนเรียกคริสโตเฟอร์มันสะพายกระเป๋าเป้เดินมานั่ง มันมองไอ้โจ้กับอาร์ทและหันมามองผมกับปันปัน มันมองผมสี่คนสลับไปมา
"เป็นอะไรของมึงคริส" ผมถามมันนี้มันยังหลอนผมอยู่หรือไง
"คริสแซนวิสกูทำมาเผื่อวะ...กินแซนวิสกัน" ปันปัน มันเรียกคริสโตเฟอร์กินแซนวิส มันมองหน้าตาแซนซิสก่อนจะเงยหน้ามองผมกับไอ้ปันปัน และหันกลับไปมองไอ้อาร์ทและไอ้โจ้อีกอีก
"แซนวิสไงครับคุณคริส" ไอ้อาร์ทมันโชว์แซนวิสให้คริสโตเฟอร์ดูมันก็ผง๊ะก่อนจะเพ็งมอง
"ไม่เอาอะกูไปกินโจ๊กดีกว่า..กูไปซื้อก่อนนะ" มันลุกพล้วดชึ้นทันที = O =
"อ้าวปกติมึงชอบไม่ใช่เหรอวะแซนวิส" ผมถามไอ้คริสโตเฟอร์
"วันนี้ไม่กินอะใจวะ...พรุ่งนี้กูก็ไม่กิน...งดกินแซนวิสไม่มีกำหนด" ไอ้คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะรีบเดินไปออกไปและไอ้สองตัวนี้ก็หันมามองหน้ากันหัวเราะกันผมว่ามันต้องพูดอะไรแน่ๆ ปันปันหันมาเลิกคิ้วสูงมองผม
"มึงพูดอะไรไอ้อาร์ท!!" ผมถลึงตาใส่ไอ้สองตัวที่นั่งข้ามผม
"กูไม่ได้พูดอะไร"
"ปกติมันชอบแซนวิสจะตายไป" ไอ้ปันปันพูด
"กูแแค่บอกว่ามึงสองคนอาจจะช่วยมันไปกินแซนวิส...รู้จักไหมแซนวิสนะ" ไอ้อาร์ทพูดผมว่าแล้วเชียวเรื่องทะลึ้งนี้ไม่มีใครเกินไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้
"ไอ้อาร์ท!!!" ผมอยากเตะมันวะ
"มันคืออะไรอะโป้ง...ดูหน้าตาไอ้สองคนนี้ความหมายมันต้องหื่นเหมือนหน้ามันแน่เลยวะ ...หน้าตามันบ่งบอก" ไอ้ปันปัน
"อ้าว! ลูกปันปันครับ..พูดไม่เพราะนะครับว่าพี่สองคนหน้าตาหื่น" ไอ้อาร์ทมันพูด
"เดี๋ยวค่อยบอก" ผมหันไปกระซิบ
"ต้องไปบอกกันสองคนเหรอ" ปันปันหันมา ผมว่าไอ้สองคนนะไม่หื่นหรอกไอ้นี้แหละหื่น และไอ้สองคนตรงหน้าผมนี้ก็กระซิบกระซาบผมอีก ผมเลยหยิบหนังสือปาใส่มันเลย
"จะว่าไปแซนวิสมึงอร่อยวะ...." ไอ้โจ้พูดและหันไปหยิบแซนวิสป้อนไอ้อาร์ทเพราะว่าไอ้นี้เอาแต่กดมือถือเล่น
"โป้งเดี๋ยวมานะปันปันไปเอาของก่อนนะคิดว่าคงถึงวันนี้แหละจะได้ใช้กันวันนี้เลย!!" ปันปันบอกผม ผมพยักหน้าเพราะผมรู้ดีว่ามันจะไปเอาพัสดุที่มันบอกว่าแม่ส่งมาให้มัน
"เซ็กส์ทอยเหรอ" ไอ้โจ้ผมสะบัดหน้าไปมองหน้ามัน
"ตุ๊กตาเทพหรือเปล่า"ไอ้อาร์ท
"บ้ากูไม่ชอบของปลอม" ผมเงยหน้ามองคนที่พูด
"มึงรีบไปเถอะปันปัน...มึงนี้ก็ไปบ้าจี๋ตามไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้มัน...รีบไปจะได้รีบมาก่อนเข้าแถว" ผมรีบบอกปันปัน
"ไอ้ปันปัน ...ฝากซื้อน้ำมาให้ขวดหนึ่งดิ"
"อืมม" ปันปันพยักหน้า
"โป้งละกินอะไรปะ...เอานมปะ..."
"ก็ได้..เอามากล่องหนึ่ง..เอาตังโป้งไปดิ"
"ไม่เป็นไรหรอกแค่นมกล่องเดียว...เดี๋ยวปันปันซื้อมาให้นะ" ผมพยักหน้าและปันปันก็เดินออกไป พอผมหันมา
"เฮ้ย!! "ไอ้คู่นี้มันจ้องมองผมตานี้แถบจะถล้นออกมาจากเบ้าเลย
"สารภาพมาเลยปกติมึงไม่เคยแทนชื่อตัวเองกัน..นอกจะ..เรียบร้อยกันไปแล้วไอ้โป้ง" ไอ้อาร์ทมันพูด
"โป้ง...ไอ้ปันปันมันโคตรรักมึงนะ..มันไม่อยู่ห่างจากมึงเลยนะ..และกูโคตรสงสารมันเลยตอนมันมองมึงไปกับแฟนมึงนะแต่มันก็ยังคงจะอยู่กับมึงวะ" ไอ้โจ้พูด
"มึงก็ใจร้ายกับมันมาตั้งนาน...แล้วนี้เมื่อคืนเรียบร้อยแล้วซิ" ไอ้อาร์ทมันแซวผม ผมนั่งเอนหลังผิงพนักไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั้งไอ้คริสโตเฟอร์มันเดินกลับมาพร้อมกับชามโจ๊ก
"เชิญนั่งครับพี่คริส" ไอ้โจ้มันลุกไปลากเก้าอี้แต่ไอ้คริสโตเฟอร์มันสะดุ้งกระโดดหนี
"เป็นอะไรไปครับพี่คริส.."
"ไม่มีอะไรกูแค่ตกใจสาด!! "
"ไอ้ปันปัน ไปไหนอะ" คริสโตเฟอร์ถามผม
"ไปเอาพัสดุม๊ามันส่งของมาให้มันนะ" ผมพูด ผมเห็นไอ้คริสโตเฟอร์มัน
"อาร์ท ..ปวดเยี่ยววะไปห้องน้ำกันวะ"
"อะไรวะ..เออๆ เร็วๆดิ" และไอ้อาร์ทมันก็ลุกไป ผมสังเกตุเห็นสายตาให้คริสโตเฟอร์มองไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้แปลกๆ มันมองจนพวกมันเดินลับหายไปด้วย
"คริส!!"
"โว้ยย" มันร้องตกอกตกใจ
"มึงเป็นอะไร..กูเห็นมึงมองไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้แปลกๆนานแล้วนะมึง"ผมถามไอ้คริสโตเฟอร์
"พูดมา!!" ผมบอกให้มันพูด
"กูถามอะไรอย่างดิวะ...มันสองคน..เป็น..เป็นเกย์ไหมวะ..."
"มึงเห็นอะไร"
"กู..กู...เมื่อคืนกูเห็นมันจูบกันและมันก็ชวนกันเข้าห้องน้ำอะไอ้โป้ง..."
"กูเห็นมันแปลกๆมาอาทิตย์หนึ่งแล้ววะแต่กูคิดว่ากูคงคิดมากไปวะนี้มันถึงขั้นนั้นเลยเหรอวะ"ผมพูด
"มรึงกลัวมันเหรอวะมันคงไม่ปลั้มมึงหรอกเวลามึงไปเมามันยังไม่ปลั้มมึงเลย"ผมพูด
"แต่มึงจะปลั้มกู" ไอ้คริสโตเฟอร์
"กู...เชี้ยเอ้ย!!"นั้นยังไงวนกลับมาหาผมจนได้
"ก็กู...ห้ามใจตัวเองไม่ได้คริสแต่กูคงไม่กล้าทำมึงแล้วแหละ" ผมพูดผมรู้สึกผิดกับมันมาก
"ไอ้ปันปันมันชอบมึงอะมึงรู้ยังอะ" ไอ้คริสโตเฟอร์มันถามผม ผมพยักหน้า
"กูโคตรดีใจที่มึงมีคนที่รักมึงนะโป้ง"คริสโตเฟอร์พูด
"มันบอกพวกกูแต่มันไม่ให้พวกกูบอกมึงวะเพราะว่ามันกลัวถูกมึงเกลียดมัน"
"กูรู้นานแล้ว...วันที่เตี่ยมาหามันและด่าว่ามัน...มันน่าสงสารวะ..กูทำไม่ลงหรอกวะ" ผมพูดไอ้คริสโตเฟอร์มันพยักหน้า
"แล้วมึงจะเอายังไงวะเรื่องมึงกับครูเขมนะ...กูกลัวใจมึงวะ..กูกลัวมึงตัดสินใจเหมือนน้องแชมป์วะ" ผมพูดไอ้คริสโตเฟอร์มันก้มหน้าลง
"อย่าบอกกูนะว่ามึงคิดจะทำนะไอ้คริส..ถ้ามึงทำนี้กูหมดศรัทธาในตัวครูเขมไปด้วยนะมึง" ผมพูด
"แต่กูไม่รู้ว่ากูจะทำยังไงโป้ง..กูรักเขามาก..กูรู้มึจะบอกว่านี้มันบ้าแต่..กูไม่อยากเสียคนที่รักกูมากไปเช่นกัน...โป้ง"ไอ้คริสโตเฟอร์มันพูด
"พี่เขมไม่โทรหากูเลยมีแต่ส่งข้อความกูคิดว่าครูเขมก็คงเครียดเรื่องนี้"
"กูกลัวว่าครูเขมจะตัดสินใจลาออกจากการเป็นครูเพราะว่าครูเขมพูดว่าจะไปเป็นติวเตอร์แต่ถ้าดูจากความมุ้งมั่นของครูเขมแล้วเขาอยากเป็นครูมากกว่า" คริสโตเฟอร์มันพูดผมพยักหน้า
"กูได้ยินพวกนักเรียนคุยกันเรื่องนี้เยอะมากแต่ละคนก็บอกว่าเสียดายครูเขมแกสอนดี ดีกว่าครูหลายคนที่สอนแค่ตามตำราแกสรรหาสิ่งดีดีมาแนะนำนักเรียนและยิ่งชั่งโมงติวเตอร์นี้ด้วยนะเหมือนไปเรียนติวเตอร์มีระดับราคาแพงๆ " ผมพูดคริสโตเฟอร์มันพยักหน้า
"มึงไม่ลองให้นักเรียนที่นี้ลงชื่อดูละว่าใครอยากให้ครูเขมอยู่สอนต่อบ้าง" ผมพูดขึ้นไอ้คริสโตเฟอร์มันทิ้งช้อนลงในชามทันที
"จริงดิวะโป้งกูคิดไม่ได้เลยวะ" ไอ้คริสโตเฟอร์มันมองหน้าผม
"กูนะนักวางแผน" ผมพูดก่อนที่ไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้และปันปันมันเดินกลับมาพร้อมกล่องพัสดุ
"โป้ง..ได้แล้วนี้มาม๊าส่งสบู่มาให้แล้วคืนนี้โป้งถูหลังให้ด้วยและม๊ายังบอกอีกว่าให้ถูนานเลยจะได้หายเร็วๆ"
"เว้ยย" พวกไอ้าร์ทกับไอ้โจ้ ผมสะบัดหน้าไปมองไอ้ปันปัน ไอ้คริสโตเฟอร์มันก็เงยมอง ปันปัน
"พวกมึงมองกูกันทำไมอะ" ไอ้ปันปัน ผมนี้ยกมือขึ้นมาจับขมับ
"มาม๊ามึงบอกอย่างนั้นจริงๆเหรอครับไอ้ปันปัน" ไอ้โจ้
"ช่ายแม่ย้ำด้วยนานๆ" ไอ้ปันปัน
"แล้วมึงบอกแม่มึงไหมว่ามึงให้โป้งที่เป็นผู้ชายถูหลังให้มึงนะ"
"ไม่ได้บอกวะแค่บอกว่ามีคนถูให้เฉยๆวะ..กูลืมไปวะโทรกลับไปบอกดีกว่าไหมอะ"
“ไอ้ปันปัน...มึงจะบ้าเหรอ!!” ผมนี้แหละ
"แม่ภูมิใจตายเลยลูกชายกูมีผู้ชายถูหลังให้~" ไอ้อาร์ท
"หึๆ " ไอ้คริสโตเฟอร์มันกลั้นเสียงหัวเราะไว้ในลำคอ
“กูล้อเล่นกูยังไม่กล้าบอกหรอกแม้..แต่มาม๊ากูคงคิดว่ามีสาวๆถูกหลังมาม๊าดีใจใหญ่เลย”ไอ้ปันปันพูดและมันนั่งลงข้างๆผม ไอ้คริสโตเฟอร์มันมองแค่นั้นคงไม่ต้องพูดอะไรมากมันคงเข้าใจดี ว่าผมกับไอ้ปันปันเป็นยังไงกัน
"อะนมของโป้งนะ" ปันปันมันซื้อนมกล่องมาให้ผม
"ตอนเย็นคุยกันอีกทีว่ามึงจะเอายัง...เย็นนี้พวกไอ้อาร์ทมันยังอยู่นิให้มันช่วยเลย"
"ช่วยอะไรวะ" ไอ้อาร์ทหันมามองและมองหน้าผมสองคนไอ้โจ้ด้วยและปันปัน
"ตอนเย็นค่อยบอกวะ..." ไอ้คริสโตเฟอร์พูดมันลุกขึ้นเอาชามโจ๊กไปเก็บก่อนที่สัญญาณเข้าแถวจะดังขึ้น ปันปันมองหน้าผมแบบมีคำถาม
"เดี๋ยวค่อยบอก..เป็นการส่วนตัว"ผมกระซิบเบาๆที่้ข้างหูปันปันเบาๆ
"แม้ๆ...กูเบื่อผัวเมียคู่นี้วะ"
"มึงไม่ต้องเบื่อกูเลย ..เมื่อคืนมึงทำอะไรในบ้านครูเขมละ"
"เฮ้ย!!" นั้นไงสะดุ้งทั้งคู่
"สารภาพมาเลยไอ้คริสมันเห็น..ตกลงมึงยังไงไอ้อาร์ท ไอ้โจ้ กูเห็นหลายครั้งแล้วนะในห้องชายนะ..เก็บเสียงหน่อยสัส" ผมพูดก่อนจะลุกขึ้น
"มึงนะชอบร้องเสียงดัง" ไอ้อาร์ทหันมาบ่นไอ้โจ้เบาๆ
"คริสมันเห็นเหรอวะ" ไอ้โจ้มันถามผม ผมพยักหน้า
"กู...พวกกู..สองคน..เออ..ไม่รู้ว่าแต่รู้สึกดีวะ...กูเข้าใจแล้ววะทำไมมึงรักผู้ชายกันไม่รู้ดิ...กูก็รู้ว่ากูขาดไอ้โจ้ไม่ได้มันบอกไม่ถูกวะกูสองเคยเลยจองจูบกันก่อนแต่พอรู้สึกดีก็เลยพัฒนาเป็น.." ไอ้อาร์ทพูด
"ขยับขั้นให้มันเป็นเมียกรู" ไอ้อาร์ท
"อาร์ท..มึงช่วยขอความเห็นกูนิดนึงได้ไหม..อาร์ท...กูอยากเป็นผัวหรือเมีย" ไอ้โจ้มันพูด
"ไม่ดีเหรอ..ภูมิใจเถอะมีพี่เป็นผัว!!"
"ดีพองมึงดิ"ไอ้โจ้พูด T_T
"แล้วเมียมึงละ"
"พี่ปริมนะเหรอเขาเลิกกับกูไปเมื่อวันที่คริสมันเมาแล้วเขาบอกกูมีความเสี่ยง"
"เสี่ยงอะไรวะ"ปันปัน ถามไอ้อาร์ท
"ว่ากูจะเป็นเกย์เพราะว่ากูนะกระเตงไอ้โจ้ไปตลอดเวลา เขาบอกว่าถ้ากูจะคบเขาต้องเลิกชวนโจ้ไปไหนมาไหนด้วยกูทำไม่ได้"
"กูเลยเลือกที่จะเลิกกับเขาวะ"
"ช่ายแล้วเพื่อนเขาก็บอกเลิกกูด้วยเช่นกัน"
"เพราะ ..?"
"กูติดไอ้อาร์ทมากไป..." ไอ้โจ้
"จำเริญเถอะมึง....ไปเข้าแถว..." ผมพูดและพากันเดินแยกย้ายไปเข้าแถวตามชั้นเรียนไอ้คริสโตเฟอร์มันเดินไปเข้าแถวชั้นเรียนของมันและไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ก็ไปเข้าแถวห้องมันผมก็ดันหลังปันปันไปยืนข้างหน้าผมปกติ ระหว่างที่ยืนรอร้องเพลงชาติ
“เฮ้ย” เสียงไอ้ปันปันร้องขั้นมา ผมเห็นไอ้พี่อั๋นมันยิ้มและหยักคิ้ว ส่วนไอ้ปันปันก็จับที่ก้นมันอย่าบอกนะมันจับก้นไอ้ปันปัน
“ก้นนิ่มวะ” ไอ้พี่อั๋น
“ผลั๊ก” ไม่ต้องรอคำอธิบายว่าจับทำไมผมต่อยไอ้พี่อั๋นลงไปทันที ผู้คนพากันแตกฮือออกไปก่อนเลย
“ผลั๊ก...ผลั๊ก “สองหมัดซ้อน
“อย่าโป้ง...อย่าโป้ง..พอแล้วโป้ง” ปันปัน มาดึงรั้งผมให้หยุดและพวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ด้วย ไอ้คริสมันมายืนรออยู่ข้างหลังคือถ้าถ้าพี่กายเข้ามาเสริมมันคงลุยให้ผมอีกที
“หยุด!! เดี๋ยวนี้..นี้มันอะไรกัน” ครูอครชัยตะหวาดเสียงดัง
“ไอ้โป้งมันต่อยเพื่อนผมครับอาจารย์” ไอ้พี่กายพูด
“เพื่อนมึงทำเชี้ยอะไรไว้ละ” ผมลุกขึ้นมาได้จากที่ค่อมตะบันหน้าไอ้พี่อั๋น ผมไม่เคยกลัวมันหรอกก็แค่หนักมวยประจำโรงเรียน
“นายอั๋นทำอะไร” อาจารย์อครชัยหันไปถามไอ้พี่อั๋น ผมยืนมองหน้ามันหยักหน้าว่ามันจะตอบว่าไง
“แค่เข้าใจผิดกันนะครับอาจารย์พอดี ผมผลักไอ้อั๋นไปชนน้องปันปันและโป้งก็เลยคิดว่าไอ้อั๋นมันตั้งใจ...พี่ขอโทษนะครับโป้ง” ไอ้พี่เอกมันเป็นฝ่ายออกมาพูดมันรู้ว่าผมนะไม่จบง่ายถ้าไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ
“พอเถอะโป้ง” ปันปันกระซิบกับผม
“ตกลงยังไง”
“แค่เข้าใจผิดครับอาจารย์”
“อย่าให้มีอีกนะ...เข้าแถวตามเดิม” ผมยืนมองหน้าไอ้พี่อั๋นก่อนจะเดินไปเข้าแถวเหมือนเดิมสายตาผมยังมองจ้องไอ้พี่อั๋นมันก็แค่หยักไหล่ให้ผม ผมว่านี้มันคงแค่เริ่มต้นมันคงรู้แล้วแหละว่าผมกับไอ้คริสโตเฟอร์กับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว จนเข้าแถวเสร็จก็เดินขึ้นตึกเพื่อทำการเรียนตามปกติ ระหว่างทางที่เดินขึ้นผมเห็นแก้มพยายามจะพูดกับคริสโตเฟอร์แต่คริสมันไม่สนใจแก้ม มันทำเย็นชาใส่เลยดีกว่า
"เป็นไงละแก้ม...พี่ถามหน่อยซิว่าเธอมีความสุขมากหนักเหรอที่ทำกับไอ้คริสไปนะ"
"พี่โป้งไม่ต้องมาพูดหรอกแก้มรู้นะว่าพี่นะก็เสียใจเหมือนกัน"
"แก้ม...ทำไมแก้มไม่รักศักดิ์ของตัวเองบ้าง..พี่ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าเธอจะอยากได้ผู้ชายมากขนาดมองข้ามศักดิ์ของตัวเองได้ขนาดนี้"
"และผู้ชายนะเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบจุ้นจ้านหรอกนะแค่ยังไม่ได้เป็นแฟนเธอยังจุ้นวุ่นวายได้ขนาดนี้ไม่ต้องคิดถึงว่าตอนเป็นแฟนกันเลยนะว่าจะขนาดไหน"
"นี้พี่โป้งว่าแก้มเหรอ"
"พี่โป้งเขาคงชมน้องแก้มอยู่มั้งครับ" ปันปันพูดผมหันไปมองคนข้างๆยิ้มๆ แก้มหันมาค้อนให้ผมสองคนและเดินลงไปชั้นเรียนของตัวเองทันที ผมก็เดินกลับขั้นห้องเรียนกับปันปัน ไม่ลืมที่จะจูงมือปันปันไปด้วย
-
-
-
เวลาผ่านไปจนเลิกเรียนผมก็รีบลงจากห้องเรียนเพื่อไปยังที่เรานัดหมายกันจะปรึกษากันว่าจะทำยังไงดี พรุ่งนี้แล้วซินะที่ครูเขมจะเดินทางกลับมาจากอบม ผมนัดเจอกันที่บ้านพักนักเรียนของผม
"ขึ้นบ้านดิ"ผมเรียกพวกมันไอ้คริสโตเฟอร์มันกำลังยืนเหมือนส่งข้อความหาครูเขม ครูเขมไม่โทรหามันเลยมันบอกว่ามีแค่ข้อความที่คุยกันเมื่อวานแค่นั้นเองผมก็สงสารมันนะดูมันไม่ร่าเริงเหมือนเดิมสงสัยครูเขมยังไม่โทรหามันอีกแล้วแน่ๆ
"ตกลงจะให้พวกกูช่วยยังไงวะว่ามาดิ" ไอ้อาร์ทมันถามขึ้น
"พวกเรจะทำบอร์ดเชิญชวนมาลงชื่อว่าใครอยากให้ครูเขมสอนที่นี้ต่อกูเชื่อว่ามีหลายคนแต่จะได้ตามเป้าหมายไหมไม่รู้ว่ะ"
"แต่มันก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยวะ" ไอ้คริสโตเฟอร์พูด
"ไอ้ปันปันมันแต่งบอร์ดได้มันมีฝีมือเรื่องพวกนี้ " ผมหันไปบอกปันปัน มันยิ้มตาหยีให้ผม
"เชียร์เมียน่าดู"ไอ้อาร์ท ผมหยิบหมอนปาใส่ไอ้ปากปีจอเพื่อนของผม
"แผ่นกระดาษที่ให้นักเรียนลงชื่อไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ทำแล้ว ..มึงจะใช้โน๊ตบุ๊กกูไหมละแต่ไม่มีปริ้นเตอร์วะ" ผมพูด
"ไม่เป็นไรกลับไปทำที่ห้องนอนดีกว่า" ไอ้โจ้พูด
"มึงแน่ใจนะว่าไปปริ้นงานนะ"ไอ้ปันปันพูด
"มึงจะทำอะไรกันก็เรื่องของมึงแต่ขอให้ได้ตามที่กูสั่งก็แล้วกันเอามาสัก 22 ชุด แบ่งตามห้องไปเลย" ผมพูดไอ้คริสโตเฟอร์มันพยักหน้า
"ส่วนมึงก็เขียนบทความภาษาอังกฤษที่มึงประทับใจครูเขม"
"คริสประทับใจส่วนไหนของครูเขมเหรอ" ปันปันมันหันไปถามคริสโตเฟอร์ มันก็ก้มหน้าลง
"อย่าเสือกใส่เรทอาร์มานะไอ้คริส!!"
"กูว่าผู้อำนวยการปุ๊ปคงรีบเชิญเลยแหละ"
"เชิญออก!!ทั้งคู่!!!"
"รู้ได้ไงวะ" ไอ้คริสโตเฟอร์
"หน้ามึงบ่งบอกมากคริส!!!" ไอ้โจ้มันพูด
" เอาละแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้วรีบกลับมาเจอกันที่บ้านพัก คริสมึงนั่งพิมพ์ที่นี้หรือว่าจะ.."ผมหันไปถามไอ้คริสโตเฟอร์
"ที่บ้านพักครูดีกว่าวะ...มันเห็นอะไรได้ชัดเจนมากขึ้นวะ" ไอ้คริสโตเฟอร์พูดผมหยักไหล่เรียกปันปันให้ไปที่เขาเก็บบอร์ด เอาไว้ลงนับคะแนนเลือกตั้ง ผมหวังว่านี้คงะจะช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อยแต่คงจะไม่น้อยเต็มที และผมก็เชื่อว่ามีหลายคนอยากให้ครูเขมสอนต่อ ถึงผมจะเคยคิดว่าทำไมครูเขมต้องมาแย้งเพื่อนที่ผมรักไปด้วย พอผมเห็นอาการไอ้คริสโตเฟอร์แล้วผมทำใจไม่ได้ต้องเข้ามาช่วยมันอยู่ดี ช่วยให้คนที่ตัวเองรักสมหวังแต่ขอบคุณที่ทำให้ผมได้คนที่รักผมมาด้วยคือปันปัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จะมาลงอีกตอนดึกนิดหน่อย..ครูเขมเองก็หาทางออกให้คริสโตเฟอร์ได้แล้ว....
ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังให้คนแต่งคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1:
-
เพื่อนกันมันต้องแบบนี้สิ มีเรื่องก็ช่วยกัน รุ่นพี่มาแกล้งคนหนึ่งช่วยคนหนึ่งห้าม
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ร่วมมือช่วยกันดี แต่ละคนก็มีคู่เรียบร้อย ไม่ต้องโกรธ ทะเลาะกัน คึคึคึ :impress2: :impress2: :impress2:
รอทางออกของพี่เขม หวังว่าคงเป็นทางออกที่ไม่ดราม่านะ เค้าไม่ชอบกินมาม่า :serius2: :serius2: :serius2:
เกลียกแก๊งค์ไอ้กายจริงๆเลย เลว จัญไรทั้งแก๊งค์เลย :angry2: :angry2: :angry2:
-
นี่แหละเพื่อน ไม่ทิ้งกันวันเจอปัญหา
ขอให้อุปสรรคผ่านไปได้ด้วยดี
แก้มนี่ร้ายพอกับกาย อั๋น สมกันดีเจงงงงงงง
-
ครูเชมชาติ
วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมมาอบรมกับครูสมชายและครูประพันธ์มาวันแรกครูประพันธ์นี้กลัวผมน่าดูผมเลยอธิบายให้เขาฟังว่าผมเป็นเกย์แต่ไม่ได้จะรู้สึกกับผู้ชายทุกคนให้เขาสบายใจได้ว่าผมไม่แอบทำอะไรเขาแน่นอน และผู้อำนวยการทำการจ้องห้องพักแบบประตูเชื่อมถึงกันสองคนห้องผมนอนคนเดียวผมเลยแนะนำให้ครูประพันธ์แกนอนกับครูสมชายแทน
ผมคิดถึงคริสโตเฟอร์หลือเกินแต่ผมก็พยายามใจแข็งไม่โทรหาเขา มีแค่ส่งข้อความไปหาแต่ไม่เท่ากับได้ยินเสียงหรอกครับ ส่วนคริสก็พยายามอยากจะโทรหาผมแต่ผมก็ไม่ตอบกลับเพราะว่าผมยังหาทางออกเรื่องคริสโตเฟอร์ไม่ได้เลย
"ครูโอเคหรือเปล่าครับ ...ผมนี่เห็นใจครูนะ...ถ้านายคริสเรียนจบซะก่อนครูคงไม่ต้องเป็นแบบนี้" ครูสมชายพูดขึ้นผมพยักหน้าแต่ความรักผมมันมาเร็วไปใช่ไหมครับมาตอนคริสยังอยู่แค่ม.4 นายนั้นก็ไม่น่าไปมีเรื่องจนต้องพักการเรียนเลยไม่อย่างนั้นก็อยู่ม.5.ไปแล้ว แถมไม่เอาภาษาอังกฤษเลยด้วปล่อยให้ติด 0 นี้ผมก็ให้งานเขาทำเขาก็ทำได้นะแต่ดันมามีเรื่องซะก่อนผมคงไม่ด้สอนห้องคริสโตเฟอร์หรืออาจจะไม่ได้สอนโรงเรียนนี้เลยก็เป็นได้
"พรุ่งนี้อบรมอีกครึ้งวันก็ได้กลับบ้านแล้ว" ครูประพันธ์พูดขึ้นระหว่างที่กำลังนั่งอยู่ในห้องอาหารของทางโรงแรม สายตาผมเหลือบไปเห็นเพื่อนผม ไอ้รชานนท์ เป็นครูเหมือนกันแต่มันโชคดีหน่อยที่เป็นครูโรงเรียนของคุณป้าของเขาเองแต่เป็นโรงเรียนเอกชน
"ครูสมชายครับ ครูประพันธ์ผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนได้ไหมครับ" ผมพูดและลุกขึ้นผมเดินทางผู้ชายสองคน อีกคนดูยังเด็กๆอยู่เลยดูน่าจะรุ่นเดียวกับคริสโตเฟอร์ ทั้งคู่กำลังก้มลงดูอะไรด้วยกันหัวนี้แถบจะชนกันผมว่าไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรามดาแล้วแหละ
"รชานนท์" ผมเรียกเพื่อนผม ไอ้รชานนท์สะดุ้งพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเขาตกใจมากที่เจอผมที่นี้เช่นกัน
"เฮ้ยไอ้เขม!!!...เป็นไงมาไงทำไมมาเจอที่นี้วะ..." เพื่อนผมลุกขึ้นผมเดินอ้อมไปนั่ง
"นายละเป็นไงบ้าง" ผมถามเพื่อนผมและสายตาเหล่มองไปยังร่างเล็กๆน่ารักที่นั่งเคียงข้าง
"ลืมแนะนำ นี้ออกัส เป็นแฟนกรูเอง" ไอ้รชานนท์บอกว่าน้องที่นั่งข้างๆ ดัดฟันน่ารักเชียว
"ดูยังเด็กๆอยู่เลยอย่าบอกนะว่านายไปคว้ามาจากโรงเรียนนะ" ผมแซวเพื่อนผม มันหันไปยิ้มกับน้องออกัส
"กูยอมรับว่าเขม..ว่าแต่มึงกับกานต์เป็นไงบ้างวะ..ตั้งแต่เจอกานต์หวีนเหวี่ยงพวกกูไม่กล้าติดต่อมึงกันเลยวะ" ไอ้รชานนท์พูดผมยิ้มให้
"กูกับกานต์เลิกกันแล้ววะ"
"เอาจริงดิ..มึงอย่าหลอกเพื่อนมึงนะโว้ยย..กูเห็นมึงรักเขามากจนปลีกตัวออกจากพวกกู"
"ไม่ใช่รักมากธรรมดาทั้งรักและเทอดทูนพี่ณัฐกานต์ซะจนพวกกูนี้คิดว่าเขาทำของใส่มึงแน่ๆวะ" นี้มันประชดผมใช่ไหมเนี๊ยะ
"ที่กูปลีกตัวเพราะว่าหลายอย่างวะ..กูทำงานพิเศษ...เก็บเงินอยากจะมีอนาคตกับกานต์ให้เร็วที่สุดแต่..อย่ารู้เลยวะ"ผมพูดกับไอ้รชานนท์มันก็พยักหน้าว่าคงไม่อยากฟังเรื่องไม่ดีของณัฐกานต์สักเท่าไหร่
"มึงทำงานอะไร...ยังเป็นครูที่ติวเตอร์อยู่ไหมวะ" ไอ้รชานนท์มันถามผม
"มาบรรจุเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนและกูคงจะได้กลับไปเป็นอาจารย์ที่ติวเตอร์ว่ะ กูงานเข้า" ผมพูดไอ้รชานนท์มันเอนหลังไปผิงพนักโซฟามองหน้าผม
"พี่นนท์ ..กัสออกไปโทรหาแม่ก่อนนะแม่โทรมา" น้องเขาขอตัวออกไปโทรศัพท์
"เรื่องอะไรวะร้ายแรงขนาดที่มึงต้องย้ายกลับไปเป็นครูที่ศูนย์ติวเตอร์เลยเหรอวะเขม"
"มึงนะตั้งใจอยากบรรจุเป็นครูมากกว่าติวเตอร์ไม่ใช่หรือไง..ไม่อย่างนั้นไม่ไปสอบใบประกอบวิชาชีพครูหรอก" รชานนท์พูดบางคนก็เลือกไปสอบบางก็ไมได้ไปสอบถ้าคิดจะไปทำอย่างอื่นที่มีรายได้ที่ดีกว่า
"กู...รักกับนักเรียนวะและตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว คือถ้าไม่มีใครรู้มันก็คงไม่มีปัญหา" ผมพูดกับรชานนท์เพื่อนผม
"ครูรักกับนักเรียนที่จริงมันก็ไม่ได้ผิดมากจนถึงขั้นคอคาดบาดตายหรอก"
"แต่ควรจะปิดเป็นความลับแล้วมึงไปทำอีท่าไหนวะให้ความลับรั่วไปได้" รชานนท์ถามผม
"กูโคตรเครียดเลยวะหาทางออกไม่ได้เลยเนี๊๊ยะ..น้องเขายังเรียนอยู่.4 อยู่ที่จริงก็ควรจะขึ้นม.5แล้วแหละแต่โดนพักการเรียนไป1 เทอม" ผมบอกไอ้รชานนท์
"เขม...ออกัสแฟนกรูนะอายุครบ 17 เมื่อเดือนที่แล้วเอง"
"นี้กูกับแฟนจะไปเรียนเมืองนอกกัน" ไอ้รชานนท์พูด
"พ่อแม่กูกับพ่อแม่น้องเขารับรู้เรื่องความสัมพันธ์ของกูสองคนเรียบร้อยแล้ว"
"ออกัสนะกูเจอกันเขาที่เรียนม.4 กูก็แอบคบกันนะแต่อย่างว่าและมันจะปิดได้นานแค่ไหนจริงไหมวะกูเลยให้น้องเขาไปสอบ GED ไม่ต้องรอจบม.6 นี้ไปสอบTOFEL มาแล้วด้วย กำลังจะไปเรียนเมืองนอกเดือนหน้านี้แหละวะ"รชานนท์บอกผม GED
"มึงสนใจใช่ไหมละ " รชนทท์พูด น้องออกัสเดินกลับมาพอดีเลย
" GED คือ General Educational Development เป็นการสอบที่เทียบเท่ากับวุฒิการศึกษาระดับมัธยมปลายในประเทศไทย ตามหลักสูตรการศึกษาของสหรัฐอเมริกา เป็นที่ยอมรับในการศึกษาต่อระดับปริญญาตรีภาคภาษาอังกฤษ (International Program) นักเรียนอาจจะรู้จัก GED ในคำอื่น เช่น High School Diploma, Equivalent M.6, "รชานนท์มันอธิบายให้ผมฟัง ผมพยักหน้าผมเคยได้ยินมาบ้าง
"แล้วไปสอบที่ไหนวะ"
"ศูนย์ที่ใช้ในการสอบก็ที่ The Enterprise Resources ชั้น 3 อาคารชาญอิสระ 2 ถนนเพชรบุรีตัดใหม่ " ผมรู้จักผมเคยผ่านไปที่นั้น
"สอบยากไหมวะ" ผมถามไอ้รชานนท์
"ก็ยากนะเพราะว่าข้อสอบเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดแต่มึงเป็นครูสอนภาษาอังกฤษกลัวอะไรวะจับน้องติวดิวะ ภาษาอังกฤษมึงนะพี่ที่ติวเตอร์เอ่ยปากชมเลยนะ" ไอ้รชานนท์บอกผม
"และพวกไอ้เกรท มันก็ไปเป็นครูสอนติวเตอร์ให้กับสถาบันสำหรับคนที่จะไปสอบGED พวกมันเก่งนะแต่ไม่อยากไปสอบใบประกอบวิชาชีพ บางแขนงเรียนมาก็ยากกว่าจะจบมาได้พอจบมาอยากเป็นครูต้องไปสอบใบประกอบวิชาชีพครูอีก"
"ดังนั้นจะหาครูเก่งๆเฉพาะทางมาเป็นครูสอนก็คงจะยากเพราะบางแขนงวิชากว่าจะเรียนจบใช้เวลาตั้ง 5ปี 6ปีให้มาสอบใบประกอบวิชีพอีกบางคนก็ไม่เอาแล้วเหนื่อยหันไปทำอย่างอื่นดีกว่า "
"และพวกไอ้เกรทมันเลยเลือกเป็นติวเตอร์ดีกว่าวะสบายใจไม่ต้องมาแบกรับ..ไหนจะปัญหานักเรียน..ไหนจะปัญหาผู้ปกครอง .ไหนจะกฏระเบียบ.มันก็เยอะอยู่เหมือนกันที่ต้องแบกนะถ้าไม่ใจรักและอดทนจริงๆคงเป็นอยากวะ " พอดีน้องออกัสเดินกลับมานั่งลงข้างๆ รชานนท์
"นี้ตัดสินใจไปเรียนปริญญาโทเมืองนอกจบมาจะได้หาอะไรที่ดีกว่าเพื่อจะเปิดติวเตอร์บ้างอะไรแบบนี้และไปดูแลออกัสด้วย" รชานนท์พูดก่อนหันไปเอามือแตะหัวคนข้างๆที่ยิ้มจนเห็นเหล็ดดัดฟัน
"อายุเท่าไหร่ถึงจะสอบได้" ผมถา
"อายุ 17 ปีครับพี่... ออกัสเพิ่งจะไปสอบมา...กว่าจะสอบผ่านได้ เสียตังไปตั้งสอบรอบออกัสไม่เก่งเคมีนะครับ" ออกัสพูด
"มีสอบทั้งหมด 5 วิชา คือ Mathematics เลข ,Reading การอ่าน, การเขียน Writing, Social studies สังคม, และ Science วิทยาศาสตร์"
"พี่เคยได้ยินนะแต่ไม่เคยสนใจเพราะว่าส่วนตัวพี่คิดว่ามันเร็วไปควรไปตามสเต็ปของการเรียนแต่ตอนนี้พี่อยากจะ..."
"พี่เขมเขากินเด็กเหมือนพี่อะ" รชานนท์พูด
"จริงเหรอครับ ....ออกัสนะเข้าใจนะมันอึดอัดมากเลยกลัวเพื่อนเอาไปบอกคนนั้นคนนี้และเวลามีแฟนเป็นครูมักจะโดนมองว่าแฟนจะลำเอียงให้คะแนนหรือเปล่า" ออกัสพูดผมพยักหน้า
"จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ให้งานยากกว่าและคะแนนก็ต้องได้มาด้วยความสามารถตัวเองล้วนๆ เผลอๆจะยากกว่าคนอื่นด้วยและต้องมานั่งติวเพิ่มทุกวันแต่ตอนนี้สบายใจแล้ว" ออกัสพูดและหันไปมองคนข้าง
"ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เหรอครับออกัส"
"ถามกูนี้กูจ่าย ..หมื่นกว่าบาทไม่เกินสองหมื่นและขึ้นอยู่กับเรทอัตราแลกเปลี่ยนวะ"
"ค่าสมัครล่าสุดที่กูพาออกัสไปนะ อยู่ที่ วิชา $50 หรือประมาณ 1620บาท ต่อรายวิชา"
"และก็ขึ้นอยู่กับว่าต้องสอบกี่ครั้งเพราะว่าคะแนนเต็มเนี๊ยะ 800 คะแนนต่อรายวิชาต้องสอบให้ได้ ขั้นต่ำ 410คะแนนรวมทั้งห้าวิชาต้องได้ 2250 คะแนนคือสรุปแต่ละวิชาต้องได้อย่างต่ำ 450 คะแนนขึ้นไป " รชานนท์พูด
"เรียนจบไปต่อที่ไหนได้ไหมถ้าไม่ไปต่างประเทศ " ผมถามต่อ
"ก็ไปต่อหลักสูตรนานาชาติ มหาวิทยาลัยอินเตอร์ แต่ก็ต้องสอบ TOEFL (iBT) ,IELTS และSAT 1 " ราชานนท์บอกผม
"หลักสูตร มหาวิทยาลัย นานาชาติมหิดล (MUIC) หรือไม่ก็ หลักสูตรที่เป็นภาคภาษาอังกฤษอะไรพวกนี้ ธรรมศาสตร์และจุฬาลงกรณ์" รชานนท์พูด ผมพยักหน้า
"กลัวอะไรวะเขม .....มึงเก่งกว่าพวกกูอีกแถมมึงยังไปเรียนแลกเปลี่ยนมาตั้งปีหนึ่งเต็ม"รชานนท์บอกผม ผมทำท่าคิด
"อาจารย์อรปรียาเขาเปิดศูนย์ สอนพิเศษติวสำหรับคนที่จะไปสอบGED โดยตรงมึงพาแฟนเข้าไปปรึกษากับอาจารย์ดิวะ พวกไอ้เกรทมันก็เป็นครูสอนที่อาจารย์เปิดนั้นแหละ...แต่ไม่รู้ว่าเกรทมันเข้าทุกวันไหม"ราชานนท์พูดผมพยักหน้า
"เข้าไปคุยกับอาจารญ์ดิวะเขามีแนวข้อสอบและมึงก็ศิษย์คนโปรดเขา...เขาช่วยมึงอยู่แล้วแหละ" รชานนท์พูด
"น้องออกัสครับพี่ขอกระดาษหน่อยได้ไหมครับพี่จะจดเว็ปไซต์อันไหนให้ไอ้พี่เขมมันเข้าไปดู...มันอยากมีเมียเด็กแย่แล้ว" ไอ้รชานนท์พูดผมอยากจะเตะมันจริงๆ เลยและน้องออกัสก็หยิบกระดาษขึ้นมา รชานนท์มันจดให้ผมว่าเข้าเว็ปไซต์ พอผมรีบมาผมดีใจนะที่ได้มาเจอเพื่อนผมวันนี้ ยิ่งเห็นมันหยอกกับน้องออกัสแล้วก็คิดถึงคริสโตเฟอร์
"โทรหากูบ้างละนนท์ " ผมบอกมัน
"มีอะไรโทรหากูได้วะเขม...ปรึกษาได้วะ กรูเข้าใจอยากกดเด็กใจจะขาดเป็นไง ..ติดแต่ว่าเป็นคุณครูลำบากวะ"รชานนท์พูดผมหยักไหล่
"กูต้องไปแล้ววะไว้คุยกันพรุ่งนี้อบรมวันสุดท้ายก็เดินทางกลับแล้ววะ...เฮ้อ!" ผมพูดและพ่นลมหายใจออกมาไม่รู้ว่าผลจะออกหัวหรือออกก้อย เรื่องระหว่างผมกับคริสโตเฟอร์
"โชคดีวะ" รชานนท์พูด
"โชคดีนะครับพี่เขมขอให้แฟนพี่เขมสอบได้ไวไว...เขาคงกังวลเหมือนออกัสอยู่ไม่น้อยหรอก" ออกัสพูดผมยิ้มให้ก่อนจะเดินผมหยิบมือถือมาดู
KissKhem : อรุณสวัสดิ์นะครับพี่เขม..ผมตื่นมาก็คิดถึงพี่แล้วอะ...วันนี้ผมตื่นแต่เช้าผมลืมไปว่าพี่ไม่อยู่ลืมไปว่าไม่ต้องลุกมาทำอาหารเช้าให้พี่เขม ผมคิดถึงพี่เขมทั้งคืนเลย (8ชั่วโมง)
KissKhem: พี่เขมทานข้าวเที่ยงหรือยัง ผมอยากคุยกับพี่เขมอะ อยากได้ยินเสียงพี่เขม( 5 ชั่วโมง)
KissKhem: พี่เขมคริสขอโทษที่ทำให้พี่อึด คริสขอโทษ (1 ชั่วโมง)
"ฮัลโล...คริส"ผมกดโทรหาคริสโตเฟอร์ทันที จากที่ไม่ได้โทรเลยมีส่งข้อความคุยกันแค่นั้น ถามว่าอยากโทรไหมอยากโทรใจจะขาด
"พี่เขม...ฮึก ..ฮึก "
"คริสเป็นอะไรร้องไห้ทำไม" ผมรีบถามคนปลายสายด้วยความตกใจเพราะไม่บ่อยเลยที่จะเห็นว่าเขาร้องไห้แสดงว่าเขาคงหนักมากแล้วจริงๆ
"ผมคิดว่าพี่เขมจะเลือกที่จะ...ทิ้งผมไว้ที่นี้..ผมไม่อยากเสียพี่เขมไปอะ" คริสโตเฟอร์พูด ผมหยุดเดินปลายลิ้นแตะที่ริมฝีปากบน
"พี่ไม่เลือกทิ้งเราแน่นอน..พี่ได้คำตอบแล้ว..พี่กลับไปคุยนะ..แต่คริสคงหนักหน่อย..ใจสู้หรือเปล่า" ผมพูดกับคนปลายสายผมเริ่มมีหวังแล้วใช่ไหม
"สู้ซิ ...ว่าแต่ทางออกของพี่คืออะไรอะ"
"กลับไปถึงแล้วพี่จะคุยกับเราและผู้อำนวยการและแม่ของเราด้วย"
"และถ้าหากทั้งสองฝ่ายเห็นด้วยนี้ก็จะเป็นทางออกของพี่และเราคริสโตเฟอร์" ผมพูดน้ำเสียงที่มีหวัง
"ต่อให้หนักแค่ไหนคริสก็สู้พี่เขม....ผมพร้อมที่จะไปกับพี่นะ"
"แม่จะลงมาวันจันทร์พี่เขม...แม่รู้เรื่องของผมกับพี่แล้ว"
"แม่ว่ายังไงบ้างแม่โกรธหรือเปล่า"
"ไม่อะแม่ไม่โกรธเพราะว่าแม่รักผมจากที่ผมเคยคิดว่าแม่รักผมไหมตอนนี้ผมรู้แล้วพี่เขมว่าแม่รักผมพี่"
"พี่บอกเราแล้วไงว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก" ผมพูดผมดีใจที่เขาได้มุมมองความรักของพ่อแม่ซะใหม่
"ผมควรจะพยายามตามหาพ่อด้วยใช่ไหมพี่เขม"
"พี่จะช่วยเรื่องนี้ด้วยแต่ตอนนี้เอาเรื่องของเราให้ผ่านไปก่อน ..นี้พี่กำลังเดินขึ้นห้องพัก"
"พี่ไปไหนมาอะ" เปลี่ยนโหมดทันที
"ไม่ได้ไปไหนอยู่แต่ในโรงแรมไม่มีอะไรหรอกคริส..อ้อพอดีพี่เจอเพื่อนที่เรียนด้วยเขามาเที่ยวกับแฟนเขานะ แฟนเด็กเหมือนพี่ซะด้วย"
"พี่เลยได้คำตอบเพิ่งจะได้เมื่อสักครู่นี้แหละ"
"จริงอะ...คริสหึงอะเห็นหายเงียบนึกว่าไป...."
"ไม่ต้องหึงหรอกมีเด็กคนนี้คนเดียวผมพี่ก็จะหงอกเร็วกว่ากำหนดอยู่แล้ว..พี่นอนไม่ค่อยหลับมาหลายคืนแล้วเนี๊๊ยะ"
"เหมือนคริสเลยนอนไม่หลับเลย..คิดถึงพี่เขมอะ"
"แล้วผมจะไปกับพี่เขมได้ไหมอะวันเสาร์อะ"
"เออ...."
"พี่เขม!!!"
"กลับแล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้นะคริส..พี่ก็อยากอยู่กับเรานะเคยอยู่ด้วยกันทำไมพี่จะไม่รู้สึกละ"
"นี้อาบน้ำหรือยัง"
"ยังอะรอพ่อเขมมาอาบให้"
"เป็นอะไรก็ได้นะยกเว้นเป็นพ่อได้ไหมพี่แก่อะ"
"ฮาๆ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย.."
"อาบน้ำได้แล้วแหละก็นอนซะ"
"นี้นอนที่บ้านพักกับโป้งใช่ไหม" ผมถามคริสโตเฟอร์
"พี่เขมคริสมานอนบ้านพักของพี่นะ...คือ..คือ.."
"เกิดอะไรขึ้นคริส" ผมถามด้วยน้ำเสียงซีเรียสมันต้องเกิดเรื่องแน่ๆเลย
"พี่เขมไอ้โป้งมันไม่ได้รังเกียจเรื่องที่ผมเป็นเกย์หรอก..แต่มันโกรธที่ผมเคยบอกแชมป์ไปว่าผมไม่ใช่เกย์มันเสียใจเพราะว่ามัน..มัน..แอบรักผมมาตั้งนานแล้วแต่พอผมบอกไม่ใช่เกย์มันก็เลย..พยายามหยุดความรู้สึกตัวเอง"
"พอมันรู้ว่าผมกับพี่...มันเลยโกรธมาก..และที่ผมไม่กล้านอนกับมันก็เพราะว่ามัน..จะปลั้มผมอะ"
"อะไรนะ...นี้โป้งทำอะไรเราหรือเปล่า"
"เปล่าผมต่อยมันไปจนมันได้สติ...แต่เราคุยกันเข้าใจแล้วมันจะไม่ทำกับผมอีกพี่เขมและมันก็..มีคนที่รักมันแล้วคือไอ้ปันปัน"
"พี่ขอโทษนะคริสที่พี่ไม่ได้โทรหาเราเลยนะ"
"ใช่พี่เขมผมอ่อนแอมากผมคิดถึงพี่เขมมากผมคิดไปต่างๆนาๆ ว่าพี่กำลังจะ...ทิ้งผมไปเหมือนพ่อ"
"พี่ทิ้งแน่นอน...เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็กลับแล้วนะ"
"ถ้ากล้วเปิดไฟตรงหัวเตียงไว้ได้นะคริส"
"ครับพี่เขม"
"ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกคิดนอกจากใจเราเองที่กลัวไปเอง...และพี่ก็อยู่ใกล้ๆ ..."
"ใกล้ตรงไหนไกลจะตาย"
"หัวใจไง"
"แหว๊ะ ! แต่ชอบ"
"พี่เขมผมโคตรรักพี่อะพี่รู้ตัวปะ..ขอบคุณนะขนาดพี่ไม่อยู่กับผมพี่ยังสั่งกับข้าวไว้ให้ผม แล้วแบบนี้ทำไมผมจะไม่อยากไปทุกที่มีพี่ละ"
"หึๆ ..พี่ก็รักเรามากเหมือนกันนะคริส..ไม่เคยรู้ตัวเองมาก่อนเลยว่าจะรักใครได้มากเท่านี้"
"พี่รักผมมากกว่า...ณัฐกานต์แล้วใช่ปะ"
"หึ ?"
"พี่เขมอะ...แค่อยากรู้...อยากให้รักมากกว่า" บทจะขี้อ้อนนี้ก็อ่อนเป็นลูกแมวเลย
"หึๆๆ "ผมหัวเราะในลำคอแล้วแบบนี้ผมจะหาช่องทางแค่ผมคนเดียวไปได้ยังไง
"รักมากกว่าหลายเท่าเลย...พี่จะเข้าห้องพักแล้วนะนอนได้แล้วคริส....พรุ่งนี้เจอกันแล้วคริส..และห้ามนอนดึกเดี๋ยวจะเรียนไม่รู้เรื่อง "
"ครับครูเขม...กู้ดไนท์นะครับที่รัก"
"กู้ดไนท์ครับที่รัก..พี่รักคริสนะ "
ผมพูดตอบก่อนจะกดวางสายไปผมเดินเข้าไปในห้องพัก ผู้อำนวยการจองห้องพักให้พักได้คนละห้อง ค่าห้องเบิกได้ แต่ผมยังไม่อยากนอนผมรีบเปิดโน๊ตบุ๊กศึกษาเรื่อง GED ทันทีว่าผมควรจะให้คริสโตเฟอร์เตรียมตัวยังไงบ้าง รายวิชาและแนวข้อสอบ เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆเลยนิผมนะอ่านเข้าใจแต่ ผมต้องเน้นภาษาอังกฤษให้คริสโตเฟอร์เยอะ ผมคงต้องให้ไอ้เกรทเพื่อนผมช่วยเรื่องสังคมศาสตร์ มันเป็นติวเตอร์ด้านนี้
Email : To เกรท
เกรทนี้เขมนะ มีเรื่องให้ช่วยวะ เออ เขมสนใจเรื่องการสอบ GED อยากได้รายละเอียดวิชาและถ้าเป็นไปได้อยากให้นายติวให้แฟนเราหน่อยจะพาไปสอบ GED รบกวนติดต่อกลับหาเขมด้วยนะ ขอบคุณล่วงหน้าวะเกรท
เขมชาติ
ผมส่งข้อความหาเกรททางอิเมลและเปิดเว็ปไซต์ที่รชานนท์ให้ผมมา คำถามเป็นภาษาอังกฤษล้วนๆเลยครับ ผมเริ่มกังวลแทนคริสโตเฟอร์
Rrrrrr มือถือผมดังขึ้นเบอร์ เกรท เพื่อนที่ถือว่าสนิทชองผมแม้จะไม่ได้คุยกันได้สักพักเนื่องจากต่างคนก็ต่างมีงานมีหน้าที่ต้องที่จะต้องทำ
"ดีวะเขม...กูเพิ่งวางสายจากไอ้นนท์ ...ดีใจด้วยนะที่มึงเลิกงมงายซะที" มาถึงนี้มันก็แสดงความดีใจที่ผมเลิกกับณัฐกานต์ทันทีผมจำได้ว่าณัฐกานต์ด่ามันไว้เยอะและนั้นคือสาเหตุให้ผมกับพวกเพื่อนห่างกันด้วย
"กูไม่ได้อยากซ้ำเติมมึงนะ...แต่กูคิดว่ามึงต้องเลิกเพราะว่าเมียมึงแรด" T_T
" กูเห็นหลายครั้งแล้วแต่พวกกูก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆของมึง..เห็นมึงตั้งความฝันไว้สวยหรูแบบนั้น..พวกกูเลยเลือกที่จะไม่พูดเพราะว่าพูดไปก็ไม่รู้ว่างจะเชื่อพวกกูไหมนะซิ"
"พวกกูเห็นณัฐกานต์เข้าไปหาอาจารย์ผู้ชายเพื่อให้ได้มาซึ้งเกรดดีดีหลานครั้งแล้วและกูได้ยินเพื่อนๆมันนะนินทากันเองว่าเกรดที่ได้นะไม่สมกับความสามารถเลยเอาตัวแรกมาชัดชัดและที่สำคัญนะกูเห็นหลายต่อหลายครั้งแล้วที่ไปกับคนนั้นคนนี้ นี้กูก็ไม่อยากพูดเพื่อตอกย้ำมึงเลยวะเขม"
"เกรท..มึงพูดไปหมดแล้วแหละ" ผมเกาหัวตัวเองไม่ได้ตอกย้ำกูเลย!!
"lol"
"กูไม่อยากรื้อเพราะว่ากูกับเขาเลิกลาต่อกันไปแล้วเกรท ...ตอนนี้กูมีเรื่องรบกวนให้มึงช่วยกูวะ"
"กูรู้คร่าวๆแล้ว พวกมึงนี้เขาให้ไปเป็นครูนะเว้ย..เขาให้ไปสอนไม่ได้ให้ไปสอย!!"
"และเห็นหน้ามึงเงียบๆนี้ก็ฟาดเรียบเหมือนกันนะครับคุณเขม” เกรทพูด
"กูก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้วะแต่มัน..พูดไม่ถูกวะ..." ผมพูดไอ้เกรทมันเงียบไปพักหนึ่ง
"เออกูเข้าใจวะที่จริงมันก็เป็นเรื่องปกตินะที่ครูจะรักนักเรียนหรือนักเรียนจะรักครูแต่ขึ้นอยู่กับว่าจะควบคุมมันยังไงก็เท่านั้น"ไอ้เกรทพูด
“และนี้กูก็เพิ่งหาทางออกให้ไอ้นนท์ไปมึงเข้ามาต่อคิวเลยเหรอวะ ..กูลากออกไปเป็นศิราณีดีกว่าไหมวะ.....ไม่เป็นแล้วครูติวเตอร์เนี๊ยะ" ไอ้เกรทมันพูดขำ ขำ
"ตอนนี้กูต้องขอให้มึงช่วยแล้วเกรท" ผมพูด
"เออว่ามา"ไอ้เกรท
“กูอยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับการสอบ GED วะพวกหนังสือ แนวข้อสอบยิ่งละเอียดยิ่งดีแต่ว่าTOEFL (iBT) ,IELTS และSAT 1 อะไรพวกนี้กูมีประสบการณ์กูพอจะติวน้องได้เอง ” ผมบอกไอ้เกรทไป
"มึงเข้ามาวันเสาร์นะตอนสายๆหน่อยอาจารย์อรปรียาเขาจะเข้ามาที่บ้านติวเตอร์GED ..อาจารย์เขายังถามถึงมึงอยู่เลยนะ"
"แต่กูบอกว่าเมียมึงดุ๊ ดุ กูไม่กล้าโทรวะ"
"เขาไม่ใช่เมียกูแล้ว"
"อดีตเมียมึงดุ!"
"แต่กูรู้สึกผิดวะที่ไม่ได้ไปหาอาจารย์เลยจะไปหาทีก็มีเรื่องถึงจะได้ไป"
"เอานะกูว่าอาจารย์เข้าใจ..ส่วนเรื่องติวสังคมกูติวให้...เดี๋ยวมานัดกันอีกทีว่าน้องเขามาให้กูติวให้วันไหน"
"แต่ถ้าติวไปติวมาน้องเขาหลงกูไม่รู้นะเว้ย"
"กูเชื่อว่ามึงคงไม่อยากให้หลงหรอกเพราะไม่ได้บอบบางเหมือน น้องออกัสไอ้นนท์นะมึง"
"แล้วมึงไปหานักมวยปล้ำที่ไหนมาทำแฟนละครับ ...รสนิยมมึงนี้แปลกแหวกแนวตั้งแต่ณัฐกานต์แล้ว"
"ความรักนะมันออกแบบไม่ได้มึงเข้าใจไหมวะเกรท...อ้อมึงออกแบบได้นิกูลืมไป..แฟนสวยยังกับนางฟ้า" ผมพูด
"กูต้องมีดีบ้างแหละ" ไอ้เกรทพูด
"กูขอบใจวะเกรท...ขอบใจล่วงหน้าวะ"
"เออ..เพื่อนกันมีอะไรก็ช่วยกันวะ....ที่จริงมึงมาเป็นครูสอนติวเตอร์ที่อาจารย์อรปรียาก็ดีนะ"
"ขอคิดดูก่อนวะถ้าไม่แน่กูจะไปหรือเปล่า..นี้คุณธรรณธรเขาส่งอิเมลหากูด้วย"
"เชร็ด!! มึงตอบตกลงไปไหมวะ" น้ำเสียงไอ้เกรทมันดูเป็นกังวลมากที่ผมพูดถึงพี่ธรรณธร
"มีอะไรวะ"
"คุณธรรณธรนะเขาเป็นเกย์...เขาขอเบอร์มึงจากพวกกูหลายครั้งแล้วแต่กูบ่ายเบี่ยงไม่ให้ไปแล้วนี้เขาไปเอาอิเมลจากมึงมาได้ยังไงวะ"
"กูไม่รู้วะ ...คงเพราะว่าตอนที่ไปเป็นติวเตอร์ให้เขาก็มีส่งเอกสารทางอิเมลกับออฟฟิตวะ"
"ระวังก้นมึงให้ดีเถอะไอ้เขม" O_O รู้สึกดีขึ้นทันทีเลยผม
"กูรู้หรอกนะ....กูขัดขืนเป็น..และกูก็คงไม่ลงทุนขนาดนั้นต้องไปพลีกายให้เขาหรอกมั้งครับ..ไอ้เกรท"
"อ้อเพราะว่ามึงพลีกายให้เด็กไปแล้วอะดิ.....ว่าแต่เด็กของมึงอายุเท่าไหร่แล้ววะ"
"อีกไม่กี่เดือนก็ 18 ปีแล้ว"
"อีกไม่กี่เดือนก็ไม่ต้องไอคุกคุกแล้วดิมึง"
"ขอบใจ" ผมพูดกัดฟันเล็กน้อย
"แค่นี้ก่อนนะ...กูต้องต้องเข้านอนแล้ววะถึงจะสอนไม่เช้าแต่ก็ต้องตื่นเช้าไปส่งว่าที่ภรรยาไปเป็นครูที่โรงเรียนนะเว้ยเห้ย" ไอ้เกรทมันมีแฟนแล้วเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนนานาชาติ
"มีอะไรโทรมาวะเขม..มาแล้วไปหาอะไรกินกัน..คิดถึงวะ"
"ได้ดิ..เจอกันวันเสาร์วะ ...บายวะ" ผมวางสายจากเกรท ผมคงต้องขอให้ครูลินดอยู่เวรโรงเรียนวันเสาร์ให้ผมก่อนและวันอาทิตย์ค่อยกลับมาอยู่เวรแทนครูลินดา ผมต้องพาคริสโตเฟอร์ไปกรุงเทพพรุ่งนี้ด่วน
ผมเข้าไปดูตัวอย่างข้อสอบที่หนักหน่อยคงเป็นคณิตศาสตร์ ถ้าเป็นภาษาไทยคงไม่หนักอกหนักใจแต่นี้ภาษาอังกฤษล้วนๆ ต้องติวภาษาอังกฤษให้คริสโตเฟอร์อย่างหนักเลยแหละผม เพราะถ้าแปลผิดก็หาคำตอบที่ถูกไม่ได้แน่ๆ
Question 7: Last month, the balance in Tisha's checkbook was $1219.17. Since then she has deposited her latest paycheck of $2425.66 and written checks for $850.00 (rent), $235.89 (car payment), and $418.37 (credit card payment).
What is the current balance in Tisha's checking account?
1.$921.40
2.$2,140.57
3.$3,215.27
4.$3,929.92
5.$5,149.09
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามไม่รู้ว่าทางออกของพี่เขมจะถูกใจผู้อ่านไหม
ผู้แต่งก็พอรู้คร่าวๆเกี่ยวกับการสอบ GED ถ้ามีข้อมูลใดผิดพลาดไปผู้แต่งขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ และข้อที่แทรกลงไปเพื่อจะเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย
ขอบคุณทุกกำลังใจจริงๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นทางออกที่นรกมากกก เริ่มปฏิบัติการติวนรกได้ :laugh: :laugh: :laugh:
ไอ้ที่ว่ามาเนี่ย คือการสอบตรงป่าวครับ เหมือนน่าจะใช่ :hao3: :hao3: :hao3:
สาบานทีว่านี้คือเรื่องราวเพียงแค่ 3 อาทิตย์ในการสอนของเขม เรื่องเยอะเหมือนอยู่มาจะครบเทอมแล้ว 5555 :katai1: :katai1: :katai1:
รู้สึกจะมีแต่คนยินดีนะที่เลิกกะอีกานต์ได้เนี่ย :m20: :m20: :m20:
สู้ต่อไปครับคนเขียน คนอ่านให้กำลังใจอยู่ :mc4: :mc4: :mc4:
-
เอาใจช่วยครูเขม รีบกลับไปคุยกับคริสเร็วๆนะ
อยากรู้แล้วว่าจะเป็นยังไงต่อ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
ชอบๆ ทางออกที่สร้างสรรค์
หมดยุคการหนีปัญาแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบทางออกนี้จริงๆคับ เพราะมันทำให้คริสจบพร้อมเพื่อนได้ ถ้าเข้ามหาลัยก็ทันรุ่นโป้ง กับปันปันอ่ะ
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
Part คริสโตเฟอร์
เมื่อคืนผมได้นอนกันเกือบตีสองช่วยกันทำบอร์ดใครต้องการลงชื่อเพื่อให้ครูเขมยังคงเป็นครูสอนที่นี้กันบ้างและผมก็เชื่อว่าต้องมีคนมาลงกันบ้างผมเชื่ออย่างนั้น และเมื่อวานผมก็ได้คุยกับครูเขมด้วยจากที่ครูเขมใจแข็งไม่โทรหาผมเลย แต่ผมก็ไม่ได้บอกครูเขมเรื่องสิ่งที่ผมทำ ครูเขมบอกผมว่าที่ไม่ได้โทรหาผมก็เพราะครูไม่อยากให้ผมรู้ว่าครูกังวลกับเรื่องของผมมากแค่ไหน ครูเขมบอกผมว่าได้คำตอบแล้วผมนี้ตื่นเต้นจนทนรอไม่ไหวอยากรู้ใจจะขาดแต่ก็ต้องรอเพราะครูเขมคงเดินทางกลับบ่ายๆนั้นแหละ
ผมตื่นแต่เช้าตรู่รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกที่ลานเอนกประสงค์ ผมมาเดินดูผลงานตัวเอง ผมไม่ขอให้มีคนเห็นใจความรักของผมแต่ผมต้องการสื่อให้เขารับรู้ว่าครูเขมทำให้ผมดีขึ้นมากแค่ไหน และนั้นแปลว่าครูเขมเป็นครูที่มีคุณภาพมากเช่นกัน
"พวกเรามาดูบอร์ดนี้ซิ!"
"นี้พี่คริสเป็นคนเขียนอะแกไหนใครบอกว่าแกไม่เคยเข้าเรียนภาษาอังกฤษไงเขียนดีกว่ากูอีกวะ"
"ไหนอะ..เออวะ..แต่กูแปลไม่ออกวะ" ผมก็ต้องยกมือขึ้นแตะหน้าผาก
"เฮ้ยมีแปลไทยให้ด้วย...นี้ไง "และก็กรูกันเข้าไปอ่านที่ผมแปลกไว้ให้ด้วยเป็นภาษาไทย
"ใครอยากให้ครูเขมเป็นครูที่นี้ต่อให้ลงชื่อวะ”นักเรียนที่มาแต่เช้าพากันมาอ่านที่บอร์ดที่พวกผมทำกันเมื่อคืนเลยพากันนอนดึกเป็นแถว
“ลงชื่อด้วยดีไหมอะแก”
“แต่ครูเขมเขา”
“ครูเขมสอนดีวะฉันเคยไปเรีนนติวเตอร์กรุงเทพนะแพงมากสอนดีด้วยเหมือนที่ครูเขมสอนเปรี้ยบเลยวะ"
“แต่เรื่องพี่คริสกับครูเขมละ”
“ฉันก็ไม่เห็นว่าพี่คริสกับครูเขมจะมีอะไรน่าเกลียดสักหน่อย”
ผมยืนอยู่ผมได้ยินพวกเด็กรุ่นน้องคุยกันเรื่องตัดสินใจลงชื่อหรือไม่ลง จนพวกไอ้โป้งมันเดินออกมากับปันปั่น มันออกมาแต่เช้าเหมือนกันและพวกไอ้อาร์ทและไอ้โจ้ด้วย ไอ้อาร์ทมันถือโทรโข่งมาด้วยและมันก็ขึ้นไปยืนบนโต๊ะนั่ง
"ฟังทางนี้ครับฟังทางนี้ " ไอ้อาร์ทมันเรียกความสนใจทุกคนที่ถยอยกันเข้ามานั่งที่ลานเอนกประสงค์ ทุกคนหันมามองมัน ณ จุดเดียว
"ขายอะไรอะเพ่" พวกรุ่นน้องม.ต้น
"ลำไยหว้าน หวานๆ แตงโมหวานฉ่้ำๆ ส้มกินได้บางลูกมาแล้วจร๊า"
"เว้ย!!.ไม่ได้มาขายเฟ้ย...แต่..."
"พี่มีเรื่องวะ"
"เว้ยย!!!" น้องพากันร้องและรีบเก็บกระเป๋าพร้อมกับ "คลื้น" ไอ้อาร์ทน้องๆพากันลุกจากเก้าอี้
"ไอ้อาร์ท!!!" พวกผมหันไปเรียกชื่อมัน
"เดี๋ยวใจเย็นๆ..พี่มีเรื่องมาขอความร่วมมือจากน้องๆ ..นั่งลงฟังพี่ก่อน..เห็นหน้าตาพี่หาแต่เรื่องแบบนี้พี่มีโม้นเด็กดีนะครับ" ไอ้อาร์ทมันพูดออกโทรโข่ง
"มีพี่ที่ไหนมีเรื่องที่นั้นทุกที" เด็กมันตะโกนมา
"วันนี้ไม่มีวันนี้งด.." ไอ้อาร์ท
“น้องๆครับพี่คิดว่าทุกคนอยากได้ครูเก่งๆไว้คอยให้ความรู้ แต่ไม่ใช่ว่าครูที่น่ารักท่านอื่นไม่เก่งนะครับเก่งแต่เรอยากได้ครูเก่งๆอยู่กับพวกเราเพิ่มถูกต้องไหมครับ"
"และพี่ก็เชื่อว่าน้องนะต้องรู้ว่าพี่หมายถึงใคร นั้นก็คือครูเขม"
"ครูเขมนะเขาตั้งใจสอนพวกเราแค่ไหนและพี่ว่าพวกเรารู้ดี "
"แต่อย่าให้พวกเราต้องเสียครูดีดีและเก่งๆ ไปเพราะคนคนเดียวเลยนะครับน้องๆ" ไอ้อาร์ทมันพูดและโบ้ยปากไปทางแก้มที่ยืนกอดอกมองมาทางหนี แปลกนะผมเห็ยยืนคนเดียวปกติจะมีเพื่อนแต่วันนี้ไม่มี
" ถ้าน้องๆเห็นด้วยกับพี่....ลงชื่อที่บอร์ดเลยนะครับเพื่อครูเขมจะได้อยู่กับพวกเรา” ไอ้อาร์ทพูดผมยกนิ้วให้มันเพราะว่ามันพูดได้ดีถูกใจผมมาก นักเรียนหลายคนก็ถยอยเดินเข้ามาตรงบอร์ดเพื่อจะทำการลงชื่อ ผมหันไปเห็นครูลินดากับครูถาวรยืนอยู่เขายกนิ้วให้ผมว่าทำดีมาก ตอนนี้บนบอร์ดมีรายชื่อพวกผม5คนแล้ว
“ พี่ผมลงได้ปะ”เสียงอนุชิตวิ่งมาขอพวกผมลงชื่อ พวกผมหันไปมอง
“ได้ดิ...อะ..ปากกา” ไอ้โจ้มันพูดและส่งให้อนุชิตก็รับไปแต่
“พี่...ผมเขียนไม่ถึงอะ” o_o เออมันเตี้ยลืมไปบอร์ดกับไซส์ของมันช่างต่างกันมาก
“ถ้ารู้ว่าเกิดมาเตี้ยทำไม่พกเก้าอี้มาด้วย...ลำบากูอีก...ถอดรองเท้าด้วยนะ”
"เตี้ยแล้วยังทะลึ้งลงอันดับต้นๆซะด้วย" ไอ้อาร์ทมันลงทุนให้ขึ้นไปเหยีบบหลังมันและลายเซนต์ที่6 ก็ปรากฏขึ้น
“ครูเซนต์ด้วยได้มั้ย” ครูลินดาถามพวกผมก่อนจะเดินมาหยิบปากกาคนละแท่งและส่งให้ครูถาวร พากันไปลงชื่อที่บอร์ดเช่นกัน
“พี่คริส..พวกเราด้วย”น้องที่ผมเรียนด้วยอีกเกือบ 10คน ผมหันไปเห็นแก้มยืนมองผม ผมแค่แสยะยิ้มให้แค่นั้นและเด็กม.ต้นที่ครูเขมสอนก็ถยอยมาลงชื่อกันอย่างต่อเนื่อง ทุกคนให้เหตุผลต่อท้ายว่าครูเขมสอนดีอยากเรียนกับครูเขมกันทุกคน
“ครูโจ้สวัดดีครับ” พวกผมไหว้ครูโจ้ ครูโจ้เดินมามองที่บอร์ดก่อนจะเดินไปขอปากกาเพื่อทำการลงชื่อด้วย
“ครูโจ้คิดอะไรกับครูเขมปะเนี๊ย”ไอ้อาร์ทมันแซวระหว่างที่ครูโจ้กำลังลงชื่อ
“คิดซิ!...ไม่คิดจะมาลงเหรอ”
“ว๊าก” ทั้งครูโจ้และไอ้อาร์กับไอ้โจ้
“คิด! แต่คิดว่าเสียดายครูเก่งอย่างครูเขม..พวกนี้นิทำครูเขวนะเนี๊ยะ..อย่าพูดไปเมียยิ่งระแวงอยู่”ครูโจ้หันมาพูดกับพวกผม
"เป็นคนรักเมียนะเว้ยเฮ้ย!!" ครูโจ้พูด
“ครูโจ้ขอบคุณนะครับ”ผมพูด
“ไอ้หนูป้าลงได้ไหมลูก” ผมหันไปมอง ป้าใจร้านขายข้าวที่ครูเขมชอบสั่งข้าวป้าแกทุกวันขนาดว่าตัวไม่อยู่ยังสั่งข้าวสั่งกับข้าวและจ่ายไว้ให้ผมเรียบร้อยเลยด้วย
“ครูเขมแกเป็นคนน่ารัก อัธยาสัยดี น่ารัก หล่อด้วย..พูดจาก็ไพเราะเสียดายนะที่ป้าไม่มีลูกชาย...ไม่อย่างนั้นป้าขอไปเป็นแฟนลูกป้าแล้วแหละ” ผมต้องยืนเกาหัวแกร๊ก
“ผมว่าป้ากลัวไม่มีคนสั่งข้าวหรือเปล่า” ไอ้อาร์ทมันถามป้าใจ
“นี้ก็ด้วยครูสั่งเยอะดี ครูเขมนี่นะลูกค้าชั้นดีของป้าเลยนะ...ทำไมจะไม่......." O_? =O= O_?
"..ว้าย!...ดูพูดเข้าซิ..เขาก็รู้หมดนะซิว่าป้า..คิดแบบนั้น...เอาปากกามาจะรีบลงไม่มีคนเฝ้าร้านอยู่..เด็กพวกนี้นิ “ป้าหันมาจะตีไอ้โจ้ แม้กระทั้งแม่ค้าขายข้าวยังขอมาลงชื่อเลย
"มาลงด้วยซิป้าใจเอาปากกามา" บรรดาแม่ค้าในห้องอาหารครูเขมแกเป็นคนนอบน้อมถ่อมตน
“ครูนิดหวัดดีครับ” ครูมาหยุดอ่านที่บอร์ดก่อนจะเดินไปหยิบปากและมาลงชื่ออีกคน
"ครูดีใจแทนแม่เธอนะคริสโตเฟอร์รู้ไหมว่าแม่เธอเป็นห่วงเธอมากจริงๆ...และครูก็เชื่อว่าครูเขมทำให้เธอดีขึ้นได้จริงๆ แม่คงดีใจด้วยเช่นกันและเขาก็คงหมดห่วงที่จะมีคนดูแลเราแทนเขาอย่าลืมดูแลเขาเป็นการตอบแทนกลับละ" ครูนิดพูดผมพยักหน้า ครูนิดเป็นเพื่อนของแม่ผมและเป็นคนแนะนำให้แม่พาผมมาเรียนที่นี้
“ลุงลงได้ไหมวะ” ลุงแช่มรนขับรถเดินมาขอลง
“ครูเขมแกนิสัยดี วันแรกมาถึงยกมือไหว้เจอทุกเช้าทักทายทุกเช้าแกเป็นคนกันเองดีและไม่ถือตัวไม่หยิ่ง และที่สำคัญแกเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ที่ไหนก็เจริญ”ลุงแช่มพูดก่อนจะลงชื่อตัวใหญ่เบ้อเล้อเลย พวกไอ้อาร์ทมันยกมือขึ้นเก่าหัวกันเป็นแถว ลุงเล่นกินทีแถวล่างเขานะนั้นนะ ผมพยักหน้าไม่เป็นไร
ตลอดเวลาช่วงเช้ามีแต่คนมาลงชื่อเรียดได้ว่าเยอะเกินค่าดมากจากนักเรียนเกือบ630คนมาลง450คนแล้วด้วยเกินครึ้งแล้วและมีทั้งครูอาจารย์ที่ลงชื่อแม่กระทั้งแม่ค้าขายข้าวก็มาลง
“แก้มไม่มาลงละ” ไอ้โป้ง
“ไม่!!!!” แต่นั้นก็สะบัดออกไปทั่นที่ ผมกับไอ้โป้งหันไปมองพวกพี่กายมันยืนกอดอกมองพวกผมก่อนทำปากเบ้ใส่ทางพวกผม แต่ท ผว่าเพื่อนๆในกลุ่มของแก้มกลับเดินมาลงชื่อกันแก้มเธอมองด้วยสายตาที่ไมพอใจยิ่งหนัก ผมหันไปเห็นผู้อำนวยการเดินลงมาแสดงว่ามีคนไปรายงานท่าน
“มีคนบอกว่าพวกเธอมาตั้งบอร์ดลงชื่อให้ครูเขมรึ”
“ครับท่าน ผอ “
“ผมขอโทษนะครับที่ผมต้องทำแบบนี้ผมไม่อยากให้โรงเรียนนี้ต้องสูญเสียครูดีดีเพราะผม”ผมพูดก่อนจะคุกเข่าลงผมก้มลงกราบผู้อำนวยการ เพื่อนๆผมนี้ตกใจกันมาก
“คริสลุกขึ้น”ผู้อำนวยการจับไหล่ผมใก้ลุกขึ้นและเดินดูที่บอร์ดมีคนลงชื่อให้เหตุผลไว้มากมาย ท่านเดินไปอ่าน
“ครูเชื่อแล้ว...” ท่านผู้อำนวยการหั๊นมาพูด
“ปากกามาซิ”
"....." =O= O_?
"อ้าว!! ยืนนิ่งอยู่ทำไมปากกาซิจะได้ลงบ้าง...กลัวตกเทรนด์..เดี๋ยวคุยกับบรรดาครูเขาไม่รู้เรื่อง..เอามาปากกา" ผู้อำนวยการพูดและลงชื่อ ผู้อำนวยการก็ทำการลงชื่อ
“ครูได้ยินนักเรียนพากันชื้นชมการสอนมาหลายคนแล้วและแอบไปดูมาบ้าง สอนดีจริงๆปกติครูบ้างคนก็เน้นสอนง่ายๆตามตำราคือเปิดตำรามาสอนแค่นั้นจบ"
"แต่ครูเขมแกดีนะมีสอนนอกตำรา นับว่าสรรหาครูมาไม่ผิดหวังจริงๆแล้วทำไมจะไม่อยากรักษาครูดีดีไว้ละจริงไหม "
"เข้าใจคิดนะที่ช่วยครูเขาแบบนี้...ว่าแต่บอร์ดนี้ไปลากมายังไงเนี๊ยะ"ผู้อำนวยการ
"เสร็จแล้วลากกลับด้วยนะ..ความพยายามสูงจริงๆพวกเธอนี่" ผู้อำนวยการพูด
"ต้องลากกลับอีกเหรอครับ"
"อ้าวแล้วให้ใครเอากลับละดูภารโรงซิ..หายใจยังเหนื่อยเอามาแล้วเอากลับด้วยละ" ผู้อำนวยการพูดขำๆ พอดีเสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นพอดีเลย
"ไปเข้าแถวกันได้แล้ว" ผู้อำนวยการบอกพวกผม ผมพยักหน้าและพวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้มันก็เก็บทุกอย่างลงกระเป๋าเป้ก่อนจะรีบเดินออกไปด้วยกัน ไอ้โป้งมันก็เดินไปกับไอ้ปันปัน เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาแก้มเธอยืนมองผมและเธอก็เดินหันหลังออกไป
"ความรักวันรุ่นนะ...ถ้าเราใช้วิธีผิดๆมันก็ส่งผลเสียกลับมาได้เช่นกัน" ผู้อำนวยการพูดพยักหน้าเบาๆ
"และความรักหมือนดาบสองคม ดาบด้านแรก จะฟาดฟันทุกอุปสรรคเวลาคุณมีความรัก คุณจะใขว่คว้ามันจนถึงที่สุด
ส่วนดาบอีกด้านหนึ่ง มันพร้อมจะฟาดฟันหัวใจกันให้เป็นแผล ดังนั้นจึงควรมีความรักอยู่ด้วยความไม่ประมาท"
"ครูดีใจนะที่เธอดีขึ้นมาก..คริส..กลับมาตั้งใจเรียนทำเพื่อแม่เธอนะต่อให้พ่อเลี้ยงเธอเขาจะไม่ได้รักเธอเท่ากับลูกแท้เขาแต่แม่เธอรักเธอมากนะคริสโตเฟอร์ทำเพื่อแม่"
"ครูอยากเห็นเธอดีขึ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่มีครูคนไหนไม่อยากเห็นความสำเร็จของลูกศิษย์นะคริส"
"ครับผอ. ผมขอโทษนะครับที่ผ่านมาผมทำให้ท่านปวดหัวมากกับพฤติกรรมของผม"
"เอานะวัยรุ่นเข้าใจเคยเป็นมาก่อน"
"ไปเข้าแถวได้แล้วไปคริส" ผู้อำนวยการบอกผม ผมก็ทำท่าจะวิ่งไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ
"คริสโตเฟอร์ ...จะมีกิจกรรมสัปดาห์ภาษาอังกฤษและมีการแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษระดับโรงเรียนปีนี้เราได้เป็นเจ้าภาพ ครูหวังว่าเธอจะลงแข่งนะ..ไหนๆก็มีคนช่วยติวแล้วทำชื่อเสียงให้โรงเรียนหน่อย" ผมหันมามองผู้อำนวยการก่อนผมพยักหน้าว่าผมจะลง ผมวิ่งมาเข้าแถวก่อนก่อนที่จะเชิญธงชาติขึ้นสู่ยอดเสา ทำกิจกรรมตามปกติเช่นทุกวัน แต่วันนี้ผมกับมีความสุขมากกว่าทุกวันเหมือนกับว่าความมืดหม่นของผมกำลังจะค่อยๆจางลงเมฆหมองเริ่มเปิดทางพอจะเห็นแสงสว่างสาดส่องเข้ามาบ้างแล้ว
"คริส!! เจอกันตอนเที่ยงวะ" ไอ้อาร์ทมันตะโกนมาไอ้โจ้มันก็โบกมือให้ผมก่อนจะแยะขึ้นไปห้องเรียนของผมมัน ผมหันไปมองไอ้โป้ง
"เจอกันตอนเที่ยงนะโป้ง" ผมบอกมันไอ้โป้งหยักไหล่และเดินแยะไปขึ้นห้องเรียนมันเช่นกัน ผมเลือกจะเดินไปดูที่บอร์ดอีกทีก่อนจะกลับขึ้นชั้นเรียน ผมเห็นครูหลายท่านเลยที่มาลงชื่อผมรู้สึกดีใจ
"พี่เขมผมจะทำให้พี่ยังเป็นครูที่นี้ให้ได้ผมจะทำให้พี่ทิ้งอาชีพครูไปเพราะไม่ได้..ถ้าผมต้องเป็นคนไปจากโรงเรียนนี้เองผมก็ยอมแต่ผมจะไม่ไปจากพี่เขม" ผมพูดเบาๆ
"มึงคิดว่าเขายังควรจะเป็นครูอีกเหรอวะคริส" เสียงไอ้พี่กาย
"กูถามมึงจริงๆเถอะ...มึงมีปัญหาอะไรกับครู"
"กูมีปัญหากับมึง"
"งั้นเจอกันตัวต่อตัวบนเวที...มึงนะไม่ใช่ไอ้พี่อั๋น"
"ทำไมกูต้องเจอกับมึงด้วยวะ..มึงเป็นใคร"
"ถ้ามึงดีแต่เห่า..ก็ตามใจมึง..มึงมันไม่ต่างอะไรกับนักเลงคีย์บอร์ดที่ดีแต่ว่าคนอื่นแต่ไม่กล้าออกมาเผชิญหน้า...ถ้าแน่จริงทำไมไม่ตัวต่อตัวกับกูไปเลยวะ" ผมพูดสายตาผมมองจ้องเข้าไปในแววตาคู่นั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นห้อง
"อย่าเก่งแต่ปาก!!" ผมพูดก่อนจะเดินออกเพื่อกลับขั้นห้องเรียน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครูเขมชาติ
วันนี้เป็นวันอบรมวันสุดท้ายแล้วพออบรมเสร็จพวกผมก็พากันเดินทางกลับทันที เพราะว่าครูประพันธ์จะพาแฟนกลับไปบ้านลูกชายเพิ่งจะนั่งได้ อยากกลับไปหาลูกชายแย่แล้ว และครูสมชายก็จะไปถือศิลที่วัดทำเพื่อแม่ของเขาที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนผมเองก็รีบกลับผมเป็นห่วงคริสโตเฟอร์มากอาจจะเป็นเพราะผมได้ยินที่เขาบอกผมว่าโป้งจะปลั้มเขา นี้เรียกว่าหึงหวงใช่ไหม..ตอบว่าใช่!!! ตอนนี้เกือบสี่โมงครึ้งแล้วรถตู้เลี้ยวเข้ามาจอดด้านในโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
"ครูเขมคะ...ผู้อำนวยการบอกว่าถ้าครูเขมมาถึงให้ขึ้นไปหาท่านค่ะ..ตอนนี้เลยนะคะ" ครูนิดเดินอย่างรวดเร็วลงมาตามผม อย่าบอกนะว่าคริสโตเฟอร์ก่อเรื่องขึ้นนะ ผมก็รีบนำกระเป๋าไปใส่ไว้ในรถของผมก่อนเลยคริสโตเฟอร์ส่งข้อความบอกว่าเอารถมาจอดไว้ให้ที่ด้านหน้า และผมก็รีบเดินขึ้นไปยังห้องทำงานของท่านผู้อำนวยการทันที
"ก๊อกๆ"ผมเคาะประตู
"เชิญครับ"
"สวัสดีครับท่านผู้อำนวยการ"
"เชิญครับครูเขม..เชิญนั่งครับ..เป็นยังไงบ้างครับอบรม"
"ดีครับได้รับความรู้เพิ่มเติมเยอะเลยครับ วิทยากรก็ให้ความรู้ดี มีประโยชน์มากสำหรับครูที่มีประสบการณ์ในการเป็นครูในโรงเรียนน้อยอย่างผมครับท่าน" ผมตอบท่าน
"แม่ของคริสโตเฟอร์ติดต่อมาหาผมว่าเขาจะลงมาวันจันทร์นะครับ"
"ครับ..คริสโตเฟอร์บอกผมแล้วครับท่าน"
"ครูคิดว่าครูจะแก้ปัญหามันยังไงครูคิดไว้หรือยังครับ"
"ผม..เออ..ผม..คิดว่า...จะกลับไปเป็นครูติวเตอร์เหมือนเดิมครับ"
"ทำไมละครับครู...ผมว่าครูตั้งใจอยากจะเป็นครูสอนมากกว่าจะไปเป็นติวเตอร์นะไม่อย่างนั้นครูคงไม่ไปสอบใบประกอบครูหรอกจริงไหมครับ" ผู้อำนวยการพูดผมพยักหน้า
"แต่ถ้ามันทำให้ทุกอย่างดีขึ้นผมจำเป็นก็คงต้องทำอย่างนั้นนะครับท่าน" ผมพูด
"ไม่คิดถึงนักเรียนที่นี้เหรอครับ...พวกเขานะชื่นชมผลงานการสอนครูนะ นี้แค่มาสอนได้ไม่กี่อาทิตย์เอง" ผู้อำนวยการพูด
"ครูลงไปที่ลานเอนกประสงค์กับผมหน่อย" ผู้อำนวยการบอกผม ผมก็ทำหน้าไม่เข้าใจ
"เชิญครับ...นี้แสดงว่าครูไม่เห็นที่ตรงลานเอนกประสงค์ใช่ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น" ผู้อำนวยการถามผม ผมส่ายหน้าว่าไม่ได้มองเพราะมัวแต่กังวลที่ผู้อำนวยการเรียกผมขึ้นไปจะเป็นเรื่องคริสโตเฟอร์มากกว่า ผมเดินตามหลังท่ายลงมายังลานเอนกประสงค์และสิ่งทีผมเห็นก็คือกระดานบอร์ดแผ่นใหญ่ที่กางอยู่ ผมเดินไปดูที่กระดานเริ่มตั้งแต่กระดาษA4 ที่แปะอยู่เขียนด้วยลายมือเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ เขาบรรยายตั้งแต่เจอผม เขาบรรยาสองอาทิตย์มานี้มีสิ่งดีดีร่วมกันมากและบรรยายถึงตอนที่ผมสอนพิเศษเขาทุกวันวันละชั่วโมงว่าเขาได้อะไรบ้าง และผมก็หันมาดู
"ลงชื่อเพื่อให้ครูเขมอยู่กับพวกเราต่อ" ผมยิ้มเพราะว่ามีจำนวนรายชื่อมากมายที่มาลงเพื่อให้ผมอยู่เป็นครูต่อ ผมไม่อยากเชื่อเลยนะว่าพวกเขาต้องการผม ต้องการให้ผมเป็นครูสอนพวกเขา
"ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อนะครูแต่ก็ต้องเชื่อ...ครูคงไม่คิดหาทางออกทิ้งพวกเขาไปนะ"
"ครูผมไม่ได้เข้าข้างนะผมก็ไม่เห็นครูทำอะไรที่เสียหายในโรงเรียน"
"แต่ผมก็ขอไว้เรื่องครูกับคริสโตเฟอร์ ..ครูจะรักกันก็ขอให้อยู่ในกดระเบียบของโรงเรียน..ถ้าเป็นไปได้เสาร์อาทิตย์คงเพียงพอเพราะว่าผมเองก็ประจำการเป็นผู้อำนวยการจันทร์ถึงศุกร์หยุดเสาร์อาทิตย์"
"คงไม่มานั่งจับตาดูครูทั้งเสาร์และอาทิตย์หรอกครับเดี๋ยวเมียหึง" อู้ยย!!
"ถ้าจะให้ดีนอกโรงเรียนก็จะดีมากครับครู อยู่ในโรงเรียนขอให้รักษาไว้ซึ้งสถานะครู..คงพอได้นะครับ"
"ครูนี้ก็ใจร้ายเหมือนกันนะครับ"ผมเงยหน้ามองผู้อำนวยการผมไปใจร้ายตรงไหนครับ
"ก็เล่นคนหล่อประจำโรงเรียนขนาดนี้และทำเอาสาวๆอกหักกันไปครึ้งโรงเรียนได้แล้วมั้งครับ" ผู้อำนวยการพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องทำงานไป ว่าแต่นายคริสโตเฟอร์อยู่ไหนละ
"ครูเขมนิ...ครูคะครู" ผมหันไปเห็นเด็กผู้หญิงสี่ห้าคนพากันวิ่งมาตรงที่ผมยืนอยู่
"ครูเขมอยู่เป็นครูสอนพวกเราก่อนนะคะอย่าทิ้งพวกเราไปนะคะครู " แต่ละคนพูดออกมาพร้อมๆกัน ผมยืนยิ้มให้ผมรู้สึกดีใจ
"ครูไม่ทิ้งเพราะว่าครูตั้งใจอยากจะเป็นครูที่นี้"
"วันจันทร์ครูมาสอนเหมือนเดิมใช่ไหมคะ ครูไปไหนมาคะ" หนึ่งในนั้นถามขึ้นแต่ละคนพยักหน้านี้
"เออ...ครูไปอบรมมานะ..วันจันทร์ครูเข้าสอนเหมือนเดิมครับ"
"เย้ๆๆ ..เจอกันวันจันทร์นะคะครู " พวกเด็กแสดงอาการดีใจ ผมหยิบมือถือขึ้นมาจะโทรหาคริสโตเฟอร์ แต่เขาไม่รับสายผมอยู่ทีไหนของเขานะหรือว่าอยู่ที่บ้านพัก ต้องบ้านพักแน่ๆ ก่อนจะหันหลังเดินไปผมหันมามองที่บอร์ดอีกที ผมใช่มือแคะที่กระดาษขนาด A4 ลายมือที่บรรจงขีดเขียนนี้เขาคงอ่านหนังสือที่ผมให้ไว้ด้วยแน่ผมดูจากแกรมม่าที่เขาบรรจงเขียนมันถูกเกือบทั้งหมดแค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว จากคนที่ไม่ชอบภาษาอังกฤษแถบเขายังเกลียดมันแต่วันนี้เขารักมันแล้วแหละ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พรุ่งนี้จะมาลงชองครูเขม X คริส อยากรู้ว่าครูเขมคิดถึงคริสโตเฟอร์แค่ไหนที่หายไปหลายวัน(NC 18+)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้ช่างปลื้มปริ่มจริงๆ มีแต่คนรักครูเขม :impress2: :impress2: :impress2:
เกลียดอีแก้ม กะ พวกไอ้กายจริงๆเลย ขนาดเพื่อนแก้มยังไม่เอาด้วยเลย ไปลงชื่อเฉย 555 :laugh: :laugh: :laugh:
รอช่วงแสดงความคิดถึงของพี่เขม ขอแบบเลือดสาดกระจายให้หมดตัวเลยคร้าบบบบ :hao6: :hao6: :hao6:
-
สนุกมากๆ จร้า มาต่อๆ เลยนะคะ :L2:
-
ครูเขมโทรหาคริสไม่ติดไม่ใช่คริสไปขึ้นสังเวียนฟาดปากกับรุ่นพี่แล้วเหรอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจแทนครูเขมมีแต่คนรักครู ตอนนี้ตลกแม่ค้า และ ท่านผอ.มาก :jul3:
รอตอนต่อไป :z1:
-
ติวเตอร์แพงมาก อยู่สอนต่อเถอะค่ะ...อิอิอิ ตามกระแส
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บรรยากาศดีมากๆเลย ครูเขมได้กำลังใจมากขึ้นแล้วนะ
คริสไม่รับโทรศัพท์ ไปต่อยตัวต่อตัวกับพี่กายป่าว
-
ครูเขมชาติXคริสโตเฟอร์ (NC 18+ )
หลังจากที่ผมได้เห็นผลงานของคริสโตเฟอร์และนักเรียนหลาบคนอยากให้ผมเป็นครูสอนที่นี้ต่อมันทำให้ผมต้องล้มเลิกความคิดที่จะทิ้งเด็กนักเรียนที่นี้ไปทันทีในเมื่อผมเลือกที่จะสอบใบประกอบวิชาชีพครูแล้วผมควรจะเป็นครูดังที่ผมผมตั้งใจซิและผมจะมาทิ้งไปเพราะปัญหาแค่นี้อย่างนั่นหรือ
ผมขับรถเข้าบ้านพักเดินขึ้นไปบนบ้าน บ้านดูสะอาดตาผมมองไปบนโต๊ะนั่งทานอาหารกันมีโทรศัพท์ถูกชาร์จวางอยู่มิหน้าละโทรไม่รับกันเลยนะทำให้เป็นห่วงน่าโดนทำโทษไหมเนี๊ยะ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนก็ต้องยืนอมยิ้มให้กับคนที่กำลังเก็บเสื้อผ้าผมใส่ตู้เสื้อผ้าให้ ผมค่อยๆเดินเข้าไป
“หมับ”ผมสวมกอดเข้าจากด้านหลัง คนที่ถูกผมกอดสะดุ้งก่อนจะหันมามองว่าใคร พอเขาเห็นว่าเป็นผมเท่านั้นแหละรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที่
“พี่เขม” น้ำเสียงบอกได้ว่าดีใจมากขนาดไหนที่เห็นผมตอนนี้เขาหันมากอดผมตอบราวกับไม่เจอกันเป็นเดือนและกอดเหมือนกลัวกลัวผมหายไปจากเขาอีก
"คิดถึงพี่ขนาดนี้เลยเหรอ" ผมถามคนที่กอดผมตอบ
"มาก"คริสโตเฟอร์ตอบผม
"พี่ละ..คิดถึงผมมากมั้ย" คริสโตเฟอร์ถามผม
"ตอนนี้ยังบอกไม่ได้หรอกไว้ค่อยบอกที่หลัง" ผมพูดหยักคิ้วให้คนที่เงยหน้ามองผมขมวดคิ้วมองผมสายตาแปลกใจ
"ไปแพ๊คเสื้อผ้าลงกระเป๋า เอาเสื้อผ้าไปสองสามชุดนะคริส” ผมบอกคนตรงหน้าผม เขาเงงยหน้ามองผมพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไปกรุงเทพกัน”
“วันนี้เลยเหรอ”
“อืม”
“ผู้อำนวยการว่าถ้าออกนอกเขตโรงเรียนถือว่าผิดไม่มาก”ผมพูดก่อนจะหันไปแพ็คสิ่งจำเป็นลงกระเป๋า คริสโตเฟอร์ด้วยวันก่อนเขาเอาไปแค่ชุดนักเรียนยังเหลือเสื้อผ้าชุดลำรองอยู่สองสามชุด ผมเดินไปเช็คห้องน้ำก่อนออกว่าไม่ได้ลืมเปิดอะไรทิ้งไว้ เช็คตู้เย็นทุกอย่างถูกนำออกจากตู้เย็หมดของที่มีความเสียงว่าจะเน่าเสีย
“พร้อมยัง” ผมหันมาถามคริสโตเฟอร์เขาพยักหน้าและผมสองก็พากันเดินลงจากบ้านไปขึ้นรถเพื่อเตนียมออกเดินทางระหว่างที่กำลังผ่านประตูผมเห็นอนุชิตกำลังจะกลับบ้าน
“พี่รับอนุชิตไปส่งเขาที่บ้านด้วย” ผมหันไปบอกคนนั่งข้างๆ
“อนุชิตมาขึ้นรถครู..เดี๋ยวครูไปส่ง” ผมเปิดกระจกบอกอนุชิต
“เออ” อนุชิตทำท่าอึกอักคงเกรงใจผมแน่ๆ
“มาซิครูไปส่ง” ผมย้ำอีกที
“ครับครู”และอนุชิตก็เปิดประตูขึ้นมานั่งด้านหลัง
“สวัสดีครับครูเขม”
“อืม...เดี๋ยวครูจะให้กุลแจบ้านพักไว้นะวันเสาร์หรืออาทิตย์เข้ามาทำความสะอาด” ผมพูดสายตามองผ่านกระจกมองหลังก่อนจะหันไปพยักหน้ากับคริสโตเฟอร์ให้หยิบกุลแจในลิ้นชักเล็กเขาก็หยิบกุลออกมา เป็นกุลแจสำรอง
“ครับครู” อนุชิตรับครับ
“คริสหยิบเงินในกระเป๋าครูส่งให้อนุชิตด้วยซิ "
"ครูไว้ค่อยมาจ่ายก็ได้ครับ"
"จ่ายเลยเธอจะได้มีไว้ใช้ซื้ออะไรทานกับย่าเธอไง" ผมพูดคริสดเฟอร์ก็หยิบธนบัตรออกมาแต่ว่ามันมีแต่สีม่วง
"ให้เขาไปเถอะคริส" ผมพูดเบาๆ คริสโตเฟอร์ส่งกุลแจและธนบัตรให้กับอนุชิต เขามองหน้าผม
"ครูให้ที่เธอไปรับเสื้อผ้าที่ครูส่งซักให้ยังไงละ..รับไปเถอะ" ผมพูดเขาก็ส่งรอยยิ้มมาให้ผม พ่อผมเคยสอนไว้ว่าถ้าเรามีแล้ว สิ่งไหนที่เราแบ่งปันให้คนที่ไม่มีได้ก็ควรจะทำ ผมจอดรถที่ตรงทางเข้าบ้างของอนุชิตก่อนจะออกรถไปทันที ตอนนี้เกือบจะห้าโมงครึ้งแล้วกว่าจะถึงคงเกือบสี่ทุ่มแน่ๆ คนข้างๆผมก็เหลือบตามองผมเป็นระยะ
"หมับ!" ผมเอื้อมมือไปจับมืออีกข้างที่วางไว้ข้างลำตัวของเขา คริสโตเฟอร์เอียงคอมามองผม
"ขอบคุณนะครับ..ที่ทำให้พี่รู้ว่าโรงเรียนนี้ต้องการพี่เป็นครูของพวกเขาอยู่" ผมหันไปพูดก่อนจะหันหน้ากลับมาสนใจถนนต่อ มุมปากกระตุ๊กขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ แค่นี้ก็รับรู้ได้ว่าเขาดีใจแค่ไหน ผมขับรถยิงยาวรวดเดียวเลยมีจอกให้เข้าห้องน้ำกันบ้างไม่นานก็มาถึงบ้านผมเกือบสี่ทุ่มเราแวะหาอะไรทานกันที่ปั้มมาก่อนแล้ว
"แม่พี่ไม่อยู่บ้านนะไปช่วยพี่ชายคนโตพี่ดูแลหลานนะ" ผมพูดคริสโตเฟอร์พูด ขณะที่เปิดประตูเข้าบ้านไป คริสโตเฟอร์ยกกระเป๋าของผมและเขาขึ้นไปบนบ้าน นี้ก็เกือบสี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมเดินตามหลังขึ้นไปเข้าไปในห้องนอน พอคริสโตเฟอร์วางกระเป๋าลง
"พี่เขมจะอาบน้ำก่อนไหม" คริสโตเฟอร์หันมาถามผม ผมนะปลดเน็กไท้ออกรอแล้วและโถมตัวเข้าไปหาทำให้คนที่ยืนด้านข้างเตียงนอนผมล้มลงไปบนเตียงทันที
"อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่คิดถึงมากแค่ไหน" ผมถามคนที่นอนอยู่เบื้องล่าง
"จริงอะ" คนที่นอนส่งเสียงท้าท้ายมาขนาดนี้ผมพยักหน้าให้ดูสิ่งที่กำลังพอโตแม้จะอยู่ในกางเกงสแล๊ปตัวเก่งของผม และผมก็ค่อมร่างคนเขาอยู่ ผมไม่รอช้าจู่โจมทันที ริมฝีปากบางๆประกบริมฝีปากหนาได้รูปนั้นอย่างรวดเร็ว สอดแทรกลิ้นผ่านริมฝีปากทีเผยอเล็กน้อยรอการสอดใส่เข้าไปอย่างรู้งาน
"อืมม...พี่คริสต้องให้ผมก่อน..อืมม..ซิ..อืมมม"
"ทำไมละ"ผมถอดปากออกถามคนที่นอนทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
"ก็ผมทำผลงานดี"
"ไม่ได้ให้พี่ก่อนพี่ไม่ไหวแล้ว..อื้ม...อื้ม...." ผมพูดและก้มลงไซ้ตามซอกคอมือไม้ก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนไปด้วย ร่างคนเบื่องล่างก็บิดไปตามความรู้สึกของอารมณ์ที่กำลังแตกกระสันจากปลายลิ้นของผม อีกมือผมก็ปลดเข็มขัดและรูดซิบลง คริสโตเฟอร์ดันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนผมก็ได้จัวหวะถึงเสื้อนักเรียนออกไปทันทีพร้อมกับรูดกางเกงออกไปด้วยจนถึงปลายเท้าโดยที่ปากไม่หลุดจากกันสามารถไหมและใช้ปลายเท้าดีดกางเกงนักเรียนหลุดไปก่อนเลย เหลือไว้แค่กางเกงยางยืด
"อ่าห์ ...พี่นะต้องให้ผมก่อน...อ่าห์..ผมเป็นนักเรียนนะ"
"ไหนละชุดนักเรียน"ผมถามคนที่นั่งก้มมองตัวเองไปหมดแล้ว
"เห้ยย..โคตรไวเลยอะ"
"แต่พี่เป็นครูอะ" นั้นไงมุกคุณครูป้ายที่ห้อยอยู่ ตอนที่อบรมเขาให้แขวนป้าน "ครูเขมชาติ"
"พลึบ!!" ผมรีบดึงป้ายออก
"หยุดพักทำหน้าที่ครูชั่วคราว...เพราะต้องทำหน้าที่คนรักที่พึงกระทำและบทสามีตามพฤตินัย" ผมพูดมองคนที่เอนตัวนอนราบ หาเหตุผลไม่ได้แล้วมั้ง ผมรีบดีดตัวขึ้นมาลุกขึ้นยืนและรีบปลดกระดุมชุดทำงานอย่างรวดเร็วถอดกางเกงออกเหลือไว้แค่กางเกงยางยืด และกระโจนเข้าหาคนที่นอนรอผมเขายังไม่ได้ถอดหมดเหลือไว้แค่ปราการสุดท้ายเช่นกัน
"อ่าห์....อืมม...พี่เขม.."เสียงคราวกระเซ่าของคริสโตเฟอร์ผมได้พรมจูบไปทั่วตั้งแต่ลำคอไล่เรื่อยลงมาถึงหน้าท้องแบบรายนั้นก่อนจะขบฟันลงที่หน้าท้องเหนือเนินหัวหน่าวทำให้คนที่นอนถึงกับเกร็งตัว
"อ๊ะ! ....พี่เขม...ซี้ดดดดดดด" เสียงซี้ดยาวออกมารู้ได้ทันทีว่ากำลังอยู่ในจุดไหนแล้วของห่วงอารมณ์ ผมเลื่อนตัวลงไปที่จุดสำคัญของคริสก่อนจะใช้ปากผมใช้มือคลึงมันเบาๆ คนที่นอนถึงกลับตาพริ้ม อารมณ์คงจะครุกรุ่นอยู่เหมือนกัน ผมจัดการถอดปราการสุดท้ายออกและครอบปากลงไปกับสิ่งนั้น
"อาห์..อื้ม.."เสียงคำรามในลำคอว่าเขามีความสุขแค่ไหนกับสิ่งที่ผมกำลังมอบให้ ผมชำเรืองมองดูมือที่จิกอยู่บนผ้าปู เอวที่ขยับไปมาเพราะว่าความเสียว ผมใช้ลิ้นกับส่วนนั้นราวกับว่านี้คือของหวาน
"นี้คือรางวัลจากพี่นะครับ...ที่รัก"
"ซี้ด...อู้ยย...ชอบอะ....อื้ม!!!"เสียงตอบรับจากคนที่นอนบิดกายไปมา ผมถอนปากออกเพราะว่ากลังคนที่นอนจะชิ้งถึงฝั่งฝันไปซะก่อน ผมลุกขึ้นไปหยิบเจลหล่อลื่นที่มีไว้ในลิ้นชักและถุงยาง คือว่าซื้อมาตุนไว้ตอนที่คบกับณัฐกานต์แต่เอาเข้าจริงๆใช้ไปกล่องเดียวเองในรอบครึ้งปีที่ผ่านมา ก่อนจะเลิกกันแต่นี้ผมกับใช้กับคริสโตเฟอร์หมดไปสองกล่องแล้ว หื่นเหมือนกันนะเรานี้ ผมจับขาขนที่นอนมองผมตาเหยิ้มว่าพร้อมนานแล้วตั้งขึ้นและบีบเจลหล่อลื้นลงที่ปลายนิ้วเรียวยาวของผมก่อนจะสอดแทรกเข้าไปในช่องทางรัก
"อ๊ะ!..อ๊าๆ..พี่เขม..อ๊า!" พอหนึ่งนิ้วเริ่มเพิ่มจำนวนเป็นสามนิ้ว จนช่องทางรักของคริสโตเฟอร์เริ่มคุ้นเคย ผมโน้มตัวลงไปจูบคริส
"วันนี้พี่จะติวท่ายากให้ ไม่เน้นทฤษฏีพี่เน้นปฏิบัติ"
"ห๊ะ!!" คนที่นอนถึงกับผงกหัวขึ้นมามองผม
"วันนี้พี่จะติวท่ายากให้...จัดเต็ม!"
"ท่าอะไรอะ"
"ท่าแรก The New Missionary , 69 Linkage ,The Missionary ,The Sideways ,The Opposite , The V-formation และThe Doggie , ผมและเขมก็เริ่มปฏิบัติไปที่ละท่าแต่ละท่าของผมทำเอาคนคริสร้องครางฟังแทบจะจับใจความไม่ได้โดยเฉพาะท่าที่หัหน้าชนกันที่แลกลิ้นกันพัลวันเลย
"อ๊ะ ...อ่า...อ๊ะ...พี่เขม..พี่เขม...แรงหน่อย..พี่เขม..." คนที่นอนส่งเสียงครางคว้ำหน้าลงกับที่นอนลีลารักท่าสุดท้ายที่ผมใช้เป็นตอนจบภาคปฏิบัติด้วยท่า The Doggie คนที่นอนร้องขอให้แรงอีกหน่อย ขอมาแบบนี้เขมจัดให้เลย
"ได้ที่รัก...พี่จัดให้นะ ...พลั่บๆๆๆๆๆ!!!! "เสียงดังสะนั่นดีนะที่ห้องเก็บเสียงแต่ก็ป้องกันไว้ก่อน
"คริสเอื่อมมือไปหยิบรีโมทเปิดทีวีให้พี่หน่อย..ซี้ดดด" ผมร้องบอกคริสโตเฟอร์ เขาก็เอื้อมไปที่โต๊ะตรงหัวเตียงพร้อมกดเปิดทีวีโดยยื่นแค่มือหน้ายังคงซุกลงที่เตียงนอนทันที่ที่ทีวีถูกเปิดเพื่อกลบเกลื่อนเสียงผมก็จัดการกระแทรกเนื้ออ่อนนั้นรัวอีกครั้ง
"อ๊า!!!"เสียงครางดังกว่าเดิมพร้อมเสียงเนื้ออ่อนกระทบเนื้ออ่อน
"อ๊า...ที่รักพี่จะถึงแล้วนะ...พี่จะ..อ๊า!!!" เสียงคราวครั้งสุดท้ายเหงือออกท่วมไปหมดทั้งสองคนและคนที่คุกเข่าอยู่ถึงกับทิ้งร่างให้นอนแผ่ลงไปบนที่นอนเช่นกัน ผมก็ค่อยๆถอนแกนของตัวเองออกทิ้งตัวลงนอนข้างร่างนั้น คริสพลิกตัวหันมาหาผมเข้ามาสวมกอดผม
"ขอบคุณนะครับที่รัก" ผมไม่ลืมหันไปขอบคุณคนที่ที่ทำให้ผมมีความไม่ใช่แค่ทางกายอย่างเดียวทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้ผม เวลามีทุกข์เราก็ช่วยกัน มีสุขก็สุขด้วยกัน
"เป็นไง..."
"นี้พี่เก็บกดหรือว่ายังไงเนี๊ยะจัดท่ายากหมดเลยอะ" คริสโตเฟอร์ถามผม
"นี้คือคำตอบว่าพี่คิดถึงมากแค่ไหนไง..หึๆ"
"รู้แล้วว่าคิดถึงมาก..และก็หื่นมากด้วย" คริสโตเฟอร์พูดเขาพลิกตัวขึ้นค่อมผมแค่ครึ้งตัวจูบผมเบาๆ ใช้ลิ้นหยอกเหย้ากับริมฝีปากผมเล่น
"จะต่อเลยไหม"ผมถามคริสโตเฟอร์
"ขออาบน้ำก่อนได้ไหมอะ รู้สึกเหนียวตัวและอยากอาบน้ำกับพี่เขมด้วย" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าได้ซิผมก็ว่าดีเหมือนกัน ก่อนจะพากันลุกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวผมเห็นเขาหยิบเจลหล่อลื่นกับถุงยากเข้าไปด้วยรู้ได้ทันที่ว่าตั้งใจจัดผมในห้องน้ำแน่ๆ พอเปิดน้ำคริสก็เข้ามาจูบผมกายเราแนบชิดกันผมรู้สึกว่าเขาสูงทันผมแล้วนะเนี๊ยะหรือว่าเพราะกินชิสเยอะก็ไม่รู้กระดุกยืดเร็วชะมัดเลย ผมเทครีมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายคนตรงที่ยืนประชิดตัวผมส่วนคริสโตเฟอร์ก็ไล่ตจูบปากผมไปด้วย
"อ๊า"ผมครางเบาที่คริสใช้ปากพรมจูบผมตามซอกคอและเลื่อนลงมาทีแผ่นอกอย่างหื่นกระหาย ห้องน้ำผมค้อนข้างกว้างและแบ่งแยกสัดส่วนโซนอาบน้ำและโซนทำธุระไว้ด้วยกำแพงกั้นกลางครึ้งห้อง ในห้องน้ำมีกระจกบานใหญ่ที่ตรงอ่านล้างหน้าและผมก็อยู่ในตำแหน่งที่มองเห็นตัวเองกำลังดิ้นุรนทุรายกับผนังห้องน้ำเพราะใครบางคนที่ปลุกเร้าอารมณ์ผมยิ่งนับวันคริสยิ่งเก่งขึ้นจะแทรงผมแล้วเนี๊๊ยะ
"อ๊ะ...อื้มม" ผมแอ่นอกสู้ลิ้นที่วนและขบเม้มยอดที่แข็งชูชันนั้น มือก็จับหัวคริสไม่อยากให้เขาปล่อยมัน
"ผมไม่มีท่ายากเหมือนพี่แต่ผมเชื่อว่าผมจัดได้ลึกถึงใจและคืนนี้มีเซอร์ไพรส์" คริสโตเฟอร์ ผมค่อยชำเรืองตามองที่กำลังชูแข็งพร้อมจะออกรบ
"ฟู่" ไม่เจอสามวันเองทำไมมันโต๊ะเร็วจังวะ"
"เออ...มันใหญ่ขึ้นหรือเปล่า"
"สงสัยโจ๊กมั้งมันเลยโตเร็ว"
"วันจันทร์งดสั่งโจ๊ก" ผมพูด
"อ๊า...ผมก็ร้องครางออกมาอีกริมฝีปากคริสโตเฟอร์เลื่อนลงไปที่ท้องที่แข็งไปด้วยกล้ามเนื้อแม้จะไม่มีซีกแพคแต่ก็สมชายชาตรีอยู่นะ ผมสะดุ้งทุกครั้งที่เขาเม้มและดูดนั้นจนแทบจะหยุดติดปากนั้นไปเลยก็ว่าได้
"โอ้ววว..ซี้ดดด ..คริส...อย่าทรมารพี่ซิ..โอ้ววว.."ผมร้องครางเชิงห้ามปรามเพราะว่ามันเสียวเหลือเกินที่เขาดูดมันแบบนั้น
"เขาเรียกว่ามอบความสุขต่างหากละที่รัก...เส้นทางรักเราอีกยาวนาน..." คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมาพอพูดและเขาก็จับส่วนนั้นของผม ผมก็หลับตารอความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังจะเข้ามา ปากที่ครอบลงที่ส่วนนั้น ผมถึงกลับเคลิ้มไปเลยร่างกายโยกไปโดยอัตโนมัติ คริสหยุดและยืนขึ้นเขาเอื้อมไปถุงยางและทาด้วยเจลหล่อลื่นคริสจับแขนผมคล้องคอเข้าไว้ ปากก็จูบผมแบบดูดดื่ม
"ไม่เบิกทางนะแต่จะค่อยๆทำ"คริสกระซิบกับผมพร้อมยกขาผมขึ้นมาพาดไว้ที่เอว ผมรับรู้ได้ว่าช่องทางรักผมกำลังถูกรุกล้ำ
"โอ๊ะ" ผมร้องเท้าก็เขย่งตัวขึ้นแต่คริสดันเอวผมไว้
"อ๊ะ...อ๊ะ...มันคับแน่นกว่าเดิม
"มันหลายวันแล้วเลยพองเต็มทีไปหน่อย"คริสโตเฟอร์กระซิบ ผมก้มลงมอง สามวันคืนเองนะ
"โอ๊ะ...อ๊า...คริส...พี่เจ็บอะ.."ผมพูดว่าเจ็บคริสก็หยุดชะงักผมรู้สึกดีขึ้น คริสใช้ลิ้นเลียวนที่ฐานของผมไปมากและตวัดลิ้นเล่นจนความรู้เจ็บถูกเปลียนเป็นความสุข
มือผมจับสะโพกเขาขยับว่าต้องการแล้วเขาก็ค่อยๆดันเลื่อนเข้ามา เข้าไป เข้าไป เรื่อยๆ จน
"ฟูู่" เสียงพ่นลมหายใจออกมาจากคนเบื้องหน้าผมและตามมาด้วยการขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วผมเองก็กอดโน้มคนที่ตรงหน้าผม
"ไปที่นั่งที่ตรงห้องน้ำนะ" คริสโตเฟอร์บอกผม เขาถอดสิ่งนั้นออกก่อนและพาผมไปยังผลิตภัณฑ์ที่ได้มาตราฐานเชื่อว่าไม่หักง่ายๆเพราะลองมาแล้วฮาๆ คริสโตเฟอร์นั่งลงก่อน
"อยากขี่ยังอะ" คริสโตเฟอร์ถามผมเสียงนี้ได้อารมณ์มากฟังแล้วสยิวแปลกๆ ผมก็ย่อนก้นลงช้าๆกับที่ชี้โด่อยู่ เราหันหน้าเข้าหากันตอนนนี้เรียกได้ว่าผ่านไปง่ายขึ้นจนแก้มก้นผมแตะหน้าขาคริสโตเฟอร์คริสก็จับมือผมกอดคอเข้าไว้
"ควบเต็มที่เลยนะครับที่รัก..รู้ตัวไหมว่ากำลังโดนทำโทษอยู่นะ..อืมมม " ผมก็ต้องโยกเบาๆเพราะคนที่นั่งโยกเอวเป็นสัญญาณให้ผมขยับก้นได้แล้ว ผมมองคนที่นั่งเป็นเก้าอี้ให้ผมอยู่แบบไม่เข้าใจ คริสโบ้ยปากไปตรงอ่างมีลักษณะเพื่อนแพ๊คเก็จยาอะไรสักอย่าง
"ซี้ดดด..ยาอะไร" ผมถามปากก็ครางไปด้วย
"อึด..ทน..แข็งนาน" ผมถลึงตาใส่คนที่นั่ง
"อีกยาวนายเลยที่นี้...คืนนี้จะจัดให้ที่รักหายยากไปเลยไม่ยอมโทรหาเลยรู้ไหม....ต้องโดนทำโทษ..อึม..อึม..อึม"
"อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ " พอคริสแทกมาทีผมนี้ก็ส่งเสียงร้อง ตายแน่เลยคืนนี้
"โอ้ว..คริส..ขี้โกงพี่นิ..อู้ยยย..."
"แบบแล้วว่าท่ายากไม่มีแต่คริสจัดให้ถึงใจ..อึมม"
"อ๊ะ..คริส..เบาหน่อย..โอ้วว..ซี้ด"
"ขวบมันหน่อยซิที่รัก..อื้ม..อย่างนั้น...ที่รัก...เยี่ยม..ควบแบบนั้นแหละ..โอ้ววว..." เส้นทางรักยาวนานเหลือเกินเมื่อคืนสมกับที่ไม่ได้เจอกันมาสี่วันสามคืน แถมพ่อตัวดียังไปเอายาแข็งอึดทนและนานมาจากไหนไม่รู้ ไม่ต้องบอกนะว่านานแค่ไหนหนึ่งชั่วโมงเต็มในห้องน้ำและออกมาต่อกันที่เตียงอีก ผมเดินลงไปรินนมขึ้นมาให้คนที่นอนสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์นอนเปิดดูเว็ปไซต์ที่ผมให้เขาดูเกี่ยวกับการสอบ GED
"คริส..นม" ผมส่งแก้วนมให้คริสเขาดีดตัวขึ้นมานั่งพร้อมกับรับแก้วนมไปดื่ม
"ขอบคุณครับที่รัก"
"อ่านแล้วพอเข้าใจบ้างไหม" ผมถามคริสโตเฟอร์
"พอเข้าใจครับพี่เขมแต่วิชาสังคมนี้ผมไม่ค่อยแม่นอะพี่เขม"
"เพื่อนพี่เขาจะติววิชาสังคมให้เองพรุ่งนี้พี่จะพาเข้าไปหาอาจารย์ของพี่และจะได้ดูว่าจะต้องวางแผนกันยังไงพี่อาจจะซื้อหนังสือจากอาจารย์พี่มาให้เราอ่าน"
"แต่มันจะเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยพี่คงต้องติวเราเพิ่มตอนเที่ยงครึ้งชั่วโมงที่ห้องสมุดและตอนเย็นหนึ่งชั่วโมงจะหนักไปไหมสำหรับเรา" ผมถามคริสโตเฟอร์
"หนักก็ยอมพี่เขม....เพื่อให้มาซึ้งความสุขผมยอมพี่" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมรับแก้วนมมาถือไว้
"พี่ลงไปปิดไฟชั้นล่างก่อนนะ" ผมพูดเบาๆก่อนจะลงไปชั้นล่างผมเดินผ่านรูปถ่ายครอบครัว ผมยังเรียนไม่จบดีปีสุดท้ายเองแต่พ่อนึกยังไงก็ไม่รู้ให้ผมเช่าชุดครุยของคณะที่ร้านและถ่ายรูปครอบครัวพี่ก้องสวมชุดสีขาวตอนรับกระบี่ พี่ต้นสวมชุดข้าราชการสีขาว พ่อกับแม่ก็สวมชุดข้าราชการเช่นกัน มันเป็นภาพสุดท้ายไม่นานพ่อผมก็เสียชีวิตลงและนี้ก็คือความภูมิใจมากที่ผมได้เกิดมาเป็นลูกพ่อ ขณะที่ผมกำลังจะเดินผ่านรูปพ่อ ความคิดแว๊ปหนึ่งผมเกิดขึ้นมา พ่อเคยให้ผมช่วยแปลจดหมายจากชาวต่างชาติคนหนึ่งเขาเขียนมาขอความช่วยเหลือให้พ่อผมช่วยตามหาครอบครัวแต่ผมจำไม่ได้ว่าจดหมายเหล่านั้นแม่ผมไว้ที่ไหนนะ ตอนนี้ก็ดึกแล้วรอพรุ่งนี้เช้าคอยโทรหาแม่ดีกว่า ก่อนจะกลับขึ้นมาทิ้งตัวลงนอนและคนข้างๆผมก็ปิดโน๊ตบุ๊กเตรียมตัวนอนเช่นกันเรากอดกันอีกครั้งไฟตรงหัวเตียงดับลงผมเอื้อมไปกดปิดมัน
"ผมนอนไม่หลับอะไม่ได้กอดพี่เขม"
"นอนพักซะนะคนดี พี่เชื่อว่าพรุ่งนี้มันจะดีขึ้น ...พี่รักคริสนะ." :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกำลังใจนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาให้เสียเลือกกันอีกแล้ว :haun4:
ตอนหน้าเป็นตอนพิเศษของ อาร์ทกับโจ้ เอ๊ะเขาไปรักกันได้ยังไงนะ ...
ขอบคุณคะแนนบวกเป็ดด้วยน่ารักที่สุด รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m25: :o8: หึหึหึ จัดเต็มจัดนาน ดีนะไม่จัดจนฟ้าเหลืองอ่ะ หุหุหุ มาต่ออีกเร็วๆนะคับผม :o8: :-[
-
เลือดสาดคร้า
-
จัดหนัก จัดนาน จัดเต็ม เลือดสาดเลยทีเดียว คริสขี้โกงอีกตะหาก มียาช่วยด่วย :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
นึกไงจะหาจดหมายอ่ะพี่เขม ใช่จดหมายของแม่คริสป่าวน้าาาา รออ่านต่อไป :z2: :z2: :z2:
-
ครูเล่นท่ายากแต่คริสนี่ซิใช้ยาเป็นตัวช่วยด้วย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แซ่บ เล่อค่าา :hao6:
-
OMG จัดหนักมาเต็มมากค่ะ :hao7: :hao6:
แต่น้องแก้มนี่ขอตบย้อนหลังสัก 10*10 ตลบได้ไหมคะนั่น :m31: :beat:
-
คนนึงท่ายาก อีกคนทนนาน อิอิ :jul1: :jul1: :jul1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พิเศษ ฮาร์ท VS โจ้
ผมชื่อโจ้ ผมเป็นเพื่อนกับไอ้อาร์ทมาตั้งแต่อนุบาล พ่อของผมกับพ่อของอาร์ทเราเป็นเพื่อนกันเรียกได้ว่าดอกกันมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่าแล้วจนกระทั้งถึงรุ่นพ่อและรุ่นผมกับอาร์ทไม่ใช่แค่พ่อเราเป็นเพื่อนกันแม่ของเราสองคนก็เป็นเพื่อนรักกันพ่อผมนะจีบแม่ของอาร์ทก่อนแต่พ่อของอาร์ทก็ไปเป็นเพื่อนพ่อของผมจีบแม่ของอาร์ทแต่จีบไปจีบมาแม่ของอาร์ทของบอกพ่อของผมว่าเขาไมได้ชอบพ่อผมเขาชอบพ่อของอาร์ทและด้วยความที่พ่อของอาร์ทเป็นเพื่อนรักของพ่อผมมากพ่อผมจึงยอมเปิดทางให้และหันไปจีบเพื่อนสาวของแม่อาร์ทแทน ทุกวันนี้ก็เลยกลายมาเป็นแม่ของผมครับแต่งงานก็ยังแต่งไล่ๆกันเลย
ดังนั้นผมกับอาร์ทจึงเกิดไล่เลี่ยกันห่างกันแค่สองเดือนเองแต่แปลกที่เราเกิดวันเดียวกัน คือวันที่ 8 เหมือนกัน และเราก็เรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาล ผมกับอาร์ทเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้เรามีภาพถ่ายคู่กันตั้งแต่แรกเกิดเลยก็ก็ว่าได้
"ดูไม่เบื่อเหรอโจ้" อาร์ทเดินเข้ามาในห้องพร้อมแก้วนมที่แม่ปิ่นให้เอามาให้ผมแน่ๆ"
"ไม่อะมันตลกดีว่ะหน้ามึงอะ" ผมพูด วันนี้ผมมานอนค้างบ้านอาร์ท พรุ่งนี้แม่กับพ่อของผมและน้องชายชื่อจัสมินเพราะว่าเกิดวันแม่พอดีเลยจะให้ชื่อมะลิก็แปลกอยู่ เราสองคนมีน้องชายก็มีไล่ๆกันอีกอายุอานามก็เลยไล่เลี่ยกันด้วยจัสมินอายุ9 ขวบ น้องชายของอ้าร์ทชื่อว่าไอซ์ก็เก้าขวบเช่นกันแต่ห้างกันสองเดือนเหมือนกันอีกด้วย
"แม่ถามว่าพรุ่งนี้กินข้าวต้มกุ้งหรือเปล่าแม่จะทำให้...ให้.." ผมเงยหน้าขึ้นมองว่าให้...อะไร...
"ให้เมียของลูกชายกิน"
"อาร์ทมึงบอกน้าปิ่นแล้วหรอว่ะ" ผมเงยหน้ามองหน้ามันด้วยความตกใจ
"ทำไมอะ..มึงเป็นเมียกูแล้วนะ.." ไอ้อาร์ทพูด ผมขม้วดคิ้วทำหน้าเครียดทันที
"ยังหรอกนะแต่อยากจะบอกเร็วๆนี้อะ..ว่าเราสองคนเป็นอะไรกันแล้ว...อาร์ท..ไม่อยากปิดไม่อยากให้โจ้รู้สึกไม่ดี..และอาร์ทรู้สึกเหมือนไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยอะทำแล้วไม่รับผิดชอบ" ผมมองหน้าคนที่สอดแขนเข้ามาโอบเอวผมด้วยแขนเพียงข้างเดียวพร้อมกับหอมแก้มผม
"พี่อาร์ท...ยืมปากกา...กา..กา..กา" ไอ้น้องตัวดีของไอ้อาร์ทเปิดประตูเข้ามาพอดีมันยืนอ้าปากค้างเหมือนหัวอ่านสะดุด
"พอแล้ว. กาอยู่นั้นแหละหัวอ่านมึงสะดุดหรือไงไอซ์..อยู่บนโต๊ะ" ไอ้อาร์ทบอกน้องชายมัน ไอ้ไอซ์มันก็รีบวิ่งมาหยิบปากกาและรีบออกไปทันทีราวกับเจอเรื่องสยองขวัญ
"น้องมึงจะไปบอกแม่กับพ่อมึงไม่ไหมว่ะ"
"ไม่หรอกอาร์ทรู้จักไอ้ไอซ์ดีเห็นแบบนี้มันไม่เคยเอาเรื่องอะไรของอาร์ทไปฟ้องพ่อนะ" อาร์ทพูดผมพยักหน้าเบาๆ
"เดี๋ยวขึ้นมานะเอาแก้วนมลงไปเก็บก่อน...ขึ้นมาเล่นหมาป่าไล่ล่าลูกสุนัชจิ้งจอกกัน..งั้ม" อาร์ทพูดและลุกขึ้นไปเดินเปิดประตูออกไปคงงงใช่ไหมครับว่าผมสองคนไป..ลงล๊อกกันตอนไหนเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวันที่คริสโตเฟอร์เมา
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมกับอาร์ทเรามีแฟนอายุเยอะกว่าพี่เขาเรียนมหาวิทยาลัยแล้วและเป็นเพื่อนกันไม่ใช่ครั้งแรกของเราสองคน ทุกครั้งอาร์ทมีแฟนผมต้องได้เพื่อนแฟนอาร์ทมาเป็นแฟนด้วยและพอเราบอกเลิกก็บอกพร้อมกันทั้งคู่เลย แต่คนล่าสุดพี่ปริม เขาเป็นแฟนอาร์ทมาตั้งแต่อาร์ทเรียนอยู่ชั้นม.4หนึ่งปีพอดีเลยวันนั้นที่อาร์ทกับพี่ปริมคบกันและพี่ทรายก็มาขอคบกับผมเป็นแฟนโดยที่พี่ปริมเป็นคนแนะนำอีกเช่นกัน ความรักของทั้งคู่เริ่มระห่องระแห่ง ผมรู้ว่าต้นเหตุมันจากอาร์ทไปไหนก็พาผมไปด้วย ส่วนพี่ปริมเองก็คงอยากจะไปกันสองต่อสองบ้าง พี่ทรายก็คบผมเหมือนแค่เพื่อเลือก เขาเองก็มีคนที่ไม่เชิงเรียกว่าแฟนแต่ไม่ใช่เพื่อนผมเองก็ไม่ได้สนใจขอแค่ให้ได้ไปกับอาร์ท เพราะว่าผมมีความรู้สึกลึกๆที่แอบซ้อนในใจตัวเองมาตลอดมาและผมก็ไม่รู้ว่ามันจะคิดเหมือนผมไหม
"ไม่อยากเชื่อเลยว่ะว่าไอ้คริส...มันจะเปลี่ยนแนวไปได้เร็วขนาดนี้ว่ะ...หรือว่ามันเอาสาวมากไปว่ะจนมัน...เกิดภาวะไม่อยากอิบ อิบ"
"เลยเปลี่ยนมาเป็นให้ครูเขมอิบ อิบมันแทนว่ะโจ้" ไอ้อาร์ทมันถามผม ผมหยักไหล่ไม่รู้ซิ
"ที่ผ่านมามันคงยังไม่รู้ใจตัวเองก็ได้มั้ง" ผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้มันไป
"มีด้วยเหรอว่ะ"
"มีดิเยอะแยะไป!!"
"ทำไมต้องเสียงสูงด้วยว่ะโจ้"
"ไม่นี้)))))"
"อันนี้นะมาเลยโจ้))))" ไออาร์ทมันเลยตะโกรกรอกหูผมกลับมาทันที
อาร์ทขับรถกลับมาที่ด้านหน้าผับอีกครั้งเพราะว่าแฟนไอ้อาร์ทพี่ปริมกับพี่ทรายเขาไปรอผมสองคนในผับ บางที่ผมเองก็ไมอยากมาเลย ไมอยากเห็นไอ้อาร์ทมันนัวเนียพี่ปริมเลยจริงๆ ทั้งกอดทั้งจูบกันแบบนั้นและผมรู้สึกว่าพี่ปริมนะจงใจทำเพื่อให้ผมเห็นจะจะซะด้วยซ้ำ พี่ทรายเลยถามผมว่าผมคิดอะไรกับอาร์ทเขาบอกว่าเขามองตาผมเขารู้ความหมาย สายตาของผมมันเก็บซ้อนความจริงที่แสนเจ็บปวดไม่ดีเอาซะเลยแต่คนข้างๆผมนี้เขากลับไม่เคยเห็นมันเพราะมันมองเห็นแค่ว่าเพื่อนที่สนิทไปไหนก็ไปด้วยกันมาตลอด
พวกผมาอายุสิบแปดกันแล้วเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง ส่วนไอ้คริสนะอีกสองเดือนผมเลยได้สิทธิ์เข้าได้ทุกครั้งที่อยากเข้า ส่วนไอ้คริสนะเข้าได้แต่ต้องวันที่ไม่มีตำรวจมานะ เจ้าของผับนะผมรู้จักพี่ปืนเป็นรุ่นพวกผมพี่ปืนจบไปหลายปีแล้ว
"อ้าวเพื่อนไปแล้วเหรอเมารั่ววะ"
"โทษทีพี่มันงอนแฟนนะแต่ปานนี้แฟนกำหลาบสลบค่าที่นอนแล้วแหละพี่" ผมหันไปบอกพี่การ์ดประจำผับเขารู้จักผมสองคนดี
"แฟนที่เป็นผู้ชายที่มันตะโกนอยู่กลางถนนหนทางนั้นใช่ไหมวะ" พวกพี่เขาถามผมสองคนและผมสองก็พยักหน้าว่าใช่
เว้ยย" พวกพี่ๆเขาร้องออกทำท่าขนลุก ผมเดินผ่านเข้าไปด้านในและผมก็คิดว่าพี่ปริมคงเลือกโต๊ะนั่งแถมกลางๆ ผมไม่ได้คิดไปเองนะ พี่ปริมเป็นผู้หญิงที่สวยหนุ่มในผับต่างจับจ้องมองพี่ปริมหลายคนบางคนก็จีบไม่เกรงใจว่าไอ้อาร์ทมันมากับพี่ปริม ไอ้อาร์ทก็ไม่น้อยหน้ามันกอดมันจูบพี่ปริมโชว์ว่านี้ของมันแต่คนที่ยืนดูอย่างผมโคตรเจ็บเลย ระหว่างที่เดินผ่านทางเข้าเพื่อตรงไปด้านใน
"เชร้ด" เสียงสะบดของอาร์ท ผมเองก็เห็นว่าไอ้อาร์ทมันเห็นอะไรพี่ทรายกำลังนั่งอิงแอบกับไอ้หนุ่มที่ชอบทำผมทรงหนามทุเรียนมาประจำ ทุกทีแค่สงสายตาแต่วันนี้เข้าไปอิงแอบแนบชิดกันเลยดูท่าทางสนิทกันมากเหมือนคุ้นเคยกันมาก่อน
"อาร์ท..อย่า..เขาบอกกูนานแล้วว่าเขา..อยากเลิกกับกู..ไปหาพี่ปริมเถอะ" ผมพูดและกระฉากแขนอาร์ทออกมาไม่ให้เข้าไปหาเรื่องไอ้หนามทุเรียนนั้น อาร์ทเดินเข้าไปเห็นพี่ปริมกำลังนั่งโดนมีหนุ่มรูปหล่อมานั่งใกล้จนแถบจะแนบกันเลยดีกว่า ผมคงไม่ต้องห้ามไอ้อาร์ทแล้วแหละ
"สัสเอ้ย!! ...ผลั๊ก" อาร์ทตรงเข้าไปต่อยไอ้คนนั้นทันที
"เฮ้ยย!!" เสียงโวกเวกโวยวายดังมาทันที
"อาร์ทต่อยพี่เขาทำไม" พี่ปริมถามอาร์ทก่อนจะรีบไปประคองคนที่ถูกต่อยลงไป
"ถามว่าต่อยทำไมแล้วพี่ให้มันมานั่งอิงแอบพี่ทำไมพี่เป็นแฟนอาร์ทนะพี่ปริม" อาร์ทพูด
"และนั้นพี่ทรายก็ไปอิงแอบไอ้เวรนั้น...ไอ้โจ้ละ..."อาร์ทพูดพี่ปริมลุกขึ้นมาเดินมาประชันหน้ากับอาร์ท
"ปริมครับตกลงไอ้เด็กนี้แฟนปริมเหรอครับถ้าใช่พี่ไม่ยุ่งนะครับพี่ไม่ชอบแย้งของเล่นเด็ก" ไอ้เวรนั้นลุกขึ้นมา อาร์ทจะเข้าไปใส่อีกแต่พี่ปริมออกมาขวาง
"ไม่ใช่ค่ะ..ปริมขอตัวคุยกับเด็กมันก่อนนะคะเดี๋ยวปริมมาคะ" พี่ปริมพูดผมรู้สึกสงสารไอ้อาร์ทเหลือเกิน พี่ปริมหันมาหยักไหล่ว่าให้ออกไปคุยที่อื่น อาร์ทเดินตามพี่ปริมทีเดินอย่างรวดเร็วแหวกผู้คนออกมาไป จนถึงด้านหน้าห้องน้ำ
"พี่ปริมพี่พูดแบบนั้นได้ยังไง..ว่าเราไม่ใช่..นอนกันทุกคืน..ไม่เรียกว่าใช่อีกเหรอ" อาร์ทพูดกับพี่ปริม พี่ปริมหันหน้ามามองอาร์ท
"คิดว่าแคร์เหรอ...นี้ถามหน่อยมึงเป็นเกย์ปะอาร์ท" พี่ปริมถามไอ้อาร์ท
"นี้ยังคิดว่าผมเป็นเกย์อีกเหรอ ...เอากันอยู่ทุกคืนนะพี่ยังคิดว่าผมเป็นเกย์อีกเหรอ" อาร์ทถามพี่ปริม ผมนี้จุกเข้ามาในอกผมเลย
"เกย์มันก็เอาผู้หญิงได้ทำไมมันจะเอาไม่ได้แต่.เอาไม่ถึงใจเหมือนผู้ชายและที่อาร์ททำกับพี่นะ ...ไม่เคยถึงใจพี่เลยสักครั้ง " ผมหน้าชาขึ้นมาทันทีรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว ผมอายแทนพี่ปริมไม่ใช่อายแทนอาร์ทมันนะแต่นางไม่แคร์คนที่เดินผ่านไปมาอาร์ทมันก็หันไปมองรอบๆ
"ไม่รู้ว่าเป็นเกย์หรือว่า บ่มีไก๊..เขาใจความหมายมันปะ...และไม่รู้ว่าจะกระเตงกันไปอะไรหนักหนาคือถ้ามีอาร์ทต้องมีโจ้...กระเตงกันแบบนี้เวลาแต่งงานมึงจะกระเตงไอ้โจ้ขึ้นหอด้วยมั้ย" พี่ปริมถามอาร์ท ผมได้แต่ยิ่งนิ่ง ส่วนอาร์ทก็ยืนกำหมัดแน่น
"เอาไงถ้าจะให้พี่เป็นแฟนเราก็บอกให้โจ้กลับไปแล้วเราก็เป็นแฟนกันเหมือนเดิมแล้วไม่ต้องเชิญมาด้วยอีกนะเพราะว่าทรายมันกลับไปคืนดีกลับผัวมันแล้ว" ผมได้ยินแบบนั้นผมว่าผมหันหลังดีกว่า
"อาร์ทกูกลับเองนะ" ผมเดินออกทันทีไม่รอฟัง อาร์ทมันบอกว่ามันรักพี่ปริมมันอยากให้พี่ปริมคือคนสุดท้ายเพราะว่ามันคบมานานที่สุดแล้วปีหนึ่งเต็มผมควรเลือกเดินออกไป
ผมรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากผับ มันก็จริงอย่างที่พี่ปริมพูดแฟนก็ต้องอยากอยู่ด้วยกันสองคนจะมาคนสามตลอดเวลาก็ไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะเสนอหน้าอยู่ทำไมวะ ผมหยิบมือถือขึ้นเลื่อนหน้าจอและกดโทรออก ผมกดโทรหาอาร์ท แล้วจะโทรหามันทำ ก็เพราะว่ามันชินยังไงละรีบกดวางสาย จะโทรหาใครดีละไอ้คริสโตเฟอร์เหรอมันคงหลับไปแล้วเมาขนาดนั้ร ไอ้โป้งละมันกลับบ้านแต่รอบนี้มันพาปันปัน กลับไปด้วย ไม่ต้องพูดถึงไอ้ปันปันเลย นอกนั้นก็เบอร์พ่อก่บแม่และเจมส์น้องชายผม มันเก้าขวบเอง ใจก็ไม่อยากกลับตอนนี้เลยอ่ะ แต่ก็ไม่มีที่ไหนแล้วเอาวะเดินให้เหนื่อยจะได้กลับไปถึงกลับเลย ผมรีบเดินให้เร็วที่สุดจากออกไปให้พ้นจากตรงจุดนี้
"ตับๆๆๆ"เสียงฝีเท้าวิ่งตาหลังผมมาอย่างรวดเร็วแต่ไม่ทันทีที่ผจะหันหลังกลับไปมอง
“หมับ”กลับมีมือมาจับต้นแขนผมไว้ซะก่อน ผมเหลียวกลับไปมอง ที่วิ่งตามผมออกมาคืออาร์ท
“แฮ้กๆ ..อย่าเพิ่งขยับ..กูจุก..แฮ้กๆ”เสียงหายใจหอบเหนื่อย
“อาร์ท” ผมเรียกอาร์ท
“ทิ้งกันทำไมวะ” มันเงยหน้าขึ้นมาถามผมยังมีท่าที่หอบเหนื่อยอยู่เลย
“จริงอย่างที่พี่ปริมพูดมึงไม่ควรมีกูทุกทีทุกเวลาที่มึงอยู่กับ...เขา...และเป็นใครก็คงไม่ชอบ” ผมพูดและจะหันหลังเดินออก
“ทำไมพูดอย่างนี้วะ...โจ้!!!!”
“กูออกมาเพราะมึงคือเพื่อนกูนะ”
“และกู..ยอมเลิกกับพี่ปริมเพราะมึงนะไอ้โจ้”
“ = 0 = ”
“มึงอยู่กับกูมากี่ปี” อาร์ทถาผม ภาพตั้งวัยเด็กเราอยู่ด้วยกันเพราะพ่อแม่เราสนิทกันมากตั้งแต่แรกเกิดเลยก็ว่าได้ จนเข้าเรียนอนุบาล ประถม มัธยมแม้กระทั้งย้ายมาอยู่ที่นี้ยังย้ายมาด้วยกันทำไมจะไม่รู้ละว่ามันกี่ปี
“18 ปีไง”ผมตอบเบาๆ
“ใช่!..แล้วพี่ปริมเขาอยู่กับกูปีเดียวนี้นะให้กู้ลือกเขาเหรอวะ” ผมหันมามองหน้าอาร์ทก่อนจะเดินกลับมาหาอาร์ท
“แต่มึงรักพี่ปริมมึงอยากให้เขาเป็นคนสุดท้ายไม่ใช่หรอ”
“ช่างมันเถอะ ....เดินกลับไปที่รถ..”อารทพูดและหยักไหล่ให้พากันเดินกลับไปตรงที่อาร์ทมันจอดรถไว้
“ยืนเซ้ออีกไปขึ้นรถ”
"จะเดินกลับบ้านหรือไงเมื่อไหร่ถึงละเกือบสว่างมั้ย"อาร์ทหันมาขึ้นเสียงกับผมผมรีบเดินตามไปไกลพอสมควรถึงที่อาร์ทจอดรถไว้ ผมรู้ว่าอาร์ทเสียใจนะเพราะว่าอาร์ทมันก็พาพี่ปริมเข้าบ้านไปหาพ่อแม่แล้วด้วยเมื่ออาทิตย์ก่อน ซึ่งนั้นแปลว่าอาร์ทจริงจังแล้วผมได้ยินว่าแพลนจะให้อาร์ทไปเรียนกรุงเทพอยู่กับพี่ปริมพออาจจบค่อยแต่งงานกันทันที
ตอนนี้อาร์ทขับรถมาจอดที่หน้าเซเว้นอีเลฟเว่นสาขาหนึ่งไม่ใกล้บ้านแต่ก็ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่
“ลงไปหาอะกินดิวะ..เอาที่เขาเอาไว้กินแกล้มเบียร์ด้วยวะโจ้”อาร์ทมันสั่งผม
“วันนี้อาธรกับน้าจี้ดไม่อยู่บ้านใช่ปะวะ” อาร์ทถามผมพยักหน้าว่าไม่อยู่ไปหาคุณยายผม
“อืม...มีไรอะ” ผมถามกลับตาก็มองหาว่าจะกินอะไรดี
“ไปกินที่บ้านมึงนะไม่อยากกลับบ้านวะ” ไอ้อาร์ทบอกผมก็หยักไหล่ตามใจมันดิ ถึงพ่อแม่ผมอยู่มันก็ไปมาหาสู่ได้เหมือนเป็นลูกอีกคนของแม่ผมเลยแหละ
"ไปหยิบเบียร์นะ" อาร์ทหันมาบอกผม
“อืม”ผมพยักหน้าก่อนนะเดินเข้าไปเลือกของกินเล่นกูลิโก๊ะป๊อกกี้ คุ้กกี้หมีมีช๊อกโกแลตข้างไหนด้วย กัดไปฟินเวอร์ และก็คุกกี้รูปดอกไม้มีช๊อกโกแลตตรงกลาง มะข้ามจี้ดจาด ข้าวโพดอบกรอบเคลือบคาราเมลผมหอบมาวางไว้หน้าเคาเตอร์และไอ้อาร์ทก็หอบเบียร์มาวางสองโหล อาร์มองหน้าผมและมองกองขนมที่วางไว้ด้วยกัน
“มาด้วยกันหรือเปล่าครับพี่” ผมหันไปมองหน้าคนที่ยืนประจำหน้าเคาเตอร์ไม่สมควรจะมาด้วยกันตรงไหน
"ก็เดินเข้ามาด้วยกันไงไม่เห็นหรือไง" ผมถาม เขาก็มองของผมที่วางและเบียร์ก่อนจะพยักหน้า
“กูก็ก็ชักจะไม่แน่ใจวะว่ามาด้วยกันหรือเปล่า” อ้าว!! ไอ้อาร์ท ไงพูดหมาๆอย่างนั้นละ
“โจ้มึงรู้จักขนมกินแกล้มเหล้าไหมวะ ใครกินกูริโก๊ะป๊อกกี้แก้มเหล้าวะ”ไอ้อาร์ทพูด =0=
“นี่เอายังไงอะมีคนรอจ่ายตังอยู่อะครับ” มีมายืนต่อแถวสองสามคน
“เออๆคิดตังเลยขี้เกียจเดินเข้าไปหยิบใหม่แล้ว.....นี้แหละฟินดีกินป๊อกกี้กับเบียร์”อาร์ทพูดแครชเชียร์และหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเพื่อจ่ายตังแอบหันมาเหล่มองผมก่อนะคว้ามถุงขนมมาให้ผมถืออกไปและอาร์ทมันก็ถือขวดเบียร์ไปใส่ไว้ในรถรีบขับกลับไปที่บ้านของผม อาร์ทไม่ได้พูดอะไรอีกเลยผมก็ไม่รู้ว่าในใจของอาร์ทิคดยังไงกันแน่
"อาร์ทกูขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่องขึ้นระหว่างมึงกับพี่ปริมนะ" ผมพูดเบาๆ
"พอเถอะวะ..มันไม่ใช่ครั้งแรกมึงก็รู้..ผู้หญิงนี้เข้าใจยากวะ มีเพื่อนบ้างจะเป็นอะไรวะเพื่อนก็เพื่อนผู้ชาย"
"หรือจะให้ไปมีเพื่อนผู้หญิง.... พอเห็นเข้าหน่อยว่ามีผู้หญิงมาตีสนิทก็ทำหน้าหึงหน้างอน..กูไม่เข้าใจวะจะไม่ให้มีใครเลยหรือไงวะ" อาร์ทพูดออกมาอย่างหัวเสีย ไมนานรถก็แล่นเข้ามาจอดในบ้านของผม ไฟหน้าบ้านติดอัตโนมัติที่มีรถเข้ามาจอดอาร์ทเดินไปขนทุกอย่างเข้าในบ้านที่คุ้นเคย
อาร์ทเดินไปนั่งลงที่โซฟาห้องนักเล่นของผมซึ้งมันจะแยกกับห้องนั่งดูทีวีของพ่อกับแม่เพราะว่าผมชอบเล่นเกมส์กันกับไอ้อาร์ท ผมหยิบที่เปิดขวดมาวางไว้และถึงขยะเพราะมันคงดื่มหนักละคืนนี้
"ดูหนังไหม" ผมถามอาร์ท ผมหยิบพวกเลย์ไว้ทานเล่นมาแกะให้มันไอ้อาร์ทมันเปิดขวดเบียร์ได้ก็กระดกดื่มทันที
"ทำไมโลกนี้ไม่มีผู้หญิงที่รักจริงๆซักคนวะ...กี่คนแล้ววะโจ้..กูเปลี่ยนเยอะฉิบหายเลยวะ" อาร์ทพูดพร้อมกระดกรวดเดียวหมดกระป๋องไปและต่ออีกกระป๋อง
"บางที่มันอาจจะไม่ได้มีแค่ผู้หญิงก็ได้นะอาร์ท มันอาจจะมีผู้ชายที่รักจริงก็ได้นะอาร์ท"ผมพูดก่อนจะเปิดเบียร์อีกกระป๋องกระดกดื่มแต่ค่อยๆดื่ม อาร์ทแค่หันมามองหน้าผม มันนั่งดื่มแล้วดื่มอีกผมเองก็ไม่กล้าไปขัดมันหรอกต้องปล่อยมันนั่งกินไป มันกินแบบไม่พูดไม่จา
"= 0 ="
"เออ...เออ..."
"อาร์ทกู...ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะรู้สึกเหนียวตัวไม่สบายตัวเลยวะ" ผมรีบลุกขึ้นไปอาร์ทมันพยักหน้าและกระดกดื่มอยู่แบบนั้น ผมเข้าไปจัดที่นอนเตียงนอนผมเป็นเตียงใหญ่ส่วนห้องนอนไอ้อาร์ทนะเป็นเตียงเดียวมันชอบที่กว้างๆดังนั้นถ้าผมไปนอนห้องมันนะได้นอนเตียงเสริมทุกทีแต่ผมก็ยอมผมใช้เวลาอาบน้ำอยู่พักหนึ่งก่อนจะรีบลงมาดูอาร์ท พอลงมาถึงผมก็เห็นเบียร์จำนวนมากมายที่ถังขยะนี้มันกินจนหมดไปโหล่หนึ่งเลยเหรอคนเดียวเลยนะและมันนอนตะแคงหลับอยู่บนโซฟาเรียบร้อยแล้วด้วย ผมจัดการเก็บซากทุกอย่างมัดใส่ถุงขยะเก็บซากขนมขบเคี้ยวเพราะว่าแม่จี้ดผมเจ้าระเบียบมากอยู่บ้านนะผมนี้เรียบร้อยเป็นกุลสัตรีเลยแหละ
"อาร์ท...มึงเสียใจมากใช่ไหมวะ...แต่มึงรุู้ไหมวะว่ากูเสียใจมากกว่ามึงอีก" ผมเดินกลับมาผมโน้มตัวลงพูดกับคนที่เมาหลับ
"18 ปี แม้ว่าเออช่วงแรกกูไม่รู้สึกอะไรก็เด็กๆแต่กูเริ่มโตขึ้นกูเริ่มรูสึกวะ ..ว่า...กูรักมึงวะอาร์ท"
"แต่กูเป็นได้แค่เพื่อนรักมึงวะ...มึงเคยเห็นความรักกูไหมวะ" ผมพูดกับคนที่เมาหลับพูดไปมันจะรู้เรื่องอะไรวะ ทำไมผมไม่กล้าพูดตอนที่มันมีสติวะ คืนนี้คงปล่อยให้มันนอนที่โซฟาอีกเช่นเคยและผมก็นอนเฝ้ามันใกล้ๆมันนี้แหละประจำใครแบกมันขึ้นไปบนชั้นสองตัวหนักจะตาย ว่าแล้วลุกไปหยิบผ้าห่มให้มันดีกว่า
"หมับ" ขณะที่ผมทำท่าจะลุกขึ้นจู่ๆก็มีมือมาจับที่แขนผม ผมหันไปมองอาร์ท มันดีดตัวขึ้นมานั่งมองหน้าผมมันจับแขนผม
---------------------------------------------------------------------มีต่อด้านล่าง-------------------------------------------------------
-
"มึงไม่ได้เมาหลับไปเหรอวะ"
"ไม่อะ..ได้กินเยอะขนาดนั้นกูไม่อยากทำร้ายตัวเองเพื่อคนที่ไม่รักกูหรอกวะโจ้" ไอ้อาร์ทพูด
"เออ...เออ..." หวังว่ามันคงไม่ได้ยินที่เว้นเวอร์เผ้อเจ้อไปนะ สายตามันมองผมด้วยความประหลาดใจหรือแปลกใจหรือไม่ก็ช๊อก!! ตกใจ ผมทำท่าจะลุก
"หมับ" มันดึงผมอีกทำให้ร่างผมที่ลุกขึ้นเซไปหาอาร์ท หัวไหล่กระแทรกเข้าที่อกนั้นเต็มๆ ผมค่อยๆหันไปมองหน้าเราใกล้มาก
"มึงคิดแบบนั้นกับกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" อาร์ทมันถาม มันได้ยินหมด
"เออ..." ผมทำท่าจะดิ้นออกแต่อาร์ทมันกอดรัดผมไว้แน่นกว่าเดิม
"บอกดิ!! ..."
"ไม่รู้..ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน ...แต่..มันเกิดไปแล้ว..กูพยายามแล้วอาร์ท...พยายามไม่คิด...แต่กูทำไม่ได้" ผมพูดและหันหน้าหนีไม่กล้าสู้หน้ามันจังๆเลยที่นี้
"หันมามองหน้าดิวะ" อาร์ทมันบอกผมแต่ผมไม่กล้าหันจนอาร์ทมันใช้มือจับใบหน้าผมหันไป อาร์ทก็มองแต่พิกัดมันอยู่ริมฝีปากผม
"หมับ" อาร์ทมันจูบผม ตาผมเบิกโพรงไม่จริงใช่มั้ย ฝันไปใช่หรือเปล่า รสจูบที่ไม่อ่อนหวานเหมือนจูบกับสาวๆ อาร์ทจับแขนผมให้ไปโอบกอดรอบคอของอาร์ทไว้ปากก็ยังคงทำหน้าของมันต่อ ประสบการณ์เรื่องพวกนี้ของอาร์ทค้อนข้างเยอะผมรู้ ผมรู้สึกว่าฝ่ามืออาร์ทลูบเข้าในเสื้อยืดตัวนิ่มใส่สบายตอนนอนของผม
"อ๊ะ"ผมสะดุ้งเพราะอาร์ทกำลังบิดสองจุดที่แข็งเป็นไตตั้งแต่โดนมือลูบแล้ว และอาร์ทก็พลิกให้ผมเป็นฝ่ายนอนลง
"อ๊ะ..อาร์ท...อื้ม.." อาร์ทมันเลื่อนปากลงมาที่ซอกคอ ชายเสื้อถูกเลิกขึ้นไปจนถึงหน้าอกริมฝีปากนั้นก็จูบลงที่แผ่นอกของผมและหยอกเย้ากับสองจุดที่ชูชันรอการเล้าโรม อาร์ทเลื่อนตัวลงไปที่หน้าท้องของผม สายตาผมมองไปบนฝ้าปุเพดานห้องนั่งเล่นของผมมันเคล้ิมมากร่างกายก็บิดไปมาเหมือนพยายามต่อต้านแต่ก็ทนแรงปรารถนาไม่ไหว
"อ๊า..อาร์ท..ยะ..อย่า..ตรง...นั้น..เสียววววว" เปล่งเสียงติด ติด ขัด ขัด ออกมา อาร์ทหยุดและเลื่อนตัวขึ้นมาทาบทับผม
"ถอดเสื้อออกซิ..." อาร์ทกระซิบกับผม เหมือนมันมีมนต์สะกดผมถอดแต่โดยดีอาร์ทก็ถอดของตัวเองออกเช่นกัน
"อมให้หน่อยซิครับ" เสียงกระเส่าฟังดูสยิวมาก อาร์ทนั่งลงอีกฝั่งของโซฟาตัวเดียวกันนั้นแหละ พร้อมกับปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเก่งออกและถอดมันออกไปทั้งชั้นนอกและชั้นในสุดพร้อมๆกัน ผมได้นั่งมองส่วนกำลังชี้หน้าผมอยู่ ผมรู้ว่าไม่ใช่เล็กๆแต่ก็ไม่ได้ถึงกับใหญ่ไซส์ฝรั่งเหมือนไอ้คริสโตเฟอร์แต่ก็น่าหม่ำ(เฮ้ย!!นี้คิดอะไรของเราเนี๊ยะ"
"อมให้หน่อยซิครับ...มาซิ"อาร์ทมันพูดเสียงกระเส่าเชื้อเชิญผมอีกครั้ง ผมก็ไม่รอช้าตอนนี้อารมณ์ผมมันกระเจิดกระเจิงไปจนหยุดไม่อยู่ ผมก้มลงไปทั้งอบทั้งดูด(แต่ก็แอบคิดนี้กูทำไมวะเพื่อนกันเขาไม่ทำแบบนี้นะโจ้!!)
"อ๊าห์ ..ซี้ด...โอ้วว......อื้ม...เสียวมากเลยอะโจ้...เสียวกว่าพี่ปริมทำให้อีก..ซี้ด" อาร์ทพูดผมก็เหมือนได้รับคำชมยิ่งทำใหญ่เลย จู่ๆอาร์ทก็ดันผมให้ลุกขึ้นอาร์ทเดินไปที่กางเกงยีนส์หยิบถุงยางออกมาและถุงเล็กๆผมรู้ว่านั้นคือเจลหล่อลื่นแต่หยิบมาเพื่อน อาร์ทเดินกลับมาและพลิกผมให้หันหลังให้อาร์ทจับผมให้อยู่ในท่าคลาน
"ขอนะไม่ไหวแล้ว.." อาร์ทพูดกระซิบข้างหู ผมพยักหน้าก็มันเป็นคนที่ผมรักนิ
"เบาๆนะ..กูไม่เคย" ผมพูดเบาๆ
"ไม่เคยเหมือนกันแต่คงไม่ยากเหมือนเอาหญิงหรอกประสบการณ์เอามาเยอะ"
"เออ..รู้" ผมพูดและหลับตาทำใจ..แม่จี้ดลูกกำลังจะโดนพลากของรักทางประตูหลัง...แม่เป็นกำลังใจให้โจ้ด้วย!!!!
"โอ๊ะ..อาร์ท..เจ็บ!!" ผมร้องเพราะว่าคนเบื้องหลังกำลังสอดสิ่งนั้นเข้าไปมันเจ็บมาก
"อาร์ท..เจ็บ..ไม่..ไม่..เอา..แล้ว...อาร์ททท"
"นิดเดียวน่ะ..อืม..ดันยากจังวะ..อย่าหนีซิโจ้"
"ก็มันเจ็บอะ..โอ้ยยยย..." ผมร้องหน้าตาผมคงเหยเกด้วยความเจ็บปวด อาร์ทก็กอดยัดผมไว้ปากก็ดูต้นขอของผมจากด้านหลังมือที่กอดรัดผมก็ตรงกับหน้าอกผมพอดี นิ้วมือที่บิดบี้สองจุดผมเส้นจนกผมเริ่มไม่ดิ้นหนีแล้ว
"ดีขึ้นแล้วใช่ไหม...ดันต่อเลยนะ...ซี้ด..ของอาร์ทมันปวดนึมไปหมดแล้วอะไม่ไหวอยากระบายแย่แล้ว" อาร์ทกระซิบผมก็พยักหน้าตอนนี้คงเข้าไปได้ครึ้งทางได้แล้วแหละเป็นไงเป็นกันวะโจ้
"อ๊าก!!!" ผมร้องออกมาเสียงดังทันที่สิ่งนั้นแทรกตัวเข้าไปในช่องทางคับแคบผมอย่างต่อเนื่องจนกระทั้งสุด น้ำตาไหลเลยผมมันเจ็บมากแต่ไอ้คนที่ใส่มันจะรู้ไหมมันเมา
"อาร์ทเจ็บ!!"
"พลั่กๆๆๆ" มันโยกเข้าออก ผมรับรู้ได้ว่าเข้าเกือบสุดออกก็เกือบสุด มันโยกสักพักจากความเจ็บปวดเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ มีความสุขแปลกและเหมือนผมเองก็โยกโต้ตอบ นี้คือตัวตนที่แท้จริงของโจ้ใช่มั้ย..แต่รู้สึกดีมาก
"โจ้..โจ้.." คนที่กำลังควบคุมทางด้านหลังผมร้องเรียกผม ตอนนี้ผมคงกำลังทำหน้าเคลิ้มมาก
"อืม..มีไร..ซี้ด..อ๊าห์"
"เราเป็นแฟนกันนะ!!" ผมลืมตาโพรงอีกครั้ง อาร์มันขอผมเป็นแฟน แถมขอตอนที่มันซอยผมอยู่ มันซอยเรียบร้อยแล้ว ทำไมาขอตอนนี้ละสาด ผมหันไปมองหน้ามันฟินมากเคลิ้มมาก มือก็จับสะโพกผมไว้แน่น โยกเข้าโยกออกแบบลืมไปเลยว่านี้มันก้นนะเว้ยเฮ้ย!!
"เป็นแฟนกันนะโจ้..ไหนๆโจ้ก็รักอาร์ทแล้วเรา..เรา..เป็นแฟนกันนะ"
"มึงมาขอกูตอนนี้นี้นะ..อาร์ท" ถ้ามีคนมาถามตอนขึ้นเวทีเจ้าบ่าวเจ้าสาว ขอเป็นแฟนกันตอนไหนให้กูตอบเขายังไงละเนี๊๊ยะ!!
"กูขอช้าไปเหรอ"
"ช้ามากและมึงมาขออะไรตอนที่เอากูอยู่ไอ้อาร์ท"ผมหันไปบอกและเอาใบหน้าแนบกับโซฟา อาร์ทก็โยกไม่บันยะบันยังโซฟาบ้านผมเลย
"อ๊ะ..อ๊ะ..อาร์ท..อ๊ะ..อ๊ะ" ผมร้องครางตลอดกิจกรรมการร่วมรักของผมกับอาร์ท
"ซี้ด...โอ้วว....มันฟิตมาก...มันรู้สึกดีมาก..โจ้..ทำไมไม่ยอมให้อาร์ทเอาโจ้เร็วกว่านี้วะให้ไปหาRubbish food กินอยู่ได้..ซี้ดด"
"..อู้ยยยย..อาร์ทเข้าใจแล้วทำไมไอ้คริสมันถึงเปลี่ยนไป" อาร์ทพูดและอาร์ทก็จับไหล่ผมให้ลุกขึ้นมาโดยพยายามประคองส่วนนั้นไม่ให้หลุดและอาร์ทก็นั่งลงโดยให้ผมนั่งอยู่บนตักอาร์ท อาร์ทจับเอวผมขยับขึ้นลงผมก็คงรู้หน้าที่ซินะผมก็โยก
"ดูแลมันดีดีนะ...ซี้ด..ยกให้ดูแลคนเดียวเลย..."
"ตลอดไปเลยปะ" ผมหันไปถามคนที่ผมโยกให้อยู่ ผมหยุดชะงักรอคำตอบ
"ตลอดไป..ไม่หาใครแล้ว..สัญญา"
"สัญญาว่า" ผมทวนคำพูดนั้น
"จะรักและซื่อสัตย์กับภรรยาสุดหล่อคนเดียวไม่หาแล้วภรรยาสวยๆ ไม่อยากได้แล้วอยากได้หล่อๆ" ผมก็จัดการโยกให้คนที่นั้งเป็นเก้าอี้ให้ผมพอยิ่งโยก็ยิ่งมัน ยิ่งคุมเกมส์เองยิ่งรู้ว่าตัวเองต้องการช้าหรือเร็วตอนไหน
"อ๊าห์...อ๊าห์...อ๊าห์" เสียงผมสองคนร้องครางดันลั่นบ้านดีนะที่อยู่ด้านในสุดและไม่มีใครอยู่ไม่อย่างนั้นคงได้รู้กันหมด
"ไม่ไหวแล้วโจ้..มาแล้ว ไ
"อ๊าห์!!"เสียงสุดท้าย ต่างคนต่างสุขสมไปตามตามกัน เพราะว่าอาร์ทก็ใช้มือทำให้ผมไปด้วยควบคู่กันไปจะได้ไม่มีใครค้างคา
------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมสองคนก็เปลี่ยนไปเร็วมากเรียกว่าบางทีก็ปรับตัวแถบจะไม่ทันจากเพื่อนรักมาเป็นแฟน ผมยังคงนั่งเปิดดูรูปตอนเด็กๆในอัลบัม มีรูปผมกับอาร์ทตั้งแต่แรกเกิดอาร์ทเกิดก่อนผมเป็นพี่ผมสองเดือน นอนยิ้มแป้นข้างๆกัน ตอนเด็กๆอาร์ทแก้มยุ้ยมาก ตอนที่นั่งได้ เริ่มคลานและแม้กระทั้งหัดเดินพ่อกับแม่ยังพามาหัดเดินด้วยกัน แม่เล่าว่าเดินชนกันพัลวันเลย
"หมับ" อาร์ทขึ้นมากอดผมจากด้านหลัง
"ดูรูปนี้ซิอาร์ท...หน้าอาร์ทตลกอะ..ฮาๆ " เป็นรูปที่ตักข้าวกินกันเป็นข้าวบดสีเหมือนฟักทองบด หัดตักกินกันเองและผมก็ป้อนอาร์ทด้วย
"ใช่โจ้นะป้อนได้แม่นมาก ป้อนเข้าเบ้าตาอาร์ทชัดชัดเลย ...ไอ้บ้าเอ้ยดูหน้าตาเละหมดเลยอะ..หมดหล่อเลยด้วย"
"รูปนี้ใครถ่ายวะ..พ่อแน่ๆเลย" ผมเพิ่งเห็นรูปที่ผมยืนร้องไห้อยู่ตรงทางเดินส่วนสัตย์ฟาร์มจระเข้ ผมเดินผ่านไปไม่ได้เพราะว่ามันมีจระเข้ปลอมอยู่ไอ้อาร์ทนะมันวิ่งนำหน้าผมไปแล้ว แต่ผมซิยืนร้องไห้กลัวของปลอมวะ
"เอาออกไปเลยอาร์ทอายเขา"ผมทำท่าจะดึงออกแต่อาร์ทไม่ยอม
"น่ารักดีออกเวลาอาร์ทเจอเรื่องไม่สบายดีดูรูปนี้แล้ว" อาร์ทพูดว่าดูรูปผมยืนร้องไห้ชี้ไปที่จระเข้ปลอมที่อ้าปากอยู่
"ดูแล้วหัวเราะวะ..ฮาๆ " ไอ้อาร์ท
"รูปกูยืนร้องไห้ข้างจระเข้ปลอมนี้นะแรงบรรดารใจมึงเหรอ" ผมพูดและเปิดหน้าต่อไป
"ทำไมพึ่งจะมาบอกกันอะ..ปล่อยให้หาผิดหาถูกอยู่ตั้งนาน..ห๊ะ!!" อาร์ทถามผม ผมก้มหน้าลงจะให้กล้าพูดได้ยังไงละว่าแอบรักเพื่อนสนิท มันก็เหมือนเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออะ
"ขอบคุณที่อยู่ข้างๆอาร์ทมาตลอดไม่ว่ายามทุกข์ ยามสุข ท้อแท้แม้กระทั้งตอนโดนพ่อดุและตอนที่อาร์ทโกรธพ่อคนนี้ก็ช่วยให้อาร์ทเย็นลงกลับมาขอโทษพ่อขอบคุณนะ...ตอนนี้อาร์ทรู้แล้วว่าตำแหน่งเมียนั้นถ้ามอบให้ผิดคนนี้อาจจะผิดพล้าดไปทั้งชีวิต"
"แล้วตอนนี้ละ"
"ก็มอบให้ถูกคนแล้วไง" อาร์ทพูดผมปิดหนังสือลงด้วยอาการเขินและหัน
"เขินอะ" >////<
"อย่าผลัก...เตียงแคบอยู่โจ้!!!!!.."อาร์ทร้องแต่ไม่ทันผมผลักไปแล้ว
"ตุ๊บ" เสียงดังเพราะว่าตัวไม่ใช่เล็กลงไปนอนอยู่ที่พื้น
"อาร์ท)))" น้ำเสียงเป็นห่วงผัว
"กูว่ายกให้ผิดคนแล้วมั้ง...เขินได้น่ากลัวมาก!!"
"เกิดอะไรขึ้นลูกอาร์ท ลูกโจ้..เสียงดังเชียว" แม่ปิ่นแม่ของอาร์ทเปิดประตูเข้ามา
"โจ้มันทำร้ายอาร์ทอีกแล้วแม่ปิ่น" ไอ้อาร์ทรีบฟ้องแม่ปิ่นทันที ผมทำหน้ารู้สึกผิด
"สงสัยเตียงจะเล็กไปแล้วแหละพ่อซื้อเตียงให้ลูกใหม่เถอะ" พ่อของอาร์ทเดินมาดูด้ว
"อืม..พรุ่งนี้แล้วกัน"
"แล้วเตียงเก่าพี่อาร์ทละพ่อ" ไอซ์น้องชายไอ้อาร์ทเดินมาดูด้วย
"ก็ยกให้เราไง"แม่ปิ่นกอดอกพูด
"มรดกจากพี่อาร์ทอีกแล้ว!!!"ไอซ์กอดอกก่อนจะรีบเดินกลับห้องไป
"นอนได้แล้วลูกและเบาๆกันหน่อย สิบแปดกันทั้งคู่แล้วนะเล่นกันเหมือนตอนยังสองสามขวบไปได้เรานิ"
"แม่ไปนอนแล้วนะ...ราตรีสวัสดนะลูกอาร์ท ลูกโจ้" แม่ปิ่นพูดและทำท่าจะปิดประตู
"ราตรีสวัดครับแม่ปิ่น" ผมทั้งคู่พูดพร้อมกันพ่อแม่ปิดประตูลง ผมก็เอื้อมมือไปให้อาร์ทจับมือผมขึ้นมาบนเตียง ดูซิยังทำหน้างอนอยู่เลย
"อาร์ทอะงอนอะไรอะขอโทษไม่ได้ตั้งใจเจ็บมากไหมอะ" ผมถามยังอีก
"งอนจริงๆอะ" ผมทำเสียงอ่อนลง
"หมับ" คนที่แกล้งงอนผมนะโถมเข้ามากอดผม
"คืนนี้ต้องทำโทษ"
"ไม่เอานะเดี๋ยวอาวินัยกับน้าปิ่นได้ยินหรอก"
"ก็อย่าร้องเสียงดังซิ...ร้องเบาๆไม่มีใครได้ยินหรอก..นะ...นะ..ที่รัก " ผมเจอลูกอ่อนแบบนี้จะทนได้เหรอทนไม่ได้ต้องยอม บทรักที่เร้าร้อนก็เกิดขึ้นทันทีแต่ว่าภายใต้ผ้าห่มนะเพื่อจะช่วยเก็บเสียงได้บ้าง
"อ๊าห์!! ที่รัก..ซี้ด"เสียงซี้ดอยู่ภายใต้ผ้าห่มนั้นร่างกายที่กอดกายกันพัลวันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันจนเราสองคนไปถึงฝั่งฝันเรียบร้อยไปคนละยกและก็พากันลุกไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวและพากันเข้านอน
"จุ๊บ"
"ฝันดีนะครับ" อาร์ทจุ๊บปากบอกผมและบอกฝันดี
"อยากให้เป็นแบบนี้ทุกคืนอะ" ผมพูด
"ก็มาอยู่ด้วยกันเลยดิ..เดี๋ยวพ่อก็ซื้อเตียงให้ใหม่แล้ว..และวันเสาร์อาทิตย์ไปอยู่บ้านแม่จี้ดกัน" อาร์ทพูด
"นอนเถอะ..ที่รัก" ผมเอนตัวลงนอนแสงไฟในห้องก็ดับวูบลง ผมสวมกอดอาร์ทเขาก็กอดผมตอบมันอบอุ่นดีเหลือเกินเตียงที่เล็กแต่ไม่ได้ทำให้ผมอึดอัดหรือนอนไม่สบายเลยสักนิดกลับหลับสบายตลอดทั้งคืน ผมตื่นนอนมาด้วยความสดชื้น แม่ปิ่นก็ทำข้าวต้มไว้ให้ผมทานแม่ปิ่นรักผมเหมือนผมเป็นลูกอีกคนหนึ่ง วันนี้ผมก็อยู่กับบ้านกับอาร์ททั้งวันไม่ได้ไปไหนดูหนังเล่นเกมส์ เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินจนกระทั้งเย็นวันนี้ น้าปิ่นทำอาหารเย็นเพราะว่าพ่อแม่ผมกับน้องชายผมจัสมินจะมาทานอาหารเย็นด้วย
"ได้ข่าวว่าเราพาแฟนมาหาพ่อแม่แล้วเหรออาร์ท" พ่อของผมถามอาร์ท
"นั้นซิทำไมอาทิตย์นี้ไม่พาพี่ปริมมาทานข้าวที่บ้านกับเราละอาร์ท" แม่ปิ่นถามอาร์ทอีกคน ผมนั่งอยู่ข้างๆ อาร์ท
"เออ...เขาไม่มาแล้วครับ..ผมกับพี่ปริมเลิกกันแล้วครับ"
"อ้าวเหรอ...อย่างนี้แหละนะรักวัยรุ่น...หาใหม่ลูก" พ่อผมให้กำลังใจอาร์ท ผมเห็นไอ้ไอซ์น้องชายของอาร์ทมองหน้าอาร์ทยิ้มๆ
"พ่อครับแม่ครับ...โจ้จะมาอยู่กับผมนะครับ จันทร์ถึงศุกร์และเสาร์อาทิตย์ผมผมจะไปนอนบ้านน้าจี้ด" อาร์ทพูดขึ้นผมวางช้อนหันไปมองหน้าอาร์ท
"ดีเลยซิเพราะว่าโจ้นะก็ไปโรงเรียนพร้อมอาร์ทอยู่แล้วจะได้ไม่ต้องขับรถย้อนไปย้อนมา..แต่น้าก็เกรงใจแม่ปิ่นนะซิ"
"ไม่เป็นไรหรอกจี้ด โจ้ก็เหมือนลูกชายฉันอีกคน" แม่ปิ่นพูด
"ผมมีเรื่องจะบอกพ่ออิทกับแม่ปิ่นและพ่อธรกับแม่จี้ดว่าผม..ผม..กับโจ้..เรา...เป็นแฟนกัน..นี้เลยเป็นเหตผลที่ผมอยากให้โจ้มาอยู่กับผมนะครับ" ผมสะบัดหน้าไปมองอาร์ท
"อะไรนะ!!" พ่อผมกับพ่ออิท
"เปร้ง! เปร้ง! เปร้ง! " เสียงช้อนและส้อมถูกวางลงจาแม่ปิ่น แม่จี้ ไอ้จัสมินน้องชายผมยกเว้นไอซ์มันรู้อยู่แล้ว
"โป้ก!" โดยไอ้จัสมิน
"เขาตกใจกันมึงก็กินอยู่ได้ไอ้ไอซ์" จิสมิน
"ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี๊ยะ" พ่อผมถามเสียงดัง
"คุณ"แม่จี้ดแตะแขนพ่อผม ผมหันมามองไอ้อาร์ททำไมไม่บอกผมเลยว่ามันจะพูดเรื่องนี้วะ
"ได้สองอาทิตย์แล้วครับอาธร...ผมสองคนรักกันแต่เพิ่งจะรู้ใจตัวเองนะครับอาธร"
"ไอ้อิท!!" พ่อผมเรียกอาอิท อาอิทก็ลุกขึ้นยืนต้องเกิดเรื่องแน่ๆเลย พ่อผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหาอาอิท
"อาร์ท..มึงพูดทำไมว่ะ" ผมถามไอ้คนที่ก้มหน้าลง
"อิท..กรูดีใจด้วยวะ...เราเป็นทองแผ่นเดียวกันอย่างที่เราตั้งใจไว้แล้ววะ"
"O_O" ผมกับไอ้อาร์ท "เปร้งๆ" ช้อนและส้อมของผมสองคนล้วงหลุดจากมืออะไรกันอะ
"พ่อเขาเคยตกลงไว้ตั้งแต่แม่ท้องแล้วแหละถ้ามีลูกให้แต่งงานกันแต่ที่ไหนได้ออกมามีจู๋ทั้งคู่" แม่ปิ่นกับแม่จี้ดหันมายิ้มให้กัน
" ^0^ " หน้าตาบรรดาน้องชายผมทั้งคู่
"ตกลงเราสองคนคิดแบบนั้นกันจริงๆเหรอลูก" แม่จี้ดถามผมสองคนอีกที ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ
"แม่ดีใจจริงๆเลยได้ลูกชายเพิ่มอีกคน..โจ้...ไม่ต้องเรียกน้าแล้วซิเรียกแม่ซินะ" แม่ปิ่นบอกผม
“เดี๋ยวนะแม่..แม่คิดจะคัดค้านให้โจ้หน่อยเหรอแม่” ผมขมวดคิ้วถามแม่จี้ดคนสวยของผม
“ไม่เลยลูก!!..แม่สองคนเห็นด้วยอย่างยิ่งลูก” ห๊ะ!
"ถ้าอย่างนั้นดีเลยจี้ดจะได้เดินทางไปเรียนเมืองนอกด้วยกันจบแล้วค่อยแต่งงานกันดีไหมลูก" แม่ปิ่นพูดกับแม่จี้ด
ผมมีความสุขโชคดีว่าครอบครัวไหนๆก็ว่าได้ที่พ่อแม่เข้าใจไม่ว่าเราเลยสักนิดและโชคดีที่ทั้งสองครอบครัวเรา พ่อแม่เป็นเพื่อนกันที่รักกันมาก ผมไม่เคยรู้เรื่องแม่จี้ดกับแม่ปิ่นพูดมาก่อนเลยว่าถ้ามีลูกจะให้แต่งงานแต่ดันออกมาเป็นผู้ชายทั้งคู่แถมน้องก็เป็นผู้ชายทั้งคู่แต่มันไม่ใช่อุปสรรค์ทางเพศอีกต่อไป ผมสองจะรักกันจนแต่งงานกันให้ได้
หลังอาหารเย็นพ่อก็ไปนั่งคุยกับพ่อธรต่อ ส่วนแม่จี้ดกับแม่ปิ่นก็คุยกันตามประสาแม่บ้านแม่เรือน ผมนั่งเล่นเกมส์ในห้องนั่งเล่นของอาร์ท ส่วนอาร์ทก็นอนหนุนตักผมเล่นเกมส์ด้วยกัน
"พี่อาร์ทเล่นมั้งจิ" ไอ้ไอซ์มันเดินเข้ามาขอเล่นเพลย์สเตชั้น 4 ใหม่ล่าสุดเลยก็ว่าได้
"อืม" อาร์ทมันส่งเสียงและส่งจอยส์เกมส์ไร้สายไปให้น้องชายมัน จัสมินก็นั่งลง เล่นเกมส์ด้วยกันกับไอซ์ ผมก้มลงมองคนที่นอนหนุนตักผมเอามือลูบผมนั้นเบาๆ
อาร์ทมันก็จับมือผมไปจูบ
"ไม่เห็นมีอะไรที่น่ากลัวเลยโจ้..คิดมากไปเอง"
"ก็ใครมันจะไปรู้ละว่าพ่อแม่ของเราเคยตกลงกันไว้แบบนั้นแต่ที่เขาตกลงคือไม่กูหรือมึงน่าจะออกมาเป็นผู้หญิงสักคนหนึ่งนะอาร์ท"
"เพราะพ่อแม่เรารักกันไม่ว่าเพศไหนท่านก็อยากให้เราเราดองกันอยู่ดี"
"พี่โจ้!!" จัสมินมันเรียกผม
"ไอ้ไอซ์หอมแก้มจัสมินอะ"น้องชายผม
"ปึก" ผมคว้าหมอนปาไปที่ไอ้ไอซ์ ถึงยังไงผมก็ยังหวงน้องชายผมอยู่ดี
"น้องมึงนี้มันทะลึ้งเหมือนมึงไม่มีผิดเลยไอ้อาร์ท!!!"
ไม่นานแม่กับพ่อผมก็ขอตัวกลับบ้านส่วนผมก็ยังคงนอนอยู่บ้านอาร์ท เราคุยหลายเรื่องตั้งแต่จบแล้วไปเรียนมหาวิทยาลัยและกลับมาทำธุรกิจของพ่อแม่ด้วยกัน พ่อของอาร์ททำธุรกิจผู้รับก่อสร้างบ้านบริษัทค้อนข้างใหญ่ที่นี้และพ่อของผมก็เป็นผู้รับเหมาให้กับการประปารับเหมาติดตั้ง ผมเดินกลับขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวชุดนอนและอาร์ทก็ด้วย
"ฟ้อด" อาร์ทขึ้นมาบนเตียงได้ก็ดึงผมเข้าไปหอมแก้มและถ่ายรูปเซลฟี่ และมันก็ก้มหน้าก้มตากดเล่นมือถือต่อ
ตื้ด!!! เสียงเตือนว่ามีการอัพเดทบนแอพพลิเคชั่นตัวเอฟของผม ผมหยิบมาดู
ขณะ Arty ได้ทำการเปลี่ยนสเตตัสบนเพจของเขาเป็น Married with JoJo เรียบร้อยแล้ว
ผมถึงกับสะบัดหน้าไปมองอาร์ทเอาแบบนี้จริงๆเหรอ อาร์ทหยักคิ้วแต่ผมกลับดีใจแปลก ไม่กล้ายิ้มต่อหน้าต้องหันหลังแอบดีใจ แม่จี้ดลูกชายแม่มีผัวอย่างถูกต้องแล้วเขาแต่งงานแล้วนะ
"ทำไมต้องหันหลังดีใจด้วย..หึ!!" คนที่นั่งข้างหนังผมพยายามไล่ต้อนผมจนเรียกได้ว่าจนมุมเลยทีเดียว
"จ๊วบ!!" รสจูบที่ดูดดื่ม
"คราวนี้เป็นเมียกับแบบสมบูรณ์แล้วมาทำหน้าที่เมียเลย จันทร์ถึงอาทิตย์ ไม่มีวันหยุด ไม่ว่ามันหยุดนักขัติฤกษ์ เพราะรักเราไม่มีวันพัก" ผมควรจะดีใจหรือเสียวะเนี๊๊ยะที่ไม่มีวันหยุดรักและมันก็ไม่มีวันพักให้ผมอีก..อาร์ท..อ๊า!!!
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: หวังว่าคู่ของอาร์ทกับโจ้จะฟินไม่แพ้คู่อื่นๆนะ
ตอนหน้าครูเขมจะหาจดหมายนันเจอไหมนะ :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกตกใจมากว่าพ่อกับแม่จะกีดกันซะที่ไหนดีใจจนบ้านแตก :laugh: :laugh:
แต่น้องอาร์ทหงี่จัดนะลูก :oo1: :hao3:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ร้อนแรงมาก โฮะๆๆ :z1: :z1: :z1:
ฮาพ่อแม่ของทั้งคู่จริง :m20: :m20: :m20:
สงสัยน้องจัสจะเสร็จน้องไอซ์อีกคู่ :hao7: :hao7: :hao7:
บ้านนี้ไม่ต้องไปหาเขย สะใภ้ที่อื่นแล้ว 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ประกาศ พี่เขมXคริส มาต่อดึกหน่อยนะคะ ..... :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ครูเขมXคริส
ผมพากันตื่นเช้าช่วยกันทำความสะอาดบ้านถึงแม่ผมไม่อยู่ก็ตาม คริสโตเฟอร์ช่วยตัดยาข้างๆบ้านให้เขาบอกว่าเคยช่วยแม่เขาทำตอนพักการเรียนไปอยู่ที่รีสอร์ท เช้านี้ผมทำอาหารทานกันง่ายๆข้าวผัดไข่ ไม่รู้คนที่กินอยู่ตรงหน้าผมนี้หิวหรือว่าผมทำอร่อยจริงๆซะก็ไม่รู้ทานหมดเกลี้ยงเลย
"พี่เขมวันนี้เราไปที่ไหนกันอะ" คริสโตเฟอร์ถามผม ขณะที่ยืนล้างจานทำความสะอาดภาชนะ
"พี่จะพาเราไปหาอาจารย์ของพี่นะเขาเป็นคนอาจารญ์ภาคภาษาอังกฤษและเป็นอาจารย์ที่พี่เคารพรักคนหนึ่งตอนนี้อาจารย์เปิดศูนย์เพื่อติวคนที่ต้องการสอบเข้าGED ซึ้งพี่จะให้เราสอบนี้แหละ" ผมหันมาบอกคริสโตเฟอร์
"คริสโตเฟอร์ขึ้นไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ"
"ไม่อาบด้วยกันเหรอประหยัดน้้ำดี" ผมเหลียวหลังหันไปมอง คนที่ยืนทำสายตาเชื้อเชิญ
"แค่อาบน้ำนะต้องเพราะว่าต้องรีบไป..คริส" ผมพูดคริสโจเฟอร์พยักหน้าผมก็เดินขึ้นห้องเพื่อเตรียมอาบน้ำ เราสองคนอาบน้ำด้วยกันแค่น้ำอาบน้ำเท่านั้นแต่ก็มีความสุข ผมสองคนแต่งตัวเพื่อเตรียมออกไปข้างนอกไปหาเพื่อนผมไอ้เกรทและไปเยี่ยมอาจารย์ผมด้วยไม่ได้ไปนานปีกว่าได้แล้ว เมื่อก่อนอาจารย์มีกิจกรรมรุ่นน้องอาจารย์มักจะถามผมและผมก็ไม่เคยปฏิเสธอาจารย์เลยที่จะเข้าร่วม ผมขับรถมายังตึกที่มีออฟฟิตจำนวนมากมายและมีศูนย์ติวเตอร์มาลงมาเช่าที่นี้จำนวนมากมายเช่นกัน
"ตื่นเต้นหรือไง" ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์ เขาพยักหน้าก่อนจะเดินลงจากรถ
"ฮัลโล..เกรท "
"ว่าไงถึงไหนแล้ววะ"
"อยู่ที่ลานจอดรถแล้วว่ะเกรท"
"งั้นขึ้นมาเลยวะชั้นที่ 16 "
"อารจารย์อรปรียากำลังเดินทางมาถึงวะ"
"โอเคงั้นเดี๋ยวเจอกันวะ" ผมวางสายหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์ดูเขาแอบกังวลนิดหน่อยนะ หลังจากโทรหาเกรท มันบอกว่าอาจารย์กำลังจะเข้ามาผมพาคริสโตเฟอร์ขึ้นไปรอที่ศูนย์จะได้คุยรายละเอียดกับเกรทก่อน ระหว่างอยู่ในลิฟท์ผมเห็นเด็กสาวมองคริสโตเฟอร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก็แน่ละหน้าลูกครึ้งเป็นทุนอยู่แล้ว
“หมับ” ผมรู้สึกว่ามือสอดเข้ามาที่มือผม
“แกเขาแฟนกันวะ”ผมได้ยินสาวๆคุยกัน ผมหันมาเหล่ตามองคนข้างทำแบบนี้เรทติ้งจะตกเอานะ
“รักเดียวใจเดียว”คริสผโตเฟอร์พอชั้นของผมก็พากันออก
“เสียดายอะหล่อด้วย”สาวพากันร้องด้วยอาการเส่ยดายเป็นแถว ผมเดินตามป้ายบอกทางไปถึงติวเตอร์ GRD พอเปิดประตูเข้าไปประชาสัมพันธ์ก็ออกมาต้อนรับทันที
“สวัสดีค่ะ ...พาน้องชายมาเรียนพิเศษหรอคะ”
“เขม!”เส่ยงเรียกชื่อผม เกรท เพื่อนผมเดินออกมา
“ดีวะเกรท...เออ..นี้คริสโตเฟอร์”ผมทักทายและแนะนำคริสโตเฟอร์ทันที ไอ้เกรทหยักไหล่ให้
“น้องฟางครับนี้เขมชาติเพื่อนพี่ครับ” เกรทมันแนะนำผม
“แล้ว ...”
“คริสโตเฟอร์...แฟนเพื่อนพี่ครับ”
“โห่!!!...”สาวๆที่นั่งที่โต๊ะพากันร้องด้วยความเสียดาย
"แม้เห็นเด็กๆหน่อยไม่ได้เลยนะ " ไอ้เกรทมันแซว
"ไปว่ะ ..เขาไปคุยกันด้านในดีกว่า" ไอ้เกรทพูดผมหันไปยิ้มให้สาวๆที่ทำหน้าละห้อยแทน และเดินตามหลังเพื่อนผมเข้าไปโดยมีคริสโตเฟอร์ตามหลังผมอยู่
"น้องเขาเป็นลูกครึ้งประเทศอะไรวะ" ไอ้เกรทมันกระซิบถามผม
"ไทย-ออสเตรเลีย..อย่าถามน้องเข้าเรื่องนี้มากนักนะ"
"โอเครู้เรื่อง" ไอ้เกรทพูดและหันไปหยักคิ้วกับคริสโตเฟอร์ ผมเดินเข้าไปในห้องสีเหลี่ยมเล็ก
"นั่งเลยครับ" เกรทมันผ่ายมือให้ผมสองคนนั่งลงตรงข้ามไอ้เกรท ผมหันมามองคริสโตเฟอร์
"ไม่ต้องเครียดไปครับ..ถึงข้อสอบจะเป็นภาษาอังกฤษแน่เนื้อหาก็เหมือนกับที่เราเรียนที่โรงเรียนนั้นแหละครับและยิ่งเป็นแฟนพี่เขมที่เก่งภาษาอังกฤษขนาดนี้ด้วยแล้ว..ถือว่าเราล้ำหน้าคนอื่นไปเกือบครึ้งแล้วนะครับ" เกรทมันพูด
"มรึงจะให้น้องเขาติวสังคมอย่างเดียวหรือว่า วิทยาศาสตร์ด้วยละ" เกรทถามผม
"ก็ดีวะ ว่าแต่มึงจะมีเวลาว่างให้เหรอว่ะเกรท"
"วันอาทิตย์ดิครึ้งวันเช้าไหวไหมวะ หรือไม่ก็ติวออนไลน์ได้ ไม่อยากเลย" เกรทผมพยักหน้า ผมหันมามองคนข้างซิว่าไหวไหม
"ไหวครับพี่เขม" คริสโตเฟอร์ตอบผม ผมพยักหน้ากับ
"พวกหนังสือนี้สั่งตามเว็ปก็ได้หรือว่าในซีเอ็ดบุ๊กก็ได้ว่ะ แต่แนะนำ หนังสือ GED ของ BARRON เนื้อหาค้อนข้างตรงกับที่สอบ"
"ส่วนวิทยาศาสตร์รอว่าที่เจ้าสาวพี่แกรนด์เขามาสอนแล้วกันวะ "
"น้องมึงเรียนจบแล้วหรอวะ"
"เพิ่งจบก็ได้ชิมลางสอนที่นี้เลยดีไหมละ" ไอ้เกรทพูด ผมรู้จักน้องแกรนด์ ผมนั่งคุยกันได้สักพัก คุยจิปาถะไม่ว่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยตอนสมัยเรียนจนกระทั้งเสียงอาจารย์อรปรียาเข้ามาในห้อง ผมหันไปมอง
"อาจารย์อรปรียาสวัสดีครับ" ผมรีบยกมือไหว้
"ไงจ๊ะเขม..ตายแล้วไม่เจอกันนานเลย สบายดีไหมเราแล้วนี้ไปเป็นคุณครูที่ไหนละ ได้ยินว่าหนีไปซะไกลจากกรุงเทพเลย "อาจารย์อรปรียาถามผมด้วยความห่วงใย
"โรงเรียนที่ไปผมไปเป็นครูอยู่ไม่ไกลมากหรอกครับอาจารย์ ขับรถแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ"
"พอวันหยุดผมก็ก็ต้องกลับมากรุงเทพมาหาแม่นะครับ"
"ดีแล้ว..ไปทำงานไกลๆกันหมดท่านคงเหง่าแย่เลยและยิ่งเออรี่ไปก่อนตอนทีพ่อเราป่วยหนักหน่วย" อาจารย์อรปรียารู้จักคุณแม่ของผมเพราะว่าท่านเป็นครูสอนอาจารย์มาก่อนตอนเรียนโรงเรียนมัธยม
"ว่าแต่หนุ่มน้อยนี้ใครกันละน้องชายเราเหรอเขม..เอ๊!! เท่าที่อาจารย์ทราบเราเป็นลูกคนเล็กไม่ใช่เหรอ"
"คนนี้แฟนมันครับอาจารย์" ไอ้เกรทมันรีบตอบแทนผม
"อ้อเหรอ! ..แล้วแฟนคนเก่าเราละ"
"เลิกไปแล้วครับ" ผมตอบอาจารย์อรปรียาและอาจารย์อรปรียาก็หันไปมองคริสโตเฟอร์
"ลูกครึ้งหรอเรา" อาจารย์อรปรียาถามคริสโตเฟอร์
"คะ...ครับ..ผมเป็นลูกครึ้งแม่เป็นคนไทยส่วนพ่อเป็น...คนออสเตรเลียครับ"
"ดีเลยซิ เธอน่าจะได้ซิตี้เซนนะ ได้โอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศได้ด้วย"
".หึ?..หรือว่าไม่อยากไป" อาจารย์อรปรียาถามคริสโตเฟอร์
"นี้แหละครัอบาจารย์ เขมมันเลยพาน้องเขาเข้ามาคุยกับผมพวกผมและมาหาอาจารย์ด้วยครับ..เรื่องที่น้องจะไปสอบ GED ครับอาจารย์ "
"อืม...ได้ซิ...แล้วมีอะไรให้อาจารย์ช่วยละบอกได้เลยนะเขานะเป็นคนดีตอนเรียนก็ช่วยงานที่อาจารย์ขอเยอะแยะเรื่องนี้บอกนะ" อาจารย์บอกผม ผมหันไปยิ้มกับเกรท
"ผมแค่จะพาน้องเขามาเรียนพิเศษที่นี้ทุกวันอาทิตย์นะครับ"
"ได้เลยเรื่องค่าสอนก็ตกลงกันเองแล้วกันนะ"
"เขมปิดเทอมใหญ่ว่างไหมละ..มาติวภาษาอังกฤษที่ศูนย์ให้อาจารย์หน่อยจะได้มีรายได้เพิ่มเพราะว่าครูสอนภาษาพากันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศหลายคนเลย"
"ได้ครับอาจารย์" ผมตอบรับคำขอของอาจารย์ทันที โดยไม่รังเร
"ถ้าอย่างนั้นอาจารย์ไปคุยกับผู้ปกครองที่เขาจะพาลูกมาเรียนที่นี้ก่อนนะ" อาจารย์อรปรียาเดินออกไป ผมหันมามองเกรท มันก็หยักไหล่ ผมหันมานั่งลงที่โต๊ะเหมือนเดิมไอ้เกรทมันเดินไปหยิบพวกหนังสือตัวอย่างวิชาสังคม
"พี่แจงหวัดดีครับพี่" เกรททักทายคนที่เข้ามาใหม่ผมรู้จัดพี่คนนี้เป็นรุ่นพี่ของมหาวิทยาลัยผมเอง ผมหันไปยกมือพี่แจงและคริสโตเฟอร์ก็ด้วย พี่เขาหันมามองคริสโตเฟอร์
"นักเรียนใหม่เหรอ...เขมพาน้องชายมาเรียนเหรอ...มีคุณครูประจำหรือยังอะ..หล่ออะ.อยากแสดงความดูแล" พี่แจงพูด
"พี่แจงจะกินเด็กเหรอพี่..ทีบ้านอะ"
"พี่จะไปฆ่ามันทิ้งวันนี้แหละ"
"กินไม่ได้หรอกพี่น้องเขาไม่กินชะนี" ไอ้เกรทพูด พี่แจงหันมามองเกรท เกรทมันก็พยักหน้าว่าตามนั้นแสดงว่ารู้กัน
"ชะนีเซ็งคะ" พี่แจงสะบัดหน้าเดินกลับไปที่โต๊ะ
"เกรท!..นี้พี่สั่งหนังสือมาให้นักเรียนคนหนึ่งนะ..จู่ๆนางก็ไม่เอานางบอกว่ามีแล้วหาว่าพี่แจงไม่บอกว่าเขาหนังสือหน้าตาเป็นยังไง" พี่แจงพูด
"จริงดิพี่!! ..งั้นพี่ก็ขายให้เขมไปเลยพี่มันอยากได้"
"จริงซิ ..ให้น้องคนนี้ใช่มะ...พี่ให้ส่วนลดแต่..ไปกินข้าวกับพี่หนึ่งวัน"
"เขมมึงยอมจ่ายเต็มเถอะวะ" ไอ้เกรทพูด
"พี่ล้อเล้นคะ ...นี้คะน้องเขม...ว่าแต่น้องอยากไปสอบGEDเหรอคะ ..ดูท่าทางยังไงก็สอบได้แน่ๆนอน...ลูกครึ้งก็คงต้องเก่งภาษาอังกฤษอยู่แล้ว" พี่แจงพูดผมหันมาเหล่มองคริสโตเฟอร์
"พี่เกรท..อุ้ย!....นักเรียนใหม่เหรอคะ" อีกคนก็น่าจะรุ่นน้องพวกผมแน่นอน
"ทำไมละน้องมิล..."
"มาเรียนวิชาอะไรเหรอ..เรียน GED Math กับพี่ไหมคะ..อยากสอนอะ"
"ชะนี..นักเรียนเธอนั่งตาแป้วอยู่ในห้องเรียนนะ..อันนั้นก็น่าสอนนะ" เกรทมันหันไปบอกน้องเขา ทำเบ้ปากใส่เลยก่อนจะเดินออกไป
"จะรอดไหมวะเด็กมึงเนี๊ยะมีแต่คนอยากงาบ" ไอ้เกรทมันแซวผม ผมเดินไปหยิบกล่องหนังสือที่มีคนสั่งไว้แต่ไม่มาเอาที่โต๊ะพี่แจง และก็จัดการจ่ายเงินทันที ผมหยิบมานั่งเปิดดู ภาษาอังกฤษไม่ยากสำหรับผมนะ จะมีพวกwritting and reading ซึ่งผมถนัดอยู่แล้วและมีพวกคณิตศาสตร์จะหนักหน่อยแต่เขามีสูตรให้
"คณิตผมได้นะพี่เขม" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยักหน้าว่าดีแล้ว
"เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกันดีกว่าวะ..กูไม่มีสอนเช้าจะมีก็ตอนบ่ายเลยจนถึงเย็นวะและกูจะขับรถไปรับแฟนก่อน" ไอ้เกรทมันพูด
"วันนี้แฟนอยู่เวรโรงเรียนวะ"
"โอเคถ้าอย่างนั้นเจอกันที่ห้างเลยนะว่าจะไปซื้อของสักหน่อย" ผมหันไปบอกเกรท มันก็พยักหน้า ก่อนไปผมเดินไปไหว้ลาอาจารย์อรปรียาก่อนและพากันเดินออกมา ผมเห็นหนังสือก็แอบหนังสือกลัวว่าคริสโตเฟอร์จะเครียดเกินไปนะซิ ผมขับรถออกมาจากตึกและตรงไปที่ห้างว่าจะพาคริสโตเฟอร์ไปหาซื้อเสื้อผ้าไว้ใส่ซักหน่อย
"เป็นไงพอจะไหวหรือเปล่า" ผมถามคริสโตเฟอร์เขามองหน้าผมและพยักหน้าคณิตผมเข้าใจแต่บางสูตรผมยังอ่อนอยู่เลยอะพี่เขมและผมก็กลัวจำสูตรได้ไม่หมดนะซิ"
"ไม่ต้องกล้วเขามีสูตรให้และเครื่องคิดเลขเพราะว่าเวลาสอบใช้คอมพิเตอร์สอบ" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์ก่อนจะเลี้ยวรถเพื่อเข้าไปหาชั้นที่จอดรถ
"เดี๋ยวพี่พาเราไปหาซื้อพวกร้องเท้าอยากได้คู่ใหม่ร้องเท้าผ้าไว้ใส่ไปเที่ยวอะไรพวกนี้" ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์
"เออ...ไม่เอาดีกว่าเปลือกตังพี่เขมแค่หนังสือก็จ่ายเยอะแล้วนะ"
"เอานะไป!" ผมพูดระหว่างที่ผมกับคริสโตเฟอร์เดินจะเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าตัวห้่ง
"พี่เขม!" คริสโตเฟอร์เรียกผม ผมหันไปมองว่ามีอะไร และมองตามสายตาของคริสโตเฟอร์ ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆมากกำลังยืนกอดเอวผู้ชายอีกคนที่ใครก็รู้จักดีเกย์แถวหน้าของวงการแถมยังมีหน้าที่การงานดีซะด้วย
"นั้นมันไอ้คนที่แฟนพี่บอกว่าเป็นตัวจริงไม่ใช่พี่นิ...มันชื่ออะไรนะ.."
"ไอ้แม๊ค..พี่ก้องพี่ชายพี่บอกแล้วแหละว่ามันเป็นน้องๆแมงดาไม่คิดว่าพี่ชายพี่จะพูดถูกซะด้วย "
"ถ้าอย่างนั้น...แฟนพี่ ..."
"เขาไม่ใช่แฟนพี่แล้วนะ....หึ ?"
" ผมกลัวเขากลับมาหาพี่จังเลย"
"คริสเชื่อพี่นะ..ได้ไหม..ไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่กลับไปหาณัฐกานต์ " ผมพูดผมรู้เป็นใครก็ต้องกังวล ผมเดินเข้าไปในตัวห้างทันที เดินจับมือกันเข้าไปตรงไปหาซื้อร้องเท้า คริสโตเฟอร์เขาชอบคอนเวิร์ส ออลสตาร์ ผมก็พากไปซื้อมาคู่หนึ่งและพวกกางเกงยีนส์สองสามตัวและเสื้อเชิ้ต ระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่านร้านที่ขายพวกชุดนักเรียนผมกลับหวนคิดถึงอนุชิต เสื้อผ้าเก่าๆมากมาก และร้องเท้าที่ขาดวิ่นทั้งที่เพิ่งจะเข้าปีหนึ่งเอง
"พี่ขอเข้าไปดูชุดนักเรียนกับร้องเท้านักเรียนหน่อยซิ"
"พี่จะซื้อให้ผมเหรอ"
"เรามีเยอะแยะแล้วพี่จะซื้อให้อนุชิตนะ..เขาน่าสงสารนะ "
"พ่อพี่สอนว่าถ้าเรามีแล้วเราควรแบ่งปันให้คนที่ไม่มีได้มีบ้าง" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ ผมเข้าไปเลือกชุดนักเรียนกะไซส์เอาคิดว่าคงจะเผื่อเหลือไว้หน่อยและร้องเท้าอาจจะใหญ่นิดหน่อยไม่มากหนัก ผมก็จ่ายเงิน
"พี่เขม..ทำไมพี่เขมดีอย่างนี้ละ..ผมว่าพี่ควรจะเป็นครูนะ...พี่มีจิตใจเมตตาดีจังเลยอะ"
"แล้วคริสละอยากจะเป็นอะไร" ผมหันไปถามเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ผมไม่เคยคิดถึงอนาคตเลยสักนิดจนกระทั้ง.."
"หึ?"
"เจอพี่เขม..ผมคิดว่าผมต้องมีอนาคต.."
"แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าผมจะทำได้ไหมอะพี่เขม"
"อยากเป็นอะไรละ" ผมถามคริสโตเฟอร์ ผมมองเข้าในแววตาคู่นั้น ที่เขามองผม
"อยากเป็นครูเหมือนพี่เขม"
"ทำได้ซิถ้าเราตั้งใจ"ผมพูด
Rrrrrrrrr โทรศัพท์ผมดังขึ้นพอดีเลย ไอ้เกรทมันโทรหาผมมันคงถึงแล้วซินะ ผมรีบกดรับสายทันที
"อยู่ไหนวะเขม"
"อยู่ชั้นเสื้อผ้าเด็กผูู้ชายนะ"
"ขึ้นไปชั้นบนเลยนะไปทานร้านประจำเรากัน" เกรทบอกผม
"ได้แต่ขอเอาของไปเก็บก่อนนะขึ้นไปก่อนเลยเดี๋ยวตามขึ้นไปวะ "
"โอเคเจอกัน..นี้นิน่าเขาตื่นเต้นอยากเจอพี่รหัสแย่แล้วเนี๊ยะ"
"เอ๊ะ!! หรือว่าจะเปลี่ยนใจมา" ผมแอบแซวไอ้เกรท
"อย่าพูดจาหยาบคายอย่างนั้นดิวะ" ทำเสียงหึงแฟนขึ้นมาทันที
"กูพูดเล่นเดี๋ยวเจอกัน" ผมกดวางสาย
"เดี๋ยวเราเอาถุงหิวพวกนี้ไปเก็บที่รถกันก่อนดีกว่า" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์ผมเดินเอาถุงไปเก็บที่รถและรีบเดินกลับขึ้นไปชั้นโซนร้านอาหารที่นัดเกรทกับแฟนของเกรทไว้ ผมรู้จักนิน่าเธอเป็นน้องระหัสของผมและเธอเองก็เคยแอบชอบผมอยู่ตอนนั้นผมคบกับณัฐกานต์แล้ว นิน่าก็โดนณัฐกานต์ด่าว่าเสียๆหายๆ จนเธอไม่กล้ามาเรียนเป็นอาทิตย์และไม่นานผมก็รู้ว่าเธอกับเพื่อนผมไอ้เกรทกับคบเป็นแฟนกันซึ้งผมก็ดีใจนะที่เกรทเพื่อนสนิทของผมจะได้ดูแลน้องรหัสที่ผมรักเหมือนน้องสาวผมคนหนึ่ง
"ขอโทษทีวะเกรท...สวัสดีครับนิน่า" ผมรีบเดินเข้าไปและทักทายนิน่า
"นิน่านี้คริสโตเฟอร์" ผมแนะนำคริสโตเฟอร์
"สวัสดีค่ะ ..คนนี้เหรอแฟนพี่เขม..รสนิยมเปลี่ยนไปเยอะนะ" นิน่าแซวผม
"พอนิน่าได้ข่าวว่าพี่เขมเลิกกับพี่ณัฐกานต์ดีใจด้วยนะคะ..นิน่าเห็นเขาทำกับพี่แล้วรู้สึกเสียดายคนดีดีอย่างพี่เขม" นิน่าพูดผมพยักหน้า
"ว่าแต่น้องคนนี้เรียนอยู่เหรอคะ"
"ใช่ครับ..และนี้เขมมันพามาจะให้น้องเขามาติวเพื่อจะไปสอบ GED "
"มาแนวเดียวกับพี่นนท์อีกแล้วใช่ไหมเนี๊๊ยะ"นิน่าพูดปนขำผม
"เราสั่งอาหารทานเลยดีกว่า" ไอ้เกรทพูดผมก็เปิดเมนูดูที่ไม่เผ็ดให้คริสโตเฟอร์
"น่าอิจฉาอะดูเขารักกันดีจังอะพี่เกรท" ผมได้ยินนิน่าเขากำลังพูดถึงผมกับคริสโตเฟอร์ ผมก็คุยทุกเรื่องตั้งแต่เรียนมหาวิทลัยและก็ไม่พ้นเรื่องณัฐกานต์ที่เคยต่อว่านิน่าเพราะนิน่าคือน้องรหัสอของผม ผมต้องติดตามดูแลว่าเป็นยังบ้างต้องการหนังสืออะไร
"พี่เขมนะเป็นพี่รหัสพี่ที่น่ารักมากแต่แฟนดุมากด้วย แฟนพี่เขายังเคยด่าพี่หน้าลานตรงซุ้มจนพี่นะไม่กล้าไปเรียนสองอาทิตย์เลย "
"แต่น่าภูมิใจอย่างหนึ่งนะพี่เขมแมนมากปกป้องพี่..พี่นี้แอบปลื้มเลยะแต่เสียดายพี่เขมดันไม่ชอบผู้หญิง" นิน่าพูด
"แต่พี่เขมก็ยังแอบเอาหนังสือ และหนังสือของพี่เขมเขาจะจดโน๊ตเอาไว้ะละเอียดมากพี่จบมาได้ก็มาจากพี่เขมส่วนหนึ่งนะคะน้องคริส" นิน่ากล่าวชมผม
"จะมีข่าวดีกันเมื่อไหร่" ผมถามทั้งคู่แต่ละคนหันมามองหน้ากัน
"คงรอให้เลยเก้าเดือนไปก่อนวะ"
"ทำไมอะ"
"นิน่ากำลังตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วค่ะ"
"จริงดิวะ...ดีใจด้วยวะ" ผมลุกขึ้นจับมือกับไอ้เกรทที่มันจะเป็นพ่อคนแล้ว"
"เลยต้องรอให้คลอดน้องก่อนดีกว่านะคะพี่เขม" นิน่าพูด
"อย่าลืมบอกกูนะ"
"แน่นอน" ไอ้เกรทพูด
"แล้วนี้จะมาเรียนกับพี่เกรทวันไหนคะ"
"วันอาทิตย์ครับช่วงเช้าช่วงบ่ายจะได้อยู่กับนิน่าไง"
"ไม่เป็นหรอกคะแค่ไม่เถลไถลไปไหนก็พอ..คิก..คิก" นิน่าพูดและหัวเราะให้หนุ่มข้างๆ ผมนั่งทานอาหารและของหวานก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ผมพากคริสโตเฟอร์กลับบ้าน พรุ่งนี้ค้อยขับกลับดีกว่าเพราะว่ากลับไปก็ไมได้อยู่ด้วยกันและวันนี้ผมจะลงมือทำไข่ลูกเขยฝีมือเขมชาติให้คริสโตเฟอร์ทานเอง
"เดี๋ยวพี่โทรหาแม่พี่ก่อนนะคริส"ผมหันไปบอกคนที่นั่งดูหนังเรื่องใหม่อยู่ ผมหยิบโทรศัพท์บ้านมากดเบอร์มือถือแม่รดาของผม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขออภัยที่ต้องค้างไว้ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวดึกดึกมาลงต่อนะ กลัว่าลงเยอะไปแล้วคนอ่านจะเบื่ออ่านเยอะตาลาย
ขอบคุณที่ติดตามและคะแนนเป็ดที่มองให้ด้วยนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เป็นกำลังใจให้นักแต่งท่านอื่นๆด้วยนะคะ สู้ๆ
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักง่ะ มีแต่คนจ้องงาบคริส กร๊ากกกก :m20: :m20: :m20:
สะใจอีกานต์เล็กน้อย :laugh: :laugh: :laugh:
ลงไม่ต้องยาวมาก แต่ลงบ่อยๆเนอะ อ่านเยอะ ตาลาย :hao3: :hao3: :hao3:
-
:L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อจากข้างบน
"เดี๋ยวพี่โทรหาแม่พี่ก่อนนะคริส"ผมหันไปบอกคนที่นั่งดูหนังเรื่องใหม่อยู่ ผมหยิบโทรศัพท์บ้านมากดเบอร์มือถือแม่รดาของผม ผมกดรอสายสักพักแม่ก็กดรับสายทันที
"ฮัลโล..."
"แม่เขมเองนะ"
"ว่าไงลูก"
"แม่สบายดีไหม "
"สบายดีแล้วนี้เราพาน้องไปที่บ้านหรือเปล่าแม่ได้ยินว่าเรางานเข้าเรื่องน้องเหรอเขม" แม่รดาถามผม
"ครับแม่..แต่ผมหาทางออกให้น้องได้แล้ว ผมจะให้น้องไปสอบเทียบม.6หลักสูตรอเมริกาแทนนะแม่"
"อืมมม...ดูน้องหน่อยแล้วกันนะเราเป็นครูและเป็นพี่ด้วยเขาด้วยนะ" แม่พูด ผมก็อดยิ้มให้แม่ที่เข้าใจผมไม่ได้
"แม่ครับเขมถามหน่อยซิแม่ ..จดหมายที่พ่อเคยให้เขมช่วยแปลกนะครับจดหมายที่เขาเขียนมาถึงพ่อเพื่อขอความช่วยเหลือนะครับ ผมไม่แน่ใจผมจำได้ว่ามีชาวต่างชาติเคยเขียนมาขอร้องพ่อให้ตามหาครอบครัวเขานะครับที่เมืองไทย" ผมถามแม่
"แม่ก็ไม่แน่ใจนะลองดูในกล่องในห้องทำงานพ่อซิลูกแม่ไม่ได้ย้ายอะไรของพ่อเลยนะนอกซะจากแม่เก็บให้มันเข้าที่เข้าทางก็เท่านันเองนะเขม"
"ว่าแต่เขมจะเอาไปทำอะไรรึ"
"ผมอยากจะช่วยคริสโตเฟอร์ตามหาพ่อของเขานะครับแม่"
"แล้วเขาไม่โกรธเคืองพ่อเขาแล้วเหรอเขม"
"เขมว่าไม่แล้วครับแม่ "
"ดีแล้วแหละสอนให้น้องเขาเข้าใจ..โกรธเคืองบิดามารดานะมันบาปลูก"
"ครับแม่"
"ตาเอิร์ธตื่นนอนพอดีเลย ...นี้ก็ร้องจะไปาอาเข็มอาเข็ม.."
"อาเข็ม..อาเข็ม"
"ว่าไงเอิร์ธ..คิดถึงอาเหรอ"
"อาเข็ม..พี่ต่าย ตายแหง๋แกแล้ว..แม่ดึงคอขาด....แต่พ่อบอกว่าพี่ต่ายตายนานแล้ว"
"พี่ต่าย..ตายตอนที่แม่ดึงต่างหาก!!" เด็กหนอเด็ก
"ไว้อาเขมซื้อให้เอิร์ธใหม่นะว่าแต่เรายังจะเล่นกระต่ายอีกเหรอ"
"เอาๆ..มีพี่ต่ายผีไม่มา"
"ไม่มีผีหรอกย่าก็อยู่กับเอิร์ธ..ไม่มีผีหรอกลูก"
"อะ..พอแล้วเดี๋ยวจะไปอาบน้ำกันเดี๋ยวพ่อต้นกลับมาแล้ว" แม่ผมพูดส่งสัยวันนี้พี่ต้นออกไปดูงานวันหยุดอีกแน่ๆเลย
"แค่นี้ก่อนนะเขม..อ้อ..จุดธูปไหว้พ่อเขาซะซิพ่อจะได้ช่วย...เรื่องวุ่นวายจะได้เบาลงนะลูกนะ"
"ครับแม่..เขมรักแม่นะครับ" ผมพูดก่อนนจะหันไปมองพ่อคนที่นอนดูทีวีหลับไปเรียบร้อยแล้วผมเดินไปปรับแอร์ให้อยู่ในอุณภูมิปกติ ก่อนนะเดินขึ้นไปเปลี่ยนใส่กางเกงสบายๆ จะได้ลงมาทำอาหารก่อนจะเดินผ่านห้องทำงานพ่อผม ผมเดินเข้าไปเปิดลิ้นชักหากล่อง มันก็มีพวกจดหมายที่เขาเขียนมาถึพ่อผม หลายคนบ้างคนก็ช่วยได้บ้างก็ไม่สามารถทำอะไรได้แต่ก็พอจะส่งให้หน่วยงานที่ช่วยเหลือตรงนี้จัดการต่อ ผมเปิดหาดูทุกฉบับก็ไม่เจอเลยส่วนใหญ่เป็นเครสจากตุรกี เพราะผู้หญิงประเทศนี้บางคนชอบใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงและก็มีประเทศอื่นบ้างแต่ไม่มี คนที่ต้องการหาครอบครัวของเขาหรือว่าผมอาจจะจำผิด
"พี่เขม!!" เสียงคริสโตเฟอร์เรียกหาผม ผมเดินไปเปิดประตู เขาคงตกใจว่าผมหายไปไหน
"เป็นอะไรคริส"
"ก็ผมเผลอหลับไปและหาพี่ไม่เจออะผมตกใจ"
"ตกใจทำไมพี่อยู่ในบ้านนี้แหละ"
"พี่ว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าจะลงไปทำอาหาร"
"คริสช่วยนะ"
"ตามใจซิ "ผมพูด
"พี่เขามาหาจดหมายพี่จำได้ว่ามีชาวต่างชาติเคยตามหาครอบครัวเขา พี่ไม่แน่ใจว่าภรรยาเขาเป็นคนไทยไหม พี่เคยช่วยพ่อแปลให้แต่พี่หาไม่เจอ"ผมพูด
"พี่เลยคิดว่าเป็นพ่อผมใช่ไหมที่ตามหาผม"
"พี่คิดว่าใช่"
"ถ้าใช่ก็คงจะดีผมจะได้รู้ว่าเขาไม่ได้ทิ้งผมไปและเขายังกลับมาหาผม"
"ภาวนาขอให้พี่หาเจอ" ผมพูดก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนผมเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมกางเกงสบายๆ และคริสโตเฟอร์ก็เปลี่ยนมาใส่ชุดสบายๆเช่นกัน
"โห่!! อะไรวะแม่งแซงคู่เราเลยอะพี่เขมไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้อะ" ผมหันไปมองคนที่หยิบมือถือขึ้นและสะบดออกมาแบบนอยด์ๆ
"พี่เขมดูดิไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ มันประกาศแต่งงานกันในเฟสบุ๊คแล้วอะ"
"หึ?" ผมก็ทำหน้างงไปด้วยอีกคน
"อะไรนะแต่งงาน..สองคนนี้เขาเพื่อนกันไม่ใช่เหรอคริส ? "
"ผมลืมเล่าให้ฟัง ..วันที่โป้งจะปลั้มผมนะ อาร์ทกับโจ้ไปนอนเป็นเพื่อนผมและพอผมตื่นมาจะดื่มน้ำแต่ก็เจอมันสองคนจูบกันนะพี่เขมผมนี้ตกใจไม่คิดว่ามันสองคนจะเป็น"
"เขามีแฟนกันไม่ใช่เหรอ แฟนเป็นผู้หญิง..วันนั้นที่พี่ไปรับเราแฟนเขายัง..น่าจะแค่สองอาทิตย์นะ"
"แฟนมันบอกเลิกวันที่ผมเมาเขาบอกว่าไอ้อาร์ทมีแววว่าจะเป็นเกย์เพราะว่าผมด้วยมั้ง"
"แล้ว..ทั้งคู่หันไป..."ผมหันไปถามคริสโตเฟอร์
"อาร์ทกับโจ้มันโตมาด้วยนะพี่เขม...พ่อแม่เขาเป็นเพื่อนสนิทกันแต่นี้ประกาศแต่งงานแล้วมันคงบอกพ่อแม่รับรู้แล้วมั้ง" คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า
"ถือว่าโชคดีที่พ่อแม่เข้าใจนะ"
"ใช่แต่บ้างคนที่ไม่เข้าใจละ ...พี่เขมไอ้โป้งกับปันปันนะ ผมไม่แน่ใจเรื่องโป้งนะเพราะว่าผมก็ไม่เห็นพ่อแม่จะเป็นคนเข้มงวดอะไรจะกวดขันอะไรโป้งแต่กับไอ้ปันปัน มันไม่เคยกลับบ้านเลยมันบอกว่าเตี่ยมันเกลียดกระเทยเกลียดตุ๊ด บอกว่ามันจะเป็นคนที่สร้างความอับอายกับวงค์ตระกูล"
"ถ้าปันปันอยากให้พี่ช่วยก็บอกนะ"
"โป้งมันอบกผมว่าเตี่ยมันดุจะตายครูเหมือนพวกไม่ฟังเหตุผลใครนะแต่ม๊ามันนะคงรักปันปันมาเลยพี่เขม"
"บางทีเตี่ยดุนะรักมากนะถึงได้ดุ..ส่วนแม่แน่นอนต้องรักมากเช่นกันก็อุ้มท้องมาเองแต่สองคนอาจจะแสดงความรักได้ต่างกันและไม่ใช่แปลว่าคนใดคนหนึ่งไม่รักนะรักทั้งคู่แหละ" ผมหันไปพูด
"หมับ..พี่เขมละ...รักผมมากใช่ปะ"
"ยังถามอีก.." ผมหันไปมอง
"หมับ..."คริสโตเฟอร์รวบเอวผมตอนนี้สวมแค่กางเกงขาสั้นยางยืดและทำท่าจะขยับปากเข้าหาผม
"ทำกับข้าวก่อนจะเย็นแล้ว"
"พี่เขมจะทำอะไรวันนี้"
"ไข่ลูกเขยไงอยากกินฝีมือพี่ไม่ใช่เหรอ"
"เปลี่ยนเป็นกินไข่เขมแทนได้ไหมอะ...ไม่ต้องลงไปทำข้างล่างด้วยทำกันบนนี้เลย..งับ"
"หื่นตลอด...พอเลยไปลงไปช่วยพี่ทำกับข้าวเลย..หัดบ้างก็ดีนะ..หาอย่างอื่นทำจะได้ลดอาการหื่นลงบ้าง" ผมพูดและดันคนหน้าให้ออกก่อนจะสวมเสื้อทับลงไปและเดินลงมาชั้นล่าง ผมเปิดตู้เย็นหยิบไข่เป็ดที่มี ออกมาและทำการใส่หม้อต้ม หยิบพวกหอมแดงออกมาจะซอย
"ให้ผมทำอะไรดีละที่รัก"
"หันหอมแดงแล้วกันแต่ระวังนะ..ระร้องไห้"ผมหันไปพูด
"คริสโตเฟอร์หันมาหยิบหอมแดงเล็กมาปลอกเปลือกผมก็เตรียมทำซอสและคอยดูว่าไข่จะสุกหรือยังได้ตักลงแช่น้ำเย็นให้เป็นไข่ตานี
"พี่เขมแสบตาอะ" นั้นไงได้ผลเลย คริสโตเฟอร์หันมา น้ำตาไหลใหญ่เลย ผมเลยต้องละจากที่ทำไปหากระดาษทิชชู้มาซับน้ำตาให้แทน ฃ
"เป็นไงละ"
"กว่าจะได้กินนี้ยากเนอะ..." คริสโตเฟอร์พูดผมก็ยืนซับน้ำตาให้
"ไหวไหมเนี๊๊ยะ" ผมถามคริสโตเฟอร์
"ไหว..ไม่ให้ที่รักทำหรอกเดี๋ยวที่รักร้องไห้"
"หึๆ ..ทำปากดีนะเรานะ..." ผมทำเสียงหัวเราะในลำคอ กอดอกมองหนุ่มที่ตัวสูงทันผมแล้ว คริสโตเฟอร์ยกมือขึ้นมาโอบใบหน้าผมก่อนจะประกบปากจูบเบาๆ
"มัดจำไว้ก่อน...คืนนี้เป็นของผมนะอย่าลืมละเพราะว่ามันเป็นวันคี่"
"หึ ? ..อะไรกันเมื่อว่านก็จัดพี่ไปแล้วนะ"
"นะ..นะ..หลังวันนี้อีกตั้งหลายวันกว่าจะวันหยุดอะอยากให้หลังอาทิตย์เป็นวันเสาร์ตอ่เลยได้ไหม" คริสโจเฟอร์พูด ผมแค่หยิบๆ ก่อนจะหันไปทำการตักไข่มาพักน้ำเย็นที่เตรียมไว้และทำซอสและก็เจียวหอมไปด้วย และผมก็ทำพวกผัดผักเพิ่มผัดคน้าหมูและแกงจืดเต้าหู้ไข่ ไม่นานอาหารเย็นฝีมือผมก็เรียบร้อยและเราก็นั่งทานด้วยกัน
“ ไข่ลูกเขยฝีมือพี่อร่อยเหมือนแม่พี่ทำเลยอะ”
“แน่นอนแม่ลูกกัน” ผมพูด
“ทำไมพี่เขมไม่ทำเองละพี่เขมทำอาหารอร่อยออก”
“พี่จะเอาเวลาว่างที่ไหนไปทำละคริสและนี้พีต้องสอนเราเพิ่มนะเอาไว้วันหยุดค่อยมาทำกินกัน” ผมพูดกับคริสโตเฟอร์
“จริงซิ คริสลืมไปพี่เขมเหนื่อยแย่เลย”
“คริสพี่ไม่ได้เหนื่อยมากขนาดนั้นนะ..ถ้าพี่เหนื่อยพี่รู้ตัวเองว่าควรทำยังไงคริส..แค่เราตั้งใจเรียนแค่นั้น” ผมพูด ไม่นานมื้ออาหารก็จบลงคริสโตเฟอร์ช่วยทำคยวามสะอาดเราเก็บทุกอย่างก่อนนจะเดินทางเดินทางกลับแต่เช้าตรู่ผมต้องไปอยู่เวรโรงเรียนพรุ่งนี้ด้วย
"คริส..แม่เธอชื่ออะไรนะ" ผมถามคริสโตเฟอร์
"แม่ผมนะเหรอชื่อลลิลภัทร์ ทำไมเหรอพี่พี่เขม"
"อ้อพี่แค่ถามดูนะเพื่อว่าจะเจอในจดหมายมีผู้ชายต่างชาติเขียนมาขอให้พ่อพี่ช่วยตามหาครอบครัวเขาให้หน่อยนะ" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ แต่ชื่นี้ไม่ค่อยคุ้นหูเลย
“คริสไปรอพี่ทีห้องนอนก่อนนะพี่จะไปไหว้พ่อพี่ในห้องพระของแม่หน่อย” ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ระหว่างที่เดินขั้นห้องบนชั้นสองของบ้าน
“ผมเข้าไปด้วยได้ไหมครับ” คริสโตเฟอร์ถามผม
“ได้ซิ” ผมพูดผมเปิดประตูเข้าไป และผมก็จดธูปคนละดอกให้คริสโตเฟอร์รับไป ผมไหว้พ่อที่ผมรัก ผมขอให้ผมได้ขอ้มูลของพ่อของคริสโตเฟอร์ด้วยผมอยากช่วยให้เขาตามหาพ่อเขาให้เจอ
“ผมรู้สึกว่าผมคุ้นๆหน้าเขานะแต่มันนานมาแล้วตอนนั้น ผมไปบ้านพ่อที่ออสเตรเลียแต่ไปอยู่แค่เดือนเดียวผมเพิ่งจะเก้าขวบเองพี่เขม”
“ใช่พ่อพี่เคยเป็นประจำที่นั้นอยู่สี่ปี พี่เคยไปด้วยวีซ่าติดตามพ่อไปเรียนภาษาแค่สามเดือนแค่นั้นเอง” ผมหันไปพูด
“ผมไม่แน่ใจผมมอาจจะจำผิดก็ได้แต่พ่อผมพาผมเข้าไปพบใครสักคนเรื่องที่จะทำให้ผมไปอยู่กับพ่อ”
“แต่ผมก็ไม่ได้ไป..เพราะปีต่อมาพ่อก็ไม่กลับมา”
“ไม่เอานะ..ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า..หนังสือเอาไว้อ่านพรุ่งนี้แล้วกันวันนี้พักเถอะ” ผมพูดและปิดประตูห้องพระลง
“โคร้ม!!!!” เสียงของในห้องนอนแม่ผมหล่นลงทั้งที่ห้องนอนอยู่ตรงข้ามห้องพระ
“พี่เขม!!”คนข้างๆ กระโดนกอดผมทันที
"ไม่มีอะไรหรอกนะคริส" ผมพูดปลอบคนที่ข้างๆผม นี้กลัวผีเอาเรื่องเหมือนกันนะ ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอนแม่ของผม เป็นห้องนอนของแม่และพ่อผมนั้นแหละ ผมเปิดไฟและสอดสายตามองไปรอบๆผมก็เห็นเหมือนกล่องทำจากหวายหล่นลงมาผมเดินไปหยิบดีก็พบกว่าเป็นกล่องที่มีจดหมายจำนวนไม่นอน ชุดนี้แหละที่ผมช่วยพ่อผมแปลให้ ผมหยิบขึ้นมาแต่ทว่ามันเยอะอยู่นะเลยต้องหยิบไปทั้งหมด
"พี่เขมไปได้ยังอะผมกลัวอะ" คริสโตเฟอร์ยืนหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆห้องนอน
"จะกลัวทำไมไม่มีอะไรสักหน่อย" ผมหันไปพูดก่อนจะหยิบถุงสีน้ำตาลออกมาและหยิบจดหมายและหนังสือพวกนี้ใส่ลงไปในถุงคืนนี้ตงไม่ได้อ่านเอาไว้ไปอ่านพรุ่งนี้ที่ทำงานแล้วกันระหว่างที่อยู่เวรที่โรงเรียน ผมเดินกลับมาที่ห้องนอนก็คงต้องอาบน้ำกันก่อนเพราะว่ากลิ่นอาหารคุ้งตัวผมไปหมด คริสโตเฟอร์ช่วยผมถอดเสื้อผ้าทันที
"ไวจริงๆเลยนะเรื่องนี้นะ" ผมเงยหน้ามองคนที่พยายาถอดเสื้อยืดออกทางศรีษะให้ผม เขาหยักคิ้วให้ผมและก้มลงผมถอดกางเกงให้และเราก็อาบน้ำด้วยกันไม่มีอะไรมากไปกว่ากอดจูบกันในห้องน้ำแค่นั้นจริงๆ
"หมดไปอีกวันแล้ว...ทำไมเวลาที่มีความสุขมันสั้นจังพรุ่งนี้ก็ไม่ได้กอดคนนี้แล้วอะ..คิดอีกทีคริสโคตรจะโกรธและเกลียดแก้มเลยอะพี่เขมไ
"อย่าไปเกลียดเขาเลย...แก้มเขารักเรามากแต่เขายังเด็กหนัก..เขายังไม่รู้จักความรักดีพอ"
"ก็ไม่เป็นเพราะแก้มเหรอทำให้ผมกับพี่เขมเดือดร้อน"
"เอานะแค่ห้าวันเอง"
"ทรมารเหมือนห้าปี..ตอนที่พี่ไปอบรมนะผมโคตรทรมารเลยอะคอยดูปฏฺิทินว่าเมื่อไหร่จะผ่านไปอีกวันอีกวัน ทั้งที่มีเรื่องวุ่นวายเขามามากมายแต่เวลาที่ผมไม่มีพี่อยู่ด้วย เวลามันเดินช้ามากๆเลยนะ..พี่เขม"
"ขอบคุณนะที่ผมเจอพี่นะ..ก่อนที่ชีวิตผมจะแย่ไปกว่านี้ "
"ที่จริงเราควรจะทำเพื่อแม่นะไม่ใช่เพื่อพี่"
"ผมรู้พี่เขมแต่หนึ่งในนั้นก็ต้องมีแขมพี่เขมแหละ..นอนหลับฟันดีนะครับ..." ผมพยักหน้าเบาๆ สงสัยไม่อยากทำมั้ง
"ฝันดีครับ"ผมพูดและพลิกไปปิดไฟหัวเตียงปล่อยความมืดเข้ามาคริสโตเฟอร์นอนเบียดผมอยู่มือที่จับไหล่ผมลูปไล้แขนผมเล่นและไล่ลงไปจนถึงหน้าท้อง ผมต้องหลี่ตามองในความมืดอะไรของเขาอีกละ
"จะหลับแล้วเหรอ"
"อืมม......พรุ่งนี้ตื่นเช้านิ"
"คิดถึงวันแรกที่เราช่วยกันอะ..จำได้ไหมอะพี่เขม"
"จำได้ทำไมละ" ผมหลับตาถามคนที่กอดผมจากดันหลังเอาปลายจมูกมาฝังลงที่ซอกคอผม
"เรามาช่วยกันอีกไหมอะ.."
"หมับ"มือคริสโตเฟอร์ค่อยๆสอดลงไปในกางเกงบอกเซอร์ของผมและจับสิ่งสำคัญของผมไว้ พร้อมกลับคลึงมันเบาๆ
"คริส!!"
"หันมาหาผมซิ..พี่เขม..ผมอยากให้พี่เขมทำให้เหมือนวันนั้นอะ" เสียงกระเส่าบอกผมให้หันไปหาเขา พร้อมกับดันผมด้วย ผมจึงต้องหันไปหาคริสโตเฟอร์ คริสถลกกางเกงลงจนสิ่งนั้นพ้นออกมาและเขาก็ดึงกางเกงของผมลงเช่นกันจนสิ่งนั้นพ้นออกมาเช่นกัน มือของเขาจับของผม ขยับเบาๆ ขึ้นลงไปมาช้าๆเนิบๆและผมก็ทำเหมือนทีเขาทำกับผมเช่นกันแต่คราวนี้ไม่เขินอายเหมือนวันแรกแล้ว ปากก็จูบกันอย่างดูดดื่ม
"อ๊าห์ ..คริส...ซี้ดดด" เสียงซี้ดยาวๆของผมเมื่อคริสเร่งความเร็วให้โดนไม่ต้องบอกเลยว่าให้เร็วหรือช้าตอนไหน
"อื้ม!! ..เสียงอะพี่เขม...อ๊าห์!!!"
"อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊าห์!!" สองเสียงประสานกัน น้ำสีขาวขุ่นๆ กระจายออกมาเต็มมือไปหมดดีที่เราหันหน้าท้องเบียดเสียดกันมันจุงเลอะเทอะแค่นั้น ผมต้องลุกขึ้นไปเช็ดทำความสะอาดก่อนจะกลับมานอน
"คราวนี้นอนจริงๆนะอย่ากวนพี่อีกนะพรุ่งนี้พี่ขับรถนะ" ผมหันไปทำเสียงดุใส่เด็กหื่นข้างๆผม
"คร๊าป..กอดนะ"
"กอดอย่างเดียวห้ามจับของพี่" ผมเหลียวมาชี้นิ้วห้ามปราม เด็กอะไรก็ไม่รู้มือเป็นปลาหมึกเลยเชียว
"ก็ได้ไม่จับ...กอดอย่างเดียว"
"หอมได้ปะ"
" O _ O "
"ฟ๊อด" ยังไม่ได้บอกเลยนะ หอมซะแล้ว แล้วจะถามทำไม
"จูบได้ปะ" = 0 =
"จ๊วบ!!"
" เอาได้ปะ"
"No!!!" ผมหันไปตอบ
"ไม่ต้องมาทำหน้ายู่เลยนอนได้แล้วดึกแล้ว!!!" มีแฟนเด็กมันเหนื่อยตรงนี้แหละแต่มันก็เป็นความสุขปอีกแบบหนึ่ง วันหยุดทีได้อยู่ด้วยกันมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ต่อไปตอนที่อยู่โรงเรียนต้องพยายามรักษาสถานะไว้แค่ครูกับนักเรียนไม่ได้นอนบ้านเดียวกันด้วยแค่คิดก็ใจหายซะแล้ว ภาวนะขอให้เขาพร้อมที่จะไปสอบ GED เร็วๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวีทกันวันหยุดเบาๆ ไม่รู้ว่าจะเจอเรื่องอะไรอีกนะที่โรงเรียนสปอยด์นิดหน่อย ไม่รู้ว่าแม่ของคริสโตเฟอร์จะเห็นด้วยกับที่ครูเขมจะให้คริสไปสอบGED ไหมนะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งมากมายเลยคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง
-
มีเมีย?เด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายยยย นะครูเขมมม 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้องมีจดหมายจากพ่อคริสด้วยแน่ๆ เลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอ ลุ้นจดหมาย รอลุ้นแม่คริส
ชอบอ่านฉากที่มีน้องอนุชิตคับ เขียนได้ดีมากๆ อ่านแล้วสงสารจริงๆ
-
ติดใจ โจ้ อาร์ท ละก็ โป้ง ปันละ เบื่อครูเขม 555555 :m20:
-
ครูเขมชาติ
เมื่อวานผมออกมากันแต่เช้าและทำหน้าที่เป็นครูเวรโรงเรียนพร้อมกับเปิดจดหมายที่มีคนเขียนมาให้พ่อผมช่วยเหลือมีทั้งคนต่างชาติและคนไทยบางฉบับก็ถูกส่งไปเป็นส่วนหนึ่งในการขึ้นศาลช่วยเหลือคนที่ถูกกระทำรุนแรงผมเปิดดูแต่ว่าผมไม่พบชื่อลลิลภัทร์เลยสักคนแต่ผมเห็นมีอยู่ฉบับหนึ่งเขาต้องการตามหาครอบครัวผู้หญิงทำงานในบาร์แห่งหนึ่งทางพัทยามีลูกชายแต่ว่าเป็นตัวหนังสือที่ถูกขีดเขียนไว้หลายปีแล้วทำให้มึกมันจางไปผม ผมเห็นชื่อไม่ชัดมันขาดๆหายๆแต่ก็ผมเห็นอีเมลชัดเจนจากคนที่ต้องการให้พ่อผมติดต่อกลับแลชื่อภรรยาเขานั้นชื่อวนิดา ไม่ใช่ลลิลภัทร์ ผมเลยไม่แน่ใจเลยต้องพักไว้แค่นั้นก่อน
เมื่อวานคริสโตเฟอร์กลับไปนอนบ้านพักคริสบอกผมว่าโป้งและปันปันอยู่ด้วย โป้งกับปันปันเขาคบกันอย่างเป็นทางการแล้ว โป้งบอกความจริงกับแฟนสาวเขาแฟนและทุกอย่างก็จบลงด้วยดี ผมก็ยินดีด้วยนะ ที่สองคู่เขาลงเอ่ยด้วยดีเหลือแต่ผมกับคริสโตเฟอร์นีแหละวันนี้แม่ของเขาจะลงมาหาคริสโตเฟอร์จะลงมาหาผมรู้สึกกังวลนิดหน่อยแม้ว่าคริสโตเฟอร์จะบอกผมว่าแม่ของเขาไม่ได้ว่าอะไรเรื่องที่เขารักผมที่เป็นผู้ชายก็ตาม
ผมกำลังขับรถไปตรงด้านหลังที่คริสโตเฟอร์นั่งอยู่กับเพื่อน แปลกนะอยู่ใกล้กันนิดเดียวแต่เรากับต้องทำเหมือนเราไกลกันจะคุยกันก็ต้องคุยผ่านแอพพลิเคชั่นแทนแต่ก็ยังดีดว่าไม่ได้คุยเมื่อคืนผมสองคนคุยกันจนดึกจนผมหลับคามือถือเลยเช้านี้ต้องหยิบเอาที่ชาร์สติดตัวมาด้วย นานแล้วนะที่ไม่เป็นแบบนี้ มันเคยเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมกับณัฐกานต์จีบกันใหม่ๆ โทรศัพท์นี้ไม่ห่างมือแต่พอเป็นแฟนกันแล้วและยิ่งผ่านไปหลายปี จะโทรหาทีเมื่อมีเรื่องจำเป็นเท่านั้น
"สวัสดีครับครูเขม" พวกโจ้ อาร์ท ปันปันและโป้งหันมายกมือไหว้ผมและพ่อตัวดีผมด้วยเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอขนาดผมบอกจะถึงแล้วยังกดส่งข้อความคุยกีบผมอยู่นั้นแหละ
"สวัสดีเป็นไงพวกเราไปซ่ากันที่ไหนมาละ" ผมถาม
"ไม่ได้ไปซ่าที่ไหนครับอยู่บ้านอ่านตำราครับครู"อาร์ทบอกผม ผมพยักหน้าดีมาก
"ดีแล้วละอ่านเยอะ" เงยหน้าขึ้นมายิ้มแบบผมค่อยภูมิใจ ถึงจะแสบซ่าแต่ก็ยังมีเวลาอ่านหนังสือหนังหา
"ตำรานี้หรือเปล่าที่มึงเอามาให้กูกับโป้งดูนะ" ปันปันยกขึ้นมาโชว์ผมถึงกับขมวดคิ้วอ่านชื่อหนังสือ
ตำราว่าด้วยลีลารักเกย์หัดใหม่พร้อมท่ายาก(มีรูปประกอบ) !!! ผมหันมามองแต่ละคน นี้เหรอตำราที่พวกนายอ่านเนี๊๊ยะ
"เฮ้ย!! ยื่มอ่านมั้งดิว่ะ" พ่อตัวดีของผมรีบยื่มทันทีเลยนะ ผมหันมาเหล่มองหนังสือเมื่อวานหอบมาห้าเล่มอ่านยังไม่พออีกเหรอ คนที่แบมือไปขอรีบชักมือกลับมาทันที
"จริงๆเลยนะพวกนายนี้...หนังสือเรียนนะควรจะอ่านกัน และตั้งใจเรียนกันให้จบ พอจบแล้วค่อยอ่านก็ได้ตำราพวกนี้นะจะรีบไปไหน" ผมพูดและว่างกล่องที่ผมทำแซนวิสมาฝากคริสโตเฟอร์ลง คริสโตเฟอร์มองกล่อง
"หนังสือเรียนนะพวกผมอ่านอยู่แต่อันนี้เป็นหนังสืออ่านยามว่างครับครู " โจ้ ^_^ ผมเหล่ตามองว่ามันใช่หนังสืออ่านยามว่างตรงไหน
"ไม่ใช่เหรอครับครู...ถ้าอย่างนั้นโทษไอ้อาร์ทเลยครูมันเป็นคนไปหามา" โจ้พูด
"อ้าวเมียครับปากหมานนะครับ" อาร์ท
"ครูเขมแซนวิสปะครับ"โจ้ถามผมถึงของในกล่อง
"ใช่แล้ว"ผมตอบ
"ครูไอ้คริสมันบอกไม่ชอบกินแซนวิสครับ" โจ้บอกผม ผมก้มลงมองคริสโตเฟอร์ว่าทำไมไม่บอกละ
"จริงด้วยวันก่อนปันปันทำมันบอกไม่กินแซนวิสแล้วครู"
"งั้นครูให้พวกผมนะ" อาร์ทรีบดึงกล่องแซนวิสไปผมพยักหยักหน้าละหยิบจะส่งให้
"หมับ" มีคนดึงกล่องไว้ไม่ยอมให้ผมยกให้ใคร
"ใครบอก...และนี้พี่เขม..เอ้ย..ครูเขมทำมาให้กูต่างหากละดังนั้นกูต้องเป็นคนกิน" คริสโตเฟอร์แย้งคืนไป
"กูชอบกินแซนวิสโว้ยและที่ไม่ชอบเพราะว่าไอ้..อาร์ทกับไอ้โจ้ต่างหากพูดว่า..ปันปันกับไอ้โป้งจะชวนกินแซนวิส" คริสโตเฟอร์พูดผมเข้าใจความหมายว่าแซนวิสที่อาร์ทกับโจ้พูดนะหมายถึงอะไร ทั้งปันปันและโจ้สะบัดหน้ามามองคริสโตเฟอร์
"ไอ้อาร์ท! ไอ้โจ้! "
"มึงจะบ้าเหรอ...กูไม่เอาแบบนั้นแน่นอน" โป้งรีบออกตัวก่อนเลย
"โป้ง..พ่อเป็นยังไงบ้างคริสบอกครูว่าพ่อเราไม่สบาย" ผมถามโป้งดูสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โป้งเงยหน้ามองผม
"พ่อผมต้องเข้ารับการรักษาโดยการทำบอลลูนครับอาจารย์แต่ค่าใช้จ่ายเยอะมาก ผมว่าจะพักการเรียนนะครับครู" ผมได้ยินแบบนี้ใจหาย
"แม่มีเงินเก็บไว้สำหรับให้ผมเรียนแต่ผมต้องการให้พ่อหายนะครับครู"
"โป้งครูเข้าใจนะแต่ครูก็ไม่เห็นด้วยที่เธอจะพักการเรียนตอนนี้อยากให้เรียนให้จบอีกปีเดียวเอง"
"ใช่โป้งแม่โป้งก็บอกว่าไม่อยากให้โป้งพักการเรียน" ปันปัน
"เอาอย่างนี้ขาดเหลือมากน้อยแค่ไหนครูจะช่วยครูพอมีตอนแรกว่าจะเอาไว้เปิด ร้านกาแฟกับเปิดติวเตอร์ ตอนนี้ครูให้เธอยื่มก่อน"
"อย่าเพิ่งคิดเป็นอื่น....ช่วยพ่อเธอก่อน....เลิกเรียนแล้วขึ้นไปหาครูนะโป้ง" ผมพูดคริสโตเฟอร์มองผม ผมพยักหน้าให้ก่อนจะที่เดินออกจากกลุ่มพวกเพื่อนของคริสโตเฟอร์ไป ผมเดินไปยังห้องพักครูผมหิ้วถุงกระดาษมาด้วยเป็นกระเป๋าและรองเท้านักเรียนที่ผมซื้อให้อนุชิต เขาจะได้มีของใหม่ใส่กับเขาบ้าง ผมเดินเข้าไปในห้องพักครูได้ยินเสียงบรรดาครูคุยกันก็คงเป็นครูนิด ครูลินดา ครูถาวรและครูสุมณฑา พอผมเดินเข้ามาอ้อมีครูโจ้อีกคน
"ครูเขมคะวันนี้ครูสมชายเขาไปเฝ้าแม่นะคะเห็นว่าแม่อาการทรุดลง ครูเขมเข้าสอนห้องครูสมชายทีได้ไหมคะ" ครูอรุโณทัยเดินตามผมเข้ามาพอดีเช่นกันคงตั้งใจมาบอกเรื่องนี้อยู่
"ได้ซิครับห้องไหนเหรอครับ"
"ห้อง...ม.2/3 ค่ะ"
"ห้องแก้มนะคะครู" ครูลินดาพูดผมพยักหน้าว่าได้อยู่แล้ว
"ถ้าอย่างนั้นรบกวนหน่อยนะคะพี่มีสอนหลายคาบติดกันจะให้ไปอีกคาบสังขารจะไม่ไหวเอานะคะ" ครูอรุโณทัยพูดผมก็หัวเราะนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าว่าผมยินดี
"ครูเขมผลเป็นยังไงบ้างคะที่ไปคุยเรื่องคริสโตเฟอร์นะคะ" ครูลินดารีบถามผมทันที
"ผมไปคุยกับอาจารย์มาแล้วครับ ผมก็ได้หนังสือมาเป็นแนวทางให้คริสโจเฟอร์อ่าน ผมคงต้องติวให้เขาเยอะขึ้นเป็นตอนเที่ยงครึ้งชั่วโมงและหลังสอนพิเศษอีกหนึ่งชั่วโมงนะครับ" ผมพูด
"มีวิชาอะไรบ้างคะเพื่อนว่าถาวรช่วยได้"
"จะมีวิชาคณิตศาตร์นะครับคริสโตเฟอร์บอกว่าบ้างสูตรยังไม่ค่อยแม่ ข้อสอบก็มี บวก ลบ คูณ หาร, เลขสถิติ,เรขาคณิต, พีชคณิต อะไรพวกนี้นะครับแต่ไม่เยอะครับและเขามีสูตรกับเครื่องคิดเลขให้อยู่แล้ว" ผมพูด
"ถ้าอย่างนั้นถาวรยินดีจะติวให้นะคะ"
"ขอบคุณมากเลยครับ"
"มีวิทยาศาสตาร์ด้วยใช่ไหมครับครูเขม" ครูโจ้หันมาถามผม
"ครับพี่จะมีบทความให้อ่าน มีรูปพวกดีเอ็นเอ พวกคาน พวกแรงไฟฟ้าอะไรพวกนี้นะครับดูจากรูปภาพและคำอธิบาย ส่วนนี้จากรูปภาพ ใช้ทำงานอะไร และถ้าขาดส่วนนี้ไป จะกระทบต่ออะไร ประมาณนี้ ครูโจ้" ผมพูด
"ถ้าอย่างนันให้ผมช่วยติวให้ก็ได้นะครับเพราะว่าถ้ามีบทความให้แต่ติวให้รู้จัดว่าส่วนไหนใช้อะไร ผมติวให้ได้นะครู"
"ดีเลยครับครูโจ้..ผมขอบคุณมากครับ" ผมพูดและทำท่าจะหันไปขอกอด
"แค่ขอบคุณก็พอครับครูเขม..อย่ากอดผมบ่อยเลยนะครับเดี๋ยวได้คิดบ้างละครับ" ครูโจ้พูดยืนตัวลีบเลยนะ
"แม้พี่โจ้กับไปอยู่กับภรรยาพี่นะดีแล้ว" ลินดาแซวครูโจ้
"ครูเขมวันนี้ วนิดา แม่ของคริสโตเฟอร์จะเดินทางทีโรงเรียนนี้คะ"
"แม่ของคริสโตเฟอร์ชื่อคุณวนิดาเหรอครับ" ผมคุ้นชื่อนี้มาก
"ใช่ค่ะ....แต่ปัจจุบันเธอเปลี่ยนเป็นลลิลภัทร์แล้วนะคะ" ครูนิดบอกผม ผมพยักหน้าไว้รอถามแม่ของคริสโตเฟอร์อีกทีดีกว่า เสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นพอดีเลยผมเดินลงไปกับครูทั้งหลายเพื่อไปควบคุมนักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติ ระหว่างที่ผมเดินลงไปผมเห็นผู้หญิงที่เป็นป้าของแชมป์เขามาหา ผู้อำนวยการอีกแล้วแต่รอบนี้ดูร่างกายซูบผอมลงไปมากสีหน้าหมองหม่นอย่างเห็นได้ชัด ผมได้แต่ยืนมองแค่นั้น
"ครูเขม" ผู้อำนวยการเรียกผม
"สวัสดีครับผู้อำนวยการ"
"เขามาหาผู้อำนวยการอีกแล้วเหรอครับ" ท่านคงรู้ว่าผมหมายถึงใครที่เพิ่งเดินผ่านผมออกไป
"ใช่ครับครู..เห็นเขาเข้มงวดกับแชมป์มากแต่เด็กคนนั้นก็เป็นหลานเพียงคนเดียวที่เขาจะฝากผีฝากไข้..โชคดีนะที่ครูไม่คิดจะทำอย่างนั้นเหมือนครูมิ้งกับแชมป์ผมกระทบมันตกอยู่กับคนข้างหลัง" ผู้อำนวยการพูด
"ผมไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดครับ"
"ดีแล้วแหละครู..ไม่ต้องเสียหน้าที่การงานว่าแต่ครูมีทางออกที่ดีเตรียมไว้แล้วใช่ไหครับ"
"ใช่ครับท่านแต่ผมรอถามแม่ของคริสโตเฟอร์อีกทีว่าเห็นด้วยกันกับที่ผมและคริสไหมนะครับ" ผมตอบท่าน
"นี้เขาบอกผมว่าเขาเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายเขาอยากเจอหน้าหลานเขาอีกครั้ง" ผมก็ต้องตกใจอย่างมาก นี้ก็อีกเรื่องที่ผมอยากจะหาตัวครูมิ้งให้ได้
"ผมให้พี่ชายที่เป็นปลัดอำเภอที่จังหวัดบ้านเกิดครูมิ้งแต่เขาไมได้กลับไปบ้านนะครับ ผมได้แต่ภาวนาว่าเขาจะติดต่อทางบ้านบ้าง"
"ผมได้ให้ข้อมูลไว้บ้างแล้วนะครับท่าน ข้อมูลที่ได้ก็ได้มาจากครูลินดา"
"ขอบคุณมากเลยนะครับครู...ช่วยทีเถอะครูสงสารแกเหมือนกันพ่อเด็กนะเป็นน้องชายทีป้าของแชมป์รักมากพอมาเสียพ่อแม่ของแชมป์ไปเขาก็ตั้งใจจะดูแลแชมป์อย่างดีแต่ดันมาหายออกไปจากบ้านซะก่อน"
"ตามเด็กให้มาดูใจหน่อยก็ยังดี" ผู้อำนวยการพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นไป ผมต้องตามครูมิ้งกลับมาให้ได้และผมไม่ได้ต้องการทำเพื่อให้ทุกคนยอมรับผมกับคริสแต่ผมทำเพื่อคนหลายคนไม่จะว่าป้าแชมป์และครอบครัวของครูมิ้งผมคิดว่าครูมิ้งก็น่าจะเป็นครูทีมีคุณภาพคนหนึ่งนะแต่ด้วยเหตุผลอะไรผมไม่แน่ใจทำไมถึงได้ตัดสินใจทิ้งอาชีพครูไปแบบนั้น
หลังจากเข้าแถวเสร็จผมก็รีบเดินขึ้นห้องพักครูหยิบหนังสือเพื่อทำการสอนนักเรียนชั้น ม.4/2 และนักเรียนชั้น ม.2 /3 ที่ผมต้องไปดูแลแทนครูสมชายที่เขาขอไปดูแลแม่ของเขาที่ล้มป่วยลงครูสมชายแกก็พยายามทำทุกวิธีทางไปเข้าถือศิลให้แม่เขาหายเจ็บปวก
พอพูดถึงตรงนี้ยังมีอีกหลายคนเลยที่มองข้ามสิ่งสำคัญตรงนี้ไป บางคนพอชีวิตเข้าสู่วัยรุ่นไม่อยากอยู่กับพ่อแม่อยากอยู่กับเพื่อน รู้สึกเบื่อพ่อแม่ดุด่าว่ากล่าวหรือตักเตือนจนอยากออกไปมีชีวิตเป็นของตัวเองจะได้ไม่ต้องมีใครคอยบ่นคอยว่า แต่อายุเริ่มมากขึ้นทั้งตัวลูกและพ่อแม่ยิ่งพ่อแม่แก่ชราลงเวลาก็เหลือน้อยลงทุกทีและยิ่งมีโรคภัยไข้เจ็บถึงตอนนี้จะมาขอยื้อให้อยู่กับตัวเองนานๆ
ผมทำการเข้าสอนห้องคริสโตเฟอร์คาบแรกของทุกวันจันทร์ ผมก็ทำตัวตามปกติเป็นครูสอนส่วนคริสโตเฟอร์ก็ทำหน้าที่นักเรียนตั้งใจเรียนและดูการเข้ากับเพื่อนๆในห้องจะดีขึ้นอีกด้วยแม้จะรุ่นน้องก็ตาม ผมดีที่เขามีการพัฒนามนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนไปด้วย
"นักเรียน...อีกสองอาทิตย์จะมีการแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษเพื่อคิดเลือกเป็นตัวแทนแข่งขันระดับเขต"
"ครูอยากให้ห้องเธอส่งตัวแทนพวกเธอส่งตัวแทน"
"พี่คริสโตเฟอร์ดิแกพี่เขาเก่งขึ้นเยอะเลยอะ"
"ถ้าอย่างนั้นให้พี่คริสโตเฟอร์กับเอกรินทร์ค่ะครู" ผมหันไปมองหน้าเอกรินทร์เขาก็พยักหน้าคนนี้เก่งด้านแกรมม่า ผมรู้สึกว่าเขาจะเรียนติวเตอร์อยากด้านนอกไม่ได้เรียนกับผมเพราะว่าทางบ้านเขามีทุนทรัพย์เยอะ
"ถ้าอย่างนั้นเพื่อนๆช่วยกันติวให้เพื่อนที่เป็นตัวแทนด้วยแล้วกัน...ช่วยกันซ้อมเพราะว่าชื่อเสียงก็คือห้องเรานะ"
"เอาละไว้เจอกันพรุ่งนี้...อย่าลืมงานที่ครูให้นะให้เขียนเรื่องราวที่ประทับใจ" ผมพูด
"ครับครู " "ค่ะครู"
"นักเรียนทำความเคารพ"
"Thank you Teacher , See you tomorrow.
"See you tomorror " ผมพูดก่อนจะเดินออกจากห้องเรียน
ตื้ด!!! เสียงแอพพลิเคชั่นดังขึ้นผมหยิบมือถือขึ้นมาดู
KissKhem:พี่เขมคิดถึงอะ..ทำไมวันนี้พี่ไม่คอยยิ้มเหมือนทุกวันเลยอะมีอะไรหรือเปล่า"
My Darling: พี่มีเรื่องคิดนิดหน่อยแต่ไม่เกี่ยวกับเราหรอก
KissKhem: เรื่องอะไรอะบอกได้ไหมอะอยากรู้ผมเป็นห่วง (อันนี้ผมให้ผมอมยิ้มได้ทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นห่วงผม)
My Darling: แค่นี้พี่ก็ดีขึ้นแล้วคริส...ตั้งใจเรียนละพี่จะเข้าห้องสอนต่อแล้ว
เจอกันตอนเที่ยงครึ้งนะที่ห้องสมุด
KissKhem: ครับที่่รัก..จูุ๊บ!
ผมเก็บมือลงกระเป๋ากางเกงตัวเก่งของผมก่อนจะก้าวเท้าเข้าห้องเรียนที่ไม่คุ้นเคยเพราะว่านี้เป็นวันแรกของผม นักเรียนชั้น ม.2/3 แต่ละคนตกใจที่เห็นผมอยู่หน้าห้อง
"เฮ้ย! ครูเขมมาสอนห้องเราแล้ววะ ...เย้ๆ " แต่ละคนดูดีใจกันที่เห็นว่าผมมาทำการสอนแทนครูสมชายที่ลาไปดูแลคุณแม่ของเขาที่ป่วยอยู่แต่ผมไม่รู้ว่าท่านป่วยเป็นโรคอะไร
"นักเรียนทำความเคารพ"
"Good mornign , How do you do ?
"Good morning teacher , I'm fine thank you , and you ?"
"Pretty good Thank you "
" Sit down pleas !!"
"Thank you teacher" และแต่ละคนก็นั่งลง ผมเหลือบมองไปเห็นแก้มนั่งอยู่คนเดียวโต๊ะตัวเดียวปากตินักเรียนจะนั่งคู่กันแต่มีอยู่แถวหนึ่งนั่งกันสามคน
"ทำไมครูเปิดด้วยประโยค How do you do ? "
"แก้มลุกขึ้นตอบครูซิครับ" ผมเรียกแก้มที่นั่งอยู่คนเดียวเธอเงยหน้ามองผมก่อนจะลุกขึ้น
"ไม่ทราบคะ" แก้มตอบผมว่าไม่ทราบ
"คิก คิก" เสียงเพื่อนๆหัวเราะ
"หนูทราบคะ เพราะว่าเราเจอกันครั้งแรกค่ะ"
"แก้มนั่งลง...เราด้วย" ผมหันไปบอกแก้มและคนที่ลุกขึ้นตอบ
"How do you do ? คือการทักทายของการพบกันครั้งแรกหรือคนอเมริกันเขาก็ใช้ทักทายกันแบบธรรมดาแต่ส่วนใหญ่จะใช่ how are you มากกว่าแบบว่าเน้นถามเรื่องสุขภาพ และประโยคตอบกลับสำหรับ How do you do ที่ถูกต้องคือ How do you do ? แต่ คำลงลงท้าย do เน้นเสียงสูง"
"How do you do ? คือการทักทายของการพบกันครั้งแรกและประโยคตอบกลับที่ถูกต้องคือ How do you do ? แต่ คำลงลงท้าย do เน้นเสียงสูงสำหรับการตอบกลับ"
"แต่พอเจอกันในครั้งต่อไปก็ใช้เป็น How are you ? แทน หรือถ้าใช่กับเพื่อนสนิทอาจจะไม่ใช่ How are you? อาจจะใช่ How’s it going ? หรือวัยรุ่นบางคนใช้สั้นว่า Howdy ? "
"ประโยคที่ใช้ตอบกลับ ซึ้งเราควรจะตอบกลับด้วยเพราะนี้คือมารยาท เช่น very good , แต่ไม่ควรใช่คำว่า I'm good มันแปลว่าฉันเป็นคนดี ซึ่งเขาไม่ได้ถามว่าคุณเป็นคนดีหรือไม่ "
"หรือไม่ควรจะตอบว่า Good , Thanks หรือ Thank you ก็ได้ และอีกอย่าง Can't complain. แปลกว่าทุกอย่างดีไปหมดนั้นเอง...บร้าๆๆๆ" ผมก็อธิบายบร้าๆ และก็มอบหมายงานที่ครูสมชายได้ให้ไว้อยู่แล้ว จู่ๆ แก้มก็เดินออกไปโดนไม่พูดไม่จาผมเห็นแบบนั้นจึงเดินตามออกไปเช่นกัน
"แก้มเธอจะไปไหนนะทำไมขออนุญาติครูก่อนละ" ผมเรียกแก้มไว้เธอแค่หยุดเดิน
"ครูพอใจหรือยังคะ...ไม่มีใครอยากให้แก้มนั่งอยู่ในห้องนี้หรอกค่ะ" แก้มหันมามองผมน้ำตาปริมๆอยู่ที่ขอบตาทั้งสอง
"แก้ม...มันไม่ใช่ความพอใจของครูเลยนะ"
"เธอจะไปไหนหรือ"
"หนูจะไปห้องน้ำคะ"
"แล้วทำไมไม่บอกครูละ"
"ก็หนู..หนู..พูดไม่ได้นี้คะภาษาอังกฤษนะคะ"
"แล้วทำไมเธอไม่อยู่เรียนติวตอนเย็นกับเพื่อนๆละ"แก้มเงียบผมรู้มาว่าเธอไม่ไปเรียนติวเตอร์ทีไหนเลยแม้กระทั้งที่โรงเรียนทั้งที่โรงเรียนนี้เขามีให้จะได้ไม่ต้องไปไขว้ขว้าหาที่ไหนแต่แก้มก็ไม่เคยเข้าเรียนเลยสักครั้งในตอนเย็น แก้มยืนนิ่ง
"แก้มครูคือผู้ให้ความรู้แต่ถ้าศิษย์ของครูไม่ได้รับความรู้ที่เพียงพอครูก็เสียใจนะแก้ม...ครูเชื่อว่าแม่ของเธอก็อยากให้เธอตั้งใจเรียนเพราะว่าไม่ทรัพย์สินเงินทองใดๆไม่มีค่ามากพอและอยู่กับเราได้นานเท่ากับความรู้นะแก้ม นั้นแหละที่มีค่ามีราคาและติดตัวเธอไปตลอด" ผมพูดเธอยังคงนิ่ง
"ทรัพย์สินเงินทองทีพ่อแม่สร้างมามันมีวันหมดแต่ความรู้ไม่มีวันหมดหายไปจากเธอ" ผมพูด
"รีบไปรีบมานะ...ครูจะได้ให้ทำงานกลุ่มกับเพื่อน ๆ" ผมพูดบอกแก้ม ก่อนะหันหลังเดินกลับเข้ามาในห้องเรียน
"เอาละครูสมชายสั่งงานกลุ่มไว้ใช่ไหมดังนั้นจับกลุมทำงานเลยมีปัญหาไม่เข้าใจตรงไหนยกมือถามครู" ผมบอกนักเรียนทุกคนก็หันหน้าเข้ากลุ่มผมยืนรอสักพักแก้มก็ยังไม่เดินกลับมาเข้าห้องเรียน
"ใครพอจะไปตามแก้มที่ห้องน้ำหญิงให้ครูได้บ้าง"ผมถามนักเรียนในห้องแต่ทุกคนกับเงียบไม่มีใครให้ตอบผมเลยว่าใครจะอยากไปตามแก้มขึ้นมาเข้าเรียน
"เขาเป็นเพื่อนเธอหรือเปล่า" ผมถามนักเรียนในห้อง
"แต่แก้มมันนิสัยไม่ดีนะคะครูและเรียนก็ไม่เก่งไม่มีใครอยากให้เข้ากลุ่มหรอกคะ"นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
"ทุกคนไม่ได้เก่งมาตั้งแต่เกิดบางคนต้องใช้เวลาในการฝึกฝน และอีกอย่างครูเชื่อว่าการให้โอกาสคนนั้นคือการให้ทานที่ประเสริฐที่สุด" ผมพูดทุกคนในห้องพากันเงียบ
"บางทีแก้มไม่ได้อยากจะเป็นคนนิสัยไม่ไดีก็ได้นะ" ผมพูด
"ใครจะทำเพื่อครูได้บ้าง"
"หนูไปตามเองคะครู" คนที่พูดกับผมเรื่องแก้มลุกขึ้นและอาสาจะออกไปตามแก้มให้ผมเอง
"ดีมาไปตามแก้มมาแหละให้เพื่อนเข้ากลุ่มด้วย"ผมบอกเด็กผู้หญิงที่อาสาคนนั้นก็วิ่งลงไปผมเดินไปดูงานตามกลุ่มต่างๆแต่คนละคนก็ตั้งใจเรียนกันดีจนกระทั้งแก้มขึ้นมาพร้อมกับเพื่อนในห้องดูก็รู้ว่าเพิ่งจะผ่านการร้องไห้มาด้วย
"เข้ากลุ่มกับเพื่อนและช่วยเพื่อนๆทำงานนะ...มีอะไรไม่เข้าใจถามครูนะแก้ม" ผมบอกเธอ เธอแค่พยักหน้าและนั่งลงแบบกล้าๆกลัวๆ แก้มนั่งอยู่กับเพื่อนแค่นั่งมองเพื่อนทำ ผมยืนมองผมคิดว่าผมควรจะบอกครูสมชายเรื่องนี้ อันนี้คือปัญหาของเด็กที่ครูไม่ควรจะปล่อยปะละเลยเพราะมันจะส่งผลไปถึงอนาคตของเด็ก
"แก้มทำไมไม่ช่วยเพื่อนทำละ" ผมเดินมาแตะที่ไหล่เธอเบาๆ
"แก้มทำไมได้ค่ะ"
"เอาหนังสือออกมานั่งที่โต๊ะกับครูนะแก้มครูจะอธิบายเธอเอง " ผมเรียกแก้มให้เธอหยิบหนังสือมาและผมก็นั่งดูให้เธอทำให้ดูตรงหน้า แก้มอ่อนภาษาอังกฤษมากคำศัพท์ง่ายๆแก้มยังไม่รู้เลยว่าหมายถึงอะไรแต่ผมเต็มใจที่จะฝึกฝน
"คราวนี้เข้าใจขึ้นแล้วใช่ไหมแก้ม"
"ค่ะครูแต่..."
"ครูคิดว่าเธอควรจะเรียนพิเศษนะในเมื่อทางโรงเรียนเขามีตรงนี้เธอควรที่จะเรียน..โชคดีที่ไม่ต้องไปหาติวเตอร์แพงๆนะแก้ม"
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า...บอกครูมาซิ"
"แม่ไม่ให้เรียนค่ะ....แม่บอกว่าเรียนไปก็ต้องไปมีผัวอยู่ดีแม่เลยบอกว่าเรียนแค่ในห้องเรียนก็พอแล้วค่ะครู"แก้มพูด เสียงเพื่อนๆพากันหัวเราะคิกคัก เพราะตลกในคำพูดของเธอแต่นี้ต้องถึงกับถอนหายใจทำไมแม่แก้มถึงได้สอนมาแบบนี้ ชีวิตลูกผู้หญิงไม่ได้จบลงที่การแต่งงานและไปอยู่บ้านให้สามีเลี้ยงดูทุกคนซะหน่อย
"แก้มเธอรู้ไหมมีผู้หญิงหลายคนที่ถูกกระทำความรุนแรงถูกเอารัดเอาเปรียบจากเพศที่เข็มแข็งกว่าและส่วนใหญ่พวกเขาไม่รู้หนังสือ อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ถึงได้ถูกล้อลวง"
"และครูก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับลูกศิษย์ของครู...ครูคิดว่ามันสำคัญกับเธอนะแก้ม" ผมพูดแก้มก้มหน้าลง
"ครูจะคุยกับแม่เธอดีไหมแก้ม"
"แม่ไม่ฟังหรอกคะครูแม่คิดแต่ว่าจะต้องมีเงินเก็บเยอะๆเพราะแม่ไม่เคยคิดว่าแก้มจะอยู่กับแม่ไปจนแก่"
"ครูจะลองทำหนังสือถึงคุณแม่เธอดู..เธอควรจะได้เรียนพิเศษทุกวัน ...กับครูก็ได้เพราะว่าครูยินดีสอนทุกคน"
"แม้กระทั้งหนูเหรอคะครู" แก้มเงยหน้าขึ้นถามผม
"ใช่ทำไมละ"
"หนู...หนู..ทำไม่ดีกับครูตังเยอะนะคะ"
"ทุกคนมีผิดพล้าดกันได้และมันไม่สายเกินไปนะแก้ม..ที่สำคัญนี้คืออนาคตของเธอครูไม่ทำลายอนาคตลูกศิษย์แค่เพราะเรื่องส่วนตัว" ผมพูด แก้มก้มหน้าลง
"เอาละไปนั่งที่นะหมดชั่วโมงแล้ว...พรุ่งนี้ครูมีสอนติวเตอร์ห้องเธอตอน 5โมงครึ้งครูจะยินดีถ้าเห็นเธออยู่ในห้องเรียน" ผมพูดแก้มลุกกลับไปนั่งที่ ผมลุกคนพยักหน้าให้ทุกคนว่าผมจะต้องไปแล้วพอนักเรียนทำความเคารพก็เดินออกจากห้องเรียน ระหว่างที่กำลังเดินผ่านนักเรียนชั้น ม.1 ผมเห็นอนุชิต ผมนึกขึ้นมาได้ว่าผมซื้อรองเท้ากับเสื้อผ้ามาให้เขา
"อนุชิต"
"ครับครู..ครูมีอะไรให้ผมช่วยครับ"
"ไม่มีหรอกตอนเที่ยงไปหาครูทีห้องพักครูนะ"
"ได้ครับครู"
"ครูเขมหวัดดีครับ " "ครูเขมหวัดดีคะ"
"ครูวันนี้เราเข้าห้องโสตกันใช่หรือเปล่าคะ"
"ใช่ครับ..วันนี้เราจะฝึกการฟัง"
"เย้ๆ..พวกเราชอบค่ะเพราะว่าที่ครูเอามาให้พวกเราฟังนะสนุกมากเลยค่ะ " พวกเด็กๆเหล่านี้ชอบที่จะเข้าไปฟังซีรีย์ภาษาอังกฤษ ที่ผมหามาให้โดยให้มีเนื้อหาสอดคล้องกับในหนังสือเป็นการฝึกการฟังไปในตัวผมรู้ว่าแกรมม่าก็สำคัญผมก็สอนเน้นแกรมม่าเช่นกันแต่ในชีวิตจริงๆ เราใช้การฟังและพูดมากกว่าในชีวิตประจำวันจริงๆ ยิ่งมีการใช้มากเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้นผมเดินกลับมานั่งเปิดจดหมายดูใหม่อีกครั้งผมต้องแกะลายมือจากหมึกที่จืดจางเต็มที จนกระทั้งใกล้เวลาพักเที่ยง
"ครูเขมครับ" อนุชิตเดินเข้ามาหาผมพอดีเลย
" มาแล้วหรอ"ผมเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันไปหยิบถุงกระดาษและส่งให้อนุชิต เขาทำหน้างง ผมก็พยักหน้าว่าให้รับไป พอเขารับไปเปิดดูเขาเงยหน้ามองผมแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจทันทีที่เขาได้เห็นของในถุง
"ครูซื้อให้รับไปซิจะได้มีใส่เหมือนเพื่อนๆเขา หรือจะลองเลยก็ได้นะ."
" ครูก้มมองดูเบอร์รองเท้าของเธอวันที่เธอถอดไว้หน้าห้องโสตนะและนี้ครูซื้อมาเพื่อสักเบอร์สองเบอร์นะ" ผมพูดอนุชิตหยิบมันขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอกเขาดีใจที่จะได้รองเท้าคู่ใหม่ ถึงมันจะไม่มีค่าอะไรมากแค่สี่ห้าร้อยบาทแต่กับบางคนสี่ห้าร้อยบาทนี้หามาด้วยหยาดเหงือและแรงงานเหนื่อยยากจนสายตัวแถบขาด อนุชิตหยิบเสื้อตัวใหม่ขึ้นมาดูและกางเกงตัวใหม่สองชุดที่ผมซื้อให้เข็มขัดก็ใหม่ ถุงเท้าก็ใหม่
"ครูให้ผมจริงๆเหรอครับ"
"ใช่ครูให้เธอแต่เธอคงต้องไปให้ร้านเขาปักตัวย่อชื่อโรงเรียนเอานะ"
"ย่าผมปักได้ครับครู..ขอบคุณครับครู" อนุชิตวางและตรงมากราบผมแต่ผมรีบรับไว้เขาไว้
"ครูทำเพราะว่าเธอเป็นเด็กดีอนุชิตเป็นแบบนี้ตลอดไป เธอเลือกไม่ได้ว่าจะต้องเกิดมาร่ำรวยหรือยากจนแต่เธอเลือกเป็นคนดีได้ ตั้งใจเรียนได้แค่นี้ครูว่าเธอทำได้อนุชิต" ผมพูดเขาพยักหน้า
"ผมจะตั้งใจเรียนครับครู..ผมโตขึ้นผมจะเป็นครูครับ"
"ดีมากไปทานข้าวเถอะ" ผมพูดและอนุชิตก็หยิบถุงกระดาษออกไปรอยยิ้มดีใจของเขาแม้ว่าสิ่งที่ได้จะไม่ได้มากมายแต่เชื่อว่ามันทำให้เขามีความสุข ผมเก็บทุกอย่างลงจากโต๊ะก่อนจะเดินลงไปเพื่อหาซื้ออะไรทานและตอนเที่ยงผมจะต้องไปสอนพิเศษคริสโตเฟอร์ที่ห้องสมุดผมรีบทานและรีบไปผมเห็นคริสนั่งรอผมอยู่แล้วพร้อมกับกางหนังสือเกี่ยวกับ Reading ที่จะใช้ในการสอบGED อ่านอยู่ผมก็ต้องเทรนเรื่องการอ่านเพื่อจับใจความและใช้ในการตอบคำถาม ผมให้เขาอ่านคำถามก่อนเป็นอันดับแรกก่อนจะไปอ่านเนื้อเรื่องเพื่อช่วยประหยัดเวลาที่จะหาคำตอบได้เร็วขึ้น ผมสอนคริสท้ามกลางสายตานักเรียนที่มาอ่านหนังสือในห้องสมุดและสายตาครูประจำห้องสมุด ครูสุรีวัลย์ เขาก็ยิ้มให้ผม ส่วนคริสโตเฟอร์ก็ตั้งใจเรียนมากไม่ดื้อเลยสักนิดเพราะเขารู้ว่าเวลาครึ้งชั่วโมงนะมันน้อยนิดเดียวเขาควรจะตั้งใจฟังผมมากกว่า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณทุกำลังใจเลยคะ :pig4: :pig4: :pig4:
ตอนหน้า ครูเขมจะได้เจอคุณแม่ของคริสโตเฟอร์แล้วนะ เรามาดูกันซิว่าครูเขมจะทำให้แก้มกลับมาเป็นเด็กตั้งใจเรียนได้ไหม
ส่วนโจ้ VS อาร์ท และปันปัน กับโป้ง จะมาเป็นบางตอนคะ
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คู่นี้มันหื่นดีจริงๆเลย แต่อาจน้อยกว่าอาร์ทหน่อย เอิ๊กๆๆๆ :m20: :m20: :m20:
ยาวไปๆๆ o13 o13 o13
-
เพิ่งอ่าตอนล่าสุด 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
ครูเขม แกจะเป็นครูที่ประเสริฐไปมั้ยเนี่ย :hao5: :hao5: :hao5:
ครูแต่ละคนก็มีน้ำใจเกินไปมั้ยที่จะมาช่วยติวเด็กคนเดียวอ่ะ ครูลินดา กะครูถาวรนี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ครูโจ้มาช่วยด้วยนี้มันแปลกๆอ่ะ :hao3: :hao3: :hao3:
นิสัยแย่ๆ ขอแก้มนี่น่าจะมาจากแม่ล้วนๆ เลยนะเนี่ย "เรียนทำไมเยอะแยะ อีกหน่อยก็มีผัว" o22 o22 o22
-
ครูเขมเป็นครูอาชีพไม่ใช่อาชีพครู ดีจริงๆ o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เขมเป็นครูที่ดีมาอ่ะ ถ้ามีครูแบบนี้เยอะๆ ก็คงดี
-
พิเศษ วาเลนไทน์ ของ โจ้ VS อาร์ท
วันนี้เป็นวันวาเลนไทม์ ผมอยากมีเซอไพรส์ให้กับอาร์ทบ้างแต่คิดให้ตายก็คิดไม่ออกจนผมไปอ่านนิยายวายเรื่องหนึ่ง ผมก็เห็นไอเดียพระเอกพยายามทำเค้กเซอไพรส์ให้กับนายเองทั้งที่ตัวเองทำไม่เป็นผมเองก็เช่นกันไม่เคยทำกินแทบจะไม่เคยกินเลยด้วยซ้ำไม่ค่อยชอบกินเค้กเท่าไหร่แล้วอย่างนี้โจ้จะรอดไหม
"อาร์ท ...กลับบ้านก่อนนะ"
"ไม่รอไปพร้อมกันละ"
"อาร์ท..เย็นนี้โจ้ก็มาแล้วไม่ต้องไปที่บ้านหรอกอยู่กับแม่ปิ่นบ้าง" ผมพูดอาร์ทยืนขมวดคิ้วมองผมทำท่าสงสัย
"มีอะไร" น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นโหมดโหดทันที ทำตาขวางใส่ผมด้วย โหมดหึงนี้เอาเรื่องเหมือนกันนะ
"ไม่มีอะไรแค่ไม่อยากแย้งความรักคนในครอบครัวนะอยู่กับแม่ปิ่นบ้าง"
"ต้องมีอะไรแน่ๆ" อาร์ทยังอีก
"ก็บอกไม่มีไง" ผมพูด ตาก็เหลือบมองไปเห็นนาฬิกาบอกเวลา ..แย่แล้วแม่จี้ดรอแน่ๆเลยนัดให้เพื่อนของแม่ช่วยสอนทำเค้กให้หน่อยอยากทำให้ในวันวาเลนไทม์
"ไม่เอาอะไปด้วยซ้อนใครไว้ที่บ้านแน่ๆเลย"
"จะซ้อนใครไว้จะบ้าเหรอ..ถ้าซ้อนพ่อกับแม่ก็รู้อะดิ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปซ้อนที่อื่นอะดิ" ไอ้อาร์ทตัวพ่อ ตัวพ่อทุกอย่างงี่เง่าก็ตัวพ่อ
"ไม่มีที่ไหนทั้งนั้นแหละอาร์ท" ผมพูดทำตาแข็งเข้าไว้ต้องไม่เลิกลักเดี๋ยวมันจับได้
"ทำไมไม่ให้ไปบ้านละวันนี้ทั้งที่เราคุยกันแล้วว่าจะไปทุกวันเสาร์อาทิตย์ไง" โหมดหน้าโหดมาทันทีเลยอาร์ท ผมก็ยืนแนบติดกำแพงห้องทันทีเอาไงดีวะ
"คือวันนี้มีนัดไปบ้านเพื่อนแม่นะ"
"ว่าไง!" นั้นเสียงดังอีก
"แม่ชวนไปเป็นเพื่อน" ผมพูดจริงเพราะว่าผมจะไปเรียนทำขนมเค้กแบบฉบับเร่งด้วนที่บ้านเพื่อนของแม่เขาเป็นครูสอนทำขนมเค้กเขาเปิดโรงเรียนสอนทำพวกเบเกอรี่ด้วย
"เห็นเหมือนแอบคุยแชทกับใครตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ"
"และท่าทีมีลับลมคมนัยตั้งแต่เมื่อวานจู่ๆก็หายออกไปปล่อยให้กูซ้อมกับไอ้โป้ง ปันปันและไอ้คริส แต่มึงหาย" นั้นไง กูมาเลยเต็มๆ แปลว่าโกรธและนี่มันจะอัดผมติดจนแทรกเขาไปฝั่งตัวในกำแพงห้องมันเลยหรือไง
"ไม่มีอะไรอาร์ท"
"โจ้ต้องรีบไปแล้วแม่รอ" ผมบอกอาร์ท
"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูห้องนอนอาร์ทโดยไอซ์
"พี่อาร์ทพ่อบอกว่าให้สอนทำการบ้านหน่อย"
"พรุ่งนี้ได้ไหมพี่จะไป.."
"ไม่ได้พ่อบอกให้สอนทำการบ้านให้วันนี้เพราะว่าเย็นนี้พวกเราจะไปเที่ยวกันไปดูพ่อกับแม่จู๋จี๋กันคืนนี้เป็นวันวาเลนไทม์นะ" ไอซ์พูด
"ก็ได้" อาร์ทพูดและเดินออก ผมถอนหายใจอย่างแรงดีนะที่ไอซ์มันมช่วยเอาไว้ทันผมนะขอให้แม่ปิ่นช่วยให้ไอ้อาร์ทมันอยู่บ้านวันนี้ก่อน ไม่อย่างนั้นผมจะทำได้ยังไงละเค้กวันวาเลนไทม์นะ ผมหันไปยิ้มให้ไอซ์และรีบหยิบกระเป๋าเป้และรีบเดินลงจากบ้านทันทีโดนที่อาร์ทนะแยกไปห้องของไอซ์เพื่อไปสอนการบ้าน
"โจ้..เป็นไงลูก"
"เกือบไปแล้วแม่ปิ่นอาร์ทมันงอนโจ้ด้วย"
"ตายแล้วลูกคนนี้..และเดี๋ยวคงหายงอนนะลูก"
"ครับผมรีบไปก่อนนะครับแม่ปิ่น...แม่จี้ดรออยู่ผมอยู่ครับ"
"ขับรถดีดีนะโจ้ระวังละลูก"
"ครับแม่ปิ่น" ผมรีบออกมสตาร์ทรถทันทีผมรีบขับรับแม่จี้ดก่อนเพราะว่าเลยเวลานดัมาครึ้งชั่วโมงได้แล้วนะ ผมตั้งใจจะทำเค้กช๊อกหน้านิ่มรูปหัวใจวันก่อนทีหายไปก็ไปซื้ออุปกรณ์ทำเค้กนี้แหละ ผมขับรถมาถึงบ้านแม่ก็รีบเดินออกมาทันที
"ทำไมมาช้าจังละโจ้"
"โธ่แม่ก็ไอ้ลูกเขยแม่นะซิมันหาว่าโจ้มีพิรุจซ้อนผู้ชายอื่นไว้นะซิ"
"คิก คิก คิก อาร์ทหึงนะซิ นั้นแปลกว่าเขารักเรามาก" แม่จี้ดหันมาพูด ผมนี้ใจไม่ดีเลยกลัวมันงอนยาวอะจากวาเลนไทม์วันของความรักจะกลายเป็นวันแตกหักไปซะก่อนนะซิ ผมขับรถไปยังบ้านทีเป็นเพื่อนของแม่เขาเป็นครูสอนทำขนมเค้กด้วย ผมบีบแตรบ้านสักพักก็มีเด็กผู้หญิงวิ่งออกมาตัวเล็กๆผิวขาวๆ ผมว่าหน้าตาคุ้นนะเหมือนน้องกี้ ดัมเมเยอร์ประจำโรงเรียนของผม
"สวัสดีคะน้าจี้ดแม่รออยู่ด้านในห้องครัวแล้วค่ะ" น้องกี้
"สวัดดีค่ะพี่โจ้แม้กี้ก็นึกว่าหนุ่มที่ไหนมาเรียนทำขนมเค้ก"
"ครับสวัดดีครับกี้"
"อ้อลืมไปเรียนโรงเรียนเดียวกันนิใช่มั้ยลูก" แม่ผมถามผมพยักหน้าว่าใช่ ผมก็รีบเดินตามแม่เข้าบ้านไปทันที กี้ใครก็รู้ว่าสาวสวย สวยและไฟแรงเวอร์ คือว่าเธอชอบจีบผู้ชายมากกว่าให้ผู้ชายจีบเธอแต่ผมยังคงคิดว่าผู้ชายนะควรจะจีบผู้หญิงก่อนนะครับ
"สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของผมเธอดูเธอเป็นคนเรียบร้อยผิดกับกี้เธอเป็นผู้หญิงมั่นใจในตัวเองสูงเธอเคยเขียนจดหมายมาจีบผมตั้งแต่เธอเข้ามาเรียนม.1แล้วแต่ผมไม่สนใจผมบอกผมมีแฟนแล้วก็ตอนนั้นมีแฟนแล้วจริงๆนิ
"เอาละเรามาเริ่มกันเลยนะน้าเตรียมอุปกรณ์ไว้หมดแล้วเดี๋ยวเรามารู้จักกันเลยนะว่าอะไรเป็นอะไร นี้จะทำให้แฟนเหรอจ๊า"
"พี่โจ้มีแฟนแล้วเหรอคะ กี้ไม่หยักกะรู้" เธอพูดพร้อมสายตาที่จับจ้องมองมาที่ผม
"มีแล้วจ๊าหนูกี้" แม่ผมรีบตอบให้ทันควันเพราะว่าสายตาเธอกำลังชอนไชผมแม้จะไม่แสดงอาการมากมายแต่ก็ทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีด้วยความกลัวผมหันไปมองหน้าแม่ (แม่ลูกกลัว!!) ทำปากสั่นๆด้วย
"มาเรามาเริ่มทำกันดีกว่าโจ้..นั้นผ้ากันเปื้อนนะและ นี้ก็คือแป้งเค้ก แป้งอเนกประสงค์ ผงฟู เบคกิ้งโซดา บร้าๆ " ผมก็ยืนฟังและก็ตักตวงตามที่เพื่อนของแม่บอกทุกประการโดยมีสายตาน้องกี้ยืนเอามือเท้าคางมองผม ผมก็มือไม้สั่นไม่ได้เขินกลัวครับ
"กี้ไปทำอย่างอื่นก่อนซิลูกแม่จะสอนพี่เขาทำเค้กเรานิมากวนสมาธิพี่เขาอยู่ได้" เพื่อนของแม่ทำนำเสียงดุใส่กี้
"ก็พี่เขาหล่อนี้ค่ะ..พี่โจ้นะหล่ออันดับต้นๆของโรงเรียนเลยนะ..แต่ว่ามีแฟนแล้วอยากรู้จังว่าใครคือแฟนพี่โจ้..กี้อยากรู้ว่าสวยกว่ากี้ไหม" น้องกี้พูด ผมยอมรับเธอสวยเลือกได้ ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยหุ่นก็ดีแต่ไม่ใช่สเปกผมเลยสักนิด ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำเค้กต่อไประหว่างที่เรียนรู้แม่จี้ดก็คอยบันทึกวิดีโอให้ด้วย ผมยืนรอเค้กที่อยู่ในเตาอบด้วยจิตใจจดจ่อ ตื่นเต้นแถมตอนนี้แป้งนี้คุ้งไปหมดไม่รู้ว่านี้สงครามแป้งหรือว่าอะไรขาวโผนไปทั้งโต๊ะเลยผม อายเพื่อนแม่จริงๆเลยผม
"พี่โจ้..ทำให้พี่อาร์ทเหรอคะ" เสียงถามผมจากด้านหลัง
"กี้รู้นะว่าพี่กับพี่อาร์ทนะแอบทำอะไรกันทำไมผู้ชายหน้าตาถึงได้ไปเป็นเกย์กันหมดนะ" น้องกี้ถามผม
"แต่เมื่อก่อนพี่ก็มีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอคะ"
"พี่ไม่ตอบคำถามกี้เลยละคะ"
"พี่ไม่จำเป็นต้องตอบมั้งครับกี้"
"กี้นะชอบพี่โจ้นะ...ชอบมองพี่โจ้ตอนที่ลงสนามบาสมากเลยนะรู้ไหมคะ"
"ผู้หญิงสวยๆอย่างกี้นะไม่ได้จะมีใครให้กี่ชอบง่ายๆนะ" กี้พูดและมือไม้ก็ไต่มาที่แขนผม จนผมต้องจับมือกี้ให้หยุดจังหวะที่แม่ผมเดินมากับแม่ของกี้พอดีเลย
"หมับ" แม่ผมรีบจับมือกี้
"อย่าทำแบบนี้นะคะหนูกี้ เป็นสาวเป็นนางมันไม่งามรู้ไหมคะ..หนูกี้ " แม่รีบเข้ามาจับมือเธอไว้ก่อนจะไต่ไปถึงไหนไหนของผม ผมนี้แสนจะดีใจจริงๆ ผมรีบยืนแอบหลังแม่จี้ด (แม่จ๊าช่วยลูกด้วย) ส่วนสายตาแม่ของกี้ก็แอบมองเธอด้วยความไม่พอใจ ผมยืนคิดในใจว่าทำไมแม่ลูกถึงได้ต่างกันขนาดนี้นะ
"กี้ไปนั่งดูหนังไป..พ่อเธออยู่บ้านนะกี้" แม่ของเธอออกคำสั่ง
"หรือว่าอยากให้พ่อเธอรู้นิสัยจริงๆของเธอละ...กี้"เพื่อนของแม่พูดแต่แม่ผมแตะแขนห้ามไว้ซะก่อน กี้มองผู้หญิงที่เรียกได้ว่าแม่ตาเขม้งเลย
"ไปซิกี้" แม่ของกี้บอกให้ลูกสาวเขาเดินไปทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่มายืนมองผมเหมือนทำท่าจะกินผมเป็นขนมหวานแบบนี้ น้องเขามองจ้องผมซะผู้ชายอย่างผมนี้กลัวจนขนแขนลุกชันขึ้นมาทันที ผมเงยหน้าขึ้นมายิ้มๆให้แม่ของเธอ เขาก็ยิ้มแหยๆตอบผมกลับมาเช่นกัน พร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยให้กัยน้องกี้แน่ๆ
"ค่ะ" เสียงสะบัดตอบของเธอพร้อมกับเดินสะบัดสะบิ้งออกไปทันทีเช่นกัน สายตาแม่จี้ดและเพื่อนของแม่มองตามไปด้วยความเอื่อมระอา
"นี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกสามีฉันนะแม่จี้ดฉันคงไม่ทนหรอก" ผมเข้าใจแล้วไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ นี้เอง
"เอานะยังเด็กนัก..แต่ลูกชายฉันนี้มีเจ้าของแล้ว" แม่กระซิบกับเพื่อนของแม่ เขาก็มองผมยิ้ม
"ดูท่าจะรักแฟนมากนะดูซินั้นนะบรรจงแต่งหน้าเค้กออกมาซะหวานได้ขนาดนั้นะเธอ" เพื่อนของแม่ชมผมกับแม่จี้ดด้วย
"หน้าตาดีไปนะคะคุณลูก" แม่แซวผมอีกนะ ผมอยากบอกว่าไม่ได้อยากได้นางเลยจริงๆ
"แต่ลูกเขยหน้าตาดีกว่า..ได้ลูกเขยหล่อแม่ปลื้ม!!"
"ตกลงนี้ลูกเธอไปเป็นลูกสะใภ้เขารึ..คิก คิก คิก " เพื่อนของแม่ผมหัวเราะกับแม่ผมสองคน แม่นี้ช่างภูมิใจในตัวผมน่าดูนะแม่นะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ARTY ผมนั่งสอนการบ้านไอซ์ใจก็คิดนะมันมีอะไรที่แอบผมอยู่แน่ๆเลย ผมนั่งมองไอซ์กำลังทำการบ้านคณิตศาสตร์อยู่ มือก็กดดูแอพลิเคชั่นที่ใช้คุยกันแต่ทว่าโจ้ไม่ตอบผมเลยน่าไหมเนี๊ยะไปอยู่ไหน
"ไอซ์"
"ไปหยิบโทรศัพท์ให้พี่หน่อยดิไอซ์" ผมบอกไอซ์ ไอซ์มันมองหน้าผมก่อนจะวิ่งไปหยิบโทรศัพท์บ้านมาให้ผม ผมก็กดโทรศัพท์บ้านไปที่เบอร์บ้านโจ้ทันที
"ฮัลโล" เสียงพ่อธร
"พ่อธรครับนี้อาร์ทนะครับ"
"ว่าไงไอ้ลูกเขย"
"ขอสายโจ้ครับ"
"อ้าวแล้วโจ้ไม่ได้อยู่บ้านเราเหรอ"
"โจ้กลับไปบ้านตั้งแต่เช้าแล้วครับพ่อ"
"ไม่นะไม่อยู่นิ"
"โจ้บอกไปหาแม่จี้ดนะครับ"
"แม่จี้ดเขาไปบ้านเพื่อนแต่พ่อไม่เห็นโจ้นะ"
"เหรอครับขอบคุณครับพ่อ"
"หรือว่าไปด้วยกันพ่ออาจจะไม่เห็นเพราะว่าพ่อทำสวนอยู่หลังบ้านนะลูก"
"ให้พ่อโทรตามให้ไหมพ่อลูกเขย" อากำธรพูด
"ไม่เป็นไรคับเดี๋ยวผมโทรหาโจ้เองขอบคุณครับพ่อ"
"ได้ไอ้ลูกเขยของพ่อ..คืนนี้อย่ารังแกลูกพ่อหนักนักละไอ้ลูกเขย..ถนอมลูกพ่อหน่อยนะลูกอาร์ท" พ่อธรพูด
" O _? " ผมก็รีบกดวางสายและกดหาโจ้ แต่ก็ไม่ยอมรับสายเลยไปไหนของเขานะ ไอซ์ก็มองหน้าผม
"อาร์ท.."แม่ปิ่นเรียกผม
"อาร์ทออกไปซื้อของให้แม่หน่อยซิและเย็นนี้จะมีเซอไพรส์อะไรให้ลูกสะใภ้แม่หรือเปล่า" แม่ปิ่นถามผม
"ถ้ามีก็ตามสบายนะลูกแม่กับพ่อและไอซ์ไม่อยู่ขัดขวาง" แม่ปิ่นพูดแสดงว่าจริงอย่างที่ไอซ์มันพูดว่าแม่กับพ่อจะไปสวีทกันที่อื่น
"คิดว่าคงมีมั้งแม่" ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษที่แม่เขียนรายละเอียดไว้ ผมเดินไปหยิบวีโก้สีดำของพ่อขับออกไปที่ตลาด ระหว่างทางก็พยายามโทรหาโจ้แต่ก็ไม่รับสายอยู่ดี ผมแวะซื้อตามที่แม่สั่งเป็นพวกอาหารที่แม่จะเอาไปทำทานกัน พ่อกับแม่ผมบ้านพักตากอากาศและมีไร่องุ่นเพื่อทำไวน์ นี้คงไปพักกันที่นั้นซินะ ผมขับไปเรื่อยจนถึงร้านขายของในซุปเปอร์แห่งหนึ่ง
"พี่อาร์ท" ผมหันมาเจอน้องกี้
"ว่าไงครับน้องกี้มาซื้อของเหรอ"
"ค่ะมาซื้อของ...พอดีว่ามีหนุ่มมาทำเค้กที่บ้านของกี้นะคะ"
"ไม่แปลกใจหรอกครับ น้องกี้สวยจะตายไป"
"เอ๊ะถ้าพี่รู้ว่าใครอาจจะแปลกใจก็ได้นะ"
"ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตามมาทำให้ถึงบ้านเลยอะ..และคืนนี้คงได้...ฉลองวันวาเลนไทม์ด้วยกัน" น้องกี้พูด ผมพยักหน้าไปแบบนั้น
"แฟนคนใหม่เหรอไม่ซิมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วงั้นซิ" ผมกลั้นใจถามที่จริงเมื่อไหร่ของที่สั่งจะได้หว่าจะได้ไปรำคาญนางเวิ้นเวอร์เยอะ
"น่าจะใช้เพราะว่าเขาแต่งหน้าเค้กแบบวันวาเลนไทม์เลยคะ...มีช๊อกโกแลตรูปหัวใจเคลือบแดงหวานแหว๋วมากคะพี่อาร์ท"
"พี่อาร์ทว่ากี้สวยมากไหมคะ"
"แน่นอนครับดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของโรงเรียน" (นึกในใจสวยแต่ไร้สมองกูก็ไม่เอามาทำแม่ของลูกหรอกวะเฮ้ย!)
"สวยคะสวยมาก..สวยไม่บันยะบันยังเลยคะ..สวยไม่เพื่อแผ่ใครเลยคะ" ผมพูดเธอหุบยิ้มทันทีเธอรู้ดีว่าผมประชด
"กี้ก็คิดว่ากี้สวยคะ.....พี่โจ้นะเขาก็ชมว่ากี้สวยและนี้ก็ไปทำเค้กวาเลนไทม์ให้กี้ด้วยอะ" ผมสะบัดหน้าไปมองน้องกี้
"อ้าวพี่โจ้ไม่ได้บอกพี่เหรอคะ..นี้กี้ออกมาซื้อของเพิ่มพอดีมันไม่พอนะคะ..พี่โจ้ว่าจะออกมาด้วยแต่กี้กลัวจะไม่ทันได้ฉลองคืนนี้เลยออกมาซื้อเองดีกว่านะคะ" น้องกี้พูดอย่างบอกนะว่าท่าที่ที่มี่พิรุจนี้คือมาทำเค้กให้สาวเหรอ
"ได้แล้วไอ้หนุ่ม" ของที่ผมสั่งได้พอดีเลยผมก็ไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเดินถือกล่องที่อาแป๊ะเจ้าของร้านส่งมาให้ผม ผมเห็นกี้แสยะยิ้มก่อนจะหันไปรับของที่เธอสั่งบ้าง ก่อนจะเดินออกทิ้งระเบิดสักลูกสองลูกจะดีกว่า
"อาแป๊ะ..น้องเขาอยากได้อย่าหยุดมโนอะแป๊ะมีไหมน้องเขาถามอยู่" ผมถามอาแป๊ะเจ้าของร้าน กี้สะบัดหน้ามองผมทันที
"มีแต่อีโนวะมันใช้ตัวเดียวกันไหมวะ" อาแป๊ะพูด
"อีหนูตกลงจะเอายาอะไรลูก อีโน หรือหยุดมโนลูก"
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละแป๊ะ!...รีบคิดเงินซิ..จะรีบกลับแฟนรออยู่ " เสียงแสดงถึงอาการไม่พอใจและผมก็รีบเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว
ผมเดินมานั่งบนรถไม่ได้ต้องเห็นด้วยตาตัวเองซิถึงจะถูก ผมขับรถตามกี้ทันที เธอขับรถที่บ้านออกมาเด็กยังไม่สิบห้าขับรถเก๋งพ่อแม่มาซื้อของแล้วอะแรงไหมละ ผมขับตามไปช้าๆไม่เร็วมากจนกระทั้งถึงหน้าบ้านของเธอสิ่งที่ผมเห็นคือรถของโจ้ที่ขับไปบ้านผมเพื่อวานจอดอยู่จริงด้วย กี้เอารถเข้าไปจอดในบ้าน ผมยืนมองจากรั่วบ้าน ผมเห็นกี้เดินเข้าไปในบ้านและสักพักโจ้เดินตามออกมาจริงๆด้วยสวมชุดผ้ากันเปื้อนออกมาและมาช่วยกี้ถือของเข้าบ้านด้วย
"แค่นี้ทำไมไม่บอกความจริงวะ" ผมพูดกับตัวเอง
"ว้ายพี่โจ้ค่ะ" ผมได้ยินเสียงร้องเธอเดินสะดุดและโจ้ก็เข้ามารับ
"ขอบคุณะนะคะ" ผมรีบหันหลังเดินออกกลับบ้านไม่อยู่บ้านแล้วไปกับพ่อแม่ดีกว่าและไอ้ต้นกุหลาบก็เอาทิ้งแม่งเลยไม่ให้แล้ว ผมขับรถกลับอย่างรวดเร็วกลับมาบ้านก็รีบขนของเข้าบ้าน
"ไอซ์แพ็คกระเป๋าหรือยังลูก" แม่กำลังถามไอซ์อยู่
"แม้อาร์ทไปด้วยนะแม่เบื่อไม่อยากอยู่บ้าน"
"อ้าวทำไมไม่อยู่กับโจ้ละพรุ่งนี้วันวาเลนไทม์นะ"
"ไม่เอาอะแม่อาร์ทไปนะอาร์ทไปแพ๊คกระเป๋าก่อน" ผมพูดก่อนจะเดินขั้นบ้านไปทันที
เสื้อผ้าสองสามชุดเกมส์ไปเล่นด้วยและไม่ส่งข้อความบอกโจ้ด้วย เขาคงอยากอยู่กับสาวสวยดัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง ไหนบอกไม่ชอบไหง ก็แต่ก่อนเธอเขียนจดหมายหาโจ้มันและยังคอยตามจีบที่โรงเรียนยิ่งเวลาโจ้ลงสนามนี้นางกรี้ดกราดอยู่ข้างเวทีราวกับว่ากินนกหวีดเป็นอาหารมาและผมก็นั่งกดเกมส์เล่นต่อ
"ตื้ด!!" เสียงเตือนข้อความทางเอพพลิเคชั่นสีเขียว
JOJO : อาร์ทกินอะไรเป็นพิเศษไหมแม่จี้ดจะทำไปไห้
ARTY : ................
JOJO : อาร์ทยังโกรธอีกเหรอ
ARTY : .....................
JOJO : ทำไมต้องโกรธด้วยอะแค่ไปกับแม่
ARTY : เอาที่สบายใจ
JOJO : คืออะไร..เดี๋ยวคืนนี้ไปหานะ...รักอาร์ทนะ (รูปหัวใจ)
ผมกดวางมือถือไปทันทีและเดินลงมาที่ชั่นล่าง ผมเห็นแม่กำลังเอากระเป๋าเสื้อผ้าลงมาวางและผมก็ถือกระเป๋าผมลงมาด้วยผมตัดสินใจไปกับแม่ดีกว่า
" เป็นอะไรไปอาร์ท"
"ไม่มีอะไรผมแค่อยากอยู่กับพ่อแม่บ้าง ส่วนโจ้มันก็จะได้อยู่กับน้าจี้ดและอาธรบ้างผมไปด้วยนะแม่นะ" ผมพูดแม่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมามองหน้าพ่อ
"แล้วนี้เราโทรบอกโจ้หรือเปล่าว่าจะไปด้วยกันนะ"
"บอกแล้วครับแม่เขาไม่ว่าอะไรนิ"
"อืม" แม่ปิ่นพยักหน้า ผมเห็นไอซ์วิ่งไปกระซิบกระซาบอะไรกับแม่สองคน เรื่องเมื่อเช้าที่มันเห็นแน่ๆเลย เหมือนผมกับโจ้มีเรื่องผิดใจกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อพิเศษวันวาเลนไทม์ แต่งแบบด่วนกลัวไม่ทันวาเลนไทม์เดย์ ไม่ค่อยชอบหวานแบบหวือหวาเอาแบบแซ่บไปแล้วกันนะคะ ถ้าตอนนี้มีคำผิดบอกด้วยนะ
ไม่ต้องหวงดึกดึกมาต่อให้จบตอนพิเศษจ๊า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คือไรอ้าาาาา วาเลนไทน์ต้องหวานดิ ไม่อยากหน่วงอ่ะ มาต่อให้จบหน่อยน้าาาาา :serius2: :serius2: :serius2:
-
รอครึ่งหลัง
ชะนีนี่ยาแก้มโนหรืออีโนก็ไม่มีผลหรอกต้อง :beat: :beat:
happy valentine's day
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พิเศษวันวาเลนไทน์ อาร์ทVSโจ้ ครึ้งหลัง มีNC 18+
JOJO ผมยืนมองเค้กที่ผมทำสำเร็จ คุ้มค่ามากได้เค้กที่ทำเองกับมือตกแต่งเองด้วยแม้จะไม่สวยเหมือนสั่งทำที่ร้านแต่รสชาติใช้ได้ นี้ผมต้องรีบกลับบ้านแม่จะได้ทำอาหารของโปรดอาร์ท
"ขอบใจนะกุ้ง"
"คราวหน้าทำเองได้แล้วละซิ ดูท่าจะรักแฟนมากตั้งใจทำมากแถมครั้งแรกออกมาได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งแล้ว"
"กุ้งฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อยซิ"
"ได้ซิฉันพาไป" แม่ผมเดินไปห้องน้ำผมก็นั่งมองกล่องเค้กไม่อยากคิดเลยว่าตอนอาร์ทเห็นเค้กจะว่ายังไง
"ตั้งใจทำให้เขาเหลือเกินนะ" น้องกี้เดินมาหาผม
"ก็ทำให้คนที่เรารัก" ผมพูดโดยไม่หันไปมองหน้าเธอสักนิดเพราะว่าผมไม่อยากเสียสมาธิหยิบเค้กตรงหน้าปาใส่หน้าชะนีคนนี้ซะก่อน เสียดายของอุตสานั่งทำตั้งนาน
"แล้วกี้ละไปฉลองที่ไหนเหรอวันวาเลนไทน์นะ"
"หนูเกลียดวันวาเลนไทม์"
"อ้าวทำไละครับ...คนสวยอย่างกี้น่าจะชอบวันวาเลนไทม์นะแต่แปลกไม่มีดอกกุหลาบในบ้านสักดอก..หรือว่าแพ้ดอกไม้ละคะ" ผมหันไปถามเชิงประชดประชัน
"ปกติก่อนวันวาเลนไทน์น่าจะต้องมีคนส่งมาให้บ้างแหละ"
"พี่ไม่ต้องมายิ้มเยาะเย้ยหรอกคะพี่โจ้ ไม่แน่เค้กนี้พี่อาจจะไม่ได้ให้เขาหรอก..หึๆ"
กี้พูดและหัวเราะก่อนจะเดินออกไป ผมไม่เข้าใจความหมาย
"กูไม่ชอบเห็นใครมีความรักในวันวาเลนไทน์" เสียงพูดดังแว้วมาแต่ผมไม่ได้สนใจ แม่จี้ดเดินออกมาพอดีผมก็เดินถือเค้กไปด้วยความระมัดระวังเรียกได้ว่าประคองเลยดีกว่าและแม่ก็เข้าไปนั่งในรถก่อนเพื่อถือประคองเค้กให้ผม ก่อนจะออกผมยกมือไหว้เพื่อนของแม่และรีบขับรถออกไป
"แม่จะไปค้างที่บ้านพักในไร่องุ่นกับน้าปิ่นเหรอครับ"
"ใช่ซิ ..ลูกจะได้สวีทกันยังไงละ..นี้พ่อกับแม่และน้าปิ่นทำเพื่อลูกสองคนเลยนะ" แม่จี้ดพูดแบบนี้ลูกชายแม่เขินเลยนะ ที่แม่สนับสนุนให้ลูกได้เสียตัวคืนนี้
"ว่าแต่หนูกี้อะไรนี้ดูแปลกๆนะ" แม่จี้ดพูด ผมขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีนึกถึงคำพูดนาง
"ไม่รู้ซิครับแม่ผมไม่ค่อยสนิทกับน้องเขาหรอกน้องเขาอยู่โรงเรียนเขาแรงเขาชอบจีบผู้ชายมากกว่าให้ผู้ชายตามจีบเขา"
"ตายแล้วมีแบบนี้ด้วยเหรอ...มิหน้าละเพื่อนแม่ถึงได้บอกว่าลูกสาวแฟนเขานะหลังหลังพ่อเขานะร้ายมากตอนแรกแม่ก็เข้าใจว่าน่าจะปัญหาลูกเลี้ยงแม่เลี้ยงอะไรแบบนี้"
"ผมยังแปลกใจทำไมแม่กับลูกต่างกันราวกับฟ้ากับดิน อ้อนี้ลูกติดสามีเขาเหรอครับ"
"ใช่แล้วแหละ.และนี้ดีนะที่แม่เข้ามาทันไม่อย่างนั้นลูกแม่โดนงาบแน่ๆ"
"แม่อย่าแซวผมต่อหน้าอาร์ทนะ เมื่อเช้าก็ทำท่าเหมือนจะงอนอยู่"
"เอานะพออาร์ทเห็นเค้กที่เราตั้งใจทำแม่คิดว่าคงใจหายโกรธแล้ว"
"ตั้งใจทำให้แฟนขนาดนี้แม่แอบน้อยใจนะ"
"ไว้ทำให้แม่กับพ่อกินที่หลังนะโจ้ว่าโจ้ทำเป็นแล้วแม่"ผมพูดจาอ้อดอ้อนแม่จี้ดสุดที่รัก
"นี้แม่จะรับไปทำอาหารนะจะได้เอาไปทานกับอาร์ท..วันวาเลนไทน์ทั้งที" แม่จี้ดพูดก่อนจะรีบเดินเข้าบ้านและผมก็รีบตามเข้าไปพร้อมกอดประคองเค้กที่ผมบรรจงฝีมือแต่งแต้มหน้าตาของมัน
Happy Valentine's Day
JOJO Love ARTY
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ARTY ผมเป็นคนขับรถมาให้พ่อครึ้งทางแรก แม่ปิ่นถามผมว่าผมบอกโจ้หรือยังผมบอกว่าบอกแล้วแต่จริงๆผมโกหก ไม่บอกหรอกปล่อยให้รอเก้อไปเลยไม่โทรหาด้วยผมปิดมือถือตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านแล้ว ผมขับรถมเกือบหนึ่งชั่วโมง ก็ถึงบ้านไร่ของพ่อผม
ผมหยิบกระเป๋าและขึ้นห้องพักของผมทันที ผมเปิดทีวีและเล่นเกมส์ โดยไม่ได้ลงไปเดินเที่ยวที่ไร่ ไม่มีอารมณ์อยากจะไป ไม่คิดเลยว่าวาเลนไทน์ปีนี้จะเซ็งสุดขี้ดได้ขนาดนี้
"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูห้องนอนผม ผมเดินมาเปิด ปรากฏว่าเป็นแม่จี้ด
"อาร์ทไม่ได้อยู่บ้านเหรอลูก"
"เออ...ผม...เออ.."
"อาร์ทโกรธโจ้เหรอลูกที่เมื่อเช้าเขาไปหาแม่นะ"
"ไม่เชิงหรอกครับน้าจี้ด" ผมตอบไม่เต็มเสียงดีหนัก แม่ปิ่นเดินมาหาผมด้วยเช่นกัน ผมก็ไม่คิดว่าน้าจี้ดจะมาด้วยเหมือนกัน
"เมื่อเช้าเขาไปทำเค้กไม่ใช่เหรอครับที่บ้าน..."
"ใช่เมื่อเช้าโจ้ไปทำเค้กที่บ้านเพื่อนของแม่ เขาเป็นครูสอนทำขนมเค้กนะ โจ้เขาทำให้เรานะยืนตั้งใจทำอยู่เป็นชั่วโมงเลยอาร์ท "
"แล้วอาร์ทรู้ได้ยังไงลูก"
"ผมเจอรุ่นน้องนั้นบ้านรุ่นน้องที่โรงเรียนผมครับ"
"หนูกี้เหรอลูก"
"ครับแม่"
"เขาบอกอาร์ทว่ายังไงลูก"
"เขาบอกว่าโจ้ไปทำเค้กให้เขา"
"ตายแล้วเด็กคนนี้..ตลอดเวลาพยายามจะจับนั้นจับนี้ตาโจ้ แต่โจ้เขาทำให้อาร์ทนะลูกนี้ก็ไม่มาไปรออาร์ทที่บ้านอย่างที่ได้นัดกันไว้ไง"
"และโจ้ก็ไปก่อนที่พ่อกับแม่และจัสมินจะออกมานะอาร์ทไม่กี่นาทีไม่อย่างนั้นแม่คงพาโจ้มาด้วย"แม่จี้ดพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงโจ้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
"ถ้าอย่างนั้นดูคลิปนี้นะลูกนะและหนูกี้อะไรนี้ก็โกหกลูก"
"อาร์ททำไมไม่เชื่อใจกันละลูก" แม่ปิ่นพูดผมรับมือถือจากแม่จี้ดมาดูเป็นคลิปที่โจ้กำลังตั้งใจทำขนมเค้ก เขาตั้งใจมากหน้าตานี้เต็มไปด้วยแป้งเค้กผมดูจนจบผมก็เห็นหน้าเค้กเขียนด้วยความบรรจง Happy Valentine's Day JOJO Love ARTY มือถือแม่จี้ดแทบหล่นลงจากมือผมเลย ยายกี้ผมไม่รู้ว่าโกหกเพื่ออะไร
"แม่ผมต้องรีบไป"
"แต่ว่านี้มันมืดแล้วนะพรุ่งนี้ดีกว่าไหมแม่โทรไปบอกโจ้แล้วแหละว่าเรามาด้วยโจ้เงียบไปเลยคงเสียใจ"
"ไม่แม่อาร์ทไปวันนี้ "
"งั้นเอารถพ่อไปแล้วกันขับรถดีดีละอาร์ท" พ่อผมพูดผมรีบคว้ากุลและวิ่งลงไปเลยไม่เอาเกมส์กลับไปด้วยทั้งนั้น ยายกี้คอยดูนะวันจันทร์ก่อนจะทำให้ไม่กล้าโผ่หน้าไปโรงเรียนเลย ผมรีบขับรถออกจากไร่พ่อแม้จะเป็นเวลาโผ้เผ้แล้วก็ตาม
------------------------------------------------------------------------------------------------------
JOJO ผมขับรถกลับมาบ้านตัวเองพร้อมน้ำตาหนองหน้า ร้องไห้มาตลอดทาง ตาก็หันมองเค้กที่อุตสาทำให้แต่คนที่จะให้ดันไปบ้านไร่ของพ่อเขาซะนิแล้วนี้ผมยืนทำเพื่ออะไรว่ะ มันน่าน้อยใจปะว่ะ ฮือๆ สุดท้ายผมก็ได้อยู่คนเดียวจนได้นะวันวาเลนไทม์นี้กูโสดแล้วใช่ปะว่ะ อกหักเพราะแฟนไม่เข้าใจใช่ปะว่ะ ฮือๆ แม่งเอ้ยจะมางอนอะไรหนักหนาว่ะเสือกงอนกูในวันวาเลนไทน์อีกไอ้เชี้ยสุดที่รัก (ด่ามันและยังเรียกสุดที่รักอีกกู) และที่ผมไม่บอกเพราะว่าผมอยากเซอไพรส์ แล้วถ้าผมบอกมันไปเขาจะเรียกเซอไพรส์ปะครับ ฮือๆ ร้องไห้อีกแล้วผม
"ไอ้อาร์ทไอ้โง่" ผมพูดไปร้องไห้ไปด้วย ขับรถเข้าที่จอดและเดินกลับเข้าไปในบ้านมือก็ถือกล่องเค้กน้ำตาก็ไหลริน ผมวางกล่องเค้กลงบนโต๊ะ
และตอนที่รีบผมรีบออกไปหาอาร์ทมันมือถือแบทจะหมดพอดีเลยหลังจากที่คุยกับแม่ปิ่นสายสุดท้ายมือถือผมก็กลั้นใจตายตามจำของเครื่องเช่นกันหน้าจอมืดสนิทขนาดมือถือยังรับไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับใจโจ้
ก็แม่ปิ่นโทราบอกว่าอาร์ไปบ้านไร่ด้วยและแม่ปิ่นก็ไม่รู้แม่ปิ่นคิดว่าอาร์ทคงบอกผมและผมก็คงตามแม่จี้ดไปแต่นี้มันไม่ได้บอกผมสักกะนิดเลย ผมก็วางมือถือที่ตายสนิทไม่อยากชาร์จหรือทำอะไรกับมันทั้งนั้น...ผมได้มองมือถือคิดในใจเดี๋ยวกูตามไปขอเฮิร์ทแป๊ป!
"อาร์ท..ฮือๆ กูอุตสารอวันนี้วันที่กูจะได้ฉลองวาเลนไทน์กับมึงแบบคนรัก..และกูตั้งใจมาก..ตั้งใจเสียตัวในวันวาเลนไทน์ให้มึงมากอาร์ท ฮึกๆ ฮึกๆ "
"ฮึก ฮึก ฮึก" ผมนั่งปาดน้ำพอเงยนห้าขึ้นมาก็เห็นเค้กที่ตัวเองตั้งใจทำเกิดอาการทนดูไม่ได้ หยิบมันขึ้นมาและหย่อนลงถังขยะที่ว่างเปล่าและกลับมานั่งที่แต่ก็ยังคงเสียดายอยู่ดีอุตสาทำเค้กเป็นทั้งที่ไม่เคยทำเอาวะไปหยิบมาใหม่อีกที
"ไอ้บ้าเอ้ย!!" ผมหยิบกล่องเค้กขึ้นมาอีกที
"กริ้ง !!" เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ผมก็เดินไปกดรับเพื่อว่าจะเป็นแม่จี้ดโทรมาก่อนจะรับสายต้องพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ
"ฮัลโลครับ"
"โจ้...โจ้" เสียงไอ้อาร์ท
"ไปไหนมึงก็ไปเลย ไม่ต้องโทรมา...เลิกกันไปเลย...กูซ้อนชู้ไว้เต็มบ้านเลยแม่ง..ฮึกๆ " ผมพูดไปร้องไห้เหมือนเด็กน้อยปาดน้ำตาไปด้วย และผมก็กดวางสายทันที
ผมนั้่งมองกล่องเค้กในถังขยะใจก็เสียดายกเลยเดินกลับไปหยิบมันขึ้นมาดีนะที่ทิ้งลงไปทั้งกล่องยังคงสภาพเดิมมีเละตรงขอบๆนิดหน่อย
ติ้งต่อง!!! เสียงกริ่งหน้าบ้านไม่เปิด ผมจะไม่ออกไปเปิด ผมเปิดกล่องเค้กออกมาดูกินเองก็ได้วะ แม่งจะกินให้หมดก้อนเลยคืนนี้ ผมใช้นิ้วปาดเค้กชิม ฝีมือใช้ได้นี้หว่า คืนนี้โจ้จะเมาเค้กให้ดู ฮึกๆกินให้เมาลุกไม่ขึ้นเลยพรุ่งนี้
"อะไรไหนบอกว่าทำให้เขาไง" เสียงดังมาจากทานด้านหลัง ผมไม่หันไปมองด้วย
"โจ้...อาร์ทขอโทษ"
"ไปให้พ้น..แค่กูจะทำเซอไพรส์ให้มึงนี้นะกูต้องบอกมึงก่อนเหรอและมันจะเรียกเซอไพรส์ได้ยังไงวะใช้ปะวะ" ผมพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล่ลงม
"หมับ..อาร์ทขอโทษ อาร์ทขอโทษแต่ที่อาร์ท...อาร์ทงอนไม่ใช่ที่โจ้ไม่ได้บอกอาร์ทนะ"
"............"
"ก็อาร์ทเจอน้องกี้ที่เคยเขียนจดหมายจีบโจ้อะเขาบอกอาร์ทว่าโจ้ไปทำเค้กที่บ้านเขาทำให้เขาอะ อาร์ทหึงอะ"
"อะไรนะ" ผมหันหลังกลับมามองอาร์ท นางน้องกี้!!
"หมับ"อาร์ทกอดผมจากด้านหน้า
"อาร์ทขอโทษที่ไม่ถามคนของตัวเองก่อนว่าอะไรจริงไม่จิรงอาร์ทขอโทษนะ" อาร์ทใช้มือช้อนหน้าผมให้เงยขึ้น
"อาร์ทเห็นคลิปที่แม่จี้ดถ่ายให้ดูแล้ว...ขอบคุณนะครับ..ก้อนนี้หรือเปล่าเออ..ทำไมขอบ ..ขอบเค้ก"
"ก็โจ้โกรธอะ..โจ้เลย..หย่อนลงถังขยะแต่หย่อนไปถังกล่องนะคงจะพอทานได้อยู่" ผมพูดใจก็คิดโกรธนางน้องกี้วันจันทร์ได้เห็นดีกันแน่ๆ
"อาร์ท..โจ้ไม่รู้ว่าเพื่อนของแม่ที่จะสอนโจ้นะเป็นแม่ของกี้เขา "
"ช่างมันเถอะ..อะ ..Happy Valentine's day นะครับที่รัก..อาร์ทรักโจ้นะพรุ่งนี้เราปลูกด้วยกันนะ" อาร์ทส่งต้นกุหลาบให้ผม
"หมับ"ผมกอดอาร์ทตอบ
"โอ้ย..ซี้ด" อาร์ทร้องว่าเจ็บทันทีที่ผมกอด ผมก็ตกใจ
"อาร์ทเป็นอะไร" ผมถาม
"ตกต้นไม้ตอนปีนเข้ามาอะ" อาร์ทบอกผม ผมก็จับอาร์ทหันหลังและถลกชายเสื้อขึ้นผมก็เห็นเป็นรอยถลอกเลยยาวนิดหน่อย ฮึกๆ น้ำตาแตกอีกครั้งแล้วผม
"เจ็บนิดเดียวอย่าร้องนะคนดี...อาร์ทขอโทษ"
"เขาขอโทษที่ไม่ยอมออกไปเปิดประตูให้ ..ฮืกๆ"
"โอ๋ๆ ...แค่นี้เขาหายแล้ว" อาร์ทพูดตอนนี้เลยกลายเป็นอาร์ทปลอบผมแทน
"เลิกร้องไห้งอแงได้แล้วไม่มีจระเข้ปลอมซะหน่อย" ดูซิยังมีหน้ามาแซวผมอีกนะ
"หลับตาก่อนซิมีเซอไพรส์เห็นบ่นอยากได้รู้มั้ยไปเดินตามหามาซะทั่วไปหมดเลยกว่าเลือกที่หน้าตาน่ารักเหมือนเมียของอาร์ท" ผมอมยิ้มตื่นเต้นแต่ก็นั่งหลับตารอเสียงอาร์ทเดินออกไป
"อาร์ทลืมตาได้ยังอะตื่นเต้นอะ ..ตื่นเต้นอะ ...อะไรน๊า!! อยากรู้.." ผมพูดไปด้วยขนลุกตื่นเต้นมาก
"เดี๋ยวซิ..มาแล้วที่รัก "
"เอาละค่อยๆลืมตาที่รัก" อาร์ทบอกผม ผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอดวงตาสีดำสนิทกลมโตมองผมปลายจมูกสีดำไม่ซิแทบจะทั้งหน้าเลยดีกว่าแถมยังทำหน้าย่นสงสัยว่าผมนี้คือใคร ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน
(http://www.mx7.com/i/bd9/WJCuSf.jpg) (http://www.mx7.com/view2/yURZVEXn9TT7gEua)
"ว๊าก!!" ร้องเสียงดังจนเจ้าน้องหมาดีดดิ้นลงจากมืออาร์ทไปทันทีและไปหาที่แอบผมเลย สุนัขพันธ์ปั๊ก!!
"นี้นะนี้มึงตะเวณหาเพื่อให้น่ารักสมกับหน้าตากูนะอาร์ท"
"ไม่ชอบเหรอพันธุ์ปั๊กเลยนะ"
"นะนะ..ให้ชื่อ เจอาร์ มันมาจากโจ้อาร์ท " อาร์ทพูดผมก็ค่อยลุกเดินไปหาน้องหมา พยายามเรียกแต่ก็ไม่ยอมกออกมาเลยต้องหาของกินมาล่อใจเลยออกมาได้ ผมก็อุ้มขึ้นมาปลอบขวัญทันที
"เจอาร์ "
"ขอบคุณนะ" ผมหันไปบอกอาร์ท เราสองคนจุ๊บลูกหมาน้อยพร้อมกัน ดูแล้วน้องหมาน่าจะสองเดือนได้แถมยังขี้อ้อนน่ารักดีผมเลยเริ่มจะหลงรักเจอาร์มากกว่าอาร์ทแล้วซิ
"อย่าจูบหมาเยอะดิ" อาร์ทดันหน้าผมไว้
"ทำไมอะมันน่ารัก"
"หึง...หมาก็หึงนะ.." ผมเงยหน้ามองอาการหนักนะมันนิ
"ถ่ายรูปนะ" อาร์ทบอกผม เขาถ่ายตอนที่ผมอุ้ม และทำท่าจะจุ๊บหมาด้วย
"ลูกของเราชื่อน้อง เจอาร์ " ไอ้อาร์ทพูดและมันก็ อย่าบอกนะว่ามันโพสเฟสบุ๊กนะ
"อาร์ทมึงจะบ้าเหรอเดี๋ยวใครก็เชื่อหรอก" ผมพูดขำขำ และมองน้องจีอาร์ นี้นั่งมองผมทำตากลมโต ผมดูจากปลอกคอสีดำมีตัวอักษร ตัวเจและAr ที่อาร์ทสั่งทำมาให้ ผมนั่งทานอาหารเย็นกันอย่างมีความสุขเกือบไม่ได้ฉลองก่อนวันวาเลนไทน์แล้วซิเราเพราะยายกี้ตัวแสบ
"อร่อยดีอะนี้ทำครั้งแรกจริงๆเหรอ" อาร์ทชิมเค้กที่ผมทำให้แม้ว่าหน้าตามันเละไปหมดจากการที่โยนลงไปทั้งกล่อง แต่ก็ถือว่าโชคดีไม่อย่างนั้นก็อดกิน ผมหยักคิ้วให้ ผมสองคนและน้องที่ผมอุ้มอยู่ผมก็ป้อนด้วยเค้กดูท่าจะชอบเลียมือผมใหญ่เลย
"ปันปันมาโพสแซวเราอะที่รัก"
"แซวว่าไง น้องหมาน่ารักเหรอ"
"มันบอกว่าลูกหน้าเหมือนแม่เลยวะ..ฮาๆ"
"มึงช่วยตอบกลับมันทีนะว่าแม่มันโคตรดุ..ระวังแม่มันกระโดดกัดหูเอา" ผมบอกอาร์ท ผมพูดและยังคงอุ้มเจอาร์ มันขี้อ้อนผมน่าดูและที่ไม่แพ้น้องหมาก็คุณแฟนผมนี้แหละพอเห็นป้อนน้องหมาก็กระเทิบมานั่งติดกับผม
"ป้อนเขามั้งดิเขามาก่อนหมานะเอาใจเขาดิ" ผมกับเจ้าเจอาร์หันไปมองหน้าคนข้างๆพร้อมกัน อาการหนักนะมันเนี๊ยะ
"หมามันตักเองไม่ได้แต่มึงอะมีมือตักเอา" ผมพูด
"ง่ะ" ผมหันมาเหล่มอง งานเพิ่มเลยซิผมไหนจะน้องหมาไหนจะสุดที่รักอีกต้องตักป้อนทั้งคู่ จนกระทั้งย้ายไปนั้่งดูหนังผมก็เอาเจ้าเจอาร์ไปนั่งด้วยมันฉลาดมากนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างผมกับอาร์ท
"ที่รักวันนี้วันวาเลนไทน์นะไม่ใช่วันคุ้มครองสัตว์แห่งชาติ" อาร์ทพูดพร้อมเหล่ตาลงมองเจ้าเจอาร์
"อาร์ทก็ดูซิมันคงคิดถึงแม่มันแน่ๆเลย..ดูซิซบใหญ่เลยอะ ...โอ๋ๆ" ผมก็ยิ่งอุ้มมากอดมาโอ๋ใหญ่เจ้าเจอาร์มันก็หมุดหน้ากับพุงของผม
"ที่รักไปโทรหาโทรหาแม่ให้เขาหน่อยซิเขาลืมโทรบอกว่าถึงบ้านเมียแล้ว" อาร์ทบอกผม ผมพยักหน้าก็ได้
"อะอุ้มเจอาร์ไว้นะมันยังติดแม่อยู่นะสงสัยคืนนี้เราต้องเอาไปนอนด้วยบนห้อง"
"ไม่เอานะเขาไม่อยากเล่นบทรักโดยการมีท่านผู้มเป็นน้องหมา" อาร์ทพูด
"แม้ก็ไม่ต้องเล่นไง" ผมลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์บ้านกดเบอร์โทรหาแม่จี้ดทันที
"ว่าไงโจ้ ...พ่อลูกเขยของแม่ไปถึงบ้านหรือยัง..และนี้หายงอนกันหรือยัง.."แม่ถามผมใหญ่เลย
"คุยกันเข้าใจแล้วแม่"
"งอนเหมือนนางเอกในละครเลยนะลูกชายฉัน"
"แม่อย่าแซวดิ ..แม่แค่นี้นะ..โจ้รักแม่กับพ่อนะ ..แฮปปี้วาเลนไทน์ครับแม่"
"แฮปปี้วาเลนไทน์ลูก...มีความสุขมากมากนะ ..ต่อไปก็ต้องหนักแน่นเยอะนะรู้มั้ย..แม่รักลูกทั้งสองมากนะ..ฝันดีละ"และแม่จี้ดก็กดวางสายพอผมกลับมาเห็นอาร์ทนั่งปราศจากเจอาร์
"มันง่วงแล้วคอผับหลับปุ๋ยไปเลย" ผมก็ขมวดคิ้วเพราะว่าเมื่อกี้ตายังโตอยู่เลยนะ
"นี้มันไปนอนในบ้านหมาแล้วเราขึ้นไปฉลองวาเลนไทน์กันดีกว่าเขาอยากฉลองแย่แล้วเนี๊๊ยะ " ไอ้หื่นเอ้ยแต่จะว่าไปมันก็ควรจะได้เวลาเสียตัวให้คนที่ผมตั้งตารอทุกวาเลนไทน์โจ้นี้กินแห้วมาตลอดมันไปกับเด็กมันตลอดแต่ปีนี้โจ้ไม่พล้าดและผมกับอาร์ทก็ขึ้นไปบนห้องนอน
ผมนะอ่านหนังสือมาโดยละเอียดมากศึกษามาเยอะมาก ก่อนจะทำอะไรกันเราควรจะ ทำแท้งกันซะก่อนนั้นคือทำความสะอาดช่องทางของเราให้เรียบร้อยไม่ให้มีสิ่งใดมาขัดขวางลำบากเนอะเอาหญิงซะก็หมดเรื่องนะผมนะ ส่วนอาร์ทเองก็ขมักเขม้นมากอ่านตำราลีลารักอะไรของมันนี้แหละ ผมขึ้นมานั้งบนเตียงนอนข้างๆอาร์ท
"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ครับที่รัก...ที่จริงอาร์ทก็บอกโจ้ทุกปีนะแต่มันต่างกันตรงที่อาร์ทบอกในฐานะเพื่อนรักแต่ปีนี้มันพิเศษกว่าทุกปีนะ"
"อาร์ทโจ้นะบอกในฐานะคนรักมาทุกปีแต่มันดังได้แค่ในใจเอง มีปีนี้แหละที่จะได้พูดออกเสียงว่า"
"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ครับสุดที่รัก" ผมพูดกับอาร์ทและอาร์มก็ใช้มือโอบใบหน้าของผมเข้าไปใกล้พร้อมกับประกบปากจูบอย่างดูดดื่มเราสองคนจูบกันมือผมของผมก็ลูบไล้ไปตามลำตัวของอาร์ทและไล่ลงไปที่ขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ ผมสอดมือไปในกางเกงนั้นสิ่งนั้นที่มือของผมได้สัมผัสมันกำลังพองโต
"อื้ม..."เสียงร้องครางอย่างพึงพอใจที่ผมกำลังบีบคลึ้งเล่นสิ่งนั้นเบาๆ
"ทำต่อซิเขาชอบ..." อาร์ทกระซิบไม่ให้ผมหยุดมือกับสิ่งนั้น ปากของผมสองคนก็ยังขบและเม้มริมฝีปากเล่นกันอย่างเมามัน อาร์ทค่อยดันล่างผมให้นอนราบลงอาร์ทขึ้นมาค่อมผมไว้ปากก็จูบและดูดไปตามลำคอไล่ลงไปที่แผ่นอก ผมไม่ได้สวมเสื้อคือแบบเตรียมพร้อมมากสำหรับวาเลนไทน์ปีนี้ โจ้พร้อมมากครับคุณหญิงแม่ทั้งสอง
"อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊าห์..ที่รักเขาเสียวมาก"
"ดีครับเพราะที่รักตั้งใจทำให้ที่รักเสียวมาก" ปากของอาร์ทไล่ลงไปที่ตรงท้องนอน ผมนี่แทบจะหยุดหายใจมันกระสันไปหมด ผมรู้สึกตัวเองกำลังถูกโยนให้ลอยขึ้นไปบนอากาศเมื่อปากของอาร์ทครอบสิ่งนั้นของผมไว้ดูแลมันด้วยลิ้น มันสุขทุกทีที่เขาทำให้ผม
"ที่รักครับ เล่นท่า 69 กันดีกว่า" อาร์ทบอกผม ผมพยักหน้าเราศึกษากันมาดีแล้วผมรู้ว่าท่า69คืออะไร เราจะได้พลัดกันไม่ใช่ฟินเวอร์อยู่แต่ฝ่ายเดียว ผมก็จัดการกลับหัวกลับหางและก้มหน้าลงที่ตรงนั้นของอาร์ท มันแข็งปังเลยนะแทบจะแตกเลยมั้งเนี๊ยะ
"ฮ๊ะ..อ๊าห์..ที่รัก..ซี้ดเสียวมาก"
"มะ..มะ..เหมือนกันที่รัก...อู้ยย" ผมร้องครางไม่ต่างกันผมช่วยกันใช้ปากปลุกอารมณ์กันจนได้ที่อาร์ทก็เปลี่ยนมาจับผมนอนตะแคงจะใช้ท่าเข้าข้างหลังอาร์ทเอื้อมไปหยิบถุงมาสวมและตามด้วยเจลอันนี้ไอ้คริสมันแนะนำมามันบอกจำเป็นอย่างยิ่งเลยต้องไปซื้อมาสองหลอดที่บ้านผมหลอดนึงที่บ้านอาร์ทหลอดหนึ่ง อีผัวเมียคู่นี้มันขยันเอา เจลหล่อลื่นคงได้ขายดีแน่ๆ เพราะที่แน่ๆ ไอ้โป้งแอบไปซื้อมาแล้วหนึ่งหลอด ฮาๆ
"อ๊าก!! ที่รัก..อู้ยยย" ผมร้องเพราะว่านิ้วสอดเข้าไปในช่องทางรักผมหนึ่งนิ้ว สองนิ้วและสามนิ้ว ตามลำดับ
"ที่รักอยากได้ของเขาเป็นของสมนาคุณวันวาเลนไทน์หรือยังอะ..หึ ? "มันถามได้กระเส่าอารมณ์ผมมาก
"อยากได้แล้วที่รักรีบหน่อยเพราะว่ามันจะห้าทุ่มแล้วเดี๋ยวเลยเขาอยากเป็นของตัวเองขอรอมาทุกปีนะขอบอก"
"อ้าวจริงดิ..งั้นใส่เลย"
"มันควรจะเป็นอย่างนั้นนะที่รัก...ที่รักจะรอหาพระแสงด้ามสั้นอะไรละครับ"
"ครับ...เมียเวลาเมียมีอารมณ์นี้ออกจะซาดิสนะ"
"อึบ.."
"อ๊าห์ที่รัก..ดันเข้ามาเลยเรื่อยๆ เพราะว่าเขาพร้อมมาก..อ๊าห์...นั้นแหละ..อ๊าห์...อู้ย"
"อ๊าห์ที่รักเขาเข้าไปหมดแล้วนะ..ต่อไปนี้เขาไม่ปราณีแล้วนะ...ปั๊กๆๆๆๆๆ" นั้นมันปราณีผมจริงๆด้วยและผมก็โต้ตอบโดยการขยับสะโพก ร่อนสะโพกไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน นี้คืนวาเลนไทน์ที่ร้อนแรงของผมกับคนที่ผมเก็บรักไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่แน่ใจแต่มันก็นานพอๆกับที่ผมกับเขาได้อยู่ด้วยกัน
"ที่รักก้นที่รักเนียนมากเลย...ซี้ด...และมันตอบสนอมเขาดีมากเลยอะ..อ๊าห์ ..."
"อาร์ท..อ๊าห์..แรงหน่อยซิอาร์ท..ซี้ด"
"ได้ครับแต่เขาจะเสร็จแล้วนะ"
"งั้นเร่งเลยนะ..พลั่กๆๆๆๆๆๆ" เสียงรัวและเนื้ออ่อนกระทบกันดังลั่นสนั่นห้องไปหมดโชคดีแล้วแหละที่พ่อกับแม่ไปสวีทกันในไร่องุ่นของพ่ออิทและจัสมินก็ไปด้วยไม่อย่างนั้นคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันทั้งคืน
--
-
-
เช้าวันจันทร์ผมก็รีบไปโรงเรียนกันแต่เช้าเพื่อนจะได้นำสิ่งสมน้ำหน้าคุณไปให้น้องกี้ถึงลานเอนกประสงค์ทันที ผมลงทุนจัดเองกับมือเลยนะ ผูกโบว์สีดำให้ด้วย เขาเรียกว่าโบว์รักสีดำ น้ำหอมไม่ต้องไม่ต้องใส่เพราะกลิ่นนี้หอมคุ้งมากจนผมแทบกระถือแบบให้ออกมากตัวเองจนสุดแขน
"นั้นไงยายกี้อะ" ปันปัน กระซิบกับผม
"จะทำแบบนี้จริงๆเหรอว่ะมีหวังน้องเขาได้ถอดกระโปรงมาคุ้มหัวหรอกมึง" ไอ้คริสโตเฟอร์พูด
"ก็น้องมันทำกับกูสองคนก่อนนี่หว่า" ผมหันไปพูดพร้อมกับหันไปพยักหน้ากับอาร์ทใหัมันหยิบโทรโข้งขึ้นมา และตอนนี้นักเรียนก็ทยอยเดินเข้านั่งที่ตรงลานเอนกประสงค์เยอะแล้วและน้องกี้ก็นั่งทำหน้าสวยอวดหนุ่มๆ คอยชม้อยชายตามองแต่เฉพาะคนหน้าตาดีแต่ถ้าคนไหนขี้เหล่นะน้องจะเบ้ปากใส่ทันที
"สวัสดีครับน้องๆ "
"พี่อาร์ทมาอีกแล้ว"
"สุขสันย้อนหลังวันวาเลนไทน์ด้วยนะครับ ..เออ..เพื่อนพี่นะเขาแอบปลื้มสาวอยู่คนหนึ่ง...สาวสวยดัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง" พออาร์ทพูดเท่านั้นทุกคนหันไปมองทางน้องกี้ เธอก็ลุกขึ้นยืนทันทีนางรู้ตัว
"พี่โจ้เขาอยากมอบดอกไม้ย้อนหลังวันวาเลนไทน์ให้นะครับ...นี้พี่โจ้ลงทุนทำเองเลยนะ!!"
"กรี้ด!!" ทุกคนส่งเสียงผมก็เดินออกมาจากที่แอบ ผมเอาช่อดอกไม้แอบไว้ทางด้านหลังผม ผมเดินทำหน้าหล่อไปหาน้องกี้ เธอยืนเอียงอายผมและหันมาทำตาปริ้งๆ ผมก็ไปหยุดตรงหน้าเธอ
"พี่โจ้..เห็นไหมคะว่าคนสวยย่อมจะคู่กับคนหล่อ"
"พี่โจ้กี้ว่ายืนส่งให้กี้บนโต๊ะดีกว่าเพื่อเพื่อนจะได้ถ่ายรูปชัดชัดนะคะ"
"ได้ซิครับ..ดีเลย "ผมพูดน้องๆหลบให้ผมขึ้นไปยืนบนโต๊ะและน้องกี้ก็เหยียบเก้าอี้ขึ้นไปยืนเช่นกันผมก็เอาช่อดอกไม้ที่แอบไว้ออกมา
"ทำไมกลิ่นดอกไม้มันแรงขนาดนี้นะ" ผมได้ยินเสียงจากด้านหลังแหละผมก็ส่งให้น้องกี้ เธอมัวแต่หันไปยิ้มให้กล่อง มีแต่คนถ่ายวิดิโอ้เธอมากมายคงได้ลงยูทูปบ้างละงานนี้ นางหันมารับและสูดเข้าไปเต็มปอด สักพักหน้าตาเปลี่ยนเป็นเหย่เกทันทีเพราะกลิ่นของดอกไม้ที่โชยขึ้นมาแตะจมูกของเธอไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นนะ คนรอบๆก็พากันทำจมูกฟุตฟิต
"กลิ้นเหมือนดอกอุตพิดเลยวะ" พวกเด็กที่นั่งรอบยังได้กลิ่น
"ฮาๆ" พวกไอ้ปันปัน ไอ้โป้ง และไอ้คริสโตเฟอร์มันนั่งขำน้องกี้จนท้องแข็ง
"ดอกอะไรนะคะพี่โจ้"
"ดอกอุตพิดครับมันเหมาะกับน้องมาก..พี่เกลียดผู้หญิงตอแหล..ถ้าพี่อยากมีผู้หญิงที่ทำหน้าทีแม่สักคน ผู้หญิงที่พี่จะเลือกต้องไม่ตอแหลเข้าใจไหมครับน้องกี้" ผมพูดก่อนจะก้าวเท้าลงจากโต๊ะ
"นี้แหละก็คือเหตุผลที่น้องไม่ได้ดอกไม่ในวันวาเลนไทม์" ผมพูดเสียงดัง
"อ้ายยยยยยย..พี่โจ้...กี้จะให้พ่อกี้ไปเอาเรื่องพ่อแม่พี่!!" เสียงดังจนแสบแก้วหูแต่ดีที่ผมรีบเดินออกมาซะก่อน
"เชิญเลยถ้าอยากจะประจานตัวเองให้พ่อเธอรู้นิสัยที่แท้จริงก็เอานะกี้ถ้าเธอกล้าแลกกับพี่..พี่ก็กล้าเพราะว่าพี่จะไม่ยอมให้ปากพล้อยๆของเธอมาทำให้ความรักของพี่ร้าวฉานและพี่เป็นคนเอาคืนหนักถ้าเธออยากลองของเชิญ" ผมพูดโดยแค่เหลียวไปมองแค่นั้นและผมก็เลยผมเดินไปหาอาร์ททันทีและโอบเอวเดินออกไปผมยกดอกกุหลาบหนึ่งช่อให้กี้เห็นว่าดอกไม้สวยๆแบบนี้ควรจะเหมาะกับใคร ..ก็ผมกับอาร์ทสุดรักไง ฮาๆ
“น้องกี้ดอกอุตพิด!!” เสียงพวกเด็กๆมันแซวกัน เธอคงได้รู้แล้วแหละว่าเล่นผิดคน ผมเดินกอดเอวอาร์ทออกมาไม่สนใจว่านางจะกรี้ดกร้าดแค่ไหน
"ที่รักเขาจะปกป้องไม่ให้ใครมาทำร้ายจิตใจที่รักนะ" ผมหันไปพูดกับอาร์ท อาร์ทมองผมด้วยแววหวานฉ่ำมากคือซึ้งและเข้ามาซบลงที่อกผม
"เออ..กูเคยเห็นแต่พระเอกปกป้องนางเอกวะ...แม่งของมึงนี้นางเอกปกป้องพระเอก..โธ่พ่อเซลามูน" ไอ้โป้ง มันชมผมครับ
"กูเริ่มขนแขนสแตนอัพทันทีเลยอะโป้งไปเถอะไปเข้าแถว..มันรักกันได้น่ากลัวจริงๆอะ"
"กูไม่ขอพูดแล้วกันนะ...เอาที่มึงสองคนสบายใจ..มึงดีใจกูก็ดีใจด้วยจริงๆวะ..พูด" ไอ้คริสโตเฟอร์ ยุคนี้เราต้องดูแลกันและกันทำไมฟ่ะ ผมยังคงกอดปลอบที่รัก
"ไปเข้าแถวได้แล้วยังจะมายืนกอดกันอีกเลยวันวาเลนไทน์มาแล้ว...เมือคืนยังฉลองกันไม่พอหรือไง..รีบไปเข้าแถวเดี๋ยว)))"นั้นไงเสียงที่ทำให้ผมสองคนวิ่งกระเจิงไปเข้าแถวทันที เพราะนั้นคือเสียงของครูสมพิศอาจารย์แม่ของพวกผมครับ ฮาๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ Happy valentine's day กันทุกคนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กร๊ากกกกก อีน้องกี้ เล่นผิดคนแล้ว 555 :m20: :m20: :m20:
รักชื่นทั้ง 3 คู่เลย จะมีดราม่าไรอีกมั้ยเนี่ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
Happy Valentine นะคร้าบบบ :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ดอกอุตพิด ทำไมไม่ห่อสีทอง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ดอกอุตพิด ทำไมไม่ห่อสีทอง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
Happy Valentine's day Hope you have a big hug and enjoys today xx
-
นายเอกอย่างโจ้นี่strongมาก สู้ไม่ไหวเลยอ่ะ 55555
-
รอตามแต่อาร์ทโจ้กับโป้งปัน 5555 ผลักคริสออกจากจุดโฟกัสมากๆตอนนี้ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ครูเขมชาติ
หลังจากที่ผมไปสอนติวคริสโตเฟอร์ที่ห้องสมุด วันนี้ผมก็ให้เขาไปลองทำข้อสอบดูสักสิบข้อก่อน ในหัวข้อ Reading GED คริสโตเฟอร์ทำการบ้านมาดีแสดงว่าเขามุ้งมั่นในการอ่านหนังสือมากตั้งแต่ผมซื้อให้เขาเมื่อวันเสาว์ที่ผ่านมา ผมมีสอนคาบบ่ายต่ออีกสองคาบและระหว่างที่ผมสอนอยู่ครูอรพรรณก็เดินาตามผมบอกว่าท่านผู้อำนวยการเชิญผมที่ห้องทประชุมเล็ก แม่และพ่อเลี้ยงของคริสโตเฟอร์เดินทางมาถึงที่โรงเรียนแล้ว
ผมก็รีบสั่งงานเด็กก่อนจะลงไปพบกับแม่ของคริสโตเฟอร์ ผมรู้สึกใจตุ่มๆต่อมๆแอบกลัวเหมือนกันถ้าหากแม่ของคริสโตเฟอร์เขาไม่เห็นด้วยในความรักของผมสองคนละ
ผมเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของผู้อำนวยการ ผมก็เห็นผู้หญิงดูไม่แก่น่าจะเกือบสีสิบได้ผิวสีแทนออกไปทางคล้ำ หุ่นสูงโปร่งรูปร่างผอมแต่ไม่เข้าขั้นบอบบางเพราะเป็นคนกระดูกใหญ่สันจมูกเป็นสันจนคมดวงตากลมโตรับใบหน้าเรียงมีสันกรามเล็กน้อย ลักษณะใบหน้าเป็นแบบที่ฝรั่งส่วนใหญ่ชื่นชอบ ยืนอยู่กับชาวต่างชาติหคนหนึ่ง ดูจากรูปร่างหน้าตาไปทางโซนยุโรบและเด็กผู้ชายหน้าออกลูกครึ้งคล้ายกับคริสโตเฟอร์แต่ไม่เหมือนวะทีเดียว อายุราวๆสองขวบกว่ากำลังยืนกอดขาผู้ชายคนนั้นอยู่เดาได้ว่านี้คือพ่อของเด็กและคริสโตเฟอร์ที่ยืนอยู่ถัดจากแม่ของเขาไปหน่อย ผมเดินเข้าไป
"สวัสดีครับ..ผมครูเขมครับ" ผมทักทายและแนะนำตัวทันที
"สวัสดีค่ะ..ดิฉัน..เป็นแม่ของคริสโตเฟอร์ค่ะ เรียกว่าดาก็ได้คะและนี้สามีดิฉันคะ..เอลิค เขาพูดไทยได้นิดหน่อยคะ"
"สวัสดีครับเอลิค ยินดีที่ได้รู้จักครับผมเขมชาติ หรือเรียกสั้นๆว่าเขมครับ"
"สวัสดีครับคุณเขม ยินดีที่รู้ตักเช่นกันครับ"
"สบายดีไหมครับ “
"ครับสบายดีครับ แล้วคุณละเป็นยังไงบ้าง" เขาก็ตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมกับถามตอบ
"ผมสบายดีครับ "
"เออ..คุณเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่นี้เหรอครับ "
"แน่นอนครับผมเป็นครูที่นี้แหละเป็นครูสอนภาษาอังกฤษและที่สำคัญผมสอนคริสโตเฟอร์ด้วยครับ"
" ยอดเยี่ยม!..เขาพูดภาษาอังกฤษได้ใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับเขาพูดได้ เขามีพื้นฐานมาจากพ่อเขานะครับ ผมคิดว่ามันอยู่หัวเขาตลอดก็เหมือนคนไทยที่เรียนรู้ภาษาไทนมาแต่เด็กต่อให้ต้องไปอยู่ที่อื่นโดยภาษาที่สองเขาก็ยังคงพูดภาษาไทยได้อยู่ดีนะครับ"
“ผมดีใจนะที่เขาพูดภาษาอังกฤษได้ "
" เอลิคค่ะ...คุณช่วยพาสตีเฟนลงไปข้างล่างก่อนได้ไหมคะ ระหว่างที่ฉันจะคุยธุระนะคะ”
“ได้ซิครับ..สติเฟนพ่อพาไปเดินข้างล่างนะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณเขม ..ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง...บายครับ”
“เช่นกันครับยินดีที่รู้จักอีกครั้ง คุณเอลิค ..บายครับ”
ผมกล่าวปิดการสนทนาก่อนจะหันมาทางผู้อำนวยการว่าจะคุยกันที่ไหนดี ผู้อำนวยการผายมือไปทางห้องประชุมเล็ก
ผมและแม่ของคริสโตเฟอร์พากันเข้าไปคุยกันด้านในห้องประชุมห้องเล็กของโรงเรียน คริสโตเฟอร์มองผม ผมพยักหน้าว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ผมเดินไปนั่งตรงข้ามกับแม่ของคริสโตเฟอร์ และคริสโตเฟอร์นั่งลงข้างๆผม
"ผู้อำนวยการค่ะ ดาขอโทษด้วยนะคะ ที่ต้องมาเป็นธุระให้ดาอีกแล้วนะคะ"
"ไม่เป็นไรคุณดาถือว่าช่วยๆกันเพราะยังไงนายคริสโตเฟอร์นี้เขาก็เป็นลูกศิษย์ของผมเหมือนกันแม้จะไม่ได้สอนก็ตาม" ผู้อำนวยหันไปตอบแม่ของคริสโตเฟอร์
"ครูเขมคค่ะ ..มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ...ดิฉันไม่ได้ว่าครูนะคะแค่อยากทราบนะคะ"แม่ของคริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม ผมก็หันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์ก่อนที่ตอบแม่ของเขา
"เกือบจะสี่อาทิตย์ได้แล้ว...ผมต้องขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้มีเจตนาจะปกปิดเรื่องนี้แต่แค่..ไม่มีโอกาสได้บอกก่อนเท่านั้นเอง"
"ค่ะ..ดิฉันไม่ได้ว่าตรงนั้นหรอกคะ..ดิฉันคิดว่าคุณปกปิดเพื่อปกป้องเขา"
"แต่ลูกตัวดีของดิฉันซิคะกว่าจะบอกได้ก็เกิดเรื่องพอดี..มันน่าไหมละคริส..และนี้ยังทำให้ครูเขมเขาเดือนร้อนอีก" แม่ของคริสโตเฟอร์พูด
"แม่ผมขอโทษครับ...แต่ผมรักครูเขมจริงๆ..และครูเขมเขาก็หวังดีกับผมไม่ได้มาทำร้ายผม..และเขายังทำให้ผม...เรียนภาษาอังกฤษได้ดีขึ้น" คริสโตเฟอร์พูด
“และที่สำคัญเรารักกันนะครับแม่” คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม่ของคริสมองผมยิ้มๆให้
"ไม่ใช่แค่ภาษาอังกฤษนะครับ ครูท่านอื่นๆเอ่ยปากชมว่านายคริสดีขึ้นเร็วมากตั้งแต่ครูเขมเข้ามานี้แหละไม่หนีเรียน ไม่ขับรถมอเตอร์ออกไปข้างนอกโรงเรียน..ก็ถือว่าผลงานของครูเขาดีจริงๆนะครับ" ผู้อำนวยการพูดเสริมให้ผมอีกที
"แต่ทว่าครูกับนักเรียนมันก็ไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่ แต่เท่าที่ผมเห็นครูเขมเขาวางตัวกับคริสโตเฟอร์ในโรงเรียนค้อนข้างดีทีเดียว ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นจนทำให้ทุกคนทราบน่าจะเป็นเพราะความหล่อเกินไปนะ..ทำให้สาวๆเขาไม่พอใจเลยเอามาบอกผม" ผู้อำนวยการพูด แม่ของคริสโตเฟอร์มองหน้าลูกชายของเขา
"และที่สำคัญนายคริสก็ยังอยู่ม.4 ผมอยากจะให้รอให้เด็กเรียนจบก่อน"
"ผมได้ยินมาครูมีทางออกไว้ให้เขาไม่ใช่เหรอครับ"
"ครับผมได้ปรึกษาเพื่อนผมและผมก็ได้พูดคุยเรื่องนี้กับคริสโตเฟอร์ เรื่องการเข้าสอบเทียบมัธยมปลายเป็นหลักสูตรที่เป็นที่ยอมรับทั่วโลก คือหลักสูตรสอบเทียบม.ปลายของอเมริกานะครับ หรือ GED " ผมพูดท่านผู้อำนวยการถึงกับพยักหน้า
"แล้วคริสโตเฟอร์ว่ายังไงละลูก มันยากไปหรือเปล่า"
"ไม่ครับแม่ผมอยากไปสอบครับและผมก็เริ่มอ่านหนังสือบ้างแล้วพี่เขมพาไปหาซื้อหนังสือมาหนึ่งชุดและพี่เขมก็ยังติวให้ผมทุกวัน ตอนเที่ยงครึ้งและหลังจากพี่เขมสอนติวเสร็จแล้วทุกวันครับแม่" คริสโตเฟอร์พูด
"ถ้าเราคิดว่าเราไหว ...แม่ก็คงไม่ขัดอะไร"
"ดิฉันคงไม่กล้าขัดอะไรหรอกคะท่าน...ถ้ามีคนที่หวังดีหยิบยื่นโอกาสดีดีให้ลูกชายดิฉันได้ขนาดนี้..ต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำค่ะ" แม่ของคริสโตเฟอร์พูดเขามองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่ปลื้มปิติยินดี
"แต่ว่าจะรบกวนคุณครูมากไปหรือเปล่าคะ"
"ไม่หรอกครับผมเต็มใจ...ผมเต็มใจที่จะดูแลเขา."
"ผมพูดตรงๆนะครับ..ผมรักเขา...และผมยินดีที่จะดูแลเขาแทนคุณแม่..ถ้าคุณแม่ไว้ใจผม" ผมพูดพร้อมกับหันมามองหน้าคนข้างๆผมเขาก็กุมมือผมไว้
"ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็คงไม่มีข้อขัดแย้งใดใดค่ะ ท่านผู้อำนวยการ..ดิฉันเชื่อใจครูเขมคะท่าน"
"เอาเป็นว่าเข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่ายแล้วนะครับ...แต่ผมก็ยังจะขอให้ครูเขมกับคริสโตเฟอร์คงรักษาซึ่งสถานภาพของครูกับนักเรียนในขณะที่อยู่ในโรงเรียนแบบนี้แต่เสาร์อาทิตย์ผมไม่เข้าไปก้าวก่ายแน่นอน" ผู้อำนวยการพูด
“ยิ่งคุณแม่ไม่ขัดแย้งอะไรตรงนี้ก็คงไม่มีปัญหาเหมือนครูมิ้งกับแชมป์อันนั้นป้าเขาขัดแย้งมากไม่ยอมจนกระทั้งเด็กหนีตามครูไป”
“เด็กผู้ชายเหรอคะผู้อำนวยการไ
“ครับคุณดาและผมหวังว่าครูเขมจะหาตัวครูมิ้งเจอ...ครูเขมคนนี้เขาดีมากและนักเรียนที่นี้ก็รักและอยากให้ครูเขมอยู่ด้วยกันนานๆ นี้พากันมาลงชื่อทำให้ผมสั่งพักงานครูเขมไม่ลงนะครับคุณดา” ผู้อำนวยการพูด
"ส่วนนายคริสโตเฟอร์...ก็ตั้งใจเรียนแบบนี้อย่าเกเรเหลวไหลละเพราะคนที่จะเดือดร้อนนั้นคือครูเขมรู้ไหม ต่อไปนี้ทำอะไรคิดถึงแม่และคนที่เขาตั้งใจดูแลเธอ นั้นคือครูเขมอีกคน"ผู้อำนวยการบอกคริสโตเฟอร์เขาก็พยักหน้าและหันมามองผม
"ขอบคุณนะคะท่านที่เมตตา คริสโตเฟอร์มาโดยตลอด ให้อภัยแล้วให้อภัยอีกไม่รู้กี่ครั้งกี่หน" แม่ของคริสโตเฟอร์หันไปยกมือไหว้ท่านผู้อำนวยการ
“ไม่เป็นไรครับอะไรที่ช่วยได้ผมยินดีช่วยอยู่แล้ว”
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนแล้วคุณแม่กับครูเขมจะได้คุยกันต่อเพราะว่าผมมีเอกสารด่วนจากกระทรวงศึกษาธิการผมต้องรีบไปตอบกลับด่วน...แถมด่วนทุกอย่างยกเว้นตกเบิกช้าที่สุด" ผู้อำนวยการพูดขำขำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องประชุมเล็ก
ผมหันไปสะกิดคริสโตเฟอร์ให้เข้าไปหาแม่เขาซิ คริสโตเฟอร์ก็ลุกขึ้นไป เขาก้มลงกราบแม่ของเขา
"ไม่บ่อยเลยนะคะครูเขมที่ลูกชายตัวดีจะทำแบบนี้กับแม่..ตอนแรกคิดว่าโตเป็นหนุ่มเลยไม่อยากกอดแม่ซะอีก ...ฟ้อด!" แม่ของคริสโตเฟอร์พูดเขาหันมายิ้มให้ผม คริสโตเฟอร์ลุกขึ้นกอดแม่ของเขา มันเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างมากและแม่ของเขาก็หอมแก้ม และมันคงจะจริงที่แม่เขาพูดเขาคงเขินอายที่จะกอดแม่ตัวเองแบบว่าโตแล้วอะไรแบบนี้ แต่กับพวกผมไม่ใช่ไม่เคยเขินอายเลยกอดทุกที ถ้าเราเขินอายที่จะกอดแม่แต่กลับไม่เขินอายที่จะกอดคนรักผมว่านั้นแหละผิด
"คุณเขมคะ..ขอเรียกคุณเขมแล้วกันนะคะ..และนี้การไปสอบมีค่าใช่จ่ายมากหรือเปล่าคะ"
"ผม...พอมีเงินเก็บอยู่บ้างนะครับ..และนี้คือการแสดงความรับผิดชอบของผมกับน้องเขาด้วยนะครับคุณแม่"
"บอกดิฉันเถอะคะคุณเขม..ดิฉันพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างไว้สำหรับให้เขาเรียนจะให้คุณเขมออกแต่ฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกคะยังไงเขาก็เป็นลูกชายดิฉัน"แม่ของคริสโตเฟอร์พูด
"เอาเป็นว่าถ้าผมต้องการให้คุณแม่ช่วยผมจะบอกแล้วกันนะครับแต่ตอนนี้ไม่มีครับ"
"แล้วนี้เราดื้อกับพี่เขมหรือเปล่า"
"ไม่ดื้อสักหน่อยแม่..คริสโตแล้วนะแม่" คริสโตเฟอร์ทำเสียงค้าน ผมก็หันหน้าไปมองทางอื่น
"แสดงว่าน้องดื้อใช่ไหมคะ"
"พี่เขม..ผมไม่ดื้อนะ"
"ก็นิดหน่อยนะครับ" ผมพูด
"เชื่อฟังพี่เขมเขาและถ้าน้องดื้อแม่อนุญาติคะตีได้เลยคะ " คุณแม่อนุญาติแล้วด้วยและคนที่ได้ยินถึงกับทำท่าที่ไม่รู้ไม่ชี้
"ขอโทษนะคะคุณเขมอายุเท่าไหร่แล้วคะ"
"ผมอายุ 24 ปีครับจะยี่สิบห้าเดือนหน้านี้แหละครับ"
"เกิดเดือนเดียวกันกับคริสโตเฟอร์เลยซิคะวันที่เท่าไหร่คะ"
"วันที่ 25 ครับแม่ 25 ตุลาคม " คริสโตเฟอร์บอกวันเกิดผมเสร็จสับไม่รู้ว่าไปแอบดูมาจากไหนยังเลิกคิ้วขึ้นหยักคิ้วขึ้นลงและทำหน้าตาล้อเลียนผมอีก
"เพี๊ยะ" นั้นไงแม่ตีแขนเลย
"ยังอีกพี่เขาอายุเยอะกว่ายังทำท่าล้อเลียนพี่เขาอีกเรานะต้องเคารพพี่เขาคริส"
"ครับแม่"
"อันไหนที่น้องทำไม่ถูกไม่ควรสอนได้เลยนะคะคุณเขม ...แม่นะเรียกง่ายๆไม่มีปัญญาจะหาเวลามาสอนลูก" แม่ของคริสโตเฟอร์พูดผมรู้ว่าแม่ของเขาคงทำงานเพื่อส่งเสียเขาตลอด
"โชคดีที่ได้เอลิคช่วยที่จริงปากกับใจเขาไม่ตรงกันหรอกเขาก็เป็นห่วงนะแต่พ่อคนนี้ซิเขาแข็งกร้าวเหมือนพ่อของเขา" แม่ของคริสโตเฟอร์พูด
"คุณแม่จะว่าอะไรไหมครับถ้า ผมอยากจะให้คริสโตเฟอร์ตามหาคุณพ่อของเขานะครับ" ผมพูดแม่ของคริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม เขาปล่อยแขนจากการกอดคริสโตเฟอร์ เขาจึงลุกกลับมานั่งข้างผม ผมดีสีหน้าคุณแม่เขากังวลขึ้นมาทันที
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้ครึ้งแรกนะคะ พรุ่งนี้จะมาต่อครึั้งหลังให้อีก
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: รู้สึกมีความสุขที่เห็นคอมเม้นให้กำลังใจ
รักคนอ่านจังค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ้าว ตกลงไม่ใช่ผู้หญิงที่เจอที่วัดหรอครับเนี่ย ที่บอกว่าพ่อเขมเคยช่วยไว้ เดาผิดหรอเนี่ย 555 :really2: :really2: :really2:
รู้สึกเรื่องมันผ่านไปง่ายจังแหะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:o12: :serius2: อยากให้มาต่อเลยอ่าาาาาา มันค้างอ่าาาาาาาา :o12: :a5: o22
-
"คุณแม่จะว่าอะไรไหมครับถ้า ผมอยากจะให้คริสโตเฟอร์ตามหาคุณพ่อของเขานะครับ" ผมพูดแม่ของคริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม เขาปล่อยแขนจากการกอดคริสโตเฟอร์ เขาจึงลุกกลับมานั่งข้างผม ผมดีสีหน้าคุณแม่เขากังวล
"ผมทราบครับว่าคุณแม่มีคนใหม่แล้ว แต่ผมอยากจะให้คริสโตเฟอร์ขจัดบางสิ่งที่ขัดข้องหมองใจเกี่ยวกับพ่อของเขาออกไปได้ไหมครับ"
"และผมไม่แน่ใจว่าชาวต่างชาติที่เคยเขียนจดหมายมาหาพ่อของผมให้ช่วยตามหาครอบครัวนะครับเขาเป็นพ่อของคริสโตเฟอร์หรือเปล่า" ผมพูดเรื่องนี้ขึ้น ผมเห็นสีหน้าที่แปลกใจของแม่คริสโตเฟอร์ปรากฏขั้นทันที
"พ่อผมเป็นนักการทูฑที่ทำหน้าที่ประจำสถานทูตไทยในประเทศต่างๆนะครับ ท่านเคยเดินทางไปประจำที่ออสเตรเลียอยู่สี่ปีก่อนจะย้ายไปประจำที่อังกฤษสองปีและกลับมารักษาด้วยเรื่องจากป่วยครับ ตอนนี้ท่านเสียชีวิตไปได้สี่ปีแล้วครับ" ผมพูด
"เดี๋ยวนะค่ะ...นามสกุลนี้ดิฉันคุ้นมากคะแต่จำชื่อพ่อคุณไม่ได้คะ"
"พิทักษ์ครับ พ่อผมชื่อพิทักษ์"
"ใช่คะคุณพิทักษ์จำได้แล้วคะ ดิฉันเคยเข้าไปพบท่านครั้งหนึ่งตอนที่พ่อของคริสโตเฟอร์ต้องการเข้าไปคุยเรื่องดิฉันกับคริสโตเฟอร์ พ่อของคริสเขาอยากให้ท่านช่วยเรื่องซิตี้เซ้นของดิฉันกับคริสโตเฟอร์นะคะ"
" ดิฉันไม่สามารถทำได้เพราะว่ามีคนไม่หวังดีโทรแจ้งความสัมพันธ์ของดิฉันกับแฟนทางอิมิเกรชั่นและทางนั้นเลยไม่อนุมัติวีซ่าแต่ฉันขอให้คริสโตเฟอร์ได้ซีตี้เซ้นเพื่อจะได้กลับไปหาพ่อของเขาได้" ผมมองสีหน้าที่กังวลที่จะพูดถึงเรื่องนี้ของแม่คริสโตเฟอร์ผมคิดว่าปัญหาค้อนข้างใหญ่ทีเดียว
"ดิฉันเคยทำงานเป็นสาวนั่งดริ้งคะ ทำอยู่ในบาร์คะ " แม่ของคริสโตเฟอร์พูด ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาโดยครูนิด เขาเอาน้ำมาให้ผม แม่ของคริสโตเฟอร์
"ดาเป็นไงบ้างไม่ค่อยได้เจอกันเลยมีแต่โทรคุย นี้อย่าลืมไปหานิดที่ห้องพักด้วยละ" ครูนิดพูดก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป
"ครูนิดเป็นเพื่อนของดิฉันคะเราเรียนโรงเรียนมัธยมด้วยกันนิดเขามีโอกาสมากกว่าได้ไปต่อมหาวิทยาลัยครูแต่ดิฉันไม่มีโอกาสนั้นดิฉันเลยไปทำงานที่บาร์แห่งหนึ่งและวันหนึ่งนิดเขาพา พ่อของคริสโตเฟอร์เขามาทำหน้าที่ครูสอนภาษาที่ไทยระยะเวลาแค่ 3 เดือน นิดกับแฟนพาเขาไปเที่ยวที่บาร์ที่ดิฉันทำงานอยู่ พ่อของคริสโตเฟอร์เขาชื่อ Dennis Anthony Maccinson และนั้นแหละค่ะทำให้ดิฉันได้เจอเขา"
"เขาถูกชะตาดิฉันเขาสงสารฉันและฉันก็รู้สึกรักเขาแต่อีกมุมมองในความคิดคือถ้าได้เป็นแฟนต่างชาติชีวิตจะได้สบายขึ้นดิฉันตัดสินใจคบกับเขาและเลิกทำงานที่บาร์พร้อมกับย้ายไปพักอยู่กับเขาที่คอนโดใกล้ๆกับที่เขาทำงาน เราแพลนว่าจะแต่งงานกันแต่ขอไปแต่งที่ออสเตรเลียและด้วยความที่เรียกได้ว่าโลภมากของดิฉันอยากผูกมัดเขา ฉันได้ยินเพื่อนๆบอกว่าถ้ามีลูกเรื่องวีซ่าจะง่ายขึ้น ฉันจึงปล่อยให้ตัวเองตั้งครรภ์ทันที"
"ดิฉันและพ่อของคริสได้คุยเรื่องวีซ่ากับทางสถานทูตเขาบอกว่าวีซ่าคู่สมรสจะให้ฉันทำตอนนี้ไม่ได้ต้องให้ฉันไปด้วยวีท่องเที่ยวก่อนเพื่อไปเรียนรู้การใช้ชีวิตที่นันและฉันก็ได้วีซ่าท่องเที่ยวแถมยังโชคดีที่ว่าไม่ติดเงื่อนไข NO further stay นั้นคือ Conditon 8503 (ไม่สามารถยื่นขอวีซ่าใดๆได้ต้องเดินทางกลับไทยอย่างเดียวถ้าวีซ่าหมดอายุ)และตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะว่าดิฉันกำลังท้องได้เกือบสี่เดือนแล้วด้วยซึ้งมันยากมากสำหรับวีซ่าขอครั้งแรกไปโดยไม่มีติดเงื่อนไขตัวนี้นะคะ" ผมพยักหน้าผมพอจะทราบเงื่อนไขวีซ่าพอสมควรเพราะว่าพ่อผมสอนผมทุกเรื่องเช่นกัน
"แต่พอดิฉันไปถึงออสเตรเลียความฝันที่วาดไว้ไม่ใช่เลยคะ พ่อแม่แฟนพี่น้องแฟน เขารับดิฉันไม่ได้เลยสักคนเหตุผลเพราะว่าดิฉันเป็นสาวบาร์มาก่อนและยังมีภรรยาของเพื่อนของแฟนอีกทีที่เป็นคนไทยคอยยุยงพูดให้ทางครอบครัวของเขาไม่ต้อนรับดิฉันอีก"
"ชีวิตจริงนี้ยิ่งกว่าในละครอีกนะคะ แต่ฉันก็อดทนเพราะท้องคริสโตเฟอร์อยู่พ่อของคริสเขาตัดสินใจพาใจออกมาอยู่บ้านเช่า ค่าเช่าก็แสนแพง อาทิตย์ละเกือบ 200 ดอลลาร์ออสเตรเลีย(AUD) และไหนจะค่าครองชีพทีแพงติดอันดับต้นๆของโลกแถมดิฉันก็ทำงานไม่ได้อีกเพราะว่าไปด้วยวีท่องเที่ยวเขาห้ามทำงานและสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย พ่อของคริสหาเลี้ยงคนเดียว"
"แถมฉันเองภาษาก็งูๆปลาๆ ไปทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วจะไปไหนมาไหนก็กลัวจะคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง จะออกไปซื้อของกินก็ต้องรอสามีกลับมาก่อนชีวิตที่นั้นลำบากมากแถมแม่สามีก็คอยหาเรื่องให้สามีไปค้างที่บ้านเขาจึงต้องทิ้งฉันอยู่ที่บ้านเช่าตามลำพัง ฉันรู้สึกผิดจากที่คาดหวังเอาไว้มากสำหรับคนที่คิดจะไปอย่างเดียวอย่างฉัแต่ไม่เคยคิดถึงผลข้างหน้า “
“พ่อของคริสโตเฟอร์ยื่นเอกสารขอพาร์ทเนอร์วีซ่าให้ดิฉันเพราะหวังว่าจะสามารถทำงานได้แต่โชคร้ายมีคนโทรรายงานว่าดิฉันไม่ได้แต่งงานกับสามีจริง ก็ไม่ได้แต่งจริงๆคะเพราะพ่อแม่เขาไม่รับดิฉัน ฉันจึงต้องเดินทางกลับตอนที่ตั้งครรภ์ได้ 32 วีคแต่จำเป็นต้องกลับเพราะไม่สมมารถพำนักอยู่ในออสเตรเลียต่อได้ “
“พอกลับมาดิฉันเลยตัดสินใจบอกพ่อของคริสว่าฉันไม่ไปอยู่กับเขาแล้วฉันเลือกที่จะอยู่ประเทศไทย ฉันไม่อยากไปทำให้พ่อแม่เขาต้องผิดใจกับลูกชายของเขาเพราะดิฉันเองพ่อแม่เขาก็อายุเยอะแล้ว ฉันก็ไม่รู้ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ไหมเพราะตอนนั้นก็เกือบจะ65แล้วนะคะ”
“และฉันรอจนคลอดคริสโตเฟอร์จึงกลีบไปทำงานที่บาร์เหมือนเดิมแต่รายได้ก็น้อยลงเพราะมีเด็กใหม่ๆขึ้นมาแทนเยอะแยะ แต่ก็ต้องอดทนทำไป ส่วนเดนิสนะเขาบินมาอยู่กับคริสโตเฟอร์ ครั้งละ 3- 4 เดือนค่ะ"
"จนกระทั้งวันหนึ่งดิฉันได้พบเอลิคเขาเป็นนักธุรกิจเขาเป็นคนแคนนาดา เขาเบื่อทำธุรกิจเมืองนอกเขาอยากมาทำรีสอร์ทที่ประเทศไทยและเราก็ถูกชะตากันดิฉัน”
“ดิฉันก็บอกเขานะคะว่ามีลูกหนึ่งคนเขาก็ไม่รังเกียจ ดิฉันจึงตัดสินใจบอกเดนิสว่าดิฉันเจอรักใหม่ให้เขาเลิกติดต่อดิฉันและลูก”
“ดิฉันเป็นคนพาคริสโตเฟอร์ไปอยู่ที่อื่นเพื่อหลบไม่ให้เขาติดต่อฉัน ส่วนเอลิคเขาก็ส่งเงินให้ฉันใช่และให้เลิกเป็นสาวบาร์แต่เขายังมาอยู่ที่ไทยไม่ได้เต็มตัวเพราะยังหย่าขาดกับภรรยาที่แคนนาดาไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นพ่อของคริสโตเฟอร์ก็ไม่ได้ทิ้งเขาไป”
“ใช่ค่ะ..ฉันโกหกคริสเพื่อให้เขาเลิกถามถึงพ่อเขา..ฮึกๆ” แม่ของคริสโตเฟอร์ร้องไห้และคนที่นั่งข้างๆผมเขามีสีหน้าตกใจไม่แพ้กันแต่ผม พยักหน้าไม่อยากให้เขาโกรธแม่ของเขาผมคิดว่าเขาทำไปเพราะไม่อยากเสียคริสโตเฟอร์ไปและสถานการณ์ของแม่คริสโตเฟอร์เขาเรียกว่ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ไม่ผิดหรอกหากมีช่องทางที่ดีกว่าและเขาจะเลือกมัน
“แล้วดิฉันไม่อยากรอความหวังที่มันลมๆแล้งๆ ของเขาและดิฉันก็ย้ายคริสโตเฟอร์ไปเรียนโรงเรียนประจำ ส่วนเดนิสก็หายเงียบไปคงเป็นเพราะว่าเขาติดต่อฉันไม่ได้ ฉันย้ายไปดูแลกิจการรีสอร์ทที่เพิ่งกำลังสร้างหลังจากเกิดซึนามิไม่นานจนเอลิคหย่าขาดจากภรรยาเขาก็ย้ายมาอยู่กับดิฉันที่ประเทศไทยพร้อมกับจดทะเบียนสมรสกับเอลิค เพื่อเขาจะได้มีสิทธิ์ซื้อที่ดินและทำธุรกิจในเมืองไทยได้อย่างถูกกฏกหมายและนั้นคือจุดเปลี่ยนทั้งฉันและคริสโตเฟอร์เช่นกันคะ"
"ผมนะทราบมาเยอะจากพ่อผมเองสำหรับปัญหาสาวไทยที่ไปอยู่ต่างแดนจากพ่อผมนะ พ่อผมท่านช่วยไว้หลายคนเหมือนกัน"
"ใช่คะท่านดีมาก เพื่อนดิฉันแย่กว่าฉันอีก สามีทำร้ายร่างกายแถมยังไม่ให้เงินให้ทองเธอใช้ วันดีคืนดีก็ไล่ออกจากบ้านทั้งที่ไม่มีเงินติดตัวต้องเดินเท้าเปล่าอยู่กลางถนนบางเมืองแถบจะไม่มีรถโดยสารจะมีก็แค่2 เที่ยวต่อวันถ้าไม่ใช่ในตัวเมืองใหญ่ๆนะคะ”
“ แต่พอเพื่อนของฉันเธอไปแจ้งความสามีก็ทำทีไปง้อพูดคุยกับตำรวจว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย ผู้หญิงไทยหลายคนยังคงโดนเอาเปรียบแต่ก็มีหลายคนที่ประสบโชคดีมีแฟนดีดูแลดี ไม่ต้องลำบาก มันขึ้นอยู่กับบุญพาวาสนาแต่ละคนด้วยนะคะ"
“เพื่อนดิฉันยังพูดถึงพ่อของคุณอยู่เลยคะ พ่อของคุณเป็นคนรับสายวันนั้นที่สามีไล่เธอออกจากบ้านอีกครั้งและขู่จะฆ่าเธอด้วย และเขาก็เป็นคนประสานงานโทรหาหน่วยที่คุ้มครองและอยู่ใกล้กับเธอที่สุดรับตัวเพื่อนของดิฉันไปหาบ้านพักฉุกเฉินและติดต่อขอตั๋วเดินทางฟรีเพื่อช่วยเหลือเขาเฉพาะคนที่ประสบเหตุจริงๆเท่านั้นนะคะ”
“ดิฉันคิดว่าคริสโตเฟอร์นะเขาได้ซิตี้เซ้นแล้วนะคะ คือพ่อเขาพาไปอยู่ด้วยตอนห้าขวบนะคะ และพาไปเข้าเรียนที่ kindgadent แถวบ้านเขาแต่พ่อตัวดีดันไปมีเรื่องต่อยกับเด็กที่นั้นทุกวันจนคงเพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ครูที่ดูแลบอกว่าคริสโตเฟอร์กร้าวร้าวเกินไปทั้งที่ความจริงเขาลำเอียง และเห็นว่าคริสโตเฟอร์เป็นลูกครึ้งไม่ใช่ ออซซี่แท้ๆ ดิฉันสงสารลูกเลยขอให้เดนิสส่งคริสโตเฟอร์กลับไปไทยก่อน” แม่ของคริสโตเฟอร์ผมหันไปมองนี้มีเรื่องชกต่อยกับเขาตั้งแต่เรียนเตรียมเลยเหรอ Kindgadent ก็เหมือนศูนย์รับเลี้ยงเด็ก เป็นการเตรียมความพร้อมก่อนเขาเรียนชั้นอนุบาล และคนที่ผมหันไปมองก็รีบก้มหน้าแม่ของคริสโตเฟอร์คงรู้ว่าผมมองเขาทำไม
“รายนี้เขาไม่ค่อยอดทนกับใครหรอกใครพูดอะไรมานี้เล่นเขาเลยตั้งแต่เด็กๆแล้ว เขาไม่ค่อยยอมใครสักเท่าไหร่” แม่ของคริสโตเฟอร์พูด
"คุณแม่ครับผมขอถามอะไรหน่อยนะครับ ไม่ทราบว่าจะละลาบละล้วงไปไหม ...คุณแม่เคยเปลี่ยนชื่อหรือเปล่าครับ"
"ใช่คะ ชื่อเดิมของดิฉันขื่อ วนิดาคะ ทำไมเหรอคะคุณเขม"
"ผมมีจดหมายจากชาวต่างชาติตามหาครอบครัวเขา แต่ชื่อและนามสกุลเด็กนะมันจางมากจนอ่านไม่ได้ แต่ทีผมแปลไว้ชื่อผู้หญิงนั้นชื่อวนิดาครับ "พอผมพูด แม่ของคริสโตเฟอร์ยกมือขึ้นทาบอก
"นานหรือยังคะ" เธอถามผมเสียงสั่น คริสโตเฟอร์มองหน้าผม
"ตอนที่พ่อผมเริ่มป่วยครับผมคิดว่า สี่ปีกว่าได้แล้วครับ" ผมพูด แม่ของคริสโตเฟอร์ถึงกับน้ำตาซึม ผมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าส่งให้เธอทันที
"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันรู้สึกผิดมาคะคุณเขม"
"ผมคิดว่าคุณเดนิสเขาเข้าใจคุณครับแต่ควรจะให้พ่อลูกเขาได้เจอกันนะครับ ..ผมจะลองส่งอิเมลไปหาเขาดู เขาชื่อเดนิส เอนโทนี่ แมกกินสัน ใช่ไหมครับ"
"ใช่คะถึงจะผ่านมาหลายปีฉันยังจำชื่อและนามสกุลเขาได้อยู่เลยคะ และฉันคิดว่าคริสโตเฟอร์ก็ได้ซิตี้เซ้นเรียบร้อยแล้ว ..วันก่อนมีจดหมายมาถึงดิฉันนะคะที่อยู่ที่บ้านเกิด บ้านเกิดดิฉันอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี"
"ใช่ครับเขาระบุว่าครอบครัวเขาเป็นคนจังหวัดอุบลราชธานีครับ"
"ฮึกๆๆ" น้ำตาใส่ๆไหลรินออกมาอีกครั้ง ผมเอื่อมมือไปแตะหลังมือแม่ของคริสโตเฟอร์แค่นั้น
"แม่.." คริสโตเฟอร์กุมมือแม่เธอไว้
"ผมภาวนาขอให้เขายังใช้อิเมลเดิมผมจะพยายามติดต่อเขาดูนะครับคุณแม่ ...ผมอยากให้เขาได้พบกันเพื่อปรับความเข้าใจกันตั้งแต่เขาหายไปเขายังไม่ลืมลูกชายของเขา" ผมพูดและหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์น้ำตาที่ปริมๆแต่เขาฝืนที่จะไม่ร้องไห้
"ขอบคุณนะคะคุณเขมขอบคุณค่ะ...ฉันภาวนาขอให้คุณเจอเขานะคะ ถึงดิฉันจะมีเอลิคแต่เดนิสเขาก็ดีกับฉันมากและอย่างน้อยก็ทำเพื่อลูก..เราจะได้เป็นเพื่อนกันได้..ฉันคิดว่าเขาคงมีครอบครัวใหม่เรียบร้อยแล้ว ครอบครัวที่พ่อแม่เขายอมรับนะคะ"
"คุณแม่ทำดีที่สุดแล้วครับ...คุณแม่รักและดูแลคริสโดยไม่ทิ้งเขาแค่นี้ผมว่าคุณแม่เป็นผู้หญิงที่เก่ง"
"อดีตที่เลวร้ายก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไปเพราะถึงยังไงก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้..และผมก็เชื่อว่าคริสโตเฟอร์คือความภูมิใจขอบคุณแม่ในวันข้างหน้า เขาเองไม่ใช่เด็กที่ไม่เอาไหนแต่มีบางสิ่งที่ป่นเปื่อนในใจเขารอให้มันถูกปัดออกไปก็เท่านั้น..และนั้นก็คือเรื่องพ่อของเขา "
"ถ้าผมได้ข้อมูลอะไรผมจะรีบติดต่อคุณแม่ทันที"
"ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณจริงๆคะ ..ถ้าอย่างนั้นดิฉันคงต้องกลับก่อนเพราะว่าต้องไปดูรีสอร์ทนะคะ"
"คริสแม่กลับก่อนนะลูก ..อยู่กับพี่เขมเขามีอะไรก็ช่วยพี่เขมนะลูกนะ..อย่าเอาแต่ขับรถเล่นละเราต้องเปลี่ยนนิสัยตัวเองแล้วนะลูก"แม่ของคริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองเป็นไงละผมนะเตื่อนเขาเรื่องขับรถบ่อยแต่ช่วงสองสามอาทิตย์นี้เขาแถบจะไม่ได้แตะรถบิ๊กไบท์เขาเลยแต่ก็ขับรถเก๋งผมออกไปบ้างนี้รอให้สิบแปดก่อนจะพาไปสอบใบขับขี่รถยนต์ส่วนบุคคล
“ดิฉันคงต้องไปแล้วเดี๋ยวจะไม่ทันไปขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองเพื่อจะกลับภูเก็ตนะคะ”
“ได้ครับ...คุณแม่เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“แม่ไปนะคริส..มีอะไรบอกแม่นะเรื่องเงินด้วยจะได้ไม่ไปรบกวนพี่เขมเขา นี้แม่ก็โอนเข้าบัญชีเราอยู่เรื่อยๆนะคริสและตั้งใจอ่านหนังสือจะได้สอบผ่านแม่ดีใจที่ลูกเห็นความสำคัญของอนาคต” แม่ของคริสโตเฟอร์พูดและเดินออกมาจากห้อง ผมพยักหน้าให้คริสโตเฟอร์เขาเดินไปส่งแม่ของเขา
“สวัสดีนะครับ...แม่”
“สวัสดีคะ ...เรียกแม่ก็ได้คะ สี่สิบสองปีแล้วค่ะและแฟนลูกก็เหมือนลูกดิฉันเองคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”
“ไม่แน่นอนครับ..ผมซิต้องขอบคุณที่เอ็นดูผมเช่นกัน..นี้แม่ผมก็รักคริสโตเฟอร์เหมือนลูกชายแท้ๆ”
“ผมพาไปบ้านมาแล้วนะครับ.แม่ของผมเขาทำไข่ลูกเขยของชอบให้คริสโตเฟอร์..เขาทานเขาชอบทานมากนะครับ” แม่ของคริสหันไปมองลูกชายก่อนจะพยักหน้ากับผมเบาๆ
“แม่ฝากน้องด้วยนะคะลูก”แม่ของคริสโตเฟอร์พูด ผมได้แต่ยืนมองแม่กับลูก วันนี้คริสโตเฟอร์คงรู้และเข้าใจแม่เขามากขึ้นผมคิดว่าทุกเรื่องที่แม่ของเขาเล่ามาในวันนี้คริสโตเฟอร์ไม่เคยรู้มาก่อนและนี้เขาคงจะเลิกพูดว่าแม่รักเขาไหม ..ผมว่าแม่รักเขามาก
ผมเดินกลับไปที่ห้องเรียนเพื่อเก็บงานที่ผมให้เด็กๆทำเพราะว่ามันหมดชั่วโมงพอดีและลงมานั่งตรวจงานต่อ ผมรู้สึกสบายใจเรื่องคริสโตเฟอร์ขึ้นมาอีกเปาะแล้วซิและคืนนี้ผมจะเขียนอิเมลพร้อมกับแนบเรื่องประทับใจของคริสโตเฟอร์ที่เขาจำได้ระหว่างเขาและพ่อของเขาผมเชื่อว่าพ่อลูกน่าจะมีความประทับใจเรื่องเดียวกัน ผมดูจากที่เขาเขียนเขาเก็บรายละเอียดได้เยอะมากแสดงว่าเขาจำมันได้ขึ้นใจและนั้นก็อาจจะเป็นช่วงที่เขามีความสุขที่สุดก็ว่าได้
พอได้เวลาเลิกงานผมก็เก็บทุกอย่างเพื่อจะได้กลับไปพักและอาบน้ำทานข้าว ส่วนคริสคงทานกับเพื่อนๆมากกว่าแต่ผมดันลืมไปสั่งอาหารซะเยอะแยะเลยนะซิ ผมเดินลงมารับอาหารที่สั่งไว้จะทานหมดไหมผม
“อนุชิต”ผมเรียกอนุชิตผมเห็นเขากำลังเดินกลับบ้านพอดีเลย
“ครับครูเขม” อนุชิตวิ่งมาหาผมทันที ผมก้มมองดูรองเท้าคู่ใหม่ใส่ได้พอดีเหลือนิดหน่อย ผมยิ้มดีใจ
“ครูสั่งกับข้าวเยอะแยะเลยเธอมาแบ่งเอาไปทานกับย่าซิ ช่วยครูหน่อยครูทานไม่หมด”
“พี่คริสเขาน่าจะทานกับเพื่อนๆนะ”
“ก็ได้ครับครู ขอบคุณนะครับ ครูดีกับผมจังเลยครับ แต่ผมจะไม่ถามว่าทำไม แต่ผมจะถามว่าถ้าครูมีอะไรผมช่วยครูบอกผมเลยนะครับ ผมเต็มใจครับ” ผมยิ้มออกและพยักหน้าเบาๆ ผมก็ให้เขาเลือก
“ผมไม่เอาไข่ลูกเขยแล้วกันเพื่อว่าพี่คริสอยากทานกับครูนะครับ”
“ตามใจซิ เลือกไปสักสองอย่าง”
“ขอบคุณนะครับครู..ผมอยากให้ครูอยู่ที่นี้นานๆจัง” อนุชิตพูดก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็เดินออกไปที่รถที่ผมจอดไว้ด้านหลังวันนี้ตรงที่กลุ่มของคริสโตเฟอร์นั่งกัน
“พี่เขม”
“อุ้ยครูเขม..” คริสโตเฟอร์เดินปรี่มาจับแขนผม
“ว่าไง”ผมถามขำ ขำ คนที่เดินมาหาผม เขาสวมชุดเตรียมซ้อมบาสเกตบอลแล้วผมเห็นพวกอาร์ทและโจ้ก็เดินมาเอาของเก็บที่รถจะไปซ้อมบาสเช่นกัน
“วันนี้พวกอาร์ทกับโจ้ ปันปันและโป้ง พวกนั้นจะอยู่เรียนพิเศษด้วยนะพี่เขมมันะจะได้เก่งอังกฤษเหมือนผม” ผมพยักหน้าว่าดีเลยมีหลายๆ คนจะได้ไม่เป็นที่ถูกจับตามองมาก
“ครูเขมครับกลับแล้วเหรอครับ”
“ใช่แล้ว” ผมตอบกลับ
“ครูสั่งข้าวให้ผมหรือเปล่า”
“อ้าวแล้วไม่ทานกับเพื่อนเหรอ”
“ไม่เอาอยากทานกับที่รักอะ”
“งอแง!”
“สั่ง..แล้วจะทานตอนไหนละและพี่ก็สั่งเผื่อเราด้วยไข่ลูกเขยนะ ...กับผัดผักรวมแกงจืดคงพอนะ ” ผมพูดเท่านั้นแหละรอยยิ้มเปื้อนขึ้นใบหน้าหนุ่มตรงหน้าผมทันที
“ก่อนเรียนพิเศษไงครับ”
“ก็ได้” ผมพยักหน้าเบาๆ
“ครูเขมครับเล่นบาสกันไหมครับครู”โป้งเดินผ่านผมเขากันมาถามผม คริสโตเฟอร์ก็ขมวดคิ้วมองคงคิดว่าผมนี้นะจะเล่นบาสเกตบอล ถามว่าเล่นได้ไหมเล่นได้ครับแต่ไม่ค่อยเล่นบ่อย ของเล่นกีฬาในร่มเบาๆ ไม่ต้องคิดครับ พวกแบทมินตันอะไรพวกนี้ครับ
“ก็ดีนะไม่ได้ออกกำลังกายเลยอะและยังเหลือเวลาเยอะอยู่” ผมพูดและหยักคิ้วให้คริสโตเฟอร์ผมเก็บทุกอย่างไว้ในรถเก๋งก่อนจะเดินตามพวกโป้งออกไปโดยมีคริสโตเฟอร์เดินตาม
“จะเล่นจริงอะ”
“ใช่ซิทำไมละพี่ไม่ได้ออกกำลังกายเลยหน้าท้องเริ่มไม่ฟิตแล้ว”
“เห็นไหมถ้าเราอยู่ด้วยกันทุกคืนนะหน้าท้องพี่จะฟิตแน่ๆ”
“ทะลึ้ง” ผมหันไปบอกคนข้างๆผม ผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และใช่ผมไม่เถียงว่ามันเรียกเหงือได้มากเหมือนวิ่งรอบสนามจริงๆ ผมเดินมาที่สนามเห็นพวกกายกำลังเลิกซ้อม กายมองหน้าคริสโตเฟอร์
“จะมากอดรัดฟัดกันที่สนามบาสด้วยหรือไง” กายพูดแม้จะไม่เอ่ยว่าเขาว่าใคร ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ว่าอย่านะ เขาแค่กำหมัดแต่ก็คลายผมพยักหน้าว่าดี ก่อนจะเดินลงสนามไป
“สวัสดีครับครูเขม” ผมหันมามองคนที่เดินออกผมไม่แน่ใจแต่วันนั้นเขาเดินเข้ามาคุยกับคริสโตเฟอร์ ผมแค่พยักหน้ารับการไหว้ของเขา
“ไอ้พี่เอกนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า
“ครูเขมเล่นบาสด้วยเหรอครับ” ปันปันวิ่งมาถามผมทันที
“ใช่ครูเคยเล่นกับเพื่อนๆนะ แต่ไม่ได้เป็นตัวเก็งอะไรหรอกเล่นขำขำ ”
“ดีเลยครับครูพอดีว่าทีมที่ซ้อมขาดไปคนหนึ่งแต่อยู่คนละฝั่งกับคริสนะครับครู” อาร์ทบอกผม
“ดีเลย”ผมตอบคนที่ยืนข้างสะบัดหน้ามามอง
“ทำไมอะ ครูต้องอยู่กับกูดิ” คนที่ยืนทำท่าเง้างอน ทำท่าจะไม่ยอม
“ทำไมวะ...ครูนะเป็นครูของพวกกูเหมือนกันนะเว้ยเฮ้ย..จริงไหมครับครู” โจ้ถามผม ผมพยักหน้าว่าจริง
“ก็ครูเขาเป็นห่วงให้กูอยู่อะ...”
“ O_? “
“ครูเขาเป็นห่วงของกูและกูก็ตัวชู้ตนะโว้ย ดังนั้นจึงขาดห่วงไม่ได้..ครูต้องอยู่ใกล้ๆกู ” นี้มันมุกไหนของเขาเนี๊ยะ
“โห่!!...เน่า!!!..มุกเสี่ยวมาก!!! ” เสียงดังทั้งสนาม
“มุกเน่ามาก” ปันปันพูดและเดินไปผมก็มองจะให้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวนี้เล่นเลยเหรอ ไม่เอาอะใส่เสื้อกร้ามตัวในแล้วกันกางเกงสแล๊คพอทนได้อยู่ ผมก็จัดการปลดกระดุมเสื้อ เสื้อกร้ามมันออกจะบางไปนิดไม่เป็นไรหรอกผู้ชายเหมือนกันพอผมถอดเสื้อเชิ้ตออกเท่านั้นแหละ
“ฮู!!! หุ่นครูดีอะ” ปันปัน ชมผมทันที
“จริงด้วยครับครู ครูหุ่นดีเหมือนนายแบบที่ถ่ายรูปหน้าปกนิตยสารเลยครับครู”
“พี่เขม..ถอดทำไมอะ”แต่คนที่ไม่ชมผมแล้วยังเดินมาบังผมอีกนะ
“จะให้พี่ใส่เสื้อเชิ้ตเล่นหรือไงเดี๋ยวมันขาด” ผมกันไปถามคนที่ยืนเอาแขนกั้นไม่ให้มองผม
“ไม่เอาอะ...ถ้าอย่างนั้นไปเล่นกันสองคนที่บ้านเลยไม่ให้เล่นตรงนี้อะ” ผมขมวดคิ้วมองทำหน้างง เล่นอะไรกันในบ้านคงไม่พ้นเล่นบนเตียงอะดิ
“พี่ก็ใส่เสื้อกร้ามอยู่นะคริส”
“มันบางมาก..ใครก็มองกันหมดอะดิ...เอาเสื้อของผมไปใส่เลยดูไอ้พวกนี้มันมองพี่ดิพี่เขมผม..ผม”
“หึง!!!” คริสโตเฟอร์พูดและถอดเสื้อกร้ามบาสมาให้ผมสวมใส่ผมก็จำเป็นต้องใส่แหละ
“โธ่!!” ทุกคนในสนามพากันร้องด้วยความเสียดายผมว่าแกล้งคริสโตเฟอร์แน่ๆ
“ที่บ้านมึงไม่มีดูหรือไง ..และจะดูทำไมหน้าอกก็แบนจะตายไป”
“แล้วหวงทำไมวะ..ถ้ารู้ว่าของครูเขาแบนนะ..” อาร์ท
“ที่สำคัญพวกกูไม่ชอบดูโนตม..เพราะว่ามันอาจจะอุดจมูกพวกกูถึงแก่ชีวิตได้..ชอบดูแบน แบนวะ” พวกนี้แต่ละคนทะลึ้งกันทั้งนั้นและยิ่งพูดแบบนี้คนนี้คงไม่ปล่อยให้ผมลงสนามไปพร้อมเสื้อกร้ามตัวสีขาวแน่ๆ
“เรื่องของกู...ทำไมอะ...ไม่ให้ดูเว้ย..อยากดูไปดูเมียมึงนั้น .ไอ้โจ้อะ..” คริสโตเฟอร์เถียงเขากลับข้างๆ คู้ๆ แต่ก็ทำให้ผมยิ้มดีใจที่เขาหวงผม
“มันก็แบนมึงไปดูของไอ้โจ้นั้น” คริสโตเฟอร์พูด
“ไอ้คริสมึงกล้าว่าอกกูแบนเหรอสาด”
“อกหักเรื่องเล็ก แต่ว่าอกกูเล็กมึงมีเรื่องแน่!!” โจ้ และโจ้ก็ไล่เตะคริสโตเฟอร์รอบสนามเลย
ผมจำไม่ได้แล้วว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ คงจะเป็นตอนปีหนึ่งมั้งเทอมหนึ่ง พอเทอมสองผมเริ่มจีบณัฐกานต์และหลังจากนั้นผมก็ทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันเพื่อเก็บเงินอยากสร้างครอบครัวในวันที่เรียนจบ จนความสัมพันธ์ของเพื่อนเริ่มห่างแต่ก็ไม่เคยหายไป ผมยังคงมีกิจกรรมตอนเค้าค่ายดูแลน้องๆ กับเพื่อนๆอยู่ ผมเสียดายนะที่ตอนนั้นผมมองข้ามมันไป
และนี้ก็เหมือนเขาเรียกว่าสิบสี่อีกครั้งใช่ไหมผมรู้สึกมีความสุขแปลก ผมก็เล่นบาสเก็บพวกเพื่อนๆคริสและรุ่นน้องของคริสโตเฟอร์สนุกสนามเรียกเหงือได้มากเลยทีเดียว
ก่อนจะกลับไปอาบน้ำและคริสโตเฟอร์ก็เดินไปรับผมเพื่อมาสอนพิเศษแถมวันนี้ตอนที่สอนคริสโตเฟอร์ต่อมีพวกเพื่อนๆคริสโตเฟอร์นั่งเรียนอยู่ด้วยและพอสอนเสร็จคริสโตเฟอร์ก็เดินไปส่งผมที่บ้านพักเราเดินคุยกันมันเกือบจะสองทุ่มกว่าแล้วไม่มีคนเดินเข้าทางบ้านพักครูผมเลยเดินจับมือกันได้
“พี่เขม...”
“หึ”
“พรุ่งนี้คริสมารับนะเราเดินคุยกันแบบนี้นะ”
“ก็ดีนะจะได้ประหยัดน้ำมัน พี่จะได้ไม่ต้องขับรถออกไป”ผมบอกกับคริสโตเฟอร์
“พี่เขม...ขอหอมแก้มได้ปะ..”
“จะดีเหรอ”
“ดีน่ะ”
“เออ..พี่กลัวใครเห็นนะซิ” ผมหันซ้ายหันขวา
“ฟ้อด” คริสโตเฟอร์รีบขโมยหอมแก้มผมทันที ผมรีบยกมือขึ้นมาลูบแก้มตัวเอง
“นอนหลับฝันดีนะครับที่รัก”
“นอนหลับฝันดีเช่นกันนะ...ถ้าวันนี้เหนื่อยพักบ้างก็ได้ไว้อ่านพรุ่งนี้คริส”
“คริสโอเคพี่เขมและคิดว่าจะอ่านสักนิดหนึ่งก่อนนอน...แต่ไม่อ่านจนดึกหรอก..รู้ว่าพี่เป็นห่วงผม” ผมพยักหน้าตามนั้นก็ได้
“ผมไปนะ...พี่เขม” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผมสีหน้าบ่งบอกได้ว่าไม่อยากจะไปแต่ผมต้องใจแข็งรอเสาร์อาทิตย์ดีกว่าผมพยักหน้าให้เขาไปได้แล้ว ผมยืนมองจนเขาเดินหายไปในความืดไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันในฐานนะที่ดีกว่านี้และแสดงความรักต่อกันได้มากกว่านี้นะ คริส!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วนะ....เรื่องที่ลงเป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมุติขึ้นเท่านั้นค่ะ
พรุ่งนี้ไม่ได้มาลงหนึ่งวันนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนหน้า คริสโดนพี่กายแกล้งกะว่าจะให้ออกจากโรงเรียนให้ได้ ใครจะเป็นช่วยนะ ไม่บอกปล่อยให้ทาย อิอิ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ รักคนอ่านจัง
-
“ขอบคุณนะครับครู..ผมอยากให้ครูอยู่ที่นี้นานๆจัง” คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็เดินออกไปที่รถที่ผมจอดไว้ด้านหลังวันนี้ตรงที่กลุ่มของคริสโตเฟอร์นั่งกัน
ต้องเป็นอนุชิตไม่ใช่เหรอตัวเอง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
สงสารแม่คริสจัง อยากรู้จังว่าคนไทยคนไหนพูดยุแยง
กล้าพรากลูกพรากครอบครัวคนอื่นเค้านะโครตบาปเลยนะ
ปล.เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกออสซี่นี่เหยียดเชื้อชาติด้วย ทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกอพยพมาอยู่คนอื่นเค้าแท้ๆ
-
อยากให้คนเขียน เวลาอัพใส่เลขหน้าด้วยว่าอยู่หน้าไหน ตัวหนังสือตัวใหญ่มาก ย่อหน้าไม่ค่อยสวย
แต่เราชอบเนื้อเรื่องมากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คริสก็รู้ความจริงแล้ว คงไม่คิดมากเหมือนก่อนหน้านี้แล้วสิ ชอบฉากที่เล่นบาสกันมากๆเลย คิดถึงบรรยากาศแบบนี้จริงๆ
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารแม่คริสจัง อยากรู้จังว่าคนไทยคนไหนพูดยุแยง
กล้าพรากลูกพรากครอบครัวคนอื่นเค้านะโครตบาปเลยนะ
ปล.เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกออสซี่นี่เหยียดเชื้อชาติด้วย ทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกอพยพมาอยู่คนอื่นเค้าแท้ๆ
ไม่ทุกคนนะคะ แต่ได่ยินมาบ้างบางคนเอาลูกที่ไทยไปอยู่ด้วยและได้สิทธิ์เรียนแต่เป็นแค่บางที่นะคะครูพี่เลี้ยงค่ะไม่ใส่ใจเพราะเอาซะเลย และปัญหาพ่อผัวแม่ผัวแม่ผัวมีเหมือนกันในไทย ประเทศออสเตรเลียเป็นประเทศที่ใหญ่มาก ผู้เรียกได้ว่าหลานเชื้อชาติคะ แต่พี่สาวเราเขาแต่งงานกับแฟนหนุ่มออสซี่แต่ครอบครัวเขาเป็นอิตลี่ ดีทั้งครอบครัวค่ะ ตอนรับดีมาก
แต่หนุ่มออสซีก็มีดีและไม่ดีเหมือนคนทั่วไป แต่ที่ได้ยินนะเพราะกลุ่มสะใภ้คนออสฯเขาจะช่วยกัน ผู้หญิงที่มาแล้ว สามีทำร้ายร่างกาย มาแล้วอยู่ไม่ได้ เพราะที่ไทยพูดอย่างมาถึงออสไม่ใช่อย่างที่เขาพูดแล้วซิ มาอยู่ออสฯบางคนต้องปากกัดตีนถีบข้าวของแพงคะแต่รายได้ก็ยังเยอะกว่าที่ไทยอยู่ดี ชั่วโมงหนึงก็เกือบห้าร้อยบาทแล้ว ดังนั้นศึกษาข้อมูลก่อนคิดจะมา แต่ออสเตรเลียเป็นเมืองที่น่าอยู่ค่ะ
-
“ขอบคุณนะครับครู..ผมอยากให้ครูอยู่ที่นี้นานๆจัง” คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็เดินออกไปที่รถที่ผมจอดไว้ด้านหลังวันนี้ตรงที่กลุ่มของคริสโตเฟอร์นั่งกัน
ต้องเป็นอนุชิตไม่ใช่เหรอตัวเอง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
แก้ให้แล้วนะคะ ขอบคุณคะ
-
ไอ้กายนี้บางช่างยุจริงๆใช่ไหมนี้น่าตีให้ตาย
ตอนหน้าคริสโดนอะไรอะใครจะไปช่วยเดา
1โป้งกับผองเพื่อน
2คุณเขม
3เหนือความคาดหมาย คือ ยัยแก้ม **
-
อร๊ายยยยยยย น่ารักอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
สองบ้านเปิดไฟเขี้ยวขนาดนี้..รักกันให้ดีและรักกันไปจนตลอดๆนะ
-
ครูเขมชาติ
การสนทนาของผมกับแม่ของคริสโตเฟอร์ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี แม่ของคริสโตเฟอร์ไม่ว่าอะไรหากผมกับลูกชายของเขาจะคบกับเรียกได้ว่าท่านเปิดทางให้แต่ผู้อำนวยการก็ขอไว้เรื่องการวางตัวในโรงเรียนซึ้งปกติผมกับคริสโตเฟอร์ไม่เคยแสดงกิริยาเกินไปกว่าครูนักเรียนกันในโรงเรียนอยู่แล้ว
แม่ของคริสโตเฟอร์ได้เล่าถึงสาเหตุของปัญหาระหว่างพ่อของคริสโตเฟอร์กับแม่ของเขาให้กับผมและคริสโตเฟอร์ฟังถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น มันเกิดมาจากที่ครอบครัวทางผู้ชายเขาไม่ยอมรับผู้หญิงทำงานบาร์ และนี้คงทำให้คริสโตเฟอร์รับรู้ว่าแม่ของเขานะต่อสู้กับปัญหามามากน้อยแค่ไหน เขาคงหมดความเคลือบแคลงใจว่าแม่รักเขาหรือเปล่าและ
และอีกสิ่งที่หนึ่งที่ค้างคาใจเขาเกี่ยวกับพ่อ ความจริงก็คือพ่อไม่ได้ทิ้งเข้าไปแต่แม่ของเขาต้องการเลือกทางเดินที่ดีกว่าโดยพยายามไม่ให้พ่อของคริสโตเฟอร์ติดตามเขาทั้งคู่ เพราะว่าแม่ของเขาได้พบรักใหม่และดูจะราบรื่นกว่าแน่นอนเป็นใครก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่า ไม่มีใครจะไปจมปักกับสิ่งที่มองไม่เห็นจุดหมายหรือปลายทาง ความรักไม่ใช่ทุกอย่าง
พอผมได้ทราบถึงสาเหตุจริงๆ ผมก็ตัดสินใจเขียนจดหมายขึ้นมาหนึ่งฉบับถึงชายชาวต่างชาติที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคุณเดนิสพ่อของคริสโตเฟอร์และผมก็แนบเรื่องราวความประทับใจวัยเด็กของคริสโตเฟอร์ที่เขาคิดว่าเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด ผมคิดว่าพ่อลูกน่าจะมีสิ่งที่ประทับใจร่วมกันบ้าง ผมส่งอิเมลไปตามที่อยู่อิเมลแอดเดรสที่ชายชาวต่างชาติคนนั้นได้ให้ไว้ในจดหมาย และผมก็หวังว่าเขาจะยังคงจะใช้อิเมลนี้
ผมไม่ได้หวังให้ครอบครัวกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วต่างคนอาจจะต่างมีคนใหม่แล้วก็ได้ ผมอยากให้คริสโตเฟอร์ลบภาพแสนเจ็บปวดในใจเขาหรือเขาอาจจะได้ช่องทางในชีวิตที่ดีขึ้นใครจะรู้จริงไหมครับ แต่ตอนนี้ผมได้แค่ภาวนาให้เขาติดต่อผมกลับว่าใช่เขาหรือไม่
“พี่เขม” ผมสะดุ้งจากการถูกสวมกอดเข้าทางด้านหลังของผม ก็คงไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับผมแล้วแหละนอกจากนายคริสโตเฟอร์ เมื่อวานเราคุยกันไว้ว่าจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เราจะเดินคุยกันโดยเขาจะเป็นเดินมารับผมที่บ้านพักด้วย
“ฟ้อด” คนที่กอดผมจากด้านหลังกำลังโน้มตัวเพื่อหอมแก้มผม
“พี่เขมทำแซนวิสให้ผมเหรอ”
“ก็ใช่นะซิถ้าพี่ไม่ทำให้เราจะทำให้ใครละ”
“ อ้อ!....โป้ง ปันปัน โจ้และอาร์ทด้วยนิ “ ผมพูดแกล้งคนที่ยืนกอดผมอยู่เอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของผม ลมหายใจอุ่นก็รดต้นคอผมไปด้วย
“ดูท่าทางยังง่วงอยู่เลยนะเมื่อคืนนอนดึกเพราะคุยกับพี่ใช่ไหมเนี๊ยะ ..ถ้าอย่างนั้นคืนนี้งดแชทนะ” ผมพูดก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าผ้าที่ผมใส่สมุดการบ้านเด็กเอาไว้เมื่อวานเอามาตรวจด้วย คริสโตเฟอร์แบมือมารับไป
“นอนดึกจะเรียนไม่รู้เรื่องเอานะคริส” ผมพูดเป็นเชิงเอ็ดนิดหน่อย คริสโตเฟอร์เดินลงไปยืนรอผมที่บันไดชั้นล่างสุดส่วนผมก็กำลังใส่กุลแจล๊อกประตูบ้านเสียก่อน ผมเดินลงก็พากันเดินออกไปทางทีสามารถลัดเลาะไปทางด้านหลังจะผ่านสนามฟุตบอลของโรงเรียน
“พี่ต้องใช้มาตราการเด็ดขาดกับเราซะแล้วนะคริส” ผมหันไปทำเสียงดุ อันนี้ดุจริงๆ
“ไม่เอาอะอยากคุยกับที่รักทุกวัน...อยู่โรงเรียนก็ไม่ได้คุยอย่างอื่นนอกจากในตำราเรียน..เลิกเรียนก็ได้คุยกันแค่ในชิทแชท..ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้เอง..อยากปืนหน้าต่างขึ้นมาหาใจจะขาด”
“อย่าได้ทำแบบนี้นเชียวนะ”
“ทำไมอะ”
“พี่อายเขา...มีหนุ่มปืนหน้าต่างหาแถมเป็นนักเรียนอีกต่างหาก..มีหวังพี่ได้โดยพักการสอนจริงๆแน่”ผมพูดคนข้างๆผมหัวเราะผมใหญ่เลย
“เมื่อคืนอ่านหนังสือถึงไหนแล้ว” ผมถามคริสโตเฟอร์
“ก็อ่านได้เยอะแล้วครึ้งเล่มแล้วแหละพี่เขม”
“ถ้าวันไหนเหนื่อยจะพักบ้างได้นะไม่ต้องอ่านทุกวันหรอก “
“ไหนเราจะซ้อมบาส เดือนหน้าแล้วไม่ใช่เหรอที่เปิดฤดูกาลแข่งขันแต่ละโรงเรียนนะ และนี้ก็ต้องลงแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษอีกละคริส “ ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงคนเดินแนบชิดกับผมจนไหล่ชนกับไหล่ผม
“ไม่หรอกพี่เขมผมไหว...ตอนนี้ผมไหว..และผมยอมที่จะเหนื่อยเพื่อให้ได้มาซึ้งสิ่งที่ผมคาดหวัง..และมันก็เป็นความสุขของเราสองคนด้วย” คริสโตเฟอร์พูดผมหันไปมองด้วยรอยยิ้ม
“เหนื่อยวันนี้เพื่อความสุขวันข้างหน้า” คริสโตเฟอร์พูดผมหันมายิ้มให้เขา..ไม่คิดว่าคนทะลึ้งๆแบบนี้ก็มีหลักการกับเขาด้วย
“ผมอยากจะรีบไปสอบให้เร็วที่สุดผมอยากเรียนจบไวไว ไม่อยากเป็นนักเรียนแล้ว “
“และถ้าผมเรียนจบผมก็จะได้กดพี่ทุกวัน..โคตรทรมารเลยเนอะพี่เขม..อาทิตย์หนึ่งได้สองวันเองอะ” ผมถึงกับสะดุดเท้าตัวเองหน้าแทบทิ่มพื้น ที่เขาพูดมาทั้งหมดและทำให้ผมยิ้มภูมิใจสุดท้ายคำตอบที่ได้คืออยากกดผมทุกวันนี้นะ ผมก็แสนจะภูมิใจจริงๆ ยังยิ้มให้ผมอีก ผมหันไปมองคนข้างพร้อมกับขมวดคิ้วมอง
“นี้คือเป้าหมายในชีวิตนายเลยใช่ไหมเนี๊ยะ”
“คนเราจะทำอะไรต้องมีเป้าหมายไม่ใช่เหรอพี่เขม”
“และก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านผมนึกถึงสิ่งนี้ปุ๊ปนะมันกระปรี้กระเปร่าเหมือนโดปลิโฟเลยอะพี่เขม.....มีแรงฮึดขึ้นมาทันทีทันใด” คริสโตเฟอร์บอกผมด้วยความภาคภูมิใจ
“เฮ้อ!! ...มันเริ่มจะทำให้พี่รู้สึกว่า พี่คิดผิดหรือคิดถูกที่ลงทุนให้นายไปสมัครสอบ GED เพื่อจะได้จบมัธยมปลายเร็วๆ รู้อย่างนี้ให้รอไปเถอะ 2ปี นั้นแหละค่อยจบ” ผมพูดและรีบเดินจั้มอ้าวให้เร็วขึ้นทันที
“โธ่พี่เขมอะ..หรือว่าพี่เขมไม่คิดถึงผมเลยอะ)))” ผมหยุดเดินทันทีแต่หยังไม่หันกลับไปมอง
“ผมคิดถึงพี่เขมนะ..อยากกอดอะ..และไม่ใช่ว่าอยู่ไกลกันเลยนะ อย่ใกล้ ยืนดูจากหน้าต่างก็เห็นแต่ทำไรไปไม่ได้มากไปกว่านั้น”
“แถมอยู่ในโรงเรียนต้องรักษาระยะห่างไว้แค่ครูกับนักเรียนทั้งที่ในใจนะเป็นมากกว่านั้น” คริสโตเฟอร์พูดผมหันหลังไปมองหน้า มันก็จริงนะผมเองก็รู้สึกแต่ก็ต้องพยายามอดทนเพราะว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วไงแต่คริสโตเฟอร์ก็ยังมีความอดทนไม่มากพอเท่ากับผมหรอก
ตอนนี้ผมสองคนเดินเข้ามาถึงเขตด้านหลังของห้องอาหารโรงเรียนแล้ว ผมคิดว่าคงจะต้องแยกจากเขาตรงนี้เพราะว่าวันนี้ผมมีเวรยื่นหน้าประตูทางเข้า
“ตอนเที่ยงเจอกันนะคริส” ผมพูดก่อนจะส่งกล่องแซนวิสให้คนตรงหน้าทำท่าจะเดินออก
“หมับ” ต้นแขนผมถูกจับไว้
“พี่เขมแต่นั้นนะมันยังไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของผมหรอก..ที่ผมอยากเรียนให้จบมัธยมและผมก็จะได้เข้ามหาวิทยาลัยและพอผมเรียนจบมหาวิทยาลัย..”
“ผมจะแต่งงานกับพี่เขม” ผมได้ยินแต่เหมือนจะไม่ค่อยแน่หูตัวเองผมสะบัดหน้ามองคนที่ดึงรั้งต้นแขนผมไว้แววตาคู่นั้นดูจริงจังมาก
“และผมจะดูแลพี่เขมเองให้พี่เขมพักบ้าง”
“เราแต่งงานกันนะพี่เขมหลังจากทีผมเรียนจบมหวิทยาลัยแล้ว..อยากให้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ผมนิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที นี้ผมกำลังถูกทาบทามอยู่ใช่ไหม
“พี่เขม” ผมสะดุ้งมันบอกไม่ถูกว่าดีใจหรือว่าตกใจ หรือช๊อก
“ผมพูดจริงๆนะ...เราแต่งงานกันนะ...พี่เขม”
“อันนี้แหละคือเป้าหมายสูงสุดที่ผมตั้งไว้...เรียนจบมหาวิทยาลัยและเราจะแต่งงานกัน” คริสโตเฟอร์พูด ผมมองคนตรงหน้าผมก็ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มปรากฏขึ้นตอนไหน แต่มันก็เผลอยิ้มออกไปแล้วซิ
“วี้ดวิ้ว!!!” เสียงผิวปากแซวผมสองคนจากเพื่อนๆของคริสโตเฟอร์เดินมานั่งที่โต๊ะพอดี
“เพื่อนแซวแล้ว...อะนี้แซนวิส..กินด้วยละ..ถ้าไม่กินอาหารเช้าหัวสมองจะไม่แล่นนะและจะเรียนไม่รู้เรื่อง....ชั่วโมงเรียนในคลาสก็สำคัญนะคริสตั้งใจเรียนละ...”
“ตอนเที่ยงเจอกันนะ” ผมและรีบเดินหันหลังออกผมเพิ่งจะรู้สึกเขินเป็นก็ตอนนี้แหละ
“คริส...พี่จะรอดูนะเป้าหมายสูงสุดนะ” ผมหันหันหลังกลับไปเรียกคริสโตเฟอร์อีกครั้ง เขาทำท่าตะเบะตอบรับให้ผมและเดินไปหาเพื่อนๆของเขา
“แน่นอนพี่เขมเพราะว่าพี่คือคนที่ผมจะแต่งงานด้วย...เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้เลย” ผมก็รีบเดินออกตรงขึ้นห้องพักครูทันทีเก็บสมุดหนังสือลงก่อนจะเดินลงไปยืนประจำหน้าที่หน้าประตูตรวจนักเรียนไม่เยอะมากหรอกครับเพราะส่วนใหญ่จะอยู่หอพัก อันนี้จะมีครูตรวจตรงหอพักอยู่แล้ว
หลังจากกิจกรรมเข้าแถวผ่านพ้นไป ผมก็กลับมานั่งตรวจการบ้านเด็กนักเรียนต่อ มีบ้างสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้คือ คริสโตเฟอร์ คำพูดของเขาที่บอกผมว่า เขาตั้งใจเรียนให้จบเพื่อจะได้แต่งงานกับผม ใช่ผมคิดถึงการมีแฟนสักคนและหวังจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า ไม่ใช่รักๆเลิกๆ
“นี้มีจดหมายจากกระทรวงเรื่องนำเสนอเด็กเรียนดีแต่ยากจนเพื่อเข้ารับทุนการศึกษา พี่อ่านเงื่อนไขแล้วก็ท้อแทนเด็กเลยค่ะ และใครจะมีเวลาให้ขนาดนั้น แม้จะอยากให้นักเรียนตัวเองได้ทุนก็ตาม” ครูนิดพูดขึ้น
“ทุนเด็กเรียนดีเหรอครับ เขาให้ได้กี่คนครับครูนิด”ผมลุกขึ้นถามทันที
“ตามในหนังสือนี้เขาแจ้งไว้ว่าจำนวนสิบทุนค่ะ ก็คงโรงเรียนละหนึ่งคนแต่เอกสารและหลักฐานเพื่อยืนยันว่าเหมาะสมที่จะได้รับทุน เยอะมากจริงๆคะครูและเรางานก็เยอะเหมือนกันค่ะ ..ก็คงปฏิเสธตามเคยคะ”
“ผมอยากให้ อนุชิตเข้ารับทุนนี้ครับครูนิด เขาเรียนเก่งแต่ขาดทุนทรัพย์”
“เข้าใจค่ะครูเขมแต่...”
“ผมยินดีทำให้ถ้าครูท่านอื่นๆไม่สะดวก และผมยินดีมากถ้าจะทำให้เด็กคนหนึ่งได้มีโอกาสได้เรียนต่อแม้ว่าเงินจะจำนวนไม่มากอย่างที่ทุกเข้าใจแต่มันอาจจะเพิ่มโอกาสทางการศึกษาของใครบางคนได้มาก”
“ครูจะเหนื่อยขึ้นนะซิค่ะ เอกสารยุ่งยากมากและไหนจะต้องไปดูบ้านเด็กไหนจะติดตามผลอีก ไหนจะต้องไปหาผู้ใหญ่บ้านเพื่อพูดคุยสอบถาม”
“ผมยินดีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นครูเขมถือหนังสือฉบับนี้ไปคุยกับผู้อำนวยการตอนบ่ายท่านกลับจากประชุมนะคะ”
“ได้ครับครูนิด”ผมตอบและพี่นิดก็ส่งเอกสารชุดนั้นให้ผมศึกษาดูก่อน
“ถ้ามีอันไหนไม่เข้าใจถามพี่ได้นะคะครูเขม”
“ครับผมเดี๋ยวผมขอศึกษาดูก่อนแล้วกันนะครับ”
ผมขึ้นทำหน้าที่สอนตามปกติ เมื่อสอนเสร็จผมก็กลับลงมานั่งอ่านเอกสารและรายละเอียดคุณสมบัติผู้เข้ารับทุนและแจกแจงดูว่าผมต้องทำอย่างไรบ้าง รายละเอียดมันเยอะจริง แต่ผมจะทำเพื่อให้นักเรียนที่ตั้งใจเรียนจริงได้รับโอกาสที่จะเข้ารับการศึกษาต่อผมอ่านไปจนได้เวลาพักทานข้าวผมก็รีบลงไปทาน ตอนเที่ยงครึ้งมีสอนคริสโตเฟอร์และวันนี้จะให้ข้อสอบไปลองทำสักยี่สิบข้อ
หลังจากที่ผมทานอาหารเสร็จผมรีบกลับขึ้นห้องหยิบหนังสือ ผมก็พบว่าแก้มกำลังอ่านอะไรสักอย่างให้ครูลินดากับครูถาวรฟังอยู่ ผมยืนมองสักพัก
“ลินดาให้แก้มอ่าน หนังสือเกี่ยวกุลสตรีไทยให้ฟังนะคะ...เพื่อจะแก่นิสัยม้าดีดกระโหลกได้บ้าง”ครูลินดาพูดขำ ขำ ผมยกนิ้วให้ว่าเยี่ยมก่อนจะเดินออกไป ผมเดินลงมาเจอคริสโตเฟอร์พอดี
“คริส”
“ผมเข้าห้องน้ำมานะครับครู”
“อืม” ผมแค่พยักหร้า พยายามรักษาครูกับนักเรียนแต่คนข้างๆผมนี้หยักคิ้วกวนผมตลอด ผมเดินถึงห้องสมถดก็ทำการติวทันทีเวลายิ่งมีน้อยๆอยู่
“ครูเขมนี้ขยันจังนะคะติวหนังสือให้นายคริสทุกเที่ยงเลยค่ะ”
“ส่วนเราคริส....อย่าทำให้ความครูเขาเสียแรงเปล่าละ” ครูสรีวรรณ์พูดผมหันไปยิ้มให้ ผมก็นั่งก้มหน้าก้มตาตรวจที่ผมให้เขาไปทำเมื่อวาน ผมนั่งตรงข้ามเขาพ่อตัวดีของผมอยู่แต่ผมรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังเขี่ยพิกัดที่สำคัญมากของผมอยู่ ผมเงยหน้ามองคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านทีผมไปหามาให้อ่านเสริม ดูทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เนียนมาก!
“คริส!..เอาเท้ากลับไปเดี๋ยนี้!” ผมพูดให้เสียงรอดไรฟัน ทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาอ่าน พอผมบอกก็หน้ามุ่ยนิดหน่อยก่อนจะชักเท้ากลับไป แม้เขี่ยตรงนั้นผมเพลินเลยนะ ผมก็เพลินครับไม่ใช่ไม่เพลินแต่นี้มันห้องสมุด น่าจริงๆ มีแฟนหื่นนี้เหนื่อยเหมือนกันนะ
--------------------------------------------------------------------------------------
คริสโตเฟอร์
หลังจากเลิกติวหนังสือกับพี่เขมผมก็เตรียมตัวไปเข้าแถวก่อนจะขึ้นเรียนคาบบ่าย แต่ยังพอมีเวลาเหลือผมจึงเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า ระหว่างที่เดินไปผมเดินส่วนทางกับแก้ม เธอแค่มองหน้าผมและเดินส่วนไปทันที ผมก็แค่มองหน้าเธอตอบ ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ถ้าเธอไม่ทำกับผมและครูเขมจนเดือดร้อนแบบนี้ ความเป็นพี่น้องน่าจะยังคงอยู่แต่นี้ไม่เลย มันหมดแล้ว
“พี่คริสคะ” ผมเห็นกี้นั่งอยู่มือจับข้อเท้าอยู่
“กี้เป็นอะไรหรือครับ”
“กี้สะดุดรากไม้นี้แล้วหกขล่มนะคะ”
“พี่คริสช่วยพยุงกี้ไปนั่งตรงนั้นหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้ซิครับจะให้พี่พาไปห้องพยาบาลเลยไหมครับ”
“ไม่เป็นไรคะพี่คริสแค่พยุงพากี้ไปและขึ้นไปเอาสเปย์ที่พ่นข้อเท้านะคะที่ครูสุมณฑาให้กี้หน่อยนะคะพี่คริส..ตอนนี้กี้ปวดคะพกี้เดินไปไม่ไหวหรอกคะ”
“ก็ได้ครับ” ผมพูดและหันหลังจะวิ่งไปที่ห้องพยาบาลผมวางเป้นักเรียนไว้จรงนั้นเพื่อจะได้วิ่งไปได้เร็วขึ้นหน่อย ผมวิ่งขึ้นไปถึงผมไม่เห็นครูสุมณฑา ผมเลยหยิบขวดสเปย์ลงมาแทนแต่พอลงมาถึงก็ไม่เจอน้องกี้แล้วแต่เจอแก้มแทนที่ยืนอยู่ข้างกระเป๋าผม
“แก้มทำอะไรนะ”
“ปะ...เปล่า..ไม่ได้ทำอะไร” แก้มพูดผมคว้ากระเป๋ามาถือไว้ผมไม่ไว้ใจอะไรเธอทั้งนั้น
“กี้ละ”
“มันไปแล้ว.....พี่นัดมันมาจู๋จี๋เหรอ”
“แก้มจะบ้าเหรอไม่มีใครเขาทำในโรงเรียนแบบนี้หรอก”
“ดีแล้วแหละที่พี่รู้ว่าที่ไหนควรที่ไหนไม่ควรและแก้มจะเตือนนะว่านางกี้นะมันไม่ได้แสนดีอย่างที่พี่คิด” แก้มพูดก่อนจะเดินออกไปทันที ผมรีบเดินกลับไปลานเอนกประสงค์เพื่อเข้าแถมกับนักเรียนคนอื่นๆ ผมเห็นไอ้พี่กายมันมองผมก่อนจะลุกไปหาครูอครชัย
“แยกย้ายกันขึ้นห้องเรียนได้แล้ว”
“ยกเว้นคริสโตเฟอร์ออกมาหาครู” ผมถึงกับทำหน้างง ว่าทำไมผมถึงถูกครูฝ่ายปกครองเรียกและจัวหวะที่ครูเขมยืนคุมเด็กนักเรียนเข้าแถวด้วย เขาจึงหันมามองผม ผมก็ส่ายหัวว่าไม่รู้เรื่องอะไร ไอ้โป้งก็ยืนมองผมด้วยความเป็นห่วง ผมแค่หันไปพยักหน้าก่อนจะเดินไปหาครูอครชัย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้นิดหน่อยก่อนจะได้ไม่อ่านตาลาย เฮ้อๆ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ดึกๆจะมาอีกครึ้งหลังนะ รักคนอ่านจัง
-
แอร๊ยยยยย มาต่อแล้วอ่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่คับผม เป็นกำลังใจให้นะคับ ว่าแต่นังกี้กะกายจะทำไรคริสอีกเนี่ย เฮ้ออออออ อดทนนะคริส
-
กายนี่ยังไงเกลียดไรคริสมากมายเนี่ย ทำตัวไม่สมเป็นรุ่นพี่เลย ซึ่งๆ หน้าล่ะไม่ทำ ต่อยตัวๆ ก็ส่งเพื่อนมา แต่ลอบกัดกับแขวะหาเรื่องนี่เก่งจริงเชียว เดี๋ยวเถอะ!! เราทายว่าแก้มเป็นคนช่วยคริสรึเปล่า?
-
กี้น่าจะเอาอะไรยัดใส่ในกระเป๋าคริสนะแล้วแก้มเห็นเลยจะเอาออกให้หรือเปล่า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คริสโตเฟอร์
ผมเดินออกมาหาครูอครชัย เป็นครูฝ่ายปกครอง ผมเองก็ติดบัญชีดำไว้เยอะอยู่ อันดันแรกคือเรื่องชกต่อยและคู่กรณีผมก็ไม่ได้มีหลายคนมีแต่พวกพี่กายนี้แหละและตามมาคือโดนเรียน
“นายคริส..ขอครูตรวจกระเป๋าเป้เธอหน่อยซิ” ครูอครชัยพูดว่าขอดูกระเป๋าเป้ของผม
“ทำไมเหรอครับครู” ผมถามครูอครชัยกลับและหันไปเหล่มองไอ้พี่กายที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าผม
“ส่งกระเป๋าเป้เธอมาใครครูเดี๋ยวนี้...คริสโตเฟอร์”
“ครูครับผมขอโทษนะครับนี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ” ครูเขมเข้ามาถามครูอครชัย
“นายกายบอกว่าในกระเป๋านายคริสมียาเสพติดนะครับครูเขม” ครูอครชัยพูด
“ผมไม่เคยเสพยานะครับครู” ผมรีบปฏิเสธทันที ถึงผมจะเกเรแต่ว่าผมไม่เคยคิดจะหันไปลองสิ่งของพวกนั้น
“ส่งกระเป๋ามาให้ครูคริส” ครูอครชัยบอกผม ผมหันไปมองหน้าครูเขม และพี่กายนะยืนเลิกคิ้วมองผม นักเรียนที่กำลังทะยอย แก้มยืนมองผมอยู่ผมหันไปและมองไปที่แก้มอย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนใส่นะ กี้ก็ยืนมองผมอีกมุมหนึ่ง ผมจำใจส่งกระเป๋าให้ครูอครชัยเปิดดู ครูเขาเททุกอย่างออกจากระเป๋าผมมันก็มีแค่หนังสือและอุปกรณ์การเรียนแค่นั้น ครูอครชัยหันไปมองหน้าพี่กาย
“ในกระเป๋าด้านหน้าครับ”
“เดี๋ยวนะครับครู..ผมว่ามีอะไรแปลกๆ ” ครูเขมพูดและมองหน้าพี่กาย ส่วนพี่กายมันหาได้แสดงอาการเคารพครูเขมไม่ มันยืนเอามือล้วงกระเป๋า
“ยืนดีดีๆ หน่อยนะนายกายครูเขมเขาเป็นครูที่นี้นะ..เธอควรให้เกียรติครูทุกคน” ครูอครชัยพูด
“ทำไมเธอถึงรู้ละ.....เหมือนกับว่าเป็นคนใส่ลงไปเองอย่างนั้นแหละ..กาย” ครูเขมพูด ทำให้พี่กายชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“น้องกี้เขาบอกผมว่าเขาเปิดกระเป๋านายคริสเจอนะครับครูเขม..น้องเขาเลยวิ่งมาบอกผม..... เพราะเห็นว่าผมนะเป็นรุ่นพี่” ผมหันไปมองกี้ที่เธอให้ผมขึ้นเอาสเปย์พ้นข้อเท้าและพอลงมาเธอก็หายไป กี้เห็นผมหันไปมองเธอก็รีบเดินขึ้นไปทันที
“โรงเรียนนี้เข้าโครงการต่อต้านยาเสพติดไม่ใช่หรอครับ..ถ้ามีคนกล้านำยาเสพติดเข้ามาแบบนี้ได้..ผมคิดว่าครูควรจะใช้มาตราการเด็ดขาด..ไล่ออก” พี่กายพูดเขาไม่ได้มองหน้าผมสักนิดสายตาจับจ้องมองที่ครูเขมมากกว่าเหมือนการท้าทาย
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงต้องทำโทษตามจริง... “ครูฝ่ายปกครองพูดก่อนจะเปิดดูกระเป๋าด้านหน้าแต่ว่ามันมีแค่ลูกอมธรรมดา ผมจำได้ว่าแก้มชอบซื้อกิน
“ไม่เห็นมีอะไรเลย...มีแค่ลูกอมธรรมดา..นี้นายโกหกครูเหรอ” ครูอครชัยพูด พี่กายทำสีหน้าตกใจ ผมยืนเลิกคิ้วมองพี่กายว่ายังไง
“ ไม่จริงอะ....” ครูเขมและครอครชัยหันหนาไปมองที่พี่กายพร้อมกัน
“ผมว่าต้องซ้อนไว้ที่ไหนสักที่ครูค้นตัวดูซิครับ”ไอ้พี่กายพูด ผมก็ล้วงมือเข้าไปและควักด้านกระเป๋ากางเกงทั้งสองด้านออกมาให้ดูและกระเป๋าเสื้อนักเรียนด้วยว่าไม่มีอะไรซ้อนอยู่ แม้กระทั้งรองเท้าผ้าใบผมก็ถอดมาเคาะให้ดูด้วย ก็ไม่มีอะไร ผมยืนมองหน้าให้พี่กาย ใบหร้าที่มั่นใจว่าผมจะโดนข้อหาหนักหายไปหมดสิ้น
“ก็กี้..เขา..” ไอ้พี่กายจะหันไปมองหากี้แต่ทว่ากี้ไม่อยู่แถวนี้ซะแล้วนางชิ้งเดินหนีขึ้นไปแล้ว
“พอได้แล้ว” ครูอครชัยพูด
“เอาเป็นว่าไม่มีอะไรและนายอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะไม่ใช่เรื่องที่จะมาล่อเล่นนะ..นายจะโดนภาคทัณฑ์ นายจะจบม.6 แล้วนะกาย..คราวนี้ต่อให้พ่อเธอมาขอครูก็คงจนปัญญาจะช่วย” ครูอครชัยพูด
“ไปขึ้นห้องเรียนกันได้แล้ว” ครูอครชัยบอกผมกับพี่กาย และพี่กายก็เดินแยกออกไปอย่างหัวเสีย ผมหันมามองหน้าครูเขม นี้แสดงว่ากี้หลอกผมเรื่องเท้าเจ็บและอย่าบอกนะว่าทำตามคำสั่งให้พี่กายมันนะ พี่เขมไม่ได้พูดอะไรสักนิด พี่เขมเดินกลับขั้นตึกทันที ผมเห็นแก้มแอบมองผมอยู่ผมนึกขึ้นมาได้เธอเข้ามาที่กระเป๋าผมตอนที่ผมเดินลงมา ผมรีบวิ่งไปหาแก้มแต่เธอกลับรีบเดินหนีผม
“แก้ม...แก้ม...พี่ขอโทษ..แก้มช่วยพี่ใช่ไหม” ผมดึงแขนของแก้มไว้
“ใช่!แก้มช่วยพี่เอง ...เพราะว่าแก้มเห็นนางกี้นะมันกำลังเอาห่ออะไรใส่ไว้และมันก็โทรบอกผัวมันว่ามันใส่แล้ว...และแก้มเองที่เป็นคนไปหยิบมันออกมา! “
“แต่พี่ก็มองว่าแก้มจะทำอะไรไม่ดีกับพี่”
“แต่ถ้าแก้มจะไม่ทำก็ได้นะ..และคนที่รู้สึกผิดคงเป็นครูเขม..แต่..” แก้มพูดและเงียบนิ่งไป
“แก้มพี่ขอโทษ” ผมพูดคำว่าขอโทษที่มองแก้มไม่ดีตอนที่เห็นแก้มมายุ่งกับกระเป๋าของผม
“แก้มก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแก้มจะช่วยทำไม...ทั้งที่รู้ว่าทำไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น..พี่ก็ยังมองว่าแก้มเป็นเด็กไม่ดี”
“แก้มพี่ขอโทษแต่พี่ให้มากกว่าพี่ชายไม่ได้จริงๆ”
“แก้มรู้แล้วแหละว่าทำไมพี่รักครูเขม..แต่แก้ม...แก้ม..ก็ยังรักพี่อยู่นิ...” แก้มพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป ผมเดินตามขึ้นไปเช่นกัน พวกไอ้โป้ง ปันปัน อาร์ท และโจ้ ยืนรอผมอยู่
“เกิดอะไรขึ้นวะคริส” โจ้รีบถามผมทันที
“ไอ้พี่กายมันกะทำให้กูโดนไล่ออก..มันให้กี้เอายามาใส่กระเป๋ากูแต่..”
“แต่อะไรอะ” ปันปันถามผม
“แก้มมาหยิบมันออกไปซะก่อน...”
“นางน้องกี้นี้มันทำแบบนี้เพื่อะไรวะ” อาร์ทเอามือเท้าซะเอว
“โรงเรียนนี้อยู่ยากขึ้นทุกวันชะนีแต่ละตัวดุฉิบหายเลยวะ” ไอ้โป้งพูดก่อนจะหันมามองมามองหน้าผม
“กี้...มันนะเมียไอ้กาย...กูได้ยินพวกเด็กๆมันพูดกันว่าไปเอากันบนตึกนะห้องเรียนไม่รู้ว่าห้องไหนไม่อยากไปแอบดูเสียสายตา” ไอ้โจ้พูด ผมก็ได้ยิน
“ไปขึ้นเรียนเถอะวะ ..ระวังตัวด้วยละมึงไอ้คริส” ไอ้โป้งพูดและหันไปโอบเอวปันปัน ขึ้นห้องเรียนพวกไอ้โจ้และไอ้อาร์ทมันลงไปเรียนวิชาพละกับครูประวิทย์ต่อส่วนผมก็เดินขึ้นห้องเรียนผม คายบ่ายวันนี้เรียนกับครูเขมด้วย
“คริส...”
“เลิกเรียนค่อยคุยกันนะพี่เขม...”
“อืมม” ครูเขมพยักหน้าแค่นั้นและเดินเข้าห้องเรียนไปทำการสอนตามปกติ วันนี้พี่เขมให้ทำงานกลุ่ม ผมเห็นสีหน้าครูเขมดูกังวลกับเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายมาก นี้ไอ้กายมันกะจะให้ผมถูกไล่ออกเลยงั้นหรือ มันเล่นผมแรงขนาดนี้เลยเหรอ
------------------------------------------------------------------------------------
ครูเขมชาติ
หลังจากหมดเวลาทำการเรียนการสอน ผมก็เตรียมจะกลับบ้านพักวันนี้มีสอนติวภาษาอังกฤษนักเรียนชั้น ม.2/3 มีไม่กี่คนหรอกครับแค่สิบเอ็ดคนถ้ามีแก้มอีกคนตามที่ผมได้บอกเขาไว้ก็คงจะสิบสองคน ผมรีบเดินกลับบ้านพักก่อนเลย
“นางแก้มปล่อยฉันนะ..ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง..”
“ถ้าแกยุ่งกับพี่คริสอีกนะแกโดนหนักแน่นางกี้..ฉาด!”
“อีเชี้ยนี้ออกไปจากตัวกูนะ..มึงรู้ไหมว่ากูนะใคร...กูเมียพี่กาย...ฉาด!” เสียงที่ดังเล็ดรอดออกมาผมถึงกับรีบเดินไปยังจุดนั้น
“คนตบกันวะ” ผมได้ยินเสียงเด็กนักเรียนพูดผมรีบเดินไปดู แก้มกำลังนั่งค่อมร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผมเคยเห็นเธอในบอร์ดนักเรียนดีเด่น เธอเป็นคนถือคฑาไม้หนึ่งของโรงเรียนนี้
“แก้ม...หยุด..เดี๋ยวนี้..เธอทำอะไรเพื่อนนะ”
“ครูบอกให้เธอหยุดแก้ม!! ” ผมรีบดึงแขนแก้มที่ค่อมลงมือตบหน้าผู้หญิงคนนั้นแบบไม่ต้องนับกันเลย แก้มก็ต้องลูกตามที่ผมดึงรั้งเธอ
“ครูคะนางแก้มมันตบหนูคะ”
“ก็แกนะทำชั่ว...อย่าให้รู้นะว่าแกกล้ามาเอาอะไรใส่กระเป๋าพี่คริสอีกไม่อย่างนั้นเจอหนักแน่” แก้มพูด ผมหันไปมองเด็กผู้หญิงที่แก้มพูดถึง อย่าบอกว่าเรื่องเมื่อตอนบ่ายเป็นฝีมือผู้หญิงคนนี้ เธอหน้าเปลี่ยนสีทันที
“ฉันไม่รู้เรื่อง…แกพูดบ้าอะไร” ผู้หญิงคนนึ้นพูดและรีบคว้ากระเป๋านักเรียนเดินแทรกตัวออกไปทันที
“แก้ม...เรื่องเมื่อตอนบ่ายใช่ไหม...เธอเป็นคนช่วยคริสโตเฟอร์ใช่ไหม..แล้วเขาเอายาใส่ไว้ในกระเป๋าคริสโตเฟอร์จริงๆเหรอแก้ม” ผมถามแก้ม เธอยื่นนิ่งไม่ตอบอะไรผม
“ไม่ตอบครูไม่เป็นไรแก้ม...เธอทำถูกแล้วนะ...นี้แหละแปลว่าเธอเริ่มรู้จักความรักแล้วนะแก้ม รักคือการให้...โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน”
“เอาละ...ครูหวังจะได้เจอเธอในคลาสติววันนี้นะแก้ม” ผมพูดก่อนจะเดินออกไปเพื่อจะได้เข้าบ้านพักรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อรีบไปเข้าห้องสอนก่อนห้าโมงครึ้ง
“พี่เขม” เสียงคริสโตเฟอร์เขาวิ่งมาหาผมพร้อมกับหิ้วอาหารที่ผมสั่งแม่ค้าไว้ด้วย
“พี่สั่งเยอะเลยสั่งเพื่ออนุชิตอีกแล้วใช่ไหมอะ”
“แล้วเราให้เขาไปหรือเปล่า” ผมหันมาถามคริสโตเฟอร์
“ให้ซิผมแบ่งไปสองอย่างนะครับพี่เขม” คริสโตเฟอร์ตอบผมก่อนจะหยิบถุงอาหารใส่ไว้ในตู้เย็น ผมหันไปยิ้มตอบคริสโตเฟอร์
“พี่เขม...เรื่องเมื่อตอนบ่าย”
“พี่รู้เรื่องแล้วแหละคริส..ฝีมือนายกาย” คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผมด้วยความแปลกใจ
“พี่รู้ตอนที่แก้มกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนะเขาตบกันและพี่ก็เลยถามแก้มว่าเรื่องเมื่อตอนบ่ายแก้มเป็นคนช่วยเราใช่ไหม”
“และเขาตอบว่าใช่” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า ผมยืนตรงหน้าเขาพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองของคริสโตเฟอร์ไว้
“พี่เชื่อว่าคนดีพระคุ้มครองแค่เราตั้งมั่นเป็นดีส่วนคนที่คิดร้ายสักวันมันจะแพ้ภัยตัวเองคริส”
“ผมรอวันนั้นไม่ได้หรอกพี่”
“ทำไมละ”
“เมื่อไหร่ละ..และพวกไอ้กายนี้มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย..มันก็ยังสุขสบายแถมมันยังพยายามทำให้ผมออกจากโรงเรียนให้ได้ด้วยวิธีที่สกปรก” คริสโตเฟอร์พูด
“ต่อไปก็ระวังตัวเองนะ..รู้ไหม”
“ผมเหนื่อยแต่พอเห็นหน้าพี่เขมแล้วผมรู้สึกดีขึ้น”คริสโตเฟอร์พูดพร้อมกันสวมกอดผมทันที ผมก็กอดคนตรงหน้ากลับ
“พี่ต้องรีบไปสอนติวแล้วคริส” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า ผมเดินลงจากบ้านพร้อมกันและเดินกลับไปที่โรงเรียน เราเดินคุยกันถึงเรื่องอนาคตร อันที่จริงเด็กคนนี้เขามีหลายสิ่งที่น่าสนใจมากและเขาไมได้เป็นเด็กที่เหลวไหลไม่มีอนาคตอย่างที่ใครๆเข้าใจ พ่อผมเดินมาถึงหน้าตึกก็แยกย้ายกัน คริสโตเฟอร์เดินแยกตัวออกไปเล่นบาสกับเพื่อน ส่วนผมก็เดินขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการติวภาษาอังกฤษ สิ่งที่ทำให้ผมดีใจคือแก้มเธอนั่งอยู่ในห้องเรียนด้วย
“ครูดีใจนะแก้มที่เธอเข้าเรียนติวกับครูวันนี้” ผมพูดก่อนจะเดินไปที่หน้ากระดานไวท์บอร์ด เพื่อทำการเรียนการสอนตามปกติ แต่แก้มอาจจะไม่ค่อยเข้าใจผมก็ต้องคอยอธิบายเนื่องจากแก้มเขาที่หลังที่ผ่านมาแก้มไม่เคยเข้าเรียนติวเลย
“เอาละ...วันนี้ครูจะให้การบ้านนะ...ครูจะให้บทความจากหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษไปแปลมาส่งครุ..ครูมีคะแนนให้คนละ 20 คะแนน “
“กลับบ้านได้แล้วครับ” ผมพูด นักเรียนก็แยกย้ายลงจากตึกกันแก้มก็รีบเดินลงไปเช่นกัน ผมหวังว่าเขาจะเข้าเรียนแบบนี้ทุกครั้งไป
หลังจากที่ผมปิดหน้าต่างประตูห้องเรียนผมก็รีบเดินตามลงมาที่ชั้นล่างสุด คริสโตเฟอร์ ปันปัน และโป้ง กำลังยืนคุยอยู่ด้วยกับแก้ม และผมเห็นผู้หญิงวัยไม่ถึงกลางคนเดินตรงมาที่คริสโตเฟอร์ยืนอยู่
“นางแก้ม! ฉันนึกว่าแกกลับไปบ้านแล้วซะอีกและนี้อะไร แอบมาคุยกับไอ้..ไอ้..ฝรั่งขี้นกอีกแล้วเหรอนังแก้ม”
“แม่หนูเรียนติวภาษาอังกฤษต่างหากละแม่”
“แกนี้นะเรียนติวภาษาอังกฤษเห็นแต่ก่อนฉันถามว่าจะเรียนไหมแกบอกไม่ชอบไง”
“ตอนนั้นไม่อยากเรียนเพราะเรียนไปแม่ก็ให้ฉันจบแค่ม.3อยู่ดีนั้นแหละแต่ตอนนี้หนูอยากเรียนแล้วหนูเรียนต่อด้วย”
“ขอโทษนะครับคุณแม่..แก้มเขาเรียนภาษาอังกฤษกับผมครับ” ผมรีบเดินเข้าไปบอกกับผู้หญิงที่ดูท่าทางดุหน่อยและคงเป็นแม่ของแก้ม
“แล้วคุณเป็นใคคะ” ผู้หญิงคนนี้นหันมาถามผม
“ผมเป็นครูครับ” ผมตอบ
“แล้วไป...ฉันก็นึกว่าแกมาคลุกอยู่กับไอ้ฝรั่งขี้นกนี้ ไปได้แล้วกลับบ้าน นี้ป้าแกเขามาเยี่ยมนะ เขาถามหาแกอยู่กำลังจะคุยเรื่องจะทำวีซ่าให้แก และเขาจะได้พาไปแต่งตัวสวยๆ ยืนตามร้านอาหาร “
“ไม่แน่ไม่ต้องเรียนมันแล้วที่นี้นะ อยากมีผัวทั้งหาดีกว่าไอ้ฝรั่งขี้นกนี้หน่อยนะรู้ไหม....พ่อมันยังทิ้งไปไหนก็ไม่รู้..แกนี้มันก็หัวไว้กั้นหูอย่างเดียวเลยไม่รู้จักคิดว่าใครดีไม่ดี...บร้าๆ ” แม่ของแก้มพูดผมรู้ว่ามันทำร้ายจิตใจคนทที่ยืนฟังอยู่ไม่น้อยเลย ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ เขาได้แต่ยืนมองส่วนพวกโป้งและปันปันก็เดินหันหลังกลับ
“คริส” ผมเรียกคริสที่ยืนนิ่งเงียบ
“ทำไมเขาต้องมองว่าผมเป็นไอ้ฝรั่งขี้นกด้วย...ผมโดนใครๆว่าผมแบบนี้ตั้งแต่ผมเรียนอนุบาลแล้วนะพี่เขม”
“ไม่เอานะ..พี่รู้ว่านายมีดีกว่านั้น”
“หิวไหม”ผมก้มหน้าลงถามคริสโตเฟอร์
“ไปหาอะไรทานกันที่บ้านพี่ดีกว่า...ไปสอนที่บ้านด้วยแล้วกัน” ผมพูดกับคริสโตเฟอร์และดันเขาให้เดินออกคริสโตเฟอร์เงียบตลอดทางจนเดินมาถึงบ้านพัก ผมวางหนังสือลง
“ทานข้าวกันก่อนนะพี่รู้สึกหิวนะ”
“ผมไม่หิวอะพี่เขม”
“นะทานหน่อยและเดี๋ยวจะได้ติวให้ “
“เออ...หรือว่าจะหยุดหนึ่งวันก็ได้นะดุท่าทางเราเพลียๆ” ผมพูด ผมเห็นว่าคริสโตเฟอร์ไม่ได้โตตอบอะไรผมจึงลุกขึ้นจะแกะอาหารออกมาอุ่นในไมโครเวฟ
“หมับ” คริสโตเฟอร์จับข้อมือผมไว้
“พี่กอดผมหน่อยได้ไหม”
“พี่เขมกอดผมหน่อยซิ..พี่เขม” คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองผมแววตามันดูฉ่ำๆ ผมทรุดตัวกลับไปนั่งและกางเขนแค่นั้นคริสโตเฟอร์โผ่เข้ามากอดผม ผมรับรู้ได้ว่าอกเสื้อผมเปียก
“ผู้ชายร้องไห้ได้ใช่ไหมพี่เขม”
“ร้องเถอะ...ไม่มีกฏข้อไหนห้ามผู้ชายร้องไห้นิ” ผมพูดพร้อมกับเอามือลูปหัวคริสโตเฟอร์เบาๆ
“นอนกับพี่ไหมคืนนี้” ผมถามคนที่ผมกอดอยู่ เขาพยักหน้าตอบผมเบาๆ ผมนั่งปลอบโยนเด็กเกรียนของผม ตอนนี้เป็นเด็กน้อยขี้แหยไปซะแล้ว ผมลุกไปอุ่นอาหารคริสโตเฟอร์ก็ลุกมาช่วยผมจัดโต๊ะก่อนจะมานั่งทานกัน วันนี้คงเจอมาหลายเรื่องอยู่เลยทำให้เขากินได้น้อยกว่าทุกวัน หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็บอกให้คริสโตเฟอร์ไปอาบน้ำก่อนผมจัดการเก็บล้างทุกอย่างเอง พอเสร็จปุ๊ปผมก็อาบน้ำที่หลังสุด
“คริส” ผมเห็นคริสเขาเปิดอ่านจดหมายจากชาวต่างชาติที่เขียนมาขอร้องให้พ่อผมช่วย ผมขึ้นไปบนที่นอนช้าๆ คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม
“เขาตามหาผมจริงๆใช่ไหมพี่เขม”
“เขาคนนี้จะใช่พ่อผมไหม”
“พี่เชื่อว่าใช่...คริส..พี่เชื่อว่าเขาใช่” ผมพูด คริสโตเฟอรวางจดหมายนั้นลงก่อนจะหันกลับมาเขาใช้อุ้มมือโอบใบหน้าของผม เอียงคอเล็กน้อยๆ ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นประกบริมฝีปากบางๆของผม ผมเองก็จูบตอบกลับ ปลายลิ้นนุ่มๆนั้นสอดเข้ามาควานหาความหวานในปากผม ควานไปทั่วทั้งกระพุ้งแก้มก่อนจะวนมาหยอกเล่นกันปลายลิ้นของผม
“รอเสาร์อาทิตย์ดีกว่า” คริสโตเฟอร์หยุดการกระทำแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย แต่ผมก็ว่าดีนะ
“ดื่มนมก่อนนอนนะพี่ออกไปเอามาให้” ผมพูดและลุกไปรินนมใส่แก้วให้คริสโตเฟอร์ พร้อมกับเดินกลับมาส่งแก้วนมให้คนที่นอนเปิดดูอิเมลของผมไปด้วย คริสโตเฟอร์รับแก้วผมนมผมไปดื่ม
“พี่เขม...ส่งมาหาพี่ด้วยจาก..ณัฐกานต์”
“หึ ? “ผมไม่อยากจะเชื่อเลย คริสโตเฟอร์เปิดให้ผมด้วย
“เขมสบายดีไหม..เป็นไงบ้างความรักครั้งใหม่ขอบเขม มันดีกว่าตอนที่อยู่กับกานต์ใหม่..เขมรู้ไหมว่ากานต์ เหมือนคนที่มีเสื้อผ้าใส่แต่ยังไม่พอใจอยากจะได้ของใหม่ ..เขม..กานต์..คิดถึงเขม..คิดถึงคนที่เคยทำทุกอย่างเพื่อกานต์..คิดถึงคนที่เคยเช็ดตัวให้กานต์ตอนที่เมากลับมา..คิดถึงคนที่คอยเป็นห่วงคอยถามว่าทานยาหรือยังเวลาที่กานต์ไม่สบาย..คิดถึงความฝันที่เราเคยวาดไว้ด้วยกัน...มันไม่มีวันกลับมาอีกแล้วใช่ไหมเขม...กานต์เพิ่งจะรู้ว่ากานต์เสียคนที่รักกานต์หมดหัวใจไปเพราะความไม่รู้จักพอของกานต์เอง..” ผมอ่านไป ก็สังเกตุเห็นสีหน้าที่กังวลของคริส ผมเลยตัดสินใจกดลบและบล๊อก คริสโตเฟอร์หันมองหน้าผม
“พี่ไม่ทำร้ายจิตใจคนที่อยู่ข้างพี่ที่สุดหรอกครับ”
“ขอบคุณนะครับพี่เขม”
“นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพักด้วย.”
“นอนพักซะพรุ่งนี้จะดีขึ้น..เชื่อพี่นะ...พรุ่งนี้เช้าพี่จะสั่งโจ๊กไปนั่งกินกับเราและเพื่อนๆ ..ไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกัน...นานแล้ว”
“ครับ..ฝันดีนะครับที่รัก..จ๊วบ”
“ฝันดีครับ” ผมพูดและจูบคนที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเบาๆ ก่อนจะพากันล้มตัวลงนอนผมเอื้อมไปกดปิดไฟที่หัวเตียง ทันทีที่ร่างผมเอนลงบนที่นอนคนข้างๆก็สวมกอดผมทันที ผมใช่มือลูบหัวเบาๆ ไม่นานคนข้างๆก็หลับสนิท ผมรับรู้ ได้จากจังหวะการหายที่สม่ำเสมอกัน ผมเองก็กำลังจะหลับตาลงตามเช่นกันด้วยความอ่อนล้า ผมหวังแค่ว่าจะไม่มีอะไรที่มากระทบกระเทือนจิตใจคนที่ผมกอดไว้อีก เขาไม่ใช่ประอิฐพระปูนนะที่ได้รองรับได้ทุกเรื่องไป และผมก็คงต้องดูแลเขาให้มากขึ้นช่วงนี้มันเหมือนหัวเลี้ยวหัวต่อของเขาเหมือนผมต้องประคองเขาไปให้ได้
"ทนอีกหน่อยนะคิดพี่เชื่อว่า คริสจะผ่านมันไปได้
-----------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วนะจบตอน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
:pig4: รักคนอ่านจัง
-
ง่าาาาา.....คืออะไรยังไง
-
เอาใจช่วยทั้งคู่นะค๊าาาา สู้ๆ คะ
-
กายต้องโดนแบบนี้ :z6: :z6: ส่วนนังกี้ :beat: :beat:
ขอบคุณนะคับที่มาต่อให้อ่า
-
สงสารคริสนะ คิดซะว่าคนทำกรรมมันมีเยอะจนกรรมมันตามมาช้าแล้วกันนะคริส
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแปะไว้ก่อน
-
สู้คร้าา
-
เข้าใจคริสนะที่มีคนเรียก ไอ้ฝรั่งขี้นก คนบางที่เขาก็เรียก บางที่เขาก็ไม่เรียก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ณัฐกานต์จะกลับมาหาเขมซินะ เป็นเค้านะไม่บล็อคเมล์หรอก แต่จะส่งเมล์ตอกกลับไปให้เงิบเลย ชิ ตอนนี้แก้มน่ารักมากกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เอาจริงแอบสงสารแก้มนะ แม่แก้มกดดันมาก
-
เห็นคอมเม้นแล้วมีกำลังใจมากมายเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆนะ ... กอดคนอ่าน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
วันนี้ไม่ได้ลงนะมาลงให้อ่านพรุ่งนี้นะ ขอไปพักทำสารบัญก่อนและแก้ไขขนาดอักษรก่อนนะ ตอนแรกที่ลงมันก็ไม่ใหญ่(แอบคิดว่าเป็นที่คอมพิวเตอร์เราอะเปล่า)
ปล.ตอนหน้าพิเศษโป้งVSปันปัน อาจจะมีแอบน้ำตาซึมเล็กน้อยคู่นี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์เพอเฟคเหมือนคู่โจ้กับอาร์ท แต่คู่นี้เขาจะสู้ไปด้วยกัน
-
เหอะ เหอะ เหอะ นางกี้ ไอ้กาย เลวอ่ะ
เกือบไปแล้วนะคริส
-
อยากให้คริสไปสอบเทียบไวไวจะได้หมดปัญหา เหนื่อยแทนคริสจริงๆ :ling3:
-
พิเศษของโป้งVSปันปัน ขอแค่โป้งจะไม่ปล่อยมือปันปัน
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนจะเข้าแถว ผมได้ยินเสียงคนคุยกันทางด้านท้ายตึกผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงไอ้กาย ผมหันมามองหน้าปันปัน ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางเดินไปแต่ปันปัน ดึงแขนผมไว้
“อย่าเลยโป้ง...ปันปัน กลัวมันจะทำอะไรโป้งนะ”
“มันไม่กล้าหรอกน่า...” ผมหันไปบอกคนข้าง (ยิ่งนับวันก็ยิ่งรักผมเพิ่งจะรู้ว่าเป็นคนที่ถูกรักนี้มันดีแบบนี้นี้เอง ผมเดินออกไปยืนตรงมุมเสา
“จะมาเอาอะไรกี้..งานก็ทำไม่สำเร็จกะอีแค่เอายาไปใส่ไว้ในกระเป๋าให้คริสมันแค่นี้เธอยังทำพล้าดเลย” เสียงไอ้กายมันโวยวายใส่กี้
“แต่กี้ทำได้แล้วนะพี่ต้องไปโทษนางแก้มมันต่างหาก”
“ไม่รู้ละวันนี้พี่ต้องพากี้ไปดูหนังนะเราเป็นแฟนกันนะ”
“แฟนบ้าอะไรใครบอกเธอ..อ้อเลิกไปโพนทะนาบอกใครต่อใครนะว่าเธอเป็นเมียพี่...เลิกทำซะก่อนที่พี่จะเปิดเผยให้ทุกคนรู้ว่าพี่ไม่ใช่ผัวคนเดียวของเธอกี้” ไอ้พี่กาย ผมยืนกอดอกแสยะยิ้มอย่างสมเพศตนสวยประจำโรงเรียน กี้เธอยืนหน้าซี้ดเผือดไปเลย
“ทำไมละ พี่เป็นผัวกี้นะ..และมันก็เป็นเรื่องจริง!”
“หึๆ”เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นของพี่กาย ไอ้นี้นะเหรอเรื่องฟันผู้หญิงทิ้งจะขึ้นชื่อแล้วทำไมคนสวยๆอย่างกี้ยังไปหลงมันอีกวะ ผมละไม่เข้าใจเลย
“นี้ไอ้อั๋นมันก็ผัวเธอ..ไอ้เอกอีกละ...ห๊ะ!”
“คิดเหรอว่าพี่จะเอาคนมากผัวอย่างเธอมาเชิดหน้าชูตาว่าเป็นแฟน เมีย ...ไปไหนก็ไปเลยไปกี้อย่าให้กูหมดความอดทนนะ”
“ฉันจะไปหาพ่อแม่พี่”
“ก็ไปซิ ...ท่านนะเข้าใจว่าของเล่นก็คือของเล่นและ...ลองดูนะว่าคลิปที่โดนพวกไอ้อั๋นกับไอ้เอกนะมันจะไม่แพร่ออกไปทั้งโรงเรียน...ก็ลองดู”
“ไอ้พี่กาย..ไอ้พี่ชั่ว..ฮือๆ..พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง..”
“หยุด!! ..อย่ามาทุบตีกูแบบนี้คราวหน้ามึงโดนแน่...กี้” ไอ้พี่กายมันง้างฝามือทำท่าจะตบกี้
“ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง...อยากรู้ว่าจะดังเท่ากับความสวยเธอมั้ย..ไอ้คลิปที่โดนรุมนั้นนะ.แถมมันดูก็รู้ว่าเธอสมยอม” ไอ้กายนี้มันเลวได้ดีจริงๆ และกี้ก็วิ่งร้องไห้ออกไปผ่านพวกผมสองคนออกไป กี้หันมามองผมกับปันปันแว๊ปหนึ่ง
“กูจะทำยังดีวะ ...ถ้าไม่มีนางแก้มเข้ามายุ่งวันนั้นไอ้คริสมันคงถูกไล่ออกไปแล้ว” ไอ้กาย ผมเดินออกมาจากที่หลบมุม แม้ว่าปันปันจะดึงแขนผมไว้ก็ตาม ไอ้พี่กายมันหันมามองผม มีเพื่อนมันสองคนแต่ไอ้สองคนนี้มันไม่กล้ากับผมหรอก
“ยืนแอบฟังคนอื่นไม่มีมารยาทปะว่ะ”
“มารยาทไว้ใช่กับคนที่สมควรวะ แต่คนอย่างมึงนะไม่น่าจะได้สมควรได้รับหรอกไอ้กาย”
“มึงจะทำอะไรกูไอ้โป้ง”
“หมับ” ผมจับที่คอเสื้อมันทันที ไอ้กายมันหน้าซี้ดเป็นไก่ต้มทันที ผมดันมันอัดไว้กับกำแพงและหันไปชี้ไอ้สองตัวที่ยืนอยู่ว่าอย่าเข้ามาหาเรื่องเจ็บตัว มันก็ถอยหลังมันรู้จักผมดี
“เลิกยุ่งกับไอ้คริสซะ...ไม่อย่างนันมึงนะได้กลับไปนอนหยอดน้ำเกลืออีกรอบแน่...และกูนี้แหละที่จะต่อยมึงเอง..กูไม่แคร์หรอกถ้ากูถูกไล่ออกหรือพักการเรียนสาเหตุเพราะกูต่อยลูกตำรวจอาการสาหัส!” ผมพูด สีหน้าผมจริงจังแค่ไหน ดูหน้าไอ้กายก็รู้มันกำลังกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงในคอ
“ปึก” ร่างมันกระแทกกับกำแพง ไอ้กายมันไม่มีอะไรที่น่ากลัวหรอกสำหรับผม มันแค่มีสมุนและมีพ่อเป็นเกาะกำบังแค่นั้น
“พอเถอะโป้งอย่าไปกัดกับหมาบ้าอย่างมันเลยว่ะ” ปันปันเข้ามาดึงแขนผมไว้ ไอ้กายมันมองหน้าผม มือมันกำหมัดไว้แน่น
“โป้ง!” คริสโตเฟอร์ ไอ้อาร์ทและไอ้โจ้มันวิ่งมาทางท้ายตึกเช่นกัน
“ ไม่เอานะโป้ง ...” คริสโตเฟอร์มันดึงแขนผมไว้ พวกไอ้อาร์ทมันมองหน้าไอ้สมุนขี้ขลาดที่ยืนชิดติดกำแพงอยู่ จนกระทั้งไอ้อั๋นกับไอ้พี่เอกเดินเข้ามาพอดีมันคงปืนข้ามรั่วเข้ามา เพราะมันมาสายกันพอมันเห็นพวกผมเท่านั้นแหละกรูกันเข้ามาทันที
“พวกมึงมาซ่าอะไรกับเพื่อนกู” ไอ้พี่อั๋นมันยืนประชันหน้ากับผม ผมก็หันไปประชันหน้ากับมันแบบไม่กลัวเกรงอะไรทั้งนั้น
“มึงช่วยห้ามความบ้าของเพื่อนมึงหน่อยนะไอ้อั๋น” ผมพูดกระแทกเสียงไม่ต้องตะโกนแต่มันก็มีพลังพอที่จะทำให้คนตรงหน้าผมกำมือแน่นด้วยความโกรธ
“อ๊อดเข้าแถวแล้ววะโป้งไปเถอะวะ” ไอ้อาร์ทบอกพวกผม ผมหยักไหล่ไอ้พี่เอกไม่ได้พูดอะไรมันแค่ยืนมองพวกผม ไอ้พี่เอกนะผมเคยช่วยชีวิตมันไว้แต่มันก็เป็นเพื่อนไอ้กายผมรู้ มันก็คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นกัน ผมหันหลังออกเดินตามเพื่อนๆ
“มึงรู้ได้ไงว่ะ ว่าพวกกูอยู่ตรงท้ายตึกอะ” ปันปันถามไอ้สามคนที่วิ่งมาหาผม
“โจ้มันเห็นกี้นั่งร้องไห้อยู่เข้าไปถามอะไรก็ไม่ตอบและกี้ก็บอกว่าพวกมึงยืนอยู่ที่ท้ายตึกเช่นกันพวกกูเลยตามไปดู” ไอ้อาร์ทพูด
“มึงจะไปหาเรื่องมันทำไมวะโป้ง”
“โป้งเข้าไปเตือนมันให้เลิกยุ่งกับคริสยะ” ปันปันพูดแทนผมนะเป็นคนปากหนักและไม่ชอบแสดงเพื่อเอาหน้า
“โป้ง..ถ้าเรื่องที่มันจะยัดยาให้กูนะ..ช่างมันเถอะต่อไปกูจะระวังตัวมากกว่านี้และกูไม่อยากให้มึงไปยุ่งว่ะโป้ง..กูกลัวมันเล่นสกปรกกับมึงอีกคนแค่กูพอแล้ว” คริสโตเฟอร์มันพูด ผมหยุดมองหน้ากันจะถอดหายใจ
“ครูเขมฝากถามว่าพ่อโป้งเป็นยังไงบ้าง..และได้รับการทำบายพาสหัวใจหรือยัง “
“ครูเขมเขาเต็มใจช่วยมึงนะโป้ง” คริสโตเฟอร์พูด
“ช่วยพ่อมึงก่อนโป้ง ...พ่อมึงสำคัญนะโป้ง”
“แต่ว่าเงินมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะคริส” ผมพูดเพราะว่าหมอบอกว่าถ้าทำบอลลูลพ่อผมมีความเสี่ยงเยอะกว่าทำบายพาสและค่าใช่จ่ายก็เพิ่มขึ้นอีก
“ครูเขมเขาเต็มใจและมึงก็หามาคืนเขาที่หลังซิโป้ง” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าเบาๆ
“ตอนเที่ยงนะไปกับกูที่ห้องสมุดวะโป้ง..ครูอยากจะคุยกับมึงเรื่องพ่อมึง..ครูขออยากช่วยและมึงตะได้เรียนให้จบ” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม ก่อนจะเดินแยกเพื่อไปเข้าแถว ผมหันมามองคนที่สวมมือเข้ามาจับมือผมบีบไว้ ถ้าไม่มีคนนี้ข้างๆผม ผมคงรู้เหมือนกำลังสู้อยู่คนเดียวเหมือนกัน
“ปันปันเห็นด้วยนะโป้ง..และปิดเทอมเราไปช่วยแม่โป้งทำเค้กจะได้มีรายได้เพิ่มดีไหม..เราชอบโดนัทที่แม่โป้งทำอะ ..เราไปขายตามตลอดนัดเปิดท้ายก็ได้ดีไหมโป้ง” ผมยิ้มออกมาทันที ทำไมผมคิดไม่ได้นะ
“เราช่วยกันนะ” ปันปันพูด
“อืมม...ขอบใจนะ..และอย่าทำหน้าตาแบบนี้ได้มั้ย” ผมหันไปมามองคนที่ยิ้มตาหยีให้ผม
“ทำไมอะ” = 0 = ทำแก้มป่องด้วย
“มันน่ารัก” พอผมชมเข้าหน่อยคนที่ถูกชมถึงกับยิ้มตาหยีทันที ผมพากันเดินไปเข้าแถวผมนะให้ปันปันยืนด้านหลังผมเพื่อออกตัวปกป้องคนรักผมเอง
“ขอบคุณนะ..โป้งจัง”
“บอกอย่าเรียกโป้งจังไงปันปัน”
“ทำไมอะเขาชอบ”
“โป้งไม่ตัวการ์ตูนญี่ปุ่นซะหน่อยและมันฟังดูไม่โหด ..โป้งจัง~” ผมพูดชื่อตัวเองยังแอบขนลุกเลย ไอ้พี่กายมันหันมามองหน้าผม ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั้งกิจกรรมหน้าเสาร์ธงเสร็จสิ้น
ผมก็เดินไปขึ้นห้องเรียนตามปกติพยายามตั้งใจ ผมต้องเรียนให้จบ ม.6 ก่อนให้ได้และนั้นผมจะได้คิดหาช่องทางทำงานเพื่อช่วยเหลือครอบครัว เมื่อก่อนพ่อทำงานได้เยอะๆ ที่ละเป็นหมื่นแต่ตอนนี้หมดไปกับค่ารักษาก็เยอะอยู่เงินที่มีก็ร่อยหรอลงไปเรื่อยๆเช่นกัน
เมื่อก่อนไม่ซิไม่นานมานี้ผมยังเที่ยวสนุกกับแฟนผมที่เป็นนักเรียนพยาบาลเธอเรียนปีสองแล้วแต่ตอนนี้เราเลิกกันอย่างเป็นทางการเธอคงตัดสินใจบอกพ่อแม่เธอไปตามจริงๆนะว่าเธอเป็นสาวกเลสเบี้ยน ส่วนผมก็คงจะบอกแม่ผมเร็วๆนี้แหละว่าผมเป็นอะไร ที่จริงแม่ก็เริ่มสงสัยแล้วเรื่องผมกับปันปัน แม่ถามผมแต่ไม่ได้ถามเชิงว่าจะต่อต้านนะแต่ผมก็ยังแค่ยิ้มๆไม่ได้ตอบอะไร
“หมับ” ผมเอื้อมมือไปกุมมือคนที่นั่งข้างๆผม ระหว่างที่ครูให้จดบนกระดานไวท์บอร์ด ผมเหลือบมองคนที่ตั้งใจเรียน ปันปันเป็นคนที่เรียนเก่งเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านเขามีพี่สาวถึงห้าคน ปันปันเป็นคนสุดท้อง ไม่แปลกใจหรอกที่เตี่ยปันปันจะพยายามให้ลูกกลับไปสู้โลกที่ปกติ
“มีอะไรอะ” ผมสะดุ้งปันปันยื่นหน้าใกล้ๆผม ใกล้มาก
“ไม่มีอะไร”
“เห็นจ้องตั้งนานแล้วนะ”
“เปล่า!”
“เสียงสูงอะ”
“อย่าถามเยอะได้มั้ย” ผมพูดคนที่นั่งข้างทำปากยู่ใส่ผมทันที
“หงึกๆ”มีมือมาสะกิดข้างหลังผม ผมหันไปมองเป็นสองคนสาวที่นั่งข้างหลังผมนั้นเอง เป้ยกับมะนาว
“ว่าไง” ผมหันไปถาม
“ถามหน่อยซิ ตกลงนายสองคนเป็นแฟนกันหรือเปล่า” มะนาวถามผมแววตาเป็นประกาย ส่วนคนข้างนี้เขินอายซะขนาดนี้ไม่ต้องตอบแล้วมั้ง
“ปันปันเขินใหญเลยอะ...ตกลงเป็นแฟนกันใช่ปะ”
“อืมม” ผมพยักหน้า
“เห็นไหมแกฉันบอกแล้วว่าท่าทางสองคนเขาแบบนี้เป็นกันชัว “
“พวกเราเป็นสาววายอะ..อยากรู้จังว่ารักกันได้ยังไงอะไรแบบนี้”
“พวกเราอยากเขียนนิยายเรื่องความรักของผู้ชายกับผู้ชายอะ..” เป้ยพูดและมองหน้าผมสองคน
“ไม่รู้ซิว่าเกิดตอนไหน...คงระหว่างที่เราเป็นเพื่อนกันมั้ง..คือมันบอกไม่ถูกอะว่าไปรักกันตอนไหน..รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วอะ” ผมพูด
“ฟินมากอะ...รักกันนานๆนะ” สองสาวที่นั่งโต๊ะข้างหลังผมสองคนพูดผมพยักหน้าขอบคุณ ครูสมชายเข้ามาสอนภาษาอังกฤษพอดีเลย ผมก็หันไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันต่อ และช่วงนี้ที่คริสมโตเฟอร์มันเรียนพิเศษกับครูเขมมันก็ดึงพวกผมขึ้นไปนั่งเรียนด้วย มันก็ดีนะได้ความรู้เพิ่ม ไม่ใช่เรียนแค่ในตำรา
หลังจากเลิกคาบที่สี่ผมก็เดินลงจากตึกจะรีบไปหาอะไรทานไอ้คริสโตเฟอร์มันคงรอทานกับพวกผมอยู่ด้านล่างและมันบอกผมว่าครูเขมอยากจะคุยกับผมเรื่องพ่อ ผมเข้าใจแล้วแหละว่าทำไมคริสโตเฟอร์มันรักครูเขมมากขนาดนี้ ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกมาผมเจอพี่เอกยื่นอยู่เหมือนเขารอผมอยู่
“พี่เอกมีอะไรหรอ”ผมถามพี่เอก ปันปันมองหน้าผมกับพี่เอกสลับกันไปมา
“กูอยากให้มึงเลิกเข้าไปยุ่งกับไอ้กายวะก่อนที่มันจะมาเล่นมึงอีกคน” พี่เอกบอกผมน้ำเสียงบอกได้ว่าเป็นห่วงแต่ทว่าไอ้คริสโตเฟอร์นะมันเป็นเพื่อนของผมนะซิ
“ผมไม่ยุ่งไม่ได้พี่เอก..พี่นะควรจะบอกเพื่อนพี่ให้เลิกยุ่งกับไอ้คริสมันและเรื่องที่มันท้าแข่งรถกับไอ้คริสคราวก่อนนะ ไอ้คริสมันไม่รู้เรื่องว่าพ่อมันจะเป็นคนไปจับคนที่แข่งรถในคืนนั้นและไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าใครเป็นคนโทรแจ้ง”
“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วด้วยพี่ควรจะบอกไอ้กายมันเลิกบ้าได้แล้ว”
“พี่บอกมันได้เหรอวะ” พี่เอกพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหันมามองหน้าไอ้ปันปันที่ยืนทำหน้างง เหตุการณ์คืนนั้นผมจำได้ดีว่าเราไปท้าแข่งรถด้วยเงินเดิมพัน หนึ่งหมื่นบาทแต่คืนนั้นดันซวยพ่อพี่กายที่เป็นนายทหาร เป็นคนไปดักจับพวกแข่งรถเองและจับลูกชายตัวเองซึ้งมันสร้างความอับอายให้เขาเป็นอย่างมากและไอ้พี่กายก็คิดว่าเป็นฝีมือไอ้คริสโทรไปแจ้ง
พวกผมก็โดนและพ่อแม่ก็มาประกันตัวกันและหลังจากวันนั้นไอ้คริสโตเฟอร์ก็มีเรื่องต่อยกับไอ้พี่กายหนักที่สุดก็ไอ้พี่กายมันด่าถึงพ่อแม่นั้นแหละ ไอ้กายมันเลยโดนต่อยไปจนสลบคาทีและคริสโตเฟรอ์โดนพักการเรียนไป
“ไปกินข้าวกันเถอะวะ...ดูแลปันปันดีดีละ” พี่เอกพูดก่อนจะเดินแยกไปอีกทางเพื่อไม่ให้พี่กายเห็นว่าพี่เอกนะญาติดีกับพวกผม ผมเคยช่วยพี่เอกไว้ตอนนั้นเราไปเที่ยวกันพี่เอกกำลังถูกรุมกระทืบและมันก็ชักมีดขึ้นมาแต่พวกผมลงไปช่วยไว้ซะก่อนพี่เอกเลยรอด
“ทำไมไอ้พี่เอกมันดีกับโป้งจังเลยอะ”
“โป้งเคยช่วยพี่เอกไว้นะปันปัน...เออ..ต่อไปนี้ห้ามอยู่ห่างๆจากโป้งนะรู้ไหม”จากที่พี่เอกพูดผมเริ่มเป็นห่วงปันปันมากขึ้น ผมเดินลงไปที่โรงอาหารเหมือนเช่นปกติ ปันปันก็เดินไปหาซื้อของชอบของเขา ผมเห็นไอ้โจ้กับไอ้อาร์ทมันยืนใช้ความคิดเลือกว่าจะกินอะไรดี พ่อมันสองคนเป็นที่รู้จัก ไม่ค่ยอมีใครกล้ายุ่งกับไอ้อาร์ทและไอ้โจ้หรอกแต่มันสองคนดีที่ไม่เคยเอาพ่อมาเบ่งเหมือนไอ้กาย
“กินไรวะโป้ง” ผมสะดุ้งมือไอ้คริสโตเฟอร์มาแตะที่ไหล่ผม
“ทำไมวันนี้หน้ามึงบอกบุญไม่รับเลยว่ะ” ไอ้คริสโตเฟอร์ถามผม
“ไม่มีอะไรหรอกนะ” ผมหันไปพูดกับคริสโตเฟอร์
“โป้งข้าวผัดปูที่โป้งชอบอะ” ปันปันซื้อข้าวผัดปูมาให้ผมร้านป้าใจทำแน่ๆ ผมหันไปรับจานข้าวมาคนนี้เรียกได้ว่ารู้ใจผมมาก คริสโตเฟอร์แตะไหล่ผมเบาๆและเดินเลี่ยงออกไปหาครูเขมผมเดินไปที่นั่งทางด้านหลังกัน พอเดินถึงก็เห็นไอ้คู่รักจากเพื่อนสนิมกลายมาเป็นคู่รักหวานแหว๋ว โจ้กับอาร์ท
“นี้มึงสองคนยังรักกันอยู่ดีใช่ปะ” ผมสะบัดหน้ามามองปันปัน ถามอะไรนะ ไอ้อาร์ทก็สะบัดหน้ามามองปันปันอีกคน
“ปากมึงเหรอครับปันปันของพ่อ” ไอ้อาร์ท
“ก็กูเห็นไอ้โจ้มันถ่ายรูปคู่กับหมาโพสลงอินทาแกรมตลอดนี้หว่า..ฮาๆ ” ปันปันพูด
“เห็นไหม..ใครเขาก็เข้าใจผิดกันหมดงดอัพรูปกับเจอาร์เดี๋ยวนี้!...ไม่อย่างนั้นเขาจะเอาไปคืนร้านขายพันธุ์สุนัข” ไอ้อาร์ทมันสั่งห้ามโจ้ โจ้หันมาทำท่าจะโบกปันปัน
“โป้งเดี๋ยวเขาต้องไปเอาสบูที่ม๊าส่งมาให้ใหม่” ปันปันบอกผม
“ที่แม่มึงส่งมาให้ใช้หมดแล้วเหรอวะปันปัน ..มึงถูหรือมึงกินเข้าไปด้วยวะ” ไอ้อาร์ทมันถามไอ้ปันปัน ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์เดินมาพร้อมกับครูเขมมานั่งทานกับพวกผมด้วย
“นั้นดิ” ไอ้โจ้
“ก็มันเล่นถูนานขนาดนั้นกูนี้ตัวจะเปื่อยหมดแล้ว” ผมพูดและหันไปมองปันปัน แค่สิวไม่กี่เม็ดเองแถวตัวมันก็ขาวจั๋วมาก
“ปันปัน ไปหาหมอเถอะมึงก่อนที่ไอ้โป้งมันจะเปื่อยเพราะต้องเข้าไปถูหลังให้มึงน้าน..นาน ” ไอ้โจ้พูด คนที่ได้ยินทำปากมุบมิบทันที
“และเพื่อว่าหมอจะให้ยาแต่ไม่ใช่ยารักษาสิวนะลดอาการหื่น” ไอ้อาร์ทพูด ผมยื่นมือไปแตะมือว่าจริงมาก
“แป๊ะ!”
“โป้งจัง”
“อีกแล้วบอกว่าอย่าเรียกโป้งจังไง” ผมหันมามองคนที่นั่งข้าง
“อายเขา” >////<
“ไอ้เชี้ยนี้มันอยากดูไอ้โป้งแก้ผ้าอะดิ..ดูหน้าก็รู้...บ่งบอกได้ว่าโรคจิตมาก..ฮาๆ “ ผมนั่งทานอาหารเที่ยงกันพร้อมกันเสียงหัวเราะ นี้คือความทรงจำของคำว่าเพื่อนแท้ ไม่จำเป็นต้องนานแค่ไหนแค่ความจริงใจแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
หลังจากทานอาหารเที่ยงผมตามคริสโตเฟอร์ขึ้นไปห้องสมุด ผมนั่งรอครูเขมเขาเดินเข้ามาหาผมโดยปล่อยให้คริสโตเฟอร์อ่านหนังสือต่อ
“โป้งครูอยากช่วยเธอนะ..ครูไม่ได้อยากจะช่วยให้เธอยอมรับครูกับคริสโตเฟอร์แต่ครูยินดีจะช่วยเธอในฐานะครูและลูกศิษย์..เธอเป็นลูกศิษย์ของครูนะถึงแม้จะไม่ได้สอนก็ตาม “
“พ่อเธอต้องการมันนะโป้ง”ครูเขมกุมมือผมไว้
“ครูให้ยื่มก่อนเมื่อเธอสามารถคืนครูได้เธอค่อยคืนแต่เธอต้องเรียนให้จบก่อนนะโป้ง..สัญญากับครูว่าเธอจะตั้งใจเรียนให้จบ” ครูเขมพูดผมพยักหน้าผมจำต้องยอมรับความช่วยเหลือจากคนที่ผมเคยพูดไม่ดี ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ ผมย่อตัวลงผมก้มลงกราบครูเขม
“อย่าทำแบบนี้ซิโป้ง”
“ผมขอโทษครับครูที่ผมเคยพูดไม่ดีกับครูผมขอโทษครับ..ผมรู้แล้วว่าทำไมคริสมันรักครู มันยอมทำทุกอย่างเพื่อครู เพราะครูดีแบบนี้นี่เองครับ..แม้กระทั้งผม “
“ครูเป็นครูโดยอาชีพครูต้องไม่เลือกปฏิบัติและครูยินดีที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยลูกศิษย์เมื่อลูกศิษย์ต้องการ...ในขณะที่ครูยังมีแรงทำได้อยู่” ครูเขมพูด
“พรุ่งนี้ครูจะโอนให้เอาไปเพื่อรักษาพ่อเธอและเธอก็ตั้งใจเรียนให้จบแค่นี้ที่ครูอยากได้” ครูเขมพูด มือนั้นลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะดันผมให้ลุกขึ้นและครูเขมก็เดินกลับไปหาคริสโตเฟอร์เพื่อทำการติวหนังสือให้คริสโตเฟอร์ต่อ ผมเดินออกไปหาปันปัน ผมหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรหาแม่
“แม่”
“ว่าไงโป้งลูก”
“ผมมีเงินให้พ่อทำบายพาสแล้วแม่”
“ไปเอามาจากไหนนะโป้ง”
“ครูเขาให้ผมยื่มและผมจะพยายามหางานทำพิเศษผมจะค่อยใช้คืนครูเขมเขาแม่”
“ฮึกๆ ...”
“แม่บอกหมอได้เลยนะว่าพ่อพร้อมจะเข้ารับการทำบายพาสแล้วแม่..ต่อไปโป้งจะไม่เหลวไหลอีกแล้วแม่..โป้งรักแม่รักพ่อนะ..โป้งขอโทษที่ผ่านมาโป้งทำตัวไม่ดีเลยแม่” ผมพูดน้ำตาผมซึมแต่ผมพยายามกลั้นเพื่อไม่ให้ไหล
“โป้งดีสำหรับแม่อยู่แล้วลูก...ฝากขอบคุณครู..คนนั้นด้วยนะและถ้ามีโอกาสแม่จะไปขอบคุณเขาเองลูก” แม่ผมพูด
“ครับแม่...แม่ดูแลพ่อต่อเถอะครับ”ผมกดวางสาย ผมหันมามองปันปันกำลังใจที่อยู่ข้างๆผมอีกคน ปันปันกุมมือผมไว้ เหมือนกับว่าเขาหยัดบางสิ่งในมือผม ผมแบมือดู มันเป็นสร้อยทอง
“เอาไปขายช่วยพ่อโป้งนะ..แม่ของโป้งนะดีกับปันปันมาก ปันปันช่วยโป้งได้ไม่มากแต่อยากช่วย”
“เราเป็นแฟนต้องช่วยแฟนซิ”
“แต่นี้ม๊าปันปันซื้อให้ไม่ใช่เหรอ”
“เอานะไว้เราเก็บเงินทำใหม่ก็ได้นิ..ม๊านะเป็นผู้หญิงที่เข้าใจปันปันมากที่สุดแม้ว่าพ่อจะไม่เคยเข้าใจแต่ม๊านะเข้าใจและรักปันปันเขาเชื่อว่าม๊าจะไม่ว่าอะไรปันปันหากจะใช้สิ่งนี้ช่วยคนที่ปันปันรัก ” ปันปันพูดพร้อมกับกอดผม ผมก็หันไปกอดปันปันตอบ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาพิเศษของโป้งVSปันปันมาต่อให้ ดึกๆหน่อยจะมาลง NC ของโป้งกับปันปันบ้างค่ะ ฝากไว้อีกคู่นะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านคะ ขอบคุณทุกกำลังใจไม่ว่าจะคอมเม้น หรือบวกเป็ด ขอบคุณจริงๆค่ะ
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้กายนี่เลวได้ใจจริงๆ :z6: :z6:
ว่าแต่พากันระวังตัวไว้นะทุกคนเลย
กายก็เหมือนหมาลอบกัดที่ไม่รู้ว่าจะกัดเราเวลาไหน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้กายอย่างพาลอะ.....อย่าไปต่อความกะมันนะ
-
ครูเขมใจดีมากๆเลย
-
:L2: :pig4:
NC ต้องสำรองเลือดก่อนไหม
-
พิเศษของโป้งVSปันปัน ขอแค่โป้งจะไม่ปล่อยมือปันปัน(ครึ้งหลัง)
ผมเดินไปรอเข้าแถวด้วยกันสองคนพวกไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้คงไปหามุมสงบแถวศาลาริมสระน้ำนั่งเล่นกีตาร์สวีทกันอ่านหนังสือกันมันสองคนอยากสอบเข้าวิศวะทั้งคู่
ผมมีสมาธิในการเรียนมากขึ้นหลังจากเรื่องของพ่อผมมีทางออกที่ดีขึ้นต่อไปมจะ ตั้งใจเรียนผมคิดไว้ในใจตั้งแต่ตอนนี้โดยมีคนข้างๆผมที่คอยเป็นกำลังใจให้เขาไม่ได้เป็นกำลังใจ อย่างเดียวเท่านั้นเป็นทุกอย่างเป็นทั้งเพื่อนเป็นน้องชายเวลาง้องแง้งกับผมเป็นคนที่รักผมว่าจะการบ้านหรืองานกลุ่มปันปันทำให้ผมเกือบหมดแล้วอย่างนี้ผมจะไม่รักได้ยังไง
“วันนี้พี่อลันแกจะมาหรือเปล่าวะ”ผมเดินลงมาที่สนามผมเปลี่ยนชุดเตรียมซ้อมบาสเก็ตบอลกับพี่อลัน พี่แกเป็นครูสอนพละที่วิทยาลัยพละศึกษาและเป็นรุ่นพี่ของที่นี้ด้วยพี่แกสละเวลามาซ้อมให้พวก ผม อาทิตย์ละครั้งพี่แกเป็นหลานผู้อำนวยการอีกด้วย
“นั้นไงมาแล้วนะ” ไอ้โจ้มันพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป ผมหันไปเห็นพี่อลันแกเดินผิวปากเท่ๆมาแต่ไกล
“ไงครับน้องๆ วอร์มกันหรือยัง” พี่อลันมาถึงก็ถามเลย
“วอร์มจนอุ่น..และก็อุ่นจนร้อนแล้วนะพี่” ไอ้อาร์ท มันพูดกวน
“อาร์ทครับ..กวนตีนครับ” พี่อลันพูดผมพากันกลั้นหัวเราะไอ้อาร์ท
“ออกมาปั่นจิ้งหรีดเดี๋ยวนี้เลยครับอาร์ทครับ..คราวนี้ได้วอร์มจนเหงือแตกพลั่กแน่ๆ ” พี่อลันพูดและไอ้อาร์ทมันก็โดนปั่นจิ้งหรีดไปยี่สอบรอบ
พี่อลันก์ก็จัดการวางแผนการเล่นให้พวกผมทันทีผมยังคงเป็นอยู่ในตำแหน่วคอยคุมเกมส์ในสนามเหมือนเคย ตำแหน่งชู้ดยังคงเป็นของคริสโตเฟอร์และตำแหน่งพอยส์การ์ดเป็นของปันปันและไอ้โจ้กับอาร์ทอยู่ตำแหน่งแบคหลัง พอพี่อลันพูดจบก็ให้พวกผมลงสนามเลยแข่งกับทีมสำรองรุ่นน้องๆที่จะขึ้นแท่นแทนรุ่นพวกผมต่อไปหลังจากที่พวกผมจบแล้ว ระหว่างที่พวกผมซ้อมผมเห็นพวกพี่กายมันมายืนกอดอกมองพวกผม สักพักมันก็พากันเดินออกไป
“เอาละแยกย้ายกันได้แล้ววันพฤหัสดีหน้าพี่มีทีมให้ลองฝีมือวะ พวกพี่เขาเป็นนักบาสที่มหาวิทยาลับพละ” พี่อลันพูด
“โป้ง..” พี่อลันเรียกผม
“ได้ข่าวว่าพ่อไม่สบายเหรอ”
“ครับพี่อลัน”
“ตอนแรกผมว่าจะหยุดเรียนเพราะว่าค่าใช้จ่ายในการรักษาพ่อนะเยอะพี่อลัน”
“พี่เสียดายเราวะ..บอกตรงๆนะการเล่นเราดีวะ..อยากให้ไปเรียนวิทยาลัยพละหรือที่ไหนก็ได้แต่ไม่อยากให้เราทิ้งบาสยิ่งท่า แอร์วอล์คของเรานี้นะพี่โคตรชอบเลยวะ” พี่อลันพูด
“แต่ผมคง..ไปไม่ได้ไกลขนาดนั้นหรอกพี่”
“พี่เชื่อว่านายไปได้ดีในเส้นทางนี้ว่ะโป้ง” พี่อลันพูดกับผมก่อนจะเดินออกไป ไอ้คริสโตเฟอร์มันก็เตรียมตัวไปอายน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ไปเรียนติวกับครูเขม ผมเดินออกไปทางด้านหน้ากับพี่อลัน
“พี่อยากให้เราได้เรียนต่อและเอาดีทางด้านบาสเกตบอลหรือยึดเป็นอาชีพไปเลยจะดีมากพี่ว่านายทำได้โป้ง” พี่อลันพูด จังหวะที่ครูเขมเดินลงมาพอดีเลย ครูเขมสอนติวภาษาอังกฤษเสร็จแล้ว
“ครูเขม...ไอ้คริสมันกลับไปอาบน้ำนะครับครู” ปันปัน หันไปบอกครูเขม ครูเขมพยักหน้าพี่อลันพอหันไปเจอก็หรี่ตามองครูเขม
“ใครวะ” พี่อลันถามผมกับไอ้ปันปัน
“ครูเขมครูสอนภาษาอังกฤษที่นี้นะพี่อลัน”
“ที่มาแทนครูมิ้งเหรอวะ”
“ใช่พี่”
“เฮ้ยเขาเป็นเกย์เปล่าวะ” พี่อลันกระซิบกับผม ผมถึงกับยกมือขึ้นมาเกาหัวทันที
“ทำไมอะพี่อลัน”
“กูจีบได้ไหมวะ”
“เฮ้ยพี่!..เป็นเกย์เหรอ”
“เออดิ”
“โว้ยย” พวกผมกับไอ้ปันปัน หันมามองหน้ากันแม้แต่โค้ชยังเป็นเลยอะ
“พีไปแอบที่ไหนมาอะ” ไอ้ปันปัน
“แล้วกูจะต้องแปะไว้ที่หน้าฝากหรอครับว่ากระผมเป็นเกย์นะครับ” พี่อลันพูด
“ครูเขามีแฟนแล้วพี่..แฟนครูโคตรโหดสาดเลยอะ..หมามองครูมันเตะเลยนะ” ไอ้ปันปันมันพูดได้เวอร์มาก
“ขนาดหมามองมันยังเตะหมาเลยเหรอวะ” พี่อลันถามไอ้ปันปันมันพยักหน้าหงึกๆ ทันที (ตอแหลชัดชัด คนอย่งไอ้คริสโตเฟอร์มันเอาข้าวฟรีเลี้ยงหมาทุกวันมันนี้นะจะเตะหมา)
“จริง!!!” เสียงสูงจนต้องพากันยกนิ้วขึ้นมาอุดหู
“และแม่งยังกระทีบหมาซ้ำอีกอะโหดสาดอะ” ไอ้ปันปัน
“นี้มึงขู่กูปะเนี๊ยะ..เตะให้ร้องแต๋วแตกเลย” พี่อลันหันไปจะเตะไอ้ปันปัน
“เขามีแฟนแล้วพี่” ผมเลยพูดอีกคน
“อะไรวะอกหักตั้งแต่แรกเจอเลยเหรอวะเซ็งว่ะ” พี่อลันพูดก่อนจะเดินออกยังอีกยังหันมาส่งโบกมือให้ครูเขมอีก ครูเขมก็ยิ้มๆตอบ ผมหันมามองคนข้างๆ ช่วยไอ้คริสโตเฟอร์มากเลยนะ ปันปันหยักไหล่และเดินกลับเข้าบ้านพักระหว่างที่เดินกลับผมเห็นไอ้คริสโตเฟอร์มันเดินสวนออกมาเพื่อจะไปเรียนติวกับครูเขม
“โป้งไปเรียนปะ..กูจะไปกินข้าวกับพี่เขมก่อนวะ เจอกันที่บ้านพักครูนะ”
“เออก็ได้วะ” ผมพูดและรีบพากันเดินกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบพร้อมกันไปเลยด้วยพอเสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวปันปันหยิบผ้ามาเช็ดผมรองทรงข้างบนยาวแถมยังเอาไดมาเป่าผมให้ผมด้วย เรายืนอยู่หน้ากระจกด้วยกัน ปันปันมันเป่าทั้งของผมและของปันปันสลับกันไปมาจนผมแห้งทั้งคู่ ก็พากันแต่งตัวเพราะว่าเดี๋ยวครูเขมกับคริสโตเฟอร์จะรอผมพากันไปที่บ้านของครูเขมกัน ผมขับรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กของผม คันนี้ผมได้มาเพราะว่าผมไปแข่งรถได้มา
“ครูเขมครับ” ผมเดินเข้าพอดีเลย ครูเขมหันมามองผม
“เข้ามาซิโป้ง ปันปัน มาทานข้าวเย็นกันก่อนมะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“มาเถอะครูสั่งมาตั้งหลายอย่างและนี้ก็ทำสตอผัดพริกเพิ่มอีกคริสโตเฟอร์เขาอยากกินนะ” ครูเขมพูดผมก็นั่งลงข้างๆส่วนกับปันปัน คริสโตเฟอร์เดินไปนั่งข้างๆครูเขมแทน ผมได้แต่นั่งมองอาหารพวกนี้คริสมันชอบทั้งนันเลยนะ ครูเขมนี้เขาดีกับคริสโตเฟอร์มากถ้าผมเป็นมันผมก็รักครูเขม
หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็นั่งฟังครูเขมติวภาษาอังกฤษให้วันนี้ครูเขมสอนเรื่องWritting ผมไม่ได้เรียนกับครูเขมหรอกแต่ดูจากการติวแล้วผมเคยไปติวภาษาอังกฤษกับครูติวเตอร์ราคาแพงแต่ทว่าผมขี้เกียจเกินไปเพราะผมมุ่งมั่นให้กับบาสเกตบอลซะมากกว่าจนพ่อไม่อยากส่งผมไปเรียนติวที่ไหนแล้ว ดังนั้นผมจึงรู้เลยว่าครูเขมสอนได้ดีเหมือนได้ไปเรียนติวเตอร์เลยจริงๆ
“เอาละพรุ่งนี้เธอสองคนกลับใช่ไหมโป้ง ปันปัน “ ครูเขมถามผม ผมพยักหน้าว่าใช่ ปันปันก็ไปกับผมด้วย
“วันจันทร์แล้วกันมาติวกันอีกนะ” ครูเขมพูดผมพยักหน้า
“โป้งครูโอนให้แล้วนะทางอินเตอร์เน็ตแบงค์กิ้ง ไปเช็คดูนะและครูขอให้พ่อเธอหายป่วยไวไว” ครูเขมบอกผม ผมหันไปมองครูเขมและผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณครูเขมอีกที
“เอานะครูพอมีครูก็ช่วยได้..ไปนอนพักผ่อนกันได้แล้ว”
“คริส” ครูเขมเรียกคริสโตเฟอร์
“วันนี้นอนกับพี่เขมอีกวันได้ไหมอะ” คริสโตเฟอร์มันทำน้ำเสียงอ้อนขอนอนกับครูเขม
“อะไรกัน”ครูเขม
“ให้มันนอนนี้ก็ได้ครับ พวกผมสองคนไม่ไปบอกใครหรอกครับ” ปันปันพูด ผมยกมือไหว้ลาครูเขมและพากันลงจากบ้านผมขับรถมอเตอร์ไซค์เบาะสั้นนั่งสองคนเบียดกันดี
“ครูเขมเขารักคริสโตเฟอร์มากเลยเนอะโป้ง” ปันปันพูดขึ้นขณะที่กอดเอวผม ผมนิ่งเงียบปันปันคงคิดว่าผมยังเสียใจเรื่องคริสโตเฟอร์อยู่ละซิถึงได้คลายมือออกจากการกอดเอวผม
“หมับ” ผมรีบจับมือเล็กๆนั้นไว้ไม่ให้ปลอยจากการกอดเอวของผม ผมไม่ได้พูดอะไรเพราะเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก ปันปันสวมกอดแน่นกว่าเดิมใบหน้าสซุกลงที่แผ่นหลังของผม
“อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป” ปันปันพูดเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินชัดเจนผมแค่เหลียวไปมองคนที่ซบแผ่นหลังผม ผมหันมามองถนนที่จะเข้าไปยังบ้านพักโซนของนักเรียนมุมปากกระตุ๊กขึ้นเป็นรอยยิ้ม
“ปันปัน” ผมเรียกปันปัน ที่ซบนี้หลับเหรอ พอเรียกถึงกับขยี่หูขยี่ตามองหน้าบ้านพักนักเรียน
หาว!!! ตามมาด้วยการบิดขี้เกียจและหาวอ้าปากซะกว้างเชียว
“ง่วงเหรอ” ผมเอี้ยวตัวไปถามปันปัน ที่ยืนขยี่หูขยี่ตาเป็นเด็ก
“นิดหน่อยนะ...หาว!”
“อุ๊บ!” ผมรวยเอวบางนั้นเข้ามาหาผมและประกบปากจูบอย่างรวดเร็วจนคนที่ยืนหาวตั้งตัวไม่ติดแต่สักพักก็เอาแขนขึ้นไปโอบรอบคอผม
“ปะ..โป้ง...จะ..เอาตรงนี้เหรอ..” ผมชะงักหยุดทันที
“ใครบอกละ..ไม่มีคนแต่ก็อายต้นไม้..ไปขึ้นบ้านพักได้แล้ว..หื่นนะเรานะ” คนที่จูบคงอายม้วนจนหน้าแดงเลยซะซิผมองเห็นไม่ชัดหรอกเพราะว่าไฟหน้าบ้านสว่างแค่พอมองเห็นทางเดินขึ้นเท่านั้นเองผมพากันเดินขึ้นบ้านพักและจัดการล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกมานอนรอคนที่เข้าห้องน้ำต่อจากผม หายเข้าไปนานเลยเกือบครึ้งชั่วโมงได้ ผมแทบจะหลับรอเลย ไปทำอะไรของเขานานมาก
“โป้ง..รอนานปะ”
“นานมากไปทำอะไรในห้องน้ำนานโคตรเลยปันปัน” ผมถามก่อนจะหยิบมือถือวางลงผมกำลังโพสเพื่อต้องการขายรถบิกไบท์คู่ใจของผมเพื่อช่วยแม่ ตอนนี้แม่ไม่มีรายได้อะไรต้องดูแลพ่อที่โรงพยาบาล
“ก็ไปเข้าไปทำแท้งมาเลยนานไปหน่อย”
“ห๊!”
“ปันปันท้องเหรอ” ผมดีดตัวขึ้นนั่งตกใจหน้าซี้ดเลยผม นี้ผมทำผู้ชายท้องเหรอวะ
“จะตกใจทำไม ทำแท้งมันแปลว่าทำความสะอาดตรงนั้นอะ..เวลาเรา..อึบๆกันจะได้ไม่อะไรมาทำลายความสุขของเราไงโป้ง” ผมก็มอง อ้อ! สวนล้างตรงนั้น
ปันปันพูดจบก็ขึ้นมาบนเตียงนอนนั้น ค่อยๆคลีบคลานเข้ามาหาผมจากปลายเตียงเหมือนแมวยั่วสวาทเลยผมก็เปิดผ้าห่มที่คลุมตัวไว้คลึ้งนึงออก
“เว้ย!” ปันปันร้องตกใจเพราะว่าผมไม่ได้ใส่อะไรเลย
“รออยู่” ผมพูดและกัดปากให้ดูเซ็กซี่ สงสายตาเชื้อเชิญให้คนที่กำลังคลานเข้ามาหาผม จัดการมันอยู่ ปันปันเลียริมฝีปากบางๆชวนให้สยิวน่าดู ปันปันก็พรมจูบผมตั้งแต่โคนขาอ่อนขึ้นไปเรื่อง ผมถึงกับนอนมองเพดานหลับตาพริ้ม
“อ๊ะ..ปันปัน...ซี้ด” ผมรู้สยิวมากขึ้นเมื่อริมฝีปากบางๆนั้นแตะที่ตรงเนื้ออ่อนของผม เหนือสิ่งที่บอกความเป็นชายขึ้นมาหน่อยและขบกัดเบาๆ จนผมสะดุ้งมือก็กดหัวปันปันเอาไว้ ทั้งขบทั้งเม้มและดูดดุลด้วยปลายลิ้น จนผมสยิวมากร่ายกายผมแอ่นขึ้นเพื่อพยายามลดอาการเซียวซ่าน
“ปันปัน...ซี้ด..อย่าแกล้งโป้งซิ..อ๊าห์” ผมร้องครางออกมาเชิงห้ามปรามนิดหน่อยเสียงหัวเราะในลำคออย่างพอใจของปันปันและปลายลิ้นนุ่มๆนั้นก็ลากขึ้นมาเรื่อยตามซีคแพคของผมจนมาวนเล่นทีกล้ามเนื้ออก
“อื้ม...อ๊าห์” ผมร้องครางออกมาตลอดตาก็หลับพริ้มด้วยความสุข ผมกับปันปันไม่ได้ทำกันมาสองสามวันแล้วเพราะว่าผมเครียดเรื่องพ่อ วันนี้คงได้จัดกันหนักหน่อยแหละ
“อืมมม” ปันปันเลื่อนตัวขึ้นมาทาบทับผมพร้อมประกบปากลงที่ริมฝีปากหนาๆ นั้นของผมและผมเองก็ตอบสนองอย่างเร้าร้อน เราสองคนกอดกัดฟัดกันไปมาอยู่บนเตียงแคบๆ
“ที่รักขึ้นให้โป้งนะ” ผมพูดปันปันเลิกคิ้วมองผม ใช่ผมยังไม่เคยเรียกที่รักเลยสักครั้งเรียกแต่ชื่อและตอนนี้คงได้เวลาแล้วแหละ
“ยกให้เป็นสุดที่รักหรือว่าไม่ชอบ”
“ใครบอกชอบมากอยากเป็นที่รักของโป้ง”
“งั้นก็ดูแลมันให้ดีดีนะ..อันนี้นะ” ผมพูดและชี้กำลังตั้งเด่อยู่
“เพราะว่าใครๆก็อยากขย่มโดยเฉพาะสาวๆ ”
“ตอนนี้ไม่ให้ใครแล้วเพราะว่าคนนี้จะเก็บเอาไว้ขย่มเอง” ปันปันพูด ผมเอื้อมมือไปหยิบเจลหล่อลื่นมาทางลงที่ชี้โด่เด่อยู่ ตั้งแต่โป้งมีเมียเป็นตัวเป็นตนถุงยางกับเจลต้องคอยดูแลว่าจะหมดหรือเปล่า
พอผมทาเสร็จ ปันปันก็ค่อยย่อนลงนั้นลงมาช้าๆ สีหน้าเหยเกของปันปันบอกได้ว่าเจ็บเอาการอยู่ตัวปันปันมันเล็กกว่าผมบอบบางกว่าสูงน้อยกว่าผมเกือบสิบเซนติเมตร ผมเห็นอาการเจ็บของปันปันแล้วสงสารจับใจเลยใช้แขนดันตัวเองขั้นใช่มือช้อยประคองใบหน้าของปันปันเพื่อทำการจูบและสอดลิ้นเข้าไปหยอกเย้าเล่น จนปันปันรู้สึกดี รับรู้ได้จากการขยับลงมาเรื่อยๆแบบไม่มีหยุด
“อ๊าห์” ปันปัน อ้าปากครางออกมาทันทีที่ก้นของปันปันลงมาจนสุด
“ซี้ด” ผมก็ร้องซี้ดยาวเลยมันคับแน่นมากและปันปันก็สวมบทคาวบอยกับผมทันที
“ที่รัก..อ๊าห์...โอ้วว” ผมร้องครางแถวจะไม่เป็นภาษามนุษย์เลย ปันปันโยกเก่งมากสงสัยเพราะเปิดหนังให้ดูบ่อย
“เก่งมากที่รัก..ที่รักเก่งที่สุด..แบบนั้นแหละ...คาวบอยหวานใจโป้งต้องแบบนี้..อ๊าห์..เยี่ยม...อู้ยย” ผมเอ่ยปากชมปันปันตลอดเอวผมก็เด้งสวนกลับตลอดเช่นกัน
“อะโป้ง...ซี้ด...โป้ง..ยะ..อย่า..สวนขึ้นมาซิ..อ๊าห์” ปันปันร้องห้ามปรามผม ผมเผลอลืมตัวทุกทีผมทิ้งตัวลงนอนราบ พอผมเห็นว่าปันปันเริ่มเหรือจึงพลิกเปลี่ยนท่าให้ปันปันหันหลังให้และผมก็เข้าทางข้างหลัง
“อ๊าห์!! “ ปันปันร้องออกมาไม่ดังมากทันทีที่ผมสอดใส่มันกลับเข้าไป และเด้งโยกจนเตียงนี้ดังจากแรงเหวียงของผมสองคน
“โป้ง..โป้ง...โป้ง” ปันปันร้องเรียกชื่อผมตลอดผมก็ยิ่งเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ปากก็เม้มขบเล่นที่ติ่งหูปันปันและจูบปากปันปันด้วย
“ที่รักโป้ง ...ไม่ไหวแล้วจะออกแล้วนะ...”
“อืมม..ปันปันก็มะ..ไม่..ไหวแล้วอะโป้ง...อื้ม “ ปันปันพูดและพลิกตัวมาจูบผมตอบ มือที่ปฏิบัติให้ปันปันไปด้วยรู้สึกอุ่นๆ แสดงว่าน้ำรักของเราสองคนพุ้งกระจายออกมาพร้อมกัน ผมจูบปากปันปันต่อปล่อยให้ค้างอยู่ท่านี้สักพัก
“ขอบคุณนะครับที่รัก”
“ยัวเวลคัม” ปันปันพูดภาษาอังกฤษกับผม
“โป้งคิดเหมือนปันปันไหม..”
“คิดว่าอะไรละ” ผมใช้ข้อศอกตั้งฉากเอามือเท้าศรีษะไว้ เอียงคอถามปันปันที่นอนแผ่หลาข้างหน้าของผมร่างกายเต็มไปด้วยเหงือจากกิจกรรมเมื่อสักครู่
“เราจะคบกันไปนานะเลยนะ..เราจะรักกัน..เราจะอยู่ด้วยกัน .ปันปันอยากอยู่กับโป้งไปตลอดชีวิต”
“คิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถามปันปัน ใช้นิ้วเกลี่ยปลายผมที่ปรกหน้าผากออก
“คิดตั้งแต่ได้เป็นเพื่อนแล้ว...และก็ยังคิดอีกว่าถ้าวันหนึ่งเราต้องจากกันจะได้ด้วยเหตุผลอะไร โป้งอาจจะไปเรียนที่อื่นอะไรแบบนี้ปันปันเองยังคิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ยังไง” ปันปันพูด
“ถ้าคิดจะไปกับโป้งแต่หนหางมันไม่ราบเรียบนะปันปัน และอาจจะมีอุปสรรค์ มีความลำบากรออยู่ด้วยละ...โป้งไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมคือแบบว่ามีพร้อมทุกอย่างอะไรแบบนี้นะปันปัน” ผมพูด
“ปันปันไปได้ทุกทีขอแค่โป้งอย่าปล่อยมือปันปัน ..ต่อให้ลำบากแค่ไหนเราก็จะเดินไปด้วยกัน และปันปันก็ไม่กล้วเพราะว่าปันปันเชื่อว่าสักวันเราจะสุขด้วยกันและเรารักกันมากกว่าเดิมถ้าเราผ่านจุดที่ลำบากไปสู่จุดที่สบายที่สุดของเราคน ”
“จ๊วบ” ผมจูบลงที่ริมฝีปากบางๆ นั้นทันทีเป็นคำตอบของผม
“ไปอาบน้ำกันดีกว่า ...ทำให้นอนดึกอีกแล้ว” ผมแกล้งบ่นคนที่ลุกขึ้นทำปากยู่ใส่ผม น่ารักจริงๆ ผมพากันอาบน้ำแต่วตัว ก่อนจะออกมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอันใหม่ พรุ่งนี้ได้ส่งซักผ้าปูที่นอนก่อนเวลาปกติจะส่งซักอาทิตย์ละครั้ง และกลับมานอนกอดกันเหมือนอยู่บนเตียง
“โป้งรู้ไหมว่าความสุขของปันปันคือโป้ง”
“ทนมันมานานแค่ไหนแล้วอะปันปัน “ ผมถามปันปัน เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
“ทนดูโป้งไปกับผู้หญิงคนนั้นคนนี้มานานแค่ไหนแล้ว..เจ็บปวดมากไหมปันปัน”
“ก็เจ็บพอดูแต่รักมากกว่าเจ็บนิ”
“โป้งสัญญานะว่าจะไม่ทำให้ปันปันเสียใจอีกแม้แต่ครั้งเดียว” ผมบอกปันปัน เขายิ้มและซุกหน้าลงที่แผ่นอกของผม ผมก็กอดร่างบางๆนั้นกระชับเข้ามาราวกับว่าไม่อยากปล่อยให้หลุดหายไปไหน
“ขอบคุณนะ..ที่อยู่เคียงข้างกัน..ไม่ว่าทุกข์หรือสุข...ขอบคุณที่รักและดูแลโป้งตลอดปีครึ้ง ต่อไปนี้โป้งจะเป็นที่รักปันปันเองนะสัญญาจะดูแลให้ดีที่สุด...ฟ้อด”ผมพูดและหอมแก้มคนที่ซุก หน้ากับอกของผม
-------------------------------------------
มาลงครึ้งหลัง พิเศษโป้งvsปันปัน มาลงเยอะไปหรือเปล่านะ :really2:
ตอนต่อไปแก้มจะกลับตัวเป็นคนดีแล้วนะเหตุอะไรนั้นรอติดตามนะคะ :L2: รักคนอ่านจัง :กอด1:
-
ครูเขมเป็นครูจริงๆ ครูผู้ให้
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ครูเขม o13 o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านถึงไหนแล้วหว่าาาาา ไม่ได้เข้ามาอ่านเลยอ่ะ 555 :serius2: :serius2: :serius2:
-
ครูเขมชาติ
ผมเข้าไปคุยกับผู้อำนวยการว่าผมขอดูแลเรื่องการขอทุนนักเรียนและทุนแรกผมประสงค์จะขอให้กับอนุชิต ผมได้ยินมาว่าเมื่อก่อนพ่อเขายังพอมีเงินมาจ่ายค่าเทอมแต่พอโดนตำรวจจับข้อหารับซื้อของโจรแถมแม่ของอนุชิตก็หายไปก่อนหน้าที่ก็ไม่มีใครดูแลเขานอกจากย่าแก่ๆคนหนึ่ง อนุชิตต้องรับจ้างล้างชาม ร้านขายก๋วยเตี๋ยวทุกวันหลังเลิกเรียน บางวันก็ไม่มีเงินมาซื้อข้าวแต่เขาอยากเรียนและเขาก็ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี ผมรู้ว่ามันยากสำหรับอนุชิตตรงที่ว่าพ่อเขาติดคุกแต่ผมก็ยินดีจะเพื่อจะได้ปูทางให้เขาได้เรียนต่อไปได้อีก
ผมตั้งใจจะไปพบย่าของอนุชิตเพื่อไปพูดคุยสอบถามข้อมูลเบื้อ’ต้นเกี่ยวกับอนุชิต ผมดีใจที่ได้เห็นเขาใส่ชุดนักเรียนใหม่ๆกับเขาบ้างเสื้อผ้าไม่มีส่วนไหนขาด กางเกงก็พอดีตัวไม่หลวมโคร่งจนเกินไป ร้องเท้าก็ใหม่
“นั้นครับครูบ้านของผม “ อนุชิตพูดผมก้าวเท้าลงจากรถ บ้านผมเห็นเป็นบ้านปูนชั้นเดียวไม่ได้ทาสีแต่อย่างใด เหมือนกับว่าเพิ่งจะปลูกได้ไม่นาน
“พ่อผมปลูกบ้านหลังนี้ก่อนที่พ่อจะโดนตำรวจจับนะครับ” ผมพยักหน้าและเดินตามเข้าเข้าไปด้านในบ้าน พื้นที่ถูกฉาบด้วยปูนซีเมนต์ ด้านบนไม่ได้ปุด้วยฝ้าแพดานทำให้เห็นโครงไม้ด้านในตัวหลังคาของบ้าน ผมมองไปก็มีห้องโล่งๆ ทีวีเก่าๆและมีผู้หญิงอายุราวๆ 60 ปีรูปร่างผอมกำลังนั่งตอกกิ๊บหนีบเสื้อ้ผ้าอยู่หลายกระสอบ หันมามองผมด้วยอาการตกใจเล็กน้อย
“ย่าครับนี้ครูเขมครับ ครูที่ให้ชิตไปทำความสะอาดบ้านพักครูนะครับย่าและครูคนนี้แหละที่ให้กับข้าวเราเกือบทุกวันเลยย่า” อนุชิตบอกกับผู้หญิงที่อนุชิตเรียกว่าย่า ผมยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้น
“ไหว้พระเถอะค่ะครู...”
“อนุชิตนะมันพูดถึงครูบ่อยๆ หน้าตาใจบุญแบบนี้นี่เองนะคะครู”
“แล้วนี้ครูมาส่งอนุชิตมันเหรอคะ..เอ๊ะทำไมวันนี้เลิกเร็วละลูก”
“ครูเขาจะมาหาย่านะ ครูเขมจะมาคุยกับย่าด้วย”อนุชิตหันไปบอกกับย่าของเขาและผมก็นั่งลงกับพื้น
“เรื่องค่าเทอมหรือเปล่าคะครู” สีหน้าของคนที่ถามผมดูจะกังวล ผมเพิ่งจะได้ยินวันนี้เองว่าอนุชิตยังไมได้จ่ายค่าเทอมและอาจจะไม่มีสิทธิ์เข้าสอบด้วย ผมคิดว่าจะไปกดเงินเพื่อจะมาจ่ายค่าเทอมให้เขาไปก่อนเพราะทุนคงใช้เวลานานอยู่ในการทำเรื่องขอ
“คุณครูคะรออีกสักสองสามวันให้เงินค่าตอกกิ๊บนี้ออกก่อนเถอะคะ ...อิฉันจะรีบให้อนุชิตไปให้เลยค่ะ” คุณย่าของอนุชิตพูดพร้อมกับจับมือผมเหมือนเชิงอ้อนวอน
“ผมไม่ได้มาด้วยเรื่องนั้นครับ..ผมจะมาดูสภาพความเป็นอยู่ ผมกำลังจะขอทุนเรียนดีแต่ยากไร้ ให้กับอนุชิตนะครับ” ผมบอกคนผู้หญิงตรงหน้าเขามองผมด้วยสายตาแปลกใจ
“ใครจะให้มันละค่ะครู...อนุชิตนะมีพ่อติดคุกเขามองว่าไม่ดีกันหมดแหละค่ะครู”
“ผมจะพยายามครับผมเชื่อว่าจะมีคนที่คิดเหมือนผม พ่อก็ส่วนพ่อและลูกก็ส่วนลูกถูกต้องไหมครับและนายอนุชิตก็มีคุณสมบัติคู่ควรที่จะได้รับทุน เพราะว่าเขาเป็นเด็กขยัน เรียนหนังสือเก่งและเป็นเด็กที่มีน้ำใจไม่ว่ากับผมคุณครูท่านอืนๆหรือว่าเพื่อนๆ” ผมพูด
“ นี้คุณย่าตอกกิ๊บได้วันละกี่กระสอบครับ” ผมถามเพราะดูแล้วคงได้มากหนัก
“หูตาไม่ค่อยจะดีแล้วแหละค่ะครู ทำได้อย่างมากก็ไม่กี่กระสอบ วันหนึ่งได้สักร้อยสักชั่งได้”
“แค่นี้ก็ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวแล้วแหละค่ะ..แต่จะให้ทำยังไงได้เกิดมาไม่มีเหมือนเขา “คุณย่าของอนุชิตคงหมายถึงเกิดมาไม่สบายมีเงินมีทองเหมือนคนอื่นๆ
“แต่ถ้าช่วงหน้าฝนจะมีคนเอางานปลอกเปลือกไม้โสนที่เขาเอาไปทำดอกไม้อะไรพวกนี้นะคะ อันนั้นจะได้เงินดีหน่อย” ผมพยักหน้าผมมองไปเห็นมีมุมห้องครัวเล็ก มีเตาแก๊สกลางเก่ากางใหม่ มีตู้เย็นไม่เก่าไม่ใหม่พอใช้ได้ มีหม้อสองสามใบเพื่อปรุงอาหารได้
“อนุชิตช่วยทำงานบ้านบ้างหรือเปล่าครับ” ผมถามในมือผมถือที่อัดเสียงเอาไว้จะเอาไปเรียบเรียงและพิมพ์ข้อมูลส่ง
“ช่วยค่ะช่วยได้มากเลยค่ะ ไม่ว่าจะกวาดบ้านถูบ้าน ไปซื้อของและว่างๆยังเดินไปช่วยหลวงพี่ เขาเป็นพี่ชายอิฉันนะคะ ท่านบวชเป็นพระท่านจะแบ่งอาหารที่ญาติโยมนำมาถวายมาให้ดิฉันกับอนุชิตบ้างและอนุชิตไปช่วยท่านกวาดศาลาทำความสะอาดกุฏิที่ท่านจำวัดอยู่” ผมหันมามองอนุชิตว่าเขาเป็นคนที่สู้ชีวิตจริงๆ ผมเชื่อว่าอนาคตถ้าเขาได้มีโอกาสเรียนเขาจะไปได้ไกลทีเดียว
ผมลุกไปเดินดูห้องนอนที่มีเตียงและที่นอนเก่าๆ ส่วนของอนุชิตก็เป็นเหมือนที่นอนยางพาราเขานอนกับยายของเขา มีทีวีแต่ดูท่าจะใช้การไม่ได้แล้ว
“ทีวีเสียเหรออนุชิต” ผมถามอนุชิต เขาก็พยักหน้าเบาๆ
“ครับครู”
“แย่เลย..ไว้ครูเอาของครูมาให้นะ....ที่บ้านครูมีหลายเครื่องพี่ชายครูไม่ค่อยได้อยู่ห้องครูจะยกมาให้เธอ”
“ไม่เป็นอะไรครับครู ครูให้ผมมาเยอะแล้วนะครับ ผมเกรงใจครู”
“เอานะครูมีอยู่เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้และมันก็ไม่ได้ใหม่วะทีเดียวพอดูได้นะ “
“เก็บไว้ทำไมเปล่าประโยชน์สู้เอามาให้เธอ เธอจะได้มีไว้ดูความรู้นะมันมีอยู่รอบๆตัวเรา ยุคนี้สมัยนี้ทีวีก็เป็นแหล่งสือความรู้อย่างหนึ่งนะถ้าใช้ให้เกิดประโยชน์” ผมพูดผมเห็นอนุชิตเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
“ผมจะไปช่วยป้าเขาล้างชามที่ร้านบะหมี่นะครับครูป้าเขาจะให้หนึ่งร้อยห้าสิบบาทล้างชั่วโมงสองชั่วโมงก็เสร็จแล้วครับ”
“อย่ากลับดึกละอันตรายรู้ไหม”
“ครับครู..สองทุ่มกว่าๆผมก็กลับแล้วครับ”
“ดีมาก......ถ้าอย่างนั้นติดรถครูออกไปด้วยกันเลยซิ ครูก็จะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าครูมีสอนติวนะ” ผมบอกอนุชิต ผมเดินออกมายกมือไหว้ลาคุณย่าของอนุชิตและขับรถพาอนุชิตออกมาด้วยผมส่งเขาที่ตรงร้านขายบะหมี่ ผมเห็นมีบะหมี่หมูแดงที่คริสโตเฟอร์ชอบผมเลยสั่งบะหมี่ไว้ทานด้วยกันเย็นนี้ โป้งและปันปันด้วยดีกว่าสั่งเพื่อไว้อีกถุงเพื่อนายคริสจะหิวมากวันนี้
ระหว่างที่ผมยืนรอบะหมี่อยู่และอนุชิตเขาก็กำลังช่วยเจ้าของร้านขายบะหมี่เป็นป้าวัยกลางคนตักพวกเครื่องปรุงบรรจุใส่ถุงเล็กสำหรับคนที่สั่งกลับบ้าน
ผมหันไปเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนแก้มมากเลยไม่ซิ ใช่แก้มจริงๆด้วย และเหมือนกับกำลังจะถูกจับให้ขึ้นรถเก๋งไปกับใครก็ไม่รู้หน้าตาที่บอกได้ว่าไม่น่าไว้ใจได้เลยสักคน ผมเห็นทางทางพวกนั้นเหมือนจะไม่ใช่คนดีเอาซะด้วย
“อนุชิต...ครูฝากบะหมี่ก่อนนะครูจะไปดูแก้มไม่รู้ว่าขึ้นรถไปกับใครดูหน้าตาไม่น่าไว้ใจเลย” ผมบอกอนุชิต
“ครูนี้มันพวกเด็กสกอยด์พวกนี้มันชอบพาคนไปรุมข่มขืนที่ตรงตึกร้งนะครับครูและพวกมันก็มีอาวุธนะครู”ผมได้ยินแบบนั้นไม่ได้หรอกนั้นลูกศิษย์ผม ผมก็รีบขึ้นรถไปทันทีและขับรถออกไปตามพวกมันไป ถึงยังไงแก้มก็เป็นลูกศิษย์ของผม ผมควรจะปกป้องลูกศิษย์ของผมด้วยซิ
ผมขับรถตามพวกรถเก๋งสีดำพวกนั้นขับรถตามเข้าไปในซอยเปลี่ยว ผมเห็นว่ามีรถมอเตอร์ไซค์ขับออกมารับและพากันเข้าไปด้านในซอย
Rrrrrr เสียงมือถือผมดังขั้น เบอร์ของคริสโตเฟอร์
“พี่เขม..พี่เขมอยู่ไหนอะ” คริสโตเฟอร์ถามผมเสียงมันอู้อี้เพราะว่าเสียงลมดังอื้อแทรกเข้ามาเหมือนกับว่าเขาขับรถมอเตอไซค์อยู่
“พี่มาดูแก้มนะคริส..พี่คิดว่ามีคนจะทำมิดีมิร้ายกับแก้ม” ผมพูดโดยใช้มือขึ้นมาป้องไว้
“ไอ้อนุชิตมันวิ่งมาบอกผมแล้วเนี๊ยะ...ว่าพี่จะไปช่วยแก้มพี่เขมพวกมันมีอาวุธไม่ใช่เหรอ”
“พี่อย่าเข้าไปนะรอผมก่อนผมกำลังขับรถไปหาพี่” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองบ้านเหมือนจะเป็นโรงพยาบาลหรือคลีนิคร้างอะไรสักอย่างนี้แหละ
“ตรงปากซอยที่พี่จะเข้าไปมีคลีนิคร้างอยู่นะคริส” ผมบอกคริสโตเฟอร์
“ผมรู้แล้วแหละพี่เขมและนี่ผมก็กำลังขับไปหาพี่เขม...พี่รอผมก่อนนะพี่อย่าเพิ่งเข้าไปนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนแต่ทำยังไงละนั้นลูกศิษย์ผมทั้งคนนะ
“แค่นี้นะคริส” ผมพูดและดับเครื่องก่อนผมมองไปรอบๆมีรถเก๋งสีดำผมจำได้ว่าแก้มถูกดันให้ขึ้นรถมาและรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วยอีกสองสามคัน ที่ผมจอดรถอยู่นี้เป็นตึกร้างไร้ซึ้งผู้คนและซอยนี้คงไม่มีใครผ่านไปผ่านมาแน่นอนเพราะว่าด้านในก็มีแต่ป่ารกเต็มไปหมด
“อย่านะ...ฮือๆ..ปล่อยนะ..ฮือๆ..ช่วยด้วย” เสียงร้องขอความช่วยเหลือ ผมหันไปยิบไม้แถวๆนั้นขึ้นมาเพื่อเอาไว้ป้องกันตัวได้บ้าง ผมไม่ได้ยินเสียงร้องแล้วผมคิดว่าพวกมันคงต่อยท้องแก้มแน่ๆ ผมรีบเดินเข้าไประหว่างนั้นผมก็ผ่านรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่สองสามคันและรถเก๋งที่ผมเห็นว่าแก้มขึ้นมาไม่รู้ว่าตั้งใจหรือโดนบังคับนะซิ
“นมเล็กฉิบหาย” ผมได้ยินเสียงพวกมันกำลังจะกระทำระยำกับลูกศิษย์ของผมงั้นหรือ
“หยุดนะ!..นั้นพวกนายกำลังจะทำอะไร”ผมเข้ามายืนพวกที่ยืนรุมล้อมแก้มอยู่ถึงกับตกใจที่มีคนมาพบเห็นและแก้มก็ดีดตัวถอยหนีเสื้อผ้าชุดนักเรียนที่ถูกดึงจนขาด น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มของเด็กสาวเธอหวาดกลัวจนตัวสั่นเทาไปหมด
“ฉิบหาย!...แล้วใครให้ไอ้บ้านี้เข้ามาวะ” หนึ่งในห้าคนนั้นตะโกนถามเพื่อน
“แก้ม!....มาหาครู...” ผมเรียกแก้มแต่คนที่ยืนอยู่ควักมืดพกออกมาแก้มเลยไม่กล้าวิ่งมหาผม
“พวกนายยังเด็กอยู่เลยนะทำแบบนี้มันเสียอนาคต...และลูกผู้ชายต้องไม่รังแกผู้หญิงซิ”
“แล้วมาเสือกอะไรด้วยวะ..ห๊ะ!..พระเอกเหรอ ?”
“เฮ้ย!.จัดการวะ “ พวกนี้ก็กรูกันเข้ามาผมก็มีไม้อันเดียวที่ใช้ป้องกันตัวและรับมือกับเด็กพวกนี้
“ครู...” แก้มร้องเรียกผม
“ไอ้นี้มันเป็นครูวะ อีแก้มมันเรียกครู” พวกนั้นตะโกนบอกพวกที่ยืนอยู่
“เป็นครูดีดีไม่ชอบอยากเจ็บตัวนักใช่ไหม..ได้จัดให้ครูแกหน่อยวะ”
“ผลั๊ก” โดยหมัดผมเอง แม้ว่าไม้มวยไทยครูเขมไม่เคยไปฝึกแต่แม่ไม้มวยมั่วครูเขมมีนะครับ ผมก็จัดการแต่ก็พลาดท่าโดนต่อยหนึ่งในนั้นต่อยเข้าจนได้ ผมถึงกับลงไปคลุกฝุ่นตามมาด้วยเท้านับไม่ถ้วน ผมเห็นคนหนึ่งถือมีดจะเข้ามาแทงผม แต่ผมก็คว้าไม้กันไว้ได้
“โอ้ย” แต่ก็โดนที่ต้นแขนเข้าหนึ่งที เสื้อแขนยาวขาดวิ้นทันทีพร้อมเลือดที่ไหลซึมตามออกมา
“ฮือๆ” เสียงแก้มร้องไห้เพราะความตกใจ
“เอาอะไรอุดปากอีนี้ดิว่ะ” ไอ้คนที่ถือมีดอยู่มันกำลังจะเข้ามาแทงผม ตอนนี้ผมไม่มีอาวุธอะไรจะใช้ป้องกันตัวแล้ว
“กูจะจัดการไอ้ครูชอบแส่หาเรื่องนี้ซะหน่อยคราวนี้” ไอ้คนที่พูดมันกำลังถือมืดคัทเตอร์เดินตรงปรี่มาหาผม ผมเองก็พยายามถอยหนี มือก็คลำไปด้วยเพื่อจะเจออะไรมาเป็นอาวุธป้องกันตัวได้บ้าง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณทุกกำใจนะ มีคำไหนใช้ไม่ถูกบอกได้เลยนะคะ เราไม่ได้ใช้ภาษาไทยทุกวัน(เราไม่ได้อยู่เมืองไทย เรามาอยู่กับพี่สาวที่เมืองนอกเนอะ บางคำอาจจะใช้ไม่ถูกต้อง ต้องขออภัยด้วยนะเราไม่ได้มีเจตนาดัดจริตนะ แต่ก็พยายามจะเช็ดดูจากกูเกิลนะว่าคำไหนใช้ยังไง ถ้าได้คำแนะนำเราก็จะรีบไปแก้ไขปรับปรุง...บางทีเห็นบางคนไปบ่นที่อื่นแล้วเหนื่อยนิดหน่อย..แค่ระบายเนอะ)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณคนอ่านที่ให้กำลังใจกันตลอดมา
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.คืนนี้มาครึ้งหลังนะ (ครูเขมแสนดีอีกแล้ว)
-
เหอๆๆ มาทันแว้วววว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หนุกมากอ่ะ น้องแก้มดีขึ้นแล้ว แต่โผล่มาอีกทีจะโดนรุมข่มขืนซะงั้น คริสจะมาช่วยทันมั้ยเนี่ย :katai1: :katai1: :katai1:
โป้งปันปัน หวานไม่แคร์สื่อเลยอ่ะ :-[ :-[ :-[
เกลียดไอ้กาย กะ อีกี้ จริงๆเลย นี่มันโรงเรียนรวมโรคจิตป่าวเนี่ย 555 :m20: :m20: :m20:
-
คริสรีบมาเร็วๆนะ :ling3: :ling3:
พูดคุยสอบถามข้อมุลเบื้อต้นเกี่ยวกับอนุชิต >>> ข้อมูลเบื้องต้น
กางเกงก็พอดีตัวไม่ใหญ่โคล้งจนเกินไป >>> ใช้หลวมโพรก หรือ หลวมโคร่ง
ผมมองไปก็มีห้องโล้งๆ >>> โล่งๆ
ผมไมได้มาด้วยเรื่องนั้นครับ >>> ไม่
วันหนึ้งได้สักร้อยสักชั่งได้ >>> หนึ่ง
แต่ถ้าช่วงหน้าฝนจะมีคนเอางานปลอกเปือกไม้สโน >>> ปลอกเปลือก / ไม้โสน
เหมือนที่นอนยางพาลา >>> พารา
มันก็ไมได้ใหม่วะทีเดียวพอดูได้นะ >>> ไม่ / ซะ
ยุคต์นี้สมัยนี้ทีวีก็เป็นแหล่งสือความรู้อย่างหนึ่ง >>> ยุค / สื่อ
ไปรุมขมขืนที่ตรงตึกล้างนะครับครู >>> ข่มขืน / ตึกร้าง
ผมหันไปมองป้านเหมือนจะเป็นโรงพยาบาลหรือคลีนิคร้าง >>> บ้าน
รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วยอีกสองสามกัน >>> คัน
ผมเข้ามายืนพวกที่ยืนมุ้มแก้มถึงกับตกใจ >>> รุม
แก้มเลยไม่กล้าวิ่งมหาผม >>> มาหา
ผมถึงกับลงไปคุกฝุ่น >>> คลุกฝุ่น
ผมเห็นคนหนึ่งถือมีดจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่ถือมีดอยู่มันกำลังจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่พูดมันกำลังถือมืดคัทเตอร์ >>> มีด
ผมเองก็พยายามถ่อยนี้ >>> ถอยหนี
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันต้องมีพระเอกมา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สั้นไปนิด สั้นมาก ตัดฉับๆ เลย :ruready
-
คริสรีบมาเร็วๆนะ :ling3: :ling3:
พูดคุยสอบถามข้อมุลเบื้อต้นเกี่ยวกับอนุชิต >>> ข้อมูลเบื้องต้น
กางเกงก็พอดีตัวไม่ใหญ่โคล้งจนเกินไป >>> ใช้หลวมโพรก หรือ หลวมโคร่ง
ผมมองไปก็มีห้องโล้งๆ >>> โล่งๆ
ผมไมได้มาด้วยเรื่องนั้นครับ >>> ไม่
วันหนึ้งได้สักร้อยสักชั่งได้ >>> หนึ่ง
แต่ถ้าช่วงหน้าฝนจะมีคนเอางานปลอกเปือกไม้สโน >>> ปลอกเปลือก / ไม้โสน
เหมือนที่นอนยางพาลา >>> พารา
มันก็ไมได้ใหม่วะทีเดียวพอดูได้นะ >>> ไม่ / ซะ
ยุคต์นี้สมัยนี้ทีวีก็เป็นแหล่งสือความรู้อย่างหนึ่ง >>> ยุค / สื่อ
ไปรุมขมขืนที่ตรงตึกล้างนะครับครู >>> ข่มขืน / ตึกร้าง
ผมหันไปมองป้านเหมือนจะเป็นโรงพยาบาลหรือคลีนิคร้าง >>> บ้าน
รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วยอีกสองสามกัน >>> คัน
ผมเข้ามายืนพวกที่ยืนมุ้มแก้มถึงกับตกใจ >>> รุม
แก้มเลยไม่กล้าวิ่งมหาผม >>> มาหา
ผมถึงกับลงไปคุกฝุ่น >>> คลุกฝุ่น
ผมเห็นคนหนึ่งถือมีดจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่ถือมีดอยู่มันกำลังจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่พูดมันกำลังถือมืดคัทเตอร์ >>> มีด
ผมเองก็พยายามถ่อยนี้ >>> ถอยหนี
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
แก้ให้แล้วนะอันนี้ผิดเยอะมากจริงๆขออภัยนั่งพิมพ์ใจลอยไปหน่อย ขอบคุณนะคะ
-
“โครม!” เสียงดังสนั่นร่างใครสักคนกระเด็นลอยไปชนฝาผนังห้อง ตามมาด้วยคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู คนนั้นก็คือคริสโตเฟอร์ โป้ง ปันปัน อาร์ท กับโจ้ และมีเด็กคนอื่นๆอีกที่ตามมาช่วย
“ผลั๊ก!” ผมใช้จังหวะนี้ตอนที่คนที่กำลังถือมีดคัทเตอร์ค้างไว้อยู่และหันไปมองผู้มาเยือนใหม่ด้วยสีหน้าที่ตกใจ ผมก็หยิบไม้ที่กระเด็นไปห่างจากผมฟาดเข้าที่ข้อมือจนมีดกระเด็นหลุดลอยไป พวกกลุ่มคนร้ายเห็นว่าคนน้อยกว่าทำท่าจะเผ่นหนี ผมรีบลุกขึ้นและตรงเข้าไปหาแก้มก่อนทันที เธอตกใจกลัวมาก
“แก้ม ..แก้ม” ผมเรียกแก้ม ผมพยายามเรียกให้เธอมีสติเพราะว่าตอนนี้เธอดูหวาดกลัวไปเสียทุกอย่าง
“ครู..ครู.ฮือๆ....มันจะข่มขืนแก้มค่ะครู ..ฮือๆ..ครู..มันจะข่มขืนหนูค่ะครู ..ฮือๆ ” เธอโผเข้ามากอดผมเนื้อตัวที่มอมแมมจากการต่อสู้ แต่สิ่งที่แย่คือเธอยังคงรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“แก้มไม่เป็นไรแล้วนะครูอยู่นี้นะ...แก้มเธอปลอดภัยแล้ว”ผมพยายามปลอบโยนร่างที่สั่นระริกด้วยความกลัว ผมถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองและสวมทับให้แก้มทันที
ผมก็ได้ยินเสียงโหวเหวกอยู่ทางด้านหน้าของตึกร้าง คงมีตำรวจมาด้วยผมก็รีบอุ้มแก้มออกจากที่เกิดเหตุพอออกมาก็เห็นมีชาวบ้านเข้ามามุงดูและคนร้ายก็ถูกจับได้เกือบทั้งหมด
“อ้อนางแก้มนี้เองอะ...กูก็นึกว่าใคร..เป็นไงละมึง” เสียงชาวบ้านที่ตะโกนมาทันทีที่เห็นว่าผมอุ้มแก้มออกมาผมไม่อยากเชื่อเลยนี้คือประโยคแรกที่เขาจะพูดกับคนที่เสียขวัญแบบนี้หรือผมรู้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงค่อนข้างก้าวร้าวแต่ผมก็เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนแปลงกันได้
“บอกแล้วอย่าไปไหนมาไหน ค่ำๆมืดๆ แบบนี้เป็นไงละชอบนัก”
“พอเถอะครับเด็กเสียขวัญแย่แล้วนะอย่าซ้ำเติมเด็กเลยนะครับผมขอ” ผมพูดขอร้องชาวบ้าน
“ผมคิดว่าครูควรจะพาเด็กไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลใกล้ๆแถวนี้ก่อนนะครับ” คุณตำรวจหันมาบอกผม ผมก็พยักหน้า ผมอุ้มแก้มไปที่รถและคริสโตเฟอร์ก็ขึ้นมาทำหน้าที่ขับรถ ผมนั่งที่เบาะหลังกับแก้มเพื่อคอยปลอบโยนเธอ โชคดีที่ผมมาช่วยไว้ทันไม่อย่างนั้นชีวิตแก้มจะเป็นยังไง
“ฮือๆ ...ฮือๆ...ฮือๆ” เสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ผมก็พยายามกอดเธอไว้เพื่อปลอบโยนและเรียกขวัญ เป็นใครก็คงจะขวัญหนีดีฝ่อและไอ้พวกนี้ไม่ว่าถ้ามันสนุกกันแล้วมันจะปล่อยให้แก้มมีลมหายใจกลับไปบ้านหรือไม่ ผมไม่อยากจะคิดถึงข้อนี้เลย
และนี้ผมก็ทำในฐานะครูที่เป็นห่วงลูกศิษย์ ทำไมพวกนี้ถึงได้กล้ากระทำอนาจารแบบนี้กับเด็กที่สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนแบบนี้ได้
ไม่นานรถก็แล่นมาถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด รถของตำรวจมาถึงก่อนผมไม่กี่นาที ผมรีบอุ้มแก้มลงจากรถ และวางเธอลงที่รถเข็นของทางโรงพยาบาลที่เข้ามารอรับเจ้าหน้าที่เข็นเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีเช่นกัน ตำรวจหนึ่งนายก็เข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ต้องการให้ตรวจอะไรบ้าง
“พี่เขม เลือดที่แขนพี่ไหลอะ..นี้พี่ได้รับบาดเจ็บด้วยเหรอ” คริสโตเฟอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“พี่เข้าไปทำแผลก่อนเถอะ” คริสโตเฟอร์พุด ผมก้มลงมองที่ต้นแขนด้านซ้ายของผม มีรอยขาดจากของมีคมที่เชือดเฉือนผ่านเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อน ผมเห็นเสื้อผ้าแก้มขาดจากการถูกกระฉากของกลุ่มคนร้าย ผมก็ผมถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออกและส่งให้แก้มสวมใส่ไว้แทน ดีที่ผมสวมแค่เสื้อกร้ามสีขาวซับในไว้
“นั้นซิครับครูเชิญทำแผลก่อนนะครับ” คุณตำรวจหันมาบอกผม ผมก็พยักหน้า ก่อนจะเดินตามเจ้าหน้าที่ห้องฉุกเฉินผมยกแขนที่ไม่เจ็บขึ้นแตะที่ไหล่คริสโตเฟอร์ว่าผมโอเคนะ
ผมเดินตามเจ้าหน้าห้องฉุกเฉินเข้าไปเพื่อจะได้ให้เขาทำแผลให้ผม แผลของผมต้องเย็บไปห้าเข็มได้ พอทำแผลเสร็จผมก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน คริสโตเฟอร์นั่งอยู่รีบลุกขึ้นมาหาผมเขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตให้ผมสวมทับเอาไว้ เพราะตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อกร้ามบอกตรงๆ ไม่เคยใส่เสื้อกร้ามโชว์สัดส่วนที่ไหนมาก่อนเลย
“ครูเขมเป็นยังไงบ้างคะ “ ครูลินดาและครูถาวร ครูนิด และครูท่านอื่นๆ ก็เดินตรงมาทางผม คงพากันมาดูแก้มและผมที่โรงพยาบาลกัน
“ท่านผู้อำนวยการทราบเรื่องแล้วกำลังเดินทางมาค่ะครู ...ครูนี้ใจกล้ามากเลยนะคะที่บุกเดี่ยวเข้าไปแบบนั้นนะคะ” ครูนิดหันมาบอกผม ผมพยักหน้ารับทราบ
“ก็นั้นลูกศิษย์ของผมนะครับครูแต่ว่าถึงไม่ใช่ผมก็ต้องช่วยครับในฐานะผู้ชายหรือคนที่เห็นเหตการณ์”
“จะให้ผมนิ่งดูดายไม่ทำอะไรเลยผมคงทำไม่ได้ถ้าจะแค่กลัวว่าตัวเองจะมีบาดเจ็บไปด้วย”
“เพราะผลที่ตามมาผมคงทำใจไม่ได้เช่นกันหากผมปล่อยให้สิ่งเลวร้ายนั้นเกิดขึ้นโดยเฉพาะกับลูกศิษย์ตัวเอง” ผมหันไปพูดกับครูนิดเขาพยักหน้าและยิ้มให้ผม
“ขอโทษนะคะ คนไข้ชื่อคุณเขมชาติใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ”ผมหันไปตอบพยาบาลที่ทำประวัติให้ผมก่อนจะเข้ารับการทำแผล
“รบกวนไปรอรับยาที่ห้องจ่ายยาได้เลยนะคะคุณหมอสั่งยาให้แล้วนะคะ ” เจ้าหน้าที่ส่งใบมาให้จะได้ไปยื่นและรอรับยา ณ ช่องจ่ายยาของโรงพยาบาลแต่ว่าคริสโตเฟอร์ยื่นมือมารับไปซะก่อน
“ครูผมไปรับให้ดีกว่าครูอยู่นี้แหละ” คริสโตเฟอร์บอกผมว่าเขาจะไปรับยาให้ผม ผมหันไปพยักหน้าเบาๆให้คริสโตเฟอร์และเขาก็เดินถือใบยาออกไป
“คริสโตเฟอร์เอาเงินครูไปด้วยซิ” ผมเรียกแต่เขาไม่ยอมหันกลับมา
“ของครูใช้สิทธิ์เบิกได้นะคะและครูแจ้งว่ามีประกันอุบัติเหตุอีกด้วยใช่ไหมคะ..ดังนั้นบางส่วนประกันจ่ายให้คะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลแจ้งผมและเดินกลับเข้าห้องฉุกเฉินไป
“ครูเขมอยู่ไหนครับ...ครูเขมของโจ้...ครูเขมเป็นอะไรไหมครับ” ครูโจ้รีบวิ่งแหวกบรรดาครูเข้ามาหาผม ด้วยอาการตกใจและหมุนตัวผมสำรวจใหญ่เลย
“ครูเขมไม่เป็นอะไรเลยเหรอครับ...ครูห้อยพระรุ่นอะไรครับ..ปลุกเสกจากวัดไหนครับเนี๊ยะ..” ครูโจ้
“ไม่มีหรอกครับครูโจ้เพราะไม่อย่างนั้น คนร้ายคงฟันผมไม่เข้าหรอกครับแต่นี้” ผมพูดครูโจ้ขมวดคิ้วมองผม
“ที่ต้นแขนซ้ายนิดหน่อยนะครับ เย็บไปห้าเข็มเองครับครูโจ้” ผมพูดและโชว์ที่ต้นแขนข้างซ้ายของผมมีผ้าก๊อซพันไว้ ให้ครูโจ้ดู
“แต่ผมก็ยังเชื่อว่าครูมี่ของดีอยู่ดีนะแหละครับครูเขม” ครูโจ้พูด
“ผมว่าครูเขมนี้ต้องเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ปลอมตัวมาเป็นครูแน่ๆ เลยครับ” ครูโจ้
“พี่โจ้นี้ดูหนังมากไปหรือเปล่า” ครูลินดาพูดพร้อมกันปิดปากขำครูโจ้
“ดูซิ...ครูเขมนะเพิ่งจะมาได้เดือนเดี๋ยวเองนะครับ ...ครูทำผลงานแซงหน้าพวกผมไปซะแล้ว..รีบเหรอครับครู” ครูโจ้พูด ผมก็ยกมือขึ้นเกาหัวนิดหน่อย
“คือถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอกครับครูโจ้ผลงานที่แลกมาด้วยการเจ็บตัวนี่นะครับ”
“และผมก็เชื่อว่าถ้าเป็นคนอื่นผ่านไปเห็นก็คงเข้าต้องไปช่วยเหมือนที่ผมทำแหละครับ” ผมพูด ผมเห็นผู้หญิงไม่ถึงวัยกลางคนดีเดินตรงเข้ามา สีหน้าและท่าทางตกใจมิใช่น้อย ผมจำได้ดีว่าเป็นแม่ของแก้ม
“ครูคะ..ลูกสาวดิฉันอยู่ไหนคะ....นางแก้มนะคะ...ใครทำอะไรมันคะครู” แม่ของแก้ถามด้วยน้ำเสียงลุกลี้ลุกลนเขาคงตกใจมากและรีบมาทันทีที่มีคนโทรไปบอกและดูจากชุดเหมือนเพิ่งจะเลิกงานมาหรือเพิ่งจะมาจากที่ทำงานแน่ๆ แม่เขาทำงานอยู่ที่แพปลาขายส่งแม่ของเขาหุ้นส่วนกับเพื่อนเปิดแพปลาเพื่อขายส่งที่ต่างๆ
“แก้มไม่เป็นอะไรแล้วค่ะคุณแม่..นี้ครูเขมเขาช่วยแก้มไว้ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขั้น..เรียกได้ว่าโชคดีครูเขมไปช่วยไว้ทันและนี้บรรดาหนุ่มๆรุ่นพี่ด้วยค่ะ”
“ คริสโตเฟอร์นี้เขาก็ตามไปช่วยด้วยนะคะ” ครูลินดาพูดกับแม่ของแก้ม เธอมองมาที่ผมผมและมองไปยังคนที่เดินถือถุงใส่ยาตรงมาหาผม
“ครูเหรอคะ....ที่ช่วยนางแก้มลูกสาวดิฉัน” แม่ของแก้มหันมาถาม
“ครับแต่ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอก ...คริสโตเฟอร์และเพื่อนๆของเขาก็ตามไปช่วยด้วยเพราะว่าผมคนเดียวก็คงเอาพวกเด็กนั้นไม่อยู่เหมือนกัน” ผมบอกกับแม่ของแก้มและหันไปมองคริสโตเฟอร์ ผมแม่ของแก้มมองหน้าผมและคริสโตเฟอร์สลับกันไปมาสักครู่
“ขอบคุณนะคะครู ...ขอบคุณค่ะครู....ดิฉันมีลูกคนเดียว...ก็คือนางแก้ม..ถ้ามันเป็นอะไรไปดิฉันจะอยู่ยังไง ....ฮึกๆ” ทำท่าจะยกมือไหว้ผมดีนะที่ผมรีบเอามือของเขาเอาไว้ได้ทัน
“ไม่ต้องขอบคุณผมขนาดหรอกครับ ผมคิดว่าถ้าเป็นคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ก็ต้องเข้าช่วยนะครับ”ผมพูดกับแม่ของแก้ม ตอนนี้เจ้าหน้าที่พาแก้มออกมาจากห้องตรวจเพื่อตรวจหาร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกายและจะได้นำมาใช้ในสำนวนการให้การกับคนร้ายถึงการกระทำความผิด พอแก้มออกมาเจอแม่ของเธอก็วิ่งเข้ามาเข้ากอด แม่ของเธอก็เช่นกัน ภาพสองคนแม่ลูกกอดกันพากันร้องไห้
“แก้ม....แม่มีแกคนเดียวนะแก้มใครมันทำกับลูกของแม่.หึ! ..”
“ฮึกๆ ..แม่...แก้มกลัวจะไม่ได้เจอแม่อีก..ฮือๆ...” แก้มก็กอดแม่ของเขาร้องไห้
“ต่อไปแม่จะไปรับแกเอง แม่จะไม่มัวแต่ทำงานงกๆ หาแต่เงินจนแม่ไม่มีเวลาแม้จะไปรับลูกตัวเอง”
“แม่รู้แล้วว่าเงินกับลูกสาวของแม่อันไหนสำคัญกว่ากัน ฮือ..โธ่ลูกแม่” ผมยืนมองและอมยิ้มบางๆ ครูลินดาก็หันมาพยักหน้าให้ผม คุณตำรวจก็เดินมาทางพวกผมพร้อมกันท่านผู้อำนวยการ
“เราจับคนร้ายได้เกือบทั้งหมดและโชคดีที่ครูเข้าไปช่วยได้ทันถือว่าโชคดีมากมากเพราะเส้นทางนั้นเปลี่ยวและแทบจะไม่มีรถผ่านเข้าไปและที่ตรงนั้นมีคดีถูกขมขืนบ่อยมาก” คุณตำรวจพูด
“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับทางเราจะดำเนินคดีกับเด็กพวกนี้เพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก” คุณตำรวจที่เข้าทำหน้าดูแลกล่าว
“หนึ่งในนั้นกลุ่มของคนร้าย...มีหนึ่งคนที่คิ้วแตกไม่รู้ว่าโดนใครเขาฟันศอกเอา” คุณตำรวจพูดปนหัวเราะ ผมหันมามองคริสโตเฟอร์ โป้งและปันปัน แต่คงไม่ใช่ปันปันแน่ๆ เล่นซะคนร้ายคิ้วแตกเลย
“โชคดีมานะครับที่ครูเขมตามไปช่วย...น่าภูมิใจแทนท่านผู้อำนวยการนะครับที่มีครูที่ใจกล้าขนาดนี้เข้าไปปกป้องนักเรียนของตัวเองโดยไม่เกรงกลัวภัยอันตรายใดๆ “ คุณตำรวจกล่าวชมผมกับผู้อำนวยการ
“ครับท่านรองฯ ครูคนนี้เพิ่งมาได้ไม่นานผลงานเยอะ นักเรียนรักใคร่กันมากนะครับ” ผู้อำนวยหันมายิ้มกัผมก่อนจะหันไปตอบบุคคลในเครื่องแบบตรง นี้เขาเป็นถึงท่านรองผู้กำกับเลยหรอดูยังไม่แก่เลยสักนิด ท่านหันมายิ้มให้ผมแบบกันเอง
“ผมชอบคนดีครับครู..มีอะไรก็โทรหาผมได้นะครับ ผมรองผู้บังคับการฯ ผมพันตำรวจโทอนุสรณ์” ท่านก็ให้นามบัตรผมไว้ด้วย ผมรับมาถือไว้
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คนร้ายทำแผลเสร็จพอดีจะได้พาไปหาข้าวฟรีกินในสถานพินิจ ข้าวบ้านคงไม่อร่อยอยากไปกินข้าวฟรีกันในนั้น ” ท่านรองฯพูด เด็กผู้ชายที่ถูกนายตำรวจสองนายพาตัวออกมาจากห้องฉุกเฉินหลังทำแผลเสร็จ ทันทีที่แม่ของแก้มหันไปเจอ
“มึงทำลูกกูเหรอไอ้โอ...พลั่กๆๆ” แม่ของแก้มถอดรองเท้าแตะตัวเองและตรงเข้าไปตีไม่ยั้งเลยจนเจ้าหน้าที่ต้องรีบห้ามปรามพร้อมกับกันคนร้าย คนก็พยายามที่จะยกมือที่มีกุญแจมือสวมอยู่ป้องกันตัวเองจากร้องเท้าแตะและดูท่าจะหนาเอาการเหมือนกันโดนไปคงเจ็บหน้าดู บรรดาครูก็เข้าไปช่วยกันดึงรั้งแม่ของแก้มกันไว้ไม่ให้ทำร้ายผู้ต้องหา
“หยุดเถอะครับ! ..อันนี้ปล่อยให้ทางกฏหมายจัดการดีกว่านะครับ” คุณตำรวจพยายามห้ามปรามแม่ของแก้ม
“แม่พอแล้วแม่” แก้มรีบเข้าไปดึงแม่ของเธอไว้ และตำรวจรีบคุ้มกันผู้ต้องออกไปก่อนที่พากลับเข้าไปทำแผลใหม่ที่เพิ่งจะได้ตอนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนี้แหละจากฝีมือแม่ขาโหดของแก้ม
“ครู ..ผมรู้แล้วแหละว่าแก้มมันได้ความร้ายกาจจากใครมา...ได้แม่มาเต็มๆเลยอะครู” คริสโตเฟอร์กระซิบกระซาบกับผม ผมจะยกแขนหยิกซะหน่อยก็ทำไม่ได้เพราะเริ่มจะปวดหนึบๆแล้วซิ
“เอาละถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันกลับเลยแล้วกันนะครับ ครูเขมจะได้กลับไปพักดูนี้คงจะเพลียอยากพักแย่แล้ว ” ผู้อำนวยการบอกทุกคน
“ครูเขมครับผมขอบคุณครูจริงๆนะครับ ...ครูกล้ามาก..ครูสามารถมาก..ที่บุกเดี่ยวเข้าไปแบบนั้นผมรู้ว่าครูนะหล่อเหมาะจะเป็นฮีโร่นะครับแต่ผมยังอยากจะมีครูภาษาอังกฤษเก่งๆอย่างครูนะครับ ดูแลตัวเองนิดนึงนะ..ครูเก่งๆและตั้งใจสอนแบบนี้หาไมได้ง่ายๆอยู่” ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้าเบาๆ
“นี้โดนเย็บไปห้าเข็มใช่ไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับผมทำเพื่อปกป้องนักเรียนและปกป้องเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของความคึกคนองครับท่าน” ผมพูดท่านพยักหน้า
“แก้มก็อยู่บ้านละอย่าออกไปเที่ยวที่ไหนยิ่งมืดค่ำๆอย่าได้ออกไปเชียวนะ” ผู้อำนวยกันไปตักเตือนแก้ม
“และนี้อย่าบอกครูนะว่าเราโดนเรียน..เราโดดเรียนใช่ไหมแก้ม” ผู้อำนวยการถามแก้มเธอพยักหน้าเบาๆ ว่าเธอโดดเรียนออกมา
“ที่ครูไม่อยากให้นักเรียนโดนเรียน หนึ่งเสียการเรียน สองเป็นช่องทางให้กับคนร้าย”
“ครูถึงได้อยากให้เธอเลิกเรียนเป็นเวลาและกลับพร้อมเพื่อนๆเขา และที่หลังอย่าทำนะแก้มคราวนี้ถือซะว่าเป็นบทเรียนและโชคดีแค่ไหนที่ครูเขมตามไปช่วยเธอไว้จนครูเขาเจ็บตัวไปด้วยนะแก้ม” ผู้อำนวยการพูด
“ครูเขมคะ” แก้มเรียกผมเธอเดินมาหาผม เธอก้มลงเธอกำลังจะกราบเท้าผม ผมรีบดึงเธอขึ้นทันทีด้วยความตกใจ
“ฮือๆ แก้มขอบคุณนะคะครู...แก้มขอโทษค่ะครู..แก้มขอโทษ...ที่แก้มทำไม่ดีกับครู...ฮือๆ ..”แก้มพูดน้ำตาเธอไหล ผมรับรู้ได้ว่าเธอสำนึกผิดในสิ่งที่เธอทำแค่นี้ผมก็ยินดีมากพอแล้ว
“ลุกขึ้นเถอะแก้ม...ครูไม่ถือโทษโกรธเธอหลอกนะแก้มเพราะว่าเธอยังเด็กนัก”
“ต่อไปจะทำอะไรก็คิดถึงแม่เธอให้มากมาก นะแม่เธอคนนี้ที่เขารักเธอและเป็นห่วงเธอมาก เธอก็ควรจะตั้งใจเรียน...แค่นี้ครูทุกคนก็จะดีใจถ้าลูกศิษย์ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนตามที่ครูทุกคนเขาตั้งใจสอนเธอเช่นกัน” ผมพูดพร้อมกันเอามือลูบหัวเบาๆ
“ครูคะ...อิฉันขอบคุณนะคะครู ขอบคุณค่ะ”
“คุณแม่ครับ..ดีนะครับที่เกิดเรื่องแบบนี้เกิดที่เมืองไทยเราจะช่วยเหลือกันได้ ..ถ้าเป็นเมืองนอกละครับ..ผมไม่ได้ว่าไม่ดีนะครับคุณแม่”
“และถ้าคุณแม่อยากจะให้น้องไปคุณแม่ควรจะให้น้องได้เรียนให้เยอะกว่านี้ ความรู้นะสำคัญมากนะครับคุณแม่” ผมพูดกับแม่ของแก้มผมได้ยินจากวันนั้นแหละที่แม่ของแก้มจะไม่ให้แก้มเรียนต่อและจะให้ไปอยู่กับพี่สาวของเขาที่เมืองนอก แม่ของแก้มหันไปมองลูกสาวของตัวเองคงรู้ว่าเธอยังเด็กมากหนัก แม่ของเธอพยักหน้ากับผมเบาๆ ผมส่งยิ้มกลับให้แม่และแก้มเธอคงดีใจที่จะได้เรียนต่อหลังจากจบมัธยมต้น
“คริส” แม่ของแก้มเรียกคริสโตเฟอร์
“แม่ขอโทษนะ..แม่จะไม่เรียกลูกว่าฝรั่งขี้นกอีกแล้ว...แม่ขอบใจนะที่ไปช่วยแก้ม ” แม่ของแก้มพูดกับคริสโตเฟอร์
“ผมก็ช่วยเพราะว่าแก้มเป็นรุ่นน้องของพวกผมและ ผมก็มองแก้มเหมือนกับน้องสาวของผมเช่นกันครับน้า” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันเหล่มองปฏิกิริยาคนข้างๆนิดนึงทำท่าจะดีใจหรือเปล่าที่แม่ของแก้มเขาเปิดไฟเขียวให้แล้ว
“แม่คะหนูกับพี่คริสนะเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันจริงๆค่ะ “ แก้มหันมาบอกกับแม่ของเธอ เพราะว่าแม่ของเธอเริ่มจะทำหน้างงๆไม่เข้าใจสักเท่าไหร่
“ถ้าอย่างนั้นผมขอพาครูเขมกลับบ้านพักก่อนนะครับ..รู้สึกว่าครูเริ่มปวดแผลแล้วนะครับ” คริสโตเฟอร์พูด
“คืนนี้เราก็ไปอยู่ดูแลครูเขมเขาด้วยซิคริส..ครูฝากด้วยละ “ ผู้อำนวยการหันมาบอกคริสโตเฟอร์ แม่ของแก้มก็พาแก้มเดินออกไป และผมก็เดินแยกออกไปพร้อมกันครูท่านอื่นๆเพื่อแยกย้ายกันกลับที่พัก โป้งกับปันปันยังคงนั่งรอผมสองคนอยู่ด้านนอกของโรงพยาบาล
“เออคริส!..พี่สั่งบะหมี่หมูแดงเอาไว้นะ...ที่ร้าน” ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ผมหันมาบอกคริสโตเฟอร์
“ไอ้อนุชิตตอนมันวิ่งไปตามผมและมันก็วิ่งถือบะหมี่ไปด้วยครับครู” 0_0 ขนาดมีเรื่องคอขาดบาดตายนายอนุชิตยังวิ่งถือบะหมี่หมูแดงไปให้ผมด้วยเหรอและสงสัยจะเป็นเพราะว่าผมสั่งเขาไว้ “ครูฝากบะหมี่ด้วย” แน่ๆ เลย แต่ก็ดีไม่อย่างนั้นคงไม่มีอะไรกินกันละตอนนี้ห้องอาหารที่โรงเรียนก็ปิดไปเรียบร้อยแล้ว
“ผมใส่ไว้ในตู้เย็นนะ ไอ้สองตัวนี้มันรู้ว่าพี่สั่งเผื่อมันเลยไม่ยอมไปกินข้าวที่ห้องอาหารเลยอะ” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า
“ไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ กลับไปแล้วว่ะ” โป้งหันมาบอกคริสโตเฟอร์
“ครูเจ็บมากไหมครับ...ครูนี้สุดยอดเลยนะครับ ...แก้มนะมันร้ายกับครูนะ ขนาดว่าจะทำให้ครูพักการสอนเลยนะครู” ปันปันพูด ผมส่งยิ้มให้ปันปัน โป้งนะเดินไปขับรถของผมมาจอดผมเข้าไปนั่งเบาะหลังกับคริส
“ครูก็เหมือนเรือจ้างตั้งใจจะส่งลูกศิษย์ไปให้ถึงฝัง ต่อให้ลูกศิษย์จะโกรธจะเกลียดครูแค่ไหน ครูก็ยังอยากเห็นลูกศิษย์เดินไปถึงฝั่งอย่างที่ครูตั้งใจอยู่ดีแหละปันปัน” ผมบอกปันปัน
“พี่เขมแล้วพรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพกันหรือเปล่า” คริสโตเฟอร์ถามผม และผมจะไม่ไปได้ยังไงต้องพาคริสโตเฟอร์ไปติวกับไอ้เกรทและน้องสาวไอ้เกรทอีกละ ผมไม่อยากให้ล่าช้าไปกว่านี้เผื่อว่าคริสสอบได้ก็ได้ทันใช้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเลย
“จะไม่ไปก็ได้นะเพราะว่าพี่เขมแขนเจ็บแบบนี้ขับรถไม่ได้อยู่แล้ว”
“ไม่ไปได้ยังไงละคริสเราต้องเรียนติวกับเพื่อนพี่นะ” ผมหันไปพูดกับคริสโตเฟอร์
“ครูเขมครับผมขับไปได้นะครับผมเคยขับรถไปกับพ่อที่กรุงเทพและตอนนี้ผมมีใบขับขี่รถยนต์แล้วด้วยเพิ่งจะทำมาได้เดือนกว่าๆ “ โป้งบอกผม
“นั้นซิครับครูโป้งมันขับได้ครับ”ปันปันพูดอีกคน คริสโตเฟอร์ก็พยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนโป้งแล้วแหละและปันปันไปด้วยกันซิไปพักที่บ้านครู”
“จริงนะครูปันปันอยากไปกรุงเทพ” ปันปันพูดแววตาเป็นกระกาย แต่สองหนุ่มหันไปเหล่มองโดยเฉพาะโป้ง
“? ? ? “
“แค่อยากเห็นกรุงเทพ...” +_+
“ จริงอะ ? “
“อยากเห็นกรุงเทพหรืออยากเห็นหนุ่มกรุงเทพ..บอกให้เลิกแรดไง!” โป้งรีบแย้งปันปันทันทีอีกคนก็ทำปากยู่ใส่คนขับรถด้วยเหมือนกัน คริสโตเฟอร์พยักเพยิดให้ผมดูคู่ที่กำลังพ่อแง่แม่งอนกันอยู่แค่เพราะอยากไปกรุงเทพ ผมพยักหน้าว่าดูก็พอจะรู้ว่าสองคนนี้เขายังไงกัน ไม่นานรถก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้านพักครู
“ครูถ้าอย่างนั้นผมสองคนกลับเลยนะครับ”โป้งบอกผมคงจะพากันเดินกลับแน่
“และพรุ่งนี้เช้าผมมาหาครูกี่โมงดีครับ” โป้งถามผม จังหวะที่ข้อความเข้ามือถือผมพอดีเลย
“ครูเขมคะพรุ่งนี้ถาวรอยู่เวรให้ได้นะคะครูจะได้พัก”ครูถาวรส่งข้อความหาผมพอดีเลยว่าจะอยู่เวรให้และอาทิตย์หน้าผมคงอยู่แทนเธอได้
“ถ้าอย่างนั้นมาแต่เช้าก็ได้นะพรุ่งนี้ครูจะพาไปดูหนังกันเป็นการตอบแทน” ผมบอกโป้งกับปันปัน
“เอาบะหมี่หมูแดงไปทานกันซิโป้ง ปันปันครูสั่งมาเผื่อนะ..และขับรถครูออกไปซิโป้ง” ผมบอกทั้งคู่
“ขอบคุณครับครู” ปันปันและโป้งกล่าวขอบคุณผม ผมพยักหน้าให้คริสโตเฟอร์ไปหยิบบะหมี่ให้ปันปันและโป้งส่วนผมก็เดินขึ้นบ้าน ตอนนี้เริ่มจะปวดมากขึ้นแล้วซิ เริ่มจะยกแขนไม่ขึ้นแล้วด้วย ดีนะที่ผมใช้สิทธิ์เบิกได้และมีประกันอุบัติเหตุ เลยได้ยาอย่างดีมาทาน
คริสโตเฟอร์เดินขึ้นกลับขึ้นมาพร้อมกับแกะถุงบะหมี่หมูแดงใส่ลงในภายนะมีฝาปิดและนำเข้าไมโครเวฟเพื่ออุ่นให้ผมทาน
“เจ็บมากไหมพี่เขม” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมส่ายหัวเล็กน้อย
“ทำไมพี่ลงทุนได้ขนาดนี้ละทั้งที่แก้มมันเคยว่าพี่ไว้ตั้งเยอะ”
“คริสการจะทำความดีนะถ้ามัวแต่มาคิดว่าใครเคยทำอะไรไม่ดีไว้เรามานั่งผูกใจเจ็บแค้นเลยไม่คิดจะช่วยเขายามที่เขาต้องการอย่างนั้นเหรอคริส...แล้วนั้นจะเรียกว่าทำความดีได้อย่างไร” ผมพูดและคริสโตเฟอร์ก็เข้ามาสวมกอดผม
“ผมกลัวพี่เขมเป็นอะไรไป พี่เขมอย่าทำแบบนี้อีกนะพี่...ผมขอร้อง”
“ทีเวลาที่พี่เขมขอเรื่องไม่ให้ผมไปขี่รถมอเตอร์ไซค์ผมยังเชื่อพี่เลยนะ” คริสโตเฟอร์พูด ผมยกแขนข้างที่ไม่เจ็บขึ้นแตะที่แขนของคริสโตเฟอร์ผมบีบแขนเขาเบาๆ พอเสียงเตือนไม่โคเวฟดังขึ้น คริสโตเฟอร์จึงปล่อยมือจากผมพร้อมกับเดินไปหยิบมาวางให้ผมและของเขาด้วยเช่นกัน
หลังจากทานเสร็จก็เตรียมตัวอาบน้ำคริสเป็นคนถอดเสื้อผ้าผมออกทั้งหมดและเข้าไปช่วยอาบน้ำให้ผม เพราะว่าผมคงอาบเองไม่ถนัดและแผลอาจจะโดนน้ำได้เสร็จแล้วคริสโตเฟอร์ก็เช็ดตัวให้ผมสวมกางเกงใส่นอนพร้อมกันเสื้อกร้ามเพราะว่าเสื้อมีแขนคงจะสวมลำบากหน่อย ก่อนจะล้มตัวลงนอนคริสโตเฟอร์ก็หยิบถุงยาแก้ปวดมาให้ผมทาน
“พี่เขมถ้าปวดแผลเรียกผมเลยนะหรือว่าพี่จะเข้าห้องน้ำก็ต้องเรียกผมนะ” คริสโตเฟอร์บอกผมก่อนจะปิดไฟในห้องและเปิดไฟหัวเตียงไว้แทนแสดงว่าเขาจะอ่านหนังสือต่อนั้นเอง
“อืมม” ผมพยักหน้าตอบเบาๆ หนังตาเริ่มหนักอึ้งอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดที่ค่อนข้างแรงหน่อยจนทำให้ผมหลับลงไม่ไม่กี่นาที แต่ยังรับรู้ได้ว่ามีคนหอมแก้มผมพร้อมกับห่มผ้าห่มให้ผม ตลอดการนอนผมรับรู้ได้ว่าเขาคอยอังหลังมือกับหน้าผากและตามตัวผมเหมือนกลัวว่าผมจะมีไข้ ขอบคุณนะที่มีเขาคนนี้อยู่ดูแลผมในคืนนี้เช่นกัน
-
พระเอกมาก
-
พี่เขมนี่พระเอกมาก มหาบุรุษหรือป่าวเนี่ย o13 o13 o13
ฮาครูโจ้มากอ่ะ 555 :m20: :m20: :m20:
-
โอ้ยยยย พ่อคุณพ่อคนดี มอบโล้ครูดีเด่นให้เบย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นึกว่าครูเขมจะเจ็บมากกว่านี้เพราะคริสมาไม่ทันซะอีก ดีแล้วไม่เป็นอะไรมาก
“โคล้ม!” >>> ใช้ โครม / ปึง / ปัง /
ทำท่าจะเพ่นหนี >>> เผ่นหนี
ผมเรียกแก้ >>> แก้ม
เธอโผ่ >>> โผ
เข้ามามุ้งดูและคนร้ายก็ถูกจำได้เกือบทั้งหมด >>> มุง / จับ
ผู้หญิงค้อนข้าง >>> ค่อน
มีรอยขาดจากของมีคมที่เฉือดผ่าน >>> จะใช้ เฉียด / เฉือน / เชือด
แค่เสื้อกร้ามสีขาว >>> เสื้อกล้าม
ให้จะได้ไปยืรและรอ >>> ยืน
น้ำเสียงลุกลนม >>> ลุกลี้ลุกลน
แม่ของแก้ดถอดรองเท้าแตะตัวเองและตรงเข้าไปตีไม่ยั่งเลย >>> แก้ม / ยั้ง
ที่มีกุลแจมือสวมอยู่ป้องกันตัวเองจากร้องเท้า >>> กุญแจ / รองเท้า
ผมจะยกแขนหยิกซะหน่อน >>> หน่อย
ครูกล้ามา..ครูสามารถมาก >>> กล้ามาก
โดนเรียน..เราโดนเรียน >>> โดด
เธอยังเด็กหนัก >>> เด็กนัก
ผมหันเหล่มองนิดนึงแม้นึงว่าจะดีใจที่แม่เขาเปิดไฟเขียวให้ซะอีก >>> จะใช้คำว่า แหมนึกว่า หรือเปล่า
พยักเพยอให้ผมดู >>> พยักเพยิด
ให้ผมไปขี้รถมอเตอร์ไซค์ >>> ขี่
จัวหวะที่ไมโคเวฟ >>> จังหวะ
หนังตาเริ่มหนังอึ่ง >>> หนักอึ้ง
แก้ปวดที่ค้อนข้างแรงหน่อย >>> ค่อนข้าง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตลกครูโจ้ จริงๆ แขวนพระอะไร ๕๕๕
รออ่านตอสต่อไปนะคับ
-
ครูโจ้ตลกได้อีกอ่ะ มีครูเขมของโจ้ด้วย 55555 ใครที่ได้เป็นลูกศิษย์ครูแบบครูเขมนี่ถือว่าโชคดีมากเลยนะ
-
เกือบไปล่ะครูเขม ถ้าคริสมาข้าอีกนิด แย่เลย
-
ครูเขมชาติ
เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาผมได้พาคริสโตเฟอร์ไปเรียนติววิชาSocial Studies กับเกรท เพราะว่าส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อหาของวิชาจะครอบคลุมประวัติศาสตร์อเมริกา ประวัติศาสตร์โลก การเมือง การปกครอง เศรษฐกิจ และภูมิศาสตร์และแกรนด์น้องสาวของเกรทติวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์แขนงต่างๆ ได้แก่ ฟิสิกซ์ เคมี และชีววิทยา และโชคดีที่ครูโจ้เขาก็ติวส่วนที่สำคัญๆให้คริสโตเฟอร์บ้าง
คริสโตเฟอร์บอกผมว่าเกรทติวดีมากและยังให้ตัวอย่างข้อสอบมาลองทำดู ส่วนปันปันกับโป้งทำหน้าที่ขับรถให้ผมแทนเพราะว่าแขนผมเจ็บจากการที่ผมเข้าไปช่วยแก้มเลยโดนมีดคัทเตอร์บาดเอา ผมก็เลยพากันไปเดินเที่ยวห้างดังใจกลางเมืองและพาไปดูหนังเข้าใหม่เพิ่งจะเข้าโรงด้วยเป็นหนังตลกขบขัน
ระหว่างที่เดินห้างผมเห็นทั้งคู่เดินผ่านร้านขายพวกเครื่องประดับและทั้งคู่ก็พากันหายเข้าไปในร้าน พอออกมาก็โชว์ให้พวกผมสองคนดู เขาซื้อแหวนใส่กันคนละวง ส่วนของผมนะตั้งใจในวันที่เขาสอบ GED ผ่านก่อน ผมจะให้เป็นรางวัลสำหรับเขา
“พี่เขม....” เสียงเรียกจากหนุ่มของผมเดินมารับผมที่บ้านพักอีกเช่นเคย ที่แรกก็ทำท่าจะงอแงไม่ยอมจะนอนกับผมให้ได้เลยเมื่อคืนแต่ผมก็เห็นว่าคริสโตเฟอร์นอนกับผมมาหลายคืนแล้ว ในช่วงที่เขารู้สึกแย่และดูแลผมตอนที่ผมแขนเจ็บ แต่ผมก็ไม่อยากให้คนอื่นๆมองคริสโตเฟอร์ไม่ดีด้วยผมจำเป็นต้องใจแข็ง บอกให้เขาไปนอนบ้านพักบ้างแล้วตอนเช้าค่อยเดินมารับผมจะดีกว่า
“เสร็จแล้วคริส”ผมพูดขณะที่เดินถือถุงผ้าที่ผมใส่สมุดการบ้านของเด็กนักเรียนไว้ผมเอามาตรวจที่บ้านพักด้วยเมื่อคืนและผมก็ตรวจไปและก็ชิทแชทคุยกับคริสโตเฟอร์ไปด้วย พอคริสโตเฟอร์เห็นที่ผมถืออยู่ก็รีบเข้ามาแย้งไปถือเองทันที
“วันนี้ไปล้างแผลกี่โมงเหรอพี่เขม” คริสโตเฟอร์ถามผม
“ก็คงหลังจากเลิกสอนก่อนนะคริส” ผมบอกคริสโตเฟอร์ ผมออกมายืนรอเขาปิดประตูบ้านให้ผมและคล้องกุญแจให้เรียบร้อย
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมขับรถพี่เขมออกไปนะตอนเลิกเรียนเราจะได้ออกไปพร้อมกันเลยและไปหาอะไรทานกันข้างนอกด้วยนะพี่เขมวันหนึ่งนะ”
“พี่มีสอนห้องของผมตอนหนึ่งทุ่มมีเวลาเหลือตั้งเยอะและวันนี้ไม่มีใครอยู่ซ้อมบาสด้วยหายไปกันหมดเหลือผมคนเดียวเองนะกว่าไอ้โป้งจะกลับมาไม่รู้ดึกหรือเปล่าพี่เขมไม่สงสารผมเหรอ ” คริสโตเฟอร์พูดผมเรียกได้ว่าดักผมไว้จนหมดหนทางปฏิเสธได้เลย คริสโตเฟอร์รีบเดินมาเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งและคริสโตเฟอร์ก็ขับรถผมออกไป
“พอผมอายุสิบแปดปีเมื่อไหร่ผมจะรีบไปทำใบขับขี่เลยนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม
“เรามีใบขับขี่จักรยานต์ยนต์แล้วใช่ไหมคริส” ผมหันถามคริสโตเฟอร์
“ใช่พี่เขมแต่จริงๆแล้วผมนะขับได้แค่ 110 ซีซีนะต้องรอให้สิบแปดก่อนถึงจะขับได้ไม่จำกัด “ คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม
“แต่บิ๊กไบค์มันไม่ใช่ 110 ซีซีนะคริส”
“ก็ใช่แต่ใครจะมาพลิกดูใบขับขี้ด้านหลังละครับพี่เขมและผมก็ไม่เคยขับไปเฉียดให้ตำรวจซิวผมง่ายๆอยู่แล้ว..ผมนะเทพมาก” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าคริสโตเฟอร์ขับรถมาจอดด้านหน้าของทางตึกสูงๆที่ตั้งตระหง่านอยู่ตึกเดียวเลย คริสโตเฟอร์นำรถเข้าไปจอดตรงที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้เป็นที่จอดรถสำหรับครูอาจารย์
“ครูเขมคะ...สวัสดีค่ะ” เสียงแหล่มและเล็กดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองแก้มนั้นเองที่เดินตรงมาหาผม ผมยืนมองแก้มคนใหม่ ซึ้งปกติเธอจะแต่งตัวผิดระเบียบกระโปรงสั่นเหนือเข่าทำสีผมทั้งที่ผิดระเบียบแต่วันนี้เธอมาถูกระเบียบเปะเลย
“เมื่อวันศุกร์...หัวไอ้แก้มมันไปกระทบกระเทือนอะไรมาหรือเปล่าอะพี่เขมทำไมมันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้อะ” คริสโตเฟอร์หันมากระซิบกับคงไม่อยากเชื่อสายตาเช่นกันผมหันไปเหล่มองมันก็ดีแล้วนิที่น้องเขาจะแต่งตัวถูกระเบียบบ้าง
“สวัสค่ะครูเขม” แก้มยกมือไหว้ผมและหันไปยิ้มกับคริสโตเฟอร์
“หนูช่วยถือมัยคะ” แก้มถามผมพร้อมเหล่มองไปถุงผ้าที่คริสโตเฟอร์ถืออยู่ ผมพยักหน้าพร้อมสงยิ้มให้แก้ม
“คริสเดี๋ยวให้แถ้มถือไปส่งพี่ก็ได้เราจะได้ไปหาเพื่อน” ผมพูดคริสโตเฟอร์และเขาก็พยักหน้าให้ผม เขาส่งกระเป๋าผ้าที่ผมใส่สมุดการบ้านเด็กนักเรียนไว้สมุดเล่มเล็กไม่หนักมาก ผมคิดว่าแก้มพอจะถือไหวและแก้มก็ช่วยถือขึ้นไปบนห้องพักครู
“เป็นไงบ้างเราดีขั้นหรือยัง..แก้ม” ผมถามแก้มถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมเข้าใจเป็นใครก็คงขวัญหนีดีฝ่อ แต่ทว่าวันนี้สีหน้าของแก้มเขาดีขึ้นมากแล้ว
“ดีขึ้นแล้วค่ะครูแต่ก็ยังหวาดๆ อยู่บ้าง...ต่อไปหนูจะไม่โดดเรียนแล้วค่ะครู” แก้มบอกผม ผมพยักหน้าว่าดีแล้ว มันจริงอย่างที่ผู้อำนวยการพูดเพราะนี้คือช่องทางที่ทำให้เกิดเรื่องไม่ดีกับนักเรียนได้
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะครูถ้าแก้มไม่ได้ครู....แก้มคงแย่แน่ๆเลย” แก้มพูดผมเอื่อมมือไปแตะที่หัวของแก้มเบาๆอย่างเอ็นดู
“แก้มไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพี่คริสโตเฟอร์ถึงได้รักครูทำทุกอย่างเพื่อครู.... เพราะว่าครูดีแบบนี้นี่เองนะคะ”แก้มพูด
“ครูเขมคะ..แม่ของแก้มบอกว่าจะให้แก้มเรียนต่อค่ะ..แม่บอกว่าไม่ให้แก้มไปอยู่กับป้าตอนนี้แต่ถ้าแก้มอยากไปก็รอให้แก้มเรียนจบก่อนนะคะครู” ผมพยักหน้าเห็นด้วย ผมเดินมาที่ห้องพักครู ผมยิ้มทักทานครูนิดที่มาแต่เช้าทุกวัน
“และแก้มไม่อยากมีผัวแล้วด้วยนะคะครู” ผมสะบัดหน้าไปมองแก้ม คือตรงไปไหมแก้ม
“แก้ม...พูดจาอะไรอย่างนั้นนะ เป็นสาวเป็นนาง...น่าจริงๆเลย ..เพี๊ยะ!” ครูนิดตีแขนแก้มดังเพลี๊ยะทันทีเพราะว่าเธอเข้ามาได้ยินพอดีเลย แก้มถึงกับทำหน้ายู่เพราะว่าหน้าเจ็บนิดหน่อยเธอยกมือขึ้นมาลูบต้นแขนเธอเบาๆ
“หนูขอโทษค่ะ หนูลืมไปว่าครูเขมเป็นผู้ชายค่ะ” แก้มพูด ผมหัวเราะในลำคอแม้ลืมไปว่าผมเป็นผู้ชาย
“ถ้าอย่างนั้นแก้มลงไปหาเพื่อนก่อนนะคะครู....แก้มเข้าเรียนพิเศษกับครูได้ทุกวันใช่ไหมคะ” แก้มถามผมเรื่องเรียนติววิชาภาษาอังกฤษ
“ทำไมจะไม่ได้ละแก้มได้ซิ ...ครูจะยินดีมากถ้าเห็นเธอเข้าเรียนทุกชั่วโมงที่ครูเข้าสอน” ผมพูดเธอยิ้มให้ผมดีใจ
“ครูนี้มีดีแน่ๆเลยคะ ดูซิ เด็กแก่นแก้วอย่างแก้มกลับมาเป็นเด็กเรียบร้อยราวกับผ้าผับไว้ “
“เธอไปโกรกสีผมเป็นสีดำธรรมชาติแถมกระโปรงก็ไม่สั้นเต่อจนเกือบจะเลยขึ้นไปถึงขาอ่อน ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเป็นเด็กเรียบร้อยและน่ารักสมวัยของเด็กมัธยม “ ครูนิดกล่าวชมผม
“เรื่องทุนนายอนุชิตเป็นไงบ้างคะครู” ครูนิดถามผม
“ผมคงต้องไปคุยกับผู้ใหญ่บ้านด้วยนะครับให้เขาช่วยยืนยันว่านายอนุชิตมีพฤติกรรมดีและสมควรได้รับทุนการศึกษานะครับครูนิด” ผมพูดแต่ผมก็ยังแอบกังวลแทนนายอนุชิตเหมือนกันว่าเขาจะยอมรับรองให้ได้หรือไม่ และเงินทุนก็ไม่ได้มากสำหรับใครบางคนแต่สำหรับอนุชิตหนึ่งหมื่นบาทเขาสามารถเรียนไปได้จนจบมัธยมต้นแน่นอน
“ครูนิดครับ” ผมเรียกครูนิด
“คะครูเขม ? ” ครูนิดเงยหน้าจากการตรวจการบ้านเด็ก
“ผมจะจ่ายค่าเทอมให้นายอนุชิตก่อนนะครับ” ผมพูดครูนิดวางปากกาลง สายตาจับจ้องมองมาที่ผม
“ครู...จะจ่ายค่าเทอมให้นายอนุชิตก่อนเหรอคะ..” ครูนิดถามผมเหมือนกับจะคัดค้านเล็กน้อยผมรู้ว่ามันเป็นการเข้าช่วยจนเกินหน้าที่ครูไปแล้วแต่ผมไม่อยากให้เด็กดีอย่างนายอนุชิตไม่มีโอกาสได้เรียน
“ครับผมยินดีและเต็มใจครับครูนิด” ผมพูดย้ำชัดอีกครั้ง
“ต้องไปจ่ายกับครูสมพิศนะคะเพราะว่าครูสมพิศดูแลเรื่องการเงินของโรงเรียนอยู่นะคะครูเขม” ครูนิดบอกผม ผมพยักหน้า ผมลุกขั้นผมต้องเดินไปหาครูสมพิศซินะ ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือยังมีเวลาเหลือพอก่อนจะลงไปดูแลเด็กนักเรียนเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกมาได้ยินเสียงคนคุยกันฟังดูแล้วน่าจะเป็นเสียงเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายเหมือนมีปากเสียงกันเสียด้วย ตรงใต้บันได
“ไอ้พี่กาย ไอ้พี่เลว ฮือๆ มึงทำแบบนี้กับกูได้ไง ไอ้เหี้ย” ผมเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทุบตีนายกาย ส่วนนายกายก็ยกแขนขึ้นป้องปัดจนกระทั้งเขาหมดความอดทนเขาสะบัดเด็กผู้หญิงคนนั้นกระเด็นลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ผมรีบเดินเข้าไปทันทีในฐานะครู
“เธอทำอะไรรุ่นน้องนะกาย...” ผมเอ่ยถามคนที่ยืนหันหลังให้ผม เขารู้ว่าเป็นผมแน่ๆ เขาก็หันหลังกลับมามองหน้าผม มือยังคงล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกงแบบไม่สนใจว่าผมนี้เป็นครูของที่นี้หรือไม่
ผมมองหน้านายกายและเด็กผู้หญิงคนนั้นสลับกัน ส่วนนายกายหันมามองหน้าผมเช่นกันเขาไมได้พูดอะไรและหันกลับไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาอาฆาตแค้นก่อนที่นายกายจะเดินแทรกตัวลงไปชั้นล่าง
“ครูอย่ายุ่งกับผมดีกว่า..เอาเวลาไปดูแลนักเรียนที่รักของครูเถอะก่อนจะไม่ได้อยู่ดูแลกัน” นายกายพูดระหว่างที่กำลังจะเดินผ่านผม ผมก็รีบเข้าไปพยุงเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ลุกขึ้น ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาตัวเอง
“เราเป็นอะไรหรือเปล่า ” ผมถามเด็กผู้หญิงที่ผมประคองเขาให้ลุกขึ้นมา
“ฮึกๆ..เปล่าคะครู” เธอปฏิเสธว่าเธอไม่เป็นอะไร
“นายนั้นทำร้ายเธอหรือเปล่าบอกครูได้นะ..วิกานดา” ผมอ่านจากชื่อที่ปักตรงด้านซ้ายของเสื้อนักเรียนเธอยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย
“เออ...คือ...” เธอมีท่าทีอึกอักที่จะตอบผม
“ไปหาผู้อำนวยการกับครู” ผมพูดและทำท่าจะหันหลังเดินเพื่อเปลี่ยนเป็นไปหาผู้อำนวยการแทนก่อน ณ ตอนนี้
“หมับ” มือเล็กๆคว้าเข้าที่ข้อมือของผมอย่างรวดเร็วเพื่อรั้งผมเอาไว้ ผมหันกลับมามองหน้าเธอ
“ไม่ค่ะ...หนูไม่ได้เป็นอะไรคะ...หนูขอตัวค่ะครู..หนูไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะครู ” เธอรีบปฏิเสธพร้อมกับคว้ากระเป๋านักเรียนเธอรีบแทรกหนีผมไปทันทีและวิ่งลงไปยังชั้นล่างก่อนที่ผมจะเอ่ยปากพูดอะไรผมคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมให้ผมพาไปหาผู้อำนวยการทั้งที่เธอถูกทำร้ายอย่างนั้น ผมไม่เข้าใจทำไมนายกายนี้ถึงได้เกเรมากขนาดนี้ ผมได้แต่ยืนขมวดคิ้วจนเป็นปมก่อนจะเดินหน้าต่อเพื่อเดินตรงไปยังห้องที่ครูสมพิศนั่งประจำการอยู่ ครูสมพิศกำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ
“สวัสดีครับครูสมพิศ”
“สวัสดีค่ะครูเขม..ว่ายังไงคะมาหาพี่แต่เช้า...เออ..ว่าแต่ครูเป็นยังไงบ้างได้ข่าวว่าไปช่วยเด็กนักเรียนกำลังจะโดนทำมิดีมิร้ายใช่ไหมคะ” ครูสมพิศถามผม ผมพยักหน้าเบาๆ
“เด็กบางคนเตือนก็แล้ว พูดก็แล้วผลสุดท้ายเกิดเรื่องนะค่อยมาฟังกันดีนะคะที่ครูไปช่วยไว้ได้ทันเกือบจะสาย” ครูสมพิศบ่นให้ผมฟังอีกตามเคย
“ครูสมพิศครับ ผมจะ..จ่ายค่าเทอมให้นายอนุชิตนะครับผมได้ยินมาว่าเขาค้างค่าเทอมอยู่” ผมพูดกับครูสมพิศ เธอมองหน้าผมอย่างแปลกใจ
“ผมอาจจะช่วยได้ไม่บ่อยแต่ผมอยากช่วยครับ..ตอนนี้ผมกำลังทำเรื่องขอทุนการศึกษาให้นายอนุชิต..และผมคิดว่าอาจจะไม่ทันถ้าจะรอเงินตรงนั้นมาจ่ายค่าเทอมและผมจึงยินดีจะจ่ายให้เขาก่อน” ผมพูดกับครูสมพิศ เธอมองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจออกมานิดนึง
“ครูเขมคะ..ดิฉันถามหน่อยซิค่ะว่าทำไมครูดีเหลือเกินค่ะ..” ครูสมพิศถามผม แววตาที่ดูจริงจัง
“อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อผมนะท่านช่วยเหลือคนไว้เยอะและมันเป็นภาพที่ผมเห็นมาโดยตลอดคือเราช่วยได้ในยามที่เราทำได้นะครับ..มนุษย์ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้แต่เขาควรจะได้รับโอกาสจากคนที่เลือกเกิดได้ถูกต้องไหมครับครู”ผมพูด ครูสมพิศพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มให้ผม
“พ่อผมสอนพวกผมเสมอว่าหากเรามีแล้วเราควรแบ่งปันให้คนที่เขาไม่มีในขณะที่เรามีนะครับ”
“และไม่ว่าเราจะมีมากมีน้อยแค่ไหนเราก็เอาไปไม่ได้ในวันที่เราหมดลมหายใจ” ผมพูด
“ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ...ดีใจแทนเด็กๆที่นี้นะคะที่ได้ครูดีอย่างครูเขม..อยู่ด้วยกันนานๆนะคะครู” ครูสมพิศพูดก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาหนึ่งเล่ม
“ครูจะจ่ายค่าเทอมให้เขาใช่ไหมค่ะ 2,190 บาทถ้วนค่ะครูเขม”
“นี้ครับ” ผมยืนธนบัตรให้ครูสมพิศสีเทาและสีม่วง และครูสมพิศก็ออกใบเสร็จรับเงินมาให้ผม
“ขอให้ครูจงเจริญนะคะยิ่งๆขึ้นไป มีแล้วก็มีอีก ดิฉันเองก็สงสารเขานะแต่ภาระหน้าที่ดิฉันก็มีเยอะพอตัวกันอยู่แล้ว “ ผมพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
“เป็นครูเงินเดือนน้อยนิด ค่าใช่จ่ายก็เยอะ ยืนสอนจนเมื่อยล้าเพื่อสอนเด็กวันละสี่ห้าชั่วโมง เหนื่อยไหมตอบได้ว่าเหนื่อยค่ะแต่ก็นี้แหละหน้าที่ครูที่เป็นเรือจ้างหน้าที่ที่ต้องเสียสละทั้งกายและใจจริงๆ ” ครูสมพิศถามผม ผมพยักหน้าว่าถูกต้อง
“พี่นะช่วยอย่างอื่นไมได้นอกจากจะสอนให้เต็มที่ให้ความรู้เขาให้เต็มที่เพื่อให้ลูกศิษย์จบไปอย่างมีคุณภาพ” ครูสมพิศพูด และเสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นพอดีผมและครูสมพิศเดินลงมาพร้อมกันเพื่อนไปทำหน้ายืนคุมนักเรียนเข้าแถวเหมือนเช่นทุกวันวันนี้ท้องฟ้าอึมครึมแบบนี้สงสัยว่าช่วงบ่ายฝนจะตกแน่นอนเดาได้แบบไม่ต้องเปิดดูกรมอุตุนิยมวิทยาเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงให้นิดหน่อย หวังว่านี้จะเป็นฟ้าหลังฝนของครูเขมกับคริสโตเฟอร์นะ ตอนนี้น้องแก้มเป็นเด็กดีแล้วและคนอื่่นๆละครูเขมจะทำยังไงนะ ต้องมาดูกันนะคะ ชื่นชมนายกายได้ตามสบายเลยนะคะ (นายกายจะได้รับผลตอบแทนเช่นกัน )
ขอบคุณที่เตือนคำผิดนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กายนี่ทำไมเป็นงี้นะ
-
พี่เขมดีเกินไปแล้วววววว อิจฉาคริส 555 :really2: :really2: :really2:
กายมีแผนชั่วอะไรอีกมั้ยเนี่ย จ้องจองล้างจองผลาญคริสเหลือเกิน หรือว่ามันแอบชอบคริส แบบโป้ง กร๊ากกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ้ยยยยย...ทำไมถึงเป็นคนดีแบบนี้นะ นี่ถ้าไม่มีคริสนะจะแย่งละ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: อยากให้กาย กับ กี้ ได้รับโทษจัง แต่ไม่รู้ว่าได้รับโทษแล้วจะคิดได้หรือเปล่านะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ต่ออีกนะคับ รอๆๆๆ
-
อีกายจะก่อเรื่องอะไรอีกเนี่ยะ
-
เอามันออกจากโรงเรียนไปเลยเอาติดคุกไปเลยไอ้กายเนี้ยะ อินๆ :beat: :beat: :beat:
-
อะไรคือการที่แก้มลืมว่าครูเขมเป็นผู้ชาย :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบอ่านอ่านเรื่องเด็กชายอนุชิต วงเวียนชีวิตน้อยๆ ส่วนกาย เขาคงเปลี่ยนได้ถ้าเจอเรื่องแรงๆ แรงกว่าด.ญ.แก้ม
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นพอดีผมและครูสมพิศเดินลงไปพร้อมกันเพื่อนไปเพื่อไปทำหน้าที่ยืนคุมนักเรียนเข้าแถวเหมือนเช่นทุกวันวันนี้ท้องฟ้าอึมครึมสงสัยว่าช่วงบ่ายนี้ฝนคงจะตกแน่นอนเดาได้แบบไม่ต้องเปิดดูกรมอุตุนิยมวิทยา
“ครูเขมสวัสดีครับ เป็นยังไงบ้างครับครูแผลครูนะครับ..แม้ครูนี้ใจกล้าดีจังเลยนะครับ..ผมนี้นับถือเลย” ครูอครชัยหันมาเจอผมก็ทักผมทันที
“ผมไม่เป็นอะไรมากแล้วครับครูชัย” ผมพูด
“เป็นครูก็แบบนี้แหละครับแบกรับปัญหาเยอะหน่อยไหนจะปัญหานักเรียนพติกรรมของนักเรียนและปัญหาผู้ปกครอง จิปาถะนะครับครูและครูยังมาเป็นผู้พิทักษ์สันติราชเพิ่มอีก..”
“แต่อย่างว่าแหละครูใหม่ไฟแรงส่วนผมนะไม่ไหวแล้วละครับเห็นทีจะต้องวางมือจากครูฝ่ายปกครองซะที”
“ครูยังดูแข็งแรงอยู่เลยครับครูชัย” ผมพูด
“บางที่มันก็เหนื่อยจากภายในนะครู ผมเคยคิดว่าจะเออรี่ก่อนวัยเกษียณซะด้วยซ้ำแต่ก็เสียดายออกไปก็ไม่ได้ทำอะไร” ครูชัยพูดผมรู้บางที่หน้าที่ครูที่ใครๆเห็นว่าสบายมันก็มีบางที่เหนื่อยหนักสาหัสเหมือนกัน
“ครับผมทราบดีครับว่าเป็นครูไม่ได้สบายแบบนั่งทำงานในออฟฟิตแต่ผมก็ยังคงภูมิใจในอาชีพครูอยู่นะครับแม้ว่าจะเจออะไรหนักหนาบ้างแต่มันก็ยังมีควาสุขเล็กซ้อนอยู่นะครับครูชัย..การได้เห็นเด็กนักเรียนที่ได้สั่งสอนไปถึงฝั่ง”
“ผมนี่ดีใจที่ได้ยินครูพูดแบบนี้นะครับและอย่าเพิ่งถอดใจหนีกันไปซะก่อนละครับ”
“ครับผม” หันไปตอบครูอครชัยที่เป็นครูฝ่ายปกครองที่นี้มานานก่อนท่านผู้อำนวยการจะย้ายมาซะอีกและอีกสี่หรือห้าปีนี้แหละแกจะเกษียญอายุราชการแล้วเห็นว่าภรรยาของอาจารย์ป่วยด้วยโรคมะเร็งเป็นครูเหมือนกันและเออรี่ไปเมื่อปีที่แล้วเพื่อรักษาตัว
ผมยืนคุมนักเรียนเข้าแถวทำกิจกรรม เดินดูตามแถวไปเรื่อยๆจดไปหยุดตรงแถวของคริสโตเฟอร์แบบไม่ได้ตั้งใจ เขากันมามองผมหยักคิ้วให้ผม ผมยังจำได้ดีวันแรกที่ผมยืนมองเขาเข้าแถวเขาก็ทำแบบนี้แหละ ผมชี้นิ้วทำหน้าดุว่าไม่ให้เขาเล่นขณะเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง
“ครูค่ะ....มีนักเรียนเป็นลมค่ะ!...ครูค่ะมีนักเรียนเป็นลมทางนี้ค่ะ!”เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากแถวของนักเรียนหญิงและบรรดาครูก็พากันวิ่งไปดู ผมก็เช่นกันผมเห็นเด็กผู้หญิงที่ผมเจอเขายืนมีปากเสียงอยู่กับนายกายเป็นลมหมดสติอยู่กับพื้นหญ้า
“เอานี้ พวกเธอก็อย่าเข้ามามุงกันซิค่ะ....นักเรียนเปิดทางหน่อยเดี๋ยวเพื่อนไม่มีอากาศหายใจกันพอดี” ครูสุรีวรรณ์บอกให้ทุกคนถอยออกไป ครูสุรีวรรณ์กำลังนั่งยองๆ ดูเด็กที่เป็นลมแถมเธอก็ยังท้องอยู่ด้วย
“ครูครับผมว่าพาไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่าไหมครับ” ผมบอกครูสุรีวรรณ์
“นั้นซิหมี พี่ว่าให้ใครอุ้มกี้ขึ้นไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ.....ดูซิหน้าซี้ดเผือดขนาดนี้เลยนะ แดดก็ไม่มีเป็นลมแดดก็คงไม่ใช่ ” ครูสุมณฑาพูด ผมก็กำลังจะเข้าไปอุ้ม ในเวลาเข้าแถวจะมีแค่ผมกับครูอครชัยที่เป็นครูผู้ชายเท่านั้นที่ยืนคุมเด็กนักเรียน
“ครูครับผมอุ้มไปดีกว่า” ผมหันมาเจอเด็กนักเรียนชั้นม.6 เขาอาสาอุ้มเด็กนักเรียนหญิงคนนี้ขึ้นไป
“ดีเลยเอกรินทร์ อุ้มน้องไปให้ครูหน่อย “ ครูสุมณฑาพูดผมก็หลบให้เขาเป็นคนอุ้มเด็กผู้หญิงทีเป็นแทนผม ดูจากสีหน้าแล้วเขาดูจะเป็นห่วงเด็กผู้หญิงคนนี้มาก ผมได้แต่ยืนมอง
ผมต้องดูแลนักเรียนเข้าแถวต่อ ผมยืนครุ่นคิดที่ผมได้ยินเด็กผู้หญิงคนนี้กับนายกายอยู่จากบทสนทนาทั้งคู่เหมือนผู้หญิงต้องการให้นายกายรับผิดชอบหรือทำอะไรสักอย่าง สักพักกิจกรรมหน้าเสาธงก็ผ่านไปได้ด้วยดี และนักเรียนก็ถยอยแยกย้ายขึ้นห้องเรียนกัน
KissKhem : พี่เขมยืนคิดอะไรอยู่หน้ามุ่ยเลยอะ
My Love : ไม่มีอะไรนิ
KissKhem : ผมเป็นห่วงเพราะว่าพี่ครูเขมบอกได้ว่าครูกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ
My Love : ไม่มีอะไรหรอกนะคริส..เตรียมขึ้นเรียนได้แล้วและห้ามใช้มือระหว่างเรียน
KissKhem : ก็ได้...เจอกันตอนเที่ยงนะพี่เขม..คริสรักพี่เขมนะ
My Love : เจอกันตอนเที่ยงคริส..พี่รักคริสนะ
ระหว่างที่ผมคุยกับคริสโตเฟอร์ผ่านแอพพลิเคชั่นเสร็จผมก็รีบเดินขึ้นห้องพักครูเพื่อจะได้หยิบหนังสือขึ้นไปทำการเรียนการสอนคาบแรกของผมก็คือห้อง ม.4/2 ห้องนายคริสโตเฟอร์
“ครูเขมค่ะ..วันนี้มีประชุมตอนสิบเอ็ดโมงนะคะ ประชุมเรื่องงานสัปดาห์ภาษาอังกฤษนะคะ” ครูอรุโณทัยเดินเข้ามาบอกผม ผมพยักหน้าว่าได้เพราะว่าผมีสอนคาบแรกและคาบที่สองแค่นั้น ผมเดินขึ้นห้องเรียนทันทีเพื่อทำการเรียนการสอนต่อไป ผมเห็นกลุ่มนายกายยืนสนทนากันอยู่ตรงมุมบันไดข้างห้องพยาบาล
“แม่งมีแต่เรื่องวะ..”
“แล้วที่นี้ใครเป็นคนรับผิดชอบวะ..กูนะคงไม่ได้หรอกพ่อกูเอากูตายแน่” นายอั๋นพูดผมเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ
“ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยว่ะก็แค่เด็กใจแตกและกูก็คงไม่รับเพราะไม่รู้ว่าใช่ลูกกูแน่เหรอเปล่า....มีตั้งหลายคน มึงคนหนึ่งแหละไอ้อั่น” นายกายพูด ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความเป็นลูกผู้ชายนายนี้ไม่มีกับเขาบ้างเลยหรือไง
“อะไรว่ะไอ้กายโยนให้กูเลยนะ” นายอั๋นผมจำได้เขาเกือบจะต่อยผมแล้วเช่นกันวันนั้นที่มีเรื่องกับนายคริสโตเฟอร์
“พอเถอะเลิกพูดเรื่องนี้เถอะวะ...ตอนนี้ที่กูคิดนะ กูจะทำยังไงที่จะเอาไอ้คริสออกจากโรงเรียนให้ได้”
“เฮ้ยกูว่าพอเถอะวะไอ้กายและเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะโว้ยที่สำคัญกูจะจบม.6แล้วกูไม่อยากโดนพ่อด่าไปมากกว่านี้วะ” อีกคนพูด
“ทำไมว่ะมึงป๊อดเหรอว่ะ....ไอ้อั๋นกะอีแค่ไอ้เด็กลูกครึ้งที่พ่อก็ไม่มีแม่ก็เป็นผู้หญิงบาร์มึงจะกลัวมันทำไมวะพ่อมึงกับพ่อกูใหญ่ทั้งคู่” ผมได้ยินนี้แสนจะภูมิใจแทนพ่อเขาทั้งคู่จริงๆ
“แต่ว่ามันมีแบคเยอะว่ะ ..ไอ้โป้ง..ไอ้โจ้และไอ้อาร์ทแถมตอนนี้นางแก้มก็ไปอยู่ฝั่งนั้นแล้วและที่แน่...ครูเขมอีกละ” ผมเหลือบมองเวลาที่ข้อมือยังพอเหลือเวลาให้ผมได้สนทนาสักสี่ห้านาที
“ครูไม่ได้หนุนหลังทั้งนั้นแต่ครูเลือกที่จะเข้าข้างคนที่ทำถูกต้อง..กาย” เสียงของผมทำให้ทั้งกลุ่มหันหน้ามามองผมกันหมด ผมเดินลงมายืนมองหน้าทั้งคู่ นายกายพ่นลมหายใจออกมาแบบไม่พอใจที่ผมมายืนฟังการสนทนาของเขาทั้งคู่
“ผมไม่เชื่อหรอก...ครูจะไม่ลำเอียงให้ไอ้คริสมัน...และที่มันเรียนภาษาอังกฤษดีขึ้นคงบวกคะแนนพิศวาสไปให้ด้วย” เดินมายืนประชันหน้ากับผม
“ไม่เชื่อไปถามทุกคนในห้องดูนะว่าครูให้จริงหรือไม่จริง...กาย” ผมพูด
“และที่ครูไม่เข้าใจคือคริสโตเฟอร์ไปทำอะไรให้นายถึงได้อยากให้เขาออก...เธอมีเหตุผลที่ดีไหมละครูจะได้รับฟัง...ว่ามันสมควรหรือไม่สมควร” ผมถามกาย เขาหันมามองหน้าผมสายตาผมสองคนประสานกันจนในที่สุดนายกายเองที่เป็นคนเบียงสายตาหนีผมและเดินแทรกตัวออกไประหว่างที่เขากำลังจะเดินผ่านผม
“ผมไม่จำเป็นต้องบอกครูหรอกครับ..ครูไม่ใช่คนที่สำคัญอะไรสำหรับผม...ก็แค่ครู...ที่เป็นเกย์...ไม่มีอะไรสำคัญ” ผมหันมามองนายอั๋นที่ยังยืนอยู่ เขาก็แค่มองผมและเดินตามนายกายออกไปเช่นกัน แต่ถึงยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เขาอยากให้คริสโตเฟอร์ออกจากโรงเรียนถ้าแค่เล่นบาสเกตบอลเก่งกว่าผมว่าไม่น่าจะใช้เหตุผลนี้นะ นายคริสไปทำอะไรเขาอะไว้นะ
หลังจากเข้าประชุมผมก็รีบลงมาทานอาหารเที่ยงจะได้รีบไปติวคริสโตเฟอต่อและพรุ่งนี้จะทำพิธีเปิดสัปดาห์ภาษาอังกฤษ มีแข่งขันตอบปัญหา เล่านิทาน และประกวดร้องเพลงในวันสุดท้ายก่อนปิดงาน มีกิจกรรมซุ้มทำอาหาร ฮอทดอก แซนวิส ฯลฯ จากนักเรียนที่เรียนทำอาหารกับครูรัชนีวรรณ์ และมีจะมีหนังภากษ์ภาษาอังกฤษมาเปิดให้ดูในชั่วโมงภาษาอังกฤษ วันที่สองจะมีการเล่านิทานพร้อมกับมีการแสดงนักเรียนแต่ละห้องเช่นกัน ประชุมเสร็จก็เกือบเที่ยงพอดี
Kisskhem :พี่เขมมากินข้าวกับผมหรือเปล่า นั่งคนเดียวเหงาอะ
My love :เพื่อนไปไหนละ
Kisskhem :โป้ง ไปดูพ่อผ่าตัดพรุ่งนี้ปันป้นก็ไปด้วย ไอ้โจ้กับไอ้อาร์ท มันไปฮันนิมูนกันอ่ะ
My love :อืมเดี๋ยวพี่ซื้อข้าวร้านครูโจ้ก่อน
Kisskhem : ^__^
มิน่าละเมื่อเช้าผมมไม่เห็นโป้ง ปันปัน โจ้และอาร์ทเลย ตอนที่เข้าแถวตอนแรกก็คิดว่าเข้าสายกันซะอีก ผมรีบเดินลงก่อนเวลาเที่ยงเพื่อจะได้เผื่อเวลาไปซื้อข้าวและรีบไปทานกับนายคริสโตเฟอร์และพากันไปติวหนังสืออีกเริ่มจะเหนื่อยแล้วซิผมและผมก็ต้องกลับมาร่างเกี่ยวกับประวัติของอนุชิตเพื่อขอรับทุนอีก
“นั้นไงน้องแป้งพอพี่คิดถึงก็มาเลย…ครูเขมครับ” ผมเดินตรงมาที่ร้านขายอาหารแฟนของครูโจ้ ผมก็ต้องผมสะดุงทันทีที่ได้ยินครูโจ้บอกว่าคิดถึงผมนี้แหละ
“เป็นไงบ้างคะครูเขม พี่โจ้เล่าให้แป้งฟังค่ะว่าครูเขมสวมบทบู้สู้กับคนร้ายตั้งห้าคน”
“เวอร์ไปแล้วครูโจ้...ผมนะคนเดียวก็แย่แล้วที่เหลือนะนักเรียนที่ไปช่วยจัดการหมดครับ”ผมพูดตาก็มองว่าจะกินอะไรดี เห็นแล้วข้าวหมูแดงหมูกรอบดีกว่า
“อ้าว!.ถ้าอย่างนั้นครูก็ไม่ใช่พระเอกนะซิครับ....อย่างนี้เขาเรียกเป็นนางเอกแล้วมั้งคับ”ครูโจ้พูด ผมเลยหน้าขึ่นมามองครูโจ้ ตอนแรกคิดว่ากินข้าวหมูแดงไปกินบะหมี่ดีกว่าไหม มาหาว่าผมเป็นนางเอก
“เดี๋ยวซิครับครูเขม..แหมหัวของครูก็ไม่ล้านนะครับทำขี้น้อยใจไปได้ ”ครูโจ้รีบออกมาดึงแขนผมไว้
“ก็พี่โจ้นะดันไปแซวครูเขมเขาทำไมละ” แป้งแฟนครูโจ้เข้าข้างผม
“นี่เข้าข้างลูกค้าเหรอครับ...ที่ยืนนี้แฟนนะครับ”
“ลูกค้าคือพระเจ้าพี่โจ้” แฟนของครูโจ้หันมาพูด
“โอเคครับ...คุณลูกค้า...เชิญครับคุณลูกค้าชั้นดี ..ว่าแต่ครูจะทานอะไรดีครับครูเขม...วันนี้...” ครูโจ้พูดและดันผมกลับไปที่ร้านเขาเหมือนเดิม
“ฟรีเหรอครับ”ผมรีบถามครูโจ้
“คงจะไม่ได้หรอกครับครูเขมถ้าผมฟรีให้ครูเพราะว่าครูทำผลงานดีผมจะเจ้งแน่ๆ ก็เล่นทำผลงานติดกันเยอะขนาดนี้ถ้าปีละครั้งโจ้จะโอเคมาก..อันนี้เยอะไปนะครับ ”
“และอีกอย่างนะครับวันนี้เห็นทีจะฟรีไม่ได้จริงๆ เพราะว่า...เมียผมป่วยตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วแหละครับครูเขม”ครูโจ้พูด
“เป็นอะไรหรือครับคุณแป้งไปหาหมอหรือยังครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในฐานแม่ค้าที่ผมซื้ออาหารทานบ่อยๆ
“พี่โจ้อะเวอร์ไปแล้ว...ไม่เป็นอะไรมากหรอค่ะครู...ถ้าอย่างนั้นวันนี้แป้งเพิ่มหมู เพิ่มไข่ให้แล้วกันนะคะ ไม่คิดเพิ่มค่ะ” คุณแป้ง
“ไม่ต้องถึงมือหมอหรอกครับครูเขม ใช้เวลาพักฟื้นสักสิบกว่าวันเดี๋ยวก็หายครับ และนี่เป็นบ่อยครับไอ้โรคนี้นะครับ อาการจะกำเริบเดือนละสองครั้ง ระยะฝักตั่ว2-3 วันก่อนต้นเดือนและก่อนกลางเดือน “ ครูโจ้พูดผมก็ยิ่งทำท่าขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ นี้ยังไม่ต้องไปหาหมออีกเหรอ
“เป็นทุกเดือนเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมแนะนำครูโจ้รีบพาไปหาหมอตรวจเถอะครับ...จะได้รู้ว่าเป็นโรคอะไรและรักษาได้ทัน”
“ไม่ต้องถึงมือหมอหรอกครับ โจ้นี้วินิจฉัยให้ได้ครับ ....เมียผมเขาเป็นโรคอีบนล่างทำพิษครับ”
“ห๊ะ..อีโบล่าเหรอครับ!” ผมร้องออกมาครูโจ้รีบเอามือปากผมอย่างเร็ว
“นี้ครูเขมอยากให้ผมรีบโสดขนาดนั้นเลยเหรอครับ “ มือที่ยังปิดปากผมอยู่ผมก็ส่ายหัวว่าไม่ใช่นะ
“ ถึงได้แช่งเมียผมแบบนี้..ให้เป็นอีโบล่าเลยนะครับ” ครูโจ้พูด
“ที่รักจร๊าครูเขมเขาบอกให้เป็นอีโบล่าเถอะ พี่จะได้โสดภายใน72ชั่วโมง” ครูโจ้หันไปบอกคุณแป้งอีก
“ปึก!” เสียงมีดที่หันหมูแดงปักลงที่เคียงทันที ผมรีบแกะมือครูโจ้ออกก่อนทันที
“เฮ้ย!ครูโจ้ ผมไม่ได้พูดอย่างนั่นซะหน่อย”
“แป้งครับไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะครับ” รีบแก้ตัวให้ตัวเลยครับ แอบคิดในใจผมนี้ผิดตั้งแต่เดินเข้ามากินร้านครูโจ้แล้วแหละครับ รู้อย่างนี้ไปกินร้านป้าใจซะดีกว่าไหม
“ก็พี่โจ้นั้นแหละพูดให้ครูเขมเข้าใจผิดและแป้งคิดว่าพี่โจ้นะคิดเองมากกว่า...”
“ถ้าอยากโสดบอกแป้งนะจะยอมให้พร้อมแถมใบมรณะบัตรให้ด้วยดีไหมพี่โจ้” แป้งเขายืนเอามือเท้าที่เอว
“โธ่ๆ เมียที่รักเขาพูด....ทีหลังอย่าแช่งเมียผมอีกนะครับครูเขม....ผมรักเมียครับ” ผมก็มองผมไม่ได้แช่งสักนิดเลย
“ครูโจ้ก็บอกครูเขมเขาไปตรงๆซิว่าเมียนะโดนหวยรับประทาน..อ้อมอยู่ได้ “แม่ค้าร้านข้างๆ ผมพยักหน้าเข้าใจทันทีเลย โรคอีกบนล่างนี้คือการเล่นหวยนั้นเอง ผมยืนเกาหัวตัวเองแกร๊กๆ
“อ้อ!....เมื่อวานวันที่16 ผมลืมครับไปวันสลากินแบ่งรัฐบาล “
“ใช่ครับ โดนกันถ้วนหน้าทุกร้านไป” ครูโจ้พูด
“ก็แน่ละซิจิ้งจกสองหางเป็นไงละ ตัวเลขที่ออก ..ไม่มีตัวไหนบอกว่ามาจากหางจิ้งจกสักตัว” แม้ค้าร้านข้างๆ
“ไม่ต้องห่วงป้าตอนนี้ไม่มีทั้งหางและจิ้งจกแล้วเพราะเมื่อวานแมวบ้านข้างๆรั้วโรงเรียนจับไปกินเรียบร้อยแล้ว..สงสัยแมวจะโดนหวยกินเหมือนกันครับครู”
“เว้ย!”
“ผมล้อเล่นนะครับ” ครูโจ้พูดและหัวเราะร่วน
“นี้ค่ะครูเขม...ที่สั่งไว้ค่ะ..เพิ่มหมูแดงและหมูกรอบให้นะคะแถมให้ไข่ให้ด้วยคะจัดเต็มสองฟองเลยค่ะ “
“ เออว่าแต่ครูจะมีเบิ้นไหมค่ะ” คุณแป้งถามผม
“ไม่ละครับจานเดี่ยวก็อิ่มแย่แล้ว ถามทำไมเหรอครับ” ระหว่างที่ผมกำลังตักน้ำหมูแดงราดอยู่
“จะปิดร้านแล้วค่ะ...จะลากอีพี่โจ้ไป้ไปซ้อมซะหน่อย..ปากดีหนัก” พอผมได้ยินอย่างนั้นผมรีบหยิบจานข้าวเผ่นละครับครูโจ้ ผมรีบเดินออกไปหาคริสโตเฟอร์ทันที พอออกมาก็เห็นว่าเขาเขานั่งคนเดียวจริงๆด้วย ทันทีที่ผมนั่งลง
“ทำไมมาช้าจังอะพี่เขม” คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมาถามผมทันทีก่อนจะแย้งตักไข่ยางมะตูมผมไปหนึ่งซีก
“ก็คุยกับครูโจ้นะซิ” ผมตอบ
“เป็นไงละเพื่อนไม่มาเหงาละซิ”ผมพูด
“ไม่อะ..ไม่เหงาเท่าไหร่ แต่...” คริสเตอเฟอร์ทำท่าจะพูดทะลึ้งแน่ผมรีบชี้นิ้วปรามไว้ก่อนเพราะว่าถ้าเกิดพูดออกมาและใครมาได้ยินมีหวังโดนแน่ๆ
“อย่าพูดทะลึ้งนะคริส”
“รู้ได้ไงอะว่าผมคิดแบบนั้น”
“หน้าตาเรานะบ่งบอกไง”ผมตอบปนหัวเราะเบาๆ คนนั่งตรงข้ามกับผม
“คิดถึงพี่เขมอะอยากไปนอนกับพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด
“คริสพี่ก็คิดถึงเราหนักพอๆกัน...แต่พี่ไม่อยากให้คนอื่นมองเราไม่ดีนะอีกไม่กี่วันก็ศุกร์เสาร์แล้ว”ผมพูดบอกคริสโตเฟอร์
“พี่เขม คริสอยากรีบไปสอบไวไวจังอะพี่เขมคริสอยากเรียนจบเร็ว แต่ก็อดใจหายไม่ได้ถ้าจะไปก่อนพวกไอ้โป้งมัน” คริสโตเฟอร์พูด เขาดันขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาไว้ให้ผม
“เอาไว้รอให้ลงแข่งตอบปัญหาภาษาอังกฤษจบก่อนแล้วกันและพี่จะลงทะเบียนให้ทันทีและควรจะเป็นพี่ทำให้เพราะต้องใช้บัตรเครดิตในการจ่ายชำระเงิน”ผมพูด เหลือบตามองคนที่นั่งทำสีหน้ากังวล
“ช่วงนี้ก็อยู่กับเพื่อนให้มากที่สุด” ผมบอกคริสโตเฟอร์เขาก็พยักหน้าเบาๆ
“ผมจะขายบิ๊กไบค์พี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด ผมหยุดชะงักและวางช้อนลงทันที มองหน้าคริสโตเฟอร์
“ขายทำไมละคริส” ผมถามคนที่นั่งตรงข้าม
“เอาเงินมาช่วยพี่เขมบ้างไง” คริสโตเฟอร์พูด ผมวางช้อนลงก่อนจะยกมือขึ้นประสานกัน
“คริสพี่รู้ว่าเราอยากจะช่วยแต่ตอนนี้พี่ยังโอเคนะไว้รอให้พี่ไม่ไหวก่อนแล้วกัน” ผมพูดกับคนที่นั่งตรงข้ามกับผม แววตาเขายังดูกังวลอยู่ดี
“คริสไม่อยากขับรถบิ๊กไบค์แล้วอะ มันอันตรายพี่เขมก็ไม่ชอบไม่ใช่เหรอเก็บไว้ก็ไม่ได้ทำอะไรและนี้ไอ้โป้งมันก็ประกาศขายของมันแล้วด้วย” คริสโตเฟอร์พูด ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะค้านไม่ได้
“เอาไว้พี่จะดูรถมอเตอร์ไซค์แบบโป้งไว้ใช้กันในนี้ดีไหมละ” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาก็พยักหน้าเบาๆ
“วันนี้โป้งกลับบ้านพักหรือเปล่า” ผมถามคริสโตเฟอร์
“มันบอกว่าจะกลับเย็นนี้นะพี่เขมเพราะว่าปันปันคงต้องกลับมาเรียนนะถ้ามันหายไปบ่อยๆเตี่ยมันคงลงมาเม้งมันแน่ๆ เตี่ยไอ้ปันปันโคตรดุเลยอะพี่เขม”
“และเตี่ยปันปันโคตรเกลียดตุ๊ดเกลียดเกย์เลยอะ..เพราะแบบนี้ไงเขาถึงส่งมันมาเรียนไกลจากบ้านมากคิดว่าปันปันทำให้ตะกูลเขาหม่นหมอง”
“พ่อแม่บางคนก็เหมือนไม่ยอมเข้าใจลูกเลยนะพี่เขมและนี้เขาเรียกว่าพ่อแม่รักจริงๆเหรอพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด
“พ่อแม่นะรักลูกอยู่แล้วแต่พ่อแม่แต่ละคนอาจจะรักไม่เหมือนกันและพี่เข้าใจเตี่ยปันปันนะเขาคงอยากให้ปันปันใจแข็งเลิกพฤติกรรมพวกนี้ซะเพราะว่าเขาคิดไปถึงอนาคตของปันปัน”
“และว่าความรักแบบนี้มีไม่กี่คนหรอกนะคริสที่จะเข้าใจและยอมรับมันได้บางคนก็ต่อต้านจนถึงที่สุดก็มีและบางคนก็เห็นใจแต่ก็แค่เห็นใจจะให้เขาออกมาสนับสนุนมันก็คงจะมีไม่เยอะหรอก” ผมพูด คริสโตเฟอร์พยักหน้า
“ความรักแบบนี้นะอุปสรรค์มันเยอะพอดูเหมือนกันและพี่เคยบอกเราแล้วนิคริส” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า
“พ่อผมส่งอิเมลตอบกลับมาหาพี่เขมหรือเปล่า” คริสโตเฟอร์ถามผม
“ยังเลยอะคริสพี่ก็คอยเช็คทุกวันนะแต่ก็ยังไม่มีวี่แววใดๆเลย พี่ไม่แน่ใจว่าเขายังจะใช้อิเมลตัวนี้อยู่ไหม”
“ผมกลัวอะ..ผมกลัวว่าพ่อจะรับผมไม่ได้เหมือนกันนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด
“คริสอย่ากลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดซิ พี่เคยบอกเราแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็สิ่งที่ผมกลัวจะเกิดขึ้นคือ..ผมไม่อยากเสียคนที่ผมรักไปนี้พี่เขม..ผมไม่เคยรักใครเท่าพี่มาก่อนเลย..ที่ผ่านมายอมรับว่าผมมีเรื่องผู้หญิงค่อนข้างเยอะ”
“ไม่เยอะธรรมดาพี่ได้ยินมาหนาหูมาก” ผมพูดป่นหัวเราะพร้อมกับแอบเหล่มองคนตรงข้าม
“โห่! …นี้ไปตามสืบมาเลยเหรอ..ฮาๆ ” ยังมีหน้ามาขำผมอีกนะ
“แต่เหมือนแค่บำบัดความเหงาและมีแฟนไว้เก๋ๆตามเขาและบางคนก็ได้มาเพราะว่าแข่งรถชนะก็มี” คริสโตเฟอร์พูด
“ไอ้โป้งเห็นแบบนั้นนะมันได้มาหนักต่อหนักเลยนะ..และตอนนี้มันเลิกแล้ว เหมือนผมไง ผมเลิกแล้ว ผมจะมีแค่คน..นี้คนเดียวเป็นผู้ชายคนแรกและคนสุดท้าย” คริสโตเฟอร์พูดเขาชี้มาที่อกของผมทางด้านซ้ายใบหน้าที่เลื่อนเข้ามาหาผม
“โป้ก” ผมยกหนังสือขึ้นตีเบาๆทำให้คนที่ถูกตีถึงกับหน้ามุ่ยไปตามระเบียบพร้อมยกมือขึ้นมาคลำที่หน้าผากตัวเอง ที่ผมตีเพราะว่าคนตรงข้ามผมนี้กำลังใช้จังหวะที่ผมกำลังซึ้งอยู่นี้คนที่นั่งตรงข้ามผมก็ทำท่าจะหาเรื่องจูบผม
“เด็กหื่นเอ้ย..บอกว่าอย่าทำในนี้ไง” ผมพูดยังมาทำเป็นหัวเราะ พอทานกันเสร็จเรียบร้อยผมก็เตรียมจะขึ้นไปติวคริสโตเฟอร์ต่อเลยระหว่างที่รอคริสโตเฟอร์เดินเอาภาชนะไปเก็บให้
“ครูเขมครับ” อนุชิตเขาวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผม
“เป็นอะไรอนุชิต” ผมถามด้วยอาการตกใจเหมื่อนกัน
“ครูจ่ายค่าเทอมให้ผมเหรอครับครู..ครูสมพิศเพิ่งจะบอกผมนะครับ” ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร
“ใช่...ครูจ่ายให้และครูหวังจะให้เธอได้รับทุนด้วยครูจะทำให้ดีที่สุดอนุชิต” ผมพูด ผมก็เรียกได้ว่ามือใหม่ซะด้วยแต่ยังไงก็ต้องทำให้ได้
“หมับ” เขาเข้ามากอดผมทันที
“ทำไมครูดีกับผมจังเลยละครับครู..ฮือๆ” อนุชิตพูดไปร้องไห้ไป ผมก้มลงมองว่าลูกผู้ชายอย่าร้องไห้พร่ำเพรื้อ เขาก็เข้าใจรีบปาดน้ำตัวเองทันที
“เพราะว่าเธอเป็นคนดี..อนุชิต .....คนเราเลือกเกิดไม่ได้ก็จริงแต่เลือกที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้นได้...ขอแค่เธอตั้งมั่นและตั้งใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง” ผมพูดก้มลงจับไหล่อนุชิต
“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปทำความสะอาดครูไม่ต้องจ่ายผมนะครับ”
“ไม่ได้หรอกย่าของเธอต้องกินต้องใช้นะและเธอก็ทำความสะอาดเหนื่อยเหมือนกันนะส่วนค่าเทอมนี้ครูขอแลกกับเกรด 4 ภาษาอังกฤษ” ผมบอกอนุชิตเขาก็พยักหน้า
“ไปหาเพื่อนเถอะครูจะไปติวพี่คริสโตเฟอร์ต่อ.ออ..โทรทัศน์ดูได้แล้วใช่ไหม...อนุชิต” ผมพูด ก่อนที่เขาจะวิ่งหันหลังไปผมถามถึงทีวีที่ผมยกมาให้เขาไม่ได้ใหม่กิ๊กแต่ก็ไม่ได้เก่าจนดูไม่ได้ อนุชิตจะได้มีทีวีดูเหมือนคนอื่นๆเขา
“ย่าดีใจมากเลยครับครูย่าจะได้ดูทีวีไปด้วยตอกกิ๊บไปด้วยครับ...ย่าบอกว่าครูอยากทานอะไรบอกย่าได้ย่าจะทำให้ครับ”
“ฝากขอบใจคุณย่าเธอด้วยนะ” ผมพูดคริสโตเฟอร์เดินออกมาพอดีและผมสองคนก็เดินไปห้องสมุดเพื่อทำการติวภาษาอังกฤษกันต่อผมติวเกี่ยวกับการเขียนประโยคให้กับคริสโตเฟอร์ เรื่องการเขียนนะเขาก็พอได้อยู่แล้วแต่ยังมีบางจุดที่ต้องแก้ไข เขาบอกว่าพ่อเขาสอนภาษาอังกฤษให้ตอนที่เขายังเด็กอยู่ ผมจึงพอจะมีพื้นฐานอยู่บ้าง ผมนั่งมองเขาด้วยความภาคภูมิใจที่เห็นเขาตั้งใจที่อ่านหนังสือเตรียมความพร้อมเพื่อจะได้ไปสอบเทียบและที่เขาตั้งหน้าตั้งตาทำอยู่นี้ก็เพื่อจะได้คบกับผมแบบที่ไม่มีใครว่าอะไรเขาได้....นี้เขาลงทุนทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไมผมจะไม่รักเขาจนหมดทั้งใจของผมละ
“มองจ้องผมขนาดเลยเหรอที่รัก..ผมหล่อมากละซิ...หรือว่าคิดอะไรทะลึ้งกับผมอยู่ด้วย...นี้มันห้องสมุดนะ..ฮาๆ ” ผมสะดุ้งเพราะว่ามองนานไปหน่อยนายคริสโตเฟอร์ถึงได้ก้มหน้ามองผม เล่นเอาครูเขมเขินเลยทันทีหันหน้าหนีก่อน
“รีบทำแบบฝึกหัดเข้าซิจะได้เวลาเข้าแถวแล้วนะคริส” ผมทำทีเป็นเอ็ดเขากลบเกลือน คนที่โดนเอ็ดก็หาได้สำนึกไม่ยังมีหน้ามาหัวเราะผมอีกนะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนดึกดึกมาลง NC เบาๆของคริสโตเฟอร์กับครูเขมนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่เขมนี่ คนดีไร้คำบรรยายจนิงๆ :impress2: :impress2: :impress2:
ไอ้กายนี่มีปัญหาอะไรกะคริสนักหนาเนี่ย กัดไม่ปล่อยเลย ตัวเองจะจบแล้วแท้ๆ :m16: :m16: :m16:
-
ครูเขมนี่สมกะเป็นพ่อพิมำของชาติจริงๆ
หายากแล้ว ครูแบบนี้
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กายนี่เลวไม่เลิกไม่แล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
4 ทุ่ม ดึกหรือยัง
-
พวกกายจะทำครูเขมงานเข้ารึป่าวนะ
-
ผมเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือว่าจวนจะได้เวลาเข้าแถวแล้วผมจึงบอกให้คริสโตเฟอร์พอก่อนและไปเตรียมตัวเข้าแถวเพื่อจะได้ขึ้นเรียนวิชาเรียนคาบบ่ายส่วนผมก็มีสอนบ่ายอีกสองคาบแค่นั้นและคุยงานสัปดาห์ห้องภาษาอังกฤษกับครูสอนภาษาอังกฤษ ครูอรุโณทัยและครูสมชาย ผมคิดว่าสามคนก็ยังน้อยไปนะ ถ้ามีครูมิ้งเพิ่มอีกคนแต่นี้ผมก็ยังไม่ได้รับข่าวความคืนหน้าจองครูมิ้งกับพี่ต้นเลย อาทิตย์นี้ผมไม่เห็นป้าของแชมป์มาตามข่าวหลานชายเขาเลย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างเพราะผู้อำนวยการบอกผมว่าเขาป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย
ผมเดินลงจากห้องประชุมตอนนี้ฝนตกไปได้สักพัก คริสโตเฟอร์ก็ไม่ได้ซ้อมบาสเกตบอลแน่ๆ วันนี้นักเรียนขอผมไม่เรียนพิเศษหนึ่งวันขอไปจัดซุ้มทำอาหารขายในวันพรุ่งนี้ นักเรียนตื่นเต้นกับกิจกรรมภาษาอังกฤษที่นี้ ผมได้ยินมาว่าโรงเรียนนี้ไม่เชิงว่าเป็นโรงเรียนของทางรัฐบาลแต่คนที่ให้งบประมาณที่นี้เป็นชาวต่างชาติที่ธุรกิจอยู่ต่างประเทศ
ก๊อก!!! เสียงเคาะประตูบ้านพักนักเรียน คริสโตเฟอร์บอกผมว่าเลิกประชุมแล้วให้ไปเรียกเขาด้วยเขาอ่านหนังสือยู่ในห้องไม่รู้หนังสือเรียนหรือหนังสือโป้นะ ถ้าเป็นอันหลังจะจะทำโทษให้เข็ดเลย ผมยืนอยู่สักพักคริสโตเฟอร์ก็ไม่ออกมาเปิดแต่พอผมหมุนลูกบิดไม่ได้ล๊อกนี้ ผมจึงเปิดประตูเข้าไปภาพที่ผมเห็นทำให้ผมยิ้มออกมาได้เพราะว่าเขานอนอยู่บนเตียงหนังสือที่กางรอบตัวไปหมดแต่คนที่อ่านนะเผลอหลับไปซะแล้ว ผมเดินที่ข้างเตียงหยิบหนังสือที่ปิดหน้าเขาไว้อยู่
“คริส” ผมโน้มตัวลงใช้ฝามือลูบใบหน้านั้นเบาพร้อมเรียกคนที่นอนหลับ เขาค่อยลืมตาขึ้นมองผม
“พี่เขมมาแล้วเหรอ”
“อ่านจนหลับเลยนะ”
อืด!!!! เสียงบิดขึ้เกียจตามมาทันที คริสโตเฟอร์ยันตัวเองขึ้นนั่ง เขามองหน้าผม
“วันนี้พี่ไม่มีสอนพิเศษไปติวที่บ้านพักพี่นะและไม่รู้ว่าฝนตกหนักขนาดนี้ไอ้โป้งจะขับรถกลับมาได้หรือเปล่าก็ไม่รู้อะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าและก็ช่วยหยิบหนังสือที่จะใช้ เราเดินลงจากบ้านไปด้วยกัน
คริสโตเฟอร์ทำหน้าที่ขับรถให้ผมก่อนอื่นผมไปล้างแผลที่โรงพยาบาลก่อนวันนี้ไปให้หมอตรวจแผลด้วยผมว่ามันดีขึ้นแล้วนะพรุ่งนี้ก็อ่าจจะล้างแผลเองได้ ใช่เวลาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล ผมเดินเข้าไปก่อนส่วนคริสโตเฟอร์ไปหาที่จอดรถ
“สวัสดีค่ะ...วันนี้มาล้างแผลและให้คุณหมอดูแผลด้วยใช่ไหมคะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลยิ้มหวานมาให้ผม
“ครับผม” ผมตอบเธอก็ทำการคีย์ข้อมูลในระบบคอมพิเตอร์
“ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบคนไข้ยังมีอยู่ไหมคะ”
“ยังมีอยู่ครับ”
“จะได้แจ้งคุณหมอนะคะ...และคุณหมอจะได้ไม่ต้องสั่งเพิ่มให้ ...ยาแก้อักเสบทานติดต่อกันจนยาหมดนะคะ”
“ครับ”
“เชิญขึ้นนั่งบนเตียงคนไข้เลยค่ะ”พยาบาลหันมาบอกผมและผายมือไปทางเตียงคนไข้ที่ว่างอยู่ ผมเดินไปปืนขึ้นบันไดขึ้นไปนอนราบ วันนี้ผมสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นยาวพอจะปิดแผลที่โดนฟันวันก่อนได้ เจ้าหน้าที่พยาบาลและผู้ช่วยมาเปิดผ้าก๊อซนพันแผลไว้ผมออก
“เป็นครูโรงเรียนไหนคะ...หล่อจัง...จะได้พาลูกชายย้ายไปเรียน” เจ้าหน้าที่ผู้ช่วยพยาบาลแซวผม
“แม่อยากไปเรียนหรือว่าลูกอยากไปกันแน่”
“แม่คะน้องกุ้ง”
“หึๆ” พยาบาลคนสวยขำผู้ช่วยทำแผลให้ผม ผมก็แค่ยิ้มๆ ให้
“พลึบ” เสียงผ้าม่านถูกเปิดออก โดยคริสโตเฟอร์และเขาก็เข้ามากอดอกโน้มตัวลงวางไว้ที่ขอบเตียงมองผม ผมหันไปมองคนหน้าหนุ่มเจ้าเลห์ของผม ว่ามีอะไร
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าครับที่รัก...” ยื่นหน้าเข้ามาหาผมแบบเกือบจะแนบชิดขนาดนี้
“ = 0 = “ พยาบาลกับผู้ชาย เงยหน้ามองผมและคริสโตเฟอร์สลับกันไปมา
“ไม่เจ็บแล้วแหละ...เดี๋ยวพี่รอคุณหมอมาดูแผลก็เสร็จแล้ว” ผมพูดและหันไปยิ้มให้พยาบาลเธอก็ยิ้มแหยๆกับมาให้ผม
“พี่ว่าพี่ให้ลูกเรียนโรงเรียนเดิมนะดีแล้ว...เพราะคนที่จะจีบครูอาจจะเป็นลูกชายพี่ค่ะ” ผู้ช่วยฯกระซิบกระซาบกับพยาบาลก่อนจะเข็นรถทำแผลออกไป
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ..แผลแห้งดีแล้วถ้าคุณหมอไม่นัดมาทำแผลอีกคิดว่าคนไข้คงจะทำเองได้นะคะ... คุณหมอมาพอดีเลย “ พยาบาลพูดน้ำเสียงปกติไม่เสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนเมื่อกี้แล้วซิ เพราะคนที่เท้าคางอยู่ข้างๆผมนี้แหละ
“สวัสดีครับคุณเขมชาติ” คุณหมอหนุ่มเดินเข้ามาหยุดตรงเตียงคนไข้ที่ผมนอนอยู่ ใบหน้าคสัน จมูกที่โด่งรับกับคิ้วที่โค้งเข้ารูปนั้น ริมฝีปากรูปกระจับแล้วผมจะเพ็งมองเขาทำไม พอหันมาเห็นคนข้างขมวดคิ้วมองผมยิ่งต้องทำเป็นไม่ได้ตั้งใจมองนะ ดูยังทำปากมุมมิบอีกนะ
คุณหมอหนุ่มยืนเปิดแฟ้มประวัติของผมดูพร้อมกันมองรอดแว่นตากรอบสีเหลี่ยมพร้อมกับทำท่าคิดและเหมือนคุณหมอจะพูดอะไรแต่ก็นิ่งเงียบ ส่งร้อยยิ้มกลับมาให้ผมแทน
“ดูแผลดีขึ้นแล้วนะครับ...ปากแผลปิดสนิทดีเร็ว..สภาพแผลดูดีไม่มีการติดเชื้อ...แต่แนะนำให้คนไข้ทานยาแก้อักเสบต่อจนหมดนะครับ”
“ผมไม่ต้องมาล้างแผลที่โรงพยาบาลแล้วใช่ไหมครับ” ผมถามคุณหมอ
“จะมาก็ได้นะครับถ้าคนไข้สะดวก” คุณหมอพูด
“อะแฮม!” คนข้างๆผมถึงกับกระแอมเสียงดัง ขี้หึงเหมือนกันนะเนี๊ยะ
“เป็นครูเหรอครับ” คุณหมอถามผม
“ครับผมเป็นครูครับ เพิ่งจะมาบรรจุได้เดือนหนึ่งเอง...ยังไม่ถึงปีได้แผลซะแล้ว” ผมพูดปนหัวเราะ และคุณหมอหนุ่มก็หัวเราะเช่นกัน
“นามสุกลคุ้นๆนะครับ” คุณหมอเหลือบตาขึ้นจากชาร์สมองผม
“หมอจีบคนไข้ผิดจรรยาบรรณเปล่า” เสียงจากคนข้างๆ ทำให้หมอหนุ่มหันไปมองและยิ้มๆให้ผม ส่วนคนที่พูดยืนกอดอกทำเป็นมองนั้นมองนี้
“คริส” ผมส่งเสียงเอ็ดเขาไม่ดังมากแค่พอให้เสียงรอดไรฟันออกไปได้
“หมอมีเพื่อนที่....ใช้นามสกุลเดียวกันกับคนไข้และอาจจะเป็นญาติคุณครูนะครับ...หมอไม่ได้เจอเขานานมากแล้วตั้งแต่..”
“เรียนจบและเขาก็แต่งงานแล้วด้วย......หมอทราบมาว่าเขาไปเป็นปลัดอำเภออยู่ที่จังหวัดบ้านของแฟนเขานะครับ...ป่านนี้ลูกคงโตแล้ว ” น้ำเสียงที่คุณหมอพูดมันฟังดูแล้วเหมือนเจ็บปวดยังไงก็ไม่รู้ หรือไม่ผมอาจจะคิดไปเอง ผมก็เลยแค่พยักหน้าแค่นั้น ส่วนนามสกุลของผมก็มีใช้กันหลายคนอยู่นะเพราะว่าพ่อผมมีพี่น้องหลายคนและส่วนใหญ่ก็จะอยู่แถวราชบุรีกันหมดแต่ว่าเป็นปลัดอำเภอนี้มีแค่พี่ต้นนะ ผมควรจะถามพี่ต้นก่อนจะดีกว่าผมเลยยังไม่พูดอะไรออกไปในตอนนี้
“ถ้าอย่างนั้นผมไม่ออกใบนัดให้นะครับแต่ถ้าคนไข้อยากมาล้างแผลที่นี้ก็ได้นะครับ..ผมขึ้นเวรบ่ายดึกพรุ่งนี้นะครับและยาก็ทานยาชุดเดิมต่อนะครับ” คุณหมอพูดก่อนจะหันไปยิ้มให้หนุ่มข้างๆผม หน้าบึงแล้วซิ เขาไม่มองหน้าคุณหมอหนุ่มทำยืนเก็กเอามือเท้าซะเอว
“หวงแฟนเหรอ...คุณหมอไม่แย้งจีบหรอกครับ...หมอแต่งงานแล้ว” เพล้ง!! เลยเป็นไงละ ผมหันมาเหล่มองพ่อตัวดี หึงได้เรื่องไหมละ
“หึงอะ” ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ และพยาบาลกับผู้ช่วยก็เข้ามาทำแผลให้ผมต่อ โดนมีสายตาหนุ่มน้อยข้างๆผมคอยมองตลอด ทั้งพยาบาลและผู้ช่วยก็มองผมและคริสโตเฟอร์สลับกันไปมาแบบเกร็งๆ พอทำแผลเสร็จผมก็ออกจากห้องฉุกเฉิน
“ไปหาอะไรทานกันดีกว่าพี่เขมอยากกินชาเขียวปั่นอะ ตรงร้านกาแฟสด” คริสโตเฟอร์ออดอ้อนผม ผมพยักหน้าว่าได้แต่ผมยังครุ่นคิดถึงคำพูดของคุณหมอเมื่อสักครู ผมเดินพาหนุ่มน้อยจอมขี้หึงของผมไปที่บรูธร้านกาแฟสดแฟรนด์ชายชื่อดัง
“พี่เขมเอาชาเขียวนะ” คริสโตเฟอร์ถามผมพยักหน้าว่าได้
“พี่หมอคะ...ทำไมพี่ยังขึ้นเวรอีกละคะ..ทั้งที่พี่จะย้ายกลับไปอยู่กรุงเทพแล้วนะ..พี่ควรจะเอาเวลาไปเก็บข้าวของแพ๊คเพื่อเดินทางกลับได้แล้วนะคะ..พี่ทำราวกับว่าไม่อยากกลับ...ทั้งที่ที่นี้ลำบากมากและพี่ก็ควรจะไปอยู่ดูแลโรงพบาบาลของคุณพ่อมีนซิค่ะ..หรือว่ามีนไม่สำคัญ... ” ผมได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากด้านข้างๆของผม พอผมหันไปคุณหมอที่ดูแผลผมนี้และผู้หญิงข้างๆก็หน้าตาสวยราวกับดาราเลยก็ว่าได้ ตัวเล็กๆผิวขาว บ่งบอกได้ว่ามีเชื้อจีน การแต่งตัวที่ดูทันสมัยสวยสมวัย เธอยืนเหมือนกอดอกทำให้ผมเห็นนิ้วมือด้านซ้ายที่นิ้วนางมีแหวนนั้นแปลว่าแต่งงานแล้วซินะ ก็จริงซิคุณหมอเขาก็บอกอยู่ว่าเขาแต่งงานแล้ว
“พี่เขมได้แล้วครับ” ผมสะดุ้งสุดตัวที่คริสโตเฟอร์เอาแก้มชาเขียวปั่นมาแนบแก้มผม
“ไปกันเถอะพี่เขมเราไปหาอะไรกินกันก่อนะผมหิวมาก” ผมพยักหน้า ก่อนจะเดินออก ผมเห็นคุณภาคิไนย์ ผมดูจากใบเสร็จจะระบุชื่อแพทย์ที่เข้ารับการรักษา ดูเขายืนหน้าตานิ่งมากดูเหมือนไม่ยินดียินร้ายกับอะไรทั้งนั้น ส่วนผู้หญิงข้างๆก็ดูหม่นหมองและเศร้า ดูท่าทางจะมีปัญหาหนักอกกันทั้งคู่
“มีอะไรเหรอพี่เขม...ติดใจคุณหมอนั้นเหรอเขามีเมียแล้วนะ”
“เอ๊ะ! ..เรานิ..พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อยแค่...”
“แค่...อะไรอะ”
“แค่คิดว่าเหมือนทั้งคู่แต่งงานกันด้วยความทุกข์ไม่ใช่ความสุขไง เหมือนพี่ชายของพี่นะพี่ต้นนะ” ผมพูดผมเดินมาที่รถที่คริสโตเฟอร์จอดไว้และรีบขับออกเพื่อจะได้ไปหาอะไรทานกันก็คงเป็นร้านประจำที่เคยมานั่งด้วยกันบ่อยๆอาทิตย์แรกๆที่ผมเป็นครูที่นี้ พอทาน เสร็จแล้วก็กลับบ้านแต่ทว่าโป้งมาไม่ถึงเลยคริสโตเฟอร์จึงไปที่บ้านพักครูกับผมเขาอาบน้ำก่อน ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาทันทีโทรหาพี่ต้นพี่ชายคนโต
“ว่าไงเขม..นี้พี่เพิ่งจะถึงห้อง” พี่ต้นพูดฟังจากน้ำเสียงเหนื่อยๆ
“ฟังน้ำเสียงพี่เหนื่อยๆนะพี่ต้น” ผมถามพี่ต้น
“ก็ตอนนี้ปัญหานายทุนจะเข้ามายึดที่ทำกินชาวบ้านพี่ต้องลงพื้นที่ทุกวันนะเขมและไหนจะต้องเตรียมตัวรับภาวะภัยแล้งอีกละเขม..แล้วนี้เราเป็นยังไงบ้าง” พี่ต้นถามผม
“สบายดีพี่..เออพี่ต้นผมไปโรงพยาบาลไปทำแผลมา”
“เราเป็นอะไรเขม” เสียงที่ดุดันเหมือนน้ำเสียงของพ่อผมไม่มีผิดเลย แย่แล้วซิผมเพราะว่าผมเองก็ไม่ได้บอกพี่ต้นเพราะว่าถ้าบอกพี่ต้นแม่ต้องรู้ และแม่ก็ต้องเป็นห่วงผมอีก แต่คงต้องบอกแล้วแหละ
“ผมไปช่วยนักเรียนนะพี่ต้นเขากำลังจะถูกล่อลวงไปทำมิดีมิร้ายและผมก็โดนมีดคัทเตอร์ปาดเอาที่ต้นแขนเล็กนิดเดียวพี่ต้น”
“เขม!!..ทำไมนายทำแบบนั้นละนี้ถ้าแม่รู้เข้านะนายโดนกลับไปเป็นครูที่กรุงเทพแน่ๆ “ พี่ต้นพูด
“ผมรู้พี่ต้นแต่ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกพี่ต้น...พี่ต้นอย่าบอกแม่นะ” ผมพูดขอร้องพี่ต้น
“เฮ้อ!!” เสียงถอนหายใจจากพี่ชายคนโต
“แล้วแฟนเราละเป็นไงบ้าง” พี่ต้นถามถึงคริสโตเฟอร์
“สบายดีพี่...และนี้แหละที่เข้าไปช่วยผม..ผมเลยได้มาแค่แผลเล็กๆ ”
“เออ..... พี่ต้นผมเจอคุณหมอคนหนึ่งเขาบอกผมว่าเขาคุ้นๆกับนามสกุลของผม..เขาบอกว่าเขามีเพื่อนเรียนที่เดียวกันและไม่ได้เจอกันหลังจากเรียนจบ...เขาบอกว่าเพื่อนของเขาไปเป็นปลัดอำเภอ”
“ใครนะ...ชื่ออะไร” พี่ต้นถามผมกลับด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่าตกใจพอสมควร
“ผมดูจากใบเสร็จนะพี่ต้นเขาชื่อนพ.ภาคิไนย์ “
“ฟู่!!” เสียงพ่นลมหายใจออกยาวๆ ของพี่ต้นแสดงว่าพี่ต้นรู้จัก
“ถ้าเจอเขาอีกนะอย่าบอกเรื่องพี่เลิกกับเกศรินทร์นะเขม..อย่าให้เบอร์โทรพี่...และไม่ตองบอกว่าพี่อยู่ที่ไหน” พี่ต้นพูด
“พี่ต้นรู้จักเขาเหรอครับ”
“แค่เคยรู้จัก...ทำตามที่พี่บอกนะเขม..เออ..เขมพี่ต้องชงนมให้ตาเอิร์ธแล้วหลานงอแงแล้ว...เขมดูแลตัวเองนะอย่าไปซ่าเหมือนไอ้พี่ก้องเราได้ไหมพี่ขอละ....พี่เป็นห่วงเขมนะ”
“ครับพี่ต้น...บายครับ” พี่ต้นกดวางสายผมคิดว่าไม่ใข่แค่เคยรู้ตักหรอกแต่เหมือนมีอะไรมากกว่านั้นแถมเขายังรู้ว่าพี่ต้นแต่งงานและมีลูกแล้วทั้งที่ตอนที่พี่ต้นแต่งพี่ต้นไม่ได้บอกงานเพื่อนๆเลยสักคนมีแต่คนทางฝ่ายผู้หญิงผมวางมือถือลงและเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำจะได้เข้าไปติวหนังสือให้คริสโตเฟอร์ ทันทีที่ผมเดินเข้าห้องนอนสวมชุดกางเกงบ๊อกเซอร์และเสื้อกร้าม
“โป้งบอกว่ามาถึงแล้วจะเข้ามารับครับพี่เขม” ผมพยักหน้า คริสนอนอ่านหนังสือรอผมห่มผ้าครึ้งท่อนอยู่บนเตียง
“ไปนั่งที่โต๊ะซิพี่จะได้ติวให้และรีบไปนอน”
“บนเตียงไม่ได้เหรอหนาวอะ”
“หึ” ผมถึงกับขมวดคิ้วนี้มุกไหนเนี๊ยะ
“นะ.สอนบนเตียงนี้แหละพี่แค่อธิบายให้ผมฟังแค่นั้นเองผมก็จะได้นอนฟังพี่พูดไปด้วยนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด ผมก็เดินและขึ้นมานั่งบนเตียงผมหยิบหนังสือวันนี้ผมจะติวเกียวกับกานอ่านให้เขาฟัง ผมแนะนำให้เขาอ่านคำถามก่อนเป็นอันดับแรกพอเขาขึ้นมาอ่านเนื้อเรื่องเพื่อจะนำไปตอบคำถามจะทำให้เขาได้คำตอบที่เร็วขึ้น เรียกได้ว่าจับเฉพาะที่เป็นคำตอบอย่างเดียว และสอนให้เขาเข้าใจว่าอันไหนคือ Main Idea ผมอธิบายไปคนที่นอนตะแคงก็ตั้งใจฟังผมดีอยู่นะแต่แววตานะแฝงไว้ซึ้งความเจ้าเหล่ยังไงก็ไม่รู้ซิ
“พอแค่นี้ก่อนนะคริสนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้วเพื่อนเรายังมาไม่ถึงอีกเหรอ” ผมถามคริสโตเฟอร์
“เดี๋ยวมันก็โทรมาเองแหละพี่เขมอยากอยู่กับพี่เขมนานๆอะและยิ่งฝนตกแบบนี้ด้วยนะ” คริสโตเฟอร์พดูด สายตาที่มองผมแสดงออกได้ชัดเจนว่าหื่นมาก
“คริส...อย่า...” ผมทำท่าจะห้ามแต่ก็ไม่ทันคริสโตเฟอร์ประกบปากจบผมทันที ผมรู้สึกว่ามือของใครบางคนกำลังลุกล้ำเข้าในกางเกงบ๊อกเซอร์ของผม ปากก็ถูกประกบจูบไว้แบบนี้มือผมก็ถูกจับให้ไปกุมความเป็นชายของคนที่นอนตะแคงประกบผมอยู่มันแข็งพองจนเต็มมือผมแล้ว
“อ๊าห์” ผมเผลอร้องคราวออกมาลิ้นก็สอดใส่เข้าไปในปากผม ปากก็ไซ้ลงไปตามซอกคอผมอย่างหื่นกระหาย คริสโตเฟอร์เปลี่ยนท่าเป็นดันให้ผมนอนราบลงไปกับที่นอนและเข้าก็ขึ้นมาค่อมตัวผมชายเสื้อถูกถลกขึ้นมาที่หน้าอกปากก็พรมจูบไปทั่วไล่ลงไปตั้งแต่แผ่นอกเรื่อยลงไปจนถึงหน้าท้อง เริ่มจะกลับมามีกล้ามเล็กน้อยจากการซิทอัพและกระโดนเชือกตอนเช้าๆ
“อ๊ะ..อ๊าห์..คริส..ซี้ดดดด” ผมนอนหลับตาพริ้มปล่อยให้คริสใชปากจัดการแกนกายของผม เขาจัดการหยอกเล่นกับมันสักพักจนได้ที่
“พี่เขมผมขอนะ...วันนี้บรรยากาศมันเป็นใจ” คริสโตเฟอร์พูดผมกระดกศรีษะขึ้นไปมองจะไม่ยอมก็คงไม่ไหวแล้วแหละผมนะเล่นปลุกผมขนาดนี้แล้ว คริสโตเฟอร์ลุกขึ้นเขาถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ที่เขาสวมอยู่และเสื้อกร้ามออก พร้อมกันเดินไปค้นลิ้นชักตรงหัวเตียงหยิบเอาถุงมาสวมและเจลหล่อลื่นทางลงที่ส่วนนั้นและนิ้ว
ผมเองก็ถอดเสื้อกร้ามตัวเองและกางเกงบ๊อกเซอร์ออก เขมไม่พร้อมเลยใช่ไหมครับ เขมพร้อมมาก ชายหนุ่มร่างกายเปลือยเปล่าเดินโทงๆ ขึ้นมาบนเตียงและก้มลงจูบปากผมพร้อมกับเรื่อนลงมาหยอกเล่นกับสองจุดที่หน้าอกผมเล่นสลับกันไปมาทั้งเม้มและขบเบาๆ เล่นเอาเขมสะท้านไปทั้งตัวและช่วงนี้ร่างกายคริสโตเฟอร์เริ่มเปลี่ยนแปลงอีกครั้งก้าวเข้าสู่รุ่นหนุ่มเต็มตัวผมรับรู้ได้จากกล้ามเนื้อตามส่วนต่างๆที่ผมสัมผัสได้
“โอ๊ะ..” ผมร้องและเกร็งหน้าท้องทันทีที่นิ้วกำลังสอดเข้าไปในช่องทางรักของผม ใบหน้าของเขาก็ประกบลงที่หน้าท้องน้อยของผมปากที่เม้มขบกัดเนื้ออ่อนนั้นเบาๆ มันพาให้ผมรู้สึกกระสั่นไปหมด ตอนนี้นิ้วที่สอดใส่เข้าไปเพิ่มจำนวนขึ้น คริสโตเฟอร์หยิบมหมอนไปรองสะโพกผมไว้ พร้อมกันค่อยๆสอดแกนกายของเขาเข้าทางช่องทางแคบของผมช้าๆ แขนที่กระหนาบแนบข้างลำตัวผมไว้ ผมใช้แขนโอบรอบคอของเขาเพื่อรั้งตัวขึ้น ประกบจูบปากหนาๆแดงระเรื่อนั้นเพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึกที่เจ็บปวดให้เปลี่ยนเป็นความรู้สึกทีดีแทน
“พี่เขมหื่นขึ้นเยอะเลยนะรู้ตัวรู้เปล่า..อ๊าห์...แต่แบบนี้...ผมชอบ...แสดงมันออกมาเลยว่าพี่ต้องการผมจะได้รู้ว่าพี่ชอบแบบนี้ไหน..อื้ม..”
“อ๊ะห์...อ๊ะห์...อ๊ะห์....” ผมร้องทุกจังหวะที่คริสกระแทกสิ่งนั้นเข้า มันเหมือนเขาถอดออกจนกเกือบสุดและกระแทกเข้ามาสุดสุด สุดจริงๆเพราะว่าตรงขาหนีบเขากระแทกกับเนื้ออ่อนของผม หน้าที่เหยเกของคริสโตเฟอร์ และคริสโตเฟอร์ก็ยกเขาผมขึ้นพาดไว้ที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของคริสและกระแทกส่วนนั้นเข้ามาอย่างต่อเนื่องและเร็วขึ้นเรียกได้ว่ารั่วเลยดีกว่า และผมสองคนก็ร้องครางออกมาแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง จนทุกอย่างเข้าสู้ความเงียบและทันทีที่เขาถอดสิ่งนั้นออกก็ทาบทับลงมาโดนไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงไว้ที่ตัวผมเต็มๆ
“ขอบคุณนะครับที่รัก” คริสโตเฟอร์บอกผม
“โป้งจะมารับเราหรือยังละ” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาก็เอื้อมมือไปหยิบมือถือตัวเองมาดูผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อล้างตัวก่อนนอน
“พี่เขมไอ้โป้งมันบอกว่ามาเรียกผมที่หน้าบ้านนานแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบมีแต่เสียง ซี้ดอ๊าห์” ผมสะบัดหน้าไปมองจริงเหรอ
“มันเลยกลับไปนอนที่บ้านพักแล้วและมันก็ไม่ว่างมารับแล้วด้วย..เพราะว่าเมียมันหื่นมันเลยต้องสนองเมียมันก่อน” ผมยืนเอามือขึ้นมาเท้าเอวตัวเองเป็นไงละ
“ฮาๆ ...ผมล่อเล่นพี่เขม..โป้งมันไม่ได้เข้ามาหรอกแต่มันคิดว่าดึกขนาดนี้ผมคงหลับไปแล้ว....คืนนี้ผมนอนกับพี่เขมนะ” ผมคงจต้องยอมให้เป็นแบบนั้นแหละผมพยักหน้าเบาๆเดินเขาห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัว โดยมีคริสโตเฟอร์เดินตามหลังผมเข้าไปในห้องน้ำ (ไม่มีต่อแน่นอนเพราะว่าผมเริ่มง่วงแล้วแม้จะอยากกดคนนี้มากก็ตามแต่ไม่มีแรงแล้วจริงๆ ตาจะหลับ พอศรีษะถึงหมอนได้ผมก็หลับปุ๋ยเลยทันที) ผมรอวันศุกร์นะเขมจะจับกดสักสองรอบโทษฐานที่ขี้โกงไม่รอวันหยุดจัดซะวันนี้นี้มันวันจันทร์เอง
----------------------
ขอโทษอย่างแรงที่เมื่อวานไม่ได้ลงnc ต่อเพราะยังไม่ค่อยพอใจเลยขอเพิ่มฉากแอบหึงเล็กของคริสโตเฟอร์
ย
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ รักคนอ่านจัง :กอด1:
-
มีปมพี่ต้นคุณหมอให้อยากรู้อีกคู่แล้ว
ส่วนคริสก็ขี้หึงตลอด ก็พี่เขมเขาฮอต
-
พี่ต้นน่ะว่างแล้วแต่คุณหมอเนี่ยซิท่าจะยากส์
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย....หื่นพอกันน้องเสนอพี่สนอง5555
-
เรื่องโป้งมาเรียกหน้าบ้านพักนี่ล้อเล่น แต่เรื่องเมียหื่นแล้วโป้งสนองอยู่นี่เรื่องจริงใช่มั้ยคริส
คุณหมอกับพี่ต้นแปลกๆ นะ ทำไมต้องไม่อยากให้รู้อะไรขนาดนั้น มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยใช่มั้ย
-
คริส มันร้าย เอิ๊กๆๆๆ
สงสัยก้อแต่พี่ต้น กะ คุณหมอ เคยมีซัมติงกันมาก่อนแน่ๆ
-
คู่พี่ต้นโผล่มาแล้วซินะ เอาเลยมีแฟนเป็นผู้ชายกันทั้ง 3 พี่น้องเลย จะได้ไม่ต้องคอยมีชะนีมารังเกียจพี่น้องเรา 555 :laugh: :laugh: :laugh:
วันหยุดพี่เขมจัดไปเลย 2 รอบ กร๊ากกกกด :hao6: :hao6: :hao6:
-
:z1: :z1: :z1:
-
:mew5:
ดราม่ากันทั้งครอบครัวเลยนะครับครูเขมเนี้ยะ
พี่คนรองก็ได้เมียแต่ก็คบกันไม่ได้อีกเมียโดนจับคลุมถุงชน
พี่คนโตไม่รู้เมียหรือผัวน่าจะเมียเหมือนกันแหละสมัยเรียนอะสิ :ling3:
สรุปจะสมหวังครบสามพี่น้องป่ะเนี้ยะหนักใจเลย
-
สนุกจัง
:กอด1:
-
ครูเขมชาติ VS คริสโตเฟอร์
พิเศษแก้ม
ชีวิตเด็กผู้หญิงอย่างแก้มเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่ครูเขมไปช่วย แก้มยอมรับว่าแก้มอยากไดhพี่คริสโตเฟอร์คืนมากจนกระทั้งกล้าที่จะทำบางสิ่งที่เลวร้าย พยามยามจะทำให้ครูเขมโดนพักการสอนให้ได้เพื่อให้เขาไปให้พ้นจากพี่คริสโตเฟอร์
แก้มรักพี่คริสโตเฟอร์แอบชอบมาตั้งแต่เรียนม.1 แล้วและพยายามเข้าไปคลุกคลีและติดตามพี่เขาแก้มพยายามไปทุกทีที แต่ตอนนั้นพี่เขามีแฟนแล้วชื่อพี่เชอรี่ พี่เชอรี่เป็นผู้หญิงที่สวยและเป็นดรีมเมเยอร์ไม้หนี่งของโรงเรียนก่อนพี่กี้ แก้มรู้ว่าพี่กายก็ชอบพี่เชอรี่แต่พี่เชอรี่กับเลือกจะเป็นแฟนกับพี่คริสโตเฟอร์ แม้ว่าพี่กายจะพยายามจีบแค่ไหนก็ไม่สำเร็จ แต่สุดท้ายทางครอบครัวพี่เชอรี่พาพี่เขาไปเรียนที่อื่นและเป็นเพราะเหตุใดไม่มีใครรู้ และที่แน่ๆเขาครอบครัวพี่เชอรี่เขาไม่ชอบให้พี่คริสโตเฟอร์ไปยุ่งกับลูกสาวเขาและแก้มรู้ว่าพี่คริสโตเฟอร์กับพี่เชอรีนะมีอะไรกันแล้ว แก้มเสียใจมากจนกระทั้งพี่เชอรี่ย้ายไป พี่คริสโตเฟอร์ก็ไม่จริงจังกับใคร แก้มคิดว่าแก้มพอจะมีหวังแต่ทุกอย่างมันก็พังทลายลงไปเมื่อครูเขมเข้ามาเป็นครูที่นี้
แต่ตอนนี้แก้มเข้าใจแล้วว่าความรักนะไม่ได้มีไว้เฉพาะแค่ชายกับหญิงเท่านั้น เช่นหญิงกับหญิง อย่างเช่นครูถาวรกับครูลินดา แม้ว่าจะไมได้แสดงออกจนหวือหวาแบบหนุ่มสาวเขารักกันซึ้งมันออกแนวเพื่อนรักเพื่อนมากกว่าแต่มันกับดูมีความสุขมากกว่าความรักแบบนั้นเป็นไหนๆ ความรักแบบแก้มพยายามวิ่งตามจับแต่สิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า..การตามจับคนที่เขาไม่รักเราไง
“แก้ม” เพื่อนในกลุ่มที่ไม่ได้คุยกันมาเกือบสองอาทิตย์พวกเพื่อนของแก้มไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยและพากันปลีกตัวออกตากแก้มเพราะที่แก้มทำกับครูเขมและพี่เคริสโตเฟอร์ แต่ว่าตอนนี้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันแล้ว
“แกฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะปวดฉี่ว่ะ”
“เออ...รีบไปรีบมานะมึง” เพื่อนสาวของผมแต่มันเหมือนทอมบอยมากกว่า แก้มก็รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันทีเพื่อจะได้ไปรอให้กำลังใจพี่คริสโตเฟอร์วันนี้พี่เขาลงแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษด้วยกับนักเรียนชั้นม.ปลาย ทันทีที่เธอวิ่งไปในห้องน้ำ ตอนนี้กำลังโล้งไม่มีใครมาใช้ห้องน้ำในตอนี้ แก้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วและปิดประตูลง
“โอ้ยย !” เสียงเสียงร้องดังมาจากน้องห้องน้ำ เธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงของกี้
“พี่กายกี้เจ็บนะ”
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมอย่าไปเที่ยวโผยทะนาว่ากูเป็นผัวมึงนะกี้”
“ไม่ใช่แค่ผัวนะแต่พี่นะเป็นพ่อของลูกด้วยในท้องกี้ด้วย”
“แน่ใจเหรอห๊ะ!..วันนั้นมันไม่ได้มีแค่กูกับมึงซะหน่อยกี้...และกูไม่รับ” แก้มถึงกับขมิบฉี่ทันทีไม่กล้าส่งเสียงดังให้เร็ดรอดออกไปได้
“ฮือๆ...แล้วพี่จะให้กี้ทำยังไง...กี้รักพี่กายนะ..และตอนนี้ประจำเดือนกี้ก็ไม่มาสองเดือนแล้วนะ”
“เธอตรวจแล้วเหรอ”
“ใช่กี้ตรวจแล้วเมื่อวันจันทร์มันขึ้นสองขีด” แก้มถึงกับยกมือปิดปากนี้ นี้กี้ท้องในโรงเรียนเหรอ
“พี่ต้องรับผิดชอบกี้นะพี่กาย”
“ฉันจะรับผิดชอบเธอได้ยังไงเธอก็รู้ว่าพี่มีแฟนแล้วและเราจะแต่งงานกันเพราะพ่อแม่พี่และน้องโบวี่เราคุยกันเรื่องนี้แล้วทันทีที่พี่ไปเรียนเมืองนอก..และเธอเป็นใครกี้ จะให้พี่มารับผิดชอบและวันนั้นเธอก็ให้พี่เองนะกี้”
“พี่กายพี่พูดแบบนี้ไม่ได้นะ “
“แล้วพี่จะให้กี้ทำยังไง..ถ้าพ่อกี้รู้เข้าเขาคงไปรักนังเมียร้อยมากกว่ากี้แน่ๆ พี่กายและพี่จะให้กี้ท้องไม่มีพ่อแบบนี้ไม่ได้นะ”
“พี่บอกว่าวันนี้เขาจะมาตรวจปัสสาวะไม่ใช่เหรอ”
“เอาอย่างนี้..พี่จะช่วยเธอปิดเรื่องนี้และพอวันหยุดพี่จะให้เงินเธอไปทำแท้งซะเพื่อนพี่มันพาไปแฟนมันไปทำมา...แต่เธอต้องช่วยพี่ก่อนนะกี้”
“พี่จะให้กี้ช่วยอะไรพี่อีกละพี่กายคราวก่อนกี้ก็เกือบโดนดีนะที่นางแก้มมันไม่ไปบอกพี่ครูนะว่าคนที่เอายาใส่ไปในประเป๋าพี่คริสโตเฟอร์นะเป็นกี้ แค่นี้กี้ก็เสี่ยงมากพอแล้วนะ “
“เอานะคราวนี้มันได้ออกจากโรงเรียนยกกลุ่มแน่ๆ ..เอาหูมา” แก้มก็พยายามเอาหูแนบแต่ก็ไมได้ยินเขาสองคนกระซิบกันมันเบามาก
“โครม!” เสียงถังขยะในห้องน้ำล้มลง
“ใครนะ” กี้ตะโกนถาม แก้มก็ไม่รู้จะทำยังไงพี่กายต้องรู้แน่ๆ ว่าแก้มแอบฟังอยู่ในห้องน้ำ เธอนึกขึ้นได้ว่าห้องน้ำห้องแรกมันเสียจึงถูกล๊อกประตูเอาไว้ เธอก็รีบหมุดเพื่อรอดห้องน้ำอีกห้องหนึ่งอย่างหวุดหวิด
“ปึก” เสียงถีบประตูห้องน้ำที่เธอรอดมาได้
“ไม่มีใครนิ...ก็แค่ถังขยะล้ม..พี่จะรีบไปแล้วนะอย่าลืมละ”แก้มได้ยินแค่นั้นและเสียวฝีเท้าดังออกไปจากห้องน้ำแต่ปัญหาของเธอคือเธอจะหมุดกลับไปยังไงได้อีกเพราะว่าถังขยะถูกดันให้มาขวางทางซะแล้วซิ โทรจึงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรแต่ทว่าเพื่อนเธอไม่รับสายเลยสักคน และเธอก็ส่งข้อความหาเพื่อนด้วยอาการร้อนรน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คริสโตเฟอร์
วันนี้ผมได้รับเลือกให้เป็นตัวเองแทนของเข้าแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษในงานกิจกรรมสัปดาห์ภาษาอังกฤษของโรงเรียนจัดขึ้นเป็นวันแรกดังนั้นวันนี้ผมแทบจะไม่ได้เจอครูเขมเลยครูเขายุ่งกับซุ้มต่างที่ วันนี้แทบจะไม่มีเรียนเลยทั้งวัน กิจกรรมก็จะมีการออกร้านทำขนมพวกมัฟฟิ้น ใส่กรอก ฮอทดอก แวนวิสอะไรพวกนี้และมีภาพยนต์ให้ดูเป็นรอบๆ จะเป็นหนังต่างประเทศเสียงภากษ์เป็นภาษาอังกฤษแต่มีซับไทยให้นักเรียนอ่านพวกผมจะชอบที่จะเข้าไปเพราะว่าไม่ต้องเข้าเรียนแต่ผมนะฟังออกเพราะผมเคยชิ้นกับภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็ก
“เอาละต่อไปนี้เป็นการแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษ จะเป็นความรู้ทั่วๆไป ขอเชิญตัวแทนม.ปลายทุกชั้นเรียนนั่งประจำโต๊ะที่ทางครูจัดไว้ให้ นั่งตามป้ายห้องตัวเอง” ครูสมชายพูดออกไมล์เรียก ผมก็ลุกไปกับน้องที่เรียนในห้องเดียวกัน มีทั้งหมด20 คำถาม บนกระดานไวท์บอร์ด
“ครูจะทำการเปิดคำถามไปที่ละข้อและจะมีเวลาให้ห้านาที่ต่อหนึ่งคำถาม เมื่อทราบคำตอบแล้วเขียนลงบนกระดาษและพอครูกดกริ่งหมดเวลาทุกโต๊ะต้องวิ่งนำคำตอบมาให้กับครูเขมที่ยืนอยู่” ผมเงยหน้ามองครูเขม ครูเขมยิ้มให้ผม
และคำถามข้อแรกก็ปรากฏขึ้น แรกๆอาจจะง่ายๆหน่อย ถามว่าระบบประชาธิปไตยของไทยคือข้อไหนผมตอบได้อยู่แล้ว DEMOCRACY และข้ออื่นๆ จนกระทั้งถึงข้อสุดท้าย คะแนนผมเท่ากับนักเรียนชั้นม.6 พออาจารย์เปิดข้อสุดท้ายออกมาผมก็ต้องยิ้มเพราะว่าคำถามข้อนี้อยู่ในหนังสือที่ผมอ่านแต่คนอื่นๆจะรู้ไหมผมไม่ทราบ ผมก็กระซิบบอกให้คู่ผมเขียนคำตอบลงไปและไปส่งให้อาจารย์สมชาย
“คำถามข้อสุดท้ายข้อตัดสินเพราะตอนนี้ ม.6/1 กับม.4/2 มีคะแนนที่เท่ากัน” ครูสมชายพูดก่อนจะเปิดคำตอบให้ดูและผมก็ตอบถูกด้วย
“พี่รู้ได้ไง”
“เทพว่ะ” ผมพูด
“คะแนนออกมาเป็นเอกฉันฑ์แล้วนะตกลงว่า ม.4/2 ได้คะแนนสูงสุดจากทั้งหมด 20 คำถามตอบถูกไป17 ข้อและเป็นคะแนนที่สูงที่สุด “ ครูสมชายผมพูด ผมก็ลุกขึ้นเดินกลับไปเข้าแถว ครูอครชัยเดินมาที่ไมโครโฟน
“นักเรียนวันนี้ทางกองปราบปรามขอทำการตรวจปัสาวะเพื่อหายาเสพติดเมื่อเช้าครูได้ให้หัวหน้าห้องเขียนรายชื่อนักเรียนที่มาเรียนทั้งหมดแล้วนะแต่ละคนไปเช็ครายชื่อที่โต๊ะเจ้าหน้าที่ได้เลย ตามลำดับชั้นเรียนและห้องเชิญครับ” ผมก็ลุกขึ้น อันที่จริงก็ตรวจบ่อยอยู่แล้วแหละผมเองก็มั่นใจเพราะว่าไม่เคยเสพยาเสพติด
“คริสเก่งว่ะมึง” ปันปันเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ
“เออว่าแต่จะตรวจปัสสาวะก็ไม่บอกกูก่อนเลยวะกูเพิ่งไปฉี่มาด้วยทำไงดีวะ” ปันปันพูด
“พี่ปันปัน “ เสียงเล็กๆของแก้มดังขึ้นเธอเดินมาพร้อมกับขวดน้ำสองขวด
“เออ..กี้ซื้อน้ำมาให้เพื่อนนะแต่เพื่อนกี้....เขาไม่ดื่มแล้วนะกี้ให้พี่นะ” กี้ส่งขวดน้ำโพลาลิซมาให้ปันปัน ถือไว้แต่ดูก็เป็นขวดน้ำใหม่ ปันปันเลยรับมาเปิดและแบ่งกันดื่มกับโป้ง
“ขอบใจนะกี้” ปันปันหันไปบอกกี้เธอแค่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป
“เฮ้อ! แก้มมันบอกให้ไปหามันที่ห้องน้ำวะ” ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆแก้ม ครูควักมือเรียกพวกผมให้ไปลงชื่อและรับกระบอกเพื่อนำไปใส่ปัสสาวะ
“คริสน้ำไหมวะ” โป้งถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่อะตอนที่นั่งแข่งขันก็ปวดฉี่อยู่แล้วเลยไม่จำเป็น ผมแยกไปเข้าแถวตามห้องเรียนของผม ลงชื่อและรับกระปุ๊กและเดินแยกไปตามบุคคลในเครื่องแบบไปเขาแยกห้องน้ำที่ใช้ในการตรวจของผู้ชายและผู้หญิงไปคนละทิศกันเลย โป้งและปันปันเข้าไปก่อนผม หลังจากตรวจไม่นานผมก็เดินออกมาเข้าแถวประจำห้องเรียน ผมเห็นครูลินดากำลังดึงแขนแก้มให้ไปเข้ารอเข้าตรวจปัสสาวะ
“มึงดูหัวแก้มดิทำไมมันยุ่งเหยิงอย่างนั้นว่ะ .. “ ปันปันพูด ผมหยักไหล่ไม่รู้ซิ
“ครูค่ะ!...ครูค่ะ!....เชิญทางนี้หน่อยค่ะ...เด็กคนนี้พยายามจะทุจริตการตรวจปัสสาวะค่ะ”
“โดยการที่เธอพยายามจะใช้ปัสสาวะคนอื่นค่ะแทนของเธอนะคะ” พวกผมหันไปเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงเดินลากแขนกี้ออกมาเธอหน้าซี้ดเผือกมาก บรรดาครูวิ่งไปที่ตรงจุดนั้น ไปมุงถามเธอกันใหญ่และจู่ๆเธอก็ร้องไห้โห่ออกมาสร้างความตื่นตกใจของบรรดาครูและนักเรียนทุกคน และกี้ก็ถูกครูพาเธอขึ้นไปบนตึก
“เฮ้ย เขาบอกว่าตรวจเจอปัสสาวะเจอสีม่วงสองคนวะ” ผมได้ยินพวกเด็กม.ต้นมันคุยกันใครวะ ผมว่าไอ้กายแน่ๆแต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้นะมันน่าจะต้องรู้ก่อนล้วงหน้าเพราะว่าพ่อมันเป็นผู้บังคับการสน.อยู่แล้วต้องรู้ซิว่าจะมีการเข้ามาตรวจหาสารเสพติดในโรงเรียนวันนี้
“นายปกรณ์ และนายณัฐวุติ ออกมาหาครูตอนนี้คนอื่นแยกย้ายเข้าห้องเรียน” ผมสะดุ้งเพราะว่าคนที่ครูอครชัยเรียกคือโป้งกับปันปัน
“อะไรวะ “ไอ้อาร์ทมันถามขึ้น ไอ้โป้งหน้าถอดสีแล้ว มันต้องมีอะไรผิดพล้าดแน่ๆ โป้งพยักหน้ากับผมก่อนจะเดินตามอาจารย์ไปและปันปันด้วย ผมไอ้โจ้และอาร์ทไอ้แต่ยืนมอง
“กูได้ยินว่าครูพูดกันว่าตรวจเจอปัสสาวะสีม่วงนะเป็นพี่โป้งกับพี่ปันปันวะ” ผมลุกพล้วดเดินตรงไปที่อาจารย์อครชัยเรียกโป้งกับปันปันไป
“ครูผมสองคนไมได้เสพยานะครับครู” ไอ้โป้งพูดให้การปฏิเสธกับครูอครชัย
“เธอกินยาอะไนมาหรือเปล่ายาลดน้ำมูกอะไรพวกนี้นะ”
“ไม่นี้ครับ” ปันปันพูด
“แต่ผลตรวจมันออกมาเป็นสีม่วง ...ทั้งคู่”
“ครูครับ ผมยืนยันได้ว่าโป้งกับปันปันไม่เคยเสพยาเสพติด” ผมเข้าไปครูอครชัยมองหน้าผม และตำรวจ
“ไม่เกี่ยวกับเธอคริสโตเฟอร์ไปขึ้นเรียนซะ” ครูอครชัยพูด
“ไม่ครับ โป้งกับปันปันมันสองคนเป็นเพื่อนผม ผมรู้ดีว่าเพื่อนผมไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน ถึงพวกผมจะเกเรนะครูแต่เรื่องยาเสพติดพวกผมไม่ยุ่ง”
“ผมคิดว่าต้องมีอะไรที่ผิดพล้าด หรืออาจจะมีคนกลั่นแกล้ง” ผมพูดครูอครชัยหันมามองหน้าผมและคุณตำรวจในเครื่องแบบนี้ก็เช่นกันมองมาที่ผม
“ใครละ” ครูอครชัยพูด
“พี่กายห้องม.6 ..มันไม่ถูกกับพวกผมอยู่ครับครู“
“เธอมีหลักฐานไหมคริสโตเฟอร์”
“ผม...ผม...ไม่มีครับ..แต่...” ผมถึงกับจนมุมใช้ผมไม่มีหลักฐาน
“พอได้แล้วคริส!...อย่ากล่าวหาใครโดยไม่มีหลักฐานนะคริสโตเฟอร์...เธอไปได้แล้วไปขึ้นห้องเรียนตัวเองซะ”
“โป้งและเธอปันปัน ครูต้องเรียกผู้ปกครองเธอมาพบด่วน”
“คริสโตเฟอร์ครูบอกให้เธอไปได้แล้วไง” ครูอครชัยหันมาบอกผม
“คริส” ครูเขมเดินเข้ามามาดึงแขนผม ดึงลากผมให้ออกไปจากตรงนั้นผมได้แต่มองไอ้โป้งกับปันปัน ผมเชื่อว่าต้องมีคนแกล้งมันแน่ๆ
“พี่เขม ไอ้โป้งไม่เคยเสพยานะ...ผมต้องไปช่วยมันนะพี่เขม..” ผมหันมาพูดกับพี่เขม ผมไม่ยอมผมจะเดินกลับแต่พี่เขมบีบต้นแขนผมไว้
“คริส!!...” พี่เขมขึ้นเสียงใส่ผมให้ผมหยุด ผมก็ต้องหยุด
“ฟู่” เสียงลมถูกพ่นออกมาจากปากคนที่บีบต้นแขนผมไว้ ผมก็ต้องสูดลมหายใจเข้าปอดพยายามข่มตัวเองให้หยุดนิ่งเช่นกันเรายืนกันนิ่งๆโดนไม่ปริปากพูดอะไรอยู่หลายนาทีเหมือนกัน
“พี่รู้ว่าโป้งกับปันปันเป็นยังไงแม้ไม่ได้คลุกคลีเหมือนเราและพี่เชื่อว่าเขาไม่ทำแน่นอน...เขาคงไม่เจียดเงินจำนวนหนึ่งเพื่อสิ่งเหล่านี้ในขณะที่พ่อเขายังป่วย...คริส” ครูเขมพูด
“แต่เราไม่มีหลักฐานอะไร...ในตอนนี้..ถ้าอยากช่วยเราต้องหาหลักฐานก่อนคริส” ครูเขมพูด ผมพยักหน้าเบาๆแต่ว่าหลักฐานพวกนั้นผมจะไปหามาจากที่ไหนละและเพราะอะไรทำไมโป้งกับปันปันถึงได้ตรวจเจอสีม่วงในปัสสาวะแบบนั้น
“ไอ้คริสแก้มมันหามึงอยู่มันมรื่องจะคุยว่ะ .” ไอ้อาร์ทพูดผมกับครูเขมหันไปมองแก้มที่รีบเดินตรงมาทางผม
“แก้มได้ยินไอ้พี่กายกับกี้คุยอะไรกันเหมือนพี่กายสั่งให้กี้ทำอะไรสักอย่างนะพี่คริส “
“กี้เหรอ..กี้มันเอาขวดน้ำให้โป้งกับปันปัน นี้พี่เขม”
“ขวดไหนละ” พี่เขมถามผม
“ใช้มันกระซิบอะไรสักอย่างให้กี้ช่วยมันแต่แก้มฟังไม่ได้ยินอะพี่คริส” แก้มพูด ไอ้อาร์ทมันหยิบขวดที่วางอยู่ยังไม่ถูกนำไปทิ้งถือมาให้ครูเขมดู ครูเขมพลิกดูและ
“แต่มันเป็นขวดน้ำใหม่เลยนะ”
“มีรอยเข็มอยู่ตรงนี้” ครูเขมพูดใช่มันเป็นรอยเล็กมากๆ
“พี่จัดการเอง….พากันขึ้นห้องเรียน..เดี๋ยวนี้! “ครูเขมพูดและสั่งให้พวกผมขึ้นห้องเรียนทันที ไอ้โจ้กับไอ้อาร์ทมันดึงรั่งผมไว้ไม่ให้เข้าไปยุ่งให้ผมขึ้นห้องและแก้มก็เดินไปหาเพื่อนๆ ทำไมกี้ถึงได้ร่วมมือกับไอ้กาย
----------------
ต้องขออภัยที่หายไปหลายวันอินเตอร์เน็ตมีปัญหาและวันพุธจะมาลงอีกนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยค่ะ
รักคนอ่านจัง :กอด1:
-
เฮ้ย.. ขัดใจอ่ะ วันพุธเลยเหรอ
-
แอร๊ยยยยย ในที่สุดแก้มและกายอาจจะเด้งแทนกลุ่มของคริสก้อเป็นได้ แต่ไงอยากให้มาต่อเร็วๆจัง ไม่อยากรอถึงวันพุธเลยอ่าาาาา
-
ไอ้กายนี่ก็กัดไม่เลิก อิกี้นี่ก็โง น่าเบื่อ ดีนะแก้มดีขึ้นแล้ว มีพยาน หลักฐานพร้อม เอาออกไปทั้งคู่เลยเหอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รู้สึกว่าเรืาองนี้มีตัวละครให้ต้องกำจัดเรื่อยๆเลยนะครับ :hao3: :hao3: :hao3:
-
ถ้ามีทั้งหลักฐานทั้งพยานงี้กายคงโดนเด้งก่อนจบม.6แน่ๆ แต่กายนี่ทำไรไม่คิดถึงหน้าตาตำแหน่งพ่อเล๊ย ยังมีกี้อีกลากไปซวยพร้อมกันเลยนะเนี่ย
-
ครูเขมชาติ หน้าที่ครูที่คอยปกป้องนักเรียนดีดีอีกแล้ว
วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นอีกจนได้ แต่เป็นเรื่องของโป้งและปันปัน ก็วันนี้มีการตรวจปัสสาวะเพื่อหาสารเสพติดในร่างกาย และโป้งกับปันปันก็ได้ผลตรวจออกมาเป็นสีม่วง แน่นอนนายคริสโตเฟอร์เห็นเพื่อนโดนแบบนี้เขาต้องไม่ยอมแน่ๆผมต้องเข้าไปลากคริสออกมาก่อนและแก้มก็วิ่งมาบอกว่าได้ยินเสียงนายกายกับเด็กผู้หญิงที่เคยมีปากเสียงกับนายกาย ชื่อว่ากี้ กระซิบกระซาบอะไรกันอีก และกี้ก็เป็นคนเอาขวดน้ำมาให้ปันปันและโป้งดื่มขวดน้ำนี้ต้องผสมอะไรลงไปแน่ๆ มันมีรอยเข็มทิ่มอยู่ที่ตรงขอขวดมันเล็กมากถ้าไม่สังเกตุดูดีดี
“ครูอครชัยครับ” ผมเรียกครูฝ่ายปกครอง
“ครับว่าไงครับครูเขม”
“ผมไม่รู้นะว่าเป็นฝีมือใครแต่ขวดน้ำนี้กี้เอามาให้นายสองคนนี้ดื่มครับ”
“กี้เอามาให้เราสองคนดื่มใช่ไหม โป้ง ..ปันปัน” ผมพูดและหันไปมองหน้าโป้งและปันปันเขาสองคนพยักหน้า
“ขวดน้ำนี้มีสิ่งที่ผิดปกติตรงคอขวดมีรอยเข็มแท่งลงไปเหมือนกับว่าผสมอะไรบางอย่างในขวดนี้” ผมส่งให้ครูอครชัยดูและเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบก็รับพิจารณาดูเช่นกัน
“ผมขอความเป็นธรรมในเด็กสองคนนี้ด้วยนะครับครู..ครูอย่าตัดสินเร็วไปจนเด็กดีดีต้องมาหมดอนาคตไปเพราะแค่ใครบางคนแต่ผมไม่ได้เจาะจงว่าใครนะครับ” ผมพูดครูอครชัยหยิบขวดน้ำจากมือผมไปดู
“ผมกล้าที่จะยืนยันได้ว่าเด็กสองคนนี้ไม่เคยเสพยาและโดยเฉพาะโป้ง เข้าคงไม่เจียดเงินมาซื้อของพวกนี้ในขณะที่พ่อเขาป่วยหนักหรอกนะครับครู” ผมพูด
“จริงเหรอโป้งพ่อเธอป่วยเหรอ” ครูอครชัยหันไปถามโป้ง
“จริงๆครับพ่อผมเพิ่งจะเข้ารักการทำบายพาทเพมื่อวานครับพ่อผมเป็นโรคเส้นเลือกหัวใจตีบครับ” โป้งพูด
“ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งไปตรวจสอบก่อนแล้วกันนะครับครูว่าในน้ำนี้มีอะไร” คุณตำรวจพูด
“ผมไม่เคยเสพยาจริงๆนะครับครูถึงผมจะเกเรเรื่องอื่นแต่เรื่องนี้ผมไม่เคย” โป้งพูดเสียงสั่นๆ เขาคงจะเสียใจ ปันปันยิ่งไม่ต้องพูดเลยยื่นน้ำตาซึม
“ผมก็ไม่เคยครับครู..และถ้าเรื่องนี้รู้ถึงเตี่ยผม..ผมคงไม่ได้เรียนต่อทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครู”ปันปันพูดและปาดน้ำตาไปด้วย ผมหันมาครูอครชัยเพื่อขอความเป็นธรรม
“ถ้าอย่างนั้นผมขอจัดการเองภายในนะครับคุณตำรวจ” ครูอครชัยหันไปบอกคุณตำรวจ
“เอาละเธอสองคนกลับไปขึ้นห้องเรียนได้แล้ว” คุณตำรวจก็หยิบขวดน้ำขวดนั้นไป ผมหันมาพยักหน้าให้สองคนเดินไปห้องเรียนตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นเราต้องไปสืบความเอากับกี้ คนที่เอาขวดน้ำมาให้นายโป้งและปันปัน” ครูอครชัยพูดผมพยักหน้าเห็นด้วย ผมกับครูอครชัยเดินพร้อมกัน
“ครูนิดครับเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ” ครูอครชัยถามครูนิด
“เออ...คือ...เกิดเรื่องกับนักเรียนหญิงนะคะครูอครชัย..กี้นะคะ..เพิ่งจะจับตรวจปัสาวะใหม่...เธอตั้งครรภ์” ผมกับครูอครชัยตกใจ
“จริงเหรอครับ” ครูอครชัยถามครูนิดอีกครั้ง
“จริงค่ะครู” ครูนิดตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตอนนี้เธออยู่ไหนครับ ผมมีเรื่องต้องถามเธอ..เธอเป็นคนเอาขวดน้ำที่น่าจะผสมบางสิ่งให้กับโป้งและปันปันดื่ม” ครูอครชัยพูด ครูนิดมองผมสองคนด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจ
“โป้งและปันปันตรวจเจอพบว่าปัสสาวะเป็นม่วงนะครับครูแต่ครูเขมบอกว่ากี้นำขวดน้ำมานายสองคนนั้นดื่มและขวดก็มีสิ่งที่ผิดปกติตอนนี้คุณตำรวจได้นำไปตรวจสอบอีกครั้งว่าน้ำในขวดนันมีสารอะไรอยู่” ครูอครชัยพูด ครูนิดถึงกับยกมือขึ้นทาบอก
“นี้เธอก็พยายามใช้เงินซื้อปัสสาวะเพื่อนคนอื่นเพื่อจะได้มาใช้แทนปัสสาวะของเธอแต่โดนจับได้ซะก่อน...ทำไมกี้ถึงได้เป็นแบบนี้นะ” ครูนิดพูด
“เธออยู่ที่ไหนครับ” ผมถามครูนิด
“อยู่บนห้องประชุมค่ะ ทางเราพยายามติดต่อให้พ่อเธอมาในวันนี้เพื่อจะได้คุยกันถึงทางแก้ปัญหาว่าจะให้เธอเรียนต่อหรือไม่” ครูนิดพูด
“ขอตัวก่อนนะคะต้องไปรายงานท่านผู้อำนวยการก่อนค่ะ.. วันนี้วันเดียวมีหลายเรื่องเลยนะคะ ..นิดคงผมหงอกเร็วนี้ๆแน่ๆค่ะ” ครูนิดพูดก่อนจะรีบเดินไปหาผู้อำนวยการ ผมกับครูอครชัยรีบเดินขึ้นไปห้องประชุม ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปเด็กผู้หญิงก้มหน้าก้มตาร้องไห้
“ประจำเดือนเธอขาดเมื่อไหร่กี้ บอกครูซิ” ครูรัชนีวรรณกำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากกี้
“กี้ตอบครูซิ”
“สองเดือนแล้วค่ะครู ..ฮือๆ” กี้ตอบไปร้องไห้ไปด้วย
“กี้...เธอเอาขวดน้ำนี้ให้โป้งกับปันปันหรือเปล่า” กี้เงยหน้าขึ้นมามองผมกับครูอครชัยเธอหน้าตาซี้ดยิ่งกว่าเดิมตามมาด้วยอาการตกใจ
“หนูไม่รู้เรื่องค่ะ..หนูไม่รู้อะไรอยู่ในขวดนั้น..หนูแค่ทำตามที่พี่กายบอก..ฮือๆ” กี้พูดออกมาน้ำตาไหลริน
“ตามนายกายมาพบผมด่วน” ครูอครชัยหันไปบอกครูท่านอื่นเพื่อจะได้ไปประกาศเรียกนายกายเข้ามาพบ
“กี้ใครเป็นเป็นพ่อของลูกเธอ” ครูรัชนีวรรณถามกี้ มันฟังดูเป็นคำถามที่ค่อนข้างตรงทีเดียว
“กี้บอกครูเถอะ” ครูลินดาเอามือแตะที่แขนกี้
“พี่กายค่ะครู” กี้ตอบออกมา
“ตายแล้วนายกายอีกแล้วเหรอ...ครูค่ะ..ไม่ไหวแล้วนะคะต่อให้พ่อเขาเป็นนายตำรวจก็เถอะทำแบบนี้ มันเกินไปแล้วนะคะและนายกายก็มีแต่เรื่องตลอดเลย” ครูรัชนีวรรณเอ่ยขึ้นผมหันมามองหน้าครูอครชัย ดูท่าทางครูแกจะหนักใจมากเหมือนกัน
“พ่อนายกายเป็นเพื่อนผมนะครับครูเขม” ผมพยักหน้าเข้าใจทันที
“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงครับครู ...” ผู้อำนวยการเดินเข้ามาในห้องพร้อมคำถามที่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้เลยจริงๆ
“มีเรื่องอื่นด้วนนะครับท่าน ...นายกายพยายามทำให้นายโป้งและปันปันโดนข้อหาเสพยาเสพติดโดยการนำบางสิ่งใส่ในขวดน้ำและให้กี้ไปให้ปันปันกับโป้งดื่มและนายกายก็คือคนที่ทำให้กี้ท้องค่ะท่าน” ครูอครชัยพูด ผู้อำนวยการถึงกับชักสีหน้ากังวลใจเป็นอย่างมาก
“คงต้องตัดสินตามที่เห็นต่อให้พ่อเขาขอร้องยังไงผมก็คงไม่ยอมแล้วแหละครู” ผู้อำนวยการพูดกับครูอครชัย
“ติดต่อพ่อแม่เด็กหรือยังครับ” ผู้อำนวนการถาม
“ติดต่อพ่อของกี้แล้วค่ะและเขากำลังจะเดินทางมาที่โรงเรียนค่ะ..ผอ.” ครูลินดาพูด และครูลินดาก็เป็นครูที่ปรึกษาของกี้ด้วย ระหว่างที่กำลังสนทนากันอยู่ นายกายก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเดินเข้ามาในห้องประชุม ครูทุกคนหันไปมองนายกายเป็นตาเดียวกันหมด
“ครูประกาศเรียกผมเหรอครับ” นายกายถามออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยพร้อมกันก้มมองกี้แบบไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับการที่กี้นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนี้
“นายกาย..กี้เขาสาระภาพออกมาหมดแล้วว่านายนะทำให้เขาท้องและนายยังว่าจ้างให้เด็กนักเรียนคนอื่นขายปัสสาวะให้กี้” ครูรัชนีวรรณพูด
“กี้ทำไมโกหกแบบนี้ละค่ะ ...ทำไมไม่บอกความจริงไปละว่ากี้ท้องกับใคร “ นายกายพูด
“กี้จะท้องกับใครก็ท้องกับพี่ซิ”
“ห๊ะ!..กี้ไม่ได้มีอะไรกับพี่คนเดียวนะกี้มีอะไรกับใครตั้งหลายคน..ไม่ว่าไอ้พี่อั๋น พี่เอกหรือว่าคนอื่นๆอีกเธอนะ....ไปกับใครต่อใคร..”
“ไม่แต่กี้ไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากพี่และ...เพื่อนๆพี่ก็วันนั้น...” กี้ทำท่าจะพูดแต่ก็เงียบไป
“วันนันทำไมกี้” ครูรัชนีวรรณถามเธอ
“ครูครับผมมีหลักฐานนะครับและผมก็พูดเลยว่าผมนะสวมถุงยางทุกครั้งแต่กี้ท้องกับใครผมไม่รู้นะ...และครูจะมาโยนให้ผมรับทั้งที่ผมไม่ใช่ไม่ได้นะครับ ผมไม่ยอมและพ่อผมคงไม่ยอมเช่นกัน “ นายกายพูดปฏิเสธเรียกได้ว่าปัดความรับผิดชอบจะดีกว่า
“นายพูดแบบนี้มันเรียกปัดความรับผิดชอบนะกาย..” ผมพูดขึ้น กายหันมามองหน้าผมยกมุมปากขึ้นสูงเป็นการแสยะยิ้ม
“ครูมีหลักฐานอะไรที่มาบอกว่าผมเป็นคนทำละครับ..ครูเขม..ผมว่ามันจะไม่เหมาะสมถ้าให้ครูเขมเป็นคนตัดสินผมเพราะว่าครูเขาเอาเรื่องส่วนตัวมารวมด้วยแบบนี้” นายกายพูดผมก็ต้องนิ่งเงียบผมไม่มีหลักฐานอะไรแต่ผมก็เชื่อว่าผู้หญิงนะรู้ว่าใครคือพอของเด็ก กี้นั้นแหละที่รู้ดีแต่แค่คนนี้ไม่ยอมรับ กี้ยืนน้ำตารินไหล่
“ครูเขมครับ...อันนี้คงต้องปล่อยให้พวกผมจัดการเองดีกว่า” ครูอครชัยพูดผมเลยต้องก้าวถอยออกไป
“กี้เธอพยายามจับผมนะครับและเธอก็ไปปรึกษาผมเรื่องการตรวจปัสสาวะวันนี้ผมก็แนะนำไปเพราะเห็นว่าเป็นรุ่นน้องผมไม่คิดว่าเธอจะเอาตรงนี้มา..เพื่อจะให้ผมรับผิดชอบเด็กในท้องของเธอ..ทั้งที่เด็กนั้นเป็นลูกของผมจริงหรือเปล่า” นายกายพูดสายตาที่มองกี้อย่างสมเพศ
“ไม่นายอั๋น ก็นายเอกหรือไม่ก็แฟนเก่าที่เพิ่งเลิกลากันไปไม่ถึงเดือนเลยนะอย่างนี้ครูจะมาตัดสินให้ผมเป็นคนรับผิดชอบผมว่าไม่ยุติธรรม” นายกายพูด ทุกคนเบนสายตามาองที่กี้คนเดียวเลย
“พี่กายพูดแบบนี้ได้ยังไง..พี่ปัดความรับผิดชอลแบบบนี้ได้ยังไง..ฮือๆ” กี้ถึงกับบรรดาลโทสะลุกพล้วดจากเก้าอี้ตรงเข้าไปหานายกายแต่ครูลินดากับครูถาวรรีบตรงเข้าไปจับเธอไว้ก่อนด้วยความที่เป็นห่วงหากนายกายเกิดป้องกันตัวและกี้อาจจะได้รับบาดเจ็บทั้งที่เธอตั้งครรภ์อยู่
“แต่กี้รู้ว่ากี้ท้องกับใคร..ฮือๆ..ครูค่ะกี้ยืนยันว่ากี้ท้องกับพี่กายคะ” กี้พูดยืนยันและผมเองก็เชื่อว่าเขารู้ดีว่าใครคือพ่อเด็กผู้หญิงนะรู้ตัวเองอยู่แล้ว
“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องให้ครูได้ดู..ที่จริงพี่ก็ไม่อยากประจานเธอหรอกนะกี้แต่เธอแต่พี่ทำเพื่อปกป้องสิทธิของพี่เอง”
“นี้ครูดูในมือถือผมแล้วกันนะครับว่าอะไรเป็นอะไร กี้นะเขาจะให้ผมรับผิดชอบเพราะว่าบ้านผมมีฐานะ พ่อเป็นถึงนายตำรวจผมปฏิเสธเพราว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกผมเธอจึงโกรธ..และเธอก็โกรธที่ไม่มีใครรับเธอสักคนยอมรับ...เธอคงรับไม่ได้ที่ท้องไม่มีพ่อ!” นายกายพูดก่อนจะส่งมือที่มีคลิปวิดิโอให้บรรดาครูได้ดูและในคลิปนั้นก็มีหลายคนซะด้วยแถมดูกี้ไม่ได้โดนข่มขืนเลยเหมือน ผมเองยังทนดูไม่ได้เลยบรรดาครูก็ถึงกับหันหน้าหนีกันหมด
“พอแล้วได้แล้วนายกาย...ถึงยังไงกี้ก็เป็นผู้หญิงนายไม่สมควรจะพูดจากแบบนั้น..เขาก็เป็นเพศเดียวกับแม่ของเธอนะกาย” ครูรัชนีวรรณถึงกับกดปิดเพราะรับไม่ได้ตรงนี้ทั้งคลิปวิดิโอและสิ่งที่นายกายพูดออกมา
“แล้วเรื่องที่นายให้กี้เอาขวดน้ำที่ผสมอะไรก็ไม่รู้ไปให้โป้งและปันปันละ “ ครูอครชัยถามนายกาย
“อีกแล้วเหรอกี้...โธ่เอ้ย..กี้เขาโกรธที่ปันปันนะปฏิเสธเขานะครับกี้เขาชอบปันปันแต่ปันปันดันไปรักกับโป้งกี้เลยโกรธ กี้เขามาปรึกษาเรื่องนี้หลายรอบแล้วแต่ผมก็บอกได้แค่ว่าผมช่วยไม่ได้” นายกายพูด
“ไม่จริงอะพี่นั้นแหละที่ให้กี้เข้าไปตีสนิทกับพี่ปันปันต่างหาก” กี้ลุกขึ้นพูด
“เธอเป็นคนนัดโป้งให้ออกมาเพื่อจะให้ติดต่อปันปันให้ไม่ใช่เหรอกี้...กี้ไม่เอานะ” นายกายปฏิเสธท่าเดียวเลย ส่วนกี้ก็ได้แต่ยืนหน้าซี้ด นายอั๋น และนายเอกก็ถูกเรียกมาด้วยเช่นกัน
“กี้เธอมีอะไรจะพูดอีกไหม” ครูรัชนีวรรณถามกี้ เธอได้ยืนร้องไห้เสียใจ ผมเข้าใจเธอนะเธอคงเสียใจ เสียใจที่เธอทุมเทให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าเธอเลยแม้แต่น้อย
“ครูจะให้พ่อผมมาเรื่องไร้สาระของผู้หญิงที่พยายามเรียกร้องให้ใครต่อใครมารับผิดชอบอย่างนั้นเหรอครับ”
“แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่มั่นใจเลยว่าใครคือพ่อของเด็กกันแน่ๆ” นายกายพูด กี้ถึงกับทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ ทุกคนอึ่งไปหมดแม้กระทั้งผมเองก็เช่นกัน
“เราไม่มีหลักฐานอะไรกี้คงต้องรับไปเต็มๆ ครับครูเขม” ครูอครชัยพูด ผมหันไปมองกี้แค่เธอตั้งครรภ์ในโรงเรียนก็แย่แล้ว
“คงจะหมดข้อกังขาใดๆของผมแล้วใช่ไหมครับ..ว่าผมคงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทุกเรื่องแม้กระทั้งเรื่องกี้ และเรื่องโป้งกับปันปัน “นายกายพูดเขาเดินออกไปทันที
“ครูคงไม่โทรให้พ่อผมมาเสียเที่ยวเล่นหรอกนะครับพ่อผมนะเป็นถึงผู้กำกับฯอย่างน้อยแกรงใจพ่อผมหน่อยก็ดีนะครับครู...” นายกายพูดพร้อมกับหันมาทางผม
“ผมขอตัวนะครับ” นายอั๋นพูดพร้อมกับเดินออกเช่นกัน ผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาตลอด พ่อแม่ของกี้เดินทางมาถึงแล้วและตรงเข้ามายังห้องประชุมทันที ทันที่พ่อของกี้เข้ามาถึงเขาก็ตรงไปหาลูกสาว
“ฉาด!” เสียงดังสนั่น ฝามือที่ปะทะกับแก้มเนียนๆอาบไปด้วยน้ำตา
“ทำไมแกถึงได้ทำระยำแบบนี้กี้..ฉันให้แกมาเรียนนะกี้ ..ทำไมถึงไม่ตั้งใจเรียน..” พ่อของกี้พูด
“คุณคะพอเถอะคะ” ผู้หญิงที่มาด้วยวิ่งเข้ามาโอบกอดกี้ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นแม่หรือเปล่า กี้ได้แต่ร้องไห้เสียใจไม่พูดอะไร มีแค่ผู้หญิงคนนั้นที่โอบกอดปลอยโยน ผมรีบเดินออกจากห้อง ผมเห็นนายเอกยืนอยู่หน้าห้องยังไม่กลับไปเรียน ผมรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อไปให้ทันนายกาย
“กายหยุดเดี๋ยวนี้..ครูบอกให้เธอหยุด!”
“ครูบอกให้เธอหยุดไงนายกาย”
“นายกาย!” ผมตะคอกเสียงดัง
“นายไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย ...นายมันไม่น่าจะสวมกางเกงหรอกนะกาย” ผมพูดประโยคนี้นายกายถึงกับชะงักและหันมามองผมสายตาที่บอกได้ว่าเขาโกรธมาก
“ครูไม่มีสิทธิ์มาปากดีว่าผม..” นานกายตะคอกเสียงดังใส่ผม ผมห่าได้แคร์ไม่ ผมยังยืนมองหน้าเขา
“นายเป็นคนทำทุกอย่างแต่นายกับโยนให้ผู้หญิงตัวเล็กๆรับนายคิดว่านี้คือสิ่งที่สุภาพบุรุษเขาทำกันหรือไง” ผมถามนายกาย
“ครู..” นายกายตรงดิ่งมา
“มึงอย่าคิดแม้แต่จะต่อยครูเขม...” โป้งคงยืนดูเหตุการณ์อยู่เพราะว่าที่ผมหยุดคุยกับนายกายนะมันป็นชั้นของนักเรียนชั้นม.5 และ ม.6 และไม่ใช่เฉพาะโป้ง ปันปัน อาร์ทและโจ้ และนักเรียนคนอื่น ทำให้นายกายต้องถอยหลังออกจากผม ส่วนนายโป้งก็ทำท่าจะเข้าไปใส่นายกายเช่นกันผมต้องรีบยกแขนขึ้นมากั้นนายโป้งไม่ให้ทำเรื่องเพิ่มอีกไม่อย่างนั้นวันนี้ยาวอีกแน่ๆ นายกายเองก็ยืนมองแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยเพราะเขารู้ว่าผมต้องห้ามนายโป้งไม่ให้ทำแบบนั้นแน่นอน
“อย่ามายุ่งกับผมครู...ไปทำหน้าที่ของตัวเองดูแลผัวตัวเอง....และคอยระวังมันไว้ให้ดีก็แล้วกัน ...มันอาจจะไม่ได้จบอย่างที่ครูต้องการแน่ๆ “ นายกายพูดเชิงกระซิบกับผมก่อนจะเดืนออกไปทันที ผมหันมาพยักหน้ากับโป้งว่าพอได้แล้วนายอั๋นก็เดินตามนายกายลงไปเช่นกัน
“ครู...มีอะไรเรียกพวกผมได้เลยนะครับ” อาร์ทพูด ผมพยักหน้าก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นไปฟังผลต่อว่ายังไง ผมเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม เห็นผู้หญิงคนนั้นกอดกี้ไว้เพื่อปลอบโยน
“พอเถอะคะคุณฉันรู้ว่ากี้คงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอก”
“ผมขอรับผิดชอบกี้ครับ ผมขอรับผิดกี้ ..ผมเป็นพ่อเด็กเองครับ ...” นายเอกรินทร์ออกมารับผิดกี้ ผมรู้ว่าเขานะเป็นหนึ่งในคลิปนั้นแต่ผมก็เชื่อว่ากี้ต้องรู้ว่าใครคือพ่อเด็ก
“นายนี้นะพ่อของเด็กในท้องลูกสาวฉัน...ทำไมนายไม่คิดให้ดีก่อนจะรักจะชอบกันนะไม่มีใครห้ามแต่นี้มันสมควรไหม” พ่อของกี้เกือบจะบันดาลโทสะใส่นายเอกรินทร์เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องให้ออกจากโรงเรียนทั้งคู่” ครูอครชัยพูด
“เดี๋ยวนะครับครูอย่าเพิ่งซิครับ ..ผมรู้ว่ามันผิดมากที่เธอตั้งครรภ์แต่ยุคนี้แล้วไม่น่าจะใช้มาตราการให้เด็กลาออกเพราะตั้งครรภ์เลยนะครับและที่สำคัญทั้งคู่จะจบแล้วอีกแค่ไม่กี้เดือนเอง กี้นะจะจบม.3 ส่วนเอกก็กำลังจะจบม.6 “ ผมพูดแย้งขั้น
“แล้วครูจะให้เด็กนั่งเรียนทั้งที่ท้องก็โตขึ้นทุกวันอย่างนั้นเหรอคะครูเขม” ครูรัชนีวรรณ พูดขึ้น
“แล้งครูจะให้เด็กออกไปทำอะไรละครับ..ให้เขาได้เรียนต่ออีกสักหน่อยเถอนะครับครู..ผมก็ไม่ได้สนับสนุนให้เด็กตั้งครรภ์ในวัยเรียนกันแต่ผมสนับสนุนให้เด็กได้เรียนหนังสือครับ” ผมพูด
“นอกเสียจากว่าเด็กจะไม่อยากเรียนเองหรือผู้ปกครองแต่เด็กจะจบอยู่แล้วและเขาออกไปทำอะไรละครับอยู่บ้าน..ให้เด็กเรียนเถอะครับ” ผมหันไปพูดกับผู้ปกครองของกี้
“ลินดาเห็นด้วยกับครูเขมนะคะ”
“ถาวรก็เห็นด้วยคะยังไงก็แค่ไม่กี่เดือนกี้ก็จะจบแล้วนะคะส่วนนายเอกก็ใกล้จะจบม.6 แล้วทั้งคู่จะได้มีวุติเพื่อจะไปสมัครงานหรือทำอย่างอื่นได้ “ ครูถาวรพูด ครูคนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วยบางก็ยังไม่แน่ใจว่าควรจะเห็นด้วยดีไหม
“ดิฉันเห็นด้วยคะ..ดิฉันเองก็เคยเป็นเหมือนกี้หมดอนาคตแค่เพราะว่าดิฉันตั้งครรภ์ในวัยเรียนแต่กว่าจะได้กลับไปเรียนก็ช้าเกิน..คุณคะให้กี้เรียนต่อเถอะนะคะ ดิฉันจะเป็นคนมารับมาส่งแกเอง” ผู้หญิงคนที่นั่งข้างๆเธอพูดและโอบกอดกี้ที่ร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปแต่มันคงย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก
“ว่าไงละกี้เธอจะเอายังไง”
“ฮือๆ...” กี้ได้แต่ร้องไห้พูดอะไรไม่ออก
“ผมก็เห็นด้วยกับครูเขมนะครับ...ผมคิดว่าให้เด็กเรียนต้อจนจบ พอกี้จบก็จวนจะใกล้คลอดหลังจากนั้นก็แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่แล้วกันส่วนนายเอกนี้ก็จะได้จบม.6 “
“ส่วนเรื่องจะรับผิดชอบกันยังไงผมคิดว่านายเอกควรจะให้พ่อแม่ไปคุยกับทางคุณพ่อคุณแม่ของกี้นะครับ” ท่านผู้อำนวยการสนับสนุนอีกคน
“ผมคิดว่ากี้คงไม่อยากให้ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้หรอกนะครับคุณพ่อ...ผมรู้ว่าคุณพ่อเสียใจแต่...มันเกิดขึ้นแล้ว...ตอนนี้ควรจะดูแลกี้และเด็กในครรภ์ให้ปลอดภัยจะดีกว่าไหมหครับ” ผมพูดขั้น พ่อของกี้ได้แต่ยืนเงียบเขาคงเสียใจอย่างมาก
“พ่อกี้ขอโทษ..กี้ขอโทษ..ที่กี้ทำเพราะว่าพ่อไม่สนใจกี้พอพ่อกลับมาก็สนใจแต่แม่ใหม่..กี้..กี้เลย ...ฮือ” กี้เธอร้องไห้พร้อมกับเปิดใจพูดสิ่งนี้ขึ้นมาผมถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของเธอ
“กี้...พ่อนะตั้งใจทำงานเก็บเงินให้ลูกพ่อ....เพื่อจะได้เรียนสูงๆ..และทำไมพ่อจะไม่รักกี้พ่อรักกี้ซิ พ่อเฝ้าถนอมเจ้าตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยนะกี้”
“เอาละครับคุณพ่อ....เอาเป็นว่าผมจะให้กี้เรียนให้จบม.ต้นและนายเอกก็เรียนให้จบม.6 ส่วนพ่อแม่นายก็ติดให้เขามาคุยกับพ่อแม่ของกี้ซะ” ผู้อำนวยการเป็นตัดสินให้และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“พ่อแม่นายเอกเขาทำงานอยู่ต่างประเทศทั้งคู่นะครับ”ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้ารับทราบ
“ก็ได้คะแต่อีกเรื่องหนึ่งที่คงจะต้องให้กี้ทำต่อไปไม่ได้” ครูนิดลุกขั้นพูด
“ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งคงต้องหาคนแทน..ในเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วคงจะให้กี้ทำหน้าที่ตรงนี้ไม่ได้จริงๆ กี้เธอคงเข้าใจใช่ไหมที่ครูพูดนะ” ครูนิดพูดบรรดาครูทุกคนพยักหน้าเห็นพองกัน ผมก็คงต้องยอมรับว่าเขาไม่ควรจะทำหน้าที่ตรงนี้ต่อไหนจะร่างกายที่ไม่เอื้อำนวยกอีกละ
“ค่ะ...กี้ทราบค่ะ..ฮือๆ” กี้เธอพยักหน้ารับทราบ
“ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อพากี้กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกันนะคะ เออทางที่ดีพาเธอไปฝากครรภ์เลยก็ดีนะคะ เธอบอกว่าประจำเดือนขาดมาสองเดือนแล้ว” ครูลินดาพูด แม่ของเลี้ยงของกี้พยักหน้าและเธอก็พยุงกี้ลุกขึ้น พร้อมกับพากี้ที่ออกไปจากห้องประชุม ส่วนนายเอกก็พยายามเข้าช่วยพยุงกี้แต่พ่อของเขาก็หันมามองด้วยตาที่ไม่พอใจยิ่งหนัก
“คุณ...ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเด็ก ..มาซิมาพยุงกี้” แม่เลี้ยงของกี้พูดนั้นแหละพ่อของกี้ถึงได้หลบให้นายเอกเข้าไปดูแลกี้ได้
“วันนี้วันเดียวมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ...นี้มันอะไรกัน..ผมคิดว่าเราควรจะปรับแผนการรับมือกันใหม่ดีไหมครับคุณครู” ผู้อำนวยการพูดขึ้น
“ผมคิดว่าย้ายโรงเรียนหนีดีกว่าครับท่าน..เพราะว่าเด็กที่นี้เกรียนเหลือเกิน” ครูโจ้พูด
“ถ้าพ้นชุดนายกายไปก็คงไม่มีเกรียนแล้วแหละมั้งครับ”
“ใครบอกปีหน้าน้องชายนายกายก็จะเข้าเรียนที่นี้พ่อเขาโทรมาบอกจะฝากลูกชายคนเล็กเรียนที่นี้ด้วย” ผู้อำนวยการพูดนายกายนี้ยังมีน้องอีกเหรอ
“เอานะพยายามให้นายกายเรียนให้จบไปก่อนเพราะไม่อย่างนั้นพ่อนายกายคงได้อาระวาดเพราะว่าอับอายลูกชายเรียนไม่จบนะคะท่านผอ.” ครูนิดพูด
“ครูเขมครับ ผมจะจัดการเรื่องโป้งกับปันปันให้นะครับ ไม่ให้เด็กมีประวัติเสีย” ครูอครชัยพูด
“ขอบคุณนะครับครูชัย ผมไม่อยากให้เด็กดีดีอย่างนายโป้งและปันปันต้องมาประวัติเสียนะครับ เพื่อว่าเด็กสองคนนี้อาจจะมีช่องทางที่ดีในอนาคต” ผมพูด ผมไปยืนดูนายโป้งเล่นบาสเก็ตบอลแล้วรู้สึกว่าเขามีพรสวรรด์นะควรจะไปได้สวยด้านนี้
“ถ้าอย่างนั้นแยกย้ายไปดูนักเรียนกันเถอะครับป่านนี้คงเล่นกันสนุกสนามแล้วมั้งครับ แมวไม่อยู่หนูร่าเริงกันใหญ่แล้วครับ” ผู้อำนวยการพูด ครูทุกคนพากันลุกขึ้น
“ครูเขมครับ” ผู้อำนวยการเรียกผมไว้
“ครูคงต้องดูแลนายคริสมากหน่อยนะครับ..ดูท่านายกายนี้จะไม่ยอมปล่อยครูกับคริสโตเฟอร์แน่ๆ ผมไม่รู้เหตุผลหรอกนะว่าเพราะอะไร” ท่านผู้อำนวยการพูด ผมก็ส่ายหัวอีกคนไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
“อดทนหน่อยอีกแค่ไม่กี่เดือนนายกายก็จะจบแล้วให้เขาจบๆไป ผมไม่อยากมีปัญหากับพ่อเขาหนักหรอก...พ่อเขานะรักลูกแต่รักลูกในทางที่ผิด”
“ถ้าอันไหนให้คริสโตเฟอร์เลี่ยงได้เลี่ยงซะนะครับครู “ ผู้อำนวยการพูดก่อนจะเดินออกไปผมก็เดินตามออกมา ระหว่างที่เดินออกมาผมคิดว่าผมจะรอเวลาไม่ได้แล้วแหละผมต้องจัดการสมัครสอบให้คริสโตเฟอร์เขาจะได้เข้ารับการ
หลังจากที่แยกย้ายกันจากห้องประชุมผมเดินลงมาที่ห้องพักครูตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วระหว่างทางที่เดินผมได้ยินเด็กๆพูดคุยกันถึงเรื่องกี้ตั้งครรภ์ในโรงเรียนเป็นที่โจทย์จันกันอีกคงต้องใช้เวลาหลายอาทิตย์เลย
“พี่เขม” เสียงคริสโตเฟอร์
“ครูเขม” ปันปันและโป้ง ต่างพากันวิ่งมาหาผม คงจะถามเรื่องที่เกิดขึ้น ผมหันไปมองทั้งสามคน
“เรื่องโป้งกับปันปันโอเคแล้วนะที่หลังก็ระวังหน่อย”
“ไอ้กายใช่ไหมครับพี่เขม..เออ..ครูเขม” คริสโตเฟอร์ถามผม
“เราไม่มีหลักฐานเรื่องนายกายแต่คนที่ต้องรับคือกี้..และตอนนี้กี้ก็โดนเรื่องคะแนนความประพฤติและไหนเธอจะตั้งครรภ์อีก..ต่อไปพวกเธอก็ระวังกันหน่อยนะ”
“ส่วนนายกายนี้ก็อดทนกันนิดหนึ่งไม่นานก็จะจบแล้ว” ผมพูดกับทั้งสามคน
“เจ็บใจจริงๆเลยอะครู...มันทำผมสองคนขนาดนี้แต่มันยังไม่มีหน้ามาเดินลอยนวลได้อีก..ผมว่ารอให้กฏหมายคงไม่มีประโยชน์ใช่ไหมครู” โป้งพูด
“โป้งคิดถึงพ่อและแม่เราไว้อย่าเอาอนาคตตัวเองไปเสี่ยงและครูคงผิดหวังถ้านายทำแบบนั้นทั้งนี้ครูการันตีนายสองคนนะ” ผมพูดทั้งคู่มองหน้าผมพร้อมกันพยักหน้า
“เอาละ...ไปเตรียมตัวซ้อมบาสต่อแล้วกันนะ..คริส...วันนี้เรียนพิเศษต่อต่อนะและพี่จะติวเราเพิ่มพร้อมกับลงทะเบียนให้เราจะได้ไปสอบซะพี่ว่าเราพร้อมแล้วแหละ” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้าให้ผมเขาเดินตามพวกโป้งและปันปันไป ผมได้แต่ยืนมองคริสโตเฟอร์ผมละกลัวเหลือเกินกลัวนายคริสและโป้งจะทำอะไรผลีผลามลงไป ขณะที่ผมกำลังเก็บหนังสือให้เรียบร้อยผมเหลือบตามองไปที่อิเมลที่ผมเปิดค้างไว้ที่หน้าจอ มีอิเมลตอบกลับมาหาผม
ถึงคุณเขมชาติ
ผมได้รับอิเมลจากคุณแต่ผมไม่รู้จักคุณดังนั้นผมถึงไม่สามารถให้ข้อมูลกับคุณได้ มันเป็นข้อมูลที่สำคัญแต่ผมอยากทราบว่าทำไมคุณถึงทราบว่าผมกำลังตามหาครอบครัว ถ้าหากคุณแสดงให้ผมเชื่อถือในตัวคุณผมก็ยินดีจะตอบกลับมันอีกครั้ง
ด้วยความนับถือ
เดนนิส แม็คกินสัน
ผมได้รับจดหมายตอบกับแต่เขาแค่ยังไม่มั่นใจว่าผมเป็นแสกมเมอร์หรือเปล่าเท่านั้นเองผมก็จัดการตอบอิเมลกลับผมให้รายละเอียดของผมพร้อมกับแนบจดหมายที่เขาเขียนหาพ่อผมพร้อมเบอร์ติดต่อกลับ ผมหวังว่าเขาจะไว้ใจผมและเชื่อสิ่งที่ผมได้บอกกับเขาว่ามันคือความจริง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน :pig4: ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจนะคะ
ตอนหน้าคุณหมอนัดคุยกับพี่เขมนะ ..และพิเศษของคริสโตเฟอร์ให้พี่เขมอะไรนะ .... :hao6:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1:
-
มีเรื่องยุ่งอีกแล้ว ครูเขมต้องออกโรง
ปกป้องเด็กๆ กายมันแค้นอะไรหนักหนา
-
อยาก :z6: :z6: นายกายจริงๆ เฮ้ออออ คนไรเนี่ยไม่รับผิดชอบเลยอ่ะ เฮ้อออออออ กี้โดนอย่างนี้แล้วคงจะปรับปรุงตัวได้แล้วนะเนี่ย
รีบๆๆมาต่อนะคับผม ^^
-
กายรอดไปได้อีกแล้วอ่ะ เพราะความด้านกับความเอี้ยเฉพาะตัวจริงๆ
-
อ้ากกกกก ไอ้กายรอดไปได้อีกแล้ววววว ต้องเอามันออก มีคดี เข้าคุกเท่านั้นถึงจะสะใจ รอให้มันจบอย่างเดียวมันไม่สะใจ :angry2: :angry2: :angry2:
-
อีกายนี้มันชาติชั่วเลวทรามจริงๆ
-
สงสารกี้นะ แต่เธอทำตัวเอง อย่าไปเอาเลยคนอย่าง กาย เลว เกินเยียวยา
-
หลังจากเกิดเรื่องตรวจผลตรวจปัสาสาวะของโป้งกับปันปันเป็นสีม่วงและผมก็หาสาเหตุได้ดีนะที่ผสมอยู่มันเจือจางมากแต่ก็ทำให้ปัสสาวะเป็นสีม่วงได้แต่คนที่ทำจริงๆผมกับหาหลักฐานมาหมัดมือไม่ได้นั้นคือกายส่วนคนที่รับก็ต้องเป็นกี้ กี้โดนหนังสือตักเตือนและโดนหักคะแนนความประพฤติแถมเธอยังโดนเพื่อนๆในโรงเรียนมองว่าเธอเป็นเด็กไม่ดีเนื่องจากเธอตั้งครรภ์ในโรงเรียน
และผมเองก็ได้เตือนให้โป้งและปันปัน อาร์ทและโจ้ดูแลตัวเองอย่าไว้ใจใครง่ายๆ ผมให้พวกเขาอดทนเพราะว่านายกายก็ใกล้จะจบแล้วโดยเฉพาะคริสโตเฟอร์นี้แหละยิ่งเคยมีคดีชกต่อยกันมาอยู่หลายครั้ง ส่วนผมเองก็เข้าไปสมัครสอบให้คริสโตเฟอร์แล้ว เดือนพฤศจิดาจะถยอยพาไปสอบให้เวลาเรียนพิเศษอักหนึ่งเดือน
ช่วงบ่ายมีพิธีปิดสัปดาห์ภาษาอังกฤษ มีการประกวดร้องเพลงสากล การแข่งขันครั้งนี้คริสได้เป็นตัวแทนไปแข่งตอบปัญหาภาษอังกฤษระดับโรงเรียนด้วยและโรงเรียนนี้ก็ได้เป็นเจ้าภาพจัดสนามแข่งขัน เดือนพฤศจิกายนงานเยอะแน่ๆ ผมแพลนเอาไว้ว่าจะพาคริสโตเฟอร์ไปเที่ยวเขาใหญ่ไปพักกับพี่ต้นพาไปเที่ยวงานเทศกาบดอกไม้และผมแอบหวังเพื่อจะเจอครูมิ้งบ้างในงานเทศกาลใหญ่ๆแบบนั่น
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูห้องทำงานผมจัดทำเอกสารและรวบรวมกิจกรรมที่นายอนุชิตเข้าร่วมเพื่อจะนำเสนอชื่อของเขาเพื่อขอเข้ารับทุนการศึกษา
“เชิญครับ”เสียงท่านผู้อำนวยการ ผมก็เปิดประตูเข้าไป ผมก็พบว่ามีบุคคลในเครื่องแบบติดยศระดับผู้บังคับการอยู่ในห้องทำงานท่านผู้อำนวยการ
“เออ ...เอาไว้ผมมาใหม่ดีกว่าครับ” ผมพูดทำท่าจะปิดประตูลง
“ไม่เป็นไรครับครูผมคุยธุระกันจบแล้ว” ผู้อำนวยการรีบบอกผม และคนที่สวมเครื่องแบบก็ลุกขึ้นเช่นกัน ผมจึงเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานท่านผู้อำนวยการ
“ผมรู้นะว่ากายมันเกเรแต่ผมขอให้กายเรียนให้จบเถอะนะครับถ้าผมย้ายไปก็เสียเวลาท่านคงเข้าใจนะครับ ..ผมลาละครับ ”คนนี้คือพ่อนายกายนั่นเอง เขามองหร่าผมแว๊ปหนึ่งก่อนจะเดินออกไป ผมก็นั่งตามที่ท่านผอ.ผายมือให้
“ครูทำเอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอครับ” ผู้อำนวยการถามผม ผมพยักหน้าและท่านก็เปิดซองเอกสารออกมาดู
“เอกสารครบถ้วนมาก ถ้าไม่ว่ากันผมจะยกหน้าให้ครูเลยดีไหมครับ”
“เวลามีเรื่องเกี่ยวกับทุนการศึกษาสำหรับคนที่เรียนดีแต่ยังขาดทุนทรัพย์เข้ามาผมจะได้รีบตอบรับ...ผมเองก็อยากให้เด็กเรียนดีได้รับโอกาสทางการศึกษากันทุกคนนะครับครู “ ท่านผู้อำนวยการพูดพร้อมกับเปิดดูเอกสารและลงลายเซนต์ให้ผม และผมรับเอกสารนั้นกลับมาถือไว้
“ผมนี้ดีใจแทนเด็กๆที่นี้ที่ได้ครูดีดีเข้ามาเพิ่มอีกคน ครูบางครั้งก็ไม่ได้มีหน้าที่แค่สอนเท่านั่นแต่ครูยังมีหน้าที่ช่วยปูทางให้ไปถึงฝันอย่างที่เขาตั้งใจแต่จะมีสักกี่คนกันที่จะหันหบังกลับมามองครูผู้เสียสละในวันที่เขาไปถึงแล้ว”
“ผมเต็มใจที่จะทำครับท่านต่อให้ไม่มีใครเห็นสิ่งที่ผมตั้งใจผมก็ยังยินดีที่จะทำและผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมทำวันนี้มันจะทำให้เรามีผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้าครับ”ผมพูดผู้อำนวยการเงยหน้ามองผมพร้อมรอยยิ้ม
“ท่านครับผมขอตัวไปส่งเอกสารที่ศาลากลสงจังหวัดก่อนนะครับ” ผมกล่าวขอตัวทันเพราะว่าถ้าไปช้าเดี๋ยวจะติดเที่ยง
“เชิญครับครู” ผมอำนวยการบอก ผมก็ลุกจากเก้าอี้เดินออกเตรียมไปหยิบกุลแจรถเพื่อจะนำเอกสารทั้งหมดที่ผมจัดทำเพื่ออนุชิตจะได้รับทุนการศึกษาไปมอบให้คณะกรรมการพิจารณาเบื้องต้นและเขาจะเรียกไปสำภาษณ์อีกที ผมภาวนะขอให้เขาได้ทุนเพื่อเขาจะได้มีกำลังในการเรียนต่อไป
หลังจากที่ผมนำเอกสารการขอรับทุนของอนุชิตยื่นให้กับเจ้าหน้าที่ ณ ที่ศาลากลางจังหวัดเพื่อทำการคัดเลือกเด็กที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจำนวนสิบคนผมหวังว่าอนุชิตจะเป็นหนึ่งในนั้นนะ ถ้าหากว่าเขาเปิดใจให้สาเหตุที่ผมกังวลก็เป็นเพราะว่าพ่อของเขาติดคุกข้อหารับซื้อของโจรโดยรู้เท่าไม่ถึงการ
Rrrrrrr มือถือของผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย ผมคิดว่าอย่างคนที่มีหวังอาจจะเป็นเบอร์ของใครสักคนที่ผมหวังจะให้เขาติดต่อมา นั้นคือครูมิ้ง ผมรีบกดรับสายทันที
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณครูเขมชาติ” เสียงที่ผมได้ยินครั้งเดียวก็จำได้ดีคุณหมอหนุ่มที่ดูแผลให้ผมวันก่อนตอนไปล้างแผล นพ.ภาคิไนย์
“สวัสดีครับคุณหมอภาคิไนย์”
“จำชื่อผมได้ด้วยเหรอครับ”
“ผมดูจากในใบเสร็จนะครับ...เออ..ว่าแต่คุณหมอโทรหาผมมีเรื่องเร็งด่วนอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามคุณปลายสายทันที
“แผลเป็นยังไงบ้างครับ” บริการดีนะเนี๊ยะโทรมาถามอาการคนไข้
“ไม่เป็นอะไรแล้วครับขอบคุณนะครับที่โทรมาสอบถามอาการแต่แปลกนะครับซึ้งปกติคุณหมอคงไม่โทรหาคนไข้เพื่อถามอาการอย่างเดียวมั้งครับคุณหมอ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจ
“ครับผมยอมรับว่าไม่ใช่แค่สอบถามอาการคนไข้แต่ผมเออ...พี่ซิ...น่าจะเป็นพี่แล้ว...อยากคุยกับครูเขมนะครับ”ผมนิ่งเงียบไปชั่วขณะ อย่าบอกนะว่าจะถามเรื่องพี่ต้นนะ พี่ต้นก็โทรมาถามผมเมื่อวานว่าคุณหมอภาคิไนย์ยังถามหาเขาอีกไหม ผมบอกว่าไม่ได้เจอพี่ต้นก็บอกว่าดีแล้วและนี้ยังโทรมาขอคุยกับผมอีก
“นะครับครูเขมผมขอร้อง...ตอนนี้ครูเขมอยู่ที่โรงเรียนหรือเปล่าครับ..ออกมาพบพี่หน่อยได้ไหมครับ” น้ำเสียงอ้อนวอนผมขนาดนี้
“ผมไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนครับ ผมออกมาที่ศาลากลางจังหวัดนะครับพี่หมอ” ผมบอกไปตามความจริง
“เรียกพี่ด้าก็ได้ครับ พี่ชื่อหมอด้าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ไกลกันมากพี่ขอเจอที่ร้านอาหารข้างร้านกาแฟสดชุมพรได้ไหมครับ” พี่หมอด้าบอกผม ผมขับรถผ่านมา ผมเห็นอยู่ตอนที่ผมขับรถผ่านมา
“ได้ครับพี่หมอด้า”
“เดี๋ยวเจอกันในสิบห้านาทีครับ” พี่หมอด้าพูดพร้อมกันกดวางสายไปทันที ผมเองก็อยากรู้เหตุผลมากกว่านี้ อย่างที่ผมเคยพูดผมห่างจากพี่ต้นมากถึงหกปีดังนั้นด้วยวัยที่ห่างกันมากบางเรื่องก็ไม่กล้าถามพี่ต้นตรงๆ แต่ก่อนอื่นผมต้องโทรหาคริสโตเฟอร์ก่อน
“คริส”
“พี่เขมถึงไหนแล้วอะ..และจะกินอะไรไหมคริสจะได้..”
“คริสไม่ต้องซื้อให้พี่นะพี่ยังทำเรื่องอนุชิตไม่เสร็จเลยกว่าจะเสร็จก็คงเที่ยงครึ้งพี่จะหาอะไรแถวนี้ทานนะ” ผมบอกคริสโตเฟอร์และจำเป็นต้องโกหกเพราะว่าไม่อยากให้คริสต้องแสดงอาการหึงหรือบิดรถออกมาหาผมทันทีที่รู้ว่าใครกันที่นัดผม
“เหรอพี่เขม..ถ้าอย่างนันก็ได้แต่พี่เขมต้องหาอะไรทานด้วยนะ”
“รู้แล้วนะ”
“และอย่ามาช้านะผมแข่งขันร้องเพลงวันนี้นะพี่เขมคริสอยากให้พี่เขมมาฟัง” คริสโตเฟอร์บอกผม จริงด้วยซิถ้าอย่างนั้นต้องรีบคุยและรีบกลับเข้าไปเขาบอกว่าซุ้มซ้อมมาหลายวัน เพลงที่ใช้ในการแข่งขันเป็นเพลงสากลซะด้วย
“ได้ซิพี่จะรีบกลับนะ”
“ครับ..ว่าแต่พี่ไม่ได้นัดใครไว้แน่นะ”
“คริสโตเฟอร์” ผมพูดเรียกชื่อเต็มๆ เลยคราวนี้
“ผมล้อเล่นนะ ...ถ้านัดใครไว้นะผมจะทำโทษนะพี่เขม”
“รู้นะ...แค่นี้ก่อนนะคริสและพี่จะรีบกลับนะ” ผมบอกคริสโตเฟอร์พร้อมกับกดวางสาย สายตาก็มองหาที่ตจอดรถถัดไปจากร้านกาแฟสดชุมพร ผมเดินลงจากรถและตรงเข้าไปที่ร้านอาหารด้านในติดแอร์ ผมฟาดสายตามองไปรอบก็สะดุดกับผู้ชายตัวรูปร่างผอมแต่ไม่ได้บอบบาง ลำแขนเรียวยาวกำลังเปิดดูเมนูอาหารอยู่ เขาสวมเสื้อกาวน์ที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเป็นแพทย์ ผมเดินตรงไปหยุดตรงหน้าเขาพอดี
“อ้าวครูเขม...เชิญนั่งครับ” พี่หมอด้าเรียกชื่อผมก่อนจะผายมือให้ผมนั่งลง
“สวัสดีครับพี่หมอด้า”
“สวัสดีครับ..พี่ขอโทษนะครับที่ต้องรบกวนเวลาของครูเขมออกมาพบพี่แบบนี้และนี้เออ..หนุ่มขี้หวงไม่มาด้วยเหรอครับ” พี่หมอด้าถามผม ก่อนจะส่งเมนูให้ผมดูว่าผมจะทานอะไรดี
“พอดีเขาติดเรียนนะครับ.”
“ยังเป็นเด็กนักเรียนหรอครับ ..แม้ร้ายเหมือนกันนะครับครูเขม” พี่หมอด้าแซวผม ผมก็ยิ้มๆให้
“สั่งอาหารทานก่อนดีกว่าเพราะเดี๋ยวจะเกินเวลาพักครูเขม ..เออ ..ผมเรียกเขมเฉยๆได้ไหมครับ” พี่หมอด้าพูด ผมพยักหน้าว่าได้
“พร้อมสั่งอาหารหรือยังค่ะคุณหมอ” พนักงานเดินมาถามผมกับหมอด้า แต่สายตาจับจ้องมองพี่หมอด้าตาเป็นมันวาวก็แน่ละพี่หมอด้าเขาหุ่นดี สำอางค์ดูก็รู้ว่าดูแลตัวเองดีมากแค่ไหน
“อ้อ..ครับ..ของผมราดหน้าทะเลเส้นใหญ่ครับ และเขมละครับทานอะไรดีครับ” พี่หมอด้าถามผมและยื่นหน้ามาใกล้ๆผมแบบนี้ ทำเอาพนักงานนั้นตกใจถลึงตามองและหันไปมองทางอื่นทันที
“ของผมเป็นข้าวผัดปูนะครับ...”
“เครื่องดื่มละคะ”
“น้ำเปล่าครับ” อันนี้สั่งออกมาพร้อมกันเลยและพนักงานก็เดินออกไปทันทีทันใดแบบไม่เหลียวมาหลังมามองอีกเลย พี่หมอด้ายิ้มๆให้ผมแสดงว่าเขารู้ว่าพนักงานสาวแอบชายตามองเขาอยู่
“พี่หมด้า..” ผมกำลังจะอ้าปากถามเขาว่าตกลงเขาจะคุยกับผมด้วยเรื่องอะไรคือแบบว่าตื่นเต้นอยากรู้และผมก็ต้องทำเวลาเพื่อจะได้ไปดูคริสโตเฟอร์แข่งร้องเพลงอีก
“คนนี้เป็นพี่ชายเขมหรือเปล่าครับ” พี่หมอด้าส่งรูปถ่ายมาให้ผมดู ผมก็รับมาเพ็งพิจารณาทันที รูปนี้น่าจะถ่ายนานแล้วสมัยที่พี่ต้นยังเรียนมหาวิทยาลัยและหนุ่มข้างที่สวมแว่นตาแต่ว่าตอนนี้ไม่สวมแล้ว ผมก็ดูออกว่าเป็นคุณหมอหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกับผมแน่ๆ และด้วยท่าทางที่นั่งถ่ายรูปด้วยกันแขนข้างหนึ่งของพี่ต้นโอบเอวคนข้างๆแบบนั้น ผมว่าไม่ใช่แค่เพื่อนกันถ่ายรูปด้ยกันนแน่อนน..มันออกแนวคนรัก ซึ้งผมไม่เคยรู้ว่าพี่ต้น...มีรสนิยมแบบนี้ด้วย
“ใช่ครับพี่ชายผมเองครับ..ชื่อพี่ต้นครับ” ผมเงยหน้าขึ้นตอบ
“พี่จะบอกผมว่าพี่กับพี่ต้น...เออ...” ผมถามคุณหมอหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเขายกแขนขึ้นมากอดพยักหน้ากับผม
“นานหรือยังครับผมไม่เคยรู้ว่าพี่ต้นเป็น..”
“ต้นเขาไม่ได้เป็นเกย์หรอก...ตอนนั้นต้นก็มีแฟน....พี่เองก็มีผู้หญิงที่ทางบ้านพยายามให้เป็นคู่กันจนต้องแต่งงานกัน” พี่หมอด้าพูดสีหน้าบอกได้ว่าเขาไม่เคยมีความสุขเลย
“แต่พี่เป็น”
“ใช่ครับพี่เป็น” พี่หมอด้าพูด ผมพยักหน้าเบาๆ
“พี่เจอต้นเขาตอนที่พี่เรียนอยู่ปี 2 นะครับที่จริงพี่ก็เคยเจอเข้าบ้างในวิทยาลัยต้นเขาเป็นเดือนคณะแต่ไม่เคยคุยกันและวันที่พี่ไปทำธุระฝนหนักพอดีพี่ยืนรอรถแท๊กซี่ซึ้งมันใกล้กับหอพักของต้นเขาเห็นพี่เปียกเหมือนลูกหมาเลยให้พี่ขึ้นไปห้องพักเขาก่อนคืนนั้นพี่ก็ไม่ได้กลับหอพัก..และคืนนั้น..พี่คงไม่ต้องเล่ามั้งครับว่าเกิดอะไนขึ้นขึ้นระหว่างพี่กับต้น..”
“ตอนแรกพี่คิดว่าแค่อารมณ์มันพาไปแต่พี่กับต้นก็รู้จักกันมากขึ้นพี่เลยตัดสินใจย้ายจากหอพักในวิทยาลัยออกมาอยู่กับต้น..จะเรียกว่าเราคบกันแล้วก็ได้นะ...ทั้งที่” พี่หมอด้าพุด
“พี่จะบอกว่าพี่สองคนคบกันในขณะที่ต่างคนต่างก็มีคนข้างๆ “ ผมถามพี่หมอด้าเขาก็พยักหน้าตอบโดยไม่ได้ปฏิเสธอะไร แสดงว่าพี่เกศรินทร์ก็ต้องรู้เรื่องนี้เพราะพี่เกศรินทร์นะคบกับพี่ต้นตั้งแต่พี่ต้นเรียนมัธยมปลายแล้วแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยกัยได้คนละที่กัน
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ “ ผมสองคนต้องหยุดการสนทนาเพราะว่าอาหารมาเสิรฟแล้วแต่คนเสิรฟไม่ใช่คนเดิมเขาก็มองผมทั้งยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป
“ตอนนี้ต้นเขาสบายดีไหม...พี่ไม่เจอเขามาเกือบสี่ปีแล้ว...หลังจากที่เขาแต่งงาน..กับ..”
“พี่เกศรินทร์”
“ครับพี่รู้จักเธอเพราะว่าเธอมาหาต้นบ่อยและเราก็ไปดูหนังด้วยกัน”
“สามคน”
“ไม่ครับพี่ต้องพามีน...ผู้หญิงที่ยืนข้างๆพี่วันนั้นนะครับ...ที่ร้านกาแฟสดของโรงพยาบาลนะครับ...ไปด้วยทุกครั้ง” พี่หมอด้าพูดผมพยักหน้า
“ทานก่อนเถอะครับเขม” พี่หมอด้าบอกผม ผมพักการสนทนาทานอหารตรงหน้าก่อนจนเรียบร้อย ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มพี่หมอด้าก็เสร็จเรียบร้อยเช่นกัน
“พี่หมอด้าครับ ผมมีเวลาคุยกับพี่แค่ยี่สิบนาที วันนี้คริสโตเฟอร์เขาประกวดแข่งขับร้องเพลงสากลนะครับเขาอยากให้ผมไปดูไม่อย่างนั้นจะ..”
“งอน..ครูเขมเหรอครับ” พี่หมอด้าเหลือบมองและหัวเราะในลำคอ
“ตอนนี้ต้นเขาเป็นยังไงบ้างครับ...ไปอยู่ที่ไหนครับ...” พี่หมอด้าถามผม
“พี่เจอเขาก่อนวันที่เขาจะแต่งงานวันเดียวและเขาก็ไม่บอกพี่เลยว่าเขาได้ไปประจำการที่ไหนหลังจากที่เขาสอบติดเหมือนกับว่าเขาต้องการตัดพี่ออกไปทั้งที่เรายังรักกัน” พี่หมอด้าพูด ผมก็ทำได้แค่นิ่งเงียบทำอะไรไม่ได้เพราะว่าพี่ต้นกำชับผมมาว่าห้ามบอกเรื่องพี่ต้นกับเกศรินทร์เลิกกันแล้ว
“พี่หมอครับผมขอโทษจริงๆนะครับที่ผม..”
“ต้นเขารู้เรื่องที่เขมเจอพี่แล้วใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“เขาคงบอกให้เขมปิดเรื่องของเขาใช่ไหมครับ”
“เออ...คือ...”
Rrrrrrr มือผมดังขึ้นผมเหลือบมองเบอร์คริสโตเฟอร์นี้ คงจวนจะได้เวลาแข่งขันแล้วด้วย
“แฟนโทรตามเหรอครับ”
“ครับพอดีว่าเขามีแข่งขันร้องเพลงและทำพิธีปิดสัปดาห์ภาษาอังกฤษวันนี้ผมต้องไปแล้วครับพี่หมอผมขอโทษจริงๆนะครับที่ผม....ช่วยพี่ไม่ได้และที่จริงพี่ก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว”
“ผมคิดว่านี้คือเหตุผลที่พี่ต้นพยายามออกไปจากชีวิตพี่หมอด้วยเช่นกัน...ความรักนะไม่ได้ลงเอ่ยที่ได้อยู่ด้วยกันเสมอไปหรอกครับแต่ผมเชื่อว่าพี่ต้นยังรู้สึกดีกับพี่อยู่นะครับ” ผมพูด
“ฝากรูปนี้คืนเขาทีนะครับ....บอกเขาทีว่าพี่ไม่เคยมีความสุขเลยที่อยู่โดยไม่มีเขา” พี่หมอด้าพูดผมพยักหน้า พร้อมกับเก็บรูปใส่ในกระเป๋าสตางค์ตัวเอง
“ผมไปก่อนนะครับพี่หมอ...เออ...มีอะไรก็โทรหาผมนะครับ...ผมยินดีในบางเรื่อง” ผมพูด
“พี่จะกลับไปเป็นหมอที่กรุงเทพพรุ่งนี้แล้วนะครับถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะครับเขม....พี่ไม่เคยเจอน้องชายของต้นเคยเห็นแต่ในรูปถ่ายที่เขาให้พี่ดูนะครับพี่ก็พอจะเดาโครงหน้าเขมได้ไม่ต่างจากตอนเด็กๆมากหนัก” พี่หมอด้าพูด ผมหันไปยิ้มให้พร้อมกับรีบเดินออกมาจากร้านอาหาร ตอนนี้ต้องรีบกลับไปที่โรงเรียนก่อนที่หนุ่มน้อยของผมจะหัวเสีย
KissKhem : พี่เขมอยู่ไหนอะ
My love : พี่กำลังบึ่งรถไปคริส พี่ขับรถอยู่นะเดี๋ยวค่อยคุยกันคริส
KissKhem : ผมจะขึ้นเวทีแล้วเนี๊ยะพี่เขม (หน้าบึ่งมาให้ทันที)
My love : พี่รีบอยู่แค่นี้นะ
ผมส่งข้อความสุดท้ายก็รีบวางมือถือลงและขับรถบึ่งตรงไปโรงเรียนทันทีจะทันไหมเนี๊ยะ ผมนำรถเข้าจอดและรีบตรงไปที่หอประชุมไม่นักเรียนอยู่บนชั้นเรียนแล้วคงเข้าไปที่หอประชุมกันหมดแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงให้นิดนึงแล้วนะ ช่วงนี้อินเตอร์เน็ตที่บ้านสุขภาพไม่ค่อยดี ช้าโคตรๆ (ช้าที่คนซ้อม..แหง๋ๆ ) แต่พยายามจะลงให้นะ
ตอนหน้ามี NC พี่เขมจัดให้คริสโตเฟอร์หน่อย ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :pig4:
ปล.นายกายจะได้รับผลตอบแทนแน่นอนค่ะ ...นานอั๋นก็ด้วย...
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องของพี่ต้นก็เศร้า
พี่เขมรีบไปดูคริสด่วน ไม่งั้นมีงอนแน่
-
:o12: เศร้าแทนพี่ต้นอ่า รักแต่ต้องเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ :hao5:
-
น่าสงสารพี่ต้น พี่ด้า อ่ะ อย่าดราม่าหนักนะ เค้ารับไม่ไหว :hao5: :hao5: :hao5:
-
:hao4: :hao4: :hao4:
-
หมดล่ะ ลูกชายบ้านนี้ 555
-
ผมส่งข้อความสุดท้ายก็รีบวางมือถือลงและขับรถบึ่งตรงไปโรงเรียนทันทีเหลือบมองเวลาจะทันไหมเนี๊ยะ ผมนำรถเข้าจอดและรีบตรงไปที่หอประชุมไม่มีนักเรียนอยู่บนชั้นเรียนแล้วคงเข้าไปที่หอประชุมกันหมดแล้ว
“ครูเขม” ครูลินดาเรียกผมพร้อมหันมามองหน้าผม
“คริสโตเฟอร์ขึ้นร้องเพลงหรือยังครับ” ผมถามครูลินดาปนด้วยอาการหอบเหนื่อยจากการวิ่งมาจากที่จอดรถ
“ยังคะเขาขอเลื่อนออกไปก่อนคงรอครูนะคะ....หายไปไหนมาคะครูเขม” ครูลินดาถามผม
“ผมเอาเอกสารเรื่องการขอทุนไปยื่นศาลากลางนะครับและ..แวะทานข้าวด้วยนะครับ” ผมตอบครูลินดาเธอก็พยักหน้าเบาๆ ผมเห็นคริสโตเฟอร์นั่งอยู่ ผมก็ยื่นโบกมือให้เขา คริสโตเฟอร์หันมามองผมทำท่าทีดีใจ
“คราวนี้ถึงคิวเราแล้วคริสโตเฟอร์” พิธีกรบนเวทีเรียกนายคริสโตเฟอร์ เขาก็หยิบกีตาร์ขึ้นไปด้วย ผมไม่เห็นเขาเล่นนานแล้วนะกีตาร์นะ คริสโตเฟอร์ขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ ทุกคนก็เงียบกันหมด ผมเองก็ยืนลุ้นด้วยรอบนี้ผมไม่ได้เป็นกรรมการให้คะแนนมีครูอรุโณทัยและครูสมชายและครูถาวร คริสโตเฟอร์กำลังแต่งสายกีตาร์
“สวัสดีครับ ผมนายคริสโตเฟอร์ แม๊คกินสัน เป็นตัวแทนม.4/2 จะออกมาร้องเพลง Thinkng out loud เพลงนี้ผมไม่เคยร้องมก่อนเลย ปกติไม่เคยร้องเพลงสากล เพลงนี้เป็นเพลงแรก เชิญรับชมและรับฟังได้เลยครับ” คริสโตเฟอร์พูดออกไมล์และเขาก็เริ่มเล่น
http://www.youtube.com/v/NW8iu7KB5cA
“วี้ดวิว” แค่เสียงกีตาร์ก็มีคนโห่แล้วเพราะว่ามันเพราะมาก และทันทีที่เขาขึ้นประโยคแรกทุกอย่างเงียบทันที ผมยืนกอดอกฟังเพลงที่เขาบอกว่าไม่เคยร้องมาก่อนมันฟังเหมือนเขาร้องมาหลายครั้งแล้วนะเพราะไม่ว่าจะสำเนียงคีย์แทบไม่มีผิดเพี้ยนเลย
“ครูเทรนดีนะคะ นี้ขนาดครั้งแรกของเขาที่ร้องเพลงสากลเขายังทำได้ขนาดนี้ ...พี่เชื่อแล้วคะว่าครูเก่งจริงๆ “ ครูสสุมณฑาหันมาพูดชมผม ผมเองก็ภูมิใจในตัวเขามากจริงๆ นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเขา เขาบอกว่าเกลียดภาษาอังกฤษไม่อยากเรียนไม่อยากสนใจไม่อยากพูดไม่อยากฟังแต่วันนี้เขาก้าวกระโดดไปเร็วจริงๆ คริสโตเฟอร์ร้องจนจบเพลง ผมรู้ความหมายของเพลงมันมีความหมายที่ดีมากมาก นี้เขาตั้งใจร้องเพลงนี้ให้ผมด้วยใช่ไหม เสียงตบมือดังสนั่นห้องประชุม
“เอาละครูจะปล่อยให้ไปพักดื่มน้ำ ปัสสาวะกันได้”
“ฮาๆ “ นักเรียนพากันหัวเราะตรงดื่มน้ำ ปัสสาวะนี้แหละ
“แม้..พวกเธอนี้ ..ไปพักดื่มน้ำและ ไปเข้าห้องน้ำกันให้เรียบร้อยก่อนจะมาฟังคะแนนว่าห้องไหนได้รางวัลปีนี้และทำพิธีปิดสัปดาห์ภาษาอังกฤษ “ ครูสมชายพูดออกไมล์ ผมเห็นนายกายเดินออกไปพร้อมกับอั๋นแต่ไม่มีนายเอก ผมคิดว่าคงแตกหักเพราะนายเอกไปรับผิดชอบกี้แล้วแหละ
“กาย” ผมเรียกนายกาย เขาถอนหายใจก่อนจะหันมามองผมแบบไม่สบอารมณ์หนัก
“คราวนี้เธอรู้ใช่ไหมว่า ครูไม่ได้บวกคะแนนพิสวาสใดๆ เขาทำได้ด้วยตัวของเขาเอง...นายคริสโตเฟอร์นะ” ผมพูด นายกายก็รีบเดินออกทันที
“ทำไมพี่มาช้าจังอะ” เสียงมาจากด้านหลังบ่งบอกได้ว่ากำลังงอน ผมหันมามองหน้า คริสโตเฟอร์
“พี่ขอโทษ...แต่..พี่ภูมิใจในตัวเรานะคริสทำได้ดีมากวันนี้...”
“รู้มั้ยว่าผมตั้งใจร้องเพลงนี้ให้พี่เขมนะ..ผมได้ยินตอนที่ดีเจคลื้นวิทยุหนึ่งเปิดนะ...และความหมายมันก็ดีโดนใจอะ..รักไปจนแก่แต่จะทำให้ความรักนั้นหวานชื้นเหมือนตอนรักกันใหม่ๆ” คริสโตเฟอร์พูด ผมมองคนตรงหน้าพยักหน้าเบาๆ
“คืนนี้ต้องให้รางวัลผมนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดผมก็ยืนอมยิ้ม
“แน่นอนพี่มีรางวัลให้และถ้าได้ที่หนึ่งด้วยยิ่งมีเบิ้นสอง” ผมบอกคนตรงหน้าเขาก็หยักคิ้วให้ผม
“ไปหาเพื่อนได้แล้ว...และพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านกันนะพี่อยู่เวรโรงเรียนและวันอาทิตย์เราก็ไปเรียนพิเศษ” ผมบอกคริสโตเฟอร์
“เรากลับวันไหนอะพี่เขม”
“วันจันทร์หยุดนี้”
“คืนวันอาทิตย์เราไปนอนแค้มป์กันนะพี่เขม พวกไอ้อาร์ทมันชวนนะ...บรรยากาศดี้ดี..น่า....” คริสโตเฟอร์พูด หยักคิ้วคิดทะลึ้งแน่ๆ เลยเอนตัวเข้ามาหาผมเหมือนจะกระซิบแต่
“โอ้ยยย” ร้องลั่นไปเลย ผมหยิกพุงเข้าไปหนึ่งทีและรีบเดินออก เด็กอะไรนะทะลึ้งตลอดเวลาแถมยังชวนให้ผมเป็นไปด้วยอีกนะ
“หยิกผมทำไมอะครู” คริสโตเฟอร์เดินทำหน้าเง้างอนมาหาผม
“ก็นายทะลึ้ง...รักษาสภาพหน่อยเธอเป็นนักเรียน” ผมหันมาพูดเชิงดุกับคนที่เดินตามผมต้อยๆ
“ผมทะลึ้งตรงไหน...บรรยากาศหน้านอนดูดาวเพราะตรงนี้เป็นทุ้งกว้างต่างหาก...ครูคิดเองหรือเปล่าที่ว่าทะลึ้งนะ” นายคริสโตเฟอร์พูด
“นายนี่นะ...ไปหาเพื่อนได้แล้ว” ผมพูดยิ้มๆให้คริสโตเฟอร์
“ตกลงไปนะผมจะได้บอกไอ้อาร์ท”
“อืม” ผมตอบคริสโตเฟอร์ ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงร้านขายน้ำของโรงเรียน วิ่งไปเล่นกับเพื่อนๆ บางที่ก็ใจหายนะถ้าคริสโตเฟอร์ต้องไปเรียนที่อื่นก่อนเพื่อนและเพื่อนอย่างโป้ง ปันปัน อาร์ทและโจ้ เรียกได้ว่าเพื่อนตายเลยก็ว่าได้แม้ว่าจะอยู่คนละห้องก็ตาม แต่ด้วยความสามัคคีจากการที่พวกเขาคลุกคลีเล่นบาสเกตบอลด้วยกัน
ผลคะแนนการแข่งขันออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ม.4/2 ปีนี้ได้คะแนนไปหลายอย่าง แข่งขันตอบปัญหา แข่งขันร้องเพลงและแข่งขันเล่านิทานภาษาอังกฤษ ทุกคนดีใจกันใหญ่โดยเฉพาะคริสโตเฟอร์ ตั้งแต่เขาได้เข้าเรียนมาไม่เคยร่วมกิจกรรมวิชาการเลยมแต่เล่นบาสเกตบอลเท่านั้นเองนี้ผมก็เลยต้องพากันไปทานข้าวข้างนอก มีโป้งและปันปัน อาร์ทและโจ้และแก้มอีกคนผมเลี้ยงขอบใจที่ช่วยให้ผมหาเหตุผลปกป้องโป้งกับปันปันไว้ได้พอทานเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน อาร์ทและโจ้อาสาไปส่งแก้มที่บ้านให้ ส่วนโป้งและปันปันก็กลับบ้านพักตัวเองพรุ่งนี้ทั้งคู่จะกลับบ้านกัน ที่จริงจะกลับกันคืนนี้แต่ผมไม่แนะนำเพราะว่ามันค้อนข้างมืดและอันตรายในการขับรถ
“ครูเขมครับ” โป้งเรียกผมและส่งกล่องที่ผมสั่งไว้ใส่มือผมก็รีบเก็บใส่กระเป๋ากางเกงทันที
“ขอให้สนุกนะครับครู....” โป้งตะโกนบอกผมและหันหลังเดินขึ้นบ้านพักกับปันปันไป ผมก็เข้ามานั่งในรถ คริสโตเฟอร์มองผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จนรถเก๋งขับมาจอดที่บ้านพักต่างพากันเดินขึ้นบ้าน
“พี่เขมไหนรางวัลอะ” คริสโตเฟอร์ถามผมขณะที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมเดินเข้าไปทางด้านหลังพร้อมกับสวมกอดเขาจากด้านหลัง ผมฝังจมูกลงที่ซอกคอ
“เอาเลยเหรอ...”ผมถามปลายจมูกก็ซุกไซ้ไปทั่วจนคนตรงหน้าผมเริ่มเคลิ้ม มือผมก็เอื้อมไปดึงชายเสื้อในกางเกงนักเรียนออกมา คนที่ยืนอยู่เอียงใบหน้ามาหาผม ผมก็ประกบปากจูบทันที คริสโตเฟอร์หมุนตัวมาหาผม ช่วยปลดกระดุมเสื้อให้ผม
ผมก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนคนตรงหน้าเช่นกัน บทรักเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ กางเกงนักเรียนล่วงลงไปอยู่พื้น ผมรีบพลิกให้คริสโตเฟอร์ลงไปนอนที่เตียงเขาก็จัดการสะบัดกางเกงนักเรียนออกไปให้พ้นทาง ส่วนผมก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกอย่างรวดเร็วและปลดเข็มขัดกางเกงสแล๊คตัวโปรดและถอดมันออกไปอย่างรวดเร็ว
“หมับ” ผมรีบขึ้นไปค่อมร่างคริสโตเฟอร์เอาไว้ ประกบจูบริมฝีปากหนาอวบอิ่มนั้นทันที มือก็จับแขนคนที่นอนอยู่เบื้องล่างขึงไว้ ปากก็ไซ้ไปทุกซอกทุกมุมจนคนที่นอนถึงกับดิ้นส่ายไปมา
“นี้คือรางวัลผมเหรอพี่เขม”คริสกระดกหัวขึ้นมาถามผม ขณะที่ผมกำลังไล่ไปจนถึงหน้าท้องของเขาผมก็ดึงกางเกงยืดปราการสุดท้ายออกไปเผยให้เห็นแกนกายที่แข็งรออยู่ภายในตั้งแต่ผมเริ่มเร้าโรมแล้วซินะ
“ใช่...นี้แหละรางวัล...พี่จะจัดให้ถึงใจเลย” ผมพูดและดันคนที่นอนกระเทิบไปกลางเตียง ผมจัดการแกนกายที่แข็งชูชันรอรับริมฝีปากบางๆของผม ผมเหลือบตาขึ้นไปมองคริสโตเฟอร์กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขกับรสลิ้นที่ผมปรนเปรอให้ ผมหยุดทำและผมก็แหวกขาของคริสโตเฟอร์ออก ไม่ได้ล้างให้นานแล้วซินะ ผมก็จัดการล้างตู้เย็น
“อ๊ะ..พี่..เขม..อ๊าห์..” คริสโตเฟอร์สะดุ้งสุดตัวและทำท่าจะดันตัวออกแต่ผมยึดไว้และจัดการเกร็งลิ้นให้แข็งเพื่อทำการล้างตู้เย็นให้คนที่นอนเขาดิ้นส่ายไปมา
“โอ้ว...ซี้ด...พี่เขม...เสียว...อื้มมมมม”
“อย่าดิ้นซิที่รัก...อีกนิด..” ผมพูดและขำคนที่ดิ้นยันตัวจะหนีผมเพราะทนไม่ไหว ผมทำการล้างตู้เย็นอยู่พักหนึ่งถึงได้หยุด มองคนที่หน้าตาเหยเก พอผมหยุดเขาก็นอนแผ่หายใจหอบพร้อมกับกระดกหัวขึ้นมามองที่ผม
“พี่ทรมารผมชัดชัดเลยอะ” คริสโตเฟอร์พูดปนหัวเราะ ผมเลื่อนตัวขึ้นไปหาเขาและจัดการลุกไปหยิบเจลหล่อลื้นกับถุงยางมาสวมใส่ ผมเดินกลับไปที่ตรงปลายเท้าของหนุ่มที่นอนรอผมอยู่ จัดการจับขาตั้งขึ้น และผมก็ใช้นิ้วสอดใส่เข้าไป
“อู้ยยยย” เสียงครางออกมาทันทีที่นิ้งสำผัสด้านใน
“อ๊ะๆ ..พี่เขม..” ผมเพิ่มเป็นสองนิ้วและสามนิ้ว ขยับเข้าออกจนเริ่มรู้สึกว่าเขาพร้อมแล้วที่รับของผม ที่พองโตแม้จะไม่ใหญ่มากก็ตามแต่ความยาวนะสู้ได้อยู่แล้ว ผมจัดการขึ้นไปนั่งยองๆ และสอดสิ่งนั้นเข้าไปทันที ช้าๆ เนิบๆ คนที่นอนอยู่ถึงกับจิกผ้าปูที่นอนและผมก็ดันพล้วดรวดเดียว
“อ๊ะ...พี่เขม...ซี้ด...” เสียงครางเริ่มดัวขึ้นเรื่อยเมื่อผมเริ่มขยับตัวและเร่งสปิดเร็วขึ้น จนเริ่มเริ่มคุ้นเคยผมก็นำแกนกายของผมไปสอดใส่ค่อยๆดันเข้าไปที่ละน้อย คนที่นอนก็ทำหน้าตาเหยเกไป ไม่นานก็เข้าไปจนสุดผมก็จัดการจับขาให้มาที่ขอบเตียงและก็ซอยไม่ยั้งเลย
“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...พี่เขม...อู้ยย...” เสียงร้องครางไม่ขาดสายของคนที่นอนและผมก็พลิกร่างนั้นให้อยู่ในท่าโกงโค้งแบบท่าหมาและสอดใส่เข้าไปอย่างรวดเร็ว
“ชอบไหมที่รักนี้พี่กำลังให้รางวัลอยู่นะ” ผมพูดไปซอยไปด้วย
“ก็ชอบนะซี้ด..แต่ถ้าพี่ให้ผมกดนะ...ผมจะแฮปปี้กว่านี้...อ๊ะ...อ๊ะ...ซี้ด...โอ้ว..พี่เขม....จะไม่ไหวแล้วอะ”
“จริงเหรอ..ปล่อยเลย...พี่ยังอีกยาวไกล” ผมพูดคนที่นอนกระดกหัวขึ้นมามอง ผมหยักคิ้ว
“อย่าบอกนะว่าพี่เอาผมคืนวันนั้นนะ”
“อืมม...” ผมพยักหน้าก็อยากใช้ตัวช่วยนิ ต้องเจอเหมือนกันและไม่นานคนที่นอนก็พุ้งเต็มหน้าท้องตัวเองและของผมเช่นกัน ผมจัดการให้เขาได้พักแปบหนึ่งและก็ต่อเลยและสุดท้ายผมได้กดไปสามยก ตอนแรกนึกว่าจะแค่สองยกแต่นี้กดไปสามเลย ทำเอาคนที่โดนกดหลับปุ๋ยไปเลย ส่วนผมเองก็ยังนั่งเช็คอิเมลและเปิดหาดูแนวขอสอบ GED ให้คริสฝึกทำข้อสอบ
Rrrrrr มือถือผมดังขึ้น ผมหยิบมาดูเป็นเบอร์ของพี่ก้อง ไม่ได้คุยกันนานเลย พี่ก้องบอกว่าไปแม่ทัพภาคไปประชุมประเทศเพื่อนบ้าน นี้คงเพิ่งจะกลับมา
“สวัสดีครับพี่ก้อง” ผมกดรับสาย
“เป็นไงบ้างเขม...ความรักหวานชื้นเลยอะดิไม่โทรมาปรึกษาพี่เลยนะ” พี่ก้องมาพอรับสายได้ก็แซวทันทีเลย
“ก็เห็นพี่ก้องบอกว่าไปกับท่านแม่ทัพภาคผมเลยไม่อยากโทรไปกวนนี้ครับพี่ชาย...ว่าแต่พี่กลับมาแล้วเหรอ”
“กลับมาได้สองวันแล้วยังยุ่งๆอยู่กำลังจะย้ายที่ตั้งฐานนะ....”
“พี่นครินทร์เป็นยังไงบ้าง” ผมถามถึงพี่นครินทร์
“สบายดีนี้รินทร์เพิ่งจะกลับบ้านเพราะว่าที่บ้านให้กลับไปเตรียมงานที่จริงที่บ้านให้เขาย้ายกลับตั้งแต่ต้นเดือนแล้วแหละแต่..”
“พี่รินทร์ไม่อยากกลับบ้านเรียกได้ว่าไม่อยากไปเห็นงานแต่งตัวเอง”
“อืม..เห็นแบบนี้ดื้อเงียบเหมือนกัน” พี่ก้องพูดป่นหัวเราะ
“พี่ก้องเสียใจไหม...ผมถามตรงๆ”
“เสียใจดิเจอคนที่ใช่แต่ดันเจอในเวลาที่ผิดทำไงได้ละวะเขม” พี่ก้องพูด ผมไม่อยากจะคิดเลยถ้าเป็นผมละจะเข้มแข็งได้เท่ากับพี่ก้องไหมคงทำไม่ได้แน่ๆ
“พี่ก้อง..พี่ก้องรู้เรื่องพี่ต้นไหม...ตอนสมัยที่พี่ต้นเรียนมหาวิทยาลัยนะ” ผมถามพีก้อง พี่ก้องเงียบไปสักครู่
“ถามทำไมละเขม” พี่ก้องถามผมกลับ
“คือเออ..ผม...ไปซ่ากับกลุ่มเด็กแว้นที่จะทำมิดีมิร้ายนักเรียนของผมจนได้แผล”
“อ้าวเฮ้ย!...เขาให้ไปเป็นครูนะไม่ได้ให้ไปเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏ์ หาเรื่องชัดชัดเลยนะเรานะ” พี่ก้องอีกคน เป็นน้องคนเล็กนี้โดนพี่บ่นจนเป็นเรื่องปกติของผม
“พี่ก้องอะ..ผมก็ช่วยได้เล็กๆน้อยแต่พอดี..มีพระเอกขี่ม้าขาวไปช่วย..คริสโตเฟอร์นั้นแหละเลยได้มาแค่แผลมีดคัทเตอร์บาดและผมก็ไปทำแผลที่โรงพยาบาล เมื่อวันจันทร์นะพี่ก้องผมไปล้างแผลมาผมเจอคุณหมอภาคิไนย์”
“เขารู้จักกับพี่ต้นและวันนี้เขาก็นัดผมออกไปคุยนะพี่ก้อง” ผมพูด
“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะพี่ก้องว่าพี่ต้นจะ”
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่ต้นเป็นไหม ..หรือเขาอาจจะเรียกเสือใบมั้ง ก็พี่ต้นเขามีแฟนเป็นผู้หญิง เขมก็รู้นิ “
“พี่หมอด้าเขายังรักพี่ต้นอยู่นะพี่ก้อง”
“เขาแต่งงานแล้วนี้ หลังจากที่พี่ต้นแต่งไม่กี่เดือนหรอก...และพ่อเขาเองก็เป็นคนเรียกพี่ต้นเข้าไปคุยนะเขมให้เลิกยุ่งกับลูกชายเขาลูกชายเขาต้องแต่งงานกับหุ้นส่วนใหญ่โรงพบาบาลมีชื่อในกรุงเทพและพี่ต้นก็เพิ่งจบปริญญาโทก็ได้งานที่กระทรวงและพี่ต้นก็ไปสอบปลัดตอนที่พี่ต้นอายุ27ปีนายก็เริ่มคบณัฐกานต์แล้วและไปอยู่หอด้วยกัน” พอพี่ก้องเล่าผมก็ถึงบางอ้อเลยทันที ถ้าผมเป็นพี่ต้นผมก็ยอมถอยแหละถ้าพ่อแม่ขอร้องให้เลิกยุ่ง
“แต่หมอด้านะเขาแอบไปหาพี่ต้น ตอนนั้นเกศรินทร์เพิ่งจะท้องได้ไม่กี่เดือน...และเกศรินทร์ก็จับได้ว่าพี่หมอด้าที่เป็นเพื่อนสนิทพี่ต้นนะไม่ได้เป็นแค่เพื่อน...และพี่ต้นก็สอบติดพ่อดี” ผมคิดว่าเหตุผลของพ่อพี่หมอมีส่วนให้พี่ต้นตัดสินใจแต่งงานกับพี่เกศรินทร์
“พี่ต้นเขาทำข้อตกลงกับเกศรินทร์ว่าเลิกติดต่อหมอด้าและย้ายไปประจำที่เขาใหญ่บ้านเกิดตามที่พ่อของเกศรินทร์ พี่ต้นไม่อยากให้หมอด้าต้องกระทบกระเทือนในวงสังคม”
“เพราะเหตุผลนี้ด้วยใช่ไหมพี่ก้องที่พี่เกศรินทร์เกลียดผมมาก”
“อืม...มีส่วน...นางหาเรื่องใส่ตัวเองที่จริงพี่ต้นนะบอกให้นางไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่แต่นางไม่ยอมและนางก็วางยาพี่ต้นแทบครอบครัวจับได้ว่ามีอะไรอะไรกับพี่ต้นก็บังคับให้แต่งงานกันโดยเหตุผลคิดว่าพี่ต้นจะช่วยเหลือเขาพวกธุรกิจผิดกฏกหมายได้แต่...พี่ต้นไม่ช่วยอะไรเลย” พี่ก้องบอกผม
“พี่ต้นก็คงคิดว่าไหนๆก็ต้องรับผิดชอบนางแล้วเลยปล่อยให้มีเอิร์ธไงแต่เกศรินทร์ก็หัวอ่อนเกินไปโดนครอบครัวปั่นหัวแบบนั้นเพราะพี่ต้นไม่ช่วย...และยิ่งนับวันปัญหาก็ยิ่งกว้างขึ้นเขม”
“คราวนี้รู้แล้วซิว่าที่จริงๆ ไม่ใช่เพราะเขมหรอกที่ทำให้ครอบครัวพี่ต้นมีปัญหามันผิดตั้งแต่เกศรินทร์อยากได้พี่ต้นมากจนกไม่มองหน้ามองหลังต่างหาก” พี่ก้องพูด
“แล้วนี้เราให้ข้อมูลพี่ต้นไปหรือเปล่าเขม”
“ไม่กล้าหรอกพี่ก้อง”
“ดีแล้วแหละ...ให้เขาพยายามหาเองถ้าเขายังรักพี่ต้นหรือไม่ถ้าเขาคู่กันจริงก็คงหากันเจอได้เองไม่ยากหรอกเขม...แต่พี่เดาได้ว่าพี่ต้นไม่ยอมกลับไปเป็นเหมือนเดิมแน่ๆยิ่งมีเอิร์ธด้วยยากวะเขม” พี่ก้องพูดผมพูด ผมก็คิดแบบนั้นแหละพี่ต้นรักเอิร์ธมากคงกลัวว่าจะกระทบกระเทือนกับเอิร์ธอีก
“แล้วนี้แฟนเราไปไหนละ” พี่ก้องถามผม
“หลับ”
“อ้าวเหรอทำไมนอนเร็วจัง”
“เพลียนะ”
“จริงดิ...แม้จะคุยว่ามีดีอะดิ...ครูเขม”
“ก็นิดนึงนะไม่อยากคุยมาก...ว่าแต่พี่ก้องเมื่อไหร่จะกลับอะ...คิดถึง”
“น้องชายพูดแบบนี้อยากกลับซะอาทิตย์หน้าเลยวะแต่ไม่ได้หรอกคงอีกสามสี่อาทิตย์นะเขมและแม่ก็คงไปช่วยพี่ต้นดูแลเจ้าเอิร์ธอีกรอให้พี่ต้นพาเอิร์ธไปเที่ยวกรุงเทพฯแล้วค่อยไปจะได้พร้อมหน้าพร้อมตากันวะเขม” พี่ก้องพูด ผมก็ว่าจริงๆ
“ก็ดีเหมือนกันนะ....พี่ก้องแค่นี้ก่อนนะ...ตัวดีตื่นนอนแล้ว...ผมคงจะทำอะไรให้กินก่อน...พี่ว่างแล้วโทรหาผมบ้างนะพี่ก้อง ....และอย่าลืมดูแลตัวเองนะ....ที่จริงๆอยากให้พี่ย้ายกลับมาอยู่ที่ที่ไม่ต้องเสี่ยงแบบนั้นเลยแต่พี่คงจะ”
“ไม่ละเขม...คนจะตายอยู่ที่ไหนก็ตาย สู้ตายแบบมีศักศรีดีกว่าไหม..ไหนไหนก็เลือดทหารแล้ว..”
“พี่ก้องห้ามพูดแบบนี้อีกนะ...ผมยังทำใจไม่ได้อยู่ดีไม่อยากได้โล่เกียรติยศ ได้ได้คำยกย่องสรรเสริญหากต้องแลกกับพี่ชายทั้งคน”
“เขม...พี่มีดีพอตัวนะไม่งั้นจะอยู่มาได้ตั้งสี่ห้าปีแบบนี้เหรอ....แค่นี้นะพี่ก็ต้องออกลาดตะเวรแล้วเหมือนกัน...ดูแลตัวเองด้วยละเขม...ไม่ได้นานก็ได้เจอกันแล้ว...พี่เป็นห่วงเรานะ”
“ครับพี่ก้อง...บายครับ” ผมพูดและกดวางสายใจหายขึ้นมาซะเฉยๆอย่างนั้นนะ
“พี่เขมมีอะไรอะคุยโทรศัพท์แล้วทำสีหน้าแบบกังวลแบบนี้อะ...หาว!” คนที่ตื่นนอนหัวยุ่งเดินมากอดผมจากด้านหลังเอาคางเกยไหล่ผมไว้
“พี่คุยกับพี่ก้องนะ...พี่เป็นห่วงพี่ก้องยังไงก็ไม่รู้ซิคริส” ผมพูดกับคนที่ครึ้งหลับครึ้งตื่นเดินมาหาผม
“ว่าแต่เรานะหิวไหม...กินอะไรดีพี่ทำให้”
“ส่งสัยต้องไข่ลวกแล้วแหละ”
“อะไรกัน....นอนเฉยๆต้องกินไข่ลวกเลยเหรอ” ผมหันไปมองทำท่าจะหัวเราะคนที่กอดผมตายังปิดอยู่เลย
“พี่เขมไม่ต้องมาพูดเลยพี่เขมขี้โกงอะ....กดผมไปตั้งสามยก...ห้ามกินอีกนะ...ใครหามาให้นะจะเตะแม่งเลย” คริสโตเฟอร์พูด
“ไอ้โป้งใช่ไหมพี่เขม...เห็นนะมันมีลับลมคมในอะไรกับพี่นะ”
“หึๆ ...” ผมคำคนที่โดนผมเอาคืนหันเปิดตู้เย็นรินน้ำดื่มใส่แก้วมานั่งข้างๆ ผม
“ตกลงจะกินอะไรพี่จะได้ทำให้กิน...เออ..เอาง่ายๆนะ” ผมถามคริสโตเฟอร์
“เอามาม่าผัดขี้เมาดีกว่าอยากกินอะและพี่เขมกินอะไรยังอะ” คริสโตเฟอร์พูด
“ยังอะก็ก็เริ่มหิวนิดหน่อยแล้วละ”
“ผัดมาชามเดียวกินด้วยเลยนะผมหิวไม่มากหรอก”
“อืมก็ได้..” ผมพูดและจัดการลุกไปเตรียมหันผัก หันพวกหมึกกุ้งที่มีก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ค้างตู้เย็น วันนี้ผัดขี้เมาทะเลซะเลย โดยมีผู้ช่วยจอมจุ้นวุ่นวายข้างๆ ยังไม่ทันเสร็จก็พยายามจะตักชิมซะแล้ว
“เพี๊ยะ!” เสียงผมตีที่หลังมือหนุ่มน้อยจอมซนของผม
“อิ้ว!” เสียงร้องและสะบัดมือแต่ไม่เช็ดหรอกเดี๋ยวก็เอาอีก แต่มันก็ทำให้บนหน้าที่แฝงความกังวลเรื่องพี่ชายทั้งสองของผมมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาได้ ชีวิตผมเหมือนได้กลับไปสู่รักแรกอีกครั้ง เราหยอกล้อเล่นกันเหมือนวัยแรกรุ่นสำหรับผมนะแต่คริสโตเฟอร์นะเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย
“คริส...ไม่คิดว่าพี่แก่ไปเหรอ...”
“ห่างกันกี่ปีเองอะ...เดือนหน้าผมก็ 18 แล้วพี่เขมก็แค่ยี่สิบหก แค่แปดปีเอง” คริสโตเฟอร์พูดขณะที่กำลังใช้ซ้อมหมุนมาม่าผัดทานอยู่
“ตั้งแปดปีเลยนะ”
“ความรักไม่ขึ้นกับอายุ ความรักนะมันขึ้นอยู่กับหัวใจต่างหาก ถ้าพี่เลิกมองตัวเองทุกอย่างก็จะไม่มีกับเราถูกต้องมั้ยอะพี่เขม...และ...พี่คือคนทีคนที่ใช่สำหรับผมแต่ผมดันมาเกิดช้าไปเท่านั้นเอง”
“รู้ไหมพี่เขมว่าตั้งแต่ผมได้เจอพี่...ผมได้เติมเต็มหลายสิ่งที่หายไป…ผมไม่มีพี่ชายน้องชายพี่ก็เป็นพี่ชายให้ผม ผมไม่มีพ่อพี่เขมก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ทำหน้าที่แทนพ่อผม คอยสอนผม พี่เขมเป็นครูผู้ให้ความรู้ผมช่วยให้ผมไม่หลงทางไปไกลกว่านี้และที่สำคัญ...”
“เป็นคนรักที่ดีที่สุดเท่าผมเคยมีมาเลย” ผมยิ้มตรงประโยคนี้แหละคริสโตเฟอร์ยื่นหน้าและใช้ริมฝีปากโลมเลียริมฝีปากบางๆของผมเล่น
“พี่เขมพ่อตอบอิเมลพี่เขมบ้างหรือเปล่า” จู่ๆ คริสโตเฟอร์ก็ถามผมเรื่องนี้
“ตอบมาแต่เขาไม่แน่ใจในตัวพี่ เขาถามพี่ว่าพี่รู้ได้ยังไงว่าเขากำลังตามหา ครอบครัวและพี่ก็ส่งอิเมลกับจดหมายที่เขาเขียนหาพ่อของพี่ พี่หวังว่าเขาจะเชื่อและไว้ใจพี่” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้าเบาๆ
“ขอบคุณนะครับพี่เขมทุกเรื่องที่พี่ทำให้ผมนะ....บางครั้งผมก็เฝ้าถามตัวเองนะว่านี้ผมฝันไปหรือเปล่าที่มีคนตั้งใจทำให้ผมได้ขนาดนี้”
“พี่เขมชอบผมตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอผมแล้วใช่มั้ย” คริสโตเฟอร์ถามผม
“พล้วด!” น้ำที่ผมกำลังดื่มลงคงไปถึงกลับพุ้งออกมาทันที
“ผมรู้นะว่าพี่มองผมตอนพี่กำลังจะกลับเข้าบ้านพักไปนะแต่พี่กำลังคิดว่าว่าแก้มนะคือแฟนผม” คริสโตเฟอร์พูดผมก็ต้องหันหน้าหนี
“และลูกฟุตบอลนะผมตั้งใจเตะมาลงที่หน้าบ้านพี่แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกือบโดน..เขานะ..” คริสโตเฟอร์พูดผมก็ว่าแล้วมันค่อนข้างจะไกลกันขนาดนั้น
“ทำไมละ..” ผมถามคริสโตเฟอร์
“ไม่รู้ซิ...มันรู้สึกตั้งแต่ตอนที่ผมแกล้งชนพี่แล้วอะ..และผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่าง...ณัฐกานต์จะเป็นแฟนพี่เลยอยากมาดูให้เห็นกับตาอีกครั้ง”
“และสิ่งที่ผมเสียใจมากวันนั้นผมผลักพี่เขม...ผมไม่ตั้งใจ....”
“เอานะมันผ่านมาแล้วคริส...พี่เชื่อว่าคริสไม่ได้ตั้งใจ..พี่เชื่อเพราะว่าสายตาที่รู้สึกผิดแบบนั้น” ผมพูดและใช้อุ้งมือประคองใบหน้านั้นอย่างถนอม
“ช่วยพี่เก็บล้างและจะได้นอนกันได้แล้วนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้วนะ..อย่านอนดึก”
“ปกติศุกร์ เสาร์และอาทิตย์ นี้พวกผมนอนกันเกือบตีหนึ่งและยิ่งไปผับด้วยนะเกือบสว่างอะพี่เขม”
“ตอนนี้ไม่ได้แล้ว...ถ้าไม่นอนเดี๋ยวพี่กล่อมนะ...ยายังเหลือ” ผมพูด คนที่จูบผมอยู่ถึงกับผะออกทันที
“พอแล้ว...เดี๋ยวระบบ”
“ฮาๆ ...ไปช่วยพี่ล้างเลย...” ผมก็ช่วยกันล้างทำความสะอาดและจัดการเข้าห้องนอนผมก็อ่านบทความให้คริสโตเฟอร์ เกี่ยวกับอเมริกาเพื่อจะใช้ในการสอบ อ่านไปอ่านมาหันมามองอีกทีพ่อตัวดีผมหลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้วผมจึงหยุดอ่านและห่มผ้าให้
“ใช่พี่ยอมรับว่าพี่รู้สึกสะดุดเราตั้งแต่ที่เราแกล้งชนพี่แล้วแหละ...นั้นแปลว่าพี่นอกใจณัฐกานต์ก่อนเหมือนกันคริส” ผมพูดพร้อมกันก้มลงหอมแก้มและเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง หมดไปอีกวัน เดือนครึ้งแล้วซิ ที่ผมเป็นครูที่นี้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายแต่มันทำให้ผมและคริสโตเฟอร์แกร่งขึ้น
-------------
-
พี่เขมให้รางวัลกันจนถึงใจ
ส่วนคู่พี่ต้น ถ้าถึงเวลาคงได้เจอกันนั้นแหละ
-
นังเจ้เกศคงได้เวลารัลกรรมละรอมานานแล้วเตรียมประหาร :beat: :beat: :z6: o13
-
:o8: :o8: โดนไป 3 รอบแหนะ หึหึหึ
เกศรินทร์ต้องโดนตบเพราะมันทำตัวเยี่ยงนี้
-
:L2:
-
ทั้งพี่ต้น พี่ก้อง ต่างก็มีมาม่าเรื่องรักจะสมหวังหรือเปล่านะ
ครูเขมกับคริสเองก็ต้องระวังกายเอาไว้นะ ไม่รู้จะหาเรื่องราวอะไรมาให้อีก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้น่ารักกันจนเลือพุ่งเลย 556 :haun4: :haun4: :haun4:
เกศนี่แย่จริงๆ ถึงกับวางยาต้น รู้ทั้งรู้ว่าเค้าชอบผู้ชายอยู่ยังจะมาเอา แถมยังมารังเกียจอีก ยังจะหวังให้เค้าช่วยครอบครัวทำผิดกฎหมายอีกนะ คิดได้เนอะ :angry2: :angry2: :angry2:
-
เมื่อวานพาคริสโตเฟอร์ไปเรียนติวกับเกรทและแกรนด์ เกรทมันก็ลองให้คริสโตเฟอร์เฟอร์ทำข้อสอบดูผลปรากฏว่าผลคะแนนเป็นที่น่าพอใจแต่ผมอยากให้เขาฝึกฝนมากกว่านี้อีก อยากให้ได้คะแนนดีกว่านี้อีกหน่อยพอคริสโตเฟอร์เรียนพิเศษเสร็จผมกับคริสโตเฟอร์ก็เดินทางกลับโรงเรียนทันทีแต่ไม่ได้กลับไปปพักที่บ้านพักเลย ผมและคริสโตเฟอร์มีแผนจะไปนอนตั้งแค้มป์กัน ผมเองก็เลยต้องไปเอาเต็นท์ที่มีอยู่ไม่ได้ใช้งานนานแล้วตั้งแต่พ่อเสียไป คือเราจะมีแค้มป์ปิงกันบ่อยๆ บางที่ก็ไปกับเพื่อนๆของพ่อที่มาทำงานที่สถานทูตพาครอบครัวไปด้วยกัน
“พี่เขมเราแวะซื้อพวกของกินกันก่อนไหม” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมพยักหน้าว่าได้ซิ ผมเลยพากันเข้าไปเดินห้าง ห้างหนึ่งเพื่อลงไปแหล่งช๊อปปิ้งพวกอาหารและเครื่องดื่ม
“ให้ดื่มได้แค่พวกสปายนะคริสไม่ให้ดื่มเหล้าเด็ดขาด” ผมบอกเขาก็พยักหน้าว่าได้
“บาคาดี้ได้ไหมอะพี่เขมก็คล้ายๆกับสปายนั้นแหละ” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมหยักไหล่ว่าได้ ระหว่างที่กำลังซื้อนั้นหยิบนี้ใส่รถเข็น ผมเหลือบสายตาไปเป็น อันโก๊ะ และป๊อปปี้ เพื่อนสนิทของณัฐกานต์เขายืนมองผมอยู่ มีท่าที่กล้าๆกลัวๆจะเข้ามาทักผม ผมก็ยิ้มทักทายก่อน เขาทั้งคู่ก็เดินตรงดิ่งมาหาผมทันที คริสโตเฟอร์หันมามองและหยักไหล่ถามผมว่าใคร
“เพื่อนสนิทณัฐกานต์นะ” ผมกระซิบบอก
“หวัดดีจ๊าเขม....เป็นไงบ้างไม่เจอกันนานเลยนะ....เปลี่ยนไปเยอะ...เลยอะ” อันโก๊ะถามผม ป๊อปปี้ก็ส่งสายตาปิ้งๆ ใส่ผมเป็นปกติ แต่พอทั้งคู่หันไปเจอคริสโตเฟอร์ที่ยืนกอดอกมอง ทั้งคู่อ้าปากค้าง
“เพลี๊ยะ...นางปอป...เก็บอาการหน่อยเห็นไม่ได้เลยนะ...น้ำลายสอทันที” อันโก๊ะตีแขนป๊อปปี้
“แล้วหนุ่มคนนี้แฟนเหรอ...ที่...กานต์มันเหลาให้เราสองคนฟังนะ..” ป๊อปปี้ถามขึ้นตายังคงมองคริสโตเฟอร์เป็นมัน ผมหันมามองคนข้างๆ
“ใช่แล้วแฟนเราเองว่าแต่เป็นยังไงกันบ้างสบายดีไหม” ผมถามกลับจะได้ไม่เสียมารยาท
“แฟนหล่อน่ากินเนอะ...” อันโก๊ะพูดและส่งสายตาชะม้อยไปทางคริสโตเฟอร์
“พวกเราก็สบายดี...เรื่อยๆ..แบบว่าแรดไปเรื่อยๆ ...อะ...ตามประสาโสด...กระปริบกระปรอย..” อันโก๊ะพูด
“นี้ซื้อไปฉลองกันที่ไหนเหรอ” ป๊อปปี้ถามผม สายตามองไปที่ในรถเข็นพวกเครื่องดื่มขนมขบเคี้ยว
“ก็แบบว่าเราพยายามทำทุกวันให้เป็นวันวาเลนไทน์นะครับเลยฉลองกันถี่หน่อยนะครับ วันวาเลนไทม์ของเรามี 365 วันต่อปีนะครับ” คริสโตเฟอร์พูดพร้อมกันโอบเอวผม
“เริศค่ะ!..ของพี่มันไม่ได้มาทุกปีขนาดมีปีละครั้งนะ..เพราะวันวาเลนไทม์นี้เหมือนวันที่29 กุมภาพันธ์ ทุกสีปีมีครั้งค่ะ ...” อันโก๊ะพูด
“อิจฉาเนอะแก” ป๊อปปี้พูด
“เขามาฉลองกับพี่ทุกสี่ปีเลยเหรอครับ” คริสโตเฟอร์ถามกลับทันที
“เปล่าค่ะ..อายุเนื้อคู่พี่พระเจ้าให้มาสั้นปีสองปีก็ตายจากหายหัวนะคะ.เพราะมันมันไม่ได้ทำให้ทุกวันเป็นวาเลนไทม์เหมือนน้องสุดหล่อนี้คะมันเล่นทำเหมือนวันเชงเม้งมากกว่าวันวาเลนไทน์ซะอีก” อันโก๊ะพูด พวกนี้ส่วนใหญ่ชอบผู้ชายปากหวานก้นเปรี้ยวพอเป็นก็หลอกเอาเงินมากกว่าแต่เขาสองคนไม่แค่หรอกเพราะว่าถ้าจะมีแฟนเขาจะตั้งงบไว้เลยว่าแฟนคนนี้ใช้งบเท่าไหร่ถ้าทำท่าจะเกินงบก็รีบจบสถานะนั้นจึงเป็นเหตุให้วันวาเลนไทม์บางปีเหมือนวันเชงเม้งนั้นเอง
“แล้ว...กานต์เป็นยังไงบ้างละเขา...มีความสุขดีกับ..”
“ไอ้แม๊คนะเหรอ...อยากให้เราเล่าหรือเปล่าละเขม...โคตรแย่เลยอะ” อันโก๊ะพูด ผมหันมาเหล่มองคริสโตเฟอร์ ถึงยังไงความรู้สึกที่ดีก็ยังคงเหลือต่อกันบ้าง
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ผมถาม สองคนนั้นหันไปมองหน้ากัน
“กานต์มันไม่ได้ทำงานธนาคารแล้วนะ....ผู้จัดการเชิญมันออกไปแล้ว...” ผมก็เลิกคิ้วมองเพราะอะไรละ
“หลายเรื่องเลย...หนึ่งนะมัน...จับได้ว่าไอ้แม๊คนะไปติดไฮโซเงินหนามันเลยทะเลาะกันรุ่นแรงและไอ้แม๊คก็ออกจากบ้านหายหัวไปหลายวัน เรื่องที่สองก็ตามมาก็ไฮโซที่ไอ้แม๊คไปติดดันมาเปิดบัญชีให้แม๊คสาขาที่กานต์มันทำงานกานต์มันเลยมีเรื่องกับเขาจนหัวหน้าเรียกไปตักเตือนมันก็มีเรื่องกับหัวหน้าคนนี้หลายครั้งแล้วเลยได้ฤกษ์ลาออกอันนี้คือเหตุการที่สาม”
“แถมไอ้แม๊คก็หาเหาใส่หัวไว้ให้เยอะเลยเป็นหนีบัตรเครดิตมากมายจนใช้ไม่หมดและเงินที่มันผ่อนบ้านอีแม๊คก็ชิ้งหายไปไม่ไปให้เขามันดาวน์และผ่อนตั้งแต่อิแม๊คกลับมาเมืองไทยแล้วแหละตอนนี้ไม่มีแม้แต่ะเสาบ้าน....เพราะว่าเขายึดหมดทั้งเงินดงเงินดาวน์อันนี้นะเหตุการที่สี่” อันโก๊ะเล่าให้ผมฟังผมถึงกับชักสีหน้าเป็นกังวล ถึงยังไงสี่ปีมันก็มีสิ่งดีดีที่น่าจดจำร่วมกันและถึงจะเลิกกันไปแล้วความเป็นเพื่อนมันก็ยังคงอยู่
“แล้วตอนนี้ณัฐกานต์เขา”
“ไปอยู่กับพ่อแม่แล้วแหละตั้งแต่มีเรื่องคนที่ฝากงานให้ณัฐกานต์โทรไปบอกพ่อแม่มัน พ่อแม่กานต์เลยขึ้นมากรุงเทพ มาเคลียร์หนี้สินให้หมดและบังคับไปอยู่บ้าน” อันโก๊ะพูดผมพยักหน้าก็ดีนะ ไปอยู่บ้านต่างจังหวัดไปช่วยพ่อเขาทำฟาร์ม
“อโหสิกรรมให้มันไปเถอะนะเขม..นี้พวกเราก็รอให้วันหยุดยาวๆจะลงไปเยี่ยมมันหน่อยไม่รู้ลงแดงไปหรือยัง...เขมก็รู้นินางกานต์นะติดผับจะตายไป ไปอยู่ที่ไหนมันคงได้กระดิกตัวออกมาหรอกและยิ่งมีเรื่องแบบนี้เสด็จพ่อคงล่ามโซ่กับบ้าน” อันโก๊ะพูด ผมยิ้มๆ ผมว่าดีนะเพื่อณัฐกานต์จะคิดได้ว่าชีวิตกับธรรมชาติมันดีแค่ไหน ผมอยากให้ณัฐกานต์เปลี่ยนตัวเองไม่ใช่เพื่อผมหรือเพื่อใครแต่มันเพื่อตัวของเขาเอง ณัฐกานต์ติดชีวิตหรูๆ ยึดติดกับหน้าตาสังคมต้องเป็นที่หนึ่งต้องได้มาซึ้งอันหนึ่งถึงกับยอมแลกแม้กระทั้งศักดิ์ศรีตัวเอง
“เขมไม่โกรธณัฐกานต์แล้วแหละ”
“มันก็บ่นอยู่นะว่ามันนะเสียใจมากที่มันเสียคนที่รักมันที่สุดไปและเขมนะก็คงแค่เสียคนที่ไม่รักไป” อันโก๊ะ ผมหันมาคริสโตเฟอร์ที่ยืนกดมือถือเล่นทำเป็นไม่สนใจฟังอะไร
“ยอมรับว่าใช่...และเขมได้คนที่รักที่สุด...เขมคงกลับไปหาณัฐกานต์ไม่ได้แล้วเพราะว่าเขมเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมันแค่อยากมีแฟนอยากมีใครสักคนและเราสองคนก็ต่างทำเพื่อตัวเองกันทั้งคู่”
“เขมทำเพื่ออนาคตพยายามสร้างทุกอย่างบนรากฐานของความั่นคงแต่เขมก็ลืมไปว่าความสุขก็จำเป็น ส่วนณัฐกานต์ก็ทำเพื่อให้ได้สิ่งที่เขาคิดว่าดีที่สุดแต่มันได้มาแบบที่...เขมเองก็คงรับไม่ได้...แต่ความเป็นเพื่อนยังมีอยู่นะ”
“ว่างๆ รอให้คนข้างๆนี้สอบ GED เสร็จก่อนเขมจะจัดทริปไปเที่ยวแถวบ้านกานต์นะ ฝากบอกเขาด้วย...ว่าเพื่อนคนนี้เป็นห่วง” ผมพูด
“ถ้าอย่างนั้นเขมไปนะ”
“โชคดีนะเขม...โชคดีนะสุดหล่อ...น่ากินนะเรานะ..รู้อย่างนี้ไปเป็นคุณครูซะก็ดีจะได้เจอนักเรียนน่าสอนแบบนี้บ้าง!” อันโก๊ะพูดผมก็ดึงคนข้างเดินออกเขาหันมามองหน้าผมและกุมมือไว้เราเดินไปที่เคาเตอร์เพื่อชำระเงินด้วยกันและรีบนำของที่ซื้อไปใส่ไว้ที่รถและจะได้ออกเดินทาง
ผมขับรถไปด้วยความเงียบแม้เสียงดนตรีในรถก็ไม่มี ส่วนคนข้างก็เอาแต่กดเล่นมือถือ ผมเองก็ได้แค่ครุ่นคิดเรื่องที่ผมได้ยินเกี่ยวกับณัฐกานต์ ผมไม่ได้คิดว่าจะหวนกลับไปหาแต่ยังไงสี่ปีมันก็มีสิ่งดีดีที่น่าจดจำอยู่และผมเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้ณัฐกานต์ไปหาไอ้แม็คแบบเต็มตัวและทุ่มให้แม็คแบบเต็มที่โดนไม่กักไว้เพื่อตัวเองเรียกได้ถลำให้ไปจนเกือบหมด แต่ผมเองก็คงทำได้แค่เห็นใจคนเคยรักกันมาก่อน ผมคงไม่กลับไปหาแน่นอน หลายเหตุผลที่ผมทำใจรับไม่ได้แต่เหตุผลหลักที่สำคัญคือผมรักคนข้างๆจนหมดใจไปแล้วแต่จะว่าไป ตั้งแต่ออกรถมาคนข้างๆผมเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาเลย
“คริสเป็นอะไรไปทำไมเงียบจัง...” ผมถามคริสโตเฟอร์
“ไม่นิ...และที่ผมเงียบเพื่อว่าพี่กำลังตัดสินใจ” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันมาเหล่มองคริสโตเฟอร์ ก่อนจะเปิดไฟขอทางเพื่อนำรถเข้าจอดที่ข้างทางซึ่งผมดูแล้วปลอดภัยพอที่จะจอดเพื่อคุยกัน คริสโตเฟอร์หันมามองผมทันทีว่าผมนำรถเข้ามาจอดทำไม ผมปลอดเข็มขัดนิรภัยตัวเองออก ผมหันมามองคนข้างๆ เขาก็วางมือถือที่เล่นเกมส์อยู่ลง
“คริส..ที่เงียบนี้เรื่องณัฐกานต์ใช่ไหม...และทำไมพี่ต้องการเวลาในการตัดสินใจด้วยละ” ผมถามคริสโตเฟอร์
“ก็ผมเห็นสีหน้าพี่ดูเป็นห่วงเขามาก...และเขาก็...เคยเป็นคนที่พี่รัก” คริสโตเฟอร์พูดโดยไม่มองหน้าผมหันหน้าไปมองด้านนอกรถ
“พี่ยอมรับว่าพี่เป็นห่วงในฐานะเพื่อนในฐานะคนเคยรักกันพี่ยอมแต่ มันแค่สถานะเคย....มันไม่กลับมาเป็นสถานะอื่นได้อีกแล้วเพราะอะไรเราไม่รู้เหรอคริส” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขายังคงก้มหน้าลง
“พี่มีคนที่พี่รักแล้วและพี่ไม่ใช่คนที่จิตใจโลเล รักๆเลิกๆ...คริสไม่เชื่อใจพี่เหรอหึ!” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม เหมือนเด็กน้อยที่กำลังโดนดุ
“ผมรู้ว่าผมควรจะเชื่อใจพี่เขมแต่ผมก็แอบกลัว...ไม่ซิผมกลัวมาก...ยิ่งเห็นพี่ยังมีท่าที่เป็นห่วงเขาอยู่ผมยิ่ง”
“พี่กับณัฐกานต์จบแล้วก็คือจบและที่เป็นห่วงเพราะว่าตลอดสี่ปีนะยังมีอะไรดีดีเกิดขึ้นด้วยกันและความเป็นห่วงมันแค่สถานะเพื่อนแค่นั้นจริงๆ ...ไม่มีสถานะอื่นแล้ว...พี่มีแฟนแล้ว” ผมพูดคริสโตเฟอร์เงยหน้ามองผม
“ผมขอโทษพี่เขม...ผมแค่กลัวว่าพี่จะใจอ่อน..ผมกลัวเพราะว่าผมอยู่กับพี่แค่ปีเดียวระยะเวลามันสั้นกว่าแต่ผมยอมรับผมผูกผันกับพี่มากจนผมกลัวไปทุกอย่าง...และยิ่งเขากำลังลำบากแบบนี้ด้วย..ผมกลัวพี่จะไปหาเขา..ผมรู้ว่าผมควรจะเชื่อใจไว้ใจแต่มันก็ยังทำให้ผม..อดกลัวไม่ได้ผมกลัวเสียคนที่ผมรักที่สุดไป”
“หมับ...อุ๊บ” ผมนั่งฟังคนที่นั่งเงียบๆไม่พูดไม่จนนั่งเก็บอยู่ในใจมาตั้งนานตอนนี้พูดออกมาจนเกือบหมดแต่ผมเอี้ยวตัวไปและดึงคอเสื้อคนข้างเข้าหาผมและประกบปากจูบทำให้คนที่ถูกผมจูบเงียบไปได้หลายวินาทีจนผมถอนปากออกช้าๆ
“คราวนี้เชื่อใจพี่หรือยัง” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาก็ยกมือขึ้นมาแตะปากตัวเองเบาๆ
“ครับพี่เขม” คริสโตเฟอร์พยักหน้าตอบผมเบาๆ
“พี่รักเรามากนะพี่มองไปถึงอนาคตรไม่อย่างนั้นพี่จะวางหมากให้เราได้ขนาดนี้เหรอคริส”
“รักและเชื่อใจคือสิ่งสำคัญนะรู้ไหม” ผมพูดคริสโตเฟอร์ยิ้มให้ผมพยักหน้าเบาๆ
“หึๆ ...นั่งเงียบตั้งนานพอบทได้พูดนี้พูดซะเยอะเชียว” ผมหัวเราะคนข้างที่หยิบมือถือมาเล่นต่อ ผมก็ออกรถเพื่อจะได้รีบไปให้ถึงที่นัดหมายกันไว้ ที่ตะวันจะตกดินตอนนี้ก็เกือบจะสี่โมงกว่าแล้วด้วย ผมขับไปเรื่อยๆ เลี้ยวรถเข้าทางเขตอุทยานเรียบร้อยแล้วด้วย
“พี่เขมผมขับให้ดีกว่า” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม ผมพยักหน้าก็ดีเหมือนกัน เริ่มเมื่อยแล้วด้วย ผมก็จอดรถและเปลี่ยนให้คริสโตเฟอร์ขับรถให้ผมนั่งแม้จะไม่ไกลก็ตามแต่ได้พักสายตาบ้างก็คงจะดี ผมเอาเบาะนอนลงมันล้าจนตาจะปิด ผมเผลอหลับไปได้สักพัก
“พี่เขม” ผมค่อยๆลืมตา คริสโตเฟอร์แทรกตัวเข้ามาทางฝั่งที่ผมเอนเบาะนอนราบลง เอามือลูบไล้ใบหน้าของผมไปมาพอผมลืมตาขึ้นเขาก็ก้มลงจูบผมแบบหยอกเหย้าเล่นและเริ่มหนักหน่วงขึ้นมือลูบไล้ต้นแขนผมไปด้วย ผมก็กำลังสลึมสลือแต่ก็เคลิ้มตามไปด้วยมือผมก็ลูบเอวของคริสโตเฟอร์
“อะแฮม!!” เสียงกระแอมดังอยู่นอกรถ คริสโตเฟอร์ก็หยุดและผมเองก็ดันเขาให้ลุกขึ้นจากตัวผม สี่หนุ่มยืนกอดอกอยู่ข้างนอกรถ
“ทำอะไรอะคริส” เสียงปันปันถามคริสโตเฟอร์
“คริสมันคงซักผ้าอยู่มั้งครับลูกปันปันครับ” อาร์ท ผมเดาได้ว่าหนุ่มที่โดนแซวคงแก้มป่อง
“ไอ้อาร์ท!!”
“โป้งจัง.....ไอ้อาร์ทมันว่าเมียโป้งจังอะ” ปันปัน หันมาทำตาปิ้งๆใส่โป้ง ความรักเด็กๆนี้เขาหยอกกันน่ารักดีนะ
“กูจะเตะเมียกูนี้แหละ ..บอกอย่าเรียกโป้งจังไง...กูอายเขา!” โป้ง
“กูแค่ปลุกพี่เขมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” คริสโตเฟอร์พูด
“เหรอ!!” เสียงนี้บอกได้ว่าไม่เชื่อแน่นอน ผมออกจากรถก็บิดขี้เกียจ และมองไปรอบๆอุทยาน บรรยากาศดีมากเลย มีบึงขนาดใหญ่ มีนักท่องเที่ยวมานอนเต็นท์หลานเต็นท์อยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้อยู่ติดกันจนแออัด มีพื้นที่เป็นส่วนตัวให้ได้ทำกิจกรรมกันแบบไม่รบกวนคนอื่นๆเขา
“ครูมอมสบายพวกผมเลยเหรอครับ...แต่...ผมกินไม่เคยเหมาสักทีอะ” อาร์ทพูด พร้อมกับช่วยกันยกสปายออกจากท้ายรถของผม
“ก็ดีแล้ว...มีครูที่ไหนอยากให้ลูกสิทธิ์เมาห๊ะ!” ผมพูด
“วันนี้เลิกเป็นครูหนึ่งวันได้ไหมอะพี่...เป็นพี่ชายพวกผมหนึ่งวันนะ” คริสโตเฟอร์พูด ผมคิดว่าดีเหมือนกันถ้ามีคำว่าครูมันก็คงดูเกร็งๆกันและคงไม่สนุกมากเท่าไหร่
“ก็ดีนะ...วันนี้ไม่ต้องเรียกครูเรียกพี่เขมแล้วกัน” ผมพูดทุกคนพยักหน้า
“ครู...เอ้ย....พี่เขมผมกางเต็นท์ไว้ให้แล้วครับ ผมเอามาเผื่อจากที่บ้านนะครับ...ไม่ต้องเอาเต็นท์พี่เขมหรอกนะครับ” อาร์ทพูด ก็พยักหน้าตามนันก็ได้
“เพราะว่า ผมจะได้แอบดูกันได้” แต่ไอ้ตรงแอบดูได้นี้แหละผมหันขวับไปมองทันที
“ไอ้เชี้ย!!!!” คริสโตเฟอร์เลยไล่เตะอาร์ททันที ผมก็ช่วยกันถือของไป เขาตั้งเตาเรียบร้อยแล้วมีพวกถังเย็นแชร์พวกหมู ไก่ และซีฟูดส์ที่จะทำบาร์บีคิวคืนนี้ เต็นท์ที่ถูกกางไว้เรียบร้อยแล้วทั้งสามเต็นผมเอาที่นอนปิ๊กนิคมากเอง คริสโตเฟอร์จัดการนำที่นอนผ้าห่มเข้าไปไว้ในเต็นท์
“ผมมากันได้สักพักแล้วครับพี่เขมผมเลยตกปลาได้สองตัว..ปลาทับทิมนะครับ”
“ดีเลยพี่ทำปลาเผากินกันแล้วกันคืนนี้”
“ถ้าอย่างนั้นปันปันช่วยพี่เขมนะ”
“ดีเลยปันปัน ...พวกผมไปหาไม้มาทำฟืนเพื่อก่อกองไฟดีกว่านะครับพี่เขม “ โป้งพูดผมก็พยักหน้าโป้งเข้าไปเรียกคริสโตเฟอร์ ผมก็จัดการเป็นพ่อครัว โดยมีปันปันเป็นลูกมือช่วยอีกคนดูท่าจะคล่องแคล้วหรือไม่ก็ชอบทำอาหาร
“ม๊าผมทำอาหารเก่งนะครับพี่เขม.....ผมเองก็ชอบช่วยม๊าเพราะไม่อยากเห็นม๊าเหนื่อยอยู่คนเดียว พี่เขมคงรู้นะครับว่าครอบครัวคนจีนเป็นยังไงและยิ่งบรรดาเจ้ ลูกสาวพากันแต่งงานไปกันหมดแล้วด้วยม๊ายิ่งต้องทำเองทุกอย่างแต่เตี่ยมักจะไม่ชอบให้ผมทำเพราะเตี่ยกลัวผมตะเป็นตุ๊ด...เตี่ยไม่เข้าใจหรอกว่าเกย์คืออะไร..คิดอย่างเดียวแต่ว่าจะเป็นตุ๊ด” ปันปันพูด ผมหันมามองปันปัน สีหน้าเขาดูกังวลและเสียใจ
“มันเป็นแค่ความที่กังวลใจของพ่อแม่เท่านั้นเองนะปันปัน แต่ถ้าปันปันทำให้เตี่ยปันปันเห็นว่าปันปัน ไม่ได้อ่อนแอ ปันปันอยู่ได้บนโลกใบนี้ได้และปันปันก็ประสบผลสำเร็จได้นั้นแหละวันที่เตี่ยของปันปันจะยอมรับและเปลี่ยนความคิดอดทนหน่อยตั้งใจเรียนไม่นานพ่อของปันปันก็จะยอมรับสิ่งที่ปันปันเป็นได้...ครูเชื่ออย่างนั้นนะ” ผมพูด ปันปันหันมามองหน้าผมรอยยิ้มส่งกลับมาให้ผม
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนนี้เข้ามาอัพได้ทุกวันแหละวันละตอน เรื่องกำลังเข็มข้นขึ้นตัวร้ายกำลังจะกลับกลายมาเป็นคนดี เราไม่ชอบกำจัดแบบให้สิ้นซากเพราะไม่ใช่นิสัยครูเขมพูดเลย....
ตอนหน้าสวีทกันสามคู่ ไม่มี NC นะคะ (กลัวมีเยอะไปแล้วจะว่าคนแต่งสายหื่น..555จริงๆ มันใช่ ก๊ากๆ)
ขอบคุณทุกกำลังใจนะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: รักคนอ่านจัง :กอด1:
-
เห็นชื่อตอนแล้วเราตกใจ นึกว่ากานต์ติดโรคหรือตายไปแล้วซะอีก แต่พอรู้ว่าแค่มีปัญหาจากแม็คจนต้องกลับไปอยู่บ้านก็โล่ง
-
สะใจอีกานต์มากบอกเลย มีคนดี ชองดี อยู่กัลตัวไม่ชอบ ไขว่คว้าหาเอาของแย่ๆไว้กับตัว 555 :laugh: :laugh: :laugh:
สวีทได้ แต่อย่าหวานมาก คนอ่านอิจนะ o18 o18 o18
-
ให้กำลังใจนักเขียนคะ :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เด็กพี่เขมแอบขี้นอย..ขี้น้อยใจ
-
กานต์คงได้รับผลจากการกระทำของตัวเองแล้ว(หวังว่าจะสำนึก) เขาไม่มาทำความเดือดร้อนให้เราอีก ก็ปล่อยวางเถอะ
-
เด็กน้อยตัวใหญ่ใจเล็กกลับพี่เขมกลับไปหากานต์
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2:
-
ตอนหน้ามี nc สามคู่พร้อมกันเลยเหอะ จะได้ไม่มีใครอายใคร 555
-
ระหว่างที่ผมกำลังเตรียมอาหาร ส่วนคริสโตเฟอร์ โป้งและอาร์ทก็ไปหาฟืนมาก่อกองไฟสำหรับคืนนี้ มีหลายกลุ่มที่มาพักนอนเต็นท์เหมือนกัน อยู่ข้างๆถัดจากพวกห่างออกไปนิดหน่อย สิบกว่าเต็นท์ได้ โจ้ก็เดินเข้ามาเป็นลูกมือช่วยผมอีกคนแต่ดูโจ้จะเก้ๆกังๆ เพราะคงไม่ค่อยเข้าครัวสักเท่าไหร่
“พี่เขมทำอาหารเก่งจังอะครับ...ผมนะแม่คอยเคี่ยวเข็ญจนเรียกได้ว่าต้องบังคับจะดีกว่านะครับพี่เขม ...แต่ผมยังทำไม่ได้เลยอะ” โจ้พูดผมหันไปมองยิ้มๆให้
“ปันปันมึงรึบเรียนเลยนะกะเป็นแม่ศรีเรือนเลยซิท่า” โจ้หันไปแซวปันปัน
“เออ...กูตั้งใจตั้งแต่ลืมตาดูโลกแล้วไมอะ” ปันปันหันมาแหยกเขี้ยวใส่โจ้
“พี่เขมครับผมเอาปลาไปเผาก่อนดีกว่า” โป้ง บอกผม ผมหันไปพยักหน้าตอบ
“ไปช่วยปะ” ปันปันถามโป้ง โป้งพยักไหล่และปันปันก็เดินตามโป้งไป
“พี่เขมงั้นผมกับไอ้อาร์ทเอาพวกหมึกกุ้งและบาบีคิวนี้ไปย่างเลยนะครับพี่เขม” อาร์ท เดินมาบอกผมพยักหน้าแน่นอนโจ้ต้องเดินไปช่วย สองคู่เขาไปสวีทกันคนละมุมเลย ผมก็กำลังจะทำกุ้งแม่น้ำทอดราดซอสมะขาม แม่ผมทำให้พ่อผมทานบ่อยจนผมทำได้ ผมก็เป็นลูกชายคนเล็กชอบเข้าครัวช่วยแม่ เหมือนอย่างที่ปันปันพูด ไม่อยากเห็นแม่เหนื่อย
“หมับ” คริสโตเฟอร์เดินมากอดผม ผมก็สะดุ้งทำท่าจะจับมือออก
“พี่เขมวันนี้ไม่ได้เป็นครูนะ...เป็นคนรักต้องกอดได้ซิ” คริสโตเฟอร์พูดผมหันไปมองยิ่งทำสายตาอ้อนแบบนี้อีกใจอ่อนจนได้นะผมนะ เวลาผ่านไปไม่นานอาหารเสร็จเรียบร้อย
“กูกับพี่เขมไปอาบน้ำกันก่อนนะโว้ย..เดี๋ยวมาจัดสถานที่รอเลย” คริสโตเฟอร์
“ได้ทีแม่งสั่งเลยนะ ไอ้คุณคริสครับ” ไอ้อาร์ทหันมาพูด ผมหยิบผ้าเช็ดตัวคนละผื่นพวกโป้งนะมาถึงก็ลงเล่นน้ำกันเลย ก็เลยอาบน้ำกันเรียบร้อยแล้ว ที่นี้มีห้องน้ำสาธารณะไว้ให้ใช้ ผมพากันเดินไปที่ห้องน้ำสาธารณะ
“พี่เขมอาบห้องเดียวกันนะ ห้องอื่นคนอื่นได้ใช้ได้” คริสโตเฟอร์พูด
“จะดีเหรอ”
“นะ”
“อาบน้ำอย่างเดียวนะ” ผมพูดกันท่าไว้ก่อนคนนี้ยิ่งไวทุกอย่างและยิ่งห้องน้ำสาธารณะแบบนี้ด้วย มีหวังเขาคงได้สืบหาว่าใครแน่ๆ
“หึๆ...หรือว่าพี่เขมอยากได้มากกว่านั้นอะ” คริสโตเฟอร์พูด
“ไม่เอา...เร็วๆเขาคนอื่นจะได้มาใช้ห้องน้ำบ้าง” ผมดันคนที่ยืนอยู่เข้าไปในห้องน้ำ จัดการอาบน้ำกันสองคนในห้องน้ำเดียวกัน แต่ก็ไม่วายมือไม้นี้เป็นปลาหมึกอยู่ดี
“อิว!” ร้องดังลั่นเลย ผมรีบเอามืออุดปากคนที่ส่งเสียงร้องทันทีเช่นกัน
“ไหนบอกพี่ว่าอาบน้ำอย่างเดียวไงห้ามลวนลามพี่เดี๋ยวจะโดน” ผมทำน้ำเสียงดุใส่คนดื้อของผม ผมก็ต้องรีบอาบน้ำให้เสร็จเร็วๆพวกอาร์ทกับโจ้ ปันปันและโป้งคงรอนานแล้วมีหวังได้แซวอีกแน่ๆ หายไปนาน ผมเดินอกมาจากห้องน้ำก็มีสายตา สองคู่หันมามองเขารอใช้ห้องน้ำอยู่เหมือนกัน เขายิ้มให้ผมสองคน ดูก็รู้ว่าเป็นแฟนกันจับมือกันเดินเข้าห้องน้ำ
“เห็นไหมเขายังอาบด้วยกันเลย เขามาซิ” ผู้ชายเรียกแฟนตัวเองเข้าไปบ้าง ผมเดินมาที่ตรงที่พัก มีเก้าอี้พับได้กางไว้คนจะตัวและอาหารก็ถูกจัดวางไว้ เป็นมินิปาร์ตี้เล็กๆก็ว่าได้ มีกี่ตาร์โปร่งวางอยู่สองอัน ผมจำได้ว่าอีกอันนะของคริสโตเฟอร์ คริสเอาเสื้อผ้าเข้าไปเก็บให้ ผมนั่งรอเขาด้านนอกกับเพื่อนๆเขา
“คริสมันรักพี่เขมมากเลยนะครับ พวกผมไม่เคยเห็นมันทำแบบนี้ให้ใครเลยแม้กระทั้งแฟนเก่าที่มันเลิกลาไปนะครับ มันทำเหมือนรักเขามากแต่มันไม่เคยดูแลเขาได้ดีเท่าดูแลพี่เขมเลยนะครับ” โป้งพูดและคริสโตเฟอร์ก็เดินออกมาพร้อมกันเสื้อแจ็คเก็ต
“เผื่อว่าพี่เขมหนาว” คริสโตเฟอร์บอกผม และปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น โจ้เปิดขวดบาคาดี้แจกกันคนละขวด โป้งกับปันปันเขานั่งติดกัน ปันปันก็กดถ่ายรูป ถ่ายเซฟฟี่บ้างอะไรบ้าง ผมเห็นคนข้างๆเขาอยากจะถ่ายเซลฟี้คู่กับผมใจจะขาดแต่ทว่ามันไม่เหมาะสมถ้าจะเอาไปอัพลงเฟสบุ๊คเหมือนคู่รักคนอื่นๆเขาทำกัน
“ไอ้ปันปันรีบเหรอ...อัพสวีทกันทันทีเลยนะสาด ...รอกูอีกสองวิ ...ที่รักหันมา” โจ้พูดและเอามือดันศรีษะอาร์ทมาถ่ายรูปแบบไม่ให้รู้ตัวแถมด้วยหอมแก้มอีกต่างหาก
“พี่รู้ว่าเราอยากทำบ้างแต่พี่กลัวว่า”
“แค่ได้อยู่กับพี่ผมก็มีความสุขแล้วแต่ก็อยากจะมีโมเม้นนั้นบ้างเหมือนกัน อยากให้คนอื่นได้รู้ว่าเรารัก อยากให้คนอื่นรู้ว่าพี่เขมนะแฟนผม” คริสโตเฟอร์พูด ผมได้แต่มองแววตาคู่นั้น มองจนเพลินผมรู้สึกตัวอีกที ริมฝีปากนั้นก็เข้ามาแตะที่ริมฝีปากผม
“แชะ” เสียงแชะรูปถ่ายโดยปันปัน และผมก็ผละริมฝีปากออกจากกันทันที หันไปตักอาหารมานั่งทานกันสองคน โป้ง และอาร์ทก็เล่นกีตาร์ร้องเพลง สนุกสนานกันส่วนใหญ่จะเป็นเพลงดัดแปลงออกแนวทะลึ้งทั้งนั้น ส่วนคริสโตเฟอร์ก็นั่งข้างๆผมบีบมือผม
“ในบรรดาผู้หญิงที่เราคบนะคนไหนที่เราคิดว่าเรารักเขามากที่สุดและคิดว่าจะหยุดที่เขา” จู่ๆผมก็ถามเขาเรื่องนี้ขึ้นมา คริสโตเฟอร์มองหน้าผม
“พี่อยากรู้เหรอ”
“อืมม...” ผมพยักหน้าเบาๆ
“ผมตอบตามตรงนะ ...ผู้หญิงทีทำให้ผมดีขึ้นแต่แค่ปีเดียวเองที่ผมได้เป็นแฟนกันเป็นปีเดียวที่ผมยอมทำเพื่อให้ได้มาซึ้งหัวใจของเขาก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อที่อื่น ...เชอรี่...เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและสมบูรณ์แบบ เรียกได้ว่าเพอเฟค เธอไม่เคยมองผมเหมือนเช่นคนอื่นๆมอง ว่าผมเป็นฝรั่งไม่มีพ่อ แม่ทำงานบาร์มาก่อนอะไรพวกนี้ “ ผมก็พยักหน้าตาม
“และนี้ก็คือจุดที่ทำให้ผมกับพี่กายบาดหมางกันมีเรื่องกันมาตลอดทุกที ไม่ว่าในสนามหรือนอกสนาม เพราะว่าพี่กายเขาชอบเชอรี่และเขาก็คงคิดว่าตัวเขามีดีทุกอย่างแต่ทำไมเชอรี่มองข้ามเขามาหาผม..ผมเคยคิดถึงขั้นว่าจะคบคนนี้ไปนานๆและจะแต่งงานด้วยและผมก็จะทำให้เขาเห็นให้ได้ว่าผมดีพร้อมสำหรับเขา”
“จน....พ่อแม่เขารู้เรื่องของผมกับเชอรี่ พ่อแม่เขารับไม่ได้ตรงที่แม่ผมเคยเป็นผู้หญิงบาร์มาก่อนเขาจึงพาเชอรี่ไปเรียนต่อเมืองนอก ....และนั้นแหละชีวิตผมก็ดิ่งลงอีกครั้งพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด
“เขาว่าผมเป็นแค่ฝรั่งที่ไม่มีอะไรมาอาศัยเมืองไทยพ่อยังทิ้งไป จะไปทำอะไรได้เขาไม่เชื่อในตัวผมและผมกับพี่กายเรามีเรื่องกันบ่อยจนผมถูกตักเตือนไม่รู้กี่ครั้ง นั้นก็ยิ่งทำให้พ่อแม่เขาที่เป็นผู้มีชื่อเสียงไม่อยากให้ลูกสาวเขามาคบกับผมแต่ว่าเราก็แอบคบกันผมบอกตรงๆว่าผมกับเชอรี่เรามีอะไรกันแล้ว” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้ายอมรับเพราะนั้นคืออดีต
“และที่ผมรู้ก็คือพ่อของเชอรี่นะเขาเป็นเพื่อนพ่อของพี่กาย แน่นอนพี่กายก็ต้องคอยยุแต่สุดท้ายพ่อแม่เขาก็เลือกที่จะพาลูกสาวเขาหนีไปไกลจากผม “ คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้า คริสโตเฟอร์มองหน้าผมเขากุมมือผมไว้
“ถ้าวันที่เราพร้อมแล้วผู้หญิงคนนี้เขากลับมาหาเราละ” ผมถามคริสโตเฟอร์
“พี่เขมมันเปลี่ยนไปแล้วความรู้สึกผมนะตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ผมควรรักใครผมอยู่กับใครมีความสุข ถามว่าอยู่กับเชอรี่มีความสุขไหมตอบได้ว่ามี เพราะเชอรี่ดูแลผมตลอดทำให้ทุกอย่างแต่ผมแค่อยากได้เขามาเป็นแฟนเพราะว่าเขาสวยเขา...เป็นที่ต้องตาต้องใจใครก็อยากได้และ...ผมอยากเอาชนะไอ้พี่กายมัน..ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...เราต้องอยากอยู่กับใครสักคนเพราะว่าเรารักเขาไม่ใช่อยากได้เขา”
“ที่ผ่านมาผมความรู้สึกผมกับเชอรี่มันต่างกันกับที่ผมรู้สึกกับพี่เขม...ผมอยู่กับพี่เขมเพราะว่าผมรักพี่นะผมมีความสุขมากกว่า ผมได้อะไรหลายๆอย่างมากกว่า โตขึ้น...รู้จักระงับอารมณ์ตัวเองมากขึ้น ” คริสโตเฟอร์พูด
“คราวนี้เข้าใจพี่แล้วใช่ไหมว่า เรื่องราวระหว่างพี่กับณัฐกานต์ก็จบลงแล้วเหมือนกัน...พี่อยากอยู่กับคนที่พี่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขต่อให้พี่ต้องทำทุกอย่างเหนื่อกว่าแค่ไหนแต่ผลที่ได้รับมันสุขใจพี่เลือกที่จะอยู่ตรงนั้น” คริสโตเฟอร์ยิ้ม เขากำลังจะยื่นหน้ามาจูบผมแต่ผมว่าไม่ได้ยินเสียงเพลงแล้วนะ มันเงียบมากผมเลยหันไปมองสายตาสี่คู่มองผมสองคนเป็นตาเดียวกันเลย ผมรีบดันคริสโตเฟอร์ออก ถึงวันนี้ไม่เป็นครูแต่มันก็ยังเคาะๆเขินๆ อยู่ดี ผมเหลือบมองเวลานี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้วเหรอเร็วมาก
“ดึกแล้วเขาเต็นท์นอนกันดีกว่าวะ “
“โป้ง...เราไป...เล่านิทานกัน”
“ห๊ะ!...โตป่านนี้ยังฟังนิทานก่อนนอนอีกเหรอวะปันปัน...เมียจ๊า...คู่นี้มันยังเล่านิทานก่อนนอนกันอยู่เลยอะ ...ฮาๆ ” อาร์ทรีบแซวทันที
“จริงๆดิ...ฮาๆ...มึงได้เมียเด็กน้อยเหรอวะโป้ง..ฮาๆ” โจ้อีกคน
“นิทานของกูไม่ใช่นิทานเด็กๆ เพราะว่านิทานที่เราสองคนจะเล่าให้ฟังกันเป็นนิทานเรทอาร์เว้ยเฮ้ย!”
“พลุ๊กๆๆ” แก้วน้ำพลาสติกและขวดน้ำ ถูกปาใส่คู่โป้งกับปันปัน ผมก็ลุกขึ้นพับเก้าอี้เก็บไว้ข้างจะได้พากันเข้าเต็นท์นอนกัน
พรุ่งนี้ว่าจะไปเที่ยวใกล้ก่อนแล้วค่อยพากันกลับบ้าน วันอังคารเปิดเรียนตามปกติ ผมหมุดเข้าไปจัดที่นอนก่อนและคริสโตเฟอร์ก็ตามผมเข้าไป ดวงไฟจากข้างนอกที่เปิดไว้ให้คนที่มานอนเต็นท์ มันก็ไม่ได้ถึงกับรบกวนสายตาจนนอนไม่หลับ บรรยากาศ ที่เงียบมีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องดูธรรมชาติมาก ผมนอนคุยกันเรื่องวัยเด็กของผมกับพี่ชายทั้งสองคนคุยกันสักพักจนผลอยหลับไปทั้งคู่
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนเช้ามืดคนข้างๆไม่ได้นอนอยู่ข้างๆผมแล้ว ผมจึงเปิดเต็นท์ออกไปด้านนอก ผมกับเห็นคริสโตเฟอร์กับโป้งกำลังเปิดเต็นท์ของอาร์ทกับโจ้ และกำลังดึงลากอะไรสักอย่าง ส่วนปันปันก็ยืนปิดปากขำ ผมก็ยืนเอามือขึ้นมาเท้าซะเอวมอง จนทั้งคู่ลากที่นอนลมออกมาจากเต็นท์ หลับกอดกันกลมเลย คริสโตเฟอร์หันมา เอานิ้วชี้ทำท่าจุปากไม่ให้ผมส่งเสียง และทั้งคู่ก็ลากที่นอนที่มีคู่รักนอนกอดกันไปที่แม่น้ำและดันลงไปที่สระน้ำ
“ทำอะไรนะคริส” ผมถาคริสโตเฟอร์
“ชู!! ....เมื่อคืนไอ้คู่ผัวเมียนี้มันแอบส่องเต็นท์เราสองคนด้วยพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดนี้ส่ายหัวเลยเล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ แต่ก็ยังอยู่ในวัยเด็กอยู่อะนะ
“หนึ่ง...สอง...สาม...” และคริสโตเฟอร์กับโป้งก็ช่วยกันดันจนที่นอนลอยลงไปในน้ำเรีบยร้อย คู่ที่นอนกอดกันก็หยับดีจริงๆไม่รู้สึกอะไรเลย
“ฮาๆ” พวกโป้งกับคริสโตเฟอร์และปันปันพากันหัวเราะเสียงดัง ผมเองก็ปิดปากขำ เสียงหัวเราะทำให้คู่นั้นเริ่มขยับตัวคนที่ขยับคนแรกคืออาร์ท ขยี่หูขยี่ตา คงแปลกใจทำไมเห็นท้องฟ้าชัดเจนแบบนี้
“เว้ยย!!” ร้องเสียงหลงทันทีที่เขาเห็นภาพได้ชัดเจนว่าท้องฟ้าจริงๆ และคนที่นอนอยู่บนตัวอาร์ท ก็คือโจ้งัวเงียขยี่หูขยี่ตาเช่นกัน
“ว๊าก!!” ตามมาด้วยเสียงร้องตกใจเพราะว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือน้ำ
“ฮาๆ” เสียงสามหนุ่มหัวเราะชอบใจกันใหญ่เลย
“อาร์ท....ทำไมเรามาอยู่ในน้ำว่ะ ...” โจ้ตะโกนพร้อมหันรีหันขวางมอบไปรอบๆตัว
“เฮ้ย!! …อย่า...อย่าขยับโจ้เดี๋ยวได้ลงน้ำทั้งคู่!!!” อาร์ท
“ไอ้โป้ง ...ไอ้คริส...ไอ้ปันปัน...ไอ้เชี้ย.....มึงแกล้งกูสองคนทำไมว่ะสาด.....โว้ว...โว้ว...อย่าดิ้นซิเมียเดี๋ยวลงน้ำลง...ช่วยกันพายเข้าฝั่งนะบัดนาว!” อาร์ทโวกเวกโวยวายอยู่กลางสระน้ำ ทำให้คนมานอนเต็นท์พากันตื่นบางก็ยืนมองบ้างก็หัวเราะชอบใจ ผมเองคนหนึ่งที่พยายามไม่หัวเราะ
“ให้กูขึ้นไปได้ก่อนนะมึง....กูจะ..กูจะ...ฟ้องแม่จี้ดกูแน่ๆ ....อาร์ท...พายเร็วๆเดี๋ยวกูกลัวน้ำ...น้ำยิ่งเย็นๆ อยู่”
“เมียก็อย่าขยับไปมาซิครับ...เดี๋ยวผัวก็ถีบเมียลงน้ำซะเลยนิ “ อาร์ทพูดและต่างช่วยกันเอามือวักน้ำให้ที่นอนพาเขาสองคนเข้าฝั่ง ผมเห็นแบบนี้ทำให้นึกถึงชีวิตสมัยเรียนมัธยม ตอนนั้นชีวิตผมยังมีความสุขแบบนี้อยู่ ได้อยู่กับเพื่อนๆ สนุกสนานกับเพื่อนคือตอนนั้นยังไม่ค่อยเห็นถึงความสำคัญของความรักเท่าไหร่แต่พอเข้ามหาวิทยาลับ พอได้รู้จักณัฐกานต์ความสุขเหล่านี้ก็ค่อยๆหายไป เรียกได้ว่าหยุดไม่ได้ต้องหางานพิเศษทำ
“ฮาๆ” ผมหันไปมองคนหัวเราะท้องแข็งอยู่บนพื้นหญ้าคริสโตเฟอร์ ผมหันไปจัดการดูซิว่าอะไรที่ผมจะพอมาทำอาหารเช้าทานกันได้ ส่วนอาร์ทกับโจ้ก็พยายามประคองจนเข้ามาถึงฝั่งได้อย่างปลอดภัยคือไม่ตกน้ำแต่ทั้งคู่คงไม่กล้าหลับสนิทจนพวกนี้แกล้งได้อีกแน่ๆ พอทั้งคู่เข้ามาใกล้ฝั่งด้วยความที่โจ้รีบกระโดด
“โครม!!” เสียงโครม น้ำกระจายขึ้นมาชายฝั่ง อาร์ทพลิกลงไปในน้ำดีนะที่มีนตื้นนะ
“อาร์ท!!” โจ้ ส่วนพวกที่นั่งขำก็ยิ่งขำหนักกว่าเดิม ผมนี้ส่ายหัวเลยเล่นกันได้เหมือนเด็กๆจริง
“เขาเรียกว่าปลูกเรือนผิดหรือเปล่าวะเนี๊ยะ” อาร์ทลุกขึ้นมายืนเนื้อตัวเปียกหมด
“ขึ้นไม่ได้อะเมียช่วยดึงหน่อย”อาร์ทเรียกโจ้ไปช่วยดึง โจ้ก็ยื่นมือไปเพื่อให้อาร์ทจับและจะช่วยดึงขึ้นแต่
“กูช่วยมา” คริสโตเฟอร์เดินช่วยจับแขนโจ้อีกที ผมว่าน่าจะมีอะไรแอบแฝงนะคนทีไปขอช่วยเนี๊ยะ ผมก็หันไปหยิบพวกปูที่เหลือเมื่อคืนมาอุ่นจะได้ทำข้าวผัดปูทานกัน และผลก็เป็นอย่างที่ผมคิด คริสโตเฟอร์แกล้งปล่อยมือโจ้เลยลงไปในน้ำด้วยกันทั้งคู่เลย
“ฮาๆ”
“ไอ้คริส!!...กูจะ...ฟ้องแม่จี้ด…กูโดนรังแกอีกแล้ว” โจ้ แต่ผมว่าเขาไมได้โกรธกันจริงๆหรอกว่านี้คือความสุขของวัยพวกเขา อาร์ทกับโจ้พอขึ้นมาได้ก็ไล่เตะพวกคริสโตเฟอร์กับโป้ง ส่วนปันปันมาช่วยผมทำอาหารเช้า มาช่วยแกะเนื้อปู โจ้และอาร์ทกลับมาจากไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โจ้ก็เข้ามาช่วยผมอีกคน หันผักเครื่องเคียงหนุ่มๆที่เหลือก็ช่วยกันเก็บเต็นท์ ผมเองก็ยังแอบเสียดายแทนคริสโตเฟอร์ไม่ได้ว่าเขารู้สึกยังไงถ้าเขาต้องจบไปก่อนเพื่อนๆ ความสุขตรงนี้ของเขามันจะหายไปหรือเปล่า นี้ผมคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่เลือกให้เขาไปก่อนเพื่อนๆ
-----------------------------------------------------------มีต่อด้านล่างนะ-------------------------------------------------------------
-
----------------------------------------------------ต่อจากด้านบน---------------------------------------------------------------------
หลังจากที่เก็บทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ทานอาหารเช้าด้วยกัน ข้าวผัดปู ฝีมือผมแต่ละคนชมว่าอร่อยแม่ผมก็สอนมาอีกนั้นแหละ ยายผมเคยทำข้าวผัดปูขายเพื่อส่งแม่ผมเรียนและยายผมก็ทำอร่อยมากด้วยลูกค้าติดกันเยอะแต่พอแก่ตัวลงก็ทำไม่ค่อยไหว ยายผมเสียไปก่อนพ่อผมปีหนึ่งด้วยโรคชรา
“พี่เขมเราไปเที่ยวน้ำตกกันต่อนะและก็ไปเยี่ยมพ่อไอ้โป้งมันด้วย” คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยกัหน้าได้ซิ ไหนไหนก็วันหยุดแล้วซิ ก็เที่ยวให้คุ้มไปเลยแต่ละคนก็พากันขนของไปเก็บไว้ที่รถและขับตามๆกันไป เพื่อไปน้ำตก ผมมาเที่ยวจังหวัดใกล้ๆเป็นบ้านเกิดโป้งเองก็เลยถือโอกาสไปเยี่ยมพ่อของโป้งที่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลและพักฟื้นอยู่ที่บ้าน
“ถึงแล้วพี่เขม” ผมจอดรถภายในอุทยานแห่งหนึ่งผู้คนมากมายในวันหยุดแต่ก็ดูไม่ได้อึดอัดสักเท่าไหร่ ผมลงจากรถมาบิดขี้เกียจ คริสโตเฟอร์เอาพวกน้ำดื่มและเสื้อผ้าขึ้นไปเปลี่ยนข้างบนตอนเล่นใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา แต่ละคนก็มีกันคนละใบเดินไปเป็นคู่ จะมีคู่โจ้กับอาร์ทที่ขยันถ่ายรูปคู่กัน ถ่ายกันทุกจุด ผมเห็นคนข้างๆแล้วก็อดใจหายไม่ได้
“อยากถ่ายหรือเปล่าละ” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาหันมาพยักหน้า ผมหยักไหล่ว่าได้คริสโตเฟอร์หยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปคู่กับผมใบหน้าแนบชิดแก้มผม
“พี่เขมนั้นอะไรนะ” ผมก็หันไปมองตามมือที่ชี้ไปด้านข้างๆ
“ไหนอะคริสไม่เห็นจะมี...อุ๊บ” ผมหันไปมองแต่ก็ไม่มีอะไรสักหน่อยจึงหันกลับมาจะมองหน้ากล้องต่อแต่ก็ถูกขโมยหอมแก้มจากหนุ่มเจ้าเล่ห์ข้างๆผมที่ยืนถือกล้องมือถือพร้อมบันทึก ผมไม่ได้ว่าอะไรเขาหรอกแค่หัวเราะเฉยๆ พวกผมเดินขึ้นไปตามทางลาดชัน เพื่อจะไปเล่นน้ำตกชั้นบนกัน น้ำตกที่นี้มีทั้งหมดห้าชั่นแต่ละชั้นถูกตกแต่งไว้ให้เป็นที่พักผ่อนของผู้มาเยือนบ้างก็เอาครกสากมาตำส้มตำทานกันเอง ผมเดินไปจนถึงชั้นสามไม่สูงมากหนักก็จัดการหาที่นั่งแต่ละคนก็เตรียมพร้อมลงน้ำกันแล้วผมก็พร้อมแล้วแหละผมสวมกางเกงขาสั้นมาวันนี้ พวกโป้งและอาร์ทนะถอดเสื้อลงไปเล่นน้ำ ปันปันไม่ได้ถอดแต่สวมเสื้อกร้ามเอา โจก็สวมเสื้อยืดลงไปเล่นน้ำ คริสโตเฟอร์หันมามองผม ก่อนจะถอดเสื้อออกเช่นกัน ช่วงนี้เขาฝึกซ้อมบาสหนักพอๆกับอ่านหนังสือและคริสโตเฟอร์ก็กำลังเข้ารู้รุ่นใหญ่ทำให้กล้ามเนื้อท้องเริ่มเห็นชัดเจนมากขึ้น
“หุ่นดีวะแก...แถมหล่อด้วย...ไซ้ฝรั่งอีกต่างหาก...น่ากินอะ” ผมได้ยินเสียงสาวๆ นั่งอยู่มองมาทางคริสโตเฟอร์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้คริสโตเฟอร์ ผมก็ทำท่าจะถอดตามแต่คนข้างๆรีบดึงชายเสื้อผมไว้ทันที
“ไม่ต้องถอดหรอกพี่เขม” คริสโตเฟอร์ห้ามปรามผม ผมขมวดคิ้วมอง
“ไม่อยากให้คนอื่นมองพี่เขมผมหวง”
“แล้วเราะละ” ผมถามกลับ “ คริสโตเฟอร์มองผม ก่อนจะหันไปมองสาวๆที่นั่งอยู่ต่างก็โบกมือให้คริสโตเฟอร์
“หึงผมเหรอ”
“ผู้ใหญ่ก็มีความรู้สึกนะ” ผมพูดก่อนจะเดินแทรกตัวลงไปหาพวกโป้งและปันปัน อาร์ทและโจ้ยังคงยืนถ่ายรูปเซลฟี่กันอยู่ หนุ่มน้อยของผมก็เดินตามผมลงไปเล่นน้ำด้วยน้ำ น้ำเย็นดีมาก ผมเล่นกันสักพัก สาวๆที่นั่งอยู่ก็ลงมาเล่นน้ำกันบ้าง หนึ่งในนั้นมองคริสโตเฟอร์ตลอด หน้าตาน่ารักขาวสวยออกจะหมวยนิดๆ
“อุ้ย” คริสโตเฟอร์ส่งเสียงร้องตกใจเพราะนางเอาน้ำมาสาดคริสโตเฟอร์พร้อมกับปิดปากหัวเราะเบาๆ
“เธอชื่ออะไรอะ..เราชื่อแป้ง...อยากรู้จักอะ...จีบได้ปะ” น้องเขาถามคริสโตเฟอร์
“แรงได้!” ปันปันพูด คริสโตเฟอร์หันมาเหล่ตามองผม
“แป้งไหน..ไฟแรงเวอร์” อาร์ทรีบส่งเสียงแซวทันที
“แป้งคอนแวนด์ค่ะ...” น้องคนสวยรีบตอบทันควันอย่างมั่นใจ
“เราชอบอะ...เราจีบนะ” น้องเขาก็เดินลุยน้ำมาหาคริสโตเฟอร์ กางเกงขาสั่นเสื้อกล้ามที่แนบเนื้อโชว์เนินอกขาวนวล ตรงมาหาคริสโตเฟอร์
“หวัดดี” น้องเขาทักทายพวกผม ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มตอบ
“ขอสุดหล่อไปเล่นน้ำกับพวกเราได้ปะ” น้องเขาถามทุกคนแต่ละคนไม่ได้ตอบอะไรหันมามองผม ผมเองก็หันไปมองคริสโตเฟอร์ จะไปก็ได้นะ (ทำหน้านางเองแบบว่าจะไม่งอนนะถ้าจะไปนะ)
“เออ...ไม่...เอาดีกว่าพี่เล่นกับเพื่อนดีกว่าน้องเล่นกับเพื่อนน้องเถอะ” คริสโตเฟอร์พูดและพยายามแกะมือที่ดึงรั่งแขนคริสโตเฟอร์ไว้
“งั้นพวกเรามาเล่นด้วยได้ไหม”
“ไม่ดีมั้งครับน้องพวกพี่ผู้ชายทั้งนั้น”
“ทำไมละเป็นเกย์กันเหรอ” น้องเขาถามกลับทันควันเลยทีเดียว
“พวกพี่จะเป็นหรือไม่เป็นก็ไม่เห็นเกี่ยวกับน้องนะ แต่ที่พวกพี่ปฏิเสธเพราะว่าพี่ไม่รู้จักพวกน้องอะและเราก็ไม่ได้สนิทกัน น้องเล่นกับพวกเพื่อนๆน้องเถอะนะ” โป้งเป็นคนตอบแทน
“งั้นพี่สุดหล่อไปเล่นด้วยกันนะไปนะ” น้องเขาพยายามดึงรั่งแขนให้คริสโตเฟอร์ไปแต่คริสโตเฟอร์ขืนตัวไป เลยทำให้น้องเขาเสียหลักล้มลง
“โอ้ยย....เจ็บจังเลย” น้องเขาร้องพร้อมกับจับข้อเท้า เพื่อนๆก็พากันเดินมาดูผมก็เดินเข้าไปดูเช่นกัน
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” ผมเข้าไปถามเธอเพราะคริสโตเฟอร์ได้แต่ยืนมองเธอที่นั่งอยู่ในน้ำไม่ลึกแค่น่องเท่านั้นเอง
“เจ็บข้อเท่านะคะ ...พี่อุ้มหน่อยซิ ...ลุกไม่ไหว” น้องเขาพูดและกางแขนให้คริสโตเฟอร์อุ้มขึ้น
“พี่อุ้มเพื่อนหนูหน่อยซิ...พี่ทำเพื่อนหนูล้มนะ” เพื่อนสาวก็พากันเชียร์ ผมพยักหน้าว่าให้คริสโตเฟอร์อุ้มเขาเป็นผู้หญิงและที่ล้มไปก็เพราะพ่อตัวดีด้วยเช่นกัน
“น้องครับ...งูอยู่ข้างหลังอะครับ” โจ้ตะโกนพร้อมกับชักสีหน้าตกใจ น้องเขาก็ดีดตัวเองขึ้นทันที
“อ้ายย....” พร้อมกับกระโดดกอดคริสโตเฟอร์แน่น ผมก็ยกมือขึ้นมาเกาหัวนี้ข้อเท้าเจ็บพอโดนหลอกว่างูกระโดดจนตัวลอยเลยนะ
“กลัวงูค่ะ” น้องเขาพูดกับคริสโตเฟอร์
“ไหนน้องบอกว่าข้อเท้าเจ็บยังไงละครับกระโดดแบบนี้ข้อเท้าไม่เจ็บแล้วมั้งครับ” คริสโตเฟอร์พูด
“แม้ก็อยากให้พี่อุ้มอะ”
“พี่อุ้มไม่ได้...ครับ”
“พี่มีแฟนแล้ว...แฟนพี่ยืนอยู่นี้..” คริสโตเฟอร์พูดและชี้มาทางผม
“พี่เป็น...เป็น..เกย์..” น้องเขาทำหน้าตกใจก่อนจะหันมามองผม
“น้องจะจีบใครก็จีบได้แต่ช่วยถามนิดนึงนะว่ามีแฟนหรือยังไม่มีแฟน...อย่าคิดว่าสวยแล้วเลือกได้...ผู้ชายดีดีมีใจเดียวนะยังมีเหลือยู่นะครับน้องและพี่เองก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงจีบก่อน...หน้าที่จีบนะผู้ชายเขาทำกันนะครับควรให้ผู้ชายจีบก่อน....นะครับน้องคนสวย” คริสโตเฟอร์พูดทำให้คนที่ได้ฟังหน้าเปลี่ยนสีไปทันที เพื่อนๆสาวที่คอยเชียร์ถึงกับหันหลังเดินกลับขึ้นไปกันหมดรวมทั้งเธอด้วยที่รีบเดินจนลืมไปเลยว่าเจ็บเท้าอยู่ พอขึ้นฝั่งได้พากันวิ่งเลย
“ฮาๆ” พวกโป้ง พากันหัวเราะสาวๆ
“ตาถั่วนะมึงนะดันไปจีบเก้งแถมแฟนก็ยืนอยู่ข้างๆ ซวยสองชั้นเลยมึง” เพื่อนที่เชียร์อยู่เมื่อกี้ ผมหันมามองคริสโตเฟอร์ เขาเดินมาจับมือผม ดึงผมลงไปเล่นน้ำกันต่อ กลุ่มสาวๆนั้นรีบเก็บข้าวของออกไปเล่นที่อื่นกันอย่างรวดเร็ว
ผมเล่นน้ำกันอยู่สักพักก็ขึ้นเพื่อจะได้ไปหาอะไรทานกันก่อนและจะไปเยี่ยมพ่อของโป้งที่บ้านของโป้งด้วยกัน ผมจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำสาธารณก็รีบออกมา พอขับออกมาได้หน่อยก็แวะทานอาหารเที่ยงกัน ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง โป้งเขาแนะนำร้านนี้บอกว่าอาหารอร่อย แต่ก็อร่อยจริงๆ พอทานอาหารกันเสร็จ ก็ขับรถไปที่บ้านของโป้ง บ้านของโป้งเป็นตึกสามชั้นครึ้ง มีป้ายรับทำเค้กและเบเกอรี่ แต่ช่วงนี้แม่ของโป้งคงไม่ได้รับทำขนมเพราะว่าต้องดูแลพ่อของโป้งที่นอนป่วยที่โรงพยาบาล ผมเดินเข้าไปก็เห็นเด็กผู้ชายกำลังนั่งเล่นอยู่ อายุประมาณ ห้าหรือหกขวบ
“พี่โป้ง” เด็กน้อยวิ่งมาหาโป้งและกอดขาราวกับว่าคิดถึงเหลือเกิน
“ปาล์ม..สวัสดีครับหรือยัง”
“สวัสดีครับ” เด็กน้อยเงยหน้ามองพวกผมและยิ้มตาหยี
“ปาล์ม ใครมาลูก” แม่ของโป้งตะโกนเรียกเด็กน้อย
“พี่โป้ง..” เด็กน้อยพูด ผู้หญิงดูยังไม่ถึงกลางคนเลยน่าจะสิบแปด สามสิบเก้าได้ เดินออกมามองพวกผม และมองโป้ง
“แม่” โป้งเข้าไปกอดแม่และปันปันอีกคน
“แม่ก็นึกว่ากลับไปโรงเรียนแล้วซิอีกและนี้พาใครมาด้วยละ” แม่ของโป้งถาม ผมยกมือไหว้ คริสโตเฟอร์ โจ้และอาร์ทก็เช่นกันพากันยกมือไหว้พวกนี้คงเคยมากันครั้งแต่แต่คริสโตเฟอร์คงหลายครั้งแล้ว
“นั้นคริสใช่ไหมลูกไม่ได้มานานเลยนะ” แม่ของโป้งทักขึ้น
“แม่นี้ครูเขม”โป้งบอกแม่ของเขา แม่ของโป้งตกใจเล็กน้อย
“ครูเขมเหรอคะ...ตอนแรกคิดว่าน่าจะอายุเยอะแล้วนะคะ...ไม่คิดว่าจะยังหนุ่มหล่อขนาดนี้...ขอบคุณนะคะครู...ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา...ขอบคุณที่ทำให้เราสามคนแม่ลูกไม่เสียเสาหลักของครอบครัวไป” แม่ของโป้งเดินมาจะยกมือไหว้ผม ผมรีบคว้ามือไว้ทันที
“อย่าไหว้ผมเลยนะครับคุณแม่ผมอายุน้อยกว่านะครับ”
“แล้ว” แม่ของโป้งหันไปทางโจ้กับอาร์ท
“นี้เพื่อนผมครับแม่...โจ้และอาร์ทครับที่เล่นบาสเกตบอลด้วยกันนะแม่” โป้งบอก
“อ้อ...เข้าบ้านกันคะ...ทานอะไรกันมาหรือยังคะ...”
“ทานกันมาแล้วครับแม่...” คริสโตเฟอร์พูด ผมดูแล้วปันปันสนิทกับแม่ของโป้งมาก เดินเคียงคู่กันราวกับว่าเป็นลูกอีกคนก็ว่าได้เขาคงเปิดเผยกับพ่อแม่เรียบร้อยแล้วเหลือแต่เตี่ยกับม๊าของปันปันนี้แหละผมว่านะ ผมเดินเข้าไปแม่ของโป้งก็เอาน้ำผลไม้และขนมคุ๊กกี้มาต้อนรับ หนุ่มตัวน้อยก็ตามพี่ชายต้อยๆ เลยไม่ยอมห่าง
“ปาล์มอย่ามาเกาะขาพี่ดิว่ะ...เดี๋ยวเตะเลย” โป้งถึงกับต้องเอ็ดน้องชาย
“ปาล์มมานั่งกับพี่ปันปันมาเร็ว” ปันปันเรียก เด็กหนุ่มตัวน้อยวิ่งแจ้นมานั่งกับปันปันคงอยากรู้จักพวกผม
“ครูเขมเข้าไปหาพ่อโป้งกันไหม” คริสโตเฟอร์กระซิบกับผม ผมก็พยักหน้าและเดินเข้าไปกับคริสโตเฟอร์ ผมเห็นผู้ชายวัยน่าจะสี่สิบต้นๆ ดูยังไม่แก่เลยแต่เป็นโรคหัวใจซะแล้ว ผมยกมือไหว้คนที่นอนเขาก็กระดกตัวรับไหว้ผม
“ครูเขมนะพ่อ...ครูของเจ้าโป้งมัน” แม่ของโป้งบอกคนที่นอนเขายิ้มให้ผมอย่างไมตรี
“พอดีผมมานอนแค้มป์ปิงกันที่โป้งแนะนำเลยถือโอกาศมาเยี่ยมคุณพ่อซะด้วยเลย...เป็นยังไงบ้างครับ” ผมพูด
“ขอบคุณนะครับครู...เพิ่งมาเป็นครูเหรอครับ”
“ครับผมเพิ่งจะมาบรรจุจะได้สองเดือนแล้วครับ”
“ก็ดีขึ้นแต่ก็อยากจะออกไปทำงาน”
“หมอสั่งให้พักสองเดือนขั้นไปนะคะครู”
“ครับผมว่าพักก่อนดีกว่านะครับ...ส่วนเรื่องโป้งอันไหนผมช่วยได้ผมยินดีแต่โป้งเขานะเป็นเด็กดี..และที่สำคัญเขาเก่งบาสเกตบอลมากผมว่าเขานะไปได้ดีด้านนี้” ผมพูด พ่อของโป้งพยักหน้าเบาๆ
“ผมขอบคุณครูมากนะครับ...ผมหายแล้วผมจะรีบทำงานเอาเงินไปคืนครู”
“เอาไว้ก่อนเถอะอย่างเพิ่งคิดถึงเรื่องนั้นเลย...ดูแลสุขภาพก่อนนะครับ” ผมพูด
“ไงคริสไม่ค่อยเห็นเรามาซ่ากับโป้งเลยนิหึ!”
“ผมกำลังเตรียมไปสอบเทียบนะครับพ่อ...”
“อืมม...ตั้งเรียนละ...จะได้จบทันโป้งเขา” พ่อของโป้งพูด ผมหันมาเหล่ตามองพ่อตัวดีข้างๆผม ผมนั่งคุยกับพ่อของโป้งสักพักก็ต้องขอตัวกลับเพราะจะต้องขับรถอีกเกือบชั่วโมง แม่ของโป้งให้ขนบมาไว้ทานที่โรงเรียนไว้ทานกับชากาแฟอะไรพวกนี้ ผมเห็นบ้านของโป้งแล้วก็หวนคิดถึงถ้าแม่เขาทำเบเกอรี่โป้งนะจะเปิดร้านกาแฟ
“มีอะไรเหรอครับพี่เขม”
“นายน่าจะเปิดร้านกาแฟสดนะและยิ่งแม่นายทำเบเกอรี่ได้ด้วยก็น่าจะไปด้วยกันได้ดี” ผมหันมาบอกโป้ง
“พวกเราคิดเรื่องนี้อยู่ครับพี่เขม ...ผมคุยกันว่าจะเอาโดนัทที่แม่ของโป้งทำไปขายตามตลาดนัดนะครับครู “ ปันปันพูดขึ้น ผมพยักหน้าดีเลยจะได้มีรายได้
“เราลองเอาไปขายที่ตลาดนัดเมื่อวันเสาร์ผลตอบรับดีมาก อาทิตย์หน้าเราจะไปขายกันอีกครับพี่เขม”
“อร่อยจริงๆด้วยวะ” อาร์ทกับโจ้กำลังชิมโดนัทสี่ต่างๆที่แม่ของโป้งให้มา
“เอาอย่างนี้ไหมละ...ปิดเทอมไปพักอยู่กับครู ครูจะพาไปเป็นพนักงานในร้านกาแฟ เขามีบาริสต้าคอยสอนให้เราจะได้มาต่อยอดเปิดที่นี้” ผมยื่นขอ้เสนอให้
“ดีเลยโป้ง...ปันปันอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง และปันปันอยากให้โป้งเป็นนักบาสเกตบอล ส่วนปันปันจะดูแลแม่กับพ่อโป้งเอง” ปันปันพูด โป้งหันไปมองปันปัน นี้แหละที่เขาเรียกว่าคู่แท้
“ก็ดีครับพี่เขม”
“ไปเรากลับกันดีกว่าเดี๋ยวจะไปถึงเย็นซะก่อน” ผมพูดก็พากันแยกย้ายขึ้นรถขับออกจากบ้านของโป้ง คริสโตเฟอร์เป็นคนขับให้ผมครึ้งทางและผมก็ขับต่ออีกครึ้งทาง ไม่นานก็มาถึงบ้านของโจ้ ทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไป
“บูบู ....ลูกพ่อ” โจ้เรียกสุนัขหน้าย่นหน้าสีดำหน้าโตวิ่งซอยขาสั้นมาหาโจ้ และโจ้ก็อุ้มขึ้น
“อาร์ท...โคโมโซมคู่ไหนของมึงว่ะ..ลูกออกมาหน้าเหมือนหมาเลยวะ” ปันปันพูด
“แหมลูกปันปันตาดีจังนะครับ...และนี้มันหมาครับไม่ใช่ลูกกรูครับพูดแบบนี้เดี๋ยวเตะยอดหน้าแม่งเลย”อาร์ทพูด ผมเห็นผู้หญิงแต่งตัวดียังวัยรุ่นอยู่แม้อายยุอานามจะเกือบสี่สิบแล้วก็ตาม แต่ก็ยังสวยสะพรั้ง เดินตรงมาทางพวกผม
“สวัสดีจ๊ะลูกๆ เป็นไงไปเที่ยวกันสนุกไหม”
“แม่จี้ด...นี้ครูเขมครับ” โจ้แนะนำผมให้แม่ของเขารู้จัก ผมก็ยกมือไหว้
“ตายแล้ว..ดูเหมือนรุ่นเดียวกันไปเลยนะคะครู...โจ้นะเขาพูดเรื่องครูให้แม่ฟัง...ตัวจริงหล่อนะคะเนี๊ยะ” แม่ของโจ้ชมผม
“วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ ...เหนื่อยไหมคะครูเหมือนจับปูใส่กระดง..หึๆ” แม่ของโจ้พูดพร้อมกับปิดปากหัวเราะ
“ไม่หรอกครับสนุกดีครับ..ผมไม่ได้มีความสุขแบบนี้นานแล้วยิ่งจบมาทำงานยิ่งไม่มีเลย...ต้องขอบใจพวกเด็กๆนะครับคุณแม่.” ผมพูด
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนเลยนะครับต้องไปเตรียมตัวพรุ่งนี้เปิดเรียนแล้วนะครับ” ผมพูดขอตัวกับกลับ
“ครูคะรอเดี๋ยวคะ..พอดีพ่อของโจ้นะคะเขาได้กุ้งแม่น้ำมาจากเพื่อนเยอะแยะแบ่งไปคะไปทำอะไรทานกัน”แม่ของโจ้พูดผมทำท่าจะปฏิเสธ
“แบ่งไปเถอะค่ะครู...โจ้กับอาร์ทนะเขาบอกว่าครูสอนติวให้ด้วย..ถือว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจเล็กๆน้อยๆค่ะ”แม่ของโจ้บอกผมก่อนจะเดินเข้าไปและกลับออกมาพร้อมกับกล่องแช่โฟมใส่พวกกุ้งสดไว้ในนั้น ผมคงได้กินกุ้งกันทั้งอาทิตย์แน่ๆ แต่ไม่เป็นไรผมจะแบ่งให้อนุชิตบ้างดีกว่ากินสองคนคงไม่หมด
“เกรงใจคุณแม่ให้เยอะไปหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรคะครู ...เอาไปเถอะคะ...ทานไม่หมดแบ่งครูๆบ้างก็ได้นะคะ”
“ขอบคุณนะครับ” ผมพูดและคริสโตเฟอร์ก็รับกล่องไปไว้ที่ท้ายรถผมกับโป้ง ก็แยกย้านกันขึ้นรถขับกลับไปที่บ้านพักครู คริสโตเฟอร์ขอไปนอนบ้านพักกับผมคืนนี้ ผมก็คงต้องยอมตามนั้นแหละ คริสโตเฟอร์อาสาสักผ้าเองด้วยผมก็ทำอาหารเย็น เป็นต้มยำกุ้ง ผมให้โป้งและปันปันมาทานด้วยกัน สองคนนั้นพอขึ้นบ้านมา ผมก็บอกว่าคริสโตเฟอร์ซักผ้าอยู่พากันเข้าไปแซวคริสโตเฟอร์กันใหญ่ มือใหม่หัดซักผ้า พอทานอาหารเย็นกันเสร็จก็แยกย้านกันไปพักเพราะว่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมกับคริสโตเฟอร์พอหัวถึงหมอนก็พากันหลับปุ๋ยไปตามๆกัน
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าความมั่นคงในทางการเงินไม่ได้เป็นตัวการันตีว่าเราจะมีความสุขในเรื่องของความเสมอไป มันอาจจะใช้ได้ในบ้างคนที่ยังยึดติดกับความรักแบบต้องมีพร้อมทุกอย่าง ความสุขของผมคือการได้อยู่กับคนที่เรารักใช่เวลาด้วยกันไม่ต้องไปแบบพักหรูหราแต่เรามีความสุขแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณที่ผมเจอคนข้างๆผมนี้ขอบคุณจริงๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้มาลงให้สองตอนนะ จะมาลงอีกทีวันศุกร์เลยนะเพราะว่าตอนหน้าดราม่าของโป้งและปันปัน ....แต่ทุกอย่างจะดีขึ้น (อย่าเพิ่งเบือนะ)
ขอบคุณทุกกำลังใจ คอมเม้น คะแนนบวก รู้สึกมีความสุข :impress2: :impress2: :impress2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารักดี สวีทเบาๆ เวียนไปซะทุกบ้านเลย 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
เด็กๆ แสบมาก แต่ก็ดูมีความสุขมากๆ ด้วย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวังว่าดราม่าโป้งปันปันจะไม่รุนแรงมากนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก~~~\
-
อ่านตอนนี้แล้ว มีความสุขคับ
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:กอด1:
-
เมื่อไรคริสจะได้เจอพ่ออ่ะลุ้นจัฝ
-
คริสโตเฟอร์
หลังจากที่ผมได้เข้าร่วมกิจกรรมสัปดาห์ภาษาอังกฤษและผมก็ได้เป็นตัวแทนตอบปัญหาภาษาอังกฤษสำหรับการแข่งขันระดับโรงเรียน ซึ่งปกติผมไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมเหล่านี้กับทางโรงเรียนมาก่อนโดยเฉพาะกิจกรรมที่เกี่ยวกับวิชาการ มีแต่บาสเกตบอลเท่านั้น และการแข่งขันครั้งนี้มันมันกลับทำให้ผมยิ่งป๊อปปูล่ามากขึ้นกว่าเดิมแต่ก่อนก็เป็นเพราะหน้าตาลูกครึ้งตอนนี้มันมาพร้อมความสามารถจึงทำให้ผมนี้ภูมิใจมากขึ้นต้องขอบคุณที่ผมได้เจอครูเขมซินะ
อาทิตย์นี้ผมต้องซ้อมบาสเกตบอลเดือนหน้าจะมีการแข่งขันในโรงเรียนและระหว่างโรงเรียนพร้อมกับไปแข่งขันเขตสำหรับทีมที่ได้แชมป์ ปีที่แล้วพวกผมพล้าดเพราะว่าผมเองที่ทนไม่ไหวโดนทีมคู่แข่งพยายามใช้ความรุนแรงแต่กรรมการกลับเข้าข้างผมเลยตัดสินด้วยการต่อย ผลเลยถูกปรับแพ้แต่เพื่อนๆผมก็เข้าใจเพราะมันเล่นขี้โกงจริง
“พี่เขม” ผมเดินไปหาพี่เขมเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้พี่เขมแต่งตัวหล่อกว่าทุกวัน
“พี่เขมอาทิตย์หน้าวันเกิดผมนะเราไปเที่ยวผับกันไหมสิบแปดแล้วไม่ต้องกลัวโดนตรวจแล้ว” ผมพูดกับพี่เขม
“ทำไมวันเกิดต้องเมาไม่เห็นเข้าใจเลย เข้าวัดทำบุญซิถึงจะถูก” พี่เขมพูดกับผม
“ใส่บาตรอย่างเดียวได้ไหมไม่ต้องถึงกับเข้าไปถือศิลในวัด” ผมพูดกับพี่เขม
“อืมม....”พี่เขมพูดแค่นั้นแต่ก็ไม่ได้มีท่าที่จะสนใจอะไรมาก วันเกิดผมแท้ๆนะ ผมยังจะน้อยใจนิดๆ แล้วซิ ผมเดินไปด้วยกัน ผมถือกระเป๋าให้ถุงผ้าให้ครูเขม
“แต่ว่าเรื่องไปเที่ยวผับนะพี่เขมไปนะผมอยากไปกับพี่ผมอยากควงพี่ไปแบบแฟน” ผมพูดพี่เขมมองหน้าผมยิ้มให้ผมแปลว่าไป
“วันนี้พี่อาจจะมาไม่ทันตอนเย็นค่อยติวกันนะคริส” พี่เขมบอกผม ผมขมวดคิ้ว เมื่อวานไปประชุมวันนี้ไปไหนอีกเนี๊ยะ
“พี่ธุรพี่จะพาอนุชิตไปสำภาษณ์เรื่องรับทุนคริส” พี่เขมหันมาบอกผม ผมพยักหน้าเบาๆ
“หมูนี้เราไม่ได้ทานข้าวเที่ยงด้วยกันเลยอะพี่เขมงานเยอะไปหรือเปล่า” ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“ไม่เอาคริส...วันหยุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะ” ครูเขมพูด ผมรู้แต่มันไม่พอสำหรับผมอยากอยู่กับพี่เขมมากกว่านี้ ผมสองคนเดินมาจนถึงด้านหลังห้องอาหาร ตรงที่ผมนั่งกันประจำ
“พี่ไม่ทานอาหารเช้าด้วยนะพี่รีบพาอนุชิตไปรอเข้าคิวสัมภาษณ์และคงจะหาอะไรทานที่ศาลากลางเลย” ครูเขมพูดผมพยักหน้าเบาพร้อมกับส่งกระเป๋าผ้าคืนให้พี่เขม พี่เขมรับไปถือก่อนจะยื่นมือมาแตะที่หัวผม มันก็ยังดีทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นแต่ก็ยังแอบน้อยใจอยู่ดี
“พรุ่งนี้พี่ว่างแล้วจะมาทานด้วย...พี่ไปนะ...อย่าไปซ่าที่ไหนละ” ครูเขมพูดและรีบเดินไป ผมก็เดินแยกมาหาพวกไอ้โจ้และอาร์ท มันนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ แต่ก่อนผมชอบเห็นมันนั่งก้มหน้าก้มตากับมือถือส่งข้อความหาแฟนแต่ตอนนี้มือถือคงเอาไว้โทรมากกกว่าแล้วจะมีแค่โจ้นี้แหละที่ชอบโพสรูปนั้นรูปนี้ โดยเฉพาะรูปหมา แต่ทว่าวันนี้มันนั่งเงียบนิ่ง
“ดีวะโจ้..อาร์ท” ผมทักทั้งคู่ไอ้อาร์ทเงยหน้าขึ้นมมองผมพยักหน้าแต่โจ้มันยังก้มหน้าก้มตาเขี่ยอาหารในจาน
“เมียมึงเป็นอะไรวะ” ผมถามไอ้อาร์ท
“หมาเมียกูน้อยใจกระโดดให้รถชนตาย” ไอ้อาร์ทพูด
“ขวับ” เสียงหันไปมองไอ้อาร์ทดังขวับ
“เว้ยย” ไอ้อาร์ทร้อง
“หมาเมียกูประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์วะ..เสียชีวิตคาที..มึงว่างไหมไปงานศพหมาของเมียกูหน่อย” ไอ้อาร์ทมันรีบเปลี่ยนคำให้การทันทีเลยนะหลังจากที่มันเจอสายตาพิฆาตของโจ้มันเข้าไป ผมก็เบ้ปาก อาการหนักนะผัวเมียคู่นี้
“กูเศร้านะพวกมึง” โจ้พูด มองหน้าผมกับไอ้อาร์ท
“เมีย...ผัวรู้ว่าเศร้าแค่หมามันตายไปแล้วจะให้ผัวไปทำยังไงอะ...ผายปอดก็ไม่ขึ้น...ร้องหายยังกะผัวตายเองซะงั้นนะ” ไอ้อาร์ท
“เออ ...งั้นกูไปหาอะไรทานก่อนนะ ..อาร์ท ...โจ้” ผมพูดและลุกขึ้นดีกว่าเหมือนกับว่าผัวเมียนี้มันจะตีกัน กะอีแค่เรื่องหมาโดนรถชนตาย สงสัยตัวที่วิ่งมาหาไอ้โจ้วันนั้นแน่ๆเลย นี้หมาไม่อยากเป็นลูกสองผัวเมียนี้ถึงขนาดกลั้นใจกระโดนให้รถชนเลยเหรอ( ผมคิดเองในใจ) ผมเดินไปสั่งโจ๊ก
“พี่คริส...แก้มได้เป็นตัวแทนถือคฑาปีนี้ด้วยพี่คริส...เขาเรียกดรัมเมเยอร์อะ” แก้มวิ่งแจ่นมาบอกผม
“ดีใจด้วยนะว่าแต่ใครเลือกลิงอย่างแกไปถือว่ะแก้ม” ผมหันมาแสดงความดีใจแต่พอว่าลิงแก้มมันหน้างอทันทีทันใด
“พี่ล้อเล่น...น้องแก้มพี่ออกจะสวยงามเรียบร้อย” ผมพูด
“เหมือนประชด” แก้มพูดทำท่างอน
“พี่พูดจริง” ผมพูด
“ปันปัน....” ผมเห็นปันปันเดินเข้ามาก็เลยโบกมือเรียกให้มาหาผม ปันปันเดินตรงมาก็หยุดมองแก้ม
“พี่ปันปันแก้มได้เป็นดรัมเมเยอร์ปีนี้ด้วยแหละ”
“เหรอ....นี้เขาหลับตาเลือกแกมาหรือเปล่าแก้ม” ปันปันพูด
“เบื่อ..ผู้ชายสองคนนี้อะ...ไม่คุยด้วยดีกว่า..พอเบี่ยงเพศไปชอบผู้ชายมองแก้มเป็นลิงเป็นข้างเลยนะ” แก้มยืนเอาแขนกอดอกทำท่าจะงอน
“แก้มพี่ล้อเล่น ...” ปันปันรีบแก้ตัว
“แก้มนะสวยเหมาะสมอยู่แล้วดีใจด้วยนะ” ปันปันพูด แก้มค่อยยิ้มได้หน่อยที่นี้
“แก้มไปหาเพื่อนนะเย็นนี้ซ้อมวันแรกไปดูหน่อยนะ” แก้มพูดและเดินออกไปหาเพื่อนๆ ของเธอ ผมเห็นสีหน้าปันปันมันไม่เหมือนทุกวันและวันนี้ทำไมมาคนเดียววะ
“โป้งอะ” ผมถามไอ้ปันปัน
“ไปหาพ่อนะ....พ่อเจ็บแผลหน้าอกเมื่อคืนแม่ของโป้งเลยโทรมาให้ไปขับรถให้หน่อย โป้งมันขึ้นไปลาครูแล้วก่อนจะขับรถออกไปเมื่อสักครู่นี้แหละ” ปันปันพูด
“นี้มึงงอนที่มันไม่ได้เอามึงไปเหรอวะ”
“ก็นิดหน่อย...แต่กูเข้าใจมันไม่อยากให้กูขาดเรียนบ่อย” ปันปันพูด
“เอานะเดี๋ยวมันก็กลับแล้ว....มึงอยู่ก็ดีนะจะได้รับงานไว้ให้มัน มันขาดหายคาบแล้วถ้าขาดทั้งคู่ก็ไม่มีใครรู้กันซิว่าต้องอะไรส่งครูบ้าง” ผมกอดไหล่ปันปันพูด มันก็พยักหน้าตามผม สักพักผมกับปันปันก็เดินออกไปนั่งกับพวกอาร์ทและโจ้ด้านนอกด้วยระหว่างที่ผมเดินผ่านประตู ผมเห็นพี่กาย ไอ้พี่อั๋นและพี่เอกยืนคุยกันดูสีหน้าพี่เอกไม่ค่อยดี ผมได้ยินไอ้โป้งมันพูดว่าพี่เอกแตกคอกับพี่กายแล้วหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่พี่เอกออกตัวรับผิดชอบกี้ ผมคิดว่าพี่กายนั้นแหละพ่อเด็กแต่ไม่ยอมารับ เขาเรียกหน้าตัวเมียซินะ
“กูไม่ทำแล้ว..พอทีเถอะกาย..ถ้ากูไม่ช่วยมึง...แล้วมึงจะตัดเพื่อนอย่างกูก็ได้นะ...” พี่เอกพูด
“ไปเถอะว่ะคริสอย่าไปยุ่งกับแม่งเลย สมน้ำหน้าแล้วที่มันแตกหักกันเอง” ไอ้ปันปันพูด ผมก็เดินตามปันปันออกไป กลับไปนั่งทานอาหารเช้ากับพวกอาร์ทและโจ้
“วันเกิดปีนี้มีอะไรพิเศษไหมว่ะคริส..พี่ที่แล้วมึงเมารั่วมากว่ะ” ปันปันพูดใช่ทุกปีผมมีแต่พวกนี้แหละที่ฉลองวันเกิดและก็รั่วทุกปี ผมเดินมานั่งทานอาหารกัน ปันปันมันก็ส่งข้อความคุยแชทกับโป้งไปด้วย
KissKhem : พี่เขมถึงหรือยัง ...ทานอะไรหรือยัง
My Love : พี่ถึงได้สักพักแล้วนี้กำลังจะพาอนุชิตไปหาอะไรทาน..เอาไว้คุยกันนะ..ตั้งใจเรียนละ
KissKhem : ครับพี่เขม ผมรักพี่เขมนะ
My Love : พี่รักเรานะคริส
“ไปเตรียมตัวเข้าแถวกันเถอะวะ” ไอ้อาร์ทพูดผมก็พยักหน้าผมทานเกือบจะหมดพอดีเลย ผมก็ถือชามเอาไปเก็บไว้ ผมไม่ลืมเอาเศษอาหารเทลงกระป๋องที่ผมทำไว้ ผมมักจะมาเอาไปเทเลี้ยงสุนัชจรจัดที่ไม่มีใครดูแลทั้งในโรงเรียนและด้านนอก
“พี่คริส” เสียงเล็กๆหวานหู ผมเคยได้ยินเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เสียงนี้กลับมาดังอีกครั้ง ผมหันไปมองต้นเสียงที่เรียกผม อาร์ทและโจ้ ปันปันก็หยุดมอง ผู้หญิงผมยาวแต่งตัวเปรี้ยวกระโปรงแซกสั้นร้องเท่าส้นสูงทาปากแดง เส้นผมเป็นลอน การแต่งหน้าที่จัดจ้านขึ้นมาหน่อยแต่ก็ยังคงไว้ซึ้งความหวานของ เชอรี่ เธอเดินตรงมาหาผม
“ใครวะโคตรสวยเลยวะ...แต่งตัวแรงได้” ปันปันกระซิบกระซาบถามผม
“พี่คริส...เชอรี่กลับมาแล้ว” เธอตรงเข้ามาจับมือผม กุมไว้ แววตาดีใจที่ได้เจอผมแต่ผมซิ มันกลับไม่เป็นเหมือนที่เธอจากไปแรกๆผมอยากให้เธอกลับมาแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
“เชอรี่กลับมาเที่ยวบ้านเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ....เชอรี่กลับมาหาอยู่นี้ ...กลับมาหาพี่คริสไง...เชอรี่ยังรักพี่คริสอยู่นะนี้จะหาที่เรียนที่นี้..เชอรี่อยากกลับมาเรียนที่นี้มาเรียนต่อม.สี่ที่นี้ เชอรี่เบื่อเมื่องนอก” เชอรี่พูดสายตามองผม เขาก็กอดผมแต่ผมรีบดันเชอรี่ออกทันที
“ทำไมละพี่คริสไม่คิดถึงเชอรี่เหรอคะ” เชอรี่ทำหน้าตา ตกใจที่ผมดันเธอออกไม่เหมือนเคยที่คงรีบโผ่กอดเธออย่างเร็ว
“คิดถึงคะแต่ไม่ได้คิดถึงแบบคนรัก”
“อะไรกันไปแค่ปีเดียวเองและเชอรี่ก็พยายามต้อต้านคุณพ่อคุณแม่เพราว่าเชอรี่อยากกลับมาหาพี่คริสนะ..พี่มีคนอื่นเหรอ” เชอรี่ถามผม น้ำเสียงไม่พอใจ
“ใครกันนางแก้มหรือเปล่า..หนอยนางนี้ทำท่าจะงาบพี่คริสตอนนั้นพอเชอรี่ไปนี้มันมายุ่งกับพี่เลยเหรอ”
“ไม่ใช่เชอรี่ไม่เกี่ยวกับแก้ม .....แต่พี่ไม่ได้รักเชอรี่แล้วและเชอรี่กลับไปเรียนตามที่พ่อแม่เชอรี่ต้องการเถอะ ..เลิกยุ่งกับ...พี่ไม่อยากมีปัญหากับพ่อแม่เชอรี่” ผมพูดพร้อมกับแกะมือเธอออก
“พี่ต้องไปเข้าแถวแล้วนะเชอรี่...พี่ขอโทษนะ” ผมพูด ผมหันไปจับต้นแขนปันปันและรีบเดินไปเข้าแถวทันที พวกอาร์ทและโจ้ ก็แค่ยิ้มๆให้เชอรี่ที่ยืนหน้าตาไม่พอใจ ที่ผมกลับเป็นฝ่ายปฏิเสธเขาในวันนี้ ผมยืนเข้าแถวเคารพธงชาติวันนี้มีชั่วโมงของภาษาอังกฤษตอนบ่าย พี่เขมคงกลับมาทันนะ
“ปันปัน...เจอกันตอนเที่ยงนะ” ผมบอกปันปัน มันก็โบกมือให้ผมว่าโอเค ผมเดินไปขึ้นห้องเรียนตามปกติ ผมเห็นเชอรี่มองผมและมองปันปัน สายแปลกๆ ผมแยกขึ้นห้องเรียน เรียนตามปกติ ทำไมเชอรี่ถึงได้กลับมาเพื่อจะมาเรียนที่นี้อีก พ่อแม่เธอยอมให้กลับมาได้ยังไง ตลอดช่วงเช้านี้ผมเรียนหนังสืออย่างตั้งใจ เพราะว่าผมกำลังจะไปสอบ GED อาทิตย์หน้าวิชาแรกคือวิชาคณิตศาสตร์และเย็นนี้ผมก็มีเรียนติวคณิตกับครูถาวร
หลังจากพักเที่ยงผมเดินลงมาซื้ออะไรทาน ผมไม่เจอปันปันในห้องอาหาร ส่งสัยมันจะไปโทรหาไอ้โป้งแน่ๆ ทำยังกับยาก่อนอาหาร ระหว่างที่กำลังเดินเข้าห้องอาหาร ผมเห็นพี่เอกกำลังดูแลกี้อยู่ ข่าวที่เธอตั้งครรภ์ในโรงเรียนและครูเขมก็เป็นคนยื่นข้อเสนอให้เธอเรียนทั้งที่เธอท้อง มันดังกระฉ่อนไปทั้งโรงเรียน แต่ก็ยังดีที่มีพี่เอกคอยดูแลใกล้ๆ พี่เอกก็เป็นผู้ชายหน้าตาดีแต่อาจจะไม่รวยเหมือนไอ้พี่กาย
“คริส” พี่เอกเดินมาหาผม ผมทำท่าจะเดินไปทางอื่นไอ้โป้งมันบอกว่าไอ้พี่เอกดีกับมันแต่กับไม่
“เดี๋ยวคริส...พี่ขอโทษวันนั้นพี่เขาไปพูดไม่ดี” พี่เอกจับต้นแขนผมไว้
“วันนี้โป้งมาโรงเรียนหรือเปล่า” พี่เอกถามผม
“ไม่มามีอะไรเหรอ” ผมถามพี่เอกห้วนๆ
“ปันปันละ”
“ก็คงไปโทรศัพท์หาไอ้โป้งทำไมอะ” ผมถามพี่เอก
“เห้ย...คริส...พี่ถามดูพี่ได้ยินพวกไอ้กายและอั๋นมันเรียกพวกมันไปทางห้องน้ำชายที่ไม่ได้ใช่แล้ว” พี่เอกพูด ผมก็หยักไหล่
“คงไปเสพยามั้ง...พี่อยากให้ผมแจ้งครูฝ่ายปกครองให้เหรอ...แตกคอกันแล้วนิ” ผมพูด
“พี่รู้ว่าพี่พูดไม่ดีกับนายและพี่ก็เคยเป็นเพื่อนกายเราเลยยังมองพี่ไม่ดีอยู่แต่...พี่เลิกแล้วว่ะ” พี่เอกพูด ผมเห็นพวกไอ้โจ้และอาร์ทเดินเข้ามา มันกดโทรศัพท์เข้ามาด้วย
“มีอะไรโจ้” ผมหันไปถามหน้าที่ตาตื่นของไอ้โจ้
“ปันปันไปหนวะ ไอ้โป้งมันโทรเข้ามือถือกูว่าโทรหาแล้วมันก็ไม่รับสาย พอรับก็ไม่พูดได้ยินเสียงคนเยอะแยะไปหมด” ไอ้อาร์ทพูด ผมหันมามองหน้าพี่เอก ตอนนี้แหละที่ผมหน้าตาตื่น ผมก็วิ่งออกจากห้องอาหารทันที ไอ้โจ้และไอ้อาร์ทมันก็วิ่งตามผม
“คริส! ...มีอะไรวะ สัส..วิ่งไม่พูดไม่จากเลยไอ้เชี้ย” ไอ้อาร์ทมันวิ่งตามและด่าผมตามหลัง ผมก็ยังวิ่งอยู่ ไม่นะ ต้องไม่ใช่อย่างทีไอ้พี่เอกพูดซิ ถ้าไอ้ปันปันเป็นอะไรผมรู้สึกผิดมากเพราะว่าไอ้โป้งมันฝากปันปันกับผมและมันสองคนมีปัญหาก็เพราะว่าผมด้วยเช่นกันเขาเรียกว่าติดร่างแหไปด้วย ผมวิ่งมาจนถึงห้องน้ำที่รอปรับปรุงใหม่ ห้องน้ำนี้ถูกปิดตายมาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ผู้อำนวยการสร้างห้องน้ำใหม่ให้ใช้ ประตูห้องน้ำถูกคล้องกุญแจไว้
“ปันปัน!!” ผมตะโกนเรียก
“แฮ้ก! ...มึงจะบอกว่าไอ้ปันปันมันอยู่” ไอ้โจ้ ผมก็มองหาอะไรที่จะทุบกุญแจที่คล้องเอาไว้ออก
“ปันปัน!...ปันปัน!” ไอ้อาร์ทมันพยายามตะโกน เรียกอยู่ด้านนอก ผมก็หยิบเอาเหมือนแท่งเหล็กมาทุบกุญแจที่คล้องไว้
“เสียงคนร้องไห้ว่ะ” ไอ้อาร์ท
“ปันปัน!..” มึงอยู่ในนั้นเหรอว่ะ..บอกกูดิว่ะ” ไอ้อาร์ทตะโกนแข่งกับเสียงของแข็งที่ผมใช่ทุบประตู จนกุญแจที่คล้องหลุดออก กว่าจะออกได้มือผมก็เจ็บไปหมด ผมรีบถีบประตู พอผมเข้าไปไอ้โจ้เข่าทรุดลงกับพื้นปันปันนอนกองอยู่กับพื้นสภาพบอกได้ว่ามันโดนอะไรมาบ้าง
“ปันปัน” ผมเข้าไปหามัน กางเกงที่หลุดไปจนจากตัวโคนขาก็มีเลือกไหล
“คริส...มันทำกูอะ...ฮือๆ” ปันปันพูดไปมันร้องไห้ ผมนั่งย่อตัวลง ผมดึงมันเข้ามากอด
“กูขอโทษปันปัน..”
“ฮือๆ..” ปันมันร้องไห้ใหญ่เลย
“ให้ปันปันมันใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะว่ะ” ไอ้โจ้พูดเสียงมันสั่นๆ มันสงสารปันปัน และโจ้กับมันก็ช่วยแต่งตัวให้
“ใครทำมึงปันปัน...บอกกู”
“มึงให้กูโทรหาไอ้โป้งไหมวะปันปัน ...มันโทรหามึงมันเป็นห่วงมึงมากนะปันปัน “ ไอ้อาร์ทพูด
“อย่านะอาร์ท...ไม่เอา...ไม่..” ปันปันส่ายหัวมันร้องไห้ ผมก็กอดมันไว้
“ใครทำมึงปันปัน” ผมถามปันปัน
“กูไม่รู้อะ กูไม่รู้จักแต่มันทำตามคำสั่งมันเหมือนเป็นพวกข้างนอกอะ “
“แล้วมึงมาตรงนี้ทำไมวะปันปัน”
“เออ..กูหลบมาจะโทรศัพท์หาไอ้โป้งอะ...มึงอย่าถามกูอีกเลยนะ..ฮือๆ..กูไม่อยากอยู่แล้วอะ..ฮือๆ” ไอ้ปันปันมันก็ยิ่งร้องไห้ ผมกำหมัดแน่น
“ไอ้กาย” ผมพูด
“มึงพาปันปันกลับบ้านพัก...”
“อย่าบอกเรื่องนี้กับโป้งนะคริสกูขอร้อง..กูรับไม่ได้...โป้งมันก็คงรับไม่ได้ฮือๆ” ปันปันมันร้องไห้เหมือนเด็กเลยผมก็เอามือลูบหัวมันกันทุกคน ทำไมไอ้พวกระยำมันต้องทำกันแบบนี้ด้วยวะ
“ปันปัน แต่..”ไอ้โจ้มันพูด มันมองหน้าพวกผมแบบนี้ผมจะกล้าบอกไหม
“มึงต้องบอกมันแต่บอกเองนะ”
“ตอนนี้กูไม่พร้อม” ไอ้ปันปันพูดทั้งน้ำตา
“ไอ้คริสมึงจะไปไหน”
“กูจะไปจัดการมันเอง”
“ไอ้คริสแต่ว่า” ไอ้อาร์ทมั้นเรียกผม ผมไม่ฟังแล้วผมเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ผมมองไปที่พื้นที่เปียก มีรอยรองเท้ามากมายคงหลายคนเลยซิท่า มันยิ่งทำให้ต่อมเดือดผมทำงานมากขึ้น ผมมั่นใจว่าเป็นพวกไอ้กายแน่ๆ และต่อให้ครั้งนี้ผมถึงกับต้องออกจากโรงเรียนผมก็ยอม
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เรียกได้ว่าหนักกว่าทุกตอนที่ลงก็ว่าได้แต่ทุกอย่างจะดีขึ้นและปันปันจะเห็นว่าโป้งรักเขามากแค่ไหน
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สงสารปันปันอะ เฮ้ออออ
-
เออไหนเรื่องกลายเป็นแนวดาร์กงี้อ่ะ
ปันๆโดนข่มขืนด้วย
ชะนี้มาใหม่อีก
ดราม่าเยอะเหลือเกิน
-
ถ้าจริงอย่างที่เอกว่า กายนี่อย่างเอี้ยเลยอ่ะ เป็นเราจะแจ้งความซะเลยแบบไม่ยอมความด้วย จนกว่ามันจะเข้าคุก
-
เกลียดกายอ่ะเมื่อไหร่มันจะโดนจับสักทีนะ ละให้มันโดนเหมือนที่มันทำกะปันปันในคุกด้วยเลย หึหึหึ
รีบๆมาต่อนะคร้าฟฟฟ
-
สงสารปันปันอะ...งื้ออออออ
-
เฮ้อออ ทำไมมีแต่เรื่อง เรื่องมันจะดาร์กเกินไปมั้ยเนี่ย อ่านแล้วเริ่มหนักหัวอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อันนี้ไม่ใช่นักเรียนแล้วมั้ง โจรเหอะ
-
สงสารปันปัน
เกินไปแล้วจริงๆ
มันไม้ใช่นักเรียนแล้ว
-
ครูเขมชาติ การเข้าใจผิดของผมกับคริส
ผมนั่งรอให้อนุชิตเข้าไปรับการสอบสำภาษณ์ผมก็เทรนให้บ้างแล้วกับการตอบคำตอบอะไรพวกนี้ มีคนมากมายที่มารอเข้ารับการสำภาษณ์และบางคนฐานะดีกว่าอนุชิตเยอะเลยเขายังอยากได้ทุน ผมได้แต่หวังว่าอนุชิตจะไม่มีอุปสรรคเพราะว่าพ่อเขาติดคุกมาเป็นตัวตัดสินว่าเขาขาดคุณสมบัติหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นสังคมคงไม่ยุติธรรมมากพอสำหรับเขา
“สวัสดีคะ...เป็นครูโรงเรียน XXX หรอคะ” ครูผู้หญิงที่นั่งถัดจากผมไปหันมาถามผม คงเป็นจะครูที่พานักเรียนมาสัมภาษณ์ด้วยเหมือนกันดูยังเด็กๆ เหมือนจะเพิ่งจบใหม่
“ครับ...คุณ.? “
“เป็นครูฝึกสอนนะคะ พาเด็กมาแทนครูประจำของเขานะวันนี้ครูคนนั้นเขาลาคลอดพอดี” เธอพูดกับผม ผมพยักหน้า
“ชื่อแอมคะ...พี่ชื่ออะไรค”
“ชื่อเขมครับ”
“จบจากที่ไหนมาคะ”
“ผมจบจากมหาวิทยาลัยXXX”
“ที่เดียวกันเลยคะแต่แอมเพิ่งจะจบปีนี้คะมาเป็นครูฝึกสอนที่นี้ กำลังรอบสอบใบประกอบครูนะคะ” ผมพยักหน้า
“พี่จบมาได้สองปีแล้วครับเพิ่งจะสอบใบประกอบผ่านได้ไม่กี่เดือนเอกปกติเป็นครูสอนอยู่ที่ติวเตอร์นะครับ” ผมบอกแอม
“แอบจบเอกนาฏศิลป์คะ”
“ครับ...” ผมพยักหน้า
“ครูเขมครับ” อนุชิตออกมาจากห้องพอดีเลย
“ผมขอตัวก่อนนะครับต้องรีบกลับมีสอนคาบบ่ายต่อนะครับ”
“เสียดายจัง...แอมรู้จักผู้อำนวยการที่โรงเรียนนี้นะคะ แอมคิดว่าถ้าสอบใบประกอบเสร็จจะให้พ่อไปฝากให้นะคะท่านเป็นเพื่อนกันคะ” ผมพยักหน้าอีกแล้วเหรอเพื่อนท่านผู้อำนวยการ
“ครับ...โชคดีกับการสอบใบประกอบนะครับ” ผมพูดก่อนจะรีบเดินออก ไป ผมดันอนุชิตให้รีบเดิน เขาก็มองผมยิ้มๆ
“ครูหล่อขนาดนี้ผมไม่แปลกใจหรอกครับแต่ถ้าพี่คริสรุ้คงจะหึงนะครับครู”
“แก่แดดนะเราแต่ห้ามไปบอกพี่คริสนะ”
“แสดงว่าพี่คริสขี้หึงแน่ๆเลยครับครู”
“ใช่...และตอนนี้เรายังเด็กยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอกไปครูพาไปทานข้าว” ผมพูดและพากนุชิตไปขึ้นรถจะพาไปทานข้าวผัดปูตรงข้างร้านรถมอเตอร์ที่ผมแอบไปคุยและเจรจาจะซื้อไว้ให้คริสโตเฟอร์ใช้หนึ่งคันและผมก็ซื้อร้องเท้า ที่ใช้เล่นบาสเกตบอลให้ใหม่หนึ่งคู่ ยี่ห้อดีซะด้วยเขาคงถูกใจและนี้คงแอบงอนผมนิดหน่อยทีผมไม่พูดถึงวันเกิดเลยสักนิด ฮาๆ
หลังจากที่สั่งข้าวผัดปูมาทานกันคนละห่อ อนุชิตขอสั่งให้ย่าเขาหนึ่งห่อแม้ว่าเขาจะจ่ายเองแต่ผมก็ยินดีจะจ่ายหายให้อยู่ดีพอทานเสร็จก็เลยเดินไปที่ร้านขายรถมอเตอร์ไซค์ ที่ผมจองไว้
“สวัสดีค่ะคุณครู...มาดูรถเหรอคะ ตอนนี้ให้เด็กๆ เช็คให้หมดทุกอย่างได้ทันแน่นอนวันที่8 ใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับผมรบกวนด้วยนะครับ” ผมพูดเจ้าของร้านยิ้มให้ผมและอนุชิต
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมพูดและพาอนุชิตเดินออกมาจากร้านจะได้ไปแวะที่บ้านเขาก่อนเอาข้าวไปให้ย่าของเขาทาน
“ครูจะซื้อรถให้พี่คริสเหรอครับ”
“ใช่แต่ห้ามบอกเขาก่อนนะ....ครูจะเอาไว้เซอไพรส์เขาวันที่ 8 เป็นวันเกิดเขานะ”
“อ้อ..ไอ้ครับครูผมจะไม่บอกเด็ดขาด” อนุชิตพูดอผมพยักหน้าว่าดีมาก และผมก็ขับรถไปแวะที่หน้าบ้านอนุชิตแป๊ปหนึ่ง จอดส่งให้เขาวิ่งเอาข้าวผัดไปให้ย่าของเขาและเขาก็วิ่งออกมาพร้อมกับหอขนม
“ย่าผมทำใส่ไส้วันนี้ครับครู ย่าฝากให้ครูครับ”
“ขอบใจมากนะอนุชิต” ผมพูด
“ย่าเธอทำขายด้วยหรือเปล่า”
“ใช่ครับย่าทำขายหน้าบ้านมี บ้านในซอยนะครับจะออกมาซื้อ ย่าผมทำอร่อยครับ” อนุชิตพูด ผมพยักหน้าไปถึงต้องลองเลย ผมก็ชอบทานขนมไทยๆ แม่ผมทำให้ทานกันบ่อยแทบจะไม่ค่อยได้กินพวกขนมอบกรอบ เพราะว่ายายผมเป็นคนชอบทำขนมเหมือนกัน ยิ่งขนมต้มด้วยนะยิ่งชอบมากมันหาทานไม่ได้ง่ายๆแล้วซิ
ผมขับรถเข้ามาถึงในเขตโรงเรียนก็เกือนจะหมดเวลาพักแล้ว คงต้องรีบไปหาพ่อตัวดีก่อนเมื่อเช้าทำท่าจะงอน งอนตั้งแต่เรื่องไม่ทำเป็นไม่สนใจวันเกิดและคงงอนที่ผมไม่ได้อยู่ทานข้าวเที่ยงด้วยและติวให้อีกตอนเที่ยงแต่ผมเชื่อว่าเขาอ่านเองในขณะที่ผมไม่อยู่
“ครูเขมคะ...พี่คริสโตเฟอร์นะคะไปต่อยพี่กายใหญ่เลยใครห้ามก็ไม่ฟังคะทางด้านโน้นค่ะ” แก้มวิ่งกระหืดกกระหอบมาหาผม อะไรกัน นี้ก็บอกอยู่ว่าอย่าไปซ่าที่ไหนไง ผมรีบวิ่งไปตามที่แก้มชี้มือ มีคนมุ่งครูอาจารย์ก็มุงแต่ก็ไม่มีใครกล้าเขาไปห้ามสักคน
“ครูเขม” ครูนิดหันมาเรียกผม
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“นายคริสซิคะไปโมโหอะไรนายกายขนาดนั้นก็ไม่รู้เข้ามาต่อยกับนายกายและนายอั๋นก็เข้ามาช่วยเลยกลายเป็นนายคริสต่อยกับนายอั๋นอยู่ นี้ห้ามก็ไม่ฟัง ต้องครูแล้วแหละค่ะ” ครูนิดบอกผม ผมก็แหวกผู้คนเข้าไป คริสโตเฟอร์สภาพสะบักสะบอมแต่ว่ายังไม่ยอมลดละ
“ผลั๊ก..” นายอั๋นต่อยหน้าคริสโตเฟอร์จนคิวแตก
“ผลั๊ก...ผลั๊ก” สองหมัดจากคริสโตเฟอร์ แต่นายกายนะนั่งปากแตกเลือดเต็มคอเสื้อไปหมด
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!” ผมตะโกนแต่ก็ไม่มีใครหยุด ผมเลยเดินผ่าวงเข้าไปยืน ขวาง ตรงกลางคริสโตเฟอร์เห็นผม ก็หยุดแต่นายอั๋นกำลังสวยหมัดมาเกือบจะถึงหน้าผมแล้ว
“อย่าต่อยครูนะไม่อย่างนั้นครูจะไล่เธอออกอั๋น” เสียงที่ทำให้หมัดนั้นชะงัก และนายอั๋นก็มองหน้าผม
“นี้มันเรื่องอะไรกันคริส” ผมหันมาถามคริสโตเฟอร์ สายตาบอกได้ว่าผมเสียใจจริงๆ ที่เขาไม่ฟังผมเลย ผมบอกให้เขาอดทน แล้วนี้ทำไมถึงปล่อยให้เป็นไปได้ขนาดนี้
“ครูเขมมาก็ดี ไอ้คริสมันมาต่อยผมส่วนนายอั๋นก็เข้ามาช่วยผม..ผมสองคนไม่ผิดนะครับครูเขม” นายกายลุกขึ้นมาประชันหน้ากับผม ผมหันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์
“มึงทำไอ้ปันปัน”
“กูไม่ได้ทำ” กายตะคอกเสียงตอบ
“แล้วไอ้ปันปันมึงเป็นอะไรละ” อั๋น ตะคอกเสียงถามคริสโตเฟอร์ ผมก็มองหน้าคริสโตเฟอร์ว่าปันปันเป็นอะไร
“ปันปัน...มัน ...ถูกหมาหมูทำร้ายพวกมึงนั้นแหละ”
“มึงมีหลักฐานไหม” นายกายถาม
“พี่เอก” คริสโตเฟอร์พูด ทุกคนหันไปมองที่เอกรินทร์ที่ยืนอยู่กับกี้ แฟนสาวที่เขาประกาศรับผิดชอบว่าเป็นพ่อในท้องของเธอ
“ว่าไงนายเอกออกมาซิ” ครูนิดเรียกนายเอกรินทร์ออกมา ผมหันไปมองหน้าเขาว่ายังไง
“ผมไม่ได้พูดอะไรครับครู” นายเอกรินทร์พูดว่าไม่ได้พูด พร้อมกันก้มหน้า
“ก็พี่เป็นคน”
“พี่ไม่ได้บอกนายคงเข้าใจผิด” นายเอกรินทร์พูด
“ครูคะกี้จะเป็นลมค่ะ “ เสียงเด็กผู้หญิงตะโกนออกมาทำให้ทุกคนหันไปมองที่กี้ที่ยืนหน้าซีดเผือด นายเอกรินทร์ก็วิ่งเข้าไปดูและพยุงกี้ออกไป ผมหันไปมองหน้าคริสงโตเฟอร์ ผมเสียใจจริงๆ
“ถ้าอย่างนี้ครูคงรู้นะว่าคนของครูนะผิด...” นายกายพูด
“ครูว่ามันต้องมีที่มา..ผมขอพิสูจน์เรื่องนี้ก่อน”
“แต่นายนี้ต่อยผมนะครู ครูจะมาเข้าข้างในฐานะที่เขาเป็นแฟนครูไม่ได้นะครับ ผมไม่ยอม” นายกายพูด ผมหันไปมองหน้านายกาย
“มึงจะเอาไง” คริสโตเฟอร์ตะคอกเสียงถาม
“ครูเขมต้องเป็นคนทำโทษไม่อย่างนั้นผมก็ไม่ยอม ผมจะเอาเรื่อง” นายกายพูด ผมหันไปมองหน้าครูนิด ครูนิดพยักหน้าให้ผมยอมไปก่อน
“ก็ได้..ครูจะทำโทษตอนเข้าแถว..เธอพอใจหรือยัง” ผมหันไปบอกนายกาย สายตาผมประสานกับสายตาที่ดุดันคู่นั้น เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินออกไป
“ทุกคนไปเข้าแถวเพื่อเตรียมขึ้นเรียนได้แล้ว” ครูนิดบอกนักเรียนที่มุงดูอยู่ให้เดินไปเข้าแถว ผมหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์ ผมเสียใจจริงๆ
“ทำไมคริสไม่ฟังพี่เลย...”ผมพูดแค่นั้นก็หันหลังเดินออก เขาได้แต่ทำท่าจะเรียกผม ผมเสียใจจริงๆ ผมเดินกลับขึ้นห้องพัก วางขนมใส่ไส้ไว้บนโต๊ะ ผมว่าจะไปเรียกมานั่งทานขนมกันแต่ดันเกิดเรื่องแบบนี้ซะก่อนและนี้ผมก็ต้องทำโทษเขาอีกด้วย ผมนั่งทำใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินลงมาที่ใต้ตึกที่นักเรียนเข้าแถวตอนพักเที่ยง ผมถือไม้เรียวที่ไปเอามาจากห้องฝ่ายปกครอง ครูฝ่ายปกครองคงทราบเรื่องแล้วหลังจากกลับมาจากไปประชุม
“ครูเขม” ครูลินดาเดินมาหาผม ผมพยักหน้าว่าผมโอเค ผมเดินออกไปทางด้านหน้า ผมยืนเอามือไขว้หลังอยู่ ครูอครชัยมองผม ก่อนจะหยิบไมล์ขึ้น
“ตอนเที่ยงเกิดเรื่องชกต่อยกันขึ้นและครูได้สอบถามแล้วผลปรากฏว่านายคริสโตเฟอร์เป็นคนผิด ดังนั้นนายคริสโตเฟอร์ต้องออกมาโดนทำโทษ เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างแกรุ่นอื่นๆ เราอยู่ด้วยกันโรงเรียนเดียวกันทำไมยังมีเรื่องชกต่อยกันอีก ออกมานายคริสโตเฟอร์” ครูอครชัยพูดพร้อมกับเรียกนายคริสโตเฟอร์ออกมาเขาก็ลุกขึ้นและเดินออกมามายืนตรงกลาง ผมก็ยืนมองเขา
“ครูต้องตีนายคริสสิบที...เพราะมันต่อยผมก่อนและต่อยเพื่อนผมด้วย “ นายกายลุกขึ้นตะโกนออกมา ผมก็หันไปมองครูอครชัย ครูเขาแค่สบตาผม ผมต้องตีนายคริสโตเฟอร์สิบทีจริงๆเหรอ ผมเดินออกไปยืนมองคนที่ยืนกอดอกหันหลังให้ผม ผมก็เดินไปยืนด้านข้างของเขา มือก็จับไม้เรียวไว้แน่น ก่อนจะง้างมันขึ้นและ
“ฟวั้บ!” เสียงดัง แค่ทีเดียวผมเองยังมือไม้สั่นได้ขนาดนี้ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอตัวเองและตามมาด้วยทีที่สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด และ เก้า และ ทีสุดท้าย สิบ ไม้หักทันที สิบทีนี้มันช่างนานเหลือเกินของผม ผมรู้ว่าเขาเจ็บมากแต่คริสโตเฟอร์ไม่ส่งเสียงสักสักนิด
“เอาละแยกย้ายกันขึ้นห้องเรียน “ ครูอครชัยพูด ผมเดินหันหลังออก ผมรีบเดินกลับขึ้นตึกผมไม่กล้าหันไปมองคริสโตเฟอร์เลย
ผมรีบเดินขึ้นไปและตรงเข้าห้องน้ำครูทันที ผมแบมือตัวเองมือที่ตีคนที่ตัวเองรัก เพราะแบบนี้ไงเขาถึงไม่ให้ครูรักกับนักเรียนด้วยใช่ไหม มือที่กำไม้เรียวแน่นไม่เจ็บเท่าเสียงที่ไม้ที่กระทบก้นนั้น มันเจ็บยิ่งกว่าเป็นไหนๆ ผมล้างหน้าล้างตา ล้างมือที่กำไม้เรียวจนแดงเป็นจั้มๆจนมันค่อยๆจางหายไปแต่เสียงไม้กระทบก้นนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวผม ผมเดินออกมาเข้าห้องพักครูก่อนจะหยิบหนังสือเพื่อขึ้นไปทำการเรียนการสอนห้องแรกคือห้อง ม.4/2 ผมเดินไปเงียบ นักเรียนยกมือไหว้ตามปกติ ผมเดินเข้าไปใน้ห้องเรียน ทุกคนที่พูดคุยกันก็หยุดการสนทนาและหันมามองผม ผมมองไปที่โต๊ะนักเรียนหนุ่มตาสีฟ้าที่นั่งรอเรียนอยู่เป็นประจำวันนี้ว่างเปล่า แน่ละเขาคงโกรธและไม่เข้าเรียน
“Good afternoon “ ผมพูดทักทายนักเรีนยคนอื่นแปลว่าให้เตรียมตัวเรียนกันได้แล้ว หลังจากที่ทักทายเสร็จผมก็เริ่มสอน ผมยังคงหวังว่าเขาจะเดินกลับขึ้นมา เขาอาจจะไปห้องน้ำแต่ไม่มีวี่แววเลยจนหมดคาบเรียน โต๊ะนั้นก็ปราศจากคนนั่งตลอดชั่วโมงการสอนของผม ผมติกว่าเขาไม่มาทั้งที่ไม่มีชั่วไหนเลยที่เขาขาดไป
“พี่คริสไม่เข้าสงสัยโกรธครูเขมแน่ๆเลยแก” ผมได้ยินนักเรียนหญิงซิบซิบกัน ผมหยิบหนังสือและเดินออกเพื่อทำการเรียนการสอนห้องอื่นๆต่อ
MyLove : คริสทำไมไม่เข้าเรียน อยู่ไหน วันนี้มีซ้อมบาสหรือเปล่า
ผมส่งข้อความหาคริสโตเฟอร์แต่ทว่ามันเงียบมากไม่มีการตอบรับกลับมาหาผมเลย ผมเดินเข้าห้องอื่นเพื่อทำการสอน ถ้าเขายังไม่ตอบกลับมาผมคงจะไปดูที่บ้านพักนักเรียนแทน ผมทำการสอนด้วยใจจิตใจว้าวุ่น รู้สึกผิดที่ตัวเองต้องทำโทษเขาเองด้วยมือของผมแต่ใจก็รู้สึกผิดหวังที่เขาไม่ระงับความโกรธของตัวเอง
หลังจากสอนเสร็จผมก็ยังไม่ได้รับข้อความตอบรับจากคริสโตเฟอร์ เขาไปไหนของเขานะ ผมเดินลงจากห้องพักครูว่าจะเดินไปดูเขาสักหน่อยเป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่ผมก็เจออาร์ทกับโจ้ เหมือนกับว่าวันนี้ไม่มีซ้อมบาสเกตบอล
“โจ้ อาร์ท ไม่ซ้อมบาสกันเหรอ” ผมถามทั้งคู่
“ไม่ได้ซ้อมครับครู ปันปันมัน...เออ..ไม่ค่อยสบายนะครับและไอ้คริสโตเฟอร์ก็ไม่อยู่มันขับรถบิ๊กไบท์มันออกไปไหนก็ไม่รู้ครับครู “ ผมก็นิ่งเงียบไปไหนของเขา ผมพยักหน้าถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ต้องไปดู ผมตัดสินใจไปรอที่บ้านดีกว่าเพื่อว่าเขาเข้ามาจะเข้าไปหาผมที่บ้านพักแทน ผมทำอาหารเย็นวันนี้ผมทำไข่ลูกเขย ต้มข่าไก่วันก่อนทำให้เขาบอกว่าชอบกิน ผมก็เลยทำให้อีกผมนั่งรอจนเกือบทุ่มก็ไม่มีวี่แววว่าคริสโตเฟอร์จะกลับมา
“ครูเขม” เสียงเรียกดังมาจากหน้าบ้านผมจำได้ดีว่าไม่ใช่คริสโตเฟอร์เพราะถ้ารายนั้นไม่มาเรียกหรอกขึ้นมาเลย ผมเดินไปที่หน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
“โจ้ว่าไง” ผมถามโจ้
“ครู..ไอ้ปันปันมันกรีดข้อมือตัวเองนะครับครู” โจ้บอกผมน้ำเสียงร้อนรนผมเองก็ตกใจมากเช่นกัน
“อะไรนะ...อยู่ไหนตอนนี้”
“อยู่ในห้องพักนักเรียนครับครู...ทำไงดีอะครับเลือดออกใหญ่เลยและไอ้โป้งก็กำลังมาถึงแต่จะรอมันคงไม่ได้ครับครู”
“พาส่งโรงพยาบาล ..เดี๋ยวรอครูแป๊ปหนึ่งนะ” ผมบอกโจ้ ผมก็รีบหยิบกระเป๋าสตางค์มือถือและกุลแจรถ ผมรีบขับตามโจ้ออกไปโจ้ขับรถมอเตอร์ไซค์มาหาผม ผมไปที่บ้านพักผมก็เห็นข้อมือปันปันเลือกออกใหญ่เลยไม่รู้ว่าโดนเส้นเลือดใหญ่ไหม หน้าปันปันก็ซีดมากเนื้อตัวเปียกไปหมด
“ปันปันมึงทำแบบนี้ทำไมวะ”
“หาผ้ามาให้ครูขันชะเนาะห้ามเลือดก่อน” ผมบอกโจ้ ก็ค้นหาผ้าและเอามาให้ผม ผมก็ทำการขันชะเนาะห้ามเลือดตามที่เคยเรียนมา
“ช่วยกันอุ้มปันปันไปที่รถครู” ผมพูดต่างก็พากันอุ้มปันปันอย่างทุลักทุเล เด็กๆคนอื่นที่พักหอข้างก็พาออกมายืนดู ด้วยอาการตกใจเช่นกัน
“ใครเป็นอะไรอะ..พี่ปันปันนี้หว่าเลือดไหลใหญ่เลยวะ” เด็กๆพากันถามผมก็อุ้มปันปันเข้าไปในรถทันที
“ครูดูแลปันปันแล้วกันนะครับผมไปขับรถให้” อาร์ทบอกผม ผมพยักหน้าและอาร์ทก็ออกตัวไปอย่างรวดเร็ว พอผ่านพ้นประตู โรงเรียน
“นั้นรถไอ้โป้งนี้” โจ้ตะโกนขึ้น พร้อมลดกระจกลง
“โป้งไปโรงพยาบาลด่วน!” โจ้ตะโกนและอาร์ทก็ออกตัวตามด้วยรถของโป้งที่กลับรถอย่างรวดเร็ว
“ครูแล้วไอ้คริสละครู” โจ้ถามผม
“ไม่รุ้เหมือนกันเขาไม่ได้กลับบ้านนะ” ผมพูดมือก็ยังจับผ้าห้ามเลือกให้ปันปัน
“ทำไมถึงทำแบบนี้ละปันปันเกิดอะไรขึ้นมีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกครูทำไมทำแบบนี้” ผมถามปันปัน ตอนนี้หน้าซี้ดมาก
“คริสเหรอปันปันมันกรี้ดข้อมือตัวเองกูกำลังขับรถครูเขมพาไปโรงพยาบาลเจอกันวะ ..มึงอยู่กับใครน้องเชอรี่เหรอเสียงน้องเขาอยู่ข้างๆมึงอะ...เออ..โรงพยาบาลจังหวัดวะแค่นี้” ผมชะงักไปนิดหนึ่งตรงที่ได้ยินว่าอยู่กับน้องเชอรี่ โจ้หันมามองหน้าผมแว๊ปหนึ่งเขาก็ไม่ได้พูดอะไร อย่าบอกนะว่าเชอรี่คนเดียวกันกับที่บอกว่าเป็นแฟนเก่า รถเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าห้องฉุกเฉิน
“พี่ครับเพื่อนผมมีดบาดข้อมือครับ”
“ด่วนเลยพี่” เสียงโจ้ลงไปแจ้งเจ้าหน้าที่ผมก็อุ้มปันปันออกมาจากรถและวางลงบนเตียง
“เลือดไหลไหญ่เลยน้องตามหมอGP ลงมาด่วน!” เจ้าหน้าที่มารับคนไข้ โป้งวิ่งเข้ามาพอดี พอโป้งเห็นสภาพปันปันเท่านั้นแหละ
“ปันปัน!...ใครทำอะไรปันปัน...ทำไมถึงเป็นแบบนี้” โป้งตะโกนและเข้าไปกอดปันปัน แต่เจ้าหน้าที่พยายามดันออกเพราะต้องรีบให้การช่วยเหลือปันปันแล้วปันปันก็พยายามยื่นมือที่ไม่เจ็บมาจับมือโป้งแต่รถเข็นถูกนำเข้าไปแล้ว
“เกิดเชี้ยอะไรขึ้น” โป้งหันไปถามโจ้ ด้วยความโกรธแต่ละคนเงียบ โป้งกระฉากคอเสื้ออาร์ทดันไว้กับกำแพง
“กูถามว่าเกิดอะไรกับเมียกู” โป้งถามอาร์ทอีกครั้ง
“ปันปันมันกรีดข้อมือตัวเอง”
“ทำไม..มันถึงได้กรีดข้อมือตัวเอง....” โป้งตะคอกเสียงถามทุกคน โป้งมองหน้าโจ้ และอาร์ท ผมเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากมายหนักหรอก
“บอกมันเถอะอาร์ท” โจ้บอกอาร์ท
“บอกกูมาเดี๋ยวนี้ไอ้อาร์ท” โป้งถามอาร์ท
“ปันปันมันโดนข่มขืนในห้องน้ำกูไม่รู้ว่าใครแต่คริสโตเฟอร์มันบอกว่าไอ้พี่เอกบอกว่าไอ้พี่กายอาจจะเป็นคนทำแต่เราไม่มีหลักฐาน” อาร์ทพูดผมถึงกับตกใจ
“นี้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” ผมถามทุกคนด้วยอาการตกใจเช่นกันนี้มันเกินไปแล้วนะที่ถึงขั้นเรียกว่าข่มขืน
“ทำไมไม่บอกครูตั้งแต่ตอนที่นายคริสมีเรื่องชกต่อยละ”
“ตอนนั้นผมอยู่กับไอ้ปันปันครับครู และปันปันมันบอกไม่ให้บอกใครเพราะว่ามันไม่อยากให้โป้งรู้ มันกลัวโป้งรับมันไม่ได้”โจ้พูด โป้งทรุดลงนั่งคุกเข่า
“ไอ้สัสกาย” โป้ง
“โป้ง..หยุด...นายจะไปไหน” ผมกระฉากแขนโป้งไว้ผมรู้ว่าเขาจะไปไหน ไปก็หาเรื่องใส่ตัวเองคราวนี้คงไม่มีใครช่วยห้ามและเรื่องคงถึงขั้นเลือดตกยางออก
“ครูมันทำแฟนผม…และดูที่มันทำซิครูผมคงรอให้กฏหมายทำกับมันไม่ได้..ครู” โป้งพยายามสะบัดแขนเขาให้ผมปล่อยแต่ผมไม่ยอมปล่อย ผมจะไม่ปล่อยให้โป้งไปเด็ดขาด
“ครูรู้ พรุ่งนี้ครูจัดการเองเธอควรจะอยู่ดูแลปันปันตอนนี้ ...และถ้านายไปมีเรื่องอีกละ....ใครจะดูแลปันปัน ไหนจะพ่อนายอีกละแม่นายอีกละ..ห๊ะ!...ครูรู้ว่ากฏหมายมันช้าแต่ถ้าเรามีหลักฐานกฏหมายก็ทำได้ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอกโป้งแต่เราควรจะมีสติ”
“คิดให้เยอะๆ โป้ง...สิ่งที่ที่นายกำลังจะไปทำมันไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นมันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง!” ผมพูด ระหว่างนั้นเสียงรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์แล่นเข้ามาจอด ผู้ชายที่สวมหมวกกันน๊อคมีคนซ้อนท้ายหนึ่งคนรูปร่างเล็ก ๆ ก้าวขาลงมา พอถอดหมวกออกก็รู้ได้ทันทีที่ว่าเป็นผู้หญิง และคนที่เป็นคนขับผมก็จำได้ดี คริสโตเฟอร์
“ปันปันมันเป็นอะไร..มึงสองคนดูแลมันยังไงวะ “ คริสโตเฟอร์เดินตรงไปหาอาร์ท และโจ้
“กูกลับไปเอาของและซื้อข้าวมาให้มันไงแต่พอกลับมามันก็นอนอยู่ในห้องน้ำเลือกไหลท้วมมือมันไปหมด”
“พี่โป้ง สวัสดีค่ะ” น้องผู้หญิงทักทาย
“เชอรี่นี้ครูเขม” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผู้หญิงคนนั้นเพื่อแนนำผม
“สวัสดีค่ะครูเขม” เชอรี่ หน้าตาสะสวย ผิวพรรณดูดี เขาส่งยิ้มให้ผม โจ้และอาร์ทมองหน้าผม ผมยกมือไหว้รับ ผมแค่หันมามองคริสโตเฟอร์ผมรู้สึกผิดที่ไม่ฟังเขาเลย รู้สึกผิดที่ทำโทษเขาไปวันนี้
“พี่คริสค่ะ...เพื่อนคนไหนเหรอที่พี่ว่าเข้าโรงพยาบาลนะคะ”
“แฟนโป้งมันนะเชอรี่” คริสโตเฟอร์พูดกับเด็กผู้หญิงเกาะแขนคริสโตเฟอร์ไม่ยอมปล่อย โป้งเดินไปคุยกับพยาบาล ผมคิดว่าคงต้องนอนโรงพยาบาลคืนนี้หนึ่งคืนเพราะปันปันเสียเลือดมาก และโป้งก็เดินกลับมา
“คืนนี้ปันปันจะนอนโรงพยาบาลก่อนนะครับครู “ โป้งบอกผม
“มีห้องพิเศษว่างหรือเปล่าละโป้ง”
“เออ...คือ..”
“ค่าใช้จ่ายครูจัดการเองไปบอกเขาใหม่ว่าขอห้องพิเศษเราจะได้อยู่ดูแลปันปันอย่างใกล้ชิดและพรุ่งนี้ครูจะมาเยี่ยมอีกทีนะส่วนเรื่อง....อื่นครูจัดการเอง” ผมพูดก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ เขาไม่กล้าแม้จะสบตาผมด้วยซ้ำและเย็นอาหารเย็นทีผมทำไว้คงไม่จำเป็นแล้วซินะ
“ครูกลับก่อนนะพรุ่งนี้ครูมีเวรยืนหน้าประตู” ผมพูด
“ครูครับผมติดรถครูไปลงที่บ้านได้ไหมครับ” อาร์ทถามผม ผมพยักหน้าว่าได้ ผมเดินออกตกลงนี้เขากลับไปหาแฟนเก่าแล้วใช่ไหม แค่เพราะว่าเขาโกรธผมใช่ไหม
“ทำไมไอ้คริสมันทำแบบนี้วะ” เสียงโจ้พูดกับอาร์ทผมเข้าใจความหมายดี เขาอาจจะเห็นแล้วด้วยว่าผมกับเขามันยากถ้าเขาเลือกจะกลับไปเขาคงไม่จำเป็นต้องไปสอบแล้วละมั้ง ผมเดินมาที่รถขับรถออกมาเพื่อจะไปส่งอาร์ทและโจ้ก่อนและผมก็ขับรถกลับมาที่บ้านพักครู นั่งอยู่เงียบๆสักพักผมก็เก็บทุกอย่างลงถุงขยะทานไม่ลงเหมือนกัน อาการคนอกหักถามหา
Rrrrrr เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นเป็นเบอร์ไม่คุ้นเคยแต่มีหมายเลขนำหน้าว่าโทรมาจากออสเตรเลียผมรีบกดรับสายทันที ผมคิดว่าน่าจะเป็นพ่อของคริสโตเฟอร์
“ฮัลโล” ผมตอบรับสายเรียกเข้า
“สวัสดีค่ะ ...นี้เป็นเบอร์คุณเขมชาติใช่หรือเปล่า “
“ใช่ครับ...คุณ ..?”
“ดิฉันโทรจากออสเตรเลียค่ะ นามสกุลนี้ใช้ลูกชายคุณพิทักษ์ที่เป็นนักการทูตหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ”
“จำพี่ได้ไหมคะที่เจอกันที่วัดตอนที่คุณๆไปทำบุญกันนะคะและดิฉันรู้จักพ่อของคุณนะคะ”
“พอจะจำได้ครับ”
“คุณได้ส่งอิเมลหาคุณเดนิสใช่ไหมคะแจ้งว่าลูกชายเขากำลังตามหาเขาเช่นกัน คุณเดนิส แมคกินสันนะคะ”
“ใช่ครับ...ผมเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนที่ลูกชายของเขาเรียนอยู่นะครับ”
“เขาเป็นเพื่อนของสามีฉันค่ะเขาไม่แน่ใจเชากลัวถูกหรอก เขาเคยถูกหลอกนะคะเคยจ้างบริษัทที่ไทยให้ตามหาพวกนั้นหลอกเอาเงินแล้วก็ตาหาไม่พบ บ้างก็พบเหมือนกันแต่ผิดคนไม่ใช่คนเดียวกันบ้างสูญเงินไปเยอะอยู่”
“นี้เข้าขับรถจากอีกเมืองเพื่อมาปรึกษาดิฉันนะคะเขาเห็นว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน..แต่พอดิฉันได้เห็นนามสกุลปุ๊ปพี่บอกเขาว่าไม่ใช่คนหรอกลวงเขาแน่นอนแถมคุณเดนนิสยังรู้จักพ่อของคุณเขมด้วยนะคะ”
“เขาเคยให้พ่อผมช่วยเรื่องวีซ่าภรรยาเก่าของเขาแม่ของคริสโตเฟอร์เล่าให้ผมฟังและผมก็ได้อิเมลมาจากจดหมายที่เขาเขียนมาขอร้องพ่อผมให้พ่อผมช่วย” ผมพูด
“จดหมายนี้ถึงมือผมตอนทีพ่อผมป่วยมากแล้วนะครับและท่านก็เสีย” ผมพูดผมดูจากวันที่ถูกประทับตราจากไปรษณีย์ ก่อนที่พ่อผมจะเสียได้หนึ่งอาทิตย์
“ดิฉันพอจะทราบคร่าวๆนะคะแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าเขาถูกร้องเรียนโดยผู้หญิงใจบาปคนหนึ่งน่าเห็นใจนะคะ...แต่ถ้าเขาใจเย็นและทำเรื่องอุทธรณ์ก็น่าจะสู้ได้เพราะว่าลูกชายเป็นลูกคุณเดนนิสแต่ผู้หญิงคนนั้นเขาเหมือนไม่อยากอยู่เลยกลับไปอยู่ไทยและพาลูกไปอยู่ที่อื่นเรียกว่าหนีดีกว่านะคะ”
“ผมไม่ค่อยรู้ทราบเรื่องนี้มากหรอกครับผมมาทราบเรื่องก็ตอนที่ผมมาเป็นครูที่นี้นะครับ” ผมตอบไปตามจริง
“คุณเดนนิสเขาคิดถึงลูกชายเขามากนะคะครูเขม...พรุ่งนี้ฉันจะบอกให้เขาติดต่อกลับหาคุณนะคะ พี่จะยืนยันให้อีกทีว่าคุณพูดความจริงค่ะ”
“ขอบคุณนะครับพี่....ขอบคุณจริงๆ ผมอยากให้พ่อลูกเขาปรับความเข้าใจกันถึงแม่ว่าแม่ของคริสเขาจะแต่งงานใหม่ไปแล้วก็ตามยังไงพ่อกับลูกก็ควรได้เจอกัน”
“เห็นด้วยค่ะ...เออ..ตายแล้วลืมไปว่าเวลาเราต่างกัน สี่ชั่วโมงรบกวนเวลาครูเขม..ยังไงพี่จะให้คุณเดนนิสติดต่อครูเขมโดยเร็วที่สุดนะคะ ....ขอให้พระคุ้มครองคนดีดีอย่างครูเขมนะคะ คุณเหมือนพ่อคุณมากเลยค่ะขอบช่วยเหลือคนผลบุญจะกลับสู้ครูเขมนะคะ ...บายค่ะ”
ผมกดวางสายไปทันที ผมนั่งนิ่งบางทีผมก็คิดนะว่าผมจะทำเพื่ออะไรแต่ผมก็ยินดีจะทำอยู่ดีถึงตอนนี้คนนั้นจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม ผมจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมชุดนอนก่อนนอนสวดมนต์สักหน่อยเพื่อว่าสิ่งที่วุ่นวายในใจจะได้หมดไปบ้าง หลังจากสวดมนต์เสร็จผมก็เหลือบตามองไปที่นอนข้างๆผม ต่อไปนี้มันคงจะว่างไปตลอดก็ดีนะเขาควรได้มีชีวิตที่ปกติเหมือนคนอื่นๆเขา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้องขออภัยหากตอนที่แล้วดูรุนแรงนะคะไปแต่นายกายกำลังจะได้รับกรรมไม่ได้เข้าคุกแต่หนักกว่าเข้าคุกอีก อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ มารอติดตามซิว่านายคริสโตเฟอร์จะให้เชอรี่ทำอะไรและครูเขมจะหาหลักฐานอะไรมาทำให้นายกายต้องรับว่าเขาคือคนอยู่เบื้องหลังเรื่องใกล้จะลงเอ่ยแล้วนะ พ่อนายคริสก็จะเดินทางมาหาเขาเร็วนี้
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เดี๋ยวนะ เชอรี่ไม่ได้มาร้ายหรอ
ไอ้กายไม่ติดคุกหรอกเพราะพ่ออมันเป็นตำรวจแต่ขอให้มันประสบอุบัติเหตุพิการเดินไม่ได้นะ
เอาแค่เห่าได้อย่างเดียวพอหึหึ(อินจัด)
ไอ้เอกอีกคนไม่เป็นลูกผู้ชายเลยอะไรวะ
สรุปปันปันโดนข่มขืนจริงด้วยสินะ เห้อ เนื้อเรื่องช่วงนี้หนักหัวจริงๆแต่จะติดตามครับ :n1:
-
เดี๋ยวนะ เชอรี่ไม่ได้มาร้ายหรอ
ไอ้กายไม่ติดคุกหรอกเพราะพ่ออมันเป็นตำรวจแต่ขอให้มันประสบอุบัติเหตุพิการเดินไม่ได้นะ
เอาแค่เห่าได้อย่างเดียวพอหึหึ(อินจัด)
ไอ้เอกอีกคนไม่เป็นลูกผู้ชายเลยอะไรวะ
สรุปปันปันโดนข่มขืนจริงด้วยสินะ เห้อ เนื้อเรื่องช่วงนี้หนักหัวจริงๆแต่จะติดตามครับ :n1:
เชอรี่เป็นแฟนเก่าและเชอรี่คือต้นเหตุที่ทำให้กายเขม่งกับคริสโตเฟอร์ค่ะ คริสพูดถึงเชอรี่ฉากที่ไปสวีทกันสามคู่นะคะ
-
สงสารปันปัน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เขมนอยหนักมาก!!! งานนี้ขอสงสารพี่เขมแปปมานี่คะคุณพี่น้องจะปลอบคุณพี่เอง งื้ออออิ
เพี้ยงขอให้อิกายมันโดนยิ่งกว่าที่ปันปันโดน
-
:mew4:
-
สงสารปันปัน กายเกินเยียวยา ไปตายซะ
-
ขอบทลงโทษที่สมน้ำสมเนื้อหน่อย เอามันให้ตายยย :katai4: :beat: :katai4: :beat: :m31: :m31:
-
:m15: :m15: สงสารเขม สงสารปันปัน สงสารโป้ง อ่า
รีบๆๆมาต่อนะคับผมอยากรู้แล้วอ่าว่านายกายจะโดนยังไงอ่ะ
-
อ๋อ ครับผมสงสัยผมอ่านข้ามไป
แต่เอ๊ะใจที่คุณผู้เขียนบอกว่าคริสจะให้เชอรี่ทำอะไรสักอย่าง คงหมายถึงให้สร้างเรื่องให้ไอ้กายหรือเปล่าลุ้นๆ
-
สงสารปันปัน นะ โป้งลบลอยแผลให้ปันปันด้วยนะ
รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
ขอข้ามไปก่อนนะตอนนี้ อ่านแล้วรมเสียกะเด็กน้อย ไว้เข้าใจกันเมื่อไรค่อยมาอ่านต่อ
ปล.ขนาดไม่อยากอ่านแต่รู้เรื่แงตั้งกะเริ่มตอนนี้จนจบ มันไม่อยากอ่านตรงไหนเนี่ยเรา :katai2-1:
-
คริสโตเฟอร์
ผมขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบท์มาส่งเชอรี่แฟนเก่าของผมอย่าคิดว่าผมอยากจะกลับไปหาเขานะไม่ใช่ผมมีบางสิ่งที่ต้องให้เธอช่วยผมยอมโดนด่าภายหลังหากเธอรู้ความจริงว่าผมแค่หลอกใช้เธอ เพราะว่าเชอรี่คือคนที่กายมันหลงรักเชอรี่จะสามารถเอาความลับจากไอ้พี่กายมาให้ผมได้
“ทำไมมาส่งเชอรี่ที่บ้านละเราไม่ไป...เออ..ไป..”เชอรี่พูดทำหน้างอเมื่อก่อนนะใช้ผมกับเชอรี่เข้าโรงแรมด้วยกันบ่อยแต่ทว่าผมกับเธอเปลี่ยนไปแล้วเมื่อก่อนผมแค่อยากได้เพราะว่าเธอสวย
“เอานะไว้ก่อนนะคะว่าแต่พรุ่งนี้ใช่ไหมค่ะที่”
“พี่ต้องการอะไรคืนเหรอและมันสำคัญมากเหรอคะ”
“สำคัญซิค่ะ...เพราะพี่อาจจะถูกไล่ออกเชอรี่ก็รู้นี้ว่าไอ้กายนะมันรักและหลงเชอรี่มากแค่ไหน...และมันก็กัดพี่ไม่ปล่อยเลยนะคะคนดี” ผมอ้อนเชอรี่ ผมใช้นิ้วไต่ไปตามแก้มเนียนใส่นั้นเบาๆ เธอยิ้ม
“เข้าบ้านเถอะค่ะพ่อเชอรี่ยืนมองอยู่แล้วอย่าทำให้ท่านไม่เชื่อใจในตัวพี่อีกเชอรี่อาจจะไม่ได้เจอพี่นะคะ” ผมบอกเธอ เชอรี่เขย่งปลายเท้าเพื่อจะหอมแก้มของผมตอนแรกผมทำท่าจะขัดแต่ถ้าผมขัดเธอจะรู้ทันทีผมเลยต้องยอมให้เธอทำเธอหอมแก้มผมเสียงดัง
พอเชอรี่ผ่านพ้นประตูเข้าบ้านไปผมก็ยกแขนเสื้อขึ้นมาปาดเช็ดที่แก้มของผม ก่อนจะรีบบิดรถออก ผมคงกลับไปนอนบ้านพักไม่ได้ ผมคงต้องไปนอนกับไอ้โป้งที่โรงพยาบาลไอ้กายมันต้องชดใช้ผมจะขึ้นไปหาหลักฐานทุกอย่างที่มันทำเอาไว้
ผมขับรถมาถึงโรงพยาบาลและเดินขึ้นไปหาไอ้โป้งที่ห้องพักพิเศษ ผมเห็นโป้งนั่งหลับมือก็กุมมือปันปันไว้สายน้ำเกลือที่ห้อยอยู่คนที่นอนก็ยังหลับไหลเพราะฤทธิ์ยา
“อ้าวคริส” โป้งลืมตาขึ้นมองผม ผมพยักหน้าว่าผมเอง ผมทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา
“เชอรี่ละ”
“ไปส่งบ้านแล้ว”
“มึงกำลังทำอะไรอยู่วะมึงจะกลับไปหาเชอรี่อย่างนั้นเหรอวะ” โป้งถามลุกมาหาผม มานั่งข้างๆผม
“กูไม่ได้อยากกลับไปแต่กู...เชื่อว่าไอ้กายมันเป็นคนอยู่เบื่องหลังวะและมันต้องนัดไอ้พวกนี้มาอีกแน่ๆ ” ผมพูดกับไอ้โป้ง ไอ้โป้งมันมองหน้าผม ผมรู้ว่ามันอยากจะแก้แค้นให้ปันปัน มันคงไม่รอให้กฏหมายแน่นอนเพราะมันไม่เชื่อว่ากฏหมายจะทำอะไรพวกมันได้
“กูช่วย” โป้งมันหันมาหาผม
“อย่ามึงดูแลปันปันกูกลัวมันทำอีกมันต้องการมึงตอนนี้โป้ง”
“และกูไม่สนใจอะไรแล้วมันทำกับเพื่อนๆกูมาเยอะแล้วและเรื่องพวกนี้มันก็มาจากกู” ผมพูดกับไอ้โป้ง
“มึงไม่บอกครูเขม”
“พี่เขมห้ามกูแน่ๆ”
“ก็เพราะว่าเขารักมึงเขาเป็นห่วงมึงและกูรู้ว่าวันนี้เขาทำโทษมึงเพราะครูเขมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับปันปัน ” ผมก้มหน้าลง ผมรู้ว่าพี่เขมเสียใจแค่ไหน ผมรู้ดีแววตาคู่นั้นที่มองผม ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
“กูไม่อยากให้พี่เขมเดือดร้อนเพราะกูอีกกูเชื่อว่าพ่อมันเต้นแน่ถ้าลูกเขาโดนข้อหาหนัก” ผมพูดและมองหน้าไอ้โป้ง
“อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่เขม” ผมพูดกับไอ้โป้งมันก็มองหน้าผม พร้อมกับพ่นลมออกมาจากปาก
“กูขอละโป้ง....กูยอมให้พี่เขมมองกูไม่ดี...แต่กูจะให้พี่เขมเดือดร้อนเพราะกูอีกไม่ได้...ทุกอย่างมันควรหยุดได้แล้ว” ผมพูดกับไอ้โป้ง
“หมับ”โป้งมันโอบไหล่ผม
“รอให้ปันปันมันแข็งแรงก่อนได้ไหมวะ” โป้งถามผม
“กูยิ่งลงมือเร็วทุกอย่างจะได้ยุติเร็วขึ้น คือเรียกว่ายิ่งเร็วยิ่งดีโป้งเพราะว่ามันควรจะได้รับบทเรียน” ผมพูดแค่นั้น
“คืนนี้กูนอนด้วยวะกูไม่กล้ากลับไปหาพี่เขมวันนี้กูยังไม่กล้ามองหน้าเขาเลย” ผมพูด
“กูเห็นแล้วแหละ” ไอ้โป้งมันพูดและมันก็ส่งหมอนกับผ้าห่มมาให้ผม
“มึงนอนบนโซฟาวะกูจะนอนข้างๆปันปัน...กูกลัวมันหายไป..กูใจหายที่เห็นสภาพปันปันแบบนั้นกูโคตรกลัวเลยวะกูกลัวเสียมันไปวะคริส..กูเพิ่งจะรู้ว่ากูรักมันมากวะ” โป้งพูดด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่ามันเป็นห่วงใยปันปันมากแค่ไหน มันคงรู้แล้วซินะว่ามันควรรักใครในตอนนี้ ปันปันดูแลมันดีตั้งแต่เข้ามาเรียนภาพที่มันสนิทกับปันปันไหนก็ไปด้วยกัน ปันปันมันตามใจโป้งทุกอย่างไม่เคยขัดใจเลย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครูเขมชาติ
ผมตื่นมาแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวแอบเผลอมองที่นอนว่างๆ เขาไม่ได้กลับมานอนกับผมเหมือนที่ผ่านมา ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วซินะ ผมรีบแต่งตัวเพื่อจะทำหน้าที่ยืนเวรหน้าประตูตอนเช้าวันนี้ ผมไม่ต้องทำอาหารเช้าหรอกมั้ง ผมขับรถอออกมาจอดไว้ที่ด้านหน้า ผมจะไปหาปันปันไปสอบถามเรื่องที่เกิดขั้นผมรู้ว่ามันหนักแต่ผมต้องถามเพื่อหาวิธีช่วยเหลือเขาและเรื่องนี้พ่อแม่ปันปันต้องรู้แน่ๆ
“สวัสดีค่ะครู..ถาวรได้ยินเด็กๆคุยกันว่าเมื่อคืนครูพาปันปันไปโรงพยาบาล ..เด็กเป็นอะไรเหรอค่ะ”
“เออ...คือ...มีดบาดนะครับมีดบาดที่ข้อมือหมอเย็บทำแผลเรียบร้อยแล้วครับ”
“อ้าวเหรอ...”
“นอนโรงพยาบาลเมื่อคืนวันนี้ผมจะไปดูเขาอยู่เหมือนกันหลังจากสอนคาบแรกเสร็จแล้วนะครับ”
“ค่ะ...นึกว่าเป็นอะไรมากเห็นเด็กบอกว่าเลือดไหลเยอะเลย”
“ไม่เป็นอะไรมากแล้วนะครับแต่ผมคงต้องโทรแจ้งพ่อแม่ของปันปันให้ทราบผมคงต้องไปขอเบอร์ติดต่อที่ฝ่ายกองทะเบียนใช่ไหมครับครูเก่ง”
“ใช่ค่ะพี่นิดดูแลอยู่ขอพี่นิดได้เลยค่ะ” ครูเก่งพูดผมพยักหน้าผมหันมาทำหน้าที่ยืนหน้าประตูเช่นตรวจดูเสื้อผ้าหน้าผมเด็กนักเรียนสักพักก็เห็นรถบิ๊กไบท์ขับผ่านเข้าไป นี้เขาเพิ่งจะกลับมาตอนเช้าอย่างนั้นเหรอคงไม่ต้องถามหรอกมั้งว่าเขาไปทำอะไรมาก เมื่อคืนหายไปด้วยกันแบบนั้น
“ครูกับคริสมีปัญหากันหรือเปล่าคะเรื่องเมื่อวานที่ครูทำโทษเขา”
“เออ..” ผมเงียบพูดไม่ออกเหมือนกันมันเร็วมาก
“เขาคงแค่เสียใจนะคะเด็กวัยรุ่นก็แบบนี้นะคะ” ครูถาวรพูด พอดีนายกายกับนายอั๋นเดินเข้ามาทางประตูพอดีเลย
“นายกายชายเสื้อนะเอาเข้ากางเกงด้วยซิ” ครูถาวรเอ็ดนายกายเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“แค่ก่อนนะคะเชอรี่ได้ค่ะพี่จะโทรหาทันทีคิดถึงพี่ขนาดนั้นเลยเหรอคะได้ซิค่ะ” ผมหันไปมองทำไมชื่อเชอรี่เหมือนกันเลย และกนายกายก็เก็บมือถือพร้อมกับหยัดชายเสื้อเข้ากางเกงเขามองผมพร้อมแสยะยิ้มให้ผม
“มันยังไม่สายนะกายถ้านายจะหยุดทำเรื่องไม่ดี” ผมพูดกับนายกายเขามองหน้าผมแบบไม่เกรงกลัวอะไร
“ใครละจะหยุดผม...ครูเหรอ...เราต่างกันครู” นายกายพูดก่อนจะเดินออกไปแบบไม่สนใจครูถาวรมองหน้าผมและมองนายกายที่เดินผ่านผมไป
“ครูเขมมีเรื่องอะไรอีกเหรอคะ”
“ผมยังหาหลักฐานไม่ได้ถ้าผมหาหลักฐานได้ทุกคนจะได้รู้ครับ” ผมพูดและหันกลับมาทำหน้าที่ครูยืนเวรตามปกติ ทำไมเรื่องวุ่นวายพวกมันถึงได้เกิดขึ้นหรือว่ามันผิดตั้งแต่ผมมาเป็นครูที่นี้ซะก็ไม่รู้
“นายคริสจะไปสอบเมื่อไหร่คะวิชาแรกเห็นเขาบอกว่าคณิต”
“วันจันทร์หน้านี้นะครับ” ผมพูดแต่ผมเองยังไม่รู้เลยว่าเขาจะไปหรือเปล่า ผมยืนเวรหน้าประตูสักพักก็กลับขึ้นห้องพักครูผมก็เห็นถุงน้ำเต้าหู้วางอยู่บนโต๊ะ ผมหันไปมองรอบๆห้องเห็นพี่นิดนั่งอยู่
“พี่นิดครับใครซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ผมเหรอครับ”
“อนุชิตค่ะเชาเอามาวางไว้นะคะครูเขม”ครูนิดเงยหน้าจากพิมพ์ดีดตอบผม ผมพยักหน้า ผมก็เลยแกะทานซะเลยกำลังหิวอยู่เหมือนกัน ว่าแต่เขารู้ได้ยังไงว่าของผมไม่ใส่น้ำตาลทรายถึงใส่ก็ใส่น้อยเต็มทีและไม่ใส่เม็ดแมงลักผมไม่ชอบ ผมนั้งดื่มน้ำนมถั่วเหลืองที่ครูนิดบอกว่าอนุชิตเอามาให้จนหมดแก้ว
“ครูเขมคะผู้อำนวยการเรียกนะคะคงเป็นเรื่องที่เด็กในหอคุยกันเรื่องนายปันปันนะคะ” ครูสมพิศเดินมาบอกผม ผมก็รีบลุกขึ้นผมเดินตรงไปหาท่านผู้อำนวยการทันที ผมก็คิดว่าจะเข้ามาหาท่านเหมือนกันแต่ท่านเรียกผมซะก่อน
“ก๊อกๆ” ผมเคาะประตุหน้าห้องทำงานท่าน
“เชิญครับ”
“ผู้อำนวยการครับสวัสดีครับ”
“เชิญนั่งครับครูเขม...ผมได้ยินเด็กๆพูดกันว่านายปันปันมีเรื่องเมื่อวานเห็นเด็กที่พักหอข้างๆปันปันบอกว่าเลือดไหลเต็มข้อมือเลยเกิดอะไรขึ้นครับครู” ผู้นวยการมองหน้าผม ผมเองก็ทำท่าคิดว่าจะบอกความจริงดีไหม
“บอกผมเถอะครับครู”
“ตอนแรกผมก็ไม่ทราบครับว่าเกิดอะไรขั้นแต่นายโจ้และนายอาร์ทพูดว่าปันปัน...ถูกขมขืนในห้องน้ำชายที่ถูกปิดตายไม่ได้ใช้แล้วนะครับตอนแรกผมไม่ทราบเรื่องนี้เลยจิรงๆนะครับผู้นวยการผมมาทราบตอนที่นายปันปันกรีดข้อมือตัวเองแล้ว” ผมพูดผู้อนวยการมีสีหน้าตกใจ
“ฝีมือของใครครับครู”
“ผมไม่มีหลักฐานแน่ชัดครับผมกำลังสืบคนแรกคงเป็นเอกรินทร์ก่อนแต่ผมจะให้นายกายรู้ไม่ได้ว่าผมกำลังสืบหาหลักฐานอยู่”
“นายกายอีกแล้วเหรอครับผมคงไม่ไหวแล้วละครับครูท่าหากว่าเป็นเขาจริงๆ “ ผู้อำนวยการพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาทางปากแบบเหนื่อยเต็มที่
“นายปันปันเป็นยังไงบ้างครับครู”
“ผมจะไปเยี่ยมเขาหลังจากหมดชั่วโมงสอนคาบที่สองครับท่านและผมจะโทรบอกพ่อแม่ปันปันด้วยนะครับ”
“ดีครับพ่อแม่เขาควรจะได้รู้นะไม่ใช่เอาลูกมาทิ้งไม่ดูดำดูดี” ผู้อำนวยการพูด
“ครูหาหลักฐานมาให้ได้ผมจะได้เรียกพ่อนายกายมารับฟังว่าลูกชายเขาเป็นยังไงและลูกชายคนเล็กคงต้องดูพฤติกรรมก่อนจะให้มาเรียนที่นี้ผมไม่อยากให้เด็กที่มาเรียนโดยใช้อิทธิพลพ่อทำความเดือดร้อนนะครับ”
“อย่าเพิ่งเลยนะครับท่าน ผมเชื่อว่าเด็กเหล่านี้ยังกลับตัวได้อยู่นะครับ”
“ครูจะแก้ไขยังไงเขาไม่ใช่ผ้าขาวบางแล้วนะครับครู เปรียบก็เหมือนเสื้อผ้าที่ถูกสีตกใส่ซักอย่างไรก็ไม่กลับมาขาวเหมือนเดิม” ผู้อำนวยการพูด
“ผมยังอยากให้เขากลับตัวเป็นคนดีครับท่าน”
“ถ้าครูทำได้ก็ดีได้บุญด้วยนะครับ....แต่ผมคนหนึ่งละที่ไม่ไหวแก่แล้วไปสู้รบคงจะไม่ได้ไหว” ผู้นวยการพูดผมพยักหน้า ผมลุกขึ้นเดินลงไปช่วยครูดูแลนักเรียนที่เข้าแถวตามปกติ ผมเห็นคริสโตเฟอร์ยืนเข้าแถวเงียบๆ ผมเองก็อยากขอโทษที่ผมทำโทษเขาวันนั้นผมเองก็ผิดที่ไม่ฟังเขาเลย หลังจากกิจกรรเข้าแถวเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินออกเพื่อดักนายเอกรินทร์เขาคงรู้ดีว่าผมดักรอเขา
“เอกรินทร์” ผมเรียกนายเอกรินทร์ดูสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที
“ขอเวลาครูสักสิบนาทีคุยกับเธอได้ไหม” ผมถามเอกรินทร์
“ผมไม่รู้เรื่องที่เกิดกับปันปันครับครู”
“เธอรู้ว่าครูจะถามอะไรนั้นแปลว่าเธอรู้เธอจะช่วยปกปิดการกระทำผิดแบบนี้ของเพื่อนเธอไม่ได้นะเอกรินทร์เขาควรได้รับการแก้ไขไม่อย่างนั้นมันจะติดตัวเขาไปจนกตาย” ผมพูดกับนายเอกรินทร์ ดูเขาร้อนรนที่จะคุยกับผม
“ผมไม่พร้อมคุยตอนนี้ครับครูผม...ผมจะไปคุยกับครูที่บ้านพักนะครับผมขอร้อง” เอกรินทร์บอกผม ผมพยักหน้าว่าได้และเขาก็รีบเดินกลับขึ้นห้องเรียนไปทันที ผมคิดว่านายกายคงจะขู่อะไรเขาไว้แน่ๆ นายกายยืนมองก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นห้องเรียนเช่นกัน ผมเดินขึ้นห้องพักครูหยิบหนังสือไปทำการสอนผมเห็นขวดน้ำเก็กฮวยวางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับกระดาษโน๊ต “ ^ __^ “ เหมือนกับที่ติดไว้ที่ถุงน้ำถั่วเหลืองผมไม่เคยบอกนายอนุชิตเลยนะว่าผมชอบดื่มน้ำเก็กฮวยนะ ผมรีบเดินขึ้นบันไดเพื่อหวังจะได้เจอนายคริสโตเฟอร์
“คริส” ผมเรียกเขาขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าห้องเรียน
“พี่ขอโทษที่พี่ไม่ได้ถามความจริงกับเรา แต่ถ้าเราเลือกจะไปมีชีวิตที่ปกติพี่ยินดีนะ”
“พี่ขอบใจนะน้ำเต้าหู้กับน้ำเก็กฮวย”
“ครับ” คริสโตเฟอร์พูดแค่นั้นก็เดินเข้าห้องเรียนไปผมก็เดินหันหลังออกเพื่อขึ้นไปทำการสอนอีกชั้นนี้เขาเปลี่ยนความคิดไปแล้วใช่ไหม ผมเสียเขาไปแล้วใช่ไหม ผมเดินขึ้นห้องเรียนชั้นที่ผมทำการสอนเป็นคาบแรก ม.1/2 ห้องนายอนุชิต ผมก็ทำการสอนตามปกติผมโตพอจะแยกแยะเรื่องส่วนตัวได้ดีจะต้องไม่กระทบกับการสอนของผมเด็ดขาด
พอผมสอนเสร็จผมก็ขับรถออกจากโรงเรียนเพื่อตรงไปหาปันปัน ไปถามเหตุการณ์เอาเท่าที่เขาจำได้ผมรู้ว่าเจ็บปวดแต่ผมต้องรู้ข้อมุลมากกว่านี้ ผมก็ได้โทรแจ้งพ่อแม่ของปันปันเขาทราบเรื่องแล้วและกำลังเดินทางมาหาปันปันที่โรงพยาบาลเช่นกัน ผมจอดรถและรีบเดินขึ้นไปหาผมแวะหาซื้อของฝากพวกนมเพื่อเขาจะทานได้
“ครูเขมสวัสดีครับ” โป้งกำลังป้อนข้าวปันปันอยู่พอดีเลย
“สวัสดีเป็นไงปันปัน” ผมถามคนที่นอนผมรู้ว่าที่ผ่านมานะฝันร้าย
“ครูขอบคุณนะครับที่พาผมส่งโรงพยาบาล” ปันปันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง ผมส่งนมที่ผมซื้อมาให้ปันปันกับโป้ง
“ถ้าอย่างนั้นโป้งลงไปหาอะไรทานก่อนเถอะนะ” ปันปันบอกโป้ง ผมพยักหน้าว่าผมอยู่ดูแลปันปันให้ พอโป้งออกไปจากห้องผมก็นั่งลงที่ตรงขอบเตียงคนไข้ ปันปันมองหน้าผมน้ำใสๆไหลรินจากลูกผู้ชาย
“พ่อต้องไม่ให้ผมเรียนแน่ๆเลยครู”
“อย่าเพิ่งคิดมากซิปันปัน...” ผมพูด
“ฮือๆ...ครู...ทำไมผมต้องเจอเรื่องเชี้ยๆพวกนี้ด้วยอะครู”
“ฟู่” ผมพ่นลมหายใจออกมาหนึ่งที
“ปันปัน...ทุกคนในชีวิตต้องเจอเรื่องแย่ๆ หนึ่งครั้ง แค่หนึ่งครั้งหรืออาจจะมากกว่านั้นแต่ที่แย่ที่สุดนะแค่หนึ่งครั้ง”
“และถ้าเราผ่านเรื่องที่แย่ที่สุดไปได้เรื่องอื่นก็จะแค่แย่แต่ไม่แย่ที่สุด....ครูก็เหมือนกันเจอเรื่องราวเยอะแยะมากมายมีทั้งดีและแย่ และมีทั้งแย่ที่สุดและแย่รองลงมาแต่นี้มันคือบททดสอบของโลกใบนี้ปันปัน”
“มันแค่ฝันร้ายแต่อาจจะใช้เวลาหน่อยไม่ใช่แค่ตื่นมาแล้วหาย...ความเข้มแข็งเท่านั้นที่จะทำให้มันดีขึ้นถ้ายิ่งเข้มแข็งมากเท่าไหร่มันจะย่นระยะเวลาความเจ็บปวดให้สั้นลง”
“รู้ไหมว่ากว่าจะมาเป็นชีวิตนะมันยากแค่ไหนกว่าเราจะเติบโตจากเด็กตัวแดงๆจนปีกกล้าขาแข็งได้ขนาดนี้แต่เธอจะมาจบมันเพียงเพราะคนชั่วไม่คุ้มเลยปันปัน” ผมพูดปันปันก็ปาดน้ำตา
“ชีวิตเรามีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำและอันไหนที่เจ็บปวดก็ทิ้งมันไปชีวิตเรายังมีเรื่องที่ดีอีกมากมายรออยู่”
“สัญญากับครูซิว่าจะไม่ทำอีกไม่ทำแบบนี้ครูเสียดายเรานะครูอยากเห็นอนาคตลูกศิษย์ครูอยากเห็นความสำเร็จลูกศิษย์อย่าทำให้ค่าน้ำนมทีพ่อแม่เธอมอบให้สูญเปล่า” ผมพูดปันปันร้องไหและโผ่มากอดผม
“ครูจะหาหลักฐานเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้นะ” ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวปันปันเบาๆ
“ตอนที่พวกมันทำกับผม ผมดึงสร้อยคอพวกมันไว้ได้แต่ผมไม่กล้าให้โป้งดูมันอยู่บนหัวเตียงนอนผมนะครับครู”
“ครูอย่าให้โป้งดูนะมันต้องไปเอาเรื่องพวกมันแน่ๆ พวกมันไม่ใช่คนในโรงเรียนหรอก”
“แล้วพวกมันเข้ามาทำร้ายเธอได้ยังไง”
“ผมได้ว่ามีคนจ้างพวกมันมา”
“อืมม..ช่วงนี้พักผ่อนนะปันปัน...พยายามอย่าไปคิดมากถ้าทำไมได้นั่งสมาธิเพื่อจะช่วยได้” ผมพูดปันปันปาดน้ำสองแก้มผมได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากข้างนอก
“ม๊ากับเตี่ยคงมาแล้วแหละครู” ปันปันพูดด้วยสีหน้ากังวลเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาผู้หญิงเลยวัยกลางคนตัวผอมๆมวยผมตรงดิ่งเข้ามาหาปันปันพร้อมกันสวมกอดด้วยความรักคงเดาได้ไม่ยากว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร
“ม๊า..ฮือๆ”
“อาปันปันทำไมถึงทำแบบนี้ละลูกทำแบบนี้ทำไม” แม่ของปันปันกอดปันปันพากันร้องไห้
“ปันปันเราเป็นอะไรทำไมถึงได้ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้...อั๋วะส่งเรามาเรียนให้ลื้อมีการศึกษาหวังจะให้ไปช่วยกิจการที่บ้านดูลื้อซิ “เตี่ยของปันปันมาถึงต่อว่าปันปันใหญ่เลย
“พอแล้ว...อาเก๊า..ลื้อไม่เห็นเหรอว่าอาปันปันมันไม่สบายเลิกพูดไม่ดีกับลูกได้ไหม” แม่ของปันปัน
“อั๋วถามว่าเรานะเป็นอะไรหรือว่าไอ้โรคเก่าลื้อกำเริบฮะไอ้โรคตุ๊ดโรคอะไรนั้นนะ”
“อั๊วะบอกให้ลื้อพอไง...อาเก๊า” แม่ของปันปัน
“เออ...คุณพ่อครับผมว่าใจเย็นๆก่อนดีกว่าไหมครับ”
“ลื้อเป็นใคร”
“ผมเป็นครูครับ”
“เป็นครูอย่าบอกนะว่าลื้อกับลูกอั๋วเป็นแฟนกัง”
“เออ...ไม่ใช่..ครับ”
“เตี่ยครูเขาไม่ใช่แฟนผมหรอก แฟนผมไม่ใช่คนนี้ “ ปันปันบอกกับพ่อเขา
“แฟนเราผู้หญิงหรือผู้ชายละห๊ะ!”
“เตี่ยผมทำไม่ได้ ก็ผมเป็นไปแล้ว เตี่ยไม่เคยเข้าใจผมเลย ฮือๆ ..และผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้นะเตี่ย..ฮือๆแต่มันเลือกไม่ได้นิ” ปันปันพูด
“ทำไมละเลือกไม่ได้และอย่าบอกนะว่าที่เรากรีดข้อมือเพราะว่าเรื่องนั้นนะ” พ่อของปันปันพูด
“ตกลงมันเป็นอะไรครู” พ่อของปันปันหันมาถามผมมือก็ชี้ไปทางปันปัน
“เออ..เขา...”
“ผมถูกผู้ชายข่มขืนเตี่ย...ผมถูกผู้ชายข่มขืน..ฮือๆ” ปันปันพูด แม่ของปันปันถึงกับยกมือขึ้นทาบอกและรีบดึงลูกชายเข้ามากอด
“อาหรายนะ ...ครู...มีแบบนี้ด้วยเหรอ...” พ่อของปันปันหันมาถาม
“ใจเย็นๆครับ....ผมยังหาหลักฐานมาไม่ได้..แต่ที่ผมอยากให้คุณพ่อเห็นใจปันปันดีกว่าไหมครับถ้ามัวแต่มาหาเหตุผลว่าเพราะเขาเป็น...ตุ๊ดหรือเกย์อย่างที่คุณพ่อเข้าใจ..สภาพจิตใจที่แย่ๆ มันก็แย่ลงไปอีก”
“ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ข้างเขาในวันที่เขาล้มแล้วเขาจะลุกขึ้นมาได้ยังไงตอนนี้สภาพจิตใจปันปันย้ำแย่พออยู่แล้วนะครับ”
“ผมเข้าใจนะครับว่าคุณพ่อไม่อยากให้ลูกถูกมองว่าผิดปกติ”
“ครูจะให้ผมยอมรับมันหรือไงละครู”
“เขาเป็นลูกคุณหรือเปล่า...ทำไมต้องแคร์สายตาใครมากกว่าคนที่เป็นลูกละครับคุณพ่อ..และผมก็ไม่เห็นว่าปันปันจะทำตัวเหลวไหลแต่สิ่งที่เกิดขึ้นเขาตอนนี้เป็นเพราะคนที่คนอื่นไม่ใช่ตัวเขานะครับคุณพ่อ”
“ผมไม่ได้ให้คุณพ่อยอมรับ..ในวันนี้...คุณพ่อจะรอในวันที่เขาประสบความสำเร็จแล้วก็ได้แต่วันนี้สภาพจิตใจเขาแย่มากพอแล้วอย่าซ้ำเติมเลยครับไม่อย่างนั้นคุณพ่ออาจจะเสียเขาไป” ผมพูด
“ฉันเห็นเห็นด้วยกับครูนะ...ลื้อไม่รักลูกจริงกะอีแค่ลูกไปรักไปชอบผู้ชายลื้อก็ทำเป็นจะเป็นจะตาย ลื้อมันรักตัวเอง”
“อั๋วจะอยู่กับลูกถ้าลื้อยังเห็นแก่ตัวแบบนี้” แม่ของปันปันลุกขึ้นหันมาต่อต้านผู้เป็นสามีตัวเอง ผมรู้ว่าปกติผู้หญิงที่เป็นภรรยาคนจีนแทบจะไม่ได้เสนอความคิดอะไรทั้งนั้นเพราะอำนาจการตัดสินใจคือสามีเท่านั้นแต่นี้เธอออกมาเพื่อปกป้องลูกตัวเอง
“เตี่ย...อย่าทำร้ายปันปันอีกเลยนะฉันขอ” ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่น่าจะพี่สาวปันปัน
“เตี่ยอั๋วะขอโทษ...” ปันปันพยายามยกมือข้างเจ็บเพื่อไหว้ขอโทษพ่อตัวเอง เขายืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“ลื้อจะกลับไปอยู่บ้านไหม”
“ผมจะเรียนที่เตี่ย”
“ทำไมละม๊ากลัวลื้อทำอีกไปอยู่กับม๊านะปันปัน”
“อั๋วะจะไม่ทำแล้วม๊าอั๋วะสัญญา” ปันปันพูด ผมยิ้มที่เห็นเขาพูดแบบนี้
“ปันปัน” ผู้หญิงที่เดินแทรกผู้เป็นพ่อเข้าไปหาปันปัน
“เจ้..อั๋วะขอโทษ”
“อย่าทำอีกนะม๊าเป็นห่วงเรามากนะม๊านะไม่กินข้าวเลยนะที่รับโทรศัพท์ว่าเรานะทำร้ายตัวเอง อย่าทำอีกนะปันปัน”
“แล้วนี้ค่ารักษาพยายาล”
“จะให้ผมรับผิดชอบให้ก็ได้นะครับ เขาเป็นลูกศิษย์ผม”
“เมื่อวานใครพาเราโรงพยาบาลละปันปัน”
“ครูเขมครับเจ้” พี่สาวปันปันหันมาพยักหน้าขอบคุณผม โป้งเดินเข้ามาพอดีพร้อมกับถุงโจ๊ก โป้งตกใจเหมือนกันที่เห็นครอบครัวปันปัน
“สวัสดีครับเตี่ย สวัสดีครับม๊า สวัสดีครับเจ้” โป้งยกมือไหว้ก่อนจะเดินแทรกตัวไปหาปันปัน ทุกคนมองโป้งกันหมด
“ม๊า...อั๋วะอกตัญญูที่เลือกทำให้เตี่ยเสียใจแต่อั๋วะเชื่อว่าคนที่ปันปันเลือกนะเขารักปันปันมากนะม๊า.”
“อาปันปันจะบอกม๊าว่านี้แฟนเราเหรอ”
“ใช่ม๊าโป้งเป็นแฟนผมม๊า” พอปันปันพูด เตี่ยของปันปันสะบัดหน้าไปมองโป้งทันที
“โป้งนะดูแลปันปันดีนะม๊า ดีมากเลยนี้ก็มานอนเฝ้าปันปันทั้งคืนเลยม๊า..นะม๊า”
“ขอบใจนะโป้ง...ม๊าฝากอาปันปันด้วยละ”
“ตกลงเราไม่กลับใช่ไหมปันปัน” เตี่ยของปันปันถาม
“ไม่เตี่ยผมจะเรียนให้จบแล้วผมค่อยกลับ...ผมกับโป้งคุยกันว่าจะไป...เปิดร้านกาแฟสดที่บ้านของโป้งแม่ของโป้งเขาทำเบเกอรี่นะเตี่ยตอนปิดเทอมและจะเอาที่แม่ของโป้งไปขายที่ตลาดนัดเปิดท้าย” ปันปันพูด
“จะได้สักกี่บาทตามใจก็แล้วกัน...เยี่ยมกันเสร็จแล้วก็เตรียมตัวกลับ” เตี่ยของปันปันเดินออกไปทันที ผมเชื่อว่าสักวันเขาจะให้อภัยปันปัน แม่ของปันปันก็กอดปันปัน
“อยากได้อะไรบอกเจ้นะเจ้จะส่งมาให้ปันปัน...เงินนะเจ้โอนให้ตลอดอยู่แล้ว”
“ขอบใจนะเจ้หงษ์”
“ถ้าอย่างนั้นม๊ากลับก่อนนะ...เตี่ยเรานะปากกับใจไม่ตรงกันหรอก”
“ครูคะอิฉันขอบคุณนะคะ....” แม่ของปันปันพูดก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน ผมเองก็คิดเช่นนั้นว่าพ่อของปันปันนะแข็งนอกแต่อ่อนใน โป้งก็ยกมือไหว้แม่ของปันปัน
“ม๊าฝากปันปันด้วยนะโป้ง ปันปันนะเขาไปบ้านครั้งล่าสุดเขาเล่าให้ม๊าฟังว่ามีเพื่อนชื่อโป้งดีมาก” ม๊าของปันปันพูด โป้งพยักหน้ารับคำ แม่กับพี่สาวของปันปันเดินออกไป ผมเหลือบมองเวลาผมต้องกลับแล้วผมมีสอนต่อช่วงบ่าย
“มีอะไรโทรหาครูนะโป้งและถ้าหมอบอกว่ากลับได้เมื่อไหร่ก็บอกครู ครูจะได้มาเคลียร์ค่าใช่จ่ายให้” ผมบอกทั้งคู่
“ครูเขมครับ” โป้งเรียกผม ผมหันมามองหน้าโป้ง
“เออ...ครู...อย่าเข้าใจไอ้คริสมันผิดเลยนะครับ...ช่วงนี้ที่มันหลบหน้าครูเพราะว่า...มัน..ไม่อยากทำให้ครูเดือดร้อนอีก...มันรักครูมากนะครับ” โป้งพูดกับผมตอนที่ผมกำลังจะหันหลังเดินออก ผมพยักหน้าหน้าเบาๆและเดินออกมา นี้แสดงว่านายคริสโตเฟอร์กำลังคิดจะทำอะไรอีกแน่ๆ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นคนแต่งต้องขอโทษที่หายไปเกือบอาทิตย์ คนแต่งป่วยเป็นโรคกระเพาะ วันนี้เอามาลงให้แล้วนะคนอ่านอย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมแม้น คะแนนบวกเป็ด ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง
-
:jul1: นายกายแกต้องได้รับโทษอย่างสาสม หึหึหึ :m31: :m31:
-
:mew1: :mew1:
-
เอาใจช่วยคริสอย่าให้ต้องยุ่งเหยิงวุ่นวายมากไปกว่านี้เลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:impress2:
-
ขอให้คริสจัดการไอ้กายให้ได้เร็วๆทีเหอะ
-
ครูเขมรู้แล้วว่าคริสไม่อยากให้ครูเดือดร้อน ครูเขมจะทำยังไงต่อ ลุ้นๆ จะช่วยคริสหรือจะห้าม
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ครูเขมชาติ ผมกลับบ้านพักทันทีที่สอนพิเศษเสร็จซึ่งปกติขะรอสอนคริสโตเฟอร์ก่อนแต่ผมเพิ่งจะเห็นเขาขับบิ๊กไบค์ออกไปโดยมีเด็กผู้หญิงน่ารักคนนั้นเกาะเอวซะแนบชิดออกไปแบบนั้นก็แปลว่าเขาไม่เรียนพิเศษกับผมแล้วซินะ อาร์ทกับโจ้ก็บอกผมว่าคริสไม่ได้ซ้อมบาสเกตบอลอีกด้วย
“ครูเขมครับ”เสียงคนมารียกผมที่หน้าบ้านพักครู ผมออกไปก็พบเอกรินทร์ ยืนอยู่เขาขับรถมาหาผม สักพักกี้ก็เดินออกมา ตอนนี้เริ่มเห็นถึงความผิดปกของตัวเธอ ว่าเธอนั้นตั้งครรภ์
“ว่าไงเอกรินทร์”
“ผมขึ้นไปคุยกับครูข้างบนได้ไหมครับ”นายเอกรินทร์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ได้ซิ” ผมพูดพร้อมกับเดินนำทั้งคู่ขึ้นไปบนบ้านพัก นายเอกรินทร์นั่งลงพร้อมกี้แฟนสาวเอกรินทร์มองหน้ากี้ก่อนจะหันมาหาผมเหมือนเขากล้าๆกลัวๆที่จะพูด
“บอกครูเถอะพี่เอก กี้ไม่แคร์แล้ว”กี้พูดขึ้น เอกรินทร์พยักหน้า
“ครูเขมครับเรื่องที่ครูจะถามผมเกี่ยวกับปันปันนะครับ”เอกรินทร์พูด
“เออ..ผมแค่ได้ยินว่ากายมันนัดเพื่อนมันเข้ามาทางด้านหลังรั้วโรงเรียนนะครับครูเหมือนให้มาทำอะไรให้สักอย่าง”นายเอกรินทร์พูด
“นายรู้จักพวกที่นายกายให้มาทำร้ายปันปันไหม”ผมถามเอกรินทร์กลับ
“รู้จักครับ.....ไอ้คนที่เป็นหัวโจกนะมันชื่อคิมครับมันเรียนไม่จบจากเทคนิคมันก็ไม่ได้ทำอะไรรับงานทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน”นายเอกรินทร์พูด ผมพยักหน้าเบาๆ
“แต่เราไม่มีหลักฐานนะซิ” ผมพูดกับเอก
“ผม..ขอโทษนะครับครูที่วันนั้นผมไม่กล้าพูดความจริงเพราะว่าไอ้กายมันขู่จะเอาคลิปที่กี้โดน...รุมไปประจานนะครับ”นายเอกรินทร์พูดผมเข้าใจทันที
“ฟู่ “ผมถึงกับพ่นลมออกทางปาก
“ผมได้ยินมันคุยโทรศัพท์เพื่อนัดเจอกันที่ผับน่าจะเป็นพวกนี้และอีกคนมันนัด เชอรี่แฟนเก่าคริสโตเฟอร์ด้วยนะครับ”นายเอกรินทร์พูด แต่ผมเพิ่งจะเห็นคริสโตเฟอร์ไปกับแฟนเก่าเขานิ
“ครูเขมครับ”เสียงคนมาเรียกผมที่หน้าบ้านผมจำได้ว่าเป็นเสียงของอาร์ท ผมรีบเดินออกไปที่หน้าบ้าน
“ครูเขมผมจะไปดูไอ้คริสโตเฟอร์นะครับครู...ไอ้โป้งบอกว่ามันไปที่ผับและวันนี้พวกพี่กายมันก็ไปที่ผับด้วยเกรงว่าจะมีเรื่องนะครับครู” ข้อมูลตรงกันแบบนี้ ผมหันมามองเอกรินทร์ที่เดินตามผมออก อาร์ทก็ทำหน้างง ว่านายเอกรินทร์มาบ้านพักผมทำไม
“ครูรีบไปเถอะครับ ผมคิดว่าคริสมันให้เชอรี่ช่วยแต่เชอรี่กับไปกายมีพ่อหนุนหลังเหมือนกันและนางอาจจะหักหลังคริสได้”เอกรินทร์พูด ผมก็รีบหันหลังหยิบกระเป๋าสตางค์ กุญแจรถยนต์เดินลงจากบ้านทันที นายเอกรินทร์ก็เดินลงมาจะกลับแล้วเช่นกัน
“ถ้าจะให้ผมช่วยผมยินดีนะครับครู เพราะว่าโป้งนะเคยช่วยผมไว้”เอกรินทร์พูดผมพยักหน้าและรีบขึ้นรถสตาร์รถออกผมขับตามอาร์ทออกไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คริสโตเฟอร์ ผมออกมากับเชอรี่ เชอรี่บอกไอ้กายมันนัดเพื่อนมันให้มาเอาเงินค่าจ้างที่ผับพี่ปืน ผมก็ให้เชอรี่ตอบตกลงไปหาไอ้กาย ผมจะได้ถ่ายคลิบพวกที่มันนัดมาและฝห้ปันปันดูว่าใช่พวกที่ทำร้ายมันไหม
“พี่คริสอยู่ใกล้ๆเชอรี่นะคะ” เชอรี่หันมาบอกผม เชอรี่อายุยังไม่ถึงสิปแปดหรอกแต่พ่อของเธอเป็นนักการเมืองชื่อดังเธอจึงไม่ต้องกลัวอะไรพวกนี้มากหนัก ผมยืนแอบมองอยู่ในมุมที่สามารถบีนทึกวิดิโอได้ เชอรีเข้าไปหากาย กายมันก็โอบเอวพาเธอไปนั่ง แม้ว่าเชอรี่จะขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็เดินไปนั่งด้วยแบบจำใจ ผมเห็นกลุ่มหนึ่ง สี่ห้าคนได้เดินเข้ามาหนึทงในนั่นหัวเกรียนๆหน่อยผมจำได้ดี มันเป็นนักแข่งรถ ผมรีบหยิบมือขึ้นมาบันทึกทันที่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงการสนทนาแต่เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันส่งเงินให้ ผมบันทึกไปได้พักหนึ่ง ผมเห็นการ์ดมองมาทางผม ผมก็รีบเก็บมือถือ และทำทีเดินไปเข้าก้องน้ำ
“พี่คริสอยู่ไหนเชอรี่จะกลับแล้วค่ะ” เชอรี่โทรหาผมทันที
“ไปรอพี่ด้านหน้าห้องน้ำค่ะ” ผมบอกเชอรี่
“ค่ะพี่คริส...แต่เชอรี่ไม่กลับบ้านนะอยากไปรื้อฟื้นกลับพี่อะนะพี่คริส” เชอรี่พูด ผมกดวางสายและรีบเดินหาผมทันทีที่ผมยืนรอเธออยู่ ทันทีที่ที่เธอเดินออกมาเจอผมเธอก็ตรงมากอดผมจะจูปผมแต่ผมดันเธอไว้
“ทำไมละคะพี่คริส ทำไมพี่ไม่จูบเชอรี่แล้วละ” เชอรี่ชักสีหน้าไม่พอใจ
“เชอรี่พี่...เออ...พี่...พี่ขอโทษนะแต่พี่จำเป็น..พี่ไม่ได้รักเชอรี่แล่วพี่มีแฟนแล้ว”
“พี่มีแฟนตอนที่เชอรี่ไม่อยู่นะเหรอ...ไม่เห็นแปลกเชอรี่ก็มีแต่ตอนนี้จะให้เลิกก็ได้นะเชอรี่นะรักพี่คริสมากกว่า” เชอรี่พูด
“ไม่ได้คะ...พี่รักเขามาก” ผมบอกเชอรี่
“พี่ขอบคุณนะคะเชอรี่”
“ไม่..คืนนี้พี่ต้องทำให้เชอรี่มีความสุข”
“เชอรี่พี่”
“ที่แท้ก็แผนของมึงนั่นเองไอ้คริส ...และน้องเชอรี่คนสวยทำไมทำแบบนี้กับพี่ครับ” ผมตกใจเสียงดังออกมาไอ้กายมันรู้จนได้
“น้องเชอรี่ไปช่วยมันทำไมครับน้องรู้ไหมว่ามันเป็นตุ๊ด” ไอ้กายชี้มาทางผม
“อะไรนะ ไม่จริงอะพี่คริสไม่ใช่ตุ๊ด..พี่คริสเรากลับกันเถอะ” เชอรี่พูดดึงแขนผมให้ออกไปจากที่นี้
“มันมีแฟนเป็นผู้ชายและผู้ชายคยยั่นก็เป็นครู” ไอ้กายตะโกน เชอรี่หันขวับพร้อมกับหยุดชะงัก
“จริงเหรอพี่คริส อย่าบอกนะว่าครูคนนั้นนะ ที่ชื่อครูเขมอะไรนั่น” เชอรี่ถามผม
“ใช่ครูเขมนั่นแหละ มันไปเสพสุขกันทุกคืน “
“นี้พี่เป็นเกย์เหรอ พี่หลอกเชอรี่ทำไม หรอกให้เชอรี่ช่วยทำไม “
”เพลี๊ย” เสียงฝามือกระทบใบหน้าผมเต็มถึงกับสะบัดไป ผมหันมามองเชอรี่เธอมองผมด้วยแววตาที่โกรธ
“เมื่อกี่มึงถ่ายคลิปกูใช่ไหมไอ้คริส”ไอ้กายมันเดินตรงมาหาผม
“ถ้าอย่างนั้นเชอรี่กลับนะคะพี่กาย จัดการเองแล้วกัน ชิส์”เชอรี่ทิ้งผมทันทีและเดินออกไป พวกไอ้กายมันกำลังเดินเข้ามาหาผม ผมคนเดียวสู้มันไม่ได้แน่ๆ แต่จังหวะที่ไอ้พี่กายมันกำลังจะเข้ามารุมผม ผมก็ถอยหลังหนี มือก็ไล่หาอาวุธป้องกันตัวไปด้วย
“จัดการมันให้เรียบร้อยละถ้ามึงยังเก็บมันไว้พวกมึงโดนเข้าคุกแน่ๆ” ไอ้กายบอกพวกที่มันนัดมาคุยและกายกับไอ้พี่อั๋นมันก็เดินเอามือล้วงกระเป๋าออกไปทันที ทิ้งพวกสมุนพวกนี้ให้จัดการกับผม
“เอามือถือมาให้กรู”ไอ้ที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามันแบมือมาข้างหนึ่งเพื่อขอมือถือของผม
“ถ้าเอามือถือให้กูก็จะไว้ชีวิตมึงวะ” ที่ยืนกอดอกคงเป็นหัวหน้าพวกมันอีกที
“กูไม่กลัวตายวะ”ผมพูดระหว่างนั้นผมก็กดส่งเพื่อให้เข้ามือถือครูเขม ผมรู้ว่าระยะเวลามันจะไม่พอในการส่งผมจึงเลือกที่จะโยนออกไปทางหน้าต่างจากชั้น2 ไอ้ที่ยืนหน้าเหี่ยมมันหันมสมองหน้าผมด้วยความโกรธ
“มึงลงไปหามือถือ” ไอ้คนที่ยืนนำหน้าอยู่หันไปบอกเพื่อนๆมันแต่ผมเชื่อว่าคลิปคงจะถูกส่งไปแล้ว
“มึงเล่นแบบนี้กับกูใช่ไหม...ผลั๊ก” หมัดถูกส่วนอากาศมาหาผม ทำให้ผมล้มลงและตามมาด้วยเท้าคราวนี้หลายเท้าเลย
“เอาไม้มาเล่นแม่งให้ตาย”ไอ้ที่ยืนอยู่หันไปสั่งพวกมัน พวกมันก็หยิบไม้หน้าสามคนละอันมาถือไว้ เตรียมจะฟาดลงที่ตัวผม ผมด็รีบงอตัวเอามือกุมหัวแต่คงปกป้องอะไรไม่ได้มาก
“ผลั๊กๆ “ เสียงไม้กระทบลำตัวผมก็งอตัวแต่ทว่าผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ผมค่อยเอาแขนที่กุมหัวตัวเองไว้เงยหน้าขึ้นมามอง ไอ้โป้งมันมาช่วยผม มันพร้อมกับพวกที่ซ้อมบาสเกตบอลด้วยกันและชมบิ๊กไบค์อีกสองสามคน
“คริส” โป้งมันเรียกผม ผมก็ลุกขึ้นเข้าไปช่วยพวกไอ้โป้งทันที
“เสียงดังมาจากข้างบนครับ” เสียงฝีเท้ากำลังวิ่งมาทางพวกผมมีเรื่องกัน
“เฮ้ย! เพ่นวะสงสัยพ่อจะมา” พวกไอ้พี่กายมันก็หันไปบอกพวกมันและพากันปืนไปอีกทางเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้พวกผมเต็มที
“คริสเป็นไงบ้างวะมึง”ไอ้โป้งมันถามผม
“ใจวะที่มาช่วย” ผมหันไปบอกไอ้โป้งและคนที่ขึ้นพร้อมกับเจ้าของผับและรปภ ก็คือครูเขม
“ไหนละครับพวกที่มีเรื่องพวกนี้เหรอครับ” รปภถามขึ้น
“พวกมันหนีไปแล้วครับพอดีผมขึ้นมาช่วยเพื่อนผมไว้ได้ทันนะครับพี่ปืน” ไอ้โป้งมันหันไปบอกเจ้าของผับ
“ใครวะ” พี่ปืนถาม
“พวกไอ้กายมันนะ”
“ไอ้นี้มันมาที่ไรหาเรื่องให้ผับกูตลอดแต่จะไม่ให้แม่งมาก็ไม่ได้พ่อมันเป็นตำรวจ” พี่ปืนพูดขึ้น ผมเข้าใจพี่ปืนนะถ้ามีปัญหากับพวกนี้ผับพี่ปืนก็ต้องมีปัญหาตามมาอีกเยอะ
“ถ้าไม่มีใครเป็นอะไรแล้วผมขอตัวนะครับคุณครู” พี่ปืนพูด
“คริสช่วงนี้อย่าเพิ่งมาผับเลยนะเพราะว่าถ้าไอ้กายมันจะหาเรื่องพี่เรื่องที่ให้เราเข้าผับทั้งที่อายุยังไม่ สิบแปดวะ” พี่ปืนพูดผมพยักหน้า ครูเขมมองหน้าผมนิ่งๆ
“ปึก” ไอ้โป้งมันกระแทกไหล่ผม ให้เข้าไปหาครูเขม
“ไปกลับบ้าน” ครูเขมพูดแค่นั้นผมก็เดินตาม พวกไอ้อาร์ทไอ้โจ้มันก็หยักไหล่เตรียมกลับบ้านเช่นกัน
“พี่เขม ผมขอลงไปหามือผมก่อนได้ไหมครับผมทำหล่นไว้” ผมพูดเบาๆเพราะว่ารู้ว่าผมทำผิด ทำให้ครูเขมเป็นห่วงและไหนจะเรื่องเชอรี่อีกละ
“อืมม” ครูเขมตอบผมแค่นั้นก็เดินออกไป ผมหันไปมองไอ้โป้ง
“ไปหามือถือกับกูหน่อย กูถ่ายคลิปพวกมันไว้ได้ตอนที่มันคุยกับไอ้กายนะ”ผมหันไปบอกไอ้โป้งมันพยักหน้าและอาร์ทด้วย ผมสามคนลงไปหามือถือที่ผมโยนลงมา สภาพไม่เสียหายแต่หน้าจอดับมืดไปแล้วเลยไม่แน่ใจพังแต่มันส่งไฟว์วิดิโอให้ครูเขมได้ไหม ผมรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงรีบเดินออกไปหาครูเขม
“วันนี้ไปนอนบ้านพักนะตัวเองนะ” ครูเขมพูดแค่นั้นและเดินเข้าไปในรถผมได้แต่ยืน
“เอานะเขาคงโกรธและเป็นห่วงมึงด้วยแหละไอ้คริส”
“ง้อหน่อยดิวะ”ไอ้อาร์ทพูดผมพยักหน้าผมเข้าไปนั่งในรถกับไอ้อาร์ทส่วนครูเขมขับรถออกไปก่อนแล้ว ผมนั่งครุนคิดนะว่าจะง้อยังไงดีละที่นี้
“ปันปันมันออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่วะ” ผมถามไอ้อาร์ท
“พรุ่งนี้วะ” อาร์ทหันมาบอกผม ผมพยักหน้า
“เมียมึงละ”
“อยู่กับปันปันไงไอ้โป้งมันถึงได้ไปช่วยมึงได้ส่วนกูก็ไปตามครูเขม..เขาเป็นห่วงมึงมากเลยนะโว้ย” ไอ้อาร์ทหันมาบอกผม
“แต่ตอนนี้งอนกูไปแล้วอะ ไม่ซิคงจะโกรธและเกลียดกูเลยวะ”
“ไม่หรอกกูว่าแค่งอน ก็มึงเล่นไปกับชะนีนี้หว่า”
“กู...” ผมพูดไม่ออกเลยที่นี้
“ตอนโจ้มันงอนกูนะกูก็ง้อ”
“ง้อไงอะ” ผมหันมาถามไอ้อาร์ท
“ง้อบนเตียงอะดิผัวเมียนะเขาง้อกันบนเตียงวะ” ไอ้อาร์ทพูดผมก็หันมามองหน้ามันจริงๆดิ
“ขอบใจวะอาร์ท”ผมพูดและโน้มมันเข้ามาหอมแก้มขอบใจทีหนึ่ง
“ไอ้คริส!!!” ไอ้อาร์ทร้องด้วยอาการตกใจและมันปล่อยมือจากพวกมาลัยจนรถเสียหลัผมก็ต้องรีบคว้าก่อนจะไม่ได้ไปง้อเมียผมคงได้ลงข้างทางกับไอ้เวรนี้แน่ๆ
“หอมนิดหอมหน่อยทำเป็นตกใจไอ้เชี้ย..และเดี๋ยวเมียก็โสดหรอกงานนี้นะ” ผมพูดพร้อมพยักหน้าให้มันกลับมาควบคุมพวงมาลัยรถต่อ จนสักพักไอ้อาร์ทมันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านพัก ผมขึ้นบ้านพักอาบน้ำอาบท่าให้สะอาดคืนนี้จะได้ปืนไปง้อเมีย
-----------------------------------------------------------------------------------
ครูเขม ผมกลับมาได้ก็รีบกลับบ้านพักครูทันที หลังจากไปดูพ่อตัวดี นี้ดีนะที่ไม่เจออยู่กับชะนีและดีที่โป้งไปช่วยเพราะว่ากำลังถูกรุมทำร้ายอยู่ใจผมก็ห่วงนะแต่มันก็อดโมโหไม่ได้ดันไปกับชะนี ผมเลยบอกให้เขาไปนอนบ้านพักและนั้นก็ไปนอนบ้านพักจริงๆด้วย
ผมอาบน้ำอาบท่าวันนี้สวมชุดนอนซึ้งปกติสวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ก็ตอนนั้นนอนกับพ่อตัวดีนิวันนี้นอนคนเดียวอีกแล้วก็คงตลอดไป ผมนั่งกดดูตารางการสอบที่ผมจองให้นี้ก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะไปบ้านผมหรือเปล่าและวันจันทร์นี้แล้วด้วยที่ต้องไปสอบสองวิชาแรก แถมหมอนั้นก็ไม่ง้อผมเลยนะ อย่างนี้แหละมั้งคบเด็กต้องเอาใจเด็กไม่ใช่เด็กเอาใจเรา ถ้าอย่างนั้นนอนดีกว่าผมกดปิดแล๊ปท๊อปเก็บเข้าที่พรุ่งนี้ไม่ได้อยู่เวรตอนสายๆ ค่อยขับรถกลับบ้านดีกว่า
ระหว่างที่ผมล้มตัวลงนอนหลังจากกดปิดไฟแต่ยังคงเปิดไฟหัวเตียงเอาไว้ ผมนอนหลับตาเรียกได้พยายามปิดตาจะดีกว่า สักพักไฟหัวเตียงผมก็ดับลง ผมก็รีบลุกขึ้นนั่งเกิดอะไรขึ้นอย่าบอกนะว่าไฟดับนะ ผมลุกจากเตียงไปดูบ้านพักอื่น เนื่องจากวันศุกร์จึงไม่ค่อยมีบ้านพักที่เปิดไฟอยู่มีแต่ไกลๆ ผมก็ไม่แน่ใจว่าใช้ไฟทางหรือไฟบ้าน
“ส่งสัยฟิวส์ขาดแน่ๆ แต่ก็ดีจะได้หลับง่ายหน่อยถ้าไม่มีไฟ” ผมพูดกับตัวเองและหันกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแต่ทว่าอากาศมันร้อนผมเลยเปิดหน้าต่างเอาไว้ให้ลมพัดเข้ามาด้านใน ผมพยายามข่มตาให้หลับด้วยความเงียบผมก็หลับลงในไม่ช้า
“อื้ม” ผมเหมือนจะละเมอนะเพราะว่ามีมือมาลูกโคนขาอ่อนของผม ลูบไล่เข้ามาใกล้ๆของสงวนของผม เฮ้ย! ผมก็ลืมตาโพลงในความมือแต่ยังคงพอจะมองเห็นเงาดำๆ
“ใครอะ” ผมร้องถามและมือนั้นก็สำผัสกับขอบสงวนผมเข้าเต็มๆมือผมจะดึงมือออกทันทีก็กลัวจะบีบของผมแตง และร่างนันก็ขึ้นมาค่อมผมไว้ทันที มือที่จับของสงวนผมขึ้นจับแขนผมขึงตรึงไว้จนขยับไม่ได้
“ถามว่าใคร” ผมตะคอกเสียงดัง
“เดี๋ยวก็รู้” เสียงนี้ผมจำได้ดี
“คริส”
“ใช่...”
“อื้ม” พอสิ้นเสียงคริสโตเฟอร์ก็ฝังจมูกลงที่ซอกคอผมทันที เสียงดูดดังจ๊วบๆ
“คริสจะทำอะไรพี่นะปล่อยพี่นะ”
“ก็พี่งอนผมอะผมกำลังง้อ”
“ไม่ต้องมาง้อ...”
“จะง้อ...พี่เขม...ผมขอโทษ..ผมรู้ว่าผมผิดที่ไปกับเชอรี่แต่ผมจำเป็น” คริสโตเฟอร์พูดมองหน้าเขานิ่งๆ ในความมืด
“ความจำเป็นอะไร”
“เออ....คือ....”
ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้และกลับไปนอนพักบ้านพักตัวเอง” ผมพูดทำท่าจะดันแต่คนที่ค่อมผมขืนตัวไว้
“พี่เขมไม่รักผมแล้วเหรอ” คริสโตเฟอร์ถามผม
“ผมรักพี่เขมมากนะ”
“รักแล้วไปกับเขาอย่างนั้นเหรอ”
“ผมจำเป็น..ผมอยากให้เชอรี่ช่วยผมเรื่องพวกที่มันรุมทำร้ายปันปันผมจะหาตัวมันและผมก็หาตัวพวกมันได้แล้ว” คริสโตเฟอร์พูด ผมก็หยุดดิ้นร้นที่จะดันเขาให้ออกไปจากตัวผม ร่างผมถูกดันให้นอนราบลง
“ผมรักพี่เขมคนเดียว...ผมไม่ได้ไปไหนกับเขาแบบเกินเลยเลยนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดกับผมเขาก้มหน้าลงมาและประกบปากจูบผม แขนที่ถูกตรึงข้อมือที่จับตรึงแขนผมไว้ก็เปลี่ยนมาเป็นกุมมือผมไว้แทน
“พี่เขมเชื่อผมนะ..” ปากก็พูดและพรมจูบไปทั่วเรือนร่างของผม ใจก็อยากขัดขืนแต่ร่างกายซิไม่ยอมขัดเลยสนองตอบอีกตางหาก จนคนที่คุมเกมส์อยู่กระหยิ่มยิ้มย่องอย่างพอใจ
“พี่เชื่อผมนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดพร่ำถามผมแบบนั้นตลอด
“อื้ม” ไม่รู้ว่านี้คือคำตอบหรือเสียงครางกันแน่ๆ กระดุมเสื้อผมกำลังถูกปลดออก ไม่นานก็หมดแผงโดนคนที่ค่อมร่างผมอยู่
“หยุดคริส! “ ผมเปล่งเสียงเฮือกสุดท้ายคนที่กระทำอยู่ก็หยุดทันที เขามองหน้าผมในความมืด ผมเอื้อมมือไปหยิบมืถพร้อมกับเปิดไฟฉายในมือถือมองคนที่ค่อมผมอยู่
“พี่เขมผมรักพี่นะพี่ยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอ”
“แต่ว่า”
“ผมยอมรับว่าผมไปกับเชอรี่นะมันผิดสำหรับคนที่รักกันและถ้าไปกับณัฐกานต์บ้างผมก็เสียใจและโกรธเหมือนกันแต่ผมทำเพราะว่าผมีความจำเป็น” คริสโตเฟอร์พูด
“อะไรละ”ผมถามคริสโตเฟอร์กลับ
“ผม...เออ...บันทึกวิดิโอที่พวกนั้นมาคุยกับไอ้กายได้แต่ว่ามันดันจับผมได้และมันก็บอกความจริงกับเชอรี่นางก็โกรธผมและชิ้งหนีทิ้งผมไว้กับพวกไอ้กาย ผมไม่รู้จะทำยังไงผมก็เลยโยนมือถือลง”
“และก่อนที่จะโยนลงไปผมกดส่งให้พี่” คริสโตเฟอร์พูด ผมรีบหยิบมือถือกดดูแต่ทว่ามันไม่มีเลยที่เขาส่งแต่ผมนึกขึ้นได้ว่าผมปิดมือถือตลอด มันเลยส่งไม่ได้
“จริงเหรอคริส” ผมหันมาถามคริสโตเฟอร์
“ใช่พี่เขมไม่ได้รับใช่ไหมอะ เพราะว่าตอนที่กดส่งนะผมโยนลงมาเพื่อท่วงเวลาให้มันส่งได้แต่มันคงส่งไม่ได้มือถือคงกระแทกพื้นดับไปก่อนแน่ๆเลยอะ และตอนนี้มือถือผมยังเปิดไม่ได้เลยอะพี่เขม” คริสโตเฟอร์ส่งมือถือที่หน้าจอดับสนิทมาให้ผม ผมพยายามกดเปิดเท่าไหร่ก็ไม่ได้
“มือถือพังเหรอคริสเปิดไม่ติดเลยเนี๊ยะ” ผมถามคริสโตเฟอร์
“พรุ่งนี้จะเอาไปให้ที่ร้านเขากู้ข้อมูลให้นั้นคือหลักฐานเดียวที่เรามีตอนนี้พี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด ผมพ่นลมหายใจออกมา
“ทำไมไม่บอกพี่ละคริสและมันเสี่ยงไหมและถ้าโป้งไปช่วยไม่ทันละพี่นะไปไม่ทันก็เห็นอยู่” ผมต่อว่าไปพร้อมๆกับเป็นห่วงเด็กเกรียนคนนี้มากแต่พอเห็นสีหน้าสำนึกผิดแล้วก็ต้องหยุด
“ผมรู้และอีกอย่างถ้าผมบอกพี่ก็ต้องค้านผมอยู่ดีอะ” คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“ความยุติธรรมมันไม่ได้มีอยู่ทุกพื้นที่พี่เขมคนอย่างไอ้กายนะถ้าไม่หยุดมันตอนนี้มันอาจจะทำอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกเพราะว่าพ่อเขาให้ท้ายลูกเขาอยู่พี่รู้ไหม” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าเพราะว่าเจอเขาตอนที่เขามาคุยกับผู้อำนวยการมาขอร้องเรื่องนายกายให้เขาอยู่จนกว่าจะเรียนจบ
“เมื่อคืนไปนอนทีไหนมาละ” ผมถาคริสโตเฟอร์เขาเงยหน้ามองผมยิ้มกรุ่มกริ่ม ผมหันหน้าหนี
“ไปนอนกับโป้งมาที่โรงพยาบาลอะ...คิดละซิ...เห็นแบบนี้ไม่ใช่คนชอบแบ่งของใช้ให้ใครต่อใครนะมีที่ละคน” คริสโตเฟอร์พูดผมแอบอมยิ้มไม่ได้
“ผมรู้ว่าพี่เข็ดขยาดกับการถูกนอกกายโดยณัฐกานต์แต่นี้คริสโตเฟอร์นะมันคนละคนกัน” คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักหน้ามันก็จริง
“ก็เห็นกอดเอวกันไปขนาดนั้นนิจะไม่ให้คิดได้ยังไง” ผมพูดเบาๆ ทำน้ำเสียงเหง้างอนเป็นนางเอกละครเลยผม คนที่นั่งค่อมตัวผมไว้ก็ยิ้มกริ่มมองผม
“พรุ่งนี้พี่อยู่เวรไหม”คริสโตเฟอร์ถามผม
“ไม่อะ”
“เรากลับไปบ้านพี่พรุ่งนี้นะและวันจันทร์ผมมีสอบ” คริสโตเฟอร์บอกผม
“อืม”ผมพยักหน้าตอบคนที่อยู่ด้านบนโน้มตัวลงมาหาผมทำท่าจะจูบ
“ไว้ทำพรุ่งนะ”ผมใช้มือหน้าอกเขาไว้
“ทำไมอะนี้อุตสาห์ปีนหน้าต่างเพื่อมาปลั้มเลยนะ”ดูพูดเข้าซิ
“อู้ย”ร้องลากเสียงยาวออกมาทันทีที่ผมหยิกลงที่พุงเล็กนั้น
“วันนี้พี่เหนื่อย...ว่าแต่เรากินอะไรหรือยัง”ผมถามคริสโตเฟอร์
“ไม่หิวอะอยากนอนมากกว่าง่วงมากเมื่อคืนก็นอนไม่หลับไอ้โป้งมันคอยระแวงที่ตื่นมาไอ้ปันปันหายตัวเข้าห้องน้ำ”
“มันคอยตะโกนเรียกปันปันตลอดเลยอะพี่เขมมันกลัวปันปันจะทำอีก”คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าเข้าใจ
“และรีบตื่นแต่เช้าขับรถกลับจะได้แวะซื้อน้ำเต้าหู้ให้พี่ด้วยพี่มียืนเวรหน้าตูแทนครูนิด ผมแอบได้ยินพี่คุยกับครูนิด” ผมหันมามองหน้าเป็นเขาจริงๆด้วย
“หมับ”คนที่ค่อมผมอยู่เปลี่ยนลงมานอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าผม
“พี่เขมผมไม่อยากทำให้พี่เดือดร้อนเพราะผมอีกผมเลย”
“ทำอะไรไม่บอกพี่”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุ เขาก็ดยักหน้าแบบสำนึกผิด
“พี่บอกแล้วไงว่าถ้าเราเลือกทางนี้ด้วยกันแล้วเลือกที่จะเดินทางที่ไม่ราบเรียบเหมือนคนอื่นๆเขาเดินเราทั้งคู่ต้องยอมรับมันและช่วยเหลือกัน ประคับประคองกัน”ผมพูดคริสโตเฟอร์จับมือผม
“ผมรู้แต่ผมอยากทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่ผมรักที่สุด”
“จ๊วบ”เขาพูดจบก็ดึงมือผมไปจูบ
“พอแล้วง่วงไม่ใช่เหรอนอนได้แล้ว”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเกินเลยไปมากกว่านี้คริสโตเฟอร์ถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเหลือแต่กางเกงยางยืดและม้วนๆพร้อมกับชู้ดไกลลงตระกร้าไปส่วนผมนะเหล่ตามองคนที่มาขอนอนด้วยไม่เกรงใจเจ้าของเลยนะ
“อยากใส่ชุดวันเกิดนอนนะแต่กลัวที่รักจะหื่นทนรอพรุ่งนี้ไม่ไหว”คนที่ล้มตัวลงนอนพูดผมแลบลิ้นให้ก่อนจะลุกขึ้นถอนเสื้อตัวเองออกเหลือแต่กางเกงขาสั้นมากเพราะว่าอากาศเริ่มร้อนแม้จะมีลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างอยู่บ้างก็ตามก่อนจะทิ้งตัวลงนอนคนข้างรีบสวมกอดผมทันที สรุปว่าเขมเป็นโสดได้คืนเดียวกลับสู้โหมดชีวิตคู่เหมือนเดิม ครูเขมแต่มันดีกว่านอนคนเดียวเป็นไหนๆ เมื่อคืนผมก็นอนแทบจะไม่หลับกระสับกระสายแต่คืนคงหลับสบายมีคนนอนเบียดอยู่ข้างๆ อีกอย่างมีแฟนเกรียนชีวิตมันมีสีสันแบบนี้เองดีใจดีไหมนะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าวันเกิดคริสโตเฟอร์ แต่ดันมีมือดีมาทำบางสิ่งไว้ที่บ้านครูเขม ใครกันน่ะที่เป็นคนทำ ส่วนนายกายใกล้จะได้ชดใช้แล้วนะรอกันต่อไปว่านายกายจะชดใช้ยังไง
ขอบคุณคะแนนเป็ดและทุกกำลังใจนะคะ คนแต่งป่วยด้วยโรคกรดไหล่ย้อนนั่งพิมพ์นานๆไม่ได้ เศร้าแป๊ป! แต่จะพยายามมาลงให้ทุกอาทิตย์ไม่ให้ขาดนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะ รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: จิ้มไว้ก่อน เด๋วมาอ่านครับ ^^ แต่อย่าหายนานนะคับ คิดถึงครูเขม กะ คริส ครับ ^^
-
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
รักษาสุขภาพด้วยนะ
คริสเกือบแล้วไหมถ้าเพื่อนมาไม่ทันจะทำยังไง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กู้ข้อมูลให้ได้เถอะจะได้มีหลักฐานเอาผิดได้
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
คริสโตเฟอร์ ผมเดินทางกลับโรงเรียนทันทีที่ผมเข้ารับการสอบเสร็จเรียบร้อย ผมเชื่อว่าผมทำได้เกินเกณฑ์ที่เขากำหนดไว้ขั้นต่ำนะแต่ก็ต้องรอลุ้นวิชาอื่นอีกที่จะมาสอบในอาทิตย์หน้าวันจันทร์เช่นกันคราวหน้าเป็นวิชาภาษอังกฤษ Reading พี่เขมติวผมมาดีอยู่แล้วเทคนิคการอ่านเพื่อหาคำตอบแต่ผมกลัวเรื่อง Writing อย่างเดียวเลย
“พี่เขมตกลงคืนนี้ไม่ให้ไปเที่ยวจริงๆอะ” ผมหันหน้ามาถามครูเขมที่กำลังขับรถอยู่
“รู้ว่าสิบแปดแล้วแต่พี่ไม่อยากให้เราไปช่วงนี้เลยและถ้าเกิดไปเจอนายกายละเราจะมีเรื่องกับเขาอีก” ครูเขมพูด ผมก็ต้องก้มหน้ายอมรับ
“ทำอะไรทานที่บ้านดีกว่าและที่สำคัญปันปันก็เพิ่งจะหายไม่ใช่เหรอ” ครูเขมพูดผมพยกหน้า โป้งมันบอกว่ามันจะมาร่วมฉลองงานวันเกิดผมด้วย ก็ดีเหมือนกันกิน ดื่มกับเพื่อนๆแค่นี้ก็พอแล้ว
KissKhem : มรึงอยู่ไหนวะอาร์ท (ผมส่งข้อความหาอาร์ท)
Arty Love JOJO : กำลังออกจากบ้านรอเมียอยู่วันนี้เมียกูเข้าครัวทำบาร์บีคิวเองวะ
KissKhem : เฮ้ย! กูไม่อยากท้องเสีย ทำไมมึงไม่บอกให้เมียมึงมานั่งกินด้วยกันก็พอวะ
Arty Love JoJO : ช่วงนี้ไม่อยากขัดใจวะ เมียกูยิ่งงอนเก่งอยู่สาด ทนกินให้เมียกูชื้นใจหน่อยวะเพื่อน
KissKhem: มึงจะให้กูเอาชีวิตไปฝากไว้กับเมียมึงนี้นะ
Arty Love JOJO : ไม่เป็นไรหรอกสาดอย่างมากแค่ท้องเสียถ้าหนักหน่อยกูจ่ายค่าห้องให้
KissKhem : Fuxx you
Arty Love JoJO : Thanks (ส่งรูปจูบมาให้ผมด้วย )ผมรีบเก็บมือลงพี่เขมมองหน้าผม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ” พี่เขมถามผม ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่เขม
“ก็ได้อาร์ทอะมันบอกว่าเมียมันทำบาร์บีคิวมาเองอะพี่เขม”
“ก็ดีนะซิพี่จะได้ทำน้อยลงหน่อย”
“กลัวท้องเสีย” ผมพูดพี่เขมหันมาหน้าผมยิ้มๆ
“เพื่อนอุตสาตั้งใจทำให้นะคริสและคงไม่ถึงกับท้องเสียหรอกวันก่อนเขาช่วยพี่ทำเขาคงรู้ว่าต้องทำยังไงนะ” พี่เขมพูดระหว่างที่พี่เขมกำลังเลี้ยวรถเข้าประตูโรงเรียน ลุงรปภ. เดินมาเปิดประตูให้
“ลุงครับนี้ขนมนะครับแม่ผมทำไว้เอาไปทานครับ” ครูเขมเลื่อนกระจกรถลงพร้อมกับส่งห่อขนมที่แม่ของพี่เขมทำไว้ แม่ของพี่เขมกลับมาดูแลพี่สาวซึ้งเป็นป้าของครูเขมที่ไม่ได้แต่งงานอยู่เป็นสาวโสดและจะเดินทางไปดูแลลูกชายของพี่ชายคนโตพี่เขมอีก แม่พี่เขมน่ารักมากทำขนมที่ผมชอบไว้ให้ด้วย ผมได้ชิมขนมเม็ดขนุนฝีมือท่านแล้วติดใจ
“ผมไม่แปลกใจเลยทำไมพี่เขมมีแต่คนรัก” ผมพูดกับพี่เขม รถแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน ผมเหลือบมองเห็นสิ่งที่ผิดปกติข้างของกระจัดกระจาย มีกระดาษ A4 แปะไว้เต็มข้างฝาบ้านไปหมด ผมกับพี่ออกมาจากรถถึงกับตกใจสิ่งที่พบเห็น ถังขยะล้มเกลื่อนไปหมด พี่เขมเดินไปดึงกระดาษที่แปะไว้ลงมาดู
“ไอ้ครูตุ๊ด” เป็นข้อความที่แปะไว้ ฝีมือใครกัน มีทั้งครูตุ๊ด ครูชอบเอาตูด และบร้าๆ พี่เขมหันมามองหน้าผม ผมคิดว่าเป็นฝีมือไอ้พี่กายแน่ๆ
“ไอ้สัดกาย” ผมสะบดออกมา
“หยุด!...พอได้แล้วคริส...ถ้ายิ่งโต้ตอบกันไปมากเรื่องก็ยืดเหยื้ออยู่แบบนี้พอได้แล้ว “ พี่เขมพูดพร้อมถอนหายใจออกมายาวๆ หนึ่งที ผมเจ็บใจที่มันว่าคนที่ผมรักนี้แหละ เสียงรถแล่นตามเข้ามารถไอ้โป้ง กับรถไอ้อาร์ท แต่ละคนออกมาจากรถพร้อมกับทำหน้าตกใจเหมือนผมสองคนในตอนแรก
“นี้เกิดเรื่องเชี้ยอะไรขึ้นวะ” ไอ้อาร์ทสะบดถามแต่ว่าไม่มีใครให้คำตอบได้แม้กระทั้งผมสองคนที่มาถึงก่อนแต่มันก็ไม่ยากที่จะเดาว่าใครกัน พรุ่งก่อนนะผมจะไปถามว่ามันจะเอายังไงกับผม
“ครู...” ปันปันเดินมาหาครูเขม ครูเขมพยักหน้าว่าครูเขมโอเค
“เฮ้ย! ช่วยกันแกะกระดาษออกวะ ...แม่งพวกมีสมองไว้กั้นหู” ไอ้โป้งพูดและพวกผมก็ช่วยกันเก็บกระดาษใส่ถงจะได้เอาไปทิ้งผมรู้ว่าพี่เขมต้องเสียใจบ้างแหละที่อุตสาห์ตั้งใจเป็นครูที่ดีแต่กลับได้รับสิ่งเหล่านี้ตอบแทน มันทำให้ผมเริ่มคิดว่าผมควรจะเป็นครูดีไหม ผมยิ่งความอดทนต่ำที่สุดอยู่ด้วย
“พี่เขมขึ้นบ้านเถอะเดี๋ยวพวกผมเก็บนะ” ผมพูดกับพี่เขม พี่เขมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปเตรียมอาหาร ผมเห็น รปภ. ขับรถจักรยานเข้ามาเขาก็ตกใจว่าผมอะไรกัน
“ลุงใครเข้ามาแถวบ้านพักครูหรือเปล่า” ไอ้โจ้มันถามลุงภารโรง
“ ไม่นี้...อ้อ...มีผู้หญิงคนหนึ่งเขาบอกว่าเป็นแฟนเรานะนายคริสมากับเพื่อนอีกสองสามคน ลุงก็นึกว่าเราอยู่บ้านพักเลยให้เขาเข้ามา “ ลุงภารโรงพูด ผมก็กำหมัดแน่น เชอรี่
“นางเชอรี่เหรอวะ” โป้งถามขึ้น
“กูว่ามันทำให้ไอ้กายวะ” โป้งพูดผมพยักหน้าว่าอาจจะใช้และนางคงโกรธที่ผมหรอกใช้นางวันก่อน
“มึงจะทำไงวะนางเป็นผู้หญิงและนี้ไอ้กายมันหน้าตัวเมียให้ผู้หญิงทำให้เลยเหรอวะ” ไอ้อาร์ทพูด
“ถ้าผู้ชายทำอะไรผู้หญิงไม่ได้ก็ให้ผู้หญิงกับผู้หญิงดิวะ” ปันปันพูดขึ้น ผมสะบัดหน้าไปมองปันปัน ทุกคนหันไปมองปันปันกันหมด
“แก้ม” เสียงเดียวกันหมด งานนี้ต้องพึ่งแก้มแล้วแหละผม พรุ่งนี้แล้วกันค่อยไปคุยกับแก้ม ผมเชื่อว่าแก้มเต็มใจจะช่วยผมแน่ๆคราวนี้เพราะว่าครูเขมเคยช่วยแก้มไว้ ผมเก็บทำความสะอาดทุกอย่างที่บ้านของครูเขม ผมเดินขึ้นมาบนบ้านเห็นครูเขมกำลังทำอาหารอยู่บนบ้านผมรู้ว่าครูเขมสีหน้าไม่ค่อยสบายใจหนัก
“หมับ” ผมตรงเข้าไปกอดจากด้านหลังครูเขมวางมือจากการหันปลาหมึกวันนี้ครูเขมจะทำปลาหมึกนึ่งมะนาวให้พวกผมทานกัน
“ฟู่” เสียงพ่นลมหายใจของครูเขมมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดแทน
“พี่เขมผมขอโทษนะพี่เขมที่ผมทำให้พี่เขมเดือดร้อนไม่รู้กี่ครั้ง” ผมพูด
“พี่ยอมรับว่าพี่ท้อแต่พี่รักเรานะคริส” ครูเขมพูดพร้อมกับหมุนตัวหันมาหาผม มองหน้าผมแววตาที่บอกได้ว่าหวงใยผมมากแค่ไหนผมก็ยิ่งรู้สึกว่าผมยังดูแลผู้ชายคนนี้ได้ไม่ดีพอ
“ผมรักพี่มากนะพี่เขมแต่ผมดูแลคนที่ผมรักได้ไม่ดีพอ” ผมพูดครูเขมยกมือขึ้นมาใบหน้าของผมไว้
“พี่ไม่ได้อยากได้ฮีโร่มาเป็นแฟนนะ ถ้าอย่างนั้นไปหาซุปเปอร์แมน หรือแบทแมนดีกว่าไหมกู้โลกได้ด้วย” ครูเขมพูดผมเงยหน้ามองครูเขม คุณครูเรามีมุกด้วย
“พี่อยากให้เราดูแลตัวเองรักตัวเองให้มากกว่านี้ ส่วนพี่นะรักเรามากก็จริงแต่ก็เผื่อไว้รักตัวเองเหมือนกัน”
“คนเราต้องรักตัวเองก่อนนั้นแหละถึงจะรักและดูแลคนอื่นได้เข้าใจที่พี่พูดไหมคริส” ครูเขมพูด ผมมองหน้าครูเขม
“พี่อยากให้เราพอหยุดอย่าไปต่อความยาวสาวควายืดเอากับใครก็ตามที่ทำแบบนั้นกับพี่...ช่างมันเถอะพี่นะยอมรับมันได้แล้วว่าพี่อาจจะต้องเจออะไรคริส” ครูเขมพูด เขาเป็นผู้ใหญ่จริงๆแต่จะยอมให้คนผิดลอยนวลอย่างนั้นนะเหรอ
“สัญญากับพี่ซิคริสสอบอีกแค่สามวิชาเราก็จบแล้ว” ครูเขมมองหน้าผม ผมก็เงยหน้ามองคนตรงหน้า ผมพยักหน้าเบาๆ ผมใช่อุ้มมือแตะแก้มครูเขมเบาๆ พร้อมกับโน้มตัวเพื่อจูบริมฝีปากบางๆนั้น นี้ผมสูงเกินพี่เขมไปนิดหน่อยแล้วเหรอ
“อืม” ริมฝีปากผมครอบริมฝีปากบางๆนั้นอย่างถนอม
“ครูเขมครับผมขอใช้ปลั๊ก!” เสียงที่ทำให้ผมกับครูเขมต้องชะงักพร้อมกับคนตรงข้ามก็รีบผลักผมออกทันทีเนื่องจากไอ้อาร์ทมันขึ้นมาขอใช้ปลั๊กไฟต่อลงไปเพื่อจัดปาร์ตี้กันหน้าบ้าน ผมหันไปมองอารมณ์อยากเตะมันมาก
“ได้ซิเดี๋ยวครูหยิบให้นะ” ครูเขมรีบเดินไปหยิบให้ ผมหันมามองไอ้ตัวมาร
“เฮ้ยกูไม่รู้นี้หว่าว่าจะ อีฟเว่นนิ่งคิสกัน ปกติมีแต่ มอนิ่งคิส” ไอ้อาร์ท
“กูคิสมันสี่เวลาตื่นมาเหยี่ยวกูก็คิส” ผมหันไปตอบมัน และหันมาหยิบพวกผักที่ครูเขมหันค้างไว้ออกมาหันต่อ ครูเขมเดินออกมาพร้อมกับปลั๊กไฟสายยาวที่มีอยู่ส่งให้อาร์ท
“ไม่ขึ้นมากวนแล้วนะ”ไอ้อาร์ทมันตะโกนก่อนจะเดินลงไปผมหยิบข้าวโพดอ่อนปาตามหลังเพราะว่ามันกวนไปแล้ว ไอ้เพื่อนเวร
“พี่เขมไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะครับผมหันพวกที่เหลือเอง” ผมบอกครูเขม
“ก็ดีนะพี่ออกมาจะได้ทำเลยส่วนเราจะได้อาบน้ำต่อ”
“หรือว่าอยากอาบน้ำกับผมก็ได้นะพวกนี้มันคงแอบดู” ผมหันมาพูดกับครูเขม
“ฝันเถอะ”
“หมายถึงพวกไอ้โป้งเหรอพี่เขม” ผมพูดเหลียวไปมองคนที่กำลังถอดผ้ากันเปลื้อนและเอามาสวมใส่ให้ผมต่อ
“เรานั้นแหละ” ครูพูดพร้อมหยักคิ้วให้ผมและเขาก็เดินหันหลังออกไป เพื่อไปเขาห้องน้ำอาบน้ำผมก็รีบหันครูเขมออกมาจะได้ทำอาหารทาน ไม่นานผมก็หันเสร็จหมดทุกอย่างผมเคยเป็นคนช่วยแม่ครัวทำตอนที่ไปอยู่กับแม่ผมที่รีสอร์ท
“ไปอาบน้ำซิคริส” ครูเขมแต่งตัวเรียบร้อยแล้ววันนี้แต่งตัวหน้ารักมากสวมกางเกงขาสั้นประมาณหัวเขาพร้อมกับเสื้อยืดพอดีตัวผมหันมามองผมก็หยิบผ้ากันเปลื้อนผืนใหม่สวมให้ครูเขม ผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆโชยมาแตะที่จมูกเบาๆ และผมก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำการอาบน้ำชำระร่างกาย ผมก็รีบแต่งตัวออกไปช่วยครูเขมทันที
“เสร็จแล้วแหละคริสลงไปข้างล่างกันเถอะ เพื่อนๆรอกินกันแล้ว บาร์บีคิวนะโจ้กับปันปันเขาทำเสร็จแล้ว” ครูเขมพูดผมพยักหน้า ผมเดินลงจากบ้านพักพวกอาร์ทโจ้มันก็นั่งล้อมลงรอผมกันหมดแล้วผมเห็นมีผ้าคลุมเหมือนรถเลยอะ รถใครนะอย่าบอกนะว่าโป้งมันถอยรถใหม่อีกคันนะ
“คริส” ครูเขมเรียกผมและชี้ไปที่มีผ้าคลุม
“เปิดดูซิว่านี้อะไร” ครูเขมพูด ผมขมวดคิ้ว ครูเขมพยักหน้าอีกทีผมก็เดินเข้าไปเปิดดูมันเป็นรถรุ่นเดียวกับโป้งเลย มินิสตรีทไบค์ที่เบาะสั้นๆ ผมหันมามองหน้าครูเขม
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ คราวนี้คงไม่ต้องขี่บิ๊กไบท์แล้วนะ” ครูเขมพูด ผมเดินเข้ามาหาผมกอดครูเขม
“มันแพงไปไปไหมอะพี่เขม” ผมพูดขณะที่ผมกอดครูเขมอยู่
“ก็เอาไว้ใช่ด้วยกันไง พี่ว่าซ้อนรถมอเตอร์ไซด์มันดีกว่านั่งรถเก๋งหน่อยและพี่ยังจำวันแรกที่เราพาพี่ไปเที่ยวตลาดได้” ครูเขมพูดผมพยักหน้า
“วิ้วๆ”จาเพื่อนๆของผม ผมเดินกลับมานั่งทานอาหารที่ครูเขมกับบาร์บีคิวที่โจ้มันทำมาทานกันมันฝีมือใช้ได้มันบอกว่าจำสูตรที่ครูเขมทำวันก่อนที่ไปนอนเต้น
“อาทิตย์หน้าไปสอบอีกไหมวะคริส” โป้งมันถามผม
“ไปดิอาทิตย์หน้ากูหยุดจันทร์อังคารเลยวะ เพราะต้องสอบสามวิชาและจะสอบให้เสร็จก่อนวันหยุดยาวที่จะถึง” ผมพูดผมหันไปเหล่มองครูเขม
“กูกับพี่เขมจะไปฮันนิมูนที่เขาใหญ่กัน” ผมพูด
“แต่งแล้วเหรอ” ทุกคนวางช้อนหันมาถามผมกันหมด
“คริส!” ครูหันมาตีแขนผม
“ไปเที่ยวบ้านพี่ชายพี่เขมนะเขามีเทศกาลดอกไม้และไปฉลองวันเกิดกันสองคน”
“อ้าวแล้วแขกรับเชิญอย่างพวกกูละครับ” ไอ้อาร์ทรีบแย้งทันที
“กลับมาค่อยย้อนหลังคราวนี้จะพาพี่เขาเข้าผับให้ได้” ผมหันมาพูดกับครูเขม ครูเขมมองหน้าผมและหันไปมองทางอื่น ผมนั่งทานกันสักพักก็นั่งคุยกันเพื่อให้อาหารย่อย ผมคุยกันถึงอนาคต ถ้าผมสอบติดผมจะไปสมัครสอบมหวิทยาลัยภาคอินเตอร์ พี่เขมบอกว่าต่อไปนี้ถึงไม่จบครูก็สามารถเป็นสอบบรรจุครูได้ ส่วนอาร์ทกับโจ้มันจะเข้าวิศวะกัน โป้งบอกว่าพี่ที่เป็นโค้ชนะเขาอยากให้โป้งเข้ามาวิทยาลัยในฐานะที่เก่งด้านการกีฬา แต่โป้งมันก็ห่วงพ่อแม่และปันปัน ส่วนปันปันอยากจะออกไปเรียนทำขนมเค้กอยากเปิดร้านกาแฟสดอยู่ดูแลพ่อแม่โป้งแทนเพื่อให้โป้งไปสานฝันของตัวเอง ผมชอบคู่ไอ้โป้งกับปันปันนะมันรักกันดูแลกันทุกเรื่อง
“เจอกันพรุ่งนี้นะคริส เจอกันพรุ่งนี้นะครับครู” ไอ้โจ้มันหันมาบอกผมกับพี่เขมตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มแล้วเห็นว่าค่อนข้างดึกเลยไล่พวกนี้กลับก่อน โป้งกับปันปันก็ช่วยผมเก็บทำความสะอาดเหมือนจะได้รีบส่งตัวเข้าหออะไรอย่างนั้นแหละ ไม่นานก็จัดการกันเรียบร้อย
“พอแล้วแหละโป้ง ปันปัน ครูขอบใจนะ” ครูเขมบอกโป้งและปันปัน ก็
“ไม่เป็นไรครับครู” ปันปันพูด
“อย่าลืมที่สัญญากับครูนะปันปัน ชีวิตเรามีค่าอย่าทำให้ค่าของมันต้องหมดไปกับสิ่งที่ไม่คุ้มค่า” ครูเขมพูด ปันปันก็หันไปมองโป้งพร้อมกับกุมมือโป้งไว้
“ครับครูผมสัญญา ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก ผมจะไม่ทิ้งคนข้างๆผมไปแน่นอน” ปันปันพูด ผมพยักหน้าเห็นด้วย และทั้งคู่ก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไป ผมหันมาโอบเอวพี่เขม
“คืนนี้เราต้องสวมชุดวันเกิดกันนะ”
“วันเกิดนายคนเดียวอยากแก้ผ้าก็แก้คนเดียวซิ” ครูเขมพูดและรีบหันหลังเดินขึ้นบ้านทันที ผมก็รีบตามขึ้นไปปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย ผมได้ยินเสียงก๊อกน้ำดังมาจากห้องน้ำครูเขมคงล้างหน้าแปรงฟันอยู่ ผมก็รีบตามเข้าไปครูเขมหันมามองหน้าผมแค่นั้น ผมก็ไปยืนแปรงฟันกันใกล้ๆกัน
“เมื่อไหร่เราจะได้ใช้ชีวิตแบบที่คนรักทั่วไปเขาทำกันสักทีนะ เปิดเผยได้ไปไหนมาไหนก็จูบมือกันได้ทุกทีไม่ต้องกลัวว่าใครจะเอารูปเราไปทำอะไร” ผมพูดเบาๆ มือก็เกาะอ่างล้างหน้า ครูเขมเก็บแปรงสีฟันเสียบไว้ทีที่เสียบ
“ผมอยากใช้ชีวิตคู่กับพี่เขมและผมก็ไม่ได้คิดเล่นๆ ผมคิดจริง” ผมพูดครูเขมมองหน้า
“ผมอยากดูแลพี่เขมในฐานะคนรักเพราะพี่เขมดูแลผมมาเยอะแล้ว” ผมพูด
“ก็อย่าพยายามไปซ่าที่ไหนแค่นี้พอแล้ว” พี่เขมพูดพร้อมกับเดินแทรกผมออกไป
“เร็วๆนะเกินเที่ยงคืนถือว่าเลยวันเกิดงดฉลองนะ” พี่เขมพูดผมก็รีบแปรงฟันอย่างรวดเร็ว ผมรีบกลับเข้าห้องนอนไม่ซิต้องล็อกประตูก่อน ผมรีบเดินไปเช๊คประตูล็อกเรียบร้อยแล้วและเช็คหน้าต่างทุกบ้านด้วยล็อกเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ผมก็รีบเดินกลับเข้าห้องนอนทันที พี่เขมนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้สวมเสื้อผมก็รีบถอดเสื้อกล้ามออกกระโดนขึ้นเตียงจากปลายเตียงคืบคลานเข้าไปหา
“กระต่ายป่ามาให้หมาป่าจับกินซะดีดี” ผมพูดพี่เขมหัวเราะในลำคอขำมุกจืดๆ ของผม ผมคืบคลานไปจนขึ้นไปค่อมร่างคนที่นอนอยู่
“ขอบคุณนะครับสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ผมแม้กระทั้งวันนี้ ปกติจะไปเมากันที่เผา พอเมาก็ไม่เคยได้เป่าเค้กหรอกกลับบ้านยังไงยังจำไม่ได้เลย” ผมพูดพี่เขมพยักหน้า
“ตั้งแต่พ่อไม่กลับมาวันเกิดผมแทบจะไม่เคยเกิดขึ้นเพราะว่าผมถูกส่งไปเรียนโรงเรียนประจำตลอดพี่เขมรู้ไหม”
“มีแค่ตอนทีผมมาเรียนที่เดียวกับโป้งนี้แหละ มีแต่เพื่อนๆที่จัดให้ผม” ผมพูด
“แต่ต่อไปนี้วันเกิดของผมจะมีค่าเพราะว่ามีพี่อยู่ด้วย” ผมพูด ครูเขมมองหน้าผมเขาใช้มือโอบแก้มผมและโน้มผมลงไปจูบเบาๆ
“สุขสันวันเกิดนะคริส”
“พรุ่งนี้ไปใส่บาตรที่วัดกัน” ครูเขมพูดผมพยักหน้าเบาๆ
“พรุ่งนี้ใช่ไหมที่เราจะได้ไฟว์ในมือถือนะ”
“น่าจะใช้นะพี่ที่ซ้อมมือถือนะเขาบอกพรุ่งนี้ได้”
“พี่จะได้เอาไปคุยกับผู้อำนวยการพี่เกิ่นๆพูดกับท่านเรื่องปันปันไว้แล้ว ท่านต้องการหลักฐาน”ครูเขมพูดผมพยักหน้าคราวนี้กายมันได้โดนพักการเรียนแน่ๆ ผมยิ้มให้ครูเขมทำตาหวานฉ่ำ
“เลิกพูดเรื่องเครียดเรามาพูดเรื่องอย่างว่ากันดีกว่า” ผมพูดกับครูเขม
“นี้ทำเป็นชวนคุยกะจะให้เลยเที่ยงคืนใช่ไหมละ ไม่มีทางหรอก คืนนี้อยากได้รางวัล อยากกินพ่อกระต่ายตัวโตโต “ ผมพูดเสร็จก็ก้มลงจูบอย่างดูดดื่ม ไซ้ไปตามซอกคอมือไม้ก็ลูกไล้ไปทั่วแม้กระทั้งจุดกึ่งกางผมก็กุมส่วนนั้นที่พองโต ผมไล่จูบจากแผ่นอกหยอกเย้าเล่นกับสองตุ่มและไล่ลงไปที่หน้าท้องคนที่นอนหลัยตาพริ้มเหมือนกับว่าเขากำลังมีความสุขและบทรักที่ร้อนแรงก็เริ่มหนักหน่วงขึ้น สองร่างที่กอดรัดราวกับอยากจะรวมเป็นหนึ่งเดียวอยู่บนเตียงไม้กลางเก่ากลางใหม่ เวลาผ่านไปเกือบครึ้งชั่วโมง
“แฮ้กๆ” เสียงหายใจหอบเหนื่อยของสองคนที่นอนแผ่หราบนเตียงหลังจากบทรักที่เร้าร้อนสิ้นสุดลง
“ขอบคุณนะครับที่รัก” ผมหันไปของคุณคนข้าง
“คริสพี่ลืมบอกเราว่า ผู้หญิงคนไทยที่พี่เคยเจอเขาที่วัดตอนไปทำบุญนะเขาโทรกลับมาหาพี่เขาแต่งงานกับคนออสซี่และแฟนเขาก็รู้จักพ่อของเธอด้วยนะ” ครูเขมพูด ผมดีดตัวลุกขึ้น
“จริงซิพี่เขมแล้วเขาว่ายังไงพ่อผมเขาจะมาไหม”
“เขาบอกว่าจะช่วยยืนยันตัวตนของพี่อีกทีแบบว่าเขากลัวเจอแสกมเมอร์นะ “ ครูเขมพูด
“เขาจ้างคนตามหาหลายที่แล้วซึ่งแต่ละที่หลอกลวงเขาทั้งนั้นหลอกให้สูยเงินเปล่าก็หลายที่” ครูเขมพูดผมพยักหน้า ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่จริงๆแล้วเขาไม่ได้ลืมผม
“พี่รอให้เขาติดต่อกลับมาหาพี่ พี่ขอให้เขาติดต่อกลับ พี่ขอให้เขาเชื่อผู้หญิงคนไทยคนนั้น” ครูเขมพูดผมพยักหน้า
“ถ้าเจอพ่อแล้วเราจะไปอยู่กับเขาไหมถ้าเขาช่วยเราไป” ครูเขมถามผม
“ไม่อะพี่เขมผมตั้งใจจะเรียนมหาวิทยาลัยที่ใกล้กับพี่เขมที่สุดไม่อยากอยู่ห่างๆคนที่ตัวเองรัก” ผมพูดครูเขมขมวดคิ้วมองผม
“เอาตรงๆ หึง!” ผมพูด
“ไม่ต้องหึงเลย พี่ไม่ใช่พวก...”
“ผมรู้แต่ถ้ามีคนมาจีบละ “
“พี่ใจแข็งพอ”
“จริงนะ...ถ้าผมไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้แล้วไปต่อที่อื่นเราอาจจะไม่ได้เจอกันทุกวัน พี่ห้ามทำตาเล็กตาน้อยให้นักเรียนคนอื่นนะ” ผมพูด
“คริสพี่นะคิดว่านะว่ามีเราคนเดียวพอแค่นี้พี่ก็ปวดหัวเพราะว่ามีแฟนเกรียน” ครูเขมพูดปนหัวเราะ ผมก็หัวเราะ
“แล้วพี่เบื่อผมหรือเปล่า” ผมถามครูเขม
“ถ้าเบื่อพี่ไม่ตามดูแลเราขนาดนี้หรอกคริส...รู้ไหมพี่เป็นห่วงเรามากพี่อยากให้เราดูแลตัวเองด้วยทำเพื่อพี่ได้ไหมคริส” ครูเขมพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมากุมใบหน้าผม ผมก็กุมมือนั้นอีกที
“ผมจะไม่ไปมีเรื่องกับใครอีกพี่เขมผมจะอดทนให้เยอะๆ จะเลี่ยงที่จะปะทะกับพวกพี่กายแต่ผมอยากให้พวกพี่กายได้รับสิ่งที่พวกเขาทำกับปันปันนะพี่เขม” ผมพูด พี่เขมพยักหน้าว่าเห็นด้วยกับผม
“เข้านอนได้แล้วพรุ่งนี้เปิดเรียนนะ” ครูเขมพูด
“พรุ่งนี้ต้องกลับไปนอนบ้านพักบ้างนะคริสและเราควรจะใช้เวลาแค่เสาร์อาทิตย์ด้วยกันเพราะว่าอาจจะมีคนไม่หวังดีกับเราสองคนนะคริส” ครูเขมพูด ผมพยักหน้าและต่างคนก็พากันไปล้างทำความสะอาดคาบที่เลอะตามตัวเพื่อจะได้กลับมานอนเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันน้อยศุกร์เสาร์อาทิตย์แถมเวลายังเดินเร็วจนรู้สึกว่ามันยังไม่เต็มอิ่มพอสำหรับผม ผมล้มตัวลงนอนพี่เขมเดินมาล้มตัวลงนอนเช่นกันพร้อมกับปิดไฟหัวเตียง ผมก็สวมกอดคนข้างๆ ผมยังคิดนะว่าถ้าไม่มีคนคนนี้ผมจะเป็นยังไงยังไม่รู้ คงเที่ยวตะลอนแข็งรถมีเรื่องไม่สนใจการเรียน ขอบคุณที่ผมได้เจอครูที่แสนดีแบบนี้ไม่ใช่แค่ผมนะหลายคนเลยไม่ว่าจะอนุชิต หรือว่ากี้กับพี่เอกที่ได้เรียนเพราะว่าครูเขมเขาเสนอกับผู้อำนวยการและแก้มที่กลับมาเป็นเด็กตั้งใจเรียนแต่ผมก็ไม่อยากทิ้งให้ครูเขมอยู่ที่นี้เลยถ้าผมจบไปแล้ว ทั้งหึงและหวงและก็เป็นห่วง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าหลักฐานที่คริสถ่ายไว้จะเพียงพอไหมที่จะทำให้นายกายถูกทำโทษ ติดตามกันต่อนะคะ ใกล้แล้วทุกคนใกล้จะกลับมาเป็นนักเรียนที่ดีของครูเขมกันหมดแล้วนะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและคะแนนบวกเป็ดจากทุกคนนะคะ :pig4: :pig4: คนแต่งพยายามแต่งวันละนิดละหน่อยอยากพิมพ์เยอะๆใจจะขาดแต่นั่งนานไม่ได้
รักคนอ่านจังที่ยังเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: เย้ๆๆ มาต่อแล้ว นายกายถึงเวลาโดนลงโทษแล้ว หึหึหึ ว่าแต่รีบๆๆมาต่ออีกนะคร้าฟฟฟ ^^
-
ขอให้ไอ้กายโดนลงโทษซะทีเถอะ :call: :call: :call:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
ไอ้กายงานนี้ แกตายแน่
-
:hao3:
-
ครูเขมชาติ
เปิดเรียนตามปกติตอนช่วงเช้านี้ผมไม่ได้เข้าสอนเพราะว่าผมต้องพาอนุชิตไปศาลากลางเพื่อเข้ารับการสัมภาษณ์อีกครั้งโดยคณะกรรมการจัดหาทุนน่าจะเป็นรอบสุดท้ายแล้วผมหวังว่าเขาจะรับการเห็นใจจากคณะกรรมการและเล็งเห็นว่าเขาเป็นเด็กตั้งใจเรียน
“เด็กชายอนุชิต จิตเสงี่ยม “ เจ้าหน้าเดินมาเรียกผมก็พยักหน้าให้เขาเดินเข้าไป
“โชคดีนะอนุชิต” ผมบอกเขา ผมได้แต่นั่งรออยู่หน้าห้องบรรดาครูท่านอื่นๆที่พาเด็กมารอรับการสัมภาษณ์ก็หันมามองผมยิ้มๆให้ ผมนั่งรอได้สักพักอนุชิตก็เดินออกมาจากห้อง เขารับการสัมภาษณ์แค่สิบกว่านาที
“ทำไมเร็วจัง” ผมถามอนุชิต เขาก็ส่ายหัวว่าไม่ทราบ
“ครูเขมชาติใช่ไหมคะ.....คณะกรรมการเชิญด้านในค่ะส่วนเด็กให้รอด้านนอกก่อนนะคะ” เจ้าหน้าคนที่เรียกอนุชิตเข้าไปบอกผม ผมก็เดินตามเขาเข้าไปทันที คณะกรรมการสัมภาษณ์สามคนกำลังคุยกัน พอผมเดินเข้าไปถึงเขาก็หันมามองหน้าผมพร้อมกัน
“คุณครูที่ดูแลเด็กชายอนุชิตใช่ไหมครับเรื่องการขอรับทุน” หนึ่งในคณะกรรมการถามผม
“ใช่ครับ ผมทำหน้าที่ครูผู้ดูแลตรงนี้ครับ”
“ครูเพิ่งจะมาบรรจุเองไฟแรงนะครับแต่ ...ทางเราได้คุยกันแล้วเด็กชายอนุชิตมีฐานะยากจนจริง พ่อเขาติดคุกเนื่องจากรับซื้อของโจรและยาเสพติดในครอบครอง ทางเราจึงไม่สามารถอนุมัติทุนให้เด็กคนนี้ได้จริงๆ “
“ขอประทานโทษนะครับท่าน ผมคิดไว้อยู่แล้วแต่เด็กกับพ่อเด็กคนละคนกันนะครับและเขาก็เป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนขยันตามที่ผมได้รายงานเกี่ยวกับตัวเด็กว่าแต่ละวันเขาทำอะไรบ้างและที่สำคัญเขาอยู่กับย่าที่อายุเยอะแล้วทำงานไม่ไหวแล้ว”ผมบอกกับคณะกรรมการทั้งสามคนหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าหนักใจ
“ผมแค่อยากให้เขาได้โอกาสดีดีทางการศึกษานะครับ” ผมพูด
“พวกผมเข้าใจแต่ทุนนี้ผมต้องการให้เด็กที่เขาเรียนดีมีโอกาสจะได้ศึกษาแต่ดูแล้วนายอนุชิตอาจจะไม่ได้เรียนจนจบ ย่าเขาก็อายุเยอะประกอบอาชีพไม่ได้แถมพ่อเขาก็กำลังจะพ้นโทษออกมาซึ้งทางเราให้ไม่ได้จริงๆครับครู”
“ทางเรากลัวเด็กจะนำทุนนี้ไปทำอย่างอื่น อาจจะไม่ใช่เด็กอาจจะเป็นพ่อของเด็ก”
“ผมขอโทษจริงๆนะครับครู “ ผมได้แต่ยืนฟังการตัดสินที่ไม่เป็นธรรมแค่เพราะว่าพ่อของเขาติดคุกและโอกาสที่เขาจะได้เรียนต่อมันน้อยก็เลยยิ่งน้อยลงไปใหญ่และผมคงคัดค้านอะไรไม่ได้ ผมจำใจพยักหน้ายอมรับการตัดสินของคณะกรรมการผมเดินออกมาจากห้องที่เข้าไปคุย อนุชิตนั่งคุยกับเพื่อนโรงเรียนอื่นที่มารอรับทุนอย่างมิตรไมตรี
“อนุชิตเรากลับกันเถอะ” ผมเดินออกมาเขาก็มองผมตาแป้ว แววตาใส่ซื่อคู่นั้น
“เรากลับแล้วนะ” อนุชิตหันไปบอกเพื่อนใหม่สองคนที่นั่งคุยข้างๆ
“เจอกันวันรับทุนนะ” เพื่อนใหม่ของอนุชิตพูดเขาก็พยักหน้า ผมได้แต่มองเขาทำไมโอกาสมันช่างแคบเกินไป ผมกับอนุชิตเดินลงมาชั้นล่าง
“หิวไหมอยากกินอะไรไหมครูซื้อให้” ผมถามอนุชิต
“ไม่ดีกว่าครับไปทานที่โรงเรียนดีกว่าครับครูถูกและอร่อยด้วยครับที่นี้แพงครับครู” อนุชิตบอกผมมันก็ทำให้ผมอมยิ้มให้เขาไม่ได้ และผมก็พยักหน้าระหว่างที่เดินไปที่รถของผม
“ครูเขาไม่ให้ทุนผมใช่ไหมครับ” อนุชิตถามผม
“เออ....” ผมได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง มองใบหน้าของอนุชิต ผมจับไหล่อนุชิต
“เพราะว่าพ่อผมติดคุกใช่ไหมครับ เขามองว่าผม..”
“ไม่เกี่ยวกันนะ พ่อก็ส่วนพ่อ ส่วนเธอก็ส่วนของเธอ เธอนะเป็นคนดี เป็นเด็กขยัน เรียนดีแต่ ครูเชื่อว่าโอกาสดีดีอื่นจะเข้ามาอีกทุนนี้ไม่ได้ไว้มีทุนอื่นครูจะขอให้เธออีกขอแค่เธอตั้งมั่นทำความดี “ ผมบอกอนุชิต เขาเงยหน้ามองผม
“ครับครูผมจะเป็นคนดี ครูเคยบอกผมว่าเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกที่จะเป็นคนดีได้ผมเลือกจะเป็นคนดีครับครู”อนุชิตพูด
“ผมจะขยันไปช่วยป้าใจล้างชามบ่อยๆ “ อนุชิตพูดผมพยักหน้า
“ครูคนหนึ่งละที่จะช่วยเธออนุชิต” ผมพูดเขายิ้มให้ผม
“ต้องมีสักวันที่ผมจะได้ตอบแทนครูครับ “
“ตั้งใจเรียนแค่นี้ที่เธอตอบแทนครูอีกอย่างดูแลย่าเธอให้ดีดีเขารักเธอมากนะ” ผมพูดและก็พากันเข้าไปนั่งในรถ ผมขับรถกลับโรงเรียนผมรู้ว่าเขาคงเสียใจอยู่ไม่น้อยเวลาไม่นานก็มาถึงโรงเรียนอนุชิตขอตัวไปหาเพื่อนๆ ของเขาทันที ผมก็เดินกลับขึ้นห้องพักครูเพื่อเตรียมทำการสอนวิชาก่อนเที่ยง ผมรู้สึกผิดหวังที่ช่วยอนุชิตเขาไม่ได้ ดูเหมือนเงินจะไม่เยอะสำหรับใครบางคนแต่สำหรับอนุชิตอาจจะต่อยอดการเรียนของเขาไปได้
“ครูเขมคะ” เสียงเล็กๆเรียกชื่อผม ครูลินดานั้นเอง ผมหันไปมองเธอคงมาหาครูถาวรเหมือนปกติในเวลาพัก ผมฝืนยิ้มให้
“ครูเขมเป็นอะไรไปคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ สีหน้าไม่ดีเลยค่ะ “ ครูลินดาถามผม
“คือเรื่องทุนนายอนุชิตนะครับ ทางกรรมการไม่อนุมัติให้ทุนเขาเพราะว่าเขากลัวว่าพ่อนายอนุชิตจะนำเงินไปทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่เพื่อการศึกษานะครับ” ผมบอกครูลินดา เธอก็เลยพลอยทำสีหน้ากังวลไปด้วย
“โธ่ น่าสงสารอนุชิตนะคะลินดาก็เห็นว่าเขาตั้งใจเรียนมากและลินดานะไปทำบุญที่วัดกับคุณแม่ประจำเห็นเขาไปกวาดลานวัดบ่อยๆเขาบอกว่าหลวงตาที่วัดนะเป็นพี่ชายของย่าเขานะคะ ..เด็กเรียนดีและตั้งใจแต่ดันมาสะดุดเพราะว่าพ่อของเขามีประวัติไม่ดี” ครูลินดาพูดผมพยักหน้าเบาๆ
“เอาเถอะคะ ทุนนี้อาจจะเคร่งเกินไปยังมีอีกหลายทุน ลินดาเชื่อว่าครูเขมทำได้ค่ะ” ลินดาพูด
“ครูเขมคะ ผู้อำนวยการบอกว่าถ้าครูเขมมาถึงแล้วให้ไปหาด่วนและพานายปันปันไปด้วยค่ะ” ครูสมพิศเดินมาบอกผม ผมพยักหน้า ผมรีบเดินเข้าไปตามหานายปันปันที่ห้องเรียนของเขาทันที ผู้อำนวยการคงจะถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับปันปันแน่เลย แต่ว่าหลักฐานยังไม่พร้อมนะซิ
My Love : คริสได้ไฟว์รูปกี่โมงผู้อำนวยการเรียกพี่ไปพบพร้อมปันปันด้วยตอนนี้พี่จะได้บอกผู้อำนวยการ
ผมส่งข้อความหาคริสโตเฟอร์
KissKhem:พี่เขมพี่เขาบอกว่าเย็นๆอะหลังจากเลิกซ้อมผมจะออกไปหาพี่เขา
MY love : โอเค ถ้าอย่างนั้นแค่นี้นะคริส
ผมเดินมาถึงหน้าห้องเรียนโป้งและปันปัน พอดีครูสมชายสอนภาษาอังกฤษอยู่พอดี เขาก็หันมามองผมก่อนจะหยุดทำการสอนและออกมาคุยกับผม
“สวัสดีครับครูเขม”
“ผู้อำนวยการให้ผมเข้าไปพบนะครับและนายปันปันด้วยครับครู” ผมบอกครูสมชาย ครูสมชายพยักหน้าพร้อมกับเดินกลับเข้าไปเรียกนายปันปันออกมาหาผม เขาก็ออกมาพร้อมกันโป้ง
“โป้ง ผู้อำนวยการเรียกแค่ครูกับปันปันนะ” ผมบอกโป้ง
“แต่ว่า” โป้งทำท่าจะค้านเขาจะขอเข้าไปด้วย
“โป้ง....เรียนเถอะปันปันไปแป๊ปเดียวเองนะโป้ง” ปันปันหันไปบอกโป้งเขาถึงได้หันหลังกลับเข้าห้องเรียนไป ผมก็พยักหน้าของคุณครูสมชาย เขาก็หันกลับเข้าไปสอนตามเดิม ครูสมชายแกดีตรงที่แกธรรมธรรมโม ไม่ค่อยจุกจิกเรื่องของใคร ผมเดินลงไปห้องผู้อำนวยการพร้อมปันปัน
“ครูแล้วหลักฐานจากไอ้คริสละครู”
“คริสเขาบอกครูว่าเย็นนี้ได้แน่นอน” ผมพูดระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่านกลุ่มของกายที่ยืนจับกลุ่มคุยกัน มีอั๋นและเพื่อนคนอื่นอีกแต่ไม่มีเอกรินทร์ นายกายมองหน้าผมและปันปัน
“หลีกทางให้ครูและปันปันหน่อยนะกาย เราสองคนจะไปพบผู้อำนวยการ” ผมพูดกับนายกาย เขาก็มองผมพร้อมแสยะยิ้มก่อนะจะเปิดทางให้ผมกับนายปันปันเดินผ่านเขาไป
“ครูตั้งใจมากเลยนะครับที่จะทำให้ผมออกจากโรงเรียนให้ได้” นายกายพูด ผมหันมามองหน้านายกาย
“ไม่มีครูคนไหนอยากทำให้เด็กออกจากการศึกษาหรอกนะกาย....แต่ครูมีหน้าที่หยุดพฤติกรรมที่ไม่ดีของเด็กนักเรียนเพื่ออนาคตต่อไปข้างหน้า” ผมหันมาตอบนายกาย
“นายยังพอมีเวลาที่จะหยุดมันนะ” ผมพูดทิ้งกายก่อนจะดันนายปันปันเดินออกไป
“ครูไม่มีทางเพราะว่าผมมีดีกว่านั้นอีก”นายกายตะโกนไล่ตามหลังผมสองคน ผมเดินมาจนถึงหน้าห้องทำงานของผู้อำนวยการ
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูห้อง
“เชิญครับ” เสียงผู้อำนวยการผมก็เปิดประตูเข้าไป ผมก็พบว่าพ่อนายกายมานั่งอยู่ในห้องทำงานผู้อำนวยการ ปันปันทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินเลี่ยงมาอยู่ด้านข้างของผม ผมยกมือไหว้แขกของผู้อำนวยการเขาก็ยกมือรับไหว้ผม
“คนนี้คือครูเขมชาติหรือเปล่าครับท่าน” เขารู้จักชื่อของผม
“ใช่ครับผมชื่อครูเขมชาติครับ” ผมตอบแทนผู้อำนวยการเขาก็มองหน้าผม
“ปันปัน....เข้ามาซิไหนบอกมาซิว่าเราจำหน้าคนที่ทำร้ายเราได้ไหม ใช่นายกายหรือเปล่า” ผู้อำนวยการถามปันปัน ผมหันไปมองหน้าปันปัน
“ไม่ใช่นายกายครับ”
“เห็นไหมครับ ผมบอกแล้วว่าลูกชายผมไม่ได้ทำแล้วครูมาใส่ความลูกชายผมทำไม” พ่อนายกายรีบแก้ตัวทันที
“แต่ผมมีเรื่องกับพี่กายเท่านั้นครับ ไม่ซิเพื่อนๆผมครับที่มีเรื่องผมเลยโดนหางเล่ไปด้วย ผมคิดว่านายกายอยู่เบื่องหลังครับ” ปันปันพูด พ่อนายกายหันมามองหน้าปันปัน
“ครับนายกายเป็นคนอยู่เบื่องหลังเรื่องทั้งนี้หมดหลักฐานนะอยู่ในมือถือนายคริสโตเฟอร์เขาไปบันทึกตอนที่นายกายพาพวกที่ทำร้ายปันปันไปคุยในผับ” ผมพูดพ่อนายกายลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ครูคงไม่ใช่ความรู้สึกส่วนตัวมาตัดสินลูกผมหรอกนะครับ ผมได้ยินมาว่าครูไม่พอใจที่ลูกชายผมไปมีเรื่องกับนายคริสโตเฟอร์ ซึ้งมีความสัมพันธุ์พิเศษลึกซึ้งเกินกว่าครูนักเรียนหรอกนะครับ” พ่อนายกายพูด
“ผมแยกแยะได้ครับท่านว่าระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องส่วนรวมและผมก็แยกแยะได้สิ่งไหนผิดสิ่งไหนถูกต่อให้เป็นคนในครอบครัวผมเองก็ตามถ้าผิดก็ว่าไปตามผิด” ผมพูด คนที่ยืนตรงหน้าผมก็พยักหน้า ท่าทีเขากับนายกายไม่ได้ต่างกันเลยจริงๆ
“เอาเป็นว่าต้องรอหลักฐานก่อนใช่ไหมครับครู” ผู้อำนวยการพูดขึ้น
“แล้วเรื่องลูกชายคนเล็กผมละครับต้องรอให้พิสูจน์ก่อนใช่ไหมครูถึงจะยอมให้ตาเกมส์เข้าเรียนที่นี้ได้” พ่อนายกายมาด้วยเรื่องลูกชายคนเล็กหาที่เรียนนี้เอง
“เช่นกันครับท่าน ผมขอเก็บคำร้องนี้ไว้ก่อนแล้วกันนะครับท่านรองฯ” ผู้อำนวยการพูด ดูสีหน้าพ่อของนายกายจะไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ฟังหนักเขาหันมามองผม
“ครูรู้ไหมครับการกล่าวหาแบบนี้มันทำให้ลูกผมมีมลทินและถ้าลูกผมไม่ได้ทำความผิดจริงครูจะรับผิดชอบมันยังไง” พ่อนายกายหันมาถามผม
“ผมยินดีจะลาออกจากการเป็นครู “ ผมพูดต่อหน้าผู้อำนวยการ นายปันปันก็ดึงแขนผมหงึกๆเลยด้วยความตกใจ
“ดีจำคำครูไว้” พ่อนายกายพูด
“และถ้าลูกท่านผิดจริงละครับ ลูกท่านนะทำให้คนคนหนึ่งต้องมีมลทินทั้งทางกายและทางใจ เรียกได้ว่าบอบช้ำทั้งกายและใจก็ว่าได้” ผมพูดพ่อของนายกายก็เบนสายตาไปมองปันปันทีก้มหน้าลง
“ถ้าเป็นแบบนี้นผมก็จะให้ลูกผมลาออกหรือว่ายังไม่พออยากได้อะไรเงินเหรอเท่าไหร่แสน สองแสน หรือว่าล้านละ”พ่อของนายกายพูดผมรู้ว่าปันปันโกรธจนต้องบีบมือตัวเอง
“เงินนะไม่ได้ซื้อได้ทุกอย่างนะครับ ถ้ามันซื้อได้จริงมันคงซื้อเวลาให้ย้อนกับไปแก้ไขอะไรต่างๆได้แต่ในความเป็นจริงเงินนั้นมีค่าแค่กินใช้ไปวันวันสภาพจิตที่บอบช้ำเงินจำนวนมากมายแค่ไหนก็เหยียวยาไม่ได้” ผมพูดต่อหน้าพ่อของนายกาย
“พ่อแม่ของนายปันปันเขาก็เสียใจที่ลูกชายเขาต้องมาถูกทำร้ายทางกายและทางใจหัวอกคนเป็นพ่ออย่างคุณน่าจะเข้าใจตอนนี้คุณยังเดือดเพราะว่ามีคนว่าลูกคุณไม่ดีเลยนะครับ” ผมพูด
“เอาละ...เอาไว้เราได้ควาจริงที่ชัดเจนผมจะโทรตามท่านรองมานะครับ” ผู้อำนวยการเลยตัดสินใจพูดเพื่อยุติระหว่างผมกับพ่อของนายกาย พ่อของนายกายรีบเดินก้าวเท้าออกจากห้องทำงานผู้อำนวยการทันทีด้วยความไม่พอใจ ผมหันมามองหน้าปันปัน
“เอาละเชิญนั่งครับครู ปันปันด้วย “
“เป็นไงปันปันดีขึ้นบ้างไหมเรานะ เห็นเราเงียบๆแบบนี้ทำไมคิดสั้นแบบนั้นละ.. ไม่เอานะที่หลังอย่าทำนึกถึงพ่อแม่เข้าไว้รู้ไหมกว่าเราจะโตมาได้ขนาดนี้ตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยบุญคุณพ่อแม่นี้สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดนะ” ผู้อำนวยการถามปันปันพร้อมกับสอนปันปันเขาก็พยักหน้าเบาๆ
“ผมสัญญากับครูเขมแล้วครับผอ.ว่าผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก” ปันปันพูดเขาหันมามองหน้าผม
“ถ้าอย่างนั้นผมรอหลักฐานที่จะได้มาก่อนนะครับครูและถ้าหลักฐานเราแน่นพอผมจะไม่ยอมปล่อยให้คนไม่ดีลอยนวลแน่นอน” ผู้อำนวยการพูด ผมยกมือในความเที่ยงตรงของท่านจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นไปพักทานอาหารกันเถอะครับครูเขม” ผู้อำนวยบอกผมกับปันปันเพราะว่าตอนนี้เที่ยงพอดีเลย
“อ้อครูเขมผมเสียใจด้วยนะครับทางจังหวัดโทรมาแจ้งกับผมแล้วเรื่องการขอทุนของอนุชิต” ผู้อำนวยการพูดก่อนจะที่ผมจะออกจากห้องท่าน
“ไม่เป็นไรครับผมเชื่อว่าต้องมีสักทุนที่เขาจะได้ทำไม่ท้อเหมือนกันครับ” ผมบอกผู้อำนวยการท่านยกนิ้งโป้งให้ผมและผมเดินออกมากับปันปัน
“เห็นไหมมีคนที่แย่กว่าเราอีกเขายังไม่ยอมแพ้เลยปันปัน เรานะโชคดีกว่าอนุชิตจงตั้งใจเรียนต่อให้วันนี้พ่อเธอจะยังไม่ยอมรับต้องมีสักวันที่เขาจะยอมรับได้อย่างภาคภูมิใจปันปัน “ ผมพูดปันปันยกมือไหว้ผม
“ผมไปทานข้าวกับเพื่อนนะครับว่าแต่ครูจะลงไปเลยไหมครับ”
“เดี๋ยวครูกลับไปห้องพักก่อนบอกคริสโตเฟอร์ว่าเจอกันที่ห้องสมุดเลย” ผมบอกปันปันเขาก็เดินแยกออกไปทันที ผมเดินกลับมาที่ห้องพักครู วันนี้รู้สึกใจไม่ค่อยดีเลยกลัวจริงๆกลัวนายกายจะทำอะไรขึ้นมาอีกดูท่าพ่อเขาจะโกรธมาด้วยเรื่องที่ลูกคนเล็กอาจจะไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้และผมเองก็ไม่ทราบว่าลูกคนเล็กนายชายนายกายนิสัยเหมือนกันไหมด้วยถ้าไม่เหมือนก็น่าเห็นใจมาพลอยติดร่างแหไปเพราะพี่ชายนั้นเอง
Rrrrrr มือถือผมดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ไม่คุ้นเคยมีรหัสนำหน้าด้วย +61 นี้มันสายตรงมาจากออสเตรเลีย ผมรีบกดรับอาจจะเป็นผู้หญิงไทยคนนั้นก็ได้
“สวัสดีครับ” ผมทักทายคนปลายสาย
“สวัสดีครับ นี้ผมคือเดนนิสนะครับ ใช่คุณครูเขม-ชา-ติ หรือเปล่าครับ” ผมอยากขำฝรั่งขอบเรียกชื่อผมเพี้ยน
“ใช่ครับแต่ชื่อผมชื่อเขมชาติครับ”
“ขอโทษจริงๆนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับเรียกผมว่าเขมก็พอครับ คุณเดนนิสสบายดีนะครับ”
“สบายดีครับขอบคุณ... คุณเขมละครับ”
“สบายดีเช่นกันครับ ขอบคุณ”
“ผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ลูกชายผมคริสโตเฟอร์นะครับเขาเป็นยังไงบ้างสบายดีไหมครับ ผมไม่ได้เจอเขาตั้งเขาอายุ 9 ขวบ”
“เขาสบายดีครับตอนนี้ 18 ปีเต็มแล้วครับ”
“ผมจำวันเกิดเขาได้เกิดเมื่อวาน..ผมนี้เป็นพ่อทีแย่นะครับ...ปานนี้เขาคงเกลียดผมมากคงคิดว่าผมผิดสัญญากับเขา” คุณเดนนิสพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียใจกับที่เขาหายไป
“เขาจะเข้าใจเมื่อเขาเจอคุณ..เดนนิส”
“ผมจะไปหาเขานะให้เร็วที่สุดตอนนี้ธุรกิจผมยังวุ่นๆอยู่นะครับอาจจะอีกอาทิตย์หน้าผมจะบินไปพร้อมเพื่อนของผมเขาจะไปเที่ยวบ้านภรรยาเขาเช่นกันและเขาจะอาสาพาผมไปหาคุณเอง”
“ดีเลยครับถ้ามาวันศุกร์จะดีมากเลยคริสเขาเข้าแข่งขันตอยปัญหาภาษาอังกฤษระดับโรงเรียนซึ่งปกติเขาไม่เคยเข้าเรียนภาษาอังกฤษเลยตั้งแต่คุณไม่กลับมา” ผมพูดคนปลายสายถึงกลับเงียบ
“นี้ผมทำร้ายลูกหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอกครับคุณเดนนิส ตอนนี้เขาดีขึ้นแล้วว่าแต่คุณอยากจะคุยกับเขาไหมผมจะให้เขาโทรหา”
“ผมขอไปเจอตัวเขาในวันนั้นผมจะได้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เขาเข้าใจก่อนนะครับคุณเขม ผมขอบคุณจริงๆ ผมคิดถึงเขามากแต่ผมไม่รู้จะไปหาที่ไหนประเทศไทยกว้างมากแม้จะแคบกว่าออสเตรเลียก็ตาม”
“ผมเสียเวลา เสียเงินและความไว้วางใจกับคนไทยหลายต่อหลายคนแต่ก็หาเขาไม่เจอผมขอเจอเขาเพื่อจะได้บอกว่าผมไม่เคยทิ้งเขา”
“ผมเชื่อครับคุณเดนนิสไม่เคยทิ้งเขา ผมดีใจที่คุณติดต่อกลับ”
“คุณเป็นครูเขาแค่นั้นเหรอครับ”
“เออ...ใช่ครับ”
“คุณเป็นครูที่ดีมากเลยนะครับ ผมขอเลี้ยงข้าวสักมือนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับผม”
“อย่าปฏิเสธผมเลยนะครับคุณเขม...ถ้ายังไงผมจะยืนยันอีกทีว่าผมจะไปได้วันไหนแต่จะไปให้เร็วที่สุดที่ผมจะทำได้ “คุณเดนนิสพูด
“ครับคุณเดนนิส”
“แค่นี้ก่อนนะครับผมรบกวนเวลาครูเขมมากแล้ว บายครับ”
“บายครับ” ผมก็กดวางสายจากพ่อของคริสโตเฟอร์ผมดีใจและตื่นเต้นแทนคริสโตเฟอร์ทีพ่อเขาจะมาหาเขาให้เร็วที่สุดและช่วงนี้ผมคงต้องดูแลพ่อตัวดีของผมให้ดีดีหน่อยไม่ให้ไปซ่าหาเรื่องที่ไหนอีกอาทิตย์หน้าจะไปสอบอีกสามวิชาเท่านั้นเอง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงให้ไม่ยาวจนเกินไป ตอนหน้านายกายจะเอาอะไรมาต่อรองและนายคริสจะทำยังไงจะยอมเอาหลักฐานไปแลกคืนมาหรือเปล่านะ นายกายกำลังจะยุติลงเร็วๆนี้นะคะ เป็นกำลังใจครูเขมด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นและคะแนนบวกเป็ดขอบคุณจริงๆคะ :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอจัดการนายกายสักที
-
:mew1: :mew1:
-
คริสจะได้เจอพ่อแล้วแต่ก็กลัวพ่อจะพาคริสไปอยู่ด้วย
น่าจะเรียกเงินพ่อไอ้กายเยอะๆ ถึงจะชดใช้กับสิ่งที่เสียไปไม่ได้
แต่ก็เก็บเอาไว้เป็นทุนตั้งตัว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คริสจะได้เจอพ่อแล้ว จะมีดราม่าไหมนะ
ส่วนอิกายแกต้องได้รับโทษับสิ่งที่ได้ทำไว้
-
ไร้ท ใส่ใจรายละเอียดมาก :katai2-1:
ดูเหมือนว่าไร้ท เขียนให้ครูเขมเป็นคนดีเลอเลิศ มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ปกป้องคนอ่อนแอ
แต่เป็นการเชิดชูคนดี เป็นแบบอย่างให้คนอื่นๆ ชอบ :mew1:
กาย และพ่อกาย มีมากในสังคม :m31:
เป็นพ่อที่ทำร้ายลูกเพราะรักในทางที่ผิด เป็นการทำร้ายคนรอบข้างไปในตัว :z6:
ตามต่อไป :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอลุ้นหลักฐานมาก นี่ถ้าได้หลักฐานมาว่าลูกตัวทำผิดจริงนี่พ่อกายจะทำไงนะ
ถ้าเป็นบ้านเราคงโดนตี โดนขัง ไม่ก็ปล่อยให้ติดคุกไปเลย ไม่มีทางช่วยแน่อ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านตอนอนุชิตแล้วเศร้าคับ เข้าใจกรรมการนะคับ แต่น่าจะให้โอกาสกับอนุชิตสิ
รออ่านจุดจบของนายกายคับ
-
สงสารอนุชิต
-
คริสโตเฟอร์
ผมเดินลงจากห้องเรียนจะรีบไปทานข้าวและไปหาครูเขมที่ห้องสมุดและวันนี้ผมก็จะได้หลักฐานหมัดตัวไอ้พี่กายที่มันจ้างพวกนั้นมาทำร้ายปันปัน ผมต้องหยุดความชั่วของมันให้ได้ ระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่านเห็นผู้ชายในเครื่องแบบผมเดาได้ว่าพ่อพี่กายกำลังยืนคุยกับพี่กายสีหน้าจริงจังมาก
“ถ้าหลักฐานชิ้นนั้นถึงมือผู้อำนวยการขึ้นมาละ ทำไมถึงได้หาแต่เรื่องและนี่แทนที่เกมส์จะได้เรียนที่นี้เลยต้องถูกระงับไปก่อนทำให้น้องลำบากรู้ไหม ทำไมไม่ทำตัวดีดี ทำตัวแบบนี้จบไปจะไปต่อไหนได้..หา!” พ่อของพี่กายต่อว่าลูกชายของเขา เพราะมันนี้เองทำให้น้องมันอาจจะไม่ได้เรียนที่นี้
“วันนี้อย่าไปเถลไถลที่ไหนนะและห้ามไปแข่งรถเพราะว่าช่วงนี้เขากำลังเคร่งเรื่องเด็กแว้นฉันขอละอย่าให้มีแต่เรื่องหนักเลยกาย” พ่อของพี่กายพูดก่อนจะเดินออกไปทันที
“ปึก”เสียงกำปั้นชกเข้าที่กำแพงด้วยความโกรธ
“ไปเถอะวะไปกินข้าว” ไอ้พี่อั๋นเดินมาเรียกพี่กายไปซะก่อนไม่อย่างนั้นมันคงจะรู้แน่ว่าผมแอบฟังพี่กายโดนพ่อเขาต่อว่าอยู่ ผมยืนรอจนพวกพี่กายเดินลงไปข้างล่าง
“พี่คริส” แก้มเดินปรี่มาหาผมด้วยหน้าตาตื่น
“แก้มได้ยินมีผู้หญิงมาหาพี่บอกว่าเป็นแฟนพี่เหรอพี่ทำแบบนี้ทำไมอะ” แก้มเดินมาหาผมด้วยเรื่องนี้นี่เอง ผมมองหน้าแก้ม
“นาง..เออ..พี่เชอรี่ใช่ไหมพี่คริส..พี่ยังไม่เข็ดอีกเหรอที่นางชิ้งหนีพี่วันที่พี่กำลังโดนพวกไอ้พี่กายรุมทำร้ายนะนางนะไม่ได้รักพี่จริงหรอกนะ” แก้มพูดผมพยักหน้าว่าผมจำได้
“พี่แค่อยากให้เขาช่วยและเขาก็ช่วยพี่แล้วตอนนี้พี่กับเขาจบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องเพราะว่าเขารู้เรื่องพี่กับครูเขมแล้ว” ผมพูดกับแก้มระหว่างที่เดินลงไปโรงอาหาร
“ก็ใช่นะซิ เขาควรจะรู้ครูเขมนะดีกับพี่มากแค่ไหน ขนาดแก้มหวงพี่รักพี่นะแก้มยังยอมให้ครูเขมเลย” แก้มพูดทำแก้มป่องผมมองแก้มตอนนี้เธอโตขึ้นเยอะแล้ว มีความคิดแล้วซินะ
“แก้มเข้าใจว่าความไม่ใช่แค่การครอบคครองแต่มันมีมากกว่านั้นแก้มยังเด็กเกินไปที่จะรักษามันแก้มคงต้องรอให้โตกว่านี้นะพี่คริส” แก้มพูดผมพยักหน้าให้คนตรงหน้า
“สักวันแก้มจะเจอคนที่รักแก้มจริงๆ ...น้องสาวคนสวยของพี่” ผมพูดเอามือแตะที่หัวแก้มเบาๆ อย่างเอ็นดูแบบพี่น้อง
“พี่อย่าให้ความรักของครูเขมสูญเปล่านะ แก้มคนหนึ่งละที่นับถือความรักของครูที่มีต่อพี่คริส” แก้มพูดผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ
“พี่แยกไปทานข้าวก่อนนะเพราะว่าพี่นัดครูเขมเอาไว้ตอนเที่ยงครึ้ง” ผมบอกแก้ม เธอก็พยักหน้าและแยกไปหาเพื่อนของเธอเช่นกัน ผมก็แยกไปซื้อข้าวเพื่อไปนั่งทานกับพวกโป้ง ปันปัน อาร์ทและโจเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้มีบะหมี่หมูแดงที่ผมชอบอีกแล้วผมก็ตรงเข้าไปสั่งทันที
Pong_Slamdunk : อยู่ไหนคริส
KissKhem : กำลังสั่งบะหมี่อยู่วะ
Pong_slamdunk : เออๆ เจอกัน
ผมเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงพร้อมกับรับบะหมี่หมูแดงแห้งที่ผมชอบทานมาถือไว้ปรุงรสตามที่ชอบและผมก็เดินออกไปที่พวกผมชอบนั่งกันขณะที่ผมกำลังเดินผ่านประตูและเลี้ยวซ้ายผมก็เจอเชอรี่
“ว่าไงเชอรี่” ผมถามเชอรี่
“เป็นไงอีครูตุ๊ดชอบที่เชอรี่ทำให้ที่บ้านไหมละ”
“เธอนั้นเองอะ...เธอไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนั้นและเธอก็ไม่ใช่นักเรียนเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาเดินในโรงเรียนนี้” ผมพูด
“ตอนนี้...ไม่นานเชอรี่จะได้กลับมาเรียนที่นี้” เชอรี่พูด
“ทำไมเหรอรักอีครูตุ๊ดนั้นมากเหรอได้ข่าวว่าจะตามไปอยู่ด้วยกันทำไมมันมีดีอะไร” เชอรี่พูด ผมก็จับข้อมือถือบีบอย่างแรงจนสีหน้าเธอบอกได้ว่าเจ็บ แต่ก่อนผมไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้หญิงเลย เห็นผมแบบนี้ไม่เคยลงมือลงไม้กับผู้หญิงแต่
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้” ผมพูดสายตาจับจ้องมองหน้าเธอ จนเธอหน้าซี้ดคงไม่เคยเห็นผมแบบนี้มาก่อน
“พี่บอกให้ถอนคำพูด...และถ้าเธอไม่เคยคิดเคารพครูเธอก็ไม่ควรกลับมาเรียนที่นี้” ผมพูด
“พี่คริส” แก้มคงเห็นผมเลยวิ่งออกมาจับแขนผม ผมหันมามองแก้ม ผมจึงปล่อยมือจากข้อมือของเชอรี่
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ พี่คริส” แก้มถามผมสายตามองไปเชอรี่ไม่วางตา
“มาหาเรื่องอะไรพี่คริสอีกละ..อยากโดนตบหรือไง” แก้มทำท่าจะเข้าไปตบกับเชอรี่ ผมก็ต้องเป็นฝ่ายดึงแขนแก้มไว้ไม่ให้มีเรืองกับเชอรี่ เชอรี่มองหน้าผม
“รู้อย่างนี้ตอนนั้นเชอรี่เลือกคบพี่กายซะก็ดีไม่น่าหลวมตัวมาชอบตุ๊ดอย่างพี่เลย”
“ว่าใครตุ๊ดพี่คริสไม่ใช่ตุ๊ด “ แก้มเถียงแทนผมทันที
“เชอรี่” ไอ้กายมันเดินมาเรียกเชอรี่พอดี เชอรี่ถึงกับสะบัดบ๊อบเดินไปหาไอ้กาย คงไม่ต้องบอกสถานะว่าตอนนี้เป็นอะไรกันเดินโอบเอวกันแบบนั้น ผมไม่รู้สึกหึงรู้สึกหวงเลยสักนิด ผมหันมาแตะแขนแก้มว่าผมโอเค ผมเดินไปหาที่นั่งกับพวกโป้งพวกมันทานกันเสร็จแล้ว ผมเองก็เหลือเวลาอีกแค่สิบนาทีต้องรีบไปหาครูเขมเพื่อติวภาษาอังกฤษอีก
“ทำไมมาช้าหนักวะไปเดินหลงที่ไหนของมึง” ไอ้โจ้มันถามผมทันที
“กูเจอเชอรี่นะ เลยมีปากเสียงกันนิดหน่อยดีนะที่แก้มเข้ามา กูเกือบจะฉกหน้าเชอรี่อยู่แล้ว” ผมพูด ไอ้โป้งมันหันมามองหน้าผมเพราะว่าปกติผมไม่ทำผู้หญิง
“เชอรี่คือคนที่เอากระดาษพวกนั้นไปแปะที่บ้านครูเขม เชอรี่มันไปคบกับไอ้กายแล้ว “
“มึงเสียใจเหรอวะ” ปันปันถามผม
“กูจะเสียใจทำไมไม่เคยเลยกูรู้ว่านางนะก็แอบลักกินกันกับไอ้กายหลับหลังกู”
“กูก็นึกว่ามึงไม่รู้ กูอุตสาไม่บอก” ไอ้โป้งพูดผมหันไปอยากขอบใจมันมากที่ช่วยปิดไว้ ผมก็รีบตักบะหมี่ทานภายในไม่เกินสิบนาทีและรีบดื่มน้ำตาม
“มึงจะไปหาครูเขมเหรอวะ”
“เอออะดิเจอกันตอนซ้อมบาสนะ” ผมพูดและรีบเดินออกไป ผมรู้ว่าพวกมันต้องเอาภาชนะไปเก็บให้ผม ผมรีบเดินไปตรงไปยังห้องสมุดที่นัดครูเขมไว้ระหว่างที่เดินผมรู้สึกตะหงิดๆ ถึงไอ้กายเหมือนมันจะวางแผนทำอะไรกับผมสักอย่างผมต้องรีบไปเอาไฟว์ข้อมูลในมือถือผมมาให้ได้
“คริส” ผมเดินไปหยุดตรงหน้าสุดที่รักของผม
“พี่เขมทานข้าวแล้วเหรอ”
“พี่ทานแล้ว และตอนอยู่ในโรงเรียนห้ามเรียกพี่ซิ เรียกครูซิคริส” ครูเขมพูดทำหน้าดุผมวางกระเป๋าสพายลงด้านข้าง เห็นชีทน่าจะตัวอย่างข้อสอบวิชาภาษาอังกฤษ
“พรุ่งนี้เขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ใช้ประโยค pass tenseด้วยนะอย่างอื่นเราได้แล้วเหลือแต่การเขียนเท่านั้น” ครูเขมพูดผมพยักหน้าและครูเขมก็ติวเรื่องการเขียนให้ผมพวกประโยคนะครูเขมเข้าสอนผมแบบเข้าใจง่ายแล้วว่าอันไหนใช้อะไร ผมคิดว่าถ้าครูเขมได้ไปสอนโรงเรียนใหญ่ๆนี้คงรุ่งแต่ว่าที่นี้ต้องการครูที่ดีและเก่งอย่างครูเขม
“เย็นนี้ซ้อมบาสเสร็จแล้วไปรอพี่ที่บ้านพักเลยนะและถ้าโป้งกับปันปัน อาร์ท กับโจ้จะไปเรียนด้วยก็ได้นะ” ครูเขมบอกผม ตอนนี้ใกล้เวลาเข้าแถวแล้ว ผมพยักหน้าครูเขมลุกขึ้นเก็บหนังสือทั้งหมดที่ใช้ในการติวให้ผม
“อย่าไปซ่าที่ไหนนะเย็นนี้พี่มีข่าวดีจะบอก” ครูเขมกระซิบกับผม ครูเขมยิ้มให้ผมก่อนจะรีบเดินออกไปผมก็เดินตามออกมามีข่าวดีจะบอกด้วย
Rrrrr มือถือผมดังขึ้นเบอร์ไม่คุ้นเคยแต่ผมก็กดรับเพราะว่าเพื่อเป็นคนที่สนใจบิ๊กไบท์ของผม ผมโพสขายในเว๊ปชมรมบิ๊กไบท์มาเมื่อสามสี่วันก่อนถ้าตกลงขายตอนนี้ก็ดียะซิจะได้เอาเงินมาซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่เขม
“สวัสดีครับ “
“น้องที่ชื่อคริสใช่ไหมครับน้องที่ประกาศขายบิ๊กไบท์ทางเว็ป ชมรมคนรักบิ๊กไบท์” ใช่จริงๆ ด้วย
“ใช่ครับพี่”
“พี่สนใจรถน้องนะครับแต่งสวยดีแต่ราคาสูงไปหน่อยลดหย่อนหน่อยได้ไหมครับ” พี่เขาถามผม
“พี่จะซื้อไปใช้เองหรือว่าไปขายต่อละครับ” ผมถามพี่เขากลับ คือถ้าคนรักบิ๊กไบท์จริงๆ ผมก็ยอมลดให้เพราะว่าคันนี้ลูกรักผมเลยแหละ ไหนไหนก็จะขายก็อยากให้ไปอยู่กับคนที่รักรถจริงๆ
“พี่ไม่ได้ซื้อไปชายต่อครับพี่ซื้อไว้สะสม พี่มีอยู่ทั้งหมดห้าคันตอนแรกว่าจะไม่ซื้อแล้วแต่เห็นรถน้องแล้วพี่อยากได้ครับพี่ค่อนข้างหวงรถครับพี่เข้าใจคนรักรถอย่างน้องดี พี่ไม่เคยกล้าขายสักคันเก็บไว้แบบนี้เพราะกลัวไปอยู่กับคนที่ไม่ดูแลจริงๆ เหมือนกัน” พี่เขาพูดยาวเลย
“พี่ต้องการเท่าไหร่ ส่งInbox หาผมแล้วกันนะครับผมอาจจะลดให้บ้าง” ผมบอกพี่เขา
“ได้ครับ”
“แค่นี้ก่อนนะครับเพราะว่าผมมีเรียนครับ”
“ยังเรียนอยู่เหรอครับ มีรถคันใหญ่ขับแหละ...ถ้ายังไงพี่ส่งอินบ๊อกไปนะครับว่าพี่สู้ได้เท่าไหร่ ...บายครับ” และพี่เขาก็กดวางสายไป ผมก็เก็บมือถือเข้าใส่กระเป๋าก่อนจะได้เข้าห้องน้ำเสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นแล้วด้วยผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันทีรีบทำธุระส่วนตัวและรีบออกมาแต่ผมก็เจอพี่กายมันยืนอยู่คนเดียว
“กูได้ข่าวว่ามึงจะเอาคลิปกูไปให้ผู้อำนวยการเหรอ มึงจะให้เมียมึงทำให้กูออกให้ได้ใช่ไหมไอ้คริส” ไอ้พี่กายพูด
“มึงทำตัวเองไม่มีใครให้มึงหรอกกาย”ผมพูดและหันหลังเดินออกผมต้องท่องไว้ว่าอดทนผมต้องไม่มีเรื่องกับไอ้พี่กาย
“กูมีบางสิ่งที่มึงคงไม่อยากให้ถึงหูครุสถา เพราะว่าอาจจะมีครูที่ต้องถูกให้ออกจากการเป็นครูเพราะว่าพฤติกรรมไม่เหมาะสมเที่ยวไปจูบกับลูกศิษย์”พี่กายพูดผมต้องหันหลังกลับมาหามัน
“มึงได้มันไปได้ยังไง” ผมกระฉากคอเสื้อมัน มันก็เหล่ตาลงมามองมือผม ผมก็ปล่อยมือจากคอเสื้อมัน
“กูได้มาจากมือถือไอ้ปันปัน “ ไอ้พี่กายพูด
“ที่แท้คนที่อยู่เบื่องหลังก็คือมึง มึงทำปันปันมันทำไม ทำไมมึงไม่มาท้าประลองกับกูหรือไอ้โป้ง โดยเฉพาะไอ้โป้งมึงไม่กล้าหรอก” ผมพูด ไอ้กายมันยืนกอดอก
“เย็นนี้กูท้าแข่งรถเจอกันที่เดิมถ้ามึงแพ้คลิปกูคืน ส่วนคลิปมึงกูอาจจะคืนให้” ไอ้พี่กายพูดผมก็ยืนมองหน้ามัน
“ว่าไง” ไอ้กายมันถามผม ผมนะได้สัญญากับครูเขมแล้วว่าจะไม่ไปแข่งรถจะไม่ทำให้เกิดปัญหาในช่วงนี้แต่คลิปนั้นก็สำคัญกับครู
“คริส” ไอ้โป้งมันเปิดประตูเข้ามา มันมองผมกับพี่กาย
“ไอ้กายหาเรื่องอะไรมันอีกไอ้หน้าตัวเมีย” ไอ้โป้งมันทำท่าจะเข้ามาต่อยไอ้พี่กาย
“โป้งอย่า” ปันปันรีบดึงแขนโป้ง เพราะถ้าไอ้โป้งมีเรื่องอีกมันโดนไล่ออกแน่ๆ
“กูไม่ได้มาหาเรื่องกูมาท้ามันแข่งรถคืนนี้มึงสนไหมละ ถ้าสนเจอกันได้” ไอ้พี่กายพูด
“กูรับคำท้า” ผมตอบไอ้พี่กาย พี่กายมันหันมาแสยะยิ้มให้ผมและหันไปยิ้มให้ไอ้โป้ง พร้อมกับเดินแทรกตัวออกไป โป้งมองหน้าผม ปันปันด้วย
“คริสมึงสัญญากับครูแล้วว่าจะไม่ไปแตะเรื่องแข่งรถอีกและถ้ามึงมีเรื่องตอนนี้ละที่มึงไปสอบนะมันมีผลนะไอ้คริส” ไอ้โป้งมันพูด
“กูจำเป็นวะ มันได้รูปที่เราถ่ายกันวันก่อนที่ไปตั้งแคมป์ “ ผมพูด ปันปันทำสีหน้าตกใจมันคงรู้สึกผิด
“ไม่ใช่ความผิดมึงหรอกวะปันปัน” ผมหันไปบอกไอ้ปันปัน
“กูขอโทษวะคริส”
“เออกูบอกไม่ใช่ความผิดมึงไงแต่เรื่องนี้อย่าบอกพี่เขมนะ...กูขอละเรื่องสุดท้ายแล้วที่กูจะทำ” ผมพูดและเดินแทรกออกไปเพื่อเข้าห้องเรียน เรียนวิชาช่วงบ่ายผมเรียนกับครูเขม ผมก็เข้าเรียนปกติไม่แสดงพิรุจอะไรทั้งนั้น ครูเขมก็ตั้งใจสอนตามปกติ ผมเรียนไปในหัวผมก็คิดไปต่างๆนานา จะไม่ไปก็ไม่ได้รูปครูเขมอยู่ที่ไอ้พี่กาย จนหมดชั่วโมงผมก็เดินออกจากห้องเพื่อไปเรียนวิชาคอมพิวเตอร์ต่อ
“คริส” ครูเขมเรียกผม ผมหันมามองครูเขม
“มีอะไรหรือเปล่าทำไมวันนี้เหมือนเราเหม่อๆยังไงก็ไม่รู้ “ ครูเขมถามผม
“ไม่มีนิครับครู ทำไมเหรอครับ ”
“ก็ไม่ค่อยยกมือตอบคำถามเลยหรือว่าเมื่อคืนอ่านหนังสือดึก” ครูเขมถามผม
“ก็ดึกนิดหน่อยนะครับ”
“คืนนี้ไม่ต้องอ่านเดี๋ยวพี่ติวเจอกันตอนชั่วโมงเรียนพิเศษนะ ไปก่อนเวลาก็ดีนะจะได้ทานข้าวกันก่อน..พี่จะทำไข่ลูกเขยให้อยากกินไม่ใช่เหรอ” ครูเขมพูดผมก็พยักหน้าเบาๆ ผมเดินไปเรียนวิชาคอมพิวเตอร์ต่อ ผมเรียนจนหมดคาบเรียนผมก็รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะได้ซ้อมบาส วันนี้โค้ชมาดูการซ้อมของพวกผม
“คริสมึงจะ...” ไอ้โป้งมันถามผม
“กูจำเป็นวะโป้ง” ผมบอกไอ้โป้ง
“กูไปด้วย”
“ไอ้โป้งมึง”
“กูไปด้วยมึงเพื่อนกู ปันปันมันอยู่ได้”
“ปันปันมึงอย่าบอกเรื่องนี้กับครูเขมนะ” ผมหันไปบอกปันปัน มันก็พยักหน้าผมซ้อมบาสกันต่อจนเกือบหนึ่งทุ่มครึ้ง ผมก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนนี้ครูเขมยังสอนพิเศษอยู่ ผมก็รีบแต่งตัวลงเพื่อเตรียมไปตามที่นัดได้พี่กายมันไว้ตอนสองทุ่มไอ้โป้งมันก็รีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัวเช่นกัน ผมเดินลงมาที่หน้าบ้านพักเปิดผ้าคลุมรถบิ๊กไบท์ที่ผมประกาศขายแต่ยังไม่ตกลงราคาแน่นอนพี่เขาส่งมาให้ผมแล้วแหละแต่ผมยังไม่ตอบรับกลับไปว่าโอเคไหม
“มึงจะไม่ไปก็ได้นะกูไปแทนเองคริส” ไอ้โป้งมันพูดขณะที่มันขึ้นไปสตาร์ทรถมันแล้วเช่นกัน
“ไม่ว่ากูจะไป” ผมพูดและขึ้นไปสตาร์ทรถเช่นกัน ผมสองคนก็ขับรถออกไปยังที่ผมนัดไอ้กายไว้เพราะว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว ผมสองคนขับมาถึงริมถนนใหญ่มีแก้งพวกบิ๊กไบท์ที่เป็นเพื่อนๆของไอ้กายอยู่เกือบสิบคน ผมว่าเป็นแก้งที่มันทำร้ายปันปันนั้นแหละ ไอ้พี่อั๋นมันก็มาด้วย ผมสองคนจอดรถ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พรุ่งนี้มาลงครึั้งหลังนะ พอนายกายได้ชดใช้คราวนี้ไม่ต้องกินมาม่าแล้วนะคะ เย้คนแต่งไม่ต้องทำหน้าเครียดแล้ว ครึ้งหลังจะมาลงให้พรุ่งนี้นะคะ อยู่เป็นกำลังใจให้คริสผ่านตรงนี้ไปได้ด้วยนะคะ
ขอบคุณกำลังใจและคะแนนเป็ดมีกำลังใจขึ้นเยอะเป็นสองร้อยเท่าเลยค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอาใจช่วยคริสน่ะ
:mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กายนี่ไม่มีสำนึกเลยจริงๆ งานนี้มีพ่อกี่คนก็อาจช่วยไม่ได้นะ
นี่ลุ้นให้คริสส่งไฟล์ไปสำรองที่ครูเขมอีกต่อ เพราะเราเชื่อประโยคไม่มีสัจจะในหมู่โจร
-
:a5: :a5: o22 เง้ออออ ค้างคาอ่า อย่าอ่านต่อเร็วๆจัง หุหุหุ นายกายเมิงต้องชดใช้ ในการกระทำครั้งนี้ หึหึหึ
-
เหอะ หาเรื่องล่ะ คริส ทำไมไม่บอกพี่เขมไปล่ะ เดี๋ยวก้อทะเลาะกันอีก
-
คริสโตเฟอร์
ผมสองคนก็ขับรถบิ๊กไบท์ออกไปยังที่ผมได้นัดไว้กับไอ้พี่กายไว้เพราะว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว ผมสองคนขับมาถึงริมถนนใหญ่มีแก้งพวกบิ๊กไบท์ที่เป็นเพื่อนๆของไอ้กายอยู่เกือบสิบคน ผมว่าเป็นแก้งที่มันทำร้ายปันปันนั้นแหละ ไอ้พี่อั๋นมันก็มาด้วย ผมสองคนจอดรถ
“มาแล้วเหรอ...พวกกูกำลังดูผัวเมียคู่เกย์จูบกันวะ” ไอ้กายมันหันมาพูด
“กูจะอ๊วกวะ” เพื่อนไอ้กาย
“ถ้าอ๊วกแล้วมึงจะดูทำไม” ผมพูดพูด
“ไอ้นั้นใครวะ” เพื่อนไอ้กายผมจำได้มันนี้แหละหัวหน้าแก้งที่จะทำร้ายผมวันก่อนมันชี้มาที่ไอ้โป้ง
“ผัวคนที่พวกมึงเอา” ไอ้กายมันพูด
“ไอ้สัส” โป้งมันจะเข้าไปต่อยไอ้คนที่ไอ้กายบอกว่าทำแบบนั้นกับปันปัน
“อยากลองของเหรอ เมียมึงทำให้พวกกูติดใจวะ” ไอ้พวกนั้นมันหัวเราะร่วน ผมใช้มือดันอกไอ้โป้งไว้ก่อน ส่วนไอ้กายมันหันไปคุยกับพวกนั้น พวกนั้นก็ถอยหลังออก ไอ้กายมันเหล่มองผมมันโชว์เมโมรี่มือถือที่มันถอดไปจากมือถือไอ้ปันปันมันส่งให้ไอ้พี่อั๋น เก็ยไว้เหมือนล๊อกเก็ตห้อยคอไว้
“พร้อมยังอะ...” ไอ้กายมันพยักหน้าถามผมสองคน ผมพยักหน้าว่าผมพร้อมผมก็หันไปขยับรถเพื่อจะได้เข้าไปอยู่เส้นชัยข้างทาง ไอ้โป้งด้วย ไอ้กาย ไอ้อั๋น และเพื่อนมันไอ้ปากดีนั้นแหละ สาวๆที่เป็นกองเชียร์นุ่งน้อยห่มน้อยยืนกรี้ดกร้าดอยู่ข้างทาง ผมสตาร์ทรถรอสัญญาณ ถนนเส้นนี้รถวิ่งผ่านไม่มากแต่ส่วนใหญ่เป็นรถบรรทุกขนาดใหญ่ และสาวสาวสวมกางเกงสั้นมากไม่ต่างอะไรกับกางเกงชั้นในสุดเสื้อโชว์ร่องอก ออกมายืนพร้อมกับโชว์ผ้าขนหนูผื่นสีแดง
“READY” นางตะโกน มันเป็นการปล่อยตัวรถแข่งผมหันมามองหน้าไอ้โป้ง มือผมก็มีข้อความเข้าแต่ผมไม่ยอมเปิดดูครูเขมแน่ๆเลย ผมพยักหน้ากับโป้ง ผมก็ปิดหน้ากาก
“ไป)))” เสียงบอกให้ออกตัวผมก็เร่งสปีดออกตัวไล่ๆไปพร้อมกับไอ้โป้ง โป้งมันหยักไหล่ว่าแยกกันมันไปขับประกบไอ้พี่กายส่วนผมก็เข้าไปประกบไอ้พี่อั๋น เพื่อจะได้หาจังหวะกระฉากที่มันห้อยไว้ ไอ้พี่อั๋นมันหันมาเหลียวมองผมและมันก็เร่งเครื่องผมก็เร่งตามเพื่อจะให้ทันแต่ก็มีรถส่วนมาก็เลยต้องหลบเข้าไอ้พี่อั๋นมันก็หันมามองผม ไอ้พี่อั๋นมันชะลอความเร็วผมก็ไม่เข้าใจว่ามันชะลอทำไมแต่ว่ามันดีกับผมเพราะว่าผมจะได้กระฉากสร้อยคอมันที่มันใส่เมโมรี่ไว้
“ผลั๊ก” มันถีบรถผมทำให้ผมเสียหลักดีนะที่ผมขับรถอยู่เลนนอกสุด
“โคล้ม” เสียงรถผมล้มลงข้างทาง ยังโชคดีที่มีต้นหญ้ารองรับแต่ก็เล่นเอาเจ็บอยู่เหมือนกันไอ้โป้งรีบจอดรถดูผมทันที
“ไอ้เชี้ยแม่งเล่นสกปรกวะ” ไอ้โป้งพูดไอ้พี่กายกับไอ้พี่อั๋นมันกลับรถที่ตรงเกาะกลางแล้วมันชนะแน่ๆ จู่ๆ ก็มีเสียงวอรถตำรวจ แสดงว่านี้แผนของไอ้กายแน่ๆ ผมก็กับโป้งรีบช่วยกันงัดรถผมขึ้นและรีบขับไปที่เกาะกลางเพื่อจะได้ขับกลับผมรีบบิดตามไอ้พี่กายกับพี่อั๋นส่วนนรถตำรวจคงไปหาที่กลับรถอีกไกลเลย ผมขับเร่งไปให้ทันไอ้พี่กายมันหันมามองผมกับโป้งมันคงไม่คาดคิดว่าผมจะตามมันกลับมาทันและจังหวะที่มันมองผมพอดีมีรถวิ่งบรรทุกขับขึ้นมาจากทางแยกก่อนถึงคอสะพานเร่งความเร็วขึ้นมาอย่างเร็วและมันก็ประชันชิดเกินกว่าจะเบรค รถบรรทุกคันใหญ่คันนั้นก็พยายามจะหลบแต่ก็หลบไม่ได้อยู่ดีเพราะคอสะพานแคบด้วย
“โคล้ม” เสียงรถชนผมกับไอ้โป้งรีบเอาเอารถเข้าข้างห่างไปสักระยะหนึ่งร่างไอ้พี่กายกับรถบิ๊กไบท์ถูกอัดอยู่ด้านหน้าผมไม่เห็นไอ้พี่อั๋น ผมเห็นรถนะอยู่ตรงขอบสะพาน น่าจะแรงปะทะทำให้กระเด็กไป
“คริส” เสียงครูเขมเขาขับรถมากับปันปัน ครูเขมวิ่งจากอีกฝั่ง
“ไอ้คริสพี่อั๋นตกลงไปในน้ำวะ” ไอ้โป้งมันพูด ผมก็วิ่งไปดู ครูเขมนะวิ่งไปดูนายกายก่อน ผมก็ถอดชุดเพราะถ้าใส่ลงไปมันจะอุ้มน้ำได้ผมก็กระโดดจากขอบสะพานลงไปในน้ำ ไอ้โป้งมันก็กระโดนตามผมลงไป ผมก็ดำน้ำลงไปเพื่อพยายามหาแต่รอบแรกหาไม่เจอ ผมก็ดำลงไปอีกคราวนี้สัมผัสได้ถึงร่างที่อยู่ใต้น้ำ ผมก็พยายามดันให้ลอยขึ้นไอ้โป้งมันช่วยผมหิ้วพี่อั๋นจนโผ่พ้นน้ำผมก็พาร่างนั้นเข้าข้างตลิ่ง ครูเขมวิ่งลงมาดู
“ไอ้พี่อั๋นมันไม่หายใจแล้ววะ” ไอ้โป้งพูด ครูเขมรีบลงมาเอานิ้งจับชีพจร
“จริงด้วยไม่หายใจ” ครูเขมพูด ครูเขมก็ปลดกระดุมกางกงยืนที่ฟิตและรุดซิบเสื้อแจ็คเก็ต ครูเขมกำลังปั้มหัวใจพี่อั๋น ผมได้แต่ยืนมองและครูเขมก็ผายปอด
“ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงปั้มหัวใจเหมือนผ่านการฝึกเรื่องพวกนี้มาด้วยพวกผมได้แต่ยืนมองด้วยอาการตกใจถึงผมกับไอ้พี่อั๋นมันจะมีเรื่องชกต่อยกันและผมยอมรับว่าผมสู่มันไม่ได้มันเป็นนักมวยสากลประจำโรงเรียนได้เหรียญทองทุกปีแต่ผมก็ไม่อยากให้พี่อั๋นมันไปอะไรไป ผมได้แต่ภาวนา
“หายใจซิอั๋น หายใจซิอั๋น” ครูเขมเอาแต่บอกคนที่นอนแน่นิ่งพร้อมกับพยายามปั้มหัวใจไปด้วยและผายปวดตามลำดับ ไอ้ปันปันมันก็กอดไอ้โป้ง
“อั๋น!” ครูเขมพยายามจะช่วยชีวิตพี่อั๋น
“พล้วด “ น้ำทะลักออกมาจากปากพี่อั๋น พร้อมกับการหายใจเข้าปอดแบบเฮือกใหญ่
“โอเคแล้ว นายปลอดภัย...เรียกเจ้าหน้าที่เร็ว” ครูเขมบอกพี่อั๋นและบอกให้พวกผมเรียกเจ้าหน้าที่ ผมก็วิ่งไปเห็นรถตำรวจ รถหน่วยกู้ชีพ เขากำลังจะพาร่างพี่กายออกมาดูก็รู้ว่าบาดเจ็บสาหัสมาก
“พี่ครับมีคนกระเด็นตกลงไปในน้ำตอนนี้ปฐมพยาบาลแล้ว” ผมวิ่งขึ้นไปบอก
“เออพี่ก็ว่ามันมีรถอยู่ตรงนั้น แล้วคนเจ็บละ”
“อยู่ข้างล่างครับพี่ หยุดหายใจไปชั่วขณะตอนนี้ปฐมพยาบาลแล้วพี่” ผมพูดและพี่หน่วยกู้ชีพก็นำเปลคนเจ็บวิ่งลงไปพากันเคลื่อนย้ายพี่อั๋น พี่อั๋นมองพวกผม พวกพี่กู้ชีพพากันนำร่างของพี่อั๋นขึ้นไปข้างบน ผมเดินตามขึ้นไป
“โชคดีนะครับที่คุณรู้จักวิธีช่วยเหลือเบื่องต้นเพราะถ้ารอพวกผมคงไม่ทันแน่ๆกว่าจะประสานงานกันกว่าจะมาถึงที่เกิดเหตุแม้จะใช้เวลาไม่กี่นาทีก็จริงแต่ทุกนาทีคือชีวิตถ้าทุกคนที่รู้เบื่องต้นเรื่องพวกนี้คนเจ็บก็มีโอกาสรอดเพิ่มขึ้นนะครับ”
“ผมเรียนมานะครับและผมคิดว่าคงจะเอาไปเสนอผู้อำนวยการให้เด็กนักเรียนได้รับการอบรมเรื่องพวกนี้ด้วยเพราะพวกนี้เราไม่คาดคิดว่าจะเกิดกับเราหรือคนใกล้ตัวเราจริงไหมครับ” ครูเขมพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ ผมได้แต่ยืนมองจนพี่เขากำลังจะนำพี่อั๋นขึ้นรถ ส่วนพี่กายคงไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะว่าผมไม่เห็นแล้วนิ
“หมับ” พี่อั๋นมันยื่นแขนมาจับข้อมือผมเอาไว้ แต่พูดอะไรไม่ได้ได้แต่มองผม
“ปึก” ไอ้พี่อั๋นมันกระฉากสร้อยคอส่งให้ผมก่อนที่เจ้าหน้าที่จะพาร่างนั้นขึ้นไปบนรถเคลื่อนย้ายผู้ป่วยและประตูรถก็ปิดลงผมยืนมองกันสักพัก ผมหันมามองครูเขม
“คนเจ็บอีกคนเป็นลูกชายท่านรองผู้กำกับการแถมอาการก็สาหัสสะด้วยโทรรายงานท่านด้วย” ผมได้ยินเจ้าหน้าที่คุยกันพี่กายบาดเจ็บสาหัสเลยเหรอ
“ทำไมทำอะไรไม่คิดอีกแล้ว” ครูเขมกอดอกพูดและมองหน้าผม
“ก็” ผมก็ก้มหน้าลงรู้ตัวว่าผิดอีกแล้ว
“อันตรายไหมคริสถ้าเป็นเราละ”ครูเขมพูดผมได้แต่ก้มหน้าแบบนั้น
“หมับ” ครูเขมเป็นฝ่ายเข้ามากอดผม
“มันจบแล้วพี่เขม” ผมพูดเบาๆ คนขับรถชนพี่อั๋นกับพี่กายกำลังยืนให้ปากคำกับตำรวจ
“คุณครูนั้นเองสวัสดีครับ” นายตำรวจท่านหนึ่งเดินมาทางครูเขม ผมหันไปมองครูเขมว่ารู้จักเขาด้วยเหรอ ครูเขมพยักหน้าให้ผม
“ครูมาเร็วว่าผู้พิทักสันติราษฏร์อีกนะครับ..ผมว่าเลิกเป็นครูมาเป็นตำรวจดีกว่าไหมครับ” คุณตำรวจแซวพี่เขม
“คงไม่ละครับผมอยากเป็นครูมากกว่าครับแต่นี้เออ..บังเอิญนะครับ”ครูเขมพูด คุณตำรวจคงเชื่อหรอกนะครับเพราะว่าครั้งที่สองแล้ว
“แล้วเราสองคนนี้”
“ผมขับรถแข่งกับพี่เขามานะครับ ผมไม่ได้อยากแข่งแต่ผมมีเหตุจำเป็นนะครับคุณตำรวจผมรู้ว่าผิด” ผมพูด คุณตำรวจมองหน้าผมสองคนและหันไปมองหน้าครูเขม
“ใครเป็นคนลงไปช่วยคนเจ็บละ”
“ผมสองคนครับ” โป้งพูด คุณตำรวจมองหน้าผม
“ถือว่าชดเชยแต่อย่าทำอีกนะรู้ไหมว่าเส้นนี้มันอันตรายมากถ้าอยากแข่งรถจะทำสนามให้ “ คุณตำรวจพูดก่อนจะเดินกลับไปคุยกับเจ้าหน้าที่ต่อผมหันมามองหน้าครูเขมโป้งด้วยเช่นกัน
“ครูครับคริสมันทำเพื่อครูนะครับ” โป้งรีบพูดแทนให้
“ไอ้กายนะมันเอารูปในเมโมรีที่ปันปันถ่ายไว้ตอนที่เราไปตั้งแคมป์กันนะครับครู” ครูเขมหันไปมองหน้ากายและกันหลับมามองหน้าผม
“มันเอามาขู่ว่าจะไปให้เจ้าหน้าที่ที่คุรุสภาดูและพี่เขมอาจจะโดนยึดใบประกอบครู มันยื่นข้อเสนอนัดผมออกมาแข่งรถแต่ว่ามันดันแจ้งตำรวจไว้ก่อนแล้ว” ผมพูดต่อคูเขมกอดอกมองหน้าผม
“นายกายขับรถกลับก่อนแต่จังหวะที่รถบรรทุกขึ้นมาจากทางแยกตรงคอสะพาน พี่กายกับพี่อั๋นเลยประสานกับรถบรรทุกนะครับพี่เขม” ผมพูด
“และถ้าคนเจ็บมันไม่ใช่แค่นายกายละเป็นเราสองคนด้วย... โป้ง.. คริส “ ครูเขมพูดผมหันไปมองหน้าไอ้โป้ง
“ครูจะทำโทษ..แต่ไม่ใช่ตอนนี้...ตอนนี้กลับบ้านกันได้แล้ว..ไม่รู้ว่านายกายจะเป็นยังไงบ้าง ” ครูเขมพูดก่อนจะหันหลังเดินไปขึ้นรถปันปันไปขึ้นรถกับครูเขมด้วย ผมก็ไม่รู้ว่าพี่กายมันเป็นยังไงบ้างแต่ภาพที่มันอัดหน้ารถยังติดตาอยู่เลยพาให้ผมแทบจะไม่กล้าขับรถกลับ ผมขับรถกลับไปถึงบ้านพักครู ครูเขมกำลังอุ่นอาหารอยู่
“รีบอาบน้ำจะได้มาทานข้าว...คริส” ครูเขมพูดผมก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระล้างร่างกาย รู้สึกแสบข้อศอกคงเป็นตอนที่รถล้มที่ขานิดหน่อย ผมแต่งตัวสวมเสื้อกร้ามออกมานั่งทานอาหารกับครูเขม
“พี่คิดว่าเรื่องนายกายคงหยุดซะทีนะและพี่จะถามปันปันว่าจะเอายังไงจะได้บอกกับผู้อำนวยการถูก” ครูเขมพูด ผมพยักหน้าผมนั่งทานอาหารไปได้สักพัก
“โอ้ยย” ผมร้องเพราะว่ามือพี่เขมมาแตะที่แขนผม มันเป็นรอยถลอกแดงๆมันก็เจ็บเอาการอยู่นิดหน่อยที่ร้องให้ดูเจ็บเยอะๆจะได้มีคนดูแล
“เดี๋ยวพี่ทายาให้” ครูเขมพูดพร้อมกับเก็บภาชนะไปล้างทำความสะอาดผมลุกมานั่งรอที่ตรงโซฟา พี่เขมเดินไปหยิบยามาทำความสะอาดแผลให้ผม พวกแอลกอฮอล์ น้ำเกลือเช็ดล้างแผลและทิงเจอร์นี้แหละโคตรแสบเลย
“ซี้ด”เสียงร้องลากยาว
“ไม่ต้องร้องเลยอยากซ่าดีหนัก” พี่เขมแผลไปด้วยบ่นไปด้วย “
“พี่เขมผมขอโทษนะต่อไปนี้ผมจะไม่สัญญาแล้วว่าผมจะไม่แตะต้องรถอีกเพราะว่าผมจะขายแล้วผมจะได้ไม่ต้องขับมันอีก” ผมพูดกับครูเขม
“จะขายทำไมละ” พี่เขมถามผม
“ขายดีกว่าเพื่อเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายได้พี่เขมช่วยผมมาเยอะแล้ว...ผมเต็มใจที่จะขายพี่เขม” ผมพูด ครูเขมพยักหน้าเบาๆ
“ไหนบอกว่ามีข่าวดีไง” ผมถามครูเขม
“เอาไว้...วันแข่งขันตอบปัญหาดีกว่าจะได้ข่าวดี ตอนนี้ไปนอนได้แล้ว “ ครูเขมพูดผมเลยอดฟังข่าวดีเลยทำหน้ามุ่ยเลยผมแต่ก็แค่อาทิตย์หน้าเองอดทนรอ ผมจัดการทำธุระส่วนตัวก่อนเข้าห้องนอน หน้าทีผมต้องปิดบ้านล๊อกประตูรีบกลับเข้าห้องนอน ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้นอนร่วมเตียงเดียวกับครูเขมแม้บางที่ก็ไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะว่าครูเขมมีภาระหน้าที่เยอะขึ้นเหนื่อยล้าเราก็เปลี่ยนไปทำวันอื่นอาจจะเสาร์อาทิตย์แต่แค่นอนกอดกันก็มีความสุขดีแล้วสำหรับผม
“หมับ”ทันทีที่ผมคลานขึ้นไปบนเตียงก็สวมกอดคนที่นอนอ่านหนังสือโดยใช้ไฟหัวเตียง
“มันจบแล้วใช่ไหมพี่เขมต่อไปนี้คงไม่มีเรื่องอีกแล้วใช่ไหม ผมนี้เป็นแฟนที่แย่จังหาแต่เรื่องให้พี่แย่กว่าณัฐกานต์อีก” ผมพูดด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ถ้าเป็นแฟนที่แย่พี่คงไม่รอดมาจนตอนนี้หรอกมั้ง ไม่งั้นพี่คงโดนไปหลายกระทงแล้ว เรานะทำเพื่อพี่มาหลายครั้งแล้วเหมือนกัน” ครูเขมพูด ผมก็ยันตัวเองขึ้นใช่ฝามือโอบใบหน้านั้นประจบจูบเบาๆ
“ขอบใจนะ” ครูเขมพูดผมยิ้มด้วยความดีใจยิ่งกว่าได้ของรางวัลที่ราคาแพงๆซะอีก
“กู้ดไนท์ สุดที่รัก” ผมพูด ครูเขมก็พับเก็บหนังสือที่อ่านอยู่พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไฟหัวเตียงและเอนตัวลงนอน ผมก็สวมกอดร่างนั้นไว้ ผมโชคดีมากแค่ไหนที่ได้เจอผู้ชายที่แสนดีคนนี้ เมื่อก่อนผมเคยคิดแต่ว่าอยากเจอผู้หญิงที่ดีพร้อมจะได้เป็นแม่ของลูกผมได้แต่ตอนนี้ความคิดผมเปลี่ยนไปแล้ว คนดีดีที่เราเฝ้ารอไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นผู้หญิงเสมอไป ขอแค่ใจเราตรงกันอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขแค่นี้ก็คงพอแล้ว
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้คงถูกใจใครหลายคนเรื่องนายกายจบซะทีคราวนี้ก็คงเป็นเรื่องพ่อของคริสโตเฟอร์และครูเขมจะโชคดีเจอครูมิ้งใหม่จะได้แก้ไขสิ่งที่ผิดให้ถูกต้อง มารอลุ้นกันต่อนะคะ ไม่มีมาม่าแล้วของครูเขมและคริสโตเฟอร์
ขอบคุณคะแนนบวกเป็ดที่มอบให้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารอั๋นเลยอ่ะ เพื่อนพาตายแท้ๆ ถ้ากลับตัวหยุดซะพร้อมๆ กับเอกก็คงจะดี
ไม่ต้องเจ็บตัว เกือบต้องมาตายเพราะเรื่องงี่เง่าของเพื่อนงี้หรอก ส่วนกายนี่จะเป็นอะไรมากว่าสาหัสรึป่าวนะ ไหนจะพ่อกายอีก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
กรรมตามสนองนะ กาย
-
ครูเขมชาติ
ตอนนี้การสอบGEDของคริสโตเฟอร์ก็ผ่านไปได้ด้วยดีเหลือแต่รอลุ้นคะแนนสอบ ผมพาคริสโตเฟอร์ไปสอบทำใบขับขี่มาเรียบร้อยแล้วผมจึงมีคนช่วยขับรถตอนกลับเดินทางกลับ ผมยังไม่ได้บอกเรื่องทีพ่อของเขาเจะมาหาเขาในวันที่เขาแข่งขันเก็บไว้เซอไพรส์และอีกอย่างดูเขาจะกังวลเรื่องพ่ออยู่หลายเรื่องเหมือนกันผมอยากให้เขาพิสูจน์ตัวเองในวันแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษด้วยให้ทุกคนยอมรับตัวเขาเพราะแต่ตอนก่อนเขาค่อนข้างที่จะเกเรแต่วันนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว
วันนี้ผมกลับมาสอนหนังสือปกติจากที่หายไปสองวันพานายคริสไปสอบผมฝากครูสมชายดูให้ ครูสมชายก็ยินดีเพราะผมก็เคยเข้าสอนแทนตอนที่แม่ของครูสมชายไม่สบาย
“คะแนนสอบออกเมื่อไหร่เหรอคะครูเขม” ครูถาวรถามผม
“คงสักพักนะครับแต่ถ้าออกแล้วเขาจะส่งอิเมลมาแจ้งนะครับว่าผ่านไหมและใบจะตามมาอีกอีกทีนะครับทางอิเมล”ผมหันไปบอกครูถาวร
“ครูเขมค่ะ” เสียงครูลินดาเรียกชื่อผม ผมหันไปมองเธอวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผม เหมือนมีเรื่องด่วน
“เป็นอะไรไปลินดาดูวิ่งเข้าซิ “ ครูถาวรหันไปถามครูลินดา
“ครูเขมต้องไปดูค่ะ ...นักเรียนเราออกทีวีด้วยน่ะค่ะ” ครูลินดาพูด
“ใครเหรอครับ” ผมถามครูลินดา
“ลูกศิษย์ครูค่ะ ...นายอนุชิต ...ไปเร็วๆค่ะ” ครูลินดาพูดผมก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาอนุชิต ผมก็หันไปมองครูถาวรเธอพยักหน้าว่าเธอยืนคนเดียวได้ ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องพักครูทันทีที่ผมขึ้นไปถึง ผมเห็นบรรดาครูยืนดูทีวีกันอยู่
“ครูเขมมาแล้วครับหลีกทางให้ครูในฝันของนักเรีนยหน่อยครับ” ครูโจ้พูดซะทำให้ครูที่ยืนอยู่ต้องกันมามองผมกันหมดพร้อมกันรีบแหวกทางให้ผมทันที
ผมเดินแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางผมเห็นข่าวพาดหัวเรื่องว่าเด็กเดินช่วยยายขายขนมหวานเจอกระเป๋าตกอยู่ด้านในมีพาสสปอร์ตและเงินสดรวมทั้งของมีค่าราคาเกือบ สองล้านบาทและได้ตามนำส่งคืนให้เจ้าของที่เป็นชาวต่างชาติและมีการสำภาษญ์ชาวต่างชาติคู่นั้นเขาเข้าจะไปทำธุระที่จังหวัดหนึ่งโดนเขาได้เดินทางจากเขาใหญ่ระหว่างเดินทางเขาประตูปิดรถปิดไม่สนิท เขาจึงเปิดและปิดใหม่อีกครั้งจังหวะนั้นกระเป๋าของมีค่าที่วางอยู่ที่วางเท้าได้หล่นลงไปโดยที่เจ้าของไม่ทราบต่อมานายอนุชิตเป็นผู้เก็บได้และได้นำส่งคืนให้กับเจ้าของ ทรัพย์สินของมีค่าอยู่ครบถ้วนชาวต่างชาติต้องการมอบเงินหนึ่งหมื่นบาทให้นายอนุชิตแต่นายอนุชิตปฏิเสธเขาให้เหตุผลว่าเขาทำดีไมได้หวังสิ่งตอบแทบและภาพก็ตัดมาที่นายอนุชิตตอนกำลังให้สำภาษณ์
“ที่จริงน้องจะนำเงินนั้นไปก็ได้นะเพราะว่าเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตกหล่นทีไหน”
“ไม่ครับมันเป็นการไม่ซื่อสัตย์ครับ ถึงผมจะไม่มีเงินเยอะเหมือนคนอื่นเขา ถึงผมจะอยากได้เงินแต่ผมจะไม่เอาเงินของอื่นเด็ดขาดครับเพราะว่าเขาก็คงจำเป็นที่จะต้องใช้มันเหมือนกันครับ และครูเขมเคยสอนผมไว้ว่า ผมนะเลือกเกิดมามีพร้อมเหมือนคนอื่นไม่ได้แต่ผมเลือกจะเป็นคนดีได้ครับ “ นายอนุชิตให้สำภาษณ์ ครูทุกคนหันมามองที่ผมกันหมด
“ลูกศิษย์ครูเขม...สงสัยว่าโรงเรียนนี้ต้องการครูเขมแล้วแหละค่ะ ..อย่าทิ้งพวกเราไปนะคะ” ครูนิดพูด ผมยิ้มให้
“ครูเขมคะ...โทรศัพท์จากศาลากลางค่ะ...ต้องการพูดสายกับครูเขม ครูที่รับผิดชอบเรื่องการขอทุนการศึกษาน่ะค่ะ” ครูสมพิศเดินไวมาหาผม ผมก็รีบเดินออกเพื่อไปที่ห้องถัดไป ผมยกสายขึ้นแนบหูขอให้เป็นเรื่องทุนนายอนุชิตเถอะ
“สวัสดีครับ ผมครูเขมชาติพูดสายครับ”
“สวัสดีค่ะดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงการศึกษาจังหวัดค่ะ ....จะโทรมาแจ้งครูเขมชาติเรื่องทุนของเด็กชายอนุชิตนะคะ จากที่คณะกรรมได้อนุมัติว่าไม่เห็นสมควรให้นายอนุชิตวันก่อน” ผมก็ยืนตั้งใจฟัง
“ตอนนี้คณะกรรมการประชุมกันใหม่เมื่อเช้านี้ เด็กชายอนุชิตได้ทำชื่อเสี่ยงให้แก่จังหวัด นายอนุชิตเป็นคนซื่อสัตย์อย่างที่ครูได้รายงานมาจิรง ทางเราจึงอนุมัติให้ทุนนายอนุชิตค่ะ” ผมได้ฟังถึงกับอึ่งพูดอะไรไม่ออกเขาต้องดีใจแน่ๆ
“อะไรนะครับขอใหม่อีกครั้งได้ไหมครับ” ผมกลับถามเจ้าหน้าที่กลับ
“พรุ่งนี้พาเด็กมารับทุนค่ะคุณครู” เจ้าหน้าที่พูดปนหัวเราะ
“ครับได้ครับ ขอบคุณนะครับ” ผมพูดและสายก็ถูกตัดไป ผมนี้ดีใจแทนอนุชิตมากไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะดีใจแค่ไหนที่เขาได้รับทุนผมรีบออกจากห้องเพื่อลงไปตามหาอนุชิต เขาคงอยู่กับเพื่อน ผมเดินลงมาก็เห็นอนุชิตกำลังห้อมล้อมไปด้วยเพื่อนๆ คงเรื่องที่เขาออกทีวีแน่ๆ
“อนุชิต” ผมเรียกอนุชิตเขาก็วิ่งจากกลุ่มเพื่อนมาหาผม
“ครู”
“ครูเห็นเธอทางทีวีแล้วอนุชิต เธอทำดีมาก เธอทำถูกแล้วรู้ไหมความดีนะติดตัวเราไปได้นานแสนนานเลยทีเดียวรักษามันไว้ให้ดี” ผมพูด
“ครูมีเรื่องดีจะบอกเธอนะ...พรุ่งนี้แต่งตัวให้เรียบร้อย...เราจะไปรับทุนกัน” ผมพูดอนุชิตตาโต
“แต่ว่า...”
“เพราะเธอเป็นคนดี...เขาพิจารณาใหม่เธอได้ทุนพรุ่งนี้เราไปรับทุนกัน” ผมพูดย้ำอีกครั้งอนุชิตโผเข้ามากอดผมทันทีด้วยอาการดีใจ
“ผมได้ทุน...ขอบคุณนะครับครู...ผมรักครูครับ”
“รักครูก็ต้องเป็นคนดีและเป็นแบบนี้ตลอดไปต่อให้เราลำบากแต่ความดีจะช่วยให้เราดีขึ้นครูเชื่ออย่างนั้น ความดีจะช่วยให้เธอผ่านอุปสรรค์ต่างๆไปได้ เพราะว่าคนดีพระคุ้มครอง” ผมบอกอนุชิต
“ผมจะตั้งมั่นทำความดี ผมจะตั้งใจเรียน ผมจะดูแลย่าและผมจะกลับมาตอบแทนครู” อนุชิตพูด
“กลับไปหาเพื่อนเถอะ” ผมพูดเขาก็วิ่งกลับไปหาเพื่อนๆ
“ครูดีใจที่เธอไม่เคยย่อท้อกับชะตาชีวิต ครูเชื่อว่าคนอย่างเธอจะต้องได้ดี...อนุชิต” ผมพูดก่อนจะเดินหันหลังกลับเตรียมตัวเรื่องการสอนหลังจากเข้าแถว
ช่วงเข้าแถวตอนเช้าผู้อำนวยการมาทันเวลาพอดีท่านจึงขึ้นไปพูดเรื่องอนุชิตทำความดี และท่านยังพูดเรื่องที่นายกายและนายอั๋นประสบอุบัติเหตุ เนื่องจากแข่งรถท่านยังออกกฏเพิ่มหลังสองทุ่มห้ามนักเรียนออกนอกโรงเรียนยกเว้นกรณีที่จำเป็นให้แจ้งครูอยู่เวรหรือต้องมีผู้ปกครองมารับเท่านั้น กรณีที่จำเป็นครูเวรต้องรับทราบทุกครั้ง เดือนหน้าผมได้อยู่เวรดูแลเช่นกันจะมีห้องพักให้ครูพัก
ครูเขมครับ” ผู้อำนวยการเรียกผม
“ครับท่าน”
“รบกวนครูเขมขึ้นไปคุยกับผมหน่อยได้ไหมครับ เด็กๆด้วยนะครับ ปันปัน โป้งและนายคริส” ผู้อำนวยการบอกผม ผมพยักหน้าท่านก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องทำงานของท่านส่วนผมก็ยืนรอ โป้งและปันปัน เดินมาพอดีผมควักมือเรียกไว้และคริสโตเฟอร์ด้วยผมเรียกทั้งสามคนออกมาหาผม
“ผู้อำนวยการต้องการคุยกับเราสามคนและครูด้วยตอนนี้นะ” ผมบอกทั้งสามคนก็พยักหน้า ผมพาทั้งสามคนเดินขึ้นไปบนห้องทำงานผู้อำนวยการก่อนจะเปิดประตูเข้าไปผมก็เคาะประตูก่อน
“เชิญครับ” ผู้อำนวยการ ผมเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับทั้งสามคน ผู้อำยวยการผายมือให้ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าท่าน ท่านมองหน้าทั้งสามคน
“ก่อนจะเอ่ยเรื่องอื่นผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับครูทำให้อนุชิตได้ทุน โรงเรียนนี้ขาดครูคงแย่ และนับว่าผมเลือกครูไม่ผิดจริงๆ “ ผู้อำนวยการพูด ผมน้อมรับคำชม
“เอาละ ไงเราสามคน ทำไมต้องเป็นสามคนอยู่เรื่อยเลยห่ะ” ผู้อำนวยการถามทั้งสามคน
“ผมก็เฝ้าถามตัวเองมาจะสองปีแล้วครับท่านผอ.” ปันปันตอบ
“ตกลงแล้วเป็นนายกายใช่ไหมครับครูที่อยู่เบื่องหลังคนที่ทำร้ายปันปัน “ ผู้อำนวยการถามผม ผมก็ส่งคลิปที่คริสโตเฟอร์ไปถ่ายมาได้ให้ผู้อำนวยการดู ท่านก็พยักหน้าเบาๆ
“แล้วเรื่องที่เราไปแข่งรถกับนายกายละคริส” ผู้อำนวยการถามนายคริสโตเฟอร์
“คือว่าไอ้พวกนั้นมันเอาเมโมรีที่ปันปันถ่ายรูปผมกับครูเขมไปและพี่กายก็เอาตรงนี้มาขู่จะรายงานไปทางคุรุสภาครับผมเลยต้อง...” คริสโตเฟอร์พูด ปันปันก็พยักหน้าเสริมอีกคน
“ครูหวังนี้จะเป็นเครสสุดท้ายนะ เรารู้ไหมว่านายกายเขาเป็นยังไงบ้างเขาได้รับการผ่าตัดเรื่องจากได้รับบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง ตอนนี้นายกายออกมาห้องผ่าตัดแต่ยังคงอยู่ห้องไอซียูและอีกสามสี่วันแหละถึงจะย้ายไปอยู่ห้องคนไข้พิเศษ” ผู้อำนวยการพูด นี้เขาเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ
“แพทย์ที่ทำการผ่าตัดได้แจ้งว่ามันอยู่ในจุดที่สำคัญและนายกายก็จะหมดความรู้สึกไปครึ้งตัวตั้งแต่เอวลงไป” ผู้อำนวยการพูด
“เราสองคนโชคดีแค่ไหนและครูไม่อยากให้เราสองคนเป็นรายต่อไป โป้ง คริส” ผู้อำนวยการพูด
“ผมจะขายรถแล้วครับ” โป้งและคริสโตเฟอร์พูดออกมาพร้อมกัน
“ผมจะเลิกนิสัยเดิมๆแล้วครับ ผอ. “ โป้งพูด
“แล้วนายอั๋นละครับท่าน” ผมถามผู้อำนวยการ
“นายอั๋นนะปลอดภัยแล้วแต่ยังคงต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกอาทิตย์ เพราะว่าเขาจมน้ำทำให้น้ำเข้าไปในปอดจำนวนมากและเขาก็หยุดหายใจไปชั่วขณะแต่ยังนับว่าโชคดีที่ครูไปทัน ครูรู้วิธีช่วยเขา” ผู้อำนวยการพูด
“แต่...นายอั๋นไม่สามารถกลับมาต่อยมวยได้อีกอันนี้แพทย์สั่งทางพ่อแม่ของนายอั๋นและนายอั๋นก็สารภาพหมดแล้วว่าคนที่ทำร้ายปันปันนะเป็นคนที่นายกายจ้างมาเป็นคนนอก”ผู้อำนวยการพูด
“ครูเสียใจด้วยนะปันปันที่ต้องมาเจอเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้แต่ครูเชื่อว่าเธอจะได้เจอสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตตามมา” ผู้อำนวยการพูด
“ผมเจอแล้วครับ ..ผอ.” ปันปันพูดพร้อมกับกุมมือโป้ง
“รักวัยรุ่น...ดูแลกันดีดีละ” ผู้อำนวยการพูด
“แล้วเราจะเอาเรื่องนายกายไหมพ่อเขาก็คงต้องยอมรับสภาพความผิดของลูกชายเขาละ” ผู้อำนวยการหันมาถามปันปัน
“ผมไม่เอาเรื่องเขาแล้วแหละครับ...เขาได้รับผลจากการกระทำของเขาแล้วครับ” ปันปันพูด
“ผมอยากให้ทุกอย่างมันจบผมไม่ติดใจอะไรกับมันแล้วมันไม่สำคัญไปกว่ามิตรภาพความเป็นเพื่อนที่ผมได้ตอนที่ผมแย่ที่สุด” ปันปันพูด โป้งก็โอบไหล่ปันปัน คริสโตเฟอร์เอื้อมมือไปแตะหัวปันปัน
“ครูไม่ได้เข้าข้างเพราะพ่อเขาเป็นตำรวจแต่ครูเห็นว่าเขาแย่แล้วอย่าไปซ้ำเขาเลยนะ...เราสามคนเข้าใจครูใช่ไหม” ผู้อำนวยการพูด ทั้งสามก็พยักหน้ารวมทั้งผมด้วยผมเห็นด้วยต่อให้ที่ผ่านมาเขาทำไม่ดีกับผมหรือทั้งสามคนยังไงก็ตาม ผมอยากให้เขาให้อภัย เพราะเท่าที่ฟังผู้อำนวยการพูดเป็นแบบนั้นจริงคงจะแย่ที่สุดอายุยังน้อยต้องมาเป็นแบบนี้อีก
“และนายคริสโตเฟอร์ เรื่องสอบเราเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“ครับท่าน” คริสโตเฟอร์ตอบ
“ต่อไปทำตัวดีดีนะ ครูเขมนะเขารับหน้าเรื่องเรามาเยอะแล้ว ต่อไปนี้ตั้งใจเรียนจะได้จบมาดูแลครูเขมเขา” ผู้อำนวยการพูด ผมหันไปมองพ่อตัวดีของผม
“โป้งก็ด้วยเหมือนกันลดลงหน่อยหรือเลิกได้ยิ่งดีพ่อแม่เราก็เป็นหวงเรานั้พ่อดีขึ้นหรือยัง” ผู้อำนวยการถามโป้ง
“ดีขึ้นแล้วครับท่านแต่ยังกลับไปทำงานไม่ได้ครับ ผมจึงต้องกลับไปช่วยแม่ทุกเสาร์อาทิตย์ครับและโชคดีทีอาผมน้องชายของพ่อมาดูแลให้แทนไปก่อนนะครับ” โป้งพูด
“ต่อไปคงหมดแล้วซินะครับครูเขม” ผู้อำนวยการพูด
“ครับผมหวังอย่างนั้นครับท่าน...และผมเองไม่ได้อยากให้มันจบลงแบบนี้ แบบนี้มีนักเรียนของเราได้รับบาดเจ็บแบบนี้...” ผมพูดผมรู้สึกผิดที่ผมไปถึงช้าเกินไป ไปห้ามเขาช้าไป
“ไม่ใช่ความผิดของครูหรอกครับ ครูนะทำดีที่สุดแล้ว “ ผู้อำนวยการพูด
“เอาละไปเรียนกันได้แล้ว...” ผู้อำนวยการพูด
“ครูเขมครับครูนิดแจ้งครูเขมแล้วใช่ไหมครับว่าครูต้องอยู่เวรหอพักนักเรียนเดือนหน้าแล้วนะครับ “
“ครับท่าน”
“ยังไงผมคงต้องนัดประชุมกันเรื่องกฏอนุญาตินักเรียนในยามวิกาล” ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินออกเช่นกันผมต้องไปสอนหนังสือต่อเช่นกัน ผมเห็นสามหนุ่มเขาเดินหยอกเล่นกันแบบนี้แล้วก็อดคิดแทนคริสโตเฟอร์ไม่ได้ถ้าเขาสอบได้และเขาต้องทิ้งเพื่อนไปนั้นหมายถึงชีวิตม.ปลายจะหายไปจากชีวิตเขามันจะเร็วไปหรือเปล่า
ผมกลับขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการสอนตามปกติตอนเที่ยงก็ไปทานข้าวกับคริสโตเฟอร์แต่คงไม่ต้องติวแล้วพักให้เขาได้ผ่อนคลายบ้างเอาไว้ติวอีกทีหลังจากผลสอบออกมาแล้วเพราะว่าคริสโตเฟอร์ต้องไปสอบ ก็จะมี TOEFL , IELTS และ SAT หลังจากหมดคาบสอนผมก็เตรียมตัวกลับบ้านพักทำอาการเย็นรอเหมือนเป็นแม่บ้านเลยนะ ระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่านทางไปสนามบาส ตอนนี้โรงยิมบาสกำลังจะเสร็จทันแข่งขันระดับโรงเรียนพอดี โรงยิมที่ได้มาตราฐานไม่ต้องเล่นกลางแดดจ้าตลอด ผมเปลี่ยนใจเดินไปดูเขาซ้อมกันหน่อย วันนี้มีสอนดรัมเมเยอร์คนใหม่โดยครูถาวรเธอเป็นดรัมเมเยอร์มหาวิทยาลัยมาก่อนกำลังสอนให้แก้ม ผมดีใจที่แก้มกลายเป็นเด็กที่น่ารักจากที่เคยเป็นเด็กแก่นแก้ว ผมยิ้มให้แก้มและครูถาวร ผมเดินไปหยุดที่ตรงขอบสนามบาสเกตบอล ช่วงนี้คริสโตเฟอร์คงซ้อมหนักขึ้นเพราะหายไปหลายวัน
“สวีสดีครับคุณครูเขม” ผมหันมามองโค้ชของพวกเด็กๆนี้เอง
“สวัสดีครับคุณอลัน.....เรียกผมครูเขมเฉยๆก็ได้ครับ” ผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้
“นึกว่าให้เรียก...” ผมถึงกับสะบัดหน้ามามองว่าเรียกอะไรเหรอ
“ล้อเล่นนะครับ” เขาก็เปลี่ยนทันที
“เรียกผมโด้ก็ได้ครับครูเขม” โค้ชพวกเด็กหันมาบอกผม
“ผมได้ยินมาว่าครูเป็นฮีโร่ของโรงเรียนนี้ไม่น่าเชื่อนะครับดูหุ่นบอบบางแบบนี้ ปกป้องได้ด้วยแม้อยากให้มาปกป้องผมจัง” ผมหันไปมองหุ่นล่ำกว่าผมเยอะปกป้องตัวเองดีกว่าไหม
“ผมก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกครับช่วยได้เท่าที่ช่วยไม่ใช่พวกซุปเปอร์แมนอะไรแบบนั้นหรอกครับและทุกครั้งโชคช่วยมากกว่านะครับ” ผมพูดคนทียืนเอามือล่วงกระเป๋าเหล่มามองผม สายตานี้วิ้งๆ มาก ผมนี้คิดผิดไหมนะรู้อย่างนี้เดินตรงไปบ้านพักดีกว่ามายืนให้ตานี้จีบซะอย่างนั้นนะ จังหวะที่คริสโตเฟอร์หันมามองผมพอดีเลย ผมโบกไม้โบกมือให้ และลูกบาสเก็ตบอลกำลังตรงมาหาผมพอดีเลย
“ปั๊ก”ผมรีบยืนตัวลีบหลับตาปรี่ยกแขนขึ้นมาปกป้องตัวเองแต่ทว่ามีคนมารับไว้ คุณโค้ชนี้เอง
“ไม่ต้องห่วงครับผมเอาอยู่...” คุณโค้ชพูดพร้อมสายตามาทางผม ผมก็พยักหน้าคนที่ยืนมองผมทำหน้าบึ่งแล้วซิ
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับพอดีต้องเตรียมตัวสอนพิเศษเด็ก...ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับแต่ถ้าจะให้ดีเปลี่ยนเป็นไปทานข้าว ดูหนังกับผมจะดีมากเลยครับครู อยากดูแลครู”
“ผมยุ่งนะครับช่วงนี้ต้องเตรียมออกข้อสอบแล้วไว้ว่างๆก่อนแล้วกันนะครับ” ผมรีบเดินกลับบ้านพักพอดีระหว่างที่เดินกำลังจะถึงครึ้งทาง
“ปรี้นๆ” เสียงแตรรถ ผมหันไปก็เจอคริสโตเฟอร์ ขับรถคันใหม่ที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดรถบิ๊กไบท์เขาขายไปแล้วผมหันไปมอง คนที่ขับมาจอดเทียบกับผมหน้าบอกบอกได้ว่ากำลังงอน
“เป็นอะไรเนี๊ยะ”
“ก็แฟนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้หนุ่มอื่นจะให้ผมยิ้มระรื่นเหรอครับ” นั้นไง
“พี่ไมได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ยิ้มให้ตามมารยาทต่างหาก”
“ไม่ได้ห้ามโดยเฉพาะกับพี่”
“ทำไมละ”
“เขาถามไอ้โป้งว่าพี่มีแฟนหรือยังและเขาก็ได้ยินมาว่าพี่เป็น...เกย์ ...ไอ้พี่นี้มันชอบทั้งผู้หญิงและผู้ชายแต่มันค่อนข้างไปทางผู้ชายมากกว่า” คนทีพูดทำหน้าขมึงตึงขี้หึงเอาเรื่องเหมือนกันนะ
“แล้วไงถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วเข้าจะเข้ามามีบทบาทกับพี่ได้ยังไง...คริส” ผมพูด
“ไม่รู้แหละหึง....ขึ้นซิครับที่รัก” ที่อย่างนี้มาทำเรียกที่รัก ผมก็ขึ้นไปนั่งค่อมซ้อนท้ายรถแล่นไปถึงบ้านพัก
“วันนี้ทำไมเลิกเร็วละ”
“วันนี้เหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้พี่เขมเลยขอเลิกก่อน” คริสโตเฟอร์พูด
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ไม่ติวนะ...ขึ้นไปอาบน้ำและนอนพักห้ามเล่นเกมส์ “ ผมพูดขณะที่ผมกำลังจัดหาของออกมาเพื่อทำอาหารเย็น
“หมับ” คริสโตเฟอร์กอดผมจากด้านหลัง
“ไหนบอกเหนื่อยไงละไปอาบน้ำซิจะได้สบายตัว”
“ขอยืนกอดที่รักแบบนี้สักพักได้ไหมอะ..กอดแล้วรู้สึกดีขึ้น” คนข้างหลังพูดมาแบบนี้ผมเลยต้องปล่อยให้เขากอดไปมือก็หันผัก หันหมู
“กอดพอแล้วไปอาบน้ำได้แล้วตัวเหนียวเนี๊ยะ....คริส” ผมบอกคริสโตเฟอร์
“ครับคุณพ่อ...ทูนหัว” คนที่กอดผมพูดผมหันไปหยิบแครอทปาตามหลังคนที่เดินผิวปากไป ผมก็ทำอาหารเย็นของโปรดคริสโตฟอร์ทั้งนั้น พอคริสโตเฟอร์อาบน้ำเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำต่อและออกมาทานข้าวยังพอมีเวลาเพราะว่าผมมีสอนพิเศษตอนทุ่มครึ้ง
“พี่เขมถ้าพ่อมาหาผมจริงและเขาชวนผมไปอยู่ด้วยละพี่เขม”
“ถ้าไปอยู่กับเขาแล้วเราได้เรียนที่ดีดีพี่สนับสนุนนะ”
“แต่ผมกลัวความห่างไกล”
“มันไม่ใช่ปัญหาถ้าใจเราเข็มแข็งพอพี่นะโตแล้วพี่ควบคุมมันได้”
“ผมแค่กลัวแต่ผมจะไม่ไปไหนอยากอยู่กับพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด
“ผมจะไม่ยอมไปอยู่กับพ่อเพราะเขาไม่ได้อยู่กับผมในเวลาที่ผมแย่เหมือนพี่นิ” ผมเริ่มรู้สึกหนักใจถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมนี้ก็เหมือนทำร้ายเขาไปในตัวและพ่อเขาก็คงเสียใจ ผมได้แต่นั่งทานอาหารเงียบๆ ผมอยากให้เขามีอนาคตที่ดีต่อให้รักเขามากแค่ไหนแต่ผมจะไม่ยอมรั้งเขาไว้ถามว่าอยากให้เขาไปอยู่ห่างๆผมไหม ในใจไม่อยากเลยจริงๆ
“พี่ไปสอนก่อนนะนอนพักห้ามเล่นเกมส์ดูเราเหนื่อยๆ” ผมพูดคริสโตเฟอร์กำลังถือภาชนะไปทำความสะอาด เขาเดินกลับมาหาผม โอบเอวผมริมฝีปากสีแดงเรือๆประกบจูบผมอย่างดูดดื่มเกือบนาทีได้ก่อนถอนมันออก
“นอนรอบนเตียงนะ แก้ผ้าด้วยรีบกลับนะ” สปอยด์ผม
“โอ้ยย” ร้องดังลั่นบ้านเลยผมหยิกเข้าที่พุงที่ไม่ค่อยมีรู้สึกว่ากล้ามเนื้อหน้าท้องเพิ่มมากขึ้นคงเพราะว่าเขาซิทอัพทุกวันและโปรตีนเวย์ที่ผมซื้อให้เขาทานเพื่อเพิ่มกล้ามเนื้ออีกผมเดินลงจากบ้านขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปทำหน้าที่สอนพิเศษตอนนี้นักเรียนคงนั่งรอในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว นักเรียนที่มาเรียนพิเศษกับผมเพิ่มมากขึ้นทุกวันจากเดิม 10 คน 12 คนตอนนี้เกือบจะ 20 คนในแต่ละห้องเพราะว่าปากต่อปากไปพูดกับต่อๆว่าผมสอนดีเหมือนได้เรียนติวเตอร์แพงๆ เนื่องจากผมเคยเป็นติวเตอร์มาก่อนผมจึงรู้ว่าผมควรจะเน้นเนื้อหาส่วนในที่สำคัญที่ใช้ได้ทั้งการนำไปสอบและชีวิตจริงนักเรียนเลยชอบมาเรียนกับผมบางคนบอกพ่อแม่เลิกไปหาติวเตอร์ที่แพงกว่าที่โรงเรียนจัดหาไว้ให้ก็มี ผมนี้ดีใจที่ผมได้ทำหน้าที่ครูได้เต็มที่ เพราะครูนะคือสิ่งสำคัญที่นำให้เด็กๆ มีอนาคตที่ดีต่อไปใน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงให้แล้วนะคงจะยาวนิดหน่อยหลังจากที่หายไปหลายวันอาทิตย์หนึ่งเลย ต่อไปจะไม่มีมาม่าแล้วของครูเขมXคริส ตอนหน้าคริสโตเฟอร์จะได้เจอพ่อแล้วนะ
ขอบคุณคะแนนเป็ดและกำลังใจจากคอมเม้นอย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ใกล้สงกานต์แล้วขอให้เพื่อนๆมีความสุขกับครอบครัวนะคะ(ปล.เล่นน้ำเพื่อด้วยนะเราไม่มีสงกานต์...T_T
รักคนอ่านจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะมีความสุขจริงๆแล้วใช่ไหมกลัวเรื่องพ่อคริสจะพาคริสไปอยู่ด้วยเนี่ยแหละ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
“นอนรอบนเตียงนะ แก้ผ้าด้วยรีบกลับนะ”
555 คืนนี้ คริส ขอ.... ขอรับ
-
แหมคริสพูดแบบนี้พี่เขมจะมีสมาธิสอนได้ไง 555
-
:o8:
-
:mew1: :mew1:
-
o13
-
อนุชิต ได้ทุนแล้ว เย้..... :katai2-1:
ได้เพราะความดีของตัวเอง
มีความซื่อสัตย์ ทำชื่อเสียงสู่จังหวัด :katai2-1: :mew1:
:L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1:
-
รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่น้าาาาาาาา :ling1: :katai5:
-
:sad11: :monkeysad:
-
หายไปไหนเป็นเดือนแล้วว
-
แวะเข้ามารอครูเขมมมมมมม กะ น้องคริสสสส ของพี่ :z13: :z13:
-
:ling1:
-
ย่องเข้ามาดู มาต่อเถอะคะยังรออ่านอยูนะจ๊ะ
-
รออยู่ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ก๊อกๆๆๆ เจ้าของกระทู้หายไปไหนน้าาาาาาาาา :ling1: :ling1:
-
ตอนนี้คนแต่งกลับมาต่อให้จนใกล้จะจบแล้วนะคะ ขอโทษจริงที่หายไปนานมากกก แต่ว่าดันจำพาสเวิร์สไม่ได้ เลยขอใช้ไอดีใหม่ว่า Tanthai23 นะคะ คิดถึงคนอ่านคิดถึงเม้นทุกคนเลยค่ะ :pig4: