หัวข้อ: นายเป็นต่อ กับ น้อง พลาดไปแล้ว Love-Story

[momoki]

มา นั่งรอ น้องพลาด  ที่ เสื่อ ผืน เดิม หุหุ..... .....

มาอัพด้วยนะคร้าบน้อง... .พี่ รออยู่คร้าบบบบบบบบ

[craynei]

    อันตรายนะครับ น้องพลาด ถ้าหากแบงค์ มานไม่ยอมปล่อยให้ออกจากบ้านมา

มันจาเป็นไงเนี่ย  ต่อไปทำไร ให้ ไตร่ตรองดีๆ นะครับ ยอมเสียเวลาอีกนิด ดีกว่า ก้าวพลาดนะครับ


                            คนรักกัน ต้อง ทำความเข้าใจ กันนะครับ

                              ลองหาเวลา คุย กะต่อ ดูนะ  คุยกันเรื่อง ว่า พลาดต้องการยังไง ต่อต้องการยังไงคับ

                  จาได้เข้าใจกันมากขึ้น ฟังกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น....


                                                                                                   เอาใจช่วยครับ

[มูมู่น้อย]

เกือบพลาดจริง ๆ แล้วดิ  พลาดไปละแย่เรยย  อีตาแบงค์จะกลายมาเป็นต่อโครต ๆ เลย  มะเอา มะเอา  ผิดคอนเซปต์นะตัวเอง   อย่างอนกันบ่อยน้า  เอาใจช่วยอยู่ค่ะ   

[Aki_Kaze]

ปูเสื่อ รออ่าน งิงงง

[tamjai_sengped]

มานอนรอเลยอ่ะ 
จะมาม่ะ...คืนนี้ 

[Tantalum]

 :sleep2:มานอนรอเป็นเพื่อนอีกคนแหละกันคับ แต่ท่าทางจะยังไม่ได้อ่านแน่เลย งั้นตอนเช้าค่อยตื่นมาอ่านแหละกันนะคับ

[joonunid]

หลังๆเริ่มคิดว่ามันเป็นเรื่องแต่งแล้วอะดิ 

[พลาดไปแล้วver.II]

โทษทีวันนี้มาซะดึกเลย..แหะๆ

.

คืนนั้นที่มาค้างมันก็กลับไปตอนประมาณตีห้าได้มั้ง(รถเมล์เริ่มวิ่งแล้ว)เพราะต้องกลับไปเตรียมเสื้อผ้าไปเรียนต่อตอนสายพอลงไปเปิดประตูบ้านให้มันแล้วก็เดินกลับขึ้นมานอนต่อหลับสนิทมากจนเกือบๆเก้าโมงเช้าไอ้ต่อถึงโทรมาปลุกเลยตื่นมารับสายด้วยความรู้สึกปวดหัวสุดๆ

.
.

"ตื่นได้แล้ว..เมิงจะมาเรียนมั้ยเนี่ย กรูอุตส่าห์ตั้งใจมาเรียนเต็มที่เมิงจะตื่นสายเหรอ" เออพูดมากจริง ชิ...

"อืม..เดี๋ยวกรูอาบน้ำแต่งตัวแล้ว..เมิงไม่หลับไม่นอนเหรอไงเนี่ย.." นับๆเวลาแล้วมันหลับไปไม่ถึงสามชั่วโมงเลย

"กรูหลับไม่ลง.." พูดเสียงอ่อย

"ทำไมเหรอ.." ก็นึกเป็นห่วงน่ะคิดว่ามันยังคิดมากเรื่องเมื่อคืนอยู่

"แค่นึกหน้ามึงขึ้นมาโลกของกรูก็สว่างไสวแล้ว..."  กรูคงผิดเองที่คิดว่าเมิงจะสลด.. - -"

.
.

กำลังจะลุกไปอาบน้ำเตรียมไปเรียนแต่พอยันตัวยืนขึ้นก็ถึงกับต้องลงไปนั่งตั้งหลักบนเตียงใหม่เพราะหน้ามืดจนแทบยืนทรงตัวไม่อยู่นั่งนิ่งตั้งสติรวบรวมลมปราณอยู่นานพยายามฝืนสังขารตัวเองลองยืนขึ้นอีกแต่ก็ไม่ไหวต้องกลับมานั่งเหมือนเดิมเหลือบมองนาฬิกาเวลาตอนนั้นก็เก้าโมงกว่าแม่ก็ออกไปทำงานแล้วทั้งบ้านก็อยู่คนเดียวตายขึ้นมากว่าจะมีคนมาเจอก็คงเน่าเป็นอาหารหนอนไปแล้ว...

.

พอกำลังจะล้มตัวเองลงนอนอีกรอบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกก็ตามที่คิดไอ้ต่อโทรมาตามอีกรอบจริงๆเลยรับสายแล้วนอนหลับตาคุยไป

.
.

"เมิงยังไม่มาเหรอเข้าเรียนแล้วนะ.." จ้าพ่อคนขยัน..เอาให้มันได้แบบนี้ทุกวันนะ..

"กรูคงไม่ไปแล้วอ่ะ...ปวดหัวอยากนอนพัก.." ก็บอกมันไปตามตรงน่ะ

"เมิงเป็นไรอ่ะ...แล้วมีใครดูแลรึเปล่า" มันรีบถามกลับมา

"ไม่เป็นไรๆแค่ปวดหัวกินยาแล้วนอนเดี๋ยวก็หาย"

"เหอะ..ไม่อ่ะเดี๋ยวกรูไปหา..เมิงนอนรอที่บ้านนะ"

.
.

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อมันก็ตัดสายไปเวลาผ่านไปซักพักใหญ่ๆมันก็มากดกริ่งหน้าบ้านพอจะเดินลงไปเปิดประตูรั้วให้มันก็มาเคาะประตูด้านในได้แล้ว...

.
.

"เมิงเข้ามาได้ไงเนี่ย.." ถามมันเสียงเนือยๆ..

"ปีน..ถ้าเมิงไม่มาเปิดกรูจะพังเข้าไปอีกบานเลยด้วย.." เมิงไม่ใช่จาพนมนะ..เหอๆ..

"เวอร์ไปเมิงกรูแค่ปวดหัวไม่ได้ถูกยิงไม่ต้องรีบขนาดนั้น.."

.

ไอ้ต่อเงียบไปแล้วเดินไปเปิดตูเย็นดูของข้างในก่อนจะตะโกนถามมา.."เมิงยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย.."

.

"อืมยัง..กรูไม่หิวอ่ะ..ไม่อยากด้วย.." พูดพลางตะเกียกตะกายขึ้นบันไดไปห้องนอนตัวเองด้วยความยากลำบากราวกับปีนขึ้นเขาเอเวอร์เรสต์

.
.

กว่าจะมาถึงเตียงนอนได้เหนื่อยพอๆกับดำนากำลังล้มตัวลงนอนได้ต่อก็เปิดประตูเข้ามากุลีกุจอประคองลงนอน..(เอ่อ..กรูปวดหัวไม่ได้อัมพาต..เมิงจะเวอร์ไปละ)แล้วเอาหลังมือมาแตะหน้าผาก

.

"กรูไม่เป็นไรมากหรอกน่า..เมิงไม่ต้องห่วงมากหรอก"

"ไม่เป็นไรมากไรเมิง..ตัวร้อนจี๋เลยเนี่ย"

.

แอบลืมตามองดูสีหน้าของไอ้ต่อตอนนี้ดูมันเป็นห่วงกังวลมาก..(จนเกินเหตุไปนิด..5 5 5 )เดินกระสับกระส่ายไปมาเหมือนทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดีแล้วมันก็หยุดนั่งลงที่ข้างเตียงอีกรอบ

.

"เมิงนอนไปนะเดี๋ยวกรูทำอะไรให้กินแล้วค่อยกินยา" มันพูดแล้วก็ห่มผ้าให้

.

ถึงตอนนี้ก็ไม่มีแรงจะพูดแม้กระทั่งตายังแทบจะลืมไม่ขึ้นได้แต่พยักหน้าหงึกหงักเออ ออไปซักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงมันปิดประตูห้องแล้วเดินลงไปข้างล่างหายไปพักใหญ่ก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้ม(มั้ง...)ชามเบ้อเริ่ม

.

ไอ้ต่อมาช่วยประคองให้นั่งพิงหัวเตียงแล้วก็หยิบชามข้าวมาตักจะป้อน

.

"เดี๋ยว...ทำไมสีช้ำเลือดช้ำหนองขนาดนี้เมิงใส่อะไรไปมั่งเนี่ย..."ดูจากสีและหน้าตามันเหมือนอาวุธชีวภาพมากกว่าอาหารคนป่วย..

"สาหร่าย..ไข่ ผัก..หมู ไก่ มีอะไรในตู้กรูใส่หมดเลยเดี๋ยวเมิงได้ไม่ครบห้าหมู่..." กินหมดนี่กรูคงได้วิตามินตั้งแต่เอถึงแซดเลยล่ะ...

"กินแล้วจะคุ้มค่ายามั้ยอ่ะ..." รู้สึกว่าถ้ากินเข้าไปความรู้สึกคงทรมานกว่าอาการป่วยตอนนี้

.

แต่พูดไปก็เท่านั้นสุดท้ายมันก็จับเอายัดปากให้กินอยู่ดี..หลังจากคำแรกผ่านไป..อืม..รสชาดก็เข้าท่าแฮะ...เหอๆ..

.

ไอ้ต่อค่อยๆตักจากชามเป่าให้เย็นแล้วก็ป้อนทีละนิดจนพร่องไปได้ครึ่งหนึ่งก็รู้สึกว่ากินต่อไม่ไหวแล้วเลยพอจากนั้นจึงกินยาและนอนพักด้วยอาการป่วยและฤทธิ์ยาทำให้นอนหลับไปอย่างไม่ยากไม่เย็นนักจนมาตื่นอีกทีเมื่อแสงสีส้มของอาทิตย์ยามอัสดงสาดส่องเข้ามาในห้องแล้วอาการปวดหัวดีขึ้นมาก(ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับข้าวต้มแปลงพันธุกรรมชามนั้นรึเปล่า)

.
.

บ้านยังคงเงียบสนิทบ่งบอกว่าแม่ยังไม่กลับมาจากข้างนอกเรากวาดสายตามองไปรอบๆห้องราวกับว่าตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นเคยในสมองนั้นโล่งไปหมดเหมือนถูกล้างเอาสิ่งเก่าๆออกไปจนเบาโหวงจนเมื่อมองมาข้างๆก็เจอไอ้ต่อนอนฟุบอยู่ข้างเตียงจ้องมองหน้ามันตอนหลับอยู่ซักครู่หนึ่งเหมือนมันจะรู้ตัวเลยลืมตาตื่นขึ้นมาพอเห็นเรานั่งอยู่ก็รีบทำทีเป็นว่าไม่ได้หลับ(แต่กรูเห็นหมดแล้ว...เหอๆ)

.
.

"เมิงตื่นแล้วเหรอ..." มันถามมือข้างหนึ่งก็ขยี้ตา

"ตื่นพักใหญ่แล้ว..เมิงสิเพิ่งตื่นเหรอ..." เห็นท่าทางมันแล้วก็อดขำไม่ได้

"ดีขึ้นรึยัง.." ไม่ถามเปล่าแต่เอามือมาจับหน้าผากดูเลย..

"ดีขึ้นละ.."
.
.

พูดไม่ทันจะขาดคำไอ้ต่อก็สวมกอดโถมเข้ามาจนล้มลงไปนอนบนเตียงอีกรอบมันเอามือลูบหัวไปมาเบาๆแล้วก็หอมไปที่แก้มซะฟอดใหญ่..(เหอๆ..กรูเขินนะ)

.

"ดีขึ้นก็ดีแล้ว...กรูเป็นห่วงเมิงมากนะรู้เปล่า.." พูดไปก็หอมแก้มซ้ายทีขวาทีจนแทบจะหลุดติดจมูกมันออกมา

"กรูไม่เป็นไรแล้วไง..."

"เมิงหิวมั้ย..เดี๋ยวกรูทำไรให้กิน..." มันพูดแล้วก็ผละออกมาเตรียมจะลงไปที่ครัวข้างล่าง

"อื้ม..หิวแล้ว"

.

ไอ้ต่อหันมายิ้มให้ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้อง

.
.

บานประตูปิดลงแต่ภาพรอยยิ้มเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในใจและทุกประสาทความรู้สึกน้ำในตามันค่อยๆเอ่อท้นออกมาทีละนิดจนในที่สุดก็ล้นออกมาเป็นหยดไหลลงมาตามแก้ม

.
.

นานเท่าไหร่แล้วที่ไอ้ต่อคอยอยู่เคียงข้างมาตลอด...ไม่ว่าเราจะรู้หรือไม่รู้

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ว่าเราจะทำตัวเลวร้ายใส่ยังไงมันก็ยังอดทนอยู่ไม่ไปไหน...

นับตั้งแต่วันแรกที่มือของเราสองคนสัมผัสกันตอนส่งปากกาในห้องเรียนถึงเวลานี้ไอ้ต่อไม่เคยปล่อยมือมันออกไปไหนเลย...

มือนั้นยังคอยห่วงใยอยู่เสมอแม้ในยามที่เราไม่เหลือใครซักคน...

มือที่คอยประคับประคองอยู่ห่างๆในยามที่ชีวิตมันดูยากลำบากเกินกว่าจะผ่านไปโดยลำพัง...

อ้อมแขนที่มองไม่เห็นของมันโอบกอดเราไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้

จากวันนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...มือคู่นี้ของเราก็จะจับมือมันไว้เช่นกัน

ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะโรยด้วยกลีบดอกไม้ หรือ รายล้อมไปด้วยขวากหนาม

และไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง...จะดี จะร้าย... ที่ต้องเจอ

ขอเพียงแค่ให้มือของเราสองคนจับไว้ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปก็พอ...

.
.

ประมาณครึ่งชั่วโมงได้ไอ้ต่อก็ขึ้นมาพาลงไปกินข้าวข้างล่างบนโต๊ะมีกับข้าวอยู่สองสามอย่างที่พอจะดูออกว่าคืออะไรมีไข่เจียวอย่างเดียว...

.

"อร่อยป่ะ.." ปากมันถามแต่หน้าตานี่แสดงออกถึงความมั่นใจในฝีมือเต็มที่

"ก็ดี...กันตายได้..." เหอๆ..แกล้งพูดไปงั้นล่ะความจริงก็ใช้ได้อยู่ถึงหน้าตามันจะเหมือนขยะเปียกมากกว่าอาหารเย็น...

.

กินไปได้ซักพักจู่ๆมันก็ถามขึ้นมา...

.

"พลาด..บ้านเมิงมีแก้วใบใหญ่ๆมั้ย"

"ใหญ่สุดก็แก้วเบียร์...เอาไปทำไมอ่ะ..." จะทำไรอีกล่ะเมิง..

"กรูจะได้เทใจไว้ให้เมิงไง..."

"......" เอ่อ..รู้สึกเหมือนไข้จะกลับ...

.



วันนี้ยุ่งๆมากเลยมาดึกไปหน่อยขอโทษด้วยนะครับแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อให้อีกครับ

[มูมู่น้อย]

อิอิ  มารออ่านต่อ  ทำไปเป็นต่อน่ารักงี้เนี่ย  อยากได้ไว้ซักคนอะ   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่านแล้วจะละลายทุกฉากทุกตอน 

นับตั้งแต่วันแรกที่มือของเราสองคนสัมผัสกันตอนส่งปากกาในห้องเรียนถึงเวลานี้ไอ้ต่อไม่เคยปล่อยมือมันออกไปไหนเลย...

ยิ่งอ่านยิ่งทนไม่ได้ มีแต่คนโยนปากกาให้ นี่หมายฟามว่าไงหรือ 

คงเป็นความดีที่สามารถพิสูจน์รักได้ โดยเฉพาะทำลายกำแพงที่พลาดตั้งไว้ซะสูงตะหง่าน
 

[PEGIRA]

อ่าน รับ ความสุข เช้าๆๆๆ   ยังไง ก็ รักษา ความ สัมพันธ์ อันมีค่าไว้ดีๆๆๆล่ะ   

[konaun]

ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า
ในที่สุดก็ตามมาเม้นท์ได้ซะทีหลังจากพยายามมาตั้งนาน
แหม..................
น่ารักกานเจง
อุจฉาวุ้ย....

[FlukeHub]

เหอะๆๆ

เสี่ยวได้เสี่ยวดี เสี่ยวไม่เว้นวันหยุดราชการจริงๆ

นับถือๆๆ

ต่อไวๆนะครับ  รออ่านอยู่

เปงคู่ที่น่ารักจริงๆให้ดิ้นตาย 555+

[tamjai_sengped]

น่ารักอ่ะ 
ความรักเป็นอย่างนี้นี่เอง 

[craynei]

    แฟนดีๆ แบบนี้ หาได้ ที่ไหนเนี่ย . . อยากได้ไว้สักคนจังเลย...

    น่ารักกันจิงๆ อ่านแต่ละครั้งนี่ ยิ้มแก้มปลิเลย . . . . ให้ตายเถอะ  โอ้มาย เกด้า . . . .

   อิจฉา ฟามรักแบบนี้จัง . . . .

ความผูกพันธ์ แบบที่ประทับจาย . . . ง 

[The man]

โอยย......อยากได้แบบเป็นต่อซักคน ไว้นอนกอดอ่า........

จาเอา เป็นต่อ   จาเอาเป็นต่อ

[EarN*z]

อ๊ายยย อิดฉาพี่พลาดจางเรย~
พี่ต่อเสี่ยวได้จัยมากก
หายไวๆนะคะ

[Junrai_Hyper™]

น้องพลาดคร้าบบบบบ


ถามไรหน่อยจิ


เวลาโดนบอกรักเสี่ยวๆ   


น้องพลาดทำงัยอะ



อิอิอิอิ อยากรู้อะ


พี่พูห์

[chutao]

อิจฉาจังเลย อิอิอิ  รักกันนาน นะคับผม  :like2:ทามดีดีกับต่อเขานะครับผม รักต่อไห้มากกนะ   ชอบที่พลาดพูดว่าจะจับมือกับต่อตลอดไปไม่ว่าข้างหน้าจะโรยด้วยดอกกุหลาบ หรือหขากหนาม  :angellaugh2:ชอบมากก ทามไห้ได้นะครับผม เอาใจซ่วยยย

[sun]

อ่านละ รู้สึกดีจัง
นายต่อนี่ดีเนาะ ว่ายังไง ก้อไม่มีสลด อ่ะ เอิ้กๆ

อ่นแล้ะก้อซึ้งๆๆ
กะลังซึ้งอยู่ดีนี่จิมาเจอคำนี้เข้า...
v
v
v

"พลาด..บ้านเมิงมีแก้วใบใหญ่ๆมั้ย"

"ใหญ่สุดก็แก้วเบียร์...เอาไปทำไมอ่ะ..." จะทำไรอีกล่ะเมิง..

"กรูจะได้เทใจไว้ให้เมิงไง..."

"......" เอ่อ..รู้สึกเหมือนไข้จะกลับ...

.

เหอ..เหอ... เอากะนายต่อเขาจิ ฮ่าๆ 
โอย..ขำขำขำ...
แม้แต่ตอนทานข้าว ก้อยังไม่วายหยอดมุข เสี่ยว..เสี่ยว..
ถ้าเป็นน้องพลาด ...ซินก้อคงอิ่มข้าว ทันทีทันใด   

[teddiii]

 
พี่ต่อน่ารักมาก ไม่ไหวแล้ว ชอบบๆๆๆๆๆ พี่ต่อน่ารักมากนะคับรู้ป่าว
รักกันดีๆ รักกันนานๆนะคับ
รู้สึกว่ามารผจญเยอะมาก น่าเปนห่วง เปนกำลังใจห้ายน่ะคับ   

[between]

 
                 ขอจบแบบHAPPY ENDING บ้างซักเรื่องเห๊อะ  น้าพี่นะ
 :monkeysad:

[momoki]

อิอิ... ไม่เอา ไม่พูด

 :laugh:ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Tantalum]

  ถ้าอยากให้เรื่องจบแบบ แฮปปี้ พวกเราก็ต้องหาทางช่วยกันกำจัดนายแบงค์ซะก่อน 5555+  

 :oโหดไปป่าวเนี้ยเรา หุหุ

[พลาดไปแล้วver.II]

มาดึกอีกเช่นเคยวันนี้เผอิญว่าช่วงนี้งานเยอะน่ะครับเลยทำงานอะไรเสร็จแล้วถึงมาอัพก่อนเข้านอนไงก็ขอโทษหลายๆคนที่มารอด้วยนะครับ...

.
.

วันนั้นพอแม่กลับมาถึงบ้านไอ้ต่อก็นั่งคุยอยู่อีกพักหนึ่งถึงได้ขอตัวกลับไป..แปลกใจนิดๆที่มันไม่ทู่ซี้ขอนอนค้างเหมือนทุกครั้งตอนหลังถึงรู้ว่าเสื้อผ้าไม่มีจะใส่แล้วเลยต้องกลับไปซักไปรีดเหอๆ..

.

หลังจากเก็บล้างถ้วยชามจนหมดแล้วอาบน้ำนิดหน่อย(ดองมาทั้งวันเหอๆ...)แล้วถึงกินยาเตรียมเข้านอนพอกำลังจะเคลิ้มๆหลับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเลยเอื้อมือไปคว้าสะเปะสะปะมารับสายโดยไม่ได้ดูเบอร์แต่คนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..

.

"ฮัลโหลนาย..." เสียงปลายสายทักทายมาก่อน..

"....." อึ้งไปเลย..ไม่คิดว่าจะกล้าโทรมาอีก..

"วันนั้นกลับไปเฉยเลยนะ.." เหอๆจะอยู่ทำไมล่ะ..

.

ถ้าเป็นเมื่อวันสองวันก่อนเราคงจะอ้ำอึ้งพยายามหาคำพูดที่ถนอมน้ำใจและตอบไปแบบนิ่มนวลแต่วันนี้มันไม่ใช่แล้วถึงเวลาต้องจัดการอะไรให้เด็ดขาดไปเสียที...

.

"นาย..เลิกยุ่งกับเราเหอะ.." กลั้นใจพูดออกไปตรงๆ

"ทำไมล่ะ..." ยังต้องถามรึไงเนี่ย...

"เรามีแฟนแล้ว...และก็ไม่คิดอยากจะนอกใจไปมีใครด้วยน่ะ.." กลัวจะได้ไปปีนต้นงิ้วเล่น..

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ..." เฮ้ย!! เมิงนี่วุ้ย...

"..นายพูดไม่รู้เรื่องน่ะ...แค่นี้แล้วกันไม่ต้องโทรมาอีกแล้วนะ.." ยิ่งพูดมากก็ยิ่งวุ่นวายตัดปัญหาซะแบบนี้ดีกว่า

.

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแบ๊งค์ยังโทรมาอีกรอบเรากดไซเลนต์ให้เสียงเงียบแล้วก็ปล่อยไปอย่างงั้นจนสายตัดไปเมื่อคิดว่าทุกอย่างน่าจะเรียบร้อยแล้วและล้มตัวลงนอนไปได้ซักพักหนึ่งจึงมีข้อความMMSส่งเข้ามาพอเปิดดูก็พบว่าเป็นคลิปสั้นๆแต่ทำเอาใจหล่นไปถึงตาตุ่ม...

.

ภาพในคลิปคือเหตุการณ์ที่บ้านของแบ๊งค์วันนั้นถึงแม้สิ่งที่ปรากฎให้เห็นมันจะไม่ได้วาบหวิวอนาจารมากมายเทียบเท่าหลายๆคลิปที่ออกมาในปัจจุบันแต่ก็ดูออกได้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่โดยไม่ต้องคิดมากนัก

..

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งรีบกดรับสายทันทีโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น

.

"อ้าว..รับสายแล้วเหรอนาย..." น้ำเสียงของแบ๊งค์แสดงถึงความมั่นใจอยู่ในที

"หมายความว่ายังไง..." ถามกลับไปเสียงเครียด..

"อะไรหมายความว่ายังไงเหรอ..." แบ๊งค์ถามกลับด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยกลายๆ

"คลิปบ้าเนี่ย...มันหมายความว่ายังไง.." เริ่มเหลืออด

"หมายความว่ายังไงดีล่ะ... หมายความว่านายคงต้องยอมเราแล้วมั้ง..." เสียงพูดกลั้วหัวเราะของมันทำให้แทบจะกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่

"จะเอายังไง..ว่ามา" อยากจะปิดเรื่องนี้ให้จบๆไปโดยเร็วที่สุดเพราะถ้าขืนปล่อยให้ยืดเยื้อไปสิ่งที่จะตามมันไม่มีอะไรที่ดีแน่นอน..

"อืม..ถามตรงประเด็นดีจัง...แล้วจะเอายังไงดีนา...."

"เมิงเลิกกวนประสาทได้แล้วจะเอายังไงก็ว่ามา..!!!" ตะโกนใส่โทรศัพท์ไปอย่างสุดจะทนแล้ว

"พรุ่งนี้..หลังเลิกเรียน..นายมาหาเราที่บ้านสิ..."

"ไปทำไม.." ถามออกไปทั้งที่ในใจก็พอรู้คำตอบ

"เราจะได้สานต่อเรื่องที่ติดค้างกันไว้คราวที่แล้วไง.." และมันก็เป็นไปตามที่คิดจริงๆ

"ถ้าเราไม่ยอมล่ะ..."

"นายก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่ว่ามันจะเป็นยังไง..และไม่ต้องห่วงนะรับรองได้ว่าแฟนนายจะได้ดูเป็นคนแรกๆแบบรอบปฐมทัศน์เลยล่ะ.."

.

หัวสมองตอนนั้นตื้อตันไปหมดคิดอะไรไม่ออกเลยมันเลวร้ายกว่าวันที่ตื่นนอนสร่างเมามาแล้วเจอไอ้ต่อนอนอยู่ข้างๆ

เพียงเพราะวันนี้เรามีคนที่ต้องแคร์...จะให้เค้ารู้เรื่องนี้ไม่ได้...

.

"ตกลง...เรียนเสร็จแล้วจะไปแต่พอไปแล้วนายต้องลบทิ้งทั้งหมดนะ.." ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

"ว่าง่ายๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อยสินาย..ไว้เจอกันน่ะรับรองว่าสนุกจนลืมไม่ลงเลยแหละ..."

.

แบ๊งค์วางสายไปนานแล้วแต่เรายังนั่งเหม่อลอยมองไปยังผนังสีขาวของห้องนอนราวกับว่ามันมีอะไรให้จดจ้องยาที่กินไปเริ่มออกฤทธิ์มากขึ้นความมึนง่วงเริ่มเข้ามารุกรานจนในที่สุดก็ล้มตัวลงนอนหลับไปทั้งความคิดที่สับสนเครียดจนวุ่นวายในใจ...

.

วันต่อมาทั้งวันเรียนไม่รู้เรื่องเลยในหัวนั้นเฝ้าแต่คิดเรื่องเมื่อคืนซ้ำไปซ้ำมาและคิดฟุ้งซ่านกังวลถึงสิ่งที่กำลังจะมาถึงในเย็นวันนี้ข้าวปลาอาหารก็กินได้น้อยมากจนไอ้ต่อสงสัยเมื่อกินข้าวเสร็จก็แอบมาฟุบหลับที่ม้าหินอ่อนหลังตึกคณะที่เดิมซักพักหนึ่งไอ้ต่อก็มานั่งข้างๆ

.

"อยากมีญาติเป็นสไปเดอร์แมน..." อะไรของเมิงอีกล่ะ..

"อะไรเมิงอีก..." หันไปมองหน้ามันแบบเบื่อหน่าย

"เราจะได้มีเยื่อใยต่อกันมากๆ..."

"..." เบือนหน้าหนีวันนี้ไม่อยู่ในอารมณ์ที่สามารถจะขำขันได้

.

เมื่อมุขกระตุ้นอารมณ์ขันใช้ไม่ได้ผลอย่างทุกครั้งที่ผ่านมาไอ้ต่อคงเริ่มผิดสังเกตมากขึ้น

.

"เมิงเป็นอะไร..ไม่สบายอีกแล้วเหรอ..." มันถามแล้วก็เอามือมาจับๆที่หน้าผากวัดไข้

"ไม่เป็นไรหรอก...กรูง่วงนอนเฉยๆ.." แกล้งทำเป็นบิดขี้เกียจหาวนอนให้มันเห็น

"กรูไม่เชื่อ...เมิงต้องคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ..กรูทำอะไรให้เมิงไม่สบายใจอีกเหรอเมิงบอกมาสิกรูจะได้ไม่ทำอีก..." ฟังมันพูดแล้วก็ปวดใจจนน้ำตาจะไหล

.

อย่าโทษตัวเองเลยต่อ... เมิงดีกับกรูมาตลอด กรูสิที่มันไม่ดี...ทำผิดกับเมิงจนได้... ในใจอยากจะพูดคำนี้กับมันใจแทบขาดแต่ก็ต้องกลั้นเก็บไว้และฝืนยิ้มกลับไปให้มันเห็น

.

"กรูไม่เป็นไรแล้ว...เห็นมั้ย..." พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน

"เมิงอ่ะ...มีอะไรไม่สบายใจเมิงต้องบอกกรูนะ...กรูไม่อยากให้เมิงต้องมาเครียดแบบนี้..." เหอๆ..เรื่องนี้กรูบอกไม่ได้จริงๆ

"ไม่มีไรแล้ว...ไปเรียนกัน" ว่าแล้วก็เดินนำมันออกไปไอ้ต่อดูงงๆแต่ก็รีบเดินตามมาและเข้าห้องเรียน

.

วันนี้เวลาเรียนที่ปกติดูแสนจะยาวนานกลับหมดไปอย่างรวดเร็วลงไปนั่งเล่นหน้าคณะอยู่พักหนึ่งก็หาทางหนีไอ้ต่อออกมาจนได้พอมาถึงหน้ามหาลัยฯก็รีบโบกแท๊กซี่แล้วขึ้นไปทันที...

.

"ไปไหนครับ.." โชเฟอร์แท๊กซี่ถาม

"แป๊ปนึงนะครับพี่.." ไม่รู้ว่ามันที่ไหนเหมือนกันเลยรีบกดโทรศัพท์หาแบ๊งค์พอเค้ารับสายก็ส่งให้บอกทางโชเฟอร์..

.

รถวิ่งมาได้เกือบสิบห้านาทีก็มาถึงบ้านของแบ๊งค์หลังจากจ่ายเงินเสร็จก็ลงมายืนจดๆจ้องๆอยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้านลังเลว่าจะกดกริ่งดีไหมและในตอนนั้นเองที่เขาเปิดประตูบ้านออกมาและเดินมาเปิดล๊อกรั้วให้เราเข้าไปข้างใน

.

เมื่อเข้ามาถึงและนั่งลงที่โซฟาตัวเดิมแบ๊งค์ก็ลงมานั่งข้างๆแล้วก็เริ่มทำเหมือนเมื่อคืนนั้นทันทีแต่สติยังพอมีอยู๋จึงรีบห้ามและบอกออกไป

.

"ลบคลิปนั้นก่อน..."

.

แบ๊งค์ยักคิ้วแล้วหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาและกดลบทิ้งให้ดูแม้จะไม่แน่ใจว่าเค้าจะสำรองเอาไว้ที่ไหนรึเปล่าแต่ก็สบายใจขึ้นกว่าเมื่อกี้นิดนึงเมื่อลบเสร็จก็วางโทรศัพท์ลงข้างๆโซฟาและเริ่มเข้ามาปลดกระดุมถอดเสื้อนักศึกษาเราออกและก้มลงไปไซร้ๆที่หน้าอกความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้มีอารมณ์ต้องการอะไรเลยอยากให้เสร็จๆพ้นๆไปเร็วๆแม้ว่าในใจจะขยะแขยงจนอยากร้องจะโกนออกมาดังๆกัดฟันทนเอาไว้

.

ทั้งที่พยายามไม่คิดถึงแต่ใบหน้าไอ้ต่อมันกลับวนเวียนไปมาอยู่ในหัวสลัดออกไปเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

ช่างมันเถอะ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...เฝ้าบอกตัวเองไปอย่างงั้น

แต่กลับห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้...

มือของแบ๊งค์ยิ่งสัมผัสลงไปบนร่างกายเรามากแค่ไหนภายในใจก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น..

เจ็บจนเหมือนหัวใจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

หลับตา... ไม่อยากมอง...

หลับตา... ไม่ขอรับรู้...

หลับตา... และหวังว่าเมื่อลืมตามาอีกทีฝันร้ายบ้าบอนี่คงผ่านพ้นไป...

.

ซักพักหนึ่งในขณะที่แบ๊งค์กำลังพยายามถอดเข็มขัดและกางเกงออกอยู่นั้นก็มีเสียงเหมือนของหนักหล่นดังมาจากทางหน้าบ้านเขารีบผละออกไปดูและหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีก็ได้ยินเสียงประตูบ้านเปิดออกอย่างแรงเรายันตัวหันไปดูก็เจอไอ้ต่อยืนหอบอยู่เสื้อนักศึกษาสีขาวของมันเลอะดินจนดำไปแถบหนึ่ง..

.

"ไอ้ต่อ...เมิงมาได้ไง..." พูดออกไปแบบไม่ได้สติเลยงงมากๆ...

"เดี๋ยวเมิงกับกรูค่อยคุยกัน...ขอกรูเล่นไอ้เชี่ยนี่ก่อน"

.

พูดเสร็จไอ้ต่อก็เดินไปหาแบ๊งค์แล้วกระชากคอเสื้อดึงออกไปหน้าบ้านเรารีบติดกระดุมเสื้อแล้ววิ่งออกไปดูก็พบว่าแบ๊งค์นอนกองอยู่กับพื้นแล้วและไอ้ต่อกำลังเตะซ้ำอย่างไม่ปราณีปราศัยขืนปล่อยเอาไว้วันรุ่งขึ้นคงได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆ...

.

"เฮ้ย..เมิง...พอแล้วเดี๋ยวมันตาย" พูดแล้วก็วิ่งไปดึงไอ้ต่อให้แยกออกมา

"เมิงจำใส่กะโหลกไว้..อย่ามายุ่งกับแฟนกรูอีก...ถ้ากรูพูดภาษาคนกับเมิงไม่รู้เรื่องคราวหน้ากรูจะเอาให้เมิงได้ไปเกิดใหม่เลย"

.

พูดจบมันก็ดึงแขนพาเราออกจากบ้านมาปล่อยแบ๊งค์นอนกองอยู่แบบนั้นจนเจอแท๊กซี่ก็โบกเรียกบรรยากาศตลอดทางต่างคนต่างก็เงียบจนน่าอึดอัดเมื่อมาถึงบ้านมันก็จ่ายค่าโดยสารแล้วกึ่งดึงกึ่งลากลงจากรถไขกุญแจเข้ามาในบ้าน

.

แม่ยังไม่กลับมาเรานั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวไอ้ต่อมาหยุดยืนอยู่ข้างๆเมื่อแหงนมองขึ้นไปก็เห็นว่าแขนข้างหนึ่งของมันมีแผลถลอกแผลใหญ่เป็นทางยาว

.

"เมิงเป็นแผล...กรูใส่ยาให้นะ.." พูดแล้วก็ดึงแขนเสื้อมันเบาๆให้มันนั่งลงที่เก้าอี้

"เมิงไม่ต้องยุ่ง.." มันพูดแล้วสลัดแขนออก

"โกรธกรูเหรอ..." ไม่น่าถามเนอะ...เหอๆ

"กรูไม่โกรธ...กรูไม่เคยโกรธเมิงเลย...กรูทำใจให้โกรธเมิงไม่ได้...แต่กรูเสียความรู้สึก... ทำไมเมิงไม่บอกกรู.." มันพูดแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ

"กรู...ไม่อยากนอกใจเมิงเลยนะ...กรูไม่ได้ตั้งใจ.." รู้สึกพูดไปน้ำตาก็จะไหล..

"กรูรู้...กรูดูออกว่ามันบังคับเมิง...เมิงร้องให้...แต่ทำไมเมิงมีปัญหาอะไรแบบนี้ทำไมไม่บอกกรู ...จะได้ช่วยกันหาทางแก้ " สีหน้าของมันตอนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่จนน่ากลัวทิ้งความเป็นเด็กๆแบบที่เคยมีไปจนหมด

"กรูไม่อยากให้เมิงรู้..กรูกลัวเมิงเสียใจ กลัวเมิงโกรธ.." พูดไปก้มหน้าไปไม่กล้ามองหน้ามัน

"เมิงคิดว่าเมิงยอมมันแล้วมันจะจบเหรอ...ถ้ามันเรียกเมิงไปอีกครั้งที่สองที่สามล่ะ..." ก็จริงของมันนะ...

"ดีนะที่กรูสังเกตุท่าทางเมิงมาตั้งแต่เช้าว่ามันผิดปกติไปเมิงเครียดเหมือนกลุ้มใจอะไรมาพอเลิกเรียนยังหนีกรูไปอีก..." เหอๆ...มันรู้ได้ไง

"เมิงรู้ได้ไงว่ากรูจะหนี.."

"ก็แล้วเมิงเคยหนีกรูสำเร็จซักครั้งมั้ยล่ะ..." ก็จริงของมัน

.

ไอ้ต่อหยิบเอากระดาษชำระมาซับๆเลือดที่แขนแล้วก็พูดต่อ...

.

"ถ้ากรูไม่นั่งแท๊กซี่ตามไป..เมิงจะเป็นยังไงล่ะป่านนี้..."

.

พูดอะไรไม่ออกได้แต่ก้มหน้าฟังมันอย่างเดียว...

.

"ถ้ามันเป็นไปแบบนั้นกรูคงทนไม่ได้...กรูทนเห็นคนที่กรูรักโดนมันทำแบบนั้นไม่ได้...เมิงเข้าใจมั้ย..."

.

ต่างคนต่างก็เงียบไปจนพักหนึ่งเราก็ลุกไปเอาส้ำลีกับแอลกอฮอล์แล้วก็ยาใส่แผลมาทำแผลให้เมื่อสำลีชุบแอลกอฮอล์โดนปากแผลไอ้ต่อสะดุ้งเล็กน้อย..

.

"แสบเหรอ..." ถามมันไปแต่มือก็ยังเช็ดแผลอยู่เอาเศษดินเศษกรวดออกให้หมด

"อืม.." มันพูดออกมาเบาๆ

.

พอล้างแผลใส่ยาเสร็จก็เอาผ้าก๊อซปิดแผลมันเรียบร้อยก็ตัดสินใจพูดออกไป(ความจริงไม่เห็นจะต้องคิดมาก)

.

"กรูขอโทษ..."

.

ไอ้ต่อยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินมากอดคอจากข้างหลังแล้วกระซิบเบาๆ

.

"สัญญากับกรูสิ..จะไม่ทำแบบนี้อีก..."

"อืม...สัญญา" ก็ตอบไปเบาๆ...

"มีอะไรจะต้องบอกกรูด้วย ห้ามเก็บงำไว้คนเดียว..." มันพูดต่ออีก

"อืม..." รับปากไปแบบไม่เต็มปากเต็มคำ...

"รักกรูมั้ย.." บ้าาาาา...เมิงถามไรเนี่ย...

"..." เหอๆไม่ตอบ...

"รักกรูมั้ยยย..." มันถามซ้ำแล้วก็เอาจมูกมายีๆที่หัว

"รัก..." ตอบมันเบาๆ (มากๆ..เหอๆ...)

"ไม่เอาแบบเนี้ยอ่ะ...บอกดิ รักต่อครับ พูดดังๆ..." เหอๆ..เมิงมันบ้าไปแล้ว....

"ไม่...เหอๆ" เดินหนีมันไปเข้าห้องน้ำ

.

หลังจากอาบน้ำล้างตัวจนสะอาดแล้วก็เจอได้ต่อเปลี่ยนเสื้อผ้านอนกลิ้งอยู่บนเตียงเรียบร้อย..

.

"ใครบอกว่าจะให้เมิงค้างอ่ะ..." ไอ้นี่ชักมั่ว...

"กรูเจ็บแขนนะ...ปีนรั้วไปช่วยเมิงตกลงมาเจ็บจะตาย..." จะสมน้ำหน้าดีมั้ยอ่ะ..

"เออๆ...นอนไปไม่ต้องพูดมาก.." ได้ทีลำเลิกบุญคุณใหญ่

.

นั่งๆทำงานอยู่ไอ้ต่อก็นอนอ่านหนังสือไป(โดนบังคับถ้าไม่อ่านก็ไล่กลับบ้าน 5 5 5)พักนึงมันก็โพล่งขึ้นมา..

.

"อยากเป็นเบอร์ดี้..." เริ่มไร้สาระอีกแล้ว..

"เป็นทำบ้าไร..เบอร์ดี้" เหอๆ..ไม่เก็ต

"จะได้เป็นหนึ่งในใจคุณ..."

.

ห้องตกอยู่ในความเงียบและต่างคนก็แยกย้ายกันทำงานตัวเองต่อไป....

.
.

ง่วงนอนมากๆครับเดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนจะมาต่อให้ครับ

[Tantalum]

 :oและแล้วก้อเกิดขึ้นจนได้ ดีนะที่พระเอกเรารู้ทัน ตามไปช่วย เห็นไหมหละ ต้องรีบหาทางกำจัดเจ้าแบงค์ซะนะ ว่าแต่ว่าจะมีคลิปโผล่ตามมาอีกหรือป่าวเนี้ย

[Ice-cream Is My Life]

  เย่ ในที่สุดก้อมาต่อแล้วหลังจากที่ไม่ยอมนอน เพราะเชื่อลึก ๆ ว่าเด๋วเจ้าของกระทู้ต้องมาต่อแน่ ๆ (แต่ไม่ทันคนแรกอ่ะ นิสเดียวจริง 555)

  ตามอ่านมาตั้งแต่วันศุกร์แล้วครับ  ชอบมาก ๆ ครับ  แอบทึ่ง ๆ นายต่อเหมือนกันนะครับ คราวนี้ โตเกินตัวจริง ๆ  คนอื่น ๆ ที่คาดเดาเรื่องของนายแบงค์และกังวลใจเรื่องที่นายต่ออาจจะโกรธคงจะได้ทราบกันแล้วนะครับว่าจริง ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง (ผมก้อคนหนึ่งและที่แอบเครียดไปเหมือนกันว่า มันต้องมีประมาณถ่ายร่งถ่ายรูปกะที่จะแบ๊คเมย์ชัวร์) 

แต่ผมก้อสบายใจครับที่เห็น "maturity" ของนายต่อในครั้งนี้ ผมว่า หลังจากนี้ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น มันก้อไม่น่าจะเลวร้ายเกินรับมือแล้วหล่ะครับ 

   ดีใจด้วยจริง ๆ นะครั บ

แล้วก้อน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา............ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ อย่าทำให้ต้องรอจนเกือบเช้าอีกเลยนะคร้าบบบบบบบบบ   

[munoi_ew]

   หาได้ที่ไหนเนี่ย ผู้ชายอย่างนายเป็นต่ออะ จะซื้อซักคน  เฮอ... น่ารักจิง ๆ เล้ย!!!

นายพลาดมีอะไรก็คุยกับนายเป็นต่อเถอะ ดูเค้าจะเข้าใจและรักนายมากนะ...อิจฉาวุ้ย!!!   

[craynei]

      รายกานเนี่ย ดีนะเนี่ยที่ ต่อไปทัน ไม่ง้าน แย่เลย . . . .

คนดีๆ อย่างต่อเนี่ย หาที่ไหนได้มั่งอ่า อยากหาไว้สักคน

เสดเรื่องนี้ พลาด คงรักต่อ มากโขเลยอ่ะดิเนี่ย . . รักกัน นานๆ นะ

(เอ. . . ทำไม เรื่องจิง มัน ยังกะ หนังเลยหว่า . . . ชีวิต น้องพลาด นี่น่าติดตามจิงๆๆ )

เป็นกำลังใจให้ผ่าน อุปสรรคต่างๆ ไปได้นะคับ

[Junrai_Hyper™]

นายต่อนิสัยดีกว่าที่คิดใช่มั้ยละ น้องพลาด


เอาใจช่วยนะครับ


มีอารายก็คุยกัน


เอาใจช่วยครับ


พี่พูห์



ปล.


ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะน้องพลาด