หัวข้อ: นายเป็นต่อ กับ น้อง พลาดไปแล้ว Love-Story

[craynei]

ฟิ้ว . . .       ค่อยยังชั่ว นึกว่า คุณพลาด จะ พลาดอีกรอบซะแล้ว . . .

อย่าง ไอ้แบงค์เนี่ย สั่งเก็บไปเลยฮะ . . . .ไม่ ต้องเอาไวเจี๋ยน ทิ้งให้ เป็ดกินเลย (โหด มะ . . . )

ดีนะนี่ที่มี พันธมิตรดี มาช่วยได้ ทันเวลา  . . .

น้องต่อกะ พลาด ไปเรียน มวยไทยเลย ครับ . . . เอาไว้ สู้กะคนที่เข้ามาทำร้าย (เอาให้ ตาย . . . . แขนหัก ขาหัก ก้อพอ เอ . . . รุนแรงไป ป่าวหว่า )

น้อง ต่อ รักษาตัวดีๆ นะครับ เจ็บตัวบ่อยเหลือเกิน

น้องพลาด ก้อให้ ต่ออยู่ด้วยจนกว่าจาหายเลยดิ (มาอยู่ด้วยกานเลย . . . อิอิ จาได้ดูแลต่อเค้า...)

[konaun]

 
      มันน่านัก
      ถ้าบอกกันนะ
      อีแบ้งค์ไม่ได้อยู่เป็นผู้เป็นคนแน่ๆ
 

[ไอ้หัวแห้ว]

 


ไอ้แบงค์นี่เลวได้จิตมากๆ

แง่งๆ

แล้วตอนอ่านๆ กำลังเครียดๆ
เจอมุขพี่ต่อเข้าไป บนรถแท็กซี่
ขำก๊ากออกมาเลย ดีเพื่อนนั่งข้างๆ ไม่หาว่าบ้า

เหอๆ

เสี่ยวได้ตลอดจริงๆ

 

[Aki_Kaze]

เครียดแค่ไหนเจอมุขเสี่ยวพี่ต่อยังชิดซ้าย เอิ๊กๆๆ

[maymun]

น้องพลาดเกือบไปอีกแล้ว 

แต่ยังไงก็ผ่านมาได้แล้วล่ะนะ โชคดีจริงๆ 

ว่างๆ ทำบุญกรวดน้ำไปให้ไอ้แบงค์มันบ้างละกันนะ

ให้มันไปที่ชอบๆ อ่ะ ไม่ต้องมาเจอกันอีก


มุกน้องต่อเสี่ยวได้ใจอีกแล้ว 

อยากได้อย่างงี้ซักคนเหมือนกันอ๊ะ 

[Felm]

เข้ามาอึ้งกับมุขพี่ต่อ
 

มุขเด็กช่าง.....ช่างน่ารักอะไรเช่นนี้ เล่นไปได้ไม่อาย taxi ผมเป็นพี่พลาดนี่โบกเอาให้เจ็บกว่าเดิมแล้วนะหนิ
คนอะไรหยอดได้ทุกเวลา แค่ผมอ่านนี่ หน้าแดงแทบจะระเบิดอยู่ละ 555

ไปละ เอาปากกามาให้พี่พลาด เพราะว่าหัวใจอยุ่ใกล้ปากกา.....เอิ๊กๆ

[The man]

เพิ่งเข้ามาวันนี้...เกลียดไอ้เชี่ยแบงก์เหมือนเดิม

[FlukeHub]

เหอๆๆ

เกือบไปแล้วคุณพลาด  หุหุหุ

แบงก์นี่เลวเนอะ  แต่ท่าทางจะน่ารัก 555+

ต่อๆครับ...คุณต่อยังเสี่ยวไม่หยุด  เสี่ยวทุกที่ทุกเวลาจริงๆให้ดิ้นตาย

[bigrat]

 :like2:อุแหม่.... ยังมีแอบหยอดมุกเสี่ยวประจำวัน ขนาดเจ็บปางตายนะนั่น
เกือบ พลาด สมชื่อละมั้ยล่ะ    ถ้าแบงค์มารังควานอีก วันหลังจะเกณพวก(?) ไปช่วยรุมมม

[munoi_ew]

   เฮ่อ เหนื่อยใจจัง...ได้ไหม ช่วยไปน่ารักไกล ๆ หน่อย...

[pandaba]

โหหห


น่าตกใจนะนี่  เราก็ลุ้นซะ

ดีใจด้วยนะครับที่รอดมาได้ครับ 

[฿oomb@b@]

สมาชิกใหม่คร้าบ
  ชอบมากเลยครับ ตอนแรกเพื่อนส่งมาให้ลองอ่านเพราะเหงว่าผมชอบ
อ่านแล้วมานหยุดไม่ได้เลยอ่ะ  ชอบมาก

หาอยากน่ะคนมีประสบการณ์ความรักแบบนี้

อยากให้คนที่มีรักษารักนี้ไว้ให้ดีแล้วกันครับ

จะเป็นกำลังใจให้
สุดท้ายขออวยพรนิดน่ะ  สู้ สู้ ณเป็นต่อกับน้องพลาด 

[tamjai_sengped]

นอนก่อนแล้วอ่ะ   

ดึกจังเลยยยย 

ราตรีสวัสดิ์ 

[maymun]

อ้าว น้องพลาดยังไม่มาอัพเลยเหรอเนี่ย

อ๊ะ งั้นปูเสื่อรอละกันนะ

[MARCO]

   พลาดครับ มาเล่าต่อด้วย วันนี้ยังไม่ได้อ่านมุขชวนอ๊วกของนายต่อแล้ว ไม่เป็นอันทำงานเลย คนอารายเซี้ยวเจงๆ 

[longer_85]

เบี้ยวนัดลูกค้า  เพื่อมานั่งไล่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบนะเนี๊ยะ



ลงทุนสูงจังเลยกรู...............

[pim]

หึหึ พี่ต่อ ขนาดเจ็บหนักนะนั่น
ทำไมช่างคิดได้ขนาดนี้นะ  แต่ละประโยค   

พี่พลาดอะ เวลามีเรื่องอะไรแต่ละที ชอบเครียดอยู่คนเดียว
เด๋วหัวระเบิดไม่รู้ด้วยนะคะ ปรึกษาคนอื่นบ้างเถอะนะคะ

ครั้งนี้ยกให้น้องแอม เป็นนางเอกขี่ม้าขาว เลย

[aaamat1122]

ชอบครับ ถึงกับต้องสมัครสมาชิก  :interest:เลยนะครับนี่ เพื่อจะมาบอก ว่า มารออยู่นะครับ
ขอบคุณครับที่มีเรืองดีๆมาบอกกัน มาอีกนะครับ

[nzeed]

สมัครสมาชิกด้วยคน แบบมารอวันละหลาย ๆ รอบ มาไว ๆ นะ น้องพลาดกะน้องต่อ ตอนนี้ก็ขอปูเสื่อกางมุ้งนอนรอล่ะกัน

[พลาดไปแล้วver.II]

เพิ่งมีเวลาจับคอมอ่ะครับโทษทีที่มาช้ามากๆ....

.
.

วันนี้ก็ไม่ได้ไปเรียนโดดมาอยู่ดูแลไอ้ต่อมันที่บ้านก่อนซักวันนึงเพราะมันคงทำอะไรเองยังไม่สะดวก(เป็นครั้งแรกที่อยู่กับมันสองต่อสองแล้วไม่ต้องระแวงหลังเหอๆ..)

.

"หิว...หิวแล้ว..." ตื่นมาก็เอาเลยนะเมิง...

"เออ..เดี๋ยวลงไปเอาข้าวมาให้รอก่อน" เหอๆพูดไปก็แต่งตัวไปอาบน้ำเพิ่งเสร็จหมาดๆ

.

ในตู้มีกับข้าวอยู่สองสามอย่างแม่คงทำเอาไว้เผื่อไอ้ต่อมันด้วยก็ตักๆใส่จานแบ่งมาอย่างละนิดละหน่อยแล้วเอาขึ้นมาให้มันกินข้างบน...

.

"เอ้า...กินซะ..." ว่าแล้วก็เลื่อนเก้าอี้มาวางถ้วยจานไว้ข้างๆมัน

"ป้อนด้วยดิ..." เหอๆ..กำเริบเสิบสาน

"เกินไปเมิง...มือไม่ได้เจ็บตักกินเองไป.." ว่าแล้วก็หยิบหนังสือมาแล้วนั่งลงอ่านกับพื้นหลังพิงกำแพงไว้

.

ไอ้ต่อหยิบจานข้าวมาตักกินปากก็บ่นอุบอิบแต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินไปซะ 5 5 5 พอกินไปได้พักนึงมันก็ทำหน้าเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

.

"พลาด..." จู่ๆก็เรียกขึ้นมา..

"อะไรเหรอ.." ละสายตาจากหนังสือไปมองหน้ามัน..

"เอาเก้าอี้มาแทนโต๊ะให้กรูเมิงเลยต้องนั่งพื้นเลย.." อู้ยยย... เมิงจะเวอร์ไปมั้ย

"แป๊ปเดียวเองเมิงกินเสร็จก็ไม่ได้ใช้แล้ว..." ไม่เข้าใจจริงๆว่ามันคิดอะไร..

"งั้นเมิงมานั่งในหัวใจกรูไปพลางๆก่อนนะ..." คือเมิงจะหาเรื่องโยงมานี่เองใช่มะ... - -"

"เข้าไปนั่งยังไงอ่ะไหนเมิงลองมานั่งในใจกรูให้ดูก่อนสิ.." ตอบมันกลับไป 5 5 5 +..  วันนี้เราจะไม่นั่งอึ้งฝ่ายเดียวแล้ว

"ในใจเมิงกรูนั่งไม่ได้อ่ะมันมีรู.." มันยังไปได้ต่อวุ้ย...- -"

"เมิงรู้ได้ไงว่ามีรู.."

"ก็กรูเติมรักเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่เต็มซักทีนี่..."

"...." สุดท้ายเรื่องก็จบลงแบบเดิมเหมือนทุกครั้ง...แพ้มันอีกแล้ว T-T

.

เนื่องจากเสียเวลาไปกับการเล่นมุขเป็นส่วนมากกว่าจะกินข้าวเสร็จก็ปาไปสิบโมงกว่าๆจากนั้นก็จับมันเช็ดตัวทำความสะอาดทายาแก้ฟกช้ำแล้วก็ให้กินยาที่ได้จากโรงพยาบาล(รู้สึกเหมือนมีลูกเลยอ่ะ...)ซํกพักหนึ่งอาจจะด้วยฤทธิ์ยาไอ้ต่อก็หลับไปตัวเราก็นั่งอ่านหนังสือเคลียร์งานอยู่ที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ข้างๆเตียงนั่นแหละ(แอบแว่บมาดูในนี้แป๊ปนึงด้วย..หุหุหุ)เผื่อมีอะไรหรือต้องการอะไรมันจะได้ไม่ต้องเรียกนาน

.

แสงแดดจากภายนอกสาดส่องเข้ามาทางช่องว่างของผ้าม่านกลายเป็นเส้นสายรายริ้วพาดผ่านไปบนพื้นห้องเป็นลายดูแปลกตาบรรยากาศในห้องตอนนั้นเงียบสนิทมีเพียงเสียงนกร้องดังแว่วมาจากต้นไม้ภายนอกเป็นระยะๆและเสียงเครื่องยนต์ของยวดยานพาหนะที่ผ่านมานานๆทีเหลือบมองไปดูนาฬิกาที่หัวนอนเวลาตอนนี้เกือบบ่ายโมงแล้วมัวแต่นั่งเคลียร์งานวุ่นวายจนลืมเวลาไปเลย

.

หันไปมองบนเตียงไอ้ต่อนอนหลับสนิทอยู่ได้ยินเสียงกรนลอดออกมาเบาๆเมื่อมองดูใบหน้ามันขณะนั้นมันช่างดูสงบไร้พิษภัยผิดกับยามตื่นราวกับคนละคน(ตอนตื่นมองหน้าแล้วรู้สึกว่าอยู่ร่วมห้องกับตัวอันตราย)รู้สึกเหมือนกับกำลังจ้องมองใครซักคนที่เราไม่คุ้นเคยพอกำลังมองเพลินๆจู่ๆมันก็พลิกตัวสะบัดเอาผ้าห่มหล่นไปกองข้างเตียงเลยต้องลุกไปหยิบเอามาห่มกลับคืนให้และนั่งลงดูหน้ามันต่อที่ขอบเตียง

.

นั่งดูอยู่นานพอควร(ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน..แค่อยากมองมั้ง..)เอามือลูบหัวไอ้ต่อมันเบาๆผ่านเรื่อยมายังใบหน้าที่ร่องรอยฟกช้ำจากเหตุการณ์เมื่อวานยังคงปรากฏให้เห็นอยู่อย่างชัดเจนซักครู่ต่อมาเหมือนมันจะละเมอบ่นอะไรพึมพำออกมาเบาๆจนฟังไม่ได้ศัพท์เลยเอาหูไปแนบฟังใกล้ๆและตอนนั้นแขนข้างนึงก็ยกมากดหัวเราไปหาหน้ามันแล้วหอมไปฟอดใหญ่...

.

"อึ้ยยยย...เมิงทำไรเนี่ย..." ตกใจอ่ะเหอๆ..เด้งตัวออกมาเลย

"เมิงแหละจะแอบทำไรกรูตอนหลับ..." อู้ยย...น่าทำตายล่ะเมิง..

"ก็เมิงละเมอ..กรูจะฟังว่าละเมอหาใครเท่านั้นเอง.."

"หึงสิท่า...กลัวกรูละเมอหาคนอื่นใช่มั้ยล่ะ.." สำคัญตัวเองผิดไปมั้ยเมิง..-..-"

"เปล่า..ถ้ารู้ว่าเป็นใครจะรีบเอาไปส่งให้เลย.." เหอๆ..ก็พูดไปเล่นๆไม่ได้คิดอะไร

"เมิงยกกรูให้คนอื่นได้ง่ายๆแบบนั้นเลยเหรอ.." ดูมันทำมาน้อยใจ

"กรูพูดเล่นเอง..เมิงจะน้อยใจทำไมเนี่ย.." ว่าแล้วก็กลับไปนั่งลงที่ข้างขอบเตียงเหมือนเดิม

"...." มันเงียบแล้วพลิกตัวหันหน้าหนีไปอีกทาง...

.

นิ่งไปพักหนึ่งไม่รู้จะง้อมันยังไง(เหอๆ..ไม่ค่อยจะได้โดนใครงอนซักเท่าไหร่)เลยเปิดผ้าห่มแล้วเข้าไปนอนข้างๆมันข้างในไอ้ต่อเขยิบตัวหนีห่างออกไปอีก..

.

"อืม..ถ้าเมิงไม่อยากให้กรูนอนด้วย...งั้นกรูไม่นอนก็ได้.." ว่าแล้วก็ผลุดลุกขึ้นนั่งเตรียมจะลงจากเตียง..(เหอๆ..หมั่นใส้นัก)

.

ไอ้ต่อรีบหันมาดึงตัวกลับลงไปนอนเหมือนเดิมแล้วกอดเอาไว้ซะแน่นจนแทบกระดิกตัวไม่ได้เลย

.

"ปล่อยกรูดิ๊...เมิงไม่อยากนอนกับกรูไม่ใช่เหรอ.." ทีกรูมั่งล่ะเมิง...

.

มันไม่ตอบอะไรแต่เอาจมูกมาดุนๆหัวเล่นเหมือนเคยอย่างที่มันชอบทำทุกครั้ง

.

นอนให้มันกอดอยู่อย่างนั้นซักพักใหญ่ๆก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆดังมาอีกครั้งไอ้ต่อคงนอนหลับไปอีกรอบแล้วเวลานั้นตัวเองก็รู้สึกว่าหนังตามันหนักๆจนจะปิดซะให้ได้เลยงีบหลับไปในอ้อมกอดมันทั้งอย่างนั้น

.

หลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบจนมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดสติยังไม่กลับมาเต็มที่ก็เหลียวมองไปรอบๆตัวท้องฟ้าภายนอกมืดแล้วไอ้ต่อก็ยังนอนหลับอยู่ข้างๆแขนสองข้างของมันยังกอดรัดอยู่รอบตัวเมื่อเงี่ยหูฟังดูก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังมาจากชั้นล่างแม่คงกลับมาแล้ว

.

พอตื่นเต็มที่ตั้งสติได้ก็เกิดรู้สึกหิวน้ำขึ้นมาอย่างแรงเลยหยิบเอาแขนไอ้ต่อที่พาดอยู่บนตัวออกมาแล้วลงจากเตียงเดินออกจากห้องไปข้างล่างแม่กำลังนั่งดูข่าวในโทรทัศน์อยู่ที่โซฟาพอเห็นเราเดินลงไปก็หันมามองอยู่แป๊ปนึงก็กลับไปสนใจภาพข่าวในโทรทัศน์ต่อไป

.

"แม่มานานยังครับ.." ถามไปมือก็เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมา

"นานแล้วล่ะลูก..กินข้าวเย็นกันรึยังล่ะเห็นนอนหลับกันอยู่.." แม่ถามกลับมา

"ยังเลยครับแม่..มีอะไรกินมั้ย.." ตอบกลับไปอย่างไม่ทันคิดอะไร

.

แต่เหมือนมีอะไรสะกิดในใจและเมื่อคิดทบทวนคำถามเมื่อซักครู่ของแม่ดูก็ถึงกับเกิดอาการสะท้านไปทั้งตัว

.

"แม่เห็นเหรอครับ..."

.

แม่จะรู้ได้ไงว่านอนหลับอยู่ด้วยกันถ้าไม่เปิดประตูห้องเข้าไปดูตอนอยู่กันสองคนกับไอ้ต่อตอนกลางวันก็ไม่ได้ล๊อกประตูห้องเพราะไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยไม่ได้คิดกังวลว่าใครจะมาเห็นและตอนที่นอนงีบหลับไปนั้นก็ลืมล๊อกประตูห้องและเมื่อนำเหตุการณ์ทั้งหมดที่ว่ามาแต่แรกมาประกอบกับเสียงปิดประตูห้องที่ทำให้เราตื่นนอนขึ้นมาเมื่อซักครู่ทุกอย่างก็ถึงบางอ้อ..

.

"แม่เห็นแล้วเหรอครับ.." วางแก้วน้ำแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตัวข้างๆ..

"...." แม่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรจนรู้สึกอึดอัด..

"แม่..." พูดอะไรไม่ออกแล้วได้แต่ยื่นมือไปจับมือแม่

"เลิกได้มั้ยลูก.." แม่ถามออกมาเพียงสั้นๆแต่น้ำเสียงกลับสั่นเครือราวกับจะร้องให้..

"แม่ครับ.." รู้สึกกระอักกระอ่วนไปหมดการจะพูดอะไรออกไปแต่ละคำตอนนี้มันดูยากลำบากเหลือเกิน

.

แม่หันมามองหน้า..ใบหน้าแม่ยังยิ้มใจดีเหมือนเดิมทุกครั้งที่เคยเห็นแต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่ช่วยทำให้สภาพภายในจิตใจที่ย่ำแย่ตอนนี้ดีขึ้นมาได้เลย.. มือของแม่วางลงบนมือของเราที่วางอยู่แล้วบีบกระชับเบาๆ

.

"แม่รู้ว่ามันยาก...แต่พลาดจะทำเพื่อแม่ได้มั้ย..คบกับต่อแบบเพื่อนอย่ามากไปกว่านั้น..."

.

นั่งนิ่งก้มหน้ารับฟังสิ่งที่แม่พูดออกมาอย่างไม่รู้จะโต้แย้งอะไร...

.

"แม่จะไม่สั่งให้เราสองคนเลิกติดต่อกันหรอกนะแค่ขอให้ลดระดับความสัมพันธ์ลงเท่านั้นเอง..."

"ผมรักเค้านะ.."  พูดไปตอนนั้นก็รู้สึกว่าตาตัวเองพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่รื้นขึ้นมาเต็มเบ้า

"แต่มันไม่ถูกต้อง.." แม่พูดออกมาสั้นๆ

"แม่เอาอะไรมาวัดล่ะครับว่าอันไหนคือถูกต้อง..อันไหนคือไม่ถูกต้อง" ถามแม่กลับไป

"แกยังเด็ก..ยังไม่รู้หรอกว่าอะไรถูกไม่ถูก.." เสียงของแม่สั่นหนักขึ้นจนดูเหมือนสะอื้น

"งั้นก็ให้ผมเรียนรู้เองไม่ได้เหรอ.."

"ถือว่าแม่ขอร้องเถอะ..ตลอดชีวิตแกแม่ไม่เคยบังคับขู่เข็ญอะไรแกเลย..แต่แม่ขอเรื่องนี้เรื่องเดียวเถอะนะ.."

.

พูดจบแม่ก็ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในครัวเรานั่งสายตาเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นอีกซักพักใหญ่จึงพาตัวเองกลับไปที่ห้องเมื่อเปิดประตูเข้าไปไอ้ต่อยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงในสมองตอนนั้นสับสนวุ่นวายไปหมดตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี

.

และในตอนนั้นเองภาพเหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อนก็หวนกลับเข้ามาในหัว

ภาพพ่อที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยฉุกเฉินมีสายระโยงระยางไปทั่วทั้งตัว..

เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่พยายามยื่นเขย่งมองลอดช่องกระจกของประตูเข้าไปดูข้างใน...

แม่ที่คุยกับหมอแล้วร้องให้ออกมาอย่างมากมาย...

เมื่อประตูห้องเปิดออก..เด็กคนนั้นวิ่งนำหน้าแม่เข้าไปยืนข้างๆเตียงที่พ่อของตนเองนอนอยู่พ่อหันหน้ามาให้และยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน

.

"ต่อไปนี้พลาดเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านแล้วนะลูก...ดูแลแม่เค้าให้ดีๆ..อย่าทำให้แม่เค้าเสียใจล่ะ" พ่อพูดพลางยื่นมือที่สั่นเทามาลูบหัว

.

เมื่อหันกลับไปหาแม่..แม่กำลังร้องให้อย่างหนักพ่อพยักหน้าเรียกแม่เข้าไปหาเด็กคนนั้นถอยห่างออกมาและยืนมองดูพ่อพูดคุยอะไรกับแม่..มันเบาจนแทบจะถูกเสียงสะอื้นกลบหมดและหลังจากนั้นไม่นานพ่อก็จากไป...

เด็กคนนั้นนั่งเหม่อลอยที่เก้าอี้เหล็กตัวเล็กในห้องคำพูดสุดท้ายของพ่อยังติดตรึงอยู่ในหัว

.
.

ในวันนี้เด็กคนนั้นโตขึ้นแล้วเค้านั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนของเค้าเองและกำลังเฝ้าครุ่นคิดถึงคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับพ่อของตัวเอง

ตลอดสิบปีที่ผ่านมาเราตั้งใจเรียนพยายามทำหน้าที่ทุกอย่างของตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้แม่ต้องเสียใจ..ไม่ให้แม่ต้องร้องให้เหมือนอย่างวันนั้นอีก...

แต่วันนี้แม่ร้องให้แล้ว...แม้ท่านจะพยายามหลบไม่ไห้เห็นแต่ก็กลบเกลื่อนเสียงสะอื้นที่ดังแว่วออกมาไม่ได้...

อาจจะถึงเวลาที่ต้องเลือกซักที...

ช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอมันขึ้นอยู่กับว่าเราจะตักตวงมันมาได้มากพอมั้ย...

.

ในห้องตอนนี้มืดสนิทมีเพียงแสงจากไฟข้างทางส่องลอดเข้ามาเท่านั้นเรามองดูไอ้ต่อที่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินขึ้นไปนอนข้างๆสอดแขนลอดตัวไปกอดมันไว้น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ได้จนต้องปล่อยให้มันไหลจนกว่าจะสาแก่ใจ

.

"เมิงเป็นอะไรไป.." ไอ้ต่อตื่นขึ้นมาแล้วพลิกตัวหันมาหา

"ไม่มีไรหรอกเมิง..." ว่าแล้วก็ปาดๆน้ำตายิ้มกลบเกลื่อนแต่ก็หลุดสะอื้นออกมาจนได้

"เมิงร้องให้ทำไมอ่ะ..เมิงบอกกรูมาใครทำไร.." แม่กรูทำอ่ะ..เหอๆ

"ไม่มีอะไรจริงๆ...กรูดีใจไง..ดีใจที่ได้เจอเมิง.."

.

ถึงแม้จะไม่ใช่สาเหตุหลักของน้ำตามากมายที่ไหลออกมาแต่มันก็เป็นความรู้สึกที่เป็นจริง..

ดีใจเหลือเกินที่ได้รู้จักกับมันบนโลกใบที่กว้างใหญ่นี้..

ดีใจเหลือเกินที่ได้รักมันและเป็นคนที่มันรัก...

ถึงแม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ...

มันก็สวยงามจนใจดวงนี้จะจดบันทึกทุกชั่วโมงวันเวลาเหล่านั้น..

เก็บมันให้อยู่ลึกๆในใจตลอดไป...

หากวันใดที่เหงา..หรือเศร้าใจเพียงนั่งคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมา...

คิดถึงรอยยิ้มของมันที่ไม่เคยจะจางหายไปไม่ว่าเวลาไหน...

คิดถึงท้องฟ้ายามค่ำคืนบนดาดฟ้าคอนโด..คิดถึงชายหาดที่แสนสงบ... คิดถึงวันแสนวุ่นวายที่จตุจักร... และคืนวันลอยกระทง

คิดถึงวันเวลาดีๆที่เราเคยมีด้วยกันในที่เหล่านั้น...

คิดถึงมุขเสี่ยวๆที่มันหามาให้ท้องใส้ปั่นป่วนได้แทบทุกวัน...

แล้วรอยยิ้มที่หายไปก็คงจะกลับมาได้อย่างแน่นอน

.
.


ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกันแสนไกล
เหตุและผลมากมายไม่เคยสำคัญ
เท่ากับความรู้สึกที่ใจของฉันนั้นเก็บให้เธอ

แต่ละครั้งที่เราผ่านมาพบกัน
อาจบังเอิญได้ยินข่าวคราวของเธอ
นั่นคือความรู้สึกที่ฉันคอยอยู่เสมอ

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

หยิบเอาภาพที่เรากอดคอด้วยกัน
ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความชื่นใจ
และก็ยังเสียดายกับการสูญเสียเธออยู่เรื่อยมา

ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอชอบฟัง
และทุกครั้งยังแอบมีน้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึกไม่มีไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

และจะคิดถึงเธอตลอดไป

.
.

อ้อมแขนของตัวเรากอดรัดมันแน่นขึ้นและในที่สุดภายในใจก็ตัดสินใจได้ว่าควรจะทำยังไงและเลือกทางไหน...

.

"ต่อ.."

"หืม..ว่าไง" มันพูดแล้วมองหน้า

"เราเลิกกันเถอะ.."

.

วินาทีที่พูดออกไปรู้สึกเหมือนหัวใจทั้งดวงโดนบีบขยี้จนแหลกเละไม่มีชิ้นดีทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไอ้ต่อนิ่งอึ้งไปสีหน้ามันตอนนั้นดูตกใจและงุนงงดูราวกับจะรอให้คำพูดที่ตามมาบอกว่าเป็นเรื่องล้อเล่นแต่ด้วยสีหน้าของเราตอนนั้นมันคงคิดหวังอะไรแบบนั้นไม่ได้...

.

"ทำไม...ทำไมล่ะ.." มันถามออกมาเสียงแผ่วเบา

"อย่าถาม..เมิงเคยบอกกรูนี่ว่าถ้ากรูต้องการอะไรเมิงทำให้ได้ทุกอย่าง.." ความจริงคือไม่รู้จะบอกกับมันยังไง

.

ไอ้ต่อผลุดลุกจากเตียงเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีจังหวะที่มันเดินนั้นเสียหลักจนจะล้มลงกับพื้นเรารีบวิ่งไปประคองเอาไว้

.

"เมิงนอนพักไปก่อนสิ..เป็นแบบนี้เมิงจะกลับได้ไง.."

"เมิงต้องการให้กรูไปจากเมิง..กรูก็ทำให้แล้วไง.." มันพูดแล้วสลัดจนหลุดจากแขนเราได้

"กรูไม่ได้..." พูดอะไรไม่ออก

"เมิงไม่ต้องอธิบายหรอก..กรูเข้าใจ...คำตอบทุกอย่างมันชัดเจนในคำพูดเมิงหมดแล้ว..."

.

ไอ้ต่อพูดแล้วเปิดประตูเดินลงไปข้างล่างเรายืนมองจากหน้าต่างลงไปพักหนึ่งก็เห็นมันปีนรั้วออกไปได้แล้ว...

.

คืนนั้นได้แต่นั่งจ้องมองโทรศัพท์หวังว่ามันจะโทรกลับมาหาซักครั้งครั้นจะโทรหามันเองก็กดเบอร์แล้วลบทิ้งวนไปเวียนมาอยู่ไม่กล้าจะโทรไปซักทีจนกระทั่งประมาณตีหนึ่งแม่ก็มาเคาะประตูห้อง

.

"ยังไม่นอนเหรอลูก.." แม่ถามและนั่งลงบนเตียง

"แม่ยังไม่นอนเหรอครับ..ดึกแล้วนะ.."

"คือว่า..แม่มาคิดๆดูแล้ว...ตอนนั้นแม่ยังงงยังตกใจอยู่กับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้น่ะ...แม่ขอโทษนะที่พูดกับพลาดไปแบบนั้น"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมรู้ว่าแม่หวังดีกับผม.."

"เรื่องต่อน่ะ..ถ้าลูกจะคบกับเค้าแม่ก็ไม่ว่าหรอกนะ..เท่าที่แม่เห็นและรับรู้เค้าก็เป็นคนดีอยู่...แต่พลาดสัญญากับแม่ได้มั้ย...ว่าต้องอย่าให้เสียการเรียนแล้วก็ต้องไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน.." ง่ะ! ! !

"แม่มาบอกอะไรป่านนี้อ่ะครับ..."  T^T

.

หลังจากสัญญากับแม่เรียบร้อยแล้วก็ตกลงวางแผนอะไรนิดหน่อยก็ลุกพรวดพราดหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือวิ่งออกไปปากซอยเรียกแท๊กซี่ทันที

.

"พี่..ไปหลังมหาลัยฯXXXครับ"

.

ระหว่างทางบนรถก็โทรหามันเป็นระยะๆแต่ไม่มีคนรับสาย...(แน่สิใครจะรับ)จนกระทั่งรถมาจอดที่หน้าหอของมันก็รีบวิ่งขึ้นไปพอไปถึงหน้าห้องก็พบว่าห้องยังปิดล๊อกกุญแจอยู่...

.

ยืนคิดอยู่หน้าห้องว่ามันจะไปไหนได้มั่งจนในที่สุดที่ๆหนึ่งก็ลอยปรากฏเข้ามาในหัวสิบกว่านาทีต่อมาตัวเราก้มายืนอยู่หน้าคอนโดของน้าไอ้ต่อแล้ว..

.

ต้องรอที่ล๊อบบี้อยู่พักหนึ่งพอมีคนเดินเข้าออกก็รีบเดินตามเค้าเข้าไป(ไม่มีคีย์การ์ด - -"...)กดลิฟต์ชั้นบนสุดแล้วเดินขึ้นบันใดไปยังดาดฟ้ากลั้นใจอยู่ครู่หนึ่งจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูออกและเมื่อบานประตูอ้าออกไปนั้นใครบางคนกำลังนั่งเหม่ออยู่บนดาดฟ้าห้องเครื่องลิฟต์เมื่อได้ยินเสียงประตูคนๆนั้นหันกลับมามองและปีนลงมา

.

"ไอ้ต่อ.." ร้องเรียกมัน

"เมิงมาที่นี่ทำไม.." ไอ้ต่อพูดแล้วตั้งท่าจะเดินออกจากดาดฟ้ากลับลงไปข้างล่าง

"มาหาเมิงไง..."

.

ปากพูดมือก็กดโทรศัพท์ไปด้วยจนเมื่อมีคนรับสายก็ยื่นให้..

.

"อ่ะ..แม่กรูเค้าอยากคุยกับเมิง..."

.

ไอ้ต่อรับโทรศัพท์ไปแบบงงๆแล้วก็เดินหลบแอบไปคุยหลังห้องเครื่องหายไปนานเลยก็เดินหน้าบึ้งกลับมายื่นโทรศัพท์คืนให้

.

"...ว่าไงบ้าง" รับโทรศัพท์กลับมาแล้วถามมัน

.

ไอ้ต่อไปตอบแต่คว้าตัวไปกอดอย่างแรง(เหอๆ..ซี่โครงลั่นเลย..)จนพักหนึ่งก็รู้สึกตัวมันสั่นเลยดึงหน้ามาดูมันรีบปาดน้ำตาใหญ่...

"ทำไมเมิงไม่บอกกรู..." มันพูดเสียงสั่นเลย..

"ก็กรู.." เหอๆ..ไม่รู้จะพูดไงเหมือนกัน..

"ช่างเหอะๆๆๆๆๆ....เมิงรู้ไว้ก็พอว่ากรูรักเมิงมากให้แม่เมิงสบายใจได้เลย..." มันพูดแล้วก็กอดเหวี่ยงตัวไปมา..

"อืม..กรูก็รักเมิงนะ.." 5 5 5+ พูดแล้วก็เขินๆนิดหน่อยไม่ค่อยได้พูดบ่อยนัก...

.

คืนนั้นก็นั่งอยู่บนดาดฟ้าจนถึงเช้าได้เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นถึงแม้มันจะมีเมฆหมอกมาบดบัดไปบ้าง...แต่กลับรู้สึกว่ามันสวยกว่าภาพเขียนสีของจิตรกรคนไหนๆที่เคยเห็นมาซะอีก

.

"วันเสาร์อาทิตย์ไประยองกันนะ.." เอาอีกละ..

"ไปอีกแล้วเหรอ..." เหอๆเพิ่งไปมา

"คราวนี้ฮันนีมูนเต็มรูปแบบ.." พูดแล้วทำหน้าหื่นกามใส่

"เหอะ..งั้นกรูไม่ไปละ.." ไปก็เจ็บตัวสิ..หุหุหุ

.

เล่นตัวไปก็เท่านั้นสุดท้ายก็ตกลงไปกับมันจนได้แดดเริ่มแรงเลยเดินลงจากดาดฟ้ามา

.

"พลาดแวะซื้อน้ำมันก่อนเข้าบ้านนะ.." จะทำอะไรอีกล่ะ..

"ซื้อไปทำไมอ่ะ.." ของที่บ้านก็มีน่ะ...

"จะได้เอาไปทอดสะพานรักของเราสองคนไง..."

"..." อ๊วกในลิฟต์จะโดนคนดูแลด่ามั้ยเนี่ย...

.
.

เดี๋ยวขอตัวเคีลยร์งานก่อนนะครับดึกๆว่างแล้วจะมาเล่าต่อให้

[Junrai_Hyper™]

ใจหายใจคว่ำหมด


อืมมม


ขอบคุณแม่น้องพลาดนะครับ


เอาใจช่วยน้องพลาดกะนายต่อ


หมูพูห์

[GoneOn]

ดีน๊าที่แม่เข้าใจ  ดีใจด้วยนะคุณพลาด 

[Felm]

  ตอนแรกเกือบร้องไห้แล้วนะครับ  เราเลิกกันเถอะ......
ถึงกับอิ้งอะ น้ำตามันจะไหลออกมา พออ่านไปเรื่อยๆ
มาถึงซื้อน้ำมันปุ๊บ........ฟิวส์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อกี้หายไปทันทีเลยอะ
ไอพี่ต่อ เสี่ยวได้ใจจริงๆ..........พี่พลาดอย่ายอมแพ้นะฮ้าบบบบ

ปล. ยินดีด้วยนะครับพี่พลาด ที่คุณแม่เข้าใจ คุณแม่ของพี่พลาดน่ารักจังเลย

[bondapher]

so happy that u and ur mom understand each other now. so sweet. me and my boyfriend just went to rayong. 

[teddiii]

    ลุ้นแทบตาย นึกว่าคุณแม่จะไม่ปลื้ม เหอๆ ใจหายใจคว่ำ
ในที่สุด คุณแม่ก็เข้าใจ   

ดีใจจังที่แม่พี่พลาดเข้าใจ 



ซึ้งงง ซึ้ง ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[มูมู่น้อย]

คุณแม่น่ารักจังอ่า   

คุณพลาด หลังจากนี้ต้องเตรียมมุขไว้สู้กับต่อแล้วนะ  คิดมุขสดไม่ทันการณ์  เตรียมมุขจดใส่กระดาษเลย  ซ้อมพูดก่อนนะ  เมื่อสบโอกาสใส่มุขเลย   สู้เค้า เดี๋ยวโดนหยอดอย่างเดียว  อิอิ  รออยู่ รออยู่ 

[longer_85]

5555555555


คิดได้ไง    ซื้อน้ำมันไปทอดสะพานรัก

[PHANTOM]

  อย่านะ ๆ ห้ามทะเลาะกันเหมือนคู่อื่นเขานะ นะนะ ขอร้องล่ะ
  อย่าให้เหมือนเรื่องของคนอื่นะ
  ทำใจมะได้อ่ะ ถ้า พลาดต้องเลิกกะต่อ จริงมะพวกเรา

[Tantalum]

 :haun5:อย่างนี้สิ แม่ปลื้ม จบ

[abcd]

  นึกว่าจะจบตอนซะแล้ว ดีนะที่แม่ปลื้ม