หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[twinmonkey0311]

โอ้ยยยยยย อ่านแล้วเขินนนนนนนน

[black sakura]

ไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองรึเปล่านะ
ว่าอิพี่ริวมันเนียนกับน้องอ่ะ

[Mouse2U]

การไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นเป็นยาอายุวัฒนะ

[=นีรนาคา=]

เพราะความใกล้ชิด เลยเกิดอาการหวั่นไหว คึคึ
 

[Pittabird]

ต่างคนต่างเริ่มใจให้กัน. ว้าว. จีบกัน. รักกันเร็วๆ. อยากฟิน

[BeeRY]

เดี๋ยวๆๆๆ อิพี่ริว มีแอบดมผมน้องว่านด้วยอ่ะ แต่ลุงแก่ๆเอ๊ย
ดูไม่ค่อยเป็น แต่คิดว่าเป็นกี่ฬาที่เท่ดีนะคะ แถมต้นขาต้องแข็งแรงมากแน่ๆ นักกีฬาฟันดาบเนี่ย 
น้องว่านสู้ๆนะ อย่าเพื่งหนีพี่ริวไปซะก่อน ตอนนี้ก็เริ่มจะกุ๊กกิ๊กกันแล้วด้วย

[BlackClover]

รู้สึกอิพี่ริว แอบเนียนตลอดดด

[Dee^daY]

หวั่นไหว ไหวหวั่น ..

[DeShiWa]

พี่ริวคิดไรกะน้องว่านป่าว

แปลกๆนะ จีบเลยคนอ่านเชียร์

อยากให้พี่เมฆมาเจอว่านจัง

[Kelvin Degree]

หวั่นไหว 555

[❣☾月亮☽❣]

แนบชิดจนติดใจเลยใช่ไหมเนี่ย

[monoo]

 

[cavalli]

 

แอร้ยยยยย

[stickyyrice]

อยากฟันดาบเลย 55

[Belove]

                                                          พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                                    บทที่ 5

                                                        อยู่ใกล้พี่ริวทำไมใจชอบสั่น


               พวกพี่ๆพาพวกเราน้องใหม่ไปกินข้าวกันที่ร้านลาบเจ้าประจำ ทันทีที่พวกเราเข้ามาในร้านเล็กๆข้างทาง

เจ้าของร้านก็ส่งเสียงทักทายเซ็งแซ่โดยเฉพาะกับพี่ริวและพี่พูห์ แทบจะไม่ต้องสั่งอาหารเมื่อเจ้าของร้านทำเมนูประจำที่

พวกพี่ๆกินกันมาเสิร์ฟด้วยเวลาไม่นานนัก

               ผมกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นหน้าตาของอาหาร สีสันจัดจ้านจนแสบรูตูดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มกิน ผมมันพวก

ใจเสาะครับกินเผ็ดได้ไม่มากเท่าไหร่แต่ผมก็ไม่อยากประท้วงใดๆเพราะไม่อยากจะทำตัวให้คนอื่นลำบากไปด้วย

               พี่ริวขี่รถชมวิวจนมาถึงทีหลัง เลยเป็นความจำเป็นที่ผมจะต้องนั่งติดกับเขาอยู่ตรงท้ายโต๊ะ เขาหันมามองหน้า

ผมเมื่อเห็นผมยังจดๆจ้องๆเลือกตักอาหารไม่ได้สักจาน


               “อร่อยทุกจานโว๊ย จะแดกอะไรมึงก็ตักๆเอาสิวะ นั่งมองเป็นรจนาเลือกคู่เลยนะมึง”


               ผมทำปากขมุบขมิบด่าคืนพลางตวัดสายตาใส่ มองไปที่ลาบเป็ดที่น่าจะเผ็ดน้อยที่สุดแล้วจึงได้ตักมันมาใส่

จานและควักข้าวเหนียวจากกระติ๊บน้อยเข้าปากพร้อมกับลาบเป็ด


               “แค่กๆ”


               เรียบร้อยสิครับ ความเผ็ดวิ่งเข้าไปในลำคจนสำลักหน้าแดงราวกับจะขาดใจ พี่ริวเหลือบตามองมาแวบหนึ่ง

ก่อนจะส่งแก้วน้ำเย็นมาให้ผม


               “เดี๋ยวก็ขาดใจตายห่ากลายเป็นผีร้านลาบหรอกมึง แดกน้ำตามไปเร็วๆ”


               เขาดุเบาๆ ผมได้แต่รับแก้วน้ำมาแล้วยกดื่มขับไล่ความเผ็ด ทุกคนดูจะไม่สนใจคนท้ายโต๊ะอย่างผมกับพี่ริว

เลยสักนิดเมื่อตอนนี้ความสนใจพุ่งไปที่พี่พูห์ ที่กลายเป็นศูนย์กลางของบทสนทนา


               “มีอะไรที่มึงแดกได้บ้างเนี่ย”


               น้ำเสียงเรียบเช่นเคย ไม่รู้ว่าไอ้พี่ริวมันถามจริงหรือประชด ผมหน้าบึ้งพลางตักต้มแซบขึ้นมา


               “กินได้เหมือนคนกินล่ะน่า ไม่ได้กินอะไรพิสดารหรอก”


               น้ำต้มแซบแตะลิ้น ความร้อนแรงของมันทำให้เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ผมนั่งหน้าแดงปากแดงจนไอ้พี่ริวจ้องหน้า

ผมเลยล่ะทีนี้

               ตัวสูงๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเจ้าของร้าน ผมเหลือบตามองเห็นพี่ริวพูดอะไรกับพี่เจ้าของอยู่พักหนึ่งและเมื่อ

เดินกลับมาก็มีจานใส่เนื้อย่างติดมือมาด้วย เขาวางจานลงตรงหน้าผม


                “แดกซะ”


               สั้นๆ แค่นั้น?


               พี่ริวเดินไปหาเมนูที่ผมกินได้มาให้ทั้งที่ผมยังไม่ได้ร้องขออะไรสักนิด แต่เขากลับรู้ว่าผมต้องการอะไร ผมเม้ม

ปากเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่กำลังตักลาบเป็ดที่ผมกินไม่ได้เข้าปากแบบสบายๆ ทั้งที่เขาไม่ได้มองมาทางผม

สักนิดแต่กระแสความอบอุ่นกลับล้อมอยู่รอบตัวและลอยมาหาผมจนเผลออมยิ้ม


               “ขอบคุณ”


               สั้นๆ เท่ากัน


               ก่อนที่ผมจะใช้ส้อมจิ้มเนื้อย่างเข้าปากตามด้วยปั้นข้าวเหนียวตามเข้าไป เนื้อย่างออกรสขมแต่ทำไมผมกลับ

รู้สึกว่ามาเจือรสหวานได้ก็ไม่รู้สินะ

               เราทั้งคู่นั่งกินกันอย่างเงียบๆท่ามกลางเสียงจอแจของวงสนทนา แปลกที่ผมกลับรู้สึกดีกับความเงียบนั้น ไอ

อุ่นร้อนจากร่างกายผู้ชายตัวโตแผ่ออกมาจนรู้สึกได้ และผมกำลังซึมซับมันช้าๆจนกระทั่งอาหารมื้อค่ำมื้อแรกที่ผมได้กิน

ร่วมกับชมรมจบลง

               ผมเดินตามไปซ้อนท้ายฟีโน่ พี่ริวแค่มองหน้าโดยไม่ต้องพูดผมก็รีบกระโจนขึ้นนั่ง เขาบิดรถไปตามถนนจน

กระทั่งถึงร้านเซเว่นหน้ามอฟีโน่ก็เลี้ยวขวับเข้าไปทันที


                “รออยู่นี่ก่อน”


               บอกใครวะ กูเหรอ


               ผมเลิกคิ้วมองเขาพร้อมประกายตาเควสชั่นมาร์ก คิ้วเข้มของพี่ริวเลยย่นลงนิดนึง


               “กูบอกมึงนั่นแหละ หรือจะให้กูบอกวิญญาณที่นั่งห้อยหัวอยู่บนบ่ามึงไอ้หน้าอ่อน”


               เหี้ยยยยยยย


               บอกกูคำเดียวก็พอไหม ไอ้คำพ่วงท้ายมึงกลืนลงท้องไปก็ได้ครับพี่ริว


               รออยู่ไม่นานพี่ริวก็เดินออกมา เขายื่นขวดนมพาสเจอร์ไรส์มาให้ผมขวดนึง ผมรับมันมาเมียงมองอย่างแปลก

ใจ


               “พี่ริวไม่เทคผมด้วยนมสตรอเบอร์รี่อีกเหรอ”


               ผมทักเมื่อเห็นว่ามันเป็นนมรสช็อกโกแลต


               “มึงคงไม่ชอบนมรสสตรอเบอร์รี่หรอก ใช่ไหม ไม่ชอบอะไรก็ไม่เห็นต้องฝืนทำเลย”


               อึ้ง!


               อ้าปากค้างเมื่อเจอคำคมระดับปรัชญานิกายเซน ผมมองเขาอย่างนึกทึ่ง ทั้งที่เขากำลังดูดนมรสสตรอเบอร์รี่

เข้าปากพร้อมกับใบหน้าแสนฟินของเขา ผมเจาะรูแล้วดูดนมช็อกโกแสตเข้าไปช้าๆพร้อมความสงสัยว่าทำไมพี่ริวถึงได้รู้

ว่าผมชอบกินนมรสนี้

               ขายาวๆก้าวไปนั่งบนฟีโน่ผมรีบกระโดดขึ้นซ้อนทันที พี่ริวขี่มอไซค์กลับเข้ามอท่ามกลางความมืด แต่เขากลับ

พาผมเลี้ยวไปทางอ่างแก้วแทนที่จะกลับหอ


               เขาจอดรถและก้าวไปยังทางเดินริมอ่างเก็บน้ำที่อยู่เชิงดอยสุเทพ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินตามแผ่น

หลังกว้างของเขาไปเรื่อยๆจนกระทั่งพี่ริวอยู่เดินและทรุดตัวลงนั่งกับพื้นดิน


               “นั่งดิ”


               พี่ริวตบพื้นข้างๆให้ผมนั่งลงตาม พี่ริวเหยียดขาออกไปและใช้มือยันพื้นเอนกายไปด้านหลัง กรอบหน้าคมของ

เขาเงยขึ้นมองพระจันทร์รูปรักบี้ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสีดำเหนือเงาทมึนของยอดดอย


               “มานั่งมองอะไรเนี่ยพี่ริว ยุงกัด”


               “มึงช่วยทำอารมณ์สุนทรีตามบรรยากาศหน่อยได้ไหมไอ้ว่าน”


               เบ้ปากกรอกตามองบนเมื่อเจออารมณ์สุนทรีของเขา ผมนั่งตบยุงเปาะแปะอยู่ข้างพ่อศิลปินใหญ่


               “พี่ริว ทำไมชื่อริว เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหรอ”


               ผมถามทำลายความเงียบ แม่ง กูอยากกลับไปอาบน้ำแย่แล้วครับพี่ริว


               “เปล่า กูเป็นไทยแท้มีเชื้อลาวนิดหน่อย”


               “อ๊าว แล้วทำไมพ่อแม่พี่ต้องตั้งชื่อพี่เป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยล่ะ”


               ผมยังซักเป็นลูกอีช่างซัก พี่ริวเอียงหน้ามามองผมแวบหนึ่ง


               “จริงๆแล้วกูไม่ได้ชื่อริวเฉยๆ”


               ริว จิตสัมผัส!


               ก็ถ้าไม่ใช่ริวเฉยๆแล้วมึงจะเป็นริวเหี้ยไรวะ


               “พ่อตั้งชื่อกูว่าชิริว”


               หือ


               คราวนี้ผมหันไปมองความแปลกประหลาดในตัวผู้ชายคนนี้เต็มๆ


               “บ้านพี่ประหลาดเนอะ ตั้งชื่อจริงลูกซะโคตรไทยเลย แต่ดันตั้งชื่อเล่นไม่ได้เข้ากับชื่อจริงสักนิด”


               ก็ชื่อจริงพี่ริว ลายสือ มันโครตไทยเลยปะ


               “แม่กูเป็นครูภาษาไทย เขาเลยตั้งชื่อกูว่าลายสือ กูมีพี่ชายชื่อลายไทย”


               “แม่พี่ได้ตั้งชื่อจริงให้ลูก แสดงว่าพ่อพี่ต้องได้ตั้งชื่อเล่น พ่อพี่เป็นอะไรอะ”


               ผมเห็นพี่ริวกลั้นขำ


               “แม่กูเป็นครู พ่อกูเป็นโอตาคุ พ่อกูเขาบ้าเซนต์เซย่าเลยตั้งชื่อพี่ชายกูว่าเซย่า ตั้งชื่อกูว่าชิริว”


               ดีนะที่พ่อพี่บ้าเซนต์เซย่า เพราะถ้าพ่อพี่บ้าโปเกม่อนรับรองว่าพี่จะได้ชื่อว่าปิ๊กาจูแน่ๆ


               บรรยากาศเงียบลงอีกครั้ง ผมเงยหน้ามองพระจันทร์รูปร่างตลก ความจริงมันก็สวยดีนะ


               “วันนั้น”


               “วันไหนของมึง”


               “ก็วันรับน้องขึ้นดอยน่ะ พี่รู้ใช่ปะว่าผมปวดท้อง แล้วทำไมพี่ไม่มาดูผมทำไมต้องบอกให้พี่ออดี้ไปบอกไอ้

มะตูมมาดูผมพี่ไม่เป็นห่วงผมบ้างเลยเหรอ”


               ถามจบก็เกือบจะกัดลิ้นตัวเอง นี่ผมคิดอะไรอยู่ถึงได้กล้าถามเขาแบบนั้น พี่ริวหัวขวับกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง

จนผมแอบสะดุ้งอยู่ในใจ


               “กูเป็นประธานเชียร์ กูต้องควบคุมคนไม่ต่ำกว่าพันคน มึงคิดว่ากูจะมีเวลาแสดงความห่วงใยมึงไหม ถ้ากูแสดง

ความห่วงใยมึงที่เป็นสายรหัสเป็นพิเศษ แล้วคนที่เหลือล่ะกูจะทำยังไง”


               ยาวไปแล้ว ผมชักหัวหดเมื่อเจอหน้าโหด ตอนนี้ได้แต่ทำตาปริบๆแค่นั้น


               “การที่กูไม่ได้แสดงออกมันก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่รู้สึกอะไรนะ ไอ้...ว่าน”


               ประโยคล่าสุดกับการลากปลายเสียงให้อ่อนลง มันทำให้ความตกใจของผมมันจางลง ประกอบกับดวงตาที่ก้ม

มาประสานสายตามันทำให้ใบหน้าของผมร้อนเห่อขึ้นมา

               พี่ริวลุกขึ้นยืนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนผมลุกตามแทบไม่ทัน


               “กลับกันได้แล้ว”


               ก้าวดุ่มๆไปยังฟีโน่แล้วบิดคันเร่งจนผมแทบร่วง พี่ริวมาส่งผมที่หน้าหอพัก เขาหันมามองพร้อมกดยิ้มลึกอยู่

ตรงมุมปาก


               “เจอกันพรุ่งนี้ที่ชมรมนะ ไอ้หน้าอ่อน”


               รอยยิ้มทิ้งท้ายของพี่ริวทำให้ผมใจสั่นอย่างไม่มีสาเหตุ ผมได้แต่มองตามไฟท้ายฟีโน่ของเขาจนกระทั่งมัน

ลับตา
               






               น่าแปลกที่กลายเป็นว่าผมอยากจะไปชมรมขึ้นมาซะงั้น

               เมื่อมาถึงผมก็ชักชวนปิ๊กกับเบลล่าวอร์มร่างกายโดยที่ไม่ต้องรอรุ่นพี่สั่ง สักพักพี่ริวก็เดินมาหาและส่งถุงมือมา

ให้พวกเราคนละอัน


                “เล่นดาบสากลต้องใส่ถุงมือด้วย เราต้องใส่มันให้ชิน ให้มันเป็นส่วนหนึ่งของเราเหมือนนิ้วเหมือนเนื้อหนัง


               ยื่นถุงมือมาให้ผมที่แบมือรับ แต่แทนที่จะวางไว้บนฝ่ามือพี่ริวกลับดึงข้อมือของผมไปกุมไว้ เขาสวมถุงมือเข้า

ที่มือของผมพลางมองด้วยดวงตาคมๆของเขา


               เหี้ยว่าน ใจมึงเต้นเป็นจังหวะสามช่าเลยทีนี้
               



TBC


 

[attachment deleted by admin]

[Asakurayo]

คุณพี่ริวกะน้องว่านเค้าก็ไม่ได้มุ้งมิ้งอะไรกันมาก ทำไมอ่านแล้วยิ้ม ทำไมอ่านแล้วเขิน 

[twinmonkey0311]

ใจพี่ก็เต้น ปากพี่ก็ยิ้ม ตัวพี่ก็บิด เขิลแทนน้องว่านเว้ยยยยย แหมๆๆ พี่ริวดูแลน้องว่านดีจัง

[❣☾月亮☽❣]

น้องว่านสัมผัสได้. ว่าใจสั่นกับผู้ชายไปแล้ว เขิน
อบอุ่นน่ารักแถมฮา ครบรสเลยค่ะ
 

[Pittabird]

พี่ริวขี้อ่อย. ชอบน้องก็รีบบอกเลยเดี๋ยวมีใครมาคว้าไปซะก่อน

[Mouse2U]

หัวใจทำงานหนักตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มฝึกเลยนะคะน้องว่าน  

[BeeRY]

แหมๆๆๆๆๆๆๆ มีการมานั่งกินลมชมวิวที่อ่างแก้วกันสองคนด้วย
พี่ริวคนหล่อรู้สึกอะไรกับน้องว่านคะ บอกให้หมดเซ่! แอร๊ยย
ว่านใจเต้นก็ไม่แปลกนะ ขนาดเค้ายังใจเต้นเลย

[♠DekDoy♠]

เดี๋ยวนะ แนบชิด หม่ำข้าว นั่งชมดาว ใส่ถุงมือให้ คืออะไรพี่ริวววววว
น้องว่านใจเต้นเลย

[boboman]

เราก็โดนเสน่ห์พี่ริวดาเมจเหมือนว่านเลย *O*
น้องว่านหวั่นไหวหนักเลยนะเนี่ยย กิ๊วๆๆ

[Gapompom]

เดี๋ยวๆ อ่อยรึป่าวเนี่ยพี่ริว แค่นี้ว่านก็เริ่มชอบแล้วนะ

[cavalli]

 

[=นีรนาคา=]

แอบกรี๊ดเบาๆ กับประโยคนี้ของพี่ริว
  “การที่กูไม่ได้แสดงออกมันก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่รู้สึกอะไรนะ ไอ้...ว่าน”
 

[Snt_z]

พี่ริว ทำน้องว่านใจเต้นเป็นสามช่าเลยนะ รับผิดชอบด้วยเลยยย อิอิ 

[นอนกินแรง]

อุ๊ต๊ะ พี่ริวคิดอะไรกับน้องเปล่า ให้น้องใส่ถุงมือเองก็ได้ม้างงง

[mukmaoY]

คนหล่อทำดีก็หวั่นไหวเป็นธรรมดา

[DeShiWa]

เมื่อไร่พี่ริวจะจับน้องว่านกินซะที

ให้สมกับชื่อเรื่องหน่อย

คนอ่านอยากฟิน