3
ผมนั่งกุมหัวหนักหลังจากที่พ่อภาคกับมี้กลับไปแล้ว ห้องญ่าตอนนี้เหลือเพียงของใช้เล็กน้อยที่รอให้เจ้าตัวมาเก็บ ห้องที่เคยมีพรมสีกรมท่า ผ้าม่านสีน้ำเงินเข้ม ของใช้สีหม่นและเปียโนที่มีสีขาวเด่นอยู่ตรงหน้าต่างนั้น ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว จะเหลือก็แต่เตียงนอนที่เราเคยนอนกอดกัน ห้องนั่งเล่นที่เราเคยใช้เวลาอยู่ร่วมกันเท่านั้นที่ผมยังสามารถจะใช้พวกมันระลึกถึงภาพของพี่ญ่าได้
ผมล้มตัวลงนอนแผ่หลากลางเตียงกว้าง หลับตาซึมซับความอบอุ่น สูดดมกลิ่นหอมที่ยังตราตรึงอยู่ในห้องของเขา ผมยังรักพี่ญ่าอยู่ รักมาก และไม่อยากจะเสียเขาไป ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่จะมานั่งร้องไห้กับอะไรง่ายๆ แต่ตอนนี้อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลลงมาเอง ไหลออกมาโดยที่ผมเองก็หยุดมันไม่ได้ด้วยซ้ำ
นอนแบบนั้นอยู่นานมากจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงในห้องมืดสนิททำให้ผมควานหาโทรศัพท์ที่ปิดเสียงเอาไว้มาดู พอเปิดมันขึ้นมาก็เหมือนเดิม มีสายไม่ได้รับจากพวกเพื่อนๆผม แล้วก็แชทไลน์ในกลุ่มที่วันนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะตอบกลับ ผมใช้แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์พาตัวเองกลับห้อง เปิดไฟให้จ้าเข้าไว้ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง
Rrrrrrrrrr
สายโทรเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมที่ยังไม่รู้ว่าจะทานอะไรดีเดินมากดรับอย่างช่วยไม่ได้ ก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้เลย แค่ตอนนี้ผมเบื่อชีวิตจนอยากจะตายเท่านั้นเอง
( ไอ้เพื่อนเลว กูกับไอ้เต๋อนึกว่ามึงฆ่าตัวตายไปซะแล้ว แดกไรยัง พวกกูว่าจะชวนมึงออกมา แต่ถ้ามึงไม่อยากออก กูเข้าไปหาก็ได้ ) ไอ้โอ้รัวใส่ผมไม่ยั้ง
"อยู่ไหน" ผมถามพวกมัน
( ห้องไอ้เต๋อ มึงจะมา? ) มันถาม
"กูอยากแข่งรถ" ผมบอกพวกมัน
( หาาาา อะไรนะ ) ไอ้โอ้ทำเหมือนผมพูดเล่น
"กูบอกว่ากูอยากแข่งรถ คืนนี้ หลังผับที่มึงเคยบอก" ผมจำได้ที่พวกมันเคยบอก หลังผับมีสนามแข่งรถถูกกฏหมายอยู่ วันนี้ผมอยากเหยียบ อยากทำอะไรก็ได้ที่มันได้ผ่อนคลาย
( เออๆ งั้นเอาไง เจอกันที่ร้านไหม ) มันถามต่อ
"เจอกันที่ร้าน กูจะรีบไป" ผมบอก วางสายจากพวกมันก็รีบเปลี่ยนชุดนักศึกษาออก เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีดำบางๆลู่ลำตัวกับเดฟยีนส์ที่ผมชอบ เตรียมบุหรี่ กระเป๋าสตางค์แล้วก็โทรศัพท์ที่แบตเหลือไม่ถึงครึ่งก่อนจะคว้ากุญแจรถสปอร์ตแล้วลงมาจากคอนโด
มาถึงร้านไอ้โอ้กับไอ้เต๋อก็มาถึงพอดี มันขับเอารถเข้าไปทางด้านหลัง นำผมไป มาถึงนอกสนามจะมีป้อมยามเป็นเหมือนคนคุมอยู่สองสามคน มันถามว่าพวกผมมาทำอะไร พอบอกมาแข่งก็เดินดูรอบรถ ตรวจอาวุธแล้วก็ให้เข้าได้ ที่นี่ดูเข้มงวด ดูท่าเจ้าของจะเข้มทีเดียว
"คนเยอะว่ะ เขาว่าจะแข่งต้องมีรถมาเอง ถ้าจะใช้รถจากสนามต้องวางเงินสองหมื่น" ไอ้เต๋อพูด ดูดบุหรี่แล้วมองเข้าไปในสนาม นี่ขนาดยังไม่สองทุ่ม คนยังเยอะขนาดนี้เลย
"งั้นกูวางสองหมื่น" ผมบอก ไม่เสี่ยงเอารถที่พ่อซื้อให้ไปลงอยู่แล้ว ผมอยากเหยียบให้มิด เอาให้ไม่รถพังก็ผมตายไปเลย
"เข้าไปดูเหอะว่ะ เผื่อมึงจะเปลี่ยนใจ" ไอ้โอ้ตบบ่าผม พวกเราเข้ามาด้านบนแล้ว ที่นี่ทำเหมือนอัฒจันทร์เชียร์บอล มีห้อง vip มีพวกเหล้าเบียร์ขาย ข้างล่างเป็นที่แข่งรถแล้วก็โรงเก็บรถ ทำเป็นธุรกิจเลยทีเดียว
"พี่หวัดดีครับ เพื่อนผมมันอยากแข่งรถ" ไอ้เต๋อเดินนำมายังด้านหน้า เป็นเหมือนโต๊ะลงทะเบียนอะไรทำนองนั้น
"อายุเท่าไหร่วะ ริอยากแข่ง" พี่ผู้ชายตัวอ้วนๆมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"อายุเท่าไหร่อย่าสนเลย ผมมีตังค์ละกัน" ผมวางเงินสองหมื่นที่แวะกดก่อนมาตรงหน้าพี่เขา พี่อ้วนแสยะยิ้มแล้วยื่นกุญแจรถมาให้ผม ก่อนจะให้สตาฟพาพวกผมเดินมาดูรถ
"ที่นี่แข่งเอาเงิน เอาตีน เอาผู้หญิง เอารถ เอาอะไรก็ได้ที่อยากได้ น้องอยากได้อะไรล่ะ" พี่สตาฟพาพวกเรามาด้านล่าง มองจากตรงนี้คนบนอัฒจันทร์เยอะใช้ได้ ส่วนมากมีแต่ขาเฮ้ว อายุเท่าพวกผมมีบ้างแต่ไม่เยอะ ส่วนใหญ่ยี่สิบขึ้น
"ผมมาเอาความสะใจ ใครคู่แข่งผม" ผมถาม ไม่รู้ที่นี่เขาคัดคนแข่งกันอย่างไร หรือถ้าคัดตามเวลา อย่างนั้นก็ได้
"มาเอาความสะใจขับแม่งคนเดียวเลยไหมล่ะ" พี่มันหัวเราะผมก่อนจะลองเครื่องให้ รถที่ผมจะต้องขับเป็นรถแข่งธรรมดาที่สามารถหาได้ตามสนามแข่งทั่วไป ดีอย่างที่มันเซฟและปลอดภัยเกินราคา แต่ผมว่าคันนี้น่าจะไม่ต่ำกว่าสองปี
"ได้ป่ะล่ะ ถ้าได้ผมขอขับคนเดียว" ผมไม่ได้พูดเล่นๆ แต่ผมแค่อยากมาระบาย ไม่ได้ต้องการจะแข่งกับใครจริงๆจังๆอยู่แล้ว
"เห้ย ไม่ได้หรอก กูพูดเล่น แบบนั้นเขาจะเรียกสนามแข่งหรอวะ" พี่มันด่าผมก่อนจะส่งหมวกให้ผมใส่
"มึงจะเอาจริงๆใช่ป่ะยี่" ไอ้โอ้ทำหน้าหมาหงอย คงกลัวผมทำอะไรบ้าๆ
"เออสิวะ กูวางเงินไปแล้วสองหมื่น" ผมบอกก่อนจะสวมหมวก ใส่ถุงมือแล้วก็เตรียมขึ้นรถ
"อย่าทำอะไรแผลงๆนะเว้ย กูไม่อยากให้เพื่อนตายคาสนาม" ไอ้เต๋อตบบ่าผม ผมเลยกอดคอมันแล้วเขกหัวมันซะเลย โทษฐานบอกว่าผมจะตาย
"ขึ้นรถเลยน้อง คู่แข่งเขารออยู่แล้ว" พี่เขาพูด ผมเลยขึ้นรถเตรียมตัว ผมขับออกมาจอดให้ตรงกับเส้นที่เขามีไว้ รถคู่แข่งผมมารออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เป็นรถ Mclaren F1 คันละหลายสิบล้าน ผมว่าแม่งต้องเทพแน่ๆ แต่ผมไม่สนใจหรอก ถึงจะแพ้ ขอแค่เหยียบจนมิดได้ ผมก็พอใจแล้ว
"กติกาคือวนสองรอบ ใครถึงเส้นชัยก่อนชนะ" กรรมการตะโกนแข่งกับเสียงคันเร่ง ผมเหยียบคันเร่งรอจนควันโขมง ไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาก่อน เอาตรงๆตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาทำอะไรแบบนี้ มันตื่นเต้นแล้วก็เร้าใจไปในคราวเดียวกัน
3
2
Ready
Go!รถของพวกเราพุ่งตัวออกอย่างแรงเมื่อไฟเขียวขึ้นคำว่า Go ผมช้ากว่าฝั่งนั้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถือว่าช้ามาก เข้าเกียร์แล้วเหยียบจนสุดแรงจนหน้าปัดบอกว่า 120 ผมยังตามไม่ทันอีกฝั่งเลย ขับมาเกินครึ่งสนามผมก็เข้าโค้งแล้วเหยียบจนแซงอีกคันมาได้ ผมยิ้มย่องตีโค้งอีกรอบแต่คราวนี้ผมโดนแซง ผมพยายามเร่งจนสุด เหยียบจนมิด 180 ตอนแรกผมไม่ได้อยากจะชนะ แต่ตอนนี้ผมเหมือนคนกำลังคลั่ง อยากจะถึงเส้นชัยก่อนอีกคันให้สะใจ
ผมเร่งเครื่องตามเขามาติดๆ เราผ่านรอบแรกกันมาด้วยการที่เขาเป็นผู้ชนะ แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมเหยียบมิดจริงๆคราวนี้ เหยียบมิด 220 จนเกไมล์สั่นเป็นจ้าวเข้า ผมตีแซงเขาขึ้นมาแล้ว ผมแซงเขาขึ้นมาแล้ว ถ้าเกิดว่าผมไม่เผลอคิดถึงหน้ากอญ่าขึ้นมาเสียก่อน
เหมือนว่ามันกำลังจะไปได้สวย แต่การนึกถึงหน้าพี่ชายผมมันทำให้ผมเสียศูนย์ รถที่กำลังเคลื่อนไปข้างหน้าถูกผมหักพวงมาลัยแล้วมันก็เหมือนกับว่าผมกำลังหมุนคว้างอยู่กลางสนาม หัวผมกระแทกกับรถที่หมุนเป็นวงกลมไปมา ผมไม่มีแรงแม้แต่กระทั่งเหยียบเบรค ผมปล่อยมือจากพวงมาลัย ปล่อยให้ทุกอย่างมันหยุดเอง ผมหลับตาปล่อยจิตใจให้สงบ ดีแค่ไหนที่ผมไม่ได้ชนเข้ากับอะไรสักอย่างจนตายไป ผมแค่กำลังเล่นเครื่องเล่นมหาสนุกที่ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขกับมันอยู่
ผมหลับตาปล่อยให้ร่างกายสะบัดไปมาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง รถค่อยๆหมุนช้าลง ช้าลง จนตอนนี้มันหยุดอยู่กับที่ ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก จะมีก็แต่กลิ่นเขม่าควันของยางที่ครูดกับถนน
"เห้ย! ทำไมทำงี้วะ ไม่อยากแข่งก็บอกกันตรงๆดิ ทำแบบนี้ตายขึ้นมาในสนามใครจะรับผิดชอบ!" รู้สึกตัวอีกทีผมก็โดนใครก็ไม่รู้กระชากคอเสื้อ คว้าตัวผมลงมาจากรถ แล้วโยนผมลงไปกองกับพื้นเหมือนขยะ หึ น่าหัวเราะให้ฟันร่วง ผมแม่งนอกจากจะอ่อน ยังไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง ก็ว่าสิ พี่ญ่าถึงไม่ต้องการผม ถึงได้ทิ้งผมไป
"แม่งงง! เหยียบสุดแบบนี้เขาทำกันที่ไหนวะ อยากตายหรือไงห๊ะ!" เสียงแหลมยังดังอยู่ไม่ห่างนัก ผมนอนแผ่กลางถนนแล้วหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า
"ไอ้ยี่ แม่งเอ้ย เป็นเรื่องจนได้" เสียงไอ้เต๋อ สงสัยเป็นพวกมันที่เข้ามาพยุงผม
"มึงเจ็บตรงไหนป่ะวะ ไหวเปล่า" ไอ้โอ้ถาม ผมไม่ได้ตอบ ยังคงนอนหมดแรงอยู่แบบนั้น
"ลุกขึ้นมา! ไปกับกู! พี่ๆช่วยดูรถด้วย ถ้าพังก็ให้มันนี่แหละซ่อม" เสียงแหวดังขึ้นพร้อมกับแรงฉุดคอเสื้อให้ผมยืนขึ้นแล้วก็กระชากผมออกเดิน
"ครับ คุณลม" คุณลมอย่างนั้นหรอ ดูจะมีอิทธิพลเหลือเกินนะ หึ ผมเดินตามคนตรงหน้ามาอย่างไร้เรี่ยวแรง ตอนนี้ผมยังไม่ได้ถอดหมวกออกจากหัวด้วยซ้ำ มองเห็นทางก็บุญเท่าไหร่แล้ว
"อยากตายทำไมไม่ไปผูกคอตายหรือว่ากระโดดตึกวะ มาทำแบบนี้ในสนามคนอื่นได้ไง!" เสียงเล็กตวาดผม มันโยนผมไปกองบนโซฟา แล้วก็ยืนกอดอกพิงโต๊ะคุยกับผม
ผมร้องหึก่อนจะถอดหมวกออก สะบัดคอที่เคล็ดอยู่เล็กน้อยก่อนจะมองคนตรงหน้า นี่ผู้ชายจริงๆหรอวะ ถ้าญ่าหน้าหวานในแบบผู้ชาย คนตรงหน้าผมนี่เกือบจะสวยแบบผู้หญิงด้วยซ้ำ เหอะ แต่ดุแบบนี้ ไม่ไหวหรอก กอญ่าน่ารักกว่าเยอะ
"นาย! นายนี่เองอ่ะ" คนสวยทำหน้าเหมือนเคยเห็นผมมาก่อนแล้วผมก็ไปทำอะไรให้เขามาอย่างนั้นแหละ ไม่นะ ผมว่าผมไม่เคยเจอเขามาก่อนเลย
"คราวที่แล้วก็เมาเหมือนหมาทำลายข้าวของ คราวนี้ยังจะมาอยากตายในสนามคนอื่นอีก เป็นบ้าหรอวะ" เขาจ้องหน้าผมแล้วด่าออกมา ผมได้แต่หัวเราะให้กับตัวเอง อยากตายยังเป็นภาระคนอื่นอีก จะกากไปไหนวะยี่
"ทำไม? ไอ้คนชื่อญ่าอะไรนั่นเขาไม่เอาแล้วหรือไงเลยต้องมาฆ่าตัวตายที่นี่อีกรอบ" เขาถามผม เดี๋ยวนะ เขารู้จักญ่าด้วย?
"รู้จักญ่าได้ไง" ผมถาม จากที่ไม่คิดจะสนใจ แต่ตอนนี้เริ่มอยากรู้ว่าคนตรงหน้ารู้ได้ไงว่าญ่าทิ้งผม
"เหอะ เมาสินะเลยจำอะไรไม่ได้ คิดว่าคนที่ทำแผลที่มือให้นายเป็นใครกันล่ะ" เขากอดอกปรายตามองผม สรุปแล้วคนที่เป็นเจ้าของผับกับคนที่เป็นเจ้าของที่นี่คือคนเดียวกัน และคนๆนั้นก็คือคนตรงหน้าผมใช่ไหม
"คุณเป็นเจ้าของผับ" ผมเริ่มจะประติดประต่อเรื่องราวถูกแล้ว
"แล้วก็เป็นเจ้าของที่นี่ด้วย รู้แล้วสินะว่าทำไมถึงได้เหวี่ยงขนาดนี้" เขาถาม ผมก็พยักหน้าไป
"อยากตายมากหรือไง?" เขาถามต่อ เดินไปค้นอะไรแถวโต๊ะทำงาน
"อืม ตายซะได้คงดี" ผมบอกก่อนจะล้มลงพิงโซฟาเอาไว้ บ้าสิ้นดี ผมไม่คิดว่าผมจะบ้าได้ขนาดนี้เลยจริงๆให้ตายสิ
"ที่จริงก็น่าจะตายๆไปซะ นายทำฉันเดือดร้อนมาสองครั้งแล้ว" เขาเดินกลับมาพร้อมกล่องยา เดินมานั่งข้างๆผมแล้วก็เปิดเอาสำลีกับแอลกอฮอล์ออกมา
"ทำอะไร" ผมถาม คนข้างๆแค่กรอกตามองผมแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมเหมือนคาราเมลปะทะเข้ากับจมูก ผมเผลอนึกถึงพี่ญ่าวันที่เขาทำแผลให้ผม รายนั้นเขามีกลิ่นเด็ก กลิ่นอ่อนๆของวานิลลา เหมือนอะไรซอฟๆที่อยู่ใกล้แล้วรู้สึกดี บ้าจริง ผมจะหยุดคิดถึงเขาไม่ได้สักนาทีใช่ไหม
"นี่ไม่รู้สึกบ้างหรอ หัวนายเลือดออกนะ" เขาส่ายหัวแล้วใช้สำลีเช็ดแผลที่หัวผม คงเหมือนที่เขาพูดแหละมั้ง ผมไม่รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้นจริงๆ
"ผมคงด้านชาไปแล้ว" ผมบอกก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้เขาทำแผลไปเรื่อยๆ คิดย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่เด็กจนโต เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น
"อ่ะ เสร็จละ อายุเท่าไหร่เนี่ย" เขาถาม ผมลืมตาขึ้นก่อนจะลูบหน้าตัวเองซ้ำๆ
"18" ผมตอบ
"เด็กขนาดนี้ยังกล้ามาแข่งรถอีกนะ" เขาว่าผม เดินเอากล่องยาไปเก็บ ผมแตะที่ศรีษะ ตอนนี้มีผ้าก๊อซแปะอยู่ ไม่เห็นรู้สึกเลยว่าเจ็บ
"หึ" ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป ถ้าจะบอกว่าก็แค่อยากมาก็คงโดนด่าอีก สู้เงียบไปเลยจะดีกว่า
"ผมไปได้หรือยัง" ผมถาม ไหนๆก็ไม่ตายละ กลับห้องน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
"นายเพิ่งจะขับรถแพ้ฉัน คิดจะเบี้ยวหรือไง" เขานั่งไขว่ห้างบนโต๊ะทำงาน ขาเรียวๆนั่นพาดกันอย่างถือตัว
"คุณคือคนขับ McLaren F1 นั่นหรอ" ผมถาม ให้ตายเถอะ นึกว่าคนขับเก่งขนาดนั้นจะแมนกว่านี้เสียอีก
"อืม ทำไม คนอย่างฉันจะขับรถแมนๆแบบนั้นไม่ได้หรือไง" เขาถาม อ่านใจผมออกกระมังว่าผมกำลังคิดอะไร
"เปล่า ก็แค่สงสัย" ผมบอก "สรุปแล้วจะเอาอะไรล่ะ เงิน รถ หรืออะไร"
"หึ นั่นน่ะฉันมีทุกอย่างแล้ว" เขาพูด
"แล้วจะเอาอะไร" ผมเลยถาม ที่นี่เขาคงไม่มีข้อแลกเปลี่ยนอะไรแปลกๆหรอกนะ
"ฉันขอนายแค่อย่างเดียว ต่อไปนี้อย่ามาที่นี่อีก นายยังเด็ก ฉันไม่ชอบให้เด็กเข้ามาที่นี่" เขาบอก หน้าตาดูจริงจังขึ้นมาทันที
"โอเค ในเมื่อผมแพ้ ผมก็ต้องทำตามกติกา ต่อไปนี้ผมจะไม่มาแข่งรถอีก" ผมให้สัญญาก่อนจะลุกขึ้นบิดตัว ตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดที่เอวและขา สงสัยพรุ่งนี้ต้องเคล็ดขัดยอกหนักแน่ๆโดยเฉพาะที่คอ
"เอ้อ อีกอย่าง อย่าคิดทำอะไรบ้าๆอีกล่ะ นายน่ะ ถ้าเขาไม่อยากอยู่ด้วย ก็ปล่อยเขาไปเถอะ" เขาบอกผมส่งท้าย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงอะไร ผมโบกมือก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่พอนึกอะไรได้ผมก็ต้องเดินกลับไปหาเขาอีกครั้ง
"ยังไงก็ขอบคุณนะที่ทำแผลให้ผมถึงสองครั้งด้วยกัน ฝันดี" ผมว่าก่อนจะหันหลังแล้วเดินมาจากตรงนั้นจริงๆสักที
......
ผมเดินออกมาจากห้องเขา เอ่อ ห้องเจ้าของสนาม มุ่งตรงไปยังรถที่จอดอยู่ด้านนอก ดูเหมือนวันนี้สนามจะปิดเร็วกว่าที่ควร ตอนนี้มีแค่รถผมกับรถพวกมันที่จอดอยู่ด้านนอก พอไอ้เต๋อกับไอ้โอ้เห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาหา
"เชี่ยยี่ กูนึกว่าโดนคุณคนสวยเป่าสมองไปแล้ว" ไอ้โอ้พูดเดินมาดูผมว่ามีอะไรสึกหรอมั่ง
"เขาชื่อลม ไม่ใช่คนสวย" ผมบอกก่อนจะกดกุญแจเปิดรถ
"โอ้โห ตกลงมึงเข้าไปทำความรู้จักกันหรอวะ กูว่าเขาสวยมาก สวยกว่าพี่ญ่ามึงอีก" ผมหันมองหน้าไอ้เต๋อทันที พูดห่าอะไรทำไมต้องเอาญ่าไปเปรียบกับคนอื่นด้วย
"เออๆ กูไม่พูดแล้ว แล้วมึงจะเอาไงต่อ" ไอ้เต๋อบอกก่อนจะถามผม
"กลับห้อง" ผมบอก ก่อนจะเปิดประตูรถ
"เอางั้นหรอวะ" ไอ้โอ้ถาม
"เออ เอางั้นแหละ" ผมบอกก่อนจะปิดประตูสตาร์ทรถแล้วถอยออกมาจากซอง ใส่เกียร์เดินหน้าเพื่อออกไปยังถนนใหญ่ คิดๆไปก็เหมือนได้ผ่อนคลายเหมือนกัน เหมือนได้ระบายออกมาในอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งผมไม่เคยทำ
"เอ้อ อีกอย่าง อย่าคิดทำอะไรบ้าๆอีกล่ะ นายน่ะ ถ้าเขาไม่อยากอยู่ด้วย ก็ปล่อยเขาไปเถอะ"ผมนึกคำที่เขาพูดแล้วก็ต้องหัวเราะออกมา ปล่อยเขาไปอย่างนั้นหรอ ไม่หรอก ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะปล่อยเขาไป กักขังก็เช่นกัน เป็นเขาที่เลือกและควบคุมผมมาตลอด และผมเองก็เต็มใจที่จะรับมัน
กว่าจะมาถึงห้องผมก็เกือบหมดแรง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการที่มันระบมไปทั้งตัวเป็นอย่างไร คอผมตอนนี้เคล็ดไปหมด หัวไหล่ก็ระบม ไหนจะเอวกับหัวเข่า
เข้าห้องได้ผมก็รีบถอดเสื้อเข้าห้องน้ำทันที ผมยืนส่องกระจกสิ่งแรกที่เห็นคือผ้ากอซสีขาวที่หัว ผมแตะมันแผ่วเบาก่อนจะไล่ลงมาที่หัวไหล่ มันช้ำเริ่มเป็นสีม่วงจางๆแล้วและเริ่มระบม ผมไล่มองหุ่นตัวเองในกระจก มัดกล้ามจากการออกกำลังกาย ซิคแพ็คหนาจากการซิทอัพและอื่นๆอีกมากมาย ที่ผมเริ่มทำทุกอย่างก็เพราะอยากให้ญ่าชอบ แต่ตอนนี้มันคงไม่มีค่าอะไรแล้ว
....
เช้าวันเสาร์ เป็นวันที่ผมต้องกลับบ้าน เพราะไม่อย่างนั้นผมคงจะไม่ได้เจอญ่าอีก ผมขับรถมาถึงบ้านตอนเก้าโมงกว่าๆ วันนี้มี้คงจะอยู่บ้าน ส่วนพ่อภาคผมไม่แน่ใจแม้เขาจะอายุมากแล้วแต่การทำงานก็ยังสำคัญสำหรับเขามากที่สุด
"ไงครับยี่ ทำไมถึงมาบ้านได้" หม่ามี้โผเข้ากอดผมทันทีที่ถึงบ้าน เขาหอมแก้มผมซ้ายขวาเหมือนที่เราเคยทำ มี้แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงน่ารักและใจดีสำหรับผมเสมอ
"คิดถึงไง อยากกอด" ผมบอกก่อนจะกอดเขาไว้ ย่อตัวเอาหน้าซุกอก ขอบคุณพ่อภาคจริงๆที่หาหม่ามี้คนใหม่ที่แสนดีขนาดนี้มาให้ผม ผมรักท่านมากจนไม่สามารถบรรยายได้
"ปากหวานนะเรา" หม่ามี้ดึงแก้มผมจนยืด ขนาดผมโตแล้วเขาก็ยังทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ
"พ่อภาคล่ะครับ"
"วันนี้เขาออกไปดูงาน คงกลับเย็นๆ ทานอะไรมาหรือยังเรา" หม่ามี้ถาม
"ยังครับ" ผมลูบท้องตัวเอง ก็กะว่าจะมาฝากท้องที่นี่แหละ ผมสอดส่ายสายตามองหาอีกคนที่น่าจะอยู่บ้าน หรือว่าเขาจะอยู่บนห้อง
"ถ้างั้นไปนั่งที่โต๊ะไป มี้ไปเตรียมข้าวให้ เมื่อเช้ามี้กับพี่ญ่าทานกันแต่เช้าแล้ว รอก่อนนะครับ" มี้บอก
"ครับ" ผมเดินมานั่งรอที่โต๊ะตามที่เขาบอก กอญ่ากำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้เขาคิดถึงผมบ้างไหม ผมนั่งรออยู่สักพักหม่ามี้ก็เดินมาพร้อมถาดอาหาร ผมนั่งทานข้าวเช้าไปเรื่อยๆ นั่งฟังมี้เล่าเกี่ยวกับกิจการล่าสุดของพ่อภาค ผมอยากจะลองถามพ่อภาคเหมือนกันว่าทำอย่างไรให้รักกับมี้มาได้นานขนาดนี้ ในขณะที่ความรักของพวกเขาประสบความสำเร็จ แต่ผมกลับพ่ายแพ้
"ทานเสร็จก็ขึ้นห้องไปหาพี่ญ่าเขานะ อีกไม่กี่วันญ่าก็ไปฝึกงานแล้ว ช่วงนี้มี้นอนกอดพี่ชายยี่ทุกวันเลย คิดถึงแย่ ไม่เคยห่างกันขนาดนี้เลย" มี้ทำหน้าเศร้า ก็จริงแหละครับ พี่ญ่าน่ะลูกรักเขาเลย
"ครับ" ผมรับคำก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเขา ผมเลือกที่จะเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะค่อยๆเปิดประตูที่เชื่อมห้องผมกับห้องเขาไว้ออก
พอประตูเปิดออกผมก็ค่อยๆหลับตาช้าๆก่อนจะลืมตาขึ้นอีกทีเพื่อมอง พี่ญ่ากำลัง
นั่งหันหลังมาทางนี้ หลังบอบบางนั้นกำลังสั่นเทิ้มเหมือนลูกนก ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา ก่อนจะสวมกอดเขาจากด้านหลัง
"ฮึ่ก .. ยี่" เขาตกใจทันทีเมื่อผมทำแบบนั้น เขาหันมาหาผม น้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้มยิ่งทำให้ผมไม่อยากปล่อยมือ
"ร้องไห้อีกแล้ว" ผมบอก ซุกหน้าลงกับไหล่บาง กอญ่าที่ชอบทำตัวว่าเข้มแข็ง แต่ที่จริงแล้ว เขาอ่อนแอกว่าภาพที่เห็นมาก
"ปล่อยพี่ .. เดี๋ยวมีคนมาเห็น" เขาพูดเสียงเบาราวกระซิบ พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนผม
"ไม่ปล่อย .. อย่าร้องไห้ได้ไหม" ผมหลับตากอดเขาไว้แบบนั้น สักพักเขาก็หยุดดิ้นแล้วยอมให้ผมกอด
"เราจะไม่ทำแบบนั้นอีก .. พี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก" เขาพูดทั้งน้ำตา ทำให้ผมยิ่งเจ็บ เจ็บที่หัวใจมากเข้าไปอีก เขาไม่ได้รักผม ไม่ได้รักผม
"หยุดตรงนี้เถอะนะ" เขาจับมือผมที่กำลังกอดเอวเขาอยู่แล้วยกมันออกอย่างง่ายดาย ไม่รู้สิ ผมคงต้องยอมแล้ว คงต้องยอม
"ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย" ผมน้ำตาไหล มองเขาเดินไปเก็บของต่อ ญ่ายังสะอื้นไม่หยุด ผมเองก็แทบจะอดทนไม่ไหว พยายามกลั้นไม่ให้ร้องออกมามากกว่านี้
"พี่ผิดเอง ยี่ไม่ได้ผิดอะไรเลย" เขาบอกก่อนจะล้มตัวลงนั่งกับพื้นแล้วซุกหน้ากับเข่าไว้
"พี่ญ่าไม่ผิดหรอก ผมผิดเองที่ไปหลงรักพี่ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้" ผมก้มลงแนบเข่า เอามือกุมหัวตัวเองไว้อย่างทรมาน
"พี่ขอโทษ .. ฮืออออ" เขาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทั้งร้องไห้ ทั้งสะอื้น ผมเองก็เหมือนใจจะขาดที่ต้องมาเห็นเขาเป็นแบบนี้
"ไปวันไหน" ผมถาม ผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มันเจ็บเกินไป
"อีกสองวัน ตอนเช้า" เขาบอกผมทั้งๆที่ยังสะอื้นอยู่
"จะมาส่งพี่ใช่ไหม" เขาเงยหน้ามองผมที่กำลังลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง
"ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ว่าถึงวันนั้นแล้วผมจะเข้มแข็งพอหรือเปล่า" ผมหันหลังให้เขา
"เดินทางปลอดภัยนะครับพี่ญ่า" พอพูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องเขาทันที ผมรีบขึ้นรถออกมาจากบ้านมุ่งหน้าสู่คอนโดเพราะไม่รู้จะไปไหนดี
"อ้ากกกกกกก! ทำไม! ทำไมต้องเป็นแบบนี้! ทำไม!!!!!!!!!!!" ผมคุ้มคลั่ง ทำลายข้าวของ ผมปัดทุกสิ่งอย่างลงพื้น ผมเหมือนคนบ้า เสียสติ ไม่สามารถยับยั้งความบ้าของตัวเองได้
"ทำไมวะญ่า! ทำไมถึงรักยี่ไม่ได้!!!" ผมปาข้าวของจนห้องเละเทะไปหมด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแล้วเปิดเหล้าที่ซื้อมากระดกเข้าปาก
"ทำไม!" เหล้าคงจะช่วยผมได้บ้าง ผมเหมือนคนบ้า บ้าเพราะความรักที่ไม่อาจเป็นจริง
"ยี่รักญ่านะ ฮึ่ก รักญ่า" ผมกระดกเหล้าเพียวๆไปครึ่งขวด ตอนนี้มันกำลังฆ่าชีวิตผม ผมเหมือนคนที่เสียใจมากจนไร้ความรู้สึก มันเจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะนึกย้อนถึงวันวานตอนที่เรายังมีกันและกัน
"ญ่าเราไปดูหนังกันไหม วันนี้หนังใหม่เข้า ยี่อยากดูมานานแล้ว"
"อื้อ เอาสิ แต่ต้องรอพี่เรียนเสร็จก่อนนะ"
"ยี่อยากกินอะไร วันนี้พี่จะทำให้กินเอง"
"เอาสปาเก็ตตี้ซอสหมูก็ได้ ทำไมวันนี้ญ่าน่ารักจัง ไหนมาให้ยี่กอดหน่อยสิ"
"โอ๊ย"
"ญ่าเป็นอะไร"
"มีดบาดน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก"
"มานี่สิ ยี่ช่วย"
"ไม่เอา อย่าใช้ปากดูดเลือดสิมันสกปรกนะ"
"เพื่อญ่า ยี่ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ"
ผมค่อยๆหมดสติลงพร้อมกับร่างกายที่หมดแรง น้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้มไม่มีแม้แต่คนเอื้อมมือมาเช็ดให้ ผมไม่สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่มีเขา ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรถ้าหากเขาต้องไป
ผมไม่รู้จริงๆ
ไม่เคยรู้อะไรเลย
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
