2
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอาการมึนๆ แต่ที่รู้สึกที่สุดก็คงเป็นแผลที่มือที่ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร ผมร้องซี้ดแล้วลืมตาดูผ้าพันแผลสีขาวที่หลุดลุ่ยแทบไม่เหลือชิ้นดี
ไปทำอะไรมาตอนไหนวะ
ผมกระพริบตาถี่ๆแล้วหันมองรอบห้อง เออ ยังอยู่ห้องตัวเองนี่หว่า ว่าแต่กลับมาได้ไงวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
"ตื่นแล้วหรอยี่ อาบน้ำสิจะได้มาทำแผล" ผมหูฝาดไปหรือเปล่า เสียงพี่ชายผมนี่ เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
"อือ" ผมตอบ เสียงหายไปชั่วขณะ
"ลุกไหวหรือเปล่า ไปอาบน้ำเถอะ พี่ต้มข้าวให้แล้ว ทำแผลเสร็จพี่ต้องเข้ามหาลัยนะ" พี่ญ่าเดินมาลูบหัวผม นี่ผมฝันไปใช่ไหม มันเป็นแค่ความฝันใช่หรือเปล่า
ผมตบหน้าตัวเองหนึ่งทีโดยไม่ยั้งแรงให้รู้ว่าตอนนี้ผมคือใคร อยู่ไหน และไม่ได้หลอกตัวเองจริงๆใช่ไหม
พี่ญ่าพูดจาดีๆกับผมได้แล้วหรอครับ
อยากจะถามออกไป แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เสียบรรยากาศกันไปหมด
ผมค่อยๆลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออก ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ถอดกางเกงนักศึกษาแล้วแกะผ้าพันแผลเดินเข้าไปแช่น้ำให้สมองโล่งหน่อย พี่ญ่าเขาพาผมกลับมาที่นี่หรอ แล้วแผลนี่ล่ะพี่ญ่าทำให้ผมด้วยหรือเปล่า
"วันนี้ยังไม่ต้องไปเรียนหรอก เต๋อกับโอ้เช็คชื่อให้แล้วอีกเดี๋ยวจะเข้ามา" พี่ญ่าเอ่ยขึ้นตอนที่ผมเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้เขาแต่งตัวชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้ว ญ่าของผมน่ารักที่สุด ผมไม่เคยเห็นใครดูน่ารักไปทุกขณะแบบญ่าเลยจริงๆ
"ครับ ญ่าจะเข้ามหาลัยเลยหรอ" ผมถาม เดินมานั่งตรงโต๊ะทานข้าว ส่วนเขาเดินไปเอากล่องพยาบาลมาให้ผม
"อื้อ วันนี้มีนัดประชุมเรื่องฝึกงาน" เขาตอบ หน้าตาเขาดูน่ารักไปทุกส่วน แค่เขาขยับปากขึ้นลงก็ทำให้ผมหลงใหลเขาได้แล้ว
"ให้ยี่ไปส่งนะ" ผมเสนอตัวเอง พอเห็นเขาเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งอยากทำคะแนน ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่มีความหมายอะไรเลยก็ตามที
"อย่าเลยยี่ พักเถอะ มือเจ็บขนาดนี้ไม่ไหวหรอก" พี่ญ่าบอกก่อนจะเอื้อมมือเล็กมาจับมือผมไว้ แล้วค่อยๆใช้สำลีเช็ดทั่วแผลอย่างเบามือ
"แล้วญ่าจะไปไงอ่ะ ยี่ขับไปให้ดีกว่านะ" ผมเร้าหรือ ไม่อยากให้เขาขับรถไปเองครับ พี่ญ่าไม่ชอบขับรถ แม้จะหัดมาพร้อมๆกันกับผมก็เถอะ แต่เขาไม่ชอบ รถเลยจอดไว้เฉยๆจนฝุ่นขึ้นหมดแล้ว
"พูดให้รู้เรื่องนะยี่ พี่ไปแท็กซี่เองได้ บอกให้พักอยู่ห้องก็ทำตามได้ไหม" เขาไม่ได้ขึ้นเสียงอะไรหรอกครับ ก็พูดปกติของเขานั่นแหละ บางคนอาจจะเข้าใจว่าเขากำลังโมโห แต่ผมคงชินแล้วล่ะมั้ง
"เอางั้นจริงๆหรอ" ผมยอมแล้วครับ ไม่อยากให้มันพังไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"เอาแบบนี้แหละ อ่ะ เสร็จแล้ว ข้าวอยู่บนเตานะ ตักกินเองได้ใช่ไหม" เขารีบลุกขึ้นแล้วเก็บกล่องยาไปไว้ที่เดิม
"ได้" ผมตอบ พลิกมือที่ถูกพันด้วยผ้าสีขาวไปมา อย่างน้อยพี่ญ่าก็ยังเป็นห่วงผมล่ะนะ
"พี่ไปก่อน เดี๋ยวอีกสักพักเต๋อกับโอ้คงมา" พี่ญ่าที่เตรียมของเสร็จยืนคุยกับผมหน้าประตูเตรียมจะออกไปข้างนอกแล้ว
"อื้อ" ผมได้แค่พยักหน้ามองเขาที่เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูอย่างไม่เหลียวหลัง
ชีวิตแม่งเศร้าว่ะ ทั้งๆที่อยากจะคุยกันให้มากกว่านี้ แต่กลับทำไม่ได้ ผมมันไม่เอาไหนจริงๆ
ผมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ใช้แขนก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิด นี่ผมกับพี่ญ่าจะต้องห่างกันจริงๆหรอ แบบนี้ผมจะอยู่ได้ไงล่ะถ้าไม่มีเขา ผมถอนหายใจรอบที่ร้อย พลิกไปพลิกมาจนไม่รู้จะพลิกไปทางไหน จนต้องลุกไปควานหาโทรศัพท์มือถือมาเปิดเครื่องแล้วต่อสายชาร์จแบตให้เต็ม
Oh: มึงตื่นหรือยังวะ จะแดกไรเปล่า
Ter: เป็นเชี่ยไรปิดเครื่องเนี่ย
Oh: กูโทรหาพี่ญ่าของมึงละ อีกเดี๋ยวเข้าไป
ผมกดดูบทสนทนาในไลน์กลุ่ม และกดดูหมายเลขที่ไม่ได้รับ พอเห็นว่ามีแค่มันเลยไม่ได้สนใจ พอมันเห็นว่าผมอ่านแล้วมันก็ด่ามาเรื่อยๆแต่ผมก็ไม่ได้ตอบ
ผมเดินเอื่อยๆไปตักข้าวต้มกุ้งฝีมือพี่ญ่ามากิน เขาอุตส่าห์ทำไว้ให้ผมนี่เนอะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใจร้ายพอจะให้ผมเดินลงไปหาข้าวกินเอง
ออดดดดดดด
สงสัยพวกมันจะมากันละ ผมตักข้าวกินอีกคำก่อนจะเดินโซเซไปเปิดประตูห้อง
"ไอ้เวร! อ่านละไม่ตอบนะ" ไอ้เต๋อกับไอ้โอ้เดินเข้ามาในห้อง ในมือมีทั้งอาหารจำเป็นและของมึนเมา สองคนนี้มันแต่งชุดนักศึกษาพร้อมครับ แต่ไปไม่ถึงหรอก แวะห้องผมก่อนนี่ไง
"ก็กูเห็นมึงบอกว่าโทรหาญ่าแล้ว" ผมบอก เดินกลับมานั่งที่เดิม กินข้าวต่อ
"เออ เสียงหวานเชี่ย น่ารักว่ะ"
"ไอ้สัตว์!" ผมเขวี้ยงผลไม้ปลอมใส่ไอ้เต๋อ น่าฆ่าแม่งจริงๆ
"เออๆ กูรู้มึงหวง ละไง แผลที่มืออ่ะ หายดีละหรอ" ไอ้เต๋อถามผมต่อ เอาจริงผมยังไม่รู้เลยว่าแผลนี่ไปได้จากไหนมา
"แผลมาได้ไงวะ" ผมถามงงๆ มันสองตัวทำหน้ารำคาญแล้วหันไปมองกัน
"เอามาเลยพันนึง กูบอกแล้วว่ามันจำไม่ได้" ไอ้เชี่ยเต๋อพูด
"โหยยย ไอ้ยี่ มึงเมาหนักขนาดจำอะไรไม่ได้เลยหรอวะ" ไอ้โอ้โอดครวญ เออดี เพื่อนกำลังทุกข์แม่งเอาไปพนันต่อกลอนกัน ไอ้เพื่อนชั่ว
"ตกลงกูไปทำไรมา" ผมยุติการตีกันของพวกมัน
"ก็มึงน่ะปัดมือไปทั่ว ขวดเหล้าล่วงแตกเต็มพื้น ไม่พอยังล้มลงไปเอามือละเลงอีก พวกกูตกใจแทบตาย กลัวมึงจะหยิบเศษแก้วมารีดข้อมือตัวเองเหมือนในหนัง" ไอ้โอ้บรรยายซะเห็นภาพ
"เออ กูน่าจะทำเนอะ จะได้จบๆ" ผมหัวเราะเยาะตัวเอง ถ้าตอนนั้นผมคิดได้ ตอนนี้ผมอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ไปแล้วก็ได้
"แล้วพวกมึงพากูมาส่งหรอวะ" ผมถามอีก
"ก็ใช่อ่ะดิจะมีใคร" ไอ้เต๋อพูด แกะขนมที่มันซื้อมาเข้าปาก
"แต่แผลนั่นพวกกูไม่ได้ทำนะเว่ย พี่ที่ร้านเขาทำให้ ติดหนี้บุณคุณฉิบหาย" ไอ้เต๋อพูดขึ้นมาเหมือนนึกขึ้นได้
"จริงหรอวะ แล้วทำไมมึงไม่พากูไปส่งโรง'บาลล่ะวะ" ผมด่า ถ้าบาดทะยักกินขึ้นมาจะทำไง
"เชี่ย ตอนนั้นกูก็กรึ่มๆเหมือนกัน คิดอะไรไม่ทันทั้งนั้นแหละ" ไอ้โอ้รีบปฏิเสธ ไอ้เต๋อเองก็เออออห่อหมกด้วย สรุปผมมีเพื่อนแท้หรือเปล่าวะ เป็นห่วงกันดีเหลือเกิน
"แล้วนี่ตกลงมึงดีขึ้นแล้วใช่ป่ะ อยากไปเรียนป่ะวะ" ไอ้เต๋อถามผม ดูจากสภาพแล้ว ผมดูเหมือนคนอยากไปเรียนมากขนาดนั้นเลย?
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr
"แปปๆ" ไอ้เต๋อโบกมือไปมาก่อนจะรับโทรศัพท์
"อ่อครับพี่ ครับ ไม่เบี้ยวครับ คืนนี้จะเข้าไปครับ ครับ ขอบคุณครับ" ผมได้ยินแค่นั้นก่อนจะลุกไปวางจานไว้ในอ่างแล้วเดินไปเอาน้ำเย็นมาเปิดดื่ม
"อะไรของมึง" ไอ้โอ้ถามไอ้เต๋อ
"พี่ที่ดูแลร้านไง เขาถามว่าเรื่องเมื่อคืนอ่ะ จะชดใช้ให้เขาได้เมื่อไหร่" ไอ้โอ้พูดทำหน้าแหย ทำเหมือนไม่มีปัญญาจ่ายอย่างนั้นแหละ
"เขาจะเอาเท่าไหร่ล่ะ" ผมถาม เงินในบัญชีผมมีเกือบสิบล้าน แค่นี้จะกลัวอะไร ไม่นับบัญชีเก็บกับออมทรัพย์อีกนะ พ่อผมคุณย่าท่านรักผมกับพี่ญ่าจะตาย คอนโดที่อยู่กันก็ราคาสามสิบกว่าล้าน เรื่องแค่นี้ เบเบว่ะ
"พอดีพวกกูรีบออกกันมา เลยบอกเขาว่าจะเข้าไปจ่ายคืนนี้ มึงไหวป่ะล่ะ เข้าไปกับพวกกูหน่อย" ไอ้เต๋อบอก หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พอเห็นมันสูบก็อยากสูบเองขึ้นมาซะงั้น
"เออ คืนนี้ ดีเลย กูไม่มีอะไรทำพอดี" ผมตอบตกลงก่อนจะคว้าบุหรี่มาจุดดูดแล้วเดินไปเปิดพัดลมดูดอากาศไว้ ห้องจะได้ไม่เหม็น ผมขี้เกียจฟังญ่าบ่น อีกอย่างถ้าพี่ที่ทำความสะอาดมาเอาไปฟ้องมี้อีก ผมต้องโดนเอ็ดหูชาแน่ๆ
..........
"เอาห้อง vip เหมือนเดิมไหม" ไอ้โอ้ถาม พวกผมเวลามากันสามคนไม่ค่อยนั่งด้านนอกครับ เพลงมันเสียงดังฟังไม่รู้เรื่อง ส่วนมากจะหนักดื่มเสียมากกว่า บางทีไอ้โอ้ไอ้เต๋อพาเด็กมันมาจะได้แทะโลมสะดวก
"เออๆ ไหนพี่เขาวะ กูอยากไปขอบคุณเรื่องมือ" ผมถาม หันไปดูทั่วร้าน วันนี้เตรียมเงินมาชดใช้ค่าเสียหายแล้ว หวังว่าพี่เขาจะไม่ใจร้ายกับพวกผมหรอกนะ
"น่าจะอยู่ตรงแคชเชียร์ ตามมาๆ" ไอ้โอ้นำผมไป ในร้านคนเต็มตลอดครับ ที่นี่ร้านดัง ไม่มีใครไม่รู้จัก เด็กที่มหาลัยผมก็เยอะ เดินทีแทบชนกันตาย
"พี่หวัดดีครับ ผมมาละนะ" ไอ้โอ้บอก ไหว้ผู้ชายตัวเท่าๆผม แต่หน้าออกไปทางหวานๆนิดหน่อย แต่ไม่ได้ดูตุ้งติ้งอะไร
"เออๆ เอาเงินมาจ่ายอย่างเดียวหรือเปิดห้องด้วยล่ะ" พี่เขาถาม มองหน้าพวกผมได้ไม่นานเพราะพี่แกต้องรับแขกคนอื่นด้วย
"ทั้งสองอย่างพี่จัดมา" ไอ้โอ้พูด แต่สายตาไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอกครับ นู่น เหล่สาวๆตามแบบฉบับมันนั่นแหละครับ ส่วนไอ้เต๋อมันชอบผู้ชาย อาจจะหายากสักหน่อย
"อ่ะ นี่เลขห้อง ส่วนค่าเสียหายเมื่อวานเบาๆ พันห้า" ผมพยักหน้าล้วงกระเป๋าตังออกมา หยิบแบงค์พันกับแบงค์ห้าร้อยให้พี่เขาไป
"ไปกัน" ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อดึงผมไป แต่ผมขืนไว้ก่อน
"มึงไปกันก่อน กูขอบคุณพี่เขาแปป" ผมบอก พวกมันหันมองกันก่อนจะตัดสินใจเดินออกไป
"มีอะไรไอ้น้อง เมื่อวานนี่เละเหมือนหมาเลยนะ" พี่เขายักคิ้วใส่ผมให้ผมได้เอามือขึ้นมาลูบคอแก้เขิน
"ผมจะขอบคุณพี่อ่ะครับ ที่ช่วยทำแผลให้" ผมบอกยิ้มๆ พี่เขาหน้าตากวนๆดีครับ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดไว้
"ฮ่าๆๆ เออเนอะ คนที่เอ็งควรขอบคุณน่ะ ตอนนี้ไม่อยู่หรอก" เขาพูดแปลกๆ
"อ้าว แล้วไหนไอ้สองคนนั้นบอกพี่เป็นคนทำแผลให้ผมไง" ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"ตอนแรกพี่จะทำนั่นแหละ แต่พอดีไม่มีคนเฝ้าหน้าร้าน เจ้านายพี่เลยทำให้" พี่เขาพูด รับเงินจ่ายใบเสร็จ ผมว่าผมมากวนเขานะเนี่ย
"ถ้างั้นฝากขอบคุณเจ้านายพี่ด้วยนะ ผมไปละ" ผมบอก หันหลังเพื่อเดินไปยังห้องที่จองไว้
"เคๆ อย่าเมาแบบเมื่อคืนอีกล่ะ พี่ขี้เกียจเก็บกวาด" เขาตะโกนแซวตามหลังให้ผมต้องยกมือที่พันไปด้วยผ้าพันแผลขึ้นมาโบก ใครจะทำให้ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ขอไปดื่มให้กับความรักบ้าๆก่อน เซงจนอยากจะระเบิดตัวเองออกมาแล้วเนี่ย
"ภาวนาให้ใจเจ็บจงเข้มแข็ง แม้มันจะไร้เรี่ยวแรง จะฝืนลุกยืนให้ไหว คนคนเดียวมันไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น ไม่ทำให้ช้ำถึงตาย ยังไงต้องรับให้ได้
ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย แค่วันนี้หัวใจสลาย เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่ ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้"ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อช่วยกันประสานเสียงร้องเพลงนี้ให้ผม หึ อยากจะหัวเราะให้ตัวเองสักร้อยรอบ จากคนที่เคยฮอตที่สุด ไม่ต้องมานั่งแคร์ใครที่สุด แต่พอมีญ่าเท่านั้นแหละ โลกทั้งโลกของผมก็มีแต่เขา ไม่เคยคิดว่าจะรักเขาได้มากขนาดนี้ รักมาก จนตัวเองต้องมาโดนทิ้งแบบนี้เนี่ย
"มึงแม่ง อย่าเครียดดิวะ" ไอ้โอ้เดินมากอดคอผมที่ก้มลงไปพักสมอง มาเที่ยวแบบนี้ไม่ได้อยากคิดเรื่องที่ทำให้ตัวเองเจ็บเลย แต่มันก็อดไม่ได้ วนเวียนอยู่ในสมองทุกที
"ดื่มๆ เพื่อยี่คนใหม่เว่ย" ไอ่เต๋อชนแก้วกับพวกผมแล้วตบบ่าผมเป็นกำลังใจ ยี่คนใหม่เชี่ยไรวะ จะคนใหม่หรือคนเก่ากูก็ลืมพี่ญ่าไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
ผมส่ายหัวไม่สนใจพวกมัน ปล่อยให้พวกมันตะโกนแหกปากร้องไป
ส่วนผมน่ะหรอ
ก็เอาแต่หมกมุ่นกับไลน์ที่ส่งไปแต่เขาไม่อ่านน่ะสิ
Yee: กลับบ้านใช่ป่ะ
Yee: คิดถึงนะ
Yee: (สติ๊กเกอร์หมีบราวกอดหัวใจ)
เฮ้อ ไม่อ่านเลยแม้แต่ข้อความเดียว ผมปิดหน้าแชทลงอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะคว้าบุหรี่แล้วยืนขึ้น
"กูขอตัวไปดูดบุหรี่แปป เดี๋ยวมา" ผมบอก เครียดๆต้องผ่อนคลาย ช่วงนี้ผมดูดหนักเป็นพิเศษ โทษความเครียดล้วนๆ
"เออๆ รีบไป รีบมานะเว่ย" ไอ้โอ้ตะโกนไล่หลังผมมา ผมกำบุหรี่แน่นก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนออกมาด้านนอก ผู้หญิงสวยๆหลายคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ไม่ได้อวดนะครับ แต่ผมหล่อที่สุดในผับแล้วก็ว่าได้
"ขอโทษนะคะ เราฝน อยากรู้จักนายจัง" มาแล้วครับ ข้อเสียของการเดินออกมาข้างนอกก็คือ เรามักจะเจอกับคนที่เราไม่ต้องการเจอ
"โทษนะ ผมรีบ" ผมบอก พยายามเดินออกมาจากตรงนั้น
"แปปเดียวเองค่ะ แลกไลน์ก็ได้ นะคะ" เธอยังตามตื๊อไม่เลิก สาวไซส์ใหญ่ใส่ชุดวาบหวิว หน้าตาใช้ได้นะ แต่ผมไม่อยากทำความรู้จักใครทั้งนั้นตอนนี้
"เป็นเกย์ จบนะ" ผมบอกก่อนจะดันเธอออกแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ยืนเอาเท้าถีบกำแพงพิงตัวปลดปล่อยอารมณ์อย่างเลื่อนลอย ผมไม่ได้บอกใครแบบนี้ทุกคนหรอกนะครับ แต่กรณีนี้ผมรำคาญจริงๆ
Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์เข้าครับ ผมหยิบขึ้นมาดูก็ต้องดีใจที่เป็นญ่าโทรเข้ามา
"ฮัลโหล ว่าไงญ่า" ผมถามอย่างดีใจ
( เที่ยวอีกแล้วหรอ แบบเมื่อคืนไม่เอาแล้วนะ ) สงสัยจะเห็นที่เพื่อนผมแท็กมาแล้ว มันเช็กอินที่นี่ติดผมไปด้วย
"ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เป็นแล้ว" ผมพูด ยิ้มให้ตัวเองเหมือนคนบ้า สงสัยจะเป็นเอามาก
( ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วย ) ญ่าบอกผม แม้จะใช้น้ำเสียงปกติ แต่แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
"ครับญ่า ฝันดีนะ"
( อืออ )
เขาวางสายไปแล้ว เหลือแค่ผมที่ยืนยิ้มค้างอยู่คนเดียวด้วยความหวัง ผมยังมีสิทธิหวังในตัวเขาใช่ไหมครับ ยังมีอยู่ใช่ไหม
ผมสูบบุหรี่เสร็จก็เดินกลับมาที่ห้องด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นกว่าตอนแรกจนเพื่อนๆผมมันก็งงไปเป็นแถว แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมมีความสุขในสิ่งที่ได้รับวันนี้มากก็เพียงพอแล้ว
"ยี่ๆ มึงดูนี่ดิ กูเพิ่งรู้ว่าที่นี่มีสนามแข่งรถด้วยด้านหลัง" ไอ้โอ้เขยิบมานั่งข้างผมแล้วบอก
"แล้วไงวะ" ผมถาม ก็ชอบเหมือนกันแข่งรถ แต่ไม่เคยไปสักที
"อยากลองป่ะ?" มันถามทำหน้าสลอน ส่วนผมรีบส่ายหน้า
"วันนี้ไม่มีอารมณ์ ไปเหอะ" ผมบอก อยากกลับแล้ว ญ่าจะได้สบายใจ
"อะ .. อ้าว เชี่ยไรวะ รีบกลับจัง" มันเหวอแดก แต่ก็ต้องลุกตามผมอย่างช่วยไม่ได้
"เออ กลับได้ละ พรุ่งนี้กูมีธุระ" ผมพูดก่อนจะเดินนำพวกมันออกมาข้างนอก แล้วเดินไปจ่ายเงินให้กับพี่เขา
"วันนี้ไม่เมา?" พี่เขาถาม หน้าตาบ่งบอกเลยว่าเมื่อวานผมคงทำไว้เยอะมาก
"วันนี้ไม่บ้ามั้ง" ผมยืนขำตัวเอง พี่แกก็หัวเราะขึ้นมาด้วย
"ว่าแต่พี่ชื่ออะไร ผมจะได้เรียกถูก" ผมถาม รู้จักกันไว้คงไม่เสียหลาย
"เดย์ เอ็งล่ะ" เขาถามผมกลับ
"ยี่อ่ะพี่ ญี่ปุ่น" ผมตอบ
"เออเว้ย ทำไมหน้าเข้มหล่อ ไม่ตี๋เลยสักนิด" เขาถามต่อ
"พ่อเป็นคนไทยพี่ ผมไปล่ะ ไว้ถ้ามาอีกค่อยเจอกัน" ผมบอกเมื่อพวกมันสองตัวออกมาจากห้องน้ำ
"กลับดีๆ ไหว้พระๆ" พี่เดย์บอกพวกผม ก่อนที่พวกเราจะเดินออกมาด้านนอกกัน วันนี้เอารถไอ้เต๋อมาคนเดียว ขากลับให้มันไปส่งพวกผมก่อน
"กลับบ้านเลยจริงหรอวะ" ยังไม่เลิกเซ้าซี้อีก
"เอออออ กูง่วง" ผมบอกปัดๆ ขี้เกียจจะตอบมันละ
ขับรถกลับมาถึงห้องผมก็ลงเปลี่ยนไอ้เต๋อมาขับต่อ ส่วนผมรีบแตะบัตรขึ้นคอนโดอย่างด่วน ถ้าญ่ายังไม่นอนผมคงได้เฟสไทม์สักห้าถึงสิบนาที
"ทำไมไม่รับวะ" ผมกดส่งไปแล้วหลายรอบ แต่ก็ไม่มีใครรับสักที
"หรือจะหลับ" ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะปิดโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัว
มีต่อด้านล่าง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
