1
ตกเย็นกอญ่ากำลังเก็บของออกจากห้องเรียน วันนี้น้องชายเขาเพิ่งจะไลน์มาบอกว่าที่บ้านอยากให้กลับไปทานข้าวด้วย คงเพราะช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมางานที่ค้างคาอยู่ช่างเยอะเหลือเกินจึงทำให้เขาไม่ได้กลับไปหาพ่อกับมี้เลย กอญ่ากับยี่มีห้องอยู่ในคอนโดของภากรสองห้องด้วยกัน เป็นห้องที่ทำขึ้นมาเพื่อที่จะสามารถเดินเข้าหากันได้ ทุกวันนี้ยี่แทบจะไม่ได้นอนห้องของตัวเองเลย เพราะถ้าพี่ญ่าอยู่ที่ไหน ยี่ก็อยากจะอยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน
ร่างบางที่เพิ่งเก็บของเสร็จกำลังวิ่งลงมาจากตึกคณะ พอลงมาได้ก็มุ่งตรงไปยังรถสปอร์ตนำเข้าคันหรูคุ้นตา ที่จอดอยู่ตรงหน้าตึกเรียน
"เรียนเสร็จไวจัง" เสียงคนในรถบอกตอนที่เขาก้าวขึ้นไปนั่งเต็มตัวแล้วปิดประตูลง
"อือ อาจารย์สั่งงานเลยให้เลิกก่อน" ญ่าตอบ ได้กลิ่นบุหรี่หอมๆออกมาจากตัวคนข้างๆก็รู้แล้วว่าไม่ได้เข้าเรียน คงจะโดดไปอยู่กับเพื่อนอีกตามเคยสินะ
"อยากจะแวะไหนหรือเปล่า" มือหนาเลื่อนมาจับมือเล็กไว้หลวมๆพลางเอ่ยถาม ยี่ก็แค่อยากจะทำดีกับพี่ชายแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าญ่าจะใจอ่อน เขารักพี่ชายมากจนไม่อาจเสียกอญ่าไปได้
"ไม่อ่ะ กลับบ้านเลย" น้ำเสียงเฉยชากับอาการดึงมือตัวเองกลับทำให้ยี่ต้องกัดฟันกรอดอย่างหมดหวัง
เขาถอนหายใจหนักๆก่อนจะยอมปล่อยมือแล้วเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งมุ่งตรงสู่บ้านเนื่องจากไม่สามารถทำอะไรได้อีก
ระหว่างทางแทบไม่มีเสียงพูดคุยของทั้งสองคน กอญ่าแสร้งนอนกอดกระเป๋าตัวเองแล้วหลับตานิ่งเพื่อที่จะได้หลีกเลี่ยงการตอบคำถามต่างๆนาๆของน้องชาย ส่วนยี่เองพอเห็นว่าพี่ญ่าต้องการจะพักผ่อนก็ไม่อยากรบกวน จนสุดท้ายพวกเขาก็ขับรถมาถึงบ้านด้วยความเงียบงัน ในรถมีแค่เสียงแอร์และเสียงลมหายใจของทั้งคู่เท่านั้นที่สามารถได้ยินชัดเจน ราวกับว่าเราทั้งสองคนนั้นมีแค่กันและกันตรงนี้แต่ก็ยังไม่สามารถทลายกำแพงกั้นในจิตใจเข้าไปได้เสียที
จะต้องรออีกเมื่อไหร่กันนะ ญ่าถึงจะยอมรับในตัวยี่ได้
...
บ้านเกียรติวานิช
"คุณย่าสวัสดีครับ พ่อกับมี้สวัสดีครับ" กอญ่าไหว้คุณย่าก่อนจะโผเข้ากอดแล้วหอมแก้มย่นๆข้างละฟอดให้ชื่นใจ
"หลานย่ามันช่างน่ารักอะไรเช่นนี้" คุณหญิงยิ้มย่อง ดึงเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้สูงกว่าหล่อนมากแล้วมากอดมาหอม ไม่คิดว่าจากเด็กที่เคยร้องไห้เพราะหวาดกลัวไปเสียทุกอย่างจะโตมาแล้วร่าเริงขนาดนี้
"เหนื่อยไหมลูก ใกล้จบแล้วนี่เนอะ" คุณหญิงลูบหน้าลูบตาหลานชาย กอญ่ายิ่งโตยิ่งดูสวยน่ารัก ร่างก็บางเกือบจะเท่าผู้หญิงอยู่แล้ว มองเผินๆยังคิดว่าเป็นหลานสาวเสียด้วยซ้ำ ดีหน่อยที่พอขึ้นมหาลัยญ่าก็ไม่ไว้ผมยาวอีกเลย พอจะดูมีเค้าโครงผู้ชายขึ้นมาบ้าง
"ไม่เท่าไหร่ครับ คิดถึงคุณย่าจังเลย" เจอหลานออดอ้อนแบบนี้เข้าไปคุณหญิงในวัยอายุปาเข้าไปเลขเจ็ดก็ถึงกับไปไม่เป็นเช่นกัน หล่อนได้แต่กอดหลานกลับแล้วก้มลงไปหอมกระหม่อมบางหนักๆให้หายคิดถึง พอเข้ามหาลัยเด็กๆก็ต้องออกไปอยู่คอนโดของตัวเอง แม้จะอยากให้อยู่บ้าน แต่ทว่าความสะดวกของหลานต้องมาก่อน
"ปากหวานจริงๆนะลูกคนนี้ มาให้พ่อหอมให้ชื่นใจหน่อยมา" ภากรแซวลูกชายตัวเองก่อนจะรอรับร่างเล็กที่ถลาเข้ามากอด
"คิดถึงคุณพ่อจังเลยครับ" ญ่าเอ่ย ปล่อยให้คนเป็นพ่อหอมจนพอใจ
"หม่ามี้ด้วยนะครับ คิดถึงที่สุดในโลกเลย" พอกอดพ่อเสร็จก็ผละไปกระโดดใส่คนที่เป็นที่รักมากที่สุด หม่ามี้รินที่แสนจะน่ารักและใจดี คนที่ทุ่มเททุกอย่างจนตอนนี้เขาหายดีกลายเป็นคนที่สามารถใช้ชีวิตอย่างปกติได้แล้ว
"มี้ก็คิดถึงพี่ญ่าครับลูกชาย ไหน หนูน่ารักขึ้นอีกแล้วน้า มี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอยู่ปีสี่แล้วเนี่ย" มิรินเอ่ย ลูบแก้มที่ขึ้นสีเลือดฝาดอย่างเบามือ เขารักยี่กับญ่ามากเท่าๆกัน เพียงแต่ว่าเขาเป็นห่วงคนพี่มากกว่าคนน้องเท่านั้นเอง
"โธ่มี้ครับ มี้เองก็น่ารักมากๆเหมือนกันแหละ เนอะพ่อภาคเนอะ" กอญ่าเอ่ยเอาใจแล้วหันไปยักคิ้วกับคนเป็นพ่ออย่างเข้าขา ถ้ามี้รินไม่น่ารักพ่อภาคจะหลงได้ขนาดนี้หรอ จริงไหม
"หลงรักแต่พี่ญ่ากันนะครับ ลืมยี่กันหมดแล้วใช่ไหมเนี่ย" หนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านพร้อมไหว้ทั้งสามอย่างนอบน้อม
"มาให้ย่ากอดหน่อยมะ โตเป็นหนุ่มแล้ว หล่อกว่าพ่ออีกนะเราเนี่ย" คุณหญิงเรียกหลานชายสุดที่รักมาใกล้ๆ หลานสองคนนี้ช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ถ้าจะให้เปรียบก็ต้องเปรียบว่าญ่าคือลูกมี้และยี่คือลูกพ่อ
"ผมจะหล่อกว่าพ่อภาคได้ไงล่ะครับคุณย่า" เจ้าเด็กร่างสูงใหญ่กอดคนเป็นย่าแล้วอ้อนไปมา คุณหญิงเองก็แพ้ทางยี่กับญ่ามาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเจอลูกอ้อนแบบนี้ มีอะไรก็อยากจะยกให้หลานเสียหมด
"หิวกันหรือยังหืม วันนี้อาหารเพียบเลยน้า หม่ามี้ลงครัวเองเลยเพราะว่าคิดถึงลูกๆเนี่ย" มิรินกอดลูกชายคนโตลูบแขนไปมา วันนี้เขาลงครัวทำอาหารเองหลังจากฝึกมืออยู่นานหลายปี ตอนนี้เขาเก่งเสียจนคนในบ้านยังชม
"ญ่าหิวแล้วครับ อยากกินข้าวฝีมือมี้แล้ว" กอญ่าเอ่ย หอมแก้มหม่ามี้แรงๆแล้วซุกตัวเข้าหา
"งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ ไปลูกไป เพิ่งจะกลับมากันเหนื่อยๆ" คุณหญิงเอ่ยขึ้น ลูบหลังหลานชายคนเล็กไปด้วย
หลังจากนั้นทุกคนก็พากันมายังโต๊ะทานข้าว อาหารวันนี้ถูกจัดอย่างสวยงามเต็มโต๊ะไปหมด ทุกคนนั่งประจำที่แล้วเริ่มลงมือทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้ม เสียงพูดคุยดังขึ้นไม่ขาดสาย ความสุขอบอวลไปทั่วห้องทานข้าว ครอบครัวนี้มีแต่ความอบอุ่นให้กันและกันอย่างไม่ต้องการสิ่งตอบแทน เพียงแค่ได้อยู่ร่วมกันแบบนี้ทุกคนก็สุขใจมากแล้ว
"ยี่กับญ่านอนนี่กันใช่ไหม?" มิรินถามตอนทานข้าวเสร็จ คุณหญิงกับน้อยขึ้นห้องไปแล้วเพื่อพักผ่อน ตอนนี้ที่โต๊ะทานข้าวเหลือแค่ภากรมิรินและลูกชายทั้งสองคน
"ผมแล้วแต่ญ่าครับ" ยี่เอ่ย หันไปมองหน้าคนข้างๆที่กำลังทานไอติมอย่างสบายใจ
"ญ่าอยากนอนกับมี้ คืนนี้มี้มานอนห้องญ่านะครับ" กอญ่าอ้อน อยากนอนกับหม่ามี้ให้หายคิดถึง
"ว่าไงครับคุณพ่อ ให้มี้ไปหรือเปล่า" มิรินหันมาถามสามีสุดที่รัก เดี๋ยวมางอนทีหลังต้องคอยตามง้ออีก ยิ่งแก่ตัวลงก็ยิ่งขี้อ้อนมากขึ้น ขี้น้อยใจก็ที่หนึ่งเลยคนเนี้ยะ
"คืนเดียวนะ ไม่งั้นพ่อคงนอนไม่หลับแน่ๆ ไม่มีใครให้กอด" ภากรเอ่ย จับมือมิรินมาลูบอย่างรักใคร่ "ถ้าอย่างนั่นคืนนี้ยี่มานอนคุยเป็นเพื่อนพ่อนะ ให้พี่ญ่ากับมี้เขานอนคุยกันไปตามประสาแม่ลูก"
"เอ่อ .. ครับ" ยี่ตอบ แม้ในใจจะไม่อยากให้พี่ญ่าห่างตัวเองก็ตาม แต่พอยิ่งเห็นว่าคนข้างๆไม่ได้สนใจเขาเลยก็ยิ่งเจ็บเข้าไปอีก มันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก ตอนนี้เรื่องความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนก็ยังไม่มีใครล่วงรู้ ไม่ว่าจะพ่อภาคหรือมี้ริน แม้กระทั่งคุณย่าเองก็เถอะ
"อาบน้ำแล้วหรอลูก" มิรินเดินเข้ามาหลังจากหายไปอาบน้ำห้องตัวเองมา พอมาถึงก็เห็นลูกชายกำลังนั่งเช็ดหัวอยู่บนเตียงกว้าง
"ครับ หม่ามี้เช็ดหัวให้ญ่าหน่อย" เด็กน้อยอ้อน ทำให้คนเป็นมี้ปฏิเสธไม่ได้ พอมิรินมานั่งซ้อนหลัง กอญ่าก็เอนตัวลงมานอนทับทันทีอย่างออดอ้อน
"อ้อนแบบนี้จะเอาอะไรครับเด็กดี จะจบแล้วนี่เนอะ หนูอยากได้อะไรหรือเปล่า" มิรินใช้ผ้าสีขาวเช็ดหัวลูกชายไปด้วย ได้นอนเล่นกันแบบนี้เขานึกถึงตอนที่ลูกยังเป็นเด็กๆ ลูกๆจะเข้ามาออดอ้อนให้ทำนู่นนี่ให้ พอโตแล้ว เขาก็ห่างเรื่องพวกนี้ไปบ้าง แต่สำหรับลูกแล้ว เขาก็ยังอยากให้ลูกอ้อนอยู่วันยังค่ำ
"คิดถึงหม่ามี้" หนุ่มน้อยวัย 21 พลิกตัวลงเอาหน้าซุกท้องคนเป็นมี้แน่น เขาคิดถึงหม่ามี้เหลือเกิน รักหม่ามี้ที่สุดไม่มีใครมาแทนหม่ามี้ได้
"ครับลูก มี้ก็คิดถึงหนูนะ" แม้จะโตๆกันหมดแล้ว แต่ลูกอย่างไรก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับพ่อแม่เสมอ
"หนูมีเรื่องจะบอก" กอญ่าเอ่ยอู้อี้ ทำให้มิรินลูบแก้มขาวอย่างอ่อนโยนเพื่อให้เขาผ่อนคลาย
"ครับ ว่ามา" มิรินขานรับ
"หนูลงที่ฝึกงานไว้แล้วนะ" กอญ่าบอก เริ่มรู้สึกผิดนิดๆที่เอาแต่ใจตัวเอง
"อ้าว ไหนว่าจะมาฝึกงานกงสุลไงครับ" มิรินแปลกใจนิดๆ ตอนแรกที่คุยกันไว้ลูกเขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร อีกอย่างฝึกงานกงสุลแล้วจะได้ต่อยอดไปเลย
"ญ่าอยากทำอะไรที่ญ่าชอบครับ หม่ามี้ช่วยพูดกับพ่อภาคหน่อยน้า ญ่าอยากไปฝึกที่นี่จริงๆ" กอญ่าออดอ้อน รู้ว่าถ้าคุยกับมี้แล้วมี้จะช่วยได้ ถ้าพูดกับพ่อภาคก่อน พ่อภาคต้องไม่ยอมแน่ๆ
"บอกมี้มาก่อนว่าที่ไหน?" มิรินถามลูกชาย พลิกตัวนุ่มนิ่มขึ้นมาถาม จ้องตาเอาให้ไม่กล้าโกหก
"ปราณบุรีครับ โรงแรมเอวาซอน" กอญ่าเอ่ย เขาติดต่อไปแล้ว ที่นั่นก็รับเรื่องไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
"ไม่ไกลมากนี่ ตอนแรกมี้ตกใจนึกว่าหนูจะไปสมุยกระบี่นู่น" มิรินโล่งใจ แค่ปราณบุรี จะไปเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ได้ ใกล้แค่นี้เอง
"ก็ญ่ากลัวว่ามี้กับพ่อภาคจะไม่ให้นั่นแหละครับ เลยเลือกใกล้ๆดีกว่า" กอญ่าบอก ตอนแรกก็อยากจะไปฝึกงานไกลๆนั่นแหละ แต่ถ้าไปไกลมากก็กลัวว่าพ่อกับมี้จะเป็นห่วง แค่ปราณบุรีก็พอ ขับรถไม่เกินสามชั่วโมงก็ถึง
"ทำไมถึงอยากไปฝึกที่นั่นล่ะ หืม" มิรินถาม กอดร่างเล็กแล้วลูบแขนนิ่มอย่างรักใคร่
"ญ่าเบื่อกรุงเทพฯแล้วครับ อยากจะไปสูดอากาศดีๆแถวทะเลบ้าง อีกอย่างญ่าเรียนภาษามา ได้ฝึกกับเจ้าของภาษาจริงๆก็คงจะดี" กอญ่าตอบ ตอนมอหกเขาเองไปแลกเปลี่ยนมาที่ประเทศเยอรมัน ถ้าคิดจะไปอีกต้องไม่ใช่ภายในหนึ่งถึงสองปีนี้แน่นอน
"เอางั้นก็ได้ครับ ดีแล้วที่หนูรีบมาบอก ไม่อย่างนั้นหม่ามี้ต้องทำใจไม่ได้แน่ๆเลย" มิรินเอ่ย กอญ่ารีบโผเข้ากอดหม่ามี้ ให้หม่ามี้หอมกระหม่อมหลายๆฟอด ถึงแม้ว่าจะต้องห่างกันบ้าง แต่อย่างน้อยเขากับน้องชายจะได้ไม่มีเวลาติดต่อกัน เขาไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว มันผิดมากแค่ไหน ใครล่ะจะรู้ดีไปกว่าเขาทั้งสองคน
.....
รุ่งเช้าพวกเขาอาบน้ำแต่งตัวลงมาทานอาหารเช้ากัน วันนี้ทั้งยี่และญ่ามีเรียนเช้ากันหมด ส่วนภากรก็ต้องออกไปทำงาน จะเหลือก็แค่มิรินที่อยู่บ้านคนเดียว
"สรุปจะไปฝึกงานที่นั่นให้ได้?" ภากรถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เมื่อเช้ารินมาคุยกับเขาแล้ว แม้จะอยากปฏิเสธแต่ก็อยากจะตามใจลูกบ้าง
"ครับ อาทิตย์หน้าก็ต้องไปแล้ว" กอญ่าเอ่ยด้วยสีหน้าปกติ แต่ตอนนี้คนข้างๆเริ่มขมวดคิ้วแน่น กำช้อนแรงจนแทบจะหักคามือ
"ไวไปหรือเปล่า" ภากรมองลูกชายคนโต ปกติก็โลกส่วนตัวสูงอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะสูงมากขนาดนี้
"ขอโทษนะครับที่เพิ่งมาบอก" ญ่าไหว้พ่อกับมี้อย่างรู้สึกผิด แต่ถ้าไม่บอกกระชั้นชิดแบบนี้ต้องอดไปแน่ๆเลย
"แล้วจะขนของไปหมดเลยหรือไงเรา" ภากรถาม เพราะฝึกงานเสร็จญ่าก็เรียนจบพอดี อยากจะให้กลับมาอยู่บ้านก่อนจะคิดทำงานหรือเรียนต่อ
"ญ่ากะจะออกมาเลยครับ ห้องนั้นกะว่าจะปล่อยให้เช่า" กอญ่าเอ่ย ไม่อยากอยู่ห้องนั้นอีกต่อไปแล้ว
"ไม่ได้นะญ่า!" ยี่เผลอตัวเอ่ยขึ้นเสียงดัง จนทำให้ภากรและมิรินถึงกับตกใจ
"เอ่อ .. ผมแค่ไม่อยากให้ใครมานอนข้างห้องผมครับ" ยี่แก้ตัว ทั้งๆที่ความจริงเจ้าตัวกำลังกลัว กลัวว่าจะต้องเสียพี่ญ่าไปจริงๆ
"เอาเถอะ เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ทานเสร็จแล้วก็ไปเรียนเถอะ เดี๋ยวพ่อกับมี้จะแวะไปหาก่อนญ่าจะไปฝึกงานละกันนะ" ภากรตัดบท ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาส่งลูกๆหน้าบ้าน
"ญ่าไปนะครับ" กอญ่ากอดพ่อภาคกับมี้รินแน่นก่อนจะผละออก
"สวัสดีครับ" ยี่ไหว้ทั้งสองท่านก่อนจะขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถรอพี่ชาย
"ขับรถดีๆนะลูก ไว้เจอกันครับ" มิรินบอกลูกชายก่อนที่กอญ่าจะขึ้นรถแล้วพากันขับออกไป
ในรถคันหรูตอนนี้มีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ พอออกมาได้สักพักยี่ก็เบรครถกระทันหันแล้วหันมาคว้ามือพี่ชายอย่างแรงเพื่อถามให้ชัดเจน เขาทนเป็นคนโง่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
"ทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง ญ่าเห็นยี่เป็นตัวอะไร!" เขาตะคอกใส่พี่ชายที่ยังคงนิ่งไม่มีอาการใดๆทั้งสิ้น
"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม จะทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้ใช่ไหม!" ยี่กัดฟันถาม น้ำตาเอ่อล้นเพราะคนข้างๆช่างเย็นชากับเขาเหลือเกิน ไม่เคยรักกันเลยใช่ไหม ถึงได้คิดจะไปจากกันแบบนี้
"พี่ไปฝึกงาน" ญ่าเอ่ย
"ฝึกงานบ้าบออะไร! ที่ต้องไปไกลๆเพราะไม่อยากต้องอยู่กับยี่ล่ะสิ ยี่รู้นะว่าญ่าเกลียดยี่!" ยี่พูด ความอดทนอดกลั้นมันจะหมดอยู่แล้ว ทั้งๆที่รักมากขนาดนี้ แต่คนข้างๆกลับไม่เคยเห็นคุณค่าของเขาเลยสักนิด
"ถ้ายี่พูดไม่รู้เรื่อง พี่จะลงจากรถนะ" กอญ่าหันมาเอ่ยคำขาด จ้องมองน้องชายที่กำลังหัวเสีย
"อย่านะญ่า .. ยี่ขอโทษ .. ยี่งี่เง่าเอง" ยี่รีบคว้าคนตัวเล็กมากอด เขาผิดเองที่ตะคอกญ่ามากเกินไป บางทีพี่ชายเขาอาจจะกำลังสับสนอยู่ก็ได้
"ออกรถเถอะ พี่ไม่อยากเข้าเรียนสาย" กอญ่าผละออกจากน้อง แล้วนั่งพิงเบาะอย่างเหนื่อยใจ
"ครับ อย่าโกรธยี่เลยนะ ยี่รักญ่านะ" ยี่เอ่ยอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆออกรถไปยังมหาลัย แม้ในใจจะหวาดกลัวมากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นพี่ชายตัวเองเจ็บได้ เขาขอเป็นคนเจ็บเองเสียจะดีกว่า ถ้ามันจะทำให้เขากับญ่าได้อยู่ข้างกันแบบนี้ตลอดไป
.....
"กูแม่ง อยากตายว่ะ" ยี่พูดออกมา ตอนนี้เขานอนหมดสภาพอยู่ในร้านเหล้า เป็นเพราะเปิดห้องวีไอพีไว้ จะทำอะไรก็ย่อมได้
"มึงอย่าคิดสั้นดิวะ เรื่องแค่นี้เองนะเว่ย" เต๋อพยายามปลอบเพื่อน ก็รู้ว่าไอ้ยี่มันรักพี่ญ่าของมันมากแค่ไหน แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้ คนที่ต้องเจ็บจนกระทั่งวันตายก็คือมันเอง
"มึงเลิกรักพี่ชายมึงเถอะ กูขอร้อง ไอ้เหี้ย หน้าตาก็ดี ผู้หญิงดีๆมาชอบก็ไม่เอา" โอ้ด่า ถ้าสลับหน้าตากันได้ เขาจะจีบสาวเอาให้ครบอาทิตย์ละเจ็ดคนเลย หน้าแบบมัน ใครๆก็อยากได้อยู่แล้ว มัวแต่มานั่งพร่ำเพ้อหาสวรรค์วิมานอะไร
"มันไม่เหมือนกันนี่วะ .. อึ่ก .. กูรักญ่า .. มึงได้ยินไหม .. กูรักญ่าาา" ยี่กวาดมือไม้สะเปะสะปะจนขวดเหล้ากระจัดกระจายร่วงหล่นพื้นไปหมด เต๋อกับโอ้รีบเข้ามาพะยุงเพื่อนรักแล้วจับให้นั่งตรงๆ
"เชี่ยยี่ เสียของหมด อดแดกอีกเชี่ยเอ้ย" เต๋อด่า เพิ่งจะเปิดกลมที่สาม เหล้ายังเต็มขวดอยู่เลย แต่ตอนนี้หกหมดไม่มีเหลือ
"เอาเหล้ามาอีก .. อึ่ก .. กูอยากเมา" ร่างสูงคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะอย่างรีบร้อนจนตัวเองร่วงลงไปบนพื้น แม้จะใช้มือยันไว้ได้ แต่พื้นตรงนั้นมีแต่เศษแก้วจากขวดเหล้าทั้งนั้น
"เวรละ มึงนี่เมาแล้วเรื้อนชิบหาย" โอ้รีบคว้าแขนเพื่อนขึ้นมานั่ง ส่วนเต๋อรีบวิ่งออกไปหาพี่ที่ดูแลด้านนอก
"เจ็บ .. อึ่ก" ยี่ครางโอดโอย
"เออ ก็ต้องเจ็บดิวะ ดีนะมึงยังมีความรู้สึกกับเขาบ้าง โห เลือดอาบเลยว่ะ" โอ้เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว ตอนนี้เลือดออกจากมือยี่เยอะมากจนน่าเป็นห่วง
ไม่นานเต๋อก็วิ่งเข้ามากับพี่ที่ดูแลร้าน
"พาน้องเขามาในห้องบอสเร็ว ทำอิท่าไหนกันล่ะเนี่ย" พี่ที่ดูแลร้านเอ่ย เลือดอาบขนาดนี้บอกว่าแทงกันก็ยังเชื่อ
"มันอกหักพี่ เละเลยว่ะ" โอ้บอก ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนที่เพียบพร้อมอย่างมันจะมาตายเพราะความรักได้
"เอาน้องเขาไว้นี่แหละ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้เอง ถ้าเสร็จเดี๋ยวพี่ไปตาม พอดีบอสพี่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้อง" พี่ที่ดูแลร้านบอก โอ้หันไปมองหน้าเต๋อว่าจะเอาไงดี สุดท้ายก็ต้องยอมให้พี่เขาดูแล
โอ้กับเต๋อเดินออกไปแล้ว ส่วนเดย์หรือคนดูแลร้านรีบเอากระเป๋ายาออกมาเพื่อทำแผลให้คนเจ็บที่นอนร้องโอดโอยเหมือนคนบ้า
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูห้องน้ำ พร้อมผู้ชายร่างบางคนหนึ่งที่กำลังเดินใส่เสื้อคลุมสีขาวพลางเช็ดผมออกมาด้านนอก
"เสียงเอะอะอะไรกันเดย์?" ชายหนุ่มหน้าหวานถามคนตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายอยู่กับคนแปลกหน้าที่เขาเองก็ไม่รู้จัก
"คนเมาครับบอส ทำขวดเหล้าแตก แล้วเอามือไปละเลงซะงั้น" เดย์เอ่ย ใช้สำลีชุบน้ำค่อยๆบรรจงเช็ดคราบเลือดออกทีละนิด
"แล้วเดย์เข้ามา ใครอยู่เฝ้าร้านล่ะ" ร่างบางถาม ทำเอาอีกคนตอบออกมาอย่างไวโดยไม่ต้องคิด
"ตายแล้ว ลืมเลยครับ ข้างนอกไม่มีใครเลย" เดย์บอก เขาลืมหน้าร้านไปเสียสนิท "แล้วเด็กนี่จะเอาไงดีครับ"
"ปล่อยให้ตายได้ไหมล่ะ .. หึหึ" เสียงหวานบอก "เดี๋ยวลมดูแลเองละกัน เดย์ออกไปดูหน้าร้านเถอะ"
"ครับบอส" เดย์วางมือก่อนจะเข้าห้องน้ำล้างคราบเลือดให้เรียบร้อยแล้วออกไปด้านนอก
ลม หรือ ภักภิรมย์ เจ้าของผับชื่อดังหลายสาขาในประเทศไทย ผู้ที่โด่งดังในเรื่องการบริหารจนตอนนี้ร้านของเขาขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในประเทศไปแล้ว ด้วยอายุเพียง 27 ปี แต่สามารถเรียนจบปริญญาโท 2 ใบและบริหารกิจการไปได้ในคราเดียวทำให้ตอนนี้มีคนสนใจอยากจะร่วมลงทุนกับเขามากมาย ด้วยพื้นหลังบิดาเป็นท่านทูตและมารดาเป็นคุณหมอทำให้ยิ่งมีคนสนใจในตัวเขา แต่เผอิญว่าลมไม่ชอบผู้หญิงเสียด้วย ตอนนี้ยิ่งทำให้ทั้งชายแท้ชายเทียมสนใจอยากจะจีบเขาเป็นอย่างมาก แม้เขาจะรักสนุกแต่ก็ยังไม่เคยเสียตัวให้ใครแม้กระทั่งคนที่คิดว่าจะรักไปจนตายก็ยังทำกันได้ ชาตินี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เริ่มความรักครั้งใหม่อีกวันใด หรืออาจจะไม่มีเลยไปจนวันตาย เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก
"อึ่ก .. ยี่รักญ่านะ" เสียงร้องของคนบนโซฟาทำเอาลมต้องถอนหายใจพลางเดินเข้ามาใกล้เพื่อดูสภาพ
"ดูไม่ได้เลย .. หมายังดูดีเสียกว่า" ลมส่ายหัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วใช้สำลีชุบน้ำเช็ดเลือดออกจนหมด จากนั้นก็ใช้สำลีชุบแอลกอฮอลเช็ดอีกทีกันเหนียว
"คนเรามันบ้ารักได้ถึงขนาดนี้เลยหรอวะ " ลมสมเพช นึกย้อนไปตอนที่เขาถูกหักอกใหม่ๆ สภาพก็พอๆกับไอ้เด็กนี่แหละ แค่ไม่ได้ทำร้ายตัวเองแบบนี้
"เจ็บ .. เจ็บที่ใจ .. อึ่ก" ไอ้เด็กนั่นมันร้องขึ้นมาอีกละ เขารีบใส่ยาแล้วก็พันแผลให้มันเป็นอันสิ้นสุด กะว่าจะออกไปตามเดย์ให้เอามันกลับไปหาเพื่อนมันแต่พอจะลุกขึ้นกลับถูกมันดึงไว้ก่อน
"ปล่อยนะ" ลมพยายามดันร่างหนาออก ตัวก็ใหญ่กว่าเขาตั้งเยอะ แบบนี้จะเอาแรงที่ไหนไปสู้เนี่ย
"ญ่าครับ .. อยู่กับยี่นะ .. อย่าไปจากยี่เลย" คนเมาพยายามกอดร่างนุ่มนิ่มที่คิดว่าเป็นพี่ชายที่รักไว้แน่น
"ไม่ใช่ญ่าอะไรทั้งนั้น .. ปล่อย!" ลมพยายามดึงขืนตัวเองออก แต่ก็ไม่หลุดอยู่ดี จะทำไงดีล่ะ เขาได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนเดินเข้ามา
"รักญ่านะ .. ยี่รักญ่านะ" พอลมหยุดให้มันกอดจนพอใจก็ดูเหมือนว่าคนเมาจะเพ้อจนหลับไปเสียเอง เขาค่อยๆดึงแขนของมันออกแล้วลุกออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย .. ถ้าจะเมาขนาดนี้ก็อย่าทำตัวเป็นภาระคนอื่นสิวะ" ลมสบถก่อนจะต่อสายให้เดย์พาเพื่อนมาเอามันออกไป ก่อนที่เขาจะแต่งตัวแล้วก็ออกไปแข่งรถกับเพื่อนตามที่นัดไว้
...
เต๋อกับโอ้พายี่กลับมาที่คอนโด ก่อนจะกดกริ่งหน้าห้องเรียกพี่ชายออกมาดูแลน้องชาย กอญ่าเบื่อน้องที่อยู่ในสภาพนี้เต็มทน เขาเช็ดตัวให้ยี่แล้วพาคนเมาที่ไร้สติเข้านอนบนเตียง ซึ่งสภาพของน้องชายตอนนี้ไม่รู้สึกหรือมีสติอะไรอีกแล้ว
เขาไม่น่าปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเรามันเกินเลยมาจนถึงทุกวันนี้เลย ญ่าไม่เคยคิดกับยี่เกินพี่น้อง เขารักยี่เหมือนน้องชายแท้ๆเพียงแต่บังเอิญเกิดความผิดพลาดเล็กน้อยระหว่างเรา
เขาจะต้องเป็นคนยุติเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา จะไม่มียี่กับญ่าที่ร่วมรักกันอีกแล้ว ยี่จะต้องอยู่ให้ได้ถ้าไม่มีเขาอยู่เหมือนแต่ก่อน จากนี้ไปเขาจะอยู่ให้ห่างน้องมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาจะไม่ทำให้น้องต้องเจ็บเพราะเขาอีกแล้ว เขาสัญญา
"คงเป็นเพราะว่ายี่รักพี่มากเกินไป และพี่ทนที่จะรับมันไว้ไม่ไหว พี่ขอโทษนะครับ"
เขาจุมพิตที่หน้าผากของน้องอีกรอบก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง ปิดไฟทั้งหมดแล้วจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมา นอนขดตัวร้องไห้เหมือนอย่างที่เคยทำ
TBC.
Talk: ตอนที่ 1 มาแล้วค่ะ นิยายไม่ได้ดราม่าอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ
เพียงแต่ว่าจะไม่ได้มุ้งมิ้งแบบรุ่นพ่ออะไรแบบนั้น
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ รุ่นพ่อตอนพิเศษลงวันที่ 19 นะคะ
สกรีมลงทวิต ติดแฮชแท็ก #รักนั้นคืนสนอง ด้วยนะคะ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
