-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่ :katai2-1:
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
รวบรวมนิยายที่ akikojae แต่งค่ะ ขอแปะไว้ให้คนที่ตามนะคะ
เรื่องยาว
★彡Back Seat .. ไอ้หน้าสวยที่รัก จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43056.0
วันทองเดอะซีรีย์ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43108.0
3096 days .. ขังลืม จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43086.0
★.:*･เครื่องปรุง กับ ถุงทอง･*:.★ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43459.0
♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.0
รักต้องยุ่ง ❤️ ออนแอร์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45221.0
Nanny Mania | พี่เลี้ยงเด็กจอมดื้อ ปะทะ คุณพ่อจอมโหด ออนแอร์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46499.0
เรื่องสั้น
เรื่องสั้น ผมรักน้องจังเลยครับ จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43048.0
เรื่องสั้น ต้องการพี่ชาย 4p nc จบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43373.0
เรื่องสั้น (รั ก) ล อ บ ออนแอร์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45844.0
-
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3174967#msg3174967) • Retribution 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3179642#msg3179642) • Retribution 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3182206#msg3182206) • Retribution 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3189308#msg3189308) • Retribution 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3191858#msg3191858)
Retribution 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3217817#msg3217817) • Retribution 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3231005#msg3231005) • Retribution 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3311263#msg3311263) • Songkran day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3358829#msg3358829)
Apology 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48421.msg3375166#msg3375166)
••••••••••••••••••••••••••••
สวัสดีค่ะ Akikojae เองนะคะ วันนี้แวะมาจองพื้นที่ลงเรื่องใหม่ค่ะ
ชื่อเรื่อง
Retribution | รักนั้นคืนสนอง ♡
♡ Apology | รักนี้คอยเสนอ
(http://i57.tinypic.com/29d8tnp.jpg)
ใครที่เคยอ่าน Nanny Mania | พี่เลี้ยงเด็กจอมดื้อ ปะทะ คุณพ่อจอมโหด มาแล้ว เรื่องนี้จะเป็นรุ่นลูกของคุณภาคและมิรินค่ะ ตัวละครจะดึงมาทั้งหมดเลยนะคะ ตอนนี้มีพล็อตที่ตั้งใจแล้ว แค่แวะมาแปะชื่อเรื่องไว้ก่อน อิอิ
อาจมีคนคาดหวังให้เป็นไปตามที่คิด แต่โกะยังไงก็คือโกะค่ะ แต่งสไตล์เดิมๆ สบายๆ แต่ไม่ทิ้งนิยายแน่นอน ตอนนี้คงยังลงเนื้อเรื่องไม่ได้ คงต้องรอรุ่นพ่อจบก่อนนะคะ หวังว่าทุกคนจะตั้งตารอน้า จะพยายามไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ สู้ตาย ^^
ใครที่เดาหรือมีข้อสงสัยอะไรอยู่ บอกได้คำเดียวค่ะ ขอให้รอ แต่จะสนุกหรือไม่คงบอกไม่ได้นะคะ รอลงแล้วให้ทุกคนตัดสินดีกว่าค่ะ
ไว้เจอกันนะคะ
To be continued ♡
By Akikojae
{ Photo cr. maggie }
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุรอค่ะ ยกมาทั้งแก๊งเลย ดีงามๆ
รอค่ะ คุณโกะต้องรีบลงพี่ภาคกะน้องรินให้จบเร็วๆนะคะ อยากอ่านแล้ว :katai4:
-
มารอๆๆ ด้วยคนค่ะ รุ่นพ่อน่ารัก รุ่นลูกต้องน่าหยิกแน่ๆเลย
:m13:
-
:mc4: รอจ้า อยากอ่านไวๆ
-
รุ่นลูกกกก
ใครคู่กับใครคะเนี่ย
-
:mc4:
-
รอค่าาาา
-
รุ่นลูกใช่ไหมคะ เย้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
มาทำให้อยากกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
-
รอนะค้าา.. :m3:
-
ไม่อยากให้กอญ่าฝังใจเลย โตขึ้นญ่าจะเป็นคนยังไงนะ อยากอ่านแล้ว :mew2:
-
มารอยี่กับญ่าตอนโตค้าบบ
-
เข้ามารอโกะพาน้องยี่น้องญ่ามาส่ง
-
รอจ้า o13
-
รออ่าน
-
เพิ่งอ่านรุ่นพ่อตอนจบไปเมื่อกี้เลยเข้ามาลงทะเบียนรอรุ่นลูกต่อค่ะ ฮ่าๆ
-
แปะป๊าบ!!!!!!!! :z3:
รออยู่น้าาาาาา
-
ปูเสื่อรอเลยค่ะเนี่ย
-
มารออยู่หน้าฮ่านแล้วคร่าาาาาาาา เย้ๆ
-
มารอค่าาา :katai5: :katai5:
-
มารอแล้วค่ะ ^^
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ญ่า กับ ยี่
-
ปูเสื่ออออออ
-
เต้มใจรออออ
-
มาลงชื่อรอด้วยคนค่ะ :katai5:
-
มารอด้วยคนจ้ะ
-
:mc4:
-
ลงชื่อติดตามนะคะ
-
จุดพลุฉลองล่วงหน้า :mc4:
-
:z2: รออๆๆๆๆ
-
มานั่งรอ :impress2: :hao3:
-
รอๆๆ แสบยี่กับพี่ญ่า ^^
-
รอคร่า :katai3:
-
:mc4:
-
:mc4: :mc4:
-
มารอและมาเป็นกำลังใจให้จ๊ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
Intro
"ฮึ่กกก .. ฮือ .. หนูกลัวแล้ว .. อย่าทำอะไรหนูอีกเลยครับ .. หนูเจ็บ .. มันเหมือนจะฉีกขาดแล้ว" เสียงของเด็กน้อยตัวขาวนิ่ม ที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แผลที่เกิดจากการร่วมรักยังคงชัดเจนตามร่างกาย มือเรียวถูกพันธนาการด้วยเชือกที่ร้อยไว้เหนือหัว เนื้อตัวเปล่าเปลือยถูกแต้มไปด้วยคราบคาวของคนบาป เด็กน้อยร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด แต่มันก็ยังไม่หยุด นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และพอไม่ใช่ครั้งแรกความรุนแรงก็ยิ่งเพิ่มระดับขึ้น ความหวาดกลัวยิ่งเพิ่มทวี เมื่อคนตรงหน้าเริ่มสอดแก่นกายใหญ่โตเข้ามาภายในช่องทางคับแคบ เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นทาง แผลที่ฉีกขาดดูเหมือนจะยิ่งเพิ่มวงกว้างมากขึ้นจนเด็กน้อยเริ่มจะต้านทานไม่ไหว
"ร้องดังๆเลย .. ซี้ดส์ .. ร้องอีก .. ร้องสิวะ"
เพี้ยะะะะ
ร่างเล็กถูกมือหนาตบเข้าที่ใบหน้า ความเจ็บชาแล่นลิ้วขึ้นไปจนพูดไม่ออก เลือดปนน้ำลายถูกปล่อยไหลออกมาโดยที่ไม่สามารถบังคับได้ ไอ้ใจโฉดมันไม่ได้ดั่งใจที่สั่งแล้วร่างเล็กไม่ทำตาม มันจับขาขาวแยกออกแล้วกระหน่ำสวนแท่งร้อนเข้าออกอย่างรุนแรงจนในที่สุดเด็กน้อยก็ไม่สามารถทนความเลวร้ายที่ได้รับไหว กายบางไร้ความรู้สึก สมองเลื่อนลอยจนกระทั่งไอ้ชั่วมันปลดปล่อยคราบน้ำกามไปข้างในร่างกาย เด็กน้อยก็ยังนอนไม่รู้สึกตัว
"ฮึ่ก .. ไม่"
"อย่า .."
" .. ไม่"
"ญ่า"
"กอญ่า!
"ตื่น!"
มือหนาเขย่าแขนเรียวของร่างเล็กกว่าให้ตื่นขึ้นจากความฝัน ตอนนี้ยังเป็นเวลาแปดโมงเช้า เขากำลังนอนกอดร่างนุ่มนิ่มอยู่อย่างสบายใจ แต่จู่ๆคนในอ้อมกอดก็ฝันร้ายขึ้นมาอีกจนได้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผู้ชายตรงหน้ามีอาการแบบนี้ ทุกครั้งที่เขานอนกอดพี่ชายตัวเอง อาการฝันร้ายถึงอดีตก็มักจะตามมาหลอกหลอนพี่เขาทุกที อาการสะดุ้งจากฝันที่เห็น เขาเห็นมันมานับไม่ถ้วนแล้ว
"ฝันร้ายอีกแล้วนะ" ร่างหนาโอบคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ แล้วจุมพิตที่แก้มใสเพื่อปลอบประโลม
กอญ่านอนลืมตาหอบหายใจหนัก ฝันร้ายคราวนี้ทำให้เขาใจสั่น เหงื่อเริ่มออกตามใบหน้าและลำคอ ร่างเล็กค่อยๆหลับตาลงเพื่อที่จะผ่อนคลายตัวเอง เกลียด เขาเกลียดมัน คนระยำที่เคยทำกับเขา สมควรแล้วที่มันได้รับโทษในสิ่งที่มันทำ เมื่อไหร่มันจะหายไปจากสมองได้สักที เมื่อไหร่กัน!
"จะไปไหนญ่า" ร่างสูงคว้าแขนเรียวที่กำลังลุกขึ้นจากที่นอนไว้ ผ้าห่มผืนหนาถูกร่นลงสู่เตียงกว้างเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าที่มีรอยแดงเป็นจ้ำเกิดจากการฝังรอยรักของเขาเองเมื่อคืนนี้ ในห้องนี้ คอนโดแห่งนี้
"อาบน้ำ" ร่างเล็กตอบไร้อารมณ์ร่วม "วันนี้มีเรียนเช้า"
กอญ่าตอบก่อนจะเดินตัวเปล่าเปลือยเข้าไปในห้องน้ำ คนบนเตียงล้มตัวลงนอนหงายเอามือขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างทอดถอนใจ แบบนี้อีกแล้วสินะ เป็นแบบนี้ทุกทีเวลาที่เขาไม่มีประโยชน์ต่อกันแล้ว
สาริน หรือ กอญ่า ลูกชายคนโตของตระกูล เกียรติวานิช เป็นลูกชายที่ภากรกับมิรินส่งเสียเลี้ยงดูมาตั้งแต่อายุสิบขวบ จนตอนนี้กอญ่าอายุ 21 ปี เรียนอยู่ปีสี่เทอมสุดท้ายที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง กอญ่าเป็นคนน่ารัก แต่ค่อนข้างมีนิสัยเงียบ นิ่ง ไม่ค่อยสนใจใคร เด็กคนนี้เรียนเก่ง ขยัน และมีความรับผิดชอบสูงมากกว่าเด็กทั่วไปหลายเท่า จากเด็กผู้ชายที่เคยอ่อนแอ นุ่มนิ่มและหน้าตาค่อนไปทางสวยเสียมากกว่า ทำให้พอยิ่งโตขึ้น อะไรๆมันก็ยิ่งออก หน้าตาที่สะสวยจิ้มลิ้มแม้จะชอบทำหน้านิ่งๆนั่น ไหนจะร่างเล็กๆในระดับความสูงแต่ 170 เซนติเมตรอีก ยังไม่นับไหปาร้าบางกับสะโพกกลมมนที่ทำให้ผู้ชายในมหาวิทยาลัยต่างต้องการที่จะได้เป็นแฟนกันถ้วนหน้า แต่กลับเป็นเจ้าตัวเสียเองที่ไม่คิดจะตกลงปลงใจกับใคร อาจเป็นเพราะอดีตที่ไม่อาจจะลืมก็ได้กระมัง จนบัดนี้ เขาจึงไม่คิดจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเสียที
"เดี๋ยวยี่ไปส่ง ญ่าจะได้ไม่ต้องขับรถไปเอง" ร่างสูงเกาะขอบประตูห้องน้ำบอก เขาชอบดูพี่ชายแต่งตัวที่สุด มันน่ารักและเร้าใจมากไปในเวลาเดียวกัน ไม่แปลกเลยที่เขากับพี่จะมีเซ็กส์กันแทบทุกวัน มันเป็นความสุขในรูปแบบหนึ่งที่สามารถจับต้องได้ และเขาก็ชอบมันมากเสียด้วย
"แล้วแต่" กอญ่าไม่ได้สนใจเสียงนั้น เขากับน้องชายแม้จะมีความสัมพันธ์ทางกายกันก็จริง แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะคบยี่เป็นแฟนหรือคนรักเลย เราก็แค่อยู่ใกล้กัน มันก็เลยทำให้เราจูนกันได้ไวขึ้น ก็เท่านั้น
รถยนตร์คันหรูมุ่งหน้าสู่คณะอักษรศาสตร์ พอจอดรถได้ร่างเล็กก็เปิดประตูรถลงมาทันทีโดยไม่บอกลา เจ้าของรถคงจะชินเสียแล้วกับการกระทำแบบนี้ เขาทำแค่เพียงเหยียบเท้าเร่งคันเร่งเพื่อไปคณะของตน ซึ่งมีป้ายติดอยู่ว่า คณะวิศวะกรรมศาสตร์ จอดรถเข้าที่ได้ร่างสูงก็ก้าวเท้าลงมาจากรถ เสื้อนักศึกษาสีขาวผิดระเบียบถูกดึงออกมานอกกางเกงนักศึกษาชาย ทรงผมเท่ที่เจ้าตัวเป็นคนเซ็ตยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูเด่นขึ้น ด้วยร่างกายกำยำ และซิคแพคหนา บวกกับความสูง 185 เซนติเมตร ยิ่งทำให้หนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นคนนี้ดูมีเสน่ห์เข้าไปอีกเป็นเท่าตัว
ภาคิน หรือ ยี่ ลูกชายแท้ๆของภากรเกียรติวานิช เด็กน้อยที่ช่างเอาแต่ใจและหวงของมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา จากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาหล่อเหลาปนจิ้มลิ้ม ตอนนี้เขาได้เติบโตกลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หล่อ คม คิ้วเรียวเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน นิสัยออกไปแนวอาร์ทติสตัวพ่อ ไม่เอาใคร แต่ทว่าเพราะการที่ชอบเล่นกีตาร์บางครั้งจึงทำให้ดูน่าหลงใหลเป็นพิเศษ และด้วยความหล่อสุดโต่งนั้น จึงทำเอาเจ้าตัวที่เพิ่งจะขึ้นปีหนึ่งใหม่ๆได้ไม่นาน มีผู้หญิงมาติดพันมากมาย จนบางทีแทบจะมาเรียนไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะเจ้าตัวไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย ตำแหน่งเดือนมหาลัยคงช่วยตอกย้ำความหล่อได้อีกขั้น เขาทั้งหล่อ เพอร์เฟค และมีนิสัยเฉพาะตัว แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเดือนมหาลัยรูปหล่อคนนี้มีคนที่รักมากอยู่แล้ว แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า รัก แต่เปิดเผยไม่ได้ .
"หน้าบูดเชียวสัตว์! เช้าๆแบบนี้ เพราะพี่ญ่าของมึงอีกดิ?" เสียงของโอ้ เพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่ถามขึ้นเมื่อเขาเดินมาถึงโต๊ะ
"เออดิ แม่งเฉยชาใส่กูแต่เช้าเลย" ยี่โยนกระเป๋าถือสีดำลงบนโต๊ะนั่งอย่างแรง จนเพื่อนๆต่างพากันหลีกทางให้
"มึงยังไม่ชินอีกหรอวะไอ้ยี่ กูเห็นเขาก็เฉยชาใส่มึงทุกวัน" เสียงเต๋อพูดขึ้น ทำให้คนที่โดนทักหันมองตาขวาง
"กูไม่เข้าใจญ่าเลยว่ะ" เขานั่งชันเข่า เอามือกุมหัว "เรามีเซ็กส์กันแทบทุกวัน แต่เรียกแฟนไม่ได้ เขาเห็นกูเป็นแค่น้องชาย ซึ่งกูรักเขามากกว่าพี่ชาย มึงเข้าใจกูป่ะ"
ยี่หัวเสีย ทุกครั้งเวลามีอะไรกันญ่าก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ดูๆไปก็เหมือนคนรักทั่วไป แต่พอเสร็จกิจเมื่อไหร่ ญ่าก็กลับไปเป็นคนเดิม คนที่เฉยชา และ ไม่ใส่ใจ จนทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า
"มึงก็ต้องเข้าใจดิวะ นั่นพี่ชายมึงนะเว่ย พ่อมึงเขาจะรับได้หรอ กูว่าพี่มึงคงห่วงเรื่องนี้" โอ้ลองหาเหตุผลมาแย้ง และคิดว่ามันคงเป็นเหตุผลที่ทำให้ญ่าไม่ยอมรับความรักของน้อง
"แต่พวกกูคนละพ่อคนละแม่นะเว่ย ก็แค่มาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันสักหน่อย" เขาแย้งขึ้น ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ยิ่งทำดีเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกตัดขาดมากขึ้นเท่านั้น นี่เขาคิดผิดใช่ไหมที่ดันไปตกหลุมรักพี่ชายต่างแม่แบบนี้
"เออๆ กูว่ามึงยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด" เต๋อบอก เพื่อนเขาก็แบบนี้ รักเขาจนหมดใจไปแล้ว
" เราไปวินนิ่งกันที่คอนโดไอ้เต๋อเถอะ สนุกกว่าเยอะ" โอ้ออกความเห็น ซึ่งทั้งสามก็เห็นดีเห็นงามด้วย วันนี้เขามีเรียนบ่าย แต่เพราะเครียดๆเลยไม่ไปมันแล้วดีกว่า ขอนอนพักคลายเครียดให้สบายใจก่อนที่จะบ้าไปมากกว่านี้
รถยนตร์คันหรูเคลื่อนตัวออกอีกครั้ง เพียงแต่จุดหมายปลายทางต่างไปจากเดิม คอนโดย่านสุขุมวิทราคาหลักล้านถูกเปิดออกจากเจ้าของห้อง ภายในตกแต่งสไตล์โมเดิร์น เครื่องเล่นต่างๆถูกจัดเก็บไว้รอเพื่อนๆมาร่วมวง
"เชี่ย! ตกใจหมด" โอ้ที่กำลังจะเดินไปล้างหน้าต้องชะงักเมื่อมีผู้ชายตัวขาวเดินออกมาจากห้องน้ำ สภาพท่อนบนเปลือยแต่ด้านล่างพันด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวทำให้เลือดกำเดาโอ้แทบไหล
"ใครวะเต๋อ .. ในห้องมึง ?" โอ้สาวเท้าเดินออกมาถาม
"อ้าว .. ยังอยู่อีกหรอวะ .. กูให้กลับตั้งแต่เช้ามัวอิดออด" เต๋อพูดก่อนจะทิ้งจอยเกมส์แล้วตรงเข้าห้องนอน
"ไม่ตอบกูอีก .. ยี่มึงรู้ป่ะว่าใคร?" โอ้ยังคงสงสัย
"ก็คงเด็กที่หิ้วมาจากร้านเหล้าแหละ .. ให้ทายอายุไม่น่าเกิน 17 .. เหี้ยเต๋อชอบแดกเด็ก" ยี่พูด พ่นควันสีเทาขึ้นในอากาศ ตอนนี้เขานั่งสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงสูง มองดูรถที่แล่นผ่านไปมา ค่อยรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย
"แสดดด .. ร้ายไม่เบาเพื่อนกู .. เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามันชอบแดกเด็กผู้ชาย .. แต่จะว่าไปกูก็ของขึ้นว่ะ .. หุ่นนี่เอ็กซ์ได้ใจ" โอ้น้ำลายสอ โดยเฉพาะจุกนมเล็กๆสีชมพูสด เห็นเป็นไม่ได้ อยากกัดให้หายมันเขี้ยว
"หายเข้าไปนานแบบนี้มึงเล่นคนเดียวไปเถอะ .. กูว่ามีอีกรอบก่อนกลับ" ยี่บอก ก่อนจะหัวเราะออกมา เป็นเขาเขาก็ขออีกยกเหมือนกัน เห็นร่างเล็กจิ้มลิ้มเป็นไม่ได้ มันพาลจะของขึ้นอยู่ตลอดเวลา
"ไอ้ห่าเอ้ย .. ทิ้งเพื่อนไปล่อตูด .. เล่นคนเดียวก็ได้วะแม่ง .. มึงก็รีบดูดรีบมา .. กูเหงา" โอ้ขยี้หัวตัวเองหนักๆก่อนจะเดินไปเปิดเกมส์เล่นคนเดียวอย่างช่วยไม่ได้
ท้องฟ้าตอนนี้ช่างสวยงาม แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาคิดน้อยลงเลย ยี่หยิบบุหรี่มวนที่สองมาจุดสูบ เขาสูดควันเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยมันออกมา ก้มหัวลงซบบนหัวเข่าพลางถอนหายใจ เขากับญ่าเริ่มมีความสัมพันธ์ทางกายกันมาตั้งแต่เขาอายุ 17 ตอนนั้นจำได้ว่าเขาอยากมากจนทนไม่ไหว ก็ได้พี่ญ่านี่แหละที่ช่วยชำระความใคร่ให้จนสำเร็จ หลังจากนั้นเขาก็เข้าหาพี่ญ่ามากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เขารักกอญ่าไปแล้วเต็มตัว
สำหรับเขาญ่าคือความรัก คือรักครั้งแรก เขารู้ตัวว่าแอบชอบพี่ชายตัวเองมาตั้งแต่อายุ 15 ตอนนั้นเขาไม่กล้าบอกไป กลัวว่ามันจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ สุดท้ายความลับมันก็ไม่มีในโลก น่าเสียดายที่เขารู้ตัวช้าไป ไม่อย่างนั้นตอนเด็กๆ เขาจะไม่คิดแกล้งพี่ญ่าเลย
Rrrrrrrrrrrrr
DAD
"ครับพ่อ" ยี่สะดุ้งจากที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เขาพ่นลมออกแล้วกดรับโทรศัพท์จากพ่อที่โทรเข้ามา
( มีเรียนหรือเปล่ายี่ )
"มีบ่ายครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า"
( เดี๋ยวเรียนเสร็จรับพี่ญ่ากลับบ้านมาด้วยกันนะ มี้กับคุณย่าคิดถึง เดี๋ยวกลับมาทานข้าวเย็นกันนะลูก )
"ได้ครับ ผมจะพาญ่ากลับเอง"
( โอเค แล้วเจอกันตอนเย็น )
"ครับ"
ยี่กดวางสายก่อนจะเด้งตัวขึ้น บดก้นบุหรี่ใส่จานแล้วเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเดินไปดื่มน้ำเย็นให้ชื่นใจ ก่อนจะลงไปร่วมวงกับเพื่อนสนิทด้วยอีกคน แม้จะบอกพ่อไปว่ามีเรียน แต่ที่จริงเขาไม่คิดจะไปอยู่แล้ว ไว้ออกไปรับญ่าตอนเลิกเรียนทีเดียวละกัน
YEE: ตอนเย็นเจอกันที่เดิม พ่อให้กลับบ้าน เดี๋ยวไปรับ
เขากดข้อความส่งไปในไลน์ของพี่ชาย เพราะคิดว่าโทรไปคงรับสายไม่ได้เพราะเรียนอยู่
BABE: อือ
YEE: เรียนอยู่ ?
BABE: ใช่ ..
YEE: อย่าลืมทานข้าวเที่ยงล่ะ
BABE: ( Sticker หมีบราวน์พยักหน้า )
YEE: ( Sticker หมีบราวน์กอด )
บทสนทนาในไลน์จบลงเพียงแค่นั้นจริงๆ และถึงแม้ว่าต่อให้เลื่อนขึ้นไปอ่านไลน์เก่าๆที่คุยกันไว้สักเท่าไหร่ มันก็มีเพียงเขาคนเดียวที่สนใจจะคุยหรือทักทายด้วยข้อความยาวๆอย่างจริงใจ ส่วนอีกคนน่ะหรือ ยิ่งเสียกว่าคำว่าไม่ใส่ใจเสียอีก อือ อืม ใช่ เค ที่อ่านเจอก็มีเพียงเท่านี้ นอกนั้นก็เป็นสติกเกอร์ไลน์ทั้งหมด เขาควรจะชินได้แล้วที่กำลังเป็นอยู่ ณ ขณะนี้ แต่ถ้าพูดกันตามตรง
ถึงจะให้ตัดใจอย่างไร มันก็ไม่ทันอยู่ดี
TBC.
Talk: รุ่นลูกมาแล้ว จะมีคนอ่านไหม กลัวใจ >_<~
สำหรับเรื่องนี้มันค่อนข้างจะดราม่าตามชื่อเรื่องนะคะ
ส่วนสองคนนี้จะคู่กันไหมหรือว่าใครคู่ใครอาจจะต้องรออ่านไปก่อน
นี่เป็นแค่บทนำ อาจจะดราม่าบ้างแต่ไม่ใช่ทั้งเรื่องนะคะ
หวังว่าคนที่ตามมาจาก Nanny Mania จะไม่มีผลต่อการอ่านตอนพิเศษเด็กน้อยนะคะ
ขอบคุณที่ตามมาให้กำลังใจกันตลอดเลย
ขอบคุณจริงๆค่ะ
(http://i62.tinypic.com/2n0lhko.jpg)
-
รอ
-
ฮรึกก คงต้องต้มน้ำรอสินะ
หนูญ่าหนูยี่ของป้า
:mew6:
-
:o8:
คู่กันเถอะพลีสสสสสสสสส :call:
-
:กอด1: มาแล้วหนูยี่กับพี่ญ่า
-
คู่กันเถอะน้าาาาาาาาา
-
ยี่ต้องคู่กับญ่าน้าาาาาาา :impress2:
ว่าแต่ยังอ่านเรื่องหลับไม่จบเบย ขอไปอ่านเรื่องหลักก่อนนะ :hao7:
-
เปิดมาซะยี่น่าสงสารเลยอ่ะ
พี่ญ่ายังมีปมในใจมาตลอด เอาใจช่วยยี่ให้ทำลายปมในใจของพี่ญ่าให้ได้ไวๆ นะ
-
แววมาม่ามาแต่ไกล ไม่เหมือนคู่พ่อแม่เลย แงงงง
รอติดตามต่อค่ะ
-
สัมผัสได้ถึงความดาร์กและดราม่าเลยทีเดียว
อ่านเจอหนูยี่(เรียกจนชินT^T)สูบบุหรี่ถึงกับสะดุ้ง
แล้วก็จูนตัวเองใหม่ หนูยี่โตแล้วนะโตแล้ว แอบขำตัวเองเบาๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะคุณโกะ :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้ต้องมีทิชชู่ไว้ซับน้ำตาชิมิ :hao5:
-
อย่าดราม่ามากนะครับ :mew2:
-
ว่าแล้วน้องยี่ต้องดาร์ค
หมดเวลามุ้งมิ้งของน้องยี่แล้ว
-
:mc4:
-
ทำไมเราเศร้าาา :hao5:
สงสารทั้งคู่เลยอะะะะะะะะะะ :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
โอ้ว คงต้องมีเสียน้ำตาแน่ๆ
อยากอ่านเต็มๆแล้วน่ะ
น้องยี่พี่ญ่า :hao5:
-
ก็หวังว่า ญ่าคงไม่ทำให้น้องยี่ต้องเสียใจนะคะ
-
อย่าดราม่าหนักนะคะ แค่อ่านแค่นี้ก็เริ่มสงสารทั้งคู่แล้วค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
กินกันเองเลยหร๋อ..????
-
ญ่าเย็นชาได้อีก อย่าเปลี่ยนคู่นะคะ เค้าสงสารน้องยี่ถ้าไม่ได้คู่พี่ญ่า
-
ตามมาจากคู่พ่อ-แม่ล่ะค่า :mew1:
หวังว่าจะไม่ดราม่ามากเกินไปนะคะ เด็กๆ น่าจะรักกันได้ไม่ยาก ถึงญ่าจะมีปมในใจ เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก :กอด1:
-
คนที่เปิดใจญ่าได้ คงมีแต่มี๊สินะ หวังว่ามี๊จะช่วยยี่ได้ แต่ว่านะ ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว ไม่ใจอ่อนให้ยี่เลยหรอ ฮืออออออ
-
กำลังตามอ่านคู่คุณพ่ออยู่ยังไม่ถึงตอนจบ แอบดอดมาอ่านรุ่นลูกก่อนแว่บนึง ชื่อเรื่องดูดราม่า และก็ดราม่าจริงๆด้วย โฮกกกก
สงสารน้องยี่ พี่ญ่าเย็นชาเนอะเพราะปมในใจ อยากให้ยี่เป็นคนแก้ปมนี้ให้ได้ อยากให้น้องๆคู่กัน
คืออ่านที่คนเขียนคุยท้ายตอนแล้วแอบกลัว ปกติถ้ายี่กับญ่าคู่กัน ก็ไม่น่าจะต้องเขียนว่า'สองคนนี้จะคู่กันไหมหรือใครจะคู่ใคร'
โอยตาย หวั่นเกรงและน่าสงสัยมากมาย ยิ่งรูปไม่ได้ทำเป็นรูปคู่ แต่ทำเป็นรูป 4P มีเครื่องหมาย ? อีก โอ๊ยตาย หวั่นรอบสอง
คือตอนนี้ปักใจไปแล้ว ถ้าไม่ได้คู่กัน คนเขียนช่วยแอบส่งสัญญาณมาก่อนเนิ่นๆหน่อยนะ ฮ่าาาา
:mew2:
-
พี่ญ่าจ๋าาาา อย่าใจร้ายกับน้องยี่นักสิ๊
อยากให้เด็กๆรักกันนนนนน
-
มาม่าพอขลุกขลิก ไม่เอาน้ำข้นเนาะ
แงงงงงง
:o12:
-
เฮ้ยยยย ไหงพี่ญ่าโตมาแล้วเย็นชากับน้องงี้อะตอนเด็กไม่เห็นเป็นเลยเกิดไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ป่าวหว่า แต่ยี่โตมาแล้วแบดมากลูก ทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ แต่นิสัยไม่เอาใครนี่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ โอยยย ให้เค้าคู่กันเถอะค่ะเราสงสารยี่แอบรักพี่มาตั้งแต่ตอน 15 ถึงจะดราม่าก็ขอให้คู่กันนะ
-
ติดตามมาเกือบทุกเรื่องเลย เห็นว่าอัพเรื่องใหม่ก็ไม่รอช้าจ้า^^
แต่....
สตั๊น......คำว่าดราม่า
โฮฮฮฮ.......
ข่อยทำจายม่ายด้ายยย
-
ได้กันแล้วต้องคู่กันนะ :hao7: :ling1: :katai4:
-
ม่ายยยยย ไม่กินมาม่า
-
ขอให้ญ่าคู่กับคนอื่น
และยี่ก็คู่กับคนอื่น
เหมือนกัน เราว่าญ่า
กับยี่เป็นพี่เป็นน้องกัน
ดีกว่า
-
เด็กๆ โตกันขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ขึ้นมาหลายปีเลย ทั้งๆ ที่อีกเรื่องเพิ่งจะจบไปแป๊บๆ เอง :laugh:
ปล. ขอให้หนูยี่สมหวัง ขอให้ทั้งสองคนได้คู่กันเถอะค่าา~~ :call:
-
:mew1:รู้สึกว่ายังไงก็ต้องเสร็จยี่แน่ แต่ไม่คิดว่าจะออกแนวนี้ น่าลุ้นดีค่ะตอนแรกนึกว่ายี่จะข่มญ่าซะอีก แบบนี้สะใจดีเหมือนญี่โดนเอาคืน ไม่ค่อยมีแนวนี้ให้อ่ายบ่อยเท่าไหร่ ขอบคุณค่ะ
-
BABE: ( Sticker หมีบราวน์พยักหน้า )
YEE: ( Sticker หมีบราวน์กอด )
น่ารักมากเด็ก ๆ
แต่เรามีความรู้สึกว่าเด็กสองคนจะไม่ได้คู่กัน แต่ก็อยากให้เด็กสองคนคู่กันอยู่ดี รักยี่ญ่า
-
:เฮ้อ: สงสารญ่าจัง
คงทรมานอยู่ลึกๆสินะ
ว่าแต่น้องยี่สายเมะจริงๆด้วย น้ำลายจิไหล :mew1:
รอค่ะ ยังไงก็จะตามจนจบ
-
แอบสงสารน้องยี่ :ling2: ยังอยากรู้ว่ามี้รินจะทำยังไงกับลูกรักทั้งสองคน :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ขอขอบคุณนะครับผู้แต่งที่มีนิยายดีให้อ่าน
-
แค่introก็ลุ้นแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าช่วงรอยต่อของทั้งสองเรื่องเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ไม่ว่าใครจะคู่กับใคร เราก็จะรอติดตามนะคะ :กอด1:
#ห่วงพี่ญ่าเห็นใจน้องยี่คิดถึงพ่อภาคมี้ริน
-
ต้องคู่กันสิคะ คนอ่านจับคู่ให้ยี่ญ่ามาตั้งแต่เก็กแล้วค่ะ คิดว่าน้องยี่ต้องหลงรักพี่ญ่าแน่
แต่ไม่คิดว่าญ่าจะโตมาเย็นชาขนาดนี้ เฮ้อ ปมในใจอันแสนกว้างใหญ่
ยี่จะเอาชนะใจญ่ายังไงนะ แต่ก็เชียร์เต็มที่นะคะ
ปล น้องยี่หล่อมาก กรี๊ดดดดด สูง 185 กรี๊ดดดดดด เรียนวิศวะ กรี๊ดดดดด สูบบุหรี่แบดบอย กรี๊ดดดดด #ทีมยี่
ขอบคุณค่ะ
-
อยากให้เค้าคู่กันจัง ใครจะเข้าใจญ่าเท่ายี่ ใครจะเข้าใจยี่เท่าญ่า ไม่มี๊!!
-
พี่ญ่าเย็นชากับน้องจังค่ะ
-
ตามมาฟินรุ่นลูกต่อ
-
ถ้าเปลี่ยนคู่นี่มีร้องไห้แน่เลย แง
ยี่ รักพี่เค้าหรอลูกกกกกก โถ
ทำให้พี่เค้าเปิดใจได้ไวๆ ละกันนะ
แอบสงสัย ญ่านี่หายแบบไม่ต้องไปหาหมอแล้วใช่ป้าว
อยากเห็นตอนอยู่กับพ่อแล้วก็มี๊ว่าจะน่ารักเหมือนเดิมมั้ย5555555
-
ถ้ายังไม่ได้กัน เค้าก็อยากให้เป็นพี่น้อง
แต่ตอนนี้อารมณ์มันไปตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
ถ้าไม่ได้คู่กัน เค้าจิเสียใจมากเลย :o12:
ยิ่งคนเขียนปูมาว่าจะได้คู่กันหรือเปล่านิ สงสัยคู่นี้ลุ้นตัวโก่งแน่เบยยยย :katai1:
-
คือแบบ :ling3:
-
โตได้แระลูกกกก มามะๆ
-
มาม่ามาแต่ไกล แต่ยังไงก็อยากให้เค้าคู่กันน้าา
-
อุ้ยเปิดเรื่องมาก็เตรียม
เปิดน้ำรอต้มเลย :z2:
+1จ้า
-
เค้ารางง ดราม่า
คอยยยยยยยยยยยยยยยยยจ้า
อย่าดราม่าเยอะนะ
ว่าแต่ จะยี่ หรือ ญ่านะ ที่น่าสงสาร ที่สุด ในเรื่องนี้ 555
-
ตามมาจากรุ่นพ่อแม่จ้า
-
ใจนึงก็อยากให้ได้กัน อีกใจก็ไม่อยาก
เห้อ กินมาม่าอีกแล้ววว รอนะคะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ น้องยี่ นะ
-
ว่าแล้วต้องดราม่า แต่เราเชื่อใจคุณโกะค่ะ o13
รอยี่กับญ่าต่อไป
-
บอกเลย ว่าอยากให้ยี่คู่กะย่าอ้ะ
-
คิดถึง :mew1:
-
1
ตกเย็นกอญ่ากำลังเก็บของออกจากห้องเรียน วันนี้น้องชายเขาเพิ่งจะไลน์มาบอกว่าที่บ้านอยากให้กลับไปทานข้าวด้วย คงเพราะช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมางานที่ค้างคาอยู่ช่างเยอะเหลือเกินจึงทำให้เขาไม่ได้กลับไปหาพ่อกับมี้เลย กอญ่ากับยี่มีห้องอยู่ในคอนโดของภากรสองห้องด้วยกัน เป็นห้องที่ทำขึ้นมาเพื่อที่จะสามารถเดินเข้าหากันได้ ทุกวันนี้ยี่แทบจะไม่ได้นอนห้องของตัวเองเลย เพราะถ้าพี่ญ่าอยู่ที่ไหน ยี่ก็อยากจะอยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน
ร่างบางที่เพิ่งเก็บของเสร็จกำลังวิ่งลงมาจากตึกคณะ พอลงมาได้ก็มุ่งตรงไปยังรถสปอร์ตนำเข้าคันหรูคุ้นตา ที่จอดอยู่ตรงหน้าตึกเรียน
"เรียนเสร็จไวจัง" เสียงคนในรถบอกตอนที่เขาก้าวขึ้นไปนั่งเต็มตัวแล้วปิดประตูลง
"อือ อาจารย์สั่งงานเลยให้เลิกก่อน" ญ่าตอบ ได้กลิ่นบุหรี่หอมๆออกมาจากตัวคนข้างๆก็รู้แล้วว่าไม่ได้เข้าเรียน คงจะโดดไปอยู่กับเพื่อนอีกตามเคยสินะ
"อยากจะแวะไหนหรือเปล่า" มือหนาเลื่อนมาจับมือเล็กไว้หลวมๆพลางเอ่ยถาม ยี่ก็แค่อยากจะทำดีกับพี่ชายแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าญ่าจะใจอ่อน เขารักพี่ชายมากจนไม่อาจเสียกอญ่าไปได้
"ไม่อ่ะ กลับบ้านเลย" น้ำเสียงเฉยชากับอาการดึงมือตัวเองกลับทำให้ยี่ต้องกัดฟันกรอดอย่างหมดหวัง
เขาถอนหายใจหนักๆก่อนจะยอมปล่อยมือแล้วเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งมุ่งตรงสู่บ้านเนื่องจากไม่สามารถทำอะไรได้อีก
ระหว่างทางแทบไม่มีเสียงพูดคุยของทั้งสองคน กอญ่าแสร้งนอนกอดกระเป๋าตัวเองแล้วหลับตานิ่งเพื่อที่จะได้หลีกเลี่ยงการตอบคำถามต่างๆนาๆของน้องชาย ส่วนยี่เองพอเห็นว่าพี่ญ่าต้องการจะพักผ่อนก็ไม่อยากรบกวน จนสุดท้ายพวกเขาก็ขับรถมาถึงบ้านด้วยความเงียบงัน ในรถมีแค่เสียงแอร์และเสียงลมหายใจของทั้งคู่เท่านั้นที่สามารถได้ยินชัดเจน ราวกับว่าเราทั้งสองคนนั้นมีแค่กันและกันตรงนี้แต่ก็ยังไม่สามารถทลายกำแพงกั้นในจิตใจเข้าไปได้เสียที
จะต้องรออีกเมื่อไหร่กันนะ ญ่าถึงจะยอมรับในตัวยี่ได้
...
บ้านเกียรติวานิช
"คุณย่าสวัสดีครับ พ่อกับมี้สวัสดีครับ" กอญ่าไหว้คุณย่าก่อนจะโผเข้ากอดแล้วหอมแก้มย่นๆข้างละฟอดให้ชื่นใจ
"หลานย่ามันช่างน่ารักอะไรเช่นนี้" คุณหญิงยิ้มย่อง ดึงเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้สูงกว่าหล่อนมากแล้วมากอดมาหอม ไม่คิดว่าจากเด็กที่เคยร้องไห้เพราะหวาดกลัวไปเสียทุกอย่างจะโตมาแล้วร่าเริงขนาดนี้
"เหนื่อยไหมลูก ใกล้จบแล้วนี่เนอะ" คุณหญิงลูบหน้าลูบตาหลานชาย กอญ่ายิ่งโตยิ่งดูสวยน่ารัก ร่างก็บางเกือบจะเท่าผู้หญิงอยู่แล้ว มองเผินๆยังคิดว่าเป็นหลานสาวเสียด้วยซ้ำ ดีหน่อยที่พอขึ้นมหาลัยญ่าก็ไม่ไว้ผมยาวอีกเลย พอจะดูมีเค้าโครงผู้ชายขึ้นมาบ้าง
"ไม่เท่าไหร่ครับ คิดถึงคุณย่าจังเลย" เจอหลานออดอ้อนแบบนี้เข้าไปคุณหญิงในวัยอายุปาเข้าไปเลขเจ็ดก็ถึงกับไปไม่เป็นเช่นกัน หล่อนได้แต่กอดหลานกลับแล้วก้มลงไปหอมกระหม่อมบางหนักๆให้หายคิดถึง พอเข้ามหาลัยเด็กๆก็ต้องออกไปอยู่คอนโดของตัวเอง แม้จะอยากให้อยู่บ้าน แต่ทว่าความสะดวกของหลานต้องมาก่อน
"ปากหวานจริงๆนะลูกคนนี้ มาให้พ่อหอมให้ชื่นใจหน่อยมา" ภากรแซวลูกชายตัวเองก่อนจะรอรับร่างเล็กที่ถลาเข้ามากอด
"คิดถึงคุณพ่อจังเลยครับ" ญ่าเอ่ย ปล่อยให้คนเป็นพ่อหอมจนพอใจ
"หม่ามี้ด้วยนะครับ คิดถึงที่สุดในโลกเลย" พอกอดพ่อเสร็จก็ผละไปกระโดดใส่คนที่เป็นที่รักมากที่สุด หม่ามี้รินที่แสนจะน่ารักและใจดี คนที่ทุ่มเททุกอย่างจนตอนนี้เขาหายดีกลายเป็นคนที่สามารถใช้ชีวิตอย่างปกติได้แล้ว
"มี้ก็คิดถึงพี่ญ่าครับลูกชาย ไหน หนูน่ารักขึ้นอีกแล้วน้า มี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอยู่ปีสี่แล้วเนี่ย" มิรินเอ่ย ลูบแก้มที่ขึ้นสีเลือดฝาดอย่างเบามือ เขารักยี่กับญ่ามากเท่าๆกัน เพียงแต่ว่าเขาเป็นห่วงคนพี่มากกว่าคนน้องเท่านั้นเอง
"โธ่มี้ครับ มี้เองก็น่ารักมากๆเหมือนกันแหละ เนอะพ่อภาคเนอะ" กอญ่าเอ่ยเอาใจแล้วหันไปยักคิ้วกับคนเป็นพ่ออย่างเข้าขา ถ้ามี้รินไม่น่ารักพ่อภาคจะหลงได้ขนาดนี้หรอ จริงไหม
"หลงรักแต่พี่ญ่ากันนะครับ ลืมยี่กันหมดแล้วใช่ไหมเนี่ย" หนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านพร้อมไหว้ทั้งสามอย่างนอบน้อม
"มาให้ย่ากอดหน่อยมะ โตเป็นหนุ่มแล้ว หล่อกว่าพ่ออีกนะเราเนี่ย" คุณหญิงเรียกหลานชายสุดที่รักมาใกล้ๆ หลานสองคนนี้ช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ถ้าจะให้เปรียบก็ต้องเปรียบว่าญ่าคือลูกมี้และยี่คือลูกพ่อ
"ผมจะหล่อกว่าพ่อภาคได้ไงล่ะครับคุณย่า" เจ้าเด็กร่างสูงใหญ่กอดคนเป็นย่าแล้วอ้อนไปมา คุณหญิงเองก็แพ้ทางยี่กับญ่ามาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเจอลูกอ้อนแบบนี้ มีอะไรก็อยากจะยกให้หลานเสียหมด
"หิวกันหรือยังหืม วันนี้อาหารเพียบเลยน้า หม่ามี้ลงครัวเองเลยเพราะว่าคิดถึงลูกๆเนี่ย" มิรินกอดลูกชายคนโตลูบแขนไปมา วันนี้เขาลงครัวทำอาหารเองหลังจากฝึกมืออยู่นานหลายปี ตอนนี้เขาเก่งเสียจนคนในบ้านยังชม
"ญ่าหิวแล้วครับ อยากกินข้าวฝีมือมี้แล้ว" กอญ่าเอ่ย หอมแก้มหม่ามี้แรงๆแล้วซุกตัวเข้าหา
"งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ ไปลูกไป เพิ่งจะกลับมากันเหนื่อยๆ" คุณหญิงเอ่ยขึ้น ลูบหลังหลานชายคนเล็กไปด้วย
หลังจากนั้นทุกคนก็พากันมายังโต๊ะทานข้าว อาหารวันนี้ถูกจัดอย่างสวยงามเต็มโต๊ะไปหมด ทุกคนนั่งประจำที่แล้วเริ่มลงมือทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้ม เสียงพูดคุยดังขึ้นไม่ขาดสาย ความสุขอบอวลไปทั่วห้องทานข้าว ครอบครัวนี้มีแต่ความอบอุ่นให้กันและกันอย่างไม่ต้องการสิ่งตอบแทน เพียงแค่ได้อยู่ร่วมกันแบบนี้ทุกคนก็สุขใจมากแล้ว
"ยี่กับญ่านอนนี่กันใช่ไหม?" มิรินถามตอนทานข้าวเสร็จ คุณหญิงกับน้อยขึ้นห้องไปแล้วเพื่อพักผ่อน ตอนนี้ที่โต๊ะทานข้าวเหลือแค่ภากรมิรินและลูกชายทั้งสองคน
"ผมแล้วแต่ญ่าครับ" ยี่เอ่ย หันไปมองหน้าคนข้างๆที่กำลังทานไอติมอย่างสบายใจ
"ญ่าอยากนอนกับมี้ คืนนี้มี้มานอนห้องญ่านะครับ" กอญ่าอ้อน อยากนอนกับหม่ามี้ให้หายคิดถึง
"ว่าไงครับคุณพ่อ ให้มี้ไปหรือเปล่า" มิรินหันมาถามสามีสุดที่รัก เดี๋ยวมางอนทีหลังต้องคอยตามง้ออีก ยิ่งแก่ตัวลงก็ยิ่งขี้อ้อนมากขึ้น ขี้น้อยใจก็ที่หนึ่งเลยคนเนี้ยะ
"คืนเดียวนะ ไม่งั้นพ่อคงนอนไม่หลับแน่ๆ ไม่มีใครให้กอด" ภากรเอ่ย จับมือมิรินมาลูบอย่างรักใคร่ "ถ้าอย่างนั่นคืนนี้ยี่มานอนคุยเป็นเพื่อนพ่อนะ ให้พี่ญ่ากับมี้เขานอนคุยกันไปตามประสาแม่ลูก"
"เอ่อ .. ครับ" ยี่ตอบ แม้ในใจจะไม่อยากให้พี่ญ่าห่างตัวเองก็ตาม แต่พอยิ่งเห็นว่าคนข้างๆไม่ได้สนใจเขาเลยก็ยิ่งเจ็บเข้าไปอีก มันเป็นอะไรที่อึดอัดมาก ตอนนี้เรื่องความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนก็ยังไม่มีใครล่วงรู้ ไม่ว่าจะพ่อภาคหรือมี้ริน แม้กระทั่งคุณย่าเองก็เถอะ
"อาบน้ำแล้วหรอลูก" มิรินเดินเข้ามาหลังจากหายไปอาบน้ำห้องตัวเองมา พอมาถึงก็เห็นลูกชายกำลังนั่งเช็ดหัวอยู่บนเตียงกว้าง
"ครับ หม่ามี้เช็ดหัวให้ญ่าหน่อย" เด็กน้อยอ้อน ทำให้คนเป็นมี้ปฏิเสธไม่ได้ พอมิรินมานั่งซ้อนหลัง กอญ่าก็เอนตัวลงมานอนทับทันทีอย่างออดอ้อน
"อ้อนแบบนี้จะเอาอะไรครับเด็กดี จะจบแล้วนี่เนอะ หนูอยากได้อะไรหรือเปล่า" มิรินใช้ผ้าสีขาวเช็ดหัวลูกชายไปด้วย ได้นอนเล่นกันแบบนี้เขานึกถึงตอนที่ลูกยังเป็นเด็กๆ ลูกๆจะเข้ามาออดอ้อนให้ทำนู่นนี่ให้ พอโตแล้ว เขาก็ห่างเรื่องพวกนี้ไปบ้าง แต่สำหรับลูกแล้ว เขาก็ยังอยากให้ลูกอ้อนอยู่วันยังค่ำ
"คิดถึงหม่ามี้" หนุ่มน้อยวัย 21 พลิกตัวลงเอาหน้าซุกท้องคนเป็นมี้แน่น เขาคิดถึงหม่ามี้เหลือเกิน รักหม่ามี้ที่สุดไม่มีใครมาแทนหม่ามี้ได้
"ครับลูก มี้ก็คิดถึงหนูนะ" แม้จะโตๆกันหมดแล้ว แต่ลูกอย่างไรก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับพ่อแม่เสมอ
"หนูมีเรื่องจะบอก" กอญ่าเอ่ยอู้อี้ ทำให้มิรินลูบแก้มขาวอย่างอ่อนโยนเพื่อให้เขาผ่อนคลาย
"ครับ ว่ามา" มิรินขานรับ
"หนูลงที่ฝึกงานไว้แล้วนะ" กอญ่าบอก เริ่มรู้สึกผิดนิดๆที่เอาแต่ใจตัวเอง
"อ้าว ไหนว่าจะมาฝึกงานกงสุลไงครับ" มิรินแปลกใจนิดๆ ตอนแรกที่คุยกันไว้ลูกเขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร อีกอย่างฝึกงานกงสุลแล้วจะได้ต่อยอดไปเลย
"ญ่าอยากทำอะไรที่ญ่าชอบครับ หม่ามี้ช่วยพูดกับพ่อภาคหน่อยน้า ญ่าอยากไปฝึกที่นี่จริงๆ" กอญ่าออดอ้อน รู้ว่าถ้าคุยกับมี้แล้วมี้จะช่วยได้ ถ้าพูดกับพ่อภาคก่อน พ่อภาคต้องไม่ยอมแน่ๆ
"บอกมี้มาก่อนว่าที่ไหน?" มิรินถามลูกชาย พลิกตัวนุ่มนิ่มขึ้นมาถาม จ้องตาเอาให้ไม่กล้าโกหก
"ปราณบุรีครับ โรงแรมเอวาซอน" กอญ่าเอ่ย เขาติดต่อไปแล้ว ที่นั่นก็รับเรื่องไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
"ไม่ไกลมากนี่ ตอนแรกมี้ตกใจนึกว่าหนูจะไปสมุยกระบี่นู่น" มิรินโล่งใจ แค่ปราณบุรี จะไปเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ได้ ใกล้แค่นี้เอง
"ก็ญ่ากลัวว่ามี้กับพ่อภาคจะไม่ให้นั่นแหละครับ เลยเลือกใกล้ๆดีกว่า" กอญ่าบอก ตอนแรกก็อยากจะไปฝึกงานไกลๆนั่นแหละ แต่ถ้าไปไกลมากก็กลัวว่าพ่อกับมี้จะเป็นห่วง แค่ปราณบุรีก็พอ ขับรถไม่เกินสามชั่วโมงก็ถึง
"ทำไมถึงอยากไปฝึกที่นั่นล่ะ หืม" มิรินถาม กอดร่างเล็กแล้วลูบแขนนิ่มอย่างรักใคร่
"ญ่าเบื่อกรุงเทพฯแล้วครับ อยากจะไปสูดอากาศดีๆแถวทะเลบ้าง อีกอย่างญ่าเรียนภาษามา ได้ฝึกกับเจ้าของภาษาจริงๆก็คงจะดี" กอญ่าตอบ ตอนมอหกเขาเองไปแลกเปลี่ยนมาที่ประเทศเยอรมัน ถ้าคิดจะไปอีกต้องไม่ใช่ภายในหนึ่งถึงสองปีนี้แน่นอน
"เอางั้นก็ได้ครับ ดีแล้วที่หนูรีบมาบอก ไม่อย่างนั้นหม่ามี้ต้องทำใจไม่ได้แน่ๆเลย" มิรินเอ่ย กอญ่ารีบโผเข้ากอดหม่ามี้ ให้หม่ามี้หอมกระหม่อมหลายๆฟอด ถึงแม้ว่าจะต้องห่างกันบ้าง แต่อย่างน้อยเขากับน้องชายจะได้ไม่มีเวลาติดต่อกัน เขาไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว มันผิดมากแค่ไหน ใครล่ะจะรู้ดีไปกว่าเขาทั้งสองคน
.....
รุ่งเช้าพวกเขาอาบน้ำแต่งตัวลงมาทานอาหารเช้ากัน วันนี้ทั้งยี่และญ่ามีเรียนเช้ากันหมด ส่วนภากรก็ต้องออกไปทำงาน จะเหลือก็แค่มิรินที่อยู่บ้านคนเดียว
"สรุปจะไปฝึกงานที่นั่นให้ได้?" ภากรถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เมื่อเช้ารินมาคุยกับเขาแล้ว แม้จะอยากปฏิเสธแต่ก็อยากจะตามใจลูกบ้าง
"ครับ อาทิตย์หน้าก็ต้องไปแล้ว" กอญ่าเอ่ยด้วยสีหน้าปกติ แต่ตอนนี้คนข้างๆเริ่มขมวดคิ้วแน่น กำช้อนแรงจนแทบจะหักคามือ
"ไวไปหรือเปล่า" ภากรมองลูกชายคนโต ปกติก็โลกส่วนตัวสูงอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะสูงมากขนาดนี้
"ขอโทษนะครับที่เพิ่งมาบอก" ญ่าไหว้พ่อกับมี้อย่างรู้สึกผิด แต่ถ้าไม่บอกกระชั้นชิดแบบนี้ต้องอดไปแน่ๆเลย
"แล้วจะขนของไปหมดเลยหรือไงเรา" ภากรถาม เพราะฝึกงานเสร็จญ่าก็เรียนจบพอดี อยากจะให้กลับมาอยู่บ้านก่อนจะคิดทำงานหรือเรียนต่อ
"ญ่ากะจะออกมาเลยครับ ห้องนั้นกะว่าจะปล่อยให้เช่า" กอญ่าเอ่ย ไม่อยากอยู่ห้องนั้นอีกต่อไปแล้ว
"ไม่ได้นะญ่า!" ยี่เผลอตัวเอ่ยขึ้นเสียงดัง จนทำให้ภากรและมิรินถึงกับตกใจ
"เอ่อ .. ผมแค่ไม่อยากให้ใครมานอนข้างห้องผมครับ" ยี่แก้ตัว ทั้งๆที่ความจริงเจ้าตัวกำลังกลัว กลัวว่าจะต้องเสียพี่ญ่าไปจริงๆ
"เอาเถอะ เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ทานเสร็จแล้วก็ไปเรียนเถอะ เดี๋ยวพ่อกับมี้จะแวะไปหาก่อนญ่าจะไปฝึกงานละกันนะ" ภากรตัดบท ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาส่งลูกๆหน้าบ้าน
"ญ่าไปนะครับ" กอญ่ากอดพ่อภาคกับมี้รินแน่นก่อนจะผละออก
"สวัสดีครับ" ยี่ไหว้ทั้งสองท่านก่อนจะขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถรอพี่ชาย
"ขับรถดีๆนะลูก ไว้เจอกันครับ" มิรินบอกลูกชายก่อนที่กอญ่าจะขึ้นรถแล้วพากันขับออกไป
ในรถคันหรูตอนนี้มีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ พอออกมาได้สักพักยี่ก็เบรครถกระทันหันแล้วหันมาคว้ามือพี่ชายอย่างแรงเพื่อถามให้ชัดเจน เขาทนเป็นคนโง่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
"ทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง ญ่าเห็นยี่เป็นตัวอะไร!" เขาตะคอกใส่พี่ชายที่ยังคงนิ่งไม่มีอาการใดๆทั้งสิ้น
"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม จะทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้ใช่ไหม!" ยี่กัดฟันถาม น้ำตาเอ่อล้นเพราะคนข้างๆช่างเย็นชากับเขาเหลือเกิน ไม่เคยรักกันเลยใช่ไหม ถึงได้คิดจะไปจากกันแบบนี้
"พี่ไปฝึกงาน" ญ่าเอ่ย
"ฝึกงานบ้าบออะไร! ที่ต้องไปไกลๆเพราะไม่อยากต้องอยู่กับยี่ล่ะสิ ยี่รู้นะว่าญ่าเกลียดยี่!" ยี่พูด ความอดทนอดกลั้นมันจะหมดอยู่แล้ว ทั้งๆที่รักมากขนาดนี้ แต่คนข้างๆกลับไม่เคยเห็นคุณค่าของเขาเลยสักนิด
"ถ้ายี่พูดไม่รู้เรื่อง พี่จะลงจากรถนะ" กอญ่าหันมาเอ่ยคำขาด จ้องมองน้องชายที่กำลังหัวเสีย
"อย่านะญ่า .. ยี่ขอโทษ .. ยี่งี่เง่าเอง" ยี่รีบคว้าคนตัวเล็กมากอด เขาผิดเองที่ตะคอกญ่ามากเกินไป บางทีพี่ชายเขาอาจจะกำลังสับสนอยู่ก็ได้
"ออกรถเถอะ พี่ไม่อยากเข้าเรียนสาย" กอญ่าผละออกจากน้อง แล้วนั่งพิงเบาะอย่างเหนื่อยใจ
"ครับ อย่าโกรธยี่เลยนะ ยี่รักญ่านะ" ยี่เอ่ยอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆออกรถไปยังมหาลัย แม้ในใจจะหวาดกลัวมากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นพี่ชายตัวเองเจ็บได้ เขาขอเป็นคนเจ็บเองเสียจะดีกว่า ถ้ามันจะทำให้เขากับญ่าได้อยู่ข้างกันแบบนี้ตลอดไป
.....
"กูแม่ง อยากตายว่ะ" ยี่พูดออกมา ตอนนี้เขานอนหมดสภาพอยู่ในร้านเหล้า เป็นเพราะเปิดห้องวีไอพีไว้ จะทำอะไรก็ย่อมได้
"มึงอย่าคิดสั้นดิวะ เรื่องแค่นี้เองนะเว่ย" เต๋อพยายามปลอบเพื่อน ก็รู้ว่าไอ้ยี่มันรักพี่ญ่าของมันมากแค่ไหน แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้ คนที่ต้องเจ็บจนกระทั่งวันตายก็คือมันเอง
"มึงเลิกรักพี่ชายมึงเถอะ กูขอร้อง ไอ้เหี้ย หน้าตาก็ดี ผู้หญิงดีๆมาชอบก็ไม่เอา" โอ้ด่า ถ้าสลับหน้าตากันได้ เขาจะจีบสาวเอาให้ครบอาทิตย์ละเจ็ดคนเลย หน้าแบบมัน ใครๆก็อยากได้อยู่แล้ว มัวแต่มานั่งพร่ำเพ้อหาสวรรค์วิมานอะไร
"มันไม่เหมือนกันนี่วะ .. อึ่ก .. กูรักญ่า .. มึงได้ยินไหม .. กูรักญ่าาา" ยี่กวาดมือไม้สะเปะสะปะจนขวดเหล้ากระจัดกระจายร่วงหล่นพื้นไปหมด เต๋อกับโอ้รีบเข้ามาพะยุงเพื่อนรักแล้วจับให้นั่งตรงๆ
"เชี่ยยี่ เสียของหมด อดแดกอีกเชี่ยเอ้ย" เต๋อด่า เพิ่งจะเปิดกลมที่สาม เหล้ายังเต็มขวดอยู่เลย แต่ตอนนี้หกหมดไม่มีเหลือ
"เอาเหล้ามาอีก .. อึ่ก .. กูอยากเมา" ร่างสูงคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะอย่างรีบร้อนจนตัวเองร่วงลงไปบนพื้น แม้จะใช้มือยันไว้ได้ แต่พื้นตรงนั้นมีแต่เศษแก้วจากขวดเหล้าทั้งนั้น
"เวรละ มึงนี่เมาแล้วเรื้อนชิบหาย" โอ้รีบคว้าแขนเพื่อนขึ้นมานั่ง ส่วนเต๋อรีบวิ่งออกไปหาพี่ที่ดูแลด้านนอก
"เจ็บ .. อึ่ก" ยี่ครางโอดโอย
"เออ ก็ต้องเจ็บดิวะ ดีนะมึงยังมีความรู้สึกกับเขาบ้าง โห เลือดอาบเลยว่ะ" โอ้เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว ตอนนี้เลือดออกจากมือยี่เยอะมากจนน่าเป็นห่วง
ไม่นานเต๋อก็วิ่งเข้ามากับพี่ที่ดูแลร้าน
"พาน้องเขามาในห้องบอสเร็ว ทำอิท่าไหนกันล่ะเนี่ย" พี่ที่ดูแลร้านเอ่ย เลือดอาบขนาดนี้บอกว่าแทงกันก็ยังเชื่อ
"มันอกหักพี่ เละเลยว่ะ" โอ้บอก ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนที่เพียบพร้อมอย่างมันจะมาตายเพราะความรักได้
"เอาน้องเขาไว้นี่แหละ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้เอง ถ้าเสร็จเดี๋ยวพี่ไปตาม พอดีบอสพี่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้อง" พี่ที่ดูแลร้านบอก โอ้หันไปมองหน้าเต๋อว่าจะเอาไงดี สุดท้ายก็ต้องยอมให้พี่เขาดูแล
โอ้กับเต๋อเดินออกไปแล้ว ส่วนเดย์หรือคนดูแลร้านรีบเอากระเป๋ายาออกมาเพื่อทำแผลให้คนเจ็บที่นอนร้องโอดโอยเหมือนคนบ้า
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูห้องน้ำ พร้อมผู้ชายร่างบางคนหนึ่งที่กำลังเดินใส่เสื้อคลุมสีขาวพลางเช็ดผมออกมาด้านนอก
"เสียงเอะอะอะไรกันเดย์?" ชายหนุ่มหน้าหวานถามคนตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายอยู่กับคนแปลกหน้าที่เขาเองก็ไม่รู้จัก
"คนเมาครับบอส ทำขวดเหล้าแตก แล้วเอามือไปละเลงซะงั้น" เดย์เอ่ย ใช้สำลีชุบน้ำค่อยๆบรรจงเช็ดคราบเลือดออกทีละนิด
"แล้วเดย์เข้ามา ใครอยู่เฝ้าร้านล่ะ" ร่างบางถาม ทำเอาอีกคนตอบออกมาอย่างไวโดยไม่ต้องคิด
"ตายแล้ว ลืมเลยครับ ข้างนอกไม่มีใครเลย" เดย์บอก เขาลืมหน้าร้านไปเสียสนิท "แล้วเด็กนี่จะเอาไงดีครับ"
"ปล่อยให้ตายได้ไหมล่ะ .. หึหึ" เสียงหวานบอก "เดี๋ยวลมดูแลเองละกัน เดย์ออกไปดูหน้าร้านเถอะ"
"ครับบอส" เดย์วางมือก่อนจะเข้าห้องน้ำล้างคราบเลือดให้เรียบร้อยแล้วออกไปด้านนอก
ลม หรือ ภักภิรมย์ เจ้าของผับชื่อดังหลายสาขาในประเทศไทย ผู้ที่โด่งดังในเรื่องการบริหารจนตอนนี้ร้านของเขาขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในประเทศไปแล้ว ด้วยอายุเพียง 27 ปี แต่สามารถเรียนจบปริญญาโท 2 ใบและบริหารกิจการไปได้ในคราเดียวทำให้ตอนนี้มีคนสนใจอยากจะร่วมลงทุนกับเขามากมาย ด้วยพื้นหลังบิดาเป็นท่านทูตและมารดาเป็นคุณหมอทำให้ยิ่งมีคนสนใจในตัวเขา แต่เผอิญว่าลมไม่ชอบผู้หญิงเสียด้วย ตอนนี้ยิ่งทำให้ทั้งชายแท้ชายเทียมสนใจอยากจะจีบเขาเป็นอย่างมาก แม้เขาจะรักสนุกแต่ก็ยังไม่เคยเสียตัวให้ใครแม้กระทั่งคนที่คิดว่าจะรักไปจนตายก็ยังทำกันได้ ชาตินี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เริ่มความรักครั้งใหม่อีกวันใด หรืออาจจะไม่มีเลยไปจนวันตาย เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก
"อึ่ก .. ยี่รักญ่านะ" เสียงร้องของคนบนโซฟาทำเอาลมต้องถอนหายใจพลางเดินเข้ามาใกล้เพื่อดูสภาพ
"ดูไม่ได้เลย .. หมายังดูดีเสียกว่า" ลมส่ายหัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วใช้สำลีชุบน้ำเช็ดเลือดออกจนหมด จากนั้นก็ใช้สำลีชุบแอลกอฮอลเช็ดอีกทีกันเหนียว
"คนเรามันบ้ารักได้ถึงขนาดนี้เลยหรอวะ " ลมสมเพช นึกย้อนไปตอนที่เขาถูกหักอกใหม่ๆ สภาพก็พอๆกับไอ้เด็กนี่แหละ แค่ไม่ได้ทำร้ายตัวเองแบบนี้
"เจ็บ .. เจ็บที่ใจ .. อึ่ก" ไอ้เด็กนั่นมันร้องขึ้นมาอีกละ เขารีบใส่ยาแล้วก็พันแผลให้มันเป็นอันสิ้นสุด กะว่าจะออกไปตามเดย์ให้เอามันกลับไปหาเพื่อนมันแต่พอจะลุกขึ้นกลับถูกมันดึงไว้ก่อน
"ปล่อยนะ" ลมพยายามดันร่างหนาออก ตัวก็ใหญ่กว่าเขาตั้งเยอะ แบบนี้จะเอาแรงที่ไหนไปสู้เนี่ย
"ญ่าครับ .. อยู่กับยี่นะ .. อย่าไปจากยี่เลย" คนเมาพยายามกอดร่างนุ่มนิ่มที่คิดว่าเป็นพี่ชายที่รักไว้แน่น
"ไม่ใช่ญ่าอะไรทั้งนั้น .. ปล่อย!" ลมพยายามดึงขืนตัวเองออก แต่ก็ไม่หลุดอยู่ดี จะทำไงดีล่ะ เขาได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนเดินเข้ามา
"รักญ่านะ .. ยี่รักญ่านะ" พอลมหยุดให้มันกอดจนพอใจก็ดูเหมือนว่าคนเมาจะเพ้อจนหลับไปเสียเอง เขาค่อยๆดึงแขนของมันออกแล้วลุกออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย .. ถ้าจะเมาขนาดนี้ก็อย่าทำตัวเป็นภาระคนอื่นสิวะ" ลมสบถก่อนจะต่อสายให้เดย์พาเพื่อนมาเอามันออกไป ก่อนที่เขาจะแต่งตัวแล้วก็ออกไปแข่งรถกับเพื่อนตามที่นัดไว้
...
เต๋อกับโอ้พายี่กลับมาที่คอนโด ก่อนจะกดกริ่งหน้าห้องเรียกพี่ชายออกมาดูแลน้องชาย กอญ่าเบื่อน้องที่อยู่ในสภาพนี้เต็มทน เขาเช็ดตัวให้ยี่แล้วพาคนเมาที่ไร้สติเข้านอนบนเตียง ซึ่งสภาพของน้องชายตอนนี้ไม่รู้สึกหรือมีสติอะไรอีกแล้ว
เขาไม่น่าปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเรามันเกินเลยมาจนถึงทุกวันนี้เลย ญ่าไม่เคยคิดกับยี่เกินพี่น้อง เขารักยี่เหมือนน้องชายแท้ๆเพียงแต่บังเอิญเกิดความผิดพลาดเล็กน้อยระหว่างเรา
เขาจะต้องเป็นคนยุติเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา จะไม่มียี่กับญ่าที่ร่วมรักกันอีกแล้ว ยี่จะต้องอยู่ให้ได้ถ้าไม่มีเขาอยู่เหมือนแต่ก่อน จากนี้ไปเขาจะอยู่ให้ห่างน้องมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาจะไม่ทำให้น้องต้องเจ็บเพราะเขาอีกแล้ว เขาสัญญา
"คงเป็นเพราะว่ายี่รักพี่มากเกินไป และพี่ทนที่จะรับมันไว้ไม่ไหว พี่ขอโทษนะครับ"
เขาจุมพิตที่หน้าผากของน้องอีกรอบก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง ปิดไฟทั้งหมดแล้วจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมา นอนขดตัวร้องไห้เหมือนอย่างที่เคยทำ
TBC.
Talk: ตอนที่ 1 มาแล้วค่ะ นิยายไม่ได้ดราม่าอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ
เพียงแต่ว่าจะไม่ได้มุ้งมิ้งแบบรุ่นพ่ออะไรแบบนั้น
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ รุ่นพ่อตอนพิเศษลงวันที่ 19 นะคะ
สกรีมลงทวิต ติดแฮชแท็ก #รักนั้นคืนสนอง ด้วยนะคะ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ :กอด1:
-
เจ็บทั้งคู่ :o12:
-
เป็นกำลังใจให้ในการแต่งนะคะ ดูท้าทายดี เดาไม่ค่อยออกเลย
เริ่มรู้สึกนิดๆว่าจะคู้กันป่าวน้า
เริ่มอยากโอ๋ยี่แทนญ่าละสงสาร แงงงง
*กอดดดดด*
:man1:
-
:o12: สงสารยี่อ่ะ
-
ณ เพลานี้ใครคู่ใครก็ได้ละ ตามใจคนเขียน ฮี่ๆๆ :hao7:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
โอยยยย อึดอัดอ่ะ แงงงงง
มีตัวละครโผล่มาเพิ่มอีกหนึ่ง
เดาไม่ถูกว่าจะไปไงต่อแล้วค่ะ
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
อะไรยังไงละเนี่ย เดาทางยากเหมือนกันแหะ
แต่จากชื่อมันน่าจะมีสองคู่ปะ
-
:เฮ้อ: มันพูดไม่ค่อยออกแหะ เหมือนจะไม่ใช่คู่พี่น้อง แต่ก็ยังไม่หมดหวัง
:z3:
-
:เฮ้อ:ขอเดาว่ายี่คู่กับพี่ลมส่วนญ่าน่าจะไปเจอคู่ที่ฝึกงานป่ะ
-
:sad4: สงสาร
-
เดี๋ยวยี่ได้มาผับบ่อยแน่
:hao6:
-
:m15: :m15: :m15:
-
เห้ยยยยยยยยยยย สงสารยี่ แง
แต่ว่าเริ่มทำใจไว้แล้วล่ะว่าคงไม่ได้คู่กัน
ตอนนี้ติดใจมากกว่าว่าทำไมญ่าต้องทำเย็นชากับยี่
คือ ถ้าดูงี้ก็เหมือนพลาดตั้งแต่ครั้งแรกที่ยอมมีไรด้วยป้ะ
แล้วการมีไรกันมมันไปกระตุ้นไรในตัวญ่าที่ผ่านมารึเปล่า
ก็หวังว่าพี่น้องเปิดใจกัน พูดคุย แล้วปรับความเข้าใจก่อนที่คนพี่เค้าจะไปปราณบุรีละกัน
ขอให้คุณลมคนนี้เป็นคนมาช่วยให้ยี่หายบ้าที น่าจะเอายี่อยู่นะ 55555
-
สงสารทั้งยี่และญ่า ความรักไม่ผิด ผิดที่สถานะของทั้งคู่ :m15: :m15:
-
:impress3:
นึกว่าจะได้คู่กัน เศร้าจัง
-
นี่คือคู่แท้น้องยี่แน่ๆเลยพี่ลมเนี่ย
พี่ญ่าสงสัยไปเจอฝรั่งที่ฝึกงานมั้ง
:z1: :z1: :z1:งานมโนมาเต็มค่ะ
-
สงสารยี่/ญ่าจับใจเลยอ่ะ
ปล่อยเรื่องเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนะ
โธ่..ลูกๆ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่ลมจะมาเป็นตัวแปรของเรื่องนี้ไม๊เนี่ย
-
สงสารยี่ หนูยี่ของป้า :o12:
-
สงสารทั้งยี่และญ่า ความรักไม่ผิด ผิดที่สถานะของทั้งคู่ :m15: :m15:
Club friday มาเองค่าาาา ชอบๆๆๆ ผิดที่สถานะทั้งคู่จริงๆ :mew4:
-
ก็แค่นี้แหละ มันเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
แต่เอ เปิดตัวคู่ของน้องยี่แล้วชิป่ะ ว้าวๆ ยี่ได้ของแก่วุ้ย
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: สงสารทั้งญ่าและยี่เลย
-
สงสารยี่อ่ะ ฮื้อออออออ
-
สงสารทั้งคู่เลยย ฮืออ :o12:
-
น่าสงสารทั้งคู่ :hao5:
-
เริ่มเข้าใจพี่ญ่าแล้วว่าทำไมถึงทำตัวเย็นชากับน้อง สู้ๆนะคะพี่ญ่า :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
สงสารญี่จัง ไม่อยากให้ดราม่าเลย :mew2:
-
ฉันอยากให้ยี่ได้กะลม และญ่ามีแฟน_แบบว่าแยกคู่
-
เราอยากให้แยกคู่นะคะ เราว่า ยี่กับญ่าเหมาะจะเป็นพี่น้องกันมากกว่า
ยี่น่าจะได้เจอคนที่แสบพอๆกับเขา ส่วนย่า เราอยากให้ย่าได้เจอกับคนใหม่
ความสัมพันของยี่กับญ่าตอนนี้ มันคงเป็นตราบบาปให้ใจญ่ามาก
เราอยากให้ทั้งคู่มีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ค่ะ
-
เจ็บตอนนี้ยังดีซะกว่าปล่อยให้เรื้อรังนะเจ้าคะพี่ญ่าจ๋าาา :hao5:
แสดงว่าสองคนนี้จะมีคู่เป็นของตัวเองสินะ ยี่คู่กะลมชิมิ ??? :hao4:
-
:เฮ้อ:ขอเดาว่ายี่คู่กับพี่ลมส่วนญ่าน่าจะไปเจอคู่ที่ฝึกงานป่ะ
เห็นด้วยเลย o13
-
ตกลงว่าไม่ได้คู่กันชิมิ :เฮ้อ: :mew6:
-
หน่วงอ่ะเมื่อไหร่ญ่า
จะหายสักทีแผลในใจ
คงฝังลึกน่าดูแล้วแบบนี้
ยี่จะทำยังไงสู้สู้นะยี่
เอาใจช่วย :กอด1:
หวังว่าสักวันแผลเป็นนี้
ญ่าคงลบมันออกจากใจได้
ในเร็ววัน :L1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อยากกรี้ดมากค่าาาาาา รอมานาน :impress2:
-
ปูเสื่อรอ อิอิ
-
จะแยกคู่รึคู่กันนะ รอลุ้น
ว่าแต่ สงสารยี่มากกกกก
ยี่เหมาะกับพี่ลมดีนะ พี่ลมดูร้ายๆ น่าจะปะทะกับยี่ได้ 555
-
:hao5: แง้ ตอนเด็กเราว่าน้องยี่น่าหมั่นไส้กึ้งน่าเอ็นดูนะแต่ทำไมโตมาแล้วดราม่าขนาดนี้ละลูกรักต้องห้ามน่าสงสารจริงๆ พี่ญ่าคิดแบบนี้จริงๆเหรอลุ้นคู่นี้ไม่ขึ้นจริงๆเหรอ :hao5: เหมือนจะเปิดตัวตัวหลักคนที่สามมาแล้วสินะอย่าบอกนะว่ายี่กับลมอะ งืออออ
-
อ่านแล้วสนุกมากรอลุ้นนะๆๆๆๆๆๆๆ
-
2
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอาการมึนๆ แต่ที่รู้สึกที่สุดก็คงเป็นแผลที่มือที่ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร ผมร้องซี้ดแล้วลืมตาดูผ้าพันแผลสีขาวที่หลุดลุ่ยแทบไม่เหลือชิ้นดี
ไปทำอะไรมาตอนไหนวะ
ผมกระพริบตาถี่ๆแล้วหันมองรอบห้อง เออ ยังอยู่ห้องตัวเองนี่หว่า ว่าแต่กลับมาได้ไงวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
"ตื่นแล้วหรอยี่ อาบน้ำสิจะได้มาทำแผล" ผมหูฝาดไปหรือเปล่า เสียงพี่ชายผมนี่ เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
"อือ" ผมตอบ เสียงหายไปชั่วขณะ
"ลุกไหวหรือเปล่า ไปอาบน้ำเถอะ พี่ต้มข้าวให้แล้ว ทำแผลเสร็จพี่ต้องเข้ามหาลัยนะ" พี่ญ่าเดินมาลูบหัวผม นี่ผมฝันไปใช่ไหม มันเป็นแค่ความฝันใช่หรือเปล่า
ผมตบหน้าตัวเองหนึ่งทีโดยไม่ยั้งแรงให้รู้ว่าตอนนี้ผมคือใคร อยู่ไหน และไม่ได้หลอกตัวเองจริงๆใช่ไหม
พี่ญ่าพูดจาดีๆกับผมได้แล้วหรอครับ
อยากจะถามออกไป แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เสียบรรยากาศกันไปหมด
ผมค่อยๆลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออก ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ถอดกางเกงนักศึกษาแล้วแกะผ้าพันแผลเดินเข้าไปแช่น้ำให้สมองโล่งหน่อย พี่ญ่าเขาพาผมกลับมาที่นี่หรอ แล้วแผลนี่ล่ะพี่ญ่าทำให้ผมด้วยหรือเปล่า
"วันนี้ยังไม่ต้องไปเรียนหรอก เต๋อกับโอ้เช็คชื่อให้แล้วอีกเดี๋ยวจะเข้ามา" พี่ญ่าเอ่ยขึ้นตอนที่ผมเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้เขาแต่งตัวชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้ว ญ่าของผมน่ารักที่สุด ผมไม่เคยเห็นใครดูน่ารักไปทุกขณะแบบญ่าเลยจริงๆ
"ครับ ญ่าจะเข้ามหาลัยเลยหรอ" ผมถาม เดินมานั่งตรงโต๊ะทานข้าว ส่วนเขาเดินไปเอากล่องพยาบาลมาให้ผม
"อื้อ วันนี้มีนัดประชุมเรื่องฝึกงาน" เขาตอบ หน้าตาเขาดูน่ารักไปทุกส่วน แค่เขาขยับปากขึ้นลงก็ทำให้ผมหลงใหลเขาได้แล้ว
"ให้ยี่ไปส่งนะ" ผมเสนอตัวเอง พอเห็นเขาเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งอยากทำคะแนน ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่มีความหมายอะไรเลยก็ตามที
"อย่าเลยยี่ พักเถอะ มือเจ็บขนาดนี้ไม่ไหวหรอก" พี่ญ่าบอกก่อนจะเอื้อมมือเล็กมาจับมือผมไว้ แล้วค่อยๆใช้สำลีเช็ดทั่วแผลอย่างเบามือ
"แล้วญ่าจะไปไงอ่ะ ยี่ขับไปให้ดีกว่านะ" ผมเร้าหรือ ไม่อยากให้เขาขับรถไปเองครับ พี่ญ่าไม่ชอบขับรถ แม้จะหัดมาพร้อมๆกันกับผมก็เถอะ แต่เขาไม่ชอบ รถเลยจอดไว้เฉยๆจนฝุ่นขึ้นหมดแล้ว
"พูดให้รู้เรื่องนะยี่ พี่ไปแท็กซี่เองได้ บอกให้พักอยู่ห้องก็ทำตามได้ไหม" เขาไม่ได้ขึ้นเสียงอะไรหรอกครับ ก็พูดปกติของเขานั่นแหละ บางคนอาจจะเข้าใจว่าเขากำลังโมโห แต่ผมคงชินแล้วล่ะมั้ง
"เอางั้นจริงๆหรอ" ผมยอมแล้วครับ ไม่อยากให้มันพังไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"เอาแบบนี้แหละ อ่ะ เสร็จแล้ว ข้าวอยู่บนเตานะ ตักกินเองได้ใช่ไหม" เขารีบลุกขึ้นแล้วเก็บกล่องยาไปไว้ที่เดิม
"ได้" ผมตอบ พลิกมือที่ถูกพันด้วยผ้าสีขาวไปมา อย่างน้อยพี่ญ่าก็ยังเป็นห่วงผมล่ะนะ
"พี่ไปก่อน เดี๋ยวอีกสักพักเต๋อกับโอ้คงมา" พี่ญ่าที่เตรียมของเสร็จยืนคุยกับผมหน้าประตูเตรียมจะออกไปข้างนอกแล้ว
"อื้อ" ผมได้แค่พยักหน้ามองเขาที่เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูอย่างไม่เหลียวหลัง
ชีวิตแม่งเศร้าว่ะ ทั้งๆที่อยากจะคุยกันให้มากกว่านี้ แต่กลับทำไม่ได้ ผมมันไม่เอาไหนจริงๆ
ผมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ใช้แขนก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิด นี่ผมกับพี่ญ่าจะต้องห่างกันจริงๆหรอ แบบนี้ผมจะอยู่ได้ไงล่ะถ้าไม่มีเขา ผมถอนหายใจรอบที่ร้อย พลิกไปพลิกมาจนไม่รู้จะพลิกไปทางไหน จนต้องลุกไปควานหาโทรศัพท์มือถือมาเปิดเครื่องแล้วต่อสายชาร์จแบตให้เต็ม
Oh: มึงตื่นหรือยังวะ จะแดกไรเปล่า
Ter: เป็นเชี่ยไรปิดเครื่องเนี่ย
Oh: กูโทรหาพี่ญ่าของมึงละ อีกเดี๋ยวเข้าไป
ผมกดดูบทสนทนาในไลน์กลุ่ม และกดดูหมายเลขที่ไม่ได้รับ พอเห็นว่ามีแค่มันเลยไม่ได้สนใจ พอมันเห็นว่าผมอ่านแล้วมันก็ด่ามาเรื่อยๆแต่ผมก็ไม่ได้ตอบ
ผมเดินเอื่อยๆไปตักข้าวต้มกุ้งฝีมือพี่ญ่ามากิน เขาอุตส่าห์ทำไว้ให้ผมนี่เนอะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใจร้ายพอจะให้ผมเดินลงไปหาข้าวกินเอง
ออดดดดดดด
สงสัยพวกมันจะมากันละ ผมตักข้าวกินอีกคำก่อนจะเดินโซเซไปเปิดประตูห้อง
"ไอ้เวร! อ่านละไม่ตอบนะ" ไอ้เต๋อกับไอ้โอ้เดินเข้ามาในห้อง ในมือมีทั้งอาหารจำเป็นและของมึนเมา สองคนนี้มันแต่งชุดนักศึกษาพร้อมครับ แต่ไปไม่ถึงหรอก แวะห้องผมก่อนนี่ไง
"ก็กูเห็นมึงบอกว่าโทรหาญ่าแล้ว" ผมบอก เดินกลับมานั่งที่เดิม กินข้าวต่อ
"เออ เสียงหวานเชี่ย น่ารักว่ะ"
"ไอ้สัตว์!" ผมเขวี้ยงผลไม้ปลอมใส่ไอ้เต๋อ น่าฆ่าแม่งจริงๆ
"เออๆ กูรู้มึงหวง ละไง แผลที่มืออ่ะ หายดีละหรอ" ไอ้เต๋อถามผมต่อ เอาจริงผมยังไม่รู้เลยว่าแผลนี่ไปได้จากไหนมา
"แผลมาได้ไงวะ" ผมถามงงๆ มันสองตัวทำหน้ารำคาญแล้วหันไปมองกัน
"เอามาเลยพันนึง กูบอกแล้วว่ามันจำไม่ได้" ไอ้เชี่ยเต๋อพูด
"โหยยย ไอ้ยี่ มึงเมาหนักขนาดจำอะไรไม่ได้เลยหรอวะ" ไอ้โอ้โอดครวญ เออดี เพื่อนกำลังทุกข์แม่งเอาไปพนันต่อกลอนกัน ไอ้เพื่อนชั่ว
"ตกลงกูไปทำไรมา" ผมยุติการตีกันของพวกมัน
"ก็มึงน่ะปัดมือไปทั่ว ขวดเหล้าล่วงแตกเต็มพื้น ไม่พอยังล้มลงไปเอามือละเลงอีก พวกกูตกใจแทบตาย กลัวมึงจะหยิบเศษแก้วมารีดข้อมือตัวเองเหมือนในหนัง" ไอ้โอ้บรรยายซะเห็นภาพ
"เออ กูน่าจะทำเนอะ จะได้จบๆ" ผมหัวเราะเยาะตัวเอง ถ้าตอนนั้นผมคิดได้ ตอนนี้ผมอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ไปแล้วก็ได้
"แล้วพวกมึงพากูมาส่งหรอวะ" ผมถามอีก
"ก็ใช่อ่ะดิจะมีใคร" ไอ้เต๋อพูด แกะขนมที่มันซื้อมาเข้าปาก
"แต่แผลนั่นพวกกูไม่ได้ทำนะเว่ย พี่ที่ร้านเขาทำให้ ติดหนี้บุณคุณฉิบหาย" ไอ้เต๋อพูดขึ้นมาเหมือนนึกขึ้นได้
"จริงหรอวะ แล้วทำไมมึงไม่พากูไปส่งโรง'บาลล่ะวะ" ผมด่า ถ้าบาดทะยักกินขึ้นมาจะทำไง
"เชี่ย ตอนนั้นกูก็กรึ่มๆเหมือนกัน คิดอะไรไม่ทันทั้งนั้นแหละ" ไอ้โอ้รีบปฏิเสธ ไอ้เต๋อเองก็เออออห่อหมกด้วย สรุปผมมีเพื่อนแท้หรือเปล่าวะ เป็นห่วงกันดีเหลือเกิน
"แล้วนี่ตกลงมึงดีขึ้นแล้วใช่ป่ะ อยากไปเรียนป่ะวะ" ไอ้เต๋อถามผม ดูจากสภาพแล้ว ผมดูเหมือนคนอยากไปเรียนมากขนาดนั้นเลย?
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr
"แปปๆ" ไอ้เต๋อโบกมือไปมาก่อนจะรับโทรศัพท์
"อ่อครับพี่ ครับ ไม่เบี้ยวครับ คืนนี้จะเข้าไปครับ ครับ ขอบคุณครับ" ผมได้ยินแค่นั้นก่อนจะลุกไปวางจานไว้ในอ่างแล้วเดินไปเอาน้ำเย็นมาเปิดดื่ม
"อะไรของมึง" ไอ้โอ้ถามไอ้เต๋อ
"พี่ที่ดูแลร้านไง เขาถามว่าเรื่องเมื่อคืนอ่ะ จะชดใช้ให้เขาได้เมื่อไหร่" ไอ้โอ้พูดทำหน้าแหย ทำเหมือนไม่มีปัญญาจ่ายอย่างนั้นแหละ
"เขาจะเอาเท่าไหร่ล่ะ" ผมถาม เงินในบัญชีผมมีเกือบสิบล้าน แค่นี้จะกลัวอะไร ไม่นับบัญชีเก็บกับออมทรัพย์อีกนะ พ่อผมคุณย่าท่านรักผมกับพี่ญ่าจะตาย คอนโดที่อยู่กันก็ราคาสามสิบกว่าล้าน เรื่องแค่นี้ เบเบว่ะ
"พอดีพวกกูรีบออกกันมา เลยบอกเขาว่าจะเข้าไปจ่ายคืนนี้ มึงไหวป่ะล่ะ เข้าไปกับพวกกูหน่อย" ไอ้เต๋อบอก หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พอเห็นมันสูบก็อยากสูบเองขึ้นมาซะงั้น
"เออ คืนนี้ ดีเลย กูไม่มีอะไรทำพอดี" ผมตอบตกลงก่อนจะคว้าบุหรี่มาจุดดูดแล้วเดินไปเปิดพัดลมดูดอากาศไว้ ห้องจะได้ไม่เหม็น ผมขี้เกียจฟังญ่าบ่น อีกอย่างถ้าพี่ที่ทำความสะอาดมาเอาไปฟ้องมี้อีก ผมต้องโดนเอ็ดหูชาแน่ๆ
..........
"เอาห้อง vip เหมือนเดิมไหม" ไอ้โอ้ถาม พวกผมเวลามากันสามคนไม่ค่อยนั่งด้านนอกครับ เพลงมันเสียงดังฟังไม่รู้เรื่อง ส่วนมากจะหนักดื่มเสียมากกว่า บางทีไอ้โอ้ไอ้เต๋อพาเด็กมันมาจะได้แทะโลมสะดวก
"เออๆ ไหนพี่เขาวะ กูอยากไปขอบคุณเรื่องมือ" ผมถาม หันไปดูทั่วร้าน วันนี้เตรียมเงินมาชดใช้ค่าเสียหายแล้ว หวังว่าพี่เขาจะไม่ใจร้ายกับพวกผมหรอกนะ
"น่าจะอยู่ตรงแคชเชียร์ ตามมาๆ" ไอ้โอ้นำผมไป ในร้านคนเต็มตลอดครับ ที่นี่ร้านดัง ไม่มีใครไม่รู้จัก เด็กที่มหาลัยผมก็เยอะ เดินทีแทบชนกันตาย
"พี่หวัดดีครับ ผมมาละนะ" ไอ้โอ้บอก ไหว้ผู้ชายตัวเท่าๆผม แต่หน้าออกไปทางหวานๆนิดหน่อย แต่ไม่ได้ดูตุ้งติ้งอะไร
"เออๆ เอาเงินมาจ่ายอย่างเดียวหรือเปิดห้องด้วยล่ะ" พี่เขาถาม มองหน้าพวกผมได้ไม่นานเพราะพี่แกต้องรับแขกคนอื่นด้วย
"ทั้งสองอย่างพี่จัดมา" ไอ้โอ้พูด แต่สายตาไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอกครับ นู่น เหล่สาวๆตามแบบฉบับมันนั่นแหละครับ ส่วนไอ้เต๋อมันชอบผู้ชาย อาจจะหายากสักหน่อย
"อ่ะ นี่เลขห้อง ส่วนค่าเสียหายเมื่อวานเบาๆ พันห้า" ผมพยักหน้าล้วงกระเป๋าตังออกมา หยิบแบงค์พันกับแบงค์ห้าร้อยให้พี่เขาไป
"ไปกัน" ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อดึงผมไป แต่ผมขืนไว้ก่อน
"มึงไปกันก่อน กูขอบคุณพี่เขาแปป" ผมบอก พวกมันหันมองกันก่อนจะตัดสินใจเดินออกไป
"มีอะไรไอ้น้อง เมื่อวานนี่เละเหมือนหมาเลยนะ" พี่เขายักคิ้วใส่ผมให้ผมได้เอามือขึ้นมาลูบคอแก้เขิน
"ผมจะขอบคุณพี่อ่ะครับ ที่ช่วยทำแผลให้" ผมบอกยิ้มๆ พี่เขาหน้าตากวนๆดีครับ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดไว้
"ฮ่าๆๆ เออเนอะ คนที่เอ็งควรขอบคุณน่ะ ตอนนี้ไม่อยู่หรอก" เขาพูดแปลกๆ
"อ้าว แล้วไหนไอ้สองคนนั้นบอกพี่เป็นคนทำแผลให้ผมไง" ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"ตอนแรกพี่จะทำนั่นแหละ แต่พอดีไม่มีคนเฝ้าหน้าร้าน เจ้านายพี่เลยทำให้" พี่เขาพูด รับเงินจ่ายใบเสร็จ ผมว่าผมมากวนเขานะเนี่ย
"ถ้างั้นฝากขอบคุณเจ้านายพี่ด้วยนะ ผมไปละ" ผมบอก หันหลังเพื่อเดินไปยังห้องที่จองไว้
"เคๆ อย่าเมาแบบเมื่อคืนอีกล่ะ พี่ขี้เกียจเก็บกวาด" เขาตะโกนแซวตามหลังให้ผมต้องยกมือที่พันไปด้วยผ้าพันแผลขึ้นมาโบก ใครจะทำให้ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ขอไปดื่มให้กับความรักบ้าๆก่อน เซงจนอยากจะระเบิดตัวเองออกมาแล้วเนี่ย
"ภาวนาให้ใจเจ็บจงเข้มแข็ง แม้มันจะไร้เรี่ยวแรง จะฝืนลุกยืนให้ไหว คนคนเดียวมันไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น ไม่ทำให้ช้ำถึงตาย ยังไงต้องรับให้ได้
ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย แค่วันนี้หัวใจสลาย เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่ ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้"
ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อช่วยกันประสานเสียงร้องเพลงนี้ให้ผม หึ อยากจะหัวเราะให้ตัวเองสักร้อยรอบ จากคนที่เคยฮอตที่สุด ไม่ต้องมานั่งแคร์ใครที่สุด แต่พอมีญ่าเท่านั้นแหละ โลกทั้งโลกของผมก็มีแต่เขา ไม่เคยคิดว่าจะรักเขาได้มากขนาดนี้ รักมาก จนตัวเองต้องมาโดนทิ้งแบบนี้เนี่ย
"มึงแม่ง อย่าเครียดดิวะ" ไอ้โอ้เดินมากอดคอผมที่ก้มลงไปพักสมอง มาเที่ยวแบบนี้ไม่ได้อยากคิดเรื่องที่ทำให้ตัวเองเจ็บเลย แต่มันก็อดไม่ได้ วนเวียนอยู่ในสมองทุกที
"ดื่มๆ เพื่อยี่คนใหม่เว่ย" ไอ่เต๋อชนแก้วกับพวกผมแล้วตบบ่าผมเป็นกำลังใจ ยี่คนใหม่เชี่ยไรวะ จะคนใหม่หรือคนเก่ากูก็ลืมพี่ญ่าไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
ผมส่ายหัวไม่สนใจพวกมัน ปล่อยให้พวกมันตะโกนแหกปากร้องไป
ส่วนผมน่ะหรอ
ก็เอาแต่หมกมุ่นกับไลน์ที่ส่งไปแต่เขาไม่อ่านน่ะสิ
Yee: กลับบ้านใช่ป่ะ
Yee: คิดถึงนะ
Yee: (สติ๊กเกอร์หมีบราวกอดหัวใจ)
เฮ้อ ไม่อ่านเลยแม้แต่ข้อความเดียว ผมปิดหน้าแชทลงอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะคว้าบุหรี่แล้วยืนขึ้น
"กูขอตัวไปดูดบุหรี่แปป เดี๋ยวมา" ผมบอก เครียดๆต้องผ่อนคลาย ช่วงนี้ผมดูดหนักเป็นพิเศษ โทษความเครียดล้วนๆ
"เออๆ รีบไป รีบมานะเว่ย" ไอ้โอ้ตะโกนไล่หลังผมมา ผมกำบุหรี่แน่นก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนออกมาด้านนอก ผู้หญิงสวยๆหลายคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ไม่ได้อวดนะครับ แต่ผมหล่อที่สุดในผับแล้วก็ว่าได้
"ขอโทษนะคะ เราฝน อยากรู้จักนายจัง" มาแล้วครับ ข้อเสียของการเดินออกมาข้างนอกก็คือ เรามักจะเจอกับคนที่เราไม่ต้องการเจอ
"โทษนะ ผมรีบ" ผมบอก พยายามเดินออกมาจากตรงนั้น
"แปปเดียวเองค่ะ แลกไลน์ก็ได้ นะคะ" เธอยังตามตื๊อไม่เลิก สาวไซส์ใหญ่ใส่ชุดวาบหวิว หน้าตาใช้ได้นะ แต่ผมไม่อยากทำความรู้จักใครทั้งนั้นตอนนี้
"เป็นเกย์ จบนะ" ผมบอกก่อนจะดันเธอออกแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ยืนเอาเท้าถีบกำแพงพิงตัวปลดปล่อยอารมณ์อย่างเลื่อนลอย ผมไม่ได้บอกใครแบบนี้ทุกคนหรอกนะครับ แต่กรณีนี้ผมรำคาญจริงๆ
Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์เข้าครับ ผมหยิบขึ้นมาดูก็ต้องดีใจที่เป็นญ่าโทรเข้ามา
"ฮัลโหล ว่าไงญ่า" ผมถามอย่างดีใจ
( เที่ยวอีกแล้วหรอ แบบเมื่อคืนไม่เอาแล้วนะ ) สงสัยจะเห็นที่เพื่อนผมแท็กมาแล้ว มันเช็กอินที่นี่ติดผมไปด้วย
"ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เป็นแล้ว" ผมพูด ยิ้มให้ตัวเองเหมือนคนบ้า สงสัยจะเป็นเอามาก
( ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วย ) ญ่าบอกผม แม้จะใช้น้ำเสียงปกติ แต่แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
"ครับญ่า ฝันดีนะ"
( อืออ )
เขาวางสายไปแล้ว เหลือแค่ผมที่ยืนยิ้มค้างอยู่คนเดียวด้วยความหวัง ผมยังมีสิทธิหวังในตัวเขาใช่ไหมครับ ยังมีอยู่ใช่ไหม
ผมสูบบุหรี่เสร็จก็เดินกลับมาที่ห้องด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นกว่าตอนแรกจนเพื่อนๆผมมันก็งงไปเป็นแถว แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมมีความสุขในสิ่งที่ได้รับวันนี้มากก็เพียงพอแล้ว
"ยี่ๆ มึงดูนี่ดิ กูเพิ่งรู้ว่าที่นี่มีสนามแข่งรถด้วยด้านหลัง" ไอ้โอ้เขยิบมานั่งข้างผมแล้วบอก
"แล้วไงวะ" ผมถาม ก็ชอบเหมือนกันแข่งรถ แต่ไม่เคยไปสักที
"อยากลองป่ะ?" มันถามทำหน้าสลอน ส่วนผมรีบส่ายหน้า
"วันนี้ไม่มีอารมณ์ ไปเหอะ" ผมบอก อยากกลับแล้ว ญ่าจะได้สบายใจ
"อะ .. อ้าว เชี่ยไรวะ รีบกลับจัง" มันเหวอแดก แต่ก็ต้องลุกตามผมอย่างช่วยไม่ได้
"เออ กลับได้ละ พรุ่งนี้กูมีธุระ" ผมพูดก่อนจะเดินนำพวกมันออกมาข้างนอก แล้วเดินไปจ่ายเงินให้กับพี่เขา
"วันนี้ไม่เมา?" พี่เขาถาม หน้าตาบ่งบอกเลยว่าเมื่อวานผมคงทำไว้เยอะมาก
"วันนี้ไม่บ้ามั้ง" ผมยืนขำตัวเอง พี่แกก็หัวเราะขึ้นมาด้วย
"ว่าแต่พี่ชื่ออะไร ผมจะได้เรียกถูก" ผมถาม รู้จักกันไว้คงไม่เสียหลาย
"เดย์ เอ็งล่ะ" เขาถามผมกลับ
"ยี่อ่ะพี่ ญี่ปุ่น" ผมตอบ
"เออเว้ย ทำไมหน้าเข้มหล่อ ไม่ตี๋เลยสักนิด" เขาถามต่อ
"พ่อเป็นคนไทยพี่ ผมไปล่ะ ไว้ถ้ามาอีกค่อยเจอกัน" ผมบอกเมื่อพวกมันสองตัวออกมาจากห้องน้ำ
"กลับดีๆ ไหว้พระๆ" พี่เดย์บอกพวกผม ก่อนที่พวกเราจะเดินออกมาด้านนอกกัน วันนี้เอารถไอ้เต๋อมาคนเดียว ขากลับให้มันไปส่งพวกผมก่อน
"กลับบ้านเลยจริงหรอวะ" ยังไม่เลิกเซ้าซี้อีก
"เอออออ กูง่วง" ผมบอกปัดๆ ขี้เกียจจะตอบมันละ
ขับรถกลับมาถึงห้องผมก็ลงเปลี่ยนไอ้เต๋อมาขับต่อ ส่วนผมรีบแตะบัตรขึ้นคอนโดอย่างด่วน ถ้าญ่ายังไม่นอนผมคงได้เฟสไทม์สักห้าถึงสิบนาที
"ทำไมไม่รับวะ" ผมกดส่งไปแล้วหลายรอบ แต่ก็ไม่มีใครรับสักที
"หรือจะหลับ" ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะปิดโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัว
มีต่อด้านล่าง
-
วันนี้ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้าเพื่อที่จะได้ออกมาทันญ่ามาคณะ ผมมาดักรอพี่ญ่าตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แต่รอจนถึงเก้าโมงแล้วเขาก็ยังไม่มา ก็อีกตั้งหลายวันไม่ใช่หรือไงกว่าเขาจะไปฝึกงาน
Rrrrrrrrrrrrrrr
"มึงอยู่ไหน?" ไอ้โอ้โทรมาถาม ผมมีเรียนเช้า แต่ดันหนีมานี่ซะก่อน
"อักษรศาสตร์" ผมบอก เริ่มคิดแล้วว่าคงมาเสียเที่ยว
"เออดี ไปเฝ้าเขาแต่เช้า" มันทำเสียงเอือม ซึ่งผมชินแล้ว
"มีไรวะ" ผมถามมัน ว่าจะไปเข้าห้องเรียนแล้วเหมือนกัน
"พวกกูรออยู่ รีบมา อาจารย์เก็บคะแนน"
"เออๆ"
ผมขับรถวนไปคณะตัวเองแล้วขึ้นเรียนวิชาของอาจารย์คนนี้ เรียนไปสามชั่วโมงแทบจะตายกันในห้อง พอจบคลาสผมก็รีบออกมาทันทีเพราะพ่อภาคโทรมาบอกว่าเขากับมี้จะเข้ามาหาที่คอนโด
"กูกลับก่อน เดี๋ยวคุยในไลน์" ผมลาพวกมันก่อนจะรีบบึ่งรถมาที่คอนโด
พอขึ้นมาถึงก็ต้องชะงักกับสิ่งที่เจอ
"ไงลูกชาย รู้แล้วใช่ไหมว่าพี่เขาจะขนของไปวันนี้เลย" เสียงของพ่อเหมือนมีดกรีดลงกลางหัวใจ ที่เขาไม่รับโทรศัพท์ผม ที่หนีกลับไปนอนบ้านก็เพราะแบบนี้ใช่ไหม
"ทำไม .. เร็วจัง" เหมือนมีอะไรบาดคอ ผมพยายามกลืนน้ำลายมองสิ่งที่เห็นตรงหน้า ข้าวของส่วนตัวถูกเก็บใส่กล่องแล้วเอาออกมาวางด้านนอกรอคนงานแบกลงไป
"ก็ขนไปเลย แต่พี่เขายังไม่ไปหรอกนะ อีกสามสี่วันนู่นแหละ" หม่ามี้เดินมาแตะบ่าผมที่ยืนอึ้งอยู่ ผมกับญ่าเราเข้ามาอยู่ด้วยกันเกือบสองปีแล้ว อดใจหายไม่ได้ถ้าจะไม่มีเขาอยู่ข้างห้อง
"ดีนะที่พี่เราเขาสะอาด เดี๋ยวคนใหม่เข้ามาจะได้ไม่ต้องทำอะไรมาก" พ่อภาคหันมาพูดกับผม คนใหม่อะไร ใครจะมาอยู่ที่นี่แทนญ่า
"ผมไม่อยากให้มีใครมาอยู่แทนญ่า" ผมบอก กำมือแน่นจนหม่ามี้ต้องเข้ามากอด ผมเองก็รีบกอดเขากลับทันที ผมแม่งไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยว่ะ เรื่องแค่นี้จะน้ำตาไหลทำไมวะ
"พ่อรู้ว่ายี่ติดพี่ญ่า แต่พี่เขาเรียนจบแล้ว เขาก็ต้องมีทางของเขา ยี่เองก็ต้องเรียน เข้าใจไหมลูก" พ่อภาคเดินเข้ามาลูบหัวผม ยิ่งทำให้ผมกลายเป็นเด็กน้อยในอ้อมกอดพ่อแม่เข้าไปใหญ่ แต่เวลานี้ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ผมอยากได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวที่สุด โดยเฉพาะพี่ญ่า เขาจะหนีผมไปโดยที่ไม่บอกกันสักคำเลยน่ะหรือ
ทำไมเขาเป็นคนใจร้ายแบบนี้
TBC.
Talk: พี่ญ่ายังไม่ออกโรง เพราะฉะนั้นตอนนี้ทุกคนสงสารน้องยี่ได้ตามสบายค่ะ
ทำความเข้าใจกับนิยายเรื่องนี้หน่อยนะคะ
ถ้ายี่เป็นคนบรรยายจะขึ้นหัวข้อว่า
Retribution | รักนั้นคืนสนอง ♡
ส่วนถ้าญ่าบรรยายจะขึ้นหัวข้อว่า
♡ Apology | รักนี้คอยเสนอ
เข้าใจตามนี้เนอะ
พูดคุยหรือคอมเม้นกรีร้องในทวิตเตอร์ติดแท็กนี้นะคะ #รักนั้นคืนสนอง ของพี่ญ่า #รักนี้คอยเสนอ
ช่วงนี้อาจมาช้าหน่อยเพราะรุ่นพ่อยังเหลือตอนพิเศษอีกเยอะค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
:กอด1:
อันนี้อิมเมจค่ะ ทายกันเอาเองนะคะว่าใครเป็นใคร
(http://i61.tinypic.com/1z1embq.jpg)
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เมื่อไหร่จะได้เจอเจ้าของร้าน :impress2:
-
แงงงงงงงงงงงงงงง้ เราว่าแยกคู่แน่เลย แววดราม่าคู่ยี่นี่มาแต่ไกลเลย
โชยมา โชยมาเลยยยย (แต่แยกคู่ก็ดีนะ คงมันส์)
สงสารยี่มากลูก แต่ไม่เป็นไรลูกเดี๋ยวก็เจอคนที่ (คุณคนเขียน)บันดาลมาให้ 5555555
อยากกอดยี่มากแงงงง ญ่าใจแข็งดีแล้วค่ะ ทำถูกแล้ว แม้จะใจร้ายก็ตาม
:hao5: :hao5: :hao5:
รอติดตามค่ะ
-
:katai1: ทำไมน๊าาาาาา ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจ แบบว่า ทำไมญ่าทำแบบนี้อ่ะ ไม่สงสารยี่บ้างหลอ อร๊ากกก ถ้ายี่คู่กับพี่เจ้าของร้านนะ
เห๊อะ ................................. ก็ต้องทำใจสินะ :z3: แต่เราจะงอลคนเขียน
สรุปว่า พี่น้องเค้าไม่กินกันเองสินะ เพราะดูจากการอ่านแล้วน่าจะเจอคู่ใครคู่มัน
อ่านแล้วปวดใจแบบนี้ ครั้งล่าสุด ก็คงเป็นเรื่อง รักต้องเลือก :o12:
-
สงสารไม่ถูกคนเลยทีเดียว คนนึงมีปมในใจ อีกคนฝังใจไม่ยอมลืม เฮ้อออ!!!
-
เอาเถอะๆ
-
:mew6: :mew6: งือออสงสารยี่อะ พี่ญ่าใจร้ายยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: แล้วทีนี้ต่อไปจะเป็นยังไงละนี่แล้วคนที่จะเข้ามาอยู่แทนญ่านี่ใครหว่าน้องยี่ต้องไม่ยอมแหงเลย เข้าใจแหละว่าญ่าก็เจ็บเหมือนกันเป็นพี่น้องแต่ต้องมามีความรู้สึกกันแบบนี้ สู้ๆทั้งคู่นะลูก กอดยี่ :กอด1: กอดญ่า :กอด1:
พิมพ์ชื่อผิดนิดนึงนะคะตรงในร้านที่โอ้เรียกยี่น่ะคะ น่าจะเป็น ยี่ๆ แทน ญ่าๆนะ
-
อิมเมจโอเคอยู่นะ. ไม่นึกไม่ฝันว่ายี่โตมาจะเจอเรื่องเศร้าได้ขนาดนี้
กระจายความหน่วงแบบทั่วถึง. รักต้องห้ามก็คงเป็นไปไม่ได้สินะ
รอดูตัวละครใหม่ค่ะ. หวังแค่ยี่จะได้เจอคนดีๆญ่าได้คนมารักษาแผลใจสักที
อยากให้น้องๆทั้งสองพบความสุขกับรักแท้
-
มันช่างหน่วงจิตหน่วงใจซะจริง
เฮ้อ~~~~
-
:o12: โธ่ ยี่ลูกกกกกกกกกกกก ร้องไห้พอนะยี่ นู๋ต้องเข้มแข็งนะ พี่ญ่าเค้าต้องมีเหตุผลของเค้านะลูก
-
อยากจะเดินเข้าไปปลอบยี่
โธ่ลูก
-
โอ้ยยยย อ่านตอนนี้แล้วเจ็บปวดไปกับยี่
น้ำตาจิไหลลลลล
พี่ญ่า เคลียร์ให้น้องเข้าใจก่อนไปทีเถอะ สงสารรรรร
-
มากอดๆกันนะหนูยี่ โอ๋ๆ :กอด1:
-
ญ่ามีปมในใจที่แก้ได้ยาก อย่างยี่เอาญ่าไม่อยู่หรอก
-
ดีแล้วที่เป็นแบบนี้
-
อ่านตอนนี้ก็อยากให้คู่กันอีกละ ก็ไม่รู้ดิ เค้าได้กันมาตั้งนานนนนน
เฮ่ออออ แล้วแต่คนเขียนเน้อ
แต่สงสารยี่ แล้วเห็นใจญ่า ญ่าผ่านอะไรมีเยอะเกินไป
เรื่องนี้อยู่ที่ญ่าเลย ถ้าญาาไม่รักยี่ ทุกอย่างก็จบ ลุ้นจริงจัง :katai1:
-
สงสารยี่อยู่เหมือนกัน แต่ก็เห็นใจพี่ญ่าด้วยเพราะต้องแบกรับความรู้สึกของน้องไม่อยากให้น้องเสียใจไปมากกว่านี้. :hao5: คิดว่าฟ้าหลังฝนจะสวยงามเสมอนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ไม่เข้าใจญ่านะ. ถ้าไม่รักแล้วนอนกับยี่ทำไมตั้งแต่แรก. มันเลยบานปลาย. สงสารยี่มาก. ถ้าพ่อภาคกับมี้รู้จะเสียใจแค่ไหน
เฮ้อ. ทำใจอย่างเดียว
-
สงสารทั้งสองคนเลย แต่สงสารยี่มากกว่า โอย ปวดใจจัง อยากเห็นพี่น้องมีความสุขเสียที :katai1:
-
ขอไม่เชียร์ยี่ญ่า ดราม่าแรง ทีมยี่ให้ยี่เจอคนอื่นแบบไม่เจ็บเถอะค่ะ
-
อะเครตามนั้นนน!!
-
คงไม่ต้องลุ้นแล้วสินะ ขอให้ยี่เจอคนที่ดีนะคะ ญ่าด้วย สงสารมาก :mew6:
-
อ่านไปลุ้นไป ฮือออออ
-
มารอยี่ญ่านะ อยากอ่านแล้วอ่ะ :hao5:
-
สงสารยี่มากกกกกกกก
-
ทำใจแป๊ป :mew5:
-
:call: :call:
-
อื้อหือ แอบลุ้นในหลายๆความรู้สึกนะ สงสารแต่ละคนจริงๆเบย :hao5:
-
ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ ให้แยกจากกันแล้วต่างคนต่างได้เจอคนใหม่เถอะ
-
แยกคู่จริงๆสินะ ปล. อิมเมจน่ารักมาก จากใจสาวกเคะน้อย :o8: :o8:
-
คิดถึง :กอด1:
-
3
ผมนั่งกุมหัวหนักหลังจากที่พ่อภาคกับมี้กลับไปแล้ว ห้องญ่าตอนนี้เหลือเพียงของใช้เล็กน้อยที่รอให้เจ้าตัวมาเก็บ ห้องที่เคยมีพรมสีกรมท่า ผ้าม่านสีน้ำเงินเข้ม ของใช้สีหม่นและเปียโนที่มีสีขาวเด่นอยู่ตรงหน้าต่างนั้น ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว จะเหลือก็แต่เตียงนอนที่เราเคยนอนกอดกัน ห้องนั่งเล่นที่เราเคยใช้เวลาอยู่ร่วมกันเท่านั้นที่ผมยังสามารถจะใช้พวกมันระลึกถึงภาพของพี่ญ่าได้
ผมล้มตัวลงนอนแผ่หลากลางเตียงกว้าง หลับตาซึมซับความอบอุ่น สูดดมกลิ่นหอมที่ยังตราตรึงอยู่ในห้องของเขา ผมยังรักพี่ญ่าอยู่ รักมาก และไม่อยากจะเสียเขาไป ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่จะมานั่งร้องไห้กับอะไรง่ายๆ แต่ตอนนี้อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลลงมาเอง ไหลออกมาโดยที่ผมเองก็หยุดมันไม่ได้ด้วยซ้ำ
นอนแบบนั้นอยู่นานมากจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงในห้องมืดสนิททำให้ผมควานหาโทรศัพท์ที่ปิดเสียงเอาไว้มาดู พอเปิดมันขึ้นมาก็เหมือนเดิม มีสายไม่ได้รับจากพวกเพื่อนๆผม แล้วก็แชทไลน์ในกลุ่มที่วันนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะตอบกลับ ผมใช้แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์พาตัวเองกลับห้อง เปิดไฟให้จ้าเข้าไว้ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง
Rrrrrrrrrr
สายโทรเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมที่ยังไม่รู้ว่าจะทานอะไรดีเดินมากดรับอย่างช่วยไม่ได้ ก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้เลย แค่ตอนนี้ผมเบื่อชีวิตจนอยากจะตายเท่านั้นเอง
( ไอ้เพื่อนเลว กูกับไอ้เต๋อนึกว่ามึงฆ่าตัวตายไปซะแล้ว แดกไรยัง พวกกูว่าจะชวนมึงออกมา แต่ถ้ามึงไม่อยากออก กูเข้าไปหาก็ได้ ) ไอ้โอ้รัวใส่ผมไม่ยั้ง
"อยู่ไหน" ผมถามพวกมัน
( ห้องไอ้เต๋อ มึงจะมา? ) มันถาม
"กูอยากแข่งรถ" ผมบอกพวกมัน
( หาาาา อะไรนะ ) ไอ้โอ้ทำเหมือนผมพูดเล่น
"กูบอกว่ากูอยากแข่งรถ คืนนี้ หลังผับที่มึงเคยบอก" ผมจำได้ที่พวกมันเคยบอก หลังผับมีสนามแข่งรถถูกกฏหมายอยู่ วันนี้ผมอยากเหยียบ อยากทำอะไรก็ได้ที่มันได้ผ่อนคลาย
( เออๆ งั้นเอาไง เจอกันที่ร้านไหม ) มันถามต่อ
"เจอกันที่ร้าน กูจะรีบไป" ผมบอก วางสายจากพวกมันก็รีบเปลี่ยนชุดนักศึกษาออก เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีดำบางๆลู่ลำตัวกับเดฟยีนส์ที่ผมชอบ เตรียมบุหรี่ กระเป๋าสตางค์แล้วก็โทรศัพท์ที่แบตเหลือไม่ถึงครึ่งก่อนจะคว้ากุญแจรถสปอร์ตแล้วลงมาจากคอนโด
มาถึงร้านไอ้โอ้กับไอ้เต๋อก็มาถึงพอดี มันขับเอารถเข้าไปทางด้านหลัง นำผมไป มาถึงนอกสนามจะมีป้อมยามเป็นเหมือนคนคุมอยู่สองสามคน มันถามว่าพวกผมมาทำอะไร พอบอกมาแข่งก็เดินดูรอบรถ ตรวจอาวุธแล้วก็ให้เข้าได้ ที่นี่ดูเข้มงวด ดูท่าเจ้าของจะเข้มทีเดียว
"คนเยอะว่ะ เขาว่าจะแข่งต้องมีรถมาเอง ถ้าจะใช้รถจากสนามต้องวางเงินสองหมื่น" ไอ้เต๋อพูด ดูดบุหรี่แล้วมองเข้าไปในสนาม นี่ขนาดยังไม่สองทุ่ม คนยังเยอะขนาดนี้เลย
"งั้นกูวางสองหมื่น" ผมบอก ไม่เสี่ยงเอารถที่พ่อซื้อให้ไปลงอยู่แล้ว ผมอยากเหยียบให้มิด เอาให้ไม่รถพังก็ผมตายไปเลย
"เข้าไปดูเหอะว่ะ เผื่อมึงจะเปลี่ยนใจ" ไอ้โอ้ตบบ่าผม พวกเราเข้ามาด้านบนแล้ว ที่นี่ทำเหมือนอัฒจันทร์เชียร์บอล มีห้อง vip มีพวกเหล้าเบียร์ขาย ข้างล่างเป็นที่แข่งรถแล้วก็โรงเก็บรถ ทำเป็นธุรกิจเลยทีเดียว
"พี่หวัดดีครับ เพื่อนผมมันอยากแข่งรถ" ไอ้เต๋อเดินนำมายังด้านหน้า เป็นเหมือนโต๊ะลงทะเบียนอะไรทำนองนั้น
"อายุเท่าไหร่วะ ริอยากแข่ง" พี่ผู้ชายตัวอ้วนๆมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"อายุเท่าไหร่อย่าสนเลย ผมมีตังค์ละกัน" ผมวางเงินสองหมื่นที่แวะกดก่อนมาตรงหน้าพี่เขา พี่อ้วนแสยะยิ้มแล้วยื่นกุญแจรถมาให้ผม ก่อนจะให้สตาฟพาพวกผมเดินมาดูรถ
"ที่นี่แข่งเอาเงิน เอาตีน เอาผู้หญิง เอารถ เอาอะไรก็ได้ที่อยากได้ น้องอยากได้อะไรล่ะ" พี่สตาฟพาพวกเรามาด้านล่าง มองจากตรงนี้คนบนอัฒจันทร์เยอะใช้ได้ ส่วนมากมีแต่ขาเฮ้ว อายุเท่าพวกผมมีบ้างแต่ไม่เยอะ ส่วนใหญ่ยี่สิบขึ้น
"ผมมาเอาความสะใจ ใครคู่แข่งผม" ผมถาม ไม่รู้ที่นี่เขาคัดคนแข่งกันอย่างไร หรือถ้าคัดตามเวลา อย่างนั้นก็ได้
"มาเอาความสะใจขับแม่งคนเดียวเลยไหมล่ะ" พี่มันหัวเราะผมก่อนจะลองเครื่องให้ รถที่ผมจะต้องขับเป็นรถแข่งธรรมดาที่สามารถหาได้ตามสนามแข่งทั่วไป ดีอย่างที่มันเซฟและปลอดภัยเกินราคา แต่ผมว่าคันนี้น่าจะไม่ต่ำกว่าสองปี
"ได้ป่ะล่ะ ถ้าได้ผมขอขับคนเดียว" ผมไม่ได้พูดเล่นๆ แต่ผมแค่อยากมาระบาย ไม่ได้ต้องการจะแข่งกับใครจริงๆจังๆอยู่แล้ว
"เห้ย ไม่ได้หรอก กูพูดเล่น แบบนั้นเขาจะเรียกสนามแข่งหรอวะ" พี่มันด่าผมก่อนจะส่งหมวกให้ผมใส่
"มึงจะเอาจริงๆใช่ป่ะยี่" ไอ้โอ้ทำหน้าหมาหงอย คงกลัวผมทำอะไรบ้าๆ
"เออสิวะ กูวางเงินไปแล้วสองหมื่น" ผมบอกก่อนจะสวมหมวก ใส่ถุงมือแล้วก็เตรียมขึ้นรถ
"อย่าทำอะไรแผลงๆนะเว้ย กูไม่อยากให้เพื่อนตายคาสนาม" ไอ้เต๋อตบบ่าผม ผมเลยกอดคอมันแล้วเขกหัวมันซะเลย โทษฐานบอกว่าผมจะตาย
"ขึ้นรถเลยน้อง คู่แข่งเขารออยู่แล้ว" พี่เขาพูด ผมเลยขึ้นรถเตรียมตัว ผมขับออกมาจอดให้ตรงกับเส้นที่เขามีไว้ รถคู่แข่งผมมารออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เป็นรถ Mclaren F1 คันละหลายสิบล้าน ผมว่าแม่งต้องเทพแน่ๆ แต่ผมไม่สนใจหรอก ถึงจะแพ้ ขอแค่เหยียบจนมิดได้ ผมก็พอใจแล้ว
"กติกาคือวนสองรอบ ใครถึงเส้นชัยก่อนชนะ" กรรมการตะโกนแข่งกับเสียงคันเร่ง ผมเหยียบคันเร่งรอจนควันโขมง ไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาก่อน เอาตรงๆตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาทำอะไรแบบนี้ มันตื่นเต้นแล้วก็เร้าใจไปในคราวเดียวกัน
3
2
Ready
Go!
รถของพวกเราพุ่งตัวออกอย่างแรงเมื่อไฟเขียวขึ้นคำว่า Go ผมช้ากว่าฝั่งนั้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถือว่าช้ามาก เข้าเกียร์แล้วเหยียบจนสุดแรงจนหน้าปัดบอกว่า 120 ผมยังตามไม่ทันอีกฝั่งเลย ขับมาเกินครึ่งสนามผมก็เข้าโค้งแล้วเหยียบจนแซงอีกคันมาได้ ผมยิ้มย่องตีโค้งอีกรอบแต่คราวนี้ผมโดนแซง ผมพยายามเร่งจนสุด เหยียบจนมิด 180 ตอนแรกผมไม่ได้อยากจะชนะ แต่ตอนนี้ผมเหมือนคนกำลังคลั่ง อยากจะถึงเส้นชัยก่อนอีกคันให้สะใจ
ผมเร่งเครื่องตามเขามาติดๆ เราผ่านรอบแรกกันมาด้วยการที่เขาเป็นผู้ชนะ แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมเหยียบมิดจริงๆคราวนี้ เหยียบมิด 220 จนเกไมล์สั่นเป็นจ้าวเข้า ผมตีแซงเขาขึ้นมาแล้ว ผมแซงเขาขึ้นมาแล้ว ถ้าเกิดว่าผมไม่เผลอคิดถึงหน้ากอญ่าขึ้นมาเสียก่อน
เหมือนว่ามันกำลังจะไปได้สวย แต่การนึกถึงหน้าพี่ชายผมมันทำให้ผมเสียศูนย์ รถที่กำลังเคลื่อนไปข้างหน้าถูกผมหักพวงมาลัยแล้วมันก็เหมือนกับว่าผมกำลังหมุนคว้างอยู่กลางสนาม หัวผมกระแทกกับรถที่หมุนเป็นวงกลมไปมา ผมไม่มีแรงแม้แต่กระทั่งเหยียบเบรค ผมปล่อยมือจากพวงมาลัย ปล่อยให้ทุกอย่างมันหยุดเอง ผมหลับตาปล่อยจิตใจให้สงบ ดีแค่ไหนที่ผมไม่ได้ชนเข้ากับอะไรสักอย่างจนตายไป ผมแค่กำลังเล่นเครื่องเล่นมหาสนุกที่ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขกับมันอยู่
ผมหลับตาปล่อยให้ร่างกายสะบัดไปมาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง รถค่อยๆหมุนช้าลง ช้าลง จนตอนนี้มันหยุดอยู่กับที่ ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก จะมีก็แต่กลิ่นเขม่าควันของยางที่ครูดกับถนน
"เห้ย! ทำไมทำงี้วะ ไม่อยากแข่งก็บอกกันตรงๆดิ ทำแบบนี้ตายขึ้นมาในสนามใครจะรับผิดชอบ!" รู้สึกตัวอีกทีผมก็โดนใครก็ไม่รู้กระชากคอเสื้อ คว้าตัวผมลงมาจากรถ แล้วโยนผมลงไปกองกับพื้นเหมือนขยะ หึ น่าหัวเราะให้ฟันร่วง ผมแม่งนอกจากจะอ่อน ยังไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง ก็ว่าสิ พี่ญ่าถึงไม่ต้องการผม ถึงได้ทิ้งผมไป
"แม่งงง! เหยียบสุดแบบนี้เขาทำกันที่ไหนวะ อยากตายหรือไงห๊ะ!" เสียงแหลมยังดังอยู่ไม่ห่างนัก ผมนอนแผ่กลางถนนแล้วหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า
"ไอ้ยี่ แม่งเอ้ย เป็นเรื่องจนได้" เสียงไอ้เต๋อ สงสัยเป็นพวกมันที่เข้ามาพยุงผม
"มึงเจ็บตรงไหนป่ะวะ ไหวเปล่า" ไอ้โอ้ถาม ผมไม่ได้ตอบ ยังคงนอนหมดแรงอยู่แบบนั้น
"ลุกขึ้นมา! ไปกับกู! พี่ๆช่วยดูรถด้วย ถ้าพังก็ให้มันนี่แหละซ่อม" เสียงแหวดังขึ้นพร้อมกับแรงฉุดคอเสื้อให้ผมยืนขึ้นแล้วก็กระชากผมออกเดิน
"ครับ คุณลม" คุณลมอย่างนั้นหรอ ดูจะมีอิทธิพลเหลือเกินนะ หึ ผมเดินตามคนตรงหน้ามาอย่างไร้เรี่ยวแรง ตอนนี้ผมยังไม่ได้ถอดหมวกออกจากหัวด้วยซ้ำ มองเห็นทางก็บุญเท่าไหร่แล้ว
"อยากตายทำไมไม่ไปผูกคอตายหรือว่ากระโดดตึกวะ มาทำแบบนี้ในสนามคนอื่นได้ไง!" เสียงเล็กตวาดผม มันโยนผมไปกองบนโซฟา แล้วก็ยืนกอดอกพิงโต๊ะคุยกับผม
ผมร้องหึก่อนจะถอดหมวกออก สะบัดคอที่เคล็ดอยู่เล็กน้อยก่อนจะมองคนตรงหน้า นี่ผู้ชายจริงๆหรอวะ ถ้าญ่าหน้าหวานในแบบผู้ชาย คนตรงหน้าผมนี่เกือบจะสวยแบบผู้หญิงด้วยซ้ำ เหอะ แต่ดุแบบนี้ ไม่ไหวหรอก กอญ่าน่ารักกว่าเยอะ
"นาย! นายนี่เองอ่ะ" คนสวยทำหน้าเหมือนเคยเห็นผมมาก่อนแล้วผมก็ไปทำอะไรให้เขามาอย่างนั้นแหละ ไม่นะ ผมว่าผมไม่เคยเจอเขามาก่อนเลย
"คราวที่แล้วก็เมาเหมือนหมาทำลายข้าวของ คราวนี้ยังจะมาอยากตายในสนามคนอื่นอีก เป็นบ้าหรอวะ" เขาจ้องหน้าผมแล้วด่าออกมา ผมได้แต่หัวเราะให้กับตัวเอง อยากตายยังเป็นภาระคนอื่นอีก จะกากไปไหนวะยี่
"ทำไม? ไอ้คนชื่อญ่าอะไรนั่นเขาไม่เอาแล้วหรือไงเลยต้องมาฆ่าตัวตายที่นี่อีกรอบ" เขาถามผม เดี๋ยวนะ เขารู้จักญ่าด้วย?
"รู้จักญ่าได้ไง" ผมถาม จากที่ไม่คิดจะสนใจ แต่ตอนนี้เริ่มอยากรู้ว่าคนตรงหน้ารู้ได้ไงว่าญ่าทิ้งผม
"เหอะ เมาสินะเลยจำอะไรไม่ได้ คิดว่าคนที่ทำแผลที่มือให้นายเป็นใครกันล่ะ" เขากอดอกปรายตามองผม สรุปแล้วคนที่เป็นเจ้าของผับกับคนที่เป็นเจ้าของที่นี่คือคนเดียวกัน และคนๆนั้นก็คือคนตรงหน้าผมใช่ไหม
"คุณเป็นเจ้าของผับ" ผมเริ่มจะประติดประต่อเรื่องราวถูกแล้ว
"แล้วก็เป็นเจ้าของที่นี่ด้วย รู้แล้วสินะว่าทำไมถึงได้เหวี่ยงขนาดนี้" เขาถาม ผมก็พยักหน้าไป
"อยากตายมากหรือไง?" เขาถามต่อ เดินไปค้นอะไรแถวโต๊ะทำงาน
"อืม ตายซะได้คงดี" ผมบอกก่อนจะล้มลงพิงโซฟาเอาไว้ บ้าสิ้นดี ผมไม่คิดว่าผมจะบ้าได้ขนาดนี้เลยจริงๆให้ตายสิ
"ที่จริงก็น่าจะตายๆไปซะ นายทำฉันเดือดร้อนมาสองครั้งแล้ว" เขาเดินกลับมาพร้อมกล่องยา เดินมานั่งข้างๆผมแล้วก็เปิดเอาสำลีกับแอลกอฮอล์ออกมา
"ทำอะไร" ผมถาม คนข้างๆแค่กรอกตามองผมแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมเหมือนคาราเมลปะทะเข้ากับจมูก ผมเผลอนึกถึงพี่ญ่าวันที่เขาทำแผลให้ผม รายนั้นเขามีกลิ่นเด็ก กลิ่นอ่อนๆของวานิลลา เหมือนอะไรซอฟๆที่อยู่ใกล้แล้วรู้สึกดี บ้าจริง ผมจะหยุดคิดถึงเขาไม่ได้สักนาทีใช่ไหม
"นี่ไม่รู้สึกบ้างหรอ หัวนายเลือดออกนะ" เขาส่ายหัวแล้วใช้สำลีเช็ดแผลที่หัวผม คงเหมือนที่เขาพูดแหละมั้ง ผมไม่รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้นจริงๆ
"ผมคงด้านชาไปแล้ว" ผมบอกก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้เขาทำแผลไปเรื่อยๆ คิดย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่เด็กจนโต เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น
"อ่ะ เสร็จละ อายุเท่าไหร่เนี่ย" เขาถาม ผมลืมตาขึ้นก่อนจะลูบหน้าตัวเองซ้ำๆ
"18" ผมตอบ
"เด็กขนาดนี้ยังกล้ามาแข่งรถอีกนะ" เขาว่าผม เดินเอากล่องยาไปเก็บ ผมแตะที่ศรีษะ ตอนนี้มีผ้าก๊อซแปะอยู่ ไม่เห็นรู้สึกเลยว่าเจ็บ
"หึ" ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป ถ้าจะบอกว่าก็แค่อยากมาก็คงโดนด่าอีก สู้เงียบไปเลยจะดีกว่า
"ผมไปได้หรือยัง" ผมถาม ไหนๆก็ไม่ตายละ กลับห้องน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
"นายเพิ่งจะขับรถแพ้ฉัน คิดจะเบี้ยวหรือไง" เขานั่งไขว่ห้างบนโต๊ะทำงาน ขาเรียวๆนั่นพาดกันอย่างถือตัว
"คุณคือคนขับ McLaren F1 นั่นหรอ" ผมถาม ให้ตายเถอะ นึกว่าคนขับเก่งขนาดนั้นจะแมนกว่านี้เสียอีก
"อืม ทำไม คนอย่างฉันจะขับรถแมนๆแบบนั้นไม่ได้หรือไง" เขาถาม อ่านใจผมออกกระมังว่าผมกำลังคิดอะไร
"เปล่า ก็แค่สงสัย" ผมบอก "สรุปแล้วจะเอาอะไรล่ะ เงิน รถ หรืออะไร"
"หึ นั่นน่ะฉันมีทุกอย่างแล้ว" เขาพูด
"แล้วจะเอาอะไร" ผมเลยถาม ที่นี่เขาคงไม่มีข้อแลกเปลี่ยนอะไรแปลกๆหรอกนะ
"ฉันขอนายแค่อย่างเดียว ต่อไปนี้อย่ามาที่นี่อีก นายยังเด็ก ฉันไม่ชอบให้เด็กเข้ามาที่นี่" เขาบอก หน้าตาดูจริงจังขึ้นมาทันที
"โอเค ในเมื่อผมแพ้ ผมก็ต้องทำตามกติกา ต่อไปนี้ผมจะไม่มาแข่งรถอีก" ผมให้สัญญาก่อนจะลุกขึ้นบิดตัว ตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดที่เอวและขา สงสัยพรุ่งนี้ต้องเคล็ดขัดยอกหนักแน่ๆโดยเฉพาะที่คอ
"เอ้อ อีกอย่าง อย่าคิดทำอะไรบ้าๆอีกล่ะ นายน่ะ ถ้าเขาไม่อยากอยู่ด้วย ก็ปล่อยเขาไปเถอะ" เขาบอกผมส่งท้าย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงอะไร ผมโบกมือก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่พอนึกอะไรได้ผมก็ต้องเดินกลับไปหาเขาอีกครั้ง
"ยังไงก็ขอบคุณนะที่ทำแผลให้ผมถึงสองครั้งด้วยกัน ฝันดี" ผมว่าก่อนจะหันหลังแล้วเดินมาจากตรงนั้นจริงๆสักที
......
ผมเดินออกมาจากห้องเขา เอ่อ ห้องเจ้าของสนาม มุ่งตรงไปยังรถที่จอดอยู่ด้านนอก ดูเหมือนวันนี้สนามจะปิดเร็วกว่าที่ควร ตอนนี้มีแค่รถผมกับรถพวกมันที่จอดอยู่ด้านนอก พอไอ้เต๋อกับไอ้โอ้เห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาหา
"เชี่ยยี่ กูนึกว่าโดนคุณคนสวยเป่าสมองไปแล้ว" ไอ้โอ้พูดเดินมาดูผมว่ามีอะไรสึกหรอมั่ง
"เขาชื่อลม ไม่ใช่คนสวย" ผมบอกก่อนจะกดกุญแจเปิดรถ
"โอ้โห ตกลงมึงเข้าไปทำความรู้จักกันหรอวะ กูว่าเขาสวยมาก สวยกว่าพี่ญ่ามึงอีก" ผมหันมองหน้าไอ้เต๋อทันที พูดห่าอะไรทำไมต้องเอาญ่าไปเปรียบกับคนอื่นด้วย
"เออๆ กูไม่พูดแล้ว แล้วมึงจะเอาไงต่อ" ไอ้เต๋อบอกก่อนจะถามผม
"กลับห้อง" ผมบอก ก่อนจะเปิดประตูรถ
"เอางั้นหรอวะ" ไอ้โอ้ถาม
"เออ เอางั้นแหละ" ผมบอกก่อนจะปิดประตูสตาร์ทรถแล้วถอยออกมาจากซอง ใส่เกียร์เดินหน้าเพื่อออกไปยังถนนใหญ่ คิดๆไปก็เหมือนได้ผ่อนคลายเหมือนกัน เหมือนได้ระบายออกมาในอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งผมไม่เคยทำ
"เอ้อ อีกอย่าง อย่าคิดทำอะไรบ้าๆอีกล่ะ นายน่ะ ถ้าเขาไม่อยากอยู่ด้วย ก็ปล่อยเขาไปเถอะ"
ผมนึกคำที่เขาพูดแล้วก็ต้องหัวเราะออกมา ปล่อยเขาไปอย่างนั้นหรอ ไม่หรอก ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะปล่อยเขาไป กักขังก็เช่นกัน เป็นเขาที่เลือกและควบคุมผมมาตลอด และผมเองก็เต็มใจที่จะรับมัน
กว่าจะมาถึงห้องผมก็เกือบหมดแรง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการที่มันระบมไปทั้งตัวเป็นอย่างไร คอผมตอนนี้เคล็ดไปหมด หัวไหล่ก็ระบม ไหนจะเอวกับหัวเข่า
เข้าห้องได้ผมก็รีบถอดเสื้อเข้าห้องน้ำทันที ผมยืนส่องกระจกสิ่งแรกที่เห็นคือผ้ากอซสีขาวที่หัว ผมแตะมันแผ่วเบาก่อนจะไล่ลงมาที่หัวไหล่ มันช้ำเริ่มเป็นสีม่วงจางๆแล้วและเริ่มระบม ผมไล่มองหุ่นตัวเองในกระจก มัดกล้ามจากการออกกำลังกาย ซิคแพ็คหนาจากการซิทอัพและอื่นๆอีกมากมาย ที่ผมเริ่มทำทุกอย่างก็เพราะอยากให้ญ่าชอบ แต่ตอนนี้มันคงไม่มีค่าอะไรแล้ว
....
เช้าวันเสาร์ เป็นวันที่ผมต้องกลับบ้าน เพราะไม่อย่างนั้นผมคงจะไม่ได้เจอญ่าอีก ผมขับรถมาถึงบ้านตอนเก้าโมงกว่าๆ วันนี้มี้คงจะอยู่บ้าน ส่วนพ่อภาคผมไม่แน่ใจแม้เขาจะอายุมากแล้วแต่การทำงานก็ยังสำคัญสำหรับเขามากที่สุด
"ไงครับยี่ ทำไมถึงมาบ้านได้" หม่ามี้โผเข้ากอดผมทันทีที่ถึงบ้าน เขาหอมแก้มผมซ้ายขวาเหมือนที่เราเคยทำ มี้แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงน่ารักและใจดีสำหรับผมเสมอ
"คิดถึงไง อยากกอด" ผมบอกก่อนจะกอดเขาไว้ ย่อตัวเอาหน้าซุกอก ขอบคุณพ่อภาคจริงๆที่หาหม่ามี้คนใหม่ที่แสนดีขนาดนี้มาให้ผม ผมรักท่านมากจนไม่สามารถบรรยายได้
"ปากหวานนะเรา" หม่ามี้ดึงแก้มผมจนยืด ขนาดผมโตแล้วเขาก็ยังทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ
"พ่อภาคล่ะครับ"
"วันนี้เขาออกไปดูงาน คงกลับเย็นๆ ทานอะไรมาหรือยังเรา" หม่ามี้ถาม
"ยังครับ" ผมลูบท้องตัวเอง ก็กะว่าจะมาฝากท้องที่นี่แหละ ผมสอดส่ายสายตามองหาอีกคนที่น่าจะอยู่บ้าน หรือว่าเขาจะอยู่บนห้อง
"ถ้างั้นไปนั่งที่โต๊ะไป มี้ไปเตรียมข้าวให้ เมื่อเช้ามี้กับพี่ญ่าทานกันแต่เช้าแล้ว รอก่อนนะครับ" มี้บอก
"ครับ" ผมเดินมานั่งรอที่โต๊ะตามที่เขาบอก กอญ่ากำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้เขาคิดถึงผมบ้างไหม ผมนั่งรออยู่สักพักหม่ามี้ก็เดินมาพร้อมถาดอาหาร ผมนั่งทานข้าวเช้าไปเรื่อยๆ นั่งฟังมี้เล่าเกี่ยวกับกิจการล่าสุดของพ่อภาค ผมอยากจะลองถามพ่อภาคเหมือนกันว่าทำอย่างไรให้รักกับมี้มาได้นานขนาดนี้ ในขณะที่ความรักของพวกเขาประสบความสำเร็จ แต่ผมกลับพ่ายแพ้
"ทานเสร็จก็ขึ้นห้องไปหาพี่ญ่าเขานะ อีกไม่กี่วันญ่าก็ไปฝึกงานแล้ว ช่วงนี้มี้นอนกอดพี่ชายยี่ทุกวันเลย คิดถึงแย่ ไม่เคยห่างกันขนาดนี้เลย" มี้ทำหน้าเศร้า ก็จริงแหละครับ พี่ญ่าน่ะลูกรักเขาเลย
"ครับ" ผมรับคำก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเขา ผมเลือกที่จะเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะค่อยๆเปิดประตูที่เชื่อมห้องผมกับห้องเขาไว้ออก
พอประตูเปิดออกผมก็ค่อยๆหลับตาช้าๆก่อนจะลืมตาขึ้นอีกทีเพื่อมอง พี่ญ่ากำลัง
นั่งหันหลังมาทางนี้ หลังบอบบางนั้นกำลังสั่นเทิ้มเหมือนลูกนก ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา ก่อนจะสวมกอดเขาจากด้านหลัง
"ฮึ่ก .. ยี่" เขาตกใจทันทีเมื่อผมทำแบบนั้น เขาหันมาหาผม น้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้มยิ่งทำให้ผมไม่อยากปล่อยมือ
"ร้องไห้อีกแล้ว" ผมบอก ซุกหน้าลงกับไหล่บาง กอญ่าที่ชอบทำตัวว่าเข้มแข็ง แต่ที่จริงแล้ว เขาอ่อนแอกว่าภาพที่เห็นมาก
"ปล่อยพี่ .. เดี๋ยวมีคนมาเห็น" เขาพูดเสียงเบาราวกระซิบ พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนผม
"ไม่ปล่อย .. อย่าร้องไห้ได้ไหม" ผมหลับตากอดเขาไว้แบบนั้น สักพักเขาก็หยุดดิ้นแล้วยอมให้ผมกอด
"เราจะไม่ทำแบบนั้นอีก .. พี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก" เขาพูดทั้งน้ำตา ทำให้ผมยิ่งเจ็บ เจ็บที่หัวใจมากเข้าไปอีก เขาไม่ได้รักผม ไม่ได้รักผม
"หยุดตรงนี้เถอะนะ" เขาจับมือผมที่กำลังกอดเอวเขาอยู่แล้วยกมันออกอย่างง่ายดาย ไม่รู้สิ ผมคงต้องยอมแล้ว คงต้องยอม
"ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย" ผมน้ำตาไหล มองเขาเดินไปเก็บของต่อ ญ่ายังสะอื้นไม่หยุด ผมเองก็แทบจะอดทนไม่ไหว พยายามกลั้นไม่ให้ร้องออกมามากกว่านี้
"พี่ผิดเอง ยี่ไม่ได้ผิดอะไรเลย" เขาบอกก่อนจะล้มตัวลงนั่งกับพื้นแล้วซุกหน้ากับเข่าไว้
"พี่ญ่าไม่ผิดหรอก ผมผิดเองที่ไปหลงรักพี่ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้" ผมก้มลงแนบเข่า เอามือกุมหัวตัวเองไว้อย่างทรมาน
"พี่ขอโทษ .. ฮืออออ" เขาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทั้งร้องไห้ ทั้งสะอื้น ผมเองก็เหมือนใจจะขาดที่ต้องมาเห็นเขาเป็นแบบนี้
"ไปวันไหน" ผมถาม ผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มันเจ็บเกินไป
"อีกสองวัน ตอนเช้า" เขาบอกผมทั้งๆที่ยังสะอื้นอยู่
"จะมาส่งพี่ใช่ไหม" เขาเงยหน้ามองผมที่กำลังลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง
"ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ว่าถึงวันนั้นแล้วผมจะเข้มแข็งพอหรือเปล่า" ผมหันหลังให้เขา
"เดินทางปลอดภัยนะครับพี่ญ่า" พอพูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องเขาทันที ผมรีบขึ้นรถออกมาจากบ้านมุ่งหน้าสู่คอนโดเพราะไม่รู้จะไปไหนดี
"อ้ากกกกกกก! ทำไม! ทำไมต้องเป็นแบบนี้! ทำไม!!!!!!!!!!!" ผมคุ้มคลั่ง ทำลายข้าวของ ผมปัดทุกสิ่งอย่างลงพื้น ผมเหมือนคนบ้า เสียสติ ไม่สามารถยับยั้งความบ้าของตัวเองได้
"ทำไมวะญ่า! ทำไมถึงรักยี่ไม่ได้!!!" ผมปาข้าวของจนห้องเละเทะไปหมด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแล้วเปิดเหล้าที่ซื้อมากระดกเข้าปาก
"ทำไม!" เหล้าคงจะช่วยผมได้บ้าง ผมเหมือนคนบ้า บ้าเพราะความรักที่ไม่อาจเป็นจริง
"ยี่รักญ่านะ ฮึ่ก รักญ่า" ผมกระดกเหล้าเพียวๆไปครึ่งขวด ตอนนี้มันกำลังฆ่าชีวิตผม ผมเหมือนคนที่เสียใจมากจนไร้ความรู้สึก มันเจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะนึกย้อนถึงวันวานตอนที่เรายังมีกันและกัน
"ญ่าเราไปดูหนังกันไหม วันนี้หนังใหม่เข้า ยี่อยากดูมานานแล้ว"
"อื้อ เอาสิ แต่ต้องรอพี่เรียนเสร็จก่อนนะ"
"ยี่อยากกินอะไร วันนี้พี่จะทำให้กินเอง"
"เอาสปาเก็ตตี้ซอสหมูก็ได้ ทำไมวันนี้ญ่าน่ารักจัง ไหนมาให้ยี่กอดหน่อยสิ"
"โอ๊ย"
"ญ่าเป็นอะไร"
"มีดบาดน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก"
"มานี่สิ ยี่ช่วย"
"ไม่เอา อย่าใช้ปากดูดเลือดสิมันสกปรกนะ"
"เพื่อญ่า ยี่ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ"
ผมค่อยๆหมดสติลงพร้อมกับร่างกายที่หมดแรง น้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้มไม่มีแม้แต่คนเอื้อมมือมาเช็ดให้ ผมไม่สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่มีเขา ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรถ้าหากเขาต้องไป
ผมไม่รู้จริงๆ
ไม่เคยรู้อะไรเลย
TBC.
-
:z3: หน่วงแท้. เราสงสารทั้งสองคนมากเลย
เข้าใจว่าผิดพลาดตอนเด็กฝ่ายหนึ่งก็หลงรักอีกฝ่ายก็เอ็นดู รักกันมันไม่มีอะไรผิดหรอกญ่า
มีแต่คนอยากเห็นหนูมีความสุขทั้งนั้น อยากฟังฝั่งญ่าบ้างแล้วอ่า
อยากรู้ว่าร้องไห้เพราะอะไรกันแน่. ว่าแต่ยี่เมาแบบนี้ทึกวันจะแย่เอานะอยู่คนเดียวด้วย :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ปล่อยญ่าไปเหอะยี่ เขาไม่รักก็ช่าง ถ้าญ่าคิดได้วันไหนก็คงกลับมาเอง ขอให้กลับมาในวันที่สายไป (แอบเคืองญ่าเล็กๆ)
-
:z3: ความจริงก็ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆนะ
-
:sad4: เศร้าอ่ะสงสารยี่
-
ทรมาร
-
ญ่าไม่รักยี่จริงๆ หรอ
ฮือ แค่เห็นรูปก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ อยู่กันคนละมุมเลย
แงงงงง สงสารน้องยี่
:ling3: :ling3: :ling3:
-
ยี่ลูก เมื่อไหร่หนูจะมีความสุขซะที :mew2:
-
บางครั้งญ่าก็เลือกที่จะทำร้ายตัวเอง คิดเอาเองว่าทุกอย่างจะดี
แต่ญ่าไม่เคยคิด ว่าที่มันทำร้ายคนที่เค้ารักญ่าด้วย
อ่านไปอ่านมาแอบคิดนะ ว่ากรือควรจะให้ยี่ทำใจดี
แต่คิดไปคิดมาแล้วรักที่กว่าจะได้มานั้น มันคงมีค่ามากล้นแน่ๆ ยอมทุกข์ก่อนเพื่อรักที่ยั่งยืน
ปล.อย่าทำร้ายชั้นเลย :o12:
-
สงสารยี่ง่าาา :ling2:
-
:เฮ้อ:
-
แงงงงงง หาทิชชู่ซับน้ำตา :hao5: :z3:
-
ไหนใครบอกจะไม่ดราม่าครับ??? :m16:
-
:m15: :m15: :m15: ยี่ของเจ๊ๆๆๆๆ
-
ทำไมญ่ารักยี่แบบนั้นไม่ได้ ญ่าเห็นยี่เป็นแค่น้องชายจริงๆน่ะเหรอ
ยังคงแอบลุ้นให้ ยี่ญ่านะคะ กองอวย 555555555555
ท่าทางจะดราม่าหนักกก รักหลายเศร้าป่าวเนี่ยยย :hao7:
-
อ่านตอนนี้แล้วถ้าไม่ได้คู่กันน่่โคตรสงสารยี่เลย
มาคิดดูแล้ว เป็นยี่นี่ล่ะจะรักษาใจญ่าได้
แม้จะต้องใช้เวลาอีกนานแสนนาน
เศร้าจริงไรจริง :hao5:
-
คุณลมมาดามใจน้องยี่ทีค่ะ
-
ลงชื่อติดตามค่ะ
(จริงๆแอบอ่านมาตั้งแต่มี้รินแล้ว
แต่ตามไปเมนท์ไม่ทัน...
เดี๋ยวจะตามมาอ่านเรื่องน้องยี่กับพี่ญ่าต่อนะคะ)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
สงสารยี่ ,______,
-
ความหน่วงมาเต็มเลย
สงสารทั้ง ยี่และญ่า จะมีวีนที่จะได้รักกันมั้ยนะ
-
หน่วงอย่างต่อเนื่อง :mew5:
-
:เฮ้อ:
-
:mew6:เออ....เอาแบบน้ำอุ่นๆ กินหมดไวๆอ่ะค่ะ แบบไวไวซองเล็กอ่ะค่ะ จะดีมากกกกกก
-
เจ็บหัวใจเหลือเกินค่ะ อยากให้เขาคู่กันแต่คิดอีกทีก็ไม่อยาก
อย่าทำร้ายคนอ่านเลยค่ะ :mew6:
-
หน่วง
-
ยี่ลูก ป้าใจจะขาดตาม :hao5:
-
ยี่เหมาะกับพี่ลมมากกว่านะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ถอนหายใจรัวๆ
-
4
"ยี่โว้ยยยย เปิดประตูหน่อย!"
"ยี่!!!! ออกมาเปิดประตูให้พวกกูหน่อย!"
"สัตว์ ทำไงดีวะ หรือจะพังเข้าไปเลย"
"พังพ่อมึงสิ คอนโดสามสิบล้านนะมึงอย่าลืม!"
"เออ ไอ้เชี่ย แล้วจะเอาไงดี"
"ลงไปตามบุคคลไหมมึง บอกว่ามีคนตาย"
"ไอ้เหี้ย ความคิดมึงเนอะ!"
"ก็จะให้ทำไงล่ะ มันหายหัวไปวันนี้วันที่สองแล้วนะเว้ย ถ้ามันตายขึ้นมาจะทำไง!"
"บอกพ่อมันดีไหมวะเนี่ย โอย เอาไงดีวะ กูอยากจะบ้าตาย"
แกรก
"ไอ้ยี่!!!!!!"
ผมเดินมาเปิดประตูให้ไอ้เพื่อนเลวสองตัวด้วยความรำคาญ พวกมันมาถึงก็ทั้งเคาะ ทั้งตะโกน เอาจนข้างห้องเขาแทบออกมาด่า ผมเดินโซเซเข้ามาในห้องหลังจากที่เพิ่งตื่นเพราะเสียงน่ารำคาญของพวกมันนี่แหละ เมื่อคืนผมจัดหนักจนหลับคากองเหล้าไป ตอนนี้ยังมึนๆอยู่เลย ปวดหัวด้วยเหมือนจะระเบิด ผมโดดเรียนมาสองวันแล้ว วันนี้ผมก็คงไม่ไปอีก
"ไหนว่าวันนี้พี่ญ่าของมึงไปฝึกงานไง มึงไม่ไปส่งเขาหรอวะ" ไอ้โอ้ถาม เดินเข้ามาทำหน้าเหมือนรังเกียจสภาพผมในตอนนี้มาก ผมยาวรุงรัง หนวดเคราเฟิ้ม ไหนจะห้องที่รกจนหนูแทบจะมาทำรังได้อีก
"เออ นั่นดิ มึงลืมหรือตั้งใจกันแน่" ไอ้เต๋อถามซ้ำ ผมถอนหายใจยาวๆปล่อยตัวนอนสบายๆบนโซฟาก่อนจะหลับตาเพราะไม่อยากรับรู้อะไร ผมทราบและจำได้ดีว่าวันนี้เป็นวันที่พี่ญ่าต้องไปไกลจากผม แต่เป็นผมเองที่เลือกจะไม่ไปเจอเขา ผมไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา และรู้ดีว่ามันจะเป็นการลาจากที่ทำให้ทุกฝ่ายต้องเจ็บ เขาเคยบอกกับผมว่าอยากไปทำงานไกลๆ เขาชอบอากาศสบายๆ ทะเล ภูเขา น้ำตก ธรรมชาติอะไรก็ได้ เขาชอบที่จะอยู่กับมันทั้งหมด เพราะแบบนั้นผมถึงคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ถ้าเขาฝึกงานเสร็จ เขาก็จะขอพ่อภาคมี้รินไปทำงานไกลๆต่อ ผมรู้ดี
"เงียบทำไมวะ มึงแม่ง! เป็นแบบนี้พวกกูไม่สบายใจนะเว่ย" เสียงไอ้เต๋อพูด ผมรู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผม แต่ผมไม่อยากพูด ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึง
"พวกมึงกลับไปก่อนเถอะ กูอยากอยู่คนเดียว" ผมเอ่ย ช่วงนี้ผมคงไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรไปสักพัก ขออยู่คิดอะไรไปคนเดียวแบบนี้อีกหน่อย ถ้าดีขึ้นผมก็จะกลับไปเป็นคนเดิมเอง จะไม่ทำให้ใครห่วงอีก
"เอางั้นจริงหรอวะ มึงแดกข้าวบ้างหรือเปล่าเนี่ย แดกแต่เหล้าไม่ได้นะเว่ยยี่ มึงทำแบบนี้พ่อกับมี้มึงล่ะ ถ้าเขารู้เขาจะห่วงแค่ไหน" ไอ้โอ้เตือนสติผม
"อืม ขอบใจพวกมึงมาก กูสัญญาว่าถ้ากูดีขึ้น กูจะกลับมาเหมือนเดิม" ผมบอกให้พวกมะนสบายใจ จากนั้นพวกมันก็เดินมาตบบ่าผมที่กำลังนอนอยู่
"เออๆ มีอะไรโทรมาละกัน กูซื้อข้าวมาให้ก็แดกซะ อาบน้ำอาบท่าบ้าง สัตว์ นึกว่าคนบ้า" ผมหัวเราะหึก่อนจะพยักหน้ารับว่ารู้แล้ว ไอ้พวกนั้นลาผมก่อนจะออกจากห้องไป พวกมันเป็นเพื่อนที่ดี เวลาผมมีปัญหามันก็ช่วยผมได้ตลอด
พอพวกมันกลับไปผมก็กลับมาเป็นยี่คนเดิมอย่างเคย คนที่อ่อนแอ ใจอ่อน และไม่เคยสมหวังในความรัก
ผมหยิบโทรศัพท์มาเลื่อนหาเบอร์ของเขา กดมันค้างไว้อยู่แบบนั้น แต่นิ้วโป้งของผมมันไม่มีแรงแม้แต่จะกดโทรออกด้วยซ้ำ อ่อนแอชะมัด ความเข้มแข็งของผมมันหายไปไหนหมด
<คุณมี 1 ข้อความเข้า>
กำลังจะกดออกก็มีข้อความเข้าจากคนที่ผมกำลังจะโทรหา ผมรีบกดดูข้อความนั้นทันทีเพราะผมคิดถึงเขามากเหลือเกิน
/ขอบใจนะที่ไม่มาส่งพี่ เพราะถ้ายี่มาพี่ก็ไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งได้นานขนาดไหน จากนี้ดูแลตัวเองดีๆด้วย ยี่สมควรเจอคนที่ดีกว่าพี่/
ผมบีบโทรศัพท์แน่น น้ำตามันเอ่อล้นจนจุกที่ลำคอไปหมด ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองงี่เง่าก็วันนี้ ผมน่าจะไปส่งญ่า ผมอยากให้ญ่าอ่อนแอ อ่อนแอจนต้องยอมรักผมต่อไป ผมไม่อยากเห็นเขาเข้มแข็งแล้วทิ้งกันไปแบบนี้ จะว่าเห็นแก่ตัวผมก็ยอม ขอแค่ได้รักเขาอย่างที่เคยเป็น ผมยอมแล้วทุกอย่าง
เขาไปแล้ว พี่ญ่าเขาไม่อยู่แล้ว ผมข่มน้ำตาที่จุกในลำคอไม่ให้ออกมา ปากผมสั่นจนควบคุมไม่ได้ มือที่สั่นเทาเอื้อมไปหยิบขวดเหล้าที่ยังเหลืออยู่มากระดกทีเดียวจนหมด พอเหล้าเข้าปากความเศร้าที่มันถูกกดไว้ก็ปะทุออกมาทั้งหมด ผมร้องไห้ครวญครางเหมือนคนบ้า คุ้มคลั่งเหมือนคนไร้สติ เมื่อไหร่มันจะหาย เมื่อไหร่ผมจะเลิกคิดถึงเขาเสียที
...........
1 อาทิตย์ต่อมา
"พี่คะะ ขอไลน์พี่หน่อยได้ไหมคะ นะคะน้าาา หนูชอบพี่มากเลย พี่เล่นกีต้าร์เพราะมากๆเลยค่ะ" เด็กผู้หญิงผมยาวมัดสูงผูกโบว์กำลังตื๊อเพื่อขอไลน์ผม ตอนนี้ผมมาออกค่ายสอนน้องๆม.หกตามที่ไอ้โอ้ไอ้เต๋อชวนครับ ตอนแรกผมคัดค้านไม่อยากมา แต่ก็โดนพวกมันลากมาจนได้ มันบอกที่มานี่เพื่ออยากจะให้ผมได้หากิจกรรมทำคลายเครียด แต่ผมว่าเหตุผลที่แท้จริงเป็นเพราะพวกมันอยากมาเต๊าะสาวๆมากกว่า ผมล่ะเซ็งจิต แต่ว่ามาที่นี่ผมก็ได้ทำกิจกรรมเยอะจริงๆครับ ได้เกรียนใส่เด็กๆ ได้เล่นกีต้าร์ ได้ผ่อนคลายจริงๆ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว ตอนนี้เรากำลังร่ำลากันอยู่
"ไม่เห็นจะดีเลย งั้นๆแหละ" อันนี้เป็นเสียงเด็กผู้ชายอีกคนที่อยู่กลุ่มเดียวกับผม ชื่อน้องเก้า หน้าตาน่ารักแบบลูกคุณหนู แต่ติดอย่างเดียว หน้าไม่รับแขก ตัวเล็กๆเล็กมากเล็กกว่าญ่าอีก
นึกถึงเขาอีกจนได้สิน่า ...
ไอ้เด็กเก้ามันไม่ชอบหน้าผมมั้ง เวลาที่มีเด็กผู้หญิงมาเกาะแกะผม มันก็จะทำท่าทางรำคาญ ไม่ก็พูดจาแขวะใส่ผม ดีนะที่มันไม่ได้ดำๆเกรียนๆ ไม่งั้นผมโบกกะโหลกแตกไปแล้ว
"นะคะพี่ เอ่อ พี่ชื่ออะไรนะคะ ย .. ยี อะไรนะ" น้องหลินยังตื๊อไม่เลิก ผมคงต้องจนใจให้มั้งเนี่ย เด็กกลุ่มผมมีแค่ห้าคนครับ สนุกดี แต่ละคนก็กล้าแสดงออกกันทั้งนั้น
"พี่ชื่อยี่" ผมเอ่ยหน้าปกติ ไม่ได้รำคาญอะไร เด็กก็แบบนี้ เห็นคนหล่อก็ชอบไปหมด
"ชื่อบ้าอะไรวะ" แม้มันจะพูดของมันคนเดียวแต่ผมได้ยิน
"i a m y e e แอดมาได้ถ้าจะถามเรื่องเรียน" ผมบอก น้องหลินกับคนอื่นๆรีบคว้ามือถือขึ้นมาแอด แต่มีอยู่คนนึงที่ไม่ทำ
"เฮ้ ไม่แอดบ้างหรอ?" ผมถาม ยักคิ้วใส่มันไปที
"ไม่อ่ะ ไม่เห็นจะต้องแอดเลย" มันทำหน้าทำตา หึ หน้าดีดปากยื่นๆนั่นให้ร้องจ๊ากจริงๆ
หลังจากตัวแทนพี่ๆขึ้นไปกล่าวอำลา ทุกคนก็ได้กลับบ้านกัน ผมเดินไปส่งพวกเด็กๆขึ้นรถตู้ก่อนจะมาเอารถกลับ ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อแยกไปคอนโดมันเพื่อเปลี่ยนชุด เสร็จจากนี้พวกมันตัวตั้งตัวตีชวนพวกเราไปต่อกันคืนนี้ ผมอยากปฏิเสธนะครับ แต่เฮดมันบอกจะเลี้ยงเหล้า ผมเลยไม่อยากจะพลาด
ผมกลับมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำเลย ร้อนมากอากาศด้านนอก ไหนจะทำกิจกรรมอีก เหงื่อแตกเป็นบ้า อาบน้ำเสร็จผมก็นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมานั่งโซฟาด้านนอก ไขว่ห้างหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู ไลน์ผมตอนนี้มีแอดมาห้าหกคน ก็พวกเด็กๆนั่นแหละครับ
' N I N E '
ผมมองชื่อและรูปโปรไฟล์ที่กำลังทำปากยื่นๆ
หึ ไอ้เด็กพูดปด ไหนว่าจะไม่แอดมาไง
YEE: ไอ้เด็กปากยื่น
ผมหัวเราะกับตัวเอง ไม่ได้แกล้งเด็กแบบนี้มากี่ปีแล้วนะ
NINE: ไอ้พี่ขี้เก๊ก
YEE: ไหนว่าไม่สนไง แอดมาทำไม?
YEE: ว่าไง
NINE: เพื่อนแกล้ง
YEE: อ่อ หรอ
NINE: ( สติ๊กเกอร์โคนี่แลบลิ้น )
หึ ผมปิดการสนทนาก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัว พวกมันนัดผมราวๆหนึ่งทุ่ม ตอนนี้ก็ใกล้จะได้เวลาแล้ว ไปผับใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขายาวก็ออกจากบ้านได้แล้วครับ แต่งตัวเสร็จก็คว้ากระเป๋าตังค์กับกุญแจรถแล้วก็ออกมา ผมปิดประตูกำลังจะเดินมาลงลิฟต์ แต่มันต้องผ่านห้องของญ่าก่อน ตอนนี้เริ่มมีของขนเข้ามาแล้ว แต่คนที่จะมาอยู่ยังไม่เห็นเข้ามาสักที ผมยืนอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะลงมาเอารถออก ผมยังคิดถึงเขาครับ คิดถึงมาก คิดถึงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ กอญ่าไปฝึกงานอาทิตย์แรก มี้เล่าให้ผมฟังตลอดว่าพี่เขาสบายดีไหม ฝึกงานเป็นอย่างไร ส่วนผมกับเขานานๆเราจะได้คุยกันครับ ก็แค่ถามว่าสบายดีไหมพอเป็นพิธี ส่วนมากเขาจะขอตัวก่อนเพราะยุ่ง แล้วผมก็ต้องตัดใจเลิกกวนเขาไปเอง
"เห้ยยี่ ทางนี้!" ไอ้โอ้เรียกผม มันสองตัวกำลังยืนดูดบุหรี่อยู่ที่หน้าร้าน สงสัยจะกำลังรอผม
"เอ้อ" ผมตอบ ล็อครถแล้วเดินมาหาพวกมัน
"คนอื่นมายัง" ผมถาม ก็มีคนที่อยากมาปาร์ตี้หลายคนอยู่ ไอ้พวกนี้มันเลยเสนอชื่อผับที่เรามาประจำไป สุดท้ายก็ได้มาที่นี่จริงๆ
"อยู่ในห้องหมดแล้ว เหลือมึงเนี่ย" มันด่า ดูดบุหรี่อีกคนละเฮือกก่อนจะนำผมเข้าด้านใน ตอนนี้จะสองทุ่มแล้ว ถึงว่าได้มากันไวนัก
"ว่าไงยี่ / หวัดดี / มาเร็ววว" เสียงตะโกนต้อนรับผมดังลั่นห้อง ผมโบกมือเล็กน้อยก่อนจะหาที่นั่ง พวกมันตอนนี้กำลังร้องเพลงกันเมามันส์ บนโต๊ะมีทั้งเหล้า กับแกล้ม เครื่องดื่มต่างๆวางอยู่เต็มไปหมด
"เอาเหล้าป่ะ?" บีถาม บีเป็นเหรัญญิก ห้าวๆ นิสัยดี คบได้
"อื้ม น้ำเปล่า" ผมบอก อยากดื่มใส่น้ำเปล่า
"อ่ะนี่" เธอยื่นมาให้ ผมก็ขอบใจไป
"มากันนานยัง" ผมถามบี เธอนั่งอยู่ข้างผม คนอื่นๆกำลังสนใจเรื่องเพลง ผมเลยได้คุยกับเธอคนเดียว
"สักพักแล้วล่ะ" บีตอบ ผมเองก็พยักหน้าไป
กำลังกระดกเหล้าเข้าปาก อยู่ๆห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กผู้ชายผิวขาวๆ ปากยื่นๆ
พรวดดด
ไอ้เด็กปากยื่น!
"นั่นที่ผม" มันเดินเข้ามายืนตรงหน้าผมแล้วชี้มาที่ๆผมนั่งอยู่
"มาทำไม" ผมถาม ไม่เข้าใจทำไมมันถึงอยู่ที่นี่ได้ แถมอยู่คนเดียวด้วย เพื่อนมันสักคนก็ไม่มี
"ยี่ๆ นี่เก้าน้องบีเอง" บีสะกิดผมแล้วกระซิบ เพราะพวกมันร้องเพลงร็อค เสียงเฮฟวี่จนหูจะดับ
"น้องชาย?" ผมเลิกคิ้ว หน้าไม่เห็นจะเหมือนกันสักนิด
"น้องสนิทน่ะ บ้านอยู่ข้างกัน" บียิ้มแหยๆ ผมเองก็พยักหน้าเข้าใจไป
"ให้น้องเขานั่งที่เดิมไป มึงอ่ะแย่งที่น้องเขา" ไอ้เต๋อบ่นผมก่อนจะส่งสายตาระยับให้เก้ามัน ดูก็รู้ เด็กมอปลาย สูงประมาณ 163 แถมยังขาวจั๊ว ผมซอยๆ หน้าหวานๆ แบบเนี้ยไอ้เต๋อชอบ
"นั่งดิ" ผมเขยิบออกมาให้นิดนึง มันทำหน้าบึ้ง ก่อนจะนั่งลงข้างผมด้วยท่าทางฟึดฟัด
"เหล้ามะ?" ผมยื่นแก้วให้ มันหนีหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะหันมามองอีกรอบ พอผมคะยั้นคะยอมันก็คว้าแก้วผมไป
"คิดไงอยากมาล่ะเราน่ะ" ผมถาม ตอนแรกก็งงๆว่าทำไมถึงมาได้ แต่พอรู้ว่าสนิทกับบีเลยเข้าใจ
"ก็แค่อยากมา บีชวนอ่ะ" มันตอบ ยืดตัวไปชงเหล้าใหม่ เด็กน้อยร่างบางๆนี่มักจะตัวหอมเหมือนกันหมดเลยใช่ไหม
"หรอ ดีเนอะ แฟนไม่มาด้วยไง" ผมแกล้งถาม ได้ผล มันหันขวับมาส่งสายตาพิฆาตให้ แถมยังทำปากยื่นๆมาอีก
"ถามไม" มันกลับมานั่งดีๆก่อนจะยื่นแก้วให้ผม เก้ามันน่าแกล้งตรงที่ชอบทำหน้ายู่ปากยื่นนี่แหละ มันน่าดึงปากนัก
"ก็แค่ถามดู หนีมาเที่ยวแบบนี้แฟนไม่ว่า?" ผมยังไม่เลิกแกล้งมัน
"แล้วพี่ขี้เก๊กล่ะ แฟนไม่ด่าไง สาวๆเต็มห้องเลยเนี่ย ถ้าเขารู้โดนแน่!" มันขู่ผม ทำท่านั่งไขว่ห้างแล้วก็พิงโซฟา
"ใครว่านี่ชอบผู้หญิงล่ะ" ผมหันไปจ้องหน้ามันแล้วกระซิบให้มันได้ยินคนเดียว ไอ้เด็กปากยื่นมันคงอึ้ง ปากที่เคยยื่นกลายเป็นถูกกัดไว้ด้วยฟันบน ตาที่เคยเขม็งก็กลมโตเหมือนคนกำลังตกใจ ถ้าไฟชัดกว่านี้ผมจะได้เห็นมันหน้าแดงด้วยหรือเปล่านะ หึหึ
"อ .. เอ่อ" พอมันรู้สึกตัวมันก็หลบตาผมแล้วก็หันหน้าหนี ผมร้องหึก่อนจะกลับมานั่งที่ดีๆ
"ระวังตัวไว้เถอะ" ผมบอกมันก่อนจะหันกลับมานั่งมองเพื่อนๆร้องเพลงกันไป ไอ้เด็กข้างๆมันก็ดื่มด้วยเหมือนกันแต่ชงเหล้าน้อยมาก ดีแล้ว ไม่งั้นเมาแย่
"เห้ยยี่ เพลงมึงว่ะ" ไอ้โอ้ตะโกนบอกผม ไอ้ห่า อกหัก อีกแล้ว เพลงกูที่ไหนล่ะ
ผมส่ายหัวก่อนจะเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก ผมเดินไปห้องน้ำก่อนจะยืนดูดบุหรี่อยู่นาน จัดไปสองมวนถึงได้โล่ง เข้าห้องน้ำให้สบายตัวก่อนจะเดินกลับห้อง ระหว่างทางมันต้องผ่านตรงแคชเชียร์ ผมเผลอนึกถึงใครบางคนเลยลองไปถามดู
"พี่เดย์หวัดดีพี่" ผมไหว้ชายหนุ่มที่นั่งออกใบเสร็จให้ลูกค้าอยู่
"ว่าไงน้อง .. เอ่อ" พี่แกคงลืมชื่อผมไปแล้ว
"ยี่ครับ" ผมบอก
"เอ้อยี่ ว่าไง เปิดห้องใหญ่เลยนี่ เลี้ยงอะไรกัน" พี่เดย์ถาม พี่แกอัธยาศัยดีนะ ดีกว่าเจ้านายตัวเองอีก
"พอดีเพิ่งกลับจากค่ายอ่ะพี่ เลยมาเที่ยวกัน" ผมตอบ
"อื้ม แล้วมีไรเปล่า มองหาใครอยู่?" พี่แกคงสงสัย คือที่จริงผมก็ไม่รู้ว่าจะมาทำไมเหมือนกัน จะสนใจเขาทำไมวะเนี่ยไอ้ยี่
"คุณลมเขาอยู่ไหมอ่ะพี่" เห้อ ถามออกไปจนได้ พี่แกก็ร้องอ๋อแล้วรีบตอบ
"สนามแข่งโน่น กลับมานี่เกือบเที่ยงคืนนั่นแหละ" พี่เดย์พูดไปมือเขียนไป อ้อ คุณลมคงจะกำลังแข่งอยู่กับใครในสนามสินะ
"ขอบคุณมากพี่" ผมบอก
"มีอะไรกับแกเปล่า บอกได้นะ" พี่เขาถาม ผมรีบส่ายหัว
"ไม่มีครับ ผมไปละ" ผมบอกก่อนจะเดินออกมา เลี้ยวเข้าห้องที่ตอนนี้พวกมันก็ยังคงเต้นเย้วๆกันอยู่
"เชี่ย ไปไหนมาวะ นึกว่าโกรธจนกลับไปละ" ไอ้เต๋อรีบเข้ามาพูดกับผม มันคงนึกว่าผมโกรธที่มันร้องเพลงนี้
"กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ไปดูดบุหรี่มา" ผมส่ายหัวก่อนจะนั่งพิงโซฟา ใกล้ๆน้องเก้าที่ไม่ได้ลุกเต้นหรือร้องแบบคนอื่น
"เบื่อไง" ผมถาม ไอ้เด็กปากยื่นหันมามองผมก่อนจะทำหน้ารังเกียจใส่ อะไรอีกวะ
"เหม็นบุหรี่" มันว่าก่อนจะใช้มือปิดจมูก
"เห้ย นี่กลิ่นหอมที่สุดในบรรดาบุหรี่ในโลกเลยนะ" ผมว่าใส่มัน เก้ามันส่ายหัวใหญ่ เอามืออุดจมูก ทำเหมือนผมเป็นถังขยะ
"เออบี เดี๋ยวเราจะกลับแล้ว จะให้เก้ากลับพร้อมเราเลยป่ะ" ผมหันไปถามคนที่กำลังสนุก ดูเหมือนบีจะยังอยากอยู่ต่อนะ นี่ก็เพิ่งจะแค่สามทุ่มนิดๆเอง มีเวลาอีกตั้งเยอะ
"ทำไมรีบกลับล่ะยี่ ไม่สนุกหรอ" บีถาม คงกลัวว่าผมจะไม่สนุก
"เปล่า แค่ง่วงๆอ่ะ เรากลับคนเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง" ผมบอก
"เอางั้นหรอ งั้นเราฝากน้องหน่อยนะ กลับไปก่อนก็ดีเหมือนกัน บียังสนุกอยู่เลย" บีบอกผม ตบบ่าเด็กข้างๆให้ฟัง
"งื้อ บี เดี๋ยวเก้าค่อยกลับพร้อมบีก็ได้" เก้ามันคงกลัวว่าผมจะพามันไปทำมิดีมิร้าย
"กลัวไง?" ผมแกล้งล้อมัน ชอบเวลาที่มันอยากเอาชนะ อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น
"เปล่า เรื่องไรต้องกลัว" มันเชิดหน้าบอกเสียงแหลม โกหกไม่เนียนเลยจริงๆ
"ถ้าไม่กลัวก็ไป เสียเวลา" ผมบอกก่อนจะดึงแขนมันให้ลุกขึ้น มันก็อิดออดอยู่สักพักจนผมต้องบอกลาคนในห้องทั้งหมดก่อนจะรีบพามันออกมา ไอ้เต๋อไอ้โอ้มันบ่นผม บอกว่าผมจะไปเคลมเด็กมัน ผมเลยตบหัวมันไปคนละที โทษฐานคิดอะไรอุบาทว์ๆ
"กลับคนเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องลากมาด้วย" หน้าแดงๆเหมือนจะเขิน แต่ปากก็บ่นผมอยู่นั่น
"ไม่ได้ อยากให้กลับก็กลับ มีปัญหาหรือไง" ผมจ้องมัน มันเขม็งใส่ผม ปากก็ยื่นอีกตามเคย
"เผด็จการ! ขี้เก๊กที่สุด!" มันมุบมิบอะไร
"ขึ้นรถ!" ผมบอกก่อนจะขึ้นที่นั่งคนขับ มันทำท่าฟึดฟัดอยู่นอกรถก่อนจะขึ้นตามมา มันเข้ามานั่งกอดอกบ่นอะไรก็ไม่รู้จนผมต้องแกล้งเอื้อมไปคาดเข็มขัดให้มัน เท่านั้นแหละถึงได้หยุด
"บ้านอยู่ไหน จะไปส่ง" ผมถาม ก่อนจะค่อยๆออกรถเพื่อไปตั้งหลักที่ถนนใหญ่
"ที่บ้านไม่มีใครอยู่" มันตอบ เหม่อออกไปนอกรถ
"ไปไหนกันหมด" ผมถาม พอมันพูดถึงครอบครัวดูมันเศร้าๆ
"เที่ยวเมืองนอก เก้าติดค่ายไง อดไปเลย" มันพูด เก้าหรอ น่ารักดีนะเวลาแทนตัวเองว่าเก้าเนี่ย สักพักเหมือนมันจะเพิ่งนึกได้ว่าพูดอะไรออกมา บ่นเป็นยุงแถมยังเอานิ้วขึ้นมากัดอีก เด็กเป็นบ้า
"ไปนอนห้องพี่ไหมล่ะ" ผมถามมัน ลอบมองปฏิกิริยาตอบกลับ มันหันขวับมาทันที ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกอย่างนั้นแหละ
"ทำไมต้องไปนอนห้องพี่ด้วย" มันกระพริบตาถาม ผมเลยส่งมือไปลูบหัวมันเล่น
"ไปหรือเปล่า มีเวลาให้คิดไม่มาก เพราะใกล้จะถึงคอนโดพี่แล้ว" ผมบอกขำๆ มันหันหน้าหนีผมอีกครั้งก่อนจะหันกลับมามอง ผมเลิกคิ้วถามประมาณว่าจะเอาไง
"พรุ่งนี้ไปส่งผมที่บ้านด้วย" มันกัดฟันบอก หึ ผมตอบรับก่อนจะขับเข้าคอนโดมา จอดรถได้ผมก็นำมันขึ้นมาที่ห้อง มันก็เดินตามผมมาต้อยๆ ชวนง่ายไปป่ะวะ
"พี่อาบน้ำก่อน เราเมสเสจไปบอกบีหน่อยไป" เข้ามาในห้องผมก็ให้มันนั่งตามสบาย ส่วนผมคว้าผ้าขนหนูก่อนจะเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้มันจัดการชีวิตไปก่อน
อาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาเตรียมเสื้อผ้าให้เด็กที่นั่งทำตาปริบๆเหมือนกลัวผมจะขย้ำ พอมันเข้าห้องน้ำไปผมก็แต่งตัว ปกติผมไม่ใส่เสื้อนอน วันนี้ก็คงเหมือนกัน
"แปรงใหม่เห็นแล้วใช่ไหม" ผมเคาะถามมัน สงสัยมันจะตกใจนะ เสียงทำอะไรร่วงดังมากทีเดียว
ผมเดินกลับมาในห้องนอน เตรียมหมอนให้มันเพราะตั้งแต่ญ่าไม่อยู่ผมก็ใช้หมอนแค่ใบเดียวมาตลอด
"ผ้าตากไหนอ่ะ" เสียงดังมาจากด้านหลัง ผมหันมาหามัน ใส่ได้เกือบพอดีสินะ เสื้อนอนญ่าที่ไม่ได้เอาไป มันใส่ได้เกือบพอดี แต่เพราะตัวมันเล็กกว่าเลยหลวมนิดหน่อย
"เอามา" ผมเดินมาใกล้ๆแล้วคว้าผ้าขนหนูมา มันตกใจรีบหลีกทางให้ผม กลางคืนยังจะสระผมอีก เหมือนญ่าไม่มีผิด
ตากผ้าเสร็จผมเดินมานั่งบนเตียง ก่อนจะตบเรียกมันมานั่งใกล้ๆ
"นั่งดิ ยืนรอไร" ผมจับแขนมันให้นั่งลงตรงหว่างขาผม หยิบไดมาเปิดแล้วก็เป่าให้มัน มันตัวหอม หอมเหมือนญ่า เหมือนลม แต่เป็นความหอมแบบเด็กๆ
"อ๊ะ" มันสะดุ้งเมื่อผมส่งมืออีกข้างเข้าไปในเสื้อ ผมค่อยๆลูบหน้าท้องมัน เก้ามันตัวสั่นเหมือนคนไม่เคย ผมส่งมือไล้ขึ้นตามร่างกายขาวๆไม่หยุด พอเจอกับไตเล็กๆผมก็หยุดเล่นกับมันอยู่เนิ่นนาน นานพอที่คนตัวเล็กจะระทวยลงมาในอ้อมอกผมได้
"ผมแห้งแล้ว" ผมกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะดึงมันเข้ามาใกล้อีกนิดจนบั้นท้ายมันชนกับน้องชายผม
"อ .. พี่ยี่" ผมไม่สนใจเสียงเรียก แต่จับมันพลิกกลับหันหน้ามาทางผม ให้มันคุกเข่าก่อนที่ผมจะเปลื้องเสื้อผ้ามันออกแล้วไล่จูบตามหน้าอกที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมเงยหน้าจ้องตามันก่อนจะส่งลิ้นเรียวแตะเข้าที่จุดอ่อนไหวบนหน้าอกนั้น ผมค่อยๆเลียไปที่ฐานสีชมพู ก่อนจะครอบครองจุกนมเล็กๆไว้ทั้งหมด
"อ๊ะ .. อื้อ .. อือออ" มันครางเสียงหวาน ใช้มือยันหัวไหล่ผม แต่พอผมลูบไล้สักพักมือมันก็เปลี่ยนมาคล้องคอผมไว้ทั้งสองข้าง
"รู้สึกยังไง?" ผมถอนปากก่อนจะจูบย้ำที่เม็ดอกอีกที
"แปลกๆ อืออ" มันตอบ เนื้อตัวมันขาวแต่พอโดนผมจัดการมันก็แดงจนน่าสงสาร มันน่ารัก เหมือนญ่า ที่ผมเลือกมันก็เพราะว่ามันเหมือนคนที่ผมคิดถึง แม้ว่าจะแทนกันไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมแค่ต้องการใครสักคน คนที่พอจะทำให้ผมลืมคนๆนั้นได้
"อยากทำแบบนี้หรือเปล่า" ผมเอ่ยถาม เกลี่ยผมที่ลงมาปรกหน้าออก เผยสีหน้าเย้ายวนแฝงไปด้วยความไร้เดียงสา "ถ้าไม่อยากก็ไม่ทำ จบแค่นี้"
"เก้าไม่พร้อม" มันบอกผม ก่อนจะซุกเข้าหา "ไว้เก้าพร้อมก่อนได้ไหม"
"อืม เข้าใจแล้ว นอนเถอะ" ผมไม่ได้บังคับ ผมแค่ถูกใจมัน นิสัยพยศแต่ก็ว่าง่าย ที่ผมไม่บังคับอีกอย่างเป็นเพราะมันเป็นน้องเพื่อน ผมไม่อยากมีปัญหาตามมา
"พี่ยี่ชอบเก้าหรอ" มันล้มตัวลงนอนข้างๆ ผมเองก็ลงไปนอนกอดมันเหมือนกัน เอาจริงๆผมแค่ต้องการใครสักคน แต่จะให้บอกน้องเขาไปแบบนั้นคงไม่ได้
"อืม พี่ชอบเก้า แต่พี่ยังไม่รู้ว่าชอบขนาดไหน ถ้าเรารังเกียจไม่ต้องสนใจพี่ก็ได้" ผมบอก เก้ารีบซุกตัวเข้าหาผม ผมก็กอดมันไว้ ตัวนิ่มๆ กลิ่นหอมๆยิ่งทำให้ผมคิดถึงกอญ่าจนจะทนไม่ไหว
"เก้าก็ไม่รู้ แต่อยู่กับพี่ก็สบายใจดี" มันบอกก่อนจะเงยหน้ามาจูบปากผม เด็กๆยังไม่ประสีประสา ผมยึดคอมันไว้ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไป เก้ามันจิกเสื้อผมแน่น ลิ้นแข็งๆนั่นนิ่งรอให้ผมดูดอย่างได้ใจ กว่าบทเรียนจะจบมันก็หอบตัวโยน ผมค่อยๆผละปากออก ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วปล่อยให้มันซุกตัวเข้าหา ส่วนผมทำได้แค่โอบมันไว้หลวมๆ
..........
ผมกับมันเราตื่นกันราวๆสิบโมง ผมว่าจะสั่งข้าวขึ้นมาให้มันกินแต่คิดอีกทีผมออกไปทานข้างนอกทีเดียวจะดีกว่า เราอาบน้ำแต่งตัวกันจนเสร็จก็ออกมาจากห้อง กำลังปิดประตูได้ยินเสียงลิฟต์เปิดผมก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งหางตาผมเห็นใครสักคนกำลังไขประตูห้องญ่าอยู่
"ค .. คุณ!" ผมหลุดทันทีที่เห็นหน้าคนที่กำลังไขห้องญ่า คนเดียวกับที่ช่วยทำแผลผมไว้ถึงสองครั้ง เจ้าของผับชื่อดังนั่นเอง
"อ้าวนาย มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย" เขาถามท่าทางตกใจเล็กน้อย ลมอยู่ในชุดไปเวท ผมยาวๆมีที่คาดผมสีดำคาดอยู่ หน้าหวานๆกำลังตกตะลึง ในมือมีกล่องอะไรพะรุงพะรัง อีกมือก็พยายามไขกุญแจอย่างยากเย็น
"นี่ห้องผม คุณมาเช่าห้องนี้อยู่หรอ" ผมถาม เข้าไปช่วยถือของให้ เขาจะได้เปิดประตูถนัด
"อื้อ พ่อหาให้น่ะ แต่ไม่ได้เช่านะ ซื้อเลย" เขาบอก ยักคิ้วให้ผม ก่อนจะรับกล่องกลับไป
"คนนี้หรอญ่า" เขามองเด็กข้างๆผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ไม่ใช่ นี่น้องเพื่อน มานอนด้วยเฉยๆ" คำว่ามานอนด้วยเฉยๆคงทำให้คนตรงหน้าคิดไปไกล
"หรอ อืม อยู่ข้างห้องแบบนี้ ฝากตัวด้วยแล้วกันนะ" เขาบอกก่อนจะขอตัวเข้าห้อง ไป ผมเองก็รอจนเขาปิดประตูถึงได้เดินมาที่ลิฟต์ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอกันอีก ในที่แบบนี้ ในห้องของญ่า
"ใครหรอพี่ สวยหวานมาก ไม่เหมือนผู้ชายเลย" เก้าถามผม
"เจ้าของร้านที่เราไปเมื่อคืน" ผมบอก มันทำตาโต ก่อนจะร้องโหออกมา
"ไม่น่าเชื่อเลยอ่ะ ยังไม่แก่เลย เป็นเจ้าของอะไรแลบนั้นแล้ว" มันว่า ผมก็เออออไปตามประสา พอถึงชั้นล่างผมก็เอารถขับออกไปรับมัน ก่อนจะขับออกไปหาร้านอาหารทาน ผมไม่ได้กะจะคบเก้ามันจริงจังหรอก เอาตรงๆก็แค่อยากมีคนให้ระบาย ดีกว่าไปหาเอาตามผับตามบาร์ ผมไม่เสี่ยงติดโรคหรอก
ทานข้าวกันเสร็จผมก็ไปส่งมันที่บ้าน ก่อนจะไปแวะซื้อของเข้าห้องเล็กน้อย พอเสร็จผมก็กลับห้อง ผมกลับมาถึงห้องก็ปาไปสี่โมงเย็น พอกลับมาถึงลมก็กำลังจะออกไปพอดี ผมเจอเขาที่หน้าลิฟต์
"จะไปทำงานหรอ" ผมถาม เขาพยักหน้า ตอนนี้เขาแต่งตัวดูดีแล้ว ไม่ได้สบายๆเหมือนเมื่อเช้า
"อื้อ ออกไปร้าน นายล่ะ ส่งเด็กเพิ่งเสร็จ?" เขาถามกลับสีหน้ากวนๆ
"อืม" ผมตอบ
"ถ้าให้ทาย กอญ่าคงไม่ต่างจากเด็กคนนี้สักเท่าไหร่ นายถึงพยายามหาคนมาแทนที่เขาได้แบบนี้" เขาพูด แล้วมันก็จริงอย่างที่เขาว่า ผมแค่พยายามจะหาคนที่คล้ายๆญ่ามาเป็นตัวแทน
"อืม" ผมได้แต่ตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดไปทำไม
"ฉันไปละ โชคดี อ้อ แต่นายยิ่งทำแบบนี้ แทนที่จะลืมได้ มันกลับเป็นการตอกย้ำว่านายคิดถึงเขามากเท่าไหร่ ลองกลับไปคิดดูนะ" เขาพูดกับผมก่อนจะลงลิฟต์ไป
ผมยืนรอจนลิฟต์ปิดก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง เก็บของเข้าที่ก่อนจะล้มตัวลงนอนยาวหลับตาพลางเอามือก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิด
จริงอย่างที่เขาบอก ผมพยายามจะลืมกอญ่าด้วยคนใหม่ที่เหมือนกอญ่า แล้วแบบนี้ผมจะลืมเขาได้จริงๆน่ะหรอ ผมแม่ง เมื่อไหร่ถึงจะเริ่มต้นชีวิตรักกับคนใหม่ได้สักทีวะ มัวแต่อ่อนแออยู่แบบนี้ ผมคงเป็นแค่คนที่จมอยู่กับอดีตที่ไม่มีวันหวนกลับ
TBC.
-
:hao5: :hao5:
-
ใจหายแว่บ นึกว่าจะไม่ได้คู่พี่ลมซะแล้ว
:katai5:
-
เชียร์พี่ลมนะ ยี่อย่าพาคนอื่นเข้ามาเลยยย
-
พี่ลมพูดถูกนะยี่ ตั้งสติก่อน
แบบนี้ก็วนเวียนไปมาไม่รู้จบ สงสารน้องเก้ามัน
:L2: คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
กลัวเก้ามาเกาะติดยี่จัง อยากให้ยี่ได้กับพี่ลม
-
สงสารยีอ่ะ สุดท้ายแม้แต่ห้องของญ่าก็รักษาไว้ไม่ได้
:mew2:
-
คิดให้เยอะนะยี่ จะทำอะไรก็คิดถึงใจและความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย
-
เราว่านะ น้องยี่ อย่าทำแบบนี้ดีกว่ามันไม่ได้ส่งผลดีต่อใครหรอกนะ
ตั้งสติ แล้วเริ่มคิดทบทวนใหม่ดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อ
เฮ้อ~~~
-
สงสารไปทุกทาง
-
:a5: :sad11: ไม่อยากให้ยี่เอาใครมาแทนที่ใคร
-
สู้ๆ น้องยี่ ยังไงก็มองคนข้างห้องไปก่อนก็ดีนะ
-
คิดดีๆนะยี่ :เฮ้อ:
-
หน่วงๆ ชอบกลลลลล :mew5:
-
:o12: เจ็บแทนยี่เลยอ่ะ แม้ในใจจะคิดว่าดีแล้วที่ยี่ยอมเลือกที่จะตัดใจจากญ่า ยอมเลือกความสัมพันธ์แบบพี่น้องมากกว่าแบบที่กำลังเจ็บปวดอยู่. :mew2: เป็นกำลังใจให้น้องยี่ค่ะ รอสายลมที่หวังดีพัดมาปลอบประโลมใจให้หนูยี่อยู่นะคะ
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
เอ่อยี่ อย่าเอาความเสียใจของตัใเองดึงคนอื่นเข้าเกี่ยวนะมันไม่ดีลูก
-
อ่านแล้วสงสารยี่ที่สุด
-
ยี่เอ้ย จะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่คะ หน่วงเหลือเกิน สงสารเก้ามากตอนนี้ ต้องมาเป็นตัวแทน ไม่ดีเลย :hao5:
-
ฮือออออออออออ ยี่ลมแหง55555
สงสารเก้าอะ สงสารๆๆๆ แงงงง เด็กมันไม่รู้เรื่องงง ยี่บ้าที่สุดด!!!
:hao5: :hao5:
-
ยี่ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งเจ็บนะ :กอด1:
-
โถ่น้องญ่าน้องยี่
-
เพลียยย
-
สงสารเด็กน้อย ยี่เห็นใจน้องเถอะ
ปล. รอมาต่อค่ะ
-
:กอด1: :L1:
-
ยี่ไม่น่าทำอย่างนี้
นะ นอกจากจะทำ
ร้ายตัวเองแล้ว ยัง
เห็นแก่ตัวอีกด้วย
สงสารเก้านะ :mew2:
-
เข้ามารอยี่ญ่าค่ะ
-
มารอนะคะ แต่รอคนเขียนว่างก่อนก็ได้
-
พี่ลมไงยี่............................ :katai5: :katai5:
-
เชียร์พี่ลมมมมมมม สงสารน้องยี่
-
ขออวยพรให้ยี่คิดได้ คิดให้ลึกซึ้ง คิดถึงผลที่จะตามมาถ้าทำอะไรลงไปแบบไร้การไตร่ตรอง อย่าได้ไม่เอาน้องเก้ามาเกี่ยวข้องด้วย น้องยังเด็ก ปล่อยน้องไปเถอะนะ :call: :call: :call:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ถ้าเดาไม่ผิด ยี่คู่ลม
และกอญ่าคู่กับคนในความฝันที่ร้ายๆนั่นใช่ปะ
โอเค
-
น้องเก้านี่ต้องเจ็บหนักแน่ๆเพราะตกหลุมพี่ยี่ไปแล้ว :hao5:
กับคุณลมเองก็..... รอติดตามต่อไป เราเชื่อว่างานนี้ต้องแซ่บแน่ๆ (รึป่าว? •^•?)
ส่วนกอญ่าเองก็ยังคงน่าสงสารต่อไป(ถึงจริงๆแล้วนางจะทำตัวเองก็เถอะ)
รอออออออออออออ :katai1:
-
ทำไมต้องเอาเก้ามาอทนญ่าด้วย :z3:
-
ยี่อย่าไปดึงน้องเก้ามายุ่งเพิ่มสิ
สงสารเด็กมัน
ยี่อ่อนใหวง่าย ต้องเจอกับพคุณลมนะดีแล้ว
ส่วนพี่ญ่า เขาคงจะเตรียมตัวไปล้างแค้น ใครสักคนที่ทำให้เขาเจ็บปวดกับฝันร้ายแบบนี้
-
ยี่ ฟังที่ลมพูดแล้วทำตามสิ
ทำแบบนี้จะยิ่งเจ็บ
เพราะฉะนั้น เอาลมทำเมียเล้ยยยยย 55555
-
5
ผมตัดสินใจบอกความจริงเก้ามันในวันถัดมา ผมไม่อยากดึงมันเข้ามาเกี่ยว ข้ออ้างที่ผมใช้ก็คือผมอาจจะเมาและคิดถึงคนรักเก่ามากเกินไป ผมบอกมันไปแบบนั้นและเก้ามันก็เข้าใจ แต่มันขอผมอย่างนึง ขอให้มันได้พิสูจน์ตัวเองว่ามันไม่ใช่ตัวแทนคนคนนั้นและจะทำให้ผมรักมันให้ได้ ผมบอกมันแล้วว่าถ้าถลำลึกลงไปมันจะเจ็บมากนะ แต่มันก็ไม่ฟัง ผมเองก็แล้วแต่ใจคน จะไปบังคับใครได้ในเมื่อชีวิตผมก็ไม่ได้ดีไปกว่าใคร ผมแค่บอกมันไปว่าช่วงนี้ก็เป็นพี่น้องไปก่อน อย่างน้อยเก้ามันก็น่ารัก บางทีผมอาจจะชอบมันเข้าสักวันก็ได้
Rrrrrrrrrrrrr
ผมควานหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดัง
"ว่าไง" เป็นเบอร์ไอ้เต๋อที่โทรมา วันนี้วันศุกร์แต่ผมไม่มีเรียน
( กูมีตั๋วเข้างาน Halloween party ของคลับเรา ) มันหมายถึงคลับของลมที่พวกเราไปประจำ
"แล้ว?" ผมถาม
( เอ้า เจอกันทุ่มครึ่งเว้ย แต่งผีด้วยเอาเต็มๆยศเลย )
"มีกี่ใบ หาให้กูเพิ่มใบดิ" ผมบอก คิดถึงเก้ามันขึ้นมา อย่างน้อยมันก็ควรได้เห็นผมหลายๆรูปแบบก่อนจะปักใจว่าผมคือคนที่ใช่
"เชี่ย เอาไปให้ใครวะ" ไอ้เต๋อสงสัย
"เออน่า" ผมปัด
"แล้วก็เรื่องแต่งหน้ากูคงไปร้านเฮีย มึงไปกับกูป่ะ" ผมถาม มีร้านพี่ที่สนิทอยู่ จะให้มานั่งแต่งเองคงลำบาก
( เออๆ งั้นสี่โมงเจอกันร้านเฮีย )
"เออ"
ผมตอบรับก่อนจะวางสายไป ดูนาฬิกาก็ต้องตกใจบ่ายโมงกว่าแล้วเหรอเนี่ย ผมลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาก่อนจะโทรสั่งข้าวแล้วไลน์บอกเก้ามันว่าจะไปรับ เก้ามันก็ตอบตกลง ไม่นานข้าวก็มาส่ง ผมทานไปดูโทรทัศน์ไปอย่างไม่เร่งรีบ พอทานเสร็จก็อาบน้ำเตรียมตัวไปงานคืนนี้
ปกติแล้วงานฮาโลวีนคนมักจะใส่คอสตูมผีแต่ผมไม่ ผมเลือกเสื้อกล้ามสีดำกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำเข็มขัดสีเงินและของประดับข้อมือเล็กน้อย เดี๋ยวค่อยไปแต่งหน้าเอาซึ่งผมเองก็ไม่ชอบผีประหลาดๆสักเท่าไหร่ ถ้าจะเป็นผีก็ต้องเป็นผีเท่ ไม่ใช่ผีอะไรก็ได้
"เป็นอะไร" ผมหันไปมองคนข้างๆที่เอาแต่ก้มหน้างุด ตั้งแต่ผมมารับมัน พอเจอหน้ามันก็เหมือนจะกลัวอะไรสักอย่าง
"แต่งชุดนี้จริงๆเหรอ" มันถามค่อยๆเงยหน้ามามอง
"อืม ทำไม" ผมยิ้ม เก้ามันเตรียมเสื้อผ้ามาในกระเป๋า ผมเลยไม่รู้ว่ามันแต่งเป็นอะไร
"หล่ออ่ะดิ" ผมว่าก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวมันแรงๆ
"บ้า ชมตัวเองก็เป็นด้วย" มันพูดก่อนจะใช่มือปัดผมให้เป็นทรงตามเดิม
"จะแต่งเป็นอะไรคิดไว้หรือยัง" ผมถาม มันพยักหน้า
"อื้ม พี่เขาใจดี ไม่ต้องกลัว" ผมชวนมันคุยไปเรื่อยๆจนเรามาถึงร้านตัดผมชื่อดัง ร้านนี้เป็นร้านแนวๆ พวกอันเดอร์คัท หรือทรงผมที่เขากำลังนิยมตอนนี้ทั้งหมด วัยรุ่นไม่มีใครไม่รู้จัก
"เฮียหวัดดี" ผมไหว้เฮียก่อนจะบอกให้เก้ามันไหว้ตาม
"เออๆ หวัดดี พอดีพวกเอ็งสี่คนเสร็จปิดร้านพอดี" เฮียพูดขำๆ แต่ก็จริงครับ ปกติวันนึงเฮียจะรับคนได้ไม่กี่คนหรอก เพราะเฮียแกละเมียด ใช้เวลานาน
"แต่งให้น้องก่อนเลย เก้าจะเอาแบบไหนก็บอกเฮียนะ" ผมบอก มันเองก็พยักหน้าแล้วตามเฮียเข้าไป ผมนั่งรออยู่ด้านนอก ไอ้เต๋อกับไอ้โอ้แม่งช้าตลอด
"ไอ้ยี่!" เสียงมาก่อนตัว ผมเงยหน้าขึ้นมองพวกมัน นี่มึงกล้าแต่งตัวแบบนี้ออกมาเลยเหรอ ผมหัวเราะลั่น ไอ้เต๋อแต่งเป็นพ่อมด ส่วนไอ้โอ้น่าจะเป็นซอมบี้ใน walking dead
"ขำไรวะแม่ง ไอ้เต๋อแหละบอกกูจะได้ไม่ต้องขนเยอะ" ไอ้โอ้ตบหัวไอ้เต๋อดังป้าบ
"มึงก็ไม่ท้วงเนอะสัตว์!" ไอ้เต๋อก็ตบกลับ เออ เอาเข้าไปดิ
"พอๆ พวกมึงสองตัวเดี๋ยวแต่งหน้าก็ไม่รู้ละว่าใครเป็นใคร" ผมสรุปให้ ตีกันอยู่ได้
"แล้วนี่มึงแต่งเป็นเชี่ยไรวะ" มันมองผม
"รอกูแต่งเสร็จมึงก็รู้เอง" ผมว่า อธิบายไม่ถูก เรียกว่าผีหรือโครงกระดูกหรืออะไรสักอย่าง
"น้องๆมาคนนึง ช่างว่างแล้ว" พี่เขามาตาม
"ไอ้โอ้มึงไปก่อนเลย ซอมบี้มึงนานแน่ๆ" ผมบอก มันก็เออออก่อนจะเดินไป
"สรุปตั๋วอีกใบมึงเอามาให้ใครวะ" ไอ้เต๋อนั่งลงข้างๆพลางถาม
"หึ เดินมาโน่นแล้ว" ผมมองเด็กที่ตอนนี้หน้าตาเต็มไปด้วยรอยเย็บ มันเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเรียบร้อย เอี๊ยมยีนส์เสื้อข้างในสีแดงขนาดนี้ ชัคกี้ชัดๆ
"น .. น้องเก้า?" ไอ้เต๋อเบิกตากว้างและผมก็พยักหน้ารับ ผมว่าผมต้องโดนซักยาวแน่ ไอ้เต๋อมันก็ปลื้มๆน้องเก้าอยู่ผมรู้
"ตลกหรือเปล่า" มันถาม ดูไม่ค่อยมั่นใจแต่ผมว่าแต่งแบบนี้มันน่ารักดี
"ไม่หรอก" ผมส่ายหัว ไอ้เต๋อเองมันก็พยักหน้าร่วม ไม่ตลกเลยแถมยังเป็นชัคกี่ที่ไม่น่ากลัวสักนิด
"พี่ไปก่อน เต๋อฝากดูด้วย" ผมบอกหันไปหาเชี่ยเต๋อที่ยังทำหน้างงอยู่
"เออๆ" มันตอบรับ ผมเลยเดินมาหาพี่เขา ผมมีหน้าผีที่นึกไว้ในใจแล้วครับ ขึ้นอยู่กับว่าพี่เขาจะตีความออกไหม
นั่งให้พี่เขาละเลงหน้าจนแทบหลับ กว่าจะเสร็จได้เอาซะเมื่อยก้นไปหมด
"มึงนี่มันโคตรหล่อจริงๆว่ะ หน้าผียังทำอะไรมึงไมได้" ผมสลึมสะลือก่อนจะมองในกระจก เชี่ย ดูดีกว่าที่คิดไว้อีก พี่เขาเพ้นจนลงมาถึงหน้าอก พังค์แบบสุดๆ พี่เขาแต่งหน้าเก่งมาก อย่างกับผีฝรั่งเลยแม่ง
"ขอบคุณมากพี่" ผมสวมหมวกที่เตรียมมา ไหว้พี่เขาก่อนจะเดินออกมา และปะทะเข้ากับสายตาพวกมันสามคนที่นั่งรออยู่
"เชี่ยยี่ มึงแม่งเอาซะพวกกูตายไปเลย" ไอ้โอ้ด่าทำหน้าเสียเซลฟ์
"อื้อหือ หล่อเหี้ยๆเพื่อนกู" ไอ้เต๋อย้ำ มันเองก็เป็นพ่อมดไปเรียบร้อย
"เออๆ กูรู้ว่ากูหล่อ ไม่ต้องชมให้มาก" ผมพูด ทุกคนเบือนหน้าหนีกันหมดรวมถึงไอ้เก้าด้วย
"ไปเหอะ ถึงนู่นคงทุ่มกว่าๆพอดี" ไอ้โอ้เสนอ
พวกผมจ่ายเงินกันเสร็จก็บึ่งรถออกมาทันทีครับ ในระหว่างที่นั่งรถไอ้เก้าไม่พูดกับผมสักคำ พอผมเอื้อมมือไปแหย่ มันก็หงุดหงิดใส่ ฮ่าๆ แกล้งเด็ก สะใจ
แจกจ่ายตั๋วก่อนจะเข้างานมา ต่อแถวกันนานเหมือนกัน เพราะคลับนี้ดังมาก ที่มากันไวเพราะต้องมาจองที่ดีๆ ได้มุมอับมันจะไม่มันส์
สั่งเครื่องดื่มมาเต็มโต๊ะ ตอนนี้คนเริ่มทยอยเข้ามากันเยอะแล้ว มีทั้งผีไทย ผีจีน ผีฝรั่ง ผีญี่ปุ่นก็มา
"อย่าดื่มเยอะ เอาบัคคาดี้ไหม" ผมโอบเอวเก้าเข้ามาใกล้ก่อนจะถามมันข้างหู มันพยักหน้าหงึกๆ เพราะบนโต๊ะมีแต่เหล้ากับวอดก้า
"อ่ะ ถ้าเมาก็บอก" ผมส่งขวดให้มัน มันก็พยักหน้างุดเหมือนเดิม ไอ้สองตัวที่มาด้วยก็มองผมตาแทบจะถลน
"ไม่พากิ๊กพวกมึงมาล่ะ" ผมถามพวกมัน ไอ้เต๋อน่ะก็เด็กผู้ชายทั้งหลายของมัน ส่วนไอ้โอ้ก็เหมือนจะมีแต่ไม่มี
"ไม่ล่ะ งานดีๆแบบนี้กูก็หาหิ้วในนี้เอาสักคนสิวะ เนอะไอ้โอ้"
"เออจริง ผีเสื้อราตรี กูชอบ"
แม่งเข้าขากันจริงๆ ผมเองก็ดื่มไปเรื่อยๆ ผ่านไปสักพักคนก็เริ่มแน่น ไม่สิ ผีก็เริ่มมาชุมนุมกันเยอะขึ้น ดีเจเปิดเพลงแดนซ์ระดับที่ใครไม่เต้นแม่งต้องไม่ใช่มนุษย์ เรายืนโยกกันสักพัก ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อมันก็หาเหยื่อไปเรื่อยๆ
"เมายัง" ผมหันมามองคนข้างๆ มันส่ายหน้าก่อนจะเข้ามากอดผม
"หึ" ผมยกยิ้มก่อนจะโอบมันกลับ เราเต้นไปเรื่อยๆ คืนนี้พิเศษตรงที่ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นใคร มันดูไม่ออกจริงๆนะครับเวลาที่แต่งหน้าผีแล้วตีกับแสงไฟในผับแบบนี้
"เอาอีกไหม" ผมถามเมื่อเห็นว่าขวดในมือมันหมดแล้ว เก้าพยักหน้าผมเลยสั่งมาให้มันอีก
ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว ผมเองก็เริ่มกรึ่มๆ แต่พยายามไม่ดื่มมากกว่านี้เพราะเอารถมา และต้องไปส่งเก้ามันด้วย
"พี่ยี่พาไปห้องน้ำหน่อย" ไอ้เก้ามันเกาะผม นี่ก็แค่ไม่กี่ขวดเซซะเเล้ว เด็กหนอเด็ก
ผมโอบไหล่มันเดินมาด้วยกันก่อนจะพามันไปเข้าห้องน้ำ
"เห้ยยี่" ไอ้โอ้เรียก ก็ว่าหายไปไหนมาอยู่นี่นี่เอง
"เออ มึงจะไปโต๊ะใช่ป่ะ" ผมถาม
"เออ ว่าไง"
"กูฝากเก้ากลับไปโต๊ะด้วย ขอดูดบุหรี่เดี๋ยว" ผมบอก มันพยักหน้าก่อนจะรับเก้าไปพยุงต่อ
ผมเข้าห้องน้ำทำธุระก่อนจะออกมาล้างมือ เสร็จก็ออกมาด้านนอกหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ได้พ่นควันแบบนี้ค่อยโล่งหัวหน่อย
"ไง" เสียงคนมาใหม่ ผมไม่ได้สนใจยืนดูดบุหรี่ต่อไป
"ขอยืมไฟหน่อยดิ" คนข้างๆบอก ผมยื่นไฟให้ ก่อนจะกอดอกสูดควันเข้าปอดต่อ มาเที่ยวแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน ตรงที่ผมไม่มีเวลาไปคิดถึงเขา ถ้าผมอยู่คนเดียว ผมเลิกคิดถึงเขาไม่ได้สักที
"แต่งแบบนี้แล้วเท่ดีนะ" เขาคืนไฟมาให้พลางพูด พ่นควันบุหรี่ออกมาเบาๆ ทำให้ผมต้องหันไปมอง
"คุณ!" ผมตกใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงจำเสียงเขาไม่ได้ แต่ก็แปลกใจที่เขามายืมไฟผม
"อย่าเรียกคุณได้ป่ะ กระดากปากไงไม่รู้" เขาพูด
"อืม งั้นเรียกลมเฉยๆนะ" ผมบอก เขาทำแค่ยักไหล่
"แล้วแต่" เขาตอบ
ผมเพิ่งสังเกตเขาดีๆ สาบานว่าเขากับผมไม่ได้นัดกันมา เสื้อกล้ามสีขาวสบายๆกางเกงเดฟขาดๆสีดำ เพียงแต่ลมเขาแต่งเป็นแวมไพร์ก็เท่านั้น หุ่นบางๆกับชุดแบบนี้ทำให้ผมละสายตาไม่ได้ ดูดีเกินไปจริงๆ
"มองอะไร ไม่ได้แต่งตามนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมา" เขาเลิกคิ้ว ผมทำแค่หัวเราะ
"เปล่า แค่คิดอยู่ว่าแวมไพร์กัดเจ็บหรือเปล่า" ผมหัวเราะออกมา ไม่รู้ดิ ผมยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เหมือนว่าเราต้องบังเอิญเจอกันตลอด แล้วมันก็เลยรู้สึกสนิทสนมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"ท้าหรือไง" เขาคีบบุหรีพลางหันมาหาผมทั้งตัว ลมสูงประมาณคางผม ตัวบางกว่า ผมใส่เสื้อกล้ามแล้วจะมีกล้ามแขนขึ้นเป็นลูกๆ แต่ลมมีไม่มาก ตัวเขาขาวมากพอๆกับผม แต่เขามีเอวและช่วงตัวบางกว่า แถมตอนนี้เสื้อก็บางมากจนเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเต็มสองตา
"เป็นแวมไพร์หรือเปล่าล่ะ" ผมจ้องคนตรงหน้า ทำไมถึงได้มีพลังดึงดูดขนาดนี้วะ แค่แต่งตาแดงๆ ปากแดงๆ
เขาคงไม่อยากแพ้ เพราะหลังจากที่ผมถามจบเขาก็พุ่งเข้าใส่ผมด้วยแรงทั้งหมดจนผมหลังติดผนัง ก่อนจะฝังเขี้ยวมาเต็มๆแบบไม่ยั้งที่คอผม ผมแทบจะร้องออกมา
เชี่ย
โคตรเจ็บ
"อื้ม เลือดนายอร่อยดีนะ" ปล่อยให้เขากัดจนพอใจเขาก็ถอนปากออก ผมลองแตะดูที่คอ แม่งเอ้ย เลือดซิบเลย แถมเจ็บมากด้วย
"กัดมาได้ เจ็บนะเนี่ย" ผมบอก ไม่น่าไปท้าเลย ก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นคนแบบไหน
"หึ" เขาทำแค่หัวเราะในลำคอก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้น
"มาด้วยกัน เดี๋ยวทำแผลให้" เขาบอกก่อนจะเดินเข้าด้านใน อะไรของเขาวะ นึกจะกัดก็กัด พอกัดเสร็จก็จะมาทำแผลให้ งงไปหมดแล้วเนี่ย
สุดท้ายผมก็ต้องตามเขามาในห้องทำงานอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขอบอกเลยว่าถ้าไม่ใช่ลมผมคงจะสวนกลับบ้างแล้ว
"แสบหน่อยนะ" เขาบอก เขยิบมานั่งใกล้ๆบนโซฟาตัวเดียวกัน ก่อนจะใช้สำลีชุบแอลกอฮอลล์เช็ดลงมาที่แผล
"โอ๊ย" ผมร้อง ไหนว่าหน่อยไง โคตรแสบเลย
"นิ่งๆน่า" เขาบอก หัวเราะก่อนจะเช็ดผมต่อ ผมก็สะดุ้งทุกทีที่เขาทายาให้ แล้วมันก็จบลงที่การแปะพลาสเตอร์ที่คอผม เป็นอันสิ้นสุด
"ตอนเมานายทำแผลง่ายกว่านี้อีกนะ แค่ชอบพร่ำเพ้อมากไปหน่อย" เขาเอ่ย เก็บของใส่กล่องพยาบาลแล้วลุกไปเก็บ
"ขอบคุณ" ผมบอก แตะมือเข้าที่คอตัวเอง หวังว่าคงไม่เป็นบาดทะยักนะ
"มากับเพื่อนเหรอ คนเดิมใช่ไหม" ลมถาม ผมพยักหน้า
"แล้วเด็กคนนั้น .." เขาคงหมายถึงเก้า
"อื้ม มาด้วยกัน" ผมตอบ พูดแล้วก็เริ่มห่วงมัน ไอ้โอ้ไอ้เต๋อจะอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้
"อืม งั้นไปเถอะ ขอให้สนุกนะ" เขายิ้ม แต่เหมือนยิ้มไม่สุด ผมเองก็ขอให้เขาสนุกเช่นกัน
ออกมาจากห้องก็ตรงไปที่โต๊ะทันที แล้วก็เป็นอย่างที่คิด แม่งมีเรื่องจนได้
"ปล่อยนะ พี่ยี่!" ไอ้เก้ามันกำลังถูกคนลวนลาม ผมแม่งไม่น่าทิ้งมันเลย
"มึงปล่อยน้องกูเดี๋ยวนี้นะ!" ผมบอก เดินเข้ามาประจันหน้า ไอ้โอ้กับไอ้เต๋อก็โดนอัดน่วมไปแล้ว แม่งมากันเยอะ ผมเองก็คงจะสู้พวกมันไม่ไหว
"ไอ้สัตว์นี่กล้ามาต่อรอง มึงให้กูเอาเด็กนี้ไป แล้วกูจะปล่อยเพื่อนมึง" ไอ้หน้าเหี้ยมพูด ผมกำมือแน่น มองเก้าที่ตัวสั่นระริกร้องให้ผมไปช่วย
"กูไม่ยกใครให้ทั้งนั้น ปล่อยเพื่อนกับน้องกูซะ" ผมบอก ยังไงก็ไม่ยอม
"มันไม่ยอมว่ะ จัดให้มันสักชุดดิ๊!" ไอ้นั่นพูด เชี่ยละ ลูกน้องมันล้อมผมไว้หมด มันเข้ามาอัดผมพร้อมกัน เลวจริงๆ ผมสู้กลับบ้างแต่ไม่ได้ มันมีเยอะกว่า พวกมันทั้งต่อย ทั้งอัดท้องจนเจ็บไปหมด ผมงอตัว แม่งแน่จริงอย่าหมาหมู่สิวะ
"พี่ยี่!! ฮือ ปล่อยนะ ปล่อย" เก้ามันดิ้นไปมาอยู่ในแขนไอ้เวรนั่น ผมโดนเตะจนลงไปนอนกองกับพื้น จำไม่ได้ว่ากี่เท้า
ปัง!!!!
แต่ที่แน่ๆ ผมโดนอัดจนสลบไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แสงไฟทำให้ผมต้องปิดตาลงก่อนจะลืมขึ้นอีกที กระพริบตาถี่ๆแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ
"สลบไปสองชั่วโมง" เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับปรากฎตัวตรงหน้าผม เขาโน้มตัวลงมาพลางยื่นแก้วน้ำให้
"ตอนนี้ผมอยู่ไหน" ผมถาม ไม่น่าใช่ที่ออฟฟิศแน่ๆ
"ห้องฉัน ฉันไม่มีกุญแจห้องนาย อีกอย่างมานี่ก็สะดวกกว่า" เขาว่า ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ปวดไปหมดทั้งตัวเลย พรุ่งนี้ต้องระบมและไข้ขึ้นแน่ๆ
"โอ๊ย" ผมร้องเมื่อแตะโดนเข้าที่ปาก เห็นเศษซากสำลีเต็มไปหมดก็รู้ได้ทันทีว่าเขาทำแผลให้ผมแล้ว
"เก่งนักหรือไงคิดจะสู้กับหมาหมู่แบบนั้น" เขาถาม ผมเงยหน้านอนพิงโซฟาไว้
"ห้าต่อหนึ่ง ไม่ตายก็บุญแล้ว" เขาว่าต่อ ผมก็หลับตาลงรับฟัง หมดแรงจริงๆ
"เพื่อนผมล่ะ แล้วก็ .." ผมถาม
"กลับบ้านไปละ ส่วนน้องนายก็ให้เพื่อนนายนั่นแหละไปส่งบ้าน คราวหลังพาลูกเขามาไม่ดูแลก็ไม่ต้องพามานะ ลำบากกันไปหมด" เขาพูดเหวี่ยงๆ แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธ เพราะถ้าโกรธจริงๆคงไม่ช่วยกันขนาดนี้
"ขอบคุณที่ช่วยผมไว้" ผมบอก ถ้าไม่ได้เขา ป่านนี้เก้าก็คงจะโดนไอ้พวกเลวพาไปปู้ยี่ปู้ยำ และผมคงจะรู้สึกผิดมากๆถ้าเป็นแบบนั้น
"อยากได้อะไรหรือเปล่า จะกลับห้องเลยไหม" เขาถาม ผมส่ายหัว
"กุญแจห้องอยู่ในรถ ถ้าลมไม่ได้เอารถผมมา ผมก็เข้าห้องไม่ได้" ผมบอก อะไรจะซวยขนาดนั้นชีวิต
"งั้นนอนด้วยกัน เดี๋ยวไปเอาผ้ามาให้" ลมบอกก่อนจะเดินไปหยิบอะไรมานักไม่รู้
"ใช้อันนี้เช็ดหน้าซะ มันออกง่ายกว่าใช้โฟม" เขาเอ่ยยื่นขวดใสๆกับสำลีมาให้
"ทำไม่เป็น" ผมหมดแรง และไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่าง
"เออดีเนอะ งั้นก็ปล่อยแบบนี้ทั้งคืนแล้วกัน" เขาว่าก่อนจะเก็บของกำลังจะลุกขึ้น แต่ผมคว้าแขนเขาเอาไว้ก่อน
"เช็ดให้หน่อยไม่ได้หรือไง" ผมถาม จ้องเขาด้วยท่าทางกวนๆ เขาบ่นงุบงิบก่อนจะกระแทกขวดลงบนโต๊ะ
"ให้อาบน้ำให้ด้วยเลยไหม! ใช่เรื่องของฉันไหมเนี่ย!" ลมบ่นแต่ก็ยอมใช้สำลีเช็ดหน้าให้ผม ผมยิ้มก่อนจะหลับตาลง แม้ว่าเขาจะแกล้งผมด้วยการเช็ดแรงๆ แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว ร้าวไปหมด สักพักผมก็หลับไปจริงๆ จนเขาเช็ดเสร็จหมดนั่นแหละถึงได้เรียกผมให้ไปอาบน้ำ
ผมเข้าไปอาบน้ำ ใช้โฟมถูอีกหน่อยพอเป็นพิธีก่อนจะเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่งๆกับบ็อกเซอร์ที่เขาเตรียมไว้ให้
ผมเปิดหน้าท้อง บั้นเอว แล้วก็ที่หลังดู พรุ่งนี้ตรงที่เจ็บจะต้องช้ำแน่ๆ รวมถึงปากและหน้าด้วย เสียโฉมไปอีกหลายวันแน่ๆ
"ทำอะไร" ผมเดินออกมาแล้วพบว่าลมกำลังกางสมุดเล่มหนาแล้วจดอะไรยุกยิก
"รายจ่าย ลองคำนวณคร่าวๆ งานนี้กำไรเกือบล้าน" ลมว่า ตอนนี้เขาอยู่ในเสื้อยืดสีขาวย้วยๆกับบ็อกเซอร์แต่ตัวเล็กกว่าผม
"รวยเลยดิ" ผมบอก ยืนอยู่ตรงนั้นเพราะไม่รู้จะขยับไปไหน
"อือ เอ้า จะยืนอีกนานไหม มานอนดิ" เขาบอก ก่อนจะแบ่งบนเตียงที่ครึ่งนึงให้ผม
"ผมไปนอนข้างนอกก็ได้" ผมบอก แค่นี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว อีกอย่างพอเห็นเตียงนี้ ความรู้สึกในอดีตก็พรั่งพรูเข้ามาจนอยากจะทึ้งหัวตัวเอง
"ไม่เป็นไรน่า ฉันไม่กัดหรอก แล้วอีกอย่างถ้านายเผลอทำอะไรฉันล่ะก็ หึๆ ปืนอยู่ใต้หมอนเนี่ย อยากสมองกระจุยก็เอา" ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว ถึงขนาดมีปืนใต้หมอน ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้นะ
ผมล้มตัวลงนอนในพื้นที่ๆได้รับมา เอามือก่ายหน้าผากก่อนจะคิดถึงใครบางคนที่เคยเป็นเจ้าของห้องนี้
'ญ่าเป็นไงบ้าง สบายดีไหมนะ'
ทำได้เพียงแค่คิด แค่ความกล้าที่จะกดโทรออกไปยังไม่มี แล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้ฟังเสียงเขาอีกครั้ง
"คิดอะไรอยู่อีก พรุ่งนี้ไข้ขึ้นไม่รู้ด้วยนะ" คนข้างๆว่า เขาค่อยๆล้มตัวลงนอนหลังจากปิดไฟเสร็จ
"ลมเคยรักใครมากๆ มากจนไม่อยากจะเสียเขาไปไหม" ผมถามคนข้างๆ แค่รู้สึกว่าเขาโตกว่าและสามารถทำให้ผมสงบได้
"เคยสิ แต่ความจริงก็คือความจริง ต่อให้พยายามแค่ไหน ถ้าเขาไม่รัก มันก็เท่านั้น" เขาเอ่ยสิ่งที่ตรงกับใจผม ผมหลับตาลงพลางพยายามลืมมัน ความทรงจำที่เคยมีร่วมกัน อยากจะลืมมันไปให้หมด
"แต่ผมลืมเขาไม่ได้" ผมบอก ยิ่งพยายามลบเขาออกไป ภาพเขาก็ยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีก คนในอ้อมกอดตอนนั้น รัก รักพี่ญ่ามากเหลือเกิน
"สักวันนายก็จะลืมได้ ต่อให้นายร้องไห้เป็นหมาบ้าหรือคุ้มคลั่งจนไร้สติ แต่สักวันนายจะลืมเขาไปเอง เชื่อฉัน
ความรักขึ้นอยู่กับคนสองคน ถ้าคนนึงรักแต่อีกคนไม่มันก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด อย่ารักใครมากกว่าตัวเอง จำไว้ ชีวิตนายต้องเดินต่อไป ไม่ใช่มัวแต่จมกับอดีตที่แก้ไขไม่ได้" ลมพูดออกมา ผมสูดหายใจลึกๆอย่างผ่อนคลาย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมเชื่อเขาทุกอย่าง เหมือนเขาสามารถนำทางผมให้เดินไปในทางที่ถูกต้องได้เสมอ
"สบายใจขึ้นบ้างหรือยัง" เขาคงเห็นผมเงียบไปหลังจากผ่อนลมหายใจ
"ช่วยได้เยอะเลย" ผมบอก ก่อนที่จะนอนคิดอะไรคนเดียวไปเรื่อยๆจนกระทั่งเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
.....
เช้านี้ผมตื่นเพราะพลิกตัวแล้วรู้สึกระบมไปหมด ผมลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าคนข้างๆไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว
ผมเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินตามกลิ่นอาหารมาถึงห้องครัว
หิวขึ้นมาทันที
"อ้าว ตื่นไวเหมือนกันนะ" เขาบอก ลมมักจะชอบใส่ที่คาดผม แม้เขาอายุห่างกว่าผมหลายปีแต่หน้าเขายังดูเด็กมากและใสมากอีกเช่นกัน
"ปวดตัวไปหมดเลย กินได้ป่ะ" ผมบิดตัวก่อนจะนั่งลงหยิบแฮมขึ้นมากิน ถามไปงั้น ดูจานก็รู้ว่าทำเผื่อผมด้วย
เห็นแบบนี้แล้วก็คิดถึงญ่า รายนั้นเขาจะชอบใส่ผ้ากันเปื้อนทำอาหาร น่ารักมากๆ ผมชอบแอบหอมแก้มเวลาที่พี่ญ่ากำลังตั้งใจทำกับข้าว พอเขาหันมาตีผมผมก็จะรวบเขามาหอมแก้ม
คิดถึงชะมัด
"จานนั้นของนาย แล้วก็ยานั่นด้วย" เขาชี้มาที่แก้วเล็กๆใส่ยาอยู่สองสามเม็ด
"กินแล้วไม่ตายใช่ป่ะ" ผมถาม แกล้งเขาน่ะ
"จะตายก็ตอนที่กวนตีนนี่แหละ รีบกินซะ จะได้กินยา" เขาเอ่ย ดุเหมือนหม่ามี้ไม่มีผิด
"ครับ คุณพ่ออออ" ผมตอบรับเสียงยานคางเลยโดนเขาหันมาชี้หน้าใส่
จากนั้นผมก็ลาเจ้าของห้องก่อนจะออกไปกับไอ้เต๋อไอ้โอ้ที่มารับผมไปเอารถ สภาพพวกมันไม่ต่างจากผมมากครับ เพียงแต่มันโดนน้อยกว่า เอารถเสร็จพวกผมก็แยกย้ายกลับ ไม่ไหว ไปไหนต่อไม่ได้แล้ว แค่นี้ก็จะหยอดน้ำข้าวต้มอยู่แล้ว
ผมโทรไปหาเก้า ปลอบใจและขอโทษ ดีที่มันไม่ได้ขวัญเสียอะไรมาก แค่ช่วงนี้โดนกักบริเวณเพราะพ่อแม่จับได้ว่าหนีเที่ยวเท่านั้น
ผมกำลังขับรถกลับแต่นึกขึ้นได้ว่ามื้อเที่ยงไม่มีอะไรกิน ผมขับมาจอดที่ร้านค้าก่อนจะสั่งกับข้าวสามสี่อย่างกับข้าวเปล่าสี่ถุง ทานกับใครน่ะเหรอครับ ก็ข้างห้องผมไง ตอบแทนคุณที่ช่วยผม ให้ที่นอน แล้วก็ทำอาหารเช้าให้
ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูอยู่สักพักแล้ว ในมือมีถุงกับข้าวเต็มไปหมด รออยู่นานพอควรแต่ไม่มีคนมาเปิด หรือจะไม่มีใครอยู่
"ลมไม่กลับ พี่ออกไปจากชีวิตลมสักที เราคุยกันแล้ว แม้ลมจะยังรักพี่ แต่ลมเจ็บเกินจะทนต่อไป"
ผมได้ยินเสียงลมคุยกับใครเล็ดลอดมาจากในห้อง แน่นอนแล้วว่ามีแขก คงจะออกมาเปิดประตูไม่ได้
ผมไขกุญแจเข้ามาในห้องตัวเอง ก่อนจะรีบวิ่งมาตรงประตูที่เชื่อมต่อห้องผมกับห้องพี่ญ่าไว้ แอบฟังคนคุยกันคงไม่ตกนรกหรอกนะ
"พี่ขอโทษ ลมยกโทษให้พี่เถอะนะ"
"มันสายไปแล้ว ลมอยู่ด้วยตัวเองได้แล้ว พี่ไม่จำเป็นสำหรับลมอีกต่อไป"
"แต่พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลม ได้ยินไหมว่าพี่อยู่ไม่ได้" เสียงของอีกคนพูดราวกับจะขาดใจ
"ฮืออออ ทำไมเพิ่งมาพูดตอนนี้! แล้วพี่นอกใจลมทำไม! ทำแบบนั้นทำไม!!!" เสียงของลมเองก็ไม่ต่าง ผมแม่งโคตรอยากจะพังเข้าไปเสียตอนนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ผมอ่อนแอจนเกินไป
"ยกโทษให้พี่เถอะนะ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว เรากลับมาคบกันนะครับ"
ถึงตรงนี้ผมก็ได้ยินแต่เสียงสะอื้นของลม ผมไม่รู้ว่าลมตอบไปว่าอย่างไรเพราะไม่ได้อยู่ฟัง ผมทำแค่เดินมานั่งบนโซฟาก่อนจะหลับตาลง ชีวิตรักของผมก็ไม่ได้เลวร้ายกว่าใครเขานักหรอก แต่เป็นผมเองนี่แหละที่ไม่เคยปล่อยวาง ได้แต่กำมันไว้อย่างนั้นจนความรักของผมมันแตกละเอียดเป็นผุยผงและไม่มีทางกลับคืน
TBC.
Talk: หายไปนานมากกก จากนี้จะกลับมาอัพตามปกตินะคะ
รุ่นพ่อจบแล้ว ส่งต้นฉบับให้ สนพ. เรียบร้อยแล้ว
หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง คิดถึงทุกคนนะคะ
ใครที่รอพี่ญ่า รอหน่อยนะ
:กอด1:
รูปประกอบยี่ในงานฮาโลวีนค่ะ
(http://i66.tinypic.com/30dayd0.jpg)
-
ชักอยากให้ยี่เริ่มใหม่กับลมไม่ต้องทนรอญ่าแล้ว
-
สุ้ต่อไปนะยี่
ว่างๆ ไปดูแลลมบ้าง
ปล่อยญ่าไป
-
Image ละลายปนระทวยเลยค่ะ
ปลอบใจกันต่อไปนะพี่ลมน้องยี่ อิอิ วันหนึ่งคงเจอคนที่สมควรจะรักเองแหละ.
ว่าแต่เลือดเด็กหวานไหมคะพี่ลม
เราแอบสงสารน้องเก้า. ขอให้อยู่รอดปลอดภัยอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงกับพวกจิ้งจอกอีกล่ะ
พี่ลมอย่าใจอ่อนให้เขานะ. ไม่น่าให้อภัยอะบอกเลย
-
ยี่ครับ ยี่ต้องสู้นะลูก เริ่มต้นชีวิตใหม่ไปพร้อมกับพี่ญ่า ที่กำลังจะมีชีวิตใหม่นะลูก :กอด1:
-
เริ่มอยากจะให้ พี่ลม และ น้องยี่ คู่กันซะแล้วสิ
-
เห้ออออ
-
อกหักมารักกันเลย
-
:pig4:
-
คุยกับน้องเก้าเรียบร้อยก็ดีแล้วยี่ น้องยังเด็ก ไม่ควรเจออะไรแบบนี้หรอก
-
น้องยี่ โลกแห่งความเป็นจริงมันก็เป็นแบบนี้แหละลูก ไม่มีใครไม่เคยผิดหวัง
วันนี้เดินต่อไม่ไหว แต่สักวันน้องยี่จะเดินต่อไหวเองนะครับ โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่มันมีเสมอนะลูก
ถึงแม้เส้นทางที่เราเดินในตอนนี้มันมีแต่ก้อนกรวดและเศษแก้วเต็มไปหมด แต่หนูเดินต่ออีกหน่อยนะ ทนเจ็บอีกนิดนึง
แล้วหนูจะพบเส้นทางอีกเส้นทางหนึ่งที่ทำให้เท้าของหนูไม่ต้องเจ็บแบบนี้นะครับ
-
รู้สึกว่ายี่กับพี่ลมจะเคมีตรงกันมากเกินไปนะ :hao3: ทำอะไรก็จะคล้าย ๆ กัน
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
:mew2: ยี่น่าสงสารจัง แต่สักวันหนูจะเจอคนที่ใช่
-
ไหนบอกจะพยามไม่ให้ดราม่า? What is this?
-
อยากให้ยี่คู่พี่ลมนะ หมดทุกข์ หมดโศกสักที อยากอ่านพี่ญ่าแล้วค่ะ แงงง
-
อยากให้ลมกับเก้าคู่
กันมากกว่า :mew2:
-
:mew1:
-
อยากให้พี่ลมเข้มแข็งนะ น้องยี่ด้วยนะลูก :mew2:
-
เอฟซีลม :m13:
-
ขออนุญาตถามนักเขียนค่ะ
ถ้าพี่ญ่าชื่อ กอญ่า ทำไมไม่สะกด กอหญ้า ล่ะคะ มันถูกต้องในการใช้อักขระและการสะกดคำนะคะ
-
ขออนุญาตถามนักเขียนค่ะ
ถ้าพี่ญ่าชื่อ กอญ่า ทำไมไม่สะกด กอหญ้า ล่ะคะ มันถูกต้องในการใช้อักขระและการสะกดคำนะคะ
ขอบคุณนะคะที่ท้วงเรื่องชื่อ คือเพราะว่าคุณยายของกอญ่าไม่อยากให้หลานมีคำว่าหญ้าในชื่อ
ท่านเลยใช้ กอญ่า เป็นชื่อเล่นค่ะ เหมือนน้องยี่ รายนั้นแม่ก็ตั้งจาก ญี่ปุ่น แต่เรียกสั้นๆว่าน้องยี่ ใช้ ย ยักษ์ค่ะ
ไม่รู้ว่าจะเข้าใจไหม แต่คนเขียนไม่ได้ตั้งใจเขียนผิดอักขระนะคะ เพียงแต่เห็นว่าชื่อเล่นคนเรามันสามารถเปลี่ยนแปลงได้
ตามคนตั้ง 55 ยุ่งยากเนอะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ
-
ขออนุญาตถามนักเขียนค่ะ
ถ้าพี่ญ่าชื่อ กอญ่า ทำไมไม่สะกด กอหญ้า ล่ะคะ มันถูกต้องในการใช้อักขระและการสะกดคำนะคะ
ขอบคุณนะคะที่ท้วงเรื่องชื่อ คือเพราะว่าคุณยายของกอญ่าไม่อยากให้หลานมีคำว่าหญ้าในชื่อ
ท่านเลยใช้ กอญ่า เป็นชื่อเล่นค่ะ เหมือนน้องยี่ รายนั้นแม่ก็ตั้งจาก ญี่ปุ่น แต่เรียกสั้นๆว่าน้องยี่ ใช้ ย ยักษ์ค่ะ
ไม่รู้ว่าจะเข้าใจไหม แต่คนเขียนไม่ได้ตั้งใจเขียนผิดอักขระนะคะ เพียงแต่เห็นว่าชื่อเล่นคนเรามันสามารถเปลี่ยนแปลงได้
ตามคนตั้ง 55 ยุ่งยากเนอะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ
ไม่ต้องขอโทษค่ะ ที่ถามเพราะคิดว่าน่าจะมีที่มาของชื่อพี่ญ่าค่ะ
ตอนนี้กำลังย้อนอ่านผลงานของคุณนักเขียน ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ^____________^
-
โอ้ยยยยยยย กอดคนแต่ง
นี่ป้าหมายมั่นปั่นมือมาตั้งแต่ภาคพ่อภาคกับมี้รินโน่น
ว่ายี่นี่เคะเอาแต่ใจแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าเข็ดฟันแน่ๆ
พลิกโผ โตมาเป็นรุกซะงั้น ป้าช็อคมากลูก 55555
ไม่เป็นไรตามใจคนแต่งรักน้องยี่ ทีมยี่ ป้ารับได้หมด
// ฟัดแก้มน้องยี่ซ้ายขวาฟอดใหญ่
อ่านแล้วป้าเชียร์หนูยี่กับคุณลมมากกว่าพี่ญ่านะ ดูเข้ากันดี
ทีมญ่าอย่ารุมตบเค้าน้าาา >//////<
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ยี่ลม เคมีเข้ากันอ่ะ
ตัดใจนะยี่ ยังมีคนที่พร้อมให้ยี่ดูแลอยู่นะ คนห้องข้างๆไง
-
6
ผมสะดุ้งตื่นมาอีกทีตอนเย็นเพราะเก้ามันโทรมา ตอนแรกมันกะจะเข้ามาหาแต่ผมบอกมันไปว่าผมไม่ว่าง ไม่รู้สิ ผมอยากให้โอกาสมันนะ ลองเปิดใจกับใครสักคนดู แต่พอนึกถึงกอญ่า หัวใจมันก็บอกไม่ให้ผมเริ่มใหม่กับใคร ผมตื่นมาล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกมาเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ เสียงจากข้างห้องเงียบไปแล้วไม่รู้ว่าเขายังอยู่ในห้องกันหรือพากันออกไปข้างนอกแล้ว พูดตามตรงผมเองก็เป็นห่วงลมเหมือนกัน เราเหมือนคนที่สนิทสนมกันมานาน ตอนผมมีเรื่องเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยทุกครั้ง พอตอนนี้เขามีเรื่องบ้างก็เป็นธรรมดาที่ผมจะอยากช่วยเหลือเขาเหมือนกัน
ก๊อก ก๊อก
มีคนมาเคาะห้อง ผมรีบวิ่งออกมาเปิดประตูก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่ผมกำลังนึกถึงอยู่พอดี
"ไง" เขาทัก สีหน้าดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
"อื้ม มีอะไรหรือเปล่า" ผมถาม ก่อนจะหลีกทางให้เขาเดินเข้ามาในห้องได้สะดวก
"เย็นนี้ต้องเข้าผับ แต่ขับรถไม่ไหวเลยมาชวน ขับรถไปให้หน่อยได้ป่ะ" ลมเอ่ย ก่อนจะเดินไปล้มตัวบนโซฟา ร่างขาวในชุดเสื้อหลวมๆกางเกงขาสั้นกุดสีกรมท่าดูเซ็กซี่ไม่เบา อย่าบอกนะ ว่าคืนดีกับแฟนเก่าแล้วก็ได้กันเลย ถึงกับหมดแรงเลยหรือไง
"ทำไม? ถึงกับหมดแรงเลยเหรอ" ผมถามสีหน้ากวนๆ เขาทำหน้างงๆ ลืมไป เขาไม่รู้นี่หว่าว่าผมแอบฟังเขากับแฟนเก่าทะเลาะกัน บ้าจริง
"ตกลงจะไปไหม ถ้าไม่จะได้ให้เดย์มารับ" ลมลุกขึ้นก่อนจะบิดตัว แขนที่ยืดขึ้นด้านบนทำให้เห็นเอวขาวคอดกิ่ว รวมถึงหน้าท้องแบนราบและขนสวยๆที่ไล่ลงไปในจุดลับตา ผมอยากจะบ้าตาย ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ลม ผมคงอดใจไม่ไหวแน่ๆ
"ไปสิ ขอแต่งตัวแปปนะ" ผมตอบ ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไปผับแค่นี้สบายมาก
"อื้ม เดี๋ยวจะไปแต่งตัวเหมือนกัน ถ้าเสร็จก่อนไปเรียกนะ" ลมบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้าที่มันดูดีกว่านี้ เตรียมตัวเสร็จผมก็มาเคาะห้องเขา สรุปกับข้าวผมที่ซื้อมาตั้งแต่เช้าเราเอาไปทานที่ผับด้วย
มาถึงผับในเวลาแบบนี้มันก็แปลกๆอยู่เหมือนกัน ผมกับลมเราเข้ามาอยู่ในห้องทำงาน ตอนนี้ด้านนอกพนักงานกำลังจัดร้าน ขนของกันยกใหญ่ มาถึงผมก็จัดข้าวเข้าเวฟเสร็จแล้วเราก็นั่งทานข้าวกัน หลังจากนั้นลมก็ปลีกตัวไปทำงาน ส่วนผมก็นั่งเล่นเฟซเล่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยรอเขา
Rrrrrrrr
ไอ้เต๋อโทรมา "ว่าไง"
( ยี่มึงอยู่ห้องป่ะ )
"หึ กูอยู่ผับ มาส่งลมทำงาน"
( เดี๋ยวๆ มึงเป็นพนักงานขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่ )
"กูเปล่า พอดีเขาขับรถไม่ไหว กูเลยขับมาให้"
( มีงี้ด้วย? มึงสนิทกันขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ )
"เออน่า อย่าถามมากดิ แล้วพวกมึงคืนนี้ไปไหนกัน"
( ไม่รู้ว่ะ อาจจะนอนอยู่ห้อง วันนี้ขี้เกียจออก )
"เออ ถ้าจะมาก็บอก กูคงกลับดึกๆ"
( เคๆ )
ผมวางสายไปก่อนจะนอนพาดขายาวเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ลมเองก็นั่งทำงานโทรสั่งลูกน้องอะไรก็ไม่รู้ครับ เวลาเขาทำงานเขาจะจริงจังมาก ถึงว่าสิตัวแค่นี้ถึงบริหารงานคนเดียวได้
"เบื่อหรือเปล่า อยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้นะ" ลมคงกลัวผมเบื่อ
"ไม่อ่ะ เริ่มจะง่วงแล้วด้วย" ผมตอบ อีกสักพักคงจะหลับ เล่นไปเล่นมาตาเริ่มปรือปรอย ไม่ไหวแล้ว
"นอนไปเลย ถ้ากลับจะเรียก" ลมบอก ผมพยักหน้ารับ ไม่นานก็หลับจริงๆครับ ง่วงมากไม่ไหวแล้ว
...
"ลมต้องทำงาน พี่ฟังลมบ้างหรือเปล่า"
"ถ้าลมให้โอกาสพี่แล้วพี่เป็นแบบนี้ ลมจะหายไปจากพี่อีก ลมบอกแล้วไงว่าขอเวลา พูดให้รู้เรื่องได้ไหม ลมเหนื่อย"
"เอาไว้ค่อยคุยนะครับ ลมจะทำงาน"
ผมได้ยินเขาคุยโทรศัพท์เลยตื่นครับ แต่ไม่อยากลืมตาเพราะกลัวเขาไม่เป็นส่วนตัว
"ขอโทษที่เสียงดังนะ" ลมเอ่ย อ้าว เขารู้ได้ไงว่าผมตื่นแล้ว
"ขอโทษนะ ไม่ได้จะตั้งใจฟัง" ผมบอก ลืมตาช้าๆ ดูนาฬิกาตอนนี้จะสี่ทุ่มแล้ว ผมนอนไปหลายชั่วโมงเหมือนกันนะเนี่ย
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันพูดเสียงดังด้วยแหละ" ลมบอกก่อนจะวางงานแล้วลุกขึ้นมาหา
"ออกไปดื่มกัน เซ็งๆอ่ะ" เขาชวน ผมเลยรับคำ ลมพาผมมานั่งที่บาร์ เขาสั่งคอกเทลมาหลายอย่างให้ทั้งผมแล้วก็เขา
"แฟนเก่าเหรอ เมื่อเที่ยงผมแอบฟัง ขอโทษทีเผอิญได้ยินน่ะ" ผมถาม ลมหันมาเลิกคิ้วก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"หึ ไม่เป็นไรหรอก อืม แฟนเก่า เป็นรุ่นพี่สองปี เขานอกใจอ่ะ แต่ก็ยังกล้ากลับมาขอคืนดีนะ ด้านชะมัด" ลมหัวเราะก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก ผมเองไม่อยากห้าม รู้ดีว่าคนเราเวลาคิดมากก็ต้องการหาทางออกให้ตัวเอง
"แล้วลมว่าไง ยังจะให้โอกาสอีกเหรอ" ผมถาม ไม่ค่อยเห็นด้วยเลย ผมไม่ชอบคนนอกใจ แต่ก็ใช่ว่าผมจะควบคุมตัวเองได้สักเท่าไหร่ เพียงแค่ยังไม่เคยทำก็เท่านั้น
"ไม่รู้สิ เขาพยายามจะกลับมาอ่ะ ตอนแรกก็ไล่แล้ว แต่ทำไงเขาก็ไม่ไปสักที ตอนนี้เลยให้โอกาสไปพลางๆ ก็ลมยังไม่มีใครนี่ เขาก็ถือว่าเขายังมีสิทธิ์จะกลับมา" ลมพูด ยักไหล่ไม่สนใจ ผมรู้ว่าลมแกร่ง แต่เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีอ่อนแอบ้างเป็นธรรมดา
"หาแฟนสิ อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่เหงาเหรอ" ผมถาม อย่างผมพอไม่มีญ่าให้กอด บอกตามตรงผมแทบจะลงแดง เราเคยนอนด้วยกันทุกวัน แต่ตอนนี้ห้องผมว่างเปล่า เตียงที่เราเคยนอนกอดกันตอนนี้มีแค่ผมคนเดียว
"ไม่มีใครถูกใจอ่ะ อีกอย่างไม่อยากโดนหักหลังซ้ำๆ เจ็บมากนะ เลยคิดว่าอยู่คนเดียวดีกว่า ไม่ต้องวุ่นวาย" ลมบอก ผมเองถ้าโดนแบบนั้นก็คงขยาดกับความรักเหมือนกัน
...
เรานั่งดื่มนั่งคุยกันจนตีสอง พี่เดย์ต้องเป็นคนดูแลร้านแทนเพราะตอนนี้ลมเมามาก เมาจนแทบไม่ได้สติ ผมเองก็มึนๆ แต่ยังพอมีสติเพราะเอารถมา อย่างไรก็ต้องขับไปส่งเขา ลมเมามากจนเดินเซ กว่าจะพยุงมาที่รถผมได้เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ผมเหยียบรวดเดียวถึงคอนโด ตอนนี้เรานั่งอยู่บนรถ ผมนั่งมองคนที่เมาและคุยไม่รู้เรื่อง
"ก็ลมไม่ให้มา .. เอิ๊ก .. ไม่ต้องมานะ" เขากำลังห้ามแฟนเก่าที่พยายามจะมาหาผ่านทางโทรศัพท์ ผมนั่งฟังมาตั้งนานแล้ว จับใจความได้แค่นี้เพราะคนข้างๆผมไม่มีสติจริงๆ
"พูดให้รู้เรื่องสิ .. อือออ!" ลมทำท่าทางไม่พอใจ ผมขี้เกียจจะฟังแล้วเลยยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มาก่อนจะปิดเครื่อง
"ฮื่ออ เอามานะ!" ลมพยายามจะคว้ามือถือจากผม เมามากเลยนะเนี่ยให้ตายเถอะ
"ลมหยุด! เราต้องขึ้นห้องอีกนะ" ผมเองจับเขาให้นั่งอยู่กับที่ พอผมไม่คืนโทรศัพท์ให้เขาก็ทำท่าจะปีนมาที่ฝั่งผม วุ่นวายไปหมด
"เอามาาา .. อึ่ก .. เดี๋ยวพี่ต้นมา .. ลมไม่อยากให้เขามา" ลมดูเพ้อมาก ผมกำลังจะคืนโทรศัพท์ให้ แต่เขาไวมาก อยู่ดีๆเขาก็ปีนมานั่งบนตัวผม ลมหันหน้าเข้าหาผม ลมหายใจมีกลิ่นเหล้าอ่อนๆเป่ารดหน้า เขาคว้ามือถือจากผมไปได้สำเร็จก็ซบลงมาที่บ่าผมก่อนจะกดเปิดเครื่องแช่อยู่แบบนั้น
ผมแม่งกระดิกตัวไม่ได้เลย วันนี้ลมใส่กางเกงเดฟสีดำรัดรูป พอเขานั่งแบบนี้บั้นท้ายเขาก็ถูกับส่วนอ่อนไหวของผม ถ้าผมขยับมันจะกลายเป็นว่าเรากำลังมีอะไรกันโดยที่ยังไม่ได้ถอดกางเกง
บ้าจริง
ผมเริ่มมีอารมณ์กับร่างกายเขา ลมหายใจเป่ารดซอกคอผมอยู่แบบนั้น เขาคงไม่ได้คิดอะไร ผมรู้ว่าเขาเมา ผมเองก็มึนๆแต่ยังรับรู้ทุกอย่างได้ดี
"ยี่ .. ส่งข้อความไปหาพี่ต้นหน่อย .. อึ่ก .. ถ้ามาลมจะไม่ให้อภัยเขาอีก" จู่ๆลมก็ส่งโทรศัพท์ในมือมาให้ ผมเองก็ต้องรับมาก่อนจะพิมพ์ตามที่เขาบอกแล้วกดส่งออก
"ส่งให้แล้วนะ" ผมกระซิบบอก พูดตามตรงผมอยากสัมผัสคนตรงหน้ามากๆ กลิ่นกายหอมๆบวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์ยิ่งทำให้อารมณ์ผมพุ่งสูง
"ขอบคุณนะ" ลมบอก นอนซบบ่าผมอยู่ท่านั้น ผมแม่ง ไม่ไหวว่ะ ผมค่อยๆส่งมือไปลูบไล้เนื้อตัวขาว แผ่นหลังเนียนไล่ขึ้นมาถึงกลางหลังก่อนจะกอดเขาเอาไว้แบบนั้น
"อืออ .. อยากนอนแล้วอ่ะ" ลมอ้อนเหมือนเด็กๆ อ้อนในแบบที่ถ้าเขาไม่เมาผมจะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้แน่ๆ ผมไม่ได้สนใจคำของคนตรงหน้า ขอแค่ได้ลองชิมนิดๆหน่อยๆก็ยังดี
ผมไล่ริมฝีปากขบเม้มไปทั่วลำคอขาว เขาครางอือก่อนจะกอดคอผมแน่น ลมหอมหวานแต่ก็เซ็กซี่มากไปในคราวเดียว ผมจูบไปตามซอกคอ ก่อนจะไล่มาที่ปลายคาง ทำให้เขาระทวยในอกผม
"ยี่ .. ลมง่วง" เขาเอียงคอให้ผมสัมผัสแต่ก็เอ่ยคำที่ดูน่าเอ็นดูเหลือเกิน ผมหยุดการกระทำทั้งหมด ค่อยๆเปิดประตูก่อนจะอุ้มเขาลงมาจากรถ
"ขี่หลังยี่นะ" ผมบอกคนเมา เขาพยักหน้าหงึกๆก่อนจะกระโดดกอดคอผมเก้ๆกังๆ แต่สุดท้ายก็ขึ้นมาได้เต็มตัว ผมกระชับขาแน่น ลมซบบ่าผมหน้าเขาซุกอยู่กับไหล่น่าเอ็นดู ไม่นานผมก็มาถึงห้องเขา กว่าจะไขประตูเข้ามาได้เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย พอเข้ามาในห้องผมก็พาเขาไปนอนบนเตียง ใจนึงอยากจะกลับห้องเลย แต่จะปล่อยเขาไว้สภาพนี้คงไม่ไหว
"เช็ดตัวหน่อยนะ" ผมบอก เดินไปเอาผ้าชุบน้ำก่อนจะมาเช็ดตัวให้คนเมา คราวนี้ผมรีบเช็ด ไม่อยากแตะต้องตัวเขาแล้ว ผมกลัวอดใจไม่ได้
"ฮือออ .. อย่าไป" กำลังจะผละออก แต่คนตรงหน้าก็ดึงผมไว้จนล้มลงไปทับเขาทั้งตัว
"ลม ยี่จะกลับห้อง" ผมบอก ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาเผื่อจะสร่างเมาขึ้นมาบ้าง
"อือออ .. นอนนี่สิ .. นะ" เขาเอ่ยหน้าแดง เนื้อตัวก็แดงไปหมดเพราะฤทธิ์เหล้า ผมอยากกลับห้องนะ แต่ตอนนี้ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนเขามากกว่า
"นอนเฉยๆยี่คงทำไม่ได้นะ ลมรู้หรือเปล่า" ผมกระซิบบอกเขา ลมส่ายหัวยิก ผมเลยก้มไปหอมแก้มเขาหนึ่งที
"บ้าเอ้ย ทำไมต้องมีอารมณ์ตอนนี้ด้วยวะ" ผมสบถก่อนจะฝังหน้าลงไปที่เตียง ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ได้ แต่เพราะเขาคือลมผมจึงต้องหักห้ามใจ
"นอนด้วยกันนะ .. อย่าทิ้งลม" ลมเบียดเข้ามาใกล้ ให้ผมต้องส่งมือไปโอบกอด ถึงแม้เขาจะเป็นพี่ผมหลายปี แต่นิสัยเขายังดูเด็กกว่าผมมาก เวลาเมาก็ขี้อ้อนมากไม่แพ้ไอ้เก้าเลย
"อยากทำมากกว่านี้จริงๆ ให้ตายเถอะ" ผมกระซิบริมหูขาว ลมทำปากยู่ น่าฟัดเป็นบ้า ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ลูกชายผมมันพองโตตั้งแต่อยู่ในรถแล้วด้วยซ้ำ
"ไม่ให้ทำ .. กอดได้อย่างเดียวนะ" เขาบอก ผงกหัวมาจูบริมฝีปากผมเร็วๆ แม่งงง ผมอยากกัดคนตรงหน้าจะตายแล้ว แต่สามัญสำนึกมันห้ามไว้
"นอนเถอะ ยี่ไม่ทำอะไรหรอก" ผมต้องข่มความอยาก กอดกระชับเขามาใกล้ ลมเองก็ซุกตัวเข้าหา แม้ผมบอกว่าจะไม่ทำอะไร แต่มือไม้ผมก็เริ่มอยู่ไม่สุข ผมนอนลูบไล้เนื้อตัวขาวไปเรื่อยๆ ลมครางอือตอนที่ผมขยำบั้นท้ายเขาผ่านกางเกง
"อ๊ะ .. อย่า" เขาเอ่ยห้ามผมที่กำลังสอดมือเข้าไปในกางเกง ลมลืมตาปรือๆก่อนจะกัดริมฝีปากเย้ายวน
"แค่ลูบ .. สัญญา" ผมหอมหน้าผากเขาก่อนจะลูบบั้นท้ายกลมกลึงเล่น ผมใช้นิ้วกรีดไปตามร่องขึ้นลง ไม่ได้สอดใส่เข้าไปเพราะไม่อยากให้มันเลยเถิด
"ฮื่อออ .. โกง" เขาคงจะพูดว่าผมขี้โกง ผมไม่สนใจหรอก ก็อยากให้ผมนอนเป็นเพื่อนเองนี่ ผมเองก็เมาความอยากก็ต้องมี แค่ได้ลูบไล้เนื้อตัวบางก็พอใจแล้ว
"นอนซะ ยี่ไม่ทำเกินกว่านี้หรอกครับ" ผมกอดเขาแน่นขึ้น ดึงมือออกมาจากกางเกงเปลี่ยนเป็นตบก้นให้เขานอนแทน
"ขอบคุณ .." เขาบอกผมก่อนจะหลับตาลงนอนจริงๆจังๆ ผมตบก้นเขาอยู่แบบนั้นจนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ ผมรีบลุกไปเข้าห้องน้ำทันที จัดการกับลูกชายให้ลงก่อนจะกลับมานอนกอดเขา ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับลมนะ เพียงแค่ตอนนี้ไม่ว่าจะอยู่ใกล้ใครผมก็มีอารมณ์ไปหมด ตั้งแต่ญ่าไม่อยู่ผมก็ไม่ได้ปลดปล่อยกับใครอีกเลย พอต้องมานอนชิดกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ ผมก็บังคับตัวเองลำบากจริงๆ
.....
"อ่า .. อ๊ะ .. อ๊ะ" เสียงกระเส่าครางชิดริมหู ลมหายใจถี่กระชั้นของคนตรงหน้าทำให้ผมแทบจะขาดใจ ลมกำลังช่วยตัวเองบนที่นอนข้างๆตัวผม ห้องที่มืดทำให้ผมมองไม่เห็นภาพนั้น ผมได้ยินแค่เสียงกับแรงสั่นของเตียงข้างๆ ผมค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง ลมคงละเมอด้วยความอยาก ใช่สินะ เขาเองก็คงมีอารมณ์ค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน ผมนอนตะแคงข้างมองคนที่หลับตา มือข้างหนึ่งกำลังจับรั้งแก่นกายสีสวยขึ้นลง ส่วนมืออีกข้างกำลังเล่นกับหัวนมตัวเองอย่างรุนแรง เสื้อผ้าที่เลิกขึ้น กางเกงที่ถูกรูดลงต่ำยิ่งทำให้เขาดูเซ็กซี่เย้ายวน
"ให้ยี่ช่วยนะ" ผมกระซิบเบาๆก่อนจะกุมมือกับมือเขาแล้วค่อยๆรูดรั้งแก่นกายขนาดพอดีมือขึ้นลงไปด้วย ตื่นเต้นชะมัด ถ้าเขาไม่เมา ผมจะได้เห็นภาพแบบนี้ไหม
"อื้อออ .. อ๊ะ" ลมค่อยๆปล่อยมือก่อนจะเปลี่ยนไปจิกผ้าปูเตียงไว้ ผมทำหน้าที่ผู้ช่วยที่ดีให้เขา ผมกำแก่นกายมิดแล้วค่อยๆรูดรั้งขึ้นลง จากช้าเนิ่บนาบกลายเป็นเร็วแรงขึ้นตามจังหวะ
"ยั่วฉิบ" ผมร้องครางก่อนจะลุกมามองเขาเต็มตัว ลมพยายามลูบไล้ยอดอกตัวเอง ผมกลืนน้ำลายลงคอ แล้วเร่งมือช่วยเขาให้สำเร็จความใคร่
"อ๊า .. ไม่ไหว .. อีกนิด" เขาร้องครางเสียงดัง ผมเร่งมือสาวแก่นกายร้อนถี่เร็วจนสักพักลมก็กระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักขาวขุ่นออกมา
"มีอารมณ์เช้าๆสินะ" ผมเช็ดมือที่เปื้อนน้ำขาวขุ่นก่อนจะช่วยใส่กางเกงให้เขาเหมือนเดิม ลมหอบหายใจหนัก เขาเมามาก ขนาดทำเสร็จก็ยังไม่สร่างเลย
"อือออ .. เหนื่อย" เขาคงละเมอ ผมอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนิ่มก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟอีกครา ไม่ใช่ว่าผมไม่มีอารมณ์นะ แต่ตอนนี้ผมง่วงมากกว่า
"นอนเถอะครับ โล่งแล้วนี่" ผมกอดเขาก่อนจะกล่อมเขาให้หลับไปอีกรอบ ผมเองก็หลับด้วย ไม่ไหว มันจะตีห้าแล้ว ถ้าผมยังจะมีอารมณ์มาทำแบบเขาอีก ผมคงคึกหนักและเราคงจะไม่ได้นอนกันจริงๆสักที
.....
ก๊อก ก๊อก
"ลมครับ อยู่หรือเปล่า ออกมาเปิดประตูให้พี่หน่อย" เสียงตะโกนพลางเคาะประตูเสียงดังอยู่ด้านนอก ผมพลิกตัวกอดคนข้างๆไว้ก่อนจะขมวดคิ้วออกมา นี่มันห้องลมนี่หว่า
"ลม มีคนมาหา" ผมบอกคนที่ยังไม่ยอมตื่น ลูบหลังเขาเบาๆเพื่อเรียก กี่โมงกี่ยามแล้ววะ มาเคาะอยู่ได้ ไม่มีความเกรงใจเลย
"อือออ ใครอ่ะ" ลมถาม ไม่ยอมเปิดตา แต่ซุกตัวเข้าหาผม
"ไม่รู้ดิ แทนตัวเองว่าพี่" ผมตอบ ก่อนที่ลมจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ
"พี่ต้นแน่ๆเลย บ้าจริง!" เขาบอกหัวเสีย ก่อนจะจับหัวตัวเองเพราะปวดหัว
"ไม่น่าเมาค้างเลย ปวดหัวอ่ะ" เขากุมหัวตัวเอง คนด้านนอกก็ยังเคาะประตูไม่หยุด น่ารำคาญจริงเว้ย
"เอาไง ยี่กลับห้องก่อนแล้วกันนะ" ผมลืมตานอนมองเขาพลางถาม
"ไม่ต้องกลับหรอก อยู่นี่แหละ" ลมบอก ก่อนจะเดินออกไปด้านนอก คงไปเปิดประตูให้พี่ต้นอะไรนั่น
"ทำไมออกมาช้าจัง พี่คิดถึงนะรู้ไหม" เสียงผู้ชายคนนั้นบอก ผมไม่สนใจนอนต่อ ยังง่วงอยู่เลย พอดูนาฬิกาเพิ่งจะแปดโมงเอง ให้ตายเถอะ
"แล้วนี่ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ เหมือนยังไม่สร่างเมา"
"อืม พอดีเมื่อคืนลมดื่มหนักไปหน่อยอ่ะ พี่มีอะไร ลมง่วง อยากนอนต่อ"
"พี่โทรหาเราไม่ติด เมื่อคืนลมไม่ให้พี่มา แต่นี่มันเช้าแล้วนี่ครับ" แม่งยังตื๊อไม่เลิก
"เห้อ ลมบอกแล้วไงครับว่าต้องการเวลา พี่อย่าเร่งลมนักได้ไหม"
"ไม่เอาน่า พี่ก็แค่เป็นห่วง เที่ยงนี้ออกไปทานข้าวกันนะครับ"
"ลมตื่นเย็นๆโน่นครับ พี่ไม่ต้องรอลมหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นพี่ขออยู่นี่จนกว่าลมจะตื่นได้ไหม วันนี้พี่ว่างเย็นๆจะขับรถไปส่งที่ผับ"
"อย่าเลยครับพี่ต้น พอดีลม .." ลมเอ่ย
"ลมเขานอนอยู่กับผม เกรงว่าจะไม่สะดวกนะครับ" ผมเดินออกมาด้านนอก ก่อนจะโอบเอวลมไว้หลวมๆ เพิ่งเคยจะได้เห็นหน้าไอ้คนชื่อต้นอะไรนี่ หล่อดีครับ เหมือนพวกนักธุรกิจ แต่งตัวดูดี มันเอ๋อไปเลยตอนที่เห็นผมออกมา ส่วนลมเขาทำแค่ถอนหายใจ เขาคงไม่ว่าอะไรถ้าผมอยากช่วยเล่นละคร
"น .. นี่ใครอ่ะลม ไหนบอกพี่ว่ายังไม่มีใครไง" คนชื่อต้นทำหน้าเครียดชี้หน้าผมพัลวัน
"ผมเป็นแฟนใหม่ลม เพิ่งจะคบกันไม่นาน" ผมบอก มันยิ่งตาโตหนักเข้าไปอีก คงจะเจ็บแค้นมากสินะ เป็นไงล่ะ รู้ซึ้งถึงความช้ำใจของลมบ้างหรือยัง
"แค่เด็กซื้อใช่ไหมลม ลมบอกพี่สิครับ แค่ชั่วคราวใช่ไหม พี่รับได้นะ ขอแค่ลมให้โอกาสพี่" ไอ้ต้นมันเข้ามากุมมือลม พยายามอ้อนวอนลม ผมสังเกตเห็นนะว่าลมก็เริ่มใจอ่อน แต่แบบนี้มันจะเป็นการเปิดทางให้ไอ้เลวนั่น
"บอกเขาไปสิครับว่าเราเป็นอะไรกัน" ผมกระซิบให้คนชื่อต้นได้ยินก่อนจะหอมแก้มคนข้างๆโชว์
ผัวะ
หมัดหนักๆซัดเข้ามาที่หน้าผมทันที ผมล้มลงไปที่พื้น ไอ้ต้นนั่นมันจะเข้ามาซ้ำแต่ลมห้ามไว้
"อย่านะ พี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเขา!" ลมตวาดลั่นก่อนจะผลักร่างยักษ์ของมันออกไป
"ทำไมพี่จะไม่มีสิทธิ์! ลมเป็นของพี่ ของพี่คนเดียว!"
เพี้ยะ
มันพูดจบลมก็ฟาดฝ่ามือเรียวไปบนหน้าของมันจังๆ
"ลมไม่ใช่สิ่งของของใครทั้งนั้น! พี่ต้นกลับไปซะเถอะ อย่ามายุ่งกับลมอีก!" ลมเอ่ยลั่น กำมือแน่นน้ำตาค่อยๆไหลลงมา ผมรู้ว่าเขากำลังพยายามทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าความรักครั้งเก่า
"พี่ขอโทษ .. พี่รักลมนะ" คนชื่อต้นพยายามจะเข้ามาจับตัวลม แต่ลมก็สะบัดทิ้ง
"กลับไปเถอะครับ แล้วอย่ามาที่นี่อีก" ลมเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
"พี่จะไม่ยอมเสียลมไป เอาไว้ลมใจเย็นกว่านี้พี่จะมาใหม่" คนชื่อต้นบอก ยืนรออยู่นาน พอลมไม่สนใจมันก็เดินออกจากห้องไป
ผมนั่งสะบัดหัวสองสามที เมาหมัด ตั้งแต่ที่ผับครั้งนั้นแผลยังไม่หายดี นี่ได้ใหม่อีกแล้ว
"เจ็บไหมล่ะ หืม" ลมนั่งลงก่อนจะเอามือจับปากที่แตก
"เจ็บสิถามได้" ผมบอกหัวเสีย ใครจะไปนึกว่ามันจะต่อย หลบไม่ทันดิ
"สม อยากเล่นละครเก่งดีนัก" ลมหัวเราะ "แล้วใครใช้ให้หอมแก้มไม่ทราบ น่าตีกะโหลกจริงๆ" เขาว่าก่อนจะยกมือขึ้นทำท่าจะฟาดผมซ้ำ
"โธ่ เมื่อคืนทำยิ่งกว่าหอมอีก ไม่เห็นจะบ่น" ผมบ่นงุ้งงิ้งกับตัวเอง
"เมื่อคืนนายทำอะไรฉัน! บอกมานะ!" ลมฟาดมาที่แขนก่อนจะเปลี่ยนมาฟาดที่ขา
"โอ๊ย เจ็บนะ! เมาไม่รู้เรื่องเอง ช่วยไม่ได้" ผมแกล้งว่าเขา เขาเลยตีผมรัวเลย ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย
"สรุปนายทำอะไรฉัน!" เขายังไม่เลิกถาม หึหึ ตลกว่ะ
"อยากรู้จริงอ่ะ" ผมแกล้งหยอก กระซิบถามที่ใบหู
"บอกมาเถอะน่า" เขาฟาดผมที่หลังอีกที ผมรีบยกมือขึ้นยอม ตัวก็เล็ก มือหนักจังวะ
"ผมอ่ะ .. เห็นของลมหมดแล้วนะ .. เวลาครางลมก็เซ็กซี่เร้าใจดี .. ถึงว่าคนชื่อต้นนั่นถึงได้ติดใจ" ผมจับเอวเขาแน่น กระซิบที่ริมหูให้ได้ยินชัดๆ
"ไอ้บ้าาา! ตายซะเถอะ!!!" พอเขาฟังจบผมก็เละครับงานนี้ ฮ่าๆ ได้แกล้งคนแก่ก็สนุกดีเหมือนกัน พอมีอะไรให้ทำ ผมเองก็ไม่ต้องมานั่งคิดถึงภาพความหลังให้ช้ำใจ ผมคิดว่าถ้าผมทำตัวให้ไม่ว่างไปคิดเรื่องนั้น สักวันผมคงจะลืมพี่ญ่าได้ ..
TBC.
Talk: ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย แต่คิดถึงน้องยี่เลยแต่งมาลงก่อน
-
ไม่มีอะไรเลย มีแต่กองกระดาษทิชชู่ที่ซับเลือด :m25: :hao7:
รอตอนหน้านะคะ :กอด1:
-
:katai1: ไหนบอกรักญ่าไงงงงง เนี่ยระ ?????
ญ่าไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ทำแบบนี้กับลมซะละ
ขอให้ญ่ามีผัวดุ้นใหญ่ๆ ให้เดินขาเป๋มายี่ ชริ งอลโว๊ล
งอนยี่ งอลคนเขียน งอลให้หมด :katai1:
-
:hao3: อนากให้ยี่รักกับลมเร็ว ๆ จัง
-
ฮืออออออออออ น้องยี่น่ารักจังเลยยยย เมื่อไหร่จะรักกันเนี่ย คุณลมก็เซ็กซี่และควีนมากกกกกกกกก :katai2-1:
-
:pig4:
-
ต่างฝ่ายต่างไม่เคลียร์ตัวเองเลย
ไอ้คนที่ตื๊อก็โคตรน่ารำคาญเลยอะ
สันดานไม่ดีก็ไปไกลๆเหอะม่หน้ามาง้ออีก
ยี่ก็คบกับลมแบบโตๆกันแล้วเหอะ. ตัดญ่าให้ได้ด้วย
-
เอาล่ะสิ มาแบบนี้ ยี่ทำใจเรื่องพี่ญ่าได้แน่นอน :laugh: มีลมคอยปั่นป่วนอยู่ใกล้ ๆ ไม่ต้องคิดอะไรที่ทำให้ปวดใจอีกแล้วนะคะยี่ของป้า :sad11:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ฟินคู่นี้อ่ะ :-[ :-[
-
:impress3: เรื่องนี้น่าสนใจดีน่ะ แต่แนวเรื่องพลิกจากรุ่นพ่อแบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยน่ะ หน่วงดีแท้ :z3: เรามองว่ายี่ยังมีนิสัยเหมือนตอนเป็นเด็กมากกกกกกกกกกกกกกกก ยังมีความอ่อนแอในจิตใจอยู่ค่อนข้างมาก แต่ข้อดีคือรักแน่วแน่และมั่นคงดี ถ้าใครได้เป็นคนรักนี่จะยอดเยี่ยมมากเลย แต่เสียดายดันไปรักคนที่เขาไม่สามารถรักตอบได้น่ะ เรามองว่าที่กอญ่ายอมให้กับยี่คงเป็นเพราะความอ่อนแอในจิตใจและรู้สึกว่าตัวเองอยากทำอะไรให้น้องมากกว่า จนมันลามปามไปเรื่อยผู้ชายน่ะก้อเลยจุดติดง่าย ส่วนยี่ก้ออย่างที่ว่าเขายังมีนิสัยที่ยึดติดตัวบุคคลอยู่น่ะ และด้วยวัยด้วยแหละเลยทำให้เป็นแบบนี้ ยังโชคดีน่ะได้มาเจอลมที่คอยเตือนสติ เรามองว่ายี่ต้องหาคนรักที่เป็นที่พึ่งพาทางด้านจิตใจได้น่ะ ญ่าคงไม่ค่อยเหมาะกับยี่สักเท่าไหร่เพราะตัวของญ่ายังมีภาวะอ่อนแอและดูถูกตัวเองอยู่มากน่ะ อยากรู้จังว่าคู่ของญ่าคือใคร น่าจะได้เจอกันตอนฝึกงานแน่ ๆ ส่วนยี่ยังมองไม่ออกแต่อยากให้คู่กับลมน่ะ เพราะลมจะเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับวัยหัวเลี้ยวหัวต่อให้กับยี่ได้ดีเลยล่ะ ส่วนเก้าน่าจะไปคู่กับเต๋อมากกว่าน่ะ :mew4: สงสัยถ้าไปอ่านตอนพิเศษในเล่มนี่คงฟินไปไกลระหว่างญ่ากับยี่แน่ ๆ เลยน่ะ :กอด1:
-
อยากให้ได้กันไวๆจังเลยค่ะ น่ารักมาก คุณลมเย้ายวนเหลือเกิน :oo1: :haun4:
-
สนุกคับ สนุก อ่านแล้วร้องโหหห ลมอายุ27 ปี นี่ยี่ชอบคนอายุเยอะกว่าเหรอ แพ้พ่อนะยี่ พ่อยี่มีเมียเด็กกว่าหลายปีเลยนะ อย่าให้แพ้พ่อสิน้องยี่ ๕๕๕ อยากเชียร์ยี่กับน้องเก้านะ รักคนที่เขารักเรา น้องเก้าอาจจะดูคล้ายกอญ่าแค่ยี่เปิดใจสิ แต่ดูๆแล้วยี่คงชอบลมมากกว่า ๕๕๕ ยังไงยี่อายุแค่ 18 ปีอายุไม่ใช่ปัญหาก็จริงแต่ยี่ยังมีโอกาสเจอคนได้อีกเยอะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
งื้ออ ตกลงให้ยี่คู่ลมไปและกันเนอะๆ เหมาะสมกันดี :hao3:
-
ลมน่ารักกก ให้ผ่านนะยี่!
-
ไหวมั้ยๆ
-
เริ่มงงกับตัวละครรรรรร
-
เอ้ะ หรือพี่ญ่าเป็นตัวประกอบ
ยี่กะลมดูเคมีเข้ากันอ่ะะะ
-
คุณลมเหมาะกับยี่สุดๆค่ะ : คิดถึงพี่ญ่าแล้ว :mew2:
-
ขอให้ยี่กับลมคู่กันเถอะ
-
อายุดูจะไม่เป็นอุปสรรคเนอะยี่ ก็ลมน่ารักขนาดนี้ :impress2:
-
อ่านแล้วยัง งงๆ ว่าใครคู่ใครแต่เหมือนกับแต่ละคนมีคู่ของตัวเอง รออ่านว่าเป็นเหมือนที่เราคิดไหม รึเค้าจะคู่กัน
-
น่ารักอ่าาาา
ดีแล้วหล่ะ ยี่จะได้ร่าเริงบ้าง
-
หน่วงๆกำลังดี เด็กเต๊าะคนแก่ คนมีแผลใจทั้งคู่ น่ารักดี
-
ภาคพ่อไม่เท่าไร ภาคลูกนี่หน่วงๆ ไงไม่รู้สิ
-
:)
-
อายุห่างกันเกือบสิบปี
ถ้ารักกันจริง พี่ลมกินเด็กแล้วอมตะ 555
-
อ่านเรื่องของพ่อภาคกับมี้มาก่อน ก็ชอบญ่ากับยี่มาก
ตอนนั้นก็คิดว่าขอให้ได้คู่กัน ญ่าน่ารักมาก พอมาเรื่องนี้
โตแล้วก็ต้องสวยน่ารักจริงๆ แล้วก็ชอบที่ยี่โตมาแบบนี้ น้องยี่คนหล่อ แต่ก็เสียใจกับยี่จริงๆ แต่ญ่าถ้าไม่ได้รักก็น่าจะบอกไปแต่แรก ยี่อาจจะไม่เจ็บหนักขนาดนี้ แล้วยังเย็นชาใส่ ก็สงสารยี่นะ แต่ก็สงสารญ่าด้วยเหมือนกัน อยากให้ญ่าเจอใครสักคนที่มาลบอดีตให้กล้าเริ่มต้นใหม่ได้ ให้กำลังใจญ่า ส่วนยี่อาจจะยังเด็กด้วยเลยรู้สึกว่ายี่ โลเล เป๋ไปเป๋มา เหมือนอยู่ในช่วงเจอใครเข้ามาก็คว้างไว้หมด ไม่ดีเลยนะน้องยี่ แบบนี้ต้องฟ้องมี้รินแล้ว
แต่ก็รักน้องยี่อยู่ดี
-
ตามมาจากเรื่องนู้น คู่พ่อๆ
-
ยี่ลูก
-
เครียดแทนทั้งน้องยี่กับพี่ญ่าเลยครับ แต่ก็หวังให้เวลาทำให้ทั้งสองผ่านไปได้ และมีคนที่รัก
-
7
สองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาผมอยู่กับลมตลอด ไอ้พี่ต้นมันยังไม่ยอมเลิกยุ่งกับลมสักที ผมเองก็เลยต้องเป็นไม้กันหมาให้ทุกทีที่ลมรำคาญ บางทีลมไปทำงานที่ผับ มันก็ไปนั่งเฝ้า จะไปไหนมันก็คอยตามไปด้วย ทำตัวเหมือนคนไม่มีงานมีการทำอย่างนั้นแหละ ขนาดผมเองผมยังเบื่อขี้หน้าแล้วนับประสาอะไรกับลม รายนั้นถ้าด่าได้ก็คงด่าไปแล้ว แต่ผมเข้าใจลมนะ คนเคยรัก อีกอย่างคนชื่อต้นทำให้ลมเจ็บมาก่อน จะให้อภัยกันง่ายๆคงไม่ได้
"วันนี้ไปเที่ยวทะเลกัน ค้างหนึ่งคืนกลับ พี่ต้นจะมาขอนอนด้วย เบื่อ" ลมเอ่ย นอนดูโทรทัศน์อยู่ในห้องผม เราก็เหมือนเพื่อนกัน แต่อาจจะเป็นเพื่อนที่บางทีก็ช่วยกันในเรื่องอย่างว่าบ้าง เป็นเพื่อนเกินเพื่อน เพราะต่างคนก็ต่างชอบคนละแนว ผมชอบคนตัวเล็ก ส่วนเขาก็คงหนีไม่พ้นคนแบบผม
"นี่คือชวนใช่ไหม" ผมเดินมาดึงจุกเล็กๆเล่น ลมอื้ออึงหน้าบึ้ง รีบจับผมเข้าที่เดิม
"บังคับได้ไหมล่ะ ไปเถอะะะ เบื่ออะ เบื่อจริงๆนะ" ลมทำหน้าอ้อน ส่วนผมก็เดินมานั่งที่ปลายเท้าเขา เขาเองก็รีบยกขาพาดมาที่ตัก
"ไปกันสองคน?"
"อือ" เขานอนพยักหน้าตอบ กางเกาขาสั้นร่นขึ้นจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรแล้ว ลมขาขาวเนียนไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
"มองอะไร! ลามก!" เขาคงสังเกตเห็น ฟาดมาที่หน้าท้องผมอย่างแรง
"นี่! เจ็บนะ" ผมรีบคว้ามือเขา "ไปก็ได้ แต่ลมเลี้ยงนะ"
"เอออออออออออ พ่อคุณ รวยเหมือนกัน แต่ให้ลมเลี้ยงตลอด" ลมบ่นงุบงิบ ชันเข่าขึ้นเอียงมาทางอกผม
"หึหึ" ผมปัดจมูกไปที่เข่าเนียนเบาๆ "ก็ลมทำงานแล้ว แต่ยี่ยังเรียนอยู่ อีกอย่างลมเป็นคนชวนยี่นะ"
"ครับๆ ลมรู้แล้วล่ะ" เขายิ้มทำหน้าย่น "เออ ว่าแต่น้องที่ชื่อเก้า เก๋าอะไรนั่น ยี่ชอบน้องเขาหรือเปล่า"
จู่ๆเขาก็ถามเรื่องเก้า
"ก็ชอบนะ" ผมตอบตามความจริง "แต่น้องเด็กไป เอาจริงๆยี่ชอบคนแก่กว่า"
"แก่กว่าแบบกอญ่าน่ะเหรอ"
อยากจับคนตรงหน้ามาตีก้นแรงๆ ทำไมต้องพูดชื่อพี่ชายผมชัดขนาดนั้นด้วย
"อืม แบบนั้นแหละ" พอได้ยินชื่อนี้ผมก็เหมือนคนหมดแรง อุตส่าห์คิดว่าตัวเองเริ่มจะทำใจได้แล้ว แต่มันไม่จริงเลยสักนิด ผมไม่มีวันทำใจได้หรอก ผมรักเขา
"ถ้าอย่างนั้นลมก็มีสิทธิ์ใช่ปะ" ลมทำตาเจ้าชู้ใส่ ผมรู้ว่าเขาแกล้ง
ผมเลยแกล้งเขากลับบ้าง "พี่ต้นไง เมื่อคืนก็นอนด้วยกันนี่ ถึงไหนต่อไหนล่ะ"
"ไอ้บ้ายี่!" เขาลุกขึ้นมาฟาดหลังผมดังมาก เจ็บจริงๆ "เฮ้อ เขาก็ขอแหละ แต่นี่ไม่ให้ มากสุดก็ใช้มือ เขาก็งอแง ลมถึงได้เบื่อนี่ไง ไม่อยากอยู่ห้อง ไปทำงานเขาก็ตาม โคตรลำบาก"
เขาบ่นถอนหายใจพลางซบหน้าลงบนอกผม
ผมเห็นใจลมนะ คนที่โดนทำ ถูกกระทำมาเยอะ จะให้กลับมายอมรับกันเพียงแค่เขามาขอโทษมันง่ายเกินไป แต่บางทีจะปฏิเสธก็ยาก เพราะไอ้คนคนนั้นมันยังทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา ตามตื๊อลมอยู่ได้ เห็นแล้วผมก็อยากให้ลมเด็ดขาดไปซะ จะได้สิ้นเรื่องสักที เป็นอยู่แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากให้โอกาสเขา
..........
เราเตรียมตัวออกเดินทางกันตั้งแต่ช่วงบ่ายครับ ไม่ได้เตรียมอะไรมากมายหรอก มีแค่กระเป๋าใส่ของใบเล็กๆคนละใบ กระเป๋าเงินกับโทรศัพท์พกติดตัวกันคนละเครื่อง ผมโทรไปหาไอ้โอ้ไอ้เต๋อ บอกมันว่าจะไปเที่ยวพัทยาหนึ่งคืน มันก็รีบถามว่าไปกับใคร พอผมบอกไปกับลมมันก็ส่งเสียงหึ มันเคยพนันกับผมครับว่าสักวันผมกับลมจะต้องได้กันเอง อันที่จริงผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แค่รู้สึกว่าอยู่กับเขาสบายใจ อยู่ด้วยแล้วเหมือนมีเพื่อนคุย จะให้ระบุสถานะเกินคำว่าเพื่อนตอนนี้คงยังไม่ใช่ แต่ต่อไปผมเองก็ไม่ทราบ
ระหว่างทางที่ผมขับรถไปพัทยา ลมที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็เปิดเพลงสากลแบบเมทัลมันส์ๆ เปิดดังมากพลางร้องไปเต้นไปโยกไปไม่มีเหน็ดเหนื่อย ผมเชื่อแล้วว่าเขายังไม่แก่ อายุไม่ใช่ปัญหาเลยจริงๆ
วันนี้ลมใส่เสื้อยืดบางๆสีขาวซีด กางเกงเดฟขาดๆสีดำแนบเนื้อแบบที่เขาชอบ ส่วนผมใส่เดฟดำกับเสื้อกล้ามสีขาว เหมือนใส่เป็นคู่ แต่เปล่าหรอกครับ แค่รสนิยมการแต่งตัวของเราน่ะคล้ายกันมาก มากจนบางทีนัดกันไปเที่ยว บางคนก็นึกว่าเราเป็นแฟนกัน แล้วแต่งตัวกันมาเป็นธีมคู่
"นอนด้วยกัน นายโอเคนะ?" ลมเกาะหน้าเคาน์เตอร์เช็คอินพลางยักคิ้วถาม
"โอเค" ผมตอบรับ ก็นอนด้วยกันออกจะบ่อย ไม่เห็นต้องถามเลยว่าโอเคไหม
เราเอากระเป๋าเข้ามาเก็บ ลมกระโดดขึ้นเตียงกว้าง ห้องที่เราอยู่ติดชายหาดบางแสนเลยครับ เปิดผ้าม่านออกก็เห็นเป็นหาดกว้างเลย สี่โมงเย็นแบบนี้แดดยังจ้าอยู่ ผมรู้ลมไม่ออกไปหรอก ลมกลัวดำ
"อยากกินอาหารทะเล อยากเดินเล่นบนชายหาด อยากดื่มบาคาดี้เบาๆ โยกไปกับเพลง" ลมจับโทรศัพท์ขึ้นมาดู นอนบิดไปบิดมา เขาคงอยากมามากจริงๆ
"กลับไปผับสิ" ผมกวนเขา เขาเลยปาหมอนใส่ แต่เลยไปตกอยู่หน้าห้องน้ำ
"กลับไปให้โง่" ลมบ่นปากเชิด "นี่พี่ต้นส่งข้อความมา บ่นที่ลมไม่รับโทรศัพท์ เบื่อว่ะยี่ เบื่อมากกกก"
เขาตีหมอนไปบนเตียง บ่นๆๆ เหมือนคนที่เบื่ออะไรสักอย่างมากๆ
"เขาว่าไงล่ะ" ผมแสร้งถาม ล้างหน้าเสร็จ เดินออกมาเจอแอร์เย็นๆแล้วสดชื่น
"จะอ่านให้ฟัง แฮ่ม 'ลมครับ จะไปไหนทำไมไม่บอกพี่ก่อน แล้วโทรศัพท์ทำไมไม่รับ พี่คิดถึงลมมากนะ คืนนี้จะนอนรออยู่ในห้องนะครับ เห็นแล้วโทรกลับหาพี่ด้วยนะ' โอยยยย เลี่ยนจะแย่"
เขาอ่านข้อความด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียนก่อนจะปาโทรศัพท์ทิ้งบนเบาะแล้วล้มตัวลงแผ่กว้าง
"คืนนี้จะนอนรอในห้องด้วยว่ะ" ผมขำ ขำจริงๆ ผู้ชายบ้าอะไรวะ โคตรเลี่ยน โคตรน่ารำคาญ ขี้ตอแยแบบไม่น่าให้อภัย
"ลมเบื่ออะ ไม่มีอะไรทำให้ลมเบื่อได้เท่านี้" เขาทำหน้าซังกะตาย "คืนนั้นลวนลามลมเว่ย แล้วมีอารมณ์เอง พอไม่ให้ก็งอน สุดท้ายต้องใช้มือช่วย คือเคยทำให้นะ แต่พอมาตอนนี้รู้สึกรังเกียจ พูดตรงๆ"
ลมบอก ผมจำได้ว่าเขายังเวอร์จิ้น หลุดรอดมาได้อย่างไร หรือเหตุผลนี้จึงทำให้คนชื่อต้นมันผละไปหาอีกคนในตอนนั้น เพราะลมไม่ให้
"คราวหลังมันมานอนด้วย ก็ย้ายมานอนกับยี่ดิ" ผมชวน เรานอนด้วยกันประจำอยู่แล้ว มาได้ตลอด เพราะห้องก็ติดกัน เปิดถึงกันได้สบายอีกต่างหาก
"อืม คราวหน้าไม่ทนละ" เขาพลิกตัวกอดหมอน เสื้อผ้าก็เลิกขึ้นจนเห็นหลังขาวๆ
"แล้วลมไม่อยากเหรอไง" ผมลองถามดู พูดกันตรงๆคือผมไม่ค่อยแคร์เรื่องแบบนี้ ถ้านอนด้วยกันแล้วอยาก สองคนต่างยินยอม ผมก็ไม่ทน
"อยากสิ .. อยากมากด้วย" เขาเอ่ยอู้อี้ ผมเดาว่าอีกนิดก็คงหลับ "แต่ไม่อยากใช้ของร่วมกับคนอื่น ขยะแขยง"
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่คนตัวเล็กจะหลับไปแล้วจริงๆ
ผ่านไปราวๆชั่วโมง
ผมนั่งแชทกับเพื่อนไปเรื่อยๆ กะว่าจะหาอะไรทำระหว่างรอเขาตื่น แต่เผอิญ ฟีดหน้าเฟซตอนที่ผมรีเฟรชมันอีกรอบดันปรากฎภาพที่มีพี่ชายผมอยู่ในนั้น มันน่าจะโดนแท็กมาจากเพื่อนร่วมงาน บนรูปนั้นเขียนว่า 'เตรียมพร้อมปาร์ตี้' เขียนแค่นั้นไม่ได้อธิบายยืดยาว ส่วนในรูปพี่ชายผมยิ้มหวานจนตาเป็นสระอิ เขาน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ใส่ชุดเครื่องแบบพนักงานโรงแรมชูสองนิ้วเป็นเพื่อนพี่ผู้หญิงหลายๆคนในรูปนั้น
ผมลองไล่ดูคอมเมนต์ก็พบว่ารูปนี้ลงมาได้ชั่วโมงกว่าแล้ว ก็น่าจะลงตอนประมาณห้าโมงเพราะตอนนี้หกโมงกว่าๆ คอมเมนต์ใต้ภาพก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย ผมเกือบจะกดออกแล้ว แต่เผอิญมีคนมาเม้นใหม่ แล้วแท็กชื่อกอญ่าไปเข้าด้วย
'คนโปรดของบอสยิ้มละลายมาก @sarin'
คนโปรดของบอสเหรอ
ผมขมวดคิ้ว มือก็รีบไล่เข้าเฟซเขาทันที จากที่เคยดูแค่ผ่านๆแล้วกดถูกใจเพราะอยากรีบๆตัดใจให้ขาด แต่ตอนนี้ผมอยากไล่อ่านให้หมด บอสคือใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วทำไมจะต้องเม้นว่าเป็นคนโปรดด้วย
ผมลองไล่ดูตั้งแต่รูปแรกที่ญ่าลงตอนไปถึงที่ฝึกงาน ไล่ดูมาเรื่อยๆยังไม่มีอะไรผิดปกติ จนมาถึงประมาณเดือนที่แล้ว ที่เริ่มมีคนแซว ไม่ว่าจะรูปที่ลงเองหรือถูกแท็ก ทุกคนจะเมนต์ว่า คนโปรดของบอส ไม่ก็แซวเรื่องแนวนี้ตลอด
ติ๊ง
เสียงแจ้งเตือน
ผมรีบกดเข้าไปดู ยี่มาตอบเมนต์ครับ
'ใช่ที่ไหนครับ บอสก็ส่วนบอสสิ'
ไม่นานพี่คนเดิมก็มาตอบ
'เหรอคะคนน่ารัก แล้วถ้าบอสเขาไม่อยากเป็นแค่บอสล่ะคะ'
'ฟินอ่ะ'
ยังมีคนมาต่ออยู่ ผมคันไม้คันมือมาก อยากถามว่าบอสแม่งเป็นใครวะ
ไอ้เหี้ยบอสคือใครวะญ่าาาา!!!
.........
"อื้ออ .. เป็นอะไร" ลมขยับตัวเล็กน้อย มือเล็กลูบปลายนิ้วผมที่กอดเขาแน่น
ผมเจ็บ ผมไม่อยากรับรู้อะไร ผมเหงา ผมไม่เห็นว่าเขาจะทุกข์ร้อนอะไรแบบผมเลย มีผมคนเดียวที่เจ็บ มีผมคนเดียวที่บ้า
"มีอะไรหรือเปล่า" เขาลูบมือผมอยู่แบบนั้นคล้ายปลอบ ผมกอดเขาแน่นจากด้านหลัง หน้าซบซอกคอหอม พลางสะอื้น ผมร้องไห้ ใช่ ผมมันคนอ่อนแอ อ่อนแอจนยังรังเกียจตัวเองเลย
"อย่าคิดมากเลยยี่ เรามาเที่ยว ก็ปลดปล่อยให้เต็มที่" เขาประสานมือเล็กกับมือผม
"ญ่าไม่เห็นเจ็บแบบยี่บ้างเลยลม ทำไมต้องเป็นยี่ที่เจ็บอยู่คนเดียว" ผมร้องไห้ กอดเขาไว้อย่างดึงรั้ง ตอนนี้ผมไม่มีใคร ถ้าเขาหนีผมไปอีกคนผมคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
"ยี่ต้องเข้มแข็ง ที่ยี่มองญ่าว่าไม่เจ็บ ยี่รู้ได้ไง เขาอาจจะเจ็บอยู่ข้างใน แต่ก็แสร้งแสดงออกมาเหมือนว่าไม่เป็นอะไรก็ได้" ลมปลอบผม "เรื่องของยี่กับญ่ามันผิดตั้งแต่เป็นพี่น้องกันแล้ว ที่ญ่าทำมันคือการตัดปัญหาไม่ให้บานปลายนะ"
ผมหลับตาลงด้วยใจที่อ่อนล้า
"อย่าเครียดดิ เราอยู่นี่แค่คืนเดียวนะ กลับกรุงเทพฯแบบเครียดๆเป็นบ้าตายพอดี" ลมเขาจะไม่ปลอบแบบคนอื่นๆ คำพูดเขาดูไม่ห่วง ห้วนๆ แต่ก็ทำให้ผมสบายใจได้ตลอด
"อืม เดี๋ยวไปข้างนอกกันเถอะ" ผมพยักหน้ายอมลุกออกไปล้างหน้าล้างตา
..........
เราออกมาทานอาหารทะเลใกล้ๆทะเลหาดจอมเทียน ผมเล็งเจ็ตสกีไว้แล้ว ทานเสร็จต้องได้เล่น เราทานไปคุยเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย ลมเขาแก่กว่าผมเกือบสิบปี แต่ก็ไม่เคยคิดจะข่มหรือสั่งสอนผมเลย บางเรื่องเขาเห็นผมทำผิดเขาก็แค่คอยบอก ไม่อยากให้ผมผิดไปมากกว่านี้ เราคุยกันง่าย อะไรก็ได้ ไม่ต้องซีเรียส ผมไม่เคยเรียกเขาว่าพี่ เขาเองก็ไม่เรียกผมว่าน้อง บางทีผมว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันก็ดูยั่งยืนกว่า
พอทานเสร็จผมก็ถามเขาว่าจะเล่นไหม เขาตอบว่าไม่เล่นผมเลยลงไปคนเดียว ส่วนลมเขานั่งรออยู่บนหาด ตอนนี้ทุ่มกว่าๆ มันมืดพอควรแต่ก็ยังมองเห็นเส้นทางทะเลอยู่ ผมขี่วนอยู่หลายรอบ มองเขาจากในทะเล เหมือนเขาจะกำลังถ่ายเซลฟี่อะไรของเขาอยู่ ผมเลยลองขี่ไปถามเขาว่าอยากจะซ้อนไหม คำตอบคือ ลองดูก็ได้
"สนุกว่ะ ยี่ขี่เก่งนะ" เขาเกาะเอวผมแน่น ผมเองบิดเต็มสปีดครับ ชอบมาก เหมือนเวลาเหยียบคันเร่งในสนามนั่นแหละ
"อารมณ์ดีขึ้นแล้วสิท่า" เขาเอ่ยเมื่อเห็นผมหัวเราะ ขี่เล่นไปทั่วอย่างมีความสุข
"ก็ดีกว่าเมื่อครู่" ผมตอบ "ลองขี่ดูไหม ไม่ยาก"
ผมลองชวน ดับเครื่องจอดนิ่งก่อนจะสลับไปนั่งซ้อนหลัง
"ทำไงอะ" เขาเก้ๆกังๆคงกลัว
"บิดเลย แบบมอเตอร์ไซค์อะ" ผมบอก จับมือเขาให้ลองบิดดู
ไม่นานเขาก็เป็นครับ ขี่ไปขี่มา แซงคันโน้นคันนี้ไปเรื่อย กางเกงขาสั้นผ้าร่มสีขาวของเขาเปียกปอนไปหมด แถมเลิกขึ้นมาอยู่ตรงโคนขาอีกต่างหาก ผมนี่อยากจะนั่งให้ห่างๆสะโพกเขาเหมือนกันนะ แต่ถ้าถอยอีกได้ตกแน่ๆ
"โอ๊ย" พูดไม่ทันขาดคำ เขาใส่เต็มแรงจนผมลื่นไปซ้อนท้าย เรียกได้ว่าส่วนนั้นชนก้นนิ่มจังๆ
"สนุก" เขาไม่ได้รู้สึกรู้สายังคงบิดต่อ ผมเลื่อนตัวออกมา แต่สักพักก็ลื่นไถลไปข้างหน้าอีก เป็นอยู่แบบนี้อยู่สิบกว่ารอบ ถ้าผมคิดตะเลิดไปมากกว่านี้คงสำเร็จลุล่วงบรรลุโสดาบันแน่ๆ นี่ก็แข็งจนเด่นชัดแล้ว
"พอยัง" ขี่ไปอีกแปปผมก็เริ่มไม่ไหว ถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้ผมได้แตกใส่กางเกงแน่ๆ
"ก็ได้ ยี่ขี่นะ" เขาเขยิบไปด้านหน้าอีกนิด เคยเห็นเด็กแว้นที่มีสาวๆนั่งหน้าแล้วเราเป็นคนขี่ไหมครับ นั่นแหละ ท่านั้นเลย
กว่าผมจะขี่เจ็ตมาถึงฝั่งได้ เล่นเอาใจเต้นวูบวาบเหมือนจะเป็นลมเลยครับ ลมกลิ่นตัวหอม ผมเคยบอกแล้ว ผมยาวละคอเวลาโต้ลมยิ่งทำให้เขาดูดี เสื้อสีขาวเปียกชุ่มกับกางเกงผ้าร่มขาสั้นสีขาวพอเปียกน้ำยิ่งเซ็กซี่ไปกันใหญ่
"สนุกดี ปกติขับแต่รถ ได้มาทำอะไรแบบนี้บ้างก็ดีอะ" เขาเดินไปคุยไป ดูเขาจะอารมณ์ดีเอามากๆ
"ไว้คราวหลังก็มาเล่นอีกดิ" ผมบอก
"พามาอีกได้ไหมล่ะ" เขาเลิกคิ้วถาม ผมพยักหน้า "ได้สิ ถ้าต่างคนยังไม่มีแฟนอะนะ"
"ทำไม? ถ้ามีแฟนแล้วมาไม่ได้?" ลมถามกลับกวนๆ
"อืม มีแฟนก็ต้องอยู่กับแฟน ไปไหนกับแฟน หรือลมไม่เป็น" ผมกวนกลับบ้าง
"เห้อ เบื่อๆๆๆๆ ไม่พูดแล้ว" เขาส่ายหน้ารัวก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไป
ผมเดินตามเข้ามา ลมเข้าไปอาบน้ำ ผมเลยเปลี่ยนมาใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวนอนดูโทรทัศน์รอ รอไม่นานเขาก็ออกมา ลมใส่เสื้อกล้ามสีขาวบางๆ บางจริงๆ บางจนเห็นจุกนมสีชมพูเลย กับกางเกงขาสั้นแนบเนื้อ โชคดีที่ยังเป็นสีดำ
"ออกไปซื้อบาคาดี้ก่อน ยี่เอาอะไร" เขาหยิบเงินในกระเป๋าตังค์ เตรียมจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพนี้?
"ใส่กางเกงดีๆกว่านี้ก่อนถึงจะให้ไป" ผมเอ่ย ใส่แบบนั้นมันน่ากลัวมากนะครับ โจรข่มขืนเดี๋ยวนี้มีรูหน่อยก็เอาหมดแล้ว
"ทำไมอะ" ลมหันไปมา "มันโป๊มากเหรอ"
ยัง .. ยังไม่รู้ตัวอีก
"อย่ามาซึน เปลี่ยนก่อน ไม่งั้นก็รอ เดี๋ยวอาบน้ำแปปเดียว จะไปด้วย" ผมบอกก่อนจะเดินไปอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์กับพี่เดย์ที่ร้านก็โล่งใจว่าไม่ได้ไปคนเดียว
พออาบน้ำเสร็จ ผมก็พาเขาไปหาซื้ออะไรมาทานครับ มีทั้งของมึนเมาอย่างละสิบขวด ขนมนมเนย พอได้ของครบเราก็มาเปิดปาร์ตี้กันในห้อง เปิดเพลงจากโทรศัพท์นี้แหละ แต่ต่อกับลำโพงที่พกมาด้วย ผมดื่มเบียร์ครับ ส่วนลมขอแค่บาคาดี้อ่อนๆ
เรานั่งคุยกันเรื่องความรัก แบ่งปันโมเมนต์ต่างๆในอดีต แล้วก็ทำให้รู้สึกว่าเราสองคนเจอกันมาคนละแบบเลย ลมเจอในเรื่องหักหลัง ส่วนผมจู่ๆก็มาโดนทิ้งอย่างไร้ความหมาย ผิดกันตรงที่ ญ่าไปแล้วไปลับ แต่คนชื่นต้นยังจะตามรังควานกันอยู่ได้
พูดกันไม่ทันขาดคำ ไอ้พี่ต้นอะไรนั่นก็โทรมา
มันถามลมว่าอยู่ไหน อยู่กับใคร พอลมบิกความจริงไปมันก็ไม่เชื่อ
"ยืมตัวถ่ายรูปหน่อย" ลมลุกมานั่งตักผม เอามือข้างนึงเกี่ยวคอ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเล็กน้อย ก่อนจะกดถ่าย ผมมองรูปที่ได้แล้ว เหมือนคนเพิ่งได้กันเสร็จเลยครับ ลมเอ็กซ์แตกมาก
"หึ" ลมหัวเราะ ยังไม่ยอมลุกจากตักผม "มีหน้ามาหวง มีสิทธิ์อะไรวะ"
เขาบ่นงุบงิบ สงสัยจะเรื่องคนในข้อความ เขาส่งรูปที่ถ่ายกับผมไปให้พี่ต้นนั่นดู สงสัยจะของขึ้น
"ก็เขาหวงของเขาเนอะ" ผมกระดกเบียร์จนหมด ก่อนจะเอื้อมไปเปิดขวดใหม่
"เขายังไม่เคยได้อะไรจากลมด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะร่างกาย หรือหัวใจ ลมเกลียด เกลียดขี้หน้า" ลมบ่นซบมาที่อกผม อีกมือกระดกน้ำสีแดงสดจนหมดขวด
"นี่ เมาแล้วใช่ไหม" ผมกระซิบที่ข้างหู กลิ่นกายหอมอ่อนๆตีจมูกเบาๆ ลมเหยียดขา ดึงมือผมให้ไปกอดเอวคอดของตัวเอง
"ยัง" เขาส่ายหัว "ไม่เมาหรอก"
"ไม่เมาอะไร หน้าแดงแป๊ดเลย" ผมเขี่ยแก้มนิ่มเล่น เขาหลบหน้าให้พ้นมือผม แต่ก็ไม่รอด
"อย่าแกล้ง อืออ ไม่เมา เพิ่งดื่มไปห้าขวดเอง" ก็นั่นแหละ ตั้งห้าขวดแล้วนะ
จากนั้นผมก็ปล่อยให้เขาดื่มอยู่บนตักไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยมา นาฬิกาเดินมาถึงเลขสิบ ผมดื่มหมดไปแล้วสิบขวด เริ่มมึนแล้วเหมือนกัน ส่วนลมเองเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องตั้งแต่ขวดที่แปด จากนั้นเขาก็ยังดื่มจนหมดขวดที่สิบ พื้นห้องนี่มีแต่ขวดเบียร์ขวดบาคาดี้ครับ
ตอนแรกผมว่าจะพาเขาเข้านอนเลย แต่อยู่ดีๆลมก็ลุกขึ้นเต้น เต้นแบบมั่วซั่ว เต้นไปเรื่อยๆเท้าก็เตะขวดจนล้มระเนระนาดไปหมด แต่ผมเองก็ไม่อยากห้าม อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ตอนนี้ผมก็อยากจะนอนแล้วเหมือนกัน
"เต้นด้วยกันสิ ยี่~" เขาคว้ามือผม พยายามจะดึงผมให้ลุกไปเต้นด้วยกัน
"หึ ไม่เอา" ผมส่ายหน้า เอามือก่ายหน้าผาก ง่วงแล้ว
"ลุกมาาาา อื้อออ" ออกแรงอย่างไรผมก็ไม่ลุก เขาก็เลยยอมแพ้ล้มลงมานอนบนตัวผม ทั้งตัว ลมใช้นิ้วมือเขี่ยวนรอบหน้าอกผมเบาๆ ส่วนผมเองก็ลูบหัวเขาอย่างเบาๆเช่นกัน
"เวลายี่กับญ่ามีอะไรกัน มันรู้สึกยังไงเหรอ" ลมถามเสียงอ่อน เขาดูอ้อนด้วยเล็กน้อย
"ก็รู้สึกดี .. เวลาได้กอดคนที่รัก .. เป็นใครก็ต้องรู้สึกดีกันทั้งนั้นแหละ" ผมเอ่ยความจริง
"มีความสุขไหม" ลมถาม
"อื้ม มีความสุขมากเลยล่ะ" ผมตอบ พลางนึกถึงช่วงเวลาดีๆของผมกับกอญ่า
"ดีจัง ลมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นเลย ตั้งแต่เกิดมา" ลมซบหน้าลงกับอกผม เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดเศร้า
"เดี๋ยวลมก็เจอคนที่ลมคิดว่าใช่เองแหละ อย่าคิดมากเลย" ผมดึงเขาให้หน้ามาซบที่อกผม ลูบหลังเขาไปด้วยอย่างเป็นห่วง
"นั่นสินะ" เขาใช้ริมฝีปากแตะซอกคอผม "เดี๋ยวก็คงจะเจอเอง"
Rrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ร้องแผดก้องอยู่ข้างหู ผมควานหยิบมาดูแล้วเห็นว่าเป็นคนที่ลมคงไม่อยากรับ
"ดูสิ จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว" ลมถอนหายใจแรงมาก "โทรมาอยู่ได้"
"รับไหม" ผมถาม
ลมส่ายหน้า "ไม่ต้องอะ รำคาญ"
ผมปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นก่อนสายจะตัดไป กำลังคิดอยู่ว่าถ้าโทรมาอีกครั้งจะแกล้งแม่ง
แล้วมันก็โทรมาจริงๆ
"ครางหน่อย ครางหวานๆ" ผมกระซิบข้างหู เจ้าตัวทำหน้างงๆ มองผมอย่างไม่เข้าใจ
"ลมครับ .. ครางอีก .. ดังๆ" ผมกดรับสายก่อนจะพูดเสียงกระเส่าแทรกเข้าสายไป เอาให้มันอกแตกตายไปเลยแม่ง
"อ่าส์ .. อ๊ะ ..อ๊ะ .. ยี่จ๋า .. ลมไม่ไหวแล้ว"
"อะ .. อื้อ .. อีกนิดนะคนดี"
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาาาาา"
ลมให้ความร่วมมืออย่างดี เขาครางสยิวให้ปลายสายได้ยินชัดๆ ผมเองก็กระซิบเสียงกระเส่าแกล้ง สักพักไอ้คนชื่อต้นมันก็ตัดสายไปครับ สงสัยจะอึ้งมาก
"ครางหวานดีจัง" พอแกล้งทางนู้นเสร็จก็หันมาแกล้งทางนี่ต่อ
"บ้า!" เขาทุบอกผม "ไม่เคยครางอะไรแบบนี้เลยนะเนี่ย"
ลมเขินเอามือเท้าคางมองหน้าผมแก้มแดงซ่าน
"ใช่เหรอ คราวที่แล้วลมยิ่งว่านี้อีกนะ ยี่จำได้" ผมหยอก โดนมาอีกป้าบนึงครับ เจ็บไม่แพ้ดอกแรก
"ก็ .. ก็นั่นมันอารมณ์พาไป แถมเมาด้วย ใครจะไปรู้ตัวล่ะ" ลมค่อยๆพลิกตัวลงนอนข้างๆ
"แสดงว่ายี่เก่งนะ ทำให้ลมของขึ้นได้" ผมยังแกล้งเขยิบซ้อนหลัง ลูบหน้าท้องคนตัวเล็กเบาๆ
"ยี่! เดี๋ยวก็ได้ขึ้นจริงหรอก" เขาหันมาหา กลายเป็นว่าเราสองคนกำลังจ้องตากันและ กัน ปลายจมูกของเราห่างกันไม่ถึงสองนิ้ว ได้กลิ่นตัวหอมๆผสมกลิ่นบาคาดี้จากลมหายใจ
"แล้วอยากหรือเปล่าล่ะ" ผมลูบเอวคอดเบาๆไล้ขึ้นลงอย่างวาบหวิว
"อยากแล้วไง เราจะเอากันทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเนี่ยนะ" ลมยื่นมือมาลูบแก้มผม เราต่างคนต่างรู้ดีว่าหากเราเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว อะไรๆมันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เราจะเข้าหน้ากันไม่ติด ต้องมีสักคนที่จะต้องเจ็บ
"ล้อเล่น" ผมยื่นมือไปบีบจมูกเล็ก "ลมไม่ใช่สเป็คยี่หรอก"
ผมเอ่ยติดขำ ให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดมากไปกว่านี้
"ยี่ก็ไม่ใช่สเป็คลมเหมือนกันแหละ เชอะ" ลมทำหน้าเชิดใส่จนผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
คืนนั้นเรานอนกอดกันเหมือนทุกวันที่เคยกอด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นเพราะต่างคนต่างไม่มีอารมณ์
เรากลับมาถึงกรุงเทพฯตอนบ่ายของอีกวัน มาถึงเราก็ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้อง พี่ต้นอะไรนั่นกลับไปแล้ว ลมบอกว่าน่าจะเป็นผลมาจากเรื่องเมื่อคืน ช่วงนี้พี่ต้นน่าจะเลิกยุ่งกับลมสักพัก ลมจะได้ทำงานอย่างสงบสุขบ้าง ทุกวันนี้ต้องมาคอยมีคนกวนใจมันก็น่าเบื่อ
............
"ยี่ๆ มึงเห็นหรือเปล่าวะในคอมเมนต์รูปของพี่ญ่า ไอ้บอสๆที่คนอื่นว่านี่คือใครวะ" ไอ้เต๋อ ไอ้ควายเผือก ยังจะมาถามตอกย้ำกูอีก
"มึงดูหน้ามันด้วย นิ่งโหดขนาดนี้มันคงรู้แล้วแหละ" ไอ้โอ้สะกิดไอ้เต๋อ
"เออว่ะ"
"พอ! กูรู้แล้ว และก็พยายามไม่สนใจ" ผมเอ่ยขัด จะได้เลิกถามกันสักที
"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง" ไอ้เต๋อพยายามปลอบผม
"จริงมึง เห็นพี่มึงก็ปฏิเสธตลอดนี่" ไอ้โอ้เสริมทับ
"ช่างแม่งเหอะ กูปวดหัวว่ะ" ผมทิ้งขี้บุหรี่แล้วเดินมาขึ้นรถขับกลับมาคอนโดในอีกไม่กี่นาทีต่อมา
ช่วงนี้ผมเบื่อๆครับ ไม่ค่อยเข้าเฟซเข้าไลน์ด้วยเพราะไม่อยากเห็นอะไรที่ขัดหูขัดตาสักเท่าไหร่ แค่เขาทิ้งไปผมก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว
กำลังจะเดินขึ้นคอนโด แต่เหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ก่อน ไอ้เก้าครับ ไม่ได้มารอผมหรอกใช่ไหม ?
"พี่ยี่" เก้าในชุดนักเรียนวิ่งมาหาผม
"ครับ" ผมเลิกคิ้ว
"คิดถึงจัง" มันซบหน้าอ้อนบนแขนผม ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ เพราะเราพูดกันแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
"แบบพี่น้อง?" ผมถามย้ำ จ้องหน้ามันให้รู้ว่าผมจริงจังนะ
"อ่า .. อืมมม พี่ชายเลยล่ะ แต่ถ้าได้เป็นแฟนก็เอา" มันอ้อนผม ผมส่ายหัวดิก มาอิท่านี้ ไล่กลับคงจะไม่ยอม ผมเดินมารอลิฟต์กับมัน พอประตูลิฟต์เปิด ผมกำลังจะเข้า แต่มีอีกสองคนที่เดินสวนออกมา
"อ้าว .. ยี่" เสียงของลมยังไม่ทำให้ผมตกใจเท่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
ไอ้ต้นมันลงมาพร้อมกับลมได้อย่างไร
"เพิ่งกลับเหรอ" ลมถามต่อ
"อื้อ เก้าไหว้พี่ลมซะ" ผมบอกเด็กข้างๆ
"สวัสดีครับ" มันรีบไหว้ รีบมาเกาะแขนผมต่อ
"จะไปไหน" ผมถาม ยังงงๆอยู่ หรือจะโดนมันบังคับอะไรอีกแล้ว
"ไปธุระข้างนอกน่ะ ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน" ลมเอ่ย ผมรับคำก่อนจะต่างฝ่ายต่างแยกย้าย
พอมาถึงห้องผมก็ไปเปลี่ยนชุด ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก ไอ้เก้ามันบอกว่าจะมาขอนอนกับผมเพราะมันทะเลาะกับที่บ้าน ผมจะไม่ให้แต่มันก็อ้อนวอนทำท่าจะร้องไห้ผมเลยใจอ่อนยอมให้มันนอนด้วยคืนนึง
"คนนั้นแฟนพี่ลมเหรอพี่ยี่ หล่อดีนะ" เก้ามันถามถึงคนชื่อต้น
"แฟนเก่า ตามตื๊อไม่เลิก" ผมบอก ดื่มน้ำเย็นๆให้ชื่นใจ
"ไปด้วยกันขนาดนั้นสงสัยจะมีรีเทิร์น" เก้ามันกินขนมไปคุยไป
"ไม่หรอกมั้ง ดูลมไม่อยากกลับไปคบนะ" ผมเดินไปนั่งข้างมัน ส่งกระป๋องน้ำส้มให้
"ไม่แน่หรอก คนมันเคยรัก เขาขอคืนดี ทำดีด้วย เดี๋ยวก็กลับ เชื่อเก้าเถอะ"
ผมหันไปมองมันอย่างครุ่นคิด นั่นสินะ ถ้าเป็นญ่ากลับมาหาผม กลับมาทำดีกับผมแบบนี้ ผมเองก็ต้องใจอ่อนบ้างแหละ ถึงแม้เขาจะเคยทำให้เราเจ็บปางตายขนาดไหน แต่ถ้าเรายังลืมเขาไม่ได้ ความผิดของเขาเราก็คงจะทำเป็นไม่เห็นมันต่อไป
ทำไมคนที่เจ็บซ้ำซากจะต้องเป็นผมฝ่ายเดียวด้วยวะ
ไม่เข้าใจ
TBC.
Talk: หายไป 3 เดือน ลืมกันหมดแล้วมั้ง 55
ลงช้านิดนึงนะคะ ปั่นรอยชังแปป
-
:katai2-1: ดีใจมาก นี่ลุ้นให้พี่ลมยอมยี่ตลอดเวลา
บอสคือใครขอเผือกด้วยคนค่ะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ แล้วมาอีกนะ
-
อยากรู้ในส่วนของญ่าแล้วอ่าาาาา
-
สงสารยี่อ่ะ เรื่องนี้พระเอกโดนกระทำใช่มั้ยยยย :hao5:
-
น้องยี่สดใสขึ้นแล้ว คู่นี้เข้ากั๊น เข้ากัน
-
เมื่อไหร่ยี่จะชอบคุณลมบ้างง อยากให้ความสัมพันธ์คืบหน้าาาา
-
:pig4: :pig4:
-
เย่ๆ กลับมาต่อแล้ว
นานจนเราลืมไปแล้ววววว
เดาทางไม่ถูกเรื่องราวจะเป็นไงต่อไป
ยี่ลม ก็น่ารักอ่ะ
:L2:
-
เอาจริงๆ คิดถึงเรื่องนี้
-
มาขนาดนี้แล้วก็เป็นแฟนกันเลยสิยี่กับลมอ่ะ
-
ดูมึนๆ งงๆ สับสนๆจัง
-
เจ็บปวดได้อีก หนึบๆ ในหัวใจ ขอให้น้องยี่หายเร็วๆ นะครับ
-
เดาไม่ออกเลยอะ ว่าสรุปใครคู่ใคร ใบ้หน่อยสิ :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอติดตามตอนต่อไป :katai1:
-
ทำใจเถอะยี่
หันมามองคนข้างๆดีกว่านะลูก อิอิ
-
ทั้งยี่ ญ่า ลม น่าสงสารกันทุกคน
-
:)
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เพิ่งตามอ่านทันคะ 55
เอาจริงๆนะ เราอยากให้ยี่กับญ่าคู่กันอ่ะคะ แต่ถ้ายี่ต้องคู่ลม เราไม่ค่อยปลื้มอ่ะ(ถึงแม้ลมจะเป็นคนดี) แต่อยากให้คู่กับญ่ามากกว่า อาจเพราะอ่านภาค Nanny แล้วเลยอยากให้ คู่กันอ่ะ
-
มาต่อไวๆนะครับ ติดตามอยู่
-
* Songkran Day *
เอาจริงๆผมค่อนข้างเบื่อสงกรานต์นะ เพราะทุกๆปีญ่าไม่เคยอยากออกไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย ผมเองพอพี่ไม่ไป ผมก็ขี้เกียจจะออก เราก็เลยเปลี่ยนไปไหว้หม่ามี้พ่อภาคแทนที่จะได้ออกไปเที่ยวกันอย่างคนอื่นๆเขา
แต่ปีนี้ไม่เหมือนปีก่อนๆ ผมไม่ได้อยู่กับญ่าแล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ข้างผมคือลมแทน เขาไม่เหมือนกอญ่า เขาเป็นคนลุยๆ ชอบที่จะออกไปเที่ยว พบปะฝูงชน ซึ่งคราวนี้ผมเองปฏิเสธไม่ได้ มันลำบากแค่ไหนรู้ไหม หากเราไม่ยอมตามใจคนที่คอยตามใจเราทุกอย่าง ตอนนี้ผมกับลมถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีก้าวข้ามไปอีกขั้นหนึ่ง ผมไม่เคยลืมกอญ่า เช่นเดียวกัน ผมเองก็เริ่มจะชอบลมมากขึ้นเรื่อยๆ
"ชุดนี้ไหวปะ?"
คำถามรอบที่สิบได้แล้ว หลังจากที่ผมขอร้องให้เขาไปเปลี่ยนชุดที่ดูไม่เซ็กซี่เกินความจำเป็นจนเกินไป คนอะไร ชอบตกเป็นเป้าสายตา
"ยี่!!!! ขายาวโดนน้ำมันหนักนะเว้ย!!!" เขาร้องท้วงทันทีที่ผมชี้ไปทางกางเกงขายาว
"งั้นตามใจ เสร็จเมื่อไหร่ก็ลงมา" ผมเดินออกมาจากห้องทันที เราเสียเวลากันไปมากแล้วกับการหาชุดที่ดูดีที่สุดของลม
ผมลงมานั่งด้านล่าง เล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ไอ้โอ้ไอ้เต๋อมันล่วงหน้าไปก่อนแล้ว เพราะมันจะไปหาสาวหาเกย์น่ารักๆแถวนั้น เรานัดกันที่สีลมครับ ผมไม่ได้อยากไปนักหรอก แต่คนที่อยากน่ะเขายังไม่ลงมาเลย
นั่งรออยู่ประมาณสิบห้านาทีได้ คนที่ผมรออยู่ถึงเดินมาแตะที่ไหล่ขวา
"เสร็จละ" ลมเอ่ย ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างเบื่อๆ แต่แล้วสายตาผมก็ต้องหยุดอยู่ที่เสื้อผ้าใส่เล่นน้ำของเขา
เสื้อกล้ามสีเทา กับกางเกงขาสั้นพับขาคือเหี้ยอะไรวะ!
"ลม!" ผมขมวดคิ้วทันทีที่เห็น "บอกให้ใส่ดีๆไง ไม่รู้เหรอ สีลมมันถิ่นเกย์เฒ่าน่ะ"
ผมอยากจะโมโหใส่ นี่ถ้าเป็นกอญ่า ผมคงอาละวาดไปแล้ว
"มันไม่มีอะไรหรอกยี่ ลมไปทุกปี" เขาทำหน้าละห้อย ยื่นมือมาลูบแก้มผมเหมือนที่ผมชอบทำกับเขา
"บางทีเราก็ต้องระวังตัวปะวะ ล่อเสือ ล่อตะเข้ขนาดนี้ โดนจับนิดจับหน่อยมันคุ้มแล้วเหรอ" ผมเงยหน้าเอ่ย ไม่อยากยอมง่ายๆ ปล่อยมากเดี๋ยวจะได้ใจ
"อือออ ก็ไปกับยี่ไง ใครจะกล้าเล่า!" พอเห็นผมเริ่มดุ เขาก็ย่อตัวลงมาอ้อน "น่านะ ไปกันเถอะ จะได้เล่นสักที"
คนที่ทำผิดยังคงไม่รู้ตัว ผมถอนหายใจ ทำอย่างไรก็คงเปลี่ยนใจเขาไม่ได้แล้วล่ะ เรานั่งมอเตอร์ไซต์ออกมาขึ้นบีทีเอสเพราะถ้าเอารถไปชาตินี้คงไม่ถึง กว่าจะมาถึง ผมต้องคอยระวังต่างชาติกับพวกที่ชอบปะแป้งหนุ่มสาวมากแค่ไหน ลมจะรู้บ้างไหม
เขาหุ่นดี ตัวขาว หน้าตาก็ถือว่าดีขั้นเดียวกับดาราเลย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ทุกสายตาจับจ้องได้อย่างไร
ไม่นานพวกเราก็มาถึง ผมติดต่อไอ้สองคนนั้นไม่ได้เลย สงสัยจะต้องเดินไหลตามไปเรื่อยๆ ถ้าไม่เจอดึกๆค่อยว่ากันอีกที
"นี่!" กำลังเดินแทรกฝูงชนอยู่ดีๆ มือเขาก็มาจับที่มือผมแน่น
"หืม?" ผมถาม ไม่เข้าใจว่าเขาจะเอาอะไร
"ไม่รู้ตัวเลยเหรอไง" ลมทำหน้าหงุดหงิด ผมเลิกคิ้ว ใช้มือลูบแป้งที่หน้าเขาออกให้อย่างเบาๆ
"กรี๊ดดดดดดด!!! สุดหล่อมีแฟนแล้ววว!!!" ผมสะดุ้งหันไปทางซ้ายทันที กลุ่มสาวๆที่ยืนมองมาทางผมพากันกรีดร้องเสียงดัง ผมหันไปทำหน้าเลิกลั่ก สักพักคนรอบๆข้างก็หันมามองพวกผม
"สุดหล่อเลยเนอะ หึหึ" ลมหัวเราะหึก่อนจะเดินนำไปต่อ ผมเริ่มรู้แล้ว เขาคงไม่ชอบใจที่มีสาวๆมาชอบผม
"หึหึ" ผมหัวเราะกลับบ้าง "คนแก่หึงเป็นด้วย" ผมโอบเอวเขาก่อนจะลดตัวลงไปพูดข้างหู
"อย่ามากวนตีน!" ลมหยิกมือผม "ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็เป้าสายตาเหมือนกันนั่นแหละ สาวๆมองกันทั้งถนน!"
ฮ่าาาา ผมตลกเขาอะ หึงจนหน้าย่นไปหมดแล้ว
เราเดินเล่นกันเรื่อยๆ ในมือลมมีปืนฉีดน้ำเล็กๆอยู่หนึ่งอัน ส่วนผมไม่มีอะไรเลย ผมแตะเอวเขาเดินไปเรื่อยๆ ผมกับลมโดนขอปะแป้งกันเยอะมากจนไม่มีที่ให้ปะแล้วครับ ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย เกย์ กระเทย มีหลายคนที่มาขอถ่ายรูปด้วย บางคนก็จำผมได้จากเพจคิ้วบอย
"พี่สองคนน่ารักมากเลยค่ะ เป็นแฟนกันใช่ไหมคะ พี่น่ารักมากๆเลย น่าทะนุถนอมแต่ก็ดูควีน อ๊ายย ชอบสุดๆๆเลยค่ะ ขอถ่ายรูปพี่ๆได้ไหมคะ" มีน้องผู้หญิงกลุ่มใหญ่ ส่งคนใจกล้าเข้ามาเอ่ยขอพวกผม
"ได้ครับ ระวังนะ แฟนพี่เขาดุ" ผมแกล้งหยอก ลมนี่หันมาทำตาดุเลยครับ ส่วนน้องๆน่ะเหรอ ฟินจนสลบกันไปแล้ว
ผมกับลมเรายืนให้น้องๆถ่ายรูปสักพักถึงจะเริ่มเดินต่อ ตอนนี้ผมกับลมพวกเรายังไม่ใช่แฟนกันนะครับ แต่สำหรับเรื่องอย่างว่า เราก็ไปขั้นแอดวานซ์แล้ว อย่างที่บอก ผมเป็นผู้ชาย มีเนื้อหนังมาล่อตาล่อใจ ผมเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน
"พามาตรงนี้ อยากโดนลวนลามหรือไง" ลมแซวตอนที่เดินมาถึงย่านเกย์ ผมไม่ได้ตั้งใจมานะ ก็ทางมันไหลมาเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็เห็นกลุ่มเกย์ก้อนใหญ่กำลังเมามันกันจนผมขนลุกเลย
"กลับทันไหม" ผมรีบหันกลับ แต่ไม่ทันครับ โดนล้อมหน้าล้อมหลังแบบว่า ตายแน่ๆ
"โอ้โห น่ากินมาก มากับแฟนด้วยเว้ย!" มีคนนึงทำท่าทางอยากจะได้ผมมาก จะน่ากลัวไปไหน
"มึงขอแฟนเขาสิวะ ได้ลูบก็ยังดี" เชี่ย ผมนี่ขนลุกซู่เลยครับ
"เอาเลยพี่ จัดหนักๆเลย" อ้าวเห้ย ลม ทำไมทำงี้ล่ะ!!!!
สรุปแล้วก็เละครับ พอได้รับคำอนุญาตเท่านั้นแหละ ผมโดนทั้งหอมแก้ม โดนเต้นยั่ว โดนลวนลาม ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ น้ำตาแทบไหล กว่าจะสงบศึกแย่งชิงตัวผมได้ เกือบตายเอาตัวแทบไม่รอด
"ฟินไหม ฮ่าาาาา" ยัง ยังมีหน้ามาหัวเราะ!
"ฟินสุดๆ น้ำแทบแตก!" ผมพูดประชด น้ำแทบแตกจริงๆครับ ทั้งน้ำหู น้ำตา อ้วกก็ด้วย
"หึ ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก" ลมแซว ย่นจมูกใส่ผม
"ตัวดีเลยนะเรา เดี๋ยวเถอะ คืนนี้ได้โดนน้ำฉีดเข้าท้องแน่!" ผมกระซิบข้างหู มือก็ล้วงเข้าเสื้อกล้ามสีขาวด้วย อึ้งสิครับ เขาตกตะลึงไปแล้ว
"ไอ้หื่น!!!!!" ลมหน้าแดงก่ำ "ใครจะยอมกันเล่า!"
พูดจบก็เดินหนีผมไปเลย ทีแบบนี้ล่ะทำเขิน ทีตัวเองพูด ผมคิดจริงๆไปแล้วนะนั่น
เราเดินจนออกมาพ้นซอย เอาจริงๆแค่ไม่กี่ช่วงตึกแต่เดินนานเหมือนหลายสิบกิโลเลยครับ ตอนนี้เย็นมากแล้ว เรามานั่งพักหาอะไรกินกันตรงเซเว่น ผมแชทหาไอ้โอ้กับไอ้เต๋อแล้ว พวกมันบอกได้คนเที่ยวกลางคืนแล้ว คงไม่ได้มาเจอ
ดีมากครับเพื่อน ทิ้งกูกันหมดเลยครับ
"ล้างหน้าซะ" ลมยื่นขวดน้ำเย็นมาให้ผม เพิ่งเห็นว่าเขาล้างหน้าจนใสแล้ว
"คืนนี้อยากเที่ยวกลางคืนไหม" ผมถาม rca ก็มีงาน
"อยากอยู่ห้องมากกว่า ยี่จะไปหรือเปล่า" สงสัยจะเหนื่อย ปกติลมต้องอยากไปสิ อย่างน้อยก็เข้าผับตัวเอง
"ลมไม่ไปยี่ก็ไม่ไป แล้วจะเข้าไปโน่นไหม" ผมถามถึงงานของเขา
"วันนี้ไม่เข้าแล้ว เหนื่อย" เขาบ่น ผมก็ตามใจครับ มีคนดูแลแทนอยู่แล้ว
"ถ้างั้นกลับเลยนะ" ผมบอก เขาพยักหน้า เล่นกันจนหนำใจแล่วครับ พรุ่งนี้ก็มีอีก แต่คงไม่ออกมาแล้ว
.....................
ผมไล่ลมไปอาบน้ำทันทีที่ถึงห้อง เขารู้งาน เข้าไปรอผมด้านใน พอผมดื่มน้ำเสร็จ ผมก็ถอดเสื้อผ้าเดินตัวเปลือยตามเข้ามา
"หัวเหนียวเลย" เขาบ่น ใช้สายยางไล่ดินสอพองที่ผมออก
"มาครับ ยี่ช่วย" ผมจับสายยาง ให้เขาเอนมาด้านหลังแล้วช่วยล้างผมให้เขา ลมหลับตานอน สงสัยจะสบาย
"วันนี้คนมาขอไลน์ ขอเฟสตั้งเยอะ ทำไมไม่ให้ไป" ลมถาม ฟินอยู่กับมือผมที่กำลังสระผมให้เขาไปเรื่อยๆ
"อยากให้ให้หรือไงล่ะ ถ้าบอกก็จะให้" ผมป้ายฟองที่จมูกคนขี้หวง ทำมาเป็นถาม ที่จริงก็พอใจอยู่ไม่น้อยนั่นแหละน่าที่ผมปฏิเสธไป
"ก็ลองดูสิ" เห็นไหมล่ะ ใครกันแน่ที่งี่เง่า
"อย่ามางอนตอนนี้นะลม เอนมาขนาดนี้ ยี่ไม่ใช้มือแล้วนะ" ผมเอ่ยเพราะตอนนี้บั้นท้ายกลมกลึงมันดุนดันถูไถกับน้องชายผมจนผมทนไม่ไหวแล้ว
"ใช้มือนั่นแหละ .. ฮื่อออ .. ปล่อยยย" เขาร้องทันทีที่ผมดึงเอวเขามาใกล้ ให้เขาได้สัมผัสกับลูกชายผมที่กำลังคึกอยากจะเล่นฉีดน้ำกับคนตรงหน้า
"วันนี้วันสงกรานต์ ยี่เล่นฉีดน้ำกับลมผิดตรงไหน" ผมถามเสียงกวน ค่อยๆถูไถแก่นกายไปตามร่อง
"พูดอะไรวะ น่าเกลียด" เขาคงเขิน ลมแอ่นอกขึ้น มือก็จับแขนผมแน่นแทบจะจิกลงมาบนเนื้อ
"วันนี้ลมทำกับยี่ไว้แสบมากนะ รู้ไหม" ผมจูบซับแผ่นคอขาว ลมเอียงคอรับ ดึงมือผมให้เข้าไปกอดเอวเขา
"ก็นึกว่าชอบ" เขาหันมายิ้มจนตาหยี ลมน่ารักนะครับ กวนๆ มีเสน่ห์ แล้วก็ทำให้ผมสนใจได้
"ชอบอะไร ยี่ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนนะ" ผมอุ้มเขาขึ้น ก่อนจะค่อยๆกดตัวเขาลงระหว่างกลาง
"อ๊ะ .. จริงหรือเปล่า .. ยี่" เขาครางไม่เป็นศัพท์เมื่อกลืนกินผมเข้าไปจนหมด ผมลูบหน้าท้องเขาเพื่อปลอบประโลม ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่มีอะไรกับลม เป็นคนที่สอนให้เขารู้จักการทำรักกับผู้ชาย
"อย่าเกร็ง ช้าๆ" ผมจูบซับคนแก่ที่ภายนอกดูเหมือนจะแกร่ง แต่จริงๆแล้ว ลมก็แค่ป้องกันตัวเองจากความเจ็บปวดทุกรูปแบบ
"กลัวอะไร ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย" ผมหัวเราะเมื่อเขาเกร็งตัวแน่น ด้านล่างก็บีบรัดผมจนแทบจะขยับไม่ได้
"ก็ใครใช้ให้นายเกิดมาใหญ่กันเล่า .. อื้อ .. เจ็บนะ" ผมสงสาร เลยหมุนตัวเขากลับมาเผชิญหน้า ก่อนจะประกบริมฝีปากเขาช้าๆ ลมใช้แขนสองข้างคล้องคอผม เราขยับกันใต้ผืนน้ำ ทุกส่วนของผมกับลมเข้ากันได้ดี ถ้าถามว่าทุกวันนี้ผมยังรักกอญ่าไหม ตอบได้เลยว่ามาก แต่ถ้าเป็นเรื่องอย่างว่าแล้ว ตอนนี้ผมพอใจที่จะมีเซ็กส์กับลมมากกว่า ไม่ใช่เพราะเขาลีลาดีจนผมติดใจอะไร แต่เป็นเพราะผมสบายใจที่จะมีอะไรกับเขา
เรากอดรัดกันจนเขาหายเหนื่อย ผมอาบน้ำสระผมให้เขาก่อนจะปล่อยให้เขาออกมาแต่งตัวรอ ผมรีบอาบน้ำของตัวเอง พอออกมาลมก็เรียกผมไปเป่าผมให้แห้ง ลมเขาน่ารักนะครับ เป็นคนที่ชอบดูแลเอาใจใส่ เขาเป็นกันเอง และไม่ค่อยจะมีโมเม้นงี่เง่า ทำให้ผมรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด เวลาอยู่กับเขา
"เล่นน้ำว่าเหนื่อยแล้ว กลับมาเล่นกับยี่เหนื่อยกว่าอีก" เขาทิ้งตัวลงนอน กางเกงขากว้างเห็นอะไรต่อมิอะไรจนผมส่ายหัว
"เหนื่อยแต่ก็ชอบนี่นา ครางเสียงดังขนาดนั้น ฟินกับของยี่ใช่ไหมล่ะ"
"คนบ้า!" ผมโดนหยิกเนื้อเขียวเลยครับ
"หึ นอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้ต้องไปทำบุญกับที่บ้านอีกนะอย่าลืม" ผมก้มลงหอมแก้มเขา เขายิ้มน้อยๆ พยักหน้า แล้วหลับตาลง
ผมเดินไปปิดไฟ ก่อนจะเดินมาขึ้นเตียง ลมขยับเข้ามาหา ซุกหน้ากับหน้าอกผม ไม่ว่าตอนนี้เราจะอยู่ในสถานะไหน แต่พวกเราต่างสบายใจในรูปแบบนี้ครับ ถ้าเกิดว่าวันนึงผมตัดใจจากญ่าได้เมื่อไหร่ วันนั้นผมอาจจะลองขอเขาเป็นแฟนดู ถ้าหากว่าใจเราตรงกันจริงๆ สักวันสถานะของเรามันจะต้องก้าวหน้าและพัฒนามากไปกว่าที่เป็นอยู่นี้อีก
FIN.
Talk: สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ คิดถึงคนอ่านทุกท่านเลยนะคะ
โกะไม่ได้หยุดเลย ทำงานจนป่วย ไม่มีเวลามาต่อนิยายเลยค่ะ
ตอนนี้เร่งเล่มรอยชังอยู่ แทบตาย
ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะคะ
ร้อนๆแบบนี้ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะ :กอด1:
-
ความสัมพันธ์ที่ไม่มีคำจำกัดความสินะ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณค่ะ. เราเฝ้ารอให้อนาคตเช่นนี้มาถึงไวๆนะ
อยากให้ยี่กับลมมีความสุข
ถึงจะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกก็เถอะ
-
อยากให้ยี่รักลมไวๆ :ling3:
-
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนใช่ไหม!?
-
:m25: เล่นสงกรานต์กันสองคนฟินกว่าจริงๆแระ
-
เชียร์ยี่ลมแล้วล่ะสิ เค้าก็ดูงุ้งงิ้งกันดีอ่ะ
ยี่รักลมไวๆนะ
ให้พี่ญ่ามีอีกคู่เบยยยย
:mew1:
-
1
( สาริน )
ผมเลือกที่จะเดินออกมาจากชีวิตที่ผมคิดว่าผมเริ่มจะทำมันพังเพราะตัวของผมเอง ผมมันเลว เอาจริงๆแล้วผมก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่ไม่มีอะไรเลย ถูกรับมาเลี้ยงโดยผู้ชายสองคนที่รักกันมาก เขารักและดูแลผมได้ดีกว่าใครคนไหนๆ ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมขออะไรมี้กับพ่อแล้วจะไม่ได้ ผมได้ในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าในชีวิตนี้ผมจะได้ แต่ผมก็ทำมันพัง ผมทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่ท่านมีต่อผม ผมมันเลว และผมควรจะออกมาจากที่ตรงนั้นได้แล้ว
"ห้องของเราไม่มีโทรทัศน์นะจ๊ะ ถ้าจะหามาเองก็ได้ หรือถ้ามีอยู่แล้วบอกพี่นะ เดี๋ยวเรียกช่างมาต่อสัญญาณให้" พี่เจี๊ยบ พี่หัวหน้าที่รีสอร์ตที่ผมมาฝึกงานเอ่ยขึ้น
"ขอบคุณมากครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปรายงานตัวกี่โมงครับ" ผมยิ้มให้ผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังสวยและดูเป็นมิตรมาก
"เจ็ดโมงควรถึงรีเซฟชั่นนะคะ เอ้อ ญ่า นี่เสื้อผ้ายูนิฟอร์มนะ อาจจะดูคล้ายหมอนวดไปหน่อย แต่ที่นี่เขาใส่กันแบบนี้จริงๆ" พี่เจี๊ยบยื่นชุดทำงานสีไข่มาให้ผม
"ไม่เป็นไรครับ น่ารักดี" ผมยิ้มขำๆ เรายืนคุยกันอีกสักพักก่อนที่พี่เจี๊ยบจะขอตัวไปดูแลหน้าร้านต่อ
ผมรีบเก็บของเข้าที่ให้เรียบร้อย ที่นี่เป็นห้องพักพนักงาน ถ้าเปรียบกับการไปพักรีสอร์ต ห้องนี้ถือเป็นห้องสามดาวเลยทีเดียว มีทั้งระเบียงชมวิว อ่างอาบน้ำเล็กๆ เห็นพี่เจี๊ยบบอกว่าห้องนี้เคยเปิดเป็นห้องให้แขกพักมาก่อน แต่ตอนหลังเจ้าของเขาสร้างบ้านพักแถบใหม่ ที่ตรงนี้เลยแบ่งให้พนักงานเช่า ราคาก็ไม่แพงครับ เดือนละสองพันบาทเท่านั้น แต่ผมได้พักฟรีนะ มาฝึกงาน ไกลขนาดนี้ไม่มีห้องพักให้ผมก็แย่แล้ว
รุ่งเช้าผมรีบอาบน้ำแต่งชุดทำงานของรีสอร์ต ก่อนจะออกมานั่งรอพี่ๆมาทำงาน เมื่อคืนกว่าผมจะได้หลับก็ดึกเลย เพราะกว่าจะเก็บห้อง อาบน้ำ คุยกับหม่ามี้ ก็ปาไปห้าทุ่มกว่าแล้ว ไหนจะต้องเตรียมไปรายงานตัวพรุ่งนี้อีก เลยทำให้ผมนอนไม่ค่อยเต็มอิ่มดีสักเท่าไหร่นัก
"มาเช้าจังเลย ทานอะไรมาหรือยังลูก" พี่เจี๊ยบเดินเข้ามาทักผม ผมรีบยกมือสวัสดี
"วันนี้พี่เจี๊ยบสวยจัง" ผมชม พี่แกก็ฉีกยิ้มไปกว่าเดิม "ยังเลยครับ เอ่อ ผมไม่ทราบว่าจะไปทานที่ไหน"
ในนี้ไม่มีเซเว่นหรือร้านค้า ผมเริ่มหิวแล้วนะครับ แต่ก็ต้องทน
"อื้อ ถ้าอย่างนั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า ตรงนี้ให้คนเป็นรีเซฟชั่นเขาทำไป" พี่เจี๊ยบเรียก ผมเลยต้องรีบลุกขึ้นเดินตามเขามา
ห้องอาหารที่นี่มีไว้ให้พนักงานโดยเฉพาะ ผมไหว้ทุกคนที่นั่งอยู่ ไม่ว่าจะเป็นป้าแม่ครัว พี่ยามที่กำลังนั่งทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เขาให้ผมตักข้าวเองครับ ตักเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่จะกิน วันนี้กับข้าวเป็นผัดกะหล่ำกับไข่ลูกเขย ผมกับพี่เจี๊ยบเรานั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปจนเสร็จ หลังจากนั้นพี่เจี๊ยบก็พาผมเดินไปดูงานในรีสอร์ตทั้งหมด ที่นี่คนต่างชาติมาเยอะถึง 70% ต่อวัน ผมมีหน้าที่คอยดูแลซัพพอร์ตลูกค้าต่างชาติ ส่วนมากจะอยู่หน้าเคาท์เตอร์ แต่เราก็ต้องเข้าใจงานส่วนรวมให้ได้ทั้งหมด
"ที่นี่สวยใช่ไหม" พี่เจี๊ยบถามผมตอนที่เรากลับมาถึงหน้าบ้านแล้ว
"มากๆเลยครับ ผมชอบบรรยากาศที่นี่ เหมือนคนสร้างเขาจงใจให้ดูอบอุ่น เป็นธรรมชาติ" ผมยิ้มเอ่ย จิบน้ำกระเจี๊ยบเย็นๆไปเรื่อยๆ
"แหงล่ะ เจ้าของที่นี่น่ะน่ารัก ใจดี รักธรรมชาติ แถมชอบให้โบนัสด้วยนะ" ผมฟังแล้วก็แอบคิดตาม เธอคงจะสวยน่าดูสิท่า
"ดีจังเลยนะครับ" ผมเอ่ย ถึงจะรู้ว่าทำงานคงไม่ได้เจอกับเจ้าของบ่อยๆ แต่อย่างน้อยการที่ได้รู้ว่าเขาเป็นคนดี มันก็ทำให้ผมตั้งใจอยากที่จะฝึกงานให้ดี ตอบแทนที่เขาให้โอกาสผมได้มาฝึกงานที่นี่
แล้วผมก็ได้เริ่มทำงานจริงๆครับ เริ่มจากการนั่งต้อนรับลูกค้า ฝึกลงทะเบียนห้องพัก มันไม่ได้ยากอะไรในความคิดผม เพียงแต่เราต้องอาศัยความแม่นยำ ละเอียด และฝึกฝนจนชำนาญเท่านั้น พี่ๆที่นี่ใจดีมากๆเลยครับ พี่หลายคนเขามีรถยนต์ รถมอเตอร์ไซค์กัน ผมเองชักอยากจะหัดขับแล้วสิ ผมขับรถเป็นนะครับ แต่ไม่ชิน ผมเป็นคนขี้กลัว ออกถนนใหญ่ทีไร ใจตุ้มๆต่อมๆทุกที
...
ผ่านมาสามวันของการฝึกงาน ผมเข้ากับทุกคนได้ดี ผมชอบอะไรแบบนี้นะ ทุกคนติดดิน เป็นกันเอง มีอะไรก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มันดีกว่าการไปฝึกงานในที่ไฮโซแล้วต้องทำงานตัวใครตัวมัน ถูกใช้ให้ถ่ายเอกสารหรือเดินส่งเอกสารอย่างเดียว แบบนั้นคงเป็นความทรงจำที่ไม่ดีแน่
"วันนี้คุณยะจะเข้ามา พวกเธอสงบๆกันหน่อยนะจ๊ะ" พี่เจี๊ยบเหมือนคุณครูสมศรี วันดีคืนดีนึกจะเอาไม้เรียวมาเคาะโต๊ะรีเซฟชันแล้วทำตาดุก็ดูโหดใช่ย่อย
"โธ่ รู้แล้วน่า เห็นพวกหนูเป็นอะไรกันค้าา" พี่แอนเอ่ยน้ำเสียงประชด
"เหรออออ อย่าให้เห็นแล้วกันนะ" พี่เจี๊ยบชี้หน้าเรียงคน แต่ละคนหัวเราะคิกคัก ทำหน้าตาทะเล้นใส่
"ส่วนเรากอญ่า วันนี้ไปอยู่ช่วย life guard ที่สระน้ำตอนเย็นนะจ๊ะ พี่ทิวแกลาไปเยี่ยมแม่ อีกสามวันถึงจะมา ช่วงนี้ให้เราอยู่ตรงนั้นไปก่อน สามโมงถึงหกโมงเย็น พี่มีโอให้ ไม่ต้องห่วง" พี่เจี๊ยบเดินมาบอกผม
"ได้ครับ" ผมรับปาก มันไม่ได้หนักหนาอะไร อยู่ที่นี่งานสบายมาก พอได้ทำงาน ผมก็ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่าน
วันนี้ผมคอยช่วยประสานงานอยู่หน้าเคาท์เตอร์ วันนี้พี่เจี๊ยบหายเข้าไปประชุมทั้งวัน พวกผมเองเลยต้องช่วยกันดูแลความเรียบร้อยแทน อยู่ที่นี่ผมได้ฝึกภาษาเยอะมากขึ้น ผมคิดไว้แล้วว่า ถ้าผมจบปริญญาตรี ผมจะขอพ่อภาคกับหม่ามี้ไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ
"พี่ๆสวัสดีครับ" ผมไหว้พี่ๆที่นั่งอยู่ตรงจุดรักษาความปลอดภัยประจำสระว่ายน้ำ
"สวัสดีหนุ่ม คุณเจี๊ยบส่งมาแทนทิวสินะ" พี่คนตัวคล้ำๆมองผมอย่างเป็นกันเอง
"ครับ แค่สามวันนี้นี่แหละ" ผมยิ้มแห้ง มองไปยังสระว่ายน้ำ ขนาดบ่ายสามโมงยังมีฝรั่งมาว่ายน้ำเล่นอยู่เลย ไม่กลัวร้อนเลยแฮะ
"ชื่ออะไรเรา มาทำงานใหม่เรอะ" พี่อีกคนถาม พวกเขาสองคนสูงใหญ่มากครับ น่าจะสูงเกือบร้อยเก้าสิบได้
"กอญ่าครับ มาฝึกงานเฉยๆ" ผมนั่งลงข้างๆ ตอนนี้แดดร้อนมากจนผมปวดหัว แต่ก็คงต้องทน
"หน้าตาน่ารักเกินผู้ชาย ผิวพรรณขาวเนียนอย่างกับผู้หญิง" พี่คนเดิมมองผมทำเอาผมไปไม่ถูก ไม่ใช่ว่าไม่ชินนะครับ แต่สถานการณ์ตรงหน้ามันไม่ใช่คนคุ้นเคย "เอ้อ เอ็งมันน่ารักว่ะ ใครเห็นเขาคงเอ็นดู"
เฮ้อ ผมโล่งอกที่เขามองผมว่าน่าเอ็นดู
"ตอนเด็กๆผมคงไม่ค่อยกินข้าวมั้งพี่ แถมป่วยออดออดแอดแอดเลยโตมาแคะแกร็นแบบนี้" ผมพูดไปหัวเราะไป พอผมพูดจบพี่เขาก็พากันหัวเราะตาม
สรุปแล้วพี่คนตัวคล้ำแกชื่อยอดส่วนพี่อีกคนชื่อแสง พี่แกเป็นคนใต้กับคนอีสานครับ มีลูกมีเมียกันหมดแล้ว ผมเลยหายห่วง เอาจริงๆตอนนี้โรคกลัวผู้ชายที่โตกว่าของผมแทบจะหายเป็นปกติแล้ว มีบางทีที่ผมฝันร้าย วันนั้นผมจะรู้สึกไม่ดีไปหมดทั้งวัน มันเลวร้ายมากนะครับ ผมฝังใจ เกลียด จดจำทุกความเลวร้ายของคนคนนั้นได้ จนกระทั่งผมได้มาเจอพ่อภาค คนที่ฟูมฟัก รักษาผมจนหายกลัวผู้ชายแปลกหน้า พ่อภาคคือผู้ชายคนแรกที่ผมกล้าที่จะอยู่ใกล้ จนกระทั่งผมกับยี่ ...
ผมที่ทำหน้าที่อยู่ตรง life guard ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการตอบคำถามแขกที่มาพัก วันนี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง ใกล้จะหกโมงเย็นเต็มทีแล้ว วันนี้ผมได้รับข้อความของยี่ทั้งวันเลย ผมก็เสียใจนะครับที่เรื่องราวทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่ผมกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ผมผิดเอง ผมทำผิดเองทุกอย่าง ยี่ไม่ควรกลายเป็นเกย์แบบผม ไม่ควรเลยสักนิด
"คุณยะมา" เสียงดังข้างหูทำเอาผมรีบเงยหน้าขึ้นมอง
"แกก็ชอบมาว่ายน้ำประจำ สงสัยเพิ่งจะมาจากฟิตเนส" ผมยังคงมองคนที่กำลังถอดชุดคลุมว่ายน้ำออกจากตัว เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ผิวคล้ำเล็กน้อยน่าจะเกิดจากการเล่นกีฬากลางแจ้ง หุ่นเขาดีมาก เป็นผู้ชายที่มีกล้าม เป็นคนดูแลสุขภาพของตัวเอง กล้ามเนื้อแขนเนื้อขาเป็นมัดๆยิ่งทำให้ดูมีอะไรเข้าไปอีก
"คนนี้เหรอครับเจ้าของ" ผมถามพี่ๆทั้งสอง
"อืม นี่แหละ ท่านมาเดือนละสองสามครั้ง มาทีไรตกเย็นก็จะไปวิ่งที่ฟิตเนส เสร็จแล้วก็มาว่ายน้ำต่อ" พี่ยอดพูดอย่างชื่นชม
"หกโมงแล้ว เอ็งกลับเถอะ ขอบใจมากที่มาช่วยวันนี้นะ" พี่แสงบอก ผมยิ้มรับก่อนจะไหว้พี่ๆทั้งสองแล้วเดินออกมา
คุณยะเป็นผู้ชาย ผมดูรู้ได้จากชื่อ ตอนแรกผมนึกว่าเขาเป็นผู้หญิงตอนที่พี่เจี๊ยบพูดถึงเขาให้ฟัง แต่ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่าเขาเป็นผู้ชายคนนึงที่ดูดีมากถึงมากที่สุด
ผมเดินกลับที่พักหลังจากตอกบัตรเสร็จ วันนี้ผมเลือกที่จะทานมาม่าเป็นอาหารเย็นเพราะขี้เกียจเดินออกไปครัว เพลียแดดครับ ผมยิ่งเป็นคนป่วยง่ายอยู่ด้วย ยาในกระเป๋าที่มี้จัดมาให้เยอะมากจนผมเริ่มกลัวตัวเอง ทำไมถึงได้ป่วยง่ายขนาดนี้นะ
( ดูแลสุขภาพด้วยนะครับพี่ญ่า มี้คิดถึงเรานะ ไว้พ่อภาคว่างเมื่อไหร่ มี้จะไปหานะครับ ) มี้ในกล้องยังดูดีเหมือนอายุสามสิบต้นๆอยู่เลย
"ครับมี้ ญ่าก็คิดถึงมี้กับพ่อภาคนะ" ผมอ้อน อยากกลับไปกอดใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้
ผมวางโทรศัพท์หลังจากวิดีโอคอลเสร็จ ผมเปิดเพลงฟังก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจ
รุ่งเช้าผมรีบตื่นเข้าประจำที่เหมือนเดิม ชีวิตฝึกงานดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้น่ากังวลใจนัก พอบ่ายสามผมก็ไปรวมตัวกับพี่ยอดพี่แสง จนกระทั่งพอใกล้จะหกโมงเย็นคุณยะที่เป็นเจ้าของรีสอร์ตที่นี่ก็มาว่ายน้ำอีก
"คุณยะแกเป็นคนใจดี มีอะไรก็คุยกับแกได้ตลอด" พี่แสงเอ่ยชม "เมียลูกก็ไม่มี ใครได้แกนี่โชคดีตลอดชีวิต"
ผมมองคนที่ว่ายน้ำไปมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง หล่อๆแบบนี้เหรอไม่มีแฟน
"อย่างว่าละนะ ก็แกทำแต่งาน กี่สาขาล่ะที่คุณยะต้องดูแล ผู้หญิงที่ไหนจะได้ใกล้ชิด เดินทางก็บ่อย เวลาก็ไม่ค่อยมี"
"นั่นสิเนอะ"
ผมนั่งฟังบ้าง ไม่ฟังบ้างเพราะไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร อีกอย่างตั้งแต่เขามา ผมยังไม่เคยคุยกับเขาแม้แต่คำเดียว ผมมองเห็นเขา แต่เขาไม่เคยเจอผมด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่าก็แค่มาฝึกงาน ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้จักเจ้าของก็ได้มั้ง
แล้วก็ได้เวลาที่ผมต้องกลับอีกครั้ง
"พี่ๆสวัสดีครับ ผมกลับก่อนนะ" ผมลาพวกพี่ๆ
"เออๆ โชคดี เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้"
ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้น เลี่ยงไปเข้าห้องน้ำด้านหลังเพราะคิดว่าคงไม่มีคนใช้
แต่ผมคิดผิด
คุณยะเขากำลังยืนเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
"ผมขอโทษครับ ไม่คิดว่า.." ผมชะงัก ทำหน้าไม่ถูกจริงๆ
"เป็นอะไร?" เขาเลิกคิ้วถาม
"เอ่อ ผม" ผมไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่เขากำลังโป๊อยู่จริงๆ ใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว และนั่นคงทำให้ผมประหม่า
"เป็นผู้หญิงเหรอถึงได้ทำท่าอึกๆอักๆ" เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "จะเข้าห้องน้ำก็เข้าเลยครับ"
แล้วเขาก็ถือของเดินออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่คนเดียว
อะไรวะ
ผมกลายเป็นคนที่ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นแทนเสียอย่างนั้น ผมยืนอยู่นานมากจนนึกได้ว่าคำพูดของเขามันก็จริง ผมจะต้องยืนอึ้งทำไม ในเมื่อผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่หรอก ที่ผมยืนอึ้งเป็นเพราะว่าผมเผชิญหน้ากับเขาครั้งแรก เขาเป็นถึงเจ้าของรีสอร์ต ส่วนผมเป็นแค่เด็กฝึกงาน ผมก็แค่กลัวว่าจะทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง
ผมกลับมาถึงห้องตอนหกโมงครึ่ง คิดว่าจะนอนพักสักหน่อยแต่พี่เจี๊ยบมาตามให้ทุกคนไปทานอาหารร่วมกับบอส ผมอยากปฏิเสธ แต่พี่เจี๊ยบก็ดันดักคอว่าเป็นธรรมเนียมประจำของที่นี่ ถ้าบอสมา ก่อนกลับบอสจะเลี้ยงอาหารเย็นพนักงานทุกคน ผมเลยต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปรวมกับพี่ๆที่ห้องอาหาร
"กอญ่ามานั่งนี่ สวัสดีบอสด้วย" พี่เจี๊ยบเรียกผมไปนั่งข้างๆตอนที่ผมเดินเข้ามา ผมมองหน้าพี่เจี๊ยบงงๆ แต่ก็ยอมเดินมานั่งลงข้างๆ
"สวัสดีครับ" ผมไหว้คนที่นั่งหัวโต๊ะ เพิ่งจะได้เห็นหน้าเขาตรงๆชัดๆสักที เขาเป็นผู้ชายสูงหล่อ ดูมีอายุแต่ก็ไม่แก่ ดูภูมิฐาน ไว้หนวดบางๆก็เข้ากับผิวหน้าเขาได้ดี
"เห็นเจี๊ยบบอกว่าเราพูดภาษาเก่ง คิดอย่างไรถึงมาฝึกงานที่นี่ล่ะ" คุณยะมองผมนิ่งๆ มือทั้งสองข้างประสานกันบนโต๊ะ ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการคำตอบแบบไหน แต่ถ้าจะให้ผมพูดเอาใจคน ผมทำไม่เป็นหรอก
"ผมเบื่อชีวิตที่วุ่นวายครับ อยากมาพักผ่อน ได้อยู่ในที่ๆไกลผู้คน อีกอย่างผมรักบรรยากาศที่นี่ ได้ทั้งทำงาน ได้ทั้งพักผ่อน ผมสบายใจครับ" ผมตอบยาวแต่ทุกอย่างล้วนเป็นความจริง
"หนีปัญหาสินะ" จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาเหมือนต้องการจะด่าถึงผม
"บางทีปัญหาที่แก้ไม่ได้ เราก็ไม่ควรดันทุรังไม่ใช่เหรอครับ" ผมจ้องเขาอย่างนิ่งๆบ้าง เขาทำแต่เพียงยกยิ้ม และก่อนที่จะเกิดสงครามกลางโต๊ะดินเนอร์ พี่เจี๊ยบก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน เราเลยต้องเริ่มทานอาหารกันไปเรื่อยๆ หลังจากที่เริ่มทาน ผมก็หมดบทบาทครับ ได้แต่นั่งทานข้าวไปเงียบๆ ส่วนใหญ่คุณยะเขาก็คุยเรื่องงานกับพี่เจี๊ยบ ผมเองก็มีคุยกับพี่ๆคนอื่นบ้าง แต่ก็น้อย
เวลาล่วงเลยไปจนสี่ทุ่ม ผมเริ่มง่วงแล้วครับ จะไปนอนก่อนก็เกรงใจ เพราะทุกคนที่นี่เขายังไม่ยอมลุกเลย ถ้าผมที่เป็นนักศึกษาฝึกงานจะขอไปก่อน เขาจะว่าผมไหมเนี่ย
นั่งนานๆก็ชักเบื่อ ผมเลยขอตัวมาเข้าห้องน้ำ พี่ๆเขาดื่มกันด้วยครับ เลยนั่งนาน แต่ผมไม่ดื่มเพราะผมไม่ค่อยชอบ ถ้าวันไหนผมดื่มแสดงว่าวันนั้นผมต้องมีอะไรไม่สบายใจสักอย่าง
"เด็กดีเหรอ" เสียงดังมาจากหน้าประตูทำให้ผมหันไปมอง ใช่ครับ คุณยะอีกแล้ว
ผมไม่ได้ตอบเขา เพียงแต่หันไปเลิกคิ้วอย่างงงๆ แล้วล้างมือให้เสร็จ
"นายไม่ดื่ม ไม่สูบบุหรี่ เพราะนายเป็นเกย์ใช่หรือเปล่า?"
"คุณยะ!" ผมหันไปหาเขาทันที รู้ตัวเลยว่าคิ้วขมวดเป็นปมแค่ไหน
"เป็นหรือเปล่า?" เขาย้ำ
"มันเรื่องอะไรของคุณครับ!" ผมไม่พอใจอย่างมาก ไม่ใช่ไม่พอใจเพราะเขาดูออก แต่ไม่พอใจที่เขาไร้มารยาทแบบนี้
"ฉันแค่ถาม ทำไมจะต้องโกรธขนาดนี้ด้วย" น้ำเสียง ท่าทางเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที
"ใช่ ผมเป็น พอใจหรือยัง?" ผมตอบคำถามเขาโดยไม่มีหางเสียง เขาคงรู้แล้วว่าผมไม่พอใจ เอาจริงๆผมไม่มีสิทธิจะไปโกรธเขาหรอกครับ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ สนิทกันหรือก็เปล่า เราเพิ่งจะเจอกันวันสองนี้ด้วยซ้ำ
"อื้ม กลับไปพักผ่อนเถอะ ก่อนจะมาหลับในที่ทำงานวันพรุ่งนี้ ฝันดี" เขาบอกกับผมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่ข้างนอกคนเดียว อีกแล้ว
ผมไม่ค่อยเข้าใจคนคนนี้เลย เขาทำเหมือนจะมาต่อว่า แต่กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นห่วง แถมยังมองออกอีกว่าผมกลั้นความง่วงไว้ขนาดไหน ผมไม่กล้าที่จะคิดหรอกว่าที่เขาตามมาเพราะจะมาบอกผมเรื่องนี้ แต่ถ้ามาคิดดูในฐานะลูกจ้างนายจ้าง การที่เขาทำแบบนี้ ถือว่าเขาเป็นคนดูแลเอาใจใส่พนักงานดีเลยทีเดียว
ผมเดินกลับมาที่ห้องคนเดียวในตอนที่พี่ๆเขากำลังสนุกสนานกันอยู่ กลับมาถึงห้องผมก็รีบตรงไปอาบน้ำ คิดว่าวันนี้จะไม่เขียนรายงานการฝึกงานสักวันเพราะรู้สึกเหนื่อยและง่วงมาก
ผมแต่งตัวเสร็จ กำลังจะนอน จู่ๆก็มีเสียงเตือนข้อความดังขึ้น ผมเดินมาที่เตียงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
*คุณมีข้อความใหม่ 1 ฉบับ*
ผมกดดูแบบรีบๆ เลยไม่ทันมองว่าเป็นข้อความจากใคร
คิดถึงญ่านะ อยู่ที่นั่นสบายดีไหม ดูแลสุขภาพด้วยนะ ยี่ยังรักญ่าเสมอ ฝันดีนะครับพี่ชายสุดที่รักของยี่ [หัวใจ]
ผมน้ำตาคลอกับข้อความที่น้องชายส่งมาให้ ผมรู้ว่าเราทั้งสองทรมานแค่ไหนกว่าจะเดินมาถึงจุดๆนี้ได้
ผมพยามแล้วที่จะเข้มแข็งอดทนเพื่อที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง สิ่งที่มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก
ผมเลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไปและเลือกที่จะปิดโทรศัพท์ลงวางไว้ข้างเตียง การหลับตานอนคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้
ปล่อยให้หยดน้ำตาชะโลมจิตใจที่ถูกกัดกร่อนจนแทบจะไม่มีชิ้นดี
.....
( อมาตยะ )
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังเด็กคนนั้นไม่กี่นาที แต่ปรากฎว่าเขากลับห้องไปนอนแล้วจริงๆตามที่ผมบอก ผมส่ายหัวให้กับความตรงไปตรงมาและความดื้อรั้นของกอญ่า เขาดูเป็นคนนิ่งๆ แต่ก็ติดนิสัยเอาแต่ใจตัวเองไม่น้อย เขาน่ารัก น่ารักเกินกว่าจะมองว่าเป็นผู้ชายมาดแมนได้ ผมถึงได้ข้องใจและในที่สุดผมก็เอ่ยถามคำถามบ้าๆนั้นออกไป
คำตอบที่เขาตอบมาไม่ได้ไกลจากที่ผมคิดสักเท่าไหร่ ผมมีน้องชายอยู่หนึ่งคน เป็นน้องชายแท้ๆ เพียงคนเดียวของผม เขาเป็นเกย์ที่ชอบผู้ชายด้วยกัน พอขึ้นปีหนึ่งน้องผมก็มีแฟน คบกันแอบๆซ่อนๆอยู่หลายปี จนกระทั่งวันนึงพ่อกับแม่รู้เข้า และท่านรับไม่ได้ พยายามบังคับให้น้องกับแฟนเลิกกัน ตอนนั้นผมเรียนต่อโทอยู่ที่อเมริกา ผมได้รับรู้เรื่องราวขาดๆหายๆ รู้แค่บางเรื่องที่ทางบ้านอยากให้รู้ จนในที่สุดผมก็ได้รับข่าวที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
น้องผมกินยาฆ่าตัวตายประชดชีวิต
ผมเสียใจมากที่ไม่เคยรับรู้เรื่องราวพวกนี้มาก่อน ผมโทษตัวเองที่ไม่เคยดูแลเอาใจใส่น้องให้มากกว่านี้ ผมผิด ผิดที่ทิ้งน้องไว้เผชิญหน้าเพียงลำพัง ส่วนตัวผมเองกลับได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
เรื่องที่สำคัญที่สุดอีกเรื่องคือพอน้องเสีย มีผู้หญิงคนนึงซึ่งผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทน้องที่มหาลัย เธออุ้มเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงมางานศพน้อง ผมถามเธอว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร เธอไม่ลังเลเลยที่จะตอบว่าเป็นลูกน้องชายผม ตอนแรกผมเองก็ช็อคมาก เกือบไม่เชื่อด้วยซ้ำเพราะผมเองก็พอรู้ว่าน้องชายผมชอบผู้ชาย
แต่พอได้เห็นหน้าเจ้าตัวน้อยใกล้ๆแล้ว ผมจึงรู้ได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้โกหก ดวงตากลมโต จมูกโด่งรั้นนี้ มันช่างเหมือนน้องชายผมอย่างกับแกะ
"คุณยะไม่พาน้องหยามาด้วยเหรอคะ น้องติดเรียนเหรอ" เจี๊ยบถามผมตอนที่เรากำลังคุยกันถูกคอ
"เรียนว่ายน้ำน่ะ ผมมาแค่สองสามวัน เลยให้แกอยู่บ้าน" พูดไปผมก็เริ่มคิดถึงเด็กดื้อแล้ว
"คราวหน้าพาน้องมาอีกนะคะ มีแต่คนบ่นอยากเจอทั้งนั้นเลย" หยาเขาเป็นเด็กน่ารัก กล้าแสดงออกครับ อยู่กับใครคนนั้นก็พากันหลงไปทั่ว
"ได้สิ ปิดเทอมคราวหน้าจะพามาทำงานช่วยที่นี่ซะเลย ดีไหม" ผมเอ่ยขำ แต่ก็แพลนไว้เรียบร้อยแล้วครับว่าปิดเทอมใหญ่อีกไม่กี่วันนี้จะพาแกมาอยู่ที่นี่
"อืม เรื่องกอญ่าน่ะ ช่วยผมหน่อยนะ ถือว่าผมขอร้องก็ได้ แต่ผมอยากให้เขามาช่วยผมจริงๆ" ผมฝากความหวังสุดท้ายไว้กับผู้ช่วย
"ได้ค่ะ ถ้าเราบอกเหตุผลเขาดีๆ เขาต้องช่วยแน่ๆค่ะ" เจี๊ยบพยักหน้ากับผม
"ขอบคุณมาก"
เรานั่งทานต่อกันจนเที่ยงคืนกว่าถึงได้แยกย้าย ตอนแรกผมว่าจะโทรหาเจ้าตัวเล็ก แต่ถ้าโทรไปตอนนี้คงได้ยินแต่เสียงงัวเงียของเด็กดื้อ ผมเลยตัดใจเอาไว้โทรพรุ่งนี้เช้าดีกว่า
เช้านี้ผมต้องเตรียมตัวกลับแล้ว ผมเดินถือถ้วยกาแฟออกมาสูดอากาศริมทะเลตอนเช้า หกโมงแบบนี้ อากาศก็กำลังดี แดดก็ไม่ร้อนเกินไป
ยืนตรงระเบียงสักพัก ก่อนจะเห็นร่างคุ้นๆกำลังเดินเตร่อยู่ตรงชายหาด ผู้ชายหน้าหวานขวัญใจสาวๆรีเซฟชั่น ผมเจอเขาครั้งแรกตอนที่เขาเดินผ่านผมไปโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังเดินตัดหน้าเจ้าของรีสอร์ตที่เขากำลังฝึกงานอยู่ ครั้งที่สองตอนที่ผมไปว่ายน้ำและเขาก็ทำหน้าที่นั่งเฝ้าสระน้ำได้ดีมากจริงๆ
ส่วนสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมสะดุดคือเด็กคนนี้หน้าตาเหมือนน้องชายผมมาก มากจนแทบจะเป็นคนคนเดียวกันก็ว่าได้ หุ่นเล็กๆ หน้าหวานๆ เพียงแต่กอญ่าจะดูน่ารักกว่าน้องชายผมเล็กน้อย ตัวสูงกว่า แต่นัยน์ตาและการแสดงสีหน้าจะแฝงไปด้วยความกังวลและมีอาการรู้สึกผิด หวาดระแวงอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันทั้งคู่
ครั้งแรกที่เขาเดินผ่านผมไป พูดตามตรงว่าผมเผลอคิดไปว่าน้องชายกลับมาหาผม ผมเกือบจะเดินเข้าไปดึงเขาเข้ามากอด โชคดีที่เจี๊ยบเตือนผมเอาไว้ก่อนว่านั่นไม่ใช่ยีนส์ ผมถึงได้มีสติและเลิกคิดเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้
ผมเผลอมองตามคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ เขาคงมาเดินออกกำลังกายตอนเช้า พอครบสิบนาทีเขาก็กลับเข้าห้องพัก ผมเพิ่งจะรู้ว่าเขาพักอยู่ห้องใต้ระเบียงผมไม่ไกลนี่เอง
'เขาจะทำให้มลกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้งได้ไหมนะ'
..........
"ป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
เสียงเรียกของเจ้ากระต่ายน้อยดังมาจากในบ้าน ไม่ถึงสิบวินาทีเจ้าตัวเล็กก็วิ่งดุ๊กๆออกมากระโดดกอดคอผมเอาไว้
"ไงคะคนดี ดื้อหรือทำอะไรไม่สบายใจให้คุณพี่เลี้ยงหรือเปล่า" ผมฟัดแก้มนิ่ม พลางอุ้มเด็กน้อยเข้าบ้าน
"ไม่มีค่ะ น้องหยาเป็นเด็กดี" ลูกสาวผมอ้อน เห็นนะว่าตาก็แอบเหลือบมองถุงในมือผม
"ดีมากค่ะ ป๋าซื้อเค้กร้านโปรดกับน้องแมวตุ๊กตุ่นมาฝาก ดีใจไหมคะ" ผมจะพูดเพราะกับลูกเสมอ การที่เราจะเป็นพ่อคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมถือมั่นก็คือผมจะไม่ยอมหาแฟนเพื่อตัวเอง แต่จะต้องเป็นแฟนที่สามารถเข้ากับลูกผมได้
"ดีใจค่ะ น้องหยาแบ่งป๋าด้วยนะคะ"
"ขอบคุณค่ะสาวน้อย"
ผมหอมแก้มนิ่มก่อนจะพาหยาไปส่งที่ห้องนั่งเล่น ให้เขาทานขนมกับพี่เลี้ยงไปเรื่อยๆ ส่วนผมขอปลีกตัวออกมาเคลียร์งานก่อน วันนี้คงไม่ไปไหน แค่งานก็เยอะจนปวดหัวไปหมดแล้วครับ อย่าคาดหวังอะไรในตัวผมเลย ที่ทุกวันนี้ผมไม่มีคนรู้ใจสักทีคงเป็นเพราะว่าผมทุ่มเทแรงกายทั้งหมดเพื่อน้องหยากับกมลา
"วันไหนเราจะไปเยี่ยมคุณแม่อีกคะ" ลูกสาวผมเอ่ยถามตอนที่เรากำลังนั่งหวีผมยาวๆก่อนจะเข้านอน
"อีกสองวันได้ไหมคะ ป๋ายุ่งมากเลย เอาไว้เราไปซื้อของอร่อยๆกับขนมให้คุณแม่กันนะคะ" ผมยิ้ม วางหวีไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะอุ้มลูกสาวแสนสวยขึ้นมานอนบนเตียง
"ได้ค่ะ น้องหยาคิดถึงคุณแม่" ลูกน้อยอ้อน ผมยิ้มก่อนจูบหน้าผากนิ่มให้เด็กน้อยคลายกังวล
"คิดถึงคุณแม่ก็ต้องเป็นเด็กดีนะคะ นอนนะเด็กดี ให้คุณนางฟ้าเสกให้น้องหยาฝันดีนะคะ"
TBC.
Talk: นานจนไม่มีใครรอแล้วใช่ไหมคะ 55555555
อย่าคาดหวังว่าจะมาต่อเนื่องนะคะ ยุ่งมากๆเลย
คิดถึงทุกคนมากน้าาาาาา :กอด1: #รักนี้คอยเสนอ
(http://i64.tinypic.com/2mhilom.jpg)
-
งงนิดๆ อ่านแล้วรู้สึกเครียดแทนยี่ ลม ญ่า
มันดูยุ่งเหยิงไปหมดเลย งื้ออ
-
ได้กลิ่นมาม่าหน่อยๆ อิอิ หรือคิดไปเอง :z2:
-
พี่ญ่าสู้ๆ
-
ยังรออยู่นะตัวเอง ตัวละครและความสัมพันธ์ช่างซับซ้อน
รอตอนหน้าค่ะโกะ คิดถึงจ้า :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นี่มันเข้าสู่สภาวะต้มน้ำใส่เครื่องปรุงลงหม้อแล้ววววว 555555
มีตัวละครเพิ่มขึ้นมาเพื่อความเข้มข้น ฮึกก ;-;
-
เรื่องของกอญ่ามาแล้ว~
-
:mew2: :mew2:
-
อยากอ่านแต่กลัวต้างงงง
รออ่านทีเดียวจบนะ
รุ่นพ่อพ่อจบไปมาปูเสื่อรอรุ่นลูกต่อ
พ่อภาค มี้ริน :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้นะเรารออ่านทีเดียวตอนจบนะจ๊ะ......เพราะชอบมากเลยยังไม่อ่านกลัวค้างอ่ะยังไงก็เข้ามาดูตลอดนะสู้ๆๆๆรออ่านจร้าาาาา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องหยาจะเป็นยาใจให้ป๋ากับพี่ญ่าได้หรือเปล่าน้า
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
ครึ่งปีล้าววววววว
มาเขียนต่อให้จบเถอะนะคร้าาบบบบบ
:katai4: :call:
-
เกือบปีที่หายไป ..
กระทู้ตีตรารักก็หายไปแล้ว
แงงง เพราะฉะนั้น เดี๋ยวมาต่อยี่กับญ่าให้นะคะ
ขอบคุณที่ทุกคนรอโกะนะคะ
:L2:
-
:pig4: เข้ามาปักธงรอเลยจร้าาา
-
:impress2: ได้อ่านน้องญ่าแระ สงสัยต้มมาม่าไปตลอดหรือเปล่า
-
หนุกดี แต่คนแต่งหาย กลับมาเถอะ คนแก่อยากอ่านต่อแล้ว :call:
-
รอเธอนะ รออยู่ :o12:
-
:call:
-
#รออ่านนิยายอยู่นะคะ กลับมาต่อเร็วๆๆๆนะ :o12: :o12: