รัก...ไม่ได้ออกแบบ ตอนพิเศษ 1 Happy Family
ปาร์ตี้เมื่อคืนเมาไม่มาก แต่ตอนนี้ผมกลับมึนมากเมื่อพี่เดียวบอกว่าจะพาผมไปกินข้าวกับครอบครัวด้วย เนื่องด้วยปีใหม่ปีนี้แต่ละคนต่างแยกย้ายกันไปเที่ยวพักผ่อน คุณหญิงป้าเลยถือโอกาสวันนี้เรียกรวมตัวทุกคนมาทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา คือถ้าพี่เดียวมันจะไปรวมญาติก็ไปเถอะผมไม่ได้ว่าอะไร ทำไมต้องพ่วงผมมาด้วย ซึ่งก่อนหน้าพี่เดียวมันไม่เคยบอกอะไรผมเลย ไม่เปิดโอกาสให้ผมปฏิเสธ เพราะมันเล่นบอกผมตอนที่นั่งรถออกมาแล้วว่าจะพาไปหาของอร่อยๆกิน พอถามว่าที่ไหนมันก็บอกว่าที่บ้าน ผมนี่ตาเหลือกทันที ถ้าไม่ติดว่าอยู่บนทางด่วนจะเปิดประตูรถแล้วโดดลงไปแล้ว
ผมเคยเจอทุกคนในครอบครัวพี่เดียวหมดแล้วตอนงานแต่งพี่แชมป์ แต่ในตอนนั้นยังไม่มีใครรู้ว่าผมกับพี่เดียวเป็นอะไรกัน นอกจากพี่เฟิร์ส บ้านพี่เดียวผมก็เคยไป ตอนที่ไปง้อมันจำกันได้ไหมครับ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้เจอใครเลย แตกต่างกับครั้งนี้ที่อยู่กัยครบองค์ประชุม
“ไม่ไปได้มั้ยอ่ะ”
ต่อให้ผมใจกล้าหน้าด้านแค่ไหนแต่เรื่องนี้ผมไม่สู้ เมื่อก่อนผมไม่เคยสนเลยว่าใครจะมองผมยังไงเกี่ยวกับเรื่องรสนิยมทางเพศเพราะมันเป็นความพอใจส่วนบุคคล ทว่าตอนนี้ผมกลับคิดมาก กลัวไปสารพัดว่าจะถูกมองว่าไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวงแล้วจะทำให้เรื่องระหว่างผมกับพี่เดียวต้องจบลง
“ไม่ทันแล้วครับ”พูดจบปุ๊บพี่เดียวก็เลี้ยวรถเข้าหมู่บ้าน ผมนี่นั่งเกร็ง อยากจะกรีดร้องออกมาแต่เดี๋ยวจะหาว่าสาวแตกหรือไม่ก็เป็นคนบ้า
“ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้วะ”
“อะไร แค่พามากินข้าวไม่ได้พามาฆ่าสักหน่อย”มันหัวเราะอารมณ์ดีไม่มีทุกข์ร้อน ไม่มาเป็นผมไม่รู้หรอก
“แล้วพี่จะแนะนำผมว่าไงอ่ะ”
“ก็แฟนไงหรือจะให้บอกว่าเมียดีล่ะ”
“เลวละ”ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ผมก็อยากจะทุบสักทีสองที
“ไม่ต้องเครียดไปหรอกน่า ทำตัวตามสบาย ไหนหลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึกๆสิ”
ผมก็บ้าจี้ทำตามที่พี่มันบอก ก็รู้สึกจิตใจสงบขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะจะสติจะแตกเมื่อได้ยินประโยคถัดไป
“ลืมตาได้ ถึงแล้ว”รถจอดสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์หลังงามที่มีอาณาบริเวณกว้างขวาง
“ผมว่าผมกลับเลยดีกว่า
“เห้ยๆ ถ้ากลับพี่โกรธจริงๆนะ บอกแล้วไงอย่าคิดมาก”
“ไม่คิดมากได้ไงวะ ทำไมพี่ไม่บอกล่วงหน้าอ่ะ”ให้ผมเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยก็ยังดี
“คิ้วผูกโบว์แล้วเนี่ย”
ใช่ครับ ผมนี่หน้านิ่วคิ้วขมวด แต่พี่เดียวยิ้มระรื่นจนน่าหมั่นไส้ พี่ช่วยเครียดหน่อยได้ไหมเนี่ย
“เชื่อใจพี่สิ ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเลย แต่ถ้าคุณหญิงป้าไม่ยอมรับพี่ก็ไม่ทิ้งน่านหรอก เราจะสู้ไปด้วยกันทำให้ท่านยอมรับให้ได้ โอเคมั้ย?”พี่เดียวกุมมือผมไว้ลูบเบาๆเพื่อให้คลายกังวล
เอาวะ ไม่รู้วันนี้ก็รู้วันอื่นอยู่ดี ถ้าเกิดคุณหญิงป้าของพี่เดียวไม่ยอมรับขึ้นมาจริงๆ ก็จะได้มีเวลาปรับปรุงตัวเร็วขึ้นแล้วก็พยายามทำให้ท่านยอมรับให้ได้อย่างที่พี่เดียวบอก
ผมจริงจังกับความสัมพันธ์นี้และอยากจะรักษามันไว้ให้นานที่สุด
X
นอกจากจะนั่งเกร็งบนรถแล้ว ตอนนี้ผมต้องมานั่งเกร็งอยู่ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ของคฤหาสน์เกียรติไพศาลที่ตั้งชื่อตามนามสกุลใหญ่ของสามีคุณหญิงป้าซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว ผมไม่เคยสงบเสงี่ยมเท่านี้มาก่อนในชีวิต สายตาคมกริบของผู้อาวุโสที่สุดในบ้านจับจ้องมาที่ผมนิ่งๆให้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“ชื่อน้ำน่านใช่มั้ยเรา”
“ครับ”
“เป็นช่างภาพงานของตาแชมป์นี่ป้าจำได้”
“ครับ”ผมตอบแบบประหยัดคำพูดสุดๆ เห็นไอ้พี่เดียวมันกลั้นขำอยู่ มันมีอะไรน่าขำฟระ คนเครียดจะแย่
“ชื่อจริง นามสกุลอะไรล่ะ”
“ชลธร อิทธินันท์ครับ”
“เอ๊ะ อิทธินันท์เหรอ คุ้นๆนะ เป็นอะไรกับพ่อเลี้ยงนที”
“คุณหญิงรู้จักกับพ่อด้วยเหรอครับ?”
“หืม? เป็นลูกชายพ่อเลี้ยงเหรอเรา”
“ครับ”ท่าทางคุณหญิงป้าดูแปลกใจ ผมเองก็ไม่ต่างกัน
“งั้นก็เสียใจด้วยนะเรื่องอุบัติเหตุ”
“ขอบคุณครับ”นึกถึงทีไรก็รู้สึกใจหายทุกที ภาพนาทีสุดท้ายของพ่อยังคงอยู่ในความทรงจำของผม
“พ่อเราไม่ได้ไปไหนเขาก็อยู่กับเราตลอดนั่นแหละ”
ผมยิ้มให้กับคำปลอบโยนนั้น แววตาของท่านเปี่ยมไปด้วยความเตตา ทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้น จากที่ดูเหมือนจะดุก็กลายมาเป็นอ่อนโยน
“ป้ารู้จักกับพ่อเลี้ยงมาหลายปี เคยติดต่อเรื่องที่ดินแถบนั้นกันอยู่ ยังเคยไปที่ไร่น่านนทีอยู่เลย”
“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยครับ”
“ไม่แปลกหรอกตอนนั้นเราก็ยังอยู่ที่เชียงใหม่ ใช้ชีวิตสนุกสนานตามประสาวัยรุ่นอยู่น่ะสิ พ่อเลี้ยงเขาพูดให้ฟังบ่อยๆ”ผมยิ้มแห้งกับรอยยิ้มและแววตารู้ทันของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน รู้ขนาดนี้แสดงว่าก็คุ้นเคยกับพ่อผมในระดับหนึ่งไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่พูดถึงผมให้ฟัง
“คุณฝนสบายดีนะ”
“ครับ คุณอาสบายดีครับ ช่วงนี้ดอกไม้ที่ไร่กำลังออกดอกเต็มที่ ถ้าคุณหญิงป้าพอมีเวลาผมขอเชิญไปพักผ่อนที่ไร่นะครับ”
“ขอบใจมาก คิดถึงอยู่เหมือนกัน อากาศดีๆดอกไม้สวยๆ เอาไว้จะไปรบกวนนะจ๊ะ”
“ไม่รบกวนหรอกครับผมกับอาฝนยินดีต้อนรับครับ”ผมยิ้มเอาใจ อย่างน้อยการพูดคุยนี้ก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้นเยอะ
“แล้วมาคบกับตาเดียวได้ยังไง”
“เอ่อ...”เหมือนถูกเบรคจนหัวทิ่ม ผมไม่รู้จะตอบยังไงดีเมื่อถูกจู่โจมด้วยคำถามนี้ เหลือบมองไอ้พี่เดียวเพื่อขอความช่วยเหลือแต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงยักไหล่ แล้วปล่อยผมไว้เพียงลำพัง ไหนว่าเราจะสู้ไปด้วยกันไง ไม่ทันไรลอยแพกันซะแล้ว
“ก็รู้จักผ่านเพื่อนๆกันมาอีกทีอ่ะครับ”
“ไม่ใช่เพราะตาเดียวไปทำไม่ดีแล้วก็ถูกบังคับให้มาคบด้วยหรือไง”
“ครับ?”อำผมเล่นหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเดาได้ถูกทาง หรือว่าจะรู้จริง?
“ไม่ต้องงงหรอก ตาเดียวเล่าเรื่องให้ป้าฟังหมดแล้ว”
“ครับ? ทั้งหมดเลยเหรอครับ”ผมหันขวับไปมองพี่เดียวที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ใช่ ไหนมาใกล้ๆป้าสิ”ผมคลานเข่าเข้าไปหาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้า แต่ก็ถูกคุณหญิงป้าดึงให้ขึ้นไปนั่งด้วย
“ป้าขอโทษแทนหลานของป้าด้วยนะ ที่ทำไม่ดีกับเราไว้ ตอนนี้รักกันแล้วก็ดูแลกันดีๆนะ ถ้าตาเดียวทำไม่ดีกับเราก็มาบอกป้า เดี๋ยวจะจัดการให้”
ผมรู้สึกผิดคาดมากเมื่อทุกอย่างมันออกมาในรูปแบบนี้ สิ่งที่เป็นกังวลทุกหมดถูกปัดเป่าไปด้วยฝ่ามือที่ลูบลงบนศีรษะผมเบาๆ
“คุณหญิงป้าไม่รังเกียจที่ผมเป็นผู้ชายเหรอครับ ไม่คิดว่าพี่เดียวควรจะได้แต่งงานกับผู้หญิงดีๆมีครอบครัวที่สมบูรณ์เหรอครับ”
“ถึงป้าจะแก่ แต่ก็ไม่ได้มีโลกทัศน์คับแคบ สมัยนี้เรื่องความรักมันไม่ได้จำกัดอยู่ที่แค่หญิงชายอีกแล้ว ป้าขอแค่ให้ทั้งคู่มีความสุขและดูแลกันในยามทุกข์ยามสุขก็เท่านั้น เรื่องชีวิตคู่ป้าให้สิทธิ์ลูกหลานทุกคนตัดสินใจ ไม่ว่าจะเป็นยังไงป้าก็ยอมรับได้เสมอ ในเมื่อเราไม่ได้ทำผิดคิดร้ายกับใครก็ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล เข้าใจมั้ย?”
“ครับ”
“ความสมบูรณ์ของครอบครัวของแต่ละคนไม่เหมือนกัน การที่เราไม่ได้เป็นเหมือนครอบครัวอื่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราขาดอะไรไปถ้าหากเรายังรักกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลเข้ามา นึกย้อนไปถึงวันวาน ที่ผ่านมาผมทำตัวมีปัญหา ใช้ชีวิตอย่างมีอคติเพียงเพราะคิดไม่เป็น จนกระทั่งคำพูดของคุณหญิงป้ามากระทบใจ ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองมีครอบครัวสมบูรณ์ที่สุดแล้ว แม้จะไม่มีแม่แต่ผมมีพ่อกับอาที่รักผมมาก เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้ผม มาวันนี้ก็มีพี่เดียวที่รักผมอีกคนและพาผมมาพบกับครอบครัวใหญ่ ที่ยินดีต้อนรับผมเข้ามาเป็นสมาชิกอีกหนึ่งคน
พวกพี่ๆทุกคนให้ความเป็นกันเองกับผมมากผมจึงลดความเกร็งและได้เป็นตัวของตัวเอง น้องเกรทก็น่ารักและเหมือนน้องจะปลื้มผมมากชวนคุยไม่หยุดจนพี่เฟิร์สต้องคอยขัดอยู่หลายครั้ง พี่น้องสองคนนี้ดูเป็นไม้เบื้อไม้เมากันแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าทั้งคู่ก็รักกันมาก อีกเหตุผลหนึ่งที่คุณหญิงป้ายอมรักความรักในรูปแบบนี้ได้ก็คือพี่เฟิร์ส ถ้าไม่สามารถยอมรับได้ก็คงจะทำให้ลูกชายคนนี้ไม่มีความสุขไปด้วย
X
“บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรที่ต้องกังวล”
ผมเหลือบตามองคนพูด แล้วก็กลับมาสนใจเกมในมือต่อ ไม่อยากพูดด้วยหรอก ชอบแกล้งให้ผมเป็นบ้า ตบหัวแล้วมาลูบหลังตลอด
“งอนเหรอ โอ๋นะ แค่แกล้งเล่นเอง”ไอพี่เดียวพยายามตัวผมไปกอดแต่ผมก็เบี่ยงหนีสุดตัวจนแทบจะตกเตียงอยู่แล้ว สุดท้ายมันก็ทิ้งตัวนอนตักผมเฉยเลย
“สนุกมากป่ะ”ผมขยุ้มผมมันเบาๆ ใจจริงอยากกระชากด้วยซ้ำแต่กลัวมันเตะเอา
“ก็นิดนึง”
ยัง...ยังไม่สำนึก เดี๋ยวไล่ให้ไปสนุกนอกห้องให้พอใจ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะอยู่ในห้องนอนที่บ้านของอีกฝ่ายก็ตาม ผมเล่นเกมต่อแต่ก็ถูกอีกฝ่ายกระตุกชายแขนเสื้อยิกๆ
“น้ำน่าน สนใจพี่หน่อยดิ”
“ปัญญาอ่อน”ผมขนลุกกับน้ำเสียงง้องแง้งของพี่มัน ตัวเล็กๆหน้าตาจิ้มลิ้มทำมันก็คงน่ารัก แต่พี่เดียวทำแล้วมันไม่ใช่
“พี่ไม่น่ารักบ้างเลยเหรอ”
“ไม่สยองตัวเองบ้างเหรอถามมาได้”ยังมาทำตาบ้องแบ๊วอีก บอกตรงๆเลยว่าไม่เข้ากับมันสักนิด
“ฮ่าๆ อะไรวะ คนก็อยากจะสวีทบ้าง หมดมู้ดพอดี ไอ้เด็กบ้านี่”
“อยากสวีทก็ไปกินน้ำตาลไป”
“มุกนี้ไม่ผ่าน ไปเรียนมาใหม่ไป”
ผมนั่งตีนั่งเถียงกับพี่เดียวจนเหนื่อยมานอนซบกันตอนไหนก็ไม่รู้ พี่เดียวลูบหลังให้จนผมรู้สึกเคลิ้มๆ นับวันก็ยิ่งติดสัมผัสของพี่มัน ไม่ดีเลย วันไหนถ้าไม่ได้นอนด้วยกันผมจะหลับได้ยังไง
“พี่เดียว”
“ครับ”
“เล่าอะไรให้คุณหญิงป้าฟังบ้างอ่ะ”
“ก็ทุกเรื่อง ตั้งแต่เจอน่าน”
“เรื่องนั้นด้วยเหรอ”
“ที่พี่ปล้ำเราอ่ะนะ”แม่งดูใช้คำผมรู้สึกเหมือนนางเอกร่างบอบบาง ไร้แรงต่อสู้เลยอ่ะ แต่มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ แม้ตอนนั้นจะอารมณ์พาไปด้วยก็ตาม
“อืม”
“ก็เล่าหมดแหละ บอกไปตามความจริง ตอนที่เห็นสีหน้าผิดหวังของคุณหญิงป้าตอนนั้นพี่ก็ยิ่งเสียใจ”
ผมเงยหน้ามองหน้าพี่มัน ตอนนี้พี่เดียวมันก็ยังคงเสียใจอยู่
“แล้วเล่าทำไมอ่ะ”มันต้องใช้ความกล้าขนาดไหนที่จะบอกเล่าสิ่งที่ไม่ดีที่ตัวเองทำไว้ ถ้าเป็นผมก็อาจจะไม่กล้าเล่าให้อาฝนฟัง เพราะรู้ว่าอาจะต้องผิดหวังในตัวผมแน่ๆ
“พี่รู้ว่าท่านจะเข้าใจเพราะผ่านโลกมาเยอะ มีลูกตั้งกี่คนล่ะ แต่ละคนก็มีความแตกต่างกันไป ท่านจึงเลี้ยงดูพวกเราด้วยความเข้าใจ ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดจะปิดบังคุณหญิงป้าไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”
“แล้วไงต่ออ่ะ”
“หลังจากนั้นท่านก็พูดนิ่งๆว่าให้พาน่านมาหา ไม่ว่าอะไรพี่สักคำ แต่พี่กลับรู้สึกไม่ดีเลย ให้ถูกด่าว่ายังดีเสียกว่า พอถามกลับไปท่านก็บอกว่าไม่จำเป็นต้องด่าว่าเพราะท่านรู้ว่าความรู้สึกผิดในเรื่องที่พี่ทำมันจะติดตัวไปจนวันตาย นั่นคือผลของการกระทำไม่ดีที่พี่ก่อไว้ ท่านจะไม่ซ้ำเติมแต่จะช่วยแก้ไข ผ่อนหนักเป็นเบาให้”
“ท่านใจดีจัง”เลี้ยงดูลูกหลานด้วยความเข้าใจและมีเหตุผล สิ่งที่คุณหญิงป้าพูดนั้นเป็นจริงที่สุด เพราะตอนนี้ผมได้ลืมความรู้สึกโกรธเกลียดพี่เดียวกับเหตุการณ์ครั้งนั้นไปแล้ว แต่สำหรับพี่เดียวมันยังคงติดอยู่ในใจ แม้ว่าผมจะให้อภัยมันแล้วก็ตาม
“มากๆเลยล่ะ มาหาท่านบ่อยๆก็ได้นะ คิดเสียว่านี่เป็นอีกครอบครัวหนึ่งของน่าน”
ผมรู้สึกดีใจที่วันนี้พี่เดียวพาผมมาที่นี่และแนะนำผมกับทุกคน ทำให้ผมได้พบเจอกับสิ่งดีๆ ครอบครัวดีๆ
“น้ำน่าน”
“อือ
“ไปหาคุณทิพย์กันมั้ย?”
X
จากคำชวนของพี่เดียว ทำให้วันรุ่งขึ้นผมต้องโทรไปหาแม่ ทำใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจโทรได้ ผมคุยกับแม่ไม่ค่อยบ่อย ทุกครั้งอีกฝ่ายจะเป็นคนโทรมาหา ถามไถ่เรื่องทั่วไป ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็วางสาย ต้นเหตุอาจะเป็นเพราะตัวผมเองที่พูดคุยไม่เก่ง ยังไม่ชินกับความสัมพันธ์ประดักประเดิดนี้ แม่เองก็คงจับความรู้สึกได้ เลยไม่กล้าคุยกับผมมากกว่านี้
พี่เดียวมันก็บอกให้ผมพยายามปรับตัว ผมก็ทำอยู่ แต่จะให้เปลี่ยนทันทีเลยมันก็ไม่ได้ ดังนั้นมันจึงเสนอให้ผมพยายามเข้าหาแม่ก่อนบ้าง โทรไปหาชวนไปกินข้าว หรือให้ไปหาที่บ้านอะไรทำนองนี้ ซึ่งผมตัดอย่างหลังทิ้งไป ผมไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับครอบครัวใหม่ของแม่ แต่ถ้าจะให้โทรไปหาก่อนก็พอทำได้
หลังจากที่ผมโทรหาและชวนแม่มากินข้าวที่บ้าน เขาก็ตอบรับทันที และขอพาน้องอีกสองคนมาด้วย ผมก็โอเค แต่แม่ขอมาหลังปีใหม่ที่กลับจากเที่ยวยุโรปแล้ว จริงๆแม่ก็ชวนผมนะแต่อย่างที่บอกผมยังไม่ชินและไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับทางนั้นมาก ที่สำคัญผมก็จะไปญี่ปุ่นกับพี่เดียวอยู่แล้วด้วยเลยปฏิเสธไป
“เก่งมาก แล้วมันจะดีขึ้นเรื่อยๆเชื่อพี่”
“อือ ก็เชื่อไงเล่า”ไม่เชื่อแล้วจะโทรไปทำไม แล้วนี่เห็นผมเป็นหมาหรือไงลูบหัวอยู่ได้
“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ เจอกันคืนนี้”
พี่เดียวมันเอาผมกลับมาทิ้งไว้บ้าน ผมมีเรียนบ่าย วันนี้เรียนวันสุดท้ายก่อนหยุดปีใหม่ ผมขับรถไปเองเพราพี่เดียวมีงานเลี้ยงตอนเย็นไม่ว่างไปรับ ก่อนเข้าเรียนผมได้ข้อความจากน้ำปายบอกว่าอยากมาหาจะชวนไปกินข้าวเย็นนี้ผมก็เลยตอบตกลงไป น้ำปายไลน์มาคุยกับผมบ่อยๆ บางครั้งก็วีดีโอคอลมา นานๆจะเจอน้ำปิงมาร่วมจอด้วย
เรียนเสร็จผมก็แยกตัวออกมา ไม่มีใครรั้งไว้เพราะแต่ละคนต่างมีธุระ ไอ้หมวยถูกพี่ไวท์มาดักฉุดไปตั้งแต่หน้าห้องได้ยินว่าจะไปเที่ยวเขาค้อกันกับพวกเพื่อนๆพี่เขา ไอ้เต้กับไอ้โอ๊คนัดเด็กไว้ นานๆทีไอ้โอ๊คจะมีเด็กกับเขาบ้าง กากมานาน
ผมแวะรับน้องสองคนที่โรงเรียนแล้วพาไปห้างสรรพสินค้าในเมือง น้ำปายอยากกินอาหารเกาหลี ส่วนน้ำปิงอยากได้รองเท้ากีฬาใหม่
“พี่น่าน ทำไมไม่ไปเที่ยวด้วยกันอ่ะ”
“พี่ไปญี่ปุ่นกับแฟนอ่ะ”
“หูย สวีทอ่ะ ซื้อขนมมาฝากน้องบ้างนะ”
“ขนมเต็มบ้านแล้ว กินมากๆก็มาบ่นว่าอ้วนอีก”น้ำปิงที่นั่งเงียบมาตั้งแต่ขึ้นรถก็เอ่ยปากขัดพี่สาวตัวเอง
“เอ๊ะปิงนี่ อย่ามาแย่งพี่กินก็แล้วกัน”
“ไม่เคยแย่งอ่ะ พอกินไม่หมด กลัวอ้วนก็โยนมาให้ปิงทุกที”ผมฟังสองพี่น้องเถียงกันเพลินๆ พอปิงเริ่มคุ้นเคยกับผมก็เริ่มพูดเยอะขึ้น ถึงจะเป็นเด็กเงียบๆ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนยอมคน เขาเป็นคนที่มีความเป็นตัวเองสูง ไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร แต่ถ้าใครมาระรานก็พร้อมลุย เป็นประเภทพูดน้อยต่อยหนัก
“ปิงอยากได้อะไรมั้ย?”
“ปิงอยากได้โมเดลกันดั้มอ่ะพี่น่าน”
“ไร้สาระอ่ะปิง”หนึ่งสาวขัดขึ้นมาทันที
“เงียบไปเลยพี่ปาย ทีตัวเองไขกาชาปองเป็นร้อยๆตัวปิงยังไม่ว่าเลยนะ”
“เอามาทำไรเยอะแยะอ่ะปาย”เป็นร้อยๆตัว เสียเงินไม่ใช่น้อยนะนั่น
“ก็ปายชอบอ่า”
“ปิงก็ชอบกันดั้มเหมือนกัน ปายก็อย่าไปว่าน้อง”
“โหย ไรอ่ะ ผู้ชายก็เข้าข้างกัน”
“ถ้างอนพี่ไม่ง้อนะ”
“พี่น่านนนนนนนนน”
X
ผมเพิ่งรู้ว่าการมีพี่น้องมันก็สนุกดี ชีวิตมีสีสันดี ตลอดมื้ออาหารหูผมไม่ได้ว่างเลยนั่งฟังปายเล่นนั่นนี่ โดยมีปิงขัดเป็นระยะ คุยกันดีๆม่กี่คำก็เริ่มตีกันอีกแล้ว แต่ผมก็สังเกตเห็นว่าปายจะคอยปิ้งย่างพอสุกก็จะคีบให้น้องตลอด ส่วนปิงก็จะคอยเดินไปหยิบพวกอาหารที่ปายชอบจากบาร์มาให้
“แม่อยากให้พี่น่านไปด้วยกันนะ”แล้วน้ำปายก็วกมาเรื่องไปเที่ยวต่อ
“เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน”
“เดี๋ยวพี่น่านก็หาเรื่องเลี่ยงอีก”
รู้ทันอีกเด็กคนนี้
“พี่น่านไม่อยากเป็นครอบครัวเดียวกับพวกเราเหรอ”
“มันต้องใช้เวลานะ แต่ที่เป็นอยู่แบบนี้พี่ก็โอเคดี”ผมไม่ได้ปิดกั้นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือคิดแค้นอะไรอีก เรียกได้ว่าผมมีความสุขกับปัจจุบันดีอยู่แล้ว ในอนาคตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากนี้ก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตไป
“พวกเราจะไปเที่ยวที่ไร่พี่น่านได้มั้ย?”
“ได้สิ ไปกันทั้งหมดเลยก็ได้นะ”บางทีผมก็ยินดีมากกว่าที่จะให้พวกเขาก้าวเข้ามาในพื้นที่ของผม มากกว่าการที่ผมจะก้าวเข้าไปในพื้นที่ของคนอื่น
หลังจากจบมื้อค่ำผมก็พาน้องๆไปซื้อของที่ต้องการ ผมว่าจะจ่ายให้น้องๆแต่ทั้งคู่ก็ถูกสั่งมาอย่างดีว่าไม่ให้มารบกวนผม พอได้ของครบผมก็พามาส่งที่บ้าน และบังเอิญว่าผู้ปกครองทั้งคู่อยู่กันครบเลยต้องลงไปทำความเคารพผู้ใหญ่อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไปไหนกันมาบ้าง หืม?”
“ไปทานปิ้งย่างเกาหลีมาค่ะ ก็ก็ช้อปนิดๆหน่อยๆ”น้ำปายเข้าไปออดอ้อนผู้เป็นพ่อ
“รบกวนอะไรพี่เขาหรือเปล่าน้ำปาย”
“ปายไม่ได้กวนอะไรพี่น่านเลยนะคะคุณแม่”
“ปิงก็เปล่าครับ”
“ขอบใจนะที่พาน้องๆมาส่ง ทานน้ำกับขนมก่อนนะ แม่ให้แม่บ้านไปจัดมาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ยังอิ่มอยู่เลย”ผมรู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศแบบนี้ เหมือนอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง
“นี่ก็ดึกแล้ว ถ้าอย่างนั้นค้างที่นี่มั้ยลูก แม่จะได้ให้เด็กเตรียมห้องให้”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเลยดีกว่า”
“แต่ว่า...”
“คุณทิพย์ อย่าทำให้ลูกลำบากใจสิ”
“คุณนิพนธ์ ทิพย์อยากคุยกับลูกอีกสักหน่อยนี่คะ”
“น่านเขาก็ไปเรียนเหนื่อยมาทั้งวัน ไหนเจ้าสองหน่อนี่ก็ลากไปนั่นไปนี่ ให้ลูกกลับไปพักเถอะ เห็นว่าจะไปญี่ปุ่นนี่ต้องเตรียมตัวอะไรอีกเยอะแยะ ใช่มั้ยน้ำน่าน”
“ครับ คืนนี้คงไม่สะดวก เอาไว้โอกาสนะครับ แล้วผมจะมารบกวน”ผมรู้สึกขอบคุณสามีใหม่ของแม่ที่เข้าใจผมดี
“มาได้ตลอดเลยนะ บ้านนี้ยินดีต้อนรับ”
“ขอบคุณครับ”คุณนิพนธ์เป็นผู้ใหญ่ที่มีเมตตา ทำให้ผม่ไม่รู้สึกอึดอัดใจที่จะพูดคุยด้วย
“ถ้าอย่างนั้นรอก่อนนะ เอาขนมไปทานนะลูก”ผมยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรแม่ก็หายลับไปแล้ว น้องสองคนถูกผู้เป็นพ่อไล่ขึ้นข้างบน ก่อนที่ท่านจะหันมาคุยกับผม
“อยากเจอตัวจริงตั้งแต่รู้เรื่องจากคุณทิพย์แล้ว ได้เจอเสียที อย่าโกรธเคืองอะไรแม่เขาเลยนะ ที่ผ่านมาเขาก็คงทุกข์ใจมากพอแล้วเพราะต้องเก็บทุกอย่างไว้ไม่ยอมบอกใคร เขาไม่ได้เป็นคนใจร้ายใจดำอะไร ชื่อของเจ้าสองหน่อนั่นก็น่าจะยืนยันได้ว่าแม่เขายังระลึกถึงเราเสมอถึงได้ตั้งชื่อให้คล้องกัน แต่เพราะตอนนั้นประสบการณ์ชีวิตยังน้อยเลยทำให้ตัดสินใจอะไรผิดพลาดไปให้อภัยแม่เขาเถอะนะ”
“ครับ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว”
“ดีแล้วล่ะ คุณทิพย์เขาดีใจนะที่ได้เจอเราอีก ที่ผ่านมาเขาก็คงอยากเจอแต่ไม่กล้าไปหา แล้วก็ไม่กล้าบอกใครด้วย แต่พอเขาได้เจอเราอีกครั้งเขากลับสารภาพออกมาโดยไม่กลัวอะไรเลย”
“แล้วคุณลุงไม่โกรธเหรอครับ”
“ก็โกรธอยู่ โกรธที่เขาไม่ยอมบอก ลุงไม่ใช่คนใจแคบที่จะรับไม่ได้ แต่เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วเปล่าประโยชน์ที่จะรื้อฟื้น อีกอย่างเราเองก็เติบโตมาอย่างดี ถ้าวันนั้นไม่เป็นอย่างนั้นวันนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง จะดีร้ายก็ไม่รู้ ทุกอย่างมันเป็นจังหวะชีวิตนั่นแหละนะ”
“ครับ”ผมก็เห็นจริงดังนั้น เป็นจังหวะชีวิตจริงๆ อดีตทำให้มีผมในปัจจุบันนี้ และปัจจุบันนี้ก็จะส่งผลไปถึงอนาคต ดังนั้นแค่ทำตอนนี้ให้ดีที่สุดก็พอ
“มาแล้วๆ นี่จ้ะ เอาไปแบ่งน้องพายด้วยนะ”แม่กลับมาพร้อมกับกล่องทัฟเปอแวร์สามกล่อง ทำให้ผมต้องหยุดบทสนทนาไปโดยปริยาย
“ขอบคุณครับ”
“แล้วคุยอะไรกันอยู่เหรอ”
“ก็เรื่องทั่วไปน่ะ ให้ลูกกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวจะถึงบ้านดึกไปกว่านี้”คุณนิพนธ์ตัดบทให้
“ก็ได้ ขับรถดีๆนะลูกถึงแล้วก็โทรบอกแม่หน่อย”
“ครับแม่ งั้นผมกลับก่อนนะครับ”ผมไหว้ลาคุณนิพนธ์ก่อนจะหันมาทางแม่และทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำ นั่นคือการสวมกอดผู้ให้กำเนิดเอาไว้ แม่เหมือนจะตกใจแต่ก็กอดผมกลับในที่สุด
“ผมกลับก่อนนะ”
“จ้า...”แม่ตอบรับสั้นๆด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาคลอแต่เจ้าตัวก็พยายามกลั้นไว้ ผมกอดแม่อีกทีก่อนจะลากลับ ผมขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกอิ่มเอมในใจ มองกล่องขนมไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า เพียงแต่ให้อภัย เพียงแค่เปิดใจ ทุกอย่างก็ค่อยๆดีขึ้น ชีวิตที่เคยมีแค่อากับพ่อและเพื่อนไม่กี่คน ตอนนี้มีคนที่รักและหวังดีกับผมเข้ามาอีกมากมาย
รวมถึงผู้ชายคนนี้ด้วย
“กลับดึกจัง ไปซนที่ไหนมา”พี่เดียวงัวเงียขึ้นจากโซฟา ช่องข่าวต่างประเทศยังเปิดค้างไว้
“ไปบ้านแม่มา”
“หืม? จริง?”
“อื้อ ตอนเย็นไปกินข้าวกับน้องๆมา เลยแวะไปส่งที่บ้านก็เลยได้เจอแม่คุยกันนิดหน่อย”
“แล้วเป็นไง?”
“ก็ดี...ดีมากๆเลย”ผมบอกด้วยรอยยิ้ม จึงได้รับรอยยิ้มกว้างๆของพี่เดียวมาเป็ของตอบแทน ก่อนอีกฝ่ายจะอ้าแขนออก
“ไหนคนเก่งมาให้พี่กอดหน่อย”ผมส่ายหน้ากับท่าทางที่ทำเหมือนผมเป็นเด็กเล็กๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าสู่อ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย
หนึ่งในสมาชิกคนสำคัญในครอบครัวของผม
“ผมรักพี่นะ”---------------------------------------
เอาตอนพิเศษมาลงตามสัญญาค่ะ
พรุ่งนี้เปิดจองวันสุดท้ายแล้วน้า
ใครที่อยากได้ตามไปอ่านรายละเอียดในเพจได้เลยค่ะ
Zero
หัวข้อ: [♡] ----- รัก...ไม่ได้ออกแบบ ----- : ตอนพิเศษ Happy ending P.20 || [8.7.18] (อ่าน 283638 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก