อันดามัน...ซ่อนรัก
Andaman in Love
ตอนที่ 25
ผมล่ะเชื่อเค้าเลย เมื่อคืนบอกว่าจะยอมนอนข้างนอกเอง ให้ผมนอนในมุ้งข้างในเลย แต่ที่ไหนได้ ตื่นมากลับถูกอีกคนกอดรัดไว้ซะแน่นเลย คนโกหก
"นี่ยังหน้างอไม่หายอีกเหรอ? แค่ชั้นนอนกอดเนี๊ยะนะ? มากกว่านี้ยังเคยทำมาแล้วเลย จะหวงอะไรกะอิแค่กอด"
"ก็คุณบอกว่าจะออกไปนอนข้างนอกแล้วให้ผมนอนข้างในไง?"
"ความจริงไม่ได้อยากกอดสักเท่าไหร่หรอก แต่จะให้นอนข้างนอก มุ้งก็ไม่มี ที่นอนก็ไม่มี ฟากก็แข็ง ยุงเยอะจะตาย ชั้นก็กลัวเป็นไข้เลือดออกเหมือนกันนะ แถมอากาศยังเย็นอีก"
"พอๆๆ ไม่ต้องร่ายแล้ว คุณเป็นคนพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
"ก็ตั้งแต่มีเมียเด็กนั่นแหละ" เขายักคิ้วกรุ้มกริ้มให้
"แล้วเช้านี้จะกินอะไร บอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าสั่งเมนูพิศดาร ผมจะให้คุณมาทำเองเลยคอยดู"
"ไม่สั่งแบบนั้นหรอกหน่า ชั้นเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย เมียทำอะไรให้กิน ก็กินทั้งนั้นแหละ"
ผมไม่สนใจสีหน้าท่าทางที่เค้ายิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยแบบนั้นหรอก ตัวเองทำเค้าเจ็บสารพัด ไหนจะคำพูดจำจาร้ายๆนั่นอีก จะมาทำดี พูดจาดีแค่ประเดี๋ยวประด๋าวมันทดแทนกันไม่ได้หรอก ผมเดินเลาะไปหลังบ้านมีครัวอยู่ มองหาเตาอั้งโล่แป๊บเดียวก็เจอ
"มันจะยากแค่ไหนเชียวแค่ก่อไฟกับเตาอั้งโล่" พูดกับตัวเองเบาๆ เพราะแต่งก่อน สมัยเด็กก็ยังเคยเล่นขายของจริงๆกับพี่ขิม คือนางบังคับให้เล่นเองแหละ เพราะเด็กผู้หญิงแถวบ้านไม่ค่อยมี จะมีก็รุ่นห่างกันแล้ว ขนาดพี่ขุนยังถูกบังคับให้เล่นเป็นเพื่อนนางเลย นางก็จะเอาเตาอั้งโล่เล็กๆที่แม่ซื้อมาให้กับชุดขนมครกของนางมาตั้ง เอาเศษไม้มาสุมๆ แล้วเอาไฟจุด แรกๆก็จุดไม่เป็นหรอก ก็ได้พี่ขุนนั่นแหละจุดให้ พอหลังๆเราก็จุดกันเองถ้าพี่ขุนไม่อยู่ หรือแอบหนีไปเล่นกับเพื่อน แต่พอแม่รู้เข้าเท่านั้นแหละ ก็โดนก้านมะยมกันคนละ 2-3 ที แม้แต่พี่ขิมก็ยังโดน แต่พี่ขุนโดนเยอะสุดเพราะสอนน้องไม่ดี ปล่อยให้น้องเล่นฟืนเล่นไฟ ดีที่บ้านไม่ไหม้ ยิ่งทำจากไม้สักทั้งหลังอยู่
ผมเอาเศษไม้เล็กๆใส่ก่อน แล้วค่อยตามด้วยฟืน จากนั้นก็เอาซีกไม้สนมาจุดไฟ แค่เนี๊ยะ!! ถ้าไฟไม่ติดก็ให้หาอะไรมาพัดให้มันลุก
ร้อนอะ!! อากาศก็ร้อนอยู่แล้ว แล้วต้องมาอยู่กับไฟอีก ดูสิเข้ามาแป๊บเดียวเหงื่อออกท่วมตัวไปหมดแล้ว
ผมเสยผมที่ปกหน้าขึ้น เพราะผมยาวขึ้นด้วยแหละ มันเลยทำให้ร้อนขึ้น เหงื่อก็ไหลมาตรงจอนกับหูหมด
"ไหนดูสิว่าก่อไฟเป็นรึเปล่า?"
"เป็นเหอะ"
"หึๆๆๆๆ"
"หัวเราะอะไรของคุณ?"
"ชั้นว่าชั้นเจอแมวยักษ์ แล้วคิดว่าจะจับมันกินคืนนี้ล่ะ"
"แมวป่ากินได้ด้วยเหรอคุณ หยื้ยยย!!ผมไม่กินด้วยหรอกนะ เชิญคุณกินคนเดียวเหอะ"
"มันก็แน่อยู่แล้ว งั้นสรุปชั้นกินแมวนั่นได้แน่นะ?" ผมพยักหน้า มาคิดอีกทีหรือว่าจะเป็นเสือปลา หรือตัวอะไรสักอย่างแต่คุณครามมองผิด
"ก็กินสิ ตัวคุณนิ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย" แค่คิดก็จะอ๊วกละ คนอะไรกินแมว อาหารก็มีอยู่เต็ม ก็ไม่กิน
"แล้วคุณไปเจอมันที่ไหนอะ? คุณเอาอะไรจับมันเหรอ?"
"เจอใกล้ๆ แถวนี้แหละ จับมันไม่ยากหรอก แค่นายอนุญาตก็จับมันได้แล้ว"
"แถวนี้ ใกล้ๆบ้านพักเราเนี๊ยะเหรอ? แล้วทำไมผมต้องอนุญาตด้วยล่ะ?"
"อื้ม..... เพราะแมวตัวนี้มันพิเศษ พูดภาษาคนได้ ทำอาหารก็เป็น แล้วก็..."
"เดี๋ยวๆ ผมว่าไม่ใช่แมวแล้วล่ะ" ต้องเบรคไว้ก่อน เพราะจากที่ฟังดู มันไม่น่าจะใช่ แมวพูดได้ ทำกับข้าวเป็นก็โดราเอม่อนแล้วล่ะ
"ใช่สิ ไม่เชื่อดู" เขาหยิบมือถือขึ้นมากดโหมดเซลฟี่ แล้วเอามาจ่อตรงหน้าผม
"ตลกละ นี่มันคน ถึงจะมอมแมมเพราะหมิ่นหม้อแล้วก็เตานี่ก็เหอะ"
"โอเค คนก็คน แต่นายอนุญาตให้ชั้นกินมันแล้วนะคืนนี้ อย่าลืมล่ะ" เขายิ้มแล้วยักคิ้วใส่
"คนเจ้าเล่ห์" ผมกำลังหันแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ
"ออกไปรอข้างนอกเลย เกะกะคนอื่นเค้าจะทำครัว" ครัวก็เล็กนิดเดียว แถมอีกคนก็ยังตัวโต จนหัวเกือบติดหลังคาแล้ว ต้องก้มเอานะขอบอก
"ทำให้อร่อยนะครับเมีย เดี๋ยวผัวรออยู่ข้างนอก" เขาหันมาพูดแล้วยิ้มเดินออกไป หลังๆมานี่รู้สึกเหมือนจะพูดอะไรแบบนี้บ่อย จนผมรู้สึกแปลกๆกับการเปลี่ยนไปของเค้าจริงๆ บทจะปากร้ายก็ร้ายซะ บทจะหวานก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ
กว่าหุงข้าวเสร็จก็ปาไปเป็นชั่วโมงแล้ว หุงข้าวแบบไม่มีหม้อหุงไฟฟ้านี่ลำบากเหมือนกันแหะ ต้องขอบคุณคนคิดค้นหม้อหุงข้าวแบบนี้ ที่ทำให้เราสะดวกสบายมากขึ้น แค่เอาข้าวกับน้ำใส่ รอมันสุกแค่นั้นเอง
ส่วนกับข้าวก็ไม่มีอะไรมาก บนเกาะแบบนี้ก็มีกุ้งหอยปูปลา แล้วก็ไข่กับผักไม่กี่อย่างที่เค้าซื้อมาเก็บไว้ให้นั่นแหละ
ผมเลยจัดการทอดปลาทูสองตัว ผัดกะหล่ำดอก แล้วก็แกงจืดตำลึงหมูสับ ดีนะที่พี่เค้าเอาน้ำแข็งใส่มาด้วยไม่งั้นอาหารสดพวกนี้เน่าแน่ ส่วนตำลึงถ้าไม่จัดการมันซะตอนนี้คงช้ำเพราะแดดจนกินไม่ได้แน่ๆ แค่นี้ใบมันก็เหี่ยวจนมองไม่ออกว่าเคยเป็นตัวตำลึงแล้วล่ะ
ที่เหลือก็แค่ตักใส่ถ้วย ส่วนข้าวก็คงต้องยกไปทั้งหม้อแบบนี้แหละ แล้วค่อยหาอะไรรองก้นมัน ไม่งั้นหมิ่นหม้อคนติดตามแคร่แน่ๆ
"ส่งมาเดี๋ยวชั้นช่วยยกไปให้" มาได้เวลาพอดี นึกว่าจะรอกินเป็นอย่างเดียวซะอีก ผมส่งหม้อให้เค้าแล้วหยิบซากหนังสือพิมพ์ที่เหน็บอยู่ข้างฝาติดมาด้วย
"เดี๋ยวก่อนสิคุณ เอากระดาษหนังสือพิมพ์นี่รองก้นหม้อก่อน พื้นจะได้ไม่ดำ" ผมยื่นให้ เค้าก็ยิ้มแล้วก็ทำตาม ส่วนยกปลาทูทอดกับผัดกะหล่ำดอกนั่นผมก็มาแล้วล่ะ เหลือแค่ถ้วยต้มจืด ซึ่งเขากำลังยกตามมา
"หอม น่ากิน" เขายกหม้อต้มจืดขึ้นมาดม
เรานั่งขัดสมาธิกินกันบทแคร่ เพิ่งรู้ว่ามันคือต้นกันเกราที่ยั่งต้นให้เราใช้ร่มเงาของมันกันแดดกันฝน ผมตักผัดผักชิม ไม่สุกเกิน แล้วก็ไม่เค็มเกิน รสชาติใช้ได้นะเนี๊ยะ ถึงจะไม่อร่อยมาก แต่รสชาติก็ไม่ได้ดูแย่จนกินไม่ได้ นี่ขนาดว่าขาดเครื่องปรุงตั้งหลายอย่างนะเนี๊ยะ
"ตาปลาทู อร่อย ชั้นให้" ของชอบแบบนี้ คิดเหรอว่าผมจะปฏิเสธ ฝันไปซะเถอะ
"แล้วนี่ก็ไข่มัน"
"คุณก็กินสิ ไม่ต้องแกะมันให้หรอก ผมแกะเองได้"
"ชั้นรู้ว่านายแกะเป็น แต่นายชอบไม่ระวัง เดี๋ยวก้างมันจะติดคอ" ทำเป็นรู้ดี
"คุณมาอยู่ที่นี่แล้วไม่คิดถึงลูกคุณเหรอ?"
"ไม่ต้องห่วง คุณแม่ท่านดูให้อยู่ ง้อนายเสร็จแล้วชั้นค่อยกลับก็ได้" ผมเคี้ยวๆๆข้าว แล้วเบ้ปากใส่
"แล้วคุณจะให้ผมรอที่นี่อีกนานแค่ไหน?" ผมถามดูเพราะจะต้องกลับบ้านไปงานแต่งพี่ขุนด้วย
"คงอีกไม่นานหรอก ตอนนี้แค่รอหลักฐานแค่นั้นเอง"
"หลักฐานอะไรครับ?"
"ไว้ค่อยบอก แต่ก่อนที่ชั้นจะบอก นายต้องตอบชั้นมาก่อนว่า นายรับได้ไหมถ้าชั้นจะขอให้เป็นผู้ปกครองอีกคนของน้องคุณ?" ผมขมวดคิ้ว วางจานข้าวลง
"ว่าไง?"
"หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ?"
"ถ้าแม่เค้าไม่อยู่แล้ว นานจะช่วยชั้นเลี้ยงดูเค้าได้ไหม?" ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอก แต่ติดที่แม่เค้าจะยอมเหรอ?
"แล้วแม่เค้าจะไปไหนครับ ทำไมไม่อยู่กับลูก?"
"แม่ที่รักแต่ตัวเอง ไม่รักลูกแบบนั้นไม่สมควรจะเป็นแม่คนด้วยซ้ำ"
"เค้าทำอะไรเหรอครับ?"
สรุปก็คือ ผู้หญิงคนนั้นหยิก ตีลูกจนเนื้อเขียวเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคุณคราม ผมว่ามันดูโง่แล้วก็บ้ามากเลยนะ ลูกตัวเองไม่รัก กลับทำร้าย จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ไม่ว่าน้องจะงอแงไม่ยอมหลับยอมนอน กินนมเยอะจนอ๊วกออกมา หรือจะอะไรก็แล้วแต่ แต่น้องยังเด็ก จะมาถือสาหาความกับเด็กตัวเล็กๆแบเบาะแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่มีความเป็นแม่เอาเสียเลย ทำร้ายลูกในไส้ได้ลงคอ
ถึงว่าอยู่ดีๆ ตอนนั้นน้องก็ร้องขึ้นมาเฉยเลย แถมคุณครามยังทักเรื่องรอยเขียวๆจ้ำๆตามตัวน้องอีก
"แล้วคุณแน่ใจใช่ไหมครับว่าเค้าเป็นคนทำ ไม่ใช่น้องซนจนเจ็บตัวเองนะ?"
"ชั้นมั่นใจ เพราะให้คุณแม่ นมแล้วก็นุ้ยแอบดูให้อยู่" ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าแม่ที่ไหนจะกล้าทำร้ายลูกตัวเองขนาดนั้น หรือว่าจะเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่แอบทำร้ายน้อง แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนั้นก็ต้องหาทางจัดการแล้วล่ะ สงสารเด็กตัวน้อยๆ แขนเป็นปล้องๆขวาๆแบบนั้นต้องเป็นรอยเขียวๆจ้ำๆเพราะถูกแม่ตัวเองทำร้าย
"แล้วทีนี้คุณบอกได้รึยังครับ ว่าทำไมคืนนั้นคุณถึงไม่กลับมานอนที่ห้อง?" เขาพยักหน้านิดหน่อย
"ที่ชั้นไม่กลับมานอนที่ห้อง เพราะชั้นแอบเห็นเค้าก็หยิกจนลูกร้อง แล้วบอกว่าลูกงอแงหา ทั้งๆที่ลูกเองก็ป่วย แต่ก็ยังกล้าทำแบบนั้น ชั้นเลยต้องอยู่นอนเฝ้า เพราะกลัวเค้าทำร้ายแกอีก ตอนกลางดึกว่าจะแอบออกมา แต่น้องคุณกินนมจนอ๊วกใส่ ชั้นเลยต้องถอดเสื้อตัวนั้นออก พอดีมันง่วงๆ เลยเผลอหลับไปจนถึงเช้า แล้วที่ฟาร์มโทรมาบอกว่ามีปัญหา ชั้นเลยต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งเรือออกไปดู"
"โอเคครั้งนี้ผมยกผลประโยชน์ให้จำเลย แต่ครั้งหน้าผมไม่ให้แล้วนะครับ เพราะอย่างน้อยคุณน่าจะเดินมาบอกผม หรือโทรบอกกันสักนิดก็ได้ ไม่ใช่ปล่อยให้ผมรออยู่แบบนั้น"
"ชั้นขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วครับ" เขาชูสามนิ้วให้สัญญา ผมเลยได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็รู้สึกโล่งอกที่เค้าไม่เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ว่าแต่เรื่องรูปนั่นล่ะ เกือบลืมไปเลย
"คุณไม่เคยรู้อะไรหรอก จะว่าไปก็เหมือนผมเป็นคนขี้ฟ้อง แต่ผมยังข้องใจ"
"เรื่องอะไรอีก หืม ไหนว่ามาสิ?" ไม่ต้องมาทำเสียแบบนี้เลย
"ก็เช้าวันที่คุณออกไปฟาร์ม ผู้หญิงคนนั้นเค้าเอารูปที่มีคุณนอนถอดเสื้ออยู่บนเตียงกับเค้ามาให้ผมดู แล้วบอกว่า.........ว่า........เออช่างมันเหอะ ผมไม่อยากรู้แล้ว!!" บางครั้งก็รู้สึกเบื่อตัวเองที่จุกจิกจู้จี้ขึ้น แล้วก็ทำตัวเหมือนคุณแม่บ้านหึงหวงคุณพ่อบ้านยังไงอย่างงั้นแหละ
"ว่าอะไรบอกมาสิ ไม่บอกแล้วชั้นจะรู้ ส่วนนายจะหายข้องใจไหมล่ะ?" เขานั่งเงียบ รอให้ผมพูดออกมา แต่เอาวะ!! ไหนๆก็มีโอกาสเคลียร์กันแล้วก็ขอให้มันเคลียร์กันจบๆไปเลยเหอะ
"เค้าบอกว่าคุณยังรักเค้าอยู่ แล้วก็ไม่คิดจริงจังกับผมหรอก ที่อยู่ด้วยทุกวันนี้ก็เพราะ..."
"เพราะ???" วู้ววววจ้องอยู่ได้ คนยิ่งไม่กล้าพูดอยู่ มันกระดากปาก แล้วอีกคนก็เหมือนจะตั้งใจฟังเกินไปไหม??
"เพราะคุณแค่หลงของแปลก แล้วก็ขอใหม่แค่นั้นแหละ พอใจรึยังเล่า??" พูดจบผมก็หันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่กล้าสบตาอีกคน
"ก็หลงจริงๆ นั่นแหละ"
"คุณ!!!" ผมหันมาตีเค้าแรงๆ ที่ต้นแขน
"โอ๊ย!! หยุดก่อนๆ ชั้นหมายถึง หลงรักหรอก ไม่ใช่หลงแบบที่ผู้หญิงคนนั้นว่า"
"หึๆๆๆๆ เมียชั้นตอนหึงนี่ก็น่ารักเหมือนกันเนอะ" เขาขยับเข้ามากอดแล้วโยกตัวผมไปมา
"สรุปเคลียร์กันหมดแล้วนะ?"
"อื้ม!! แต่คราวหลังคุณจะไปไหนทำอะไรก็ขอให้บอกผมบ้างนะครับ เพราะเห็นอย่างนี้ผมก็คิดมากเป็นเหมือนกันนะ"
"อื้ม"
"แล้วคุณจะเอาหลักฐานที่ไหนมาเอาผิดผู้หญิงคนนั้นล่ะ?"
"ชั้นสั่งให้ช่างมาติดกล้องวงจรปิดที่ห้องแล้วตอนที่เค้าไม่อยู่ ทีนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าสามคนพ่อแม่ลูกสักที"
"ตลกละ ผมไม่ใช่ผู้หญิงจะเรียกแบบนั้นได้ยังไง?"
"แล้วจะให้เรียกว่ายังไง?" ผมล่ะเกลียดสายตาแบบนี้ของเค้าจริงๆ มันทำให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆไงไม่รู้
"เรียกอาก็ได้นิ เดี๋ยวน้องโตมาจะสับสน"
"อาก็คือน้องพ่อ แต่ทำไมคุณอานอนกับคุณพ่อ เดี๋ยวลูกจะสงสัยเอานะชั้นว่า"
"ไม่หรอกหน่า เอาไว้ถึงตอนนั้นค่อยว่าเหอะหน่า"
===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===||===
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
