วันนี้มาลงดึกหน่อย มีใครยังไม่นอนเหมือนหญิงบ้างคะเนี๊ยะ? อิอิ Good night kha
..................................................
..................................................
อันดามัน ...ซ่อนรัก
Andaman In Love
ตอนที่ 19
"แล้วคุณรู้ไหมว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากให้เราต้องมาเสียทีหลังนะ"
"ชั้นจะไม่เสียใจ เชื่อชั้นสิขิง นะ?" คุณครามกัดฟันข่มความรู้สึกของตัวเองตอนนี้
"นะ????" อย่าทำเสียงแบบนั้นสิคุณคราม ผมเข้าใจแต่ผมกลัว ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วก็เหอะ
"เดี๋ยวอย่าเพิ่ง!!" คุณครามเริ่มลอกคราบตัวเองแล้ว เหลือแต่บ็อกเซอร์
"ไม่ไหวแล้วขิง ไม่ให้ก็จะปล้ำแล้วนะ"
"อย่านะคุณ คนเค้ามีพ่อมีแม่นะ"
"เห้ย!!!!!! อื้อออออออ" คุณครามจูบอย่างรวดเร็ว จูบครั้งนี้ไม่เหมือนกันครั้งก่อน ครั้งนี้มันมากกว่านั้น ดุดันมากกว่าจนผมกลัว คุณครามผละออกแล้วเลื่อนมาไซร้ที่ซอกคอ
"อึก!!...ค..คุณ...ผมกลัว" เสียงผมสั่น ใครไม่สั่นก็บ้าแล้ว นี่ครั้งแรกของผมเลยนะ
"ชั้นจะอ่อนโยนกับนาย เชื่อชั้นนะ" คุณครามหอบหายใจอย่างแรง มองหน้าผม
"อื่ม!! ถ้าได้ผมแล้วทิ้งล่ะน่าดู!!"
"ไม่ต้องมายิ้มเลย นี่ผมเพิ่งคบกันคุณได้ไม่กี่วันเองนะ ถ้าไม่เป็นเพราะไอ้ยานี่ ผมไม่ยอมหรอกนะ โอ๊ย!! คุณ!!"
.....................................................................
"โอ๊ย!!" ผมขยับตัว แต่เหมือนร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย มันปวดไปหมด ปวดเนื้อปวดตัว แล้วก็ตรงนั้นด้วย ผมว่าแล้วเชียว ว่าทำไมถึงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก เพราะตัวเองกำลังจะถูกกินนี่เอง แต่นอกเหนือสิ่งอื่นใด คือคุณครามถูกวางยานั่นแหละ
คุณครามไปไหนไม่รู้ ในห้องก็ไม่อยู่ เดินหาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ ผมค่อยๆพาตัวเองไปห้องน้ำ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วบอกไม่ถูก ไม่เสียใจหรอกนะที่ทำ แต่ก็แอบน้อยใจนิดๆที่ตื่นมาแล้วไม่เจอ เหมือนถูกฟันแล้วทิ้งยังไงไม่รู้ ผมถอนหายใจแล้วลงมืออาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาตัวเอง ดีที่เมื่อคืนคุณครามทำความสะอาดให้บ้างแล้ว แต่ไม่ดีอยู่อย่างหนึ่งคือ เค้าไม่ใส่ถุง "เหอะ!! จะรีบอะไรขนาดนั้นนะ"
"ขิง... อยู่ไหน? อยู่ในห้องน้ำรึเปล่า?" ผมออกมาพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำ คุณครามขมวดคิ้วแปลกใจที่ผมเดินมาอาบน้ำเองได้ ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรมากนิ แค่เดินแล้วรู้สึกขัดๆ แสบๆ แค่นั้นเอง
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ชั้นไม่ได้หายไปไหน แค่ไปหายาแก้อักเสบกับลดไข้มาให้" คุณครามชูให้ดู ไม่ต้องมาทำหน้าอย่านั้นเลย ผมยังน้อยใจอยู่
"ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมต้องกินยา"
"กันไว้ก่อน ชั้นอ่านเจอในเน็ตมา"
"เป็นไงบ้าง เดินไหวไหม?" ผมพยักหน้า ไหวไม่ไหวก็พาตัวเองมาถึงห้องน้ำได้แล้วเหอะ คุณครามพยุงผมมาจนถึงเตียง
"ฟ๊อด!!!" เสียงหอมแก้มดังฟ๊อด แล้วทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่ เหอะ!! ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย หื่นหลบใน ที่ทำเป็นขรึมนี่คือแกล้งแสดงละครใช่ไหม?
"คุณหันไปทางโน้นก่อนได้ไหม? ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"อายทำไม เห็นจนทั่วทุกมุมแล้ว"
"คุณ!!" ผมถลึงตาใส่
"ก็จริง มีส่วนไหนบ้างที่ชั้นยังไม่ได้แตะบ้าง? เอาหน่า..ชั้นจะได้ช่วยแต่งตัวให้" ชุดคลุมอาบน้ำค่อยๆถูกแกะออกทีละนิด ยิ่งทำให้ดูยั่วยวนในสายตาอีกคนที่กำลังมองอยู่
ตาคมไล่มองตั้งแต่คอขาว มาจนถึง ลาดไหล่ แล้วก็หน้าอกที่ตอนนี้มีแต่รอยจูบที่ตัวเองทำไว้เมื่อคืน ครามกลืนน้ำลายตัวเองดังอึก
"หยุดมองได้แล้ว"
"ก็มันน่ามอง"
"คุณคราม" ผมหยิบหมอนที่อยู่ใกล้เขวี้ยงใส่
"..ซี๊ดดดด!!!" เสียงซี๊ดปากเบาๆ พร้อมกับนิ่วหน้า เพราะเผลอขยับตัวเร็วเกินไป
"เจ็บมากไหม?"
"ก็...พอทนได้ครับ" ผมตอบเพื่อให้อีกคนสบายใจเท่านั้นแหละ ความจริงตอนนี้ก็ยังระบมไม่หาย แต่ส่วนที่เจ็บไม่แพ้กันเลยคือเอว ไม่รู้ว่าจะจัดหนักจัดเต็มอะไรกันนักหนา ก่อนหน้านี้เคยแอบคิดเหมือนกันนะว่า...ที่เมียเก่าเค้าหนีไปอาจเป็นเพราะมัวแต่ทำงานจนไม่ยอมทำการ์บ้านรึเปล่า หรือว่าเซ็กส์ห่วย ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้วว่าไม่ใช่ทั้งสอง แต่เป็นเพราะอะไรดูจากสภาพผมนี่สิ ภาพเมื่อคืนค่อยๆฉายซ้ำขึ้นมาทีละนิดจนทำให้หน้าเห่อแดงไปหมด
"กินข้าวต้มก่อน จะได้กินยา" ผมพยักหน้า เพราะเริ่มง่วงๆขึ้นมาอีกแล้ว
"ให้ป้อนไหม?" ครามยิ้มละมุน จับมือขิงมาหอมเบาๆ
"ไม่เอา" แค่นี้ก็เขินจะแย่ ให้มาป้อนข้าวอีกคงกินไม่ลง
"งั้นก็รีบกินตอนมันยังร้อนๆอยู่" ผมเป่าข้าวต้มนิดหน่อยแล้วตกใส่ปาก
"เราคงต้องนอนที่นี่ต่ออีกสักคืนแล้วล่ะ" ผมไม่ชินกับสายตาแบบนี้ของเค้าเลยจริงๆ มันหวานเชื่อมจนไม่คิดว่าเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากนั้น เค้าจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ แล้วอิใจเจ้ากรรมนี่ก็ขยันเต้นแรงซะเหลือเกิน แค่เค้าทำแค่นี้ให้ก็อ่อนยวบยับละ
"ก๊อกๆๆ นายหัวครับ จะไปตรวจงานที่กระชังA อยู่ไหมครับ ได้เวลาแล้วนะครับ" เสียงพี่เท่งเรียกจากหน้าประตู
"คุณไปเถอะ ผมดูแลตัวเองได้" ขืนมาอยู่เฝ้าทั้งวันแบบนี้ คนงานทั้งฟาร์มจะได้นินทาเอาน่ะสิ
"งั้นชั้นไปก่อนนะ ตอนกลางวันจะมาหา" ผมพยักหน้ารับ
"ฟ๊อด...ฟ๊อด!! อย่าดื้อล่ะ"
"เคยดื้อที่ไหนกันเล่า"
"หึๆ..."
............................................................
....................................................
..............................................
ผมนอนอยู่ในห้องจนเบื่อแล้ว เลยออกมาสูดอากาศข้างนอก อยู่แต่ในห้องก็อุดอู้เปล่าๆ อีกอย่างตอนนี้อาการผมก็ดีขึ้นมากแล้ว ถึงจะยังขัดๆอยู่บ้างเวลาเดินแต่ก็ยังดีกว่าตอนเช้า ผมตกใจตอนเอาน้ำไอ้นั่นออกจากตัว เพราะมีเลือดปนออกมาด้วย มิน่าล่ะถึงเจ็บขนาดนี้ ถ้าเป็นในนิยายพระเอกคงจะทำความสะอาดส่วนนั้นให้นายเอกไปแล้ว แต่อย่าลืมนะว่านี่คือคุณคราม ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนในชีวิต แค่ยอมรับตัวเองได้..ผมก็ว่าอเมซซิ่งแล้ว
"คุณขิงไม่สบายเหรอครับ? ผมเห็นนายออกมาเอายาตั้งแต่ตอนเช้า" พี่ชิตถาม พี่ชิตหรือนายชิต เป็นเป็นหัวหน้าคนงานของที่นี่ แต่เมื่อคืนเขากินเหล้าอยู่อีกวงหนึ่ง เลยไม่ค่อยได้คุยกัน
"ครับ"
"ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อากาศช่วงนี้ค่อนข้างแปรปรวน" ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าสายตาเค้าดูแปลกๆ เหมือนมีอะไร
"ขิง!!" ผมยังไม่ทันตอบพี่ชิต คุณครามก็เรียกซะก่อน พี่ชิตเลยก้มหัวให้แล้วเดินออกไป
"ทำไมมาอยู่ที่นี่ ชั้นไปหาที่ห้องไม่เจอ" คุณครามถามดุๆ
"ผมเบื่อนอนแล้วครับ เลยออกมาเดินเล่น"
"แล้วไม่สบายหายแล้วรึไงถึงออกมาเดินแบบนี้?" คุณครามเอามือมาแตะแก้มผมแล้วถามเสียงเบาลง
"ดีขึ้นมากแล้วครับ"
"ชั้นมารับไปทานข้าว หรือว่าจะทานที่ห้องดี?"
"ทานกับพวกพี่เท่ง พี่โชคก็ได้ครับ ทานกันเยอะๆจะได้เจริญอาหาร" ผมยิ้มให้
"จุ๊บ!!"
"คุณ!!" ผมร้องเสียงดังเพราะตกใจ ไม่คิดว่าเค้าจะกล้าทำอะไรแบบนี้ในที่กลางแจ้ง
"ทำไม?" แนะ!! ยังมาตีมืน ทำเป็นไม่รู้อีก
"เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น มันจะดูไม่ดี"
"ไม่ดีตรงไหน แค่จูบเมียเอง" ผมหมดคำพูด เถียงไม่ออกกับคำว่าเมียของเค้า ผมเป็นผู้ชาย พอได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกจั๊กเดียมแปลกๆ
"คุณไม่อายรึไง?"
"อายทำไม ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" โอเค..จบ
"เอาเหอะ คราวหน้าห้ามทำนะถ้าอยู่ข้างนอก" เขาพยักหน้ารับคำ ผมไม่คาดหวังหรอกว่าเค้าจะเปลี่ยนพฤติกรรมไปแบบไหน เพราะยังไงเค้าก็คือเค้า แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เซอร์ไพรส์มากพอแล้ว
"ทำหน้าแบบนั้นทำไม? มีอะไรไม่สบาย หื้อ?" คุณครามลูบแก้มผมเบาๆ
"คุณคิดว่าเรื่องของเรามันเร็วเกินไปรึเปล่า?"
"ไม่มีอะไรเป็นตัวกำหนดหรอกว่าจะช้า หรือเร็ว มันอยู่ที่ตัวเรา" เขาจับมือผมไว้
"คนที่เค้าคบกันมานาน ดูใจกันมานาน มันก็ไม่ได้หมายความเวลาเหล่านั้นจะทำให้พวกเค้ารักกันได้นาน เข้าใจไหม? อย่าคิดมาก" คุณครามขยี้หัวผมเบาๆ แล้วจูงมือไปที่โรงอาหาร
"นายหัวมาแล้ว คุณขิงด้วย ตักให้นายหัวด้วยจ๊ะป้า" พี่โชคบอกป้าดี
"ฮั่นแหน่...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ทำไมวันนี้นายหัวของเราถึงมีออร่าแปลกๆ หึๆ" พี่เท่งเริ่มแล้ว
"มึงก็รู้สึกเหรอวะไอ้เท่ง? กูก็นึกว่ากูคิดไปคนเดียวนะเนี๊ยะ" พี่โชคสำทับ เอาเข้าไป!!
"อื้ม เห็นตั้งแต่เดินมาแล้ว แล้วคุณขิงล่ะครับทำไมวันนี้ถึงยอมให้นายหัวจูงแขนมาได้ล่ะครับ ฮิๆ!!" ผมเม้มปากไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะบรรยากาศมันพาไปเลยลืม
"อย่าแซว กินไปเลยพวกมึงน่ะ" คุณครามปาถั่วฝักยาวนึ่งใส่พี่เท่งกับพี่ยอดคนอัน
"คราฟฟฟฟฟ" สองคนนั่นก็รับคำพร้อมกันสมกับเป็นลูกคู่กันเชียว
"มื้อนี้มีแต่ของเผ็ด เลยให้ป้าดีทำแกงจืดไข่น้ำไว้ให้ ไว้หายดีก่อนค่อยกินนะ"กับข้าวมื้อนี้มี น้ำพริกลงเรือ ผักลวก , แกงเผ็ดปักษ์ใต้ แล้วก็แกงเหลือง ผมแอบกลืนน้ำลายถ้าไม่ติดว่าไม่สบายอยู่คงกินแล้วล่ะ ผมรับจานข้าวกับถ้วยไข่น้ำมากิน
"คุณขิงไม่สบายหายแล้วเหรอครับ?" พี่เท่งถาม
"ค่อยยังชั่วแล้วครับ" ผมยิ้มตอบ
"กินข้าว" คุณครามดุ ส่วนพี่เท่งก็หัวเราะหึๆๆ
"นายหัวเค้าหึงน่ะครับ เดี๋ยวก็ชิน" พี่เท่งกระซิบบอก แล้วตักข้าวใส่ปากต่อ
"แกร๊ง!!" เสียงวางช้อนใส่จานดังจนคนแถวนั้นหันมามอง
"โอ๊ย...นายหัว ทำผมทำไมครับ" คุณครามตบหัวพี่เท่งดังป๊าบ แล้วทำหน้าเคร่งไม่ตอบอะไร
"ผมแค่หยอกเล่นเองครับ ไม่คิดยุ่งของนายหัวหรอกครับ จริงจริ๊ง!!" พี่เท่งยกมือชูสามนิ้ว ผมมองตาพริบๆ ไม่คิดว่าเค้าจะขี้หึงขนาดนี้ กับลูกน้องก็ไม่เว้น
"คุณ......" คุณครามไม่หันมามอง
"คุณครามครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แล้วพี่เท่งเค้าก็แค่แหย่เล่นเอง อย่าโกรธสิครับ" ผมวางมือบนหน้าตักเค้าแล้วลูบเบาๆ
"นายหัวครับ อย่าโกรธคุณขิงเลยครับ ถ้าจะโกรธก็โกรธไอ้โชคแทนก็ได้ สงสารคุณขิง"
"อ้าว!! เกี่ยวอะไรกับกูครับไอ้เท่ง? กูอยู่ของกูดีๆ อย่าหาเรื่องมาให้กูสิครับ"
"หึๆๆ" ผมหัวเราะตามพี่โชค กับพี่เท่ง แต่ต้องหุบยิ้มเพราะคุณครามจ้องเขม็งอีกแล้ว
"นายหัวครับจัดมันหนักๆเลยครับ ต่อไปมันจะได้ไม่กล้าหื้ออีก" พี่โชคยุ แต่พี่เท่งกลับยักไหล่ใส่
"กูจะฟ้องสร้อยว่ามึงแอบบนอกใจ!!" พี่โชคขู่ พี่เท่งทำหน้าเหวอ
"เห้ย!! ไอ้นี่เล่นของสูง อย่าเชียวนะมึง อย่ามาใส่ร้ายกู" ผมเลิกสนใจสองคนนั่น แล้วหันมามองคนที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ
"คุณอะ หยุดงอนได้แล้วนะ หัวก็ไม่ได้ล้านทำไมขี้ใจน้อยจัง" ผมเอามือเขามาลูบเบาๆ ไม่สนใจว่าใครจะมองแล้วตอนนี้
"ถ้าไม่หายงอน งั้นผมไม่ง้อแล้วนะ คนอะไรขี้งอนชิบ!!" พูดจบแล้วคุณครามหันมามอง
"กลับไปนายต้องโดนทำโทษ!!" คุณครามก้มมากระซิบข้างหูผมเบาๆ เอาล่ะ...งานงอกอีกแล้วสิ
เย็นแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า หลังจากทานอาหารมื้อค่ำเสร็จแล้ว เราก็มาเดินเล่นที่ริมชายหาดหน้าบ้านพักนิดหน่อย ความจริงเป็นผมเองแหละที่ดื้ออยากเดินเอง เพราะยังหัวค่ำอยู่เลย กลับไปที่ห้องก็ไม่มีอะไรทำ ผมชอบทะเลที่นี่จัง ชอบบรรยากาศที่นี่ ชอบเวลาตอนนี้ ถึงจะไม่พูดอะไรแค่จับมือกันเดินเฉยๆ ก็รู้สึกดีแล้ว
กลับมาถึงห้องผมก็จัดการอาบน้ำแต่งตัว แล้วนอนอ่านหนังสือของคุณคราม ส่วนเจ้าของเค้าก็กำลังอาบน้ำอยู่ ผมเพิ่งสังเกตุเห็นขนหน้าอกเค้าว่ามันเส้นหนาขึ้นอีกแล้วเหรอ ครั้งก่อนที่เช็ดตัวให้มันก็ยังรำไรอยู่เลยนะ หรือผมไม่ทันได้สังเกตเอง คุณครามเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำ ผมว่าตั้งแต่เมื่อคืนเค้าดูแสดงออกกับผมมากขึ้นนะ ดูอย่างตอนนี้สิ
"เช็ดผมให้หน่อย" เขาเดินมานั่งลงข้างๆ แล้วยื่นผ้าขนหนูให้
"นี่คือคำขอร้อง หรือคำสั่งกันแน่ครับ บอกก่อน" ผมเงยหน้าถาม
"ขอร้อง"
"ถ้าขอร้องต้องพูดเพราะๆกว่านี้ งั้นไม่ทำให้" ผมยิ้มกริ่ม
"เช็ดผมให้หน่อย"
"ก็เหมือนเดิม ต้องมีครับด้วยนะครับ รู้ไหม?" นานทีผมจะได้แกล้งเค้าคืนบ้าง
"กล้าทำแบบนี้ชั้นเหรอ?" คุณครามรี่ตามอง
"เปล๊า..ใครจะไปกล้าแกล้งนายหัวแห่งเกาะไข่ได้ล่ะครับ" ผมหัวเราะเบาๆ
"ก็ดี งั้นก็เช็ดให้หน่อยสิ"
"ไม่เอาขี้เกียจละ ง่วงด้วย" ผมแกล้งหาว แล้วล้มตัวลงนอน
"ไม่เช็ดงั้นปล้ำนะ!!!" ผมรีบเด้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"หึๆๆ" เสียงหัวเราะของผู้ชนะ "จะกลัวไปทำไม ใช่ว่าจะไม่เคย หึๆๆ" ผมหน้าแดง คว้าผ้าขนหนูสีขาวที่อยู่ข้างๆมาไว้ในมือ
"จะไปไหน?" ผมลุกไปเอาไดร์เป่าผมในลิ้นชักข้างๆ แล้วชูให้เค้าดู
"คุณลงไปนั่งที่พรมสิ จะสะดวก" เขาก็ลงไปนั่งกับพื้นอย่างว่าง่าย
"เสร็จแล้ว" ผมจับผมเค้าดู เทียบดูจากหลายเดือนก่อน ผมเค้าดูยาวขึ้นมากเลยนะ
"ผมคุณยาวแล้ว ไม่คิดจะตัดอีกเหรอครับ?" ผมถามแล้วกระโดดลงจากเตียงเอาไดร์ไปเก็บ ไม่เจียมตัวเองอีกละ เลยเสียดเบาๆ
"ยัง...ตัดทำไมบ่อยเปลืองเงิน" แนะ!! ยังจะขี้งกอีก
"แต่มันยาวมากแล้วนะครับ เดี๋ยวจะเหมือนนายหัวหฤษฏ์...จำเลยรัก"
"แล้วไม่หล่อรึไง?"
"งึ......" ผมส่ายหัว
"ก็ดีเป็นนายหัวนั่นก็ดี จะได้ลากนางเอกมาปล้ำง่ายๆหน่อย ลองไหม?" ทำหน้าแบบนี้อีกละ คนหื่น!!
"ไปนอนดีกว่า" ผมไม่ตอบ เลี่ยงไปนอนซะ
"หึๆๆ เจ้าเล่ห์"
"ไม่แพ้คุณหรอก" ผมแลบลิ้นใส่ คุณครามเลยจะเข้ามางับแต่ก็ไม่ทัน
"เอ้......คืนนี้นายหัวหฤษฏ์จะเล่นบทไหนกับโสรยาดีนะ?" คุณครามแกล้งลากเสียงยาว
"ที่นี่ไม่มีโสรยา เสียใจด้วยนะครับนายหัว ฮ่าๆๆ"
"ไม่เป็นไร เอาคนนี้แทนก็ได้ ฟ๊อด!!"
"เห้ย!!!" ผมถูกครอมตัวไว้
"หอม!!" ก็กลิ่นเดียวกัน มาโหงหอมอะไรกันเล่า ....ครามเลื่อนจากแก้มนวลใส มาจูบเบาๆ แล้วก็หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
"คุณ.......ยังไม่ทำวันนี้ได้ไหม คือผม...ยังไม่หายเจ็บเลย แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางกลับอีก นะ??" ผมลองอ้อนบ้างเผื่อจะได้ผล
"เดี๋ยวนี้ชักเก่งขึ้นอีกแล้วนะ" คุณครามยิ้มแล้วมองตา
"งั้นนอนเหอะ กอดเฉยๆก็ได้" ไม่ผิดใช่ไหมถ้าผมจะหอมเค้าคืนบ้าง
"ฝันดีครับ"
"ฝันดีครับนายหญิง" เขากระซิบที่ข้างหู แล้วนอนลงข้างๆ
หัวข้อ: Andaman in Love |♬ ☆ อันดามัน...ซ่อนรัก ☆ ♬ | Ch.25 ☆ P.11 >> (25/03/59) (อ่าน 68109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก