องค์กรลวงจิต Explicit Content
บทที่ 15
หลังจากเอาเงินค่าตัวที่ได้จากการถ่ายแบบนู๊ดไปเคลียร์ค่าเทอมให้กับลูกคุณหนูที่มาอาศัยอยู่กับเขาแล้ว จอมก็พยายามหาเวลาว่างมาทำงานบริการสังคมเพื่อชดใช้หนี้สังคมที่เขาค้างอยู่จากพฤติกรรมเด็กแว้นกวนเมือง องค์กรเรียกการชดใช้ความผิดแบบนี้ว่าหมวด “ซี” ซึ่งเขาต้องมาทำงานให้ทั้งหมดห้าสิบชั่วโมง ช่วงนี้เขายุ่งมากเพราะต้องทำงานพิเศษเพื่อมาเลี้ยงอีกคนอีกคน ที่จริงนอกจากค่าเทอมแล้ว ไอลูกคุณหนูนั่นก็ไม่ได้ใช้อะไรสิ้นเปลืองเท่าไหร่ แถมยังเจียมเนื้อเจียมตัวพยายามทำตัวเป็นประโยชน์โดยการช่วยเหลืองานบ้านอย่างขันแข็ง แต่เขาก็อยากเห็นสีหน้าดีใจเวลาที่ซื้ออะไรอร่อยๆ แพงๆ ที่เด็กนั่นเคยกิน อย่างขนมเค้กร้านดัง เข้าไปฝาก และที่สำคัญ เขาต้องเริ่มเก็บเงินสำรองเผื่อจะต้องใช้จ่ายค่าเทอมเทอมหน้าให้ลูกคุณหนูอีก ยังดีที่ตอนนี้เขาไม่ต้องไปรับไปส่งไอลูกคุณหนูทุกครั้ง พี่ชายลูกลุงมันโดนองค์กรเอาตัวไปจัดการแล้ว คงไม่มาสร้างปัญหาให้มันอีก เขาเลยมีเวลามาเคลียร์เรื่องนี้ที่ค้างอยู่
เขามาถึงสถานที่ทำงานตามข้อมูลที่ได้รับจากองค์กร มันมีตัวอักษรขนาดใหญ่ติดอยู่ว่า “G-Wash” โดยมีทางรถเข้าด้านหน้า แต่เขาซึ่งมาทำงานจะต้องเข้าทางประตูพนักงานซึ่งอยู่ด้านข้าง มีที่จอดรถให้เขาจอดมอเตอร์ไซค์คันเก่งอยู่ใกล้ๆ การเข้าไปข้างในไม่ได้ยุ่งยากอะไร เขาได้จองเวลาทำงานมาล่วงหน้าแล้ว ระบบแจ้งว่าถ้าเป็นการทำงานครั้งแรกให้มาก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ตรงประตูเป็นไม้กั้นอัตโนมัติเหมือนทางเข้ารถไฟฟ้า แต่ทำเป็นแผงสูงระดับที่ปีนข้ามไม่ได้ เขายื่นหน้าไปสแกนตรงกล้องที่ติดอยู่ข้างๆ ตามป้ายแนะนำที่ติดไว้ ระบบก็คายสายรัดข้อมือมาให้เขาอันนึง เขาหยิบมาใส่แล้วเอาไปแสกนที่ประตูแผงกั้นตามที่ระบบแนะนำ แผงกั้นนั้นก็เปิดให้เขาไปอย่างสะดวก
เขาเดินเข้าไปตามทางเดินซึ่งไปทะลุออกห้องโถงโล่งขนาดใหญ่ที่มีเก้าอี้นั่งหลายสิบตัว มีคนนั่งอยู่แค่สามสี่คนซึ่งเขาไม่คุ้นหน้า ทั้งหมดนุ่งกางเกงในตัวเดียวแต่มีผ้าเช็ดตัวห่มอยู่ ดูคร่าวๆ ห้องไม่ได้หรูหราอะไรแต่ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกพอสมควร มีตู้กดน้ำร้อนน้ำเย็น พร้อมของกินพวกมาม่าคัพ โจ๊กคัพ เครื่องดื่มซองๆ และขนมรองท้องวางอยู่ด้านหนึ่ง อีกด้านมีชั้นหนังสือและทีวีที่เปิดเสียงแค่เบาๆ ส่วนทางด้านหลังมีเคาเต้อร์ที่มีคนยืนอยู่ด้านใน จอมจึงเดินไปติดต่อที่เคาเต้อร์ตามคำแนะนำ
พอเดินไปใกล้ๆ ก็เห็นว่าคนตรงเคาเต้อร์เป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาจอมก็เอ่ยปากจะทัก แต่ไม่ทันคนตรงหน้าที่ชิงพูดก่อน
“เฮ้ย พี่จอมเองเหรอนี่ หายไปไหนมา ไม่ได้เจอกันเลย ผมงี้นึกว่าแก๊งค์แตกไปแล้ว” คนตรงเคาเต้อร์ยิ้มด้วยความดีใจที่เจอหน้าหัวหน้าแก๊งค์ของตัวเอง
“แหม ก็โดนตำรวจจับขนาดนั้น มันคงต้องพักยาวบ้างสิ พอดีกูมีธุระสำคัญด้วย ส่วนแก๊งค์คงยังไม่แตกหรอกวะ แต่คงต้องปรับรูปแบบไป ยังไงกูก็ยังคิดถึงพวกมึงทุกคนโว้ย แล้วนี่พวกเราทำงานครบกันไปหมดหรือยัง” จอมทักตอบพอหอมปากหอมคอ
“ยังหรอกพี่ ตั้งห้าสิบชั่วโมง แต่ส่วนใหญ่ก็ทำกันได้เกินครึ่งแล้ว มีผมนี่แหละมาทำบ่อยหน่อย จนบางวันระบบก็มอบหมายให้ผมเป็นคนคุมกะอย่างวันนี้ ก็ดีเหมือนกัน ตากแดดบ่อยๆ เดี๋ยวตัวดำ” จอมมองผิวเข้มๆ ของลูกน้อง แล้วก็สงสัยว่ามันยังดำกว่านี้ได้อีกเหรอ
“แล้วงานที่ต้องทำนี่มีอะไรบ้าง” จอมถาม เขายังไม่รู้เลยว่างานที่องค์กรให้ทำ จะพิสดารพันลึกขนาดไหน
“ไม่แน่ใจเหมือนกันพี่ แต่ที่ผมเคยทำก็มีงานให้บริการล้างรถที่นี่แหละเป็นงานหลัก แล้วบางรอบก็จะโดนสุ่มให้เอาเงินเอาของไปบริจาคให้มูลนิธิ สุดท้ายก็งานนี้แหละ ทำหน้าที่เป็นคนดูแล เพิ่งโดนช่วงหลังๆ” หนุ่มแว้นผิวเข้มตอบ
ฟังดูธรรมดาไปนะ สำหรับงานขององค์กร จอมคิดแล้วก็ซักต่อ
“แล้วล้างรถนี่มันหนักมากไหมวะ พวกเราไหวกันเปล่า” จอมกลัวว่าน้องๆ ต้องไปทำอะไรแปลกๆ อย่างที่เขาเคยโดน
“โอ๊ย สบายมาก ก็ล้างรถธรรมดานี่แหละ แต่ต้องใส่แค่กางเกงในตัวเดียว ช่วยกันสองสามคน ล้างไปก็เล่นน้ำไป สนุกดี แถมได้ตังค์ด้วย”
“ได้ค่าจ้างด้วยเหรอ กูนึกว่าเป็นงานบริการสังคมเพื่อชดใช้ความผิดซะอีก” จอมสงสัย ไอ้งานนี้มันยังไงกันแน่นะ
“ก็ตามนั้นแหละพี่ ทำฟรีไม่มีค่าจ้าง แต่ถ้าลูกค้าให้ทิป เราจะได้ส่วนแบ่งครึ่งนึงตอนเสร็จงานแต่ละวัน หล่อๆ อย่างพี่นะ ทิปอื้อแน่ ถ้าใจกล้าหน่อย” หนุ่มแว้นชง ขนาดดำๆ อย่างเขา โชว์วับๆ แวมๆ ยังได้ส่วนแบ่งทิปมาวันนึงหลายร้อยเหมือนกัน
“ตกลงนี่มันเป็นการลงโทษเหรอ งานก็ไม่หนัก แถมได้ตังค์อีก อย่างนี้ใครมันจะเข็ดวะ” จอมบ่น รู้สึกงงตัวเองว่าอยากให้หนักหรืออยากให้เบากันแน่
“ไม่รู้สิพี่ แต่ผมว่าก็ดีนะ เหมือนจะฝึกให้รู้จักทำงานมากกว่า แล้วก็ตอนที่ไปบริจาคให้มูลนิธิต่างๆ เค้าก็ให้เราช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ด้วย อย่างช่วยดูแลคนป่วยหรือคนพิการจากอุบัติเหตุ บางมูลนิธิก็ให้ไปช่วยเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ผมเห็นแล้วก็สะเทือนใจเหมือนกันนะ ว่าอุบัติเหตุบนถนนมันทำให้ชีวิตคนอื่นลำบากได้ขนาดนี้ ถ้าเกิดขึ้นกับเราบ้างล่ะ หรือถ้าตัวเราเป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องพวกนี้”
จอมอึ้งเล็กๆ ไอ้เด็กห้าวที่ทำให้พ่อแม่บ่นทุกวันคนนี้ มันคิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ
“ผมว่าทำๆ ไปมันก็คิดได้นะ แล้วเวลาเอาเงินเอาของไปให้มูลนิธิ มันก็อิ่มใจว่าเป็นเงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเราเองที่พอจะช่วยคนลำบากได้บ้าง องค์กรเขาคงต้องการประมาณนี้แหละ แล้วก็ผมเห็นคนที่มาทำที่นี่มีแต่เด็กๆ ทั้งนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกซิ่งรถ หรือไม่ก็ยกพวกตีกัน ถ้าเป็นผู้ใหญ่คงโดนรับโทษแบบอื่นมั๊ง” หนุ่มผิวเข้มพูดต่อ จอมขนลุก จริงของมัน จากที่เขารู้มาโคตรหนักเลย
“แล้วกูต้องทำอะไรบ้างวะ” ถามในฐานะน้องใหม่
“พี่มาครั้งแรกเลยใช่ป่ะ เอาสายรัดข้อมือที่ได้ไปใช้เป็นกุญแจล็อคเกอร์กับเอาไว้ยืนยันตัวตอนทำงาน เข้าประตูด้านข้างไปจะเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า มีตู้ล็อกเกอร์กับห้องน้ำ พี่ต้องใส่กางเกงในตัวเดียวออกมานะ นั่นคือชุดทำงาน พี่ใส่ไซส์อะไรดี หุ่นอย่างพี่ เบอร์เอ็มแล้วกัน”
“ขอแอลเถอะ ตัวไม่ใหญ่ แต่อย่างอื่นใหญ่”
“เป็นไส้เลื่อนนะเหรอ โอ๊ย ไอพี่จอม เบิร์ดกระโหลกมาได้โคตรเจ็บ พอเสร็จพี่กลับมารอที่ห้องนี้ ตรงมุมนั้นมีแท็บเลทวางอยู่ พี่เข้าไปดูวิดีโอวิธีล้างรถที่ถูกต้อง แล้วมันจะบอกรายละเอียดการปฏิบัติตัวต่างๆ ไว้ด้วย พอมีลูกค้าเข้ามา ระบบจะจัดคิวแล้วประกาศเรียกชื่อพี่กับคนในทีมให้ไปประจำตามช่องล้างรถตามหมายเลขที่กำหนด ตรงนั้นจะมีหน้าจอแนะนำอีกที ถ้าลูกค้าขาดช่วง อาจจะได้กลับมาพักที่นี่บ้าง อ้อ ของกินตรงนั้นกินได้ฟรีนะ แต่ต้องเก็บให้เรียบร้อย พอทำจนหมดชั่วโมงที่จองไว้ พี่ก็เปลี่ยนชุดกลับบ้านได้ ครั้งหน้าถ้าจะมาก็ต้องจองก่อนทุกครั้ง ไม่งั้นประตูทางเข้าจะไม่เปิดให้ ผมลองมาแล้ว” หนุ่มแว้นผิวเข้มอธิบายอย่างชำนาญ
“เกือบลืมไป นี่สติ้กเกอร์แทตทู พี่เอาไปลอกติดที่ตัวนะ แนะนำให้ติดตรงหน้าอก หรือตรงเหนือขอบกางเกงในด้านหน้า ติดทีอยู่ได้เป็นเดือนถ้าพี่ไม่ไปขูดออก แต่ถ้าลอกไปแม้แต่นิดเดียวให้มาขอติดใหม่นะ” ลูกน้องแก๊งค์ซิ่งของจอมยื่นระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้
“ติดไปทำไมวะ” จอมรับมาดู สติ๊กเกอร์รอยสักนี้เป็นรูปกราฟิกแปลกๆ แต่ไม่เห็นจะมีความหมายอะไร
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่องค์กรบอกให้ติด พี่ก็ติดไปเถอะ ในวิดีโอแนะนำ เขาก็บอกแค่ว่าเพื่อความปลอดภัย นี่ผมก็ติด”
แว้นผิวเข้มเปิดเสื้อให้ดูรอยสักปลอมที่หน้าท้องเรียบเนียนมีกล้ามนิดๆ มันเป็นรูปกราฟิกแปลกๆ แต่ก็ไม่เหมือนอันที่เขาได้ จะว่าไปฟอร์มมันก็คล้ายกันอยู่บ้าง ของบนพุงคนตรงหน้าเป็นรูปวงรีสองอันวางเหลื่อมกัน อันของเขาไม่ใช่วงรีแต่เป็นรูปข้าวหลามตัดแนวนอนสองอันแทน ในวงรีกับข้าวหลามตัดก็มีลวดลายแปลกๆ แต่รวมๆ ก็ดูคุ้นตา
“ไม่ต้องไปเทียบกันหรอก มันมีหลายลายให้สะสม เอ้ย ล้อเล่น ไม่ต้องสะสมนะพี่ เปลือง”
จอมเอาสายข้อมือให้เด็กแว้นตัวดำสแกนเพื่อรับกางเกงในมา แล้วก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล็อคเกอร์ ในนั้นมีครบทั้งตู้ล็อคเกอร์เก็บของ ห้องสุขา ห้องอาบน้ำ และอ่างล้างหน้า สภาพคล้ายๆ กับของโรงยิมที่โรงเรียนแต่สะอาดกว่ามาก แถมยังมีครีมกันแดดขวดปั๊มป์ขนาดใหญ่ให้กดใช้กันอีก จอมเห็นเด็กหนุ่มคนนึงคอยถูพื้นที่เปียกจากคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ที่น่าประหลาดคือเด็กหนุ่มคนนั้นเปลือยทั้งร่างโชว์หุ่นสะโอดสะองกับท่อนลำเรียวยาวที่นอนสงบนิ่งในพงหญ้าสีดำ คนที่เดินผ่านไปมาก็มองแล้วอมยิ้มแต่ไม่มีใครไปยุ่งอะไร
จอมยิ้มให้กำลังใจเด็กหนุ่มคนนั้น เขาเดาว่าคงมีความผิดอะไรบางอย่างถึงโดนลงโทษตามแบบขององค์กร จอมถอดเสื้อผ้าออกหมดตรงหน้าล็อคเกอร์ เขาไม่ค่อยได้อายอะไรเท่าไหร่แล้วหลังเหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้น แต่ก็หันหน้าเข้าหากำแพงก่อนจะถอดกางเกงในเพื่อเปลี่ยนเป็นตัวขององค์กร นี่ขนาดเบอร์แอลแล้วช่วงเป้ายังตึงขนาดนี้ แต่ถ้าจะเปลี่ยนให้ใหญ่ขึ้นอีกคงไม่ไหว นี่ก็ยางยืดแทบจะหลุดตูดอยู่แล้ว จอมสังเกตดูกางเกงในตัวใหม่ที่สวมอยู่ มันปักลายกราฟฟิกแปลกๆ สไตล์เดียวกับสติ้กเกอร์รอยสักที่เขาได้มา แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว จอมเห็นแล้วก็นึกขึ้นได้ รีบเอาสติ้กเกอร์มาติดไว้ที่ผิวตรงแถววีเชฟด้านซ้าย มองไปมองมาก็ดูดีเหมือนกันแฮะ แต่ถึงเป็นลายน่าเกลียดเขาก็ติดอยู่ดีเพราะเขารู้สึกเชื่อถือในองค์กรมาก
จอมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มาเปิดข้อมูลในแทบเล็ตดูก็ได้รู้ระเบียบปฏิบัติอีกมาก ส่วนวิธีล้างรถก็ไม่ได้ต่างจากล้างมอเตอร์ไซค์เท่าไหร่ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ซักพักก็มีเสียงประกาศคล้ายๆ กับเสียงเรียกคิวของธนาคารบอกให้เขาและใครอีกคนนึงไปทำงานที่ช่องล้างรถหมายเลขสิบสี่ เขารีบเดินไปตามทางที่มีป้ายบอกไว้อย่างชัดเจน เมื่อเดินไปถึงช่องสิบสี่ เขาก็เจอเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนึงยืนรออยู่ข้างๆ หน้าจอที่ไว้บอกข้อมูลประจำช่อง มันทักเขาก่อนว่า
“หวัดดีโว้ย โชคดีจังได้ทำงานกับคนหน้าตาดี แถมเป้าตุงอีก เฮ้ย สักมังกรด้วย เจ๋งว่ะ”
จอมมองอย่างไม่ไว้ใจ หรือไอหมอนี่จะเป็นเกย์
“อย่ามองอย่างนั้น กูไม่ใช่เกย์ แค่หมายถึงว่า มึงกับกูหล่อทั้งคู่ ทิปก็จะไหลมาเทมาไงล่ะ ตั้งใจทำงานนะเว้ย วันนี้ระบบจัดให้แค่ช่องละสองคน ลูกค้าคงเยอะ มึงยังไม่ได้เอาสายรัดข้อมือมายืนยันตัวตรงหน้าจอเลย เดี๋ยวทำงานฟรีหรอก” มันรีบแก้ตัว จริงๆ จอมไม่ได้รังเกียจอะไรถ้ามันจะเป็นเกย์ อย่ามาควักมาล้วงอะไรของเขาแล้วกัน
“กูมาทำวันนี้วันแรก โดนไปห้าสิบชั่วโมงเรื่องซิ่งรถปิดถนน มึงโดนข้อหาอะไรวะ แล้วเหลืออีกกี่ชั่วโมง” จอมเอาสายรัดข้อมือไปสแกนตรงหน้าจอ พร้อมกับแนะนำตัวสร้างความคุ้นเคยไปด้วย
“ยกพวกตีกันว่ะ แม่งพวกรุ่นพี่เกณฑ์ไป ไม่ไปก็ไม่ได้ ไม่งั้นไม่มีคนคบ โดนตั้งร้อยชั่วโมง แต่ทำครบไปนานแล้ว”
“อ้าวแล้วนี่มึงมาทำไมอีก” จอมสงสัย
“กูอาสาสมัครเป็นตัวสำรองไว้ วันไหนคนไม่พอ ระบบจะขอให้กูมาช่วยเสริม”
“หมดแล้วทำไมไม่เลิกๆ ไป มึงอยากได้ทิปเหรอ” ทำไมกูสงสัยไปเรื่อยวะ จอมคิด
“เปล่าหรอก ที่บ้านกูพอมีตังค์ ถึงเคสที่เป็นอาสาสมัครเราจะได้เพิ่มเป็นเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของยอดทิปก็เถอะ พูดไปไม่รู้มึงจะหาว่ากูสร้างภาพหรือเปล่านะ แต่กูอยากช่วยหาเงินไปให้มูลนิธิเยอะๆ มีตอนที่องค์กรให้กูเอาเงินที่หาได้ไปบริจาคให้มูลนิธิที่ดูแลคนป่วย กูไปเจอเด็กที่โดนกระสุนลูกหลงจากเด็กช่างอย่างพวกกูตีกันนอนเป็นเจ้าชายนิทรามาหลายเดือน พ่อแม่เขาน่าสงสารมาก ยังหวังว่าลูกเขาจะฟื้นมาซักวันนึง เด็กคนนั้นยังอายุไม่เท่าไหร่เลย อ่อนกว่ากูอีกมั๊ง” เด็กช่างที่หล่อทั้งหน้าหล่อทั้งใจเล่าไปเรื่อยๆ
เล่ามาได้ถึงตรงนี้ หน้าจอก็ส่งเสียงเตือนขึ้น รถลูกค้าวิ่งเข้ามาพอดี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
