หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[ZaRa]

เข้ามาดันนนน เผื่อคนเขียนหากระทู้ไม่เจอ อิอิ

[missyaoi]

[10]

PART 2

“กูชอบ. . .”

“กูพาซ่าไปนอนก่อน//กูไปเข้าห้องน้ำก่อน”  ไอ้แบงค์กับไอ้โมพูดออกมาพร้อมกัน แถมยังลุกขึ้นยืนเหมือนจะไปทันที ทำให้ไอ้รีมที่กำลังจะพูดอยู่ชะงักกึก หยุดไว้เท่านั้น

“เฮ้ยเดี๋ยว ไม่รอฟังไอ้รีมพูดก่อนหรอวะ”  ไอ้แม็คถามพี่ทั้งสองคนที่ตอนนี้ยังยืนนิ่งอยู่ โดยที่ไอ้แบงค์ประคองซ่าเอาไว้เพราะดูเหมือนว่าจะเมาๆ ด้วย

“ไม่เป็นไร เอาไว้พวกมึงบอกกูด้วยล่ะกัน”  ไอ้แบงค์บอก แล้วประคองซ่าออกจากวงทันที ไอ้โมเองก็มองตามด้วยแววตาเศร้าๆ ก่อนจะเดินตามขึ้นไปเพื่อเข้าห้องน้ำ

“เอ้า ช่างมันๆ ไอ้รีม มึงพูดต่อเลย”  ไอ้แม็คตัดบท แล้วกลับมาสนใจไอ้รีมอีกครั้ง เรื่องไอ้รีม เรื่องที่มันชอบใคร จะว่าไป อันที่จริงแล้วผมน่ะก็พอรู้อยู่แล้ว เพราะความเป็นเพื่อนทำให้ผมต้องคอยสังเกตอาการเพื่อนตลอดอยู่แล้ว ตอนที่ไอ้เซนถามผมก็ตกใจเหมือนกัน คิดว่ามันคงพอจะรู้อะไรเหมือนกัน แต่มันถามเพื่ออะไร ผมคิดว่าผมน่าจะรู้อีกเหมือนกัน

“เอ่อ. . .”  ไอ้รีมมันสบตากับผม เหมือนจะขอร้อง ว่ามันไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ ตอนนี้ เฮ้อ. . .เอาวะ ในเมื่อเพื่อนไม่อยากพูด ผมหันไปสบตากับไอ้เซนเพื่อขอคำปรึกษา มันพยักหน้าให้นิดหน่อยเป็นเชิงอนุญาต

“มึงไม่. . .”

เพล้ง!!

ไม่ทันที่ผมจะพูดบอกไอ้รีมให้ไม่ต้องตอบคำถามแล้ว ก็มีเสียงดังเกิดขึ้นจากชั้นบนของบ้าน เสียงเหมือนแก้วแตก!! เกิดอะไรขึ้นวะ?!!

“เกิดอะไรขึ้น!!”  พี่โฟร์ทร้องออกมา ก่อนที่พวกเราทุกคนจะวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้านตรงจุดเกิดเหตุ ไอ้คนที่เมาๆ ในตอนแรกก็ดูเหมือนจะสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง

“เกิดอะไรขึ้น!! ไอ้แบงค์!!”  พี่นอร์ท ตอนนี้จากพี่ที่เคยเป็นหนุ่มใจดี ยิ้มแย้ม กลายเป็นพี่นอร์ทคนโหดอดีตพี่ว้าก (ถึงจะพี่ว้ากคณะแพทย์ก็เถอะ) เนื่องจากจุดเกิดเหตุที่เรื่องราวเกิดขึ้นก็คือห้องน้ำตรงทางเดินของชั้นบน สภาพที่พวกเราขึ้นมาเห็นก็คือซ่านั่งร้องไห้อยู่ตรงพื้นห้องน้ำ มีไอ้แบงค์ประคองตัวเอามือกุมแผลที่มีเลือดโชกอยู่ เลือดเยอะมาก มันดูน่ากลัวจนไอ้ฟ่าทนดูไม่ได้ซุกหน้าอยู่กับอกผม ผมก็ลูบหัวปลอบมันเบาๆ

“ไอ้โม. . .”  ไอ้แบงค์พูดแค่นี้ ทุกคนหันไปมองไอ้โมทันที เพราะเข้าใจความหมายที่ไอ้แบงค์ต้องการบอก มันต้องการจะบอกว่า ‘ไอ้โมเป็นคนทำ’

แต่ผมรู้จักเพื่อนผมดี คบกันมาเป็นสิบๆ ปี ผมมั่นใจว่าไอ้โมไม่ได้เป็นคนทำอย่างแน่นอน ผมไม่ได้กล่าวหาใครว่าใส่ร้ายไอ้โม แต่ผมก็มั่นใจในตัวเพื่อนของผมเหมือนกัน!!

“กูไม่ได้ทำ!!”  ไอ้โมตะโกนบอก แววตาของมันสั่นมากๆ ตัวมันก็สั่นระริก เหมือนคนที่กลัวไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ที่สำคัญตอนนี้มันกำลังคิดว่ามันตัวคนเดียว มันกำลังคิดว่าพวกเราทุกคนเชื่อเด็กนั่นมากกว่ามัน

“ไอ้โม ใจเย็นพวกกูอยู่ข้างมึง”  ไอ้รีมเป็นคนแรกที่เข้าหามัน บีบไหล่มันเพื่อเป็นการบอกว่าพวกเราทุกคนอยู่ข้างมันเสมอ

“แต่. . ฮึก. . .พี่โมทำซ่าจริงๆ นะฮะ”  ซ่าเงยหน้านองน้ำตาบอก ไอ้แบงค์ก็คอยลูบหัวลูบหางไม่ห่าง แฟนกูนี่ถึงขั้นสะบัดตัวที่ซุกหน้ากับอกผมอยู่ตอนแรก เพื่อไปดูหน้าคนเจ็บ

“หลักฐานล่ะ”  พี่โฟร์ทถาม ส่วนคนอื่นๆ ตอนนี้คงทำได้แค่เงียบ ยังไม่มีใครนึกถึงเรื่องทำแผลเลยสักคน

“ก็. . .ฮึก พี่แบงค์. . .ก็เห็น”  นี่ถ้าผมไม่ได้สนิท และรู้จักไอ้โมมานานมาก จนมั่นใจในตัวเพื่อนว่าไม่มีวันทำแบบนี้ ผมก็คงจะเชื่อคำที่เด็กคนนี้บอกเหมือนกัน  ท่าทางที่ดูน่าสงสารและไร้เดียงสาแบบนั้น เป็นใคร ใครก็เชื่อ

“ว่าไงไอ้แบงค์ มึงเห็นหรอว่าไอ้โมทำ เรื่องมันเป็นยังไง”  พี่นอร์ทถามต่อ ไอ้แบงค์มองไอ้โมนิ่งๆ ก่อนที่จะบอกสิ่งที่ตัวเองเห็นช้าๆ

“ผมกำลังจะพาซ่าเข้านอน แต่ว่าน้องอยากเข้าห้องน้ำก่อน ตอนแรกผมจะให้เข้าอีกห้องหนึ่งเพราะห้องนี้ไอ้โมมันเข้าอยู่ แต่น้องยืนยันว่ารอได้ ผมก็เลยให้รอ บังเอิญว่ามีโทรศัพท์เข้าพอดี ผมไปรับโทรศัพท์ กลับมาอีกทีก็เห็นซ่านั่งร้องไห้แขนชุ่มเลือดยู่ตรงนี้ ในมือไอ้โมมีเศษแก้วที่มีรอยเลือดอยู่ ผมก็เลยคิดว่า. . .”

“มึงก็เลยคิดว่ากูเป็นคนทำสินะ”  ไอ้โมถามเสียงแผ่ว ก่อนที่มันจะแค่นยิ้มคล้ายสมเพชตัวเอง และ ตู้ม!! ระเบิดความรู้สึกถูกพรั่งพรูออกมาพร้อมน้ำตาที่หลั่งเป็นสายโดยปราศจากเสียงสะอื้น
“มึงคิดว่ากูเป็นคนทำร้ายเด็กนี่สินะ ฮึก. . .ใช่สิ!! กูมันชั่ว กูมันเลว กูเคยทำให้มึงเสียใจ!! แต่ตอนนี้กูสำนึกผิดแล้ว กูอยู่ของกูนิ่งๆ ไม่ไปกวนให้ต้องรำคาญใจ อยากจะอยู่กับไอ้เด็กนี่กูก็ไม่ว่าอะไร ทั้งๆ ที่ในนี้ ในหัวใจกูมันเจ็บแทบตาย!!  มึงไม่แคร์กู มึงไม่ยอมให้อภัยกู กูยังไม่เสียใจเท่ากับมึงเชื่อว่ากูทำร้ายไอ้เด็กเหี้ยนี่!! ในสายตามึงกูมันใจร้ายใจดำขนาดนั้นเลยหรอ!! ห๊ะ?!!”
  มันหยุดเพื่อหายใจ ก่อนจะพูดต่อ “มึงทำเหมือนไม่รู้จักกู ทำเหมือนไม่เคยรักกัน ถึงไม่รู้ว่ากูไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้”  คราวนี้ไม่ได้เสียงดัง ไม่ได้เต็มไปด้วยพายุอารมณ์เหมือนตอนแรก แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความตัดพ้อ เสียใจ พูดจบมันก็สะบัดตัวออกจากไอ้รีม แล้ววิ่งเข้าไปในห้อง

“ไอ้แบงค์. . .มึงคิดว่าไอ้โมทำจริงๆ หรอ”  ไอ้รีมถามเสียงนิ่ง

“กู. . .”  ไอ้แบงค์ก้มหน้าลง อึกอัก ไม่ยอมพูดอะไร นั่นทำให้ไอ้รีมแค่นยิ้มออกมา ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“หึ. . .ไม่อยากจะเชื่อ”  เสียงมันเรียบแบบที่คิดว่าผมไม่เคยได้ยินเพื่อนสนิทพูดเสียงแบบนี้เลยสักครั้ง

บรรยากาศเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนพี่โฟร์ทต้องบอกให้พาซ่าไปทำแผล ผ่านไปสักพักไอ้โมก็ออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ใบที่มันพามา

“เดี๋ยว!! มึงจะไปไหน”  ผมเรียกไว้ ตอนนี้พี่โฟร์ทกำลังทำแผลให้ซ่าอยู่

“กูจะกลับบ้าน เพื่อความสบายใจของทุกคน”  มันพูด ตอนนี้น้ำตาไม่ไหลแล้ว แต่ตัวมันสั่นระริก เสียงก็สั่นเหมือนพร้อมจะเป่าปี่ทุกเมื่อ

“มึงยังไม่ต้องกลับหรอก ยังไงพรุ่งนี้เราก็จะกลับอยู่แล้ว”  ผมบอก กำหนดการเดินทางของเราก็คือเราจะกลับกรุงเทพกันพรุ่งนี้เย็นๆ

“กว่าพวกมึงจะกลับก็เย็นแล้ว คีน. . .ให้กูกลับเถอะนะ กู. . .”  มันหยุดพูดแค่นั้น อาจจะเพราะพูดไม่ออก เพราะหน้ามันตอนนี้เหมือนคนที่ฝืนกลั้นน้ำตาไว้เต็มทน

“กูจะกลับกับมันเอง”  ไอ้รีมที่เมื่อกี้ไม่รู้หายไปไหน ตอนนี้มันออกมาพร้อมกับกระเป๋าเป้เหมือนกับไอ้โม คงจะเข้าห้องไปเอากระเป๋าอีกคน

“แต่มันดึกแล้วนะพี่โม จะหารถที่ไหน”  ไอ้ฟ่าค้านอีกแรง นี่แหละที่ผมกังวลตอนแรก มันจะกลับกันยังไง

“กูว่ามันคงมีรถให้กูสองคนกลับได้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวกูจะโทรมาเป็นระยะ”  ไอ้รีมย้ำอีกที ผมทำอะไรไม่ได้ เพราะค้านไปก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ฟังอีกต่อไปแล้ว ถึงรั้งให้มันอยู่ได้ มันนั่นแหละที่จะอึดอัดและเสียใจ พี่โฟร์ทก็เลยเสนอให้พี่คนขับรถที่ขับมาให้เราตอนขามาขับไปส่งมันสองคนที่ท่ารถ

“เฮ้อ. . .มึงเพื่อนกู”  ผมตบไหล่ไอ้โมเบาๆ สองสามที ย้ำถึงสถานะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันก็เพื่อนผม ใครจะว่ายังไงผมรู้จักเพื่อนผมดี

“ขอบใจว่ะ”  ไอ้โมบอก ตอนนี้น้ำตามันคลออีกแล้ว

“เดินทางปลอดภัยนะมึง ไอ้รีม. . .กูฝากไอ้โมด้วย”  ผมบอกไอ้รีม มันพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น แล้วเดินออกจากบ้านไปพร้อมๆ กับไอ้โม ผมมองแผ่นหลังของพวกมันสองคนจนลับสายตาไป

หวังว่าไอ้รีมมันจะเข้าใจคำว่า ‘ฝาก’ ของผม

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจแน่ๆ ผมรู้ว่าไอ้แบงค์ก็ไม่เชื่อว่าไอ้โมเป็นคนทำ แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมมันไม่พูด. . .

>>>>><<<<<

ตีสาม. . .

ปาร์ตี้เลิกราโดยอัตโนมัติหลังจากเกิดเรื่อง ตอนนี้ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว ไอ้ฟ่าก็เหมือนกัน กว่าผมจะกล่อมให้นอนได้ แทบลากเลือด เพราะมันเอาแต่จะถามไอ้แบงค์ เคลียร์กันให้รู้เรื่อง เป็นห่วงไอ้โม เพราะมันก็เป็นคนหนึ่งที่รู้จักไอ้โมดี สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก มันเลยไม่เชื่อว่าไอ้โมจะเป็นคนทำ

ถึงจะนอนกอดมันยังไงผมก็นอนไม่หลับ เรื่องราวมันค้างคาใจ สงสัยในตัวเพื่อนสนิทว่ามันต้องการอะไรกันแน่ ปกป้องแฟนหรอ? แต่มันก็บอกหนักแน่นว่าเด็กนั่นไม่ใช่แฟนมัน เพราะฉะนั้น ผมจึงไม่เห็นถึงเหตุผลที่ไอ้แบงค์ต้องทำเป็นเชื่อที่เด็กนั่นพูด

ในเมื่อนอนไม่หลับ ผมจึงเลือกที่จะผละจากตัวนุ่มๆ หอมๆ ของคนในอ้อมกอด หอมแก้มมันไปหนึ่งที แล้วออกมาเดินรับลมเล่นนอกบ้าน แต่พอไปถึง สิ่งแรกที่ผมเห็นคือไอ้แบงค์นั่งอยู่บนพื้นหญ้าคนเดียว

“ทำไมมานั่งคนเดียวเวลานี้วะ”  ผมถาม แต่ตัวเองก็นั่งลงข้างๆ มัน ไอ้แบงค์ไม่ได้หันมามองผม ไม่ตอบคำถาม  แต่กลับพูดคำพูดที่ผมเองก็ได้แต่นิ่งเหมือนกัน

“กูยังรักมันไม่เปลี่ยนแปลง. . .เมื่อก่อนรักยังไง. . .ตอนนี้ก็ยังรักอย่างนั้น”

ผมเงียบ เพื่อรอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ แต่มันไม่พูด ผมก็เลยถามออกไปแทน  “ถ้ามึงรักมัน แล้วทำไมถึงไม่เชื่อมันล่ะ”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ. . .เชื่อสิ กูเชื่อที่มันพูดทุกอย่าง มันบอกว่าไม่ได้ทำ กูก็เชื่อว่ามันไม่ได้ทำ กูเองก็รู้จักมันดีไม่แพ้ใคร กูรู้ว่ามันไม่มีทางทำแบบนั้น”  วินาทีนี้ผมได้แต่เงียบ เงียบเพื่อรอให้เพื่อนสนิทอีกคนของผมได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“แต่ที่กูไม่พูด ทำให้มันเข้าใจว่ากูเชื่อซ่ามากกว่ามัน เพราะกูรักมัน. . .รักมากจนคิดว่าบางทีคนที่มันควรจะรักไม่ใช่กู. . .กูเคยคิดนะ ว่าบางทีที่ตอนมันคบกับกูแล้วมันหยุดเจ้าชู้ไม่ได้ นั่นเพราะมันไม่ได้รักกูมากพอ บางทีถ้ามันเจอคนที่มันรักมากพอ. . .มันอาจจะหยุดได้”

“ซึ่งไม่ใช่มึง?”

“อืม. . .บางทีมึงอาจจะรู้ว่าคนๆ นั้นคือใคร”

“มึงรู้?”  ผมถาม ผมไม่เคยคิดเลยว่านอกจากไอ้เซน ไอ้แบงค์เองก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน ไอ้แบงค์แค่นยิ้ม เหมือนสมเพชตัวเองก่อนจะพูดต่อ

“ฮึ มันไม่ได้ดูยากเลยสักนิด สิ่งที่มันทำ สิ่งที่มันแสดงออก ต่อให้เป็นกูที่พยายามปิดหูปิดตาตัวเองมาตลอด กูยังไม่สามารถปิดหัวใจตัวเองไม่ให้รับรู้ได้เลย”

นี่สินะ. . .สาเหตุที่มันปล่อยมือมาจากไอ้โม

เพราะคิดว่ายังรักกันไม่มากพอ. . .

เพราะคิดว่าอีกคนอาจจะได้เจอสิ่งที่ดีกว่า ที่ใช่กว่า. . .เหมาะกว่า

แต่ผมอยากจะบอกไอ้แบงค์แค่อย่างเดียว. . .

“แบงค์”

“. . . . . .”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสองคน หรืออาจจะมากกว่าสองคน และมึงไม่ควรตัดสินใจคนเดียวว่าอะไรเหมาะ อะไรไม่เหมาะ อะไรดีกว่า หรืออะไรไม่ดี ถามมันหรือยังว่าต้องการสิ่งที่มึงทำให้รึเปล่า”

“. . . . . . .”

“มันยังวิธีที่ดีกว่านี้อีกร้อยแปดพันเก้า. . .เพื่อน”

ตบบ่ามันเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านอย่างสง่างาม

แหม่ะ พระเอกสุดๆ เลยผม (ยืดดดด)

TBC.

TALK :
ไม่รู้จะทอล์คอะไรสำหรับตอนนี้ มันอึมครึมเนอะ สรุปว่าทริปนี้ดีอย่างเดียวคือฟีฟ่ากับพี่คีนตกลงเป็นแฟนกัน  หนุ่มๆ เขาฝากกระซิบมาบอกว่า "เอาไว้แก้ตัวทริปหน้านะคร้าบบบบ"    เราก็เชื่อเขาหน่อยเนอะ

ปอล๋อ. รู้กันรึยังว่ารีมชอบใคร แหมมมมม ขนาดนี้แล้ว ก็น่าจะเดาได้แล้วเนอะ


ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ

เจอกันตอนหน้าค่าาา

[boboman]

จิ้มจึกๆ
สงสารทั้งคู่เลยอ่า...
แบงค์อย่าเพิ่งถอดใจซิ!
รอตอนหน้า

[ptp_ploy]

รีมโมหรือนี่ อะไรยังไง??? อยากอ่านต่อเลย
คีนนี่พระเอกสุดๆ
อยากอ่านคีนฟ่าให้มากกว่านี้จังเลยย
แอบหมั่นไส้ซ่ามากๆ 

ติดตามตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[minneemint]

ชอบแบงค์โมอะ

[Freja]

ถ้าแบงก์คิดแบบนี้นะก็สมควรแล้วล่ะที่จะปล่อยโมไป   เหรียญมีสองด้านเสมอ   คิดในทางกลับกันนะ   ถ้าไม่รักไม่ชอบโมจะยอมให้แบงก์เอาเป็นเมียเหรอ? อยู่กันมาตั้งนานแล้วด้วย  อีกอย่างความรู้สึก Insecured feeling ของแบงก์อันนี้คนอยู่ด้วยกันมีหรือที่มันจะไม่สื่อออกมาให้อีกฝ่ายรู้สึก  รักแต่คิดตลอดว่าอีกฝ่ายไม่ได้รักตัวเอง สมควรได้เจอสิ่งที่ดีกว่า   เราไม่ได้ว่าสิ่งที่โมทำถูกนะ  ยังไงก็ผิดที่นอกใจนอกกายไปกับคนอื่น เท่าที่รู้เป็นผู้หญิงเพราะว่าโมเป็นผู้ชายธรรมดามาก่อนเป็นแฟนแบงก์    คนเป็นเกย์ที่ได้แฟนเป็นชายแท้มักจะคิดเสมอว่าแฟนตัวเองจะหันกลับไปหาชีวิตแบบเดิม  ในทางกลับกันคนที่เป็นชายแท้แต่มารักเกย์ก็ต้องทำใจรับสภาพที่สังคมไม่ยอมรับมากมาย  ถ้าหากว่าแฟนที่เป็นเกย์เกิดหันไปรักคนที่เป็นเกย์ด้วยกันแทนล่ะ?  สภาพที่ไม่มั่นคงนี้มีด้วยกันทั้งสองฝั่ง

ดีเหมือนกันที่เป็นแบบนี้  โมจะได้ลองเปิดใจมองรีมแบบแฟนบ้าง  แบงก์จะได้ลองตรองดูว่าตัวเองทำไปนั้นดีไหม แล้วตัวเองยังรักโมอยู่หรือเปล่า?   ที่ทำไปนั้นสมควรไหม คิดแทนโม  เอาความรู้สึกไม่มั่นคงของตัวเองมาตัดสินความรู้สึกของคนอื่น เราสนับสนุนให้คู่กลับมาหากันแต่ทั้งคู่ต้องรักกันจริงๆเท่านั้น    ถ้าไม่ใช่ก็ต่างคนต่างไปเถอะ   จุดยืนของแบงก์นี่เรียกได้ว่า half-assed, half hearted จริงๆ ไม่สู้ยิบตาแล้วจะได้มาหรือ 

ซ่าก็เอาไปเก็บเลยแล้วกัน  สร้างเรื่องได้ขนาดนี้ก็ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ   ยกเว้นโมทำจริงๆนะ

[มะม่วงแรด]

คือ อ่านแล้วอึดอัดใจมากกกกก  ทำไมแบงค์ต้องคิดแทนโมด้วยวะ ถึงรีมจะชอบโม แต่ก็ใช่ว่าเลิกกันแล้วโมจะไปคบรีมซะหน่อย
ถามโมก่อนไหม คิดถึงความรู้สึกโมมั่ง

[MayA@TK]

คิดยากนะเนี่ยไม่รู้จะเชียร์โมกับใครดี
แบงค์โม รีมโม  แต่ที่แน่ๆอยู่กับใครแล้วมีความสุขก็ตามใจเลย
ว่าแต่ถ้าใครคนใดคนหนึ่งระหว่างแบงค์หรือรีมที่ไม่ได้คู่โม
ก็หาคนดามใจให้ด้วยนะ อย่าให้อกหักแล้วต้องไร้คู่นะ เขาเศร้าแทน

[mooping-7]

หยุดได้ค้างคามากกกกกก รีมมองแบงค์กะโมทำมาย ฮ่วยอย่าดราม่าซ้ำฟซ้อนเลยนะคู่นี้ขอร้อง

[mooping-7]

5555 อ่านpast1. ค้างไว้แล้วไปดูบอลกลับมาอ่านต่อและเม้น อ้าวกลายเป็นเม้นpast2 ซะงั้น
เม้นตอน2 แบงค์อย่าคิดเองเออเอง โมเป็นเมียแกนะ จะยอมปล่อยให้คนอื่นง่ายๆได้ยังไง ถามโมยัง อย่าดราม่าเยอะนักสิ

[kdds]

เอ่อ...แบงค์ ทำไมคิดอย่างงั้น เพราะเขารักเราไม่พอจึงปล่อยไปแม้ตัวเองจะเสียใจ โอ๊ย พ่อพระเอก เสียสละไปไหม
ส่วนซ่า ...เด็กมีปัญหา มารยา ไม่รู้กาลเทศะ จะคบเป็นน้อง เพื่อน แฟน ก็เสนียดทุกกรณีค่ะ เอานางไปเก็บเถอะ

[Supparang-k]

ไม่ปลื้มค่ะ ไม่ปลื้มอย่างมาก ไม่ปลื้มที่แบงค์ทำเลย คิดว่าตัวเองฉลาด เป็นพระเอกผู้เสียสละเหรอคะ   

ไหนบอกว่ารักโม คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอ  ผลักไสคนที่รักไปให้คนอื่นเหรอ

คิดว่าดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้ คิดว่าโมจะมีความสุขเหรอ

สิ่งที่โมต้องการคือคนที่โมรัก ไม่ใช่คนที่ดี

คิดเหรอว่าถ้าดมตอบรับอีกคนเข้ามาจริง โมจะมีความสุข คิดเหรอว่าโมไม่รักกันจริงๆ


ใครกันแน่ที่รักกันไม่มากพอ   

เอาจริงนายมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่ขี้กลัวป่าววะ  เพราะกลัวว่าโมเลิกเจ้าชู้ไม่ได้ กลัวว่าโมจะนอกใจ เลยผลักไสโมออกไป 


คิดดีๆน่ะแบงค์

[brookzaa]

แล้วแต่คิดได้แค่นั้นก็เอาแค่นั้นแหละ รกสมอง จะปล่อยก็ปล่อยไปเลย อย่าให้เห็นนะ 

[SaJung13]

กระจ่างมาก ชัดแจ๋วเลยค่าาาาาาาา
สงสารโม กับแบงจิงๆเลย เรื่องจะลงเอย
ยังไงเนี้ย ไหนจะรีมอีก เฮ้อออ

[kitty08]

เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ สรุปว่าทั้งคู่ก้อยังรักกัน  หยั่งงี้แหละ ความรักย่อมมีอุปสรรคให้ข้ามเสมอ ถ้ารักกันจริงก้อคงจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมแต่ถ้ามันไม่ใช่ก้ออย่ากลับมาเลย  ชอบน้องฟ่าจัง น้องแรงดีไม่มีเขิน 

[ZaRa]

คู่นี้ดราม่าแรง เศร้าอ่าาา

[mystery Y]

เฮ้อ~ -0-

[icecreamii8_]

โอยยยยย ปวดตับบบบ

[Minnie~Moo]

สรุปอะไรยังไง??   

โมแอบรักรีมอยุ่แต่ไม่รู้ตัว  แต่แบ๊งค์รู้เลยตัดใจเพราะอยากให้คนรักสมหวังตัวเองจะเจ็บก็ยอม 

หรือแบ๊งค์รู้ว่ารีมแอบรักโมอยู่ เลยคิดว่าถ้าสองคนรักกันโมอาจจะมีความสุขมากกว่าตอนคบกับตัวเองอยุ่ 

โอ๊ยยยยย    พี่ไม่รู้พี่แบ๊ว 

[nightsza]

รีมแอบชอบแบงค์? หลอกกกก นี่มันรักสามเศร้าหรือเปล่าเนี่ยยย

[Fellina]

กรี๊๊ดดดดดดดดดดด
ขอชูป้าย #รีมโม แปบนะคะ อิอิอิ

[missyaoi]

[11]

PART 1

(รีม)
“กูว่าเปิดห้องที่โรงแรมนี้ก่อนดีกว่า พอตอนเช้าเราค่อยนั่งรถตู้กลับ”  ผมเสนอ เมื่อตอนนี้เรานั่งรถผ่านโรงแรมแห่งหนึ่ง ไอ้โมมันไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้ารับอย่างเดียว ผมก็เลยบอกพี่คนขับรถให้จอด และให้เขากลับไปหาพวกที่บ้านได้เลย

“ขอบคุณครับ”  ผมขอบคุณพี่คนขับรถ พี่แกก้มหัวให้ผมนิดหน่อย แล้วขับรถออกไป ผมพาไอ้โมเข้ามาในโรงแรม จัดการเช็คอินอะไรเรียบร้อย พอได้ห้องพนักงานก็พาเราขึ้นไป

“มึงไปอาบน้ำก่อนก็ได้”  ผมบอกมัน

“อืม”  มันรับคำแล้วหยิบเสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำไป แค่นั้น. . .แค่นั้นจริงๆ ที่มันพูดกับผม ตั้งแต่ออกมาจากบ้านพัก มันยังไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่นั่งเหม่อ มองแต่ถนน ผมพยายามจะชวนคุย แต่ผลลัพธ์ที่ได้มีแต่ความเงียบ ผมหมดหนทางที่จะทำให้มันดีขึ้น ก็เลยได้แต่เงียบเหมือนกัน

ผมเดินไปใกล้กับประตูห้องน้ำ เสียงที่ได้ยินเล็ดลอดออกมาทำให้ผมยืนไม่อยู่ ทรุดลงนั่งพิงประตูห้องน้ำไว้ เสียงสะอื้น. . .เสียงร้องไห้ เสียงที่แสดงว่ามันเสียใจแค่ไหน เสียใจเพราะคนที่มันรัก

ผมเองที่อยู่ข้างนอก ที่ได้แต่อยู่ข้างนอกเรื่อยมา นอกสายตา. . .นอกหัวใจ

มันคงไม่รู้ว่าผมเองก็เสียใจเหมือนกัน เสียใจที่เห็นคนที่ผม ‘รัก’ มากขนาดนี้ต้องเสียใจ

ใช่. . .ผมรักไอ้โม

แต่เพราะว่ามันคบกับไอ้แบงค์ เพื่อนรักอีกคนของผม เพราะทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ผมรักมาก ผมจึงได้แต่เก็บความรัก เก็บอาการของผมไว้ในใจเสมอมา ไม่ต้องการให้มันรู้ ไม่ต้องการให้มันลำบากใจเพราะความรู้สึกที่เกินเพื่อนของผม

ไอ้โมมันรักไอ้แบงค์มากแค่ไหนผมรู้. . .ไอ้แบงค์มันรักไอ้โมมากแค่ไหน ผมก็รู้อีกเหมือนกัน  เพราะฉะนั้น คำว่า ‘เพื่อน’ จึงเป็นกรอบที่ผมตีให้ตัวเองเสมอมา

ความสัมพันธ์ของไอ้แบงค์กับไอ้โม เป็นอันต้องจบลงเพราะความเจ้าชู้ ความที่มันมีไอ้แบงค์อยู่แล้วแต่มันก็ยังหยุดไม่ได้ คงเป็นกรรมของมันที่ทำให้มันต้องมาเสียใจแบบนี้ เพราะไอ้แบงค์เอง ก็ต้องเสียใจมาตลอดเหมือนกัน ผมรักไอ้โม ไม่ได้แปลว่าผมจะเข้าข้างมันทุกเรื่อง เรื่องที่มันนอกกายไอ้แบงค์ ยังไงๆ มันก็ผิด

ผมรู้ว่าไอ้โมมันหยุดเจ้าชู้ เลิกหิ้วผู้หญิงจากผับ เลิกทุกสิ่งทุกอย่างหลังจากถูกไอ้แบงค์ตัดความสัมพันธ์ แต่ให้ทาย ผมว่าไอ้แบงค์มันคงไม่รู้ มันอาจจะยังคิดว่าไอ้โมเป็นเหมือนเดิม มันถึงได้มีปฏิกิริยาแบบนี้ตลอดทริปเที่ยว เย็นชา. . .ทำเหมือนอีกคนเป็นแค่อากาศธาตุ

ถ้าเป็นคนอื่น เมื่อคนที่ตัวเองแอบรักมาตลอดไม่มีพันธะ อาจจะเป็นโอกาสสำหรับการสานความสัมพันธ์ แต่สำหรับผม ถึงแม้ผมจะรักไอ้โมมากแค่ไหน แต่ถ้าจะให้ผมเสียบในตอนที่มันกับไอ้แบงค์มีปัญหากันแบบนี้. . .ผมทำไม่ได้จริงๆ

ทฤษฎีสะพานแขวน. . .ผมคงไม่ได้ใช้

หึหึ เหมือนพระรองซีรี่ส์เกาหลีเลยว่ะผม ต้องหลีกทางให้พระเอกแม้ว่าตัวเองจะรักนางเอกมากแค่ไหนก็ตาม

แต่เอาเข้าจริงๆ ผมเองก็ไม่อยากเป็นหรอกพระรอง ผมอยากจะอาสาเป็นคนที่ทำให้มันหายเจ็บ อาสาเป็นคนดามใจ ถ้านั่นเพราะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหมดรักกันแล้ว ไม่ใช่ในสถานการณ์ที่ผมรู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนทั้งสองคนยังรักกันมากแค่ไหน

เพราะถึงแม้ไอ้โมมันจะยอมให้ผมดามใจ มันก็เท่านั้น ดามใจ. . .แต่ไม่ได้อยู่ในใจ สุดท้ายก็เจ็บกันทุกฝ่าย

เสียงน้ำเงียบไปแล้ว นั่นทำให้ผมเรียกสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง ลุกขึ้นยืนแล้วทำเป็นเดินมาค้นเสื้อผ้าในกระเป๋า เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้โมเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี มันแต่งชุดนอนเรียบร้อยแล้ว

ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า แต่เหมือนพวกมันจะรู้ ไอ้เซน ไอ้คีน หรือแม้แต่ไอ้แบงค์กับไอ้โมเอง ว่าผมคิดเกินเพื่อนกับไอ้โม เพียงแต่พวกมันไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกมา (ไอ้แม็คกับไอ้รอนมันไม่รู้แน่ๆ เพราะไอ้แม็คไม่ใช่คนประเภทที่ดูคนอื่นออก ส่วนไอ้รอนมันเป็นประเภทไม่สนใจคนอื่น แม้แต่แฝดตัวเอง)

เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่เข้าใจ. . .ไม่เข้าใจการกระทำของไอ้แบงค์ แต่ผมคงไม่พูดอะไรไปมากกว่าการให้กำลังใจ ‘เพื่อน’ ของผมทั้งสองคน

“มึงจะไปไหน”  ไอ้โมมันถามออกมาเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้เดินเข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำแบบที่ตั้งใจไว้ตอนแรก แต่ผมกลับเดินมาที่ประตูเตรียมออกข้างนอกแทน

“กูจะลงไปซื้อของแป็บ เดี๋ยวมา”  ผมบอก เห็นสภาพมันออกมาจากห้องน้ำแล้ว ไม่ไหวว่ะ ทนดูไม่ได้

“อืม”  มันรับคำ ผมเดินออกมาจากห้อง ลงมาชั้นล่าง ถามหาร้านสะดวกซื้อจากพนักงานโรงแรม แล้วเดินไปทันทีเพราะว่าร้านอยู่ห่างจากโรงแรมแค่ร้อยเมตร

ผมหยิบของที่ต้องการกับของกินอีกนิดหน่อย จ่ายเงินเสร็จแล้วกำลังจะเดินขึ้นไปบนห้อง แต่แล้วกลับต้องชะงักเท้าเปลี่ยนส้นทางมาที่ล็อบบี้แทนเพราะโทรศัพท์ของผมมันร้องเตือนขึ้นมาว่ามีสายเข้า และสายนั้นก็สำคัญมาก. . .สำคัญกับความสัมพันธ์ของไอ้แบงค์กับไอ้โม

มันโทรมาแบบนี้ อาจจะมีข่าวดีสำหรับคนที่นอนอยู่บนห้อง. . .

 เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จผมขึ้นไปบนห้อง พอเข้ามาในห้องปรากฏว่าไอ้โมนอนหลับตาอยู่บนเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปนั่งข้างเตียงที่มันนอนอยู่ หึหึ ผมบอกรึยังว่าห้องที่เราเลือก เป็นห้องเตียงคู่

ผมจัดการฉีกซองของที่ซื้อมา พอได้แล้วก็เอาไปแปะไว้ที่หน้ามันมันที

“อ๊ะ. . .”  มันร้องออกมา อาจจะเพราะตกใจความเย็นที่มาสัมผัสใบหน้า

“อยู่เฉยๆ หน้าโทรมมันไม่เหมาะกับมึง”

“อืม. . .”  มันยอมอยู่นิ่งๆ ให้ผมจัดการกับแผ่นมาร์กหน้าบนหน้ามันจนเสร็จ แล้วก็ลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำบ้าง

“ขอบใจนะ. . .”  ผมชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูห้องน้ำทันที ยิ้มกับตัวเองนิดหน่อย ไม่ตอบรับอะไรแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

เพื่อนอย่างผม ก็คงทำได้แค่นี้. . .

>>>>><<<<<

(โม)
ไอ้รีมเข้าห้องน้ำไปแล้ว เหลือผมเพียงคนเดียวบนเตียงในห้องของโรงแรมแห่งนี้ เตียงคู่ความกว้างพอเหมาะกับการนอนคนเดียว ผ้าปูสีขาว ผ้าห่มนุ่มๆ แอร์เย็นๆ มันควรจะช่วยให้ความรู้สึกของผมดีขึ้น แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนทำให้ผมกับไอ้รีมต้องมาอาศัยโรงแรมนอนแบบนี้ กระบอกตามันก็ร้อนผ่าวจนต้องหลับตาแน่น เงยหน้าขึ้นนิดเพื่อนสกัดกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่วายไหลออกมาทางหางตานิดๆ หึหึ ตลกฉิบหายไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนแรกคิดว่าได้มาเที่ยวกับเพื่อนแบบนี้แล้วมันจะช่วยอะไรๆ ให้ดีขึ้นมาบ้าง

บรรยากาศดีๆ ริมทะเล มันน่าจะช่วยให้การง้อขอคืนดีของผมราบรื่น แต่ใครจะคิดว่าไอ้แบงค์จะพาเด็กนั่นมาด้วย ใครจะคิดว่าแทนที่ผมจะได้ง้อมัน ความสัมพันธ์ระหว่างเราที่น่าจะดีขึ้นกลับแย่ลง แล้วผมต้องนอนหลับกับน้ำตาตลอดที่อยู่ที่นั่น เมื่อวาน. . .ร้องไห้เพราะไม่คิดว่าไอ้แบงค์มันจะเมินกันได้ถึงขนาดนั้น

วันนี้. . .ร้องไห้เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้แบงค์จะเชื่อเด็กนั่นมากกว่าผม

ผมอยู่เฉยๆ นิ่งๆ ทั้งๆ ที่ในใจนี่เจ็บฉิบหายเพราะคิดได้ว่ามันยังไม่ถึงเวลาของผม รอให้กลับจากทริปนี้ก่อนก็ยังไม่สายที่ผมจะเดินเข้าไปบอกมันว่าผมเลิกแล้วทุกอย่าง. . .ผมจะไม่ทำให้มันเสียใจอีก ต่อไปจะไม่มีมันที่เป็นที่หนึ่งแล้วมีคนอื่นเป็นลำดับต่อไปเหมือนที่ผ่านๆ มา แต่มันจะเป็นคนเดียวสำหรับผม ผมจะไม่มีใครหน้าไหนอีก แต่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าจะยังมีโอกาสอยู่อีกรึเปล่า

ในห้องน้ำที่เกิดเหตุ. . .

ผมที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังเปิดประตูเพื่อออกไปนั่งเล่นเกมส์กับไอ้พวกนี้ต่อ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีคนยืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำอยู่แล้ว ผมมองซ้ายมองขวาหาว่ามีใครอยู่แถวนี้อีกรึเปล่า

“พี่แบงค์ไปคุยโทรศัพท์ฮะ”  เด็กซ่านั่นบอกผม หน้าตา ท่าทางไม่มีแม้แต่คราบของคนเมาเมื่อตะกี้ หึ ให้ตายเถอะ แกล้งเมาด้วยหรอเนี่ย

“อืม. . .จะเข้าห้องน้ำหรอ. . .เชิญ”  ผมบอก พร้อมกับเบี่ยงตัวไปอีกทางเพื่อให้อีกคนมีทางสำหรับเข้าห้องน้ำ แต่มันกลับขยับตาม พร้อมยกยิ้มท้าทาย
“หลีก”  ผมบอกเสียงเรียบ

“คุยกันก่อนสิฮะ”

“ไม่มีอะไรต้องคุย”

“หึ เกลียดซ่าหรอฮะ ทำไมล่ะ”  มันทำหน้าแบบไม่รู้จริงๆ แต่ผมไม่อยากจะพูดหรอกนะว่าท่าทางแบบนี้มันเสแสร้ง  “เอ๊ะ หรือว่าเพราะแฟนพี่ ไม่ใช่สิ แค่แฟนเก่านี่นา เป็นแค่แฟนเก่ากันมันก็ไม่มีสิทธิแล้วนี่ฮะ”

“ต้องการอะไร”  ผมถามอย่างไม่ทน ต้องการอะไรพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า ผมไม่ชอบการที่มาคุยอะไรอ้อมๆ กระแทกแดกดันกันอยู่แบบนี้

“ต้องการอะไรหรอฮะ. . .ผมน่ะไม่ต้องการอะไรหรอกนะ นอกจาก. . .พี่แบงค์”  มันก้าวเข้ามาพูดใกล้ๆ

“แล้วไง ตอนนี้ไอ้แบงค์มันไม่ใช่แฟนมึงรึไง”  ผมไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าตอนนี้มันกับไอ้แบงค์เป็นแฟนกันรึไง

“ก็เพราพี่ไง!! เพราพี่!! พี่แบงค์ถึงไม่ยอมเปิดใจให้ผมสักที!! เจอกันก็เอาแต่คร่ำครวญถึงพี่ รักพี่นักรักพี่หนา พี่แบงค์ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาก็เพราะพี่!! ทั้งๆ ที่ผม. . .ทั้งๆ ที่ผมรักพี่แบงค์มากขนาดนี้”  มันตะโกนพร้อมกับผลักอกผมจนเซเข้ามาในห้องน้ำวูบหนึ่งผมรู้สึกดีใจที่ได้ยินประโยคนี้ แสดงว่าไอ้แบงค์กับเด็กนี่ไม่ได้เป็นอะไรกัน มันยังรักผมอยู่!! แต่อาการของผมคงแสดงออกมากไป เพราะไอ้ซ่ามันพูดออกมาอีก 
“ดีใจหรอ พี่ก็ดีใจได้แค่นี้แหละ เพราะผมจะทำให้พี่แบงค์เกลียดพี่เอง!!”  ว่าจบมันก็คว้าเอาแก้วน้ำที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ปาลงพื้น ทำให้แก้วแตกกระจาย เศษแก้วเกลื่อนเต็มพื้น แต่ที่ผมตกใจไม่ใช่เพราะเรื่องแค่นี้ แต่ไอ้เด็กเวรนี่มันดันคว้าเศษแก้วและกรีดเข้าไปเต็มๆ แขน

“เฮ้ย!!”  ผมรีบคว้าเศษแก้วในมือมันทันที ก่อนที่มันจะทันกรีดลงไปลึกกว่านี้ “มึงทำบ้าอะไร!!”  ผมร้อง แต่เด็กนั่นมันไม่ฟัง ร้องไห้เสียงดังทรุดลงไปกับพื้นทันที

“ฮือๆ พี่โม อย่าทำซ่านะฮะ ซ่ากลัวแล้ว พี่แบงค์!! พี่แบงค์ช่วยซ่าด้วย!! พี่โมทำซ่า”  มันร้องแหกปากตะโกน ผมได้แต่ยืนนิ่งกับที่ ก้าวไปไหนไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ เรื่องมันเป็นแบบนี้ได้ยังไง

“ซ่า!!. . .ไอ้โม” ไอ้แบงค์ที่ไม่รู้วิ่งมาจากไหน มันตรงเข้าไปประคองไอ้เด็กนั่นที่ยังคงร้องไห้โฮ ก่อนจะหันมาเรียกผมเสียงแผ่ว สายตามันเลื่อนลงมาเรื่อยๆ แล้วหยุดอยู่ที่เศษแก้วเปื้อนเลือดในมือผม

ยะ. . .อย่าบอกนะว่ามันคิดว่าผมเป็นคนทำ

“ไอ้แบงค์ กูไม่. . .”

“เกิดอะไรขึ้น!! ไอ้แบงค์!!”  แต่ไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นคนทำ พี่นอร์ทกับคนอื่นๆ ก็วิ่งหน้าตาตื่นขึ้นมาซะก่อน
 
“ไอ้โม. . .”  ไอ้แบงค์พูด ทุกคนหันมามองผม

“กูไม่ได้ทำ!!”  ผมตะโกนบอก ผมกลัว. . .กลัวว่าทุกคนที่ผมรัก ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ๆ ทั้งน้องๆ ผมกลัวว่าทุกคนจะคิดว่าผมเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ แล้วทุกคนจะเกลียดผม. . .

“ไอ้โม ใจเย็นพวกกูอยู่ข้างมึง”  ไอ้รีมเป็นคนแรกที่เข้ามาหาผมมันบีบไหล่ให้กำลังใจ ผมกวาดสายตามองเพื่อนทุกคน ในนั้นมีแววตาของความเชื่อมั่นในตัวผม นั่นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย

“แต่. . ฮึก. . .พี่โมทำซ่าจริงๆ นะฮะ”  ซ่าเงยหน้านองน้ำตาบอก

“หลักฐานล่ะ”  พี่โฟร์ทถาม ส่วนคนอื่นๆ เงียบ

“ก็. . .ฮึก พี่แบงค์. . .ก็เห็น” 

“ว่าไงไอ้แบงค์ มึงเห็นหรอว่าไอ้โมทำ เรื่องมันเป็นยังไง”  พี่นอร์ทถามต่อ ไอ้แบงค์มองหน้าผมนิ่งๆ ผมพยายามส่งสายตาเพื่อจะบอกให้มันเชื่อใจผมเหมือนที่คนอื่นเชื่อ อันที่จริงผมหวังว่ามันจะเชื่อผมมากกว่าคนอื่นๆ ด้วยซ้ำ เพราะมันคือคนที่อยู่กับผมมากที่สุด มันรู้จักผมดีที่สุด

“ผมกำลังจะพาซ่าเข้านอน แต่ว่าน้องอยากเข้าห้องน้ำก่อน ตอนแรกผมจะให้เข้าอีกห้องหนึ่งเพราะห้องนี้ไอ้โมมันเข้าอยู่ แต่น้องยืนยันว่ารอได้ ผมก็เลยให้รอ บังเอิญว่ามีโทรศัพท์เข้าพอดี ผมไปรับโทรศัพท์ กลับมาอีกทีก็เห็นซ่านั่งร้องไห้แขนชุ่มเลือดยู่ตรงนี้ ในมือไอ้โมมีเศษแก้วที่มีรอยเลือดอยู่ ผมก็เลยคิดว่า. . .”

“มึงก็เลยคิดว่ากูเป็นคนทำสินะ”  ผมถามเสียงแผ่ว หึ ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตายสิ!! ทั้งๆ ที่ผมคิดว่ามันจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกนี้ที่เชื่อว่าผมทำสิ่งเลวร้ายแบบนี้ ไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลมาตอนไหน แต่ผมตอนนี้ไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะยกมือขึ้นปาดน้ำตา แค่ประคองตัวให้ยืนอยู่ได้ก็เก่งแล้ว
“มึงคิดว่ากูเป็นคนทำร้ายเด็กนี่สินะ ฮึก. . .ใช่สิ!! กูมันชั่ว กูมันเลว กูเคยทำให้มึงเสียใจ!! แต่ตอนนี้กูสำนึกผิดแล้ว กูอยู่ของกูนิ่งๆ ไม่ไปกวนให้ต้องรำคาญใจ อยากจะอยู่กับไอ้เด็กนี่กูก็ไม่ว่าอะไร ทั้งๆ ที่ในนี้ ในหัวใจกูมันเจ็บแทบตาย!!  มึงไม่แคร์กู มึงไม่ยอมให้อภัยกู กูยังไม่เสียใจเท่ากับมึงเชื่อว่ากูทำร้ายไอ้เด็กเหี้ยนี่!! ในสายตามึงกูมันใจร้ายใจดำขนาดนั้นเลยหรอ!! ห๊ะ?!!”
  ผมหยุดเพื่อหายใจ ก่อนจะพูดต่อ “มึงทำเหมือนไม่รู้จักกู ทำเหมือนไม่เคยรักกัน ถึงไม่รู้ว่ากูไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้”  ผมเสียใจ. . .ผมน้อยใจ อะไรที่ทำให้มันคิดว่าผมทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ เพราะผมเคยทำร้ายจิตใจมันงั้นหรอ หึ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน. . .

ออดดดดดดด  ออดดดดดด

เสียงกริ่งที่ดังต่อเนื่องมาจากประตูทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ แล้วรีบเอาแผ่นมาร์กหน้าออก ปาดน้ำตาที่ไม่รู้ไหลมาตอนไหน แล้วเดินไปที่ประตู บางทีไอ้รีมอาจจะสั่งรูมเซอร์วิส

แต่พอผมเปิดประตู สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมกลับไม่ใช่พนักงานของโรมแรม แต่มันกลับเป็นคนที่ทำให้น้ำตาของผมที่เกือบจะเหือดแห้งแล้วไหลลงมาอีกครั้ง

“ไอ้แบงค์. . .”

TBC.

TALK :

  แฮ่ มาช้า ขอโทษค่าา พาร์ทหน้าจะเคลียร์แบงค์โมแล้วนะคะ พาร์ทนี้อาจจะไม่ดีเท่าไหร่ เพราะเราเป็นคนที่แต่งดราม่าไม่เก่ง เพราะเป็นคนไม่ชอบอ่านนิยายดราม่า เวลาอ่านนิยายแล้วเจอฉากดราม่าคนอื่นอาจจะแค่น้ำตาซึม แต่เรานี่ไหลท่วมจอเรียบร้อย เลยพยายามเลี่ยงมาตลอด  พอถึงเวลาแต่งเองมันเลยออกมาไม่ดีเท่าที่ควร ถ้าทำให้เสียอรรถรสก็ขอโทษน้าา ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันพาร์ทหน้า กับแบงค์โมที่เคลียร์เรียบร้อย และพระรองซีรี่ส์เกาหลี(คงไม่ต้องบอกว่าใคร) กับบรรดากามเทพทั้งหลายค่า

[mooping-7]

  แบงค์โมรีบเคลียกันเร็วๆนะ กลับมาคืนดีกัน รักกัน

[Freja]

กรี๊ดอีกคู่คือรีมกับ........
เออนะ...เคลียร์กันดีๆก็แล้วกันนะ

หากล่องใส่ซ่าส่งไปแถวไซบีเรียจะได้หาทางกลับบ้านไม่เจอ

[nightsza]

รีบๆเคลียร์กันเร็วๆนะ สงสารรีมเป็นได้แค่พระรองสินะ

[kdds]

แบงค์มันไปขุดเจอซ่ามาจากหลุมไหนเนี่ย เอานางกลับไปฝังทีเก่าเลยค่ะ
ตอนหน้าถ้าเคลียร์กันแล้วอย่าให้นางมาอยู่รกหูรกตาโมอีกนะ

[minneemint]

แบงค์โมถูกต้องนะครัช
หาคู่ให้รีมด้วยจร้า

[Supparang-k]

งืออออ  รีบๆคุยกันให้เข้าใจและห้ามดราม่าอะไรเพิ่มมานะ 

แบงค์ทำตามหัวใจตัวเอง นึกถึงคนที่รักด้วยว่ามันดีกับทั้งคู่ ไม่ทำตัวเป็นตัวร้ายในคราบพระเอกที่ทำเป็ยเสียสละตัวเองทั้งๆที่การกระทำนั้นมันมีแต่ทำให้ทุอย่าดูแย่เหมือนที่ผ่านมา

โมถ้าแบงค์ยอมอภัยคราวนี้คงรู้นะว่าต้องทำไง

[Petalkiss]

เข้ามาเชียร์แบงค์โม♡♡♡ คืนดีกันเร็วๆนะ คราวนี้รักกันให้มากๆ อย่าผิดใจกันอีกนะ

คืออินมาก เกือบร้องไห้ตามโม ㅠㅡㅠ

[dariakim]

เพิ่งมาติดตามเรื่องนี้..... สนุกมากกกกกกกก
เชียร์แบงค์โมด้วยอีกคน
มาตอเร็วๆนะคะ สู้ๆ