หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[mystery Y]

จะจบยังไงล่ะแบงค์-โม

[bulldog17]

รีมแม่งโคตรพระเอก

[MayA@TK]

เคลียร์กันให้รู้เรื่องเลยจะเอายังไง 
คุยกันดีๆอย่าใช้อารมณ์อย่าคิดแทนกันนะ

ถ้าแบงค์โมรีเทิร์นรบกวนหาคนดามใจรีมด้วยนะ

[ZaRa]

เคลียร์กันดีๆนะ

[boboman]

ดีแล้ว อย่าดราม่านานเลย เราก็ไม่ค่อยชอบดราม่าเท่าไร แหะๆ
รอตอนหน้าน้า

[Kaemmiizz]

รีบๆเคลียร์ให้เข้าใจกันซะ จะได้กลับมารักกันอีกครั้ง และถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้ก็คงจะรักกันมากขึ้น
เอาใจช่วยอยู่นะ แบงค์❤โม

[JustWait]

 

[missyaoi]

[11]

PART 2

(แบงค์)

“ไอ้แบงค์. . .”  เสียงเรียกชื่อผมแผ่วๆ หน้าตาตื่นตะลึงเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ แต่มันก็ไม่เท่ากับน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยนั่น ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนอยู่กับที่ จนมันนั่นแหละที่เป็นฝ่ายได้สติก่อน
“มึงมาได้ไง”  มันยกมือปาดน้ำตาลวกๆ แล้วถามเสียงเรียบ อาจจะโกรธผมอยู่ อย่างว่าผมรู้จักไอ้โมดี มันเป็นคนแยกแยะ เรื่องที่มันทำผิดก็ส่วนที่มันผิด แต่เรื่องที่ผมผิดก็ส่วนที่ผมผิด มันจะไม่เอามาปนกัน ตอนที่คบกัน เวลาทะเลาะ เราจะเคลียร์เป็นเรื่องๆ ไป เรื่องไหนใครผิดก็ง้อ ก็ขอโทษกันไป ถ้าเรื่องไหนหาตัวคนผิดไม่ได้ หรือต่างคนต่างคิดว่าตัวเองไม่ผิด เราสองคนจะลงให้กัน ถ้าผมร้อนมันจะเย็น แต่ถ้ามันร้อน ผมก็จะเย็นเหมือนกัน เรื่องบาดหมางของเราจึงไม่คาราคาซัง แต่ผมไม่รู้ว่าปัญหาคราวนี้ของเราจะสามารถแก้ได้ง่ายๆ เหมือนเดิมหรือเปล่า

“คนรถพี่โฟร์ทมาส่ง”  ผมตอบ ก่อนจะถามมันกลับ  “จะไม่ชวนเข้าห้องหน่อยหรอ”  เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้รีมออกมาจากห้องน้ำพอดี ไอ้รีมมันเดินเข้ามาหาผมกับไอ้โม มันบีบไหล่เราทั้งสองคนเป็นการให้กำลังใจ ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ ก่อนที่มันจะเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

“เข้ามาสิ”  ไอ้โมเอ่ยชวน ผมเข้าไปภายในห้องโรงแรมหรูชื่อดัง นึกใจชื้นขึ้นมาตอนที่เห็นว่าเตียงในห้องเป็นเตียงคู่ ไม่ใช่เตียงเดี่ยวหลังใหญ่ เหมือนอย่างที่นึกกลัว ต้องขอบคุณไอ้รีมสินะที่มันเป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา เรื่องที่ผมมาที่นี่ได้ ก็คงต้องขอบคุณมันเหมือนกัน

หลังจากที่ไอ้คีนเตือนสติ ผมก็คิดได้ว่าตัวเองมันช่างงี่เง่าอะไรขนาดนี้ เสียสละเมียตัวเองให้เพื่อน เพราะคิดว่าบางทีมันอาจจะดูแลไอ้โมได้ดีกว่าผม เติมเต็มไอ้โมได้มากกว่าผม และไอ้โมรักมันมากกว่าผม แต่ให้ตายเถอะ ผมลืมคิดไปว่าไอ้โมแม่งก็เป็นผู้ชาย ถ้ามันไม่รู้สึกอะไร ถ้ามันไม่รักผม คนที่เป็นผู้ชายแมนๆ ควงสาวไม่ซ้ำหน้า จะยอมขึ้นชื่อว่าเป็นเมียเกย์อย่างผมงั้นหรอ ผมนี่งี่เง่าจริงๆ ให้ตาย

พอคิดได้แบบนั้นก็เลยนึกถึงว่าตอนนี้ไอ้โมกับไอ้รีมมันจะกลับกันถึงไหนแล้ว ผมรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน กุลีกุจอหาโทรศัพท์ ต่อสายหาเพื่อนสนิททันที

“ไอ้รีม นี่กูเอง แบงค์”  ผมบอกทันทีที่มันกดรับ

((กูรู้ โทรศัพท์กูมันขึ้นชื่อให้แล้ว))  เออว่ะ นี่กูตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอ

“มึงอยู่ไหน ตอนนี้มึงอยู่ไหน”  ผมถามทันที มือก็เก็บกระเป๋า เอาเสื้อผ้าที่พามายัดๆ เข้าไปด้วย หากถามถึงซ่า นู่น ผมให้ไปนอนกับพวกพี่หมอๆ นู่น เป็นอะไรขึ้นมาจะได้ดูแลกันได้ แต่ไม่ต้องห่วง ที่มันสร้างเรื่องวันนี้ยังไงก็มีเคลียร์

((มึงจะอยากรู้ทำไม))  ไอ้รีมถามเสียงเรียบ มันอาจจะเคืองผม อันนี้ผมก็ไม่ว่าอะไร ก็สมควรแล้วที่มันจะเคือง ผมดันทำให้ไอ้โมร้องไห้ขนาดนั้น แถมยังต้องออกไปกลางดึกอีก

“กูจะไปหา”

((ทำไม))

“ไอ้รีม. . .เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้กูรู้นะว่ากูผิด กูถึงอยากขอโอกาส ขอไปอธิบายให้มันฟังความจริงทั้งหมด”

((ความจริงอะไร?))

“ก็. . .”  จากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้มันฟัง ทั้งเรื่องที่เจอซ่าได้ยังไง เรื่องที่ซ่าคิดอะไรกับผม แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันเลยแม้แต่นิดเดียว เรื่องที่ผมทำตัวเป็นพระเอกยอมเสียสละให้เพื่อน และเรื่องที่ผมจะให้โอกาสไอ้โมอีกครั้ง

((ไอ้เหี้ย มึงคิดว่ามึงกับไอ้โมเลิกกันแล้วมันจะมาคบกูงั้นหรอ? มึงนี่แม่ง))

“กูขอโทษ”

((ไปขอโทษไอ้โมนู่น ไม่ต้องมาขอโทษกู กูรักมันก็จริง แต่กูก็ไม่เคยคิดจะเอาของเพื่อน))

“กูถึงขอขอร้อง. . .ขอโอกาสอยู่นี่ไง”

((มึงแน่ใจนะ?))

“กูแน่ใจที่สุดแล้ว”  ผมบอกเต็มเสียงเพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อน

((แล้วถ้าไอ้โมทำให้มึงเสียใจอีก. . .))  มันคงหมายถึงเรื่องที่ไอ้โมนอกกายนอกใจผม

“กูคงบอกอะไรมึงไม่ได้ คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต”  ผมเองก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่สามารถรู้อะไรล่วงหน้าได้ ถ้าผมกับไอ้โมได้กลับมาคบกัน ไอ้โมอาจจะนอกใจหรือไม่นอกใจผม ผมก็ไม่สามารถรู้ได้ พอถึงวันนั้นเราก็จะรู้เองว่าควรทำยังไงกับเรื่องของเรา

((งั้นมึงมาที่XXX))

“ขอบคุณ. . .ขอบคุณจริงๆ ว่ะ” 

>>>>><<<<<

“มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่”  มันถาม ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ส่วนไอ้โมมันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง เราสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน แต่กลับไม่สบตากัน มีแต่ผมที่มองหน้ามันอยู่ แต่มันกลับนั่งจ้องปลายเท้าตัวเอง

“กูมีสาย”  ผมบอกเสียงทะเล้น พยายามสร้างบรรยากาศระหว่างเราไม่ให้อึดอัด แต่คงจะไม่เป็นผล เพราะรังสีความเครียดแผ่ออกมารอบๆ ตัวเรา

“หรอ . . .ไอ้รีม”  มันพึมพำ แต่ผมได้ยิน จากนั้นเราสองคนก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไร จนเป็นผมที่ทนความอึดอัดไม่ไหวพูดออกมา แต่ไอ้โมเองก็คงจะใจตรงกับผมพอดี

“โม. . .เรื่องของเรา//แฟนมึงให้มาเคลียร์หรอ?”  เราสองคนพูดออกมาพร้อมกัน ประโยคแรกของผม ประโยคหลังของมัน ถึงแม้เราจะพูดพร้อมกัน แต่เนื้อหา สิ่งที่พูดนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“โม. . .”  ผมเรียกมันเสียงแผ่ว มันเงียบ ผมเลยเดินเข้าไปหามัน นั่งยองอยู่ตรงหน้า เอื้อมมือไปกุมมือไว้ทั้งสองข้าง ไอ้โมมือสั่น ผมยกมือขวาขึ้นเชยหน้ามันขึ้นนิดให้สบตาผม เพราะตอนนี้มันก้มหน้าลงจนชิดอก ขนาดผมนั่งอยู่ต่ำกว่ามัน ยังไม่สามารถสบตามันได้เลย พอเราสบตากันแล้ว ผมอึ้ง ตามันทั้งบวมทั้งแดง คงจะร้องไห้อย่างหนัก ใจผมตอนนี้หนักอึ้งเหลือเกิน มันร้องไห้เหมือนวันนั้น. . .เหมือนวันที่ผมเดินเข้าไปบอกมันให้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม

ผมปาดเช็ดน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาอย่างแผ่วเบา เหมือนตกอยู่ในภวังค์ กว่าจะรู้ตัวอีกที ไอ้โมมันดึงมือออกจากการกอบกุมของผม ใจผมหายวาบ คิดว่ามันคงไม่ให้อภัยแน่แล้ว แต่เปล่าเลย มันเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้ไหลมาตอนไหนของผม ผมเอามือของตัวเองมาวางทับมือของมันที่ทาบแก้มผมอยู่

“โม. . .กู”

“มาหากู ให้อภัยกูแล้วหรอ. . .หรือจะมาบอกไม่ให้กูยุ่งกับแฟนใหม่มึง กูขอโทษ. . .ถ้ากูบอกว่ากูไม่ได้ทำมึงจะเชื่อกูมั้ย. . .เชื่อกูมั้ยแบงค์”  มันถามเสียงเครือ ผมกระชับมือที่กุมไว้ให้แน่นขึ้นแล้วบอกมันเสียงจริงจัง

“เชื่อสิ. . .กูเชื่อมึงอยู่แล้ว”

“แล้วทำไม. . .”

“กูขอโทษ. . .กูแค่. . .แค่คิดว่าบางทีถ้าเป็นแบบนั้นมันอาจจะดีกว่า มึงรู้ใช่มั้ยว่าไอ้รีม. . .”

“หมายความว่าไง!! มึงก็เลยคิดจะยกกูให้ไอ้รีมงั้นหรอ?!!”  มันผลักผมออกจนล้มลงก้นจ้ำเบ้า ก่อนจะตะโกนถามเสียงเกรี้ยวกราด ผมไม่ตกใจเท่าไหร่ เพราะคิดไว้แล้วว่าถ้ามันรู้ ก็คงจะมีปฏิกิริยาประมาณนี้

“กูขอโทษ. . .”  คงไม่มีคำไหนที่บอกความรู้สึกของผมได้แน่ชัดกว่าคำนี้

“มึงเห็นกูเป็นอะไรห๊ะแบงค์!! เห็นกูเป็นอะไร. . .ฮึก. . .กูเป็นแฟนมึงรึเปล่า คนที่มึงเรียกว่าเมียรึเปล่า ถึงคิดจะยกให้ใครก็ได้แบบนี้. . .ฮึก. . .ห๊ะ?”  มันร้องไห้ ร้องไห้หนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ ตัวสั่นเทิ้มจนผมทนดูไม่ได้ รวบตัวมันมากอดไว้ ก็แค่หวังว่ามันจะหายจากอาการสะอื้นเหมือนจะขาดใจแบบนี้

“กูขอโทษ”  ผมกระซิบชิดหูมัน หวังว่าความรู้สึกผิดของผมจะซึมซับเข้าสู่หัวใจมันบ้าง

“กู. . .ฮึก. . .กูรักมึงคนเดียว ถ้าไม่ใช่มึง กูก็ไม่รัก มึงเข้าใจมั้ย”  มันถาม คราวนี้เสียงเบาคล้ายคนอ่อนแรง แตกต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ

“กูรู้. . .กูขอโทษ ดีกันนะ. . .ดีกันนะครับ”

“แล้ว. . .แล้วเรื่องที่กูทำกับมึงไว้. . .ที่กะ. . .อื้อ”  มันพูดไม่ทันจบ ผมประกบปากมันไว้ด้วยปากผมทันที ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังเรื่องนั้นอีก

“ลืมมันไปซะนะ. . .ลืมให้หมด แค่มึงสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ทำอีก เราจะเริ่มกันใหม่ ลืมเรื่องที่แล้วมาให้หมด โอเคมั้ยครับ”  ผมบอกหลังจากถอนจูบออกมาแล้ว ผมไม่ต้องการให้มันพูดถึงเรื่องเก่าๆ อีก เรื่องมันผ่านมาแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจ ไม่ใช่ว่าผมไม่เจ็บ แต่แค่มันสัญญากับผม ว่าจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก มันจะไม่หักหลังผมด้วยการนอกกายอีก ผมก็พร้อมที่จะให้อภัย

“ไม่โอเค. . .กูทำร้ายมึงขนาดนั้น กูยังไม่ทันทำอะไรไถ่โทษ”

“โม. . .ตอนที่กูทิ้งมึงมามึงเจ็บมั้ย?”  ผมปาดน้ำตาให้มัน ตอนนี้มันคลายสะอื้นแล้ว มันพยักหน้า

“เจ็บสิ. . .เจ็บมากเลย กูไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่กูต้องเจ็บแบบนั้นในชีวิต”  มันบอกเสียงเศร้า ดวงตาเหม่อลอยเหมือนมันกำลังคิดถึงความเจ็บปวดของมันในวันนั้น

“แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ. . .แค่นั้นก็พอให้มึงรู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้นอีก”  ผมบอกเสียงนุ่ม

“กูขอโทษ . . .กูจะไม่ทำอีก กูเลิกแล้วนะ กูไม่เคยมีใครอีกหลังจากวันนั้น. . .วันที่มึงทิ้งกู”  มันบอกพร้อมจ้องตาผมอย่างจริงจัง ผมยิ้ม ก้มลงไปจูบปากมันอีกที ไม่ได้จูบแบบลึกซึ้ง แค่สัมผัสเพียงแผ่วเบาที่ริมฝีปากนิ่ม

“กูเชื่อมึง. . .เรามาเริ่มกันใหม่นะ”

“อื้ม”  มันยิ้ม. . .ผมยิ้ม. . .เรายิ้มให้กัน

“โม. . .”  ผมเรียกเมื่อนึกอะไรดีๆ ขึ้นได้

“หื้ม?”

“อยากไถ่โทษมั้ย”  ผมถามเสียงกรุ้มกริ่ม

“ไหนมึงบอกให้ลืมไง”

“เอาน่า ถือเป็นการรับขวัญกู”

“ฮื่อ. . .ก็ได้ ทำยังไงล่ะ”

“ก็. . .เมคเลิฟไง”

“ไอ้เหี้ย”  มันด่า แต่หน้างี้แดงแปร๊ด

“น่านะ”  ผมตะล่อมอีก

“อะ. . .อาบน้ำก่อน”

“งั้นก็อาบด้วยกันเลยครับที่รัก”

. . .แล้วกล้องก็แพนไปที่ห้องน้ำ

>>>>><<<<<

หลังจากเสร็จกิจ เรานอนเบียดกันอยู่ที่เตียงหลังเล็กๆ ขณะที่ผมเคลิ้มๆ จะหลับ ไอ้คนที่ผมนอนกอดอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมา

“เหี้ยแล้ว!!”

“อะไร. . .ไม่ง่วงหรอ”  ผมถามเสียงัวเงีย ตอนนี้เพลียมาก เสียไปหลายน้ำ เก็บกดบอกเลย

“ไอ้แบงค์. . .ไอ้รีมล่ะ เราลืมมันไปเลย”  อ๋อ. . .นึกว่าอะไร

“มันไลน์มาบอกกูว่าเปิดห้องใหม่นอนไปแล้ว ทีนี้นอนได้ยังครับ”  ผมบอก รวบตัวมันมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง มันก็ยอมนอน แป็บเดียว เสียงลมหายใจมันก็สม่ำเสมอ บ่งบอกว่าหลับสนิท ผมก็เลยหลับตาม

ความสัมพันธ์ของเราที่กลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง. . .คราวนี้ผมจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด

TBC.

TALK :

ไม่รู้ว่ามันดีเท่าที่ทุกคนหวังรึเปล่า อาจจะไม่ได้หวือหวา ดราม่าน้ำตาเล็ดหรืออะไร เอาเป็นว่าเขาดีกันแล้วเนอะ คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน อิอิ ส่วนเรื่องเอ็นซี ทุกคนสังเกตกล้องที่แพนไปที่ห้องน้ำมั้ยคะ นั่นแหละ ตอนนี้จิ้นกันไปก่อน คู่หลักเรายังไม่มีเลย คู่นี้จะนำได้ไง จริงมั้ย?

ขอให้สนุกกับการอ่านค่าา

เจอกันตอนหน้า

[boboman]

จิ้ม
อยากตามเข้าห้องน้ำไปด้วยอ่า
5555

[brookzaa]

แพนไปห้องน้ำจ้า

[kdds]

อยากไปสิงในห้องน้ำ

[Petalkiss]

ดีกันแล้ววววว ดีใจแทนทั้งคู่เลย กว่าจะเข้าใจกัน

[Freja]

อยากเป็นโคมไฟในห้องนั้น

อยากไปตามกระทืบเอาคืนอิซ่า   มีใครไปด้วยกันกับเรามั๊ย?

[Kaemmiizz]

จัดหนักๆให้อิซ่าสักดอกดิ่ แหลจนได้เรื่อง ทำไปได้
แบงค์โม ดีกันแล้ว รักกันแล้ว เย้ๆๆ
รอดูวันของคีนฟ่าบ้าง จะเมคเลิฟได้หวานแค่ไหน แต่คงอีกนาน

[Supparang-k]

ดีกันทั้งทีนึกว่าจะมีอะไรมาให้คนอ่าฟินด้วย ไหงรู้กันแค่สองคนอ่ะ ไม่ยุติธรรมมมมมมมมมม   5555



งานนี้รอลุ้นคู่หลัก  อิพี่คีนห้ามแพลนกล้องหนีน่ะ 

[ZaRa]

ดีกันแล้ว เย่ๆ

[mystery Y]

ดีกันแล้ว...แล้วรีมล่ะ!?

[kitty08]

  ในที่สุดก้อดีกัน เราเห็นด้วยเลยล่ะ รักกันก้ออย่าทิ้งกันสิ รีมน่ารักมาก ๆ หวังว่าจะหาคู่ให้รีมด้วยน่ะ คนดีแบบนี้ไม่สมควรปล่อยไว้ให้เสียของ  หน่า อยากให้อ่านฉาก nc ซะหน่อย  รอต่อไป

[ka[ze]na]

รอๆๆๆๆๆ ชอบมากเลยค่ะ

[inspirer_bear]

โมอย่าทำให้แบงค์เสียใจอีกล่ะ
ฟ่ากะคีนนิหวานไม่เกรงใจใครเลยยย

[missyaoi]

[12]

PART 1

“อ๊ากกกก พี่ชาย ฉันหนาวววววว”  ผมร้องพร้อมกับกระโดดลงไปนอนบนเตียงดัง ตุ๊บ!! เอาผ้าห่มพันรอบตัวทันที บรึ๋ยยยย หนาว ฝนก็ตกหนัก

ถามว่าตอนนี้ผมอยู่ไหน ขอตอบว่า แถ่นแถ่นแท๊นนนนน  คอนโดไอ้คีน แฟนสุดสวาทขาดใจของผมนั่นเอง ตอนแรกผมจะกลับไปนอนบ้านตัวเองแท้ๆ แต่มันบอกว่าให้ผมมานอนกับมันก่อน เพราะอีกสองสามวันมันก็จะกลับบ้านที่ใต้แล้ว ตอนนั้นค่อยไปนอนบ้านตัวเอง ผมก็เถียงไปว่า แล้วทำไมมึงไม่ไปนอนบ้านกูล่ะ มั๊นนนนก็ตอบว่า ก็มันอยากนอนห้องมันก่อน เพราะไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน อย่างน้อยถ้าผมนอนห้องมันผมก็ใส่ของมันได้ แต่มันใส่ของผมไม่ได้ ไอ้ผมนี่ก็ลองจินตนาการตอนมันใส่เสื้อผ้าผมดู คนตัวสูงๆ หุ่นก็อืมมมม ล่ำใช้ได้แต่ก็ไม่ได้ล่ำมากมายอะไร มีกล้ามพอสวย ลองคิดดูดิ มันใส่เสื้อผ้าของผม กร๊ากกกก ขาเต่อแน่มึง ผมก็เลยเออออยอมมันไป

“หนาวก็แต่งตัวดีๆ ห่มผ้าหนาๆสิวะ แม่งใส่ไปได้เชิ้ตตัวเดียว ยั่วกูไง๊”  ไอ้แฟนสุดที่รักที่ตอนนี้กำลังสะบัดๆ เสื้อผ้าใส่ตะกร้าเตรียมซักตอบกลับมา หนอยยย ไอ้นี่ไม่สำนึก

“ก็ใครล่ะที่พากูตากฝนน่ะ ที่สำคัญกูใส่กางเกงในเถอะครับ ไม่ได้ใส่เสื้ออย่างเดียวสักหน่อย”  ไม่รู้เกิดคึกอะไร กลับมาจากเสม็ด เกิดอยากจะนั่งมอเตอร์ไซค์ไปกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยหน้ามอ ขากลับเจอฝนกระหน่ำ เปียกกันทั้งคู่ กลับมาถึงห้องก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำกันคนละห้อง (ที่นี่มีห้องน้ำสองห้อง) แล้วเรื่องแต่งตัวอยากจะตอกกลับไปจริงๆ ว่าตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกันที่มานอนที่นี่ครั้งแรก มันนั่นแหละที่ให้ผมแต่งตัวแบบนี้ เพียงแต่มีกางเกงขาสั้นเท่าจู๋เพิ่มมาตัวเดียวเอง กางเกงตัวเล็กๆ ที่ไม่น่าจะเป็นของมันด้วยซ้ำ เห๊อะ!! เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ กางเกงตัวเล็กๆ. . .กางเกงตัวเล็กๆ ที่ไม่น่าจะใช่ของมัน เฮ้ย!! แล้วมันกางเกงใครวะ!!
“คีน!!”  ผมเด้งตัวขึ้นนั่ง เรียกมันเสียงดัง มันที่กำลังล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์อยู่ถึงกับสะดุ้ง

“อะไรของมึง เรียกซะเสียงดัง”  มันว่า

“กางเกงใคร?”  ถามเลยกู ถ้ากางเกงกิ๊กกั๊ก เมียกงเมียเก่ามีเคลียร์แน่มึง โทษฐานที่ตอนนั้นจีบกูอยู่แต่ไม่เคลียร์ตัวเอง

“กางเกงกูดิ”

“ไม่ใช่กางเกงที่มึงถือ หมายถึงกางเกงที่มึงให้กูใส่”  ผมแก้ให้ เพราะมันคิดว่าผมหมายถึงกางเกงตัวที่มันถืออยู่ ไม่อยากจะบอกว่ามันรื้อเสื้อผ้าเตรียมซักให้ผมด้วยนะ อิอิ เอาใหม่ๆ ต้องเก็กโหดก่อน อย่าเพิ่งปลื้มปริ่มกับสิ่งที่มันทำให้

“ตัวไหน?”

“กางเกงที่มึงให้กูใส่ตอนมานอนที่นี่ครั้งแรก”  ทำไมเข้าใจอะไรยากอย่างนี้วะ ต้องให้กูอธิบายหลายรอบ

“อ๋อ. . .”  มันอ๋อเสียงยาวแต่ไม่ยอมพูดต่อ แม่ง กวนตีน

“อ๋อ. . .อ๋อแล้วก็บอกสิวะ”  ผมโวยวายหน้างอ

“หึหึ”

“มึงแม่ง!!”  ผมล้มตัวลงนอน เอาผ้าห่มหนานุ่มคลุมโปงทันที ไม่พูดอะไรต่อ เป็นสัญญาณว่า กูงอน!!

“งอนหรอ. . .งอนหรอ หื้ม?”  มันกระโดดขึ้นมานอนบนเตียง ถามเสียงนุ่มแต่กวนตีน แล้วรวบตัวผมไปกอดไว้ทั้งตัว สงสัยจะจัดการกับเสื้อผ้าเสร็จแล้ว  อ๊าาาา อุ่นจังงงง แต่ไม่ๆๆๆ กูงอนอยู่ เชอะ!!
“แค่ไม่บอกว่ากางเกงใครแค่เนี๊ย งอนหรอ”  ชิ กูไม่พูดด้วยหรอก
“งั้นกูไม่บอกดีกว่าว่านั่นน่ะ กางเกงของ. . .”  มันลากเสียงยาว ทำเหมือนจะบอก แต่ไม่บอก ผมนี่ก็อยู่นิ่งๆ เก็กเหมือนไม่อยากรู้ แต่จริงๆ แล้วอยากรู้ฉิบหาย
“สงสัยคงจะไม่อยากรู้ เฮ้อออ ไปซักผ้าดีกว่า”  อ้าว เฮ้ย!!

“บอกมา!!”  ผมร้องตะโกนขึ้นมาเสียงอู้อี้อยู่ในผ้าห่มนั่นแหละ

“อ้าวอยากรู้แล้วหรอ”  แม่งกวนตีน งั้นมึงเจอกู

“ฮรึก. . .ฮืออออ”  เจอการแสดงกูหน่อยเป็นไง มีแต่เสียง ไม่มีน้ำตา แต่มันไม่เห็นเพราะผมอยู่ในผ้าห่ม วะฮะฮ่า

“เฮ้ย!! ร้องไห้เลยหรอวะ”  ได้ยินเสียงมันเหรอหราเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ฮ่าๆ ตกหลุมพรางกูแล้วไงมึง

“ฮืออออออ”

“เฮ้ยๆ กางเกงน้องกูเอง อย่าร้องๆ”  มันรีบบอก แถมโอ๋ผมด้วยการกอดแล้วเขย่าๆ มีตีก้นปลอบด้วยอ่ะ น่าย๊ากกกก

“ฮ่าๆๆ”  ผมระเบิดเสียงหัวเราะ มือที่ตบก้นผมอยู่ชะงัก พร้อมผ้าห่มที่ถูกกระชากออก มันจ้องหน้าผมนิ่ง ผมแกล้งทำตาปริบๆ หน้าสงสาร

“แกล้งหรอ แกล้งร้องไห้หรอ นี่แน่ะๆ”

“กร๊ากกกก ฮ่าๆ อย่าๆ ไม่อ๊าววววว”  มันตะครุบแล้วจี้เอวผมทันที ผมก็หนีสิครับ แต่หนีไม่พ้น โดนมันจี้เอวหัวเราะแทบขาดใจ เหนื่อยไปตามๆ กัน อย่างน้อยก็หายหนาว และทำให้ผมได้รู้อะไรบางอย่าง. . .

บางอย่างที่ว่าไอ้คีนแพ้น้ำตาผม. . .

>>>>><<<<<

“เออ เที่ยวให้สนุกละกัน ของฝากกูด้วย”  รายงานสถานการณ์ปัจจุบัน ขณะนี้ผมกับไอ้คีนที่กำลังนอนกอดกันเพื่อคลายหนาว โดยที่มันก็คุยโทรศัพท์กับพี่แบงค์ไปด้วย แต่ผมได้ยินเพราะผมสั่งให้เปิดลำโพง คริคริ ที่ต้องคุยกันไม่ใช่ว่าคิดถึงอะไรมากมายทั้งๆ ที่เพิ่งแยกกันตอนที่พี่แบงค์ตามไปปรับความเข้าใจกับพี่โมเมื่อคืนหรอกนะ แต่เพราะว่าพี่แบงค์กับพี่โมเขาคืนดีกันแล้วตกลงใจว่าจะอยู่เที่ยวต่ออีกสองสามวัน ก็เที่ยวที่เดิมนั่นแหละ ก็เลยโทรคุยกันนิดหน่อย ส่วนไอ้ตัวปัญหา หึ ก็กลับพร้อมพวกเรานี่แหละ นั่งเงียบตลอดทาง แต่ไม่มีใครสนใจนอกจากคนดีศรีสยามอย่างพี่โฟร์ท ทุกคนรู้ความจริงทุกอย่างเพราะพี่รีมโทรมาเล่าให้ฟังตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว นางร้ายในละครชัดๆ นี่พี่แบงค์ก็รับปากแล้วนะว่าจะกลับมาจัดการอีกที

((ของฝากแป๊ะมึงสิ ได้ข่าวมึงก็มาเหมือนกัน))  พี่โมตอบกลับมา สงสัยว่าฝั่งนั้นก็คงจะเปิดลำโพงเหมือนกัน

“หึหึ ก็พวกมึงกลับมาทีหลังนี่หว่า”

((เออๆ เดี๋ยวกูหาสาวๆ ไปฝาก)) 

“เดี๋ยวเถอะพี่แบงค์!!”  ผมแหวทันที มีอย่างที่ไหนจะเอาสาวๆ มาฝากแฟนเขา

((ฮ่าๆ))  ทั้งสองคนฝั่งนั้น รวมทั้งไอ้คีนเองก็หัวเราะกันเสียงดัง จากนั้นพวกเราก็คุยกันอีกนิดหน่อย ฝั่งนั้นก็ขอวางสายไปเล่นน้ำ เดี๋ยวนะ เล่นน้ำอะไรตอนสี่ทุ่มฟะ ?

“หิว”  จู่ๆ ไอ้คนที่นอนกอดผมอยู่ก็พูดออกมา

“หิวอะไร?”  ผมถาม อันที่จริงก็เริ่มหิวๆ แล้วเหมือนกันนั่นแหละ เพราะว่าตอนเย็นก็กินแค่ก๋วยเตี๋ยวหน้ามอ ตอนนี้ก็สี่ทุ่ม ก๋วยเตี๋ยวย่อยไปหมดแล้ว

“หิวมึง”  มันก้มลงมากระซิบข้างหู

“เหี้ยเถอะ”  ผมตอบกลับ มันหัวเราะก่อนจะยอมบอกดีๆ ว่าหิวข้าว เราก็เลยตกลงว่าจะแวะซุปเปอร์แถวคอนโดเพื่อซื้อของสดขึ้นมาทำเอง เพราะไอ้เด็กโข่งมันเร่าๆ อยากกินฝีมือผม

“เดี๋ยวๆ มึงจะไปไหน”  ไอ้คีนร้องเรียกตอนที่ผมเดินปรี่มาที่ประตู

“อ้าว ก็ไปซุปเปอร์ไง ซื้อของ”  ผมบอกหน้าซื่อ เพราะไม่เข้าใจว่ามันจะเรียกไว้ทำไม สงสัยอยากจะเดินคู่กัน คริคริ

“ด้วยสภาพนั้น?”  ดู๊ดูมันใช้คำ สภาพเลยอ่อวะ ผมก้มลงดูตัวเอง เออว่ะ กูก็ลืมไปว่าตัวเองใส่แค่เชิ้ตตัวเดียวกับกางเกงในเนี่ย

“แหะๆ มึงไปเอากางเกงมาให้กูใส่ดิ ตัวเดียวกับวันนั้นก็ได้”  หมายถึงตัวที่ผมใส่ตอนมานอนที่นี่ครั้งแรก แต่มันส่ายหน้า อ้าว?

“มึงรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปเอง”  มันเดินมาหาผม แล้วดันหลังผมให้เข้ามาในห้องตามเดิม ส่วนมันก็ไปยืนอยู่ที่ประตูแทน

“อ้าว? ทำไมล่ะ?”  ก็คือถ้าเอากางเกงมาให้กูใส่ มันก็ปกติแล้วป่ะ

“เออน่า. . .ขายิ่งขาวๆ อยู่”  ประโยคหลังมันพึมพำอยู่ในคอ แต่ผมได้ยิน ก็ยิ้มสิครับ เขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มมันก่อนจะยอมไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวีดีๆ ปล่อยมันให้ไปซื้อของคนเดียว คริคริ มีความสุข แฟนหวง

“รีบกลับมาน้าาาา”  ผมว่าเสียงทะเล้นก่อนที่ประตูจะปิดลง มันชี้หน้าคาดโทษ อยากจะบอกว่าไม่กลัวหร๊อก อิอิ

“อยากกินอะไรล่ะ?”  ผมถาม ตอนนี้อยู่ในสภาพใส่ผ้ากันเปื้อนพร้อมทำอาหารเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากจะบอกว่าตอนมันกลับมาจากซื้อของนี่ผมตกใจแทบลมจับ เพราะว่ามันซื้อมาเยอะมากกกกก ถามว่าซื้อมาทำไมเยอะแยะ มันก็บอกว่าเพราะผมต้องทำให้มันกินทุกวันตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ให้ตายเถอะ มันคงจะลืมไปว่าพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป กูต้องไปเตรียมงานรับน้อง

“ข้าวผัดก็ได้ ง่ายดี”  มันว่า ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะจัดการล้างผัก ล้างกุ้ง ทำข้าวผัดกุ้งล่ะกัน ข้าวผมหุงไว้แล้วตอนมันออกไปซื้อของ ผมจัดการตั้งกระทะ ใส่กุ้ง ใส่ผัก ตามด้วยข้าว จากนั้นก็เครื่องปรุงต่างๆ ไม่นานข้าวผัดหอมฉุยก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้กับคุณชายที่นั่งรอตรงโต๊ะกินข้าวอยู่แล้ว

กินข้าวเสร็จเราก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน ทาครีมอะไรเสร็จสรรพ ไอ้คีนนี่สำอางกว่าผมอีกอ่ะ เพราะครีมเอย โลชั่นเอย เซรงเซรั่ม มีเยอะกว่าผมอีกมั้ง กว่าจะทาเสร็จ ผมที่นอนรออยู่บนเตียงนี่แทบหลับ จากนั้นก็มีการจูบราตรีสวัสดิ์กันเบาๆ นอนกอดกัน แล้วหลับไปในที่สุด

>>>>><<<<<

“คีนนนนนน ตกลงจะไปส่งมั้ยยย”  ผมกระโดดเหยงๆ อยู่บนเตียงเพื่อปลุกคนขี้เซา วันนี้รุ่นพี่เขานัดให้ไปเตรียมงานรับน้อง เพราะการรับน้องของคณะวิศวะเราจะต้องยิ่งใหญ่ อลัง และขลังแรง แล้วทีนี่มันก็รับปากผมไง ว่าเช้านี้จะเป็นคนไปส่งที่มอเอง แต่พอเอาเข้าจริงตอนเช้า ผมเนี่ยตื่นตั้งแต่หกโมง ซักผ้า ตากผ้า (ก็ไอ้ที่มันสะบัดๆ เตรียมซักเมื่อคืนนั่นแหละ) พอดีว่าคอนโดมันตรงระเบียงจะมีมุมสำหรับตากผ้านิดหน่อย พอเสร็จแล้วก็อาบน้ำ นี่ก็มาปลุกมันก่อน กะว่าตอนมันอาบน้ำอยู่ผมจะได้ทำอาหารเช้าไว้รอ แต่ประเด็นคือตอนนี้มันยังไม่ยอมตื่นไง กูจะบ้า
“ตื่นๆๆๆๆๆ”  ผมกระโดดอีก กูจะกระโดดจนแม่งตื่นนั่นแหละ

“อื้อออ จูบก่อน”  มันงัวเงียบอกเสียงอู้อี้ ตาเนี่ยยังไม่ยอมลืมเลยด้วยซ้ำ

“ไม่จูบ ไปอาบน้ำเร็ว”  ผมเปลี่ยนจากกระโดดไปเขย่าตัวมันแทน ไม่ใช่อะไร เหนื่อย

“อื้ออออ”  มันส่ายหน้าไปมากับหมอน เออดี

“งั้นกูไปเองก็ได้”  ผมบอกแล้วทำท่าจะลงไปจากเตียงจริงๆ
“เย้ยยยยย”  ตกใจสิครับ จู่ๆ มันก็รวบตัวผมแล้วกดลงกับเตียงแล้วมันก็ขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว แล้วสิ่งที่เร็วไม่แพ้กันก็ปากมันเนี่ยแหละ ประกบลงมาทันควัน ผมก็ดีดดิ้นอยู่แป็บนึงให้แลดูยาก ก่อนจะเคลิ้มตามมันในที่สุด

“หึหึ”  พอถอนจูบออก มันก็หัวเราะ

“ไปอาบน้ำได้ยัง”  ผมถาม มันก้มลงหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ผมเองก็ลุกขึ้นบ้าง ดีนะเมื่อกี้ใส่ชุดคลุมอาบน้ำ นี่ถ้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วลงไปฟัดกับมันเหมือนเมื่อกี้มีหวังต้องเปลี่ยนชุดแน่ ยิ่งไม่มีอยู่ด้วย ชุดที่จะใส่นี่ก็มันซื้อมาให้เมื่อคืน

พอแต่งตัวอะไรเสร็จ ผมก็ไปเข้าครัว อาหารเช้าวันนี้ขอเสนอ ไข่ดาวกับไส้กรอกทอด แถมด้วยน้ำส้มแท้ร้อยเปอร์เซ็นอีกหนึ่งแก้วใหญ่ พอทำเสร็จปรากฏว่ามันออกจากห้องครัวมาพอดี เรานั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน พอกินเสร็จเราก็ไปมหาลัย โดยใช้รถยนต์ของมันเนี่ยแหละ ตอนแรกมันบอกว่ากะจะเอามอเตอร์ไซค์ออกแต่เมื่อวานดันโดนฝนไง วันนี้มันก็เลยต้องพาลูกรักมันไปล้างก่อน

“จะลงไปมั้ย”  ผมถามเพราะตอนนี้รถจอดอยู่ที่หน้าคณะผมเรียบร้อยแล้ว มันพยักหน้าแล้วลงจากรถทันที ผมก็ลงตาม ทันทีที่ลงจากรถก็เห็นไอ้คิมกับอีออมนั่งโบกไม้โบกมือตรงที่ประจำรออยู่ก่อนแล้ว

“ไงครับมึง แหม มีเดือนมหาลัยมาส่งแบบนี้แล้ว เพื่อนอย่างกูคงไม่มีความหมาย”  ไอ้คิมกับไอ้ออมไหว้ไอ้คีน อย่างสวยงาม มันก็รับไหว้ ก่อนที่ไอ้คิมจะแกล้งตีหน้าเศร้าเล่าความจริง ฮ่าๆก็แหม ปกติมันก็ไปค้างที่บ้านพ่อแม่มันออกจะบ่อย ช่วงนี้อาจจะบ่อยกว่าเดิมเพราะผมต้องออยู่กับไอ้คีนจนกว่ามันจะกลับบ้านมันแค่นั้นแหละ

“เพิ่งรู้ตัวหรอ”  ผมว่า ไอ้คิมหน้างอ ผมก็เลยง้อมันด้วยอมยิ้มที่แวะซื้อมา ยิ้มเลยสิทีนี้ แน่ล่ะ ของโปรดมันไง

“อ้าวไอ้คีน มาทำไรวะ!!”  เสียงตะโกนดังมาจากใต้ตึกคณะ ก่อนที่ตัวคนพูดจะโผล่มา ไม่ใช่ใครที่ไหน รุ่นพี่ปีสามที่กำลังจะขึ้นปีสี่คณะผมเอง

“ทำไมถึงมาไม่ได้ล่ะ”  ไอ้นี่ก็กวนตีน ตอบพี่เขาว่ามาส่งกูก็จบแล้ว พี่เขา(ที่ต้องเรียกแบบนี้เพราะว่าจำชื่อไม่ได้ แต่ว่าหน้าคุ้นๆ อยู่ เหมือนจะเป็นเดือนคณะปีสาม)ก็หันไปมองมันที มองผมที ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ ห่า อะไรอีกวะ

“อ๋อ กูรู้แล้ว มาส่งแฟน?”  พี่เขาพูด ไอ้คีนก็ยักคิ้วกวนๆ ตอบไป
“กูจะใช้งานให้หนักเลย แฟนมึงเนี่ย”

“อ้าวพี่ ไม่เอางั้นดิ”  ผมรีบโวยทันที

“คริๆ ไปทำงานได้แล้วไป กูไปก่อนเว้ย ไว้กินเหล้ากัน”  ประโยคหน้าพี่มันหันมาพูดกับผม ส่วนประโยคหลังพูดกับไอ้คีน มันก็พยักหน้ารับเล็กน้อย พี่คนนั้นก็เดินกลับเข้าไปที่ใต้ตึก อีออมกับไอ้คิมก็เดินตามไปแล้ว ตรงนี้เลยเหลือผมกับไอ้คีนยืนอยู่กันแค่สองคน

“ตอนเที่ยงให้มารับไปกินข้าวมั้ย”  มันถาม ผมส่ายหน้า กะว่าจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนๆ กับพวกรุ่นพี่ที่คณะนี่แหละ จะได้ช่วยงานเขาอย่างเต็มที่ มันพยักหน้ารับ หันซ้ายหันขวาแล้วก้มมาหอมแก้มผมเร็วๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ห่านี่ เคยอายอะไรบ้างป่ะวะ ผมยืนมองจนรถมันลับสายตา กำลังจะเดินเข้าไปใต้ตึกหาพี่ๆ กับเพื่อนๆ แต่ดันมีเสียงหนึ่งมาหยุดผมซะก่อน

“น้องฟ่าครับ. . .”

TBC.

TALK :

กรี๊ดดดด ในที่สุดคู่นี้ก็ได้ออกโรง เรื่อยๆ ไปก่อนเน๊าะ อุปสงอุปสรรค ดราม่าอะไร (อาจจะ) ไม่มีหรอกคู่นี้ อยากเขียนสบายๆ น่ารักมุ้งมิ้งซะมากกว่า อยากให้คนอ่านเสพความน่ารักของน้องฟ่า กับความน่าร้ากกกกของพี่คีน คริคริ เจอกันพาร์ทหน้าค่าา

ขอให้สนุกกับการอ่านเด้อ

[boboman]

จิ้มจึกๆ
ค้างสุดอะไรสุดดด
ใครมาเรียกฟีฟ่าไว้ฟะเนี่ย
แต่ไม่มีดราม่าน่ะดีแล้ววว
อีกคู่ใช่เซนป่ะเนี่ย? ออร่าความเป็นเมะพวยพุ่งมาก 555

[mooping-7]

  แงเดาไม่ออกว่าใครคือคู่ทึ่สามเฉลยเลยเถอะ 55555

[Kaemmiizz]

ใครเรียกน้องฟ่าของพี่คีนว่ัะ แต่ฟ่ารักคีนนิ่ คงไม่เป็นไรหรอก ไว้ใจๆ
ดูก็รู้ว่า...คีนรักฟ่าขนาดไหน ดีแล้วแหละที่ไม่ค่อยม่า มีมาให้พอหอมปากหอมคอ นิดๆหน่อยๆพอล่ะ อยากอ่านแบบน่ารัก กรุบกริบๆ
ปล.แต่ถ้ามีสายหื่นสักนิดก้อดี5555 #รออีกนาน
ปล.(อีกอัน) อยากอ่านตอนแบงค์กลับมาจัดการนังซ่า

[brookzaa]

ตัลล๊าคคคคคค

[nightsza]

คีนฟ่านี่เหมือนคู่แต่งงานใหม่ๆ ข้าวใหม่ปลามันแท้ๆ

[maemix]

ใครเรียกฟ่ากันนะ
เวลาที่ฟ่าอยู่กับคีน จะรอดถึงตามที่ตั้งไว้ไหม โดนฟัดตลอด

[SaJung13]

ใคร ใครเรียกฟ่า ไม่เห็นเหรอเจ้อของเจาหวงขนาดไหน อยากตายไวก็ไม่บอกนะเนี้ย

[inspirer_bear]

คู่คิมอ่ะเปล่าา ใช่ไหมๆๆ

[MayA@TK]

เราไม่เชื่อว่าไม่มีมาม่า ว่าแต่ใครล่ะมาหาฟ่า
แฟนเก่าหรือคนที่แอบชอบฟ่า