หัวข้อ: ☻ Love Secret พี่น้องแล้วไง....ถ้าใจรักกัน ☻ 30/03 ☻ [Ch.12] ค่าเสียหาย ☻

[Mouse2U]

อันเดรสทำเป็นเข้มนะคะ เป็นห่วงพี่เขาก็บอกออกมาตรงๆ ก็ได้จ้า ^^

[goosongta]

หนีไปไหนไม่พ้นแล้วล่ะตั้งโอ๋ ก็อันเดรสห่วงใยขนาดนี้แม้จะพูดห้วนๆไปหน่อย แต่ก็ใส่ใจไม่ยอมห่างเลย

[Kaemmiizz]

ตังโอ๋โตจนจะเข้ามหาลัยแล้ว ไม่รู้เลยหรอ??ว่าน้องชายรักเราแค่ไหน
ส่วนอันอัน ถึงจะห้วนๆ ทำเป็นเข้ม แต่ความรู้สึกห่วง+หวงพี่ชายแบบนี้ ชอบอ่ะ แมนๆปกป้องพี่เนอะ
รีบๆรุกเข้าล่ะอันอัน เดี๋ยวพี่จะเข้ามหาลัยแล้วจะมีคนแย่งไป คิคิ มาต่ออีกนะ

[โซ อึน]

 :ling3:ดัน

[cavalli]

 

[GMJeam]

น้องอัน กับพี่โอ๋ โธ่เด็ก

[lemonpreaw]

อันเดรสเอ๊ย บางทีก็รุกเร็วจนน่ากลัว

[white_destiny]

ตั้งโอ๋ไม่รอด
รักน้องซะจนไม่ว่าไม่เตือนน้องเลย
แถมยังยอมน้องอีก

[❣☾月亮☽❣]

ถถถถ โถ ขุ่นพี่
ไม่สัมผัสถึงความรักที่ร้อนแรงเลยเหรอคะ
อย่าหลอกตัวเองจนนานเกินไปนะ
ดราม่าก็ดีนะถ้ามันจะทำให้พี่น้องไม่แท้คู่นี้รู้ตัวสักที    

[am_am]

อัน อัน สู้ ๆ นะลูกกกกกกกกก กดพี่ให้ได้   

[Poseidon]

สู้ๆนะอันอัน เอาขนะใจตั้งโอ๋ให้ได้เร็วๆนะ

[brookzaa]

 

[โซ อึน]

14249
ความลับที่ 7 ก้าวก่าย


   หลังจากวันนั้นที่ตั้งโอ๋และน้องชายต่างสายเลือดอย่างอันเดรสทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่น้อง

   สิ่งที่เกิดขึ้นมีเพียงความเงียบงัน ต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับว่าสิ่งนั้นๆไม่ได้มีตัวตนอยู่ในความเป็นจริง

   ความรักความผูกพันที่มียังคงดำเนินต่อไปตามเดิม แต่ถึงแม้ภายนอกมันจะบอกว่าทุกอย่างที่เป็นอยู่นั้นมันยังคงเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น หากแต่รอยแยกบางๆนั้นได้เกิดขึ้นอยู่ในความรู้สึกส่วนลึกของพี่ชาย ที่มองว่าเรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิด

   ร่างสูงโปร่งตามแบบฉบับนิยมกำลังนั่งทบทวนบทเรียนอย่างคร่ำเคร่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างมีสมาธิ ต่างจากน้องชายที่มัก
จะใช้เวลาว่างทำในสิ่งที่ตนชอบทำโดยไม่คำนึงถึงอะไร

   “ทำอะไรน่ะ”ตั้งโอ๋ถามน้องชายเมื่อเจ้าตัวสูงใหญ่นั่นทิ้งตัวลงมานั่งใกล้จนเรียกว่าชิดแทบจะไม่มีช่องว่าง

   “ก็ไม่ได้ทำอะไรนิ”น้องชายตอบเสียงเรียบพลางยักไหล่

   ทั้งที่นั่งเบียดจนแทบจะสิงกับพี่ชาย

   “ออกไปหน่อยสิ นั่งเบียดแบบนี้พี่อ่านหนังสือไม่ได้”ตั้งโอ๋พูดเสียงแข็ง ตั้งใจว่าจะดุน้อง แต่ก็ทำไม่ลงคอสักที

   “ก็อ่านๆไปสิ เอานี่ กินนมจะได้สูงๆ”

   แก้มนมที่อุ่นเสร็จเรียบร้อยจนควันกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะเรียกให้พี่ชายหันไปมองหน้าคนที่จู่ๆก็ลุกขึ้นมาเอาใจแปลกๆ

   “มองอะไร”

   “ปล่าวนี่ แค่ปกติพี่เป็นคนทำ”ตั้งโอ๋ส่ายหน้าพรืด

   “ก็เห็นอ่านหนังสือ อย่าถามมาก กินๆไปเถอะ”

   “รู้เเล้วน่า พูดห้วนจริงเลย”

   ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ดีใจที่น้องชายเอาใจใส่จนถึงกับยิ้มหน้าบานออกมา
   

   หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำอีกครั้ง มีเพียงเสียงทีวีที่เปิดเบาจนแทบไม่ได้ยินดังคลอกับเสียงเครื่องปรับอากาศ

   อากาศในยามดึกอุณหภูมิรอบตัวเริ่มต่ำลง ความหนาวเย็นเริ่มก่อตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อสองพี่น้องเมื่อทั้งคู่กำลังนั่งชิดใกล้แลกเปลี่ยนไออุ่นผ่านผิวกาย

   จมูกโด่งคลอเคลียลงบนต้นคอขาวจัดของพี่ชายสูดดมเอากลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆที่เจ้าตัวชอบใส่เข้าปอด

   แต่มันคงจะไม่พอสักเท่าไรทำให้จมูกนั้นไล่ลากไปบนผิวเนื้ออุ่นๆทำเอาคนที่กำลังทำสมาธิอ่านหนังสือสะดุ้งเฮือกขึ้นมา

   “ทะ ทำอะไรน่ะ พี่จั๊กจี้ อันอัน”พี่ชายพูดไปพลางทำท่าขนลุก

   “หอม”น้องชายพึมพำ ยังไม่หยุดลากจมูกไปมาบนซอกคอพี่

   “อะไร ถ้าอยากหอมแบบนี้ก็ใช้เหมือนเหมือนกันซี่ จะได้ไม่ต้องมาดม”

   “ไม่เหมือนกันสักหน่อย”อันเดรสแก้ แล้วยกมือขึ้นกอดเอวพี่ชายอย่างเอาแต่ใจ

   “เอ่อ อันอัน พี่ว่าปล่อยก่อนดีกว่านะ”

   “ไม่เอา”น้องชายปฏิเสธอย่างเอาแต่ใจ

   ยิ่งใกล้ชิดยิ่งรู้สึกว่าต้องการพี่ชยคนนี้มากขึ้น นับวันความรู้สึกที่มียิ่งทวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว และไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุด

   ความต้องการที่จะครอบครองเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียวนั้นมันเอ่อล้นอยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจจนแทบจะกด
มันเอาไว้ไม่อยู่

   ไม่อยากทำให้พี่ชายเสียใจ

   แต่ก็ไม่อาจจะฝืนความต้องการของตัวเองได้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันช่างรุนแรงจนยากที่จะต้านทาน



   “อันอัน”ตั้งโอ๋เรียกเสียงเบาโหวง เมื่อน้องชายกอดตัวเองแล้วนิ่งไปทั้งที่ใบหน้าซุกลงที่ซอกคอของเขา

   “หอม”

   ดูเหมือนว่าน้องชายจะไม่ฟังที่เขาเรียกเลยสักนิด

   “อันอัน ถ้าง่วงก็ขึ้นไปนอนก่อนก็ได้นะ”

   “พูดมากน่า”

   ว่าแล้วคำนี้ต้องมา

   “นี่ อันอัน ปล่อยพี่ เดี๋ยวพี่เก็บของก่อน จะได้ไปนอนพร้อมกัน โอเคไหม”

   “อืม”

   ทีอย่างนี้ล่ะยอมง่ายๆ ดูก็รู้ว่าอยากให้เขาไปนอน แต่ก็ไม่ยอมพูด เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่ยอมเลิกอ่านหนังสือง่ายๆ
เพราะอยู่ในช่วงแอดมิชชั่นเข้ามหา’ลัย



   ระหว่างที่เก็บของเจ้าตัวก็นั่งดูรายการทีวีไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวน้องชายที่ร้อยวันพันปีไม่เคยดูข่าว
บันเทิงวันนี้จะดันเปิดดูซะงั้น

   “นี่หมายความว่าไง”

   ยังไม่ทันที่ประเด็นข่าวที่กำลังนำเสนอจะจบดี เสียงแข็งๆของน้องชายก็ถามขึ้นมาอย่างที่คาดเอาเอาไว้เล่นเอาพี่ชายได้
แต่ทำหน้าแหย

   ก็รู้อยู่หรอกว่าน้องชายไม่ชอบเพื่อนร่วมวงการอย่างสกายที่เคยร่วมงานกันมาตั้งแต่เด็กๆ

   แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอันเดรสถึงไม่ชอบสกาย ถึงจะถามหาเหตุผลไปบ่อยๆเจ้าตัวก็ไม่เคยตอบ

   “พี่เห็นว่างานมันไม่ยาก ก็เลยรับมาน่ะ ไม่ได้เสียเวลาอะไร”ตั้งโอ๋ยิ้มแหยกับประเด็นข่าวที่ว่าจะเอานักแสดงโฆษณานมเสริมอาหารเด็กเมื่อสิบกว่าปีก่อนชุดเดิมมาแสดง

   ครั้งนี้เป็นหัวข้อของนมเสริมอาหารสำหรับวัยรุ่นที่กำลังจะเปิดตัว คอนเซปที่นักแสดงเก่าก็เพื่อชักจูงให้โฆษณาดูน่าเชื่อถือแล้วก็ดึงความสนใจจากผู้ชมให้รอดูความเปลี่ยนแปลงของนักแสดงแต่ละคน

   “ทำไมต้องรับงานนี้ ไหนบอกว่าอ่านหนังสือไม่มีเวลาไง”น้องชายเริ่มหน้าตึง

   “ผู้ใหญ่เขาขอมาน่ะ จะไม่ทำก็น่าเกลียด”ตั้งโอ๋ตอบไปตามความจริง

   มองดูน้องชายที่กำลังแสดงถึงท่าทีไม่พอใจอย่างชัดเจน

   “ไม่จำเป็นที่จะต้องใช่นักแสดงเก่า ใครจะรู้ว่าเป็นตัวจริงหรือไม่จริง”

   “แต่นั่นมันเป็นงานนะอันอัน ถึงมันจะเป็นวงการมายา แต่บางครั้งการที่เราซื่อสัตว์ต่อคนดูมันก็เป็นเรื่องดี”

   “ไม่ได้ ไปยกเลิกงานซะ”

   “อันอัน พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วอีกอย่างพี่ไม่จำเป็นจะต้องขออนุญาตเรา”ตั้งโอ๋เริ่มไม่พอใจขึ้นมาบ้าง

   “ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้”

   “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ไม่รู้ว่างานนี้จะผ่านรึเปล่า เพราะโฆษณาตอนนั้นพี่แสดงเป็นผู้หญิง ตอนนี้พี่ก็โตแล้ว ทางผู้ใหญ่เข
ไม่ค่อยแน่ใจ เลยแค่เรียกพี่ไปลองแต่งตัวดูแล้วก็ถ่ายโปรไฟล์ใหม่แค่นั้น ได้ไม่ได้ต้องอีกทีหนึ่ง”ตั้งโอ๋อธิบาย

   ทำให้น้องชายหยุดคิด

   “ยังไงก็ไม่ได้ ต่อให้ผ่านก็ไม่ให้เล่น”อันเดรสยังคงยืนยันคำเดิม

   “อย่าเอาแต่ใจได้ไหม พี่ไม่อยากให้อันอันทำตัวเป็นคนที่คอยตัดสินใจเรื่องของพี่นะ”

   “แล้วยังไง ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็บอกไว้ก่อนว่าไม่อนุญาตให้รับงานนี้เด็ดขาด”

   “พูดไม่รู้เรื่อง พี่ไปนอนดีกว่า”

   พอเถียงน้องชายไม่ได้ก็เลยเดินหนีขึ้นมาชั้นบน

   เสียงตึงตังลงฝีเท้าของน้องชายเดินตามมาติดๆ

   “อย่าเดินหนีนะ”เสียงแข็งกระด้างเรียกเอาไว้พร้อมกับแรงดึงทำให้ถลาเข้าไปหาน้องชายจนเกือบจะชน

   “อันอัน!!”ตั้งโอ๋เรียกเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง

   รู้สึกว่าน้องชายไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ทั้งที่ตอนเด็กๆก็ดูน่ารักคอยเชื่อฟังแท้แท้ แต่โตมากลับเอาแต่ใจและคอยก้าวก่ายเข้ามาตัดสินใจเรื่องต่างๆของเขาตลอด

   ดวงตาคมจ้องมองดวงตาแข็งกร้าวไม่กระพริบ ความไม่พอใจเริ่มก่อขึ้นมาข้างใน เมื่อน้องชายที่เอาแต่ใจไม่ยอมถอยง่ายๆ

   “ไปยกเลิกงานซะ”อันเดรสสั่ง

   “ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ว่าจะผ่านไหม ต้องรอดูอีกที”

   “ถึงยังไงก็ไม่ได้ บอกปฏิเสธเขาไปไม่ต้องไปแคสอะไรทั้งนั้น”

   “ไม่ได้หรอก ทางผู้ใหญ่เขาขอมา พี่ไม่อยากให้เขาผิดหวัง”ตั้งโอ๋ปฏิเสธพลางเบือนหน้าหนีน้องชาย

   ไม่อยากจะพูดอะไรรุนแรงไปกว่านี้ กลัวว่ากระทบจิตใจของน้องชาย แต่วันนี้รู้สึกว่าความมีเหตุผลของอีกฝ่ายนั้นกลับไม่มี
เลยสักนิด

   “ไม่เห็นต้องไปแคร์ แค่บอกไปว่าไม่ทำก็จบ”

   “อันอัน!! พี่ไม่ได้เป็นพวกที่ชอบเอาแต่ใจเหมือนเด็กแบบอันอันนะ จะได้ไม่สนใจใครน่ะ”คราวนี้ตั้งโอ๋ทนไม่ไหวถึงได้ดุ
น้องชายไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา

   “แล้วยังไงล่ะ อยู่เฉยๆก็ได้นี่ ถ้ากลัวว่าไม่มีเงินใช้เดี๋ยวเลี้ยงเอง เดี๋ยวจะรีบเรียนให้จบ รีบทำงานแล้วจะเลี้ยงเอง ไม่ต้อง
ไปทำงานงี่เง่าแบบนั้นอีก”อันเดรสตอกกลับ

   ซึ่งนั้นทำให้คนฟังไม่ชอบใจอย่างรุนแรงในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา

   ใบหน้าขาวซีดเผือดเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง

   “แล้วมันเพราะอะไรล่ะ ทำไมพี่ถึงจะทำงานนี้ไม่ได้ ทำไมพี่ต้องบอกปฏิเสธเขาทั้งที่พวกเขาหวังในตัวพี่ ทำไมพี่ต้องทำตามที่อันอันบอก มันเพราะอะไรล่ะ ทำไมพี่จะต้องเลิกทำในสิ่งที่พี่คิดว่าดีแล้วต้องทำตัวไร้ค่าแบบที่อันอันอยากให้พี่เป็น บอกพี่
มาสิ ว่าเพราะอะไร”

   

   อันเดรสได้แต่นิ่งมองดูพี่ชายพูดในสิ่งที่รู้สึกออกมา

   ใบหน้าคมเข้มได้ฉายแววอ่อนลงแต่ก็ยังไม่ลดละฐิถิที่มีอยู่ มือที่จับแขนพี่ชายอยู่บีบแน่นอย่างไม่พอใจ

   ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าคนตรงหน้านั้นไม่ได้เป็นของของตัวเอง และกำลังถอยหลังห่างออกไปทุกทีเข้ามากัดกินข้างใน
จิตใจ

   “เพราะโอ๋เป็นของอันไง ของอันคนเดียว”

   เสียงที่เบาราวกับกระซิบดังแว่วผ่านข้างมาในโสตประสาต

   หากแต่มันเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจเหมือนเดิม

   “ดูเหมือนอันจะยังไม่เข้าใจ ว่าพี่ไม่ใช่สิ่งของ”

   ตั้งโอ๋บอกด้วยน้ำเสียงเบาโหวง มือเล็กกว่าดึงมือน้องชายออกจากแขนตัวเอง

   ทั้งรู้สึกไม่พอใจแล้วก็รู้สึกเสียใจที่น้องชายไม่เข้าใจสักทีว่าเขาไม่ใช่สิ่งของและไม่ใช่ของของใคร

   “ทำไมล่ะ มันดีกว่าอันตรงไหน”อันเดรสถาม

   “ถ้ามันที่อัน หมายถึงคือพี่สกายล่ะก็ เขาไม่ได้ดีไปกว่าใครหรือด้อยไปกว่าใคร แล้วอีกอย่าง พี่บอกแล้วว่าอย่าเรียกใครว่ามัน”

   “ไม่ทำไม่ได้รึไง”

   “ดูเหมือนเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะอันเดรส”

   พี่ชายพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปแล้วปิดประตูลงกลอนก่อนที่น้องชายจะแทรกตัวเข้ามา

   ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูห้องนอนอย่างอ่อนใจ ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

   ทำไมอันเดรสถึงต้องทำเหมือนกันว่าเขาต้องให้ความสำคัญกับตัวเองมากกว่าคนอื่น ทั้งที่ปกติแล้วเขาก็ให้ความสำคัญ
กับอันเดรสมากพอสำหรับคำว่าพี่น้อง

   แล้วทำไมเจ้าตัวถึงยังต้องการที่จะก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา จนรู้สึกได้ว่าน้องชายถลำลึกเข้ามาในชีวิตส่วนตัวขงเขาเกิด
กว่าจำเป็น



   ทั้งที่ปกติจะคุยกันรู้เรื่อง ทั้งที่ไม่เคยโกรธเคืองกัน แต่ทำไม เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้

   มันเกิดขึ้นจากอะไรกัน

   ความเอาแต่ใจของน้องชาย?

   ความที่น้องชายเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตมากเกินไป?

   หรือว่าความสับสนใจใจของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น?

   รอยร้าวเล็กที่อยู่เกิดอยู่ในก้นบึ้งของจิตสำนึกมันกำลังแตกออก



   เขาควรจะทำยังไง กับน้องชายที่พยายามจะก้าวข้ามความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้

   ควรหันหลังให้กับสิ่งที่น้องชายต้องการ หรือว่าทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกลับไปเป็นเหมือนเก่าทั้งที่ข้างในใจก็ยังคงค้างคา





   หลายวันผ่านไปช้าราวกับเป็นปี จากที่พูดคุยกันอย่าสนิทสนมกลายเป็นเข้าหน้ากันแทบไม่ติด

   เพราะว่าเขาไม่ยอมให้น้องชาย ซึ่งปกติแล้วจะเป็นเขาที่ยอมตลอด

   แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะเขากำลังสับสนว่าสิ่งที่น้องชายกำลังต้องการทำอยู่นั้นเขาควรจะยอมมันเหมือนเรื่องอื่นๆหรือไม่

   จนถึงวันที่ต้องถ่ายโปรไฟล์ใหม่สำหรับโฆษณาตัวนี้โดยเฉพาะ การแต่งหน้าและการเลือกเสื้อผ้าค่อนข้างต้องพิถีพิถัน
ทำให้ใช้เวลานานมากกว่าการถ่ายโปรไฟล์ทั่วไปหลายเท่าตัว

   จนเวลาได้ล่วงเลยเข้าไปค่อนคืน นาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่ง ถึงจะห่วงว่าน้องชายอาจจะโกรธที่เขาหายไปโดยที่ไม่บอก

   แต่หลายวันที่ไม่ได้พูดกันทำให้เข้าหน้ากันไม่ติดเลยไม่ได้บอกอะไรเอาไว้ก่อนหน้า

   รถของผู้จัดการส่วนตัวอย่างดาหลาจอดลงพร้อมกับคำล่ำลา

   การถ่ายโปรไฟล์เป็นไปอย่างล่าช้าเพราะต้องหามุมกล้องที่ค่อนข้างหายากเพราะต้องแต่งเป็นผู้หญิง

   แต่ก็เป็นไปได้ด้วยดีและสมบูรณ์ตามที่ทางผู้ใหญ่ต้องการ

   ตั้งโอ๋เปิดประตูเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีที่อ่อนเพลียทั้งที่อยู่ในชุดนักเรียน

   ไฟในบ้านปิดหมดทำให้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่ไม่ต้องมาเจอหน้าน้องชายที่ไม่ค่อยอยากจะเจอตอนนี้

   หากรู้ว่าเขาหายไปไหนมาโดยที่ไม่บอก แล้วรู้ว่าไปทำอะไรมามีหวังได้ทะเลาะกันอีกครั้ง

   “ไปไหนมา!!”



===============================================================

อย่าหาว่าใจร้ายเลยน้าาาาา

ง่วงสวดๆ พรุ่งนี้(ก็วันนี้นี่แหละ)จะมาต่อน้า สัญญา แต่อาจจะทำร้ายจิตใจคนรักอันอันน้าาา ขอบอกว่าอันอันเห็นแก่ตัวมาก

ตอนหน้าอาจจะทำให้หลายคนเกลียดอันอัน แต่ก็อย่าพึ่งหนีไปไหนเน้อ

แฟนเพจของโซอึนจ้า

[goosongta]

อันจับโอ๋ปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย <ฮ่าๆคนอ่านร้ายกว่าอัน>

[alt1991]

  :hao6:อันอันจะลงโทษด้วยการปล้ำแล้ว แซบแน่ ๆ คึ ๆ ๆ   

[omyim_jjj]

มารอตอนต่อไปจ้าา

[Mouse2U]

นอกจากความเอาแต่ใจที่อันเดรสแสดงออกมาแล้ว ยังมีความรักมากมายซ่อนอยู่ในนั้นด้วยนะคะ เพียงแค่ตั้งโอ๋ลองสัมผัสมันด้วยใจก็จะเห็นได้ไม่ยากเลยล่ะค่ะ ^^

[haemin]

  โดนปล้ำทั้งพ่อทั้งลูกเลยเหรอ  อ่า.....ดีจัง 

[am_am]

 อัน อัน พูดน้อยด้วยแหละ เฮ้ออออออ

[naruxiah]

เห็นแก่ตัว ก็เพราะรัก อย่างน้องอันอัน ก็ทำเพราะแสดงออกถึงความรัก

ทำให้ความรักก้าวหน้า ถ้ามันใช่มันก็ใช่เอง ถ้าไม่ใช่ มันต้องปรับได้ทีหลังอยู่แล้ว เชียร์อันอัน

[โซ อึน]

ดัน ฮึ๊บๆ

[Kaemmiizz]

ปล้ำซะเลยดีไหมอันอัน พี่โอ๋ก็นะ ไม่ได้เป็นพี่น้องทางสายเลือดซะหน่อย

[MENTA]

อย่าทะเลาะกันน้า

[Poseidon]

สงสัยงานนี้ตั้งโอ๋ได้โกรธอันอันแน่เลย....แต่ดีนะ อันอันจะได้เลิกเอาแต่ใจบ้าง

ตอนหน้าไม่รู้อันอันจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรนะเนี่ย

[GMJeam]

โถ่ อันอันลูก

[white_destiny]

บอกแล้วว่าอันอันมันร้าย
 

[cavalli]

 

[black sakura]

 

[boonpa]

ตามมาอ่านเรื่องของตั้งโอ๋แล้วจ้า

[packy]

ชื่อเรื่อง กะเนื่อเรื่องเหมือนจะไม่ไปในทางเดียวกันเลยแฮะ ท่าทางจะดราม่า ไม่ใสๆ ซะละ