-
ข้อตกลงในการเข้ามา กรุณาอ่านทุกท่าน :pig4:
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบน
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ
7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
อ่านเพิ่มเติม ที่นี่เจ้าค่ะ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*****************************************************************************
-
เรื่องนี้จะเป็นภาคของลูกๆ ของมาตินกับกุ้ยช่าย จะเริ่มเรื่องจากเป็นเด็กมัธยมก่อน
เล้วค่อยโตขึ้นตามลำดับ เนื้อหาจะมีแค่บางส่วนที่อ้างอิงมาจากเรื่องนู้น บางส่วนก็อาจจะเปลี่ยนบ้าง
ยังไงก็ฝากกันไว้อีกเรื่องนะคร้าาาาาาา รักทู๊กกกคนเหมือนเดิม จุ๊บ จุ๊บ
แฟนเพจของโซอึนจ้า (https://www.facebook.com/ผู้หญิงบ้าวาย-543150342508084/timeline/)
กดโลด
(http://www.mx7.com/i/99c/q7q5vS.jpg) (http://url=https://www.facebook.com/ผู้หญิงบ้าวาย-543150342508084/timeline/)
สารบัญ
บทนำของความลับ 13/9/58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;msg=3117080;topic=47688.2)
ความลับที่ 1 น้องชายที่เข้าใจยาก 13/9/58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;msg=3117080;topic=47688.28)
ความลับที่ 2 คนขี้หงุดหงิด 13/9/58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;msg=3117080;topic=47688.43)
ความลับที่ 3 แก่แดด 14/9/58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;msg=3117080;topic=47688.60)
ความลับที่ 4 เข้าใจยาก 14/9/58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;msg=3117080;topic=47688.102)
ความลับที่ 5 ไม่เข้าใจ 14/9/58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post;msg=3117080;topic=47688.122)
**เป็นนิยายอีกเรื่องของโซอึนนะคร้าาาา**
**ฝากติดตามกันด้วยคร่า**
ผลงานที่จบแล้ว
# Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.0)
เรื่องราวของหนุ่มเพลบอยที่จู่ๆดันไปไข่ทิ้งไว้กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีสาวเจ้าที่จำหน้าไม่ได้ก็เอาลูกมาทิ้งไว้ให้เลี้ยง เป็นเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบหาพี่เลี้ยงโดยด่วน
ผลงานที่OnAir
>>....................หลงจูบ.................<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
เรื่องราวความรักของหนึ่งนักเขียนผู้ซึ่งมีโลกส่วนตัวสูงจนแทบไม่รู้จักวิธีการพูดคุยกับผู้คนรอบกาย กับอีกหนึ่งผู้ซึ่งประสบอุบัติเหตุจนความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้ ความรักที่ต้องคอยปรุงแต่งเพื่อให้ลงตัวจะเป็นอย่างไรเมื่อต่างฝ่านต่างก็แตกต่าง
[Mpreg] ----> อลวลวุ่นรัก....กลับชาติมาเกิด <---- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48081.0)
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อจู่ๆก็มีใครคนหนึ่งเดินมาบอกเขาว่าเขาสร้างหนี้เอาไว้เมื่อชาติที่แล้ว แล้วเขาคือพระอภัยมณีกลับชาติมาเกิดแล้วบอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายของผีเสื้อสมุทร นี่มันเรื่องบ้าอะไรไม่รู้ ทางเดียวที่จะล้างหนี้ได้ก็คือการมีลูกกับหมอนี่ แล้วเขาจะหลีกหนีการทวงหนี้ครั้งนี้ได้หรือไม่
:bye2: :bye2: :bye2:
-
บทนำของความลับ
“อื้อ อันอัน อย่าเบียดน่า”ร่างสูงโปร่งที่หลับอยู่บนเตียงครางเสียงเบาอย่างขัดใจ มือผอมพยายามดันคนที่นอนเบียดออกห่างทั้งที่ยังสลึมสลือ
“อือ อันอัน พี่บอกว่าอย่าเบียด”คนที่หลับอยู่พยายามกระเถิบตัวหนี แต่ก็ง่วงเต็มทน จึงไม่อาจที่จะผงกหัวขึ้นมาต่อว่าคนที่มานอนเบียดเขาได้มากกว่านี้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สองที่น้องชายต่างพ่อแม่อย่างอันเดรสจะมานอนเบียดตั้งโอ๋อย่างนี้
ตั้งแต่แยกห้องนอนกัน ทั้งที่มีห้องนอนและเตียงเป็นของตัวเองแล้ว แต่อันเดรสก็ยังมานอนเบียดตั้งโอ๋อยู่แทบทุกวัน
“อันอัน พี่อึดอัดน่า”ตั้งโอ๋พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เริ่มรู้สึกรำคาญใจขึ้นหนักกว่าเก่า
ทั้งรู้สึกเพลียรู้สึกง่วงจนเปลือกตาหนักอึ้งไม่อยากจะยกขึ้น ถึงได้หลับไปไม่สนใจว่ากำลังโดดเบียด
เพราะต่อให้ไล่ยังไง น้องชายตัวใหญ่ต่างสายเลือดอย่างอันเดรสก็ไม่เคยที่จะลุกออกไปสักที ทั้งที่ห้องนอนของตัวเองเตียงออกจะใหญ่กว่าด้วยซ้ำ
ตั้งโอ๋ดาราวัยรุ่นวัยสิบแปดที่ตอนนี้กำลังเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นไม่ว่าจะชายหรือหญิงต่างก็หลงใหลไปกับความขี้เล่น ดูไม่ถือตัวของดาราวัยรุ่นมากความสามารถคนนี้
ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนนักร้องบอยแบนด์เกาหลี พ่วงด้วยความสามารถในการแสดง ตามด้วยเป็นพีเซนเตอร์ผลิตภัณฑ์ชื่อดังอีกมากมาย ทำให้มีแฟนคลับติดตามเป็นจำนวนมาก
และด้วยสถานะเป็นลูกบุญธรรมของนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ไฟแรงเจ้าของธุรกิจทัวร์ที่ดำลังเติบโตติดอันดับต้นๆของเอเชีย จึงทำให้ตั้งโอ๋เป็นที่จับตามองของผู้คนมากมาย
ด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดีไม่ถือตัว แถมเป็นคนตรงไปตรงมา ทำให้ดูซื่อเป็นกันเอง จนคนที่อยู่รอบกายต่างก็อยากเข้ามาทำความรู้จัก ใบหน้าหล่อใสแบบเกาหลีแต่ตากลมโต กับร่างกายสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อสมส่วนตามวัย ผิวขาวราวน้ำนมเหมือนกับผู้เป็นพ่อที่ได้รับเชื้อสายมาจากทางเวียดนาม ประกอบกับดวงตาสีดำสนิท ทำให้น่ามองไม่ใช่น้อย
ผิดกับน้องชายต่างสายเลือดอย่างอันเดรส ที่ค่อนข้างจะเงียบขรึม ไม่สุงสิงกับใคร ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้
ด้วยรังสีความไม่เป็นมิตรที่แผ่กระจายอยู่รอบตัวอีกทั้งร่างกายค่อนข้างใหญ่ ทำให้ค่อนข้างไม่มีใครเข้าหา อีกทั้งไม่ค่อยชอบคนเยอะ จึงทำให้เป็นคนที่ดูแล้วรักสันโดษ
ใบหน้าหล่อคมสืบเชื้อสายมาจากคนเป็นพ่อที่เป็นลูกครึ่งสเปน ส่วนคนเป็นแม่นั้นยังไม่สามารถระบุได้ว่ามีเชื่อสายอะไรบ้าง
เพราะถูกนำมาทิ้งให้พ่อเลี้ยงด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารก ทั้งที่พ่อเองก็ยังไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร
ผิวสีน้ำผึ้งเข้ม ประกอบกับใบหน้าคมดุ คิ้วหนาดก จมูกโด่งที่ได้เชื้อมาจากต่างชาติ ริมฝีปากหยักเรียว ในตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนคนเป็นพ่อ เรือนผมหยักศกสีน้ำตาล รวมดูแล้วน่ามอง แต่ทว่าด้วยความที่ไม่สนใจคนรอบตัว และไม่สนใจที่จะสานสัมพันธ์กับใคร ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าที่จะเข้าใกล้นัก
คนหนึ่งขี้เล่น เป็นกันเองไม่ถือตัว ห่วงใยแล้วคอยเอาใจใส่น้องชายมาตลอด
ส่วนอีกคนไม่สุงสิง ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ แถมยังไม่สนใจใคร สนใจแค่พี่ชายต่างสายเลือดของตัวเอง คอยเฝ้าหวง ตามติดแทบไม่คาดสายตาตลอดเวลา คอยกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้พี่ชายตัวเอง
เรื่องราวความรักของทั้งสองจะลงเอยกันอย่างไร ในเมื่อมีสถานะของพี่น้องค้ำคออยู่
***----***----***----***----***----***----***----***----***----***----***----***----***----***
มาแล้วคร่า ภาคต่อ ยังไงก็ฝากติดตามเหมือนเดิมนะคร้าาาาาา รักคนอ่านทุกคนเหมือนเดิม
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แแอร๊ยยยยย มาแว้วววววววววววววว กรี๊ดดดดดดด
มาลงต่อด่วนๆเลยค่าาาาาาาาา
แค่บทนำก็ชวนติดตามแล้ว ชอบผู้ชายครึม :-[
ติดตามจ้าาาา
-
จะให้พี่น้องรักกันจริงดิ
-
ตื่นเต้นๆ รอติดตามนะคะ
แต่ว่าวันที่เป็น 07/07 ปะคะ?
-
:impress2: :impress2: จัดมา พี่น้องต่างสายเลือด กันแบบนี้พี่ชอบนักแล ยิ่งเคะแก่กว่ายิ่งน่ารักกกกกกก
-
ตามติดๆ ค่าา
-
มารอค่ะ
-
ในเมื่ออันเดรสเลือกที่จะเปลี่ยนสถานะแบบนี้แล้ว ก็สู้ๆ เข้านะคะ เอาชนะใจตั้งโอ๋ให้ได้ไวๆ ล่ะ ^^
ติดตามจ้าา.. :L2:
-
อันอัน ชื่อแว๋วมากกกกกก
-
:mc4:
-
ตั้งโอ๋ครับ อันเดรจ้องกินหนูอยู่น่ะครับ
รอตอนต่อคับ รอพ่อมาตินแม่กุ๋ยช่ายโผล่มาแว๊บๆบางด้วย
-
รอค่ะ ลุ้นเหมือนกัน แต่ อันเดรส จะซึนกว่าพ่อมาตินไหม แต่อย่าดราม่าน๊า เค้าสงสารตั้งโอ๋อ่า
-
เชื้อไม่ทิ้งแถวแน่ๆ :laugh:
-
ติดตามงับ :katai5:
-
ปูเสื่อรอเลยค่า ♥
-
ถึงจะไม่ชอบพี่น้องได้กันเองก็เถอะ(ถึงไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน แต่พ่อแม่เขาก็เอากันนะ)...ถ้าเขียนไม่ให้ติคิดตะค่วงใจก็ok..แล้วจะมีสกายมีเอี้ยวด้วยไหมเนี้ย...
-
เรียกซะน่ารักเชียวพี่ตั้งโอ๋น้องอันอัน
-
มาแล้วๆ ^^
-
อันเดรสอิมเมจไม่เหมือนที่คิดเลย ตอนเด็กๆออกจะดูสดใสชอบยิ้มเหงือกบาน แต่ก็ดีแล้วจะได้ปราบพวกริ้นไรที่จะมาตอมตั้งโอ๋ :z1:
-
น่าติดตามมาก
-
มารอพี่น้องท้องชนกันคร้าาาาาา
-
:mew1:รอนะค่ะไรท์ อยากอ่านนู๋โอ๋กับอันอันแล้วค่ะไรท์
-
ตามตั้งโอ๋มาด้วยคน โตแล้วๆ เท่ส์ไม่เบา 555
น้องอันเดรสโตขึ้นแล้วต้องหล่อแน่ หวงพี่ชายด้วย น่ารักๆ 555+
-
ตามมาด้วยคน
ตั้งโอ๋เท่เลย
o13
-
:o8: :o8: :-[ :-[ :ling1: :ling1:
-
ว้ายๆๆๆๆ ตั้งโอ๋&อันเดรส
-
ความลับที่ 1 คนขี้เซา
“อันอัน ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปเรียนสาย”ตั้งโอ๋พยายามเขย่าร่างสูงของน้องชายขี้เซาด้วยความรีบร้อน มองดูนาฬิกาก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงสิบห้า
ใบหน้าขาวชื้นไปด้วยน้ำที่เปียกลู่มาจากผมที่เพิ่งสระเสร็จ เอวพันด้วยผ้าขนหนูหมิ่นเหม่ แผ่นอกเปลือยเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่มีพอประมาณตามวัย
“อือ”
“อันอัน ตื่นเร็ววันนี้พี่มีสอบคาบสองนะ”ตั้งโอ๋เขย่า แต่ไม่มีทีท่าว่าน้องชายต่างสายเลือดจะตื่นขึ้นมา
“อืม”ได้แต่ส่งเสียงรับในลำคออย่างรำคาญใจ
“อันอัน ไม่งั้นพี่ทิ้งจริงๆนะ แล้วก็จะโทรไปฟ้องพ่อมาติน”ตั้งโอ๋ขู่ ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองหน้าที่ซุกลงกับหมอนเงยขึ้นมา ขมวดคิ้วมุ่นใส่
เหมือนคำขู่จะได้ผล เพราะอันเดรสน้องชายต่างสายเลือดกลัวพ่อของตัวเองยิ่งกว่าอะไร
ร่างสูงใหญ่ของน้องชายผลุดลุกจากเตียงขยี้ผมทรงสกินเฮดเกรียนอย่างไม่พอใจที่โดนปลุก ดวงตาคมนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบตามองพี่ชาย ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เดินออกจากห้องไป ไม่วายทิ้งท้ายเอาไว้ให้พี่ชายได้หงุดหงิดอีกรอบ
“ขี้ฟ้อง”
“ว่าอะไรนะ อันอัน กล้าว่าพี่เหรอ แล้วมันสมควรฟ้องมั้ย ตัวเองชอบมานอนเบียดพี่ แล้วก็ชอบนอนตื่นสายพาลให้ไปโรงเรียนสายประจำ กลับมานี่นะ”ตั้งโอ๋โวยวาย ถึงแม้น้องชายจะเดินออกไปแล้วก็ตาม
ไม่ว่าจะยังไง อันเดรสก็ไม่เคยเปลี่ยน อุตส่าห์ไม่ย้ายบ้านตามพวกพ่อๆไปเพราะเห็นว่าที่นี่ใกล้โรงเรียน
แต่ก็กลับไปสายกันประจำเพราะอันเดรสชอบนอนตื่นสาย ไม่ว่าจะปลุกยังไงก็ไม่ค่อยตื่น บางทีก็ไปแอบหลับฟุบหน้ากับชักโครกต่อ
และแล้วก็เกือบสายเข้าจนได้ กว่าจะรูดบัตรเช็คชื่อ เพลงมาร์ชโรงเรียนก็ดังแล้ว ไม่มีเวลาให้หาอะไรรองท้องเลย
“ตอนเย็นไม่ต้องรอพี่นะ พี่มีตารางถ่ายแบบให้นิตยสารoopsa พี่ลาช่วงบ่าย”ตั้งโอ๋หันไปบอกคนน้องที่ทำสีหน้ามุ่ย เพราะโดนเร่งให้แต่งตัว ถุงเท้าก็ยังไม่ได้ใส่ ต้องมาใส่ในรถ
“รู้แล้วน่า” อันเดรสตอบด้วยน้ำเสียงขุ่น แล้วเดินไปเข้าแถว
“อะไรของเขา หงุดหงิดแต่เช้า”ตั้งโอ๋ส่ายหน้า เดินไปเข้าแถวบ้าง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากคาบสุดท้ายของการเรียนช่วงเช้า ตั้งดอ๋ก็ออกมายืนรอผู้จัดการส่วนตัวที่หน้าห้องปกครองที่อยู่ไม่ไกลจากประตูโรงเรียนสักเท่าไร
“ฮัลโหล พี่ดาหลา ตั้งโอ๋เรียนรอบเช้าเสร็จแล้ว รออยู่หน้าห้องปกครองนะครับ”ตั้งโอ๋โทรบอกผู้จัดการส่วนตัว
“จร๊ะ พี่ใกล้ถึงแล้ว”
“ครับ”
“เอานี่ไปกิน”น้ำเสียงห้วนสั้นดังมาจากข้างหลังเรียกให้ตั้งโอ๋หันไปมอง ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองขนมปังกับนมในมือใหญ่ที่ยื่นมาให้
“อะไร”ตั้งโอ๋ถามเลิกคิ้วสงสัย
“ก็นมกับขนมปังไง ถามมาได้ ไม่รู้จักรึไง”
“รู้ว่านมกับขนมปัง แล้วเอามาให้พี่ทำไม”ตั้งโอ๋อดเถียงน้องชายไม่ได้
ดวงตากลมสีสนิทมองหน้าน้องชายที่ทำสีหน้าเรียบตึง หน้าตาก็ออกจะดี แต่ชอบทำหน้าบึ่งตึงจนไม่ค่อยจะมีคนอยากเข้าใกล้
“ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แล้วไม่กินข้าวรึไง”ตั้งโอ๋ถาม
“เดี๋ยวค่อยกิน รีบรับไปสิ ถ้าไม่รับเมื่อไรจะได้กินข้าว”
“รู้แล้วน่า หงุดหงิดตลอด ไปกินข้าวได้แล้ว ถ้าถ่ายเสร็จเร็วพี่มารับ”ตั้งโอ๋รับนมกับขนมปังมาถือ รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงน้องชายจะทำท่าทางหงุดหงิดตลอดเวลา แต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกว่าน้องชายคนนี้ห่วงเขาเสมอ
“ไม่ต้องมารับ เดี๋ยวไปหาเอง”อันเดรสพูดด้วยเสียงห้วนสั้น เสร็จก็เดินออกไป ทิ้งให้พี่ชายได้แต่มองตามด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะเข้าใจน้องชายตัวเอง
-
ที่หนูหงุดหงิดเป็นเพราะไม่อยากให้พี่ตั้งโอ๋ไปถ่ายแบบหรือเปล่าค้าาอันเดรส ^^ คงกลัวว่าพี่ตั้งโอ๋จะไปเจอกับสกายล่ะสิน้าา~ :laugh:
-
หงุดหงิดเพราะกำลังห้ามใจตัวเองป่าวเอ่ย พี่ถอดเสื้อผ้ามายั่วแบบนั้น :laugh:
-
เด็กน้อยขี้หงุดหงิด
-
ทำไมโตมาเป็นคนขี้หงุดหงิดแบบนี้น้าอันอัน ดอนเด็กเห็ร่าเริงเชียว
-
อันเดรสขี้หงุดหงิด
-
มึนๆ อึนๆ เหมือนใครห๊ะ...อันเดรส
-
ไม่น่าเชื่อว่าพ่อมาตินจะดุ ขนาดอันเดรสยังกลัว :laugh:
-
ตั้งโอ๋มาแล้ววววว
-
ไม่น่าเชื่อว่าพ่อมาตินจะดุ ขนาดอันเดรสยังกลัว :laugh:
[/quoteคาแรคเตอร์พ่อมาตินในภาคนี้จะค่อนข้าง
เอาใจตั้งโอ๋ เพราะตั้งโอ๋เป็นเด็กดี
แต่จะดุกับอันเดรสเพราะอันเดรสไม่ค่อยเชื่อฟัง
แต่จะไม่ให้ลำเอียง
-
อันอันขี้หวงอ่ะแอบดูแลพี่ตั้งโอ๋ด้วย
-
มาตินดุ 55555
นึกไม่ออกจริงๆ แต่นะ ดูท่าอันอันคงจะดื้อมากๆแน่เลย
-
ก็ถอดแบบมาตินมาหมดล่ะสิ ชอบทำน่าตาหมาไม่รับประทานนะอันอัน คึคึ
-
อันเดรสหึงแรง
-
แอบทำไรในห้องอ่ะน้องอันเดรส 5555+
พี่น้องคู่นี้น่ารักดีเนอะ เถียงกันตลอด อิอิ
-
1887
ความลับที่ 2 ความใกล้ชิด
“มองกล้องหน่อยครับ อย่างนั้น เชิดหน้านิดนึง อ่า อย่างนั้นครับ”เสียงตากล้อง สลับกับเสียกดชัตเตอร์ดังถี่รัวท่ามกลางทีมงานมากมายที่จ้องไปยังฉากที่มีร่างสูงโปร่งเป็นจุดศูนย์กลาง
ตั้งโอ๋โพสท่าที่คิดว่าธรรมชาติที่สุดตามคอนเสพของงานที่ได้รับมา แสงแฟรตวูบวาบกระทบโดนใบหน้าขาวผ่อง แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาเลยสักนิดสำหรับมืออาชีพอย่างตั้งโอ๋ที่ทำงานแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
กลับกันจะคุ้นชินมากกว่า ตากลมใส่คอนแท็คเลนส์สีเทาอ่อน จ้องมองกล้องราวกับจะสะกดสายตาคนที่ได้ดูภาพให้หลงใหล
ชุดที่ถ่ายอยู่เป็นชุดสุดท้ายสำหรับเซ็ตนี้ ดูท่าจะใช้เวลานานไปหน่อย เพราะฝ่ายคอสตูมเกิดวัดตัวผิดพลาดทำให้แก้ชุดกันเร่งด่วนหน้างาน
ระหว่างถ่ายรูปชุดสุดท้ายอยู่ สายตาก็เหลือบไปเห็นประตูสตูดิโอเปิดออก ตามมาด้วยร่างของน้องชายที่อยู่ในชุดนักเรียน
มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าพาดนักเรียนบ่าไปทางด้านหลัง อีกข้างกลับไปล้วงกระเป๋ากางเกง ขายเสื้อหลุดออกนอกกางเกง ทรงผมสะกินเฮดเกรียน ใบหน้าบอกบุญไม่รับ แค่ปรายตามองก็ยังรู้เลยว่าเป็นใคร แต่ไม่คิดว่าจะมาหาจริงๆตามที่บอกเอาไว้
“ไม่คิดว่าจะมาจริงๆนะเนี่ย”ตั้งโอ่ยิ้มทักทันทีที่ถ่ายเสร็จก็รีบเดินมาหาน้องชาย
“ก็บอกว่าจะมาไง”
“แล้วมายังไง ลุงปันไปรับหรือว่ามาเอง”
“มาเอง นั่งแท็กซี่มา”อันเดรสตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ใบหน้าเริ่มชักสีหน้าตึง เพราะคนรอบข้างเริ่มมองมาทางเขาสองคน
“งั้นเหรอ งั้นรอพี่แปบนึง ไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“เดี๋ยว”
“มีอะไรเหรอ”ตั้งโอ๋ที่ออกเดินไปแล้วหันหลังกลับมาถามพลางทำหน้าสงสัย
“ไปด้วย”
“มาสิ เดี๋ยวพี่พาไป”ตั้งโอ๋เดินไปจับข้อมืออันเดรสให้เดินตามไป ผ่านสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างสงสัยว่าเด็กผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดนักเรียนมัธยมต้นที่ตั้งโอ๋จูงมืออยู่คือใคร
“นั่งรอตรงนี้นะ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไม่นานหรอก”ตั้งโอ๋หันไปบอกให้อันเดรสนั่งตรงโซฟามุมห้องแต่งตัว ส่วนตัวเองก็เข้าไปในห้องที่กั้นไว้สำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่บ่อยนักที่อันเดรสจะตามตั้งโอ๋มาที่ทำงานแบบนี้ นอกเสียจากว่าจะมีเวลาว่างหรืองานบางงานไม่ค่อยจะดูเข้าตาสักเท่าไร
รอไม่นานตั้งโอ๋ก็ออกมาในสภาพชุดนักเรียนทับในเรียบร้อย ต่างกับคนน้องลิบลับ ถึงแม้ว่าตั้งโอ๋จะมีอายุมากกว่าอันเดรสถึงสามปี แต่ว่าอันเดรสมีเชื้อสายของต่างชาติผสมอยู่ จึงทำให้ขนาดตัวค่อนข้างใหญ่กว่าคนพี่เล็กน้อย
“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวพ่อมาตินกับป๋ารอนาน”
“จะรีบไปไหนนักหนา”อันเดรสบ่นเสียงห้วน จับต้นแขนสองข้างของตั้งโอ๋ให้ยืนอยู่กันที่ ในระยะใกล้ตัว
“อ่ะ มีอะไรเหรอ”ตั้งโอ๋ถามทำหน้าสงสัย จู่ๆอันเดรสก็ดึงเขาให้มายืนข้างหน้า แถมจับแขนเขาบีบซะแน่นอีก
แต่ถึงจะถามไป อันเดรสก็ไม่ตอบ กลับปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของตั้งโอ๋ที่ติดผิดด้วยความรีบร้อนออกอย่างเบามือ แล้วติดใหม่ให้ถูกต้อง
“อ่าว พี่ติดผิดเหรอ”ตั้งโอ๋ยกมือเกาหัว ยิ้มแห้งๆ
“ทำไมไม่ใส่เสื้อกล้าม”อันเดรสถามเสียงแข็ง พอปลดกระดุมออกก็เห็นแผ่นอกขาวเนียน กับยอกอดสีส้มอ่อน ทำให้เกิดความไม่พอใจเอาดื้อๆ ใบหน้าคมเข้มตั้งแต่ยังเด็กเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึง แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็เมื่อเช้ารีบแต่งตัว กลัวไปสายไง เลยลืมใส่”ตั้งโอ๋ตอบ
อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมแค่ลืมใส่เสื้อกล้ามทับก่อนใส่เสื้อนักเรียนอันเดรสถึงได้ทำหน้าไม่พอใจ
“คราวหลังถ้าลืมใส่อีกเจอดีแน่”อันเดรสพูดห้วนแล้วหันไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางบนโซฟาเตรียมกลับบ้าน
“อะไรนะ กล้ากับพี่เหรอ”ตั้งโอ๋ถาม เรียวปากบางยิ้มร่าออกมาอย่างขบขัน จนดวงตาหยีลง
“ใช่”
“แต่นี่พี่เป็นพี่นะอันอัน จะมากไปละ”ตั้งโอ๋โวยวาย เวลาทำอะไรไม่พอใจ อันเดรสก็จะชอบบอกว่าเจอดีแน่ตลอด ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องอะไรมากมาย
“คืนนี้ไปนอนที่ห้องอัน”
อันเดรสออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นไม่หันมามองหน้าพี่ชาย ก่อนเดินนำออกไป
เวลาบอกว่าเจอดีทีไรน้องชายของเขาก็ชอบให้ไปนอนห้องตัวเอง ทั้งเดาใจยากทั้ง ชอบเอาแต่ใจตลอด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมน้องชายเขา ถึงไม่ชอบนอนคนเดียว
“รู้แล้วน่า อะไรอะไรก็เจอดี เจอดี นี่พี่เป็นพี่นะ พี่อายุมากกว่า เข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว”ตั้งโอ๋บ่นเสียงเบา หยิบกระเป๋านักเรียนเดินตามน้องชายออกไปติดๆ
“อายุมาก แต่ก็ยังติดกระดุมเสื้อผิด แถมลืมใส่เสื้อกล้ามข้างใน”
“เออน่า ก็คนมันรีบนี่ อันอันตื่นสายเอง มาโทษพี่ได้ไง”ตั้งโอ๋เถียงกลับเดินเร่งฝีเท้าตามออกมา
ปึก!!
“โอ้ย พี่เจ็บ หยุดทำไมเนี่ย”ตั้งโอ๋มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินตาม ไม่ทันระวังใบหน้าชนเข้ากับหลังคอของอันเดรส ยกมือคลำหัวตัวเองป้อยๆ
“บอกว่าโตแล้ว แต่ก็ยังเดินไม่ระวังทำตัวเป็นเด็กไปได้”อันเดรสหันมาบ่น สายหัวแล้วเดินนำต่อ
“อะไรนะ กล้าว่าพี่เหรอ คอยดูพี่จะบอกพ่อมาตินว่าอันเดรสพูดไม่ดีกับพี่”ตั้งโอ๋โวยวายเสียงเบา เดินบ่นไล่หลังตามมาติดๆ
“ขี้ฟ้อง”
“ห้ามว่าพี่ขี้ฟ้องนะ อันอันดื้อเอง”ตั้งโอ่เถียง
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะ”อันเดรสหยุดเดินหันมาถาม ใบหน้ามุ่ย เพราะเริ่มไม่ชอบใจที่คนมองมาเยอะ
“ไม่จริงสักหน่อย ไม่คุยด้วยแล้ว”
“พี่ดาหลา วันนี้ตั้งโอ๋กลับเองนะ ลุงปันมารับ วันนี้จะเข้าบ้านใหญ่”ตั้งโอ๋หันไปบอกดาหลา ผู้จัดการส่วนตัวที่กำลังคุยกับทีมงานอยู่
“ได้ได้ กลับกันดีดีนะ ระวังนักข่าวตรงประตูซ้ายมือด้วย ออกประตูขวามือดีกว่า”
“ขอบคุณครับ”ตั้งโอ่ตอบรับ พลางยิ้มกว้างตามปกติ แต่ไม่รู้ทำไม หน้าน้องชายเริ่มมุ่นหนักกว่าเก่า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“มากันแล้วเหรอ ให้ป๋ารอกันตั้งนาน”กุ้ยช่ายเอ่ยทักลูกชายที่พอมาถึงก็ตรงเข้ามากอดด้วยความเคยชิน เพราะว่าไม่ได้เจอกันนานนับอาทิตย์
“ตั้งโอ๋คิดถึงป๋ามากเลย”ตั้งโอพูดเอาใจก่อนนั่งลงบนโซฟาห้องนั่งเล่นข้างๆกุ้ยช่าย
“แล้วไม่คิดถึงพ่อมาตินบ้างรึไง”มาตินเดินเข้ามาในห้องรับแขกทักลูกชายบ้าง
“ตั้งโอ๋ก็คิดถึงพ่อมาตินเหมือนกัน”ตั้งโอ่ตอบ ฉีกยิ้มกว้าง
ผิดกับอันเดรสที่พอมาถึงก็ทักทายกุ้ยช่ายสั้นๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งโซฟาข้างกุ้ยช่ายบ้าง หยิบโทรศัพท์เครื่องแพงขึ้นมาเล่นเกมส์
“หวัดดีครับพ่อ”อันเดรสทัก ก่อนจะหันไปเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม
“อันเดรส พ่อได้ยินมาว่าทางโรงเรียนให้ไปแข่งขันวิทยาศาสตร์ระดับประเทศ ทำไมไม่ไปล่ะ”มาตินถามลูกชายคนน้อง
ใบหน้าเคร่งขรึม ค่อนข้างเริ่มไม่พอใจลูกๆที่เวลามาทีไรก็จะมานั่งข้างกุ้ยช่ายแทนที่เขาตลอด
“ผมไม่อยากไป ขี้เกียจขาดเรียน วันไปแข่งต้องขาดไปแข่ง”อันเดรสตอบวางโทรศัพท์ลงแล้วหยิบรีโมททีวีขึ้นมาเปลี่ยนช่องแทน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อันเดรสไม่อยากไปก็ไม่เห็นเป็นไร”กุ้ยช่ายแรกขึ้นมา กลัวว่ามาตินจะดุอันเดรส
ไม่ว่ายังไงอันเดรสก็ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่เข้าโรงเรียน จากนิสัยร่าเริงก็เปลี่ยนไป เป็นเอาแต่ใจตัวเองตลอด ไม่รู้ว่านิสัยแบบนี้ติดมาจากใคร แต่ก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่ออย่างมาติน
“ตามใจได้ไง แล้วเมื่อไรจะโตมีความรับผิดชอบสักที อย่างน้อยตอนนี้ก็น่าจะเจาะจงทางเลือกที่ตัวเองต้องการมาสักอย่างก็ยังดี”มาตินพูดเสียงเรียบ กุ้ยช่ายเข้าข้างลูกๆตลอด
ยิ่งกับอันเดรสที่ค่อนข้างไม่เชื่อฟัง คอยแต่จะตามตั้งโอ๋ แต่ไม่ได้หยิบเอานิสัยตั้งโอ๋มาเป็นต้นแบบเลยสักอย่าง
“ตอนนี้ ผมยังเลือกไม่ถูกว่าชอบอะไร”อันเดรสตอบ ทำหน้ามุ่ย ไม่วายหันไปมองตั้งโอ๋ที่ฉีกยิ้มให้
คิดไว้อยู่แล้วว่าพี่ชายต่างสายเลือดต้องมาฟ้องพ่อ แล้วก็เป็นจริง
“ก็ต้องแล้วแต่ลูกสิ แต่ยังไงก็ต้องมาดูแลบริษัทแทนอยู่ดีไม่ใช่รึไง”กุ้ยช่ายบ่น โยนหมอนอิงมาใส่มาติน ไม่ชอบใจที่มาตินดุลูกลูก
“มันก็ใช่ แต่ไม่ได้รีบสักหน่อย อย่างน้อยก็พอมีเวลาให้ทำสิ่งที่ชอบได้”มาตินแก้ตัวยกมือขึ้นเตรียมรับหมอนอีกใบที่กำลังปามาเพราะดันไปเถียงภรรยาสุดรักของตัวเองเข้า
“อย่ามาเถียง ถ้าไม่อยากนอนนอกห้อง”กุ้ยช่ายยื่นคำขาด ก่อนจะหันไปสนใจลูกลูกแทนสามีที่เอาแต่ทำตัวขรึมใส่ลูกไปวันวัน
“อันอัน เปิดประตูให้พี่หน่อย จะล็อกทำไม”ตั้งโอ่เรียก หลังจากยืนเคาะประตูห้องนอนอันเดรสอยู่นาน ไหนบอกให้มานอนด้วย แต่กลับล็อกห้อง
ตั้งดอ๋ยืนรอหน้าประตูห้องนอนของอันเดรสอยู่พักใหญ่กว่าอันเดรสถึงจะเปิดประตูก็ผ่านไปเกือบสิบนาที
ใบหน้าหล่อเข้มมุ่ยหน้า เหมือนไม่พอใจ ร่างกายท่อนบนเปลือยปล่าว ท่อนล่างใส่แค่กางเกงนอนขายาวที่ร่นลงไปหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบกับไรขนอ่อนสีน้ำตาลไล่ขึ้นมา รับกับแผ่นอกสีกว้างสีเข้ม ใบหน้าคมคายมีเหงื่อผุดซึมประปรายเต็มไปหมด
“เคาะอยู่ได้ หนวกหูน่า”อันเดรสบ่น หลบทางให้ตั้งโอ๋เดินเข้ามาในห้อง
“แล้วทำอะไรอยู่ตั้งนาน ไม่ยอมเปิด”ตั้งโอ๋ถาม ทำท่าไม่พอใจใส่บ้าง ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วมุ่น มือก็ถือหมอนข้างที่หยิบติดมือมาจากห้องตัวเอง
“ทำอะไรก็อย่ายุ่งน่า นอนนอนไปเหอะ ถามมากน่ารำคาญ”อันเดรสบอกปัด จ้องมองหน้าพี่ชายที่ทำหน้ามุ่ย ล้มตัวลงนอนบนเตียงตัวเอง
อาศัยจังหวะที่ตั้งโอ๋เอาหน้าซุกหมอน ถึงได้แอบเอาแผ่นซีดีที่แอบซ่อนไว้ข้างหลังโยนเข้าไปใต้เตียง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แก้ไขนิสหน่อย ยังไงก็ผากไว้ด้วยนะค่ะ ช่วงนี้หัวไม่ค่อยแล่น คิดไรไม่ค่อยออก
ประจำเดือนไม่มาสามเดือนแล้วมั้ง ฮอโมนพุ่งพล่านมาก เหวี่ยงสุดๆ อารมณ์ไม่ค่อยจอยเลย55
ยังไงก็ผากเรื่องด้วยน้า(ฝากซ้ำซาก จนหลายคนเบื่อ55)
--------->>..............หลงจูบ..............<<------ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อันอันน้อย โตมาแล้วก็ยังติดตั้งโอ๋นะ
แต่ถ้าไม่แสดงออกว่า เพราะอะไรถึงหวง ระวังตั้งโอ๋เสร็จคนอื่นนะ
:hao6: :hao6:
-
อันเดรสแอบซ่อนซีดีอะไรเอาไว้น้าา :hao6: นี่คงเป็นสาเหตุที่เปิดห้องช้าซ้ำยังมีเหงื่อผุดออกมาตามใบหน้าใช่ม้ายยย..
-
ติดตาม ตอนต่อไป ..
-
แอบดู.........ล่ะสิอันอัน!!!!
ซ้อมมือไปก่อนนะจ๊ะ!!!!
-
อันอันน้อย โตมาแล้วก็ยังติดตั้งโอ๋นะ
แต่ถ้าไม่แสดงออกว่า เพราะอะไรถึงหวง ระวังตั้งโอ๋เสร็จคนอื่นนะ
:hao6: :hao6:
อันอันไม่ซื่อบื้อเหมือนพ่อมาตินแน่นอน
อันอันฉลาดกว่าเยอะ
-
แอบฝึกภาคทฤษฎีหรอ :z1:
-
ติดตามตามติด
-
อีเด็กอันเดรส บ้ากามเหมือนมาร์ตินเลย อิอิ สมกะเป็นพ่อลูกกันจริงๆ
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆ
-
o13
-
:hao6: เอว่าแต่แผ่นซีดีอะไรน๊า ต้องแอบมุดใต้เตียงห้องอันเดรสแล้วหล่ะ :z1:
-
น้องจะกดพี่ใช่ไหม? ฮ่าๆ คงเป็นแบบนั้นแหละ เพราะอันอันลูกครึ่งนี่นา รูปร่างต้องใหญ่กว่าตั้งโอ๋อยู่แล้ว ^^
-
อันเดรสนับวันนี่ยิ่งหื่นนะ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ :m1:
-
:z1: :hao6: :z1: :hao6: :z1:
-
สอบเทียบเข้ามหาลัยพร้อมตังโอ๋เลย 5555
-
ซีดีที่น่าสงสัย :hao4:
-
2900
ความลับที่ 3 แก่แดด
ความลับที่ 3 แก่แดด
“อันอัน อย่ากอด พี่อึดอัด”ตั้งโอ๋สะลึมสะลือตื่นขึ้นมากลางดึก รู้สึกว่าตัวเองเริ่มอึดอัดเพราะแรงกอดของน้องชาย
“อืม อยู่เฉยๆน่า”
เสียงงัวเงียของน้องชายตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ ซ้ำยังกระชับกอดแน่นกว่าเก่า
“อันอันพี่อึดอัด อย่ากอดสิ”ตั้งโอ๋ลืมตาขึ้นมาในความมืด
รู้สึกอึดอัดมากกว่าที่เคย อีกทั้งยังรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆดันอยู่ที่โคนขา มันทั้งอุ่นทั้งร้อนจนต้อง
ลืมตาขึ้นมาในความมืด อย่างใช้ความคิด สมองที่ยังคงใช้งานได้ยังไม่เต็มที่เริ่มคิดประมวลถึงสิ่งแปลกปลอม
ทันใดดวงตาสีดำสนิทก็เบิกโพล่งอย่างตกใจ กับสิ่งแปลกปลอมของน้องชายที่กำลังเบียดถูต้นขาของตัวเองอยู่
หรือว่าของอันเดรสจะแข็งตัวกัน อันเดรสมีอารมณ์อย่างนั้นเหรอ ตั้งโอ๋ได้แต่คิดอย่างตกใจ
หรือว่าเขาจะคิดไปเอง แล้วไอ้ที่แข็งๆที่ทิ่มต้นขาอยู่มันคืออะไร ถ้าไม่ใช่อันนั้นของน้องชาย
“เอ่อ อัน พี่ว่า คือ”ตั้งโอ๋พูดออกมาเสียงแผ่วพลางพลิกตัวพยายามที่จะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดน้องชาย ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อผุดซึมออกมาทั้งที่แอร์ยังคงทำงานอย่างปกติ
“อยู่นิ่งๆสิ”เสียงแข็งขู่บังคับอย่างเอาแต่ใจ พลางกระชับกอดดึงให้ตั้งโอ๋จมลงกับผ้าห่มผืนหนานุ่มแผ่นหลังชิดกับอกของตัวเอง
“แต่ว่าของอันอัน”
“บอกให้อยู่นิ่งนิ่งไง เตือนแล้วนะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
อันเดรสพูดข่มเสียง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดคอของพี่ชายอย่างหนักหน่วงราวกับว่ากำลังสะกดกั้นอารมณ์
แต่นั้นทำให้ตั้งโอ๋ตัวแข็งทื่อเข้าไปอีก เพราะไอ้ตรงที่แข็งตัวอยู่นั้นกลับตื่นตัวมากกว่าเก่า
หรืออาจเป็นเพราะเขาขยับตัว ตั้งโอ๋ได้แต่คิดพลางจ้องมองผ่านความมืดพยายามที่จะทำสมาธิไม่ให้ตื่นตกใจไปมากกว่านี้
แถมอันเดรสก็ดันมาหายใจรดต้นคอกันอีก ทำเอาไม่กล้าขยับตัว แทนที่จะได้นอนต่อ ก็กลับตื่นเต็มตาอีก
อันเดรสพึ่งจะอายุสิบห้า แต่ดันมีอารมณ์แบบผู้ใหญ่แล้ว ทั้งๆที่ตัวเขาเองยังไม่เคยมีอารมณ์แบบนี้เลย แล้วทำไมอันเดรสถึงมีอารมณ์ เพราะอะไรกัน เพราะเขานอนดิ้นนั้นเหรอ หรือว่าอะไร ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เป็นอะไรกันฮึ ถึงได้ตาคล้ำขนาดนี้”มาตินคุณพ่อวัยสี่สิบห้าถาม ขณะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น ดวงตาคมดูน่าเกรงขามจ้องมองหน้าลูกบุญธรรมอย่างตั้งโอ๋ที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับขอบตาดำคล้ำแต่เช้าเหมือนกับอดนอนมายังไงยังงั้น
“พอดีตั้งโอ๋นอนไม่ค่อยหลับครับ เลยยังง่วงๆอยู่”ตั้งโอ๋ตอบพลางจ้องมองหน้าอันเดรสที่นั่งจิบกาแฟอยู่ข้างๆมาติน
เป็นเด็กเป็นเล็กดันกินกาแฟ ขนาดตัวเขาเอง อายุตั้งสิบแปดแล้วจะกินก็ต่อเมื่อทำงานดึกๆแค่นั้นแหละ เห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ เป็นต้นเหตุให้เขานอนไม่หลับแท้แท้ ยังมานั่งจิบกาแฟสบายใจแต่เช้า มันน่านักเชียว
แล้วเด็กอะไรโตไวเป็นบ้า ขนาดเขาเป็นพี่ดันสูงสู้น้องไม่ได้ แถมร่างกายอันเดรสก็สูงกว่าใหญ่กว่า แล้วเมื่อคืนก็ดันแข็งขึ้นมาไม่อยากจะเชื่อ เด็กอะไรมันจะโตไวขนาดนี้
แก่แดด!!
เห็นแล้วมันหงุดหงิดขึ้นมา ตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้องนอนไม่หลับแล้วพาลให้ตื่นสายขนาดนี้
ตั้งโอ๋มุ่ยหน้าแล้วเบี่ยงออกไปครัว เพื่อที่จะไปหาพ่อตัวเองบ้าง
“ป๋าครับ ตั้งโอ๋ หิวข้าวแล้ว”ตั้งโอ๋โผกอดกุ้ยช่ายที่กำลังต้มข้าวต้มสำหรับมื้อเช้าอยู่ ถึงจะโตแล้ว แต่ตั้งโอ๋ก็ยังคงอ้อนกุ้ยช่ายผู้เป็นพ่อเหมือนเก่าไม่เคยเปลี่ยน
“ไม่หิวได้ไง ตื่นสายขนาดนี้”กุ้ยช่ายประชดลูกชายพลางยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“ก็นอนไม่หลับ แต่ตั้งโอ๋หิวแล้ว ป๋าทำอะไร ห๊อมหอม”
ตั้งโอ๋กอดเอวกุ้ยช่ายก้มลงไปหอมแก้มพ่อตัวเองฟอดใหญ่
รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่อย่างน้อยตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนที่สูงน้อยที่สุดในบ้าน อุตส่าห์สูงเลยพ่อตัวเองมาตั้งคืบนึง
“ไม่ต้องมาประจบเลย ไปนั่งรอกับพ่อมาตินนู่น เสร็จแล้วเดี่ยวป๋าเรียก ไม่รู้จักโตเลยจริงๆเด็กคนนี้”กุ้ยช่ายส่ายหน้า หันไปทำกับข้าวต่อ
“โถ่ ป๋าอย่าว่าตั้งโอ๋ไม่โตสิ แต่ต่อให้โตยังไงตั้งโอ๋ก็จะกอดป๋าเหมือนเดิม”ตั้งโอ๋ประจบก่อนจะก้มลมหอมแก้มกุ้ยช่ายอีกฟอดใหญ่ ก่อนจะวิ่งหนีทัพพีร้อนๆออกจากครัว
ร่างสูงโปร่งของตั้งโอ๋หยุดยืนอยู่ที่หน้าครัว ใจเต้นแรง แอบเห็นจากมุมสูง มองลงไปใต้คอเสื้อของพ่อ เห็นรอยแดงช้ำเต็มไปหมด
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าพ่อมาตินกับป๋าจะเป็นอะไรกัน เพราะทั้งสองคนแต่งงานกันตั้งแต่ตั้งโอ๋ยังเด็กตอนนั้นอันเดรสพึ่งจะขวบเดียวเอง
แต่ว่าไม่เคยเห็นร่องรอยแบบนี้มาก่อน หรืออาจจะเพราะไม่ได้สังเกตกันแน่ แล้วทำไมเขาจะต้องมาคิดเรื่องลามกแบบนี้กัน
หรือว่าเป็นเพราะอันเดรสทำตัวลามกแบบเมื่อคืน ทำให้คิดเรื่องลามกขึ้นมาบ้าง ต้องติดมาจากอันเดรสแน่ๆ หรือว่ามันเป็นอาการติดต่อ
คิดแล้วก็หงุดหงิดไม่น้อย ตัวเองทำให้คนอื่นนอนไม่หลับ แล้วตัวเองก็หลับสบาย นิสัยแย่มาก เด็กแก่แดดแบบนี้มันน่านัก คอยดูจะไม่นอนด้วยอีกเลย
น้องชายแก่แดด!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั้นไปมั้ย555+ จะมาต่อบ่อยๆ เรื่องนี้ไม่ยาวเท่าภาคพ่อๆนะคร้า เพราะว่าพระเอกอย่างอันอันรู้ตัว แล้วก็ไม่มึนเหมือนพ่อมาติน
ตอนนี้พ่อมาติน อายุ 45 แม่กุ้ยช่าย 29 พ่อมาตินยังหื่นกาม เหมือนเดิม
น้องจูบ + พี่หลง *******--------->>..............หลงจูบ..............<<------ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
-
อันเดรสหื่นเหมือนกับมาตินเลยนะคะ เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงๆ :laugh:
ปล. เราไม่ได้มีเจตนาจะล้อมาตินจริงๆ นะคะ แต่ว่าๆ ว้ายยยยย~ มาตินแก่จังค่าา :haun5: นี่ถ้าไม่รักเราก็ไม่หยอกหรอกนะคะเนี่ย >< อายุเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้นเนอะ ^^
-
แซ่บลืม
-
ยังไม่เคยอ่านรุ่นพ่อเลย งี้ต้องไปตามหา :katai5:
-
55 มาตินแก๊แก่
อันอันเพลาๆล้างนะลูกหนังปงหนังโป๊ อุปส์ 555 มันดันต้นขาพี่โอ๋แล้วน่ะ
-
5555
-
เอิ่มมม สั้นอ่ะค่ะ เหมือนคืบหน้ามาติ๊ดดดดดดดนึงเอง
ปอลอ คุ่พ่อนี่แซ่บอยุ่นะคะ :hao7:
-
อันๆได้พ่อ ตั้งโอ๋ได้แม่ 5555
-
ยังไม่เคยอ่านรุ่นพ่อเลย งี้ต้องไปตามหา :katai5:
ตามนี้เลยคร่าาาา แต่จะยาวหน่อย 40 กว่าตอน สารบัญทำไว้แล้ว(คนอ่านที่น่ารักทำให้ :laugh:) ฝากด้วยคร่าาาา
# Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.0)
-
สงสัยว่าน้องอันอัน จะรักและหวงพี่ตั้งโอ๋
แสดงออกชัดเจนขนาดนี้...รอตอนต่อไป
-
:mew1: :mew1:
-
อันอันท่าทางจะหื่นใช่ย่อย ฮ่าๆ
ตั้งโอ๋จะไหวไหมนะ อิอิ
-
กุ่ยช่ายดูเด๊กกกกกกกเด็ก มาตินเลยชราไปเลยล่ะ
อันอันแก่แดดดดดดดดดด :laugh:
-
อีพ่อมาร์ตินหื่นเสมอต้น เสมอปลาย
-
:z3:
-
หื่นพอกันเลยทั้งพ่อและลูกอันอันกะมาตินเนี่ย
-
ตามมาจากเรื่องพ่อ
อันเดรสหนูเย็นชาไปไหมลูก สงสัยต้องเจ้าเล่ห์มากเเน่เลย
-
ถ้าไม่ถือด้านได้อายอดเนี้ยคงไม่ได้แน่ๆไม่ว่านิยายหรือเรื่องจริงหาคนดีๆยากขึ้นทุกวันน่าเหนื่อยใจมากๆ
-
3900
แค่นี้ก่อนคร่า เดี๋ยวไปทำกับข้าว ทำงานบ้านงานเรือนก่อน
ปล.วันนี้สงสัยไม่ได้ลงน้องจูบแน่เลย 55+ คิดไม่ออกเลยยยย
-
อันอันชอบโอ๋แต่เด็กเลยหรา
-
อันอันเด็กแก่แดดเลี้ยงต้อยพี่โอ๋มาตั้งนานนี่หว่า 5555. เจ้าตัวไม่เคยรู้เรื่องอะไรเล้ย น่าสงสาร
-
น้องอันอันน่ารักอ่ะ ขี้หวงตั้งแต่เด็กๆ เลย 5555+
-
น้องอันอันตอนจุ๊บปากตั้งโอ๋ เพื่อเย้ยสกายนี่น่ารักจริงๆ เลยเชียวนะค้าาา :-[ ของใครเป็นของใครให้รู้เสียมั่งนะคะสกาย~
-
น้องอันอันน่ารักอ่ะ ขี้หวงตั้งแต่เด็กๆ เลย 5555+
รักแรกพบเลย555
พอเห็นหน้าตั้งโอ๋ก็รักเลย
-
หวงสุดๆเลยนิ :ruready
-
:mew4:
อืมมมมม คุณพ่อมองแค่อาการติดพี่ล่ะสินะ
ถ้ารู้ความจริงจะเป็นลมไหมเนี่ย
-
หวายๆ คนขี้หวง
-
โอ๊ยยย พ่อคนขี้หวง
-
อ๋อย ขุ่นพ่อไม่ระแคะระคายเลย
-
โถ ตั้งโอ๋ โดนอันอันหวงแต่เด็กแบบนี้ เป็นเจ้นี่บรรลุไปนานแล้วค่ะ!!! ซื่อบื้อจริงพี่ชายยย :เฮ้อ:
-
น่ารักจริงๆแลดูสนุก
-
รออีก 50% ค่ะ.....น้องอันหวงพี่โอ๋ตั้งแต่เด็กเลยนะคะ :hao3:
-
เด็กขี้หวงเอ๊ย!! น่ารักน่าหมั่นเขี้ยวดีจริง >.<
-
ชัดเจนแต่เด็ก
-
ไม่ใช่ซื่อบื่อแต่เพราะไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งเลยตังหากล่ะ ไม่แปลกที่ตั้งโอ๋จะไม่แปลกใจกับการกระทำทั้งหมดของอันเดรส สุดท้ายอันเดรสก็ถอดแบบมาตินมาหมด แค่ไม่เอาความซึนมาแค่นั้นเอง เหมือนมาตินภาคไม่ซึน
-
แอบสงสารสกาย โดนสกัดดาวรุ่งตั้งแต่เด็ก 55555
-
รออีก 50% จร้า อิอิ เราชอบคู่นี้จังเลย :hao6: :hao6:อ่าาา
-
อันอันเป็นเด็กขี้หวง 5555 รอมาต่อนะ :katai2-1:
-
อันอัน ขี้หวงฝุด ๆ
-
ขี้หวงแต่เด็กเลย อันอันเอ๊ยยย
-
หวงตั้งแต่เด็กๆเลย
:hao3:
-
อันอัน ตอนเด็กหึงน่าระกอ่อ่านตอนที่4ซ้ำหลายรอบแนะชอบอันอันหวงพี่โอ๋ :mew1:
-
5856
ความลับที่ 4 เข้าใจยาก
ในห้องออกกำลังกายของบ้านหลังใหญ่ เป็นห้องที่รวบรวมเครื่องออกกำลังกายไว้หลายชนิดเพราะเจ้าของบ้านอย่ามาตินมักจะออกกำลังกายเป็นประจำ เปรียบเสมือนเป็นยิมเล็กๆของครอบครัว
“เล่นอะไร งี่เง่า”ร่างสูงใหญ่เกินวัยเดินเข้ามาภายในห้องเมื่อเห็นพี่ชายกำลังออกกำลังกายด้วยเวทเล็กๆก็พูดขัดหูขึ้นมาทันที
“อะไร พี่จะยกเวทบ้างไม่ได้รึไง ทีตัวเองยังยกได้เลย”ตั้งโอ๋บ่นพลางยกเวทที่มีน้ำหนักสองกิโลขึ้นลงตามจังหวะ พลางมองดูน้องชายเดินเข้ามาในห้อง
ร่างกายสูงใหญ่เกินอายุใส่กางเกงวอร์มแค่ตัวเดียว ท่อนบนเปลือย อวดแผ่นอกสีเข้ม กับกล้ามเนื้อที่มีอยู่ไม่มาก แต่ก็ถือว่าเยอะสำหรับเด็กวัยรุ่น แค่เห็นก็น่าหมั่นไส้ ปนอิจฉาไม่น้อย ทั้งที่อายุมากกว่า แต่ดันมีรูปร่างใหญ่โต แถมมีกล้ามใหญ่กว่าอีก
“ยกมาตั้งหลายปี ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น”
“ทำไมจะไม่มี นี่ไง เห็นกล้ามพี่มั้ย เนี่ย ดูสิ”
ตั้งโอ๋พอโดนว่าก็ตาโต วางเวทลงกับพื้นแล้วเดินไปยืนข้างลู่วิ่งทีเริ่มทำงาน ยืนเบ่งกล้ามอวดน้องชาย ที่กำลังเริ่มเดินอุ่นเครื่อง
“แค่นี้เนี่ยนะ”
“เออ ก็แค่นี้แหละ ใครมันจะไปใหญ่เหมือนของอันอันเล่า แค่เล่นให้มันดูดี เวลาถ่ายแบบ ไม่ใช่เล่นให้ใหญ่สักหน่อย”ตั้งโอ๋บ่นอุบแก้ตัว ใช่ว่าไม่อยากหุ่นดีเหมือนอันเดรสสักหน่อย แค่ว่ามันมีได้เท่านี้
“นี่ อันอัน ทำไมไม่ไปแข่งวิทยาศาตร์ล่ะ เรียนเก่งไม่ใช่รึไง”ตั้งโอ๋ถามขึ้นหลังจากที่เงียบมาพักใหญ่ มีเพียงเสียงลู่วิ่งที่ทำงานกับเสียงฝีเท้าของอันเดรสที่ดังอยู่
“ไม่อยาก”
“ทำไมล่ะ พี่ว่าน่าสนใจดี”
“ขี้เกียจเรียนเสริมหลังเลิกเรียน ไม่อยากให้รอ”อันเดรสตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยพลางวิ่งหนักขึ้น
“ก็ไม่เห็นเป็นไร รอนิดรอหน่อยพี่รอได้”ตั้งโอ๋บ่นเดินมายืนข้างๆยืดเส้นยืดสายมองหน้าน้องชาย
ตอนเด็กๆก็น่ารักดีอยู่หรอก ออกจะหัวเราะบ่อย จนคิดว่าอันเดรสเป็นเด็กอารมณ์ดี แถมขี้เล่น
แต่พอเข้าโรงเรียนก็เปลี่ยนไปทันที วันแรกที่ไปโรงเรียนจำได้ไม่มีวันลืมที่อันเดรสผลักสกายล้มแล้วเอาของเล่นตีหัวสกายจนหัวโนเพราะสกายมาเล่นกับเขา
หลังจากนั้นมาอันเดรสก็เอาแต่คอยตามติดแล้วก็ขี้โมโห ยิ่งเวลาไปไหนที่คนเยอะๆก็จะหน้าบึ้งตลอด ทำให้คนอื่นๆไม่กล้าเข้ามาใกล้
แถมยังมีพฤติกรรมแปลกๆอีกหลายอย่างที่ตั้งโอ๋ไม่ค่อยเข้าใจ
ตั้งโอ๋ 7 ขวบ อันเดรส 3 ขวบ
“อันอัน อยู่นี่นะ เล่นกับเพื่อน พี่โอ๋จะไปเรียนที่ตึกนู้น”ตั้งโอ๋ยิ้มพลางชี้ไปที่ตึกเรียนของเด็กประถม
“ครับ อันจะรอ”อันเดรสตอบยิ้มแป้นโบกมือให้พี่ชาย พลางมองตามไป พอมองเห็นพี่ชายจนลับตา
จนตอนหลังกินข้าวเที่ยง ครูอนุบาลเตรียมให้เด็กๆเข้านอน พออันเดรสเห็นครูเผลอก็แอบออกมาหาตั้งโอ๋ เดินไปตามตึกเรียนก็เจอตั้งโอ๋กำลังยืนกับเด็กคนอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกัน มือของตั้งโอ๋กำลังโดนจับอยู่ ทำให้ใบหน้ากลมๆไม่พอใจ จนแก้มป่อง ถือของเล่นที่จะเอามาชวนพี่ชายเล่นเดินเข้าไปตีหัวคนที่บังอาจมาจับมือพี่ชายตนเอง
“อันเดรสทำไมไปตีหัวพี่สกายล่ะครับ”กุ้ยช่ายถามอย่างตกใจหลังจากครูเรียกผู้ปกครองมาพบระหว่างวัน
“ไม่ชอบ”
“ทำไมถึงไม่ชอบล่ะครับ ไม่ดีนะรู้ไหมครับ”กุ้ยช่ายบอก พลางหันไปของโทษคุณเมฆพ่อของสกาย
“ก็มาจับมือโอ๋ไมล่ะ”อันเดรสตอบพลางทำหน้าบึ้ง
“แค่จับมือเองนะ”สกายที่ยืนข้างพ่อตัวเองบอกพลางคลำหัวที่โนป้อยๆ
“แต่ตั้งโอ๋ไม่ชอบสกาย สกายชอบมายุ่ง”ตั้งโอ๋พูดบ้าง ไม่ยอมให้สกายมาว่าน้องชาย พลางเข้าไปกอดอันเดรส
“โอ๋ของอันเดรส ห้ามยุ่ง”อันเดรสพูดเสียงดังดึงตัวตั้งโอ๋เข้ามากอด มองสกายด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วดึงให้ตั้งโอ๋หันไปหา ก้มลงเอาปากจุ๊บปากตั้งโอ๋ แล้วหันไปมองหน้าสกายเหมือนจะอวด
ตั้งโอ๋ 10 ชวบ อันเดรส 6 ขวบ
ตั้งโอ๋เรียนอยู่ป.4ส่วนอันเดรสอยู่ป.1
“เรียนเสร็จมารอด้วย วันนี้ทำเวร”อันเดรสเดินมาที่ห้องเรียนของตั้งโอ๋ในเวลาคาบกิจกรรม
“ได้สิ แล้วอันอันกินข้าวยัง”ตั้งโอ๋ถามเป็นห่วง แต่ก็ไม่ทันน้องชายที่เดินออกไปจากห้องแล้ว มาถึงก็สั่งแล้วก็ไป
พอถึงเวลาเลิกเรียน ตั้งโอ๋ก็เดินมารออันเดรสอยู่ที่ม้านั่งข้างสนามฟุตบอล มองเห็นน้องชายเดินเก็บขยะกับเพื่อนๆอยู่ไม่ไกล ถึงได้หยิบบบทโฆษณาที่พึ่งรับมามาท่องเพราะต้องถ่ายในวันเสาร์ที่จะถึง
“ทำอะไรอยู่เหรอ”สกายเดินมานั่งข้างๆ ยื่นหน้าเข้ามาดูบทที่ตั้งโอ๋ถืออยู่
“ก็เห็นอยู่ไม่ใช่รึไง”ตั้งโอ๋ตอบแบบขอไปที ภาวนาอย่าให้อันเดรสเห็น ไม่งั้นอันเดรสคงจะงอนไปอีกหลายชั่วโมง
“โห ได้เล่นตัวนี้ด้วยเหรอ ของพี่ก็ได้เล่นตัวนี้”สกายหยิบบทโฆษณาขึ้นมาให้อันเดรสดูบ้าง
“ไม่ได้ถามสักหน่อย”
“แต่พี่อยากให้น้องตั้งโอ๋รู้ เผื่อเราได้ถ่ายโฆษณาด้วยกันอีก ได้มาซ้อมด้วยกัน”
“ไม่เอาหรอก ซ้อมเองได้”
“แต่ถ้าซ้อมด้วยกันจะสนุกกว่านะ”
“ไม่เอา ถ้าจะซ้อม ตั้งโอ๋ซ้อมกับพี่ดาหลาก็ได้”
“ตั้งโอ๋ใจร้ายกับพี่สกายจัง”
“บอกกี่ครั้งว่าอย่ามายุ่ง”อันเดรสพอเห็นสกายเข้ามาคุยกับตั้งโอ๋ก็วางถุงขยะทิ้งเดินเข้ามาหาพี่ชายทันที ไม่ชอบใจที่สกายชอบมายุ่งกับตั้งโอ๋ พอมาถึงก็ถึงตั้งโอ๋ให้ออกมาห่างๆ
“ไม่เห็นจำได้”สกายว่าทำหน้าตาไม่สนใจ
“คราวหลังอย่ามายุ่งกับพี่โอ๋อีก เราไม่ชอบ”
“อันอัน”ตั้งโอ๋เรียก เพราะตกใจที่น้องชายพูดก้าวร้าว
“อย่าเรียกได้ไหม ซื่อบื้อจริง”อันเดรสหันไปดุตั้งโอ๋ แทรกตัวนั่งขวางระหว่างสกายกับตั้งโอ๋
“ทำไมเป็นเด็กไม่ดีเลยล่ะครับ อันอัน”สกายพูดยิ้ม
“อย่ามาเรียกเราว่าอันอัน ”
“แล้วทำไมตั้งโอ๋เรียกได้”สกายถาม
“พี่โอ๋เรียกได้คนเดียว”
“แล้วทำไมตั้งโอ๋ถึงเรียกได้คนเดี๋ยว”
“ก็พี่โอ๋เป็นของเรา”
พูดจบอันเดรสก็คว้าคอตั้งโอ๋มาหอมแก้ม สายตาสีน้ำตาลดุมองหน้าสกายไม่พอใจ เสร็จแล้วก็ดึงตั้งโอ๋เดินหนี
ตั้งโอ๋ 12 ชวบ อันเดรส 8 ขวบ
พอขึ้นมอหนึ่งตั้งโอ๋ก็ต้องย้ายโรงเรียนไปเรียนโรงเรียนที่เปิดรับมัธยม เป็นโรงเรียนนานาชาติที่มาตินได้จัดหาเอาไว้ให้ก่อนหน้า
โชคดีที่มีเพื่อนร่วมห้องที่คุ้นเคยอย่าลาเต้ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ
ตอนแรกอันเดรสดูท่าจะไม่ยอมอย่างเดียว ยืนยันจะมาเรียนด้วยให้ได้ทั้งที่ยังไม่ถึงเกณฑ์
แต่พอวุ่นวายหนักเข้าก็โดนมาตินดุถึงได้ยอมเลิกราเอาง่ายๆ แต่ก็ไม่วายหลังเลิกเรียนคอยมาเฝ้ารอตั้งโอ๋ทุกวัน
พอถึงเวลาเลิกเรียนก็จะมายืนเฝ้าหน้าโรงเรียน ถ้าหากว่าพี่ชายเดินออกมากับเพื่อนที่ไม่ใช่ลาเต้อันเดรสก็จะคอยแต่จะหาเรื่องตลอด
“บ้านช่องไม่มีกลับรึไง”อันเดรสพูดลอยๆ พลางตักไอติมเข้าปาก
“อันอัน ว่าอะไร นิสัยไม่ดีเลยนะ”ตั้งโอ๋พอได้ยินเข้าก็ดุน้องทันที หันไปหาเพื่อนร่วมห้องสาวสวยลูกครึ่งที่ขอตามมากินไอศกรีมด้วย
ใบหน้าสวยแบบลูกครึ่งเริ่มซีดเมื่อมองไปทางอันเดรสก็เห็นว่าฝ่ายนั้นทำตาขวางใส่อย่างไม่เป็นมิตร
“อะ เอ่อ ระเราว่า เรากลับก่อนดีกว่า พอดีลืมไปว่าวันนี้นักคุณพ่อเอาไว้”พูดเสร็จก็เดินคว้าเอากระเป๋านักเรียนลุกออกจากโต๊ะไป
“เกะกะชะมัด”
“อะไรเกะกะ นี่พี่จะไม่มีเพื่อนอยู่แล้วนะอันอัน”ตั้งโอ๋ต่อว่า หน้ามุ่ยพลางตักไอศครีมเข้าปากคำใหญ่ อย่างไม่พอใจที่เวลามากับเพื่อนทีไร น้องชายอย่างอันเดรสเป็นต้องคอยไล่ไปตลอด
“มีแค่ลาเต้ก็พอแล้ว”อันเดรสพูดตัดคำพลางยกยิ้มมุมปาก
ตั้งโอ๋ 16 ปี อันเดรส 12 ปี
พออันเดรสขึ้นมัธยม เจ้าตัวก็ยิ่งเอาแต่ใจหนักกว่าเดิม ตามติดพี่ชายไปทุกที่ทุกเวลาที่ตัวเองว่าง
ไม่เว้นแม้กระทั่งพักทานข้าว ที่เจ้าตัวก็หอบเอาร่างสูงโปร่งไม่แพ้กับพี้ชายตัวเองมานั่งกินข้าวด้วย
แถมทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่เพื่อนๆที่ต่างก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมอันเดรสต้องทำหน้าทำตาดุใส่เหมือนไม่ชอบขี้หน้ากันเสียอย่างนั้น
“นี่ แน่ใจนะว่าน้องนายน่ะ”ลาเต้กระซิบถามตั้งโอ๋
“ทำไมเหรอ”ตั้งโอ๋ถาม ทำสีหน้าสงสัยระหว่างคีบลูกชิ้นเข้าปาก
“ทำหน้ายังกับพ่อมาตินมาคุมเอง”
“คิดมากน่า”ตั้งโอ๋บอกปัดพลางมองน้องชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
จะว่าจริงมั้ยมันก็มีส่วน มาคอยคุมทำหน้าดุใส่คนอื่นอยู่ได้
ตั้งโอ๋ 17 ปี อันเดรส 13 ปี
ปู่กับย่าของอันเดรสย้ายกลับไปอยู่ที่สเปน กุ้ยช่ายกับมาตินจึงย้ายไปอยู่บ้านหลังใหญ่ที่เป็นของครอบครัว
แล้วให้ตั้งโอ๋กับอันเดรสอยู่ตามลำพังด้วยเหตุที่ว่าอยากให้ลูกดูแลตัวเองได้ และบ้านนี้ก็อยู่ใกล้โรงเรียน ถึงแม้ว่าตอนแร
กกุ้ยช่ายจะห่วงลูกๆไม่ยอมแต่แรกแต่ก็ยอมจนได้เพราะมาตินยืนยันที่จะให้ลูกๆหัดอยู่ด้วยตัวเอง
อยู่กันตามลำพังไปสักพักตั้งโอ๋ก็เริ่มมีรายงานที่ต้องทำมากขึ้นตามภาษาของเด็กนักเรียนที่เริ่มมีเรียนมากขึ้น บางครั้งจึงต้องพาเพื่อนมาทำรายงานที่บ้านเพราะไม่ค่อยมีเวลา
“นี่ วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ”ตั้งโอ๋ถามน้องชายที่นั่งกระดิกเท้าดูทีวีสบายใจ ไม่ยอมไปไหน
จนเพื่อนๆต่างมองหน้ากันไปมา ต่างก็สงสัยว่าทำไมต้องมาเฝ้ากันขนาดนี้
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ”
“งั้นไปซื้อน้ำอัดลมให้พี่หน่อยนะ หน้าปากซอยนี่เอง”
“วุ่นวาย น่ารำคาญ”อันเดรสพูดห้วนๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกง
“ว่าใครวุ่นวาย เดี๋ยวเหอะ วันนี้จะล็อกห้องไม่ให้เข้าเลย”
“ไร้สาระ”
“อย่ามาว่าพี่ไร้สาระนะ เอานี่ เงิน อย่าช้าล่ะ แดดมันร้อน”
“รู้แล้วน่า”
“ขี่รถชิดถนนล่ะ เดี๋ยวรถจะเฉี่ยวเอา”ตั้งโอ๋บอกพลางมองเพื่อนๆที่ต่างก็กำลังสนใจบทสนทนาของตัวเองกับน้องชาย
“รู้แล้วน่า ทำตัวดีดีล่ะ”อันเดรสพูดตัดบทแล้วเดินออกไป
ทิ้งให้เพื่อนๆต่างก็ให้ความสนใจกับบทสนทนาประโยคสุดท้าย ที่ว่าสั่งให้ทำตัวดีดี มันเหมือนตั้งโอ๋เป็นเด็กแล้วตัวเองเป็นผู้ใหญ่ยังไงแทน
ตั้งแต่นั้นมา เพื่อนๆหลายคนพอลับหลังก็จะแซวว่าอันเดรสเป็นผู้ปรกครองของตั้งโอ๋บ้างล่ะ คุณพ่อบ้างล่ะ จนตั้งโอ๋อายจนเลิกอาย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ทำอะไรอยู่”เสียงทุ้มยังไม่แตกหนุ่มกระซิบข้างหู
ตั้งโอ๋ที่ยืนท่องบทพูดเอ็มวีตัวที่เพิ่งรับมาสะดุ้ง
เพราะยืนหันหน้าเข้าหาระเบียงจึงไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนอื่นเดินเข้าห้องมา
“ท่องบทน่ะ”
“บทอะไร”
“เอ็มวีตัวใหม่ของ....น่ะ”
“เป็นพระเอกเหรอ”อันเดรสถาม ขยับตัวไปยืนซ้อนหลังตั้งโอ๋จนชิด จมูกโด่งแอบกดลงบนเส้นผมนุ่มเบาเบาไม่ให้คนที่หันหลังให้รู้ตัว
“ก็ต้องเป็นพระเอกสิ ระดับพี่แล้วนะ อันอันเหอะ ไม่ลองถ่ายแบบดูบ้างเหรอ”ตั้งโอ๋ถามพลางจ้องมองบทละครนิ่ง
หัวสมองเริ่มประมวลข้อมูลไม่ค่อยถูกเพราะเริ่มรู้สึกว่าน้องชายเข้าใกล้มากเกินไป
“ไม่ล่ะ ไม่ชอบ”
“งะ งั้นเหรอ ถอยไปหน่อยได้ไหม พี่ยืนไม่ถนัดเลยน่ะ”ตั้งโอ๋พูดไม่เต็มเสียง เริ่มสู้สึกว่าระยะห่างของตัวเองกับน้องชายมันใกล้มากเกินกว่าที่ควรจะเป็น
“อยู่เฉยๆน่า”อันเดรสไม่พูดปล่าว คล้ายจะข่มขู่มือใหญ่ยกขึ้นรวบกอดเอาเอวของตั้งโอ๋มาชิดแผ่นท้องของตัวเอง
“นี่ จะมากอดพี่ทำไม”
“กอดไม่ได้รึไง”อันเดรสถามเสียงแผ่ว สูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผมนิ่มๆของพี่ชาย
“ไอ้ได้มันก็ได้ ตะ แต่ว่า ตอนนี้พี่ท่องบทอยู่นะ”
“ก็ท่องไปสิ”อันเดรสกระซิบ ก้มลงเอาคางเกยไหล่ตั้งโอ๋ ใบหน้าห่างกันแค่ไม่กี่เซน
“นี่เอ่อ อันอัน พี่ว่า”
“อยู่นิ่งๆสิ อย่าดื้อ”อันเดรสสั่งเสียงดุ ดูเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรผิด เพราะว่าตัวเองอายุน้อยกว่าแท้ๆ แต่กลับสั่งไม่ให้พี่ชายตัวเองดื้อไปซะแล้ว
อ้อมแขนกระชับแน่นกว่าเก่าจนแผ่นหลังของตั้งโอ่ได้ยินเสียงจังหวะการเต้นหัวใจของอีกฝ่าย
จู่ๆก็มาบังคับกันให้อยู่เฉยๆ แล้วก็มากอดกันแน่นซะขนาดนี้ แล้วไอ้ที่มันแข็งๆดันอยู่ต้นขานั่นมันคืออะไรกัน
“มีบทหอมแก้มด้วยเหรอ”
“อะ อืม”ตั้งโอ๋ตอบเสียงเบา ลืมไปว่าหน้าที่เปิดอยู่เป็นบทเลิฟซีนเล็กๆระหว่างพระเอกกับนางเอก
เจ้าตัวพอเห็นว่ามีบทแบบนี้ทีไรเป็นอันต้องโกรธแล้วไม่ยอมให้เล่นทุกที จนคราวนี้เวลารับงานทีไรก็ต้องสแกนตลอด
ตั้งโอ๋คิดในใจ รู้อย่างนี้ไม่บอกดีกว่าว่าท่องบทอยู่ มีหวังงานนี้ต้องโทรไปยกเลิกกับทางค่ายเพลงอีกเป็นแน่
ตั้งโอ๋กำลังคิดวุ่นวายอยู่ในใจไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากร้อนผ่าวก็ฉกเอาแก้มของเขาเป็นที่รองรับไปเรียบร้อย ตั้งโอ่คิดไม่ถึงเลยว่าอันเดรสจะขยับมาหอมแก้มกันเอาดื้อๆไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
รู้ตัวอีกที ริมฝีปากร้อนๆของอันเดรสก็ชิดลงบนแก้มของตัวเอง
“ตะ โตแล้วนะ จะมาหอมพี่ทำไม”ตั้งโอ๋ถามเสียงเบา
พออันเดรสปล่อยตัวได้ ก็หันไปบ่นน้องชายทันที มือผอมยกขึ้นจับแก้มที่พึ่งโดนจูบไปหมาดๆ รุ้สึกได้เลยว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าวแค่ไหน
ไม่ได้รู้ตัวหรอกว่าหน้าตัวเองแดงยังไง รู้แค่ว่ารู้สึกอายไม่น้อย ทั้งที่ตอนเด็กๆเขาเองก็จูบน้องชายคนนี้เช้ากลางวันเย็นก่อนนอน แทบจะนับไม่ถ้วน แล้วทำไม ตอนนี้ถึงได้รู้สึกว่ามันไม่ชิน
“ก็ซ้อมบทไง”อันเดรสพูดพลางยักไหล่ ริมฝีปากหยักยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินออกจากห้องไปให้คนเป็นพี่ได้เจ็บใจเล่น
ซ้อมบทบ้าบออะไร ไม่ได้ขอเลยด้วยซ้ำ แล้วมันใช่วัยที่ต้องมาหอมแก้มอะไรกันไหม
นี่มันไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะ จะได้มาหอมแก้มบอกรักกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
มันจะอะไรกันนักหน อันเดรสนะอันเดรส ยิ่งโตยิ่งเข้าใจยาก
อ่านไม่ออกเลยจริงๆน้องชายคนนี้ คิดอะไร ทำอะไร วุ่นวายไปหมด
แล้วไอ้คนที่วุ่นวายนี่ไม่ใช่ใครเลย นอกจากพี่ชายคนนี้ คนที่คอยดูแล น้องชายด้วยความรักความเอาใจใส่มาตลอด ทำไมกัน ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจความคิดน้องชอยสักที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อร่าาา ไม่ได้มาลงนานเลยง่า
น้องจูบลงให้แล้วน้าคร้าาาา อย่าลืมไปอ่านกัน
----------->>..............หลงจูบ.............<<---------- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
-
อันเดรสชัดเจนมากเลยนะคะตั้งโอ๋ แถมยังมองออกง่ายมากๆ เลยด้วย ก็ได้แต่รอว่าเมื่อไรตั้งโอ๋จะรู้สึกตัวสักทีนั่นล่ะค่าา :-[
ปล. 'นางเอก' หรือเปล่าคะ :laugh:
ลืมไปว่าหน้าที่เปิดอยู่เป็นบทเลิฟซีนเล็กๆระหว่างพระเอกกับนายเอก
-
ตั้งโอ๋ ใสซื้อมากมาย 555
อันเดรสแสดงออกขนาดนี้ก็ยังไม่รู้ สงสัยต้องบอกออกไปนะถึงจะรู้น่ะ
-
แทะเล็มๆ o18
-
อันเดรสนะอันเดรส จะแก่แดดเกินไปแล้วนะลูก
-
:z1: อันอัน แก่แดดไปนะลูก
-
อันอันจะขี้หวงไปไหนลูกกกกก
-
เป็นอะไรทีฟินมากน่ารักจริงเลย
-
อันอัน แอบเนียนนะค้าบ มาหอมแก้มพี่ตั้งโอ๋เฉยเลย 555+
-
พี่โอ๋น่าจะรู้สึกตัวได้แล้วเนอะว่าไม่ใช่แค่ห่วง
แต่หวงและรักมากกกกกก....เลยล่ะ :-[
-
แล้วสุดท้ายMVงานนี้ก็จะล่มใช่ไหมคะ. เจ้าของเขาหวงขนาดนี้คงปล่อยให้ไปจุ้บๆกับสาวที่ไหนหรอก
-
หนู รีบไปไหม อันๆ
-
อันเดรส~ ตั้งโอ๋~ เรารออยู่น้าา.. :dont2:
-
เมื่อไหร่ อัน อัน จะมา ที หายไปนาน แล้ว
-
รอเด็กๆ
-
อันอันหวงสุดๆ
อย่างนี้ตั้งโอ๋ไปไหนไม่รอดแน่ หุหุ
-
คิดถึงอันอันแล้วน้าาาาคุณโซอึนค้าาา
-
ชอบอันอันมาก อยากได้พี่ต้องสู้นะลูก คุณโซอึนรีบมาต่อนะคะ รักมากเลย ติดตามค่ะ ^_^
-
ติดตามเลยจ้าาาาา มารอภาคต่อ มาต่อไวๆนะ
-
น่ารักมาก ๆ อันอัน สู้ ๆ นะลูกกกกกก
-
ความลับที่ 5 ไม่เข้าใจ
“อันอัน เอ่อ มารับพี่เหรอ”
ตั้งโอ๋ถามเสียงเบา ขณะยืนนิ่งอยู่หน้าประตูคอนโดของเพื่อนร่วมชั้น
ยอมรับว่ารู้สึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นตอนเวลาสี่ทุ่มแบบนี้
ครั้งแรกคิดว่าเพื่อนที่กลับไปก่อนแล้วกลับมาเพราะลืมของไว้ แต่ดันกลับกลายเป็นน้องชายอย่างอันเดรสที่ยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าประตูห้อง เดือดร้อนเจ้าของห้องยืนหน้าแห้งๆอยู่ข้างๆเขา
“สี่ทุ่มแล้ว ทำไมยังไม่กลับ”เสียงทุ้มห้วนถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
อีกทั้งสีหน้าที่ยังบอกบุญไม่รับอีก ทำเอาตั้งโอ๋ได้แต่ยิ้มแห้งๆตามเพื่อนร่วมชั้นไปติดๆ
“เอ่อ อันเดรส นี่ตั้ม เพื่อนพี่ เจ้าของห้อง”ตั้งโอ๋แนะนำ
“ถามว่าทำไมสี่ทุ่มแล้วยังไม่กลับ”
“พี่ยังติวบทนี้ไม่จบเลย อีกอย่าง อันอันจะมาทำไม ทำไมไม่นอนไปเลย พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แต่มาตาม มันดึกแล้ว”
“อะไร นี่มันแค่สี่ทุ่มเอง อีกอย่างพี่ก็โตแล้ว อันอันเป็นเด็กออกจากบ้านมาดึกดื่นมันอันตราย”
“อันตรายอะไร ใครกันแน่ที่อันตราย มืดค่ำป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน ไปเก็บของ กลับบ้านกันได้แล้ว”
“แต่พี่ยังไม่จบบทเลยนะ อย่ามาบังคับพี่นะอันอัน”
“ไปเก็บของ”
“พี่ไม่เก็บ อันอันกลับไปก่อนเถอะ อย่ามาทำนิสัยแบบนี้ พี่ไม่ใช่เด็กนะ พูดรู้เรื่องกันบ้างสิ”
“ตั้งโอ๋ เราว่า กลับก่อนก็ได้ ไม่เป็นไร”ตั้มเมื่อเห็นว่าพี่น้องเริ่มเปิดศึกย่อมๆอย่างไม่ยอมกันก็พูดขัดขึ้นมา แต่ก็ต้องหลบตาน้องชายของเพื่อนที่สะบัดมามองวูบหนึ่ง พลางยิ้มแหยๆ ไม่มีใครไม่รู้ว่าน้องชายของเพื่อนคนนี้หวงพี่ชายมากแค่ไหน ครั้งแรกก็ไม่รู้หรอกว่าจะขนาดนี้ วันนี้พอได้มาเห็นก็เชื่อเลย ว่ามันแบบนั้นอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ
“กลับบ้าน”
“แต่พี่ยังติวไม่จบนะ”
“แล้วคนอื่นล่ะ ไปไหนหมด ไหนว่าติวกันหลายคน”อันเดรสมองผ่านเข้าไปในห้องไม่เห็นใครนอกจากตั้งโอ๋กับเพื่อนคนนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม ใบหน้าคมขมวดคิ้วมุ่นพลางจ้องหน้าเพื่อนของพี่ชายเขม็งอย่างจับผิด
“กลับกันไปหมดแล้ว”
“แล้วทำไมโอ๋ไม่กลับ”
“ก็พี่อยากติวบทนี้ให้จบก่อนไง ใช่ไหมตั้ม”ตั้งโอ๋พูดพลางหันยักคิ้วเพื่อนให้เออออด้วย โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเพื่อนพยายามฝืนยิ้มแค่ไหน
“ตั้งโอ๋ พอดีว่า เรานึกขึ้นได้ว่า วันนี้การ์ตูนที่เราดูอยู่มันออนแอร์วันนี้ อีกเดี๋ยวก็มาแล้ว ตั้งโอ๋กลับไปกับอันเดรสก่อนก็ได้นะ เราพึ่งนึกได้ แหะแหะ”
“อ่าว จริงเหรอ แล้วก็ไม่บอก งั้นไว้พรุ่งนี้ค่อยติวต่อแล้วกัน ขอบคุณที่ติวให้เรานะ”ตั้งโอ๋บอกอย่างเกรงใจพลางเดินไปเก็บหนังสือที่วางอยู่ไม่กี่เล่มขึ้นมา
“กลับกันได้แล้ว ชักช้าอยู่ได้”
“อ่าว แล้วใครจะไปรู้ล่ะ อันอันก็เถอะ ทำไมชอบมาตามอยู่เรื่อย เรากลับแล้วนะตั้ม”ตั้งโอ๋พอเก็บของเสร็จก็บอกลาตั้ม
“อืม ไม่เป็นไร กลับกันดีดีนะ”
“อืม แล้วเจอกัน”
“อันอัน ทำไมต้องมาตามพี่ด้วย พี่ไม่เข้าใจ พี่โตแล้ว อีกอย่างพี่ต้องเตรียมสอบเข้ามหาลัย มันก็ต้องติวบ้างเป็นธรรมดา”
“มันดึกแล้ว”
“ดึกอะไร นี่มันพึ่งจะสี่ทุ่ม”
“แล้วทำไมไม่ติวที่บ้าน”อันเดรสถาม พลางมองไปนอกหน้าต่างรถแท็กซี่ที่กำลังแล่นอยู่บนถนนยามดึก
“พี่ไม่อยากรบกวนอันอัน”
“เคยบอกตอนไหนว่ากวน คิดเองเออเอง”
“อ่าว แล้วใครจะไปรู้ล่ะ พี่ไม่อยากให้อันอันลำบากใจเวลาที่พี่พาเพื่อนมาบ้าน”
“คราวหลังก็ติวที่บ้านเยแหละ จะพาใครมาก็ได้ มีอะไรก็ถามก่อน ไม่ใช่คิดเองเออเอง มันลำบากคนอื่น”
“ลำบากอะไร ก็ไม่เห็นมีใครขอให้มาตามสักหน่อย”
ตั้งโอ๋บอกเสียงห้วนพลางจ้องมองเสี้ยวหน้าหล่อคมของน้องชาย ที่มีไฟถนนสีส้มพาดผ่านบนใบหน้าอย่าขัดใจ
ในใจมันรู้สึกดีไม่น้อยที่น้องชายเอาใจใส่เขา ทั้งที่ไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือด แค่ทว่า ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นระหว่างกัน ทำให้คำว่าสายเลือด ไม่ได้เป็นตัวกั้นช่องว่างระหว่างกันเลยสักนิด
อาจจะมีบางครั้งที่น้องชายคนนี้ทำเกินไปบ้าง แต่ก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะความคิดที่ยังเด็กของน้องชาย ที่อาจจะทำให้เขาไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จะโกรธเคืองน้องชายคนนี้จริงจังสักครั้ง
“คนอื่นเขาเป็นห่วง”
“ก็ไม่ได้ไปไหนไง อยู่กับเพื่อน”
“กับเพื่อนก็ไม่ได้ ไปไหนก็ต้องไปกับอัน เข้าใจไหม”อันเดรสหันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของพี่ชายอย่างจงใจ
“เข้าใจแล้ว ทำอย่างกับตัวเองเป็นพี่แล้วคนอื่นเป็นน้องไปได้”ตั้งโอ๋พูดพลางเบือนหน้าหนีสายตาของอันเดรสที่มองมา
สายตาที่ไม่เข้าใจว่าต้องการจะสื่ออะไร รู้เพียงแค่ว่าไม่อาจที่จะตอบรับแล้วสบเข้ากับดวงตาคู่นั้นได้
“อันอัน ดูอะไรดึกดื่น”ตั้งโอ๋ถามเสียงเบาหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาจากห้อง ผ่านห้องนั่งเล่นเห็นว่าน้องชายยังดูทีวีอยู่
“ดูหนัง แล้วลงมาทำอะไร ทำไมไม่นอน มันดึกแล้ว”อันเดรสตอบโดยที่ยังไม่ละสายตาจากทีวี
“ว่าคนอื่นดึก ตัวเองก็ดึกเหมือนกัน เอานมร้อนไหม จะได้ทำเผื่อ”
“อืม”
“อ่ะนี่ นมร้อน ระวังหกล่ะ”ตั้งดอ๋ยื่นแก้มนมร้อนที่พึ่งอุ่นเสร็จให้อันเดรสที่มัวแต่จ้องมองทีวี
“รู้แล้วน่า แล้วนี่อะไร ทำไมไม่ใส่เสื้อ”อันเดรสพอหันมาเห็นพี่ชายที่เปลือยท่อนบนใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวถามเสียงแข็งด้วยท่าทีที่ไม่พอใจทันที
“ทีตัวเองยังใส่กางเกงนอนตัวเดียวได้เลย แล้วมาดุพี่ทำไมเนี่ย”
“ใครสั่งใครสอนให้ใส่กางเกงตัวเดียวเดินในบ้านแบบนี้”
“อ่าว ทีอันอันยังทำได้ พี่ก็ต้องทำได้ดิ อีกอย่างพี่ก็โตกว่าอันอัน”ตั้งโอ๋วางแก้วนมลงทั้งสองแก้วบนโต๊ะ แล้วยกมือขึ้นกอดอกจ้องมองน้องชาย เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง
ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายต้องหงุดหงิดมากมายแบบนี้ทั้งที่ตัวเองก็ใส่กางเกงนอนตัวเดียวเดินในบ้านเหมือนกัน
“ไปใส่เสื้อ”
“ไม่เอา อันอันก็ไปใส่ก่อนสิ”
“อย่ามาดื้อ ไม่ชอบ บอกให้ใส่เสื้อก็ไปใส่”
“อะไร ทำไมพี่ต้องฟังอันอัน พี่โตกว่าอันอันตั้งเยอะ อันอันทำได้พี่ก็ต้องทำได้สิ อีกอย่างพี่ก็ร้อน”
“จะไปใส่เสื้อดีดีหรือต้องให้บังคับ”
“บังคับอะไร พี่โตแล้ว อันอันน่ะ ต้องไปใส่เสื้อ เดี๋ยวก็เป็นปอดบวม”ตั้งโอ๋พูดพลางสะบัดหน้าใส่อย่างไม่พอใจ ยิ่งคุยกันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนน้องชายข่มอยู่ยังไงยังงั้น
“มั่นใจแล้วรึไง ที่พูดว่าโตแล้วน่ะ”อันเดรสหันมาถามเสียงขุ่นพลางจ้องมองใบหน้าขาวที่กำลังจ้องมองตนอย่างไม่ลดละ
“ก็โตแล้วน่ะสิ พี่โตกว่าอันอันเยอะ อันอันต่างหากที่ต้องเชื่อฟังพี่ ไม่ใช่มาสั่งพี่”
“หึ”
“หึอะไร ตัวเองเป็นเด็กแท้แท้ ทำตัวอย่างกับพวกแก่แดด”
“งั้นเหรอ ไหนขอดูหน่อยสิ ว่าโตที่บอกว่าโตแล้วน่ะ โตจริงไหม”อันเดรสพูดเสียงพร่าพลาง
ดวงตาคมสีเข้มจ้องมองแผ่นอกขาวของพี่ชายที่ไหวไปตามแรงหายใจ ยอดสีอ่อนชูอวดรับสายตาเป็นตัวดึงดูดอย่างดีทำให้ไม่อาจจะละสายตาออกไปได้
“อะไร ดูอะไร”ตั้งโอ๋พออันเดรสเขยิบตัวเข้ามาใกล้ก็ถามอย่างสงสัยพลางถอยหนีเมื่อคิดว่าระยะห่างที่เว้นเอาไว้มันเริ่มจะลดน้อยลงขึ้นไปทุกที
“เตือนอีกครั้ง จะไปใส่เสื้อดีดีตามที่บอกหรือว่าจะอยู่ตรงนี้เพื่อยืนยันว่าตัวเองโตแล้ว”
“มะ ไม่ไป พี่โตแล้ว อันอันนั่นล่ะที่ต้องไปใส่เสื้อ”
“พูดเองนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้”อันเดรสพูดพลางโน้มใบหน้าเข้าหาใบหน้าขาวที่กำลังจ้องมองมาอย่างตื่นตระหนก ทั้งที่ยืนยันคำตอบ แต่ดวงตาสีดำสนิทกลับสั่นระริก คล้ายกำลังหวั่นไหว
“อะ อะไร ใกล้เกินไปแล้ว”ตั้งโอ๋บอกเสียงสั่นพลางถอบหลัง ยกมือขึ้นดันแผ่นอกร้อนผ่าวของอันเดรสออกจากตัว
แต่ก็เหมือนกับเรี่ยวแรงไม่เป็นใจ หรือว่าคิดอะไรไม่ออก ถึงได้ถูกดันล้มลงไปนอนบนโซฟาตัวยาวแล้วถูกคร่อมทับแทน
หัวใจดวงเล็กเต้นโครมคราว ความรู้สึกสับสนเกิดขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ใบหน้าขาวร้อนผ่าวโดยที่ไม่รู้ตัว
ร่างสูงโปร่งสะดุ้งเบาเบาเมื่อมือร้อนทาบผ่ายลูบไล้ลงที่เอวของตน ร่างกายที่มือนั้นทาบลงกลับรู้สึกว่ามันร้อนขึ้นโดยที่ตนไม่รู้
สาเหตุ
“อันอัน”เสียงเรียกที่แหบพร่าอย่างควบคุมไม่ได้ดังออกมา ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเรียก ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ผลักน้องชายออก
รู้แค่ว่าหัวใจของตัวเองสับสนจนแทบไม่อยากจะรับรู้อะไร ได้แต่จ้องมองดวงตาที่กำลังมองร่างของตัวเองด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกกระดากอายอย่างบอกไม่ถูก
ทำไมกัน คำถามนี้ได้แค่ผุดขึ้นในหัวซ้ำไปซ้ำมาเวลาที่มือร้อนนั้นลูบไปทั่วตัว ความจุกหน่วงเริ่มก่อขึ้นที่กลางลำตัวอย่างไม่เคยรู้สึก
“รู้สึกแล้วสินะ”เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูคล้ายเป็นตัวกระตุ้นอย่างดี ราวกับถูกหยอกล้อให้ได้อับอาย
“อะ อันอัน”ตั้งโอ๋หลับตาลงเมื่อริมฝีปากของอันเดรสประทับจูบลงบนเปลือกตา
ทั้งที่มันไม่ใช่สิ่งที่พี่น้องพึงกระทำ แต่ทำไม หัวใจกลับไม่ต่อต้าน แต่กลับยอมรับในสิ่งที่กำลังเป็นอยู่
“ทะ ทำอะไรนะ”ตั้งโอ๋ถามเสียงดังอย่างตกในเมื่อกางเกงถูกร่นลงผ่านข้อเท้าออกไปทำให้รู้สึกถึงความเย็นวาบผ่านช่วงขา
มือผอมตะปบเข้ากับส่วนกลางลำตัวอย่างตกใจทันที พลางมองดูน้องชายที่คุกเข้าคร่อมตัวเอง ใบหน้าสีเข้มขึ้นสีพลางหอบหายใจติดขัดผิดสังเกต
“อยู่เฉยๆน่า”
“อันอัน จะทำอะไร”ตั้งโอ๋กระถดตัว ปิดของลับของตัวเองอย่างตื่นตระหนกเมื่อน้อยชายพยายามจะดึงมือตัวเองออก
“หึ มีดีเหมือนกันนะเนี่ย”เสียงแหบพร่าพูดอย่างหยอกเย้าเมื่อดึงมือของเขาออกมาได้
ตั้งโอ๋หน้าแดงก่ำพลางเบิกตากว้างเมื่อเห็นส่วนนั้นของตัวเองกำลังตั้งชันอย่างไม่เคยเป็น ปลายยอดมีน้ำอุ่นใสปริ่มออกมาอย่างน่าอาย
“ปล่อยนะ อย่ามอง อันอันปล่อยมือพี่”ตั้งโอ๋พยายามดึงมือตัวเองออกจากมือของอันเดรสที่กุมเอาไว้
“จะอายทำไม มีเหมือนกัน ไหนขอดูหน่อยว่าโตจริงหรือว่าแค่คุย”สิ้นเสียงทุ้มต่ำ ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างถูกใจ
มือหนากอบกุมเข้าที่ส่วนแข็งขืนสีอ่อนอย่างเบามือ ความแข็งขืนกระตุกรับอย่างพึงพอใจ ต่างจากเจ้าของที่กำลังตกใจ
มือที่ถูกปล่อยกุมไหล่น้องชายพลางจิกลงอย่างแรง ความรู้สึกวูบในท้องน้อยมันมันแล่นเข้ามาจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
เรียวปากบางขบเม้มพยายามกลั้นเสียงที่เริ่มรู้สึกว่าคุมไม่อยู่เอาไว้ ใบหน้าขาวซุกลงกับแผ่นอกร้อนของน้อยชายอย่างไม่รู้ตัว
ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำให้รู้สึกมีสุขจนไม่อาจที่จะขัดขืนได้ ความรู้สึกผิดถูกลบเลือนไปจนหมดเมื่อริมฝีปากร้อนจูบประทับลงบนแก้มตัวเองราวกับต้องการที่จะปลอบประโลม
“อือ อันอัน พี่ไม่ไหว อ๊ะ ปล่อยนะ”ตั้งโอ๋บอกเสียงแหบพลางจิกเล็บลงบนลาดไหล่ของน้องชาย
“อืม อีกนิดนึง”อันเดรสกระซิบพลางเร่งมือเร็วขึ้นทำให้คนที่กำลังทุรนทุรายอยู่ใต้ร่างเกร็งตัว กอดรัดเขาแน่นกว่าเก่า
“มะ ไม่เอาแล้ว ไม่ไหว”ตั้งโอ๋ร้องบอกอย่างเหนื่อยหอบ ความรู้สึกที่ราวกับว่าวที่โลดโผนอยู่กลางอากาศกำลังทำให้รู้สึกว่าตัวเองทรมานแทบจะขาดใจ
“ไม่เป็นไร เด็กดี”อันเดรสกระซิบปลอบ
“อื้อ อัน อัน พี่จะ อื้อ อื้อ แล้ว”
“ปล่อยมาเลย”
“ไม่เอา อ๊ะ ปล่อย ไม่ไหว อัน อัน พี่ อ๊ะ”เสียงหอบหายใจ กับเสียงหวีดร้องของตั้งโอ๋ดังขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดใจ
เมื่อส่วนนั้นมันรู้สึกอัดอั้นราวกับกำลังจะระเบิดออกมา ไม่นานเรียวนิ้วยาวก็จกลงบนลาดไหล่ของน้องชาย ก่อนเสียงหวีดร้องจะขาดหายไป ตามด้วยเสียงหอบหายใจที่ถี่รัว กับตาที่ปรือลงอย่างหมดแรง
“เด็กดี”เสียงปลอบกระซิบข้างหูพลางจูบลงบนขมับ
“ทำไม ทำแบบนี้”ตั้งโอ๋พยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาถามน้องชายด้วยน้ำเสียงที่หอบเบาเบา
“คราวหลังก็อย่าดื้อ”
“หมายความว่าไง”ตั้งโอ๋ถามพลางหน้าแดงเมื่ออันเดรสกำลังเอมหยิบทิชชู่มาเช็ดกับน้ำอุ่นร้อนที่เปรอะไปทั่ว
ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจนรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว น้ำสีขุ่นที่ถูกปล่อยออกมาเปรอหน้าท้องของเขาจนเต็มไปหมด อีกทั้งหน้าท้องของอันเดรสก็ยังไม่เว้น
“เคยทำเองบ้างไหมเนี่ย”
“อะ อะไร ก็ต้องเคยสิ”ตั้งโอ๋พอถูกถามอย่างนั้นก็รีบตอบทันที คำถามที่เหมือนกับเยาะเย้ยกันเห็นเห็น ใครจะไปแก่แดดเหมือนตัวเองกัน
“แน่ใจนะว่าเคยแล้ว หึหึ ไหนบอกว่าโตแล้ว ไม่เห็นจะเหมือนพี่บอกสักนิด”
“อะไร ก็บอกว่าโตแล้วไง อีกอย่าง ใครสอนให้ทำอย่างนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาทำให้คนอื่น” ตั้งโอ๋ผลุดลุกขึ้นกอดอก ถดตัวหนีพลางยกมือขึ้นมาปิดของสงวงของตัวเองอย่างหวงแหน ทั้งที่ไม่มันไม่ทันแล้วก็ตาม
“ไม่เห็นเป็นไร”
“มันจะไม่เป็นไรได้ไง แล้วอย่าไปทำอย่างนี้กับใครล่ะ มันไม่ดีนะรู้ไหม”ตั้งโอ๋บอกพลางเอื้อมหยิบกางเกงขาสั้นมาใส่ พยายามบังคับมือไม่ให้สั่น
“ก็รู้แล้วน่า ก็ทำกับโอ๋คนเดียวนี่ล่ะ เคยทำกับใครที่ไหนล่ะ”
“ละ แล้วก็ ห้ามมาทำแบบนี้กับพี่อีก พี่ไม่ชอบ”
“แน่ใจนะว่าไม่ชอบ”
“กะ ก็ไม่ชอบน่ะสิ กะ กินนมแล้วก็ ไปนอนได้แล้ว”
“ไม่รับปาก”
“หมายความว่าไงที่ไม่รับปาก”ตั้งโอ๋หันไปถามพลางยกแก้มนมขึ้นดื่มด้วยมือที่สั่นเทา ใบหน้าขาวแดงก่ำ ยายามไม่สบตาน้องชาย
ไม่รู้จะมองหน้ากันยังไง สิ่งที่กำลังทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องที่พี่น้องจะต้องทำกัน
อยากจะลุกหนีไปใจแทบขาด แต่เรี่ยวแรงกลับไม่มีเอาซะดื้อๆ รู้ว่าน้องชายกำลังจ้องมองอยู่ด้วยสายตาที่ตัวเองไม่อาจระบุว่ามันต้องการจะสื่ออะไร
เพียงแต่ว่า หัวใจเขาเองมันก็กำลังสับสนเกินกว่าที่จะรับรู้อะไรไปมากกว่านี้
ความโกรธที่พึงมีมันกำลังถูกลบหายไปด้วยความผูกพันที่มีมานาน
ตอนนี้เขาควรจะต้องโกรธน้องชายคนนี้ แต่ทำไมถึงทำได้ไม่ลงคอ อาจจะเพราะความรักที่เขามีต่ออันเดรสมันมากเกินไปจนยอมน้องชายได้ทุกอย่าง
รักจนให้อภัยได้ในทุกทุกสิ่ง
“วันไหนที่โอ๋ไปกับคนอื่น อันจะไม่รับปากว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
“ทำไมล่ะ ทำไมพี่ถึงไปกับคนอื่นไม่ได้”ตั้งโอ๋ถามขึ้น ดวงตาสีดำสนิทสั่นไหว หัวใจที่พยายามนิ่งสงบกลับถูกสั่นครอนขึ้นมาอีกครั้งด้งยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ
“เพราะโอ๋เป็นของอัน จะไม่แบ่งให้ใคร”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รู้สึกจะหายไปนานนะเออ แหะแหะ ยังมีคนจำได้ไหมน้อ ว่ามีเรื่องนี้อยู่
คนเขียนแอบอู้ไปเป็นโอตาคุมาพักใหญ่
ยังไงก็ขอบคุณคนที่ติดตามนะคร้าาา ขอบคุณที่ไม่ลืมกันจ้าา
-
ที่เหลือก็คงต้องแล้วแต่ตั้งโอ๋แล้วล่ะค่ะว่าจะเลือกรู้สึกแบบไหนกับอันเดรสต่อไปกันแน่ :hao7: ..
-
อันอัน ยังเด็กจริงๆนะเนี่ยะ ตัวก็โตขึ้นขนาดนี้แต่ก็ยังมีคำพูด ความคิด เหมือนตอนเด็กๆ อยู่เลย
-
โอ๋นี่อ่อนต่อโลกมากอ่ะ อันอันแสดงตัวชัดเจนขนาดนี้ยังไม่รู้อีก
-
โถๆๆๆ เจ้าหนูจัมมัย ถามอีกเสร็จแน่
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :katai2-1:
-
อันอันแก่แดด
-
คิดถึงเด็กๆ จัง มาต่อบ่อยนะค่ะ
-
โอ๋ๆ :mew4:
-
:mew6: :mew6:
อันอันใจร้าย
-
เลือดพุ่ง
ป.ล. โอ๋ อินโน ไปอะ ไม่สมกะเด็กมหาลัยเลย
-
อันอันจะไม่ทนแล้วใช่มั่ย :z1: :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อันอันแก่แดดที่สุด แต่ทำได้ดีมากกกกก 555 :z1:
-
ถ้าครั้งต่อไปมีอีกโอ๋คงไม่รอด
-
:hao6:
-
ขี้หวงงงงงงง
เด็กอันอันขี้หวงงงงง///อ่อก โดนอันอันตบ
-
เจ้าอันเดรส เจ้าเด็กขี้หวง
-
o13 :m25:
-
ชอบบบบเลยค่าเรื่องนี้
-
สนุกอ่ะเรื่องนี้ ชอบแนวนี้เลยค่ะ ชอบน้องอัน แมนๆ หวงๆ ปกป้องพี่ชายได้ :-[
-
:)
-
:laugh: ตามมาจากภาคพ่อมาถึงภาคลูก โอ๋น่ารักน่ากอดจริงๆ อันใจเย็นนะลูก
รอมาต่อคะ เดี๋ยวไปตามเรื่องหลงจูบต่อ :katai5:
“เพราะโอ๋เป็นของอัน จะไม่แบ่งให้ใคร” กรี๊ดดดดดด ขี้หวงนะเรา
-
รอมาต่อนะค่ะ ตั้งโอ๋น่ารักมากกกกก
-
><" ฟินนนนน :hao7: :ling1:
-
:)
-
รอสองพี่น้องของพ่อมาตินกับป๋ากุ้ยช่ายอยู่นะคะ
อย่าลืมคนอ่านตาดำๆ น๊า อิอิ
-
“เพราะโอ๋เป็นของอัน จะไม่แบ่งให้ใคร”
อื้อหื้อออ ประโยคนี้หนูทำใจป้าสั่นมากลูกกก
-
เดือนนึงแล้วนะ. ยังไม่มาต่อเหรอคะ. อยากอ่านแล้วค่ะ. รอนะ
-
12660
ลงตอนนี้เป็นของขวัญวันเกิดให้ตัวเอง ซึ่งผ่านมาหลายวันแระ 55
ความลับที่ 6 เปลี่ยนแปลง
ตั้งแต่วันที่อันเดรสทำในสิ่งที่ตั้งโอ๋เองก็ไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ความใกล้ชิดสนิทสนมที่มีมากอยู่แล้วยิ่งมากกว่าเก่า แต่ความรู้สึกกลับเปลี่ยนแปลงไป
เป็นเวลาร่วมเดือนที่ตั้งโอ๋ต้องติวหนังสือกับเพื่อที่บ้านโดยมีน้องชายตัวโตคอยเฝ้าอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา
“ไปนอนก่อนไหม”ตั้งโอ๋ลุกออกจากโต๊ะญี่ปุ่นที่ถูกเอามาตั้งเสริมเพื่อติวหนังสือกับกลุ่มเพื่อนได้ถนัด
มือเรียวแตะลงที่ลาดไหล่ของน้องชายเบาๆเพื่อปลุกคนที่นั่งสัปหงกทั้งที่มือยังถือรีโมทคาเอาไว้
“อือ ไม่เป็นไร แค่เผลอหลับ รอขึ้นไปนอนพร้อมกัน
“แต่ว่าห้าทุ่มแล้วนะ พรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่เหรอ”คนพี่ทักอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร รอไปนอนพร้อมกัน เหลืออีกเยอะไหม”อันเดรสถามเสียงเบาพลางยกมือขยี้ตา
หลายอาทิตย์แล้วที่คอยนั่งเฝ้าตั้งโอ๋ติวหนังสือกับเพื่อนจนดึกดื่นกว่าจะเลิก
“อืม ไม่เยอะหรอก แต่พี่ไม่อยากให้อันอันลำบาก”
“ยังไม่ได้บอกว่าลำบาก อย่าคิดเอง”
อันเดรสขมวดคิ้วพลางจ้องมองกลุ่มเพื่ออีกห้าคนของตั้งโอ๋ที่มองมาอย่างสนใจ
นั่นก็เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้อันเดรสต้องมานั่งเฝ้า ความไม่ไว้ใจ ความหวงพี่ชายที่ใกล้ชิดกันมาตั้งแต่เด็กทำให้อดไม่ได้ที่จะระแวงว่าจะมีคนมาแย่งไป
“งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าทนไม่ไหวเมื่อไรก็ไปนอนเลยนะ ไม่ต้องมารอพี่ เข้าใจไหม”ตั้งโอ๋กำชับพลางลูบลงบนหัวน้องชายที่ปัดมือออกทันทีอย่างไม่ชอบใจเพราะกำลังโดนมองอยู่
“รู้แล้วน่า อย่ามาบอก รีบๆไปติวๆให้จบๆไป”ใบหน้าหล่อแบบลูกครึ่งละตินมุ่ยหน้าพลางเบือนหน้าไปจ้องมองทีวีเพื่อหลบซ่อนใบห้าที่กำลังกลั้นยิ้มที่พี่ชายแสดงความเป็นห่วง
“เข้มตลอด”ร่างสูงโปร่งสบถเสียงเบาแล้วเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน
“นี่ อันอัน ไปนอนข้างบนนะ”มือเรียวสะกิดร่างใหญ่กว่าที่นอนราบกับเบาเบาเพื่อปลุกให้ตื่น
“อือ เสร็จแล้วเหรอ”เสียงแหบพร่าถามพลางขยี้ตา
“อือ เสร็จแล้ว เพื่อนพี่กลับกันหมดแล้ว พี่ปิดบ้านเรียบร้อยแล้ว ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่านะ”
“อืม”
ร่างสูงใหญ่สายเลือดต่างชาติรับคำก่อนจะผลุดลุกขึ้นเดินนำไปยังชั้นบน
“อันอัน นั่นห้องพี่”ตั้งโอ้ร้องทัก ดูท่าน้องชายจะหาเองมานอนห้องตนเองอีกแล้ว
“แล้วไง รู้อยู่แล้วน่า”อันเดรสสบถก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแล้วล้มตัวลงนอน ไม่สนใจเจ้าของห้องที่ส่ายหน้ากับเตียงสามฟุตครึ่งที่มีไว้สำหรับนอนแค่คนเดียว
จะขอให้ป๋าซื้อให้ใหม่ก็เกรงใจเพราะทั้งป๋าและพ่อมาตินไม่รู้ว่าอันเดรสชอบมานอนเบียดกับเขา
เพราะไม่อยากให้อันเดรสโดนดุว่าทำตัวเป็นเด็ก เพราะยังไงเจ้าตัวก็ต้องทำตัวให้สมกับผู้สืบทอดบริษัททัวร์ยักใหญ่ต่อจากผู้เป็นพ่อจึงถูกเลี้ยงดูมาด้วยความเอาใจใส่เป็นพิเศษผิดกับเขา
“อันเดรส เขยิบไปหน่อยสิ พี่นอนไม่ได้”ตั้งโอ๋ว่าเสียงเบาก่อนจะดันตัวน้องชายให้ขยับออกไปริมเตียงด้านที่ติดกับผนัง
“อย่าบ่น จะนอน”
“ก็ไปนอนห้องตัวเองสิ”
“พูดแต่คำเดิมๆ ไม่เบื่อรึไง”อันเดรสบ่นทั้งที่ยังไม่ลืมตา
ลำพังเตียงขนาดแค่สามฟุตครึ่งกับลูกครึ่งตัวใหญ่อย่างอันเดรสก็พอแรงอยู่แล้ว ตั้งโอ๋ยังจะต้องมานอนเบียดด้วยอีก
นับวันอันเดรสก็ยิ่งโตเร็วแซงหน้าไปไกล รูปร่างจากที่เริ่มเท่ากันก็แซงหน้าไปมากจนบางทีเวลาคุยกันใกล้ๆต้องเงยหน้ามองอีกฝ่ายจนเมื่อยคอ
ร่างสูงโปร่งนั่งลงข้างเตียงพลางมองหน้าน้องชายที่หลับตานิ่ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าอันเดรสมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาเหมือนผู้เป็นพ่อ
แต่ทว่านิสัยกลับเย็นชาพูดน้อยและยังทำตัวน่ากลัว แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อดันหลงน้องชายต่างสายเลือดคนนี้ตั้งแต่แรกเจอ
ในตอนนั้นที่เขายังแค่สามขวบ เสียงงอแงของเด็กทารกเรียกร้องความสนใจทำให้รู้สึกว่าอยากจะปกป้อง
ยิ่งครั้งแรกที่สบตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่จ้องมองมายิ่งทำให้รู้สึกว่าทั้งอยากปกป้องและอยากดูแล
ความใกล้ชิดแปลเปลี่ยนเป็นความผูกพัน ถึงแม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นสิ่งที่ผิดกับกฎเกณฑ์ที่ถูกตั้งเอาไว้ แต่ความใกล้ชิดกันมานานทำให้เขาเลือกที่จะลบมันไป
ตั้งโอ๋ถอนหายใจก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม เบียดตัวเข้ากับร่างสูงใหญ่ของน้องชายอย่างเคยชิน
พื้นที่อันน้อยนิดทำให้ความห่างเหินทางกายถูกย่นระยะลงจนไม่เหลือที่ว่างให้สิ่งใดได้แทรกผ่าน
เสียงนกร้องพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านรอยแยกของม่านหน้าต่างทำให้ตั้งโอ๋กระพริบตาถี่ๆอย่างเคยชิน
ตั้งโอ๋เหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจ
ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกอีกตามเคย
ใบหน้าหล่อเหลาในแบบนิยมหันไปมองน้องชายที่หลับตานิ่งไม่ไหวติงพร้อมกับแขนแข็งแรที่โอบรัดรอบเอวของเขาแน่นไม่ปล่อย
ไม่ว่าเวลาไหนก็จะตื่นมาในอ้อมกอดของน้องชายเสมอ นั่นคือสิ่งที่คุ้นเคย
“อันอัน ปล่อยพี่ก่อน พี่จะทำอาหารเช้าให้”
“อือ”เสียงแหบพร่าแตกหนุ่มตอบรับแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือซ้ำยังดึงรั้งเอาพี่ชายนอนลงไปบนเตียงอีกรอบ
“อันอัน ปล่อยพี่ นี่ พี่จะไปทำข้าวเช้าให้กิน”
“ไม่เอา อยู่นิ่งๆสิ อย่าดิ้น”น้องชายพดข่มเสียง
“ถ้าไม่ปล่อยพี่จะฟ้องพ่อนะว่าอันอันไม่ฟังที่พี่บอก”
“อย่างเรื่องมากน่า นอนเฉยๆ”อันเดรสพูดทั้งที่ยังหลับตา ไม่วายกระชับอ้อมกอดดึงเอาพี่ชายไปกอดแน่น
“นี่ อย่าเอาแต่ใจอย่างนี้สิ โตแล้วนะ พี่ไม่ชอบ”ตั้งโอ๋ดิ้น แต่ก็ไม่แรงนักเพราะกลัวว่าจะทำน้องเจ็บ
“บอกให้อยู่เฉยๆ!!”อันเดรสสบถเสียงแข็งพลางใช้มือกดหน้าท้องพี่ชายให้เข้าหาตัว
ทำให้คนถูกกอดตาลุกวาวเมื่อสิ่งที่สัมผัสได้กำลังแข็งขืนชนอยู่กับบั้นท้ายของตัวเองอย่างน่าหวาดเสียว
น้องชายกำลังมีอารมณ์?
“อะ อัน อัน”ตั้งโอ๋เรียกเสียงเบา ดวงตากลมที่ได้พ่อกระพริบตาปริบๆ
“อยู่เฉยๆ”ถึงจะพูดอย่างนั้น มือใหญ่อุ่นร้อนที่บ่งบอกถึงอุณภูมิของร่างกายสอดเข้ามาภายในกางเกงนอนตัวยาวอย่างเบามือ
ลูบผ่านหน้าท้องแข็งแรงลงไปเบื้องล่าง
ตั้งโอ๋สะดุ้งเบาเบากับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
น้องชายของเขาจะทำอย่างนั้นอีกแล้วเหรอ?
ความคิดของตั้งโอ๋เริ่มสับสน ทั้งที่บอกว่าอย่าทำอีก แต่อันเดรสก็กำลังจะทำมันอีกครั้ง
มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้น!!
แต่ร่างกายกลับไม่ห้ามปราม ความคุ้นชินกับการใกล้ชิดกันทำให้ร่างกายเคยชินและไม่ต่อต้าน
มือใหญ่เค้นคลึงเข้าที่ส่วนอ่อนไหวของพี่ชายอย่างเบามือ ไม่นานมันก็ลุกชันตอบรับทักทายกับมือร้อนนั้นราวกับว่ารู้จักกันมานาน
“อัน อะ อัน”เหมือนเสียงจะถูกกลืนลงไปในลำคอเมื่อมือนั้นขยับรูดรั้ง
ตั้งโอ๋งอตัวขดตัวเข้ากับอ้อมกอดแข็งแรง แผ่นหลังกว้างชนเข้ากับอกแข็งแกร่งของน้องชายอย่างแนบชิด
“ดีไหม”เสียงแหบพร่ากระซิบถามข้างหูพร้อมกับแรงขบเบาเบาทำให้ต้องย่นคอหนี
เสียงหัวใจในอกเต้นโครมครามไร้การควบคุม แต่ก็ไม่น่าใส่ใจเท่ากับแก่นกายที่กำลังรู้สึกปวดหน่วงจนแทบจะระเบิด
“ยะ อย่า ทำแบบนี้ไม่ถูก”
“เงียบน่า ถ้าจะพูดแบบนี้”
“อะ อือ อันอัน ปล่อยพี่”เสียงขาดห้วงเอ่ยเสียงสั่น
“หยุดพูดน่า น่ารำคาญ”อันเดรสพูดข่มเสียง สะโพกหนากดลงแนบชิดกับบั้นท้ายพี่ชายเบียดเอาแก่นกายที่กำลังพองติดเข้ากับ
ร่างกายของอีกฝ่าย
“อือ อันอัน พี่ รู้สึกไม่ดี อือ เลย”
ไม่ดีที่ว่าคือความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ ความรู้สึกที่ราวกับหัวใจจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆได้ถูกเติมจนล้นห้วงแห่งจิตใต้สำนึก
“ไม่ดียังไง”
“พี่ อา พี่รู้สึกอึดอัด ตะ ตรงนั้น”ตั้งโอ๋ตอบเสียงพร่า
ลำตัวสูงโปร่งขดงอ มือเรียวเกาะเกี่ยวเอาแขนแข็งแกร่งของน้องเป็นที่ยึด
“ก็ดีแล้วไง อีกเดี๋ยวก็รู้สึกดีเอง”
“ทะ ทำไมต้องทำด้วย”ตั้งโอ๋ถามเพราะความอยากรู้
คำถามที่ถูกตั้งออกมาจากจิตใต้สำนึกในส่วนลึกถูกถามออกไป อยากรู้… อยากได้ข้ออ้างที่ทำให้รู้สึกผิดน้อยลงกว่านี้
“อยาก ทำ”อันเดรสตอบเสียงพร่า
ความต้องการถูกยกขึ้นมาทับถมกฎเกณฑ์ที่สังคมตั้งเอาไว้ จิตใจได้ลบล้างจิตใต้สำนึกที่คอยลบล้างความผิดชอบชั่วดี
ร่างสูงหอบใจใจอย่างอดกลั้น มือหนาอีกข้างขยับรับเอาร่างกายใหญ่โตของตัวเองรูดรั้งไปพร้อมๆกับของพี่ชาย
เสียงอดกลั้นในลำคอที่ได้ยินเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีให้อารมณ์พุ่งทะยานขึ้น
“ฮืม”อันเดรสคำรามในละคออย่างชั่งใจ
เขาพยายามที่จะหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำร้ายพี่ชายต่างสายเลือดไปมากกว่านี้
ความต้องการที่จะครอบครองอีกฝ่ายมันท่วมท้นมากขึ้นทุกวัน มันถูกปลุกระดมด้วยความใกล้ชิดแระความผูกพันธุ์ สิ่งเดียวที่จะทำได้เพื่อครอบครองอีกฝ่ายก็คือค่อยเป็นค่อยไป
เหมือนแผนการถูกตั้งเอาไว้อย่างแยบยลโดยใช้ความใกล้ชิดเป็นตัวหลักในการวางแผนครอบครองพี่ชายไว้แต่เพียงผู้เดียว
“อือ อันอัน พี่จะไม่ไหว อือ ปล่อยพี่เถอะ พี่อะ โอย มะไม่ไหว”ตั้งโอ๋ร้องขอด้วยน้ำเสียงขาดห้วง
ความรู้สึกที่เหมือนกับมีอะไรขยับยุกยิกอยู่ตรงสะโพกด้านหลังทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าน้องชายกำลังทำอะไรอยู่
แต่ความต้องการมันก็กลังเอ่อล้นจนแทบจะระเบิดออกมา ยิ่งมือหนากระชับและขยับรูดรั้งแรงมากขึ้น ร่างกายก็ราวกับหนักอึ้งจนเกือบจะถึงขีดสุด
ความรู้สึกเสียวไปทั่วท้างร่างกายแผ่ซ่านจนต้องหลับตาแน่นจิกมือลงไปบนแขนน้องชาย
“อือ ไม่ไหวก็ปล่อยมาเลย”ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่อันเดรสที่ได้ฟังน้ำเสียงที่กำลังจึงปลายทางของพี่ชาย อารมณ์ที่มีก็สูงขึ้นเป็นทวีคูณ
พี่ชายที่ได้ฟังสิ่งที่น้องพูด คล้ายกับคำสั่งทำให้ใบหน้าขาวแดงเรื่ออย่างอับอายประกอบกับความต้องการที่พุ่งสูงจนแทบจะถึงจุด
“อะ อัน อัน พี่ อะ ดอย พี่ มะ อะ อา”ตั้งโอ๋ร้องสดเสียงอย่างกลั้นใจเมื่อความรู้สึกซาบซ่านไปทั้งร่างกายจนขนลุกชันพุ่งขึ้นถึงขีดสุด
น้ำอุ่นร้อนถูกปล่อยให้เปรอะเต็มมือของน้องชายจนล้นออกมา
“อะ อือ อืม”เสียงครางในลำคอเองก็ตามมาติดๆ
ร่างกายของน้องชายที่ซ้อนทับอยู่เบื้องหลังเกร็งตัวก่อนกระตุกเบาเบาบ่งบอกให้รู้ว่ากิจกรรมที่ทำอยู่ได้จบลงแล้ว
เสียงหอบหายใจของพี่น้องสอดประสาน ร่างกายของพี่ชายหอบจนตัวโยนในอ้อมกอดของน้องชาย
ความเงียบเข้าปรกคลุมอยู่พักใหญ่ แทนที่ด้วยเสียงของเครื่องปรับอากาศ
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำแบบนี้กับพี่อีก”เป็นตั้งโอ๋ที่ทำลายความเงียบ
“ใครสน”เสียงตอบห้วนสั้นอย่างไม่ใส่ใจดังขึ้นเบื้องคลังพร้อมกับอ้อมกอดที่คลายลงแต่ก็ไม่ยอมปล่อย
“แต่อันอันเป็นเด็ก พี่ไม่อยากให้ทำแบบนี้ อีกอย่างเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องทำกับคนอื่น มันเป็นเรื่องที่ต้องทำคนเดียว”
ตั้งโอ๋บอกอย่างระอาใจ ดูท่าน้องชายที่กำลังเข้าสู่วัยกำลังโตคงจะสับสนเดี่ยวกับเรื่องเพศที่เด็กวัยกำลังโตคงจะเข้าใจอะไรผิดไป
“พูดมาก หิวแล้ว ไปหาอะไรให้กินหน่อย”อันเดรสปล่อยอ้อมกอดแล้วหันหลังให้พี่ชาย
“อืม ไว้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน”ตั้งโอ๋ตอบเสียงเบาแล้วลุกออกจากเตียง
ดูท่าน้องชายจะไม่เข้าใจอะไรง่ายๆ ทุกอย่างที่เกดขึ้นมันอาจจะเกิดมาจากความเข้าใจผิดๆของน้องชายก็เป็นได้
ทุกอย่างมันต้องมีทางแก้ไขและทางออกเสมอ ตั้งโอ๋คิดเข้าข้างตัวเอง ถึงแม้ว่าใจกำลังสับสนก็ตาม
ไม่นานเสียงประตูก็ปิดลงพร้อมกับเจ้าของร่างสูงใหญ่เกินวัยหันไปมองประตูที่ใครอีกคนพึ่งเดินออกไป
การทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด คำถามี่ถูกตั้งมาเป็นคำถามที่ไม่เคยมีคำตอบเตรียมเอาไว้
เพราะว่ามันไม่มีคำตอบที่แน่นอน เพราะมันถูกตั้งอยู่บนสิ่งที่หาคำตอบไม่ได้
เสียงออดบอกเวลาพักกลางวันของโรงเรียนดังขึ้น ไม่นานที่ตั้งโอ๋เก็บของลงใต้โต๊ะแล้วเดินออกมาเจอน้องชายยืนรออยู่หน้าห้อง
มันเป็นสิ่งที่น่าจะเคยชินสำหรับตนเองแลเพื่อนๆ แต่แปลกที่วันนี้กลับรู้สึกกระดากใจที่จะมองหน้าน้องชาย
“กินอะไร”เสียงแข็งถามห้วนๆพลางเดินมาขนาบข้าง
เป็นภาพคุ้นชินขิงบรรดาคนที่ชอบจับจ้องคนที่มีความโดดเด่นอีกทั้งเป็นดาราวัยรุ่นอย่างตั้งโอ๋ที่จะมองมาแล้วเจอน้องชายต่างสายเลือดอยู่เคียงข้าง
ทุกคนต่างก็รู้ดีถึงความใกล้ชิดสนิทสนมของพี่น้องคู่นี้ที่มักจะตัวติดกันเสมอ โดยที่น้องชายจะเป็นฝ่ายตามติด
แต่พี่ชายก็ไม่เคยปริปากบ่น อีกทั้งยังแสดงออกเหมือนกับยินดีที่คนน้องคอยอยู่ใกล้ตลอดเวลา
“เอาก๋วยเตี๋ยวเหมือนเดิมแบบอันอันก็ได้”ตั้งโอ๋ตอบพลางหลบตาคู่สีน้ำตาลที่มองมา
“อืม รอแปบ”อันเดรสตอบแล้วเดินไปยังร้านประจำภายในโรงอาหาร
ไม่นานก๋วยเตี๋ยวที่ไม่ใส่ถั่วงอกตามที่ตั้งโอ๋กินประจำก็ถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมกับส่งกลิ่นหอมกรุ่น
เป็นเวลาพักเที่ยวที่แสนจะสั้นสำหรับเด็กมัธยมที่แสนจะเบื่อการเรียน หากแต่มันยาวนานกับการที่ต้องมาอยู่กับน้องชายทั้งที่ผ่านเรื่องราวที่ไม่ควรเกิดขึ้นมาเมื่อเช้าหยกๆ
ทั้งที่ไม่เคยอึดอัดเลยสักครั้งเวลาอยู่ใกล้น้องชาย แต่ครั้งนี้กลับแปลกออกไป
“เอ่อ อันอัน พี่ไปห้องน้ำก่อนนะ ถ้าอันอันจะกลับห้องก็กลับก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ”
ตั้งโอ๋บอก พยายามไม่สบตาน้อง
“ไปด้วย”
“ไปทำไม พี่ไปห้องน้ำ ไม่ได้ไปไหน”ตั้งโอ๋ปฏิเสธ
ทั้งที่อยากออกห่างจากน้องชาย แต่น้องชายดันไม่ยอมปล่อยเอาง่ายๆ
“จะไป”จบคำพูดของอันเดรสที่พูดด้วยน้ำเสียงแข็ง
ตั้งโอ๋ก็เป็นอันต้องจำยอมปล่อยให้น้องชายเดินตามอย่างช่วยไม่ได้ จึงได้ตีตัวออกจากลุ่มเพื่อเพื่อหลบไปเข้าห้องน้ำได้แต่บอกว่าเดี๋ยวค่อยตามไป
ตั้งโอ๋ล้างมือกับอ่างล้างหน้าพลางมองที่กระจก มองผ่านไปเห็นสายตาคมเข้มของน้องชายตัวเองที่กำลังจ้องมองมาทางตนก็รู้สึกใจสั่น
มันรู้สึกแปลกๆในการกระทำของน้องชาย ไม่ใช่เพียงแค่นั้น ความรู้สึกของตัวเองก็เช่นกัน
ความรู้สึกเหมือนกับถูกดึงออกให้ห่างเหินแบบฉับพลันราวกลับกระดาษที่ถูกฉีกออก
เขาไม่เข้าใจ
ตั้งโอ๋เดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่ร่างกายนั้นแข็งเกร็งเพราะถูกจ้องอยู่จากสายตาของอันเดรส
“นี่”เสียงแข็งเรียกเอาไว้พร้อมกับแรงฉุดแขนเบาเบาทำให้หันไปมองด้วยสีหน้าที่ปั้นหน้าไม่ถูก
ดวงตาสีดำสนิทสบเข้ากับดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนเพียงแวบเดียวก่อนจะหลบวูบอย่างไม่กล้าสบตา
“ไหนว่าจะเข้าห้องน้ำ”อันเดรสถาม
“พอดี พี่ ไม่ปวดแล้วน่ะ”ตั้งโอ๋ตอบพลางเสตาหลบ
“แน่ใจนะ”
“อือ แน่ใจสิ”
“แล้วทำไมต้องหลบตาด้วย”
“อะ พี่ ไม่ได้หลบ ทำไมพี่จะต้องหลบอันอันด้วย”ตั้งโอ๋ยกมือขึ้นเกาแก้มเป็นการแก้ตัว
“เห็นอยู่ว่าหลบ”
“อะ เอ่อ คือ พี่ พี่แค่เมื่อตา สงสัยอ่านหนังสือมากไปหน่อยเลยปวดๆตา”
ตั้งโอ๋ตอบเสียงเบา
“ไปหาหมอไหม”
“มะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย เป็นแบบนี้แหละเวลาจ้องหนังสือนานนาน”
“แล้วไป”อันเดรสตัดบทก่อนจะปล่อยแขนที่ถูกบีบแน่นออกทำให้พี่ชายพรูลมหายใจออกมาเบาเบา
ดูท่าการกระทำของเขาเองที่แสดงออกจนเกินไปอาจจะทำให้น้องชายคิดมาก
หลังเลิกเรียนตั้งโอ๋เดินลงมาจากอาคารเรียนมายังประตูหน้าโรงเรียนพร้อมกับกลุ่มเพื่อน
แล้วก็เป็นอย่างที่เคยเป็นมาตลอด ร่างสูงใหญ่ของอันเดรสยืนจังก้าอยู่หน้าประตูโรงเรียนรอเขาอยู่เหมือนกับทุกทุกวัน
ในมืออีกข้างที่ว่างอยู่ถือถุงของร้านสะดวกซื้อเอาไว้ทำให้นึกแปลกใจเพราะปรกติเจ้าตัวจะไม่ค่อยสนใจพวกของจุกจิกอยู่แล้ว
“อะนี่ แวะไปซื้อมาให้”พอเดินมาถึงน้องชายก็ยื่นถุงน่าสงสัยให้ทันที
“อะไรเหรอ”
“ดูเอาเอง อย่าถาม ขี้เกียจตอบ”
“อ่าว ถามก็ไม่ได้”ตั้งโอ๋บ่นเบาเบาพลางบุ้ยปาก
พอเปิดถุงออกมาก็เจอเข้ากับอาหารเสริมบำรุงสายตาแบบพร้อมดื่มยี่ห้อมดังสามขวดทำให้เงยหน้ามองนองชายอย่างสงสัยว่าเอามาให้ทำไม
“เอามาให้พี่ทำไม”
“เมื่อยตาไม่ใช่รึไง”อันเดรสตอบพลางขมวดคิ้วท่าไม่พอใจ
“อะ ใช่ใช่ พี่ลืมไป”
ตั้งโอ๋ก้มลงมองของในมือ นึกดีใจอยู่หรอกที่น้องชายห่วงตัวเอง แต่ก็รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ที่โกหกออกไป
จะให้บอกว่าที่ไม่สบตาเพราะความรู้สึกแปลกๆที่เหมือนกับห่างเหินมันก็ไม่ใช่
เพราะกลัวว่าน้องชายจะเสียใจ
“ขอบใจนะ”ตั้งโอ๋ยิ้มให้กับของที่อยู่ในมือพร้อมพูดเสียงเบา
ยังไงความผูกพันมันก็เอาชนะความรู้สึกอื่นๆได้เสมอ แม้แต่ความรู้สึกผิดก็ตาม
ระวังดราม่านะจร้าาา ล้อเล่น
นื้อเรื่องจะดำเนินไปแบบเน้นเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้พี่น้องเปลี่ยนสถานะความสัมพันธ์จากพี่น้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น โดยน้องชายจะเน้นการใช้เซ็กเป็นหลักเพื่อที่จะผูกมัดพี่ชายให้อยู่กับตนเองอย่างค่อยเป็นค่อยไป อาจจะมาช้าหน่อย แต่ก็มาน้าจร้าาาา มันต้องใช่อารมณ์ ครึครึ แต่อาจจะมาต่อในเร็ววันเพราะอารมณ์กำลังได้ที่ ขึ้นอยู่กะเสียงเชียร์ด้วย(จริมจริมนะ)ยังไงก็ขอบคุณคนที่มาทวงนะคร้า ดีใจที่สุด ชอบโดนทวง เพราะรู้สึกว่ามีคนชอนิยายที่เราแต่ง ขอบคุณผู้สนับสนุนหลัก (ผู้ถอยโน๊ตบุ๊ตให้เป็นของฝันวันเกิด)เพื่อแต่งนิยายโดยเฉพาะ
แฟนเพจของโซอึนจ้า (https://www.facebook.com/ผู้หญิงบ้าวาย-543150342508084/timeline/)
-
อันเดรสทำเป็นเข้มนะคะ เป็นห่วงพี่เขาก็บอกออกมาตรงๆ ก็ได้จ้า ^^
-
หนีไปไหนไม่พ้นแล้วล่ะตั้งโอ๋ ก็อันเดรสห่วงใยขนาดนี้แม้จะพูดห้วนๆไปหน่อย แต่ก็ใส่ใจไม่ยอมห่างเลย
-
ตังโอ๋โตจนจะเข้ามหาลัยแล้ว ไม่รู้เลยหรอ??ว่าน้องชายรักเราแค่ไหน
ส่วนอันอัน ถึงจะห้วนๆ ทำเป็นเข้ม แต่ความรู้สึกห่วง+หวงพี่ชายแบบนี้ ชอบอ่ะ แมนๆปกป้องพี่เนอะ
รีบๆรุกเข้าล่ะอันอัน เดี๋ยวพี่จะเข้ามหาลัยแล้วจะมีคนแย่งไป คิคิ มาต่ออีกนะ
-
:ling3:ดัน
-
o22
-
น้องอัน กับพี่โอ๋ โธ่เด็ก
-
อันเดรสเอ๊ย บางทีก็รุกเร็วจนน่ากลัว
-
ตั้งโอ๋ไม่รอด
รักน้องซะจนไม่ว่าไม่เตือนน้องเลย
แถมยังยอมน้องอีก :ling3:
-
ถถถถ โถ ขุ่นพี่
ไม่สัมผัสถึงความรักที่ร้อนแรงเลยเหรอคะ
อย่าหลอกตัวเองจนนานเกินไปนะ
ดราม่าก็ดีนะถ้ามันจะทำให้พี่น้องไม่แท้คู่นี้รู้ตัวสักที :mew1:
-
อัน อัน สู้ ๆ นะลูกกกกกกกกก กดพี่ให้ได้ :z1:
-
สู้ๆนะอันอัน เอาขนะใจตั้งโอ๋ให้ได้เร็วๆนะ
-
:really2:
-
14249
ความลับที่ 7 ก้าวก่าย
หลังจากวันนั้นที่ตั้งโอ๋และน้องชายต่างสายเลือดอย่างอันเดรสทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่น้อง
สิ่งที่เกิดขึ้นมีเพียงความเงียบงัน ต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับว่าสิ่งนั้นๆไม่ได้มีตัวตนอยู่ในความเป็นจริง
ความรักความผูกพันที่มียังคงดำเนินต่อไปตามเดิม แต่ถึงแม้ภายนอกมันจะบอกว่าทุกอย่างที่เป็นอยู่นั้นมันยังคงเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น หากแต่รอยแยกบางๆนั้นได้เกิดขึ้นอยู่ในความรู้สึกส่วนลึกของพี่ชาย ที่มองว่าเรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิด
ร่างสูงโปร่งตามแบบฉบับนิยมกำลังนั่งทบทวนบทเรียนอย่างคร่ำเคร่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างมีสมาธิ ต่างจากน้องชายที่มัก
จะใช้เวลาว่างทำในสิ่งที่ตนชอบทำโดยไม่คำนึงถึงอะไร
“ทำอะไรน่ะ”ตั้งโอ๋ถามน้องชายเมื่อเจ้าตัวสูงใหญ่นั่นทิ้งตัวลงมานั่งใกล้จนเรียกว่าชิดแทบจะไม่มีช่องว่าง
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนิ”น้องชายตอบเสียงเรียบพลางยักไหล่
ทั้งที่นั่งเบียดจนแทบจะสิงกับพี่ชาย
“ออกไปหน่อยสิ นั่งเบียดแบบนี้พี่อ่านหนังสือไม่ได้”ตั้งโอ๋พูดเสียงแข็ง ตั้งใจว่าจะดุน้อง แต่ก็ทำไม่ลงคอสักที
“ก็อ่านๆไปสิ เอานี่ กินนมจะได้สูงๆ”
แก้มนมที่อุ่นเสร็จเรียบร้อยจนควันกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะเรียกให้พี่ชายหันไปมองหน้าคนที่จู่ๆก็ลุกขึ้นมาเอาใจแปลกๆ
“มองอะไร”
“ปล่าวนี่ แค่ปกติพี่เป็นคนทำ”ตั้งโอ๋ส่ายหน้าพรืด
“ก็เห็นอ่านหนังสือ อย่าถามมาก กินๆไปเถอะ”
“รู้เเล้วน่า พูดห้วนจริงเลย”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ดีใจที่น้องชายเอาใจใส่จนถึงกับยิ้มหน้าบานออกมา
หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำอีกครั้ง มีเพียงเสียงทีวีที่เปิดเบาจนแทบไม่ได้ยินดังคลอกับเสียงเครื่องปรับอากาศ
อากาศในยามดึกอุณหภูมิรอบตัวเริ่มต่ำลง ความหนาวเย็นเริ่มก่อตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อสองพี่น้องเมื่อทั้งคู่กำลังนั่งชิดใกล้แลกเปลี่ยนไออุ่นผ่านผิวกาย
จมูกโด่งคลอเคลียลงบนต้นคอขาวจัดของพี่ชายสูดดมเอากลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆที่เจ้าตัวชอบใส่เข้าปอด
แต่มันคงจะไม่พอสักเท่าไรทำให้จมูกนั้นไล่ลากไปบนผิวเนื้ออุ่นๆทำเอาคนที่กำลังทำสมาธิอ่านหนังสือสะดุ้งเฮือกขึ้นมา
“ทะ ทำอะไรน่ะ พี่จั๊กจี้ อันอัน”พี่ชายพูดไปพลางทำท่าขนลุก
“หอม”น้องชายพึมพำ ยังไม่หยุดลากจมูกไปมาบนซอกคอพี่
“อะไร ถ้าอยากหอมแบบนี้ก็ใช้เหมือนเหมือนกันซี่ จะได้ไม่ต้องมาดม”
“ไม่เหมือนกันสักหน่อย”อันเดรสแก้ แล้วยกมือขึ้นกอดเอวพี่ชายอย่างเอาแต่ใจ
“เอ่อ อันอัน พี่ว่าปล่อยก่อนดีกว่านะ”
“ไม่เอา”น้องชายปฏิเสธอย่างเอาแต่ใจ
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งรู้สึกว่าต้องการพี่ชยคนนี้มากขึ้น นับวันความรู้สึกที่มียิ่งทวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว และไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุด
ความต้องการที่จะครอบครองเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียวนั้นมันเอ่อล้นอยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจจนแทบจะกด
มันเอาไว้ไม่อยู่
ไม่อยากทำให้พี่ชายเสียใจ
แต่ก็ไม่อาจจะฝืนความต้องการของตัวเองได้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันช่างรุนแรงจนยากที่จะต้านทาน
“อันอัน”ตั้งโอ๋เรียกเสียงเบาโหวง เมื่อน้องชายกอดตัวเองแล้วนิ่งไปทั้งที่ใบหน้าซุกลงที่ซอกคอของเขา
“หอม”
ดูเหมือนว่าน้องชายจะไม่ฟังที่เขาเรียกเลยสักนิด
“อันอัน ถ้าง่วงก็ขึ้นไปนอนก่อนก็ได้นะ”
“พูดมากน่า”
ว่าแล้วคำนี้ต้องมา
“นี่ อันอัน ปล่อยพี่ เดี๋ยวพี่เก็บของก่อน จะได้ไปนอนพร้อมกัน โอเคไหม”
“อืม”
ทีอย่างนี้ล่ะยอมง่ายๆ ดูก็รู้ว่าอยากให้เขาไปนอน แต่ก็ไม่ยอมพูด เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่ยอมเลิกอ่านหนังสือง่ายๆ
เพราะอยู่ในช่วงแอดมิชชั่นเข้ามหา’ลัย
ระหว่างที่เก็บของเจ้าตัวก็นั่งดูรายการทีวีไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวน้องชายที่ร้อยวันพันปีไม่เคยดูข่าว
บันเทิงวันนี้จะดันเปิดดูซะงั้น
“นี่หมายความว่าไง”
ยังไม่ทันที่ประเด็นข่าวที่กำลังนำเสนอจะจบดี เสียงแข็งๆของน้องชายก็ถามขึ้นมาอย่างที่คาดเอาเอาไว้เล่นเอาพี่ชายได้
แต่ทำหน้าแหย
ก็รู้อยู่หรอกว่าน้องชายไม่ชอบเพื่อนร่วมวงการอย่างสกายที่เคยร่วมงานกันมาตั้งแต่เด็กๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอันเดรสถึงไม่ชอบสกาย ถึงจะถามหาเหตุผลไปบ่อยๆเจ้าตัวก็ไม่เคยตอบ
“พี่เห็นว่างานมันไม่ยาก ก็เลยรับมาน่ะ ไม่ได้เสียเวลาอะไร”ตั้งโอ๋ยิ้มแหยกับประเด็นข่าวที่ว่าจะเอานักแสดงโฆษณานมเสริมอาหารเด็กเมื่อสิบกว่าปีก่อนชุดเดิมมาแสดง
ครั้งนี้เป็นหัวข้อของนมเสริมอาหารสำหรับวัยรุ่นที่กำลังจะเปิดตัว คอนเซปที่นักแสดงเก่าก็เพื่อชักจูงให้โฆษณาดูน่าเชื่อถือแล้วก็ดึงความสนใจจากผู้ชมให้รอดูความเปลี่ยนแปลงของนักแสดงแต่ละคน
“ทำไมต้องรับงานนี้ ไหนบอกว่าอ่านหนังสือไม่มีเวลาไง”น้องชายเริ่มหน้าตึง
“ผู้ใหญ่เขาขอมาน่ะ จะไม่ทำก็น่าเกลียด”ตั้งโอ๋ตอบไปตามความจริง
มองดูน้องชายที่กำลังแสดงถึงท่าทีไม่พอใจอย่างชัดเจน
“ไม่จำเป็นที่จะต้องใช่นักแสดงเก่า ใครจะรู้ว่าเป็นตัวจริงหรือไม่จริง”
“แต่นั่นมันเป็นงานนะอันอัน ถึงมันจะเป็นวงการมายา แต่บางครั้งการที่เราซื่อสัตว์ต่อคนดูมันก็เป็นเรื่องดี”
“ไม่ได้ ไปยกเลิกงานซะ”
“อันอัน พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วอีกอย่างพี่ไม่จำเป็นจะต้องขออนุญาตเรา”ตั้งโอ๋เริ่มไม่พอใจขึ้นมาบ้าง
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ไม่รู้ว่างานนี้จะผ่านรึเปล่า เพราะโฆษณาตอนนั้นพี่แสดงเป็นผู้หญิง ตอนนี้พี่ก็โตแล้ว ทางผู้ใหญ่เข
ไม่ค่อยแน่ใจ เลยแค่เรียกพี่ไปลองแต่งตัวดูแล้วก็ถ่ายโปรไฟล์ใหม่แค่นั้น ได้ไม่ได้ต้องอีกทีหนึ่ง”ตั้งโอ๋อธิบาย
ทำให้น้องชายหยุดคิด
“ยังไงก็ไม่ได้ ต่อให้ผ่านก็ไม่ให้เล่น”อันเดรสยังคงยืนยันคำเดิม
“อย่าเอาแต่ใจได้ไหม พี่ไม่อยากให้อันอันทำตัวเป็นคนที่คอยตัดสินใจเรื่องของพี่นะ”
“แล้วยังไง ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็บอกไว้ก่อนว่าไม่อนุญาตให้รับงานนี้เด็ดขาด”
“พูดไม่รู้เรื่อง พี่ไปนอนดีกว่า”
พอเถียงน้องชายไม่ได้ก็เลยเดินหนีขึ้นมาชั้นบน
เสียงตึงตังลงฝีเท้าของน้องชายเดินตามมาติดๆ
“อย่าเดินหนีนะ”เสียงแข็งกระด้างเรียกเอาไว้พร้อมกับแรงดึงทำให้ถลาเข้าไปหาน้องชายจนเกือบจะชน
“อันอัน!!”ตั้งโอ๋เรียกเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง
รู้สึกว่าน้องชายไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ทั้งที่ตอนเด็กๆก็ดูน่ารักคอยเชื่อฟังแท้แท้ แต่โตมากลับเอาแต่ใจและคอยก้าวก่ายเข้ามาตัดสินใจเรื่องต่างๆของเขาตลอด
ดวงตาคมจ้องมองดวงตาแข็งกร้าวไม่กระพริบ ความไม่พอใจเริ่มก่อขึ้นมาข้างใน เมื่อน้องชายที่เอาแต่ใจไม่ยอมถอยง่ายๆ
“ไปยกเลิกงานซะ”อันเดรสสั่ง
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ว่าจะผ่านไหม ต้องรอดูอีกที”
“ถึงยังไงก็ไม่ได้ บอกปฏิเสธเขาไปไม่ต้องไปแคสอะไรทั้งนั้น”
“ไม่ได้หรอก ทางผู้ใหญ่เขาขอมา พี่ไม่อยากให้เขาผิดหวัง”ตั้งโอ๋ปฏิเสธพลางเบือนหน้าหนีน้องชาย
ไม่อยากจะพูดอะไรรุนแรงไปกว่านี้ กลัวว่ากระทบจิตใจของน้องชาย แต่วันนี้รู้สึกว่าความมีเหตุผลของอีกฝ่ายนั้นกลับไม่มี
เลยสักนิด
“ไม่เห็นต้องไปแคร์ แค่บอกไปว่าไม่ทำก็จบ”
“อันอัน!! พี่ไม่ได้เป็นพวกที่ชอบเอาแต่ใจเหมือนเด็กแบบอันอันนะ จะได้ไม่สนใจใครน่ะ”คราวนี้ตั้งโอ๋ทนไม่ไหวถึงได้ดุ
น้องชายไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา
“แล้วยังไงล่ะ อยู่เฉยๆก็ได้นี่ ถ้ากลัวว่าไม่มีเงินใช้เดี๋ยวเลี้ยงเอง เดี๋ยวจะรีบเรียนให้จบ รีบทำงานแล้วจะเลี้ยงเอง ไม่ต้อง
ไปทำงานงี่เง่าแบบนั้นอีก”อันเดรสตอกกลับ
ซึ่งนั้นทำให้คนฟังไม่ชอบใจอย่างรุนแรงในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา
ใบหน้าขาวซีดเผือดเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง
“แล้วมันเพราะอะไรล่ะ ทำไมพี่ถึงจะทำงานนี้ไม่ได้ ทำไมพี่ต้องบอกปฏิเสธเขาทั้งที่พวกเขาหวังในตัวพี่ ทำไมพี่ต้องทำตามที่อันอันบอก มันเพราะอะไรล่ะ ทำไมพี่จะต้องเลิกทำในสิ่งที่พี่คิดว่าดีแล้วต้องทำตัวไร้ค่าแบบที่อันอันอยากให้พี่เป็น บอกพี่
มาสิ ว่าเพราะอะไร”
อันเดรสได้แต่นิ่งมองดูพี่ชายพูดในสิ่งที่รู้สึกออกมา
ใบหน้าคมเข้มได้ฉายแววอ่อนลงแต่ก็ยังไม่ลดละฐิถิที่มีอยู่ มือที่จับแขนพี่ชายอยู่บีบแน่นอย่างไม่พอใจ
ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าคนตรงหน้านั้นไม่ได้เป็นของของตัวเอง และกำลังถอยหลังห่างออกไปทุกทีเข้ามากัดกินข้างใน
จิตใจ
“เพราะโอ๋เป็นของอันไง ของอันคนเดียว”
เสียงที่เบาราวกับกระซิบดังแว่วผ่านข้างมาในโสตประสาต
หากแต่มันเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจเหมือนเดิม
“ดูเหมือนอันจะยังไม่เข้าใจ ว่าพี่ไม่ใช่สิ่งของ”
ตั้งโอ๋บอกด้วยน้ำเสียงเบาโหวง มือเล็กกว่าดึงมือน้องชายออกจากแขนตัวเอง
ทั้งรู้สึกไม่พอใจแล้วก็รู้สึกเสียใจที่น้องชายไม่เข้าใจสักทีว่าเขาไม่ใช่สิ่งของและไม่ใช่ของของใคร
“ทำไมล่ะ มันดีกว่าอันตรงไหน”อันเดรสถาม
“ถ้ามันที่อัน หมายถึงคือพี่สกายล่ะก็ เขาไม่ได้ดีไปกว่าใครหรือด้อยไปกว่าใคร แล้วอีกอย่าง พี่บอกแล้วว่าอย่าเรียกใครว่ามัน”
“ไม่ทำไม่ได้รึไง”
“ดูเหมือนเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะอันเดรส”
พี่ชายพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปแล้วปิดประตูลงกลอนก่อนที่น้องชายจะแทรกตัวเข้ามา
ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูห้องนอนอย่างอ่อนใจ ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ทำไมอันเดรสถึงต้องทำเหมือนกันว่าเขาต้องให้ความสำคัญกับตัวเองมากกว่าคนอื่น ทั้งที่ปกติแล้วเขาก็ให้ความสำคัญ
กับอันเดรสมากพอสำหรับคำว่าพี่น้อง
แล้วทำไมเจ้าตัวถึงยังต้องการที่จะก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา จนรู้สึกได้ว่าน้องชายถลำลึกเข้ามาในชีวิตส่วนตัวขงเขาเกิด
กว่าจำเป็น
ทั้งที่ปกติจะคุยกันรู้เรื่อง ทั้งที่ไม่เคยโกรธเคืองกัน แต่ทำไม เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
มันเกิดขึ้นจากอะไรกัน
ความเอาแต่ใจของน้องชาย?
ความที่น้องชายเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตมากเกินไป?
หรือว่าความสับสนใจใจของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น?
รอยร้าวเล็กที่อยู่เกิดอยู่ในก้นบึ้งของจิตสำนึกมันกำลังแตกออก
เขาควรจะทำยังไง กับน้องชายที่พยายามจะก้าวข้ามความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้
ควรหันหลังให้กับสิ่งที่น้องชายต้องการ หรือว่าทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกลับไปเป็นเหมือนเก่าทั้งที่ข้างในใจก็ยังคงค้างคา
หลายวันผ่านไปช้าราวกับเป็นปี จากที่พูดคุยกันอย่าสนิทสนมกลายเป็นเข้าหน้ากันแทบไม่ติด
เพราะว่าเขาไม่ยอมให้น้องชาย ซึ่งปกติแล้วจะเป็นเขาที่ยอมตลอด
แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะเขากำลังสับสนว่าสิ่งที่น้องชายกำลังต้องการทำอยู่นั้นเขาควรจะยอมมันเหมือนเรื่องอื่นๆหรือไม่
จนถึงวันที่ต้องถ่ายโปรไฟล์ใหม่สำหรับโฆษณาตัวนี้โดยเฉพาะ การแต่งหน้าและการเลือกเสื้อผ้าค่อนข้างต้องพิถีพิถัน
ทำให้ใช้เวลานานมากกว่าการถ่ายโปรไฟล์ทั่วไปหลายเท่าตัว
จนเวลาได้ล่วงเลยเข้าไปค่อนคืน นาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่ง ถึงจะห่วงว่าน้องชายอาจจะโกรธที่เขาหายไปโดยที่ไม่บอก
แต่หลายวันที่ไม่ได้พูดกันทำให้เข้าหน้ากันไม่ติดเลยไม่ได้บอกอะไรเอาไว้ก่อนหน้า
รถของผู้จัดการส่วนตัวอย่างดาหลาจอดลงพร้อมกับคำล่ำลา
การถ่ายโปรไฟล์เป็นไปอย่างล่าช้าเพราะต้องหามุมกล้องที่ค่อนข้างหายากเพราะต้องแต่งเป็นผู้หญิง
แต่ก็เป็นไปได้ด้วยดีและสมบูรณ์ตามที่ทางผู้ใหญ่ต้องการ
ตั้งโอ๋เปิดประตูเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีที่อ่อนเพลียทั้งที่อยู่ในชุดนักเรียน
ไฟในบ้านปิดหมดทำให้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่ไม่ต้องมาเจอหน้าน้องชายที่ไม่ค่อยอยากจะเจอตอนนี้
หากรู้ว่าเขาหายไปไหนมาโดยที่ไม่บอก แล้วรู้ว่าไปทำอะไรมามีหวังได้ทะเลาะกันอีกครั้ง
“ไปไหนมา!!”
===============================================================
อย่าหาว่าใจร้ายเลยน้าาาาา :sad4:
ง่วงสวดๆ พรุ่งนี้(ก็วันนี้นี่แหละ)จะมาต่อน้า สัญญา แต่อาจจะทำร้ายจิตใจคนรักอันอันน้าาา ขอบอกว่าอันอันเห็นแก่ตัวมาก
ตอนหน้าอาจจะทำให้หลายคนเกลียดอันอัน แต่ก็อย่าพึ่งหนีไปไหนเน้อ
แฟนเพจของโซอึนจ้า (https://www.facebook.com/ผู้หญิงบ้าวาย-543150342508084/timeline/)
-
อันจับโอ๋ปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย <ฮ่าๆคนอ่านร้ายกว่าอัน>
-
:hao6: :hao6: :hao6:อันอันจะลงโทษด้วยการปล้ำแล้ว แซบแน่ ๆ คึ ๆ ๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
มารอตอนต่อไปจ้าา
-
นอกจากความเอาแต่ใจที่อันเดรสแสดงออกมาแล้ว ยังมีความรักมากมายซ่อนอยู่ในนั้นด้วยนะคะ เพียงแค่ตั้งโอ๋ลองสัมผัสมันด้วยใจก็จะเห็นได้ไม่ยากเลยล่ะค่ะ ^^
-
:hao6: โดนปล้ำทั้งพ่อทั้งลูกเลยเหรอ อ่า.....ดีจัง :hao6: :hao5:
-
อัน อัน พูดน้อยด้วยแหละ เฮ้ออออออ
-
เห็นแก่ตัว ก็เพราะรัก อย่างน้องอันอัน ก็ทำเพราะแสดงออกถึงความรัก
ทำให้ความรักก้าวหน้า ถ้ามันใช่มันก็ใช่เอง ถ้าไม่ใช่ มันต้องปรับได้ทีหลังอยู่แล้ว เชียร์อันอัน
-
ดัน ฮึ๊บๆ :z10:
-
ปล้ำซะเลยดีไหมอันอัน พี่โอ๋ก็นะ ไม่ได้เป็นพี่น้องทางสายเลือดซะหน่อย
-
อย่าทะเลาะกันน้า
-
สงสัยงานนี้ตั้งโอ๋ได้โกรธอันอันแน่เลย....แต่ดีนะ อันอันจะได้เลิกเอาแต่ใจบ้าง
ตอนหน้าไม่รู้อันอันจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรนะเนี่ย
-
โถ่ อันอันลูก
-
บอกแล้วว่าอันอันมันร้าย
:z13:
-
:z3:
-
:katai1:
-
ตามมาอ่านเรื่องของตั้งโอ๋แล้วจ้า
-
ชื่อเรื่อง กะเนื่อเรื่องเหมือนจะไม่ไปในทางเดียวกันเลยแฮะ ท่าทางจะดราม่า ไม่ใสๆ ซะละ
-
รักมากก็หวงมาก
-
ความลับที่ 7 ก้าวก่าย+พังกำแพง
(ไม่อยากอ่านซ้ำผ่านสีน้ำเงินไป แต่ถ้ากันลืมก็อ่านสีน้ำเงินด้วยเนอะ)
หลังจากวันนั้นที่ตั้งโอ๋และน้องชายต่างสายเลือดอย่างอันเดรสได้ทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่น้องลงไป
สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันมีเพียงความเงียบงัน ที่ต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับว่าสิ่งๆนั้นๆไม่ได้มีตัวตนอยู่ในความเป็นจริง
ความรักความผูกพันที่มียังคงดำเนินต่อไปตามเดิม แต่ถึงแม้ภายนอกมันจะบอกว่าทุกอย่างที่เป็นอยู่นั้นมันยังคงเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น หากแต่รอยแยกบางๆนั้นได้เกิดขึ้นอยู่ในความรู้สึกส่วนลึกของพี่ชาย ที่มองว่าเรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิด
ร่างสูงโปร่งตามแบบฉบับนิยมกำลังนั่งทบทวนบทเรียนอย่างคร่ำเคร่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างมีสมาธิ ต่างจากน้องชายที่มักจะใช้เวลาว่างทำในสิ่งที่ตนชอบทำโดยไม่คำนึงถึงอะไร
“ทำอะไรน่ะ”ตั้งโอ๋ถามน้องชายเมื่อเจ้าตัวสูงใหญ่นั่นทิ้งตัวลงมานั่งใกล้จนเรียกว่าชิดแทบจะไม่มีช่องว่าง
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนิ”น้องชายตอบเสียงเรียบพลางยักไหล่
ทั้งที่นั่งเบียดจนแทบจะสิงกับพี่ชาย
“ออกไปหน่อยสิ นั่งเบียดแบบนี้พี่อ่านหนังสือไม่ได้”ตั้งโอ๋พูดเสียงแข็ง ตั้งใจว่าจะดุน้อง แต่ก็ทำไม่ลงคอสักที
“ก็อ่านๆไปสิ เอานี่ กินนมจะได้สูงๆ”
แก้วนมที่อุ่นเสร็จเรียบร้อยจนควันกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะเรียกให้พี่ชายหันไปมองหน้าคนที่จู่ๆก็ลุกขึ้นมาเอาใจแปลกๆ
“มองอะไร”
“ปล่าวนี่ แค่ปกติพี่เป็นคนทำ”คนพี่
“ก็เห็นอ่านหนังสืออยู่ อย่าถามมาก กินๆไปเถอะ”
“รู้เเล้วน่า พูดห้วนจริงเลย”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ดีใจที่น้องชายเอาใจใส่จนถึงกับยิ้มหน้าบานออกมา
หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำอีกครั้ง มีเพียงเสียงทีวีที่เปิดเบาจนแทบไม่ได้ยินดังคลอกับเสียงเครื่องปรับอากาศ
อากาศในยามดึกอุณหภูมิรอบตัวเริ่มต่ำลง ความหนาวเย็นเริ่มก่อตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อสองพี่น้องเมื่อทั้ง
คู่กำลังนั่งชิดใกล้แลกเปลี่ยนไออุ่นผ่านผิวกาย
จมูกโด่งคลอเคลียลงบนต้นคอขาวจัดของพี่ชายสูดดมเอากลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆที่เจ้าตัวชอบใส่เข้าปอด
แต่มันคงจะไม่พอสักเท่าไรทำให้จมูกนั้นไล่ลากไปบนผิวเนื้ออุ่นๆทำเอาคนที่กำลังทำสมาธิอ่านหนังสือสะดุ้งเฮือกขึ้นมา
“ทะ ทำอะไรน่ะ พี่จั๊กจี้นะ อันอัน”พี่ชายพูดไปพลางทำท่าขนลุก
“หอม”น้องชายพึมพำ ยังไม่หยุดลากจมูกไปมาบนซอกคอพี่
“อะไร ถ้าอยากหอมแบบนี้ก็ใช้เหมือนเหมือนกันซี่ จะได้ไม่ต้องมาดม”
“ไม่เหมือนกันสักหน่อย”อันเดรสแก้ แล้วยกมือขึ้นกอดเอวพี่ชายอย่างเอาแต่ใจ
“เอ่อ อันอัน พี่ว่าปล่อยก่อนดีกว่านะ”
“ไม่เอา”น้องชายปฏิเสธอย่างเอาแต่ใจ
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งรู้สึกว่าต้องการพี่ชายคนนี้มากขึ้น นับวันความรู้สึกที่มียิ่งทวีมากขึ้นเป็นเท่าตัว และไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุด
ความต้องการที่จะครอบครองเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียวนั้นมันเอ่อล้นอยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจจนแทบจะกดมัน
เอาไว้ไม่อยู่
ไม่อยากทำให้พี่ชายเสียใจ
แต่ก็ไม่อาจจะฝืนความต้องการของตัวเองได้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันช่างรุนแรงจนยากที่จะต้านทาน
“อันอัน”ตั้งโอ๋เรียกเสียงเบาโหวง เมื่อน้องชายกอดตัวเองแล้วนิ่งไปทั้งที่ใบหน้าซุกลงที่ซอกคอของเขา
“หอม”
ดูเหมือนว่าน้องชายจะไม่ฟังที่เขาเรียกเลยสักนิด
“อันอัน ถ้าง่วงก็ขึ้นไปนอนก่อนก็ได้นะ”
“พูดมากน่า”
ว่าแล้วคำนี้ต้องมา
“นี่ อันอัน ปล่อยพี่ เดี๋ยวพี่เก็บของก่อน จะได้ไปนอนพร้อมกัน โอเคไหม”
“อืม”
ทีอย่างนี้ล่ะยอมง่ายๆ ดูก็รู้ว่าอยากให้เขาไปนอน แต่ก็ไม่ยอมพูด เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่ยอมเลิกอ่านหนังสือง่ายๆ
เพราะอยู่ในช่วงแอดมิชชั่นเข้ามหา’ลัย
ระหว่างที่เก็บของเจ้าตัวก็นั่งดูรายการทีวีไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวน้องชายที่ร้อยวันพันปีไม่เคยดูข่าวบันเทิง
วันนี้จะดันเปิดดูซะงั้น
“นี่หมายความว่าไง”
ยังไม่ทันที่ประเด็นข่าวที่กำลังนำเสนอจะจบดี เสียงแข็งๆของน้องชายก็ถามขึ้นมาอย่างที่คาดเอาเอาไว้เล่นเอาพี่ชายได้แต่
ทำหน้าแหย
ก็รู้อยู่หรอกว่าน้องชายไม่ชอบเพื่อนร่วมวงการอย่างสกายที่เคยร่วมงานกันมาตั้งแต่เด็กๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอันเดรสถึงไม่ชอบสกาย ถึงจะถามหาเหตุผลไปบ่อยๆเจ้าตัวก็ไม่เคยตอบ
“พี่เห็นว่างานมันไม่ยาก ก็เลยรับมาน่ะ ไม่ได้เสียเวลาอะไร”ตั้งโอ๋ยิ้มแหยกับประเด็นข่าวที่ว่าจะเอานักแสดงโฆษณานมเสริม
อาหารเด็กเมื่อสิบกว่าปีก่อนชุดเดิมมาแสดง
ครั้งนี้เป็นหัวข้อของนมเสริมอาหารสำหรับวัยรุ่นที่กำลังจะเปิดตัว คอนเซปที่นักแสดงเก่าก็เพื่อชักจูงให้โฆษณาดูน่าเชื่อถือ
แล้วก็ดึงความสนใจจากผู้ชมให้รอดูความเปลี่ยนแปลงของนักแสดงแต่ละคน
“ทำไมต้องรับงานนี้ ไหนบอกว่าอ่านหนังสือไม่มีเวลาไง”น้องชายเริ่มหน้าตึง
“ผู้ใหญ่เขาขอมาน่ะ จะไม่ทำก็น่าเกลียด”ตั้งโอ๋ตอบไปตามความจริง
มองดูน้องชายที่กำลังแสดงถึงท่าทีไม่พอใจอย่างชัดเจน
“ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้นักแสดงเก่า ใครจะรู้ว่าเป็นตัวจริงหรือไม่จริง”
“แต่นั่นมันเป็นงานนะอันอัน ถึงมันจะเป็นวงการมายา แต่บางครั้งการที่เราซื่อสัตว์ต่อคนดูมันก็เป็นเรื่องดี”
“ไม่ได้ ไปยกเลิกงานซะ”
“อันอัน พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วอีกอย่างพี่ไม่จำเป็นจะต้องขออนุญาตเรา”ตั้งโอ๋เริ่มไม่พอใจขึ้นมาบ้าง
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ไม่รู้ว่างานนี้จะผ่านรึเปล่า เพราะโฆษณาตอนนั้นพี่แสดงเป็นผู้หญิง ตอนนี้พี่ก็โตแล้ว ทางผู้ใหญ่เขไม่
ค่อยแน่ใจ เลยแค่เรียกพี่ไปลองแต่งตัวดูแล้วก็ถ่ายโปรไฟล์ใหม่แค่นั้น ได้ไม่ได้ต้องอีกทีหนึ่ง”เขาพยายามอธิบาย
ทำให้น้องชายหยุดคิด
“ยังไงก็ไม่ได้ ต่อให้ผ่านก็ไม่ให้เล่น”แต่ก็เหมือนจะไม่สำเร็จเมื่อน้องชายยังคงยืนยัน
“อย่าเอาแต่ใจได้ไหม พี่ไม่อยากให้อันอันทำตัวเป็นคนที่คอยตัดสินใจเรื่องของพี่นะ”
“แล้วไง ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่บอกไว้ก่อนว่ายังไงก็ไม่อนุญาตให้รับงานนี้เด็ดขาด”
“พูดไม่รู้เรื่อง พี่ไปนอนดีกว่า”
พอเถียงน้องชายไม่ได้ก็เลยเดินหนีขึ้นมาชั้นบน
เสียงตึงตังลงฝีเท้าของน้องชายเดินตามมาติดๆ
“อย่ามาเดินหนี”เสียงแข็งกระด้างเรียกเอาไว้พร้อมกับแรงดึงทำให้ถลาเข้าไปหาน้องชายจนเกือบจะชน
“อันอัน!!”ตั้งโอ๋เรียกเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง
รู้สึกว่าน้องชายไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ทั้งที่ตอนเด็กๆก็ดูน่ารักคอยเชื่อฟังแท้แท้ แต่โตมากลับเอาแต่ใจและคอยก้าวก่ายเข้า
มาตัดสินใจเรื่องต่างๆของเขาตลอด
ดวงตาคมจ้องมองดวงตาแข็งกร้าวไม่กระพริบ ความไม่พอใจเริ่มก่อขึ้นมาข้างใน เมื่อน้องชายที่เอาแต่ใจไม่ยอมถอยง่ายๆ
“ไปยกเลิกงานซะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ว่าจะผ่านไหม ต้องรอดูอีกที”
“ถึงยังไงก็ไม่ได้ บอกปฏิเสธเขาไปไม่ต้องไปแคสอะไรทั้งนั้น”
“ไม่ได้หรอก ทางผู้ใหญ่เขาขอมา พี่ไม่อยากให้เขาผิดหวัง”ตั้งโอ๋ปฏิเสธพลางเบือนหน้าหนีน้องชาย
ไม่อยากจะพูดอะไรรุนแรงไปกว่านี้ กลัวว่ากระทบจิตใจของน้องชาย แต่วันนี้รู้สึกว่าความมีเหตุผลของอีกฝ่ายนั้นกลับไม่มีเลย
สักนิด
“ไม่เห็นต้องไปแคร์ แค่บอกไปว่าไม่ทำก็จบ”
“อันอัน!! พี่ไม่ได้เป็นพวกที่ชอบเอาแต่ใจเหมือนเด็กแบบอันอันนะ จะได้ไม่สนใจใครน่ะ”คราวนี้ตั้งโอ๋ทนไม่ไหวถึงได้ดุน้อง
ชายไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา
“แล้วยังไงล่ะ อยู่เฉยๆก็ได้นี่ ถ้ากลัวว่าไม่มีเงินใช้เดี๋ยวเลี้ยงเอง เดี๋ยวจะรีบเรียนให้จบ รีบทำงานแล้วจะเลี้ยงเอง ไม่ต้องไป
ทำงานงี่เง่าแบบนั้นอีก”อันเดรสตอกกลับ
ซึ่งนั้นทำให้คนฟังไม่ชอบใจอย่างรุนแรงในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา
ใบหน้าขาวซีดเผือดเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง
“แล้วมันเพราะอะไรล่ะ ทำไมพี่ถึงจะทำงานนี้ไม่ได้ ทำไมพี่ต้องบอกปฏิเสธเขาทั้งที่พวกเขาหวังในตัวพี่ ทำไมพี่ต้องทำตาม
ที่อันอันบอก มันเพราะอะไรล่ะ ทำไมพี่จะต้องเลิกทำในสิ่งที่พี่คิดว่าดีแล้วต้องทำตัวไร้ค่าแบบที่อันอันอยากให้พี่เป็น บอกพี่มาสิ ว่า
เพราะอะไร”
อันเดรสได้แต่นิ่งมองดูพี่ชายพูดในสิ่งที่รู้สึกออกมา
ใบหน้าคมเข้มได้ฉายแววอ่อนลงแต่ก็ยังไม่ลดละฐิถิที่มีอยู่ มือที่จับแขนพี่ชายอยู่บีบแน่นอย่างไม่พอใจ
ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าคนตรงหน้านั้นไม่ได้เป็นของของตัวเอง และกำลังถอยหลังห่างออกไปทุกทีเข้ามากัดกินข้างใน
จิตใจ
“เพราะโอ๋เป็นของอันไง ของอันคนเดียว”
เสียงที่เบาราวกับกระซิบดังแว่วผ่านข้างมาในโสตประสาต
หากแต่มันเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจเหมือนเดิม
“ดูเหมือนอันจะยังไม่เข้าใจ ว่าพี่ไม่ใช่สิ่งของ”
ตั้งโอ๋บอกด้วยน้ำเสียงเบาโหวง มือเล็กกว่าดึงมือน้องชายออกจากแขนตัวเอง
ทั้งรู้สึกไม่พอใจแล้วก็รู้สึกเสียใจที่น้องชายไม่เข้าใจสักทีว่าเขาไม่ใช่สิ่งของและไม่ใช่ของของใคร
“ทำไมล่ะ มันดีกว่าอันตรงไหน”อันเดรสถาม
“ถ้ามันที่อัน หมายถึงคือพี่สกายล่ะก็ เขาไม่ได้ดีไปกว่าใครหรือด้อยไปกว่าใคร แล้วอีกอย่าง พี่บอกแล้วว่าอย่าเรียกใครว่า
มัน”
“ไม่ทำไม่ได้รึไง”
“ดูเหมือนเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะอันเดรส”
พี่ชายพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปแล้วปิดประตูลงกลอนก่อนที่น้องชายจะแทรกตัวเข้ามา
ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูห้องนอนอย่างอ่อนใจ ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ทำไมอันเดรสถึงต้องทำเหมือนกันว่าเขาต้องให้ความสำคัญกับตัวเองมากกว่าคนอื่น ทั้งที่ปกติแล้วเขาก็ให้ความสำคัญกับอัน
เดรสมากพอสำหรับคำว่าพี่น้อง
แล้วทำไมเจ้าตัวถึงยังต้องการที่จะก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา จนรู้สึกได้ว่าน้องชายถลำลึกเข้ามาในชีวิตส่วนตัวขงเขาเกิดกว่า
จำเป็น
ทั้งที่ปกติจะคุยกันรู้เรื่อง ทั้งที่ไม่เคยโกรธเคืองกัน แต่ทำไม เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
มันเกิดขึ้นจากอะไรกัน
ความเอาแต่ใจของน้องชาย?
ความที่น้องชายเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตมากเกินไป?
หรือว่าความสับสนใจใจของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น?
รอยร้าวเล็กที่อยู่เกิดอยู่ในก้นบึ้งของจิตสำนึกมันกำลังแตกออก
เขาควรจะทำยังไง กับน้องชายที่พยายามจะก้าวข้ามความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้
ควรหันหลังให้กับสิ่งที่น้องชายต้องการ หรือว่าทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกลับไปเป็นเหมือนเก่าทั้งที่ข้างในใจก็ยังคงค้างคา
หลายวันผ่านไปช้าราวกับเป็นเดือนเป็นปี จากที่พูดคุยกันอย่าสนิทสนมกลายเป็นเข้าหน้ากันแทบไม่ติด
เพราะว่าตัวเขาเองไม่ยอมให้กับน้องชาย ซึ่งปกติแล้วจะเป็นฝ่ายที่ยอมเองตลอด
ทว่าครั้งนี้มันต่างออกไป เขากำลังสับสนว่าสิ่งที่น้องชายกำลังต้องการทำอยู่นั้นเขาควรจะยอมมันเหมือนเรื่องอื่นๆหรือไม่
จนถึงวันที่ต้องถ่ายโปรไฟล์ใหม่สำหรับโฆษณาตัวนี้โดยเฉพาะ การแต่งหน้าและการเลือกเสื้อผ้าค่อนข้างต้องพิถีพิถันทำให้
ใช้เวลานานมากกว่าการถ่ายโปรไฟล์ทั่วไปหลายเท่าตัว
จนเวลาได้ล่วงเลยเข้าไปค่อนคืน นาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่ง ถึงจะห่วงว่าน้องชายอาจจะโกรธที่เขาหายไปโดยที่ไม่บอก
แต่หลายวันที่ไม่ได้พูดกันทำให้เข้าหน้ากันไม่ติดเลยไม่ได้บอกอะไรเอาไว้ก่อนหน้า
รถของผู้จัดการส่วนตัวอย่างดาหลาจอดลงพร้อมกับคำล่ำลา
การถ่ายโปรไฟล์เป็นไปอย่างล่าช้าเพราะต้องหามุมกล้องที่ค่อนข้างหายากเพราะต้องแต่งเป็นเด็กผู้หญิง
แต่ก็เป็นไปได้ด้วยดีและสมบูรณ์ตามที่ทางผู้ใหญ่ต้องการ
ตั้งโอ๋เปิดประตูเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีที่อ่อนเพลียทั้งที่อยู่ในชุดนักเรียน
ไฟในบ้านปิดหมดทำให้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่ไม่ต้องมาเจอหน้าน้องชายที่ไม่ค่อยอยากจะเจอตอนนี้
หากรู้ว่าเขาหายไปไหนมาโดยที่ไม่บอก แล้วรู้ว่าไปทำอะไรมามีหวังได้ทะเลาะกันอีกครั้ง
“ไปไหนมา!!”
มีต่อนะ
-
16122
น้ำเสียงที่ฟังดูไม่พอใจทำให้สะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองน้องชายที่นั่งอยู่ที่โซฟาในส่วนของห้องนั่งเล่น
“พี่ไปถ่ายโปรไฟล์มาน่ะ ขอโทษที่ลืมบอก”ตั้งโอ๋พยายามพูดในแบบปกติก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นบันไดไป
แต่ยังไม่ทันที่เท้าจะเหยียบบันไดขั้นแรกแขนก็ถูกดึงจนเซมาด้านหลังปะทะกับคนเป็นน้องจนเกือบล้ม
“ทำอะไรน่ะ จะบ้ารึไง”พี่ชายเอ็ดอย่างไม่ค่อยพอใจในการกระทำของน้อง
“ก็แล้วยังไง บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าไม่ให้ทำ”
“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่รึไง อันเดรส ปล่อยแขนพี่ พี่จะไม่คุยถึงเรื่องนี้อีก เพราะยังไงพี่ก็ไม่คิดว่าจะต้องให้ใครมา
ตัดสินใจแทน”
พูดจบตั้งโอ๋ก็ปัดแขนน้องชายออก
แต่มือที่แข็งราวกับคีบเหล็กของน้องชายบีบลงบนแขนของเขาแน่นขึ้น
ร่างกายถูกดึงให้เดินตามขึ้นไปชั้นบนอย่างทุลักทุเล พยายามที่จะดึงแขนออกและยื้อเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผลในเมื่อตอนนี้เขาสู้
แรงโมโหของน้องชายไม่ได้เลย
เขาถูกดึงเข้ามาในห้องนอนของน้องชายที่ใหญ่กว่าอย่างเห็นได้ชัดแทนที่จะเป็นห้องของตัวเอง
พี่ชายถูกผลักให้หงายลงไปบนเตียงหลังใหญ่ตามด้วยร่างใหญ่กว่าของน้อยชายคร่อมทับแล้วใช้แขนกักตัวพี่ชายเอาไว้ไม่ให้หนี
นัยน์ตาของคนน้องกำลังวาวโรจน์อย่างไม่พอใจ และดูท่าครั้งนี้มันจะมากกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น
“อะไรน่ะอันเดรส”พี่ชายถามเสียงแทบจะหายไปกับอากาศเมื่อเสื้อนักเรียนตัวขาวถูกปลดกระดุมออกด้วยมือของน้องชาย
“ ”
“อันเดรส พี่ถามว่าจะทำอะไร”คราวนี้สีหน้าเริ่มวิตกเมื่อน้องชายไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ ”
“หยุดสิ อันเดรส พี่ถามว่าจะทำอะไร!!”พี่ชายเริ่มเสียงดังอย่างเป็นกังวนเมื่อกระดุมเสื้อนักเรียนถูกปลดจนหมด
“ ”
“หยุดสิ อันเดรส พี่บอกให้หยุดไง!!”
เพี๊ยะ!!
เป็นฝ่ายพี่ชายที่ฟาดฝ่ามือลงใบบนใบหน้าคมเข้มในแบบฉบับของลูกครึ่ง
ริมฝีปากได้รูปเม้มเป็นเส้นตรงดวงตาสีดำสนิทเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่ตนเองได้ทำลงไป
เขาได้ทำร้ายน้องชายของตนเองลงไปแล้ว
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของน้องชายกำลังวูบไหว ใบหน้านั้นหันข้างไปตามแรงกระทบแล้วหยุดนิ่งอย่างไม่เชื่อตัวเอง
เสียงเครื่องปรับอากาศดังแทรกอยู่ระหว่างกลางความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วครู่
“ต้องเป็นมันใช่ไหม”เป็นน้องชายที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เบาโหวงและสั่นพร่า
“พะ พูดอะไรน่ะ”
“ต้องเป็นมันใช่ไหม ถึงจะทำแบบนี้ได้น่ะ!!”น้องชายตวาดเสียงดังแล้วใช้มือสองข้างตรึงไหล่ของพี่ชายกดไว้กับผืนเตียง
“พูดอะไรน่ะอันเดรส!!พี่ไม่เข้าใจ ลุกออกไปจากตัวพี่”
“ไม่ อย่าหวังเลยว่าวันนี้จะปล่อยไปเหมือนกับที่แล้วมา”
พูดจบริมฝีปากของน้องชายก็ฉกจูบลงบนริมฝีปากได้รูปของพี่ชาย
แรงบดเบียดและแรงขัดขืนทำให้ความเจ็บแล่นพล่านเข้ามาในโพลงปากพร้อมกับกลิ่นคราวเลือดที่คลุ้งออกมา
“อื้อ ปะ อื้อ”ตั้งโอ๋พยายามที่จะผลักไสน้องชายให้ออกไปจากการคุกคามที่น่าตกใจครั้งนี้
ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทลงอย่างตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
มือหนาข้างหนึ่งปล่อยให้ไหล่พี่ชายเป็นอิสระและเอื้อมลงมาปลดเข็มขัดกางเกงพี่ชาย
“อื้อ มะ ไม่”พี่ชายพยายามที่จะแย้งและใช้มือข้างที่เป็นอิสระผลักไสไม่ให้น้องชายได้ทำในสิ่งที่ต้องการ
กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินถูกปลดออกแล้วรูดลงผ่านเรียวขายาวแล้วโยนลงบนพื้นอย่างไม่ใยดีพร้อมๆกับชั้นในสีขาวที่กำลังถูก
ดึงออก
เรียวปากหยักน้องชายพยายามที่จะดูดดึงริมฝีปากได้รูปให้เปิดออกและสอดปลายลิ้นเข้าไปอย่างทุลักทุเล
เขาพยายามที่จะขัดขืนในสิ่งที่น้องชายกำลังทำ มันเป็นสิ่งที่ผิดและไม่ควรที่จะเกิดขึ้น
แต่โทสะของน้องชายมันมีมากเกินไปที่จะต่อต้าน อีกทั้งขนาดร่างกายที่แตกต่างกัน
ชุดชั้นในได้ถูกรูดตามออกไปแล้วเหวี่ยงทิ้งไปที่มุมห้อง มีเพียงเสื้อนักเรียนตัวบางเท่านั้นที่เหลือติดกาย แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
เมื่อกระดุมทั้งหมดมันถูกปลดออกไปนานแล้ว
พอเห็นว่าพี่ชายไม่ได้สวมเสื้อกล้ามทับข้างในดวงตาคมสีอ่อนก็ยิ่งแข็งกร้าวขึ้นอย่างหึงหวงกว่าเก่า เขายันตัวถอนจูบออก
และถอดเสื้อของตัวเองออกทิ้งให้พี่ชายได้มองตามด้วยความตกใจปนหอบอยู่ภายใต้ร่าง
“อย่านะอันเดรส”เขาส่ายหน้าห้ามน้องชาย
เรียวขาถูกจับแยกออกกว้างให้ร่างกายสูงกว่าเข้าไปและกดตรึงเอาสิ่งที่กำลังแข็งขืนเบียดเข้ากับสะโพกมน
“อันเดรส หยุด พี่บอกให้หยุดไง”มือทั้งสองข้างผลักออกน้องชาย
“อย่ามาเรียดตัวเองว่าพี่ทั้งที่ไม่ใช่!!มันน่ารำคาญ”เสียงแข็งกร้าวตวาดดังอีกครั้งทำให้พี่ชายสะดุ้งและชะงักอย่างตกใจ
ดวงตากลมพยายามกลั้นเอาน้ำตาที่เอ่อจนเกือบจะล้นขอบตาเอไว้แล้วมองน้องชายอย่างไม่เชื่อสายตาด้วยภาพที่กำลังเบลอ
“อะไรกัน ทำไมล่ะ เราเป็นพี่น้องกันไม่รึยังไง”
“นั่นโอ๋คิดไปเองคนเดียว โอ๋เป็นของอัน เป็นของอันคนเดียว ใครก็จะมาแตะไม่ได้”
เขาพูดพร้อมกับขยับกายปลดกางเกงตัวเอง
“มะ ไม่ใช่ พี่ไม่ใช่สิ่งของ พี่ไม่ใช่ของของใคร”
พูดทั้งที่เสียงสั่นพร้อมกับส่ายหน้า
เขาไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจสิ่งที่น้องชายทำ ไม่แม้แต่เข้าใจในสิ่งที่น้องชายกำลังคิด
“ยะ อย่านะ อันเดรส”เขาพูดเสียงแผ่ว
ขาถูกจับให้แยกออกจากกันจนกว้าง น้องขายเอื้อมมือไปที่หัวเตียงเพื่อหยิบเจลหล่อลื่นที่มีติดเอาไว้แต่ไม่เคยคิดที่จำใช้
ขวดเจลถูกเปิดออกและถูกเทลงที่ช่องทางของพี่ชายด้วยท่าทีที่เย็นชา
“อันเดรส หยุดนะ”ตั้งโอ๋พยายามปัดมือน้องชายออก
“เงียบไปเถอะน่า!! ต่อไปนี้ไม่ว่าใครก็ห้ามมาแตะโอ๋ทั้งนั้น มีแต่อันเท่านั้นที่แตะได้คนเดียว”
พูดจบริมฝีปากน้องชายก็บดจูบลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิมเป็นหลายเท่า
มือข้างหนึ่งจับใบหน้าพี่ชายเอาไว้ไม่ให้เบือนหนีจูบของตัวเอง
เรียนลิ้นร้อนผ่าวซอกซอนเข้าไปเกี่ยวพันเอาลิ้นพี่ชายอย่างบัลดาลโทสะ
เขาเกลียดความสัมพันธ์ที่งี่เง่าที่เป็นตัวขวางกั้นระหว่างเขากับอีกฝ่าย ความสัมพันธ์ที่คอยเป็นกำแพงกั้นเอาไว้ไม่ให้ได้แตะ
ต้องพี่ชายทั้งที่ใจนั้นอยากที่จะคว้าเอาร่างนั้นเข้ามากอดในแบบที่คนรักทำกัน
เรียวนิ้วชุ่มของเหลวพยายามที่จะแทกเข้าไปในช่องหลีบทั้งที่พี่ชายกำลังดิ้นพล่าน แต่ก็ถูกจับตึงเอาไว้
พร้อมกับรสจูบเร่าร้อนชักจูงให้ทำตาม
นิ้วแรกชำแรกเข้าไปได้โดยง่ายตามด้วยนิ้วที่สองที่เริ่มจะคับแน่นทำให้พี่ชายนิ่วหน้าทั้งน้ำตาที่ใกล้จะไหลออกมาจากหน่วย
ตาเต็มทน
มือขาวบีบไหล่น้องชายแน่น เรียวลิ้นถูกบังคับให้คล้อยตาม
กายด้านหน้าถูกเล้าโลมเสียงสีด้วยกายที่แข็งตึงของน้องชายจนมันทั้งร้อนและเริ่มหยัดกายขึ้นมาตั้งชันตอบรับสิ่งที่ชักจูง
เสียงครางแผ่วเบาในลำคอเริ่มดังขึ้นแทนเสียงต่อต้านที่ดังอยู่ก่อนหน้า
นิ้วที่สามพยายามแทรกเข้าไปอย่างยากลำบากดีที่มีเจลหล่อลื่นเป็นตัวช่วยทำให้ช่องทางที่เคร่งเครียดนั้นผ่อนคลายตัวลง
ร่างกายที่ต่อต้านของพี่ชายเริ่มที่จะอ่อนยวบลงกับที่นอนอย่างอ่อนแรงได้แต่ใช่เรี่ยวแรงที่มีเล็กน้อยพยายามดันอกน้องชาย
ให้ออกห่าง
อารมณ์ที่ถูกกระตุ้นอยู่ด้านหน้ามันเริ่มทวีมากขึ้นเมื่อถูกเล้าโลมทั้งด้านหน้าและด้านหลังทำให้ครางออกมาเสียงเบา
หมดหนทางแล้วที่เขาจะห้ามและหลีกหนีการคุกคามที่ไม่ได้ยินยอมในครั้งนี้
ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงคล้ายกับไม่อยากจะเห็นในสิ่งที่ไม่ต้องการ
“ฮึก”
ร่างกายมีกล้ามเนื้อแต่พอดีสะดุ้งเฮือกเกร็งตัวขึ้นมาทันทีเมื่อช่องทางด้านหลังกำลังถูกดันด้วยสิ่งที่ทั้งแข็งและร้อนราวกับ
เหล็กนาบไฟ และมันกำลังพยายามที่จะเข้ามาข้างในตัวของเขา
“มะ ไม่ ไม่นะ”เขาส่ายหน้าลืมตาขึ้นมองน้องชายที่มองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน
มันเพราะอะไรกันแน่ถึงทำให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น
กายอันใหญ่โตของน้อยชายพยามยามดันเข้ามาทั้งที่ช่องทางนั้นกำลังตึงเครียดและไม่ยอมโดยง่าย
“อย่างเกร็ง”น้องชายสั่งพร้อมกับโน้มตัวเข้าหาพี่ชายแล้วใช้มือจับใบหน้าของพี่ชายให้อยู่นิ่งแล้วจูบปลอบประโลม
มืออีกข้างลูบไล้ไปบนกายเนียนนุ่มของพี่ชายอย่างเบามือเพื่อที่จะปลุกเร้าทั้งที่กำลังโถมกายเข้าใส่อย่างอึดอัด
ริมฝีปากหยักถอนออกมาแล้วซุกลงบนซอกคอขาวอย่างอ่อนโยนทิ้งให้พี่ชายนอนอ่อนแรงและจิกเล็บลงบนลาดไหล่อย่างหวาดกลัว
ในที่สุดร่างกายใหญ่โตของน้องชายก็เข้าไปได้จนสุดในขณะที่พี่ชายได้แต่นิ่วหน้าอย่างทรมาน
กายแข็งแรงค่อยๆดึงออกจนเกือบสุดแล้วดันเข้าไปใหม่จนมิด จากแผ่วเบาเริ่มเป็นหนักหน่วงและรุนแรงขึ้น
“ฮะ ฮึก อะ อัน อือ”พี่ชายครางเสียงแผ่วจิกเล็บลงบนไหล่หนา
ลำตัวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก กายด้านหน้ารู้สึกตึงแน่นทั้งที่ภายในร่างกายนั้นรู้สึกหน่วงและรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
เสียงน้องชายคำรามในลำคอและโน้มตัวลงมากอดและจูบซับลงบนหน้าผากทำให้ร่างกายเริ่มผ่อนคลายลงมาบ้าง
แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดตอบโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
กำแพงบางๆที่เคยขวางกั้นเอาไว้บัดนี้มันได้ถูกทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี
มีเพียงเศษซากแห่งความสัมพันธ์ที่เหลือเอาไว้ดูต่างหน้าให้ได้รู้สึกผิดต่อเท่านั้น
รุ่งเช้าร่างสูงของน้องชายได้ลุกขึ้นจากที่นอนโดยที่ไม่ต้องมีใครปลุกเหมือนวันก่อนๆ
เพราะเขาไม่ได้นอนเลยต่างหาก
เขามองดูพี่ชายที่หลับสนิททั้งที่กายเปลือยเปล่า บนร่างกายขาวโพลนมีรอยที่บ่งบอกถึงความเป็นเจ้าของอยู่เต็มไปหมด
ในที่สุดเขาก็ได้ทำมันลงไป
ในช่วงปลายภาคเรียนชั่วโมงเรียนของรุ่นพี่มัธยมศึกษาปีที่หกได้จบลงเร็วกว่าช่วงชั้นอื่นๆทำให้มีวันปิดเรียนเร็วกว่าเพื่อที่จะ
เตรียมตัวแอดมิดชั่นเข้ามหา’ลัย
น้องชายแต่งตัวไปโรงเรียนโดยที่ทิ้งเอาพี่ชายนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารเช้าแบบง่ายและยาแก้ปวดกล้ามเนื้อและแก้อักเสบเอาไว้ให้
ถึงจะอยากอยู่เคียงข้าง แต่ก็เชื่อว่าความเป็นตัวของตัวเองของพี่ชายนั้นจะก่อให้เกิดถิฐิที่ทำให้ไม่สามารเข้าหน้ากันได้ง่าย
อันเดรสเลือกที่จะถอยมาก้าวหนึ่งเพื่อให้พี่ชายได้ปรับตัวกับกำแพงที่ถูกพังลงไปตามลำพัง
แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะสูญเสียสิ่งที่ตัวเองรักแบบผิดๆไป
เมื่อกลับมาจากโรงเรียนพร้อมกับถุงที่เต็มไปด้วยของโปรดของพี่ชาย แต่ทว่าก็ต้องพบกับความว่างเปล่า
ห้องแล้วห้องเล่าที่เปิดออกก็ไม่พบกับพี่ชาย
มีเพียงโพสอิทสีสดแปะเอาไว้บนโต๊ะว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนเพื่อติวหนังสือ
อันเดรสทุบมือลงบนโต๊ะอย่างเจ็บใจเมื่อระยะห่างที่คิดว่าถูกทำให้แคบลงมันกลับกว้างยิ่งขึ้น
ทั้งที่คิดว่าบางทีพี่ชายอาจจะต้องการเวลา จึงห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปตามตัวเหมือนครั้งก่อนๆ
แต่สองวันผ่านไปใจที่เป็นกังวลอยู่แล้วยิ่งทวีความกังวลมากข้นเมื่อพี่ชายนั้นไม่แม้แต่จะกลับมาเอาเสื้อผ้าหรือของจำเป็นเลย
สักอย่าง
จนวันที่สาม อันเดรสตัดสินใจที่จะเคาะประตูบ้านเพื่อนสนิทของพี่ชาย
คนแล้วคนเล่าจนครบ แต่ก็ไม่เจอ นั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกทั้งเสียใจและหงุดหงิดไปพร้อมๆกัน
เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่เป็นไปตามที่คิดเอาไว้
หงุดหงิดที่พี่ชายนั้นถอยห่างมากทุกที
วันที่สี่ก็ยังไม่มีวี่แววของพี่ชายจนพ่อทั้งสองเริ่มสงสัย
แต่คำตอบที่ว่าไปติวบ้านเพื่อก็ทำให้พ่อทั้งสองนั้นคลายความเป็นห่วงลง
แต่กับเขามันไม่เลยสักนิด
อันเดรสยิ่งไม่พอใจหนักขึ้น เขาไม่ชอบที่พี่ชายนั้นตีตัวออกห่างเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ
เขายอมที่จะเสี่ยงพังทลายกำแพงไม่ใช่เพื่อต้องการให้พี่ชายถอยห่างออกไปอย่างนี้
จนวันที่หกก็สมใจกับที่แอบดักรอเพื่อนพี่ชายแล้วสะกดรอยตามไปที่คอนโดที่ไม่คุ้นตา
พอตามขึ้นไปก็พบพี่ชายเปิดประตูรับเพื่อนเข้าไปนั่นยิ่งทำให้อารมณ์ไม่พอใจพุ่งสูงขึ้นเมื่อรู้ว่าพี่ชายกำลังหลบหน้าและ
พยายามหนี
ชั่วโมงกว่าที่ยืนรออยู่ที่มุมสุดของทางเดิน ในที่สุดเพื่อของพี่ชายก็ออกมา
อันเดรสหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วเคาะประตูห้องที่อยู่ด้านหน้า
หัวใจกำลังเต้นรัวอย่างไม่พอใจ เขาไม่พอใจที่ถูกตีตัวออกห่าง แต่ก็เสียใจที่ทำร้ายพี่ชายลงไป
“ลืมอะไร อะ อันอัน”เสียงเรียกชื่อหลุดออกมาราวกับว่าไม่คาดคิดมาก่อน
ประตูไม้สีขาวรีบปิดลงทันทีที่ตั้งสติได้ ทว่ามือของน้องชายก็กั้นเอาไว้ก่อนที่จะแทรกตัวเข้าไปภายในห้องคอนโตห้องเล็กที่
มีเฟอร์นิเจอร์อยู่ไม่มากนัก
“ทำไมไม่กลับบ้าน”น้อยชายถามเสียงแข็งพยายามไม่เข้าไปเขย่าตัวพี่ชายเพื่อระบายอารมณ์ที่มันปะทุอยู่ตอนนี้
“พี่กำลังติวอยู่ กลับไปเถอะ พี่จะอ่านหนังสือ”น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบกลับมาพยายามไม่ให้สั่นเครือ
“กลับไปด้วยกัน”
มือหนาฉุดเอาแขนพี่ชายแล้วออกแรงดึง
“อย่ามาแตะพี่นะ!!”
ตั้งโอ๋สะบัดมืออันเดรสออกอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกสัมผัส
สัมผัสของน้องชายที่เขารักอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่สุดท้ายความรักที่มอบให้ก็ถูกพังลงอย่างใยดี
“ขอโทษ”คำขอโทษถูกเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องมาขอโทษหรอก พี่จะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่ผิดพลาด ดังนั้นพี่จะลืมมันไป คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น”
“มันไม่ใช่เรื่องผิดพลาด!!โอ๋เป็นของอัน มันไม่ใช่เรื่องผิดพลาดสักหน่อย อย่ามาพูดเองเออเองไปคนเดียว”น้องชายตรง
เข้าไปคว้าไหล่พี่ชายมาเขย่าอย่างเหลืออด
“อะ ปล่อย อันเดรส ทำไมมันจะไม่ผิดพราดล่ะในเมื่อเราสองคนเป็นพี่น้องกัน”
“ไม่ใช่ เราไม่ใช่พี่น้อง บอกแล้วไงว่าอย่าคิดไปเอง”
“ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อพี่เป็นพี่ชาย”
“ไม่ใช่ โอ๋ไม่ใช่พี่ชาย โอ๋เป็นของอัน”อันเดรสปล่อยแขนออกจากไหล่พี่ชายแล้วพูดเสียงแผ่ว
“พี่ไม่ใช่สิ่งของนะอันเดรส พี่ไม่เคยเป็นสิ่งของของใคร กลับไปเถอะ พี่ไม่อยากคุยกับเราแล้ว”ตั้งโอ๋หันหลังให้
ดวงตาทั้งสองข้างกำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสใสคลอหน่วยตาจนเกือบจะล้นออกมาเต็มทน
เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานสีขาวอย่างเจ็บใจในความคิดที่มันกำลังตีรวนอยู่ในใจตอนนี้
เขาควรจะทำยังไง ในเมื่อความรักที่มีต่อน้องชายมันกำลังจะเปลี่ยนไป ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ผิด
“อันไม่เคยคิดอยากได้พี่ชาย”
คำพูดสุดท้ายที่อยากจะพูดได้พูดออกจากปากไป
ทั้งที่อยากจะเข้าไปปลอบกอดไหล่ที่สั่นเทานั้นเอาไว้ แต่ก็เลือกที่จะถอยออกมา
ประตูไม้สีขาวถูกปิด มันถูกใช้กั้นเป็นกำแพงระหว่างพี่ชายและน้องชายที่อยู่คนลำฟากของประตู
ความคิดระความรู้สึกกำลังจะถูกเปลี่ยนแปลง
น้องชายนั้นเจ็บปวดกับความห่างเกินที่ถูกสร้างขึ้นมาแทนกำแพงที่ถูกพังลงไป
พี่ชายกำลังสับสนกับความรู้สึกที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว
ไม่ใช่แค่ระยะห่างของความสัมพันธ์เท่านั้นที่กำลังจะเกิดขึ้น
ระยะทางก็เช่นกันมันกำลังจะห่างจากคนละฟากประตูเป็นคนละฟากของโลก
โดยที่คนหนึ่งตั้งใจอีกคนไม่ตั้งใจ
================================================================
ห่ะ อะไระนะ ท้องอืด ใครกินมาม่าเข้าไป ไม่มีเล๊ย ไม่มี
หายไปนานจนได้ คนอ่านลืมกันหมดเเหล่ว 55+
มัวแต่พี่ยักษ์ จนพี่ยักษ์ได้ลูกแฝดไปแล้ว ถึงกลับมาได้
แฟนเพจของโซอึนจ้า (https://www.facebook.com/ผู้หญิงบ้าวาย-543150342508084/timeline/)
-
คนนึงใจร้อนอีกคนไม่เข้าใจตัวเอง
-
:mew5: :mew6:ทำมายยยย สื่อกันไม่ตรง ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันสักหน่อย ทำมายยยยยย
-
ทำไมเป็นงี้ แล้วนี่โอ๋จะไปเรียนต่างประเทศใช่ไหม??
อันเดรสก็เหอะ โอ๋ไม่ใช่สิ่งของ รักก็บอกว่ารักดิ่ ทำมายยยยยยยยย ไม่จริงงงงงงง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โถ่ เด็กๆ ของป้า
ขอให้ผ่านพ้นไป
-
รักก็บอกว่ารักจะปากแข็งกันไปทำไมในเมื่อก็ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ซะหน่อย
-
:mew5: คุยกันดีๆนะเด็กๆ
-
:katai1:
-
ทำไมมันมาม่ากระชากตับไตเยี่ยงนี้ o22
-
ท้องอืดดดดดด :hao5:#พังชามมาม่า
-
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
-
:z3:
ตามจริงไม่อยากให้มาม่าเลย
แต่จะไม่ทำก็ไม่ได้
งือออออ
-
โถ่ เด็กๆ
-
ติดตามอยู่น้าา มาต่อไวๆนะคะ^^
-
ความลับที่ 8 ความทรงจำ
กว่าจะทำใจให้พาตัวเองกลับบ้านได้ก็ผ่านไปจะเกือบอาทิตย์ ก่อนจะถึงวันจบการศึกษาอีกแค่ไม่กี่วัน
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียเต็มทน อาจเป็นเพราะการนอนไม่หลับที่เกิดจากการเครียดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
พยายามอยู่เกือบจะทุกวันที่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องผิดพลาด ถึงแม้ว่าลึกๆจะคิดหวังว่ามันไม่ใช่ก็ตาม
“อ้าวกลับมาแล้วเหรอค่ะตั้งโอ๋ ป้าก็นึกว่าจะไปส่งอันเดรสซะอีก”แม่บ้านทักทำให้ตั้งโอ๋เลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย
“ส่งไปไหนครับป้า ทำไมตั้งโอ๋ไม่เห็นจะรู้เรื่อง”
“ตายจริง ไม่รู้จริงจริงเหรอค่ะเนี่ย ก็คุณพ่อกับคุณกุ้ยช่ายพาหนูอันเดรสไปส่งที่สนามบินเพื่อจะไปเรียนต่อที่สเปนไงค่ะเห็นว่าจะไปอยู่กับคุณปู่คุณย่า”แม่บ้านสูงวัยตอบกลับด้วยท่าทีตกใจ
แต่คนที่น่าจะตกใจมากกว่าก็คือคนที่พึ่งจะรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นต่างหาก
จากที่พึ่งจะเข้าบ้านมาไม่ถึงนาทีก็รีบวิ่งออกไปเพื่อเรียกรถแท็กซี่ไปยังสนามบินทันที
เขาไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปตามน้องชายกลับมา ทั้งที่ใจยังไม่อยากจะเจอหน้า
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากจะเห็นหน้ากัน ไม่อยากอยู่ไกลกัน ไม่อยากห่างกันไปไกล
ทั้งหมดนี้ที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่ ทั้งที่พยายามทำใจที่จะยอมรับมัน แต่น้องชายกลับเลือกที่จะหนี
มันเป็นสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้เด็ดขาด
ที่สนามบินเต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินสวนไปมา มันค่อนข้างจะดึงดูดใจหากมีใครสักคนวิ่งผ่าฝูงคนเพื่อจะตามหาพ่อกับน้องชาย และยิ่งสำคัญคนคนนั้นเป็นดาราวัยรุ่นที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ด้วย ไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนคอยมองตามและยกกล้องหรือมือถือขึ้นมาเก็บ
ภาพเอาไว้
สายตาคู่ดำสนิทสอดส่ายตนเจอพ่อทั้งสองจึงได้เข้าไปหาและหยุดหอบด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งร่ายกายที่ยังพักผ่อนไม่เพียงพอ
“อันอันล่ะป๋า อันอันไปไหน”เขาถามด้วยน้ำเสียงหอบพลางสอดส่ายสายตาหาน้องชาย
“อันเดรสเพิ่งจะเดินเข้าไปเมื่อกี้นี้เอง มีอะไรรึเปล่าตั้งโอ๋ ไหนอันเดรสบอกว่าติวหนังสือกับเพื่อนมาไม่ได้ไง”กุ้ยช่ายถามลูกชาย
“มะ อันอัน ไปได้ไง ไปไหน อันอันไปไหน”เขาละล่ำละลักถามพลางเขย่าแขนผู้เป็นพ่อ
“ก็ไปสเปนไง อะไรกัน ไหนอันเดรสบอกว่าปรึกษากับเราแล้ว”คราวนี้มาตินเป็นฝ่ายถามบ้าง
“ไม่ ฮึก ไม่รู้เลย ทำไมถึงหนีไป”
ทั้งที่เป็นฝ่ายทำร้ายเขาเอง ทั้งที่เป็นคนเริ่มต้นเอง แต่ทำไม
“ใจเย็นๆตั้งโอ๋ จู่ๆจะมาร้องไห้ คนมองเต็มไปหมดแล้ว”
“ทำไมต้องหนีกันไปด้วย ทำไมล่ะ”เขา”เขาพึมพำกับตัวเอง
วันคือผ่านหลายวันเป็นหลายเดือน ไปในบ้านที่เหลืออยู่เพียงเขาคนเดียว ห้องนอนห้องเดิม เตียงๆเดิม แต่ไม่มีใครมานอนเบียด
เหมือนเก่า
แก้วน้ำที่เข้าเซ็ตกัน โซฟาที่เคยนั่งด้วยกัน ทีวีที่เคยดูด้วยกัน ตอนนี้มันเหลือเพียงแต่เขาคนเดียวที่ใช้มันและอยู่กับมันด้วยความ
เหงาที่เข้ามาครอบงำ
ทั้งที่เป็นฝ่ายถูกล่วงล้ำเข้ามาในฝั่งกำแพงที่สร้างเอาไว้ แต่กลับถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง
จากนักเรียนก็กลายเป็นนักศึกษา เขาเลือกที่จะเรียนคณะที่เกี่ยวกับการทำโฆษณาโดยตรงเพื่อที่จะมีบริษัทโฆษณาเล็กๆเป็นของ
ตัวเอง
ต่างจากอีกคนที่ตอนนี้อยู่ไฮสคูล ความโดดเด่นจากฐานะและหน้าตาทำให้มีเพื่อนมากมายรายล้อม
เขามีโอกาสที่จะไปหาอีกฝ่ายตอนวันคริสต์มาส แต่ก็ถูกเมินและไม่สนใจ มีเพียงคำทักทายที่เป็นทางการเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนใน
ครอบครัว
จากสนิทสนมกลายเป็นเหินห่างและหมางเมิน มันทำให้หัวใจของเขาราวกับถูกเหยียบย่ำซ้ำเติมอีกครั้งและอีกครั้งจนแหลกไม่
เหลือชิ้นดี
อีกครั้งที่เขาไปหาอีกฝ่ายก็คือวันปิดเทอมฤดูร้อน เขาหวังว่ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงจากระยะเวลาที่มากขึ้น เขาหวังว่ามันจะกลับ
มาเป็นเหมือนเก่า
แต่มันไม่มีอีกแล้ว ไม่มีน้องชายคนเดิม ไม่มีอันอันคนเดิม มีเพียงอันเดรสผู้ที่ไม่เคยมองเขาหากไม่จำเป็น อันเดรสผู้ที่กลายเป็น
คนอื่นไปแล้ว
เพียงสองครั้งเท่านั้นที่เขาไปหาน้องชายพร้อมๆกับพ่อทั้งสอง สองครั้งที่แทบจะไม่มีการพูดคุยต่อกัน
คนเป็นพ่อได้แต่ปลอบว่าน้องอาจจะอยู่ในช่วยวัยต่อต้าน แต่มันไม่ใช่เลย อันเดรสกำลังเกลียดเขา
กำลังจะทิ้งเขาให้อยู่คนเดียว กว่าจะทำใจให้ยอมรับและอยู่กับมันได้ เขาต้อใช้เวลานาน ต้องใช้เพื่อเป็นตัวช่วยเพื่อให้ลืมเรื่องราว
ที่เกิดขึ้นไปชั่วขณะ
ต้องปฏิเสธครอบครัวและรับงานมากขึ้นจนแทบจะไม่มีเวลาไปคิดฟุ้งซ่าน วันและเวลาหมดไปกับการเรียน และก็งาน
เส้นทางในวงการมายาเริ่มชัดเจนมากขึ้น ชื่อเสียงในการแสดงที่สั่งสมมายิ่งทำให้มีโอกาสได้รับมาที่เติบโตขึ้น ยากมากขึ้น
จากเดือนกลายเป็นปี จากปีกลายเป็นหลายปี เรื่องราวที่ยากจะลืมเริ่มถูกเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ
ความทรงจำที่คิดว่าเลวร้ายที่สุดกลับกลายเป็นความทรงจำที่ดีที่และถูกเก็บฝังเอาไว้ในความคิด
“ยินดีด้วยนะ”
“ยินดีด้วยจ้า”
“ยินดีด้วยค่ะ”
ถ้อยคำยินดีของแขกที่มาร่วมงานในวันเปิดบริษัทโฆษณาตามที่เขาฝันเอาไว้
ในที่สุดมันก็เป็นจริงสักที สิ่งที่เขาพยายามมาตลอด
แขกมากมายทั้งในวงการและนอกวงการรวมถึงญาติพี่น้องต่างก็มาร่วมแสดงความยินดี
ถึงแม้ว่าแขกที่มาร่วมงานจะมากันมากมาย แต่ใจก็ไม่วายนึกถึงน้องชายที่ไม่เจอหน้ากันมานาน
ผ่านไปห้าปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ห้าปีที่เขาถูกทอดทิ้ง ห้าปีที่ต้องอยู่ลำพัง
เขารู้มาว่าอันเดรสเรียนจบปริญญาตรีภายในระยะเวลาสองปี ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจสำหรับเขาเลยสักนิด เพราะเขารู้ดีว่า
อันเดรสนั้นเป็นเด็กฉลาดแค่ไหน
จะว่าเด็กก็คงจะไม่ใช่แล้วสิ ในเมื่อตอนนี้อันเดรสอาจจะโตเป็นหนุ่มไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าจะเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหนกัน
เพียงแค่คิดก็ทำให้เขาหลุดเข้ามาอยู่ในภวังค์ทิ้งให้แขกที่มาร่วมงานสะกิดเรียกอีกครั้ง
“ยินดีด้วยนะครับ ตั้งโอ๋”ดาราหนุ่มหล่อลูกครึ่งมาดเท่อย่างสกายยื่นช่อดอกไม้มาตรงหน้าเรียกให้ตั้งโอ๋ยิ้มกว้างตอบรับอย่างช่วย
ไม่ได้
ถ้าหากอันเดรสยังอยู่ตอนนี้ สกบายจะเข้าใกล้เขาได้ไหม? เขาได้แต่ถามในใจแล้วรับช่อดอกไม้มาถือเอาไว้
“ถ่ายรูปหน่อยค่ะ สกาย ตั้งโอ๋”นักข่าวที่มาร่วมงานส่งเรียกบอก
ทำให้เขากันไปมองกล้องพร้อยกับสกายที่ขยับตัวเข้ามาใกล้
แต่มันอาจจะใกล้เกินไปรึเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจ ลำตัวของเขาถูกมือหนาของเพื่อนร่วมวงการตั้งแต่สมัยเด็กโอบไปจนเซชิด
พร้อมกับแก้มริมฝีปากของอีกฝ่ายชิดเข้ามาที่แก้มทำให้ดวงตาของเขาเบิกออกกว้างอย่างตกใจ
เรียกเสียงนักข่างที่รอถ่ายรูปหัวเราะกันครื้นเครง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สกายทำแบบนี้ จนกลายเป็นข่าวซุบซิบว่าเป็นคู่รักกัน แต่เขามองว่ามันเป็นการหยอกล้อกัน ถึงแม้ว่ามันจะ
เป็นการหยอกกัน แต่เขาก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเลย ความรู้สึกมันแตกต่างกับสิ่งที่น้องชายทำโดยสิ้นเชิง
ป่านนี้เขาก็ยังไม่คิดที่จะลืมมัน สัมผัสที่แตกต่างจากของคนอื่นโดยสิ้นเชิง
===============================================================
สั้นไปรึเปล่าาาาา หนีไปนอนแปบ เช้าแระ
-
o18 o18 o18 :hao5: o18 o18 o18
-
ขออีกๆ
-
เอาอีก เอาอีก :z3:
อยากอ่านต่อแล้ว
-
อันอันไม่รีบกลับมา โอ๋โดนฉกไปแน่ๆ
-
อันอันพยายามหักใจสินะ
ฮืออออ
ถ้าตั้งโอ๋ยังไม่ยอมรับใจตัวเอง อันอันก็คงไม่กลับมาแล้วอ่ะ :call:
-
อันเดรส รีบกลับมานะ
-
อันอันเป็นไงบ้างงง หนักเหมือนกันเลยสิ
สงสารทั้งคู่เลย :sad4:
-
อันอันรีบกลับมาเถอะ สงสารตั้งโอ๋นะ รีบกลับมา
-
อันเดรส เรียนจบแล้วก็รีบกลับมานะ ไม่งั้นตั้งโอ๋อาจใจอ่อนกับคนอื่นแน่ๆ
-
:z3:
-
ดันน
-
กลิ่นมาม่าโชยมา ไม่เอานะ ไม่เอา
-
อันอัน กลีบมาได้แล้วลูก
-
มาม่าลังนึงเตรียมซดทั้งเดือน ฮืออ :hao5:
-
เรื่องมันเศร้า
อันเดรสรีบกลับด่วนนน
-
ความลับที่ 8.2 การกลับมา
“คุณตั้งโอ๋มาแล้วเหรอค่ะ เชิญข้างในเลยค่ะ”เลขาหน้าห้องทำงานของผู้เป็นพ่อเดินมาทักเมื่อเห็นเขาหอบแปลนของงานโฆษณาที่จะทำให้กับบริษัทของพ่อรุ่มร่าม
เพราะว่ารถติดมากกว่าที่คิดเอาไว้ทำให้ค่อนข้างจะใช้เวลาไปมากกับการเดินทางทำให้มาสายและรีบร้อนอย่างที่เห็น
“ครับ ขอโทษทีที่มาสายนะครับ”ตั้งโอ๋หันไปขอโทษเลขาหน้าห้องทำงานของประธานบริษัททัวร์รายใหญ่
“ขอโทษนะครับ พอดีรถ มันติด อะ เอ่อ”กำลังจะอธิบายก็ชะงักสายตาเข้ากับดวงตาคมกริบคู่สีน้ำตาอ่อนที่ไม่ต่างอะไรกับ
ของผู้เป็นพ่อ
“เป็นถึงเข้าของบริษัท แต่ดันมาสาย ไม่ได้เรื่องเลยนะครับ”เสียงคล้ายหยอกเย้าถามพร้อมกับริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปาก
หัวใจดวงเล็กกระหน่ำเต้นรัวราวกับผืนกลองที่กำลังถูกตีอย่างไม่ปราณี
“อะ อัน อัน”เขาเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาคล้ายกับกำลังหลุดเข้าไปในภวังค์
“เจอกันตั้งนาน ใจคอจะยืนอยู่ตรงนั้นรึไงครับ….พี่ชาย”
“อ่า โทษที”เขาแก้ตัวก่อนจะหอบม้วนกระดาษและแปลนงานวางกองลงบนโต๊ะทำงานกลางห้อง
เขาปลายตามองสำรวจน้องชายอยู่วูบหนึ่งอย่างเก็บรายละเอียดก่อนจะหลบสายตา
รูปร่างของน้องชายเปลี่ยนไปเยอะมากน้องชายที่อยู่ในชุดสูทดูสุขุม จากที่สูงอยู่แล้วก็สูงใหญ่กว่าเดิมพอพอกับผู้เป็นพ่อ
ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาก็มีเคราขึ้นมาเล็กน้อยดูคมเข้ม น้องชายดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจนเขาแทบจะจำไม่ได้
“เอ่อ แล้วพ่อล่ะ”เขาถามเมื่อความเงียบเริ่มเข้าปรกคลุม
“พ่อให้ผมรับหน้าที่นี้ไปทำแทน”
สรรพนามแทนตัวทำให้ตั้งโอ๋หัวใจกระตุกวูบ
“งั้นเหรอ แล้ว เอ่อ กลับมาเมื่อไรล่ะ”เขาถามแก้เก้อ มือสาละวนกับม้วนกระดาษที่ตอนนี้ไม่มีสมาธิจะคิดว่าม้วนไหนมี
ข้อมูลอะไรบ้าง
“ใจเย็นๆ ผมไม่รีบ”มือที่ควานหาแปลนงานถูกหยุดเอาไว้ด้วยมือใหญ่ของน้องชาย
เหมือนกับถูกกระแสไฟอ่อนๆช๊อตจนเกือบสะดุ้ง
“อ่า นั่นสิ พี่ขอโทษที”
“กลับมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้วล่ะ แต่ดูเหมือนว่าพี่จะยุ่งมาก”น้องชายบอก ใจก็นึกโกรธเคืองที่อาทิตย์หนึ่งแล้วที่กลับมา แต่
ไม่มีวี่แววของพี่ชายเลยแม้แต่เงา
“ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เลย สงสัยว่าพี่จะยุ่งจริงๆ ขอโทษด้วยนะ”เขาขอโทษอีกครั้งพลางชักมือกลับมาแล้วหลุบตาลงมองพื้น
“พ่อได้บอกเกี่ยวกับคอนเซปไว้รึเปล่า ว่าอยากได้แบบครอบครัว”เขาเริ่มเปิดประเด็นงานเพราะเริ่มอึดอัดกับสายตาที่ดูห่าง
เหินคู่นั้น
“บอกไว้แล้ว แต่ ผมไม่ต้องการแบบนั้น”
“ทำไมล่ะ”คอตอบของอันเดรสทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาด้วยความงุนงง
“ผมอยากจะได้โฆษณาที่เหมือนกับยี่สิบปีที่แล้ว”
“แต่นั่นมันตอนที่เราถ่ายกันนี่”
“ใช่ ผมอยากให้โฆษณาออกมาเป็นแบบภาพของการเปลี่ยนแปลงที่ยังคงรูปแบบเดิมเอาไว้”
“จริงสิ อืม ความคิดนี่ก็โอเค แล้วเอ่อ นักแสดงล่ะ”พี่ชายถามพลางจดแผนงานที่ได้ฟังพร้อมกับใช้ความคิด แต่ก็ยังอดที่
จะประหม่าไม่ได้กับสายตาของน้องชาย
“ผมอยากได้นักแสดงชุดเดิม หวังว่ามืออาชีพอย่างพี่คงจะไม่มีปัญหา”
“แต่”
ตั้งโอ๋ชะงัก มองใบหน้าที่นิ่งเฉยของน้องชาย ซึ่งถ้าเป็นอย่างที่น้องชายต้องการ นั่นก็หมายความว่า จะต้องมีเขาที่อยู่ใน
โฆษณาครั้งนี้ด้วย
“คิดว่าบริษัทโฆษณาที่น่าเชื่อถือจะทำได้ไม่ยากนะครับ”
“แต่พ่อจะยอมเหรอ แล้วอัน อัน เอ่อ อันเดรส จะสะดวกเหรอ”เขาถามเสียงเบา
“ไม่มีปัญหา ผมบอกพ่อเอาไว้แล้ว จากนี้ก็ยกให้เป็นหน้าที่ของพี่ไปจัดการเรื่องสถานที่และเวลา”
“จะเอางั้นก็ได้”เขาตอบรับ เพราะไม่รู้จะปฏิเสธกับสิ่งที่น่าอึดอัดนี้อย่างไร
มือขาวพยายามเพ่งสมาธิและจดโน้ตลงในสมุดพลางขมวดคิ้วมุ่น
เขาไม่ได้เตรียมใจมารับเรื่องราวเซอไพรส์เช่นนี้สักหน่อย
แล้วอีกอย่าง ช่องว่างที่มีมากกว่าเมื่อก่อนทำให้คิดไม่ออกเลยว่าจะทำตัวยังไงดี
“อ้อ เห็นว่าพ่อให้บ้านหลังนั้นเป็นของขวัญเรียนจบกับพี่ มันยังอยู่ดีใช่ไหม”
คำถามน้องชายทำให้ชะงักมือ
“อืม ยังอยู่เหมือนเดิม”
ใช่ เขาเก็บของทุกอย่างในห้องของน้องชายเอาไว้เหมือนเดิม และดูแลมันเป็นอย่างดี
“งั้นเหรอ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว พี่จะอยู่ต่อก็ได้นะครับ เผื่อจะจดอะไรเพิ่มเติม”
“อ้อ ไม่หรอก พี่คงจะกลับไปคิดแพลนใหม่ที่ออฟฟิตกับคนอื่นๆ”
“งั้นก็ตามสบายนะครับ”
น้องชายพูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับความเงียบงันที่เข้ามาปรกคลุม
ตั้งโอ๋ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อความอึดอัดคลายลง
ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงกับความห่างเหินที่เกิดขึ้นทั้งที่อยู่ใกล้ชิดขนาดนี้
ขอบตาที่เหือดแห้งจู่ๆก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆเอ่อขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว ใบหน้าขาวสะอาดเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ
จู่ๆน้ำตามันก็เอ่อออกมาเอง นี่เขาเป็นอะไรไป
“เฮ้ นึกว่าวันนี้จะไม่กลับเข้ามาอีกแล้ว”แขกประจำของออฟฟิตขนาดเล็กแบบโฮมออฟฟิตทักทายเจ้าของพื้นที่ที่หอบงานเข้ามาด้วยสภาพหนักใจ
“มีอะไรอีกล่ะครับ”เขาถามอย่างปลงตกเมื่อนักแสดงรุ่นพี่ที่ร่วมงานกันมานานเดินเข้ามากอดคออย่างสนิทสนม
“ก็จะมาของานเจ้าของบริษัทโฆษณาทำสักหน่อย พอดีมันว่างๆ”สกายยิ้มเมื่อแขนที่เกี่ยวเอาไหล่ของตั้งโอ๋ถูกปัดออก
อย่างเคย
ตั้งโอ๋เดินเข้าไปที่โต๊ะตัวเองมุมห้องทำงานแล้วรื้อเอกสารที่วางอยู่เต็มโต๊ะออกมาแล้วยื่นเอาเอกสารที่หาจนเจอให้กับสกา
ยอย่างรู้งาน
แขกที่ไม่ได้รับเชิญแต่กลับเป็นแขกประจำอย่างสกายชอบเข้ามาและวางท่าทีว่ามาของานทำ แต่ที่จริงแล้ว งานที่เจ้าตัว
มาทำท่าทีเป็นขอก็เป็นงานที่เจ้าตัวมั่นใจว่าจะได้รับเลือกจากผู้ว่าจ้างอยู่ก่อนแล้วตลอด
“เส้นใหญ่ก็แบบนี้”สกายยักไหล่แล้วหันไปยิ้มกับพนักงานคนอื่นๆ
ที่ก็รู้กันดีกว่านักแสดงนายแบบหนุ่มที่กำลังนิยมคนนี้ไม่ได้มาของาน แต่หาขออ้างมาใกล้ชิดและก่อกวนเจ้าของบริษัท
ด้วยการมารับงานที่ได้ทำต่างหาก
“เฮ้อ”ตั้งโอ๋ถอนหายใจ
ถามว่ารำคาญไหมก็รำคาญ แต่มันชินไปแล้วกับการที่มีนักแสดงรุ่นพี่คนนี้คอยมาป่วนออฟฟิตของเขา
“เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่าสักหน่อย”ตั้งโอ๋ตอบ
“งั้นก็ ไปกินข้าวเย็นกันไหม วันนี้ไม่มีคิวงาน”
“ไม่เอา ต้องคิดแพลนงานใหม่ แล้วจะเอาอะไรอีกไหม ถ้าไม่เอาอะไรก็กลับไปได้แล้ว ขี้เกียจมีข่าวไร้สาระ”
“ไร้สาระที่ไหน ออกจะเป็นความจริง”
“เป็นความจริงที่ไหน ถ้าไม่ออกไป ผมจะบอกพนักงานว่าห้ามให้พี่เข้ามาที่นี่อีกแล้วนะ”ตั้งโอ๋ขู่
“โอเค ก็ได้ ยอม ว่าแต่งานอะไร”สกายยกมือทำท่ายอม
“งานโฆษณาของพ่อน่ะ”
“โอ้ แล้วทีมงานเป็นอะไร”
“ครอบครัว”
“อืม น่าสนใจดี แล้วนักแสดงล่ะ”
พอถูกถามคำถามแทงใจดำก็ทำเอาชะงักมือที่กำลังเก็บโต๊ะที่รกให้เข้าที่เพื่อเตรียมเริ่มโปรเจกใหม่
“แล้วเมื่อไรจะกลับล่ะครับ ผมไม่มีสมาธิทำงานแล้วนะ”ตั้งโอ๋เงยหน้าขึ้นบอก
“โอเค งั้นก็ได้ ไว้พรุ่งนี้มาใหม่”
“ตามใจ”ตั้งโอ๋ถอนหายใจ ไม่ว่าไม่เคยห้าม แต่ห้ามแล้วไม่เคยฟังต่างหาก”
เขาไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้จะต้องทำยังไง จะวางตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าครอบครัว ในเมื่อสิ่งที่อยู่ในใจมันแทบจะเอ่อล้นออกมา
แล้วก็เป็นตามดั่งที่คาดเอาไว้ นิตยสารข่าวซุบซิบประจำเดือนก็ยังคงมีข่าวซุบซิบของเขากับดาราหนุ่มรุ่นพี่อย่างสกายที่ยัง
คงมีอยู่เรื่อยๆ
ถึงจะเป็นกรอบเล็กๆที่อยู่เกือบจะท้ายเล่มหรือกลางเล่มบ้างในบางเดือนเพราะมันเป็นข่าวที่ยังไม่มีความแน่ชัด จึงเป็น
ประเด็นที่หลายคนเริ่มชินกับมัน
เขาวางนิตยสารลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบบอร์ดกับม้วนแพลนงานที่เตรียมเอาไว้เพื่อเข้าไปคุยที่บริษัทของพ่ออีกที
นานมากแล้วจนจำไม่ได้เลยว่านานๆครั้งจะกลับบ้านครั้งหนึ่ง จากหลายวันเป็นอาทิตย์ แล้วยิ่งช่วงนี้งานรัดตัวทำให้ไม่ค่อย
มีเวลาให้บรรดาพ่อๆที่ค่อนข้างจะเริ่มไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว
แต่จะให้ทำยังไงได้ ถ้าให้เลือกระหว่างโดนคนแก่งอนกับการที่ทำตัวไม่ถูกเมื่อยู่ต่อหน้าน้องชาย เขาคงเลือกอันแรก
แต่กับเรื่องงานมันคงจะเลี่ยงกันไม่ได้
ร่างสูงโปร่งผิวขาวติดผู้เป็นพ่อที่มีเชื้อสายเวียดนามถอนหายใจอยู่หน้าประตูห้องทำงานของพ่อบุญธรรมก่อนจะหันหลังใช้
หลังดันประตูเข้าไปข้างใน
“นึกว่าวันนี้จะมาสายซะอีกนะครับ”น้องชายเงยหน้าทัก พลางวางนิตยสารเล่มเดียวกับที่เขาอ่านเมื่อก่อนที่จะออกมาลงบน
โต๊ะ
ตั้งโอ๋มองวันแวบหนึ่งอย่างแปลกใจ เพราะปกติคนอย่างน้องชายจะไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
แต่อย่างว่า ระยะเวลาห้าปีมันมากพอที่จะทำให้คนเราเปลี่ยนกันได้
เช่นเดียวกับระยะห่างที่เปลี่ยนไปเช่นกัน
“พอดีว่ากลัวรถติด ก็เลยออกมาเร็วน่ะ”
เขาหันไปบอกกับน้องชายที่นั่งแทนที่ของพ่อ น้องชายที่ได้รับคำสั่งให้เรียนรู้งานเพื่อที่จะเป็นคนสืบทอดกิจการต่อไป
ตั้งโอ๋อธิบายแผนงานที่วาดเอาไว้ให้อันเดรสฟังโดยที่ความอึดอัดยังคงไม่คลายลง
กำหนดการและสถานที่ถูกอธิบายและนัดหมายเอาไว้อย่างเป็นกิจจะลักษณะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีผู้ว่าจ้างหลาย
รายถึงได้ไว้ใจบริษัทน้องใหม่แห่งนี้ให้ทำงานให้
“งั้นเรื่องที่พักเดี๋ยวพี่จะแจ้งให้อีกทีนะ”
“เอาตามที่สะดวกก็แล้วกัน”
น้องชายตอบ เขาหลุบตาเก็บแผนงานที่ถูกแก้ไขจนจนเรียบร้อยให้เข้าที่ ก่อนจะเหลือบมองไปยังนิตยสารเล่มคุ้นเคย
อดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“อ่านข่าวซุบซิบด้วยเหรอ”
“นี่น่ะเหรอ” น้องชายหยิบนิตยสารเจ้าปัญหาขึ้นมา “แฟนพันธ์แท้เลยล่ะ พอดีเห็นมันวางขายอยู่ที่ร้านหนังสือที่มาดริก ก็
เลยลองซื้อมาอ่าน มีอะไรน่าสนใจอยู่เยอะกว่าที่คิด”น้องชายแสยะยิ้มมุมปากคล้ายกับกำลังแฝงอะไรอยู่ในคำพูด
ตั้งโอ๋ชะงักมือชั่วครู่ก่อนจะเก็บของต่อ หากน้องชายบอกว่าอ่านเป็นประจำล่ะก็ ข่าวซุบซิบที่เกี่ยวกับเขาคงจะรู้หมด
“งั้นพี่กลับก่อนนะ ต้องไปเตรียมงานอื่นอีก”
“ตามสบาย”น้องชายผายมือไปทางประตูเป็นมารยาทด้วยท่าทีเหินห่าง
ตั้งโอ๋กลับมายังโฮมออฟฟิตที่เป็นสถานที่ตั้งของบริษัทโฆษณาเล็กที่ก่อตั้งขึ้นมาด้วยเงินเก็บจากการทำงานของตัวเอง
เขาหยิบกระดาษขึ้นมาร่างแพลนงานที่เพิ่งได้รับหัวข้อมาใหม่ แต่สมองที่ควรจะคิดเรื่องงานมันกลับหนักอึ้งจนคิดอะไรไม่
ออก
เขากุมขมับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่รู้เลยว่าควรจะจัดการกับชีวิตของตัวเองยังไงดี
มันเหมือนมีคนที่เขาไม่รู้จักก้าวเข้ามาใกล้ชิดกับเขาทั้งที่คนคนนั้นคือคนที่เคยใกล้ชิดมาก่อน
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมาก พนักงานต่างก็กลับไปกันหมดเหลือแค่เขาที่ยังคงอยู่ทำงานต่อ
“นึกว่าจะไม่อยู่ซะแล้ว”เสียงทักของแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้นพร้อมกับร่างของเจ้าตัวแทรกผ่านประตูเข้ามาในสำนักงาน
“นี่มันเวลาเลิกงานแล้วนะครับ ยังจะมากวนกันอีก”
“ไม่ได้มากวนสักหน่อย เอาไอ้นี่มาให้ แวะซื้อมาจากข้างทาง”สกายยกถุงที่มีประบอกข้าวหลามลายกระบอกอวดพลางยิ้ม
เผล่
“ถ่อมาจนได้”
ทั้งที่มีงานถ่ายแบบต่างจังหวัดมาเหนื่อยๆควรจะพักผ่อนแต่ก็ดันถ่อสังขารมาก่อกวนเขา
“งั้นก็เอามานี่ แล้วก็กลับไปนอนพักผ่อนได้แล้วครับ ผมจะทำงาน”ตั้งโอ๋รับถุงของฝากมา
“แล้วตั้งโอ๋เถอะ ไม่กลับไปพักผ่อนรึไง ดูเหนื่อยๆ วันนี้ไปดินเนอร์กันไหม”
“ไม่เอา”ขืนไปคงมีหวังมีข่าวแย่ๆหลุดออกมาอีกตามเคย
ไม่เข้าใจว่าข่าวพวกนี้มันยังคงอยู่ได้ไงทั้งที่เขาปฏิเสธไปจนนับครั้งไม่ถ้วน
อาจจะเพราะคำพูดกำกวมของสกายเวลาให้สัมภาษณ์ทำให้คนอื่นต่างก็คิดกันไปไกลไม่จบไม่สิ้น
“น่า ไปเถอะ ปฏิเสธมาหลายรอบแล้ว”สกายเดินเข้าไปด้านหลังของเจ้าของใบหน้าที่ดูเหนื่อยอ่อนแล้วนวดลงบนไหล่
อย่างเอาใจ
“ผมบอกว่าไม่ก็ไม่สิ แล้วก็อย่ามาแตะตัวกันง่ายๆ ผมไม่ชอบ ทำไมต้องให้พูดซ้ำ”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไร ไม่มีใครเห็นสักหน่อย ไม่เห็นจะต้องกลัวเป็นข่าวขนาดนั้นก็ได้ มานี่”ไม่พูดเปล่า แต่ก็ยังออกแรงนวด
ไหล่ให้เจ้าของพื้นที่
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิ ถ้ายังพูดยากก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก”ตั้งโอ๋หันไปบอก แต่การหันไปก็ทำให้รู้ว่าตัวเขากับนักแสดงรุ่นพี่ใกล้ชิด
กันมากแค่ไหน จนต้องถอยงานหลังไปชิดกับโต๊ะทำงาน
“ได้ไง แล้วพี่จะเอางานที่ไหนทำล่ะ อย่าเครียดเลยไปเลย ผ่อนหลายแล้วไปดินเนอร์กัน”สกายเดินเข้ามาจนตั้งโอ๋จนใกล้
แล้วจับลงชนหัวของเขาแล้วลูบอย่างเบามือ
“ก็บอกว่าไม่เอา อย่ามะ”
ยังไม่ทันจะพูดได้จบประโยคเสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างของคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาปรากฏกายขึ้นเรียกให้เขาและสกาย
หันไปมอง
ตั้งโอ๋ดันสกายออกด้วยความเคยชินและตกใจ ดวงตาคมกริบที่มองมาทำให้หัวใจหล่นวูบจนแทบจะกองลงกับพื้น
“อะ เอ่อ มีอะไรรึเปล่า”ตั้งโอ๋ถามน้องชายที่อยู่ในชุดสูทดูสุขุมเดินเข้ามาด้วยท่าทางนิ่งเฉย
“เห็นว่าลืมไอ้นี่เอาไว้ เลยเอามาให้เผื่อต้องการจะใช้ แต่ก็คงมาผิดเวลา”น้องชายตอบพร้อมกับวางกระเป่าเงินใบคุ้นตาลง
บนโต๊ะทำงานของพี่ชาย
“ขอบคุณนะที่อุตส่าห์เอามาให้”
“ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ขอโทษที่มารบกวนเวลา”
แล้วน้องชายก็เดินออกไป ไม่กี่ประโยคที่พูดออกมาจากปากได้รูปนั้น แต่ความเหินห่างและความเจ็บปวดที่ก่อขึ้นมาในใจ
มันมีมากเกินที่เขาจะห้ามมันเอาไว้ได้
“นั่น อันเดรสเหรอ”สกายถาม
“อืม”
“เฮ้ โตขึ้นตั้งเยอะ เรียนจบแล้วสินะ ไม่เห็นตั้งนานคิดถึงเมื่อก่อนตอนที่เจ้านี่ชอบทำท่าทางหวงพี่ชาย”
“จะหยุดพูดได้รึยัง จะไปดินเนอร์กันใช่ไหม งั้นก็ไปสิ จะได้หยุดพูดสักที บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่จ่าย”ตั้งโอ๋ตัดบทก่อนที่
สกายจะถามซักไซ้เกี่ยวกับตัวน้องชายของเขาไปมากกว่านี้
น้องชายที่เขาแทบจะไม่รู้จักเลยในเวลานี้
“จริงสิ จะไปจริงๆนะ โอเค พี่จ่ายก็ได้ครับ งั้นไปกันเลย”
สกายมีท่าทีระริกระรี้ก่อนจะรีบช่วยนักแสดงรุ่นน้องเก็บของ
ในขณะที่ตั้งโอ๋ถอนหายใจให้กับการตัดสินใจของตัวเอง
คงไม่พ้นมีข่าวอีกตามเคยหากมีปาปารัชซี่มาเจอเข้า แต่ก็ดีกว่ามีสกายมาก่อกวนเวลาทำงาน และที่สำคัญเขาเองก็ไม่มี
กระจิตกระใจที่จะคิดอะไรเกี่ยวกับงานตอนนี้เลย
ต่อให้กลับไปพักผ่อนก็คงจะคิดมากจนนอนไม่หลับ
================================================================
แฟนเพจของโซอึนจ้า (https://www.facebook.com/ผู้หญิงบ้าวาย-543150342508084/timeline/)
อะโลห้าาาาาาาาาา อาหารญี่ปุ่นซองน้อยๆ ว่ายาวแล้วนะ สิบกว่าหน้า นักใครชอบใครก็เชียร์กันนะจ๊ะ มาดูกันว่าลมเพรชหึงมันจะเป็นยังไง โอ๋จะเจ็บอีกไหม แล้วอันจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน
-
อันอันจะทำอะไร
-
เดาทางอันเดรไม่ออกเลยมันจะมีอะไรซ่อนไว้อ่ะ
-
ต้องให้สกายมายั่วโอ๋บ่อยๆซะแล้ว
เผื่อจะมีบางคนหึง อิอิ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:เฮ้อ:
ตั้งโอ๋ไม่รุ้ใจตัวเองซักที มันน่าหงุดหงิดตรงนี้นี่ล่ะ
หรือรุ้แล้วแต่ไม่ยอมรับ??
-
เอาใจช่วยให้พี่ตั้งโอ๋ชนะเเคมเปณโฆษณามาม่าจะได้คัดเมนเทอร์สกายออก
อ้าวผิดหรองั้นพิมพ์ใหม่
อันอันวางหมากมายด์เกมผิดไปหมดเลย ... ไม่งั้นคนได้เป็นคนที่นักข่าวซุบซิบว่ากิ๊กกันกับพี่โอ๋ไปเเล้ว
ยิ่งเล่นไปขวางทางหมดเเบบนี้ก็โดนต่อต้านหมดสิ ถ้าเล่นมายด์เกมให้น้อยกว่านี้หรือว่าเข้มเเละรุนเเรงน้อยกว่านี้คงได้เเน่ๆ
อันๆเอ้ยน้องต้องวางเเผนใหม่เเล้วหละพี่โอ๋เขาเริ่มเปิดใจให้เเล้วนะ
ส่วนตัวคิดว่าสกายคงเหมือนบีตอนที่ตัดน้ำหวานออก สกายกำลังเล่นเกมส์เพราะคนชอบปฎิกิริยาน้องหวงพี่เเต่อันๆดันหึงจริง
ส่วนตอนที่พี่น้องเขาเเยกกันอยู่นางคงสัมผัสได้ว่าคนพี่คงจะตรอมใจถึงได้เเวะของานเเละขอTeenตั้งโอ๋บ่อยๆ
ถ้าเดาเรื่องสกายถูกขอรางวัลเป็นผัวลูกครึ่งหล่อๆเข้มๆเร้าใจซักคน ... ให้สกายละกัน
ปล.โอ๋กับอันๆเข้าจะกิ๊กกันผิดตรงใหนพี่น้องกัน(ทางสายเลือดเเละดีเอ็นเอ)ก็ไม่ใช่ ตัวร้ายที่จะเลนประเด็นนี้คงได้รองเท้าฟรีกลับบ้านเต็มคันรถจากเเม่ยก โอ๋-อันๆชัวร์
ปล.2ท้ายซีซั่นนี้ขอตอนพิเศษเปิดใจช่วงที่ห่างกัน(สัมภาษ์พ่อเเม่ได้ด้วยก็ดี)
-
:z3: :z3: :z3:
-
ดุนๆดันๆ :mew3:
-
อ๊ะอ๊ะ ก่อนอ่าน เอาทิชชู่มาเตรียมก่อน
ความลับที่ 9 หัวใจดวงเดิม (18+)
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้ความคิดของเขาไม่ได้อยู่ที่อาหารมื้อหรูที่อยู่ตรงหน้าแต่อย่างใด
ตั้งโอ๋ละเลียดจานอาหารอิตาลีในร้านอาหารหรูไม่ไกลจากบ้านของตน
เขาเลือกที่จะทิ้งรถเอาไว้ที่ออฟฟิตแล้วมากับนักแสดงรุ่นพี่เพื่อตัดปัญหาการถูกตื๊อและไม่ต้องกลับไปคิดมากอยู่ที่บ้านคนเดียว
“ไม่อร่อยเหรอครับ”สกายถาม
“เปล่า แค่ไม่ค่อยหิว”ตั้งโอ๋ตอบแบบขอไปที
ถึงแม้ว่าจะพยายามไม่ทำตัวเด่น แต่คนรอบข้างก็คอยมองมาเป็นระยะด้วยความที่ทั้งสองคนเป็นดาราดังกันทั้งคู่ อีกทั้งยัง
มีข่าวในเชิงชู้สาวกันอีกด้วย
มืออาหารผ่านไปได้ด้วยดีแต่ไม่ค่อยจะครึกครื้นเหมือนบรรยากาศรอบข้างสักเท่าไร
“ให้พี่ไปส่งนะครับ”สกายรีบเสนอตัวเมื่อพากันเช็คบิลแล้วเดินออกมายังหน้าร้าน
“ไม่เอา เดี๋ยวผมไปแท็กซี่ก็ได้”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อีกอย่าก็เป็นทางผ่าน ให้พี่ไปส่งดีกว่า ดึกแล้วมันอันตราย”
“ตามใจ”
พอถูกรบเร้าเข้าก็เริ่มที่จะรำคาญเหนื่อยใจที่จะขัด ถึงจะขัดใจเรื่องที่บอกว่าดึกแล้วอันตราย ผู้ชายอย่างเขามันน่าจะกลัว
อันตรายรึยังไง
ให้ตายเถอะ!! จนป่านนี้เขายังไม่รู้เลยว่านักแสดงรุ่นพี่อย่างสกายทำไมถึงชอบเข้ามายุ่งย่ามในชีวิตเขาได้ทุกวี่ทุกวัน
ผ่านมาได้เกือบยี่สิบปีแล้วมั้งที่รู้จักกันจากงานโฆษณาครั้งแรกของเขา
รถสปอร์ตคันหรูที่มีเพียงไม่กี่คันในประเทศถูกขับมาเทียบหน้าบ้านหลังขนาดไม่พอดีสำหรับครอบครัวเล็กๆ หากแต่บ้าน
หลังนี้กลับมีเขาอาศัยอยู่เพียงแค่คนเดียว กับสิ่งของที่ยังคงกลิ่นอายของน้องชายที่เขาเก็บรักษามันเอาไว้เป็นอย่างดี
ตั้งโอ๋กล่าวขอบคุณห้วนๆก่อนจะเปิดประตูรถลงออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย
“แล้วจะลงมาทำไม”ถามสกายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเปิดประตูรถเดินตามลงมา
“ใจคอจะไม่เชิญเข้าไปกินน้ำหน่อยเหรอ”
“เมื่อกี้ไม่ได้กินมารึไงครับ ผมอยากพักผ่อน วันนี้ไม่อยากรับแขก”บอกไปตรงๆ เพราะรู้ว่าคนคนนี้ไม่เคยโกรธเขาเป็นเรื่อง
เป็นราวอยู่แล้ว
“นิดนึงก็ได้ นะครับ”
“ไม่เอา จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปก็อยู่คุยกับมันนี่ตรงนี้แหละ”พูดถึงสุนัขโกลเด้นสีน้ำตาลอ่อนที่ปกติชอบมาตะกายประตูเมื่อได้
กลิ่นเขา แต่วันนี้กลับเงียบผิดปกติ
เจ้ามันนี่เป็นสุนัขที่เป็นลูกของกีกี้ที่เป็นสุนัขของพ่อบุญธรรมอีกทีหนึ่งซึ่งตอนนี้มันตายไปนายแล้ว เหลือแต่รุ่นลูกี่ตอนนี้ก็
เริ่มแก่แล้วเหมือนกัน
“ใจร้ายเหมือนเดิมเลย ไปก็ได้ พรุ่งนี้พี่มารับนะครับ ไหนไหนก็จอดรถทิ้งไว้ที่ทำงานแล้วนี่”
“ไม่เอา ไปเองได้ ไม่มีงานรึไง”
“ไม่มี แต่มีตอนบ่าย พรุ่งนี้พี่มารับนะครับ บาย ฝันดี”
พอจะเอ่ยปากปฏิเสธ ก็ถูกดึงเข้าไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วถูกริมฝีปากของนักแสดงรุ่นพี่ฉกจูบลงบนหน้าผาก
แล้วรีบหนีขึ้นรถแล้วขับออกไป
ให้ตายสิ!! เขาเบื่อแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับสกายว่าให้เลิกทำแบบนี้สักที
เขาไขกุญแจรั้วบ้าน แต่ก็พบว่ามันไม่ได้ล็อก จึงได้เกิดความสงสัยว่าทำไมมันถึงไม่ได้ล็อก หรือว่าเขาลืมล็อกก่อนจะออก
ไปกันแน่
อีกอย่างเจ้ามันนี่ก็หายไปไหน ไม่เห็นวิ่งมาตะกายเขาเหมือนทุกที
“มันนี่”เขาเรียกพลางมองหา
พอเดินไปที่ศาลาในสวนก็เห็นก้านมันกำลังส่ายหางอยู่ไวไว เหมือนกับกำลังเล่นอยู่กับใครจึงได้เดินไปดู
แล้วขาก็ต้องตกใจเมื่อเจ้ามันนี่โกเด้นตัวโตกำลังเล่นอยู่กับหนึ่งในเจ้าของของมันเมื่อนานมาแล้ว
“ไงครับ คิดว่าวันนี้วันนี้จะไม่กลับมาซะแล้ว”น้องชายทักพลางยิ้มมุมปากคล้ายกับกำลังเย้ยอยู่เล็กๆ
“เอ่อ คือ รอนานไหม ทำไมไม่บอกพี่ก่อนว่าจะมา”
“เห็นบอกว่ายังเก็บทุกอย่างเอาไว้อยู่เลยกะว่าจะมาเอา ไม่คิดว่าจะไปต่อกัน”น้องชายพูดแฝงความนัยน์ก่อนจะลุกออกมา
จากศาลาแล้วเดินมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ชาย
ตั้งโอ๋หลุบตาหลบนัยน์ตาคมกริบที่จ้องลงมา ขนาดตัวของเขากับอันเดรสต่างกันจากเมื่อห้าปีที่แล้วลิบลับ ตอนนี้เขาสูงแค่
หัวไหล่ของอันเดรสได้
“เข้ามาสิ ขอโทษนะที่พี่กลับมาช้า ไม่รู้ว่าจะมาน่ะ”
เมื่อความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งทำให้ต้องหาเรื่องคุยเพื่อคลายความอึดอัด
“ไม่เป็นไร ก็ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนกุญแจประตูบ้าน”
“อือ พอดีพี่ทำหาย เลยให้ช่างมาเปลี่ยนใหม่ ว่าแต่กินอะไรมารึยัง”เขาถามพลางเปิดประตูให้น้องชายและเจ้าโกลเด้นที่
ส่ายหางคุ๊กดิ๊กไม่หยุดเดินเข้ามาข้างใน
“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”อันเดรสบอกพลางมองไปรอบๆตัวบ้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีการต่อเติมหรือปรุงแต่งใดใด
เพิ่มเติม
“พี่ไม่อยากเปลี่ยนน่ะ อยากให้ทุกอย่ามันเหมือนเดิม”ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดที่พูดออกไปนั้นแฝงความนัยน์บางอย่าง
“ของบางอย่างมันก็ไม่จำเป็นจะต้องเหมือนเดิมก็ได้นี่ครับ ถ้าเปลี่ยนเพื่อให้ตรงกับความต้องการของตัวเอง”
“นั่นสินะ ขึ้นข้างบนกันเถอะ พี่ไม่แน่ใจว่าจะหาเจอไหม ของบางอย่างมันพี่เก็บใส่ไว้ในลัง อาจจะต้องใช้เวลาหานาน
หน่อย ว่าแต่มาเอาอะไรล่ะ”
พูดไปพลางเดินนำขึ้นบันไดไปชั้นบน ทิ้งให้เจ้าหมาที่พึ่งเจอเจ้านายที่ไม่ได้เจอกันนานนั่งกระดิกหางไปมา
“มาเอาของสำคัญที่ทิ้งเอาไว้น่ะ แต่เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าของนั้นจะยังเป็นของผมอยู่รึเปล่า”
น้องชายตอบเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนห้องใหญ่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แม้แต่ผ้าปูที่นอนที่ถูกเอาไปซักเปลี่ยนแทบทุก
อาทิตย์จนสีมันเริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
แกร๊ก!!
เสียงล็อกประตูทำให้พี่ชายสะดุ้งเล็กๆ
ภาพความทรงจำเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นในห้องนี้ยังคงวนเวียน และเมื่อไรก็ไม่แน่ใจที่ความทรงจำนั้นกลับกลายเป็นความ
ทรงจำเดียวที่ทำให้หัวใจดวงเล็กๆสั่นไหวทุกครั้งที่คิดถึงมัน
“ลองดูเอานะ ถ้าบอกว่าไม่แน่ใจพี่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเริ่มหาจากตรงไหนก่อน”ตั้งโอ๋ตอบทั้งที่ยังหันหลังให้น้องชาย
รู้ตัวอีกที ลมหายใจร้อนผ่าวก็เป่ารดต้นคอทางด้านหลัง
“ผมเองก็ไม่รู้จะหาเจอรึเปล่า แต่ต้องดูอีกทีว่าของนั่นยังเป็นของผมอยู่รึเปล่า”
น้องชายกระซิบในระยะประชิดข้างทำเอาพี่ชายขนลุกเกรียว ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเมื่อสัมผัสได้ว่าน้องชายอยู่ใกล้แค่ไหน
“ให้พี่ ชะ ช่วยหาให้ไหม”เขาถามเสียงเริ่มขาดหาย มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น
“แน่ใจนะว่าจะช่วยหา มั่นใจแล้วเหรอครับว่าจะหามันเจอ”
“อะ อือ พี่ไม่ได้เก็บอะไรทิ้งเลย”
“งั้นก็ดี แต่ผมก็ยังไม่มั่นใจว่ามันจะยังอยู่”
“แล้วอะไรล่ะ”ถามเสียงเบา ขาทั้งสองข้างรู้สึกอ่อนแรงแทบจะทรงตัวไม่อยู่
“อยากรู้งั้นเหรอ”เสียงกระซิบดังข้างหูก้องกังวานพร้อมกับมือใหญ่ทั้งสองข้างจับเข้าที่บั้นเอว
ร่างกายสั่นสะท้านไปชั่วคราวและเกร็งตัวเมื่อถูกดึงไปจนแผ่นหลังชิดอก
“อันเดรส พี่ว่า เราเริ่มหากันเลยดีกว่านะ เดี๋ยวจะดึกเอา”เขาผละออกมาจากน้องชายแล้วเดินไปยังกล่องเก็บขอที่มุมห้อง
ตั้งหน้าตั้งตาก้มหน้ายกลังออกมาเปิดทำทีหาสิ่งของทั้งที่ไม่รู้ว่าของนั่นคืออะไร
“กับเขาไปกันได้ดีสินะ”น้องชายพูดแล้วเดินไปหย่อนตัวลงบนเตียงมองดูแผ่นหลังพี่ชายที่ยังคงขะมักเขม้นกับการรื้อของ
ในลังพลางมองอย่างไม่พอใจที่พี่ชายผละออกไป
“หือ? หมายถึงอะไรเหรอ”พี่ชายชะงักมือเล็กน้อยก่อนจะค้นเอาของชิ้นเล็กๆที่ถูกเก็บเอาไว้ออกมา
“กับสกายน่ะคบกันสินะ”
ในที่สุดน้องชายก็อดไม่ได้ที่จะเปิดประเด็นที่ค้างคาใจมานาน
“ทำไม ถึงถามแบบนั้นล่ะ ก็ปกตินี่”ตอบแล้วเดินไปยังอีกฝั่งห้องเพื่อยกเอาลังถัดไปมารื้อดู
“ก็แค่ถามดูน่ะ”
ขณะที่กำลังเดินไปหยิบลังใส่ของที่อยู่อีกมุมห้อง น้องชายที่นั่งอยู่บนเตียงก็ดึงแขนเอาไว้ให้หยุดชะงัก
“มีอะไรเหรอ พี่ว่าจะไปหาที่ลังนั้นดูเผื่อจะเจอของที่ตามหา”
เป็นอีกครั้งที่ตอบน้องชายพลางหลบตาที่มองมา ทำให้น้องชายเริ่มขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดใจที่พี่ชายเอาแต่หลบตา
ตลอดเวลา
“อยากรู้ไหมว่าหาอะไร”น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายที่ก้มหน้าหลบตา
“ละ แล้วหาอะไรล่ะ”
“แล้วอยากจะช่วยหาไหมล่ะครับ…พี่ชาย”
“อะ อื้อ ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”ตั้งโอ๋ตอบพยายามควบคุมน้ำเสียง
แขนที่ถูกมือใหญ่กุมเอาไว้รู้สึกร้อนผ่าวจนแทบจะละลาย
“ดี งั้นก็ช่วยผมพิสูจน์หน่อยก็แล้วกันว่าของนั่นยังเป็นของผมอยู่รึเปล่า”
พูดจบ แขนก็ถูกดึงกึ่งกระชากอย่างแรงจนไม่ทันได้ตั้งตัว
มันเร็วมากจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ร่างกายถูกคร่อมทับเอาไว้ด้วยร่างที่ใหญ่กว่าของน้องชาย
แขนทั้งสองข้างของน้องชายยันลงไปบนที่นอนหลังใหญ่กันไม่ให้หลบหนีไปได้
“ดะ เดี่ยวสิ อื้อ”ยังไม่ทันจะไถ่ถาม
ริมฝีปากร้อนผ่าวก็ฉกจูบและลุกล้ำเข้ามา มันร้อนราวกับเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำ
มือทั้งสองกำเสื้อเชิ๊ตสีดำสนิทของน้องชายแน่นอย่างตกใจพลางเบิกตากว้าง
ลิ้นร้อนผ่าวสอดแทรกเข้ามาทำให้สะดุ้งตัว และหลับตาแน่น
“อื้อ ดะ อื้อ”พยายามจะหันหนีแต่ก็ถูกมือข้างหนึ่งบังคับเอาหรอบหน้าเอาไว้ให้ตอบรับจูบที่เริ่มจะรุนแรงขึ้นเมื่อขัดขืน
มือพยายามผลักดันน้องชาย เพราะยังคงตกใจกับเรื่องที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เหมือนเมื่อห้าปีที่แล้ว
ที่ห้องนี้ ที่เดิมที่เคยถูกทิ้งเอาไว้
แต่น้องชายที่ตัวใหญ่และแข็งแรงกว่านั้นกลับไม่สะทกสะท้านทั้งยังออกแรงกวาดต้อนและดุนดึงเอาลิ้นพี่ชายหนักหน่วง
กว่าเก่า
ความรู้สึกไม่พอใจเกิดขึ้นอยู่เต็มอกของอันเดรส เขาไม่ชอบปฏิกิริยาต่อต้านของตั้งโอ๋เลย
ไม่ชอบใจกับข่าวที่ลงเกือบทุกเดือนในนิตยสาร ไม่ชอบใจที่พี่ชายที่ควรจะเป็นของเขาปล่อยให้คนอื่นเข้ามาใกล้อย่าง
ง่ายดาย
ตั้งโอ๋เริ่มต่อต้านจนอ่อนแรง ลิ้นที่ถูกต้อนจนจนมุมก็ตอบรับราวกับเป็นสิ่งที่คุ้นเคยดีไปซะแล้ว
มือที่ผลักไสก็เปลี่ยนเป็นขยำเข้ากับเสื้อเชิ้ตจนยับยู่ยี่
และเมื่อท่าทีของเขาอ่อนลง รู้สึกตัวอีกที มืออุ่นจนเกือบร้อนก็สอดเข้ามาภายใต้เสื้อของเขา มันทำให้เขาสะดุ้งเฮือกอีก
ครั้ง
“ปล่อยนะ”ตั้งโอ๋รวบรวมแรงที่มีผักน้องชายออกอย่างตกใจ
เขากลัว กลัวว่าจะเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เหมือนเดิมที่จะต้องถูกทิ้งเอาไว้ตามลำพัง
“อย่าทำนะ!!”เขาพูดเสียงดังจนเกือบตวาดเมื่อน้องชายเงยหน้ามองชั่วครู่ก่อนจะทำทีไม่สนใจแล้วละมือปดกระดุมเสื้อของ
เขา
“ก็บอกว่าให้หยุดไง!!”
คราวนี้อันเดรสชะงักนิ่ง แล้วเงยหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของพี่ชาย
“ทำไม นอนกับมันไปแล้วรึไง ถึงได้ไม่ยอมผมน่ะ”
น้องชายพูดถ้อยคำที่ทำเอาตัวชาไปทั้งตัว ดวงตาสีดำสนิทสั่นไหวทันทีราวกับผืนน้ำที่ถูกก้อนหินกระทบ
“อะ อะไรนะ หมายความว่าไง”ถามออกไปเสียงสั่นพลางยันตัวลุกขึ้น
“คงจะนอนกันแล้วสินะ ถึงได้ทำท่าทางแบบนี้”
เพี๊ยะ!!
“จะบ้ารึไง!!”
และก็เป็นอีกครั้งที่ลงมือทำร้ายน้องชาย
“งั้นก็ขอพิสูจน์หน่อยแล้วกัน!!”สิ้นเสียงก็กดเอาตัวพี่ชายแนบลงกับผืนเตียงแล้วใช้ลำตัวทาบทับเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี
“จะทำอะไรน่ะ ไม่เอานะ มะ อื้อ”ดวงตาสีดำสนิทเบิกกว่างพลางส่ายหน้า
กรอบหน้าถูกมือใหญ่บังคับเอาไว้ไม่ให้เบือนหนีแล้วตอบรับจูบที่แทบจะหลอมละลายอีกรอบ
ไม่เอาแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว เขาได้แต่คิดพยายามดันตัวน้องชาย แต่ก็ได้แค่ดิ้นรนโดยที่อีกฝ่ายไม่สะทดสะท้าน
ถ้าจะให้เป็นเหมือนครั้งที่แล้วคงทนไม่ได้ จะให้ถูกทิ้งเอาไว้แล้วใช้ชีวิตเหมือนกับต้องพยายามลืมเรื่องที่ติดข้างอยู่ในใจ
อีกครั้ง มันทำไม่ได้
ไม่เอาอีกแล้ว!!
เสื้อที่ใส่อยู่ถูกถอดและดึงรั้งจนเผยให้เห็นแผ่นอกเรียบเนียน มือใหญ่ของน้องชายกวาดต้อนและลูบไล้ไปทั่วจนรู้สึกร้อน
ปลายยอดทั้งสองข้างถูกรุกเร้าให้ตอบรับอย่างไม่จำยอมจนมันชูชันท้าสายตาคมกริบที่มองอยู่อย่างจาบจ้วง
และละริมฝีปากออกมาชิมเอายอดสีอ่อนที่ดึงดูดสายตาแทน
“อื้อ ยะ อย่า”ร้องห้ามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า
ขาทั้งสองข้างถูกบังคับให้แยกออกแล้วแทรกด้วยลำตัวสูงใหญ่แทน
“อยู่เฉยๆ”น้อยชายพึมพำพลางกัดเม้มยอมที่กำลังสั่นระริก
“ฮึก ยะ หยุดสิ”
มือที่สั่นเทาพยายามดันหัวน้องชายออกจากยอดที่กำลังถูกดึงดัน
ความรู้สึกวูบวาบในช่องท้องเริ่มเกิดขึ้น เมื่อถูกเล้าโลมอย่างหนักหน่วง กางเกงและกางเกงชั้นในถูกดึงรั้งออกไปพร้อมๆ
กันจนตอนนี้แทบจะเปลือยเปล่าหากไม่มีเสื้อที่ยังใส่ติดอยู่ถึงแม้จะไม่ช่วยปิดบังอะไรก็ตาม
“บอกให้ ยะ หยุดไง”น้ำเสียงที่สั่นพร่าวอนขอให้น้องชายหยุด
กระบอกตาทั้งสองข้างเริ่มร้อนผ่าวเมื่อมีน้ำอุ่นๆเอ่อจนแทบจะล้นออกมา
“ฮึก พี่บอกให้หยุดไง ไม่เอาแล้ว ไม่อยากถูกทิ้ง ไม่อยากโดนทิ้งอีกแล้ว ฮึก หยุดสักที”
ในที่สุดสิ่งที่กักเก็บเอาไว้พร้อมกับความเจ็บปวดก็พรั่งพรูออกมา
น้ำใสๆที่เป็นตัวแทนของความรู้สึกไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง มือที่จับน้องชายเอาไว้สั่นเทาจนยากที่จะควบคุม
“ฮึก ไม่เอาแล้ว ฮึก ไม่อยากถูกทิ้ง พี่ไม่อยากถูกทิ้ง อย่า ฮึกทำเลย”
คำพูดที่อยากจะพูดเมื่อเจอหน้าถูกบอกออกไปจนหมด
น้องชายชะงักนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกระตุกวูบ ความรู้สึกผิดมันเริ่มเกิดขึ้นมาอีกครั้ง
“อะ จะเจ็บ”
ร่างกายสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วแข็งขืนสอดเข้ามาข้างในกาย ดวงตากลมเบิกกว้าง น้ำตายังคงไหลไม่หยุดและจิกลงบนไหล่
น้องชายแน่นอย่างเกร็งตัว
น้องชายไม่ยอมหยุดอย่างที่บอก ซ้ำยังทำต่อไปด้วยท่าทีที่หงุดหงิดกว่าเดิม
ช่องทางเบื้องหลังถูกเตรียมพร้อมด้วยนิ้มที่แข็งแก่ง สอดเข้าออกอย่างหนักหน่วงจนกายอันเล็กเริ่มพองตัวจากการถูก
โลมเล้า
“อะ อือ”
“หายเจ็บรึยัง”น้องชายกระซิบพลางมองพี่ชายที่ยกมือปิดตาเอาไว้ พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
กางเกงเนื้อดีถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี แก่นกายที่แข็งขืนพอขยายจนตึงแน่น เตรียมพร้อมแล้วจ่อเข้าที่ช่อง
ชายที่ถูกเตรียมเอาไว้
“อะ อึก ยะอย่านะ ไม่เอาแล้ว บอกว่าอย่าทำ ไง ไม่อยากถูกทิ้งอีกแล้ว หยุดสิ อึก อ๊ะ”
น้องชายไม่หยุดตามที่ห้ามแต่กลับดันกายเข้าไปจนสุดและเริ่มขยับแก่นกายแข็งขืนเข้าออกในช่องทางที่บวมจนเกือบปริ
แตก
“อะ อัน ฮึก ไม่เอา ฮึก มะ ไม่ไหวแล้ว”
ถึงจะร้องห้าม แต่ความวาบหวามที่เกิดขึ้นก็ทำให้อารมณ์ที่ปะทุแทบจะถูกปล่อยออกมาเมื่อถูกกระตุ้นหนักขึ้น
กายข้างหน้าถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งจับและขยับสอดรับกับท่อนเนื้อที่ขยับเข้าออกในช่องทาง
มือใหญ่อีกข้างจับเข้าที่บั้นเอวสอบไว้แน่นแล้วดึงรั้งเข้ามารับกับแก่นกายที่กระแทกเข้าหา
ขาทั้งสองข้างอ้าออกเพื่อตอบรับเอากายสอบเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว
“ฮืม ดีไหม”น้องชายคำรามอย่างพึงพอใจ พยายามที่จะกระตุ้นให้พี่ชายรู้สึกดีไปด้วย
“อะ มะ ไม่ไหว อัน อัน พี่จะ อะ อื้อ”ในที่สุดสิ่งที่ใจต่อต้านแต่กายกลับตอบรับก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้อง
ของน้อง
ความลามกทำเอาพี่ชายตาโต มองสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้
เขามองหน้าน้องชายด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อ น้ำตาเริ่มเหือดแห้งทิ้งเอาไว้แต่ตาที่แดงก่ำ
“อะ มะ ไม่ใช่นะ พี่ไม่ได้”ปฏิเสธพลางทำท่ากุลีกุจอเช็ดน้ำอุ่นร้อนที่ปล่อยออกมาเลอะตัวน้องชาย
มือที่ที่กระวนกระวายถูกจับเอาไว้
“ไม่ต้องหรอก อยู่เฉยๆก็พอ”
สิ้นเสียง น้องชายก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ความขุ่นเคืองใจมันเหือดหายเมื่อพี่ชายได้พรั่งพรูคำพูดต่างๆออกมาทำให้ใจ
ที่เข้มแข็งถูกสะกิดจนมันสั่นไหวอีกครั้ง
“อะ อึก พอแล้ว ไม่เอาแล้ว นะ พี่ไม่ อ๊ะ”
แล้วก็ถูกดันให้นอนราบลงอีกครั้ง คราวนี้น้องชายโน้มตัวเข้าหาแล้วจูบลงบนขมับ
สะโพกถูกยกให้สูงขึ้นกายแข็งร้อนที่ค้างอยู่ข้างในขยับตามอย่าลามก
อันเดรสเริ่มกระแทกเข้าออกอีกครั้ง แล้วพรมจูบลงบนหน้าพี่ชายที่คิดถึงมาโดยตลอด
พี่ชายหน้าแดงและหลบตาหนีด้วยท่าทีเขินอาย หยดน้ำตาที่ค้างคาอยู่ที่หางตาถูกจูบซับด้วยริมฝีปากอย่างอ่อนโยน
ทำเอาพี่ชายสั่นสะท้าน
“อะ พี่ ไหวอีกแล้ว อัน อัน พอ แล้ว”
ความเดียงสาของพี่ชายทำให้อารมณ์ที่เก็บซ่อนเอาไว้นานปะทุขึ้น ทำให้อดใจไม่ไหว กระแทกกายหนักหน่วงจนพี่ชายตัว
คลอนไปตามแรง
“ดะ เดี่ยว ไม่เอา อื้อ จะ อื้อ ไม่ไหว อะ”
เสียงกระแทกยามสะโพกหนากระทบกับบั้นท้ายกลมกลึงฟังดูลามกยิ่งปลุกกระตุ้นอารมณ์ให้มากขึ้น
อันเดรสคำรามในลำคอพลางกัดฟันกรอด กายเริ่มเกร็งเครียด เช่นเดียวกับพี่ชายที่จิกเล็บลงบนแขนแข้งแรงแน่น ตัวสั่น
คลอนไปตามแรง
เสียงคำรามครั้งสุดท้ายของน้องชายดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงร้องราวกับจะขาดใจของพี่ชายที่กรีดร้องเมื่อทนกับสิ่งที่กักเก็บ
เอาไว้ไม่ไหว
สายน้ำอุ่นร้อนจัดถูกพ่นเข้าไปในกายที่ตอดรัดถี่ยิบ เช่นเดียวกับที่ถูกปล่อยจนรดหน้าท้องน้องชายอีกครั้ง
กายที่ทาบทับทิ้งตัวลงบนกายขาวสะอาดชื้นเหงื่อทั้งที่แก่นเนื้อเหนียวชื้นยังคงไม่ถูกถอนออก
พี่ชายหอบระรัวคล้ายกับจะขาดใจตัวยังไม่หายสั่นเทา
“ทำไมล่ะ ทำไมต้องทำอีกแล้ว ฮึก ไม่อยากโดนทิ้ง ไม่อยากโดนทิ้งอีกแล้ว”ตั้งโอ๋เบือนหน้าหนีจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ที่
พวงแก้มแดงเรื่อ
แต่คำตอบที่ได้จากน้องชายคือจูบอันแผ่วเบาจรดลงบนแก้มแทน
“ทำไมต้องทิ้งกันไปด้วย ฮึก ทำไมล่ะ ตอบมาสิ ว่าทำไม พี่ทำผิดอะไร ทำไมต้องทิ้งพี่ไป พี่ ฮึก ไม่อยากโดนทิ้งอีกแล้ว
ทำไม ถึงใจร้ายอีกแล้ว”
“รัก”
คำตอบที่แผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินทำเอาหัวใจดวงเล็กเต้นระรัว
มันแผ่วเบาราวกับจะหายไปในอากาศ แต่กลับกึกก้องอยู่ภายในหู
กายที่ถูกทาบทับสั่นเทิ้มอีกครั้ง น้ำตาที่เหือดแห้งไหลออกมาอีกรอบยากที่จะหยุด
“อะ อะไร ทะทำไม ล่ะ”
ดวงตาสีดำสนิทหันมาจ้องตอบและมองลุกเข้าไปในดวงตาของน้อง
“คิดถึง”
น้องชายกระซิบ
“อะ พะ พี่ไม่เข้าใจ”
“คิดถึงอันไหม”อันเดรสกระซิบถาม
“คิดถึงสิ พี่คิดถึง ฮึก มากมาก”พูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“แล้วรักล่ะ รักบ้างไหม”
คราวนี้เป็นคำถามที่ทำให้ชะงัก ก่อนจะตอบออกไป
“รักแบบที่ไม่ใช่พี่น้อง”คำถามถูกเพิ่มเติมทำให้ดวงตาสีดำสนิทสั่นระริก
“ว่าไงล่ะ รักไหม”
พอถูกรบเร้าเอาคำตอบก็ทำให้ใจยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่
“รักอันไหม แบบที่อันรักโอ๋”
สรรพนามแทนตัวเปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเก่าทำเอากายร้อนวูบ
“มะ ไม่รู้”
ตอบไปทั้งที่ยังคิดหาคำตอบไม่ออก
รู้แค่ว่าคิดถึง คิดถึงจนแทบบ้า เสียใจจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร อยากจะให้กลับมา
อยากจะอยู่ข้างๆกัน จะด้วยฐานะอะไรก็ยอม ขอแค่ให้อยู่ด้วยกัน
“ฮะ ฮึก อัน อะ อะไรน่ะ”พี่ชายสะดุ้งเฮือก
ไม่รู้ตัวว่าคำตอบที่ไม่ได้ปฏิเสธได้ปลุกเร้าน้องชายให้มีสุขขึ้นจนมันปะทุออกมาทางภาษากายอีกครั้ง
“รักโอ๋นะ ไม่อยากเป็นพี่น้อง”อันเดรสกระซิบ กายที่แฉะชื้นอยู่ภายในแข็งกร้าวและถูกขยับเข้าออกอีกครั้ง
พี่ชายหน้าแดงขมวดคิ้วมุ่นอย่างตกใจ
“อัน อัน พี่ไม่เอา ไม่ไหว อีกแล้ว”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่อันเดรสกลับไม่ยอมฟังและจับเอาเอวพี่ชายไว้แน่นแล้วกดกายสอดเข้ไปจนลึก
ร่างกายเล็กกว่าสั้นสะท้าน สะดุ้งสุดตัว มันลึกจนต้องจิกเล็บเท้าลงกับผ้าปูที่นอนจนมันยับ
เสียงครางอื้อยิ่งปลุกอารมณ์ของคนได้ยินให้ทวีมากขึ้น
ถึงจะยังไม่ได้รับคำตอบที่ทำให้สมหวัง แต่ก็ไม่ได้รับการปฏิเสธเหมือนก่อนหน้า
จากนี้ไป เขาพร้อมแล้วที่จะดูแลพี่ชายคนนี้ พี่ชายที่เขาหลงรัก
เขาไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเจอกับอุปสรรคอะไรอีก แต่เขาจะไม่ยอมทิ้งเอาคนที่เขารักเอาไว้อีกแล้ว
============================================================
บอกเลย ว่าไม่ถนัดกับฉากแบบนี้
ไม่รู้ว่าจะจบเรื่องนี้ได้ก่อนสิ้นปีรึเปลล่า
จะพยายาม จะได้ขึ้นเรื่องใหม่ ได้เร็วๆ
ปอลิง ใครจำลาเต้ได้บ้าง ลูกของรามิเรสกับธนพัฒน์
ใครที่อ่านภาคของพ่อๆน่าจะจำได้น๊าาาา
-
อ๊ายยยยยยย อันรักโอ๋ มันแบบมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกิงก่องแก้วมากกกก เขินอ่ะพูดเลย :-[ :-[ :-[
-
โอ๋น่าจะท้องได้นะ เสียดาย อือิ ลูกออกมาต้องหน้าตาขั้นเทพแน่ๆ :hao6:
-
หาข้ออ้างการหนีหน้า การเมินดีๆ นะอันอัน
-
เอาแล้ว เปิดใจกันแล้ว รอดูเหตุผลที่อันเดรสทิ้งโอ๋ไป
ปล.เรื่องสกายโอ๋น่าจะปฏิเสธให้จริงจังสิ ถ้าทำไม่ได้อันเดรสจัดการเอง
-
น้องอันทำดีมากลูกรักก็บอกว่ารัก
-
อันอัน กลับมาแล้วก็อย่าทำให้ตั้งโอ๋เสียใจอีกนะ ดูแลกันดีๆ
-
เอาลาเต้มาให้สกาย จะได้เลิกวุ่นวายกับโอ๋ซะที
-
เอาลาเต้มาให้สกาย จะได้เลิกวุ่นวายกับโอ๋ซะที
จัดไปปปป
-
โอ๋ อัน ลูก
รักกันเนอะ
-
:hao6:
-
อันหื่นนนนน
-
อันอัน อย่าหื่นมากนักซี่ :hao6: สงสารตั้งโอ๋โหน่ยยย :pighaun:
-
อันเอ้ยยยยย เย็นชาอยู่นานนน ในที่สุดก็เสร็จจนได้
พี่โอ๋ไหวมั้ยลูกกกก โดยจัดหนักเลย
รอมาต่ออยู่ค่ะ อิอิ
-
อันๆมันร้ายเหมือน มาตนพ่อมัน
เล่นจนได้ :hao6:
คราวนี้ทำไง
-
หาคำตอบดีๆนะอันเดรสที่หายหัวไปน่ะ
-
:)
-
คิดถึงอัน-โอ๋ จังเลย
-
ความลับที่ 10 เอาแต่ใจ
“หวัดดีจ้าน้องตั้งโอ๋”
“หวัดดีค่ะน้องตั้งโอ๋”
“น้องตั้งโอ๋มาแต่เช้าเลยนะครับ”
ทีมงานที่ทยอยกันเดินทางมาถึงต่างก็ขนเครื่องไม้เครื่องมือลงมาตั้งผลัดกันเขามาทักทาย ตั้งโอ๋ยิ้มรับแล้วทักทายกลับ
แดดอ่อนๆยามเช้ากับลมทะเลกลิ่นสดชื่นไม่เสียแรงเลยที่อุตส่าห์ขับรถออกมาแต่เช้ามืด
“ง่วง”เสียงทุ้มพร่ากระซิบข้างหูพร้อมกับแขนใหญ่วางแหมะลงบนบ่าในขณะที่กำลังยืนมองแผนงานที่วางเอาไว้เพื่อที่จะ
ได้แบ่งงานให้ทีมงานถูก
“อะ เอ่อ ง่วงก็ไปนอนสิ ยังมีเวลาเหลืออีกตั้งสองชั่วโมงก่อนจะแต่งตัวนี่”ตั้งโอ๋หลบตาน้องชายที่ก้มลงมาจ้อง
เท้าเปลือยเขี่ยลงบนผืนทรายสีขาวไปมา ไม่กล้าจ้องตอบ
ยังไม่ชินสักทีกับสายตาแฝงความหมายคู่นั้น
ถึงจะคุยกันรู้เรื่องแล้วก็เถอะ แต่ดูเหมือนว่า เขายังจะปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ครั้งนี้ไม่ได้เลย
“ไม่อยากนอน อยากอยู่ข้างๆ”ว่าแล้วก็กอดคอติดเป็นลูกลิงคอยตามไปไหนมาไหน
บทจะตามติดก็ติดจนแกะไม่ออกเอาดื้อๆ
“ไม่เอาน่า เรามาทำงานนะอันอัน”
“ก็ทำไปสิ ใครสน”
“แต่ถ้าอันอันมากอดคอพี่แบบนี้ ใครจะไปทำงานได้ แล้วอีกอย่างเป็นถึงรองประธาน ทำไมถึงได้”
จะพูดต่อก็ไม่กล้าพูด ต่อหน้าคนอื่นก็ต้องยอมรับว่าวางตัวดี แต่พอมาอยู่ต่อหน้าเขาทีไร หลังจากเรื่องคืนนั้นเกิดขึ้นก็
กลายมาเป็นแบบนี้ แบบที่เกือบจะน่ารำคาญ
ทั้งตามติดทั้งเอาแต่ใจ เหมือนเดิมไม่มีผิด
เหมือนกับห้าปีที่แล้ว…..
“พูดมาก น่ารำคาญ”
พอเหมือนกับถูกดุเข้าก็จะบ่นว่าน่ารำคาญ หรือไม่ก็ว่าคนอื่นพูดมากแล้วก็เดินหนีไป
เหมือนกับครั้งนี้ ที่เดินหนีไปฟุบนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาด
ตั้งโอ๋ได้แต่มองตาม จะว่าไป ตัวเขาเองก็ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะกลับมาอีกครั้ง
วันที่กลับมาเป็นเราเหมือนเดิม แต่จะมากกว่าเดิมก็ตรงที่ความลึกซึ้งที่คิดว่ามันมากเกินไป แต่จะให้ถอนตัวก็คงจะทำไม่ได้
มันเหมือนกับทำร้ายทั้งหัวใจตัวเองและของอันเดรสไปพร้อมๆกัน คิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดี
ติดแค่ว่าความครึ่งๆกลางๆที่ยังบอกไม่ได้ว่าคืออะไรทำให้มันค่อนข้างจะค้างคาใจอยู่ไม่น้อย
ตั้งโอ๋ยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วก้มลงมองแผนงาน
แผนงานของวันนี้คือการถ่ายรูปโดยใช้คอนเซปเดิมเหมือนยี่สิบกว่าปีที่แล้ว เอารูปลักษณ์ของเจ้าของบริษัทออกมาดึงดูดลูกค้า
ครั้งแรกก็คิดอยู่ว่าจะให้พ่อมาร่วมถ่ายครั้งนี้ด้วย แต่เจ้าตัวกลับปฏิเสธบอกให้ทำกันเอาเอง
แต่ก็มาด้วยเพื่อมาดูการทำงานของรุ่นลูกที่กำลังจะมาสานต่อ
ตั้งโอ๋มองไปยังบ้านพักริมทะเลที่อยู่ไม่ไกลมองดูพ่อบุญธรรมที่กำลังโอบไหล่พ่อแท้ๆของตัวเองอย่างรักใคร่
ถึงแม้ว่าจะผ่านมายี่สิบปี ทั้งสองคนยังคงรักกันอย่างน่าอิจฉาเหมือนเดิม กฎเกณฑ์ที่สังคมตั้งเอาไว้ถูกฉีกทิ้งจนขาดสะบั้น
เป็นความรักที่หลายคนพยายามไขว่คว้าเพื่อให้ได้มันมา
แล้วเขาล่ะ เขาจะได้มันมาครอบครองไหม
ดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนขึ้นสูงแสงแดดเริ่มส่องลงมามากขึ้น อดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนตัวใหญ่ผิวสีแทนนอนคว่ำอยู่บน
เก้าอี้ชายหาด
นอนหลับลงได้ทั้งที่ทีมงานวิ่งกันควักไขว่ ขนของกันให้วุ่น
“พี่มินครับ พี่มิน”เรียกทีมงานฝ่ายอุปกรณ์ให้หยุดกลางคัน
“ว่าไงครับ”
“ผมรบกวนเอาร่มไปกางตรงนั้นได้ไหมครับ แดดเริ่มแรงแล้ว”ชี้ไปที่เก้าอี้นอน แดดเริ่มส่องคนที่หลับอยู่
“อ้อ ได้ครับ โทษที พี่ก็รีบ จนลืมสังเกต เกือบจะต้องตกงานกันแล้วสิ”รับคำก่อนเกาหัวแก้เก้อไม่วายพูดแซว
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ฝากด้วยนะครับ”ตั้งโอ๋ยิ้มแล้วหันมาทำงานต่อ
“อันอัน อันอัน ตื่นได้แล้ว”
“อีกนิดนึง”คนโดนปลุกบอกปัดฟุบหน้าลงกับแขนต่อ
“นี่มันเก้าโทงแล้ว ช่างแต่งหน้าเค้าจะรอเอา”
“พูกมากน่า”จนตอนนี้คำพูดที่พูดจนติดปากก็ยังคงเอามาพูดแม้จะสะลึมสะลือ
“ถ้าไม่ตื่นก็ไม่ต้องมาคุยกัน โตแล้วต้องรับผิดชอบไม่ใช่ อะ เดี๋ยวสิ พี่ยังพูดไม่จบ”
“พูดมากน่า”
ยังบ่นไม่ทันไรเจ้าตัวก็ผลุดลุกหนีไปทิ้งให้ได้มองตามแล้วก็ส่ายหน้าเบาเบา
“รอเดี๋ยวนะครับ อีกเดี๋ยวคงน่าจะมาแล้ว”ตั้งโอ๋บอกช่างแต่งหน้า
มันก็พักใหญ่แล้วที่น้องชายตัวดีหายไป ไม่รู้ว่าหายไปไหน
เดินหาจนรอบกองถ่าย ถามใครก็ไม่มีใครเห็น เหลืออยู่แค่ที่เดียวก็คือในรถ หวังว่าเจ้าตัวคงไม่มาแอบนอนในรถสบายใจ
ในขณะที่ทีมงานกำลังจะเตรียมสถานที่เสร็จล่ะ
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เจ้าตัวมาติดเครื่องเปิดแอร์ในรถนอนอย่างสบายใจ เข้าใจว่าที่ไทยอากาศมันร้อน แต่ไม่คิดว่าจะทั้งขี้
ร้อนและขี้เซาถึงขนาดเดินหนีมานอนต่อ
“นี่ ให้มันได้อย่างนี้สิ”ว่าแล้วก็เคาะกระจกแรงๆไปสองสามทีให้เจ้าตัวที่นอนหลับอย่างสบายใจได้สะดุ้ง
“อะไรอีก น่ารำคาญ”
“เอาแต่ว่าคนอื่นน่ารำคาญ ตัวเองก็น่ารำคาญเหมือนกันนั่นแหละ ไปแต่งตัวได้แล้ว”
“รู้แล้วน่า น่าเบื่อ”พูดจบก็เปิดประตูรถออกมา ไม่ลืมคับเครื่องยนต์
“เอา นี่เสื้อผ้า ชอบตัวไหนก็ใส่ตัวนั้นนะ พี่ไปดูคนอื่นๆก่อนว่าถึงไหนแล้ว ฮะ เฮ้ย จะลากไปไหน”
ไม่ทันไรกำลังจะเดินกลับไปที่กองถ่ายก็โดนน้องชายตัวดีลากมาทางเต้นทรงสูงที่เอาไว้สำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ้าว มาแล้วเหรอคะ แล้วนี่เลือกได้หรือยังคะว่าจะใส่ตัวไหน”
ช่างแต่งหน้าถาม คนตัวสูงกว่าถึงได้ปล่อยมือออกจากแขนพี่ชายแล้วก้มลงมองกางเกงว่ายน้ำในมือ
“อืม เลือกได้แล้ว”ใบหน้าคมคายพยักหน้าทั้งที่ยังไม่ได้เลือกด้วยซ้ำ เสร็จแล้วก็ดึงเอาแขนพี่ชายให้เดินตามเข้าเต้นท์
“เดี๋ยวสิ แล้วทำไมต้องให้พี่เข้าไปด้วยล่ะ”พี่ชายโวยวาย ทีมงานคนอื่นเริ่มหันมามองอย่างสนใจ
“มาเถอะน่า”
“ก็เข้าไปคนเดียว จะลากพี่เข้าไปทำไม”
“เออน่า เข้ามา พูดมาก มันน่ารำคาญ รู้ไหม”
ยังไงก็สู้แรงน้องชายไม่ได้อยู่ดี
ซิบถูกรูดขึ้นปิด กั้นระหว่างทั้งสองคนกับคนอื่นๆที่อยู่รอบข้าง ต่างก็ซุบซิบกันเรื่องพี่น้องหยอกกันเล่น
“เอา ใส่ซะสิ”กางเกงว่ายน้ำตัวหนึ่งในมือถูกยื่นมาให้
“แล้วทำไมพี่ต้องใส่”
“ไม่ถ่าย ถ้าไม่ยอมใส่”น้องชายพูดสั้นๆแล้วยัดกางเกงว่ายน้ำใส่มือมา
ไม่ทันตั้งตัว จมูกโด่งๆก็ก้มลงมาฝังลงบนแก้มแรงๆหนึ่งที เรียกให้ตัวแข็งทื่อ
“อะ อะไรกัน อย่ามาทำแบบนี้ตอนที่อยู่นอกบ้านสิ”ได้แต่เขินหน้าแดงเรื่อ
ข้อเสนอใหม่ทำเอาอยากจะกุมขมับ แต่ก็ไม่เท่าโดนขโมยหอมไปฟอดใหญ่
“ใส่สิ ถ้าไม่ใส่ก็ไม่ถ่าย”
“ไม่ถ่ายไม่ได้นะอันอัน คนอื่นมากันครบแล้ว”
“งั้นก็ใส่สิ”น้องชายไม่พูดเปล่า ยกยิ้มมุมปากน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก
“เฮ้อ ก็ได้แต่ต้องถ่ายนะ ห้ามแอบมองด้วย หันหลังไป”
อันเดรสยักไหล่แล้วหันหลัง ตามคำสั่ง ตั้งโอ๋หันหลังให้บ้าง ไม่รู้ว่าน้องชายเองแอบหันกลับมา มองดูพี่ชายก้มลงถอดกาง
รูดกางเกงขาสั้นกองลงกับพื้นอวนบั้นท้ายขาวเนียนให้ได้ยกยิ้มอย่างพอใจ
จนกระทั่งสวมกางเกงว่ายน้ำเสร็จ พอหันมาใจก็แทบจะหล่นวูบเมื่อมองเห็นดวงตาคมดุจ้องมองมาสายตาแพรวพราว
“อะ อะไร นี่ เห็นหมดเลยเหรอ”ถามหน้าแดงก่ำ
“อืม”น้องชายพยักหน้า
“ทำไมถึงได้ ฮึ่ย ไม่รู้จะพูดยังไงดี ทำไมถึงเป็นคนอย่างนี้นะ”เพราะว่าเขินเลยไม่รู้จะต่อว่ายังไงดี ทั้งเขินทั้งอาย
“แลกกันดู จะได้เท่ากัน”
“ดะ เดี๋ยว”ไม่ทันขาดคำ น้องชายก็รูดกางเกงลงทำเอาใจหายวูบหันหลังให้แทบไม่ทัน ได้ยินแค่เสียงหัวเราะในลำคอดัง
มาจากด้านหลังให้ได้เจ็บใจเล่น
“คืนนี้ไปหาที่ห้องนะ”เสียงกระซิบประโยคที่ทำเอาขาแทบหมดแรงดังข้างหู จมูกกดลงที่ซอกคอเบาเบาแล้วสูดหายใจ
ตั้งโอ๋ก้มหน้านิ่ง ความคิดกำลังตีรวนอยู่ในสมองเต็มไปหมด
“อ่าว น้องตั้งโอ๋ทำไมถึงได้ใส่กางเกงว่ายน้ำด้วยล่ะคะเนี่ย หรือว่าจะถ่ายด้วย”พอออกมาในสภาพเสื้อสายฮาวายตัว
เดิมกับกางเกงว่ายน้ำช่างแต่งหน้าก็ถามกันใหญ่
“ครับ พี่โอ๋จะถ่ายด้วย”น้องชายพูดเองเออเองเสร็จสรรพ
ตั้งโอ๋หันขวับไปมองตาโต
“ถ้าโอ๋ไม่ถ่ายอันก็ไม่ถ่ายหึหึ”แว่วเสียงหัวเราะในลำคอแล้วเดินหลบไปในเต้นที่เอาไว้แต่งหน้าทำผม
ตั้งโอ๋ยืนเบ้หน้าอย่างเจ็บใจ
ใครจะรู้ว่าน้องชายจะแสบขนาดนี้ ช่างเอาแต่ใจ และชอบบังคับตลอด
แต่ท้ายที่สุดยังไงก็ต้องยอมอยู่ดี
เพราะเรื่องที่น่าหนักใจมันเป็นเรื่องของคืนนี้ต่างหาก
=============================================================
แฟนเพจจ้า (https://www.facebook.com/%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A5-The-Moon-At-Night-543150342508084/)
ขอโทษที่หายไปนานจ้า ขอโทษจริงๆ :mew4:
จะกลับมารีบต่อให้จบนะคะ เหลืออีกไม่กี่ตอน
อินกับพี่ธารากับน้องมณีไปหน่อย
ใครยังไม่ได้อ่านไปอ่านนะคะ สำหรับคนที่รับเรื่องที่นายเอกท้องได้ ตอนนี้ขึ้นภาคสองแล้วจ้าาา
-
บ่นคิดถึงก็มาเลย
-
อันๆอ่ะแหละ น่ารำคาญไม่ใช่ตังโอ๋
-
อีน้องอันอันคนเดิมเพิ่มเติมคือความหื่นกลับมาแระ
-
ว่าจะเข้ามาบ่นคิดถึง
-
น่ากลัวอ่ะแก
-
นึกว่าอันเดรสจะไม่กลับมาหาโอ๋ซะแล้ว งอนนานนะเรา 5 ปีเลย 555+
-
สนุกจัง
-
เมื่อไหร่จะมืดเนี่ย จะไปแอบใต้เตียงอันอัน :z1:
-
รอนานมากกกกก คิดถึง อันอัน กะ ตั้งโอ๋
-
บ่นว่าเค้าน่ารำคาญ แต่ตัวเองชอบทำให้ตั้งโอ๋บ่น
ชอบหล่ะซี้อันอัน
-
:o8: :pighaun: อัน อัน กลับมา หื่นกว่าเดิมอ่า หึหึหึ รีบๆๆมาต่อนะคับผม ขอบคุณครับ
-
ความลับที่ 11 เขินอาย
“มะ มีอะไรเหรอ”ประตูห้องถูกเปิดออกแล้วถามคำถามที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วออกไป
ตั้งโอ๋หลุบตามองพื้นไม้สีอ่อนเบี่ยงตัวให้น้องชายเข้ามา
ดูเหมือนว่าจะเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เพราะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
พอคิดถึงเรื่องที่ใจมันดันนึกจินตนาการขึ้นมาเอง ใบหน้าขาวก็แดงเรื่อออกมา
ประตูห้องถูกปิดลง ร่างสูงโปร่งในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อแขนสั้นเข้าชุดยืนหันหลังให้กับประตูทันทีที่มันปิดลง
ตั้งโอ๋เงยหน้ามองน้องชายที่ดูมีท่าทางสบายๆราวกับเป็นห้องของตัวเอง
ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้าสู่วัยทำงานต่างจากเมื่อก่อนมาก ทั้งดูสุขุมและสงบ
ภายใต้ใบหน้าที่ไร้วี่แววของอารมณ์ใดใด อ่านไม่ออกเลยสักนิดว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“ล็อกประตูแล้วก็มานี่สิ”พูดสั่งเสียงเรียบตบที่นอนด้านข้างให้ได้สะดุ้งเล็กๆ
“พ่อกับป๋าล่ะ”ถามออกไปอย่างกังวล
ใช่…เขาทั้งกังวลและละอายไปพร้อมๆกันกับความสัมพันธ์ที่มนเกิดขึ้น
ทว่า…กลับปฏิเสธไม่ได้เลยว่าใจนั้นยอมรับมันเข้ามาในชีวิตแล้ว
“คงจะหลับไปแล้วมั้ง”
อันเดรสไหวไหล่ ดวงตาดุดันเสมือนผู้เป็นพ่อจ้องมองกวางน้อยเหยื่ออันโอชะในค่ำคืนนี้ของเขาค่อยๆเดินเข้ามาหาด้วย
ย่างก้าวที่ไม่ค่อยมั่นคงสักเท่าไร
“อือ”
ตั้งโอ๋พยักหน้ารับเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงข้างน้องชาย
เขาก้มหน้าก้มตาลงมองพื้นห้องสีอ่อน ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาที่จ้องมองอยู่เลย
มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่น ห้ามใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงไม่ได้
“ฮึก”
สะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือร้อนสอดเข้ามาที่ลำคอลูบขึ้นมากุมกรอบหน้า
ถูกจับให้เงยหน้าสบตากับดวงตาสีน้ำตาลไหม้คู่นั้น
มันค่อนข้างจะอ่อนโยนจนรู้สึกว่าอยากจะละลายหายไปจากตรงนี้
เพียงแค่ถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมา มันเหมือนกับว่าถูกมองทะลุปุโปร่งไปทั่วร่างกาย
นิ้วหัวแม่มือของน้องชายเกลี่ยลงบนพวงแก้มอย่างเบามือส่งให้พวงแก้มทั้งสองข้างแดงก่ำลามไปถึงใบหู
มืออีกข้างของน้องชายไม่รอช้า อาศัยจังหวะที่พี่ชายเผลอจ้องตอบ ปลดกระดุมเสื้อนอนออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น
แผ่นอกสีขาวโผลนผลจากพันธุกรรมทางฝั่งพ่อปรากฏสู่สายตา
หัวใจดวงใหญ่กระตุกวูบ อารมณ์กระหายถูกกระตุ้นให้ลุกโชนขึ้นมาจนแทบจะอดทนรอไม่ไหว
หากแต่เหยื่อตรงหน้านั้นคือพี่ชายที่แสนจะขี้กลัว คงจะต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่เช่นนั้นจะหนีเตลิดเหมือนกับครั้งก่อนๆ
เขาไม่อยากบังคับ…อยากได้หัวใจดวงนี้มาครอบครองโดยที่มันไม่บอบช้ำไปมากกว่านี้
“อะ อันอัน”
พี่ชายเกร็งตัวแข็งทื่อ ฝ่ามือร้อนวางลงบนแผ่นอกก่อนจะลูบไล้ไปมาให้รู้สึกเบาโหวงแปลกๆ
ความรู้สึกมันเหมือนกำลังมีความสุขจนอยากจะยิ้มออกมา แต่ใจก็กำลังหวั่นกับดวงตาคมกริบที่มองมา
“เงียบน่า”
คำสั่งที่เคยชินพูดตัดบทออกมา ริมฝีปากร้อนผ่าวประกบปิดปากที่ชอบพูดมาก
เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะน่าแปลกใจเมื่อพี่ชายเงยหน้าตอบรับจูบนุ่มนวลท่าทางงกเงิ่น
ดวงตาสีอ่อนปิดตาลงอย่างเขินอายตอบรับลิ้นร้อนผ่าวนั้นเข้ามาโดยง่าย
ร่างกายรู้สึกสั่นไหวเล็กๆด้วยความตื่นเต้น มือน้องชายยังคงลูบไล้ไปทั่วผิวกาย
เรือนกายที่มีกล้ามเนื้ออยู่พองามสะดุ้งเล็กๆ นิ้วสากสะกิดลงบนเม็ดตุ่มไตกดแล้วขยี้เบาเบาให้ได้ผวายกมือขึ้นเกาะที่ลาด
ไหล่น้องชาย
“อะ อือ”เมื่อรู้สึกว่าลมหายใจมันขาดหายจึงได้ถอนริมฝีปากออกมา
ดวงตากลมโตหรี่ปรอยลง
ยกมือเช็ดน้ำลายที่ไหลย้อนออกมามุมปาก
ใบหน้าขาวแดงก่ำออย่างน่าอาย
น้องชายจัดการถอยเสื้อพี่ชายออกทั้งที่ร่างของพี่ชายยังสั่นไม่หยุด
กายท่อนบนผิวกายสะอาดสะอ้านปลุกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี
ตั้งโอ๋เบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากที่ฉากฉวยลงมาอีกครั้ง ส่งผลให้มันซุกไซร้อยู่ข้างลำคอขาวเนียน
จูบร้อนๆกดลงบนลำคอ ลาดไหล่ ลงมาถึงแผงอก
ถูกดันอย่างเบามือให้เอนลงไปนอนราบลงกับฟูกนอน
ลิ้นร้อนตวัดลงบนเม็กแข็งเป็นไตนั่นแล้วลิ้มรสมันอย่างใจเย็น
ร่างกายด้านล่างผวาเฮือก จิกมือลงบนที่นอน
ความรู้สึกมันเหมือนจะทนไม่ไหว แต่ก็รู้สึกดี แก่นกายอันพอดีดันกางเกงชั้นในและกางเกงนอนให้พองนูนขึ้นมาเด่นอวด
รับสายตา
“อะ อันอัน”จูบร้อนๆไล่ลงไปที่ช่วงกลางของลำตัว ลากลิ้นชุ่มลงบนแอ่งสะดือ แล้ววนเวียนมันจนตัวบิดเกร็ง
“ฮะ ฮึก”พยายามกลั้นเสียงไม่ให้หลุดเสียงน่าอายออกมา
น้องชายปรายตามองก่อนจะหลุบตาลงมองสิ่งที่นูนออกมาเบื้องหน้า
“อะ อันอัน”
มือใหญ่กำลังจะรูดกางเกงขอบยางยืดนั่นลง ทว่ามือของพี่ชายก็คว้าหมับเอาไว้เสียก่อน
“จะ จะดีเหรอ”ตั้งโอ๋ถามอย่างกังวลใจ
“ถ้าจะพูดไร้สาระก็เงียบจะดีกว่า”น้องชายเอ่ยเสียงพร่า แทบทนไม่ไหวแล้วเมื่อเห็นใบหน้าแดงเรื่ออย่างเขินอายนั่น
“ตะ แต่ ฮึก”
กางเกงถูกรูดออกไม่ฟังคำค้านแต่อย่างใด แก่นกายขนาดพอดีสีสวยดีดตัวขึ้นมาตั้งชันอวดรับสายตาคมกริบ
ตั้งโอ๋อายจนไม่อยากจะมอง ได้แต่ซุกหน้าลงกับท่อนแขนที่ยกขึ้นมาปิดใบหน้า
“สีสวยนี่”
“อะ อัน อัน นั่นแหละ พะ พูดมาก”
ถึงจะออกปากย้อนคืนคำออกไป แต่ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะสั่น และน้องชายที่ได้ฟังก็ดูชอบใจจนยิ้มออกมาที่มุมปากเสีย
ด้วย
กางเกงนอนและกางเกงชั้นในถูกรูดออกไปผ่านท้อเท้าแล้วโยนลงบนพื้นอย่างไม่คิดจะสนใจว่ามันจะไปตกตรงไหน
ร่างกายของตั้งโอ๋เปลือยเปล่าอยู่เบื้องหน้า
ขวดเจลเหลวถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงเตรียมเผด็จศึก
ขาทั้งสองข้างถูกจับให้อ้าชัน อวดให้ส่วนลับเผยสู่สายตา ความเย็นวาบทำให้ตั้งโอ๋สะดุ้งจิกเล็บเท้าลงกับที่นอน
ของเหลวใสกลิ่นหอมไหลลงผ่านร่องและช่องทางสีอ่อนดูลามก
ช่องทางปิดสนิทกระตุกเล็กๆเมื่อของเหลวนั้นไหลผ่านไป
ตั้งโอ๋สะดุ้งอีกรอบเมื่อนิ้วแข็งของอันเดรสแทรกดันเจลใสลื่นนั้นเข้ามาภายใน
“อะ อัน อัน พี่”ไม่ไหวแล้ว รู้สึกว่าแก่นกายมันจุกหน่วงใกล้จะระเบิดออกมาเต็มทน
น้อยชายยกยิ้มสอดดันนิ้วที่สองเข้าไปโดยง่าย ค่อยๆดันเข้าออก ร่างกายของตั้งโอ๋เกร็งรับเล็กน้อย แต่ภายในนั้นตอดรับถี่
รัวราวกับกำลังทักทายและต้องรับเป็นอย่างดี
นิ้วที่สามถูกส่งผ่านเข้าไป คราวนี้ทั้งแน่นและคับแคบกว่าเก่า
“อย่าเกร็งสิ”
อันเดรสโน้มตัวเข้าหาร่างสั่นเทา จูบซับลงบนพวงแก้ม
มืออีกข้างจับแขนพี่ชายที่ปิดหน้าออก เพื่อที่จะมองเห็นใบหน้าเขินอายได้อย่างชัดเจน
“พะ พี่ ไม่ไหว แล้ว”
แก่นกายที่ตั้งชันมันกำลังถูไถกับแก่นกายของอันเดรสผ่านกางเกงนอนของอีกฝ่าย
ตั้งโอ๋เงยหน้ารับจูบร้อนอย่างว่าง่าย
ตอนนี้ให้ทำอะไรก็ยอม มันรู้สึกอึดอัดจนแทบจะขาดใจ อยากจะปลดปล่อยออกไปสักที
สัมผัสที่อ้อยอิ่งทำให้ค่อนข้างจะขัดใจ แต่ก็อายจนเกินจะทนไหว
นิ้วทั้งสามในร่างกายยังคงขยับเข้าออก ถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ด้านหน้ารู้สึกบวมปริจนแทบจะระเบิด ด้านหลังก็รู้สึกจุกหน่วงหวาดเสียวจนใจจะขาดอยู่รอมร่อ
ตั้งโอ๋จิกนิ้วลงกับผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
นิ้วทั้งสามในร่างกายถูกถอนออกไปแล้ว ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาพาดบนบ่า
เร็วมากที่อันเดรสกำจัดเสื้อผ้าที่เป็นอุปสรรคออกไปโดยง่าย
กายกำยำดูมีสุขภาพโถมเข้ามาพี่ชาย ยกขาเปลือยนั่นพาดบ่าแล้วโน้มตัวเข้าหาจนสะโพกขาวนั้นลอยเด่น
แก่นกายมหึมาผลมาจากสัญชาติกำลังจ่อส่งความร้อนอยู่ที่รอยจีบสีสวยชุ่มของเหลวใส
อันเดรสค่อยๆกดกายของตัวเองลงไปช้าๆ
ผนังนุ่มด้านในมันตอดรัดต้องรับเขาราวกับเคยชิน
“อะ อึดอัด อัน อัน”ตั้งโอ๋ผวาจับแขนแข็งแรงของน้องชายเอาไว้แน่น
ไม่กล้าก้มลงมองเลยว่ากำลังเกิดสิ่งใดอยู่กับตัวเอง
รู้สึกว่าด้านในของตัวเองกำลังตอดรัดสิ่งใหญ่โตที่กำลังล่วงล้ำเข้ามา
“อะ อ๊าง”ตั้งโอ๋ร้องเสียงหลง
เมื่อน้องชายไม่ทนอีกต่อไปแล้ว กายแข็งขืนขนาดใหญ่ถูกกดลงมารวดเดียว
พี่ชายน้ำตาเล็ดขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกเสียววูบจนแทบจะขาดใจ
หยาดน้ำใสปริ่มออกมาบนยอดสุดของท่อนกายอันสวยไหลย้อยลงมาอย่างน่าอาย
น้องชายเหยียดยิ้มยั่วเย้าเมื่อเห็นปฏิกิริยาดังนั้น
กายที่เข้าไปจอนสุดถอนออกมาและกระแทกกายลงอีกครั้ง
พี่ชายสะดุ้งเฮือกมือไม้ปัดความหาที่ยึดเหนี่ยว ริมฝีปากขบกัดเข้าหากันแน่น
ท่อนกายสีสวยสั่นระริกยั่วสายตา อันเดรสจ้องมันสลับกับจ้องหน้าของพี่ชาย
เหมือนจะรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ตั้งโอ๋ส่ายหน้าเมื่อมือของอันเดรสส่งตรงไปที่แก่นกายของตัวเอง
“ยะ อย่านะ”ความรู้สึกมันเหมือนกับจะขาดใจตาย
มือร้อนเพียงแค่แตะลงบนกายบวมปรินั่น หยาดน้ำสีขาวขุ่นมันก็พุ่งออกมาจนเปรอะไปทั่ว
“เร็วดีนี่”น้องชายแสยะยิ้มกับท่าทางน่ารัก กายยังคงขยับอย่างต่อเนื่องให้พี่ชายได้สั่นไหวไปตามแรง
“อะ อะ อัน พี่ไม่เอาแล้ว”ตั้งโอ๋ร้องขอ เขาไม่ไหวแล้ว
ทั้งอายทั้งทรมานจนแทบทนไม่ไหว
ของเหลวสีขาวขุ่นเปรอะไปทั่วหน้าท้องของเขาและอันเดรส แต่อันเดรสก็ยังไม่ยอมหยุด
แก่นกายที่ควรจะสงบลงมันก็แข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าร่างกายของเขามันช่างว่าง่ายเกินกว่าควรจะเป็นซะแล้ว
ไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้จะยาวสักแค่ไหน แต่คงจะยาวมากๆสำหรับเขาแน่
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะต้องเจอกับเรื่องอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ มากเสยจนอยากให้นี่เป็นความฝัน
และไม่อยากที่จะตื่นขึ้นมาเลย
มีต่อนะ ใจเย็นๆนะพวก ซับน้ำหมากรอก่อนเด้อ
อันอันนางไม่พูดมากนะ นางเน้นภาษากาย นางคิดถึงพี่ชายแบบโอเวอร์ จับกดจับกดอย่างเดียว
-
ต่อ
คลื่นทะเลด้านนอกซัดสาดเข้ามาที่ชายฝั่งขับขานผสานกับเสียงนกร้องยามเช้า
อันเดรสหยัดกายขึ้นมานั่ง จ้องมองร่างหลับใหลที่อยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งคืน
ตั้งโอ๋เหนื่อยจนหลับสนิทได้ยินเสียงกรนเบาเบาออกมาจากริมฝีปากพาลให้ยิ้มกับสิ่งที่เห็น
มือใหญ่ลูบลงบนใบหน้าแดงเรื่ออย่างเบามือเพราะกลัวว่าคนที่กลับอยู่จะตื่น
ในที่สุดได้มาทั้งกายและใจ หลายปีที่ผ่านมาราวกับอยู่ในขุมนรก
ทุกที่ที่ไม่มีพี่ชายล้วนแล้วแต่เป็นสถานที่ที่น่าขัดใจทั้งสิ้น
ความคิดถึงมันกัดกร่อนลึกลงไปในจิตใจจนแทบทนไม่ไหว หากแต่สิ่งที่ต้องให้ความสำคัญนั้นมันมีมากกว่า
เขาต้องพยายามเพื่อที่จะผลักดันตัวเองจากความเป็นเด็กในสายตาของอีกฝ่ายก้าวขึ้นสู่ความเป็นผู้ใหญ่และที่ที่สามารถ
ให้อีกฝ่ายนั่นพึ่งพิงได้
สุดท้ายก็สมกับที่อดกลั้นเพื่อความสำเร็จ
ทั้งหัวใจและร่างกายนี้เป็นของเขา…
อันเดรสโน้มหน้าเข้าใบใกล้ใบหน้านิ่งสนิท
ริมฝีปากร้อนประทับจูบลงอย่างแผ่วเบา ขบเม้มริมฝีบางบางเรื่ออย่างอ้อยอิ่ง
โดยที่ไม่รู้ตัว ร่างกายก็ถูกดึงกระชากจนตกลงมาบนพื้นห้อง
“นั่นแกจะทำอะไร!!”
เสียงตวาดก้องพร้อมกับแรงผ่ามือปะทะลงมาบนใบหน้าไม่เบาแรงทำให้ใบหน้าคมหายสะบัดหันไปตามแรง
ผู้เป็นพ่อจ้องมองลูกชายด้วยความโกรธเกรี้ยวกับสิ่งที่เห็น
เมื่อเปิดประตูเข้ามาพบกับลูกชายแท้ๆกำลังทำเรื่องไม่ควรกับลูกชายของคนรัก
“ก็เห็นนี่”อันเดรสซับเลือดที่มุมปากพลางนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง
เขาไหวไหล่อย่างไม่หยี่ระให้กับบิดา
รู้ดีว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง แต่มันดูจะเร็วเกินกว่าที่คาดเอาไว้
“แกนี่มัน!!”
“อย่านะมาติน”กุ้ยช่ายห้ามเอาไว้
“กุ้ยช่ายก็เห็นว่าไอ้ลูกคนนี้มันกำลังทำอะไร”
“กะ ก็เห็นเหมือนกันกับคุณนั่นแหละ แต่ก็ใช่ว่าคุณจะมาตบตีลูกแบบนี้”
“ทำไมจะไม่ได้ นั่นมันลูกของพี่”
“นั่นก็ลูกกุ้ยช่ายเหมือนกัน อย่ามาทำตามอำเภอใจแบบนี้”
เสียงเอะอะโวยวายลุกให้คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งขึ้นมา ความปวดเมื่อทำให้ต้องบิดกายแล้วหันมามอง
ร่างเปลือยเปล่าประดับด้วยรอยจูบทั่วร่างร่างกับไร้สิ้นเรี่ยวแรงเมื่อพ่อทั้งสองกำลังจ้องมองมาที่ตน
อันเดรสนั่งทรุดลงกับพื้นซับเลือดที่ซึมออกจากมุมปาก
“อะ อัน อัน”เอ่ยเรียกเสียงสั่น
ในที่สุดก็โดนจับได้
“แต่งตัวแล้วออกมาคุยกับพ่อ”มาตินสั่งเสียงกร้าวก่อนจะเดินออกไป
กุ้ยช่ายได้แต่หันมายิ้มบางเป็นการปลอบใจลูกๆแล้วเดินตามมาตินออกไป
“เจ็บไหม”ตั้งโอ๋ถามเสียงแผ่วแตะลงที่มุมปากของอีกฝ่าย
“ไม่เจ็บหรอก”
“อืม พี่ขอโทษ”ตั้งโอ๋ก้มหน้า
เป็นเพราะเขาที่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจนได้
“อย่าหลงตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นคนผิดล่ะ น่ารำคาญ”
น้อยชายแตะมือลงบนหัวพี่ชายเบาเบา
“ปากดีแบบนี้มันน่าฟันร่วงไหมล่ะ”
“อยู่นี่แหละ ไม่ต้องไป เดี๋ยวคุยเอง”อันเดรสผลักพี่ชายเข้ามาในห้องนอน
“พี่เป็นพี่ พี่จะอธิบายกับพ่อเอง”
“บอกว่าให้อยู่นี่ อย่าต้องให้พูดมาก”
“แต่พี่”
“ถ้ายังพูดอีกจะจูบให้ดู”อันเดรสยืนหน้าเข้าไปใกล้
“มะ ไม่ไปก็ได้”
ไม่ใช่ว่ายอมง่ายๆ แต่แววตาของน้องชายดูมุ่งมันจนทำให้รู้สึกวางใจและอุ่นใจขึ้นมาจนต้องพยักหน้ารับ
มองดูบานประตูนั้นปิดลง
ป้าๆนี่เอาทิชชู่มาใช้ได้สองงานเลย 55 งานมาม่ากับงานเสียเลือด แต่ไม่ม่าหรอก ก็แนวๆคู่พ่อนั่นแหละ ไม่ชอบเรื่อยยุ่งยาก ปวดเฮด อีกไม่กี่ตอนก็จบแระเน้อ
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
เด็กอันอัน ผ่านไปกี่ปีก็ปากเสียเหมือนเดิม. สะใจที่โดนต่อยปาก
บูชาเมียซะแล้วจะได้เจริญ
-
อย่าใจร้ายนักเลย
แค่นี้อันอันก็จะแย่แล้ว
-
ดัน
-
อันอันน่ะ พูดดีๆกะโอ๋หน่อยสิ ดุตลอดเลยอ่ะ
เราเตรียมไว้ซับเลือดดีกว่า
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกก อิ อิ ลุ้นมานาน สมใจที่สุด
-
สู้ๆ นะเด็กๆ
-
:heaven
-
ได้เลือดเลย คุยกับพ่อดีๆนะอัน
เดี๋ยวเรื่องจะยุ่ง อิอิ
-
สนุกมากกกกกกก อันอันเท่ระเบิดเลย ตั้งโอ๋ก็น่ารักน่าแกล้งน่ากดจริงๆ5555 ดีจังที่คนเขียนบอกว่าจะไม่ม่าเท่าไร อยากให้มีฉากหวานๆเยอะๆหื่นๆเยอะกว่านี้อีก เค้าห่างกันไปตั้งหลายปีสมควรที่จะคิดถึงกันมากมายอะ รอตอนต่อไปนะคะ #อันอันสูสู้ :o8: :-[ :oo1:
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
:hao3:
-
...ดีนะที่ไม่เข้ามาเจอตอนอะฮึ้ยๆกัน :ling2:
-
ความลับที่ 12 ค่าเสียหาย
“แกมีคำอธิบายกับเรื่องที่เกิดไหม”มาตินถามลูกชายด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง เขาพยายามข่มอารมณ์ร้อนของตัวเองเพื่อที่
จะไม่ให้ลงไม่ลงมือกับลูกชายผู้เย็นชาของตัวเอง
“มันต้องมีคำอธิบายด้วยเหรอครับ”อันเดรสเงยหน้าจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาที่นิ่งเฉย ทว่ามันกลับเป็นสายตาที่แน่วแน่
และไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด
“แกบอกว่าแกไม่มีคำอธิบายได้ยังไง ในเมื่อแก…”พูดได้เพียงแค่นั้นเมื่อเขาไม่อยากจะพูดประโยคที่น่าอายออกมา มัน
เป็นเรื่องผิดบาปที่น้องชายกับพี่ชายจะทำอะไรเช่นนี้ มาตินได้แต่สบถ
“ในเมื่อผมรักกับโอ๋น่ะเหรอครับ”
“ไม่ใช่ แกไม่ได้รักตั้งโอ๋ แกเข้าใจผิด”
“เป็นไปไม่ได้ที่พ่อจะรู้ใจผมกับโอ๋”
“ต่อให้ฉันไม่รู้ใจพวกแก แต่ที่แกทำมันไม่ถูก แกจะรักกันไม่ได้ แกสองคนเป็นพี่น้องกัน”
“ผมจะไม่เถียงพ่อหากว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ”อันเดรสพูดออกมาเสียงกร้าวดวงตาคมไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อไหว
ระริกเมื่อคำต้องห้ามถูกเอ่ยขึ้นมาเพื่อที่จะขัดขวางเขากับใครอีกคนเอาไว้
“ถีงอย่างนั้นแกก็ไม่มีสิทธิที่จะมาเอาคนที่โตมากับแก”
“พูดอย่างกับว่าพ่อไม่ได้แต่งงานกับพี่เลี้ยงของลูกตัวเอง”อันเดรสพูดความจริงที่ทำให้มาตินยิ่งหงุดหงิดกับสิ่งที่ลูกชายจี้
ใจดำ
“มันจะมากไปแล้วนะ ฉันไม่ได้สอนให้แกเป็นคนแบบนี้”
“ผมรู้ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อจะมาห้ามใจใครไม่ให้รักกับใครได้”
“แกต้องเลิกยุ่งกับตั้งโอ๋ นับตั้งแต่วันนี้”มาตินยื่นคำขาด
“มาติน พี่จะทำอย่างนี้กับลูกไม่ได้”กุ้ยช่ายแตะแขนมาตินเมื่ออันเดรสมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป
“ต่อให้ห้ามยังไงพ่อก็รู้ว่าผมไม่ฟัง”
“แกอย่ามาท้าทายพ่อ”มาตินพยายามข่มอารมณ์ร้อน
“ผมไม่ได้ท้าทาย ผมแค่จอบอกพ่อว่าผมรักโอ๋ รักมาตั้งแต่เด็กและไม่มีวันเลิกรัก ถ้าพ่อคิดที่จะขัดขวางผมก็ไม่สน ยังไง
ผมก็จะไม่หยุดรักโอ๋เด็ดขัด”
“แกนี่มันดื้อด้านได้ใครมา ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้ ถ้าแกยังยืนยันคำเดิมแกก็ต้องออกไปจากบ้านของฉัน โดยที่ห้ามเอาเงิน
ติดตัวไปแม้แต่บาทเดียวและระหว่างนั้นแกห้ามเจอกับพี่ชายแกแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่ได้”
“มาติน จะบ้ารึไง นั่นลูกนะ”กุ้ยช่ายโวยวายขึ้นมาทันทีเมื่อมาตินยื่นคำขาดกับลูกชาย
“ถ้าแกอยากที่จะรักพี่ชายของแกแกก็ต้องพิสูจน์ แกจะต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นถ้าหากแกยังยืนยันคำเดิม
ภายในหนึ่งปี เอาหาเงินมาให้พ่อกับกุ้ยช่ายให้ได้ร้อยล้าน”
“จะบ้าเรอะ อันเดรสจะไปหาเงินมาจากไหนร้อยล้าน ตั้งโอ๋เป็นลูกของกุ้ยช่าย กุ้ยช่ายต้องเป็นคนกำหนดไม่ใช่พี่”กุ้ยช่าย
สะบัดเสียงใส่อย่างเหลืออดกับความเคี่ยวของสามี
“แค่ร้อยล้านมันยังน้อย”
“ล้านเดียว แค่ล้านเดียวพอ”กุ้ยช่ายกอดอกยิ้มบางให้กับลูกบุญธรรม
“ล้านเดียวมันไม่น้อยไปรึไง ตอนพี่ไปแต่งกุ้ยช่ายพี่แต่ไปร้อยยี่สิบล้านกับขออื่นๆอีก”
“นั่นกุ้ยช่ายไม่ได้ขอ”กุ้ยช่ายไหวไหล่
“สิบล้าน ยังไงก็ต้องสิบล้าน”
“ตกลง ผมจะทำตามที่พ่อกับน้ากุ้ยช่ายขอ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น”อันเดรสตัดบทเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น
พอพ้นประตูออกมาก็พบกับร่างสูงโปร่งในชุดนอนสีหน้าตื่นตระหนกหลบอยู่หลังประตู
“ใครบอกให้ออกมา”อันเดรสคว้าเอาตัวพี่ชายเข้ามาใกล้
“อันอันไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ พี่ไม่เป็นไร เราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ พี่ไม่อยากให้อันอันออกไปลำบากเพราะพี่”
“ไร้สาระ คิดว่าเป็นใครกันคนอื่นถึงยอมลำบาก อย่ามาหลงตัวเองไปหน่อยเลย อยู่เฉยๆไปเถอะ”ว่าแล้วก็ดึงพี่ชายเข้าไป
ในห้อง
“แล้วอันอันจะไปอยู่กับใคร”
“กับเพื่อน”
“อย่าไปเลยนะ อยู่บ้านกับพ่อกับป๋าเถอะ”
“ถ้าขืนยังห้ามอีก จะพาหนีไปทั้งคู่ เอาไหมละ”อันเดรสกดพี่ชายให้นั่งลงบนเตียงยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“เงินแค่ล้านเดียว ที่โอ๋ต้องทำก็แค่อยู่เฉยๆ เดี๋ยวจะไปรับ”พูดจบริมฝีปากร้อนผ่าวก็กดจูบลงบนหน้าฝากราวกับเป็นคำ
สัญญา
“อืม จะรอ”
===============================================================
หนึ่งเดือนที่อันเดรสออกมาจากบ้านหลังใหญ่ทั้งที่ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียว ตั้งโอ๋ได้แต่เฝ้ามองน้องชายต่างสาย
เลือดผ่านกระจกรถ ดวงตากลมมองเข้าไปในร้านอาหารฝรั่งเศสใจกลางเมือง พนังงานเสิร์ฟใบหน้าหล่อเหลาอีกทั้งร่างสูงใหญ่
เรียกให้ลูกค้าทั้งหญิงชายต่างก็มองตามด้วยความสนใจ
งานหลังของอันเดรสในเวลากลางวันก็คือการเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารของเพื่อนสนิท ส่วนงานเสริมก็จะเป็นเด็กเสิร์ฟใน
คลับหรูชื่อดังของเพื่อนสนิทอีกเช่นกัน
อันเดรสทำงานหนักตื่นแต่เช้าและกลับบ้านดึก เป็นอย่างนี้ทุกวันแทบจะไม่มีเวลาหรือวันหยุดจะพักผ่อน ตั้งโอ๋ได้แต่ถอน
หายใจในความทระนงตัวของอันเดรสที่มีต่อคำขาดของผู้เป็นพ่อ
นานครั้งตั้งโอ๋จะเห็นอันเดรสจากหน้าปกนิตยสารที่ติดต่อให้ไปถ่ายแบบ อันเดรสทำทุกวิที ทุกทางที่ได้เงิน
ผ่านไปสองเดือน เงินที่เริ่มก่อตัวเป็นก้อนก็ถูกเอาไปลงทุนที่ตลาดหุ้น อันเดรสรู้ดีว่าควรนำเงินที่มีไปใช้ในรูปแบบใดเพื่อ
ให้มันงอกเงยผลิตดอกและผลให้เขาอย่างงดงาม
สามเดือนต่อมา อันเดรสเริ่มเป็นที่รู้จักของคนอื่นๆมากขึ้นทั้งในหน้าปกหนังสือและโฆษณาต่างๆ อันเดรสเลิกทำงานใน
คลับและหันมาจับงานที่ได้เงินมากหลักขึ้นโดยใช้ใบหน้าหลากเชื้อชาติของตัวเองเป็นจุดดึงดูด
สี่เดือนเงินที่นำไปลงทุนเริ่มงอกเงยผลผลิต แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ อันเดรสเริ่มที่จะนำเงินเก็บอีกส่วนจากงานถ่ายแบบ
และโฆษณามาเปิดบริษัทนำเที่ยวเล็กๆ การที่เขาพูดได้หลายภาษาค่อนข้างเป็นประโยชน์ เขาเริ่มที่จำใช้คนอื่นทำงานแทน
โดยที่ตนเองเป็นคนควบคุมอยู่เบื้องหลัง
หกเดือน กับครึ่งทางที่เขาทำได้ ตั้งโอ๋ยังคงเฝ้ามองน้องชายอยู่ห่างๆ เฝ้ามองน้องชายผ่านหน้าหนังสือ ผ่านทางหน้าจอ
ทีวี นานครั้งที่จะแอบไปเฝ้ามองน้องชายอยู่ไกลๆ
แปดเดือนอันเดรสประสบความสำเร็จในระยะเวลาสั้นๆด้วยการลงเงินไปกับตัวหุ้นที่ได้กำไรอย่างงดงาม ตั้งโอ๋ก็ยังคงเฝ้า
มองน้องชายอยู่ไกลๆอีกเช่นเดิม
สิบเดือน หุ้นที่ราคาพุ่งสูงเริ่มคงตัวไม่มีผลกำไรและไม่ขาดทุนไปกว่านั้นทำให้อันเดรสต้องเร่งหาทางอื่นก่อนที่จะครบ
กำหนดหนึ่งปีตามที่พ่อของเขาได้ยื่นคำขาดเอาไว้ เขารับงานถ่ายโฆษณากางเกงชั้นในที่ปฏิเสธมาหลายครั้งถึงแม้ว่าค่าตัวจะ
มากถึงเจ็ดหลัก
สิบเอ็ดเดือนขาดอีกแค่ล้านเดียวกับเวลาหนึ่งเดือนที่จะต้องรวบรวมเงินทั้งหมดสิบล้าน
เสียงเคาะประตูห้องคอนโดของเพื่อนสนิทดังขึ้นเรียกให้ชายหนุ่มที่ย่างเข้าสู่ช่วยวัยผู้ใหญ่สะดุ้งตื่น
ร่างสูงใหญ่เปลือกอกท่อนล่างสวมกางเกงนอนตัวหลวมอวดช่วงเอวสอบเดินไปเปิดประตูห้อง
คิดว่าเพื่อนสนิทแวะมาหาตามปกติ แต่กลับเป็นร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อผ้ารัดกุมสวมหมวกปิดบังหน้าตา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็
จำได้ดีว่าคนตรงหน้าคือใคร
“กลับไปซะ”อันเดรสออกปากไล่ทันที
“แต่พี่พึ่งจะมาถึง”
“บอกให้กลับไป”
“ให้พี่เข้าไปหน่อยนะ”ตั้งโอ๋ช้อนตาขึ้นมอง เขาทนไม่ได้แล้วที่จะเฝ้ามองน้องชายอยู่ในระยะที่ห่างจนสัมผัสไม่ได้ถึงไออุ่น
ของอีกฝ่าย
“บอกให้กลับไปก็กลับไปสิ”
“แต่พี่คิดถึงอัน พี่อยาก พี่อยากเจออัน”ตั้งโอ๋ตัดพ้อออกมาเมื่ออันเดรสเอาแต่ออกปากไล่
“ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนว่าเข้ามาแล้วไม่ได้ออกไปง่ายๆ”
พูดจบร่างก็ถูกแขนแข็งแรงกระชากเข้าไปโอบกอด ยังไม่ทันจะพูดอะไรประตูก็ปิดลงตามด้วยริมฝีปากที่ทาบทับด้วยความ
หิวโหย ห้าปีที่ห่างกันมันมากเกินพอ แต่ก็เทียบไม่ได้กับยังไม่ถึงปีที่ต้องพยายามออกห่างทั้งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม
ต้องเบือนหน้าหนีทุกครั้งยามที่เห็นพี่ชายแอบเฝ้ามองอยู่ไกลๆ ห้ามไม่ให้เดินเข้าไปแล้วดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด แต่ครั้งนี้
เขาห้ามตัวเองอีกต่อไปไม่ได้แล้ว อันเดรสสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระกวัดลิ้นร้อนชื้นที่ยังคงเบี่ยงหนีด้วยความตกใจ
“อะ อันอัน”
น้องชายผลักพี่ชายลงบนเตียงกว้างตรึงร่างสูงโปร่งเอาไว้ไม่ให้ถอยหนี ฝ่ามือที่เป็นราวกับมือปลาหมึกปลดเปลืองเสื้อผ้า
เกะกะออกไปรวดเร็วจนตั้งโอ๋หายใจหายคอแทบไม่ทัน
“ดะ เดี๋ยว พี่ไม่ได้จะ อะ อื้อ อย่ากัด”สะดุ้งเฮือกเมื่อฟันคมขบกัดลงบนยอดอกเบาๆคล้ายหยอกล้อ
อารมณ์พิศวาสถูกปลุกขึ้นโดยง่ายเมื่อร่างกายพบสัมผัสที่คุ้นชิ้น ราวกับขี้ผึ้งถูกรนด้วยไฟร้อนระอุ ร่างกายอ่อนปวกเปียก
ตามมือที่ไล้วนไปทั่ว
จูบร้อนผ่าวประโลมจูบไปทั่วร่างกาย ไร้คำพูดใดใด อธิบายความคิดถึงและห่วงใยผ่านการกระทำที่เร่าร้อน
ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองแนบชิดราวกับจะหลอมรวม ตั้งโอ๋เบือนหน้าหนีกายอันเขื่องสั่นระริกเมื่อถูกกอบกุมด้วยอุ้งมือร้อน
ราวเล็กนาบไฟ ความกระสันกำลังกลืนกินห้วงของจิตสำนึก
ถูกฉุดดึงสู่ความว่างเปล่าและอ้อมกอดที่โหยหามาตลอด กายสูงใหญ่เบียดเสียดเข้ามา แม้จะจุกไม่น้อยแต่ก็เปิดรับอีก
ฝ่ายเข้ามาด้วยความเต็มใจ โอบแขนกอดรอบลำคอปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามาเติมเต็ม
“อะ อื้อ”
“คิดถึง”เสียงทุ้มคำรามข้างหูเรียกให้ใจที่กำลังสั่นไหวเต้นเร่าไม่เป็นจังหวะ
“อือ พี่รักอันอัน”ตั้งโอ๋หลุดคำบอกรักออกมาด้วยสมองที่ขาวโพลนไร้สติมารั้งความอาย
ใบหน้าขาวแดงก่ำซุกหน้าเข้ากับอกกว้างเมื่อกายใหญ่กระทั้นเข้ามาจนสุดเรียกให้ความกระสันดึงรั้งเขาจุดสูงสุด หวีดร้อง
ออกมาปลดปล่อยเอาสิ่งที่อัดอั้นเอาไว้เปรอะบนผ้าปูสีสะอาด
“บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ได้ออกไปง่ายๆ”อันเดรสกระซิบ
“อะ อือ”ตั้งโอ๋พยักหน้ารับ ซ่อนใบหน้าแนบลงบนอก โอบแขนกอดน้องชายให้เข้ามาใกล้
“รัก”บอกรักสั้นๆทั้งที่ก้อนเนื้อในอกกำลังสั่นรัว เสือกท่อนกายร้อนผ่าวเข้าไปจนสุดเรียกให้พี่ชายผวากอดคอแน่น
แม้ว่าคนอื่นจะคิดว่าเป็นสิ่งที่ผิด แต่เขาสองคนกลับไม่คิดว่ามันเป็นเช่นนั้น ในเมื่อความรักมันไม่เคยผิดอะไร ผิดที่คนที่รัก
ไม่ยอมรับความรักที่เกิดขึ้นมากกว่า
ครบกำหนดหนึ่งปี เงินจำนวนมากกองอยู่เบื้องหน้าของผู้เป็นพ่อและพ่อบุญธรรมพร้อมทั้งพานดอกไม้ธูปเทียนเพื่อขอ
ขมา
“พี่บอกแล้วสิบล้านยังน้อยไป”มาตินบ่นอุปเมื่อลูกชายตัวดีเอาเงินมากองไว้ตรงหน้าถึงยี่สิบล้านเป็นสองเท่าที่กุ้ยช่ายเรียก
ไป เขารู้ดีว่าลูกชายของตัวเองฉลาดแล้วมีศักยภาพแค่ไหน แต่ให้ร้อยล้าน ลูกชายหัวดื้อของเขาก็ต้องหามาจนได้
“เงียบไปเถอะน่า”กุ้ยช่ายหยิกเอวสามีอย่างเหลืออด ความจริงเงินมันก็แค่ของนอกกาย การพิสูจน์ความจริงใจที่มีต่อกัน
มากกว่าที่เป็นประเด็นสำคัญ
แววตาที่มุ่งมั่นของอันเดรสทำให้กุ้ยช่ายมั่นใจแล้วว่าต่อให้อันเดรสจะเป็นลูกของมาติน ต่อให้คนอื่นจะครหายังไง อันเดรส
ก็ไม่มีวันปล่อยมือไปจากตั้งโอ๋แน่นอน
“เฮ้อ ถ้าครบแล้วก็ช่าง กลับมาทำงานที่บริษัทเหมือนเดิมก็แล้วกัน พ่อจะไปดูเลิกดูยามให้ แต่คงไม่ได้ในเร็ววันล่ะ บอก
แกไว้ก่อนเลย ยังไงพ่อก็จะจับตาดูแกตลอดเวลา”
“ขอบคุณที่เข้าใจครับ”อันเดรสตอบรับก่อนจะหันไปมองใครอีกคนที่นั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่อีกฝั่ง แต่ใบหน้าขาวกลับกลัง
แดงเรื่อเมื่อพ่อบุญธรรมพูดถึงเรื่องฤกษ์ยาม
“ละ ฤกษ์ยามอะไรเหรอครับ”ตั้งโอ๋ถามเสียงสั่นจ้องมองมาตินตาปริบๆ
“ในเมื่อจะคบกันก็ต้องทำให้มันถูกต้อง”
“โอ๋ไม่เข้าใจ”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ใจก็กำลังปะติดเรื่องราว
“พ่อจะให้อันเดรสกับเราแต่งงานกัน ทำให้เรื่องราวมันถูกต้อง คนอื่นจะได้ไม่ว่าลับหลังเอา”
“ตะ แต่ โอ๋ อะ อัน อ่าดึง”ยังพูดไม่จบอันเดรสก็ดึงให้เจ้าตัวที่ไม่เข้าใจอะไรง่ายๆเดินตามออกมา
“พูดมากน่ารำคาญ บอกให้อยู่เฉยๆก็อยู่เฉยๆน่า”
“จะเฉยได้ไง แต่งงานนะอัน พ่อพูดถึงเรื่องแต่งงานเลยนะ”
“แล้วไง จะบอกว่าไม่อยากแต่งรึไง”อันเดรสถามเสียงแข็งดึงพี่ชายให้เข้ามาใกล้
“มะ ไม่ใช่สักหน่อย”พอถูกถามตั้งโอ๋ก็ตอบไม่ถูก จะว่าไปถามว่าไม่อยากแต่งไหมก็ไม่ใช่ อยากแต่งไหมก็ยังบอกไม่ถูก รู้
แค่ว่าอายไม่น้อยเลยทีเดียวหากต้องแต่งงานไปเป็นของคนอื่นเหมือนพ่อของตัวเองกับมาติน
“ก็ดี อย่าหวังว่าจะปล่อยให้ปฏิเสธ แล้วก็เตรียมตัวมีลูกได้เลย”
“จะบ้าเรอะ พี่จะมีลูกได้ไง พูดบ้าบ้า พี่ไปทำงานดีกว่า คุยกับอันอันแล้วเสียเวลา”
“ตามใจ แล้วคืนนี้อย่าล็อกห้องล่ะ”
“อะ อะไร ก็ไม่เคยล็อกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”พูดเองหน้าแดงเองทิ้งให้น้องชายมองตามกับท่าทางตลกพิลึกพิลั่นนั่น
=========================================================
เลิฟมีเลิฟมายสตอรี่ หุหุ หายไปนานอีกแล้ว มีคนไปดึงขึ้นมาจากหลุม ใกล้จบแล้วนะเออ จะมีลูกไหม เพราะมันไม่อิมเพจ เด๋วไปเก็บเด็กที่ไหนมาเลี้ยงดีน้อ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เหวยๆ ตั้งโอ๋ มีลูกก็ดีนะ อิอิ
-
มีลูกก็ ok นะ
-
อันโอ๋ของป้า
-
คิดถึงอันโอ๋ น่ารักอ่ะ
-
อันอันหื่นขนาดนั้นน่าจะให้มีนะ คงรักลูกหลงเมียมากแน่ๆ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
หมั่นไส้มาติน มารังแก อัน อัน ของชั้น ชิ
รักกันนาน ๆ น้าาาา :L2:
-
สุดยอดมากอันอัน
อดทนเพื่อโอ๋ได้ขนาดนี้
-
:impress2:
-
:)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนุกหนานๆ เหมือนจะจบ หรือไม่จบ :hao4:
-
:katai5:
-
คนเขียนหาย