Prologue [100%]เดินจบเกือบทั่วมอ แต่ก็ได้ถ่ายรูปในจุดที่อยากได้สมใจอยาก ตะวันเริ่มจะลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มอ่อนเริ่มแซมแบ็คกราวด์สีฟ้าของทองฟ้า ลมเย็นๆ พัดโชยมาให้ได้ชื่นใจบ้างเป็นระยะ หลังจากถ่ายรูปหมู่เสร็จ แมทก็มาถ่ายกับวิคเตอร์ต่อ ตอนแรกถ่ายไม่ถึงสิบรูปด้วยซ้ำเพราะวิคเตอร์ขี้เกียจ
“Giant! Grrr! (ไอ้ยักษ์! อ๊า!)” แมทกระทืบสองเท้าบนพื้นสนามหญ้าในสนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัยเหมือนเด็กๆ จนปลายชุดครุยสีดำกระเด้งตามจังกวะกระทืบเท้า
“โอ๊ย อ้อนผัวแต่อ้อนตีนกูเหลือเกิน!” ทุกคนหัวเราะกับการแซะของแชมป์ แมทหันไปเบ้ปาก ถลึงตาใส่และยกกำปั้นขึ้นทำท่าจะต่อยไอ้ตี๋ แต่ก็เอากำปั้นนั้นมาทุบแฟนตัวยักษ์ตรงอกดังปั้ก!
“What?! That’s hurt, you know?! (หู! เจ็บนะเนี่ย)” แมทเบะปากหน้างอ
“Take pictures! I don’t wear this dress every day! (ก็ถ่ายรูปสิ ไม่ได้ใส่ชุดนี้ทุกวันนะ!)” หน้าใสๆ แหงนหน้าแหวเสียงใสใส่ไอ้ฝรั่งตัวสูงที่ยืนยิ้มหล่อมองหน้าเอเลี่ยนน้อยผ่านแว่นสีดำด้วยความขำ
“We took more pictures with your parents, is that not enough? (ที่ถ่ายไปกับพ่อกับแม่นายนั่นยังไม่พอรึไง)” แมทใช้สองแขนรัดร่างหนาใหญ่ของวิคเตอร์ไว้เต็มแขน เอาคางเกยอกวิคเตอร์แล้วมองอย่างอ้อนๆ
“This time is for both of us! (ก็ถ่ายสองคนไงเล่า!)” แทบจะทุกช็อตทุกจังหวะที่แมทงอแงใส่วิคเตอร์ แล้วบักฝรั่งเอาแต่ขำนั้น ตากล้องกดแชะภาพรัวๆ ไว้เพียบ
“Okay. You want to take more pictures with a handsome one like me, right? (มาๆ ถ่ายๆ อยากถ่ายกับคนหล่อก็ไม่บอก)” รอยยิ้มแฉ่งปรากฏบนใบหน้าแมทพร้อมกับอ้อมแขนที่ปล่อยออก วิคเตอร์ยกมือขวาดันหน้าผากแมทด้วยความหมั่นไส้จนคนตัวเล็กหน้าหงายเงิบ
สุดท้ายแมทก็ได้ถ่ายรูปกับแฟนตัวเองในวันรับปริญญาสมใจ วิคเตอร์จัดการยก อุ้ม แบกเอเลี่ยนน้อยหรืออะไรก็ตามที่ตากล้องบอก เขาสามารถทำให้ได้หมดโดยที่เอเลี่ยนน้อยก็ตอบรับแอคชั่นนั้นๆ ได้อย่างรวดเร็ว ถ่ายไปได้หลายสิบภาพจนแมทบ่นเหนื่อยเองนั่นแหละถึงได้พอ
หลังจากจบกระบวนการถ่ายรูปหมู่ รูปคู่ รูปขี้จนหมด แมทก็ต้องไปถ่ายกับกลุ่มแฟนคลับหลายสิบคนที่ยกโขยงมาร่วมแสดงความยินดี โชคดีที่น้องๆ เข้าใจว่าแมทเหนื่อยจริงๆ เลยเน้นถ่ายรูปหมู่ วิคเตอร์ไม่ขอถ่าย และแมทเองก็ไม่คิดบังคับถ่ายเช่นกัน
“คงเข้าใจเนาะว่าอยู่ในสถานการณ์ไหน ยังไงก็อย่าเคืองกันนะ” แฟนคลับทุกคนตอบรับด้วยความเข้าใจว่าทั้งสองคนไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ที่มันเกือบจะเผยจนหมดก่อนหน้านี้ไปมากกว่านี้แล้ว อะไรที่เงียบได้ทั้งคู่ก็อยากเงียบ ไม่อยากให้มันเป็นจุดเด่นเป็นที่สนใจมากนัก แม้กระทั่งเพจคู่ของวิคเตอร์กับแมทที่มีคนไลค์หลายหมื่นคนก็มีการเปลี่ยนแปลง ทางทีมพีอาร์ของวิคเตอร์ส่งข้อความไปบอกแอดมินเพจว่าให้ปิดเพจนี้ แต่ถ้าอยากทำเพจให้วิคเตอร์ไม่ว่ากัน แต่ห้ามทำเพจคู่ ดังนั้นแอดมินจึงเลือกเปลี่ยนเพจเป็นชื่อวิคเตอร์คนเดียว โดยให้เหตุผลว่าความสัมพันธ์ของวิคเตอร์กับแมทไม่ได้มีอะไรชัดเจน ไม่มีการยืนยัน เลยขอไม่กระพือกระแสไปเอง ซึ่งแน่นอนว่าข้อความเหล่านั้น ทีมพีอาร์คิดมาให้เรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณมากนะครับที่มา ไว้เจอกันใหม่นะ” แมทโบกมือลาแฟนคลับที่ขอตัวกลับกันก่อน กลุ่มนี้ตามเขากับวิคเตอร์จนเริ่มจะจำหน้าได้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้จำเป๊ะไปหมด เพราะใช่ว่าจะเจอกันถี่ๆ ซะเมื่อไหร่ วิคเตอร์ไม่ได้มีงานให้ตาม เพราะเวลามาไทยก็คือมาอยู่กับเขา ออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ประกาศให้แฟนคลับรู้ บางทีวิคเตอร์บินมาไทยก็ไม่มีใครรู้ เก็บเงียบ บินกลับก็เก็บเงียบ เลยทำให้ตามยาก นับครั้งการตามได้ก็ไม่ถึงสิบครั้งเลย
“คืนนี้ไม่ไปไหนเนอะ” แมทถามเพื่อน ทุกคนสั่นหัว แม้หน้าตาจะไม่บ่งบอกถึงความเพลีย แต่ทุกคนที่ตื่นแต่ดึก หรือบางคนที่ไม่ได้นอนเลยก็อยากจะพักผ่อนยาวๆ อย่างเต็มที่แล้ว
“ไว้วันอื่นเถอะว่ะ กูหลับตรงนี้ยังได้เลยตอนนี้” ทุกคนหัวเราะน้อยๆ กับคำบอกของวอร์ม
“งั้นแยกย้าย ไว้เจอกัน” แมทโบกมือลาเพื่อนๆ ไม่ได้มีบรรยากาศความเศร้าสร้อยอะไร ทุกคนเคยคิดว่ามันจะต้องเศร้าเมื่อตอนเรียบจบ แต่จริงๆ มันแค่เคว้งที่จะไม่ได้มาเจอกันในชั่วโมงเรียนอีก แต่หลังจากเรียนจบ พวกเขาก็นัดเจอกันบ่อยๆ จนกลายเป็นว่าไม่ได้รู้สึกต่างจากตอนเรียนเท่าไหร่ แค่ไม่ได้เรียนด้วยกันเท่านั้นเอง
“พี่เคนๆ เดี๋ยวบอกแคทหน่อยว่ากุญแจห้องมันอยู่กับแม่แมท” แมทหันไปบอกเคนในขณะที่กำลังเดินจับมือกับวิคเตอร์ออกไปทางประตูหลังมอ พี่เคนพยักหน้าแล้วหันไปมองแคทที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนต่างคณะอยู่
“แคท กุญแจห้องอยู่กับแม่แมทนะ!” เคนตะโกนบอก แคทหันมามองแว้บหนึ่งแล้วหันกลับไปลาเพื่อนต่างคณะของตัวเอง รีบเดินตามสามคนข้างหน้าให้ทัน
“อะไรพี่เคน”
“กุญแจห้องพัก อยู่กับแม่แมท”
“อ๋อๆ โอเค” แคทพักโรงแรมเดียวกับแมท พ่อแม่แคทมาแสดงความยินดีไปแล้วเมื่อวันซ้อมใหญ่ วันจริงทั้งสองคนอยากให้ลูกใช้เวลากับเพื่อนฝูงให้เต็มที่เลยกลับไปก่อนแล้ว กลับกันกับพ่อแม่แมทที่อยากมาวันจริง เนื่องจากอยากมานั่งชื่นชมพระบารมีของผู้พระราชทานปริญญาบัตรให้กับลูกตนเอง แม้จะเห็นผ่านแค่จอทีวีที่ถ่ายทอดสดมาจากในหอประชุมก็ตาม
“What do you want to eat? (อยากกินอะไร)” วิคเตอร์ก้มหน้าลงถาม พลางเสียบแว่นลงบนปกเสื้อ ตอนนี้มืดแล้วคงไม่มีใครเห็นหน้าเขาชัดหรอก
“Pizza! We can order it to our room. (สั่งพิซซ่ามากินที่ห้องเถอะ เอาต้มยำๆ) แคทเอามั้ย” แคทหันไปถามว่าที่แฟนตัวเอง พี่เคนพยักหน้าว่าเอา
“เออ เดี๋ยวฉันไปกินที่ห้องแกละกัน ชวนอีพวกนั้นมะ” แมททำหน้าครุ่นคิดแปบหนึ่งแล้วก็พยักหน้า
“ลองชวนในกรุ๊ปไลน์ก่อน ถ้าพวกมันอยากนอนก็ให้นอนไป”
“พี่เคนๆ พิมพ์เข้าไปในกรุ๊ปไลน์แคทให้หน่อย ถามว่ามีใครอยากมาจอยมั้ย” หนุ่มรอยสักร่างสูงหยิบมือถือแคทขึ้นมาพิมพ์ตามที่อีกฝ่ายบอกแล้วก็เก็บมือถือลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม เพราะคิดว่าอีกพักใหญ่ๆ เลยกว่าจะมีคนตอบ
เดินไปได้สักพักแมทก็บ่นปวดเท้า วิคเตอร์เลยเอาเจ้าตัวจ้อยขึ้นหลัง ส่วนแคทเป็นสาวสตรอง เดินเท้าเปล่าให้พี่เคนถือคัชชูให้ ใช้เวลาเดินจากในมอมาที่พักก็เกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเข้าห้องตัวเองแมทก็ไปเคาะถามพ่อกับแม่เรื่องอาหารเย็นและขอกุญแจให้แคท ทั้งสองคนสั่งจากข้างล่างขึ้นมากินเรียบร้อยแล้ว แมทเลยเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป ถอดชุดครุยกับเนคไทออก เหลือเสื้อเชิ้ต กางเกงและถุงเท้า หยิบมือถือขึ้นมากดโทรสั่งพิซซ่า บอกเมนูที่ต้องการและสถานที่จัดส่งเสร็จสรรพก็ไปนอนเล่นมือถือรอบนเตียง หันไปมองวิคเตอร์ที่ถอดเสื้อใส่แต่บ็อกเซอร์แว้บหนึ่ง
“สั่งยัง” แมทหันไปพยักหน้าให้วิคเตอร์ที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่แล้วก็หันกลับมาดูมือถือต่อ
“อะ ของขวัญวันรับปริญญาของนาย” แมทหันขวับไปมองกล่องสี่เหลี่ยมสีดำทรงยาว
“โอ๊ะ เงินสดที่ให้มานั่นไม่พอเหรอ” วิคเตอร์ยิ้มมุมปากและส่ายหน้าเบาๆ
“คนละอันกัน อันนี้ฉันสั่งพิเศษเลย” แมทกดล็อคมือถือแล้วลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ยื่นมือไปหยิบกล่องนั้นมาจากมือวิคเตอร์
“ไหนว่านึกไม่ออกไงว่าจะให้อะไรดี”
“เซอร์ไพรส์ไง” แมททำตาโตวูบหนึ่ง แล้วหรี่ตามองวิคเตอร์ ทำท่าเหมือนว่าไม่ไว้ใจอีกฝ่าย วิคเตอร์ยิ้มกว้างจนร่องแก้มขึ้น แมทแก้ปมริบบิ้นสีแดงที่พันกล่องไว้ แล้วก็เปิดฝากล่องออก พอเห็นของที่อยู่ข้างในก็อ้าปากกว้าง ตาโตยิ่งกว่านกฮูก หัวใจกระตุกวูบใหญ่แล้วก็ร้องเสียหลง
“อะโหย!” เอเลี่ยนน้อยเงยหน้าพรึ่บขึ้นมองไอ้ยักษ์ตัวโตที่ยิ้มกริ่มแล้วยักคิ้วขวาให้หนึ่งทีด้วยความเท่ แมทหุบปากฉับ ก้มลงมองของที่อยู่ในกล่องให้ชัดๆ อีกที
“คุ้นๆ มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือขวาลูบเป้านูนๆ ของตัวเองเบาๆ
“ดิลโด้ในวันรับปริญญา?! เอาจริงเหรอ?!” วิคเตอร์พยักหน้า ยิ้มอย่างชื่นมื่น ส่วนแมทมึนหน่อยๆ กับของขวัญชิ้นนี้ เคยมีใครให้ของแบบนี้ในวันที่สำเร็จการศึกษาบ้างมั้ยนะ
“ที่มีในห้องเซ็กส์ทอยนั่นไม่พอหรือไง” วิคเตอร์สั่นหัวเบาๆ
“ไม่ให้ใช้แล้ว ใช้อันนี้ดีกว่า…” แมทขมวดคิ้วงงไม่เข้าใจ วิคเตอร์ยิ้มกริ่ม ดึงบ็อกเซอร์ลงไปข้างล่างลูกกลมกลึงสองลูก ยักษ์น้อยดีดตัวผงาดตั้งตรง แมทเผลอสะดุ้งนิดหน่อยเพราะไม่ได้เจอกันตั้งสามเดือน
“…ไม่คุ้นจริงเหรอ” แมทเอียงหน้าไม่เข้าใจ วิคเตอร์ส่งสายตาไปมองดิลโด้สีเนื้อโกโก้อ่อนในกล่องและสลับกับมองของตัวเอง แมทเบิกตากว้างขึ้น คว้าดิลโด้ในกล่องไปวางเทียบกับของวิคเตอร์ที่ตั้งตระหง่านอย่างกับหอคอย
“หูยยย นี่มันของคุณนี่ มีได้ไงอะ” แมทมองด้วยความตื่นตาตื่นใจและความตื่นเต้นที่เห็นยักษ์น้อยมีสองอัน อันที่เป็นโคลนนิ่งเหมือนอย่างกับแฝด สีผิวเดียวกัน ลายของเส้นเลือดยังเหมือน ส่วนหัวก็ไม่ผิดเพี้ยน ความใหญ่ ความยาว แม้กระทั่งขนาดใหญ่ของสองลูกกลมกลึงก็ไม่ต่างจากของจริง
“ฉันสั่งทำเพื่อนาย…” วิคเตอร์บอกพลางรูดลูกชายตัวเองเบาๆ แมทกำดิลโด้โคลนนิ่งแน่น แล้วเลื่อนไปจับของจริง วิคเตอร์ปล่อยมือออกให้เจ้าตัวจ้อยจับได้อย่างสะดวก
“…มีอันเดียวในโลก เพราะฉันสั่งทำเพื่อนายโดยเฉพาะ เอาไว้ใช้ตอนที่นายอยากเวลาที่ฉันไปทำงานที่อื่น” แมทกำลังกำๆ จับๆ และลูบคลำของจริง สลับกับของโคลนนิ่งราวกับเด็กน้อยเพิ่งเรียนรู้โลก วิคเตอร์นั่งมองตากลมแป๋วที่นั่งจ้องของเขาราวกับไม่เคยเห็นมาก่อนแล้วก็ยิ้มขำ
“แต่เอ๊ะ!” แมทปล่อยมือออกจากของจริง เด้งตัวนั่งตรง มองหน้าวิคเตอร์ด้วยความสงสัย
“แล้วไปทำมาได้ยังไง ทำไมถึงออกมาเหมือนขนาดนี้…” คิ้วเข้มอ่อนๆ ของแมทขมวดเข้าหากัน
“…คุณให้ใครจับมันรึเปล่า มันถึงได้เป๊ะขนาดนี้อะ!” จากที่ตื่นเต้น ตอนนี้แมทกำลังคิดเยอะคิดแยะ ตีกันวุ่นในหัวไปหมด วิคเตอร์เลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง หน้าตายังสบายๆ อยู่ ไม่ได้ร้อนรนอะไร
“ฉันให้เซล่าติดต่อบริษัทที่รับผลิตของพวกนี้ นัดเขามาคุยและจับเซ็นสัญญาว่าห้ามเปิดเผยข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ มีพนักงานผู้ชายสองคนมาช่วย” แมทหรี่ตามองด้วยความไม่ไว้ใจ วิคเตอร์ยิ้มกว้าง
“โกหกรึเปล่าเนี่ย แล้วผู้ชายสองคนนั้นอะผู้ชายจริงมั้ย ทำไมทำอย่างงี้อะ ให้คนอื่นมาสัมผัสได้ไง” แมททำหน้าตางอแงเหมือนเด็กเบะปากจะร้องไห้ ยกดิลโด้ในมือตีหัววิคเตอร์ไปหนึ่งที วิคเตอร์สะดุ้งไปทีแล้วก็หัวเราะชอบใจ
“โกหกอะไรเล่า แล้วสองคนนั้นก็ผู้ชายจริงๆ ฉันคัดมาแล้วน่า…” แมททำหน้างอง้ำ ยกดิลโด้ขึ้นมาดู ไอ้จะดีใจก็ดีใจอยู่หรอก แต่ก็ไม่ชอบที่วิคเตอร์ให้ใครก็ไม่รู้มาจับ มาสัมผัสยักษ์น้อย
“…อย่าคิดมากน่า เหมือนทำงานนั่นแหละ ฉันดูคลิปเราสองคนนั่นแหละถึงแข็งจนทำเสร็จ” จะบอกว่ารู้สึกดีขึ้นก็พูดไม่เต็มปากอีก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่จนจะร้องไห้
“ไม่เห็นต้องทำอะไรอย่างนี้เลย ของจริงก็มี ถ้าคุณไม่อยู่ ผมใช้อันอื่นหรือไม่ทำก็ได้”
“ไม่ทำก็ดี แต่ฉันไม่อยากให้นายใช้อันอื่นแล้ว ฉันหวง อย่างน้อยถ้าอะไรจะเข้าไปในรูนายก็ให้มันเป็นร่างโคลนนิ่งฉันก็ยังดี” ตรรกะแปลกๆ แต่สมเหตุสมผลสำหรับวิคเตอร์ยังมีให้เห็นได้เสมอๆ
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันตั้งใจทำให้นายจริงๆ นี่บริษัทเดียวกันกับที่ไอ้พระเอกหนังโป๊นั่นทำเลยนะ” แมททำหน้าประหลาดใจ เลิกคิ้วขึ้นแล้วครุ่นคิดแปบสั้นๆ
“แซ็คอะเหรอ” วิคเตอร์พยักหน้าลง ดึงบ็อกเซอร์ขึ้นสวมทับลูกชายที่ค่อยๆ อ่อนตัวลง
“เขาเอาผลงานมาให้ฉันดู เลยเห็นว่ามีของหมอนั่นด้วย” แมทจิ๊ปากหนึ่งที ยกยักษ์น้อยโคลนนิ่งขึ้นมาดู มองสำรวจแล้วก็ถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้พ่อยักษ์ใหญ่
“ขอบคุณนะครับ แม้จะไม่ชอบใจวิธีการที่ได้มาก็เถอะ…” วิคเตอร์ยิ้มกริ่ม ยื่นมือซ้ายไปดึงหัวแมทมาใกล้ๆ แล้วจูบหน้าผากไปหนึ่งที แมทก้มลงจุ๊บรอยสักบนอกซ้ายแน่นๆ ของวิคเตอร์
“…แน่ใจนะว่าไม่ได้ให้ผู้หญิงแตะของคุณ แล้วก็มีแค่อันเดียวอะ ไม่ใช่สองคนนั้นแอบเอาไซส์คุณไปผลิตล่ะ” วิคเตอร์ยิ้มขำกับเด็กขี้หวงที่นานๆ ทีจะแสดงออกให้เห็นชัดเจนแบบนี้
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจับเซ็นสัญญาแล้ว ถ้าเรื่องรั่วไหล ก็ฟ้องร้องกันให้ล่มจมนั่นแหละ” แมทเชื่อว่าวิคเตอร์รอบคอบพอ… ไม่สิ จริงๆ ต้องบอกว่าเซล่ารอบคอบมากพอ ยัยป้านั่นไม่มีทางที่จะให้วิคเตอร์เสียชื่อหรือเสียภาพลักษณ์ง่ายๆ แน่นอน ดีไม่ดีอาจพยายามค้านแล้ว แต่วิคเตอร์คงไปขู่อะไรสักอย่างหล่อนถึงทำให้ เพราะคงคิดว่าจัดการเองดีกว่าปล่อยให้วิคเตอร์จัดการ
“ให้พักเหนื่อยจากงานนี้ก่อน แล้วเดี๋ยวมาลองใช้กัน” วิคเตอร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม แมทเม้มปากยิ้มเขินๆ แล้วพยักหน้าดุ๊กดิ๊ก ก่อนที่จะหัวเราะคิกคักแล้วก็ซุกหน้าลงกับอกแน่นๆ ของวิคเตอร์ ยักษ์ใหญ่ยกมือซ้ายขึ้นลูบหลังเอเลี่ยนน้อยเบาๆ แล้วจูบกลางกระหม่อมไปหนึ่งที
“นี่ แล้วระวังเรื่องคลิปหลุดล่ะ ถ้าหลุดไปซวยกันน่าดูเลยนะ” แมทถามด้วยความกังวลใจเล็กๆ ก่อนจะบินกลับนิวยอร์กครั้งก่อน วิคเตอร์ถ่ายคลิปตอนมีอะไรกันไว้ เพราะอยากเก็บไว้ดูเวลาเปล่าเปลี่ยวในตอนที่ว่างไม่ตรงกันในการออนสไกป์ แมทก็แอบเห็นด้วย ให้เขาเกิดอารมณ์เพราะเราน่ะดีสุดแล้ว ให้เขาดูคลิปเราดีกว่าไปดูคลิปคนอื่น หรือที่แย่ที่สุดคือไปเอากับคนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้นจะให้ถ่ายสักร้อยคลิปเลย
“ไม่ต้องห่วงน่า ถ้ามือถือพังฉันไม่เอาไปซ่อมอย่างที่นายบอกแน่นอน เก็บไว้ไม่ให้ใครยุ่งหรอก” แมทเตือนจากประสบการณ์ที่เห็นคลิปหลุดของดาราไทยทั้งหลายก็มาจากการส่งซ่อมนี่แหละ แล้วก็หลุดต่อๆ กันไป
“อย่าให้พ่อนายเห็นนะ ไม่งั้นเดี๋ยวเอาปืนมายิงฉันอีก” วิคเตอร์เบ้ปากเมื่อพูดถึงพ่อตา แมทหัวเราะ ยกดิลโด้ขึ้นมาแล้วจุ๊บตรงปลายไปหนึ่งที
“จูบของจริงหน่อยสิ มันคิดถึงแม่มันจะแย่แล้ว” แมทห่อไหล่ยิ้มเขิน ยื่นมือไปล้วงเจ้ายักษ์น้อยที่แข็งตัวแบบอ่อนๆ ออกมาข้างนอกแล้วก้มลงจุ๊บปลายสีชมพูสดไปหนึ่งที
“I miss you, too, little giant. (คิดถึงเหมือนกันนะยักษ์น้อย)” วิคเตอร์ยิ้มกว้างแบบที่แมทชอบ ยิ้มจนมีร่องแก้ม แมทยื่นหน้าไปหอมแก้มวิคเตอร์หนึ่งที
“And I miss you very much my big giant. (แล้วก็คิดถึงยักษ์ใหญ่ม้ากมาก)” เจ้าตัวจ้อยยื่นหน้าไปถูปลายจมูกโด่งของคนตัวโต วิคเตอร์ยิ้มไม่หุบ แล้วจุ๊บปากแมทไปหนึ่งที
ครืด~ ครืด~
มือถือของแมทสั่นสะเทือน เจ้าตัวหันตัวไปหยิบขึ้นมากดรับ อีกฝ่ายคือพนักงานส่งพิซซ่าที่บอกว่าอยู่ด้านล่างโรงแรมแล้ว
“พิซซ่ามาแล้ววว!” แมทว่าด้วยความดีใจเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
“เก็บยักษ์น้อยโคลนนิ่งดีๆ เดี๋ยวเพื่อนนายมาเห็นจะตกใจ” แมทยิ้มกว้างและพยักหน้า เก็บของขวัญของสามีหน้ายักษ์ลงกล่องอย่างดี
“แหวนเอาห้อยคอไว้อยู่ใช่มั้ย” แมทพยักหน้าอีกที แล้วเอามือขวาตบตรงอกที่แหวนห้อยกระทบเนื้ออยู่เบาๆ ส่วนของวิคเตอร์ใส่อยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายอยู่แล้ว
“ป่ะ ไปเอาพิซซ่ากัน” แมทลุกลงจากเตียง เอากล่องของขวัญของวิคเตอร์ไปวางไว้ในตู้เสื้อผ้า วิคเตอร์ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อจากตู้มาสวมใส่ และหยิบกางเกงขาสั้นมาใส่ทับบ็อกเซอร์อีกที ก่อนจะพากันเดินออกจากห้องไปรับพิซซ่าที่ด้านล่าง
สรุปว่าของขวัญของพ่อกับแม่ที่ว่าใหญ่สุดในตอนแรก พอเจอของสามีตัวเองเข้าไป ดันใหญ่กว่าใครเลย ใหญ่แบบที่ อืม… ใหญ่จริงๆ
เม้าท์เมาท์เม้าท์กะขุ่นเจ้
ของขวัญวันรับปริญญาที่เชื่อว่าไม่เหมือนใคร 55555 พี่ยักษ์ควรให้น้องในวันวาเลนไทน์หรือวันเกิด วันครบรอบอะไรแบบนี้มั้ยคะ แต่อย่างว่านี่ใครค่ะ ยักษ์ใหญ่เองงงง ฮ่าๆๆๆ
ทำมาซะเหมือนด้วยนะ อะหุๆ -.,- เพียงเพราะไม่อยากให้สิ่งใดเข้าไปในรู เอ้ย ตัวน้องแมท พี่ยักษ์ก็ลงทุนมาก นี่ดีนะให้ผู้ชายมาทำให้ ถ้ามีชะนีมาเอี่ยวโดนตัวเจี๊ยวแน่ๆ ไอ้ย้ากกกก
เอาเป็นว่าก็ Congratulations กับน้องแมทนะคะลูก ชีวิตสำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว สถานีต่อไปก็เดินตามฝันเนาะ ครุคริๆ
ก็ใสๆ เห็นมั้ยใครกลัวดราม่า มีแต่ความน่ารักน่าชังลอยอบอวลรอบตัวทั้งสองคน เย๊เยเย่! มาก
พบกันตอนหน้านะคะ แต่เรื่องระยะเวลาการอัพ ยังไงอ่านคำอธิบายด้านล่างก่อนเนอะ จะได้เข้าใจตรงกันนน
...
หลังจากหายไปนาน ตอนนี้เรื่องนี้จะเริ่มกลับมาอัพแล้วค่ะ แต่ต้องบอกก่อนว่า ไม่ได้อัพถี่รัวๆ เพราะจะเป็นการเขียนสดอัพสดแบบในช่วงแรกที่ตอมเขียนนิยายเรื่องนี้ อยากอ่านคอมเม้นนน เพราะบางทีอ่านเม้นแล้วไอเดียบรรเจิดมากเลยก็มี อยากได้ฟีลลิ่งเก่าๆ ในการเขียนและอัพนิยายกลับมาาา
อีกอย่างปี 60 ตอมได้ทำการอาจหาญที่จะเขียนนิยายพร้อมกันถึงสามเรื่องเป็นอย่างต่ำ มากสุดคือสี่ โอ้ววว หล่อนไปเอาความมั่นนี้มาจากไหน เขียนทีละเรื่องยังจะตายแล้ววว ซึ่งถ้าใครตามอ่านงานตอมมานาน จะรู้เลยว่าตอมบอกเสมอว่าโฟกัสนิยายได้ทีละเรื่องจริงๆ
แต่คือแบบนี้ค่ะ แอบมีการแบ่งคิว 5555 (อยู่ในช่วงทดลองงาน) อย่างเรื่องน้องแมทกับพี่เตอร์เนี่ย จะเขียนสดวันนั้น อัพอีกวันอะไรแบบนี้ ส่วนแม่เรียวเนี่ย ตอนนี้สต็อกไปได้เยอะแล้ว และเรื่องใหม่ที่จะเปิดอย่างที่เคยแจ้งไปในเพจคือเรื่องพี่พระเอกคนที่สามของเซ็ท ซีรีส์พี่พระเอก อันนั้นก็จะค่อยๆ เขียนและอัพไปพร้อมน้องแมทเช่นกัน และถ้าแม่เรียวปิดต้นฉบับไปแล้ว ตอมก็จะเขียนฟิคเซฮุนกับลู่หาน กรี๊ดดด อยากเขียน รอบก่อนคือไม่ถนัดฟิคเลยยย มันไม่อินจีๆ แต่ตอนนี้เรามีวิธีอินของเราแล้วคือ ใช้แค่ฮุนกับลู่สองคน ตัวละครอื่นมโนเองทั้งหมดดด แบบนี้แหละเขียนไหลแน่ๆ คือแบบว่า ตัวพระนายชื่อฮุนกับชื่อลู่เลยค่ะ แต่ตัวละครรอบๆ ตัวก็จะชื่อแดง ชื่อดำ ชื่อเขียว เพราะถ้าชื่อคนในวงมาเขียน ตอมจะได้ฟีลไม่สุดดด
ก็จะประมาณนี้ค่ะ แต่ยังไม่รู้จะเป็นไปประมาณนี้มั้ย 5555 คือก็ลองดูอยู่ว่าตัวเองจะไหวหรือไม่ ถ้าไม่ไหวก็ไม่ฝืนตัวเองแน่นอน เพราะกลัวเขียนออกมาไม่ดี ถ้าเขียนได้เยอะแล้วเนื้อเรื่องมันตุปัดตุเป๋ ก็ขอกลับมาโฟกัสเรื่องเดียวแล้วทุ่มให้สุดๆ ไปเลยดีกว่า ส่วนใครที่รอรูปเล่มพาร์ทสามของพี่วิคเตอร์กับแมทคืออีกโคตรนานนน มาอ่านในเว็บก่อนเถอะจริงๆ 5555 แต่ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะที่ยังรอหนังสือกันอยู่เสมอๆ
ส่วนรีปริ้นนิยายเรื่องนี้ ทั้งภาค 1 และภาค 2 คือช่วงกลางเดือนมกราคมค่ะ ซึ่งตอมได้แจ้งในเพจไปแล้ว แต่บางคนอาจจะไม่เห็นหรือเปล่า เลยมาแจ้งในนี้อีกที จะเปิดพรีออเดอร์วันแรกคือ 13 มกราคม และปิดพรีออเดอร์ 25 กุมภาพันธ์ ผู้ได๋อยากดั้ยหนังสือ ก็เตรียมไตไว้เด้อจ้า ไม่มีการลงชื่อใดๆ ทั้งสิ้น ใครพร้อมโอนแล้วแจ้งโอนผ่านอีเมล รายละเอียดจะมาแจ้งอีกทีนะค้า
แท็กในทวิตเตอร์ #LoveNoBoundaries
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 886871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก