หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18

[atitayalnw]

ทำไมรู้สึกว่าคลื่นลมที่สงบพายุกำลังจะเข้า
คนที่ลอบเข้าบ้านใช่พ่อแฝดรึเปล่า ไวโอล่าจะไม่เป็นไรใช่มั้ย
ใจคอไม่ดีเลย ฮืออ มันเป็นลางเหมือนไวโอล่ากำลังสั่งเสียยังไงไม่รู้

[river]

ไวโอล่ามีปัญหาแน่
ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นเลย เป็นครอบครัวแสนสุข สุดน่ารักไปนานๆเถอะ

[songte]

ไวโอล่าจะทำอะไรหรือยังไงนะ ดูแปลกๆอ่ะ
แต่ตอนนี้สนใจซานต้าราดชอคโกแลตก่อนแล้วกัน

[Wipers]

ยอมยักษ์จริงๆ แล้วก็อิจฉาเอเลี่ยนน้อย ได้ Cockcolate อันงาม

[PrimYJ]

รู้สึกเป็นห่วงไวโอล่ามาก คนที่แอบเข้ามาเป็นพ่อแฝดใช่ไหม

[areenart1984]

ใครหว่า ที่ปีนเข้าห้องน้องไวฯ 

[iceman555]

 

[TongRung]

ชอบแนวความคิดของตัวละคร ไม่จำเป็นต้องร้อนรนตามสิ่งยั่วยุรอบตัว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เตอร์ น่ารัก 

[TongRung]

ไวโอล่า มีปัญหาแน่เลย รีบยกลูกให้เตอน๊าาา

[dekying kukkig]

  คนร้ายจะใช่สามีของไวโอล่าหรือเปล่าน๊อ นั่นอาจจะเป็นสาเหตุให้ไวโอล่าอยากยกลูกๆให้แมทกับเตอร์หรือเปล่า

[titansyui]

 

[labelle]

อ่านมาหลายวันมากเลยค่ะ ไม่อ่านเรื่องอื่นเลย ติดมาก
แมทโตขึ้น เรียนรู้และเข้าใจมากขึ้น ต้องขอบคุณที่วิคเตอร์ถูกยิงนะ
วิคเตอร์ก็อารมณ์ดิ่งมากจริงๆ แต่พอเวลาผ่านไป และแมทเม้งบ้าง
ก็ดีขึ้น ยอมอะไรหลายอย่าง เพราะอยากให้แมทคนเดิมกลับมา

ออสตินคือที่สุดมาก แชมป์ก็อารมณ์เดียวกัน ความกวนไม่ต่างกัน
แค่กวนหน้าซื่อ กับกวนออกอาการ

เพื่อนแมทกับวิคเตอร์ น่ารักทุกคนเลยค่ะ รักเพื่อนฝูงดี

หลานหมูก็จะทำให้ลุงยักษ์เคืองหน่อยๆ ด้วยความอิจฉา
แต่ดูน่าฟัดมากเลย และแมทก็ติดมากด้วย เป็นแม่บ้านเลย
ไวโอล่าเป็นอะไร ดูอาการไม่ดี แต่ใจหรือกายที่หนักกว่ากัน

[คุณเจ้]

Yours and Mine EP.29 :: Happy Boxing Day. (สุขสันต์วันเปิดกล่องของขวัญ)



ผมบีบช็อคโกแล็ตลงบนลูกชายของวิคเตอร์ตั้งแต่ส่วนหัวลากยาวถึงส่วนโคนด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและแปลกใหม่กับการกินช็อคโกแล็ตของโปรดในรูปแบบที่เคยนึกเล่นๆ แต่ก็ไม่เคยคิดทำจริงจัง พอได้ทำก็ใจเต้นตึกตัก รู้สึกวาบหวามในอก ถือว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ทำให้ใจตื่นเต้นมาก ผมบีบไปยิ้มไป ช็อคโกแล็ตเข้มข้นตรงส่วนปลายสีชมพูสดทำท่าไหลย้อยลงพื้นจะผมเลยตวัดลิ้นปาดหนึ่งที
   

“อู้ววว” วิคเตอร์ในคราบซานตาคลอสสุดเซ็กซี่ที่ใส่เสื้อคลุมสีแดงแถบขนสีขาวแหวกแผงอกและแหวกจนมาถึงข้างล่าง มีเข็มขัดสีดำอันใหญ่คาดอยู่ตรงเอวยืนครางเสียงสั่น ผมแหงนหน้าขึ้นมองเขาแล้วยิ้ม ซานต้าเตอร์สูดปากเบาๆ และยกมือขวาขึ้นลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ผมดูดช็อคโกแล็ตตรงส่วนปลายคล้ายหัวเห็ดดังจุ๊บจั๊บ แล้วยกมือขวาขึ้นบีบไข่กลมกลึงสองลูกเบาๆ
   

“It’s good. (อร่อย)”
   

“Yeah. You like Santa’s stuff? (อ่าฮ่า ชอบของซานต้ามั้ยล่ะ)” ซานต้ารูปหล่อผิวเข้มเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้มทะเล้น ผมยิ้มกว้างและบีบไข่เขาเบาๆ
   

“I love it! Thank you Santa! (ผมรักมันเลยละ ขอบคุณครับซานต้า!)”
   

“Good boy deserves a big gift. (เด็กดีสมควรได้รางวัลใหญ่)” ผมหัวเราะเบาๆ แล้วนั่งคุกเข่าบนเตียงสีดำในห้องของเล่นมหาสนุก ผมกลัวแฝดจะตื่นเพราะเสียงเราสองคนเลยพาซานตาคลอสมาห้องนี้ แต่ก็เปิดประตูเชื่อมห้องนอนเราไว้ด้วย เผื่อแฝดร้องจะได้ได้ยิน
   

ผมใช้ลิ้นเลียช็อคโกแล็ตตามความยาวของลูกชายวิคเตอร์จนเกือบเกลี้ยงแล้วก็ตวัดลิ้นเข้าปาก ดูดกลืนช็อคโกแล็ตรสหวานมันอย่างเอร็ดอร่อย หยิบขวดขึ้นมาบีบช็อคโกแล็ตราดไอ้จ้อนของวิคเตอร์จนเยิ้มอีกรอบ คราวนี้ช็อคแล็ตไหลหยดติ๋งๆ ลงข้างล่าง ผมอ้าปากหัวเราะแล้วรีบก้มลงใต้ความใหญ่ยาวและใช้ลิ้นตวัดตามหยดย้อยช็อคโกแล็ตที่ไหลลงมาอย่างกับหินย้อยในถ้ำ ผมไล่ตวัดลิ้นเลียหยดช็อคโกแล็ตทั้งสองฝั่งอย่างสนุกสนานจนกระทั่งหมด ก่อนที่จะดันหัวขึ้นมาแล้วอมของวิคเตอร์เข้าปาก ดูดและรูดช็อคโกแล็ตจากหัวถึงกลางลำ ผมดึงปากออกแล้วเลียลิ้นรอบปากตัวเอง วิคเตอร์ก้มลงมาดูดลิ้นผมสองสามทีก่อนยืดตัวขึ้นเหมือนเดิม
   

“มานี่มา” วิคเตอร์ดึงผมลุกออกจากเตียง ก้มตัวลงถอดกางเกงขาวยาวสีเทาที่ผมใส่อยู่ลงไปกองกับพื้น ผมดึงขาออกจากกางเกงแล้วปล่อยมันไว้บนพื้น หันไปหยิบขวดบีบช็อคโกแล็ตติดมือมาในตอนที่วิคเตอร์ดึงผมไปที่โซฟาสีแดงเลือดหมูที่ผมเลือกเก็บไว้จากห้องเซ็กส์ทอยที่บ้านนิวยอร์ก วิคเตอร์นั่งอ้าขา สองแขนวางพาดกับพนักพิงอย่างสบายใจ ผมนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขา ก้มลงเลียช็อคโกแล็ตตรงช่วงโคนเคที่เหลือจากเมื่อกี้จนบางตาลงแล้วหยิบขวดใส่ช็อคโกแล็ตขึ้นมาบีบลงบนยอดสีชมพู ปล่อยให้ไหลอาบไปตามความยาวจนถึงไข่กลมกลึงสองลูก ผมยื่นขวดให้วิคเตอร์ถือแล้วก้มหัวดูดส่วนปลายหลายทีจนช็อคโกแล็ตหมดแล้วก็ก้มลงไปดูดลูกกลมๆ ทั้งสองลูก
   

“อุ อู้ววว อ่าาา….” วิคเตอร์ครางเสียงสั่นหวิว ดวงตาหลับพริ้มยามที่ลิ้นผมกวาดไปตามผิวหนังหยาบของไข่ (ยักษ์) ทั้งสองใบ ผมใช้ลิ้นเลียลูกกลมๆ นั้นแบบดันขึ้นติดๆ กัน หน้าท้องของซานตาคลอสหดเกร็งอ่อนๆ ผมยกมือขวาลูบกล้ามท้องหกลูกแน่นๆ นั้นอย่างเพลินมือ ตอนนี้ผิวของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับช็อคโกแล็ตบนลูกชายเขาที่ผมกำลังไล่เลียเก็บกวาดอยู่ มันเข้มแบบชวนเกิดอารมณ์ ยิ่งใส่ชุดสีแดงแบบนี้ยิ่งตัดกันชัดเจน
   

อืมมม เซ็กซี่จัง
   

ผมดูดเลียความเป็นชายของวิคเตอร์ที่อาบด้วยช็อคโกแล็ตจนเหลือแค่คราบเพียงเล็กน้อย หยุดพักเลียทำความสะอาดรอบปากตัวเองสักแปบ ระหว่างนั้นวิคเตอร์ก็บีบช็อคโกแล็ตลงตรงช่วงท้องน้อยและลากเป็นทางยาวตรงไปหยุดตรงกลางอก ผมคลี่ยิ้มขำ ห่อไหล่ด้วยความเขิน วิคตอร์ยิ้มกว้างและยักคิ้วขวาหนึ่งที นั่งอ้าแขนรอผมด้วยท่าทีสบาย ผมเลียปากจนพอใจก็ดันตัวขึ้นแล้วก้มลงใช้ลิ้นเลียกวาดช็อคโกแล็ตจากท้องน้อยเขา ลากยาวขึ้นไปเรื่อยๆ พอถึงตรงสะดือก็ตวัดช็อคโกแล็ตที่ติดอยู่เต็มลิ้นเข้าปากแล้วก็กลืนลงคอ พอกลืนจนหมดก็ก้มลงใช้ปลายลิ้นวนตรงสะดือให้วิคเตอร์หดกล้ามท้องเล่นๆ สักพักก่อนจะลากลิ้นไปตามเส้นทางช็อคโกแล็ตจนกระทั่งถึงกลางอก ผมไม่ได้กลืนทันที แต่ยืดตัวและยื่นหน้าเข้าไปหาวิคเตอร์ เขายื่นหน้ามาดูดช็อคโกแล็ตจากปลายลิ้นผมอย่างเบาๆ เกิดเสียงจุ๊บจั๊บยามที่เขาดูด
   

“Hmmm. Sweet. (อืม หวานดีจัง)” วิคเตอร์ครางเสียงแหบพร่า หนวดสีขาวของซานต้าเปรอะช็อคโกแล็ตนิดๆ ผมกัดริมฝีปากล่างแล้วยิ้ม ค่อยๆ ล่นตัวกลับลงไปนั่งคุกเข่าตามเดิม มือขวาชักยักษ์น้อยที่ยังมีช็อคโกแล็ตเลอะอยู่นิดหน่อยอย่างช้าๆ วิคเตอร์มองผมด้วยสายตาร้อนเร่า ผมสบตาเขาแล้วคลี่ยิ้มอ่อนๆ วิคเตอร์สูดปากแผ่วเบา นั่งมองผมชักให้เขาเรื่อยๆ
   

“Santa’s cock is so sweet. (จู๋ซานต้าหวานดีจัง)”
   

“Keep eating it. (กินมันต่อสิ)” ผมก้มลงใช้ฟันขบยอดปลายสีชมพู วิคเตอร์ตัวกระตุกหน้าท้องหดเกร็ง ผมหลุดหัวเราะ ซานต้าเตอร์ขำเสียงทุ้มในลำคอ ผมบีบของวิคเตอร์ด้วยสองมือและหรี่ตามองเขา
   

“ถ้าเอาไปให้คนอื่นกิน ผมจะกัดจนขาดเลย” วิคเตอร์ยกยิ้มมุมปาก มือขวาขยับหมวดสีแดงพวงหางสีขาวเหมือนก้นกระต่าย
   

“It’s only yours. (ของนายคนเดียวเลย)” ผมยิ้มเบ้ปาก ก่อนก้มลงอมส่วนปลายสีชมพูแล้วดูดเลียเหมือนอมยิ้มอย่างเพลิดเพลิน ไม่เร่งรีบหรือรีบร้อนใดๆ 
   

“แอ… แอะ!” ผมหยุดชะงัก เงยหน้ามองวิคเตอร์ที่ทำหน้างง
   

“เสียงแฝดร้อง” ผมดันตัวลุกขึ้นยืนพรึบ และเงี่ยหูฟังดีๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอีก แต่เมื่อกี้ผมว่าแฝดร้องแน่นอน
   

“ไม่ใช่หรอกน่า มาทำต่อเร็ว”
   

“ใช่สิ ขอไปดูก่อน” วิคเตอร์หน้าเหวอ ผมวิ่งกลับไปหยิบกางเกงมาสวมใส่แล้วเดินเร็วๆ ออกไปจากห้องเซ็กส์ทอยมหาสนุก ทะลุกลับเข้าไปในห้องนอน เดินตรงดิ่งไปที่คอกกั้นกระแทกที่อยู่ตรงกลางห้อง พอก้มลงมองก็เห็นเฮคเตอร์กำลังบิดขี้เกียจ เปลือกตาปรือด้วยความง่วงนอน ผมย่อตัวนั่งคุกเข่า เกาะขอบคอกมองด้วยความลุ้นว่ามิชลินเบอร์หนึ่งจะตื่นขึ้นมาหรือไม่อยู่ สักพักหางตาก็เห็นไอ้จ้อนอันใหญ่ ผมแหงนหน้าขึ้นมอง ซานตาคลอสของผมกำลังมีสีหน้าหงุดหงิดเล็กๆ และชี้นิ้วมาที่ของเด็ดของซานต้า
   

“เอาตรงนี้นะ เผื่อแฝดร้อง” ผมกระซิบ วิคเตอร์กลอกตาและทำหน้าอย่างเสียมิได้
   

“อย่าครางดังก็แล้วกัน” วิคเตอร์กระซิบเสียงแหบ
   

“คุณก็อย่ากระแทกแรงนักล่ะ เดี๋ยวเสียงเนื้อมันดังเกิน” วิคเตอร์ทำหน้าเอือม ผมยิ้มแห้ง ซานต้าเตอร์นั่งพิงคอก อาวุธของซานต้าตั้งตรงแหน่ว เขาหยิบหลอดเจลที่หยิบมาจากห้องเซ็กส์ทอยขึ้นมาบีบเจลสีใสลงบนอาวุธส่วนตัว ผมถอดกางเกงออก คลานเข้าไปนั่งคร่อมเขา วิคเตอร์จับยักษ์น้อยให้ตั้งตรงกับรูของผม พอผมสัมผัสส่วนหัวของซานต้าได้ ผมก็ค่อยๆ กดตัวนั่งทับลงไป
   

“อา…”
   

“…ชู่ววว” วิคเตอร์ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากและทำตาดุ ผมย่นคิ้วและกัดริมฝีปากล่างแน่น วิคเตอร์ขบกรามจนสันกรามขึ้น สีหน้าอึดอัดทรมาน
   




คืนนั้นซานต้าก็จัดของขวัญพิเศษให้ผมไปหนึ่งรอบ เป็นหนึ่งรอบที่ชุดใหญ่ไฟคริสต์มาสกะพริบมาก


แต่ก็เม้มปากกันจนปากชาเลยละ เพราะกลัวเสียงดังรบกวนแฝด พอจังหวะที่เสียงเนื้อเริ่มกระทบกันดังก็จะค่อยๆ เบาลงจนเราสองคนหลุดขำ แล้วก็ต้องขำแบบเบาๆ ด้วย


“ถือว่าเป็นการประกาศศึกเลเวลแรกนะไอ้แฝดหมู…” ลุงยักษ์กล่าวหลังจากเสร็จกิจกามในคืนคริสต์มาส


“ใส่ร้ายแฝดอีกแล้ว” ผมว่าเหนื่อยๆ พลางขยับหัวนอนบนอกซานต้าที่ตอนนี้เข็มขัดกับหนวดปลอมหลุดลุ่ยหายไป เหลือแต่เสื้อคลุมกับหมวก


“มันต้องตั้งใจขัดขวางฉันแน่ๆ” วิคเตอร์นอนอ้าขาอ้าซ่า ลูกชายนอนสงบอยู่บนกล้ามท้อง ผมแหงนหน้ามอง เขากำลังมีสีหน้าที่สุขพริ้ม เลยตีความได้ว่าประโยคนั้นคือการติ๊ต่างใส่แฝดเอาเอง เรื่องเก่งกับเด็กขอให้บอก


“พรุ่งนี้ฉันมีของขวัญวันเกิดให้” ผมย่นคิ้ว


“อะไรอะ รีบบอกทำไมเนี่ย ไม่เซอร์ไพรส์เลย” วิคเตอร์ยิ้มกริ่ม กดจูบลงกลางหน้าผากผมหนึ่งทีแล้วนอนกอดผมไว้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอสักแปบก่อนจะหลับไปด้วยสีหน้าฟินซะเหลือเกิน ผมมองไปที่คอกกันกระแทก นิ่งเงียบฟังเสียงแฝดสักพัก พอแน่ใจว่าแฝดน่าจะหลับยาวแล้วในคืนนี้ก็เลยหลับตาและค่อยๆ ปล่อยให้ความง่วงครอบงำไปในที่สุด







ผมตื่นนอนก่อนวิคเตอร์เพราะต้องตื่นขึ้นมาดูแฝด ซานต้าเตอร์นอนอยู่ในชุดเดิมไม่มีเพิ่มเติมใดๆ แถมด้านล่างยังโล่งโปร่งเปลือยอีกด้วย พอตื่นมาเจ้าสองมิชลินก็นอนตาแป๋ว ดีดขาเล่นไปมา พอผมยิ้มให้ก็ยิ้มตอบ ผมสำรวจแพมเพิสก็เจอของเสียเหมือนทุกเช้า เลยจัดการทำความสะอาดร่างกายให้ทีละคนโดยการอุ้มไปในห้องน้ำ ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้สองหนุ่มน้อย ทาแป้งเด็กหอมฟุ้งแล้วก็ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ วันนี้มาในตีมคริสต์มาส แต่งเป็นซานต้าตัวน้อย ชุดคล้ายของลุงยักษ์ แต่รัดกุมกว่า ไม่ได้โชว์ความเซ็กซี่ของสองแฝด อิๆ ใส่แล้วเหมือนลูกแอบเปิ้ลเลยอะ ผิวขาวๆ ชุดแดงๆ ตัวกลมๆ ฮ่าๆ


 และเนื่องจากยังไม่มีเวลาไปหาซื้อรถเข็นจริงจังสักที บวกกับอากาศหนาวที่ทำให้ไม่ค่อยอยากออกจากบ้าน ผมเลยใช้ตะกร้าหวายสีน้ำตาลในการเคลื่อนย้ายแฝดไปมาในบ้าน จับทั้งสองคนอุ้มใส่ตะกร้าที่ปูผ้าปูที่นอนให้อย่างดีแล้วถือ (ถือ?) ตะกร้าทั้งสองอันเข้าไปวางไว้บนโต๊ะหินอ่อนสีเข้มในครัวหลัก เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบถุงซิปล็อคที่ใส่นมไวโอล่าไว้มาทิ้งไว้ให้หายเย็นสักแปบ หันไปจัดการตั้งหม้อต้มน้ำอุ่น


“แอออ”


“ใจเย็นก่อนแฝด แมทกำลังเตรียมนมให้อยู่” ผมเอาขวดนมออกมาตั้งรอไว้ เดินไปจับถุงซิปล็อคที่ความเย็นเหมือนจะยังไม่ค่อยลดลงเท่าไหร่ ผมเดินกลับไปดูน้ำในหม้อก็ยังไม่เดือดทันที เลยหันกลับไปดูแฝดที่นอนบิดแขนบิดตัวไปมา สองหนุ่มเอามือปาดหน้าตัวเองราวกับจะบอกว่าหิวจนหงุดหงิดแล้ว


“ใจร้อนกว่าน้ำร้อนอีกนะพ่อหนุ่ม” ผมใช้นิ้วเกลี่ยแก้มทั้งสองคนเบาๆ พอเงยหน้ามองที่หม้ออีกทีก็เห็นควันลอยขึ้น เลยเดินไปปิดแก๊ซ หยิบถุงซิปล็อคใส่นมไวโอล่ามาตัดทีละถุงและเทใส่ขวดทีละขวดจนครบทั้งสองขวดแล้วก็นำขวดนมไปแช่ในน้ำอุ่น ยืนรออุ่นนมท่ามกลางเสียงร้องประท้วงของแฝดอยู่เกือบสิบนาทีถึงได้หยิบออกมาจากหม้อน้ำ


“Breakfast for you. (อาหารเช้าของเด็กๆ ครับ)” สองแฝดซานตาคลอสส่งเสียงเอ๊าะแอ๊ะ สองมือชูกำปั้นป้อมๆ ขึ้น พอจุกนมเข้าปากก็ดูดหมับๆ แก้มนี่ยุ้ยน่าฟัด ผมยืนยิ้มด้วยความเอ็นดู สองมือช่วยแฝดถือขวดนมด้วยความคุ้นเคย มองแก้มแดงระเรื่อที่กำลังขยับอูมๆ แล้วก็ขำเบาๆ


น่ารักน่าชังซะจริง ถ้าพาไปหาพ่อกับแม่ สองคนนั้นต้องหลงมากแน่ๆ


“Good morning, Austin.” ผมทักทายพ่อบอดี้การ์ดหัวเกรียนที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกับเสื้อโค้ทสีครีมตัวใหญ่เหมือนกำลังจะออกไปไหน


“Going somewhere? (ไปไหนเหรอ)”


“Picking up someone. (ไปรับคนน่ะครับ)” ผมเลิกคิ้วขึ้นงงๆ


“Who? (ใครเหรอ)”


“Mr.Raymond’s guest. (แขกของคุณเรย์มอนด์น่ะครับ)” ผมย่นคิ้ว ยังคงรู้สึกงง และที่เพิ่มเข้ามาคือความสงสัย


“Do I know that guest? (ผมรู้จักแขกคนนั้นมั้ย)” ออสตินทำหน้านึกสักแปบก่อนจะตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่


“Maybe or not. (อาจจะหรือไม่เลย)” อะไรวะ?


ผมรู้สึกงง และสีหน้าคงงงมาก แต่ก็ไม่คิดถามต่อ ไม่ใช่ว่าผมเลิกนิสัยขี้เผือกแล้ว แต่เดี๋ยวก็ได้เจอแขกคนนั้น ค่อยงง และค่อยหายงงตอนที่เจอแขกคนนั้นอีกที


“แล้วเรื่องโจรล่ะ เป็นยังไงบ้าง” ประเด็นนี้ยังไม่เคลียร์ ถึงแม้ช่วงวันที่ผ่านมาหลังจากเกิดเหตุการณ์ระทึกยามดึกนั้นขึ้นจะไม่มีใครบุกเข้ามาอีก (หรือผมไม่รู้เรื่องเอง) แต่ผมก็ยังต้องการรู้อยู่ดีว่าคนนั้นเป็นใคร ต้องการอะไรจากโลกใบนี้


“เดี๋ยวรู้กันเร็วๆ นี้ครับ” ผมเบิกตากว้างด้วยความรู้สึกตะลึงนิดๆ


“สืบได้แล้วเหรอ” ออสตินชี้มือมาทางสองแฝด ผมหันไปมองก็เห็นว่าสองแฝดดูดนมจนหมดขวดแล้ว ผมดึงขวดนมออกจากปากสองหนุ่ม หูได้ยินเสียงก๊อกแก๊กอยู่พักนึง พอหันไปมองอีกทีก็เห็นออสตินเดินออกไปจากครัวแล้ว ผมได้แต่มองตามแบบเอ๋อๆ งงๆ คือทิ้งปมปริศนาเณรน้อยเจ้าปัญญาไว้แล้วก็จากไปงี้เหรอ แวะมาเอาแซนด์วิชแล้วก็ไปงี้เหรอ


“เฮ้…” ผมหันไปมองตามเสียงก็เจอไวโอล่าในสภาพตาบวมๆ ในมือมีมาส์กปิดจมูกมาด้วย


“เมื่อคืนนอนหลับสบายดีมั้ย” ไวโอล่านิ่งไปสักแปบก่อนจะพ่นลมหายใจเบาๆ ใบหน้าเนือยๆ เหนื่อยๆ


“หายใจไม่ค่อยออกน่ะ” ว่าจบเธอก็หยิบมาส์กในมือมาสวมทับปิดจมูกแดงๆ ของตัวเอง เธอเดินมาทักทายลูกชายทั้งสองคนด้วยความสดใส


“พาแฝดไปแฟมิลี่รูมมั้ย เดี๋ยวฉันทำอะไรไปให้กิน” ไวโอล่าพยักหน้าก่อนจะใช้สองมือถือตะกร้าที่ใส่แฝดเอาไว้เดินไปทางห้องแฟมิลี่ ห้องประจำของพวกเรา ผมรู้สึกคาใจประหลาดใจกับสีหน้าช่วงนี้ของไวโอล่านิดหน่อย มันก็เกือบๆ ข้องใจ แต่ก็เป็นความเข้าใจได้ว่า เธออยู่ในช่วงไม่สบาย หน้าตาจะสดใสมันก็น่าจะยากอยู่


ผมทำอาหารเช้าให้ทุกคนทาน ไม่ได้ทำอะไรยากมาก ทำก๋วยเตี๋ยวหมูสามชั้นสไลด์ ใส่ลูกชิ้นและโอเด้งและผักสีเขียวกับเห็ดเข็มทองใส่หม้อใหญ่ๆ ไว้ วัตถุดิบทั้งหลายได้มาจากไชน่าทาวน์ที่ลอนดอน ฝากออสตินกับไดอาน่าไปตะลอนซื้อมาให้ ทุกคนเคยกินแล้วครั้งนึง วิคเตอร์เคยกินก่อนใคร ฉะนั้นผมเลยหมดห่วงเรื่องจะไม่ถูกปากคนในบ้าน ผมติดโน้ตสีเขียวสะท้อนแสงไว้บนหม้อเพื่อบอกวิคเตอร์ว่าอาหารอยู่ที่นี่แล้วก็เดินถือถ้วยใส่ก๋วยเตี๋ยวไปห้องแฟมิลี่ที่อยู่ใกล้กับครัวหลักเพื่อความสะดวกสบายในการหาอะไรกิน


“ก๋วยเตี๋ยวกับซุปร้อนๆ ช่วยคลายหนาว” ผมยื่นถ้วยก๋วยเตี๋ยวทั้งสองให้ไวโอล่าที่นั่งอยู่บนโซฟา สองแฝดนอนอยู่บนฟูกประจำของตัวเองด้านล่าง สายตากำลังมองการ์ตูนโดเรม่อนภาคภาษาไทยที่ผมโหลดมา ผมเดินไปยกโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กสำหรับเอาไว้วางอาหารมากางบนเหนือหัวแฝด


“ลืมหยิบเครื่องปรุงมา เดี๋ยวมานะ” ผมเดินออกไปจากห้องกลับไปที่ครัว หยิบชุดเครื่องปรุงติดมือมา ขณะที่กำลังจะเดินกลับไปแฟมิลี่รูม ก็เจอกับวิคเตอร์ในสภาพเดิม เพิ่มเติมมีผ้าขนหนูสีขาวพันเอวอยู่


“อ้าว ตื่นพอดี ผมทำก๋วยเตี๋ยวไว้ให้อะ ตักกินเอานะ ผมไปกินกับไวโอล่าก่อน” วิคเตอร์พยักหน้าง่วงๆ ยกมือขวาถูตาสองสามที ผมเดินกลับไปทางเดิม ไวโอล่ากำลังนั่งซดน้ำซุปก๋วยเตี๋ยว อันที่จริงเครื่องปรุงที่เอามา มีผมคนเดียวนี่แหละที่ชอบเติมตามนิสัยคนไทย


“อร่อยป่ะ” ผมถามไวโอล่าที่กำลังใช้ช้อนหั่นเส้นก๋วยเตี๋ยวให้ขาด เธอยกนิ้วโป้งขึ้นเป็นการบอกว่าเยี่ยม ผมคลี่ยิ้ม ตักน้ำซุปเข้าปากหนึ่งช้อน สายตายังคงมองหน้าซีดเซียวและดวงตาบวมของไวโอล่า


“เธอโอเคมั้ย อยากไปหาหมอหรือเปล่า” ไวโอล่าเงยหน้าขึ้นมองผม ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ


“ก็แค่ไม่สบายที่อาจจะหายช้าหน่อยเพราะอากาศเป็นแบบนี้” เธอผายมือขวาไปด้านหลังที่เป็นกระจกบานใหญ่ เห็นความขาวโพลนของหิมะตามขอบหน้าต่าง ตามยอดไม้ ยอดหญ้า ยอดใดๆ ที่ทิ้งไว้เป็นของขวัญคืนวันคริสต์มาสที่ผ่านมา


ผมรู้ว่าร่างกายเธอไม่สบาย แต่เหมือนใจเธอก็จะไม่สบายด้วย


“เธอลบรูปแฝดออกจากอินสตาแกรมหมดเลยเหรอ” อันนี้ผมว่าก็ไม่ได้เสือกมากเท่าไหร่ คือผมเลื่อนฟีดอินสตาแกรมอยู่ เห็นของไวโอล่าเด้งมาพอดีก็เลยคลิกเข้าไปดูแบบไม่มีอะไรทำ แล้วก็พบว่า รูปสองมิชลินที่เธอเคยลงๆ ไว้หายเกลี้ยงหมดเลย ไม่มีเหลือแม้แต่รูปเดียว


ไวโอล่านิ่งชะงักไปพักหนึ่งหลังจากผมถามก่อนจะพยักหน้า “ฉันอยากให้ลูกมีความเป็นส่วนตัวน่ะ”


ผมอ้าปากค้างด้วยความงงหน่อยๆ กำลังคิดดีๆ ว่ามันมันคือประโยคสื่อออกมาตรงๆ หรือสื่อแบบมีความหมายอะไรหรือเปล่า คือการให้เด็กมีความเป็นส่วนตัวนี่มันคล้ายกับของวิคเตอร์มั้ยนะ


“ฉันก็อัปรูปแฝดไปหนึ่งรูป ควรลบมั้ยอะ” ไวโอล่ายิ้มและสั่นหัวรัวๆ


“ไม่ต้องหรอก อย่าเพี้ยนตามฉันเลยน่า” ผมลงรูปที่ถ่ายกับแฝดวันแรกที่เจอกันในโรงพยาบาลนั่นแหละ แล้วก็ไม่ได้ลงอีกเลย แต่ผมถ่ายรูปกับถ่ายคลิปสองมิชลินเก็บไว้ในเครื่องเยอะเลยนะ แต่ยังไม่ได้ลงในโซเชียลใดๆ นอกจากส่งให้เพื่อนกับพ่อแม่ดูในไลน์


“เธอมีอะไร เอ่อ บอกฉันได้นะ” ผมถามแบบไม่ค่อยจะแน่ใจนัก โดยส่วนมากของความปกติ ไวโอล่ามีอะไรก็จะบอกผมเอง


เธอนั่งเงียบ เลิกคิ้วขึ้นแล้วก็พ่นลมหายใจเบาๆ สายตามองไปทางลูกชายทั้งสองคนด้วยสายตานิ่งสงบแบบที่เดาไม่ได้ว่ากำลังคิดอะไร ผมมองตามแบบไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่คิดเร่งเร้าให้เธอพูดนั่นพูดนี่ออกมา


“วันนี้วันเกิดเธอนี่” ผมหน้าเหวอไปนิดที่จู่ๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่องอย่างเร็วแล้วหันมายิ้มตื่นเต้นให้ ผมคลี่ยิ้มแห้งแบบงงๆ และพยักหน้าหงึกๆ


เป็นอันว่าเธอคงไม่อยากพูด ก็เหมือนพี่ชายเธอแหละ อยากพูดเดี๋ยวพูดเอง


“ฉันยังไม่มีของขวัญวันเกิดให้เธอเลย มีแต่ของคริสต์มาส” เธอยื่นปากไปทางใต้ต้นคริสต์มาสใกล้กับเตาผิงที่ปูพรมสีขาวไว้สำหรับวางกล่องของขวัญ มีไม่ถึงสิบกล่องหรอก เล่นกันอยู่สี่คน ยังไม่ได้รวมวิคเตอร์ ไม่รู้เขาจะเล่นด้วยมั้ย


“ไม่เป็นอะไรหรอก แฝดนี่ไง ของขวัญวันเกิดฉัน”


“เหมือนกันที่ไหนล่ะ วันนี้เราชวนพี่ออกไปช้อปปิ้งกันเถอะ” ท่าทาของเธอดูตื่นเต้น ผมที่เห็นว่าช่วงนี้เธอป่วย แถมหน้าตาไม่ค่อยจะผ่องใสเท่าไหร่ก็เลยไม่คิดขัด


“ก็ได้ รอออสตินกลับมาแล้วไปกัน” ไวโอล่าคลี่ยิ้มและพยักหน้าหลายที เห็นแบบนั้นผมก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างว่าเธอดูสดใสอย่างที่เป็นแล้ว


“พี่แต่งตัวอะไรน่ะ” ผมหันไปมองตามสายตาไวโอล่าก็เห็นวิคเตอร์ในสภาพที่เจอกันในครัวเมื่อกี้เดินถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเข้ามาในห้องแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาตัวโค้งอย่างสบายใจ


“ซานต้าไง” เขาตอบพลางตักเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากแต่มันกลับไหลหนีช้อนลงไปในถ้วยจนหมดเลยได้ซดแต่น้ำซุปแทน


“เป็นซานต้าที่ประหลาดที่สุดในโลกเลย” ไวโอล่าขมวดคิ้วมองพี่ชาย ส่วนคนพี่ก็ยักไหล่ชิลๆ ท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ผมหัวเราะเบาๆ พลางซดน้ำซุปเข้าปาก


“ไอ้ตัวสีฟ้าหัวกลมๆ นี่มันอะไรกัน” เขาย่นคิ้วและชี้ไปบนจอผ้าดิบสีขาวอันยักษ์


“เขาชื่อโดเรม่อน เปิดให้แฝดดู แฝดชอบการ์ตูน”


“วู้ว โตจนจะสามเดือนเต็มแล้วยังดูการ์ตูนอยู่อีก” ผมอ้าปากหวอเล็กน้อย



“เอ๊ะ แล้วคุณจะให้แฝดดูหนังสงครามรึไงล่ะห๊า” เขาไม่ตอบผม แต่ดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ สายตามองไปที่สองแฝดก่อนจะพูดเสียงห้าว


“เฮ้ย แกอยากดูอะไรกันไอ้ลูกหมู หนังโป๊มั้ย” ผมขมวดคิ้ว ไวโอล่านั่งหัวเราะ ผมหยิบหมอนข้างอันเล็กของแฝดขึ้นมาขว้างใส่เขา วิคเตอร์สะดุ้งนิดหน่อย


“อย่าสอนหลานให้เหมือนคุณสิ!”


“โตขึ้นยังไงมันก็ต้องดู ก็หัดให้ดูตั้งแต่ตอนนี้ไปเลย” ผมอ้าปากค้างกับตรรกะความคิดของเขาที่ท่าทางจะคิดจริงจังอยู่ด้วยแน่ๆ


“ไอ้เตอร์!” ผมกระแทกเสียงเป็นภาษาไทย ไอ้เตอร์นั่งหน้ามึนกินก๋วยเตี๋ยวชิลๆ ต่อไป


ซานต้าคนนี้หน้าด้านไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆ
V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v

ผมกับวิคเตอร์กลับเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนด้วยกัน เปิดน้ำแบบอุ่นสุดๆ จริงๆ ก็ไม่ค่อยอยากอาบกันหรอก แต่เมื่อคืนมีกิจกามร่วมกันมาเลยต้องชำระล้างร่างกายกันสักหน่อย อีกอย่างวิคเตอร์บอกให้แต่งตัวให้ดูดีเพื่อต้อนรับแขกที่ออสตินกำลังไปรับมา


“คนนั้นคือใครเนี่ย ชู้คุณรึเปล่า” ผมถามตอนที่กำลังนั่งอยู่บนตัวเปลือยเปล่าของวิคเตอร์และตัวผมเองก็เปลือยเปล่า สองมือใช้ผ้าขนหนูขย้ำเส้นผมเปียกหมาดของตัวเอง สองมือวิคเตอร์จับๆ บีบๆ ตรงสะโพกกับเอวของผมไปเรื่อยเหมือนเขากำลังเพลินมือ ผมช่วยเป่าผมเขาจนแห้งสลวยสวยเก๋เรียบร้อย


“ไปรับชู้มาหาเมียตัวจริงเหรอ ก็เข้าท่าอยู่นะ…” ผมมองจิกไปหนี่งที วิคเตอร์ยิ้มขำ


“…นอกจากแม่ ย่า แล้วก็นาย ฉันไม่เคยอ้อนวอนใคร แต่คนนี้ฉันจำเป็นต้อนอ้อนวอนจริงๆ” ผมย่นคิ้ว จากที่ไม่ได้สงสัยมากมาย ตอนนี้คือสงสัยมากว่าเป็นใคร แล้วเขาไม่ได้พูดโดยใช้คำระบุเพศด้วยนะว่าฮีหรือชี เลยยิ่งชวนสงสัยใคร่รู้


“ใครเนี่ย” ผมว่าหน้าบึ้ง วิคเตอร์หัวเราะเบาๆ และไม่ยอมพูด ไม่ยอมบอกอะไรเพิ่มเติม สร้างความหงุดหงิดให้ผมยิ่งนัก เพราะมันคืออาการเผือกครึ่งๆ กลางๆ อีกแล้ว !


ผมเช็ดหัวจนแห้ง พอดึงผ้าขนหนูออกจากหัว วิคเตอร์ก็พลิกให้ผมลงไปนอนข้างล่างแล้วก็ซุกไซ้ซอกคอผมอย่างอ่อนโยนให้ผมรู้สึกระทวยไปทั้งร่าง ผมแหงนหน้าขึ้นให้เขาไซ้ไปรอบคออย่างไหลลื่น ผมหลับตาพริ้ม สองมือยื่นไปลูบก้นแน่นๆ ของเขาแล้วลากขึ้นมาถึงแผ่นหลัง ลูบขึ้นลูบลงเบาๆ


ไอ้เตอออออร์! ไอ้เตอออออร์! ไอ้เตอออออร์!


“ผมเกลียดเสียงเรียกเข้าคุณจริงๆ” มันคือเสียงพ่อผมที่เขาแอบอัดเอาไว้ตอนที่พ่อด่าเขาแล้วเขาก็เอามาแปลงเสียงเป็น EDM ซะมันส์หยด


“เกลียดพ่อตัวเองเหรอ ใช่ ฉันก็เกลียดพ่อนายด้วย” วิคเตอร์ยิ้มขำพลางยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดูหน้าจอ ผมกดสายตาลงไปมองกลางลำตัวของเขา มันแข็งแบบอ่อนๆ ผมเอื้อมมือไปจับเล่นในขณะที่วิคเตอร์คุยโทรศัพท์


“ว่าไง… โอเค เดี๋ยวฉันออกไป… ที่ห้องโถงแหละ” เขากดวางสาย วางมือถือไว้บนเตียงและก้มลงมองผมด้วยดวงตาเป็นประกายพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมชอบ


“ไปแต่งตัวกัน” ผมปล่อยมือออกจากลูกชายเขาที่แข็งตัวไม่เกรงกลัวอากาศหนาวแล้วยกสองแขนขึ้นคล้องคอเขา


“พาไปที” วิคเตอร์ยิ้ม ก้มลงจูบหน้าผากผมหนึ่งทีก่อนก้มช้อนตัวผมขึ้นจากเตียง ผมยกสองขาเกี่ยวเอวเขาแน่นและปล่อยให้เขาอุ้มพาไปทางห้องแต่งตัวในห้องนอน ผมหัวเราะคิกคัก วิคเตอร์ตีก้นผมไปสองที


ผมเลือกใส่เชิ้ตสีชมพูอ่อน ส่วนวิคเตอร์ใส่เชิ้ตสีฟ้าอ่อนแล้วก็ใส่กางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มเหมือนกัน พอแต่งตัวเสร็จเราก็ออกไปจากห้องนอนพร้อมกัน ผมเปิดมือถือเช็กข้อความต่างๆ พ่อถ่ายรูปว่าไปทำบุญวันเกิดให้ผมที่วัดมา และส่งข้อความมาอวยพร เดี๋ยวนี้เขาไฮเทค ผมดีใจมากที่พ่อไม่ใช่แนวสวัสดีวันจันทร์ วันอังคารอะไรแบบนั้น ส่วนแม่ไม่ใช่คนเล่นอะไรแบบนี้ ชอบที่จะโทรมากกว่า ซึ่งเดี๋ยวคงโทรมาอวยพรตามปกติ


“สวัสดีครับคุณอา”


“แกทำให้ฉันวุ่นวายมากนะเจ้าวิคเตอร์!” ผมมองหน้าหนุ่มวัยกลางคนในชุดสูทสีน้ำตาล ผิวขาวแต่เป็นขาวขุ่นๆ โครงหน้าดี หน้าตาดี รูปร่างท้วม แต่ไม่ถึงกับอ้วน ตัวเตี้ยกว่าวิคเตอร์แต่ก็สูงกว่าผม เขาสวมแว่นกรอบสี่เหลี่ยม ท่าทางดูเซ็งๆ เบื่อๆ วิคเตอร์เดินเข้าไปกอดเขา และแม้ว่าจะบ่นวิคเตอร์ไปหนึ่งชุดเขาก็ยกมือขึ้นตบหลังไอ้ยักษ์เบาๆ หรือจริงๆ อาจจะยากตบจนหลังหักก็เป็นได้


“ผมขอบคุณมากครับที่อาช่วยจนสำเร็จ”


“ค่าจ้างที่แกให้ฉันมาบอกเลยว่าไม่คุ้มกับการที่ฉันวิ่งเต้นให้แกเป็นเดือนๆ” วิคเตอร์หัวเราะเบาๆ ผมมองสถานการณ์ตรงหน้าแบบงงๆ พอหันไปมองออสตินเขาก็ทำหน้านิ่งไม่สนขิงข่าใดๆ


“แล้วไหนล่ะแฟนแก” วิคเตอร์หันหลังมากวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา ผมยกยิ้มแบบเก้ๆ กังๆ ให้ผู้ชายคนนั้น เขามองสำรวจผมอย่างรวดเร็ว


“แฟนแกหรือลูกเลี้ยงแกเนี่ย หน้าเด็กกว่าแกจัง” วิคเตอร์ทำตาโตและทำคอยึกยัก ผมยิ้มอีกที มือขวาเงอะงะว่าควรยื่นไปทักทายเขาดีมั้ย สุดท้ายเขาคงเห็นว่าผมทำท่าจะเช็กแฮนด์ เขาเลยยื่นมือมาแล้วยิ้มให้


“สวัสดีครับ ผมชื่อแมท”


“ฉันดอร์ม ดอมินิค เรียกชื่อฉันไปเลย นามสกุลอย่าไปสนใจมัน” ผมหัวเราะแหะๆ และปล่อยมือออกจากมือเขา


“คุณดอร์มเป็นอาของวิคเตอร์เหรอครับ” ดอมินิคยักไหล่ทั้งสองข้าง หน้าตาไม่ยินดียินร้ายอะไร


“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แหละนะ เจอมันตั้งแต่เล็กๆ มรดกทุกชิ้นที่มันได้เนี่ย ก็เพราะฉันจัดการให้นี่แหละ” ผมอ้าปากว่าอ้อ และสามารถติ๊ต่างได้ว่าเขามีอาชีพเป็นทนาย และน่าจะเป็นทนายประจำตระกูลของวิคเตอร์ด้วย


“วันนี้คุณจะเอามรดกมาให้เขาอีกเหรอครับ” ผมถามแบบงงๆ สร้างเสียงหัวเราะให้วิคเตอร์กับดอมินิค ทนายหนุ่ม (สูงวัย) ยกนิ้วชี้มาที่ผม


“ฉันชอบแฟนแกนะวิคเตอร์”


“อาชอบไม่ได้ คนนี้แฟนผม” ดอมินิคยิ้ม หมุนตัวเดินไปนั่งบนโซฟาเดี่ยวในห้องโถง วิคเตอร์จูงมือผมผ่านต้นคริสต์มาสต้นใหญ่กลางบ้านที่ตกแต่งจัดเต็มไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา ผมมองดอมินิคเปิดประเป๋าเอกสารแบบงงๆ หันไปมองวิคเตอร์ก็เห็นเขายิ้มละมุนอยู่


“หรือคุณจะทำพินัยกรรมยกสมบัติให้ผมเหรอ” ผมแกล้งถามตาเป็นประกาย วิคเตอร์ยิ้มมุมปากก่อนตอบ


“ผ่านขั้นตอนนี้ไปได้ นายอยากได้อะไรก็เอาไปเลย” ผมทำตาโตด้วยความทึ่ง นี่เขาเอาจริงเหรอเนี่ย สมบัติเขาเยอะมากนะ กรี๊ด จะรวยแล้ววว


“มันยากมาก แต่ยังดีที่แกติดต่อมาล่วงหน้าเป็นเดือน ฉันเลยมีเวลาเตรียมการ และเป็นการดีมากที่แฟนแกผ่านทุกอย่างอย่างที่ควรจะผ่านตามกฎหมายของอังกฤษแล้ว ฉะนั้น วันนี้ ขั้นตอนสุดท้ายที่แกต้องการ…” คุณดอมินิคเลื่อนกระดาษสีครีมมีลายพิมพ์สีเขียวมาตรงหน้าเราสองคน ผมย่นคิ้วมองงงๆ และหันไปมองวิคเตอร์ที่กำลังคลี่ยิ้มกว้าง


“Happy birth day.” ผมกะพริบตางงๆ วิคเตอร์บุ้ยปากไปทางกระดาษแผ่นนั้น ผมหยิบขึ้นมากวาดตาดูข้อมูล ก่อนจะสะดุดกับชื่อตัวเองบนกระดาษ แต่ที่สะดุดยิ่งกว่าชื่อตัวเอง คือนามสกุลที่ต่อท้าย


Matt Raymond


ผมอ้าปากค้าง หัวใจที่เต้นตามปกติจู่ๆ ก็เต้นรัวจนนึกกลัวหัวใจตัวเอง


“นี่มัน…” ผมพูดเสียงเบา หันไปมองวิคเตอร์ที่ยิ้มอบอุ่น ก่อนหันกลับไปมองคุณดอมินิคที่ยิ้มอย่างยินดีและพูดเสียงสดใสว่า


“ใบทะเบียนสมรสของนายกับวิคเตอร์” ผมรู้สึกว่าตัวเย็น ไม่ได้เย็นเพราะอากาศเย็นด้านนอก จะว่าตื่นเต้นมันก็ใช่ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะกรี๊ดหรืออะไร เหมือนตอนนี้ผมช็อกไปชั่วขณะกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ แต่เป็นการช็อกในแบบที่ดีนะ


“ทะเบียน… เอ่อ… ทะเบียน… คนเป็นคู่” ผมนึกคำศัพท์ไม่ออกทั้งที่อยากจะพูดหลายคำ แต่ตอนนี้ใจมันเต้นแรงมาก ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นเต้น กล้ามเนื้อบนใบหน้าขยับด้วยความดีใจ รอยยิ้มหุบๆ อ้าๆ หันมองวิคเตอร์ด้วยความตื้นตัน แล้วสักพักน้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน วิคเตอร์ยิ้มกว้าง ยกมือเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ


“Thank you. Thank you.” ผมพึมพำกับเขา แล้วสักพักก็หัวเราะทั้งน้ำตา


มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะหาคำบรรยายมาบอกว่าผมมีความสุขมากแค่ไหนกับของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ที่เขามอบให้


“But how did you get this paper? It’s a boxing day. This is very holiday for your country, doesn’t it? (แต่คุณได้มาได้ยังไง มันเป็นวันบ็อกซ์ซิ่งเดย์นี่ มันคือวันหยุดของประเทศคุณไม่ใช่เหรอ)” ผมถามไปพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย


“Because this is me. (เพราะนี่คือฉัน)” วิคเตอร์ตอบชิลๆ ผมยิ้มขำ หันมองกระดาษแผ่นนั้นด้วยความตื้นตันใจอีกที


“และเพราะมันบังคับฉันให้ดำเนินเรื่องให้มัน นายถึงได้ถือกระดาษแผ่นนี้อยู่” ผมเลื่อนสายตามองดอมินิคทั้งที่ยังยิ้มอยู่


“เขาบอกว่าเขาอ้อนวอนคุณ” ดอมินิคทำหน้าสยอง ผมหัวเราะ


“คนอย่างวิคเตอร์เนี่ยนะจะมาขอร้องฉัน ถึงจะขอร้องจริงๆ แต่ก็แกมบังคับอยู่ดี” ผมหันไปมองวิคเตอร์ เขายักคิ้วและเบ้ปากเล็กๆ ผมหันกลับไปมองดอมินิคอีกที


“ขอบคุณมากนะครับ มันต้องไม่ง่ายแน่ๆ ที่ต้องทำเรื่องนี้ในช่วงเทศกาลวันหยุดยาวแบบนี้” ดอมินิคทำหน้าคล้ายแขยงของแสลงอะไรสักอย่าง


“ไม่ง่ายเลยสักนิด ใครจะอยากทำงานให้ในวันหยุดตัวเองล่ะ แต่อย่างที่ฉันบอก วิคเตอร์ติดต่อฉันมาก่อนหน้านั้นนานแล้ว ฉันเลยพอมีเวลาในการเข้าไปคุย ก็นะ มีเส้นสายไว้มันก็ดีด้วยละ แต่ต้องขอบคุณนาย ที่ไปทำเรื่องต่างๆ ไว้จนเสร็จแล้ว มันเลยลดความยากให้ฉันลงเยอะ” เขาคงหมายถึงเรื่องที่ผมเข้าไปย้ายทะเบียนบ้าน และทดสอบต่างๆ ตามที่รัฐบาลกำหนดเรื่องกฎหมายชีวิตคู่มาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เรื่องนามสกุล ผมไม่ได้จัดการเอง วิคเตอร์บอกจะจัดการให้ แล้วก็เงียบหายไป จนผมมาเห็นว่านามสกุลตัวเองเปลี่ยนไปแล้วเนี่ยแหละ


“เซ็นชื่อเธอสองคนลงบนนั้น ของขวัญวันเกิดที่วิคเตอร์ตั้งใจให้นายจะได้สมบูรณ์” ดอมินิคยิ้มอย่างใจดี ผมไม่เคยเจอเขา ไม่เคยรู้จัก และไม่เคยได้ยินเรื่องเขามาก่อน แต่ในการเจอกันครั้งแรกนี้ ผมไม่รู้สึกแย่หรือรู้สึกไม่ดีอะไรกับเขาเลย


ผมวางกระดาษแผ่นนั้นลงบนโต๊ะหิน ยกสองมือเช็ดน้ำตาจนแห้ง ดอมินิคยื่นปากกาสีเงินวาวมาให้ ผมรับมาพร้อมกับยิ้มกว้าง พอหันไปมองวิคเตอร์เขาก็ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้และพยักหน้าลงหนึ่งที ผมจรดปากกาลงบนช่องเซ็นชื่อตัวเอง ยิ้มด้วยความสุขอันล้นใจตอนที่ลากลายเซ็นตัวเองลงบนช่องนั้น


มันเป็นของขวัญวันเกิดที่พิเศษที่สุดจริงๆ


แน่สิ วันนี้วันหยุด เป็นวันหยุดของชาวตะวันตกที่พวกเขาจริงจังมากว่าจะต้องไม่มีงานมาปน แต่ไอ้ยักษ์ก็เนรมิตรของขวัญชิ้นนี้มาให้จนได้ ซอรี่นะยักษ์ที่ผมดันเกิดตรงกับวันหยุด


“ในที่สุดฉันก็จับตัวเองใส่กรงอย่างสมบูรณ์แบบสินะ” วิคเตอร์ว่าหลังจากเซ็นชื่อตัวเองเสร็จ ผมหันไปมองค้อนเล็กๆ ดอมินิคนั่งขำเราสองคน


“ฉันก็ขอเป็นพยาน และ โอ้ คุณบอดี้การ์ดด้วยอีกคนสินะ…”


“…เออ ถ้าหาพยาน ผมขอให้มีอีกสามคนได้มั้ยครับ” ดอมินิคทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้า ผมยิ้มกว้าง หันไปมองวิคเตอร์ที่ทำหน้ารู้ทัน ผมลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถง วิ่งไปทางห้องแฟมิลี่ เปิดประตูเข้าไปก็เห็นไวโอล่ากำลังนั่งเล่นกับแฝดอยู่


“ไวโอล่า ฉันมีเรื่องให้เธอกับแฝดช่วยแน่ะ” ไวโอล่าทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้ารับ ผมเข้าไปอุ้มเฮคเตอร์และบอกให้ไวโอล่าอุ้มแฮคเตอร์ตามมาด้วยกัน เราพาสองหนุ่มในชุดซานต้าสีแดงออกมาที่ห้องโถง


“โว้ววว ฝาแฝดซานต้าเหรอเนี่ย เฮ้ ไวโอล่า”


“อ้าว คุณอา” ไวโอล่าดูตกใจแต่ก็ยิ้มค้างด้วยความดีใจเช่นกัน เธอเดินเข้าไปหอมแก้มดอมินิคหนึ่งที


“ได้ยินว่าเธอคลอดลูกแฝด แต่ไม่คิดว่าจะตัวกลมกันขนาดนี้”


“มันคือลูกหมู ไม่ใช่ลูกคน” แน่นอนว่าประโยคขี้แซะแบบนี้มีคนเดียวแหละ


“คุณอามาทำอะไรคะ” ดอมินิคผายมือมาทางทะเบียนสมรสของผมกับวิคเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ไวโอล่ามองตาม และผมคิดว่าเธอคงคุ้นเคยกับของที่เป็นบ้านเมืองเธออยู่แล้ว เธอเลยอ้าปากค้างและเบิกตากว้าง ก่อนจะมองเราสองคนและยิ้มให้ด้วยความดีใจ


“Congratulations!” ผมยิ้มกว้าง วิคเตอร์ยิ้มอ่อนให้น้องสาว ไวโอล่ายกมือป้อมๆ ของซานต้าแฮคเตอร์ขึ้นโบกไปมา ส่วนเจ้าซานต้าก็นั่งตัวพองแก้มยุ้ยน่าฟัดอยู่ในอ้อมแขนแม่


“ฉันเลยอยากให้เธอและแฝดมาอยู่เป็นพยานในครั้งนี้ด้วย” ไวโอล่าพยักหน้าด้วยความดีใจ เธอเดินเอาแฮคเตอร์มาให้พี่ชายอุ้มไว้


“โอ้ย หนัก ขาฉันจะต้องหักแน่ๆ”


“เว่อร์น่าวิคเตอร์”


“แอ… แอ…” ผมยิ้มขำ มองซานต้าตัวกลมที่แหงนหน้ามองลุงยักษ์ผมยาวของตัวเอง


“ใช่มั้ยครับแฮคเตอร์ ลุงยักษ์เว่อร์เนอะ หนูออกจะตัวเบา”


“แอออ๊!” ผมก้มลงมองเฮคเตอร์ที่ดีดขาไปมา ราวกับจะตอบรับว่าใช่ๆ พวกหนูตัวเบา เสียงหัวเราะครืนๆ ดังไปทั่วห้องโถง


“เอาละ ไม่ต้องเป็นพิธีการมากละนะ คนกันเองทั้งนั้น เอาเป็นว่า ฉัน ไวโอล่า คุณบอดี้การ์ด และเจ้าฝาแฝดซานตาคลอส ขอเป็นพยานในความรักของนายสองคนในครั้งนี้ ว่าตอนนี้นายกลายมาเป็นคนครอบครัวเดียวกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แม้จะเป็นผู้ชายกับผู้ชาย แต่แล้วไงล่ะ นายสองคนรักกันนี่ และฉันยินดีด้วยจากใจจริง” ผมว่าผมคิดไม่ผิดที่รู้สึกดีกับดอมินิคตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ


“ยินดีด้วยอีกครั้งนะพี่ชาย และแม่ทูลหัวของแฝด” ไวโอล่ายิ้มกว้าง ผมดีใจมากที่ได้เห็นเธอยิ้มเต็มปากแบบนี้


“ยินดีด้วยนะครับคุณเรย์มอนด์ทั้งสอง”


“ขอบใจนะออสติน” บอดี้การ์ดหัวเกรียนยิ้มนิดๆ นี่ถ้าผมรู้ล่วงหน้าผมจะวิดีโอคอลหาพ่อกับแม่ให้มาร่วมเป็นพยานด้วย แต่เอาละ แค่นี้ก็อิ่มใจ พ่อกับแม่ค่อยบอกอีกทีแล้วกัน


“แอออ้!!” สองแฝดส่งเสียงหลังจากออสตินอวยพรเสร็จ ผมหัวเราะอ้าปากกว้าง มันทำให้ผมรู้สึกว่าเจ้าแฝดเขาอยากจะร่วมยินดีด้วย แม้จริงๆ แล้วที่สองหนุ่มส่งเสียงขึ้นมานั้นเป็นเพราะพยายามส่งมือป้อมอ้วนหากัน แล้วก็อาจจะสื่อสารกันเองและอาจจะสื่อสารกับแม่ซื้ออยู่ก็เป็นได้


แม่ซื้อมาอีกแล้ว แม่ซื้อไม่เคยได้พัก


“แล้วงานแต่งงานล่ะ จะมีกันรึเปล่า” ดอมินิคถาม


“เสร็จงานแล้วเดี๋ยวจะคุยกันอีกทีแหละครับอา” วิคเตอร์ว่าพลางเขย่าขา ทำให้ตัวแฮคเตอร์เด้งดึ๋งๆ มิชลินเบอร์สองดูเพลินมาก พอลุงยักษ์หยุดก็แหงนหน้ามองเป็นการบอกว่าทำต่อสิ ลุงยักษ์เลยต้องสั่นขาต่อ


“นี่ถ้าพ่อแกรู้ว่าฉันจัดการเรื่องนี้ให้แกนะ อาละวาดสำนักงานฉันแตกแน่ๆ” ดอมินิคว่า แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีซีเรียสหรือกลัว เหมือนเขาพูดขำๆ มากกว่า


“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมสร้างสำนักงานให้อาใหม่เอง” ดอมินิคส่ายหัวอ่อนใจแต่ปากก็ขยับเป็นรอยยิ้ม


“ถ่ายรูปมั้ย” ไวโอล่าเสนอขึ้นมา ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและยื่นมือถือให้ไวโอล่าเก็บภาพเราสี่คนก่อน ผมกับวิคเตอร์เขยิบเข้าไปใกล้กัน แขนซ้ายผมคล้องเฮคเตอร์ มือขวาถือทะเบียนสมรส ส่วนวิคเตอร์ใช้แขนขวาคล้องตัวแฮคเตอร์ไว้ และใช้มือซ้ายจับทะเบียนสมรสร่วมกันกับผม


“ยิ้มกว้างๆ หน่อยค่า อะ แฝดยิ้มหน่อย หนึ่ง สอง สาม ชีสสส!”


เป็นวันเกิดอีกปีที่ผมมีความสุขมาก


ขอให้มีความสุขในทุกๆ วัน ถึงจะไม่มากหรือท่วมท้นเท่าวันนี้ แต่ก็ขอให้มีความสุขมากกว่าทุกข์


จะเป็นไปได้มั้ยครับซานต้าลูกหมูทั้งสอง


“แอ๊ะๆ!”


ฮ่าๆๆ









เม้าท์เม้าท์เม้าท์กะขุ่นเจ้


               ของขวัญชิ้นนี้พิเศษที่แท้จริง เพราะบังคับให้เขาเอามาให้ ถ้าไม่ใช่ไอ้ยักษ์ก็ไม่มีใครนิสัยแย่ได้แบบนี้แล้วแหละ อ้าว 555555

               ณ จุดๆ นี้ หน่องแมทก็เป็น คุณนายเรย์มอนด์เต็มตัวแล้นนะจ๊ะ กิ๊ๆ คุณนายแห่งมืองผู้ดี หุๆ

               น้องแฝดก็มาเป็นพยานให้สองผัวเมียละเหี่ยใจในชุดซานต้าสุดน่ารัก เขียนเองยังมันเขี้ยวน้องเลยอะ แง่มๆ

               ตอนนี้เป็นต้นไป จะอัปแบบเต็ม 100% ทุกตอนไปยันจบแล้วค่ะ ยังไงอ่านแล้วก็คอมเม้นเป็นฟีดแบ็คให้กำลังใจกันหน่อยแล้วกันเนอะ

               ใครที่พรีฯ หนังสือไว้ ดูการอัปเดตได้ที่เพจตลอดๆ เลยนะคะ ตอนนี้เริ่มแพ็คหนังสือแล้นแน้จ๊า ฮิ้วววววว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แมทเป็นคุณนายเรย์มอนด์แล้ว
ยักษ์ทำดี   

ยักษ์ แมท 
       
 

[iceman555]

    โอ๊ยยยย อิจฉา อยากได้แบบนี้บ้าง

[fay 13]

 

[areenart1984]

พูดได้เต็มปากเสียทีว่า "หลัวข้าใครอย่าแตะ" 

[songte]

ดีใจกัยแมทด้วย ยักษ์นี่ทำดีจริงๆ แต่มันฟินไม่สุดอ่ะ ข้องใจกับไวโอล่านี่แหล่ะ ไม่ใช่ป่วยหนักใกล้ตายไรงี้นะ ม่ายๆฟ

[river]

เป็นห่วงไวโอล่าจัง
สงสัยมีประเด็นอะไรรออยู่อีก

[TongRung]

ดีต่อใจ. 

[Yara]

วิคเตอร์ก็แอบโรแมนติกนะ เอาทะบียนสมรสมาเป็นของขวัญวันเกิดซ้าาา

[PrimYJ]

ในที่สุดก็ถึงวันที่ทั้งสองคนได้จดทะเบียนกันแล้ว ดีใจด้วยนะ

[dekying kukkig]

มาร่วมยินดีกับคู่นี้ด้วยคนจ้า      ขอความสุขแบบนี้มาเรื่อยๆก็พอกลัวเห็นความเศร้าล่วงหน้า

[labelle]

5555 เดี๋ยวคุณสามียอมคุณภรรยาไปหมดนะคะ
ตรงนั้น ตรงนี้ ตรงไหนได้หมด รักแฝดมากล่ะสิ

แฝดอ้วนน่ารักมากเลยค่ะ อยากมีส่วนร่วมด้วยใช่ไหม
แมทน่ารักเยอะเลย ติดแฝดมากและดูแลดีมาก
แต่ก็ไม่เคยทิ้งความเป็นแม่บ้าน ดูแลวิคเตอร์และคนในบ้าน

วิคเตอร์ ของขวัญนี้ โรแมนติคนะคนเรา ตอนแรกคิดว่าพาพ่อแม่มา
แต่อันนี้เซอร์ไพรส์กว่า น่ารักที่สุดค่ะ เป็นมิสเตอร์เรย์มอนด์ตัวจิ๋วละนะ แมท

ยังงงใจกับไวโอล่า พ่อแฝดกลับมากวนใช่ไหม
แล้วตลกออสติน ทำให้แมทอยากแล้วจากไป
บอกแบบนี้ รู้ตัวคนแล้วแน่นอน

ยินดีกับครอบครัวที่สมบูรณ์นะวิคเตอร์แมท

[titansyui]

 

[Wipers]

ต่อไปจะเรียก แมทเฉยๆไม่ได้แล้ว ต้องเรียกว่า  "คุณนายเรย์มอนด์"

[คุณเจ้]

Yours and Mine EP.30 :: We [have to] live with that. (เราก็ [ต้อง] ยอมรับมันแหละ)



 “Wowww! The Michelin twins already has their own stroller! (ว้าววว ในที่สุด แฝดมิชลินก็มีรถเข็นเป็นของตัวเองแล้ววว)” ผมนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นห้าง ส่งยิ้มกว้างให้สองแฝดที่ตอนนี้นอนอยู่ในรถเข็นคันใหม่แบบฟูลออพชั่นที่สุดเท่าที่ผมเลือกมาแล้วว่าดีที่สุด ใช้คุ้มสุดและใช้ได้ทนนานที่สุด และแพงสุด เพราะเป็นเงินของหลัว

 

 

“You don’t have to stay in the basket anymore. (หนูไม่ต้องอาศัยอยู่ในตะกร้าอีกละเนอะ)” ผมยิ้มกว้างล้อแฝดอ้อแอ้ มองเด็กน้อยจ้ำม่ำในชุดซานตาคลอสสีแดงที่กำลังชูมือขึ้นเหวี่ยงเล่นไปมา ผมเลือกให้เฮคเตอร์เป็นสีน้ำเงินดำ ของแฮคเตอร์เป็นสีแดงดำ ทั้งสองคันมีหลังคาเลื่อนปิดเปิดอัตโนมือได้ด้วย จะปรับให้เป็นนอนเหยียดขายาวก็ได้ หรือจะปรับให้เป็นแบบนั่งก็สบายมาก

 

 

“And you have the GPS on your car! (แล้วก็ยังมีระบบ GPS บนรถอีกด้วยนะ)”

 

 

“แอ๊อออ” เฮคเตอร์ยิ้มตาหยีราวกับกำลังบอกว่าถูกใจของขวัญชิ้นใหม่เหลือเกิน ส่วนแฮคเตอร์กำลังนอนพ่นน้ำลายบุ๋งๆ ผมเลยยกผ้าอ้อมไปเช็ดน้ำลายให้เขา

 

 

“You have to say thank you to our big bankkkkkk! (ต้องขอบคุณธนาคารใหญ่ของเราาา)” ผมผายมือไปทางไอ้ยักษ์ที่มัดผมจุก ใส่แว่นดำและกำลังก้มลงมองสองแฝดนิ่ง ถึงจะทำนิ่งแบบนี้แต่ก็จ่ายให้หลานทั้งสองคนแบบไม่มีอิดออด แถมยังเป็นคนเสนอไอเดียเรื่อง GPS ติดบนรถด้วย เผื่อเอาไว้ฉุกเฉินใดๆ เดี๋ยวนี้ต้องนำเทคโนโลยีเข้ามาปรับใช้ในการเลี้ยงลูกด้วย แต่ก็ต้องปรับใช้ให้พอเหมาะพอควร

 

 

“แฮ แฮ่ะ” แฮคเตอร์อ้าปากยิ้มและยกกำปั้นป้อมๆ ข้างขวาขึ้นชูโบกไปมาตรงหน้า ผมอ้าปากหัวเราะเบาๆ

 

 

“อ๊า อะๆๆ มิชลินเบอร์สองขอบคุณลุงยักษ์เหรอครับ” ผมหันไปมองวิคเตอร์ที่ยังหน้านิ่งหน้ามึนแล้วก็หัวเราะเพราะความคอนทราสกันของลุงกับหลาน ผมแหงนหน้ามองไวโอล่าที่กำลังถ่ายวิดีโอพวกเราไว้อยู่ ผมยกมือแฮคเตอร์ขึ้นโบกให้กล้อง

 

 

“Did you like it, mother? (ชอบมั้ยครับคุณแม่)”

 

 

“Yeah, it’s free. (ชอบสิ ของฟรีนี่)” ผมหัวเราะ ก้มลงฟัดแก้มสองแฝดคนละที เฮคเตอร์ส่งเสียงฮื่อๆ เหมือนเป็นการขู่ ผมหัวเราะจนรู้สึกคอจะแห้ง

 

 

“จะทำอะไรกันต่อ” วิคเตอร์ถามแบบอึนๆ ผมหันมองไวโอล่า เธอหยุดกดถ่ายวิดีโอ เก็บมือถือไว้ในกระเป๋าใบเล็ก

 

 

“ฉันว่าจะพาแมทไปซื้อของขวัญวันเกิด พี่ไปด้วยกันมั้ย”

 

 

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวไปหาที่นั่งรอแล้วกัน”

 

 

“เอาแฝดไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย”

 

 

“อยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า” ไวโอล่ายิ้มขำ ผมมองค้อนวิคเตอร์ไปที เราออกมากันแค่ห้าคน ออสตินขับรถไปส่งอาดอมินิก แล้วเดี๋ยวต้องกลับไปเฝ้าบ้าน เขาอาสาเอง เพราะเป็นห่วงบ้านเนื่องจากเพิ่งเกิดเหตุการณ์ไอ้เงาดำบุกบ้านมาหมาดๆ

 

 

“งั้นคุณไปหาร้านนั่งก่อน เสร็จแล้วผมจะโทรหานะ” วิคเตอร์พยักหน้าหนึ่งทีก่อนจะหมุนตัวเดินไปแบบชิลๆ ดูเขาจะผ่อนคลายกว่าตอนอยู่นิวยอร์กเยอะเลย หรืออีกนัยหนึ่งคือคนจำเขาได้น้อยมาก เขาเลยดูไม่กังวลอะไรเท่าไหร่

 

 

“จริงๆ เธอควรไปซื้อแล้วมาเซอร์ไพร์สฉันนะ จะได้ตื่นเต้นไง”

 

 

“ไม่เอาหรอก ฉันอยากให้เธอเลือกเอง จะได้ถูกใจสุดๆ” ผมคลี่ยิ้มและพยักหน้าหงึกๆ หน้าตาไวโอล่าสดใสขึ้นเพราะเครื่องสำอาง พอโบกลงไปก็ทำให้เธอดูฉ่ำไม่หน้าช้ำแบบที่เห็นกันเมื่อเช้า แต่ก็ไม่ได้โบกลงแน่น เธอแต่งแนวลุคซ์ธรรมชาติพิงค์ๆ ส้มๆ อะไรแบบนั้น ทำให้หน้าเธอดูสดใสขึ้นดีนะ

 

 

“งั้นฉันจะเลือกของที่แพงที่สุดในห้างนี้แล้วกัน” ไวโอล่าทำตาโต เพราะเงินที่จะซื้อเป็นเงินเก็บของเธอเอง ผมหัวเราะ

 

 

“อะๆ แอๆๆ” ผมก้มลงมองสองแฝด สองหนุ่มยิ้มและหัวเราะเสียงเล็กๆ น่ารัก เห็นแล้วก็ยิ่งทำให้หัวเราะตามไปด้วย

 

 

“อยากมีส่วนร่วมเหรอครับ ฮึ”

 

 

“แอออ๊” ผมหัวเราะเสียงดังแต่ก็ไม่ใช่ดังลั่นแบบที่ทั้งห้างจะหันมามอง

 

 

“สงสัยจะคึกที่ได้ออกนอกบ้าน ไม่ยอมนอนเลย คืนนี้หลับปุ๋ยแน่ๆ” ไวโอล่าว่าพลางก้มลงขยับหมวกซานต้าให้เฮคเตอร์

 

 

“ไปกัน ปล่อยพี่ชายเธออยู่คนเดียวนานๆ เดี๋ยวคนอื่นไม่ปลอดภัย” ไวโอล่ายิ้มขำ เข็นรถของแฮคเตอร์เดินนำไปก่อน ผมเข็นรถเฮคเตอร์เดินตามหลังเธอไปแบบที่ยังไม่รู้ว่าจะไปซื้ออะไรที่ร้านไหนดี เพราะผมเพิ่งเคยมาห้างนี้เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ย้ายมาอยู่อังกฤษ

 

 

Westfield เป็นห้างขนาดใหญ่ในใจกลางลอนดอน ก็ไม่ถึงกับกลางมาก แฉลบออกมาข้างๆ นิดหน่อย (มันเป็นยังไง?) แต่คือก็อยู่ในโซนลอนดอน แบบใจกลางเมืองหลวงเนี่ยแหละ เป็นห้างตัวอักษรสีแดง ตัวห้างใหญ่มาก มีทุกอย่างเลยรึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจเพราะไม่เคยมา แต่ห้างใหญ่มากๆ ขนาดนี้ ผมว่าของน่าจะเยอะและน่าจะครบครันในทุกๆ ด้านของชีวิต ของกิน ของใช้ เสื้อผ้า หน้าผมต่างๆ ขาช้อปน่าจะถูกใจที่นี่ไม่ยาก

 

 

เราเดินเข็นรถของแฝดไปเรื่อยๆ แบบที่ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าอยากได้อะไร ไม่ใช่ว่ามีครบทุกอย่างแล้ว แต่มันคิดไม่ทัน ไวโอล่าบอกตอนเช้า พอจัดการธุระเรื่องทะเบียนสมรสและกินข้าวกับอาดอมินิกเสร็จ เราก็พากันออกมา ซึ่งระหว่างทางก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะอยากได้อะไร ในหัวตอนนี้มีของตีกันวุ่นว่าเอาอะไรดี เสื้อผ้าหรือเครื่องประดับสำหรับผมดูจะเชยไปแล้วในการเลือกเป็นของขวัญ เพราะมันซื้อได้ในชีวิตประจำวันแบบไม่ต้องมีเทศกาลก็ได้

 

 

“หรือเราจะออกไปเดินดูตลาดข้างนอกมั้ย เธออาจจะปิ๊งไอเดียของที่อยากได้” ไวโอล่าบอกหลังจากเราเดินเข็นสองแฝดมาจนทั่วชั้นที่เราอยู่ ผมหันไปยิ้มขำแห้งๆ แล้วก็นึกแบบล่องลอย ลอยไปเรื่อยจนกระทั่งสะดุดกับภาพตลาดแห่งนึงในหัว

 

 

“ฉันอยากไปตลาด Notting hill อะ”

 

 

“อ๋อ ตลาด Portobello Road Market อะเหรอ”

 

 

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน เรียกชื่อนี้ตามหนังจนติดปากไปแล้ว”

 

 

“ได้สิ ของน่ารักๆ เยอะแยะเลย”

 

 

“ฉันนึกถึงของพวกวินเทจอะไรแบบนี้ น่าจะเข้าทางฉันมากกว่าของหรูในห้าง คือก็ชอบของในห้าง แต่คิดว่าถ้าจะหาของแนวนั้นน่าจะต้องไปพวกตลาดหรือเปล่า” ผมกำลังนึกถึงของที่ทำจากไม้หอมๆ สีน้ำตาลอ่อน น้ำตาลเข้มจำพวกนั้น

 

 

“จากตรงนี้เดินไปก็ประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้านั่งรถก็สักสิบห้านาที แต่เราจะบอกพี่มั้ย”

 

 

“บอกตรงๆ แหละ มารู้ทีหลังว่าโกหก ฉันซวยอีก” ผมทำหน้าขยาด ไวโอล่าขำ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก หยิบขึ้นมากดโทรหาวิคเตอร์ แค่สัญญาณเดียวเขาก็รับสายแล้ว

 

 

“ยักษ์ อยากไปตลาดที่ถ่ายหนัง Notting Hill อะ… ไม่ๆ ยักษ์นั่งรออยู่นี่ก็ได้นะ เดี๋ยวเราว่าจะเดินไปกัน ผมอยากชมลอนดอนด้วยอะ… จริงเหรอ หูย ใจดีจัง…”

 

 

[ให้แค่วันนี้วันเดียว วันเกิดนาย พ้นเที่ยงคืนไปก็ห้ามดื้อกับฉันอีก เดี๋ยวฉันแวะไปซื้อของสดเข้าบ้านให้แล้วจะตามไป ส่งลิสต์มาในวอทสแอพแล้วกัน] ผมทำปากยื่น แต่อย่างน้อยเขาก็ปล่อยให้อิสระตั้งวันนึง ซึ่งจริงๆ เดี๋ยวนี้วิคเตอร์ไม่ค่อยคอนโทรลอะไรผมมากแล้วนะ เพราะผมชินกับชีวิตแบบนี้ไปแล้ว เลยไม่คิดดื้อคิดดิ้นรนอีกเลย ถือว่าไอ้ยักษ์ฉลาด บังคับจนผมติดเป็นนิสัย เอ๊ะ ไม่ฉลาดสิ เขาเรียกว่าบ้าอำนาจ

 

 

“ก็ยังดี งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ”

 

 

[ไม่เจอก็ไม่เป็นไร ดูจีพีเอสจากไอ้ลูกหมูสองตัวนั่นก็ได้]

 

 

“โอ๊เข่!” ผมกดสายจากวิคเตอร์แล้วหันไปพยักหน้ายิ้มกริ่มให้กับไวโอล่า เธอทำหน้าประหลาดใจ ผมยักไหล่สองข้างและแสร้งทำหน้าเบื่อหน่ายเล็กๆ

 

 

“วันเกิดฉันน่ะ เขาเลยใจดี”

 

 

“เข้าใจละ” เราสองคนหัวเราะ ก่อนจะเข็นรถของสองแฝดไปทางบันไดเลื่อนเพื่อลงไปตรงประตูหน้าห้างแล้วจะได้เดินออกไปตามถนนหนทางในลอนดอน ผมว่าการเดินมันก็ไกลมากแหละ แต่การเดินครึ่งชั่วโมงในลอนดอนที่อากาศเย็น (มาก) แบบนี้ กับเดินในไทยด้วยระยะเวลาเท่านี้แล้วอากาศร้อน (มหาศาล) แบบนั้น น่าจะไม่เหมือนกัน อันนี้อาจจะหนาวหน่อย แต่พอเอาลอนดอนที่หิมะไม่ค่อยตกไปเทียบกับบ้านนอกของเราที่ตกจนขาวสว่างแล้วนั้น ผมว่าพอใส่เสื้อกันหนาวมาแบบฟูลออพชั่นแบบนี้ ก็น่าจะสู้ไหวอยู่ ถ้าขาแข็งขึ้นมาจริงๆ ก็แท็กซี่แล้วกันนะ

 

 

ก่อนออกจากห้างเราจัดการห่มผ้าห่มที่เตรียมมาให้แฝดเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้สองหนุ่ม พอเดินออกมานอกตัวห้าง อากาศเย็นแบบที่ไม่ใช่เย็นเพราะลมก็ถาโถมเข้ามา ช่วงสักเกือบสิบนาทีแรกคืออยากจะวิ่งกลับเข้าไปในห้างมาก แต่พอเดินไปสักพักมันก็เริ่มอยู่ได้ และเดินไปได้เรื่อยๆ ระหว่างที่เดินผมก็ส่งลิสต์ของที่จะซื้อเข้าบ้านไปให้วิคเตอร์ ฝากไวโอล่าเข็นรถคนเดียวก่อนสักพัก

 

 

“ฉันเองก็ไม่ได้มาเดินในลอนดอนนานแล้วนะเนี่ย” ผมได้ยินเสียงไวโอล่าพึมพำแต่ยังไม่ได้ตอบโต้ทันที เพราะกำลังพิมพ์หาวิคเตอร์อยู่ จนพอพิมพ์ของอย่างสุดท้ายเสร็จก็ปิดวอทสแอพแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า

 

 

“ครั้งล่าสุดมาเมื่อไหร่เหรอ” ผมถามพลางคว้ารถเข็นของเฮคเตอร์มาเข็นต่อ ไวโอล่านิ่งเงียบไปพักนึงก่อนตอบเสียงเรียบ

 

 

“ก่อนจะรู้ว่าท้องน่ะ” ผมหันไปมองเธอ ไวโอล่ากระตุกยิ้มอ่อน แต่เป็นยิ้มอ่อนออกไปทางเศร้าจนผมนึกงงในแว้บแรก แต่สักพักก็เดาเอาเองว่าน่าจะเป็นตอนที่เธอยังคบกับแฟนอยู่

 

 

เอาเป็นว่าไม่ถาม ไม่พูดถึงแล้วกัน เราจะไม่ดันกระทู้นี้ขึ้นมาอีก

 

 

“อ้อ ถ้าเดินตลาดนอทติ้งฮิลล์แล้วยังไม่เจอของถูกใจ วันนี้มีตลาดที่ลอนดอนบริดจ์ด้วยนะ เผื่อเธออยากจะไปเดิน ฉันว่าตอบโจทย์เธอทั้งสองที่” ไวโอล่าสลัดท่าทีหมองๆ นั้นออกไปแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มสดใสตอนที่แนะนำเรื่องตลาดอีกแห่งให้ฟัง ผมยิ้มกว้าง พยักหน้าตอบรับกับคำแนะนำอันกระตือรือร้นนั้น

 

 

ลอนดอนคือเมืองที่เจริญแล้วและอังกฤษก็คือประเทศที่พัฒนาแล้ว เป็นเมืองที่เจ.เค.โรว์ลิ่งใช้เป็นโลเคชั่นหลักในการเขียนนิยายอมตะเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ เป็นเมืองแห่งความน่าเที่ยวมาก มันสวยงามด้วยบรรยากาศ ด้วยอากาศช่วงปลายปี และยิ่งพอเรามาช่วงเทศกาลคริสต์มาส โอ้ว พระเจ้า แทบจะทุกซอกทุกมุมทุกหลืบทุกรูของเมืองนี้ อินกับคริสต์มาสมากกก มันรื่นเริง ครื้นเครงไปหมด มองไปทางไหนแลมีแต่ความสนุกสุขสันต์ ตึกรามบ้านช่องจากที่สวยคลาสสิคด้วยสถาปัตยกรรมอันเป็นเอกลักษณ์ของที่นี่อยู่แล้ว พอประดับประดาความคริสต์มาสเข้าไป มันยิ่งรู้สึกฟินซะเหลือเกิน ถ้าจะเทียบกับเทศกาลบ้านเรา ผมว่าคล้ายๆ กับสงกรานต์นะ ที่ผู้คนจะมีแต่ความสุขสนุกเฮฮา บรรยากาศทั่วประเทศคือมีสีสันและความชุ่มฉ่ำ

 

 

“มีเทศกาลฤดูหนาวช่วงกลางคืนด้วยนะ เป็นสวนสนุกมาเปิดในลอนดอน มีร้านขายของกินเยอะแยะมาก ฉันเคยมาปีก่อน สนุกดี แต่คนเยอะ”

 

 

“พี่ชายเธอจะยอมอยู่รึเปล่า”

 

 

“มันยังอยู่ในช่วงวันเกิดเธออยู่นี่ ฉันว่าพี่ยอม” ก็เป็นไปได้ เพราะเขาก็พูดเองว่าถ้าพ้นเที่ยงคืนไปผมต้องกลับเข้าสู่โหมดเชื่อฟังเขาตามเดิม เทศกาลคงไม่เริ่มตอนเที่ยงคืนหรอกนะ

 

 

“งั้นอยู่กันเถอะ ฉันอยากเห็น เนอะแฝดเนอะ” ผมก้มลงไปมองสองแฝด แฮคเตอร์หนังตาย้อยแล้ว ส่วนเฮคเตอร์ยังคงมองไปเรื่อยเปื่อย ตลอดทางที่เดินมาสองหนุ่มฮ็อตมากเลยนะ คนส่งยิ้มให้แทบไม่ขาดสาย

 

 

เราเดินกินลม (หนาว) ชมวิวสวยๆ ทั้งจากบรรยากาศโดยปกติของลอนดอนและบรรยากาศที่ตกแต่งขึ้นมาในช่วงเทศกาลวันคริสต์มาส ผมถ่ายรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์บ้างเป็นบางจุด ถ่ายลงสตอรี่อินสตาแกรมไปสามอัน ไม่อยากถ่ายเยอะจนกลายเป็นตะเข็บผ้า

 

 

“นึกออกรึยังล่ะว่าอยากได้อะไร” ไวโอล่าถามตอนที่เราเดินผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีต้นคริสต์มาสต้นใหญ่มากตั้งอยู่ใกล้ริมรั้วและถูกประดับประดาอย่างสวยงาม

 

 

“ฉันอยากได้กล่องดนตรีไม้แหละ แต่อยากได้เสียงเพลงที่เธอร้องกล่อมแฝดนอนอะ เผื่อวันไหนเธอหลับก่อนหรือไม่สะดวกมาร้อง ฉันจะได้เปิดกล่องดนตรีแทนเสียงเธอ”

 

 

“เพลง Braham lullaby อะเหรอ” ผมพยักหน้ารัวๆ ไวโอล่าคลี่ยิ้มและมีสีหน้าสนใจร่วมด้วย

 

 

“เก๋ดี ฉันคิดว่าสั่งทำได้นะ” พอเจ้าถิ่นอังกฤษว่าแบบนั้นผมก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย เพราะผมขี้เกียจคิดแล้วว่าอยากจะได้อะไร

 

 

เราเดินเข็นรถของสองหนุ่มที่ตอนนี้หลับไปแล้วไปต่อตามทางที่ไวโอล่าพอจะจำได้ กะว่าจะพามาเดินชมบรรยากาศในลอนดอนสักหน่อย นึกว่าวันนี้จะไม่หลับแล้วนะ สงสัยเจออากาศเย็นๆ เลยอยากหลับมากกว่ามองวิว

 

 

แล้วพอครบครึ่งชั่วโมง เราก็มาถึงทางเข้าตลาด Notting Hill มันเป็นตรอกตรอกหนึ่งที่ตรงกลางตรอกจะมีร้านค้าตั้งเรียงรายยาวไปจนสุดตรอกได้เลยมั้งนั่น สองข้างตรอกก็จะเป็นร้านต่างๆ ที่อยู่ใต้ตึก ทั้งขายของ ขายอาหาร ขายเครื่องดื่ม ผมมองบรรยากาศชิลๆ ของตลาดแล้วก็ยิ้มอย่างตื่นเต้น ตึกสองข้างทาสีสันสดใส จำพวกสีน้ำเงิน เหลือง ชมพู แบบนี้ ทาสลับกันไป บวกกับเป็นช่วงเทศกาลคริสต์มาสยิ่งทำให้ดูมีสีสันกว่าเดิมอีก

 
V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v

“สวยจัง” ผมพึมพำเบาๆ และยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ทั้งแนวตั้งแนวนอน และถ่ายลงสตอรี่ในอินสตาแกรมอีกหนึ่งอันของวันนี้ พอโทรศัพท์เก็บบรรยากาศเสร็จ ไวโอล่าก็พาเดินเข้าไปด้านใน ให้ความรู้สึกเหมือนแฮร์รี่ไปเดินตรอกไดแอกอนครั้งแรกอะไรแบบนั้นเลย ผมมองซ้ายมองขวา ร้านมันก็ไม่ได้ตกแต่งอะไรกันเยอะนะ แต่พอมันตั้งเป็นแถวเรียงตัวกันตรงกลางตรอกยาวไปเรื่อยๆ มันก็ดูมีอะไรขึ้นมา บวกบรรยากาศของตึกสองข้างข้าง บรรยากาศเลยน่าเดินเพลินๆ ดูเป็นบรรยากาศเฉพาะของที่แห่งนี้

 

 

“ฉันไม่แน่ใจว่าร้านกล่องดนตรีอยู่ตรงไหน เราคงจะต้องลองเดินดูกันก่อน” ผมพยักหน้า ก้มลงมองสองแฝดที่ตอนนี้หลับปุ๋ยไปแบบไม่สนใจเสียงจอแจของผู้คนที่ออกมาเดินช้อปปิ้งในวันบ็อกซ์ซิ่งเดย์ที่ตลาดแห่งนี้เลย หญิงชายหลายคนก้มลงมองแฝดแล้วก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู ผมสองคนก็เข็นไปเรื่อยๆ เลือกเดินฝั่งซ้ายมือเราก่อน มีแวะดูของตามร้านค้าที่เดินผ่าน ของที่นี่เน้นเป็นของตกแต่งบ้าน ของเก่า ของมือสอง พวกเสื้อผ้าหรือของใช้อื่นๆ ก็มีปะปนกันไป เป็นแนวเสื้อผ้าที่เหมาะจะอยู่ในที่ชิคๆ และติสท์ๆ แบบนี้ ของขายที่นี่ผมว่าก็ให้ความรู้สึกถึงจตุจักรสาขาลอนดอนเหมือนกันนะ

 

 

อย่างนึงที่ผมคิดว่าเป็นเสน่ห์ของตลาดแห่งนี้คือ ไม่มาซื้อของแต่ก็มาดื่มด่ำกับบรรยากาศสบายๆ ได้ ความสบายในที่นี้คือ บรรยากาศดูอบอุ่น แสงสีนวลตาจากหลอดไฟที่เปิดให้ความสว่างในช่วงยามเย็น มันให้ความรู้สึกชวนฝัน เดินได้เรื่อยๆ เสพบรรยากาศแบบฟินๆ ซึ่งผมคิดว่าจะฟินกว่านี้ถ้าเรามากันเองแบบไม่มีเด็กให้กังวลใจ

 

 

“ฉันว่าไม่น่าจะมี” ผมตะโกนบอกไวโอล่าที่เดินนำหน้าอยู่ด้วยเสียงดังแบบอ่อนๆ เธอหันมาทำหน้าแหยแล้วหันกลับไปมองด้านหน้าต่อ คือตอนนี้เราเดินวนมาอีกฝั่งจะถึงครึ่งทางแล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววกล่องดนตรีในมโนของผม เจอแต่ของน่ารักๆ อย่างอื่นที่ชวนเสียเงินแทน แต่ก็ไม่ได้เสียให้หรอก เพราะผมเริ่มเป็นห่วงแฝดแล้วที่ต้องมาหลับในที่สาธารณะแบบนี้ เมื่อกี้เฮคเตอร์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะมีเสียงคนตะโกนคุยกัน แต่ก็เหมือนสะดุ้งตกใจเฉยๆ แล้วก็หลับต่อ

 

 

“อาจจะต้องไปดูที่ตลาดอื่น” ไวโอล่าหันมาบอก ผมพยักหน้าหงึกๆ เข็นรถตามไวโอล่าไปติดๆ เริ่มมีคนกวนแฝดมากขึ้นแล้ว ก็เข้าใจว่าเอ็นดู แต่บางคนก็เหมือนไม่เห็นเนาะว่าเด็กหลับอยู่

 

 

“โทรหาพี่สิ” ผมหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาวิคเตอร์ รอสองสัญญาณเขาก็รับสาย

 

 

“วิคเตอร์ ไม่มีอะ”

 

 

[ไม่มีอะไร]

 

 

“กล่องดนตรีที่อยากได้ ไวโอล่าจะซื้อให้เป็นของขวัญ”

 

 

[เมื่อกี้ฉันเจอร้านกล่องดนตรีในห้าง ไม่ได้แวะไปดูกันเหรอ]

 

 

“อ้าว มีด้วยเหรอ ก็คิดว่าในห้างไม่น่ามีอะไรแบบนั้น”

 

 

[มันเป็นลานขายของเกี่ยวกับวันคริสต์มาสโดยเฉพาะ เนี่ย ช่วงนี้กินปลาน้อยอีกแล้วสิ] ผมเบิกตากว้างมองค้อน ซึ่งมองค้อนไปเขาก็ไม่เห็น แต่หมั่นไส้พ่อคนฉลาดซะจริงๆ

 

 

“รบกวนพ่อคนไม่เคยโง่มารับที่ตลาดนอทติ้งฮิลที!”

 

 

[ฉันรู้น่าว่าฉันฉลาด] วิคเตอร์กดวางสายไป ผมถลึงตาใส่มือถือแล้วเก็บใส่กระเป๋า เงยหน้าอีกทีก็คือเดินถึงจุดไหนสักจุดที่ไม่คุ้นตา แต่ที่ผมเห็นตอนนี้คือเป็นตึกสีครีมเรียงตัวยาว ด้านล่างเปิดเป็นร้านขายของจำพวกเสื้อผ้า ไวโอล่ากวักมือเรียกผมให้เดินไปรอตรงตู้โทรศัพท์สีแดงที่อยู่ใกล้รั้วต้นไม้สีเขียว มีถนนคั่นกลางระหว่างฝั่งนี้กับอีกฝั่ง ซึ่งฝั่งตรงข้ามเราเป็นร้านขายหมวก มีคนขายผู้ชายนั่งก้มเล่นโทรศัพท์อยู่

 

 

“วี…” ผมที่กำลังก้มดูสองแฝดหลับปุ๋ยเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสียงแหบห้าวของผู้ชายคนหนึ่งแบบงงๆ พอหันไปมองไวโอล่าเธอก็หน้าตื่น และยืนนิ่งจนเกือบจะเป็นแข็งทื่อ ผมรีบหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้น ดวงตาสีเทาเข้มกำลังมองไวโอล่าแบบที่ผมไม่รู้อารมณ์ ใบหน้าของเขาซูบผอม ขอบตาดำคล้ำ รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีทองแดงยุ่งเหยิงและดูแห้งกรัง

 

 

“มาคนเดียวเหรอ” ผู้ชายคนนั้นถามเสียงแห้ง ผมมองเขาด้วยความงง และตื่นกลัวนิดๆ พอเลื่อนสายตามองด้านหลังก็เห็นผู้ชายอีกสองคน คนนึงตัวสูงใหญ่หัวล้านหน้าตาดุๆ อีกคนตัวเตี้ยสุดในสามคน ตาสีเทาแต่ไม่เข้มเท่าคนที่ทักไวโอล่า ผมสีดำด้านหน้าฝั่งซ้ายกลืนกินพื้นที่หัวเข้าไปจะครึ่งนึงแล้วกำลังนั่งอยู่บนแท่นปูน

 

 

“เปล่า มากับ…” ไวโอล่าหันมามองผมด้วยสายตาสั่นระริก ผมดึงมือให้เธอเข้ามายืนใกล้กัน ผู้ชายคนที่ทักไวโอล่าเลื่อนสายตามามองผมคล้ายคนง่วงนอน

 

 

“ใครน่ะ” เขาถาม ย่นคิ้วและเพ่งมองหน้าผม

 

 

“แฟนพี่ชายฉันเอง” พอไวโอล่าพูดแบบนั้น ผู้ชายสองคนด้านหลังก็มองผมเป็นตาเดียวจนผมรู้สึกอึดอัด ผมเห็นว่าผู้ชายคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มยกยิ้มมุมปาก มันไม่ได้ดูเท่เลย ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่น่าขยะแขยง

 

 

“พวกตุ๊ดว่ะ” หมอนั่นพูดแล้วหันไปยิ้มขำกับไอ้ตัวโตหัวล้านที่ยิ้มตอบและมองผมด้วยสายตาวาววับ ผมขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ก็รู้แหละว่าฝรั่งก็คือคน มีทั้งสุภาพและหยาบคาย แต่พอเจอฝรั่งหยาบคายในเมืองที่ถูกเรียกว่าเมืองผู้ดีก็ประหลาดใจเล็กน้อย ไอ้สองคนนี้ไม่ผู้ดีตามเมืองเลยสักนิด

 

 

“อ๋อ ชื่ออะไรนะ” ผู้ชายคนที่ทักไวโอล่าไม่ได้หันไปสนใจเพื่อนข้างหลังเลย เขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนกำลังนึก แต่สักพักสายตาเขาก็สะดุดที่สองแฝดที่กำลังนอนหลับอยู่ในรถเข็น เขามองนิ่ง และก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้ก่อนก้มหน้าลงมองแฝดมิชลิน ผมกับไวโอล่าขยับเข้าไปติดรถเข็นมากขึ้น ผมมองหนุ่มผมสีทองแดงด้วยความระแวง เขากำลังมองเด็กทั้งสองคนด้วยสายตาไร้อารมณ์

 

 

“นี่… เด็กสองคนนี้…” เขาพึมพำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไวโอล่าที่เชิดหน้าสู้แม้ว่าดวงตาจะหวาดหวั่นมากก็ตาม

 

 

“…ใช่พวกเขามั้ย” ไวโอล่ากลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าอึดอัดและไม่สบายเท่าไหร่ เธอพ่นลมหายใจเบาๆ แต่ก็ไม่ยอมตอบคำถามนั้น ผู้ชายคนนั้นก้มลงไปมองสองแฝดตามเดิมและกระตุกยิ้มหนึ่งที

 

 

“เธอมาทำอะไร” ไวโอล่าถามเสียงเรียบ

 

 

“ฉันตามเธอมา ฉันรู้ว่าเธอเข้ามาลอนดอน ฉันอยากเจอลูก” ผมอ้าปากค้าง มองผู้ชายหน้าซูบผอมโทรมคนนั้นด้วยความตะลึง และสลับกับมองไวโอล่าที่กำลังเม้มปากสีหน้าอึดอัดใจ

 

 

“ฉันเป็นคนอยากมีลูกนะวี เธอก็รู้ว่าฉันดีใจแค่ไหนพอรู้ว่าเธอท้อง เธอไม่ควรทำแบบนี้” ดวงตาสีเทาของเขามองไวโอล่าอย่างท้าทายเล็กๆ

 

 

แฟนไวโอล่า พ่อของแฝด

 

 

“อย่ายุ่งกับเด็กๆ เธอกับเพื่อนไปได้แล้ว พี่กำลังมาที่นี่ เธอคงไม่อยากเจอเขาหรอก” คริสเตียนกระตุกยิ้มเหี้ยม ดวงตาสีเทาออกอาการขุ่นเคืองให้เห็น

 

 

“อยากเจอสิ ฉันเจอมันได้”

 

 

“เธอแน่ใจเหรอ” ไวโอล่าถามหน้าเหวี่ยงเล็กๆ ยกยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย ผมหันไปมองโดยรอบ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมองบ้างเป็นบางคน ผู้ชายคนขายหมวกที่อยู่ตรงข้ามเรา เงยหน้ามองเป็นระยะ แต่ด้วยความที่สถานการณ์ตอนนี้มันดูปกติดี เหมือนคนยืนคุยกันธรรมดาๆ ก็เลยไม่ได้มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายด้วย

 

 

“เธอคิดว่าฉันกลัวมันเหรอ”

 

 

“ไม่ได้คิด เธอกลัววิคเตอร์จริงๆ” คริสเตียนมองหน้าไวโอล่าตาขวาง ผมมองเลยผ่านไปด้านหลัง ไอ้สองคนนั้นหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ไอ้เตี้ยสุดในกลุ่มแต่ก็ยังสูงกว่าผมกำลังมองผมด้วยรอยยิ้มสนุกซุกซน ไปซนที่บ้านแกเถอะ

 

 

“ไม่เห็นเหรอว่ามีเด็ก หยุดสูบบุหรี่ได้มั้ย” ผมบอกสองคนนั้น แต่มันกลับหัวเราะครื้นเครง ไม่รู้มันเป็นญาติกับโหน่งเท่งนักเลงภูเขาทองรึเปล่าถึงได้เส้นตื้นซะเหลือเกิน

 

 

“น่าเอาไปเล่นด้วย” ผมอยากให้ออสตินอยู่ด้วยจริงๆ แม่จะหยิบปืนออกมาจ่อหน้าให้ ที่ผมโมโหตอนนี้คือการที่มันสูบบุหรี่แบบไม่เกรงใจเด็กที่กำลังหลับ ผมเลยขยับรถเข็นของสองแฝดออกห่างจากไอ้พวกนั้น

 

 

“แมท พาแฝดไปฝั่งนู้นเลย” ผมมองเธอด้วยความลังเลใจ

 

 

“เธอไปด้วยกันสิ”

 

 

“ฉันจะอุ้มลูก”

 

 

“ไม่! แมท พาแฝดไป” ไวโอล่ากระเถิบเข้าไปยืนขวาง แฮคเตอร์บิดตัวแล้วร้องไห้งอแง ผมเลยมองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าถนนว่างก็รีบเข็นรถแฝดไปตรงร้านขายหมวก

 

 

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ”

 

 

“เอ่อ ผมขอยืนรอรถมารับตรงนี้ได้มั้ย” คนขายหมวกพยักหน้าแบบงงๆ ผมก้มตัวลงอุ้มแฮคเตอร์ขึ้นมาอุ้มปลอบให้เงียบ เจ้าตัวเล็กสะอึกสะอื้น น่าจะตกใจเสียงทะเลาะกันเลยตื่นขึ้นมา ผมยืนมองสถานการณ์ตรงข้ามถนนด้วยความไม่สบายใจ เลิกสนใจอีผีสองคนนั้นที่กำลังมองผมแล้วซุบซิบๆ

 

 

อี๋ อีฝรั่งขี้นินทา อยากให้ผัวมาตรงนี้เร็วๆ

 

 

“ฮัลโหล ถึงไหนแล้วอะวิคเตอร์… โอเค ดีเลย แฟนไวโอล่าอยู่นี่ด้วยอะ… เนี่ย ยืนคุยกันอยู่ แต่ไวโอล่าดูไม่อยากคุยเลย… มีเพื่อนมันมาอีกสองคน เพื่อนมันสองคนมองผมแล้วก็ยิ้มจิตๆ หน่อย… ผมอยู่ฝั่งตรงข้ามกับไวโอล่า ดูแฝดอยู่ ไอ้เพื่อนสองคนนั้นของแฟนไวโอล่ามันสูบบุหรี่เลยต้องพามาอยู่อีกฝั่ง… โอเค เดี๋ยวเจอกัน”

 

 

นี่ ฟ้องผัวเรียบร้อย ท่าทางคริสเตียนจะไม่ชอบวิคเตอร์เหมือนที่วิคเตอร์ไม่ชอบเขานั่นแหละ แต่คำพูดของไวโอล่าเหมือนกำลังบอกว่าคริสเตียนกลัววิคเตอร์ ผมเชื่อไวโอล่านะ เพราะเธอเคยคบกับคริสเตียนมาก่อน ผมลูบหลังแฮคเตอร์เบาๆ แต่สายตาก็มองฝั่งตรงข้ามไว้ตลอด ไวโอล่ากับคริสเตียนกำลังคุยกัน ผมกำลังสงสัยปนงงว่าผู้ชายคนนั้นอยากมีลูกเหรอ อยากมีลูกแล้วทำไมทำตัวแย่แบบนั้นอะ คนจะเป็นพ่อคนต้องพร้อมเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกไม่ใช่เหรอ

 

 

“ไวโอล่า!” ผมตะโกนเรียก เธอหันมามอง ผมกวักมือเรียกให้เธอมาหา เธอพยักหน้าแล้วหันกลับไปคุยกับคริสเตียน แล้วมันก็มีตัวเสือกคืออีสองคนนั้น มันทำท่าจะเดินข้ามมา ผมยกนิ้วกลางให้มัน และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด่าสักที

 

 

“Get away from me, dick head, two dick head!! (ไปให้พ้น ไอ้หัวควx สองหัวควxด้วย!!)” ผมใช้มือขวาตบหลังเฮคเตอร์เบาๆ พอหันไปมองคนขายหมวกก็เห็นเขาทำหน้าตกใจ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้นก็หันมองสลับสองฝั่ง แต่ก็ไม่มีใครหยุดยืนดูเป็นเรื่องเป็นราว ด้วยบรรยากาศยามเย็นที่กำลังนวลตาแบบนี้ หลายคนคงไม่คิดว่าจะมีคนมายืนทะเลาะกันข้ามฝั่งแบบนี้หรอกมั้ง

 

 

“Sorry. They are super bastard. (โทษทีครับ คือพวกนั้นมันสุดยอดความเหี้ย)” ผมพูดกับคนขายหมวกแล้วหันกลับไปมองไอ้สองผี ไอ้เตี้ยกำลังหัวเราะ ส่วนไอ้ล้านทำหน้าเหี้ยมและชี้มาทางผมเหมือนจะเอาเรื่อง ผมทำหน้าว่าแล้วไงพร้อมกับเบะปาก ตอนที่มันทำท่าจะข้ามมาจริงๆ หางตาผมก็เห็นรถสีดำคันใหญ่ที่คุ้นเคยแล่นฉิวมาทางนี้ ผมยกแขนซ้ายขึ้นโบกรัวๆ ครอสโอเวอร์คาร์คันใหญ่เปิดไฟเลี้ยวสองฝั่งเป็นสัญญาณว่าจอดแบบฉุกเฉิน รถคันหลังเลยเบี่ยงแซงขวาขึ้นไป ประตูฝั่งคนขับเปิดออก วิคเตอร์ที่ใส่แว่นดำลงมาแบบนิ่งๆ ไม่ลนลาน

 

 

“พาสองคนนี้ขึ้นไปบนรถก่อน” วิคเตอร์ว่าจบก็เดินข้ามถนนไปอีกฝั่งอย่างสบายๆ ไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวใดๆ ตอนนั้นเองที่ผมเห็นแฟนไวโอล่าชะงักกึกและเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว วิคเตอร์จับมือน้องสาวไว้ก่อนชี้หน้าคริสเตียนกับพรรคพวก ผมไม่ได้ยินว่าวิคเตอร์พูดอะไร ได้ยินอีกทีคือตอนไอ้เตี้ยมันพูดเสียงดัง คือมันก็ไม่ได้ว่าตะโกนลั่นหรอก แต่ด้วยความที่สองฝั่งมันก็ไม่ได้ว่าไกลเกิน พอพูดดังขึ้นหน่อยก็จะได้ยินชัด

 

 

“ทำไมพวกกูต้องฟังมึงด้วยวะ?!” ผมมองไอ้เตี้ยสุดในกลุ่มด้วยความหมั่นไส้ คือมันกวนตีนแบบอยากด่าว่าไอ้สัตว์แรงๆ วิคเตอร์ถอดแว่นออกแล้วจ้องไอ้เตี้ยตัวนั้นด้วยสายตาที่ผมเดาว่าคงเป็นสายตาเรียบๆ แต่ดุ แล้วเขาก็หันไปพูดกับคริสเตียนแบบไม่โหวกเหวกโวยวาย แต่ก็ทำให้อดีตแฟนไวโอล่าขบกรามแน่น หน้าตาแสดงออกถึงความโกรธเคือง

 

 

“โถ่ ไอ้พวกตุ๊ด!” ผมได้คำตอบเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วละว่า ไอ้สองคนนี้น่าจะเป็นพวกแอนตี้เพศที่สาม แต่จัดอยู่คนละประเภทกับฌอณที่รายนั้นจะออกแนวหัวรุนแรงและแสดงออกด้วยความเกลียดชัง แต่อีสองคนนี้มันเป็นประเภทชอบล้อเลียนให้เขาโกรธ พอเขาโกรธก็จะได้มีเรื่องทะเลาะกันอย่างที่มันต้องการ ซึ่งอีประเภทนี้ไม่ควรแค่ความจำเสื่อมแบบฌอณ แต่ควรสมองเสื่อมตายไปเลย

 

 

“คริสเตียน เพื่อนเธอนี่ต่ำไม่เปลี่ยนเลยนะ!” เป็นไวโอล่าที่เดือดแทนพี่ชาย ในขณะที่พี่ชายนิ่งสงบและดึงน้องสาวเดินข้ามถนนกลับมาก่อนที่จะมีคนเข้าไปมุงเป็นจริงเป็นจัง

 

 

“เธอโอเคมั้ยไวโอล่า” เธอพยักหน้าแล้วก้มลงอุ้มเฮคเตอร์ขึ้นมากอดไว้ แฝดคนโตเปิดเปลือกตาแบบง่วงๆ มองแม่ที่หอมหัวตัวเองงงๆ วิคเตอร์จัดการยกรถเข็นขึ้นหลังรถอย่างชิลๆ คนขายหมวกมีน้ำใจช่วยยกอีกคันตามไปส่งให้ที่ท้ายรถ มีเสียงตะโกนล้อเลียนและแซวอย่างหยาบคายของเพื่อนคริสเตียนเป็นระยะๆ คือมันพูดไปหัวเราะไป มันเลยดูไม่รุนแรง แต่ก็ถือเป็นความต่ำชนิดหนึ่ง

 

 

แต่วิคเตอร์ก็ไม่สนใจ เขาเก็บรถเข็นใส่รถเสร็จก็ปิดท้ายรถแบบไม่รีบร้อน แถมยังเหมาหมวกไหมพรม หมวกแก๊ปจากร้านขายหมวกไปเป็นสิบใบ ผมหงุดหงิดอีสองคนนั้นมาก อยากวิ่งไปตบมันสักทีแต่ก็ปล่อยผ่าน อุ้มแฮคเตอร์เข้าไปนอนบนฟูกในรถ ไวโอล่าขึ้นไปนั่งรออยู่อีกฝั่งโดยมีเฮคเตอร์นอนหลับปุ๋ยอยู่บนตัก ผมลูบหัวแฮคเตอร์สามสี่ทีก่อนยืดตัวขึ้นหันมองโดยรอบว่ามีคนถ่ายคลิปไว้หรือไม่ เท่าที่มองตอนนี้คือไม่มี แต่ก่อนหน้านี้อาจจะมีไปแล้ว ซึ่งเราก็คงทำอะไรไม่ได้

 

 

“แมท ขึ้นรถ” วิคเตอร์พูดแบบปกติ ท่าทีไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร แม้จะมีเสียงวู้ว เสียงว่าดังมากจากฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ ผมหันไปยิ้มให้คนขายหมวกและโค้งตัวลง เขายิ้มตอบกลับมา อย่างน้อยผมก็เจอคนที่เหมาะกับเมืองผู้ดีหนึ่งคนในตอนนี้

 

 

“Have a good day.” ผมบอกคนขายหมวกแล้ววิ่งอ้อมหน้ารถไปขึ้นฝั่งตัวเอง

 

 

“น้องสาว สนใจมาสาวไอ้จ้อนให้ฉันมั้ยจ๊ะ?!” ผมขมวดคิ้ว จากหงุดหงิดกลายเป็นขำกับการล้อเลียนของมัน คือสไตล์นี้มันคือเด็กแว้นซ์ เด็กขาดการอบรมที่เมืองไทยเลยอะ เออ ไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่ คือผมก็ไม่ได้คิดว่ามันจะไม่มีหรอกนะ ประเทศไหนก็เป็นคนเหมือนกัน เพียงแต่พอเจอเข้าจริงๆ ผมก็นึกตลก เพราะพอเจอแล้ว มันก็ทำให้รู้ว่า ไอ้พวกล้อเลียนเพศ เหยียดเพศมันมีอยู่ทุกมุมโลกอย่างแท้จริง ต่อให้ไปประเทศที่เจริญแล้วแค่ไหน แต่คนที่มันไม่ได้เจริญตามประเทศไปด้วยมันก็ฝังตัวอยู่ในความเจริญนั้นอยู่ดี

 

 

จิตใจของคนบางกลุ่มไม่สามารถพัฒนาตามเทคโนโลยีหรือวิวัฒนาการดีๆ ของโลกนี้ได้จริงๆ

 

 

 “บังเอิญเจอมันเหรอ” วิคเตอร์ถามเสียงปกติหลังจากขับรถออกมาจากจุดนั้นได้สักพักหนึ่ง ผมหันไปมองไวโอล่า เธอกำลังนั่งก้มหน้ามองเฮคเตอร์ด้วยสีหน้าหม่นหมอง

 

 

“เขาบอกว่าตามฉันมา” ไวโอล่าพูดเสียงเรียบ วิคเตอร์ขมวดคิ้วอ่อนๆ

 

 

“มันตามมาได้ยังไง” ไวโอล่าถอนหายใจ เธอเงยหน้าขึ้นก่อนตอบเสียงเนือยพอๆ กับสีหน้า

 

 

“อาจจะเห็นรูปที่ฉันลงในอินสตาแกรมมั้ง”

 

 

“เธอยังไม่บล็อกมันอีกรึไง” วิคเตอร์ถามแบบเรื่อยๆ สายตาก็มองถนนไปด้วย ท่าทางที่ไม่ร้อน ไม่เดือดแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจไปด้วย

 

 

“แหมพี่ก็ บล็อกอันนึง เขาก็สร้างอีกอันนึงมาได้ ขนาดฉันเปลี่ยนอินสตาแกรม เขายังตามหาจนเจอ” วิคเตอร์ขมวดคิ้วหนักขึ้น หน้าเขาดูไม่เข้าใจเท่าไหร่

 

 

“ความพยายามของมันถ้าเอาไปใช้เรื่องดีๆ คงมีประโยชน์กับโลกใบนี้นะ” ไวโอล่ายิ้มขำ ผมเองก็ยังขำไปด้วย วิคเตอร์ดูสงบจริงๆ นะ ถ้าเป็นแต่ก่อน เขาคงกระทืบคนพวกนั้นไปแล้ว แต่เอาจริงๆ ไอ้เรื่องไม่สนใจคำพูดคำด่าคำว่าของใครเขาเป็นมานานแล้ว แต่เป็นมาในแบบมึนๆ ไม่ใช่เป็นในแบบใจเย็นอย่างนี้

 

 

“คริสเตียนบอกว่าอยากเจอแฝดเลยตามมา” ผมพูดตามที่ได้ยินและหันไปมองไวโอล่า เธอพยักหน้าตามนั้น

 

 

“กลับไปดูแลตัวมันเองก่อนเถอะ” วิคเตอร์ว่าแค่นั้น ซึ่งผมก็เห็นด้วย ผมไม่ได้คิดจะกีดกันพ่อลูกหรอกนะ แต่สภาพคริสเตียนก็น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจให้อยู่ใกล้เด็กๆ อะ

 

 

“ขอบคุณนะคะพี่” วิคเตอร์นิ่งไม่ตอบอะไร ไวโอล่ายิ้มอ่อนโยน ผมเอี้ยวตัวมองสองแฝดที่คนนึงหลับปุ๋ย อีกคนกำลังนอนลืมตาและบิดแขนไปมาในอากาศ

 

 

“ถ้าเขาขอโอกาสกลับมา เธอจะให้มั้ย” ผมถาม ไวโอล่าพ่นลมหายใจแล้วส่ายหัวช้าๆ

 

 

“เขาอยู่ในที่ที่เหมาะสมกับเขาแล้ว” ไวโอล่าพูดเสียงสั่น เธอหันมองนอกกระจกรถ ผมมองเธอด้วยความเป็นห่วง ไวโอล่านั่งลูบหัวลูกอย่างช้าๆ แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา

 

 

ผมว่า… ไม่ว่าจะยังไง แต่นั่นคือคนที่เธอเคยรัก เป็นแฟน เป็นสามี เป็นพ่อของลูก มันคงไม่ง่ายนักหรอกจะให้ตัดใจไปเลยทีเดียว ก็คงต้องให้เวลาเธอ (มาก) หน่อย





เม้าท์เม้าท์เม้าท์กะขุ่นเจ้

วันนี้เม้าท์ได้น้อยหน่อย ต้องรีบกลับไปแพ็คหนังสือต่อ ฝากคนเม้าท์กันด้วยนะคะ ต้องกลับไปโรงงานรกแล้นนนน เจอกันตอนหน้าค่าาา