หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59

[twinmonkey0311]

อยากให้น้องเล็กเลิกยุ่งกับพี่เออไปก่อนจนกว่าจะเคลียร์เรื่องเอมมี่ชัดเจนขึ้น

[Naeon]

ค้างงงงงงง มาต่อไวๆนะ

[dahlia]

บางทีแอบเบื่อและรำคาญอิพี่เออนะ คือ ทำเป็นเล่นเป็นแกล้งน้องไปซะหมด เด็กมันจะทันเล่ห์เหลี่ยมมากแค่ไหนกันเชียว

เจ็บตัวคราวนี้ อิพี่เออ ก็อย่าเป็นอะไรมากแล้วกันนะ เห็นใจนะเนี่ย 5555555555

[ferrari_L]

30

[Alex’s part]



ผ่านมาเกือบอาทิตย์หลังจากวันที่เกิดเหตุการณ์นั้น ผมร้องไห้จะเป็นจะตายตอนที่พี่เอิร์ธกับพี่แอมมี่ตกลงไปตามทางลาด เขาสองคนกลิ้งหายไปในความมืดต่อหน้าต่อตาผม แต่โชคดีที่พวกเพื่อนพี่เขาตามมาทันเวลาเพราะพี่แอมมี่บอกให้พวกเขารู้ก่อนจะวิ่งตามผมและพี่เอิร์ธมาเลยแจ้งเจ้าหน้าที่ตามหากันให้จ้าละหวั่น



ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าจริงๆครับที่ช่วยให้พี่เอิร์ธยังมีลมหายใจ อาการเบื้องต้นเท่าที่รู้คือไหล่หลุด หัวแตกและฟกช้ำตามตัว ต้องรีบนำตัวส่งโรงพยาบาลพร้อมกับพี่แอมมี่ที่แขนซ้ายหัก ผมรู้สึกผิดมากจนไม่กล้ามองหน้าเพื่อนๆเขาสักคน ผมขอโทษแต่พวกเขาก็แค่พยักหน้ารับ ขนาดพี่เคธี่ที่ดูจะเข้ากับผมมากที่สุดยังเงียบ



“เล็ก วันนี้แซ็คจะไปส่งเอง”


“ไม่เป็นไรหรอกแซ็ค ไปส่งน้ำฝนเถอะ”


“ยัยนั่นน่ะเหรอ...” แซ็คปรายตามองน้ำฝนที่ยิ้มร้าย มือข้างหนึ่งเท้าเอวอีกข้างก็ยกขึ้นมาควงพวงกุญแจรถมินิคูเปอร์ที่เพิ่งถอยใหม่ออกมาจากโชว์รูม


“ไอ้เหมียวจะไปกับฉันก็ได้นะ”


“อย่าเลย ยัยนั่นเพิ่งหัดขับรถเมื่อวาน” แซ็คกระซิบเบาๆ


“ห๊ะ! OoO มันอันตรายนะนั่น”



“ไปกันเถอะ”


“นี่ นี่ ฉันได้ยินนะพูดอะไรกัน เก่งขนาดนี้ชั่วโมงเดียวก็ขับเป็นแล้วย่ะ นี่ ฟังฉันมั้ยเนี้ย ไอ้แซ็ค ไอ้บ้า จะทิ้งเมียน้อยแล้วไปกับเมียหลวงอย่างนี้ไม่ได้นะโว้ยยยย สตาร์ทรถยังไงมาบอกก๊อนนนน”



แซ็คลากผมออกมาไม่ให้ฟังน้ำฝนโวยวาย เขาส่งผมเก็บกล่องข้าวตอนเย็นแล้ววันนี้ก็ได้เงินเดือนค่าส่งข้าวแล้วด้วยเลยต้องไปที่ธนาคารอีกทีเพราะผมไม่อยากเก็บเงินมากๆไว้กับตัว กลัวตบะแตกแล้วเอาไปซื้อของเข้าครัวหมด T^T



“ได้ไปเยี่ยมไอ้พี่เอิร์ธบ้างหรือเปล่า”


“...”


“เห็นว่ายังไม่ออกจากโรงพยาบาล”


“จริงเหรอ” นอนโรงพยาบาลห้าวันเลยเหรอ เป็นหนักขนาดไหนเนี้ย...


“อื้ม แต่พี่พยาบาลบอกว่ามันอาละวาด เลยจะให้กลับบ้านพรุ่งนี้แล้ว”


“แล้วเขาหายดีหรือยัง”


“ยังไม่ดีหรอก ไม่ยอมกินข้าวกินยา อาเขาที่เป็นหมอเลยบอกว่าเขาจะดูแลเอง”



“แล้วอยู่บ้านเครื่องมือแพทย์จะพร้อมมั้ยเนี้ย ถึงยังไงมีหมอกับพยาบาลสแตนด์บายรอจะดีกว่ามั้ยอ่ะ หรือว่า...”



“เล็กทำไมไม่ไปพูดกับเขาอ่ะ นี่แซ็คนะไม่ใช่ไอ้พี่เอิร์ธ”


“...”


“ต่างคนก็ต่างกินไม่ได้นอนไม่หลับอีกแล้ว นึกว่าเดจาวูนะ”



“...”



ผมจะกล้าไปเจอหน้าเขาได้ยังไงล่ะ ผมทำให้เขาปางตายนะ ถึงคบกับพี่เอิร์ธต่อแต่เพื่อนเขาก็คงไม่ชอบขี้หน้าผมไปแล้วล่ะที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแทนที่จะได้ไปเที่ยวสนุกสนานผ่อนคลายความเครียดกัน ผมทำให้เพื่อนเขาต้องเข้าโรงพยาบาลขนาดนั้น สถานการณ์ตอนนี้มันไม่โอเคสำหรับผมเลย ใครไม่เป็นผมไม่รู้หรอก ผมแคร์มากที่จะต้องมีใครมาเกลียด ผมไม่พูดไม่เถียงใครเลยเพราะผมกลัวว่าจะโดนไม่ชอบขี้หน้า จะมีก็แต่พี่เอิร์ธคนเดียวเท่านั้นแหละที่ผมกล้าออกความคิดเห็นได้



“เรื่องมันอาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้นะเล็ก”



“รู้ได้ยังไง”


“...”


“ตอนแรกแซ็คไม่อยากให้เล็กไปกับเขา แต่ทำไม ทำไมตอนนี้ถึงได้เชียร์เขานัก” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ


“เพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ดีแค่ไหนในสายตาแซ็คแต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาดูแลเล็กได้ดีกว่าแซ็คจริงๆ”


“...”


“เล็กยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเขายอมเจ็บยอมตายมากกว่าจะให้เล็กเป็นอะไรไปแม่แต้นิดเดียว”



เสียงที่พี่เอิร์ธเรียกชื่อผม บอกให้ผมอย่าเดินไปทางนั้น รู้ว่ามันอันตรายแต่เขาก็ยังเดินตามมา รู้ว่าผมงี่เง่าคิดมากแต่ก็ยังใจเย็นอธิบายทุกอย่าง เขามัน...



ผมไม่ได้ตอบอะไรแซ็คกลับไปเพราะพูดอะไรไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่คอ ภาพตรงหน้ามัวไปหมดเพราะน้ำตาคลออยู่เต็มตา พยายามบังคับไม่ให้มันไหลออกมาจนกระทั่งถึงคิวของตัวเองต้องจ่ายเงิน


“เอ่อ น้องคะ ทิชชู่ค่ะ”


“ฮึก”


“ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร เรายังมีคนที่รักเราอยู่นะคะ”



“...”



“คนที่รักเราจะไม่ทำให้เราเจ็บ สู้ๆนะคะ^^”



“ขอบ ฮึก คุณครับ”



ผมสูดน้ำมูกและเช็ดน้ำตาออกแต่ถึงยังไงมันก็ยังไหลออกมาไม่ขาดสาย น่าอายจริงๆเลยมาร้องไห้กลางธนาคารที่คนเยอะๆแบบนี้เนี้ย พนักงานสาวสวยยื่นบัญชีคืนให้แต่ผมเหมือนจะก้าวไม่ออกเลยทรุดลงฟุบหน้ากับเข่าร้องไห้อยู่หน้าเคาท์เตอร์ ทุกคนหันมามองจนแซ็คต้องเข้ามาพยุงออกไป



ผมโบกมือลาแซ็คและรอจนรถเขาลับตาไป อยากอยู่คนเดียวเงียบๆในที่โล่งๆอย่างเช่นกลางถนนและพอดีที่นี่เป็นถนนในหมู่บ้านและบ้านผมก็อยู่เกือบท้ายซอยรถเลยไม่ค่อยมีรถผ่านนัก ผมออกไปยืนนิ่งๆแล้วมองไปจนสุดปลายทาง



“นี่! ไปยืนทำไมกลางถนนน่ะ อยากตายหรือไง”



ผมหันไปมองประตูหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงคุ้นๆตะโกนเรียก พี่แอมมี่?


ร่างโปร่งในกางเกงขาเดฟสีดำเสื้อยืดด้านในสีขาวสวมทับด้วยเสื้อยีนส์แขนยาวที่พับมาจนถึงข้อศอก ธรรมดาแต่สวยและเท่มาก



“พี่...”



“จะมาบอกว่ามะรืนนี้จะกลับญี่ปุ่นแล้ว”



“...”



“พอดีแขนเดี้ยงเลยได้ลาป่วยต่อ” เขากรอกตามองบน แขนข้างหนึ่งที่ใส่เฝือกแล้วมีผ้าคล้องคอไว้ทำให้ผมโคตรของโคตรเสียใจ



“ขอโทษนะฮะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษ...”



“พอละ พูดว่าขอโทษมันแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย ทุกอย่างมันต้องแก้ไขด้วยการกระทำทั้งนั้น”



ใช่ เหมือนที่พวกพี่เขาคอยพูดคอยบอกว่าไม่มีอะไรกันแต่ผมก็ไม่เชื่อ ผมเชื่อการกระทำที่พวกเขามีต่อกันมากกว่า ภาพที่ผมเห็นคือพี่แอมมี่เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหาพี่เอิร์ธ ถึงจะดูเป็นมุมกล้องไปหน่อยแต่ผมคิดจริงเจ็บจริงโกรธจริง



“นั่งสิ”


“เอ่อ เข้าไปข้างในมั้ยฮะ”



“ไม่ล่ะ”



“ครับ” เรานั่งลงตรงฟุตบาทตรงรั้วบ้านผม



“ใครๆก็บอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดจริงมั้ย”



“ครับ”


“แล้วจะให้พี่ทำยังไงน้องเล็กถึงจะเชื่อว่าเอิร์ธไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่จริงๆ”


“ไม่รู้ครับ”


“จะให้พี่เลิกคบกับเอิร์ธหรือเปล่า”


“ไม่ครับ เอ่อ ใครๆก็บอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดจริงมั้ยครับ งั้นมันคงจะไม่แปลกถ้าเกิดว่าผมจะเชื่อการกระทำของพี่แอมมี่”


“หืม?”


“ที่มันแสดงออกว่าชอบพี่เอิร์ธ”


“...”


“ใช่มั้ยครับ”


“พี่บอกว่าทุกอย่างมันต้องแก้ไขด้วยการกระทำใช่มั้ย พี่จะแก้ตัวด้วยการเว้นระยะห่าง เรื่องวันนั้นหรือเรื่องอื่นๆพี่ขอโทษและอยากจะบอกว่าสมองของไอ้เอิร์ธนอกจากเรื่องงานก็มีแต่น้องเล็กเท่านั้นแหละ”



ผมมองใบหน้าสวยที่มองหน้าผมไม่ยอมหลบตา กลายเป็นผมซะเองที่เสไปมองทางอื่น ดวงตากร้าวอย่างคนเข้มแข็งไม่ยอมคนสื่อผ่านออกมาว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริง



“เฮ้อออออ พี่แอมมี่เข้ากันได้ดีกับพี่เอิร์ธจังเลยนะฮะ” ผมพูดเนือยๆ


“แหงล่ะ เป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี”


“พี่แอมมี่สวย รวย เก่ง บุคลิกดีอัธยาศัยก็ดีมีความมั่นใจในตัวเอง”


“ขอบคุณที่ชม”


“พี่แอมมี่เหมาะสมกับพี่เอิร์ธทุกอย่าง พอยืนด้วยกันแล้วดูคู่ควรมาก”


“ใครๆเขาก็พูดกัน” พี่เขายักไหล่


“สายตาที่พี่แอมมี่มองพี่เอิร์ธเหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เหมือนเขาเป็นคนสำคัญของพี่ที่สุด”


“อ่าฮะ กลับไปคำตอบข้อแรกใหม่เลยนะ เราเป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี”


“ถ้าเกิดพี่แอมมี่ชอบพี่เอิร์ธจริงแล้วล่ะก็...”


“...”


“...ช่วยตัดใจด้วยนะฮะ”


“หึหึ” เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนๆ


“ไม่ว่าพี่จะดีแค่ไหน น้องเล็กจะไม่ยอมแพ้หรอก”



























พี่แอมมี่บอกว่าพี่เอิร์ธไม่สบายเป็นไข้เลยต้องได้อยู่โรงพยาบาลต่อแต่บาดแผลอะไรนั่นไม่มีปัญหาแล้ว ผมรู้สึกสบายใจที่ได้พูดทุกอย่างที่ตัวเองคิดออกไปและพี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย ถึงเขาจะไม่ตอบว่าเขาชอบพี่เอิร์ธจริงๆหรือเปล่า แต่ถ้าเขาไม่ได้คิดจะมาแทรกกลางผมก็เบาใจ(ไปได้เปราะหนึ่งเท่านั้นนะ T^T)




พี่เคธี่กับพี่เปียวที่นั่งแอบอยู่ในรถก็ลงมาบอกผมว่าไม่ให้คิดมาก พวกเขาจะไม่ให้แอมมี่กระทำชำเราพี่เอิร์ธเด็ดขาดเพราะพี่เคธี่จะเป็นคนทำเอง =______=;; และพวกเขาก็ไม่ได้โกรธผมด้วยแต่ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่ทำให้ทริปของพวกเขาล่มไม่เป็นท่า แทนที่จะได้ร้องรำทำเพลงกินของปิ้งย่างอยู่ในอากาศเย็นๆบนดอยกลับต้องมานั่งรอดูอาการเพื่อนหน้าห้องฉุกเฉินแทน



“ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ”



ผมชะเง้อคอมองลอดรั้วเข้าไปเห็นแต่รถพี่เอิร์ธจอดอยู่แสดงว่าครูแอฟกับคุณป๋าไม่อยู่ ผมเลยโทรหาท่านปรากฏว่าไปประชุมที่ขอนแก่นคุณป๋าก็ไปด้วยและจะกลับพรุ่งนี้ ท่านยังบอกมาอีกด้วยว่าไม่ต้องห่วงมีแม่บ้านส่งข้าวส่งน้ำให้พี่เอิร์ธทั้งสามมื้อแต่พี่มันจะกินหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง พอรู้ว่าคนป่วยถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวผมเลยรีบเดินเข้าดู



ก๊อกๆๆ



ไม่มีเสียงตอบกลับหลังจากที่เคาะอยู่หลายทีเลยต้องลองเปิดประตูเข้าไปเพราะกลัวว่าคนข้างในเกิดเป็นลมเป็นแล้งไป แต่พอเห็นว่าร่างสูงนอนหลับหันหลังมาทางประตูก็โล่งใจ เดินไปเพิ่มอุณหภูมิแอร์ก่อนจะดึงผ้าห่มให้พี่เอิร์ธจนมิดคอ



“อ๊ะ”



ฟอดดดดดดดดดดด พี่เอิร์ธดึงแขนผมให้ล้มลงไปที่เตียงแล้วกักผมไว้ด้วยแขนใหญ่ทั้งสองข้าง



“พี่!”


“นี่ไม่ได้ฝันอีกใช่มั้ย”



เพียะ!!!



“อย่างเจ็บ! TOT!”



“ฝันมั้ยล่ะ ปล่อย” ผมทำหน้านิ่งกดเสียงต่ำบอกให้เขาปล่อย แต่นอกจากจะไม่ละมือไปลูบแก้มที่ถูกตบแล้วเขายังขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆอีก



“ตบอีกที”



เพียะ!!!! ผมฟาดซ้ำข้างเดิม อย่าเรียกว่าตบเลยครับ เรียกว่าทุบมือใส่หน้าเขาแรงๆดีกว่า พี่เอิร์ธไม่ได้ว่าอะไร แค่สะบัดหัวไล่ความมึนแล้วกลับมามองหน้ามองผมเหมือน ฝ่ามือใหญ่ปาดเบาๆที่หางตาทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองน้ำตาไหล ใบหน้าคมที่ตอนนี้มันซูบตอบและมีไรหนวดขึ้นเขียวคร้ามนั่นเคลื่อนเข้ามาใกล้แต่ผมเอียงหน้าหนีทำให้ริมฝีปากแกร่งประทับลงบนแก้มผมแทน



“พี่ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง พี่ขอโทษ” เขาเลื่อนปากมากระซิบข้างหู



“...”



“พี่คิดถึงน้อง พี่รักน้อง รักจริงๆ”


“ฮึก ไม่จริง”



“ขอร้องล่ะ จะโกรธพี่ก็ได้ แต่อย่าว่าคิดว่าพี่โกหก” ปลายจมูกโด่งเป็นสันไล้ข้างแก้มผมก่อนจะซบหน้าลงราวกับเขารู้สึกผิดจริงๆ



“อ้วนน้อย...”



“ไม่ต้องมาเรียกอ้วนน้อย ต่อไปนี้เรียกว่าอเล็กซ์ด้วย”



“!!!!”



“น้อง... มะ ฟัง...” พี่เอิร์ธเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกไฟช๊อต เขาพูดติดๆขัดๆเหมือนจับต้นชนปลายไม่ถูก ดวงตาคมแดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด



“แล้วก็...”




“ไม่”



“นี่...”



“ไม่! พี่ไม่เลิก!”



“ไม่เลิกอะไร อื้ออออออ”



ฝ่ามือใหญ่บีบแก้มผมให้หันกลับมาแล้วกดจูบลงมาแนบแน่นไม่ให้ผมได้พูดจนจบด้วยซ้ำ ยิ่งผมทุบบ่ากว้างเขาก็ยิ่งบดเบียดริมฝีปากลงมาจนผมรู้สึกเจ็บ ลิ้นร้อนพยายามจะสอดเข้ามาแต่ผมเม้มปากไว้แน่น พี่เอิร์ธจึงเม้มปากผมแรงๆทำให้ผมต้องครางออกมาด้วยความเจ็บเปิดโอกาสให้เขาได้เข้ามาคลุกเคล้าในโพรงปากผม แม้ผมจะพลิกลิ้นหนีเขาก็ยังควานหาแล้วเกี่ยวกระหวัดจนได้




“แฮ่กๆๆ พี่!! ทำอย่างนี้อยากให้โกรธไปตลอดชาติเลยจริงๆใช่มั้ย”


ผมจับหน้าพี่เอิร์ธแล้วดันออกพร้อมกับหอบแฮ่กๆ ก่อนจะผมตะโกนใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด เจ็บปากปวดกรามไปหมดแล้ว T_T





“ไม่เอานะอ้วน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆพี่ตายแน่ๆ” ผมแอบยิ้มก่อนจะกลับไปทำหน้าโหดอีกครั้งตอนที่เขาหันกลับมามอง




“แล้วทำอย่างนั้นทำไม จะไปจูบเขาทำไม”



“ไม่ได้จูบโว้ยยยย ไม่ได้รู้ตัวด้วย ตอนนั้นเห็นตาสีน้ำตาลแบบนี้แล้วคิดถึงแต่น้องอ่ะ”




“ก็เลยจะไปจูบพี่แอมมี่ว่างั้น”



“เห็นปากชนกันด้วยเหรอ”



“ไม่เห็น แต่ว่าหน้าอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ ถ้าน้องไม่เข้าไปก่อนคงจูบกันไปแล้ว นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ”



“พูดไปก็เหมือนแก้ตัว แต่เหมือนเห็นภาพน้องซ้อนมาจริงๆว่ะ”



“อะไรนะ” พี่เอิร์ธพึมพำกับตัวเอง ผมได้ยินเบาๆว่าอะไรภาพซ้อนๆพอถามอีกทีเขาก็บอกปัดไปเลย



“ไม่มีอะไร แล้ว...พี่ทำผิดมากเกินกว่าที่น้องจะให้อภัยเลยใช่มั้ย”




พี่เอิร์ธทำหน้าขมขื่น เขาจะลุกออกจากไปแต่ผมเอาแขนมาคล้องคอเขาไว้เหมือนเดิม เขาค่อนข้างอึ้งนิดหน่อยที่ผมลูบไปตามกรอบหน้าเขา พี่เอิร์ธนิ่งไปแล้วทำตาโตเหมือนนึกอะไรขึ้นได้



“จะหยิกหูเหรอ O_o”


“ยอมมั้ย”



“ยอม”


“คราวนี้หยิกสองข้างนะ”


“สิบข้างเลย”



“หูมีสองข้างงงงง T_T” พี่เอิร์ธบ๊องค์ไปแล้ว


“หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย”


“เอาไงดีน้า”



“พี่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ให้โอกาสความรักของพี่อีกครั้ง นะครับ”



ดวงตาคมที่ดูอ่อนแรกนั้นมองผมอย่างเว้าวอน อันที่จริงผมก็หายโกรธตั้งแต่แรกแล้วแหละเลยหลุดขำออกมา แลพพี่เอิร์ธก็ยิ้มกว้างตอนที่ผมพยักหน้าตอบตกลงยอมให้อภัยเขา เขาหอมหลังมือผมหลายๆทีพร้อมกับพูดขอบคุณซ้ำๆอยู่อย่างนั้น




“พี่กลับไปเรียกอ้วนน้อยเหมือนเดิมได้แล้วใช่มั้ย”



“คิกๆๆ”


“นี่แกล้งพี่เหรอ” พี่เอิร์ธทำหน้าเอาเรื่อง


“ก็อยากให้จำไว้ว่าจะทำอะไรให้คิดถึงหน้าน้องด้วย”



“ก็ไม่ใช่เพราะคิดถึงหน้าน้องหรือไงถึงได้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาน่ะ”




“หืม?”



“พี่รักอ้วนคนเดียว รักมากรักมานานมากแค่ไหนพี่ว่าน้องก็รู้ดี และพี่ก็จะรักตลอดไป”



“จริงเหรอ”




“โธ่ หมาเกิดใหม่ยังรู้เลยว่าพี่รักอ้วนแค่ไหน”



“ไม่ได้โกหกจริงๆใช่มั้ย”



“พี่รักอ้วน”




“โกหกหรือเปล่า ตอบบบบบ” ผมบีบแก้มสากที่คร่อมอยู่เหนือร่างผม แก้มตอบไปเลยหนวดเคราก็ไม่รู้จักโกนขึ้นเป็นตอบาดมือไปหมด ที่ผ่านมานี่ได้ดูแลตัวเองบ้างมั้ยเนี้ย



“พี่รักอ้วน”


“พี่เออ!”


“พี่รักอ้วน”


“-////////-“


“พี่รักอ้วน”


“อือ”


“พี่รักอ้วน”


“พอได้แล้ว”



“พี่รักอ้วน”



“เมื่อไหร่จะหยุดเนี้ย >///<”



“จนกว่าน้องจะตอบกลับว่าน้องก็รักพี่เหมือนกัน ส่วนเรื่องที่บอกว่าพี่โกหกหรือเปล่าพี่จะให้น้องเป็นคนตอบเอง ถ้าน้องยังยืนยันว่าเป็นเรื่องโกหกก็แล้วแต่น้อง พี่จะยอมรับคำพิพากษา ตอบเลย พร้อมแล้ว” พี่เอิร์ธหลับตาปี๋เหมือนฟังคำตัดสินของศาลจริงๆอ่ะ



“คิกๆๆ”


“โอโห น้องหัวเราะเหรอ พี่กินไม่ได้นอนไม่หลับหงุดหงิดเหมือนจะเป็นเมนส์นี่น้องเยาะเย้ยอ่อ? รักมากกว่าก็เป็นตัวตลกเงี้ย”



“เปล่าสักหน่อย~”



ฟอดดดดดดด



“จะหอมจนกว่าจะตอบ นิ่มอ่ะ นิ่มๆๆๆ หอมๆๆ”


พี่เอิร์ธบ้าไปแล้วที่ฟัดแก้มผมสลับกันไปทั้งสองข้างไม่ยอมหยุด หนวดบาดหน้ามันคันนะ ฮือ T_T


“อื้อ น้องว่าพี่ไม่ได้โกหก พี่ พอแล้ว”



“ฟอดๆๆ”


“แล้วน้องก็รักพี่เออ อื๊อ >3<”



เลื่อนมาดูดปากผมจนยืดอย่างรวดเร็ว จูบซับย้ำๆแล้วกดนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นแต่พอผมจะผละออกเขาก็สอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าในริมฝีปากผม ลิ้นชื้นกวาดไปทั่วโพรงปากและเกี่ยวกับลิ้นผมอย่างหยอกล้อก่อนจะกระหวัดเข้าไปคลุกเคล้าในโพรงปากเขาบ้างสลับกันเรื่อย



ร่างของผมเริ่มร้อนเมื่อพี่เอิร์ธกอดผมไว้แน่นแนบอกแล้วลูบไล้ไปทั่วร่างผม ฝ่ามือใหญ่บีบขยำไปทั่วตัวผมอย่างที่เขาชอบลากเรื่อยไปถึงต้นขาผมก็จับแยกออกก่อนที่กายกำยำแทรกเข้ามาตรงกลาง ริมฝีปากหนาจูบพรมไปทั่วใบหน้าของผมจนพอใจจึงกดจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง ไม่หวานเหมือนทีแรก มันเร่าร้อนจนผมสติกระเจิงไม่รู้ตัวว่าเสื้อนักเรียนของตัวเองถูกปลดกระดุมจนหมดและตอนนี้ฝ่ามือใหญ่กำลังปลดเข็มขัดและกางเกงผมออกเป็นเป้าหมายต่อไป



“พี่เออฮะ”



ร่างสูงตอบฮึมฮัมในลำคอขณะที่ซุกไซ้ซอกคอผม แขนใหญ่กอดเอวผมไว้ข้างหนึ่งยกขึ้นเพื่อที่แขนอีกข้างรั้งกางเกงทั้งสองชิ้นของผมให้หลุดออกไปอย่างง่ายดาย พี่เอิร์ธเลื่อนจากซอกคอผมลงไปถึงหน้าอก เขาหอมกลางอกผมฟอดใหญ่ก่อนจะจัดการกับยอดอกทั้งสองข้าง ถ้าหากปากเขาครอบครองอยู่ด้านไหนอีกด้านเขาก็ใช้ปลายนิ้วเรียวขยี้ให้ผมครางไม่หยุด



“อ้วนน้อย เป็นของพี่เถอะนะ”


“แต่ว่า... -/////-“



จุ๊บ


“นะ”



ผมเขินเมื่อพี่เอิร์ธไล่จุ๊บตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก ปลายคาง เรื่อยลงมาที่หน้าอกผ่านลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ ลิ้นชื้นหยอกล้อกับแอ่งสะดือทำให้เสียวจนต้องบิดตัว เขินมาก เขินจนคิดอะไรไม่ออก >///<



“ไม่ตอบจะคิดว่ายอม หึหึหึ”



“มะ... อ๊ะ อ่า...”



กำลังจะปฏิเสธแต่ปากหนากลับครอบครองกึ่งกลางลำตัวผมเข้าไปทำให้สติผมหลุดลอยอีกครั้ง จากที่จะห้ามกลายเป็นครางตอบรับและยิ่งพี่เอิร์ธรูดขึ้นรูดลงผมก็ยิ่งดิ้นพล่านเหยียดปลายเท้าเกร็งจากความเสียวสะท้าน นอกจากแท่งที่มือพี่มันรูดแล้วลูกเล็กทั้งสองลูกก็ถูกพี่มันดูดดึงไม่ต่างกัน ถึงจะถูกพี่มันฟัดจนน่วมบ่อยๆแต่ว่าครั้งนี้มันมาไกลกว่าทุกครั้งแล้ว ไกลเกินกว่าที่ผมจะดึงอารมณ์ตัวเองและพี่เอิร์ธกลับไป



“อ๊ะ ฮะ พี่... มัน อ่าๆๆ ...อ๊าาาา”



พี่เอิร์ธทำให้ผมพุ่งขึ้นที่สูงกระทั่งผมปลดปล่อยออกมา ผมหายใจหอบเหนื่อยก่อนจะดันพี่เอิร์ธออกไม่ให้มันละเลียดของเหลวสีขาวขุ่นนั่นเข้าปากไป



“พี่ อย่า...”



แต่เรื่องแบบนี้พี่มันเคยยอมซะที่ไหน พี่เอิร์ธจับข้อพับเข่าผมดันขึ้นมาจนชิดอกแล้วเลื่อนริมฝีปากไปคลุกเคล้าด้านหลัง ผมจิกผ้าปูที่นอนและดึงไว้แน่นจนยับยู่ยี่ ดิ้นพล่านปัดหมอนทุกอย่างตกไปข้างเตียงเมื่อลิ้นชื้นค่อยๆสอดแทรกเข้าไปขยับเข้าออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ้วเรียวยาวแทรกเข้าไปแทนที่ ผมเกร็งไปทั้งร่างจนเขาต้องจูบปลอบแล้วบอกให้ผมผ่อนคลาย



“ไม่... ฮ๊ะๆๆ พะ พี่ อ๊ะ”



ผมบีบไหล่กว้างแน่นแล้วดึงพี่มันขึ้นมาไม่ให้ไปยุ่งกับท่อนล่างของผม แต่พี่มันหยุดซะที่ไหนขึ้นมาล้มตัวนอนข้างๆผมก็รีบตะแคงกอดลำคอแกร่งทั้งๆที่นิ้วยังอยู่ในตัวผม ผมซุกหน้าลงกับอกพี่มันและขยับบั้นท้ายหนีพร้อมกับยกขาก่ายเอวพี่เอิร์ธ ก็ผมไม่อยากให้มันเห็นหน้าผมตอนนี้ มันทั้งเหยเกและบิดเบี้ยวไปหมด แต่เหมือนพี่เอิร์ธจะไม่เข้าใจพี่มันพยายามจูบพรมใบหน้าผม
“ท่านี้ก็ทำถนัดดีนะ” พี่เอิร์ธว่าแล้วควานนิ้ววนไปโดนจุดที่ทำให้ตัวผมกระตุกด้วยความเสียว “ตรงนี้สินะ”



แค่นั่นแหละ พี่มันก็ขยับรัวเร็วโดยเน้นให้โดนจุดที่ว่า ร่างผมกระตุกพร้อมกับครางออกมาเสียงดังกว่าเดิมและไม่นานก็ปลดปล่อยจนเลอะหน้าท้องแกร่งอีกครั้ง ร่างผมเพลียไปหมดเลยปล่อยให้พี่มันรุกล้ำได้เรื่อยๆ



“เกาะเป็นลูกลิงเลย เงยหน้ามองพี่”


“อย่ามอง อ๊ะ”


ผมคราง หลับตาแน่นเมื่อนิ้วใหญ่เพิ่มจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม



“พี่เออ อ๊ะๆๆ”



“แน่นสัส ซี๊ดดด”



“อื๊อ...” ผมกลั้นหายใจเมื่อพี่เอิร์ธค่อยๆถอยนิ้วออกและสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วนั้นหลุดออกไปจากร่าง ผมหายใจหอบและไม่ยอมปล่อยแขนจากลำคอแกร่ง ถึงผมจะดูอินโนเซ็นต์แต่ผมก็รู้นะว่าต่อไปมันจะเป็นยังไงน่ะ พี่เอิร์ธหัวเราะในลำคอขณะที่ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกทุกชิ้น ส่วนผมเหลือเสื้อนักเรียนที่ไม่ได้ติดกระดุมคล้องอยู่ที่แขน



เมื่อผมไม่ยอมปล่อยคอพี่เอิร์ธเลยจับผมลุกขึ้นนั่งโดยให้ผมนั่งคร่อมตักพี่มัน ความแข็งขืนที่ขยับดีดอยู่ที่บั้นท้ายทำให้ผมอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี



“พี่รักอ้วนน้อยนะครับ” พี่เอิร์ธถูไถส่วนปลายเข้ากับทางเข้าของผม


“อื๊ออออ อ๊ะ!”



พี่เอิร์ธกดบั้นเอวผมลงพร้อมกับขยับเอวขึ้นแทรกความแข็งแกร่งของพี่มันขึ้นมาหา มันเทียบไม่ได้กับลิ้นและนิ้วที่เคยโดนก่อนหน้านี้เลย มันทำให้ผมเจ็บจนน้ำตาคลอ



“ชู่ววววว อย่าเกร็งนะคนดี”



“อ๊าาาา พี่ อ่า มัน...ไม่ได้ > <” ผมส่ายหัวพยายามจะยกเอวออกแต่เขากลับรัดไว้แน่นพี่เอิร์ธพยายามกดเอวผมลงช้าพร้อมๆกับขยับแก่นกายเข้ามาทีละนิด แรงกระแทกยิ่งทำให้ผมเกร็ง ผมไม่เห็นว่ามันเป็นยังไงแต่ผมว่ามันไม่ได้...




“เจ็บนิดเดียวเองแล้วมันจะดีขึ้น” พี่เอิร์ธจูบที่หางตาผมก่อนจะเลื่อนไปดูดดุนที่ปลายติ่งหู ความเสียวกระสันพอจะทำให้ผมคลายความเจ็บได้บ้าง พี่เอิร์ธฉวยจังหวะตอนที่ผมไม่ค่อยมีสติดันร่างผมให้นอนลงแล้วทาเจลทั้งของเขาและของผมอีกรอบก่อนจะจ่อท่อนกายเข้าไปอีกครั้ง ผมดึงผ้าห่มมากัดแน่นพยายามผ่อนคลายอย่างที่เขาบอก



“อ่าาาาา ซี๊ดดดดดดดดดด” พี่เอิร์ธครางต่ำเมื่อส่วนหัวเข้ามาได้ พี่เอิร์ธขยับเข้าๆออกๆอยู่อย่างนี้จนมันเข้ามาสุด ผมดันอกแกร่งแล้วพยายามจะส่ายหน้าบอกว่ามันลึกเกินไปแล้วแต่ผมแน่นจนพูดไม่ออกได้แต่น้ำตาคลอมองหน้าพี่เอิร์ธอย่างขอความเห็นใจแต่กลับยิ่งเป็นการกระตุ้นให้พี่มันหมั่นเขี้ยวผมอีกถึงได้ก้มลงมาฟัดพร้อมกับขยับท่อนกายเข้าออกเริ่มจากช้าเนิบนาบแล้วเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ  อุณหภูมิภายน้องห้องร้อนฉ่าจนเหงื่อของเราสองคนผสมผสานกันไปหมด



“อ๊ะๆๆๆ”

“อ่า รัดชิบ!”


“พี่ อ่า อ๊ะ... ลึก...”



เป็นอย่างที่พี่เอิร์ธบอกว่ามันจะดี จากความเจ็บปวดเมื่อกี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน ความเสียว และความรู้สึกต่างๆอีกมากมายที่ผมคิดว่ามันดี



“เป็นของพี่แล้วนะ”



“ครับ”


จุ๊บ


“พี่รักอ้วนน้อยที่สุด”


“อ่า น้องก็รักพี่เออที่สุดฮะ อื้อออ”




พี่เอิร์ธจับขาผมที่พาดอยู่ตรงเอวพี่มันให้ขึ้นไปพาดอยู่บนบ่าก่อนจะกระแทกกายลงมาแรงๆจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องแข่งกับเสียงครางผมเลย พี่เอิร์ธจับผมเปลี่ยนไปหลายท่าจนผมหัวหมุนและอ่อนเพลียมากเลยปล่อยให้พี่มันทำอะไรได้ตามใจ



 
“พี่เออ อ้ะๆๆ เบาๆ อ่า” ผมบอกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วทั้งบอกว่าลึกไปเร็วไปแรงไป พี่เอิร์ธก็ฟังแต่ยังไงก็กลับไปทำเหมือนเดิมอยู่ดี



“อ่า... อ้วน”



“พี่... พี่ พี่เออ อะอ๊าาาาาาาาาา~~~” ผมปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ผมถูกดึงขึ้นไปบนสวรรค์และเหวี่ยงตกลงมาหลายรอบ ทั้งที่นอน ต้นขาหรือลำตัวผมเลอะไปด้วยน้ำรักสีขาวขุ่นแต่พี่มันยังไม่ยอมหยุด ผมเพลียจนเผลอหลับไปด้วยซ้ำแต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะถูกกวนโดนคนหื่น!


“พอแล้วฮะ”



“ยังไม่อิ่มเลย” พี่เอิร์ธงับที่บ่าผม


“...”



“อย่าพึ่งหลับดิ”



ผมไม่ได้มีพลังเหลือเฟืออย่างพี่เอิร์ธนะ เจ็บระบมไปทั้งร่าง ช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ T^T


“อย่า...”




ผมรีบห้ามเมื่อนิ้วเรียวยาวแสนซุกซนขยับไปตรงช่องทางด้านหลังผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พี่มันต้องหยุดจริงๆเพราะโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนที่ปลิวไปตกอยู่ข้างเตียงดังขึ้น


“ปล่อยฮะ”



“ก็ช่างมันสิ”


“ถ้าเกิดเป็นคุณแม่ อ๊ะ คุณแม่ O__O” ผมทำตาโตเมื่อเห็นว่าคุณแม่โทรมาจริงๆ เหลือบมองนาฬิกาตรงหัวเตียงก็พบว่านี่มันเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว! ผมบอกคุณแม่ว่าจะมาหาคุณครูแอฟแต่สุดท้ายดันมาให้ลูกชายคุณครูแอฟปล้ำแทน



“เดี๋ยวพี่รับเอง”


“ไม่ฮะ!”


“อ้วน เดี๋ยวพี่คุยเอง”


“ไม่ พี่เออ อย่าฮะ เอ่อ สวัสดีฮะคุณแม่”


ผมรีบกดรับก่อนที่จะโดนแย่งไป...

---------------------------------
ในที่สุด...
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า

[donutnoi]

เข้าใจกันแล้ว 

ในที่สุดพี่เออก็ได้น้องเล็กสมใจที่รอมาตั้งหลายปี 

[iammilk]

โอ๊ยยยยยย มือสั่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฉากที่รอยคอรอคอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขาเป็นของกันและกันแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
รักให้เหมือนกับวันแรกที่เริ่มรักกันนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
งื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
 

[twinmonkey0311]

อีพี่เออ ครั้งแรกของน้องก็เล่นซะหลายรอบเลยนะ ไม่ถนอมน้องบ้างเลย

[mooping-7]

  ฮิ้วววววววววฉลองเขาได้กันแล้ว พี่เออแกระวังไอคุก คุก นะ 5555

[mayuree]

กรี๊ด ! ในที่สุดก็กินดีสำเร็จ! 

[NuNam]

น้องเล็กเสร็จพี่เออแล้วอ่าาาา 

[HanTwoH]

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดน้องเล็กโดนกดแล้ว น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบน้องเล็กเว่อร์ สู้ๆค่ะ

[minneemint]

 

[Malila]

พี่เออไม่สบายย   ไอเสียงดัง คุ คุ คุกกกกกกก

[Snowermyhae]

โอ้ยยยย อีพี่เออคืนดีปุ๊ปก็เอาเลยนะ สงสารน้องบ้าง

[Naeon]

โดนกินจนได้ กรี๊ดดดดดดด

[วายซ่า]

พี่เออกลัดมันเพราะรอน้องมานาน เล่นซะน้องช้ำไปหมดเลย   

[lazyishappy]

คุกหนักมาก หลายปีแน่พี่เออ อ่านตอนนล่าสุดละเริ่มรักแอมมี่ นางดีเนอะ5555 ส่วนพี่เออ...ทำดีค่ะ จับน้องกินซะเลย จะได้หมดข้อกังหา อ๊ากกก ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีฉากหยั่งงี้เลย เอิ๊ก ดีงาม น้องเล็กกะพี่เออรักกันแนบเนื้อเอ๊ยแนบแน่นดีเนอะ 

[mypink801]

น้องเล็กเรียบร้อยโรงเรียนพี่เออ เย้!!     

[Panehove]

เค้ามีอะไรกันแล้ววว ฟินอ่ะค่ะ

[iceman555]

อร๊ายยย. อ้วนน้อยเสร็จอีพี่เออจนได้. อีพี่เออนี้นะ เจ็บอยู่ไม่เจียมสังขารเลย อิอิ 

[padthaiyen]

พี่เออเอ้ยไม่สงสารอ้วนน้อยเลย

[mild-dy]

  

[❣☾月亮☽❣]

 .   ฟินแบบได้ยินเสียงหวอ
พ่อแม่เขาจะตามมาเอาเรื่องแล้วไหมล่ะนั่น

แล้วหลังจากนี้ยังไงดีล่ะ พี่เออกลับญี่ปุ่น. หมั้นน้องมันก่อนไปดีไหมอะ
นี่ห่วงน้องมากๆเลย เข้าใจว่ารักมานานแต่ขอความชัดเจนอีกนิด
ยัยแอมมี่ก็เพิ่มระยะห่างด้วยนะยะ. เพื่อนสนิทแค่ไหนมันก้อต้องมีย่ะ. อย่าลืมว่าพูดอะไรไป

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[bpyt]

พี่เออได้กินเด็กจนได้ ติดคุกหัวโตแน่ๆ พรากผู้เยาว์ หึหึ

[aom2529]

อ๊ายยยยย..อ้วนน้อยของเจ๊..เสร็จอีตาพี่เออซะแล้ว..

[NaEZ]

โถ่ น้องงงง

[noksamsee]

 :katai1:พี่เอ่อบ้า หื่นมาก

[greensnake]

โธ่~ น้องเล็กของพี่ ในที่สุดก็ไม่รอดเงื้อมมือมาร
จะด้วยอะไรก็ตาม เราขอบคุณหมดเลยที่ทำให้ลงเอยอย่างนี้
ไหนๆก็ได้เราแล้วงอแงให้พี่เออหัวหมุนไปเลยน้องเล็ก
กว่าจะลงเอยก็เล่นเอาเหนื่อย งอนกันได้ทุกวันสิน่า
ถ้ารู้ว่าเจ็บตัวแล้วกำไรอย่างนี้พี่เออยอมนอนโรงพยาบาลทุกวัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[lemonpreaw]

น้องเล็กของเจ๊เสร็จอิพี่เออละ   

[TachibanaRain]

อิพี่เออล่อหลอกน้องเล็กจนได้นะ เรื่องหื่นๆนี่พยายามอย่างจริงจังตลอด ฮ่าๆ