หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59

[par]

มาต่อเร็วๆๆๆๆๆ นะ 

[twinmonkey0311]

สงสารน้องเล็ก พี่เออกลับมาแล้วก็ต้องรักและดูแลน้องดีๆด้วยนะ

[goosongta]

เย้ๆ โตแล้ว อีกคนกลายเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสส่วนอีกคนคงเริ่มจะแก่
มาถึงก็แต๊ะอั๋งน้องเลยนะพี่เออ

[❣☾月亮☽❣]

กลายเป็นตาแก่หื่นกามไปแล้ว. 555
โชตะเรื่องนี้มุ้งมิ้งเนอะ. ขอบคุณค่ะ. 

[loveromance]

พี่เออใช่ไหม อย่าแกล้งน้องสิ ไม่สงสารน้องเหรอ น้องวิ่งหนีจะมาร้องไห้ทีหลังไม่ได้นะ

[mooping-7]

ดีใจมากกก พี่เออแกเจอน้องก็หื่นนนนนเลบนะ 

[aom2529]

พี่เออกลับมาแล้วววววววว...

คิดถึงมากกกกกกกกกกกก

[Pittabird]

ดีใจจัง. พี่เออกลับมาแล้ว. คราวนี้ลุยได้เต็มที่. อย่ามีอุปสรรคอีกนะ. No drama. Please. 

รักกันหวานๆ นะ. ให้สมกับที่รอมานาน

[ben~ya]

ซั่มมัดใจ    พี่เออมันร้าย

[dahlia]

อิพี่เออ ทิ้งน้องไปหลายปีเลย รีบกลับมาดูแลน้องเลยเนี่ย ไหนเกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะหลับพร้อมกัน ไหนจะพาน้องไปทะเล ไหนจะให้น้องทำขนมให้กิน 

ไม่ทำตามที่สัญญาสักอย่างเลย ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    

อยากอ่านตอนต่อไป อย่าหายไปนานนะคะ 

[noksamsee]

พี่เออ ไปเป็นมาเฟียมาหรือไงเนี้ย ออฟชั่นครบเจ้าพ่อมาเฟีย มาดูน้องเล็กเลย น้องเล็กลำบากแล้ว

[iamtsubame]

อ่าาาา นึกว่าอเล็กซ์จะเป็นลูกคนเดียวซะอีก
เปิดตัวพี่เออแบบมึนๆนะ 5555
พอเห็นหน้าก็ขโมยจูบเฉยเลย พระเอกหรือโจรโรคจิตฟะ!

[Malila]

พี่เออกลับมาแล้ววววววว

[TIKA_n]

พี่เออ ทำไมถึงต้องรุนแรงกับน้องเล็กด้วย ชิส์ 

น้องเล็ก น่าสงสารจังเลย 

[poppycake]

พี่เอออย่าแกล้งน้องงงงงงงง
หายไปตั้งนาน จนน้องอยู่ ม.4 แล้วเนี่ย
ง้อกันสนุกแน่ๆ หึๆๆๆ

[TheWanFah]

รุกหนักๆเลยพี่เออ
เดี๋ยวโดนคนอื่นเอาอเล็กซ์ไปนะ

[EoBen]

เฮ้ยยยยยน ดีมากอ่ะเรื่องนี้ภาษาดีมาก ตอนแรกกะมาอ่านเฉยๆ แต่พออ่านแล้ววางไม่ลงเลยอ่ะ เขียนดีมาก   จะติดตามต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

[myd3ar]

พี่เออยังกวนเหมือนเดิม

เพิ่มเลเวลขึ้นไปอีกด้วย

[ka[ze]na]

มาแล้วๆๆๆๆๆ กรี๊ด~~~~~

[Kalamall]

  น้องอยู่ม.4แล้ว~ พี่เออไปอยู่ไหนมา? แซ็คเป็นกบฏ?

มาต่อเร็วๆน๊า~

[lovenadd]

พี่เออ...อย่าแรด....อิอิ

[mu_mam555]

เย้ น้องเล็กโตแล้ว 
พี่เออนี่ก็ยังชอบแกล้งน้องไปเปลี่ยนเลยนะ เดี๋ยวน้องก็ไม่ยอมดีด้วยหรอก ง้อยาวแน่ๆงานนี้ 
เซ็คนี่มองดูรู้เลยว่าชอบน้องเล็กแน่ๆ แต่ป้าอยากให้หนูไปหาคนใหม่นะ 
เพราะน้องเล็กเป็นของพี่เออมานานแล้ว กร๊ากกกกก

[buathongfin]

พี่เออ รุกหนักๆเลย ตงิดใจตั้งแต่พูดว่ากบฎแสดงว่าไอ้แซ็คมันชอบน้องเล็กล่ะสิ ตบปลิ้นเลยสาสสส โพดโพกับความตะแหล

[Snowermyhae]

พี่เออสู้ๆ อยากเห็นพี่เออคุยกับน้องแบบมุ้งมิ้งๆอีก ><

[odakiri]

อ่านรวดเดียว อิอิ. น้องเล็กน่ารัก อิพี่เออหื่นกับเด็กมากอะ.
ส้องเล็กโตแล้วอีพี่เออจะมาทวงละหรออ. รอๆๆคะมาต่อไวๆน๊าา

[tegomon]

  :mew4:น้องโตแล้ว เย้ๆๆๆๆ แล้วเมื่อไหร่พี่เออจะแสดงตัวละ

รอ รอ รอ ติดตามตอนต่อไป มาไวๆนร้า รอยุจร้

[greensnake]

อ่านตอนที่แล้วน้ำตาซึมเลย สงสารเด็กน้อยจังเลย
ตอนล่าสุดนี่ก็สงสาร ตัวแค่นี้ต้องทำงานหาเงินซะแล้ว
ดีที่ยังมีแซคอยู่ด้วย คอยดูแลปกป้องน้องเล็กทั้งที่รู้และไม่รู้
ผู้ชายคนนั้นพี่เออใช่มั๊ย พี่กลับมาดูแลน้องแล้วใช่มั๊ยคะ
กลับมาถาวรเลยนะ กลับมาสร้างความทรงจำกันใหม่
กอดน้องเล็ก อนุญาติให้หนูงอนหนักๆเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[Air_Yaoi]

น้ำตาซึมเลยอ่ะ
สงสารทั้งสองคนเลย
กลับมาดีกันเร็วๆน๊าาาาา

[dahlia]

มารอตอนต่อไป คิดถึงน้องเล็ก 

[ferrari_L]

18

ผมยืดคอมองถนนทีสลับกับมองแซ็คที ในใจตอนนี้เต้นแรงมากๆยิ่งคิดถึงดวงตาคมกับรอยยิ้มมุมปากที่มีเรื่องอยู่กับผมเมื่อกี้แล้วใจมันก็ราวก็จะหลุดออกมาจากออกจนต้องเอามือกุมไว้ให้ตัวเองใจเย็นๆ



“แซ็คคคคค”



“หืม?”



ผมทำปากยื่นใส่แซ็คแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ตอนนี้ผมรีบอยากกลับบ้านมากๆๆๆๆ มากถึงมากที่สุด แต่แซ็คก็ดันขับรถช้าเกินไปทั้งๆที่ปกติโคตรจะตีนผี



“มีอะไรก็พูดมาเลย”



“ช่วยขับรถเร็วๆหน่อยได้มั้ย”


“ไม่ได้”



“งั้นก็... ก็ไม่เป็นไร”



ผมไม่กล้าเรื่องมากหรอกเพราะรถก็ไม่ใช่รถผม ขับก็ยังขับไม่เป็นเลย



“แต่เล็กว่านะ เอ่อ...”



“มีอะไรก็บอกมาสิเล็ก”


“ขับรถเร็วหน่อยเถอะ”



ผมพูดเสียงเบาอ้อมแอ้มแต่แซ็คก็ยังได้ยิน ผมไม่อยากจะทำตัวเอาแต่ใจกับใครเพราะคิดว่าถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วคนอื่นๆอาจจะไม่ชอบและไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม...เหมือนตอนนั้นที่มีคนทิ้งผมไป



“รีบไปไหน”



“ก็...”



อยากกลับบ้านไปค้นข้าวของสมัยยังเด็ก รูปที่เขาคนนั้นเคยถ่ายให้ตั้งแต่ตอนนั้นผมยังเก็บไว้อย่างดีเพียงแค่ช่วงหลังๆมานี่ผมต้องเรียนเยอะขึ้นเลยไม่ได้เอามันออกมาบ่อยเหมือนเดิมแถมไอ้บ้าที่มาขโมยจูบแรกของผมไปก็เหมือนเขาคนนั้นมาก จนผมคิดว่าผมอาจจะฝันไปแน่ๆ มันจะเป็นไปได้เหรอที่คนที่หายหน้าไปเป็นสิบปีจะกลับมาหาเด็กที่เขาเคยทิ้งไว้ เป็นไปได้เหรอที่เราจะบังเอิญเจอกันอีกครั้ง...



“จับปากทำไมวะเล็ก คิดถึงตอนที่ไอ้เหี้ยนั่นมันจูบเหรอ มันทำกับเล็กขนาดนั้นยังจะมานั่งหน้าแดงอะไรอีกวะ!”



“เปล่า! >//<”



ผมปฏิเสธทั้งๆที่รู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้า ผมไม่เคยจูบกับผู้หญิงที่ไหนเลย พอจะมีจูบแรกก็ดันเป็นผู้ชายบ้าที่อยู่ๆก็โผล่มากวนประสาทให้ผมหัวปั่นไปหมด


“โธ่เว้ย! คิดถึงมันมากนักเหรอวะ”



“ใคร”



“ก็ไอ้เหี้ยนั่นไง”



“ทำไมเล็กต้องคิดถึงเขาด้วย” ผมถามแซ็คอย่างสงสัย



“ก็มัน...!”




แซ็คทุบพวงมาลัยแล้วไม่พูดอะไรต่อ ยิ่งเป็นอย่างนี้ผมยิ่งสงสัย แต่ว่าแซ็คไม่ได้สนิทอะไรกับเขานี่นา ผ่านมาสิบปีแซ็คจะจำได้เหรอว่าเขาคือใคร ที่แย่ๆคือตอนนี้ในใจผมมั่นใจไปแล้วแปดสิบเปอร์เซนต์ว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ



ผมนั่งตัวลีบมาตลอดทาง พอมาถึงบ้านก็รีบวิ่งขึ้นไปค้นกล่องเก็บของในห้องนอน กล่องที่เก็บไว้อย่างดีในตู้เสื้อผ้า ผมหยิบตุ๊กตาหลายตัวออกไปให้พ้นก่อนจะพบกับสมุดบันทึกที่มีตัวหนังสือตัวใหญ่งอไปงอมาของเด็กอนุบาลที่แม้จะเขียนหนังสือไม่ค่อยเป็นแต่ก็พยายามคัดอย่างบรรจงตามความรู้สึกของตนเองในตอนนั้น



“เคยผิดหวังมาแล้ว ถ้าจะผิดหวังอีกครั้ง...”


ผมค่อยๆเปิดสมุดเพื่อหารูปที่ผมเอาเสียบไว้ในนี้



“...ก็คงไม่เป็นไร”



พรึบ


ภาพใบเล็กสามใบร่วงออกจากสมุดก่อนจะตกไปคว่ำอยู่บนพื้น ผมหยิบขึ้นมาพลิกดูช้าๆ


...


...



...












 
ผมปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างยากลำบากเมื่อได้ยินเสียงแม่เรียกปลุกตอนเช้าแว่วๆ ผมบีบหัวตาเพราะรู้สึกปวดไปทั้งกระบอกตาเนื่องจากการร้องไห้เมื่อคืน รูปใบนั้นที่ยังอยู่ในมือผม...



...เป็นเขาจริงๆ


แปลกที่ควรจะโกรธเขาเหมือนอย่างที่เคยตั้งใจไว้แต่กลับคิดได้แต่ว่าผมจะได้เจอเขาอีกมั้ยเท่านั้นเอง



“น้องเล็ก ตื่นหรือยังลูก”



“ครับ”



“เสียงแหบๆไม่สบายหรือเปล่า”



ผมกลืนน้ำลายกลั้วคอก่อนจะตอบออกไปพยายามให้น้ำเสียงปกติมากที่สุด วันนี้ผมมีเรียนพิเศษภาษาอังกฤษที่บ้านของครูเอลวา เธอเป็นลูกเสี้ยวหลายสัญชาติทำให้พูดได้หลายภาษา พอได้เรียนด้วยก็พอให้ผมพูดภาษาญี่ปุ่นและภาษาฝรั่งเศสแถมมาด้วย ผมก็เลยชอบเรียนกับอาจารย์มาก



“วันนี้แม่จะไปส่งเรียนพิเศษนะน้องเล็ก”


“ดีเลยฮะ น้องเล็กก็คิดว่าจะได้นั่งแท็กซี่ไปซะแล้ว”



“วันนี้แซ็คไม่มาเหรอ”



“ไลน์มาบอกเมื่อกี้ว่าตื่นสาย”



ผมว่าแซ็คต้องโกรธเรื่องเมื่อวานแน่ๆเลยทั้งที่ผมก็ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย แต่เพื่อนโกรธแล้วยังไงผมก็ต้องง้อ เลยตั้งใจทำของโปรดแซ็คไปให้เขากินตอนกลางวันด้วยกัน


“พี่เล็ก เรื่องไอแพดของลัวร์อ่ะพูดให้แม่ฟังยัง”



น้องสุดท้องตัวแสบของผมเข้ามากระซิบถาม



“พูดแล้ว แต่แม่บอกว่ารอให้ลัวร์สอบเข้า ม.1 ได้ก่อน”



“อะไรอ่ะ” ตัวแสบหน้ามุ่ย “มีแต่ลัวร์ที่ไม่มีอะไรเลย พี่เล็กมีทั้งคอมทั้งไอโฟน พี่อลิซก็มีไอแพด แต่ลัวร์ไม่ได้อะไรเลย ไม่มีใครรักแล้วก็ตามใจเหมือนพี่เล็กเลย หึ!”


“ก็ลัวร์ยังเด็กอยู่ มันไม่จำเป็นสักหน่อย แล้วอีกอย่างไม่มีใครตามใจพี่ทั้งนั้นแหละ”



“ไม่จริง!”



“แม่รักทุกคนเหมือนกันแหละ ไว้พี่จะหาทางคุยอีกที”



“ไม่ต้อง ฮึก...”



“ลัวร์...”



ผมเรียกชื่อน้องชายอย่างอ่อนใจ เงินที่ผมได้จากการส่งอาหารก็ยังพอเหลือเก็บอยู่พอจะซื้อไอแพดให้อลัวร์ได้แต่ผมก็มีของที่ผมอยากจะได้เหมือนกัน เครื่องชงกาแฟของผมมันพังไปเป็นเดือนแล้วผมเลยกะว่าจะซื้อเครื่องใหม่พอดีกับที่อลัวร์อยากจะได้ไอแพด ถ้าผมเอาเงินนั่นไปซื้อของที่ตัวเองอยากได้ อลัวร์คงอาละวาดยิ่งกว่านี้แน่ เลยกะว่าจะเก็บเงินให้พอที่จะซื้อของสองอย่างพร้อมกันไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องถูกน้องโกรธ



“อะไรกันเด็กๆ”



“ฮึก”


“ลัวร์”


ผมเรียกอลัวร์แต่น้องก็ไม่ฟังวิ่งขึ้นบนห้อง พอผมเล่าให้แม่ฟังท่านก็บอกให้ปล่อยๆไปไม่ต้องไปสนใจ อลัวร์คงจะเห็นเพื่อนๆมีเลยอยากได้บ้างแต่ฐานะทางบ้านเราไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนจะมาทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้แล้ว



ผมเปิดประตูรั้วบ้านครูเอลวาเข้าไปตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเรียนก็เลยเดินช้าๆดูสวนหน้าบ้านของคุณครูไปด้วย มันร่มรื่นมากแถมยังมีกรงนกใหญ่ๆให้ผมได้ดูเพลินเลย



“ไว้จะกลับไปคิดดูก่อนแล้วกัน”



“ย่ะ มีอะไรให้ช่วยอีกก็บอก”



“ช่วยเลิกกับแฟนแล้วเอาเราแทนได้มั้ยอ่ะ”


“ไอ้บ้า ฮ่าๆๆ”



ผมรีบหลุบตัวหลบอยู่ข้างรถคันหรูสีขาวที่จอดอยู่หน้าบ้านเมื่อได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ หรือว่าผู้ชายเสียงเข้มที่ผมเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างคนนั้นจะเป็นกิ๊กของครูเอลวา ถึงมันจะไม่เกี่ยวกับผมแต่ผมก็กลัวครูเข้าหน้าไม่ติดที่ผมรู้เรื่องไม่ดีเข้า
ผมชะโงกหน้าออกจากท้ายรถมองไปที่เดิมเพื่อเช็คว่าพวกเขาออกไปกันหรือยังแต่ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่าไปแล้ว  หายไปพร้อมกับเสียงกันทั้งคู่


“ทำอะไร ขโมยรถเหรอ”



“อ๊ะ! โอ๊ยยยยย >O<”



เสียงทุ้มที่แกล้งทำเป็นกระซิบตรงด้านหลังและลมหายใจร้อนๆเป่ารดต้นคอทำให้ผมตกใจจึงเซล้มไปบนพื้นเพราะการที่นั่งยองๆบนปลายเท้าอย่างหมิ่นเหม่ของตัวเอง แต่แทนที่คนตัวโตจะช่วย เขากับหัวเราะอย่างกับมันตลกมากมาย!



“น้องเล็ก”



“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันช่วยเด็กคนนี้เอง”



ผมที่นั่งก้มหน้างอๆปัดแขนปัดขาตัวเองอย่างหงุดหงิดก็ต้องรีบเงยหน้าปฏิเสธฝ่ามือใหญ่ที่จับแขนผมทั้งสองข้างแล้วดึงผมให้ยืนขึ้น แต่พอเห็นใบหน้าคมนั้นแล้วทำให้ผมตะลึงยิ่งกว่า...



...


…


…


“มองหน้า? อยากมีเรื่องหรืออยากมีลูกหึ”



คนที่ไม่คิดว่าจะเจอ... คนที่เพิ่งจะทำให้ผมหัวปั่นไปเมื่อวาน... กลับมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง อีกครั้งด้วยใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มมุมปากที่ดูไม่แคร์โลกและแววตากวนประสาท



พี่เอิร์ธ...



“หึ”



ผมเม้มปากแน่นแล้วสะบัดแขนตัวเองออกแต่ไอ้มือคีบเหล็กของเขากลับบีบแน่นยิ่งกว่าเดิมทั้งๆที่หน้าตาเขาดูไม่ได้ออกแรงอะไรเลยต่างจากผมที่ดิ้นจนเหนื่อย ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะยิ่งถูกดึงเข้าไปใหล้แผอกกว้างขึ้นเรื่อยๆ



“เอิร์ธ ไม่เอาน่า นี่นักเรียนของฉันโว้ย”



“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เขายักไหล่แต่มือก็จับแขนผมไว้แน่น



“เอิร์ธปล่อย”



ครูเอลวาเริ่มทำเสียงแข็ง เขาคนนั้นก็เลยปล่อยแขนผมแล้วชูมือทั้งสองข้างขึ้นเสมอไหล่บ่งบอกว่าเขายอมแพ้แล้ว ถ้าไม่ได้ครูช่วยไว้ผมต้องโดนเขาแกล้งหนักกว่านี้แน่


“ครับๆๆ คุณครูดุจังเลย อยากเป็นลูกศิษย์ครูขึ้นมาเลยครับ”



“อะไรยะ”



ครูเอลวาทำหน้าระแวงเมื่อร่างสูงดึงฝ่ามือเรียวไปแบตรงหน้าแล้วล้วงโบชัวร์หลายใบจากในกระเป๋ากางเกงมาวางในมือ มองแว๊บๆเหมือนจะเป็นโบชัวร์สถาบันสอนภาษาหลายที่เลย



“เอาคืน ฉันไม่อยากหาที่เรียนภาษาญี่ปุ่นละ...”



ทำไมผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆ



“...ฉันจะเรียนกับเธอเนี้ยแหละ คุณครูเอลวาJ”



เหมือนจะเป็นไข้ T_T


















 
ผมนั่งเรียนภาษาอังกฤษอย่างไม่มีสมาธิเนื่องจากถูกจ้องจากสายตาคมกริบ เวลาจะขยับเขยื้อนก็รู้สึกเกร็งไปหมดเลยได้แต่นั่งนิ่งๆจนเมื่อยขบไปหมด เวลาเขาต่อบทสนทนากันผมก็คิดอะไรไม่ออก



“วาๆ เด็กคนนี้เป็นใบ้เหรอ ทำไมไม่พูดอะไรเลยอ่ะ”



มาแล้วครับ เริ่มมาแล้ว T_T



เขาคุยภาษาอังกฤษกับครูเอลวาเร็วๆโดยที่ผมฟังไม่ทันและแปลไม่ออกแต่เหมือนว่าคุณครูจะดุเขาที่เขามากวนเวลาเรียนทำให้เด็กๆไม่มีสมาธิโดยเฉพาะน้ำฝนที่กรี๊ดเขาอย่างออกนอกหน้า ส่วนแซ็คก็คาดว่าจะไม่มาเรียน ผมเหลือบมองข้าวกล่องที่วางข้างตัว... แบ่งให้น้ำฝนแทนแล้วกัน



“เอาล่ะ การบ้านที่ครูสั่งไปเมื่ออาทิตย์ก่อนได้เตรียมกันมามั้ย เริ่มจากใครก่อนดี?”



“อเล็กซ์!!!”



การบ้านคุณครูคือให้ไปเตรียมพูดวิธีการทำอาหารมาหนึ่งอย่างแล้วมานำเสนอสั้นๆหน้าชั้นเรียนในวันนี้ ผมเตรียมมาพร้อมจะพูดอยู่แล้ว ติดอยู่ตรงที่... ที่ผู้ชายคนนั้นนั่งเท้าคางมองมาทางนี้น่ะสิ!



“ไอ้เหมียวไปก่อนสิ ฉันไม่ได้เตรียมมาว่ะ พูดนานๆเลยก็ได้นะ ขอเวลาปั่นแป๊บ”


“น้ำฝนนนน T_T”



“ดูเพื่อนคนอื่นๆสิ เขาก็ไม่ได้เตรียมมาเหมือนกัน นายออกไปพูดก่อนเลย ถ่วงเวลาไว้ด้วยนะ”



“ของเล็กได้พูดแค่นิดเดียวเอง ทำผัดไทง่ายๆ”



ก็แค่บอกว่ารอน้ำมันเดือดแล้วเติมอะไรลงไปบ้างเท่านั้นเอง ตอนนี้เหมือนทุกคนจะลนลานเปิดเน็ตเขียนกันใหญ่และไม่มีใครสบตาคุณครูเอลวาเลย เธอเลยมองมาที่ผมแล้วพยักหน้าบอกให้ผมออกมาพูดก่อน



“โอ๊ยยยยย หรือเอาต้มมาม่าดีวะไอ้เหมียวววว ต้มน้ำให้เดือดเทใส่คัพรอสามนาทีแล้วกิน”



=___=;; นั่นมันก็เกินไปนะ



“ปรบมือให้เพื่อนหน่อยค่ะ”


สุดท้ายผมก็ต้องลุกขึ้นไปพูดเป็นคนแรก แอบเหลือบตาไปมองคนตัวโตที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็พบว่าเขายังมองมาที่ผมอยู่ ไม่ว่าจะหันไปมองทีไรสายตาเขาก็ยังจ้องอยู่ที่ผมเสมอ พอผมบอกว่าผมจะอธิบายวิธีการทำผัดไทย เขาก็ยักคิ้วกวนประสาทมาให้



“first, heat the oil and…”


“ดิ ออย?”


“...”



ผมเม้มปากเมื่อถูกร่างสูงท้วงขึ้นมา ตอนนี้ผมประหม่าจนพูดตามสคริปผิดกลายเป็นเดอะออยซะงั้น ผมเริ่มพูดใหม่และพยายามไม่ให้ผิด เร่งสปีดและตัดทอนให้เหลือสองสามประโยค



“เก่งมากค่ะน้องเล็ก^^” ครูเอลวาปรบมือให้ผมอีกครั้ง แต่ก่อนที่ผมจะได้เข้าไปนั่งก็มีใครบางคนยกมือขึ้นเสียก่อน ใครคนนั้นคือคนที่ผมไม่อยากคุยด้วยมากที่สุด



“$%&()_#R#%@_&H#^_)U$”


“...”


เขาเหมือนจะตั้งคำถามอะไรกับผมสักอย่างแต่ผมก็แปลไม่ออกเลยได้แต่เงียบใส่ เหตุผลอีกอย่างก็คือผมไม่อยากพูดกับเขาด้วย



“เอ่อ พี่เขาถามว่าทำไมทำง่ายจัง ทำให้กินหน่อยได้มั้ยน่ะ แฮะๆๆ โอเคๆ เข้ามานั่งได้เลยจ๊ะ”




“ครับ”



“เฮ้ เดี๋ยวดิวา เด็กยังไม่ตอบเลยว่าได้หรือเปล่า”



“เงียบ =_= ถ้ายังก่อความวุ่นวายจะไล่ออกไปรอข้างนอก”


“อย่าไล่พี่เขาออกไปเลยค่ะ พี่คะ เป็นกำลังใจให้พวกหนูด้วยนะ >O<”



“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ได้ยินแล้วใช่มั้ยวา”


เขาหันไปยักคิ้วให้ครูเอลวาแต่จังหวะที่ผมจะเดินผ่านเขาไปนั่งที่เขาก็เอาแขนมากั้นไว้ไม่ให้ผมเดินผ่าน



“เด็ก...”



“...”


“...ได้ยินแล้วใช่ป้ะว่าคนอื่นเขาอยากให้อยู่ ทำหน้าเหมือนอยากไล่ให้ไปไกลๆงั้นแหละ รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?”




!!!



รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่างั้นเหรอ หมายความว่าไง หมายความว่าเขาจำผมไม่ได้?



ความเจ็บแล่นแปล๊บเข้ามาในอก เป็นผมฝ่ายเดียวหรือไงที่ยังจดจำเรื่องของเราอยู่เสมอ เป็นฝ่ายเดียวที่เฝ้ารอคอยให้เขากลับมา แม้จะโกรธมากแต่พอได้เจออีกครั้งกลับรู้สึกยินดีมากกว่า



“ว่าไง เคยไปทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจงั้นเหรอ”



ผมกัดปากอย่างเจ็บใจผลักแขนเขาไปให้พ้นทางแล้วเดินกระทืบเท้ากลับไปนั่งที่ กำหมัดแน่นจิกเล็บเข้าหาฝ่ามือรู้สึกเจ็บแค่ไหนก็ยังไม่เท่าที่หัวใจ ร้อนไปทั้งกระบอกตาแต่ก็กลั้นไม่ให้หยดน้ำใสๆไหลออกมาได้อับอายคนที่นั่งเท้าคางจ้องผมอยู่ตลอดเวลาหรอก



ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปจนถึงเวลาเลิกเรียน ปกติผมจะเข้าไปคุยเล่นกับครูเอลวาแต่วันนี้ผมรีบออกไปรอแม่มารับที่หน้าบ้านคุณครูเลย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ในครัว...กล่องข้าวที่ทำมาให้แซ็ค!



“คุณครู”



ผมเรียกเพราะระหว่างที่รอแม่มารับเพื่อนๆก็มีผู้ปกครองมารับกลับไปแล้วบางคนก็ขับรถมากันเองเลยเหลืออยู่ที่หน้าบ้านครูอยู่ไม่กี่คน



“ครูเอลวาฮะ ขอเข้าไปเอาของหน่อยนะฮะ”



“...”



ไม่มีเสียงตอบกลับก็ถือว่าได้รับอนุญาตก็แล้วกันนะ ผมวิ่งเข้าไปในครัวคิดไว้ว่าจะรีบหยิบแล้วออกมาเลยกลัวว่าจะได้เจอผู้ใหญ่ใจร้ายที่ส่งเค้กช๊อคโกแลตและสมุดภาพระบายสีมาให้ผมในวันเกิดทุกปี แต่พอได้เจอกันซึ่งๆหน้ากลับจำผมไม่ได้ เขาคิดว่าทุกปีนั่นเขาส่งของให้คนที่ไม่มีตัวตนหรือไง!



“เฮ้ยยย”



ผมร้องเสียงหลงเพราะกล่องข้าวสี่เหลี่ยม 2 ชั้นขนาดใหญ่ที่ผมใส่ของกินมาเต็มนั่นถูกแกะออกวางกระจัดกระจายและ... ไม่เหลือ ไม่เหลือข้าวสักเม็ดเลย TOT



ขณะที่กำลังตั้งสติเสียงก๊อกแก๊กๆเหมือนเสียงช้อนกำลังเคาะอยู่กับพลาสติกดังมาจากด้านหลัง ผมรู้แล้วล่ะว่ากล่องอาหารอีกชั้นหนึ่งหายไปไหน


พี่เอิร์ธ!!



“ของเด็กเหรอ”


คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ผมน่ะมอสี่แล้วนะ!


เมื่อร่างสูงเห็นผมไม่ตอบจึงตักคำสุดท้ายเข้าปากแล้วเดินเอากล่องข้าวที่ว่านั่นมาวางรวมกับซากก่อนหน้านี้ดังปึง เสียงปึงนั่นคือเสียงที่มากระแทกหัวผมให้หายอึ้งด้วย คนอะไรทำไมถึงมากินของคนอื่นแบบไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้เนี้ย



ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้ผมโมโหได้เท่านี้เลย แต่เพราะไม่ค่อยได้โกรธได้โมโหใครนั่นแหละเลยไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองยังไงได้แต่เก็บกล่องข้าวมาปิดฝาซ้อนกัน



“...”


“ขอกินแค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วย”



พอเขาบอกว่าร้องไห้เท่านั้นแหละน้ำตาที่กลั้นไว้ก็พรั่งพรูออกมา ภาพกล่องข้าวที่ผมกำลังจะเก็บพร่ามัวเนื่องจากถูกบดบังด้วยหยาดน้ำตา



“ฮึก”


แขนใหญ่สอดเข้ามากอดเอวผมจากด้านหลังก่อนจะเกยคางแหลมไว้ที่ไหล่ แก้มสากแนบกับแก้มผมทำให้เปียกไปด้วยน้ำตาของผมด้วย อ้อมกอดอุ่นกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนตัวผมจะจมเข้าไปในแผงอกกว้างเมื่อเห็นว่าผมเริ่มร้องไห้หนักจนตัวโยน



“อ้วนนนนน ไม่งอแงดิ”



“ฮึก ฮือออออออ”



“เมื่อคืนแอบร้องไห้เหรอฮึ พี่เห็นตาบวมตั้งแต่เช้าแล้ว เครียดมากเหรอ”



มือที่ลูบเอวผมอยู่ยังไม่หยุด คำที่โคตรสะกิดใจผมเลยคือคำที่เขาเรียกผม อ้วน เหมือนที่ผมเคยอ่านในบันทึกว่าตอนเด็กผมโกรธที่เขาชอบเรียกผมว่าอ้วนทั้งๆที่ผมไม่ได้อ้วน



หมายความว่าเขาจำผมได้... แล้วทำไมไม่บอก ทำให้ผมเครียดและคิดว่าเขาลืมด้วย บ้าที่สุด!



“มากสิ! อยู่ๆก็หายไปแล้วก็โผล่มา จะทำอะไรไม่เคยบอกสักคำ ฮึก คิดว่าเท่นักหรือไงที่มาทำให้คนอื่นเขาเสียใจขนาดนี้ ฮึก หายไปแล้วทำไมไม่หายไปเลยล่ะ กลับมาทำไมอีก ฮึก พอมาก็มาป่วนคนอื่นให้เขาประสาทจะเสีย... ฮึก แย่ที่สุดเลยคนเลว”
ผมหันกลับไปทุบอกเขาอย่างโมโหพร้อมกับต่อว่าเขาไปด้วย ใช่ ผมเครียดผมคิดมากตั้งแต่เมื่อวาน เขาโผล่มา มาจูบผมแต่ก็ไม่ได้บอกอะไรเหมือนกับเราไม่ได้รู้จักกันมาก่อนทำให้ผมสับสนว่าใช่เขาหรือเปล่า พอรู้แน่ๆว่าเป็นเขาก็กลับทำให้ผมยิ่งเสียใจว่าไม่ได้อยู่กับเขาให้นานกว่านี้ เครียดว่าเขาจะต้องหายไปอีก จนได้มาเจอก็มาพบว่าเขาลืมผมไปแล้วเขาจำผมไม่ได้ มัน


โคตร...จะหดหู่



“คนเลว? หึหึหึ ด่าเหมือนตอนเด็กเปี๊ยบเลย หรือว่าน้องจะจำพี่ได้?”



“...ฮึก”



“อ้วนน้อยจำพี่ได้ด้วยเหรอ”


“ไม่ได้!”


ผมก็จะเอาคืนบ้างเหมือนกัน!



“ไม่ได้อะไรกันงอแงขนาดนี้ จะไปก็ร้องกลับมาก็ร้องเอาไงแน่วะ ฮ่าๆๆ”



คนบ้า! ตัวเองก็หัวเราะได้สิ เป็นคนปั่นหัวเขานี่



“ฮึก แล้วกรุณาอย่ามากอดด้วย”



“กรุณามากอดด้วยเหรอ โอ๋ๆๆ กอดๆๆ”


“ไม่ใช่ให้กอด บอกว่าอย่ากอดต่างหากล่ะ ฮึก ปล่อย!”


ผมปาดน้ำตาออกลวกๆแล้วดิ้นให้หลุดจากวงแขนใหญ่ ก่อนจะคว้าข้าวของแล้วกระฟัดกระเฟียดเดินออกจากห้องครัวโดยมีคนตัวโตเดินโอดครวญตามมา ไม่ต้องมาง้อหรอกยังไงผมก็ไม่หายโกรธง่ายๆแน่!




-------------------------------------

เขากลับมาแล้วววววววว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาาา
จบpartน้องเล็กแต่เพียงเท่านี้
คราวหน้าเป็น part ของพี่เออทูนหัวของเฟอร์เหมือนเดิม
5555555555555555555555555