16
“อเล็กซ์มาเล่นตรงนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เล็กไม่อยากเล่น”
“มานี่! ขอเปียผมหน่อย”
“โอ๊ยปล่อยน้าๆๆ”
“ก็อยากผมนุ่มเองทำไมล่ะ”
“น้ำฝน! อย่าแกล้งอเล็กซ์จะได้มั้ย” เด็กชายที่สูงที่สุดในกลุ่มรีบเดินเข้ามาห้ามเมื่อเห็นท่าว่าเพื่อนรักกำลังโดนแฟนเขาแกล้ง
“วันนี้ไม่มีพี่เอิร์ธมาช่วยแต่ก็ยังมีแซ็คนะหึ่ยยยย ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“โอ๊ย”
ก่อนกลับน้ำฝนกระตุกผมเด็กอ้วนก่อนจะวิ่งไปเล่นกับเพื่อนผู้หญิงอีกทาง แซ็คเดินมาดูร่างขาวอวบที่ยกมือป้อมๆลูบหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดแซ็คเลยช่วยลูบหัวเพื่อนด้วยอีกแรงเผื่อมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บได้
“วันนี้พี่เอิร์ธไม่มาเหรอ”
“เล็กโกรธอยู่” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อคิดถึงเรื่องที่ถูกเบี้ยวนัด
ถึงจะดีใจที่มีพี่ตัวโตคนนั้นมาช่วยดูแลอเล็กซ์แต่แซ็คก็อดน้อยใจเพื่อนไม่ได้อยู่ดีที่พอมีพี่เขาแล้วก็ไม่เป็นที่สนใจของอเล็กซ์เลย เวลาถูกแกล้งก็จะเรียกหาแต่พี่เออๆ ไม่ใช่เรียกแซ็คเหมือนอย่างเช่นทุกที จากเรื่องเล่าที่มีชื่อพี่พราวบ่อยๆก็จะมีแต่ชื่อพี่เอิร์ธ เสาร์อาทิตย์พาไปเที่ยวนู่นพาไปกินนี่ พอวันมาเรียนพี่ตัวโตนั่นก็ชอบมาแย่งอเล็กซ์ไปจากเขาด้วย เขาจะเข้าไปเล่นด้วยก็จะเนียนพาอเล็กซ์ไปอีกทางหนึ่งตลอด
บรื๊นนนนนนนนนน
“อ๊ะ พี่เอิร์ธมาแล้วใช่มั้ย”
“งั้นมั้ง”
“เดี๋ยวเล็กจะเข้าไปซ่อนนะ”
“อืมๆ”
แซ็ครับคำเซ็งๆ มีอีกอย่างที่เขาไม่เข้าใจก็คือทำไมเล็กต้องเรียกพี่ตัวโตว่าพี่เออด้วยทั้งๆที่ตอนพูดกับเขาก็ยังเรียกพี่เอิร์ธได้ปกติ สงสัยจะเป็นฉายาละมั้ง
“แซ็ค มายัง”
“ไม่อ่ะ มีแต่ครูแอฟ”
“อ่าว”
“จริงๆ ไม่เชื่อเล็กก็ออกมาดูซี่~~~” แซ็คยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคุณครูลงมาจากฝั่งคนขับโดยไร้เงาพี่ชายตัวโตนั่นตามมาด้วย นั่นหมายความว่าเช้านี้เขาจะได้เล่นกับอเล็กซ์อย่างเต็มที่ไม่ต้องมีใครมาคอยเตือนนั่นนี่
“จริงด้วย” ใบหน้าจิ้มลิ้มโผล่ออกมาจากอุโมงค์สไลเดอร์ กวาดตามองหาร่างสูงที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่เห็น ดวงตากลมใสหลุบมองพื้นเมื่อคิดว่าพี่เออจะไม่มาง้อและไม่มาหาหลายๆวันเช่นเคย แต่ครั้งนี้พี่เอิร์ธเป็นคนผิดนัดแล้วทำไมพี่เอิร์ธต้องเป็นคนโกรธล่ะ เขาเป็นคนโกรธน่ะถูกต้องที่สุดแล้ว
“ไปเล่นกับพวกไอ้ปกกันเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“เล็กอยากเล่นอะไร”
“ไม่...” หัวทุยส่ายหัวจนผมปลิว
“แซ็คจะเล่นด้วยเอง ไม่ต้องรอพี่เอิร์ธหรอก”
“แต่ว่า...”
“ป่ะ”
“...”
“ไปกันเถอะ”
“ก็ได้”
อเล็กซ์ยกมือขึ้นไปจับมือกับแซ็คที่ยื่นมารอตรงหน้าอยู่แล้ว แม้ร่างเล็กจะเล่นกับเพื่อนหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานแต่หลายๆครั้งเด็กตัวกลมก็ชะเง้อคอมองมาทางประตูโรงเรียนเหมือนรอให้ใครสักคนโผล่มาหาอยู่ บางทีก็ถึงกับวิ่งไปยื่นดูถนนหน้าโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของคุณครูแอฟ ทั้งสงสารและเห็นใจ โทษใครไม่ได้นอกจากไอ้ลูกชายตัวดีของเธอคนเดียว
“ว่าไงจ๊ะคุณครูแอฟฟฟฟฟ” น้ำเสียงร่าเริงของคุณหมอกรรณิกาดังออกมาจากโทรศัพท์
“ณิกา เธอว่างเมื่อไหร่บ้าง”
“เอ๋ ทำไมเหรอ ตอนนี้ก็ได้นะ ฉันเคลียร์คนไข้หมดแล้ว”
“พอดี... ฉันมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย”
...
มือเล็กป้อมจับกับฝ่ามือเรียวแกว่งไปมา ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มจนแก้มปริ ดวงตาหยีเป็นสระอิอย่างมีความสุข วันนี้เขาจะได้ไปเที่ยวบ้านพี่เอออีกแล้ว สองสามวันมานี้พี่เออไม่มาที่โรงเรียนเลยเขาก็เลยอ้อนคุณครูขอไปเที่ยวที่บ้าน ตอนแรกคุณครูคนสวยบอกน้องเล็กว่าวันนี้พี่เออไม่อยู่บ้าน แต่เขาไม่เชื่อหรอก!
“พี่เออละฮะ”
น่าแปลกทั้งๆที่ปกติคุณครูจะยิ้มแย้มแจ่มใสเรียกพี่เออให้มาเล่นกับเขาแท้ๆ แต่ครั้งนี้ทั้งบ้านเงียบสนิทจนเด็กน้อยต้องเป็นคนถามเพื่อนทำลายความเงียบนั่นเอง
“วันนี้พี่เอิร์ธไปนอนบ้านเพื่อนน่ะจ๊ะ น้องเล็กก็นอนกับคุณครูแล้วกันน้า^^”
“ว้าาาา น้องเล็กเตรียมขนมมาแบ่งให้พี่เออเยอะเลย” เด็กชายหลุบตามองพื้นอย่างผิดหวัง “พี่เออไม่ไปเที่ยวหาน้องเล็กแล้วจะมีขนมกิยมั้ยฮะ น้องเล็กกลัวว่าพี่เออจะหิวจนทำหน้ายักษ์ไปขโมยขนมของคนอื่นจัง”
“...เอ่อ...ช่วงนี้คุณครูเพิ่มเงินให้พี่เอิร์ธไปซื้อขนมกินแล้วจ้า ไม่ต้องห่วงไปหรอกน้า เราไปดูการ์ตูนที่ห้องนั่งเล่นกันดีกว่าเนอะ พอดูเสร็จคุณครูจะได้สอนการบ้านน้องเล็กด้วย”
“แต่ว่าพี่เออ...”
“เอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องคุณครูเลยนะจ๊ะ”
“...ฮะ”
ไม่ใช่แค่วันนี้ที่พี่เออของน้องเล็กไม่อยู่บ้าน แต่เป็นทุกๆวัน ผู้ชายตัวโตชอบทำหน้าดุแต่ว่าใจดีกับเขาที่สุดหายไปจากชีวิตของเด็กน้อยจากวันเป็นเดือน ทุกครั้งที่มาโรงเรียนและทุกครั้งที่เลิกเรียนดวงตาเศร้าๆจะมองออกไปที่นอกประตูหวังเพียงจะได้เห็นรถสปอร์ตคันคุ้นตาและร่างสูงที่คุ้นเคยมาแกล้งแหย่เขาให้ร้องไห้
ขนมที่จะไม่พอกินทุกครั้งที่พี่เอิร์ธมาหา ตอนนี้มันเหลือจนจะล้นกระเป๋าจนน้องเล็กต้องเอาไปฝากคุณครูไว้เพื่อให้พี่เอิร์ธ ด้วยเป็นห่วงกลัวพี่ชายตัวโตจะหิวจนร้องโอดโอยเหมือนที่เคยเป็นตอนนั้นอีก
“น้องเล็ก นอนไม่หลับหรือครับ”
“น้องเล็กหลับแล้วน้าาาา~~~”
“หลับอะไรกัน คุณครูเห็นนอนดิ้นไปดิ้นมา”
“ก็... น้องเล็กกลัวหลับไปก่อนที่พี่เออจะมานี่นา”
“งะ...งั้นเหรอ”
น้องอเล็กซ์ถามหาลูกชายเธอทุกวันจนเธอต้องโกหกว่าเจ้าลูกชายตัวดีของเธอมาหาตอนที่หลับอยู่ ตั้งแต่วันนั้นมาเด็กน้อยของเธอก็พยายามไม่หลับกลางวันอีกเลย
“ฮืออออออออออออออออ”
“จุ๊ๆๆ ไม่ร้องนะน้องเล็ก”
“พี่เออไม่มาเล่นด้วยแล้ว”
“พี่เอิร์ธอยากเล่นกับน้องเล็ก แต่ว่าช่วงนี้พี่เอิร์ธยุ่งอยู่ม๊ากมากเลย”
“ฮืออออออออออออออออ”
ไม่รู้เด็กน้อยคิดอะไรอยู่ จากที่น้ำตาคลอเบ้าก็ปล่อยโฮออกมา คงจะน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆพี่ชายที่เขาสนิทใจด้วยมาหายหน้าไป พอกำลังจะรักกำลังจะเข้าใจก็มาหายไปแบบนี้น่ะ... เป็นใครก็ต้องรู้สึกแย่
“ถ้าพี่เอิร์ธมาเห็นน้องเล็กร้องไห้ต้องหัวเราะแล้วมาแกล้งแน่เลย เพราะงั้นหยุดร้องไห้นะครับ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“...”
“เพราะงั้นน้องเล็กจะร้องไห้เสียงดังๆ ร้องไห้ทุกวันเลย ฮือออออออ พี่เออจะได้มาหาน้องเล็ก ฮือออออออ ฮึก”
“โธ่”
ครูคนสวยกุมขมับ เด็กๆที่นอนข้างน้องอเล็กซ์ทยอยตื่นกันเรื่อยๆเพราะเสียงที่แผดร้องไห้ของเด็กน้อยบางคนก็มากอดเพื่อนไว้บางคนก็มายืนดูเพื่อนร้องไห้อย่างทำอะไรไม่ถูก ฝ่ายเจ้าเอิร์ธลูกชายเธอก็ซึมๆไปไม่ร่าเริงกวนประสาทเหมือนแต่ก่อน บางวันเธอก็แอบเห็นรถเบนซ์คันงามของลูกชายมาจอดแอบอยู่ซอยข้างโรงเรียนแต่เจ้าของรถไม่รู้ว่าหายไปไหน คงจะมาแอบดูน้องแล้วก็ไป เธอขอให้ลูกชายเธออยู่ห่างๆน้องหน่อยแต่ไม่ใช่ให้หายไปเลย แต่ในเมื่อไอ้ลูกชายตัวดีบอกว่าถ้าจะให้ไปๆมาๆมันก็จะตัดไม่ขาด แค่ตอนนี้มันก็ยังคิดถึงจนจะทนไม่ได้อยู่แล้ว
เธอไม่เคยเป็นแบบนั้นเธอไม่เข้าใจหรอกว่าเอิร์ธรู้สึกยังไง บางทีเจ้าตัวเขาก็อาจจะยังไม่เข้าใจตัวเอง แค่ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามความรู้สึกและความต้องการ แต่น้องไม่ได้รู้เรื่องด้วย... เธอไม่อยากเสี่ยงเหมือนกัน
แต่ถ้ามันเป็นความรักจริงๆล่ะ...
วันนี้เป็นวันที่เด็กชายร่างอวบมีความสุขที่สุด วันนี้คุณแม่คุณพ่อ ลุงแดม อาภีม อาเฟิร์สและพี่พราวของเขามาจัดงานเลี้ยงวันเกิดและแจกเค้กให้เพื่อนๆในห้องได้กินกันจนอิ่มแปร้ เพื่อนๆร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้เขาเสียงดังและมีกล่องของขวัญมามากสำหรับเขาวางอยู่บนโต๊ะทั้งของคนในครอบครัว คุณครู และแซ็คเพื่อนที่สนิทที่สุด
“อ่ะนี่”
“น้ำฝนให้เล็กเหรอ” ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงเมื่อเพื่อนที่คล้ายๆจะไม่ชอบหน้าเขายื่นของขวัญให้ด้วยท่าทางอายๆ
“ก็วันนี้วันเกิดใครล่ะ”
“เล็กเอง^O^” อเล็กซ์ยกมือขึ้นก่อนจะยื่นมารับกล่องของขวัญตรงหน้า
“เปิดสิ”
“อื้อ!” พยักหน้าอย่างยินดีแล้วรีบแกะพร้อมๆกับเพื่อนคนอื่นที่พลอยลุ้นกันไปด้วย
ปัง!
“อ๊ะ”
...
...
...
“ฮืออออออออ”
เด็กชายตกใจกับเสียงพลุในกล่องและมีสปริงตุ๊กตาเด้งมาโดยใบหน้าจิ้มลิ้มเข้าเต็มๆ ร่างเล็กตกใจจนเผลอปล่อยกล่องของขวัญหลุดมือและร้องไห้ออกมาแต่พอเข้าใจเรื่องทุกอย่างก็หยุดร้องไห้และหัวเราะตามเพื่อนๆไปด้วย
ที่แท้ก็เป็นแค่ตุ๊กตาที่ติดสปริงไว้ทำให้คุณครูแอฟโล่งใจ ถ้าเป็นนวมชกมวยอย่างที่เคยเห็นล่ะก็ผู้ปกครองคงได้เอาเธอตาย แต่ละคนน่าเกรงขามกันทั้งนั้น
“ขอบคุณคุณผู้ปกครองมากเลยนะคะ วันนี้เด็กๆมีความสุขกันมากเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าแทนคำขอบคุณที่ดูแลน้องเล็กเป็นอย่างดีมาโดยตลอด”
ผู้ใหญ่ล่ำลากันสองสามคำก่อนจะออกไป คุณแม่บอกเด็กน้อยเจ้าของวันเกิดว่าตอนเช้าคุณแม่ลางานมาครึ่งวันแล้ว ตอนเย็นอาจจะมารับช้าหน่อยถ้าเหงาก็ให้ไปอยู่ที่บ้านพี่อ้อมก่อนก็ได้ แต่ว่าเรื่องนั้นมันคงกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กน้อยไปแล้ว ทุกวันนี้เห็นหน้าคุณครูแอฟมากกว่าหน้าคุณพ่อคุณแม่เสียอีก
“คุณครูมีกล่องให้น้องเล็กหรือเปล่าฮะ”
“จะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”
คุณครูแอฟถามก่อนจะรื้อชั้นวางของในห้องพักครูแล้วหยิบเอาทัพเพอร์แวร์มาให้ แต่ก็ชะงักไปนิดเมื่อได้ยินคำตอบออกมาจากปากเล็กแต่จิ้มลิ้มนั่น
“น้องเล็กจะเก็บไว้ให้พี่เออ”
“น้องเล็กยังจำพี่เอิร์ธได้อยู่อีกเหรอจ๊ะ”
“จำได้ฮะ”
เด็กน้อยตอบเต็มเสียงอย่างมั่นใจพร้อมกับรับกล่องข้าวมาจากคุณครูค่อยๆตักเค้กใส่ไว้ให้และฝากครูแอฟเอามาให้พี่เออของเขาเช่นเคย แม้จะผ่านมาหลายเดือนที่คนๆนั้นหายหน้าไปแต่เขาก็ยังไม่ลืม ตั้งแต่ที่ได้เจอกับร่างสูงเด็กน้อยก็วาดรูปและเขียนบันทึกประจำวันไว้เสมอคำไหนที่เขียนไม่ได้ก็จะให้คุณแม่หรือพี่พราวช่วยเขียนให้ ตอนแรกก็แค่อยากจะระบายว่าโมโหพี่ชายตัวโตคนนั้นเพียงใดแต่สุดท้ายกลับเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีที่เด็กน้อยอยากจะเก็บไว้
ตอนเย็นเด็กชายตัวกลมนั่งเท้าคางรอคุณพ่อคุณแม่มารับบนอุโมงค์สไลด์เดอร์ แขนป้อมๆเท้าคางทำปากยื่นอย่างเบื่อหน่าย แซ็คมาเล่นด้วยแป๊บหนึ่งคนขับรถก็มารับกลับบ้าน อเล็กซ์ลุกขึ้นเดินไปเดินมาแก้เซ็งก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมเป็นอย่างนี้อยู่หลายรอบ ถ้าตอนนี้มีพี่เอิร์ธอยู่ด้วยก็คงดี พี่ชายชอบมาอยู่ด้วยจนกว่าคุณแม่จะมารับ ตอนนั้นก็เวลาเดียวกันแต่น้องเล็กกลับรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วจัง เขาอยากอยู่เล่นกับพี่เออของเขานานๆ
“ฮึก พี่เอิร์ธ...”
“...”
“ออกมาเดี๋ยวนี้!”
แม้ฟ้าจะเริ่มมืดแต่เขาก็เห็นแว๊บๆว่าในสนามเด็กเล่นนี้ไม่ได้มีแค่เขาอยู่คนเดียว น้ำตาที่ปริ่มอยู่ตรงขอบตาค่อยๆไหลลงมาช้าๆแต่กลับไม่มีเสียงกรี๊ดร้องไห้อย่างเจ็บใจเช่นทุกที
ป๊องๆๆ
อุโมงค์สไลด์เดอร์ถูกเคาะด้วยกุญแจรถที่อยู่ในมือใหญ่ ร่างเล็กหันขวับก่อนรีบวิ่งไปดูแต่อีกฝ่ายที่เคาะกลับแอบเดินอ้อมไปอีกด้านไม่ให้ไอ้อ้วนน้อยหาเขาเจอ
“อยู่ไหน พี่...”
เสียงเล็กๆเงียบไปเมื่อมีแรงกอดรัดแน่นจากด้านหลัง สัมผัสและกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยทำให้เจ้าตัวน้อยรีบหันกลับไปกอดตอบราวกับกลัวว่าคนๆนั้นจะหายไปอีก
“ร้องไห้ใหญ่เลยอ้วน”
“ฮืออออออออออออ”
“หยุดร้องเร็ว”
“ไม่หยุดหรอก ฮืออออออ”
“ไม่หยุดไม่ได้กินเค้กนะ”
“หยุดก็ได้”
“อ้วนเอ้ยยยย เมื่อเช้าก็กินไปตั้งเยอะ”
“เมื่อเช้าเหรอฮะ?”
เด็กน้อยใช้หลังมือปาดน้ำตาออกลวกๆใบหน้าขาวยังเปียกอยู่ร่างสูงจึงช่วยปาดออกให้ เผลอหลุดไปจนได้ แต่จะให้บอกเหรอว่าเมื่อเช้ามาแอบดูอยู่อ่ะ เมื่อเช้าได้เห็นรอยยิ้มหวานๆแล้วก็พอจะมีกำลังใจขึ้นมาหน่อยล่ะนะ
“ก็คุณครูแอฟบอกว่าน้องฝากเค้กมาให้พี่นี่นา”
“อร่อยมากเลย พี่เออได้กินหรือยัง” เสียงใสบอกอย่างกระตือรือร้น
“ของพี่อร่อยกว่าน่า”
“แต่ว่าอาเฟิร์สซื้อให้น้องแพงมากเลยนะ ไม่อร่อยเลยสักนิดเหรอ”
“ของพี่อร่อยกว่า เพราะว่ามีนี่!”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกริ่มแกะเค้กออกมาจากกล่องก่อนจะปักของบางอย่างลงไป มันไม่ใช่เทียนหลากสีเหมือนที่เคยเห็นแต่มันเป็นแท่งๆเหมือนธูปเลย พอฝ่ามือใหญ่จุดไฟแช็คจนครบทุกอันแล้วก็รอให้กระดาษมันไหม้ไปจนถึงก้านปรากฏแสงสว่างแตกกระจายวาบจนเด็กชายตัวขาวอวบต้องย่นคอหนีอย่างตกใจ
“สวยนะ ลืมตาสิ”
“จริงเหรอ”
>_O
“ว้าว ว้าว” ดวงตากลมเบิกกว้าง ยิ่งมองไปที่ไฟเย็นที่แตกกระจายอยู่บนหน้าเค้ก ยิ่งสว่างจ้าในที่มืดๆก็ยิ่งสวย... หมายถึงดวงตาโตใสแจ๋วนั่นนะ ยิ่งมองไปที่แสงไฟแล้วยิ่งแวววาวน่ามอง
“ว้าว พี่เออ สวยจังเลย >O<”
“ก็พี่บอกแล้ว เอิร์ธ เอื้อการย์ไม่เคยธรรมดา ฮ่าๆๆ”
ทั้งคู่นั่งมองจนไฟเย็นหมดก้าน ร่างสูงหยิบช้อนพลาสติกมาให้ไอ้อ้วนน้อยตักเค้กช๊อคโกแลตที่เขาตั้งใจทำ... ใช่ เขาเป็นคนทำเอง โดดเรียนทั้งวันเพื่อเค้กไอ้อ้วนน้อย
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยที่สุดในโลกเลยยยยยย ^O^”
ชายหนุ่มนั่งลงที่ขั้นบันไดเครื่องเล่นสไลด์เดอร์แล้วช้อนใต้รักแร้ยกไอ้อ้วนน้อยขึ้นมานั่งซ้อนบนตัก ฝ่ามือใหญ่ล้วงเอาหูฟังมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์ก่อนจะเปิดเพลงคลอเบาๆ หูฟังด้านหนึ่งเป็นของเขาส่วนอีกข้างเสียบให้ใบหูเล็ก
“น้องไม่ได้ฟังเพลงตั้งนาน”
พอพี่เอิร์ธไม่มาหาก็ไม่มีใครเปิดเพลงให้เขาฟัง นิ้วสั้นๆยัดหูฟังให้เข้าที่มากขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามันไม่ค่อยแน่น เสียงเพลงอินโทรขึ้นมาไม่ใช่เพลงประจำที่พี่เอิร์ธชอบเปิดให้เขาฟังบ่อยๆ หัวทุยค่อยๆโยกตามจังหวะก่อนจะนิ่งตั้งใจฟังเมื่อเสียงทุ้มแต่ไพเพราะนั่นร้องคลอตามที่เปิดในโทรศัพท์
“
ใน...วันนี้เป็นวันเกิด วันที่เธอได้เกิด..มาใช่ไหม
ฉัน...คงไม่มีอะไรมากมาย นอกจากอวยพรให้เธอ
อยากจะขอดาวจากฟ้า.. ทุกดวงดารา
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดี
ถ้าฉัน...ขออะไรได้อย่าง
ฉันขอเพียงสักอย่างจากเธอได้ไหม
ใน...วันที่ไม่มีฉันข้างกายดูแลตัวเองให้ดี
อยากจะขอดาวจากฟ้า.. ทุกดวงดารา
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดี
โลกมันหมุนเวียนเปลี่ยนผัน และตัวของฉัน
ไม่อาจอยู่เคียงข้างเธออย่างนี้
ฉันอยากจะขอ..เมื่อไม่มีฉัน ดูแลตัวเองให้ดี
อยากจะขอดาวจากฟ้า
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดี
อยากจะขอดาวจากฟ้า.. ทุกดวงดารา
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอโปรดจงโชคดี
”
เพลงเดิมๆวนเวียนไปอย่างนั้นอยู่หลายรอบแต่ชายหนุ่มร้องให้ฟังเพียงแค่รอบเดียว ระหว่างความเงียบเขากอดร่างนิ่มแน่นๆเก็บเกี่ยวความรู้สึกสุขใจไว้ให้ได้นานที่สุดก่อนจะพาเด็กอ้วนไปส่งที่บ้าน
“อ้วน”
“ฮืออออออออ”
“ร้องไห้อีกละ เสียใจเหรอที่ได้เจอพี่น่ะหะ”
“ฮึก พี่เออจะทิ้งน้อง ฮึก พี่เออกำลังจะจากน้องไป”
“พูดเหมือนกูกำลังจะตายเลยเห้ย” เอิร์ธพึมพำเบาๆ
“พี่เออจะหายไปอีกใช่มั้ย ฮือออ”
“อะไรๆ ใครบอกน้องอย่างน้านนนนนนน”
แม้จะพยายามกลบเกลื่อนความเศร้าแต่ก็ฝืนเหลือเกิน ไอ้อ้วนน้อยเซนส์แอบแรงแฮะ เขาก็อยากจะร้องเหมือนกันแต่ถ้าปล่อยให้มันไหลออกมาไอ้อ้วนก็จะยิ่งร้องแน่ๆ
“พี่อยู่กับน้องตลอดแหละ ได้กินขนมที่น้องให้จนหมดด้วย”
“จริงๆนะ ฮึก T^T”
“จริงสิ”
“ก็พี่เออร้องเพลงบอกว่าให้น้องดูแลตัวเองให้ดีเพราะพี่เออจะไม่อยู่ด้วยกับน้องแล้ว ฮึก”
“นี่ร้องเพลงอวยพรนะเด็กโง่เอ้ย”
ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ใช่...อ้วนน้อยของเขาเข้าใจไม่ผิดหรอก ดูอย่างตอนนี้สิจะมืดจะค่ำแล้วพ่อแม่ยังไม่มารับอีก เขาเลยบอกให้แม่โทรบอกแม่ไอ้อ้วนว่าจะไปส่งไอ้อ้วนที่บ้านเอง ฝ่ายนั้นก็ขอบคุณเป็นการใหญ่ไร้ซึ่งการระแวงว่าผมกับแม่จะเอาไอ้อ้วนน้อยไปหักแขนหักขาแล้วพาไปขอทานเลย =_=
“แต่ไม่ว่ายังไงน้องก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
“...”
“ขอให้น้องเจอแต่คนที่ดี”
“...”
“เข้าใจมั้ย”
“ฮือออออออออ จะไปไหนเหรอพี่เออ ไปไหนเหรอ ฮึก”
“ไม่ได้ไปไหนนนนนนน โธ่น้องงงง อย่างอแงดิ”
ปลอบกันอยู่พักใหญ่ก็ถึงเวลาที่เขาต้องปล่อย...
“น้องจะไม่เรียกชื่อพี่ชัดๆสักครั้งเหรอ”
“ไม่เอา”
“ก็ได้ๆ”
“ถ้าพี่เอออยากได้ยินต้องมาหาน้องบ่อยๆนะ”
“ไอ้เด็กอ้วนเจ้าเล่ห์” มือใหญ่บีบจมูกเล็กอย่งาหมั่นเขี้ยว ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มมีรอยยิ้มกลับมาอีกครั้งที่พี่เอิร์ธของเขาแกล้งแหย่และเล่านิทานบ้าๆบอๆให้ฟัง
“อ่ะขึ้น”
“ฮึบ!”
ไอ้ตัวอ้วนส่งเสียงเมื่อเขายกตัวขึ้นวางบนเบาะนั่งข้างคนขับ ร่างสูงอดใจหายวูบไม่ได้เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าเขาจะไปจริงๆ จะไม่มาให้เจออีก... อีกนานแค่ไหนกว่าที่ทุกอย่างจะชัดเจน ลึกๆแล้วเขากลัว...กลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะลืมเขาและไปมีชีวิตเป็นคนตัวเอง ต่างจากเขาที่จะไม่มีวันลืมเด็กชายคนแรกที่ทำให้เอิร์ธ เอื้อการย์เป็นบ้าได้ขนาดนี้
ชายหนุ่มนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าร่างน้อย ลูบหัวเบาๆก่อนจะเลื่อนมาลูบแก้มนิ่ม จ้องมองหน้าผาก คิ้วบาง ดวงโตกลมโต จมูกเล็ก ปากจิ้มลิ้มสีสดและแก้มขาวนิ่ม มองและจดจำไว้
“มีอะไรติดเหรอฮะ” มือเล็กเกาแก้มตัวเองราวกับขวยเขินที่ถูกสายตาคมกริบจ้องมอง เด็กบ๊องเอ้ย...แก้มพองจนมือยังกุมแก้มตัวเองไม่หมด
“พี่รักน้องนะ”
“น้องเล็กก็รักพี่เอิร์ธม๊ากมาก^O^”
“หืม...”
“อุ๊บ >O<”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ” เขาหรี่ตามอง
“น้องเล็กก็รักพี่เออม๊ากมากกกกกกกกกกกก” เจ้าตัวอ้วนรีบกลบเกลื่อนด้วยการทำมือกางกว้างๆแสดงให้ดูว่ารักมากแค่ไหน
“พูดอีกที พี่ได้ยินนะเมื่อกี้”
“ไม่เอา คิกๆๆ”
“หนอยยยยยยยยยย”
ฝ่ามือเล็กอวบยกขึ้นปิดปากหัวเราะคิกคักจนอดจะหมั่นไส้ไม่ได้เลยแกล้งจี้เอวไอ้อ้วนน้อยจนหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล เสียงใสๆหัวเราะกรี๊ดร้องกังวานนั่นคือเสียงที่เขาอยากได้ยินมากที่สุดทั้งๆที่เขาเกลียดเสียงแหลมๆของเด็กมากที่สุด...แต่ก็ยกเว้นเด็กคนนี้
“น้องอย่าลืมที่พี่เคยบอกนะ”
“บอกว่าอะไรเหรอ”
“อย่าเพิ่งมีแฟนไง”
“อ๋ออออออ กาแฟนั่นเหรอ คิกๆๆ”
“กวนละอ้วน ถ้าจะมีใครต้องมาให้พี่ดูก่อน เข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ คิกๆๆ”
“ไอ้เด็กบ๊องเอ้ยยยยย ติดเล่นอยู่นั่น นี่คนเขาพูดจริงจังอยู่นะ”
ร่างสูงเคยบอกกับน้องว่าอย่าเพิ่งมีแฟนแต่อ้วนน้อยไม่เข้าใจคิดว่าคืออันเดียวกับกาแฟ เขาก็อธิบายจนน้องถามมาว่าเหมือนที่พี่พราวกับอาเฟิร์สเป็นแฟนกันใช่มั้ย เท่านี้เรื่องที่เขาเคยไม่ชอบใจไอ้อ้วนน้อยไปติดคนที่ชื่อพราวแจนั่นก็หายเป็นปลิดทิ้ง
“ถ้าจะมีแฟนพามันมาให้พี่ปรับทัศนคติก่อนเข้าใจมั้ย”
“ก็ไม่เข้าใจ งื้อออออ เข้าใจก็ได้^O^”
เด็กน้อยไม่เข้าว่าทัศนคติคืออะไรแต่พอใบหน้าหล่อเหลาเหลือบมามองแบบดุๆเขาก็เลยต้องรีบบอกว่าเข้าใจ ก็เด็กน้อยมีความสุขที่พี่เอิร์ธมาหานี่นา ก็เลยอยากยิ้มอยากหัวเราะเยอะๆเลย
“เข้าใจก็ดี พี่จะปรับให้พวกแม่งเปลี่ยนใจแทบไม่ทันเลยล่ะ หึหึหึ”
ถึงจะพูดเหมือนให้น้องมีแฟนได้ แต่ความจริงในใจแล้วใครจะไปยอม...
รถเบนซ์คันสวยเข้าจอดเทียบฟุตบาธหน้าบ้านกะทัดรัดตกแต่งได้อย่างอบอุ่น ร่างเล็กกอดกล่องขนมเค้กที่ยังกินไม่หมดของเขาไว้แน่นแม้จะหลับคารถมาแล้วก็ตาม ชายหนุ่มไม่คิดจะปลุกอยู่แล้วเลยพยายามอุ้มร่างเล็กให้เบามือที่สุด
“พี่เออ...”
“หืม?”
ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กในอ้อมแขนก็พบว่าเปลือกตาบางยังปิดสนิท ขนตายาวก็เรียงเป็นแพ ...ละเมอเหรอ หึ ละเมอเรียกเขา
“ถ้าหายไปอีก จะโกรธไม่พูดด้วย”
“...”
“จริงๆ”
ประตูบ้านค่อยๆเลื่อนออกตอนที่คนในอ้อมแขนพูดจบ
“ผม... เอาน้องมาส่งครับ”
...
[/color]
------------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาาาาา มีแรงฮึดเลย ฮึบๆๆ
กดฟังเพลงด้วย เฟอร์ว่ามันความหมายดีย์ 555ใส่ youtube ไม่เป็นอ่า เอาลิ้งค์ไปแทน อิอิ
https://www.youtube.com/watch?v=JHHimVecEpYhttps://www.youtube.com/v/JHHimVecEpY
หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59 (อ่าน 323417 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก