หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59

[lizzii]

สงสารน้องเล็ก พี่เอออย่าทิ้งน้องไปไหนเลยนะ

[Aoya]

พี่เออ อย่าไปเลย คุณครูแอฟอย่าใจร้ายกับพี่เออเลย สงสารพี่เออกับน้องเล็ก 

[donutnoi]

พี่เออจะไปไหนนี่

[wann]

ไม่ให้เทอไปปป.. ต้องเสียอะไร แค่ไหน ยังไง เท่าไหร่
ม่ายอาวน้าาา สงสารน้องเล็กอ้ะะะะะ

[TIKA_n]

ฮือออออ สงสารพี่เออกับน้องเล็กจัง   
ต้องจากกันนานแค่ไหนอ่ะ แล้วตอนเจอกันอีกครั้งจะเป็นยังไงน้อ
น้องเล็กต้องโกรธพี่เออมากแน่เลยอ่ะ สงสารพี่เออล่วงหน้า ฮืออ 

[zombieztoon]

 

[Malila]

แง้  พี่เออไปไหนนนนนนนนนน   คนอ่านจะร้องตามน้องเล็กด้วยนะ

[Nunun_B2UTY]

เป็นครั้งแรกที่อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้ สงสารทั้งพี่เออ กับน้องเล็ก 

[iamtsubame]

พี่เออจะไปไหนอ่ะ ทำไมพี่เออทำแบบนี้  ทำแบบนี้น้องจะเสียใจมากๆนะพี่เออ

[aom2529]

ร้องไห้หนักมาก..ตาบวมเลย.. 

สงสารพี่เออ กับน้องเล็กมาก .. ทำไมคนเขียนใจร้ายจัง.. 

[greensnake]

ห่างกันแค่รอบเดียวเองพี่เออ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ที่ใหญ่น่ะคุณแม่ ทั้งแม่เราและครอบครัวน้องนี่แหละ
ถ้าพี่เออรักจริงต้องรอได้และพิสูจน์ให้เห็นกันไปเลย
รอให้น้องโตจนเข้าใจอะไรๆดีซะก่อนค่อยว่ากัน
ตื่นเต้นจังเลยในที่สุดพี่เออก็รู้ใจตัวเอง
ถ้าน้องโตจะเฟี้ยวขนาดไหนกัน หรือจะเนื้อหอม
แต่คงน่ารักมากขึ้นแน่ๆ ว่าแล้วก็อยากฟัดแก้มสักที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[Kalamall]

  อีพี่เออทิ้งน้องกีปีละนั้น เอาให้ถึง10เลยมะ กลับมาอีกทีง้อยาวแน่ๆ ดูท่าน้องอ้วนเราคงจะโตเป็นหนุ่มน้อยน่ารักชัวร์หัวกะไดคงไม่แห้ง หรือไม่พี่แกไปสี่ห้าปี กลับมาอีกทีโดนน้องทิ้งหนีไปเรียนต่อปคะเทศอื่นต้องเป็นฝ่ายรอแทน 

[kokoro]

พี่เออ ถึงจะหายไปแต่ทุกวันเกิดต้องมานะ
มาย้ำเตือนความจำกับน้องเล็กหน่อย
แบบนี้น้องเล็กไม่ลืมแน่ๆ

[entirom]

อีกกี่ปีเนี่ย
ถึงจะกลับมาเจอกัน

[dahlia]

อิพี่เออ จะไปไหนก็รีบไป จะได้รีบๆ กลับมา  ชอบโมเม้นต์เวลาคู่นี้อยู่ด้วยกันมากกว่าแบบนี้

หนีไปร้องไห้แป๊บ เสียจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   

[mu_mam555]

โอ้ยยยยยย อย่าบอกนะว่าพี่เออจะหนีน้องไปเมืองนอกอ่ะ
สงสารอ้วนมันนะ
เจอกันอีกทีอ้วนน้อยของพี่เออก็โตพอดีเลย อิอิ 

[Teddysdeath]

สงสารน้องงงงงง.  สงสารพี่เอออออออออ. ไม่อาวววววววว
 

[poppycake]

สงสารน้องมากๆเลย ร้องไห้จนน่าสงสารสุดๆ
พี่เออก้อด้วย ไม่รู้ว่าหายไปคราวนี้ความสัมพันธ์ที่สะสมกันมามันจะยังคงเดิมอบู่ไหม เฮ้ออ~~~ T.T

[tegomon]

อ่านไปร้องไห้ไป สงสารน้องอะ น้องจะไม่ได้เจอพี่เอออีกนานเลย รีบโตนะน้องเล็กพี่เออรอยุนะ

[noksamsee]

 :ling3:น้ำตาไหลเลยความรักบริสุทธิ์

[▲TEACHCHY▼]

สงสารทั้งคู่เลย
กลัวน้องเสียใจ น้องยังเด็ก
รีบโตนะลูกพี่เออจะได้กลับมาแซ่บ

[suck_love]

น้ำตาซึมเลยยย แง้

[ΩPRESTOΩ]

น้องเล็กน่าสงสาร
รอพี่เออมาหานานหลายเดือน


พี่เออสู้ๆนะ
ก้าวผ่านอุปสรรคไปให้ได้
รีบกลับมาดูแลน้อง
อย่าทิ้งให้น้องเล็กรอนานๆ
 

[iamtsubame]

งือออออออ 
ยังไม่มาอีกเหยออออออ เค้าคิดถึงพี่เออน๊าาาาาาาาา

[ka[ze]na]

น้ำตาไหลพราก อ่านในห้องเรียน อาจารย์ งงเลยว่าอีนี่ร้องไห้ทำไม? 555

[ท้องฟ้ากว้างทะเลใส่]

มาช้าจังเลย    รออยู่น่ะค๊าาา

[ferrari_L]

17

การใส่เสื้อกันหนาวอุ่นๆอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำพร้อมกับเสียงสวดมนต์ของอาจารย์ที่อยู่หน้าห้องเรียนแบบนี้ผมไม่สามารถบังคับเปลือกตาให้เปิดขึ้นได้และคอผมก็ไม่สามารถตั้งตรงได้ด้วย



ปึก!



“ขอโทษน้า =_____=” ผมรีบยกหัวที่เซไปโขกกับไหล่แข็งขึ้นทำมุมกับไหล่ให้ได้เก้าสิบองศาพร้อมกับปรือตาบอกแซ็คที่นั่งข้างๆ หมอนี่ไม่คิดจะปลุกผมหรอกครับ ดีแต่นั่งหัวเราะหึหึกับท่าทางสัปหงกหัวเอนไปเอียงมาของผม บางทีก็แอบถ่ายรูปผมไปประจานโซเชียลด้วย


“อคิราห์”


“คะ...ครับ!”



“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยมั้ย”


“ไม่เป็นไรครับ แฮะๆๆ” ผมรีบยิ้มสู้ แต่อาจารย์ก็ยังไล่ผมให้ไปล้างหน้าแล้วค่อยกลับเข้ามาเรียนใหม่อยู่ดี


ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าอีกสิบนาทีจะหมดคาบเรียนแล้ว นี่มันไล่กันออกจากห้องโดยใช้การล้างหน้าให้ตื่นมาอ้างชัดๆเลยนี่นา


“เดี๋ยวตามไปนะ เอาข้าวออกไปให้ด้วย”


“อ้อ”



ผมพยักหน้ารับคำก่อนจะถือของออกจากห้องเรียน เงยหน้ามองป้ายที่ห้อยอยู่เหนือหัวแล้วก็ได้แต่ยิ้มและพยักหน้าเข้าใจเอง



...มัธยมศึกษาปีที่ 4/4















 
เสียงจอแจพูดคุยกันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ออดพักเที่ยงดังไปสักพัก ผมเหลียวซ้ายมองขวาหาแซ็คก่อนที่หัวผมจะถูกกระตุกจากด้านหลังจนหน้าหงาย



“ฝน!” เสียงแซ็คกดต่ำปรามน้ำฝนที่ชอบมาแกล้งดึงหัวผม



“อย่าทะเลาะกันสิ เล็กหิวข้าวแล้วนะ”



ผมทำปากยื่นห้ามทั้งคู่ที่มีฝ่ายหญิงคอยทำหน้าทำตากวนโมโหและฝ่ายชายก็โมโหขึ้นเรื่อยๆ พวกเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับแต่ผมจะสนิทกับแซ็คมากกว่า น้ำฝนก็มีเพื่อนผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งเวลาเที่ยวหรือกลับบ้านด้วยกัน



“วันนี้ทำอะไรมากินวะเล็ก”



“ของแซ็คเป็นผัดพริกสดกุ้ง น้ำฝนก็เป็นผัดกระเพราะอกไก่แบบโซเดียมต่ำเหมือนเดิม^O^”



“ข้าวไรซ์เบอร์รี่ด้วยหรือเปล่า”



“แน่นอน”


เมื่อพูดถึงอาหารแล้วผมโคตรภูมิใจนำเสนอ แซ็คจ้างผมทำอาหารกลางวันให้ทุกวันอยู่แล้ว แต่น้ำฝนเป็นบางช่วงที่ต้องการลดน้ำหนักจึงจะสั่งอาหารคลีน นอกจากนี้ผมยังทำส่งให้พวกพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้ๆนี่และคุณครูอีกสามคนที่โรงเรียนของคุณครูแอฟซึ่งเป็นทางผ่านมาโรงเรียนมัธยมของผมด้วย



“ช่วงนี้รับงานเยอะเกินไปหรือเปล่าเล็ก ต้องตื่นเช้ามาทำแล้วก็มาหลับในห้องเรียนเอาแบบนี้มันใช้ได้ซะที่ไหน”



“ไม่หรอกน่าส่งแค่พุธ พฤหัส ศุกร์เอง อย่าห่วงเลย”



“แหมๆๆๆ ทีตัวเองกินๆนอนๆไม่ทำการทำงานยังมาหลับในห้องเรียนเลยนิยะ”



“จะแขวะให้ได้เลยใช่มั้ยน้ำฝน จะเอาใช่มั้ยห๊ะ! คนเขาคุยกันอยู่ดีๆเห็นมั้ย $#^%&&(*&!$^YTFG&(^I#%@^”



เริ่มหาเรื่องกันอีกแล้ว (_ _;



“พอๆ รีบกินกันเถอะ นี่กินเยอะๆ”



“แค่ที่ทำมาให้ก็เกินค่าข้าวที่ให้รายเดือนแล้วมั้ง”



“น่าๆๆ”


“ไม่เอาแล้ว”



“ไม่อร่อยเหรอ”



ผมแกล้งทำหน้าเศร้าแซ็คเลยตักเข้าปากอย่างเสียไม่ได้ ผมจึงยิ้มกว้างๆจนตาแทบปิดให้เขารู้ว่าผมดีใจมาก ปกติผมก็ใส่กล่องให้เขามากกว่าทุกคนล่ะนะและถ้าได้นั่งกินด้วยกันผมก็จะตักส่วนของตัวเองให้เขากินอีกเยอะๆเลย ก็แซ็คช่วยเหลือผมตั้งหลายอย่างตั้งแต่เด็กจนโต เวลาที่มีปัญหาเขาก็คอยอยู่ข้างๆ ถึงบางทีจะให้ได้แค่กำลังใจแต่แค่นั้นก็มากพอแล้ว



“อร่อยมากกก แต่อิ่มไง”



“โหๆๆ มีแฟนเป็นนายนี่ไงไอ้เหมียว ไอ้แซ็คถึงได้อ้วนเอาๆ”



“นี่กล้าม เช็คด้วย = =”



“ไขมันอ่ะเปล่า”



น้ำฝนแลบลิ้นกวนใส่ส่วนแซ็คทำท่าอยากจะมะเหงกหัวสวยเต็มแก่ เฮ้อออออ ที่ผมต้องมาทำงานแบบนี้ก็เพราะว่าครอบครัวผมเริ่มเข้าสู่ยุคมืดตั้งแต่ที่พ่อผมเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ทำให้แม่ต้องเป็นคนหาเงินรับผิดชอบลูกทั้งสามคน มันไม่ง่ายเลยนะสำหรับผู้หญิงคนเดียวต้องเลี้ยงลูกสามคนเนี้ย แล้วแต่ละคนก็เคยชินกับการใช้เงินอย่างกับเบี้ย พอต้องมาใช้ชีวิตแบบประหยัดกินประหยัดใช้ก็แย่กันไปเลย โดยเฉพาะอลัวร์น้องคนสุดท้องที่โคตรจะดื้อ อยากจะได้อะไรก็ต้องได้จนแม่จะส่งให้ไปอยู่กับตาที่บ้านนอกดัดนิสัยอยู่แล้ว



“เล็กฝากกล่องข้าวไปใส่กระเป๋าให้หน่อยนะ จะเอาจดหมายขอบคุณไปส่งที่ห้องธุรการก่อน”



“เคๆ ไปสิ ยืนหัวฟูเป็นรังนกอยู่ทำไมล่ะ” ประโยคหลังแซ็คหันไปบอกน้ำฝน



“ย่ะ!”



ทะเลาะกันให้ได้ตลอดทั้งๆที่ตอนเด็กแซ็คชอบน้ำฝนออกจะตาย



ผมรีบเอาจดหมายไปส่งก่อนที่จะถึงเวลาเข้าเรียน ผมได้ทุนเรียนหลายอย่าง หนึ่งในนั้นเป็นทุนของพี่ชายตัวเล็กที่ผมรักมากคนหนึ่ง ตอนแรกผมปฏิเสธแต่พี่พราวบอกว่าเขาไม่ได้ให้ผมคนเดียวสักหน่อย เขาให้หลายคน ถ้าผมไม่เอาทุนนี้ เขาก็จะไม่ให้คนอื่นเหมือนกัน



“ช่วงนี้ดีขึ้นบ้างมั้ยอคิราห์”



“ก็ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณมากๆนะครับที่กรุณาผม”



“อื้ม เป็นเด็กดีใครๆเขาก็รักนะจ๊ะ”


“อ่า... ครับ”



ผมได้ทุนจากหลายที่จนบางทีเพื่อนคนอื่นเขาก็เขม่น ส่วนมากคนที่เข้ามาเรียนโรงเรียนค่าเทอมหลายหมื่นแบบนี้มักจะมีอันจะกินอยู่แล้วแต่ที่พวกเขาต้องการทุนก็เพื่อเอาไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยที่เกินจำเป็นต่างหากล่ะ



ตอนเช้าผมหอบถุงใส่กล่องข้าวสิบกว่ากล่องมายืนรอแซ็คอยู่หน้าบ้าน เพราะต้องส่งของผมเลยต้องออกบ้านแต่เช้า เช้าเกินกว่าที่น้องๆของผมจะตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวและให้แม่ขับรถไปส่งพร้อมกันได้น่ะ แซ็คเลยอาสามารับทั้งๆที่ผมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร คือนั่งแลมโบฯมาส่งข้าวมันก็ยังไงๆอยู่นะ



ที่แรกก็เป็นคลินิกสัตว์ของพี่ชายผมที่อยู่แถวๆบ้านผม 2 กล่อง ที่ที่สองคือโรงเรียนคุณครูแอฟ 4 กล่อง และที่สุดท้ายคือโรงพยาบาลให้คุณพยาบาล 2 กล่องและคุณหมออีก 3 กล่อง และที่นี่แหละที่แซ็คไม่ชอบใจให้ผมมาส่งข้าวมากที่สุดและเขาจะอาสาเป็นคนลงไปส่งให้ทุกครั้งเลย



อ้อ กล่องข้าวของแต่ละคนเป็นทัพเพอร์แวร์ที่สามารถนำเข้าไมโครเวฟได้แถมยังลายยังน่ารักถูกใจลูกค้าของผมด้วย และแต่ละคนจะใช้ 2 กล่องสลับกันเมื่อไหร่ที่ผมเอาข้าวมาส่งก็ต้องรับกล่องของเมื่อวานกลับไปด้วยทุกครั้ง



“เล็กเอาไปให้พี่เจี๊ยบกับพี่กุ๊ก เดี๋ยวแซ็คจะเอาไปให้ไอ้หมอหน้าหม้อนั่นเอง”



“ไม่เป็นไรหรอกน่า”



“เดี๋ยวมันก็มาลวนลามเล็กอีกอ่ะ”


“แค่เรื่องเข้าใจผิด”



“เข้าใจผิดบ้าไรล่ะ ขยำๆก้นขนาดนั้น”


“แซ็ค! T^T”



ที่จริงเขาแค่ปัดๆกางเกงที่เปื้อนตรงก้นผมออกเท่านั้นแหละเพราะผมซุ่มซ่ามสะดุดขาเก้าอี้ล้มก้นจ้ำเบ้าแบบนั้น แต่พอแซ็คมาเห็นก็เข้าใจผิดใหญ่โตแถมยังไปชกเขาอีก ดีนะที่เขายังเอ็นดูแล้วสั่งข้าวให้ผมอีก



“ไม่ต้องดื้อ ทำตามที่บอก อ่ะนี่”



ยัดกล่องข้าวใส่มือผมเรียบร้อยก็เดินลิ่วๆนำหน้าไปเลย เฮ้อออออ เขาก็ชอบห่วงเกินเหตุทั้งๆที่มันไม่มีอะไรสักหน่อย แล้วยังชอบคิดว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้จะมาจีบผมแล้วแง่งๆใส่เขาทั้งๆที่ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันและก็ดูแลตัวเองได้แล้วด้วย ไม่ได้เหมือนตอนนั้น... ตอนที่ผมเศร้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
 
 













 
ผมยืนรอไฟเขียวให้คนข้ามถนนอย่างลนลานเพราะกลัวไปไม่ทันนัดทำงานกลุ่มกับแซ็คและน้ำฝน ตอนเช้าผมต้องไปสอนพี่ชายผมทำอาหารส่วนตอนบ่ายก็นัดกับเพื่อนๆไว้ที่ร้านเค้ก ผมมองซ้ายมองขวาพอเห็นไม่มีรถก็ทำท่าจะข้ามเลยโดยไม่ต้องรอให้ไฟเขียว



“น้อง!”



!!!


บรื๊นนนนน



“อ๊ะ”



เมื่อได้ยินคำเรียกที่คุ้นหูผมที่กำลังจะก้าวลงจากฟุตบาธเพื่อข้ามถนนนิ่งงันก่อนจะหันขวับไปมองด้านหลังแต่ยังไม่ทันได้สังเกตอะไรมากก็ต้องตกใจกับแรงลมที่เข้ามาปะทะร่างอย่างแรงกับเสียงรถที่เร่งเครื่องเสียงดังเฉียดผมไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด
นิดเดียว... อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นผมจะถูกรถชน ทั้งๆที่ผมดูดีแล้วว่าไม่มีรถแต่ว่าคันนั้นมันขับเลี้ยวมาจากทางแยกและขับเร็วมากจนน่ากลัว ถ้าไม่มีเสียงนั้น...



‘น้อง’



มะ...ไม่หรอก ผมสลัดความคิดนั้นออกไปจากหัวก่อนจะรีบวิ่งข้ามถนนไปเมื่อมีสัญญาณไฟเขียวให้คนข้ามถนนไปได้ ไม่มีทาง... เขาลืมผมไปแล้ว


“ไอ้เหมียวเป็นไรหน้าซีดๆ”



“โอ๊ยๆๆ” ผมร้องโอดโอยที่น้ำฝนมาดึงเส้นผมของผมเล่นไปมาซ้ายทีขวาทีทั้งๆที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่อยากจะให้น้ำฝนเห็นใจและยอมปล่อยเท่านั้นเอง



“น้ำฝน”



“รู้แล้วน่า แบร่!” น้ำฝนปล่อยหัวผมแล้วเดินไปสั่งเค้ก น้ำฝนไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก แต่ชอบแกล้งผมเพื่อเรียกร้องความสนใจจากผม ไม่สิ น่าจะจากแซ็คมากกว่า แฮะๆๆ น้ำฝนเนี้ยนะจะอยากให้ผมไปสนใจ



“เล็กเป็นไรเปล่าวะ เดี๋ยวก็ขมวดคิ้วหงุดหงิดเดี๋ยวก็ทำตาละห้อย เครียดอะไร”



“เปล่า”


“บอกมา”


“เปล่าาาาา”



“คิดว่าตัวเองเคยปิดบังแซ็คได้ป้ะ?”


“เอ่อออ ก็ ก็แค่...เกือบถูกรถเฉี่ยว”



“ห๊ะ!”



“แต่ไม่เป็นอะไรสักหน่อย ดูซิ ปกติทุกอย่าง”



“ก็แล้วไป”



ถ้าบอกไม่มีแซ็คก็คงไม่เชื่อผมเลยบอกไม่หมดไปแทน ที่จริงผมยังคงสงสัยเสียงนั้นและคำว่าน้องที่ติดตรึงอยู่ในสมองนี่ต่างหาก แต่คำนั้นใครๆเขาก็พูดกันทั่วไป ไม่ได้เฉพาะเจาะจงใครสักหน่อยนี่น่า สงสัยจะคิดมากไปเองจริงๆ



“โอเค งั้นวันนี้เราพอไว้แค่นี้ เกลไปทำแผ่นพับแจกเพื่อนๆ แซ็คไปปริ้นท์รูปเล่มรายงานนะเดี๋ยวเราจะส่งไฟล์ที่พวกเราทำวันนี้ไปให้ ไอ้เหมียวพรีเซนต์งานคู่กับฉัน โอเคแยก!”



ผมเก็บข้าวของลงกระเป๋าเป้ที่ยังคงมีพวกกุญแจม้าโพนี่ที่ได้มาเมื่อนานมาแล้วก่อนจะได้ออกจากร้านแซ็คก็ดึงกระเป๋าผมไปสะพายให้เสียก่อน



“ให้เล็กช่วยออกค่ากระดาษมั้ยอ่ะ”



“ไม่ต้องอ่ะ”



“ทำไมล่ะ รู้สึกไม่ดีนะที่ไม่ได้ออกตังค์สักบาททั้งๆที่คนอื่นเขา...”


“กระดาษริมละ 110 บาท เศษเงินเว้ย” แซ็คขยี้หัวผม



“อ่ะ เอาเศษเงินของแซ็คไป”



ผมหยิบเงินของตัวเองให้แซ็คสองร้อยพร้อมกับโบกมือให้เพื่อนคนอื่นๆที่แยกกลับคนละทางกับผม



“ไม่เอาาาา”


“น้าๆๆ ไม่สบายใจเลย”



“งั้นถ้ามีงานกลุ่มก็ช่วยทำขนมมาให้กินแทนได้มั้ยอ่ะ”



ผมทำหน้าคิด...


“เอางั้นเหรอ”



“อยากกินเค้กช๊อคโกแลตJ”


...



...


...



“ทำไม่เป็นหรอก”



“อะไรว้า ก็ที่เอามาแจกเพื่อนตอนวันเกิดเล็กไง โคตรอร่อย”



“คือ... เอาเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย”


“ขอเค้กมะพร้าวอ่อนก็ได้”


“โอเค^^;;;”



ผมแอบปาดเหงื่อ กว่าจะต่อรองกับแซ็คได้


“ทั้งๆที่ทำเค้กเป็น ทำไมถึงไม่ชอบทำเค้กช๊อคโกแลตเลยน้า แปลกคนจริงๆ...”



แซ็คบ่นไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมรู้สึกเครียดๆขึ้นมาเลย



ก็ผมน่ะ... เกลียดเค้กช๊อคโกแลตที่สุด


















 
ผมยืนรอแซ็คอยู่หน้าซอยแคบๆมืดๆที่ผมเดินผ่านบ่อยแต่ว่าไม่เคยได้เข้าไปสักครั้ง แต่ครั้งนี้แซ็คเจอเพื่อนต่างโรงเรียนโดยบังเอิญเลยเข้าไปคุยธุระกันข้างในแล้วบอกให้ผมคอยอยู่ตรงนี้ ถ้านานเกินครึ่งชั่วโมงก็ให้กลับบ้านไปก่อนเลย แต่ผมรู้สึกเป็นห่วงแปลกๆน่ะสิ ยืนรอมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้วด้วย จะกลับหรือจะเข้าไปบอกก่อนดี



“โทรหาก่อนดีกว่า”



แต่ไม่ว่าจะโทรกี่รอบแซ็คก็ไม่รับโทรศัพท์ทั้งๆที่เขาจะเปิดเสียงโทรศัพท์แม้กระทั่งตอนเรียนอยู่ก็ตาม แต่นี่แค่คุยกับเพื่อนในที่เงียบๆแบบนั้นถึงกับไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยเหรอ



สุดท้ายผมก็เลยตัดสินใจเดินเข้าไปดู เป็นซอยแคบๆยาวประมาณ 500 เมตรก่อนจะถูกแยกเป็นซอยเล็กๆที่แม้แต่มอเตอร์ไซค์ก็ยังเข้าไม่ได้ไปอีก เฮ้ออออ มาคุยอะไรกันที่ซอกตึกกันนะ



อ๊ะ O_O หวังว่า... คงไม่ได้มาซื้อยาเสพติดแบบที่ผมเคยเห็นในละครหรอกใช่มั้ย แต่ว่าแซ็คไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยนี่นา เพื่อนผมเขาดูแลตัวเองดีจะตาย



ผลัวะ ผลัก ตุ๊บ!



เสียงแบบนี้...



ใจผมเริ่มเต้นแรงก่อนจะค่อยๆชะโงกหน้าจากมุมตึกไปดูเห็นแซ็คและเพื่อนต่างโรงเรียนหลายคนกำลังต่อสู้กันอยู่ น้ำตาผมเริ่มคลอและตัวก็เริ่มสั่นอย่างไม่รู้จะทำอะไร ผมสมองตื๊อ คิดได้อย่างเดียวว่าผมต้องไปช่วยแซ็คทั้งๆที่ผมไม่เคยต่อยใครและไม่เคยเห็นเรื่องแบบนี้คาตาเลยสักครั้ง



“หยุ...! อื้ออออออ”



ดวงตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นไปอีกเมื่อแขนผมถูกดึงรั้งจากด้านหลังส่วนมือใหญ่อีกข้างเอื้อมมาปิดปากผมไว้ แผ่นหลังผมแนบชิดกับอกกว้าง น่าแปลกที่ความกลัวเมื่อกี้กลับจางลงเหลือเพียงหัวใจที่เต้นตึกตักจากสัมผัสอุ่นที่กอดรัดจากทางด้านหลัง... มันดูคุ้นเคย



“หึหึหึ ตอนเด็กยังไม่เข็ดนะ ยังจะวิ่งเข้าหาดงตีนอีก”



“O_O อ๊ะ ปล่อยนะ!”



ผมได้สติก็รีบสะบัดตัวจนหลุดออกจากพันธนาการแล้วหันกลับเอากระเป๋าไปฟาดคนที่จับตัวผมไว้ไม่ยั้ง บางทีคนนี้อาจจะเป็นพวกเดียวกับคนที่ทำร้ายแซ็คก็ได้



“โอ๊ยๆๆ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย”



ผลั๊ว!



ผมขว้างกระเป๋าไปโป๊ะบนหน้าเขาเต็มๆ จากที่เขาเบี่ยงตัวหลบผมเป็นพัลวัลก็หยุดนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มกวนประสาทในตอนแว๊บแรกกลับนิ่งสนิทฟันกรามขบเข้าหากันแน่นบ่งบอกว่าตอนนี้เขากำลังโมโหมาก สายตาคมมองผมดุๆแล้วทำท่าจะก้าวเข้ามาจับผมผมเลย(พยายาม)ชักสีหน้าให้ดุมากกว่าเขาพร้อมกับชี้หน้าไม่ให้เขาเข้ามาใกล้



เพี๊ยะ!



“โอ๊ยยยย”



ผมกุมข้อมือข้างที่ชี้หน้าไอ้ยักษ์นี่ไว้เพราะเจ็บร้าวทันที่ที่ถูกฝ่ามือใหญ่ฟาดจนปลิว น้ำตาผมคลอเบ้า...



...



...



...


“มานี่ดิ๊”


คิ้วเข้มคลายจากการขมวดเข้าหากันแล้วพยักเพยิดหน้าให้ผมยื่นข้อมือไปให้เขาดู แต่ผมไม่อยากจะให้เขาโดนตัวผมแม้แต่นิดเดียวจึงถอยหลังหนีจากการถูกร่างสูงต้อนจนไปชนกับกำแพงเขาเลยได้โอกาสคว้าข้อมือผมไปดู แถมยังจับแรงๆด้วย T_T



“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”



ผมเชิดหน้าใส่ เขาบอกเพราะว่าเห็นผมจะร้องไห้น่ะสิ



“กลับบ้านเอาน้ำแข็งประคบ”



“...”



“เข้าใจมั้ย”


“...”



“นี่! ทำหน้าอย่างนี้คิดว่าหยิ่งพอหรือยัง”



เขาถามด้วยท่าทางกวนประสาทเป็นที่สุด! แต่ผมไม่ได้หยิ่งนะ แค่เชิดใส่เพราะไม่อยากจะพูดด้วยเท่านั้นเอง




เหตุการณ์นี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยโดนทำมาก่อนและโดยผู้ชายคนนี้ด้วย ผมเหล่ตามามองสำรวจใบหน้าคมของคนที่ยืนจับข้อมือจ้องหน้าผมอยู่ เหมือน...เหมือนคนคนนั้น ทั้งดวงตา จมูก ปาก เสียง รูปร่างที่ถึงแม้จะดูสูงและบึกบึนขึ้นกว่าเดิมนี่ก็เถอะ แล้วยังนิสัยที่ชอบกวนประสาทนี่ด้วย




...พี่เออ



“เหล่ทำไม อยากรู้จักเหรอ”



ร้ายกาจที่สุด เขาจับปลายคางผมหันไปมองหน้าเขาตรงๆพร้อมกับยิ้มมุมปากใส่ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไง เหอะ ก็แค่ตัวสูงดวงตาเรียวจมูกโด่งเป็นสันแบบนั้น...



“ใครจะไปอยากรู้จักคนเลว” ผมบอกเสียงเข้มแล้วจิกตามองให้โหดที่สุด



“...โห เลวอีกแล้วเหรอวะ”




“ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าแล้ว! ปล่อย”



“ทำไมต้องปล่อย อุตส่าห์...”



“อเล็กซ์!!”



ผมรีบหันไปมองเห็นแซ็คอยู่ไกลๆโดยที่คนอื่นๆนอนหน้าฟกช้ำสลบไสลกองอยู่ที่พื้น



“ซะ...อื๊อออออ >.<”



ผมรีบหลับตาปี๋เมื่อมีบางอย่างเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงแรงกดที่ริมฝีปากก่อนที่จะถูกดูดปากแรงๆจนต้องสะดุ้งแล้วขัดขืนแต่ฝ่ามือใหญ่ก็ตรึงข้อมือผมไว้กับกำแพงไว้แน่น ปากหนาเคล้าคลึงก่อนจะผละออกเนื่องจากถูกแซ็คกระชากแล้วซัดหมัดเข้าใส่แต่ผู้ชายตัวโตคนนั้นกลับหลบได้สบายๆเลย



ผมยืนกุมปากที่ยังร้อนผ่าวพอๆกับใบหน้าที่ร้อนเห่อขึ้นมา มือไม้ก็เกะกะทำอะไรไม่ถูก



“ว่าไงไอ้กบฏ”



“เงียบนะโว้ย!”




เขายิ้มมุมปากทักทายแซ็คที่กำลังโมโหสุดๆแต่ก็ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้นอกจากขู่ให้เงียบ



“ไปกันเถอะเล็ก”



“เดี๋ยวก่อน”



แซ็คจับมือผมให้เดินหนีออกจากตรงนี้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมืออีกข้างของผมก็ถูกร่างสูงที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคว้าไว้เช่นกัน ผมมองร่างสูงที่ชอบทำหน้ากวนสลับกับมองแซ็คที่ดูร้อนรนแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ



“ผมไม่มีเรื่องจะต้องพูดกับคุณ ปล่อยอเล็กซ์”


“แต่ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเด็กคนนี้”



“เล็กไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”



“ทำไมรีบไปกันนักล่ะ กลัวอะไรหึ”


“ไม่!”


“ก็แค่... จะคืนกระเป๋า มันตกอยู่ตรงนี้น่ะนะ”



เขาจับแขนผมสอดเข้าไปที่สายสะพายกระเป๋าก่อนจะเลื่อนมันมาวางตรงไหลและกระชาก เน้นว่ากระชาก! ข้อมืออีกข้างของผมที่แซ็คกุมอยู่ไปสอดสายสะพายอีกข้างก่อนจะจัดกระเป๋าเป้ของผมให้เข้าที่



“เรียบร้อย”



จุ๊บ


“อ๊ะ! _////_”



ผมรีบเอามือกุมหน้าผากที่ถูกริมฝีปากจูบ



 “คราวที่แล้วน่ะแค่จูบมัดจำ...”


“...”



“...หลังจากนี้จะซั่มมัดใจให้ได้ ฮ่าๆๆ”



 “ไอ้... ไอ้เหี้ย!” แซ็คโมโหกำหมัดแน่นทำท่าจะเข้าไปซัดใบหน้าคมของอีกฝ่ายเต็มแก่แต่ผมรีบห้ามไว้เพราะขนาดแซ็คตัวใหญ่กว่าผมเยอะแล้วนะแต่ก็ยังไม่เท่าคนตรงหน้านี่เลย



“น้อมรับคำชมครับJ”


คนบ้า! กวนได้ตลอดเวลา!

-------------------------------------------



ขอโทษที่อัพช้า(มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)น้า 
เขาเจอกันแล้วจ้าาาาา
ไม่ค้างกันละเนอะ เพราะเฟอร์ไม่ค่อยว่างมาอัพบ่อยง่ะ (แต่จะพยายามมา)

[Smirnoff]

งืออออ มาอัพแล้วววว น้องโตแล้วอะ แอบสงสาร น้องคงผ่านอะไรมาเยอะเลยช่วงที่พี่เออไม่อยู่ จีบเลยลุง รอนานล้าวววว
แซคพี่แนะนำหนูเอาเลยนะ เฟรนโซนมันชัดเจนนะะะ พี่อยากให้หนูมีผัวเป็นหมอมากกว่า กิ้วๆๆๆ

[imac]

น้องโตแล้ว

[maemix]

พี่เออกลับมาแล้ว 10 ปีผ่านไปแล้วสินะ